Κύριο άρθρο της “Ζέρι ι
Πόπουλιτ”,
όργανο της Κεντρικής Επιτροπής
του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας.
7 Ιουλίου 1977
όργανο της Κεντρικής Επιτροπής
του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας.
7 Ιουλίου 1977
Εκδοτικός Οίκος “8 NENTORI” -
Τίρανα, 1977
Αναλύοντας την σημερινή διεθνή κατάσταση
και το επαναστατικό προτσές που
αναπτύσσεται μέσα σε αυτήν, ο σύντροφος
Ενβέρ Χότζια δήλωσε στο 7ο Συνέδριο του
ΚΕΑ: “Ο κόσμος βρίσκεται σε μια φάση
που η υπόθεση της επανάστασης και της
εθνικής απελευθέρωσης των λαών δεν
είναι μόνο πόθος και προοπτική, μα και
πρόβλημα πού ζητάει λύση.” (Ενβέρ
Χότζια,
Έκθεση
στο 7ο Συνέδριο
του ΚΕΑ, σελ. 195,
Έκδοση στα Ελληνικά,
Τίρανα,
1976).
Αυτή η σημαντική
αρχιακή θέση βασίζεται στην Λενινιστική
ανάλυση του ιμπεριαλισμού, στον ορισμό
που έδωσε ο Λένιν για την ουσία της
σημερινής ιστορικής εποχής και εμπνέεται
από την ιστορική αποστολή του προλεταριάτου
για την απελευθέρωση του ίδιου και όλης
ανθρωπότητας από την εκμετάλλευση
ανθρώπου από άνθρωπο, από το καπιταλιστικό
σύστημα. Είναι
αποτέλεσμα συγκεκριμένης
Μαρξιστικής-Λενινιστικής ανάλυσης των
κύριων αντιθέσεων των καιρών μας. Η
θέση
του 7ου Συνεδρίου
του Κόμματος
είναι
επιβεβαίωση
της Μαρξιστικής-Λενινιστικής στρατηγικής
της επανάστασης
στις σημερινές συνθήκες.
Ι
Στο
καταπληκτικό έργο του για τον ιμπεριαλισμό,
ο Β.Ι. Λένιν έφτασε στο συμπέρασμα ότι
ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός σε
παρακμή και αποσύνθεση, η τελευταία
φάση του καπιταλισμού και η παραμονή
της σοσιαλιστικής επανάστασης του
προλεταριάτου.
Αναλύοντας τα φαινόμενα
που χαρακτηρίζουν τον ιμπεριαλισμό,
έγραψε: “ ...
όλα αυτά κάνουν τη βαθμίδα ανάπτυξης
που έχει φτάσει σήμερα ο καπιταλισμός,
εποχή της προλεταριακής, της σοσιαλιστικής
επανάστασης.
Η εποχή αυτή άρχισε.
Γι’ αυτό στην
ημερήσια διάταξη της εποχής που ζούμε
μπαίνει, λόγω των αντικειμενικών
συνθηκών, η ολόπλευρη άμεση προετοιμασία
του προλεταριάτου για την κατάκτηση
της πολιτικής εξουσίας, με σκοπό την
εφαρμογή των οικονομικών και πολιτικών
μέτρων που αποτελούν το περιεχόμενο
της σοσιαλιστικής επανάστασης.”
(Β.Ι. Λένιν,
Έργα,
τομ.
32,
σελ
140,
Εκδ. Σύγχρονη
Εποχή).
Για τον προσδιορισμό της σημερινής
εποχής, ο Λένιν ξεκίνησε από το ταξικό
κριτήριο. Είπε ότι είναι σημαντικό να
έχουμε καλά στο μυαλό μας “ποια τάξη
βρίσκεται στο επίκεντρο εκείνης ή της
άλλης ιστορικής περιόδου, καθορίζοντας
το κύριο περιεχόμενό της, την κύρια
κατεύθυνση της εξέλιξής της, τα κύρια
χαρακτηριστικά των ιστορικών συνθηκών
αυτής της ιστορικής περιόδου, κλπ”.
(V. I. Lenin, Works, Vol. 21, p.
147, Alb. ed.). Προσδιορίζοντας
το βασικό
περιεχόμενο
της νέας
ιστορικής
εποχής,
ως εποχή
του ιμπεριαλισμού
και των προλεταριακών
επαναστάσεων,
παρέμεινε
πιστός
στα διδάγματα
του Μαρξ για την ιστορική
αποστολή
του προλεταριάτου
ως η νέα
κοινωνική
δύναμη
που θα πραγματοποιήσει
την επαναστατική
ανατροπή
της καπιταλιστικής
κοινωνίας
της καταπίεσης
και εκμετάλλευσης
και την οικοδόμηση
της νέας
κοινωνίας,
της αταξικής
κομμουνιστικής
κοινωνίας.
“Το Κομμουνιστικό
Μανιφέστο” του Μαρξ και του Ενγκελς
και το κάλεσμά τους “Εργάτες όλων των
χωρών, ενωθείτε!” βγήκαν για να αναγγείλουν
ότι η βασική αντίθεση της ανθρώπινης
κοινωνίας ήταν τώρα ανάμεσα στην εργασία
και στο
κεφάλαιο και ότι το προλεταριάτο
καλούνταν να τη λύσει με την επανάσταση.
Με την ανάλυσή
του για τον ιμπεριαλισμό, ο Λένιν έδειξε
ότι οι αντιθέσεις της καπιταλιστικής
κοινωνίας έφτασαν στην αποκορύφωσή
τους και ότι ο κόσμος μπήκε στην περίοδο
των προλεταριακών επαναστάσεων και της
νίκης του σοσιαλισμού.
Η μεγάλη Οκτωβριανή
επανάσταση επιβεβαίωσε στην πράξη αυτά
το λαμπρά συμπεράσματα του Μαρξ και του
Λένιν. Και μετά
τον θάνατο
του Λένιν,
το διεθνές
κομμουνιστικό
κίνημα
υποστήριξε
αποφασιστικά
τα διδάγματά
του για την σημερινή
εποχή,
υποστήριξε
την επαναστατική
του στρατηγική.
Η νίκη της
σοσιαλιστικής επανάστασης σε έναν
αριθμό χωρών επιβεβαίωσε ότι η θέση του
Λένιν για σημερινή εποχή, ως εποχή της
μετάβασης από τον καπιταλισμό στο
σοσιαλισμό, αντικατοπτρίζει τον βασικό
νόμο εξέλιξης της σημερινής ανθρώπινης
κοινωνίας. Η
κατάρρευση του αποικιοκρατικού
συστήματος, η απόκτηση της πολιτικής
ανεξαρτησίας της πλειοψηφίας των χωρών
της Ασίας, της Αφρικής κλπ, είναι άλλη
μια επιβεβαίωση της Λενινιστικής θεωρίας
για τη εποχή [μας] και την επανάσταση.
Το γεγονός
ότι
οι διδασκαλίες
του Μαρξισμού-Λενινισμού
και η επανάσταση
προδόθηκαν
από
την Σοβιετική
Ένωση
και από
έναν
αριθμό
πρώην
σοσιαλιστικών
χωρών
δεν αλλάζει
ούτε
στο ελάχιστο
την Λενινιστική
θέση
για τον χαρακτήρα
της σημερινής
εποχής,
επειδή
δεν είναι
τίποτα
άλλο
παρά
ένα
ζιγκ-ζαγκ
στην πορεία
της αναπόφευκτης
νίκης
του σοσιαλισμού
επί
του καπιταλισμού
σε παγκόσμια
κλίμακα.
Το
Κόμμα Εργασίας Αλβανίας υποστήριξε
πάντα με συνέπεια αυτά τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά
συμπεράσματα. Ο
Σύντροφος Ενβέρ Χότζια είπε: “Το
βασικά
χαρακτηριστικά
της εποχής
μας, ως εποχή
της μετάβασης
από
τον καπιταλισμό
στον σοσιαλισμό,
της πάλης
δυο αντίθετων
κοινωνικών
συστημάτων,
ως η εποχή
των προλεταριακών
και εθνικοαπελευθερωτικών
επαναστάσεων,
της κατάρρευσης
του ιμπεριαλισμού
και της εξάλειψης
του αποικιοκρατικού
συστήματος,
ως η εποχή
της νίκης
του σοσιαλισμού
και του κομμουνισμού
σε παγκόσμια
κλίμακα,
γίνονται
όλο
και πιο φανερά
και όλο
πιο ξεκάθαρα
προφανή
κάθε
μέρα”
(E. Χότζια,
Έκθεση στο 5ο
Συνέδριο του ΚΕΑ,
σελ.
5).
Οι Μαρξιστές-Λενινιστές
πάντα στηρίζονταν στον προσδιορισμό
της σημερινής εποχής και της επαναστατικής
τους στρατηγικής στην ανάλυση των κύριων
κοινωνικών αντιθέσεων που χαρακτηρίζουν
αυτή την εποχή. Ποιες
είναι αυτές οι αντιθέσεις; Μετά
την νίκη της Σοσιαλιστικής Επανάστασης
στην Ρωσία, ο Λένιν και ο Στάλιν μίλησαν
για 4 τέτοιες αντιθέσεις: την
αντίθεση ανάμεσα στα δυο κοινωνικά
συστήματα – το σοσιαλιστικό και το
καπιταλιστικό, την αντίθεση ανάμεσα
στην εργασία και το κεφάλαιο στις
καπιταλιστικές χώρες, την αντίθεση
ανάμεσα στους καταπιεσμένους λαούς και
έθνη και τον ιμπεριαλισμό, την αντίθεση
ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Αυτές είναι οι
αντιθέσεις που αποτελούν την αντικειμενική
βάση των εξελίξεων των σημερινών
επαναστατικών κινημάτων, που στο σύνολό
τους συνιστούν το μεγάλο προτσές της
παγκόσμιας επανάστασης της εποχής μας.
Όλη η σημερινή
παγκόσμια εξέλιξη επιβεβαιώνει ότι από
τα χρόνια του Λένιν αυτές οι αντιθέσεις
δεν μειώθηκαν και δεν εξαφανίστηκαν
αλλά έγιναν πιο έντονες και πιο ξεκάθαρα
φανερές από ότι πριν. Όποτε,
η αναγνώριση και παραδοχή της ύπαρξης
αυτών των αντιθέσεων αποτελούν την βάση
για τον καθορισμό σωστής επαναστατικής
στρατηγικής.
Αντίθετα, η άρνηση
ύπαρξης αυτών των αντιθέσεων, το κρύψιμό
τους, η αγνόηση εκείνης ή της άλλης
αντίθεσης, η διαστρέβλωση του πραγματικού
τους περιεχομένου, όπως κάνουν οι
διάφοροι ρεβιζιονιστές
και οπορτουνιστές,
προκαλεί σύγχυση και αποπροσανατολισμό
στο επαναστατικό κίνημα, υπηρετεί σαν
βάση για την εκπόνηση και διάδοση
διαστρεβλωμένων ψευτοεπαναστατικών
στρατηγικών και τακτικών.
ΙΙ
Σήμερα, γίνεται πολύς
λόγος για το χωρισμό του κόσμου στους
αποκαλούμενους “πρώτο”, “δεύτερο”
και “τρίτο” κόσμους, στον “αδέσμευτο
κόσμο”, στον κόσμο των “ανεπτυγμένων
χωρών”, τον “Βόρειο” και “Νότιο”
κόσμο, κλπ. Κάθε
ένας
από
τους υποστηρικτές
αυτού
του χωρισμού
προβάλει
την δικιά
του “θεωρία”
σαν την πιο σωστή
στρατηγική,
που δήθεν
ανταποκρίνεται
στις πραγματικές
συνθήκες
της σημερινής
διεθνούς
κατάστασης. Αλλά
ο σύντροφος
Ενβέρ
Χότζια
τόνισε
στο 7ο Συνέδριο,
“Όλες
αυτές οι ονομασίες, που αναφέρονται
στις διάφορες πολιτικές δυνάμεις που
δρουν σήμερα στον κόσμο, συγκαλύπτουν
και δε βγάζουν στην επιφάνεια τον ταξικό
χαρακτήρα των πολιτικών αυτών δυνάμεων,
τις βασικές αντιθέσεις της εποχής μας,
το πρόβλημα κλειδί που δεσπόζει σήμερα
σε εθνική και παγκόσμια κλίμακα, την
αμείλικτη
πάλη που διεξάγεται ανάμεσα στον
αστικό—ιμπεριαλιστικό κόσμο, από τη
μια μεριά, και το σοσιαλισμό, το παγκόσμιο
προλεταριάτο και τούς φυσικούς συμμάχους
του, από την άλλη”
(Ενβέρ
Χότζια,
Έκθεση
στο 7ο Συνέδριο
του ΚΕΑ, σελ. 210-211,
Έκδοση στα Ελληνικά,
Τίρανα,
1976).
Όταν οι Μαρξιστές-Λενινιστές
μιλούν για τον κόσμο και τις διάφορες
χώρες και τις ταξινομούν, το κάνουν
σύμφωνα με τις αρχές του διαλεκτικού
και ιστορικού υλισμού. Κρίνουν,
πρώτα και κύρια, από το κοινωνικοοικονομικό
καθεστώς που υπάρχει στις διάφορες
χώρες, κρίνουν σύμφωνα με το προλεταριακό
ταξικό κριτήριο. Από
αυτή
την οπτική γωνία κυρίως ο Λένιν το 1921,
δηλαδή, όταν υπήρχε στον κόσμο μια
σοσιαλιστική χώρα, η Σοβιετική Ρωσία,
έγραφε: “Στο
κόσμο σήμερα υπάρχουν δυο κόσμοι: ο
παλιός κόσμος του καπιταλισμού που
βρίσκεται στο στάδιο της σύγχυσης αλλά
που ποτέ δεν θα παραδοθεί εθελοντικά
και στον ανερχόμενο νέο κόσμο, που είναι
ακόμα αδύναμος, αλλά που μεγαλώνει, για
αυτό είναι ακατανίκητος”.
(V. I. Lenin, Works, vol. 33,
pp. 153-154, Alb. ed.). Από
την μεριά του, ο Ι.Β. Στάλιν, στο πολύ
γνωστό άρθρο του “Τα Δυο Στρατόπεδα”
που εκδόθηκε το 1919, τόνιζε επίσης: “Ο
κόσμος έχει διαιρεθεί οριστικά και
αμετάκλητα σε δυο στρατόπεδα: το
στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού και το
στρατόπεδο του σοσιαλισμού... Ο αγώνας
των δυο αυτών στρατοπέδων αποτελεί τον
άξονα όλης της σύγχρονης ζωής, γεμίζει
όλο το περιεχόμενο της σύγχρονης
εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής
των πολιτικών παραγόντων τού παλιού
και του νέου κόσμου.”.
(Ι.Β.
Στάλιν, Έργα, Τομ. 4, σελ. 265, Εκδοτικό
της
ΚΕ του ΚΚΕ,
1952).
Η άποψη του Κόμματός μας είναι ότι και
σήμερα επίσης, μπορούμε να μιλάμε για
το σοσιαλιστικό κόσμο, όπως έκαναν ο
Λένιν και ο Στάλιν, ότι το Λενινιστικό
κριτήριο είναι πάντα σωστό, όπως ζωντανός
και σωστός είναι ο ίδιος ο Λενινισμός.
Το επιχείρημα των θεωρητικών των “τριών
κόσμων”, του “αδέσμευτου κόσμου”, κλπ,
που εξάλειψαν από το σχήμα τους την
ύπαρξη του σοσιαλισμού, υπαινισσόμενοι
το γεγονός της παλινόρθωσης του
καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση και
σε κάποιες άλλες πρώην σοσιαλιστικές
χώρες, άρα τη διάλυση του σοσιαλιστικού
στρατοπέδου, είναι αβάσιμο. Είναι σε
πλήρη αντίθεση με τα Λενινιστικά
διδάγματα και το ταξικό κριτήριο.
Η ρεβιζιονιστική προδοσία, η επιστροφή
της Σοβιετικής Ένωσης και ενός αριθμού
πρώην σοσιαλιστικών χωρών στον
καπιταλισμό, η σε μεγάλη έκταση διάδοση
του σύγχρονου ρεβιζιονισμού στο διεθνές
κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα και
η διάσπαση αυτού του κινήματος ήταν
βαρύ χτύπημα στην υπόθεση της επανάστασης
και του σοσιαλισμού. Αλλά αυτό σε καμιά
περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι εξαλείφθηκε
ο σοσιαλισμός σαν σύστημα και ότι το
κριτήριο χωρισμού του κόσμου σε δυο
αντίθετα συστήματα πρέπει να αλλάξει,
ότι η αντίθεση ανάμεσα στο σοσιαλισμό
και τον καπιταλισμό δεν υπάρχει πια
σήμερα. Ο σοσιαλισμός υπάρχει και
προοδεύει στις πραγματικά σοσιαλιστικές
χώρες, που μένουν πιστές στο
Μαρξισμό-Λενινισμό, όπως είναι η Λαϊκή
Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας.
Οπότε το σοσιαλιστικό σύστημα, σαν
σύστημα που είναι σε αντίθεση με το
καπιταλιστικό σύστημα, υπάρχει
αντικειμενικά, όπως ακριβώς υπάρχει η
αντίθεση και η πάλη ζωής και θανάτου
ανάμεσα σε αυτό και τον καπιταλισμό.
Αγνοώντας τον σοσιαλισμό ως κοινωνικό
σύστημα, η αποκαλούμενη “θεωρία των
τριών κόσμων” αγνοεί την μεγαλύτερη
ιστορική νίκη του διεθνούς προλεταριάτου,
αγνοεί την κύρια αντίθεση την εποχής
μας, αυτή ανάμεσα στον σοσιαλισμό και
τον καπιταλισμό. Είναι ξεκάθαρο ότι μια
τέτοια “θεωρία”, που αγνοεί το σοσιαλισμό,
είναι αντι-Λενινιστική·
οδηγεί στην
αποδυνάμωση της δικτατορίας του
προλεταριάτου στις χώρες όπου οικοδομείται
ο σοσιαλισμός, ενώ καλεί το παγκόσμιο
προλεταριάτο να μην παλέψει, να μην
εξεγερθεί στην
σοσιαλιστική επανάσταση και και δεν
είναι να απορεί κάποιος για αυτό·
απομάκρυνση από
το ταξικό κριτήριο στην εξέταση των
κατάστασεων
μπορεί να οδηγήσει μόνο σε συμπεράσματα
που είναι σε αντίθεση με τα συμφέροντα
της επανάστασης και του προλεταριάτου.
Στα έργα του, ο Λένιν,
σαν μεγάλος και συνεπής Μαρξιστής που
ήταν, συχνά ανάλυσε τον καπιταλιστικό
κόσμο και τις σχέσεις των δυνάμεων στο
εσωτερικό του. Αυτό
το έκανε πάντα για να βοηθήσει την
επανάσταση να προσδιορίσει τα καθήκοντα
που είχε μπροστά του το προλεταριάτο,
τα καθήκοντα των κομμουνιστικών κομμάτων,
τα καθήκοντα του πρώτου σοσιαλιστικού
κράτους προς το παγκόσμια προλεταριακή
επανάσταση, για να δείξει ποιοι ήταν οι
πραγματικοί σύμμαχοι της επανάστασης
και ποιοι ήταν οι εχθροί της.
Ο Λένιν μας έδωσε
λαμπρό παράδειγμα σε αυτή την
κατεύθυνση στις θέσεις του και τις
εκθέσεις του στο 2ο Συνέδριο της
Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1920: “Ή
πράξη των επαναστατικών κομμάτων πρέπει
«να αποδείξει» τώρα πως αυτά έχουν
αρκετή συνειδητότητα, οργανωτική
ικανότητα, σύνδεση με τις εκμεταλλευόμενες
μάζες, αποφασιστικότητα, δεξιοτεχνία
για να εκμεταλλευτούν αυτή την κρίση
για μιά επιτυχημένη και νικηφόρα
επανάσταση.
Και για την προετοιμασία
αυτής της «απόδειξης» συγκεντρωθήκαμε,
κυρίως, στο σημερινό συνέδριο της
Κομμουνιστικής Διεθνούς”. (Β.Ι. Λένιν,
τομ. 41, σελ. 228, Εκδ. 'Σύγχρονη Εποχή')
Όμως, η αποκαλούμενη
θεωρία των “τριών κόσμων” δεν καθορίζει
κανένα καθήκον για την επανάσταση,
αντίθετα το “ξεχνά”. Στο σχήμα των
“τριών κόσμων”, δεν υπάρχει η κύρια
αντίθεση μεταξύ του προλεταριάτου και
της αστικής τάξης. Έκτος από αυτό, κάτι
άλλο που χτυπά στο μάτι σε αυτό τον
χωρισμό του κόσμου, είναι η αταξική
θεώρηση αυτού που αποκαλείται “τρίτος
κόσμος”, η αγνόηση των τάξεων και της
ταξικής πάλης, η αντιμετώπιση των χωρών
που η θεωρία αυτή περιλαμβάνει σε αυτό
τον κόσμο, των καθεστώτων που κυριαρχούν
εκεί και των
διάφορων πολιτικών δυνάμεων που δρουν
μέσα σε αυτόν σαν μια
ενιαία
οντότητα. Αγνοεί τις αντιθέσεις
ανάμεσα στους καταπιεσμένους λαούς
και τις αντιδραστικές φιλοϊμπεριαλιστικές
δυνάμεις των δικών τους χωρών.
Είναι πασίγνωστο ότι
στις χώρες τις εκμεταλλευόμενες από
τους ιμπεριαλιστές, στις χώρες της
Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής
Αμερικής, οι φιλελεύθεροι λαοί διεξάγουν
σκληρή πάλη για την λευτεριά, την
ανεξαρτησία και την εθνική ακεραιότητα,
ενάντια στην παλιά και νέα αποικιοκρατία.
Αυτή είναι μια δίκαιη, επαναστατική και
απελευθερωτική πάλη, που απολαμβάνει
την αμέριστη υποστήριξη των
Μαρξιστών-Λενινιστών των πραγματικών
σοσιαλιστικών χωρών, του παγκόσμιου
προλεταριάτου, όλων των προοδευτικών
δυνάμεων. Αυτή η πάλη κατευθύνεται –
και δεν μπορεί να μην κατευθύνεται –
ενάντια σε έναν αριθμό εχθρών: ενάντια
στους ιμπεριαλιστές καταπιεστές, και
πρώτα και κύρια ενάντια στις δυο
υπερδυνάμεις, ως τους μεγαλύτερους
εκμεταλλευτές και διεθνείς χωροφύλακες,
τους πιο επικίνδυνους εχθρούς όλων των
λαών στον κόσμο· ενάντια στην ντόπια
αντιδραστική αστική τάξη, που συνδέεται
με χίλια και ένα νήματα με τους ξένους
ιμπεριαλιστές, με αυτή ή την άλλη
υπερδύναμη, με τα διεθνή μονοπώλια, που
είναι εχθρός της εθνικής λευτεριάς και
ανεξαρτησίας· ενάντια στα έντονα
υπολείμματα του φεουδαρχισμού, που
στηρίζονται στους ξένους ιμπεριαλιστές
και ενώνονται με την αντιδραστική αστική
τάξη ενάντια στην λαϊκή επανάσταση·
ενάντια στα αντιδραστικά και φασιστικά
καθεστώτα, που είναι αντιπρόσωποι και
υπερασπιστές της κυριαρχίας αυτών των
τριών εχθρών.
Άρα είναι παράλογο
να υποκρίνεσαι ότι κάποιος πρέπει να
αγωνιστεί μόνο εναντίον των εξωτερικών
ιμπεριαλιστών εχθρών χωρίς, ταυτόχρονα,
να αγωνιστεί και να επιτεθεί ενάντια
στους εσωτερικούς εχθρούς, τους συμμάχους
και τους συνεργάτες των ιμπεριαλιστών
και όλους εκείνους τους παράγοντες που
εμποδίζουν αυτόν τον αγώνα. Μέχρι σήμερα
δεν υπήρξε καμιά απελευθερωτική πάλη,
δεν πραγματοποιήθηκε καμιά εθνικο-δημοκρατική
και αντιιμπεριαλιστική επανάσταση
χωρίς να έχει εσωτερικούς εχθρούς,
αντιδραστικούς και προδότες, ξεπουλημένα
αντεθνικά στοιχεία. Όλα τα στρώματα της
αστικής τάξης χωρίς εξαίρεση,
συμπεριλαμβανόμενης της κομπραδόρικης
αστικής τάξης, δεν μπορούν να προσδιοριστούν
ως αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σαν
στηρίγματα και παράγοντες που θα
προωθήσουν τον αγώνα ενάντια στον
ιμπεριαλισμό, όπως κάνει η αποκαλούμενη
θεωρία των “τριών κόσμων”. Να ακολουθείς
αυτή την “θεωρία” σημαίνει να βγάζεις
το επαναστατικό κίνημα από το σωστό
δρόμο, να παράτας την επανάσταση στη
μέση, να το απομονώνεις από την προλεταριακή
επανάσταση στις άλλες χώρες, να βάζεις
την πάλη των λαών και του προλεταριάτου
σε εκείνες τις χώρες σε έναν αντι-Μαρξιστικό
και ρεβιζιονιστικό δρόμο.
Ο Μαρξισμός-Λενινισμός
μας διδάσκει ότι το εθνικό ζήτημα πρέπει
πάντα να αντιμετωπίζεται ως συμπληρωμα
της υπόθεσης της επανάστασης.
Από αυτή την άποψη, οι Μαρξιστές-Λενινιστές
υποστηρίζουν κάθε κίνημα που κατευθύνεται
πραγματικά ενάντια στον ιμπεριαλισμό
και υπηρετεί την γενική υπόθεση της
παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης.
Ο Λένιν τόνισε: “Το νόημα της
αντικατάστασης αυτής είναι πως εμείς,
σαν κομμουνιστές, πρέπει να υποστηρίζουμε
και θα υποστηρίζουμε τα αστικά
απελευθερωτικά κινήματα των αποικιακών
χωρών μόνο στις περιπτώσεις που τα
κινήματα αυτά θα είναι πραγματικά
επαναστατικά, που οι εκπρόσωποί τους
δεν θα μας εμποδίζουν να διαπαιδαγωγούμε
και να οργανώνουμε την αγροτιά και τις
πλατιές μάζες των εκμεταλλευομένων με
επαναστατικό πνεύμα. Αν όμως δεν υπάρχουν
ούτε κι αυτές οι συνθήκες, οι κομμουνιστές
στις χώρες αυτές πρέπει να παλεύουν
ενάντια στη ρεφορμιστική αστική τάξη,
όπου ανήκουν και οι ήρωες της II Διεθνούς”
(Β.Ι. Λένιν, Έργα, τομ. 41, σελ. 243-244, Εκδ.
Σύγχρονη Εποχή).
Στο μεταξύ, οι
υποστηρικτές της θέσης του “τρίτου
κόσμου” ονομάζουν απελευθερωτικό
κίνημα, ακόμα και “κύρια δύναμη στην
πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό”, ακόμα
και την διαπραγμάτευση του Βασιλιά της
Σαουδικής Αραβίας ή του Σάχη του Ιράν
με τα Αμερικάνικα πετρελαϊκά μονοπώλια
και τις δοσοληψίες τους για όπλα με το
Πεντάγωνο, που αφορούν τρισεκατομμύρια
επί τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Σύμφωνα
με αυτή την λογική, οι σεΐχηδες των
πετρελαίων, που καταθέτουν τα πετρελαϊκά
τους χρήματα στις τράπεζες της Γόλστρίτ
και του Σίτι, είναι δήθεν αγωνιστές
ενάντια στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία,
ενώ οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, που
πουλάν όπλα στα αντιδραστικά καταπιεστικά
καθεστώτα αυτών των σεΐχηδων, τα δίνουν
δήθεν στις “πατριωτικές δυνάμεις” που
αγωνίζονται να διώξουν τους ιμπεριαλιστές
από την “χρυσή άμμο” της Αραβίας και
της Περσίας!
Τα γεγονότα δείχνουν
ότι σήμερα, και η δημοκρατική και
αντιιμπεριαλιστική απελευθερωτική
επανάσταση μπορεί να διεξάγεται με
συνέπεια και να ολοκληρώνεται με επιτυχία
μέχρι το τέλος μόνο αν καθοδηγείται από
το προλεταριάτο, με επικεφαλής το κόμμα
του και σε συμμαχία με τις πλατιές μάζες
της αγροτιάς και τις άλλες αντιιμπεριαλιστικές
και πατριωτικές δυνάμεις. Ήδη από το
1905, στο βιβλίο του “Δυο Τακτικές” ο
Λένιν απόδειξε με βαθυστόχαστα
επιχειρήματα ότι στις συνθήκες του
ιμπεριαλισμού το χαρακτηριστικό των
αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων είναι
ότι η δύναμη που ενδιαφέρεται πιο πολύ
για την προώθηση αυτών των επαναστάσεων
δεν είναι η αστική τάξη, που ταλαντεύεται
και έχει την τάση να ενώνεται με τις
αντιδραστικές φεουδαρχικές δυνάμεις
ενάντια στην επαναστατική δράση των
μαζών, αλλά το προλεταριάτο, που βλέπει
την αστικοδημοκρατική επανάσταση σαν
ενδιάμεσο στάδιο για την μετάβαση στη
σοσιαλιστική επανάσταση. Και το ίδιο
πρέπει να ειπωθεί για τα εθνικά
απελευθερωτικά κινήματα των ημερών
μας. Ο Ι.Β. Στάλιν τόνισε ότι μετά την
Οκτωβριανή Επανάσταση, “ήρθε η εποχή
των απελευθερωτικών επαναστάσεων
στις αποικίες και στις εξαρτημένες
χώρες, η εποχή της αφύπνισης του
προλεταριάτου των χωρών αυτών, η εποχή
της ηγεμονίας του στην επανάσταση”
(Ι.Β. Στάλιν, Έργα, τομ 10, σελ. 273, Εκδ. της
ΚΕ του ΚΚΕ, 1952).
Αυτά τα Λενινιστικά
διδάγματα αποκτούν ιδιαίτερη αξία και
σημασία στις σημερινές συνθήκες. Σήμερα
εμφανίστηκαν δυο τάσεις στον κόσμο και
επενεργούν με μεγάλη δύναμη, τάσεις
στις οποίες ο Λένιν μας εστίασε την
προσοχή: από τη μια, η τάση κατάργησης
των εθνικών συνόρων και διεθνοποίησης
της οικονομικής και πολιτικής ζωής από
τα μονοπώλια· από την άλλη, η τάση
ενίσχυσης της πάλης για εθνική ανεξαρτησία
των διαφόρων χωρών. Άρα, σε σχέση με την
πρώτη τάση, σε πολλές χώρες που
απελευθερώθηκαν από την αποικιοκρατία,
οι δεσμοί της ντόπιας αστικής τάξης με
το ξένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο όχι
μόνο διατηρήθηκαν αλλά ενισχύθηκαν και
επεκτάθηκαν με πολλές νεοαποικιοκρατικές
μορφές, όπως οι πολυεθνικές εταιρίες,
διάφορες οικονομικές και εμπορικές
συγχωνεύσεις, και ούτω καθ' εξής. Αυτή
η αστική τάξη, που κατέχει θέσεις κλειδιά
στην οικονομική και πολιτική ζωή αυτών
των χωρών και που ευημερεί, είναι
φιλοιμπεριαλιστική δύναμη και εχθρός
του επαναστατικού και απελευθερωτικού
κινήματος.
Ως προς την άλλη τάση,
αυτή της ενίσχυσης της εθνικής ανεξαρτησίας
ενάντια στον ιμπεριαλισμό στις πρώην
αποικιακές χώρες, αυτή συνδέεται, πρώτα
και κύρια, με την αύξηση του προλεταριάτου
σε αυτές τις χώρες. Οπότε, δημιουργούνται
ακόμα πιο ευνοϊκές συνθήκες για την
πλατιά και αδιάκοπη ανάπτυξη των
αντιιμπεριαλιστικών και δημοκρατικών
επαναστάσεων, για την καθοδήγησή τους
από το προλεταριάτο, και σαν αποτέλεσμα,
για την μετάβαση τους σε ένα ανώτερο
στάδιο, στην πάλη για τον σοσιαλισμό.
Οι Μαρξιστές –
Λενινιστές δεν μπερδεύουν τις φλογερές
προσδοκίες για απελευθερωτική επανάσταση
και σοσιαλισμό των λαών και του
προλεταριάτου των χωρών του αποκαλούμενου
“τρίτου κόσμου” με τους στόχους και
την πολιτική της καταπιεστικής
κομπραδόρικης αστικής τάξης αυτών των
χωρών. Γνωρίζουν ότι στις χώρες της
Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής
Αμερικής, υπάρχουν ισχυρά προοδευτικά
ρεύματα στις γραμμές των λαών, που
σίγουρα θα οδηγήσουν την επαναστατική
τους πάλη στη νίκη.
Αλλά να μιλάς με
γενικούς όρους για τον λεγόμενο “τρίτο
κόσμο” ως την κύρια δύναμη της της
επανάστασης και της πάλης ενάντια στον
ιμπεριαλισμό, όπως κάνουν οι υποστηρικτές
της θεωρίας των “τριών κόσμων”, χωρίς
να κάνουν καμιά διάκριση ανάμεσα στις
πραγματικές αντιιμπεριαλιστικές και
επαναστατικές δυνάμεις και στις
φιλοϊμπεριαλιστικές, αντιδραστικές
και φασιστικές δυνάμεις που βρίσκονται
στην εξουσία σε μια σειρά αναπτυσσόμενων
χωρών, σημαίνει απροκάλυπτη παρέκκλιση
από τα διδάγματα του Μαρξισμού –
Λενινισμού και διάδοση οπορτουνιστικών
απόψεων που προκαλούν σύγχυση και
αποδιοργάνωση των επαναστατικών
δυνάμεων. Στην ουσία, σύμφωνα με την
θεωρία των “τριών κόσμων”, οι λαοί
εκείνων των χωρών δεν πρέπει να
αγωνίζονται, για παράδειγμα, ενάντια
στην αιματοβαμμένη φασιστική δικτατορία
του Geisel
στη Βραζιλία
και του Πινοσέτ στην Χιλή, του Σουχάρτο
στην Ινδονησία, του Σάχη στο Ιράν ή του
Βασιλιά της Ιορδανίας κλπ, επειδή αυτοί,
δήθεν, είναι μέρος της “επαναστατικής
κινητήριας δύναμης που κινεί προς τα
μπρος τον τροχό της παγκόσμιας ιστορίας”.
Αντίθετα, σύμφωνα
με αυτή την θεωρία, οι λαοί και οι
επαναστάτες πρέπει να ενωθούν με τις
αντιδραστικές δυνάμεις και καθεστώτα
του “τρίτου κόσμου” και να τα υποστηρίξουν,
με άλλα
λόγια,
να παραιτηθούν
από
την επανάσταση.
Ο
Αμερικάνικος
ιμπεριαλισμός,
τα άλλα
καπιταλιστικά
κράτη
και ο Σοβιετικός
σοσιαλιμπεριαλισμός έχουν
δέσει
τις τάξεις
που είναι
στην εξουσία
στις χώρες
που αποκαλούνται
“τρίτος
κόσμος”
με χιλιάδες
νήματα. Εξαρτημένες
από τα ξένα μονοπώλια και θέλοντας να
παρατείνουν την εξουσία τους επί των
πλατιών μαζών των δικών τους λαών, αυτές
οι τάξεις προσπαθούν, φυσικά, να δώσουν
την εντύπωση ότι δήθεν αποτελούν ένα
δημοκρατικό μπλοκ ανεξάρτητων χωρών,
που έχει σκοπό να ασκήσει πίεση στον
Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στο
Σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό και να
σταματήσει
την επέμβαση στις εσωτερικές τους
υποθέσεις.
Ο
Λένιν
τόνισε
για τα κομμουνιστικά
κόμματα
“την
ανάγκη να εξηγείται και να ξεσκεπάζεται
ακατάπαυστα μέσα στις πλατιές εργαζόμενες
μάζες όλων των χωρών, ιδιαίτερα όμως
των καθυστερημένων χωρών, η απάτη που
χρησιμοποιούν συστηματικά οι
ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις, οι οποίες με
το πρόσχημα της ίδρυσης ανεξάρτητων
από πολιτική άποψη κρατών ιδρύουν πέρα
για πέρα εξαρτημένα απ’ αυτές από
οικονομική, δημοσιονομική και στρατιωτική
άποψη κράτη”
(Β. Ι. Λένιν, Έργα, τομ. 41, σελ. 167. Εκδ.
Σύγχρονη Εποχή).
Το Κόμμα Εργασίας
Αλβανίας έμεινε πάντα πιστό σε αυτά τα
αθάνατα διδάγματα του Λένιν.
“Όσον
αφορά την εκτίμηση της πολιτικής που
ακολουθούν οι κυβερνήσεις των διάφορων
κρατών”, τόνισε
ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 7ο Συνέδριο
του ΚΕΑ, “οι
μαρξιστές ξεκινούν, επίσης, από τον
ταξικό χαρακτήρα, από τη στάση που αυτές
οι κυβερνήσεις και οι χώρες τηρούν προς
τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλισμό,
προς το λαό τους και την αντίδραση.
Με
βάση αυτά τα διδάγματα το επαναστατικό
κίνημα και το προλεταριάτο εκπονούν τη
στρατηγική και ταχτική τους, βρίσκουν
τούς πραγματικούς συμμάχους τους και
ενώνονται μ’ αυτούς στον αγώνα ενάντια
στον ιμπεριαλισμό, την αστική τάξη και
την αντίδραση. Οι ονομασίες «τρίτος
κόσμος», «αδέσμευτα» ή «αναπτυσσόμενα»
κράτη δημιουργούν αυταπάτες στις πλατιές
μάζες που αγωνίζονται για εθνική και
κοινωνική απελευθέρωση, ότι δήθεν
βρέθηκε καταφύγιο να προφυλαχτούμε από
την απειλή των υπερδυνάμεων. Αυτές οι
ονομασίες κρύβουν εκείνη την πραγματική
κατάσταση της πλειοψηφίας αυτών των
χωρών, οι οποίες, με τον έναν ή τον άλλο
τρόπο, είναι δεμένες και εξαρτημένες
πολιτικά, ιδεολογικά και οικονομικά,
τόσο με τις υπερδυνάμεις, όσο και με τις
πρώην αποικιακές μητροπόλεις”
(Ε. Χότζια, Έκθεση
στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 211-212, ΕΚΔΟΤΙΚΟ
«8 ΝΟΕΜΒΡΗ», ΤΙΡΑΝΑ, 1976, Έκδοση
στα Ελληνικά).
Οι σημερινές θεωρίες
για τον αποκαλούμενο “τρίτο κόσμο”,
“αδέσμευτες χώρες” κλπ, έχουν σαν στόχο
να χαλιναγωγήσουν την επανάσταση και
να υπερασπίσουν τον καπιταλισμό, που
δεν πρέπει να εμποδίζεται στο να ασκεί
την ηγεμονία του, αλλά πρέπει να εφαρμόζει
μορφές κυριαρχίας λίγο περισσότερο
αποδέκτες από τους λαούς. Έκτος από την
διαφορά στις ονομασίες τους, ο αποκαλούμενος
“τρίτος κόσμος” και ο “κόσμος των
αδεσμεύτων” μοιάζουν μεταξύ τους σαν
δυο σταγόνες νερού. Καθοδηγούνται από
την ίδια πολιτική και ιδεολογία, η μια
ομάδα μπλέκει τόσο με την άλλη που είναι
δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος ποιες
χώρες είναι του “τρίτου κόσμου” και
τι τις ξεχωρίζει από τις “αδέσμευτες”
και ποιες χώρες περιλαμβάνονται στις
“αδέσμευτες” και τι τις ξεχωρίζει από
εκείνες του “τρίτου κόσμου”.
Γίνονται προσπάθειες
να γίνει ακόμα μια ομαδοποίηση των
αποκαλούμενων “αναπτυσσόμενων χωρών”,
στην οποία συγκεντρώνονται όλες μαζί
οι χώρες του “τρίτου κόσμου” και οι
“αδέσμευτες”. Και οι δημιουργοί αυτής
της θεωρίας καλύπτουν τις ταξικές
αντιθέσεις, υπερασπίζουν το σημερινό
στάτους κβο, ότι δεν πρέπει να γίνει
τίποτα που να ενοχλήσει τον ιμπεριαλισμό,
τον σοσιαλιμπεριαλισμό και τις άλλες
ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σε συνθήκες
που δίνουν κάποιες “ελεημοσύνες” για
την ανάπτυξη των οικονομιών των
“αναπτυσσόμενων χωρών”. Σύμφωνα με
τους δημιουργούς αυτής της θεωρίας, οι
μεγάλες δυνάμεις πρέπει να κάνουν
κάποιες “θυσίες”, να δώσουν κάτι στον
πεινασμένο, έτσι ώστε να μπορέσουν να
συγκεντρώσουν κάποιου είδους μέσων
συντήρησης και να μη σηκώσουν
κεφάλι. Με αυτόν τον τρόπο, λένε, θα
βρεθεί κάποιος μέσος δρόμος, “μια νέα
διεθνής τάξη” θα εδραιωθεί, μέσα στην
οποία, φτωχοί και πλούσιοι, εκμεταλλευτές
και εκμεταλλευόμενοι, θα ζουν “χωρίς
πολέμους”, “χωρίς εξοπλισμούς”, “σε
ενότητα”, “σε ταξική ειρήνη”, σε μια
συνύπαρξη αλά Χρουστσόφ.
Κυρίως
εξαιτίας
του γεγονότος
ότι
αυτές
οι τρεις “ανακαλύψεις”
έχουν
το ίδιο
περιεχόμενο
και σκοπούς,
παρατηρείται
ότι
οι “ηγεσίες”
των “αδεσμεύτων
χωρών”,
του “τρίτου
κόσμου”
και του “κόσμου
των αναπτυσσόμενων
χωρών”
βρίσκονται
σε πλήρη
αρμονία. Ομόφωνα,
εξαπατούν τις μάζες, το προλεταριάτο,
τους λαούς με τις θεωρίες τους και τα
κηρύγματά τους με σκοπό να τους βγάλουν
από το δρόμο της επαναστατικής πάλης.
Όχι
μόνο η θεωρία των “τριών κόσμων” δεν
παίρνει υπόψη την αντίθεση ανάμεσα στα
δυο αντίθετα κοινωνικά συστήματα – τον
σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό, ή την
μεγάλη αντίθεση ανάμεσα στην εργασία
και το κεφάλαιο·
αλλά ούτε αναλύει την άλλη σοβαρή
αντίθεση, εκείνη ανάμεσα στους
καταπιεσμένους λαούς και τον παγκόσμιο
ιμπεριαλισμό, την
οποία περιορίζει
μόνο στην αντίθεση ανάμεσα στις δυο
υπερδυνάμεις και μάλιστα κυρίως σε μια
από αυτές. Αυτή η
“θεωρία” αγνοεί εντελώς την αντίθεση
ανάμεσα στους καταπιεσμένους λαούς και
έθνη και τις άλλες ιμπεριαλιστικές
δυνάμεις. Και μάλιστα, οι ζηλωτές της
θεωρίας των “τριών κόσμων” καλούν να
συμμαχήσει ο “τρίτος κόσμος” με αυτές
τις ιμπεριαλιστικές χώρες και με τον
Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ενάντια στον
Σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό.
Ένα
από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται
για να δικαιολογήσουν τον χωρισμό του
κόσμου σε τρεις κόσμους είναι ότι στις
σημερινές συγκυρίες, το ιμπεριαλιστικό
στρατόπεδο που υπήρχε μετά τον Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ο Αμερικάνικος
ιμπεριαλισμός κυριαρχούσε πλήρως, δήθεν
διαλύθηκε και δεν υπάρχει πια, ως
αποτέλεσμα τις ανισόμετρης ανάπτυξης
των διαφόρων ιμπεριαλισμών. Οι
υποστηρικτές αυτής της “θεωρίας”
ισχυρίζονται ότι σήμερα δεν μπορεί να
γίνεται λόγος για ενιαίο ιμπεριαλιστικό
κόσμο, επειδή από την μια οι Δυτικοί
ιμπεριαλιστές σήκωσαν κεφάλι στους
Αμερικάνους αφέντες, και από την άλλη,
υπάρχει ένας άγριος και συνεχώς
αυξανόμενος ανταγωνισμός ανάμεσα στις
δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις –
τις ΗΠΑ και την Σοβιετική Ένωση.
Στο στάδιο
του ιμπεριαλισμού,
σαν αποτέλεσμα
της ανισόμετρης
ανάπτυξης
των διαφόρων
καπιταλιστικών
χωρών,
υπάρχουν
οι ενδοιμπεριαλιστικές
αντιθέσεις
που
γίνονται
συνεχώς
βαθύτερες,
δημιουργούνται
και χαλάν
ενδοιμπεριαλιστικές
συμμαχίες,
μπλοκ και ομαδοποιήσεις
ανάλογα
με τις συνθήκες
και τις προβλέψεις.
Αυτό
είναι
το
αλφάβητο του Μαρξισμού – Λενινισμού.
Ο
Λένιν απόδειξε πλήρως ότι αυτό το τυπικό
φαινόμενο του ιμπεριαλισμού, που δείχνει
ότι ο ιμπεριαλισμός, ως το τελικό στάδιο
του καπιταλισμού, οδηγείται αναπόφευκτα
στην αποσύνθεση,
είναι αντικειμενικός νόμος. Αλλά
αυτό
σημαίνει
ότι
ως αποτέλεσμα
αυτών
των αντιθέσεων,
ο ιμπεριαλιστικός
κόσμος
ως κοινωνικό
σύστημα
έπαψε
να υπάρχει
και χωρίζεται
σε αρκετούς
κόσμους,
ότι
έχει
αλλάξει
η
κοινωνικοοικονομική
φύση
του ή ο ιμπεριαλισμός;
Σε
καμιά περίπτωση. Τα
τωρινά
στοιχεία
δεν μιλούν
για διάσπαση
του ιμπεριαλιστικού
κόσμου,
αλλά
για ενιαίο
παγκόσμιο
ιμπεριαλιστικό
σύστημα,
που χαρακτηρίζεται
σήμερα
από
την ύπαρξη
δυο μεγάλων
ιμπεριαλιστικών
συνασπισμών·
από
την μια, από
τον συνασπισμό
των Δυτικών
ιμπεριαλιστών,
με επικεφαλής
τον Αμερικάνικο
ιμπεριαλισμό,
όργανα
του οποίου
είναι
τέτοιοι
ενδοιμπεριαλιστικοί οργανισμοί
όπως
το ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή
Κοινή
Αγορά
κλπ και από
την άλλη,
από
τον συνασπισμό
της Ανατολής,
που κυριαρχείται
από
τον Σοβιετικό
σοσιαλιμπεριαλισμό, που έχει
για όργανά
του επέκτασης,
ηγεμονισμού
και φιλοπόλεμης
πολιτικής
το Σύμφωνο
της Βαρσοβίας
και την ΚΟΜΕΚΟΝ.
Στο σχήμα των “τριών
κόσμων”, ο αποκαλούμενος “δεύτερος
κόσμος” περιλαμβάνει καπιταλιστικές
και ρεβιζιονιστικές ιμπεριαλιστικές
χώρες, που, από την άποψη του κοινωνικού
τους συστήματος, δεν έχουν καμιά
ουσιαστική διαφορά ούτε από τις δυο
υπερδυνάμεις ούτε από τις διάφορες
χώρες που περιλαμβάνονται στον “τρίτο
κόσμο”. Είναι αλήθεια ότι οι χώρες αυτού
του “κόσμου” έχουν συγκεκριμένες
αντιθέσεις ενδοιμπεριαλιστικού
χαρακτήρα, όπως είναι και οι αντιθέσεις
ανάμεσα στις ίδιες τις δυο υπερδυνάμεις.
Πρώτα-πρώτα, είναι αντιθέσεις για αγορές,
για σφαίρες επιρροής, τέτοιων ιμπεριαλισμών
όπως η Δυτική Γερμανία, η Ιαπωνία, η
Βρετανία, η Γαλλία, ο Καναδάς κλπ, με την
μια ή την άλλη υπερδύναμη, όπως επίσης
και μεταξύ τους.
Ασφαλώς, αυτές οι
αντιθέσεις αδυνατίζουν το παγκόσμιο
ιμπεριαλιστικό σύστημα και είναι σε
όφελος της πάλης του προλεταριάτου και
των λαών. Αλλά είναι αντι-Μαρξιστικό να
ταυτίζεις τις αντιθέσεις ανάμεσα σε
διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και
τις δυο υπερδυνάμεις με την πάλη των
εργαζόμενων μαζών και των λαών ενάντια
στον ιμπεριαλισμό για την καταστροφή
του.
Δεν θα συμβεί ποτέ οι
αποκαλούμενες χώρες του “δεύτερου
κόσμου”, με άλλα λόγια η κυρίαρχη μεγάλη
μονοπωλιακή αστική τάξη σε αυτές, να
γίνουν σύμμαχοι των καταπιεσμένων λαών
και εθνών στην πάλη ενάντια στις δυο
υπερδυνάμεις και τον παγκόσμιο
ιμπεριαλισμό. Η ιστορία μετά από τον
Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δείχνει καθαρά
ότι αυτές οι χώρες υποστήριξαν και ακόμα
υποστηρίζουν την επιθετική πολιτική
και τις επιθετικές ενέργειες του
Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού όπως στην
Κορέα και το Βιετνάμ, στην Μέση Ανατολή,
στην Αφρική κλπ. Είναι ένθερμοι
υπερασπιστές της νεοαποικιοκρατίας
και της παλιάς κατάστασης ανισότητας
στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Οι
σύμμαχοι του Σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού
στον “δεύτερο κόσμο” πήραν μέρος, μαζί
με αυτόν, στην κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας
και είναι φανατικοί υποστηρικτές της
ληστρικής επεχτατικής πολιτικής του
σε διάφορες ζώνες στον κόσμο. Οι χώρες
που αποκαλούνται “δεύτερος κόσμος”
είναι το κύριο οικονομικό και στρατιωτικό
στήριγμα των επιθετικών και επεχτατικών
συμμαχιών των δυο υπερδυνάμεων.
Οι υποστηρικτές
της θεωρίας των “τριών κόσμων”
ισχυρίζονται ότι αυτή δίνει πολλές
δυνατότητες για την εκμετάλλευση των
ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Οι
αντιθέσεις στο εχθρικό στρατόπεδο
πρέπει να εκμεταλλεύονται, αλλά με ποιο
τρόπο και για ποιο σκοπό; Η αρχή είναι
ότι πρέπει να εκμεταλλεύονται προς
όφελος της επανάστασης, προς όφελος των
λαών και της λευτεριάς τους, προς όφελος
του σοσιαλισμού. Η αρχή είναι ότι η
εκμετάλλευση των αντιθέσεων στις
εχθρικές γραμμές πρέπει να οδηγεί στην
ένταση και το δυνάμωμα του επαναστατικού
και απελευθερωτικού κινήματος και όχι
στην εξασθένησή του και στο μαρασμό
του, πρέπει να οδηγεί σε ακόμα πιο
δραστήρια κινητοποίηση των επαναστατικών
δυνάμεων στην πάλη ενάντια στους εχθρούς
και ειδικότερα ενάντια στον κύριο εχθρό,
χωρίς να επιτρέπεται η δημιουργία μέσα
στους λαούς οποιουδήποτε είδους αυταπάτης
για τους εχθρούς.
Η απολυτοποίηση των
ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και η
υποτίμηση της βασικής αντίθεσης, εκείνη
μεταξύ της επανάστασης και της
αντεπανάστασης, η τοποθέτηση της
εκμετάλλευσης των αντιθέσεων στο εχθρικό
στρατόπεδο στο κέντρο της στρατηγικής
και η λησμονιά του κύριου ζητήματος –
η άνοδος της επαναστατικής διάθεσης
και η ανάπτυξη του επαναστατικού
κινήματος των εργαζομένων και των λαών,
η παραμέληση της προετοιμασίας της
επανάστασης, είναι σε ολοκληρωτική
αντίθεση με τα διδάγματα του
Μαρξισμού-Λενινισμού. Είναι αντι-Μαρξιστικό
να κηρύττεις την ενότητα με τους δήθεν
ασθενέστερους ιμπεριαλιστές για να
αντιταχθείς στους ισχυρότερους, να
είσαι στο πλευρό της αστικής τάξης της
χώρας για να αντιταχθείς σε εκείνη μιας
άλλης χώρας, με πρόσχημα την εκμετάλλευση
των αντιθέσεων. Ο Λένιν τόνισε ότι η
τακτική της εκμετάλλευσης των αντιθέσεων
στις γραμμές των εχθρών πρέπει να
χρησιμοποιείται για το ανέβασμα και
όχι την μείωση του γενικού επιπέδου της
προλεταριακής συνείδησης, του επαναστατικού
πνεύματος, της ικανότητας των μαζών για
την μάχη και την νίκη (V. I.
Lenin, vol. 31, pp. 69-70).
Το Κόμμα
Εργασίας Αλβανίας πάντοτε υπεράσπιζε
και υπερασπίζει με συνέπεια τις αθάνατες
διδασκαλίες του Λένιν. “Αυτές
τις στιγμές
της μεγάλης
κρίσης
του ιμπεριαλισμού
και του σύγχρονου
ρεβιζιονισμού”,
λέει
ο σύντροφος
Ενβέρ
Χότζια,
“πρέπει
να εντείνουμε
την πάλη
εναντίον
τους, πρέπει
να εκμεταλλευτούμε
κατάλληλα
και σωστά
προς όφελός
μας τις μεγάλες
αντιθέσεις
ανάμεσα
στους εχθρούς,
προς όφελος
των σοσιαλιστικών
κρατών
και των λαών
που ξεσηκώνονται
σε επανάσταση,
πρέπει
να τους ξεσκεπάζουμε
αδιάκοπα,
και
να
μην ικανοποιούμαστε
με
εκείνες
τις αποκαλούμενες
παραχωρήσεις
που κάνουν
τάχα
απρόθυμα
οι ιμπεριαλιστές
και ρεβιζιονιστές
για
να ξεφύγουν από τον κίνδυνο και να πάρουν
εκδίκηση αργότερα.
Οπότε,
πρέπει
πάντα
να διατηρούμε
το σίδερο
ζεστό
και να επιτιθέμεθα εναντίον
τους χωρίς αναβολή” (Ε.
Χότζια,
Εκθέσεις
και Ομιλίες,
1970-1971, pp. 460-461).
Στην παρουσίαση του αποκαλούμενου
“δεύτερου κόσμου”, που περιλαμβάνει
κυρίως καπιταλιστικές και νεοαποικιοκρατικές
χώρες, που είναι οι κύριοι υποστηρικτές
των δυο υπερδυνάμεων, ως το σύμμαχο του
“τρίτου κόσμου” στην πάλη δήθεν ενάντια
στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στον
Σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, φαίνεται
πολύ καθαρά ο αντεπαναστατικός και
ψευτο – αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας
της θεωρίας των “τριών κόσμων”.
Είναι αντεπαναστατική “θεωρία” επειδή
κηρύσσει προς στο προλεταριάτο της
Ευρώπης, της Ιαπωνίας, του Καναδή κλπ,
το οποίο πρέπει να αγωνιστεί ενάντια
στην μονοπωλιακή αστική τάξη και το
σύστημα εκμετάλλευσης στις χώρες του
“δεύτερου κόσμου”, κηρύσσει την
κοινωνική ειρήνη, την συνεργασία με την
αστική τάξη, όποτε και την εγκατάλειψη
της επανάστασης, επειδή δήθεν το απαιτούν
αυτό τα συμφέροντα της υπεράσπισης της
εθνικής ανεξαρτησίας και ιδιαίτερα ο
αγώνας ενάντια στον Σοβιετικό
σοσιαλιμπεριαλισμό.
Είναι επίσης ψευτο–αντιιμπεριαλιστική
θεωρία επειδή δικαιολογεί και υποστηρίζει
την νεοαποικιοκρατική και εκμεταλλευτική
πολιτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων
του “δεύτερου κόσμου” και καλεί τους
λαούς της Ασίας, της Αφρικής και της
Λατινικής Αμερικής να μην αντιταχθούν
σε αυτή την πολιτική, δήθεν χάριν του
αγώνα ενάντια στις υπερδυνάμεις. Στην
πραγματικότητα, με αυτό τον τρόπο η
αντιιμπεριαλιστική και αντι–σοσιαλιμπεριαλιστική
πάλη των λαών του αποκαλούμενου “τρίτου
κόσμου” και η πάλη των λαών του
αποκαλούμενου “δεύτερου κόσμου”
αποδυναμώνεται και σαμποτάρεται.
ΙΙΙ
Επαναστατική στρατηγική είναι εκείνη
που τοποθετεί στο επίκεντρό της την
επανάσταση. “Η στρατηγική και η
ταχτική του Λενινισμού”, έγραψε ο
Στάλιν, “είναι η επιστήμη της καθοδήγησης
της επαναστατικής πάλης του προλεταριάτου”
(Ι.Β. Στάλιν, Έργα, τομ. 6, σελ. 171, Εκδ. της
ΚΕ του ΚΚΕ, 1952).
Η Λενινιστική στρατηγική εξετάζει την
παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση σαν
ενιαίο προτσές, που συγκροτείται
από ορισμένα μεγάλα επαναστατικά ρεύματα
της εποχής μας στο επίκεντρο της οποίας
βρίσκεται το διεθνές προλεταριάτο.
Αυτό το επαναστατικό προτσές συνεχίζεται
αδιάκοπα στις χώρες που είναι στο δρόμο
του πραγματικού σοσιαλισμού σαν
θεμελιώδη και ασυμβίβαστη πάλη ανάμεσα
στους δυο δρόμους – τον σοσιαλιστικό
και τον καπιταλιστικό – για την εξασφάλιση
της πλήρους και τελικής νίκης του πρώτου
επί του δευτέρου, για τον αποκλεισμό
όλων των δρόμων του κίνδυνου επιστροφής
στον καπιταλισμό μέσω αντεπαναστατικής
βίας και ιμπεριαλιστικής επίθεσης ή
μέσω ειρηνικού αστικο-ρεβιζινιστικού
εκφυλισμού. Οι επαναστάτες και οι λαοί
σε όλο τον κόσμο παρακολουθούν αυτή την
πάλη με το πιο έντονο ενδιαφέρον,
θεωρώντας την σαν ζωτικό ζήτημα για την
υπόθεση της επανάστασης και του
σοσιαλισμού σε όλο τον κόσμο. Δίνουν
στις σοσιαλιστικές χώρες την πλήρη και
ανεπιφύλακτη υποστήριξή τους και τις
στηρίζουν ενάντια σε κάθε απόπειρα του
ιμπεριαλισμού ενάντια σε αυτές τις
χώρες, επειδή θεωρούν τις σοσιαλιστικές
χώρες ισχυρή βάση και κέντρο της
επανάστασης, επειδή στις σοσιαλιστικές
χώρες βλέπουν την πραγματοποίηση στην
πράξη των ιδεών για τις οποίες αγωνίζονται
και οι ίδιοι. Οι απόψεις του Λένιν για
την αναγκαιότητα και πρώτης
τάξης σπουδαιότητας βοήθεια και
υποστήριξη του διεθνούς προλεταριάτου
προς την χώρα όπου νίκησε η σοσιαλιστική
επανάσταση είναι αθάνατες. Αλλά αυτό
σημαίνει πάντα ότι μιλάμε για την γνήσια
σοσιαλιστική χώρα, που εφαρμόζει τα
διδάγματα του Μαρξισμού-Λενινισμού
επιμένοντας με την μέγιστη ενεργητικότητα
και συνέπεια στον προλεταριακό διεθνισμό.
Αλλιώς, εάν μετασχηματίζεται σε
καπιταλιστική χώρα, διατηρώντας μόνο
ένα ψεύτικο “σοσιαλιστικό” προσωπείο,
δεν πρέπει να υποστηρίζεται.
Οι επαναστάτες και οι λαοί γνωρίζουν
ότι οι επιτυχίες και ο αγώνας των
σοσιαλιστικών χωρών είναι χτυπήματα
που εξασθενούν τον ιμπεριαλισμό, την
αστική τάξη και την διεθνή αντίδραση,
ότι συνιστούν άμεση βοήθεια και υποστήριξη
στην επανάσταση και την απελευθερωτική
πάλη των εργαζομένων και των λαών.
Ο Λένιν και ο Στάλιν πάντα θεωρούσαν το
επαναστατικό καθήκον του προλεταριάτου
της σοσιαλιστικής χώρας όχι μόνο να
κάνει το παν για την ανάπτυξη του
σοσιαλισμού στην δικιά του χώρα, αλλά
επίσης να υποστηρίζει με κάθε τρόπο το
επαναστατικό και απελευθερωτικό κίνημα
στις άλλες χώρες. “Ο Λένιν ποτέ δεν
έβλεπε τη δημοκρατία των Σοβιέτ σαν
αυτοσκοπό. Τη θεωρούσε πάντα σαν
απαραίτητο κρίκο για το δυνάμωμα του
επαναστατικού κινήματος στις χώρες της
Δύσης και της Ανατολής, σαν απαραίτητο
κρίκο για να διευκολυνθεί η νίκη των
εργαζομένων όλου του κόσμου κατά του
κεφαλαίου. Ό Λένιν ήξερε ότι μόνο μια
τέτοια αντίληψη είναι σωστή, όχι μόνο
από διεθνή άποψη, μα και από την άποψη
της διαφύλαξης της ίδιας της
δημοκρατίας των Σοβιέτ” (Ι.Β. Στάλιν,
Έργα, τομ. 6, σελ. 58-59, Εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ,
1952). Για αυτό τον λόγο κυρίως, μια
πραγματική σοσιαλιστική χώρα δεν μπορεί
να περιλαμβάνει τον εαυτό της σε τέτοιες
ομαδοποιήσεις όπως ο αποκαλούμενος
“τρίτος κόσμος” ή “αδέσμευτος κόσμος”,
στις οποίες έχουν εξαλειφθεί όλων των
ειδών οι ταξικές διαχωριστικές γραμμές
και που χρησιμεύουν μόνο για να εκτρέψουν
τους λαούς από τον δρόμο του αγώνα
ενάντια στον ιμπεριαλισμό και για την
επανάσταση.
Μόνο οι επαναστατικές, φιλελεύθερες
και προοδευτικές δυνάμεις, το επαναστατικό
κίνημα της εργατικής τάξης και το
αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των
καταπιεσμένων λαών και εθνών μπορεί να
είναι αληθινός και αξιόπιστος σύμμαχος
των σοσιαλιστικών χωρών. Κατά συνέπεια,
το κήρυγμα της διαίρεσης σε “τρεις
κόσμους”, η αγνόησή των βασικών αντιθέσεων
της εποχής μας, το κάλεσμα για συμμαχία
του προλεταριάτου με την μονοπωλιακή
αστική τάξη και των καταπιεσμένων λαών
με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του
αποκαλούμενου “δεύτερου κόσμου” δεν
είναι προς όφελος του διεθνούς
προλεταριάτου, των λαών, ή των σοσιαλιστικών
χωρών. Είναι αντι-Λενινιστικό.
Ο Ι.Β. Στάλιν τόνισε:”Δε μπορώ να
φανταστώ ότι τα συμφέροντα της ΕΣΣΔ θα
μπορούσαν ν’ απαιτήσουν από τα αδελφά
μας κόμματα την προδοσία των συμφερόντων
της εργατικής τάξης, έστω και για μια
μονάχα στιγμή. Δε μπορώ να φανταστώ ότι
τα συμφέροντα της δημοκρατίας μας που
αποτελεί τη βάση του επαναστατικού
προλεταριακού κινήματος σ’ όλο τον
κόσμο, θα μπορούσαν να απαιτήσουν όχι
το ανώτατο όριο επαναστατικότητας και
πολιτικής δραστηριότητας των εργατών
στη Δύση, αλλά τη μείωση αυτής της
δραστηριότητας, την πτώση της
επαναστατικότητας” (Ι.Β. Στάλιν, Έργα,
τομ. 8, σελ. 125-126, Εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ, 1952).
Στις μητροπόλεις του καπιταλισμού το
προτσές της παγκόσμιας προλεταριακής
επανάστασης ενσαρκώνεται σήμερα στους
εντεινόμενους ταξικούς αγώνες του
προλεταριάτου και των άλλων εργαζομένων
και προοδευτικών στρωμάτων ενάντια
στην εκμετάλλευση και καταπίεση της
αστικής τάξης, ενάντια στις προσπάθειες
της αστικής τάξης να φορτώσει τα βάρη
της σημερινής κρίσης του παγκόσμιου
καπιταλιστικού συστήματος στις πλάτες
των εργαζομένων, ενάντια στο ξαναζωντάνεμα
του φασισμού με εκείνη ή την άλλη μορφή,
κλπ. Ανάμεσα στις πλατιές μάζες των
εργαζομένων, με επικεφαλής το προλεταριάτο,
συνειδητοποιείται κάθε μέρα και
περισσότερο ότι ο μόνος δρόμος διαφυγής
από την κρίση και τα άλλα κακά του
καπιταλισμού, από την καπιταλιστική
εκμετάλλευση, την φασιστική βία και
τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, είναι
η σοσιαλιστική επανάσταση και η
εγκαθίδρυση της δικτατορίας του
προλεταριάτου. Η ζωή και τα γεγονότα
αποδεικνύουν ότι ούτε η αστική τάξη
ούτε οι ανοιχτοί και καλυμμένοι λακέδες
της, από τους σοσιαλδημοκράτες μέχρι
τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές, δεν
μπορούν να σταματήσουν το διογκούμενο
κύμα της επαναστατικής πάλης των μαζών.
“Η τωρινή πάλη του παγκόσμιου
προλεταριάτου”, είπε ο σύντροφος
Ενβέρ Χότζια στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ,
“επιβεβαιώνει ξανά τη βασική θέση
του Μαρξισμού-Λενινισμού ότι στον αστικό
και ρεβιζιονιστικό κόσμο η
εργατική τάξη και η επαναστατική της
πάλη δε μπορεί να καταβληθούν ούτε με
τη βία, ούτε με τη δημαγωγία”. (Ε.
Χότζια, Έκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ,
σελ. 194, ΕΚΔΟΤΙΚΟ «8 ΝΟΕΜΒΡΗ», ΤΙΡΑΝΑ,
1976, Έκδοση στα Ελληνικά).
Οι αντικειμενικές συνθήκες γίνονται
όλο και πιο ευνοϊκές για την επανάσταση
στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.
Εκεί η προλεταριακή επανάσταση είναι
πρόβλημα που τίθεται
για λύση. Πολύ σωστά, τα
Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα, που
σήκωσαν τη σημαία της επανάστασης που
πρόδωσαν και πετάξαν οι ρεβιζιονιστές,
ανέλαβαν τα καθήκοντα και στρωθήκαν
σοβαρά στη δουλειά για να προετοιμάσουν
το προλεταριάτο και τους συμμάχους του
για τις επερχόμενες επαναστατικές
μάχες, για την ανατροπή του καπιταλιστικού
καθεστώτος. Αυτή η επαναστατική πάλη,
που χτυπά το παγκόσμιο καπιταλιστικό
και ιμπεριαλιστικό σύστημα στο κύριο
οχυρό του, έχει και πρέπει να έχει την
πλήρη υποστήριξη των πραγματικών
σοσιαλιστικών χωρών και όλων των
επαναστατών και φιλελεύθερων λαών σε
όλο τον κόσμο. Αλλά σήμερα, οι σύγχρονοι
ρεβιζιονιστές, οι υποστηρικτές της
θεωρίας των “τριών κόσμων” και των
θεωρητικών των “αδεσμεύτων”, ενώ δεν
λένε τίποτα για την επανάσταση και την
προετοιμασία της, στην πραγματικότητα
προσπαθούν να την σαμποτάρουν και να
διαιωνίσουν το
στάτους
κβο του καπιταλισμού
συστήματος.
Προσπαθώντας να
απομακρύνουν την προσοχή του προλεταριάτου
από την επανάσταση, οι δημιουργοί της
θεωρίας των “τριών κόσμων” κηρύσσουν
ότι σήμερα το ζήτημα της διατήρησης της
εθνικής ανεξαρτησίας από τον κίνδυνο
επίθεσης των υπερδυνάμεων, ιδιαίτερα
του Σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού,
που θεωρείται ο κύριος εχθρός, είναι το
κύριο ζήτημα.
Το ζήτημα του
καθορισμού του κύριου εχθρού σε διεθνή
κλίμακα σε κάποια δεδομένη στιγμή είναι
μεγάλης σπουδαιότητας για το επαναστατικό
κίνημα. Έχοντας
στο μυαλό την πορεία των πραγμάτων, την
ταξική ανάλυση της σημερινής κατάστασης,
το Κόμμα μας τόνισε ότι ο Αμερικάνικος
ιμπεριαλισμός και ο Σοβιετικός
σοσιαλιμπεριαλισμός, αυτές οι δυο
υπερδυνάμεις, είναι “οι
κύριοι και μεγαλύτεροι εχθροί των λαών”
σήμερα, και σαν τέτοιοι
“αποτελούν
τον ίδιο κίνδυνο”
(Ε. Χότζια,
Έκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ.
227, ΕΚΔΟΤΙΚΟ
«8 ΝΟΕΜΒΡΗ», ΤΙΡΑΝΑ, 1976, Έκδοση στα
Ελληνικά).
Ο Σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός είναι
άγριος, επιθετικός ιμπεριαλισμός,
διψασμένος για επεκτατισμό, που ακολουθεί
μια τυπική αποικιακή και νεοαποικιακή
πολιτική, που στηρίζεται στη δύναμη του
κεφαλαίου και των όπλων.
Σε ανταγωνισμό με τον Αμερικάνικο
ιμπεριαλισμό, αυτός ο νέος ιμπεριαλισμός
παλεύει να καταλάβει στρατηγικές θέσεις
και να απλώσει τα πλοκάμια του σε όλες
τις περιοχές και τις ηπείρους. Ξεχωρίζει
ως πυροσβέστης της επανάστασης και
καταστολέας του απελευθερωτικού αγώνα
των λαών. Αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση
δεν σημαίνει ότι ο άλλος εχθρός των λαών
και όλου του κόσμου, ο Αμερικανικός
ιμπεριαλισμός, είναι λιγότερο επικίνδυνος,
όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές της
θεωρίας των “τριών κόσμων”. Διαστρεβλώνοντας
την αλήθεια και εξαπατώντας τους λαούς,
ισχυρίζονται ότι ο Αμερικάνικος
ιμπεριαλισμός δεν είναι δήθεν πια
πολεμοκάπηλος, ότι δήθεν εξασθένησε,
είναι σε παρακμή, ότι έγινε ένα “δειλό
ποντίκι”, με μια λέξη, ο Αμερικάνικος
ιμπεριαλισμός έγινε φιλειρηνικός. Τα
πράγματα έφτασαν στο σημείο που ακόμα
και η Αμερικάνικη στρατιωτική παρουσία
σε διάφορες χώρες, όπως στην Γερμανία,
στο Βέλγιο ή στην Ιταλία, στην Ιαπωνία
και σε άλλες χώρες, δικαιολογείται και
περιγράφεται ως αμυντικός παράγοντας.
Τέτοιες απόψεις είναι εξαιρετικά
επικίνδυνες για την λευτεριά των λαών
και την τύχη της επανάστασης. Τέτοιες
θέσεις καλλιεργούν αυταπάτες για την
επιθετική, ηγεμονιστική και επεκτατική
φύση και του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού
και του Σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.
Το προλεταριάτο και η προλεταριακή
επανάσταση είναι αντιμέτωποι με το
καθήκον της ανατροπής κάθε ιμπεριαλισμού
και ιδιαίτερα των δυο ιμπεριαλιστικών
υπερδυνάμεων. Κάθε ιμπεριαλισμός, από
τη φύση του, είναι πάντα άγριος εχθρός
της προλεταριακής επανάστασης. Άρα, ο
διαχωρισμός των ιμπεριαλισμών σε
περισσότερο ή λιγότερο επικίνδυνους,
από την σκοπιά της στρατηγικής της
παγκόσμιας επανάστασης, είναι λάθος. Η
πράξη απόδειξε ότι οι δυο υπερδυνάμεις,
στον ίδιο βαθμό και στην ίδια έκταση,
εκπροσωπούν τον κύριο εχθρό του
σοσιαλισμού και της λευτεριάς και
ανεξαρτησίας των εθνών, την μεγαλύτερη
δύναμη υπεράσπισης του εκμεταλλευτικού
συστήματος, τον άμεσο κίνδυνο για την
ανθρωπότητα εξαπόλυσης ενός τρίτου
παγκοσμίου πολέμου. Η αγνόηση αυτής της
μεγάλης αλήθειας, η υποτίμηση του
κινδύνου της μιας ή της άλλης υπερδύναμης,
και ακόμα χειρότερα, το κάλεσμα για
ενότητα με την μια υπερδύναμη ενάντια
στην άλλη είναι πλήρης καταστροφικών
συνεπειών και μεγάλων κίνδυνων για το
μέλλον της επανάστασης και της λευτεριάς
των λαών.
Φυσικά, συμβαίνει και μπορεί να συμβεί
αυτή ή η άλλη χώρα να καταπιέζεται ή να
απειλείται άμεσα από μια από τις δυο
υπερδυνάμεις, αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση
και με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι η
άλλη υπερδύναμη δεν αποτελεί κίνδυνο
για την ίδια αυτή χώρα και ακόμα λιγότερο
η άλλη υπερδύναμη να γίνει φίλη αυτής
της χώρας. Η αρχή, “ο εχθρός του εχθρού
μου είναι φίλος μου” δεν μπορεί να
εφαρμοστεί στην περίπτωση των δυο
υπερδυνάμεων, για την Σοβιετική Ένωση
και τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Αυτές οι δυο υπερδυνάμεις καταπολεμούν
την επανάσταση με κάθε μέσο, κάνουν κάθε
δυνατή προσπάθεια να σαμποτάρουν την
επανάσταση και τον σοσιαλισμό και να
τους πνίξουν στο αίμα. Οι δυο υπερδυνάμεις
προσπαθούν να επεκτείνουν την κυριαρχία
τους και την εκμετάλλευση διαφόρων λαών
και χωρών. Η πείρα δείχνει ότι εξαπολύουν
άγριες επιθέσεις στην μια ή στην άλλη
περιοχή, για να απλώσουν τα αιματοβαμμένα
νύχια τους στους λαούς, ότι η κάθε μια
πασχίζει λυσσασμένα να αντικαταστήσει
την άλλη. Μόλις ο λαός κάποιας χώρας
καταφέρει να απαλλαγεί από την κυριαρχία
της μιας υπερδύναμης, επεμβαίνει η άλλη.
Η Μέση Ανατολή και η Αφρική δίνουν
άφθονες αποδείξεις για αυτό.
Η άλλη σημαντική τάση της παγκόσμιας
επανάστασης σήμερα είναι το εθνικό
απελευθερωτικό κίνημα των λαών, που
είναι ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την
νεοαποικιοκρατία και στα κατάλοιπα της
αποικιοκρατίας. Οι Μαρξιστές-Λενινιστές,
το παγκόσμιο προλεταριάτο είναι πλέρια
αλληλέγγυοι με αυτό και δίνουν όλη την
υποστήριξή τους στο εθνικό απελευθερωτικό
κίνημα των καταπιεσμένων λαών, θεωρώντας
το εξαιρετικά σημαντικό, αναντικατάστατο
παράγοντα της ανάπτυξης του παγκόσμιου
επαναστατικού προτσές. Το Κόμμα Εργασίας
Αλβανίας πάντα υποστήριζε τους λαούς
που αγωνίζονται για την εθνική τους
λευτεριά και ανεξαρτησία. “Εμείς
είμαστε υπέρ της ενότητας του παγκόσμιου
προλεταριάτου και όλων των πραγματικά
αντιμπεριαλιστικών και φιλοπρόοδων
δυνάμεων, οι όποιες με πάλη θα
συντρίψουν τα επιθετικά σχέδια των
ιμπεριαλιστών και σοσιαλιμπεριαλιστών
υποκινητών του πολέμου. Το Κόμμα Εργασίας
της Αλβανίας και ο Αλβανικός λαός,
συνεπείς στη μαρξιστική-λενινιστική
τους γραμμή, ήταν και είναι ενάντια στις
δυο υπερδυνάμεις, ενάντια στο ληστρικό
ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στη
μονοπωλιακή αστική τάξη και τη διεθνή
αντίδραση. Γι’ αυτό και στο μέλλον δεν
θα αψυχήσουν τις δυνάμεις τους και θα
παλέψουν μαζί με όλους τους άλλους
αντιιμπεριαλιστικούς και
αντισοσιαλιμπεριαλιστικούς λαούς, με
όλα τα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα,
με όλους τους επαναστάτες και το παγκόσμιο
προλεταριάτο, με όλους τους προοδευτικούς
ανθρώπους, για να αποτύχουν τα σχέδια
και οι μανούβρες των εχθρών, να θριαμβεύσει
η υπόθεση της λευτεριάς και της ασφάλειας
των λαών. Η χώρα μας θα βρεθεί σε κάθε
στιγμή πλάι σ’ όλους εκείνους τους
λαούς, που απειλείται η λευτεριά, η
ανεξαρτησία και καταπατείται το δίκιο
τους” (Ε. Χότζια,
Έκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ.
236-237,
ΕΚΔΟΤΙΚΟ «8
ΝΟΕΜΒΡΗ», ΤΙΡΑΝΑ, 1976, Έκδοση στα Ελληνικά).
Ο σύντροφος
Ενβέρ Χότζια, εκ μέρους του Αλβανικού
Κόμματος και της Αλβανικής Κυβέρνησης,
διακήρυξαν αυτή την αταλάντευτη στάση
και στην ομιλία που έκανε στην Λαϊκή
Βουλή για την έγκριση του νέου μας
Συντάγματος. “Σήμερα”,
είπε,
“η μεγάλη
πλειοψηφία
των λαών
του κόσμου
κάνουν
μεγάλες
προσπάθειες
και αντιτίθενται
με δύναμη
στους αποικιακούς
νόμους
και στην νεοαποικιακή
κυριαρχία,
σε αυτούς
τους κανόνες,
τις πρακτικές,
τις συνήθειες,
στις
μη ισότιμες
συμφωνίες,
παλιές
και νέες,
που επιβάλει
η αστική
τάξη
για την συνέχιση
της εκμετάλλευσης
των λαών,
τις μισητές
διακρίσεις
και την μεροληψία
στις διεθνείς
σχέσεις
... Οι
προοδευτικοί λαοί και τα δημοκρατικά
κράτη που αρνούνται να συμβιβαστούν με
αυτή την κατάσταση και αγωνίζονται να
εδραιώσουν την εθνική τους κυριαρχία
στα δικά τους περιουσιακά στοιχεία και
προσπαθούν να δυναμώσουν την πολιτική
και οικονομική τους ανεξαρτησία και
αγωνίζονται για ισότιμες και δίκαιες
διεθνείς σχέσεις, έχουν την πλήρη
υποστήριξη και αλληλεγγύη του Αλβανικού
λαού και Κράτους”
(Ομιλία στην Λαϊκή Βουλή, 27 Δεκεμβρίου
1976).
Από την εποχή του
Λένιν, οι Μαρξιστές-Λενινιστές πάντα
θεωρούσαν την εθνική απελευθερωτική
πάλη των λαών και των εθνών των
καταπιεσμένων απο ους ιμπεριαλιστές,
σαν πολύ ισχυρό σύμμαχο και μεγάλη
εφεδρεία της παγκόσμιας επανάστασης
του προλεταριάτου.
Στις χώρες που
κέρδισαν πλήρη ή
μερική πολιτική ανεξαρτησία, η επανάσταση
βρίσκεται σε διάφορα στάδια εξέλιξης
και δεν έχει
τα ίδια καθήκοντα παντού. Ανάμεσά
τους υπάρχουν χώρες που είναι αντιμέτωπες
άμεσα με την προλεταριακή επανάσταση,
ενώ σε πολλές άλλες χώρες στην ημερήσια
διάταξη είναι τα καθήκοντα αντιιμπεριαλιστικής
εθνικής δημοκρατικής επανάστασης. Αλλά
σε κάθε περίπτωση, αφού αυτή η επανάσταση
κατευθύνεται και ενάντια στην
ιμπεριαλιστική αστική τάξη – στον
ιμπεριαλισμό, είναι σύμμαχος και εφεδρεία
της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης.
Μήπως αυτό σημαίνει
ότι τέτοιες χώρες πρέπει να παραμείνουν
στο εθνικό δημοκρατικό στάδιο και οι
επαναστάτες δεν πρέπει να μιλούν και
να προετοιμάζονται για την σοσιαλιστική
επανάσταση, από το φόβο μήπως υπερπηδήσουν
τα στάδια ή απομονωθούν και κάποιος
τους κατηγορήσει για Μπλανκιστές; Ο
Λένιν μίλησε για την ανάγκη μετατροπής
της αστικής δημοκρατικής επανάστασης
σε σοσιαλιστική επανάσταση στις
αποικιακές χώρες, από την εποχή που οι
αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις σε
αυτές τις χώρες ήταν σε εμβρυική
κατάσταση. Κάνοντας
κριτική στον Μπλανκισμό, ο Μαρξ και ο
Ενγκελς δεν περιγράφουν ούτε την
επανάσταση του 1843 ούτε την Παρισινή
Κομμούνα ως πρόωρες.
Ο Μαρξισμός-Λενινισμός
ποτέ δεν μπερδεύει την μικροαστική
ανυπομονησία, που οδηγεί στο προσπέρασμα
των σταδίων, με την ουσιαστική ανάγκη
για την αδιάκοπη εξέλιξη της επανάστασης.
Ο Λένιν τόνιζε ότι η επανάσταση στις
αποικιακές και εξαρτημένες χώρες πρέπει
να συνεχίζεται. Από την εποχή του Λένιν,
έγιναν μεγάλες αλλαγές σε εκείνες τις
χώρες. Μέσα από την ιδιοφυΐα του ο Λένιν
πρόβλεψε αυτές τις αλλαγές και η απάντηση
του σε αυτές βρίσκεται στις Λενινιστικές
θέσεις για το παγκόσμιο επαναστατικό
προτσές. Η πραγματοποίηση της προλεταριακής
επανάστασης είναι γενικός νόμος και η
κύρια τάση της εποχής μας. Όλες οι χώρες
χωρίς εξαίρεση, συμπεριλαμβανομένων
της Ινδονησίας και της Χιλής, της
Βραζιλίας και του Ζαΐρ, και ούτω καθεξής,
πρέπει και θα περάσουν από την προλεταριακή
επανάσταση άσχετα μέσω ποιων σταδίων
θα φτάσουν σε αυτή. Αν χάσεις από τα
μάτια σου αυτόν τον αντικειμενικό στόχο,
αν κηρύσσεις την διατήρηση του στάτους
κβο και διατυπώνεις θεωρίες για “την
αποφυγή υπερπήδησης των σταδίων”, αν
δεν αγωνίζεσαι ενάντια στο Σουχάρτο
και τον Πινοσέτ, τον Γκέϊσελ και τον
Μομπούτο, αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι
υπέρ ούτε της εθνικής απελευθερωτικής
πάλης ούτε της εθνικής δημοκρατικής
επανάστασης.
Και η Ευρώπη, πρέπει και θα περάσει από
την προλεταριακή επανάσταση. Όποιος
δεν βλέπει αυτή την προοπτική, οποίος
δεν προετοιμάζεται για αυτό τον σκοπό,
αλλά υποστηρίζει ότι η επανάσταση έχει
μετακινηθεί στην Ασία και την Αφρική
και ότι το Ευρωπαϊκό προλεταριάτο πρέπει
να ενωθεί με την δικιά του “σοφή και
καλή αστική τάξη” με πρόσχημα την
υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας,
αυτός βρίσκεται σε αντι-Λενινιστική
θέση και δεν είναι ούτε υπέρ της
υπεράσπισης της πατρίδας ούτε υπέρ της
λευτεριάς του έθνους. Όποιος “ξεχνά”
ότι πρέπει να καταπολεμούνται και το
Σύμφωνο της Βαρσοβίας και το ΝΑΤΟ, ότι
πρέπει να απορρίπτονται και η ΚΟΜΕΚΟΝ
και η Κοινή Αγορά, παίρνει το μέρος τους
και γίνεται σκλάβος τους.
Ο Μαρξ και ο Ενγκελς
έγραψαν στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού
Κόμματος: “Ένα
φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη:
το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι
δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν
... για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα”.
Αυτή η διαπίστωση του Μαρξ και του
Ένγκελς ισχύει και σήμερα επίσης. Η
προσωρινή καθυστέρηση της επανάστασης
εξαιτίας της προδοσίας των ρεβιζιονιστών
όπως επίσης και το οικονομικό δυναμικό
και η καταπιεστική στρατιωτική δύναμη
που ο ιμπεριαλισμός και ο σοσιαλιμπεριαλισμός
αντιπαραθέτουν στο επαναστατικό κίνημα
και στις ιδέες του κομμουνισμού δεν
στάθηκαν ικανές και ποτέ δεν θα σταθούν
ικανές να αλλάξουν την πορεία της
ιστορίας ή να καταβάλουν την μεγάλη
δύναμη του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Ο Μαρξισμός-Λενινισμός είναι η επαναστατική
ιδεολογία που έχει εισχωρήσει βαθιά
στη συνείδηση του προλεταριάτου και
ασκεί ακόμα μεγαλύτερη επίδραση στις
πλατιές μάζες των λαών, που θέλουν
την χειραφέτηση.
Η απήχηση αυτής της θεωρίας είναι τόσο
ισχυρή που οι αστικές ιδεολογίες πάντα
αναγκάζονταν να το λαμβάνουν υπόψη τους
και ποτέ δεν σταμάτησαν τις προσπάθειές
τους να βρουν τρόπους και μέσα να
διαστρεβλώσουν τον Μαρξισμό-Λενινισμό
και να υπονομεύσουν την επανάσταση.
Οι σημερινές αντι-Λενινιστικές θεωρίες
των “τριών κόσμων”, των “αδεσμεύτων”,
κλπ, έχουν ως στόχο επίσης την υπονόμευση
της επανάστασης, το σβήσιμο της πάλης
ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ιδιαίτερα
ενάντια στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό,
την διάσπαση του Μαρξιστικού-Λενινιστικού
κινήματος, της ενότητας του προλεταριάτου
που υποδεικνύεται από τον Μαρξ και τον
Λένιν, την δημιουργία όλων των ειδών
των ομάδων αντι-Μαρξιστικών στοιχείων
για την καταπολέμηση των πραγματικών
Μαρξιστικών-Λενινιστικών κομμάτων τα
οποία παραμένουν πιστά στον
Μαρξισμό-Λενινισμό, στην επανάσταση.
Η προσπάθειες ανάλυσης των καταστάσεων
δήθεν με νέους τρόπους, διαφορετικούς
από αυτούς του Λένιν και του Στάλιν,
αλλαγής της επαναστατικής στρατηγικής,
που το Μαρξιστικό-Λενινιστικό κομμουνιστικό
κίνημα πάντα υποστήριζε, οδηγούν, σε
ανέντιμους αντι-Μαρξιστικούς δρόμους,
στην εγκατάλειψη του αγώνα ενάντια στον
ιμπεριαλισμό και στον ρεβιζιονισμό. Η
αφοσίωση στο Μαρξισμό-Λενινισμό, στην
επαναστατική στρατηγική του
Μαρξιστικού-Λενινιστικού κινήματος, η
πάλη ενάντια σε όλες τις οπορτουνιστικές
παρεκκλίσεις που διαδίδουν οι σύγχρονοι
ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων, η
επαναστατική κινητοποίηση της εργατικής
τάξης και των λαών ενάντια στην αστική
τάξη και τον ιμπεριαλισμό, η σοβαρή
προετοιμασία για την επανάσταση,
συνιστούν το μόνο σωστό δρόμο, το μόνο
που οδηγεί στην νίκη.
1 σχόλιο:
Διάβασα μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη,με την οποία συμφωνώ :
..........................................................
[την περίοδο του σοσιαλιμπεριαλισμού ... η ηγεσία του ΚΚΕ ασκούσε πιέσεις...] :
«...στην αστική τάξη της Ελλάδας να στραφεί
προς τη μεριά της Σοβιετικής Ενωσης»
(στην περιοδική επιθεώρηση «Αντίθεση»,έκδοση* του Κ.Ο.του ΚΚΕ(μ-λ),
σε ενυπόγραφο άρθρο,αριθ.τεύχ. 3,σελ.60,Οχτώβρης 2009).
*έκδοση,όχι όργανο
Δημοσίευση σχολίου