Ιστορικό Γράμμα Νίκου Ζαχαριάδη - μαχητικό πανεθνικό-πατριωτικό εγερτήριο σάλπισμα κατά των φασιστών επιδρομέων

ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλαίβει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δόσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.
Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ

Η πλαστογραφία της 4^ης Αυγούστου

Το γράμμα του σ. Ζαχαριάδη δημοσιεύτηκε στις αθηναϊκές εφημερίδες στις 2 Νοέμβρη 1940 και σε φωτοτυπία με μια πλαστογραφία που έκανε τότε ο Μανιαδάκης. Ο σ. Ζαχαριάδης την ίδια μέρα που έστελνε το ανοιχτό γράμμα προς τον ελληνικό λαό, έγραψε και ένα άλλο για τον υφυπουργό Δημόσιας Ασφάλειας Ι. Μανιαδάκη. Με το δεύτερο αυτό γράμμα ο σ. Ζαχαριάδης καθιστούσε υπεύθυνο το Μανιαδάκη για την τύχη των φυλακισμένων στην απομόνωση της Κέρκυρας που κινδύνευαν από τους βομβαρδισμούς της φασιστικής αεροπορίας εναντίον της Κέρκυρας. Οι βομβαρδισμοί είχαν αρχίσει από την πρώτη μέρα του πολέμου. Ο σ. Ζαχαριάδης ζητούσε να σταματήσει η απομόνωση για νάχουν τη δυνατότητα οι φυλακισμένοι να προστατεύονται καλύτερα στις ώρες του συναγερμού.
Η πλαστογράφηση βρίσκεται σε τούτο δω: Ο Μανιαδάκης πήρε την επικεφαλίδα αυτού του δεύτερου γράμματος που απευθύνονταν προς τον «Υφυπουργό της Δημόσιας Ασφάλειας Κον Μανιαδάκην» και την έβαλε σαν επικεφαλίδα στο «Ανοιχτό Γράμμα» θέλοντας έτσι να δείξει ότι και αυτό σ’ αυτόν το έστελνε ο σ. Ζαχαριάδης.
«Ριζοσπάστης» 28.10.1945

---

Οι 4 προτάσεις του σ. Ζαχαριάδη

Μαζί με το «ανοιχτό γράμμα» ο σ. Ζαχαριάδης έστειλε στο Μεταξά σημείωμα, που περιελάμβανε προτάσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος, σε μια βάση για κοινή, λαϊκή-πατριωτική-εθνική πάλη κατά της φασιστικής επιδρομής. Ο Μεταξάς φυσικά δεν απάντησε, γιατί δεν έκανε λαϊκό-εθνικό πόλεμο, μα πλουτοκρατικό-δυναστικό-ξενοκίνητο. Οι τέσσερις προτάσεις-όροι είναι οι εξής:
1)  Το ΚΚΕ αναλαμβάνει τη γραμμή του «ανοιχτού γράμματος» να την κρατήσει ως το τέλος του πολέμου.
2) η Κυβέρνηση δίνει γενική αμνηστία.
3) Ξαναβγαίνει ο «Ριζοσπάστης».
4) Όποιος, μέλος του ΚΚΕ, διαφωνήσει με τη γραμμή του «ανοιχτού γράμματος», θα διαγραφεί από το ΚΚΕ.
«Ριζοσπάστης» 28.10.1945

---

Η θέση μας στον πόλεμο

Ένα παλιό άρθρο του σ. Ζαχαριάδη

Το πιο κάτω άρθρο του Ζαχαριάδη γράφτηκε στις 22.11.40 στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας. Δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» της 5.12.40, που έβγαζε η «προσωρινή διοίκηση». Η δημοσίευση του άρθρου οφείλεται στην ίδια προσπάθεια που έκανε ο σ. Ζαχαριάδης να χρησιμοποιήσει, εν γνώση του, το όργανο της χαφιεδικής Προσωρινής Διοίκησης, για να δίνει στο κόμμα τη σωστή γραμμή μια και δεν είχε άλλη δυνατότητα.
Σε πολλούς εργαζόμενους θα ξεπροβάλλει η ερώτηση: Αφού αναγκαστικά ο Ελληνοιταλικός πόλεμος είναι κομμάτι του ιμπεριαλιστικού πολέμου Αγγλίας-Άξονα είναι σωστή η θέση του ΚΚΕ στην ιταλοελληνική σύγκρουση. Δε χωρεί καμιά αμφιβολία ότι ο Μεταξάς, όπως τον κάνει τον πόλεμο σήμερα, παίζει το παιχνίδι της ελληνικής πλουτοκρατίας και του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού. Γι’ αυτό και βάζει στους φυλακισμένους και εξορίστους κομμουνιστές τον όρο: Για να σας αφήσω να πολεμήστε το φασισμό του Μουσολίνι πρέπει να προσκυνήστε το φασισμό του Μεταξά! Και αν η Αγγλία μας «βοηθά», είναι γιατί έτσι αποχτά πρώτης γραμμής στρατηγική θέση στη Μεσόγειο και στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, ορμητήριο για να χτυπήσει αύριο το Χίτλερ από τη στεριά. Ώστε ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός δεν μας «βοηθά» από αγάπη. Γιατι, όπως ο Μουσολίνι στα Δωδεκάνησα, έτσι κι’ αυτός δολοφονούσε τους Έλληνες στην Κύπρο στα 1931. Ούτε ξεχνάμε την Παουέρ, το ΔΟΕ και τόσα άλλα. Ώστε το ΚΚΕ παίζει σήμερα το παιχνίδι του Μεταξά και του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού; Η αλήθεια είναι ότι η θέση του ΚΚΕ είναι σήμερα πολύ λεπτή και πολύ δύσκολη. Τα στοιχεία που πρέπει να συγκροτήσουν σήμερα τη γραμμή του ΚΚΕ είναι τούτα δω:
α) Το ΚΚΕ είναι ενάντια στην υποδούλωση της Ελλάδας απ’ το Μουσολίνι και ενάντια στη φασιστική τάξη πραγμάτων του Άξονα.
β) Το ΚΚΕ είναι το ίδιο ενάντια στην υποδούλωση της Ελλάδας απ’ τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό που μας ληστεύει απ’ το 1821 και που είναι σήμερα η συνισταμένη της αντεπαναστατικής και αντισοβιετικής πλουτοκρατίας σ’ όλο τον κόσμο.
γ) Για τον εργαζόμενο λαό της Ελλάδας ο πόλεμος ενάντια στο Μουσολίνι είναι πόλεμος ΕΘΝΙΚΟΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Είναι ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα από οικονομικούς-εθνικούς-κοινωνικούς-πολιτικούς αγώνες που κάνει ανοίγοντας το δρόμο προς την ολόπλευρη, ολοκληρωτική, προς τη σοσιαλιστική, σοβιετική του απελευθέρωση.
δ) Ο Μεταξάς αποκρούοντας το Εθνικό-Παλλαϊκό μέτωπο κάνει σήμερα πόλεμο φασιστικό-πλουτοκρατικό-αγγλόφιλο.
ε) Το ΚΚΕ πρέπει τον τέτοιο δρόμο του Μεταξά να τον μετατρέψει σε εθνικό-παλλαϊκό-αντιφασιστικό-αντιπλουτοκρατικό-αντιϊμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο εργαζόμενος λαός στο μέτωπο και σ’ όλη τη χώρα πρέπει να καταχτήσει την ηγεμονία στο σημερινό πόλεμο. Αυτή είναι ολόκληρη η θέση του ΚΚΕ. Πολεμά με τον Μουσολίνι όχι για χάρη του Μεταξά και της Αγγλίας, μα προς όφελος του εργαζόμενου λαού της Ελλάδας της Βαλκανικής και όλου του κόσμου. Μπορεί στα 1914 μια τέτοια θέση για μια μικρή χώρα νάταν εσφαλμένη. Σήμερα εκτός από τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό υπάρχει και η ΕΣΣΔ. Βασική κατάκτηση της παγκόσμιας και πρωταρχικό στήριγμα για κάθε λαϊκό απελευθερωτικό και επαναστατικό κίνημα. Και με τη σημερινή κατάσταση στη Μεσόγειο-Βαλακάνια-Ευρώπη η θέση του ΚΚΕ στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, όπως μπαίνει στο ανοιχτό γράμμα μου και όπως ξεκαθαρίζεται πιο πάνω σε τελευταία ανάλυση δεν ωφελεί ούτε τον Μουσολίνι-Χίτλερ ούτε τον Μεταξά ούτε την Αγγλία, παρά μόνο το λαό της Ελλάδας και την Παγκόσμια Επανάσταση. Η Ελλάδα δεν θέλει ούτε την κατάχτηση, τις δολοφονίες και τους βιασμούς του Μουσολίνι ούτε το φασισμό του Μεταξά ούτε τον ιμπεριαλισμό της Αγγλίας. Και μέσα στον σημερινό αγώνα της πρέπει να ξεκαθαρίσει όλα αυτά.
στ) Ο ελληνικοϊταλικός πόλεμος είναι κι’ αυτός μια φάση, μια πράξη στον καινούργιο κύκλο από επαναστάσεις και πολέμους που έμπασε την ανθρωπότητα ο ιμπεριαλισμός και ο φασισμός. Οι προλετάριοι και οι αγρότες της Ελλάδας, ολόκληρος ο εργαζόμενος λαός της δεν μπορούσαν να μη δεχτούνε την πρόκληση του Μουσολίνι, δεν μπόρεσαν να δεχτούν το βιασμό του για το λόγο και μόνο ότι έχουν στην πλάτη τους το Μεταξά. Αυτό κάνει τον αγώνα τους πιο δύσκολο και βαρύ, μα δε μπορούσε να τον χαλάσει και τα τελικά αποτελέσματα απ’ τον σημερινό μας αγώνα θα εκτιμηθούν από την ικανότητά μας να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας τόσο με το Μουσολίνι όσο και με το Μεταξά και τον Εγγλέζικο ιμπεριαλισμό. Εδώ βρίσκεται το πραγματικό νόημα της θέσης που παίρνουμε σήμερα. Αν είναι σωστή ή όχι θα φανούν όχι οι φλυαρίες μα τα έργα μας.
«Ριζοσπάστης» 28.10.1945

Διαβάστε Περισσότερα »

ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ, ΑΝΤΙΛΑΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ''ΠΕΡΑΣΑΝ''-Ο ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΑ 454 ΕΥΡΩ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΤΖΑΜΠΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ!

Το επίδομα ανεργίας στην Ελλάδα είναι 454 ευρώ, 200 ευρώ κάτω από τον καθαρό βασικό μισθό του ανειδίκευτου εργάτη. Είναι το χαμηλότερο σε όλη τη ζώνη του ευρώ, με εξαίρεση την Πορτογαλία.
Το επίδομα ανεργίας στην Ελλάδα όταν δίνεται, έχει τη μικρότερη διάρκεια, καθώς διαρκεί μόνον 12 μήνες.
Οι προϋποθέσεις χορήγησης εκτός της απόλυσης-όταν κι’ αυτή δεν “παρουσιάζεται’’ σαν παραίτηση με εκβιασμούς των καπιταλιστών- είναι απαγορευτική για τη πλειοψηφία των ανέργων και εξαιρούμε εξ' αρχής  βέβαια, τους  ανασφάλιστους εργαζόμενους με “μαύρα χρήματα’’, μπλοκάκια κλπ. Συγκεκριμένα:

Αν άνεργος επιδοτείται για πρώτη φορά:
Θα πρέπει να έχει πραγματοποιήσει 80 ημέρες εργασίας το χρόνο τα δύο προηγούμενα χρόνια, πριν από την επιδότησή του. Το τελευταίο όμως 14μηνο πρέπει να έχει συμπληρώσει 125 ημέρες εργασίας, χωρίς να υπολογίζονται οι τελευταίοι δύο μήνες.
Επίδομα ανεργίας παίρνει και ο ασφαλισμένος που έχει πραγματοποιήσει στα δύο προηγούμενα, πριν από την απόλυσή του έτη, 200 ημέρες εργασίας (χωρίς να υπολογίζονται οι δύο τελευταίοι μήνες), από τις οποίες 80 ημέρες, το λιγότερο το χρόνο
Αν επιδοτείται για δεύτερη φορά:
Θα πρέπει να έχει πραγματοποιήσει 125 ημέρες εργασίας το τελευταίο 14μηνο, πριν από την απόλυσή του, χωρίς να υπολογίζονται (στις 125) οι ημέρες εργασίας των δύο τελευταίων μηνών. Για τους απασχολούμενους σε τουριστικά και εποχιακά επαγγέλματα αρκούν 100 ημέρες εργασίας το τελευταίο 12μηνο. Για ορισμένες κατηγορίες (π.χ. αλιεργάτες ) αρκούν 100 ημέρες εργασίας το τελευταίο 14μηνο.
Αυτό, το επίδομα ανεργίας της ντροπής, αυτό που για τον εργαζόμενο σε παραγωγική ηλικία σημαίνει καταδίκη σε ΠΕΙΝΑ, μπαίνει στο στόχαστρο της κυβέρνησης με το μνημόνιο της χρεοκοπίας και της καταλήστευσης - εξαθλίωσης, που την ακολουθούν. Πρέπει μας λένε να δίνεται με κοινωνικά κριτήρια (!), δηλαδή γι' αυτά τα 454 ευρώ ,πρέπει να εξετάζεται πριν δοθούν, η συνολική οικονομική κατάσταση του άνεργου. Γιατί είναι γνωστό πως πλήθος παρασιτοκαπιτα-ληστές συνωστίζονται στα γραφεία του ΟΑΕΔ για να εισπράξουν αυτό το τεράστιο ποσό. Ακόμη θα πρέπει να διακόπτεται άμεσα η χορήγησή του, αν ο επιδοτούμενος δεν δεχτεί να αποδεχτεί την πρώτη εργασία που θα του προτείνει ο ΟΑΕΔ.(!)....εδώ ανεξάρτητα από κοινωνικά κριτήρια, κριτήρια εμπειρίας και μόρφωσης.

Ήρθε η ώρα της σταδιακής εφαρμογής αυτών των μέτρων του αίσχους και μάλιστα σε χειρότερη μορφή μεσαίωνα για τους ανέργους και παραπέρα επιδότησης των καπιταλιστών. Η Κατσέλη την Δευτέρα 18 Οχτώβρη ανακοίνωσε την κατάργηση 10000 επιδομάτων ανεργίας μέσω μετατροπής τους σε εργασία πείνας των 454 ευρώ, με τους καπιταλιστές να μη πληρώνουν τίποτε!

Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ 454 ΕΥΡΩ!

Μέσω 17 προγραμμάτων ο ΟΑΕΔ θα πληρώνει το ποσό του επιδόματος στον ενδιαφερόμενο με την προϋπόθεση ότι θα εργαστεί σε οποιαδήποτε δουλειά. Ο εργοδότης από την άλλη δεν θα επιβαρυνθεί με το “έξοδο” του μισθού και της ασφάλισης, καθώς ο μισθός του εργαζομένου θα είναι το επίδομα ανεργίας. Το πρόγραμμα της ντροπής θα ακολουθείται έως 30 μήνες!

Κάποια πράγματα δεν μπορούν να περνούν έτσι, δεν μπορούν να επιχειρούνται καν, σε μια χώρα με τη φτώχεια, την ανεργία, την απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης  να εντείνονται μέρα τη μέρα. Ανεξάρτητα και κόντρα στους κάθε λογής εργατοπατέρες θα πρέπει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τα πρωτοβάθμια σωματεία ΑΜΕΣΑ να εκφράσουν την κοινή οργή της τάξης, με αγωνιστικές κινητοποιήσεις στα κεντρικά γραφεία του ΟΑΕΔ. Να οργανώσουν άμεσα αγωνιστικές διαμαρτυρίες στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα ( και σε όσες μεγάλες πόλεις γίνει κατορθωτό) και να καλέσουν όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, έλληνες και μετανάστες να διαδηλώσουν στη πράξη πως κάποια πράγματα τουλάχιστον, ΔΕΝ ΘΑ  ΠΕΡΑΣΟΥΝ.

Οχτώβρης, 2010

Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 στηρίζει την συναυλία διαμαρτυρίας ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία

Την Τρίτη 19 Οκτώβρη στις 5:00 μμ στα Προπύλαια, διοργανώνεται Συναυλία Διαμαρτυρίας ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία από την Γενική Συνέλευση Εργαζόμενων στα Ελληνικά Γράμματα, την Επιτροπή Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων στα "ελληνικά γράμματα", το ΣύλλογοΥπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής και το Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. 

Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 στηρίζει τη Συναυλία Διαμαρτυρίας και μέλη της θα συμμετέχουν στην εκδήλωση με διακίνηση υλικού σχετικά με την 'Εξοδο της χώρας από την ΕΕ και την ένταξη των ανέργων και των μεταναστών "χωρίς χαρτιά" στα πρωτοβάθμια σωματεία.

Διαβάστε Περισσότερα »

Γαλλία: Ενάντια στα αντεργατικά μετρά Σαρκοζύ για τις συντάξεις

Την Τρίτη (12/10/2010), οι κινητοποιήσεις κατά των συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων έσπασαν κάθε ρεκόρ συμμετοχής.

Στις συγκεντρώσεις των συνδικάτων συμμετείχαν μαζικά μαθητικοί και φοιτητικοί σύλλογοι, δείγμα της αγωνίας των νέων για τα μελλοντικά τους συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

Σύμφωνα με τα συνδικάτα 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι πήραν μέρος στις διαδηλώσεις αριθμός που είναι μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά, αλλά η αστυνομία κάνει λόγο για 1,23 εκατομμύριο.

(13 Οκτώβρη/ΑΠΕ-Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων)

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΦΥΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΤΩΝ ΗΠΑ ΧΤΥΠΙΕΤΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ, ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΟ ΒΑΘΑΙΜΑ ΤΩΝ ΦΥΛΕΤΙΚΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ

Με πρόεδρο  τον αφροαμερικάνο εκλεκτό των  επιθετικών μονοπωλίων των ΗΠΑ, η εικόνα των φυλετικών διακρίσεων φτάνει πάλι στα επίπεδα του 1960. Ισπανόφωνοι και αφροαμερικάνοι πλήττονται βαριά από τη παγκόσμια κρίση υπερπαραγωγής που μαστίζει το σύνολο της εργατικής τάξης και φορτώνονται στις πλάτες τους τα αδιέξοδα του ιμπεριαλισμού που σαπίζει.

Συνολικά η  εικόνα της φτώχειας στην ιμπεριαλιστική μητρόπολη με βάση τα επίσημα  στοιχεία του 2009, φτάνει στα επίπεδα  του 15%, ή για την ακρίβεια 47 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω απ’ τα όρια της φτώχειας, όπως μάλιστα αυτή προσδιορίζεται από το επίσημο κράτος που στην ουσία περισσότερο σημαίνει κάτω απ’ τα ελάχιστα όρια επιβίωσης.

Κάτω απ’  τη προεδρία Ομπάμα αφ’ ενός παρατηρείται η μεγαλύτερη αύξηση της φτώχειας από το 1959 και αφ’ ετέρου η απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου με έμφαση στο «μη λευκό» κομμάτι του, φτάνει σε επίπεδα πραγματικής «προϊστορίας» για τις ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ.

Ας κοιτάξουμε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία κύρια για τους αφροαμερικάνους, που αποτελούν μια πιο συμπαγή πλέον ομάδα σε σχέση με τους ισπανόφωνους που αυξάνονται συνέχεια και η μέτρηση δεν είναι απόλυτα ακριβής, τονίζοντας πως και για τους ισπανόφωνους τα στοιχεία είναι στην καλύτερη περίπτωση παρόμοια – για την ακρίβεια χειρότερα – από αυτά που θα αναφέρουμε. Θα αποφύγουμε μια πλήρη αναφορά που θα έπρεπε να περιλαμβάνει και στοιχεία εκπαίδευσης, αναλυτικών στοιχείων απασχόλησης και άλλα, αφού στόχος δεν είναι μια πλήρης αναφορά στη κατάσταση του μαύρου κύρια κομματιού του προλεταριάτου στις ΗΠΑ σήμερα..

Βρεφική-μητρική-παιδική θνησιμότητα: Με βάση πρόσφατα στοιχεία από το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών των ΗΠΑ η βρεφική θνησιμότητα στις μαύρες γυναίκες είναι 2,4 φορές μεγαλύτερη από την αντίστοιχη των λευκών, ενώ την ίδια ώρα η μητρική θνησιμότητα την ώρα της γέννας είναι 3,3 φορές μεγαλύτερη, μ’ αποτέλεσμα οι φτωχές μαύρες γυναίκες να γεννούν σε άθλιες συνθήκες , όχι σε οργανωμένα μαιευτήρια και χωρίς τήρηση συνθηκών υγιεινής. Το ποσοστό της βρεφικής θνησιμότητας για τα μαύρα παιδιά είναι ποσοστιαία ακριβώς το ίδιο που έχει καταγραφεί από το 2005 στη Μαλαισία, σύμφωνα με ετήσια έκθεση «Human Development Report». Άλλωστε με βάση τα επίσημα στοιχεία το ασφαλιστικό σύστημα των ΗΠΑ και μετά τις ψευτομεταρυθμίσεις Ομπάμα αφήνει ένα τεράστιο αριθμό ανασφάλιστων εργαζόμενων και φτωχών, χωρίς νοσοκομειακή πρόσβαση. Το 13% των λευκών Αμερικανών είναι ανασφάλιστοι, συγκριτικά με το 21% των μαύρων και το 34% των ισπανόφωνων Αμερικανών. Το να γεννηθεί ένα παιδί σε μια ανασφάλιστη οικογένεια αυξάνει τις πιθανότητες θανάτου πριν από την ηλικία του ενός έτους περίπου κατά 50%.

Ιατρική περίθαλψη-προσδόκιμο ζωής: Με βάση τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν και τις εκθέσεις από το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών των ΗΠΑ οι ανασφάλιστοι δεν έχουν τη δυνατότητα να επισκεφθούν νοσοκομείο ούτε να αγοράσουν φάρμακα, με αποτέλεσμα να καταγράφονται θάνατοι που οφείλονται αποκλειστικά στη φτώχεια και το ρατσιστικό διαχωρισμό. Περισσότερο από το 4% των ανασφάλιστων δεν πηγαίνει καθόλου όταν αρρωστήσει σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος για να δεχτεί ιατρική θεραπεία. Περισσότερο από το 1/3 στερείται της απαιτούμενης ιατρικής φροντίδας, συμπεριλαμβανομένης της συνταγογράφησης φαρμάκων, ( στοιχεία 2008), διότι δεν είχε χρήματα για να πληρώσει .Εάν εξαλειφόταν το χάσμα μεταξύ μαύρων και λευκών Αμερικανών στον τομέα της υγείας, θα σώζονταν σχεδόν 85.000 ζωές το χρόνο, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έρευνα. Ειδικά για τις μαύρες γυναίκες, μελέτη του Κέντρου Καρκίνου του Τέξας, έδειξε ότι οι γιατροί είναι λιγότερο πιθανό να δώσουν θεραπεία με ακτινοβολία σε μαύρες γυναίκες μετά από χειρουργική επέμβαση για την αντιμετώπιση καρκίνου του μαστού σε αρχική φάση, από ότι σε λευκές. Το αποτέλεσμα είναι το προσδόκιμο ζωής των μαύρων στις ΗΠΑ να είναι 5,1 χρόνια λιγότερο από το αντίστοιχο των λευκών, διαφορά τεράστια για μια υποτιθέμενη «ενιαία χώρα».

Καταστολή-φυλάκιση-εκτελέσεις:  Σύμφωνα με έρευνα των New York Times 1 στους 36 Ισπανόφωνους άντρες, 1 στους 15 μαύρους άντρες και 1 στους 9 μαύρους άντρες ηλικίας 20-34 είναι στη φυλακή. Το στοιχείο δείχνε, όχι μόνο μια «αφύσικη» εικόνα αναλογικά με τον φυλετικό διαχωρισμό στη χώρα, όχι μόνο πως καταστέλλονται κύρια οι φτωχοί νεολαίοι χωρίς αύριο που βέβαια δεν έχουν πρόσβαση στη ζωή και στην εκπαίδευση, αλλά και το ότι οι περισσότερες από αυτές τις συλλήψεις γίνονται στην ουσία «χωρίς αδίκημα». Κι αυτό γιατί όταν δούμε τα στοιχεία των θανατοποινιτών (έρευνα του 2008 από το Γραφείο Στατιστικών Δικαιοσύνης - Bureau of Justice Statistics), το 55,8% των θανατοποινιτών είναι λευκοί, το 41,9% μαύροι, και ένα 2,3% ανήκει σε κάποια άλλη φυλή. Δηλαδή αν και η συντριπτική πλειοψηφία των φυλακισμένων είναι μαύροι, αν και με σκευωρίες τους φορτώνουν πολύ πιο εύκολα τη θανατική ποινή, περίπου ένας στους 6 με την ανώτατη ποινή που εξακολουθεί να ισχύει και να εφαρμόζεται στη πλειοψηφία των Πολιτειών, είναι λευκός. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα , το 2008 εκτελέστηκαν 37 θανατοποινίτες. Από αυτούς, οι 20 ήταν λευκοί, και οι 17 μαύροι. Ενδιαφέρον για τις κοινωνικές συνθήκες που ισχύουν για το απώτατο άκρο της καταστολής είναι πως αυτοί, όπως προαναφέρθηκε, είναι νέα παιδιά: Οι μισοί ήταν από 20-29 τη στιγμή της σύλληψής τους, το 11% ήταν μέχρι 19, ενώ μόλις ένα 1% ήταν από 55 και άνω. Η μέση ηλικία τη στιγμή της σύλληψης υπολογίζεται στα 28 χρόνια.

Ανεργία-μέσο ετήσιο εισόδημα: Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής ,έχει εκτινάξει σε δυσθεώρητα ύψη την ανεργία στις ΗΠΑ. Από το 6,3% το 2008, η ανεργία τρέχει με ρυθμούς που τον Αύγουστο ήταν στα επίπεδα του 9,6% και που οι σημερινοί 8.400.000 επίσημοι άνεργοι προβλέπονται πως θ’ αυξηθούν δραματικά, αφού οι ίδιοι οι καπιταλιστές οικονομολόγοι δεν προβλέπουν κάτι καλύτερο από το 11% για το 2011. Αυτή η αύξηση είναι ακόμη πιο δραματική για τους μαύρους των ΗΠΑ και επιδεινώνει την ήδη οικτρή κατάσταση της μεγάλης πλειοψηφίας τους. Το Μάρτιο του 2010, ενώ το γενικό ποσοστό ανεργίας για τη χώρα ήταν 9,7%, για τους αφροαμερικανούς ήταν σχεδόν διπλάσιο, φτάνοντας στο 16,6%. Πρόκειται για δραματική επιδείνωση σε σχέση με το ότι σχεδόν ένας στους πέντε είναι επίσημα εγγεγραμμένος σαν άνεργος και τραγική αύξηση από το αντίστοιχο 11,4% του 2008 ( Στοιχεία από το Γραφείο Στατιστικών Εργασίας των ΗΠΑ). Σε ευθεία αντιστοίχιση με αυτά τα γενικά στοιχεία σύμφωνα με το Ινστιτούτο Οικονομικής Πολιτικής, ενδεικτικά τα ποσοστά ανεργίας των μαύρων στο ίδιο διάστημα  ήταν στο Μίσιγκαν 22,3%,στην  Καλιφόρνια 15,5% και στη Νέα Υόρκη 14,6%. Όσον αφορά τη διαμόρφωση του μέσου οικογενειακού εισοδήματος από τα συγκριτικά στοιχεία της Απογραφής του 2007, δείχνουν πως , οι «λευκές οικογένειες», έχουν συρρικνωμένο εισόδημα όπως θα δούμε παρακάτω, αλλά κατά 62% μεγαλύτερο από ό,τι οι μαύρες οικογένειες. Συγκεκριμένα το μέσο οικογενειακό εισόδημα για τις οικογένειες λευκών ήταν 54.920 δολάρια, ενώ το αντίστοιχο εισόδημα για τις οικογένειες μαύρων ήταν 33.916 δολάρια. Ας σημειώσουμε πως οι αντίστοιχοι αριθμοί ήταν το 2007 αυξημένοι κατά 15%, που σημαίνει πως συνολικά το προλεταριάτο που διαμορφώνει τη μείωση σε συντριπτικό βαθμό, έχασε κοντά στο 25% των εισοδημάτων του σε λιγότερο από 2 χρόνια. Χτύπημα δέχτηκε και η παραδοσιακή ιδιοκατοίκηση των ΗΠΑ (κάτι αντίστοιχο της δικής μας ιδιοκατοίκησης της εργατικής τάξης, βασισμένη στα δάνεια που άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου της κρίσης) που μειώνεται σταθερά και αναμένεται να μειωθεί κατά 10% από τα δεδομένα του 2007, όταν σε ιδιοκατοίκηση ζούσε  το 72% των λευκών αλλά μόνο το 46% των αφροαμερικανών.

Ο ιμπεριαλισμός  που σαπίζει σε συνθήκες  μεγάλης  κρίσης του, επακόλοθου των ανυπέρβλητων αντιφάσεων και του ιστορικού  του τέλους, χτυπάει αλύπητα την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τόσο στις ιμπεριαλιστικές, όσο και στις εξαρτημένες χώρες. Το προλεταριάτο είναι πάντα ενιαίο, αλλά οι καπιταλιστές χτυπούν ρατσιστικά το πιο αδύνατο κάθε φορά κομμάτι του, για να διασπάσουν την ενότητα της εργατικής τάξης. Όμως οι εποχές δεν σηκώνουν παραμύθια: ο χθεσινός «ιδιοχτήτης σπιτιού, αυτοκίνητου, εξοχικού» εργάτης που για να τα αποχτήσει υποθήκευσε δυο ζωές, μπαίνει σιγά-σιγά σε συσσίτια και τα χάνει όλα. Έρχεται λοιπόν κοντύτερα στον μαύρο σύντροφό του που ζει στην ίδια χώρα εδώ και χρόνια σε τριτοκοσμικές συνθήκες και αυτή η συνάντηση, δεν πρέπει να σταματήσει μόνο στην αλληλοκατανόηση. Πρέπει να ξαναγίνει δύναμη αντίστασης και κοινού αγώνα. 

Διαβάστε Περισσότερα »

Με μαζικότερες διαδηλώσεις «απαντούν» οι Γάλλοι στη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση

Αναδημοσίευση από www.in.gr

 

Μαζικότερες διαμαρτυρίες κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης πραγματοποίησε η Γαλλία το Σάββατο.
Χιλιάδες μαθητές ένωσαν τη φωνή τους με τους εργαζόμενους, οι οποίοι για πέμπτη μέρα κατέβηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν κατά των μέτρων της κυβέρνησης Σαρκοζί για το ασφαλιστικό, όπως αναφέρει το BBC.
Τα συνδικάτα προχώρησαν σε περισσότερες από 200 πορείες σε όλη τη χώρα. Τα συνδικάτα CGT και CFDT υποστήριξαν ότι στους δρόμους κατέβηκαν 2,5 με 3 εκατομμύρια άτομα.
Ωστόσο, σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών, 340.000 άτομα διαδήλωσαν το Σάββατο, τονίζοντας ότι η συμμετοχή είναι μειωμένη σε σχέση με τις προηγούμενες κινητοποιήσεις.
Εν τω μεταξύ, την ώρα που ο «πόλεμος» κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης συνεχίζεται με αποκλεισμούς διυλιστηρίων και δεξαμενών καυσίμων, η Γαλλιδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ διαβεβαιώνει ότι η Γαλλία δεν αντιμετωπίζει ελλειψη καυσίμων.
«Η κυβέρνηση επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει έλλειψη», δήλωσε η Λαγκάρντ στο ραδιοφωνικό σταθμό RTL. «Τα αποθέματα καυσίμων αρκούν για πολλές εβδομάδες».
Η υπουργός Οικονομίας πρόσθεσε ότι «έχουν τελειώσει τα καύσιμα σε 230 βενζινάδικα από τα 3.000 που υπάρχουν συνολικά, δηλαδή περίπου το 2%».
Και τα 12 διυλιστήρια της χώρας απεργούν, ενώ τα 10 από αυτά έχουν σταματήσει να λειτουργούν πλήρως. Η αστυνομία επενέβη την Παρασκευή, προκειμένου να απελευθερωθούν τέσσερις δεξαμενές καυσίμων που είχαν αποκλείσει οι απεργοί.
Εν τω μεταξύ, ουρές σχηματίζονται στα πρατήρια βενζίνης, ενώ ο αγωγός καυσίμων που τροφοδοτεί με κηροζίνη τα αεροδρόμια Ρουασί και Ορλί του Παρισιού τέθηκε εκ νέου σε πλήρη λειτουργία, ύστερα από τις διακοπές λειτουργίας του.
«Ο ανεφοδιασμός με κηροζίνη των παρισινών αεροδρομίων άρχισε να επαναλαμβάνεται από το απόγευμα του Σαββάτου, γεγονός που απομακρύνει την απειλή της έλλειψης καυσίμων για το αεροδρόμιο Ρουασί Σαρλ ντε Γκολ» είπε ο διευθυντής της Γενικής Διεύθυνσης Πολιτικής Αεροπορίας Πατρίκ Γκαντίλ.
Ο αγωγός που εφοδιάζει με καύσιμα τα αεροδρόμια του Παρισιού είχε σταματήσει να λειτουργεί το πρωί της Παρασκευής, καθώς δεν τον τροφοδοτούσε το διυλιστήριο του Γκρανπουί, κοντά στο Παρίσι, το οποίο ήταν αποκλεισμένο από τους απεργούς.
Μονάδες των ειδικών δυνάμεων της γαλλικής αστυνομίας πραγματοποίησαν μεταμεσονύχτιες επιχειρήσεις σε πέντε δεξαμενές καυσίμων που είχαν αποκλειστεί από απεργούς. Κατά τις επιχειρήσεις της αστυνομίας δεν προκλήθηκαν επεισόδια.
Η μεγαλύτερη ανησυχία της κυβέρνησης για το Σαββατοκύριακο είναι η συμμετοχή μαθητών στις διαδηλώσεις, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει προβλήματα.
Την Πέμπτη κατά τη διάρκεια μαθητικής διαδήλωσης, η αστυνομία έκανε χρήση πλαστικών σφαιρών, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ένας 16χρονος στο μάτι, γεγονός που προκάλεσε κύμα αντιδράσεων.
Ωστόσο, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις για το συνταξιοδοτικό. Ο Νικολά Σαρκοζί δήλωσε ότι «δεν έχει εμμονή με τη μεταρρύθμιση, αλλά ευθύνη να καθοδηγήσει την πέμπτη οικονομία του κόσμου, καθώς σε έναν κόσμο που εξελίσσεται δεν μπορεί να μείνει στάσιμη».

(Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Reuters)

Διαβάστε Περισσότερα »

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990) μέρος στ’ (Η εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της περιόδου των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ: μια πλέρια και οριστικά καπιταλιστική οικονομία)

Συνέχεια από το:

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990) μέρος ε’ (η εργατική τάξη τη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο δεν ήταν πλέον ιδιοκτήτης-κάτοχος των μέσων Παραγωγής)

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)
12. Η εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της περιόδου των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ: μια πλέρια και οριστικά καπιταλιστική οικονομία
Το πισωδρομικό προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση που εγκαινιάστηκε, αμέσως μετά το θάνατο-δολοφονία του Ιωσήφ Στάλιν, με την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου σ΄ αυτή απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, υπήρξε ένα πολυσύνθετο και εξαιρετικά πολύπλοκο προτσές συγκροτημένο από τις καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις και σειρά αλληλοσυνδεόμενα και αλληλοσυμπληρούμενα μέτρα που είχαν ως κεντρικό σκοπό και μοναδικό στόχο: την πλήρη εξάλειψη του σοσιαλισμου-κομμουνισμού και την ολοκληρωτική αποκατάσταση του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος.
Η ανάλυση της πραγματοποίησης-εφαρμογής, στην μετά το ΄53 περίοδο, αυτών των μεταρρυθμίσεων στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης με πρωτοβουλία και καθοδήγηση της αντεπαναστατικής αντικομμουνιστικής ηγεσίας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ του ΚΚΣΕ – με καθοδηγητικό νήμα την αλάθητη πυξίδα της εξαιρετικά μεγάλης σπουδαιότητας υπόδειξης του Λένιν, σύμφωνα με την οποία για να καθοριστεί-προσδιοριστεί ο «τ ύ π ο ς» μιας οικονομίας «πρέπει φυσικά να παρθούν υπόψη τα βασικά οικονομικά χαρακτηριστικά των υπαρχόντων σχέσεων και όχι οι νομικές μορφές» (Λένιν) – αποδεικνύει, ότι αυτές οι καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις οδήγησαν στην πλήρη εξάλειψη των σοσιαλιστικων-κομμουνιστικών σχέσεων Παραγωγής και τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε (με τη μεταρρύθμιση του 1965) στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 του 20^ου αιώνα.
Πιο συγκεκριμένα, και εν συντομία, η προηγηθείσα ανάλυση της οικονομίας της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου καταδείχνει:
πρώτο, στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης κυριαρχεί πλέον η εμπορευματική παραγωγή, η οποία με την επέκταση των Εμπορευματο-Χρηματικών-Σχέσεων γενικεύτηκε και πήρε πλήρη και ολοκληρωμένη μορφή στα τέλη της δεκαετίας του ΄60. Όμως όταν στην οικονομία μιας χώρας κυριαρχεί η εμπορευματική παραγωγή, τότε το σύστημα της σ’ εκείνη την ιστορική περίοδο δεν μπορεί παρά να ήταν ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής – ο οποίος προήλθε απ’ τη σταδιακή αλλά πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού, παίρνοντας τη θέση του εξαλειφθέντος σοσιαλισμου-κομμουνισμού – αφού, ως γνωστόν, ο καπιταλισμός αποτελεί την τελευταία και ανώτατη μορφή εμπορευματικής παραγωγής: «ο καπιταλισμός είναι η εμπορευματική παραγωγή σε ανώτατο στάδιο εξέλιξης όπου η ίδια η εργατική Δύναμη γίνεται Εμπόρευμα» (Λένιν).
δεύτερο, επιπλέον στην ολοκληρωμένη πια εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης εμφανίστηκαν δυο βασικά χαρακτηριστικά της γνωρίσματα: 1) η μετατροπή όλων των μέσων Παραγωγής σε Εμπορεύματα, και ακόμα 2) η μετατροπή της εργατικής Δύναμης σε Εμπόρευμα δηλ. εμφανίστηκαν δυο απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, και ακριβώς γι’ αυτό η τότε οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης ήταν καπιταλιστική, αφού: «σύμφωνα με τη διδασκαλία του Μαρξ, τα ουσιώδη γνωρίσματα του καπιταλισμού είναι (1) η εμπορευματική παραγωγή σαν γ ε ν ι κ ή μορφή της παραγωγής. Το προϊόν παίρνει τη μορφή του εμπορεύματος στους πιο διαφορετικούς κοινωνικούς παραγωγικούς οργανισμούς, όμως στην καπιταλιστική Παραγωγή η μορφή αυτή του προϊόντος της εργασίας είναι γ ε ν ι κ ή και δεν αποτελεί εξαίρεση, δεν είναι μεμονωμένη, τυχαία. Το δεύτερο γνώρισμα του καπιταλισμού (2) είναι ότι εμπορευματική μορφή δεν παίρνει μόνο το προϊόν της εργασίας, αλλά και η ίδια η Εργασία, δηλ. η εργατική Δύναμη του ανθρώπου. Ο βαθμός ανάπτυξης της εμπορευματικής μορφής της εργατικής Δύναμης χαρακτηρίζει το βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού» (Λένιν).
τρίτο, στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης ο νόμος της Αξίας – που είναι νόμος της εμπορευματικής παραγωγής – με την επέκταση της δράσης του στο σύνολο της οικονομίας ρύθμιζε πλέον την παραγωγή, όπως ακριβώς συμβαίνει και στον καπιταλισμό.
τέταρτο, στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης σκοπός της παραγωγής – με την εισαγωγή του καπιταλιστικού Κέρδους σε επίπεδο κρατικών επιχειρήσεων ξεχωριστών εμπορευματοπαραγωγών, κλάδων και γενικά του συνόλου της οικονομίας – είναι πλέον το ανώτατο Κέρδος δηλ. εκείνο που ο Μαρξ αναφέρει σαν ένα απ’ τα τρία (τ’ άλλα δυο αναφέρονται στο παραπάνω απόσπασμα του Λένιν) ουσιώδη χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλισμού: «το δεύτερο, που ξεχωρίζει ειδικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής είναι η παραγωγή Υπεραξίας σαν άμεσος σκοπός και καθοριστικό κίνητρο της παραγωγής» (Μαρξ).
πέμπτο, στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης επανεμφανίστηκαν και δρούσαν όλοι οι αντικειμενικοί οικονομικοί νόμοι του καπιταλισμού: νόμος της Αξίας ως ρυθμιστής της παραγωγής, νόμος της Υπεραξίας, νόμος εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας απ’ το Κεφάλαιο, νόμος Ανταγωνισμού και Αναρχίας της παραγωγής, νόμος μέσου ποσοστού Κέρδους-καπιταλιστική «τιμή Παραγωγής» κλπ.
έκτο, στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης επανεισάχθηκαν-επανεμφανίστηκαν όλες οι καπιταλιστικές οικονομικές Κατηγορίες: Κέρδος-Αποδοτικότητα-Τόκος-Πρόσοδος-καπιταλιστική «τιμή Παραγωγής», κλπ.
Το σύνολο των παραπάνω χαρακτηριστικών που κυριάρχησαν στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου αποτελούν την πιο σαφή έκφραση του καπιταλιστικού χαρακτήρα των σχέσεων Παραγωγής στην οικονομία αυτής της χώρας και του καπιταλιστικού χαρακτήρα της κρατικής-συνεταιριστικής Ιδιοκτησίας, που κατέχονταν-ελέγχονταν συλλογικά απ’ τη νέα μπουρζουαζία μέσω του νέου αστικού κράτους δηλ. του «κράτος όλου του λαού», ενώ συνάμα τεκμηριώνουν επιστημονικά την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, παρά τις αντίθετες αστικές φλυαρίες της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (διεθνούς και ντόπιας: «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) περί δήθεν ύπαρξης «σοσιαλισμού» μέχρι το 1990, εντελώς αστήρικτοι αντιμαρξιστικοί ισχυρισμοί που διαψεύδονται απ’ την καπιταλιστική πραγματικότητα της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της περιόδου δηλ. την ύπαρξη εμπορευματικής οικονομίας σ’ αυτή μ’ όλα τα ουσιώδη χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, τους βασικούς οικονομικούς του νόμους και τις καπιταλιστικές οικονομικές Κατηγορίες .
Ο καπιταλισμός που παλινορθώθηκε στη Σοβιετική Ένωση τη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο ήταν ένας κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός ιδιαίτερου τύπου (ως προς το περιεχόμενο ήταν ίδιος με τον καπιταλισμό των Δυτικών χωρών) – ιδιαιτερότητα που συνίστατο κατά πρώτο στην κυριαρχία της κρατικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας και της συνεταιριστικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, με περιορισμένη εμφάνιση της ατομικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας αρχικά στην Αγροτική οικονομία (στη συνέχεια πήρε πολύ μεγάλη έκταση), ενώ αργότερα επεκτάθηκε και σ’ άλλους τομείς της οικονομίας και κατά δεύτερο στην εμφάνιση-διαμόρφωση ενός κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού προερχόμενου απ’ την κατάργηση του σοσιαλισμου-κομμουνισμού, ενώ στην οικονομία των Δυτικών χωρών του παραδοσιακού καπιταλισμού κυριαρχεί η ατομική καπιταλιστική Ιδιοκτησία με μια περιορισμένης έκτασης κρατική καπιταλιστική Ιδιοκτησία.
Ιδιωτικός καπιταλιστικός τομέας. Στην καπιταλιστική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης ο ιδιωτικός καπιταλιστικός τομέας δεν έμεινε περιορισμένος μόνο στην Αγροτική οικονομία με την εμφάνιση των νέων κουλάκων και καπιταλιστών αλλά επεκτάθηκε στις υπηρεσίες, το εμπόριο, τη βιοτεχνία, τα διάφορα επαγγέλματα ακόμα και τη βιομηχανία, ενώ στο αστικό Σύνταγμα του 1977, όπως προαναφέρθηκε, η ατομική καπιταλιστική Ιδιοκτησία είχε πλέον και επίσημα κατοχυρωθεί.
Το 1978 «στη Σοβιετική Ένωση οι ατομικοί ιδιοκτήτες κατέχουν στην ύπαιθρο περίπου 3,6 εκατ. εκτάρια καλλιεργήσιμης γης. Εφοδιάζουν την αγορά με 28% αγροτικά προϊόντα της συνολικής παραγωγής και με 32% ζωικά προϊόντα». «Ο ιδιωτικός τομέας στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες έχει εξαπλωθεί σημαντικά και στη σφαίρα της βιομηχανίας. Εκεί έχει επεκταθεί στις διάφορες υπηρεσίες αλλά και στην παραγωγή και πώληση βιομηχανικών εμπορευμάτων και προϊόντων βιοτεχνίας, συμπληρώνοντας σε μεγάλο ποσοστό τη δραστηριότητα των κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Δεν πρόκειται λοιπόν μόνο για ιδιώτες βιοτέχνες, που ασχολούνται με μικρές υπηρεσίες και εργασίες επισκευών που λίγο αποδίδουν, αλλά για ένα ολόκληρο δίκτυο από καπιταλιστές που οι δραστηριότητές τους ανταγωνίζονται τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Στους ιδιώτες καπιταλιστές παρέχεται το δικαίωμα να ιδρύουν δικά τους μηχανουργεία, φάμπρικες και τμήματα, που προστατεύονται από το κράτος. Εφοδιάζονται με τα απαιτούμενα μέσα, και οι ιδιοκτήτες μπορούν σήμερα να προσλαμβάνουν μισθωτούς εργάτες δηλ. να εκμεταλλεύονται φθηνή εργατική Δύναμη». «Η εμφάνιση και ανάπτυξη του καπιταλιστικού ιδιωτικού τομέα στην καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες είναι αντανάκλαση του καπιταλιστικού εκφυλισμού της οικονομίας τους, στην οποία δρουν με όλη τη δύναμη οι νόμοι του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αυτός ο τομέας απολαμβάνει της ολόπλευρης υποστήριξης του ρεβιζιονιστικού κράτους, υποστήριξη τόσο νομική όσο επίσης υλική και χρηματική, και αυτός έχει μετατραπεί, δίπλα στον κρατικοκαπιταλιστικό τομέα, σε κυρίαρχο τομέα της οικονομικής ζωής». («Ραδιοφωνικός Σταθμός Τιράνων», 5.4.1978). Το 1977 ο τομέας της καπιταλιστικής ατομικής Ιδιοκτησίας προμήθευε την Αγορά «με 18% του συνολικού αριθμού των προβάτων, 18% των χοίρων και 22% των μοσχαριών. Οι ιδιώτες πουλούσαν 31% του κρέατος και του γάλακτος σε τιμές που ήταν συμφέρουσες γι’ αυτούς. Ακόμα οι ιδιώτες εφοδιάζουν την Αγορά με 34% των λαχανικών 30% των αυγών, 58% πατάτες και άλλα τρόφιμα σε υψηλές τιμές» («Ρ.Σ.Τιράνων», 2.8.1977). «Στη Σοβιετική Ένωση ο ιδιώτης παραγωγός ελέγχει το 65% του εμπορίου λαχανικών, περίπου το 40 % του εμπορίου κρέατος και γάλακτος, και ως 80% του εμπορίου φρούτων, κλπ.» («Ρ.Σ.Τιράνων», 7.4.1976).
13. Η καπιταλιστική οικονομία της χρουστσο-μπρεζνεφικής περιόδου σε παρατεταμένη στασιμότητα και βαθιά κρίση. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση δεν οδήγησε μόνο στην εμφάνιση όλων των χαρακτηριστικών φαινομένων του καπιταλισμού στην οικονομία της, αλλά άνοιξε και το δρόμο μιας παρατεταμένης οικονομικής στασιμότητας, ιδιαίτερα τη Μπρεζνιεφική περίοδο, και «έμπασε» ολόκληρη την κοινωνία της σε έναν χωρίς προηγούμενο αστικό εκφυλισμό και σε μια βαθιά και ολόπλευρη κρίση, μ’ όλες τις γνωστές πληγές της παλιάς παρακμασμένης, σάπιας και ξεπερασμένης αστικής κοινωνίας.
Σ’ αυτή την περίοδο δε σημειώθηκε μόνο μια πολύχρονη γενική οικονομική στασιμότητα αλλά ταυτόχρονα και μείωση του εθνικού Εισοδήματος, πτώση της βιομηχανικής παραγωγής αλλά και της παραγωγικότητας, πράγματα που αναγκάστηκε και ο τότε πρωθυπουργός Αλεξέϊ Κοσσύγκιν, ήδη απ’ το 1965 ακόμα, να ομολογήσει. Στην εισήγησή του στην Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Σεπτέμβρης 1965) σημείωνε, ομολογώντας: «πρέπει να διαπιστωθεί, ότι τα τελευταία χρόνια σημειώθηκε ορισμένη μείωση του εθνικού Εισοδήματος και της βιομηχανικής Παραγωγής… Ο ρυθμός αύξησης της παραγωγικότητας στη βιομηχανία, επίσης σπουδαίος δείχτης μέτρησης της αποτελεσματικότητας της κοινωνικής παραγωγής, έχει επιβραδυνθεί τα τελευταία χρόνια» (Α.Ν.Kossygin: Die Verbesserung der Leitung der Industrie, die Vervollkommenung der Planung und die Verstaerkung der wirtschaftlichen Stimulierung der Industrieproduktion. In: «Die Presse der Sowjetunion», 1965, Nr.113, S.6)
Σ’ ένα σημείωμα του «Ρ.Σ.Τιράνων» (5.11.1975) με τίτλο «Η σοβιετική οικονομία στη δίνη της κρίσης» αναφέρεται σχετικά: «η σοβιετική οικονομία περνάει τα τελευταία χρόνια μια βαριά κρίση. Η μείωση του ποσοστού ανάπτυξης της παραγωγής και της παραγωγικότητας εργασίας σε πολλούς κλάδους της οικονομίας, το χρόνιο φαινόμενο της μη πλήρους απασχόλησης των παραγωγικών δυνατοτήτων, οι αποτυχίες στον τομέα των επενδύσεων Κεφαλαίου, η τάση φρεναρίσματος της τεχνικής προόδου, η στρατιωτικοποίηση της οικονομίας, ο πληθωρισμός, κλπ. είναι γεγονότα, τα οποία εξόφθαλμα αποδεικνύουν, ότι η οικονομική κατάσταση διαρκώς χειροτερεύει. Όλα αυτά υποδηλώνουν τις καταστροφικές συνέπειες που έχει για την οικονομία της χώρας η ακολουθούμενη από την κυρίαρχη ρεβιζιονιστική κλίκα προδοτική γραμμή. Γενικό χαρακτηριστικό της σοβιετικής οικονομίας είναι η ανωμαλία στην εκπλήρωση των πλάνων. Σε πολλές Δημοκρατίες το γενικό βιομηχανικό πλάνο του προηγούμενου χρόνου και του πρώτου εξαμήνου του 1975 δεν εκπληρώθηκε» («Ρ.Σ.Τιράνων», 5.11.1975).
Για να φανούν καλύτερα οι ολέθριες συνέπειες της παλινόρθωσης του καπιταλισμού και η διαφορά με την περίοδο που στη Σοβιετική Ένωση υπήρχε σοσιαλισμος-κομμουνισμός ο συντάκτης του μαρξιστικού σημειώματος συγκρίνει τμήματα των δυο περιόδων: «για να γίνουν πιο καθαρές οι καταστροφικές συνέπειες της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη σοβιετική οικονομία, παρουσιάζουμε μια σύγκριση με την περίοδο, όταν ακόμα υπήρξε σοσιαλιστική οικονομία: έτσι το ετήσιο ποσοστό αύξησης της βιομηχανικής παραγωγής στα χρόνια 1966-1970 ήταν 33% χαμηλότερο από τα χρόνια 1946-1955 και το ετήσιο ποσοστό αύξησης του εθνικού Εισοδήματος κυμαίνονταν την περίοδο 1965-1970 35% κάτω απ’ το επίπεδο των χρόνων 1946-1955, μάλιστα το 1974 ήταν κατά 58% χαμηλότερο» («Ρ.Σ.Τιράνων», 5.11.1975).
Η διεθνής οικονομική κρίση (έναρξη τέλη του ΄73) εκείνης της περιόδου είχε πλήξει και την καπιταλιστική οικονομία της σοβιετικής Ένωσης για την οποία ο συντάκτης σημειώνει: «η μείωση της παραγωγής σαν ένα σπουδαίο χαρακτηριστικό της τωρινής οικονομικής και χρηματιστικής κρίσης, στην οποία είναι βυθισμένος ολόκληρος ο καπιταλιστικός-ρεβιζιονιστικός κόσμος έχει πλήξει βαριά πολυάριθμους κλάδους της σοβιετικής βιομηχανίας και ιδιαίτερα τον τομέα κατασκευής μηχανών, τη χημική βιομηχανία, τη βιομηχανία κατασκευών, την ελαφριά βιομηχανία και παραγωγής ειδών πλατιάς κατανάλωσης… «(«Ρ.Σ.Τιράνων», 5.11.1975).
Στρατιωτικοποίηση της οικονομίας. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού δε μετέτρεψε μόνο τη Σοβιετική Ένωση σε μια καπιταλιστική χώρα αλλά και σε μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, που μαζί με την άλλη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη εκείνης της περιόδου, τις ΗΠΑ, ανταγωνίζονταν μεταξύ τους, ολόκληρες δεκαετίες, για σφαίρες επιρροής και παγκόσμια ηγεμονία, έχοντας στο ενεργητικό της πολλές και παντοειδείς επεμβάσεις σε διάφορες χώρες του κόσμου, μαζί και δυο ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές καταλήψεις χωρών, της Τσεχοσλοβακίας και του Αφγανιστάν.
Από νωρίς η αντιδραστική αντικομμουνιστική-αντισταλινική σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ προσανατόλισε την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης στην κατεύθυνση της στρατιωτικοποίησης. Η στρατικωποίηση της οικονομίας ήταν και είναι ένα απ’ τα κύρια και βασικά χαρακτηριστικά ης οικονομίας όλων των ιμπεριαλιστικών χωρών του πλανήτη.
Σε σημείωμα του «Ρ.Σ.Τιράνων», το 1976, σωστά υπογραμμίζεται: «η στρατιωτικοποίηση καθορίζεται από τη φύση του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, ο οποίος βρίσκεται σε συνεργασία και ανταγωνισμό με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ για παγκόσμια κυριαρχία». Και: «οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές για να πραγματοποιήσουν την ηγεμονική και επεκτατική πολιτική σε διεθνές επίπεδο και τη φασιστική βία στο εσωτερικό καταφεύγουν στις πιο απίθανες μέθοδες, όμως κυρίως στηρίζονται στη δύναμη των όπλων. Αυτό οδήγησε σε ολόπλευρη και μαζική στρατιωτικοποίηση της Σοβιετικής Ένωσης. Η σοβιετική οικονομία είναι προσανατολισμένη στον πόλεμο». «Σύμφωνα με στοιχεία επιστημονικών Οργανισμών διαφόρων χωρών οι στρατιωτικές δαπάνες των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών είναι περίπου 100 δισ ρούβλια, που αποτελούν περίπου το 44% των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού του τρέχοντος έτους. Πάνω από 60% όλων των επιχειρήσεων της Σοβιετικής Ένωσης δουλεύουν σήμερα άμεσα ή έμμεσα για τον πόλεμο» («Ρ.Σ.Τιράνων», 20.10.1976).
Σχετικά με το εμπόριο όπλων : «Οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές επέκτειναν το εμπόριο όπλων εκτός των συνόρων τους. Έχουν γίνει μαζί με τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ οι μεγαλύτεροι έμποροι όπλων. Από το 1955 όταν η Σοβιετική Ένωση εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην αγορά όπλων, έχει πουλήσει σε άλλες χώρες όπλα αξίας μερικές ντουζίνες δισεκατομμυρίων δολαρίων. Μόνο το έτος 1974 πούλησε όπλα 5,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων και ξεπέρασε στην πώληση καταδιωκτικών αεροπλάνων ακόμα και τις ΗΠΑ, αποκόμισε τεράστια κέρδη απ’ το εμπόριο τέτοιων θανατηφόρων εργαλείων. Αφού ένα τέτοιο αεροπλάνο φέρει τόσο κέρδος, όσο η πώληση 1000 επιβατικών αυτοκινήτων (Ι.Χ). Σύμφωνα με μερικά στοιχεία διαφόρων πρακτορείων ειδήσεων η Σοβιετική Ένωση ως τα μέσα του περασμένου χρόνου πούλησε πάνω από 14.500 τανκς, περισσότερους από 8.000 πυραύλους εδάφους-αέρος, πάνω από 1.900 αεροπλάνα Μινγκ-21 και άλλα. Αυτούς τους εξοπλισμούς πούλησε κυρίως στις δορυφόρους χώρες της και σε μερικές αναπτυσσόμενες χώρες και από αυτό το εμπόριο αποκόμισε γιγαντιαία κέρδη. Μ’ αυτόν τον τρόπο η Σοβιετική Ένωση προσπαθεί να φορτώσει ένα μέρος της στρατιωτικοποίησης και του εξοπλιστικού ανταγωνισμού στις πλάτες των αδύνατων χωρών, στις πλάτες άλλων λαών. Ταυτόχρονα η Σοβιετική Ένωση προμηθεύει με όπλα και πολλές αντιδραστικές κυβερνήσεις… Επίσης πρέπει να αναφερθεί, οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές έχουν γίνει οι βασικοί προμηθευτές των πιο σπουδαίων στρατηγικών πρώτων υλών, όπως πετρέλαιο, υγραέριο, εμπλουτισμένο ουράνιο, νικέλιο, αλουμίνιο, τιτάνιο και διάφορα άλλα για τους ιμπεριαλιστικούς και μιλιταριστικούς κύκλους της Δυτικής Γερμανίας, των ΗΠΑ, Ιαπωνίας κλπ.» («Ρ.Σ.Τιράνων», 13.1.1976)..
Μισθοί – ένταση της εκμετάλλευσης του Προλεταριάτου – ταξική διαφοροποίηση. Η εργατική τάξη στη Σοβιετική Ένωση χάνοντας την πολιτική εξουσία – μετά την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και τη νίκη της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης – και τον έλεγχο-κατοχή των μέσων Παραγωγής μετατρέπεται πλέον σε προλεταριάτο που για να ζήσει και να συντηρηθεί είναι αναγκασμένο να πουλάει την εργατική του Δύναμη.
Η εκμετάλλευση του Προλεταριάτου με την απόσπαση της Υπεραξίας πρωταρχικά στη σφαίρα της Παραγωγής αλλά και συμπληρωματικά στη σφαίρα Διανομής και την αναδιανομή σε επίπεδο φόρων και πληθωρισμού διασφαλίζεται, πέραν των καπιταλιστικών σχέσεων Ιδιοκτησίας, και απ’ το αστικό κράτος «όλου του λαού»: «η εκμετάλλευση και καταπίεση των εργαζομένων μαζών στη Σοβιετική Ένωση οργανώνεται και διευθύνεται απ’ το κράτος. Αυτό εκφράζεται πρώτα απ’ όλα στα δικαιώματα των διευθυντών των επιχειρήσεων και εκείνων των κολχόζ, στη διεύθυνση και στην αγορά και πώληση των μέσων Παραγωγής, καθώς και στις ανάλογες θέσεις εργασίας . Σύμφωνα με ομολογίες του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού τύπου υπάρχουν σε 5 μεγάλες πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης και σε δυο βιομηχανικά κέντρα της Δημοκρατίας της Λιθουανίας γραφεία που πουλούν και αγοράζουν θέσεις εργασίας. Οι ρεβιζιονιστές διευθυντές αποφασίζουν οι ίδιοι για το ύψος των μισθών και των πριμ, για τις προσλήψεις, τις απολύσεις, ή μέτρα κατά των εργατών, κλπ. Στην παραμικρή αντίσταση των εργατών απαντούν με διάφορες τιμωρίες ως την απόλυση. Στο Χάρκοβο, ένας διευθυντής επιχείρησης στράφηκε κατά 125 εργατών με 233 πειθαρχικά μέτρα και καταδίκασε 350 εργάτες σε χρηματικές ποινές. Σε 292 σοβιετικές επιχειρήσεις απολύθηκαν 70.000 εργάτες, επειδή δεν άντεχαν την καταπίεση. .» («Ρ.Σ.Τιράνων», 13.1.1976)..
Στη Σοβιετική Ένωση «ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων στην υλική παραγωγή στη χρονική περίοδο 1960-1971 αυξήθηκε κατά 23%» («Ρ.Σ.Τιράνων», 18.8.1977).
Στη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο οι διαφορές μισθών μεταξύ εργατών-αγροτών και των μελών της νέας μπουρζουαζίας ήταν τεράστιες: «η καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών απ’ την ευρισκόμενη στην εξουσία νέα σοβιετική μπουρζουαζία εκδηλώνεται και στη διανομή του Εισοδήματος όπου παρουσιάζεται τεράστια αντίθεση μεταξύ των εργαζομένων και των καπιταλιστών διευθυντών επιχειρήσεων. Ενώ ο μέσος μηνιάτικος μισθός ενός εργάτη φθάνει τα 70 ρούβλια και ενός αγρότη τα 35 ρούβλια, ο μισθός του διευθυντή είναι περίπου 15 φορές υψηλότερος, χωρίς να συνυπολογίζονται τα άλλα έσοδα που παίρνουν σε μορφή πριμ, προνομίων και άλλων πρόσθετων. Ο διευθυντής μιας επιχείρησης ηλεκτρικών λαμπτήρων στη Μόσχα παίρνει 1.000 ρούβλια ως μηνιάτικες αποδοχές, ενώ ο μισθός ενός εργάτη κυμαίνεται μεταξύ 60-80 ρούβλια….. Οι διευθυντές των επιχειρήσεων έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν, ανάλογα με τις επιθυμίες τους, τους μισθούς των εργατών. Με διάφορα προσχήματα πιέζουν προς τα κάτω τους μισθούς ή δε δίνουν στους εργάτες καθόλου πριμ. Σύμφωνα με τη στατιστική τα 82% των χρηματικών μέσων τα οποία δόθηκαν στις πρώτες 704 επιχειρήσεις, που εφάρμοσαν το νέο «Schtekino-σύστημα» αύξησης ρυθμού εργασίας, δηλ εισήγαγαν την κτηνώδη καταπίεση των εργατών, μοιράστηκαν με τη μορφή των πριμ στους διευθυντές, τους μηχανικούς και τους τεχνικούς και μόνο 12 % αυτών των μέσων χρησιμοποιήθηκαν σαν «υλικό κίνητρο» για τους εργάτες. Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι οι υψηλοί μισθοί και τα παχυλά πριμ των διευθυντών των σοβιετικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων προέρχονται από την Υπεραξία που δημιουργούν οι εργάτες» («Ρ.Σ.Τιράνων», 13.1.1976). «Ανάλογα με τη θέση που έχουν στο γραφειοκρατικό σύστημα του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος και του κράτους, τα κομματικά στελέχη, οι ανώτατοι υπάλληλοι, οι τεχνοκράτες, οι διευθυντές επιχειρήσεων και άλλοι αμείβονται με το 10-25πλάσιο του μέσου μισθού ενός εργάτη. Αυτό ισχύει και για τα κολχόζ που οι διαφορές μισθών κυμαίνονται 1:30» («Ρ.Σ.Τιράνων», 4.2.1978).
«Οι νέοι μπουρζουάδες έχουν εξασφαλίσει παχυλούς μισθούς, οι οποίοι είναι 10πλάσιοι ως 15πλάσιοι των σοβιετικών εργατών και αγροτών. Έτσι ο μισθός ενός διευθυντή επιχείρησης είναι 1000 ρούβλια, οι μισθοί καθηγητών, δοκτόρων επιστημών και άλλων φτάνουν τα 2.000 ως 3.000 ρούβλια, που όλοι τους περνούν μια πολυτελή ζωή με αυτοκίνητα, βίλες κλπ.» («Ρ.Σ.Τιράνων», 13.2.1976). Ενώ η κατάσταση του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών χειροτέρευε διαρκώς όχι μόνο εξαιτίας της έντασης της εκμετάλλευσης και της αύξησης των τιμών και φόρων, αλλά και εξαιτίας της μη εκπλήρωσης των πλάνων και της πτώσης της παραγωγής και των συνεχών, πρωτοφανούς έκτασης, μεγάλων ελλείψεων ειδών πλατιάς κατανάλωσης (κρέας, βούτυρο, ζυμαρικά, λαχανικά, πατάτες, κλπ ), η νέα μπουρζουαζία ζούσε σε προκλητική χλιδή: «παρόλο που τα αναγκαία εμπορεύματα για τους απλούς ανθρώπους λείπουν, η νέα μπουρζουαζία επενδύει μεγάλα ποσά για την οικοδόμηση υπερπολυτελών ξενοδοχείων, αρχίζοντας από εκείνα για τις καπιταλιστικές φίρμες στο κέντρο της Μόσχας ως τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας για τους πλούσιους του εσωτερικού και του εξωτερικού, για την οικοδόμηση εργοστασίων για να παράγουν Pepsi-Cola και είδη πολυτελείας, υπερπολυτελείς λιμουζίνες και σκάφη. Τα πλάνα παραγωγής γι’ αυτά τα είδη και για την κατασκευή παρόμοιων έργων εκπληρώνονται πάντοτε στην ώρα τους» («Ρ.Σ.Τιράνων», 8.10.1975).
Τη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο στην αστική κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης σημειώθηκε μια έντονη και με ταχείς ρυθμούς ταξική διαφοροποίηση: «η σοβιετική καπιταλιστική οικονομία, που έχει εγκαθιδρυθεί στη βάση των καπιταλιστικών οικονομικών νόμων και λειτουργοί σύμφωνα με αυτούς υπηρετεί ως βάση μιας συνεχούς ισχυρότερης ταξικής διαφοροποίησης στην καπιταλιστική κοινωνία. Το προτσές της ταξικής διαφοροποίησης στη Σοβιετική Ένωση προχωρά με ταχύτητα. Από τη μια πλευρά συγκεντρώνονται όλα τα στοιχεία που αποτελούν τη νέα σοβιετική μπουρζουαζία, όπως υψηλά στελέχη του ρεβιζιονιστικού κόμματος και του ρεβιζιονιστικού κράτους, η γραφειοκρατικο-στρατιωτική κάστα, τεχνοκράτες κλπ. που παίρνουν υψηλούς μισθούς και παχυλά πριμ και ζουν εκφυλισμένη και πολυτελή ζωή, και από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι εργαζόμενες μάζες της πόλης και της υπαίθρου. Εκατομμύρια σοβιετικοί άνθρωποι, κυρίως στην ύπαιθρο, ζουν κάτω από το όριο φτώχιας. Στη Σοβιετική Ένωση υπάρχουν 25.000.000 άνθρωποι με πολύ υψηλό βιοτικό επίπεδο, 68.000.000 ζουν κάτω από το όριο φτώχιας που έχουν οι ίδιοι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές καθορίσει. Ένα ολόκληρο σύστημα φόρων που εισήγαγε η ευρισκόμενη στην εξουσία νέα σοβιετική μπουρζουαζία, βαρύνει τις πλάτες των σοβιετικών εργαζομένων από τους οποίους αφαιρεί 11% του εισοδήματός τους» («Ρ.Σ.Τιράνων», 13.1.1976)..
Στη δεκαετία του ΄80, η παρατεταμένη στασιμότητα της οικονομίας, ο απαρχαιωμένος εξοπλισμός των καπιταλιστικών κρατικών επιχειρήσεων, η μεγάλη άνθηση της παραοικονομίας, η εικονική «εκπλήρωση» των πλάνων Παραγωγής στη βιομηχανία και την Αγροτική οικονομία, η συστηματική νόμιμη και παράνομη αρπαγή-κλοπή της κρατικής περιουσίας, η μεγάλη ταξική διαφοροποίηση με τη δημιουργία δισεκατομμυριούχων, οι δυσθεώρητες στρατιωτικές δαπάνες, η τεράστια αιμορραγία του ιμπεριαλιστικού πολέμου στο Αφγανιστάν, κλπ., όξυναν στο έπακρο τη βαθιά και ολόπλευρη κρίση που διέρχονταν η καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση και οδήγησαν σε πλήρη χρεοκοπία και κατάρρευση, την καπιταλιστική της οικονομία.
Αυτή η αδιέξοδη και καταστροφική κατάσταση οδήγησε και στην απόφαση της νέας αντικομμουνιστικής ηγετικής ομάδας του αστικού ΚΚΣΕ, μ’ επικεφαλής το «αγαπημένο παιδί» της αντισταλινικής σοσιαλδημοκρατικής μπρεζνιεφικής κλίκας, τον προδότη Γκορμπατσόφ, να προχωρήσει στις νέες καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις της διαβόητης «Περεστρόϊκα» που δεν ήταν «επανάσταση μέσα στην επανάσταση», όπως διατείνονταν ξένοι και ντόπιοι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες, αλλά αντεπανάσταση μέσα στη ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση. Η εφαρμογή αυτών των νέων μεταρρυθμίσεων εγκαινίασε, σε οικονομικό επίπεδο, το πέρασμα απ’ τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό ιδιαίτερου τύπου, που ως τότε κυριαρχούσε στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, στον κλασικό καπιταλισμό της ατομικής ιδιοκτησίας των Δυτικών καπιταλιστικών χωρών και σε πολιτικό επίπεδο το πέρασμα απ’ το αστικό μονοκομματικό σύστημα στο αστικό πολυκομματικό σύστημα των Δυτικών καπιταλιστικών χωρών.
Έτσι στη δεκαετία του ΄80 η Σοβιετική Ένωση αντί να φτάσει στον «κομμουνισμό» - όπως διατείνονταν ψευδόμενη συνειδητά η προδοτική αντικομμουνιστική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ την ίδια στιγμή που κατεδάφιζε το σοσιαλισμό – κατέληξε, όπως ήταν αναμενόμενο για τους επαναστάτες μαρξιστές δηλ. τους λενινιστές-σταλινιστές, στην πλήρη κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού, που η ίδια η σοσιαλδημοκρατική ηγετική ομάδα είχε προωθήσει και εγκαθιδρύσει και που δημαγωγικά, για εξαπάτηση της εργατικής τάξης και των λαών, παρουσίαζε ως «πραγματικό σοσιαλισμό», και στην οριστική διάλυσή της και ως κράτος στα τέλη της δεκαετίας του ΄80.
Ολοκληρώνοντας μ’ αυτό το σύντομο σημείωμα την ανάλυση – απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού – του προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης αλλά και τη συντομότατη αναφορά στην καπιταλιστική οικονομία της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου – αναφορά προφανώς ελλιπέστατη για ένα τόσο μεγάλο και σημαντικό θέμα – μα ολωσδιόλου αναγκαία για την κατανόηση αυτής της περιόδου, ας δοθεί συμπληρωματικά και μια ελάχιστη, εντελώς αποσπασματική και απλή καταγραφή (χωρίς ανάλυση) των τυπικών φαινομένων του καπιταλιστικού συστήματος που αναπόφευκτα εμφανίστηκαν στην καπιταλιστική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου, όπως κρίση, ανεργία, πληθωρισμός, υψώσεις τιμών, ακρίβεια, στασιμότητα, μείωση της παραγωγής, κλείσιμο επιχειρήσεων κλπ., αλλά και όλων των πληγών της παρακμασμένης και σάπιας αστικής κοινωνίας, όπως εγκληματικότητα, αλκοολισμός, πορνεία, ναρκωτικά, συμμορίες, κλπ.
***
Στο δυτικό αστικό τύπο αλλά και στο ρεβιζιονιστικό της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων ανατολικών καπιταλιστικών χωρών υπάρχει πληθώρα δημοσιευμάτων που αναφέρονται στην ύπαρξη των χαρακτηριστικών για τον καπιταλισμό φαινομένων στην καπιταλιστική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης και των πληγών της νέας αστικής κοινωνίας αυτής της χώρας. Εδώ παρουσιάζονται, κυρίως για πληροφόρηση των νεώτερων, πολύ περιορισμένα μόνο ορισμένα αποσπάσματα απ’ τα πολυπληθή σχόλια του «Ραδιοφωνικού Σταθμού Τιράνων» – απλά ως καταγραφή αυτών των υπαρκτών φαινομένων – που παρακολουθούσε συστηματικά τις εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία και την αστική κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης, σχολιάζοντας-κρίνοντας από μαρξιστική σκοπιά αυτά τα φαινόμενα.
Κρίση. Η οικονομική κρίση στα τέλη του 1973 που κράτησε αρκετά χρόνια και συνδέονταν στενά με την ενεργειακή και την κρίση πρώτων υλών αλλά και τη χρηματιστική κρίση έπληξε τότε και την καπιταλιστική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης. Εκδηλώθηκε με μείωση της παραγωγής στη βιομηχανία και την αγροτική οικονομία, οδήγησε σε μεγάλη αύξηση του πληθωρισμού, σε αύξηση των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού και του εμπορικού ισοζυγίου. «Το 1975 άλλος ένας χρόνος, στην πορεία του οποίου οι, υπό την κυριαρχία των ρεβιζιονιστών προδοτών, πλατιές εργαζόμενες μάζες των λαών βρέθηκαν εκτεθειμένες στην βάρβαρη καταπίεση και εκμετάλλευση. Κρίσεις και παντοειδεις δυσκολίες, πληθωρισμός και αυξήσεις τιμών, ανεργία και μετακίνηση των εργατικών δυνάμεων, ακρίβεια και έλλειψη εμπορευμάτων στην αγορά, έλλειψη κατοικιών και άλλα παρόμοια τυπικά για το καπιταλιστικό σύστημα φαινόμενα εκδηλώνονται με νέα δύναμη στη Σοβιετική Ένωση και στις ελεγχόμενες απ’ αυτή χώρες» («Ρ.Σ.Τιράνων», 30.12.1975)..
Στη βιομηχανία (βαριά-ελαφριά) «στο πρώτο εξάμηνο του έτους στη Σοβιετική Ένωση σημειώνεται ισχυρή μείωση της παραγωγής και σε πολλά εργοστάσια και επιχειρήσεις η παραγωγή σταμάτησε εντελώς». Στην αγροτική οικονομία «στο πρώτο εξάμηνο του 1976 στις απέραντες εκτάσεις της Σοβιετικής Ένωσης παράχθηκαν λιγότερα προϊόντα σ’ όλα τα είδη απ’ ότι πριν ένα χρόνο. Τον προηγούμενο χρόνο παράχθηκαν 80 εκατ. τόνοι σιτηρά λιγότερα, ενώ και η ως τώρα συγκομιδή είναι πολύ χειρότερη. Όμως δεν πέφτει μόνο η παραγωγή σιτηρών, στη σοβιετική Αγροτική οικονομία υπάρχουν πολλές αποτυχίες όπως στην παραγωγή πατάτας, παραγωγή φυτικών ελαίων, βαμβακιού, λαχανικών κλπ.» («Ρ.Σ.Τιράνων», 19.9.1976). « Μόνο αυτό το χρόνο η Σοβιετική Ένωση υπολογίζεται να αγοράσει περισσότερο από 30 εκατ. τόνους σιτηρά από τη Δύση, από τα οποία περίπου 18 εκατ. τόνοι από τις ΗΠΑ. Αυτό το γεγονός επιβεβαιώνει τις διαρκείς αποτυχίες της οικονομίας της Σοβ. Ένωσης, ιδιαίτερα στην Αγροτική οικονομία» («Ρ.Σ.Τιράνων», 7.11.1975).
«Αν συγκρίνει κανείς τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα απ’ τη σοβιετική στατιστική προκύπτει ότι η βιομηχανική παραγωγή το 1975 είναι 30 δισ ρούβλια χαμηλότερη απ’ ότι είχε υπολογιστεί. Το εθνικό εισόδημα ήταν τα δυο τελευταία χρόνια χαμηλότερο κατά 13,5 δισ. Η σοβιετική Αγροτική οικονομία δεν παρήγαγε τα τελευταία 5 χρόνια εμπορεύματα αξίας 34 δις ρούβλια. Αυτό αντιστοιχεί περίπου στο 40% της ετήσιας παραγωγής των 5 χρόνων. Το λιανικό εμπόριο δεν προμήθευσε τους καταναλωτές εμπορεύματα αξίας ύψους περίπου 30,3 δισ. ρουβλιών». («Ρ.Σ.Τιράνων», 14.7.1976). Το 1976, πέραν της πτώσης της βιομηχανικής παραγωγής, έπεσε και «η παραγωγή κρέατος κατά 18%, λαδιών φαγητού 24% και γαλακτοκομικών 4%» («Ρ.Σ.Τιράνων», 19.9.1976).
«Σύμφωνα με ειδήσεις πρακτορείων η Σοβιετική Ένωση θα αγοράσει απ’ τις ΗΠΑ άλλους 500.000 τόνους καλαμποκιού … είναι ένα μέρος των 8 εκατ. τόνων που αγοράζει η Σοβιετική Ένωση κάθε χρονιά απ’ τις ΗΠΑ … η διαρκής αγορά σιτηρών απ’ τις ΗΠΑ και τις άλλες καπιταλιστικές χώρες δείχνει τη βαθιά κρίση, που έχει πλήξει και τη σοβιετική Αγροτική οικονομία, αυτό το σπουδαίο τομέα της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης». («Ρ.Σ.Τιράνων», 27.4.1978).
Ανεργία. «Ο πρόεδρος του τμήματος της Ακαδημίας Επιστημών της Σιβηρίας, Lavran Ties, δήλωσε πριν λίγο, ότι μόνο στη Σιβηρία 900.000 άνθρωποι είναι «μπλοκαρισμένοι», οι οποίοι, σύμφωνα μ’ αυτόν, «τεχνητά» βρίσκονται σε σχέση εργασίας» «(Ρ.Σ.Τιράνων» 28.12.1975).
«Στη σοβιετική καπιταλιστική οικονομία εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα και οι συνέπειες τους που χαρακτηρίζουν τις Δυτικές χώρες σε περίοδο κρίσεων. Στη σοβιετική οικονομία υπάρχουν ανεργία, υψώσεις τιμών, πληθωρισμός και μείωση της παραγωγής στους πιο βασικούς κλάδους της οικονομίας. Σήμερα υπάρχουν στη Σοβιετική Ένωση 6.000.000 άνεργοι και μερικά άλλα εκατομμύρια που εργάζονται μόνο 120-180 μέρες το χρόνο. Εξαιτίας της μεγάλης καταπίεσης οι εργάτες εγκαταλείπουν τις θέσεις εργασίας και πυκνώνουν τις γραμμές των ανέργων ή μετακινούνται από εργοστάσιο σε εργοστάσιο. Στους διάφορους κλάδους της οικονομίας αλλάζουν δουλειά το χρόνο περίπου 10 εκατομμύρια εργάτες εξαιτίας της καταπίεσης, δηλ. το 1/10 των ικανών για εργασία. Επίσης 10% των εργατριών εγκαταλείπουν κάθε χρόνο την εργασία» («Ρ.Σ.Τιράνων» 13.1.1976).

Πληθωρισμός-υψώσεις τιμών. Στη διάρκεια της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου στη σοβιετική καπιταλιστική οικονομία σημειώθηκαν υψηλά ποσοστά πληθωρισμού αλλά και συνεχείς αυξήσεις τιμών, ενώ αρχές της δεκαετίας του ΄50, την εποχή του Στάλιν, ανακοινώνονταν κάθε χρόνο μειώσεις τιμών. «Με βάση όχι πλήρη στοιχεία τα τελευταία 13 χρόνια στη Σοβιετική Ένωση αυξήθηκαν οι τιμές κρέατος κατά 29%, μαγειρικών λιπών 28%, λαχανικών 23%, αλεύρων 48%, κλπ.. Αρχές αυτού του χρόνου το πρακτορείο ειδήσεων ΤΑΣΣ παραδέχθηκε ότι τον προηγούμενο χρόνο αυξήθηκαν οι τιμές σε πολλά είδη εμπορευμάτων, κυρίως τροφίμων και ακόμα των υπηρεσιών… Τα γεγονότα δείχνουν, λοιπόν, ότι οι διαρκείς αυξήσεις τιμών στις ρεβιζιονιστικές χώρες είναι η άμεση συνέπεια της αποκατάστασης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Σ’ αυτές τις χώρες δρουν οι καπιταλιστικοί Νόμοι και Κατηγορίες. Οι πλατιές μάζες είναι αντικείμενο διαφόρων μορφών εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Μια απ’ αυτές τις μορφές είναι και οι συνεχείς αυξήσεις τιμών, ένα εντελώς ξένο προς τη σοσιαλιστική κοινωνία φαινόμενο» («Ρ.Σ.Τιράνων» 7.4.1976).

Αν ο πληθωρισμός και οι υψώσεις τιμών αποτελούν για την καπιταλιστική οικονομία αναπόφευκτο φαινόμενο, προϋποθέσεις της ύπαρξης της ατομικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και επιπλέον μια συνέπεια της οικονομικής κρίσης και μια τάση της αστικής τάξης να αυξήσει το ποσοστό του καπιταλιστικού Κέρδους, αυτά τα φαινόμενα κυριάρχησαν, μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση, κατά τη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο και στην καπιταλιστική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης: το 1977 ο πληθωρισμός «στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες αυξήθηκε ως και 10%» («Ρ.Σ.Τιράνων» 7.1.1977).
Ξένο κεφάλαιο-εξωτερικό χρέος. Η καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ, πέραν των άλλων, μετατράπηκε και σε «ξέφραγο αμπέλι» διείσδυσης του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου τόσο με τη μορφή των απευθείας Επενδύσεων στην καπιταλιστική οικονομία αυτής της χώρας (Αμερική, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία Ιαπωνία, κλπ.) όσο και με τη μορφή δανείων και πιστώσεων από τράπεζες για Επενδύσεις και μαζική εισαγωγή σιτηρών, κλπ.
Ας αναφερθεί μόνο ενδεικτικά μια είδηση από το «Ραδιοφωνικό Σταθμό Τιράνων» για το Ιαπωνικό κεφάλαιο: «το ιαπωνικό κεφάλαιο είναι απ’ τους μεγαλύτερους επενδυτές στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία ιαπωνικές φίρμες πραγματοποίησαν Επενδύσεις ύψους 450.000.000 δολαρίων σε ανθρακωρυχεία της Σιβηρίας … Οι καπιταλιστές του Τόκιο επενδύουν και επένδυσαν κεφάλαιά τους για την εκμετάλλευση πετρελαίου στη Σαχαλίνη… Για την εκμετάλλευση ορυκτού πλούτου στη Σιβηρία έδωσαν στους ηγέτες του Κρεμλίνου μια πίστωση ύψους 1,2 δισ δολάρια» («Ρ.Σ.Τιράνων» 13.4.1978).
«Τα χρέη της Σοβιετικής Ένωσης απέναντι στα δυτικά μονοπώλια ξεπερνούν το ύψος των 17 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτά τα εξωτερικά χρέη αυξήθηκαν ιδιαίτερα εξαιτίας της μαζικής αγοράς σιτηρών» («Ρ.Σ.Τιράνων», 19.9.1976)
Εγκληματικότητα. «Σαν συνέπεια της παλινόρθωσης του καπιταλιστικού συστήματος και της εξάπλωσης του αστικού τρόπου ζωής το σύνολο της σοβιετικής κοινωνίας γνωρίζει έναν χωρίς προηγούμενο εκφυλισμό. Η σοβιετική μπουρζουαζία ενδιαφέρεται γι’ αυτό. Ενδιαφέρεται και προωθεί την ηθική αποσύνθεση, την εγκληματικότητα, τις συμμορίες, τον αλκοολισμό, την πορνεία, τα ναρκωτικά και διαφόρων ειδών διαφθοράς, ιδιαίτερα στη νεολαία, για να δημιουργηθούν αδίστακτοι άνθρωποι χωρίς ηθικούς φραγμούς και να μετατραπούν σε εγκληματίες, Οι συμμορίες των εγκληματιών και των κακοποιών από αδίστακτους ανθρώπους, από κλέφτες και εκφυλισμένους αποτελούν μια ευνοϊκή στρατιά για τη φασιστική δικτατορία για να μπορεί να πραγματοποιήσει την κυριαρχία της με τρομοκρατικές μέθοδες» («Ρ.Σ.Τιράνων», 20 και 27.2.1976).
Θρησκεία-εκκλησία. «Η καπιταλιστική νέα μπουρζουαζία των ανατολικο-ευρωπαϊκών χωρών, στην πυρετώδη προσπάθειά της να καταπιέσει και να εκμεταλλευτεί τις πλατιές εργαζόμενες μάζες, συνεργάζεται με το στενό σύμμαχό της, την εκκλησία. Η εκκλησία απ’ την πλευρά της διατηρεί μια ολόκληρη στρατιά από παπάδες, που συσκοτίζουν τα μυαλά των μαζών με θρησκευτικά δόγματα… με τη βοήθεια και την ολόπλευρη υποστήριξη του κράτους ανθίζουν στη Σοβιετική Ένωση η θρησκεία και η θρησκευτική ιδεολογία σ’ όλη την αηδιαστική τους μεγαλοπρέπεια. Στη Σοβιετική Ένωση υπάρχουν σε πλήρη δραστηριότητα 20.000 ορθόδοξες, καθολικές και προτεσταντικές εκκλησίες καθώς και συναγωγές και ναοί. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Ισβέστια» το ίδιο το κράτος αναλαμβάνει το χτίσιμο των εκκλησιών και άλλων θρησκευτικών ιδρυμάτων. Η σοβιετική εκκλησία εκδίδει πλούσια θρησκευτική λογοτεχνία, η δραστηριότητά της υποστηρίζεται πολύ με τη δημιουργία όλων των προϋποθέσεων ίδρυσης εκδοτικών οίκων. Θρησκευτικές γιορτές, όπως βαπτίσματα, γάμοι, κηδείες, κλπ. οργανώνονται όπως και στην παλιά τσαρική Ρωσία. Στη Μόσχα, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα προάστια, πάνω από 60% των παιδιών βαπτίζονται» («Ρ.Σ.Τιράνων», 24.9.1976).
Την ύπαρξη των 20.000 εκκλησιών δεν αμφισβητούν ούτε οι σοβιετικοί σοσιαλδημοκράτες της μπρεζνιεφικής περιόδου ούτε οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ που από κοινού μας πληροφορούν, «καμαρώνοντας» γι’ αυτές: «στη χώρα μας λειτουργούν πάνω από 20 χιλιάδες ναοί, οίκοι προσευχής και μοναστήρια», ενώ «οι θρησκευτικές Ενώσεις ή κοινότητες … παίρνουν για δωρεάν χρήση το κομμάτι γης, στο οποίο βρίσκεται ο ναός ή ο οίκος προσευχής» («ΕΣΣΔ: 100 ερωτήσεις και απαντήσεις», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 119-120, Αθήνα 1978).

Διαβάστε Περισσότερα »

Σχόλιο για την επίθεση των ΜΑΤ στους συμβασιούχους του ΥΠΠΟΤ στην Ακρόπολη

O σεβασμός του χρεοκοπημένου κεφαλαιοκρατικού κράτους στην ιστορία του τόπου, είναι να επιτίθεται με χημικά ενάντια σε συμβασιούχους του υπουργείου πολιτισμού, που ζητούν μόνιμη και σταθερή εργασία, άρση του περιορισμού του 24μηνου για όλες τις ειδικότητες του ΥΠΠΟΤ, άμεση καταβολή των δεδουλευμένων και άμεση τοποθέτηση των επιτυχόντων του ΑΣΕΠ.
Σέβονται τον πολιτισμό ξηλώνοντας τους συμβασιούχους του ''υπουργείου πολιτισμού'' των Ζαχόπουλου και Βουλγαράκη και σκυλεύοντας την Ακρόπολη με τα χημικά ενάντια σε εργαζόμενα παιδιά που τους χρωστούν επί μήνες δεδουλευμένα και τώρα τα πετούν στο δρόμο.
Δεν ''είμαστε με τον τουρισμό'', δεν είμαστε το ντεκόρ των μνημείων μας, είμαστε με τους εργαζόμενους!

Διαβάστε Περισσότερα »

Γενική 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ για τις 15 Δεκεμβρίου

Γενική 24ωρη απεργία κήρυξε η Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων Ελλάδας (ΓΣΕΕ) για τις 15 Δεκεμβρίου ενώ θα υπάρξει και συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως.

Η ΓΣΕΕ καλεί όλους τους πολίτες να συστρατευθούν με τα Συνδικάτα για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των βασικών θεμελιωδών οικονομικών, ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων τους.

 

anasintaxi.blogspot.com με πληροφορίες από ΑΠΕ/ΜΠΕ

Διαβάστε Περισσότερα »

Επίθεση δυνάμεων των ΜΑΤ με δακρυγόνα ενάντια σε αγωνιζόμενους συμβασιούχους

Δυνάμεις των ΜΑΤ  επιτέθηκαν με δακρυγόνα σε συμβασιούχους του ΥΠΠΟ που βρίσκονταν την Ακρόπολη διαμαρτυρόμενοι.

Η κυβέρνηση του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ επέλεξε το δρόμο της επίθεσης στους εργαζομένους.

Σύντομα θα έχουμε περισσότερες πληροφορίες.

Διαβάστε Περισσότερα »

Χαιρετισμός στο 4ο Συνέδριο του Κόμματος Εργασίας του Ιράν (Τουφάν) από την Πολιτική Επιτροπή της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-1955

Dear Comrades,

With genuine feelings of solidarity we are sending you our salutes and wishes for the success of your party's 4th Congress.
In agreement with you, we believe that the political, economic and social conjunction of the deepening of the crisis of capitalism and increase of the exploitation of the global working class and peoples reaffirms the necessity of the building of revolutionary workers' parties in the road of establishing socialism. Therefore, the political moment poses more responsibilities to genuinely revolutionary parties to deepen their political line and increase their strength within the working class, and we trust that the 4th Congress of the Party of Labour of Iran (Toufan) will move in that direction, for the liberation of the fraternal Iranian people and working class from Islamic repression, imperialism, and the neighboring threat of Zionism. Our organization, the Movement for the Reorganization of the Communist Party of Greece 1918-55 is also in the process of deepening its line on the current political situation in Greece, namely the imposition of an austerity plan by the imperialist organizations of the European Union and the International Monetary Fund, leading to the country's complete supervision by imperialism, and the unprecedented attack on the working class's and the people's rights to employment, social security, health and education. We hope that these political developments will bring our organizations and the working class of Greece and Iran closer in the spirit of genuine proletarian internationalism.
With comradely salutes

The Political Committee of the "Movement for the Reorganisation of the Communist Party of Greece 1918-1955"

Διαβάστε Περισσότερα »

Για τις πρόσφατες εξελίξεις στον Ισημερινό (όλα τα κείμενα συγκεντρωμένα)

Για τις πρόσφατες εξελίξεις στον Ισημερινό

Διαβάστε Περισσότερα »

Πορεία ενάντια στις απολύσεις στα “Ελληνικά Γράμματα” σήμερα

Οι πρόσφατα απολυμένοι από τις εκδόσεις  «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ»  διοργανώνουν σήμερα πορεία που ξεκινάει στις 18:30 από τα Προπύλαια.

Μέλη της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 θα συμμετέχουν στην διαδήλωση.

Οι 90 απολυμένοι απολυμένοι με επιστολή τους στην υπουργό εργασίας Λούκα Κατσέλη εκφράζουν την δυσαρέσκεια τους για τα όσα διαδραματίστηκαν το τελευταίο διάστημα στον εκδοτικό οίκο.

Συγκεκριμένα, στην επιστολή γίνεται λόγος για "'ομαδικές απολύσεις'', για "πέταγμα εν ψυχρώ στον Καιάδα"' για ''διαστρέβλωση οικονομικών στοιχείων απο τον ΔΟΛ'' και για "χρήματα που χάθηκαν στο μεγάλο φαγοπότι του χρηματιστηρίου''.

Οι εργαζόμενοι ζητούν απο την υπουργό να σώσει θέσεις εργασίας προκειμένου να μην βρεθούν στον δρόμο υπάλληλοι που ''η μηνιαία μισθοδοσία τους είναι σχεδόν ισόποση με τη μηνιαία μισθοδοσία τεσσάρων από τα πενήντα ανώτερα στελέχη του ΔΟΛ''.
Τέλος οι 90 απο τα Ελληνικά Γράμματα εκφράζουν την ικανοποίηση τους για την υποστήριξη απο εκατοντάδες πνευματικούς δημιουργούς ''που θέλουν να μείνει ζωντανός ένας ιστορικός εκδοτικός οίκος''.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΜΙΑ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ-ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Άμφισσας έκρινε τον δολοφόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ένοχο για ανθρωποκτονία με άμεσο δόλο, χωρίς να του αναγνωρίσει κανένα ελαφρυντικό.

Η παραπομπή του με την ανεκδιήγητη κατηγορία για “ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο’’ για κάποιον που σημάδεψε, σκύβοντας και σκοπεύοντας το θύμα του, κατέρρευσε.

Η απόφαση είναι κρεμασμένη σε μια κλωστή και το ξέρουμε. Πάρθηκε με πλειοψηφία μιας ψήφου, με την πρόεδρο να μειοψηφεί και μπορούμε να φανταστούμε ποια θα είναι η συνέχεια.

Αυτά όμως είναι γνωστά και έχουν μικρή σημασία : Σημασία έχει η νίκη του Δεκέμβρη του 2008, η μικρή αυτή νίκη των ‘’ημερών του Αλέξη’’, μια νίκη στη συνεχή ασταμάτητη ταξική πάλη που κινεί την ιστορία.

Είχαν ήδη αρχίσει οι ανόητοι βυζαντινισμοί για το ‘’τι ήταν τελικά ο Δεκέμβρης’’, συνέχεια της αμηχανίας των μικροαστών και των προδοτών του κινήματος που και κατά τη διάρκειά του, τον πολέμησαν, τον δυσφήμισαν, συμμετείχαν στην καταστολή του.

‘’Ο Δεκέμβρης’’ όμως, ήταν μια νίκη ενάντια στη φασιστικοποίηση του κεφαλαιοκρατικού κράτους, ήταν μια νίκη μιας έξαρσης της ταξικής πάλης που στη πρωτοπορεία της βρέθηκε ο προθάλαμος της νέας εργατικής βάρδιας ,σε μια κοινωνία που οι εργαζόμενοι είναι η συντριπτική πλειοψηφία σαν είδε πως εκτός από τα όνειρα, το μέλλον, τη ποιότητα ζωής της στερούν και την ίδια τη ζωή.

Η νίκη είναι μεγάλη, μεγαλύτερη απ’ όσο φανταζόμαστε εν θερμώ, τώρα. Όσα μέλη κατασταλτικών μηχανισμών είχαν μέχρι τώρα δολοφονήσει, όχι απλά δεν έτυχαν κανονικής δίκης, αλλά τα περισσότερα δεν οδηγήθηκαν καν σε δίκη, δεν τους πέρασαν καν χειροπέδες στα χέρια κατά τη προσαγωγή και την ανάκριση. Και εδώ το αστικό κράτος αναγκάστηκε να διεξαγάγει μια τυπικά ορθή δίκη. Αναγκάστηκε γιατί μίλησε μια ακαθοδήγητη, αλλά συνειδητή οργή πάρα πολλών και κυρίως πολύ νέων ( ‘’μας σκοτώνουν’’). Γιατί κόντρα σε κάθε πολιτικαντισμό, η πάλη ήταν ‘’εκτός των τειχών’’ της αστικής νομιμότητας, δένοντας τη μάχη ενάντια στη φασιστικοποίηση με τη μάχη ενάντια στην εξαθλίωση και τη πείνα ( στόχευση στις τράπεζες). Γιατί τα ποτάμια που ξεκινούσαν απ΄τα σχολεία δεν είχαν μικροκομματικές ξεχωριστές προσυγκεντρώσεις, αλλά μια αδιανόητη για τους μικροαστούς ενότητα που θύμιζε ‘’άλλες μέρες’’. Μέρες που μείναν γραμένες στους τοίχους και ανέδειξαν την ιστορική κλωστή που ενώνει το επαναστατικό παρελθόν με το σήμερα, κάθε φορά που αυτό δεν είναι εγκλωβισμένο στην ήττα και την υποχώρηση. ( ‘’Αυτός είναι ο δικός μας Δεκέμβρης’’-‘’Εμείς δεν θα υπογράψουμε Βάρκιζες’’)

Σήμερα που η απόλυτη εξαθλίωση δεν απαντιέται, που η απελπισία και η μοιρολατρία έχουν πάρα κεφάλι απ την αγωνιστικότητα, ας αναβαπτιστούμε στη ‘’μικρή’’ αυτή- μεγάλη όμως νίκη, μένοντας στην ουσία της, χωρίς τις κλάψες για τις μελλοντικές υπαναχωρήσεις, χωρίς εξυπνακισμούς για αυτοκάθαρση του συστήματος, χωρίς το φόβο να πούμε πως πάνω και πέρα απ’ όλα αυτά, αυτή η απόφαση κερδήθηκε στους δρόμους τότε η Αθήνα, δεν κοιμόταν όπως συνήθως.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΚΑΝΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ...Ή ΤΟ ΠΟΣΟ ΑΠΟΤΙΜΑΤΑΙ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΟΡΘΙΟΣ

Αναδημοσίευση

Δεν χορηγεί το ΙΚΑ τα θεραπευτικά υποδήματα στους διαβητικούς γιατί ο ακρωτηριασμός κοστίζει λιγότερο

Αναλγησία δείχνει το ΙΚΑ απέναντι στους πάσχοντες από σακχαρώδη διαβήτη, οι οποίοι κινδυνεύουν με ακρωτηριασμό των κάτω άκρων.
Το ασφαλιστικό ταμείο, όπως αναφέρει το «Βήμα», δεν χορηγεί στους διαβητικούς τα ειδικά θεραπευτικά υποδήματα, διότι «... δεν αποφεύγεται ο ακρωτηριασμός του ποδιού, απλώς καθυστερεί για ένα-δύο χρόνια και το αναμενόμενο όφελος θα είναι μικρότερο από το προβλεπόμενο κόστος».
Η παραπάνω φράση περιλαμβάνεται σε έγγραφο που έστειλαν οι υπεύθυνοι της Διεύθυνσης Παροχών του Τμήματος Παροχών Ασθενείας του ΙΚΑ στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων- Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη.
Σε ανακοίνωση της ομοσπονδίας αναφέρεται ότι τα θεραπευτικά υποδήματα αποτελούν βασικό και αναγκαίο μέτρο πρόληψης σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τα οποία διατρέχουν υψηλό κίνδυνο ακρωτηριασμού.
Επίσης, τονίζεται ότι η απάντηση της ειδικής επιτροπής του ΙΚΑ στερείται επιστημονικότητας, αφού έρχεται σε αντίθεση με τα διεθνή έγκυρα βιβλιογραφικά δεδομένα και τις οικονομοτεχνικές μελέτες κόστους αποτελεσματικότητας στο διαβητικό πόδι, καθώς και στις οδηγίες και προτροπές της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Διαβήτη κ.ά.
Οι εκπρόσωποι της ομοσπονδίας σημειώνουν ότι η χορήγηση των θεραπευτικών υποδημάτων διαβήτη, σε συνδυασμό με την ίδρυση ιατρείων διαβητικού ποδιού στα νοσοκομεία, θα μπορούσε να μειώσει κατακόρυφα τους χιλιάδες ακρωτηριασμούς των ατόμων με σακχαρώδη διαβήτη.
Όπως αναφέρει στα «Νέα», η πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Αθανασία Καρούνου η λογιστική νοοτροπία που βασίζεται στο κριτήριο κόστους-αποτελεσματικότητας «είναι επιεικώς απαράδεκτη». Και συνεχίζει: «Επικαλούνται στοιχεία που δεν έχουν επιστημονική βάση. Αντίθετα το παράδειγμα της Γερμανίας έχει δείξει μείωση των ακρωτηριασμών έως και 85% με την εφαρμογή τριών μέτρων-της ιατρικής διάγνωσης και παρέμβασης, της χορήγησης θεραπευτικών υποδημάτων και κατάλληλης υπόδησης και της εκπαίδευσης του ασθενούς».
Τονίζει, μάλιστα, πως αυτά τα ειδικά παπούτσια για διαβητικούς κοστίζουν 350 έως 400 ευρώ, ενώ ένας ακρωτηριασμός φτάνει να κοστίζει στα Ταμεία έως και 70.000 ευρώ.
«Οι κατεδαφιστικές για την κοινωνία και την οικονομία πολιτικές της τρόικας και της κυβέρνησης και η πίεση που ασκούν σε δημόσιους φορείς για δραστικές περικοπές των κοινωνικών παροχών, οδηγούν σε ακραία ανάλγητες πρακτικές, όπως αυτή του ΙΚΑ», τονίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. 
«Η κυβέρνηση, για άλλη μια φορά, βάζει τις ανάγκες των πιστωτών της χώρας πάνω από τις ανάγκες των ανθρώπων και κυρίως των ασθενών και μετατρέπει το ΙΚΑ-ΕΤΑΜ σε «βρικόλακα», που για λίγα ευρώ καταδικάζει σε ακρωτηριασμό τους διαβητικούς», συνεχίζει.
( Newsroom ΔΟΛ)

Διαβάστε Περισσότερα »

Ένα ορόσημο στην πολιτική του Ισημερινού

En Marcha, όργανο του Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ισημερινού (PCMLE), αρ.φυλ. 1507, 8-14 Οκτωβρίου 2010, σελ. 1

Μετά την κρίση της 30ης Σεπτεμβρίου ο Ισημερινός δεν είναι ο ίδιος. Τα γεγονότα αυτά αφήνουν μια βαθιά εντύπωση και αναπόφευκτα έχουν ένα αντίκτυπο στη μελλοντική πολιτική συμπεριφορά της κυβέρνησης, στο κίνημα του λαού του Ισημερινού, στη δεξιά αντιπολίτευση και στους κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς της χώρας.
Η πολιτική πόλωση είναι ένα από τα συνεπακόλουθα: από τη μια πλευρά οι πιο ενθουσιώδεις υποστηρικτές του Κορέα παρέμειναν προσκολλημένοι και συσπειρώνονται πιο στενά γύρω από τον ηγέτη τους, ενώ από την άλλη η αξιοπιστία του λόγου του Προέδρου αμφισβητείται από όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού. Ο λαός που εδώ και καιρό έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στην Κορέα σήμερα ενώθηκε με τα μέλη των αστυνομικών δυνάμεων μαζί με τις οικογένειές τους (δυσανασχετώντας έντονα με το βίαιο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν και κατεστάλησαν), αλλά και με δυνάμεις του στρατού που τους θίγει επίσης το βέτο του Νόμου Δημόσιας Υπηρεσίας.
Κάποια κρατικά όργανα φαίνεται ότι θίγονται και αυτά. Δεν είναι απλά, από την ενέργεια του Προέδρου: υπήρξε μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ της αστυνομίας και του στρατού. Αυτά τα όργανα, που καλούνται να διασφαλίσουν τη σταθερότητα του αστικού κράτους, αντιμετωπίζουν εσωτερικά προβλήματα, συγκρούσεις μεταξύ τους, δυσπιστία στο εσωτερικό του οργάνου, απογοήτευση, αποξένωση από το αρχηγείο του κράτους, στην τελευταία αυτή περίπτωση αποξένωση και από την Εθνική Αστυνομία. Η Συνέλευση, επίσης, για το περιεχόμενο της νομοθεσίας που θεσπίστηκε έχει πολύ μειωμένη δημοτικότητα και αποδοχή, κάτι που έχει οδηγήσει στην κοινωνική κινητοποίηση αυτών των ημερών. Η εκτελεστική εξουσία, με τον ίδιο τρόπο είναι χτυπημένη από όλα αυτά τα γεγονότα, διότι τα όλα παραπάνω την επηρεάζουν άμεσα και επιπλέον και η αυξανόμενη λαϊκή δυσπιστία.
Ωστόσο, ο Ραφαέλ Κορέα, κατάφερε ξεγλιστρήσει αυτή τη φορά, στη χειρότερη στιγμή της κυβέρνησής του μέχρι σήμερα, και με προοπτική τα πράγματα να γίνουν πιο περίπλοκα και αρνητικά. Προέβαλε το αυταρχικό του προφίλ στην επίλυση της κρίσης, αλλά αυτό δεν εγγυάται ότι η κοινωνική δυσαρέσκεια που εκδηλώνεται με ανοικτές διαμαρτυρίες θα σταματήσει. Η εξέγερση της αστυνομίας είναι μια έκφραση αυτού που συμβαίνει στο κοινωνικό ιστό του Ισημερινού για το πώς λύνουν τα προβλήματα των τομέων που αφορά η πολιτική που βαδίζει όλο και πιο κοντά στην νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις που κυβέρνησαν για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Αλλά με δύο επιπλέον συστατικά: ένα αχαλίνωτο αυταρχισμό και μια ισχυρή δόση λαϊκισμού.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πογκρόμ συλλήψεων στον Ισημερινό

Σε πογκρόμ κατά των αστυνομικών που διαδήλωναν για τις περικοπές στους μισθούς τους προχωράει η κυβέρνηση του Ραφέλ Κορέα στον Ισημερινό.

Σήμερα έγιναν 55 συλλήψεις ενώ εκκρεμούν εντάλματα σύλληψης για άλλους 253 αστυνομικούς οι οποίοι διώκονται με την κατηγορία της απείθειας για την στάση εργασίας που έκαναν στις 30 Σεπτεμβρίου.

Η En Marcha (όργανο του ΜΛ ΚΚ Ισημερινού) στο σημερινό της φύλλο (αρ.φυλ. 1507) χαρακτηρίζει τις κινητοποιήσεις “Ένα ορόσημο στην πολιτική του Ισημερινού”.  Σύντομα θα δημοσιεύσουμε ολόκληρο το άρθρο.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανταπόκριση από την Πανευρωπαϊκή διαδήλωση στις Βρυξέλλες

Ανταπόκριση από την Πανευρωπαϊκή διαδήλωση στις 29 Σεπτέμβρη από τις Βρυξέλλες. Μας την έστειλαν οι σύντροφοι από το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας (PCOF).

Περισσότεροι από 100000 άνθρωποι διαδήλωσαν στους δρόμους των Βρυξελλών για να βροντοφωνάξουν την άρνηση τους στα μέτρα λιτότητας και την άρνηση τους να πληρώσουν για την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος.

Οι διαδηλωτές ήρθαν από 24 χώρες της ΕΕ, ύστερα από το κάλεσμα 50 συνομοσπονδιών, που συμμετέχουν στην Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων.

Τα πιο πολυπληθή ήταν, όπως ήταν φυσικό, τα μπλοκ των συνδικάτων του Βελγίου, ενωμένα ενάντια στην πολιτική της λιτότητας που η κυβέρνηση σχεδιάζει σύμφωνα με τις εντολές της Κομισιόν. Η ενωμένη εργατική τάξη του Βελγίου είναι η απάντηση στην εθνικιστική προπαγάνδα που επιδιώκει τη διαίρεση της χώρας, που είναι ένα νέο σχέδιο για την οργάνωση της διάσπασης της ενότητας των εργατών που θα ωφελήσει τις τράπεζες και τους εργοδότες.

Οι μεγάλες διαδηλώσεις των συνδικαλιστών από τη Γαλλία, τη Γερμανία και της χώρες της ανατολικής Ευρώπης, εξέφρασαν στις αντίστοιχες γλώσσες την άρνησή τους να πληρώσουν την κρίση, να αντισταθούν στις αντι-μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού συστήματος, τη μείωση των μισθών, την έκρηξη της ανεργίας, την έκρηξη της επισφαλούς εργασίας που πλήττει κυρίως τους νέους εργαζόμενους.

Τα συνθήματα που απαιτούσαν να πληρώσουν οι πλούσιοι για την κρίση, να φορολογηθεί το κεφάλαιο, ήταν πολυάριθμα. Με τη συμμετοχή τους σε αυτή τη διαδήλωση οι εργαζόμενοι μετανάστες «χωρίς χαρτιά», δικό τους πανό, πήραν τη θέση τους στον αγώνα αυτό.

Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων έχουν προσαρμοστεί στην εκδήλωση αυτής της διεθνούς οργής, ασκώντας κριτική στα σχέδια λιτότητας που πλήττουν τους εργάτες και το λαό. Όμως, παρόλο που πολλοί διαδηλωτές επιτίθονταν στην ΕΕ, ως όργανο των τραπεζών και των εργοδοτών, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων ανέπτυσσαν μία προπαγάνδα για την «κοινωνική» Ευρώπη, η οποία είναι σε απόλυτη αντίθεση με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που επιβάλει μέρα με τη μέρα η ΕΕ στους λαούς.

Σύντροφοι από το Κόμμα μας, με αυτοκόλλητα που απεικόνιζαν ολοφάνερα τα κομμουνιστικά σύμβολα, μοίρασαν το φυλλάδιο των Μαρξιστικών-Λενινιστικών κομμάτων και οργανώσεων, μεταφρασμένο στα Αγγλικά και τα Γαλλικά. Το φυλλάδιο αυτό αντιμετωπίστηκε με ειλικρινές ενδιαφέρον, κυρίως από τους εργάτες των ανατολικο-ευρωπαϊκών χωρών και τους διαδηλωτές από τη Γαλλία και το Βέλγιο.

Η επιτυχία αυτής της διαδήλωσης είναι μία απόδειξη της θέλησης των εργαζομένων να αγωνιστούν ενάντια στην πολιτική των αφεντικών, των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που εκφράστηκε με την απόρριψη των πολιτικών λιτότητας. Αυτή η διαδήλωση ήταν, επίσης, μία έκφραση της διεθνούς αλληλεγγύης, της φιλοδοξίας να ενισχυθούν δεσμοί του αγώνα και της αλληλεγγύης, για να παλέψουμε όλοι μαζί ενάντια στην πολιτική της διάσπασης των εργαζομένων, η οποία οργανώνεται διεθνώς.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΔΕΔΥ: Απεργία 7 Οκτώβρη

Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ THN ΠΕΜΠΤΗ 7 ΟΚΤΩΒΡΗ 2010

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,
Τον τελευταίο χρόνο οι εργαζόμενοι της χώρας μας βιώνουμε την πιο βάρβαρη επίθεση σε βάρος του εισοδήματος, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, των εργασιακών σχέσεων, των συλλογικών και κοινωνικών δικαιωμάτων μας.
Η Κυβέρνηση σε συνεργασία με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. με πρόσχημα τα δημοσιονομικά προβλήματα για τα οποία δεν έχουν καμιά ευθύνη οι εργαζόμενοι και με οδηγό το βάρβαρο μνημόνιο καταργεί ιστορικές κατακτήσεις των εργαζομένων της κοινωνίας.
Την ίδια στιγμή ικανοποιεί τα αιτήματα των εργοδοτών και των τραπεζιτών, αυτών δηλαδή που αύξησαν τα υπερκέρδη τους και ευθύνονται για την κρίση, δίνει νέα προνόμια στις τράπεζες και τις επιχειρήσεις.
Οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν, η ανεργία αυξάνεται, το εισόδημά μας περιορίζεται, νέα φορολογικά βάρη φορτώνονται στις πλάτες μας, τα δημόσια αγαθά υποβαθμίζονται και εμπορευματοποιούνται, τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα καταργούνται, η οικονομία οδηγείται σε ύφεση και όλο και περισσότεροι οδηγούμαστε στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Το επικαιροποιημένο μνημόνιο περιλαμβάνει νέα επώδυνα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και της κοινωνίας: Παραπέρα μείωση εισοδημάτων, νέα φορολογικά βάρη, ξεπούλημα Δημοσίων Επιχειρήσεων και Υπηρεσιών, συγχωνεύσεις Yπηρεσιών και καταργήσεις θέσεων, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων, υποβάθμιση κοινωνικών δικαιωμάτων, εμπορευματοποίηση της παιδείας και της υγείας.
Στα πλαίσια αυτά είναι φανερό ότι και οι «θεσμικές αλλαγές» για τις οποίες έχει δεσμευτεί η Κυβέρνηση, μέσα από το βάρβαρο μνημόνιο, θα χρησιμοποιηθούν για τη νέα περικοπή δικαιωμάτων.
Το «μισθολόγιο» θα προωθηθεί, όχι για να αναβαθμίσει μισθούς και συντάξεις και να αποκαταστήσει τις αδικίες μεταξύ διαφόρων κλάδων του Δημοσίου, αλλά για την περαιτέρω αφαίρεση του εισοδήματος όλων των υπαλλήλων, τη νέα μείωση των συντάξεων.
Η κατά 2,5 δις ευρώ περικοπή των πόρων για τους μισθούς και τις συντάξεις, που προβλέπεται στο μνημόνιο, αποκαλύπτει πλήρως τους στόχους της Κυβέρνησης και κανένας δεν μπορεί να τρέφει αυταπάτες για το περιεχόμενο του «νέου μισθολογίου».
Ταυτόχρονα η Κυβέρνηση αρνείται να επιχορηγήσει το Τ.Π.Δ.Υ. αλλά και τα άλλα Ταμεία, που εξαιτίας της καταλήστευσης  των αποθεματικών τους από το κράτος, του παγώματος των προσλήψεων και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο.
Αντίθετα, με το νέο αντιασφαλιστικό νόμο, την άρνηση του κράτους για την επιχορήγηση των επικουρικών ταμείων, καθώς και με τις «αναλογιστικές μελέτες», τα οδηγεί στη διάλυση και την κατάργηση.
Οι εργασιακές σχέσεις στο Δημόσιο βρίσκονται στο στόχαστρο. Απολύονται δεκάδες χιλιάδες έκτακτοι εργαζόμενοι που καλύπτουν πάγιες ανάγκες, συγχωνεύονται και καταργούνται υπηρεσίες και οργανικές θέσεις, απειλείται ακόμη και η μονιμότητα.
Η ομολογία των κυβερνητικών παραγόντων για τις κομματικοπελατειακές παρεμβάσεις στο Δημόσιο δεν γίνεται για να αλλάξουν πολιτική αλλά για να δικαιολογήσουν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που θέλουν να προωθήσουν.
Τη νέα επίθεση στα εισοδήματα, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και μέσα από τον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ κλπ.
Όλα αυτά βέβαια για ευνόητους λόγους τα παραπέμπουν για μετά τις εκλογές.
Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,
Κάθε μέρα που περνάει, γίνεται αντιληπτό ότι αυτή η πολιτική της Κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της Ε.Ε., που οδηγεί τους εργαζόμενους και την κοινωνία στη φτώχεια και την εξαθλίωση, είναι αδιέξοδη και για την οικονομία.
Αυτό διαπιστώνεται ακόμη και από τους ίδιους τους ανθρώπους του ΔΝΤ που δηλώνουν ότι το μνημόνιο ήταν λάθος.
Οι εργαζόμενοι με τον αγώνα μας μπορούμε να σταματήσουμε αυτή την πολιτική, τη νέα κοινωνική βαρβαρότητα.
Να δώσουμε την πρέπουσα απάντηση σ’ όσους, «εκτός και εντός τειχών», μιλούν για μονόδρομους  και θέλουν να υπονομεύσουν τον αγώνα μας για να γίνει η Ελλάδα «ΜΠΑΝΑΝΙΑ».
Συνεχίζουμε τον αγώνα
* Να ακυρώσουμε το βάρβαρο μνημόνιο
* Να καταργήσουμε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που μειώνουν τα εισοδήματά μας, τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, τις εργασιακές μας σχέσεις, τα δημόσια κοινωνικά αγαθά
Διεκδικούμε
* Την επαναφορά και διεύρυνση των μισθολογικών, ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων μας

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 7 ΟΚΤΩΒΡΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Πολλοί ομογενείς άστεγοι στην Αυστραλία

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ''ΕΛΛΗΝΕΣ'' ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Μας το έστειλε σύντροφος και το αναδημοσιεύουμε.

 

Μπορεί η αυστραλιανή οικονομία να βρίσκεται σε ανοδική πορεία και να ξεπέρασε ανώδυνα την παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά δεκάδες χιλιάδες Αυστραλοί είναι άστεγοι. Και ανάμεσά τους και αρκετοί ομογενείς, δεύτερης και τρίτης γενιάς.

Αυτό ισχυρίζεται η ομογενής Άντζελα Κυριακόπουλος, αξιωματούχος του Συμβουλίου Αστέγων (The Council for Homeles Persons).

"Έπαθα σοκ όταν διαπίστωσα πως ανάμεσα στις 23.000 των άστεγων της Βικτώριας ήταν και πολλοί Έλληνες. Πολλοί Έλληνες, κυρίως δεύτερης και τρίτης γενιάς", είπε η κα Κυριακόπουλος.

Η ίδια παρατήρησε πως πολλοί έχουν ψυχολογικά και ψυχοδιανοητικά προβλήματα, και άλλοι κάνουν χρήση ναρκωτικών και κατάχρηση αλκοόλ.

"Δυστυχώς", συνέχισε η κα Κυριακόπουλος, "η ευρύτερη ομογένεια δεν γνωρίζει πως και η ελληνική κοινότητα έχει πρόβλημα άστεγων. Εκτός και αν δε το συζητά καν γιατί το θεωρεί ταμπού". "Πρόκειται για άτομα που βρέθηκαν ανάμεσα σε δυο συγκρουόμενους πολιτισμούς".

Η κα Κυριακόπουλος προωθεί την καμπάνια "It Takes a Home", που στόχο έχει, εν όψει των επικείμενων πολιτειακών εκλογών, να πείσει όλους τους υποψήφιους να δεσμευτούν ότι θα αγωνιστούν για τη μείωση των άστεγων. Παράλληλα, η καμπάνια επιδιώκει και την αφύπνιση της κοινής γνώμης.
( Από CRETALIVE gr, 29/09/2010)

Διαβάστε Περισσότερα »

Στο δημοψήφισμα που έγινε στην Τουρκία στις 12 Σεπτέμβρη δε κέρδισε ο λαός αλλά ο ιμπεριαλισμός και οι συνεργάτες του

No:                05 Οκτωβρίου 2010

ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΙΣ 12 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΕ Ο ΛΑΟΣ ΑΛΛΑ Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ

Στις 12 Σεπτέμβρη 2010 το ΑΚΡ με την υποστήριξη των ιμπεριαλιστών και κάνοντας χρήση όλων των μέσων εξουσίας, αλλά και ξοδεύοντας υπέρογκα ποσά, με ψέματα και εξαπατήσεις «κέρδισε» την εκστρατεία που ονόμασε «δημοψήφισμα αλλαγής του Συντάγματος της 12^ης Σεπτεμβρίου». Η Τουρκία, στις 13 Σεπτέμβρη, όσον αφορά το ζήτημα της δημοκρατίας δεν προχώρησε ούτε ένα εκατοστό μπροστά από την 12^η Σεπτέμβρη.

Με τα ψέματα, τις εξαπατήσεις, δημιούργησαν μια ιδανική εικόνα λες και την 13^η Σεπτέμβρη θα επρόκειτο για μια άλλη Τουρκία. Σε αυτή την ιδανική εικόνα δεν υπήρχαν οι πεινασμένοι, οι άνεργοι. Έλειπαν οι συμβασιούχοι ημιαπασχολούμενοι και οι αυξήσεις ελεημοσύνης που πρότειναν στους υπαλλήλους. Δεν απεικονιζόταν η συνεχιζόμενη απομόνωση στις φυλακές. Δεν γινόταν καμία αναφορά για μια χώρα που δολοφονεί τους ασθενείς φυλακισμένους, που έχει γεμίσει τις φυλακές με φυλακισμένους, που αντί να πάει το λαό στα νοσοκομείο τον οδηγεί στις φυλακές, που μεταφέρει τα βασανιστήρια στους δρόμους και στις πλατείες, που δεν υπάρχει ελευθερία σκέψης και έκφρασης, δεν γινόταν καμία αναφορά για μια χώρα που κυβερνάται φασιστικά.

Ενώ ισχυριζόντουσαν ότι η 13^η Σεπτέμβρη θα είναι μια σωτήρια μέρα, τις ώρες που προσπαθούσαν να παρουσιάσουν την ιδανική εικόνα, η αστυνομία του ΑΚΡ εισέβαλε στην περιοχή Οκμεϊντανί, έριξε βόμβες αερίου σε γυναίκες και παιδιά, έπνιξε τα σπίτια με δακρυγόνα

Στο δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε στις 12 Σεπτέμβρη το 26% του λαού σαμποτάρισε τις εκλογές και δεν προσήλθε στις κάλπες. Από τους ψηφίσαντες υπερψηφίσθηκε η αλλαγή του Συντάγματος με 58% υπέρ και 42% κατά. Όσοι ισχυρίζονταν ότι στις 13 Σεπτέμβρη τα πάντα θα αλλάξουν, και πίστευαν σ’ αυτά τα ψέματα, ταρακουνήθηκαν από μια βομβιστική επίθεση που έγινε σε ένα μίνιμπους στο Κουρδιστάν. Ζήσανε μια νέα δολοφονική επίθεση των κόντρας στην οποία 9 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.

Το ΑΚΡ, που στις 12 Σεπτέμβρη για να εκφοβίσει το λαό, σε πάρα πολλές περιοχές, κατέλαβε τους δρόμους και τον χώρο γύρω από τα εκλογικά τμήματα, ξαφνικά κηρύχθηκε «δημοκρατικό». Αυτοί που ελπίζουν σε δημοκρατία από μια εξουσία εχθρική προς το λαό, για άλλη μία φορά θα διαπιστώσουν ότι εξαπατώνται. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΚΑΙ ΧΑΡΗΚΑΝ ΕΙΝΑΙ

Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ,

ΚΑΙ Η ΕΝΩΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ

Στις 13 Σεπτέμβρη, όταν και οριστικοποιήθηκαν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, αυτοί που «χαμογελούσαν και χαιρόντουσαν» ήταν πάλι οι συνεργάτες τους, τα μονοπώλια. Το παιχνίδι του εκδημοκρατισμού «έπιασε». Το ΑΚΡ έδωσε τα διαπιστευτήριά του στους ιμπεριαλιστές και τους συνεργάτες του «ότι θα συνεχίσει την σταθερότητα».

Τα μονοπώλια θα συνέχιζαν «να χαίρονται και να χαμογελούν».

Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος επανένωσαν για άλλη μια φορά σε ένα κοινό στόχο τα συνεργαζόμενα μονοπώλια, «ισλαμικό κεφάλαιο», «πράσινο κεφάλαιο», «κεφάλαιο της Ανατολίας», «κεφάλαιο της Κωνσταντινούπολης». Επίσης η Τουρκική Ένωση Βιομηχάνων και Επιχειρηματιών σκεφτόταν τα ίδια πράγματα με την Ένωση Ανεξάρτητων Βιομηχάνων και Επιχειρηματιών.

ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Οι ιμπεριαλιστές επιθυμούν «σταθερότητα» στην Τουρκία. Δεν προτιμούν συνθήκες κυβερνητικών κρίσεων, επιθυμούν μια «δυνατή εξουσία» που θα απορροφά τις εσωτερικές τριβές της ολιγαρχίας, προτιμούν μια εξουσία που θα «έχει συνέχεια» για να ανταποκριθεί στις επιθυμίες των ιμπεριαλιστών.

Εκείνοι θεωρούν «σταθερότητα» μια συνεργαζόμενη εξουσία που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών στη Μέση Ανατολή, που θα αποδυναμώνει τα λαϊκά κινήματα. Αυτοί είναι οι λόγοι της προτίμησής τους στο ΑΚΡ.

Προσέξτε τις δηλώσεις των ΗΠΑ, της Ε.Ε., των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων, του Ισραήλ, σε όλες θα παρατηρήσετε το εξής κοινό σημείο: στη βάση της ευτυχίας τους κρύβεται η ληστεία και λεηλασία των ιμπεριαλιστών κατά την 8ετή εξουσία του ΑΚΡ.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΚΑΣΕΙ ΤΟΝ ΕΒΡΕΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΒΡΕΝ

Το ΑΚΡ, στην εκστρατεία για το δημοψήφισμα της 12^ης Σεπτέμβρη, προπαγάνδιζε ότι θα καταδικάσει τα πραξικοπήματα. Λες και το δημοψήφισμα έγινε για να δικαστούν οι χουντικοί. Στην πραγματικότητα, το δημοψήφισμα έγινε για να αλλάξουν κάποια άρθρα του Συντάγματος στην κατεύθυνση αντιμετώπισης των ιμπεριαλιστικών αλλαγών, χωρίς να θιγεί καθόλου η ουσία του Συντάγματος της 12^ης Σεπτεμβρίου.

Ανάμεσα στον Ερντογάν με πολιτική ένδυση και στον ένστολο αρχηγό της χούντας Εβρέν, δεν υπάρχει καμία διαφορά.

Προσέξτε τον Ερντογάν, θα παρατηρήσετε ότι απέναντί σας βρίσκεται ένας τυπικός Εβρέν. Προσέξτε το σουλούπι του, προσέξτε πώς κοιτάζει το λαό, προσέξτε τις πολιτικές παρεμβάσεις του, είναι ένας τυπικός Κενάν Εβρέν.

Αυτός καταλαβαίνει καλύτερα απ’ όλους την στολή των αστυφυλάκων και την εικόνα τους.

Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Ερντογάν είναι ο συνεχιστής της νοοτροπίας «να μην τους κρεμάσουμε και να τους ταΐζουμε;». Παρατηρήστε τις φυλακές αυτής της νοοτροπίας. Αυτό θα το διαπιστώσετε ξεκάθαρα. Είναι η ίδια νοοτροπία του Ερντογάν και του Εβρέν που θεωρούν «αγνωμοσύνη» ακόμη και την πιο μικρή κριτική στάση του λαού σε κάποιο ζήτημα, το οποιοδήποτε αίτημά του.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΚΡ ΕΚΑΨΕ ΤΟ ΤΖΑΜΙ ΚΑΙ ΕΒΑΛΕ ΒΟΜΒΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΤΑΤΟΥΡΚ

Ο πρώην Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων ομολόγησε: «κάψαμε τζαμί στην Κύπρο», ο ίδιος επίσης δήλωσε σχετικά με τους διωγμούς και τις δολοφονίες των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης στα γεγονότα της 6-7 Σεπτέμβρη, ότι «ήταν έργο του τμήματος ειδικού πολέμου και ήταν μια επιχείρηση άκρως αποτελεσματική». Εναντίον του δεν ασκήθηκε καμία δίωξη γι’ αυτές τις ομολογίες του. Ένας πρώην Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων που με το κάψιμο του τζαμιού και τη ρίψη βόμβας στο σπίτι του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη οργάνωσε τα λιντσαρίσματα υποκινώντας το λαό, δεν το έκανε από μόνος του. Αυτή ήταν μια κρατική πολιτική που και σήμερα συνεχίζεται. Συνεχίζεται με την υποκίνηση των επιθέσεων των συμμοριών λιντσαρίσματος κατά των TAYADλήδων που πραγματοποιούσαν πορεία προς την Άγκυρα, καθώς επίσης με την τοποθέτηση βόμβας σε μίνιμπους στο Κουρδιστάν.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΚΡ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Η εργαζόμενη στον τομέα καθαριότητας ενός νοσοκομείου της Κωνσταντινούπολης, η Τουρκάν Αλμπαϊράκ, επειδή δεν δέχθηκε να υπογράψει την καινούργια δουλική συλλογική σύμβαση εργασίας που της πρότειναν απολύθηκε από την εργασία της και εδώ και πάνω από δύο μήνες για να διεκδικήσει τα δικαιώματά της ζει σε αντίσκηνο που έστησε στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου και διαμαρτύρεται για την αδικία σε βάρος της. Σε αυτή τη διαμαρτυρία το κράτος απαντά με μεγαλύτερη καταπίεση και επιθέσεις. Η αστυνομία και οι αστυφύλακες συνεχών εκτοξεύουν απειλές και μερικές φορές της ασκούν σωματική βία και ξηλώνουν το αντίσκηνο. Μολαταύτα η Τουρκάν Αλμπαϊράκ συνεχίζει να αντιστέκεται.

Το κράτος που ιδιωτικοποίησε το TEKEL και απέλυσε τους εργαζόμενους, συνεχίζει την καταπίεσή του μέσω των προέδρων των συνεργαζόμενων με αυτό συνδικάτων. Οι εργάτες που απολύθηκαν από το TEKEL, για αρκετές μέρες πραγματοποίησαν απεργία πείνας στην Άγκυρα διεκδικώντας τα δικαιώματά τους. Η εξουσία του ΑΚΡ που δεν μπόρεσε να δώσει τέλος με επιθέσεις σε αυτή την απεργία, εξαγόρασε τον πρόεδρο και τη διοίκηση του Συνδικάτου Εργαζομένων στους τομείς Τροφίμων, Ποτών και Καπνού (TEK GIDA İŞ) και έδωσε τέλος σε αυτή την αντίσταση εξαπατώντας τους εργαζόμενους. Αυτός ο πρόεδρος, που πρόσφατα επισκέφθηκε και την Ελλάδα, όταν οι επαναστάτες μπροστά στο κτίριο που στεγάζεται το συνδικάτο τον ρωτούσαν γιατί απολύθηκαν οι εργαζόμενοι, τους κατέδωσε στην αστυνομία η οποία τους επιτέθηκε.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΚΡ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

Στις 3 Σεπτέμβρη επισκέφθηκε την Τουρκία ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ. Ο ιμπεριαλιστής δολοφόνος ψευδόμενος ότι είναι περαστικός, λέγοντας «βεβαίως και χρησιμοποιούμε τις υποδομές της Τουρκίας κατά την αποχώρησή μας από το Ιράκ», επιβεβαίωσε για άλλη μία φορά ότι η εξουσία του ΑΚΡ είναι πιστός υπηρέτης των ΗΠΑ.

Δεν χρειάζονται οι δηλώσεις του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ για να διαπιστώσουμε ότι η εξουσία του ΑΚΡ είναι υπηρέτης τους, γιατί ακόμη και οι αριθμοί δείχνουν το βαθμό συνεργασίας του ΑΚΡ. Πριν αναλάβει την εξουσία το ΑΚΡ στην Τουρκία δραστηριοποιούνταν 8.192 ιμπεριαλιστικές εταιρείες. Στα 8 χρόνια εξουσίας του ΑΚΡ ο αριθμός αυτός ανήλθε σε 25.055.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΚΡ ΛΕΕΙ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟΥ

Η εξουσία του ΑΚΡ, ψευδόμενη ασύστολα για να αποκρύψει όλες αυτές τις δολοφονίες, τα λιντζαρίσματα, τις προβοκάτσιες και τη συνεργασία της με τον ιμπεριαλισμό, δεν αφήνει ποτέ από το στόμα της τη λέξη του εκδημοκρατισμού. Το ΑΚΡ κλείνοντας πρόσφατα τις φυλακές του Ουλούτζανλαρ, Μπαϊράμπασα και Ντιάρμπακιρ στις οποίες υπήρξαν πολλές δολοφονίες, νομίζει ότι θα ξεχαστούν οι δολοφονίες που διαπράχθηκαν.

Το ΑΚΡ στοχεύοντας στη διάλυση του δίκαιου αγώνα του κουρδικού λαού, συνεχώς προσφεύγει σε κωλυσιεργίες και δολοφονίες, και ενώ από τη μια μεριά λέει ότι δεν κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τους τρομοκράτες, από την άλλη συναντιέται με τους αρμόδιους του DTP και του PKK συνεχίζοντας τις επιθέσεις καταστολής.

Τα δικαιώματα του κουρδικού λαού και των μειονοτήτων θα δοθούν μόνο από μία επαναστατική λαϊκή εξουσία.

Οι ιμπεριαλιστές θα εκδιωχθούν από τη χώρα μας μόνο από μία επαναστατική λαϊκή εξουσία.

Μια ανθρώπινη ζωή θα διασφαλιστεί μόνο από μία επαναστατική λαϊκή εξουσία.

Τα δικαιώματα για δωρεάν υγεία, παιδεία… δίνονται μόνο από μία επαναστατική λαϊκή εξουσία.

Μόνο μία επαναστατική λαϊκή εξουσία μπορεί να ζητήσει λογαριασμό από τους πραξικοπηματίες και τους υπεύθυνους των δολοφονιών.

ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ, ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Διαβάστε Περισσότερα »