Το γράμμα (20.8.1958) των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης μας παραχώρησε απ' το Αρχείο του ο σ. Δημήτρης Τσαόπουλος
ΕΞΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΤΑΣΚΕΝΤΗΣ
απευθύνονται προς τις ΚΕ των
ΚΚΣΕ, Κίνας, Ιταλίας, Γαλλίας, Βουλγαρίας, Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Ρουμανίας, Βιετνάμ, Κούβας, Κορέας, Αλβανίας
Σύντροφοι!
Εμείς οι έξι χιλιάδες Κομμουνιστές Έλληνες που ζούμε σαν πολιτικοί πρόσφυγες στην πόλη Τασκένδη της Σοβιετικής Ένωσης, θεωρούμε κομματικό καθήκον και χρέος μας να καταγγείλουμε σε Σας τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ που είναι οπορτουνιστική, ρεβιζιονιστική και πραξικοπηματικά κατάφερε να αναρριχηθεί στην ΚΕ του Κόμματος μας πράγμα που είχε ολέθρια συνέπεια ώστε αυτό να διασπαστεί και να πέσει σε βαθιά κρίση, να βρεθεί στο χάος.
Η σημερινή ΚΕ του ΚΚΕ δεν είναι η καθοδήγηση των επαναστατικών αγώνων του λαού μας. Και αυτό γιατί: 1) η ηγεσία αυτή είναι προϊόν της πολιτικής προβοκάτσιας που οργάνωσαν οι ρεβιζιονιστές οπορτουνιστές σε βάρος του ΚΚΕ στις 9.9.1955 σε μια απ' τις βασικότερες οργανώσεις του ΚΚΕ, στην Κομματική Οργάνωση Τασκένδης (ΚΟΤ) και στη συνέχεια προϊόν της πραξικοπηματικής σύγκλησης και απόφασης της 6ης οπορτουνιστικής Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ 1956. 2) η πολιτική της ηγεσίας αυτής είναι η αναθεώρηση της σωστής επαναστατικής γραμμής που είχε το ΚΚΕ πριν την 6η Ολομέλεια 1956, είναι η αναθεώρηση της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας. 3) με την οπορτουνιστική γραμμή που εφάρμοσε και προσπαθεί να εφαρμόσει στο κίνημά μας ξεφεύγοντας από τις μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές. 4) με την οπορτουνιστική πολιτική που ευνουχίζει την πάλη του λαού μας επιδιώκοντας να υποτάξει το κίνημά μας στα συμφέροντα της αστικής τάξης της Ελλάδας.
Θεωρούμε πως η ύπαρξη μιας τέτοιας ηγεσίας στο ΚΚΕ σήμερα αποτελεί την πιο χαρακτηριστική αντινομία προς το πνεύμα της διακήρυξης των αντιπροσώπων των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων στις 9.11.1957στη Μόσχα η οποία επισήμανε το ρεβιζιονισμό, το δεξιό οπορτουνισμό σαν το πιο κεντρικό κίνδυνο στο διεθνές εργατικό κίνημα στις σύγχρονες συνθήκες και το γεγονός αυτό στέκεται σοβαρό εμπόδιο στην εφαρμογή της αυτής της διακήρυξης στα πλαίσια του ΚΚΕ. Εμείς που αποτελούμε την συντριπτική πλειοψηφία των κομμουνιστών της ΚΟΤ απ' την πρώτη στιγμή όπως ήταν φυσικό δεν αναγνωρίσαμε και σταθήκαμε ενάντια στα οπορτουνιστικά κηρύγματα αυτής της «ηγεσίας» που ο βασικός πυρήνας των μελών της αποτελείται από υπόλογους απέναντι στο λαό και καταδικασμένους ομόφωνα από ολόκληρο το ΚΚΕ παλαιότερα για μια σειρά αντικομματικές, οπορτουνιστικές, εγκληματικές και προδοτικές ακόμα πράξεις τους απέναντι στο λαό μας 1941-1949 - ένα υπέροχο κίνημα του κόμματος και του λαού μας, το υπόταξε και το παρέδωσε ολοκληρωτικά στην αγλλική κατοχή. Για την έκφραση αυτής της γνώμης οι ρεβιζιονιστές μας διέγραψαν σε μια στιγμή ύστερα από διαταγή από την 6η Ολομέλεια του 1956. Εμείς φυσικά δεν σταματήσαμε και δεν θα σταματήσουμε να παλεύουμε για τέτοια δίκαιη υπόθεση. Είμαστε όμως πεπεισμένοι πως χωρίς την δική μας βοήθεια δεν είναι δυνατό να βγει το κόμμα μας από αυτήν την βαθειά κρίση.
Γι’αυτό απευθυνόμαστε σε Σας άλλη μια φορά πάνω στη βάση του προλεταριακού διεθνισμού. Θεωρούμε χρέος μας να υποβάλλουμε κομματική παράκληση ώστε να βοηθήσετε να δημιουργηθούν συνθήκες τέτοιες έτσι που το κόμμα μας να επανέλθει στο σωστό δρόμο. Πιο κάτω υποβάλαμε σε σας αναλυτική έκθεση που δίνει τη σωστή πολιτική γραμμή και δράση του κόμματος μας όπως αυτή εκφράζεται στα ντοκουμέντα του στην περίοδο απ’ το 1945 μέχρι το 1953. Την ουσία και το περιεχόμενο της ρεβιζιονιστικής οπορτουνιστικής πολιτικής γραμμής της «ηγεσίας» του ΚΚΕ σήμερα καθώς και τη γνώμη που έχουμε εμείς για τα μέτρα που πρέπει να παρθούν και θα μπορούσαν να επιδράσουν καθοριστικά το σταμάτημα της αιμορροής στο κόμμα μας και να το επαναφέρουν στο σωστό δρόμο κάνοντας το ικανό να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή.
Η σωστή πολιτική γραμμή και δράση του ΚΚΕ εκφράζεται στα κομματικά ντοκουμέντα απ΄τη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1945 μέχρι τη 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1955, στη θέση που παίρνουν σήμερα οι Έλληνες κομμουνιστές πρόσφυγες που ζουν στη Τασκένδη ενάντια στην αναθεωρητική οπορτουνιστική «ηγεσία» του ΚΚΕ, καθώς και απέναντι στις πραξικοπηματικές αποφάσεις της 6ης, 7ης και 8ης λεγομένων Ολομελειών. Η γενική πολιτική γραμμή του ΚΚΕ καθορίστηκε απ’ την 12η Ολομέλεια και το 7ο Συνέδριο.
Η ένοπλη βίαιη εξωελληνική επέμβαση το Δεκέμβρη του 1944 που ανέκοψε απότομα την ομαλή εσωτερική δημοκρατική εξέλιξη και κάθισε στην εξουσία την νεοελληνική αντίδραση, τους δοσίλογους και εκμεταλλευτές του λαού μας, έμπασε την Ελλάδα σε μια βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση. Το νεοελληνικό πρόβλημα όπως καθορίστηκε από την απόφαση της 6ης Ολομέλειας του 1934 έμεινε άλυτο. Η λύση του προέβαλε κάθε μέρα και πιο επιτακτικά σε πρωταρχική ζωντανή ανάγκη. Η 12η Ολομέλεια καθώς και το 7ο Συνέδριο αποκατάστησε θεωρητικά πολιτικά την πορεία του κόμματος και του κινήματος πάνω στο σωστό μαρξιστικό-λενινιστικό δρόμο από τον οποίο είχε εκτραπεί πολιτικά και οργανωτικά στην πρώτη κατοχή.
Το κόμμα μας με βάση τις διαπιστώσεις του 7ου Συνεδρίου κατεύθυνε το λαό μας σε μια πάλη προς τα αριστερά δηλαδή προς μια εσωτερική δημοκρατική εξέλιξη με τις μαζικές λαϊκές εκδηλώσεις. Παράλληλα το κόμμα παίρνοντας υπόψη την αχαλίνωτη βία της ντόπιας αντίδρασης και τη ξετσίπωτη επέμβαση των άγγλων προσανατόλιζε το λαό σε μια αποφασιστικότερη πάλη και προειδοποιούσε ότι στη βία των ντόπιων και ξένων θα απαντήσει με βία. Αυτήν την έννοια είχαν οι θέσεις του κόμματος «έξω οι άγγλοι από την Ελλάδα», το χέρι που θα σηκώνεται να χτυπήσει θα πέσει κάτω ξερό, «θα απαντήσει και πάλι το εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα».
Όταν πια και για το καθυστερημένο Έλληνα έγινε ολοφάνερο ότι οι ξένοι ιμπεριαλιστές και μοναρχοφασίστες λακέδες τους απέκλειαν κάθε δρόμο για δημοκρατική συνεννόηση πάνω στο εσωτερικό μας πρόβλημα, το κόμμα μας μετατόπισε το κέντρο της πάλης του στο στρατιωτικό πολεμικό τομέα, στη μ’όλα τα μέσα ενίσχυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Κινητοποίησε όλες τις κομματικές δυνάμεις για τη δουλειά αυτή και καταδίκασε αποφασιστικά όλες τις οπορτουνιστικές ταλαντεύσεις και τους δισταγμούς που υπήρχαν μέσα στις γραμμές μας σχετικά με την ολοκληρωτική προσήλωση στην ένοπλη πάλη σαν υποχρέωση χαρακτήρισε την συνθηκολόγηση μπροστά στον εχθρό ως ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους του κόμματος.
Η 2η Ολομέλεια που έγινε στις 12 Φλεβάρη του 1946 αποφάσισε τη συνέχιση της πολιτικής του Κόμματος για την λαϊκή ενότητα και συμφιλίωση, αποφάσισε να εξαντληθούν όλες οι δυνατότητες για μια ομαλή εσωτερική εξέλιξη. Μπροστά όμως στην τρομοκρατική αδιαλλαξία των άγγλων και του μοναρχοφασισμού κατέληξε ταυτόχρονα και σε συγκεκριμένες αποφάσεις για την επίσπευση, ολοκλήρωση της οργανωτικής, στρατιωτικής προετοιμασίας για το προοδευτικό δυνάμωμα της ένοπλης αντίστασης του λαού. Στο διάστημα των εργασιών της 2ης Ολομέλειας συνήλθε και ειδική σύσκεψη των στρατιωτικών στελεχών του ΚΚΕ που ασχολήθηκε πιο συγκεκριμένα με το ζήτημα αυτό. Η απόφαση αυτή ήταν αναμφισβήτητα σωστή.
Η διεθνής κατάσταση εξελισσόταν πολύ πιο ευνοϊκά για μας απ’ ότι το Δεκέμβρη του 1944. Το σοσιαλιστικό στρατόπεδο με επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση σταθερά οικοδομούσε το σοσιαλισμό και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια αναπτύσσοταν σταθερά το λαϊκοδημοκρατικό καθεστώς. Ο αγώνας του λαού μας είχε στα νώτα του τα καινούργια λαϊκοδημοκρατικά καθεστώτα και έβρισκε σταθερή ηθική αλληλεγγύη, κατανόηση και συμπαράσταση σ’ολόκληρη την προοδευτική ανθρωπότητα. Η συμπαράσταση και αλληλεγγύη αυτή βοήθησε να ματαιωθεί η επανάληψη της ένοπλης πολεμικής κατοχής, στην ένοπλη εσωτερική αντιπαράθεση. Μπορούσαμε συνεπώς να εξασφαλίσουμε τα νώτα μας και να στηριχθούμε στις Λαϊκές δημοκρατίες. Και στις συνθήκες του 1946 η εξασφάλιση των νώτων σήμαινε πρώτα απ’όλα και κυρίως Γιουγκοσλαβία ευνοϊκά για μας διατεθειμένη. Είχαμε όμως ένα παράγοντα που έπρεπε να τον υπολογίσουμε. Την εγγλέζικη κατοχή. Αυτό μας επέβαλε να μην αρχίσουμε γενική εξέγερση σε Αθήνα-Πειραιά-Θεσσαλονίκη γιατί αυτό αμέσως θα προκαλούσε την ένοπλη επέμβαση των άγγλων, μα να προχωρήσουμε προοδευτικά με επιδίωξη την απομόνωση αυτού του παράγοντα. Η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν άμεσα επαναστατική και η μοναδική σωστή απόφαση ήταν αυτή που κατέληξε η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Η καθοδήγηση του ΚΚΕ με βάση την απόφαση της 2ης Ολομέλειας και παίρνοντας υπόψη την παρουσία των αγγλικών στρατευμάτων κατοχής στην Ελλάδα αποφάσισε την προοδευτική έναρξη και ανάπτυξη του ένοπλου αγώνα.
Ο ΔΣΕ έκανε τριάμιση χρόνια ένα σκληρό και άνισο αγώνα με θυσίες και ολοκαυτώματα, μαζικό και ατομικό ηρωισμό αξεπέραστο. Ανάστησε και υπεράσπισε τις πιο δοξασμένες λαϊκές επαναστατικές παραδόσεις. Ατσάλωσε και σφυρηλάτησε χιλιάδες κομματικά στελέχη του ΚΚΕ. Ο ΔΣΕ κατάφερε βαριά χτυπήματα στον εχθρό, έφερε στο χείλος της καταστροφής το μοναρχοφασιστικό καθεστώς της αμερικανοκρατίας. Ο ΔΣΕ υποχώρησε τον Αύγουστο του 1949.
Η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ Οχτώβρης 1950
Η εκτίμηση που έδωσε η 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ Οχτώβρης 1950 σχετικά με την πολιτική γραμμή και δράση στα δέκα χρόνια αγώνων του, που εγκρίθηκε από ολόκληρο το κόμμα είναι η παρακάτω:
Η πολιτική γραμμή του ΚΚΕ και η οργανωτική του δουλειά στα χρόνια του πρώτου ένοπλου αγώνα 1941-1944 ήταν βασικά λαθεμένη. Βασική εδώ διαπίστωση είναι ότι στην περίοδο εκείνη είχαμε ολοκληρωτική υποταγή στους άγγλους ιμπεριαλιστές. Η βασική αυτή λαθεμένη πολιτική γραμμή και δράση της ηγεσίας του ΚΚΕ στην πρώτη κατοχή είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουμε χάρη στα δικά μας λάθη την επανάσταση, να χάσουμε την εξουσία. Την προδοσία της επανάστασης πραγματοποίησε συνειδητά ο Γ. Σιάντος. Η Συνδιάσκεψη εγκρίνει ως βασικά σωστή την πολιτική γραμμή και την οργανωτική πολιτική δουλειά της ΚΕ του ΚΚΕ και του ΠΓ στη 12η Ολομέλεια και του 7ου Συνεδρίου του ΚΚΕ ως την υποχώρησή μας απ’το Βίτσι-Γράμμο 1949.
Νικηθήκαμε και υποχωρήσαμε γιατί κυρίως δε μπορέσαμε έγκαιρα να λύσουμε δύο βασικά προβλήματα. Πρώτο το ζήτημα των εφεδρειών και δεύτερο το ζήτημα ανεφοδιασμού του Κεντρικού Γενικού Αρχηγείου Νοτίου Ελλάδος (ΚΓΑΝΕ), ότι δε μπορέσαμε εξαιτίας αυτής της καθυστέρησης μας σε αυτά τα δύο ζητήματα να αντεπεξέλθουμε αποτελεσματικά τόσο στον όγκο της αγγλοαμερικανικής βοήθειας που δινόταν στον μοναρχοφασισμό όσο και στην ανοιχτή προδοσία του Τίτο. Αυτοί οι δύο παράγοντες ανέτρεψαν τελικά στις συνθήκες του 1949 το γενικό συσχετισμό δυνάμεων σε βάρος μας και μας ανάγκασαν να σταματήσουμε τον ένοπλο αγώνα των κυρίων δυνάμεων του ΔΣΕ, μας υποχρέωσαν στην προσωρινή υποχώρησή μας.
Όταν λέμε ότι η ανοιχτή προδοσία του Τίτο ανέτρεψε το συσχετισμό δυνάμεων θα πρέπει να’χουμε υπόψη μας τούτο: Το 1948 και αρχές του 1949 ο μοναρχοφασισμός ύστερα από την ανατροπή του στις μάχες του Μάλι-Μάδι ανέτρεψε κι όλες τις στρατηγικές του επιδιώξεις. Στα 1948 περνούσε μια βαθιά κρίση ηθική που τον τράνταξε απ΄τα θεμέλια. Εξαιτίας αυτής της κρίσης οι αγγλοαμερικανοί το 1949 κάναν τις γνωστές προτάσεις προς τη Σοβιετική Ένωση που προέβλεπαν μια συμβιβαστική λύση για το ελληνικό ζήτημα. Οι προτάσεις αυτές ανατράπηκαν χάρη στην επέμβαση του Τίτο που έβλεπε ότι αν λύνοταν έτσι το ζήτημα θα’χανε τη βασική προϋπόθεση για την αξιοποίηση της προδοσίας. Αυτή η προδοσία του Τίτο άλλαξε, πλάτυνε την αγγλοαμερικανική προοπτική στα Βαλκάνια. Γιατί ενώ ήταν να πάνε σε συμβιβασμό βλέπουν το ανοικτό πέρασμα του Τίτο με το μέρος τους και φυσικά άλλαξαν τη θέση τους, γιατί βλέπαν ότι οι δυνατότητες και προοπτικές τους στα Βαλκάνια μεγαλώνουν και συνέπεια αυτού του πράγματος ήταν ότι ανέστησαν και εγκαταλείψαν τις προτάσεις που κάναν για μια συμβιβαστική λύση. Γίνεται φανερό ότι πως η ήττα του ΔΣΕ στο Βίτσι-Γράμμο οφείλεται σε εξωελληνικό παράγοντα, στην προδοσία του Τίτο. Γιατί; Γιατί εμείς ξεκινήσαμε αφού βασικά εξασφαλίσαμε από τη Γιουγκοσλαβία μια ανεπιφύλακτη υποστήριξη της γενικής προσπάθειας.
Αν ξέραμε αυτή την προδοσία, τότε εμείς δεν θα ξεκινούσαμε το 1946, έτσι όπως ξεκινήσαμε, γιατί δε θα είχαμε εξασφαλίσει μια βασική προϋπόθεση και η επανάσταση δεν πραξικοπηματισμός. Πρέπει να σταθμίζεις σωστά τους παράγοντες τοπικά και διεθνώς και όταν δεν τους έχεις αυτούς, δεν τους εξασφαλίσεις και πας να κάνεις την επανάσταση τότε αυτό είναι πραξικοπηματισμός και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχεις την υποστήριξη της εργατικής τάξης, της αγροτιάς κλπ κλπ. Εμείς είχαμε εξασφαλίσει αυτήν την υποστήριξη και είχαμε ακόμα μεγάλη επιρροή στους επαγγελματοβιοτέχνες, είχαμε πάρει την πλειοψηφία σε πανελλαδική κλίμακα, την πλειοψηφία σε συνδυασμούς, είχαμε πάρει την καθοδήγηση ακόμα στο ΣΕΓΑΣ ώστε από την άποψη του εσωτερικού συσχετισμού δυνάμεων μέσα στις συνθήκες μονόπλευρου εμφύλιου πολέμου και της εξόντωσης που ετοίμαζαν οι άγγλοι και μοναρχοφασίστες αναμφισβήτητα έπρεπε να προχωρήσουμε και είχαμε όλες τις δυνατότητες για επιτυχία. Έπρεπε όμως σαν αντιστάθμισμα στην αγγλική κατοχή να εξασφαλίσουμε ορισμένες διεθνείς προϋποθέσεις. Αυτές τις εξασφαλίσαμε με την Γιουγκοσλαβία και ξεκινήσαμε. Έτσι ξεκινήσαμε χωρίς να ξέρουμε τον παράγοντα Τίτο και την προδοσία Τίτο. ‘Οταν ο συσχετισμός αυτός των δυνάμεων αργότερα ανατράπηκε εμείς υποχωρήσαμε.
Αν είχαμε λύσει τα προβλήματα των εφεδρειών και του ανεφοδιασμού του ΚΓΑΝΕ η προδοσία του Τίτο δεν θα είχε για μας τέτοιες συνέπειες γιατί θα μπορούσαμε να την αντισταθμίσουμε. Αυτά όμως δεν τα είχαμε. Έτσι η προδοσία του Τίτο στις συνθήκες του 1949 απόκτησε αποφασιστική σημασία γιατί δεν μας άφηνε το χρόνο να λύσουμε τα προβλήματα αυτά και επέτρεψε στο μοναρχοφασισμό να πετύχει οριστικά το 1949 στρατιωτικό αποτέλεσμα. Ο λαός το λέει: μας πρόδωσε ο Τίτο. Ήρθε από τα πίσω και μας κάρφωσε.
Ένα εξίσου σοβαρό πρόβλημα που απασχόλησε την Γ’ Συνδιάσκεψη ήταν το ολοκληρωτικό ξεσκέπασμα της οπορτουνιστικής πλατφόρμας των Βαφειάδη, Παρτσαλίδη και Σία και η ολοκληρωτική τους συντριβή. Η Συνδιάσκεψη απέκρουσε και καταδίκασε την τροτσκιστική λικβινταριστική συνθηκολόγηση και φραξιονιστική πλατφόρμα Βαφειάδη «που δόθηκε με την απόφαση του ΠΓ του ΚΚΕ στις 15.11.1948 και την 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ μετά τον Γράμμο. Η ύποπτη συκοφαντική και χαφιέδικη επίθεση που εξαπέλυσε ο Βαφειάδης στην ηγεσία του ΚΚΕ τον ξεσκεπάζει σαν εχθρό του ΚΚΕ και του λαϊκού επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας». Ο Βαφειάδης σαμποτάρισε την πολιτική γραμμή σχετικά με την ανάπτυξη των δυνάμεων του ΔΣΕ.
Ο Παρτσαλίδης είναι μία από τις ξεχωριστές οππορτουνιστικές φιγούρες μέσα στο κόμμα μας. Στη Α΄ κατοχή βρίσκεται σα γραμματέας του ΚΚΕ και είναι από τους κύριους υπεύθυνους της υπογραφής της προδοτικής συμφωνίας της Βάρκιζας. Η συμφωνία της Βάρκιζας παρέδωσε τον ελληνικό λαό στους άγγλους ιμπεριαλιστές. Η εποποιία από την πλευρά του λαού στην Α’ κατοχή δεν δικαιώθηκε στη ζωή γιατί υποδουλώνεται σε καινούργιο κατακτητή. Ο Παρτσαλίδης δεν διδάχτηκε απ’ τα λάθη της Α’ κατοχής. Η ζωή σήμερα δείχνει πως δεν μπορούσε να διδαχθεί γιατί ήταν στην πραγματικότητα εχθρός του Κόμματος και του λαού.
Αμέσως κιόλας με τη σύμπτυξη του ΔΣΕ εμφανίζει την αναθεωρητική οπορτουνιστική πλατφόρμα και σχετικά με την σύμπτυξή μας το 1949 προτείνει οι δυνάμεις του ΔΣΕ να ελιχθούν προς Νότο στο εσωτερικό της Ελλάδας, Αυτή η άποψη είναι αντίθετη τη δοσμένη στιγμή γιατί ο συσχετισμός δυνάμεων μετά την προδοσία του Τίτο ήταν υπέρ του εχθρού. Με άλλα λόγια ο Παρτσαλίδης επιδίωκε την παράδοση άλλη μια φορά των επαναστατικών δυνάμεων της Ελλάδας. Ο Παρτσαλίδης εξισώνει την πορεία και τα αποτελέσματα της Α’ κατοχής επιδιώκοντας να μειώσει την επίδραση που είχε η αισχρή προδοσία του Τίτο στην έκβαση του αγώνα μας στη Β΄ κατοχή. Στρέφει τα πρώτα του πυρά ενάντια στην εκτίμηση που δίνει η 3η Συνδιάσκεψη για την πολιτική γραμμή και τα αίτια της ήττας μας στη Β’ κατοχή με κύρια επιδίωξη να διασπάσει την ενότητα του κόμματος και να κλονίσει το κύρος της ηγεσίας του.
Διαστρεβλώνει την πολιτική έννοια της διατύπωσης της εισήγησης του ΚΚΕ στη 12η Ολομέλεια σχετικά «με τους δύο πόλους και τους σπονδύλους». Ο Παρτσαλίδης ακόμα ξεχνά πως η θέση αυτή του 1945, ο πόλεμος ακόμα συνεχιζότανε, επιδίωκε να αποκαταστήσει την διαστρέβλωση που έγινε από την ηγεσία της Α’ κατοχής της πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ στις αποφάσεις της 6ης Ολομέλεια του 1934 σχετικά με τους άγγλους. Η ηγεσία της πρώτης κατοχής παρέδωσε την Ελλάδα στον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό. Η θέση όμως αυτή επιδιώκει να προετοιμάσει πολιτικά το λαό στους επερχόμενους αγώνες για την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Η θέση εξέφραζε τη πολιτική του ΕΑΜ στη δοσμένη περίοδο. Η διαστρέβλωση αυτή είναι εσκεμμένη και επιδιώκει να υπερασπίσει την οπορτουνιστική θέση του συνεταίρου του Βαφειάδη περί εξαγωγής της επανάστασης και να πασάρει τη θεωρία τη δική τους για άρνηση της δυνατότητας της επανάστασης στην Ελλάδα χωρίς ξένη στρατιωτική επέμβαση σα θεωρία δήθεν του σ. Ζαχαριάδη.
Ο Παρτσαλίδης τα χιλιοειπωμένα λάθη του κόμματος σχετικά με το Β. Ηπειρωτικό, την αποχή μας απ’τις εκλογές του 1946 κλπ κλπ λάθη που το ίδιο το κόμμα τα είπε και ορισμένα από αυτά τα διόρθωσε έγκαιρα τα κάνει σημαία για να πετύχει την αισχρή του επιδίωξη, να συκοφαντήσει την ηγεσία του Κόμματος για να σκοτώσει την εμπιστοσύνη των μελών του στην ηγεσία του Κόμματος.
Η 3η Συνδιάσκεψη, ολόκληρο το κόμμα καταδίκασε ομόφωνα την πλατφόρμα του Παρτσαλίδη. «Όλη η πλατφόρμα του Παρτσαλίδη, η στάση του στην 7η Ολομέλεια και μετά, η μη αντίδρασή του στην παρότρυνση του προδότη Καραγιώργη να συνεχίσει τον αντικομματικό αγώνα του, όλα δείχνουν ότι πήρε ένα κατήφορο που τον οδηγεί κατευθείαν στο στρατόπεδο του ταξικού εχθρού. Πίσω από κάθε φραξιονιστική διαδήλωση και την πιο παραμικρή...,κρύβεται σήμερα ο ταξικός εχθρός». Με αυτό το κριτήριο κρίνει η Συνδιάσκεψη τη αντικομματική φραξιονιστική επίθεση του Παρτσαλίδη.
Η πλατφόρμα του Παρτσαλίδη είναι αντικομματική, γιατί υποσκάπτει την ενότητα, τη μονολιθικότητα του ΚΚΕ.
Είναι φραξιονιστική γιατί συνενώνει ενάντια στο ΚΚΕ όλα τα διαλυτικά, ύποπτα και εχθρικά προς το ΚΚΕ στοιχεία.
Είναι συνθηκόλογη μπροστά στο ταξικό εχθρό.
Είναι δογματική-σεχταριστική γιατί αποκλείει για το ΚΚΕ την καρποφόρα δημιουργική, την κουκουέδικη αφομοίωση και εφαρμογή της μαρξιστικής-λενινιστικής γραμμής στις συγκεκριμένες νεοελληνικές συνθήκες.
Είναι ηττοπαθής γιατί δεν πιστεύει στις δυνάμεις της εργατικής τάξης και του λαού και αφαιρεί από το ΚΚΕ την επαναστατική προοπτική.
Είναι οπορτουνιστική γιατί θέλει να εκτροχιάσει το ΚΚΕ απ’το σωστό μαρξιστικό-λενινιστικό-σταλινικό δρόμο.
Είναι αντεπαναστατική γιατί επιδιώκει να αντιπαραθέσει το ΚΚΕ προς το ηγετικό κόμμα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, το Μπολσεβίκικο κόμμα και εκτρέπει το Κόμμα από το πνεύμα και το δρόμο του προλεταριακού διεθνισμού.
Σύμφωνα με την απόφαση της 3ης Συνδιάσκεψης ο Παρτσαλίδης γίνεται ο πόλος συγκέντρωσης και συσπείρωσης για όλα τα χαφιέδικα, προδοτικά, αντιηγετικά τροτσκιστικά, τιτοϊκά και αντικομματικά στοιχεία που κάτω από την άμεση οργάνωση και καθοδήγηση της Ασφάλειας, της κατασκοπείας της Ιντέλιτζενς Σέρβις και τιτικής κλίκας και των αρχειομαρξιστών έχουν σα γενικό και κοινό στόχο το ΚΚΕ και την ηγεσία του. Με την αντικομματική φραξιονιστική επίθεση τους στο ΚΚΕ, ο Παρτσαλίδης οργανώνει κιόλας αντικειμενικά πια διασπαστική φράξια μέσα και έξω από το Κόμμα, φράξια που έχει τη δίκη της γραμμή και εφαρμόζει στις δικές της γραμμές και πειθαρχία, φράξια που υπονομεύει και διασπά την ενότητα του Κόμματος. Με την φραξιονιστική αναθεωρητική πλατφόρμα του ο Παρτσαλίδης πάει να βγάλει το ΚΚΕ απ’το μαρξιστικό-λενινιστικό-σταλινικό δρόμο που μπήκε από το 1931 με την έκκληση της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, πάει να το ξαναρίξει στην σεχταριστική απομόνωση και διάλυση.
Οι κουκουέδες της Ελλάδας εξοπλισμένοι με τα διδάγματα της Γ΄ Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, με μπολσεβίκικους ρυθμούς και ρωμαίικο φιλότιμο ρίχτηκαν στη πάλη και επικεφαλής του λαού για την πραγματοποίηση της επαναστατικής πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ που αυτή εκφράζεται:
1. Τσάκισμα μέχρι το πάτο της οπορτουνιστικής κληρονομιάς Παρτσαλίδη, Βαφειάδη και Σία.
2. Δημιουργία μια παράνομης Κομματικής Οργάνωσης (ΚΟ) στέρεα θεμελιωμένης πάνω στις αρχές της μπολσεβίκικης συνωμοτικότητας και πειθαρχίας και της σιδερένιας επαναστατικής επαγρύπνησης.
3. Χρησιμοποίηση όλων των νόμιμων δυνατοτήτων για την εξασφάλιση της σύνδεσής μας με τις μάζες και το ξεσκέπασμα της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
4. Ανειρήνευτη πάλη ενάντια στην πολιτική του πολέμου και της πείνας, δημιουργία σταθερού μετώπου ειρήνης και ζωής.
5. Οργάνωση της εργατικής τάξης, υπαλλήλων με βάση το ενιαίο μέτωπο όλων των τιμίων και πρωτοπόρων εκπροσώπων των εργατών και την ενότητα απ΄τα κάτω.
6. Πλατιά κινητοποίηση της αγροτιάς, στερέωση των οργανώσεων στο χωριό.
7. Επαναστατική δράση και οργάνωση μέσα στο μοναρχοφασιστικό στρατό, νεολαία, γυναίκες.
8. Πλάτεμα μαζικών αγώνων μέχρι τη μαζική πολιτική απεργία.
9. Με κεντρική ανώτατη πολιτική έκφραση τη δημιουργία Πανελλαδικού Παλλαϊκού Μετώπου (ΠΠΜ) συνασπισμού όλων των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων, οργανώσεων, κομματικών παραγόντων της χώρας.
Απ' την 3η Συνδιάσκεψη και τις εκλογές του 1956 το Κόμμα μας με επικεφαλής τις παράνομες Οργανώσεις του, ξεπερνώντας σιγά-σιγά πολλά εμπόδια πραγματοποίησε αυτή τη πολιτική γραμμή. Η ΕΔΑ, δημιούργημα του ΚΚΕ, συγκεντρώνει γύρω της σειρά από κόμματα, προοδευτικά, δημοκρατικά. Ο λαός μας εφαρμόζοντας την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ το Φλεβάρη του 1956 κέρδισε μια περίλαμπρη νίκη (αναλογικής). Ο συνασπισμός της ΕΔΑ συγκεντρώνει την καταπληκτική πλειοψηφία (1.650.000) δηλαδή εκλογική επιτυχία, η οποία δεν είχε παρουσιαστεί ούτε στη Γαλλία ούτε στη Ιταλία.
Η μαχητική αυτή πορεία του λαού μας τότε ήταν δικαίωση της πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ μετά την 3η Συνδιάσκεψη, ήταν έργο της ανειρήνευτης πάλης των κουκουέδων της Ελλάδας. Στη μάχη αυτή έπεσαν και πάλι εκατοντάδες κομμουνιστές αγωνιστές και ανάμεσά τους ο εθνικός ήρωας Ν. Μπελογιάννης. Δεν χωρά καμιά αμφιβολία πως το θριαμβευτικό αυτό μαχητικό προτσές των αγώνων του κόμματός μας και του λαού μας θα προωθούνταν σε ανώτερες μορφές πάλης αν δε μεσολαβούσε η πραξικοπηματική ανατροπή της νόμιμης ηγεσίας του ΚΚΕ το 1956 πράγμα που είχε σαν συνέπεια την αναθεώρηση της επαναστατικής γραμμής του κόμματος, την εκτροπή του απ' τις μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές και τη διάλυσή του.
Απ' την απόφαση της 5ης Ολομέλειας του ΚΚΕ, Δεκέμβρης 1955
Στα μέσα του 1955 σε μια απ’ τις βασικές ΚΟ του ΚΚΕ, στη ΚΟΤ, ξέσπασε ανοιχτή και αντικομματική φραξιονιστική δουλειά της ομάδας του Χείμαρου – Υψηλάντη – Γιαννακόπουλου – Φουρκιώτη – Δημητρίου και Σία, που είχε κοινή ρίζα με τους οπορτουνιστές Παρτσαλίδη – Βαφειάδη, η οποία άρχισε τη δράση της και δουλειά στα κρυφά από χρόνια. Η συμμορία αυτή αποτελούνταν από εχθρικά προς τον κομμουνισμό, το ΚΚΣΕ, το ΚΚΕ και το λαό μας στοιχεία, από δηλωσίες, απατεώνες, από πράχτορες του εχθρού και από βουτηγμένους στην κατάχρηση και τη διαφθορά εγκληματίες, άρχισε να αλωνίζει την ΚΟΤ και να εγκληματεί κάτω από τις απάτες και με την μάσκα του φιλοσοβιετισμού.
«Η φραξιονιστική – οπορτουνιστική αυτή συμμορία έβαλε σκοπό της την αναθεώρηση της πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ και την αλλαγή της καθοδήγησης του. Η κύρια πολιτική θέση της ήταν: το ΚΚΕ έχασε δύο ένοπλους αγώνες του από λαθεμένη πολιτική και από ανικανότητα της καθοδήγησής του.
Η ομάδα αυτή για να προχωρήσει στην πραγματοποίηση των σκοπών της κοντά στην πιο πάνω πλατφόρμα της ανέπτυξε τη «θεωρία» ότι εκπροσωπεί το πιο εκλεκτό κομμάτι του Κόμματος και κατά την έκφραση του Δημητρίου το «φυτώριο στελεχών που ο ελληνικός λαός ούτε να το ονειρευτεί μπορούσε», φυτώριο που όπως ισχυρίζεται η φράξια δημιουργήθηκε τα τελευταία 6 χρόνια μακριά από τους αγώνες του λαού και του κινήματός μας στην Ελλάδα και προορίζεται να ηγηθεί την πάλη για την απελευθέρωση της χώρας. Έτσι ουσιαστικά έχουμε μια ρωμαίικη εκδοχή τυχοδιωκτικής – προβοκατόρικης θεωρίας για την εξαγωγή της επανάστασης που καταδικάζει ο μαρξισμός – λενινισμός.
Για το σκοπό της αυτό εκμεταλλευόμενη την εξουσία της ΚΟΤ στην οποία «κατάφερε» ν’ αναρριχηθεί, εξαπέλυσε μια πρωτοείδωτη εκστρατεία συκοφάντησης, λασπώματος, υπόσκαψης όλων των τίμιων μελών της καθοδήγησης του ΚΚΕ. Η εκστρατεία αυτή ήταν κυριολεκτικά μια επανάληψη και επέκταση αυτών που ο ταξικός εχθρός στην Ελλάδα ξερνάει ενάντια στο ΚΚΕ, την καθοδήγηση και τα στελέχη του. Την ίδια περίοδο ο Παπάγος αξιώνει το γκρέμισμα της ηγεσίας του ΚΚΕ.
«Στην ΚΟΤ κυριαρχούσε πια καθεστώς τρομοκρατίας και καταπίεσης της βάσης, ολοκληρωτικό πνίξιμο της κριτικής, διωγμός για κριτική της καθοδήγησης της οργάνωσης και της κλίκας που την πλαισίωνε. Όποιος ήταν με την καθοδήγηση τα είχε όλα και του επιτρέπονταν όλα». Όποιος κριτίκαρε και ξεσκέπαζε την κλίκα ξεσηκωνόταν γύρω του προπέτασμα καπνού, πλάθονταν μύθοι και διώκονταν μέχρι εξόντωσης.
Τα ταμεία της ΚΟΤ καθώς και όλα τα ευεργετήματα του Σοβιετικού Κράτους χρησιμοποιούνταν προς το συμφέρον της φράξιας με ειδικό απαράτ που το συγκροτούσαν διεφθαρμένα και εξαθλιωμένα στοιχεία τύπου Φουρκιώτη. Σκαρώνοντας με αστυνομικές μεθόδους και συστηματοποιώντας καταδόσεις και εκβιασμούς, προβοκάτσιες, διαπομπεύσεις σε βάρος μελών και στελεχών της ΚΟΤ που υπεράσπιζαν με τιμή την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ και τις μαρξιστικές λενινιστικές αρχές.
Η σοβιετοκαπηλεία είναι ένα από τα κυριότερα γνωρίσματα της δουλειάς της φράξιας και πρέπει να ειπωθεί ότι μια απ’ τις πιο σοβαρές ζημιές που έκανε είναι ότι κατάφερε να εκθέσει στα μάτια της πλειοψηφίας της κολεκτίβας ορισμένους σοβιετικούς συντρόφους, εκπροσώπους του Κόμματος και της εξουσίας, και να κολλήσει την ρετσινιά του αντισοβιετικού σ’ όλους όσους κριτικάρουν, ξεσκεπάζουν και αντιτάχθηκαν στην φράξια, δηλ. την πλειοψηφία των εκπατρισμένων. Αυτό είχε σοβαρές αρνητικές αποσυνθετικές και διαλυτικές συνέπειες στην κολεκτίβα.
«Η αλήθεια είναι ότι δε θα μπορούσε να πετύχει τίποτα η φράξια αν δεν είχε την υποστήριξη ορισμένων τοπικών σοβιετικών συντρόφων που ένα μέρος τους είχε πειστεί ότι η φράξια είναι το πιο γερό και φιλοσοβιετικό κομμάτι της ΚΟΤ και πρέπει να το υποστηρίξουν και να το βοηθήσουν».
Όταν η φράξια διαπίστωσε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μελών και στελεχών της ΚΟΤ με την αντιπροσωπία της ΚΕ του ΚΚΕ ματαιώνει τα σχέδια της, πραγματοποίησε στις 9/9/1955 την ανοιχτή προβοκάτσια με την βίαιη γκανγκστερική επίθεση ενάντια στα Γραφεία όπου παρέμεινε η αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ και με τον τραυματισμό τριών μελών της. Η προβοκατόρικη αυτή επίθεση ήταν προμελετημένη και από καιρό οργανωμένη και αποτελούσε σημαντικό κρίκο στην αντικομματική συνομωσία της φράξιας ενάντια στο ΚΚΕ και την ΚΕ του. Με την προβοκάτσια αυτή η φράξια επιδίωξε και νόμιζε ότι θα έκθετε ανεπανόρθωτα την αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ στα μάτια του ΚΚΣΕ.
Με το πογκρόμ αυτό η φράξια ευθυγραμμίζεται με την Ασφάλεια, την ΚΥΠ, με τους αμερικανοάγγλους ιμπεριαλιστές, με τον αρχειοοτροτσκισμό. Το πογκρόμ, η πολιτική αυτή προβοκάτσια αντικειμενικά εκφράζει την προσπάθεια του εχθρού να δημιουργήσει εσωτερικές δυσκολίες και να προκαλέσει φτιαχτή – τεχνητή διάσπαση στο ΚΚΕ εν όψει της βαθιάς κρίσης που δέρνει την αμερικανοδουλεία και την διάσπαση και σύγχυση στον πολιτικό κόσμο, σε σχέση πάντοτε με την προοπτική εξέλιξη της κατάστασης στην Ελλάδα και την σοβαρή άνοδο που παρουσιάζει το λαϊκό κίνημα και την συσπείρωση των δημοκρατικών δυνάμεων του τόπου.
Η ΚΕ του ΚΚΕ μπροστά στην κατάσταση αυτή απευθύνεται στο Προεδρείο της ΚΕ του ΚΚΣΕ. Το Προεδρείο της ΚΕ του ΚΚΣΕ εφοδιάζει την ΚΕ του ΚΚΕ με απόφαση. Η απόφαση του Προεδρείου της ΚΕ του ΚΚΣΕ υποδείχνει το σωστό κομματικό δρόμο για να ξεπεραστεί, σύμφωνα με τις νόρμες της εσωκομματικής δημοκρατίας και πάνω στην βάση του μαρξισμού – λενινισμού, η κρίση στην ΚΟΤ κι ότι η υπόθεση αυτή είναι καθαρά υπόθεση του ΚΚΕ. Η ΚΕ του ΚΚΕ στην 5η Ολομέλεια που έγινε το Δεκέμβρη του 1955 ανεπιφύλακτα δέχεται αυτήν την απόφαση και εξουσιοδοτεί την αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ για την σωστή εφαρμογή του. Η φράξια τορπιλίζει και αυτή την απόφαση. Η αντικομματική – αντιηγετική – οπορτουνιστική φράξια επεχτείνει το έργο της και σ’ άλλες ΚΟ του εξωτερικού και του ΚΚΕ και με το πολιτικό πραξικόπημα της 6ης Ολομέλειας που έγινε το Μάρτη του 1956 «καταφέρνει» να μεταφέρει την διάσπαση σ’ ολόκληρο το ΚΚΕ και να το ρίξει σε πρωτοείδωτη κρίση και χάος.
Η ουσία και το περιεχόμενο των οπορτουνιστικών αποφάσεων 6ης, 7ης, 8ης Ολομέλειας
Η 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ που έγινε το Μάρτη 1956 είναι επέκταση της πολιτικής προβοκάτσιας των οπορτουνιστών του ΚΚΕ η οποία αρχίζει το πογκρόμ της ΚΟΤ στις 9.9.1955 . Σκοπός των αναθεωρητών ήταν το πισώπλατο γκρέμισμα της νόμιμης ηγεσίας του ΚΚΕ και η αναθεώρηση της σωστής πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ.
Η 6η Ολομέλεια έγινε με κατάφορη καταστραγγάλιση και καταπάτηση των καταστατικών αρχών και των κομματικών παραδόσεων. Συγκλήθηκε κρυφά απ’ τα μέλη του ΚΚΕ και πίσω απ’ τις πλάτες του ΠΓ του ΚΚΕ, καθαιρέθηκε σ’ αυτή ολ’οκληρο το ΠΓ του ΚΚΕ και επανέφερε πραξικοπηματικά τους διαγραμμένους και καταδικασμένους απ’ ολόκληρο το Κόμμα, τους λικβινταριστές, οπορτουνιστές και πράχτορες του εχθρού Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ.
Το αποκορύφωμα της καταστρατήγησης των κομματικών νορμών και επαναστατικών παραδόσεων αποτελεί το γεγονός ότι εισηγητής αυτής της Ολομέλειας δεν ήταν κάποιος απ’ τα μέλη του ΠΓ ή της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο ΓΓ αποκλείεται από τις εργασίες της 6ης Ολομέλειας χωρίς κανένα ντοκουμέντο που να αιτιολογεί τη μη συμμετοχή του.
Δεν είναι τυχαίο και «προξενεί» κατάπληξη το ότι η Ολομέλεια δεν απασχολήθηκε με κύριο θέμα την αξιοποίηση των λαμπρών αποτελεσμάτων που είχε το Κόμμα μας στις εκλογές του 1956 λίγες μέρες πριν την Ολομέλεια. Τα αποτελέσματα των εκλογών όπως είναι φανερό έφεραν στην ημερήσια διάταξη τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και τη γενική αμνηστία.
Έτσι οι οπορτουνιστές με το πραξικόπημα αυτό εκτρέπουν το ΚΚΕ απ’ τις μαρξιστικές –λενινιστικές αρχές και το παραδίδουν στην κρίση και το χάος.
Οι αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1956 αναθεωρούν τη γενική πολιτική γραμμή του ΚΚΕ , όπως αυτή καθορίστηκε στην 6η Ολομέλεια του 1934, το 7ο Συνέδριο του 1945, την Γ΄ Συνδιάσκεψη του 1950 και απ’ όλα τα άλλα σώματα μέχρι και την 5η Ολομέλεια , το Δεκέμβρη 1955.
Οι αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1934 έδωσαν μαρξιστικό-λενινιστικό περιεχόμενο της επανάστασης στην Ελλάδα, καθόρισαν το χαρακτήρα και τις δυνάμεις της επερχόμενης επανάστασης, της στρατηγικής και ταχτικής του ΚΚΕ.
Οι οπορτουνιστές προσπάθησαν να πείσουν , να αναγκάσουν τους κομμουνιστές της Ελλάδας να παραδεχτούν ότι κάποιος δαίμονας μέσα στο Κόμμα είναι η «προσωπολατρία» του Ζαχαριάδη. Γεγονός είναι ότι το Κόμμα και όλος ο λαός μας εκτιμά τον σ. Ν.Ζαχαριάδη. Αυτό, όπως έδειξε και η ίδια η ζωή, δεν υπαγορεύτηκε και δεν καλλιεργήθηκε απ’ τον ίδιο τον σ. Ζαχαριάδη, αλλά ήταν και είναι αποτέλεσμα του ότι ο σ. Ζαχαριάδης συνέλαβε το νόημα της πορείας της πάλης του λαού της Ελλάδας και μπήκε επικεφαλής για την πραγματοποίηση του. Ο ίδιος ο σ. Ζαχαριάδης ήταν και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ΄ Διεθνούς και με την ιδιότητα του αυτή ήταν και φορέας της πείρας του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος. Έτσι οι Έλληνες κομμουνιστές δεν αγαπάν και δεν εκτιμούν το σ. Ζαχαριάδη σαν είδωλο, έτσι όπως πιστεύουν οι αστοί τους αρχηγούς των, αλλά ακριβώς εκτιμούν την προσωπικότητα, όπως μας διδάσκει ο μαρξισμός-λενινισμός και η εκτίμηση αυτή δε σημαίνει αδυναμία, αλλά δύναμη του κινήματος.
Διαστρεβλώνουν το ιστορικό γράμμα του σ. Ζαχαριάδη που γράφτηκε το 1940 απ’ τις φυλακές τη Κέρκυρας στις αρχές του ελληνο-ιταλικού πολέμου. Το γράμμα αυτό πολύ σωστά χαρακτηρίζει τον πόλεμο και συνδυάζει μαζί με το εθνικό ζήτημα και το κοινωνικό πρόβλημα. Η φράση που καπηλεύονται απ’ το γράμμα «ότι τον πόλεμο που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά» και η εξήγηση που δίνεται απ’ τους οπορτουνιστές ότι η «φράση αυτή δημιουργεί τη σύγχυση», το επιχείρημα τους αυτό είναι γελοίο. Γιατί η ζωή στην περίοδο εκείνη δικαίωσε το γράμμα. Ο λαός σύσσωμος ξεσηκώθηκε και τσάκισε τις ορδές του Μουσολίνι. Εάν στο γράμμα υποδείχνονταν διμέτωπη πάλη την κρίσιμη εκείνη στιγμή και ενάντια στον Μουσολίνι και ενάντια στον Μεταξά, θα διασπώνταν οι εθνικές δυνάμεις και το κόμμα θάσβηνε σαν πολιτική δύναμη.
Με το γράμμα αυτό δόθηκε η συγκεκριμένη πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, στο γράμμα δίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας του πολέμου και το γράμμα αυτό αποτελεί τη βάση της πάλης του ΚΚΕ και του λαού μας στην Α΄ Κατοχή.
Όλα αυτά που αποτελούν και το ουσιαστικό περιεχόμενο του γράμματος οι οπορτουνιστές σκόπιμα τα αγνοούν.
Η 6η Ολομέλεια σαν κύριο στόχο της έχει να αναθεωρήσει τη σωστή εκτίμηση που έδωσε η 3η Συνδιάσκεψη του 1950 πάνω στη δεκάχρονη πάλη του (1940-1950), επιδίωκε να βγάλει από τη μέση την επαναστατική πολιτική γραμμή του ΚΚΕ και να επιβάλλει τη δική της οπορτουνιστική-ρεφμορμιστική πολιτική της 6ης Ολομέλειας του 1956 στην προσπάθεια της να αναθεωρήσει την εκτίμηση που δόθηκε από ολόκληρο το κόμμα μας στη Συνδιάσκεψη για τις αιτίες της ήττας της επανάστασης στην Α’ Κατοχή, αποσιωπώντας ολότελα τα λάθη και την προδοσία της Α’ Κατοχής (συμφωνίες Βάρκιζας, Λιβάνου, υποταγή του ΕΛΑΣ στους Άγγλους) κι όλα τα αυτά είχαν σα συνέπεια να παραδώσει ο λαός την εξουσία στους Άγγλους και στη ντόπια αντίδραση, να μετατραπεί η Ελλάδα σε προγεφύρωμα των Αμερικάνων και να φυλακισθούν και να σκοτωθούν χιλιάδες κομμουνιστές αγωνιστές κλπ . Κι αυτό γιατί χρειάζεται να καλύψουν τις ευθύνες που έχουν ορισμένα στελέχη απ’ τη νεκραναστημένη παρέα Παρτσαλίδη κλπ, που χρίστηκαν απ’ την 6η Ολομέλεια καθοδηγητές του ΚΚΕ.
Και ενώ για όλα αυτά δε λένε τίποτα αρκούνται να πιπιλίζουν ότι ο Ζαχαριάδης παρέλαβε μετά τη Βάρκιζα μεγαλειώδικο κίνημα που παρά την ήττα του Δεκέμβρη 1944 διατηρούσε όλη του τη ζωτικότητα και ότι ο Ζαχαριάδης το οδηγούσε με βαρύτατες συνέπειες που ακόμη πληρώνει το Κόμμα και το κίνημα μας(απ’ την εισήγηση του Κολιγιάννη στην 7η Ολομέλεια). Γεγονός είναι πως ο λαός μας χάρη στην ορθότητα των αποφάσεων της 6ης Ολομέλειας του 1934 και το ιστορικό γράμμα του σ. Ζαχαριάδη δημιούργησε την εποποιία του λαού που έφθασε μέχρι και την κατάληψη της εξουσίας που για μια στιγμή, δεν αξιοποιήθηκε σωστά χάρη στη λαθεμένη βασικά πολιτική γραμμή της Α’ Κατοχής και την προδοσία της Βάρκιζας.
Η αναθεώρηση της εκτίμησης της Γ΄ Συνδιάσκεψης για την Α΄ Κατοχή και η γενικότερη αποσιώπηση των κύριων αιτιών της ήττας της επανάστασης στην Α΄ Κατοχή έχει σα σκοπό να επιβάλλει την οπορτουνιστική αντιμαρξιστική πολιτική γραμμή, δηλαδή ότι μετά τη Βάρκιζα μπορούσαμε να επιτύχουμε την «ειρηνική μετεξέλιξη» της επανάστασης στην Ελλάδα. Η θεωρία αυτή αποβλέπει να καλύψει την προδοσία τους στην Α΄ Κατοχή. Επομένως να βγουν κι αυτοί λάδι απ’ την Α΄ Κατοχή απ’ τη μία, κι απ’ την άλλη να χαρακτηρίσουν την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ 1946-1949 και τη δράση του ηρωικού ΔΣΕ λαθεμένη και τυχοδιωκτική. Έτσι μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, δηλαδή και για το χάσιμο της Α΄ Επανάστασης ευθύνεται ο Ζαχαριάδης.
Για να στηρίξουν την αντεπαναστατική τους θεωρία, αναθεωρούν την εκτίμηση που έδωσε η Γ΄ Συνδιάσκεψη για τις αιτίες της ήττας της Β΄ Κατοχής. Οι οπορτουνιστές αναπτύσσουν τη θέση ότι έπρεπε να σηκώσουμε ψηλά τη σημαία της πάλης για την ανατροπή του εμφυλίου που πολέμου, που οργάνωσε η αντίδραση και οι Άγγλοι, για την ομαλή δημοκρατική ανάπτυξη της Ελλάδας(εισήγηση Κολλιγιάννη στην 7η Ολομέλεια). Η πραγματικότητα είναι μια : το ΚΚΕ αμέσως μετά τη Βάρκιζα, επεδίωξε με όλα τα μέσα την αποτροπή του εμφυλίου πολέμου, όμως οι Άγγλοι και η ντόπια αντίδραση χρησιμοποιούν τη συμφωνία της Βάρκιζας για μια γοργή ανάπτυξη των δυνάμεων τους για τη στερέωση της θέσης τους, για την εφαρμογή της πιο ωμής δολοφονικής τρομοκρατίας ενάντια στο αστικοδημοκρατικό κίνημα, για την ολοκληρωτική φασιστική επικράτηση τους. Ο αιματηρός απολογισμός της φασιστικής τρομοκρατίας απ’ τη συμφωνία της Βάρκιζας μέχρι τη 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που έγινε το Φλεβάρη 1946, δηλαδή μέσα σε ένα χρόνο είναι: νεκροί 1.119, ληστείες 6.567, τρομοκρατίες 6.919, επιδρομές σε τυπογραφεία 572, συλληφθέντες 75.000, καταδιοκόμενοι δημοκρατικοί πολίτες πάνω από 100.000, βιασμένες γυναίκες 165, μοναρχοφασιστικές συμμορίες σ’ ολόκληρη τη χώρα 166.
Σταθερά γίνεται φανερό, ότι οι Άγγλοι και οι μοναρχοφασίστες αποκλείουν ακόμα και λίγο-πολύ ειρηνική εσωτερική εξέλιξη, γιατί φοβούνταν ότι έσπρωχναν το πράγμα προς τον εμφύλιο πόλεμο που μονόπλευρα κιόλας τον εφάρμοζαν ενάντια στο λαικο κίνημα, θέλαν να μας φέρουν στην ένοπλη αντιπαράθεση όσο χωράει πιο σμπαραλιασμένους. Εξωτερικά οι μοναρχοφασίστες βρίσκονταν σε κατάσταση φαγωμάρας και βαθιάς κρίσης και για να κρατηθούν στηρίζονταν στις αγγλικές λόγχες.
Συνεπώς η θέση των οπορτουνιστών για σήκωμα σημαίας για την αποφυγή του εμφυλίου πολέμου δεν αντέχει σε κριτική, γιατί σε καμιά περίπτωση το ΚΚΕ και ο λαός δε μπορούσε να δεχτεί την παροιμία «σφάξε με Αγά να αγιάσω». Οι οπορτουνιστές για να στηρίξουν την αντιμαρξιστική τους θεωρία «για ειρηνική μεταβαρκιζιάνικη μετεξέλιξη» αναθεωρούν την εκτίμηση που έδωσε η Γ΄ Συνδιάσκεψη για το Β΄ ένοπλο αγώνα στα πιο κάτω σημεία: α) μιλούν πως η ηγεσία του ΚΚΕ με την 2η Ολομέλεια του 1946 παρόλο που πήρε την απόφαση να κάνει την ένοπλη εξέγερση , άργησε 17 μήνες να πάρει ανάλογα μέτρα για την ανάπτυξη και τη συγκρότηση του ΔΣΕ, β) ότι μπορούσαμε το 1946 να γίνουμε κύριοι στις πόλεις και γενικά στην Ελλάδα, αρχίζοντας την ένοπλη εξέγερση απ’ τις πόλεις.
Είναι μεγάλο ψέμα αυτό που λένε, ότι 17 μήνες μετά τη 2η Ολομέλεια η ηγεσία δεν πήρε κανένα μέτρο για τη συγκρότηση κι ανάπτυξη του ΔΣΕ. Όλοι ξέρουν ότι στα μέσα του 1946 υπήρχαν αρκετές μονάδες του ΔΣΕ συγκροτημένες, είχε ιδρυθεί το αρχηγείο του ΔΣΕ. Αν οι δυνάμεις του ΔΣΕ δεν αναπτύχθηκαν στη δοσμένη περίοδο, ενώ αντικειμενικά ήταν ώριμη η πραγματοποίηση αυτού του καθήκοντος, είναι πασίγνωστο, πως γι’ αυτό κύριος υπεύθυνος είναι ο Μάρκος Βαφειάδης, ο οποίος είχε ρητή εντολή απ’ το ΠΓ να κάνει πλατειά στρατολογία. Ένα απ’ τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ που μετέφερε στο Βαφειάδη ρητή εντολή του ΠΓ για πλατειά στρατολογία είναι ο ίδιος ο Κολιγιάννης. Αυτό ανέφερε στο λόγο του στην Γ΄ Συνδιάσκεψη του 1950 και σήμερα καμώνεται πως δεν ξέρει τίποτα. Όσον αφορά τη θέση των οπορτουνιστών , ότι μπορούσαμε να γίνουμε κύριοι στις πόλεις και σ’ ολόκληρη την Ελλάδα , αρχίζοντας την εξέγερση από τις πόλεις, αυτό είναι έξω από κάθε έννοια λογικής στη δοσμένη περίοδο. Γιατί όπως σωστά εκτιμήθηκε από τη Γ΄ Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, το Κόμμα μας παίρνοντας υπόψη του τον παράγοντα εγγλέζικη κατοχή, σωστά έκρινε, ότι η ένοπλη εξέγερση έπρεπε να αρχίσει απ΄ την ύπαιθρο και όχι από τις πόλεις Αθήνα , Πειραιά, Θεσσαλονίκη γιατί αυτό αμέσως θα προκαλούσε την ένοπλη επέμβαση των Άγγλων. Το ζήτημα ήταν: το Κόμμα να προχωρήσει προσεκτικά με επιδίωξη την απομόνωση αυτού του παράγοντα, προχωρώντας έτσι προοδευτικά στο δυνάμωμα και την ενίσχυση της ένοπλης αντίστασης του λαού.
Εκτός των παραπάνω οι οπορτουνιστές κάνουνε σημαία πάλι τα λάθη του Κόμματος στην περίοδο της Β΄ Κατοχής με κύριο σκοπό να τα παρουσιάσουν σαν καθοριστικά στην ήττα της επανάστασης μας, γιατί θέλουν να αναθεωρήσουν τη σωστή εκτίμηση που δόθηκε από ολόκληρο το Κόμμα για τα λάθη αυτά και να μειώσουν την αποφασιστική επίδραση που είχε στην ήττα του ΔΣΕ η προδοσία του Τίτο.
Γνωστό είναι ότι το Κόμμα μας επανειλημμένα παραδέχτηκε τα λάθη του στο Βόρειο Ηπειρωτικό, αποχή από τις εκλογές του 1946. Αυτά όμως δεν έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην έκβαση της επανάστασης μας το 1946-1949. Και όμως οι οπορτουνιστές σκόπιμα και συνειδητά αποσιωπούν τον παράγοντα του Τίτο. Κι όχι μόνο στην 6η Ολομέλεια παίρνοντας την εξωφρενική απόφαση που μ’ αυτή αναθεωρούν τις αποφάσεις του Κόμματος σχετικά με την προδοσία του Τίτο και το ρόλο της στην έκβαση του αγώνα μας, αλλά και θεωρούν αυτές τις αποφάσεις του Κόμματος «συκοφαντικές» σε βάρος της Ένωσης Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας και αποκαθιστούν στο Κόμμα τους διαγραμμένους Τιτικούς πράχτορες Μητρόφσκι, Μάλιο, Παπασπύρου, κλπ.
Όπως είναι γνωστό το γραφείο πληροφοριών πριν τη διάλυση του δεν αναθεώρησε την απόφαση του σχετικά με τον Τίτο. Σήμερα το επαναστατικό κίνημα θεωρεί σωστή την απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών που πάρθηκε το 1948 και χαρακτηρίζει την κλίκα του Τίτο σα μια χούφτα αισχρών προδοτών.
Όπως είναι γνωστό το Κόμμα μας στην ένοπλη αναμέτρηση του με τον εχθρό στηρίχθηκε κυρίως στις δικές του εσωτερικές δυνάμεις. Υπολόγισε όμως και την ύπαρξη της αγγλικής κατοχής. Σαν αντιστάθμιση αυτού του παράγοντα έπρεπε το Κόμμα μας να εξασφαλίσει ορισμένες διεθνείς προϋποθέσεις, αυτές τις εξασφάλισε με τη Γιουγκοσλαβία και ξεκίνησε μ’ αυτές. Χωρίς να είχε εξασφαλίσει αυτές τις διεθνείς προϋποθέσεις που τότε εκπροσωπούσε ο Τίτο θα ήταν λάθος αν ξεκινούσε τότες το Κόμμα μας όπως ξεκίνησε.
Οι οπορτουνιστές ξελαρυγγιάζονται να εμφανίσουν σαν αριστερή παρέκκλιση το σχέδιο προγράμματος του Κόμματος που κυκλοφόρησε για μελέτη και επεξεργασία στα μέλη του Κόμματος και που καθόρισε το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα σα σοσιαλιστική. Αυτοί ξέρουν πολύ καλά ποια ήταν η ουσία της πολιτικής γραμμής του Κόμματος τότε, ότι αυτό το σχέδιο προγράμματος αποσύρθηκε και δεν εμφανιζόταν στην Ελλάδα η πολιτική αυτού του προγράμματος αλλά η πολιτική που χάραξε η Γ’ Συνδιάσκεψη του Κόμματος το 1950.
Άλλη πλευρά αναθεώρησης της πολιτικής γραμμής του κόμματος είναι η εκστρατεία που κάνουν οι οπορτουνιστές με τη θεωρία τους «για ανώμαλο εσωτερικό καθεστώς που υπήρχε στο ΚΚΕ». Η θεωρία τους αυτή είναι αισχρή , συνειδητή και σκόπιμη. Το ΚΚΕ είναι Κόμμα της επανάστασης και στη δράση του καθοδηγούνταν απ΄ τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία. Ήταν παιδί της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης και γαλουχήθηκε στο πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού, στο πνεύμα της αγάπης και αφοσίωσης προς το ΚΚΣΕ και τη Σοβιετική Ένωση. Συνεπώς σε τέτοιο Κόμμα ανώμαλο εσωτερικό καθεστώς δεν μπορούσε να υπάρχει. Αν υπήρχε «ανώμαλο καθεστώς εσωκομματικό», τότε το ΚΚΕ αντικειμενικά δε θα μπορούσε να παίξει καθοδηγητικό ρόλο και να δημιουργήσει το ΔΣΕ, το διαμάντι του αγώνα μας, ένα τέτοιο στρατό που σ’ αυτόν εμφανίστηκαν χιλιάδες μέλη και στελέχη, σαν τον Μπελογιάννη, κι άλλους.
Ο αξέχαστος Μπελογιάννης, αμέσως μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, στη Συνδιάσκεψη των τμημάτων στην ομιλία του είπε: «αν νιώθω μια φορά τον εαυτό μου υπερήφανο γιατί είμαι μαχητής του ΔΣΕ, θεωρώ τον εαυτό μου υπερήφανο δυο φορές, γιατί είμαι μέλος του γενναίου κουκουε».
Αν οι οπορτουνιστές φαγώθηκαν στην 6η Ολομέλεια του 1956 και ύστερα από αυτήν να εμφανίσουν ύπαρξη ανώμαλου καθεστώτος μέσα στο Κόμμα μας, αυτό έγινε για να δικαιολογήσουν το γκρέμισμα της ηγεσίας του ΚΚΕ απ΄ τη μια , και απ’ την άλλη, να δικαιολογήσουν, ότι η αλλαγή που έγινε στο Κόμμα δεν ήταν τεχνητή, αλλά ήταν απόρροια του ανώμαλου καθεστώτος που υπήρχε στο Κόμμα. Φυσικά αδυναμίες και λάθη στον εσωκομματικό τομέα υπήρχαν. Τα πιο πολλά απ’ αυτά ήταν αποτέλεσμα του εσωκομματικού καθεστώτος που είχαν δημιουργήσει στην Α΄ Κατοχή 1941-1944 οι Σιάντος, Παρτσαλίδης, Ιωαννίδης και ΣΙΑ και ακριβώς οι άνθρωποι αυτοί δημιούργησαν και το σημερινό δράμα του Κόμματος, αυτό που λέγεται ανώμαλο καθεστώς , ότι η καθοδήγηση ήταν σάπια, ότι η καθοδήγηση του ΚΚΕ ανέπτυξε αντισοβιετικές απόψεις , ότι έκανε πογκρόμ ενάντια σε μέλη του Κόμματος. Είναι κακοήθεις συκοφαντίες των. Η ζωή απέδειξε πως αυτοί ήταν δειλοί, λιποτάχτες, αντισοβιετικοί , εχθροί του Κόμματος και του λαού, γι’ αυτό διαγράφτηκαν απ’ τη Γ’ Συνδιάσκεψη του Κόμματος το 1950. Στη Συνδιάσκεψη αυτή εκπροσωπήθηκε όλο το Κόμμα που επεξεργάστηκε τα προβλήματα με το δημοκρατικότατο τρόπο. Με το πόστο του μέλους του ΠΓ ο Παρτσαλίδης σαν κύριος εκπρόσωπος του αναθεωρητισμού, οπορτουνισμού προσπάθησε να δημοσιεύσει την οπορτουνιστική του πλατφόρμα, όπως και οι συνεταίροι του. Μίλησε τρεις φορές στη Συνδιάσκεψη και είναι γνωστές οι αποφάσεις που πάρθηκαν σε βάρος των συνεργατών του. Και μπαίνει το ερώτημα: αποτελεί η Γ΄ Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ του 1950 παράδειγμα στραγγαλισμού της εσωκομματικής δημοκρατίας; Κάθε άλλο. Στραγγαλισμός της εσωκομματικής δημοκρατίας, κατάφορη κατάλυση και άρνηση των μαρξιστικών-λενινιστικών αρχών και η πραγματική ζούγκλα αποτελεί η σύγκληση της 6ης Ολομέλειας του 1956, η σύνθεση του ακτίφ της ρεβιζιονιστικής αυτής Ολομέλειας, που στην πλειοψηφία αποτελέστηκε από μια σειρά φραξιονιστές, οπορτουνιστές, εγκληματίες, δοσίλογους μπροστά στο Κόμμα μας και το λαό μας, εχθρικά προς το ΚΚΕ και το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα στοιχεία σαν τους Δημητρίου, Χείμαρο, Υψηλάντη, Μπαρμπαλιά, Χοτούρα, κλπ. , οι οποίοι ήταν εκτελεστικά όργανα της οργάνωσης και της πραγματοποίησης της προβοκάτσιας του πογκρόμ στις 9.9.1955 σε μια απ’ τις βασικότερες οργανώσεις του ΚΚΕ στην ΚΟΤ των πολιτικών προσφύγων που ζούσαν στο Ουζμπεκιστάν της Σοβιετικής Ένωσης.
Έτσι η εσωκομματική δημοκρατία της λεγόμενης Ολομέλειας του 1956 δικαιώνοντας τους εκτελεστές της, πρωτάκουστης στα χρόνια του παγκοσμίου επαναστατικού κινήματος, πολιτικής προβοκάτσιας στις 9.9.1955 καθιερώνει καινούργιο θεσμό στο Κόμμα. Σε όποιους δεν αρέσει η καθοδήγηση μπορούν κάλλιστα ν’ αρπάξουν τα ρόπαλα και τα μαχαίρια και να τη χτυπήσουν. Γι’ αυτό το ανδραγάθημα οι Υψηλάντης, Χοτούρας, Χείμαρος στάλθηκαν σε ανώτερες σχολές για τις καλές υπηρεσίες, ο δε Δημητρίου χειροτονήθηκε Β΄ Γραμματέας του ΚΚΕ, οι δε νεκραναστημένοι Παρτσαλίδης, Βαφειάδης έγιναν μέλη του ΠΓ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της καταπάτησης της εσωκομματικής δημοκρατίας απετέλεσε το ότι αποκλείστηκε ο ΓΓ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης απ’ τις εργασίες αυτής της Ολομέλειας.
Το πιο εξωφρενικό και απαίσιο παράδειγμα στραγγαλισμού της εσωκομματικής δημοκρατίας είναι η λυσσασμένη επίθεση που εξαπέλυσε ενάντια στα μέλη του κόμματος. Με απόφαση τους-διαταγή διαλύουν όλες τις ΚΟ της ΚΟΤ και διαγράφουν από την οργάνωση τους 6.000 από τους 7.200 κομμουνιστές που είχε τότε η ΚΟΤ και οι οποίοι υποβάλλονταν σε παντοειδείς διώξεις. Σε αντίθεση με άλλες ολομέλειες που δημοσίευσαν τις αποφάσεις τους με τις οποίες γνωρίζονταν και τα μέλη του Κόμματος, η 6η Ολομέλεια των οπορτουνιστών δε δημοσίευσε τίποτα, γιατί οι αντιμαρξιστικές θέσεις δεν περνούσαν στην Ελλάδα. Ακόμα η αντιμαρξιστική αυτή τους θεωρία είχε και στην Ελλάδα στο συνδικαλιστικό κίνημα τις ρεφορμιστικές επιδιώξεις. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο τους στο «Νέο Κόσμο» «Για τη Συνδικαλιστική Ενότητα». Στο άρθρο αυτό χαρακτηρίζεται σαν αλληλοσπαραγμός των εργατών η πάλη που διεξάγουν οι Έλληνες εργάτες κατά της διορισμένης κλίκας του Μακρή και των Αμερικανών. Στο άρθρο αυτό μπαίνει καθαρά το ζήτημα πως οι εργάτες δεν πρέπει να παλεύουν για το διώξιμο του Μακρή, απεναντίας πρέπει να τον βοηθήσουν γιατί αυτός καταπιέζεται απ’ τους Αμερικάνους.
Έτσι γίνεται φανερό ότι οι οπορτουνιστές κηρύσσουν την υποταγή των εργατών στο Μακρή που είναι ο εκπρόσωπος της ντόπιας πλουτοκρατίας και των Αμερικάνων.
Οι συνέπειες στο κίνημα απ’ το πραξικοπηματικό σώμα της 6ης Ολομέλειας του 1956 είναι οι πιο κάτω: η απομάκρυνση του ΚΚΕ απ’ τις μαρξιστικές αρχές, αναθεώρηση της πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ, αποπροσανατολισμός του λαού μας, οπορτουνιστική ρεφόρμα και ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό! Ο Παρτσαλίδης σε άρθρο του στον «Νέο Κόσμο», Δεκέμβρης 1956 βάζει τις οπορτουνιστικές θέσεις: το 1946 ο λαός δεν έπρεπε να πάρει τα όπλα, ειρηνικά θα πετυχαίναμε τη δημοκρατική αλλαγή στη χώρα μας. Απαρνούνται την εποποιία του ΔΣΕ που είναι το αποκορύφωμα του αγώνα του λαού μας και εμφανίζουν χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ τυχοδιώκτες και εγκληματίες , ενώ ευθυγραμμίζονται με τον ταξικό εχθρό και ταυτόχρονα με την πολιτική του οπορτουνισμού, σπρώχνουν με όλα τα μέσα τους αγωνιστές στην υποταγή και συνθηκολόγηση.
Εκμηδενίζοντας τη δράση του Κόμματος, εγκαταλείπουν ολότελα τις παράνομες Οργανώσεις και γενικά όλη τη δουλειά στην Ελλάδα με αποτέλεσμα να χάνουν καταχτήσεις που κερδήθηκαν με κόπους και αίμα. Με την πάλη των παράνομων Οργανώσεων το Κόμμα έφτασε στο λαμπρό αποτέλεσμα των εκλογών του 1956, δημιούργησε ευνοϊκότατες συνθήκες, προϋποθέσεις για τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, για τη γενική αμνηστία.
Το ιδεολογικό τους μέτωπο τόστρεψαν στην κατασυκοφάντηση των μελών και στελεχών του κόμματος, τον δε εχθρό τον αφήνουν να βυσσοδομεί και μάλιστα τον τροφοδοτούν στην ιδεολογική επίθεση του ενάντια στο ΚΚΕ, ενώ απ’ την άλλη μεριά, αφαιρούν το ρόλο του κόμματος σα φορέα της κοινωνικής αλλαγής στην Ελλάδα , κι αυτό γιατί απαρνούνται την επαναστατική πορεία στην Ελλάδα. Έτσι αναθεωρούν μια απ’ τις βασικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού σχετικά με το πρωτοποριακό επαναστατικό ρόλο του Κόμματος, δίνοντας έτσι αποστολή παρατηρητή των γεγονότων στο ΚΚΕ.
Από εσωκομματική άποψη μετά την 6η Ολομέλεια διαμορφώνεται απαίσιο εσωκομματικό καθεστώς που χαρακτηρίζεται από συκοφαντία και καταδίωξη των καλύτερων δυνάμεων του Κόμματος, δολιότητας και ψευτιάς, στραγγαλισμού και κατάλυσης της κομματικής πειθαρχίας και των παραδόσεων του Κόμματος, οικονομικό χάος και καταχρήσεις, κλπ. ,που όλα αυτά οδήγησαν στη διάσπαση, διάλυση και αποσύνθεση.
Γεγονός αναμφισβήτητα είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του Κόμματος και των αγωνιστών τόσο στην Ελλάδα άλλο τόσο και στο εξωτερικό τάχθηκαν ενάντια στις αποφάσεις της λεγόμενης 6ης Ολομέλειας, γιατί τη θεωρούν σαν πρόκληση και αναίσχυντη βρισιά στους αγώνες και τις θυσίες του Κόμματος και του λαού μας.
Με τις αποφάσεις σε συνέχεια των 7-8 Ολομελειών οι οπορτουνιστές συνεχίζουν και επεκτείνουν πιο πολύ το αποσυνθετικό τους έργο μέσα στο ΚΚΕ. Με τις αποφάσεις αυτές εξοντώνουν τους εκπροσώπους της υγιούς σκέψης και δράσης του μαρξισμού-λενινισμού. Με την προγραμματική τους διακήρυξη στην 7η Ολομέλεια επισημοποιούν την οπορτουνιστική τους πλατφόρμα.
Στη διακήρυξη αυτή ουσιαστικά αποσιωπούν το βασικό πρόβλημα της διχτατορίας του προλεταριάτου και τον πρωτοποριακό ρόλο της εργατικής τάξης. Διαγράφουν τον ΓΓ του ΚΚΕ εν απουσία του. Έρχονται σε ριζική αντίθεση με τη διακήρυξη του 1957 των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων από 86 χώρες όλου του κόσμου, γιατί αυτή τους ήρθε σαν καταπέλτης σχετικά με την Τιτική αποστασία. Φαινομενικά αναγκάζονται να φορτώσουν όλες τις αμαρτίες στον Βαφειάδη, με σκοπό να κρύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο εξαπατώντας τους Έλληνες κομμουνιστές και τα αδελφά ΚΚ.
Οι κομμουνιστές όμως της Τασκένδης βλέπουν στις αποφάσεις της 8ης Ολομέλειας τη συνέχεια των αποφάσεων των 6ης-7ης Ολομελειών. Είναι πεντακάθαρο ότι ο αναθεωρητισμός στο ΚΚΕ δεν εμφανίστηκε σαν αποτέλεσμα της «πάλης» ενάντια στον ανύπαρκτο δογματισμό του Ζαχαριάδη, αλλά απ’ το 1950 ακόμα με την αντι-ηγετική κίνηση στην Τασκένδη.
Η διακήρυξη της Μόσχας με σαφήνεια καθορίζει το επαναστατικό πέρασμα όλων των χωρών απ’ τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και δικαιολογημένα γίνεται αυστηρή κριτική στην ηγεσία της Ένωσης Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών που ξέφυγαν απ’ το μαρξισμό-λενινισμό.
Η Τιτική κλίκα ακόμα στην περίοδο της ΕΑΜικής εποποιίας προσπάθησε να κάνει υπονομευτική δουλειά ενάντια στον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ κηρύσσοντας τις σοβινιστικές της ιδέες για την κατάληψη της Μακεδονίας, κλπ. Δείχνουν ξεκάθαρο το πρόσωπο της Τιτικής προδοτικής ηγεσίας που στάθηκε πάντα ο πιο θανάσιμος εχθρός για το ΚΚΕ και το λαό μας και πιστός σύμμαχος του μοναρχοφασιμού, ρίχνοντας τα παρακάτω συνθήματα: πρωταρχικό καθήκον για όλους τους μακεδόνες είναι η πάλη ενάντια στο ΚΚΕ. Αυτή τη γραμμή εφάρμοζε στη Μακεδονία του Αιγαίου το πρωτοπαλίκαρο και βοηθός κατόπιν του Τίτο, ο Τέμπο Μπουκμάνοβιτς, που βρισκόταν μ’ ένα τμήμα γιουγκοσλάβων ανταρτών το 1943 στον ελληνικό χώρο, κυνηγημένος δήθεν απ’ τους γερμανούς.
Στην Ελλάδα οι πράχτορες του Κότσε-Κερσμίτσιεφ-Παπαλαζάρου και εκατοντάδες άλλοι πράχτορες μπήκαν στο ΚΚΕ για να κάνουν υπονομευτική δουλειά. Ο Κότσε το 1944 έφυγε με το τάγμα του στη Γιουγκοσλαβία και πολεμούσε ενάντια στον ΕΛΑΣ. Ο Χρήστος Βλάχος που σκότωσε το 1947 τον Γ.Ζεύγο, μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ, ήταν Τιτικός πράχτορας. Το ΚΚΣΕ έστειλε τον σ. Σακαρέλο έλληνα κομμουνιστή να πάρει επαφή με το ΚΚΕ, που έφτασε στη Γιουγκοσλαβία και εκεί χάθηκαν τα ίχνη.
Όλα τα παραπάνω και πολλά στοιχεία δείχνουν τις διαθέσεις του Τίτο και της κλίκας του που το 1948 κατάφερε το πισώπλατο χτύπημα στο ΔΣΕ, γιατί οι μοναρχοφασίστες κλονίστηκαν και οι αμερικάνοι το 1949 βρισκόμενοι σε αδιέξοδο κάνουν πρόταση στη Σοβιετική Ένωση για συμβιβασμό της λύσης του ελληνικού ζητήματος. Οι στρατηγοί Βεντίρης-Παπάγος-Τσακαλώτος ομολογούσαν την πτώση του ηθικού του στρατού τους. Σ’ αυτή ακριβώς τη στιγμή εκδηλώθηκε το πισώπλατο χτύπημα του Τίτο που επέτρεψε στο μοναρχοφασιστικό στρατό να μπει στο έδαφος του και να χτυπήσει πισώπλατα το ΔΣΕ, πράγμα που δυσκόλεψε το ΔΣΕ και τον ανάγκασε να συμπτυχθεί.
Στη Σύσκεψη του Γραφείου Πληροφοριών που έγινε στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Νοέμβρη του 1949 με εισηγητή τον Γεωργίου Ντεζ, γραμματέα του ΚΚ Ρουμανίας, σχετικά με την Ένωση Κομμουνιστών είπε: τον πιο αισχρό ρόλο ανέλαβε να τον παίξει ο αντεπαναστάτης και πράχτορας Τίτο με το πισώπλατο χτύπημα στο ΔΣΕ. Ο δήμιος αυτός του ελληνικού και γιουγκοσλάβικου λαού συμφώνησε με τον Τσαλδάρη στα κρυφά να συντρίψουν το ΔΣΕ. Αυτή τη στιγμή το τσιράκι του, Μπουκμάνοβιτς, έγραφε στην εφημερίδα «Μπόρμπα» («Αγώνας») για τα λάθη του ΚΚΕ.
Και όμως παρά τα πιο πάνω ατράνταχτα στοιχεία οι οπορτουνιστές της 6ης Ολομέλειας τα θεωρούν όλα λαθεμένα και εσκεμμένη συκοφαντία. Το γεγονός αυτό δείχνει πως ιδεολογικά είναι ίδιοι με τους Τιτικούς πράχτορες , γιατί συμφωνούν απόλυτα με την άρνηση του μαρξισμού-λενινισμού, χτυπούν τη διχτατορία του προλεταριάτου και προπαγανδίζουν το «ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» α λα Χρουτσώφ.
Ενάντια σ’ αυτή την οπορτουνιστική κλίκα πάλεψε και παλεύει από το 1955 και η εδώ πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης. Μοναδική διέξοδος απ’ αυτή την κρίση είναι η αποκατάσταση των μαρξιστικών-λενινιστικών αρχών και η γνήσια εφαρμογή των αποφάσεων της διακήρυξης των κομμουνιστικών κομμάτων του 1957 στη Μόσχα. Και να ακυρωθούν οι αποφάσεις των 6-7-8 Ολομελειών του 1956 και μετά και να επανέλθει η παλιά ηγεσία του ΚΚΕ που αντικαταστάθηκε με αντικομματικό τρόπο. Να συγκληθεί το 8 Συνέδριο του ΚΚΕ με πλήρη αντιπροσώπευση από τους κομμουνιστές της Ελλάδας και του εξωτερικού που θα εκλέξει την ΚΕ και το ΠΓ του ΚΚΕ νόμιμα απ’ τα πάνω μέχρι κάτω και όχι όπως η 6η Ολομέλεια.
Με σεβασμό και με την έγκριση έξι χιλιάδων κομμουνιστών
Τασκένδη, 20.8.1958
Το παρών δημοσιεύτηκε σε 2 συνέχειες στα φύλλα 89 και 90 της εφημερίδας Ανασύνταξη, που εκδίδει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55, τον Ιούλη του 2000.
Οι οργανώσεις που συμμετέχουν στη Διεθνή Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και οργανώσεων καταγγέλλουν το πραξικόπημα που διέπραξε ο μιλιταρισμός και η ολιγαρχία της Ονδούρας ενάντια στην κυβέρνηση του Χοσέ Μανουέλ Σελάγια. Αυτή η ενέργεια, η οποία πραγματοποιήθηκε σε γνώση της κυβέρνησης των ΗΠΑ και είχε υποστήριξη της, δεν έχει μοναδικό στόχο να σταματήσουν τη δημοκρατική διαδικασία που έχει ξεκινήσει σε αυτή τη χώρα της Κεντρικής Αμερικής, αλλά είναι τόσο ένα τεστ όσο και μια προειδοποίηση για όσα προτίθενται να πράξουν οι αντιδραστικές δυνάμεις προκειμένου να σταματήσουν και να ανατρέψουν τις κατακτήσεις που πέτυχαν οι λαοί της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες είχαν σαν αποτέλεσμα τη συγκρότηση προοδευτικών και δημοκρατικών κυβερνήσεων σε διάφορες χώρες της περιοχής.
