Η αλήθεια για την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ
πως, πότε και από ποιους ανατράπηκε και ποιες οι τραγικές συνέπειες για την ανθρωπότητα
Μέρος α’ | Μέρος β’
Από εφημερίδα Ανασύνταξη:
- Αρ. Φύλ. 129 1-15 Μάρτη 2002
- Αρ. Φύλ. 130 15-31 Μάρτη 2002
Α. Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΜΟΣΕ) ήταν και παραμένει το σημαντικότερο κοσμογονικό γεγονός όλης της εξελικτικής πορείας της ανθρώπινης κοινωνίας. Αφενός, γιατί επέφερε για πρώτη φορά βαθύ αγεφύρωτο ρήγμα στο πανάρχαιο αρραγές σύστημα της βάρβαρης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και αφετέρου γιατί υπήρξε ένα κοινωνικά αναγκαίο φαινόμενο νομοτελειακής ωριμότητας της διανοητικής και υλικής δομής της ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτό συνεπάγεται από μια σειρά συναφή δεινά αυξανόμενης συχνότητας και καταστροφικής ισχύς για την ανθρωπότητα, δεδομένου ότι από το 1820 έως το 1914 έγιναν 11 οικονομικές κρίσεις, που συνοδεύτηκαν από έξι διεθνείς πολέμους μόνο στην αναπτυγμένη Ευρώπη, η οποία και αποτελεί σημείο ιστορικής αναφοράς της κοινωνικής εξέλιξης. Ο Α' Παγκόσμιος πόλεμος (1914-1918), ήταν άμεση συνέπεια της διογκούμενης συσσώρευσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, την κάποια, έστω, εξομάλυνση των οποίων αδυνατούσαν να δώσουν οι διεθνικοί, ως τότε πόλεμοι.
Την ερμηνεία αυτής της καπιταλιστικής εξέλιξης έδωσε ο Λένιν το 1916 στο ιδιοφυές έργο του: «Ο ιμπεριαλισμός σαν ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού» με τα χαρακτηριστικά πέντε γνωρίσματά του, τα οποία με την πάροδο του χρόνου επιβεβαιώνουν την επιστημονική ορθότητα των συμπερασμάτων του Λένιν, ότι ο ιμπεριαλισμός είναι το στάδιο παρακμής και σήψης του καπιταλισμού.
Βάσει αυτών των συμπερασμάτων ο Λένιν οδηγείται στη νέα επαναστατική θεωρία δυνατότητας νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια μόνο χώρα και μάλιστα μη αναπτυγμένης, όπως η τσαρική Ρωσία, έναντι εκείνης του Μαρξ, που υποστήριζε, πως η νίκη μπορεί να επιτευχθεί με ταυτόχρονη επανάσταση σε σειρά αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες. Όλη η διαφορά ανάμεσα στους δυο μεγάλους θεωρητικούς συνίσταται στην εκτίμηση των διαφορετικών συνθηκών της καπιταλιστικής οικονομικο-κοινωνικής εξέλιξης στον καιρό τους. Και σε τίποτα άλλο! Και ο μεν και ο δε ήταν σωστοί στο χρόνο εκπόνησης της θεωρίας τους για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Με τη διαφορά, ότι ο Λένιν, στηριζόμενος στο μαρξισμό, διέθετε τα καινούργια εξελικτικά δεδομένα του καπιταλισμού και όχι μόνο το πέρασμά του στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, αλλά και τις συνέπειές του στην ταξική επαναστατικοποίηση των λαϊκών μαζών σε διάφορες χώρες, όπου μετά τις επαναστάσεις του 1848 και την έκδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, έρχεται η Κομμούνα του Παρισιού το 1871, η οποία, με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, ανέτρεψε συθέμελα κάθε έννοια αστικοδημοκρατικής επανάστασης σαν ξεπερασμένης.
Αυτό σήμαινε ποιοτικό άλμα στην πρωτοπόρα κοινωνική συνείδηση, ριζική απόρριψη του καπιταλιστικού κατεστημένου και διαμόρφωση νέας κοινής αντίληψης για την οικοδόμηση μιας δίκαιης και ισότιμης μελλοντικής κοινωνίας ανθρώπων.
Το παράδειγμα της Παρισινής Κομμούνας, που παρά την ηρωική αντίσταση των υπερασπιστών της, καταπνίγηκε στο αίμα, ύστερα από 71 μέρες, μετατοπίστηκε εκεί όπου είχε προβλέψει ο Μαρξ ως μελλοντικό «κέντρο των επαναστάσεων του 20ου αιώνα» - την τσαρική Ρωσία, για την οποία οι αστοί κοινωνιολόγοι ισχυρίζονταν, πως «διαθέτει αντεπαναστατικό ανοσοποιητικό σύστημα». Ωστόσο, επιβεβαιώθηκαν οι Μαρξ-Λένιν και η Ρωσία έγινε αρχές του 20ου αιώνα το επαναστατικό κέντρο του κόσμου, στην οποία, μέσα σε μια δεκαετία, έγιναν τρεις επαναστάσεις που συγκλόνισαν τον κόσμο: η προλεταριακή επανάσταση 1905-1907, η επανάσταση του Φλεβάρη 1917, που ανάτρεψε τον τσάρο και η ΜΟΣΕ στις 25/ 10(7/11) 1917.
Συνεπώς, στο διάστημα 1871-1917 έχουμε τρεις ταξικές προλεταριακές επαναστάσεις και μια αστική, με σύνολο τρεις στη Ρωσία σε διάστημα 10 χρόνων.
Στην προκείμενη περίπτωση επιβεβαιώνεται ο μαθηματικός κανόνας, που προσδιορίζει τη νομοτέλεια των φαινομένων, βάσει του οποίου τρία ομοιογενή γεγονότα (τελείες) στις συντεταγμένες, ενωμένα με κοινή συνάρτηση αποτελούν νομοτέλεια. Δηλαδή το ζητούμενο: Η ΜΟΣΕ είναι νομοτέλεια της εποχής περάσματος του καπιταλισμού στο στάδιο του ιμπεριαλισμού.
Τότε προς τι οι ποικιλώνυμες αδιάκοπες οπορτουνιστικές κατηγορίες ενάντια στο Λένιν για δήθεν, «στρέβλωση της ιστορικής εξέλιξης από τη ΜΟΣΕ»;
Μήπως θεωρούν το Λένιν στο ρόλο «τροχονόμου» στο σταυροδρόμι της ιστορίας το 1917, που κατόρθωσε να στρέψει την πορεία της προς τον «ακατάλληλο, απροετοίμαστο και άγονο», όπως πιστεύουν, γεωγραφικό χώρο της Ρωσίας και εκείνη αδιαμαρτύρητα υποτάχτηκε στο κελεύσματά του;
Επιεικώς, μόνο θυμηδία θα προκαλούν οι ισχυρισμοί τους στους μελλοντικούς μελετητές της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου...
Ό,τι αφορά την επαναστατική θεωρία του Λένιν περί δυνατότητας νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια μόνο χώρα και μάλιστα μη αναπτυγμένη οικονομικά και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σ' αυτή μέσα σε καπιταλιστικό περίγυρο, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στην πράξη με τις τρεις θριαμβευτικά νικηφόρες φάσεις της ΜΟΣΕ.
-
Την σχεδόν αναίμαχτη κατάληψη της εξουσίας στις 25/10 (17/11) / 1917, όπου σκοτώθηκαν μόνο τρεις προλετάριοι στην έφοδο των χειμερινών ανακτόρων στην Πετρούπολη. Την ανακήρυξη της Σοβιετικής εξουσίας των Σοβιέτ (λαϊκών συμβουλίων), πρωτότυπης γνήσιας λαϊκής εξουσίας των εργατών, αγροτών και στρατιωτών, που γέννησε η επανάσταση του 1905-1907. Και όλο αυτό το νέο οικοδόμημα λαϊκής εξουσίας κατοχυρώθηκε καθ' υπόδειξη του Μαρξ και της αιματηρής εμπειρίας της Κομμούνας του Παρισιού με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου - της βίας των λαϊκών μαζών πάνω στους λίγους εκμεταλλευτές.
-
Η ΜΟΣΕ αποδείχτηκε αντάξια της ρήσης του Λένιν ότι: «η όποια επανάσταση δεν αξίζει τίποτα, αν δε μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της». Αν και ξεκίνησε την συγκρότηση της εξουσίας της από μηδενική βάση, μέσα σε μια συνεχώς εντεινόμενη θύελλα θανάσιμης έχθρας εναντίον της απ' όλο το πανίσχυρο παλιό κατεστημένο με ένοπλη αναμέτρηση με σαφήνεια «ποιος- ποιον» θα εξοντώσει, μπόρεσε, μαχόμενη αδιάκοπα, να αντικρούει τους πολυάριθμους, άρτια εξοπλισμένους και εμπειροπόλεμους εχθρούς της και ταυτόχρονα να δημιουργεί τις δομές και τους μηχανισμούς της παλλαϊκής αήττητης Σοβιετικής εξουσίας. Στον τιτάνιο αγώνα ζωής ή του θανάτου στην τρίχρονη πολεμική αναμέτρηση σύντριψε και κατατρόπωσε τις επίλεκτες στρατιές της αντεπανάστασης: ναύαρχου Κολσάκ, στρατηγών - Γιουντένιτς, Ντενίκιν Κορνίλοφ, Κρασνόφ, Λντόνοφ, κλπ.
Η ακαταμάχητη ικανότητα της ΜΟΣΕ στα πεδία των μαχών με την ενωμένη Ρωσική αντεπανάσταση και τα εξεγερτικά για τους δεινοπαθούντες, επί 4 χρόνια, εμπόλεμους λαούς της Ευρώπης, συνθήματα στο πρώτο διάγγελμά της: «Ειρήνη στον Κόσμο!», «Η Γη ανήκει στους αγρότες που την καλλιεργούν!», «Τα εργοστάσια και οι φάμπρικες στους εργάτες!», «Κάτω ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος!», με τα απτά αποτελέσματα στο Ρώσο-γερμανικό μέτωπο, με περιπτώσεις όπου οι δυο αντίπαλοι στρατοί ξεχύθηκαν απ' τα χαρακώματα, έμπηξαν τις ξιφολόγχες με τα όπλα στη γη και με αλαλαγμούς ανακούφισης και χαράς αγκαλιάζονταν και φιλιόνταν στην ουδέτερη ζώνη - καταθορύβησε τα πολεμοχαρή ιμπεριαλιστικά κέντρα. Πείστηκαν, πως η ΜΟΣΕ απειλεί θανάσιμα την ύπαρξή τους. Είναι ο σίγουρος νεκροθάφτης τους.
Με κτηνώδη τρόπο έσπευσαν να την καταπνίξουν στα σπάργανά της με την ωμή, απρόκλητη επέμβαση 14 κρατών της Αντάντ (του τότε ΝΑΤΟ) από όλα τα σημεία του ορίζοντα, με επιτελικά σχέδια πολεμικών ακαδημιών, με εμπειροπόλεμους στρατούς, εξοπλισμένους με τάνκς και αεροπλάνα: Ιάπωνες και Αμερικανοί - από Άπω Ανατολή, Άγγλοι και Αμερικανοί - από Βορρά, Γερμανοί και άλλοι από Δύση, Γάλλοι - Άγγλοι - Έλληνες κ.α. από Νότο. Μαζί και τα υπολείμματα της εσωτερικής αντεπανάστασης. Τελικός στόχος η Μόσχα, ο κλοιός γύρω απ' την οποία γίνεται ασφυκτικός... Ο Λένιν ρίχνει το σύνθημα: «Η σοσιαλιστική Πατρίδα σε κίνδυνο!». Και ιδού το «θαύμα». Ο ασφυχτικά θανάσιμος κλοιός μεταβάλλεται σε εσωτερικό οριακά πεπιεσμένο πανίσχυρο ελατήριο απ' την επαναστατική ορμητικότητα, που η απελευθέρωσή του σαρώνει τις ιμπεριαλιστικές ορδές και τις κατατροπώνει παντού και ολοκληρωτικά. Οι επεμβασίες κουρελιασμένοι, ντροπιασμένοι και ταπεινωμένοι, όπου φύγει-φύγει εγκαταλείπουν την φλεγόμενη από επαναστατικό παλλαϊκό πάθος και ορμή σοβιετική γη! Η ΜΟΣΕ σαν άλλος πραγματικός - μυθικός Ηρακλής, που μέσα απ' την κούνια του έπνιξε με τα βρεφικά του χέρια τα φίδια που ήρθαν να τον θανατώσουν, μέσα από τα σπάργανά της συντρίβει και συνθλίβει τους πολυάριθμους θανάσιμους εχθρούς της !!!
Η ΜΟΣΕ θριαμβευτικά, τροπαιούχα, δηλωτικά, επιβεβαιώνει το αναγκαίο ιστορικό της παρόν μέσα απ' την σκληρή αναμέτρηση - την πολεμική - με τις ενοποιημένες δυνάμεις της πανίσχυρης παγκόσμιας αντίδρασης!
Η 2η φάση του στοιχήματος - «ποιος ποιον» κερδίθηκε επιτυχώς και για πάντα!
Μήπως, άραγε, αυτός ο ασύγκριτος παλλαϊκός επαναστατικός οργασμός ηρωισμού και αυτοθυσίας δεν αποτελεί δικαίωση του Λένιν για ιστορική αναγκαιότητα της ΜΟΣΕ;
Όμως, το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα δικαίωσης της ΜΟΣΕ θα το έκρινε η Τρίτη φάση της εξέλιξής της - η οικονομική της εδραίωση και η τελική της κοινωνική αποδοχή με τα σαφή πλεονεκτήματά της στην παραγωγή και ισότιμη κατανομή υλικών αγαθών και πνευματικών αξιών. Και αυτή η ουσιαστική φάση εκπληρώθηκε με απόλυτες αποδείξεις αξιοπιστίας του ιστορικού της ρόλου στο οικονομικο-κοινωνικό γίγνεσθαι της σοσιαλιστικής πραγματικότητας.
Η σοσιαλιστική υποδομή ενισχύθηκε με την ίδρυση: α) της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών - ΕΣΣΔ - το 1922 σε εθελοντική βάση από 15 εθνικές δημοκρατίες και β) με την καθιέρωση του προλεταριακού διεθνισμού ως ακρογωνιαίου λίθου κοινωνικο-πολιτικής συμπεριφοράς του νέου τύπου εργατο-αγροτικού προλεταριακού πολυεθνικού Σοβιετικού Κράτους. Ο προλεταριακός διεθνισμός εκλήφθηκε ως νέα επίγεια πανίσχυρη «θρησκεία», αφού συνένωσε και συναδέλφωσε - για πρώτη φορά την ανθρώπινη ιστορία, - 130 αλλόγλωσσες, αλλόθρησκες, αλλόχρωμες και αλλοπολιτισμικές εθνότητες, λαότητες και μειονότητες της πρώην τσαρικής Ρωσίας σε ένα γιγαντιαίο δημιουργικό σύνολο, που πρακτικά υλοποίησε τους αρχαίους μύθους σε πραγματικότητα.
Από το 1922, λόγω ασθένειας του Λένιν, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ(μπ) εκλέχτηκε ο Ι.Β. Στάλιν, ο οποίος επανεκλέχτηκε επανειλημμένα και μετά το θάνατο του Λένιν (1924), ως το θάνατό του (δολοφονία του) το 1953, οπότε θεωρείται ο φυσικός ηγέτης της καθεαυτού οικοδόμησης του επιστημονικού σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.
Απορρίπτοντας την τροτσκιστική θεωρία περί μη δυνατότητας οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα, με εναλλακτική λύση την τυχοδιωκτική εμμονή της «συνεχούς παγκόσμιας επανάστασης», με πρόταση να σταλεί η 1η στρατιά ιππικού του Κόκκινου Στρατού στην... Ινδία για να «ξεσηκώσει τους Ινδούς σε επανάσταση», η ΚΕ του ΚΚ(μπ) ενέκρινε την λενινιστική στρατηγική, που εισηγήθηκε ο Στάλιν, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.
Σαν πρακτική διαδικασία σχεδιασμένης σοσιαλιστικής ανάπτυξης επιλέχτηκαν τα 5χρονα πλάνα προσέγγισης και επίτευξης προγραμματισμένων στόχων.
Η υπερεκπλήρωση του 1ου 5χρονου 1929-1933 και του 2ου 1934-1938 επιβεβαίωσε απόλυτα τη θεωρία της δυνατότητας οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα. Στο 18° Συνέδριο του ΚΚ(μπ) το Μάρτη 1938 ο Στάλιν ανακοίνωσε ότι στην ΕΣΣΔ ήδη οικοδομήθηκαν οι βάσεις του σοσιαλισμού, ενώ με το 3° 5χρονο 1939-1943, προβλεπόταν η παραπέρα ραγδαία ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικονομίας, την οποία όμως, διέκοψε η δόλια εξαπόλυση πολέμου του Χίτλερ, εναντίον της ΕΣΣΔ στις 22.6.1941.
Ωστόσο, σ' αυτά τα 12 χρόνια σοσιαλιστικής οικοδόμησης, μέσα σε έναν άκρως εχθρικό περίγυρο, που συχνά εκδήλωνε τις προθέσεις του, ματαίωσης της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, ιδιαίτερα με την αντεπαναστατική δράση των τροτσκιστών, όπου ο Τρότσκι, ευρισκόμενος στο εξωτερικό, έκλεισε μυστική συμφωνία με τη χιτλερική Γερμανία και Ιαπωνία, με εδαφικές παραχωρήσεις προς αυτές, εφόσον τον βοηθούσαν να ανατρέψει τον Στάλιν και να καταλάβει την εξουσία (-Μ. Ζαιερς/Λ. Καν: «Η μεγάλη συνωμοσία» σ. 292-305), ενώ ο στρατάρχης Τουχατσέφσκι ετοίμαζε πραξικόπημα τον Ιούνη του 1937 (στο ίδιο σ. 307-313), ο θρίαμβος της ΜΟΣΕ και στον τομέα οικοδόμησης και ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων ήταν καταλυτικός. Το επίπεδο βιομηχανικής ανάπτυξης στην ΕΣΣΔ ήταν ταχύτερο κατά 5-6 φορές, σε σύγκριση με το αντίστοιχο των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών, που χρειάστηκαν 50-75 χρόνια επίτευξής του και σε ασύγκριτα ευνοϊκότερες συνθήκες. Αυτή η πρωτοφανής αλματώδης ανάπτυξης εξανάγκασε τον αντικομμουνιστή No 1 Ου. Τσόρτσιλ να παρατηρήσει: «Ο Στάλιν παράλαβε την Τσαρική Ρωσία με το ξυλάλετρο και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα την έκανε δεύτερη δύναμη στον Κόσμο».
Η θριαμβευτική έκβαση της ΜΟΣΕ και στις τρεις φάσεις εδραίωσής της, κορύφωσε το μένος της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής αντίδρασης εναντίον της.
Η πυρετώδης προετοιμασία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στόχευε στην εξαφάνιση της ΕΣΣΔ από την όψη της γης. Αυτή ήταν η κοινή επιδίωξη Χίτλερ και Αμερικανο-Αγγλο-Γάλλων. Αυτό έκδηλα εκφράστηκε με την άρνηση των Αγγλο-Γάλλων να αποδεχτούν τις προτάσεις της ΕΣΣΔ για υπογραφή Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας στην Ευρώπη, ενάντια στις αρπαχτικές διακηρύξεις του Χίτλερ αφενός και αφετέρου, τις αφειδώλευτες παραχωρήσεις προς αυτόν με την υπογραφή της συμφωνίας του Μονάχου μαζί του. Κύριος στόχος όλων αυτών των φιλοχιτλερικών ενεργειών, ήταν να στρέψουν το Χίτλερ ευθύς εξαρχής εναντίον της ΕΣΣΔ και αυτοί να έχουν το ρόλο του διαιτητή.
Όμως την πορεία των εξελίξεων την προκαθόριζαν οι ασυμβίβαστες εσω-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις με αιχμή του δόρατος - τη χιτλερική στρατηγική παγκόσμιας Κυριαρχίας και την επιβολή της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» του Χίτλερ: Αυτή η στρατηγική λογική οδήγησε το Χίτλερ να ζητήσει ο ίδιος από το Στάλιν, ένα σύμφωνο μη επίθεσης (ΒΓ. Ουσμπένσκι: «3 μυστικός σύμβουλος του αρχηγού» Μόσχα 1990, βιβλ. 2, σ. 222)
Ο Στάλιν, που είχε σαφή αντίληψη όλων των επικίνδυνων δολοπλοκιών, που παίζονταν στο ενιαίο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και για να αποφύγει μια κοινή ιμπεριαλιστική επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ, αλλά και να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις οξύτατες ενδοϊμπεριστικές αντιθέσεις, προς όφελος ενδυνάμωσης του σοσιαλισμού, με την αναβολή επίθεσης κατά της ΕΣΣΔ, δέχτηκε το σύμφωνο μη επίθεσης του Χίτλερ.
Αυτή η πράξη του Στάλιν ισοδυναμούσε με το λιθοβολισμό του Ιάσονα στο πλήθος των δρακόντων, που άρχισαν να αλληλοεξοντώνονται και αυτός ανενόχλητος ξεκρέμασε και πήρε το «χρυσόμαλλο δέρας», δηλαδή εξασφάλισε τη θριαμβευτική νίκη του Σοσιαλισμού στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο γιατί: α) πέτυχε την φίλια αλληλοεξόντωση των άσπονδων εχθρών της ΕΣΣΔ, εξασφαλίζοντάς της 2 περίπου χρόνια πολύτιμης ειρήνης για καλύτερη προετοιμασία στην αναμενόμενη επίθεση, β) Έριξε το Χίτλερ στην παγίδα να πολεμήσει σε δυο μέτωπα, γεγονός που προδίκασε την ήττα του πριν καν αρχίσει τον πόλεμο και γ) εξανάγκασε τους θανάσιμους εχθρούς της ΕΣΣΔ Αγγλο-Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, μαζί και το μανιακό αντισοβιετικό Τσόρτσιλ, όχι μόνο να εγκαταλείψουν, προσωρινά τα εξοντωτικά τους σχέδια εναντίον της, αλλά και να γίνουν ενεργοί σύμμαχοι-υποστηριχτές της σε μια από τις πιο κρίσιμες δοκιμασίες της ύπαρξής της.
Αυτό σημαίνει σταλινική μαρξιστικο-λενινιστική ορθότητα ταξικής υπεράσπισης της ΜΟΣΕ και νικηφόρας πορείας του μαχόμενου επιστημονικού σοσιαλισμού.
Η δόλια επίθεση του Χίτλερ εναντίον της ΕΣΣΔ, χωρίς κήρυξη πολέμου και καταγγελία του «Συμφώνου μη επίθεσης» στις 26.6.1941, σ' όλο το μέτωπο, από τη Βαλτική ως τη Μαύρη Θάλασσα, μήκος 5.000 χλμ, με 170 μεραρχίες και με οικονομικο-στρατιωτικό δυναμικό όλης της κατεχόμενης Ευρώπης, έθεσε την ΕΣΣΔ στην πιο σκληρή δοκιμασία της ύπαρξής της. Και αυτό, όχι μόνο από το γεγονός της αιφνίδιας με υπεροχή δυνάμεων επίθεσης, αλλά και από το δεινό ταξικό χαρακτήρα του πολέμου, που η έκβασή του προϋπόθετε την ολοκληρωτική εξόντωση του ενός αντιπάλου. Μέση, συμβιβαστική λύση αποκλειόταν.
1.418 μέρες ο μονολιθικός γίγαντας Σοβιετικός λαός και ως τις 6.6.1944, που άνοιξε το 2ο μέτωπο στην Β. Γαλλία, μόνος του, αντιπάλευε την πιο ισχυρή και πιο βάρβαρη δύναμη κρούσης, που ποτέ κατόρθωσε να συγκροτήσει η παγκόσμια αντίδραση, με κύριο σκοπό τη συντριβή του σοσιαλισμού - το χιτλερικό φασισμό.
0 απαράμιλλος σ' όλη την γνωστή ανθρώπινη ιστορία, μαζικός ηρωισμός του πολυεθνικού Σοβιετικού λαού - στην ακαριαία κατάρρευση της προλεταριακής ενότητας, στην οποία έλπιζε ο μανιακός Χίτλερ, με την αιφνίδια κεραυνοβόλο επίθεσή του, που θα του εξασφάλιζε την νίκη - και η ανεξάντλητη, αυξανόμενη συνεχώς, μαχητική αντίσταση, του θρυλικού Κόκκινου Στρατού, παρά τις σοβαρές του απώλειες στην αρχική φάση του πολέμου, κάτω από τη λαμπρή καθοδήγηση του μεγάλου Στάλιν, ήταν οι κύριοι παράγοντες της Κοσμοϊστορικής Νίκης κατά του Φασισμού. Θα μείνουν αμίμητα σύμβολα αθάνατης - άφθαρτης δόξας - του νέου τύπου Σοβιετικού ανθρώπου, οι βαθμιαίοι σταθμοί ανόδου της ηρωικής πολύμηνης αντίστασης λαού και στρατού με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές και τους κομσομόλους όπως: η Οδησσός, η Σεβαστούπολη, η Μόσχα, με κορωνίδες το Στάλινγκραντ, που έγινε ο τάφος του χιτλερισμού και το περικυκλωμένο επί 900 μέρες αδούλωτο Λένινγκραντ. Αλλά και οι 213 σοβιετικοί στρατιώτες που έφραξαν με τα στήθια τους τις θυρίδες των χιτλερικών πολυβολείων για να προχωρήσουν τα τμήματά τους.
Αυτή η ατέρμονη αλυσίδα ηρωικών άθλων των σοβιετικών ανθρώπων, απέτρεψε την παγκόσμια κυριαρχία της φασιστικής πανούκλας και έσωσε όλη την ανθρωπότητα από τη στυγνή επιβολή της βάρβαρης χιτλερικής «Νέας Τάξης Πραγμάτων». Την παγκόσμια αγωνία και την μοναδική ελπίδα σωτηρίας, την έκφρασε ο Τσόρτσιλ, με δάκρυα που κύλαγαν στο πρόσωπό του επανειλημμένα, στις Διασκέψεις Τεχεράνης (1943) και Γιάλτας (1945) λέγοντας: «κάθε πρωί προσεύχομαι να είναι υγιής ο Στάλιν γιατί είναι ο μόνος, που μπορεί να συντρίψει τo Χίτλερ» (Φ. Υσούγιεφ: «140 συζητήσεις με το Μολότοφ», Μόσχα 1991, σ. 71).
0 πόλεμος τελείωσε με καταλυτικά απρόβλεπτα αποτελέσματα για τον διεθνή ιμπεριαλισμό. Δεν εκπληρώθηκε η επιθυμία του πολυπρόσωπου Τσόρτσιλ: «θέλω να δω στον τάφο το γερμανικό στρατό και στο χειρουργικό τραπέζι το σοβιετικό».
Ξεσκεπάστηκαν έγκαιρα και οι δολοπλοκίες απ' τη σοβιετική κατασκοπεία μεταξύ Άλεν Ντάλες και χιτλερικού στρατηγού Βόλφ στη Ζυρίχη στις αρχές 1945 και ματαιώθηκε το κλείσιμο μονόπλευρης ειρήνης ανάμεσα στη φασιστική Γερμανία (χωρίς το Χίτλερ) και των ΗΠΑ, Αγγλίας και Γαλλίας για να αναχαιτιστεί από κοινού η ακάθεκτη προέλαση προς την Δύση του Κόκκινου Στρατού. Η ανοιχτή καταγγελία του γεγονότος απ' το Στάλιν προς τους Ρούζβελτ και Τσόρτσιλ, έθαψε και αυτή την ανίερη ελπίδα. Ο Κόκκινος στρατός αφού σύντριψε το 75% του συνόλου των χιτλερικών μεραρχιών απελευθέρωσε την ΝΑ και Κεντρική Ευρώπη και θριαμβευτικά κατάλαβε το Βερολίνο, συνθλίβοντας το φασιστικό τέρας μέσα στη φωλιά του και επιβάλλοντας τους όρους του την άνευ όρων παράδοσή του...
Το τίμημα της κοσμοϊστορικής Νίκης του μαχόμενου τροπαιούχου σοσιαλισμού ήταν πολύ βαρύ. Ανάλογο του πρωτοπόρου ανιχνευτή του αγνώστου μέλλοντος: Πάνω από 20 εκατομμύρια νεκροί και βιβλικές καταστροφές στις πιο ζωτικές απέραντες εκτάσεις της σοσιαλιστικής πατρίδας. Όμως ακμαίο, αήττητο το ηθικό του μεγάλου νικητή Σοβιετικού λαού και Κόκκινου Στρατού.
Η διπλή λευτεριά, που έδωσε ο Κόκκινος Στρατός στις 7 χώρες της Κ. και ΝΑ Ευρώπης και η νίκη της σοσιαλιστικής Επανάστασης στην Κίνα (1.10.1949) με τη δημιουργία σοσιαλιστικού στρατοπέδου, όπου ζούσε το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού, άλλαξε ριζικά τη δομή του μεταπολεμικού κόσμου προς όφελος της ειρήνης και του σοσιαλισμού.
0 ιμπεριαλισμός, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, διέγνωσε τη θανάσιμη απειλή για την ύπαρξή του, αλλά πίστευε στη δυνατότητα επιβολής της παγκόσμιας κυριαρχίας του με την απειλή της ατομικής βόμβας στην οποία διέθετε μονοπώλιο. Προειδοποίηση αυτής της στρατηγικής επιλογής, ήταν οι αφάνταστες βιβλικές καταστροφές, που προκάλεσαν οι ατομικοί βομβαρδισμοί της Χιροσίμα (6.8.45) και Ναγκασάκι (9.8.45), για τους οποίους καμία στρατιωτική ανάγκη δεν υπήρχε, εφόσον με τα λόγια του Μπέβιν, στη Βουλή των κοινοτήτων το 1947, η Ιαπωνική κυβέρνηση στις 26.7.45, είχε στείλει μήνυμα συνθηκολόγησης προς την αμερικάνικη κυβέρνηση, η οποία το απέρριψε και το απόκρυψε απ' την παγκόσμια κοινή γνώμη («Ριζοσπάστης» 22.8.95). Επίσης αποδεικτικό εκβιασμού προς τη Σοβιετική Ένωση και το Στάλιν, εκτός από τους σαφείς υπαινιγμούς του Τσόρτσιλ όπως: «έχουμε έναν καλό βούρδουλα για τον πατερούλη Τζο (Ιωσήφ), αποτελεί και το γεγονός, ότι η Χιροσίμα και Ναγκασάκι, ποτέ στη διάρκεια του πολέμου, δεν βομβαρδίστηκαν για να υπάρξουν αμιγή αποτελέσματα των βιβλικών καταστροφών της ατομικής βόμβας, για πρόκληση φρίκης και τρόμου προς τον Στάλιν, που έπρεπε να υποκύψει στους ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς. Της ίδιας φύσης ενέργειες ήταν και οι πρώτες εντολές του Τρούμαν, όταν ανάλαβε την Προεδρία των ΗΠΑ, μετά το θάνατο του Ρούζβελτ (12.4.45), για να γίνει επιστημονική πρόβλεψη: πότε η Σοβιετική Ένωση θα μπορέσει να ανορθώσει την οικονομία της στο προπολεμικό επίπεδο (1941), από τις τεράστιες-βιβλικές πολεμικές καταστροφές, και πότε μπορεί να κατασκευάσει την ατομική βόμβα. Και οι δυο επιστημονικές προβλέψεις βεβαίωναν τον Τρούμαν, ότι και τα δυο γεγονότα μπορούν να πραγματοποιηθούν μετά από 20 χρόνια - μετά το 1965..! Όμως η ανόρθωση της σοβιετικής οικονομίας έγινε το 1948. Και χάρη στη σοφή πρόβλεψη του Στάλιν για τον μελλοντικό εκβιασμό, που θα του ασκούσαν οι ιμπεριαλιστές, κραδαίνοντας την ατομική βόμβα, στην πιο κρίσιμη στιγμή, για την τύχη της ΕΣΣΔ, όταν οι Χιτλερικοί πολιορκούσαν το Στάλινγκραντ (1942) και η σοβιετική κατασκοπεία τον ενημέρωσε (Νοέμβρης 1942), πως οι αμερικανοί άρχισαν την κατασκευή της ατομικής βόμβας, αμέσως έδωσε εντολή στον πρόεδρο της Ακαδημίας επιστημών I. Βερνάσκι, κάμπτοντας τις αντιδράσεις του, να συγκροτήσει επιστημονική ομάδα για την κατασκευή της σοβιετικής ατομικής βόμβας με επικεφαλής τον διάσημο πυρηνικό επιστήμονα I. Κουρτσάτοφ.
Έτσι στις 29.8.1949 έγινε και η δοκιμή της Σοβιετικής βόμβας. Το 1953 πρώτοι οι σοβιετικοί επιστήμονες δοκιμάζουν την υδρογονική βόμβα. Ενώ έχουν δομηθεί όλες οι επιστημονικο-τεχνικές βάσεις για την ανάπτυξη της πυραυλικής και διαστημικής τεχνολογίας, που απ' το 1956 είχαν τη ραγδαία εξέλιξή τους.
Πρέπει να γίνει σαφές, πως για εκείνα τα τεχνολογικά δεδομένα, για την υλοποίηση οποιασδήποτε θεμελιώδους επιστημονικής ιδέας, όπως η πυραυλική και διαστημική τεχνολογία, απαιτούνταν 12-15 και 20 χρόνια. Επομένως, όλες οι μετέπειτα σοβιετικές επιστημονικο-τεχνικές επιτεύξεις στον πυραυλικό και διαστημικό τομέα είχαν αναφορά και σφραγίδα της σταλινικής επιστημονικής δομής.
Όλα αυτά τα επιτεύγματα της Σοβιετικής Επιστήμης με τα μετέπειτα αποδειχτικά: Ανακοίνωση της Σοβιετικής κυβέρνησης, ότι διαθέτει: διηπειρωτικούς πυραύλους (Οκτώβρη 1956), εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου (4.11.57), προσσελήνωση και φωτογράφηση της αθέατης πλευράς της Σελήνης, καθώς και εκτόξευση πυραύλου στην Αφροδίτη (1959) με το έμβλημα της ΕΣΣΔ, η πτήση του πρώτου ανθρώπου στο διάστημα - του Γ. Γκαγκάριν (12.4.1961), η κατασκευή αντιπυραύλων (Μάρτης 1961), και η κατασκευή δορυφόρων «κυνηγών» (1971) στο διάστημα, ήταν κορυφαίες αιχμές αδιαμφισβήτητης στρατηγικής υπεροχής του επιστημονικού σοσιαλισμού, πρωτεργάτης και δημιουργός του οποίου ήταν ο μεγάλος Στάλιν. Σ' όλα αυτά οι ΗΠΑ έμειναν πίσω κατά 10-15 χρόνια !!!
Εδώ χρειάζεται μια σαφής διευκρίνιση: Δεν ήταν ενδοσοσιαλιστική επιλογή το κυνηγητό των πανάκριβων και εξουθενωτικών εξοπλισμών για το Σοβιετικό λαό με τις ανοιχτές, τεράστιες πληγές του πολέμου, αλλά μια αναγκαιότητα ύπαρξης του ίδιου του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και της υπεράσπισης της Ειρήνης σ' όλο τον κόσμο, απ' τις ωμές επιβουλές των ιμπεριαλιστών, όπως λ.χ. χρησιμοποιήθηκε το μονοπώλιο, απ' τις ΗΠΑ, της ατομικής βόμβας.
Τα φιλειρηνικά αποδειχτικά του Σοσιαλισμού και της ΕΣΣΔ με ειλικρίνεια καταγράφηκαν: 1) Με την πρόταση της ΕΣΣΔ στην κοινωνία των Εθνών για γενικό αφοπλισμό των κρατών το 1932. 2) Για απαγόρευση κατασκευής και χρήσης του ατομικού όπλου μετά την καταστροφή της Χιροσίμα-Ναγκασάκι στον ΟΗΕ. Η ίδια πρόταση έγινε και μετά τη δοκιμή της πρώτης σοβιετικής ατομικής βόμβας στο ίδιο διεθνή Οργανισμό. Προτάσεις για αφοπλισμό και αποπυρηνικοποιημένες ζώνες από την ΕΣΣΔ, έγιναν και μετέπειτα, αλλά όλες έπεσαν στο κενό, με πρωτοβουλία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών ΗΠΑ, Αγγλία, κ.α.
Η σοβιετική υπεροχή, στις πιο καθοριστικές στρατηγικές κατευθύνσεις, ήταν κόλαφος, για τα μεταπολεμικά ιμπεριαλιστικά σχέδια παγκόσμιας επικυριαρχίας των ΗΠΑ, εφόσον η υλοποιημένη σταλινική στρατηγική επιλογή, αναμφισβήτητης υπεροχή σε ισχύ, τους αφαίρεσε τελείως: 1) το «πανάκριβό τους» στρατηγικό μονοπώλιο στην ατομική βόμβα, 2) τις ξεπέρασε, χρονικά, στην κατασκευή της υδρογονικής βόμβας, 3) τους στέρησε το πιο στρατηγικό τους πλεονέκτημα - το γεωγραφικό απυρόβλητο για τις ΗΠΑ, προπέτασμα ατιμωρησίας στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς του παρελθόντος. Οι διηπειρωτικοί πύραυλοι με πυρηνικές γομώσεις, ήταν ψυχρή υπόμνηση για ξεσάλωτες επιδείξεις ισχύος, η οποία είχε πια καμφθεί και ταπεινωθεί απ' τη σοβιετική υπεροχή στρατηγικής ισχύος, και 4) το αδάμαστο, μεσούρανο κύρος του επιστημονικού σοσιαλισμού στην όψη της ΕΣΣΔ, που τροπαιούχος, αήττητος, χωρίς ούτε μια ήττα εξασθενητική για την ακάθεκτη ανοδική πορεία του, μέσα απ' τις συνεχείς, έως τώρα συμπληγάδες, που έδινε τις αναρίθμητες σκληρές μάχες επικύρωσής του, όδευε ταχύτατα πάνω στη μεγάλη λεωφόρο, που άνοιξε για την επίτευξη του ιστορικού του ρόλου - την ολοκληρωτική συντριβή του πανάρχαιου εκμεταλλευτικού κατεστημένου ανθρώπου από άνθρωπο και την οριστική απελευθέρωση του ανθρώπου.
Αυτός ήταν ο επιστημονικός σοσιαλισμός που μεγαλούργησε, στηριζόμενος στη δικτατορία του προλεταριάτου και κάτω από τη σοφή καθοδήγηση, του μεγάλου Στάλιν.
Τηλέμαχος Λαδόπουλος
Συνεχίζεται
Πάρθηκε από τη μπροσούρα “Σοσιαλισμός του 21ου Αιώνα – Νέα Θεωρητικοποίηση Παλιών Αντι-Μαρξιστικών Ιδεών” (Έκδοση της ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55, Ιούλιος 2010) 
