προπέτασμα καπνού για τη διαφύλαξη και διάδοση του αντεπαναστατικού χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού
Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ και η αντεπαναστατική αστική ιδεολογία του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) απ’ την οποία καθοδηγείται στη δράση της διέρχονται βαθιά κρίση όπως δείχνουν, ανάμεσα στ’ άλλα, οι Θέσεις για το 18ο συνέδριο, που ουσιαστικά είναι επανάληψη των ίδιων αντιμαρξιστικών θέσεων του παρελθόντος σ’ όλα τα βασικά ζητήματα, αλλά προπαντός οι «Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό» (Οκτώβρης 2008), στις οποίες εξακολουθεί να υποστηρίζει-επαναλαμβάνει την πασίγνωστη στους κομμουνιστές θέση του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σύμφωνα με την οποία στη Σοβιετική Ένωση συνεχίζονταν τάχα η οικοδόμηση του σοσιαλισμού ως το 1989-90, χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου (είχε αντικατασταθεί απ’ το «κράτος όλου του λαού») και χωρίς επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα (είχε αντικατασταθεί απ’ το «κόμμα όλου του λαού»).
Η αντιμαρξιστική αυτή θέση καθώς και όλες οι θέσεις των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών έχουν, ως γνωστόν, διαψευσθεί πανηγυρικά από την ίδια την ιστορική πορεία της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών αλλά και από την πορεία του διεθνούς καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, απ’ την αναπόφευχτη κατάληξη της χρεοκοπίας αυτής της γραμμής μ’ αποκορύφωμα την κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού και τη διάλυση της καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης στα τέλη της δεκαετίας του ’80 (1990-91) Έχουν ολοκληρωτικά χρεοκοπήσει και δυσφημιστεί στα μάτια των κομμουνιστών, της εργατικής τάξης και των λαών όλων των χωρών.
Η κρίση της ρεβιζιονιστικής χρουτσωφικής ιδεολογίας είναι κρίση της αστικής ιδεολογίας γενικά που εκφράζει τη βαθιά, αξεπέραστη και ολόπλευρη κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος της σημερινής περιόδου. Σε πολιτικό επίπεδο η κρίση της χρουτσωφικής ιδεολογίας και πολιτικής γραμμής εκφράζεται και στις αντιμαρξιστικές «Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό» (Οκτώβρης 2008) που επαναπροβάλλουν γνωστές σοσιαλδημοκρατικές θέσεις και μια αστική αντίληψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού: εκείνη του παλινορθωμένου καπιταλισμού των δεκαετιών 1953-1990, αλλά και στην κρίση της σημερινής σοσιαλδημοκρατικής χρουστσοφικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ που η κοινωνικο-πολιτική της αποστολή είναι: από τη μια υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου (μέσω της υποταγής των συμφερόντων της εργατικής τάξης σε κείνα του κεφαλαίου με την πολιτική της ταξικής συνεργασίας) και από την άλλη διαιώνιση της ταξικής κυριαρχίας της αντιδραστικής αστικής τάξης (ηγέτες-πυροσβέστες της προλεταριακής επανάστασης σ’ όλα τα επίπεδα) - αποστολή που μπορεί μόνο να εκπληρωθεί με την ιδεολογικο-πολιτική πρόσδεση της εργατικής τάξης στο άρμα της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού.
Από την κρίση αυτή (που επιτείνεται και εξαιτίας της συνεχούς πολιτικής συρρίκνωσης της επιρροής του «Κ»ΚΕ) η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεφύγει με την επεξεργασία και προβολή μιας νέας πιο ραφιναρισμένης και εκλεπτυσμένης μορφής αντισταλινισμού-αντικομμουνισμού (επίθεση σε ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ και ΚΚΕ για ΚΔ, «ειρηνική συνύπαρξη», κλπ.κλπ.).
Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ για να καταστήσει «πειστική»-ελκυστική στους κομμουνιστές την ψευτοκριτική της στη χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφική περίοδο επιχειρεί να φιλοτεχνήσει για τον εαυτό της ένα «αριστερό» προφίλ-προσωπείο, αναζητώντας και στην εποχή του Στάλιν υποτιθέμενα «λάθη» ή «ρεβιζιονιστικές» απόψεις οι οποίες αναπτύχθηκαν τάχα «δεξιότερα» παραπέρα την περίοδο των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ (όπως έλλειψη τάχα «ενιαίας στρατηγικής» λόγω «διάλυσης της ΚΔ» (σελ.32), διάλυσης του «Γραφείου Πληροφοριών» απ’ την προδοτική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ και όχι «αυτοδιαλύθηκε το 1956» (σελ. 32), «η γραμμή της «ειρηνικής συνύπαρξης», όπως αναπτύχτηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ως ένα βαθμό στο 19ο (Οκτώβρης 1952) και κυρίως στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956)» (σελ. 33), κλπ, κλπ.
Μερικές σύντομες παρατηρήσεις:
1. Σοσιαλδημοκρατικός εκφυλισμός του ΚΚΣΕ. Όσον αναφορά το σοσιαλδημοκρατικό εκφυλισμό του ΚΚΣΕ και «τον προδοτικό αντεπαναστατικό χαρακτήρα της γραμμής» (σελ.26), αυτά δεν επικράτησαν «στην Ολομέλεια του Απρίλη του 1985 και στο 27ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (1986)» (σελ. 26) δηλ. την εποχή του Γκορμπατσόφ, αλλά την εποχή των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ στο αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό 20ο Συνέδριο (Φλεβάρης 1956), που υιοθέτησε τις αντεπαναστατικές απόψεις-θέσεις της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας και έθεσε τη Σοβιετική Ένωση στην αντεπαναστατική τροχιά της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
2. Χρουστσο-Μπρεζνιεφικό – Χρουστσο«ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα. Δεν ήταν μόνο το χρουστσοφικό «οπορτουνιστικό ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού» (γέννημα-θρέμμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού) που «αρνούνταν τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης, της δικτατορίας του προλεταριάτου και γενικά της επαναστατικής πάλης. Υιοθετούσε το «κοινοβουλευτικό πέρασμα» στο σοσιαλισμό, δηλ. τη μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατική στρατηγική» (σελ.33), αλλά «πρώτο και καλύτερο» το δεξιό οπορτουνιστικό ρεβιζιονιστικό ρεύμα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ (ΚΚΣΕ) που στο αντιμαρξιστικό 20ο Συνέδριο: 1) υιοθέτησε τη γραμμή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό με τη βοήθεια του αστικού κράτους, 2) αρνήθηκε τις νομοτέλειες της βίαιης-ένοπλης επανάστασης, της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής και της εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, αλλά και επιπλέον: 3) επέβαλλε δια της βίας των επεμβάσεων την αντεπαναστατική αυτή σοσιαλδημοκρατική γραμμή στα άλλα κόμματα και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, 4) ανέτρεψε τη Διχτατορία του Προλεταριάτου στη Σοβ. Ένωση, 5) το χρουστσο-μπρεζνιεφικό ρεύμα πρωτοστάτησε και καθοδήγησε άμεσα την κατάργηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβ, Ένωση και στις άλλες χώρες (δεν υπήρχε σ’ αυτές χρουστσοφικό «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα, αλλά μόνο το χρουστσο-μπρεζνιεφικό ρεύμα, και τα δύο ρεύματα προέρχονται απ’ το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό)
3. «Σοσιαλισμός» των χρουστσο-μπρεζνιεφικών σε συνεργασία με την παλιά σοσιαλδημοκρατία. Δεν ήταν μόνο το χρουστσοφικό «οπορτουνιστικό ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού» «που εκφράστηκε και με κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού σε συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία» (σελ. 25) αλλά και το χρουτσο-μπρεζνιεφικό ρεβιζιονιστικό ρεύμα (μαζί και το σημερινό «Κ»ΚΕ), το οποίο δεν έμεινε μόνο σ’ αυτό αλλά προχώρησε πολύ παραπέρα: είχε ως πολιτική επιδίωξη-σκοπό, πέραν της διαχείρισης του καπιταλισμού, να οικοδομήσει ακόμα και το «σοσιαλισμό» του μαζί με την παλιά προδοτική σοσιαλδημοκρατία: «οι κομμουνιστές (δηλ. οι χρουστσο-μπρεζνιεφικοί ρεβιζιονιστές, σ.σ.), που αποδίδουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» («Διεθνής Σύσκεψη των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, 5-17 Ιούνη 1969, Μόσχα», σελ. 21, «Verlag Frieden und Sozialismus», Prag 1969).
4. «Ειρηνική συνύπαρξη». Είναι πέρα για πέρα ψευδές ότι «η γραμμή της «ειρηνικής συνύπαρξης», όπως αναπτύχτηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ως ένα βαθμό στο 19ο (Οκτώβρης 1952) και κυρίως στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956)» (σελ. 33), κλπ.), γιατί πρώτο, στο 19ο Συνέδριο δεν γίνεται πουθενά λόγος για πολιτική γραμμή «ειρηνικής συνύπαρξης» μα ούτε καν αναφέρεται ο όρος «friedliche Koexistenz» (= «ειρηνική συνύπαρξη»), αλλά γίνεται η απλή διαπίστωση μιας αντικειμενικά υπαρκτής κατάστασης εκείνης της περιόδου δηλ. η ύπαρξη δίπλα-δίπλα ειρηνικά καπιταλισμού-κομμουνισμού (“friedliches Nebeneinanderbestehen des Kapitalismus und des Kommunismus” = ειρηνικά ο καπιταλισμός υπάρχει δίπλα στον κομμουνισμό) και δεύτερο, πολύ περισσότερο δεν γίνεται λόγος για «ειρηνική συνύπαρξη» ως «γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας» (Ν.Χρουστσόφ: «Λογοδοσία στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ», σελ.35, «Πολιτικές και Λογοτεχνικές εκδόσεις», 1956), όπως αναφέρεται-διατυπώνεται για πρώτη φορά στο αντεπαναστατικό 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Αλλά και η μεταφραστική εκδοχή «η ειρηνική συνύπαρξη του καπιταλισμού και του κομμουνισμού» (σελ 48 σημείωση 7) σημαίνει απλά διαπίστωση μιας πραγματικά υπαρκτής αντικειμενικής κατάστασης: εκείνη της τότε εποχής και όχι τη «γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής» της Σοβ. Ένωσης. Η εξωτερική πολιτική της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ βασίζονταν στην Αρχή του προλεταριακού διεθνισμού, στη βάση της οποίας α) ρυθμίζονταν οι σχέσεις μεταξύ των σοσιαλιστικών χωρών αλλά και β) παρέχονταν η προλεταριακή βοήθεια-αλληλεγγύη στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, και γ) η «ειρηνική συνύπαρξη» ρύθμιζε μόνο τις σχέσεις μεταξύ σοσιαλιστικών-καπιταλιστικών χωρών, ενώ την εποχή των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ έγινε «γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής» της Σοβ. Ένωσης και γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που για τα κομμουνιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών σήμαινε γραμμή συνύπαρξης-συνεργασίας προλεταριάτου-μπουρζουαζίας (αντί της γραμμής της επαναστατικής ταξικής πάλης)
5. Διάλυση της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ. «Το «Γραφείο Πληροφοριών» των ΚΚ, που συγκροτήθηκε το 1947» δ ε ν «αυτοδιαλύθηκε το 1956» (σελ.32), όπως ισχυρίζονται οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του»Κ»ΚΕ για να «βγάλουν λάδι» το Ν. Χρουστσόφ, αλλά διαλύθηκε (Απρίλης 1956) αυθαίρετα απ’ την προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν-Σουσλόφ, κλπ.
6. Αυτοδιάλυση της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ. Η Κομμουνιστική Διεθνής δεν «διαλύθηκε» («διάλυση της ΚΔ», σελ 31-32) αυθαίρετα απ’ το ΚΚΣΕ-ΣΤΑΛΙΝ, όπως υπονοούν, συκοφαντικά και αντικομμουνιστικά, οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, αλλά αυτοδιαλύθηκε, με τη συμφωνία όλων των κομμάτων-μελών της, επειδή: α) είχε εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή δηλ. τη μπολσεβικοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων, και β) σ’ εκείνη την περίοδο εξυπηρετούσε επιπλέον την πάλη για τη συντριβή του χιτλεροφασισμού. «Διαπιστώσαμε ότι όλα τα τμήματα (που υπάρχουν και έχουν τη δυνατότητα να ανακοινώσουν την απόφασή τους) ενέκριναν ομόφωνα την πρόταση για διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και ότι ούτε από ένα τμήμα δεν υπεβλήθη ένσταση εναντίον αυτής της πρότασης»(Γκ. Δημητρόφ: «Σελίδες από το απόρρητο ημερολόγιο», σελ. 126, εκδ. «Καστανιώτης», Αθήνα 1999)
Για πληροφόρηση των νεότερων ας δοθεί εδώ και η εκτίμηση του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55 για την αυτοδιάλυση της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς:: «το Μάη 1943, ύστερα από αμοιβαία συμφωνία των κομμουνιστικών κομμάτων αυτοδιαλύεται η ΚΔ. Τα κομμουνιστικά κόμματα είχαν γίνει μέσα στη σκληρή δοκιμασία 25 χρόνων αγώνων, μαζικά και πέρα για πέρα ώριμα για να καθοδηγήσουν την πάλη του προλεταριάτου και του λαού για τη συντριβή του χιτλεροφασισμού και τη νίκη του αντιφασιστικού στρατοπέδου, για τη νίκη της λαϊκής δημοκρατίας και του σοσιαλισμού στις χώρες τους. Η ΚΔ αυτοδιαλύθηκε γιατί εκπλήρωσε την ιστορική της αποστολή, να δημιουργήσει και να σφυρηλατήσει – να μπολσεβικοποιήσει- τα ΚΚ σ' όλο τον κόσμο. Ακόμα η αυτοδιάλυση της ΚΔ εξυπηρετούσε, για την περίοδο του 1943, τα καθήκοντα της παραπέρα ανάπτυξης του αντιφασιστικού μετώπου για την ολοκληρωτική συντριβή του χιτλεροφασισμού» («Βοήθημα για την ιστορία του ΚΚΕ», σελ. 182, εκδοτικό «Νέα Ελλάδα», 1952).
Η αυτοδιάλυση της ΚΔ ήταν ορθότατο μέτρο, που, ανάμεσα στ’ άλλα, εντάσσονταν και στην τότε στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, και είχε ως πρωταρχικό στόχο την ήττα της χιτλερικής Γερμανίας και του φασιστικού Άξονα Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο. Όσο μπορεί να αμφισβητηθεί το πραγματικό ιστορικό γεγονός της συντριβής του χιτλεροφασισμού και του φασιστικού Άξονα Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο αλλό τόσο μπορεί να αμφισβητηθεί και η ορθότητα της στρατηγικής εκείνης της περιόδου, συμπεριλαμβανομένης και της αυτοδιάλυσης της ΚΔ, που οδήγησε στη μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών με την αποφασιστική συμβολή της Σοβ. Ένωσης και την ήττα της χιτλερικής Γερμανίας. Η ορθότητα, λοιπόν, αυτής της απόφασης επιβεβαιώθηκε από τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου (ανάπτυξη του αντιφασιστικού κινήματος, δημιουργία αντιχιτλερικής συμμαχίας, ήττα χιτλεροφασισμού, δημιουργία σοσιαλιστικού στρατοπέδου, κλπ.).
Έτσι η διαρκώς επαναλαμβανόμενη αντικομμουνιστική «λαθολογία» για την ΚΔ της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ δεν αποτελεί μόνο σφοδρή δεξιά οπορτουνιστική επίθεση σε ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ και το επαναστατικό ΚΚΕ αλλά έχει επιπλέον σαφέστατο φιλοφασιστο-χιτλερικό χαρακτήρα, γιατί σ’ εκείνη την ιστορική περίοδο κατά τη διάρκεια του Β΄παγκοσμιο πολέμου η θέση αυτή υπονόμευε – όπως και των προδοτών τροτσκιστών και των διαφόρων άλλων οπορτουνιστών – ευθέως και ματαίωνε τη συγκρότηση του αντιφασιστικού μετώπου και της αντιχιτλερικής συμμαχίας, εντελώς απαραίτητων για την ήττα της χιτλερικής Γερμανίας (Μ.Μαϊλης: «Ρ» 13/2/2000, «Θέσεις για το σοσιαλισμό», Οκτώβρης 2008, Παπαρήγα: «διάλυση της Γ΄Διεθνούς», «Ρ» 6/11/2008, κλπ. κλπ.).
Ήδη απ’ το 2000, η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, (μαζί της και ο Μαΐλης), σχετικά με την αυτοδιάλυση της Γ' ΚΔ, ισχυρίζεται ότι η διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1943) επέδρασε, μαζί μ' άλλα γεγονότα «αρνητικά και στο ΚΚΣΕ» και πως δεν «προοιωνίζονταν θετικές εξελίξεις» («Ρ», 13.2.2000, σελ. 11), χωρίς να προσδιορίζει ποιες ήταν αυτές οι αρνητικές εξελίξεις και πότε εμφανίστηκαν, αφήνοντας να δημιουργηθεί η απατηλή εντύπωση μιας δήθεν κριτικής απ' τα «αριστερά» στην αυτοδιάλυση της ΚΔ (στην πραγματικότητα είναι μια κριτική απ’ τα δεξιά και που επιπλέον έχει φιλοφασιστο-χιτλερικό χαρακτήρα), αυτοδιάλυση που άνοιξε δήθεν το δρόμο στην εμφάνιση διαφόρων οπορτουνιστικών ρευμάτων και ίσως στην επικράτηση τελικά ενός απ' αυτά, δηλ. του αντεπαναστατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Δεν πρόκειται βέβαια γι' αυτό, επειδή ο Μ. Μαΐλης – πέρα απ' το ότι είναι οπαδός και συνεπής υπερασπιστής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – πουθενά στο άρθρο του δε μιλάει για χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, πολύ περισσότερο δεν τον καταδικάζει μα ούτε και τον απορρίπτει.
Εντελώς άλλος είναι ο στόχος του οπορτουνιστή σοσιαλδημοκράτη χρουστσοφικού Μαΐλη: η διαστρέβλωση και κατασυκοφάντηση της επαναστατικής γραμμής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, μαζί και του ΚΚΕ) με επικεφαλής το Στάλιν της ιστορικής περιόδου 1939-45. Δεν είναι, βέβαια, δυνατό, λόγω χώρου, να γίνει εδώ διεξοδική αναφορά σ' αυτή την επαναστατική γραμμή, όμως ας υπογραμμιστεί ακόμα μια φορά ότι η ορθότητα της επιβεβαιώθηκε στην πράξη με: 1) τη συντριβή του του χιτλεροφασισμού, 2) την απελευθέρωση των ευρωπαίων λαών, 3) τη μετατροπή σειράς χωρών σε Λαϊκές Δημοκρατίες, 4) τη δημιουργία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, και 5) τη μεγάλη ανάπτυξη του ευρωπαϊκού κομμουνιστικού κινήματος και όχι μόνο. Ακριβώς αυτή την επαναστατική πολιτική εξυπηρέτησε, η αυτοδιάλυση της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Με τη νέα αντισταλινική-αντικομμουνιστική εκστρατεία των δήθεν “αρνητικών συνεπειών από τη διάλυση της ΚΔ (ας σημειωθεί ότι έχουν προηγηθεί ήδη από το ‘43 οι τροτσκιστές φίλοι των χρουστσοφικών), η ηγεσία του ΚΚΕ επιδιώκει πρώτο τον αποπροσανατολισμό των κομμουνιστών και δεύτερο να συγκαλύψει τη συνέχιση και υπεράσπιση της αντεπαναστατικής ιδεολογίας και πολιτικής γραμμής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, τη διαφύλαξη και αναστήλωση του κλονισμένου κύρος του. Και αυτό επειδή:
1) Δεν απορρίπτει το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, αντίθετα εμμένει στη διάδοση και στην με συνέπεια υπεράσπισή του
2) Αναλαμβάνει πρωτοβουλία για το συντονισμό δράσης των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών κομμάτων σε διεθνές επίπεδο, παρουσιάζοντάς την ως πρωτοβουλία για τη συγκρότηση δήθεν νέας ΚΔ. Αλλά τι σχέση μπορεί να έχουν με τις επαναστατικές κομμουνιστικές αρχές της ΚΔ τα ρεβιζιονιστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (κήρυκες του “ειρηνικού δρόμου”, κλπ.) και τα ανοιχτά αστικά κόμματα όπως το σοσιαλιστικό κόμμα Βουλγαρίας (κήρυκας της φασιστικής θεωρίας του “ολοκληρωτισμού”, του ΝΑΤΟ, της ΕΟΚ και των ιδιωτικοποιήσεων); Στην πραγματικότητα θα πρόκειται, αν γίνει, για μια νέα σοσιαλδημοκρατική Διεθνή του κεφαλαίου.
3) Προσεγγίζει με αντιμαρξιστικό τρόπο το ζήτημα της διάλυσης της ΚΔ (αποσπώντας το από τις τότε ιστορικές συνθήκες) ώστε να συσκοτισθεί και αμφισβητηθεί η ορθότητα της απόφασης της αυτοδιάλυσής της σ’ εκείνη την ιστορική περιόδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου – ορθότητα που επιβεβαιώθηκε ιστορικά με τις θετικές επιπτώσεις και επιτυχίες του κομμουνιστικού κινήματος (ήττα του χιτλεροφασισμου δημιουργία σοσιαλιστικού στρατοπέδου, κλπ.).
4) Αποσιωπά σκόπιμα ότι ο λ α τα κόμματα-τμήματά της συμφώνησαν με την πρόταση του Προεδρείου της Εκτελεστικής Επιτροπής (15 Μάη ΄43, έγινε γνωστή στις 22 Μάη) για διάλυση της ΚΔ συμπεριλαμβανόμενου και του ΚΚΕ.
5) Αποσιωπά σκόπιμα ότι 4 χρόνια μετά τη διάλυση της ΚΔ και δύο χρόνια μετά τον πόλεμο ιδρύθηκε το Γραφείο Πληροφοριών των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων (Σεπτέμβρης 1947) – “για την ανταλλαγή πείρας και το συντονισμό δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων στη νέα διεθνή περίπλοκη μετά τον πόλεμο κατάσταση” – αλλά και τη διάλυσή του (Απρίλης 1956) από τον προδότη ρεβιζιονιστή Ν. Χρουτσώφ - δάσκαλο και αγαπημένο σύντροφο της ηγεσίας του«Κ»ΚΕ.
Για μια πιο ολοκληρωμένη πληροφόρηση των κομμουνιστών ας δοθεί εδώ και ένα απόσπασμα-διαπίστωση της Απόφασης των κομμάτων με την οποία ανακοινώθηκε η ίδρυση του «Γραφείου Πληροφοριών»: «η σύσκεψη διαπιστώνει, ότι η απουσία επαφών μεταξύ των κομμουνιστικών κομμάτων που εκπροσωπούνται σ’ αυτή τη σύσκεψη είναι στην παρούσα κατάσταση μια σοβαρή έλλειψη. Η πείρα έχει δείξει, ότι αυτή η απομόνωση του ενός κόμματος από το άλλο είναι λαθεμένη και επιζήμια, Η ανάγκη ανταλλαγής πείρας και ο εθελοντικός συντονισμός της δράσης των μεμονωμένων κομμάτων είναι σήμερα ιδιαίτερα επίκαιρη, επειδή η διεθνής κατάσταση μετά τον πόλεμο έγινε περίπλοκη και μια απομόνωση κομμουνιστικών κομμάτων μεταξύ τους μπορεί να βλάψει την εργατική τάξη» («Πληροφοριακή Σύσκεψη αντιπροσώπων μερικών κομμουνιστικών κομμάτων στην Πολωνία» τέλη Σεπτέμβρη 1947, σελ. 14, Μόσχα 1948).
Είναι γνωστό, ότι η αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς προκάλεσε πολλές συζητήσεις και έγινε μεγάλος θόρυβος για τη διάλυσή της σ’ όλες τις χώρες και στους πιο διαφορετικούς κύκλους (αρχίζοντας από τους ναζιφασιστικούς και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς ως τους αντιφασιστικούς και κομμουνιστικούς).
Οι αντεπαναστάτες τροτσκιστές – συνεργάτες τότε του χιτλεροφασισμού – γνωστοί ορκισμένοι εχθροί της επαναστατικής πολιτικής της ΚΔ ωρύονταν σ’ όλους τους τόνους μιλώντας για “προδοσία” απέναντι στο σοσιαλισμό. Αντίθετα όλα τα κόμματα-τμήματα της ΚΔ συμφώνησαν με την ορθότητα της πρότασης του Προεδρείου της Εκτελεστικής Επιτροπής για διάλυση της ΚΔ (Ουΐλιαμ Ζ. Φόστερ: Ιστορία των τριών Διεθνών, σελ. 567-569). Επίσης με την ορθότητα της πρότασης διάλυσης της ΚΔ συμφώνησε και το ΚΚΕ (στη συνεδρίαση της ΚΕ στις 2 Ιούνη 1943 αποφασίστηκε το ΚΚΕ να μην τιτλοφορείται Ε.Τ. της ΚΔ).
Το ότι στόχος της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ και του σοσιαλδημοκράτη Μ. Μαΐλη είναι η διαστρέβλωση και κατασυκοφάντηση της επαναστατικής της γραμμής της ΚΔ με αιχμή των ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ επιβεβαιώνεται και απ’ το ότι στο άρθρο του αποσιωπούσε σκόπιμα την ίδρυση του «Γραφείου Πληροφοριών» (ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ) το Σεπτέμβρη του 1947 – συνέχεια της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ – που διέλυσε ο αποστάτης προδότης Ν. Χρουτσώφ τον Απρίλη του 1956.
Δεν είναι μόνο οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ που επιδεικνύουν τον αντισταλινισμό τους με την επίθεση σε ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ αλλά και οι δεξιοί οπορτουνιστές της ΚΟΕ που κι αυτοί κάνουν λόγο: «το γεγονός ότι ΚΚΣΕ έπαιξε πρωταρχικό ρόλο και η αναγκαιότητα μιας σιδερένιας πειθαρχίας, οδήγησε σε «ταύτιση» της Διεθνούς με το ΚΚΣΕ» και ότι τάχα «αυτό το «σύστημα» … έπαιξε βασικό ρόλο στην επικράτηση του ρεβιζιονισμού στα ΚΚ» («Αριστερά!», 254, 31/10/08, σελ 28). (η κριτική στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ, προπαντός τα παρακάτω σημεία, σχετικά με αυτό το ζήτημα, ισχύει και για την ΚΟΕ).
Ασφαλώς ορισμένοι κομμουνιστές έχουν πέσει θύματα της αντισταλινικής-αντικομμουνιστικής εκστρατείας της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ (“αρνητικές συνέπειες από τη διάλυση της ΚΔ” κλπ.) θεωρώντας λάθος τη διάλυση της ΚΔ και πιστεύοντας καλοπροαίρετα πως αν αυτή δεν είχε διαλυθεί δεν θα είχαμε τάχα φθάσει στην επικράτηση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού ή αλλιώς πως η ύπαρξη της ΚΔ θα «εμπόδιζε» την επικράτησή του στο ΚΚΣΕ. Οι κομμουνιστές αυτοί κατά πρώτο πλανώνται και δεύτερο θεωρούν αποφασιστικότερης σημασίας για τη διατήρηση του επαναστατικού χαρακτήρα ενός κομμουνιστικού κόμματος τους εξωτερικούς παράγοντες και όχι τους εσωτερικούς, και πρώτα και κύρια την πάλη των κομμουνιστών-μελών του κόμματος της κάθε ξεχωριστής χώρας εναντίον των οποιονδήποτε αντιμαρξιστικών παρεκκλίσεων (φυσικά η πάλη αυτή επηρεάζεται θετικά ή αρνητικά από την ανάλογη θέση ενός διεθνούς Οργάνου-Οργάνωσης).
Η ως τώρα ιστορική πείρα είναι αρκετά διδακτική ώστε να συμβάλλει στη διάλυση αυτής της πλάνης:
Πρώτο, η ύπαρξη της Δεύτερης Διεθνούς δεν κατόρθωσε να εμποδίσει τον εκφυλισμό των τότε επαναστατικών κομμάτων σε ρεφορμιστικά κόμματα. Επαναστατικό κόμμα έμεινε μόνο το κόμμα του Λένιν που πάλεψε αποφασιστικά ενάντια στο ρεβιζιονισμό και ξεκαθάρισε τις γραμμές του από τους οπορτουνιστές.
Δεύτερο, το «Γραφείο Πληροφοριών» και το τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο δεν κατάφεραν να εμποδίσουν τον εκφυλισμό του γιουγκοσλάβικου κόμματος και την τιτοϊκή προδοσία, παρά το τεράστιο κύρος τους και προπαντός εκείνο της μεταπολεμικής σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν.
Τρίτο, η ύπαρξη του «Γραφείου Πληροφοριών» δεν εμπόδισε τη χρουστσοφική προδοσία, την επικράτηση του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΣΕ και τον εκφυλισμό του σε αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμμα (μετά το 20ο Συνέδριο οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές διέλυσαν το «Γραφείο Πληροφοριών» τον Απρίλη 1956).
Η αρνητική, λοιπόν, ιστορική πείρα διαλύει την πλάνη των καλοπροαίρετων αυτών αγωνιστών και επιβεβαιώνει την ορθότητα της θέσης, ότι η διατήρηση του επαναστατικού χαρακτήρα του κομμουνιστικού κόμματος εξαρτάται κ ύ ρ ι α από τους ε σ ω τ ε ρ ι κ ο ύ ς παράγοντες και σε πρώτη γραμμή από την π ά λ η κατά του ρεβιζιονισμού των ίδιων των κομμουνιστών-μελών του κάθε κόμματος.
Επίσης και η θετική πείρα, με πρώτη αυτή του δικού μας κόμματος, του ηρωϊκού ΚΚΕ με επικεφαλής το σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη, αλλά και του κόμματος μιας επίσης μικρής χώρας όπως το ΚΕΑ, κλπ., διαλύει αυτή την πλάνη και επιβεβαιώνει την ορθότητα της παραπάνω θέσης. Ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός δεν κατάφερε να περάσει στο ΚΚΕ – παρά την ωμή απροσχημάτιστη επέμβαση, τις διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, κλπ. – χάρη στην αποφασιστική, συνεπή και θαρραλέα πάλη των μελών του κόμματος με επικεφαλής το Ζαχαριάδη ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό (είναι άλλο ζήτημα τι έγινε με τις δυνάμεις αυτές αργότερα).
Η διατήρηση του επαναστατικού χαρακτήρα του κάθε κομμουνιστικού κόμματος των διαφόρων χωρών είναι πρώτα και κύρια υπόθεση των ίδιων των κομμουνιστών-μελών του. Μόνο η αποφασιστική και δ ι α ρ κ ή ς π ά λ η των κομμουνιστών ενάντια σ’ όλες τις αντεπαναστατικές παρεκκλίσεις μπορεί να διασφαλίσει τη διατήρηση του επαναστατικού χαρακτήρα των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων.
***
Το ΚΚΕ για την αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς
Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε.
Η διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς καταφέρνει βαρύτατο πλήγμα στο φασισμό, που οργάνωσε και διεξάγει τον ολοκληρωτικό εξανδραποδιστικό πόλεμο ενάντια στη λευτεριά και την πρόοδο της ανθρωπότητας. Ο φασισμός πολεμάει για να σκλαβώσει τους λαούς με το υποκριτικό σύνθημα της καταπολέμησης της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Η διάλυση της Κ. Δ. του ανατρέπει όλη αυτή την πολιτική στρατηγική, του αφαιρεί το έδαφος πού στήριζε την καταχθόνια δράση του, για να παραπλανήσει τις πλατιές μάζες και δυσκολέψει τη συνένωσή τους σε κοινό εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο για να πετύχει διάσπαση ή τουλάχιστο χαλάρωση της ενότητας και της αποφασιστικότητας των συμμαχικών δυνάμεων. Έτσι η διάλυση της Κ.Δ. διευκολύνει τη συνένωση όλων των λαϊκών, όλων των αντιφασιστικών και αντιαξονικών δυνάμεων τόσο σε εθνική όσο και σε παγκόσμια κλίμακα.
Ποιες συνέπειες μπορεί να ’χει η διάλυση της Κ. Δ. για το Κ.Κ.Ε;
Η διάλυση της Κομμουνιστική Διεθνούς για το Kόμμα μας, όπως και για όλα τα Κ.Κ., αποτελεί το φυσιολογικό τέρμα της ανέλιξής τους σε Μαρξιστικούς-Λενινιστικούς πολιτικούς οργανισμούς. Για το κόμμα μας πρέπει πρώτα πρώτα να τονιστεί ότι είναι πλέρια ώριμο και ικανό να καθοδηγεί τους αγώνες της εργατικής τάξης και όλου του ελληνικού λαού για τα καθημερινά τους προβλήματα, για την εθνική λευτεριά, για την τελική απολύτρωση με τη λαϊκή δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Όλη η πείρα των τελευταίων χρόνων αποδείχνει περίτρανα αυτή την ιδεολογική πολιτική ωριμότητα του Κ.Κ.Ε. Απ’ τα 1931 ιδίως, με την καθοδήγηση του Ν. Ζαχαριάδη, το Κόμμα μας ανατάραξε και όργωσε βαθιά όλη την πνευματική, πολιτική, εθνική ζωή της χώρας. Με τις αποφάσεις της 6ης ολομέλειας έκανε βαθύτατη ανατομία στη σύγχρονη Νεοελληνική κοινωνία, διατύπωσε τα προβλήματά της και καθόρισε τις προοδευτικές κοινωνικές δυνάμεις που παλεύουν για τη λύση τους με τον αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό της χώρας, με τη λαϊκή δημοκρατία.
Το Κόμμα μας σήμανε έγκαιρα το φοβερό κίντυνο που διέτρεχαν οι ελευθερίες, τα στοιχειώδη δικαιώματα, αυτό το μέλλον του ελληνικού λαού από το φασισμό. Διαφώτισε πλατιά την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες και με πολύμορφη πάλη αγωνίστηκε να προλάβει την επιβολή του φασισμού ή να τον ανατρέψει, άμα επιβλήθηκε. Αγωνίστηκε να ενωθεί η αγροτιά σε ενιαίο αγροτικό κόμμα, να συνενωθούν οι λαϊκές μάζες σε δημοκρατικούς συνασπισμούς, σε λαϊκό, παλλαϊκό, αντιφασιστικό μέτωπο. Σ’ αυτό τον αγώνα έδωσε πλήθος τιμημένους μάρτυρες, και η αδυναμία της 4ης Αυγούστου και των άλλων φασιστικών στοιχείων ν’ αποχτήσουν μαζική κοινωνική βάση οφείλεται, κυρίως, στην αντιφασιστική πάλη του Κ.Κ.Ε., που ανάπτυξε στις μάζες αντιφασιστική συνείδηση. Όταν ο διεθνής φασισμός απείλησε, την ανεξαρτησία της Ελλάδας, οι κομμουνιστές απ' τις φυλακές είδανε σ’ όλη του την κολοσσιαία σημασία το φοβερό πρόβλημα που έμπαινε μπροστά στον ελληνικό λαό. Και πρώτος ο αρχηγός τους Ν. Ζαχαριάδης χαρακτήρισε τον πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό για την Ελλάδα και κάλεσε τον Ελληνικό λαό σε συναγερμό. Το Κ.Κ.Ε. βροντοφώνησε ότι πάνω απ’ όλα μπαίνει το ζήτημα της καταπολέμησης του φασισμού, η υπεράσπιση εθνικής ανεξαρτησίας και έβανε σ’ εφαρμογή την ελληνικότατη αυτή πολιτική του σε συνεργασία μ’ άλλες αδερφικές οργανώσεις και κόμματα. Έτσι οργανώθηκε το ΕΑΜ, αναπτύχθηκε το τεράστιο εθνικό απελευθερωτικό κίνημα, φούντωσε ο ανταρτοπόλεμος. Μέσα σ’ αυτό τον τρανό, τον τίμιο αγώνα διοχετεύτηκε η πυκνωμένη ενεργητικότητα του ελληνικού λαού και ζυμώνεται η νεοελληνική αναγέννηση με λαοκρατικό περιεχόμενο. Τελευταίος κρίκος σ’ αυτή την εθνική, τη λαϊκή πολιτική του κόμματός μας αποτελεί η επεξεργασία του προγράμματος της εθνικής απελευθέρωσης και της λαϊκής δημοκρατίας που έκανε το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. Η πολιτική του Κ.Κ.Ε. ζωντανεμένη από τη ζωογόνα πνοή του μαρξισμού – λενινισμού βγαίνει από τις πιο ζωτικές ανάγκες του ελληνικού λαού και εκφράζει τους πόθους του. Και δοκιμάστηκε στις πιο διαφορετικές και γοργά εναλλασσόμενες συνθήκες από κείνες της αστικής δημοκρατίας, της μοναρχίας, της 4αυγουστιάτικης διχτατορίας ως τον πόλεμο και την ξενική κατοχή. Εθνικότατη, λαϊκότατη, πολιτική, ελληνική, βαθύτατα προοδευτική και αναγεννητική. Γι’ αυτό το κόμμα μας είναι ανίκητο. Γι’ αυτό οι καλύτεροι άνθρωποι του ελληνικού λαού μπαίνουν στις γραμμές του. Η εργατική τάξη της Ελλάδας, όλος ο ελληνικός λαός έχουν απόλυτη βεβαιότητα ότι απόχτησαν κόμμα δικό τους, σάρκα από τη σάρκα τους, ρωμαλέο οργανισμό ικανό να καθοδηγεί πρωτόβουλα και υπεύθυνα τους οικονομικοπολιτικούς και εθνικούς τους αγώνες.
Αυτός ο βαθύς ο οργανικός δεσμός του ΚΚΕ, με τις ανάγκες και τα προβλήματα του ελληνικού λαού, είναι ταυτόχρονα και δεσμός με την παγκόσμια προοδευτική λαοκρατική κίνηση. Η λευτεριά, η ευτυχία, η πρόοδος των εργατών της Ελλάδας και όλου του ελληνικού λαού, και όχι των λίγων πλουτοκρατικών σκυλόψαρων, που βρίσκονται σε πλέρια αρμονία και συνταιριάζουν με τη λευτεριά και την πρόοδο όλης της ανθρωπότητας. Κλασικό παράδειγμα ο τωρινός αγώνας ενάντια στον καταχτητή φασισμό. Ο φασισμός είναι εχτρός θανάσιμος: του ελληνικού λαού, μα ταυτόχρονα είναι και εχτρός θανάσιμος όλης της ανθρωπότητας. Τσακίζει το εργατικό κίνημα, σκλαβώνει τους λαούς, καταστρέφει τον ανθρώπινο πολιτισμό. Το Κ.Κ.Ε. πολεμώντας το φασισμό προσφέρνει την πιο μεγάλη συμβολή στη διεθνή αλληλεγγύη των εργατών και των προοδευτικών δυνάμεων. Ο διεθνισμός δεν είναι κούφιες λέξεις, μα έμπρακτη πάλη ενάντια στην αντίδραση για την πρόοδο. Το Κ.Κ.Ε. όντας γνήσιο ελληνικό κόμμα, πολεμώντας με συνέπεια για τη λευτεριά της Ελλάδας ενάντια στο διεθνή και ντόπιο φασισμό, σ’ αυτή του τη δράση περικλείνει και το διεθνισμό του. Γιατί η συντριβή του φασισμού είναι πανανθρώπινο κατηγορηματικό πρόσταγμα της τωρινής ιστορικής στιγμής.
Τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι: πρώτα-πρώτα η διάλυση της Κ. Δ. βρίσκει το Κ. Κ. Ε. εξοπλισμένο με το Μαρξισμό-Λενινισμό-Σταλινισμό και ικανό να καθοδηγεί πρωτόβουλα την εργατική τάξη και όλο τον ελληνικό λαό στους αγώνες του για την εθνική λευτεριά και ώριμο ν' αναλάβει δημιουργικά καθήκοντα για την αναγέννηση της Ελλάδας με τη λαοκρατία προς το σοσιαλισμό. Και δεύτερο: αυτή του η συνεπής εργατική, λαοκρατική, εθνική δράση περικλείνει την πιο γενναία συμβολή στην παγκόσμια πάλη των εργατών, των λαών, όλων των προοδευτικών δυνάμεων για τη λευτεριά και την πρόοδο.
Η διάλυση της Κ. Διεθνούς και η τελευταία της εντολή για δυνάμωμα της πάλης ενάντια στο φασισμό επιβεβαιώνουν πλέρια την πολιτικο-ιδεολογική ωριμότητα του Κ.Κ.Ε. Συνάμα ανοίγει στο κόμμα μας τις πιο τολμηρές προοπτικές. Να προωθήσει αυτή του την πολιτική και ν' ανεβάσει σ' ανώτερο επίπεδο τον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα σήμερα, τον λαο-απελευθερωτικό αγώνα αύριο. Και το κόμμα μας με την τελευταία απόφαση της Κεντρικής του Επιτροπής διακηρύχνει ότι «θα κάνει ότι εξαρτιέται απ’ αυτό για να συνενωθεί και η τελευταία πατριωτική δύναμη σ' ένα αδιάσπαστο εθνικό συνασπισμό, που θα κινητοποιήσει όλο το λαό στον αγώνα για τη συντριβή του ξενικού ζυγού και την εθνική του απελευθέρωση ατό πλευρό των μεγάλων συμμάχων μας, Σοβιετικής Ένωσης - Μεγάλης Βρετανίας - Ενωμένων Πολιτειών....». Η συνένωση όλων των εθνικών πατριωτικών δυνάμεων, το ολόπλευρο δυνάμωμα του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα, το φούντωμα του ανταρτοπόλεμου αποτελούν το μεγάλο τωρινό καθήκον. Όλα τ’ άλλα είναι δευτερεύοντα, επουσιώδη, μπαίνουν σε υποδεέστερη μοίρα στις τωρινές συνθήκες. Η λαοκρατική λύση όλων των προβλημάτων του τόπου έχουν σαν προϋπόθεση την εξόντωση του φασισμού και την εθνική απελευθέρωση. Και το κόμμα μας καλεί τους εργάτες να συνενωθούν στο εργατικό-εθνικο-απελευθερωτικό μέτωπο και να αποτελέσουν το βάθρο των αγώνων για την εθνική λευτεριά σήμερα, για τη λαοκρατία αύριο. Καλεί όλα τα στρώματα του ελληνικού λαου – εργάτες-υπάλληλους-βιοτέχνες-επαγγελματίες-διανοούμενους-αγρότες – να συνενωθούν σ' ένα εθνικο-απελευθερωτικό συνασπισμό για τη συντριβή του φασισμού.
Με τη διάλυση της Κ. Διεθνούς για ορισμένα κόμματα και οργανώσεις και για κάθε πατριωτική δύναμη δεν υπάρχει πια καμιά δικαιολογία για να μη συγκεντρωθούν σ' ένα πανεθνικό απελευθερωτικό συνασπισμό για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανο-ιταλο-βούλγαρους καταχτητές «σύμφωνα με τις αρχές των μεγάλων συμμάχων, τις αρχές της αυτοδιάθεσης των λαών». «Τώρα περισσότερο από ποτές τα πάντα για τη συντριβή του φασιστικού άξονα και των πολύμορφων βοηθών του!» Η συντριβή του φασισμού και η εθνική απελευθέρωση ανοίγουν το δρόμο για την αναδημιουργία της Ελλάδας με τη λαϊκή δημοκρατία, με το σοσιαλισμό.
Οι καταχτητές και οι ποικιλώνυμοι πράκτορές τους – οι Ράλληδες, Πάγκαλοι, τα σκυλόψαρα, το τροτσκιστικό χαφιεδολόϊ – θα λυσσάξουν πιο πολύ ενάντια στο Κ.Κ.Ε. Ας ουρλιάζουν. Οι βρισιές των φασιστών και των πρακτόρων τους εχτρών του λαού είναι τίτλοι τιμής για το Κ.Κ.Ε.. Μόνο επαίνους δε χρειάζεται από τους εχτρούς του λαού το κόμμα μας.
Με τη διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς οι κομμουνιστές θα ριχτούν με πιο μεγάλη ορμή, αυτοθυσία, πάθος, συνείδηση, ενεργητικότητα στο μεγάλο αγώνα. Θα διαφωτίσουν τις μάζες για την εθνική, τη λαϊκή πολιτική μας και για την αντεθνική αντιλαϊκή πολιτική των εχτρών μας. Θα τις κινητοποιήσουν, θα τις συνενώσουν. Να δυναμώσει ο αγώνας. Να φουντώσει απ’ άκρη σ’ άκρη ο ανταρτοπόλεμος στην Ελλάδα. Με το όπλο στο χέρι. Για να συντριβεί ο φασισμός. Για ν’ απελευθερωθεί η Ελλάδα. Ν’ αναγεννηθεί με τη λαϊκή δημοκρατία. Η πολιτική του Κ.Κ.Ε. θα επιβληθεί. Ο ελληνικός λαός θα νικήσει. Όλοι στον αγώνα σε αδιάσπαστο εθνικο-απελευθερωτικό μέτωπο. Για το θανάτωμα του φασισμού! Για τη λευτεριά και τη λαοκρατία! Η μέρα της νίκης σιμώνει. Και ανήκει στον ελληνικό λαό.
ΚΟΜΕΠ, αρ. 15, Ιούλης 1943
***
Ο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ για την αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς
Απάντηση στο ερώτημα του ανταποκριτή του αγγλικού Πρακτορείου «Ρωϋτερ»
«Ο ανταποκριτής του αγγλικού Πρακτορείου «Ρώϋτερ» στη Μόσχα κ. Κινγκ, απευθύνθηκε με γράμμα του, στον πρόεδρο του Συμβουλίου των επιτρόπων του λαού της ΕΣΣΔ σ. Ι.Β. Στάλιν και τον παρακαλούσε να απαντήσει σ΄ ένα ερώτημα που ενδιαφέρει την αγγλική κοινή γνώμη.
Ο σ. Ι.Β.Στάλιν απάντησε στον κ. Κινγκ με το παρακάτω γράμμα:
Κύριε Κινγκ,
Έλαβα την παράκλησή σας ν’ απαντήσω στο ερώτημα που σχετίζεται με τη διάλυση της κομμουνιστικής Διεθνούς. Σας στέλνω την απάντησή μου:
Ερώτημα: «Τα βρετανικά σχόλια απ’ αφορμή την απόφαση για τη διάλυση της κομμουνιστικής Διεθνούς ήταν πολύ ευμενή. Ποια είναι η σοβιετική άποψη γι’ αυτό το ζήτημα και για την επίδραση που θάχει στο μέλλον των διεθνών σχέσεων;»
Α π ά ν τ η σ η: «Η διάλυση της κομμουνιστικής Διεθνούς είναι σωστή και επίκαιρη, επειδή διευκολύνει την οργάνωση της κοινής επίθεσης όλων των εθνών που αγαπούν την ελευθερία ενάντια στον κοινό εχθρό, το χιτλερισμό.
Η διάλυση της κομμουνιστικής διεθνούς είναι σωστή γιατί:
α) ξεσκεπάζει το ψέμα των χιτλερικών, πως η «Μόσχα» έχει τάχα τη διάθεση να ανακατεύεται στη ζωή των άλλων κρατών και να τα «μπολσεβικοποιεί». Από δω και μπρος μπαίνει τέλος σ΄ αυτή την ψευτιά.
β) Ξεσκεπάζει τη συκοφαντία των αντιπάλων του κομμουνισμού μέσα στο εργατικό κίνημα, ότι τα κομμουνιστικά κόμματα των διαφόρων χωρών δεν ενεργούν τάχα για το συμφέρον του λαού τους, αλλά σύμφωνα με διαταγές απ’ έξω. Από δω και μπρος μπαίνει τέλος και σ΄ αυτή τη συκοφαντία.
γ) Διευκολύνει τη δουλειά των πατριωτών στις χώρες που αγαπούν την ελευθερία, για τη συνένωση των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας τους, ανεξάρτητα από κομματικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, σε ένα ενιαίο εθνικοαπελευθερωτικό στρατόπεδο, για την ανάπτυξη της πάλης ενάντια στο φασισμό.
δ) Διευκολύνει τη δουλειά των πατριωτών σε όλες τις χώρες, για τη συνένωση όλων των λαών που αγαπούν την ελευθερία σε ένα ενιαίο διεθνές στρατόπεδο για τον αγώνα ενάντια στην απειλή της παγκόσμιας κυριαρχίας του χιτλερισμού, ξεκαθαρίζοντας έτσι το δρόμο για την οργάνωση της φιλίας των λαών στο μέλλον πάνω στη βάση της ισοτιμίας.
Νομίζω, πως όλα αυτά τα περιστατικά μαζί, θα οδηγήσουν στο δυνάμωμα του ενιαίου μετώπου των συμμάχων και των άλλων Ενωμένων Εθνών στην πάλη τους για τη νίκη κατά της χιτλερικής τυραννίας.
Βρίσκω πως η διάλυση της κομμουνιστική Διεθνούς είναι πέρα για πέρα επίκαιρη, γιατί ακριβώς τώρα που το φασιστικό θηρίο εντείνει τις τελευταίες του δυνάμεις, είναι απαραίτητο να οργανωθεί η κοινή επίθεση των φιλελεύθερων χωρών για να αποτελειώσουμε αυτό το θηρίο και να απαλλάξουμε τους λαούς από το φασιστικό ζυγό».
Με εκτίμηση
Ι. ΣΤΑΛΙΝ 20 Μάη 1943
(Ι.Β.ΣΤΑΛΙΝ: «Ο μεγάλος πόλεμος για την Πατρίδα», σελ. 76-77, εκδ. «Τα νέα βιβλία», Αθήνα 1946
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου