Η καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη (επέμβαση του ΚΚΣΕ στο ΚΚΕ) - Παρέμβαση της "ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55" στην παρουσίαση του βιβλίου

Η καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη (επέμβαση του ΚΚΣΕ στο ΚΚΕ)
Παρέμβαση της "ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55" στην παρουσίαση του βιβλίου

Στις 31 Μάρτη πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα της ΕΣΗΕΑ παρουσίαση του βιβλίου "Η καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη" για το οποίο μίλησαν οι Γιώργος Κασιμάτης (καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου), Ευτυχής Μπιτσάκης (καθηγητής Φιλοσοφίας), Τηλέμαχος Λουγγής (πρόεδρος του Κέντρου "Μαρξιστικών" Ερευνών, Γιώργος Πετρόπουλος (δημοσιογράφος του "Ριζοσπάστη"), Σήφης Ζαχαριάδης (γιος του Ν. Ζαχαριάδη) και Αγγελος Σιδεράτος (εκδότης) συντονιστής της εκδήλωσης. Στην εκδήλωση παραβρέθηκε επίσης πολυμελής αντιπροσωπεία Ζαχαριαδικών με επικεφαλής τους συντρόφους Αντώνη Βρατσάνο, θρυλικό μπουρλοτιέρη του Ολύμπου, Βασίλη Παπασωτηρίου συναγωνιστή του Άρη Βελιουχιώτη και Γιάννη Καραστάθη, εξόριστος στη Σιβηρία απ' τους Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ - όλοι συναγωνιστές του Νίκου Ζαχαριάδη.

Μετά τις ομιλίες των συμμετεχόντων στην παρουσίαση του βιβλίου ακολούθησαν παρεμβάσεις απ' το ακροατήριο, μεταξύ των οποίων και της Οργάνωσης:

"Κατ' αρχήν αξίζουν συγχαρητήρια και κάθε έπαινος στον Άγγελο Σιδεράτο για την έκδοση του σημαντικού αυτού βιβλίου, αλλά και στον Σήφη Ζαχαριάδη που παρέδωσε προς έκδοση-δημοσίευση τα ως τα σήμερα άγνωστα πρακτικά των συνομιλιών του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη με τη διαβόητη "Διεθνή Επιτροπή των έξι Κομμούνιστικών Κομμάτων" που συγκροτήθηκε απ' τον αποστάτη Νικήτα Χρουστσόφ κατά τη διάρκεια του 20ου Συνεδρίου για επέμβαση στο ΚΚΕ.

Η δημοσίευση αυτών των ντοκουμέντων συμβάλλει σε μια πιο ολοκληρωμένη γνώση της ιστορίας του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος και σε αντικειμενική εκτίμηση της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου.

Οι ομιλητές, με εξαίρεση τον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Γιώργο Κασιμάτη, μας πρόσφεραν μια αντισταλινική ρώσικη σαλάτα χρουστσο-μπρεζνιεφικής γεύσης, γνωστή εδώ και πολλές δεκαετίες στους κομμουνιστές και τίποτε περισσότερο. Αναπαρήγαν, ανάμεσα στ' άλλα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα γνωστά μυθεύματα των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών περί "αλλοπρόσαλλου και αντιφατικού ηγέτη", κλπ.

Είναι προς τιμή του καθηγητή Κασιμάτη και αξίζει συγχαρητηρίων ότι μένοντας μακριά από πολιτικές προκαταλήψεις και χωρίς να είναι ειδικός στο θέμα, έδωσε μια αντικειμενική εκτίμηση της συμβολής του Νίκου Ζαχαριάδη στο κομμουνιστικό κίνημα αναγνωρίζοντας τον ως τη μεγαλύτερη ηγετική φυσιογνωμία του ελληνικού εργατικού κινήματος και μια απ' τις μεγαλύτερες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Είναι γνωστό ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε ο πρώτος κομμουνιστής ηγέτης στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που όρθωσε το ανάστημα στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και καταπολέμησε ανοιχτά το αντεπαναστατικό αυτό ρεύμα και επιπλέον, ακόμα σημαντικότερο, διέβλεψε τα καταστροφικά αποτελέσματα, σε περίπτωση επικράτησης του, που σήμερα βλέπουμε μπροστά μας. Και ακριβώς σ' αυτό το σημείο βρίσκεται η σημαντική συμβολή του στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που τον αναδεικνύει σε μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη.

Και τώρα στο βιβλίο. Η έκδοση του είναι, όπως ήδη είπαμε, ένα πολύ σημαντικό γεγονός για την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, όμως αυτή αδικήθηκε με το "σφήνωμα" σ' αυτό των "πρακτικών" της διαβόητης "6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ" του Μάρτη 1956, γιατί αυτό παραποιεί με τον πλέον χοντροκομμένο τρόπο τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου.

Η "Ολομέλεια" αυτή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καν Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, αφού πρώτο, καταπατώντας ωμά κάθε καταστατική Αρχή, δεν συγκλήθηκε απ' την ΚΕ του ΚΚΕ, αλλά από την χρουστσοφική ομάδα, όργανο της οποίας ήταν η "Διεθνής Επιτροπή" και δεύτερο, σ' αυτή δεν πήραν μέρος μόνο τα εκλεγμένα στην ΚΕ μέλη αλλά και τα καθαιρεμένα απ' αυτή στελέχη και ακόμα διαγραμμένα από το Κόμμα. Η διαβόητη "6η Ολομέλεια" ήταν μια χρουστσοφική παρασυναγωγή ανάμειξης στα εσωτερικά του Κόμματος και επιβολής της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του ΚΚΣΕ στο ΚΚΕ.

Δεν ξέρουμε ποιος ήταν ο εμπνευστής να συμπεριληφθούν στην ίδια έκδοση τα "πρακτικά" της "6ης Ολομέλειας", αλλά ο πολιτικός σκοπός είναι φανερός: να "εξισορροπηθεί" η βαρύτητα των συνομιλιών του Νίκου Ζαχαριάδη με τη "Διεθνή Επιτροπή" και να διαστρεβλωθούν τα ιστορικά γεγονότα, δίνοντας την εντύπωση στον αναγνώστη πως ότι και να είπε ο Ζαχαριάδης στην Επιτροπή ήταν "μόνος" του και "απομονωμένος" και δεν εκπροσωπούσε την συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών αφού τα μέλη του κόμματος εκπροσωπούσαν τα συμμετέχοντα στην "6η Ολομέλεια" στελέχη, όπως αυτό "προκύπτει" απ' τις ομιλίες τους σ' αυτή.

Πρέπει, σχετικά μ' αυτό, να γίνουν τρεις παρατηρήσεις για αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας:

Πρώτο, οι συμμετέχοντες στην "6η Ολομέλεια" εκπροσωπούσαν τότε, το Μάρτιο του '56, το πολύ-πολύ 5% των κομματικών μελών, δηλ. στην πραγματικότητα εκπροσωπούσαν μόνο τον "εαυτό" τους, αφού η μεγάλη πλειοψηφία, περίπου το 95%, των οργανωμένων κομμουνιστών ήταν συσπειρωμένη γύρω απ' την ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη.

Δεύτερο, οι ομιλίες τους έγιναν με το "πιστόλι" της χρουστσοφικής 'Επιτροπής" στον "κρόταφο" τους, έγιναν κάτω από την "επεξεργασία" της διαβόητης "Διεθνούς Επιτροπής" και το χειρότερο κάτω από απειλές για εξόντωση των ίδιων και των οικογενειών τους, εξορίες, φυλακίσεις, κλπ. Είπαν όχι αυτά που πίστευαν, αλλά αυτά που ήθελε η "Επιτροπή".

Τρίτο, οι ομιλίες των συμμετεχόντων δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν "πρακτικά", αφού οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, δεν είδαν τα "πρακτικά" αυτά για να διαπιστώσουν αν περιείχαν αυτά που είπαν στις ομιλίες τους ή είχαν λογοκριθεί ή παραποιηθεί από τη "Διεθνή Επιτροπή" των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών.

Όσο για τον ισχυρισμό του φίλου μας Ευτύχη Μπιτσάκη, ότι η "Διεθνής Επιτροπή" συγκροτήθηκε για να βοηθήσει στο "ξεπέρασμα της κρίσης στο ΚΚΕ" και να "διευκολυνθεί η συζήτηση για τις αιτίες της ήττας", αυτός είναι ένας ισχυρισμός που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα και διατυπώνεται προφανώς από άγνοια των γεγονότων εκείνης της περιόδου, γιατί: πρώτο, δεν υπήρχε τότε "κρίση στο ΚΚΕ" αφού η συντριπτική πλειοψηφία των κομμουνιστών ήταν συσπειρωμένη γύρω από την ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, και δεύτερο, οι συζητήσεις γύρω από τα αίτια της ήττας είχαν ήδη γίνει στην 3η Συνδιάσκέψη του ΚΚΕ (Οχτώβρης 1950). Η τοποθέτηση του Ευτύχη Μπιτσάκη δείχνει ότι δεν γνωρίζει τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της ιστορικής περιόδου. Αντίθετα, η διεθνής "Επιτροπή" δε συγκροτήθηκε για να "διορθώσει" τα "κακώς κείμενα" στο ΚΚΕ, αλλά για να επιβάλει δια της βίας την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του "ειρηνικού δρόμου", κλπ. του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, να διαλύσει το ΚΚΕ και να το μετατρέψει σ' ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, όπως και έγινε.

Και τέλος για το θάνατο-εξόντωση του Νίκου Ζαχαριάδη. Στο βιβλίο μνημονεύεται μόνο η δεύτερη εκδοχή της ΚGΒ - των σοβιετικών-ελλήνων ρεβιζιονιστών - δηλ. ότι ο Ζαχαριάδης "αυτοκτόνησε" και αποσιωπάται η πρώτη εκδοχή του 1973 της ΚGΒ ότι ο Ζαχαριάδης "πέθανε από καρδιά".

Πρέπει να παρατηρηθεί ότι πρόκειται για δυο αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες εκδοχές και επομένως ψευδείς εκδοχές του θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη. Πότε έλεγαν την αλήθεια οι σοβιετικοί και έλληνες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές ηγέτες;

Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή που συμμερίζονται οι χιλιάδες παλιοί κομμουνιστές σταλινιστές-ζαχαριαδικοί ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε στον τόπο της εξορίας Σουργκούτ της Σιβηρίας. Δολοφονήθηκε απ' τη σοσιαλδημοκρατική χρουστσοφική ομάδα των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη παραμονές της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα, ούτε καν ένα χρόνο πριν, για να μην επιστρέψει ζωντανός και τους χαλάσει τα σχέδια, γιατί οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν πολύ καλά και έτρεμαν το πολιτικό-ιδεολογικό κύρος που διέθετε στις γραμμές των κομμουνιστών και η επιστροφή του θα συνέβαλε στην αναδιοργάνωση τους σε επαναστατικό κόμμα και τα χρουστσοφικά κόμματα "Κ"ΚΕ και "Κ"ΚΕεσωτ. θα γινόταν "φύλλο-φτερό" και έτσι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές θα έχαναν τα πολιτικά στηρίγματα τους στην Ελλάδα.

Την εκδοχή της δολοφονίας ενισχύει και το γεγονός ότι τα σχετικά με το θάνατο του αρχεία παραμένουν ακόμα "άκρως απόρρητα", όπως είχε δηλώσει στη Θεσσαλονίκη η διευθύντρια των ρώσικων αρχείων Τομιλίνα.

Τέλος, αφού για τους σοβιετικούς και έλληνες χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές ο Νίκος Ζαχαριάδης "αυτοκτόνησε"(!), τι φοβούνται και κρατούν ως τώρα απόρρητο το φάκελο του Νίκου Ζαχαριάδη και η διευθύντρια των ρώσικων κρατικών Αρχείων Ν. Τομιλίνα δηλώνει ότι ο φάκελος του θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη παραμένει "άκρως απόρρητος" και ότι "οι ρώσοι δεν έχουν δημοσιοποιήσει όλα όσα αφορούν το Νίκο Ζαχαριάδη και κυρίως τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες θανάτου του"; Προφανώς δεν μπορούν να καλύψουν το έγκλημα της δολοφονίας του ηγέτη του ΚΚΕ παρόλο που από τότε πέρασαν τρεις δεκαετίες.

---

Στο "Ριζοσπάστη" (27.3.2003) είχε αρχικά ανακοινωθεί ότι στην παρουσίαση του βιβλίου θα παρευρεθεί αντιπροσωπεία του "Κ"ΚΕ με επικεφαλής την Α. Παπαρήγα. Όμως τελικά παραβρέθηκε μόνο η Παπαρήγα χωρίς αντιπροσωπεία του "Κ"ΚΕ, η οποία μετά από λίγο, με πρόσχημα το Κυπριακό, αποχώρησε από την αίθουσα. Υπήρχαν, βέβαια, διασκορπισμένα στην αίθουσα στελέχη του "Κ"ΚΕ, αλλά όχι σαν συγκροτημένη αντιπροσωπεία.

Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του "Κ"ΚΕ, πιθανολογώντας τη συμμετοχή παλιών κομμουνιστών σταλινιστών-ζαχαριαδικών, μετά από "ωριμότερη" σκέψη άλλαξαν γνώμη, γιατί αν παρευρίσκονταν αντιπροσωπεία του "Κ"ΚΕ δεν θα μπορούσε να βρει οποιοδήποτε πρόσχημα για να αποχωρήσει και επομένως θα ήταν υποχρεωμένη να παρευρεθεί στη συζήτηση-αντιπαράθεση που ακολούθησε για το Νίκο Ζαχαριάδη, την οποία προφανώς δεν αποτόλμησε, γιατί μια τέτοια αντιπαράθεση γνωρίζει καλά ότι θα την έφερνε πολιτικά σε πάρα πολύ δύσκολη θέση και 9α την ξεσκέπαζε στα μάτια των παρευρισκομένων. Γι" αυτό και την απέφυγε.

Αρ. Φύλ. 180 15-30 Απρίλη 2004