ΝΤΙΝΟΣ ΡΟΖΑΚΗΣ - Από αξιωματικός του αστικού μοναρχοφασιστικού στρατού επαναστάτης κομμουνιστής στις γραμμές του ΕΛΑΣ και του ηρωϊκού ΔΣΕ

ΝΤΙΝΟΣ ΡΟΖΑΚΗΣ Από αξιωματικός του αστικού μοναρχοφασιστικού στρατού επαναστάτης κομμουνιστής στις γραμμές του ΕΛΑΣ και του ηρωϊκού ΔΣΕ

Τον περασμένο χρόνο (2/7/2015) «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 99 χρονών μια από τις πιο ευγενικές φυσιογνωμίες του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος του τόπου – μαχητικός αντίπαλος του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού – ο αγαπημένος σύντροφός μας, ΝΤΙΝΟΣ ΡΟΖΑΚΗΣ.

Ο Ντίνος Ροζάκης γεννήθηκε στις 17 Απρίλη του 1916 στο χωριό Πλάτανος (Λίμπερδο) της Λακωνίας (8χλμ δυτικά του Γυθείου). Ήταν το δωδέκατο απ’ τα δεκατρία παιδιά της πολυμελούς οικογένειας. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο Δημοτικό σχολείο του χωριού του και στη συνέχεια, το 1935, τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο του Γυθείου.

Η πρώτη επαφή με τις επαναστατικές κομμουνιστικές ιδέες του νεαρού μαθητή Γυμνασίου ήταν η παράνομη συνάντησή του σε μια παρέα 5-6 μαθητών με το στέλεχος του ΚΚΕ, Γιώργο Μπαστουνόπουλο (= Γιώργη Λαμπρινό)[1]^,[2].

Μετά το Γυμνάσιο έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων και απέτυχε, ενώ την ίδια χρονιά πέρασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως για λόγους οικονομικούς αναγκάστηκε να διακόψει και να καταταχθεί στο στρατό εθελοντής δεκανέας. Το 1937 έδωσε με επιτυχία εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων, από την οποία αποφοίτησε το 1940 με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πυροβολικού, υπηρετώντας στη Βόρεια Ελλάδα.

Με την κατάρρευση του Μετώπου και τη συνθηκολόγηση επέστρεψε στο χωριό του και αργότερα οργανώθηκε στο ΕΑΜ, όπως και πολλοί άλλοι αξιωματικοί του αστικού στρατού, οι οποίοι από τις γραμμές του ΕΛΑΣ πολέμησαν τους Ιταλο-Γερμανο-Βούλγαρους κατακτητές και τους ντόπιους προδότες συνεργάτες τους. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες και κατά την περίοδο της ένοπλης δράσης στον Πάρνωνα, αρχές του 1944, έγινε μέλος του επαναστατικού ΚΚΕ, όπως γράφει: «Έτσι, απλά, εντάχθηκα κι’ εγώ στο κόμμα εκείνο, το οποίο τόσα χρόνια η αστική προπαγάνδα προσπαθούσε να με κάνει να φοβάμαι και να μισώ».

Αργότερα, πήρε μέρος και στις μάχες του Δεκέμβρη στην Αθήνα εναντίον των Άγγλων και των ταμπουρωμένων χωροφυλάκων στου «Μακρυγιάννη» και αλλού.

Μετά την ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ συμφωνία της Βάρκιζας και την επαίσχυντη παράδοση των όπλων από τη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία του πράκτορα της Ιντέλιτζενς Σέρβις προδότη Σιάντου, άρχισε ένα απίστευτο όργιο τρομοκρατίας της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς, χωροφυλάκων, στρατού, Χιτών και των κάθε λογής συνεργατών των κατακτητών που ξεπερνούσε ακόμα και τους «φασίστες κατακτητές, που επιβάλλανε ένα μονόπλευρο εμφύλιο πόλεμο», όπως γράφει στο βιβλίο του ο αγαπημένος μας σύντροφος ΝΤΙΝΟΣ ΡΟΖΑΚΗΣ.

Στα μέσα του Δεκέμβρη του 1946 του έγινε από Χίτες απόπειρα δολοφονίας, πυροβολώντας τον με δυο σφαίρες, μια στη πλάτη και μια στο μηρό, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και διασώθηκε.

Στα τέλη του 1947 βγήκε στο βουνό και έφτασε στο «σταθμό διοίκησης του αρχηγείου Παρνασσίδας, με διοικητή τον ήρωα, αξέχαστο και ανεπανάληπτο Διαμαντή (Γιάννη Αλεξάνδρου)», παίρνοντας μέρος στην «ηρωική Πορεία των άοπλων τη Ρούμελης» με προορισμό τον Γράμμο για να συνεχίσει την ένοπλη πάλη κατά του ντόπιου μοναρχοφασισμού και του Αγγλοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού, απ’ τις γραμμές τώρα του ηρωϊκού και ένδοξου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), ως τον τερματισμό της.

Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, τέλη Αυγούστου του 1949, γιατί δεν υπήρχαν πλέον προοπτικές νίκης, για σειρά λόγους, αναχωρεί από το Δυρράχιο της Αλβανίας με πολλές χιλιάδες μαχητών και μαχητριών με Σοβιετικό καράβι και προορισμό τη Σοβιετική Ένωση, την πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν, Τασκένδη. «Οι ΜΑΧΗΤΕΣ και οι ΜΑΧΗΤΡΙΕΣ του ΔΣΕ έφτασαν στην πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν, συγκροτημένοι όπως ήταν στον Γράμμο και στο Βίτσι. Ακόμα και μετά την εγκατάστασή μας στους θαλάμους, για 6 μήνες περίπου, εφαρμόζαμε το στρατιωτικό κανονισμό».

Ο σ. ΝΤΙΝΟΣ ΡΟΖΑΚΗΣ εργάστηκε στην Τασκένδη πολλές δεκαετίες, ενώ ταυτόχρονα τα πρώτα χρόνια ως και την ανοιχτή βάρβαρη επέμβαση της Χρουστσωφικής προδοτικής κλίκας το Σεπτέμβρη του 1955 ζούσε κανονικά κομματική ζωή, όπως και όλοι οι οργανωμένοι πρώην αντάρτες του ΔΣΕ στο ένδοξο και ηρωικό μας κόμμα, το ΚΚΕ (1918-55), με επικεφαλής το μεγάλο και αλύγιστο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, υπερασπίζοντας την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ αλλά και εκείνη του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος με καθοδηγητή τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ τον οποίο χαρακτηρίζει «ΜΕΓΑΛΟ ΑΡΧΗΓΟ, ο Μεγάλος Μαέστρος του β' παγκοσμίου πολέμου, ανεπανάληπτο πολιτικό» και απαντώντας στους συκοφάντες του γράφει ότι «το όνομα του Στάλιν είναι συνδεδεμένο με κάθε επιτυχία, με κάθε επίτευγμα και το σοβαρότερο απ' όλα με τη συντριβή του Ναζισμού. Λέμε λοιπόν σ' όλους αυτούς τους συκοφάντες, ότι στον Στάλιν δεν κολλάει καμιά συκοφαντία, γιατί το έργο του ζει και φωτίζει, είναι μέσα στο νου και στις καρδιές εκατομμυρίων εργαζομένων σ' όλο τον κόσμο».

Για την κατάσταση στην Τασκένδη, πριν τα γεγονότα ο ίδιος αφηγείται: «Ένας Σοβιετικός ηγέτης που έδειχνε μεγάλη αγάπη, εκτίμηση, σεβασμό και συμπάθεια στους Έλληνες παρτιζάνους του ΔΣΕ, ήταν ο ίδιος ο γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν, ο Νιγιάζοφ. Κάλεσε στο γραφείο του τον Αντισυνταγματάρχη Ισαάκωφ και του έδωσε εντολή να βοηθήσει όσο μπορεί στη λύση των προβλημάτων των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων… η αγάπη, η εκτίμηση, η καλή συμπεριφορά και η βοήθεια που επιφύλαξαν οι Σοβιετικοί προς τους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες δεν μετριέται με τίποτε. Δεν υπάρχει κοινωνικός, πολιτιστικός, μορφωτικός, τεχνικός και επιστημονικός τομέας που να μην συμμετείχαν και να μην διέπρεψαν οι Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες, πάντα βέβαια με τη βοήθεια των αρμοδίων Σοβιετικών. Η Σοβιετική κυβέρνηση μας χορήγησε τους πρώτους 6 μήνες δωρεάν διατροφή, στέγαση και ιατρική περίθαλψη, κουστούμι, παλτό, εσώρουχα, υπόδηση και όλα τ’ απαραίτητα για τις βασικές ανάγκες μας. Επιπλέον, δόθηκαν στον καθένα 500 ρούβλια για τα ατομικά του έξοδα… Ο Ισαάκωφ ανήκε στο υπουργείο εσωτερικών (Κα Γκε Μπε), ήξερε Ελληνικά κι έπαιξε σημαντικό αρνητικό ρόλο στην υπόθαλψη της ανταρσίας της Τασκένδης» των ελάχιστων χρουστσωφικών Ελλήνων ρεβιζιονιστών που συγκρότησαν τη γνωστή φράξια στην ΚΟ Τασκένδης ενάντια στην ΚΕ του ΚΚΕ, με την άμεση στήριξη και δραστήρια προκλητική υποστήριξη του Χρουστσωφικού Ισαάκωφ, που οδήγησε στα γνωστά γεγονότα το Σεπτέμβρη του 1955, στο πογκρόμ της Τασκένδης.

Ο επαναστάτης κομμουνιστής ΝΤΙΝΟΣ ΡΟΖΑΚΗΣ τάχθηκε από την αρχή κατά της επέμβασης και με την επαναστατική γραμμή, υπερασπίζοντας την ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: «Η υπεράσπιση του επαναστατικού μαρξιστικού – λενινιστικού, σταλινικού ΚΚΕ… έγινε αιτία να διωχτεί ο συνεπής επαναστάτης αρχηγός του ΚΚΕ απ’ τους σοβιετοχρουστσωφικούς μέχρις εξόντωσής του».

Στις 23 Αυγούστου 1976 αναχωρεί από το σιδηροδρομικό σταθμό της Τασκένδης με την οικογένειά του και φτάνει στο λιμάνι του Πειραιά στις 30 Αυγούστου του 1976.

Στις τέσσερις περίπου δεκαετίες που έζησε στην Ελλάδα, μετά την επιστροφή του από τη  Τασκένδη, στάθηκε πάντα αταλάντευτος, με παραδειγματική συνέπεια και σταθερότητα στον επαναστατικό δρόμο της κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου, του Μαρξισμού-Λενινισμού-Σταλινισμού, στο δρόμο των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ και του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, αδιάλλακτος και μαχητικός αντίπαλος του προδοτικού διεθνούς και ντόπιου χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού («Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕ εσ.-ΣΥΡΙΖΑ, που «δεν έχουν καμία σχέση με τον κομμουνισμό»), αγωνιζόμενος μέσα από τις γραμμές της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.

Διακρίνονταν πάντα, ως επαναστάτης κομμουνιστής, για τη συνέπεια και σταθερότητα στις επαναστατικές αρχές, τη σεμνότητα και σύνεση, την παραδειγματική ειλικρίνεια και την αξιοζήλευτη ευγένειά του. Όσοι νέοι είχαν τη μεγάλη τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά διδάχθηκαν πολλά και θα διδάσκονται από την επαναστατική του στάση. Αποτελεί γι αυτούς υπόδειγμα επαναστάτη κομμουνιστή και παράδειγμα προς μίμηση στους σημερινούς μα και μελλοντικούς αγώνες κατά του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και του φασισμού μα και κατά των διαφόρων δεξιών προδοτικών οπορτουνιστών ρευμάτων και πρώτα απ' όλα του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού.

---

[1] Με την ευκαιρία ας σημειωθεί ότι η δεύτερη έκδοση, στην Κατοχή, του βιβλίου του Γ. Λαμπρινού «ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ’21, ιστορικές ΜΟΝΟΓΡΑΦΙΕΣ» (εκδ. Μαρή και Κοροντζή, Χαρ. Τρικούπη 9, Αθήνα 1943, σελ. 151), συνοδεύεται με μια λιτή, σύντομη, θερμή, αδελφική μα και άκρως συγκινητική αφιέρωση: «ΧΑΡΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΜΑΣ, Γ.Λ.» δηλ. στη μεγαλύτερη επαναστατική φυσιογνωμία του τόπου, κρατούμενο τότε στο Χιτλερικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, Γραμματέα του ΚΚΕ, ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που δολοφονήθηκε από τη σοσιαλφασιστική προδοτική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ στο Σουργκούτ της Σιβηρίας τον Αύγουστο του 1973 μετά 17 ολόκληρα χρόνια εξορίας, για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και τους χαλάσει τα αντεπαναστατικά προδοτικά σχέδια, ανασυντάσσοντας το επαναστατικό ΚΚΕ. Ή όπως γράφει ο Ν. Ροζάκης: «Επί ηγεσίας Φλωράκη στο αντεπαναστατικό ΚΚΕ, έγινε η εξόντωση του Ζαχαριάδη, στο Σουργκούτ της Σιβηρίας… όπως εξάγεται από τα γεγονότα, ο Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από τους Χρουστσωφικούς, πιθανόν σε συνεργασία με τους ρεβιζιονιστές του ΚΚΕ πριν γίνει πολιτική μεταβολή στην Ελλάδα που φέρανε οι Αμερικάνοι, σε συνεργασία με τους Σοβιετοχρουστσωφικούς… γνωρίζανε πολύ καλά οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, αλλά και οι Έλληνες Φλωράκηδες, Κολιγιάννηδες, Δημητρίου, Δρακόπουλοι, οι Έλληνες της Αριστεράς που είχαν οργανώσει αντιζαχαριαδικό μέτωπο, ότι θα σβήνανε σαν σαπουνόφουσκα, γιατί ο Ζαχαριάδης εξασκούσε γοητεία στη συντριπτική πλειονότητα των κομμουνιστών, αλλά και μέσα στη μάζα των εργαζομένων εξασκούσε μεγάλη επιρροή και είχε κύρος» (ΝΤΙΝΟΣ ΡΟΖΑΚΗΣ: «ΣΑΡΑΝΤΟΧΡΟΝΗ ΠΟΡΕΙΑ, ΤΑΫΓΕΤΟΣ – ΓΡΑΜΜΟΣ – ΤΑΣΚΕΝΔΗ, 1936-1976», σελ. 279-280, Αθήνα 2008).

[2] Ο Γ. ΛΑΜΠΡΙΝΟΣ δολοφονήθηκε από το μοναρχοφασιστικό στρατό ή παρακρατικές συμμορίες, βαριά άρρωστος, το Μάη του 1949 στα Τζουμέρκα σε κάποιο σημείο κοντά στο Μοναστήρι στο ΚΗΠΙΝΑΣ ανάμεσα στα χωριά Μελισσουργοί και Ματσουκι, σύμφωνα με πληροφορία του συντρόφου μας ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΠΑΚΟΥ.