Το Φασιστικό ΚΚΣΕ-KGB των προδοτών ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ και τα θλιβερά σοβαροφανή ασπόνδυλα υποτακτικά δουλοπρεπή τσιράκια τους

 Το Φασιστικό ΚΚΣΕ-KGB των προδοτών ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ και τα θλιβερά σοβαροφανή ασπόνδυλα υποτακτικά δουλοπρεπή τσιράκια τους: οι ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ «μεγαλο-ψυχίατροι» της KGB  ΦΛΩΡΑΚΗΣ-ΛΟΥΛΕΣ-ΤΣΟΛΑΚΗΣ-ΚΟΥΚΟΥΛΟΥ διασύρουν αδίστακτα και με τον πλέον βάναυσο τρόπο και το ΝΕΚΡΟ πια ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ως «ΔΙΑΤΑΡΑΓΜΕΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ»(!) – υπεραντιδραστική επινόηση-ΨΕΥΔΟΣ για να «σκεπάσουν» το μεγάλο ειδεχθέστατο ΕΓΚΛΗΜΑ της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ απ’ τους αντισταλινικούς-αντικομμουνιστές σοσιαλφασίστες ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ

120 χρόνια απ’ τη γέννηση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και 50 χρόνια απ’ τη στυγερή ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του  απ’ τους αντισταλινικούς-αντικομμουμηστες σοσιαλφασίστες ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ             

ΣΤΑΛΙΝ προς ΝΙΓΙΑΖΟΦ (1952): «τον βλέπεις αυτόν; Είναι άξιος κατά τη γνώμη μου ν’ ανάψει τη φωτιά της επανάστασης σ’ όλη την Ευρώπη»  Α.ΠΑΡΝΗΣ: Ομιλία σελ.13, 25/10/2013 και “Α” Μάρτης 2023

«η πιο αυθεντική ταυτότητα ενός αρχηγού είναι αυτή που καταγράφεται ανεξίτηλα στη ψυχή των μαχητών του» και «το διαπιστώνω αυτό μέχρι τώρα όταν τύχει να συναντήσω βετεράνους του αντάρτικου, ιδιαίτερα αυτούς που με περηφάνια αυτοτιτλοφορούνται «ζαχαριαδικοί». Πόσο ανθρώπινα νοσταλγικό γίνεται το βλέμμα τους όταν μιλάμε γι’ αυτόν…» (ΠΑΡΝΗΣ: Γεια Χαρά - ΝΙΚΟΣ, Αθήνα 2011, σελ. 36-37)

ΝΙΓΙΑΖΟΦ (1955): «ο Ζαχαριάδης είναι μια απ’ τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» (Π. Δημητρίου: «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ», σελ. 202-203, Αθήνα 1997)

Οι επαναστάτες κομμουνιστές και αντιφασίστες θα πρόσεξαν ότι στο προηγούμενο φύλλο (Ιούλη-Αύγουστου 2023)  γίνεται λόγος για «ΕΠΙΤΡΟΠΗ» (1957) των ΚΚΣΕ-KGB–«Κ»ΚΕ και ΟΧΙ απλά για «ΕΠΙΤΡΟΠΗ» (1957) του αστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ. Kι αυτό επειδή, κατά πρώτο, ΔΕΝ ανταποκρίνεται στην ιστορική Αλήθεια και, κατά δεύτερο, πρόκειται για μια παραπλανητική διατύπωση που αποσιωπά-ΑΠΟΚΡΥΒΕΙ σκόπιμα τις ωμές βάρβαρες ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ των Χρουστσοφικών προδοτών στο επαναστατικό ΚΚΕ. ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ που αρχίζουν  απ’ την περίοδο τέλη 1953-1954 και κορυφώνονται στο ΠΟΓΚΡΟΜ των χρουστσοφικών 1955 (9 προς 10 Σεπτέμβρη)  στην Κομματική Οργάνωση Τασκένδης (ΚΟΤ) και στην ανοιχτή σφοδρότατη ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ μεταξύ των επαναστατών κομμουνιστών Σταλινικών-Ζαχαριαδικών και το «στρατόπεδο των «Μαύρων» όπως λέγαμε τους αντιζαχαριαδικούς» χρουστσοφικούς (Αχιλλέα Παπαϊωάννου: «Διώκτες και Ιεροκτόνοι του Νίκου Ζαχαριάδη, Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ», σελ. 95, Αθήνα 2001). 

Η «ΕΠΙΤΡΟΠΗ» (1957) συγκροτήθηκε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με πρωτοβουλία και ΕΝΤΟΛΗ των ΚΚΣΕ-KGB ανέλαβε να συνεχίσει την εξωφρενική δυσφημιστική εκστρατεία ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑΣ σε βάρος του γραμματέα του ΚΚΕ, ότι ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ήταν ΤΑΧΑ «χαφιές», «πράκτορας», κλπ.  διαφόρων μυστικών Υπηρεσιών, ακόμα και της Γκεστάπο στο ΝΤΑΧΑΟΥ, ή όπως ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ επαναλαμβάνει την 1.Γενάρη 1972 σε γράμμα του «προς την ΚΕ του ΚΚΣΕ, Ανοιχτό Γράμμα»: «η επιτροπή Κούισινεν-Ντεζ και Σια» υποστήριζε «ότι ο Ζαχαριάδης είναι ύποπτος και προβοκάτορας» (Β.Φ. ΑΦΙΝΙΑΝ, Β. ΚΟΝΤΗΣ …: «Οι σχέσεις ΚΚΕ και ΚΚΣοβιετικής Ένωσης στο διάστημα 1953-1977, σελ. 300, Θεσσαλονίκη 1999 και 2009), με προφανέστατο ΣΤΟΧΟ να «χρεοκοπηθεί» ιδεολογικο-πολιτικά ως «αποτυχημένος» ηγέτης.

Αυτό επιβεβαιώνεται από πολλά γεγονότα της συνολικής ιστορικής πορείας, μα και τις μαρτυρίες εκείνης της περιόδου, καθώς και από τις ανακρίσεις της KGB πολλών κομμουνιστών Ζαχαριαδικών, μεταξύ των οποίων και του ΑΧΙΛΛΕΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ απ’ τους KGBίτες Σαάκοφ-Λουγβινένκο (συνταγματάρχης-ταγματάρχης, Τασκένδη): «Αχιλλέα, κοίταξε να ξεχάσεις τον Ζαχαριάδη γιατί είναι αποδεδειγμένα προδότης και συνεργάτης των Γερμανών στο Νταχάου» (Αχιλλέα Παπαϊωάννου: «Διώκτες και Ιεροκτόνοι του Νίκου Ζαχαριάδη, Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ», σελ. 58, Αθήνα 2001).

Για μια πιο ολοκληρωμένη πληροφόρηση και αντίκρουση αυτών των πρωτοφανών ελεεινών συκοφαντιών σε βάρος του Ζαχαριάδη, πέραν των βιβλίων-μαρτυριών ΠΑΠΑΝΙΚΟΥ-CHRI.SCHMINCK-GUSTAVUS («Α» Νο 501) καθώς και την κατάθεση-γνώμη του Γερμανού κομμουνιστή ΟΣΚΑΡ ΧΙΝΚΕΛ ΓΙΑ ΤΟΝ Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ («Α» Νο 501), ας δοθεί και μια εντελώς άγνωστη στον ελληνικό χώρο, όπως είναι η κατάθεση-γνώμη του Ζαχαριάδη, εκ μέρους των ελλήνων Αντιφασιστών στο Νταχάου, για τη συμπεριφορά του κρατούμενου Edgar Kupfer στο στρατόπεδο: «Ο κρατούμενος Edgar Kupfer την περίοδο που εγώ τον γνώρισα, συμπεριφέρονταν συναδελφικά και αδελφικά – ήταν πάντα έτοιμος να βοηθά σε κάθε ανάγκη. Έτσι συμπεριφέρθηκαν μόνο εντελώς λίγοι στο Νταχάου.», Απελευθερωμένο Κ.L. Dachau, 22 Μάη 1945, Zachariadis, Lagernummer 28777, Athen» (Edgar Kupfer – Koberwitz: Dachauer Tagebuecher, σελ. 491, Muenchen 1997 και πρώτη-δεύτερη έκδοση 1957 και 1960, Stuttgart).    

Η πρωτοφανής αυτή δυσφημιστική εκστρατεία ήταν τόσο χονδροειδής, γελοία και ατεκμηρίωτη, μα πρωτίστως προκλητικότατη, που ΔΕΝ έγινε αποδεκτή-πιστευτή: απορρίφθηκε με θυμό και οργή μαχητικά απ’ τη συντριπτικότατη  πλειοψηφία των κομμουνιστών, επειδή καταφανώς αποτελούσε έναν εντελώς διάτρητο μανδύα, που δεν μπορούσε να αποκρύψει τον πραγματικό της ΣΤΟΧΟ: την εξόφθαλμη προσπάθεια ΕΠΙΒΟΛΗΣ του προδοτικού αντεπαναστατικού Χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ.          

Ακολουθεί η ΕΠΕΜΒΑΣΗ της «Επιτροπής των 6 κομμάτων» κατά τη διάρκεια του «20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ» (Φλεβάρης 1956), με πρωτοστατούντες γενικότερα των ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ στο ΚΚΕ τους ΚΟΥΙΣΙΝΕΝ-ΠΟΝΟΜΑΡΙΟΦ, με τη δραστήρια συμμετοχή και πολλών άλλων, ολόκληρης στρατιάς  ηγετικών στελεχών των ΚΚΣΕ-KGB.

Στον Κουίσινεν πραγματικό Πρόεδρο της «Επιτροπής των 6 κομμάτων» (με αχυράνθρωπο το Ρουμάνο χρουστσοφικό ΝΤΕΖ) ο εξυπνότατος και ικανότατος ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ απάντησε ευστοχότατα στο ερώτημα του ΚΟΥΙΣΙΝΕΝ: «Λάθος ήταν Γράμμα Ζαχαριάδη 1940 γιατί αναζητούσε δίχως όρους συνθηκολόγηση προς Μεταξά», ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ: «Σύντροφε Κουίσινεν το διάβασες;», ΚΟΥΙΣΙΝΕΝ: «ΟΧΙ!», γελοιοποιώντας έτσι ευθύς εξαρχής τον αντιδραστικό υπερφίαλο αλαζόνα χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη, έναν απ’ τους σημαντικούς υπερασπιστές της χρουστσοφικής αστικής ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ που επικράτησε στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούλη 1953 («ΠΡΑΒΔΑ», «προσωπολατρία», κλπ.) (Απ’ τα ΠΡΑΚΤΙΚΑ των Συζητήσεων με τους «6» που είχε κρατήσει ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, (συζήτηση 1η 21.2.1956) και διέσωσε ο γιός του ΣΗΦΗΣ και τα μετέφρασε απ’ τα Ρωσικά ο ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ (στις Συζητήσεις με τη διαβόητη «Επιτροπή των 6» ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ υπεράσπισε μαχητικά-τεκμηριωμένα τις μαρξιστικές του απόψεις). 

Οι ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ συνεχίζονται, φτάνοντας στο τελευταίο οριστικό ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ με την επίσημη ΔΙΑΛΥΣΗ του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ 1918-1955 στη λεγόμενη «6η πλατιά Ολομέλεια Μάρτης 1956», μια αντικαταστατική παρασυναγωγή των Χρουστσοφικών, με «Εισηγητή»(!) σ’ αυτή ούτε καν Έλληνα, αλλά το Ρουμάνο Χρουστσοφικό Γκ. ΝΤΕΖ (ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ αρνήθηκε να πάρει μέρος σ’ αυτή), και τη συγκρότηση του αστικού σοσιαλδημοκρατικού χρουστσοφικού εκτρώματος («Κ»ΚΕ 1956) – ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΕ το παλιό επαναστατικό Σταλινικό-Ζαχαριαδικό ΚΚΕ – με  διορισμένους εγκάθετους ηγέτες τους ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ προδότες σοσιαλδημοκράτες της κλίκας των ΚΟΛΙΓΙΑΝΝΗ-ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗ-ΒΑΦΕΙΑΔΗ, κλπ. 

Κατά τη διάρκεια των φασιστικών ΔΙΩΞΕΩΝ, τον Αύγουστο του 1960, η απαγορευμένη Οργάνωση των ζαχαριαδικών των  Πολιτειών της Τασκένδης, δηλ. το «αχτίφ των «εννέα γραμματέων» στέλνει στη Μόσχα μια επιτροπή από τρεις γραμματείς, την αποτελούσαν ο Βασίλης Λιάσος, ο Πέτρος Τουλούδης και ο Αχιλλέας Παπαϊωάννου», για να διαμαρτυρηθεί: για την επέμβαση στο ΚΚΕ, να απαιτήσει την απελευθέρωση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και των εξόριστων στη Σιβηρία αλλά και των φυλακισμένων επαναστατών ζαχαριαδικών (Αχιλλέα Παπαϊωάννου: «Διώκτες και Ιεροκτόνοι του Νίκου Ζαχαριάδη, Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ», σελ. 133, Αθήνα 2001 και «Ποιος αυτοκτόνησε (δολοφόνησε) τον Νίκο Ζαχαριάδη» σελ. 9, εκδ. Οίκος ΜΠΙΜΠΗΣ, Θεσσαλονίκη) (παράνομες αποστολές διαμαρτυρίας στη Μόσχα ίσως ξεπερνούν τις 15, μαζί με μια διαδήλωση), αλλά και διαδηλώσεις στην Τασκένδη 1962, κλπ.  

Αφού δεν τους δέχθηκε ούτε ο Χρουστσόφ, ούτε ο Σουσλόφ, ούτε ο Πανομαρένκο, ο KGBίτης ΣΕΜΕΝΚΟΦ συνοδεύοντας τους στην έξοδο, τους είπε:  «Από την στιγμή που ο Ζαχαριάδης δεν παραδέχεται τις αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και αντιτάχθηκε στη νέα πολιτική του κόμματός μας, υπό την ηγεσία του Νικήτα Σεργέγιεβιτς Χρουστσώφ, δεν μπορεί να ηγείται του ΚΚΕ. Ξέρεται πολύ καλά τον ηγετικό ρόλο, του ΚΚΣΕ. Είναι κρίμα να ταλαιπωρείστε, πηγαίνετε στα σπίτια σας, κοιτάξτε τις οικογένειες σας και κάτσετε φρόνιμα. Ο Ζαχαριάδης για μας – δηλαδή το ΚΚΣΕ – έχει ξοφλήσει. Μην χτυπάτε τις γροθιές σας στα τείχη του Κρεμλίνου, απλώς ματώνετε τα δάχτυλα σας, τα τείχη του Κρεμλίνου είναι ισχυρά, δεν μπορεί κανένας να τα γκρεμίσει, εσάς τους ζαχαριαδικούς ο χρόνος θα σας διαλύσει. Το μεγάλο κόμμα του Λένιν με ηγέτη τον Νικήτα Σεργέγιεβιτς Χρουστσώφ ήταν και θα είναι ηγετικό. Ο Ζαχαριάδης χτύπησε με τις γροθιές του τα τείχη του Κρεμλίνου για να φέρει «τριγμούς» με την απειθαρχία του αυτή και έφτασε εκεί που έφτασε. Απαρνηθείτε τον και ενταχτείτε στο καινούριο, το νέο ΚΚΕ, με ηγέτη τον άξιο Κώστα Κολιγιάννη» (Αχιλλέα Παπαϊωάννου: «Ποιος αυτοκτόνησε (δολοφόνησε) τον Νίκο Ζαχαριάδη», σελ. 9, εκδ. Οίκος ΜΠΙΜΠΗΣ, Θεσσαλονίκη). Άλλη αποστολή με την ίδια σύνθεση έγινε το Σεπτέμβρη 1961 (Π.Τουλούδη: Επέμβαση της χρουστσοφικής ηγεσίας στο ΚΚΕ, σελ. 130, Αθήνα 1992). 

Αυτή η τοποθέτηση του ΣΕΜΕΝΚΟΦ επιβεβαιώνει με τον πλέον κυνικό αλαζονικό τρόπο τις βάρβαρες ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ στο ΚΚΕ, εκφράζοντας συνάμα σαφέστατα και τη ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ του μεγάλου επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη μαρξιστή ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ υπερασπιστή των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ με το αντιμαρξιστικό ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟΥ (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), ΑΚΡΙΒΕΣΤΕΡΑ: την αντιμαρξιστική γραμμή του αστικού σοσιαλδημοκρατικού αντικομμουνιστικού «20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ», Φλεβάρης 1956 («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος»(σ.42), «σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία»(σ.6), «ειρηνική συνύπαρξη»(σ.35), «αποτροπή πολέμων»(σ.37), κλπ.). 

Μια συντομότατη αλλά εντελώς αναγκαία ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Η κατανόηση της πολύ περίπλοκης και εξαιρετικά σύνθετης αρνητικής ΠΙΣΩΔΡΟΜΙΚΗΣ πορείας της Σοβιετικής Ένωσης προς τον καπιταλισμό επιβάλλει και προϋποθέτει, προφανώς, μια ολόπλευρη επιστημονικού χαρακτήρα ΑΝΑΛΥΣΗ – απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. λενινισμού-σταλινισμού – που οφείλει να καταδείξει τεκμηριωμένα  την πισωδρομική ιστορική πορεία της Σοβ. Ένωσης και συνάμα να προσδιορίσει τη ΦΥΣΗ της, μετά το 1953, κοινωνίας της (Σχέσεις Παραγωγής, κοινωνικές τάξεις, κλπ.).

Οι επαναστάτες μαρξιστές, δηλ. λενινιστές-σταλινιστές, μαζί και η σταλινική-ζαχαριαδική «ΚΙΝΗΣΗ», έχουν εδώ και πολλές δεκαετίες καταλήξει-διατυπώσει συγκεκριμένες μαρξιστικές θέσεις – διαμετρικά αντίθετες και σε αντιπαράθεση με τις αντιμαρξιστικές απόψεις των διαφόρων δεξιών οπορτουνιστικών ιδεολιγικο-πολιτικών ρευμάτων («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-Τροτσκιστών-ΝΑΡ-Μαοϊκων, κλπ.) – σχετικά με την ιστορική πορεία της Σοβ. Ένωσης και τη ΦΥΣΗ της κοινωνίας της (1953-1990), που ας επαναπροβληθούν, ακόμα μια φορά, εκ νέου τηλεγραφικά ότι τον Αύγουστο του 1960: 

α) στον ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ τομέα: είχε ήδη ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ, με τις καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις (καθολική επέκταση των Waren-Geld-Beziehungen,Μέσα Παραγωγής = Εμπορεύματα, ΚΕΡΔΟΣ, κλπ.) η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση – είχε αρχίσει στα τέλη Ιούλη 1953 με την κατάργηση του Σοσιαλισμού, δηλ. την ΑΝΑΤΡΟΠΗ, με βίαιο φασιστικό πραξικόπημα, της Διχτατορίας του Προλεταριάτου («ΠΡΑΒΔΑ» 26 Ιούλη 1953, επινόηση της αντιδραστικής ιδεαλιστικής «Προσωπολατρίας»(!), κλπ.) δηλ. ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΑΝ πλέον καπιταλιστικές Σχέσεις Παραγωγής με τους αντικειμενικούς οικονομικούς νόμους λειτουργίας του καπιταλισμού,

β) στον ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ τομέα: ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΕ η αντιδραστική αστική Ιδεολογία του ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΣΜΟΥ (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) και σειρά αντιδραστικά ιδεαλιστικά αστικά φιλοσοφικά ρεύματα (υπαρξισμός, πραγματισμός, νεοθετικισμός, αστική ανθρωπολογία, φροϋδισμός, κλπ.), εκτείνονταν δε μέχρι και τους υπεραντιδραστικούς πρόδρομους του Ναζι-φασισμού Friedrich Nietzsche-Martin Heidegger, αμετανόητος Χιτλερικός ως το θάνατό του, όπως παραδέχεται-διεπιστώνει ορθά ο Γερμανός χρουστσοφικός θεωρητικός του ρεφορμιστικού D«K»P (βλέπε: Robert Steigerwald: Neues Denken und Marxistische Philosophie, σελ. 68, Wuppertal 1991, H.H.Holz: Gespraeche mit  Georg Lukacs, Reinbek bei Hamburg 1967 και Stroemungen und Tendenzen im Neomarxismus, κλπ.).      

γ) στον ΠΟΛΙΤΙΚΟ τομέα: ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΕ η δικτατορία της νέας «σοβιετο»-ρώσικης μπουρζουαζίας – αντικατέστησε  τη Διχτατορία του Προλεταριάτου: είχε ανατραπεί τον Ιούλη 1953) – που έγινε  και θεωρητικο-πολιτικά ανοιχτά παραδεκτή (= «κράτος όλου του λαού»!, σελ. 205) απ’ την κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ και επικυρώθηκε-επισφραγίστηκε οριστικά στο «22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ», Οχτώβρης 1961, με ταυτόχρονη απομάκρυνση του ΣΤΑΛΙΝ απ’ το Μαυσωλείο (σελ.360), ενώ ελάχιστες μέρες (10) αργότερα (10.11.1961) με τη φιλο-Χιτλερική ΠΡΑΞΗ μετονομασίας του «STALINGRAD» σε «VOLGOGRAD» (ΔΕΝ συνέβη σε καμιά άλλη καπιταλιστική χώρα)  αυτο-αποκάλυψε το απαίσιο αποκρουστικότατο φιλο-Χιτλερικό Ναζι-φασιστικό πρόσωπό της, εκφράζοντας ταυτόχρονα το απροσμέτρητο αβυσσαλέο ΤΑΞΙΚΟ ΜΙΣΟΣ των ηττημένων Γερμανών Ναζι-φασιστών απέναντι στο νικητή ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, δηλ. είναι η ΠΡΩΤΗ (μετά τον πόλεμο) Χιτλερική Ναζι-φασιστική Ομάδα που εμφανίστηκε διεθνώς, και μάλιστα, ακόμα προκλητικότερα, μέσα στη Σοβιετική Ένωση (=μετεξέλιξη της αρχικά σοσιαλδημοκρατικής-τροτσκιστικής σε Ναζι-φασιστική Ομάδα).

Η ΟΡΘΟΤΗΤΑ της ολοκληρωμένης αυτής ανάλυσης (σταδιακά διορθωμένης-συμπληρωμένης) – βάση διατύπωσης των παραπάνω μαρξιστικών θέσεων – κρίθηκε-ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗΚΕ τόσο απ’ την αντικειμενική ιστορική πορεία ολοκλήρωσης της καπιταλιστικής παλινόρθωσης σ’ όλα τα επίπεδα το 1961 (22οΣυνέδριο), μα ΚΑΙ εκ των υστέρων, δηλ. εκ του αποτελέσματος της οριστικής ΔΙΑΛΥΣΗΣ της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης το 1990-1991.                  

ΑΚΡΙΒΩΣ εξαιτίας της μετεξέλιξης της αρχικά σοσιαλδημοκρατικής-τροτσκιστικής σε Ναζι-φασιστική Ομάδα τα ΚΚΣΕ-KGB ήταν φασιστικά-Ναζι-φασιστικά και επίσης ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό, ο KGBίτης ΣΕΜΕΝΚΟΦ – κτηνώδης βασανιστής του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ για σχεδόν 20 ολόκληρα χρόνια – ήταν ένας Ναζι-φασίστας Γκεμπελίσκος ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ. 

Ο Ζαχαριάδης που αρχικά είχε εξοριστεί στο Μποροβιτσί, μετά στη Γιακουτία (κοντά στο Βερίγγειο πορθμό) και ύστερα στο Σουργκούτ της Σιβηρίας όπου ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ το 1973, σε γράμμα του «Προς τον Πρόεδρο του Προεδρείου του ανωτάτου συμβουλίου της ΕΣΣΔ» σημείωνε, μεταξύ άλλων, διαμαρτυρόμενος εντονότατα: «Το πέταγμά μου στο Σουργκούτ, παρά κάθε σοβιετικό νόμο και χρέος φιλοξενίας προς πολιτικό καταδιωκόμενο από κεφαλαιοκρατική χώρα,  ισοδυναμεί κυριολεκτικά με διωγμό μέχρι φυσικής εξόντωσης … το Μάρτη του 1962… με γράμμα μου προς την ΚΕ του ΚΚΣΕ, ζήτησα να μου επιτραπεί να κατεβώ στην Ελλάδα για να υπερασπίσω την κομμουνιστική κομματική επαναστατική τιμή μου απτήν συκοφαντία και την κατασπίλωση. Η απάντηση (προφορική) που πήρα τότε, έλεγε πως η ΚΕ του ΚΚΣΕ δε θεωρεί σκόπιμο στις τορινές συνθήκες το γυρισμό μου στην Ελλάδα και σα συνέχεια με άρπαξαν και μ’ εξόρισαν στο Σουργκούτ! … Είμαι υποχρεωμένος … ν’ απαιτήσω και πάλι να σταματήσει ο αδικαιολόγητος και εξοντωτικός ενάντιά μου διωγμός». (Γράμμα Ζ. 12 Οκτωβρίου 1962, » (Β.Φ. ΑΦΙΝΙΑΝ, Β. ΚΟΝΤΗΣ …: «Οι σχέσεις ΚΚΕ και ΚΚΣοβιετικής Ένωσης στο διάστημα 1953-1977, σελ. 275, Θεσσαλονίκη 1999 και 2009). 

Για τις «απεργίες ΠΕΙΝΑΣ» του, ο Ζαχαριάδης γράφει: «(συνολικά στα χρόνια 1966, 1967, 1968 και 1969-70 πάνω από πεντακόσιες μέρες)… τονίζοντας στη συνέχεια διαμαρτυρόμενος: «αν μέχρι τότε δεν αρθούν τα μέτρα σε βάρος μου και δεν μου παρασχεθεί πλέρια ελεφθερία και μετακίνησης, τότε απτήν 1 Ιούνη 1972 θ’ αρχίσω καινούργια απεργία πείνας» «Προς την ΚΕ του ΚΚΣΕ, Ανοιχτό Γράμα», Σουργκούτ, 1 Γεννάρη 1972 » (Β.Φ. ΑΦΙΝΙΑΝ, Β. ΚΟΝΤΗΣ …: «Οι σχέσεις ΚΚΕ και ΚΚΣοβιετικής Ένωσης στο διάστημα 1953-1977, σελ. 300, Θεσσαλονίκη 1999 και 2009), δηλ. αυτά γράφονται 11/2 ακριβώς χρόνο πριν τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του (τέλος Ιούλη 1973). Στο Σουργκούτ η θερμοκρασία έφτανε 50 υπό το μηδέν. Ο Σήφης  Ζαχαριάδης θυμάται: «ήταν χειμώνας του ’65, θυμάμαι. Και το θερμόμετρο έδειχνε έξω 52 βαθμοί υπό το μηδέν!» («ΝΕΑ» 11-12.12 1999, σελ.11).    

Η υπεραντιδραστική επινόηση-ΨΕΥΔΟΣ των φασιστών-Ναζι-φασιστών ΚΚΣΕ-KGB περί «διαταραγμένης Προσωπικότητας»(!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ξεπερνά σε «εφευρετικότητα» και εκείνες των εγκληματιών Χιτλερικών Ναζι-φασιστών, που διέπραξαν μύρια όσα φρικτότατα εγκλήματα και θηριωδίες, με «ουρά» τους ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ πολιτικούς γυμνοσάλιαγκες «μεγαλο-ψυχίατρους» της KGB ΦΛΩΡΑΚΗ-ΛΟΥΛΕ-ΤΣΟΛΑΚΗ-ΚΟΥΚΟΥΛΟΥ

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση της Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990) συνοδεύτηκε ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ και απ’ την γέννηση-εμφάνιση ΟΛΩΝ των κοινωνικών φαινομένων της σάπιας παρακμασμένης εκμεταλλευτικής αστικής κοινωνίας (προπαντός στη φασιστική της περίοδο), μεταξύ των οποίων τα στρατόπεδα Συγκέντρωσης και τα Ψυχιατρεία ως ΜΟΡΦΕΣ βάρβαρης φασιστικής καταπίεσης και απίστευτων βασανιστηρίων ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ των εγκλεισμένων σ’ αυτά επαναστατών: «Στη Σοβιετική Ένωση υπάρχουν δίπλα σε πολυάριθμα στρατόπεδα Συγκέντρωσης και Φυλακές για τους αντίπαλους της κυριαρχίας της ρεβιζιονιστικής κλίκας, επίσης Ψυχιατρεία, στα οποία αυτοί οι άνθρωποι καταστρέφονται για όλη τη ζωή τους. Τέτοιες «πολιτισμένες» μορφές βασανιστηρίων χρησιμοποιούνται σήμερα στη Δυτική Γερμανία, στις ΗΠΑ, στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες» («RADIO TIRANA» Νο 11 (27.5.1976, σελ 36 εφ. “Bashkimi” 26.5.1978: φασιστικοί νόμοι).

Σ’ ένα από αυτά τα Ψυχιατρεία είχε εγκλειστεί για χρόνια ο κομμουνιστής Δάσκαλος απ’ τα Δολιανά Ιωαννίνων, Κώστας ΚΥΡΓΙΑΝΝΗΣ (Λακαρέας), πολιτικός Επίτροπος αντισυνταγματάρχης της 159 επίλεκτης Ταξιαρχίας του Σουλίου (ΔΣΕ): «μετά την εξορία στάλθηκε σε Ψυχιατρική Κλινική» για να αποκηρύξει τους ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (Π.ΤΟΥΛΟΥΔΗ: «Επέμβαση της χρουστσοφικής ηγεσίας στο ΚΚΕ», σελ. 168, Αθήνα 1992) και άλλος κομμουνιστής γράφει: κλείστηκε «τέσσερα χρόνια στα Ψυχιατρεία της Τασκένδης … πήγαιναν οι φασίστες να τον εξοντώσουν, ενώ ο άνθρωπος ήταν στα καλά του. Δεν υπέκυπτε και έμενε πιστός στην ιδεολογία του. Αυτόν τον είχαν όλο δεμένο, ημέρα και νύχτα με αλυσίδες, και μέσα είχε εγκληματίες και άλλους που τον χτυπούσαν. Αίσχος στους Χρουστσοφικούς φασίστες! … 11 χρόνια φυλακές, εξορίες και ψυχιατρεία. Αλλά τίποτα δεν έβγαλαν» (Σπύρος ΓΙΩΤΗΣ: «Αναμνήσεις ενός μαχητή του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, σελ, 438-439, Αθήνα 2023). Άλλοι επαναστάτες κομμουνιστές ζαχαριαδικοί αντάρτες του ΔΣΕ είχαν βασανιστεί με ανάλογο τρόπο, όπως οι Γιώργος ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ, πολιτικός επίτροπος Τάγματος του ΔΣΕ και Γιώργος ΣΕΡΑΦΕΙΜ, λοχαγός ΔΣΕ, κλπ.: «οι δυο κλείστηκαν επί 5 και πλέον χρόνια σε μπουντρούμια της Κα Γκε Μπε Τασκένδης που βρίσκονταν στα υπόγεια της Πολυκλινικής της Αστυνομίας, πιεζόμενοι να καταθέσουν επιβαρυντικά στοιχεία για τον Ζαχαριάδη και στενούς συνεργάτες του» (Α. Παπαϊωάννου: Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ», σελ. 132, Αθήνα 2001), ο μεν πρώτος αγνοείται η τύχη του, ενώ ο δεύτερος (οδηγός του Ζαχαριάδη) επέστρεψε στην πατρίδα του (Γιάννενα). 

Οι απίστευτες φασιστικές ΔΙΩΞΕΙΣ (εξορίες-φυλακές-Ψυχιατρεία, κλπ.) προκάλεσαν εξοντωτικές βλάβες υγείας (σωματικές-πνευματικές) σε πολλούς επαναστάτες, όπως στον Κώστα ΡΑΦΤΗ, αντισυνταγματάρχη του ΔΣΕ, κλπ., που οδηγήθηκαν πρόωρα στο θάνατο: «Ο Ράφτης δεν άντεξε σε αυτά τα βασανιστήρια και τρελάθηκε. Επέστρεψε στην Τασκένδη και πέθανε» (Σπύρος ΓΙΩΤΗΣ: «Αναμνήσεις ενός μαχητή του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, σελ, 438, Αθήνα 2023).       

Αργότερα ο Μπ. ΠΟΝΟΜΑΡΙΟΦ (υπεύθυνος για τις απανωτές ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ στο ΚΚΕ) σε Συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» (11/12/1990), σελ. 21) ισχυρίζεται για το θάνατο του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: «Δεν φανταζόμασταν ότι θα αυτοκτονούσε» για να σημειώσει: «ίσως η διανοητική του κατάσταση δεν ήταν καλή, και συνέβη έτσι αυτό το δυσάρεστο γεγονός». Μια ψευδολόγα «Συνέντευξη»(!) απ’ την αρχή ως το τέλος, που ξεπερνά ακόμα  και το διαβόητο Χιτλερικό Ναζι-φασίστα Joseph Goebbels. Δε θα σχολιαστεί, αφού παλιότερα είχε διεξοδικά απαντήσει ο σύντροφος ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΥΣΣΙΟΣ σε μια πολυσέλιδη «Ανοιχτή Επιστολή προς τον Μπορίς Νικολάεβιτς Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ιανουάριος 1991)» («Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» 1-15 Φλεβάρη 1994, σε συνέχειες), μια απάντηση καταπέλτης που κονιορτοποίησε τα ΨΕΥΔΗ του ΠΟΝΟΜΑΡΙΟΦ (Δ.ΒΥΣΣΙΟΣ, πολιτικός  επίτροπος αντισυνταγματάρχης της 103 Ταξιαρχίας του ΔΣΕ: 51/2 μήνες στα Χρουστσοφικά φασιστικά μπουντρούμια Τασκένδης, καταδικάστηκε το Φλεβάρη του 1956 σε 21/2 χρόνια εξορία στη Σιβηρία, έζησε συνολικά 121/2 χρόνια εξόριστος στη Σιβηρία ως το 1970 που επέστρεψε στην Τασκένδη).   

Πέρα απ’ τις δολοφονικές πρακτικές των διαφόρων Ασφαλειών γενικά, με την ύπαρξη στην καπιταλιστική Σοβ. Ένωση των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ (από 1953-) και χρήση των Ψυχιατρείων ως ΜΟΡΦΕΣ βάρβαρης φασιστικής καταπίεσης και απίστευτων βασανιστηρίων ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ των εγκλεισμένων σ’ αυτά επαναστατών, συνδέονταν έμμεσα-άμεσα και η υπεραντιδραστική επινόηση-ΨΕΥΔΟΣ της ΔΗΘΕΝ «διαταραγμένης Προσωπικότητας»(!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.   

Μόνο δυο παρατηρήσεις: πρώτη, ότι ο ΠΟΝΟΜΑΡΙΟΦ «ξεχνά»(!) σκόπιμα (KGBίτικη αμνησία!) την πρώτη ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ εκδοχή θανάτου «από καρδιά»(!) 1973 και αρχίζει με τη δεύτερη, επίσης ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ εκδοχή: «αυτοκτονία»(!) (1990) και την οποία αποδίδει στη «δ ι α ν ο η τ ι κ ή  κατάσταση»(!) (υπογρ. «Α»), που ΤΑΧΑ «δεν ήταν καλή» – προβάλλοντας και πολιτικά, ανοιχτά πλέον, την αισχρότατη ΕΠΙΝΟΗΣΗ των εντελώς διεστραμμένων ακραίας νοσηρότητας εγκληματικών εγκεφάλων της Ναζι-φασιστικής KGB-ΚΚΣΕ, περί ΔΗΘΕΝ «διαταραγμένης Προσωπικότητας»(!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που τον οδήγησε ΤΑΧΑ σε «αυτοκτονία»(!):ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΑΤΟΣ τρισάθλιος σιχαμερός ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ του ΝΕΚΡΟΥ πια ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥ επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη (είχε ΗΔΗ προηγηθεί-ανακοινωθεί η εκδοχή της «αυτοκτονίας»(!) απ τον αντισυνταγματάρχη της KGB Αλεξάντρ Πετρούσιν το 1990 στην «Τιουμένσκ Ισβέστια»(25.11.1990): «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού» «Ρ», 9/12/1990). ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΟΙ παιδαριώδεις, μα ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ εγκληματικοί, ισχυρισμοί των ΠΟΝΟΜΑΡΙΟΦ-ΣΕΜΕΝΚΟΦ-ΠΕΤΡΟΥΣΙΝ για πολιτικά αφελέστατους και μικρά παιδάκια του Νηπιαγωγείου, ΧΩΡΙΣ  να έχουν προσκομίσει ούτε ένα αποδειχτικό στοιχείο και ακόμα προκλητικότερα:  όταν παρόλο που έχουν περάσει 50 ολόκληρα χρόνια απ’ τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ – ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ – να δώσουν το «φάκελο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» (ΜΟΝΟ για το θάνατο-εξόντωσή του) στη ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ οι «σοβιετο»-ρώσοι–«Κ»ΚΕ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ του: το ΜΟΝΟ αληθινό ιστορικά υπαρκτό γεγονός, γνωστό σ’ όλους είναι: ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ δολοφονήθηκε το 1973, δηλ. την περίοδο της κυριαρχίας των αντισταλινικών-αντικομμουνιστών σοσιαλφασιστών ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ. Τι φοβούνται άραγε; Μήπως έχουν ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ όλα τα στοιχεία;

Έτσι υπάρχουν μπροστά μας δυο αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες, και επομένως ΚΑΤΑΦΑΝΕΣΤΑΤΑ ΨΕΥΔΕΙΣ εκδοχές, απ’ την ίδια πηγή: απ τους Χρουστσοφικούς προδότες αντισταλινικούς-αντιζαχαριαδικούς αντικομμουνιστές  ΚΚΣΕ-KGB–«Κ»ΚΕ. Σπάνια «πρωτοτυπία»(!): ΔΥΟ KGBίτικες «ιστορικές Αλήθειες»(!):  η πρώτη από «ΚΑΡΔΙΑ» (1973-1990), και η δεύτερη «ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ» (1990 – ως το αόριστο μακρινό μέλλον)(!!!). 

ΕΠΙΠΛΕΟΝ αξίζει να προσεχθεί ιδιαίτερα, ότι η Ναζι-φασιστική KGB της νέας «σοβιετικής» μπουρζουαζίας της Σοβιετικής Ένωσης – απ’ τα τέλη της 10ετίας του 1950- αρχές της 10ετίας του 1960 είχε πλήρως παλινορθωθεί ο  καπιταλισμός  σ’ αυτή – αποδίδει-μεταθέτει την ΕΥΘΥΝΗ, και με τις δυο ψευδέστατες εκδοχές της, στο ίδιο το  ΘΥΜΑ δηλ. το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ την αιτία θανάτου: στην 1η «ευθύνεται»(!) το «αδύναμο» σώμα του δηλ. η «καρδιά» του, στη 2η «ευθύνεται» (!) πάλι ο ίδιος που «αποφάσισε»(!) ΤΑΧΑ να  «αυτοκτονήσει»(!). Είναι οι πασίγνωστες δολοφονικές πρακτικές ΟΛΩΝ των εγκληματικών μυστικών Υπηρεσιών και της Ασφάλειας των διαφόρων χωρών, με γνωστότερη στην Ελλάδα την ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ ανακοίνωση της ντόπιας μοαρχοφασιστικής Ασφάλειας περί ΔΗΘΕΝ «αυτοκτονίας»(!) του ΗΡΩΑ της εργατιάς και του λαού μας ΜΗΤΣΟΥ ΠΑΠΑΡΗΓΑ, ενώ ήταν ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ.    

ΜΟΝΟ η εκδοχή της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ανταποκρίνεται στην ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, που διατυπώθηκε ευθύς εξαρχής από ΟΛΟΥΣ τους αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ ζαχαριαδικών και μή, ανεξαιρέτως ιδεολογικο-πολιτικής κατεύθυνση.

Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ απ’ τους αντισταλινικούς-αντικομμουνιστές σοσιαλφασίστες ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ (επί γραμματείας τους το 1973) σ’ εκείνη τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο (Ελλάδα-Ευρώπη), επειδή και οι δυο φοβούνταν-ΕΤΡΕΜΑΝ το γιγάντιο ιδεολογικο-πολιτικό ΑΝΑΣΤΗΜΑ του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη, μα προπαντός ΕΠΙΠΛΕΟΝ το τεράστιο κύρος και τη μεγάλη επιρροή του στο κομμουνιστικό και αντιφασιστικό κίνημα – μεγάλο ΜΕΓΕΘΟΣ που ορθότατα είχε εκτιμήσει-προσδιορίσει δημόσια ο μεγάλος ΣΤΑΛΙΝ, επισημαίνοντας με ακριβή και συμπυκνωμένο τρόπο το 1952, κατά τη διάρκεια του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ: «τον βλέπεις αυτόν; Είναι άξιος κατά τη γνώμη μου ν’ ανάψει τη φωτιά της επανάστασης σ’ όλη την Ευρώπη» Α.ΠΑΡΝΗΣ: Ομιλία σελ.13, 25/10/2013 και “Α” Μάρτης 2023), κι ΑΚΡΙΒΩΣ, γι’ αυτό: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στην Ελλάδα σήμαινε τότε ΜΑΤΑΙΩΣΗ των προδοτικών τους σχεδίων σε Ελλάδα-Ευρώπη. 

Και ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα (ούτε καν χρόνο πριν), αφού ΔΕΝ θα μπορούσαν να τον κρατήσουν σιδηροδέσμιο εξόριστο θαμμένο στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας, τη στιγμή που οι δεκάδες χιλιάδες ζαχαριαδικοί, πρώην αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, επέστρεφαν στην πατρίδα τους.

Ήταν τόσο μεγάλος ο ΠΑΝΙΚΟΣ αυτών των ΑΠΟΣΤΑΤΩΝ, δολοφόνων του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και υπερασπιστών του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ: 1. της Ναζι-φασιστικής Ομάδας («STALINGRAD» σε «VOLGOGRAD») ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβ. Ένωσης και 2. της ηγετικής σοσιαλδημοκρατικής Ομάδας ΦΛΩΡΑΚΗ του ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ, λακέδων του Κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, που κράτησαν το ΓΙΓΑΝΤΑ ΗΡΩΑ, ατρόμητο μεγάλο επαναστάτη, οδηγητή της εργατικής τάξης και του λαού μας, 35 ολόκληρα χρόνια (17 ζωντανό και 18 ΝΕΚΡΟ) και ΔΕΝ επέτρεπαν τη μεταφορά της σορού του στην Ελλάδα. Τα παιδιά του Κύρος και Σήφης μετέφεραν τη σορό του πατέρας τους στην Ελλάδα – παρά τη θέληση των ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ του (Ρώσων-Ελλήνων «Κ»ΚΕ) – κι’ αυτό μετά τη διάλυση της καπιταλιστικής Σοβ. Ένωσης, το 1990.

Κλείνοντας: οι ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ χαμαιλέοντες ηγέτες του «Κ»ΚΕ ΑΝΤΙ να παρουσιάζονται-εμφανίζονται, αυτο-γελοιοποιούμενοι διαρκώς, υποδυόμενοι τους δήθεν «υπερασπιστές»(!) του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ καλούνται να δώσουν το «Φάκελο Ζαχαριάδη» ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ του στη ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ. 

Οι αισχρότατοι πολιτικοί θεατρινισμοί των αντιζαχαριαδικών επιγόνων των ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – που είναι εθελοντικά βαρυ-«φορτωμένοι» μ’ ΟΛΑ τα εγκλήματα και τα άπειρα δεινά της ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ της καπιταλιστικής Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990) – μπορούν ΜΟΝΟ προσωρινά να αποκρύψουν μα ποτέ να ΣΒΗΣΟΥΝ την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ: απλά οι πολιτικοί θεατρινισμοί χρησιμοποιούνται και βρίσκονται στην ΥΠΗΡΕΣΙΑ των ταξικών συμφερόντων του ντόπιου μεγάλου Κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, στα οποία είναι μόνιμα υποταγμένη η σημερινή ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική πολιτική γραμμή  του «Κ»ΚΕ σ’ ΟΛΑ τα επίπεδα. ΕΠΙΠΛΕΟΝ έχουν ξεπέσει-μετεξελιχθεί σε μόνιμο κραυγαλέο επαίσχυντο προδοτικό «ΔΕΚΑΝΙΚΙ» της αντιδραστικής ΝΔ-κυβέρνησης ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ (ψήφιση του νόμου περί «ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟΥ» από βουλευτές μόνο ΝΔ-«Κ»ΚΕ με το «ΠΑΡΩΝ» («Ρ» 24-25/4/2021, σελ.19), ψήφιση 600 Ευρώ σε Αστυνομικούς-Λιμενικούς 12/12/2022) κλπ., απανωτά «ΠΑΡΩΝ»-«ΛΕΥΚΟ» σε κυβερνητικά νομοσχέδια). (περισσότερα για τους λόγους ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ αργότερα σ’ άλλο σημείωμα).    

            

     

 

Φωτογραφα καλοκαίρι 1971 κατά την πρώτη και τελευταία επίσκεψη της κόρης του Όλγας (24 χρονών) στον τόπο εξορίας του πατέρα της Σουργκούτ-Τιουμεν (Σιβηρία). Είχε δοθεί (μέσα Μάη 1992 απ’ την ‘Ολγα σε δυο συντρόφους της «ΚΙΝΗΣΗΣ» (για την ιστορία της φωτογραφίας βλέπε: «Α», Νο 479, σελ. 3, 2021) 

                

1η Φωτο. από αριστερά 2ος  ο Δ.Βύσσιος, 2η και 3η φωτο. Παράνομες συναντήσεις των απαγορευμένων ζαχαριαδικών Τασκένδης, με καπουφλάζ τα παιδιά και τις γιορτές. Μεσαία φωτ. από αριστερά, όρθιος με το χέρι στο δέντρο, Γ. Καλλιανέσης, στρατηγός ΔΣΕ γνωστός από την περήφανη απάντησή του (Φλεβάρης 1956) στο χρουστσοφικό στρατοδίκη στρατηγό Σλανιέφσκυ: «αυτό το χαρτί αρνούμαι να το υπογράψω. Το ΚΚΕ, δεν μ’ έμαθε να υπογράφω Δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξης του Κομμουνισμού»