H ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Η βάρβαρη και θρασύδειλη φυσική  εξόντωση-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του Νίκου Ζαχαριάδη 

 

Τιμώντας τη μνήμη του μεγάλου και αλύγιστου επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη, μέλους της ΕΕ της Γ’ ΚΔ και γραμματέα του σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ, πολυαγαπημένου και χιλιοτραγουδισμένου καθοδηγητή της εργατιάς-αγροτιάς και ΗΡΩΑ του λαού μας, η «Κίνηση» επαναφέρει, για πολλοστή φορά, το μεγάλο θέμα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του, πιο ολοκληρωμένο και με περισσότερα ιστορικο-πολιτικά στοιχεία εκείνης της περιόδου   

Γύρω απ’ το πρόβλημα του θανάτου-εξόντωσης του Νίκου Ζαχαριάδη απ’ τους διώκτες του, προδότες σοβιετικούς και Έλληνες ρεβιζιονιστές, υπάρχουν ως τώρα 3 εκδοχές. Οι δυο προέρχονται απ’ την KGB και τα ΚΚΣΕ-«Κ»ΚΕ και η άλλη υποστηρίχτηκε απ’ τους δεκάδες χιλιάδες Σταλινικούς-Ζαχαριαδικούς αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ που στάθηκαν σταθερά, αποφασιστικά  και με συνέπεια στο πλευρό του ως το τέλος της επαναστατικής ζωής τους.

Όταν στα μέσα του πρώτου δεκαήμερου του Αυγούστου 1973 ανακοινώθηκε απ’ τις σοβιετικές Αρχές και τη χρουστσωφική σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του αποστάτη ΦΛΩΡΑΚΗ ο θάνατος του Νίκου Ζαχαριάδη διατυπώθηκαν ευθύς εξαρχής δυο εκδοχές του θανάτου του: η μια, η πρώτη και επίσημη, των δημίων-δολοφόνων του της σοσιαλφασιστικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ από «οξεία καρδιακή προσβολή»(!): «πέθανε την 1η Αυγούστου σε ηλικία 70 χρόνων από οξεία καρδιακή προσβολή ο Νίκος Ζαχαριάδης» (Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ 7/8/1973) και η άλλη, η δεύτερη, εκείνη της συντριπτικότατης πλειοψηφίας των δεκάδων χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων (πάνω από 90-95%), οι οποίοι απ’ την πρώτη στιγμή της θλιβερής είδησης βροντοφώναξαν οργισμένα, αποφασιστικά και δυνατά με μια φωνή: «ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ το ΝΙΚΟ ΜΑΣ». Απέρριψαν κατηγορηματικά τα περί θανάτου του Ζαχαριάδη από «καρδιακή προσβολή» μυθεύματα της φασιστικής Μπρεζνιεφικής ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ, ήταν πεπεισμένοι και υποστήριξαν την εκδοχή, ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης  ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ απ’ τους προδότες χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες (σοβιετικούς-έλληνες) στον τόπο της εξορίας του, Σουργκούτ της Σιβηρίας.

Η περί «ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ» νέα εκδοχή ή πως οι διώκτες του Νίκου Ζαχαριάδη, σοβιετικοί ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες και η αποστάτρια σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Φλωράκη-Τσολάκη-Λουλέ-Κουκούλου κ.λπ.,  αυτοδιαψεύδονται

Μετά από 17 ολόκληρα χρόνια απ’ την πρώτη «ανακοίνωση»-εκδοχή των Σοβιετικών Αρχών, ο αντισυνταγματάρχης της ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ Αλεξάντρ Πετρούσιν, με σημείωμά του στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια», έρχεται να διαψεύσει την πρώτη εκδοχή της ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ, δίνοντας τώρα μια άλλη, νέα εκδοχή, εκείνη της «αυτοκτονίας»: «δεν πέθανε από καρδιακή προσβολή ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης – όπως ήταν μέχρι σήμερα γνωστό – αλλά αυτοκτόνησε δι’ απαγχονισμού, στο Σουργκούτ της Σιβηρίας την 1η Αυγούστου του 1973, όπου και ζούσε εξόριστος, με το όνομα Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ» («Ρ», 9 Δεκέμβρη 1990).

Είναι φανερό, ότι οι δύο εκδοχές θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη περί «καρδιακής προσβολής»–«αυτοκτονίας» των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών-ελλήνων) είναι εκδοχές αλληλοσυγκρουόμενες, αλληλοαναιρούμενες και αλληλοδιαψευδόμενες, κατά συνέπεια είναι και οι δυο ΨΕΥΔΕΙΣ εκδοχές.  

Έτσι οι σοσιαλδημοκρατικές κλίκες των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, οι ΔΗΜΙΟΙ του Νίκου Ζαχαριάδη, με τις δυο αυτές εκδοχές τους, αυτοδιαψεύδονται. Πότε, λοιπόν, έλεγαν την αλήθεια το 1973 ή το 1990; Και στις δυο περιπτώσεις έλεγαν προφανώς ΨΕΜΑΤΑ για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημα της δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη που δεν αποτόλμησαν ούτε οι Ναζι-φασίστες χιτλερικοί εγκληματίες να διαπράξουν.

Με την πρώτη εκδοχή του θανάτου από «καρδιακή προσβολή»(!) δεν χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς, αφού η ίδια η KGB με τη νέα εκδοχή της «αυτοκτονίας»(!) τη διέψευσε, «φροντίζοντας» έτσι ταυτόχρονα να ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ την εκδοχή της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του Νίκου Ζαχαριάδη που υπεράσπισαν ευθύς εξαρχής και από την πρώτη στιγμή οι δεκάδες χιλιάδες αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ. 

Πέρα απ’ το γεγονός της αλληλοδιάψευσης των δυο εκδοχών περί θανάτου από «καρδιά»-«αυτοκτονία» της ίδιας πηγής δηλ. των KGB-ΚΚΣΕ-«Κ»ΚΕ, μια σειρά πολύ σημαντικά πολιτικο-ιδεολογικά ερωτήματα και γεγονότα «τινάζουν στον αέρα» τελείως και τη νέα εκδοχή-ΜΥΘΟ περί «αυτοκτονίας», την καθιστούν εντελώς αβάσιμη και ολωσδιόλου αναξιόπιστη:

1. «Επέλεξε» ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ να «αυτοκτονήσει»(!), γιατί πρωτοήρθε σε επαφή στα «γεράματά» του με νέες άγνωστες σ’ αυτόν ταλαιπωρίες για να απαλλαγεί απ’ τα «βάσανά» του ή μήπως «πρωτοβρέθηκε» μπροστά σε απρόβλεπτα δύσκολες συνθήκες και δεν «άντεξε» να περιμένει το φυσικό θάνατο – όπως ορισμένοι αφελέστατα και άλλοι σκόπιμα αφήνουν να εννοηθεί – όταν είναι πασίγνωστο, ότι ο ίδιος είχε ζήσει και περάσει «μια ολόκληρη ζωή», 17 ολόκληρα χρόνια σκληρότατων δοκιμασιών στους τόπους εξορίας των χρουστσοφικών φασιστών, ζώντας σε εξοντωτικές συνθήκες και σε καθεστώς καθημερινής φασιστικής καταπίεσης , μόνιμης νυχθημερόν παρακολούθησης και τρομοκρατίας, αφάνταστων εξοντωτικών ταλαιπωριών και διώξεων, θαμμένος για ΠΑΝΤΑ στις παγωμένες στέπες στα βάθη της Σιβηρίας (Σουργκούτ 55^ο υπό το μηδέν).
2. Αλήθεια, μήπως είχε «αποφασίσει» ο ίδιος να «λύσει εθελοντικά» με την «αυτοκτονία»(!) του, το μόνιμο, πολύ μεγάλο και ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ πρόβλημα των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών σοσιαλδημοκρατών (σοβιετικών-ελλήνων) που εκκρεμούσε απ’ το 1956 και δώθε – ενώ είναι πασίγνωστο ότι ΑΡΝΗΘΗΚΕ  πάντα απ’ την αρχή να το πράξει, και ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό διάλεξε συνειδητά το δρόμο της εξορίας που του επιβλήθηκε – ώστε να διευκολύνει την προώθηση των γενικότερων προδοτικών σχεδίων της σοσιαλφασιστικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, ειδικότερα εκείνων ενόψει της τότε σχεδιαζόμενης πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα. 
3. Αλήθεια, πως συνέπεσε-«επέλεξε» να «αυτοκτονήσει»(!) παραμονές της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα, περίοδο που, «υπό τη σκέπη» των αμερικανο-ΝΑΤΟικων ιμπεριαλιστών, τα κόμματα της ξενόδουλης ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης συζήτησαν κατά τη διάρκεια της φασιστικής δικτατορίας, με την «Αριστερά», «συμπεριλαμβανομένου και του Ορθόδοξου Κομμουνιστικού Κόμματος», δηλ. την ηγεσία του «Κ»ΚΕ,  όπως ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ – χωρίς να ΔΙΑΨΕΥΣΤΕΙ – ο ΚΩΝ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ (παρακάτω γι’ αυτό το ζήτημα) και είχαν, όπως γράφει, «συμφωνήσει ότι μεταδικτατορικά θα υπήρχε αναγνώριση του ΚΚΕ και επιστροφή όλων των πολιτικών προσφύγων με την εξαίρεση των Σλαβομακεδόνων» (αυτό σήμαινε όμως και την αναπόφευκτη επιστροφή του Νίκου Ζαχαριάδη που θα οδηγούσε σε διάλυση των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ., ΔΙΑΛΥΣΗ που θα κατέστρεφε τα αντιδραστικά πολιτικά σχέδια της αστικής τάξης και των κομμάτων της αλλά και εκείνα των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών).
4. «Επέλεξε» ο ίδιος να «αυτοκτονήσει»(!) παραμονές της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα ή ΑΝΤΙΘΕΤΑ επέλεξαν-αποφάσισαν οι ιδεολογικο-πολιτικοί του αντίπαλοι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές (σοβιετικοί-έλληνες) να τον παραμερίσουν ως φυσική παρουσία δηλ. να τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ, ώστε, απαλλαγμένοι πλέον από αυτόν, να προωθήσουν ανενόχλητα τα προδοτικά τους σχέδια στα πλαίσια των προαναφερόμενων προετοιμασιών που αναφέρει-ομολογεί ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, όμως ΚΥΡΙΟ εμπόδιό τους στέκονταν ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, ο οποίος ΔΕΝ έπρεπε να γυρίσει ζωντανός στην Ελλάδα, γιατί το «Κ»ΚΕ θα γινόταν «φύλλο-φτερό» και θα διαλύονταν.
5. Πως, λοιπόν, «επέλεξε» να «αυτοκτονήσει» σε μια τόσο πολύ κρίσιμη πολιτική στιγμή για τον τόπο δηλ. ούτε καν χρόνο απ’ τη λεγόμενη «μεταπολίτευση» και μάλιστα όταν επιπλέον γνώριζε απ’ τις διεθνείς ειδήσεις ραδιοφώνου (τουλάχιστον σε τρείς γλώσσες: ελληνικά-ρωσικά-γερμανικά) την κατάσταση στην Ελλάδα και όταν ο αγώνας της εργατικής τάξης και του λαού, και πρώτα απ’ όλα της νεολαίας, είχε πάρει μαζική και ανοιχτή μορφή κατά της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας: 1. Κινητοποιήσεις εργαζομένων ΟΤΟΕ, Νοέμβρης 1972, 2. Μέτρα χούντας κατά του φοιτητικού κινήματος, Γενάρης 1973, 3. Φοιτητικές εκλογές από χούντα, 4. Συνεχιζόμενες αποχές φοιτητών και συγκέντρωση χιλιάδων φοιτητών ενάντια στο ΝΔ 1347 στην οποία η Αστυνομία παραβιάζει το Πανεπιστημιακό άσυλο, γίνονται 100 συλλήψεις και 11 φοιτητές παραπέμπονται σε δίκη, 14 Φλεβάρη 1973 5. Φοιτητικές συνελεύσεις στη Νομική με περίπου 4000 φοιτητές και πρώτη κατάληψη της Νομικής, 21 Φλεβάρη 1973, 6. Δεύτερη κατάληψη της Νομικής, 20 Μάρτη 1973, κλπ.        
6. Τέλος, οι κομμουνιστές δεν αυτοκτονούν και ο Νίκος Ζαχαριάδης σε καμιά περίπτωση σαν κομμουνιστής ηγέτης δεν ήταν δυνατόν ν’ αυτοκτονήσει, αφού δεν είχε ως φιλοσοφία του θεωρίες περί «αυτοκτονίας» αλλά αντίθετα ως φιλοσοφία του είχε τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, μια μαχητική φιλοσοφία της επαναστατικής ταξικής πάλης, μα και επιπλέον ποτέ ο ίδιος δεν δίδασκε τους κομμουνιστές να αυτοκτονούν αλλά αντίθετα να αγωνίζονται ως το τέλος, δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους στον επαναστατικό αγώνα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ «αυτοκτόνησε» όσο και ο ήρωας του λαού μας, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Δημήτρης Παπαρήγας που η ελληνική Ασφάλεια παρουσίασε τη δολοφονία του ως «αυτοκτονία» με το κορδόνι της πιτζάμας του, όπως ορθότατα και πολύ εύστοχα σημειώνει ο κομμουνιστής ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ. (Ν. Κεπέσης: «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ γύρω από γεγονότα και πρόσωπα». Αθήνα 2006, σελ. 45-46)

‘Όμως πέρα απ’ τις προαναφερόμενες τρεις (3) εκδοχές, σχετικά με το θάνατο-εξόντωση του μεγάλου και αλύγιστου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, έχομε μπροστά μας τρία (3) αντικειμενικά ιστορικά δεδομένα, τα οποία, ανεξάρτητα απ’ τις ιδεολογικο-πολιτικές τοποθετήσεις, αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις, ΔΕΝ μπορούν να αμφισβητηθούν από κανέναν: πρώτο, ότι ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ πέθανε-εξοντώθηκε το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου 1973, δεύτερο, εξοντώθηκε επί γραμματείας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ (αντίστοιχα σε ΚΚΣΕ-«Κ»ΚΕ), που φέρνουν ΚΑΙ την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ευθύνη της εξόντωσής του, τρίτο, εξοντώθηκε παραμονές της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα, ούτε καν ένα χρόνο πριν τη λεγόμενη «μεταπολίτευση».

Αν τα θλιβερά, μα πρώτα απ’ όλα προκλητικά  «ρετάλια» του Κεφαλαίου της αποστάτριας σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των ΦΛΩΡΑΚΗ-ΤΣΟΛΑΚΗ-ΛΟΥΛΕ-ΚΟΥΚΟΥΛΟΥ, κλπ. αποσιώπησαν συνειδητά και παρέκαμψαν πάντα σκόπιμα τα παραπάνω τρία, τα ΜΟΝΑ ως τώρα υπαρκτά αντικειμενικά ιστορικά δεδομένα, για να ΣΥΓΚΑΛΥΦΘΕΙ το μεγάλο, αποτρόπαιο και στυγερό ΕΓΚΛΗΜΑ της φυσικής εξόντωσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ την προδοτική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, προβάλλοντας αντ’ ΑΥΤΩΝ, τις κατά καιρούς εκδοχές-ΜΥΘΟΥΣ της KGB, και μάλιστα ανακηρύσσοντάς τες ως «ιστορική αλήθεια»(!), εκείνο όμως που προκαλεί μεγαλύτερη έκπληξη είναι η ανάλογη, εντελώς αδικαιολόγητη στάση κατάντιας δεκάδων δημοσιογραφίσκων και «ιστορικών»(!) που πράττουν και αυτοί το ίδιο – ακρότατο δείγμα πολιτικο-πνευματικής κατάντιας, κατάπτωσης και εκφυλισμού – γεγονός που τους εκθέτει ανεπανόρθωτα, γιατί αυτό δεν τους καθιστά μόνο «συνενόχους του εγκλήματος», αλλά τους στερεί κάθε σοβαρότητα και τους γελοιοποιεί στο έπακρο.

Βαδίζοντας, λοιπόν, στα χνάρια των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών του «Κ»ΚΕ, οι διάφοροι «σοβαροί» δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ακόμα και «ιστορικοί» – άλλοι εν γνώσει τους και από όποια πολιτική σκοπιμότητα ή από αφέλεια, επιπολαιότητα και ανευθυνότητα – υποστήριξαν-πρόβαλαν κι αυτοί, ΑΥΤΟΔΙΑΣΥΡΟΜΕΝΟΙ και ΑΥΤΟΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥΜΕΝΟΙ, ως «ιστορική αλήθεια»(!), για μια ολόκληρη σχεδόν 20ετία, την ΠΡΩΤΗ εκδοχή-ΜΥΘΟ της φασιστικής Μπρεζνιεφικής KGB δηλ. το θάνατο από «οξεία καρδιακή προσβολή» (Αύγουστος 1973), για να έρθει και πάλι η ίδια KGB, 17 ολόκληρα χρόνια αργότερα, το 1990, να τους γελοιοποιήσει και καταξευτελίσει με μια ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή – αντίθετη της ΠΡΩΤΗΣ – με το γνωστό σημείωμα στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια» του αντισυνταγματάρχη της KGB Αλεξάντρ Πετρούσιν θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: εκείνη της «αυτοκτονίας δι’ απαγχονισμού» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», 9 Δεκέμβρη 1990, σελ.2), η οποία εδώ και πάνω από 25ετία συνεχίζει – ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ –να παρουσιάζεται απ’ τους ίδιους κύκλους («1973 αυτοκτονεί στο Σουργκούτ της Σιβηρίας ο Νίκος Ζαχαριάδης», «Ρ» 1/8/2014, σελ.2) ως νέα, υποτιθέμενη «ιστορική αλήθεια»(!), ΧΩΡΙΣ να υπάρχει, προς το παρόν, ΚΑΝΕΝΑ απολύτως αποδεικτικό στοιχείο και χωρίς να έχει ΑΝΟΙΧΤΕΙ το σχετικό τμήμα των «Αρχείων». Το μόνο «στοιχείο»(!) που υπάρχει και για τη νέα, ΔΕΥΤΕΡΗ, υποτιθέμενη «ιστορική αλήθεια»(!) είναι η «Ανακοίνωση» της KGB που κυνήγησε με «φωτιά και σίδερο» τον αλύγιστο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη, χωρίς βέβαια, να μπορούν να δικαιολογήσουν ΤΙ είναι ΕΚΕΙΝΟ που υποκρύπτει η ΑΡΝΗΣΗ δημοσιοποίησης του σχετικού με το θάνατο του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ «Φακέλου» των Αρχείων και ΤΙ είναι ΑΥΤΟ – αν όχι η διαπραχθείσα απ’ την KGB ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ, αφού όλα τα άλλα είναι γνωστά – ΚΑΙ ποιός είναι ο λόγος, που, σύμφωνα με δήλωση (άνοιξη 2000) της διευθύντριας των ρώσικων Αρχείων Ν.ΤΟΜΙΛΙΝΑ, ο «Φάκελος» θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ παραμένει ακόμα «άκρως απόρρητος», και ο οποίος αν δει το φώς της δημοσιότητας, «κάτι τέτοιο, θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας…»  (Γιώργου Α. Λεονταρίτη: «Το τέλος του Νίκου Ζαχαριάδη», στο: «Ελευθεροτυπία» Ε ΙΣΤΟΡΙΚΑ: Νικος Ζαχαριάδης, Άρης Βελουχιώτης, Νίκος Μπελογιάννης, Βίοι παράλληλοι και… τεμνόμενοι», σελ. 63-64, χωρίς χρονολογία). Και στις δυο περιπτώσεις, οι εκδοχές-ΜΥΘΟΙ μιας Ασφάλειας δηλ. της KGB, σερβίρονται στην εργατική τάξη και το λαό μας ως «ιστορική αλήθεια»(!). Αλήθεια, πολύ «πρωτότυπη ιστορική έρευνα» (!) να ανάγεις-ανακηρύσσεις σε «ιστορική αλήθεια»(!) τις KGBίτικες Ασφαλίτικες «Ανακοινώσεις»-μυθεύματα. Και η υπεράσπιση αυτών των Ασφαλίτικων ΜΥΘΩΝ, a la ελληνικής φασιστικής Ασφάλειας στην περίπτωση ΠΑΠΑΡΗΓΑ, αποτελεί για την ηγεσία του «Κ»ΚΕ (εντελώς αναμενόμενη στάση) και τους διάφορους ανόητους σοβαροφανείς φαφλατάδες γραφιάδες «ιστορική έρευνα», αντί το μεγάλο αυτό ζήτημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ να μείνει ΑΝΟΙΧΤΟ προς έρευνα.  

Έχουμε, λοιπόν, μπροστά μας δυο εκδοχές αλληλοσυγκρουόμενες και ολωσδιόλου ατεκμηρίωτες, και μάλιστα προερχόμενες απ’ τους διώκτες και ΔΗΜΙΟΥΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και γι’ αυτό εντελώς αναξιόπιστες, οι οποίες ΕΠΙΠΛΕΟΝ – ας προσεχθεί αυτό ιδιαίτερα – μετατοπίζουν την αιτία του θανάτου απ’ την KGB και την «φορτώνουν» στο ίδιο το ΘΥΜΑ τους, νεκρό πλέον ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ («καρδιά»-«αυτοκτονία»): δηλαδή η μεν ΠΡΩΤΗ (1973) εκδοχή, αποδίδει το θάνατο σε φυσική σωματική βλάβη του ΘΥΜΑΤΟΣ: «οξεία καρδιακή προσβολή», η δε ΔΕΥΤΕΡΗ αποδίδει το θάνατο σε «δική» του ενέργεια-πράξη: «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού», αφήνοντας προγραμματισμένα ΕΝΤΕΛΩΣ στο απυρόβλητο τη φασιστική KGB που διέπραξε το ειδεχθές ΕΓΚΛΗΜΑ της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, αθωώνοντας έτσι συνάμα και την αντικομμουνιστική σοσιαλφασιστική ΜΠΡΕΖΝΙΕΦΙΚΗ κλίκα της τότε καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, που έδωσε την εντολή να ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ ο μεγάλος επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και χαλάσει τα προδοτικά σχέδια της αντεπαναστατικής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (σοβιετικής-ελληνικής).

Η δολοφονία του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Ορθότατα η συντριπτικότατη πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων εκτιμούσε και πίστευε απ’ την πρώτη στιγμή ότι οι φασίστες σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της κλίκας του Μπρέζνιεφ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ τον Νίκο Ζαχαριάδη, μετά από συμφωνία και απαίτηση της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των ΦΛΩΡΑΚΗ-ΤΣΟΛΑΚΗ-ΛΟΥΛΕ-ΚΟΥΚΟΥΛΟΥ  κ.λπ. για να διασωθεί η ύπαρξη του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56) – ύπαρξη και δράση που απ’ τη μια εξυπηρετούσε-στήριζε την εξωτερική πολιτική της τότε ρεβιζιονιστικής καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης και απ’ την άλλη ήταν στην υπηρεσία των συμφερόντων της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης ως πρακτορείο της στις γραμμές του ελληνικού εργατικού κινήματος.

Σε σχέση μ’ αυτό το ζήτημα αναδημοσιεύεται παρακάτω ολόκληρη η γραπτή τοποθέτηση του κομμουνιστή ΝΙΚΑΝΔΡΟΥ ΚΕΠΕΣΗ, κι’ αυτό όχι μόνο για λόγους πληρότητας αλλά και επειδή σε γενικές γραμμές εκφράζει όλους τους επαναστάτες κομμουνιστές:

«Την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές.Με την ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο Χαρ. Φλωράκης θυμάμαι τον παρουσίασε σαν αυτοκτονία.«Σκεφτόμασταν, είχε δηλώσει, να τον έχουμε δίπλα μας, να του ζητάμε τη γνώμη του, όταν εκείνος αυτοκτόνησε».… Ήταν αδύνατο να πιστέψω κάτι τέτοιο. Έγραψα αμέσως ένα σημείωμα στην Αλέκα Παπαρήγα που έγραφα τα παρακάτω περίπου.Υποστηρίχτηκε συντρόφισσα ότι αυτοκτόνησε ο Ν. Ζαχαριάδης. Όχι!!!Συντρόφισσα οι κομμουνιστές δεν αυτοκτονούνε.Ο Ν. Ζαχαριάδης δεν αυτοκτόνησε.Οι κομμουνιστές δεν αυτοκτονούν.Ο Ν. Ζαχαριάδης ο ηρωικός μάρτυρας του λαού αυτοκτόνησε όσο και ο εκλεγμένος Πρόεδρος της Γεν. Συν. Εργ. Ελλάδος Δημ. Παπαρήγας που η Γενικής Ασφάλεια τον παρουσίασε ότι αυτοκτόνησε με το κορδόνι της μπιτσάμας του στο κελί που τον κρατούσαν.Υπάρχει και η εκδοχή ότι όσο ζούσε ο Ν. Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη.Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη.
Η χρουστσωφική ηγεσία του ΚΚΣΕ και της κυβέρνησης προχώρησε στη δολοφονία, γιατί σε λίγους μήνες, θα υποχρεωνόταν να απολύσει απ’ τη φυλακή τον Ν. Ζαχαριάδη που κρατιόταν χωρίς καμία δικαστική απόφαση πέρα για πέρα παράνομα.Θα απολυόταν και θα αναλάμβανε την ηγεσία του ΚΚΕ. Προς όφελος του ΚΚΕ και του ελληνικού λαού προς όφελος της Ειρήνης και της προόδου, σ’ όλον τον κόσμο.Αυτό σημαίνει ότι, ύστερα από λίγο καιρό, ούτε ένα χρόνο η χρουστσωφική ηγεσία ήταν υποχρεωμένη να απολύσει τον Ν. Ζαχαριάδη απ’ τη φυλακή που τον κρατούσε.Ήταν υποχρεωμένη να απολύσει το Ν. Ζαχαριάδη και επειδή θα ακολουθούσε τη μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική πολιτική, αυτό το ήξερε καλά, γι’ αυτό βιάστηκε να τον δολοφονήσει με την ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ της» (ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ.45-46, Αθήνα 2006).

ΚΑΝΕΝΑΣ απ’ τους άμεσα ΕΝΟΧΟΥΣ δεν τόλμησε να απαντήσει: ούτε ο ΦΛΩΡΑΚΗΣ (το γνώριζε από την Παπαρήγα) ούτε η ηγεσία του «Κ»ΚΕ.

Σχετικά με την ορθότητα και πειστικότητα της παραπάνω εκδοχής του θανάτου δηλ. της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του Νίκου Ζαχαριάδη, την οποία υποστήριξε ευθύς εξαρχής ΠΡΩΤΗ η τεράστια πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων, αυτές ενισχύονται επιπλέον και από τα παρακάτω:

Πρώτο, την ΟΜΟΛΟΓΙΑ-δήλωση του Σταύρου Ζορμπαλά:

«και ο Ζορμπαλάς, καθοδηγητής του ΚΜΕ (Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών), το 1980 ομολογεί: «πως θα μπορούσε να γίνει  Κόμμα όταν θα βρισκόταν στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης;» (Δ. Βύσσιος: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μπορίς Νικολάγιεβιτς Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ιανουάριος 1991)»,

αλλά και του Πάνου Δημητρίου:

«σε κάθε περίπτωση το δίλημμα μόνο η έκθεση της ΚGB για το θάνατό του μπορεί να το λύσει» («Έθνος», 29/12/1990).

Δεύτερο, τη σημαντικότατη μαρτυρία της δημοσιογράφου Βέρας Κουζνετσόβα (Σουργκούτ Σιβηρίας) σε συνέντευξή της στην εφημερίδα της «Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών» (Μάης 1994, σελ.17):

«έφερα τον Γ. Μαύρο σε επαφή με αρμόδια πρόσωπα όπως το φρουρό του Ζαχαριάδη, τον ιατροδικαστή που έγραψε ψέματα μετά από πίεση ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης πέθανε από την καρδιά του. Όταν κουβέντιασα με τον ιατροδικαστή παραδέχτηκε ότι δεν υπήρχε καρδιακή προσβολή αλλά δολοφονία».   

Τρίτο, τη δήλωση της διευθύντριας των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. ΤΟΜΙΛΙΝΑ, την άνοιξη του 2000, στη Θεσσαλονίκη:

«η διευθύντρια των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων, που την άνοιξη του 2000 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και κυρίως ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ!…Η Τομιλίνα είπε ότι τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του «Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…» (από το κείμενο του Γ. Λεονταρίτη: «Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ», στο: Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000).

Όμως ΑΚΡΙΒΩΣ εδώ προβάλει το μεγάλο ΚΑΙ βασικό ερώτημα: αφού για τους σοβιετικούς-ρώσους το ζήτημα του θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ έχει οριστικά «κλείσει» με την δεύτερη περί «αυτοκτονίας» (!) δική τους εκδοχή, τότε γιατί δεν ΔΙΝΟΥΝ στη δημοσιότητα ΜΟΝΟ εκείνο το τμήμα των «Αρχείων» που αφορά τις συνθήκες θανάτου του; Γιατί τα «Ντοκουμέντα» που σχετίζονται με τις συνθήκες θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται «άκρως απόρρητα» και δεν επιτρέπεται η πρόσβαση σ’ αυτά;

Επομένως, είναι, λοιπόν, φανερό πως οι αντικομμουνιστές σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και τα παρακλάδια των φασιστικών τους Μυστικών Υπηρεσιών, παρά την παρέλευση πολλών δεκαετιών και τη συνεχή «επεξεργασία», δεν μπόρεσαν να προσδώσουν στα «Αρχεία» τους, έστω και μια ελάχιστη αληθοφάνεια σχετικά με τη δεύτερη ψευδή εκδοχή θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη δηλ. εκείνη της «αυτοκτονίας».

Αξίζει να υπογραμμιστεί, ακόμα μια φορά, πως η παραπάνω αρνητική δήλωση της διευθύντριας των σοβιετικών-ρώσικων «Αρχείων» ενισχύει την πειστικότητα της εκδοχής των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων δηλ. εκείνη της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του Νίκου Ζαχαριάδη, όπως σωστά σημειώνει ο Γ. Λεονταρίτης στο παρακάτω απόσπασμα, μια στυγερή και θρασύδειλη δολοφονία που διαπράχτηκε απ’ τη Μπρεζνιεφική ηγεσία με τη «συναίνεση» του ΦΛΩΡΑΚΗ ή «αν δεν της το ζήτησε εκείνος», όπως σημείωνε πολύ αργότερα ο κομμουνιστής ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ που κατέληγε:

«όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη» (ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ.45-46, Αθήνα 2006)

Ο ντόπιος αστικός τύπος, μεγαλοαστικός και ρεφορμιστικός («Ριζοσπάστης», «Αυγή», «Εποχή», «Πριν» κλπ.) έχει επιβάλλει μια συστηματική και μόνιμη σιωπηρή λογοκρισία, αγνοώντας παντελώς την εκδοχή των επαναστατών κομμουνιστών, τη ΜΟΝΗ πειστική: δηλ. εκείνη της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ  του Νίκου Ζαχαριάδη απ’ την KGB δηλ. απ’ την προδοτική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ που υποστηρίχθηκε ευθύς εξαρχής και απ’ την πρώτη στιγμή απ’ τους δεκάδες χιλιάδες, σταλινικούς-ζαχαριαδικούς, αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και σειρά άλλων αγωνιστών που βρέθηκαν στις γραμμές του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, με γνωστότερη την παραπάνω γραπτή τοποθέτηση του ΝΙΚΑΝΔΡΟΥ ΚΕΠΕΣΗ που υποστήριξε κι’ αυτός αργότερα.

Εξαίρεση στο χώρο των δημοσιογράφων αποτελεί ο Γιώργος Λεονταρίτης που στα «Ιστορικά» της «Ελευθεροτυπίας» αναφέρει μεταξύ άλλων κι αυτή την εκδοχή:

«οι φανατικοί οπαδοί του μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν την εκδοχή της αυτοκτονίας  και επιμένουν ότι ο Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από την Κα-Γκε-Μπε. Την εκδοχή τους ενίσχυσε η δήλωση της διευθύντριας των ρωσικών κρατικών αρχείων Ν.Τομιλίνα, η οποία ανέφερε ότι ο φάκελος του θανάτου του εξόριστου ηγέτη του ΚΚΕ παραμένει πάντα στα κρατικά αρχεία ως «άκρως απόρρητος», και αποκάλυψε ότι «οι ρώσοι δεν έχουν δημοσιοποιήσει όλα όσα αφορούν το Νίκο Ζαχαριάδη και κυρίως τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του». Η Τομιλίνα πρόσθεσε ότι «κάτι τέτοιο θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας…» (Γιώργου Α. Λεονταρίτη: «Το τέλος του Νίκου Ζαχαριάδη», στο: «Ελευθεροτυπία» Ε ΙΣΤΟΡΙΚΑ, «Νικος Ζαχαριάδης, Άρης Βελουχιώτης, Νίκος Μπελογιάννης, Βίοι παράλληλοι και… τεμνόμενοι», σελ. 63-64, χωρίς χρονολογία).

Σχετικά με τους «φανατικούς οπαδούς» του Νίκου Ζαχαριάδη , αυτοί δεν ήταν και δεν είναι άλλοι απ’ τις πολλές χιλιάδες «σταλινικούς-ζαχαριαδικούς» αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και τους σημερινούς νεότερους. Ο χαρακτηρισμός «ζαχαριαδικός» κατά πρώτο ταυτίζονταν στο παρελθόν, είναι και σήμερα, και θα είναι και στο μέλλον ταυτισμένος με τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό και κατά δεύτερο αποτελεί για μας τίτλο ιδιαίτερης και ξεχωριστής τιμής και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτόν τον τιμητικό χαρακτηρισμό.  

 

Το στυγερό έγκλημα της δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη διαπράττεται παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το στυγερό έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ διαπράχτηκε παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα.

Οι σοβιετικοί χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν απ’ την συνεργασία τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές ότι επίκειται πολιτική «αλλαγή» στην Ελλάδα δηλ. παραμερισμός-αντικατάσταση της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας με μια αστική «δημοκρατική» κυβέρνηση. Για να εξασφαλιστεί όμως ο «δημοκρατικός» μανδύας της νέας κυβέρνησης έπρεπε να νομιμοποιηθεί το ρεβιζιονιστικό-σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ και να επιτραπεί οπωσδήποτε η επιστροφή των πρώην ανταρτών του ΔΣΕ, κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων στις ρεβιζιονιστικές-καπιταλιστικές χώρες. Επίσης ήταν πληροφορημένοι για το ίδιο ζήτημα και απ’ την πλευρά της ηγεσίας του χρουστσοφικού  «Κ»ΚΕ, όπως συμπεραίνει κανείς από την αποκαλυπτικότατη γραπτή τοποθέτηση-ΟΜΟΛΟΓΙΑ του πρώην πρόεδρου του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ στον πρόλογο του βιβλίου του Θ.Σκυλακάκη, το 1995:

«Τέτοια μειονότητα, μετά το 1950, είναι πράγματι βέβαιο ότι δεν υπάρχει στη χώρα μας, καθώς οι σλαβικής συνειδήσεως πολίτες, που είχαν πολεμήσει στο πλευρό των κομμουνιστών, έφυγαν μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου. Έφυγαν, και όλα τα Ελληνικά κόμματα (συμπεριλαμβανομένου και του Ορθόδοξου Κομμουνιστικού Κόμματος) έχουν εδώ και πολλά χρόνια συμφωνήσει ότι δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν. Συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, όταν συνεργαζόμουν στενά με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, είχα συζητήσει το πρόβλημα, στα πλαίσια της ευρύτερης συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων, με την ελληνική αριστερά και είχαμε  συμφωνήσει ότι μεταδικτατορικά θα υπήρχε αναγνώριση του ΚΚΕ και επιστροφή όλων των πολιτικών προσφύγων με την εξαίρεση των Σλαβομακεδόνων» (Θεόδωρος Σκυλακάκης: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ.3-4, ελληνική ευρωεκδοτική, Αθήνα 1995).

ΚΑΝΕΝΑΣ απ’ τους άμεσα ΕΝΟΧΟΥΣ δεν τόλμησε να ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙ την παραπάνω αποκαλυπτικότατη γραπτή ΟΜΟΛΟΓΙΑ του Κ.Μητσοτάκη για τους πολιτικούς σχεδιασμούς και τις συμφωνίες μεταξύ των μεγαλο-αστικών κομμάτων – «Κ»ΚΕ εκείνη την περίοδο: ούτε ο αποστάτης φίλος του Χ.ΦΛΩΡΑΚΗΣ, που συνεργάστηκε μαζί του, ούτε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ.

Ήταν όμως επίσης γνωστό στους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές της κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη ότι η συντριπτικότατη πλειοψηφία (90-95%) των δεκάδων χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ήταν σταλινικοί-ζαχαριαδικοί και με την επιστροφή τους στην Ελλάδα θα έθεταν θέμα απελευθέρωσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ την εξορία με καθημερινές διαδηλώσεις στη σοβιετική Πρεσβεία και με διεθνή καμπάνια θα ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝ την απελευθέρωσή του, οπότε οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, κάτω απ’ αυτή τη μεγάλη πίεση, ήταν υποχρεωμένοι-αναγκασμένοι να τον απελευθερώσουν για να επιστρέψει στην πατρίδα του.

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της αντικομμουνιστικής κλίκας του ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων, τις οποίες ούτε να παρεμποδίσουν μπορούσαν ούτε να ελέγξουν, και γνωρίζοντας το μεγάλο κύρος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στους έλληνες κομμουνιστές και στο εργατικό κίνημα της χώρας, αποφάσισαν να ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ τον μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και μέλος της ΕΕ της Γ΄ ΚΔ με τη σύμφωνη γνώμη-ΑΠΑΙΤΗΣΗ της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας ΦΛΩΡΑΚΗ για τρεις λόγους, και συγκεκριμένα επειδή η επιστροφή του Ζαχαριάδη στην πατρίδα του σήμαινε: α) την αναπόφευκτη διάλυση των στηριγμάτων τους στην Ελλάδα δηλ. τη διάλυση των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕ εσ. λόγω της μεγάλης του επιρροής στους έλληνες κομμουνιστές, β) την ανασύνταξη των κομμουνιστών και τη συγκρότηση επαναστατικού μαζικού ΚΚΕ, καθοδηγούμενου απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, με παράλληλη αυτονόητη διατήρηση του αντιφασιστικού-αντιϊμπεριαλιστικού κόμματος της ΕΔΑ (που οι ντόπιοι ρεβιζιονιστές διέλυσαν σκόπιμα με στόχο να πάρει τη θέση της το ακίνδυνο για την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ), και επιπλέον γ) η δημιουργία-ύπαρξη επαναστατικού ΚΚΕ, που, σε συνεργασία με την τότε σοσιαλιστική Αλβανία, αποτελούσε σ’ εκείνη την περίοδο σοβαρότατο κίνδυνο σ’ ολόκληρη την Ευρώπη για την τύχη του αντεπαναστατικού αστικού ρεύματος του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, για την ύπαρξη και δράση των σοβιετικών και ευρωπαίων ρεβιζιονιστών.

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έτρεμαν το μέγεθος της ηγετικής φυσιογνωμίας του Νίκου Ζαχαριάδη και γνώριζαν πολύ καλά το νανοειδές πολιτικο-ιδεολογικό ανάστημα των διαφόρων ΦΛΩΡΑΚΗΔΩΝ, αφού κάμποσες 12δεκάδες απ’ αυτούς ΔΕΝ έφταναν ούτε στο ύψος του αστράγαλου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, γι’ αυτόν ΑΚΡΙΒΩΣ το λόγο τον κράτησαν μια ολόκληρη 35ετία εξόριστο στη Σιβηρία (17 χρόνια «ζωντανό νεκρό» και 18 πεθαμένο), ενώ η μεταφορά της σορού του επιτράπηκε μόλις στα τέλη Δεκέμβρη 1991 δηλ. μετά τη διάλυση του αστικού σοσιαλφασιστικού ΚΚΣΕ.

Αν το μεγάλο ζήτημα της εξόντωσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ συνδέεται-προκύπτει έμμεσα αλλά σαφέστατα απ’ τους σχεδιασμούς και τις συμφωνίες των μεγαλο-αστών πολιτικών – ρεφορμιστών του «Κ»ΚΕ (και ΚΚΣΕ), με τις ίδιες ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΕΣ μεταξύ τους συμφωνίες – σύμφωνα με την παραπάνω γραπτή, εξαιρετικής σπουδαιότητας, ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΗ αποκάλυψη-ΟΜΟΛΟΓΙΑ του Κ.ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ – συνδέεται ΑΜΕΣΑ: πρώτο, η συμφωνία ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ της επιστροφής στην πατρίδα τους των Σλαβομακεδόνων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ ή αλλιώς να επιτραπεί μόνο «η επιστροφή όλων των πολιτικών προσφύγων με την εξαίρεση των Σλαβομακεδόνων», όπως αναφέρει-ομολογεί ο Κ.ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, δεύτερο, η ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΗ – και  ακρότατης σοβινιστικής μορφής – Απόφαση της Κυβέρνησης του μεγαλο-αστικού ΠΑΣΟΚ, το 1982, με την κοινή απόφαση των υπουργών Εσωτερικών (Γιάννης Σκουλαρίκης) και Δημόσιας Τάξης (Γιώργος  Γεννηματάς), σύμφωνα με την οποία, «Μπορούν να επιστρέψουν στην Ελλάδα όλοι οι Έλληνες το γένος , που κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949 και λόγω αυτού κατέφυγαν στην αλλοδαπή ως πολιτικοί πρόσφυγες έστω και αν αποστερήθηκαν της Ελληνικής Ιθαγένειας..» – «ΑΠΟΦΑΣΗ» που ΔΕΝ ήταν ΜΟΝΟ μιας κυβέρνησης, αλλά είχε και τη ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΗ έγκριση ΟΛΩΝ των μεγαλο-αστικών κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ) και του ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ, τρίτο, η προδοτική αυτή στάση της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ κορυφώνεται με την επαίσχυντη, κατάπτυστη αντιδραστική ψευδή δήλωση ΦΛΩΡΑΚΗ: «για το ΚΚΕ μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει», («Ρ», 16/9/1988, σελ. 3), που μετατρέπει αυτόν τον αποστάτη, λακέ της ντόπιας αστικής τάξης και των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών, επιπλέον, και σε θλιβερό ΦΕΡΕΦΩΝΟ της ντόπιας σοβινιστικής Αντίδρασης.

Η προδοσία της Σλαβομακεδόνικης μειονότητας εκ μέρους της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας ΦΛΩΡΑΚΗ είναι κατά πολύ μεγαλύτερη, βαρύτατη και πολλαπλά χειρότερη εκείνης του 1956 με το πέρασμά της και την υπεράσπιση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, γιατί εκείνη αφορούσε μόνο την προδοσία των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης της χώρας, ενώ η δεύτερη ήταν κάτι πολύ περισσότερο: αφορούσε μια ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ, τη Σλαβομακεδόνικη, που κηρύχτηκε «ανύπαρκτη» πλέον, όπως το ΑΠΑΙΤΗΣΕ η ντόπια σοβινιστική Αντίδραση, και τους Σλαβομακεδόνες αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, που πολέμησαν τους γερμανο-ιταλο-βουλγάρους φασίστες κατακτητές αλλά και τους ντόπιους μοναρχοφασίστες και τους αγγλο-αμερικάνους ιμπεριαλιστές, και δεν τους επιτράπηκε να γυρίσουν στον τόπο που γεννήθηκαν-μεγάλωσαν και να πεθάνουν στην πατρίδα τους.         

Η εργατική τάξη και ο ελληνικός λαός απαιτούν να ανοιχτούν τα σχετικά με το θάνατο του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ «Αρχεία» αλλά και γενικά όλα τα «Αρχεία» σε Ρωσία και Ελλάδα (προφανώς κι’ εκείνα της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ), γιατί τα σημερινά «δίδυμα» της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ), ενώ γεννήθηκαν ως «σιαμαία» («Κ»ΚΕ ΄56) της βάρβαρης και απροκάλυπτης επέμβασης της προδοτικής ρεβιζιονιστικής ηγετικής ομάδας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ στο επαναστατικό μας κόμμα, το σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ, και ως τέτοια ήταν εκείνα που εξόρισαν ΜΑΖΙ και κατασυκοφάντησαν από ΚΟΙΝΟΥ το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ενώ, ως γνωστόν, μετά τον «επιτυχή» διαχωρισμό τους το 1968 («12^η Ολομέλεια») προέκυψαν δυο σοσιαλδημοκρατικές ομάδες: μια χρουστσο-ευρω«κομμουνιστική» ομάδα («Κ»ΚΕεσ.ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗ-ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, κλπ.) και μια χρουστσο-μπρεζνιεφική ομάδα («Κ»ΚΕ ΚΟΛΙΓΙΑΝΝΗ-ΦΛΩΡΑΚΗ, κλπ.) και αυτή δηλ. η σοσιαλδημοκρατική ομάδα των ΦΛΩΡΑΚΗ-ΤΣΟΛΑΚΗ-ΛΟΥΛΕ, κλπ.  ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ το 1973.