Δημοσιεύτηκε στα ισπανικά στο τεύχος 19 του περιοδικού “Ενότητα και Πάλη” τον Οχτώβρη του 2009 και στα αγγλικά το Μάη του 2010 από όπου έγινε και η απόδοση στα ελληνικά.
Η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού (Μαρξιστικό-Λενινιστικό) αποφάσισε να αναπτύξει δημόσια της θέση μας και τον χαρακτηρισμό της διασπαστικής και λικβινταριστικής τάσης που προέκυψε στις γραμμές μας και ξεσκεπάσαμε. Το κάνουμε αυτό αναγνωρίζοντας τις τεράστιε;ς δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε για την ανάπτυξη του Πρωτοπόρου Κόμματος της εργατικής τάξης του Μεξικού. Βάζουμε το επίκεντρο την πολιτικο-ιδεολογική αντιπαράθεση για να μπορέσουμε να εξουδετερώσουμε και να νικήσουμε αυτή την τάση και την αρνητική επιρροή που ασκεί στις μάζες. [...]
Σε ολόκληρη την ιστορία του Κόμματος, από διάφορες οπτικές, διάφορες φραξιονιστικές θέσεις επιτέθηκαν στο προλεταριακό πνεύμα και τη φύση του Κόμματος, την αναγκαιότητα και την ουσία του Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κόμματος. Τώρα, με την πλήρη πεποίθηση ότι το Κόμμα μας, [...], δε φοβάται κριτική [...] δε θα ανεχτούμε -στο όνομα της ελευθερίας κριτικής ή στο ότι “τώρα πρέπει να αναπτυχθούμε και να πάμε πέρα από τους κλασσικούς”- τον οποιοδήποτε να επιχειρήσει το λικβινταρισμό του Κόμματος. [...]
Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ασύμβατο με την ύπαρξη φραξιών
Το χτίσιμο του Κόμματός μας είναι δυναμικό και διαλεκτικό. Δε χτίζεται σε ένα νησί αλλά είναι το αποτέλεσμα της ταξικής πάλης. Τα ιδεολογικά υπολείμματα άλλων τάξεων ξένων προς το προλεταριάτο μπορούν να βρεθούν μέσα στο Κόμμα. Σε συγκεκριμένες καμπές εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στην αρχή εμφανίζονται ως τάσεις και όταν διαχέονται εμφανίζονται ως λικβινταριστικές φράξιες. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του, το Κόμμα, αντιμετώπισε Τροτσκιστικές, Μαοϊκές και μιλιταριστικές τάσεις και φράξιες. Όλες, με διαφορετικές αποχρώσεις, διακήρυξαν ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (Μαρξιστικό-Λενινιστικό) έχει λικβινταριστεί ως το κόμμα της Μεξικανικής εργατικής τάξης. [...]
Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα: Η ανάπτυξη και ενοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι ασύμβατη με την ανάπτυξη φραξιών. Το κριτήριο για το αν η φύση του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι Μαρξιστική-Λενινιστική είναι η επαναστατική πρακτική. Εκεί φαίνεται καθαρά η ορθότητα της προλεταριακής επαναστατικής θεωρίας μας. [...]
Οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες μέσα στις οποίες γεννήθηκε η λικβινταριστική τάση
Πρέπει να γνωρίζουμε το πλαίσιο στο οποίο προέκυψε η πρόσφατη λικβινταριστική τάση, γιατί αυτό μας επιτρέπει να ανακαλύπτουμε τις αδυναμίες μας στην διαδικασία οικοδόμησης του Κόμματος. Αυτές οι δυσκολίες γίνονται περισσότερο αντιληπτές σε περιόδους πάλης ενάντια στις λικβινταριστικές τάσεις. Η αναγνώρισή τους είναι το πρώτο βήμα για να διορθωθούν [...] να μην αρνούμαστε τις αδυναμίες μας αλλά να τους δίνουμε την κατάλληλη σημασία ώστε να διορθωθούν μέσα από εσωτερικό διάλογο, ιδεολογική πάλη και πρακτικά πλάνα.
Μια λικβινταριστική τάση δεν προκύπτει από το κενό, είναι το αποτέλεσμα αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών. Το Κόμμα της εργατικής τάξης δεν εξαιρείται από της γενικές αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος, οι τάσεις που εμφανίζονται στο εσωτερικό του είναι αντανακλάσεις αυτών των αντιθέσεων και στην πιο ακραία μορφή τους εκφράζονται ως φραξιονισμός. Συμπερασματικά, κάθε φράξια στο Κομμουνιστικό Κόμμα δεν προκύπτει από το κενό, αλλά είναι το πρακτικό αποτέλεσμα της ταξικής πάλης. [...]
Η 4η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής αναγνώρισε αρκετές δυσκολίες, οι οποίες δεν είναι οι μόνες, αλλά είναι οι κύριες, τις οποίες δίνουμε εν συντομία:
1. Δεν έχουμε μια πιο επιστημονική μέθοδο από το να βασιζόμαστε στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό για να βρίσκουμε προβλήματα, διαφορές και αποχρώσεις απόψεων, να μην τις κρύβουμε αλλά να βαθύνουμε την ιδεολογική πάλη σε μορφή και περιεχόμενο, ειδικά τα κεντρικά σημεία τα οποία έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη της ταχτικής, της μαζικής δουλειάς και του χτισίματος του Κόμματος.
2.Το άλλο πρόβλημα είναι η απουσία προλεταριοποίησης των γραμμών του Κόμματος, όσο κι αν είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό δημιουργεί τις υποκειμενικές συνθήκες για την ανάδειξη μικροαστικών θέσεων στο πως αντιλαμβάνονται τα κομματικά μέλη των εαυτό τους. [...] Πρέπει να προλεταριοποιήσουμε τις γραμμές μας, όχι επειδή θεοποιούμε την εργατική τάξη αλλά επειδή το Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να είναι το κόμμα της εργατικής τάξης στην αποστολή του αλλά και στην θεμελιώδη προλεταριακή του σύνθεση. Αυτό θα βοηθήσει τα μέγιστα στο να παλέψουμε τον ατομικισμό, τη λογική της γκρούπας, την αστάθεια [...] Αυτό είναι είναι μια πρόκληση και ένα καθήκον για το Κόμμα.
3. Πρέπει να υπάρξει ένας συνεπής ιδεολογικός αγώνας για να απαλλαχτούμε από τον ατομικισμό σε όλες τις μορφές της πάλης, πρέπει να καλλιεργήσουμε το ομαδικό πνεύμα σε ολόκληρη τη δουλειά του Κόμματος. Αυτό σημαίνει ότι η θεωρία και η ανάπτυξη της ταχτικής του Κόμματος πρέπει να είναι το αποτέλεσμα ενδελεχούς ιδεολογικού αγώνα και συζήτησης στα διάφορα όργανα. [...] Η λιβινταριστική τάση εξέλαβε αυτή τη μέθοδο ως ένα πρόβλημα περιορισμού της συνεισφορά της. Ξεκάθαρα, πονάει τους μικροαστούς όταν η πολύτιμη ατομικότητα και η “σοφία” τους εξαλείφεται, όταν δεν εμφανίζονται ως ο συγγραφέας αλλά ως το αποτέλεσμα της θεωρητικής δουλειάς του Κόμματος. Αυτό πήρε τη μορφή πάλης “προσωπικοτήτων” ενώ στην πραγματικότητα είναι δυο μορφές και δυο μέθοδοι που έχουν να κάνουν με την θεωρητική ανάπτυξη του Κόμματος. [...]
Συνοψίζοντας, σήμερα υπάρχει ζήτημα ταχτικής. Η μαζική δουλειά και η οικοδόμηση του Κόμματος πρέπει να είναι το αποτέλεσμα ανοιχτής ιδεολογικής πάλης και συλλογικής δουλειάς. Αυτά θα παράσχουν τις βάσεις για συνεισφορά στη Μαρξιστική-Λενινιστική θεωρία και στην μονολιθική ενότητα των γραμμών του κόμματος, και θα φράξουν το δρόμο στον ατομικισμό και στις θέσεις μικρών ομάδων (που θέλουν να κάνουν τις θέσεις τους θέσεις του Κόμματος) επειδή είμαστε ενωμένοι όχι γύρω από μια προσωπικότητα ή μια τάση αλλά γύρω από μια πολιτική γραμμή που συζητιέται από πάνω μέχρι κάτω στις γραμμές του Κόμματος, στην οποία η μειοψηφία υποτάσσεται στην πλειοψηφία, παρόλο που αυτό για την μικροαστική τάση είναι δικτατορικό, φανερώνοντας την αστική αντίληψη που έχει για το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Είναι ξεκάθαρο ότι αυτές δεν είναι οι μόνες υποκειμενικές δυσκολίες μέσα από τις οποίες προέκυψε η λικβινταριστική τάση:έλλειψη καλύτερου τρόπου να διεξάγουμε τον ιδεολογικό αγώνα, έλλειψη προλεταριοποιήσης των γραμμών μας και συλλογική ανάπτυξη του θεωρητικού αγώνα πάνω στις βασικές θέσεις του Κόμματος (ταχτική, μαζική δουλειά, οικοδόμηση του Κόμματος). Σε αυτές πρέπει να προστεθούν: η έλλειψη πειθαρχίας, η εκδικητικότητα, ο έλεγχος και η οριζοντιοποίηση, ανάμεσα σε άλλα. Αλλά στόχος μας είναι να δώσουμε κάποια παραδείγματα [...]
Τα γενικά στοιχεία της λικβινταριστικής τάσης
[...] Τη χαρακτηρίζουμε λικβινταριστική τάση επειδή, θεωρητικά, με τις διάφορες αποχρώσεις της τονίζει ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (Μαρξιστικό-Λενινιστικό) έχασε τα προλεταριακά του στοιχεία και την ουσία του. [...] Ακόμα χειρότερα, ισχυρίστηκαν ότι είχαν θέσεις πέρα από τον κλασσικό Μαρξισμό-Λενινισμό. Για να δώσουμε κάποια παραδείγματα: οι σημερινές αντιθέσεις του ιμπεριαλισμού στην φάση που βρίσκεται (σύμφωνα με αυτούς οι γενικές αντιθέσεις στην τωρινή φάση από τέσσερις έγιναν οχτώ ή ακόμα περισσότερες), ο χαρακτηρισμός του στρατηγικού βιομηχανικού προλεταριάτου (χαρακτηρίζοντας τη θέση του Κόμματος ως δογματισμό), πως εξελίσσεται το προτσές της προλεταριακής επανάστασης στο Μεξικό (αρνούνταν το προτσές ως πλήρως υποκειμενικό, επειδή το Κόμμα δεν έχει επιρροή στην τάξη), οι δυνατότητες και τα χαρακτηριστικά του προλεταριακού κόμματος στο Μεξικό (αναπτύσσοντας μια ολόκληρη στρουκτουραλιστική και ποσιτιβιστική (θετικιστική) σύλληψη η οποία δεν αντανακλούσε ούτε την πράξη ούτε τη θεωρία του Κόμματος όπως εκφράζονταν στα διάφορα όργανα), παρέβλεπαν τις κλασσικές θεωρίες του Μαρξισμού-Λενινισμού, την ανάπτυξη του Ενιαίου Μετώπου (παραβλέπονταν η σύλληψη του Δημητρώφ). [...]
Τα χαρακτηριστικά της αποτυχίας της λικβινταριστικής φράξιας
Για να δικαιολογήσουν την λικβινταριστική πρακτική τους, οι φραξιονιστές ισχυρίστηκαν ότι είχαν το “δικαίωμα” επειδή είχαν ήδη αποχωρήσει από το Κόμμα. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν πρόκειται για ένα λιγκαλιστικό ζήτημα αλλά για έναν πολιτικό χαρακτηρισμό. [...] Η φράξια δε σχηματίστηκε τις τελευταίες εβδομάδες αλλά έκανε υπονομευτική δουλειά από πολύ πιο πριν μέχρι να γίνει αντιληπτή από την ΚΕ. [...] Δικαιολογήθηκαν στους οπαδούς τους και τους συνοδοιπόρους τους για την αποτυχία τους και την ασυνέπιά τους να συνεχίσουν τον ιδεολογικό τους αγώνα με το ότι “το Κόμμα έχει εισχωρήσει πλήρως στον οπορτουνισμό”, “δε μπορούσε να γίνει πλέον διάλογος σε κανένα κομματικό σώμα”. [...] ορκίζονταν στο όνομα του Sergio Barrios, του Henare Suastegiu και του Gregorio Alfonso Lopez Alvarado, τους οποίους θα ήθελαν σίγουρα να δουν να αφαιρούνται από τις σελίδες της Vanguardia Proletaria (σ.τ.μ. Όργανο του ΚΚ Μεξικού (μ-λ)) [...]
Πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά της λικβινταριστικής φράξιας
Οι μέθοδοι της λικβινταριστικής φράξιας
Για ολόκληρο το κόμμα πρέπει να είναι σαφές ότι ο σεχταρισμός που εξέφραζε η λικβινταριστική φράξια δεν είναι τίποτε άλλο από την άλλη όψη του οπορτουνισμού, αφού έχουν τον ίδιο στόχο, να λικβινταρίσουν του Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κόμμα. Αντίθετα δημιουργούν μια καρικατούρα κόμματος στην οποία υπάρχει χώρος για όλες τις μικροαστικές απόψεις οι οποίες παραγεμίζονται με φιλελεύθερο πνεύμα όπως ο ατομικισμός, η “ελευθερία κριτικής” και η δημοκρατία, όπου υπάρχει χώρος για μειοψηφικές θέσεις, ρεύματα και φράξιες, όπου ο καθένας μπορεί να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του χωρίς περιορισμούς με οριζόντιο τρόπο, όπου οι “προσωπικότητες” διακρίνονται για τη “σοφία” τους, επιβάλλουν τη γραμμή τους, πάνω και έξω από κάθε συλλογική ζωή, καθοδηγητικά όργανα, εθνικές συνδιασκέψεις και συνεδριάσεις της ΚΕ. [...]
Οι φήμες και το κουτσομπολιό δε βοηθάνε το Κόμμα, βοηθάνε στην δημιουργία τάσεων οι οποίες οδηγούν στη συνέχεια σε φράξιες. Το καλύτερο όπλο για να καταπολεμηθούν αυτές οι τάσεις για μικροαστική πολιτική είναι να συζητιούνται ανοιχτά και τίμια στα όργανα στα οποία είμαστε μέλη, να περιφρουρούμε τις συζητήσεις μας και στην βάση των αναγκών των κατευθύνσεων και της κεντρικής ατζέντας του Κόμματος.
Η γραφειοκρατία της λικβινταριστικής φράξιας
[...] έπεφταν σε αντιθέσεις και σπέκουλες επειδή δεν έπαιρναν υπ' όψιν τους όλες τις πλευρές της πραγματικότητας, αλλά είχαν ως κύρια πηγή της δουλειάς τους δουλείες γραφείου, το ίντερνετ και αλλοίωναν πληροφορίες από τα καθοδηγητικά όργανα. Αυτό ανέδειξε μια συγκεκριμένη ομάδα ιντελιγκέντσιας χωρίς Μαρξιστικολενινιστική θεωρητική εκπαίδευση.
Πίστευαν ότι ήταν ζήτημα να κατανοήσουμε τον κόσμο και όχι να τον αλλάξουμε. Αν η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνονταν στις θεωρίες τους, ακόμα χειρότερα για την πραγματικότητα. Σπέκουλες για τον χαρακτήρα και τον τύπο των συμφωνιών με τις διάφορες οργανώσεις του Εθνικού Διαλόγου, σπέκουλες για το πως οι διάφορες τάξεις και τα συμφέροντά τους αναπτύσσονται μέσα από την ταξική πάλη, σπέκουλες για τον χαρακτηρισμό των διάφορων πολιτικών οργανώσεων με τις οποίες το Κόμμα είχε επαφή, σπέκουλες για τον τρόπο που οικοδομείται το Κόμμα στην πραγματικότητα και όχι όπως φαντάζονταν ότι γινόταν. Στο τέλος κατέληξαν σε ένα γραφειοκρατικό όραμα για πως αναπτύσσεται η πολιτική δουλειά, το οποίο εξελίχτηκε σε σεχταρισμό.
Η φύση του λούμπεν προλεταριάτου εκφράζεται από την λικβινταριστική φράξια
Στην περίπτωση της λικβινταριστικής φράξιας μέσα στο Μ-Λ Κόμμα, πέρα από τις “καλές προθέσεις” και την “ακραία φρασεολογία” από αυτούς που την προωθούσαν, εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα του ταξικού εχθρού μέσα στο Κόμμα, αυτό ήθελαν να λικβινταριστεί και να γίνει άχρηστο.
Δεν είναι μόνο αυτό. Είναι η αντίθεση ότι στα λόγια εμφανίζονταν ως η πιο ακέραιοι στον αγώνα ενάντια στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αλλά στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια άδεια ρητορεία αφού η ταξική τους δραστηριότητα στην πράξη ήταν αυτή του λούμπεν. [...]
Η παράκαμψη της ιδεολογικής πάλης και η διαστρέβλωση της Κομματικής γραμμής ως φραξιονιστική μέθοδος για να δικαιολογηθεί η ύπαρξή της
Οι φραξιονιστές έπρεπε να δικαιολογήσουν την ύπαρξή του. Ξέρουν ότι όσο το Κόμμα δεν απομακρύνεται στη θεωρία και στην πράξη από τους στόχους και τα καθήκοντα της προλεταριακής επανάστασης, όπως η δικτατορία του προλεταριάτου, ο ρόλος της εργατικής τάξης ως η πιο επαναστατική τάξη, ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης στο Μεξικό, η ανάγκη του Κόμματος ως πρωτοπόρο Κόμμα, ο ρόλος της επαναστατικής βίας, ο αγώνας για παγκόσμιο κομμουνισμό, κλπ. θα διατηρεί την Μαρξιστική-Λενινιστική του αξία. [...] Πρέπει να δημιουργήσουν παραπέτασμα καπνού, να συσκοτίσουν τα ιδεολογικά σημεία ώστε να δικαιολογήσουν τη φύση τους ως λικβινταριστές του Κόμματος της εργατικής τάξης.
Αντίθετα οι κομμουνιστές δεν κρύβουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, δεν γυρίζουμε την πλάτη σε αυτές. Είναι καθήκον των κομμουνιστών να συζητάμε τα προβλήματα όσο μεγάλα κι αν είναι, να προωθούν τους σκοπούς της επανάστασης, ξανά και ξανά, μέχρι να πετύχουμε το στόχο μας, με όλα τα λάθη και τις παραλείψεις που σίγουρα υπάρχουν. [...]
[...] Οι φραξιονιστές προσπάθησαν να ενωθούν με αντικομματικές ομάδες που είχαν εμφανιστεί κατά περιόδους. Παρέκαμπταν την ανοιχτή ιδεολογική πάλη όπου έκαναν την πολιτική τους δουλειά. Προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα δυσπιστίας και ανασφάλειας, ήθελαν να συνεχίσουν τον φραξιονιστικό και διασπαστικό αγώνα και “εξεγέρσεις” των μελών για να διώξουν την ηγεσία. Αλλά εδώ το Κόμμα είχε μια πρώτη νίκη. Βγήκε ενωμένο, συσπειρωμένο γύρω από το Μαρξισμό-Λενινισμό και την ηγεσία του, την ανάγκη για το Κόμμα της εργατικής τάξης, την ενδυνάμωση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του παγκόσμιου κομμουνισμού. Η σταθερή εμφάνιση της Vanguardia Proletaria ήταν η δεύτερη νίκη αφού πίστευαν ότι η εφημερίδα δε θα συνέχιζε να βγαίνει χωρίς τη βοήθειά τους. Η τρίτη νίκη ήταν η πετυχημένη διεξαγωγή του τρίτου συνεδρίου του Επαναστατικού Λαϊκού Μετώπου (FRR). [...]
Για να κλείσουμε αυτό τη την ενότητα: Οι φραξιονιστές μισούν την Λενινιστική αρχή της ενότητας και τη Σταλινική αρχή της μονολιθικής ενότητας. Από αυτή την άποψη πρέπει να είναι ξεκάθαρο μέσα στο Κόμμα ότι η ιδεολογική και πολιτική ήττα της λικβινταριστικής φράξιας είναι απαραίτητη για την ενδυνάμωση του ΚΚ Μεξικού (Μ-Λ), έχοντας στο μυαλό μας την ταξική της φύση. Αυτό πρέπει να είναι ένα ακόμα μάθημα που πρέπει να πάρουμε.
Ο πολιτικο-ιδεολογικός χαρακτήρας της λικβινταριστικής φράξιας είναι σεχταριστικός-οπορτουνιστικός
[...] Οι σεχταριστές-λικβινταριστές φραξιονιστές είδαν με τρόμο το Κόμμα να παίρνει δημόσια, μέσα στις μάζες, πρακτικά καθήκοντα για να προχωρήσουν και να πετύχουν η ταχτική και η στρατηγική του για την προλεταριακή επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ως αποτέλεσμα τορπίλιζαν την πολιτική του Ενωμένου Μετώπου, το σύνθημα της εθνικής γενικής απεργίας, τα καθήκοντα για την εξέγερση των μαζών, τα καθήκοντα για την προβολή περιεχομένου σοβιέτ στις μορφές αγώνα και στην οργάνωση των μαζών. Ως εκ τούτου υπέστειλαν τις κόκκινες σημαίες και τους κλασσικούς στις ανοιχτές συναντήσεις και τις λαϊκές συγκεντρώσεις και αναφέρονταν μόνο το “δικό μας σύστημα οργάνωσης” το οποίο ήταν στην πράξη τίποτα περισσότερο από την αποχώρηση από Μαρξιστικές-Λενινιστικές θέσεις και τη συμμετοχή στον ενεργητικό λικβινταρισμό [...]
[...] Είναι ξεκάθαρο ότι πίσω από την ψευτο-επαναστατική φρασεολογία κρύβεται η τάση για επιστροφή σε σεχταριστικές πρακτικές, οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της σημερινής περιόδου της ταξικής πάλης. Δεν έχουν πίστη στην ικανότητα της Μαρξιστικής-Λενινιστικής πολιτικής να αποχτά ρίζες στο λαό. Προφανώς οι διασπαστές μας δεν αντιλαμβάνονται το λενινιστικό περιεχόμενο του “Τι να κάνουμε;” [...]
Ο οπορτουνισμός είναι οργανική μέθοδος της λικβινταριστικής φράξιας
Η λικβινταριστική φράξια χρησιμοποιεί ως βασική μέθοδο τον Τροτσκισμό, απαιτώντας “ελευθερία γνώμης”. Τυπικό του Τροτσκισμού είναι να χρησιμοποιεί τη νεολαία ενάντια στην “παλιά φρουρά”, τη Γενική Γραμματεία, την Κεντρική Επιτροπή ή το Κόμμα στο σύνολό του. [...]
Η τωρινή φύση της λικβινταριστικής φράξιας είναι σεχταριστική-οπορτουνίστικη, χρησιμοποιεί οργανικά την κλασική πραχτική του Τροτσκισμού [...]
Πρέπει να σημειωθεί ότι τα χαρακτηριστιά των μελών της φράξιας δεν είναι ίδια με άλλους συντρόφους που έχουν κάνει κριτική διαφόρων ειδών αλλά δε μοιράζονται την υπονομευτική δουλειά της φράξιας. Αυτοί οι σύντροφοι χρειάζονται άλλου είδους αντιμετώπιση. Αυτή η κριτική έχει ως στόχο την λικβινταριστική φράξια. [...]
Σύντροφοι της Διεθνούς Σύσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων: Αυτή είναι το μικρό μαχητικό Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (Μαρξιστικό-Λενινιστικό), ένα οργανωμένο κομμάτι του παγκόσμιου προλεταριάτου, μέλους αυτής της ιστορικής διάσκεψης, το έμβρυο της Μαρξιστικής-Λενινιστικής Κομμουνιστικής Διεθνούς. Είμαστε όλοι έτοιμοι να εκπληρώσουμε τα καθήκοντα που μας εμπιστεύτηκαν με βάση τις δυνατότητες και τις ικανότητές μας.
Προλετάριοι όλων των εθνών ενωθείτε!
Η μόνη αλλαγή είναι η σοσιαλιστική επανάσταση!
Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)
1η Μάη 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου