Μεγάλη ικανοποίηση ένοιωσαν όσοι οι συνάδελφοι από το Σύλλογο αλλά και από άλλους κλάδους, βρέθηκαν το πρωί της Τετάρτης 14/7 στην Επιθεώρηση Εργασίας. Ήταν αρκετοί αυτοί που βρέθηκαν εκεί για να υποστηρίξουν τη συνάδελφο Χαρά Χατζή στη νέα 3μερή συνάντηση που είχε προγραμματιστεί για να συζητηθεί η απόλυσή της από τις εκδόσεις Π. Κυριακίδη.
Η απόλυση είχε γίνει στις 30/5 και η αιτία ήταν πως η εργαζόμενη δε δέχτηκε να μετακινηθεί σε άλλη εταιρεία του ομίλου, αν δε διασφαλίζονταν τα εργασιακά της δικαιώματα (προϋπηρεσία).
Ακολούθησαν οι παρεμβάσεις του Συλλόγου μας, η διαμαρτυρία έξω από το βιβλιοπωλείο στην οδό Μητροπόλεως, η υποστήριξη στη συνάδελφο και στο Σύλλογο μας από άλλα σωματεία και από τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων, η 3μερης στην Επιθεώρηση στις 6/7 κατά την οποία η εργοδοτική πλευρά πιέστηκε ακόμη περισσότερο.
Θεωρούμε σημαντική επιτυχία το ότι η Χαρά βρίσκεται και πάλι στην εργασία της με διασφαλισμένα όλα τα δικαιώματα που είχε και πριν (προϋπηρεσία, μισθός, καθήκοντα). Είναι μια νίκη που κερδήθηκε με τον αγώνα και τη συναδελφική αλληλεγγύη.
Όσο και αν δυναμώνουν οι επιθέσεις του μαύρου μπλοκ (εργοδοσία, κυβερνήσεις, Ε.Ε., ΔΝΤ), το εργατικό κίνημα δε θα πάψει να αγωνίζεται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, για την ικανοποίηση των αναγκών μας.
Ευχαριστούμε όλους όσους μας συμπαραστάθηκαν.
Σχόλιο για τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, ή πως αλλιώς να το πούμε…
Στο κάλεσμα του Συλλόγου μας για παρουσία συμπαράστασης στη Χαρά δεν ανταποκρίθηκαν μόνο αρκετοί συνάδελφοι, ανταποκρίθηκε και η Ελληνική Αστυνομία. Τρεις αστυνομικοί με στολή και άλλοι τέσσερις με πολιτικά (κοινώς ασφαλίτες) ήταν από νωρίς το πρωί έξω από την Επιθεώρηση Εργασίας στην οδό Σουρμελή.
Αναρωτιόμαστε προς τι αυτή η «κινητοποίηση». Δεν έχει δικαίωμα ένα εργατικό σωματείο να καλέσει τους εργαζόμενους σε μια παράσταση διαμαρτυρίας;
Άραγε, αυτό ήταν εκείνη την ημέρα το μεροκάματο που έκαναν οι 7 αυτοί «δημόσιοι υπάλληλοι»; Υποτίθεται πως η οικονομία περνά δύσκολες στιγμές, πως το δημόσιο κάνει περικοπές… Στις Επιθεωρήσεις Εργασίας δεν υπάρχουν αρκετοί υπάλληλοι για να εξυπηρετήσουν, για να βγουν να κάνουν ελέγχους. Το ίδιο συμβαίνει και στον ΟΑΕΔ, στο ΙΚΑ κλπ. Στην Αστυνομία περισσεύει προσωπικό για να απασχολούνται με τις εκδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις των σωματείων;
Μήπως τελικά έχει μεγάλο δίκιο το σύνθημα που ακούστηκε στις πρόσφατες διαδηλώσεις, «Δεν αντέχει άλλο αυτή η κοινωνία, να γίνουν απολύσεις στην αστυνομία!»;
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
Στις 14 Ιούλη, εκπρόσωποι των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ και ΣΥΝ παρευρέθησαν, πλάι πλάι με τους υπέρμαχους της «επανίδρυσης του φασιστικού κράτους της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς» εκπροσώπους της ΝΔ και τους εκπροσώπους του ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ, σε συγκέντρωση «διαμαρτυρίας» που πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα από μερικές δεκάδες «συνδικαλιστές» της αστυνομίας, του λιμενικού και της πυροσβεστικής για τις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό καθεστώς των «Σωμάτων Ασφαλείας». Μάλιστα τόσο το «Κ»ΚΕ όσο και ο ΣΥΝ, επιστράτευσαν το «βαρύ πυροβολικό» τους προκειμένου να παρευρεθεί στη συγκέντρωση, με τον βουλευτή Αχαΐας Ν. Καραθανασόπουλο και τον Δ. Αγκαβανάκη από την πλευρά του «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ και τον βουλευτή (και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ) Π. Λαφαζάνη από τον ΣΥΝ, γεγονός που αποδεικνύει πόσο «καίγονται» για τις δυνάμεις καταστολής.
Μάλιστα, όπως πληροφορούμαστε από το «Ριζοσπάστη», ο βουλευτής του «Κ»ΚΕ Ν. Καραθανασόπουλος, απευθυνόμενος στους συγκεντρωμένους, είπε: «η βίαιη επίθεση ενάντια στο βιοτικό σας επίπεδο εντάσσεται στη συνολικότερη αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση. Θέλουν να ρίξουν χαμηλά το βιοτικό επίπεδο του λαού. Να δουλεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα και μετά να παίρνει συντάξεις πείνας» και «η ελπίδα είναι η κοινή πάλη και ο αγώνας με όλους τους εργαζόμενους»(«Ρ», 15/7/2010 ,σελ. 20).
Τόσο από την στήριξη της συγκέντρωσης από τους σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ, όσο από και την τοποθέτηση του Ν. Καραθανασόπουλου γίνεται φανερό πως ο Περισσός αντιλαμβάνεται τις δυνάμεις καταστολής ως «εργαζόμενους» και ως τμήμα του εργατικού-λαϊκού κινήματος, παραβλέποντας το γεγονός ότι η αστυνομία και το λιμενικό είναι όργανα του αστικού κράτους προορισμένα να περιφρουρούν τα ταξικά συμφέροντα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου τρομοκρατώντας το λαϊκό κίνημα, πράγμα που γίνεται φανερό καθημερινά με την καταστολή των διαδηλώσεων του αγωνιζόμενου λαού, τις προσαγωγές-συλλήψεις και το φακέλωμα διαδηλωτών, τα πογκρόμ ενάντια τα ταξικά μας αδέρφια, τους μετανάστες εργάτες «χωρίς χαρτιά».
Μάλιστα, ο αγώνας των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση(!) των «δικαιωμάτων» όσων απαρτίζουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, που δεν είναι σημερινός, αλλά πάγιος, έχει φτάσει μέχρι το επαίσχυντο σημείο να απαιτούν καλύτερο μισθολογικό καθεστώς και ένταξη τους στα ΒΑΕ, όπως φαίνεται και στις παρακάτω δηλώσεις συμπαράστασης: «για μια ακόμα φορά εκφράσαμε τη σταθερή συμπαράσταση του ΚΚΕ στις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων στα Σώματα Ασφαλείας, για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, κατώτερο μισθό 1.400 ευρώ με ενσωμάτωση των βασικών επιδομάτων, εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας για το πενθήμερο, τα ωράρια, τις υπερωρίες, αναγνώριση του επαγγέλματος ως επικίνδυνου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, κατοχύρωση και διεύρυνση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών για τους εργαζόμενους στα Σώματα Ασφαλείας.» («Ρ», 16/7/2009, σελ. 33), «‘Εμπαιγμός’». Αυτή η λέξη χαρακτηρίζει τη στάση της κυβέρνησης στο θέμα της αναγνώρισης του επαγγέλματος των εργαζομένων στα Σώματα Ασφαλείας ως επικίνδυνου και ανθυγιεινού.» («Ρ», 7/10/2005, σελ. 29). Στο ίδιο μήκος κύματος ο Π. Λαφαζάνης του ΣΥΝ, που διαβεβαίωσε τους εκπροσώπους των ενώσεων αστυνομικών, λιμενικών και πυροσβεστών σε πρόσφατη συνάντηση τους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «θα υποστηρίξει τα αιτήματα και τις ιδιαίτερες διεκδικήσεις που προβάλλουν οι ένστολοι της χώρας στο πλαίσιο της ιδιαιτερότητας του ρόλου και του επαγγέλματός τους» («Αυγή», 14/07/2010, ηλεκτρονική έκδοση).
Εκτός των άλλων οι σοσιαλδημοκράτες ψεύδονται για τη μη αναγνώριση του «έργου» των δυνάμεων καταστολής σαν «βαρύ & ανθυγιεινό». Όπως αναφέρεται και εφαρμόζεται βάσει του γενικού νόμου για την ασφάλεια & υγιεινή της εργασίας Ν. 3850 (ΦΕΚ 84Α 02.06.2010) για τους συγκεκριμένους, τα θέματα ρυθμίζονταν και εξακολουθούν να ρυθμίζονται με Προεδρικά Διατάγματα (άρθρο 73), που μισθολογικά (πλέον της εφαρμογής μέτρων προστασίας), σημαίνει πολλαπλή αναπλήρωση της μη ένταξης στα Β&Α με πολλά επιδόματα, όπως ευθύνης, ειδικών συνθηκών (το κυρίως επίδομα «επικινδυνότητας»), ξεχωριστό «κινδύνου», ξεχωριστό «αυξημένης επιχειρησιακής ετοιμότητας», ξεχωριστό «θέσης αυξημένης ευθύνης» και ακόμη απασχόλησης (ως αντιστάθμισμα μη χορηγούμενων αποζημιώσεων για υπερωρίες), δίπλα στη πληθώρα των 13 επιδομάτων που παίρνουν, όσοι υπηρετούν ειδικά στα επίλεκτα τμήματα καταστολής.
Φυσικά, η στάση αυτή των «Κ»ΚΕ - ΣΥΝ απέναντι στις δυνάμεις καταστολής δεν προκαλεί έκπληξη αφού οι ρίζες της βρίσκονται στη σοσιαλδημοκρατική ρεφορμιστική αντίληψη τους ότι οι μηχανισμοί του κράτους, και το ίδιο το αστικό κράτος συνολικά, μπορούν να αλλάξουν ρόλο και να μετασχηματιστούν-εκδημοκρατιστούν μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αντίληψη που επιπλέον αποτυπώνεται ξεκάθαρα και στις επίσημες θέσεις του «Κ»ΚΕ και του ΣΥΝ. Στο μεν Πρόγραμμα του «Κ»ΚΕ, ανάμεσα στις προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχους πάλης, αναφέρεται «η πάλη για τον εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, του συστήματος απονομής Δικαιοσύνης» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ.35, Αθήνα 1996), που, μάλιστα, έτσι θα «ανοιχτεί» και ο δρόμος προς το «σοσιαλισμό» τους, ενώ στις θέσεις του ΣΥΝ με τίτλο «Για την Αριστερά του 21ου αιώνα-Η συμβολή του ΣΥΝ στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ», ανάμεσα σε πολλά άλλα μαργαριτάρια για τον χαρακτήρα του αστικού κράτους και τις δυνατότητες εκδημοκρατισμού του στο πλαίσιο του καπιταλισμού, διαβάζουμε: «οφείλουμε δηλαδή σήμερα να διατυπώσουμε το αίτημα για μια Αστυνομία που θα υποτάσσεται στις δημοκρατικές αρχές και θα έχει τον κοινωνικό ρόλο που της αναλογεί, προστατεύοντας και όχι καταστέλλοντας τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών» («Για την Αριστερά του 21ου αιώνα-Η συμβολή του ΣΥΝ στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ», ηλεκτρονική έκδοση, σελ. 276).
Οι παραπάνω θέσεις δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από επανάληψη παλιών σοσιαλδημοκρατικών ρεφορμιστικών θεωριών για το κράτος, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τη διδασκαλία του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, για τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους και των μηχανισμών του, η οποία συμπυκνώνεται στα παρακάτω αποσπάσματα από το έργο του Β.Ι. Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση»: «Κατά τον Μαρξ, το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας, όργανο καταπίεσης μιας τάξης από μιαν άλλη, είναι η δημιουργία της "τάξεως" εκείνης, που νομιμοποιεί και στερεώνει αυτή την καταπίεση, μετριάζοντας τη σύγκρουση των τάξεων.» (Β.Ι. Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση» από το κεφάλαιο 1, «Ταξική κοινωνία και κράτος», παράγραφος 1, «ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ: ΠΡΟΙΟΝ ΤΩΝ ΑΣΥΜΦΙΛΙΩΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ», εκδόσεις ΣΕ, Αθήνα 1979, σελ.11) και «Ο μόνιμος στρατός και η αστυνομία είναι τα κύρια όργανα δύναμης της κρατικής εξουσίας, μα –μήπως μπορεί να γίνει και διαφορετικά;»( Β.Ι. Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση» από το κεφάλαιο 1, «Ταξική κοινωνία και κράτος», παράγραφος 2, «ΟΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΕΝΟΠΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΤΛ.», εκδόσεις «ΣΕ», Αθήνα 1979, σελ.13 ). Επίσης, οι Μαρξ-Ένγκελς στον τελευταίο πρόλογο (24.6.1872) στη νέα γερμανική έκδοση του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος», σημειώνουν: «Η Κομμούνα, ιδίως, απόδειξε ότι δεν μπορεί η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς» («Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», εκδόσεις «ΣΕ», Αθήνα 1979, σελ..6), ενώ ο Λένιν μας πληροφορεί ότι «Η σκέψη του Μαρξ είναι ότι η εργατική τάξη πρέπει να συντρίψει, να τσακίσει την «έτοιμη κρατική μηχανή» και να μην περιοριστεί στην απλή κατάληψη της»( (Β.Ι. Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση» Κεφάλαιο 3: Η πείρα της Παρισινής Κομμούνας του 1871. Η ανάλυση του Μαρξ, παράγραφος 1. ΣΕ ΤΙ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ Ο ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑΡΩΝ, εκδόσεις ΣΕ, Αθήνα 1979, σελ..38).
Από τα παραπάνω αποσπάσματα των έργων των κλασσικών του μαρξισμού, προκύπτει ότι η αστυνομία και το λιμενικό, ως μηχανισμοί του αστικού κράτους και όργανα της κρατικής βίας και επιβολής της ταξικής κυριαρχίας των κεφαλαιοκρατών, δεν μπορούν να εκδημοκρατιστούν στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αλλά ούτε πολύ περισσότερο «εκδημοκρατισμένα» να μπουν στην υπηρεσία της εργατικής τάξης στην περίπτωση της προλεταριακής επανάστασης, αντίθετα πρέπει να συντριβούν-τσακιστούν ύστερα από τη νικηφόρα βίαιη-ένοπλη επανάσταση του προλεταριάτου για την οικοδόμηση της πραγματικά δημοκρατικής εξουσίας, της διχτατορίας του προλεταριάτου, της εργατικής δημοκρατίας.
Από τα παραπάνω μπορούν να εξαχθούν δύο συμπεράσματα:
1. Οι θέσεις των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ πάνω σε ένα από τα πλέον θεμελιώδη για το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης ζητήματα, αυτό της ταξικής ουσίας της αστικής κρατικής μηχανής, είναι αστικές ρεφορμιστικές και αποτελούν εξωραϊσμό του ρόλου του αστικού κράτους και των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών.
2. Τα δύο κόμματα - εκφραστές του χρουστροφικού ρεβιζιονισμού στην Ελλάδα, το βέρο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ και ο ευρω«κομμουνιστικής» χρουστσοφικής κατεύθυνσης ΣΥΝ, έχουν ταυτόσημες αντι-μαρξιστικές, ρεφορμιστικές θέσεις σε ότι αφορά το παραπάνω ζήτημα, αφού στις θέσεις τους, σε σχέση με την προλεταριακή επανάσταση, δε γίνεται πουθενά λόγος για τσάκισμα-συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, αλλά μόνο για "εκδημοκρατισμό" της, γεγονός που καταρρίπτει το μύθο των αγεφύρωτων δήθεν διαφορών μεταξύ των δύο αστικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, διαφορές που μπορούν να χαρακτηριστούν ως τεχνητές εμφύλιες διαμάχες δύο ομογάλακτων κομμάτων που ασπάζονται δύο παραλλαγές του ίδιου οπορτουνιστικού χρουστσοφικού ρεύματος.
Οι επαναστάτες κομμουνιστές έχουν χρέος να καταπολεμούν τις αστικές θεωρίες για τη δυνατότητα του εκδημοκρατισμού των δυνάμεων καταστολής, οι οποίες σπέρνουν ρεφορμιστικές αυταπάτες μέσα στις τάξεις του λαϊκού κινήματος σχετικά με το ρόλο του κράτους και αποπροσανατολίζουν την πάλη του επαναστατικού κινήματος του προλεταριάτου, ενώ παράλληλα αγωνίζονται ενάντια στη φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής και τον εκφασισμό του κράτους, που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταξικής πάλης.
Η εργατική τάξη κόντρα στους εργατοπατέρες κάθε λογής πρέπει να απαντήσει αποφασιστικά: χωρίς ενιαίο, μαζικό, αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα στους χώρους δουλειάς, χωρίς πρωτοβάθμια επιχειρησιακά σωματεία, χωρίς κοινό αγώνα εργαζόμενων, ανέργων, αλλοδαπών εργατών η απόλυτη εξαθλίωση δεν αντιμετωπίζεται
Στις 8 Ιούλη ξεθεμελιώθηκε ό,τι είχε απομείνει από τη λεγόμενη «κοινωνική ασφάλιση». Είναι τουλάχιστον αστείο, να γίνεται λόγος για το εάν ο νόμος ήταν ακριβώς σύμφωνα με το «μνημόνιο» και τις απαιτήσεις της τριπλής κατοχής Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ, ή αν τις ξεπερνούσε. Το βέβαιο είναι πως η μισοαποικιακή ουσιαστικά θέση στην οποία βρίσκεται τώρα η χώρα μετά την οικονομική της χρεοκοπία, δίνει τη δυνατότητα στους ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους, να καταργούν και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα που είχαν κατοχυρωθεί με αγώνες αφού είναι η εργατική τάξη και η φτωχολογιά πόλης και χωριού, που πληρώνουν την καταστροφική πολιτική όσων κλέβοντάς τους συνέχεια και επί χρόνια, τους φορτώνουν τώρα όλες τις επιπτώσεις των εγκλημάτων και της ρεμούλας τους.
Η ερώτηση είναι άλλη: πως αυτό το θέμα που δεν μπόρεσαν οι καπιταλιστές να «καθαρίσουν» ολοκληρωτικά χρόνια τώρα, σε πολλαπλές προσπάθειες, τώρα πέρασε, με κάποιες μόνο «ντουφεκιές στον αέρα»; Πως μια χτυπημένη βαριά εργατική τάξη και πολυάριθμα φτωχά λαϊκά στρώματα, φαίνεται να μη μπορούν να εκφράσουν με πράξη την οργή τους και να αντισταθούν, κάνοντας την απόγνωση δύναμη τιμωρίας και δίνοντας απάντηση στους ληστές του μόχθου τους. Πως «περνάει» ένα ακόμη νομοθέτημα που οδηγεί στη φτώχεια και την απόλυτη εξαθλίωση, χωρίς όλη η χώρα να τραντάζεται από τη μαχητική αντίδραση των εργαζομένων. Φταίει η ζέστη; η κόπωση των διαδηλώσεων; η απουσία μέσων μεταφοράς; ... Όχι άλλα άλλοθι.
Εκτός από τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας των εργατοπατέρων όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων που εμπόδισε τους εργαζόμενους να αντισταθούν στη μεγάλη σαρωτική θύελλα υπάρχει ακόμα και απουσία (έντονη αποδυνάμωση) συνδικαλιστικού κινήματος, το ότι ο κάθε εργαζόμενος, αλλοδαπός ή ντόπιος, άνεργος ή ακόμη ψευτοδουλεύοντας, ΕΊΝΑΙ ΜΟΝΟΣ, χωρίς την αλληλοτροφοδότηση του αγώνα σε μερικούς αγώνες, να δίνει δύναμη και να κάνει το ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ. Το ότι δεν απουσιάζουν μόνο τα «ταξικά συνδικάτα», απουσιάζουν τα συνδικάτα συνολικά και επιπλέον η χρουστσοφική ψευτοαριστερά («Κ»ΚΕ), με τη διασπαστική της τακτική κάνει το συνδικαλιστικό χάλι ακόμη πιο βολικό για τα αφεντικά, βοηθάει κρύβοντας την πραγματικότητα στο πέρασμα όλων των αντεργατικών μέτρων, ενώ αδυνατεί εντελώς να αρθρώσει λόγο που θα κάνει τους εργαζόμενους να καταλάβουν που βρίσκονται, να αντιληφθούν τις προτεραιότητες, να αγωνιστούν με σαφείς και επεξεργασμένους πολιτικούς στόχους, ώστε οι θεωρίες των μονόδρομων να πάνε περίπατο και να υπάρξει η απαραίτητη για τη σημερινή κατάσταση, αγωνιστική ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ που βγάζει και ξαναβγάζει στο δρόμο, όλο και πιο μαζικά.
Το συγκεκριμένο νομοθέτημα που ψηφίστηκε, ξεπέρασε όλα τα εκτρώματα: Γιαννίτση, πορίσματα επιτροπής Σπράου, νόμους Σιούφα και Πετραλιά και πάει λέγοντας.
Θέσπισε δικαίωμα σύνταξης στα 65 χρόνια και με 40 χρόνια δουλειάς (με αστείες ρυθμίσεις αλληλοσυμπλήρωσης των δυο αφύσικων ορίων και ακόμη πιο αστείες μεταβατικές διατάξεις), σε άντρες και γυναίκες προβλέποντας μάλιστα ότι η ηλικία μελλοντικά μπορεί να αυξηθεί με βάση την άνοδο του προσδόκιμου ζωής (!). Και όλα αυτά σε μια χώρα που με τη συγκεκριμένη δομή της, έτσι δεν χτυπιούνται μόνον οι βετεράνοι του μόχθου, αφού τους «απαγορεύεται» να ξεκουραστούν για την παραγωγική τους συμβολή, έστω και λίγα χρόνια. Χτυπιέται παράλληλα το εργασιακό μέλλον της νεολαίας με τα σημερινά επίπεδα ανεργίας της στο 30%-35%, αφού σε συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης αυτό θα καταστήσει αδύνατη την είσοδό τους στη αγορά εργασίας. Και βέβαια χτυπιούνται οι γυναίκες, που αφού επί χρόνια αντιμετώπιζαν «εμπάργκο» για την είσοδό τους στη παραγωγή, σήμερα έχουν τουλάχιστον 20% λιγότερη αμοιβή για ίση εργασία και βέβαια καμία πολιτική μέριμνας για βοήθεια σχετικά με το μεγάλωμα των παιδιών και τη δουλειά στο σπίτι. Για να διασφαλιστούν μάλιστα τα όρια της ντροπής, θεσπίζονται βαριές ποινές μείωσης της σύνταξης κατά 6% για κάθε χρόνο, στην περίπτωση «πρόωρης συνταξιοδότησης».
Οι συντάξεις μετά και τα νέα μέτρα της επιβολής φορολόγησής τους (ΛΑΦΚΑ) από 3-9% όταν υπερβαίνουν το «όριο χλιδής» των 1400 ευρώ (!), και αφού έχει καταργηθεί ήδη η 13η και 14η σύνταξη, έχουν ήδη υποστεί μια μείωση που φτάνει στο 30%. Με την επιβολή του νέου τρόπου υπολογισμού της σύνταξης (πολλαπλασιασμός των συντάξιμων αποδοχών επί ποσοστό αναπλήρωσης 1.2%), ο εργαζόμενος θα δικαιούται το 48% του συντάξιμου μισθού (40 εργάσιμα έτη x 1.2%), έχοντας μείωση της τάξης του 40% τουλάχιστον, αφού θα υπολογίζεται όλος ο εργάσιμος βίος μέσω του μέσου όρου μισθού κατά τη συνολική διάρκεια αυτού (ενώ μέχρι σήμερα ίσχυε η τελευταία 5ετια εργασίας). Εννοείται ότι λόγω πληθωρισμού, αυτός ο μέσος όρος θα προσαρμόζεται συνεχώς. Και αυτές οι συντάξεις ακόμη όμως παύουν να είναι συνολικά εγγυημένες – όπως και συνταγματικά ορίζεται – από το κράτος. Ορίζεται σαν «βασική σύνταξη», ένα επίδομα ντροπής 360 ευρώ που μάλιστα δεν προβλέπεται ρυθμός αναπροσαρμογής του και μένει αυτό μόνο, σαν εγγυημένη σύνταξη, ενώ στην πραγματικότητα θα δίνεται βασιζόμενο σε εισοδηματικά κριτήρια. Όλες οι επικουρικές συντάξεις και οτιδήποτε αναφέρεται πια σαν «ανταποδοτική σύνταξη», παύουν να είναι εγγυημένες (λόγω των «ελλειμμάτων» των καταληστευμένων ταμείων) και άρα στο όνομα μιας πραγματικής ή κατά πρόφαση οικονομικής συγκυρίας, τα λεφτά των εργαζόμενων είναι στον αέρα και μπορεί να μη τους δοθούν. Εδώ ας απαντήσουν οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί υπηρέτες τους, όταν επί δεκαετίες επένδυαν τα αποθεματικά των ταμείων στην Τράπεζα της Ελλάδας με επιτόκιο 1% και πληθωρισμό δυσθεώρητο (για να καταλήξουν σαν τζάμπα χρήμα στους καπιταλιστές), όταν τα ίδια αποθεματικά, για να γίνουν οι ρεμούλες, τζογάρονταν στο χρηματιστήριο και στα δομημένα ομόλογα, το κράτος – που τότε εγγυόταν συνολικά τις συντάξεις – αποζημίωσε ποτέ (ανταποδοτικά πάντα) τους ασφαλισμένους;
Πετσοκόβονται οριστικά στο 10% τα ήδη ουσιαστικά πετσοκομμένα «βαριά και ανθυγιεινά» επαγγέλματα, αφού ορίζεται από μηδενική βάση επιτροπή που μονομερώς και τελεσίδικα θα τα προσδιορίσει. Και μιλάμε για κατάργηση των ελάχιστων που είχαν απομείνει, όταν οι νοσηλευτές δεν υπάγονται ακόμη, όταν οι υπάλληλοι καθαριότητας στους ΟΤΑ μετά από απεργίες δεκαετιών πρωτομπήκαν μόλις πριν 3 χρόνια. Σαν αποτέλεσμα, σε πλήθος επαγγελμάτων που είναι ιδιαίτερου κόπου και υψηλής επικινδυνότητας, θα προστεθούν τουλάχιστον 5-8 χρόνια δουλειάς.
Εντείνεται αντί να εξανθρωπιστεί η αντιμετώπιση των κάθε λογής ανάπηρων ασφαλισμένων. Με πρόφαση τις αναπηρικές «μαϊμούδες» που τα αστικά κόμματα μοίραζαν και θα εξακολουθούν να «μοιράζουν», αφ’ ενός μέσω κεντρικού φορέα επανεξετάζονται όλοι-ακόμη και οι καταφανώς ανάπηροι εξ αρχής- εντείνοντας το αίσχος, να κουβαλούν ανθρώπους κάθε χρόνο σε καροτσάκια, για να δουν «αν έγιναν καλά». Ακόμη αναφέρεται αναίσχυντα πως τα κριτήρια θα είναι αυστηρότερα, υποκαθιστώντας τα πορίσματα της ιατρικής από τις οικονομικές ντιρεκτίβες και δίνοντας το σήμα: γενικά λιγότερες αναπηρικές συντάξεις.
Σε ένα κρεσέντο ρατσισμού απέναντι στους αλλοδαπούς εργάτες, αντί να θεσπίζεται η υποχρέωση του κράτους να τους χορηγεί όταν χρειάζεται δικηγόρο και μεταφραστή για να αντιπαλέψουν τη γραφειοκρατία της απονομής σύνταξης, τίθεται σαν προϋπόθεση για την απονομή σύνταξης, η επί 35 χρόνια διαμονή τους στην Ελλάδα, ανεξάρτητα της ηλικίας που ήρθαν και της ηλικίας που εγγράφηκαν στον ασφαλιστικό φορέα. Περισσότερα για το τι σημαίνει η ρύθμιση, δεν χρειάζονται.
Παραβλέπουμε και άλλα επί μέρους ζητήματα που χτυπούν τις συντάξεις χηρείας, τις συντάξεις γονιών βαριά ανάπηρων παιδιών, γιατί ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Αξίζει μόνο να ειπωθεί πως για την εισφοροδιαφυγή των καπιταλιστών, το νομοθέτημα δεν αναφέρει τίποτε συγκεκριμένο, σε χρονοδιάγραμμα και με απαίτηση ρύθμισης των δεδομένων που αυτά κύρια τορπίλισαν το ασφαλιστικό σύστημα σε βάρος των εργαζόμενων. Είναι αστείο πως το μόνο συγκεκριμένο που αναφέρεται, είναι η επιβολή μιας ψευτοεισφοράς, από ιδιώτες που απασχολούν εργαζόμενους σε οικιακές εργασίες (υπηρέτες, κηπουρούς κλπ, όπως αναφέρεται....)
Το συγκεκριμένο ασφαλιστικό έκτρωμα, «πέρασε πιο νωρίς» όπως επαίρεται η κυβέρνηση – υπηρέτης της τρόικας. Πέρασε την ίδια στιγμή που το αντίστοιχο για τα εργασιακά δεν έχει κατατεθεί, αλλά εφαρμόζεται μήνες τώρα, με την ασυδοσία των καπιταλιστών, και με την ντε φάκτο κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων όπως αυτή επικυρώθηκε με τη «συλλογική σύμβαση» που υπέγραψαν οι πουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, σε μια ουσιαστικά πλήρη αποδοχή όλων των απαιτήσεων των καπιταλιστών. Το «ταξικό» εργατοπατερίστικο ΠΑΜΕ, κατήγγειλε φωναχτά αλλά μόνο φραστικά και μέχρι εδώ. Του θύμισαν τις όμοιες κλαδικές συμβάσεις που υπογράφει όπου ελέγχει τις Ομοσπονδίες, την αντεργατική πολιτική που εφαρμόζει στις «κομματικές επιχειρήσεις» το χρουστσοφικό κόμμα, επικαλούμενο τις συλλογικές συμβάσεις του κλάδου που ανήκουν. Και όλοι οι εργατοπατέρες σιώπησαν ένοχα....
Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 συμμετείχε, όπως και παλιότερα, και στο φετινό αντιρατσιστικό φεστιβάλ που έγινε στο Άλσος Γουδή με περίπτερο, όπου προβάλλονταν
τα έντυπα της (εφημερίδα, μπροσούρες), καθώς και με μοίρασμα προκήρυξης στα ελληνικά και αγγλικά (ώστε να διαβαστεί και από μετανάστες), μέσα στην οποία το ζήτημα των μεταναστών και του ρατσισμού τίθεται στην πραγματική του βάση, που 
είναι η ταξική θέση των μεταναστών ως αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού προλεταριάτου, και άρα ως τέτοιοι θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται. Σύμφωνα με τη λογική που καταθέτουμε στην προκήρυξη θέτουμε κάποιους προβληματισμούς γύρω από την διοργάνωση του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ, έτσι ώστε αυτό στο μέλλον να εκπληρώνει το σκοπό μίας εκδήλωσης με ουσιαστικό αντιρατσιστικό/ αντιφασιστικό περιεχόμενο, όπου οι μετανάστες (και όλοι οι αποκλεισμένοι) θα έχουν πραγματική συμμετοχή.
Θεωρούμε ότι, παρά την ύπαρξη στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ επιμέρους εκδηλώσεων/ συζητήσεων που θέτουν ζητήματα ενότητας ντόπιων και μεταναστών εργαζομένων, αυτές οι συζητήσεις παραμένουν κενό γράμμα γιατί ουσιαστικά γίνονται χωρίς τη μαζική συμμετοχή των ίδιων των μεταναστών σε αυτές. Η μη μαζική προσέλευση και συμμετοχή μεταναστών στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ μετά από τόσα χρόνια διεξαγωγής του είναι αντικειμενική και θα έπρεπε να προβληματίσει όσους 
συμμετέχουν στη διοργάνωσή του και τοποθετούνται στην Αριστερά. Θεωρούμε ότι οι μετανάστες δεν συμμετέχουν σε μεγάλους αριθμούς σε μία εκδήλωση που υποτίθεται ότι αφορά αυτούς κατά κύριο λόγο, επειδή η δράση των δυνάμεων που έχουν αναφορά στην Αριστερά (συμπεριλαμβανομένου του αντιεξουσιαστικού χώρου) πάνω σε ζητήματα ρατσισμού, φασισμού και αλληλεγγύης στους μετανάστες περιορίζεται (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις) σε πυροτεχνηματικού και αποσπασματικού χαρακτήρα ακτιβισμούς προστασίας των μεταναστών από τους φασίστες, δρώντας ουσιαστικά από τα έξω, σαν Ρομπέν των Δασών ή σωματοφύλακες. Ακόμη, επειδή υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες της Αριστεράς να παρέμβει αποτελεσματικά και ταξικά τόσο στους μετανάστες, όσο και στη συνολικότερη εργατική τάξη και κοινωνία, η δράση της εκτρέπεται από το μακρύ και επίπονο δρόμο της οργάνωσης και ισότιμης ένταξης των μεταναστών σε σωματεία και συνδικάτα στο να βρίσκεται μαζί τους διοργανώνοντας μαθήματα της ελληνικής ή άλλων γλωσσών. Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε μία τέτοια πρακτική, θεωρούμε ότι σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να δρα αντιπαραθετικά αφού μεταθέτει το ζήτημα από τη δημιουργία δεσμών ταξικής αδερφοσύνης με τους μετανάστες σε μία ουμανιστική προσέγγιση. Αφού λοιπόν δεν δημιουργούνται τέτοιοι ταξικοί δεσμοί ανάμεσα στους ντόπιους αντιφασίστες και τους μετανάστες, που θα δείχνουν ότι η ταξική αδερφοσύνη και αλληλεγγύη είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, οι μετανάστες δεν πρόκειται ποτέ να έρθουν μαζικά σε ένα αντιρατσιστικό φεστιβάλ, πόσο μάλλον να συμμετάσχουν σε συζητήσεις, οι οποίες πάντα θα έχουν χαρακτήρα εσωτερικής κατανάλωσης. Επιπλέον, κάτι που πρέπει να επισημανθεί είναι η απουσία από το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ περιπτέρου και παρέμβασης του Συντονιστικού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, το οποίο έχει σημαντική συμμετοχή στον «από τα κάτω» αγώνα συνδικαλιστικής έκφρασης και συσπείρωσης της τάξης στον αγώνα ενάντια στα βάρβαρα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, θα έπρεπε να βάζει στην πρώτη γραμμή του αγώνα του την οργάνωση και την ένταξη των μεταναστών στα σωματεία και τα συνδικάτα, αφού οι μετανάστες όχι μόνο είναι κατά σχεδόν 100% εργάτες-μισθωτοί, αλλά εργάζονται και στις πλέον άσχημες συνθήκες. Τα πρωτοβάθμια σωματεία θα έπρεπε να είχαν διοργανώσει (ή να είχε τουλάχιστον προταθεί κάτι τέτοιο από τους διοργανωτές του φεστιβάλ) κάποιες δράσεις, εργαστήρια και συζητήσεις, τόσο προπαρασκευαστικές/προπαγανδιστικές πριν το φεστιβάλ, όσο και κατά τη διάρκεια του τριημέρου ώστε να αποτελούν τον κύριο πόλο έλξης για τους μετανάστες, με τη λογική ότι κόντρα στους εργατοπατέρες, το συνδικαλιστικό κίνημα με την ισότιμη συμμετοχή των ταξικών αδελφών μας στα σωματεία, τους παρέχει την «ταξική νομιμοποίηση» πριν και συχνά ενάντια στην αστική νομιμότητα. Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε, ακόμα και όσοι μετανάστες μπορεί να πήγαν στο φεστιβάλ, δεν ήρθαν σε επαφή με εκείνο το φορέα που πραγματικά θα έπρεπε να είναι δίπλα τους, επειδή αυτός ο φορέας ( τα πρωτοβάθμια σωματεία) απουσίαζε.
Υπ’ αυτήν την έννοια βλέπουμε και την παρουσία, μέσα στο φεστιβάλ, των περισσότερων οργανώσεων/ κινήσεων/ συλλογικοτήτων που αναφέρονται στην Αριστερά, οι οποίες (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις) δεν μπήκαν στον κόπο να βγάλουν ένα κείμενο-προκήρυξη στο οποίο να προπαγανδίζεται τουλάχιστον η αλληλεγγύη προς τους μετανάστες και η γενικότερη θέση τους ενάντια στο ρατσισμό. Αντίθετα, οι περισσότερες αριστερές οργανώσεις παραβρέθηκαν στον φεστιβάλ είτε με μία λογική παραγοντισμού, είτε για να διαφημίσουν τους εαυτούς του και τα καλοκαιρινά τους κάμπινγκ, καθώς μόνο για αυτά μοίραζαν φυλλάδια στον κόσμο. Σε αυτή τη λογική παραγοντισμού και αυτοπροβολής κινήθηκαν και οι περισσότερες συζητήσεις που διοργανώθηκαν από αριστερές οργανώσεις και συλλογικότητες και στα δύο φεστιβάλ (Αθήνα και Θεσσαλονίκη). Αντί να επικεντρωθούν στο να κάνουν εργαστήρια και κουβέντες συγκεκριμένα πάνω στο πως θα δημιουργηθεί η ενότητα μεταξύ ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, ή πως θα δοθούν απαντήσεις στους φασίστες, ήρθαν να παρουσιάσουν το συνολικό τους πρόγραμμα σχετικά με την κρίση και το ΔΝΤ, τη στάση πληρωμών, την αντικαπιταλιστική προοπτική της μελλοντικής κοινωνίας, τη Γάζα και το «Ισραηλινό Απαρτχάιντ» (είναι σε εισαγωγικά για να φανεί ότι ηθελημένα χρησιμοποιείται μία τέτοια – τραβηγμένη από τα μαλλιά – σημειολογία στο ζήτημα της Ισραηλινής κατοχής για να «χωρέσει» μέσα στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ). Θέλουμε να πούμε ότι μπορεί αυτά να είναι τα ζητήματα που «καίνε» αυτή τη στιγμή (το ίδιο ισχύει και για μας άλλωστε), αλλά δεν μπορούν να είναι οι κεντρικές – και πολύ περισσότερο οι μόνες – παρεμβάσεις των συμμετεχόντων σε ένα αντιρατσιστικό φεστιβάλ.
Το άλλο πολύ προβληματικό ζήτημα όσον αφορά τη διοργάνωση του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ έχει να κάνει με τη συμμετοχή με περίπτερα διαφόρων ΜΚΟ, κινήσεων εθελοντισμού και άλλων παρόμοιων φορέων με ύποπτο περιεχόμενο (βλέπε κάποιους που διαφήμιζαν ότι κάνουν…tai-chi). Το να επιτρέπεται σε τέτοιους φορείς να καταλαμβάνουν ένα σημαντικό κομμάτι χώρου και προβολής στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ απορρέει και πάλι από την απομάκρυνση των κύριων διοργανωτών του φεστιβάλ από τη μακρά διαδικασία της ταξικής ενοποίησης ντόπιων και μεταναστών εργατών. Χωρίς να θέλουμε να μπούμε σε κάποια λογική ιδεολογικής καθαρότητας ή αποκλεισμού φορέων άσχετους με τους σκοπούς του επαναστατικού μαρξισμού, θεωρούμε ότι η συμμετοχή στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ διάφορων ΜΚΟ που ασχολούνται με τα ζητήματα του ρατσισμού σε ευρεία έννοια, της καταπίεσης των γυναικών (που άλλωστε δεν ομαδοποιείται με τα άλλα ζητήματα αποκλεισμού, γιατί αυτό θα αδικούσε το γυναικείο ζήτημα), των ομοφυλόφιλων και του δικαιώματος στην ερωτική επιλογή χωρίς κανονιστικούς όρους και καταστολή, όπως και διαφόρων κινήσεων που προβάλλουν τον εναλλακτισμό, τα δικαιώματα των αναπήρων και των εξαρτημένων/ κοινωνικά αποκλεισμένων, μάλλον έχει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θέλουν να επιτύχουν οι διοργανωτές του φεστιβάλ. Αυτοί οι φορείς (κυρίως οι ΜΚΟ), ηθελημένα ή μη, αποσπούν τη συζήτηση για τους μετανάστες (και το ρατσισμό/ προκατάληψη γενικά) από το συγκεκριμένο ταξικό της περιεχόμενο, θέτουν το ζήτημα από ανθρωπιστική σκοπιά, αρνούμενοι και αποκρύπτοντας το διαχωρισμό της κοινωνίας σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, και προβάλλουν ως μορφή οργάνωσης και πάλης τον εθελοντισμό σε αντιπαράθεση με τη συσπείρωση των μεταναστών και των αποκλεισμένων γύρω από αγωνιστικές μορφές πάλης που είναι σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό και το φασισμό. Φυσικά, δεν μπορεί εδώ να ανοίξει μία πλατιά συζήτηση για τους λόγους εμφάνισης του ρατσισμού και των προκαταλήψεων κάθε είδους (σεξισμός, ομοφοβία, κλπ.) , αλλά σαφώς αυτά τα φαινόμενα με την οριζόντια εμφάνιση στην κοινωνία, είναι το αποτέλεσμα μίας κοινωνίας με ταξική διαστρωμάτωση και κάθετο διαχωρισμό, αφού η κυρίαρχη ιδεολογία και πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων/αντιλήψεων σε μία δοσμένη κοινωνία (το εποικοδόμημα με άλλα λόγια) διαμορφώνεται από και εξυπηρετεί την κυρίαρχη σε αυτήν αστική τάξη. Θεωρούμε ότι η άρνηση/απόκρυψη (που είτε είναι σκόπιμη, είτε υπάρχει λόγω ρηχής αντίληψης) του ζητήματος του ρατσισμού ως ζήτημα ταξικό και η μη μεταχείριση των μεταναστών ως κομμάτι της εργατικής τάξης, και μάλιστα η (έστω χωροταξικά) ισχυρή προβολή τέτοιων απόψεων μέσα στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ακυρώνει τους ίδιους τους σκοπούς της διοργάνωσής του (αν αυτοί τελικά έχουν να κάνουν με τη συναδέλφωση ελλήνων και μεταναστών και την επί ίσοις όροις ένταξή τους στο κίνημα). Αυτό συμβαίνει γιατί – καλώς ή κακώς – η κύρια μάζα των (αν μη τι άλλο προοδευτικών και με καλές προθέσεις) ανθρώπων που προσέρχονται στο φεστιβάλ πολύ πιθανόν να μην έχει εκτεθεί προηγουμένως σε αντικαπιταλιστικές θέσεις, και η τακτική των ΜΚΟ και των φορέων του εναλλακτισμού να ψαρεύει σε θολά νερά μάλλον έχει αποτέλεσμα, αφού όπως φάνηκε τελικά, πολλοί λίγοι (σε σύγκριση με το συνολικό κόσμο που πήγε στο φεστιβάλ) πέρασαν από τα περίπτερα των φορέων και των οργανώσεων που δρουν στο όνομα της Αριστεράς.
Άλλωστε ένα φεστιβάλ για «τη διαφορά και τον αποκλεισμό στη σημερινή κοινωνία», θα ήταν μάλλον ένα χρήσιμο διακριτό φεστιβάλ, όπου εκεί όλα αυτά τα θέματα και οι συγκρούσεις, θα είχαν χώρο και ευθεία θέση να τεθούν.
‘Νομοσχέδιο 2010 για την Πολιτική Ευθύνη σε Περίπτωση Πυρηνικής Καταστροφής’
Ανταλλάσσουν τη Ζωή του Ινδικού Λαού με το Κέρδος των Πολυεθνικών
-Ανακοίνωση του Janpaksh
Δείχνοντας για ακόμη μία φορά την αφοσίωση του στις πολυεθνικές και τους ιμπεριαλιστές αφέντες, η καθοδηγούμενη από το Κογκρέσο κυβέρνηση της UPA (Ενωμένη Προοδευτική Συμμαχία) προτίθεται να φέρει το ‘Νομοσχέδιο 2010 για την Πολιτική Ευθύνη σε Περίπτωση Πυρηνικής Καταστροφής’ στην ερχόμενη συνεδρίαση μουσώνα στο κοινοβούλιο. Το Νομοσχέδιο 2010 για την Πολιτική Ευθύνη σε Περίπτωση Πυρηνικής Καταστροφής προτάθηκε στο Λοκ Σαμπά (Βουλή των Λαϊκών Αντιπροσώπων) στις 7 Μαΐου 2010, η οποία συμπτωματικά ήταν η τελευταία μέρα εργασιών της Συνεδρίασης για τον Προϋπολογισμό. Ωστόσο, λόγω της κραυγαλέας αντίδρασης, εστάλη στην κοινοβουλευτική Ιστάμενη Επιτροπή Επιστήμης και Τεχνολογίας προς συζήτηση.
Ενώ ο ομολογημένος σκοπός αυτού του νομοσχεδίου είναι να «… ερμηνεύσει την έννοια «ευθύνη», όπως προκύπτει από οποιοδήποτε πυρηνικό ατύχημα, ενός «διαχείριστη» — ανεξάρτητου από (και μη σχετιζόμενου με) την Ινδική Κυβέρνηση». Αλλά ακόμα και μία βιαστική ανάγνωση αποκαλύπτει την ασύστολα φιλο-καπιταλιστική και αντιλαϊκή διάθεση του νομοσχεδίου.
Τα κύρια χαρακτηριστικά του Νομοσχεδίου είναι:
Προσδιορίζει τα πυρηνικά ατυχήματα και την πυρηνική καταστροφή, τα πυρηνικά καύσιμα, υλικά και εγκαταστάσεις, καθώς και τους διαχειριστές των πυρηνικών εγκαταστάσεων.
Καθορίζει ποιος θα έχει την ευθύνη μίας πυρηνικής καταστροφής, και το οικονομικό ύψος της ευθύνης για ένα πυρηνικό συμβάν.
Θεσπίζει αρχές που θα εκτιμούν τις απαιτήσεις αποζημίωσης και θα διανέμουν τις αποζημιώσεις σε περιπτώσεις πυρηνικής καταστροφής. Ακόμη, ορίζει λεπτομερώς ποιος θα μπορεί να διεκδικεί αποζημίωση για πυρηνική καταστροφή, και πως η αποζημίωση θα απαιτείται και θα διανέμεται.
Ορίζει λεπτομερώς πρόστιμα μη συμμόρφωσης με τις διατάξεις του Νομοσχεδίου ή όποιες κατευθύνσεις προκύπτουν από αυτό.
Αυτή η κυβέρνηση διαδίδει πολύ καιρό τώρα ότι το Νομοσχέδιο για την Πυρηνική Ευθύνη θα δώσει ώθηση στο να ξεκινήσει η διαδικασία της κατασκευής πυρηνικών αντιδραστήρων, επιλύοντας έτσι τις πολύ απαραίτητες ενεργειακές απαιτήσεις της «αναπτυσσόμενης Ινδίας». Πρέπει να γίνει στον πρωταγωνιστή της πυρηνικής ενέργειας η ερώτηση αν η πυρηνική ενέργεια είναι τόσο αποδοτική, τότε γιατί οι ΗΠΑ δεν έχουν εγκαταστήσει για πάνω από τρεις δεκαετίες νέους πυρηνικούς αντιδραστήρες!
Είναι η πυρηνική ενέργεια η πανάκεια για το ενεργειακό πρόβλημα της Ινδίας; Οι στατιστικές αποκαλύπτουν μία διαφορετική εικόνα. Μέχρι σήμερα, η παραγωγή ηλεκτρισμού από την πυρηνική ενέργεια είναι ύψους 4,120 MW (μεγαβάτ), κάτι λιγότερο από το 3% της συνολικής εγκατεστημένης ικανότητα των μονάδων παραγωγής ενέργειας. Ακόμα και να προσθέσουμε 100,000 MW τα επόμενα δέκα χρόνια, όπως αξιώνει το Υπουργείο Ενέργειας, ποιό θα είναι το καλύτερο σενάριο για την πυρηνική ενέργεια; Σύμφωνα με μία μελέτη του 2006 που εκπονήθηκε από την Επιτροπή Σχεδιασμού με τίτλο Ενοποιημένη Ενεργειακή Πολιτική, ισχυρίζεται ότι παίρνοντας το πιο αισιόδοξο σενάριο, η παραγωγή ηλεκτρισμού από πυρηνικά εργοστάσια θα είναι 15,000 MW το 2015 και 29,000 MW το 2021. Αυτό αντιπροσωπεύει περίπου το 7% της συνολικής παραχθείσας ενέργειας. Αυτό ακόμα και αν επιτευχθεί η πιο φιλόδοξη τιμή!
Ποιο θα ήταν το κόστος αυτής της εξέλιξης; Ένα πυρηνικό εργοστάσιο ανανεώσιμης ενέργειας κοστίζει περίπου 4 δισεκατομμύρια δολάρια. Η τεχνογνωσία θα έπρεπε να εισαχθεί από τις ΗΠΑ με αρκετές δεσμεύσεις και ένα τυπικό εργοστάσιο χρειάζεται 5 με 6 χρόνια να κατασκευαστεί, έτσι ο ισχυρισμός ότι η πυρηνική ενέργεια είναι η μοναδική βιώσιμη εναλλακτική που έχει απομείνει στην Ινδία ακούγεται ρηχή.
Η αληθινή πρόθεση του νομοσχεδίου είναι να βοηθήσει τις ιδιωτικές εταιρείες και το διεθνές πυρηνικό καρτέλ να παίζουν με τις ζωές των μαζών ενώ ταυτόχρονα θα συλλέγουν εκατομμύρια δολάρια ως μεγα-κέρδη χωρίς καμία δέσμευση, όπως απαιτούν η καπιταλιστική ομάδα άσκησης πολιτικής πίεσης FICCI στην αναφορά της του Ιουνίου 2009.
Ο μοναδικός λόγος ύπαρξης των ιδιωτικών παραγόντων που πιέζουν για τη θέσπιση αυτού του νόμου είναι ο πόθος τους για μεγιστοποίηση του κέρδους, καθώς και να μην τους επιβάλλεται καμία ευθύνη. Το Αμερικάνικο πυρηνικό καρτέλ, καθοδηγούμενο από τις GE και Westinghouse και με την ανοιχτή στήριξη της Αμερικάνικης κυβέρνησης, πιέζει συνεχώς την Ινδία να υιοθετήσει μία νομοθεσία που θα το απαλλάσσει από οποιαδήποτε νομική και οικονομική ευθύνη σε περίπτωση συμβάντων που θα προκληθούν από κάποιο πυρηνικό ατύχημα. Αυτό υποδεικνύει καθαρά το είδος των μέτρων και προτύπων ασφαλείας αυτές οι εταιρείες θα υιοθετούσαν ενόσω θα κατασκεύαζαν και θα συντηρούσαν τα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας σε αυτήν τη χώρα.
Το πληρωτέο χρηματικό αντίκρισμα της ευθύνης των διαχειριστών πυρηνικών εργοστασίων (το ιδιωτικό κεφάλαιο, τόσο το πολυεθνικό όσο και το Ινδικό) έχει εσκεμμένα διατηρηθεί σε αβυσσαλέα χαμηλά επίπεδα, για να καθησυχαστούν τα συμφέροντα των «διαχειριστών».
Στην πραγματικότητα, το Άρθρο 6 (2) δηλώνει: Η ευθύνη ενός διαχειριστή γα κάθε πυρηνικό συμβάν θα είναι 5000 crore ρουπίες. Η συνολική ευθύνη για ένα πυρηνικό συμβάν έχει διατηρηθεί ως 300 εκατομμύρια Ειδικά Δικαιώματα Σχεδίων (περίπου 2100 crore ρουπίες με τις τρέχουσες συναλλαγματικές ισοτιμίες), από τα οποία η συνολική ευθύνη του διαχειριστή θα είναι το τιποτένιο ποσό των 500 crore ρουπιών, η περίπου 110 εκατομμύρια δολάρια. Με την προσπάθεια να μειώσουν ακόμα παραπέρα την ευθύνη, θα φτάνει το ακόμα πιο μηδαμινό ποσό των 100 crore ρουπιών.
Αν η ευθύνη ξεπερνάει τις 500 crore ρουπίες, η κεντρική κυβέρνηση θα ευθύνεται για το ποσό πλέον των 500 crore ρουπιών (μέχρι και 300 εκατομμύρια ΕΔΣ). Αν προκληθεί καταστροφή σε μία πυρηνική εγκατάσταση ιδιοκτησίας της κεντρικής κυβέρνησης, η κυβέρνησης θα είναι πλήρως υπεύθυνη.
Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση οποιουδήποτε ατυχήματος, οι πραγματικοί ένοχοι θα είναι υπεύθυνοι μόνο κατά 500 crore ρουπίες, ενώ ο Ινδικός λαός θα πληρώσει το υπόλοιπο της αποζημίωσης για το συνολικό όριο των 300 εκατομμυρίων ΕΔΣ.
Πρώτον. Ένα πρόστιμο 110 εκατομμυρίων δολαρίων στο διαχειριστή, ή ακόμα και το υψηλότερο πρόστιμο 450 εκατομμυρίων συνολικά, δεν θα κάλυπτε ούτε το ένα δέκατο μίας paisa ανά ρουπία καταστροφής στη χειρότερη περίπτωση ατυχήματος.
Επιπλέον, αυτό το νομοσχέδιο παραβιάζει την αρχή του «Πληρώνει Αυτός που Μολύνει» και την «Προληπτική Αρχή», ή σύμφωνα με τα λόγια του πρώην υπουργού δικαιοσύνης της Ινδίας Soli Sorabjee, «το Δικαίωμα στη Ζωή όπως προστατεύεται ευλαβικά σύμφωνα με το Άρθρο 21 του Συντάγματος της Ινδίας». Το νομοσχέδιο επίσης αντιβαίνει σε σημαντικές αποφάσεις του Ανώτερου Δικαστηρίου, οι οποίες έχουν κρίνει ότι οι επικίνδυνες και επιβλαβείς βιομηχανίες οφείλουν να έχουν ένα ‘απόλυτο και μη μεταβιβάσιμο’ καθήκον προς την κοινότητα να εγγυώνται την ασφάλεια.
Μία συγκριτική ανάλυση παρόμοιων νόμων στις ΗΠΑ και τον Καναδά αποκαλύπτει τη σκληρή αντιμετώπιση των πολυεθνικών και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων προς τη ζωή και την ιδιοκτησία των Ινδών.
Στις ΗΠΑ κάθε πληρωτέα αποζημίωση σε περίπτωση πυρηνικού ατυχήματος διέπεται από το Νόμος Για Αποζημιώσεις Πυρηνικών Βιομηχανιών Price-Anderson (κοινότερα γνωστό ως Νόμος Price-Anderson). Στην περίπτωση ατυχήματος, τα πρώτα 375 εκ. δολάρια πληρώνονται από τον ασφαλιστή του εργοστασίου. Η ασφάλιση του εργοστασίου είναι υποχρεωτική. Πέρα από αυτό, μέχρι και 10 δις. Δολάρια πληρώνονται από ένα ταμείο δημιουργημένο κοινά από τους «διαχειριστές», όπως υποχρεώνονται από το Νόμο Για Αποζημιώσεις Πυρηνικών Βιομηχανιών Price-Anderson. Πέρα από αυτά, η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση πληρώνει τα υπόλοιπα.
Η Καναδική κυβέρνηση έχει φέρει σε συζήτηση από τις 16 Απριλίου 2010 ένα προσχέδιο νόμου γνωστό ως Νομοσχέδιο C-15, το οποίο προτείνει την αύξηση της ευθύνης ενός διαχειριστή πυρηνικού εργοστασίου σε 3,000 crore ρουπίες με την τρέχουσα ισοτιμία (η οποία όχι μόνο είναι έξι φορές το πρόστιμο των 500 crore ρουπιών στο Νομοσχέδιο 2010 για την Πολιτική Ευθύνη σε Περίπτωση Πυρηνικής Καταστροφής, αλλά επίσης εκτείνει το «μέγιστο ποσό ευθύνης» κατά 2,300 crore ρουπίες όπως απεικονίζεται στο νομοσχέδιο). Παραπέρα, το προσχέδιο νόμου προτείνει την αύξηση του προστίμου για πολιτική ευθύνη σε περίπτωση πυρηνικού ατυχήματος από το υπάρχον ποσό των 75 εκ. δολαρίων σε 650 εκ. δολάρια. Επιπλέον, το νομοσχέδιο προτείνει την αύξηση των ποσών που πρέπει να δίνει ο διαχειριστής για τη συντήρηση της περιουσίας του σε τουλάχιστον 650 εκ. δολάρια.
Συγκρίνετε αυτά με το νομοσχέδιο Πολιτικής Ευθύνης που η Ινδική Κυβέρνηση προετοίμασε, και η ιμπεριαλιστική άποψη ότι «οι Ινδοί είναι ένα αναλώσιμο εμπόρευμα» φαίνεται να βγαίνει αληθινή.
Δεν πρέπει να υπάρχει ένα συνολικό «καπέλο» για το ποσοστό της αποζημίωσης σε δυνάμει θύματα. Αυτό είναι υπερβολικά άδικο και απάνθρωπο. Το συνολικό «καπέλο» των 300 εκ. ΕΔΣ, το οποίο είναι περίπου 460 εκ. δολάρια Αμερικής, είναι χαμηλότερο ακόμα και από την αποζημίωση των 470 εκ. δολαρίων που επικύρωσε το Ινδικό Ανώτατο Δικαστήριο για τα θύματα της Τοξικής Καταστροφής του Μποπάλ, πίσω στα 1989.
Αυτό φανερώνει μέχρι ποιο βαθμό η Ινδική άρχουσα τάξη έχει υποθηκεύσει τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων στις διεθνείς αστικές τάξεις και το Ινδικό ομόλογό της, την κομπραδόρικη μπουρζουαζία, μετατρέποντας τη χώρα σε μία νέο-αποικία του ιμπεριαλισμού.
Η κυβέρνηση της Ινδίας οφείλει να απαντήσει στο καίριο ερώτημα ποια ήταν η ανάγκη της κυβέρνησης για να έχει τέτοια βιασύνη να περάσει ένα νομοσχέδιο που εξυπηρετεί μονάχα τους διεθνείς καπιταλιστές και ιμπεριαλιστές, ενώ επιβαρύνει αδικαιολόγητα το λαό μιας χώρας. Μιας χώρας όπου 836 εκατομμύρια άνθρωποι (77% του συνολικού πληθυσμού) ζουν με 20 ή και λιγότερες ρουπίες την ημέρα.
Στην παρούσα μορφή του, το νομοσχέδιο είναι μία ανοιχτή πρόσκληση για καταστροφή, βοηθώντας τις πολυεθνικές εταιρείες εις βάρος της ζωής των λαϊκών μαζών ώστε να θερίσουν το μέγιστο κέρδος χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την ασφάλεια του λαού. Ένα ακόμα Μποπάλ είναι στα σπάργνα.
Πρέπει να υπάρξει αντίσταση σε αυτό το νομοσχέδιο. Είναι καιρός οι προοδευτικές και Κομμουνιστικές Επαναστατικές δυνάμεις της χώρας να ενωθούν και να χαράξουν ένα ξεκάθαρο πλάνο δράσης για να νικήσουν αυτό το νόμο, όπως και τα μοχθηρά συμφέροντα των καπιταλιστών και των λακέδων τους. Μονάχα ένα ενιαίο μετώπων όλων των ριζοσπαστικών δυνάμεων σε αυτή τη χώρα, σε συμφωνία με το διεθνές προοδευτικό κίνημα, μπορεί να ματαιώσει αυτή την αισχρή πρακτική του διεθνούς κεφαλαίου.
Σημείωση: 1 crore = δέκα εκατομμύρια (10000000)
1 crore = ten million (10000000)
07/07/2010
Εργατικό δυστύχημα με θύμα έναν 50χρόνο ελαιοχρωματιστή πατέρα δύο ανήλικων παιδιών συνέβη σήμερα στην Αμαλιάδας Ηλείας, συγκλονίζοντας την τοπική κοινωνία.
Ο άτυχος ελαιοχρωματιστής Διονύσης Νικολόπουλος, εργαζόταν μαζί με το συνεργείο του σε διώροφη κατοικία στην οδό Γηπέδου στην Αμαλιάδα όταν ξαφνικά έχασε την ισορροπία του και από τη σκαλωσιά βρέθηκε στο έδαφος.
Οι συνάδελφοί του που έτρεξαν αμέσως στο σημείο της πτώσης διαπίστωσαν απλά τον θάνατό του και ειδοποίησαν την αστυνομία και τους συγγενείς του.
Είναι το τρίτο εργατικό δυστύχημα που σημειώνεται στη Δυτική Ελλάδα το τελευταίο τριήμερο.
Αναδημοσίευση από το site της Ελευθεροτυπίας enet.gr
H ΑΔΕΔΥ, η ΟΛΜΕ, η ΔΟΕ, η ΕΙΝΑΠ, η ΟΕΝΓΕ, σύλλογοι τραπεζοϋπαλλήλων και το άλλοι μαζικοί φορείς καλούν σε αντιρατσιστικό συλλαλητήριο σήμερα στις 7μμ στην Ομόνοια.
Με το συλλαλητήριο τίθενται στο στόχαστρο τα σχέδια της κυβέρνησης και του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να στοχοποιήσουν τους μετανάστες για την υποβάθμιση της ζωής στο κέντρο της Αθήνας και στις γειτονιές εξαπολύοντας ρατσιστικές επιχειρήσεις, σκούπα στο πλαίσιο της επιχείρησης "ασφαλής Αθήνα".
Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 συμμετέχει στην κινητοποίηση.
Η Κυβέρνηση και η Τρόικα μετά το σφαγιασμό των ασφαλιστικών δικαιωμάτων που ψήφισαν στη Βουλή και αφορούν όλους τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, συγκεκριμενοποιεί και εξειδικεύει τις αντιλαϊκές επιλογές της για το Δημόσιο.
Με το νομοσχέδιο που συζητείται στη Βουλή, αλλά και με τις ρυθμίσεις που ήδη ψηφίστηκαν, καταργείται το σύνολο των δικαιωμάτων και για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο.
Η Κυβέρνηση, μπροστά στο στόχο της να περάσει τα αντιασφαλιστικά μέτρα περιφρονεί το Σύνταγμα και τις Δ.Σ.Ε., αλλά και τις σχετικές γνωμοδοτήσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου και της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής, που έχουν κρίνει τις σχετικές διατάξεις αντισυνταγματικές.
Έτσι μετά την κατακόρυφη μείωση του εισοδήματός μας με την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, μετά τα νέα φορολογικά βάρη, με πρόσχημα την κρίση καταργεί το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και από κοινωνικό και αλληλεγγύης το μετατρέπει σε κεφαλαιοποιητικό και ανταποδοτικό.
Αντί να επιστρέψει τα κλεμμένα αποθεματικά στα Ταμεία, να χτυπήσει την εισφοροδιαφυγή και να διασφαλίσει νέους πόρους τα οδηγεί σε διάλυση.
Οι προεκλογικές δεσμεύσεις ότι δεν θα μειώσει τις συντάξεις, δεν θα αυξήσει τις εισφορές και δεν θα αυξήσει τα όρια ηλικίας όχι μόνο δεν υλοποιούνται αλλά γίνονται τα ακριβώς αντίθετα.το ολοκαύτωμα των ασφαλιστικών,εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων μας.
Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
Κυκλοφόρησε το τεύχος 20 (Ιούνης 2010) του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη" που εκδίδει η Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, στην οποία συμμετέχει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.
Το 20ο τεύχος, το οποίο επικεντρώνει στην καπιταλιστική κρίση, αριθμεί 136 σελίδες στην ισπανική του έκδοση.
Τα περιεχόμενα έχουν ως εξής:
Βραζιλία
Η σημασία της πάλης ενάντια στον αυθορμητισμό κατά την ανάπτυξη της επανάστασης
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας
Μπουρκίνα Φάσο
Η Εθνική Συμμαχία ενάντια στο υψηλό κόστος ζωής, τη διαφθορά, την απάτη, την ατιμωρησία και για τις ελευθερίες (CCVC)
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Άνω Βόλτας
Κολομβία
Η συγκυρία και η λαϊκή ενότητα
Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (μαρξιστικό-λενινιστικό)
Χιλή
Το πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού
Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής (Προλεταριακή Δράση)
Ισημερινός
Η δικτατορία του προλεταριάτου και η δημοκρατία
Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας
Ισπανία
Κρίση, λαϊκή ενότητα και εναλλακτική πολιτική
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)
Ελλάδα
Η κρίση και η χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας
Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55
Ιταλία
Η οικονομική κρίση και ο αντιδραστικός μετασχηματισμός του αστικού κράτους και της αστικής κοινωνίας
Κομμουνιστική Πλατφόρμα
Μεξικό
Η γενική πολιτική απεργία της 16ης Μαρτίου συνεχίζει το ρεύμα για αλλαγή του καθεστώτος
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (μαρξιστικό λενινιστικό)
Δομινικανή Δημοκρατία
Οι εκλογές του Απρίλη του 1965
Απ’ αφορμή μιας νέας επετείου
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργασίας
Τουρκία
Ο αντίκτυπος της κρίσης στην τουρκική οικονομία και ο αγώνας των εργαζομένων
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας
Βενεζουέλα
Η επανάσταση και η συμμαχία εργατών αγροτών στη Βενεζουέλα
Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας
Πραγματοποιήθηκε κατά τις μέρες 9-11 Ιουλίου το 15ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας στο Άλσος Γουδή με ικανοποιητική προσέλευση και συμμετοχή επισκεπτών. Κατά τη διάρκεια των τριήμερων εκδηλώσεων, η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55, συμμετείχε με περίπτερο στο οποίο προβλήθηκαν οι εκδόσεις (μπροσούρες) της Κίνησης, από τις οποίες δόθηκαν αρκετές. Επίσης, μοιράστηκε πλατιά προκήρυξη με αντιρατσιστικό περιεχόμενο στα ελληνικά, αλλά και στα αγγλικά σε μετανάστες, καθώς και το 15ο τεύχος του Δελτίου Ομίλου Φίλων προβολής του έργου των Ι.Β.Στάλιν και Ν.Ζαχαριάδη, ενώ διακινήθηκε και η εφημερίδα «Ανασύνταξη».
Δημήτρη Γληνού
Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί ακόμη στον τόπο μας, που όταν ακούνε την κραυγή του κινδύνου «ο πόλεμος έρχεται!» παραξενεύονται και χαμογελούν ειρωνικά.
Δε μιλάμε για κείνους, που έχουνε συμφέρον να ετοιμάζουνε τον πόλεμο και να μιλάνε αδιάκοπα για ειρήνη.
Δε μιλάμε για τους καπιταλιστές, τους μεγαλοβιομηχάνους, τους μεγαλέμπορους, τους μεγαλοτραπεζίτες και τους αεριτζήδες των προμηθειών, που γι’ αυτούς, σαν αληθινούς καρχαρίες, η ανθρώπινη σάρκα είναι τροφή τους. Δε μιλάμε για τους πολιτικούς και τα πολιτικά κόμματα, τα ανδρείκελεα του καπιταλισμού, δε μιλάμε για τους στρατοκράτες και τα στρατιωτικά επιτελεία, ούτε για τους πλερωμένους δημοσιογράφους και τους πνευματικούς λακέδες του καπιταλισμού. Όλοι αυτοί ξέρουνε καλά τη δουλειά τους.
Μιλάμε για τον ανίδεο κόσμο, τους εργάτες, τους αγρότες, τη φτωχολογιά κι όλο το μικρόκοσμο, που βόσκει σαν κοπάδι από αρνιά στο λειβάδι τη στιγμή, που ο μακελάρης ακονίζει το μαχαίρι του.
Ότι υπάρχει φτώχεια, πείνα, αναδουλειά και μαύρη δυστυχία, αυτό το βλέπουνε και το ζούνε κάθε μέρα. Μα πόλεμο, σου λένε;
Που είναι ο πόλεμος;
Οι λαοί, σου λένε, είναι κουρασμένοι. Τα κράτη είναι φτωχά, έχουνε τεράστια ελλείματα στους προϋπολογισμούς και εκατομμύρια ανέργους. Πως θα κάνουνε πόλεμο;
Κάθε μέρα συνεδριάζουνε στην Ελβετία, πότε στη Λωζάνη, πότε στη Γενεύη, ίσα ίσα για να αποφύγουνε τον πόλεμο και να περιορίσουνε τους εξοπλισμούς. Που είναι λοιπόν ο πόλεμος;
Και όμως ο πόλεμος έρχεται! Ο πόλεμος ετοιμάζεται! Ο πόλεμος χτυπάει κιόλας την πόρτα κάθε σπιτιού και του πιο ειρηνικού κι απόμερου σπιτιού, στην πόλη, στον κάμπο και στο βουνό, για να πάρει τον πατέρα και τα’ αγόρια στο σφαγείο, για να αφήσει τη μάνα, τις αδερφές και τα μικρά παιδιά στην πείνα, στην εκπόρνευση και στην ορφάνεια, για να τους φέρει κι αυτουνούς ακόμα το δηλητηριασμένο αέριο, το ασφυξιογόνο, που θα τους πνίξει μέσα στο σπίτι τους.
Ο πόλεμος έρχεται! Τον ετοιμάζουνε στα εργοστάσια, όπου χύνεται το ατσάλι, που θα φάει τα κορμιά, τον ετοιμάζουνε στα χημικά εργοστάσια, τον ετοιμάζουνε στα επιτελεία, τον ετοιμάζουνε στα επιτελεία, τον ετοιμάζουνε στις στρατώνες, τον ετοιμάζουνε στα σχολειά, όπου δηλητηριάζουνε τα παιδιά με τα εθνικά μίση και την εξύμνηση της πολεμικής αρετής.
Ο πόλεμος έρχεται! Γιατί ο καπιταλισμός δε μπορεί να γλυτώσει αλλιώς από τη θανάσιμη αγωνία του. Ο καπιταλισμός δε μπορεί να ζήσει χωρίς να τρώει αίμα και σάρκα ανθρώπινη είτε στο χαράκωμα, είτε στο εργοστάσιο μέσα.
Ο πόλεμος έρχεται! Γιατί η ρούσικη επανάσταση απολύτρωσε το ένα έχτο της γης και εκατόν πενήντα εκατομμύρια ανθρώπους από τα νύχια του καπιταλισμού. Και ο καπιταλισμός θέλει να ξαναπάρει πίσω τα θύματά του.
Ο πόλεμος έρχεται! Γιατί η Σοβιετική Ένωση οργανώνεται σ’ ένα τεράστιο οργανισμό παραγωγής, που είναι κιόλας θανάσιμος εχθρός του καπιταλισμού στην παγκόσμια αγορά. Και ο καπιταλισμός θέλει να προλάβει το τελειωτικό αυτό χτύπημα.
Ο πόλεμος έρχεται! Γιατί η Σοβιετική Ένωση είναι η χώρα του απολυτρωμένου προλετάριου που οικοδομεί το σοσιαλισμό και είναι ο φάρος όλων των προλεταρίων και των σκλάβων. Και πρέπει να σβήσει ο φάρος αυτός για να μην οδηγήσει στην επανάσταση τους κολασμένους όλης της γης.
Ο πόλεμος έρχεται! Γιατί ο καπιταλισμός δημιουργεί εκατομμύρια ανέργους που πρέπει να ψοφίσουνε στα χαρακώματα αφού αργούνε να πεθάνουνε στις πολιτείες μέσα.
Ο πόλεμος έρχεται! Άρχισε κιόλας. Στη Μαντζουρία έστησαν το στρατόπεδο τους, πρόσκοποι του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι γιαπωνέζοι. Αν δεν ξέσπασε ακόμη, είναι γιατί σταθερά αποφεύγει την πρόκληση η Σοβιετική Ένωση. Και όμως η φωτιά σιγοκαίει.
Γύρω από τη Σοβιετική Ένωση ετοιμάζεται ένας σιδερένιος χαλκάς για να την πνίξει. Από τη Βαλτική θάλασσα ως τον Ειρηνικό Ωκεανό πολωνέζοι, τσεχοσλοβάκοι, γιουγκοσλάβοι, ρουμάνοι, βούλγαροι, έλληνες, μισθοφόροι των ευρωπαίων μεγαλοκαπιταλιστών, γεμίζουν τις αποθήκες τους όπλα, αγορασμένα με τον ιδρώτα και το αίμα του εργάτη και του αγρότη, χτίζουνε κάστρα, σκάβουνε χαρακώματα, ναυπηγούνε πολεμικά καράβια και στρατολογούνε τα παιδιά για να τα στείλουνε στο μακελειό για τα συμφέροντα των διαφόρων Χάμπρο.
Ε, λοιπόν ο πόλεμος αυτός δεν πρέπει να γίνει! Και είναι στο χέρι μας να μη γίνει. Είναι στο χέρι των μελλοθανάτων να βάλουνε κάτω τους μακελάρηδες. Αρκεί να μην αφήσουν να οδηγηθούν σαν πρόβατα στη σφαγή. Για να μη γίνει ο πόλεμος, πρέπει να τον χτυπήσουμε από τώρα. Να μην περιμένουμε πρώτα να μας πάνε στα χαρακώματα.
Για να μη γίνει ο πόλεμος πρέπει από τώρα να δώσουμε το σύνθημα του σηκωμού. Πρέπει από τώρα να το νιώσουνε καλά όλοι οι εργάτες, οι αγρότες και όλη η φτωχολογιά, ότι πρόκειται σε λίγο να ποτίσουνε τη γη με το αίμα τους και το αίμα των παιδιών τους.
Παντού, κάθε στιγμή, από τώρα, διαφώτιση, δουλειά αντιπολεμική.
Το χρέος μας λοιπόν είναι από τώρα. «Πόλεμος ενάντια στον πόλεμο!». Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημά μας στην πόλη και στον κάμπο και στη στρατώνα και στο σχολειό και παντού.
Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κινηθούμε από τώρα. Να παραλύσουμε τη φριχτή μηχανή του πολέμου, που θα ζυμώσει τα κορμιά μας με τη λάσπη.
Η ενιαία δύναμη της αλληλεγγύης όλων τω εργαζομένων, ανεξάρτητα από κόμματα και πολιτικές απόψεις, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να εμποδίσει το βάρβαρο καπιταλισμό αν ξαναβάψει πάλι τη γη με εργατικό αίμα. Για τούτο: ακούραστη δουλειά για τη σφυρηλάτηση του ενιαίου αντιπολεμικού μετώπου των εργαζομένων.
Το αντιπολεμικό μέτωπο των θυμάτων του καπιταλισμού: Να η δύναμη η τεράστια που θα περάσει τις χειροπέδες στα δολοφόνα χέρια των εκμεταλλευτών.
Για να μη γίνει ο πόλεμος πρέπει τα όπλα να στραφούν ενάντια στους μακελάρηδες.
Πόλεμος ενάντια στον πόλεμο!
Δ. ΓΛΗΝΟΣ
«Νέοι Πρωτοπόροι» (αρ. φύλ. 7-8, Ιούνης-Ιούλης 1932)
Φαίνεται πως για το Στ. Καλύβα δεν έχουν και τόση σημασία οι περί «κομμουνισμού» επιδόσεις του, που είναι, βέβαια, για «γέλια και για κλάματα», και επομένως καθιστούν ακριβώς γι’ αυτό περιττή την όποια ιδεολογικο-πολιτική αντιπαράθεση-πολεμική, σημασία γι’ αυτόν έχει το γεγονός ότι διαπρέπει στις προσπάθειες αποκατάστασης των ταγμάτων Ασφαλείας, διεκδικώντας μαζί με τους Ν.Μαραντζίδη-Γ.Ράλλη τη συγκρότηση της πρώτης «αξιοζήλευτης» κακόφημης τριάδας των ταγματασφαλιτών του 21ου αιώνα: «κοιτάζοντας προς τα πίσω, πιστεύω πως χάρη στη στάση του πατέρα μου δεν καταλήξαμε σαν τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο ή την Αλβανία του Χότζα. Τότε όμως, δυο και τρεις φορές τη νύχτα, φώναζαν έξω απ’ το σπίτι μας «Ράλλη-προδότη-θάνατος!». Σαν να τ’ ακούω ακόμα…» (Έκδοση «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», Νο 139, 11/7/2004, σελ.25).Οι αντιμαρξιστικές απόψεις των «Κ»ΚΕ-ΝΑΡ
15ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, 9-10-11 Ιουλίου 2010, Άλσος Γουδή (είσοδος από Κατεχάκη)
Στις 9, 10 και 11 του Ιούλη, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ανοίγει ξανά τις πύλες του, την ώρα που κοινωνία και εργαζόμενοι δέχονται την πιο ανελέητη επίθεση των τελευταία 30 χρόνων αντιδρώντας με τις πιο μαζικές διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης. Στην καρδιά της Αθήνας, στο Άλσος Γουδή, και μέσα στο πρωτόγνωρης βαρβαρότητας οικονομικό πλαίσιο που εξαναγκαζόμαστε όλοι από δω κι εμπρός να ζήσουμε, για 15η χρονιά έλληνες, μετανάστες και πρόσφυγες στήνουμε παρέα την πιο μεγάλη αντιρατσιστική γιορτή της πόλης: μια γιορτή στην οποία κάθε χρόνο συμμετέχουν 15.000-20.000 άτομα. Ένα φεστιβάλ φωτεινό, μελωδικό, αλλά και έντονα κριτικό κι ανήσυχο, πλούσιο τόσο σε εθνοτικές και πολιτισμικές αποχρώσεις όσο και σε πολιτικές εκδηλώσεις. Μια καλοκαιρινή γιορτή ανοιχτή σε μετανάστες και αντιρατσιστές, αλλά και σε όλους εκείνους που ασφυκτιούν κάτω από την οικονομική πολιτική που λεηλατεί τις ζωές των πολλών, προκειμένου να σώσει τους λίγους και εκλεκτούς υποστηρικτές της.
Με κοινή μας γλώσσα:
Αλλά και με μια σειρά συζητήσεων για:
...σας καλούμε να περάσουμε τρεις γεμάτες από κάθε άποψη βραδιές. Να αντιταχθούμε στις ολοένα αυξανόμενες επίσημες και «ανεπίσημες» ξενοφοβικές, ρατσιστικές και ακροδεξιές πρακτικές και να αποδείξουμε εμπράκτως ότι αν το παραμύθι τους έχει δράκο, ο δράκος δεν κρύβεται εκεί που δολίως μας υποδεικνύουν: Δεν είναι οι μετανάστες οι εχθροί μας, εχθροί μας είναι αυτοί που κλέβουν τη ζωή μας!
Συντονιστικό Μεταναστευτικών και Αντιρατσιστικών Οργανώσεων
