Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

Απελευθέρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ισοδυναμεί με μείωση μισθών

Ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά και μέσω των αποφάσεων του συνεδρίου του υποσχόταν ακύρωση των αντεργατικών διατάξεων των προηγούμενων κυβερνήσεων και παράλληλα αύξηση μισθών. Χαρακτηριστικά στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τις εκλογές του Ιουνίου 2012 περιλαμβάνεται:
«I. θα καταργήσει άμεσα την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου με αριθμό 6-28/2/2012, με την οποία μειώθηκαν ο κατώτερος μισθός κατά 22% (32% για τους νέους μέχρι 25 ετών), καθώς και τα επιδόματα ανεργίας, ασθένειας και μητρότητας και καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις. Θα επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στα €751 ευρώ και το επίδομα ανεργίας στα €461,5 ευρώ.»
Στην πράξη όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν προχώρησε στην ΆΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της παραπάνω πράξης του Υπουργικού Συμβουλίου, αλλά (σχεδόν 2 χρόνια μετά) η αύξηση του κατώτατου μισθού φαίνεται πλέον να έχει ξεχαστεί. Η αστική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που είναι πρώτον, αδύνατη και απρόθυμη να αντιπαρατεθεί με τους ντόπιους και ξένους καπιταλιστές - ιμπεριαλιστές που της υπαγορεύουν τα μέτρα που νομοθετεί και δεύτερον, υπεύθυνη για το ξεπούλημα κάθε λαϊκού και συνδικαλιστικού αγώνα οδηγώντας τους στην ήττα και την διαίρεση, τώρα στρέφεται προς τα συνδικάτα για να ρίξει αλλού το βάρος της αποτυχίας της.
Συγκεκριμένα ανάμεσα στις άμεσες επιδιώξεις της κυβέρνησης είναι η απελευθέρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και (ανάμεσα στα άλλα) του ύψους του κατώτατου μισθού. Μία κίνηση που όχι μόνο βοηθά την κυβέρνηση να υπεκφύγει της δέσμευσής της για αύξηση του κατώτατου μισθού και να προσπερνά το ζήτημα της επαναφοράς των τριετιών, άλλα κρύβει και έναν άμεσο κίνδυνο κατακρήμνισης του ημερομισθίου λόγω της ανυπαρξίας δομών και αγώνων του συνδικαλιστικού κινήματος εξαιτίας των ρεφορμιστικών ηγεσιών του. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε και την ολοένα και πλατύτερη ανάπτυξη των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών σε διάφορες περιοχές της χώρας, όπου οι εργαζόμενοι εργάζονται με όρους σύγχρονης σκλαβιάς χωρίς κάλυψη συλλογικών συμβάσεων, τότε συμπεραίνουμε ότι μιλάμε για ένα απολύτως ρεαλιστικό σενάριο.

Αν οι συλλογικές συμβάσεις είναι πράγματι καταγραφή των συσχετισμών δύναμης στην πάλη των τάξεων, τότε η εκκίνηση συλλογικών διαπραγματεύσεων τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή με τις υπάρχουσες συνθήκες σημαίνει βραχυπρόθεσμα μόνο ένα πράγμα: ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΝ

Δεν υπάρχουν σχόλια: