Αρ. Φύλ. 55 1-15 Φλεβάρη 1999ΕΥΡΩ-«Ιμπεριαλισμός»: το ΕΥΡΩ όπλο του γερμανικού ιμπεριαλισμού για την επέχταση και διασφάλιση της κυριαρχίας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση
O νέος χρόνος εγκαινιάστηκε με τη συνέχιση και αποκορύφωση της προπαγανδιστικής εκστρατείας, που είχε αρχίσει σε υψηλούς τόνους απ' το Δεκέμβρη του '98 - μ' αφορμή την καθιέρωση του ΕΥΡΩ - απ' τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις κυβερνήσεις του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου αλλά και απ' εκείνες του κεφαλαίου των εξαρτημένων καπιταλιστικών χωρών για μια «ισχυρή Ευρώπη», μια «Ευρώπη της ειρήνης, ευημερίας και δημοκρατίας», κλπ., κλπ. Ανάλογοι ήταν και οι πανηγυρισμοί του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου για το ΕΥΡΩ με εκπρόσωπο του σε κυβερνητικό επίπεδο την κυβέρνηση Σημίτη, απ' τους πιο φανατικούς θιασώτες και ένθερμους υποστηριχτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλ. της πλήρους και ολοκληρωτικής υποταγής της οικονομίας της χώρας στο δυτικο-ευρωπαϊκό μονοπωλιακό-ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Έτσι και το νέο χρόνο «η καρδιά ολόκληρης της Ευρώπης χτυπά στο ρυθμό του ΕΥΡΩ».
Η «ευρωευφορία» αυτή επισκίασε για δυο σχεδόν μήνες τα σοβαρά οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή αλλά και η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης και της πρόσφατης νομισματο-πιστωτικο-χρηματιστηριακής κρίσης που άρχισε το 1997 από την Ταϋλάνδη, αγκάλιασε όλες τις ασιατικές χώρες και την Ιαπωνία, επεκτάθηκε στη Ρωσία και έφτασε ως τη Βραζιλία, απειλώντας άμεσα να συμπαρασύρει ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Κρίση στις αγορές πετρελαίου έχει προκαλέσει και η πτώση των τιμών του «μαύρου χρυσού» καθώς και μεγάλα, σοβαρά προβλήματα τόσο στις χώρες της περιοχής του Περσικού Κόλπου όσο και στις άλλες πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές. Αλλά και για τις χώρες κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης οι προβλέψεις για το 1999 είναι δυσοίωνες, αφού αναμένονται να μειωθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας στη Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, κλπ. και να αυξηθεί παραπέρα το ήδη υψηλό ποσοστό ανεργίας. Οσον αφορά τις εξαγωγές της Γερμανίας, Γαλλίας, αυτές παρουσιάζουν πτώση τους τελευταίους μήνες και τα κέρδη των εξαγωγικών επιχειρήσεων σημειώνουν αισθητή μείωση. Για τις ΕΠΑ το ΔΝΤ προβλέπει αισθητή κάμψη των ρυθμών ανάπτυξης από 3,6% που ήταν το '98 σε 1,8% για το '99. Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) των χωρών κρατών-μελών της ΕΕ προχωρεί βέβαια αλλά με δυσκολίες και βραδείς ρυθμούς - με δεδομένη πάντα την ύπαρξη και διατήρηση των αντιθέσεων μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών και επιπλέον εκείνες ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες απ' τη μια και τις εξαρτημένες καπιταλιστικές χώρες απ' την άλλη. Ηδη από το 1915 ο Λένιν σημείωνε ότι «οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες είτε αντιδραστικές» και ότι «φυσικά είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ' αυτή την έννοια μπορούν να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες πολιτείες της Ευρώπης σαν συμφωνία των ευρωπαίων καπιταλιστών... Με ποιο σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη...».
Απ' τις αρχές του χρόνου το ΕΥΡΩ είναι πλέον μια πραγματικότητα, είναι πια γεγονός για τις 11 χώρες της ΕΕ και αργότερα για τις υπόλοιπες, μαζί και για τη χώρα μας (Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία, Βέλγιο, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Ισπανία. Πορτογαλία, Φιλανδία, Ολλανδία, Ιταλία).
Το ΕΥΡΩ, το κοινό νόμισμα της ΕΕ κατά πρώτο εισάγει μια νέα νομισματική τάξη στις χώρες κράτη-μέλη της, και συνάμα αμφισβητεί, απειλεί άμεσα την κλονισμένη παγκόσμια ηγεμονία του δολλαρίου που κράτησε μισό και πλέον αιώνα - εκφράζοντας από οικονομική και πολιτική άποψη την κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία - από τότε που αντικατέστησε τη βρετανική λίρα, σηματοδοτώντας έτσι την αποδυνάμωση-πτώση του βρετανικού ιμπεριαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα και την παραχώρηση της θέσης του στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Είναι γνωστό, ότι η οικονομική και πολιτική κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δημιούργησε το μεταπολεμικό νομισματικό σύστημα των καπιταλιστικών χωρών, ένα σύστημα που ανταποκρίνονταν πλήρως στις γενικότερες ηγεμονικές του επιδιώξεις, εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του και προωθούσε-διασφάλιζε την κυριαρχία του στις άλλες χώρες.
Όμως ο καπιταλισμός στην ιμπεριαλιστική του περίοδο αναπτύσσεται στη βάση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης - «η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού» (Λένιν) - που οδηγεί αναπόφευκτα σ' αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών, στην προκειμένη περίπτωση οδήγησε σ' ανάπτυξη των μεγάλων δυτικοευρωπαϊκών βιομηχανικών χωρών και σε ισχυροποίηση οικονομικά των χωρών της ΕΟΚ (=ΕΕ) και πρώτα και κύρια της Γερμανίας που διεκδικεί το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής σε βάρος των ΕΠΑ στην Ευρώπη και ευρύτερα («το 1950 οι ΕΠΑ διέθεταν το 50% του παγκόσμιου ακαθάριστου κοινωνικού προϊόντος, γεγονός χωρίς προηγούμενο. Στα μέσα του περασμένου αιώνα, σε καιρούς ανόδου της βρετανικής αυτοκρατορίας, η Μεγάλη Βρετανία είχε ίσως μόλις το 25%. Το αμερικάνικο ποσοστό είναι κολοσσιαίο. Το 1990 ήταν ακόμα 23%, ενώ για το 2010 οι προγνώσεις της Διεθνούς Τράπεζας δίνουν για τις ΕΠΑ μόλις το 1/6 του παγκόσμιου ακαθάριστου κοινωνικού προϊόντος» Πωλ Κέννεντυ, καθηγητής πανεπιστημίου Υale, συνέντευξη στο «Spiegel» Νο 36/ 1.9.1997).
Τα κυριότερα όπλα του γερμανικού ιμπεριαλισμού για την υπονόμευση των θέσεων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και την εξασθένιση του καθώς και για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής είναι η προώθηση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης και η καθιέρωση του ΕΥΡΩ που συνάμα θα ισχυροποιήσει τη θέση του και θα του εξασφαλίσει την κυριαρχία του στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρύτερα.
Γι' αυτό ο γερμανικός ιμπεριαλισμός έχει ασφαλώς κάθε λόγο να θριαμβολογεί και να πανηγυρίζει για τη δημιουργία του ΕΥΡΩ και την προώθηση της παραπέρα ενοποίησης των χωρών κρατών-μελών της ΕΕ, στην οποία θα κυριαρχούν τα ισχυρά γερμανικά μονοπώλια, αφού μόνο μ' αυτά τα δυο όπλα είναι δυνατόν να πετύχει τώρα το στρατηγικό του σκοπό, δηλ. την υπεροχή και κυριαρχία απέναντι στους ανταγωνιστές του, την οποία δυο φορές απέτυχε στο παρελθόν να επιβάλλει και εξασφαλίσει με πόλεμο (πρώτος-δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος).
Μετά την ήττα του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την αδιαμφισβήτητη οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σ' ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, ήταν φανερό πως ο γερμανικός ιμπεριαλισμός δεν ήταν δυνατό να κυριαρχήσει στρατιωτικά στην Ευρώπη. Σ' αυτή την περίοδο υποχρεώνεται να αλλάξει τακτική για την επίτευξη του στρατηγικού του σκοπού: προσπαθεί να δυναμώσει τις θέσεις του και να αυξήσει την ισχύ του σε βάρος των ανταγωνιστών του, πρώτα και κύρια των ΕΠΑ, όχι με στρατιωτικά αλλά με οικονομικά και πολιτικά μέσα. Βασικό μέσο-μοχλός του σ' αυτή την κατεύθυνση είναι η προώθηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που για να επιτευχθεί, απαιτεί τη «συμμαχία» με τον παραδοσιακό εχθρό της, τη Γαλλία, ενάντια στις ΕΠΑ, τον προσεταιρισμό της Μεγάλης Βρετανίας και την ενσωμάτωση της στην ΕΟΚ( = ΕΕ), προσπαθώντας να την αποσπάσει απ' τις ΕΠΑ και τέλος την ενσωμάτωση όσο το δυνατό μεγαλύτερου αριθμού ευρωπαϊκών χωρών σ' αυτή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Οικονομική και Νομισματική Ένωση και η εισαγωγή του ΕΥΡΩ είναι μια εξαιρετικά σημαντική νίκη του γερμανικού ιμπεριαλισμού με «ειρηνικά» μέσα - πραγματοποιώντας έτσι ένα παλιό του όνειρο, αφού είναι γνωστό ότι αυτή την «Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση» την επιδίωκε, επίσημα τουλάχιστον, απ' το Σεπτέμβρη του 1943 η χιτλερική Γερμανία. Το ΕΥΡΩ δεν είναι μόνο το σπουδαίο μέσο-όπλο για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος του γερμανικού ιμπεριαλισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την υποταγή της Γαλλίας. Αγγλίας, Ιταλίας, αλλά και επιπλέον, στον ανταγωνισμό του με τις ΕΠΑ, το όπλο για την αποδυνάμωση των θέσεων των, ΕΠΑ και την εξασθένιση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού γενικότερα. Η σημερινή Γερμανία δεν αφήνει έξω απ' τα σχέδια της ούτε την Ιαπωνία, την οποία προσπαθεί να προσεταιριστεί, κάνοντας την στενότερο σύμμαχο της. Σχετικά με τις επιδιώξεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού η μεγαλο-αστική εφημερίδα «Frankfurter Rundschau» πανηγυρίζοντας για την εισαγωγή του ΕΥΡΩ δεν κρύβει ποιος θα ωφεληθεί απ' το «νέο κόσμο» της ΕΕ, γράφοντας ότι «περιοχές με χαμηλή παραγωγικότητα θα χάσουν μελλοντικά αυτόματα στον τομέα της ανταγωνιστικής ικανότητας» και ότι «η Γερμανία με την πολύ υψηλή παραγωγικότητα θα κερδίσει πιο πολύ απ' το νέο κόσμο παρά το υψηλό επίπεδο μισθών» («F.R.» 2.1.99). Την οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας στην ΕΕ θα ακολουθήσει η πολική Ένωση της Ευρώπης σαν συνέπεια αυτής της κυριαρχίας. Βέβαια οι αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ, δηλ. μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Βρετανίας είναι υπαρκτές, όμως ο γερμανικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί όχι μόνο να αποδυναμώσει και εξασθενίσει τις ΕΠΑ αλλά και τις «σύμμαχές» της ιμπεριαλιστικές χώρες στην ΕΕ, αδυνατίζοντας τες και καθιστώντας τες έτσι μόνιμα «υποχρεωτικούς συμμάχους» του.
Η εισαγωγή και στήριξη του ΕΥΡΩ στην ΕΕ σημαίνει ενίσχυση του γερμανικού ιμπεριαλισμού που στόχο του έχει θέσει να διαδεχθεί σε κυριαρχία τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Σήμερα ο γερμανικός ιμπεριαλισμός κρύβει τις επιθετικές βλέψεις-διαθέσεις του και παρουσιάζεται με «φιλειρηνικό» προσωπείο. Όμως γνωρίζουμε, ότι καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός χωρίς πολέμους δεν νοείται. Ηδη οι γερμανοί ιμπεριαλιστές πρωτοστάτησαν στη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και έχουν αποστείλει στρατεύματα στη Βοσνία και είναι έτοιμοι να στείλουν στο Κοσσυφοπέδιο και όπου αλλού απαιτούν τα συμφέροντα τους. Οι πανηγυρισμοί του μεγαλο-αστικού ευρωπαϊκού τύπου και των κυβερνήσεων των διαφόρων χωρών για «ισχυρή Ευρώπη» σύντομα θα αποδειχθούν αυταπάτες και η «ισχυρή Ευρώπη» θα αποκαλυφθεί μπροστά τους ως «ισχυρή Γερμανία». Με το σύνθημα «ισχυρή Ευρώπη» οι ευρωπαίοι εκπρόσωποι του μονοπωλιακού κεφαλαίου εννοούν μια ιμπεριαλιστική Ευρώπη που θα καταχτά νέες σ' όλα τα επίπεδα στον ανταγωνισμό της με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΕΠΑ-Ιαπωνία-Ρωσία). μια Ευρώπη που θα διεκδικεί το μερίδιο της στο ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής που έχει αρχίσει εδώ και δυο περίπου δεκαετίες και συντελείται ανοιχτά μια δεκαετία τώρα και που ακόμα δεν έχει τελειώσει.
Τα περί «ευημερίας» και «καλύτερων ημερών» για την εργατική τάξη και τους λαούς διαψεύδονται καθημερινά απ' τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα της ΕΕ των 30 περίπου εκατομμυρίων ανέργων και των 60 και πλέον εκατομμυρίων που ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, την εντεινόμενη εκμετάλλευση, τη συνεχιζόμενη αύξηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης και την περιθωριοποίηση πολλών δεκάδων εκατομμυρίων, τη ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας, της πορνείας και των ναρκωτικών, κλπ. Οσον αφορά τη διαβόητη «δημοκρατία», αυτή δεν είναι παρά διχτατορία του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου σε βάρος του προλεταριάτου και των λαών όλων των χωρών κρατών-μελών της ΕΕ, στις οποίες περιορίζονται δραστικά τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες και βαθαίνει διαρκώς το προτσές της φασιστικοποίησης («Σένγκεν», φασιστικοί νόμοι, φασιστικές Οργανώσεις, κλπ.). Επίσης το «φιλειρηνικό» προσωπείο της ΕΕ ξεσχίζεται καθημερινά αη' την αποστολή και στάθμευση των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων στη Βοσνία και τη σχεδιαζόμενη σε λίγο στο Κοσσυφοπέδιο αποστολή και όπου αλλού κριθεί αναγκαίο για τα συμφέροντα της.
Για χώρες εξαρτημένες, όπως η Ελλάδα, η εισαγωγή του ΕΥΡΩ και η προώθηση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης θα σημάνει παραπέρα δυνάμωμα της εξάρτησης τους απ' τα ισχυρά μονοπώλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ολόπλευρη και ολοκληρωτική υποταγή τους σ' αυτά. ένταση της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους, διεύρυνση του χάσματος απ' τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες μα πάνω απ' όλα απεμπόληση και εκχώρηση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων τους στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, εκμηδένιση κάθε ίχνους εθνικής ανεξαρτησίας. Παρόλο αυτά η ξενόδουλη αστική τάξη της χώρας και οι εκφραστές της πανηγυρίζουν κι' αυτοί για κάποια «ψίχουλα» που θα «περισσέψουν» απ' τα αδηφάγα μονοπώλια της ΕΕ για το ντόπιο κεφάλαιο και κυρίως για την εκμηδένιση όλων των καταχτήσεων των εργαζομένων που πραγματοποιείται στις χώρες της ΕΕ, μ" αναπόφευκτο επακόλουθο της την παραπέρα ένταση της εκμετάλλευσης τους και την αύξηση των κερδών των βιομηχάνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου