Εκδήλωση τιμής στον Γοργοπόταμο (Καταγγελία –πρώτη ανακοίνωση)

Σύντομα θα δώσουμε στη δημοσιότητα καταγγελία για την επίθεση στο τραπεζάκι της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 από τους χρουτσωφικούς στο χώρο της εκδήλωσης τιμής στον Γοργοπόταμο.

Διαβάστε Περισσότερα »

Νέα 24ωρη απεργία κήρυξε η ΠΟΕ-ΟΤΑ για τις 3 Δεκεμβρίου

Εικοσιτετράωρη απεργία κήρυξε για την Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου η ΠΟΕ-ΟΤΑ. Οι εργαζόμενοι θα συγκεντρωθουν στις 11 το πρωί της Πέμπτης στην πλατεία Καραϊσκάκη και στη συνέχεια θα κάνουν πορεία έως το υπουργείο Εσωτερικών.
Ζητούν, μεταξύ άλλων, νέο Ενιαίο Μισθολόγιο και κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε Περισσότερα »

Σήμερα στο Γοργοπόταμο η εκδήλωση τιμής

Πραγματοποιείται, σήμερα Κυριακή 29.11.09 και ώρα 11.30 το πρωί, στο Γοργοπόταμο, η εκδήλωση τιμής για την 67η επέτειο από την ανατίναξη της Γέφυρας.

Στην εκδήλωση θα παρεβρίσκεται κλιμάκιο της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 και του Ομίλου Προβολής Ι.Β. Στάλιν και Ν. Ζαχαριάδη.

Η Οργάνωση θα μοιράζει το ΔΕΛΤΙΟ και άλλα υλικά.

Διαβάστε Περισσότερα »

Απαγορεύουν με νόμο τα σύμβολα του κομμουνισμού στην Πολωνία

Αναδημοσίευση από το ΒΗΜΑ. Η αναδημοσίευση γίνεται για ενημέρωση πάνω στο θέμα της συνεχούς εξάπλωσης του αντικομμουνισμού. Είναι αυτονόητο ότι δεν συμμεριζόμαστε τις απόψεις του κειμένου.



Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

ΒΑΡΣΟΒΙΑ Σφυροδρέπανα, άστρα και πόστερ Τσε Γκεβάρα «τέλος» στους φοιτητικούς κοιτώνες της Πολωνίας. Είκοσι χρόνια μετά το γκρέμισμα των αγαλμάτων του Λένιν στην Ανατολική Ευρώπη, η κυβέρνηση της Βαρσοβίας δίνει τη χαριστική βολή στα σύμβολα του κομμουνισμού, και όχι μόνον. Απαγόρευσε διά νόμου την «παραγωγή, διανομή, πώληση ή κατοχήσε μορφή εντύπου, ηχογράφησης ή άλλη, υλικού αναφερόμενου στον κομμουνισμό, στον φασισμό ή οποιοδήποτε σύμβολο ολοκληρωτισμού». Τώρα πλέον θα πρέπει να το ξανασκεφτεί οποιοσδήποτε λογαριάζει να κατέβει την κεντρική λεωφόρο της Βαρσοβίας τραγουδώντας τον ύμνο της Διεθνούς για «προσκύνημα» στο άλλοτε στρατηγείο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Κινδυνεύει να συλληφθεί και να μπει στη φυλακή για δύο χρόνια- για το τίποτε άλλωστε: σήμερα τα ιστορικά γραφεία του ΚΚ στεγάζουν καπιταλιστικές εταιρείες.

Το σχετικό νομοσχέδιο έχει ήδη ψηφισθεί από τη Γερουσία. Απομένει η υπογραφή του προέδρου για να γίνει νόμος του κράτους και ο ακροδεξιός Λεχ Κατσίνσκι θα υπογράψει οπωσδήποτε τη Δευτέρα. Χωρίς περιστροφές το στηρίζει ο αδελφός του, ο Γιαροσλάβ Κατσίνσκι, ο οποίος καίτοι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως πρόεδρος του κόμματος Νόμος και Δικαιοσύνη αιτιολόγησε την επιλογή του: «Τα σύμβολα του κομμουνισμού δεν έχουν δικαίωμα ύπαρξης στην Πολωνία επειδή είναι σύμβολα ενός γενοκτόνου (sic) συστήματος το οποίο είναι ανάλογο του Ναζισμού ». Στη μεγάλη πλειοψηφία τους οι Πολωνοί θεωρούν τον κομμουνισμό ως μια από τις μεγαλύτερες μάστιγες του 20ού αιώνα, παρ΄ όλο που στην εποχή του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» εκατομμύρια άνθρωποι είχαν γραφτεί μέλη του ΚΚ. Αν και σχεδόν ανύπαρκτος σήμερα στο πολιτικό τοπίο της Πολωνίας, ο κομμουνισμός δεν έχει πάψει να προκαλεί συγκινησιακή φόρτιση. Η τελευταία ταινία του διεθνούς φήμης σκηνοθέτη Αντρέι Βάιντα προκάλεσε κύματα οργής κατά του κομμουνισμού, ακόμη και στη νεότερη γενιά που δεν τον έχει γνωρίσει, περιγράφοντας τη σφαγή χιλιάδων πολωνών αξιωματικών από Σοβιετικούς στο δάσος Κατίν, στις 5 Μαρτίου 1940, κατόπιν εντολής (με την υπογραφή του Στάλιν ) του διαβόητου Λαυρέντη Μπέρια, αρχηγού της ΝΚVD, προκατόχου της ΚGΒ.

Πολλοί στην Πολωνία επιμένουν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος του κομμουνιστικού παρελθόντος. Μέχρι που έφθασε ο υπουργός Εξωτερικών Ραντοσλάβ Σικόρσκι να προτείνει την... κατεδάφιση ενός ουρανοξύστη που είχε δωρίσει ο Στάλιν στον πολωνικό λαό. «Για μας το Μέγαρο Πολιτισμού και Επιστημών είναι σαν το Τείχος του Βερολίνου.Πρέπει να γκρεμισθεί» είπε.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΧΤΕΣ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ

Από σύντροφο, κάτοικο περιοχής Νέου Κόσμου

(Τα καταγράφω και σαν κάτοικος της περιοχής)

Χτες το βράδυ Τρίτη 24 Νοέμβρη, έγινε μια εκτεταμένη ναζιστική-ρατσιστική επίθεση, με στόχο Άραβες μετανάστες στη περιοχή Άγιου Σώστη, στο Νέο Κόσμο.

Η περιοχή για όσους γνωρίζουν, ακριβώς όντας ένα από τα ελασίτικα άντρα της νοτιανατολικής Αθήνας, με τα προλεταριακά ‘’προσφυγικά’’ της να κατοικούνται από παλιά από κουκουέδες, μετά το ’50 βίωσε μια βίαιη μεταβολή πληθυσμού, με μεταφορά στις γύρω από τα προσφυγικά μικροαστικές πολυκατοικίες της εποχής, χωροφυλάκων, αστυνομικών και χαμηλόβαθμων στρατιωτικών. Για τους αγωνιστές του αντιχουντικού αγώνα στη Νότια Αθήνα, η περιοχή ήταν φόβος και τρόμος ,σαν η σφιγγοφωλιά των χαφιέδων των φασιστών.

Σ’ αυτή τη γειτονιά, με τους αρκετούς ντόπιους φιλοφασίστες, με τα άθλια προσφυγικά να κατοικούνται πια κύρια από Αραβες μετανάστες, ήρθε και χτύπησε το αληταριό της ‘’Χρυσής Αυγής’’ με 60-70 κρανοφόρους δολοφόνους-ληστές, αρχικά σε δυο μινι-μάρκετ στην οδό Σφιγγός, που ανήκουν σε Σύριους μετανάστες.

Οι αλητήριοι αυτοί,  αφού κραυγάζοντας ‘’έξω οι ξένοι’’ σαν κοινοί ληστές άρπαξαν απ’ τα δυο μαγαζάκια 1700 Ε, συνέχισαν σπάζοντας τα πάντα, χτυπώντας δολοφονικά όσους αλλοδαπούς έβρισκαν μπροστά τους. Στη συνέχεια της κλοπής, ‘’η σταυροφορία’’ συνεχίστηκε προς τη τσιμεντένια ‘’πλατεία’’ των προσφυγικών, όπου και πάλι ουρλιάζοντας τα εμετικά τους συνθήματα, ξυλοκόπησαν όσους αλλοδαπούς έβρισκαν μπροστά τους.

Η αστυνομία, έσπευσε να διαστρευλώσει τα γεγονότα, μιλώντας για ‘’συμπλοκές αλλοδαπών’’ αποκρύπτοντας εντελώς, τόσο τη ληστεία όσο και τα εμετικά συνθήματα που έδειχναν την ταυτότητα των ενόχων.

Προχώρησε μάλιστα σε αποπροσανατολιστικές προσαγωγές 6 Σύριων και δυο Ελλήνων πιτσιρικάδων που έπαιζαν μπάσκετ(!) στη πλατεία των γεγονότων. Φυσικά αφέθηκαν ελεύθεροι, με την υπόθεση να κλείνει επίσημα εδώ.

Για όλους τους αντιφασίστες όμως, η υπόθεση των φασιστικών πογκρόμ ενάντια στα ταξικά μας αδέλφια από τις εγκληματικές συμμορίες με την (τουλάχιστον) ανοχή των δυνάμεων καταστολής, ΜΕΝΕΙ ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΗ.

Η απάντηση με ευρύ- αποφασιστικό αντιφασιστικό μέτωπο που θα τσακίσει το φασιστικό εσμό, είναι αναγκαία όσο ποτέ και οφείλει να πάρει χαραχτήρα πολιτικής παρουσίας, παντού όπου θα σκάει το ‘’αυγό του φιδιού’’.

Διαβάστε Περισσότερα »

Το ιστορικό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη και η συκοφαντική επίθεση των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ (’56)

Αξίζει  ευθύς εξαρχής να αναφερθεί –  εξαιτίας της μεγάλης σπουδαιότητας  για το ευρωπαϊκό κομμουνιστικό  κίνημα – ότι το ανοιχτό ιστορικό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη προς το λαό της Ελλάδος με ημερομηνία 31 Οχτώβρη 1940 αποτελεί, πέραν των άλλων, το πρώτο ιστορικό ντοκουμέντο του ευρωπαϊκού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που διαψεύδει τους ψευδείς ισχυρισμούς της αντίδρασης, ότι τα κομμουνιστικά κόμματα άρχισαν τάχα τον αγώνα κατά του χιτλεροφασισμού μετά τη στρατιωτική επίθεση της Γερμανίας κατά της Σοβιετικής Ένωσης (η επίθεση της Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση εξαπολύθηκε τον Ιούνη του 1941 ενώ το γράμμα του Ζαχαριάδη έχει ημερομηνία 31 Οχτώβρη 1940).

Ταυτόχρονα  αυτό αποτελεί και το πρώτο ιστορικό ντοκουμέντο του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού κομμουνιστικού κινήματος που προσδιορίζει ορθά το χαρακτήρα του πολέμου απ’  την πλευρά μιας χώρας που δέχθηκε  στρατιωτική επίθεση ως «εθνικοαπελευθερωτικό»: «ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι».

Στη βάση αυτής της ορθής πολιτικής  γραμμής του γράμματος οργανώθηκε και αναπτύχθηκε η μαζική ένοπλη πάλη του λαού μας, κάτω απ’ την καθοδήγηση του ΚΚΕ, κατά των ιταλο-γερμανο-βουλγάρων κατακτητών που κορυφώθηκε στην εποποιία της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ Αντίστασης και κατέληξε στη νικηφόρα απελευθέρωση της χώρας απ’ τους φασίστες καταχτητές.

Όμως  το δεύτερο σκέλος του γράμματος  για μια Ελλάδα απαλλαγμένη «από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικό παλλαϊκό πολιτισμό» εγκαταλείφτηκε και προδόθηκε απ’ τη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία του πράκτορα της Ιντέλιντζενς Σέρβις Γ. Σιάντου, μ’ αποτέλεσμα την υποταγή του κινήματος στον αγγλικό ιμπεριαλισμό και στον ντόπιο μοναρχοφασισμό: «έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικό παλλαϊκό πολιτισμό».

Η γραμμή του γράμματος αναδεικνύει το Νίκο Ζαχαριάδη σε εμπνευστή της  μεγάλης εποποιίας της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ Αντίστασης και ταυτόχρονα (μαζί με την παράδοση του απ’ τους ντόπιους φασίστες στους γερμανούς) στον πρώτο αντιστασιακό της χώρας, κάτι που αποσιωπούν σκόπιμα οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες που δεν αναφέρουν το όνομά του ως αντιστασιακού.

Αν σήμερα το ιστορικό γράμμα του γραμματέα  της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη  έχει γίνει πλατιά γνωστό αλλά και  αποδεκτό και πολλοί υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων να το αναδημοσιεύουν, προσποιούμενοι την αποδοχή του, δεν είναι καθόλου γνωστή, κυρίως στη νεολαία της χώρας, η συκοφαντική επίθεση που εξαπέλυσαν σ’ αυτό οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ(΄56).

Και ακριβώς  το πρώτο γράμμα – αυτό το μεγάλης ιστορικής σημασίας γράμμα και μεγάλο τίτλο τιμής του ΚΚΕ αλλά και του κάθε κομμουνιστή μα και του λαού μας – η δεξιά οπορτουνιστική χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατική κλίκα του «Κ»ΚΕ (΄56) κατασυκοφάντησε με το πιο αισχρό και ελεεινό τρόπο, ισχυριζόμενη ότι στο «γράμμα» του Ζαχαριάδη γίνεται τάχα λόγος «για ανεπιφύλαχτη υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά»: «με την επίθεση της φασιστικής Ιταλίας το 1940 κατά της πατρίδας μας, ο ελληνικός λαός σαν ένας άνθρωπος ξεσηκώθηκε για να υπερασπίσει την πατρική γη. Εκείνο τον καιρό ο σ Ζαχαριάδης με το γράμμα του «Προς το λαό της Ελλάδας» σωστά χαρακτήρισε τον αγώνα του ελληνικού λαού σαν εθνικό απελευθερωτικό πόλεμο. Στο γράμμα όμως εκείνο κάνει ένα χοντροκομμένο πολιτικό λάθος γράφοντας ότι «στον πόλεμο αυτόν που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, εμείς (δηλαδή οι έλληνες κομμουνιστές) πρέπει να δόσουμε ανεπιφύλαχτα όλες μας τις δυνάμεις» … Η υπόδειξη για ανεπιφύλαχτη υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά δε μπορούσε να μη δημιουργήσει συγχύσεις για το ρόλο της μοναρχοφασιστικής δικτατορία του Μεταξά και κείνων που βρίσκονταν πίσω της» («Σαράντα Χρόνια του ΚΚΕ 1918 – 1958», σελ. 643-644).

Αυτή  η ελεεινή και τρισάθλια συκοφαντική  επίθεση των ντόπιων προδοτών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών («Κ»ΚΕ) στο ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη: πρώτο, αποκαλύπτει μια τερατώδη και χονδροειδή διαστρέβλωση, γιατί πουθενά στο γράμμα δε γίνεται λόγος «για ανεπιφύλαχτη υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά», και επιπλέον δεύτερο, μια κραυγαλέα αγραμματοσύνη των δεξιών οπορτουνιστών ηγετών, γιατί η φράση «όλοι μας πρέπει να δόσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη» δεν αναφέρεται στο «φασίστα δικτάτορα Μεταξά», όπως ισχυρίζονται τα αγράμματα χρουστσο-μπρεζνιεφικά ρετάλια, αλλά στον «πόλεμο».

Η σημερινοί  σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ παραθέτουν το γράμμα του Ζαχαριάδη αλλά συνάμα διατηρούν σιωπηρά τη θέση αυτής της συκοφαντικής επίθεσης, όπως το ίδιο κάνουν και με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ) που τον έχουν χαρακτηρίσει «τυχοδιωκτισμό του Ζαχαριάδη»: «αριστερίστικη, τυχοδιωκτική γραμμή του Ζαχαριάδη στην περίοδο του ένοπλου αγώνα 1946-1949» («Σαράντα Χρόνια του ΚΚΕ 1918 – 1958», σελ. 657) και τώρα δημαγωγικά «υποστηρίζουν» τον αγώνα του, διατηρώντας όμως και πάλι σιωπηρά τη θέση περί «τυχοδιωκτισμού» αλλά και στο «Πρόγραμμα» του 15^ου συνεδρίου προβάλλουν τη θέση του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» («κυβέρνηση … με βάση το κοινοβούλιο», σελ.39, Αθήνα 1996).

Διαβάστε Περισσότερα »

Η αναμενόμενη πτώση στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ

Οι φετινές  βουλευτικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν  εν μέσω της μεγάλης παγκόσμιας οικονομικής  κρίσης που πλήττει και την  ελληνική καπιταλιστική οικονομία (παρόλο και σ’ αυτή είχε ξεσπάσει πολύ πριν) και σε μια περίοδο ραγδαίας χειροτέρευσης της κατάστασης της εργατικής τάξης και των εργαζομένων γενικότερα, σε περίοδο μεγάλης δυσαρέσκειας και αγανάχτησης των πλατιών λαϊκών μαζών.

Σε μια  τέτοια εξαιρετικά ευνοϊκή συγκυρία πολλοί ανέμεναν, μεταξύ των οποίων τα μέλη και οι οπαδοί του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, ότι το κόμμα τους θα αύξανε θεαματικά τα ποσοστά του στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Όμως τα ποσοστά και των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, σημείωσαν μεγάλη πτώση, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη απογοήτευση και πολλά ερωτηματικά, ιδιαίτερα στα μέλη του «Κ»ΚΕ, αφού εκείνα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανέμεναν άνοδο των εκλογικών ποσοστών, κι’ αυτό εξαιτίας της σοβαρής εσωτερικής κρίσης που διέρχεται το κόμμα τους.

Έτσι  κανένα απ’ τα δυο κόμματα, παρά την ευνοϊκή γι’ αυτά συγκυρία, δεν εισέπραξε ούτε μια ψήφο δυσαρέσκειας απ’ την εφαρμογή της ακραίας  νεοφιλελεύθερης  οικονομικής  πολιτικής. Αντίθετα αυτά είχαν μεγάλες απώλειες: το μεν «Κ»ΚΕ έχασε γύρω στις 70.000 ψήφους και ο ΣΥΡΙΖΑ γύρω στις 46.000, για διαφορετικούς, βέβαια, λόγους το καθένα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παρά την κάποια αντιπολίτευση, έστω και ασυνεπή, στην αντεργατική-αντιλαϊκή  πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή  και την αστυνομική τρομοκρατία  δεν κατάφερε να αυξήσει τις ψήφους του τόσο εξαιτίας της εγκατάλειψης τελευταία της αντιπολίτευσης στην κυβερνητική πολιτική αλλά και εξαιτίας της μεγαλύτερης μετατόπισης προς τα δεξιά (εξέγερση της μαθητικής νεολαίας, κλπ.) όσο προπαντός εξαιτίας της μεγάλης κρίσης στην οποία εδώ και μήνες έχει εισέλθει, μια κρίση που του αφαίρεσε την αξιοπιστία, οδήγησε σε απογοήτευση τους οπαδούς του και παραλίγο να του στοιχίσει την είσοδό του στη Βουλή.

Η πτώση  των ποσοστών του «Κ»ΚΕ δεν  οφείλεται, όπως ισχυρίζονται διάφορες τροτσκιστικές ομάδες, στη δήθεν «αποκατάσταση του Στάλιν» ούτε στη δήθεν «ιδεολογική παλινδρόμηση σ’ έναν ωμό σταλινισμό και κυρίως ο γραφειοκρατικός σεχταρισμός απώθησαν σημαντικά τμήματα αριστερών» («Πριν», 11/10/2009, σελ 24), όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί τροτσκίζοντες του ΝΑΡ ούτε βέβαια στα μυθεύματα περί «παρέμβασης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, επίθεση που στόχευε στην εκτόπιση του ΚΚΕ από την 3^η σειρά στο Κοινοβούλιο» («Ρ» 11/10/2009, σελ. 9) κάποιας σοσιαλδημοκράτισσας εκ Παραμυθιάς που νομίζει πως έτσι ίσως καταφέρει να «παραμυθιάσει» τα δύσμοιρα μέλη και οπαδούς αυτού του αστικού κόμματος.

Πρωταρχικός και κύριος λόγος που το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ σημείωσε τόσο μεγάλη πτώση  των εκλογικών του ποσοστών, για  πρώτη φορά απ’ το 1993, είναι η  μόνιμη και σταθερή αντιδραστική συνεργασία με την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και η άμεση-έμμεση αλλά σαφής στήριξη της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής της καθόλη τη διάρκεια των 5 ½ χρόνων.

Ενδεικτικά  και εν συντομία ας αναφερθούν:

1. Μόνιμη συνεργασία στην τοπική Αυτοδιοίκηση σε διάφορες περιοχές με κορυφαία περίπτωση εκείνη της Καρδίτσας με τους κοινούς υποψηφίους Χρ. Τέγο («Κ»ΚΕ) – Β. Αναγνωστόπουλο (ΝΔ).

2. Άμεση-έμμεση συνεργασία στους αγροτικούς συλλόγους.

3.ΠΑΜΕ απεργοσπαστικός μηχανισμός. Οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ κατά την 5ετία αποτέλεσαν τον καλύτερο και πιο αποτελεσματικό απεργοσπαστικό μηχανισμό της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή, διασπώντας όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις που καλούσαν οι ρεφορμιστές ηγέτες της ΓΣΕΕ.

4. Πρωτομαγιά 2005. Το ΠΑΜΕ με το ψευτοδίλημμα  «Πρωτομαγιά αργία ή απεργία;», παρόλο που η Πρωτομαγιά-αργία είναι κατάκτηση των εργαζομένων, τάχθηκε στο πλευρό της κυβέρνησης Καραμανλή τη στιγμή που, πλην των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ, ακόμα και τα φασιστοειδή της ΔΑΚΕ καλούσαν την «κυβέρνηση να προχωρήσει σε απόφαση μεταφοράς της αργίας Πρωτομαγιάς στις 11 του μήνα, όπως είχε γίνει στο παρελθόν» («Ρ» 6/5/2005, σελ.18).

5. Μεγάλη απεργία των Δασκάλων το 2006. Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ, συμπαρατασόμενη με την κυβέρνηση, ήταν εντελώς αντίθετη με την απεργία των Δασκάλων, παραμονές Δημοτικών εκλογών, γι’ αυτό και το συνδικαλιστικό στέλεχος του ΠΑΜΕ Γιάννης Δελής γράφει-ομολογεί, μ’ αφορμή το συνέδριο της ΔΟΕ: «οι ψήφοι της ΠΑΣΚΕ, των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ και της ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ αθροίστηκαν και συναποφασίστηκαν το διεκδικητικό πλαίσιο και το πρόγραμμα δράσης» («Ρ» 7/7/2006, σελ. 18).

6. ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ πανεπιστημιακών σχολών και «απεργία διαρκείας» της ΠΟΣΔΕΠ, Μάης-Ιούνης 2006. Συνεργασία ΠΚΣ(«Κ»ΝΕ) με τη ΔΑΠ(ΟΝΝΕΔ) κατά των ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ το Μάη-Ιούνη, αλλά και κατά της «απεργίας διαρκείας» των πανεπιστημιακών που είχε κηρύξει η ΠΟΣΔΕΠ και των «καταλήψεων διαρκείας» που τάχα, κατά τη ΔΗΠΑΚ («Κ»ΚΕ), μ’ αυτές «διευκολύνεται το πέρασμα της κυβερνητικής πολιτικής για την ανωτάτη εκπαίδευση», ενώ επιπλέον η ΔΗΠΑΚ απειλούσε ότι «θα διεκδικήσει την καταψήφιση της σχετικής απόφασης της ΠΟΣΔΕΠ» («Ρ» 27/5/2006, σελ.6) με κύρια επιδίωξη: «επιδιώκουμε να είναι τα πανεπιστήμια ανοικτά» («Ρ» 31/5/2006, σελ.12) για να εισπράξει τα αποκαλυπτικά εύσημα του «Βερέμη (ΝΔ): το ΚΚΕ δε συμμετέχει στους αγώνες για την παιδεία. Καλός είσαι και του λόγου σου! …» («Ρ» 10/6/2006, σελ.40).

7. Σκάνδαλο «δομημένων ομολόγων» 2007. Η ηγεσία των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ είχε την ίδια θέση μ’ εκείνη της ΝΔ και γι’ αυτό έγραφε ο «Ριζοσπάστης» ότι το σύνθημα «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» από τα δομημένα ομόλογα … δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες…» («Ρ» 4/5/2007, σελ.12).

Τα «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ είχαν την ίδια θέση με το συνδικαλιστή Πουπάκη της ΝΔ που ο «Ριζοσπάστης»  τον ειρωνεύονταν («άσε, ο Πουπάκης! Αυτός θα διεκδικήσει τα κλεμμένα από το 1950!!…» , «Ρ», 11/5/2007. σελ.2) ενώ λίγες μέρες αργότερα επαναλάμβανε την ίδια θέση: «οι εργαζόμενοι πρέπει να διεκδικήσουν ταυτόχρονα και επιστροφή όλων των κλεμμένων από τη δεκαετία του 1950» («Ρ» 17/5/2007, σελ.6 και 18/5/2007, σελ 7) δηλ. ποτέ.

8. Μεγαλειώδης αυθόρμητη εξέγερση της μαθητικής νεολαίας, Δεκέμβρης 2008. Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ κατασυκοφάντησε τη μεγαλειώδη εξέγερση παρουσιάζοντάς την ως δημιούργημα «κουκουλοφόρων  και «ξένων κέντρων» (Παπαρήγα: «σχέδιο εγχώριων και ξένων κέντρων», «Real news”, 21/12/2008, σελ.1). Οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ κράτησαν απέναντί της εχθρική στάση σε πλήρη συμμαχία-συνεργασία με την αντιδραστική κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ. Επιπλέον καθόλη τη διάρκεια της εξέγερσης  «χάιδευαν τ’ αυτιά» των ΜΑΤ, των μεγαλονοικοκυραίων και των τραπεζιτών.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο «ΓΕΡΑΣΜΕΝΟΣ», ΣΕ ΣΗΨΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ

Έμπορος ναρκωτικών……μέλος ένοπλης συμμορίας……. είναι ο κάθε ένας πάνω από τα 10 του χρόνια νέγρος πιτσιρίκος, που  ζει σαν ποντίκι στις ανθρώπινες αποθήκες, στις φαβέλες του Ριο  στη Βραζιλία.

Σε απομονωμένα από τις πόλεις σκουπιδοχώρια στα υψώματα, ζώντας χωρίς μόρφωση, χωρίς δουλειά αυτός και οι γονείς του, με τροφή που δίνουν τα «χρήματα» της συμμορίας, γεμάτος μολυσματικές αρρώστιες χωρίς καμιά ιατρική περίθαλψη.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του «Εξάντα» του Αυγερόπουλου δυο χρόνια πριν στην κρατική τηλεόραση, με τους δεκάχρονους να λένε μπροστά στο φακό: «το ξέρω πως θα σκοτωθώ, σε ένα-δυο χρόνια, αλλά δεν με νοιάζει έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει ζωή για μας».

Τα «σκουπίδια»  του Ριο, που μπαίνουν υποχρεωτικά στις συμμορίες για να ανήκουν κάπου, που γίνονται έρμαια των εμπόρων ναρκωτικών που είναι οι ουσιαστικοί γονείς τους, δολοφονούνται από την επίσημη και «ανεπίσημη» αστυνομία με τα παρακρατικά της παρακλάδια (τα φασιστικά «τάγματα θανάτου» που είναι αστυνομικοί με πολιτικά που συγκροτούν ειδικό σώμα, έχουν επίσημα δολοφονήσει πάνω από 3000 παιδιά το πολύ εφηβικής ηλικίας, μέσα και έξω απ΄ τις φαβέλες τα τελευταία δέκα χρόνια, και ο αριθμός δεν είναι ακριβής για το ναζιστικό έγκλημα).

Τώρα  η τεράστια πεινασμένη χώρα των 160 εκατομμυρίων κατοίκων με το ένα τρίτο να είναι  «γεννημένοι για να πεθάνουν», ετοιμάζεται  για τις φιέστες των επόμενων μουντιάλ και Ολυμπιακών. Τα πολυεθνικά μονοπώλια χρησιμοποιούν τις  «υποδομές» των μεγάλων αγώνων, όταν πρόκειται για εξαρτημένες χώρες- «μεγάλες αγορές», που η τωρινή τους κατάσταση δεν διευκολύνει το παραπέρα ληστρικό τους ξεζούμισμα ( βλέπε Νότια Αφρική το 2010).

Πριν  τις φιέστες και τις υποδομές της παραπέρα χρέωσης και του  βαθέματος της εξάρτησης, επιταχύνονται οι διαδικασίες «απολύμανσης» από τους ναζίδες των κατασταλτικών μηχανισμών. Άλλωστε οι φαβέλες τροφοδοτούν συνέχεια, μια υπερσυσσώρευση φυλακισμένων ανηλίκων, που είναι η μεγαλύτερη στο κόσμο. (Και βέβαια είναι συνεχές το φαινόμενο των μαζικών δολοφονιών και μέσα στις φυλακές, για να τις «αδειάζουν» περιοδικά,  όπως έχουν καταγράψει μουσικά οι σπουδαίοι, προοδευτικοί ροκ βραζιλιάνοι των Sepultura ) .

Ίσως  είναι χρήσιμο να δούμε κάποια στίγματα της πραγματικότητας από  τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων: «Αστυνομικοί σκότωσαν επτά υπόπτους ως λαθρέμπορους ναρκωτικών στο Ρίου ντε Ζανέιρο χθες Τετάρτη, αυξάνοντας στους 33 νεκρούς τον απολογισμό των θανάτων που οι περισσότεροι αφορούν νεαρά άτομα ……….

στο ξέσπασμα, το Σαββατοκύριακο, του χειρότερου κύματος βίας που έχει καταγραφεί πρόσφατα στις φαβέλες με κινητοποίηση χιλιάδων αστυνομικών, που εντάθηκε μετά την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016……………»

Παραλειπόμενα της ανθρώπινης «προϊστορίας». Η  έκφραση του αγριανθρωπισμού  ενός συστήματος που δεν είναι ανήθικος γιατί έτσι γεννήθηκε, αλλά που γίνεται κάθε μέρα πιο ανήθικος όντας στο ιστορικό του τέλος που στην προσπάθειά του να το αποφύγει, οδηγείται στην πλήρη εναντίωση, με κάθε τι ανθρώπινο.

Γι’ αυτό ο μετασχηματισμός της οργής  σε συνείδηση και επαναστατική πράξη, είναι η μόνη αποκατάσταση του έμπραχτου σεβασμού στον άνθρωπο.

Διαβάστε Περισσότερα »

Στο 120,8% του ΑΕΠ το χρέος

Αναδημοσίευση από Καθημερινή

Το ποσό των 54,6 δισ. ευρώ θα χρειαστεί να δανειστεί η Ελλάδα το 2010 για να αναχρηματοδοτήσει τις παλαιές υποχρεώσεις και να καλύψει το υψηλό έλλειμμα, με τις αγορές να έχουν αρχίσει από τώρα να στέλνουν προειδοποιητικά μηνύματα για νέα αύξηση του κόστους δανεισμού.

Την ίδια ώρα, η διατήρηση του ελλείμματος σε υψηλά επίπεδα οδηγεί το οικονομικό επιτελείο σε πρόβλεψη για νέα σημαντική αύξηση του χρέους της γενικής κυβέρνησης -κατά 22,6 δισ. ευρώ το 2010 σε σχέση με φέτος- το οποίο θα διαμορφωθεί στα 294,9 δισ. ευρώ ή στο 120,8% του ΑΕΠ από 113,4% του ΑΕΠ που αναμένεται να «κλείσει» φέτος (272,3 δισ. ευρώ). Να σημειωθεί ότι το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης (δεν περιλαμβάνεται το ενδοκυβερνητικό χρέος) υπολογίζεται για του χρόνου στα 324,9 δισ. ευρώ, από 299,8 δισ. ευρώ φέτος.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του νέου προϋπολογισμού, οι τόκοι που θα πρέπει να πληρωθούν το 2010 ανέρχονται σε 12,95 δισ. ευρώ από 12,34 δισ. ευρώ το 2009. Τα χρεολύσια του επόμενου έτους εκτιμάται ότι θα μειωθούν κατά 33%, στα 19,51 δισ. ευρώ από 29,14 δισ. ευρώ φέτος, γεγονός το οποίο δίνει «ανάσα» στο επιβαρυμένο πρόγραμμα δανεισμού του 2010.

Σύμφωνα με το οικονομικό επιτελείο, το δανειακό πρόγραμμα του 2010 θα πραγματοποιηθεί μέσω κοινοπρακτικών εκδόσεων, δημοπρασιών και ιδιωτικών τοποθετήσεων σε διαφορετικά νομίσματα και αγορές και θα αποτελεί συνδυασμό βραχυπρόθεσμων και μεσοπρόθεσμων εκδόσεων έως 15 χρόνια, εξαιτίας των αυξημένων δυσκολιών που αντιμετωπίζει η χώρα για να αναχρηματοδοτήσει με ευνοϊκούς όρους το χρέος.

Αξίζει πάντως να αναφέρουμε ότι φέτος ο τζίρος των Euro Commercial Papers (ECP’s - βραχυχρόνιες ταμειακές διευκολύνσεις) αυξήθηκε σημαντικά στα 28 δισ. ευρώ από 23,9 δισ. ευρώ που ήταν πέρυσι (άνοδος 17,1%), ενδεικτικό των ταμειακών ελλείψεων του προϋπολογισμού.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/11/2009

Διαβάστε Περισσότερα »

14/11/2009: Εκδήλωση για τα 30χρονα του ΚΚ Εργατών Γαλλίας στο Παρίσι

Περισσότεροι από 500 κομμουνιστές βρέθηκαν το Σάββατο, στις 14 Νοέμβρη, στην Bellevilloise in στο Παρίσι για τα 30χρονα από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών Γαλλίας (PCOF).

Στην εκδήλωση βρέθηκαν σύντροφοι από τα κόμματα της Διεθνούς Σύσκεψης Μ-Λ Κομμάτων και Οργανώσεων από τον Ισημερινό, την Δομινικανή Δημοκρατία, την Κολομβία, την Τυνησία, το Ιράν, την Ισπανία, τη Δανία κ.α.

Στην εκδήλωση συμμετείχε και αντιπροσωπία της Π. Ε. της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ζήτω η ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου!

Πολυτεχνείο (2009)

Διαβάστε Περισσότερα »

Η κυβέρνηση στηρίζει στον ΟΗΕ το Ισραήλ

Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ

Δικτυακός τόπος: http://www.intifada.gr

e-mail: victory@intifada.gr

Η κυβέρνηση στηρίζει στον ΟΗΕ το Ισραήλ

Είναι ώρα οι πολίτες να δείξουν τη δική τους υποστήριξη στον Παλαιστινιακό λαό

Η απόφαση της κυβέρνησης Παπανδρέου να απόσχει από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για την υιοθέτηση της έκθεσης Goldstone, αποτελεί πραγματικό σκάνδαλο. Υπενθυμίζουμε ότι η έκθεση συντάχθηκε από ανεξάρτητη εξεταστική επιτροπή του ΟΗΕ υπό την προεδρία του νοτιοαφρικάνου δικαστή Ρίτσαρντ Γκολντστόουν (πρώην εισαγγελέα στις διεθνείς δίκες για τα εγκλήματα πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία και τη Ρουάντα). Η επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, κατά τη διάρκεια του τελευταίου πολέμου στη Γάζα, το Ισραήλ διέπραξε εγκλήματα πολέμου. Το ότι η Ελλάδα απείχε από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για την υιοθέτηση της έκθεσης δείχνει τις πολιτικές επιλογές που έχει κάνει η νέα κυβέρνηση: περαιτέρω ενίσχυση του ατλαντισμού, ενεργητική στήριξη της διαρκούς Ισραηλινής επιθετικότητας, υπονόμευση του Παλαιστινιακού αγώνα για ελευθερία και δικαιοσύνη. Η Ελληνική αποχή δεν αφήνει αμφιβολίες για την επιθυμία της κυβέρνησης να ενταχθεί στο μπλοκ των σκληρών υποστηρικτών του Ισραήλ, στο μπλοκ όσων το αθωώνουν για τα εγκλήματα του.

Τώρα περισσότερο από ποτέ, είναι ώρα οι πολίτες και τα κινήματα να δείξουν ότι η στάση της κυβέρνησης δεν εκφράζει την Ελληνική κοινωνία. Τώρα περισσότερο από ποτέ, είναι ώρα να δείξουμε ότι στεκόμαστε στο πλευρό της αγωνιζόμενης Παλαιστίνης.

Ο Σύλλογος Ιντιφάντα καλεί σε συμμετοχή και πολιτική στήριξη της διεθνούς Πορείας Ελευθερίας για τη Γάζα (Gaza Freedom March) που θα ξεκινήσει από την Αίγυπτο στις 27 Δεκέμβρη για να περάσει στην πολιορκημένη Γάζα. Μαζί με κινήματα από όλο τον κόσμο και προσωπικότητες όπως ο Ταρίκ Αλί, ο Νόαμ Τσόμσκι, ο Τζορτζ Γκάλαγουεϊ, ο Χάουαρντ Ζιν, ο Τόνι Μπεν κ.α., ενώνουμε τις φωνές μας για να αρθεί ο δολοφονικός αποκλεισμός της Γάζας, για να αποκτήσουν επιτέλους οι Παλαιστίνιοι ανεξαρτησία.

Την Πέμπτη 19 Νοεμβρίου στις 7:00 μμ στη Σίνα 16 θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή συζήτηση ενημέρωσης για την Πορεία Ελευθερίας για τη Γάζα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Σοσιαλδημοκρατία σφίγγει τον κλοιό της

Άρθρο της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας Νορβηγίας. Το εισαγωγικό κείμενο είναι γραμμένο από την Μ-Λ Οργάνωση “Επανάσταση”. Το κείμενο μεταφράστηκε από το “Ενότητα και Πάλη” τεύχος 19.

Στις 14 Σεπτέμβρη στην Νορβηγία διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές. Από το 2005 κυβέρνηση ήταν η λεγόμενη κόκκινο-πράσινη συμμαχία, μεταξύ του παραδοσιακού σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (Arbeitpartiet) και των νέων συμμάχων τους, το Σοσιαλιστικό Αριστερό Κόμμα (Sosialistisk Venstreparti, ρεφορμιστικό αριστερό με λίγα αστικά στοιχεία) και του Κεντρώου Κόμματος (Senterpartiet, αμιγώς αστικό κόμμα). Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε από την Κομμουνιστική Πλατφόρμα την επομένη των εκλογών.
Από την στιγμή που δεν δόθηκε πραγματική εναλλακτική επιλογή στον αστισμό, έπρεπε να δημιουργηθούν κοινοβουλευτικά «μπλοκ» και αφού βασικός στόχος ήταν να παραμείνει το Προοδευτικό Κόμμα (Fremskrittspatiet) εκτός κυβέρνησης, η κοινή λογική λειτούργησε προς όφελος του Εργατικού Κόμματος. Αυτό είναι απόλυτα λογικό: γιατί να ψηφίσει κανείς ένα μικρό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα όπως το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα ή τους Κόκκινους όταν υπάρχει ήδη ένα μεγάλο;
Οι εκλογές κρύβουν έναν μεγάλο λαϊκό αποπροσανατολισμό: Αν και τα ΜΜΕ διαρκώς εστίαζαν στο ότι «κάθε ψήφος θα ήταν κρίσιμη στην μάχη μεταξύ των δύο συνασπισμών», ένας στους τέσσερις εγγεγραμμένους δεν ψήφισε, που πρόκειται για την μεγαλύτερη αποχή από το 1927. Επιπλέον ένας ακόμη άγνωστος αριθμός από διαμαρτυρόμενους, επέλεξαν να ψηφίσουν λευκό. Όπως ήταν αναμενόμενο το Προοδευτικό Κόμμα τα πήγε καλά, συγκεντρώνοντας το 23% των ψήφων, αφού το παιχνίδι του με την ξενοφοβία και με την δημοφιλή και κατανοητή περιφρόνηση που υπάρχει για τους πολιτικούς αποδείχθηκε επικερδές. Από μια προοδευτική σκοπιά το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν χειρότερο, αν συνυπολογίσουμε τις δημοσκοπήσεις του καλοκαιριού. Παρόλα αυτά τα δύο ανοικτά δεξιά κόμματα (το Προοδευτικό Κόμμα και το Συντηρητικό Κόμμα [Hoeyre]) κατάφεραν να συγκεντρώσουν υποστήριξη της τάξης του 40%.
Παρόλο που δεν έχουμε διαθέσιμα στοιχεία που να δείχνουν την διασπορά των ψήφων ανάμεσα στις διαφορετικές τάξεις και κοινωνικές ομάδες, μπορούμε βάσιμα να πούμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό της εργατικής τάξης συσπειρώθηκαν γύρω από το Εργατικό Κόμμα για να περιορίσουν το Προοδευτικό Κόμμα. Το Εργατικό Κόμμα ανέβασε συνολικά τα ποσοστά του. Αυτό οφείλεται στον αποτελεσματικό εκλογικό μηχανισμό των εργατικών, που υποστηρίχθηκε και από τα συνδικάτα και τους μηχανισμούς τους καθώς επίσης και από μια εξαιρετική στρατηγική στην προεκλογική τους εκστρατεία, όπου ο (πρωθυπουργός) Stoltenberg παρουσιάστηκε ως αρχιτέκτονας της συμμαχίας κόκκινων και πράσινων και όχι τόσο ως επικεφαλής του Νορβηγικού Εργατικού Κόμματος. Με περισσότερο από το 35% των ψήφων το Εργατικό Κόμμα μπορεί να είναι πολύ ικανοποιημένο. Είναι ένα εντυπωσιακό επίτευγμα από ένα κόμμα που αποκήρυξε και αμέλησε ένα μεγάλο μέρος των υποσχέσεων που παρουσίασε στη διακήρυξη της Soria Moria (το κυβερνητικό σχέδιο) το 2005.
Την επιτυχία του κύριου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος την πλήρωσε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα. Σε κάποιες περιφέρειες το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα σχεδόν υποδιπλασίασε τις ψήφους του. Αυτό δεν οφείλεται απλώς σε μια ψήφο τακτικής αλλά είναι αποτέλεσμα και της λαϊκής διαμαρτυρίας έναντι της καθαρής προδοσίας στο θέμα του ΝΑΤΟ, για την Νορβηγική στρατιωτική δύναμη στο Αφγανιστάν και για τα περιβαλλοντικά θέματα. Και τα δύο παραπάνω θέματα (η ιμπεριαλιστική ΝΑΤΟική πολιτική ενάντια στον Αφγανικό λαό και η πάλη για το περιβάλλον) τέθηκαν επανειλημμένα στα ντιμπέιτ πολιτικών αρχηγών και στις συζητήσεις για εναλλακτικές κυβερνητικές συμμαχίες. Εξάλλου εξυπηρετούσε όλα τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα: το Εργατικό Κόμμα, το Συντηρητικό Κόμμα και το Προοδευτικό Κόμμα, που λίγο πολύ προσπάθησαν να ανοίξουν το θέμα καταπολέμησης της φτώχιας, τον αγώνα ενάντια στην ρατσιστική μεταναστευτική πολιτική και την πάλη για το περιβάλλον. Αυτό ισχύει τόσο για τα (φιλελεύθερα) αριστερά και χριστιανοδημοκρατικά κόμματα, όσο και για το Σοσιαλιστικό Αριστερό Κόμμα και τους Κόκκινους. Το Venstre (αστικό φιλελεύθερο αριστερό κόμμα [Venstre σημαίνει «Αριστερά», σ.τ.μ.]) μετατράπηκε σε ένα πολύ μικρό κόμμα και ο Lars Sponheim (ο ηγέτης του Venstre) έχασε την θέση του στο κοινοβούλιο. Κανονικά δεν θα είχαμε να πούμε τίποτε θετικό για αυτό το φιλελεύθερο κόμμα που πολεμάει με κάθε τρόπο τα συνδικάτα. Όμως στον αγώνα ενάντια στον ρατσισμό και την ξενοφοβία ο Stodheim κράτησε συνεπή και καθαρή γραμμή (ιδιαίτερα ενάντια στο Προοδευτικό Κόμμα) και εξέφρασε έντονες προειδοποιήσεις για την «μαύρη» στροφή που παίρνουν και τα δύο κυβερνητικά μπλοκ. Αν λοιπόν συνυπολογίσουμε αυτήν την συνεπή στάση του Stodheim στο συγκεκριμένο θέμα, αφήνοντας το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και τους Κόκκινους σε δευτερεύοντα ρόλο, τόσο ο ίδιος όσο και το φιλελεύθερο κόμμα του πρέπει να επιβραβευθούν. Ένα πιο ομιχλώδες ερώτημα είναι εάν αυτή η ειλικρινής στάση επηρέασε την μείωση των ψήφων του ή εάν αυτή πρέπει να αναζητηθεί αλλού.
Το κόμμα των Κόκκινων σε αυτές τις εκλογές αυτοχαρακτηρίστηκε σαν η νέα Σοσιαλιστική Αριστερά (όπως στην δεκαετία του ’70), μόνο που το έκανε με έναν πιο ρεφορμιστικό και ατυχή τρόπο. Σαν φυσικό επακόλουθο του περάσματος αυτού του κόμματος στον ρεφορμισμό, οι Κόκκινοι φώναζαν για υποστήριξη της λεγόμενης «κοκκινοπράσινης» κυβέρνησης και συνεπώς έγιναν όμηροι της σοσιαλδημοκρατίας. Οι Κόκκινοι προέβαλαν μια μόνο προϋπόθεση για την στήριξη του Stoltenberg, δηλαδή την διατήρηση της υπάρχουσας σύνταξης για αναπήρους και όσους είναι ανίκανοι για εργασία (την οποία η μπουρζουαζία σκοπεύει να καταργήσει, όπως έκανε και με άλλες κοινωνικές συντάξεις και προνόμια σ.τ.μ.). Κάποιος θα πρέπει να είχε σκεφτεί ότι αυτή η «ιδιοφυής τακτική» θα έδινε στους Κόκκινους μεγάλο κύρος μαζί με την στήριξη της Συνομοσπονδίας των συνδικάτων, της LO. Φυσικά αυτό δεν συνέβη. Επιπλέον, αν κάποιος πρέπει να δεχτεί ότι οι Κόκκινοι θα πρέπει να περιοριστούν σε μία μόνο προϋπόθεση για την στήριξη της κυβέρνησης, τότε αυτή η μοναδική προφανής προϋπόθεση θα έπρεπε φυσικά να είναι η άμεση αποχώρηση των (περίπου 650) Νορβηγών μισθοφόρων από το Αφγανιστάν.
Σε μια συγκυρία, όπου το Σοσιαλδημοκρατικό Αριστερό Κόμμα έχει υποστεί συνολική ήττα μετά από τέσσερα χρόνια στην κυβέρνηση και θα μπορούσε να έχει σφαγιαστεί από μια πραγματικά επαναστατική εναλλακτική στις εκλογές, οι Κόκκινοι ανυπομονούσαν να επωμιστούν τα κυβερνητικά βάρη και να τηρήσουν απόσταση από τα επαίσχυντα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά ιδεώδη. Με αυτόν τον τρόπο, το κόμμα των Κόκκινων κατάφερε με μανία να θέσει τον εαυτό του στο περιθώριο.
Καθώς οι Κόκκινοι επούλωναν τις πληγές τους, αφού εξατμίστηκε η «ιστορική ευκαιρία», αν και προσεκτικά απέφυγαν να εκφέρουν «κακές λέξεις» όπως πάλη των τάξεων σοσιαλισμός και επανάσταση, κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, είναι ώρα να αρχίσουν να χτυπούν τα κεφάλια τους στο τοίχο. Οι επαναστάτες που παρέμειναν στις τάξεις των Κόκκινων, ελπίζοντας ότι μια επιτυχία στις εκλογές θα μπορούσε να δώσει ώθηση στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος και να πετύχει να διορθώσει την δεξιά πτέρυγα, πρέπει τώρα να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα: το σκάφος των Κόκκινων έχει γεμίσει τερμίτες της σοσιαλδημοκρατίας, το πηδάλιο του έχει κλειδώσει και στρίβει μόνο δεξιά και οι ναύτες του έχουν κατακρεουργηθεί από τους «κοκκινοπράσινους» τυφώνες.
Σημειώσεις:
1. Το αποκαλούμενο Προοδευτικό Κόμμα μόνο προοδευτικό δεν είναι. Πρόκειται για ένα νεοφιλελεύθερο φιλοαμερικανικό και φιλοσιωνιστικό κόμμα το οποίο πολλές φορές συγκρίνεται το Εθνικό Μέτωπο (του Λεπέν) στη Γαλλία και το Δανέζικο Λαϊκό Κόμμα (Dansk folkeparti) στη Δανία. Είναι ένα λαϊκίστικο και πλήρως οπορτουνιστικό κόμμα, το οποίο φτάνει σε σημείο να χρησιμοποιεί συνθήματα της «παλιάς» σοσιαλδημοκρατίας. Τα τελευταία χρόνια παίζει και το χαρτί του ρατσισμού για να γίνει πιο ελκυστικό σε πιθανόν συντηρητικούς οπαδούς του. Προς το παρόν το Προοδετικό Κόμμα Fremskrittspartiet «χαϊδεύει τα αυτιά» των ψηφοφόρων υπερθεματίζοντας για μεγαλύτερες δημόσιες δαπάνες– κυρίως προς όφελος των γηγενών Νορβηγών.
2. Το Σοσιαλιστικό Αριστερό Κόμμα (SV) είναι απότοκο του Εργατικού Κόμματος περί τα 1960, που βασίζεται στην αντιπαράθεση με το ΝΑΤΟ και τον πυρηνικό εξοπλισμό. Από το 2005, το Κόμμα (για πρώτη φορά) συγκυβερνά με το Εργατικό Κόμμα και το Κεντρώο Κόμμα.  Πρόεδρος του SV είναι η Kristin Halvorsen, η οποία από το 2005 είναι Υπουργός Οικονομικών.
3. Το Κόκκινο είναι η ένωση της πρώην Κόκκινης Εκλογικής Συμμαχίας και του Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος (AKP), μετά το λικβινταρισμό του δεύτερου το 2007.

Διαβάστε Περισσότερα »

Νίκος Ζαχαριάδης: Το ιδεολογικό μέτωπο

Η επίθεση που η αντίδραση, ξετυλίγει ενάντια στο Λαό επεκτείνεται και στο ιδεολογικό μέτωπο. Αυτό γίνεται σ’ όλο τον κόσμο όπου η αντίδραση πάει να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο ιδεολογικό μέτωπο πού ανταποκρίνεται βασικά στις πολιτικές επιδιώξεις που βάζει ο αγγλοσαξωνικός ιμπεριαλισμός για παγκόσμια κυριαρχία. Σ’ όλον το δυτικοευρωπαϊκό και τον αγγλοσαξωνικό κυρίως κόσμο, γίνεται μια ανίερη εκμετάλλευση, της θρησκείας και ιδιαίτερα του χριστιανισμού και πάνε κάτω από τον υποκριτικό θρησκευτικοφιλοσοφικό ιδεαλιστικό μανδύα να κρύψουν τους ανόσιους κατακτητικούς πλουτοκρατικούς σκοπούς των. Και στο πεδίο της διανόησης, της ιδεολογίας, του πολιτισμού προσπαθούν να χωρίσουν τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα: δυτικοευρωπαϊκό και ανατολικό, ν’ αντιπαραθέσουν τον ένα κόσμο στον άλλο, να οδηγήσουν τον ένα κόσμο ενάντια στον άλλον.

Στην προσπάθεια αύτη συμφωνούν και συνενώνονται όλες οι παραφυάδες και αποχρώσεις της αντιδραστικής ιδεολογίας που εκπροσωπεί και εξυπηρετεί, βασικά, την παγκόσμια μονοπωλιακή χρηματιστική ολιγαρχία. Εδώ θα βρείτε και την παλιά σοσιαλδημοκρατία και τους ιδεολόγους της δυτικής Δημοκρατίας και το νεοφασιστικό αντικομουνισμό και την τσωρτσιλική αναβίωση, της θεωρίας της φυλετικής υπεροχής και αποκλειστικότητας. Πρωτοστατεί και διεκδικεί τα σκήπτρα ο μεσαιωνικός παπισμός, ζητώντας στο αντιδραστικό και αντιλαϊκό κήρυγμα του να δώσει ένα ψευτοχριστιανικό επίχρισμα.

Και αφού, φυσικά, όλα αυτά συμβαίνουν ανά τας Ευρώπας και την Αμερική δε μπορούμε να καθυστερήσουμε και μείς. Και φυσικά το αντίγραφο είναι πολύ πιο κακομούτσουνο από το πρωτότυπο. Έτσι ο αντιελληνικός και στείρος πιθηκισμός και η δουλική ξενική απομίμηση και αντιγραφή, που γίνονται με ξενική επιταγή, προσπαθούν να δημιουργήσουν μαγιά και ν’ αποκτήσουν βάση χρησιμοποιώντας όλα τα θεμιτά και αθέμιτα. Οποιοδήποτε όργανο και αν παίξουν συγκεντρώνονται όλοι κάτω απ’ την ίδια μουσική διεύθυνση και παίζουν τον ίδιο σκοπό: Λένε, λοιπόν, ότι ενάντια στο πνεύμα και το πιστεύω τής Ανατολής πού κηρύσσει τον υλισμό, απομακρύνεται απ’ το χριστιανισμό και. πνίγει την ανεξαρτησία της ατομικής πνευματικής δημιουργίας, εμείς εδώ οι νεοέλληνες πνευματικοί πατέρες απ’ τη Χριστιανική Ένωση Επιστημόνων, απ’ τη «Νέα Εστία» με τον Πέτρο Χάρη, το ραδιοφωνικό σταθμό με το Μυριβήλη, είτε την «Εστία» με το Μελά επιμένουμε στην αστοτσιφλικάδικη «πνευματική ελευθερία», ξεπουλάνε δηλαδή στην πραγματικότητα χοντρικά, υλικά, πνευματικά και ηθικά την Ελλάδα σ’ αυτούς που της αφαιρούν την τιμή, την αξιοπρέπεια, τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της.

Χαρακτηριστικό είναι ότι η νέα αυτή ποικιλώνυμη εξόρμηση της πνευματικής αντίδρασης παρουσιάζεται ταυτόσημη και κάτω απ’ το ίδιο μοτίβο. Σχεδόν ταυτόχρονα και ή Χ.Ε.Ε. και η «Νέα Εστία» διακηρύσσουν ότι δε μπορούν πια να περιμένουν και αναλαμβάνουν τη δράση για να επιβάλουν τις χριστιανικές και πνευματικές αξίες του Ελληνισμού που από μακρυά όμως μυρίζουν ξένη απομίμηση και παπικοδυτική πνευματική υποδούλωση.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι αυτοί ακολου­θούνε πιστά το κήρυγμα του παπισμού και προδίνουνε τους δεσμούς, τις παραδόσεις και τις ηθικές αρχές της Ανατολικής Ορθοδοξίας, της χριστιανικής Ανατολής. Υποτάσσονται δουλικώτατα στο «χριστιανισμό» της ατομικής βόμβας και αρνούνται και καταπολεμούνε λυσσασμένα την πραγματική χριστιανική συμφιλίωση.

Πολύ χαρακτηριστική είναι η πνευματική συγγένεια που παρουσιάζουν οι ψευτοχριστιανοί υποκριτές απ’ τη «χριστιανική» Ένωση Επιστημόνων με τη χιτλεροφασιστική ιδεολογία. Αρνούμενοι την επιστημονική πρόοδο και προσκολλημένοι αδιόρθωτα στα μεσαιωνικά σκοτάδια, κηρύσσουν κι αυτοί με τη Διακήρυξη τους το μύθο της πολιτιστικής και επιστημονικής δημιουργίας του 20οϋ αιώνα αντιγράφοντας έτσι το θεωρητικό του χιτλερισμού Ρόζεμπεργκ, που κάνει το ίδιο στο βιβλίο του «Ό μύθος του 20ού αιώνα». Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Ρόζεμπεργκ δεν αρκείται στο μεσαίωνα μα πάει μερικά εκατόχρονα πιο πίσω στις αρχές και τις ρίζες όπως πιστεύει του τευτονικού παγγερμανισμού.

Τα πιο συγκεντρωμένα όμως πυρά τους τα κατευθύνουν, όπως λέει ο Πέτρος Χάρης, ενάντια στην «πνευματική δουλεία» που φέρνει η «οργανωμένη ιδεολογία» και κηρύσσει  την  «πνευματική  ελευθερία»,

«μακρυά από την πολιτική». Την «πνευματική δουλεία» είναι αποφασισμένοι να τινάξουν από πάνω τους οι πνευματικοί άνθρωποι που θα συνεργασθούν από δω και μπρος στενώτερα στη «Νέα Εστία» για να ξαναφέρουν στα Ελληνικά Γράμματα και στην Ελληνική Τέχνη τη «δημοκρατία του πνεύματος». Αυτά μας λέει ο κ. Πέτρος Χάρης πέφτοντας ο ίδιος σε μια βασική αντίθεση αφού η «δημοκρατία του πνεύματος» είναι κιόλας μια κατ’ αρχήν αντιπαράθεση στην «πνευματική ελευθερία» γιατί δημοκρατία σημαίνει κι όλας οργάνωση και πολιτική. Πόσο όμως οι κύριοι αυτοί της «πνευματικής ελευθερίας» την πιστεύουν στην πράξη φαίνεται από ένα αρκετά φαιδρό επεισόδιο που μας δίνει στο ίδιο της φύλλο η «Νέα Εστία». Η κ. Άλκης Θρύλος είναι ένας απ’ τους «πνευματικούς ανθρώπους» του κ. Π. Χάρη που «είναι αποφασισμένοι να τινάξουν από πάνω τους» την «πνευματική δουλεία». Λοιπόν, την κυρία αυτή το υπουργείο Παιδείας τη διόρισε μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής, μα το Εθνικό θέατρο, όπως λέει η ίδια «αποκρούει κατηγορηματικά τη συνεργασία της». Και αναφωνεί: «Ως πότε θα θεωρούνται αμελητέες οι σοφές αποφάσεις του νομοθέτη...ως πότε θ’ αγνοούνται και θα περιφρονούνται οι νόμοι του κράτους και θα σηκώνει έτσι —ποιό; το Εθνικό θέατρο!—το λάβαρο της ανταρσίας, θα εμφανίζεται—ποιο; το Εθνικό θέατρο! — σαν ανεξάρτητο φέουδο, σαν κράτος εν κρατεί;». Σεβόμαστε την ιερή αγανάκτηση τής σεβαστής Κυρίας μα τόσο ή ίδια όσο και η «Νέα Εστία» ξεχνάν ότι η ίδια αυτή «ιερή αγανάκτηση» που κατακεραυνώνει τον «οργανωμένο παρεμβατισμό» στα πνευματικά οικόπεδα πνίγει την «ελευθερία του πνεύματος» όταν πρόκειται για τον εαφτούλη μας και τα ατομικά μας συμφέροντα και φιλοδοξίες.

Θα ρωτήσει κανένας: μα γιατί μας απασχολεί τόσο το θέμα αυτό; Μας απασχολεί τόσο γιατί κάτω απ’ τη μάσκα της ψευτοχριστιανικής και αντιχριστιανικής ηθικής και έπιστημονικοφάνειας και το κήρυγμα της πνευματικής ελευθερίας ξεδιπλώνεται η επίθεση που κάνει ή αντίδραση στον ιδεολογικό τομέα με αντικειμενικό σκοπό: να κατοχυρώσει το πνευματικό μεσαιωνικό σκοτάδι, να βάλει σφήνα ανάμεσα στο Λαό και τον πνευματικό πολιτισμό, ν' αποκόψει το αγωνιζόμενο Έθνος απ’ την πνευματική του ηγεσία και έτσι να το παραδώσει αφοπλισμένο και ευνουχισμένο ιδεολογικά στη διάθεση και την εκμεταλλευτική νομή της ξένης κατάκτησης και του ντόπιου νεοφασισμού, της μοναρχοφασιστικής αντίδρασης.

Και μας απασχολεί το ζήτημα αυτό, γιατί ο ιδεολογικός αγώνας είναι ένα απ’ τα κύρια μέτωπα στην ταξική και λαϊκή πάλη. Πολύ περισσότερο πού όπως το δείχνουν και ορισμένες υπογραφές κάτω απ’ τη δήλωση των Ελλήνων επιστημόνων, λογοτεχνών και καλλιτεχνών», τα αντιδραστικά πνευματικά κηρύγματα, για τον ένα είτε τον άλλο λόγο, βρίσκουν απήχηση και επηρεάζουν και ανθρώπους μέσα απ’ το λαϊκό δημοκρατικό στρατόπεδο και μέσα στις γραμμές μας φυσικά, οι διανοούμενοι που με τον ένα είτε τον άλλον τρόπο δέχθηκαν την πίεση και υπόκυψαν στον ψυχολογικό εκβιασμό της Χ.Ε.Ε., μοιάζουν σαν τα παιδιά και τούς ανόητους, πού τρομάζουν απ’ τα βατράχια και για να σωθούν πέφτουν στο ποτάμι. Δίπλα και παράλληλα όμως προς τα προσωπικά ελατήρια, πού καθορίζουν την τέτοια είτε αλλιώτικη στάση και θέση του κάθε διανοούμενου, υπάρχει και το γεγονός ότι οι θέσεις για την «πνευματική ελευθερία» και την «καθαρή τέχνη» έχουν απήχηση και προκαλούν σύγχυση και μέσα στις γραμμές μας. Και για ν’ αντιβγούμε αποτελεσματικά στην κατάσταση αυτή, πρέπει σωστά να ερευνήσουμε και μελετήσουμε το φαινόμενο.

Αναμφισβήτητο είναι, πώς η χώρα μας περνά μια βαθειά κρίση, που είναι και κρίση πνευματική, ηθική και ιδεολογική. Κάτω απ’ την ξενική ένοπλη προκάλυψη, η αντίδραση στον τόπο μας πέρασε ύστερα απ’ το Δεκέμβρη του 1944 στην αντεπίθεση. Σ’ όλη τη χώρα ξάπλωσε μια πρωτοφανή τρομοκρατία, που δεν είναι μόνο υλική και σωματική, μα και πνευματική, ψυχολογική με το εθνικιστικοσωβινιστικό παραλήρημα, το μεγαλοϊδεατισμό, τον ψευτοχριστιανικό εκβιασμό, την πανσλαβιστική «απειλή» ενάντια στα πεπρωμένα και την ύπαρξη της φυλής κλπ. Για ν’ αντέξεις αυτού πρέπει νάχεις κότσα γερά. Σου χρειάζεται πρώτ’ απ’ όλα μια στερεή ταξική-κοινωνική τοποθέτηση, πράγμα πού συνδέεται στενά-οργανικά με την ταξική σου προέλευση. Μα χρειάζεται ακόμα και στέρεο θεωρητικό ιδεολογικό καταστάλαγμα. Και αυτό άφορα κυρίως τούς διανοουμένους μας, πού έχουν και τις περισσότερες πνευματικές «ανησυχίες», είναι οι κοινωνικά πιο ανερμάτιστοι και κατά συνέπεια υπόκεινται περισσότερο σε ιδεολογικές ταλαντεύσεις και πνευματικούς πειρασμούς. Δίπλα στα πιο πάνω χρειάζεται ακόμα πίστη ατράνταχτη στο δίκιο του Λαού, χαρακτήρας και πνεύμα αυτοθυσίας και ηρωισμού.

Μην ξεχνάμε ακόμα, ότι η διανόηση δέχεται απ’ τις κυρίαρχες τάξεις μια ξεχωριστή υλική και ιδεολογική πίεση, γιατί οι αφέντες φαντάζονται πώς αν την κλονίσουν θ’ αποκεφαλίσουν πνευματικά το Λαό. Ακόμα νάχουμε υπόψη μας, πως οι διανοούμενοι μας οικονομικά, υλικά περνάν δυσκολίες μεγάλες, τραγικές μπορεί κανένας να πει, δίχως υπερβολή.

Έτσι έχουμε τους όρους πού δημιουργούν κατάλληλο κλίμα για κλονισμούς, ταλαντεύσεις, αμφιβολίες, σκαμπανεβάσματα μέσα στις γραμμές της διανόησης μας. Έτσι το κήρυγμα της «πνευματικής ελευθερίας» πέφτει για ορισμένους σε προετοιμασμένο χωράφι. Γιατί το κήρυγμα της «πνευματικής ελευθερίας» άφορα στην πραγματικότητα μόνον τους πνευματικούς εκείνους εργάτες που είναι μέσα στο Λαό, βρίσκονται κοντά στο Λαό, είτε τραβάν προς το Λαό και για σκοπό έχει να τους αποσπάσει και να τους αποτραβήξει απ' το δρόμο αυτό. Δεν είναι τυχαίο, ότι τόσο η «Διακήρυξη» τής Χ.Ε.Ε., όσο και ή εξόρμηση της «Νέας Εστίας» γίνονται σχεδόν ταυτόχρονα στις μέρες μας. Αφού το μεταδεκεμβριανό τρομοκρατικό ξεφάντωμα έφθασε στο κατακόρυφο και η Ελλάδα περνά μια απ' τις πιο δύσκολες στιγμές της, σήκωσαν ενάντια στην προοδευτική διανόηση μας τη δαμόκλεια σπάθη τής φυσικής εξόντωσης και της πνευματικής εκτέλεσης και τής προσφέρουν σα σανίδα σωτηρίας την «πνευματική ελευθερία»! Αν τοποθετηθείς κάτω απ' τα φτερά της αυτόματα απαλλάσσεσαι απ' όλες τις κοινωνικοπολιτικές υποχρεώσεις σου και από κάθε απειλή υλική και ιδεολογική και ταυτόχρονα αποκτάς την αίγλη ότι είσαι και «ελεύθερος» πνευματικός άνθρωπος!

Έτσι, στην πραγματικότητα «πνευματική ελευθερία» σημαίνει τον πιο ανήθικο ιδεολογικό και υλικό εκβιασμό.

Γιατί κι' αυτοί ακόμα οι πιο φανατικοί κήρυκες της «πνευματικής ελευθερίας» ξέρουν ότι πρόκειται για την πιο ανόσια ψευτιά και άπατη.

Κάτω από οποιοδήποτε φραστικό μανδύα και αν εκδηλώνεται ένας πνευματικός άνθρωπος, δε μπορεί με κανένα τρόπο και κανένα μέσο ν' αποφύγει την κοινωνική του τοποθέτηση μια και ζει και δε μπορεί παρά να ζει ακόμα και όταν παρασταίνει το Ροβινσώνα είτε το Ζαρατούστρα και ονειροβατεί, μέσα στην κοινωνία. Ακόμα και όταν ο ίδιος δεν το ξέρει είτε είναι πεπεισμένος για το αντίθετο, ο άνθρωπος είναι, αντικειμενικά, κοινωνικά τοποθετημένος. Και ο κοινωνικός άνθρωπος – και μη κοινωνικός άνθρωπος δεν υπάρχει – είναι τόσο ελεύθερος κοινωνικοπολιτικά, όσο ελεύθερος είναι και ο φυσικός άνθρωπος ν' αποπνέει και να ζει έξω απ' την ατμόσφαιρα, δίχως οξυγόνο, έξω απ' το φυσικό περιβάλλον.

Και μια και η κοινωνία μας είναι χωρισμένη σε τάξεις, είναι αντικειμενικά υποχρεωτική η ταξική τοποθέτηση και αν ακόμα εσύ διαρρηγνύεις τα ιμάτια σου για το αντίθετο! Έτσι για τον κάθε άνθρωπο και περισσότερο για το διανοητή υπάρχει ένα κατηγορηματικό κοινωνικό πρόσταγμα, που δε μπορεί να το αποφύγει χωρίς να προδώσει αυτόν τον ιστορικό προορισμό της διανόησης, που είναι να εξυπηρετεί την πρόοδο και να παλεύει με τα μέσα και τα όπλα τα δικά της στο πλευρό του Λαού. Πώς μπορεί να νοηθεί πραγματική διανόηση έξω, είτε ενάντια στην πρόοδο και το Λαό; Και η περιβόητη «πνευματική ελευθερία» σε τελευταία ανάλυση δεν είναι παρά «ελευθερία» του διανοουμένου να προδώσει την πρόοδο και το Λαό και να πάει να δουλέψει στους εκμεταλλευτές του, για να εξασφαλίσει την ατομική του καλοπέραση.

Έτσι τοποθετούμε εμείς το πρόβλημα. Είναι η άποψη της προόδου και του Λαού που περικλείνει ακέραιο και το συμφέρον τής Ελλάδας. Και πρωταρχική εθνική υποχρέωση σήμερα για τον κάθε προοδευτικό, δηλαδή για τον κάθε πραγματικό πνευματικό άνθρωπο, είναι να ξεκαθαρίσει αποφασιστικά και τίμια την κοινωνική του τοποθέτηση, σα μαχητής στον τομέα το δικό του, έξω από κάθε φενάκη και ψευτογοητεία της «πνευματικής ελευθερίας».

Και υποχρέωση δική μας είναι να ξεσκεπάζουμε ακούραστα τούς σκοπούς που έχει η ξενοκίνητη και αντιελληνική ιδεολογική εξόρμηση τής αντίδρασης και να βοηθήσουμε τους τίμιους Έλληνες πνευματικούς εργάτες να βρουν την πραγματική τους θέση στο πλευρό τής προόδου και του Λαοί.

Πριν κλείσω το κεφάλαιο αυτό, θα πω και δύο λόγια ακόμα. Ή αλήθεια είναι ότι η ιδεολογική αντεπίθεση της αντίδρασης μας βρήκε κάπως απροετοίμαστους. Η αίτια γι' αυτό βρίσκεται στη διανοουμενίστικη, θα την πω, υποτίμηση του ιδεολογικού τομέα. Οι πρωτοπόροι, οι μαρξιστές - κομμουνιστές διανοούμενοι δε βρέθηκαν στις μαχητικές τους επάλξεις. Επαναπαυμένοι στο στοιχειακό και στο αυθόρμητο ανέβασμα, που προκάλεσε και στον πνευματικό τομέα η εθνικοαπελευθερωτική μεγαλουργία του Λαού, δεν επαναξοπλισθήκαμε για τις καινούριες συνθήκες που δημιούργησε η νέα κατοχή και η νεοφασιστική αντίδραση που η κατοχή αυτή στήλωσε με τη βία.

Τους διανοουμένους μας, είτε ορισμένους τουλάχιστον κύκλους των, τους χαρακτηρίζει πολύ γκρίνια, πελάγωμα, κουτσομπολιά και προσωπική αλληλοϋπόσκαψη. Και πολύ λιγώτερο δημιουργική ανοικοδομητική προσπάθεια και δουλειά. Και η δουλειά αυτή πρωτ' απ' όλα σημαίνει δημιουργική αφομοίωση του μαρξισμού-λενινισμού, της διδασκαλίας του Λένιν, που την επέτειο απ' το θάνατο του τιμάμε σήμερα. Και θα πρέπει φυσικά ν’ ανακαλέσουμε στην τάξη τις «μωρές παρθένες», πού σιγοψιθυρίζουν και μέσα στις γραμμές μας, για ό,τι άφορα τα προβλήματα τής πνευματικής ζωής και της τέχνης, ότι ο μαρξισμός - λενινισμός, είτε ο λόγος του Ζντάνωφ δεν έχουν πέραση σε μάς στην Ελλάδα.

Όλα αυτά είναι εκδηλώσεις ιδεολογικής συνθηκολόγησης μπροστά στον εχθρό. Πράγμα πού για μας είναι απαράδεκτο. Και στον τομέα της επιστήμης, της λογοτεχνίας και της τέχνης, ό μαρξισμός-λενινισμός μας δείχνει το μοναδικό δρόμο της προόδου και του ανθρωπισμού.

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

ΚΟΜΕΠ αρ.2 1947-02, σελ. 53-55

Διαβάστε Περισσότερα »

Π. Βισίνσκυ: Η ικανότητα της ανάλυσης και της γενίκευσης

Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΕΥΣΗΣ

Του Π. ΒΙΣΙΝΣΚΥ

Με τι τρόπο μπορεί κανείς να μάθει να αναλύει τα γεγονότα και να τα γενικεύει, ποιοι είναι οι σχετικοί κανόνες, αυτό είναι ένα ζήτημα που ενδιαφέρει πολλά κομματικά στελέχη. Μα, π.χ., ένα γράμμα που έφτασε από έναν αχτιδικό γραμματέα του κόμματος:

«Στις εφημερίδες γράφουν συχνά πως είναι απαραίτητο να ξέρουμε να κατανοούμε τα φαινόμενο που μας περιβάλλουν, να τα αναλύουμε και να τα γενικεύουμε.

Θα ήθελα να ήξαιρα τι είναι «γεγονός» και τι σημαίνει να αναλύσει κανείς ένα γεγονός και ένα φαινόμενο και τι επιστημονικοί κανόνες υπάρχουν για τη γενίκευση των γεγονότων;

Πριν από λίγον καιρό μου ζήτησαν να υποβάλω υλικό σχετικά με την κατάσταση στην αχτίδα. Όσον άφορα ορισμένα γεγονότα είχα βγάλει συμπεράσματα που δεν άρεσαν στην καθοδήγηση, και όταν διάβασαν το εισηγητικό μου σημείωμα μου είπαν: «Δώσε αριθμούς και όχι γενικεύσεις...». Τώρα δεν καταλαβαίνω αν πρέπει να γενικεύουμε και πως πρέπει να γενικεύουμε; Παρακαλώ να μου απαντήσετε λεπτομερώς, καθώς και να μου υποδείξετε βιβλία, αν υπάρχουν σχετικά, ώστε να μπορέσω να διαβάσω γι’ αυτό το ζήτημα».

Χωρίς να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται, είναι δύσκολο να πούμε αν ο επιστολογράφος μας είχε κάνει σωστές η σφαλερές γενικεύσεις, είναι όμως αναμφισβήτητα σωστό πως η ικανότητα της γενίκευσης έχει πρακτικό ενδιαφέρον. Σε οποιοδήποτε τομέα της δουλειάς μας, σε οποιοδήποτε πόστο και αν δουλεύει κανείς, πρέπει να ξέρει να κατανοεί την πείρα και να βγάζει σωστά συμπεράσματα από τα γεγονότα της καθημερινής δουλειάς. Δεν μπορεί κανείς να καθοδηγήσει, όπως και δεν μπορεί να τελειοποιηθεί και να εξελιχθεί από άποψη ιδεολογική και εκπολιτιστική, αν δεν αναπτύξει μέσα του την ικανότητα να αναλύει την πραγματικότητα που τον περιβάλλει, τα στοιχεία που του δίνει η πράξη, η πείρα, αν δε μάθει να διακρίνει και να ξεχωρίζει μέσα από το χείμαρρο εκάστοτε γεγονότων το πιο ουσιώδες, το πιο βασικό η ικανότητα της γενίκευσης κάνει το κάθε στέλεχος πιο «διορατικό», και τη δουλειά του την κάνει πιο γόνιμη. Αν το στέλεχος δεν προσπαθεί να κατανοήσει εκείνο που συναντά μπροστά του κάθε μέρα, τότε, στην καλύτερη περίπτωση, καταντά στη δράση του να μην είναι τίποτ' άλλο παρά ένας «καταχωρητής» γεγονότων και αριθμών. Και το πλουσιότερο ακόμα υλικό γεγονότων, χωρίς ανάλυση, χωρίς συμπεράσματα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καλυτερέψει η καθοδήγηση, για να γίνουν κοινή κατάκτηση τα καλά δείγματα δουλειάς και για να υπερνικηθούμε τα κακά, δηλαδή, για να γενικεύεται, να καλυτερεύει η πρακτική μας, η πείρα μας.

Έχουμε πολλά παραδείγματα για το τι γίνεται όταν το στέλεχος δεν κάθεται να κατανοήσει τα φαινόμενα που το περιβάλλουν, να βγάλει το νόημα των γεγονότων, δεν κάθεται να σκεφθεί τι σημαίνουν αυτά από άποψη πολιτική. ο σ. Στάλιν κατέκρινε κάτι τέτοια στελέχη που, παρατηρώντας γεγονότα κλοπής και διαρπαγής της κολχοζίτικιας κοινωνικής περιουσίας, δεν έδωσαν σ' αυτά προσοχή, δεν έβγαλαν συμπέρασμα. Αυτά τα στελέχη, είπε ο σ. Στάλιν, «κοιτάζουν καλόψυχα ένα τέτοιο φαινόμενο, χωρίς να καταλαβαίνουν τι νόημα έχει και τι σημαίνει το γεγονός της μαζικής κλοπής και διαρπαγής. Σαν τυφλοί, αφήνουν αυτά τα γεγονότα να τους ξεφεύγουν, νομίζοντας πως «αιδώ δεν υπάρχει τίποτα το εξαιρετικό». Ωστόσο, αυτοί οι σύντροφοι έχουν μεγάλο λάθος. Το να παραβλέπει κανείς παρόμοια αντεπαναστατικά αίσχη αυτό σημαίνει να συμβάλλει στον τορπιλλισμό του σοβιετικού καθεστώτος, που στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοχρησία σαν Βάση του». (I. Στάλιν, «Τα ζητήματα του λενινισμού», σελ. 393, 11η έκδ.).

Είναι βέβαια αδύνατο να καλλιεργήσει κανείς μέσα του την ικανότητα της γενίκευσης μαθαίνοντας δυο-τρεις κανόνες βγαλμένους, απ' το βιβλίο της τυπικής λογικής, αν και η γνώση μερικών τέτοιων κανόνων είναι αναμφιβόλως ωφέλιμη. η τυπική λογική μπορεί να δώσει μια ιδέα για τους απλούστερους τρόπους της ανάλυσης, της σύνθεσης, για την κατάταξη των γεγονότων, για τις μορφές της αιτιολογίας των συμπερασμάτων που συνάγονται βάσει των γεγονότων που έχουν εξεταστεί, κλπ. Αυτό όμως κάθε άλλο παρά φτάνει για να μάθει κανείς να αναλύει και να γενικεύει. Αποφασιστική σημασία :έχει το ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο του στελέχους. Οι γενικεύσεις προβάλλουν μέσα στο προτσές της πρακτικής δράσης του ανθρώπου και καθορίζονται πρώτα απ' όλα απ' την κοσμοθεωρία του, από τις γνώσεις του πάνω στη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, από την πείρα του. Χωρίς θεωρία, έγραφε ο "Ενγκελς, «είναι αδύνατο να συνδέσει κανείς δύο οποιαδήποτε φυσικά γεγονότα, είτε να κατανοήσει τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα τους» (Κ. Μαρξ και Φ. "Ενγκελς, Άπαντα, τομ. 14ος, σελ. 473). Να για ποιό λόγο, τη σωστή ανάλυση και γενίκευση των γεγονότων την κάνει μόνο εκείνο το στέλεχος που είναι θεωρητικά και πολιτικά καταρτισμένο, που καταλαβαίνει τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στα μεγάλα ζητήματα και στα συγκεκριμένα καθήκοντα της ημέρας, που στην καθημερινή του δράση καθοδηγείται από ακλόνητες αρχές, που εφαρμόζει τη γραμμή του κόμματος και καταλαβαίνει την πολιτική σημασία των πρακτικών καθηκόντων της ημέρας. Ένα υψηλό ιδεολογικό επίπεδο, βαθειές γνώσεις και πείρα, η κατανόηση εκείνου που στη δοσμένη στιγμή αποτελεί το σπουδαιότερο πράγμα για το κόμμα και το κράτος, ολόψυχη αφοσίωση στην υπόθεση — να τι χρειάζεται για να γίνει μια σωστή ανάλυση γενίκευση. Μόνο κάτω απ' αυτόν τον όρο η γνώση των κανόνων της λογικής, που αφορούν την ανάλυση και τη σύνθεση, μπορεί να χρησιμέψει σαν σοβαρό αποκούμπι.

Τα διάφορα γεγονότα και ο τρόπος που εκδηλώνονται ποσοτικά (αριθμοί), χρησιμεύουν, όπως ξέρουμε, σαν υλικό, σαν βάση που πάνω σ' αυτήν οικοδομούνται οι γενικεύσεις και τα συμπεράσματα. Τα γεγονότα και οι αριθμοί πρέπει όμως να αναλυθούν. "Έτσι μπορούν υπό όρους να χωρι­σθούν τρία βασικά σημεία στο προτσές της γενίκευσης: η εξέταση και η περισυλλογή του υλικού των γεγονότων, η ανάλυση (ή κατανόηση, η επεξεργασία του υλικού των γεγονότων) και η σύνθεση (γενίκευση, συμπέρασμα). η περισυλλογή βέβαια του υλικού των γεγονότων, η ανάλυση του και σύνθεση του δεν είναι διαφορετικά, απομονωμένα στάδια. Είναι ένα ενιαίο προτσές γενίκευσης η παραγωγής από μερικά γεγονότα στο γενικό συμπέρασμα.

Αλλά τι είναι γεγονός; "Ένα τέτοιο ερώτημα μπορεί να προβάλει και δεν στερείται ενδιαφέροντος. Γεγονός μπορεί να ονομασθεί οποιοδήποτε φαινόμενο είτε περιστατικό που έλαβε χώρα στην πραγματικότητα: Π.χ. λέμε: ο Σταθμός αγροτικών μηχανών και τρακτέρ του Καλίνιν προετοιμά­σθηκε καλά για την ανοιξιάτικη σπορά. Τα εργοστάσιο Ν. . . έβγαλε στις 10 του Απρίλη 2 έκ. ρουβλιών ανταλλακτικά για τρακτέρ. Στο Μαρξιστικό - Λενινιστικό Πανεπιστήμιο υπάρχουν 300 ακροατές. Όλα αυτά είναι γεγονότα, δηλ. φαινόμενα που έλαβαν χώρα στην πραγματικότητα και που έχουν εξακριβωθεί. Είναι εξίσου γεγονός η ύπαρξη των ουράνιων σωμάτων και αυτών ακόμα που δεν είδαμε ποτέ μας, αλλά που έχει εξακριβώσει η επιστήμη και που η ύπαρξή τους μπορεί να αποδειχθεί άμα γίνει ανάγκη. Μα κανείς δε θα πίστευε ούτε κατά διάνοια το μυστικιστή και το δεισιδαίμονα που θα δοκίμαζε να μας πείσει πως είδε πνεύματα ή ότι επικοινώνησε με αυτά. Σε μια τέτοια περίπτωση θα θεωρούσαμε γεγονός το ότι έχουμε να κάνουμε με άνθρωπο που πάσχει από μια άρρωστη φαντασία, είτε με συνειδητό τσαρλατάνο. Γεγονός θεωρείται μόνο εκείνο που έγινε είτε που υπάρχει στην πραγματικότητα, άσχετα αν έχουμε επίγνωση γι' αυτό η όχι. Από τα αντικειμενικά, τα πραγματικά γεγονότα πρέπει να ξεχωρίζουμε εκείνο που βρίσκεται μόνο μέσα σε υποκειμενικές γνώμες, μέσα στη φαντασία, στην πρόθεση των ανθρώπων. Το ότι ορισμένοι άνθρωποι πλανώνται, αυτό είναι γεγονός, αλλά το περιεχόμενο της πλάνης τους, των προκαταλήψεων και δοξασιών, αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το γεγονός.

Επομένως, όταν έχουμε να κάνουμε με το ένα η το άλλο γεγονός, πρέπει να καθορίζουμε ακριβώς αν είναι πραγματικά αυτά τα γεγονότα και κατά πόσο είναι αξιόπιστα. Πρέπει πάντα να προσέχουμε να μην παίρνουμε για γεγονός μια επινόηση, μια φήμη, μια γνώμη, μια επιθυμία, μια πρόθεση, μια προϋπόθεση κλπ. Δεν μπορεί, για να αποδείξει κανείς τη σκέψη του, να χρησιμοποιεί για γεγονός κάτι που κανείς δεν έχει εξακριβώσει ή κάτι που είναι αδύνατο να εξακριβωθεί. Δεν είναι δυνατό να βγάζει κανείς συμπεράσματα από μερικά αόριστα και μη συγκεκριμένα γεγονότα από κάτι σαν αυτό που ειρωνεύεται η γνωστή λαϊκή παροιμία: «Καμπάνες άκουσε, μα από πού δεν ξέρει». Το κάθε γεγονός πρέπει να είναι αυθεντικό και συγκεκριμένο, ά κάθε αριθμός ακριβής. «Ο μαρξιστής, έγραφε ο Λένιν, πρέπει να έχει υπ όψη του τη ζωντανή ζωή, τα ακριβή γεγονότα της πραγματικότητας» (Άπαντα, τομ. 20ός, σελ. 101). Οποιοδήποτε συμπέρασμα και να βγει, εφόσον θα στηρίζεται σε γεγονότα μη αυθεντικά, γνωστά μόνο από φήμες ή απλώς βγαλμένα απ' τη φαντασία, θα καταρρεύσει μόλις το αγγίσει η κριτική. Μόνο αντικειμενικά, πραγματικά, αυθεντικά εξακριβωμένα γεγονότα μπορούν να χρησιμεύουν για λογικά επιχειρήματα η για αιτιολογίες της μιας η της άλλης σκέψης, της μιας η της άλλης θέσης. Και δε, έχει σπουδαιότατη σημασία η πηγή από όπου αντλείται η πηγάζει το ένα ή το άλλο γεγονός. Πρέπει πάντα να έχει κανείς υπ' όψη του από πού βγαίνουν και κατά πόσο είναι σωστά τα Α η Β γεγονότα και οι αριθμοί. Στην επιστήμη, π.χ., στα επιστημονικά έργα, καθώς και στον τύπο, όπως ξέρουμε, έχει γενικά καθιερωθεί να αναφέρεται ακριβώς από που προέρχονται τα γεγονότα και οι λοιπές πληροφορίες, και να υποδεικνύεται απαραιτήτως η ονομασία και ο συγγραφέας του έργου, το έτος που εκδόθηκε, οι σελίδες κλπ.

Τα έργα των κλασσικών του μαρξισμού - λενινισμού δίνουν θαυμάσια παραδείγματα για τον τρόπο που πρέπει να βασίζεται κανείς σε ακριβή γεγονότα. ο Π. Λαφάργκ, στα απομνημονεύματα του για το Μαρξ, γράφει: «Ό Μαρξ πάντα δούλευε με τη μεγαλύτερη ευσυνειδησία: το κάθε γεγονός, ο κάθε αριθμός που αναφέρει επικυρώνονται με τον αυθεντικότερο τρόπο. Δεν ικανοποιούνταν με πληροφορίες από δεύτερο χέρι ο ίδιος πάντα έφτανε ίσαμε την πηγή, οσοδήποτε δύσκολο και αν του ήταν αυτό. Ακόμα και για γεγονός δευτερεύουσας σημασίας έτρεχε στο Βρετανικό Μουσείο για να το εξακριβώσει μέσα στη βιβλιοθήκη του. Οι αντίπαλοι του ποτέ δε μπόρεσαν να ανακαλύψουν έστω και ένα αδύνατο σημείο, να πουν πως η αιτιολογία του βασίζεται σε γεγονότα που δε μπορούν να αντιμετωπίσουν μιαν αυστηρή κριτική» (Πωλ Λαφάργκ, «Απομνημονεύματα για το Μαρξ», σελ. 13. Κομματ. έκδ. 1933). Την ίδια επιστημονική ευσυνειδησία βλέπουμε στον τρόπο που χρησιμοποιούνται τα γεγονότα και οι αριθμοί μέσα στα λενινιστικά έργα στα έργα του σ. Στάλιν, που υποστηρίζονται πάντα με ένα υλικό από γεγονότα. Πρέπει να ξέρει κανείς να διαλέγει άλλα με τη μεγαλύτερη ακρίβεια.

Ο,τιδήποτε και αν έχει να αντιμετωπίσει το κομματικό στέλεχος, πρέπει πρώτα απ' όλα να ενδιαφέρει με την πραγματική πλευρά της υπόθεσης. Μα πως να τα διαλέξει κανείς μέσα στα πολυάριθμα γεγονότα που έχει μπροστά του; Πώς να εύρει τη σωστή λύση του ζητήματος ξεκινώντας απ’ τα γεγονότα, πώς να κάνει την εκτίμηση της κατάστασης;

Για να μη χαθεί κανείς μέσα στην αφθονία των γεγονότων, πρέπει εκ των προτέρων να ξέρει και να έχει σαφή αντίληψη για το καθήκον που αντιμετωπίζει. Μόνο όταν εξετάζει τα γεγονότα, ξεκινώντας απ' τα καθήκοντα που έχει βάλει το κόμμα, βλέποντας τα αλληλένδετα, προσεχτικά εξακριβώνοντας και αναλύοντας τα γεγονότα, μπορεί να φτάσει τη σωστή γενίκευση.

Μελετώντας ένα ζήτημα, πρέπει μέσα απ' όλα τα διάφορα γεγονότα που αφορούν την υπόθεση να εύρει τα πιο χαρακτηριστικά, τα πιο τυπικά, τα πιο ουσιώδη, και να μην αφήσει να παρασυρθεί από τυχαία μη ουσιώδη και δευτερεύουσας φύσης γεγονότα. Πρέπει να ξέρει κανείς να διαλέγει από τη μάζα των γεγονότων τα τυπικά, τα πιο χαρακτηριστικά, και δεν είναι ανάγκη να τρέχει πίσω από όλα τα γεγονότα, γιατί εκείνο που προέχει, βλέπεις, δεν είναι τόσο το γεγονός αυτό καθεαυτό, όσο η τάση της εξέλιξης των φαινομένων, η κατεύθυνση της εξέλιξης, εκείνο που έχει σημασία είναι η νομοτέλεια. Ένα τυπικό, ουσιώδες, χαρακτηριστικό γεγονός είναι πρώτα απ' όλα ένα αποδεικτικό γεγονός, δηλ. ένα γεγονός που αποδεικνύει την κατεύθυνση στην εξέλιξη των φαινομένων και που δίνει τη δυνατότητα να προβλέψει κανείς την αυριανή μέρα, δηλ. το μέλλον αυτού του φαινόμενου.

Είναι απαραίτητη μια κριτική στάση απέναντι στα γεγονότα, και αυτό είναι το να πλησιάζει κανείς τα γεγονότα από μια ορισμένη σκοπιά. Αλλά μια τέτοια στάση, οπωσδήποτε δεν πρέπει να σημαίνει προκατάληψη, αβάσιμη μεροληψία η προκατειλημμένη στάση είναι επικίνδυνη γιατί οδηγεί στο ξερίζωμα, στην απόσπαση ξεχωριστών γεγονότων, είτε στην άγνοια, στην παράκαμψη των «δυσάρεστων» ή των σπουδαιότερων, των ουσιωδέστερων γεγονότων. Στην πράξη συμβαίνει επίσης συχνά το έξης: Άμα αρχίζουν να επαινούν κανένα στέλεχος, τελειωμό δεν έχουν. Μόλις αρχίσουν να τον βρίζουν, δε βλέπουν πια σ' αυτό, παρά μόνο κακό. Αν όμως πλησιάσει κανείς το ζήτημα χωρίς προκατάληψη, μπορεί να φανερωθεί πως και σε ένα καλό στέλεχος υπάρχουν πλευρές που πρέπει να διορθωθούνε. ενώ σε ένα άλλο κακό στέλεχος μπορεί να εύρει κανείς και καλές πλευρές.

Σε μερικά οικονομικά και κομματικά στελέχη αρέσει να μαζεύουν όσο το δυνατό περισσότερα γεγονότα. Από δώ κι από κει, όταν πηγαίνουν επί τόπου, όταν εξετάζουν κανένα ζήτημα, μαζεύουν όσο μπορούν περισσότερα γεγονότα, και ύστερα, χωρίς καμιά ανάλυση και γενίκευση, τα βάζουν μέσα σε απολογισμούς, σε εκθέσεις. Άλλοι πάλι, όταν συντάσσουν τέτοια σημειώματα, που είναι γεμάτα από γεγονότα, σκέφτονται καθώς φαίνεται έτσι: «Τα γεγονότα είναι πιο εύγλωττα απ' τα λόγια, μόνα τους μιλούνε, ας τα γενικεύσει όποιος θέλει και ας βγάλει συμπεράσματα ύπ' ευθύνη του...». Κάτι τέτοιες εκθέσεις και απολογισμοί, προφορικοί η γραπτοί, καθώς και μερικοί λόγοι σε συνεδριάσεις, σε συσκέψεις κλπ., όπου αντί για συμπέρασμα, είτε σαν συμπέρασμα από ένα πλούσιο υλικό γεγονότων βλέπεις μια φράση όπως: «Αυτά είναι τα δοσμένα στον τομέα για την τάδε περίοδο», είτε «αυτή είναι η κατάσταση, σύντροφοι, στην αχτίδα μας», δε δείχνουν ενδιαφέρον με στόχαση για τη ζωντανή ζωή, αλλά δείχνουν αδράνεια σκέψης και ανικανότητα βαθειάς σκέψης πάνω στα γεγονότα.

Το κακό αυτών που κάνουν τέτοιους απολογισμούς, τέτοιες εκθέσεις και τέτοιους λόγους δε βρίσκεται στο ότι δεν έμαθαν στον καιρό τους κανόνες και τις κατηγορίες της λογικής. 'Εδώ το κακό μάλλον βρίσκεται στο ότι δεν έχουν αληθινό ενδιαφέρον για την υπόθεση και αυτό ίσως γιατί οι πολλοί αριθμοί και τα πολυποίκιλα γεγονότα τους σκιάζουν τη ζωντανή ζωή.

Μια απλή συλλογή από γεγονότα και αριθμούς δε λέει τίποτα. Για οποιοδήποτε ζήτημα μπορεί να μαζέψει κανείς άπειρα γεγονότα λογιών των λογιών, και θετικά και αρνητικά. Τα γεγονότα τότε μόνο μπορούν να γενικευθούν, όταν δεν τα αρπάζει κανείς αυθαίρετα, γενικεύονται δε βάσει μιας ολόπλευρης και βαθειάς εξέτασης της ζωής. Στον καιρό του, κριτικάροντας τους αστούς πολιτικούς και οικονομολόγους, ο Λένιν έγραφε: «Στον τομέα των κοινωνικών φαινομένων

δεν υπάρχει πιο διαδομένη και πιο αναξιόπιστη μέθοδος όπως το να αρπάζει κάνεις ξεχωριστά γεγονότα, όπως το να παίζει με παραδείγματα το να παίρνει κανείς παραδείγματα γενικά, αυτό δεν είναι καθόλου δύσκολο, άλλα δεν έχει και καμιά σημασία, ή η σημασία του είναι καθαρά αρνητική, γιατί το πάν εξαρτάται απ' την ιστορική συγκεκριμένη ατμόσφαιρα των ξεχωριστών γεγονότων. Τα γεγονότα, όταν τα παίρνει κανείς στο σύνολο τους, στη σύνδεση τους δεν είναι μόνο «επίμονο», άλλα και απολύτως αποδεικτικό πράγμα. Τα μικρογεγονότα, όταν δεν τα παίρνει κανείς συνολικά και συνδεμένα, όταν είναι μεμονωμένα και αυθαίρετα, τότε είναι ακριβώς μόνο παιχνιδάκι ή κάτι παρόμοιο» (Λενινιστική επετηρίδα 30, σελ. 303). Το ανακάτεμα των γεγονότων, καθώς και η άγνοια, η παράκαμψη των γεγονότων, αυτό είναι η συνηθισμένη μέθοδος των αστών πολιτικών. Είναι εξίσου χαρακτηριστική γι' αυτούς η τάση για φράσεις με γενικό περιεχόμενο και λόγια που δεν επικυρώνονται με πραγματικά, συγκεκριμένα γεγονότα.

Οι μπολσεβίκοι διακρίνονται με μια διαφορετική στάση, γιατί δεν έχουν ανάγκη ούτε να αγνοούν, ούτε να διαστρεβλώνουν τα γεγονότα τα γεγονότα τα πλησιάζουν από την άποψη της αντικειμενικής επιστημονικής ανάλυσης, από τη σκοπιά των πρωτοποριακών ιδεών για την κοινωνική εξέλιξη, από τη σκοπιά των ζωτικών συμφερόντων του κράτους.

Σκέτα τα γεγονότα, αυτά καθ' έαυτά δεν έχουν και μεγάλη άξια, γιατί ένας όγκος από αχώνευτα γεγονότα μόνο μπορεί να μπερδέψει και ακόμα να οδηγήσει σε πλάνη. Για να τα βγάλει κανείς πέρα σε οποιοδήποτε ζήτημα, πρέπει, χειριζόμενος γεγονότα και αριθμούς, πρώτα απ' όλα να εξακριβώσει την ουσία τους, δηλ. με λίγα λόγια, να καθορίσει τι λένε αυτά τα γεγονότα και οι αριθμοί; Τι δείχνουν; Εκείνο που πεθαίνει ή εκείνο που αναπτύσσεται; Τι επιβεβαιώνει η πράξη, — είναι χρήσιμα αυτά ή άχρηστα, θετικά ή αρνητικά; Φυσικά, η κατανόηση των καθηκόντων του κόμματος, η τήρηση των συμφερόντων του κράτους, — να ποιά είναι η σκοπιά του κάθε στελέχους όταν κάνει εκτίμηση των γεγονότων. Αλλιώς, ένα τέτοιο στέλεχος θα έμοιαζε με φωτογραφική μηχανή, που αναπαριστάνει το περιβάλλον, χωρίς να έχει αντίληψη γι' αυτό.

«Το γεγονός,—έγραφε ο Α.Μ. Γκόρκυ,— αυτό δεν είναι ακόμα όλη η αλήθεια, είναι μόνο η πρώτη ύλη... Δε μπορούμε να ψήσουμε την κότα μαζί με τα φτερά της, και η γονυκλισία μπροστά στα γεγονότα οδηγεί ακριβώς στο να μπερδεύουμε το τυχαίο και μη ουσιώδες με το βασικό και τυπικό. Πρέπει να μάθουμε να μα­δούμε το μη ουσιώδες πούπουλο του γεγονότος, πρέπει να ξαίρουμε να βγάζουμε απ' το γεγονός νόημα» (Μ. Γκόρκυ «Για τη φιλολογία», σελ. 109. Εκδ. 1937). Και ακριβώς εδώ βρίσκεται η ουσία. Η ανάλυση του υλικού των γεγονότων είναι εκείνη που σημαίνει το βγάλσιμο του νοήματος απ' το γεγονός το να αναλύει κανείς σημαίνει το να βλέπει μέσα σε μικρό πράγμα το μεγάλο, τα να ξεχωρίζει απ' το μη ουσιώδες το ουσιώδες, το να εύρει ανάμεσα στη λεπτομέρεια το κύριο, το σπουδαίο, το χρήσιμο. Η ανάλυση πρέπει να φανερώσει την ουσία του ζητήματος, και γι' αυτό τα γεγονότα πρέπει να διαλεχτούν, να συστηματοποιηθούν, να μπούνε σε τάξη, να συναρμολογηθούν.

Με κάθε ανάλυση συνήθως γίνεται η διαίρεση, της σκέψης, ο διαμελισμός του φαινόμενου (ή του ζητήματος, του προβλήματος, του καθήκοντος κλπ) στα συστατικά του μέρη η πλευρές. Μόνο απορρίπτοντας το τυχαίο, το μη ουσιώδες, συναρμολογώντας τα γεγονότα ανάλογα με τη σπουδαιότητα τους και τα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα, μπορεί να φτάσει κανείς ίσαμε την καρδιά, ίσαμε την ουσία του φαινομένου ή του ζητήματος. Αντιπαραθέτοντας τα γεγονότα και τους αριθμούς, συγκρίνοντας το ένα δοσμένο με το άλλο, αποσαφηνίζουμε τη σημασία και το ρόλο της κάθε λεπτομέρειας, του κάθε συστατικού μέρους ή πλευράς του φαινομένου. Μ' αυτόν τον τρόπο γίνεται το στέρεο θεμέλιο όπου μπορεί κανείς να βασισθεί για να γενικεύσει η να βγάλει συγκεκριμένο συμπέρασμα.

Ή κάθε κομματική απόφαση πρέπει στη βάση της να έχει μεγάλο υλικό από γεγονότα. Σ' αυτό βρίσκεται η δύναμη των αποφάσεων μας στο ότι βασίζονται πάνω σ' αυτό που υπάρχει στη ζωή, στηρίζονται σ' αυτό που παρουσιάσθηκε και που εξελίσσεται σαν προοδευτικό φαινόμενο, αλλά αυτό χρειάζεται υποστήριξη, εδραίωση. Έχοντας πολυάριθμα γεγονότα του ίδιου τύπου υπάρχει η δυνατότητα να τα συνοψίσουμε σε αριθμητικά δοσμένα κατά μέσο όρο. Π.χ. για να συγκρίνουμε την πορεία της σποράς μιας περιοχής με την άλλη, δεν μπορούμε να το κάνουμε χωρίς στατιστική, χωρίς αριθμούς κατά μέσο όρο. Άλλα δεν πρέπει ποτέ να περιορισθούμε σε στοιχεία κατά μέσο όρο, γιατί αυτά είναι μόνο υλικό για ανάλυση, και δε δίνουν αυτή τη ίδια την ανάλυση σε μια περιοχή, λόγου χάρη, έσπειραν κατά μέσο όρο τόσα. Και ποιά ήταν η ποιότητα της σποράς; Τι έδειξε η πείρα αυτών των κολχόζ; Μπορούμε μήπως να πούμε πώς τα κατά «μέσο όρο» στοιχεία δείχνουν αυτές τις ουσιώδεις πλευρές: Μήπως αν δεν το εξετάσουμε αυτό, μπορούμε να καθοδηγήσουμε συγκεκριμένα και όπως πρέπει τη ζωή αυτής της περιοχής :

Όταν αναλύουμε, πρέπει να πλησιάζουμε το κάθε γεγονός ή το κάθε φαινόμενο εντελώς συγκεκριμένα και να μην ικανοποιούμαστε με τα λεγόμενα «κατά μέσο όρο» στοιχεία, με στατιστικές εχτιμήσεις κατά προσέγγιση, που συχνά κρύβουν μεγάλα λάθη, που ανακατέβουν σε μια μεγάλη στίβα τα υπέρ και τα κατά. Οι γενικοί αριθμοί, τα στοιχεία κατά μέσο όρο μπορούν να αφαιρέσουν από τα πραγματικά γεγονότα ό,τι συγκεκριμένο έχουν. Πίσω από τα «στοιχεία κατά προσέγγιση» μπορούν να μας διαφύγουν και τα προοδευτικά στοιχεία και τα καθυστερημένα και τα χειρότερα και τα καλύτερα, μια που όλα είναι «κατά μέσο όρο». Η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ(μπ) που συνήλθε το Φλεβάρη ζήτησε να μπει τέρμα «στην εσφαλμένη στάση απέναντι στην εκτίμηση της δουλειάς των κολχόζ, σοβχόζ. των Σταθμών αγροτικών μηχανών και τρακτέρ και των αχτίδων με τα στοιχεία κατά μέσο όρο» και ζήτησε «να προσεγγίζονται αυτά τα ζητήματα διαφοροποιημένα, ώστε να μπορεί κανείς να διακρίνει τα πρωτοποριακά απ' τα καθυστερημένα, και να τραβά τα καθυστερημένα στο επίπεδο των πρωτοποριακών». Αυτή η απαίτηση δεν άφορα μόνο την καθοδήγηση της αγροτικής οικονομίας. Όταν γίνεται η ανάλυση και η γενίκευση των γεγονότων δεν πρέπει να περιορίζεται κανείς σε στοιχεία κατά μέσο όρο, αφήνοντας να του διαφεύγουν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, οι ουσιώδεις λεπτομέρειες, που χωρίς αυτές δεν μπορεί να γίνει νοητή η γενική εικόνα.

Η στατιστική, οι αριθμοί, οι μέσοι όροι, χωρίς ανάλυση όχι μόνο επισκιάζουν τη γενική υπόθεση, αλλά μπορούν και να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα, να οδηγήσουν σε πλάνη. Είναι πολύ γνωστή η στάση του Λένιν απέναντι σε κείνους πού, στην πολιτική, ποντάρουν με δείκτες κατά μέσο όρο. Περιγελούσε καυστικά και αποκάλυπτε τους ναρόντνικους οικονομολόγους που έτειναν να στηρίζουν τις εσφαλμένες τους απόψεις πάνω σε τεχνητά διαλεγμένους «αριθμούς κατά μέσο όρο». με μια ανακριβή στάση απέναντι στα «μέσα» μεγέθη μπορεί κανείς να αποδείξει δημαγωγικά ό,τι βάλει ο νους σου. Ο συγγραφέας Γκλέμπ Ουσπένσκυ περιγέλασε φαρμακερά και εύστοχα αυτόν τον τρόπο στο διήγημα του «Ένα τέταρτον αλόγου».

«Στο χωριό Πρισούχινο... στο σχολειό έχει τριάντα μαθητές, στο χωριό Ζασούχινο — είκοσι και στο χωριό Οπλεούχινο — το όλο δυό μαθητές. . . Από δε, αν αγαπάτε, βγαίνει το ακόλουθο συμπέρασμα κατά μέσο όρο, πώς κατά μέσο όρο κάθε σχολειό έχει δεκαεφτά μαθητές και ακόμα κάποιο μηδενικό, και ακόμα δίπλα στο μηδενικό ένα ζουζούνι... Είναι το ίδιο σαν να έπαιρνα τον εκατομμυριούχο Κολοτούσκιν, που έχει στην τσέπη του ένα εκατομμύριο, να τον συνένωνα με την προσφορατζού Κουκούσκινα, που έχει μια δεκάρα — τότε κατά μέσο όρο ο καθένας τους θα είχε από μισό εκατομμύριο. . (Γ. Ούσπένσκυ. Εκλεκτά έργα, σελ. 537. Γκοσπολιτιζντάτ 1936). Απ' αυτά βλέπει κανείς σε τι ανοησίες μπορεί κανείς να φτάσει όταν παρασύρεται από αριθμούς «κατά μέσο όρο», αφήνοντας τους χωρίς συγκεκριμένη ανάλυση, που κυρίως αποτελείται πρώτα απ' όλα απ' το σωστό διαμελισμό, του υπό εξέταση ζητήματος, στα συστατικά του μέρη, στη λεπτομερειοποίηση, στην εξέταση των βασικών μερών, ιδιομορφιών, πλευρών που αποτελούν αυτό το ζήτημα.

Μα αυτό ακόμα δεν είναι όλο. Το να αναλύει κανείς, αυτό σημαίνει να καθορίζει τη σχέση και την αλληλοεπίδραση που υπάρχει ανάμεσα στα διάφορα γεγονότα ή τις πλευρές και τα μέρη του φαινομένου, να καθορίζει τη σχέση ανάμεσα στο φαινόμενο ή το γεγονός, και τις συνθήκες του τόπου και του χρόνου που το περιβάλλουν. Με άλλα λόγια απαιτείται όχι μόνο να διαμελίζει κανείς, αλλά και να συγκρίνει, να συνδέει, να καθορίζει, π.χ., ποιό απ' τα δύο γεγονότα είναι το αίτιο, και ποιό η συνέπεια, ποιό είναι το κύριο και ποιό το δευτερεύον. Αν πρόκειται για μια ομάδα από γεγονότα, τότε πρέπει να απο­σαφηνισθεί αν αυτά γεννήθηκαν από ένα βασικό αίτιο, ή από διαφορετικά πολλά αίτια. Αν είναι αδιάρρηκτοι συνδεμένα μεταξύ τους τα εξακριβωμένα γεγονότα ή αν η σχέση τους είναι τυχαία και πρόκειται για απλή σύμπτωση. Αν εκείνο που μας φαίνεται πως είναι το αίτιο δεν είναι παρά μια αφορμή, Αν το δοσμένο γεγονός δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα (σημάδι) ενός πιο περίπλοκου και πιο ουσιώδους φαινομένου. Για ποιό λόγο έγινε η μια ή η άλλη αλλαγή.

Μα ένα απλό παράδειγμα: ένα εργοστάσιο παραγωγής τανκς στα χρόνια του πολέμου κατόρθωσε να αφομοιώσει τη μαζική παραγωγή τανκς μέσα σε 33 μέρες. για να προσαρμοσθεί όμως στην παραγωγή τρακτέρ, που άρχισε υστέρα απ' τον πόλεμο, το εργοστάσιο έκανε ένα ολόκληρο χρόνο. Μελετώντας τα ζήτημα, αποσαφηνίζοντας τα αίτια αυτού του φαινομένου, μπορεί να μαζέψει κανείς βουνό από υλικό γεγονότων. Αναλύοντας αυτά το υλικό θα έπρεπε να το συναρμολογήσουμε και όλο τα ζήτημα για τη δουλειά τού εργοστασίου θα βρισκόταν διαμελισμένο σε ξεχωριστά ζητήματα όπως: για τους ρυθμούς της προετοιμασίας και την αρχή της παραγωγής των τρακτέρ, για την εφαρμογή της πρωτοποριακής τεχνολογίας και της μηχανοκίνησης, για το επίπεδο της παραγωγικότητας της εργασίας, για την οργανωτική διάρθρωση του εργοστασίου, για την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, για τη δουλειά που γίνεται στον τομέα της βελτίωσης των υλικών και βιοτικών συνθηκών της ζωής των εργατών κλπ. με άλλα λόγια, αναλύοντας θα βρίσκαμε μιαν ολόκληρη αλληλουχία από αίτια η συνθήκες, που εξ αίτιας τους το εργοστάσιο βρέθηκε σε δύσκολη θέση και χρεωμένο μπροστά στη χώρα. Το ένα αίτιο επέδρασε πάνω στο άλλο, και δεν θα μπορούσε εδώ κανείς να θεωρήσει τα ξεχωριστά γεγονότα σαν τυχαία σύμπτωση. Η σύγκριση των γεγονότων θα έδειχνε, πώς ένα απ' τα βασικά αίτια, που εμπόδισαν το εργοστάσιο να αναπροσαρμοσθεί γοργά, ήταν το ότι οι οικονομικοί και κομματικοί καθοδηγητές του εργοστασίου σκε­φτόταν πάνω κάτω κατ' αυτά τον τρόπο: «Κατασκευάσαμε σύνθετα τανκς, τι μάς κοστίζει να κατασκευάσουμε απλά τρακτέρ;» Χωρίς να μειώνουμε τη σημασία των άλλων αιτίων που συντέλεσαν στην καθυστέρηση του εργοστασίου στο να αφομοιώσει την παραγωγή τρακτέρ, έγινε η σωστή γενίκευση πώς στη δοσμένη περίπτωση το κύριο, το βασικό ανάμεσα στα αίτια ήταν η ξενοιασιά φυσικά, ύστερα απ' την ανάλυση, το να βγάλει κανείς τα συμπέρασμα πώς η ξενοιασιά είναι ένα μεγάλο κακό, και να περιορισθεί αιδώ, αυτά σημαίνει πώς δεν έβγαλε το σπουδαιότερο συμπέρασμα. η σωστή ανάλυση και η γενίκευση που έγινε σ' αυτή τη βάση απάνω, πρέπει να συμπεριλαβαίνουν απαραίτητα και τα συμπεράσματα για το τι πρέπει να γίνει ώστε να διορθωθεί η κατάσταση και να προωθηθεί η υπόθεση.

Η γενίκευση είτε το συμπέρασμα δεν είναι άλλο παρά μια σύνθεση, δηλ. η συγκέντρωση των ξεχωριστών μερών του φαινομένου ή των μεμονωμένων γεγονότων σε ένα ενιαίο σύνολο. Κάθε σωστή ανάλυση πρέπει να περνά στη σύνθεση, να αποκορυφώνεται απ' αυτήν, δηλ. να οδηγεί στην κατανόηση της γενικής αρχής, κανόνα, αίτιας, νόμου που ενώνει, που συνδέει όλα τα μέρη του φαινομένου η του ζητήματος σε ένα σύνολο. Συγχρόνως, για τον καθοδηγητή, το να γενικεύσει, αυτό σημαίνει να αποκαλύψει την ουσία του ζητήματος, να καθορίσει βάσει συγκεκριμένων, εξακριβωμένων γεγονότων την αντικειμενική κατάσταση πραγμάτων και, καθορίζοντας τη στάση του απέναντι σ' αυτήν, ξεκινώντας απ' τα γενικά καθήκοντα του κόμματος, της χώρας, να βράση, πραγματεύοντας αυτά τα καθήκοντα.

Τα μετρά που υποδεικνύουν οι αποφάσεις της "Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ (μπ) του Φλεβάρη για την ανύψωση της αγροτικής οικονομίας είναι τα βαθύ και συγκεκριμένο συμπέρασμα απ' την ανάλυση της κατάστασης της αγροτικής οικονομίας στη μεταπολεμική περίοδο και αντιπροσωπεύουν τη γενίκευση ενός τεράστιου υλικού γεγονότων και πρακτικής πείρας απ' τη δουλειά. Μελετώντας αυτή την απόφαση ο καθένας βλέπει πώς αυτή εμπνέεται από μια δημιουργική, δραστική στάση στην επίλυση των σπουδαιότερων προβλημάτων της λαϊκής οικονομίας. "Υπολογίζει την πείρα των προπολεμικών χρόνων, της περιόδου του πολέμου για την Πατρίδα και του πρώτου μεταπολεμικού χρόνου μέσα σ' αυτή την απόφαση συνδυάζονται στενά τα μεγάλα γενικά καθήκοντα για την πολιτική και οικονομική εξέλιξη της χώρας μας με τα πρακτικά καθήκοντα της ημέρας.

Στον πρώτο τόμο των Απάντων του σ. Στάλιν αναφέρεται ένα ζωντανά και διδακτικό παράδειγμα, που δείχνει την ανικανότητα των ανθρώπων, που προσεγγίζουν την ανάλυση των περίπλοκων πολιτικών ζητημάτων ξεκάρφωτα απ' τη θεωρία, απ' την αρχή, απ' τη συγκεκριμένη: γνώση του θέματος. Όπως ξαίρουμε οι μενσεβίκοι και οι λεγόμενοι φεντεραλιστές μιλούσαν, λόγου χάρη, για το «εθνικό ζήτημα» γενικά, χωρίς καμιά προσπάθεια να εξετάσουν συγκεκριμένα τα συστατικά του μέρη. το μπέρδεψαν και το θόλωσαν αυτό τα ζήτημα « ... το κόμμα μας, έγραφε ο σ. Στάλιν, ξεκαθάρισε το «εθνικά ζήτημα» απ' την ομίχλη που το περικύκλωνε δίνοντας του ένα μυστηριώδικο ύφος, τα διαμέλισε αυτό το ζήτημα στα ξεχωριστά του στοιχεία, έδωσε στο καθένα απ' αυτά χαρακτήρα ταξικής ανάγκης και τα εξέθεσε σε ένα πρόγραμμα υπό μορφή ξεχωριστών άρθρων» (I. Β. Στάλιν. Άπαντα, τομ. 1. σελ. 42). Ειρωνευόμενος την ανικανότητα των φεντεραλιστών στην «ανάλυση» τού εθνικού ζητήματος ο σ. Στάλιν αναφέρει μια παλαιά παράδοση: «Ζούσε κάποτε ένας «σοφός ανατόμος». Είχε στη διάθεση του «ό,τι χρειαζόταν» ένας «σωστός» ανατόμος: δίπλωμα, οίκημα, εργαλεία, απεριόριστες αξιώσεις. Ένα μικρό μόνο πράμα του έλειπε,—οι γνώσεις του ανατόμου. Μια φορά ήρθαν και τον παρακάλεσαν να εξηγήσει τι σχέση υπάρχει ανάμεσα στα διάφορα μέρη του σκελετού, που είχε αυτός διασκορπίσει στο ανατομικό τραπέζι. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στο «φημισμένο σοφό» μας να λάμψει. ο «σοφός», με μεγάλη πομπή και επισημότητα καταπιάστηκε με την «υπόθεση»! Μα, τι κρίμα ! Ό «σοφός» δεν καταλάβαινε γρι από ανατομία, δεν ήξαιρε πως να συναρμολογήσει το ένα κομμάτι με τα άλλο ώστε να βγει στο τέλος ένας ολόκληρος σκελετός ! Πολύ ώρα παιδεύτηκε ο φουκαράς, πολύ ίδρωσε, μα άδικα! Τέλος, όταν τα μπέρδεψε όλα και δεν έβγαινε τίποτα, άρπαξε μερικά κομμάτια απ' το σκελετό, τα έδωσε μια και πήγαινε πέρα, βρίζοντας φιλοσοφικά συγχρόνως τα «κακόβουλα» πρόσωπα, που είχαν τάχα βάλει πάνω στο τραπέζι του μέρη σκελετού που δεν ήταν αληθινά. Οι θεατές, βέβαια, κορόιδεψαν το «σοφό ανατόμο» (I. Β. Στάλιν. Άπαντα τομ. 1 σελ. 47).

Ο καθοδηγητής, που δεν καλλιεργεί τον εαυτό του, που είναι θεωρητικά αδύνατος, που δεν έχει συγκεκριμένη γνώση του θέματος, κινδυνεύει πάντα να βρεθεί στη θέση αυτού το «σοφού ανατόμου». Για να γενικεύσει κανείς χρειάζεται θεωρητική κατάρτιση, σωστή μέθοδος, γνώση τού θέματος.

Ο μαρξισμός — λενινισμός δεν είναι δόγμα, δεν είναι άθροισμα θέσεων. Είναι μια επιστημονική γενίκευση της ιστορικής πείρας, της πρακτικής του κόμματος, του λαού, είναι μια ζωντανή μέθοδος, είναι καθοδήγηση για τη δράση. Η δημιουργική στάση απέναντι στην πραγματικότητα, που χαρακτηρίζει το κόμμα μας, δεν ανέχεται στελέχη, που δεν βλέπουν περά απ' το δόγμα τη ζωντανή πραγματικότητα, που καθοδηγούνται από γενικές θέσεις, απ' την επανάληψη επιφανειακά αποστηθισμένων τύπων, τσιτάτων, αντίς να μάθουν τις ιδιομορφίες της ζωντανής πραγματικότητας. Μια αληθινή ανάλυση και γενίκευση, προϋποθέτουν μια δημιουργική στάση απέναντι στην πραγματικότητα. Γι' αυτό το πράμα δεν είναι ικανά παρά μόνο τα στελέχη που στη δράση τους βασίζονται πάνω στην πρακτική πείρα, που την κατανοούν, την αναλύουν και τη γενικεύουν, συνδέουν τα μεγάλα καθήκοντα της χώρας με τα πρακτικά καθήκοντα της δοσμένης περιοχής, της αχτίδας, και που πρώτα απ' όλα αποκαλύπτουν το νέο, το πρωτοποριακό στη διεξαγωγή της δουλειάς και που δείχνουν τους δρόμους και τα μέσα για την υποστήριξη, τη στερέωση, τη διάδοση αυτού τού νέου. Το μπολσεβίκικο στυλ της καθοδήγησης δεν ανέχεται στάμπα, καλούπι, τσιτάτα, δογματισμό. Ο τύπος είναι η μηχανική εφαρμογή γενικών θέσεων και δογμάτων, έστω και καλύτερων, για όλες τις περιπτώσεις της ζωής χωρίς εξαίρεση. Ο δογματισμός είναι η μηχανική εφαρμογή γενικών θέσεων σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. η μηχανική εφαρμογή, ακόμα και καλών προτύπων δημιουργεί στασιμότητα, δημιουργεί ένα καλούπι που απονεκρώνει.

Αν, εξετάζοντας την πραγματικότητα, ο άνθρωπος συνήθισε να ξεκινά από τυπικά καλούπια, τα συμπεράσματα του θα είναι ξεκάρφωτα απ' τη ζωή, λανθασμένα. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο τύπος και ο δογματισμός κάνουν συχνότερα απ' όλα τα γεγονότα να ανακατέβουνται, τραβούν «απ' τα μαλλιά» συμπεράσματα που έχουν ετοιμαστεί εκ των προτέρων. Το αποτέλεσμα είναι που αντίς για γενίκευση έχουμε δογματισμό επανάληψη γενικών φράσεων, που μπορεί να είναι και σωστές, αλλά που δε βοηθούν και πολύ την υπόθεση.

Ή γενίκευση σημαίνει απ' το ένα μέρος τη διαφώτιση των γεγονότων και των φαινομένων με το φως της θεωρίας, και από τ' άλλο μέρος, το βγάλσιμο νέων συμπερασμάτων πάνω στη βάση της ανάλυσης των γνωρισμάτων, της χαρακτηριστικής ιδιομορφίας, των συγκεκριμένων καθηκόντων της τοπικής ζωής. «Ή ενότητα στη βάση, στη ρίζα, στην ουσία δεν παραβιάζεται, αλλά εξασφαλίζεται με την ποικιλομορφία στις λεπτομέρειες, στις τοπικές ιδιομορφίες, στους τρόπους της προσέγγισης της υπόθεσης». (Λένιν. Άπαντα, Τομ. 22, σελ. 166). Η θεωρία φωτίζει την πρακτική, η πρακτική κάνει να προβάλλουν νέα προβλήματα και ζητήματα μπροστά στη θεωρία, την πλουτίζει και μ' αυτό τον τρόπο ακόμα περισσότερο δυναμώνει τη δραστικότητα της, τη σημασία της για τη ζωντανή ζωή, για την πραγματοποίηση των σκοπών του κόμματος.

Ό καθένας κάνει κάθε μέρα διάφορες γενικεύσεις, γιατί αυτό το ίδιο το προτσές της σκέψης, της γνώσης της πραγματικότητας είναι ένα προτσές γενίκευσης. Όλες μας οι αντιλήψεις, οι κρίσεις, τα συμπεράσματα είναι γενικεύσεις, εφόσον βγάζουμε άθροισμα κάτω από ένα γενικό νόημα για διαφορετικά πράματα, εκδηλώνουμε τη σχέση μας προς τους ανθρώπους, προς τα φαινόμενα, δίνουμε εκτίμηση πάνω σε γεγονότα κλπ. το παν είναι να αποφευχθούν τα λάθη και να γεννούνται σωστές και βαθειές γενικεύσεις.

Το να βγάζει κανείς το γενικό, (νοήματα, κρίσεις) από μια σειρά ιδιαίτερων περιπτώσεων, αυτό στη λογική ονομάζεται επαγωγικός συλλογισμός, η επαγωγή. Η εξέταση από μια σειρά ιδιαίτερων γεγονότων οδηγεί τη σκέψη μας σε κείνο το γενικό που βρίσκεται στη βάση αυτών των γεγονότων, γιαυτό την επαγωγή τη λένε και προσαγωγή. Σε βιβλία διδακτικά και σε εγχειρίδια λογικής μπορεί να εύρει κανείς μερικές οδηγίες και κανόνες για τις απλούστερες γενικεύσεις γεγονότων. Το να μάθουν τα στελέχη μας αυτούς τους κανόνες, αυτό δεν μπορεί να έχει γι' αυτούς παρά βοηθητική σημασία, εφόσον δεν είναι δυνατόν μόνο από τα βιβλία, μόνο από διδακτικά να μάθει κανείς να αναλύει και να γενικεύει σωστά. Στα βιβλία και στα εγχειρίδια της λογικής τα ζητήματα που αφορούν την ανάλυση και τη γενίκευση, διαφωτίζονται κυρίως στο κεφάλαιο για την επαγωγή.

Είναι γνωστές δύο κύριες μορφές επαγωγής: η επαγωγή με απλή απαρίθμηση και η ατελής, η επιστημονική επαγωγή.

Παράδειγμα επαγωγής με απλή απαρίθμηση μπορεί να χρησιμέψει π.χ. ένας τέτοιος συλλογισμός: σε όλα τα κολχόζ της περιφέρειας Ν... υπάρχουν κομματικές οργανώσεις. Αυτό το παράδειγμα δείχνει πώς ένας τέτοιος συλλογισμός είναι η επανάληψη συνοπτικά ορισμένων απαριθμημένων γεγονότων, η πρόσθεση τους.

Ή ατελής ή επιστημονική επαγωγή, είναι γενίκευση που δε βασίζεται στην πρόσθεση, ή στη εξαντλητική απαρίθμηση όλων των γεγονότων, αλλά στην εξέταση των αίτιων, τους, των νόμων της εξέλιξης τους η τουλάχιστον των μόνιμων, ουσιωδών σχέσεων η αλληλεξαρτήσεων ανάμεσα στα φαινόμενα. Π.χ. το ακόλουθο συμπέρασμα: «η καλή δουλειά της κομματικής οργάνωσης του κολχόζ είναι η εγγύηση για την επιτυχή δουλειά και την άνθιση του κολχόζ»—μπορεί να βγει ύστερα από μια τέτοια επαγωγή. Τα πιο συνηθισμένα λάθη στον επαγωγικό συλλογισμό συνοψίζονται στα ακόλουθα:

Επιπόλαιη γενίκευση, δηλ. επιφανειακή γενίκευση που δεν ξεσκεπάζει τα αίτια του φαινομένου, όταν αυτός που κάνει τη γενίκευση, δε δίνει, χωρίς και αυτός να το ξαίρει, παρά μόνο την περιγραφή των γεγονότων που αναφέρει, είτε μόνο διαπιστώνει μια κατάσταση, χωρίς να υποδεικνύει τους τρόπους και τα μέσα για να καταπολεμηθούν οι δυσκολίες χωρίς να δίνει μια καθαρή απάντηση στην ερώτηση για το τι πρέπει να γίνει, βιαστική γενίκευση, η γενίκευση που έγινε χωρίς αρκετά δικαιολογητικά. Η ουσία αυτού του λάθους βρίσκεται στο ότι το συμπέρασμα συνάγεται βιαστικά βάσει ενός ξεχωριστού γεγονότος η βάσει τυχαίων γεγονότων, μη τυπικών, κακώς εννοουμένων.

Κάθε άνθρωπος με στόχαση, που ξαίρει την υπόθεση του, που καλλιεργεί τον εαυτό του, που μελετά τις βάσεις της μαρξιστικής — λενινιστικής επιστήμης μπορεί να μάθει να αναλύει και να γενικεύει. Ιδιαίτερα πρέπει να μελετήσουμε τους τρόπους της ανάλυσης και γενίκευσης που εφαρμόζουν οι δάσκαλοι μας, — ο Λένιν και ο Στάλιν, που τα έργα τους έχουν μέσα δείγματα βαθειάς επιστημονικής γνώσης για τη γύρω πραγματικότητα, δείγματα ανάλυσης και γενίκευσης των γεγονότων και συναγωγής σωστών συμπερασμάτων.

(Απ' το περιοδικό «Κομματική Ζωή» αρ. 8 Απρίλης 1947. Μετάφραση απ' τα ρωσικά Μ. I.)

ΚΟΜΕΠ αρ.10 1947-10, 458-462

Διαβάστε Περισσότερα »

Διακήρυξη της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Προς την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, τους καταπιεσμένους λαούς όλου του κόσμου!

Ο Νοέμβρης σημαδεύεται από την εικοστή επέτειο της πτώσης του τείχους του Βερολίνου και η αστική τάξη ετοιμάζει μια ακόμα αντικομμουνιστική και αντεργατική επίθεση, χρησιμοποιώντας τις πιο παλαιοχρονισμένες πλαστογραφίες της ιστορίας.
Είκοσι χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων η κυρίαρχη τάξη προσπαθεί να διασκεδάσει την επιθυμία της εργατικής τάξης και των λαών για αλλαγή με δημαγωγικές υποσχέσεις για μια «νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων» και με ψεύδη για το «τέλος του σοσιαλισμού», για να αποτρέψει κάθε προσπάθεια αντίστασης, ξεσηκωμού, κάθε συζήτηση ή αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος.
Ως αποτέλεσμα των γεγονότων του 1989, οι προπαγανδιστές του ιμπεριαλισμού ανήγγειλαν το τέλος της ιστορίας, ότι οι ιδεολογίες είχαν ξοφλήσει, είχαν ξεπεραστεί (προφανώς όλες εκτός από αυτή της αστικής τάξης), ότι η επανάσταση ανήκει στο παρελθόν και συνεπώς ότι υπάρχει μόνο μία κατεύθυνση για την ανθρωπότητα: αυτή που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα της κοινωνικής παραγωγής.
Από τότε, μαζί με την παρουσίαση των εξελίξεων στην Ανατολική Ευρώπη ως «ήττα του κομμουνισμού», έχουν επιβάλλει την νεοφιλελεύθερη πολιτική, το «δικαίωμα να διεξάγουν επεμβάσεις», τους «προληπτικούς πολέμους» για την κατάκτηση του κόσμου από τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Η αστική τάξη έχει δυναμώσει την επίθεση της ενάντια στην εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες προκειμένου να αυξήσει την εκμετάλλευση και τη λεηλασία των λαών από τον ιμπεριαλισμό.
Την ίδια στιγμή, οι ρεβιζιονιστές και οι σοσιαλδημοκράτες παίρνουν θέσεις μεταξύ αυτών που ρίχνουν στάχτη και αυτών που αλλάζουν και διαστρεβλώνουν τα γεγονότα που οδήγησαν στην πτώση του τείχους. Πολλοί από αυτούς, τα τελευταία χρόνια, έχουν μετατοπιστεί ακόμα περισσότερο προς τα δεξιά, γεγονός που καταδεικνύει την ιδεολογική και πολιτική τους αδυναμία, και άλλοι έχουν περάσει απευθείας στο εχθρικό στρατόπεδο. Άλλοι υποστηρίζουν ότι αυτή δεν είναι η εποχή της επανάστασης, ότι πρέπει να συμμορφωθούμε με τους κανόνες που επιβάλλει η αστική τάξη, να περιοριστούμε στις μεταρρυθμίσεις και καταδικάζουν τις κομμουνιστικές και επαναστατικές δυνάμεις που αντιστέκονται στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και ανασυντάσσονται και συνεχίζουν στο δρόμο του αγώνα.
Οι κομμουνιστές γνωρίζουν ότι η πτώση του τείχους του Βερολίνου δε σήμανε την κατάρρευση του προλεταριακού σοσιαλισμού. Ήταν το τελευταίο στάδιο μιας διαδικασίας καταστροφής της δικτατορίας του προλεταριάτου, της καπιταλιστικής παλινόρθωσης από τον ρεβιζιονισμό, η οποία άρχισε τη δεκαετία του 1950 και του 1960 στην ΕΣΣΔ και στις περισσότερες χώρες της Ανατολής. Η κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» σήμαινε την κατάρρευση ενός εποικοδομήματος που δεν ανταποκρινόταν στις υφιστάμενες σχέσεις παραγωγής, αλλά λόγω των εξωτερικών χαρακτηριστικών μιας «σοσιαλιστικής» θεωρίας βοήθησε στο να σπαρθεί σύγχυση, που οδήγησε στην κάμψη και στην απώλεια των θέσεων της εργατικής τάξης.
Η πτώση του τείχους δεν ανατρέπει την εγκυρότητα του Μαρξισμού-Λενινισμού σαν επαναστατική θεωρία, αλλά σηματοδοτεί το τέλος της ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας στην Ανατολική Ευρώπη. Δεν έλυσε τις κύριες αντιθέσεις της εποχής μας, αλλά έχει οδηγήσει στην όξυνση τους, όπως μαρτυρά η σημερινή πραγματικότητα.
Τι έχουμε δει τα τελευταία είκοσι χρόνια;
Αντί να ξεπεραστούν τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά εμπόδια που αποτελούν τροχοπέδη στην απελευθέρωση της ανθρωπότητας, βλέπουμε να υψώνονται ακόμα μεγαλύτερα τείχη ενάντια στους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους.
Τείχη που χωρίζουν την οικονομική ολιγαρχία, που ζει στην πολυτέλεια και στη σπατάλη, από τις μεγάλες μάζες των ανδρών και των γυναικών που δημιουργούν όλον αυτόν τον πλούτο με την εργασία τους, χωρίς να τον καρπώνονται γιατί είναι αναγκασμένοι να υποφέρουν τον ζυγό της εντατικής εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της επισφάλειας και της φτώχειας, παίρνοντας μόνο τις φιλανθρωπίες των αστικών κυβερνήσεων.
Τείχη μεταξύ μια χούφτας ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των εξαρτημένων χωρών που υπόκεινται σε βάρβαρη λεηλασία των πόρων τους, που εξαναγκάζονται στην υπανάπτυξη και που είναι καταδικασμένα σε πείνα.
Τείχη που αντιπροσωπεύουν ο σκοταδισμό, η αμάθεια, η θρησκευτική καταπίεση και ο αστικός κοσμοπολιτισμός, που εξυπηρετούν στο να κρατήσουν τους εργάτες πειθήνιους και αδαείς.
Τείχη σαν αυτά που υψώθηκαν ενάντια στους μετανάστες ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Μεξικό, στην Ευρώπη, στη Μεσόγειο, ή αυτό που έχτισε ο σιωνισμός στην Παλαιστίνη, αυτό που διατηρεί ο ιμπεριαλισμός στην χερσόνησο της Κορέας και πολλά άλλα.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα μετά από δύο δεκαετίες υποσχέσεων της κυρίαρχης τάξης που σκόρπισαν στους τέσσερις ανέμους;
Υποσχέθηκαν «οικονομική ανάπτυξη», αλλά γίναμε μάρτυρες της άνευ προηγουμένου επέκτασης του παρασιτισμού και της κερδοσκοπίας, γίναμε μάρτυρες οικονομικών και χρηματοπιστωτικών κρίσεων που είναι όλο και πιο συχνές και βαθύτερες, μέχρι την τελευταία, την πιο σοβαρή και καταστροφική κρίση των τελευταίων 80 χρόνων, η οποία είναι η εκδήλωση όλων των προβλημάτων που συσσωρεύονταν το προηγούμενο διάστημα.
Έδωσαν εγγυήσεις για «ελευθερία και δημοκρατία», αλλά αυτά τα υποκριτικά λόγια μετατράπηκαν σύντομα σε εντεινόμενη δικτατορία μια ομάδας ιμπεριαλιστικών κρατών και χρηματιστικών μονοπωλίων, σε μια ακόμα πιο άγρια νέο-αποικιακή κυριαρχία στην οποία υπόκεινται εκατοντάδες εξαρτημένες χώρες και έθνη, σε πραξικοπήματα όπως αυτά που διαπράχθηκαν πρόσφατα στην Ονδούρα και στην Αφρική, σε περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών σε πολλές χώρες, σε αστυνομικά κράτη που γίνονται όλο και πιο αυταρχικά και φασιστικά.
Υποσχέθηκαν έναν «ειρηνικό κόσμο», αλλά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν ενισχύσει το οπλοστάσιο και τη στρατιωτική τους μηχανή, έχουν εξαπολύσει μια σειρά επιθετικών πολέμων και τρομοκρατικών ενεργειών που έχουν αφήσει πίσω τους εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και έχουν εντείνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών και των μονοπωλιακών ομίλων για ένα νέο μοίρασμα των πρώτων υλών, των αγορών και των σφαιρών επιρροής, με συνέπεια να αυξάνεται ο κίνδυνος μιας νέας παγκόσμιας σύρραξης.
Μίλησαν για «προστασία του περιβάλλοντος», αλλά είδαμε ότι το κυνήγι του μέγιστου κέρδους έχει καταστρέψει το περιβάλλον και έχει καταστήσει φανερό ότι ο καπιταλισμός, με την επιθυμία του για λεηλασία, είναι ασυμβίβαστος με την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας.
Και τι γίνεται με την κατάσταση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης που έχουν «επέστρεψαν στην ελευθερία»; Μισθοί πείνας, μαζική ανεργία, εξάλειψη των κοινωνικών κατακτήσεων, οικονομική καταστροφή, αυξημένη θνησιμότητα, έγκλημα, πορνεία, η πιο δουλοπρεπής υποταγή στα συμφέροντα του Δυτικού ιμπεριαλισμού ή , στην περίπτωση της Ρωσίας, αναβίωση του πιο αντιδραστικού εθνικισμού προκειμένου να εξυπηρετήσει τα ίδια ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί σε αυτές τις χώρες, σήμερα, υπάρχει μια αυξανόμενη «νοσταλγία για το σοσιαλισμό», δηλαδή για ένα κοινωνικό σύστημα ανώτερο του καπιταλισμού, το οποίο πραγματοποίησε μεγάλα επιτεύγματα παρά τη διαρκή ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον του, μέχρι ο ρεβιζιονισμός να το υποσκάψει από τα μέσα και να προκαλέσει την κατάρρευση του;
Σε αυτά τα 20 χρόνια η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι και η πλειοψηφία των λαών δεν έχουν παραδοθεί παρά τα πλήγματα που έχουν δεχτεί, δεν έχουν αποδεχτεί σιωπηρά τη μισθωτή σκλαβιά και την ιμπεριαλιστική καταπίεση. Την κάμψη της ταξικής πάλης έχει σταδιακά διαδεχτεί μια μεγαλύτερη αντίσταση και ένα νέο ανέβασμα των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων, τα οποία εκδηλώνονται με διαφορετικούς τρόπους σε κάθε χώρα. Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία αντικρίζουμε μια σημαντική διαδικασία ανανέωσης των αγώνων, υπολογίσιμες προόδους των εργατών και των λαών, παρά την αυξανόμενη επιθετικότητα της αστικής τάξης.
Η ιστορία δεν ολοκληρώθηκε με την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Αντίθετα, υπήρξε μια εμφανής επιτάχυνση της. Η πάλη των κοινωνικών τάξεων, που είναι η κινητήρια δύναμη για την επίτευξη του κομμουνισμού, κάνει βήματα προς τα μπρος μαζί με το κομμουνιστικό και το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Οι πρωταγωνιστές του αγώνα για τον κοινωνικό μετασχηματισμό δυναμώνουν και ετοιμάζονται για μάχη! Αυτό θορυβεί την αστική τάξη η οποία, είκοσι χρόνια μετά την αναγγελία τους «θανάτου του κομμουνισμού», συνεχίζει να τον ξορκίζει, να αμαυρώνει και να κατηγορεί για εγκλήματα το φάντασμα του, προκειμένου να αποτρέψει το προλεταριάτο από την ανάκτηση της επαναστατικής του θεωρίας.
Όλα αυτά δείχνουν ότι η δήθεν ανωτερότητα και το ακαταμάχητο του καπιταλισμού είναι ένα ψέμα, ότι οι λόγοι που κάνουν αναγκαία την επανάσταση και το σοσιαλισμό εξακολουθούν να υφίστανται και να είναι έγκυροι όσο ποτέ.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια διεθνή κατάσταση πολύ διαφορετική από το 1989. Η αστική τάξη βρίσκεται σε μια καταστροφική οικονομική κρίση σαν αποτέλεσμα των νόμων του καπιταλισμού, και δεν έχει απαντήσεις για τις ανάγκες και τις προσδοκίες των εργατών και των λαών. Είναι περισσότερο τρωτή από παλιά και υπάρχουν πολλοί αδύναμοι κρίκοι στην αλυσίδα της κυριαρχίας της.
Η παρούσα κρίση της σχετικής υπερπαραγωγής, που είναι αλληλένδετη με την γενική κρίση του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, θα διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, αποκαλύπτοντας στις μάζες το πραγματικό πρόσωπο της αστικής τάξης: μια τάξη που από καιρό έχει εξαντληθεί ο ιστορικός της ρόλος, αλλά η οποία καλεί ακόμα τους εργάτες και τους λαούς να κάνουν τις «απαραίτητες θυσίες» για να διασφαλιστεί η επιβίωση της και τα προνόμια της.
Ενώ οι κυβερνήσεις παίρνουν τεράστια χρηματικά ποσά από τα δημόσια ταμεία για να εξυπηρετήσουν τα καπιταλιστικά μονοπώλια και τις τράπεζες, η ανεργία συνεχώς αυξάνεται, οι μισθοί, οι συντάξεις και οι υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας καταποντίζονται και συνεπώς οι εργάτες βυθίζονται στη φτώχεια και στην πείνα. Η επίθεση των καπιταλιστών παίρνει ολοένα και πιο οξυμένες μορφές, η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις εξαπολύουν την επίθεση τους ενάντια στις πολιτικές και οικονομικές κατακτήσεις που κερδήθηκαν με σκληρούς αγώνες. Ο φασισμός αναπτύσσεται σε πολλές χώρες, προωθούμενος από τους πιο αντιδραστικούς κύκλους του χρηματιστικού κεφαλαίου. Νέοι ληστρικοί πόλεμοι ετοιμάζονται.
Αυτή η κατάσταση καταδεικνύει την ανειρήνευτη διάσταση συμφερόντων ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη και βάζει μπρος στην εργατική τάξη και τις εργαζόμενες μάζες την άμεση ανάγκη για τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση , την πολιτική αντίδραση και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Το βασικό εμπόδιο που δυσχεραίνει σήμερα τη δημιουργία του ενιαίου μετώπου είναι η πολιτική της ταξικής συνεργασίας που ακολουθούν τα σοσιαλδημοκρατικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα και τα κίτρινα συνδικάτα, που είναι τα πραγματικά στηρίγματα της αστικής τάξης. Υπόσχονται στις μάζες ένα «ρεφορμισμό» που δε μπορεί να λειτουργήσει λόγω των ανηλεών νόμων του καπιταλισμού, βάζουν φρένο και διασπούν το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, το στρέφουν προς τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό και ανοίγουν το δρόμο στις αντιδραστικές δυνάμεις.
Για να απομακρυνθεί αυτό το εμπόδιο, για να γίνει η πάλη αποτελεσματική, χρειάζεται να ενωθούν οι εργάτες προκειμένου να υπερασπίσουν αδιάλλακτα τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα τους, αναπτύσσοντας ένα στιβαρό πρόγραμμα δράσης ενάντια στην αστική τάξη: ενάντια στις απολύσεις, τη μείωση των μισθών, τις περικοπές στις δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια, έτσι ώστε οι συνέπειες της κρίσης να πέσουν στις πλάτες των αφεντικών, των πλουσίων, των παρασίτων. Πρέπει να εντείνουν τον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση στα εργοστάσια, στην ύπαιθρο και στους δρόμους, οργανώνοντας μια πλατιά διεθνή αντεπίθεση, έτσι ώστε να μη θυσιαστούν, το προλεταριάτο και οι λαοί, για τα οικονομικά συμφέροντα των καπιταλιστών!
Την ίδια στιγμή, είναι επιβεβλημένο για τους κομμουνιστές και τους επαναστάτες να ενώσουν όλες τις γνήσιες δημοκρατικές, προοδευτικές, αριστερές δυνάμεις, για να δώσουν ώθηση στον αντι-ιμπεριαλιστικό και αντιφασιστικό αγώνα, για να ενισχύσουν την τάση για αλλαγή που αναπτύσσεται σε ολόκληρο τον κόσμο, ιδιαίτερα στην Λατινική Αμερική και στην Ασία, για να αναπτύξουν την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς.
Τα κόμματα και οι οργανώσεις της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, μαζί με τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που στηρίζουν αυτή την έκκληση, βάζουν μπροστά στις μάζες το ζήτημα της επαναστατικής διεξόδου από την κρίση του καπιταλισμού. Αντιμέτωποι με τα μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, με τις αυταπάτες που σπέρνουν αυτοί που προτείνουν τη «ρύθμιση» ενός κοινωνικού συστήματος που αποσυντίθεται, οι κομμουνιστές διακηρύσσουν ότι τα δεινά του ιμπεριαλισμού δεν έχουν γιατρειά, ότι η μόνη απάντηση στη γενική κρίση του καπιταλισμού είναι ο προλεταριακός σοσιαλισμός, μια σχεδιασμένη κοινωνία των παραγωγών.
Για αυτό το λόγο, ενώ παίρνουμε μέρος και υποστηρίζουμε τις ολοένα και πιο οξυμένες μορφές πάλης στις συνθήκες των επιπτώσεων της κρίσης, ενώ συνεργαζόμαστε για την οργάνωση των αγώνων, υπογραμμίζοντας ότι οι εργάτες πρέπει να αρνηθούν να πληρώσουν τις συνέπειες της κρίσης, λέμε ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει αν το προλεταριάτο και οι λαοί δεν καταφέρουν να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις για να απαντήσουν στην επίθεση και να παλέψουν για την ανατροπή της δικτατορίας των εκμεταλλευτριών τάξεων για την εγκαθίδρυση ενός νέου ανώτερου κοινωνικού συστήματος.
Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η σοσιαλιστική επανάσταση έχει γίνει για μια ακόμη φορά ένα πρόβλημα που ζητάει λύση με την στερέωση και το σχηματισμό ισχυρών κομμουνιστικών κομμάτων που θα υψώνουν τη σημαία του Μαρξισμού-Λενινισμού, τη σημαία της Οχτωβριανής Σοβιετικής Επανάστασης, τη σημαία της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης!
Οχτώβρης 2009
Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων
(CIPOML)

Διαβάστε Περισσότερα »