Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 449 (Νοέμβρης 2018)

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2018

45 χρόνια από τη στυγερή ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο Σουργκούτ της Σιβηρίας

Διαβάστε Περισσότερα »

45 χρόνια από τη στυγερή ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο Σουργκούτ της Σιβηρίας

45 χρόνια από τη στυγερή ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο Σουργκούτ της Σιβηρίας απ’ τη σοσιαλφασιστική προδοτική αντικομμουνιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ

Και η δεύτερη εκδοχή της φασιστικής KGB περί «αυτοκτονίας»(!) – ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ και τέτοιας ακραίας γελοιότητας εκδοχή «κατάλληλη» ΜΟΝΟ για ακροατήρια ΕΠΙΠΕΔΟΥ Βρεφονηπιακών Σταθμών

Η μεγάλη καταστροφή του Σοσιαλισμου-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση

αρχές του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα

Μετά την επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης με βίαιο στρατιωτικό ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ (=τμήματα στρατού-KGB-Αστυνομία) στη Σοβιετική Ένωση – ύστερα απ’ το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ (δηλητηρίαση-γιατροί) του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ – και την ΕΞΑΓΩΓΗ της αντεπανάστασης με ανοιχτές ωμές ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, το ΠΙΣΩΔΡΟΜΙΚΟ προτσές της παλινόρθωσης του Καπιταλισμού σ’ αυτές τις χώρες συνοδεύτηκε ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ από μαζικές φασιστικές διώξεις χιλιάδων επαναστατών κομμουνιστών (συλλήψεις, φυλακίσεις, εκτελέσεις, εξορίες, κλπ. και εξοντώσεις σε φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης) απ’ τις οποίες δεν γλίτωσαν ούτε οι χιλιάδες Έλληνες επαναστάτες κομμουνιστές Σταλινικοί-Ζαχαριαδικοί με αποκορύφωμα τη γκανγκστερική σύλληψη του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, τη 17χρονη εξορία του και τελικά τη θρασύδειλη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του.

Η ρεβιζιονιστική-σοσιαλδημοκρατική τροτσκιστική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ ακολούθησε το δρόμο του πρώτου διδάξαντα, απ’ το 1948 και μετά, του πράκτορα και πιστού μαντρόσκυλου του διεθνούς ιμπεριαλισμού ρεβιζιονιστή-σοσιαλδημοκράτη-τροτσκιστή ΤΙΤΟ, που είχε ήδη εξοντώσει δεκάδες χιλιάδες Γιουγκοσλάβους επαναστάτες κομμουνιστές, οπαδούς των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ.

Η αντιδραστική αντικομμουνιστική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ δεν ήταν απλά ρεβιζιονιστική-σοσιαλδημοκρατική τροτσκιστική αλλά μια ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ, ακριβέστερα: φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ομάδα, και ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό ΔΕΝ δίστασε να προχωρήσει στην ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΑΤΗ και την πιο ακραίας μορφής φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ: δηλ. τη ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΑ, αρχές Νοέμβρη 1961, του μεγάλου διπλού ΣΥΜΒΟΛΟΥ Αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ-ΗΤΤΑΣ του Χιτλερο-φασισμού, δηλ. του τρισένδοξου STALINGRAD σε «VOLGOGRAD» – πράγμα που ΔΕΝ έπραξαν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές οι οποίοι σεβάστηκαν τη μεγάλη και ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ του ΣΤΑΛΙΝ στην ΗΤΤΑ του Χιτλερικού ΝΑΖΙ-φασισμού με την ολοκληρωτική συντριβή των Χιτλερικών Γερμανικών στρατευμάτων και τη θριαμβευτική κατάληψη του Χιτλερικού Βερολίνου με τους Γάλλους να διατηρούν ακόμα ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ τη στάση «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» στο Μετρό του Παρισιού μα και μεγάλη πλατεία στο κέντρο της πόλης με την ονομασία «Πλατεία της μάχης του Στάλινγκραντ»: «place de la bataille de Stalingrad Septembre 1942-Janvier 1943» (ανάλογες ονομασίες διατηρούνται και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες της Δυτικής Ευρώπης). Οι σημερινοί Χρουστσοφικοι αντισταλινικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ-ΤΣΙΠΡΑΣ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ και ΣΗΜΕΡΑ – που σημειώνεται άνοδος των φασιστικών-Ναζι-φασιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη – να καταγγείλουν ως φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ την επαίσχυντη ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΑ του τρισένδοξου STALINGRAD σε «VOLGOGRAD» (φοβούνται φαίνεται μήπως δυσαρεστήσουν τις Ναζι-φασιστικές δυνάμεις της Ευρώπης!!!).

Η νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία που εμφανίστηκε ανοιχτά και επίσημα πλέον με το διαβόητο 20^ο Συνέδριο (Φλεβάρης 1956) του ΚΚΣΕ ήταν συνέχεια – από πλευράς περιεχομένου-ΘΕΣΕΩΝ – της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας της εποχής του ΛΕΝΙΝ: πιστή αντιγραφή των αντιμαρξιστικών απόψεων των ηγετών της Β΄Διεθνούς που συνιστούσαν ανοιχτή προδοσία του επαναστατικού μαρξισμού, της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμου-Κομμουνισμού:

α) ΖΗΤΗΜΑΤΑ Προλεταριακής Επανάστασης: ΑΡΝΗΣΗ άμεσα-έμμεσα (σιωπηρά) των νόμων της βίαιης-ένοπλης πάλης και συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής ως αναπόφευκτων και εντελώς απαραίτητων προϋποθέσεων για την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, ακολουθώντας το λεγόμενο «ειρηνικό δρόμο»(!) και τη διατήρηση του αστικού κράτους(!), που και τα ΔΥΟ μαζί σημαίνουν ΑΡΝΗΣΗ της εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και προδοσία της Προλεταριακής Επανάστασης.

β) ΖΗΤΗΜΑΤΑ Σοσιαλισμου-Κομμουνισμού: σ’ αυτό το κεντρικό ζήτημα υποστηρίζεται και προβάλλεται μια αντιμαρξιστική αστική αντίληψη του «Σοσιαλισμού»(!) ΧΩΡΙΣ Διχτατορία του Προλεταριάτου ή εκείνη του λεγόμενου «ανεπτυγμένου Σοσιαλισμού» (!) δηλ. του «παλινορθωμένου καπιταλισμού» της περιόδου των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ (1953-1990), αφού οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ.) υποστηρίζουν ότι ΤΑΧΑ «υπήρχε», και μετά το 1953, «σοσιαλισμός» στη Σοβιετική Ένωση ως τις λεγόμενες «αντεπαναστατικές ανατροπές των ετών 1989-91» («ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της ΚΕ του ΚΚΕ», σελ. 61, «Συγχ. Εποχή» Αθήνα 2017) (ΟΛΕΣ οι παραπάνω σοσιαλδημοκρατικές θέσεις για τα ΖΗΤΗΜΑΤΑ Επανάστασης – Σοσιαλισμου-Κομμουνισμού αποτυπώνονται και στα ρεφορμιστικά «Προγράμματα» των «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ).

Αν ο ρεβιζιονισμός της εποχής του ΛΕΝΙΝ με ηγέτες-εκπροσώπους E.BERNSTEIN-K.KAUTSKY-O.BAUER, κλπ. προκάλεσε τεράστια καταστροφή στο επαναστατικό εργατικό κίνημα με τη ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ όλων σχεδόν των τότε επαναστατικών κομμάτων του Προλεταριάτου σε αστικά ρεφορμιστικά κόμματα – με εξαίρεση ένα τμήμα του Ρωσικού κόμματος, το Κόμμα των Μπολσεβίκων με επικεφαλής το ΛΕΝΙΝ (το άλλο τμήμα ήταν οι ρεφορμιστές Μενσεβίκοι-«καουτσκιστής ΤΡΟΤΣΚΙ»: ΛΕΝΙΝ: τ.49, σελ.191-192) – ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός προκάλεσε ακόμα πολύ μεγαλύτερη: με την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ επιπλέον του Σοσιαλισμου-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες της Αν. Ευρώπης.

Ο αστικός ρεφορμιστικός εκφυλισμός των τότε σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων δικαιολογημένα υποχρέωσε το ΛΕΝΙΝ να μιλήσει ΟΡΘΟΤΑΤΑ για «αστικά εργατικά κόμματα» σημειώνοντας: τα ««αστικά εργατικά κόμματα», σαν πολιτικό φαινόμενο, έχουν πια δημιουργηθεί σ’ ό λ ε ς τις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, ότι χωρίς αποφασιστικό, ανελέητο αγώνα σ’ όλη τη γραμμή ενάντια σ’ αυτά τα κόμματα – ή, και ομάδες, κατευθύνσεις κλπ. – δ ε ν μ π ο ρ ε ί ν α γ ί ν ε τ α ι κ α ν λ ό γ ο ς ο ύ τ ε γ ι α α γ ώ ν α ε ν ά ν τ ι α σ τ ο ν ι μ π ε ρ ι α λ ι σ μ ό, ο ύ τ ε γ ι α μ α ρ ξ ι σ μ ό, ο ύ τ ε γ ι α σ ο σ ι α λ ι σ τ ι κ ό ε ρ γ α τ ι κ ό κ ί ν η μ α» (υπογρ. «ΑΝ.») (LENIN: Bd. 23, σελ. 116, Berlin-DDR 1968).

Η ΟΡΘΟΤΑΤΗ αυτή μαρξιστική εκτίμηση του ΛΕΝΙΝ ισχύει πλήρως και στο ακέραιο και για τα ρεφορμιστικά κόμματα της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, δηλ. τα κόμματα των διαφόρων χωρών (στη χώρα μας το «Κ»ΚΕ(1956), και μετά τη διάσπαση του 1968 σε «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ.-ΣΥΡΙΖΑ) που ακολούθησαν την αντιμαρξιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.

Σε πλήρη ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τις αντιδραστικές αερολογίες των παραδοσιακών αστών προπαγανδιστών αλλά και με τα αντιμαρξιστικά μυθεύματα των αντισταλινικών ρεφορμιστών («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΙΑ-ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ, κλπ. περί «ύπαρξης»(!) και μάλιστα «αναπτυγμένου σοσιαλισμού»(!) στη Σοβιετική Ένωση της περιόδου (1953-1990), η μαρξιστική ανάλυση της οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικής πορείας της κοινωνίας της Σοβιετικής Ένωσης μετά το 1953 καταδεικνύει και οδηγεί στο επιστημονικά τεκμηριωμένο ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ, ότι η Σοβιετική Ένωση της περιόδου του ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ (1953-1990) ΔΕΝ ήταν ΠΛΕΟΝ μια σοσιαλιστικη-κομμουνιστική χώρα (προφανώς και οι άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες της Αν. Ευρώπης) αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΑ: ΜΙΑ καπιταλιστική χώρα και ιμπεριαλιστική υπερδύναμη ΕΠΕΙΔΗ στον:

1. ΠΟΛΙΤΙΚΟ τομέα: α. ΔΕΝ υπήρχε πλέον ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ, αφού αυτή είχε ανατραπεί και αντικατασταθεί (σύμφωνα ΚΑΙ με τους ίδιους) απ’ το «κράτος όλου του λαού»(!) δηλ. τη δικτατορία της νέας «σοβιετο»-ρώσικης μπουρζουαζίας, ήταν δηλ. «Διχατορία της μπουρζουαζίας» όπως ορθότατα σημειώνει το 1971, από μαρξιστική σκοπιά, ο μεγάλος άγγλος Ελληνιστής και διάσημος μαρξιστής GEORGE THOMSON (George Thomson: von Marx zu Mao Tsetung, σελ. 171, Verlag Neuer Weg, Tübingen 1973, αγγλικά 1971), ΟΥΤΕ β. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΌ μαρξιστικό-λενινιστικό Κόμμα υπήρχε αλλά «κόμμα όλου του λαού»(!) δηλ. ένα αστικό αντικομμουνιστικό κόμμα, που οργάνωσε και καθοδήγησε την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού – κόμμα εκφραστής-υπερασπιστής των ταξικών συμφερόντων της νέας «σοβιετο»-ρώσικης μπουρζουαζίας.

2. ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ τομέα: κυρίαρχη ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ δεν ήταν ο επαναστατικός μαρξισμός, δηλ. ο Λενινισμός-Σταλινισμός αλλά το αστικό ρεύμα του Χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής Ιδεολογίας) και άλλα παραδοσιακά αστικά ιδεαλιστικά ρεύματα (υπαρξισμός, νεοθετικισμός, φιλοσοφική ανθρωπολογία, πραγματισμός, φροϋδισμός, οντολογία, ερμηνευτική, αντιδραστικός ρομαντισμός, νιτσεϊσμός, κλπ.), όπως παραδέχονται ΚΑΙ διάφοροι ρεβιζιονιστές θεωρητικοί (W.BRUS,A.SCHAFF,G.LUKACS,H.H.HOLZ,κλπ.) με τον αμετανόητο δυτικογερμανό χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή θεωρητικό του D«K»P (=Γερμανικό «Κομμουνιστικό» Κόμμα) ROBERT STEIGERWALD να ομολογεί το 1989,  έστω και «κατόπιν εορτής», ότι στη Σοβιετική Ένωση «ορισμένοι φιλόσοφοι αυτομόλησαν προς την πλευρά των Heidegger, Popper, Gadamer (ορισμένοι μάλιστα προς το Nietzsche!) ή άλλοι περιόριζαν τη θεωρία σε κοινωνιολογική και θετικιστική ανάλυση γεγονότων» (R. Steigerwald στο: «NEUES DENKEN UND MARXISTISCHE PHILOSOPHIE, AG MATERIALISTISCHE DIALEKTIK», σελ. 68, Edition Marx-Engels-Stiftung, Wuppertal 1991) (το σοσιαλδημοκρατικό D«K»P συμμετείχε στην πρόσφατη συνάντηση των 91 Χρουστσοφικών κομμάτων στην Αθήνα, «Ρ» 24-25/11/2018, σελ.5).

3. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ τομέα: αμέσως μετά την ΑΝΑΤΡΟΠΗ της Διχτατορίας του Προλεταριάτου το 1953 ανοίχτηκε διάπλατα ΠΛΕΟΝ ο δρόμος για την εφαρμογή των ΠΡΩΤΩΝ θεμελιωδών, καπιταλιστικού χαρακτήρα, οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην Οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, όπως ομολογούν-παραδέχονται ΚΑΙ οι ίδιοι, με το σοβιετικό ρεβιζιονιστή οικονομολόγο, G.KOSLOW, απ’ τους πρωτεργάτες της αντεπαναστατικής κατεύθυνσης να μας πληροφορεί: «στα ντοκουμέντα του ΚΚΣΕ μετά το 1953 υπογραμμίζεται, ότι είναι αναγκαία, η εκμετάλλευση των Εμπορευματικών Σχέσεων για την οικοδόμηση της κομμουνιστικής(διάβαζε:καπιταλιστικής «ΑΝ») κοινωνίας» (G.Koslow: «Die Warenproduktion und das Wertgesetz im Sozialismus», σελ. 8, Berlin-DDR 1961) αλλά και ο Πολωνός W.BRUS σημειώνει: «στην αγροτική οικονομία εισήγαγαν αμέσως (Αύγουστος 1953: Αποφάσεις του Ανωτάτου Σοβιέτ, το Σεπτέμβρη: βασικό Πρόγραμμα της ΚΕ του ΚΚΣΕ) μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλειψαν δραστικά τον υπερσυγκεντρωτισμό και επέκτειναν τον τομέα των Εμπορευματο-Χρηματικών-Σχέσεων» (W.Brus: Funktionsprobleme der sozialistischen Wirtschaft, σελ. 135, Frankfurt 1971, Warszawa 1961), ενώ για την Οικονομική Ιδιοσυντήρηση, βλέπε: N.P.Fedorenko/ P.G.Bunitsch/ S.S.Schatalin: «Effektivität in der sozialistischen Wirtschaft»,Berlin-DDR1972, Moskau 1970, σελ.148,: «ιδιαίτερα έντονα αναπτύχθηκε αυτό το προτσές απ’ το 1953. Ουσιαστική σημασία είχε η απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΣΣΔ της 11^η Απρίλη 1953 “Για την επέκταση των δικαιωμάτων των Υπουργών της ΕΣΣΔ”. Παράλληλα σ’ αυτό επεκτάθηκαν τα δικαιώματα των Επιχειρήσεων με Οικονομική Ιδιοσυντήρηση…» και στην Ολομέλεια του Ιούλη 1955 επεκτάθηκαν «τα δικαιώματα των διευθυντών». Η Οικονομική Ιδιοσυντήρηση εισάχθηκε-καθιερώθηκε επίσημα στην Οικονομία της Σοβ.Ένωσης με τις Αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ της ΚΚΣΕ, Σεπτέμβρη 1953 και Φλεβάρη-Μάρτη 1954 («PROKLA», 1/1971 σελ. 141) – Οικονομική Ιδιοσυντήρηση (=“Chozrascet”-“Wirtschaftliche Rechnungsführung“) ΟΧΙ απλά ως «μέθοδος λογιστικής καταγραφής και σύγκρισης», γιατί αυτή ήδη υπήρχε, αλλά ΕΠΙΠΛΕΟΝ ως οικονομική καπιταλιστική Κατηγορία (και στην Οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης), η οποία έχει ως πυρήνα το Κέρδος και ως κεντρικό στόχο τη μεγιστοποίηση της Αποδοτικότητας των Επιχειρήσεων, κλπ., μα και οι N.P.Fedorenko/ P.G.Bunitsch/ S.S.Schatalin: «Effektivität in der sozialistischen Wirtschaft», σελ.148, Berlin-DDR 1972, Moskau 1970: «Απόφαση της 11^η Απρίλη 1953» για τα «δικαιώματα των επιχειρήσεων με Οικονομική Ιδιοσυντήρηση» – απόψεις-ιδέες δανεισμένες κατευθείαν απ’ τους αστούς οικονομολόγους.

Πέραν της μαρξιστικής ανάλυσης-εκτίμησης των επαναστατών μαρξιστών δηλ. των λενινιστών-σταλινιστών, ακόμα και ένας ρεβιζιονιστής καθηγητής φιλοσοφίας ο Ρώσος Βίκτορ Αλεξέγιεβιτς ΒΑΖΙΟΥΛΙΝ, έστω και πολύ καθυστερημένα (4 Απρίλη 1992), σημειώνει ΟΡΘΟΤΑΤΑ για τους Χρουστσοφικούς: «σε αντίθεση με την οικονομική πολιτική του Ι. Στάλιν, άρχισαν να αναζητούν το περιεχόμενο της νέας πολιτικής στα έργα αστών οικονομολόγων… εφ’ όσον απέρριψαν την οικονομική πολιτική που εφάρμοζε ο Ι. Στάλιν, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να δανεισθούν ιδέες αστών οικονομολόγων» («Η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο πρώιμος σοσιαλισμός στη Λογική της Ιστορίας» σελ. 28, Εκδ. «Ριζοσπαστική Σκέψη» Αθήνα, 2017).

ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ εφαρμόστηκαν στην τότε, μετά το 1953, Οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης: 1) πλήρης επέκταση-γενίκευση των Εμπορευματο-Χρηματικών Σχέσεων, 2) αγορα-πωλησία των Μέσων Παραγωγής, 3) επέκταση της σφαίρας δράσης του Νόμου της ΑΞΙΑΣ ως ρυθμιστή ΠΛΕΟΝ της Παραγωγής, 4) α. εισαγωγή του καπιταλιστικού ΚΕΡΔΟΥΣ ως σκοπού της Παραγωγής, και β. ως κριτήριο Αποδοτικότητας των Επιχειρήσεων, 5) πλήρης Οικονομική Ιδιοσυντήρηση (=“Chozrascet”-“Wirtschaftliche Rechnungsführung), 6) α. εισαγωγή της Καπιταλιστικής Τιμής Παραγωγής, και β. εισαγωγή του Ανταγωνισμού, κλπ.,κλπ. 7) διάλυση των Μηχανο-τρακτερικών Σταθμών, που ΟΛΑ μαζί οδήγησαν ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ στη σταδιακή παλινόρθωση του Καπιταλισμού, η οποία ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1960, με τη μετατροπή των δυο μορφών (κρατική-συνεταιριστική) σοσιαλιστικης-κομμουνιστικής Ιδιοκτησίας σε καπιταλιστική Ιδιοκτησία αλλά και την εμφάνιση της παραδοσιακής ατομικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας, καθώς και των ΔΥΟ βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της εμπορευματικής ΠΛΕΟΝ Οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης: α) μετατροπή των Μέσων Παραγωγής σε ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ, και β) μετατροπή της Εργατικής Δύναμης σε ΕΜΠΟΡΕΥΝΑ που σημαίνουν πλήρη ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των Σοσιαλιστικων-Κομμουνιστικών Σχέσεων Παραγωγής, που κυριαρχούσαν ως το 1953, και αντικατάστασή τους με τις εκμεταλλευτικές Καπιταλιστικές Σχέσεις Παραγωγής.

Α. Και η ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή της φασιστικής KGB περί «αυτοκτονίας»(!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ και τέτοιας ακραίας γελοιότητας εκδοχή «κατάλληλη» ΜΟΝΟ για ακροατήρια ΕΠΙΠΕΔΟΥ Βρεφονηπιακών Σταθμών

ΣΤΑΛΙΝ προς ΝΙΓΙΑΖΟΦ για ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ:

«Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης.

Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα

αλλά και στην Ευρώπη» (κατά τη διάρκεια των

εργασιών του 19^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ 1952)

ΝΙΓΙΑΖΟΦ: «Ο Ζαχαριάδης είναι μια απ’ τις

σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς

Κομμουνιστικού κινήματος» (1955)

(από: Πάνος Δημητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, σελ. 202-203, Αθήνα 1997)

Σ’ αυτή την ισχυρή λαίλαπα της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και της απίστευτης φασιστικής βαρβαρότητας του παλινορθωμένου καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες Αν.Χώρες εξοντώθηκαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες επαναστάτες κομμουνιστές αλλά και γνωστοί μεγάλοι επαναστάτες ηγέτες και μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς (Gottwalt-Bierut-Rakosi-Ζαχαριάδης):

KLEMENT GOTTWALT (23.11.1896-14.3.1953). Ο GOTTWALT λίγες μέρες μετά την επιστροφή του στην Πράγα απ’ την κηδεία του ΣΤΑΛΙΝ στη Μόσχα πεθαίνει. Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η δολοφονική συμμορία των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν κλπ. τον δηλητηρίασε.

BOLESLAW BIERUT (18.4.1892-12.3.1956). Στη Μόσχα πεθαίνει το 1956 o BIERUT, προφανώς δηλητηριασμένος απ’ τη χρουστσοφική προδοτική συμμορία.

MATYAS RAKOSI (14.3.1892-5.2.1971). Στον τελευταίο τόπο της εξορίας, το Gorky της καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, εξοντώνεται-δολοφονείται, κάτω από άγνωστες συνθήκες, ο RAKOSI, μετά 15 χρόνια εξορίας, απ’ την αντικομμουνιστική σοσιαλφασιστική συμμορία των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-KADAR.

Την ίδια περίοδο στην καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση κυριαρχούσε η αντεπαναστατική βία και η φασιστική τρομοκρατία της νέας «σοβιετο»-Ρωσικής μπουρζουαζίας, αφού σ’ αυτή είχε σημειωθεί «μια εξαιρετική ισχυροποίηση των καταπιεστικών Οργάνων, η αύξηση των φυλακών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, οι Ψυχιατρικές κλινικές-φυλακές, η μιλίτσια, ο στρατός και άλλων ακόμα που αποτελούν ένα βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της φασιστικής δικτατορίας στη Σοβιετική Ένωση» (Εκπομπή Ρ.Σ.Τιράνων 20 και 27.2.1976 με τίτλο: «Οι σοβιετική ρεβιζιονιστές συγκαλύπτουν τη σοσιαλφασιστική πολιτική με τα συνθήματα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, Σειρά: «Η Σοβιετική Ένωση – ένα καπιταλιστικό κράτος και μια ιμπεριαλιστική δύναμη» στο: “RADIO TIRANA, επιλογή εκπομπών Νο 5, 4.3.1976, σελ.21”, Rotfront-Kiel BRD).

Σ’ εκείνη την περίοδο ΚΑΙ ενόψει της επικείμενης πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα και των σχεδίων της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης αλλά προπαντός των σχεδίων των σοβιετικών ιμπεριαλιστών της ηγετικής αντικομμουνιστικής ομάδας του ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ και των υποτακτικών της λακέδων του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ αποφασίστηκε η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ τη σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, ώστε να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα την περίοδο της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» και τους χαλάσει τα αντεπαναστατικά προδοτικά τους σχέδια όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και ευρύτερα στην Ευρώπη (με τη δημιουργία μαζικού επαναστατικού λενινιστικού-σταλινικού ΚΚΕ και την ύπαρξη στη γειτονιά της σοσιαλιστικής Αλβανίας), αφού ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ήταν, σύμφωνα ΚΑΙ με τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, «μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη» (κατά τη διάρκεια των εργασιών του 19^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ 1952) (από: Πάνος Δημητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, σελ. 202-203, Αθήνα 1997).

ΟΡΘΟΤΑΤΑ σημειώνει ο σ.Ν.ΚΕΠΕΣΗΣ: «Υπάρχει και η εκδοχή ότι όσο ζούσε ο Ν. Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη» (ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ.45-46, Αθήνα 2006), ενώ ο σ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΥΣΣΙΟΣ υπενθυμίζει την ΟΜΟΛΟΓΙΑ-δήλωση του ΣΤΑΥΡΟΥ ΖΟΡΜΠΑΛΑ: «και ο Ζορμπαλάς, καθοδηγητής του ΚΜΕ (Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών), το 1980 ομολογεί: «πως θα μπορούσε να γίνει Κόμμα όταν θα βρισκόταν στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης;» (Δ. ΒΥΣΣΙΟΣ: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μπορίς Νικολάγιεβιτς Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ιανουάριος 1991)».

Οι πολιτικο-ιδεολογικοί νάνοι προδότες ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ έτρεμαν το ιδεολογικο-πολιτικά ανάστημα και το μεγάλο κύρος στους Έλληνες κομμουνιστές και ευρύτερα του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, έτρεμαν το ΓΙΓΑΝΤΑ επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΚΑΙ γι’ αυτόν ΑΚΡΙΒΩΣ το λόγο έπρεπε να τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ παραμονές της «μεταπολίτευσης» για να ΜΗΝ επιστρέψει ΖΩΝΤΑΝΟΣ στην Ελλάδα, αφού ΔΕΝ θα μπορούσαν να τον κρατήσουν ΠΛΕΟΝ εξόριστο στη Σιβηρία, επειδή στη «μεταπολίτευση» θα νομιμοποιούνταν τα «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ. και θα επέστρεφαν οι πρώην αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ πολιτικοί πρόσφυγες, πλην ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΩΝ – όπως και έγινε – με βάση τη μυστική συμφωνία (κατά τη διάρκεια της φασιστικής δικτατορίας) ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ-ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ-ΦΛΩΡΑΚΗ, όπως αποκάλυψε αργότερα, το 1995, ο ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ στον Πρόλογο του στο βιβλίο: Θεόδωρος ΣΚΥΛΑΚΑΚΗΣ: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ.3-4, (ελληνική ευρωεκδοτική, Αθήνα 1995). Όμως η συντριπτικότατη πλειοψηφία των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ ήταν ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΙΚΟΙ και η Σοβιετική Πρεσβεία της Αθήνας θα καίγονταν μέρα-νύχτα ώσπου να απελευθερωθεί ο ΔΕΣΜΩΤΗΣ ηγέτης τους ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ.

α. Η φασιστική Mπρεζνιεφική KGB στα χνάρια της Ναζι-φασιστικής Χιτλερικής Gestapo

Όταν τον Αύγουστο του 1973 ανακοινώθηκε από KGB-«Κ»ΚΕ, ότι ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ πέθανε από «οξεία καρδιακή προσβολή» η συντριπτικότατη πλειοψηφία των δεκάδων χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ (πάνω από 90-95%), απ’ την ΠΡΩΤΗ στιγμή της θλιβερής είδησης βροντοφώναξαν οργισμένα, αποφασιστικά και δυνατά με μια φωνή: «ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ το ΝΙΚΟ ΜΑΣ». Εμείς απορρίψαμε κατηγορηματικά τα περί θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ από «οξεία καρδιακή προσβολή» μυθεύματα της φασιστικής Μπρεζνιεφικής KGB-«Κ»ΚΕ. Ήμασταν απόλυτα πεπεισμένοι και υποστηρίξαμε την εκδοχή, ότι ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ απ’ τους προδότες χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες (σοβιετικούς-έλληνες) στον τόπο της εξορίας του, Σουργκούτ της Σιβηρίας. Δεκαετίες μετά υιοθέτησε και υποστήριξε δημόσια για πρώτη φορά το 2006 (εσωτερικά το έθεσε πολύ νωρίτερα μετά το 1990) ο σύντροφος ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: «Την 1^η Αυγούστου 1973 ο χρουστσοφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές. Με την ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο Χαρ. Φλωράκης θυμάμαι το παρουσίασε σαν αυτοκτονία. Ήταν αδύνατο να πιστέψω κάτι τέτοιο. Ο Ν. Ζαχαριάδης δεν αυτοκτόνησε…Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη» (ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα, σελ. 45-46, Αθήνα 2006).

18 σχεδόν χρόνια αργότερα, το 1990, ο αντισυνταγματάρχης της KGB Αλεξάντρ Πετρούσιν διέψευσε την ΠΡΩΤΗ εκδοχή περί «καρδιακής προσβολής»(!) ως ΨΕΥΔΗ πλέον – ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΝΤΑΣ μας – ανακοινώνοντας τη ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή: «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού» («Ρ»9/12/1990), που κι’ αυτή την απορρίψαμε ως ΨΕΥΔΗ εκδοχή.

Έτσι, πέραν απ’ της δικής μας εκδοχής από την πλευρά των δολοφόνων ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ έχουμε μπροστά μας δύο εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: «καρδιακή προσβολή»–«αυτοκτονία», ΕΚΔΟΧΕΣ αλληλοσυγκρουόμενες, αλληλοαναιρούμενες και αλληλοδιαψευδόμενες, και κατά συνέπεια πρόκειται για δυο ΨΕΥΔΕΙΣ εκδοχές. Και στις ΔΥΟ περιπτώσεις είπαν-λένε προφανώς ΨΕΜΑΤΑ για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που δεν αποτόλμησαν ούτε οι Ναζι-φασίστες Χιτλερικοί εγκληματίες να διαπράξουν.

Επιπλέον και οι δυο ΕΚΔΟΧΕΣ της KGB είναι ολωσδιόλου ατεκμηρίωτες, και μάλιστα προερχόμενες απ’ τους διώκτες και ΔΗΜΙΟΥΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι ΕΝΤΕΛΩΣ αναξιόπιστες.

Μια άλλη ακόμα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΗ και μεγάλης σπουδαιότητας ΠΛΕΥΡΑ του «ζητήματος» ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα τόσο απ’ τους αντιφασίστες-κομμουνιστές όσο και από τους ερευνητές – επειδή φωτίζει καλύτερα τη συγκεκριμένη «προβληματική» – είναι ότι ΚΑΙ στις δυο ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ η αιτία θανάτου ΜΕΤΑΤΟΠΙΖΕΤΑΙ απ’ την KGB-«Κ»ΚΕ και «φορτώνεται» στο ίδιο το ΘΥΜΑ τους, δηλ. στο νεκρό πλέον ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ («καρδιά»-«αυτοκτονία»): η μεν ΠΡΩΤΗ (1973) εκδοχή, αποδίδει το θάνατο σε φυσική σωματική βλάβη του ΘΥΜΑΤΟΣ: «οξεία καρδιακή προσβολή», η δε ΔΕΥΤΕΡΗ αποδίδει το θάνατο σε «δική» του ενέργεια-πράξη: «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού», αφήνοντας έτσι οι δυο ΕΚΔΟΧΕΣ προγραμματισμένα και ευθύς εξαρχής ΕΝΤΕΛΩΣ στο απυρόβλητο τις σοσιαλφασιστικές κλίκες των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ-KGB που διέπραξαν το ειδεχθές ΕΓΚΛΗΜΑ της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Στην περίπτωση της KGB απαντάται η γνωστή πρακτική αιώνων ΟΛΩΝ των μυστικών ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ των κυρίαρχων αντιδραστικών τάξεων που ΠΑΝΤΑ μετατόπιζαν την ΑΙΤΙΑ του θανάτου των δολοφονημένων αντιπάλων τους στα ίδια τα ΘΥΜΑΤΑ, ώστε να συγκαλύπτουν τα εγκλήματά τους, εξαπατώντας ταυτόχρονα και παραπλανώντας τους λαούς. Πρόκειται για ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ της σχέσης ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ δράστη-ΘΥΤΗ–ΘΥΜΑ-μάρτυρα, ανακηρύσσοντας το ΔΟΛΟΦΟΝΟ σε «μάρτυρα» – πλήρης και ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΑΤΗ αντιστροφή που είχε πάρει τις πιο τερατώδεις διαστάσεις στη Ναζι-φασιστική Χιτλερική Γερμανία με αποκορύφωμα τη δολοφονική πρακτική της Gestapo.

Και ακριβώς απ’ τη Ναζι-φασιστική Χιτλερική Gestapo είχε διδαχθεί τα καλύτερα μαθήματα η φασιστική KGB της περιόδου του παλινορθωμένου καπιταλισμού των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΓΟΡΜΠΑΤΣΟΦ, φθάνοντας ως την εγκληματική δαιμονική επινόηση ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ χρήσης των Ψυχιατρείων για πολιτικούς λόγους (βλέπε παραπάνω Ρ.Σ..ΤΙΡΑΝΩΝ). Σ’ αυτά είχε εγκλειστεί για χρόνια – μετά την πολύχρονη εξορία του στη Σιβηρία – ο σύντροφός μας αντάρτης των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, ΚΩΣΤΑΣ ΚΥΡΓΙΑΝΝΗΣ (ΛΑΚΑΡΕΑΣ), πολιτικός επίτροπος αντισυνταγματάρχης της 159 επίλεκτης Ταξιαρχίας Σουλίου του ΔΣΕ, ΔΑΣΚΑΛΟΣ από τα ΔΟΛΙΑΝΑ-Ιωαννίνων για πολιτικούς λόγους δηλ. για να αποκηρύξει την επαναστατική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Στη Γερμανία η πρακτική των Ασφαλειών ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ της σχέσης ΘΥΤΗΣ–ΘΥΜΑ είχε ΕΠΙΠΛΕΟΝ ανυψωθεί σε υπεραντιδραστική Ιδεολογία και είχε περάσει ακόμα και στη Λογοτεχνία, κλπ., π.χ. η έκδοση ενός μυθιστορήματος με το χαρακτηριστικό τίτλο του FRANZ WERFEL: Nicht der Mörder, der Ermordete ist schuldig, 1920 (= Όχι ο δολοφόνος, ο δολοφονημένος είναι ένοχος), παρόλο που ο συγγραφέας το έγραψε για άλλο θέμα, διαστρεβλώθηκε βάναυσα αργότερα και χρησιμοποιήθηκε απ’ τους Ναζι-φασίστες σ’ εντελώς άλλη κατεύθυνση.

Ας αναφερθούν εδώ μόνο ΔΥΟ περιπτώσεις: Η μια είναι εκείνη της ακραίας αντισημίτριας COSIMA WAGNER, που παρουσίασε, στα τέλη Φλεβάρη 1919, ως «Μάρτυρα»(!) ΟΧΙ τον δολοφονημένο (21 Φλεβάρη 1919) στο Μόναχο Πρωθυπουργό της Βαυαρίας KURT EISNER, τον «σημίτη της Γαλικίας» όπως περιφρονητικά και προκλητικά τον αποκαλούσε, αλλά το ΔΟΛΟΦΟΝΟ του Graf Arco: «στα μάτια μου ο Graf Arco είναι ένας Μάρτυρας» (Cosima Wagner: Επιστολή an Ernst Fürst zu Hohenlohe-Langanburg, Bayreuth, 27.2.1919 στο: Das zweite Leben, σελ. 744, Piper Verlag, München 1980). Η άλλη είναι εκείνη του Ναζι-φασίστα και ακραίου ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΗ υπαρξιστή φιλοσόφου MARTIN HEIDEGGER που ο νοσηρός του εγκέφαλος έφτασε στα «Schwarze Hefte» (=Μαύρα Τετράδια) στην παρανοϊκή σχιζοφρενική επινόηση της «Selbstvernichtung der Juden» = «αυτο-εξολόθρευση των Εβραίων» (MARTIN HEIDEGGER: Anmerkungen I-V (“Schwarze Hefte” 1942-1948) Bd. 97, σελ.20, Frankfurt am Main 2015). Μ’ αλλά λόγια, κατά τον HEIDEGGER, οι Εβραίοι έχτισαν «οι ΙΔΙΟΙ»(!) τα Χιτλερικά στρατόπεδα Auschwitz, κλπ. και «εθελοντικά ρίχνονταν από μόνοι τους στους Φούρνους»(!) να απανθρακωθούν κατά εκατομμύρια(!) – ακραία ΚΤΗΝΩΔΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ενός ως το τέλος αμετανόητου ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΥ Ναζι-φασίστα. Με την ευκαιρία, ας σημειωθεί ότι την έννοια «Selbstvernichtung» ο πολύς HEIDEGGER, διορισμένος απ’ τους Χιτλερικούς Ναζι-φασίστες Πρύτανης στο Πανεπιστήμιο του Freiburg, την έχει δανειστεί-υποκλέψει σιωπηρά, χωρίς να το αναφέρει (δεν είναι και το μόνο,) απ’ το άρθρο του ακραίου εθνικιστή και αντισημίτη RICHARD WAGNER: “Das Judentum in der Musik”, σελ. 12, Leipzig 1869, ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ των υπεραντιδραστικών Ναζι-φασιστικών Χιτλερικών απόψεων, και με την ευκαιρία, ας σημειωθεί: οι Χρουστσοφικοί ηγέτες W.ULBRICHT-E.HONECKER του παλινορθωμένου καπιταλισμού της πρώην DDR (= «Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας») τον «ΞΕΠΛΥΝΑΝ» απ’ το σοβινισμό-εθνικισμό, το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό για να εντάξουν την υπεραντιδραστική Μουσική του στη λεγόμενη «Sozialistische Musikkultur» (=σοσιαλιστική μουσική κουλτουρα) τους («Musik und Gesellschaft”, 28. Jahrgang, März 1978, σελ. 129, Berlin-DDR) – δηλ. «πρωτότυπος» εμπλουτισμός της μπουρζουάδικης μουσικής του παλινορθωμένου καπιταλισμού της DDR με τον ακραίο σοβινισμό, ρατσισμό και αντισημιτισμό της μουσικής του WAGNER της φεουδο-αστικής Γερμανίας της εποχής του.

β. Οι ΔΥΟ «ιστορικές Αλήθειες»(!) της φασιστικής Mπρεζνιεφικής KGB-«Κ»ΚΕ

Οι δολοφόνοι του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ της προδοτικής σοσιαλφασιστικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ παρουσίασαν, όπως προαναφέρθηκε, την ΠΡΩΤΗ ΨΕΥΔΗ εκδοχή της KGB ως «ιστορική αλήθεια»(!) για μια ολόκληρη σχεδόν 20ετία, την γνωστή εκδοχή-ΜΥΘΟ της φασιστικής Μπρεζνιεφικής KGB δηλ. το ΘΑΝΑΤΟ από «οξεία καρδιακή προσβολή» (Αύγουστος 1973), για να έρθει και πάλι η ίδια KGB, 18 σχεδόν ολόκληρα χρόνια αργότερα, το 1990, να γελοιοποιήσει και καταξευτελίσει ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ τη ρεφορμιστική ηγεσία ΦΛΩΡΑΚΗ του «Κ»ΚΕ αλλά και όλους όσους πρόβαλαν-υποστήριξαν την ΠΡΩΤΗ ψευδή εκδοχή ως «ιστορική αλήθεια»(!) με μια ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή – αντίθετη της ΠΡΩΤΗΣ – με το γνωστό σημείωμα στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια» του αντισυνταγματάρχη της KGB Αλεξάντρ Πετρούσιν θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: εκείνη της «αυτοκτονίας δι’ απαγχονισμού» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», 9 Δεκέμβρη 1990, σελ.2), η οποία εδώ και σχεδόν μια ολόκληρη 30ετία εξακολουθεί – ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ και ποιος ξέρει ως πότε; –να παρουσιάζεται απ’ τους ίδιους κύκλους των ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ («1973 αυτοκτονεί στο Σουργκούτ της Σιβηρίας ο Νίκος Ζαχαριάδης», «Ρ» 1/8/2014, σελ.2, κλπ.) ως νέα, υποτιθέμενη «ιστορική αλήθεια»(!), ΧΩΡΙΣ να υπάρχει, προς το παρόν, ΚΑΝΕΝΑ απολύτως αποδεικτικό στοιχείο και ΧΩΡΙΣ να έχει ΑΝΟΙΧΤΕΙ το σχετικό τμήμα των «Αρχείων» των KGB-«Κ»ΚΕ, που αφορά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του.

Μερικές ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ σχετικά με τις δυο ΨΕΥΔΕΙΣ εκδοχές της KGB:

πρώτο, ΚΑΝΕΝΑΣ ελάχιστα νοήμων όχι μόνο αγωνιστής αντιφασίστας-κομμουνιστής αλλά και ο πιο απλός άνθρωπος ΔΕΝ μπορεί να θεωρήσει ως «ιστορική αλήθεια» τις «Ανακοινώσεις» μιας οποιασδήποτε ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, στην προκειμένη περίπτωση της Μπρεζνιεφικής KGB: 1) «οξεία καρδιακή προσβολή» (Αύγουστος 1973)– 2) «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», 9 Δεκέμβρη 1990, σελ.2),

δεύτερο, πέρα απ’ τη διάψευση της ΠΡΩΤΗΣ εκδοχής περί «οξείας καρδιακής προσβολής» που εγκαταλείφτηκε από την ίδια την KGB, ούτε η ΔΕΥΤΕΡΗ περί «αυτοκτονίας» εκδοχή μπορεί να θεωρηθεί «ιστορική αλήθεια» ΕΠΕΙΔΗ:

α. Σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν μπορεί να εκληφθεί ως «ιστορική αλήθεια» η «Ανακοίνωση»-ΕΚΔΟΧΗ μιας ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ φασιστικής Ασφάλειας (είναι αφέλεια απροσμέτρητου μεγέθους), στη συγκεκριμένη περίπτωση η ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή της KGB,

β. ΔΕΝ υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ απολύτως στοιχείο που να τεκμηριώνει αυτή την ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ εκδοχή περί «αυτοκτονίας»(!),

γ. επειδή οι δολοφόνοι (ΚΚΣΕ-KGB-«Κ»ΚΕ) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ εξακολουθούν να ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ το άνοιγμα των Αρχείων, σχετικά με το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του – ΑΡΝΗΣΗ που ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ και με τη δήλωση (Θεσσαλονίκη άνοιξη 2000) της διευθύντριας των ρώσικων Αρχείων Ν.ΤΟΜΙΛΙΝΑ: «ο φάκελος του θανάτου του εξόριστου ηγέτη του ΚΚΕ παραμένει πάντα στα κρατικά αρχεία ως «άκρως απόρρητος», και αποκάλυψε ότι «οι Ρώσοι δεν έχουν δημοσιοποιήσει όλα όσα αφορούν το Νίκο Ζαχαριάδη και κυρίως τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του…». Η Τομιλίνα πρόσθεσε ότι «κάτι τέτοιο, θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας…»» (Γ.ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ: «ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ», στο: «Ελευθεροτυπία» 6 Μαΐου 2014, «ΙΣΤΟΡΙΚΑ» Νο.235, σελ.49), ενώ οι λαλίστατοι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου και υπηρέτες των συμφερόντων του, τηρούν μονίμως, δεκαετίες τώρα, ΕΝΟΧΗ «σιγή ισχύος».

ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ: α) η «απάντηση» αυτή της ΤΟΜΙΛΙΝΑ, ότι «κάτι τέτοιο, θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας…» μπορεί να ΙΣΧΥΕΙ αποκλειστικά και ΜΟΝΟ για τη δημοσιοποίηση ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του «Φακέλου ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» (αν ισχύει κι’ αυτό), β) σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση όμως ΔΕΝ ισχύει για τη δημοσιοποίηση του ΤΜΗΜΑΤΟΣ του «Φακέλου ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ», που ΑΦΟΡΑ «τις συνθήκες του θανάτου του…» (διάβαζε: συνθήκες εξόντωσης-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ), και επομένως, η «απάντηση» αυτή της ΤΟΜΙΛΙΝΑ συνιστά μια παντελώς ΑΣΤΗΡΙΚΤΗ δικαιολογία και ταυτόχρονα αποτελεί μια εξόφθαλμα ΒΛΑΚΩΔΗ «απάντηση». Κι’ αυτό ΕΠΕΙΔΗ η δημοσιοποίηση του ΤΜΗΜΑΤΟΣ του «Φακέλου ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ», που ΑΦΟΡΑ «τις συνθήκες του θανάτου του…» θα «επιβεβαίωνε»(!) ή ΟΧΙ, ΑΠΛΑ και ΜΟΝΟ, την ΗΔΗ γνωστοποιημένη απ’ το 1990 ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή περί «αυτοκτονίας» των KGB-«Κ»ΚΕ (είναι όμως πολύ πιθανό η KGB να έχει καταστρέψει ΟΛΑ τα στοιχεία και τώρα δεν έχει, εδώ και 45 ολόκληρα χρόνια, τι να δημοσιεύσει, και ΑΚΡΙΒΩΣ η μη δημοσιοποίηση από μόνη της ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ότι τα περί «αυτοκτονίας» (!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ αποτελούν χοντροειδέστατα ΨΕΥΔΗ και γελοιότητες ακραίας μορφής).

Επομένως, ΚΑΙ η ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή των KGB-«Κ»ΚΕ περί «αυτοκτονίας»(!) είναι ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ και ακραίας γελοιότητας εκδοχή που ΔΕΝ μπορεί να πείσει ΚΑΝΕΝΑΝ: ούτε καν μικρά παιδιά Νηπιαγωγείων, κάτι πολύ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ: προορίζεται ΜΟΝΟ για ακροατήρια ΕΠΙΠΕΔΟΥ Βρεφονηπιακών Σταθμών.

Ο Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ σημειώνει ΟΡΘΟΤΑΤΑ ότι οι Σταλινικοι-Ζαχαριαδικοί δηλ. όπως γράφει «οι φανατικοί οπαδοί του μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν την εκδοχή της αυτοκτονίας και επιμένουν ότι ο Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από την Κα-Γκε-Μπε. Την εκδοχή τους ενίσχυσε η δήλωση της διευθυντρίας των ρωσικών κρατικών αρχείων Ν.Τομιλίνα …» (σελ. 49, σχολιασμός-αντίκρουση των ισχυρισμών της Τομιλίνα, αμέσως παραπάνω).

Και αμέσως παρακάτω γράφει: «πάντως η οικογένειά του δεν έχει αμφιβολία για την αυτοκτονία», ΧΩΡΙΣ όμως η οικογένεια να έχει απολύτως ΚΑΝΕΝΑ στοιχείο, επαναλαμβάνοντας ΑΠΛΑ την ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ δεύτερη περί «αυτοκτονίας»(!) εκδοχή της φασιστικής KGB και του ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ (ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ), αφού ψεύδονταν συνειδητά 17 ολόκληρα χρόνια απ’ το 1973 ως το 1990 με την περί «καρδιακής προβολής»(!) ΔΗΘΕΝ θανάτου του ΗΡΩΑ του λαού μας, πολυαγαπημένου και χιλιοτραγουδισμένου αρχηγού του ΚΚΕ, που ας σημειωθεί, με την ευκαιρία, αν συγκεντρώσει κανείς κάμποσες 12κάδες νανοειδούς ιδεολογικο-πολιτικού αναστήματος οπορτουνιστών τύπου ΦΛΩΡΑΚΗ-ΤΣΟΛΑΚΗ-ΛΟΥΛΕ-ΚΟΥΚΟΥΛΟΥ, κλπ., τοποθετώντας τες μία επάνω στην άλλη, ΟΛΟΙ μαζί δεν φθάνουν ούτε στον αστράγαλο του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Ας υπογραμμιστεί επιπλέον, ότι ΚΑΝΕΝΑΣ, ελάχιστα νοήμων απλός άνθρωπος – πολύ περισσότερο ο πολιτικο-ιδεολογικά συνειδητοποιημένος αντιφασίστας-κομμουνιστής – ΔΕΝ μπορεί ΠΟΤΕ να εκλάβει ως «ιστορική αλήθεια»(!) (ούτε καν απλά να διανοηθεί) τις δυο ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΕΣ εκδοχές της φασιστικής KGB, όπως ΔΕΝ μπορεί να θεωρήσει ως «ιστορική αλήθεια»(!) την ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ «Ανακοίνωση»-εκδοχή της Ελληνικής μοναρχοφασιστικής Ασφάλειας, σύμφωνα με την οποία ο ήρωας του λαού μας επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης και εκλεγμένος Πρόεδρος της ΓΣΕΕ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ «αυτοκτόνησε με το κορδόνι της πυτζάμας του στο κελί που τον κρατούσαν» (Ν.ΚΕΠΕΣΗΣ). (μόνο ακραία αφελείς μπορεί να πιστεύουν τα παραμύθια των φασιστικών μυστικών Υπηρεσιών-Ασφαλειών – ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ του προλεταριάτου και των λαών – της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης) (το επαναστατικό ΚΚΕ με επικεφαλής το ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ θεωρούσε ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ την περίπτωση ΠΑΠΑΡΗΓΑ, απορρίπτοντας τα ΨΕΥΔΗ της φασιστικής ελληνικής Ασφάλειας περί «αυτοκτονίας», βλέπε: «ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ», ΣΕΛ. 222-223 εκδ. «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», 1952).

Όμως, πέρα απ’ τις προαναφερόμενες τρεις (3) εκδοχές: «ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ» (μια των ζαχαριαδικών) και δυο των KGB-«Κ»ΚΕ: «καρδιά»-«αυτοκτονία» σχετικά με το θάνατο-εξόντωση του μεγάλου και αλύγιστου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, υπάρχουν μπροστά μας τρία (3) ΥΠΑΡΚΤΑ αντικειμενικά ιστορικά ΔΕΔΟΜΕΝΑ, τα οποία, ανεξάρτητα απ’ τις ιδεολογικο-πολιτικές τοποθετήσεις, αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις-διαμάχες, ΔΕΝ μπορούν να αμφισβητηθούν από ΚΑΝΕΝΑΝ:

πρώτο, ότι ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ πέθανε-εξοντώθηκε το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου 1973,

δεύτερο, εξοντώθηκε επί γραμματείας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ (αντίστοιχα σε ΚΚΣΕ-«Κ»ΚΕ), που φέρνουν ΚΑΙ την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ευθύνη της εξόντωσής-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του,

τρίτο, εξοντώθηκε ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα, ούτε καν ένα χρόνο πριν τη λεγόμενη «μεταπολίτευση».

ΟΛΑ αυτά συνηγορούν – μαζί και με το σημαντικότατο ζήτημα ΑΡΝΗΣΗΣ από KGB-«Κ»ΚΕ ανοίγματος ΜΟΝΟ του τμήματος εκείνου του «φακέλου Ζαχαριάδη» που αφορά το θάνατό-εξόντωσή του – ενισχύουν αποφασιστικά, ισχυροποιούν και καθιστούν ακόμα ΠΕΙΣΤΙΚΟΤΕΡΗ την εκδοχή της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ που υποστήριξαν-υποστηρίζουν οι Σταλινικοί-Ζαχαριαδικοί, η συντριπτικότατη πλειοψηφία (90-95%) των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ απ’ την αρχή αμέσως μετά την «Ανακοίνωση» των KGB-«Κ»ΚΕ 1973.

Αν τώρα τα θλιβερά, μα πρώτα απ’ όλα προκλητικά «ρετάλια» του 20^ου Συνεδρίου της αποστάτριας σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των ΦΛΩΡΑΚΗ-ΤΣΟΛΑΚΗ-ΛΟΥΛΕ-ΚΟΥΚΟΥΛΟΥ, κλπ. – με συνεχιστές σήμερα τους αντισταλινικούς-αντιζαχαριαδικούς ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΜΑΪΛΗ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ υπερασπιστές των δολοφόνων ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ – αποσιώπησαν συνειδητά και παρέκαμψαν πάντα σκόπιμα τα παραπάνω τρία, τα ΜΟΝΑ ως τώρα υπαρκτά αντικειμενικά ιστορικά ΔΕΔΟΜΕΝΑ και αντ’ ΑΥΤΩΝ των υπαρκτών ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ, πρόβαλλαν τις κατά καιρούς εκδοχές-ΜΥΘΟΥΣ της KGB, και μάλιστα ανακηρύσσοντάς τους ως «ιστορική αλήθεια»(!), και τελευταία τον Ασφαλίτικο ΜΥΘΟ περί «αυτοκτονίας» της φασιστικής KGB – à la ελληνικής μοναρχοφασιστικής Ασφάλειας στην περίπτωση δολοφονίας του ΔΗΜ.ΠΑΠΑΡΗΓΑ, αυτό έγινε-γίνεται για να ΣΥΓΚΑΛΥΦΘΕΙ το μεγάλο, αποτρόπαιο και στυγερό ΕΓΚΛΗΜΑ της φυσικής εξόντωσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ την προδοτική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ.

Βέβαια οι δολοφόνοι του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ της αντικομμουνιστικής σοσιαλφασιστικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗΣ-KGB για να προσδώσουν κάποια αληθοφάνεια και «πειστικότητα» στη δεύτερη ΨΕΥΔΗ εκδοχή της KGB περί «αυτοκτονίας» χρησιμοποίησαν την αποστάτρια σοσιαλδημοκράτισσα ΡΟΥΛΑ ΚΟΥΚΟΥΛΟΥ, πρώην σύζυγο του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, παρουσιάζοντάς την ότι «γνώριζε» απ’ το 1973 ότι ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ «αυτοκτόνησε»(!), και επομένως ψεύδονταν, όπως και η KGB, επί μια ολόκληρη 20ετία (1973-1990) δηλ. χρησιμοποίησαν ένα εντελώς ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΟ και αδίστακτο άτομο, η οποία κράτησε μια τρισάθλια και κατάπτυστη στάση, διαπράττοντας ΤΡΙΠΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ σε βάρος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ:

1. τον πρόδωσε ιδεολογικο-πολιτικά, ακολουθώντας το αντιμαρξιστικό ρεύμα της Χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (20^ο Συνέδριο ΚΚΣΕ, κλπ.) αλλά και με ένα προδοτικό σοσιαλδημοκρατικό και κατάπτυστο αντεπαναστατικό «κείμενο» που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα Αυγη της 14^ης Ιουνίου του τρέχοντος 1957, υπογραμμένο από 230 κρατούμενες κομμουνίστριες» δηλ. ακριβέστερα: πρώην κομμουνίστριες και νυν σοσιαλδημοκράτισσες υπερασπίστριες του αρχιπροδότη ΝΙΚΗΤΑ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ και του συρφετού των Ελλήνων οπορτουνιστών: «με βαθιά αγανάκτηση κι οργή καταδικάζουμε την τυχοδιωκτική και αλλοπρόσαλλη πολιτική του Ζαχαριάδη και της παρέας του, καθώς και τις διασπαστικές ενέργειές του μετά την Έκτη Ολομέλεια, ενέργειες που έδειξαν πως οι άνθρωποι αυτοί για ένα μόνο ενδιαφέρονται, για το κράτημα της εξουσίας, κι ένα μόνο τους ενώνει: το κοινό μίσος ενάντια στο Κόμμα. Εγκρίνομαι όλα τα μέτρα που πάρθηκαν εναντίον τους …» με υπογραφές, μεταξύ άλλων, «των Ρούλας Κουκούλου, Καίτης Ζεύγου, Αύρας Παρτσαλίδου, Έλλης Παπά …» (ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ: ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΣ, σελ.285, εκδόσεις Καστανιώτης, Αθήνα Μάης 2011). Σχολιάζοντας δικαιολογημένα αποδοκιμαστικά ο ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ τις «κρατούμενες που χαρακτήριζαν το Ζαχαριάδη και χιλιάδες παλικάρια του Δημοκρατικού Στρατού στην Τασκέντ εχθρούς του ΚΚΕ!... », για να σημειώσει: «ένιωσα πολύ άσημα ακούγοντας τη φωνή της Ρούλας Κουκούλου να αναθεματίζει τους ζαχαριαδικούς, εγκρίνοντας όλα τα μέτρα που πάρθηκαν εναντίων τους!...» (στο ίδιο σελ. 285-286)

2. τον πρόδωσε ως σύζυγο: «μέχρι πριν από λίγο καιρό, σύμφωνα με τις περιγραφές του Κύρου, στεκόταν πλάι της και η φωτογραφία της Ρούλας. Όμως τώρα έλειπε. Κι ήξερα βέβαια το λόγο …». Και αργότερα ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ «σ’ όλα τα βιογραφικά του σημειώματα απ’ το 1957 και πέρα μέχρι το θάνατό του, θα’ γράφε τη λέξη «χήρος» απαντώντας στο ερώτημα για την οικογενειακή του κατάσταση» (στο ίδιο, σελ 302).

3. τον πρόδωσε ακόμα ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ: επειδή δέχτηκε να συγκαλύψει το αποτρόπαιο και ειδεχθές έγκλημα της δολοφονίας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, «ξεπλένοντας» μ’ αυτόν τον τρόπο τη σοσιαλφασιστική προδοτική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ – ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη και ΗΡΩΑ του λαού μας.

Όμως ΚΑΙ η «Ανακοίνωση» της δεύτερης ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗΣ εκδοχής περί «αυτοκτονίας» του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ της KGB έχει τόση ΑΞΙΑ και «πειστικότητα» δηλ. ΚΑΜΙΑ, όσο και η εκδοχή της ελληνικής μοναρχοφασιστικής Ασφάλειας περί «αυτοκτονίας» του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΡΗΓΑ «με το κορδόνι της πυτζάμας του στο κελί που τον κρατούσαν» (Ν.ΚΕΠΕΣΗΣ).

Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ «αυτοκτόνησε» (!) στο Σουργκούτ της παγωμένης Σιβηρίας όσο και ο ήρωας του λαού μας, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ στα σκοτεινά μπουντρούμια-κελιά της ελληνικής μοναρχοφασιστικής Ασφάλειας το Φλεβάρη του 1949.

γ. «Επιχείρηση» συσκότισης της ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ με την προκλητικότατη ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΙΚΗ εκστρατεία παρουσίασης στον Ελληνικό λαό ως «ιστορική Αλήθεια»(!) τη δεύτερη ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ εκδοχή της φασιστικής KGB περί «αυτοκτονίας»(!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Αν η ηγεσία του «Κ»ΚΕ και των διαφόρων αντισταλινικών-αντιζαχαριαδικών «ορφανών», με τις ανόητες χρουστσοφικές τους κουτοπονηριές, του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη ΦΛΩΡΑΚΗ διαδίδουν, υποστηρίζουν και υπερασπίσουν αυτούς τους Ασφαλίτικους ΜΥΘΟΥΣ της KGB, αυτό το κάνουν για να συγκαλύψουν το μεγάλο ειδεχθές έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και επομένως αυτή η αντιδραστική στάση τους καθόλου δεν εκπλήσσει, απεναντίας είναι εντελώς αναμενόμενη. Εκείνο που αποτελεί μεγάλη έκπληξη είναι η ανάλογη στάση που τηρεί, πέρα από τους διάφορους ανόητους σοβαροφανείς φαφλατάδες γραφιάδες, η εντελώς αδικαιολόγητη στάση κατάντιας στρατιάς πολλών δεκάδων δημοσιογραφίσκων και «ιστορικών»(!) που αντί να κάνουν «ιστορική έρευνα», σχετικά το μεγάλο ζήτημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, αφήνοντάς το ΑΝΟΙΧΤΟ προς έρευνα, αναμασούν τη ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή της φασιστικής KGB και τη σερβίρούν ως «ιστορική αλήθεια»(!) στον Ελληνικό λαό – ακρότατο δείγμα πολιτικο-πνευματικής κατάντιας, κατάπτωσης και εκφυλισμού – γεγονός που τους εκθέτει ανεπανόρθωτα, γιατί αυτό δεν τους καθιστά μόνο «συνενόχους του εγκλήματος», αλλά τους στερεί κάθε σοβαρότητα και τους γελοιοποιεί στο έπακρο, επειδή το ΜΟΝΟ «στοιχείο»(!) που υπάρχει και στη νέα, ΔΕΥΤΕΡΗ, υποτιθέμενη «ιστορική αλήθεια»(!) είναι η «Ανακοίνωση» της KGB που κυνήγησε με «φωτιά και σίδερο» τον αλύγιστο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Σχετικά μ’ αυτό το σπουδαίο ζήτημα πρέπει να επισημανθεί ότι εδώ και καιρό ξετυλίγεται μια οργανωμένη επιχείρηση σκοταδιστικής εκστρατείας από διάφορες πλευρές, που – ανεξάρτητα απ’ τις προθέσεις τους – συγκλίνουν στη συσκότιση της ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Ας αναφερθούν μόνο ΔΥΟ περιπτώσεις: 1) το Ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου ΓΙΑΝΝΗ ΤΖΑΝΕΤΑΚΟΥ, το οποίο αρχίζει με τη φράση: «στα τέλη Δεκεμβρίου του ΄91 ενταφιάζονται στην Αθήνα τα οστά του Νίκου Ζαχαριάδη, που έχει αυτοκτονήσει την 1^η Αυγούστου του ΄73» (ΕΡΤ 2013, αναμεταδόθηκε και φέτος) στο οποίο παίρνει μέρος, μεταξύ άλλων, και ο καθηγητής Ιστορίας (ΑΠΘ) ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ, 2) το 2016 ο ηθοποιός ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΑΝΙΔΗΣ, σε συνεργασία με το ΣΗΦΗ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, μεταφέρει στη θεατρική Σκηνή τις τελευταίες μέρες του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο έργο του «ΟΜΠΙΝΤΑ», παραστάσεις που επαναλήφθηκαν και φέτος, που και στις ΔΥΟ περιπτώσεις υιοθετείται και προπαγανδίζεται η ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή της φασιστικής KGB περί «αυτοκτονίας»(!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Δεν ενδιαφέρουν εδώ οι αντιμαρξιστικές απόψεις – συνονθύλευμα διαφόρων αντεπαναστατικών ρευμάτων – των ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ-ΚΟΤΑΝΙΔΗ για τον μεγάλο επαναστάτη μαρξιστή κομμουνιστή ηγέτη, λενινιστή-σταλινιστή ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι οι ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ-ΚΟΤΑΝΙΔΗΣ αποδέχονται και προπαγανδίζουν στην εργατική τάξη και στο λαό ως «ιστορική Αλήθεια»(!) τη δεύτερη ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ εκδοχή της φασιστικής KGB περί «αυτοκτονίας»(!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, μ’ αποτέλεσμα:

Πρώτο, να «φορτώνονται» και οι ΔΥΟ: ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ-ΚΟΤΑΝΙΔΗΣ, με απίστευτη ελαφρότητα και πρωτοφανή έλλειψη σοβαρότητας, ένα έγκλημα που δεν τόλμησαν να το διαπράξουν ούτε οι Χιτλερικοί κατακτητές δηλ. την ειδεχθή και θρασύδειλη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του «μεγάλου ηγέτη» ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (ΣΤΑΛΙΝ 1952) και μιας «απ’ τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος» (ΝΙΓΙΑΖΟΦ γραμματέας του ΚΚ Ουζμπεκιστάν Τασκέντη 1955), (Πάνος Δημητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, σελ. 202-203, Αθήνα 1997).

Δεύτερο, να αυτοδιασύρονται μετατρέποντας εθελοντικά τον εαυτό τους σε θλιβερά και αξιοθρήνητα φερέφωνα της φασιστικής Μπρεζνιεφικής KGB με την προπαγάνδιση της δεύτερης ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗΣ εκδοχής της,

Τρίτο, να μετατρέπονται σε απολογητές του «σοβιετο»-ρώσικου καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, αφού, μετά το 1953, στη Σοβιετική Ένωση ΔΕΝ υπήρχε πλέον Σοσιαλισμος-Κομμουνισμός, επειδή σ’ αυτή είχε πλέρια παλινορθωθεί ο καπιταλισμός απ’ τις αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1960, όπως καταδεικνύεται παραπάνω.

Τέταρτο, να «ΞΕΠΛΕΝΟΥΝ» απ’ τα εγκλήματά της τη σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, δολοφόνων του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Τώρα δεν τους απομένει – για να συμπληρώσουν-«εμπλουτίσουν» την ιστορικο-καλλιτεχνική τους δραστηριότητα – παρά να θεωρήσουν, έστω πολύ καθυστερημένα, ως «ιστορική αλήθεια»(!) ΚΑΙ την εκδοχή της Ελληνικής μοναρχοφασιστικής Ασφάλειας, σύμφωνα με την οποία ο ήρωας του λαού μας επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ «αυτοκτόνησε με το κορδόνι της πυτζάμας του στο κελί που τον κρατούσαν» (Ν.ΚΕΠΕΣΗΣ).

Εν συντομία ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: αν παρθούν υπόψη: 1) η πρακτική αιώνων των μυστικών Υπηρεσιών-Ασφαλειών – προφανώς και της φασιστικής KGB – που μετατοπίζουν ΠΑΝΤΟΤΕ τις αιτίες θανάτου στο δολοφονημένο ΘΥΜΑ τους και αντιστρέφουν μόνιμα τη σχέση ΘΥΤΗΣ-ΘΥΜΑ, 2) ότι ποτέ και σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση ΔΕΝ μπορεί να θεωρούνται και να προβάλλονται ως «ιστορική αλήθεια» (!) οι «Ανακοινώσεις» (!) των φασιστικών μυστικών Υπηρεσιών, στην προκειμένη περίπτωση της KGB, 3) τα τρία (3) προαναφερόμενα υπαρκτά αντικειμενικά ιστορικά ΔΕΔΟΜΕΝΑ: α) ο Ν.ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ πέθανε-εξοντώθηκε το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου 1973, β) εξοντώθηκε επί γραμματείας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ (αντίστοιχα σε ΚΚΣΕ-«Κ»ΚΕ), που φέρνουν ΚΑΙ την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ευθύνη της εξόντωσης-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του, γ) εξοντώθηκε παραμονές της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα, ούτε καν ένα χρόνο πριν τη λεγόμενη «μεταπολίτευση», 4) μα προπαντός η ΑΡΝΗΣΗ δημοσιοποίησης μόνο του ΤΜΗΜΑΤΟΣ των «Αρχείων Ζαχαριάδη» σχετικά με την εξόντωση-δολοφονία του, τότε ΟΛΑ αυτά μαζί συνηγορούν υπέρ της ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ της εκδοχής της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ΕΝΙΣΧΥΟΥΝ αποφασιστικά και ισχυροποιούν την ΠΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ της εκδοχής της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ που εκπροσώπησε ευθύς εξαρχής η ΑΠΟΛΥΤΑ πεπεισμένη συντριπτικότατη πλειοψηφία των Σταλινικών-Ζαχαριαδικών ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ: η ΜΟΝΗ εκδοχή που ανταποκρίνεται στην ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Απολύτως ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ συνηγορεί υπέρ της KGBίτικης εκδοχής περί «αυτοκτονίας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – μια εκδοχή για ΑΦΕΛΕΣΤΑΤΑ «σκεπτόμενους».

συνεχίζεται

Η ΜΟΝΗ πειστική εκδοχή: εκείνη της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ που ανταποκρίνεται στην ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Βαδίζοντας, λοιπόν, στα χνάρια των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών του «Κ»ΚΕ, οι διάφοροι «σοβαροί» δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ακόμα και «ιστορικοί» – άλλοι εν γνώσει τους και από όποια πολιτική σκοπιμότητα ή από αφέλεια, επιπολαιότητα και ανευθυνότητα – υποστήριξαν-πρόβαλαν κι αυτοί, ΑΥΤΟΔΙΑΣΥΡΟΜΕΝΟΙ και ΑΥΤΟΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥΜΕΝΟΙ, ως «ιστορική αλήθεια»(!), για μια ολόκληρη σχεδόν 20ετία, την ΠΡΩΤΗ εκδοχή-ΜΥΘΟ της φασιστικής Μπρεζνιεφικής KGB δηλ. το θάνατο από «οξεία καρδιακή προσβολή» (Αύγουστος 1973), για να έρθει και πάλι η ίδια KGB, 17 ολόκληρα χρόνια αργότερα, το 1990, να τους γελοιοποιήσει και καταξευτελίσει με μια ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή – αντίθετη της ΠΡΩΤΗΣ – με το γνωστό σημείωμα στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια» του αντισυνταγματάρχη της KGB Αλεξάντρ Πετρούσιν θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: εκείνη της «αυτοκτονίας δι’ απαγχονισμού» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», 9 Δεκέμβρη 1990, σελ.2), η οποία εδώ και πάνω από 25ετία συνεχίζει – ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ –να παρουσιάζεται απ’ τους ίδιους κύκλους («1973 αυτοκτονεί στο Σουργκούτ της Σιβηρίας ο Νίκος Ζαχαριάδης», «Ρ» 1/8/2014, σελ.2) ως νέα, υποτιθέμενη «ιστορική αλήθεια»(!), ΧΩΡΙΣ να υπάρχει, προς το παρόν, ΚΑΝΕΝΑ απολύτως αποδεικτικό στοιχείο και χωρίς να έχει ΑΝΟΙΧΤΕΙ το σχετικό τμήμα των «Αρχείων»., χωρίς βέβαια, να μπορούν να δικαιολογήσουν ΤΙ είναι ΕΚΕΙΝΟ που υποκρύπτει η ΑΡΝΗΣΗ δημοσιοποίησης του σχετικού με το θάνατο του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ «Φακέλου» των Αρχείων και ΤΙ είναι ΑΥΤΟ – αν όχι η διαπραχθείσα απ’ την KGB ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ, αφού όλα τα άλλα είναι γνωστά – ΚΑΙ ποιός είναι ο λόγος, που, (Γιώργου Α. Λεονταρίτη: «Το τέλος του Νίκου Ζαχαριάδη», στο: «Ελευθεροτυπία» Ε ΙΣΤΟΡΙΚΑ: Νικος Ζαχαριάδης, Άρης Βελουχιώτης, Νίκος Μπελογιάννης, Βίοι παράλληλοι και… τεμνόμενοι», σελ. 63-64, χωρίς χρονολογία). Και στις δυο περιπτώσεις, οι εκδοχές-ΜΥΘΟΙ μιας Ασφάλειας δηλ. της KGB, σερβίρονται στην εργατική τάξη και το λαό μας ως «ιστορική αλήθεια»(!). Αλήθεια, πολύ «πρωτότυπη ιστορική έρευνα» (!) να ανάγεις-ανακηρύσσεις σε «ιστορική αλήθεια»(!) τις KGBίτικες Ασφαλίτικες «Ανακοινώσεις»-μυθεύματα.

και αν δει το φώς της δημοσιότητας, , γιατί αυτό μπορεί να ισχύει ΜΟΝΟ για τη δημοσίευση ολόκληρου του «Φάκελου ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ», και σε καμιά περίπτωση για τη δημοσιοποίηση του τμήματος του «Φάκελου ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» που αφορά το θάνατό του, αφού η δημοσιοποίηση του θα επιβεβαίωνε ΑΠΛΑ απ’ την KGB, τo 1990, δηλ. τη δεύτερη εκδοχή της KGB περί «ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ»(!) που ήδη έχει βλάψει (αν «έβλαψε») τα «εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας», όπως ανόητα υποστήριξε η ΤΟΜΙΛΙΝΑ.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2018

Π Ο Λ Υ Τ Ε Χ Ν Ε Ι Ο 2018

Ζήτω η ηρωϊκή ΕΞΈΓΕΡΣΗ του Πολυτεχνείου - Ν Ο Ε Μ Β Ρ Η Σ 1973 κατά της φασιστικής δικτατορίας και των αμερικανων-ΝΑΤΟϊκων ιμπεριαλιστών και κόντρα στα σχέδια των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων

200 χρόνια από τη γέννηση του KARL MARX και 170 από τη δημοσίευση του «Μανιφέστου του Κομουνιστικού Κόμματος»

Η αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική πάλη της φοιτητικής νεολαιας και του λαού που κορυφώθηκε με την ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνειου απ τους φοιτητές και εξελιχθηκε σε λαϊκή εξέγερση κατέληξε σε ανατροπή της φασιστικής διχτατοριας του ντόπιου κεφαλαιου και των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκων ιμπεριαλιστών.

Στη μετωπική σύγκρουση με το φασιστικό καθεστώς και την ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνειου ΔΕΝ αντιτάχθηκαν μόνο τα γνωστά παραδοσιακά αστικά κόμματα αλλά ΚΑΙ τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα “Κ”ΚΕ-”Κ”ΚΕεσ.

Προκλητική υπήρξε η προδοτική στάση της ηγετικής χρουστσοφικής ομάδας των ΚΟΛΙΓΙΑΝΝΗ-ΦΛΩΡΑΚΗ, κλπ. (“Κ”ΚΕ) που δε διστασε, για να εξυπηρετήσει τα σχέδια της ντόπιας αντιδρασης, να καταγγειλει μέσω της “ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΉΣ” Νο 8 (αντιΕΦΕΕ-”Κ”ΝΕ) τους αντιφασιστες και κομμουνιστές φοιτητές ως «πράχτορες»(!) της ΚΥΠ και της CIA: «καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνειου την Τετάρτη 14.11.73, 350 οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικάνικης CIA».

Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσια του “Κ”ΚΕ ομολογεί, 3 χρόνια αργότερα, ότι ήταν ενάντια στην ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνειου και όταν αυτή πραγματοποιήθηκε αγωνιζονταν να τη ΔΙΑΛΥΣΕΙ με την “απαγκιστρωση των φοιτητών απ’ το Πολυτεχνειο”: ομολογούν ανοιχτά ότι ο βασικός σκοπός τους ήταν: “κυριως να πάρουν μέτρα για την απαγκιστρωση των φοιτητών από το Πολυτεχνειο... το Γραφειο της Σπουδάζουσας της ΚΝΕ θεώρησε ότι η κατάληψη, παρόλα που έπρεπε να αποφευχθεί...”(“ΚΟΜΕΠ”, 11/1976, σελ. 98). Και παρακάτω: “αν η ΚΝΕ ήταν σωστά προετοιμασμένη και τα στελέχη της δούλευαν έγκαιρα και επιτόπου μέσα στο Φ.Κ., μ’ αυτή την κατεύθυνση, θα ήταν δυνατό ή να μην επιλεγεί καθόλου η μορφή της κατάληψης, ή κι’ αν προσωρινά πραγματοποιούνταν, να στρέφονταν γρήγορα προς άλλες εξελιξεις» (στο ιδιο,σελ.112-113).Τα ΣΗΜΕΡΙΝΑ γραφόμενα των «Κ»ΚΕ-¨Κ¨ΚΝΕ είναι ΟΛΑ ΨΕΥΔΗ.

Άμεση ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση (μαζί από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ) και ΝΑΤΟ

ΟΧΙ στον εθνικισμό-ρατσισμό-αντισημιτισμό-φασισμό-Ναζι-φασισμό – ΝΑΙ στη φιλία των λαών και τον Προλεταριακό Διεθνισμό

ΕΞΩ απ’ τα ΒΑΛΚΑΝΙΑ οι ιμπεριαλιστές: Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκοί–ΕΕ–ΡΩΣΙΑΣ.

Η καταστροφική οικονομική πορεία της χώρας και η άγρια λεηλασία του πλούτου της απ’ τους ιμπεριαλιστές δανειστές συνεχίζεται. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εφαρμόζει τα αντιλαϊκά μέτρα της τελευταίας συμφωνίας τα οποία υπέγραψε η ίδια, τα οποία, μαζί με τα παλιότερα, συνέβαλαν στην ασφυκτικότερη πρόσδεση της χώρας στο ξένο κεφάλαιο και τη μεγαλύτερη εξάρτηση απ’ αυτό και συγχρόνως στην ισχυρότερη πρόσδεση στους ιμπεριαλιστές: Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκούς–ΕΕ, με τις γνωστές αρνητικές συνέπειες για το λαό και τον τόπο.

«Συμφωνία των Πρεσπών». Η «Συμφωνία» αυτή – προϊόν εκατέρωθεν επωφελών και ανεκτών συμβιβασμών για το σημαντικό και δραστικό περιορισμό του αλυτρωτισμού απ’ τις δυο πλευρές – και ΠΡΩΤΗ προϋπόθεση για την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών και την ανάπτυξη της φιλίας μεταξύ των δυο γειτονικών λαών, παρόλο που υπογράφτηκε απ’ τους δυο σοσιαλδημοκράτες πρωθυπουργούς ΤΣΙΠΡΑ-ΖΑΕΦ, συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση και απορρίφθηκε απ’ τα υπερεθνικιστικά, ακραίου αλυτρωτισμού, κόμματα VMRO-DPMNE στην πΓΔΜακεδονίας και στην Ελλάδα από: τη φασιστική-εθνικιστική-ρατσιστική ΝΔ (με ισχυρή Ναζι-φασιστική πτέρυγα ΒΟΡΙΔΗ-ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, κλπ.), τους εθνικιστές ΚΙΝΑΛ – Ένωση Κεντρώων, τον ακραίο εθνικιστή θρησκόληπτο φασιστοειδές Π. ΚΑΜΜΕΝΟ, τους Ναζι-φασίστες ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ- ΜΠΑΛ- ΤΑΚΟ-Δ.ΚΑΜΜΕΝΟ και τη Ναζι-φασιστική Χιτλερική συμμορία της «Χρυσής Αυγής», φθάνοντας ως την ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ και την Εκκλησιαστική Αντίδραση. Ο ψευτο-«αντιιμπεριαλισμός»(!) της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, ΔΕΝ είναι παρά ένας μασκαρεμένος αντιδραστικός αστικός ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ της πιο ακραίας μορφής, τον οποίο προσπαθεί απεγνωσμένα να αποκρύψει προβάλλοντας ως «πρώτο λόγο»(!) απόρριψης της «Συμφωνίας» τη σχεδιαζόμενη ένταξη της πΓΔΜ σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, ενώ ο ΚΥΡΙΟΣ λόγος είναι ο ΔΗΘΕΝ «αλυτρωτισμός» της «Συμφωνίας» δηλ. τα ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ μυθεύματα «περί μακεδονικής γλώσσας και εθνότητας» («Ρ» 27-28/10/2018,σελ.9).

Απέναντι στον έξαλλο αντιδραστικό αστικό ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ της ντόπιας εθνικιστικής Αντίδρασης και του «Κ»ΚΕ με αποκορύφωμα το ΔΗΘΕΝ «αλυτρωτισμό του ΙΛΙΝΤΕΝ»(!) («Ρ» 22/5/2018, σελ.5), οι αντιιμπεριαλιστικές και επαναστατικές δυνάμεις πρέπει να κινηθούν και να δράσουν εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΑ: δηλ. στην ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ μιας Πολιτικής φιλίας και καλής γειτονίας απέναντι στους γειτονικούς λαούς αλλά ΚΑΙ εξομάλυνσης των εκκρεμοτήτων με τις γειτονικές χώρες, Πολιτική Αλληλεγγύης και ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ – μοναδικά-ισχυρά και αποτελεσματικά ΟΠΛΑ πάλης κατά του αντιδραστικού αστικού ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ και του Ιμπεριαλισμού.

Οι αντιιμπεριαλιστές και σε πρώτη γραμμή οι επαναστάτες μαρξιστές κομμουνιστές, ακολουθώντας το ΛΕΝΙΝ, αντιπαρέθεταν πάντοτε και αντιπαραθέτουν και ΤΩΡΑ στον αντιδραστικό αστικό Εθνικισμό των παραδοσιακών αστικών κομμάτων αλλά και του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ (και όποιων άλλων), τον ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ: «ο μαρξισμός προβάλλει στη θέση του κάθε Εθνικισμού το Διεθνισμό» (ΛΕΝΙΝ: τομ. 24, σελ 121, Αθήνα 1981), δηλ. τον Προλεταριακό Διεθνισμό και την Πολιτική φιλίας και Αλληλεγγύης απέναντι σ’ όλους τους λαούς και προπαντός στους λαούς των γειτονικών χωρών, επειδή, όπως αλλού σημειώνει ο ΛΕΝΙΝ: «ο αστικός Εθνικισμός και ο Προλεταριακός Διεθνισμός – αυτά είναι δυο συνθήματα ανειρήνευτα εχθρικά, που αντιστοιχούν στα δυο μεγάλα ταξικά στρατόπεδα όλου του καπιταλιστικού κόσμου» (ΛΕΝΙΝ: τομ. 24, σελ 122, Αθήνα 1981), εφιστώντας συνάμα την προσοχή των κομμουνιστών: «Ο μαρξισμός είναι ανειρήνευτος απέναντι στον αστικό Εθνικισμό, ακόμα και στον πιο «δίκαιο», «καθαρούτσικο», ραφιναρισμένο και πολιτισμένο» (ΛΕΝΙΝ: τομ. 24, σελ 130, Αθήνα 1981).

Σ’ άλλο σημείο τονίζει: «το Κεφάλαιο είναι δύναμη διεθνής. Για να νικηθεί, χρειάζεται η διεθνής ένωση των εργατών, η διεθνής αδελφοσύνη τους. Είμαστε εχθροί του εθνικού μίσους, της εθνικής διχόνοιας, της εθνικής απομόνωσης. Είμαστε διεθνιστές» (LENIN: Ausgewählte Werke, Bd.II, s. 640, Verlag für fremdsprachige Literatur, Moskau 1947), για να συστήσει με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια: «όποιος θέλει να υπηρετήσει το προλεταριάτο, οφείλει να αγωνίζεται για την ενότητα των εργατών όλων των εθνών, οφείλει να αγωνίζεται χωρίς λιποψυχία και σταθερά ενάντια στον αστικό εθνικισμό, πρώτα-πρώτα ενάντια στο «δικό» του εθνικισμό και ύστερα ενάντια στον εθνικισμό του εξωτερικού» (κάπως διαφορετική απόδοση από εκείνη που υπάρχει στο: ΛΕΝΙΝ: τομ. 24, σελ 121, Αθήνα 1981).

200 χρόνια από τη γέννηση του KARL MARX (5 Μάη 1818) και 170 από τη δημοσιευση

του «Μανιφέστου του Κομουνιστικού Κόμματος»(1848) των Marx-Engels

Φέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από τη γέννηση του KARL MARX , θεμελιωτή της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του Προλεταριάτου και συγγραφέα,μαζί με τον Engels, του πρώτου επαναστατικού Προγράμματος του διεθνούς προλεταριάτου δηλ. του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» (1848) των MARX-ENGELS – το «Άσμα Ασμάτων του Μαρξισμού» (ΣΤΑΛΙΝ), που «εκθέτει με σαφήνεια και ακρίβεια μεγαλοφυή τη νέα αντίληψη του κόσμου, το συνεπή Υλισμό, ο οποίος αγκαλιάζει, επίσης, την περιοχή της κοινωνικής ζωής, τη Διαλεκτική, την πλατύτερη και βαθύτερη επιστήμη της εξέλιξης, τη θεωρία της Ταξικής Πάλης και του επαναστατικού ρόλου που παίζει στην παγκόσμια ιστορία το Προλεταριάτο δημιουργός μιας νέας κοινωνίας, της κομμουνιστικής κοινωνίας» (ΛΕΝΙΝ).

Ο MARX – μεταξύ πολλών άλλων – απέδειξε: «1) ότι η ύ π α ρ ξ η τ ω ν τ ά ξ ε ω ν συνδέεται απλώς με ο ρ ι σ μ έ ν ε ς ι σ τ ο ρ ι κ έ ς φ ά σ ε ι ς α ν ά π τ υ ξ η ς τ η ς π α ρ α γ ω γ ή ς, 2) ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη Δ ι χ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ Π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ, 3), ότι η ίδια αυτή η διχτατορία αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κ α τ ά ρ γ η σ η ό λ ω ν τ ω ν τ ά ξ ε ω ν και σε μιαν α τ α ξ ι κ ή κ ο ι ν ω ν ί α…»(1852), ενώ στο «Μανιφέστο» είχε ήδη τεκμηριώσει το αναπόφευκτο του νόμου της βίαιης-ένοπλης επανάστασης, για να προχωρήσει αργότερα στην τεκμηρίωση του αναπόφευκτου του νόμου της πλήρους συντριβής της αστικής μηχανής (1871) : «ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση είναι νόμος αναπόφευκτος» (ΣΤΑΛΙΝ) – ΔΥΟ ολωσδιόλου απαραίτητες ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ για την εγκαθίδρυση ΜΕΤΑ της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ως απαρχής οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, όπως συνέβηκε στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (1917-1953)

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 448 (Οκτώβρης 2018)

Ιστορικό Γράμμα Νίκου Ζαχαριάδη - μαχητικό πανεθνικό-πατριωτικό εγερτήριο σάλπισμα κατά των φασιστών επιδρομέων 
 
πΓΔ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ – «ΙΛΙΝΤΕΝ» – «Κ»ΚΕ

Ανασύνταξη 448 (Οκτώβρης 2018) by on Scribd

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 448 (Οκτώβρης 2018)

Ιστορικό Γράμμα Νίκου Ζαχαριάδη - μαχητικό πανεθνικό-πατριωτικό εγερτήριο σάλπισμα κατά των φασιστών επιδρομέων 
 
πΓΔ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ – «ΙΛΙΝΤΕΝ» – «Κ»ΚΕ

Διαβάστε Περισσότερα »

πΓΔ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ – «ΙΛΙΝΤΕΝ» – «Κ»ΚΕ

πΓΔ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ – «ΙΛΙΝΤΕΝ» – «Κ»ΚΕ: από την ΠΡΟΔΟΣΙΑ του επαναστατικού Μαρξισμού, ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ στις επάλξεις της ντόπιας αστικής ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ Αντίδρασης

Από τη ΔΙΠΛΗ, ακραίου εθνικιστικού χαρακτήρα, ΠΡΟΔΟΣΙΑ: Σλαβομακεδόνων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ – Σλαβομακεδόνικης μειονότητας στο εθνικιστικό «Πατριδογνωμόνιο» των ΚΑΝΕΛΛΗ-ΠΑΠΑΡΗΓΑ στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» και στο εθνικιστικό αποκορύφωμα του «αλυτρωτικού Ιλιντεν» 
 

Επιστροφή στην Ελλάδα των λίγων εν ζωή Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων πρώην ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ αλλά και των οικογενειών τους και αναγνώριση ΟΛΩΝ των δικαιωμάτων της Σλαβομακεδόνικης μειονότητας

Ο σημερινός αντιδραστικός αστικός ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, εθνικισμός που εκφράζεται στην απόρριψη-καταψήφιση της «Συμφωνίας των Πρεσπών» – θέση πλήρως εναρμονισμένη-ταυτισμένη μ’ εκείνη των αστικών κομμάτων των πιο ακραίων κύκλων της εθνικιστικής Αντίδρασης – και πήρε ΕΠΙΠΛΕΟΝ την πιο ακραία εθνικιστική μορφή με την παρουσίαση της επαναστατικής εξέγερσης του «ΙΛΙΝΤΕΝ» (1903) των Σλαβομακεδόνων ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ως «αλυτρωτισμό» (!): η ηγεσία του «Κ»ΚΕ ΔΕΝ απέρριψε μόνο το «ΙΛΙΝΤΕΝ» ως ονομασία της γειτονικής χώρας, μα ακόμα δεν δίστασε να χαρακτηρίσει το «Ιλιντεν ως «προοδευτικό» καμουφλάζ του αλυτρωτισμού» («Ρ» 22/5/2018, σελ.5) – αντιδραστική εθνικιστική άποψη-στάση που επιχειρείται ανεπιτυχώς να κρυφτεί «πίσω απ’ το δάχτυλο» και να καμουφλαριστεί κάτω απ’ τον εντελώς διάτρητο μανδύα ενός ψευτο-«αντιιμπεριαλισμού», με πρόσχημα τη σχεδιαζόμενη ένταξη της γειτονικής χώρας σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Για να καταστεί κάπως ευκολότερα κατανοητός, στην προοδευτική-κομμουνιστική Νεολαία, ο σημερινός αντιδραστικός αστικός ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, η γενικότερη έντονη και κραυγαλέα εθνικιστική στάση της και ειδικότερα στην περίπτωση της «Συμφωνίας των Πρεσπών» – προϊόν εκατέρωθεν επωφελών και ανεκτών συμβιβασμών για το σημαντικό και δραστικό περιορισμό του αλυτρωτισμού απ’ τις δυο πλευρές και ΠΡΩΤΗ προϋπόθεση για την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών και την ανάπτυξη της φιλίας μεταξύ των δυο γειτονικών λαών – είναι εντελώς απαραίτητη μια πολύ σύντομη αναφορά στην αντεπαναστατική πορεία του «Κ»ΚΕ (Μάρτης 1956) απ’ το οποίο προέρχονται τα δυο σημερινά ρεφορμιστικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ.), σημειώνοντας τα εξής:

ΠΡΩΤΟ, το «Κ»ΚΕ (1956) δεν καθοδηγήθηκε ΠΟΤΕ απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, αφού συγκροτήθηκε ευθύς εξαρχής απ’ την προδοτική χρουστσο-μπρεζνιεφική κλίκα ως ρεφορμιστικό αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, κι αυτό επειδή καθοδηγήθηκε και καθοδηγείται και ΣΗΜΕΡΑ απ’ το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό (παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) δηλ. τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου (Φλεβάρης 1956) και 22^ου (1961) Συνεδρίου του ΚΚΣΕ τόσο στα βασικά ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης (ρεφορμιστικά «Προγράμματα» του «Κ»ΚΕ, «ειρηνικός δρόμος», διατήρηση του αστικού κράτους, κλπ.) όσο και στο κυριότερο ζήτημα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος: εκείνο του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού.

Η αντιμαρξιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του αντεπαναστατικού 20^ου Συνεδρίου διαπερνά και τα «Προγράμματα» των δυο μεγάλων ρεφορμιστικών κομμάτων («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) που καθόλου δεν θίγουν τα θεμέλια του καπιταλισμού, ενώ ως «Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό» προβάλλουν μια αντιμαρξιστική αντίληψη: εκείνη του παλινορθωμένου ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990).

Στον ίδιο σοσιαλδημοκρατικό χρουστσοφικό δρόμο – εμπλουτισμένο βέβαια τα τελευταία χρόνια με «μπόλικο» τροτσκισμό – κινείται και η σημερινή ηγεσία των ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ, παρά τις όποιες παραπλανητικές ψευτο«κριτικές» περί «στροφής στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956)», επειδή «κρατάει» τις ίδιες θέσεις στα ζητήματα Επανάστασης-Κομμουνισμού (βλέπε: «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης», σελ. 51, Αθήνα 2017), αφού η άποψη που εκπροσωπείται στο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (σελ. 27-58, Αθήνα 2013) «αποτελεί μια κλασική «ευρωκομμουνιστική» και δεξιά οπορτουνιστική στρατηγική», όπως ορθότατα παρατηρούσε ένας απ’ τους συμμετέχοντες στο «διάλογο» («Ρ»8/3/2013, σελ. 18). ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή σ’ αυτό (σελ.27-58) υιοθετείται και υπερασπίζεται σιωπηρά ο διαβόητος «ειρηνικός δρόμος» και διατηρείται ανέπαφη δηλ. δεν συντρίβεται η αστική κρατική μηχανή που ΧΩΡΙΣ αυτά τα ΔΥΟ να προηγηθούν είναι εντελώς αδύνατη η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που διατηρείται μόνο φραστικά στο «Πρόγραμμα», προφανώς για εξαπάτηση των αφελών. Η ίδια πολιτική απάτη επαναλαμβάνεται και στην «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ»(σελ. 57): «η σοσιαλιστική οικοδόμηση ξεκινά με την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Το εργατικό κράτος, η δικτατορία του προλεταριάτου, είναι όργανο της εργατικής τάξης στην ταξική πάλη, που συνεχίζεται στο σοσιαλισμό με άλλες μορφές και μέσα»(!), δηλ. ΔΕΝ γίνεται λόγος για βίαιη-ένοπλη επανάσταση και συντριβή του αστικού κράτους. Κι’ αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ το ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα» διαφήμιζε ο «Ριζοσπάστης», μ’ αφορμή την έναρξη του 20^ου Συνέδριου του «Κ»ΚΕ, με πηχυαίο δισέλιδο τίτλο ως «επαναστατικό Πρόγραμμα»(!): ««όπλο» μας το επαναστατικό Πρόγραμμα του ΚΚΕ, «σφαίρες» τα χιλιάδες μέλη και οι οπαδοί του κόμματος»(«Ρ»2/4/2017, σελ. 14-15).

Στην πολιτική τους δράση – όπως και τα κόμματα της παλιάς παραδοσιακής προδοτικής Σοσιαλδημοκρατίας – και τα σημερινά (ανεξάρτητα απ’ το αν συμμετέχουν (ΣΥΡΥΖΑ) ή όχι σε αστική κυβέρνηση («Κ»ΚΕ)) της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας δρουν στις γραμμές του εργατικού κινήματος ως εχθροί-σαμποταριστές της Προλεταριακής Επανάστασης και ενάντια στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό και επιπλέον ως προδότες των ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου, ως πρακτορεία των συμφερόντων της αντιδραστικής αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. ΟΡΘΟΤΑΤΑ ο ΛΕΝΙΝ σημείωνε για τους οπορτουνιστές της εποχής του – ισχύει και σήμερα στο ακέραιο για τα «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ – πως αυτοί «είναι υπηρέτες, πράκτορες, διοχετευτές της επιρροής της αστικής τάξης, και που χ ω ρ ί ς τ η ν α π α λ λ α γ ή απ’ αυτούς το εργατικό κίνημα παραμένει α σ τ ι κ ό ε ρ γ α τ ι κ ό κ ί ν η μ α» (ΛΕΝΙΝ: ΑΠΑΝΤΑ, τόμος 30, σελ. 169, Αθήνα 1986), και επιπλέον: «ο οπορτουνισμός είναι ο κυριότερος εχθρός μας. Ο οπορτουνισμός στις κορυφές της εργατικής τάξης δεν είναι προλεταριακός σοσιαλισμός, αλλά αστικός. Η πράξη απόδειξε πως οι παράγοντες του εργατικού κινήματος που ανήκουν στο οπορτουνιστικό ρεύμα είναι καλύτεροι υπερασπιστές της αστικής τάξης, παρά οι ίδιοι οι αστοί. Χωρίς την καθοδήγηση των εργατών απ’ αυτούς η αστική τάξη δεν θα μπορούσε να σταθεί» (ΛΕΝΙΝ: ΑΠΑΝΤΑ, τόμος 41, σελ. 232, Αθήνα 1983).

Η υιοθέτηση και υπεράσπιση εκ μέρους του ενιαίου τότε «Κ»ΚΕ της γραμμής του 20^ου Συνεδρίου (1956) του ΚΚΣΕ και του 22^ου (1961) («κόμμα» και «κράτος όλου του λαού» κλπ.) αποτελεί και την πρώτη ΠΡΟΔΟΣΙΑ της Προλεταριακής Επανάστασης και των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του Σοσιαλισμού Κομμουνισμού. Επιπλέον η προδοτική αντικομμουνιστική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ ήταν εκείνη που ανέτρεψε, μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, με βίαιο φασιστικό πραξικόπημα, τη Διχτατορία του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες τότε Λαϊκές Δημοκρατίες και στη συνέχεια στα επόμενα χρόνια παλινόρθωσε πλέρια τον καπιταλισμό σ’ αυτές.

Η βίαιη πραξικοπηματική ΑΝΑΤΡΟΠΗ της Διχτατορίας του Προλεταριάτου αρχές δεκαετίας του 1950 απ’ την προδοτική ρεβιζιονιστική-σοσιαλδημοκρατική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ κλπ. διέκοψε την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση και συνάμα αποτέλεσε την απαρχή της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού.

Ήδη το 1961 σε θεωρητικό επίπεδο αποδέχτηκαν-αποδέχονται την αντιμαρξιστική άποψη των σοβιετικών ρεβιζιονιστών (22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, Οκτώβρης 1961) σύμφωνα με την οποία «το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου αναπτύχθηκε σε παλλαϊκό κράτος» (σελ. 205) δηλ. στη Σοβιετική Ένωση η Διχτατορία του Προλεταριάτου ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ από το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού»(!), μια αστική αντίληψη που ταυτόχρονα αποτελεί και δημόσια ΟΜΟΛΟΓΙΑ ότι στην τότε Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχε πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου, άποψη-θέση την οποία ο διάσημος άγγλος μαρξιστής GEORGE THOMSON ορθά σχολιάζει, ότι σ’ εκείνη την περίοδο το «κράτος όλου του λαού»(!) ΔΕΝ μπορεί παρά να είναι «διχτατορία της μπουρζουαζίας» (GEORGE THOMSON: Von Marx zu Mao Tsetung, σελ. 171, Tübingen 1973), ενώ στον τομέα της Οικονομίας το πισωδρομικό προτσές εκφράζεται, πέραν των θεωρητικών αστικών απόψεων, πρακτικά στην ΕΞΑΛΕΙΨΗ του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού με την ΕΦΑΡΜΟΓΗ των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων από το 1953 – την επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης – που αναπόφευκτα οδήγησαν στην ΠΛΗΡΗ παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1960.

Έτσι απ’ τις αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1960 στην καπιταλιστική πλέον Οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης το καπιταλιστικό Κέρδος αποτελεί το κίνητρο και το Σκοπό της παραγωγής, Μέσα Παραγωγής και Εργατική Δύναμη έχουν μετατραπεί σε Εμπορεύματα, ενώ ο νόμος της Αξίας ρυθμίζει την παραγωγή, κλπ. Και ΑΚΡΙΒΩΣ αυτόν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό διαφήμιζαν, δεκαετίες ολόκληρες οι ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, ως «αναπτυγμένο Σοσιαλισμό»(!) και ΣΗΜΕΡΑ απλά ως «σοσιαλισμό»(!), αφού κατ’ αυτούς ο «σοσιαλισμός» διατηρήθηκε ως το 1990-91. Ας σημειωθεί με την ευκαιρία ότι η χρουστσο-μπρεζνιεφική κατεύθυνση ήταν εκείνη που παλινόρθωσε τον καπιταλισμό στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες Ανατολικές Χώρες και ΟΧΙ η Ευρω-«κομμουνιστική» που τότε αλλά και μέχρι τη διάλυση του καπιταλιστικού ρεβιζιονιστικού στρατοπέδου το 1990-91 ΔΕΝ υπήρχε σ’ αυτές τις χώρες.

Οι εκάστοτε σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες του «Κ»ΚΕ, αλλά και η σημερινή των ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ, υπεράσπισαν τη στρατιωτική εισβολή και κατάληψη της καπιταλιστικής Τσεχοσλοβακίας τον Αύγουστο 1968 απ’ το επιθετικό ΠΛΕΟΝ στρατιωτικό Σύμφωνο της Βαρσοβίας, το οποίο είχε ήδη αλλάξει ταξικό χαρακτήρα (από αμυντικό είχε μετατραπεί σε επιθετικό), αφού ΗΔΗ από τις αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1960 είχε ολοκληρωθεί η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες Ανατολικές χώρες που συγκροτούσαν αυτό το επιθετικό Σύμφωνο (και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο αποχώρησε τότε από αυτό και τυπικά η σοσιαλιστική Αλβανία) – στρατιωτική κατάληψη που «δικαιολογήθηκε» με τη δήθεν «διάσωση του υπαρκτού σοσιαλισμού»(!) στην Τσεχοσλοβακία (ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ το 1968), δηλ. του παλινορθωμένου καπιταλισμού, γιατί και στις δυο χώρες Σοβ. Ένωση-Τσεχοσλοβακία (καθώς και στις άλλες Ανατολικές χώρες) είχε ΤΟΤΕ πλέρια παλινορθωθεί ο καπιταλισμός, με τη Σοβιετική Ένωση να έχει μετατραπεί ήδη ΕΠΙΠΛΕΟΝ σε μια καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Υπεράσπισαν ακόμα και την στρατιωτική εισβολή στο Αφγανιστάν.

ΔΕΥΤΕΡΟ, η αντισταλινική-αντιζαχαριαδική σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, συνεχίζοντας τον προδοτικό της κατήφορο, μετά την ΠΡΩΤΗ προδοσία που ήταν εκείνη του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού με την αποδοχή και υπεράσπιση της αντιμαρξιστικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) που συνιστά, όπως προαναφέρθηκε, ΠΡΟΔΟΣΙΑ των συμφερόντων της εργατικής τάξης, της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, διέπραξε στη συνέχεια επιπλέον, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας, και μια ΔΕΥΤΕΡΗ – αυτή τη φορά ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ χαρακτήρα – ΔΙΠΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ σε βάρος τώρα της Σλαβομακεδόνικης μειονότητας: προχώρησε σε μυστική ΣΥΜΦΩΝΙΑ με τους αντιδραστικούς αστούς πολιτικούς ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ-ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ – μ’ ΕΝΤΟΛΗ προφανώς των πιο ακραίων εθνικιστικών-σοβινιστικών κύκλων της ξενόδουλης αντιδραστικής μεγαλοαστικής τάξης της χώρας.

Στη ΣΥΜΦΩΝΙΑ αυτή περιέχονται ΔΥΟ βασικές δεσμεύσεις της ηγεσίας ΦΛΩΡΑΚΗ: α) να ΜΗΝ επιστρέψουν, μετά την απομάκρυνση της χούντας, στην Ελλάδα οι Σλαβομακεδόνες αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, και β) να ΜΗΝ ανακινηθεί από την Αριστερά δηλ. το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ ζήτημα ύπαρξης Σλαβομακεδόνικης μειονότητας στη Δυτική Μακεδονία, που και τα ΔΥΟ συνιστούν εκ μέρους της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ ΠΡΟΔΟΣΙΑ των Σλαβομακεδόνων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και της Σλαυομακεδόνικης μειονότητας.

Την αντιδραστική αυτή ΣΥΜΦΩΝΙΑ αποκάλυψε(=ομολογεί ανοιχτά για πρώτη φορά το 1995) ο ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ στον Πρόλογό του στο βιβλίο του Θ.ΣΚΥΛΑΚΑΚΗ: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ. 3-4, Αθήνα 1995. Συμφωνία που ΔΕΝ διαψεύστηκε από ΚΑΝΕΝΑΝ (ΦΛΩΡΑΚΗ-«Κ»ΚΕ) μα ΟΥΤΕ θα μπορούσε να διαψευστεί, αφού ΚΑΙ οι ΔΥΟ παραπάνω ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ υλοποιήθηκαν στην ΠΡΑΞΗ κατά τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης»: η μεν α) με την «Κοινή Απόφαση υπουργών Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης», Αθήνα 29.12.1982, Αρθ. Πρωτ. 106841, η οποία ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ την επιστροφή των περήφανων και γενναίων ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ στον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και για τον οποίο έχυσαν ποτάμια αίμα, επειδή «δεν είναι Έλληνες στο γένος»(!), η δε β) με την ανοιχτή επαίσχυντη ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ Δήλωση του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη, λακέ της αντιδραστικής αστικής τάξης, Χ.ΦΛΩΡΑΚΗ: «για το ΚΚΕ μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει» («Ρ» 16/9/1988, σελ.3) με την οποία κηρύσσεται ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ η Σλαβομακεδόνικη μειονότητα. (βλέπε «Πρόλογο» Κ.ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ σε Θ.ΣΚΥΛΑΚΑΚΗ: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ. 3-4, Αθήνα 1995 και Αποσπάσματα «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο 446 Ιούνη-Ιούλη-Αύγούστου 2018, σελ. 2).

Πρέπει εδώ να σημειωθεί και να προσεχθεί ιδιαίτερα από τη Νεολαία ότι η Δήλωση ΦΛΩΡΑΚΗ για «ανυπαρξία»(!) της Σλαβομακεδόνικης μειονότητας (1988) έγινε 7 χρόνια νωρίτερα από την ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ (1995) που δείχνει τον αναβαθμισμένο πολιτικό ρόλο του Χ.ΦΛΩΡΑΚΗ: από απλό υπηρέτη λακέ της αντιδραστικής αστικής τάξης σε αδίστακτο και θλιβερό φερέφωνο, σε κορυφαίο και άφθαστο «δεξιοτέχνη» σαλπιγκτή των πιο ακραίων κύκλων της ντόπιας ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ Αντίδρασης.

Όμως η ακραία αυτή εθνικιστική πολιτική της κυρίαρχης αστικής τάξης οδήγησε στη βίαιη και πρωτοφανούς, βαρβαρότητας ΕΚΔΙΩΞΗ, στο φασιστικό ξεριζωμό απ’ τα πατρικά χώματα τη Σλαβομακεδόνικη μειονότητα, ένα ΜΟΝΑΔΙΚΟ και σπάνιο ιστορικό γεγονός – και μάλιστα σε ειρηνική περίοδο – στην Ευρώπη αν όχι σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ενώ – πέρα απ’ τη μεγάλη και απερίγραπτη τραγωδία της, αποτελεί μεγάλο όνειδος για την Ελλάδα και μια ΚΑΤΑΜΑΥΡΗ ΚΗΛΙΔΑ στην ιστορία του λαού μας από τον καιρό της απελευθέρωσης απ’ τον Οθωμανικό ζυγό ως τα σήμερα – ΒΑΡΒΑΡΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΚΔΙΩΞΗ μιας γενναίας, ανυπότακτης και υπερήφανης μα και αξιοθαύμαστης μειονότητας που έχυσε ποτάμια αίμα στο Μικρασιατικό και Αλβανικό πόλεμο, την ένοπλη πάλη για την απελευθέρωση της χώρας απ’ τη φασιστική τριπλή γερμανο-ιταλο-βουλγαρική Κατοχή και τη μαζική συμμετοχή της στην ένοπλη πάλη του ηρωϊκού ΔΣΕ ενάντια στο ντόπιο μοναρχοφασισμό και τον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Έτσι, αυτή η αντεπαναστατική πορεία του «Κ»ΚΕ κατέληξε η σημερινή ηγεσία του να κυριαρχείται από μια εθνικιστική και νέο-ορθόδοξη εθνικιστική ομάδα – κάτι που οφείλει να γνωρίζει η προοδευτική-κομμουνιστική Νεολαία ώστε να είναι σε θέση να κατανοήσει και την τωρινή γενικότερη ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ του γραμμή, και ειδικότερα τον έξαλλο αντιδραστικό αστικό εθνικισμό στην περίπτωση της «Συμφωνίας των Πρεσπών»

Γι’ αυτό η ηγεσία του «Κ»ΚΕ, αφού διέπραξε αυτή τη ΔΙΠΛΗ – ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ χαρακτήρα της πιο ακραίας μορφής – ΠΡΟΔΟΣΙΑ σε βάρος της Σλαβομακεδόνικης μειονότητας, δεν είναι καθόλου παράδοξο που ΣΗΜΕΡΑ έφτασε στον ανοιχτό και εντελώς εξόφθαλμο αντιδραστικό αστικό εθνικισμό που δεν εκδηλώνεται μόνο στη μόνιμη και διαρκή εθνικιστική στάση απέναντι στις γειτονικές χώρες (Τουρκία, Αλβανία, πΓΔΜακεδονίας, κλπ.) αλλά και στην πρόσφατη απόρριψη – από ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ σκοπιά – της «Συμφωνίας των Πρεσπών», μαζί με το σύνολο της ντόπιας εθνικιστικής Αντίδρασης, με αποκορύφωμα τον υποτιθέμενο «αλυτρωτισμό» του «ΙΛΙΝΤΕΝ».

Εν συντομία: η προοδευτική-κομμουνιστική Νεολαία πρέπει να προσέξει και να έχει ως βάση και αφετηρία προσέγγισης της ιδεολογικο-πολιτικής δράσης του «Κ»ΚΕ, ότι η σημερινή σοσιαλδημοκρατική ηγεσία κυριαρχείται μόνιμα – πέραν των γενικότερων αντιμαρξιστικών ρεφορμιστικών της απόψεων – από ΔΥΟ υπεραντιδραστικά ιδεολογικο-πολιτικά αστικά ρεύματα: α) τον αστικό ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ και β) το θρησκευτικό νεο-Ορθόδοξο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ. Και τα δυο αυτά αντιδραστικά αστικά ρεύματα εμφανίστηκαν και διαμορφώθηκαν επί ηγεσίας του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη ΦΛΩΡΑΚΗ, με πρώτο τον αστικό ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ που εμφανίζεται-εκδηλώνεται για πρώτη φορά, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας, με τη ΔΙΠΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ (ανταρτών ΕΛΑΣ-ΔΣΕ – Σλαβομακεδόνικης μειονότητας), όπως προαναφέρθηκε, και το δεύτερο, το θρησκευτικό νεο-Ορθόδοξο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, κατά τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης», με τις στενότατες σχέσεις του ΦΛΩΡΑΚΗ με τον Αρχιεπίσκοπο ΣΕΡΑΦΕΙΜ, αντιδραστικό ειδύλλιο που κορυφώθηκε και «έκλεισε» με τον Επικήδειο του ΦΛΩΡΑΚΗ και μάλιστα εκ μέρους της ΚΕ του «Κ»ΚΕ: «Μακαριστέ Σεραφείμ, Διπλό χρέος μού υπαγορεύει τα στερνά τούτα λόγια στο σημερινό ξόδι σου. Είναι το χρέος του κοντοχωριανού και συντοπίτη, καθώς και το χρέος του συναγωνιστή» («Ρ» 14/4/1998, σελ.6), δηλ. «συναγωνιστής»(!) του εγκληματία φασίστα ΕΔΕΣίτη και επιπλέον Χουντικού φασίστα και στο εσωτερικό του κόμματος με τη διαμόρφωση-συγκρότηση ακόμα και θρησκευτικής νέο-Ορθόδοξης ομάδας (Κ.ΜΟΣΚΩΦ, κλπ.) (βλέπε «Ουτοπία» Νο 80, διαμάχη Ε.ΜΠΙΤΣΑΚΗ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΜΠΑΓΙΟΝΑ με ΜΟΣΚΩΦ – θρησκευτικές νεο-Ορθόδοξες απόψεις) – αντιδραστικά ρεύματα που και τα δυο ισχυροποιήθηκαν και δυνάμωσαν με την προσχώρηση της νέο-Ορθόδοξης εθνικίστριας-ρατσίστριας Λ.ΚΑΝΕΛΛΗ με την κουστωδία της, επί ΦΛΩΡΑΚΗ-ΠΑΠΑΡΗΓΑ, με σημαία το αντιδραστικό εθνικιστικό «Πατριδογνωμόνιο»(!) της μόνιμης στήλης στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη».

Ο κατά «Κ»ΚΕ «αλυτρωτισμός του ΙΛΙΝΤΕΝ» - αποκορύφωμα του πιο ακραίου αντιδραστικού αστικού ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του

Όταν ο σοσιαλδημοκράτης Πρωθυπουργός Α.ΤΣΙΠΡΑΣ επικοινώνησε τηλεφωνικά με τους ηγέτες των αστικών κόμματων, μεταξύ των οποίων και το γραμματέα του «Κ»ΚΕ Δ.ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ, γνωστοποιώντας τους την πρόταση «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ιλιντεν» ως όνομα της πΓΔ Μακεδονίας, η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από σχεδόν όλα τα αστικά και ακραία εθνικιστικά κόμματα, με το «Ριζοσπάστη» να μας πληροφορεί: «ΝΔ, Κίνημα Αλλαγής, Ένωση Κεντρώων με δηλώσεις και ανακοινώσεις έσπευσαν πάντως να απορρίψουν την πρόταση για «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ιλιντεν» («Ρ» 22/5/2018, σελ.5), μαζί βέβαια και το «Κ»ΚΕ, επειδή το «Ιλιντεν» δεν «απαλείφει» τάχα όλα τα ζητήματα του «αλυτρωτισμού»(!): «κάτι το οποίο δεν εξασφαλίζει η νέα πρόταση «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ιλιντεν» (ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ: «Ρ» 22/5/2018, σελ.5), ενώ ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, μεταξύ άλλων δήλωσε, πως τάχα «οποιαδήποτε αναφορά στο Ιλιντεν στο όνομα της γειτονικής χώρας, όχι μόνο δεν θέτει τέλος στον αλυτρωτισμό των Σκοπίων, αλλά αντιθέτως τον επιβεβαιώνει και τον ενισχύει, γι’ αυτό είναι απαράδεκτο ακόμα και να τίθεται προς συζήτηση» (διάφορα ΜΜΕ).

Η πρόταση για «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ιλιντεν» είχε γίνει, όπως αποκάλυψε η «Καθημερινή» δημοσιεύοντας «εκτενή αποσπάσματα από τα πρακτικά των δυο συσκέψεων των πολιτικών αρχηγών της ΠΓΔΜ στις 27 Ιανουαρίου 1018 και 19 Μαΐου 2018» («ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 2/10/2018, σελ.3-4) στη συνάντηση Ν.ΚΟΤΖΙΑ-Ν.ΝΤΙΜΙΤΡΟΦ στο Σούνιο, πρόταση που είχε φαίνεται γίνει αποδεκτή απ’ τις αρμόδιες αντιπροσωπίες των υπουργείων Εξωτερικών των δυο χωρών.

Είναι φανερό ότι η απόρριψη της πρότασης «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ιλιντεν» εκ μέρους του σοσιαλδημοκράτη εθνικιστή ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ δεν ταυτίζεται μόνο με την ακραία εθνικιστική στάση των παραπάνω κομμάτων, αλλά και με εκείνη του ακραίου εθνικιστή θρησκόληπτου φασιστοειδούς Π.ΚΑΜΜΕΝΟΥ και της Ναζι-φασιστικής εγκληματικής δολοφονικής συμμορίας «Χρυσής Αυγής» και της εκκλησιαστικής Αντίδρασης – απόρριψη που γίνεται από τη σκοπιά του πιο ακραίου αντιδραστικού αστικού εθνικισμού – με κάποιον ακραίο εθνικιστή ονόματι Γιάννη Πετρίδη να σημειώνει ικανοποιημένος, ότι το «ΟΧΙ» στη «Δημοκρατία του Ιλιντεν»: «έχει διασώσει την τιμή του ΚΚΕ αυτή η υπόθεση» (!!!).

Η περίπτωση απόρριψης εκ μέρους του «Κ»ΚΕ του «ΙΛΙΝΤΕΝ» ως ονομασία για την πΓΔΜακεδονίας αποκαλύπτει και ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ με τον πλέον περίτρανο και χειροπιαστό τρόπο, ότι η απόρριψη της «Συμφωνία των Πρεσπών» γίνεται σε πρώτη γραμμή απ’ τη σκοπιά ΚΑΙ μόνο, του πιο ακραίου αστικού εθνικισμού δηλ. επειδή σ’ αυτή περιέχονται δήθεν «σπέρματα του αλυτρωτισμού»(!) και ΟΧΙ από «αντιιμπεριαλιστική» σκοπιά, όπως ψευδέστατα διατείνονται οι ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ηγέτες του «Κ»ΚΕ. Ο δε πολυδιαφημισμένος, αλλά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ «αντιιμπεριαλισμός»(!) της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας ΔΕΝ είναι παρά ένας μασκαρεμένος αντιδραστικός αστικός ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ της πιο ακραίας μορφής. Επιπλέον συνιστά έναν ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ακραίο αστικό εθνικισμό απέναντι στη γειτονική χώρα και το λαό της όταν η ηγεσία του «Κ»ΚΕ χαρακτηρίζει καθημερινά και παρουσιάζει το «Ιλιντεν ως «προοδευτικό» καμουφλάζ του αλυτρωτισμού» («Ρ» 22/5/2018, σελ.5), ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ που δηλητηριάζει ταυτόχρονα και την ελληνική εργατική τάξη και το λαό μας: «ο επιθετικός αστικός εθνικισμός που αποκτηνώνει, αποβλακώνει και διαιρεί τους εργάτες, για να τους σέρνει στο άρμα της μπουρζουαζίας – να πιο είναι το γεγονός της σύγχρονης πραγματικότητας» (ΛΕΝΙΝ: τομ. 24, σελ 121, Αθήνα 1981).

Και ακόμα πολύ χειρότερα, και προκλητικότερο: ΑΠΑΙΤΟΥΝ απ’ το γειτονικό λαό να πάψει να θεωρεί τον εαυτό του «συνεχιστή των παραδόσεων του Ιλιντεν» («Ρ» 22/5/2018, σελ.5) και να ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ «το Ιλιντεν στην ΠΓΔΜ να γιορτάζεται ως εθνική γιορτή» («Ρ» 22/5/2018, σελ.5) δηλ. το εθνικιστικό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ: ΑΠΑΙΤΕΙ, με περισσό χρουστσοφικο-τροτσκιστικό θράσος, από το γειτονικό λαό να ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ τις επαναστατικές του παραδόσεις, δηλ. την επαναστατική εξέγερση ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στην οποία πρωτοστάτησαν οι Σλαβομακεδόνες – πρόκειται για μια ακραία εθνικιστική απαίτηση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ που ξεπερνάει σε μέγεθος γελοιότητας και προκλητικότητας ακόμα και τις προκλητικές γελοιότητες των ακραίων εθνικιστών φασιστών ΓΚΡΟΥΕΦΣΚΙ-ΜΙΤΣΚΟΦΣΚΙ ηγετών του VMRO-DPMNE περί Μεγάλου Αλεξάνδρου, κλπ., γνώστες ουρανομήκεις ανοησίες που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την αρχαία Μακεδονία και την ελληνική Αρχαιότητα (ότι σχετικό έχει δημοσιευτεί στα έντυπα του «Κ»ΚΕ για το «ΙΛΙΝΤΕΝ» και τα Βαλκάνια αποτελεί κατά πρώτο προκλητική παραχάραξη των ιστορικών γεγονότων π.χ.: «Ιλιντεν, αλυτρωτισμός και λαθροχειρία» («Ρ» 22/5/2018, σελ.5), «τη γυρεύει η εξέγερση του Ιλιντεν στο ΝΑΤΟικό παζάρι;» («Ρ» 26/5-27/5 2018, σελ.16), κλπ., και κατά δεύτερο έχουν γραφεί από αστική σκοπιά, πιο συγκεκριμένα από την υπεραντιδραστική σκοπιά του πιο ακραίου αστικού εθνικισμού).

Πριν κλείσει αυτό το Κεφάλαιο για το «Ιλιντεν», για μια καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη πληροφόρηση της προοδευτικής-κομμουνιστικής Νεολαίας, αλλά και να γίνει εμφανέστερη η ακραία εθνικιστική κατάντια της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, είναι ανάγκη να υπενθυμιστούν δυο πράγματα που τα «ξέχασαν»(!) οι ταλαντούχοι υπηρέτες της αστικής τάξης σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ:

Το πρώτο, είναι δικό τους και προέρχεται απ’ τη διαβόητη ρεφορμιστική Ολομέλεια της ΚΕ του «Κ»ΚΕ του Φλεβάρη 2011 στην οποία κάνουν λόγο για «κυρίαρχο έθνος»: «το κυρίαρχο έθνος που υπάρχει στην ΠΓΔΜ δημιουργήθηκε ως τέτοιο μόνον μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν συνέτρεξαν οι παραπάνω όροι στην Αυτόνομη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας» (11^η Ολομέλεια Φλεβάρης 2011, Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, Κεφάλαιο 7.3. Προσπάθεια δημιουργίας μειονοτικού ζητήματος). Τώρα δεν το «θυμούνται»(!) πια: έπαθαν αιφνιδίως «ΑΛΤΣΧΑΪΜΕΡ», προφανώς κατ’ ΕΝΤΟΛΗ των πιο ακραίων επιθετικών κύκλων της αστικής εθνικιστικής Αντίδρασης.

Το δεύτερο, που «ξεχνούν»(!) είναι ότι το επαναστατικό Σταλινικό-Ζαχαριαδική ΚΚΕ – που δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με το σημερινό σοσιαλδημοκρατικό χρουστσοφικο-τροτσκιστικό «Κ»ΚΕ – είχε συγκροτήσει Οργάνωση των Σλαβομακεδόνων με το όνομα «ΙΛΙΝΤΕΝ», ακριβέστερα: «νέα εθνικοαπελευθερωτική λαϊκοδημοκρατική σλαβομακεδόνικη οργάνωση «ΗΛΙΝΤΕΝ»» που το ιδρυτικό της συνέδριο πραγματοποιήθηκε 1-3 Απρίλη 1952, στο οποίο την εισήγηση έκανε ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΒΑΪΝΑΣ. Σ΄αυτή μεταξύ άλλων διαβάζουμε: «Ο μακεδόνικος λαός έχει μια πλούσια ιστορία. Έχει λαμπρές επαναστατικές παραδόσεις, που αρχίζουν απ’ την περίοδο της τουρκοκρατίας. Ο μακεδόνικος λαός είναι σλάβικος λαός, που αποτελεί ξεχωριστό έθνος, με δικά του γνωρίσματα και ιδιομορφίες. Έχει όλα τα στοιχεία που συγκροτούν ένα έθνος: κοινότητα στη γλώσσα, στο έδαφος, στην οικονομική ζωή, στην ψυχοσύνθεση που εμφανίζεται στην κοινότητα της κουλτούρας. Στη μακρόχρονη περίοδο της μαύρης τούρκικης σκλαβιάς δεν υποκύπτει μα παλαίβει για τη ζωή του, για την εθνική του υπόσταση. Η δημιουργία λεύτερων εθνικών κρατών στα Βαλκάνια επέδρασε βαθιά στο μακεδόνικο λαό. Όλο και περισσότερο ωριμάζει η ιδέα για την εθνική απελευθέρωση της Μακεδονίας. Το 1893 ιδρύεται η εθνικοαπελευθεροτική οργάνωση ΒΜΡΟ (Εσωτερική Μακεδόνικη Επαναστατική Οργάνωση) που κάτω απ’ την ηγεσία των σοσιαλιστών Γκότσε Ντέλτσεφ, Νικόλα Κάρεφ, Γιάνε Σαντάνσκ και άλλων γίνεται εκφραστής των πόθων του μακεδόνικου λαού για λεύτερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική Μακεδονία. Η Ντελτσεφική ΒΜΡΟ οργανώνει το λαό και τον οδηγεί στην επανάσταση του Ήλιντεν. Γράφονται λαμπρές σελίδες ηρωϊσμού και αυτοθυσίας. Καρπός της επανάστασης είναι η δημοκρατία του Κρούσεβο. Η επανάσταση του Ήλιντεν, παρά την ήττα της, είναι μια μεγαλειώδική εποποιία στην ιστορία του μακεδόνικου λαού, που τον εμπνέει σ’ όλους τους κατοπινούς εθνικούς και κοινωνικούς του αγώνες» (Πρώτο Συνέδριο της Οργάνωσης «ΗΛΙΝΤΕΝ», Απρίλης 1952: «ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ», σελ. 5-6, εκδοτικό «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», 1952) (βλέπε ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ εξώφυλλου της κομματικής Μπροσούρας)

Τέλος, δεν μπορεί να μη σχολιαστεί το απύθμενο θράσος των άκαπνων «τρισεγγονο-δισέγγονων» των BERNSTEIN-KAUTSKY-TROTSKY-TITO-CHROUSCHTSCHOW, αυτά τα θλιβερά ρετάλια της προδοτικής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας και σημερινοί κανακάρηδες της ντόπιας εθνικιστικής Αντίδρασης, που αναφερόμενοι σε εθνικιστικές απόψεις του ΚΚ Αλβανίας τις αποδίδουν(!) στον επαναστάτη Μαρξιστή-Λενινιστή ENVER HOXHA: «αυτό το κόμμα δεν έχει ξεκόψει από λαθεμένες αντιλήψεις που είχε στο παρελθόν διατυπώσει ο Ε.Χότζα» (11^η Ολομέλεια Φλεβάρης 2011, Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, Κεφάλαιο 7.1. Για τις σχέσεις με την Αλβανία), που κράτησε πάντα ψηλά ως το θάνατό του την κόκκινη σημαία της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού.

Η Πολιτική φιλίας–καλής γειτονίας και Αλληλεγγύης απέναντι στους λαούς άλλα και η εξομάλυνση των εκκρεμοτήτων με τις γειτονικές χώρες – ισχυρά ΟΠΛΑ κατά του αντιδραστικού αστικού ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ και του ιμπεριαλισμού

Ο πρωταρχικός και κύριος παράγοντας που παρεμπόδιζε σχεδόν 30 ολόκληρα χρόνια τη ΛΥΣΗ των υπαρκτών προβλημάτων μεταξύ Ελλάδας – πΓΔΜακεδονίας – και παρεμποδίζει ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ τη λύση τους – ήταν και είναι η ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ αλυτρωτική Πολιτική και στάση των πιο ακραίων εθνικιστικών αστικών κύκλων των δυο ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΩΝ στους ιμπεριαλιστές ξενόδουλων-εθελόδουλων αστικών τάξεων των δυο ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ απ’ τον ιμπεριαλισμό χωρών, διαιωνίζοντας έτσι την εχθρότητα και τα εθνικιστικά μίση μεταξύ των δυο φίλων γειτονικών λαών, που συνδέονται με κοινούς αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Η αντιδραστική αστική εθνικιστική αλυτρωτική Πολιτική εξυπηρετεί ΠΑΝΤΑ τα σχέδια των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. (Επιτέλους οι δυο σοσιαλδημοκράτες Πρωθυπουργοί ΤΣΙΠΡΑΣ-ΖΑΕΦ, παραμερίζοντας τον αντιδραστικό αστικό ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, προχώρησαν στην υπογραφή της «Συμφωνίας των Πρεσπών», παρά τη λυσσασμένη αντίδραση και των δυο πλευρών).

Ο άλλος σημαντικός – δευτερεύουσας όμως σημασίας – παράγοντας που παρεμποδίζει-ζε τη λύση των υπαρκτών προβλημάτων μεταξύ των εξαρτημένων χωρών είναι ο ρόλος των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, οι οποίες ΔΕΝ έχουν κανένα λόγο να λυθούν τα όποια προβλήματα, κι’ αυτό, επειδή ΑΚΡΙΒΩΣ στην ύπαρξη και διατήρησή τους «πατάνε» και στηρίζονται οι ιμπεριαλιστές για να προωθήσουν και πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους κάθε φορά στο σκληρό μεταξύ τους ανταγωνισμό στις νέες μεταβαλλόμενες συνθήκες. ΑΠΕΝΑΝΤΙΑΣ: διατηρούν, κατά κανόνα, τα προβλήματα αυτά και συντηρούν τις διαμάχες μεταξύ των διαφόρων εξαρτημένων χωρών, τις υποκινούν και τις ανασύρουν κάθε φορά για τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα. Αντιτίθενται κατά κανόνα στη λύση τους, ενώ τα ανασύρουν όταν κάποια φορά αυτή η λύση συμπίπτει με την προώθηση των δικών τους σχεδίων, όπως συμβαίνει αυτή την περίοδο με τη «Συμφωνία των Πρεσπών» με τους ΝΑΤΟϊκούς ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ-ΕΕ απ’ τη μια και απ’ την άλλη τους ρώσους ιμπεριαλιστές να αντιτάσσονται στη λύση των εκκρεμοτήτων Ελλάδας-πΓΔΜακεδονίας, επειδή η γειτονική χώρα σχεδιάζει να ενταχθεί στην ΕΕ και στον επιθετικό στρατιωτικό Συνασπισμό του ΝΑΤΟ, ενώ η Ελλάδα είναι ήδη ενταγμένη εδώ και πολλές δεκαετίες, μ’ όλες τις γνωστές αρνητικές καταστροφικές συνέπειες για το λαό και τον τόπο (δε θα αναλυθούν εδώ οι ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα Βαλκάνια).

Οι καταδικαστέες απανωτές ωμές και απροκάλυπτες πιέσεις των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών και εκείνες της ΕΕ προκάλεσαν μεγάλες συγχύσεις στις γραμμές και των δυο γειτονικών λαών (δεν θα γίνει αναφορά σ’ αυτές τις συγχύσεις). Όμως οι ιμπεριαλιστές «πάνε και έρχονται», ενώ οι δυο γειτονικοί λαοί παραμένουν μόνιμα στο γεωγραφικό χώρο των Βαλκανίων, τα οποία αποτέλεσαν στο παρελθόν – αποτελούν και ΣΗΜΕΡΑ – μια πολύ επικίνδυνη πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης (δεν θα γίνει ανάπτυξη αυτού του σημαντικού ζωτικής σημασίας θέματος), και επομένως οι ΙΔΙΟΙ οι ΛΑΟΙ – πιέζοντας τις κυβερνήσεις τους – έπρεπε-πρέπει επιτέλους, για το συμφέρον τους, να προχωρήσουν στη λύση τους και με γενικό σύνθημα: ΕΞΩ απ’ τα ΒΑΛΚΑΝΙΑ οι ιμπεριαλιστές Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκοί–ΕΕ–ΡΩΣΙΑΣ.

Πρέπει να υπογραμμιστεί ότι οι δυο φίλοι γειτονικοί λαοί ΔΕΝ έχουν να διαλέξουν ΚΑΜΙΑ ιμπεριαλιστική δύναμη. ΑΝΤΙΘΕΤΑ: είναι ανάγκη να συνεχίσουν και να δυναμώσουν την πάλη τους εναντίον ΟΛΩΝ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και πρώτα-πρώτα την πάλη κατά του εθνικιστικού και θρησκευτικού φανατισμού – ΚΥΡΙΩΝ εχθρών τους – και των εκπροσώπων τους, υπεραντιδραστικά ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα που βρέθηκαν και βρίσκονται ΠΑΝΤΑ στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και έχουν προκαλέσει μαζικές σφαγές και αιματηρότατες καταστροφές, τις οποίες υποκίνησαν οι διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Είναι ακόμα πολύ νωπές οι μαζικές σφαγές που προκάλεσαν οι εθνικιστικο-θρησκευτικοί φανατισμοί μεταξύ των λαών (δηλ. αλληλοσφαγή μεταξύ εργατών-αγροτών των διαφόρων εθνοτήτων) των Δημοκρατιών της πρώην ενιαίας καπιταλιστικής Γιουγκοσλαβίας των ΤΙΤΟ-ΜΙΛΟΣΕΒΙΤΣ, με τη δραστήρια υποκίνηση, ανάμιξη και τελικά στρατιωτική επέμβαση των ΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών ΗΠΑ-ΕΕ (οι βομβαρδισμοί έγιναν απ’ τις παραδοσιακές αστικές και σοσιαλδημοκρατικές-σοσιαλιστικές κυβερνήσεις με τη συμμετοχή ΚΑΙ των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»Κ Γαλλίας και «Κ»Κ Ιταλίας-Κοσούτα, συντρόφων και αδελφών κομμάτων του «Κ»ΚΕ, που επιμελώς και συστηματικά οι ρεφορμιστές ηγέτες του αποκρύβουν από την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό).

Παρόλο που η «Συμφωνία των Πρεσπών», ας το επαναλάβουμε ακόμα μια φορά – προϊόν εκατέρωθεν επωφελών και ανεκτών συμβιβασμών για το σημαντικό και δραστικό περιορισμό του αλυτρωτισμού απ’ τις δυο πλευρές – και ΠΡΩΤΗ προϋπόθεση για την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών και την ανάπτυξη της φιλίας μεταξύ των δυο γειτονικών λαών, υπογράφτηκε απ’ τους δυο σοσιαλδημοκράτες πρωθυπουργούς ΤΣΙΠΡΑ-ΖΑΕΦ, αυτή συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση και απορρίφθηκε απ’ τα υπερεθνικιστικά κόμματα του VMRO-DPMNE στην πΓΔΜακεδονίας και στην Ελλάδα από: τη φασιστική-εθνικιστική-ρατσιστική ΝΔ (με ισχυρή Ναζι-φασιστική πτέρυγα ΒΟΡΙΔΗ-ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, κλπ.), τα εθνικιστικά ΚΙΝΑΛ – Ένωση Κεντρώων, τον ακραίο εθνικιστή θρησκόληπτο φασιστοειδές Π. ΚΑΜΜΕΝΟ, τους Ναζι-φασίστες ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ και ΜΠΑΛΤΑΚΟ-Δ.ΚΑΜΜΕΝΟ και τη δολοφονική Ναζι-φασιστική Χιτλερική συμμορία της «Χρυσής Αυγής», φθάνοντας ως την ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ηγετική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ και την Εκκλησιαστική Αντίδραση. Μάλιστα κάποιοι ΚΑΙ απ’ τις δυο πλευρές (Ελλάδα- πΓΔΜακεδονίας) μίλησαν για «προδοτική Συμφωνία»(!) (τώρα πως γίνεται η ΙΔΙΑ «Συμφωνία» να είναι «προδοτική»(!) και για τις δυο χώρες;: αυτή τη «θέση» καλείται να «εξηγήσει» η σχιζοφρενική «λογική» των έξαλλων υπερεθνικιστών και των δυο χωρών που απορρίπτουν τη «Συμφωνία»).

Οι σοσιαλδημοκράτες εθνικιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ προσπαθούν απελπισμένα να συγκαλύψουν-ΑΠΟΚΡΥΨΟΥΝ τον ακραίο εθνικισμό τους μ’ έναν ψευτο-«αντιιμπεριαλισμό»(!) δηλ. προβάλλουν ως κύριο «επιχείρημα»(!) ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ-ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΗΣ της «Συμφωνίας των Πρεσπών» τον υπαρκτό βέβαια ρόλο των ΝΑΤΟ-ΕΕ, παραπλανώντας έτσι το λαό, επειδή αποσιωπούν-αποκρύβουν: τον ΚΥΡΙΟ και αποκλειστικό λόγο που είναι ο ακραίος ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ τους: δηλ. ο υποτιθέμενος «αλυτρωτισμός»(!) της «Συμφωνίας». Όμως καθόλου δεν τα καταφέρουν, αφού καθημερινά – και μάλιστα ασυγκράτητα – τον επαναλαμβάνουν στο «Ριζοσπάστη», πολλές εκατοντάδες φορές, απ’ τις οποίες ας παρατεθεί εδώ μόνο η πιο πρόσφατη που καταδεικνύει και αποκαλύπτει τον πραγματικό και μοναδικό τους λόγο ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ της «Συμφωνίας», που είναι ο ακραίος ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ τους: αφήνεται «άθικτο το σπέρμα των εθνικισμών και αλυτρωτισμών, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση της συμφωνίας με την ΠΓΔΜ, με τα ανιστόρητα και επικίνδυνα περί μακεδονικής γλώσσας και εθνότητας» («Ρ» 27-28/10/2018, σελ. 9).

Όσον αφορά τώρα το λεγόμενο «αντιιμπεριαλισμό» της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, είναι γνωστό ότι και τα δυο κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της παραμονής της χώρας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ το διακηρύσσει ανοιχτά, το δε «Κ»ΚΕ παραπέμπει τη διαβόητη «αποδέσμευση» (που καθόλου δεν σημαίνει αποχώρηση απ’ την ΕΕ) στο αόριστο μέλλον της ρεφορμιστικής του «επανάστασής», ενώ τώρα, όχι μόνο ΔΕ θέλει να φύγει η Ελλάδα απ’ την ΕΕ, μα ΟΥΤΕ καν απ’ το Ευρώ, με τον ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ να δηλώνει: «είμαστε κάθετα αντίθετοι… με το να φύγει η Ελλάδα απ’ το Ευρώ…» («Ρ» 26/7/2015, σελ. 17), ενώ 4 χρόνια πριν η ΠΑΠΑΡΗΓΑ διαλαλούσε: «λύση έξω από το Ευρώ… είναι καταστροφή» («Ρ» 31/5/2011, σελ. 6). Ας υπενθυμιστεί επιπλέον, ότι οι ρεφορμιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ, κατά τη συζήτηση στη Βουλή (Ιούνης 2015) τάχθηκαν στην ψηφοφορία ΚΑΤΑ της διενέργειας Δημοψηφίσματος δηλ. κατά της «πρότασης της συγκυβέρνησης για διενέργεια δημοψηφίσματός στις 5 Ιούλη», επίσης «κατά ψήφισαν οι βουλευτές από ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ» («Ρ» 29/06/2015, σελ. 4), συμπαρατασσόμενοι ΟΛΟΙ μαζί ΝΔ-Ποτάμι-ΠΑΣΟΚ-«Κ»ΚΕ με τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές ή πιο συγκεκριμένα: ακολούθησαν και εφάρμοσαν τις ΕΝΤΟΛΕΣ των «ΕΕ–ΔΝΤ–ΕΚΤ». Ύστερα, αφού δεν απέτυχαν να ΜΑΤΑΙΩΣΟΥΝ τη διενέργεια Δημοψηφίσματος, αναγκάστηκαν να πάρουν μέρος στο Δημοψήφισμά που πριν λίγο απέρριπταν ΜΑΖΙ με τα «αφεντικά» τους, τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ, με τη γνωστή κωμωδία δικού τους ψηφοδελτίου, μ’ αποτέλεσμα να υποστούν μεγάλη πανωλεθρία, επειδή δεν τους ακολούθησαν ούτε τα μέλη τους. Να, λοιπόν, ποια είναι η σαπουνόφουσκα του πολυδιαφημισμένου «αντιιμπεριαλισμού» (!) του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ.

Τυχόν ναυάγιο και ματαίωση εφαρμογής της «Συμφωνίας των Πρεσπών» είναι ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ ότι η κατάσταση των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας-πΓΔΜακεδονίας θα επανέλθει-επιστρέψει στην προ ΖΑΕΦ περίοδο: δηλ. στην εποχή του πιο ακραίου, γελοίου μα και πολύ επικίνδυνου ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ-ΑΛΥΤΡΩΤΙΣΜΟΥ του υπερ-αντιδραστικού VMRO-DPMNE των ΓΡΟΥΕΦΣΚΙ-ΙΒΑΝΟΦ, που αποσταθεροποιεί τη γειτονική χώρα και ολόκληρα τα Βαλκάνια, μα προπαντός είναι σε βάρος ΚΑΙ των δυο φίλων γειτονικών λαών (Ελλάδας-πΓΔΜακεδονίας). Και ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό προσφέρουν στους ΔΥΟ ΛΑΟΥΣ αυτή την περίοδο οι υπερεθνικιστικές αντιδραστικές δυνάμεις και των δυο χωρών (μαζί και η αστικο-ρεφορμιστική ηγεσία του εθνικιστικού «Κ»ΚΕ) με την έξαλλη εθνικιστική στάση απόρριψης-καταψήφισης της «Συμφωνίας των Πρεσπών» και τις λυσσασμένες αλλά ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ άκρως επιζήμιες προσπάθειες ματαίωσής της.

Απέναντι στον έξαλλο αντιδραστικό αστικό εθνικισμό της ντόπιας εθνικιστικής αντίδρασης και του «Κ»ΚΕ, οι αντιιμπεριαλιστικές-αντιεθνικιστικές και επαναστατικές δυνάμεις πρέπει να κινηθούν και να δράσουν στην εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΗ κατεύθυνση: στην ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ μιας Πολιτικής φιλίας και καλής γειτονίας απέναντι στους γειτονικούς λαούς αλλά ΚΑΙ εξομάλυνσης των εκκρεμοτήτων με τις γειτονικές χώρες, Πολιτική Αλληλεγγύης και ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ – μοναδικά και αποτελεσματικά ΟΠΛΑ πάλης κατά του αντιδραστικού αστικού ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ και του Ιμπεριαλισμού.

Οι αντιιμπεριαλιστές και σε πρώτη γραμμή οι επαναστάτες μαρξιστές κομμουνιστές, ακολουθώντας το ΛΕΝΙΝ, αντιπαρέθεταν πάντοτε και αντιπαραθέτουν και ΤΩΡΑ στον αντιδραστικό αστικό Εθνικισμό του χρουστσοφικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ τον Προλεταριακό Διεθνισμό: «ο μαρξισμός προβάλλει στη θέση του κάθε Εθνικισμού το Διεθνισμό» (ΛΕΝΙΝ: τομ. 24, σελ 121, Αθήνα 1981), δηλ. τον Προλεταριακό Διεθνισμό και την Πολιτική φιλίας και Αλληλεγγύης απέναντι σ’ όλους τους λαούς και προπαντός στους λαούς των γειτονικών χωρών, επειδή, σημειώνει αλλού ο ΛΕΝΙΝ: «ο αστικός Εθνικισμός και ο Προλεταριακός Διεθνισμός – αυτά είναι δυο συνθήματα ανειρήνευτα εχθρικά, που αντιστοιχούν στα δυο μεγάλα ταξικά στρατόπεδα όλου του καπιταλιστικού κόσμου» (ΛΕΝΙΝ: τομ. 24, σελ 122, Αθήνα 1981), εφιστώντας συνάμα την προσοχή των κομμουνιστών: «Ο μαρξισμός είναι ανειρήνευτος απέναντι στον αστικό Εθνικισμό, ακόμα και στον πιο «δίκαιο», «καθαρούτσικο», ραφιναρισμένο και πολιτισμένο» (ΛΕΝΙΝ: τομ. 24, σελ 130, Αθήνα 1981).

Σ’ άλλο σημείο τονίζει: «το Κεφάλαιο είναι δύναμη διεθνής. Για να νικηθεί, χρειάζεται η διεθνής ένωση των εργατών, η διεθνής αδελφοσύνη τους. Είμαστε εχθροί του εθνικού μίσους, της εθνικής διχόνοιας, της εθνικής απομόνωσης. Είμαστε διεθνιστές» (LENIN: Ausgewählte Werke, Bd.II, s. 640, Verlag für fremdsprachige Literatur, Moskau 1947), για να συστήσει με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια: «όποιος θέλει να υπηρετήσει το προλεταριάτο, οφείλει να αγωνίζεται για την ενότητα των εργατών όλων των εθνών, οφείλει να αγωνίζεται χωρίς λιποψυχία και σταθερά ενάντια στον αστικό εθνικισμό, πρώτα-πρώτα ενάντια στο «δικό» του εθνικισμό και ύστερα ενάντια στον εθνικισμό του εξωτερικού» (διαφορετική απόδοση από εκείνη που υπάρχει στο: ΛΕΝΙΝ: τομ. 24, σελ 121, Αθήνα 1981).

Και τώρα μια σύντομη παρατήρηση σχετικά με την αντιδραστική αστική ιδεολογία του Κοσμοπολιτισμού. Ο Κοσμοπολιτισμός είναι ιδεολογία της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας των διαφόρων ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ένα όπλο για την προώθηση και πραγματοποίηση των ιμπεριαλιστικών τους σχεδίων, με επιδίωξη την παγκόσμια ηγεμονία, την εκμετάλλευση και υποδούλωση των άλλων λαών, για την εξάλειψη της εθνικής ανεξαρτησίας. Ο Κοσμοπολιτισμός αναζήτησε και βρήκε τη φιλοσοφική «τεκμηρίωση» στα διάφορα αντιδραστικά αστικά ρεύματα του υποκειμενικού Ιδεαλισμού (πραγματισμός, περσοναλισμός, λογικός θετικισμός, σημαντική, κλπ.).

Η στάση του «Κ»ΚΕ δεν είναι μόνο αντιμαρξιστική ως προς την πολιτική του αντιδραστικού αστικού εθνικισμού, είναι και από πλευράς προσέγγισης αντιμαρξιστική, επειδή πρώτο, δίνει προτεραιότητα στους εξωτερικούς παράγοντες (ρόλο και σχέδια των ιμπεριαλιστών, ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ) ΑΝΤΙ να δίνει στους εσωτερικούς παράγοντες (κοινωνικές τάξεις, ταξική πάλη, κόμματα, κλπ. στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας), δεύτερο, επειδή θεωρεί ως «εισαγόμενο»(!) απ’ τις ιμπεριαλιστικές χώρες τον αντιδραστικό αστικό εθνικισμό της κυρίαρχης αστικής τάξης των εξαρτημένων χωρών, και τρίτο, παρουσιάζονται «τα σχέδια των ιμπεριαλιστών» ως «το πραγματικό υπόβαθρο για να φουντώνουν οι εθνικισμοί, οι «αλυτρωτισμοί» που είναι τάχα «το φυτώριο τους» («Ρ» 27-28/10/2018, σελ.9) ΑΝΤΙ των αντικειμενικών καπιταλιστικών Σχέσεων Παραγωγής.

Ο κραυγαλέος αντιδραστικός αστικός εθνικισμός εκφράζεται μόνιμα ολοένα και ανοιχτότερα απέναντι στην Τουρκία. Αν παλιότερα οι δυο «γενναίες Αμαζόνες» εθνικίστριες του «Κ»ΚΕ ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΚΑΝΕΛΛΗ σχεδίαζαν να εκστρατεύσουν στην «Κόκκινη Μηλιά», ο Δ.ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ κραυγάζει κι’ αυτός εθνικιστικά: η Τουρκία «έχει «γκριζάρει» το μισό Αιγαίο»(!) («Ρ» 27-28/10/2018, σελ.8), δίνοντας έτσι την εντύπωση, ότι το στρατιωτικό επιτελείο του προκλητικότατου φασίστα εθνικιστή-σοβινιστή Ερντογάν έχει ήδη εγκατασταθεί στην Ακρόπολη.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Αντιδραστικός αστικός ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ – θρησκευτικός νεο-Ορθόδοξος ΕΘΝΙΚΙΣΝΟΣ: Όπως προαναφέρθηκε, και τα δυο αυτά αντιδραστικά αστικά ρεύματα εμφανίστηκαν και διαμορφώθηκαν επί ηγεσίας του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη ΦΛΩΡΑΚΗ: α)αστικός ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ κατά τη διάρκεια της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας με την περίπτωση της διπλής ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ της Σλαβομακεδόνικης μειονότητας (συμφωνία ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ-ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ-ΦΛΩΡΑΚΗ) και β) θρησκευτικός νεο-Ορθόδοξος ΕΘΝΙΚΙΣΝΟΣ την περίοδο της «μεταπολίτευσης» με τις στενότατες σχέσεις ΦΛΩΡΑΚΗ-ΣΕΡΑΦΕΙΜ (Αρχιεπίσκοπος), επιπλέον αυτός συμπληρώθηκε ακόμα, μετά την εμφάνιση και διαμόρφωση-συγκρότηση στο εσωτερικό του «Κ»ΚΕ, με μια θρησκευτική νεο-Ορθόδοξη ομάδα (μέσα-τέλη της δεκαετίας 1970 Κ.ΜΟΣΚΩΦ, κλπ.) (βλέπε Ε.ΜΠΙΤΣΑΚΗ: περίπτωση ΜΟΣΚΩΦ («αγανακτισμένος ο Αύγουστος Μπαγιόνας αποχώρησε από το ΚΚΕ»): «ΟΥΤΟΠΙΑ» Νο 80, Μάϊος-Ιούνιος 2008, ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΜΠΑΓΙΟΝΑ, σελ. 133-136, ιδιαίτερα σελ. 135-136).

Και τα δυο αυτά αντιδραστικά ρεύματα ισχυροποιήθηκαν και δυνάμωσαν με την προσχώρηση, επί ηγεσίας ΦΛΩΡΑΚΗ-ΠΑΠΑΡΗΓΑ, της ακραίας νεο-Ορθόδοξης εθνικίστριας-ρατσίστριας Λ.ΚΑΝΕΛΛΗ με την κουστωδία της – συγκροτώντας έτσι το ακραίο εθνικιστικό θρησκόληπτο δίδυμο ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΚΑΝΕΛΛΗ στο «Κ»ΚΕ – προερχόμενη απ’ τη φασιστική Δεξιά και το ακραίο εθνικιστικό αντιδραστικότατο διαβόητο «Δίκτυο 21» μετέφερε ότι πιο αντιδραστικό διαθέτει η ντόπια αστική τάξη στο «Κ»ΚΕ, μεταξύ των οποίων και μια νέα μόνιμη εθνικιστική στήλη στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» με σημαία το αντιδραστικό εθνικιστικό «Πατριδογνωμόνιο» ως τίτλο, δίπλα στο «χάρτη της Ελλάδας» - έμβλημα δανεισμένο απ’ την εφημερίδα «ΧΩΡΑ» του ομοϊδεάτη της ακραίου εθνικιστή-ρατσιστή φασιστοειδές Γ.ΤΡΑΓΚΑ, πρωτοπόρο στην προβολή των χιτλερικών αποβρασμάτων της δολοφονικής συμμορίας της Ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής». Δικαιολογημένα έγραφε τότε για τη Λ.ΚΑΝΕΛΛΗ ο βετεράνος αγωνιστής ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, πως είναι μια «φανταχτερή δημοσιογραφίνα που πολλά χρόνια υπηρέτησε με φλογερό πάθος τη Δεξιά και την αντίδραση», και εξακολουθεί να την υπηρετεί ακόμα απ’ τις γραμμές του «Κ»ΚΕ, μα που αργότερα πήγε ακόμα παραπέρα: προβάλλοντας και διαφημίζοντας τις ναζι-φασιστικές απόψεις του Π.ΜΠΑΛΤΑΚΟΥ (ΝΔ), όταν με εντολή της ΠΑΠΑΡΗΓΑ η βουλευτής του «Κ»ΚΕ Λ.ΚΑΝΕΛΛΗ ανέλαβε ως ομιλήτρια το 2006 την παρουσίαση-προβολή και προπαγάνδιση-υπεράσπιση των υπεραντιδραστικών απόψεων του Ναζι-φασίστα ΜΠΑΛΤΑΚΟΥ περί αρχαίας Σπάρτης και «Κρυπτείας» μαζί με ΣΑΜΑΡΑ-ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ-ΑΛΕΥΡΑ-ΛΥΚΟΥΡΕΖΟ.

Ως προστατευόμενη του Χουντο-Χριστόδουλου στήριξε και συγκάλυψε μόνιμα και συστηματικά την πλούσια φασιστική του δράση της εποχής της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας, όταν ο Χριστόδουλος «διάβαζε πολύ», αλλά και τη μετέπειτα φασιστική του δράση, καθώς και φασιστικές συγκεντρώσεις, τις λεγόμενες «λαοσυνάξεις» του Χριστόδουλου, ενώ ως βουλευτής η Λ.ΚΑΝΕΛΛΗ συμμετείχε σε αυτές και «αλώνιζε» μέρα-νύχτα τα κανάλια ουρλιάζοντας ασυνάρτητα ΚΑΤΑ της εξάλειψης του θρησκεύματος απ’ τις ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ, παρουσιάζοντας το ΟΡΘΟΤΑΤΟ αυτό μέτρο ως «διχασμό του λαού»(!). Ο «βίος και η πολιτεία» των αντιδραστικών δραστηριοτήτων της Λ.ΚΑΝΕΛΛΗ είναι πολύ πλούσιος, παρά τις «φιλότιμες», ανεπιτυχείς όμως προσπάθειες της ΠΑΠΑΡΗΓΑ να τις εξωραΐσει, παραπλανώντας την αντιφασιστική Νεολαία με αντιδραστικές σαπουνόφουσκες τύπου: «η ρετσινιά του εθνικιστή δεν κολλάει στο ΚΚΕ ούτε, αν θέλετε, στους συμμάχους ούτε στους ανθρώπους που συμπορεύονται με το ΚΚΕ» («Ρ» 17/3/2000, σελ. 8). Δεν χρειάζονται περισσότερα, τα παραπάνω είναι αρκετά.

Μάλιστα, οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες – πέραν της θεούσας Λ.ΚΑΝΕΛΛΗ – ήταν και πολύ «υπερήφανοι», διακηρύσσοντάς το απ’ το βήμα της Βουλής, που ο Χουντο-Χριστόδουλος «ήταν ο πρώτος Αρχιεπίσκοπος» που συναντήθηκε με αντιπροσωπία του ΚΚΕ» («Ρ» 29/1/2008, σελ. 10).

Στα χνάρια της βαδίζει και ο ρεφορμιστής Δ.ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ με τη στάση του για το ζήτημα κάποιας ελάχιστης αλλαγής στον τρόπο διδασκαλίας των Θρησκευτικών που απέσπασε το δημόσιο έπαινο του Αρχιεπισκόπου ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ: «ποιο λόγο έχει η Αριστερά, ο κομμουνισμός αν θέλετε, να έχει λόγο στα εκκλησιαστικά πράγματα; Την καλύτερη απάντηση την έδωσε το ΚΚΕ ο κ. Κουτσούμπας και τον συγχαίρω γι’ αυτό» (συνέντευξη στον Α.Παπαχελά στο «ΣΚΑΙ», τέλη Οκτώβρη 2016). Μάλιστα, για να αποκτήσει την ακόμα μεγαλύτερη εύνοια του Αρχιεπίσκοπου, δε δίστασε να επικαλεστεί τον ΗΡΩΑ παππού του (εξοργιστική-θλιβερή κατάντια): «ο παππούς μου, για παράδειγμα, ο ιερέας, ο παπά Δημήτρης ο Κουτσούμπας, του οποίου έχω και τ' όνομα, ο πατέρας του πατέρα μου, εκτελέστηκε το 1944 απ' τους Γερμανούς κατακτητές για τη συμμετοχή του ως υπεύθυνος της Εθνικής Αλληλεγγύης στην Επαρχία Δομοκού στα χωριά που ήταν εκεί και ως μέλος του ΕΑΜ. Ας είμαστε, λοιπόν, πιο προσεκτικοί, κύριε υπουργέ της κυβέρνησης της «αριστεράς»» («Ρ» 29/9/2016, σελ4), ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΝΤΑΣ με τον πιο χυδαίο και βάναυσο τρόπο τη μνήμη του ΗΡΩΑ του λαού μας παπα-ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ.

Εκτός απ’ την πρόσφατη αυτή στήριξη, στο θέμα ελάχιστης αλλαγής του τρόπου διδασκαλίας των Θρησκευτικών, της εκκλησιαστικής Αντίδρασης a la ΚΑΜΜΕΝΟ: «αν μου πείτε Μακαριότατε … εγώ ρίχνω την Κυβέρνηση αύριο το πρωί», στο παρελθόν η ηγεσία του «Κ»ΚΕ είχε ταχθεί ΚΑΤΑ της εξάλειψης του θρησκεύματος απ’ τις ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ, παρουσιάζοντάς την, μάλιστα, ως «διχασμό του λαού»(!): «η χώρα δεν αντέχει ανάλογο «διχασμό» με εκείνο που προκάλεσε η απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη για τις ταυτότητες», «Ρ» 7/9/2006, σελ. 31), μ’ αποτέλεσμα ο μεγαλοαστός πολιτικός Σημίτης να τους βγαίνει απ τα αριστερά ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ επιτέλους το θρήσκευμα από τις Ταυτότητες.

Στήριξαν επίσης τις ακραίες εθνικιστικές-σοβινιστικές απόψεις του αντιδραστικού Ιερατείου για το βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού και συμπαρατάχθηκαν με την Αντίδραση απαιτώντας να αποσυρθεί, με τον «Ελεύθερο Τύπο» (28/3/2007) να προβάλλει περιχαρής πρωτοσέλιδα την κοινή θέση «απόσυρσης» των «Κ»ΚΕ-ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ: «διμέτωπος για την Ιστορία, Ιερά Σύνοδος και ΚΚΕ ζητούν να αποσυρθεί το βιβλίο», και όταν αυτό αποσύρθηκε απ’ την κυβέρνηση Καραμανλή η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία πανηγύριζε μαζί με το μεσαιωνικό Ιερατείο και την εθνικιστική φασιστική αντίδραση και αισθάνονταν δικαιωμένη που ικανοποιήθηκε το αίτημά της («Ρ» 26/9/2007, σελ. 3),

Τέλος, στα ζητήματα «Μεταναστευτικού» και «Ιθαγένειας» συμπαρατάχθηκαν με τους εθνικιστές-ρατσιστές, ψηφίζοντας «Παρών»(!) και στις δυο περιπτώσεις, όμως είναι πασίγνωστο ότι με την ΑΠΑΤΗ «Παρών» ΔΕΝ γίνεται νόμος του κράτους κανένα Νομοσχέδιο. Στην πρώτη περίπτωση ΔΕΝ ψήφισαν το Νομοσχέδιο ΡΑΓΚΟΥΣΗ, όχι επειδή ήταν «ατελές και ελλιπές» αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΑ, επειδή και αυτό το πολύ ατελές και «κουτσουρεμένο» Νομοσχέδιο δημιουργούσε, κατά την εθνικιστική-ρατσιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, ΤΑΧΑ «θέμα μειονότητας και για τους μετανάστες» («Ρ» 9/2/2010, σελ. 15), ή αλλιώς, εξαιτίας του κινδύνου-απειλής «δημιουργίας και ανακίνησης μειονοτικών και εθνικιστικών ζητημάτων μέχρι και την αλλαγή συνόρων» («Ρ» 7/3/2010, σελ. 7) – μα ΟΥΤΕ επειδή αυτό δεν «έλυνε»(!) τα προβλήματα των μεταναστών, όπως ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΑ και παραπλανητικά ισχυρίστηκαν αργότερα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες («ΚΟΜΕΠ» 3/2012, σελ 66, «Ρ» 5/3/2013, σελ.24, κ.α.). Τότε το «Κ»ΚΕ είχε συμπαραταχθεί με ΝΔ-ΛΑΟΣ, αφού «το νομοσχέδιο υπερψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΥΖΑ, ενώ το καταψήφισαν η ΝΔ και ο ΛΑΟΣ» («Ρ» 10/3/2010, σελ.13) και από κοντά τους το «Κ»ΚΕ δήλωσε «ΠΑΡΩΝ»(!!!) δια στόματος ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΥΡΙΚΟΥ ή αλλιώς: ψήφισε ««παρών» στο νομοσχέδιο, ο βουλευτής του ΚΚΕ» («Ρ» 10/3/2010, σελ.13), ενώ είχε τόσο μεγάλη εθνικιστικη-ρατσιστική σημασία για το «Κ»ΚΕ που ο «Ριζοσπάστης» το είχε προαναγγείλει σε πρωτοσέλιδό του: «το ΚΚΕ δεν πρόκειται να ψηφίσει το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το μεταναστευτικό» («Ρ» 9/2/2010, σελ.1), σηκώνοντας ακόμα πολύ ψηλότερα την εθνικιστική-ρατσιστική σημαία.

Την ίδια εθνικιστική-ρατσιστική στάση κράτησε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ και στην περίπτωση του Νομοσχεδίου της Κυβέρνησης ΤΣΙΠΡΑ για την «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ», και όπως είναι γνωστό και μας πληροφορεί και ο ίδιος ο «Ριζοσπάστης»: «το ΚΚΕ ψήφισε «παρών»» («Ρ» 8/7/2015, σελ.14), ενώ ΥΠΕΡ του Νομοσχεδίου: «έχουν ταχθεί οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, κατά οι βουλευτές των ΑΝΕΛ - με εξαίρεση τον βουλευτή τους Κ. Ζουράρη, που ψήφισε υπέρ - της ΝΔ και της ΧΑ. Από τους ΑΝΕΛ δηλώθηκε ότι καταψηφίζουν το νομοσχέδιο με το σκεπτικό ότι οι μετανάστες δεν έχουν δικαίωμα στην ιθαγένεια, κάτι με το οποίο συμφώνησε και η ΧΑ» («Ρ» 8/7/2015, σελ.14).

Έτσι οι ρεφορμιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ που ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΑΝ το Νομοσχέδιο για την «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ» - και μάλιστα για ΔΕΥΤΕΡΗ φορά – είναι φανερό πως συμπαρατάχθηκαν με τους πιο ακραίους ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ-ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ δηλ. τους μοναρχοφασίστες της ΝΔ, τους ακραίους εθνικιστές-ρατσιστες των ΑΝΕΛ και τους Ναζι-φασίστες της εγκληματικής Χιτλερικής συμμορίας «Χρυσής Αυγής», γι’ αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο, ΑΠΕΝΑΝΤΙΑΣ ήταν αναπόφευκτο και εντελώς αναμενόμενο να φτάσουν στο ψηλότερο σημείο του εθνικιστικού παροξυσμού, μ’ αφορμή τη «Συμφωνία των Πρεσπών», κατακτώντας επάξια την ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ στις επάλξεις της ντόπιας αστικής ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ Αντίδρασης όταν μιλάνε για «αλυτρωτισμό του Ιλιντεν» (!) και μάλιστα με θράσος απροσμέτρητο ΑΠΑΙΤΟΥΝ απ’ το γειτονικό λαό να ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ τις επαναστατικές του παραδόσεις και να ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ να γιορτάζει την επαναστατική εξέγερση του ΙΛΙΝΤΕΝ (1903) στην οποία πρωτοστάτησαν οι ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΕΣ.

Διαβάστε Περισσότερα »