Οι τελευταίες στιγμές του Μπελογιάννη

Στη γαλλική εφημερίδα «Ουμανιτέ», δημοσιεύτηκε ανταπόκριση που περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του ήρωα Νίκου Μπελογιάννη. Δίνουμε πιο κάτω απόσπασμα απ’ την ανταπόκριση αυτή :

Ο υποδιευθυντής των φυλακών, κατά διαταγή του ανώτερου του πήγε στη πτέρυγα των φυλακών όπου βρίσκονταν τα κελιά των οχτώ μελλοθανάτων.

Μπαίνει στο κελί αρ. 2 όπου είναι κλεισμένοι οι Μπελογιάννης και Λαζαρίδης. Και οι δυο τους κοιμούνται τόσο βαθειά που δεν κατάλαβαν ότι μπήκε ο υποδιευθυντής. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη και τον ξυπνάει με τα λόγια :

- Ξύπνα Νίκο.

Ο Μπελογιάννης δεν τρομάζει. Σηκώνεται και ρωτάει :

- Θα μας πατέ για καθαρό αέρα;

- Ναι Νίκο, του απαντάει αυτός. Θα σας οδηγήσουμε στο τόπο της εχτέλεσης.

Ο Μπελογιάννης βάζει τα παπούτσια και το σακάκι του. Μετά ζητάει απ’ τον υποδιευθυντή να του επιτρέψει να δει την Έλλη Ιωαννίδου πριν τον παραδώσουν στο εχτελεστικό απόσπασμα. Εν τω μεταξύ ξύπνησε και ο Λαζαρίδης και ήρεμα άρχισε να ντύνεται.

- Εσύ θα μείνεις, του λέει ο υποδιευθυντής.

Ο Μπελογιάννης υπενθύμισε στον υποδιευθυντή των φυλακών να του επιτρέψει ν’ αποχαιρετήσει την Ιωαννίδου. Μπροστά στο κελί της νεαρής αυτής γυναίκας ο Μπελογιάννης προσπαθεί να τη καθησυχάσει, απ’ τα κάγκελα του κελιού. Μόλις η Ιωαννίδου κατάλαβε για το τι πρόκειται να γίνει λέει κλαίγοντας ότι θέλει να πάει μαζί με τους συντρόφους της.

- Μη ζητάς νάρθεις μαζί μας Έλλη, της λέει ο Μπελογιάννης, και της δίνει το ρολόγι του, το πορτοφόλι και τις φωτογραφίες.

- Γεια χαρά Έλλη – της λέει χαμογελώντας. Δεν θα σε ξαναδώ πια ποτέ.

Απ’ το παραθυράκι προσπαθεί να τη φιλήσει.

Τους περνούν τις χειροπέδες. Περιμένουν να τους οδηγήσουν. Οι υπάλληλοι των φυλακών τους ρωτούν αν έχουν τελευταίες επιθυμίες.

Βγαίνοντας έξω στην αυλή ο Μπελογιάννης γυρίζει και λέει σ’ αυτούς που μένανε :

- Γεια χαρά σας παιδιά.

Μετά γυρίζει στους φρουρούς των φυλακών και τους αποχαιρετάει κι αυτούς. Τους μελλοθάνατους τους οδηγούν σε ένα μικρό δωμάτιο. Εκεί τους περίμενε ένας στρατιωτικός παπάς. Ο Μπελογιάννης μπαίνει πρώτος. Σε ερώτηση του παπά αν έχει να εξομολογηθεί κάτι, απαντάει :

- Όχι, σ’ ευχαριστώ, σεβάσμιε γέροντα.

Οι σύντροφοί του στέκονται λίγο πιο κοντά στον παπά.

Με το αμάξι το φυλακών και τη συνοδεία ισχυρής αστυνομικής δύναμης τους μεταφέρουν στο Γουδί, στον τόπο της εχτέλεσης : Στις 4 το πρωί το αυτοκίνητο έφτασε εκεί. Πρώτος βγαίνει απ’ αυτό ο Μπελογιάννης πηδώντας πάνω απ’ τα σκαλιά. Δίπλα σε κάθε μελλοθάνατο στέκονται από δυο αστυνομικοί. Εν τω μεταξύ οι αξιωματικοί απομακρύνονται και επιστρέφοντας δίνουν νευρικά διάφορες αλληλοσυγκρουόμενες διαταγές.

Ζητούν να στραφούν τα φώτα των στρατιωτικών αυτοκινήτων προς την πλατεία. Εκεί βάζουν τους μελλοθάνατους. Όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες λέγανε αργότερα ότι ο Μπελογιάννης ήταν πέρα για πέρα ήρεμος. Ο παπάς, που ήταν στην εχτέλεση, διηγήθηκε ότι ο Μπελογιάννης, τις τελευταίες στιγμές πριν το θάνατό του, έδινε την εντύπωση «ανθρώπου που ήθελε ν’ αγκάλιασε με το βλέμμα του όλον τον ορίζοντα».

Οι δημοσιογράφοι που παρακολουθούσαν την εχτέλεση από μακριά βεβαίωναν ότι άκουσαν το Μπελογιάννη να φωνάζει :

- «Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας»

Στις 4.11 το εκτελεστικό απόσπασμα σηκώνει τα όπλα.

- Πυρ !

Οι εχτελεσθέντες λυγούν τα γόνατα και ακούγεται το χτύπημα των σωμάτων τους πάνω στη γη. Ένας υπαξιωματικός πλησιάζει και δίνει στον καθένα τη «χαριστική βολή».

Στο νοσοκομείο φυλακών «Σωτηρία» που είναι κοντά στον τόπο της εχτέλεσης και βρίσκονται σ’ αυτό φυματικοί πολιτικοί κρατούμενοι κατάλαβαν τι γινόταν. Ξυπνούν όλοι και φωνάζουν :

«Μην πυροβολείτε ενάντιά τους. Αρκετό αίμα χύθηκε. Μην πυροβολείτε.»

Γρήγορα διαδίδεται στην πόλη η είδηση για τη δολοφονία. Παντού επικρατεί νευρικότητα και ταραχή. Δίπλα στο ταραγμένο πλήθος περνάει το αμάξι της φυλακής με τα λείψανα των δολοφονηθέντων για το νεκροταφείο, αφήνοντας ίχνη αίματος. Ο κόσμος βγάζει τα καπέλα. Απ’ τα παράθυρα των κελιών των φυλακών ανεμίζουν μαύρα μαντίλια σε ένδειξη πένθους.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, 14/5/1952, ΠΟΛΩΝΙΑ

Διαβάστε Περισσότερα »

ΔΗΛΩΣΗ της ΚΕ του ΚΚΚ και της ΚΕ του ΚΕΑ (21/12/1964)

Απ' την ιστορία της πάλης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού

 ΔΗΛΩΣΗ
Της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας
και της ΚΕ του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας

21 Δεκέμβρη 1964

Η μέρα γέννησης του ΣΤΑΛΙΝ είναι επαναστατική γιορτή όλων των αληθινών κομμουνιστών και πατριωτών... Η χρουστσοφική ομάδα, που προσχώρησε στη συνωμοσία μαζί με τον ιμπεριαλισμό και τη μαριονέτικη κλίκα του Τίτο, αποφάσισε να δυσφημίσει τον σύντροφο Στάλιν, χρησιμοποιώντας ψεύτικες και κίβδηλες επινοήσεις, οι οποίες από καιρό ήταν προετοιμασμένες από τις ιμπεριαλιστικές κατασκοπίες και κατευθύνονταν στον καιρό τους στον πράκτορα τους Μπέρια. Οι χρουστσοφικοί, αποφασίζοντας να διασπάσουν το ΚΚΣΕ, να το υπονομεύσουν από τα μέσα, να διασπάσουν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, αποφασίζοντας να ενεργοποιήσουν τον βαθμιαίο εκφυλισμό της οικονομίας και του κοινωνικοπολιτικού συστήματος της ΕΣΣΔ, δημοσιοποίησαν στο 20° Συνέδριο τις αντισταλινικές ψευδολογίες με τη μορφή εισήγησης «Η υπερνίκηση της προσωπολατρείας του Στάλιν». Η εισήγηση αυτή μέχρι τώρα δεν δημοσιεύτηκε στην ΕΣΣΔ και στις χώρες-υποτελείς στο Κρεμλίνο. Όμως το κείμενο αυτής της εισήγησης έγκαιρα πριν τη δημοσιοποίηση στο Συνέδριο (νέα έγκυρη πληροφορία επιβεβαιώνει ότι ο Χρουστσόφ αυτή την καταισχύνη του τη διάβασε μετά το Συνέδριο σε μια μικρή αίθουσα ανάπαυσης, όπου έκφρασαν τις αντιρρήσεις του οι Καγκάνοβιτς, Μολότοφ, Βοροσίλοφ (Δ.Π.) στάλθηκε από τσιράκια του Χρουστσόφ στη Δύση και στην κλίκα του Τίτο...

Οι χρουστσοφικοί αφαίρεσαν από τα αρχεία πολλά σπουδαία ντοκουμέντα, που μαρτυρούσαν για τη δραστήρια συμμετοχή τους σε τρομοκρατική δραστηριότητα κρυφών και φανερών εχθρών του λαού. Οι χρουστσοφικοί ήταν οι κύριοι εμπνευστές και οργανωτές συλλήψεων και καταδόσεων, όμως την ενοχή τους γι' αυτά τα εγκλήματα φόρτωσαν στον δικό τους «συνεταίρο» Μπέρια και μετά στο σύντροφο Στάλιν, που τον απομάκρυναν, φοβούμενοι ότι θα συλλάβει και θα εξοντώσει αυτούς τους ποταπούς διπλοπρόσωπους προδότες.

Οι κομμουνιστές της Κίνας και της Αλβανίας, όλοι οι αληθινοί κομμουνιστές του κόσμου στιγματίζουν την επαίσχυντη χρουστσοφική κλίκα, η οποία βεβήλωσε το όνομα και το έργο του Στάλιν, το σκήνωμα του, το οποίο κρυφά από τους λαούς και τους κομμουνιστές το έβγαλαν από το Μαυσωλείο των Λένιν-Στάλιν. Οι εγκληματικές ενέργειες του Χρουστσόφ και των τσιρακιών του θα έχουν απώτερες συνέπειες, αυτές θα οδηγήσουν στον εκφυλισμό και μετά στη συντριβή της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ...

Είτε η Σοβιετική Ένωση υπό την καθοδήγηση των χρουστσοφικών θα μεταβληθεί σε γραφειοκρατικό, σοσιαλιμπεριαλιστικό κράτος, ενώ το ΚΚΣΕ θα είναι το νομενκλατούρικο εποικοδόμημα ενός τέτοιου κράτους, είτε η ρεβιζιονιστική, προβοκατόρικη πολιτική των χρουστσοφικών θα οδηγήσει στη διάλυση του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ, στην μετατροπή των Δημοκρατιών της σε αποικίες και προτεκτοράτα του δυτικού ιμπεριαλισμού (ώπερ δυστυχώς και εγένετο, όπως σοφά προφήτεψαν οι μεγάλοι και αθάνατοι επαναστάτες, κομμουνιστές αρχηγοί Μάο Τσε Τούνγκ και Εμβέρ Χότζα που ξεσκεπάζουν και στηλιτεύουν τη χρουστσοφική, αντεπαναστατική προδοτική συμμορία. Ενώ οι ηγέτες του Περισσού συνεχίζουν μέχρι τώρα να κοροϊδεύουν και να εξαπατούν τον ελληνικό λαό και τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, εφαρμόζοντας πιστά και απαρέγκλιτα την προδοτική πολιτική του Χρουστσόφ, που τίναξε στον αέρα την ΕΣΣΔ, το ΚΚΣΕ και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, που οδηγεί τους λαούς του κόσμου στην καταστροφή και το χαμό. Ότι μέσω του αστικού κοινοβουλίου, όπως διακήρυξε το προδοτικό 20° Συνέδριο, θα πετύχει ο ελληνικός λαός και όλοι οι λαοί του κόσμου τη «λαϊκή οικονομία» και τη «λαϊκή εξουσία», ξαναζεσταμένη χρουστσοφική σούπα του 15ου Συνεδρίου του Χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ. Αίσχος χρουστσοφικοί προδότες! (Δ.Π.). Ο σύντροφος Στάλιν, τονίζεται στη Δήλωση, επανειλημμένα προειδοποιούσε για τον κίνδυνο για τη χώρα και για το κόμμα, που ξεκινά από τους κρυφούς εσωτερικούς εχθρούς, που δρουν σύμφωνα με τις οδηγίες των ιμπεριαλιστικών κατασκοπιών.  Σήμερα αυτός ο κίνδυνος είναι πραγματικός. 

«Τα ανακτορικά πραξικοπήματα» στο Κρεμλίνο, που οργανώνονται από τους ρεβιζιονιστές της τωρινής ΚΕ του ΚΚΣΕ, σημαίνουν όξυνση της πάλης για την εξουσία στο κόμμα και το κράτος. «Χωρίς τον Χρουστσόφ, όμως πάνω στο δρόμο του Χρουστσόφ». Αυτό σήμερα είναι το σύνθημα των ρεβιζιονιστών-προδοτών, που σκόπιμα κατασυκοφάντησαν το όνομα, το έργο και τις υποθήκες του συντρόφου Στάλιν (επίσης των προδοτών χρουστσοφικών ηγετών του «Κ»ΚΕ (Δ.Π.).

Η αποκατάσταση της γνήσιας σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, η αποτροπή της διάλυσης ή της μετατροπής της πατρίδας των Λένιν-Στάλιν σε σοσιαλιμπεριαλιστικό κράτος μπορούν να γίνουν μόνο μέσω της προλεταριακής, σοσιαλιστικής επανάστασης, που θα καθοδηγείται από ένα γνήσιο κομμουνιστικό κόμμα, κόμμα σταλινιστών.

ΜΑΟ ΤΣΕ ΤΟΥΝΓΚ
ΕΜΒΕΡ ΧΟΤΖΑ

Η επαναστατική, μπολσεβίκικη, πολύ επίκαιρη και διδακτική αυτή Δήλωση από το βιβλίο του δημοσιογράφου, συγγραφέα και ποιητή Φέλιξ Τσούγιεφ (1941-1999) «Καγκάνοβιτς, Σεπίλοφ», Μόσχα, 2001, Εκδόσεις «ΟΛΜΑ ΠΡΕΣΣ» αναδημοσιεύεται πρώτη φορά στη χώρα μας.

Τη μετάφραση από τα ρωσικά έκανε ο Δημήτρης ΠΑΝΟΣ.

Ανασύνταξη Αρ. Φύλ. 163-164 1-31 Αύγουστου 2003

Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΙΜΕΝΕΡΓΑΤΕΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ 23 ΦΛΕΒΑΡΗ 11πμ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ

Η Ένωση Λιμενεργατών και ο Σύνδεσμος Εποπτών-Αρχιεργατών του ΟΛΠ συμμετέχουν στην αυριανή απεργία καθώς και στη συγκέντρωση στο Πεδίον του Άρεως, διεκδικώντας ανάμεσα στα άλλα, την ανατροπή του ''απαράδεκτου εργασιακού καθεστώτος με το οποίο λειτουργεί η Cosco-ΣΕΠ στον προβλήτα ΙΙ )
Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55, έχει έγκαιρα από τη πρώτη στιγμή της αποικιακής εκχώρησης στους Κινέζους ιμπεριαλιστές αποκρυπτογραφήσει τη συμφωνία και έχει καταγγείλει το περιεχόμενό της, καλώντας για μαζικό αγώνα.

Ενάντια στην αποικιοκρατική συμφωνία της COSCO

Συμπαράσταση  στο δίκαιο αγώνα των λιμενεργατών

Η  διαδικασία παραχώρησης του Σ.ΕΜΠΟ (σταθμού εμποροκιβωτίων του  ΟΛΠ ), από τη κυβέρνηση της  μοναρχοφασιστικής ΝΔ στην Cosco είναι  γνωστό πως στην ουσία σημαίνει ξεπούλημα ολόκληρου του Οργανισμού, αφου παραδίνεται αποικιακά το κύριο ''φιλέτο'' του.

Ενδεικτικά  παρατίθενται κάποια αποσπάσματα απευθείας  από την ''αιτιολογική έκθεση παραχώρησης'' της 6 Φλεβάρη 2009:

''.......Δ.  ΚΥΡΙΟΙ ΟΡΟΙ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗΣ

Τα κύρια σημεία της Σύμβασης Παραχώρησης των Προβλητών ΙΙ & ΙΙΙ του Σ.ΕΜΠΟ ΟΛΠ, όπως υπογράφηκε και υποβάλλεται προς κύρωση με νόμο, αφορούν στα ακόλουθα σημεία:

1. Έναρξη  και Διάρκεια Παραχώρησης

Η παραχώρηση αρχίζει με την ολοκλήρωση της  παράδοσης του Σ.ΕΜΠΟ και την εγκατάσταση του αναδόχου, ήτοι την 01.10.2009 μετά την προσκόμιση από τον ανάδοχο των προβλεπόμενων εγγυητικών επιστολών και δανειακών συμβάσεων.

Η διάρκεια της παραχώρησης ορίζεται σε τριάντα (30) έτη από την ανωτέρω ημερομηνία, προσαυξανόμενη κατά πέντε (5) έτη, εφόσον ο Προβλήτας ΙΙΙ κατασκευαστεί εντός του χρονοδιαγράμματος. Προβλέπεται δε και μονομερές δικαίωμα του ΟΛΠ για ενδεχόμενη περαιτέρω παράταση μέχρι πέντε (5) έτη.

Σε κάθε περίπτωση, η συνολική διάρκεια της  παραχώρησης δεν μπορεί να υπερβεί το χρονικό όριο σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στην υφιστάμενη σύμβαση μεταξύ ΟΛΠ και Ελληνικού Δημοσίου.

2. Αντάλλαγμα  Παραχώρησης

Το αντάλλαγμα του ΟΛΠ βασίζεται σε ποσοστό  επί των ετησίων συνολικών  εσόδων του παραχωρησιούχου (Μεταβλητό  Αντάλλαγμα) το οποίο ανέρχεται σε 21% για τα πρώτα 8 χρόνια της παραχώρησης και σε 24,5% από τον ένατο χρόνο και μετά.........''

Γίνεται φανερή η αποικιακή δομή και ουσία  της σύμβαση, τόσο  από τον προσδιορισμό του χρόνου, όσο  αλλά και από  τα ανταλλάγματα παραχώρησης που  είναι αντίστοιχα εκείνων της εποχής των συμβάσεων τύπου ''ΟΥΛΕΝ''  & ''ΚΟΥΠΕΡ''............

Παρακάτω , όταν σαφώς ορίζεται πως ο ΟΛΠ  θα δουλεύει στο όνομα της συγκατοίκησης  για τον επενδυτή με ''ειδική αμοιβή'' προσαύξηση 15%(!):

''......6. Περίοδος «συγκατοίκησης»

Στη σύμβαση  προβλέπεται περίοδος 6 μηνών, με μονομερές  δικαίωμα του ΟΛΠ παράτασης μέχρι 2 μήνες, κατά την οποία ο ΟΛΠ  θα παρέχει υπεργολαβικά στον παραχωρησιούχο υπηρεσίες φορτοεκφόρτωσης και  εν γένει λειτουργίας του παραχωρούμενου ΣΕΜΠΟ. Από την 1/1/2010 και μετά θα υπάρχει σταδιακή αποχώρηση της ΟΛΠ από τον Προβλήτα ΙΙ προς τον Προβλήτα Ι που θα παραμείνει στη διαχείριση του ΟΛΠ.

Για την  ανωτέρω περίοδο ο παραχωρησιούχος  θα καταβάλλει το κόστος μισθοδοσίας  του προσωπικού με προσαύξηση 15%, ενώ  ο ΟΛΠ εγγυάται παραγωγικότητα ίση με τον μέσο όρο της 3τίας 2005-2007. Κατά την περίοδο συγκατοίκησης, ο παραχωρησιούχος υποχρεούται να εφαρμόζει τους κανονισμούς και τα τιμολόγια του ΟΛΠ.

Οι λεπτομέρειες σχετικά με την περίοδο συγκατοίκησης  θα ρυθμιστούν με ειδική σύμβαση που θα συναφθεί μεταξύ ΟΛΠ και αναδόχου εταιρείας..''

Ακόμη πιο αποκαλυπτικά είναι όσα ''διευκρινίζουν'' τα της αμαρτωλής σύμβασης στην ''ανάλυση  κατ' άρθρο'' που διασφαλίζεται η  φοροαπαλλαγή της Cosco γεγονός που  καταγγέλθηκε με προσφυγή της Ομοσπονδίας Λιμένων Ελλάδας στην ίδια την ιμπεριαλιστική ΕΕ:

''.........Άρθρο  δεύτερο

Με το δεύτερο άρθρο προβλέπεται η  ρύθμιση συναφών με την κυρούμενη  σύμβαση φορολογικών ζητημάτων. Κάθε τέτοια ρύθμιση απαντάται στην πλειονότητα των συμβάσεων παραχώρησης  που έχουν κυρωθεί με νόμο, όπως στη Σύμβαση Ανάπτυξης του Αεροδρομίου των Σπάτων με το ν. 2338/1995, στη Σύμβαση Μελέτης-Κατασκευής-Εκμετάλλευσης Λεωφόρου Σπάτων με το ν. 2445/1996 , στη Σύμβαση Παραχώρησης-Συμφωνία Έργου Γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου με το ν.2395/1996, στη Σύμβαση Μελέτης - Κατασκευής Μετρό Θεσσαλονίκης με το ν.2714/1999 , στη Σύμβαση Παραχώρησης του Έργου της Μελέτης κλπ. «Ιονία Oδός» με το ν.3555/2007 και στη Σύμβαση Παραχώρησης του Έργου Αυτοκινητοδρόμου Ελευσίνα - Κόρινθος - Πάτρα – Πύργος - Τσάκωνα με το ν.3621/2007. Ειδικότερα:

-Στην  παράγραφο 1 προβλέπεται η απαλλαγή  της ΑΕΑΣ από το φόρο εισοδήματος  επί των δεδουλευμένων τόκων  που αποκτά κατά το χρονικό  διάστημα μέχρι την ημερομηνία  έναρξης λειτουργίας του Προβλήτα  ΙΙΙ.

- Στην  παράγραφο 2, προβλέπεται ότι η πληρωμή από την ΑΕΑΣ στην ΟΛΠ ΑΕ του προβλεπομένου στη σύμβαση οικονομικού ανταλλάγματος, αποτελεί έσοδο της ΟΛΠ ΑΕ, υπαγόμενο σε ΦΠΑ και δαπάνη λειτουργίας της ΑΕΑΣ.

- Με  την παράγραφο 3 προβλέπεται η  επιστροφή πιστωτικού υπολοίπου  ΦΠΑ προς την ΑΕΑΣ και ορίζεται ότι για την εφαρμογή των διατάξεων του Κώδικα ΦΠΑ (ν.2859/2000), το κατασκευαστικό αντικείμενο που προβλέπεται από τη Σύμβαση παραχώρησης και κάθε συναφής προς το σκοπό αυτό παροχή αγαθών , εργασιών, υπηρεσιών και παρεμπιπτόντων έργων, θεωρούνται ενιαίο αγαθό επένδυσης για την ΑΕΑΣ.

- Στην  παράγραφο 4 προβλέπεται η συναφής  με την ανωτέρω προβλεπόμενη  επιστροφή πιστωτικού υπολοίπου  ΦΠΑ διαδικασία.

-Στην  παράγραφο 5 προβλέπεται η δυνατότητα  της ΑΕΑΣ να μεταφέρει τυχόν  συσσωρευμένες ζημίες της προς συμψηφισμό με φορολογητέα κέρδη επομένων χρήσεων, χωρίς χρονικό περιορισμό. – Στην παράγραφο 6 προβλέπεται η κατ’επιλογή της ΑΕΑΣ διαδικασία απόσβεσης του συνολικού κόστους της επένδυσής της. – Με την παράγραφο 7, ορίζεται η μη υπαγωγή στον ελληνικό φόρο εισοδήματος νομικών προσώπων των εταιρειών ή / και κοινοπραξιών για τα υλικά, εργασίες ή υπηρεσίες που θα παρέχουν στην ΑΕΑΣ εκτός Ελλάδας υπό την προϋπόθεση ότι υφίσταται σε ισχύ διμερής σύμβαση αποφυγής διπλής φορολογίας μεταξύ της Ελλάδας και της χώρας, που έχουν την έδρα τους οι ανωτέρω εταιρίες ή κοινοπραξίες. - Με την παράγραφο 8, ορίζεται ότι οι συμβάσεις δανείων που συνάπτονται για τη χρηματοδότηση του έργου της Σύμβασης Παραχώρησης και οι παρεπόμενες αυτών απαλλάσσονται από τα τέλη χαρτοσήμου.

- Με  την παράγραφο 9, ορίζεται ότι  οι συμβάσεις μεταξύ των δανειστών  των δανειακών συμβάσεων που  αναφέρονται στην προηγούμενη  παράγραφο, με τις οποίες μεταβιβάζονται  δικαιώματα ή υποχρεώσεις που  απορρέουν από αυτές, απαλλάσσονται  από κάθε φόρο, τέλος χαρτοσήμου, εισφορά, δικαίωμα ή κράτηση υπέρ του Δημοσίου ή τρίτων, με την επιφύλαξη των διατάξεων του Κώδικα ΦΠΑ και του φόρου συγκέντρωσης κεφαλαίου του ν.1676/1986. . - Με την παράγραφο 10, ορίζεται ότι οι κάθε είδους αποζημιώσεις που καταβάλλονται από την Ο.Λ.Π. Α.Ε. δυνάμει της Σύμβασης Παραχώρησης και βρίσκονται εκτός πεδίου εφαρμογής του Κώδικα ΦΠΑ απαλλάσσονται από τα τέλη χαρτοσήμου.

Η επανάληψη  των διατάξεων αυτών και στον παρόντα νόμο κύρωσης της σύμβασης παραχώρησης μεταξύ ΟΛΠ ΑΕ και  παραχωρησιούχου, είναι απαραίτητη, προκειμένου να ισχύσουν οι διατάξεις αυτές και κατά την υλοποίηση της σύμβασης αυτής.

Άρθρο τρίτο

Με το άρθρο τρίτο προβλέπεται η  δυνατότητα της ΑΕΑΣ να ζητήσει την  υπαγωγή της στις διατάξεις του  ν.δ. 2687/1953 «περί επενδύσεως και προστασίας κεφαλαίων εξωτερικού» για την επένδυση που προβλέπεται στη Σύμβαση Παραχώρησης η οποία κυρώνεται με τον παρόντα νόμο.

Άρθρο τέταρτο

Στην  πρώτη παράγραφο αυτού προβλέπεται  ότι κάθε άλλη γενική ή ειδική διάταξη  που αντίκειται στις διατάξεις του παρόντος νόμου ή αφορά σε θέματα που ρυθμίζονται από αυτόν δεν ισχύει .

Στη δεύτερη  παράγραφο αυτού ορίζεται ότι  η ισχύς του νόμου αρχίζει  από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα  της Κυβερνήσεως.

Αθήνα, 6 Φεβρουαρίου 2009

ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ

ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ  ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ, ΧΩΡΟΤΑΞΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΡΓΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΦΛΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΕΝΔΙΑΣ

ΕΜΠΟΡΙΚΗΣ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ, ΑΙΓΑΙΟΥ ΚΑΙ ΝΗΣΙΩΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑΣ.''

Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους για την πειρατεία σε βάρος της περιουσίας που ανήκει στον ελληνικό λαό και σε βάρος της εργατικής τάξης στο σύνολό της.

Συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα των λιμενεργατών, στον αγώνα που αφορά την τάξη στο  σύνολό της.

Πέμπτη, 8 Οκτώβριος 2009
Η εφαρμογή της παραπάνω συμφωνίας έφερε-όπως ήταν φανερό- ένα πραγματικό εργασιακό μεσαίωνα στο λιμάνι, με κύριο στοιχείο την εντατικοποίηση μέχρι επιπέδου εξουθένωσης των εργαζόμενων για αρπαγή πρόσθετης απόλυτης υπεραξίας, με καταστρατήγηση κάθε νόμου και κανονισμού υγείας και ασφάλειας της εργασίας, με ωράρια και ημέρες εργασίας, περασμένων αιώνων.
Μαζί κατεβαίνουν στον αγώνα, οι ναυτεργάτες της ΠΝΟ, όντας ακόμη αλυσοδεμένοι με τη φασιστική πολιτική επιστράτευση, λόγω ''μη υπογραφής της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας',' τους με ευθύνη των εφοπλιστικών ενώσεων και μετά το ξεπούλημα του πρόσφατου αγώνα τους, από τους κάθε λογής ρεφορμιστές εργατοπατέρες.

(Δείτε: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΩΝ ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ)

ΚΑΤΩ Ο ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΛΗΣΤΩΝ ΤΗΣ COSCO-ΣΕΠ!
ΑΜΕΣΗ ΑΡΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΡΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΕΣ!

Διαβάστε Περισσότερα »

Ναζίμ Χικμέτ: Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ

Έχω απάνω στο τραπέζι μου
τη φωτογραφία του ανθρώπου
με το άσπρο γαρούφαλο --
που τον ντουφέκισαν
στο μισοσκόταδο
πριν απ' την αυγή,
κάτω απ' το φως των προβολέων.
Στο δεξί του χέρι
κρατάει ένα γαρύφαλο
πούναι σα μια φούχτα φως
απ' την ελληνική θάλασσα.
Τα μάτια του τα τολμηρά,
τα παιδικά,
κοιτάζουν, άδολα,
κάτω από τα βαριά μαύρα τους φρύδια.
Έτσι άδολα --
όπως ανεβαίνει το τραγούδι
σα δίνουν τον όρκο τους
οι κομμουνιστές.
Τα δόντια του είναι κάτασπρα --
ο Μπελογιάννης γελά.
Και το γαρύφαλο στο χέρι του
είναι σαν το λόγο πούπε στους ανθρώπους
τη μέρα της λεβεντιάς --
τη μέρα της ντροπής.
Αυτή η φωτογραφία
βγήκε στο δικαστήριο
ύστερ' απ' την καταδίκη σε θάνατο.

(Περιοδικό "Σοβιετική Γυναίκα" Απρίλη 1952)

Διαβάστε Περισσότερα »

Καταστατικό του ΚΚΕ (1945)

Καταστατικό του ΚΚΕ (1945)

Διαβάστε Περισσότερα »

Σύνδεσμος του Νίκου Μπελογιάννη

Ο Μπελογιάννης πέρασε στο Πάνθεο των Ηρώων του λαού μας. Του Κόμματός μας, του ηρωικού ΚΚΕ. Της ανθρωπότητας.

Υπηρέτησα ως σύνδεσμός του στο Βίτσι στο Επιτελείο της 10ης Μεραρχίας του ΔΣΕ από 20 Φλεβάρη του 1949 έως 20 Ιούνη του 1949. Ο Μπελογιάννης ήταν Επίτροπος αυτής της Μεραρχίας. Ήταν αληθινός Άνθρωπος, Επαναστάτης Κομμουνιστής. Αφοσιωμένος ολόψυχα στο στο λαό και στο Κόμμα μας. Στοχαστικό και πολυέγνοιαστο το πρόσωπό του. Συχνά, όμως άνθιζε σ' αυτό ένα μειλίχιο χαμόγελο γεμάτο ανθρωπιά και καλοσύνη.

Πάνω απ' όλα σε μας τους μαχητές εκτιμούσε την ολοπρόθυμη, τίμια και ευσυνείδητη συμβολή στον αγώνα. Πολύ απαιτητικός από τον εαυτό του και μετά από τους άλλους. Νιώθαμε σεβασμό απέναντί του. Αλλά και σιγουριά. Και περηφάνια για τον Επίτροπό μας. Οι αχαΐρευτοι ένοιωθαν και δέος. Πάνω στο τραπέζι στο αμπρί του είχε την Ιστορία του Μπολσεβίκικου Κόμματος, γραμμένη από τον Ι. Β. Στάλιν και τη βιογραφία του Β. Ι. Λένιν. Επίσης μια έγχρωμη φωτογραφία του Ι. Β. Στάλιν μπροστά στη βιβλιοθήκη, όπου φορούσε ελαφρές μπότες.

Η λεβέντικη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη θερίστηκε από τα βόλια μοναρχοφασιστικού εκτελεστικού αποσπάσματος στις 30 Μάρτη 1952 κατ' εντολή των Αμερικάνων δολοφόνων.

Αν ο Μπελογιάννης είχε κάνει μια παρόμοια κατάπτυστη Δήλωση υποταγής στην αντίδραση σαν και αυτή, που έκανε ο Χαρίλαος Φλωράκης στον Άρειο Πάγο στις "2 Οκτωβρίου 1974" σιγουρότατα δεν θα θερίζονταν απ' τα βόλια του ταξικού εχθρού.

Δημήτρης ΠΑΝΟΣ

Διαβάστε Περισσότερα »

Αλέκου Ρεπάντα: Του Μπελογιάννη

«Αγαπάμε τη Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατήγορούς μας. Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα». ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

 

Του Μπελογιάννη
Αλέκου Ρεπάντα

Ο Γράμμος εσυνέφιασεν τα μάτια του βουρκώσαν
του Γκόλιου οι ψηλές κορφές μοιρολογούν και κλαίνε
κι όσες βρυσούλες γάργαρες θολώνουν και στερεύουν
κι η νύχτα απόψε πήχτωσε κι η αυγή δε ροδοσκάει
μήτε του γήλιου οι χρυσές αχτίδες πια ζεσταίνουν
μήτε στου Αιγαίου τα νερά καράβια αρμενίζουν.

Κι ένα πουλί γλυκόλαλο ρωτάει έναν διαβάτη:
-Τι τάχα βάρος έπεσε στη γη την καρποδότρα
κι όλα θρηνούν κι όλα βογγούν με μαύρα μοιρολόγια;
Μήνα φωτιά την έκαψε, μήνα κι αστροπελέκι;
- Μηδέ φωτιά την έκαψε, μηδέ κι αστροπελέκι
ένα λεβέντη πιάσανε φασίστες και κοπέλια
με προδοσια μπαμπέσικη καρτέρι τού 'χαν στήσει.
Λεβέντης είν' στ' ανάστημα, της γης αντρειωμένος,
πόχει λαφιού περπατησιά και μάτια αετήσια
στη σάγητια 'ναι μάστορας λέοντα τόνε κράζουν.
Χίλιοι μπροστά τον πήγαιναν και δυο χιλιάδες πίσω
κι από ζερβά κι από δεξιά με πάλες και με σπάθες
γεμάτοι μίσος και χολή και παν να τον δικάσουν.
Τη δίκη του τοιμάσανε ξένοι και ντόπιοι λύκοι.
Για ν' αρνηθεί τ' αδέλφια του χρυσά φλωριά του τάζουν.
Κι όλοι τριγύρω κάθησαν και τον τηρούν και τρέμουν
σα φύλλα χινοπωρινά πουν' έτοιμα να πέσουν.
Κιτάπια φέρουνε πολλά τόνα κατόπι στ' άλλο.
Κι αφού τα καλοδιάβασαν και κατηγόρησάν τον
πως τάχα κακοφέρθηκε σε νόμους αφεντάδων
ένας απ' τους τρανήτερους σηκώθη και του κρένει:
- Πούθε μωρέ κατάγεσαι και ποιο 'ναι το ονόμα σου;
- Απ' το Μωριά κατάγομαι τον πολυδοξασμένο
πούναι γιατάκι των κλεφτών, κάθε κορφή και δόξα,
κάθε βρυσούλα φλάμπουρο και τ' όνομά μου Νίκος.
- Και ρίζα ποια σ' ανάθρεψε, και ποια 'ναι η συντροφιά σου;
- Η ρίζα μ' είν' ελληνική στον κόσμο ξάκουσμενη
καλόκαρπη 'ν από παλιά - το δίκιο συντροφιά μου.
- Και ποιο 'ναι βρε το γένος σου π' αφέντη δεν ακούει;
- Το γένος μ' είν' περίφανο των Κολοκοτρωναίων
που δεν προσκύνησαν ποτέ διάτα προσκυνημένων,
μήτε σπαθιά φοβήθηκαν βεζύρηδων κι αγάδων.
- Αρνιέσαι βρε το γένος σου μη σ' αφανίσει βόλι
να προσκυνήσεις άρχοντα, στη δούλεψή του νάμπεις;
- Το γένος μου το αγαπώ κι αν χρειαστεί πεθαίνω
να το δοξάσω ως είν' πρεπό, παρά να προσκυνήσω
κοτσαμπασίδικο φλουρί, ζαΐμικο χρυσάφι.
Κι αν τύχει βόλι και με βρει και τη ζωή μου κόψει
ένας εγώ κι αν χαθώ, χιλιάδες θα φυτρώσουν
το γένος να δοξάσουνε κι ότι είν' πρεπό να κάνουν!
Τα πουλημένα τα σκυλιά σαν άκουσαν το Νίκο
λυσσάξανε 'πο το κακό και τον αλυσοδένουν.
Κι αυτός τους βλέπει και γελά πως τρέμουν τη γενιά του
οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες κι οι ξένοι αφεντάδες.
Κι η πόρτα ευτύς γοργάνοιξε, μπουλούκμπασης προβάλλει
και κοντοστέκει δίπλα κει σ' έναν ξενομερίτη
κι αφού κρυφομιλήσανε φετφάν άλλο διαβάζει
και θάνατο σαν πρόσταξε χαμόγελα ο Νίκος
κρατώντας το γαρούφαλο το μοσκομυρισμένο
άλικο σαν το αίμα του, φλογάτ' ως η ψυχή του.
Τα αφέντικα θεριέψανε, αίμα ζητούν να πιούνε
προστάζουν τα μπουλούκια τους κι όλα τα τσαγκαλάκια
το θάνατο γυρεύουνε, οχροί, τ' αντρειωμένου.

Και στο Γουδί τον στήσανε πριν ήλιος να φωτίσει
τρισκόταδο μια Κυριακή -του Μάρτ' ήταν τριάντα
Μ' όλα σύνεργα μαζί κι όλα φαρμάκι στάζαν.
Και στη γλυκιά την ξαστεριά τ' αστέρια π' αραιώναν
πριν να του κόψουν την πνοή, εφώναξε ο λεβέντης:
«Πατρίδα ακριβομάνα μου και σεις αδέρφια σκλάβοι
πετάξτε τούτο το βραχνά, τη λάμια, τη φοβέρα
που μας πατάνε ζωντανούς κι αίμα δικό μας πίνουν
και λυτρωμό στον τόπο μας αδέρφια να γευτούμε.
Παγκόσμια να 'ν' η Χρυσαυγή κι ευτυχισμένη η πλάση
και δίκαια ν' αχτιβολεί στην οικουμένη ο γήλιος».
Τ' άκουσε η γη και τρόμαξε και άρχισε να σιέται
κι ο ουρανός βροντάστραψε κι αστροπελέκια ρίχνει
κι ο κάτω κόσμος χαλασμός, το γίγαντα φοβάται.
Κι από ψηλά ένα σύννεφο μαύρο, ανεμοδαρμένο,
πέφτει στη γη σαν αστραπή, βογγώντας μανιασμένο
και παίρνει την φωνή ψηλά, μαζί του τηνε σέρνει
κι απλώνει την ο άνεμος σ' όλη την οικουμένη.
Τ' άκουσε ο σκλάβος ο λαός και σφίγγει τη γροθιά του
και το κορμί του στήλωσε, το μίσος του θεριεύει
και δίνει όρκο φοβερό και γδικιωμό του τάζει.
Μάρτης 1953

Το ποίημα μας το έστειλε ο σ. Γιώργος Φωτόπουλος, πρώην πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία.

Διαβάστε Περισσότερα »

Νίκανδρος Κεπέσης: Ωδή στον Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ

Ατσάλινος στη θέληση
και φεγγοβολά σου η σκέψη
ξουράφι κοφτερό,
Φωτιά!
Το μάτι τ' αετίσιο
Στάλιν
τρανέ οδηγητή, που
«έκοβε» μακρυά
πολύ μακρυά.
Μεσ' από αντάρες, θύελλες
έβλεπες καθαρά
κ' έγκαιρα αντιμετώπιζες
το κάθε τι σωστά.
Τα χέρια σου,
γερά και στιβαρά
σα γίγαντας, τιτάνας
ανέσυρες τη χώρα σου
την τριτοκοσμική,
και απ' το ξύλινο υνί
σε βάθρο την ανέβασες
ψηλά
σε υπερδύναμη τρανή!

Νίκανδρος Κεπέσης
 
Ιούνης 17-18/2000-6-30

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη, αρ.φυλ. 339,1-15/2/2011

Ανασύνταξη, αρ.φυλ. 339,1-15/2/2011

Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ΣΤΙΣ 23/2

H Κίνηση για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55 συμμετέχει στην πανεργατική απεργιακή συγκέντρωση που καλούν ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ.

Μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – Έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Κόντρα στην τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ

Σήμερα, η εργατική τάξη και συνολικά οι εργαζόμενες λαϊκές μάζες βρίσκονται μπροστά σε μια αρνητική και οδυνηρότατη οικονομικο-πολιτική κατάσταση για τα ταξικά τους συμφέροντα ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας, που οδήγησαν στην όξυνση της εξάρτησης της χώρας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, μέσω της επιβολής του Μνημονίου και της κατεδάφισης των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων. Η επιβολή του Μνημονίου δικαιολογήθηκε ως απαραίτητη για τη μείωση του ελλείμματος και του εξωτερικού χρέους, αλλά ο πραγματικός της στόχος είναι η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων από το ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο.

Παγκόσμια Κρίση και χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας

Η οικονομία της χώρας οδηγήθηκε στα τέλη του 2009 σε ανοιχτή χρεοκοπία ως αποτέλεσμα του «εκρηκτικού μίγματος» υψηλού ελλείμματος του προϋπολογισμού και δυσβάσταχτου εξωτερικού χρέους σε συνδυασμό με την παγκόσμια οικονομική κρίση υπερπαραγωγής. Το έλλειμμα και το χρέος ήταν με τη σειρά τους αποτέλεσμα του δανεισμού με τοκογλυφικούς όρους, της εφαρμογής ακραίων νεοφιλελεύθερων μέτρων από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (με κραυγαλέο παράδειγμα τις θητείες Καραμανλή την περίοδο 2004-2009), και της καταστροφής του παραγωγικού ιστού της χώρας, αναπόφευκτες εξελίξεις της ολοένα και βαθύτερης εξάρτησης της χώρας από το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, και ιδιαίτερα από την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης γίνονται δραματικότερες για την ελληνική οικονομία και εξαιτίας της συμμετοχής-ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ και στο Ευρώ. Αυτό το «μοναδικό» νόμισμα έχει υπηρετήσει πρώτα και κύρια τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μέσα στην ΕΕ (κυρίως Γαλλία, Γερμανία), επεκτείνοντας την οικονομική και πολιτική τους ισχύ. Μέσα στις συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης τα ισχυρά γαλλο-γερμανικά μονοπώλια προσπαθούν να αυξήσουν την κερδοφορία τους εντείνοντας την εκμετάλλευση των εξαρτημένων χωρών (ανάμεσα στις οποίες βρίσκεται και η Ελλάδα). Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί ότι μαζί με την εξάρτηση από τα ξένα μονοπώλια, ένας άλλος παράγοντας που συνέβαλε στην εντεινόμενη δημοσιονομική κρίση είναι η καταλήστευση του δημόσιου πλούτου από το ντόπιο κεφάλαιο μέσω της λεηλασίας δισεκατομμυρίων ευρώ σε σκάνδαλα, όπως αυτά των δομημένων ομολόγων, του Βατοπεδίου και των κατασκευαστικών έργων της Ολυμπιάδας.

Το αδιαμφισβήτητο της χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας – που όμως αμφισβητείται σχεδόν απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου – διαφαίνεται-τεκμηριώνεται από την ανάλυση των σχετικών οικονομικών δεδομένων: 1. δυσθεώρητο εξωτερικό χρέος πλέον των 300 δις. Ευρώ ή περίπου 120% του ΑΕΠ (σε μια χώρα με ελάχιστη βιομηχανική παραγωγή και ανύπαρκτη ‘’βαρειά βιομηχανία’’) 2. τεράστιο έλλειμμα πάνω από 30 δις. Ευρώ ή 14,5% του ΑΕΠ (έλλειμμα που αναμένεται να αναθεωρηθεί τουλάχιστον στο 15,5%), 3. τοκογλυφικό επιτόκιο δανεισμού 7-10% με spread 500-700 και πλέον μονάδες βάσης (επιτόκιο με το οποίο δανείζονται μόνο χρεοκοπημένες οικονομικά χώρες), 4. αδυναμία «διαχείρισης»-εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους, 5. τριπλή αυστηρότατη επιτήρηση της χώρας από την τρόϊκα Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ και καθορισμός της οικονομικής πολιτικής όχι από την εκλεγμένη κυβέρνηση αλλά από τα κλιμάκια των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών, 6. προσφυγή στο λεγόμενο «μηχανισμό στήριξης» (=μηχανισμός υποδούλωσης) των ΕΕ-ΔΝΤ για περαιτέρω δανεισμό με τοκογλυφικό επιτόκιο ύψους 5%, η οποία ουσιαστικά συνιστά και παραδοχή της χρεοκοπίας. Όλα αυτά καθιστούν την Ελλάδα χώρα υπό την κατοχή (χωρίς στρατό μεν αλλά με οικονομικά-πολιτικά μέσα) της τρόικας, με ευθύνη τόσο της ΕΕ όσο και της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Επιβάλλεται να τονιστεί ότι οι αποφάσεις σύνδεσης-ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ και κατ’ επέκταση στην ΕΕ-ΟΝΕ υπήρξαν αποκλειστικά στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης της χώρας – αποφάσεις επιζήμιες για τα ταξικά συμφέροντα προλεταριάτου- αγροτιάς αλλά και για τα εθνικά συμφέροντα.

Βίαιη κατάργηση όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων

Το «Μνημόνιο» – η αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμφωνία δανεισμού της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ – εκτός από μνημείο υποτέλειας αποτελεί συνάμα και το «νεκροταφείο» όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ υπό την καθοδήγηση των εντολέων της (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ντόπιο κεφάλαιο), και με τη στήριξη ΝΔ και ΛΑΟΣ, επιβάλλει τα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα μείωσης μισθών και συντάξεων, αύξησης της μαζικής ανεργίας, σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων αλλά και λεηλασίας των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και ξεπουλήματός τους στο ξένο κυρίως αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο, με καταστροφικές συνέπειες για τους εργαζόμενους αλλά και τον τόπο.

Στο «νεκροταφείο» του Μνημονίου «αναπαύονται» ήδη η 13^η και 14^η σύνταξη άλλα και ο 13^ος και 14^ος μισθός των εργαζομένων, ενώ θεσπίστηκε σύνταξη στα 65 χρόνια και με 40 χρόνια δουλειάς και με τρόπο υπολογισμού των συντάξεων που οδηγεί σε πραγματική μείωση τους κατά 40%. Δομικό στοιχείο του Μνημονίου είναι ότι προβλέπει τη συνεχή λήψη νέων μέτρων όταν το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο κρίνει ότι δεν αυξάνεται σύμφωνα με τους στόχους του, η κερδοφορία του. Η «επικαιροποίηση» του Μνημονίου τον περασμένο Αύγουστο επέφερε την ουσιαστική κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, όπλο των εργαζομένων ενάντια στις αυθαιρεσίες των «εργοδοτών»-καπιταλιστών, η οποία κατάργηση επιβλήθηκε και τυπικά το Νοέμβριο με το δεύτερο «αναθεωρημένο» Μνημόνιο. Έτσι, με την ανοχή της ξεπουλημένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ, οι εργαζόμενοι καταδικάζονται να είναι απροστάτευτοι απέναντι στα αφεντικά τους να μην μπορούν να διαπραγματευτούν καν συλλογικά, τους όρους εργασίας, καθώς θα εξαναγκάζονται να υπογράφουν επιχειρησιακές συμβάσεις που θα καταπατούν τα συλλογικά εργατικά δικαιώματα, ή ακόμα και ατομικές εκεί που δεν εκπροσωπούνται συνδικαλιστικά. Η τεράστια μείωση των μισθών και των συντάξεων, η έκρηξη της μαζικής ανεργίας με την παράλληλη περικοπή του πενιχρού επιδόματος ανεργίας, το μεγάλο ύψος του πληθωρισμού πάνω από 5,5% μαζί με τα πρωτοφανή κύματα ακρίβειας και τη συνεχή αύξηση των έμμεσων φόρων σε είδη πρώτης ανάγκης, οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες με μαχαίρι στις παροχές νοσηλείας των δημόσιων νοσοκομείων, η ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της δημόσιας Παιδείας, η διάσπαση των επαγγελματικών δικαιωμάτων που απορρέουν από το πτυχίο, κλπ., επιδεινώνουν δραματικά την κατάσταση της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών, οδηγώντας τις στη φτώχεια και την απόλυτη εξαθλίωση.

Παράλληλα με την θέσπιση των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων προχωράει και η φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής και ο εκφασισμός του αστικού κράτους με στόχο την αποδυνάμωση των αντιστάσεων του εργατο-λαϊκού κινήματος, ενόψει των ολοένα και πιο ισχυρών κοινωνικών συγκρούσεων που θα επέλθουν αναπόφευκτα από την εντεινόμενη καταπίεση των μαζών. Η αστυνομοκρατία και η βίαιη καταστολή οποιασδήποτε μορφής κινητοποίησης έχουν γίνει πλέον κανόνας και συνδυάζονται με την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών (νέος τρομονόμος, νομιμοποίηση της παρακολούθησης με ηλεκτρονικά μέσα). Από την άλλη μεριά υπάρχει η σαφής στόχευση για διάσπαση της ενότητας των εργαζομένων με την προώθηση του ρατσισμού, την αγαστή συνεργασία των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών και των παρακρατικών φασιστικών ομάδων στα πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες, οι οποίοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης, τους φασιστικούς-αντιμεταναστευτικούς νόμους της ΕΕ, καθώς και την ιδεολογική προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ που διαβλέπει στη δημιουργία του φασιστικού λεγόμενου ‘’κοινωνικού αυτοματισμού’’, ενάντια σε τμήματα των εργαζομένων που κάθε φορά κινητοποιούνται.

Κεντρικά συνθήματα πάλης

Έξω η Ελλάδα από ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ

Σήμερα έχουν πλέον καταρρεύσει όλοι οι μύθοι για τα οφέλη της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ που εδώ και χρόνια καλλιεργούσαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, όπως της «ισότιμης συμμετοχής στην ΕΕ», της «διαρκούς ανάπτυξης», της «σύγκλισης των οικονομιών των χωρών-μελών της ΕΕ» και της «διαρκούς ευημερίας». Μετά και την κατάρρευση και του τελευταίου μεγάλου μύθου μιας ΕΕ-«σωτήρα» της Ελλάδας με το «μηχανισμό στήριξης» (=μηχανισμός υποδούλωσης) και το «σωτήριο» τοκογλυφικό επιτόκιο του 5%, η ολοένα και ασφυκτικότερη εξάρτηση της χώρας από τα ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ επαναφέρει με ιδιαίτερη οξύτητα στο κέντρο της πολιτικής επικαιρότητας το αντιιμπεριαλιστικό αίτημα πάλης «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ», θέτοντας συνάμα στην ημερήσια διάταξη ως άμεσο πολιτικό στόχο του αγώνα της εργατικής τάξης και του λαού την ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ μαζί με την έξοδο από την ΟΝΕ και το Ευρώ.

Στις δημόσιες αναφορές και αντιπαραθέσεις στους κύκλους της Αριστεράς σχετικά με την έξοδο ή μη της Ελλάδας από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις ουσιαστικά σιωπούν σχετικά με την άμεση έξοδο της χώρας από αυτά τα ιμπεριαλιστικά όργανα, αποδεχόμενες την τωρινή στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας σε ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ. Έτσι, άλλοι προβάλουν ως μοναδικό καθήκον-αίτημα την πάλη της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των λαϊκών κατακτήσεων και την αντίσταση στο μνημόνιο (ανάγοντας τον αγώνα της εργατικής τάξης σε αποκλειστικά «συνδικαλιστικό» και μάλιστα χωρίς σαφή στόχο), αποσυνδέοντάς την απ’ την αντιιμπεριαλιστική πάλη κατά της ΕΕ, μεταθέτοντας την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ από το σήμερα στη μακρινή προοπτική της λεγόμενης «Λαϊκής Εξουσίας-Λαϊκής Οικονομίας», όπως κάνει το «Κ»ΚΕ, ή του «σοσιαλισμού» των διαφόρων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (που και στις δυο περιπτώσεις παραμένουν στο πλαίσιο του καπιταλισμού), ενώ άλλοι κριτικάρουν τη θέση για άμεση έξοδο από την ΕΕ ως «εθνικιστική απομόνωση», αντιπροτείνοντας την τροτσκιστική θέση της συνολικής διάλυσης της ΕΕ, στα πλαίσια της «πανευρωπαϊκής επανάστασης». Τα συνθήματα αυτά σημαίνουν ουσιαστικά παραίτηση από την αντι-ιμπεριαλιστική πάλη στο εδώ και το τώρα αλλά και άρνηση αναγνώρισης των αρνητικών επιπτώσεων στην οικονομία από την παραπέρα παραμονή στην Ε.Ε και άρα σηματοδοτούν διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που σπέρνουν αυταπάτες για φιλολαϊκή μετατροπή της ΕΕ, θεωρώντας ότι μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός με «ανθρώπινο πρόσωπο». Στην ίδια γραμμή παραίτησης από το αίτημα της εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ είναι και η αναπαραγωγή της κινδυνολογίας που το κεφάλαιο και τα παπαγαλάκια του εκφράζουν, ως προς το «τεράστιο κόστος» της εξόδου από την ΕΕ για την «πατρίδα». Στην πραγματικότητα, το μέγεθος του κόστους παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο για την εργατική τάξη, το λαό και τη χώρα από εκείνο της αποχώρησής της, αφού είναι σαφές ότι οι σχέσεις Ελλάδας-ΕΕ έχουν αποβεί εις βάρος της χώρας: Από το 1980, χρονιά εισόδου στην ΕΟΚ, μέχρι το 1995, η ανάπτυξη συρρικνώνεται από το 5,34% του 1975 στο 0,84% του 1994, με ταυτόχρονο τριπλασιασμό της επίσημης ανεργίας. Ταυτόχρονα το γενικό ισοζύγιο από θετικό 0,96% γίνεται αρνητικό στο -0,94%. Από το 1995 με τη φούσκα των μεγάλων έργων, την ετοιμασία της Ολυμπιάδας, την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ το 2000, παρουσιάζεται μια «ψεύτικη –χάρτινη» ανάπτυξη προς όφελος των ιμπεριαλιστών και μόνο, που αφενός δίνει εκρηκτική ώθηση στην ανεργία μέχρι το 2004 (επίσημα 10,48% τη συγκεκριμένη χρονιά) και αφετέρου εν μέσω της υποτιθέμενης ανάπτυξης του 3-4% εκτοξεύει το γενικό ισοζύγιο από το -0, 94% στο -12,15%. Για να φτάσουμε τελικά, στην καθαρή χρεοκοπία με τα στοιχεία της αρνητικής ανάπτυξης άνω του 4,5% την ανεργία στο 15% και το ισοζύγιο στο -15% την τρέχουσα χρονιά. Επιπρόσθετα το δημόσιο χρέος τετραπλασιάστηκε από την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ το 1980 έως το 2000, για να εκτιναχτεί περαιτέρω σε πενταπλασιασμό του σε σχέση με το 1980. Η αποχώρηση από την ΕΕ αποτελεί το πρώτο βήμα και τη βασική προϋπόθεση για χαλάρωση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, δηλαδή στο βαθμό που η νέα (καπιταλιστική βεβαίως ακόμη) Ελλάδα, θα απαλλαγεί από όλες τις γνωστές δεσμεύσεις-εξαρτήσεις που απορρέουν από την ένταξή της στην ΕΕ (όπως τον καθορισμό της οικονομικής πολιτικής, κλπ.) αλλά και από τις εντολές-αποφάσεις των Βρυξελλών, και την υποχρέωση να εφαρμόζει τις ντιρεκτίβες των ιμπεριαλιστικών Οργάνων της ΕΕ που εκφράζουν και υπερασπίζουν τα ταξικά συμφέροντα των ισχυρών δυτικο-ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Μονομερής άρνηση πληρωμής ολόκληρου του χρέους

Την ύπαρξη του πραγματικού γεγονότος της οικονομικής χρεοκοπίας της χώρας έχουν αμφισβητήσει όλες οι αστικές δυνάμεις καθώς και οργανώσεις (κοινοβουλευτικές και μη) με αναφορά στην Αριστερά. Σε αυτό το πλαίσιο, κάποιες δυνάμεις μιλάνε για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους που ουσιαστικά σημαίνει νέο δανεισμό με τοκογλυφικούς και πάλι όρους καθώς και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους και της επιτήρησης από τα ιμπεριαλιστικά όργανα. Αυτό το επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές ούτως ή άλλως, πετυχαίνοντας έτσι την πλήρη εξάρτηση της χώρας μέσω της ανακοίνωσης στις 29/11 για επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου (άρα και επιτήρησης) μέχρι το 2024, με το ακόμη πιο ληστρικό επιτόκιο του 5,8%, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Άλλες δυνάμεις απορρίπτουν πλήρως την άρνηση πληρωμής του χρέους, μεταθέτοντας και αυτήν την άμεση αναγκαιότητα, στην αλλαγή στα πλαίσια ενός μελλοντικού «αντικαπιταλισμού».

Η άρνηση αναγνώρισης και η μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους (στα πλαίσια της υπαρκτής χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας), που αποτελεί – σε άμεση σύνδεση με την ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ-ΟΝΕ-Ευρώ – και την πρόταση πάλης της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» γι’ αυτή την κρίσιμη ιστορική περίοδο (περίοδος που δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση, ούτε επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης) σημαίνει την άρνηση από πλευράς της εργατικής τάξης και του λαού να πληρώσουν για την κρίση και για την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, πάνω στις οποίες το κεφάλαιο και η κυβέρνηση δικαιολογούν την επιβολή των πλέον άγριων αντεργατικών μέτρων και ζητάνε από το λαό να κάνει μαζί με τους πλουσίους «κοινές θυσίες για την πατρίδα», σαν να ήταν αυτός που δημιούργησε την κρίση, λήστεψε τα ταμεία και λήστεψε τα λεφτά του δημοσίου.

Οι δυνάμεις που αρνούνται να προτείνουν στάση πληρωμών – αντικειμενικά ευθυγραμμιζόμενες με την κυβέρνηση και το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων που κι’ αυτές δεν θέτουν τέτοιο ζήτημα – για να δικαιολογήσουν τη στάση τους εμφανίζουν αυτό το αίτημα πάλης πως τάχα απευθύνεται στην κυβέρνηση, ή ότι είναι «θετική πρόταση» στα πλαίσια του συστήματος, δηλαδή συμβάλλει στην αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος του συστήματος. Αντιθέτως, το αίτημα της μονομερούς στάσης πληρωμών απευθύνεται αποκλειστικά στην εργατική τάξη και σε όλες τις εργαζόμενες λαϊκές μάζες, θέτοντας ξεκάθαρα το ζήτημα της ανάγκης άμεσης, καθημερινής και εντεινόμενης πολιτικής δράσης απέναντι στην εξαθλίωση που τους επιφυλάσσει το καπιταλιστικό σύστημα.Θεωρούμε ότι κινητοποιήσεις-απεργίες που ως μόνο στόχο έχουν την υπεράσπιση των κεκτημένων και δεν έχουν σαφή στόχευση και προοπτικές επιτυχίας αφού είναι μόνο «μερικές», ενώ ζούμε στην ιστορική περίοδο μίας συστημικής κρίσης του κεφαλαίου και των οργάνων του (τράπεζες κλπ), όπου πρώτα απ’ όλα μπαίνει ξεκάθαρα το ζήτημα, της βιωσιμότητας αυτού του συστήματος ή του αφανισμού των εργαζομένων. Η υιοθέτηση της στάσης και άρνησης πληρωμών του χρέους, δηλαδή η μη αναγνώριση και πληρωμή του χρέους από την εργατική τάξη και το λαό, μπορεί ως σύνθημα πάλης να κινητοποιήσει πλατιά στρώματα της κοινωνίας που βιώνουν την απόλυτη εξαθλίωση, γιατί αφενός το χρέος δεν είναι δημιούργημά τους, αλλά της αντιδραστικής αστικής τάξης, και δεύτερο, στο μεγάλο μέρος του είναι προϊόν των τοκογλυφικών επιτοκίων δανεισμού. Ο βαθμός που αυτό το σύνθημα θα μπορέσει να μεταφραστεί σε καθημερινή πολύμορφη δράση, θα είναι ο τρόπος με τον οποίο το κίνημα από τη μεριά του θα «εκβιάσει»-πιέσει την (οποιαδήποτε) κυβέρνηση να σταματήσει να δίνει ρευστό για να σώσει τις τράπεζες και να δανείζεται με τοκογλυφικά επιτόκια, από τα οποία θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν πολλά χρήματα για μισθούς και συντάξεις. Η κλιμάκωση του αγώνα γύρω από το αίτημα της στάσης πληρωμών, σε συνδυασμό πάντα και άμεση σύνδεση με την έξοδο, εδώ και τώρα, της χώρας απ’ την ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, είναι ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος εφαρμογής του συνθήματος «την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές», δηλαδή οι τράπεζες και βιομήχανοι και όσοι καταληστεύουν το δημόσιο πλούτο.

Πάλη για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων σε δουλειά-ασφάλιση-δημοκρατικές ελευθερίες και την επανακατάκτηση των κατεδαφισμένων κατακτήσεων

Ο άμεσος στόχος της πάλης της εργατικής τάξης και των πλατιών εργαζόμενων μαζών, σε αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο, είναι η υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων σ’ όλα τα επίπεδα, η υπεράσπιση των κατακτήσεων-δικαιωμάτων που δεν έχουν πληγεί από τη λαίλαπα του Μνημονίου και η επανα-κατάκτηση των κατεδαφισμένων κατακτήσεων που κερδήθηκαν με αιματηρούς αγώνες πάνω από ενός αιώνα. Πιο συγκεκριμένα κύριοι στόχοι πάλης πρέπει να είναι:

Αγώνας για την απαγόρευση των απολύσεων και την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων

Δημόσια, δωρεάν και καθολική ασφάλιση και υγεία

Επαναφορά της 13^ης -14^ης σύνταξης σε όλους τως συνταξιούχους και του 13^ου-14^ου μισθού στους εργαζόμενους στο δημόσιο

Αυξημένα και χωρίς όρους επιδόματα για όλους τους ανέργους για τον συνολικό χρόνο της ανεργίας

Σεβασμός στις συλλογικές συμβάσεις και απαγόρευση των εκβιαστικών «ατομικών & επιχειρησιακών συμβάσεων»

Μείωση των έμμεσων φόρων που πλήττουν αποκλειστικά  τις πλατιές λαϊκές  μάζες και ειδικά στα είδη πρώτης ανάγκης

Υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου και συνολικότερα της παιδείας

Σταμάτημα της συνεχιζόμενης ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας και του ξεπουλήματος των κοινωνικών υπηρεσιών

Φορολόγηση των επιχειρήσεων από 20-25% στο 35-40%

Χτύπημα της φοροδιαφυγής / εισφοροδιαφυγής των καπιταλιστών, χωρίς χαριστικές ρυθμίσεις «περαίωσης»

Δραστική μείωση των δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και αύξηση του προϋπολογισμού για παιδεία και υγεία

Φορολόγηση συνολικά - και όχι μόνο της ακίνητης-  της αμύθητης περιουσία της εκκλησίας, που άλλωστε δεν της ανήκει

Υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου που αποτελεί ύψιστο δημοκρατικό και λαϊκό δικαίωμα

Χωρίς όρους νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στη χώρα

Αντίσταση στην κρατική τρομοκρατία

Η ενότητα του εργατολαϊκού κινήματος απαραίτητη προϋπόθεση για τη νίκη

Η πάλη ενάντια στο Μνημόνιο και συνολικά ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου απαιτεί τη μέγιστη δυνατή κινητοποίηση των δυνάμεων της εργατικής τάξης και των πλατιών εργαζόμενων μαζών ώστε να διαμορφωθούν οι συνθήκες για την ανατροπή τους.

Η εργατική τάξη και το σύνολο των εργαζομένων δεν κατάφεραν το προηγούμενο διάστημα να αποκρούσουν τις επιθέσεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου (επιθέσεις που προσπαθούσαν να εδραιώσουν εδώ και αρκετά χρόνια), όπως αυτές προωθήθηκαν από τρόικα-κυβέρνηση και εκφράζονται στο Μνημόνιο. Αυτό οφείλεται στη προδοτική γραμμή της ταξικής συνεργασίας των ξεπουλημένων ρεφορμιστών εργατοπατέρων των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των αντίστοιχων παρατάξεων που ηγεμονεύουν σε αυτές, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Από τη μία ο εργοδοτικός συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (με ηγεσία ΠΑΣΚΕ, στήριξη ΔΑΚΕ και την ανοχή των ΠΑΜΕ-ΑΠ) με τη μόνο για τα μάτια του κόσμου κήρυξη μονοήμερων(!) απεργιών, τις οποίες δε φροντίζουν ούτε να οργανώσουν-προπαγανδίσουν στοιχειωδώς, που νομοτελειακά οδήγησαν στη ολοένα και μειούμενη μαζικότητα και συμμετοχή τη στιγμή που ήταν αναγκαία η έκρηξη των κινητοποιήσεων. Από την άλλη, η πάγια διασπαστική τακτική των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ, που με τις ξεχωριστές απεργιακές συγκεντρώσεις, την εργατοπατερίστικη και ιδιοκτησιακή συμπεριφορά μέσα στα σωματεία (μέχρι και τη συγκρότηση αμιγώς παραταξιακών(!) σωματείων, διασπώντας ακόμα και ήδη υπάρχοντα σωματεία με τη δικαιολογία ότι αυτά είναι «ξεπουλημένα» επειδή δεν ακολουθούν το ΠΑΜΕ), και την υποταγή των όποιων κινητοποιήσεων στους στενούς εκλογικούς σχεδιασμούς τους, υπονόμευε και υπονομεύει μόνιμα την ενότητα και μαζικότητα των κινητοποιήσεων, καθιστώντας τις αναποτελεσματικές.

Η ουσιαστική αντίσταση ενάντια στα μέτρα που επιβάλλονται συνεχώς με το Μνημόνιο και σύμφωνα με τις ορέξεις του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου, απαιτεί ένα πλατύ και ενωτικό μέτωπο που θα αντιλαμβάνεται ότι πραγματικά ταξική δράση δεν είναι οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις με το πρόσχημα της δήθεν μεγαλύτερης αγωνιστικότητας, αλλά αντίθετα η κοινή δράση μέσα στους χώρους δουλειάς, η δημιουργία νέων πρωτοβάθμιων σωματείων και η ανασυγκρότηση των υπαρχόντων, το ξαναζωντάνεμα των φοιτητικών συλλόγων, η ανάπτυξη των λαϊκών αντιστάσεων σε επίπεδο γειτονιάς και γενικά ότι συμβάλλει στην ενότητα του εργατολαϊκού κινήματος και της αγωνιστικής απάντησης από τη βάση του κινήματος, ανεξάρτητα από τους εργατοπατέρες ρεφορμιστές.

Ακόμα, στο πλαίσιο της πάλης για την ενότητα της εργατικής τάξης και κόντρα στην στόχευση του κεφαλαίου και των εργατοπατέρων να διασπάσουν τις δυνάμεις των εργαζομένων, το εργατικό κίνημα θα πρέπει να παλέψει για την άμεση, ισότιμη και χωρίς όρους ένταξη των μεταναστών (με ή χωρίς «χαρτιά») και των ανέργων στα σωματεία και κατ’ επέκταση στο κίνημα, βήμα που θα μαζικοποιήσει και θα κάνει αποτελεσματικότερη τη δράση του κινήματος.

Το παράδειγμα της ενότητας των κινητοποιήσεων των γάλλων εργαζομένων δείχνει το δρόμο για την ανάπτυξη της μαζικής αντίστασης του εργατολαϊκού κινήματος. Η επιτυχία των κινητοποιήσεων των γάλλων εργαζομένων - σε ότι αφορά τη μαζικότητα και τη μαχητικότητα τους - ενάντια στον αντι-ασφαλιστικό νόμο του Σαρκοζύ, που παρέλυσαν τη Γαλλία για μέρες, οφείλεται στο γεγονός πως σε μια χώρα με 4 (!) συνομοσπονδίες εργαζομένων (και παρά τις ιδεολογικο-πολιτικές τους διαφορές), η ενότητα όλης της τάξης, των μεταναστών, των ανέργων, της νεολαίας θεωρείται κεκτημένο και εφαρμόζεται στην πράξη με το συντονισμό των κινητοποιήσεων τους, χωρίς καμία πολιτική-συνδικαλιστική δύναμη να διανοείται να προβεί στην ταξική προδοσία της διάσπασης, που σημαίνει αυτόματα και αποδυνάμωση του ταξικού αγώνα.

Η πρόταση της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 προς την εργατική τάξη, τη νεολαία και το λαό για μονομερή στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους και ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ-ΟΝΕ-Ευρώ είναι η μόνη που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη με τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας σε ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, είναι η μόνη που εκφράζει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα και επιπλέον συμβάλλει στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης των πλατιών λαϊκών μαζών και είναι κατάλληλη πολιτικά για την ανάπτυξη ενός πλατιού και ενωτικού αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Ακριβώς αυτό τρέμει το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο αλλά και τα μονοπώλια της ΕΕ, αφού αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την αλλαγή του αναγκαίου και απαιτούμενου συσχετισμού δυνάμεων για την προετοιμασία της οριστικής μελλοντικά απαλλαγής της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, που θα ανοίξει το δρόμο της προοπτικής της αντιιμπεριαλιστικής-προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Φλεβάρης 2011

Διαβάστε Περισσότερα »

Το θράσος της τρόικα και οι θεατρινισμοί της κυβέρνησης

Μπαίνοντας στο δεύτερο χρόνο της αυστηρότατης επιτήρησης και του πρωτοφανούς σε προκλητικότητα ελέγχου της χρεοκοπημένης ελληνικής οικονομίας από την τρόϊκα: ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομμισιόν, η κατάσταση της εργατικής τάξης και των πλατιών εργαζομένων μαζών, ιδιαίτερα των ανέργων, χαμηλο-συνταξιούχων και των χαμηλόμισθων σημειώνει διαρκώς ραγδαία επιδείνωση και έχει πάρει πρωτόγνωρες διαστάσεις.

Απ’ την άλλη οι σφοδρότατες επιθέσεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου ενάντια στο βιοτικό επίπεδο του λαού έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Μετά τις τεράστιες μειώσεις μισθών στο δημόσιο τομέα και την κατάργηση του 13^ου και 14^ου μισθού αλλά και την ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων έχει έρθει η σειρά και του ιδιωτικού τομέα που η κυβέρνηση «διαβεβαίωνε» σ’ όλους τους τόνους ότι δεν θα θιγεί με ανάλογα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα. Αν σ’ αυτά προστεθούν ο πολύ υψηλός πληθωρισμός και η συνεχής πρωτοφανής ακρίβεια, η μεγάλη αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων, οι μεγάλες αυξήσεις στα εισιτήρια και το πετρέλαιο θέρμανσης, οι αυξήσεις σε ΔΕΗ,ΟΤΕ και ΕΥΔΑΠ και η εκτίναξη στα ύψη της μαζικής ανεργίας, κλπ., τότε η κατάσταση των πλατιών λαϊκών μαζών γίνεται ολοένα και πιο αφόρητη και η απόλυτη εξαθλίωση πλήττει διαρκώς ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Η ελληνική οικονομία παραδέρνει στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής αλλά και σ’ εκείνη της χρεοκοπίας, ενώ το εξωτερικό χρέος – θανάσιμη θηλιά στο λαιμό της χώρας – αυξάνεται συνεχώς ανερχόμενο σε ιλιγγιώδη ύψη εξαιτίας του τοκογλυφικού δανεισμού και των τοκοχρεωλυσίων, ενώ οι δανειστές τοκογλύφοι απαιτούν-πιέζουν να πάρουν πίσω «τα χρήματά τους», αποκομίζοντας τεράστια κέρδη απ’ την πρωτοφανή σε ωμότητα εκμετάλλευση του λαού μας.

Έτσι οι εκπρόσωποι της τρόϊκα Πολ Τόμσεν-Σερβάζ Ντερούζ-Κλάους Μαζούχ, υπαλληλίσκοι του διεθνούς κεφαλαίου, με το θράσος και τον αέρα του επικυρίαρχου σε συνέντευξη που έδωσαν την περασμένη βδομάδα, χωρίς να περιμένουν να ανακοινωθούν τα όσα είπαν πρώτα απ’ την κυβέρνηση, απαίτησαν με ιταμό ύφος να συγκεντρωθούν 50 δισ. Ευρώ πουλώντας η χώρα «αντί πινακίου φακής» τη δημόσια περιουσία στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο και παράλληλα να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις με ταχείς ρυθμούς, ενώ ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Σερβάζ Ντερούζ σε συνέντευξή του στο «Βήμα»δήλωσε: «έχετε τόσο μεγάλο δημόσιο χρέος που πρέπει πρώτα να πουλήσετε δημόσια περιουσία για να το μειώσετε και στη συνέχεια να ζητάτε οποιουδήποτε άλλου διευκολύνσεις».

Μετά τις προκλητικές δηλώσεις των εκπροσώπων του διεθνούς κεφαλαίου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παριστάνοντας τη «θιγμένη»-«θυμωμένη» επιδόθηκε σε θεατρινίστικους λεονταρισμούς, μαζί και με εκπροσώπους άλλων κομμάτων, ενώ όλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι εκείνοι που καθορίζουν-επιβάλλουν την οικονομική πολιτική της χώρας, και όχι μόνο, είναι το ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομμισιόν και οι «εθνικά υπερήφανοι» έλληνες πολιτικοί εκτελούν πειθήνια (οι μόνοι που δεν το ξέρουν είναι η Παπαρήγα και ο «Ριζοσπάστης» που θεωρούν την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα απαλλαγμένη απ’ την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, διαβάζοντας δε το «Ριζοσπάστη» αποκομίζει κανείς την εντύπωση ότι οικονομικά η Ελλάδα είναι ισχυρότερη απ΄ τις Γερμανία-Γαλλία, ακόμα και απ’ τις ΗΠΑ).

Επιπλέον είναι γνωστό ότι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ήταν-είναι όχι μόνο στο πρόγραμμα της κυβέρνησης Παπανδρέου αλλά και σ’ κείνο της ΝΔ του Α.Σαμαρά.

Στο μεταξύ με το δημαγωγικό «θόρυβο» που ξέσπασε για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας , στον τύπο είδαν το φως της δημοσιότητας στοιχεία που αποκαλύπτουν ότι το 40% της δημόσιας περιουσίας έχει καταπατηθεί-αρπαχτεί απ’ τους ντόπιους καρχαρίες-«μεγαλοπατριώτες» (=μεγαλοαπατεώνες), ενώ πριν λίγες εβδομάδες το γερμανικό περιοδικό «Spiegel» αποκάλυψε , δημοσιεύοντας στοιχεία, ότι γύρω στα 600 δισ. Ευρώ καταθέσεις άλλων «μεγαλοπατριωτών» (=μεγαλοαπατεώνων) βρίσκονται σε ελβετικές τράπεζες δηλ. διπλάσιες απ’ ότι είναι το εξωτερικό χρέος της λεηλατημένης χώρας.

Και ενώ απ’ τη μια μεριά, στο στρατόπεδο της αστικής τάξης, βασιλεύει ο πλούτος και η χλιδή και απ’ την άλλη σ’ εκείνο της εργατικής τάξης και του λαού, η φτώχεια, η πείνα και η εξαθλίωση, οι λαϊκοί αγώνες παραμένουν αποσπασματικοί, διασπασμένοι και ασυντόνιστοι και κυρίως κρατούνται σε ορισμένα ακίνδυνα για το κεφάλαιο πλαίσια, ελεγχόμενοι απ’ τα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα και τους εργατοπατέρες όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κώστας Βάρναλης: Στους Μπελογιάννηδες

«Ο Μπελογιάννης πέθανε. Δε θυσίασε τίποτε από την τιμή μας. Ούτε από την ελπίδα που έχουμε στο Αύριο που στραφτοβολά»
ΠΟΛ ΕΛΥΑΡ






Στους Μπελογιάννηδες
Κώστας Βάρναλης
Χαραβγή κατεπάνω του θανάτου
βάδιζεν η καρδιά σου, Παληκάρι,
λες κ’ είταν άλλος: άγουρος που ορθρίζει
ν’ ανταμώσει κρυφά την πρώτη αγάπη.
Σε κάθε βήμα ψήλωνε η κορφή σου,
το ηλιοστεφάνι τ’ ουρανού να φτάσει.
Κι αν χάραζε για σένα αιώνια Νύχτα,
η προδοσιά χορέβοντας σε φτυούσε.
Με χέρι’ αλυσωμένα, που αγαπούσαν
να κρατάνε για τον οχτρό ντουφέκι
και γαρούφαλο για το μάβρο Νόμο
σε βάλανε σημάδ’ οι πλερωμένοι
οι αρματολόγοι το χεροδεμένο,
τον Έναν οι πολλοί, τον άντρα οι φούστες,
οι τρίδουλοι το λέφτερο κ’ η λάσπη
τον πρωτανθό της Αρετής, Εσένα!
Δεν έχεις τάφο, άλλ’ όπου ηλιοβολιέται
γαρούφαλο στητό κι όπου βροντάει
καριοφίλι της λεφτεριάς, ολόρθον
η Μούσα σε φιλεί κι ο Μακρυγιάννης.
Δεν έχεις κι όνομα. Οι μάβροι το μαβρίσαν.
Μα το λένε στη ρεματιά τα’ αηδόνια,
οι ανέμοι στα πλατάνια και στα ελάτια
και τα νερά σε θάλασσα και βρύσες.
Μην κλαίτε, μάνες μαβρομαντηλούσες
και συ, Μεγάλη Μάνα των μανάδων!
Όπου να ναι, Θα τον νεκραναστήσει
μέγας λαός κι αφτός αναστημένος


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Απόσπασμα απ' την απολογία του Μπελογιάννη στο μοναρχοφασιστικο στρατοδικείο

Οι χρουστσοφικές κοκορομαχίες των σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ στον τάφο του Νίκου Μπελογιάννη ή ο μεταθανάτιος διασυρμός του ήρωα επαναστάτη

Γ. Ρίτσος: Νίκος Μπελογιάννης

Διαβάστε Περισσότερα »

Πως η ηγεσία του «Κ»ΚΕ εξαπατά την εργατική τάξη και το λαό

Απ’ την ανοιχτή εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής θέσης «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» στη σοσιαλδημοκρατική ρεφορμιστική απάτη της «λαϊκής εξουσίας-λαϊκής οικονομίας» ή πως η ηγεσία του «Κ»ΚΕ εξαπατά την εργατική τάξη και το λαό

Αν η σημερινή περίοδος που διανύει η χώρα – περίοδος όξυνσης της ταξικής πάλης προλεταριάτου-μπουρζουαζίας εξαιτίας της χρεοκοπίας της οικονομίας, της καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής και των σφοδρότατων επιθέσεων ξένου και ντόπιου κεφαλαίου σ’ όλα τα επίπεδα και κυρίως στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων – δεν επιτρέπει την παραμικρή δημαγωγία γύρω απ’ το κεντρικό μα και επίκαιρο οικονομικο-πολιτικό πρόβλημα ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ή μη της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και απαιτεί απ’ τα μεγαλο-αστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ανοιχτή συμμόρφωση και πλήρη ευθυγράμμιση με την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σ’ αυτή , επιτρέπει όμως την ξέφρενη δημαγωγία-απάτη περί «λαϊκής εξουσίας-λαϊκής οικονομίας», ακριβώς επειδή αυτή είναι εντελώς ακίνδυνη, όπως θα καταδειχθεί αμέσως παρακάτω, τόσο για τα σημερινά συμφέροντα του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου όσο και για την εξουσία της κυρίαρχης αντιδραστικής τάξης, στο κοντινό και μακρινό μέλλον.

Έτσι η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ υποχρεώθηκε πάνω στο κεντρικό αυτό ζήτημα να εγκαταλείψει (αυτό απαιτούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου απ’ τους υπηρέτες του) και φραστικά-τυπικά (ουσιαστικά είχε εγκαταλείψει τη θέση πριν δεκαετίες) κάθε δημαγωγική αναφορά στο αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα-θέση «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» ή ακριβέστερα τη λεγόμενη «αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ», που, ας σημειωθεί, καθόλου δε σημαίνει και έξοδο της χώρας απ’ την ΕΕ, όπως δικαιολογημένα παρατηρούν και κάποιοι απ’ τους σχολιαστές της γραμμής του «Κ»ΚΕ χρουστσοφικοί ομοϊδεάτές τους .

Μετά την ανοιχτή και πλήρη ευθυγράμμιση με την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου κεφαλαίου είναι τέτοιο το μέγεθος της κρίσης και το αλαλούμ που επικρατεί στις γραμμές της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ πάνω σ’ αυτό το καίριο ζήτημα που όχι μόνο εκείνος ο ταλαίπωρος ρεφορμιστής που ακούει στο όνομα Μεντρέκας δεν ξέρει, κατά καιρούς, «τι μολογάει» μα και η ίδια η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα παρουσιάζει μια απερίγραπτα θλιβερή εικόνα, προσπαθώντας στις ασυνάρτητες τοποθετήσεις της να διασωθεί από κάποιες «στημένες» ερωτήσεις δημοσιογραφίσκων δίνοντας αλληλογρονθοκοπούμενες «απαντήσεις»-κοτσάνες. Τελευταία, μόνιμα αυτογελοιοποιούμενη, αναζητά πότε σωσίβια «διάσωσης» των απόψεων της και στηρίγματα στις «απαντήσεις»-κοτσάνες της στον αντιδραστικό αστό οικονομολόγο Ρουμπινί και πότε «τρέχει» στην Τουρκία που τώρα τάχα δεν «πολυενδιαφέρεται να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση» («Ρ» 10/12/2010, σελ. 10) για να «αποδείξει» πως δήθεν το ντόπιο κεφάλαιο είναι εκείνο που σήμερα ζητά, εδώ και τώρα, την «αποχώρηση»(!) της Ελλάδας απ’ την ΕΕ, δηλ. προσπαθεί να «πείσει» την εργατική τάξη και το λαό πως στους δρόμους των ελληνικών πόλεων βρίσκονται και διαδηλώνουν καθημερινά οι ντόπιοι μεγαλοβιομήχανοι και μεγαλοτραπεζίτες καπιταλιστές , μα και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι (κυβέρνηση-μεγαλοαστικά κόμματα), κρατώντας πανό με μοναδικό σύνθημα «έξω η Ελλάδα ΤΩΡΑ απ’ την ΕΕ» (!!!), κι ο λαός, παρά τον εκκωφαντικό θόρυβο, «χαμπάρι δεν πήρε».

Αν τώρα η Παπαρήγα «τρέχει» στη γειτονική Τουρκία για να «αποδείξει» ότι σήμερα το ντόπιο κεφάλαιο είναι «υπέρ»(!) της εξόδου της χώρας απ’ την ΕΕ, το 2008, «έτρεχε» στα «πλουσιόπαιδα» φοιτητές της μακρινής Βενεζουέλας, που κάποτε διαδήλωναν κατά του Τσάβες, για να «αποδείξει»-συκοφαντήσει τα εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερμένα εργατο-αγροτόπαιδα 15χρονους μαθητές που βρίσκονταν στους δρόμους όλων των πόλεων και κωμοπόλεων απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, παρουσιάζοντάς τα ως «πλουσιόπαιδα» και ως «κουκουλοφόρους»-«χούλιγκανς», τη δε μεγαλειώδη εξέγερση της μαθητικής νεολαίας ως «υποκινούμενη» απ’ τις ντόπιες και ξένες μυστικές υπηρεσίες (Παπαρήγα: «σχέδιο εγχώριων και ξένων κέντρων οι ταραχές, «Real news» 21/12/2008, σελ. 1). Τότε, το 2008, η χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ με την προκλητικά εχθρική και προδοτική της στάση απέναντι στη μεγαλειώδη εξέγερση της μαθητικής νεολαίας δικαιολογημένα εισέπραξε δημόσια τους πολλαπλούς επαίνους της αντιδραστικής αστικής τάξης και του φασιστικού τύπου («μόνο το ΚΚΕ τόλμησε να συγκρουστεί ανοιχτά με τους πυρήνες των πρακτορίσκων που εκτελούν το βρώμικο σχέδιο της αποσταθεροποίησης», «Αυριανή», 5/12/2008, σελ.1, «Δήλωση βόμβα της Α. Παπαρήγα, εντολές εκτελούν οι σκληροί κουκουλοφόροι, ας σταματήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να τους χαϊδεύει τ’ αυτιά», «Αδέσμευτος Τύπος», 10/12/2008, σελ.1, κλπ., κλπ.), φτάνοντας ως το σημείο η φασιστοφυλάδα «Αυριανή» πρωτοσέλιδα, με πηχυαίο τίτλο που κάλυπτε ολόκληρη τη σελίδα, δίπλα στη φωτογραφία της Παπαρήγα, να καλεί το «Κ»ΚΕ να «αποκαταστήσει την τάξη» και να «προστατεύσει» τον καπιταλισμό: «εάν η αστυνομία είναι ανίκανη … ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ Ή ΤΟ ΚΚΕ την αποκατάσταση της τάξης και την προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος» («Αυριανή» 19/12/2008, σελ.1).

Αξίζει να υπογραμμιστεί άλλη μια φορά πως όταν η ταξική πάλη οξύνεται ή κινδυνεύει να οξυνθεί, όπως τώρα, με αρνητικές και απρόβλεπτες για το κεφάλαιο συνέπειες, η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ περνά ανοιχτά και σταθερά στο πλευρό της αντιδραστικής αστικής τάξης (καμουφλαρισμένα βέβαια βρίσκεται πάντα και μόνιμα στην υπηρεσία των συμφερόντων του κεφαλαίου ως πρακτορείο του στις γραμμές της εργατικής τάξης).

Καθόλου καλύτερη δεν είναι και η εικόνα του «Ριζοσπάστη» που από τη μια οδύρεται απαρηγόρητος αλλά εντελώς αδικαιολόγητα που «αναπαράγεται συστηματικά η προπαγάνδα ότι το ΚΚΕ έχει τάχα εγκαταλείψει το αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ» και από την άλλη παραπονείται ότι «όταν το ΚΚΕ έθετε ζήτημα αποδέσμευσης απ’ την ΕΕ, έπαιρναν το θυμιατό και λιβάνιζαν την «αγία ευρωενωσιακή οικογένεια»» και συνεχίζει πως «κάποιοι από αυτούς που επιτίθενται στο ΚΚΕ, όπως κάνουν μερίδες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δε θέλουν την Ελλάδα έξω απ’ την ΕΕ» (τώρα όμως ούτε το «Κ»ΚΕ θέλει τη χώρα έξω απ’ την ΕΕ) για να συμπληρώσει πως το ίδιο (!) είναι «είτε μέσα, είτε έξω απ’ την ΕΕ» και ότι «η θέση του ΚΚΕ είναι και παραμένει, την αποδέσμευση από την ΕΕ να την επιβάλλει ο λαός με ένταση της αντιμονοπωλιακής πάλης σε εθνικό πεδίο και ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας» για να προχωρήσει στη φιλοκαπιταλιστική επινόηση-«ανακάλυψη» πως «την έξοδο από την ΕΕ μπορεί συγκυριακά να την επιθυμούν και μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου» («Ρ» 15/2/2010, σελ.6) (!!!)

Ας περάσουμε τώρα στα σοσιαλδημοκρατικά ρεφορμιστικά μυθεύματα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ περί «λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας» που ούτε καν αγγίζουν την εξουσία της κυρίαρχης αστικής τάξης μα ούτε και τα θεμέλια του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος – και είναι ακριβώς αυτά που αποκρύπτονται-συγκαλύπτονται επιμελώς απ’ την χρουστσοφική ηγεσία – απεναντίας μάλιστα: αποτελούν ρεφορμιστικές αερολογίες και το χειρότερο είναι ότι εξαπατούν την εργατική τάξη και το λαό, καλλιεργώντας τους την απατηλή εντύπωση ότι και τα δυο οδηγούν τάχα στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και στην κατάργηση του καπιταλισμού. Και ακριβώς επειδή δεν θίγουν σε κανένα επίπεδο την πολιτική εξουσία της αστικής τάξης και τα θεμέλια του καπιταλισμού είναι εντελώς ακίνδυνα τόσο για την εξουσία του κεφαλαίου στο εγγύς και μακρινό μέλλον όσο και για τα σημερινά ταξικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Έτσι εξηγείται που η ηγεσία του «Κ»ΚΕ από τη μια εγκαταλείπει ανοιχτά την αντιιμπεριαλιστική πάλη για έξοδο της Ελλάδας, εδώ και τώρα, απ’ την ΕΕ και την παραπέμπει στο μακρινό μέλλον, συμμορφώνεται πλήρως με την τωρινή στρατηγική του κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας στην ΕΕ μα και υποστηρίζει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας απ’ τα μονοπώλια της ΕΕ και απ’ την άλλη επιδίδεται σε μια ξέφρενη δημαγωγία-απάτη περί «λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας», προφανώς ολωσδιόλου ακίνδυνης για το ντόπιο κεφάλαιο.

Παρόλο που οι δημαγωγικές φλυαρίες περί «λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας» πυκνώνουν ασυνήθιστα – πραγματική ρεφορμιστική πλύση εγκεφάλου στους εργαζόμενους και το λαό – στις συνεντεύξεις της Παπαρήγα και των στελεχών του «Κ»ΚΕ, στο «Ριζοσπάστη» και στα άλλα μέσα «ενημέρωσης», παραμένουν όχι μόνο εντελώς θολές μα είναι πρώτα και κύρια ρεφορμιστικού χαρακτήρα. Γίνεται λόγος περισσότερο, και κατά κόρον, για τη λεγόμενη «λαϊκή οικονομία» και ελάχιστα για «λαϊκή εξουσία», ενώ παρακάμπτεται εντελώς το πρωταρχικό πρόβλημα της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας χωρίς τη λύση του οποίου τίποτε δεν μπορεί να προχωρήσει δηλ. δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν: ούτε α) η εγκαθίδρυση της «λαϊκής εξουσίας», ούτε β) η οικοδόμηση της «λαϊκής οικονομίας».

Είναι τέτοιες οι δυσκολίες της ηγετικής προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Παπαρηγο-Γκοντικο-Μαίληδων που για να κάνει πιστευτά στην εργατική τάξη και το λαό τα περί «λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας» τώρα τελευταία αναγκάστηκε να επιστρατεύσει και κάποιο νεοφώτιστο ρεφορμιστή, συνεργαζόμενο με το ΠΑΜΕ, ονόματι Βασίλη Πετρόπουλο, για να «διαφωτίσει» απ’ τις στήλες του «Ριζοσπάστη» τους οργανωμένους του ΠΑΜΕ εργαζόμενους («Για τη Λαϊκή Εξουσία και τη Λαϊκή Οικονομία», «Ρ» 12/2/2011, σελ. 12) που τα γραφόμενά του, κυρίως εκείνα τα περί «Λαϊκής Εξουσίας» είναι «για γέλια και για κλάματα» με τα οποία προφανώς δε θ’ ασχοληθούμε (ας δοθεί μόνο ένα δείγμα «ορισμού» (!) της «λαϊκής εξουσίας»: «η έννοια της «Λαϊκής Εξουσίας» δεν έχει τα χαρακτηριστικά αποκλειστικά και μόνο της σταδιακής αύξησης του εκλογικού ποσοστού ενός κόμματος, μέχρι που κάποια στιγμή να πάρει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά έχει το χαρακτήρα της καθημερινής αμφισβήτησης της εξουσίας και αυθαιρεσίας των εργοδοτών στους χώρους δουλειάς, την καθημερινή αμφισβήτηση της πολιτικής του κεφαλαίου…»). Πάρτον, λοιπόν, στο γάμο σου να σου πει «και του χρόνου».

Με τα θέματα «λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας», πέρα απ’ τα πολύ συχνά αλλά νεφελώδη ψελλίσματα στο «Ριζοσπάστη», ασχολήθηκε και η Παπαρήγα σε συνέντευξή της τον περασμένο Δεκέμβρη. Σ΄ αυτή, εκτός από δυο φραστικές αναφορές: «να αλλάξει η τάξη η οποία βρίσκεται στην εξουσία προς όφελος της λαϊκής εξουσίας» και «να δώσει δύναμη στην εναλλακτική πρόταση της λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας» («Ρ» 10.12.2010, σελ. 9) δεν εξηγείται απολύτως τίποτε σχετικά με την ως δια μαγείας εμφάνιση και το χαρακτήρα της λεγόμενης «λαϊκής εξουσίας» του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ.

Αν και οι Παπαρηγο-Γκοντικο-Μαϊληδες, πέραν των ανύπαρκτων ηγετικών ικανοτήτων, δεν φημίζονται ούτε για τη θεωρητική τους κατάρτιση, όμως σίγουρα γνωρίζουν ότι ένα απ’ τα κύρια μα και το πρώτο πρόβλημα της προλεταριακής επανάστασης είναι εκείνο της κατάκτησης πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο: μπορεί αυτή να πραγματοποιηθεί με «κοινοβουλευτικό ειρηνικό δρόμο» ή μόνο με βίαιη ένοπλη επανάσταση; – ένα πρόβλημα που, ως γνωστό, αποτέλεσε πάντα, στην ιστορία του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, τη βασική διαχωριστική γραμμή μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού και των διαφόρων οπορτουνιστικών ρευμάτων.

Αν οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες αποφεύγουν επιμελώς, όταν μιλούν για «λαϊκή εξουσία» να αναφερθούν σ’ αυτό το σπουδαίο ζήτημα δεν μπορούν όμως να το παρακάμψουν στο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (1996). Όμως κάποιες φορές η υπηρετριούλα του κεφαλαίου ρεφορμίστρια Παπαρήγα συνηθίζει να απολογείται κατά καιρούς και να διαβεβαιώνει τ’ αφεντικά της, την ντόπια κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη, όπως το 2008, ότι «η πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ούτε ένα τζάμι («Ρ» 23-12-2008, σελ. 6), που το επανέλαβε προφανώς όχι τυχαία, και στην τελευταία της (9 Φλεβάρη) συνέντευξη (αλήθεια γιατί; τρέμει-φοβάται νέες εξεγέρσεις και απολογείται στ’ αφεντικά της πριν ξεσπάσουν) και επιπλέον μίλησε για «προϋποθέσεις κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας» για να συνεχίσει: «ο λαός πότε θα δώσει ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη στο ΚΚΕ; Όταν συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα αλλαγής τάξης στην εξουσία» («Ρ» 10/2/2011, σελ. 8). Αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά ρεφορμιστικά και τίποτε περισσότερο.

Πέραν των όποιων δηλώσεων, και στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (1996) η ηγετική χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατική ομάδα έχει εγκαταλείψει και προδώσει το μαρξισμό και στα τρία βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης (βίαιη-ένοπλη επανάσταση-συντριβή του αστικού κράτους-διχτατορία του προλεταριάτου) και έχει περάσει ανοιχτά και οριστικά στις αντεπαναστατικές θέσεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας.

Α. «Λαϊκή Εξουσία». 1. βίαιη-ένοπλη επανάσταση. Σ’ αντίθεση με τον επαναστατικό μαρξισμό, αλλά και την πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (Οχτωβριανή Επανάσταση, κλπ.) που διδάσκει ότι η ανατροπή της δικτατορίας της αντιδραστικής αστικής τάξης και η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο είναι εντελώς αδύνατα χωρίς βίαιη-ένοπλη επανάσταση, στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (1996) επαναλαμβάνεται-προβάλλεται η γνώστη θέση της παλιάς αντεπαναστατικής προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο και το «πέρασμα στο σοσιαλισμό»: «κυβέρνηση … με βάση το κοινοβούλιο» και: το «ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση» (σελ.39), δρόμος που ποτέ και πουθενά στο παρελθόν δεν οδήγησε μα ούτε είναι ποτέ δυνατό να οδηγήσει σε ανατροπή της κυρίαρχης αστικής τάξης και κατάληψη της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο και τους συμμάχους του, υπό την καθοδήγηση βέβαια του επαναστατικού του κόμματος, γιατί καμιά κυρίαρχη τάξη δεν παραδίνει-παραχωρεί εθελοντικά και «ειρηνικά κοινοβουλευτικά» την εξουσία.

Για τους επαναστάτες μαρξιστές ο δρόμος της βίαιης-ένοπλης επανάστασης είναι νόμος υποχρεωτικός και αναπόφευκτος για κάθε επανάσταση, ανεξάρτητα απ’ το χαρακτήρα της (αντιιμπεριαλιστική-προλεταριακή). Γι’ αυτό και στα δυο επαναστατικά προγράμματα του διεθνούς προλεταριάτου, «Μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος» (1848) και «Πρόγραμμα της κομμουνιστικής Διεθνούς» (1928), γίνεται λόγος μόνο για ένα δρόμο: το δρόμο της βίαιης προλεταριακής επανάστασης. Άλλο τώρα που η σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ όχι μόνο τρέμουν την επαναστατική βία, όπως και το αφεντικό τους, η αστική τάξη, αλλά καταφεύγουν και σε προκλητική λογοκρισία του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» απαλείφοντας την επαναστατική βία, όπως ο γνωστός πατενταρισμένος σοσιαλδημοκράτης Δ. Γόντικας σε ένα λογύδριο του πριν σχεδόν μια δεκαετία: «οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους, που ταυτίζονται με τα συμφέροντα και τις επιθυμίες της εργατικής τάξης δεν μπορούν να ικανοποιηθούν παρά μόνο με την ανατροπή του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος» («Ρ» 16/6/2002, σελ. 13 = παράφραση της σελ 65 του «Μανιφέστου» χωρίς τη λέξη «βίαιη»).

Άρνηση του νόμου της βίαιης επανάστασης σημαίνει πως η εξουσία της αντιδραστικής αστικής τάξης και το αστικό κράτος μένουν εντελώς άθικτα. Έτσι όταν στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» απορρίπτεται η βίαιη επανάσταση ως ο μοναδικός δρόμος για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, γίνεται φανερό πως το «Πρόγραμμα» αυτό δεν οδηγεί ούτε είναι ποτέ δυνατό να οδηγήσει σε ανατροπή της αστικής εξουσίας και κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ΄ το προλεταριάτο μα ούτε και σε εγκαθίδρυση «λαϊκής εξουσίας» ή διχτατορίας του προλεταριάτου, και επομένως το αστικό κράτος εξακολουθεί να διατηρείται και να υπάρχει, Αυτό που η σοσιαλδημοκρατική κλίκα του «Κ»ΚΕ αποκαλεί «Λαϊκή Εξουσία» είναι στην πραγματικότητα αστική εξουσία. Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ βαφτίζει, λοιπόν, «Λαϊκή Εξουσία» το ίδιο το αστικό κράτος που δεν ανατρέπεται, με βάση το «Πρόγραμμά» της και που βέβαια ποτέ δεν μπορεί να ανατραπεί χωρίς βίαιη επανάσταση-ένοπλο αγώνα, γι’ αυτό και ο Λένιν υπογραμμίζει: «η ανάγκη της συστηματικής διαπαιδαγώγησης των μαζών στο πνεύμα α υ τ ή ς και μόνο αυτής της άποψης για τη βίαιη επανάσταση βρίσκεται στη βάση ό λ η ς της διδασκαλίας του Μαρξ και του Ένγκελς» (Λένιν).

2. Συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής. Σ’ αντίθεση με τον επαναστατικό μαρξισμό, που διδάσκει και θεωρεί ως εντελώς αναγκαία προϋπόθεση τη συντριβή-τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο και την εγκαθίδρυση «λαϊκής εξουσίας»-διχτατορίας του προλεταριάτου, στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (1996) γίνεται λόγος μόνο για «εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, του συστήματος απονομής δικαιοσύνης» μα ακόμα και για «κατοχύρωση του συνδικαλισμού στις Ένοπλες Δυνάμεις και στα Σώματα Ασφαλείας» (σελ.35). Είναι όμως κάτι παραπάνω από φανερό, πως και μετά τον «εκδημοκρατισμό» αυτών των τμημάτων του αστικού κρατικού μηχανισμού που προτείνεται στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», το αστικό κράτος εξακολουθεί να υπάρχει, αφού δεν συντρίβεται-τσακίζεται, με τη μορφή του «δημοκρατικού αστικού κράτους».

Η απόρριψη-άρνηση της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, όπως διατυπώνεται στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» σημαίνει προφανώς ότι παραμένει εντελώς άθικτο το αστικό κράτος που θα εξακολουθεί να υπάρχει και θα διαιωνίζεται.

Βέβαια η συντριβή του αστικού κράτους δεν μπορεί να γίνει «ειρηνικά κοινοβουλευτικά» αλλά μόνο με επαναστατική βία. Με το θρίαμβο της επανάστασης συντρίβεται απ’ το ένοπλο προλεταριάτο το κυριότερο τμήμα-στήριγμα της αστικής εξουσίας που είναι ο αστικός στρατός και στη συνέχεια ακολουθούν τα άλλα τμήματά του. Και αν το ένοπλο προλεταριάτο νικήσει στα πεδία των μαχών τον αστικό στρατό και περιοριστεί μόνο στην απλή κατάληψη του αστικού κράτους και δεν προχωρήσει στη συντριβή του, η προλεταριακή επανάσταση μένει «στα μισά του δρόμου» καταδικασμένη σε αποτυχία, γι΄ αυτό και ο Λένιν έχει υπογραμμίσει: «η σκέψη του Μαρξ είναι ότι η εργατική τάξη πρέπει ν α σ υ ν τ ρ ί ψ ε ι, ν α τ σ α κ ί σ ε ι την «έτοιμη κρατική μηχανή» και να μην περιοριστεί στην απλή κατάληψή της» (Λένιν). Την καταστροφή της αστικής κρατικής μηχανής ο Μαρξ θεωρούσε ως «προκαταρκτικό όρο κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης» (Μαρξ).

Μόνο μετά τη νικηφόρα βίαιη-ένοπλη προλεταριακή επανάσταση και τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής μπορεί να αντικατασταθεί το αστικό κράτος απ’ το νέο προλεταριακό κράτος: «η αντικατάσταση του αστικού κράτους με το προλεταριακό είναι αδύνατη χωρίς βίαιη επανάσταση» (Λένιν)

Σχετικά με το σπουδαίο ζήτημα της συντριβής του αστικού κράτους δεν είναι καθόλου περιττό να υπενθυμιστεί: «όλες οι προηγούμενες επαναστάσεις τελειοποιούσαν την κρατική μηχανή, ενώ πρέπει να σπάσει, να τσακιστεί. Το συμπέρασμα τούτο είναι το κύριο, το βασικό στη διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος» (Λένιν).

Εν συντομία: ο «ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος» και ο «εκδημοκρατισμός» του αστικού κράτους δηλ. η άρνηση της βίαιης-ένοπλης επανάστασης και της αναγκαιότητας της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, όπως παρουσιάζονται στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», δεν οδηγούν ούτε στη «λαϊκή εξουσία» ούτε στη δικτατορία του προλεταριάτου. Σ’ αντίθεση μ’ αυτές τις αντιμαρξιστικές σοσιαλδημοκρατικές θέσεις του «Προγράμματος» ο μαρξισμός διδάσκει πως μόνο ο δρόμος της βίαιης-ένοπλης επανάστασης και της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής οδηγεί στη δικτατορία του προλεταριάτου, αποτελούν δε και τους δυο προκαταβολικούς όρους της προλεταριακής επανάστασης: «ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευκτος» (Στάλιν).

Απ’ τα παραπάνω είναι φανερό πως η εγκαθίδρυση της «λαϊκής εξουσίας» και της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι δυνατή μόνο στην περίπτωση που θα προηγηθούν: α) η βίαιη-ένοπλη επανάσταση και β) το τσάκισμα-συντριβή του αστικού κράτους. Γι’ αυτό: πρώτο, όταν στο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (σελ.44) γίνεται φραστικά-τυπικά αναφορά στη δικτατορία του προλεταριάτου, αυτό αποτελεί απλά δημαγωγία για εξαπάτηση της εργατικής τάξης και του λαού, αφού αυτή ποτέ δεν εγκαθιδρύθηκε ούτε είναι ποτέ δυνατό να εγκαθιδρυθεί με το ρεφορμιστικό κοινοβουλευτικό δρόμο, επιπλέον δεύτερο, και η «ύπαρξη των κομμάτων» (σελ.45) στον πλουραλιστικό «σοσιαλισμό» των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών σημαίνει αναπόφευκτα άρνηση της «λαϊκής εξουσίας» και της δικτατορίας του προλεταριάτου, επειδή αυτή καθοδηγείται μόνο απ’ το κομμουνιστικό κόμμα: «η διχτατορία του προλεταριάτου μπορεί να είναι πλέρια μόνο στην περίπτωση που θα την καθοδηγεί ένα μόνο κόμμα το κόμμα των κομμουνιστών, που δε μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (Στάλιν)

Τέλος, απ’ τη σύντομη αυτή αναφορά στις θέσεις των σοσιαλδημοκρατών ηγετών και προπαντός εκείνες του «Προγράμματος του ΚΚΕ» προκύπτει ότι στη βάση αυτών των αντιμαρξιστικών απόψεων-θέσεων ποτέ δεν εγκαθιδρύεται «λαϊκή εξουσία» και ότι κάθε αναφορά σε αυτή σαν υπαρκτό γεγονός αποτελεί μια δημαγωγική ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική σαπουνόφουσκα για εξαπάτηση της εργατικής τάξης και του λαού πίσω από την οποία κρύβεται-συγκαλύπτεται η παραπέρα διατήρηση και διαιώνιση της αστικής εξουσίας: η σοσιαλδημοκρατική χρουστσοφική ηγεσία του «Κ»ΚΕ απλά βαφτίζει-μεταμφιέζει a la Χρουστσοφ την αστική εξουσία σε «λαϊκή εξουσία».

Β. «Λαϊκή Οικονομία». Στη συνέντευξή της η Παπαρήγα για τη «Λαϊκή Οικονομία» ισχυρίζεται πως «για να υπάρξει λαϊκή οικονομία για όλους απαιτείται επίλυση του προβλήματος της ιδιοκτησίας» («Ρ» 10/12/2010, σελ.9). Μα για να λυθεί το «πρόβλημα της ιδιοκτησίας» και να υπάρξει «λαϊκή οικονομία» – ανεξάρτητα από το πως την εννοούν οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες, που την εννοούν α) ως ένα σύστημα κρατικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και ατομικής ιδιοκτησίας του «μη μονοπωλιακού κεφαλαίου» ή β) ως «κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό ιδιαίτερου τύπου» της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου, που και στις δυο περιπτώσεις η διαβόητη «λαϊκή οικονομία» λειτουργεί στη βάση των οικονομικών νόμων του καπιταλισμού – πρέπει πρώτα να λυθεί το πρόβλημα της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο για να προκύψει «λαϊκή εξουσία» που η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα κουτοπόνηρα τη θεωρεί ως δια μαγείας δεδομένη και υπαρκτή, ενώ, όπως αναλύθηκε παραπάνω, οι ρεφορμιστικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις και το «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» σε καμιά περίπτωση δεν λύνουν το πρόβλημα της «λαϊκής εξουσίας» που λύνεται μόνο με βίαιη-ένοπλη επανάσταση και συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής (εκτός και αν οι δεήσεις και οι προσευχές της αντιδραστικής νεοορθόδοξης εθνικίστριας Λ. Κανέλλη έχουν τόσο ισχυρή θαυματουργή δύναμη και μπορούν να προκαλέσουν «ριζική αλλαγή» («Ρ» 13/5/2008) σελ. 13) του αστικού κράτους όπως αλλού η Παπαρήγα υπόσχεται στην εργατική τάξη και το λαό, όμως και πάλι δεν το συντρίβουν-τσακίζουν , όπως διδάσκει ο μαρξισμός).

Όμως οι χρουστσοφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ προσφέρουν άλλη «λύση» στην εργατική τάξη και στο λαό: απλά βαφτίζουν πρώτα την αστική εξουσία και το «εκδημοκρατισμένο», σύμφωνα με το «Πρόγραμμά» τους, αστικό κράτος σε «λαϊκή εξουσία» και ύστερα μιλούν-φλυαρούν, όπως η Παπαρήγα στη συνέντευξή της, για «κρατικοποιήσεις», «κοινωνικοποιημένο τομέα», «κρατικό σχεδιασμό», «κεντρική σχεδιασμένη ανάπτυξη της κοινωνίας» (άλλη χρουστσοφική κοτσάνα κι’ αυτή: αντί «οικονομίας») που όλα προφανώς πραγματοποιούνται απ’ το «εκδημοκρατισμένο» αστικό κράτος και άρα συνιστούν κρατικό καπιταλισμό ή κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό.

Αλλά και ο «σοσιαλισμός» που περιγράφεται στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», πέρα απ’ το ότι σ’ αυτόν επιτρέπεται η «δράση ενός μέρους του κεφαλαίου, του μη μονοπωλιακού»(σελ.48), είναι καπιταλισμός – ακριβέστερα είναι ο παλινορθωμένος καπιταλισμός της Σοβ. Ένωσης της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου – επειδή, πέραν των άλλων, λειτουργεί στη βάση του «νόμου της Αξίας» και των «Εμπορευματο-Χρηματικών Σχέσεων» (σελ.48).

Η σχετικά σύντομη αναφορά σ’ ορισμένα ζητήματα της «λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας» καταδείχνει με σαφήνεια ότι τα περί «λαϊκής εξουσίας» – «λαϊκής οικονομίας» της χρουστσοφικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ δεν είναι παρά μια ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική απάτη – κι’ ακριβώς γι’ αυτό εντελώς ακίνδυνη για την εξουσία και τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου – με την οποία οι λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου Παπαρηγο-Γκοντικο-Μαϊληδες προσπαθούν να εξαπατήσουν την εργατική τάξη και το λαό αλλά και να δικαιολογήσουν την ανοιχτή εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής θέσης «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» – θέση εξαιρετικά επικίνδυνη αυτή τη στιγμή για το κεφάλαιο – και την ανοιχτή ευθυγράμμιση-συμμόρφωση με την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» των μεγάλων μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα οποία οφείλεται και μέρος των σημερινών δεινών του λαού και του τόπου.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ

ΟΙ ΣΚΕΥΩΡΙΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ-«ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ» ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!

ΟΧΙ ΣΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ-ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ!

Στις 9 Μαρτίου δικάζεται ο πολιτικός κρατούμενος Άρης Σειρηνίδης. Βρίσκεται προφυλακισμένος από τις 3 Μαίου 2010 και με συνοπτικές διαδικασίες απόδειξης της φύσης της «ταξικής-κατασταλτικής» αστικής δικαιοσύνης, παραμένει προφυλακισμένος πέραν του 6-μηνου, σαν a priori ύποπτος για τις ιδέες του και τη συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες.

Ολόκληρη η σκευωρία ενάντια στον Άρη Σειρηνίδη, είναι μια αποθέωση της κατασταλτικής αυθαιρεσίας του κεφαλαιοκρατικού κράτους. Αφού συλλαμβάνεται ουσιαστικά χωρίς λόγο, με την μέθοδο ταυτοποίησης του γενετικού του( ?) υλικού, του χρεώνεται η ξεχασμένη επίθεση στα ΜΑΤ το καλοκαίρι του 2009 και έκτοτε παραμένει όμηρος για τις ιδέες και του κοινωνικούς του αγώνες που όπως και ο ίδιος αναφέρει, βρίσκονται στο πλευρό της εργατικής τάξης και ενάντια στο κεφάλαιο, ειδικά αυτή τη περίοδο που η χρεοκοπία και τα αδιέξοδα της εξαρτημένης καπιταλιστικής Ελλάδας, η οικονομικο-πολιτική της κατοχή από την Τρόικα, έχουν εντείνει την προληπτική καταστολή και έχουν ενισχύσει το προτσές της φασιστικοποίησης της πολιτικής ζωής.

Η υπόθεση Άρη Σειρηνίδη, αφορά το σύνολο των αντιφασιστικών δυνάμεων και κύρια όλων όσων, έχουν αναφορά στον αντικαπιταλιστικό αγώνα.

Πρόκειται για μια ξεδιάντροπη σκευωρία-πείραμα εφαρμογής των ήδη εφαρμοζόμενων «αποδεικτικών στοιχείων του DNA», όπως έχουν ψηφιστεί στα «αντιτρομοκρατικά εκτρώματα», κι όπως εφαρμόζονται χωροφυλακίστικα από τη ΓΑΔΑ και τους μηχανισμούς της. Ας τονιστεί πως ο Άρης Σειρηνίδης είναι τάχατες ύποπτος της επίθεσης στην κλούβα των ΜΑΤ, μετά ταυτοποίηση του DNA του από το πορτοφόλι του το 2010, με «κάποια χειρουργική μάσκα» που μαζεύτηκε από το σωρό το 2009, στο χώρο της επίθεσης και που κατά μαρτυρία «κάποιου», ήταν δική του. Ένας μεσαίωνας αυθαιρεσίας, βιασμού της κοινής λογικής, αλλά και ένα ξεκάθαρο μήνυμα πως με τα «νέα κατασταλτικά εργαλεία», μπορούν να χρεώσουν τα πάντα στους πάντες χωρίς καν επίφαση σεβασμού των αστικοδημοκρατικών δικαιωμάτων.

Η συγκεκριμένη σκευωρία είναι καθαρή ποινικοποίηση «ιδεών και αγώνων», είναι προληπτική στέρηση της στοιχειώδους ελευθερίας που υπάρχει στον καπιταλισμό, είναι μήνυμα πως όποιος είναι «καθαρά εναντίον μας» με διάφορους, περίεργους και αστήρικτους τρόπους μπορεί να βρεθεί χρεωμένος, με την πιο απίθανη κατηγορία.

Χαιρετίζουμε τη στάση του Άρη Σειρηνίδη που από τις φυλακές αφ΄ενός προτάσσει τη συμμετοχή του και τη συμπαράστασή του στον συνολικό αγώνα της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού και αφ΄ετέρου επιβεβαιώνει και με την εκεί στάση του για τα δικαιώματα των κρατουμένων, « την ταξική του θέση και συνείδηση», όπως ο ίδιος αναφέρει στην επιστολή του της 09/06/10.

Η συμπαράσταση απέναντί του, θεωρούμε πως πρέπει ν΄ αγκαλιάσει κάθε αντιφασίστα-δημοκράτη και όχι μόνο τις παραμονές της δίκης. Ο αγώνας ενάντια στη φασιστικοποίηση της κεφαλαιοκρατίας, πρέπει να «δεθεί» μαζικά και στους δρόμους, με τον αγώνα ενάντια στην απόλυτη εξαθλίωση που βιώνει η εργατική τάξη και πλατιές λαϊκές μάζες, σαν αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών εξαρτήσεων και των πολιτικών που εφαρμόζουν οι ντόπιοι υπηρέτες τους.

Μόνον έτσι θα είναι αποτελεσματική και όχι αποσπασματική η αντίδραση και τώρα και στο μέλλον, μόνον έτσι θα δημιουργηθεί ένα μαζικό ορμητικό ποτάμι που θα ξέρει, πως ο καθημερινός αγώνας του για επιβίωση, περιλαμβάνει και τον αγώνα ενάντια στην κεφαλαιοκρατική καταστολή και αυθαιρεσία που υπάρχουν για να αποτρέπουν αυτόν τον ίδιο τον αγώνα-απάντηση του λαού.

Διαβάστε Περισσότερα »

Απόφαση για την κομματική δουλειά στις συνδικαλιστικές οργανώσεις

XVI Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Η επιδείνωση της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης έχει αποκαλύψει τα όρια της πολιτικής της ταξικής συνεργασίας με τη μορφή της διαβούλευσης και του κοινωνικού διαλόγου. Οι πολυεθνικές μαζί με την αστική τάξη στις διάφορες χώρες πιέζουν ώστε να πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση μέσω της μείωσης μισθών, της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, των απολύσεων, το κλείσιμο εργοστασίων, τις επισφαλείς συμβάσεις, κλπ., μέσω της υιοθέτησης ενός πακέτου μέτρων που αντιπροσωπεύουν μια σκληρή επίθεση στις κατακτήσεις του προλεταριάτου. Γι’ αυτούς τους λόγους, και παρά το γεγονός ότι άλλοι παράγοντες επηρεάζουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, όπως ο φόβος, ο αποπροσανατολισμός, η έλλειψη πολιτικών αναφορών, κλπ., δημιουργούνται οι συνθήκες για ριζοσπαστικοποίηση του συνδικαλιστικού αγώνα.

Το κόμμα πρέπει να εργαστεί σκληρά για να σφυρηλατήσει απευθείας δεσμούς με την εργατική τάξη, να διεισδύσει στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, να οργανώσει πυρήνες, να προωθήσει την προπαγάνδα και την πολιτική και ιδεολογική μόρφωση, να ανεβάσει το επίπεδο της συνείδησης της εργατικής τάξης ώστε να επιτρέψει το πέρασμα της πάλης για τις άμεσες διεκδικήσεις στην πολική πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας.

Από τη δεκαετία του ’70 του προηγούμενου αιώνα, οι διαδοχικές κρίσεις και η αδυναμία του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, των οποίων η ηγεσία ήταν στα χέρια των δεξιών οπορτουνιστών, χρησιμοποιήθηκαν από την αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό για να τελειοποιήσουν το μοντέλο της καπιταλιστικής συσσώρευσης.

Οι «νέες» συνταγές σημαίνουν τη σταδιακή ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας (ελευθερία απολύσεων, αυξημένη εργασιακή επισφάλεια, μείωση μισθών, αυξημένη ανεργία, κλπ.), όπως επίσης τη ραγδαία αποβιομηχάνιση και το μετασχηματισμό σε μια οικονομία υπηρεσιών, με τον κατακερματισμό του εργασιακού χώρου σε ένα μοντέλο επιχειρήσεων μικρής κλίμακας να είναι ο κανόνας και στην οποία ακόμα και οι μεγάλες εταιρίες προωθούν τη διασπορά των εργαζομένων σε μικρές και πολύ μικρές εταιρίες, οι οποίες αποτελούν σήμερα ένα μεγάλο ποσοστό του συνόλου και γενικά εξαρτώνται από τα μονοπώλια.

Το φαινόμενο της κυριαρχίας του τριτογενούς τομέα της οικονομίας επιτείνει τη διάσπαση των εργατών σε ένα δίκτυο χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, και αυτό, συνδυαζόμενο με την αυξανόμενη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τη διάσπαση των εργαζομένων σε προσωρινούς και μόνιμους, σε εργαζόμενους σε μητρικές και θυγατρικές εταιρείες, σε εργολάβους και υπεργολάβους, κλπ., συμβάλλει στη διάσπαση των συμφερόντων τους και εξυπηρετεί την πίεση του κεφαλαίου.

Οι κομμουνιστές έχουν καθήκον να μάχονται στα συνδικάτα: να συμμετέχουν στα συνδικάτα, όπου βρίσκονται οι μάζες, να προωθούν την ενότητα της εργατικής τάξης, να θέτουν υποψηφιότητα για τα εργοστασιακά συμβούλια και για την ηγεσία των συνδικάτων.

Οι κομμουνιστές πρέπει να συμμετέχουν δραστήρια στη ζωή των συνδικάτων, να ενθαρρύνουν τη συμμετοχή στο συνδικαλισμό και να κατευθύνουν τα πιο δραστήρια και συνειδητά στοιχεία, πρέπει να γνωρίζουν την εργατική νομοθεσία και τα εργατικά δικαιώματα, ιδιαίτερα στον τομέα τους, έτσι ώστε να παρεμβαίνουν στους συγκεκριμένους αγώνες. Πρέπει να πολεμούν τη γραφειοκρατία και το ρεφορμισμό στην καρδιά των συνδικάτων, προωθώντας τη συμμετοχή στις εργατικές συνελεύσεις και τη δημοκρατία στα συνδικάτα, όπως επίσης να παλεύουν ενάντια στις διακρίσεις στους εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα τις διακρίσεις ενάντια στις εργαζόμενες γυναίκες, προωθώντας την ισότητα στα εργασιακά δικαιώματα.

Πρέπει να αγωνίζονται για την ενότητα της εργατικής τάξης: να αγωνίζονται ενάντια σε κάθε διασπαστικό ρεύμα που οδηγεί στη διάσπαση της εργατικής τάξης και των συνδικαλιστικών οργανώσεων, να αγωνίζονται από τα μέσα για το ανέβασμα της ταξικής συνείδησης, να πραγματοποιούν με σταθερό τρόπο και χωρίς να ξεκόβουν από τις μάζες, μία πολιτική και οργανωτική δουλειά για τη δημιουργία ενός μαρξιστικού λενινιστικού κομμουνιστικού κόμματος.

Πρέπει να δυναμώσουν την προπαγάνδα και την αγκιτάτσια ώστε να αντιμετωπίσουν τη σκληρή επίθεση της ολιγαρχίας ,που επιχειρεί να επιβάλει την αντιδραστική διέξοδό της από την κρίση, να παλέψουν ενάντια στην αντι-συνδικαλιστική επίθεση, που χτυπάει τις συλλογικές αξίες της εργατικής τάξης, και να αντιμετωπίσουν τον κορπορατισμό που προσπαθεί να επιβληθεί με στόχο την κάμψη της αντίστασης της τάξης στην επίθεση.

Ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν σε κάθε επιχείρηση (αν υπάρχουν μόνιμοι ή προσωρινοί εργαζόμενοι) και στα συνδικάτα (καταστολή των συνδικαλιστικών αγώνων), θα πρέπει να δοθεί ώθηση στην πάλη για δημοκρατικές ελευθερίες, συνδυάζοντας τις νόμιμες με τις παράνομες μορφές αγώνα.

Οι κομμουνιστές πρέπει να αναπτύξουν τον αγώνα τόσο μέσα στον ίδιο το χώρο δουλειάς, μέσω ενωτικών πλατφορμών αιτημάτων πάνω σε ότι ενοποιεί την εργατική τάξη, όσο και στην υπεράσπιση των κατακτήσεων των διαφόρων συλλογικών συμβάσεων.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το εργατικό κίνημα δεν περιορίζεται μόνο στα συνδικάτα. Ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων, ιδιαίτερα νέων και μεταναστών, λόγω της τρομακτικής εργασιακής επισφάλειας ή επειδή αναγκάζονται να εργάζονται στην ανεπίσημη οικονομία, δε μπορούν να ασφαλιστούν και υπόκεινται σε σκληρές συνθήκες. Πρέπει να επιχειρήσουμε να οργανώσουμε αυτούς τους εργαζόμενους σε εναλλακτικές του παραδοσιακού συνδικαλισμού μορφές.

Η διεθνής εργατική τάξη πρέπει να εργαστεί για ένα διάστημα για το μετασχηματισμό της και να εκμεταλλευθεί την οργανωτική της δύναμη σα μοχλό για την τελική απελευθέρωσή της εργατικής τάξης, δηλαδή την κατάργηση της μισθωτής εργασίας. Είναι αναγκαίο να προτάξουμε την ενότητα, την αλληλεγγύη και τη διεθνή αγωνιστική εμπειρία του προλεταριάτου και των οργανώσεών του ώστε να αντιμετωπίσουμε την επίθεση του ιμπεριαλισμού.

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!

Νοέμβρης 2010

Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Διαβάστε Περισσότερα »