Κυκλοφορεί η Ανασύνταξη 461 (Δεκέμβρης 2019)

Τεράστιες και βαρύτατες ευθύνες για το πρόσφατο φιάσκο σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής

«Αριστερά» ιδεολογικο-πολιτικά φερέφωνα των HEIDEGGER-HITLER με «φιλοσοφική» μάσκα

140 χρόνια απ’ τη γέννηση του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ

Πρωτοφανής αστυνομοκρατία και αστυνομική βία

Διαβάστε Περισσότερα »

«Αριστερά» ιδεολογικο-πολιτικά φερέφωνα των HEIDEGGER-HITLER με «φιλοσοφική» μάσκα

Στις 7 Νοέμβρη 2019 οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη (βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ» παρουσίαση του βιβλίου του ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΓΟΥΟΛΙΝ «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΑΪΝΤΕΓΚΕΡ» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2019) με συμμετέχοντες ομιλητές τους: ΓΚΟΛΦΩ ΜΑΓΓΙΝΗ, καθηγήτρια φιλοσοφίας, τμήμα φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, ΑΡΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, αναπληρωτής καθηγητής φιλοσοφίας, τμήμα Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΑΡΤΣΙΔΗΣ Δρ. φιλοσοφίας, διδάσκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.

Παρακολουθώντας ολόκληρη τη μαγνητοφωνημένη εκδήλωση δηλ. ομιλίες-παρεμβάσεις στο You Tube με μεγάλη, αλλά δυσάρεστη, έκπληξη, διαπιστώνει κανείς ότι οι αναφορές ΟΛΩΝ των ομιλητών αλλά και οι παρεμβάσεις των παρευρισκομένων έγιναν σαν να ΜΗΝ είχε, ως πραγματικό ιστορικό γεγονός, υπάρξει ο καταστροφικός β’ Παγκόσμιος Πόλεμος – ο καταστροφικότερος στην ιστορία της ανθρωπότητας – με τους περίπου 70.000.000 νεκρούς, τα πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης μαζικής εξόντωσης εκατομμυρίων και το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ, κλπ., με τις πρωτοφανείς θηριωδίες και τα ειδεχθέστερα εγκλήματα, για τα οποία ο αμετανόητος φανατικός Χιτλερικός Ναζι-φασίστας MARTIN HEIDEGGER ΔΕΝ είναι-ήταν ΜΟΝΟ απλά συνένοχος αλλά και ΑΜΕΣΑ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΣ, και μάλιστα ΔΙΠΛΑ: α) ως ιδεολογικο-πολιτικός ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού, και β) ως συνειδητά στρατευμένος, δεδηλωμένος, απόλυτα πεπεισμένος, δραστήριος και μαχητικός ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ της πρωτοφανούς βαρβαρότητας του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού, που και τα ΔΥΟ συγκροτούν μια αδιάσπαστη ενότητα και ΣΥΝΕΧΕΙΑ: το δεύτερο συνδέεται ΑΜΕΣΑ με το ΠΡΩΤΟ και απορρέει αναπόφευκτα απ’ αυτό.

Η παρουσίαση του βιβλίου κινήθηκε στην κατεύθυνση της γνωστότατης Χιτλερικής αντιδραστικής και πολύ επικίνδυνης γραμμής της λεγόμενης «αποναζιστικοποίησης» του αντιδραστικού «φιλοσοφικο»-πολιτικού έργου και της κοινωνικο-πολιτικής δράσης του υπεραντιδραστικού MARTIN HEIDEGGER, δηλ. «ΞΕΠΛΥΜΑΤΟΣ» – αθώωσής του και ΣΗΜΕΡΑ – μιας επικίνδυνα παραπλανητικής μα πρώτα απ όλα ακραίας και ύπουλης Ναζι-φασιστικής, με «φιλοσοφική» μάσκα, στρατηγικής που ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ στην υπηρεσία ανάπτυξης και ανόδου των σημερινών φασιστικών και Ναζι-φασιστικών δυνάμεων, οι οποίες συνιστούν μεγάλο κίνδυνο για την εργατική τάξη και τους λαούς: ανάπτυξη που απαιτεί, για την ΑΠΟΤΡΟΠΗ και απόκρουσή της, ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ μια σαφή, αποφασιστική και κάθετη ΑΠΟΡΡΙΨΗ μα και απερίφραστη καταδίκη και μαχητική επιχειρηματολογημένη καταπολέμηση.

Μ’ αφορμή την παρουσίαση του παραπάνω βιβλίου ας γίνουν κάποιες ελάχιστες σκόρπιες παρατηρήσεις για τη σχέση HEIDEGGER–Χιτλερικού Ναζι-φασισμού και τη σχέση, μετά το τέλος του πολέμου, με την αντιδραστική κρυφο-Χιτλερική «σφηκοφωλιά» των Χαϊντεγκεριανών του Παρισιού:

Απ’ την παλιά στρατιά των ιδεολογικο-πολιτικών ΠΡΟΔΡΟΜΩΝ που γνώρισαν-έζησαν, έστω για λίγο την άνοδο του ΧΙΤΛΕΡ στην εξουσία, υπήρξε μόνο ο σχεδόν σύγχρονος του HEIDEGGER (1889-1976), αντιδραστικός αριστοκρατικών αντιλήψεων ποιητής, βαθιά επηρεασμένος απ’ το Νίτσε, STEFAN GEORGE (1868-1933) που «οραματίζονταν»-προφήτευε, το 1921, την έλευση της εποχής που «θα γεννήσει τον μοναδικό, τον άντρα» που «καρφώνει το σύμβολο της αλήθειας» και «φυτεύει το Νέο Ράϊχ», τον «άντρα! την πράξη! Έτσι ποθούν ο λαός και το Ανώτατο Συμβούλιο» δηλ. το δήθεν «ΛΥΤΡΩΤΗ»(!) του γερμανικού λαού που τον «ανακάλυψε» στο πρόσωπο του Αδόλφου ΧΙΤΛΕΡ με το «Νέο Γ΄Ράϊχ». Οι οπαδοί του ΧΙΤΛΕΡ δικαιολογημένα θεωρούσαν το STEFAN GEORGE πρόδρομό τους.

Ο νεαρός Έλληνας ποιητής D. KAPETANAKIS (1912-1944) σημείωνε εύστοχα σ’ ένα εξαίρετο αντιφασιστικό άρθρο του (παρά τις κάποιες λαθεμένες εκτιμήσεις για το «δημοκρατικό» μέρος του γερμανικού πολιτισμού), το 1943, για το STEFAN GEORGE: «ο Stefan George, ίσως «ο πιο Γερμανός απ’ όλους τους Γερμανούς ποιητές», που δεν «έδειξε ποτέ την παραμικρή συμπάθεια για τους Ναζί», αφού, όπως λέγεται, «δεν απάντησε ποτέ στην επιστολή που του έγραψε ο Goebbels στην οποία του ζητούσε να γίνει ο επίσημος ποιητής του έθνους» της Χιτλερικής περιόδου. Εγκατέλειψε το 1933 τη Γερμανία και πήγε στην Ελβετία, πεθαίνοντας τον ίδιο χρόνο στις 4 Δεκέμβρη στο Minusio κοντά στο Locarno.

«Και παρόλα αυτά», ο STEFAN GEORGE «ήταν ένας πρόδρομος του εθνικοσοσιαλισμού», επισημαίνει σωστά και καταδεικνύει τεκμηριωμένα ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ στο άρθρο του (“Neue Auslese” Heft 11, S.84 και ολόκληρο S.84-90)¹⁾.

Γι’ αυτή του την ορθότατη θέση ο ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ δέχθηκε, στις μετέπειτα δεκαετίες, τις επιθέσεις πολλών αντιδραστικών απολογητών του GEORGE, μεταξύ των οποίων και του CLAUDE DAVID που έθεσε το ερώτημα: «ανήκει ο GEORGE στους προδρόμους του Ναζισμού?» απαντώντας το: «τόσο λίγο ή στο ίδιο μέτρο όσο ο Nietzsche» (Claude David: STEFAN GEORGE, σελ. 389, Muenchen 1967, κλπ.), αλλά και του περιοδικού «Πλανόδιον», (Ιούνιος 2007) σε άρθρο κάποιου Γ.ΒΑΡΘΑΛΙΤΗ, αντιδραστικού οπαδού του GEORGE, σελ. 295: ανόητη και βλακώδης αλλά επικίνδυνη και σκόπιμη διαστρέβλωση ακραίας επαρχιώτικης κουτοπονηριάς, που αδυνατεί μα προπαντός ΔΕ θέλει να διακρίνει (λόγω ταξικής αντιδραστικής στάσης), ότι εντελώς άλλο είναι-σημαίνει «πρόδρομος του εθνικοσοσιαλισμού» και εντελώς άλλο είναι «δεν στρατεύτηκε ποτέ στο φασιστικό κίνημα», ψευδέστατος ισχυρισμός, αφού ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ δεν ισχυρίστηκε ότι ο GEORGE «στρατεύτηκε στο φασιστικό κίνημα»(!).

Σ’ αντίθεση με τη σωστή στάση ΑΡΝΗΣΗΣ του STEFAN GEORGE να συμμετάσχει και υποστηρίξει το Ναζι-φασιστικό καθεστώς του ΧΙΤΛΕΡ, ο MARTIN HEIDEGGER – πρόδρομος κι αυτός του Ναζι-φασισμού – έσπευσε να υποστηρίξει δραστήρια το τότε Χιτλερικό ακραίας βαρβαρότητας καθεστώς καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, αλλά ΚΑΙ μετά τον πόλεμο, παριστάνοντας πλέον τον ΔΗΘΕΝ «αντίπαλο»(!) του ΝΑΖΙΣΜΟΥ, τον οποίο υποστήριζε με «νύχια και με δόντια» αδιάλειπτα και με συνέπεια μα και με προκλητικότατο τρόπο ως το θάνατο του.

Ο M. HEIDEGGER ήταν «υπεραντιδραστικός» πριν και κατά τη διάρκεια του αιματηρότατου ιμπεριαλιστικού Πολέμου της Χιτλερικής Γερμανίας, μα η ΣΥΝΕΧΙΣΗ της υπεράσπισης του ΝΑΖΙΣΜΟΥ – ΚΑΙ μετά τον πόλεμο – τον καθιστά πολλαπλά ΥΠΕΡΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ, κι αυτό εξαιτίας ΑΚΡΙΒΩΣ του Πολέμου και των ανυπολόγιστων καταστροφών, στον οποίο ΔΟΚΙΜΑΣΤΗΚΑΝ στην αιματηρότατη πράξη οι «θεωρητικές» του απόψεις που ευτυχώς, για τους λαούς, συντρίφτηκαν στα πεδία των σκληρότατων μαχών: θάφτηκαν στρατιωτικά στα ερείπια και τα συντρίμμια του πλήρους κατεστραμμένου STALINGRAD και του Χιτλερικού ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ.

ΔΕΝ συντρίφτηκαν όμως, μετά τον πόλεμο, φιλοσοφικο-πολιτικά, κι’ αυτό εξαιτίας της επικράτησης της προδοτικής Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης στο αντιφασιστικό στρατόπεδο (Σοβ. Ένωση-σοσιαλιστικό στρατόπεδο), αφήνοντας έτσι ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ τη μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών, ενώ ΣΗΜΕΡΑ αναβιώνουν και αναπτύσσονται επικίνδυνα οι φασιστικές και Ναζι-φασιστικές δυνάμεις πανευρωπαϊκά, επικαλούμενες, μεταξύ άλλων, και τις «φιλοσοφικο»-πολιτικές απόψεις του M. HEIDEGGER που ΔΕΝ αποτελούν μια αθώα «πνευματική» ενασχόληση κάποιων αφελών που καταναλώνουν άσκοπα «φαιά ουσία», αλλά ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ συνειδητή οργανωμένη και προγραμματισμένη διάδοση του Ναζι-φασισμού.

Ο M. HEIDEGGER υπήρξε πνευματικός ΔΡΑΣΤΗΣ δολοφόνος των λαών και μέγας ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΑΣ του υλικού και πνευματικού πολιτισμού – μαζί ΚΑΙ της Φιλοσοφίας, ταυτίζοντάς την με τον Führer-HITLER – πολλών χωρών (και της Γερμανίας) και των τριών ηπείρων: ΕΥΡΩΠΗΣ-ΑΦΡΙΚΗΣ-ΑΣΙΑΣ, υπό τις διαταγές του αρχισφαγέα των λαών ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ, υπηρετώντας την επιθετική επεκτατική πολιτική του γερμανικού ιμπεριαλισμού και τα ταξικά συμφέροντα των γερμανικών μονοπωλίων μα και τη μεγιστοποίηση των Κερδών τους.

Και σ’ αυτήν την περίπτωση στην πραγματικότητα ΔΕΝ πρόκειται απλά και ΜΟΝΟ για το μαζικό «ντοπάρισμα» και τον σχιζοφρενικό εκστασιασμό, με τις βάρβαρες ναζιστικές «θεωρίες», της γερμανικής νεολαίας, που «ρίχνονταν» φανατισμένα και τυφλά στις αιματηρότατες φονικές μάχες, κουβαλώντας στα γυλιό τους, το Ζαρατούστρα του NIETZSCHE, τις παρτιτούρες του WAGNER, τα ποιήματα των HOELDERLIN και STEFAN GEORGE, ο οποίος «οραματίζονταν»(!), το 1921, ένα «Νέο Ραϊχ» αλλά και τα Ναζι-φασιστικά λογύδρια («Schlageter», κλπ.) του Ναζί-φασίστα «φιλοσόφου» MARTIN HEIDEGGER (P.HÜΗNERFELD: Im Schatten Heideggers, S. 14, Hamburg 1959), μαζί μ’ εκείνο το διαβόητο: «Ούτε Διδαχές ούτε «Ιδέες» πρέπει να είναι οι κανόνες του Είναι σας. Ο ίδιος ο Führer και μόνον αυτός ε ί ν α ι η σημερινή και η μελλοντική γερμανική πραγματικότητα και ο νόμος της…. Heil Hitler” (Ομιλία (3.11.1933) Heidegger προς τους φοιτητές του Πανεπιστημίου του Freiburg, στο: GUIDO SCHNEEBERGER: Nachlese zu Heidegger, Dokumente zu seinem Leben und Denken, s. 135-136, Bern 1962).

ΕΠΙΠΛΕΟΝ επρόκειτο για κάτι περισσότερο και πολύ σημαντικότερο (δεν έχει δυστυχώς επισημανθεί στη σχετική βιβλιογραφία) που αφορά: στη στενότατη αλληλοσύνδεση και αλληλεπίδραση ΘΕΩΡΙΑΣ και ΠΡΑΞΗΣ, που φωτίζει σαφέστερα και πληρέστερα τη σχέση HEIDEGGER–Χιτλερικής Ναζι-φασιστικής πρακτικής δράσης, ΑΚΡΙΒΕΣΤΕΡΑ: την ΑΜΕΣΗ σύνδεση της βάρβαρης υπεραντιδραστικής πολιτικο-«φιλοσοφικής» Ναζι-φασιστικής «θεωρίας» του συνόλου των απόψεων του HEIDEGGER με τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ εγκληματική ΠΡΑΚΤΙΚΗ των Χιτλερικών στρατευμάτων, αφού ο ίδιος ο χιτλερικός Ναζί-φασίστας HEIDEGGER, ο κατεξοχήν πολιτικός «φιλόσοφος», είχε φτάσει ως το πλέον ακρότατο σημείο: παρακολουθούσε μόνιμα και καθημερινά (μέρα-νύχτα) ΑΚΟΜΑ και τη στρατιωτική δολοφονική πορεία των πολεμικών επιχειρήσεων των Χιτλερικών στρατευμάτων, παροτρύνοντας δραστήρια και ενθαρρύνοντας ΑΜΕΣΑ τη συνέχιση και ΕΝΤΑΣΗ των δολοφονικών πολεμικών οργίων των μαζικών εγκλημάτων σε βάρος των λαών των άλλων χωρών, ακόμα και ΜΕΤΑ την καταστροφική τους ήττα στο STALINGRAD, όπως αποδεικνύουν-τεκμηριώνουν οι υπαρκτές αναμφισβήτητες στρατιωτικο-πολιτικο-«φιλοσοφικές» του σημειώσεις, αναφέροντας εδώ μόνο ΔΥΟ περιπτώσεις:

1) Επιστολή HEDEGGER στο στρατιώτη μαθητή του KARL ULMER που βρίσκονταν στο Ανατολικό μέτωπο: «η μοναδική αντάξια ύπαρξη ενός γερμανού είναι να βρίσκεται στο Μέτωπο» (HUGO OTT: Martin Heidegger, unterwegs zu seiner Biographie, S. 154, Frankfurt (Main)/New York 1988 – κι αυτό ΜΕΤΑ την μεγάλη καταστροφή των Χιτλερικών στρατευμάτων στο STALINGRAD, με τον OTT να σχολιάζει, μεταξύ άλλων: «μετά το Stalingrad μια τέτοια επιστολή στο μαθητή του Karl Ulmer – παρά το ότι η τύχη του γερμανικού λαού, αυτού του μεταφυσικού λαού, είχε ήδη κριθεί: προορισμένος πλέον να παρακμάσει, φορτωμένος με εγκλήματα, που τα είχε διατάξει ο Fuehrer, αυτός ο Fuehrer, που «μόνον αυτός ε ί ν α ι η σημερινή και η μελλοντική γερμανική πραγματικότητα και ο νόμος της» (SCHNEEBERGER 1962, S.135-136,Νr. 114). «Ποτέ ο Heidegger δεν πήρε πίσω αυτή τη φράση!» (H. OTT, στο ίδιο σελ. 155).

2) Στις δε παραδόσεις του για τον «ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ» στα θερινά εξάμηνα του 1943-1944 – και πάλι μετά την καταστροφική ήττα στο STALINGRAD – κάνει έκκληση στο γερμανικό λαό να συνέλθει απ’ αυτή την ήττα, οδηγώντας τον έτσι στις μετέπειτα απανωτές καταστροφικές ήττες μέχρι την κατάληψη του ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ και την άνευ όρων παράδοση της Χιτλερικής Γερμανίας 9 Μάη 1945 (M.HEIDEGGER: «HERAKLIT», στο: Gesamtausgabe Bd. 55 S. 180f και S. 123, Frankfurt/M (λόγω μεγάλης έκτασης των αποσπασμάτων δεν παρατίθενται εδώ σε μετάφραση).

Ο M. HEIDEGGER υπήρξε εγκληματίας πολέμου όπως και άλλοι διανοούμενοι: CARL SCHMITT, ALFRED BAEUMLER, ERNST KRIECK, ERNST JUENGER και δεκάδες άλλοι, αλλά και κάποιοι στο εξωτερικό: KNUT HAMSUN, LOUIS-FERDINAND CELINE, EZRA POUND, CARL GUSTAV JUNG, κλπ. που έπρεπε να ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΟΥΝ στη Δίκη της Νυρεμβέργης, στην οποία κάθισαν στο Εδώλιο του κατηγορουμένου μόνο νεκροί ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ του Εθνικοσοσιαλισμού: ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ NIETZSCHE, αλλά και ο FICHTE για τους εθνικιστικούς «Reden an die deutsche Nation» και ο HEGEL για τα ζητήματα του Πολέμου, που συμπεριλαμβάνονται στο κατηγορητήριο του βασικού Κατήγορου της Γαλλίας, Francois de Menthon (Sitzung vom 7. Januar 1946, στο: Der Prozess gegen die Hauptskriegsverbrecher vor dem Nuernberger Gerichtshof. (Nuerenberg 1947), Muenchen/Zuerich, Bd. 5-6, S. 424 f. και S. 474).(Το αντιδραστικό πολιτο-«φιλοσοφικό» έργο του HEIDEGGER θα πρέπει να μελετηθεί σε στενή σύνδεση με τις προετοιμασίες της Χιτλερικής Γερμανίας για τον τότε επικείμενο πόλεμο και μετά το ξέσπασμά του σε σύνδεση με την πορεία των στρατιωτικών επιχειρήσεων των χιτλερικών ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων).

Ελάχιστα για τη σχέση HEIDEGGER – ΓΑΛΛΙΑΣ. Ο Χιτλερικός Ναζι-φασίστας HEIDEGGER «πάτησε»(!) το Παρίσι το καλοκαίρι του 1955 – 10 χρόνια μετά την καταστροφική ήττα του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού 9 Μάη 1945.

Τον Αύγουστο του 1955 φτάνει στην πραγματική του ΠΑΤΡΙΔΑ, τη Γαλλία, γιατί η αντιδραστική «σφηκοφωλιά» των Χαϊντεγκεριανών ΔΕΝ ήταν-είναι στη Γερμανία αλλά στην «πόλη του Φωτός», το Παρίσι. Ο Γάλλος Jean-Michel Palmier αναφέρει σχετικά: «όταν εμείς μαζί με τον Frederic de Towarnicki συναντηθήκαμε το 1968 με το Heidegger, αυτός είπε, ότι στη Γερμανία είναι (=θεωρείται) ακόμα τώρα «ein toter Hund». Αντίθετα στη Γαλλία το έργο του είχε μια πραγματική επίδραση» (J.M. Palmier: Wege und Wirken Heideggers in Frankreich, στο: «Die Heidegger Kontroverse» (Hrg) von Juerg Altwegg, σελ. 56, Frankfurt/M 1988). Ακριβέστερα ο Heidegger θα έπρεπε να είχε πει: «στη Γερμανία με θεωρούν ένα ψόφιο Ν α ζ ι σ τ ι κ ό σ κ υ λ ί», που με τη δραστήρια συμβολή του οδήγησε κατά κοπάδια εκατομμυρίων τη νεολαία στη σφαγή και η ίδια η Γερμανία οδηγήθηκε στη μεγάλη καταστροφή, κάτι που δεν μπορεί εύκολα να ξεχάσει ο γερμανικός λαός.

Στο Παρίσι υποδέχτηκαν, με πρωτοστατούντες τους JEAN BEAUFRET – RENE CHAR – KOSTAS AXELOS (=προκλητικότατη φιλο-ναζιστική στάση), το Ναζί εγκληματία πολέμου HEIDEGGER, «αυτόν τον γελοίο εθνικοσοσιαλιστή βρακοφόρο μικροαστό» (THOMAS BERNHARD: Alte Meister, S. 87, Frankfurt/M 2003), που θαύμαζε τα «wunderbare Haende»(!) του HITLER: «κοιτάξτε μόνο τα υπέροχα χέρια του!» (KARL JASPERS: Philosophische Autobiographie, σελ. 101, Muenchen 1977 και 1984), την επιστολή (18.12.1931) στον αδελφό του Fritz που του συστήνει να μελετήσει το «Mein Kampf», επειδή τάχα ο HITLER: «αυτός ο άνθρωπος έχει ένα ασυνήθιστο και σίγουρο, πολιτικό ένστικτο και το είχε ήδη όταν εμείς ακόμα είχαμε θολούρα, αυτό κανείς λογικός δεν επιτρέπεται πλέον να το αμφισβητεί» (Walter Honolka / Arnulf Heidegger (Hgs): Heidegger und der Antisemitismus, Positionen im Widerstreit, Mit Briefen von Martin und Fritz Heidegger, σελ. 22, Herder Freiburg, Basel, Wien 2006), ενώ σ’ άλλη επιστολή (3.4.1933) ο αδελφός του Fritz ξεπερνάει τα όρια και της πιο ακραίας μορφής γελοιότητας γράφοντας: «ορισμένη στάση και η ματιά του HITLER στις τωρινές φωτογραφίες του μου θυμίζουν συχνά Εσένα. Αυτή η σύγκριση από μόνη της με οδήγησε ήδη αρκετές φορές στο συμπέρασμα, ότι ο HITLER είναι ένας εξαίρετος τύπος»(στο ίδιο σελ.33).

Φθάνοντας στο Gare de l’ Est, όπως μας πληροφορεί ο Χαϊντεγκεριανός Ναζί JEAN BEAUFRET, ο προκλητικός χιτλερικός Ναζι-φασίστας και εγκληματίας πολέμου HEIDEGGER δηλώνει δικαιολογημένα θριαμβευτικά αλλά προκλητικότατα περιχαρής: «ich bin doch in Paris» (=και όμως είμαι στο Παρίσι), και όταν τον ρωτά η σύζυγός του, φανατική Ναζι-φασίστρια Elfride Petri-Heidegger ποιά είναι η εντύπωσή του, απαντά: «ich bin erstaunt – ueber mich» (=εκπλήσσομαι - με τον εαυτό μου) (JEAN BEAUFRET: En France, στο: ERINNERUNG AN MARTIN HEIDEGGER (hrgs. G.Neske), S.9, Pfullingen 1977, για περισσότερα: ANTON M. FISCHER: Martin HEIDEGGER, Der gottlose Priester, Psychogramm eines Denkers, κεφάλαιο 18, σελ. 625-660, Zuerich 2008).

Ο πάλαι ποτέ «αντιστασιακός»(?) RENE CHAR, παρόλο που η σύζυγος του «Georgette είναι εβραία» (Anton M. Fischer, στο ίδιο, σελ. 626) μεταμορφώνεται τώρα(?) σε υπερασπιστή στην πράξη του ακραίου αντισημίτη και ακρότατου ρατσιστή και σε «φιλοσοφικο»-γλωσσικό επίπεδο: αφού ο Heidegger φρόντισε να τον εκφράσει προκλητικότατα, ακόμα άλλη μια φορά, και στην τελευταία κακόφημη συνέντευξή του (23. September 1966) στο «SPIEGEL» - ΜΝΗΜΕΙΟ θρασύδειλων εξοργιστικών ψευδολογιών – που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του, όπως είχε δώσει εντολή στο Περιοδικό: «σκέπτομαι την ιδιαίτερη εσωτερική συγγένεια της γερμανικής γλώσσας με τη γλώσσα των Ελλήνων και τη Σκέψη τους. Αυτό μου το επιβεβαιώνουν σήμερα, πάντοτε και πάλι οι Γάλλοι. Όταν αρχίζουν να σκέπτονται, μιλούν γερμανικά, δεν θα τα έβγαζαν πέρα στη γλώσσα τους» («DER SPIEGEL» Nr. 23, 31 Mai 1976: «Nur noch ein Gott kann uns retten», σελ. 217) = «μόνο ένας θεός μπορεί να μας σώσει». Αυτή η παπαδίστική θεολογικο-«φιλοσοφική» απάντηση «μεταφρασμένη» πολιτικά σημαίνει: μόνο ένας νέος Fuehrer-HITLER μπορεί να μας σώσει(!).

Όσοι από τους γάλλους διανοουμένους-«διανοητές» επισκέφθηκαν και στήριξαν – μα ακόμα χειρότερα προσκάλεσαν – το Ναζι-φασίστα Heidegger μ’ οποιοδήποτε πρόσχημα είναι φανερό πως επέλεξαν να μετατραπούν σε Κουϊσλινγκς της χώρας τους, που πέραν των άλλων, ΕΧΑΣΑΝ και κάθε αξιοπρέπεια και εθνική περηφάνια, αφού ο ρατσισμός του Heidegger απέναντι στη γαλλική γλώσσα, ήταν από καιρό γνωστός. Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ απέναντι στη χώρα τους είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από εκείνη του στρατηγού PHILIPPE PETAIN, επειδή ΑΚΡΙΒΩΣ διαπράχθηκε 10 χρόνια μετά την καταστροφική στρατιωτική συντριβή του Ναζι-φασισμου – ΚΑΙ μάλιστα σε ειρηνική περίοδο.

Ο RENE CHAR, πέρα απ’ τη στήριξη και υποδοχή του Ναζι-φασίστα και εγκληματία πολέμου HEIDEGGER, προχώρησε, μεταξύ άλλων, στην προκλητικότατη και ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ δήλωση: «ο Heidegger ήταν για μένα ένας φίλος … υπήρξε ένας Ναζί για 10 μήνες, όχι περισσότερο, ήθελε τώρα να διορθώσει. Στη Γαλλία ο Beaufret και εγώ τον βοηθήσαμε σ’ αυτό» (A. M. FISCHER, στο ίδιο, σελ. 626), γιατί ήταν, όπως ισχυρίζεται, και οι τρείς τους «αντιστασιακοί»(!!!) δηλ. φιλο-Χιτλερικοί, τη στιγμή που και η «Sylvia Lacan είναι σοκαρισμένη από τον αντισημιτισμό της Elfrides» (σελ.627).

Ο ιπποκόμος του Heidegger, κρυφο-ναζιστής BEAUFRET, καθηγητάκος Λυκείου, δεν ήταν μόνο ανίκανος αλλά και αγράμματος φιλοσοφικά, αφού για «τελευταία φορά ο Beaufret υπέστη ναυάγιο μη μπορώντας να κατακτήσει έδρα σ’ ένα Πανεπιστήμιο, αυτή τη φορά στο Aix» (Fischer, σελ. 660), εξαιτίας της ανικανότητας και κραυγαλέας ανεπάρκειάς του, την οποία είχε εντοπίσει και ο αυταρχικός Δάσκαλός του, Ναζι-φασίστας Χιτλερικός MARTIN HEIDEGGER: σύμφωνα με τη μαρτυρία του JACQUES TAMINIAUX, σ’ ένα απ’ τα ιδιωτικά σεμινάρια ο Heidegger πρόσβαλε βάναυσα τον ιπποκόμο μαθητή του Beaufret με τον πλέον ωμό τρόπο για την αγραμματοσύνη και την ανικανότητά του, λέγοντας: «όμως εδώ δεν είμαστε σε Νηπιαγωγείο» (JACQUES TAMINIAUX στο: “Philosophie MAGAZIN”, Sonderheft 03, σελ. 66, “DIE PHILOSOPHEN UND DER NATIONALSOZIALISMUS”).

Αργότερα ο BEAUFRET αποκαλύφτηκε ως συνειδητός χιτλερικός και ΑΡΝΗΤΗΣ του Ολοκαυτώματος.

Ενδιαφέρει εδώ η περίπτωση του JEAN BEAUFRET τόσο για τη χαρακτηριστική θέση-στάση του και τη στενότατη σχέση HEIDEGGER-Ναζι-φασισμού απ’ την πρώτη στιγμή, επειδή όπως μας πληροφορεί ο ίδιος, συνάντησε το HEIDEGGER «στις 10 Σεπτέμβρη 1946» στην περιοχή του Freiburg (Jean Beaufret: Der ominöse 6. Juni 1944, στο: «Die Heidegger Kontroverse» (Hrg.) von Juerg Altwegg, σελ. 43, Frankfurt/M 1988), όσο και για την Ναζι-φασιστική πορεία του, την οποία όμως για πολλές δεκαετίες απέκρυβε συνειδητά και επιμελώς απ’ το γαλλικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης, που, όπως αποδείχθηκε, δεν ήταν απλά ένας φανατικός υπερασπιστής των απόψεων του Ναζι-φασίστα MARTIN HEIDEGGER, ένας αφελής «αθώος διανοούμενος», «διαμεσολαβητής της σκέψης του Heidegger στη Γαλλία»(OTT), αλλά ένας Κουϊσλινγκ, που στήριξε σε δυο επιστολές του (1978-1979) το Ναζι-φασίστα «αρνητή του Ολοκαυτώματος Robert Faurisson που είχε απολυθεί απ’ το Πανεπιστήμιο της Lyon»(A.M.FISCHER, στο ίδιο, σελ. 660), με τον OTT να σημειώνει: «είχε βυθιστεί σε μια πολύ σκοτεινή κατάσταση και από παραλήπτης και συνομιλητής του Heidegger έγινε άκρως ύποπτος, από τότε που ο ιστορικός Robert Faurisson (Πανεπιστημίου Lyon II), ο απερίγραπτος προπαγανδιστής του “Auschwitz-Luege” (=«Ψεύδος-Auschwitz»), δημοσίευσε επιστολές του Beaufret», επιστολές όπου ο γνωστός αναθεωρητής ιστορικός «Faurisson δέχεται τη στήριξη και ενθάρρυνση του να συνεχίσει το ερευνητικό του έργο» στην φιλο-Χιτλερική κατεύθυνση του “Auschwitz-Lüge” (HUGO OTT: Martin Heidegger, Unterwegs zu seiner Biographie, σελ. 14-15, Frankfurt/New York 1988, και: HANS EBELING: Martin Heidegger, Philosophie und Ideologie, S.80, Reinbeck bei Hamburg 1991, κλπ.).

Ο HEIDEGGER, αυτή η αυτο-γελοιοποιούμενη φιγούρα δηλ. ο «πιο μεγάλος φιλόσοφος όλων των εποχών»(!) ΔΕΝ έδωσε ΤΙΠΟΤΕ το νέο και πρωτότυπο, εκτός από κοινοτοπίες, αντιδραστικές διαστρεβλώσεις διαφόρων φιλοσόφων και πλουσιότατες ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ με πρώτο θύμα το θεολόγο Δάσκαλό του, καθηγητή CARL BRAIG, απ’ τον οποίο έχει αντιγράψει τις παρακάτω σειρές , και μάλιστα απ’ την πρώτη παράγραφο της «Einleitung» 1.2 (Seite 4 και ελληνικά σελ. 27: «Δε μπορεί να δοθή ορισμός που «Είναι» με παραγωγή από ανώτερες έννοιες, μα ούτε και με επαγωγή από κάποιες κατώτερες» (Μαρτιν Χαϊντεγγερ: ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ, σελ. 27, Αθήνα 1978)²⁾. Στα διαβόητα «Schwarze Hefte» (ως τώρα Bd. 94-98) αυτο-απογυμνώθηκε τελείως, εγκαταλείποντας παντελώς ακόμα και το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ της Φιλοσοφίας, και αντ’ αυτού επιδίδεται σε προκλητικότατους αντιδραστικούς πολιτικούς ΥΜΝΟΥΣ γενικά σε Εθνικοσοσιαλισμό-ΧΙΤΛΕΡ, υπερασπίζοντας ταυτόχρονα τον εθνικισμό-σοβινισμό και το ρατσισμό αλλά και έναν ακρότατο αντισημιτισμό με τη σχιζοφρενική επινόηση “Selbstzerstoerung der Juden” (Bd. 97, ANMERKUNGEN I-V (Schwarze Hefte 1942-1948), σελ. 20, Frankfurt/M 215) – ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ (1^η )απ’ το WAGNER (“Das Judentum in der Musik” 1850), μα και τον νεολογισμό «Verjudung»( ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ 2^η) πάλι από το R.WAGNER³⁾ (Επιστολή M.Heidegger προς Elfride Petri 18.10.1916: «η εβραιοποίηση του πολιτισμού μας και των Πανεπιστημίων είναι όμως τρομακτική…» (“Mein liebes Seelchen”, S. 51, Muenchen 2007).

Όποιος έχει διαβάσει-μελετήσει λίγο προσεκτικά μαζί και ταυτόχρονα (3) βιβλία: του θεολόγου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Freiburg, δασκάλου του Heidegger, CARL BRAIG: ”Vom Sein, Abriss der Ontologie” (Freiburg im Breisgau 1896), το ημιτελές – και ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό πλήρως αποτυχημένο έργο-κρίσης – του MARTIN HEIDEGGER: «Sein und Zeit» 1927, (Tuebingen, 1972) και του GUIDO SCHNEEBERGER: «Nachlese zu Heidegger, Dokumente zu seinem Leben und Denken» (Bern 1962), διαπιστώνει εύκολα την ολοφάνερη, ουσιαστικά κατά λέξη, ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ του Heidegger από το BRAIG, αλλά προπαντός την κατανόηση της ΟΥΣΙΑΣ της «φιλοσοφίας» του Heidegger, ταυτισμένης πλήρως μ’ εκείνο το διαβόητο: «ούτε Διδαχές ούτε «Ιδέες» πρέπει να είναι οι κανόνες του Είναι σας. Ο ίδιος ο Fuehrer και μόνον αυτός ε ί ν α ι η σημερινή και η μελλοντική γερμανική πραγματικότητα και ο νόμος της….. Heil Hitler!» (G. SCHNEEBERGER).

Το “Sein und Zeit” (1927) έμεινε, ως γνωστόν, για ΠΑΝΤΑ ημιτελές, αφού ο HEIDEGGER, ο υποτιθέμενος «μεγάλος φιλόσοφος»(!), βρέθηκε σε πλήρη αδυναμία να συγγράψει το ΙΙ μέρος, ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΝΤΑΣ οριστικά τη συνέχιση της αδιέξοδης και μάταιης προσπάθειάς του, σημειώνοντας έτσι μια πλήρη παταγώδη ΑΠΟΤΥΧΙΑ – ένα Προγραμματικού χαρακτήρα πολιτικο-«φιλοσοφικό» έργο που εκφράζει τη βαθύτατη ολόπλευρη συνολική κρίση σ’ ΟΛΑ τα επίπεδα της τότε ιδιόμορφης Γερμανικής αστικής κοινωνίας, μαζί και ΟΛΩΝ των αντιδραστικών φιλοσοφικών ιδεαλιστικών ρευμάτων της εποχής, το οποίο, πέραν του ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΥ, ΙΡΑΣΙΟΝΑΛΙΣΜΟΥ και του ακραίου ΣΟΛΙΨΙΣΜΟΥ, οδηγεί αναπόφευκτα στο ΝΑΖΙΣΜΟ και ως μόνη εναλλακτική πρόταση προσφέρει-πρόσφερε τότε τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο των πιο ακραίων εθνικιστικων-σοβινιστικών επιθετικών επεκτατικών ιμπεριαλιστικών κύκλων της Χιτλερικής Γερμανίας. Ο Εθνικοσοσιαλισμός βρίσκεται στην ΟΥΣΙΑ της Φιλοσοφίας, δηλ. στην ΟΥΣΙΑ της «Σκέψης» του MARTIN HEIDEGGER.

Ο H.BLUMENBERG σημείωνε στα μέσα της δεκαετίας του 1960: «η σκέψη του Heidegger είναι μια «ψευτοθεολογία» που δεν προσφέρει τίποτε στον άνθρωπο εκτός από «υποδούλωση»»(HANS BLUMENBERG: «Die Legitimitaet der Neuzeit» Frankfurt/M 1966 και 2012) ενώ ο TH.BERNHARD παρατηρούσε ευστοχότατα, ότι η μέθοδος του Heidegger «συνίστατο στο να σμικραίνει εντελώς ανενδοίαστα ξένες μεγάλες σκέψεις και να τις μετατρέπει σε μικρές δικές του σκέψεις» (THOMAS BERNHARD: “Alte Meister”, S. 90, Frankfurt/M 1988), με τον K.POPPER να θεωρεί το Heidegger ως «έναν απατεώνα, έναν παραχαράκτη, τον οποίο περιφρονώ ως δειλό και καιροσκόπο. Η παγκόσμια δόξα του είναι μια ντροπή για τη φιλοσοφία, τόσο τη γερμανική όσο και τη διεθνή» (KARL R.POPPER: “Technologie und Ethik”, S. 6, Frankfurt/M 1992).

Κλείνοντας, αυτό το σημείωμα πρέπει να προσεχθεί, ότι η κριτική του RICHARD WOLIN στο HEIDEGGER γίνεται από αντιμαρξιστική αντισταλινική-αντικομμουνιστική σκοπιά, και συγκεκριμένα: εκείνη της αστικής «Δημοκρατίας»(!) του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, κάτι που ο ίδιος διατυπώνει ανοιχτά όταν γράφει ασκώντας κριτική στο Χιτλερικό Ναζι-φασίστα HEIDEGGER: «όμως στην παρατιθέμενη παράγραφο ο Heidegger δεν έχει τίποτε να πει, που θα μπορούσε να διευκολύνει τη δική μας κατανόηση για τη Ρωσία υπό το σταλινισμό ή την Αμερική του New Deal… στην πραγματικότητα ο Heidegger γνώριζε πολύ λίγα για τις αποφασιστικές κοινωνικές και πολιτικές διαφορές μεταξύ της Ρωσίας του Στάλιν και της Αμερικής του Roosevelt της περιόδου του 1930» (RICHARD WOLIN: Heideggers “Schwarze Hefte” στο: «Vierteljahreshefte fuer Zeitgeschichte» 63 (2015), Heft 3, S. 397-398). (αργότερα εκτενέστερη κριτική-πολεμική στο MARTIN HEIDEGGER)

1) το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο: “New Writing and Daylight”, (London 1943), μεταφρασμένο στα γαλλικά με τίτλο: «Precourseur du Nazisme», “L’ Arche” III, p. 75-93, Paris 1946, στα γερμανικά: «STEFAN GEORGE und die Folgen» (“Neue Auslese” Heft 11, S.84-90, Lahr Schwarzwald, μετά τον πόλεμο χωρίς ημερομηνία) και στα ελληνικά με τίτλο: «ΣΤΕΦΑΝ ΓΚΕΟΡΓΚΕ, ΕΝΑΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ» «ΚΡΙΤΙΚΗ» Χρόνος Β΄- Ιούλιος-Αύγουστος 1960- τεύχος 10, σελ. 139-152. Οι υπάρχουσες μεταφράσεις έχουν πολλά προβλήματα, δεν διαθέτουμε δυστυχώς το αγγλικό πρωτότυπο. Βλέπε σχετικά και: Paul Rilla 1949 και 1978, Karl Loewith 1961/67 και 1989, Sebastian Haffner 1978, Raymond Klibansky 2001, κλπ., κλπ., αλλά και απολογητές του GEORGE: Edgar Salin 1948, Claude David, 1952, 1967, κλπ. Περιοδικό «Πλανόδιον»(Ιούνιος, Αθήνα 2007).

2) CARL BRAIG: „vom Sein, Abriss der Ontologie“, Freiburg im Breisgau 1896, S. 22: „Aus hoeheren Begriffen ist der des Seins nicht ableit-und aus niedrigern ist er nicht darstellbar”.

MARTIN HEIDEGGER: “Sein und Zeit”, 1972 Tübingen S. 4: “Das Sein ist definitorisch aus hoeheren Begriffen nicht abzuleiten und durch niedere nicht darzustellen”.

3) για „Verjudung” βλέπε: Jens Malte Fischer: Richard Wagners „Das Judentum in der Musik“, Frankfurt/Leipzig 2000, S. 81: «εδώ είναι κατά πρώτο ένας ολοφάνερος εννοιολογικός νεολογισμός του WAGNER, η “Verjudung”, ο οποίος έπειτα ως “Verjudung”, έκανε μια τρομακτική καριέρα»

Για τον ακραίο αντισημιτισμό του «τσαρλατάνου» (GOTFRIED KELLER) WAGNER, αυτού του ακρότατου φανατισμένου ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΗ με τη σχιζοφρενική επινόηση “Selbstzerstoerung der Juden” (=αυτοεξολόθρευση των Εβραίων), βρίσκει πολλά ο ενδιαφερόμενος στα: COSIMA WAGNER: Die Tagebuecher 1, 1869-1877, και Die Tagebuecher 2, 1878-1883, Muenchen/Zuerich 1977, S. 293: “Ratten und Maeuse – die Juden” (= αρουραίοι και ποντίκια – οι Εβραίοι) και S. 766 έβλεπε στο όνειρό του ο WAGNER: “dann dass die Juden ihn umgaben, die zu Gewuerm wurden” (= έβλεπε μετά ότι τον περικύκλωσαν οι Εβραίοι, οι οποίοι έγιναν σκουλήκια), και σε πολλά άλλα σημεία.

Αυτές είναι, για τώρα, οι τρεις ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ: η πρώτη (ίσως?) ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ του M.Heidegger από τον C.BRAIG και οι άλλες δυο απ’ το WAGNER (αφήνοντας μερικές άλλες για αργότερα). Ο «μεγάλος φιλόσοφος»(!) απατεωνίσκος Heidegger,πέρα απ’ τις άπειρες αντιδραστικές διαστρεβλώσεις, έχει λεηλατήσει κυριολεκτικά τους προγενέστερους και τους συγχρόνους του. 

Διαβάστε Περισσότερα »

Τεράστιες και βαρύτατες ευθύνες για το πρόσφατο φιάσκο σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής

Ένας ακραία ανίκανος, αυτόγελοιοποιούμενος και ανεύθυνος Πρωθυπουργός μιας κοιμώμενης κυβέρνησης της αντιδραστικής Δεξιάς

Η σημερινή κυβέρνηση του φασιστικού κόμματος της ΝΔ, με την ισχυρή Ναζι-φασιστική πτέρυγα – κατεξοχήν κόμμα της εξαρτημένης αντιδραστικής αστικής τάξης – ένα ακραίο εθνικιστικό κόμμα και ταυτόχρονα πλήρως υποταγμένο στα σχέδια των αμερικανο ΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για τη χώρα στα ζητήματα της Εξωτερικής πολιτικής.

Ο κίνδυνος αυτός γίνεται ακόμα μεγαλύτερος όταν επιπλέον πρόκειται για μια εντελώς ανίκανη κυβέρνηση με έναν εξίσου ανίκανο, αυτογελοιοποιούμενο και ανεύθυνο Πρωθυπουργό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που τη μόνη ικανότητα που διαθέτει είναι να χασκογελάει, όπως παλιότερα το «χαζοχαρούμενο νήπιο» του πατρός Κων/νου Μητσοτάκη, ακραίος εθνικιστής φασίστας Α.Σαμαράς.

Η απόρριψη-καταψήφιση της διμερούς «Συμφωνίας των Πρεσπών», αρχές αυτού του χρόνου, απ’ το σύνολο των εθνικιστικών δυνάμεων: με πρόσχημα τη ΔΗΘΕΝ ύπαρξη «σπερμάτων αλυτρωτισμού» με τα «απαράδεκτα περί «μακεδονικής γλώσσας» και «μακεδόνων πολιτών» («Ρ»19/12/2018,σελ.2), σε ΚΟΙΝΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ μέτωπο κατά της Συμφωνίας: Ναζι-φασιστική Χιτλερική «Χρυσή Αυγή», φασιστική-εθνικιστική-ρατσιστική ΝΔ (με ισχυρή Ναζι-φασιστική πτέρυγα ΒΟΡΙΔΗ-ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, κλπ.), τα εθνικιστικά ΚΙΝΑΛ – Έν.Κεντρώων-ακραίο εθνικιστή ΛΕΒΕΝΤΗ, ΑΝΕΛ-ακραίο εθνικιστή θρησκόληπτο φασιστοειδές Π.ΚΑΜΜΕΝΟ, τους Ναζι-φασίστες ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ και ΜΠΑΛΤΑΚΟ-Δ.ΚΑΜΜΕΝΟ, Φ.ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ, κλπ., φθάνοντας ως την ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ηγετική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΜΑΪΛΗ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ του «Κ»ΚΕ (αλλά και άλλων εθνικιστών ΛΑΦΑΖΑΝΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, κλπ.) και την Εκκλησιαστική Αντίδραση.

Η καταψήφιση της «Συμφωνίας των Πρεσπών» δείχνει ότι το σύνολο των εθνικιστικών δυνάμεων στα θέματα εξωτερικής πολιτικής κινείται σταθερά σε ακραία εθνικιστική κατεύθυνση, αναπόφευκτα υποταγμένη στα σχέδια των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων – εθνικιστική γραμμή που δεν εξυπηρετεί ούτε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού της χώρας ούτε εκείνα της περιοχής των Βαλκανίων και ευρύτερα μα ούτε την πολιτική φιλίας και εξομάλυνσης των σχέσεων μεταξύ των γειτονικών χωρών.

Ευτυχώς η «Συμφωνία των Πρεσπών» ψηφίστηκε απ’ την τότε κυβερνητική πλειοψηφία, το Ποτάμι και τη Δημοκρατική Αριστερά. Μια διμερή Συμφωνία που: 1) εξομάλυνε τις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας –πΓΔΜακεδονίας (σήμερα Βόρια Μακεδονία), 2) κατάφερε ισχυρό πλήγμα στις αντιδραστικέ εθνικιστικές δυνάμεις και των δυο χωρών, 3) αφαίρεσε τα εκατέρωθεν «αγκάθια» στα οποία στηρίζονταν οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών για να υποκινούν τις εχθρότητες και συγκρούσεις μεταξύ των δυο λαών και χωρών, 4) συμβάλλει στη σταθερότητα στην περιοχή των Βαλκανίων, 5) ματαίωσε την εγκατάσταση τουρκικών βάσεων στη γειτονική χώρα.

Η στάση της τότε αντιπολίτευσης και σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ έδειχνε καθαρά ότι αυτό το κόμμα δεν είχε καμιά συγκροτημένη εξωτερική πολιτική μα δεν έχει ακόμα ούτε και σήμερα. Είναι ολοφάνερο, πως είναι μια εντελώς ανεύθυνη και ακραία επικίνδυνη κυβέρνηση, όταν «πληροφορείται» από τα διεθνή ΜΜΕ, ότι η Τουρκία έχει συνάψει Συμφωνία με τη κυβέρνηση της Λιβύης, δηλ. βρέθηκε να «κοιμάται τον ύπνο του δικαίου» και μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα. Ακόμα χειρότερα: συνεχίζει να υποβαθμίζει συστηματικά τις εξελίξεις παρόλο που αυτές έχουν πάρει διεθνείς διαστάσεις, στης οποίες έχουν εμπλακεί όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η κάθε μια για τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή.

Το μόνο που κάνει είναι να «βομβαρδίζει» καθημερινά το λαό με σωρεία φωτογραφιών του χασκογελούντος Μητσοτάκη, νομίζοντας πως έτσι ενισχύει τις ανύπαρκτες «ικανότητές» του.

Η Εξωτερική πολιτική της χώρας δεν μπορεί να βασίζεται σε μια τυχοδιωκτική και επικίνδυνη εθνικιστική γραμμή μα ούτε σε εθνικιστικές προκλήσεις, όπως συνέβηκε με τη «Συμφωνία των Πρεσπών».

Η μόνη «επιτυχία» της σημερινής κυβέρνησης στον τομέα της Εξωτερικής πολιτικής ήταν η αναγνώριση του ανύπαρκτου «αυτοδιορισμένου»(!!!) προέδρου της Βενεζουέλας και πράκτορα της CIA, πληρωμένο απ’ τις ΗΠΑ Χουάν Γκουαϊδό, διασύροντας και γελοιοποιώντας έτσι τη χώρα μας, μα πρωτίστως επιβεβαιώνοντας το μέγεθος της αντιδραστικότητας της Κυβέρνησής Μητσοτάκη.

Διαβάστε Περισσότερα »

140 χρόνια απ’ τη γέννηση του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ

140 χρόνια απ’ τη γέννηση του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη και κλασικού του μαρξισμού που οικοδόμησε στη Σοβιετική Ένωση το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ, σύντριψε το ΦΑΣΙΣΜΟ και δημιούργησε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο που κατέστρεψαν οι προδότες Χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες-τροτσκιστές

Διαβάστε Περισσότερα »

Πρωτοφανής αστυνομοκρατία και αστυνομική βία

Αλματώδες βάθαιμα της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής

Πρωτοφανής αστυνομοκρατία και αστυνομική βία

Το βάθαιμα της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς, ξεκινώντας με την επιβολή του θρησκευτικού σκοταδισμού στα Σχολεία και την υπαγωγή των φυλακών στην Αστυνομία. Η φασιστική κατάργηση του Πανεπιστημιακού ΑΣΥΛΟΥ αποτελεί το πρώτο μεγάλο βήμα στην κατεύθυνση του βαθέματος της ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ της κοινωνικής ζωής σε ακραίο βαθμό, συμπληρωμένη με τα διάφορα μέτρα περί «Νόμου και τάξης», την ολόπλευρη Αστυνομοκρατία και την ισχυροποίηση της, τις αστυνομικές επιθέσεις στα Εξάρχεια και αλλού, κλπ., κλπ.

Το φασιστικό μίσος κατά των διαδηλωτών, για το πανεπιστημιακό Άσυλο, φοιτητών στις απανωτές επιθέσεις των ΜΑΤ των ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ-ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗ εκδηλώθηκε με πρωτοφανή μανία και απίστευτη αγριότητα σε βάρος των φοιτητών σε διάφορα σημεία της Αθήνας με αποκορύφωμα τη φασιστική εισβολή της Αστυνομίας στην «ΑΣΟΕΕ», συμπληρωμένη με την επαίσχυντη απόφαση της Συγκλήτου της για κλείσιμο της Σχολής («lock out»).

Τραυματίστηκαν πολλές δεκάδες φοιτητών απ’ τις ακραίας βαρβαρότητας επιθέσεις των ράμπο του φασιστοειδούς Μιχάλη Χρυσοχοϊδη που δήλωνε με θράσος στο «ΒΗΜΑ» «κάποιοι θέλουν έναν νέο Γρηγορόπουλο»: προφανώς ο ίδιος και το κόμμα του, το φασιστικό κόμμα της ΝΔ ήταν αυτό που δολοφόνησε το νεαρό 15χρονο μαθητή στα Εξάρχεια (6 Δεκέμβρη 2008).

Έγιναν αμέτρητες συλλήψεις και ξυλοδαρμοί με σπάσιμο χεριών και ποδιών, παραμορφωμένα πρόσωπα, κλπ., σύρθηκαν φοιτητές στα Δικαστήρια, που διασύρθηκαν παντοιοτρόπως απ τα αντιδραστικά ΜΜΕ, χαρακτηρίζοντάς τους «μπαχαλάκηδες» (ακλουθώντας τα διάφορα κυβερνητικά στελέχη).

Τα φασιστικά κτήνη των ΜΑΤ των ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ-ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗ συνέχισαν τις βάρβαρες επιθέσεις στο κέντρο της Αθήνας και αλλού, ενώ στα «Εξάρχεια» ξεγύμνωσαν ακόμα και βασάνισαν ανθρώπους, ενώ στη μέση του δρόμου (Χαρ.Τρικούπη) ξεγύμνωσαν ηθοποιό (Εφ. Συντακτών 23-24/11/2019, σελ. 82).

Βάρβαρες σκηνές που θυμίζουν τις παλιές «ένδοξες» μέρες της «εθνικοφροσύνης» της μοναρχοφασιστικής Καραμανλικής ΕΡΕ.

Οι βάρβαρες φασιστικές επιθέσεις της Αστυνομίας συνεχίστηκαν και πύκνωσαν επικίνδυνα σε διάφορα σημεία της Αθήνας με αποκορύφωμα την επίθεση των ΜΑΤ στο Κουκάκι και την εισβολή τους σε οικία, χωρίς εντολή εισαγγελέα, παραβιάζοντας κατάφορα και καταργώντας έτσι το οικογενειακό άσυλο.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΠΡΩΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ «ΗΛΙΝΤΕΝ» ΑΠΡΙΛΗΣ 1952

Αναδημοσιεύεται σ’ αυτό το φύλλο ένα πρώτο τμήμα της «Εισήγησης» του ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΑΪΝΑ που διαβάστηκε στο «ΠΡΩΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ «ΗΛΙΝΤΕΝ» ΑΠΡΙΛΗΣ 1952» για να γνωρίσουν οι νεότεροι αγωνιστές: α) τη μαρξιστική γραμμή του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-1955, με επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, στο Σλαβομακεδόνικο ζήτημα, και β) τους ένδοξους επαναστατικούς αγώνες του Σλαβομακεδόνικου λαού, σε πλήρη ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τη ΔΙΠΛΗ, εθνικιστικού χαρακτήρα, ΠΡΟΔΟΣΙΑ της ρεβιζιονιστικής-σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας ΦΛΩΡΑΚΗ, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας – συμφωνία ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ-ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ-ΦΛΩΡΑΚΗ, μ’ εντολή, προφανώς, των πιο ακραίων εθνικιστικών-σοβινιστικών κύκλων του τόπου: 1) απαγόρευση ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ των Σλαβομακεδόνων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, και 2) κήρυξη ως ΑΝΥΠΑΡΚΤΗΣ της Σλαβομακεδόνικης μειονότητας (ΦΛΩΡΑΚΗΣ: «για το ΚΚΕ μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει» «Ρ» 16/9/1988, σελ.3), που εκφράστηκε-υλοποιήθηκε στη «μεταπολίτευση» με την υπουργική απόφαση: «Κοινή Απόφαση υπουργών Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης», Αθήνα 29.12.1982, Αρθ. Πρωτ. 106841 ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ-ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΗ (όπως έχει αποκαλύψει-ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙ, το 1995, ο ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: (βλέπε «Πρόλογο» Κ.ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ σε Θ.ΣΚΥΛΑΚΑΚΗ: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ. 3-4, Αθήνα 1995 και Αποσπάσματα «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο 446 Ιούνη-Ιούλη-Αύγούστου 2018, σελ. 2).

Η τότε ΔΙΠΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ της Σλαβομακεδόνικης μειονότητας βρήκε τη συνέχεια και το αποκορύφωμά της στην ακραία εθνικιστική σύμπραξη της σημερινής εθνικιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, στην ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΟΙΝΗ ΑΚΡΑΙΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ θέση-στάση ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ-ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΗΣ της ΔΙΜΕΡΟΥΣ «Συμφωνίας των Πρεσπών» (ανεξάρτητα απ’ τις όποιες παραπλανητικές φλυαρίες) με ΠΡΟΣΧΗΜΑ τα γνωστά ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ περί ΔΗΘΕΝ ύπαρξης στη «Συμφωνία των Πρεσπών» «σπερμάτων αλυτρωτισμού» με τα «απαράδεκτα περί «μακεδονικής γλώσσας» και «μακεδόνων πολιτών» («Ρ»19/12/2018,σελ.2). Κινήθηκαν σφιχταγκαλιασμένα, συγκροτώντας ΚΟΙΝΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ επιθετικό μέτωπο ΚΑΤΑ της «Συμφωνίας»: Ναζι-φασιστική Χιτλερική «Χρυσή Αυγή», φασιστική-εθνικιστική-ρατσιστική ΝΔ (με ισχυρή Ναζι-φασιστική πτέρυγα ΒΟΡΙΔΗ-ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, κλπ.), τα εθνικιστικά ΚΙΝΑΛ – Έν.Κεντρώων-ακραίο εθνικιστή ΛΕΒΕΝΤΗ, ΑΝΕΛ-ακραίο εθνικιστή θρησκόληπτο φασιστοειδές Π.ΚΑΜΜΕΝΟ, τους Ναζι-φασίστες ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ και ΜΠΑΛΤΑΚΟ-Δ.ΚΑΜΜΕΝΟ, Φ.ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ, κλπ., φθάνοντας ως την ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ηγετική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΜΑΪΛΗ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ του «Κ»ΚΕ (αλλά και άλλων ακραίων εθνικιστών ΛΑΦΑΖΑΝΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, κλπ.) και την Εκκλησιαστική Αντίδραση.

Αλλά και επιπλέον με τις γνωστές, ακραίου εθνικιστικού μίσους και επιθετικότητας, κινητοποιήσεις της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ κατά της τότε πΓΔΜακεδονίας (=Βόρειας Μακεδονίας) και του λαού της, αναδεικνυόμενη έτσι αντικειμενικά-υποκειμενικά σε πρωτοπορία της εθνικιστικής Αντίδρασης του τόπου, μα και την ακραία επαίσχυντη εθνικιστική ομιλία του ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ στη Βουλή.

Ο ακραίος επιθετικός αντιδραστικός αστικός ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στην περίπτωση της «Συμφωνίας των Πρεσπών» ΔΕΝ μπορούσε να μην ικανοποιήσει και ενθουσιάσει τη φασιστική και Ναζι-φασιστική Αντίδραση με τον εκπρόσωπο της Ναζι-φασιστικής πτέρυγας της ΝΔ Μ.ΒΟΡΙΔΗ να δηλώνει στην «Ομιλία» του στη Βουλή (25/1/2019) κατά τη συζήτηση για την κύρωση της «Συμφωνίας»: «ο κύριος Τσίπρας είναι ένας και μοναδικός. Ένας και μοναδικός, ο οποίος – προσέξτε – συνεχίζει την παράδοση του μακεδονισμού της Αριστεράς. Δεν τη συνέχισε το ΚΚΕ. Ήρθε σήμερα το ΚΚΕ, άλλαξε την πολιτική του θέση από τότε, μίλησε για άλλες ιστορικοπολιτικές συγκυρίες και εμφανίστηκε ο Τσίπρας να το μαλώνει γιατί δεν είναι σε εκείνη τη θέση… είστε κυβέρνηση εθνικής μειοδοσίας… είστε πιο Σκοπιανοί απ’ τους Σκοπιανούς… ».

Η «Συμφωνία των Πρεσπών» ΔΕΝ έλυσε τα δυο εκρεμούντα σημαντικότατα ζητήματα: της επιστροφής των εν ζωή Σλαβομακεδόνων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και των οικογενειών τους στην πατρίδα τους και εκείνο της αναγνώρισης της υπαρκτής Σλαβομακεδόνικης μειονότητας στη χώρα μας.

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ σ. ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΑΪΝΑ

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Σήμερα πραγματοποιούμε το Συνέδριο των σλαβομακεδόνων του Αιγαίου, που με μεγάλη χαρά το περίμενε ο λαός μας. Το Συνέδριο αυτό εχει αποφασιστική σημασία γιατί θα μελετήσει και θα συνοψίσει τους απελευθερωτικούς επαναστατικούς αγώνες του λαού μας και θα χαράξει την παραπέρα πορεία μας στην πάλη για τη λευτεριά.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Ο μακεδόνικος λαός έχει μια πλούσια ιστορία. ‘Εχει λαμπρές επαναστατικές παραδόσεις, που αρχίζουν απ^’ την περίοδο της τουρκοκρατίας. Ο μακεδόνικος λαός είναι σλαβικός λαός, που αποτελεί ξεχωριστό έθνος, με δικά του γνωρίσματα και ιδιότητες. ‘Έχει όλα τα στοιχεία που συγκροτούν ένα έθνος: Κοινότητα στη γλώσσα, στο έδαφος, στην οικονομική ζωή, στην ψυχοσύνθεση που εμφανίζεται στην κοινότητα της κουλτούρας. Στη μακρόχρονη περίοδο της μαύρης τούρκικης σκλαβιάς δεν υποκύπτει μα παλαίβει για τη ζωή του, για την εθνική του υπόσταση. Η δημιουργία λεύτερων εθνικών κρατών στα Βαλκάνια επέδρασε βαθιά στο μακεδονικο λαό. ΄Ολο και περισσότερο ωριμάζει η ιδέα για την εθνική απελευθέρωση της Μακεδονίας. Το 1895 ιδρύεται η εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση ΒΜΡΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) που κάτω απ^’ την ηγεσία των σοσιαλιστών Γκότσε Ντέλτσεφ, Νικόλα Κάρεφ, Γιάννε Σαντάνσκ και άλλων γίνεται εκφραστής των πόθων του μακεδονικου λαού για λεύτερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική Μακεδονία. Η Ντελτσεφική ΒΜΡΟ οργανώνει το λαό και τον οδηγεί στην επανάσταση του ‘Ηλιντεν. Γράφονται λαμπρές σελίδες ηρωισμού και αυτοθυσίας. Καρπός της επανάστασης ειναι η δημοκρατία του Κρούσεβο.

Η επανάσταση του Ήλιντεν, παρά την ήττα της, είναι μια μεγαλειώδικη εποποιία στην ιστορία του μακεδόνικου λαού, που τον εμπνέει σ’ ολους τους κατοπινούς εθνικούς και κοινωνικούς του αγώνες.

Το μακεδονικο λαό στους αγώνες του τον παραστέκει και ενισχύει ηθικά ο αδελφός σλάβικος ρούσικος λαός, που βοηθάει στην απελευθέρωση των άλλων βαλκανικών λαών, θυσιάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά του.

Μα η ιμπεριαλιστική Γερμανία, Γαλλία, Αυστρουγγαρία και ιδιαίτερα η Αγγλία δεν ήθελαν τη δημιουργία Ανεξάρτητου μακεδονικου κράτους, γιατί προτιμούσαν τη διατήρηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η γεωγραφική θέση της Μακεδονίας την κάνει σημείο συνάντησης και σύγκρουσης των συμφερόντων των Βαλκανικών αστοτσιφλικάδικων καθεστώτων, ιδιαίτερα των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Είναι στο σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης. Αυτό συνετέλεσε στο να μη αφεθεί ο μακεδόνικος λαός να ρυθμίσει την τύχη του. Από τη σύγκρουση των παραπάνω παραγόντων χτυπήθηκε η ενότητα του μακεδόνικου λαού και οι πόλεμοι του 1912-13 οδήγησαν στην κατάχτηση, στο κομμάτιασμα της Μακεδονίας και στο μοίρασμά της ανάμεσα στην Ελλάδα, Σερβία καί Βουλγαρία, όπου κυβερνούσαν μοναρχικά αντιδραστικά καθεστώτα. Και εδώ πρωτοστάτησε η ιμπεριαλιστική Αγγλία.

Ο μακεδόνικος λαός που βοήθησε στο διώξιμο των τούρκων αντί λευτεριά, δέχτηκε στο σβέρκο του καινούργιους καταχτητές. Η εδαφική και οικονομική ενότητα διασπάται και η ενιαία πάλη του μακεδόνικου λαου των τριών κομματιών της Μακεδονίας εμποδίζεται και ανακόπτεται. Η ίδια η ζωή υπαγορεύει την ανάγκη προσαρμογής της πάλης του πάνω στις καινούργες συνθήκες. Η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία συντέλεσε στην ανάπτυξη του δημοκρατικού κινήματος και στις βαλκανικές χώρες. Η λύση του εθνικού ζητήματος στη ΣΕ, η πολιτική προστασίας των καταπιεζομένων εθνοτήτων και η πατροπαράδοτη συμπάθεια του μακεδόνικου λαού προς το μεγάλο αδελφικό ρούσικο λαό, τον βοήθησαν να δει το σωστό δρόμο. Ο μοναδικός σωστός δρόμος που έπρεπε να ακολουθήσουν οι μακεδόνες στην πάλη για τη λευτεριά τους ήταν η συνένωση των δυνάμεών τους με τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις της κάθε χώρας (Ελλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας) που με επικεφαλής τα ΚΚ παλαίβουν για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό, όπου θα έβρισκε τη σωστή του λύση και το μακεδόνικο ζήτημα. Αυτό το δρόμο ακολούθησε ο μακεδόνικος λαός και στα τρία κομμάτια της Μακεδονίας για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωσή του.

ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝIΚΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Στη Μακεδονία του Αιγαίου, το αστοτσιφλικάδικο καθεστώς της Ελλάδας άσκησε πολιτική άγριας εθνικής, πολιτικής και κοινωνικής καταπίεσης σε βάρος του σλαβομακεδόνικου λαού.

Η μη αναγνώριση τoυ σλαβομακεδόνικου λαού σαν εθνότητα,ο αναγκαστικός εκπατρισμός, ο βίαιος εξελληνισμός, η πολιτική «διαίρει και βασίλευε», η εξαγορά και διαφθορά συμπληρώνουν την εικόνα.

Μα ο αδούλωτος λαός μας κάτω απ’ αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, συνεχίζει τον αγώνα για απελευθέρωση, χέρι με χέρι με τον εργαζόμενο λαό της Ελλάδας, που κάτω απ' την καθοδήγηση του ΚΚΕ παλαίβει για το δημοκρατικό μετασχηματισμό της.

Το ΚΚΕ, σε αντίθεση με όλα τα αστικοτσιφλικάδικα κόμματα είναι το μόνο κόμμα που αναγνώρισε επίσημα την ύπαρξη της σλαβομακεδόνικης εθνικής μειονότητας και στάθηκε στο πλευρό της. Ακόμα από το 1924 σε απόφασή του διακήρυξε το δικαίωμα του σλαβσμακεδόνικου λαού για αυτοδιάθεση μέχρι και αποχωρισμό, υιοθέτησε το σύνθημα για ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία, πάλαιψε για την ισότητα και αδελφότητα ανάμεσα στον ελληνικό και σλαβομακεδόνικο λαό και με συνέπεια αγωνίστηκε και αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, δίνοντας πολλές θυσίες σε μέλη και στελέχη του.

Η πολιτική αυτή του ΚΚΕ βοήθησε τους σλαβομακεδόνες να δουν καλύτερα τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις ελληνικές πλουτοκρατικές μερίδες και τον ελληνικό λαό, και να συνδέσουν τον αγώνα τους με τον αγώνα του δημοκρατικού ελληνικού λαού. Ενωμένοι οι δυο λαοί πάλαιψαν ενάντια στο αστικοτσιφλικάδικο καθεστώς της Ελλάδας, ενάντια στη μοναρχοφασιστική διχτατορία του Μεταξά, το λυσσασμένο αυτό εχθρό των σλαβομακεδόνων. Και αργότερα, πάλι ενωμένοι, αντιμετώπισαν αποτελεσματικά την εισβολή του Μουσσολίνι, και υπεράσπισαν την κοινή υπόθεση, έχοντας σαν οδηγό το γράμμα του αρχηγού του λαου σ. Ν. Ζαχαριάδη.

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΧΙΤΛΕΡΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ

Παρά την ηρωϊκή αντίσταση ενάντια στους Ιταλούς επιδρομείς η Ελλάδα, εξαιτίας και της προδοσίας της βασιλομεταξικής κλίκας, υποδουλώθηκε απ’ τους χιτλεροφασίστες άρπαγες. Ο λαός στη διάρκεια της κατοχής όλο και περισσότερο γνωρίζει τον ωμό καταχτητή. Το άρπαγμα της περιουσίας, τα καθημερινά μπλόκα, οι συλλήψεις, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι εκτελέσεις και κρεμάλες έκαμαν και αυτούς τους καθυστερημένους και παρασυρμένους να βλέπουν όλο και καθαρότερα. Ωριμάζει η ιδέα για την αντίσταση.

Τό δρόμο της πάλης, τον δείχνει και πάλι το ΚKE, συνεπής κήρυκας της αδελφότητας και συνεργασίας των δυο λαών.

Ο μακεδονικος λαός, οργανωμένος απ’ το ΕΑΜ, ξεσηκώνεται και, χέρι με χέρι με τον ελληνικό λαό, παλαίβει για την επιβίωση και απελευθέρωση της Ελλάδας, τη Δημοκρατία, τη δική του λευτεριά. Στον αγώνα του αυτόν εμπνέεται και εμψυχώνεται άπ το Μεγάλο Πατριωτικό πόλεμο της ΣΕ, προστάτριας όλων των λαών. Χιλιάδες παιδιά του μέσα απ’ τις γραμμές του ΕΛΑΣ πολεμούν τον καταχτητή και απελευθερώνουν μια σειρά σλαβομακεδόνικες περιοχές. Στην πάλη για τη λευτεριά πέφτουν πολλά εκλεχτά παιδιά του, οι Λάζο Τερπόφσκι, Τάσος Καρατζας, Στόιαν Τσότσοφ και άλλοι. Ο σλαβομακεδόνικος λαός δημιουργεί την αυτοδιοίκησή του, τη Λ. Δικαιοσύνη, δικά του σχολειά, βγάζει δικές του εφημερίδες, μιλά λεύτερα τη γλώσσα του και αναπτύσσει την εθνική του ζωή. Με αυτές τις καταχτήσεις του το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του λαου μας φουντώνει ακόμα περισσότερο. Μα και αυτή την περίοδο παρουσιάστηκε καινούργιος έχθρός, η τιτική κλίκα, που ήθελε το σλαβομακεδόνικο κίνημα να το υποτάξει στους δικούς της μεγαλοσέρβικους σκοπούς, που ήταν η προσάρτηση της Μακεδονίας του Αιγαίου στηΓιουγκοσλαβία.

Από το 1943 ανάπτυξε μια υπονομευτική, διασπαστική δουλιά μέσα στό σλαβομακεδόνικο απελευθερωτικό κίνημα. Χρησιμοποίησε τα πιο τυχοδιωχτικά και διαφθαρμένα στοιχεία σαν τους Πάσκαλ Μητρόφσκι, Δημάκη, Κεραμιτζήεφ, Πειοφ, Τουρούντζα κλπ. και με τη βοήθειά τους, κατόρθωσε να παρασύρει πολλούς σλαβομακεδόνες μαχητές και αξιωματικούς του ΕΛΑΣ ως την ένοπλη σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ και το πέρασμά τους στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, προκαλώντας σύγχιση και κρίση στο κίνημά μας.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ Β'. ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Ο Σοβιετικός Στρατός, αφού σύντριψε τις χιτλεροφασιατικές ορδές στην πατρίδα του, με τη νικηφόρα προέλασή του, και με τη συμβολή των εθνικών απελευθερωτικών κινημάτων απελευθέρωσε τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και τα Βαλκάνια. Με τη διακήρυξη των συμμάχων στη Γιάλτα για αυτοδιάθεση των λαών και με την πάλη του ενάντια στους χιτλεροφασίστες, ο μακεδόνικος λαός πίστευε και περίμενε την εθνική και κρατική αποκατάστασή του. Αυτή όμως εμποδίστηκε απ’την Αγγλική επέμβαση στην Ελλάδα, και από την τιτική προδοσία στη Γιουγκοσλαβία.

ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΙΡΙΝ

Με τη νίκη της ΛΔ στη Βουλγαρία, που οφείλεται στους αγώνες του βουλγάρικου και μακεδόνικου λαού και τη βοήθεια της ΣΕ, ο μακεδόνικος λαός του Πίριν, μέσα στα πλαίσια της λαοκρατούμενης Βουλγαρίας απόχτησε τη λευτεριά του. Σε αδιάσπαστη ενότητα με το βουλγάρικο λαό, χτίζει το σοσιαλισμό και παλαίβει με συνέπεια μέσα απ’ τις γραμμές του παγκόσμιου δημοκρατικού στρατοπέδου, για την ειρήνη και τη δημοκρατία, σε όλο τον κόσμο.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΒΑΡΔΑΡΗ ΚΑΙ Η ΤΙΤΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Ο αδερφός λαός της Μακεδονίας του Βαρδάρη και οι άλλοι λαοί της Γιουγκοσλαβίας με τη βοήθεια του ελευθερωτή Σοβιετικου Στρατού και με το δικό τους αγώνα που τους στοίχισε πολλές θυσίες, λευτερώθηκαν απ’ τους φασίστες καταχτητές. Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας δόθηκαν ολόψυχα στον αγώνα για ην εθνική τους λευτεριά, για τη λαϊκή δημοκρατία, και μπήκαν στο δρόμο για μια λεύτερη εθνική δημοκρατική ζωή και ανάπτυξη. ‘Ομως η προδοτική τιτική συμμορία στέρησε τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας από όλες τις εθνικοαπελευθερωτικές δημοκρατικές καταχτήσεις και τους ξαναυποδούλωσε. Αναβίωσε τον καπιταλισμό και την εκμετάλλευση στην πόλη και στο χωριό, δημιουργώντας την τιτική πλουτοκρατία από έμπιστους ληστές του περιβάλλοντός της.

Οικονομικός μαρασμός, ανεργία, ακρίβεια, πείνα, πολεμικά εργα, αντί ειρηνική ανοικοδόμηση της χώρας, είναι η μια πλευρά της σημερινής Γιουγκοσλαβίας.

Στρατοκρατία, γενιτσαροκρατία του γκεσταπίτη Ράγκοβιτς, τρομοκρατία, καταδιώξεις, φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, καταναγκαστικά έργα, βασανιστήρια, δολοφονίες είναι μια άλλη πλευρά της.

Μεγαλοσερβοκρατία, κατάργηση της ισοτιμίας ανάμεσα στις εθνότητες και κατάργηση της ανεξαρτησίας της χώρας, με το ολοκληρωτικό ξεπούλημά της στους αμερικανοάγγλους ιμπεριαλιστές, συμπληρώνουν την εικόνα της προδομένης Γιουγκοσλαβίας. Τέτιο είναι το καθεστώς και στη Μακεδονία του Βαρδάρη, όπου, επί πλέον, ο μεγαλοσέρβικος σωβινισμός, με τους τιτικούς πράχτορες του Κολισέφσκι, Ουζούνοφσκι, Βλάχοφ, Μοϋσοβ και άλλους, συστηματικά προσπαθεί να σβήσει καθετί το μακεδόνικο. Έκσερβίζει τη μακεδονική γλώσσα. Επίσης παραμορφώνονται τα μακεδόνικα λαϊκά τραγούδια και η μακεδόνικη εκπολιτιστική πνευματική δημιουργία από τους μεγαλοσέρβους σωβινιστές δασκάλους και καθηγητές, που πλημμύρισαν τα σχολειά, θέατρα κλπ. της Μακεδονίας. Έτσι είναι φανερό ότι η Μακεδονία του Βαρδάρη είναι υπουδουλωμένη στους τιτικούς και τους αμερικανοάγγλους ιμπεριαλιστές.

Η τιτική συμμορία, εκμεταλλευόμενη το εθνικό μακεδόνικο ζήτημα ακόμα από την περίοδο του αντιχιτλερικού απελευθερωτικού αγώνα, χάλκευε τις αλυσίδες της σκλαβιάς για το μακεδόνικο λαό του Πίριν και του Αιγαίου, με σκοπό να προσαρτήσει και αυτά τα δυό κομμάτια της Μακεδονίας στην καπιταλιστική Σερβία, με το σύνθημα «ενιαία Λ. Δημοκρατία της Μακεδονίας». Τη σωβινιστική υπονομευτική δράση εκείνης της περιόδου τη συνέχισε μετά την απελευθέρωση απ’ το χιτλερικό ζυγό με άλλες μορφές και μέθοδες. Στη Μακεδονία του Αιγαίου με τις οργανώσεις ΝΟΦ-ΝΟΜΣ-ΑΦΖ και στή Μακεδονία του Πίριν με τους αναρίθμητους, ειδικά εκπαιδευμένους απ’ την … τιτικούς πράχτορες, που έστειλε για υπονομευτική και προπαγανδιστική δράση στη ΛΔ της Βουλγαρίας. Η προδοσία της τιτικής συμμορίας δεν περιορίζεται εδώ. Απ’αρχή όργανο του Αγγλικου και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, επεξέτεινε τη δράση της σ’όλες τις γειτονικές χώρες και ενάντια και στη ΣΕ. Αφού ξέκοψε τη Γιουγκοσλαβία από το στρατόπεδο του σοσιαλισμού, απ’ τη ΣΕ, προσπάθησε ν’ αποσπάσει και τη Βουλγαρία με τον Τράιτσε Κοστόφ, την Ουγγαρία με το Ράικ, την Αλβανία με τον Κότσε Τζότζε, να τις συσπειρώσει στην τιτική Γιουγκοσλαβία, να τις θέσει κάτω από την αμερικανοαγγλική επιροή και εξάρτηση και να τις στρέψει τελικά ενάντια στις ΛΔ και την απελευθερώτρια ΣΕ. Ο Τίτο με την αντιπαράθεση αυτή προς τη ΣΕ πρόδοσε τους μακρόχρονους δεσμούς αίματος των σλάβικων λαών με το μεγάλο ρούσικο λαό. Πέρασε ανοιχτά στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, έδεσε τη Γιουγκοσλαβία με πολεμικό σύμφωνο με το αμερικανοαγγλικό μπλοκ και τη μετέτρεψε σε κέντρο κατασκοπείας και προγεφύρωμά τους για το άναμμα του πολέμου ενάντια στις χώρες της Λ Δ και τη ΣΕ.

Ο λαός μας και ηχώρα μας πλήρωσε με πολύ αίμα αυτή την κατασκοπευτική υπονομευτική δράση της τιτικής σπείρας. Απ το 1943 οι πράχτορες Τέμπο, Ντίζε, Ουζούνοφσκι, Ντέαν και πολλοί άλλοι συνεχώς υπονομεύουν και διασπούν τον αγώνα του σλαβομακεδόνικου λαού για απελευθέρωση.

Με τους ντόπιους πράχτορες τους Μητρόφσκι, Γκότσε, Πέγιοφ, Κεραμιτζήεφ και Σία διέσπασαν τις λαϊκοαπελευθερωτικές δυνάμεις, αντιπαράθεσαν σλαβομακεδόνες προς το ΕΛΑΣ και εμπόδισαν την απελευθέρωση απ’ τους γερμανούς.

Μετά το διώξιμο των καταχτητών σαμποτάρισαν τη συμμετοχή του λαού στον αγώνα ενάντια στους άγγλους και τον ΕΔΕΣ και ετοίμαααν, με επικεφαλής τον Τέμπο, τη στρατιωτική κατάληψη της Φλώρινας, Έδεσσας, Σαλονίκης, την προσάρτηση της Μακεδονίας του Αιγαίου στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, πράγμα που το ευνοούσαν οι εγγλέζοι για να δυσχεραίνουν τον αγώνα του ΕΛΑΣ ενάντιά τους. Το 1945 ίδρυσαν το ΝΟΦ στα Σκόπια με τους ίδιους πράχτορές τους μέσα στο κίνημά μας.

Η ζημιά που έκαναν οι τιτικοί με το να κρατάνε στη Γιουγκοσλαβία τους χιλιάδες σλαβομακεδόνες πρόσφυγες, που ζητούσαν να πάρουν μέρος στον αγώνα του ΔΣΕ, με την κατασκοπεία, την οργάνωση λιποταξιών, τις δολοφονίες στελεχών του ΚΚΕ, την καλλιέργεια της ηττοπάθειας, το σωβινισμό κλπ., ολοκληρώθηκε με το πισώπλατο χτύπημα του ΔΣΕ στά 1949, που μαζί με τους άλλους γνωστούς παράγοντες χάρισε τη νίκη στους μοναρχοφασίστες και ανέκοψε την εθνική απελευθέρωση του σλαβομακεδόνικου λαού του Αιγαίου. Και σήμερα συνεχίζουν οι τιτικοί προβοκάτορες την προδοτική δ:ασπαστική τους δράση ενάντια στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του λαου μας με τους Μητρόφσκι, Γκότσε, Πέγιοφ, Κεραμιτζήεφ, και Σία. Παράλληλα οι τιτικοί δυναμώνουν τις προσπάθειες τους για την υπονόμευση του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος στην Ελλάδα με την αποστολή πραχτόρων και σπιούνων και τη χρησιμοποίηση ελλήνων πραχτόρων σάν τους γνωστούς τροτσκιστές στελέχη, της ΣΚΕΛΔ, Γρηγορογιάννη και Παπακωνσταντίνου, και τους ψευτοσοσιαλιστές Μαραγγό, Σωμερίτη και άλλα γνωστά όργανα της ασφάλειας και της Ιντέλιτζενς Σέρβις.

Τέτια βρωμερή και απαίσια ήταν και είναι η τιτική προδοσία. Μα οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας, ανάμεσά τους και ο μακεδόνικος λαός του Βαρδάρη, παλαίβοντας ενάντια στον τιτικό φασισμό και την αμερικανοαγγλική εξάρτηση, για Δημοκρατία και Ειρήνη, ανήκουν στο πανίσχυρο παγκόσμιο δημοκρατικό στρατόπεδο με επικεφαλής τη ΣΕ και το Μεγάλο Στάλιν, που είναι εγγύηση για τη νίκη τους και την επάνοδό τους στη μεγάλη οικογένεια των ελεύθερων λαων.

ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Ύστερα απ’ το διώξιμο των καταχτητών από την Ελλάδα, με την προδοσία του Σιάντου και τη στρατιωτική επέμβαση των άγγλων, ο ελληνικός και σλαβομακεδόνικος λαός βρέθηκαν κάτω από καινούργια κατοχή, την εγγλέζικη. Το κίνημα αντίστασης τέθηκε σε διωγμό. Οι συνεργάτες των χιτλερικών ήρθαν στην εξουσία σαν τυφλά όργανα, σα λακέδες των νέων καταχτητών. Οι άγγλοι επιδρομείς και σε συνέχεια οι αμερικάνοι επέβαλαν τέτιο καθεστώς, που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε αποικία τους, όπου το χιτλερικό καθεστώς αναβίωσε με ακόμα χειρότερη μορφή. Διώξεις αγωνιστών, διαπομπεύσεις, εξευτελισμοί, βιασμοί, μαζικές φυλακίσεις (κατά εκατοντάδες από τις επαρχίες Φλώρινας, Καστοριάς, ^‘Εδεσσας, Γιαννιτσών, Γουμένιτσας, Καϊλαρίων, Λαγκαδά, Σερρών, Δράμας). Ομαδικές τρομοκρατικές δίκες σ’ όλες τις περιφέρειες που ζουν σλαβομακεδόνες. Μαζικές εκτελέσεις, όπως τους 20 από τη Φλώρινα, 27 απ’ την Περδίκα, 26 από το Παλιοχώρι Καϊλαρίων κλπ. Εκατοντάδες είναι οι δολοφονίες σε πολλά χωριά των σλαβομακεδόνικων περιφερειών μπρος στα σπίτια τους, στα χωράφια, στους δρόμους. Τα αποσπάσματα εθνοφυλακής και χωροφυλακής είχαν γίνει ο βραχνάς των μακεδόνικων περιφερειών. Ύστερα από ένα τέτιο καθεστώς για τους σλαβομακεδόνες η ζωή κατάντησε ανυπόφορη. Τα χωριά ερημώθηκαν. Τα χωράφια μείναν ακαλλιέργητα. Πολλοί σλαβομακεδόνες αναγκάστηκαν, για να σωθούν, νά καταφύγουν στο βουνό ή να περάσουν στις γειτονικές χώρες.

Ενάντια στην εξοντωτική αυτή πολιτική των άγγλων και του μοναρχοφασισμού που οδηγούσε στον εθνικό μας αφανισμό και τη φυσική εξόντωση, ο λαός μας συνέχισε την πάλη του με σύμμαχο τον ελληνικό λαό και κάτω απ’ την καθοδήγηση του ΕAM.

Μα το τρομοκρατικό όργιο των μοναρχοφασιστών και των άγγλων καταχτητών εντάθηκε. Επέβαλαν στη χώρα μας το μονόπλευρο έμφυλιο πόλεμο που ανάγκασε τους καταδιωκόμενους δημοκρατικούς πολίτες να ξαναπάρουν τον τιμημένο δρόμο του ένοπλου αγώνα.

Συνεχίζεται

Διαβάστε Περισσότερα »