Πρώτες εκτιμήσεις για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών

Σε συνθήκες σκληρής λιτότητας, μαζικής ανεργίας, λαϊκής εξαθλίωσης και ενισχυμένης εθνικής εξάρτησης από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις πολυεθνικές, πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα οι Ευρωεκλογές. Σε αυτή την εκλογική διαδικασία, η αποχή παρέμεινε σταθερά σε υψηλά ποσοστά (πάνω από 42%).

Η συσσωρευμένη αγανάκτηση, κοινωνική διαμαρτυρία και οργή ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές και τα κυβερνητικά κόμματα (ΝΔ: 22,7%, ΠΑΣΟΚ: 8%, κλπ) εκφράστηκε σε εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ με 26,5%.

Όμως αυτή η εκλογική νίκη δεν υπήρξε ούτε αντίστοιχη της μαζικής κοινωνικής διαμαρτυρίας, ούτε σαρωτική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριζε και στηρίζει την πολιτική του στην θεωρία «μιας καλύτερης ΕΕ των λαών» και έτσι κινήθηκε και προεκλογικά.

Το κόμμα του «Κ»ΚΕ κινήθηκε σε χαμηλά ποσοστά (6,1%) που επιβεβαιώνουν τα αδιέξοδα του και τη γενικότερη διασπαστική και παρακμιακή παρουσία του.

Ιδιαίτερα ανησυχητικό γεγονός αποτέλεσε η σταθεροποίηση, σε σημαντικό ποσοστό (9,4%) της ναζιφασιστικής συμμορίας της Χ.Α. που έγινε το τρίτο κόμμα των ευρωεκλογών.

Πρέπει να επισημανθεί και να εκτιμηθεί πολιτικά πως, λόγω της γραμμής των συμβιβαστικών-διασπαστικών «αριστερών» κομμάτων ουσιαστικά δεν μπήκε ισχυρά στην προεκλογική διαδικασία το κεντρικό πρόβλημα της Ελλάδας που είναι η ενισχυμένη εξάρτησή της από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα: η ΕΕ, η Ευρωζώνη και το Ευρώ.

Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 κάλεσε σε αποχή από τις Ευρωεκλογές προβάλλοντας ταυτόχρονα το σύνθημα της ΑΜΕΣΗΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ με έμφαση την πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, το φασισμό, το ρατσισμό και τον εθνικισμό.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Νίκος Ζαχαριάδης εμπνευστής της δημιουργίας «Ενιαίου Δημοκρατικού Συνασπισμού»-ΕΔΑ με πρωταγωνιστή το ΚΚΕ

1. Η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) πρόκειται για πολιτικό σχήμα που δημιουργήθηκε επίσημα τον Αύγουστο του 1951¹, στο καθεστώς της σκληρής αμερικανοκρατίας, της μοναρχοφασιστικής κυριαρχίας και τρομοκρατίας απέναντι στο προοδευτικό λαϊκό αριστερό κίνημα, της εξόντωσης των αριστερών, αντιφασιστών και κομμουνιστών αγωνιστών, της βαθιάς παρανομίας του επαναστατικού ΚΚΕ, των εκτελέσεων και της αναγκαστικής υπερωρίας δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών του ΔΣΕ - ΚΚΕ στις λαϊκοδημοκρατικές-σοσιαλιστικές χώρες και την Σοβιετική Ένωση. Στην ίδρυση του συμμετείχαν παράγοντες και στελέχη του ευρύτερου χώρου, κυρίως ΕΑΜικής προέλευσης, με πρωτοβουλία του Νίκου Ζαχαριάδη, αρχηγού του παράνομου ΚΚΕ.

2. Η δημιουργία της ΕΔΑ συνέπεσε με τις συγκεκριμένες εγχώριες συνθήκες της πρώτης «μετεμφυλιακής» περιόδου - αλλά - και με τις συνθήκες που τότε επικρατούσαν και επηρέαζαν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, με εντονότατες τις επιδράσεις στο ελληνικό κίνημα, κυρίως της σύγκρουσης με τους Τιτικούς γιουγκοσλάβους, που σε συνεργασία με την μοναρχοφασιστική ηγεσία της Αθήνας επιχειρούσαν να «επιδράσουν» στο ελληνικό αριστερό κίνημα και να χτυπήσουν εσωτερικά το επαναστατικό ΚΚΕ και το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα, ενισχύοντας αντιηγετικές ομάδες  -και - αντιλήψεις υπονόμευσης του ρόλου και των θέσεων της ελληνικής κομμουνιστικής ηγεσίας, με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη. Η υπονομευτική αυτή δραστηριότητα, η σύγκρουση μαζί της και η αντιμετώπισή της, αποτέλεσε  βασικό λόγο μιας σχετικής καθυστέρησης στην ίδρυση της ΕΔΑ, όπως επίσης αποτελεί και βασική αιτία που ερμηνεύει και σχετίζεται, με σειρά γεγονότων και καταστάσεων στο αριστερό - κομμουνιστικό κίνημα εκείνης της περιόδου. 

3. Η δημιουργία του πλατιού - δημοκρατικού - αριστερού - αντιιμπεριαλιστικού και αντιφασιστικού σχηματισμού της ΕΔΑ, έχει ρίζες και εμπνέεται από την πολιτική και τις αποφάσεις της Τρίτης σταλινικής Κομμουνιστικής Διεθνούς του μεσοπολέμου και την εαμική πατριωτική λαϊκοδημοκρατική συσπείρωση και ενότητα: υπήρξε ευφυέστατη πολιτική σύλληψη του Νίκου Ζαχαριάδη σε εκείνη την εξαιρετικά δύσκολη ιστορική περίοδο. Η πολιτική για την ΕΔΑ ήταν έκφραση της σταθερής γενικότερης επαναστατικής πολιτικής για την ενότητα. 

4. Κεντρικό θέμα πολιτικής διαμόρφωσης και προσανατολισμού της ΕΔΑ εκ μέρους των επαναστατικών δυνάμεων και της πολιτικής ηγεσίας του ΚΚΕ, αποτέλεσε - ο πολιτικά και αγωνιστικά συνεπής - ρόλος του μαζικού σχήματος της ΕΔΑ, ως φορέα συσπείρωσης των προοδευτικών αριστερών δυνάμεων της χώρας, ως πολιτικό φορέα έκφρασης των σύγχρονων λαϊκών και εθνικών προβλημάτων, αντιϊμπεριαλιστικών και αντιφασιστικών αιτημάτων εκείνης της περιόδου. Παράλληλα, ως πολιτικού σχήματος που η εργατική λαϊκή κυριαρχία και ηγεμονία, καθορίζει την πολιτική και οργανωτική δομή και φυσιογνωμία με τρόπο καθαρό, αντιπαλεύοντας τον συμβιβασμό με τον ταξικό αντίπαλο και τον πολιτικαντισμό. Το πλαίσιο αυτό καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε στην ΕΔΑ, αποτελώντας κινητήρια δύναμη της ισχυρής πολιτικής εμβέλειας και της ανοδικής επιρροής που ανέπτυσσε σταδιακά στις πλατιές μάζες εργατών - αγροτών - μικρομεσαίων - επιστημόνων - νεολαίας. Αυτό το πλαίσιο ήταν αποτέλεσμα της επίμονης πολιτικής δουλειάς της λαϊκοδημοκρατικής επαναστατικής πρωτοπορίας και των παράνομων κομματικών οργανώσεων του ΚΚΕ στο πλατύ μαζικό πολιτικό σχήμα και - βασικά - ακολουθήθηκε και από τις συσπειρωμένες ευρύτερες δυνάμεις, με σημαντικά αποτελέσματα. Η μεθοδική ανατροπή αυτού του πολιτικού και οργανωτικού πλαισίου της ΕΔΑ που προκάλεσε η ανατροπή της νόμιμης επαναστατικής ηγεσίας του ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ με την ανοιχτή χρουτσωφική ρεβιζιονιστική πραξικοπηματική επέμβαση του 1955-1956 («6η ολομέλεια») και την από τότε συνεχιζόμενη γνωστή ΔΕΞΙΑ σοσιαλδημοκρατική στροφή (το 1957 με την «7η ολομέλεια» και αργότερα το 1961 με το «8ο συνέδριο», κλπ.) αποτέλεσαν την απαρχή και την αιτία για μια πορεία πολιτικού και οργανωτικού εκφυλισμού της ΕΔΑ, που οδήγησε στην μετατροπή της σε φορέα αντιφατικών και συμβιβαστικών θέσεων, σε αποδυνάμωση της λαϊκής ακτινοβολίας της και της ελπιδοφόρας αναγεννητικής φυσιογνωμίας της, σε επίσημο ιμάντα μεταφοράς των χρουτσωφικών υπονομευτικών και δεξιών οπορτουνιστιών θέσεων μέσα στο επαναστατικό λαϊκό κίνημα της χώρας και της στενής κρατικής πολιτικής του Χρουτσωφισμού στην Ελλάδα και την ευρύτερη περιοχή. Την αποδυνάμωσε, την μετέτρεψε σε σχήμα ελεγχόμενο από το δεξιό οποροτυνισμό, τον πολιτικαντισμό και τον καιροσκοπισμό, τελικά σε ουρά - ουραγό της αστικής τάξης, των κομμάτων της και των πολιτικών της. Την απαξίωσε και έτσι, πέρασε τη σκυτάλη στα διασπαστικά «κομμουνιστικά» κόμματα Παρτσαλίδη - Κολιγιάννη - Φλωράκη - Κύρκου, κλπ και αργότερα σε άλλους δεξιούς οπορτουνιστές (Δανιηλίδη, κλπ.) που «κυριάρχησαν» στο κίνημα για δεκαετίες ολόκληρες, οδηγώντας το σε συνεχείς ήττες και στην σύγχυση - απογοήτευση - αποστράτευση, εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών της λεγόμενης «νέας περιόδου» - και - μέχρι σήμερα. 

5. Η πορεία, η δράση, η μεγάλη εμπειρία της ΕΔΑ σε όλους τους τομείς - ιδιαίτερα η πάλη ενάντια στον ΑμερικανοΝΑΤΟϊκό ιμπεριαλιστικό και την ΕΟΚ (αντιτάχθηκε στην ένταξη της Ελλάδας στο «λάκκο των λεόντων» (Η. ΗΛΙΟΥ) των μονοπωλίων της ΕΟΚ)² - επιβεβαιώνει με πληρότητα και επάρκεια την δυνατότητα, την ουσιαστική χρησιμότητα, την αναγκαιότητα (στο πλαίσιο του πολιτικού - κοινωνικού αγώνα και της ανάπτυξής του) για την συγκρότηση και λειτουργία πλατιών πολιτικών σχηματισμών αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα. Επιβεβαιώνει την θέση για λαϊκοδημοκρατικό φορέα που να εκφράζει πολιτικά και προγραμματικά το εύρος της σύγχρονης πραγματικότητας και την πορεία της χώρας προς τα μπροστά, στην πρόοδο, την πραγματική ανεξαρτησία, στην παραγωγική αναδημιουργία, την εργατική λαϊκή κυριαρχία. Επιβεβαιώνει επίσης, η εμπειρία της ΕΔΑ, πως ο πολιτικός, ιδεολογικός προσανατολισμός, η μάχη απέναντι στις αντιλήψεις και πολιτικές της διάσπασης, της συσκότισης, του συμβιβασμού, του πολιτικαντισμού, η συγκρότηση στην βάση της εργατικής λαϊκής πολιτικής και η σταθερή ενδυνάμωση αυτού του προσανατολισμού, αποτελούν κρίσιμα και αδιαπραγμάτευτα στοιχεία της λαϊκοδημοκρατικής-επαναστατικής πολιτικής, όπως και κρίσιμα στοιχεία στην συγκρότηση - λειτουργία - ανάπτυξη λαϊκοδημοκρατικού σχήματος.

6. Αναφορικά με ορισμένα βασικά ιστορικά στοιχεία που αφορούν την δημιουργία και την πορεία της ΕΔΑ σημειώνουμε ορισμένα:

α) ο προσδιορισμός, ο όρος «ενιαία δημοκρατική αριστερά» πρώτο -εμφανίζεται σε άρθρο του Νίκου Ζαχαριάδη στον «Ριζοσπάστη» τον Φλεβάρη του 1946, αναφερόμενο στις εκλογές της 31ης Μάρτη³.

β) η απόφαση της 6ης ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (9/10/1949), με εισήγηση Ν. Ζαχαριάδη, τοποθετεί πλήρως τους προσανατολισμού της πολιτικής στις νέες συνθήκες. Χαρακτηριστικά, η γνωστή ιστορικός Ιωάννα Παπαθανασίου γράφει «Η θεωρητική βάση πάνω στην οποία δημιουργήθηκε η ΕΔΑ και επανασυγκροτήθηκε μετεμφυλιακά η Αριστερά στην Ελλάδα, ανιχνεύεται ήδη στην 6η ολομέλεια. Μέσα από τις γραμμές της απόφασης ξανακτίζονταν πρακτικά οι προοπτικές του αποδιαρθρωμένου κινήματος στην Ελλάδα»⁴

γ) απόφαση της Τρίτης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ - σχετικά με πρώτο θέμα - θέτει το πολιτικό πλαίσιο⁵

δ) αλληλογραφία Ν. Ζαχαριάδη με Αλέξη Πάρνη⁶ όπου γίνονται πρώτες εκτιμήσεις του Ν. Ζαχαριάδη για την «νέα πολιτική» στην ΕΔΑ 

ε) αναλυτικές εκτιμήσεις για τη «νέα πολιτική» στην ΕΔΑ στο: Ν. Ζαχαριάδη, «Προβλήματα της κρίσης του ΚΚΕ» (Σεπτέμβρης 1963, παράνομη μπροσούρα)

Σημειώσεις:

1 Την 1η Αυγούστου 1951 υπογράφτηκε το πρακτικό συνεργασίας και «στις 9 Αυγούστου ο πρόεδρός της Γιάννης Πασαλίδης καταθέτει στον Άρειο Πάγο τον τίτλο και το έμβλημα της ΕΔΑ για τη συμμετοχή της στις εκλογές. Το έμβλημα είναι ένας κύκλος με τα αρχικά ΕΔΑ στο κέντρο. Γύρω από τον τίτλο είναι γραμμένες οι λέξεις: Ειρήνη-Δημοκρατία-Αμνηστία» (Γ. Παπαδημητρίου, «Η αναλαμπή της Αριστεράς», σελ. 26, Αθήνα 2001).

2 Ηλίας Ηλιού: «η σύνδεση της χώρας μας, χώρας ακόμη υποανάπτυκτης, με την Κοινή Αγορά των Έξι ασύγκριτα προηγμένων χωρών της Δυτ. Ευρώπης, όχι μόνο κανένα θετικό πλεονέκτημα ή ελπίδα οικονομικής αναπτύξεως δεν μας παρέχει, αλλά αντίθετα μας οδηγεί με βεβαιότητα στην καταβαράθρωση της οικονομίας μας» (ομιλία στη Βουλή 1962).

3 Γ. Λεονταρίτης: «Από τον εμφύλιο στην ΕΔΑ, τα άγνωστα παρασκήνια 1946-1953», σελ.23, Εκδόσεις «Προσκήνιο», 2001.

4 Ιωάννα Παπαθανασίου (άρθρο): «Το όπλο παρά πόδα. Λεκτική πολεμική ή πολιτική ανασυγκρότησης;», στο «Ο εμφύλιος πόλεμος», σελ.153, Εκδόσεις «Θεμέλιο», Αθήνα 2002.

5 Τρίτη Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (10-14/10/1950): «Κεντρική, ανώτατη πολιτική έκφραση και πάλης του λαού για τα δίκαιά του πρέπει να ’ναι το πανελλαδικό, παλλαϊκό μέτωπο ή συνασπισμός όλων των λαϊκών προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων, οργανώσεων, κομμάτων, παραγόντων, προσωπικοτήτων της χώρας. Ο αγωνιστικός δημοκρατικός αυτός συνασπισμός θα πρέπει ν’ απομονώσει και να αποξενώσει όλους τους κεντρωτικούς και ψευτοσοσιαλιστικούς ρεφορμιστικούς αγροτοκάπηλους και συμβιβαστικούς παράγοντες και οργανώσεις, που για αποστολή έχουν, στην περίοδο της γενικής πολιτικής κρίσης στη χώρα, να ευνουχίσουν το λαϊκό αγώνα και να στερεώσουν την εξουσία της πλουτοκρατίας και της αμερικανοκρατίας.

Με ένα καθαρό αγωνιστικό, λαϊκό πρόγραμμα πάλης για την ειρήνη – τη λαϊκή επιβίωση – τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, δίχως άγγλους και αμερικανούς ιμπεριαλιστές, ενάντια στην αποικιοποίηση, τον αμερικανικό πόλεμο, το λαϊκό αφανισμό, τη μοναρχοφασιστική αποχαλίνωση και την παλατιανή στρατοκρατία, ο λαϊκός δημοκρατικός συνασπισμός, που θα στηρίζεται εσωτερικά στο λαό και διεθνώς στο παγκόσμιο μέτωπο ειρήνης και δημοκρατίας, και που στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής θα παλέψει ενάντια στο φασιστικό άξονα Αθήνα-Βελιγράδι και για μια στενή, αδελφική συνεργασία με τις Λαϊκές Δημοκρατίες, πρώτ’ απ’ όλα με τις Λαϊκές Δημοκρατίες της Αλβανίας και Βουλγαρίας και με τη Σοβιετική Ενωση, μπορεί ο Λαϊκός Δημοκρατικός Συνασπισμός να συνενώσει όλους τους τίμιους πατριώτες και εργαζόμενους έλληνες σ’ ένα ακαταμάχητο μέτωπο πάλης και να τους οδηγήσει στη νίκη» και πιο κάτω: «Ψυχή, κινητήρια και ηγέτρια δύναμη στην πάλη του Λαού, για το ψωμί, την ειρήνη και τη νίκη είναι το ΚΚΕ» («το ΚΚΕ, ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΤΟΜΟΣ 7ος 1949-1955», σελ. 68-69, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1995 και στο «3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, 10-14/10/1950», σελ. 338-339, εκδ. «Γλάρος», 1988)

6 Α. Πάρνης: «Γεια χαρά - Νίκος», σελ.241, εκδ. «Καστανιώτη», 2011.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΜΟΥΝΤΙΑΛ 2014 - το ντέρμπι των κεφαλαιοκρατών - το πρωτάθλημα της φτώχειας, της βίας, της πορνείας - το φαγοπότι των πολυεθνικών

Νότια Αφρική, Βραζιλία, Κατάρ... Όλες οι διοργανώσεις Μουντιάλ μυρίζουν φορμόλη από τα πτώματα των δολοφονημένων εργατών στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Οι αθλητικές εγκαταστάσεις -και όχι μόνο- θεμελιώθηκαν με το αίμα εκατοντάδων νεκρών εργατών.

Οι συνθήκες εργασίας στα εργοτάξια είναι άθλιες, η FIFA σφυρίζει αδιάφορα μαζί με τους χορηγούς των αγώνων, την coca cola και την adidas, που απαιτούν από τις διοργανώτριες χώρες τη διασφάλιση των οικονομικών τους συμφερόντων, με οποιοδήποτε κόστος.

Το διεθνές κλαμπ των killers θεωρούν «άθλημα» το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο εξαθλιωμένων ανθρώπων, που, αντί πινακίου φακής, σε απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς, παράγουν τον πλούτο τον οποίο καρπούνται μια χούφτα άνθρωποι.

Κέρδος, τάξη και ασφάλεια.

Στα γήπεδα ο λαός της Βραζιλίας αναστενάζει!

Η καθημερινότητα είναι άθλια: μιζέρια, εξαθλίωση, πόνος και βαρβαρότητα.

Ο τελικός Μουντιάλ – Βραζιλιάνικος Λαός είναι στημένος.

Η Ντίλμα Ρουσέφ, με στρατό και αστυνομία, εκτοπίζει οικογένειες από τις φαβέλες, αποψιλώνει ολόκληρες ζώνες πέριξ των Μουντιάλ πληττουμένων περιοχών, εξοντώνει εν ψυχρώ φτωχούς και περιθωριοποιημένους ανθρώπους.

Από τις 12 του Ιούνη έως τις 12 του Ιούλη, ημέρες διεξαγωγής του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου, η βιτρίνα της Βραζιλίας θα λάμπει! Η αλήθεια θα θαφτεί κάτω από τον τσίγκο των φαβέλων και τα σώματα εκπορνευμένων παιδιών θα βρεθούν πεταμένα δεξιά και αριστερά του δρόμου, μετά από τη χρήση «ευυπόληπτων» τουριστών πελατών της πορνοβιομηχανίας.

Σε κάθε αθλητική διοργάνωση, μείζονος σημασίας, παρατηρείται θεαματική ζήτηση των σεξουαλικών υπηρεσιών και, κατά συνέπεια, αύξηση της βίας κατά των παιδιών και των γυναικών.

Οι χασάπηδες της πορνοβιομηχανίας επιβάλλουν το «σπορ» της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και της βίας.

Στα σκλαβοπάζαρα και στα κάτεργα της πορνείας οδηγούνται γυναίκες και παιδιά από κυκλώματα υπάνθρωπων σωματεμπόρων, με την ανοχή και συνενοχή των κυβερνόντων και της διεθνούς καθεστωτικής τάξης.

Η εμπορία γυναικών και παιδιών για σεξουαλική εκμετάλλευση, αυξάνεται σε παγκόσμιο επίπεδο! Οι ζωές εκατομμυρίων παιδιών και γυναικών λεηλατούνται.

Η εμπορία γυναικών και παιδιών συνιστά κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η Οικουμενική Διακήρυξη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (10-12-1948) ορίζει:

“ Κανείς δεν επιτρέπεται να ζει υπό καθεστώς δουλείας, ολικής ή μερικής. Η δουλεία και το δουλεμπόριο, υπό οποιαδήποτε μορφή, απαγορεύονται.

Κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια, ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική.”

• Το Μουντιάλ της οργής έχει ξεχυθεί στους δρόμους
• Όχι στην πορνεία
• Τους παγκόσμιους πορνοβοσκούς και τους πολιτικούς τους νταβατζήδες, θα τους ανατρέψουμε μαζί με το σύστημα που τους εκτρέφει
• Παγκόσμια αλληλεγγύη των μαχόμενων γυναικών
• Αλληλεγγύη στο Λαό της Βραζιλίας

1-6-2014

Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών

Τελέσιλλα, Ελληνικό Φεμινιστικό Δίκτυο

Κέντρο Έρευνας Γυναικείων Θεμάτων (Κ.Ε.ΓΥ.ΘΕ.)

Διαβάστε Περισσότερα »

Να δοθούν στη δημοσιότητα όλοι οι φάκελοι Ζαχαριάδη

Να δοθούν στη δημοσιότητα όλοι οι φάκελοι Ζαχαριάδη απ' τις σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες «Κ»ΚΕ-Συνασπισμού

Να ανοίξουν όλα τα Αρχεία για τις διώξεις όλων των επαναστατών κομμουνιστών, τις διώξεις και τη δολοφονία του αρχηγού του ΚΚΕ

Να δοθούν στη δημοσιότητα ΟΛΕΣ οι καταθέσεις των αντιφασιστών και κομμουνιστών στη "Επιτροπή" (1957) που αφορούν στη στάση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο Νταχάου, μεταξύ των οποίων και του Γερμανού κομμουνιστή ΟΣΚΑΡ ΧΙΝΚΕΛ την οποία δημοσιεύουμε παρακάτω

Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ ΧΙΝΚΕΛ ΓΙΑ ΤΟΝ Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

"Ήρθε από τη Βιέννη. Ήταν γνωστός σε πολλούς. Ήξερε λίγο Γερμανικό, Τα έμαθε όμως πολύ γρήγορα. Ήταν πολύ δραστήριος. Είχε στενή σύνδεση με τους Σοβιετικούς. Ήξερε καλλίτερα απ' όλους τα ρούσικα. Οι άλλοι Γερμανοί, Αυστριακοί δεν ήξεραν τα ρούσικα. Ανάμεσα στους Αυστριακούς και σ' αυτόν υπήρχαν διαφορές. Δεν μπορώ να κρίνω ποιος είχε δίκιο. Γενικά δεν μπορώ να πω τίποτα το ιδιαίτερο. Πάντως τον θεωρούσαμε αυθεντία. Ιδεολογικά και πολιτικά ήταν ο πιο ικανός. Έκανε μεγάλη προσπάθεια να ξεκαθαρισθούν οι αρχές Μαρξισμού-Λενινισμού. Είχε εξοικονομήσει ένα τόμο του Λένιν. Έκανε μεγάλη προσπάθεια να μας κάνει γνωστό τι ήταν το αντιδραστικό καθεστώς του Μεταξά.

Όταν ήρθε βάδιζε άσκημα. Η μέση του έδειχνε ότι ήταν πιασμένη. Απ' ότι θυμάμαι το αποδίδαμε στο ότι τον είχαν χτυπήσει. Τον γνώρισα προσωπικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τον σεβόμουνα πολύ. Για αυτό έδωσα και το όνομα του στον γιο μου. Να προσθέσω κάτι ακόμα. Είναι αλήθεια ότι οι Αυστριακοί ήταν πολιτικό καλά κατατοπισμένοι. Αλλά είχαν τη γνώμη ότι όλη μας η δραστηριότητα έπρεπε να περιορίζεται στην ιδεολογική πολιτική δουλειά. Να παρακολουθούμε και να εξηγούμε τις ενέργειες του φασισμού. Ενώ αυτός είχε τη γνώμη ότι δεν έπρεπε να περιορισθούμε μόνο σ' αυτό. Χρειαζόταν να κάνουμε και πραχτική δράση έστω και την ελάχιστη εναντίον του φασισμού. Στην ανάγκη να εξοικονομήσουμε αν ήταν δυνατό και όπλα. Στην τελευταία περίοδο τον πήραν και τον πήγαν σε άλλη ομάδα εργασίας και μου ήταν αδύνατο πια να επικοινωνώ μαζί του. Πρέπει να προσθέσω ότι βέβαια δεν μπορώ να γίνω κήνσορας, αλλά μπορώ να πω ότι στους Αυστριακούς υπήρχε αντισοβιετισμός, που τον περνούσε ο Φίσερ (πρόκειται για τον γνωστό και σε σας Φίσερ που τελευταία έγραψε ένα ντροπιαστικό βιβλίο που το έκαναν σημαία στη Δυτική Γερμανία για την ιδεολογική συνύπαρξη). Τίποτε δεν μπορώ να πω άλλο να σας πω λέω ακόμα μια φορά ότι για μένα τότε ήταν υπόδειγμα."

Σημείωση: Τα παραπάνω τα είπε σε μένα και τον Ν.Κ. Ήμασταν και οι δυο.......μαζί και τα έλεγε σε ρυθμό σχεδόν υπαγόρευσης. Είναι δηλ. Σχεδόν.

9 Μάη 1967
Ζ. Ζωγράφος

πρώτη δημοσίευση "Α", αρ. φύλ. 72 15-31/10/1999

Αφού για τους σοβιετικούς και έλληνες χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές ο Νίκος Ζαχαριάδης "αυτοκτόνησε"(!), τι φοβούνται και κρατούν ως τώρα απόρρητο το φάκελο του Νίκου Ζαχαριάδη και η διευθύντρια των ρώσικων κρατικών Αρχείων Ν. Τομιλίνα δηλώνει ότι ο φάκελος του θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη παραμένει "άκρως απόρρητος" και ότι "οι ρώσοι δεν έχουν δημοσιοποιήσει όλα όσα αφορούν το Νίκο Ζαχαριάδη και κυρίως τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες θανάτου του"; Προφανώς δεν μπορούν να καλύψουν το έγκλημα της δολοφονίας του ηγέτη του ΚΚΕ παρόλο που από τότε πέρασαν τρεις δεκαετίες. ("Α", Αρ. Φύλ. 180 15-30 Απρίλη 2004)

****

Απόσπασμα από συνέντευξη του Σήφη Ζαχαριάδη στο ΒΗΜΑ 11/12/2011

Γιατί πιστεύετε ότι ως σήμερα οι ρωσικές αρχές κρατούν επτασφράγιστα τα αρχεία του ΚΚΣΕ σε ό,τι αφορά την υπόθεση Ζαχαριάδη; Τι φοβούνται;

Αρχειακό υλικό έρχεται στο φως. Το κρίσιμο όμως αρχειακό υλικό για τον Ζαχαριάδη βρίσκεται ακόμη στο σκοτάδι. Δεν μπορώ να απαντήσω για λογαριασμό των ρωσικών αρχών, γιατί το κάνουν. Εγώ επιθυμώ να δημοσιοποιηθούν όλα. Ακόμα και η τελευταία παράγραφος που αφορά τον πατέρα µου θέλω να έρθει στο φως.

****

Απόσπασμα από συνέντευξη του Σήφη Ζαχαριάδη στην Εφημερίδα των Συντακτών 30/12/2012

- Το κείμενο θέσεων για τις αιτίες της ήττας του ΔΣΕ που παρέδωσε ο Ζαχαριάδης στον Στάλιν το 1949 στη λίμνη Ρίτσα στον Καύκασο και ο σοβιετικός ηγέτης έγραψε από κάτω το περίφημο «σωστά» («πράβιλνο») πού μπορεί να βρίσκεται;

«Οπου και άλλα ντοκουμέντα που αναζητώ επί χρόνια. Στα αρχεία του πρώην ΚΚΣΕ που αρχίζουν να ανοίγουν. Πριν χρόνια έγραψα γράμμα στον Πούτιν. Ξέρω ότι υπάρχει ένα γράμμα του Νίκου για μένα, τίποτα πολιτικό, και πρέπει να μου δοθεί. Η απάντηση ήρθε γρήγορα: όλα είναι στο αρχείο της KGB. Εκεί μου είπαν ότι δεν έχουν φάκελο του Ζαχαριάδη! Τους απάντησα: «μπορώ να σας στείλω μια λίστα αυτών που ξέρω ότι έχετε»… Μετά με ειδοποίησαν ότι θα με ενημερώσουν μέσω της ελληνικής πρεσβείας. Με πληροφόρησαν ότι πρόκειται για απόρρητα ντοκουμέντα, κλειστά. Οπως με διαβεβαίωσε η διευθύντρια των πρώην αρχείων του ΚΚΣΕ, σημερινών Αρχείων Σύγχρονης Ιστορίας, τα ντοκουμέντα για τον Ζαχαριάδη είναι εκεί. Η απάντηση στο επίμονο ερώτημά μου ήταν: «αν ανοίξουν τα αρχεία αυτά μπορεί να κλονιστούν οι σχέσεις Ελλάδας-Ρωσίας»»…

****

Απόσπασμα από συνέντευξη του Σήφη Ζαχαριάδη στο ΒΗΜΑ 1/8/2013

- Δεν είναι παράξενο ότι μέχρι σήμερα κρατούνται επτασφράγιστα κλεισμένοι οι φάκελοι που αφορούν τον Ζαχαριάδη; 

«Το όνειρό μου είναι να ανοίξουν αυτά τα αρχεία. Και όχι μόνο στη Μόσχα, αλλά και εδώ στην Ελλάδα πρέπει να ανοίξουν. Εγώ θέλω τον φάκελο του πατέρα μου. Γιατί δεν μπορώ να τον πάρω; Θέλω να τον δώσω στη δημοσιότητα τηρώντας όλους τους νόμους και την δεοντολογία. Δεν θέλω να θίξω κανέναν. Θέλω να προσθέσω στην ιστορική γνώση. Γιατί δεν μου το επιτρέπουν; Όταν έμαθα πόσα ψέματα και συκοφαντίες έχουν ειπωθεί για τον πατέρα μου έκανα σκοπό της ζωής μου να αποκαταστήσω το τίμιο όνομά του. Μπορεί να τον κρίνει ο καθένας όπως νομίζει. Πρέπει όμως να τον κρίνει με πραγματικά στοιχεία. Όχι με ψέματα και παραμύθια».

****

Αποσπάσματα από συνέντευξη του Σήφη Ζαχαριάδη στο περιοδικό ΙΣΤΟΡΙΑ Εικονογραφημένη, Νοέμβρης 2013

Με δεδομένο ότι στη Μόσχα κάποιοι έχουν διαβάσει τον φάκελο του Ζαχαριάδη, τι μπορεί να τους κάνει από τη δική τους πλευρά ακόμη και σήμερα να μην τον ανοίγουν;

Πιστεύω ότι μέχρι μια χρονική περίοδο αν ανοιγόταν θα υπήρχαν προβλήματα στις σχέσεις των δυο χωρών.

Το άνοιγμα του φακέλου θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών ακόμη και σήμερα, το 2013;

Όχι. Δεν νομίζω. Όμως εγώ θέλω να τον έχω γιατί υπάρχουν ακόμη μυστικά γύρω από τον πατέρα μου.

Υπάρχει ενδεχόμενο με το άνοιγμα των φακέλων στη Μόσχα και στην Ελλάδα να δούμε πράγματα που να μας αλλάξουν αυτά που νομίζαμε μέχρι σήμερα για την ιστορία του Νίκου Ζαχαριάδη;

Πιστεύω πως ναι. Είμαι σίγουρος.

Προς την κυβέρνηση Πούτιν έχετε κάνει αίτημα για να σας δοθεί ο φάκελος Ζαχαριάδη;

Ναι, πριν 7-8 χρόνια.

Είχατε απάντηση;

Ναι. Ότι στο Προεδρικό Αρχείο δεν υπάρχει τίποτα και όλα αυτά τα αρχεία είναι στην KGB. Η απάντηση του Πούτιν μπορεί να σημαίνει ότι δεν έχουν ξεχωριστό φάκελο του Ζαχαριάδη και ό,τι υπάρχει βρίσκεται μέσα στον φάκελο του Στάλιν. Όμως μου κάνει εντύπωση γιατί όλα τα αρχεία των Γραμματέων της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ έχουν περάσει το Προεδρικό Αρχείο.

Άρα, τουλάχιστον οι συναντήσεις του Ζαχαριάδη με τον Στάλιν θα βρίσκονται στους φακέλους του Προεδρικού Μεγάρου στη Μόσχα.

Ναι. Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις διαπιστωμένες συναντήσεις Στάλιν-Ζαχαριάδη. Και μετά τον εμφύλιο υπάρχουν συναντήσεις.

Αντίστοιχο αίτημα κάνατε προς την Ελλάδα;

Σύντομα θα κάνουμε μια προσπάθεια. Μέχρι πριν από 2-3 χρόνια πίστευα πως δεν υπάρχει ο φάκελος, πως έχει καεί.

Είστε σίγουρος ότι υπάρχει;

Πιστεύω ότι υπάρχει. Σίγουρος δε μπορώ να είμαι. Αν η μητέρα μου είχε αναγνωρίσει το γάμο τους μέχρι το 1989 και άρα ήταν α' βαθμός συγγένειας ή, αν ήξερα και πήγαινα με ένα δικηγόρο να καταθέσω ένα χαρτί, τώρα θα είχαμε το φάκελο στα χέρια μας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Georgi Dimitrow: Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό

Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό

. Georgi Dimitrow

Ι

Ο Φασισμός και η εργατική τάξη

Σύντροφοι! Ήδη το 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς προειδοποίησε το διεθνές προλεταριάτο ότι μια νέα φασιστική επίθεση βρίσκεται στο ξεκίνημά της και έκανε έκκληση για αγώνα ενάντια σ' αυτή την επίθεση. Το συνέδριο έδειξε ότι «σχεδόν παντού εμφανίζονται φασιστικές τάσεις και σπέρματα ενός φασιστικού κινήματος με λιγότερο ή περισσότερο αναπτυγμένη μορφή».

Μόλις ξέσπασε η εξαιρετικά βαριά οικονομική κρίση, μόλις σημειώθηκε βαθειά όξυνση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού και επαναστατικοποιήθηκαν οι εργαζόμενες μάζες, ο φασισμός πέρασε σε πλατειά επίθεση. Η κυρίαρχη μπουρζουαζία όλο και περισσότερο αναζητά τη σωτηρία της στο φασισμό, για να εφαρμόσει τα χειρότερα μέτρα καταλήστεψης σε βάρος των εργαζομένων, να προετοιμάσει έναν ιμπεριαλιστικό αρπαχτικό πόλεμο, να επιτεθεί ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, να υποδουλώσει και διαμοιράσει την Κίνα και να εμποδίσει με όλα αυτά τα μέτρα την επανάσταση.

Οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι προσπαθούν να ρίξουν ολόκληρο το βάρος της κρίσης πάνω στους ώμους των εργαζομένων. Γι' αυτό χρειάζονται το φασισμό.

Θέλουν να λύσουν το πρόβλημα των αγορών υποδουλώνοντας τους αδύνατους λαούς, αυξάνοντας την αποικιακή καταπίεση και ξαναμοιράζοντας τον κόσμο διά μέσου του πολέμου. Γι' αυτό χρειάζονται το φασισμό.

Προσπαθούν, να προλάβουν την αύξηση των δυνάμεων της επανάστασης συντρίβοντας το επαναστατικό κίνημα των εργατών και αγροτών χτυπώντας στρατιωτικά τη Σοβιετική Ένωση - το προπύργιο του παγκόσμιου προλεταριάτου. Γι' αυτό χρειάζονται το φασισμό.

Σε μια σειρά χώρες, ιδιαίτερα στη Γερμανία, οι ιμπεριαλιστικοί αυτοί κύκλοι κατόρθωσαν να προετοιμάσουν την ήττα του προλεταριάτου πριν από την αποφασιστική στροφή των μαζών προς την επανάσταση, και να εγκαθιδρύσουν φασιστική διχτατορία.

Για τη νίκη, ωστόσο, του φασισμού είναι χαρακτηριστική ακριβώς η παρακάτω περίπτωση: Η νίκη αυτή, από τη μια μεριά, δείχνει την αδυναμία του προλεταριάτου, που αποδιοργανώθηκε και παράλυσε εξ αιτίας της διασπαστικής πολιτικής της σοσιαλδημοκρατίας, από τη συνεργασία της με την μπουρζουαζία. Όμως, από την άλλη μεριά, εκφράζει την αδυναμία της ίδιας της αστικής τάξης, που φοβάται την αποκατάσταση της αγωνιστικής ενότητας της εργατικής τάξης, τρέμει την επανάσταση και που δεν είναι πια σε θέση να διατηρήσει τη διχτατορία πάνω στις μάζες με τις παλιές μεθόδους της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού.

Στο 17 Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (Μπολσεβίκων), ο σύντροφος Στάλιν, είπε:

«Τη νίκη του φασισμού στη Γερμανία, δεν πρέπει να τη θεωρεί κανείς μόνο σα δείγμα της αδυναμίας της εργατικής τάξης και σαν αποτέλεσμα της προδοσίας σε βάρος της εργατικής τάξης από την πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας που έστρωσε το δρόμο στο φασισμό. Πρέπει να τη θεωρεί και σα δείγμα της αδυναμίας της αστικής τάξης, σα δείγμα, ότι η αστική τάξη δεν είναι πια σε θέση να ασκεί την εξουσία της με τις παλιές μεθόδους του κοινοβουλευτισμού και της αστικής δημοκρατίας, και μπροστά σ' αυτό αναγκάζεται να μεταχειριστεί στην εσωτερική πολιτική τρομοκρατικές μέθοδες διακυβέρνησης- σα δείγμα, ότι δεν είναι πια σε θέση να βρει διέξοδο από την τωρινή κατάσταση στη βάση μιας ειρηνικής εξωτερικής πολιτικής, και γι' αυτό είναι αναγκασμένη να χρησιμοποιήσει την πολιτική του πολέμου». (Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ «ΑΠΑΝΤΑ», τόμος 13).

Ο ταξικός χαρακτήρας του φασισμού

Σύντροφοι, όπως σωστά τον χαρακτήρισε η 13η Ολομέλεια τις Εχτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σωβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Η αντιδραστικότερη μορφή του φασισμού είναι ο γερμανικός φασισμός. Έχει την αναίδεια να αυτοαποκαλείται εθνικοσοσιαλισμός, παρόλο που δεν έχει τίποτα το κοινό με το σοσιαλισμό. Ο χιτλερικός φασισμός δεν είναι μόνο αστικός εθνικισμός, είναι και ένας χτηνώδικος σωβινισμός. Είναι το σύστημα διακυβέρνησης της πολιτικής αλητείας, το σύστημα της προβοκάτσιας και του βασανισμού της εργατικής τάξης και των επαναστατικών στοιχείων της αγροτιάς, των μικροαστικών στρωμάτων και της διανόησης. Είναι μεσαιωνική βαρβαρότητα και χτηνωδία, αχαλίνωτη επιθετικότητα ενάντια στους άλλους λαούς και χώρες.

Ο γερμανικός φασισμός παίζει το ρόλο της δύναμης κρούσης της διεθνούς αντεπανάστασης, του κύριου αίτιου του ιμπεριαλιστικού πολέμου, του υποκινητή της σταυροφορίας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, τη μεγάλη πατρίδα των εργαζομένων όλου του κόσμου.

Ο φασισμός δεν είναι μια μορφή διακυβέρνησης που τάχα «στέκεται πάνω κι από τις δύο τάξεις, το προλεταριάτο και την αστική τάξη», όπως για παράδειγμα ισχυρίστηκε ο Όττο Μπάουερ. Δεν είναι «τα εξεγερμένα μικροαστικά στρώματα, που κατέλαβαν την αστική κρατική μηχανή», όπως δηλώνει ο άγγλος σοσιαλιστής Μπραίηλσφορντ. Όχι, ο φασισμός δεν είναι μια εξουσία πάνω από τάξεις, ούτε και είναι η εξουσία των μικροαστικών στρωμάτων ή του κουρελοπρολεταριάτου ενάντια στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο φασισμός είναι η εξουσία του ίδιου του χρηματιστικού κεφαλαίου. Είναι η οργάνωση της τρομοκρατικής, βάρβαρης καταπίεσης της εργατικής τάξης και των επαναστατικών στοιχείων της αγροτιάς και της διανόησης. Στην εξωτερική πολιτική, ο φασισμός είναι σωβινισμός στην πιο βάρβαρη μορφή του, που καλλιεργεί ένα χτηνώδικο μίσος ενάντια στους άλλους λαούς.

Πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα τον πραγματικό αυτό χαρακτήρα του φασισμού, γιατί το πρόσχημα της κοινωνικής δημαγωγίας έχει δώσει τη δυνατότητα στο φασισμό να παρασύρει σε μια σειρά χώρες τις μικροαστικές μάζες, που λόγω της κρίσης έχουν ξεφύγει από τις γραμμές τους, καθώς και μερικά τμήματα των καθυστερημένων στρωμάτων του προλεταριάτου, που ποτέ τους δε θα ακολουθούσαν το φασισμό, αν είχαν κατανοήσει τον πραγματικό ταξικό του χαρακτήρα, την αληθινή φύση του.

Η ανάπτυξη του φασισμού και η φασιστική διχτατορία, παίρνουν στις διάφορες χώρες διαφορετικές μορφές, ανάλογα με τις ιστορικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, ανάλογα με τις εθνικές ιδιομορφίες και τη διεθνή θέση της δοσμένης χώρας. Σε ορισμένες χώρες, και κύρια εκεί, όπου ο φασισμός δεν έχει πλατειά βάση μέσα στις μάζες και όπου ο αγώνας ανάμεσα στις ξεχωριστές ομάδες στο ίδιο το στρατόπεδο της φασιστικής μπουρζουαζίας είναι αρκετά σκληρός, δεν αποφασίζει να διαλύσει το κοινοβούλιο και αφήνει στα άλλα αστικά κόμματα καθώς και στη σοσιαλδημοκρατία μια σχετική νομιμότητα. Σε άλλες χώρες, όπου η κυρίαρχη αστική τάξη φοβάται ένα άμεσο ξέσπασμα της επανάστασης, ο φασισμός εγκαθιδρύει την απεριόριστη μονοπωλιακή κυριαρχία του ή απότομα ή σταδιακά, αυξάνοντας όλο και πιο πολύ την τρομοκρατία και τις αιματηρές διαμάχες με όλα τα ανταγωνιζόμενα κόμματα και ομάδες. Αυτό, ωστόσο, δεν αποκλείει, τη στιγμή της ιδιαίτερης όξυνσης της κατάστασής του, να προσπαθήσει ο φασισμός να πλατύνει τη βάση του, και, χωρίς να αλλάξει την ταξική του υπόσταση, να συνδυάσει την ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία με μιαν άγαρμπη παραποίηση του κοινοβουλευτισμού.

Ο ερχομός του φασισμού στην εξουσία, δεν είναι μια απλή αντικατάσταση μιας αστικής κυβέρνησης από μιαν άλλη. Είναι η αντικατάστασης της μορφής διακυβέρνησης της ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης, της αστικής δημοκρατίας, με μιαν άλλη μορφή, την ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία. Το να παραβλέπουμε αυτή τη διαφορά είναι σοβαρό λάθος. Θα εμπόδιζε το επαναστατικό προλεταριάτο να κινητοποιήσει τα πλατιά στρώματα των εργαζομένων στην πόλη και στην ύπαιθρο, στον αγώνα ενάντια στην απειλή της αρπαγής της εξουσίας από τους φασίστες καθώς και στην εκμετάλλευση των αντιθέσεων που υπάρχουν μέσα στο στρατόπεδο της ίδιας της αστικής τάξης. Ωστόσο, δεν είναι λιγότερο σοβαρό και επικίνδυνο το σφάλμα του να υποτιμούμε τη σημασία που έχουν τώρα στις χώρες της αστικής δημοκρατίας τα οξυνόμενα αντιδραστικά μέτρα της αστικής τάξης για την εγκαθίδρυση της φασιστικής διχτατορίας. Εκείνα τα μέτρα, που οδηγούν στο πνίξιμο των δημοκρατικών ελευθεριών των εργαζομένων, στην παραποίηση και τον περιορισμό των δικαιωμάτων του κοινοβουλίου, στην όξυνση των αντιποίνων ενάντια στο επαναστατικό κίνημα.

Σύντροφοι, δεν πρέπει να φανταζόμαστε τον ερχομό του φασισμού στην εξουσία τόσο ομαλό και απλό, σαν να έπαιρνε μια οποιαδήποτε επιτροπή του χρηματιστικού κεφαλαίου την απόφαση να εγκαθιδρύσει τη συγκεκριμένη μέρα τη φασιστική διχτατορία. Στην πραγματικότητα, ο φασισμός φτάνει στη εξουσία συνήθως ύστερα από αμοιβαίο, κάποτε σκληρό αγώνα ανάμεσα στον ίδιο και στα παλιά αστικά κόμματα ή ένα συγκεκριμένο τμήμα αυτών των κομμάτων. Ακόμη και ύστερα από αγώνα και μέσα στο ίδιο το φασιστικό στρατόπεδο, που καμιά φορά οδηγεί ως τις ένοπλες συγκρούσεις, όπως είδαμε να γίνεται στη Γερμανία, στην Αυστρία και σε άλλες χώρες. Όλα αυτά όμως δε μειώνουν τη σημασία του γεγονότος, ότι πριν από την εγκαθίδρυση της φασιστικής διχτατορίας, οι αστικές κυβερνήσεις περνάνε κατά κανόνα ορισμένα στάδια και παίρνουν μια σειρά αντιδραστικά μέτρα, που προετοιμάζουν και βοηθούν άμεσα τον ερχομό του φασισμού στην εξουσία. Όποιος δεν αγωνίζεται σ' αυτά τα στάδια προετοιμασίας ενάντια στα αντιδραστικά μέτρα της αστικής τάξης και ενάντια στον ανερχόμενο φασισμό, αυτός, όχι μόνο δεν είναι σε θέση να εμποδίσει τη νίκη του φασισμού, αλλά αντίθετα την επιταχύνει κιόλας.

Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απόκρυψαν και συγκάλυψαν στις μάζες τον πραγματικό ταξικό χαρακτήρα του φασισμού, δεν τις κάλεσαν σε αγώνα ενάντια στα όλο και πιο σκληρά αντιδραστικά μέτρα της αστικής τάξης. Αυτοί φέρνουν τη μεγάλη ιστορική ευθύνη για το γεγονός, ότι στην πιο αποφασιστική στιγμή της φασιστικής επίθεσης, μια σημαντική μερίδα των εργαζόμενων μαζών στη Γερμανία και σε μια σειρά άλλες χώρες που σήμερα είναι φασιστικές, δεν είδαν στο φασισμό το αιμοβόρο ληστρικό χρηματιστικό κεφάλαιο, τον πιο μεγάλο εχθρό τους και για το γεγονός, ότι οι μάζες αυτές δεν ήταν προετοιμασμένες για να αντισταθούν.

Πού βρίσκεται η πηγή της επιρροής του φασισμού πάνω στις μάζες; Ο φασισμός καταφέρνει να κερδίζει τις μάζες, επειδή με δημαγωγικό τρόπο επικαλείται τις πιο καυτές τους ανάγκες και τα προβλήματα. Ο φασισμός όχι μόνο υποδαυλίζει τις βαθιά ριζωμένες προλήψεις, αλλά ακόμη ποντάρει και στα πιο αγνά λαϊκά αισθήματα, στο αίσθημα της δικαιοσύνης, κάποτε μάλιστα και στις επαναστατικές παραδόσεις. Γιατί οι γερμανοί φασίστες, οι λακέδες αυτοί της μεγαλοαστικής τάξης και θανάσιμοι εχθροί του σοσιαλισμού, παριστάνουν τους «σοσιαλιστές» μπροστά στις μάζες και παρουσιάζουν τον ερχομό τους στην εξουσία σαν «επανάσταση»; Επειδή επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν την πίστη στην επανάσταση και τον πόθο για σοσιαλισμό που ζουν μέσα στις καρδιές των εργαζόμενων μαζών στη Γερμανία.

Ο φασισμός δρα για το συμφέρον των ακραίων ιμπεριαλιστών, αλλά μπροστά στις μάζες παρουσιάζεται με το μάσκα του υπερασπιστή ενός ταπεινωμένου έθνους και επικαλείται τα προσβλημένα εθνικά αισθήματα, όπως για παράδειγμα ο γερμανικός φασισμός, που παρέσυρε τα μικροαστικά στρώματα με το σύνθημα «Ενάντια στις Βερσαλλίες!»

Ο φασισμός επιδιώκει την πιο αχαλίνωτη εκμετάλλευση σε βάρος των μαζών, τις πλησιάζει όμως με μια ραφιναρισμένη αντικαπιταλιστική δημαγωγία, εκμεταλλεύεται το βαθύ μίσος των εργαζομένων ενάντια στη ληστρική αστική τάξη, ενάντια στις τράπεζες, τα τραστ και τους μεγιστάνες του πλούτου, και ρίχνει συνθήματα, που στη δοσμένη στιγμή είναι τα πιο δελεαστικά για τις πολιτικά ανώριμες μάζες: Για παράδειγμα, στη Γερμανία το σύνθημα: «Το κοινό συμφέρον πάνω από το ατομικό». Στην Ιταλία: «Το κράτος μας δεν είναι καπιταλιστικό, είναι κράτος με σύστημα αυτοδιαχείρισης». Στην Ιαπωνία: «Για μιαν Ιαπωνία χωρίς εκμετάλλευση». Στις Ενωμένες Πολιτείες: «Για τη διανομή των περιουσιών» κλπ.

Ο φασισμός παραδίνει το λαό στο έλεος των πιο διεφθαρμένων, των πιο πουλημένων στοιχείων, όμως μπροστά στο λαό παρουσιάζεται με το αίτημα για μια “τίμια κιαι αδέκαστη κυβέρνηση”. Ο φασισμός, που ποντάρει στη βαθειά απογοήτευση των μαζών για τις κυβερνήσεις της αστικής δημοκρατίας, καμώνεται πως εξοργίζεται με τη διαφθορά (παράδειγμα οι υποθέσεις Μπάρματ και Σκλαρεκ στη Γερμανία, η υπόθεση Σταβίσκι στη Γαλλία και πολλές άλλες).

Ο φασισμός πιάνει στα δίχτυα του τις απογοητευμένες μάζες που έχουν στρέψει τις πλάτες στα παλιά αστικά κόμματα, για το συμφέρον των πιο αντιδραστικών κύκλων της αστικής τάξης. Εντυπωσιάζει τις μάζες αυτές με την ορμητικότητα των επιθέσεών του ενάντια στις αστικές κυβερνήσεις, με την αδιάλλαχτη στάση του απέναντι στα παλιά κόμματα της αστικής τάξης.

Ο φασισμός, που με τον κυνισμό του και τις απάτες του ξεπερνάει όλα τα είδη της αστικής αντίδρασης, προσαρμόζει τη δημαγωγία του στις εθνικές ιδιομορφίες των διάφορων κοινωνικών στρωμάτων σε μια και μόνη χώρα. Φτάνοντας σε απόγνωση εξαιτίας της αθλιότητας, της ανεργίας και της αβεβαιότητας για την ίδια τους την ύπαρξη, οι μάζες των μικροαστικών στρωμάτων, καθώς ακόμη και μια μερίδα της εργατιάς πέφτουν θύματα της κοινωνικής και σωβινιστικής δημαγωγίας του φασισμού.

Ο φασισμός έρχεται στην εξουσία σαν κόμμα επίθεσης ενάντια στο επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου, ενάντια στις λαϊκές μάζες που βρίσκονται σε αναβρασμό. Ωστόσο παρουσιάζει τον ερχομό του στην εξουσία σαν ένα «επαναστατικό» κίνημα ενάντια στην αστική τάξη, στο όνομα «ολόκληρου του έθνους» και για τη «σωτηρία» του έθνους (ας θυμηθούμε την «πορεία» του Μουσσολίνι στη Ρώμη, την «πορεία» του Πιλσούντσκι στη Βαρσοβία, την εθνικοσοσιαλιστική «επανάσταση» του Χίτλερ στη Γερμανία κλπ.).

Όμως, όποια μάσκα κι αν φορέσει ο φασισμός, με όποια μορφή κι αν παρουσιαστεί, και μ' όποιον τρόπο κι αν έρθει στην εξουσία -

ο φασισμός είναι η πιο βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στις εργαζόμενες μάζες,

ο φασισμός είναι ο πιο αχαλίνωτος και ο πιο ληστρικός πόλεμος,

ο φασισμός είναι η λυσσασμένη αντίδραση και αντεπανάσταση,

ο φασισμός είναι ο χειρότερος εχθρός της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων!

Τι σημαίνει για τις μάζες η νίκη του φασισμού;

Ο φασισμός υποσχέθηκε στους εργάτες «δίκαιο μισθό», στην πραγματικότητα όμως τις έριξε σ' ένα πιο χαμηλό, σ' ένα άθλιο επίπεδο ζωής. Στους άνεργους υποσχέθηκε δουλειά, στην πραγματι­κότητα όμως τους Έφερε ακόμη μεγαλύτερη πείνα, δουλειά σκλά­βου και καταναγκαστική εργασία. Ο φασισμός, στην πραγματικό­τητα, μετατρέπει εργάτες και άνεργους σε παρίες της καπιταλιστι­κής κοινωνίας χωρίς καθόλου δικαιώματα, καταστρέφει τα συνδι­κάτα τους, τους αφαιρεί το δικαίωμα της απεργίας και το συνδι­καλιστικό τύπο, τους σέρνει με τη βία στις φασιστικές οργανώσεις, αδειάζει τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης, μεταβάλει τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις σε στρατόπεδα, όπου κυριαρχεί ή αχαλίνωτη αυθαιρεσία των καπιταλιστών.

Ο φασισμός υποσχέθηκε στην εργαζόμενη νεολαία, ότι θα της ανοίξει έναν πλατύ δρόμο προς ένα λαμπρό μέλλον. Στην πραγμα­τικότητα έφερε στη νεολαία μαζικές απολύσεις από τα εργοστάσια, έφερε στρατόπεδα αναγκαστικής εργασίας και ασταμάτητη στρατι­ωτική εκγύμναση για έναν αρπαχτικό πόλεμο.

Ο φασισμός υποσχέθηκε στους υπαλλήλους, στους κατώτερους κρατικούς υπαλλήλους και στους διανοούμενους, ότι θα εξασφαλίσει την ύπαρξή τους, ότι θα καταργήσει την παντοδυναμία των τραστ και την κερδοσκοπία του τραπεζιτικού κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, τούς έριξε σε ακόμη μεγαλύτερη απελπισία και αβεβαιότητα για το αύριο, τούς υποδουλώνει κάτω από μια νέα γραφειοκρατία, πού αποτελείται από τούς πιο πιστούς οπαδούς του, ενώ δημιουργεί μιαν αφόρητη δικτατορία των τραστ και αυξάνει σε πρωτοφανή βαθμό τη διαφθορά και την αποσύνθεση.

Ο φασισμός υποσχέθηκε στην καταστραμμένη, εξαθλιωμένη αγροτιά, ότι θα καταργήσει τη δουλεία των χρεών, θα καταργήσει την πληρωμή του ενοικίου για τα χτήματα και ότι θα απαλλοτριώσει, μάλιστα χωρίς αποζημίωση, τη Γή των γαιοκτημόνων σε όφελος των ακτημόνων και εξαθλιωμένων αγροτών. Στην πραγματι­κότητα, δημιουργεί μια πρωτοφανή κυριαρχία των τραστ και της φασιστικής κρατικής μηχανής σε βάρος της εργαζόμενης αγροτιάς και αυξάνει στο έπακρο την εκμετάλλευση της κύριας μάζας της αγροτιάς από τούς μεγαλογαιοχτήμονες, τις τράπεζες και τούς το­κογλύφους.

«Η Γερμανία ή θα γίνει μια χώρα για τούς αγρότες ή θα πάψει να υπάρχει», δήλωσε πανηγυρικά ο Χίτλερ. Τί απέχτησαν όμως οι αγρότες στη Γερμανία από το καθεστώς του Χίτλερ; Το χρεοστάσιο, πού κιόλας καταργήθηκε; Η το νόμο περί κληρονομίας, πού οδήγησε στο διώξιμο εκατομμυρίων αγροτόπαιδων απ' το χωριό και στη μετατροπή τους σε ζητιάνους; Οι εργάτες Γής μεταβλήθηκαν σε μισοδουλοπάροικους, πού έχουν χάσει ακόμη και το στοιχειώδες δικαίωμα της ελεύθερης εκλογής του τόπου διαμονής τους. Η εργαζόμενη αγροτιά έχασε τη δυνατότητα να πουλάει τα προϊόντα της παραγωγής της στην αγορά.
Και στην Πολωνία;

«Ο πολωνός αγρότης», γράφει ή πολωνική εφημερίδα «Τσάς», χρησιμοποιεί μεθόδους και μέσα πού χρησιμοποιούνταν σίγουρα μόνο την εποχή του μεσαίωνα. Κρατάει τη φωτιά στο καμίνι και τη δανείζει στο γείτονα του, κάνει οικονομία ακόμη και στο δαδί. Ο ένας δίνει στον άλλο το βρώμικο σαπουνόνερο. Ξεβράζει τα βα­ρέλια από τις σαρδέλες για να βγάλει αλμυρό νερό. Δεν πρόκειται για κανένα παραμύθι. Πρόκειται για την πραγματική κατάσταση στο χωριό, πού ό καθένας μπορεί να δει από κοντά».

Και αυτά, σύντροφοι, δεν τα γράφουν οι κομμουνιστές, τα γρά­φει μια πολωνική αντιδραστική εφημερίδα!

Αλλά δεν είναι μόνον αυτά.

Καθημερινά, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της φασιστικής Γερμανίας, στα μπουντρούμια της Γκεστάπο, στα πολωνικά κάτερ­γα, στη βουλγάρικη και φιλανδέζικη ασφάλεια, στη «Γκλάβνγιάτσα» του Βελιγραδίου, στη ρουμανική Σιγκουράντσα», στα ιταλικά νησιά, τα καλύτερα παιδιά της εργατικής τάξης, επαναστάτες αγρότες, αγωνιστές για ένα καλύτερο μέλλον της ανθρωπότητας, υφίστανται τις πιο άγριες βιαιότητες και εξευτελισμούς, μπροστά στους οποίους ωχριούν οι πιο βρωμερές πράξεις της τσαρικής μυστικής αστυνομίας. Ο εγκληματικός γερμανικός φασισμός βασανίζει αλύ­πητα άνδρες μπροστά στις γυναίκες τους, στέλνει πακέτα στις μα­νάδες με τη στάχτη των δολοφονημένων παιδιών τους. Ή στείρωση μεταβλήθηκε σε πολιτικό μέσο αγώνα. Στις αίθουσες βασανιστηρί­ων, όπου κρατάνε τούς αντιφασίστες πού έχουν συλλάβει, ρίχνουν δηλητηριώδεις ουσίες, τούς σπάζουν τα χέρια, τούς βγάζουν τα μάτια, τούς κρεμάνε δεμένους, εφαρμόζουν τον τυμπανισμό, χαρά­ζουν πάνω στο δέρμα τους αγκυλωτούς σταυρούς.
Έχω μπροστά μου μια στατιστική της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας σχετικά με τούς δολοφονημένους, τραυματισμένους, συλλη­φθέντες, ακρωτηριασμένους και βασανισμένους μέχρι θανάτου στη Γερμανία, Πολωνία, Ιταλία, Αυστρία, Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία. Μόνο στη Γερμανία στο διάστημα της κυριαρχίας των εθνικοσοσιαλιστών, δολοφονήθηκαν πάνω από 4.200 άτομα, συνελήφθη­σαν 317.800, από τους οποίους 218.600 αντιφασίστες εργάτες, αγρότες, υπάλληλοι, διανοούμενοι, κομμουνιστές, σοσιαλδημοκρά­τες και μέλη αντιπολιτευομένων χριστιανικών οργανώσεων, τραυ­ματίστηκαν και βασανίστηκαν άγρια. Στην Αυστρία, η «χριστιανική» φασιστική κυβέρνηση, από την εξέγερση του Φλεβάρη τον περασμένο χρόνο μέχρι σήμερα, δολοφόνησε 1900 άτομα, τραυμάτι­σε και ακρωτηρίασε 10.000 και συνέλαβε 40.000 επαναστάτες εργάτες. Και ο κατάλογος αυτός, σύντροφοι, δεν είναι καν ολοκληρωμένος.

Μου είναι δύσκολο να βρω τα λόγια, για να εκφράσω όλη μας την αγανάχτηση, όταν αναλογιζόμαστε τα μαρτύρια, πού υφίσταν­ται οι εργαζόμενοι τώρα σε μια σειρά φασιστικές χώρες. Οι αριθμοί και τα γεγονότα πού αναφέρουμε, δεν ανταποκρίνονται ούτε στο ένα εκατοστό της πραγματικότητας από όλη την εκμετάλλευση και όλα τα βάσανα της λευκής τρομοκρατίας, πού γεμίζουν την καθημερινή ζωή της εργατικής τάξης σε μερικές καπιταλιστικές χώρες. Ούτε ολόκληροι τόμοι δε μπορούν να δώσουν μιαν ολοκληρωμένη εικόνα των άπειρων κτηνωδιών του φασισμού σε βάρος των Εργαζομένων.

Βαθιά συγκινημένοι και γεμάτοι μίσος ενάντια στους φασί­στες δήμιους, χαμηλώνουμε τη σημαία της Κομμουνιστικής Δι­εθνούς στη μνήμη των αξέχαστων συντρόφων μας Τζων Σερ, Φίτε Σοΰλτσε, Λίτγκενς στη Γερμανία, Κόλομαν Βάλλις και Μυνιχράϊτερ στην Αυστρία, Σάλλαϊ και Φύρστ στην Ουγγαρία, Κοφαρνττσίγιεφ, Λιοντιμπρόντσκ: και Βόϊκοφ στη Βουλγαρία, στη μνήμη των χιλιά­δων και χιλιάδων κομμουνιστών, σοσιαλδημοκρατών και εξωκομματικών εργατών, αγροτών, εκπροσώπων της διανόησης, πού έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα ενάντια στο φασισμό.
Χαιρετίζουμε από το βήμα αυτό τον ηγέτη του γερμανικού προλεταριάτου και επίτιμο πρόεδρο του συνεδρίου μας, το σύντροφο Ταίλμαν. Χαιρετίζουμε τούς συντρόφους Ράκοσι, Γκράμσι, Άντικάίνεν, Γιόνκο Πάνοφ. Χαιρετίζουμε τον ηγέτη των Ισπανών σοσιαλιστών Καμπαλλέρο, πού οι αντεπαναστάτες έριξαν στη φυλακή, τον Τόμ Μούνεϊ πού σαπίζει στο κελί τώρα και 18 χρόνια, τις χιλιάδες άλλους φυλακισμένους του κεφαλαίου και του φασισμού και τους δηλώνουμε: «Σύντροφοι στον αγώνα! Σύντροφοι στα όπλα! Δεν σάς ξεχάσαμε! Είμαστε μαζί σας! Κάθε μας πνοή, την τελευ­ταία σταγόνα από το αίμα μας θα δώσουμε για την απελευθέρωση σας και για την απελευθέρωση όλων των εργαζομένων από το επαίσχυντο φασιστικό καθεστώς».
Σύντροφοι! Ο Λένιν μας έχει κιόλας υποδείξει, ότι ή αστική τάξη μπορεί να τα καταφέρει να επιτεθεί με την πιο λυσσαλέα τρομοκρατία ενάντια στους εργαζόμενους και να αποκρούσει για λιγότερο ή περισσότερο σύντομα χρονικά διαστήματα τις ανερχόμενες δυνάμεις της επανάστασης, άλλα παρόλα αυτά, ή αστική τάξη δεν μπορεί να αποφύγει την καταστροφή.

Ο Λένιν γράφει:

«Η ζωή θα νικήσει. Ας φωνάζει ή αστική τάξη, ας λυσσάει σαν έξαλλη, ας υπερβάλει, ας κάνει ανοησίες, ας εκδικείται από τα πριν τους μπολσεβίκους κι ας προσπαθεί να δολοφονήσει ακόμη εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, που μόλις χτες έγιναν μπολσεβίκοι ή πρόκειται να γίνουν αύριο (Ινδίες, Ουγγαρία, Γερμανία κλπ.). Χρησιμοποιώντας τέτοια μέσα, ή αστική τάξη συμπε­ριφέρεται ακριβώς όπως συμπεριφέρθηκαν λες οι καταδι­κασμένες από την ιστορία σε καταστροφή τάξεις. Οι Κομ­μουνιστές πρέπει να ξέρουν, άτι το μέλλον ανήκει οπωσδήποτε σ' αυτούς και γι αυτό μπορούμε (και πρέπει) να συν­δυάζουμε στην πανίσχυρη επαναστατική πάλη τον πιο μεγάλο ενθουσιασμό με την πιο ψύχραιμη και νηφάλια εκτίμηση της μανίας της αστικής τάξης». (Β.Ι. ΛΕΝΙΝ «Εκλογή Έργων» Τόμος 2, μέρος 2).

Ναι, αν εμείς και το προλεταριάτο όλου του κόσμου, ακολουθήσουμε χωρίς παρεκκλίσεις το δρόμο, που μας υπέδειξαν ο Λένιν και ο Στάλιν*, η αστική τάξη, ό,τι κι αν συμβεί, θα καταποντιστεί.

* Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 το όνομα του ΣΤΑΛΙΝ έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.

συνεχίζεται

*** Το πρώτο μέρος της εισήγησης του Δημητρώφ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2/8/1935). Είναι παρμένο από τις εκδόσεις ΠΟΡΕΙΑ 1975 και η σύγκριση έγινε με το γερμανικό πρωτότυπο G. DIMITROW: Arbeiterklasse gegen Faschismus, Prometheus Verlag, Strassburg, 1935

***

Το δεύτερο μέρος: Georgi Dimitrow: Το Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό

Διαβάστε Περισσότερα »

Όχι στην αντικοινωνική, την αντιδημοκρατική και μιλιταριστική ΕΕ!

Διακήρυξη της Ευρωπαϊκής Περιφερειακής Συνάντησης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Όχι στην αντικοινωνική, την αντιδημοκρατική και μιλιταριστική ΕΕ!

Στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία το τέλος της κρίσης δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Η ανάκαμψη που διαρκώς ανακοινώνεται δεν υπάρχει γιατί στις περισσότερες χώρες κυριαρχεί στασιμότητα ή ακόμα και η κρίση. Οι λεγόμενες αναπτυσσόμενες χώρες επίσης έχουν παρασυρθεί στην κρίση.

Οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, είτε συντηρητικές είτε σοσιαλδημοκρατικές είτε κυβερνήσεις συνεργασίας, επιβάλλουν μια σκληρή πολιτική λιτότητας και φτώχιας και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) έχει αναλάβει να εφαρμόσει αυστηρά αυτή τη πολιτική. Στην Ευρωζώνη η Κομισιόν ελέγχει τους προϋπολογισμούς των διαφόρων κυβερνήσεων εκ των προτέρων για να διασφαλίσει ότι αυτές οι κυβερνήσεις θα εφαρμόσουν τα νεοφιλελεύθερα μέτρα περικοπής των δαπανών και μείωσης των κρατικών χρεών.

Το νεοφιλελεύθερο δόγμα, της μείωσης των κρατικών χρεών έως το 3% του ΑΕΠ, έχει μετατραπεί σε σιδερένια κανόνα. Αυτό το δόγμα αποτελεί τον πυρήνα της οικονομικής συμφωνίας Μέρκελ – Σαρκοζί και είναι το μόνιμο όπλο ενάντια στα κοινωνικά δικαιώματα, την κοινωνική ασφάλιση και τις δημόσιες υπηρεσίες.

Η επίθεση των αφεντικών, των κυβερνήσεων και της Κομισιόν συγκεντρώνει τα πυρά της παράλληλα με τη δραστική μείωση των μισθών και την αύξηση της παραγωγικότητας, που συνδυασμένα επιτρέπουν την αύξηση των κερδών των μονοπωλίων. Η κρίση χρησιμοποιείται σαν μεγάλη πρόφαση για την επέκταση της ευέλικτης εργασίας και για την παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων και το χτύπημα του εργατικού κινήματος. Αυτή η γενικευμένη πολιτική λιτότητας και φτώχιας επιβλήθηκε στην Ελλάδα από την Τρόικα (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – Ευρωπαϊκή Ένωση – Διεθνές Νομισματικό Ταμείο). Η πολιτική η οποία επιβάλλεται από τις κυβερνήσεις συνεργασίας συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατών προκαλεί τεράστια κοινωνικά προβλήματα, μια χωρίς προηγούμενο μείωση του βιοτικού επιπέδου καθώς και μείωση των γεννήσεων και χειροτέρευση της υγείας ολόκληρου του πληθυσμού. Η χώρα ματώνει, χάνει την νεολαία και τους ειδικευμένους εργάτες της, οι οποίοι με την ελπίδα να βρουν δουλειά σε κάποια άλλη χώρα υποχρεώνονται να μεταναστεύουν. Το ίδιο συμβαίνει στην Ισπανία, την Ιταλία και την Πορτογαλία, όπου το ποσοστό των ανέργων φθάνει στα ύψη, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους εργάτες, ενώ εκατομμύρια οικογένειες ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχιας.

Για τους εργάτες και τους λαούς, για τη νεολαία, τις γυναίκες και τις πλατιές λαϊκές μάζες η πολιτική αυτή της λιτότητας και της φτώχιας σημαίνουν ένα κοινωνικό πισωγύρισμα, ένταση του ανταγωνισμού, του ατομισμού, μαζική ανεργία και εξαθλίωση. Σε όλες τις χώρες οι εργαζόμενοι αποτελούν το πυρήνα της αντίστασης ενάντια σε αυτή τη πολιτική… μια μαζική αντίσταση με απεργίες και διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις που συνενώνουν εκατομμύρια ανθρώπους, εργάτες της πόλης και της υπαίθρου και συνταξιούχους, που όλοι τους είναι θύματα αυτής της πολιτικής. Τα ΜΜΕ που ελέγχονται από τα μονοπώλια σιωπούν για αυτά τα ζητήματα, διότι φοβούνται το ξέσπασμα αγώνων ενάντια σε αυτή τη πολιτική, που θα ενταθούν και θα συντελέσουν στο δυνάμωμα της πάλης των εργαζομένων, οι οποίοι ολοένα και πιο συνειδητά παλεύουν για τα συμφέροντά τους, συνενώνονται και κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με άλλα τμήματα του πληθυσμού που πλήττονται από την πολιτική της λιτότητας και της φτώχιας. Για να εφαρμόσουν αυτή τη πολιτική των περικοπών, της φτώχιας και του ανταγωνισμού η οικονομική ολιγαρχία, τα μονοπώλια, οι τράπεζες κλπ δε διστάζουν να συγκροτούν κυβερνήσεις μη-εκλεγμένες και συμμαχίες με ακροδεξιά κόμματα τις οποίες επιβάλλουν ώστε να εφαρμοστούν οι κανόνες και οι εντολές της ΕΕ, που έχουν την ισχύ νόμων και οι οποίες ακολουθούνται απ’ τις κυβερνήσεις, τα κοινοβούλια και κάθε εθνικό θεσμό. Έτσι επέβαλε η Τρόικα στη Ιταλία την πρώτη μη εκλεγμένη κυβέρνηση και στήριξε ήδη την τρίτη κατά σειρά μη εκλεγμένη κυβέρνηση. Καθοδηγείται από έναν φιλελεύθερο ρεφορμιστή ο οποίος παίρνει μέτρα ενάντια στην εργατική τάξη και μέτρα σκληρά ενάντια στους εργάτες και θέλει να επιβάλει ένα αυταρχικό προεδρικό σύστημα όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Η πολιτική της λιτότητας συνοδεύεται από μεγαλύτερη αντίδραση και μεγαλύτερη καταπίεση ενάντια στους αντιπάλους, και εντεινόμενη ποινικοποίηση των κοινωνικών διαμαρτυριών.

Όλα αυτά αποκαλύπτουν τον αντιδημοκρατικό και αντικοινωνικό χαρακτήρα της ΕΕ. Η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια των κυβερνόντων και στην μη εκλεγμένη Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία επεξεργάζεται ντιρεκτίβες και μέτρα, τα οποία επιβάλλει στα κράτη που βρίσκονται κάτω από την πίεση των εκπροσώπων των μονοπωλίων. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συζητάει μεν, όμως οι αποφάσεις του έχουν μικρή αποτελεσματικότητα. Χρησιμοποιείται ως «δημοκρατικός» μανδύας της ΕΕ, που και η ίδια δεν είναι δημοκρατική.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τη βοήθεια νόμων, στρατιωτικών πλοίων και τοίχων προσπαθεί να εμποδίσει τους μετανάστες, που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα στοιβαγμένοι σε βάρκες. Χιλιάδες από αυτούς έχουν πνιγεί στη Μεσόγειο. Με τη βοήθεια της FRONTEX και με άλλους τρόπους, όπως έγινε στη Λαμπεντούζα, και αλλού με συρματοπλέγματα, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα φρούριο ενάντια στους άνδρες και τις γυναίκες, που προσπαθούν να ξεφύγουν από την αθλιότητα και τους πολέμους για τους οποίους είναι υπεύθυνη η ίδια η ΕΕ. Η πραγματικότητα είναι ότι η ΕΕ επεμβαίνει σήμερα στην Κεντρική Αφρική. Μια επέμβαση η οποία έχει αποφασισθεί και πραγματοποιείται από τον γαλλικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος έχει ζητήσει βοήθεια από τους συμμάχους του στην ΕΕ. Μερικές κυβερνήσεις έχουν αποστείλει στρατεύματα και άλλες βοηθούν με διάφορους τρόπους. Όμως κανένας δεν έχει καταδικάσει αυτή την επέμβαση, η οποία, όπως και οι άλλες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Αφρική, θα καταλήξουν σε πανωλεθρία. Ο βασικός σκοπός τους βρίσκεται στη διατήρηση της νεοαποικιακής κυριαρχίας και στον έλεγχο των πρώτων υλών, ιδιαίτερα του ουρανίου. Οι πιο επιθετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ, ιδιαίτερα ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, ο αγγλικός ιμπεριαλισμός και αυξανόμενα ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, παίζουν έναν επικίνδυνο αντιδραστικό ρόλο και σύρουν σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό την ΕΕ σε στρατιωτικές επεμβάσεις για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους στην Αφρική, την οποία βλέπουν σαν αυλή του σπιτιού τους. Αυτή η πολιτική η οποία εφαρμόζεται σε στενή συνεργασία με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό κατασπαταλά δισεκατομμύρια ευρώ και προωθεί τη στρατιωτικοποίηση των κρατών μελών της ΕΕ. Στρέφεται ενάντια στους αγώνες των αφρικανικών λαών, που προσπαθούν να ξεφύγουν από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία και τις κυρίαρχες αντιδραστικές κλίκες που αποτελούν όργανα αυτής της πολιτικής.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαπραγματεύεται μυστικά εδώ και μήνες με εκπροσώπους της αμερικανικής κυβέρνησης, το υπουργείο εμπορίου και τα μεγάλα κοντσέρν τη Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (Transatlantic Trade and Investment Partnership - ΤΤΙΡ). Είναι η λεγόμενη «συμφωνία ελεύθερου εμπορίου», σε σαφή νεοφιλελεύθερη βάση, και αποσκοπεί στην απελευθέρωση των ειδών διατροφής και στα περιβαλλοντικά πρότυπα. Αποσκοπεί στη φιλελευθεροποίηση των αγορών, ιδιαίτερα του κρατικού και δημόσιου τομέα, τα οποία επιδιώκεται να ανοιχτούν στα ιδιωτικά μονοπώλια. Αυτή η συμφωνία θα διευκολύνει τα μεγάλα μονοπώλια, να διεξάγει δίκες ενάντια σε κράτη, τα οποία θα μπορούσαν να καταδικαστούν ότι εμπόδισαν τον «ελεύθερο» ανταγωνισμό. Αυτή η συμφωνία παρουσιάζεται από τον Ομπάμα σαν «ΝΑΤΟϊκή οικονομική συμφωνία» για να αντιπαρατεθεί στην οικονομική ισχύ της Κίνας και των άλλων ανταγωνιστών της συμμαχίας ΗΠΑ-ΕΕ, και ακολουθεί το σύνθημα: «Εμείς πρέπει να συνασπιστούμε ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο και να συμμετέχουμε στον οικονομικό πόλεμο για την κατάληψη των αγορών, τον έλεγχο των πρώτων υλών και των πηγών ενέργειας». Μέσω του ανταγωνισμού, «όλοι εναντίον όλων», αυτή η συμφωνία αποτελεί ένα όπλο ενάντια στους λαούς και τους εργάτες σε παγκόσμια κλίμακα. Οι μόνοι που κερδίζουν απ’ αυτόν τον «ελεύθερο» και χωρίς περιορισμούς συναγωνισμό είναι τα πιο ισχυρά μονοπώλια. Είναι επείγον και αναγκαίο να αναπτυχθεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ένα μαζικό κίνημα για τον τερματισμό αυτών των διαπραγματεύσεων.

Αυτή η πολιτική έχει οδηγήσει σε μία επικίνδυνη κατάσταση, η οποία προς το παρόν ξεδιπλώνεται στην Ουκρανία και στην ευρύτερη περιοχή. Αυτή η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο και να μετεξελιχθεί σε γενικευμένη στρατιωτική κλιμάκωση. Η σύγκρουση έχει τη ρίζα της στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και στην επεκτατική πολιτική της ΕΕ προς τα ανατολικά. Πίσω από αυτή την επεκτατική πολιτική βρίσκεται ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, ο οποίος προσπαθεί να δυναμώσει τον ηγετικό του ρόλο στα πλαίσια της ΕΕ, για να μπορέσει να διασφαλίσει μια καλύτερη αφετηρία για τον ανταγωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε παγκόσμια κλίμακα.

Η Ουκρανία είναι μια μεγάλη χώρα με σημαντικές πηγές πρώτων υλών. Για τη Ρωσία η Ουκρανία έχει γεωστρατηγική σημασία. Η ενσωμάτωση της Ουκρανίας στη σφαίρα επιρροής της ΕΕ είναι ένα μεγάλο χτύπημα ενάντια στη Ρωσία και στις φιλοδοξίες των ηγετών της, που προσπαθούν να επιβάλουν την Ρωσία ως μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη. Και κανένας δεν μπορεί να παραβλέψει ότι οι ηγέτες της ΕΕ αυτό έπραξαν. Δε δίστασαν να στηρίξουν σ’ αυτή τη προσπάθεια τις αντιδραστικές δυνάμεις, μαζί και τις ανοιχτά φασιστικές δυνάμεις, που κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα.

Ο Πούτιν αντέδρασε αμέσως. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αναμείχθηκε ανοιχτά για να ελέγξει τη κρίση στη περιοχή καθώς και να αποσπάσει την ηγεσία από τους ευρωπαίους συμμάχους, οι οποίοι επί δεκαετίες προωθούσαν τις εμπορικές τους σχέσεις με τη Ρωσία. Οι γάλλοι ιμπεριαλιστές πουλάνε στη Ρωσία όπλα. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός εξαρτάται εν μέρει από το ρωσικό φυσικό αέριο. Ο αγγλικός ιμπεριαλισμός χρειάζεται τη ροή κεφαλαίου των ρώσων ολιγαρχών… κι ένα μεγάλο μέρος των κρατών μελών της ΕΕ καταναλώνουν φυσικό αέριο που ρέει μέσω των ουκρανικών αγωγών. Μέσω της εκμετάλλευσης της κρίσης, το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε προς ανατολάς και κινείται ολοένα περισσότερο προς τα ρώσικα σύνορα, γεγονός που προκαλεί εντάσεις. Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αναμειγνύονται άμεσα και βρίσκονται κατευθείαν αντιμέτωπες. Παρόλο που ως τα σήμερα καμιά δεν έχει προχωρήσει σε απευθείας στρατιωτική σύγκρουση, ωστόσο μεγαλώνει η αστάθεια στην περιοχή. Αυτό τροφοδοτεί την στρατιωτικοποίηση. Η ΕΕ παρουσιάζεται ολοένα και σαφέστερα ως ιμπεριαλιστικό μπλοκ, οι δραστηριότητες του οποίου απειλούν την ειρήνη. Βέβαια δεν υπάρχει πλήρης ενότητα σε αυτό το ζήτημα μεταξύ των μελών της ΕΕ, αλλά η κατεύθυνση είναι αυτή των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που ενεργούν στο όνομα ολόκληρης της ΕΕ.

Σ’ αυτό το σημείο επιθυμούμε να επισημάνουμε τη συμφωνία των απόψεων των σοσιαλδημοκρατικών και συντηρητικών κομμάτων. Και τα δυο συνασπίστηκαν με την αντίδραση και βοήθησαν τους ακροδεξιούς στη Ουκρανία και επικροτούν θερμά το ρόλο του ΝΑΤΟ. Ο τρόπος υποδοχής που έγινε από αυτές τις δυνάμεις στον Στόλτενμπεργκ – έναν σοσιαλδημοκράτη ηγέτη – ήταν σαν να ήταν γραμματέας του ΝΑΤΟ. Ολόκληρη αυτή η πολιτική βρίσκει αντιμέτωπους τους εργάτες και τους λαούς, που αποφασιστικά την απορρίπτουν. Η δυσαρέσκεια αυξάνεται παντού. Οι προοδευτικές, οι επαναστατικές και οι αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τα μαρξιστικά – λενινιστικά κόμματα και οργανώσεις έχουν καθήκον να βρεθούν στη πρώτη γραμμή αυτών των γιγαντιαίων διαμαρτυριών – μιας διαμαρτυρίας που συμπεριλαμβάνει όλα τα στρώματα του πληθυσμού, ιδιαίτερα όμως την εργατική τάξη. Το να βρίσκεται κανείς στη πρώτη γραμμή αυτών των διαμαρτυριών σημαίνει να αντιπαλέψει αποφασιστικά την πολιτική λιτότητας της ΕΕ και των κυβερνήσεων που προσπαθούν να την εφαρμόσουν. Σημαίνει να αγωνιστεί και να ενισχύσει την πάλη των εργατών και των λαών ενάντια στον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της ΕΕ, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της πολιτικής της και ενάντια στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των λαών, που θέλουν να καθορίσουν οι ίδιοι το μέλλον τους.

Οι αντιδραστικές και ακροδεξιές δυνάμεις, τα ανοιχτά φασιστικά κόμματα και ομάδες προσπαθούν αυτή τη δυσαρέσκεια να την εκμεταλλευτούν και να τη στρέψουν προς την επικίνδυνη κατεύθυνση του εθνικισμού, της διάσπασης και της εχθρότητας προς τους ξένους. Γι’ αυτές τις δυνάμεις ο εχθρός δεν είναι το καπιταλιστικό σύστημα αλλά οι άλλοι λαοί, «οι ξένοι». Αυτές οι δυνάμεις προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τις ευρωπαϊκές εκλογές για να δυναμώσουν, για να εκλέξουν βουλευτές και για να εκμεταλλευτούν την οικονομική βοήθεια της ΕΕ, για να μπορέσουν έτσι να προωθήσουν τους σκοπούς τους. Εμείς, τα μαρξιστικά – λενινιστικά κόμματα και οργανώσεις, που υπογράφουμε αυτή τη δήλωση, θα προωθήσουμε την ανάλυσή μας για το χαρακτήρα της ΕΕ και την πολιτική της και θα τη διαδώσουμε κατά τη διάρκεια αυτών των εκλογών. Αυτές οι εκλογές, όπως και η ίδια η δημιουργία της ΕΕ, αποτελούν καρικατούρα της δημοκρατίας.

Σε εκείνες τις χώρες που υπάρχουν δυνάμεις και προβάλλονται ψηφοδέλτια που στρέφονται ενάντια στην πολιτική της λιτότητας και της φτώχιας της ΕΕ και αγωνίζονται ενάντια στην αντίδραση και τον πόλεμο, καλούμε να υπερψηφιστούν αυτά τα ψηφοδέλτια.

Στις χώρες, στις οποίες καλείται κανείς να αποφασίσει μεταξύ δυνάμεων που υπερασπίζουν την ΕΕ και δυνάμεις που ασκούν κριτική μόνο σε μερικές πλευρές αλλά δεν θίγουν τις βάσεις και τους σκοπούς αλλά και τις αυταπάτες που προκύπτουν από μια πολιτική μεταρρύθμισης της ΕΕ καλούμε σε μια δραστήρια και μαχητική πολιτική ενάντια και αποχή.

Σε εκείνες τις χώρες στις οποίες υπάρχουν προοδευτικές δυνάμεις οι οποίες τάσσονται και αγωνίζονται υπέρ της εξόδου της χώρας τους από την ΕΕ, όπου υπάρχει μια μαζική βάση και μπορούν να σχηματιστούν συμμαχίες και λίστες ψηφοδελτίων καλούμε σε υπερψήφιση αυτών των ψηφοδελτίων. Τέτοιες λίστες ψηφοδελτίων θα τις προπαγανδίσουμε ευρύτερα και θα υπερασπιστούμε το δικαίωμα των λαών να καθορίσει μόνος το μέλλον του. Καταδικάζουμε κάθε μορφή καταπίεσης και όλων των προσπαθειών που γίνονται για να αποκρύψουν και να παραποιήσουν τους σκοπούς των αγώνων.

Σ’ αυτή τη περίπτωση προβάλλουμε τα παρακάτω αιτήματα:

Κάτω η ιμπεριαλιστική ΕΕ!

Κάτω η πολιτική λιτότητας της ΕΕ!

Κάτω η ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων!

Όχι στην φιλοπόλεμη πολιτική της ΕΕ!

Όχι στη διατλαντική εμπορική και επενδυτική συνεργασία (TTIP)!

Όχι στην ένωση τραπεζών!

Όχι στις Ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης!

Όχι στην ιμπεριαλιστική Ευρώπη!

Για την διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών και των λαών!

Περιφερειακή συνδιάσκεψη των κομμάτων και οργανώσεων τα οποία ανήκουν στη Διεθνή Σύσκεψη Μαρξιστικών – Λενινιστικών κομμάτων και οργανώσεων.

Γερμανία, Απρίλης 2014

Συμμετείχαν τα κόμματα: Γερμανίας [Οργάνωση για την Οικοδόμηση ενός Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος στη Γερμανία], Δανίας [Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Δανίας – APK], Ισπανίας [Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας / Μαρξιστικό-Λενινιστικό – PCEml], Γαλλίας [Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας– PCOF], Ιταλίας [Κομμουνιστική Πλατφόρμα], Νορβηγίας [Μ-Λ Ομάδα Επανάσταση] και Τουρκίας [Κόμμα Εργασίας – EMEP].

Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΞΩ η Ελλάδα, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, από ΕΥΡΩ-ΕΥΡΩΖΩΝΗ-ΕΕ // ΑΠΟΧΗ-ΑΚΥΡΟ ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

ΕΞΩ η Ελλάδα, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, από ΕΥΡΩ-ΕΥΡΩΖΩΝΗ-ΕΕ

ΑΠΟΧΗ-ΑΚΥΡΟ ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

Ιμπεριαλιστικά κέντρα και συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου επιχειρούν να διαμορφώσουν προϋποθέσεις περάσματος σε μια νέα και σκληρότερη φάση, στην εφαρμογή του κεντρικού και ευρύτερου σχεδίου εθνικής εξάρτησης και λαϊκής εξαθλίωσης - εξόντωσης. Η «αναγνώριση» και ανακοίνωση από τα «αρμόδια» ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κέντρα του λεγόμενου πρωτογενούς πλεονάσματος σε συνδυασμό με την «έξοδο στις αγορές» που πραγματοποίησαν, σηματοδοτούν αυτή την νέα κλιμάκωση. Επιπλέον, στο πλαίσιο των στρατηγικών σχεδιασμών και επιδιώξεων της ξεπουλημένης ντόπιας αστικής τάξης και της πολιτικής φασιστικοποίησης που  σταθερά εφαρμόζει, έρχεται στο προσκήνιο και ξαναέρχεται για «ζύμωση» η προοπτική της βαθιά αντιδραστικής συνταγματικής αναθεώρησης που μεθοδικά προωθούν, με στόχο την κατάργηση των βασικών πολιτικών, δημοκρατικών, κοινωνικών κατακτήσεων, των στοιχειωδών λαϊκών εργατικών ελευθεριών και την εφαρμογή ακραία αντιδραστικού αστικού συντάγματος.

Η ρεφορμιστική - σοσιαλδημοκρατική, διασπαστική - συμβιβαστική  και ουσιαστικά προδοτική, απέναντι στο λαό και την λαϊκή αντίσταση, πολιτική στάση των ηγεσιών ΣΥΡΙΖΑ - «Κ»ΚΕ, όπως και των συνδικαλιστικών ηγεσιών, έχει διευκολύνει και συνεχίζει, σε αποφασιστικό βαθμό, την υλοποίηση του ιμπεριαλιστικού σχεδίου για την Ελλάδα. Το πολιτικό περιεχόμενο της νωχελικής παρέμβασης τους, συστηματικά υποβοηθά και εξωραΐζει τις αστικές πολιτικές βαθιάς εξάρτησης της χώρας, είτε με την προσήλωση τους σε ΕΕ - ευρώ, είτε με τις θεωρίες τους για «ιμπεριαλιστική Ελλάδα», είτε με τις συνειδητά λανθασμένες και αποπροσανατολιστικές θέσεις τους για τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης (που είναι κρίση υπερπαραγωγής και όχι υπέρ συσσώρευσης), είτε με την υπονόμευση - προδοσία των λαϊκών αγώνων και αντιστάσεων, που σπέρνει την απογοήτευση, την ηττοπάθεια και κάθε είδους αυταπάτες στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Στο βωμό και στο πλαίσιο εκλογικών επιδιώξεων και πολιτικών κομματικής επιβίωσης, και με τα αργύρια της αστικής κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων (λεφτά από τις τσέπες του λαού) προσφέρονται και θυσιάζονται η αντίσταση και τα ζωτικά ταξικά και κοινωνικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας στην χώρα μας.  

Σε αυτές τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, το λαϊκοδημοκρατικό επαναστατικό κίνημα προβάλει μέσα στο λαό και την νεολαία, ακόμα πιο δυνατά, την θέση και την προοπτική για βαθιά ρήξη με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τους ντόπιους συνεργάτες τους, ενάντια στο πλέγμα της εξάρτησης, για άμεση έξοδο απο τους ιμπεριαλιστικούς εκμεταλλευτικούς και εξοντωτικούς σχηματισμούς (ΕΕ /ΟΝΕ - ευρωζώνη - ΝΑΤΟ). Για στάση πληρωμών. Για ουσιαστική και έμπρακτη καταδίκη των κέντρων και των μηχανισμών που εξαθλιώνουν το λαό και σκλαβώνουν - ξεζουμίζουν την χώρα μας και υποθηκεύουν το μέλλον της. Για  τσάκισμα του φασισμού και των εγκληματικών ναζιφασιστικών συμμοριών που προσφέρουν ποικίλες υπηρεσίες στο αστικό πολιτικό σύστημα και στα σχέδια του, τα άμεσα και τα μακροπρόθεσμα. Μπροστά και στις ευρωεκλογές, το ντόπιο σύστημα και οι σύμμαχοι του, με όπλο την εξαπάτηση αλλά και την συστηματική τρομοκρατία, επιχειρούν να οδηγήσουν το λαό στις κάλπες τους, στις κάλπες της ευρωενωσιακής - ευρωζωνικής ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης και της λαϊκής εξόντωσης, της ανεργίας και της πείνας, για να ενισχύσουν τις θέσεις τους και τις αυταπάτες για δήθεν λαϊκή «συμμετοχή» στις λήψεις αποφάσεων των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των πολυεθνικών. Από την άλλη, στην πολιτική στάση - επιλογή της ΑΠΟΧΗΣ και του άκυρου, συγκεντρώνεται στις σημερινές συνθήκες, μια  πλατιά έκφραση λαϊκής οργής, μια έκφραση λαϊκής αποδοκιμασίας που εκφράζει την δική της θέση και δυναμική.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 397Β (1-30/4/2014)

Ανασύνταξη 397Β (1-30/4/2014) by Εφημερίδα Ανασύνταξη

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 397 (1-30/4/2014)

Ανασύνταξη 397 (1-30/4/2014) by Εφημερίδα Ανασύνταξη

Διαβάστε Περισσότερα »

Το “Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Τουφάν)” και η “Μαρξιστική-Λενινιστική Οργάνωση Τουφάν -Rahe Ayandeh” ενώθηκαν (πρώτη ανακοίνωση)

Την 1η Μάη 2014 το “Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Τουφάν)” και η “Μαρξιστική-Λενινιστική Οργάνωση Τουφάν -Rahe Ayandeh” ανακοίνωσαν ότι ενώνονται σε ένα κόμμα αφού έφτασαν σε ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ενότητα στη βάση του προγράμματος του Κόμμα Εργασίας του Ιράν ως το μοναδικό κόμμα της εργατικής τάξης του Ιράν.

Το κείμενο στα αγγλικά βρίσκεται εδώ: “The Party of Labour of Iran (Toufan)” and “The Marxist-Leninist Organization of Toufan-Rahe Ayandeh” have united

Διαβάστε Περισσότερα »

Νέα σφοδρότατη απ’ τα ΔΕΞΙΑ επίθεση σε ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ και ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Νέα σφοδρότατη απ’ τα ΔΕΞΙΑ επίθεση σε ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ και ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

ή τα φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ Χρουστσοφικά-τροτσκιστικά σοσιαλδημοκρατικά μυθεύματα του Μ.ΜΑΪΛΗ – του πιο ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΥ ΛΑΚΕ της ξενόδουλης-εθελόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης που ανέδειξε η ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία απ’ το 1956 ως τα σήμερα

1. 19^Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ «Κ»ΚΕ: συγχώνευση Χρουστσοφισμού-Τροτσκισμού και ακόμα ΔΕΞΙΟΤΕΡΗ πορεία στα πλαίσια της ρεφορμιστικής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας

Το τελευταίο 19^ο Συνέδριο του αστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ επικύρωσε, για πρώτη φορά στην ιστορία της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, και επίσημα τη συγχώνευση του προδοτικού ΧΡΟΥΤΣΟΦΙΣΜΟΥ – συνέχεια της παλιάς παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας – με το αντεπαναστατικό ρεύμα του ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΥ, μια πορεία-στροφή που κυοφορούνταν μια ολόκληρη σχεδόν 15ετία στις γραμμές του «Κ»ΚΕ, που η βασική, ΚΥΡΙΑ και σημαντικότερη αλλά και άκρως ΕΠΙΚΑΙΡΗ πλευρά αυτής της ΔΕΞΙΟΤΕΡΗΣ πορείας, όσον αφορά το ζήτημα της ΣΧΕΣΗΣ Ελλάδας-ιμπεριαλιστικών χωρών, είναι το πέρασμα της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας στις θέσεις των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων (μοναρχοφασιστικής ΝΔ-μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ) περί «ισότιμης συμμετοχής» στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, δίπλα στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις Γερμανία-Γαλλία, κλπ – με πρόσχημα την ολωσδιόλου ατεκμηρίωτη και αναπόδεικτη αλλά και παμπάλαια τροτσκιστική ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» (!), «θέση» που χαρακτηρίζεται από πλήρη απουσία οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικής ανάλυσης και «τεκμηριώνεται» (!) ΜΟΝΟ απ’ το γνωστό τροτσκιστικό «ερμηνευτικό» σχήμα δηλ. η αντικειμενική οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας καθορίζεται (!) απ’ το τροτσκιστικό «ερμηνευτικό» σχήμα (= ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ με «κέρατα» και Μαϊλειος «μαρξισμός» με «Ουκρανικά χρουστσοφικά τσαρούχια» αλλά και πλήρης εγκατάλειψη της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού).

Η νέα αλλά παμπάλαια τροτσκιστική θέση διατυπώνεται ως εξής στο ρεφορμιστικό σοσιαλδημοκρατικό «Πρόγραμμα» του 19^ο Συνεδρίου που ούτε στο ελάχιστο θίγει τα θεμέλια του ελληνικού καπιταλισμού: «ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο της ανάπτυξής του»¹. Και τώρα ως «ιμπεριαλιστική» (!) πλέον χώρα η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε σχέση ΔΗΘΕΝ «αλληλεξάρτησης»(!) – αντί της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και ΥΠΟΤΑΓΗΣ – με τις ιμπεριαλιστικές χώρες.

Επιπλέον σημειώνεται και πέρασμα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στην Καραμανλική θέση περί «κατάκτησης» και «κατοχύρωσης της εθνικής μας ανεξαρτησίας»(!) στα πλαίσια της ΕΟΚ (Καραμανλής: 22/12/1978) και «Κ»ΚΕ-Παπαρήγα 2005: «ο όρος σήμερα “εθνική ανεξαρτησία” δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες» (Ομιλία της Α. Παπαρήγα στην ΚΟΑ του ΚΚΕ , “Ρ” 1/2/2005, σελ.15), εναρμονίζοντας έτσι πλήρως την πολιτική γραμμή και στάση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, σ’ αυτά τα καίριας και ζωτικής σημασίας ζητήματα, με τις θέσεις των ντόπιων μεγαλοαστικών κομμάτων, εκφραστών και υπερασπιστών των ταξικών συμφερόντων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου – εγκαταλείποντας έτσι πλήρως αυτό το σημαντικότατο και ΚΕΝΤΡΙΚΟ πεδίο δράσης στην εξαιρετικά επικίνδυνη δημαγωγία των Ναζι-φασιστικών Χιτλερικών αποβρασμάτων της «Χρυσής Αυγής». Επιπλέον, με την ευκαιρία, ας αναφερθεί ότι ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ την αναγκαιότητα ύπαρξης Αντιφασιστικού μετώπου ούτε διεξάγουν πάλη κατά της φασιστικοποίησης και του φασισμού, επειδή «ο αντικαπιταλιστικός αγώνας» χτυπά ΤΑΧΑ αυτόματα και από μόνος του το φασισμό: «ο αντικαπιταλιστικός αγώνας χτυπά το φασισμό» («Ρ» 13/10/2013, σελ. 14).

Ακριβώς αυτή η λυσσαλέα ΑΡΝΗΣΗ της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας (ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΣΤΡΑΤΩΤΙΚΗ, ΝΑΤΟ-βάσεις, κλπ.) εκ μέρους του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ απ’ τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μετατρέπει τους σημερινούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες σε προκλητικότατους – ίδιου επιπέδου μ’ εκείνους των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ. – ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ της σημερινής υπαρκτής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας αλλά και σε θλιβερούς απολογητές της ΣΤΗΡΙΞΗΣ, ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ και ΔΙΑΙΩΝΙΣΗΣ της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας.

Η συγχώνευση ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΣΜΟΥ-ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΥ είναι μια εξέλιξη που δεν εξέπληξε καθόλου τους επαναστάτες κομμουνιστές δηλ. λενινιστές-σταλινιστές, αφού και τα δυο αντεπαναστατικά ρεύματα δεν είναι μεταξύ τους αντίθετα, αλλά συγγενικά, παρά τις όποιες επουσιώδεις διαφορές, αποτελούν συμπληρωματικά ρεύματα. Είναι γνωστό ότι ο τροτσκισμός ήταν απ’ την αρχή της ύπαρξής του ένα μενσεβίκικο σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα – ο αντεπαναστάτης ΤΡΟΤΣΚΙ που ήταν μια ζωή μενσεβίκος, έφτασε, στα μέσα-τέλη της δεκαετίας του 1930, στο σημείο να ΠΡΟΔΩΣΕΙ (συμφωνίες Τρότσκι με τους Χιτλερικούς, κλπ.) ακόμα και την πατρίδα του Σοβιετική Ένωση συνεργαζόμενος με τις μυστικές υπηρεσίες της Χιτλερικής Γερμανίας – ενώ τροτσκιστική-σοσιαλδημοκρατική ήταν και η προδοτική κλίκα του Βελιγραδίου, μ’ επικεφαλής τον πράχτορα και πιστό μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού ΤΙΤΟ αλλά και η προδοτική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κλπ. που ακολούθησε πιστά το δάσκαλό της αρχιπράχτορα ΤΙΤΟ, χαρακτηρίζοντας, μετά τη βίαιη πραξικοπηματική επικράτησή της το 1953, τη Γιουγκοσλαβία «σοσιαλιστική χώρα»(!) στο αντεπαναστατικό 20^ο σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956, σελ.6: «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία)², βαδίζοντας έτσι τον αντεπαναστατικό δρόμο του ΤΙΤΟ και της παλιάς προδοτικής παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας.

Τα αντιμαρξιστικά ρεύματα: ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΣΜΟΣ-ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΣ έχουν στα ΚΥΡΙΑ ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος: Προλεταριακής Επανάστασης – Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού ΚΟΙΝΕΣ θέσεις-σημεία: 1. τον ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ-ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ, 2. τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» (=αντιμαρξιστική θέση της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας) και τη διατήρηση της αστικής κρατικής μηχανής, αφού και τα ΔΥΟ επικρότησαν, υιοθέτησαν και προπαγάνδισαν το αντεπαναστατικό 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), 3. μια αντιμαρξιστική αντίληψη του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ, αφού πρόβαλλαν και προπαγάνδισαν ΟΧΙ μόνο την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία του ΤΙΤΟ, που ως δια μαγείας εν μια νυκτί, το 1956, μετατράπηκε από καπιταλιστική σε «σοσιαλιστική»(!) χώρα και παρέμεινε τάχα «σοσιαλιστική» ως τη διάλυσή της, αλλά και τον ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΜΕΝΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ της μετά το 1953 ΧΡΟΥΣΤΣΟ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦΟ-ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦΙΚΗΣ περιόδου της Σοβιετικής Ένωσης ως «σοσιαλισμό», που «ανατράπηκε» ΔΗΘΕΝ το 1989-1991 – εκτίμηση-θέση που συγκροτεί μια αστική αντίληψη του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό-ιδεολογικό-οικονομικό).

Ας σημειωθεί επιπλέον για καλύτερη πληροφόρηση των νεότερων κομμουνιστών: πρώτο, ότι η ΚΔ ορθά εκτιμούσε πως κεντρικός στόχος του ΤΡΟΤΣΚΙ και του Τροτσκισμού ήταν η ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, αλλά και το κατηγορητήριο κατά του «Τροτσκιστικού Κέντρου» επεσήμανε-διαπίστωνε το 1937, πως το τροτσκιστικό «Παράλληλο Κέντρο έθετε ως βασικό καθήκον τη βίαιη ανατροπή της σοβιετικής κυβέρνησης με σκοπό την αλλαγή του υπάρχοντος στη Σοβιετική Ένωση κοινωνικού και κρατικού καθεστώτος. Ο L.D. Trotski και η εντολή του προς το Παράλληλο Κέντρο ήταν η επιδίωξη της κατάληψης της εξουσίας με τη βοήθεια ξένων κρατών με σκοπό την παλινόρθωση των καπιταλιστικών σχέσεων στην ΕΣΣΔ»³, δεύτερο, το σοσιαλδημοκρατικό 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (=ήταν Συνέδριο προδοσίας της Προλεταριακής Επανάστασης, καταστροφής του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού και παλινόρθωσης του καπιταλισμού), ακολουθώντας τον καπιταλιστικό δρόμο του ΤΙΤΟ () ήρθε αργότερα να παλινορθώσει τον καπιταλισμό στη Σοβιετική Ένωση, κι αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που οι τροτσκιστές το υπεράσπισαν ανοιχτά, μαζί με τους Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ (και όλα τα χρουστσοφικά κόμματα, φυσικά και το «Κ»ΚΕ-‘56), που και οι δυο «έτρεχαν» στην καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία του ΤΙΤΟ να βοηθήσουν την οικοδόμηση του «σοσιαλισμού δηλ. τον καπιταλισμό της Τιτικής Γιουγκοσλαβίας, οι μεν τροτσκιστές με μπριγάδες εργασίας (Ernst Mandel, κλπ.), οι δε ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ με τεχνικούς και οικονομική βοήθεια απ’ τους φόρους των σοβιετικών λαών.

Έτσι, μετά την παραπάνω στροφή, ήταν εντελώς φυσιολογικό και αναμενόμενο ότι μετά το 19 Συνέδριο του «Κ»ΚΕ θα εντείνονταν και θα γίνονταν σφοδρότερες οι αντεπαναστατικές επιθέσεις απ τα ΔΕΞΙΑ της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ ενάντια στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα και ιδιαίτερα την επαναστατική μαρξιστική γραμμή της Γ’ ΚΔ-ΣΤΑΛΙΝ και στο ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ με πρωτοστατούντες τα χρουστσοφικά-τροτσκιστικά σοσιαλδημοκρατικά ρετάλια ΜΠΕΛΛΟΥ-ΜΑΪΛΗ, στις αντισταλινικές-αντικομμουνιστικές επιθέσεις της οποίας έγινε αναφορά σε παλιότερο σημείωμα («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο 394, σελ.4, 1-31 Γενάρη 2014) και τώρα έρχεται η σειρά του τροτσκιστή σοσιαλδημοκράτη Μ.ΜΑΪΛΗ (δυστυχώς, λόγω έλλειψης χώρου, δεν είναι δυνατή η αναφορά σ’ όλα τα ζητήματα των ρεφορμιστικών αρθριδίων του Μ.ΜΑΪΛΗ και σ’ ορισμένα απ’ αυτά θα γίνει απλά σύντομη αντιπαράθεση μεταξύ των επαναστατικών και των ρεφορμιστικών αντιμαρξιστικών θέσεων των Χρουστσοφικών-Τροτσκιστών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ).

2. Μ.ΜΑΪΛΗΣ – ο πιο ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΣ ΛΑΚΕΣ της ξενόδουλης-εθελόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης που ανέδειξε η ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία απ’ το 1956 ως τα σήμερα και ένας απ’ τους πιο συνειδητούς πράκτορες του κεφαλαίου στις γραμμές της σημερινής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ

Την αντισταλινική-αντικομμουνιστική σκυτάλη της ΔΕΞΙΑΣ επίθεσης πήρε ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ, απ’ την κρυφοτροτσκίστρια σοσιαλδημοκράτισσα Ε.ΜΠΕΛΛΟΥ, η οποία με την πρόσφατη επίθεσή της στο διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ και το ΚΚΣΕ με επικεφαλής τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ φαίνεται να συναγωνίζεται επάξια το σοσιαλδημοκράτη-τροτσκιστή Μ.ΜΑΪΛΗ, ένα στέλεχος, όπως ήδη έχει σημειωθεί σε προηγούμενο σημείωμα για την Ε.ΜΠΕΛΛΟΥ, «πολύ περιορισμένων πολιτικών ικανοτήτων και με εξαιρετικά χαμηλό θεωρητικό επίπεδο («Κανέλλειου» επιπέδου), αφού τα χρουστσοφικά-σοσιαλδημοκρατικά-τροτσκιστικά πολιτικά του φληναφήματα – πέρα απ’ τις αποσπασματικές γνώσεις ακόμα και σ’ αυτά τα πολιτικά-ιστορικά ζητήματα (δεν ενδιαφέρουν εδώ οι διαστρεβλώσεις) – προδίδουν χονδροειδή άγνοια και κραυγαλέα αγραμματοσύνη σε οικονομικά και φιλοσοφικά ζητήματα, ένα πολιτικό στέλεχος, που έχει όμως ξεπεράσει και αφήσει κατά πολύ πίσω ακόμα και τους παλιούς του καθοδηγητές της προδοτικής χρουστσοφικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Φλωράκη-Τσολάκη, κλπ., επειδή αυτοί ενδιαφέρθηκαν και διαμαρτυρήθηκαν ΜΟΝΟ για τη λεγόμενη «εθνική αστική τάξη» (ανύπαρκτη βέβαια), ενώ ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ ενδιαφέρεται-διαμαρτύρεται για ΟΛΟΚΛΗΡΗ την αστική τάξη, μετεξελισσόμενος έτσι στον πιο ξετσίπωτο λακέ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της ξενόδουλης-εθελόδουλης αστικής τάξης που ανέδειξε η ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία απ’ το 1956 ως τα σήμερα»⁴

Η πρώτη ανοιχτή σφοδρή επίθεση σε ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ του χρουστσοφικού σοσιαλδημοκράτη και νεόκοπου τροτσκιστή Μ.ΜΑΪΛΗ χρονολογείται απ’ τις αρχές Γενάρη του 2012 με ένα άρθρο του στο «Ριζοσπάστη» που βγήκε απροκάλυπτα και προκλητικά να αρνηθεί τις ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ και τον ξενόδουλο-εθελόδουλο χαρακτήρα της αστικής τάξης, παίρνοντας την υπό την υπεράσπισή του – ως εκπρόσωπος και ηχηρό φερέφωνό της – και οργισμένα διαμαρτυρόμενος έκφρασε τη σφοδρότατη αντίθεσή του, επειδή αυτή «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της» («Ρ» 7-8/1/2012, σελ. 13) απ’ το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της χώρας, επιτιθέμενος σε ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ χαρακτηρίζοντας την ανάλυσή τους «λαθεμένη» («η παραπάνω ανάλυση ήταν λαθεμένη»), όταν ακόμα η τροτσκιστική θέση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» (!) δεν είχε ακόμα επισημοποιηθεί σε συνέδριο (αυτό έγινε στο 19^ο Συνέδριο) και ΔΕΝ είχε εγκαταλειφθεί ανοιχτά η μαρξιστική θέση της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προχωρώντας ταυτόχρονα και σε ανοιχτή επίθεση ενάντια στο επαναστατικό μαρξιστικό «Πρόγραμμα και Καταστατικό» της Γ’ ΚΔ , γράφοντας: «βεβαίως, η παραπάνω ανάλυση δεν ήταν μόνο ή κυρίως πρόβλημα του Ζαχαριάδη. Ήταν γενικότερη αδυναμία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος να αναλύσει αντικειμενικά την κατάσταση και για τις χώρες με μέσο επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης» («Ρ» 7-8/1/2012, σελ. 13) και συνεχίζοντας την επίθεσή του σε ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ γράφει: «η εξάρτηση αποδόθηκε στη λεγόμενη προδοσία του έθνους από την αστική τάξη», «η καπιταλιστική καθυστέρηση της Ελλάδας… αποδόθηκε στην εξάρτηση», κ.λπ. κλπ..

Έτσι, ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ, σε σχέση με τους δασκάλους και καθοδηγητές του, είναι αυτός ΠΡΩΤΟΣ που: πρώτο, «ξεπλένει» στο σύνολό της την ξενόδουλη-εθελόδουλη αστική τάξη απ’ τις ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ της, ενώ αυτοί είχαν ΜΟΝΟ ένα τμήμα της «ξεπλύνει» δηλ. τη λεγόμενη «εθνική αστική τάξη» (ανύπαρκτη βέβαια), δεύτερο, «ξεπλένει» όλες τις ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ προδοσίες της, και τρίτο, ΕΠΙΠΛΕΟΝ «ξεπλένει» και ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ ολόκληρη την αντιδραστική αστική τάξη απ’ τις σχεδόν 2 αιώνες ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ της, κάτι που ΔΕΝ είχαν πράξει οι καθοδηγητές του Κολιγιάννης-Παρτσαλίδης-Φλωράκης-Τσολάκης, κλπ.

Επομένως, ΑΚΡΙΒΩΣ για ΟΛΑ αυτά, ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ δεν είναι ΜΟΝΟ ο πιο ξετσίπωτος λακές ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της ξενόδουλης-εθελόδουλης αστικής τάξης που ανέδειξε η ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία απ’ το 1956 ως τα σήμερα, αλλά και ένας απ’ τους πιο συνειδητούς πράκτορες του κεφαλαίου στις γραμμές της σημερινής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.

Δεν μπορεί βέβαια ο Μ. ΜΑΪΛΗΣ να χαρακτηριστεί αποστάτης – αυτό θα ήταν λαθεμένο αλλά και προφανώς, «άδικο» – αφού δεν υπήρξε ΠΟΤΕ κομμουνιστής και μαρξιστής, γιατί λόγω ηλικίας, ήταν απ’ την αρχή οπαδός και στη συνέχεια μέλος ενός αστικού σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματος, όπως το «Κ»ΚΕ (1956), που δεν ήταν παρά το αστικό έκτρωμα της βίαιης επέμβασης των προδοτών σοβιετικών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών της αποστάτριας κλίκας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΣΟΥΣΛΟΦ , κλπ., και το οποίο αντικατέστησε, μετά τη βίαιη διάλυσή του, το επαναστατικό λενινιστικό-σταλινικό ΚΚΕ 1918-55 που αντιτάχθηκε και ΑΠΕΡΙΨΕ το προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού μ’ επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ο οποίος τελικά, μετά 17 χρόνια εξορίας, δολοφονήθηκε, τον Αύγουστο 1973, στο Σουργκούτ της Σιβηρίας απ’ τη σοσιαλφασιστική προδοτική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ.

Η νέα προδοτική θέση, «ξεπλύματος» της αστικής τάξης από τις ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ 2 αιώνων και τις τωρινές του ξετσίπωτου λακέ του κεφαλαίου Μ. ΜΑΪΛΗ αλλά και ολόκληρης της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ βρίσκεται ΣΗΜΕΡΑ στην υπηρεσία των ταξικών συμφερόντων της ξενόδουλης-εθελόδουλης αστικής τάξης και είναι διαμετρικά ΑΝΤΙΘΕΤΗ με τη μαρξιστική θέση του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ σύμφωνα με την οποία: «η πολιτική του αστοτσιφλικάδικου πολιτικού κόσμου από τότε που υπάρχει ανεξάρτητο πολιτικό κράτος μέχρι σήμερα δεν ήταν στην ουσία της ούτε εθνική ούτε ανεξάρτητη… γιατί η σύνδεση και η υποταγή μας στο ξένο κεφάλαιο εξυπηρετεί απόλυτα τα οικονομικά τους συμφέροντα σε βάρος του λαού και του τόπου… η αστική τάξη στην Ελλάδα κι ο πολιτικός της κόσμος πρόδωσαν την αστικοδημοκρατική αποστολή τους» (Ν. Ζαχαριάδης: «Ιστορικά διλήμματα» σελ. 208, Αθήνα 2011 και ΚΟΜΕΠ, τχ. 42, Σεπτέμβρης 1945, σελ.30-35), ενώ αργότερα, το 1952, «η 3^η ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ» στην «Απόφασή» της, αξιολογώντας και το έργο του Στάλιν: «Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» και το Λόγο του στο 19^ο Συνέδριο, μεταξύ άλλων, τονίζει: «και στην Ελλάδα η αστική τάξη, η πλουτοκρατία πέταξε στο βούρκο τη σημαία της εθνικής τιμής και ανεξαρτησίας, τη σημαία των δημοκρατικών ελευθεριών… η μεγαλοαστική τάξη όλο και πιο ανοιχτά, ξεκόβει οριστικά απ’ τα συμφέροντα του έθνους… μετατρέπεται σε αντεθνικό, ξενοκίνητο κοσμοπολίτικο εξάρτημα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Πατριωτισμός και έθνος απ’ τη μια και πλουτοκρατία και εθνοπροδοσία απ’ την άλλη, είναι δυο αντίπαλες, ανειρήνευτες εθνικές παρατάξεις… ο Στάλιν μας παρέδωσε τη σημαία της πάλης για την εθνική ανεξαρτησία, τις δημοκρατικές ελευθερίες, για την ειρήνη. Κάτω απ’ τη σημαία αυτή μπορούμε και πρέπει να ενώσουμε όλο το λαό, που μισάει την αμερικανοκρατία και τους προσκυνημένους εθνοπροδότες». («Το ΚΚΕ, επίσημα κείμενα», τόμος 7^ος 1949-1955, σελ. 327-328, Αθήνα 1995).

3. Τα φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ Χρουστσο-τροτσκιστικά σοσιαλδημοκρατικά μυθεύματα του τροτσκιστή σοσιαλδημοκράτη Μ.ΜΑΪΛΗ

Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

A. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της Γ΄ ΚΔ – ΣΤΑΛΙΝ. Η νέα, όχι όμως και πρώτη, σφοδρότατη απ’ τα ΔΕΞΙΑ επίθεση του «βαμμένου» τροτσκιστή αντισταλινικου-αντιζαχαριαδικού χρουστσοφικού σοσιαλδημοκράτη Μ.ΜΑΪΛΗ κατευθύνεται και πάλι ενάντια στη επαναστατική μαρξιστική στρατηγική της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς (δηλ. εναντίον της επαναστατικής γραμμής ΟΛΩΝ των Κομμουνιστικών Κομμάτων, μαζί και του ΚΚΕ 1918-55) και ενάντια στο μεγάλο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ – αρχιτέκτονα της μεγάλης αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ των λαών και μεγαλοφυή καθοδηγητή του παγκόσμιου προλεταριάτου. Γνωρίζοντας όμως το μεγάλο κύρος της Γ΄ΚΔ και του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ στο προλεταριάτο και τους λαούς, ο θρασύδειλος αυτός λακές του κεφαλαίου και ένας απ’ τους πιο συνειδητούς πράκτορες της αστικής τάξης δεν τολμά, αποφεύγοντας κουτοπόνηρα, να τους κατονομάσει για να μη δημιουργήσει αντιδράσεις στο χώρο των μελών και οπαδών του «Κ»ΚΕ.

Γράφει σχετικά, διαστρεβλώνοντας προκλητικά και κατασυκοφαντώντας την επαναστατική γραμμή του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ: «στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν μπόρεσε να διαμορφώσει επαναστατική στρατηγική για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Ενώ αρχικά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος σωστά χαρακτηρίστηκε ως ιμπεριαλιστικός, στη συνέχεια εκτιμήθηκε ως αντιφασιστικός-πατριωτικός. Επιλέχθηκε η στρατηγική των αντιφασιστικών μετώπων… στρατηγική συναρτημένη με ένα κολοσσιαίας σημασίας γεγονός: την αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Αυτή η στρατηγική δεν επιβεβαιώθηκε» («Ρ» 26/1/2014, σελ.17). Όλα αυτά τα πελώρια και χονδροειδέστατα ΨΕΥΔΗ είναι τα πασίγνωστα αντεπαναστατικά συκοφαντικά τροτσκιστικά ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ.

Σε ελάχιστες γραμμές παρελαύνουν τεράστια, γιγαντιαίων διαστάσεων, χονδροειδή ΨΕΥΔΗ, αληθινά φαρμακερές αλειμμένες με τροτσκιστικό «μέλι» σαΐτες που εκτοξεύονται να πλήξουν θανάσιμα και κατευθείαν στην ΚΑΡΔΙΑ τη λαμπρότερη και πιο ματωμένη σελίδα του Διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και του Αντιφασιστικού κινήματος, διασύροντας και αμαυρώνοντας επικίνδυνα με τα γνωστά δηλητηριώδη φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ βέλη, που στις παραμονές, και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου διοχετεύθηκαν, στο κομμουνιστικό και αντιφασιστικό κίνημα μέσω των αντεπαναστατών ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΩΝ συνεργατών των γερμανών ναζιστών (δίκες της Μόσχας 1937-38, συμφωνία Τρότσκι-Ναζιστών, κλπ.) σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν και να διασπάσουν το Αντιφασιστικό κίνημα των λαών με ΕΝΑΝ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ απώτερο αλλά κρυφό ΣΤΟΧΟ: να διασώσουν το Χιτλερο-φασισμό απ’ τη βέβαιη καταστροφική του ήττα που του προετοίμαζε τότε η επαναστατική στρατηγική της Γ’ ΚΔ και του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ που ολοκληρώθηκε με την τοποθέτηση της Κόκκινης Σημαίας στο Reichstag του Βερολίνου το Μάη του 1945.

Ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ, ακολουθώντας επίσης την ίδια κουτοπόνηρη τακτική του δασκάλου του ΝΙΚΗΤΑ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ, δεν τολμάει να πει ανοιχτά την πραγματική του γνώμη δηλ. ότι η «αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς είναι ένα κολοσσιαίας σημασίας ΛΑΘΟΣ» (!) και αντ’ αυτού γράφει παραπλανητικά για εξαπάτηση αφελών κομμουνιστών: «στρατηγική συναρτημένη με ένα κολοσσιαίας σημασίας γεγονός: την αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς» (!).

Το ΠΡΩΤΟ χοντροειδέστατο και προκλητικότατο ΨΕΥΔΟΣ του Μ.ΜΑΪΛΗ είναι ότι ΤΑΧΑ το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα ΔΕΝ είχε «επαναστατική στρατηγική»(!). Όμως οι επαναστάτες κομμουνιστές απαντούν ευθέως σ’ αυτόν το θλιβερό και ξετσίπωτο λακέ του κεφαλαίου και πράκτορα της ξενόδουλης-εθελόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης πως ΕΙΧΕ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ, κι αυτή ήταν: η επαναστατική γραμμή της Γ’ ΚΔ δηλ. η γραμμή της ΕΝΟΠΛΗΣ ΠΑΛΗΣ του προλεταριάτου και των αντιφασιστικών μετώπων της ΚΔ, κάτω απ’ την καθοδήγηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, για τη συντριβή του φασισμού, την απελευθέρωση των λαών και για την ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ απ’ την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Και εκεί που αυτή η επαναστατική στρατηγική της ΚΔ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ οδήγησε στην απελευθέρωση των χωρών απ’ το Ναζι-φασισμό αλλά και στην ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠ’ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ και τους συμμάχους του, όπως σε σειρά χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης αλλά και στις γειτονικές χώρες Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία και Αλβανία. Στην Ελλάδα που το ΚΚΕ και το ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτικο Αντιφασιστικό κίνημα ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗΚΑΝ και ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ την επαναστατική γραμμή της ΚΔ το Κίνημα υποτάχθηκε στους άγγλους ιμπεριαλιστές και ΠΡΟΔΟΘΗΚΕ απ’ τη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία, μ’ επικεφαλής τον πράχτορα της Ιντέλιντζενς Σέρβις Γ.ΣΙΑΝΤΟ, που ΠΑΡΕΔΟΣΕ την ΕΞΟΥΣΙΑ στους άγγλους ιμπεριαλιστές και στους ντόπιους μοναρχοφασίστες με τις ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ Συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας-Βάρκιζας, μ’ αποκορύφωμα την παράδοση των όπλων. Κι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτά αποκρύβει απ’ την εργατική τάξη και το λαό, προφανώς και απ’ τους κομμουνιστές και αντιφασίστες, ο χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης τροτσκιστής Μ.ΜΑΪΛΗΣ και η παρέα του, που, με κάθε ευκαιρία, χαρακτηρίζει την ΠΡΟΔΟΣΙΑ του Κινήματος απλά «λάθη»(!) («λάθη, όπως η συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας!» «Ρ»7/10/1012, σελ.16) και παίρνει υπό την υπεράσπισή του τον προδότη και πράκτορα των άγγλων Γ. ΣΙΑΝΤΟ (οι δεξιοί οπορτουνιστές του «Κ»ΚΕ τον έχουν εδώ και δεκαετίες αποκαταστήσει).

Το επαναστατικό κομμουνιστικό και λαϊκό κίνημα τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού ΔΕΝ οδηγήθηκε σε ήττα εξαιτίας της ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ της επαναστατικής γραμμής της Γ’ ΚΔ αλλά για τον ακριβώς ΑΝΤΙΘΕΤΟ λόγο: εξαιτίας της εγκατάλειψης και ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ αυτής της επαναστατικής γραμμής. Και ΑΚΡΙΒΩΣ αυτή την επαναστατική γραμμή της Γ’ ΚΔ εξέφραζε, με μέγιστη σαφήνεια, «ΤΟ 1^ο ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ» του μεγάλου και αγαπημένου Αρχηγού του «Κ»ΚΕ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ όταν σημείωνε: «έπαθλο για τον εργαζόμενο Λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της Δουλιάς, της Λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικό παλλαϊκό πολιτισμό» (αυτή τη βασική μαρξιστική θέση ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ για την ΚΑΤΑΧΤΗΣΗ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ αποσιωπά πάντα, συστηματικά και σκόπιμα ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ). Και ΑΚΡΙΒΩΣ αυτή την επαναστατική γραμμή κατάληψης της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ εγκατέλειψαν οι διάφοροι σημερινοί ΜΑΪΛΗΔΕΣ της Κατοχής, ΠΡΟΔΙΝΟΝΤΑΣ την εργατική τάξη και το λαό με τις συμφωνίες ΛΙΒΑΝΟΥ- ΚΑΖΕΡΤΑΣ-ΒΑΡΚΙΖΑΣ και την ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ, που δεν είναι απλά «ΛΑΘΗ», όπως ισχυρίζονται οι δεξιοί οπορτουνιστές, αλλά ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ.

Είναι όμως γνωστό στους επαναστάτες μαρξιστές κομμουνιστές ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ΟΡΘΑ χαρακτηρίστηκε αργότερα ως «αντιφασιστικός» απ’ την Γ΄ΚΔ δηλ. απ’ το σύνολο των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων (μαζί και το ΚΚΕ) – μελών-τμημάτων της ΚΔ και προφανώς και απ’ το μεγάλο καθοδηγητή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και κλασικό του μαρξισμού ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, ο οποίος αναλύοντας μαρξιστικά τις ΔΙΑΦΟΡΕΣ μεταξύ του Α΄ και Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου σημείωνε ΟΡΘΟΤΑΤΑ, το 1946, μετά τη λήξη του πολέμου, στο «Λόγο του προς τους εκλογείς» του: «γι’ αυτό ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στα κράτη του άξονα είχε από την πρώτη μέρα χαρακτήρα πολέμου αντιφασιστικού, απελευθερωτικού, που ένας από τους σκοπούς του ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα δε μπορούσε παρά να δυναμώσει – και πραγματικά δυνάμωσε – τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Πάνω σ’ αυτή τη βάση δημιουργήθηκε ο αντιφασιστικός συνασπισμός της Σοβιετικής Ένωσης, των Ενωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας και των άλλων φιλελεύθερων κρατών, που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην υπόθεση της συντριβής των ενόπλων δυνάμεων του άξονα. Έτσι έχει το ζήτημα της γέννησης και του χαρακτήρα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου»^5.

Η συνολική επαναστατική στρατηγική της Γ΄ΚΔ, που προέκυψε μετά από τη μαρξιστική ανάλυση εκείνης της περίπλοκης, πολυσύνθετης και εξαιρετικά κρίσιμης ιστορικής περιόδου, όπως διατυπώθηκε στο 7^ο Συνέδριο της ΚΔ με εισηγητή το μεγάλο βούλγαρο κομμουνιστή επαναστάτη και ήρωα της Λειψίας GEORGI DIMITROV⁶ και συμπληρώθηκε στη συνέχεια (Αντιφασιστικό Μέτωπο, Σύμφωνο μη επίθεσης Σοβ. Ένωσης-Γερμανίας, αυτοδιάλυση της ΚΔ, κλπ. κλπ.) υπήρξε η ΜΟΝΗ επαναστατική μαρξιστική στρατηγική που εφαρμόστηκε απ’ το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στις παραμονές και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, που επέτρεψε τη επιτυχή αντιμετώπιση του ΦΑΣΙΣΜΟΥ και ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΜΟΥ, τη νικηφόρα πολιτικο-ιδεολογική και πρωτίστως στρατιωτική αντιμετώπιση του φασιστικού ιμπεριαλιστικού Άξονα Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο, αλλά και με μαεστρία εκμεταλλεύτηκε τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, γεγονός που δεν αμφισβητείται ούτε απ’ τους ιμπεριαλιστές ηγέτες όπως ο αντικομμουνιστής Τσόρτσιλ που αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι ο ΣΤΑΛΙΝ «ήταν ο άνθρωπος ο οποίος εκμηδένισε τον εχθρό του με τη βοήθεια του ίδιου του εχθρού του, μάλιστα ανάγκασε κι εμάς, που μας ονόμασε ιμπεριαλιστές να πολεμήσουμε ενάντια στους ιμπεριαλιστές»⁷, η ΜΟΝΗ μαρξιστική στρατηγική του προλεταριάτου και των λαών που η ΟΡΘΟΤΗΤΑ της έχει κριθεί ΟΡΙΣΤΙΚΑ στην ιστορική πράξη και δεν επιδέχεται καμιά ΠΛΕΟΝ συζήτηση – σ’ αντιπαράθεση με τις αντιμαρξιστικές απόψεις των τροτσκιστών και διάφορων άλλων οπορτουνιστών που βρέθηκαν ΑΜΕΣΑ στην υπηρεσία των επιθετικών δυνάμεων του φασιστικού-ναζι-φασιστικού Άξονα. ΣΗΜΕΡΑ, 70 ολόκληρα χρόνια απ’ την αντιφασιστική ΝΙΚΗ, οι τωρινές φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ απόψεις των όψιμων φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΩΝ ξετσίπωτων λακέδων του κεφαλαίου τύπου Μ.ΜΑΪΛΗ – αφού τότε αυτές δεν κατάφεραν , ευτυχώς , να διασώσουν το γερμανικό ναζι-φασισμό από τη μεγάλη καταστροφική HTTA – αποτελούν το καλύτερο τιμητικό μνημόσυνο στους τάφους των Ναζι-φασιστών στο ΒΕΡΟΛΙΝΟ. .

Το ΔΕΥΤΕΡΟ πελώριο ΨΕΥΔΟΣ δηλ. ο ισχυρισμός-ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ του τροτσκιστή σοσιαλδημοκράτη Μ.ΜΑΪΛΗ, ότι ΤΑΧΑ η επαναστατική στρατηγική της Γ’ ΚΔ «δεν επιβεβαιώθηκε» («Ρ» 26/1/2014, σελ.17) αποτελεί: πρώτο, χονδροειδέστατο ΨΕΥΔΟΣ, δεύτερο, διαψεύδεται από την ιστορική πραγματικότητα της καταστροφικής στρατιωτικής ΗΤΤΑΣ του ναζι-φασισμού, και τρίτο, αποτελεί απλά ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ και κρυφή ανεκπλήρωτη επιθυμία-ελπίδα μόνο των όπου γης φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΩΝ. Η αντιδραστική ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ – πολύ μεγαλύτερου μεγέθους εκείνης των γερμανών ΧΙΤΛΕΡΙΚΩΝ ναζι-φασιστών μετά την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ τους ήττα στο «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» – του Μ.ΜΑΪΛΗ ότι η επαναστατική στρατηγική της ΚΔ και του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ «δεν επιβεβαιώθηκε» (!) ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι: ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΕ ο γερμανικός χιτλερικός ναζι-φασισμός, ΔΕΝ ΜΠΗΚΕ στο Βερολίνο ο Κόκκινος Στρατός, ΔΕΝ τοποθετήθηκε η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ στο Reichstag το Μάη του 1945, ΔΕΝ έγιναν σειρά χώρες σοσιαλιστικές, ΔΕΝ δημιουργήθηκε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

Τέτοιες αντιδραστικές φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ αλλά και σχιζοφρενικού χαρακτήρα ΠΑΛΑΒΡΕΣ μόνο ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ είναι σε θέση να ξεφουρνίζει, σχιζοφρενικές ΠΑΛΑΒΡΕΣ ίδιου μεγέθους με κείνες των πιο ακραίων ομοΪδεατών του τροστσικιστών χυδαίων λασπολόγων του ΣΤΑΛΙΝ, όπως κάποιος ονόματι ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΕΦΑΛΗΣ*, απ’ τους πιο αδίστακτους και η πιο ακραία περίπτωση χυδαιότητας επαγγελματία λασπολόγου σ’ ολόκληρη ίσως την Ευρώπη που το 2012 έγραφε «ευφυώς» και «θριαμβευτικά» φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ αντιδραστικά-σχιζοφρενείς ΠΑΛΑΒΡΕΣ: «ο Στάλιν επιδίδεται ουσιαστικά σε φιλο-ναζιστική προπαγάνδα, την ώρα που οι ναζί βρίσκονται έξω από τη Μόσχα» (!) και παρακάτω ότι δήθεν «ο Στάλιν και οι συνεργάτες του εκτιμούσαν τότε την επικράτηση των ναζί ως εξέλιξη θετική για την ΕΣΣΔ επειδή όξυνε τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, και αυτό επιχειρείται να δικαιωθεί βεβαιώνοντας ότι ο ναζισμός ήταν ως το 1938 προοδευτικός και έγινε αντιδραστικός μόνο στη συνέχεια»(!)⁸, επικαλούμενος μια ανύπαρκτη ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ συνομιλία του ΣΤΑΛΙΝ με τον Heinz Neumann (6.7.1902-26.11.1937), μετέπειτα εκτελεσμένο αντεπαναστάτη προδότη, που περιέχεται στο αντικομμουνιστικό βιβλίο της επίσης αντιδραστικής γυναίκας του Margarete Neumann με το χαρακτηριστικό τίτλο: M.Buber-Neumann: «Under two Dictators», Victor Gollancz, London 1950 (γερμανικά 1949). Απίστευτες φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ απόψεις και αθλιότητες, κι όμως αληθινές, ενός έξαλλου, αχαλίνωτου και γελοίου αντισταλινικού λασπολόγου του οποίου ο εκτραχηλισμός και η φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ κατρακύλα δεν γνωρίζουν όρια.

Η φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ στάση του τροτσκιστή σοσιαλδημοκράτη Μ.ΜΑΪΛΗ προκύπτει καθαρά και από μια άλλη σημαντική πολιτική στάση: απ’ την πεισματική ΑΡΝΗΣΗ του αλλά και της χρουστσοφικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ να καταγγείλουν ως φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ τη μετονομασία (Νοέμβρης 1961) απ’ τα αφεντικά τους ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ κλπ., του Συμβόλου της ΗΤΤΑΣ των Ναζι-φασιστών Χιτλερικών, «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» σε «ΒΟΛΓΚΟΓΚΡΑΝΤ», και εξαφανίζοντας από παντού το όνομα του ΣΤΑΛΙΝ, πράγμα που ΔΕΝ έπραξε καμία άλλη καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική χώρα, σεβόμενες τη μεγάλη και αποφασιστική ΣΥΜΒΟΛΗ του ΣΤΑΛΙΝ στην ΗΤΤΑ του χιτλεροφασισμού, απ’ την οποία, προφανώς, εξαρτήθηκε πρωτίστως η σωτηρία τους από τους γερμανούς Ναζι-φασίστες.

Β. Η περίπτωση ΕΛΛΑΔΑΣ-ΙΤΑΛΙΑΣ-ΓΑΛΛΙΑΣ. ΔΕΝ ήταν η ΕΦΑΡΜΟΓΗ της επαναστατικής γραμμής της ΚΔ δηλ. η δήθεν αδυναμία διαμόρφωσης «επαναστατικής στρατηγικής για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας», όπως ισχυρίζεται ο σοσιαλδημοκράτης τροστσικιστής Μ. ΜΑΊΛΗΣ, που ματαίωσε την ΚΑΤΑΛΗΨΗ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ απ το προλεταριάτο σ’ αυτές τις χώρες, αλλά ακριβώς ΑΝΤΙΘΕΤΑ συνέβηκε, όπως για την Ελλάδα προαναφέρθηκε: ήταν η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ της επαναστατικής γραμμής και η ΠΡΟΔΟΣΙΑ της που οδήγησε σε ματαίωση της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Δεν θα γίνει εκτενέστερη αναφορά αλλά θα μνημονευθεί μόνο η μαρξιστική εκτίμηση του συντρόφου Ε. Χότζα που αναφερόμενος στη δράση και στάση των ΚΚ Γαλλίας-ΚΚ Ιταλίας και διερωτώμενος πως θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τη στάση τους σημειώνει πως αν: μιλήσει κανείς «ωμά: προδοσία απέναντι στην επανάσταση, ευγενικά: μια οπορτουνιστική, φιλελεύθερη γραμμή» (ENVER HOXHA: «Eurokommunismus ist Antikommunismus», σελ. 79, Dortmund 1980).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: αποκλειστικός ΣΤΟΧΟΣ και των πρόσφατων, αλλά και των παλιότερων, αντιμαρξιστικών ρεφορμιστικών αρθριδίων του Μ.ΜΑΪΛΗ είναι ΜΟΝΟ ένας: η σιωπηρή ΔΙΑΣΩΣΗ της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), μια προσπάθεια καταδικασμένη σε παταγώδη αποτυχία, ΔΙΑΣΩΣΗ που προσπαθεί να πετύχει: πρώτο με τη σφοδρότατη και απ’ τα ΔΕΞΙΑ επίθεση στην επαναστατική γραμμή της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, δεύτερο, τη συστηματική αποφυγή κριτικής και ΑΡΝΗΣΗ καταδίκης και ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ της αντεπαναστατικής γραμμής του 20^ου Συνεδρίου (ας προσεχθεί ότι όχι μόνο ΔΕΝ απορρίπτει αυτή τη γραμμή μα ούτε καν αναφέρει το 20^ο Συνέδριο στην 3σέλιδη «ομιλία» του «Ρ» 26/1/2014, σελ. 15-17), τρίτο, τη συστηματική ΑΠΟΔΟΣΗ της ρεφορμιστικής γραμμής του 20^ου Συνεδρίου («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος», κλπ.) στην επαναστατική γραμμή της Γ΄ΚΔ όταν μνημονεύει περιπτώσεις μετά το 1956, όπως της Ινδονησίας, της Χιλής, κλπ. που ΔΕΝ έχουν απολύτως καμιά σχέση με την επαναστατική γραμμή της βίαιης-ένοπλης προλεταριακής επανάστασης της ΚΔ, αλλά αποκλειστικά με τον αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» που καταδεικνύουν και την πλήρη χρεοκοπία των σοσιαλδημοκρατικών απόψεων του 20^ου Συνεδρίου, τέταρτο, τη σκόπιμη συνειδητή ταύτιση των ΔΥΟ ποιοτικά εντελώς διαφορετικών ιστορικών περιόδων της Σοβιετικής Ένωσης: οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού (1917-1953) – ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΜΕΝΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ (1953-1991) και των διαμετρικά ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ πολιτικών γραμμών: μαρξιστική επαναστατική γραμμή των ΚΟΜΙΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ - αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου.

---------

1 «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ.12, Αθήνα 2013

2 Ν.Σ.Χρουστσιοφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο», σελ.6, «Πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις» 1956

3 PROZESSBERICHT UEBER DIE STRAFSACHE DES SOWJETFEINDLICHEN TROTSKISTISCHEN ZENTRUMS, σελ. 5, MOSKAU 1937, HERAUSGEGEBEN VOM VOLKSKOMMISARIAT FUER JUSTIZWESEN DER UDSSR (σελίδες 1-636)

4 «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο 394, σελ.4, 1-31 Γενάρη 2014

5 Ι.Β.ΣΤΑΛΙΝ: Λόγος στους εκλογείς μου, σελ.9-10, εκδ. «Τα νέα βιβλία», Αθήνα 1946

6 GEORGI DIMITROV: «Arbeiterklasse gegen Faschismus» (Bericht, erstattet am 2. August 1935 zum 2. Punkt der Tagesordnung des Kongresses: Die Offensive des Faschismus und die Aufgaben der Kommunistischen Internationale im Kampf für die Einheit der Arbeiterklasse gegen den Faschismus, s. 1-140, Prometheus Verlag, Straßburg 1935)

7 ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: Μαρξισμός-Λενινισμος και Προλεταριακός Διεθνισμός, στη μνήμη του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, σελ 15, Εκδ. Μαυρίδη, Αθήνα 2007

8 «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ», τόμος 6^ος, σελ. 126, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2012

***

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ» - Χ. ΚΕΦΑΛΗΣ. Ο Χ. Κεφαλής εκδίδει το τριμηνιαίο «περιοδικό» με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ» – πλούσιο και ανθηρό «περιβόλι» αστικών παραδοσιακών και ρεφορμιστικών απόψεων που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το μαρξισμό, αληθινός «σκουπιδότοπος» αντιδραστικών αστικών απόψεων, ένα «έντυπο» που «ραντίζει» τα ανυποψίαστα κεφάλια της νεολαίας με λογής-λογής αντιδραστικά «άχυρα» της αστικής ιδεολογίας και των διαφόρων ρεφορμιστικών παραλλαγών της. Επιπλέον η συστηματική ψευδολογία και η μόνιμη εμετική χυδαιολογία υποβιβάζουν το «έντυπο» σε κιτρινοφυλλάδα πεζοδρομιακού χαρακτήρα.

Ο εκδότης - διευθυντής του, μια εντελώς τυπική και απ’ τις πιο ακραίες περιπτώσεις μικροαστού που φλυαρεί ακατάσχετα επί παντός επιστητού, «κολυμπώντας» λαχανιασμένος σ’ ένα απέραντο πέλαγος άγνοιας και αγραμματοσύνης, συστηματικών διαστρεβλώσεων και χυδαίων, σχιζοφρενικού χαρακτήρα, αντισταλινικών λασπολογιών, προσπαθώντας απεγνωσμένα μα και ανεπιτυχώς να συγκαλύψει τη γύμνια και να υποκαταστήσει τη γνώση με μια άφθαστη και παροιμιώδη λεξιθηρία και λεξιλαγνεία. Αυτοσυστήνεται ως «Χημικός και Συγγραφέας» (με το «συγγραφέας» προσπαθεί να προσδώσει «κύρος» στις μόνιμα ακατάσχετες φλυαρίες, στη χονδροειδή άγνοια θεμάτων -κυρίως φιλοσοφικών-οικονομικών κ.λπ. - τη χυδαία λασπολογία και στις άφθαστες αναρίθμητες σχιζοφρενικές παλάβρες).

Φανατικός οπαδός του αντεπαναστάτη μενσεβίκου Τρότσκι που απ’ το 1^ο τεύχος κιόλας οδύρεται, επειδή «ο Τρότσκι δεν ασχολήθηκε σε βάθος με τα θέματα της οικονομίας και δεν παρουσίασε κάποιο κλασικό έργο μαρξιστικής οικονομικής ανάλυσης» («ΜΣ», τ. 1^ος , σελ. 24, Ιανουάριος – Απρίλιος 2011) και έτσι αφού ο Τρότσκι δεν έγραψε, «έγραψε» γι’ αυτόν, συμπληρώνοντας το κενό, αργότερα «ο ERNST MANDEL» (προσέξτε σοβαρότητα !!!).

Γοητεύεται, πέραν του αντεπαναστάτη σοσιαλδημοκράτη τροτσκιστή, σαλτιμπάγκου Νικήτα Χρουστσώφ, από διάφορους και πολλούς δεξιούς οπορτουνιστές, μεταξύ των οποίων και απ’ τους ERNST MANDEL («αλλοτρίωση», «ανοιχτός μαρξισμός», άρνηση «απόλυτης εξαθλίωσης», κλπ.) και GEORG LUKACS, που και οι δυο τους γοητεύονται απ’ το γερμανό υπεραντιδραστικό κοινωνιολόγο Ναζι-φασίστα ARNOLD GEHLEN που στο βασικό φιλοσοφικο-ανθρωπολογικό του έργο «Der Mensch» (Berlin1941, σελ. 447-468) υμνεί τον Fuehrer-HITLER και το «oberstes Fuehrungssystem» του εθνικοσοσιαλισμού (σελ. 448): «θέλω να μιλήσω για τα Fuehrungssystemen, μια έκφραση, που βρίσκεται πολύ κοντά στη χρησιμοποιούμενη απ’ τον Alfred Rosenberg έκφραση des “Zuchtungsbildes”», ενώ ταυτόχρονα παριστάνει, εμφανίζεται και ποζάρει καμαρωτά-καμαρωτά ως «γνώστης», και μάλιστα ως «ειδικός» του πολύτομου και ογκώδους έργου του Ούγγρου ρεβιζιονιστή Georg Lukacs, τη στιγμή που εύκολα διαπιστώνεται απ’ τα σχετικά «γραπτά» του ότι το «γνωρίζει» μόνο, και εντελώς, αποσπασματικά (δεν ενδιαφέρει εδώ η ερμηνεία του), και μάλιστα όχι απ’ το πρωτότυπο αλλά από μεταφράσεις.

Διακρίνεται ως ταλαντούχος αντιγραφέας και άφθαστος στην τέχνη της «κακής» και αδέξιας συρραφής απόψεων (κυρίως σε θέματα φιλοσοφικά και οικονομικά, που αγνοεί και καθόλου δεν γνωρίζει αλλά και άλλα), παραθέτοντας σωρηδόν ονόματα διαφόρων διανοητών που όχι μόνο το περιεχόμενο των έργων τους δεν γνωρίζει, πολύ περισσότερο δεν έχει μελετήσει, αλλά ούτε καν τους τίτλους και το χρώμα των εξώφυλλων φαίνεται να γνωρίζει (δεν αποκλείεται όμως να είναι καλός «Χημικός», που εδώ δεν ενδιαφέρει). Το επίπεδο των άρθρων του είναι κατά πολύ χαμηλότερο εκείνου των διαφόρων Καλυβο-Γιανναράδων (π.χ. «εισαγωγή στη φιλοσοφία», κ.λπ.) του τόπου, που όμως τους ξεπερνάει σε διαστρεβλώσεις, ψευδολογία, αντισταλινική χυδαιολογία και λασπολογία κατά πολύ. Βρίζει «τους πάντες και τα πάντα» και π.χ. αποκαλεί, μεταξύ πολλών άλλων, τον Γκ. Αλεξαντρόφ ως «έναν από τους ημιμαθείς σταλινικούς καθηγητές» (!), κ.λπ. – κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων τα αλλότρια – αφού ο ίδιος είναι εκείνος που υποφέρει μόνιμα από μια ακραίας και κλασικής μορφής «αυτοπεποίθηση και αυτοικανοποίηση ημιμάθειας».

Η άγνοια σε άπειρες περιπτώσεις δεν γνωρίζει όρια: όταν π.χ. αποδίδει στο GEORGI PLECHANOW τη ρήση «η διαλεκτική είναι η Άλγεβρα της επανάστασης», ενώ και οι πρωτοετείς φοιτητές της φιλοσοφικής που ασχολήθηκαν με το έργο του γνωρίζουν ότι η ρήση αυτή ανήκει στον A.I.HERZEN που όταν αναφέρθηκε στη διαλεκτική του HEGEL σημείωσε ότι «η φιλοσοφία του HEGEL είναι η Άλγεβρα της επανάστασης»( A.I.HERZEN: «Erinnerungen», Bd. I, σελ. 278-279, Basel-Leipzig 1931 και «Ausgewaehlte Philosophische Schriften, σελ. 543, Moskau 1949), επίπεδο άγνοιας ανάλογο εκείνου του φασιστοειδούς Π. Παναγιωτόπουλου που φορτσάτος-φορτσάτος είχε ξεφουρνίσει, πριν κάποια χρόνια απ’ το «βήμα» της Βουλής, την ουρανομήκη κοτσάνα για τις «γάτες του ΜΑΟ»(!), ή ακόμα χειρότερα ο ψευδής ισχυρισμός ότι στο αφιέρωμα για τον GEORGI PLECHANOW «παρουσιάζεται ένα από τα σχετικά άγνωστα κείμενα του Πλεχάνοφ, το δοκίμιό του Για την 60^η Επέτειο του Θανάτου του Χέγκελ» - δείγμα πρωτοφανούς έλλειψης πληροφόρησης και χονδροειδής άγνοια της βιβλιογραφίας, και μάλιστα από «συγγραφέα» (!) - αφού το τόσο «άγνωστο» αυτό κείμενο του PLECHANOW έχει, δυο φορές τουλάχιστον, εκδοθεί στα ελληνικά: μια το 1956 Γ.Β.Πλεχάνωφ: «Τα βασικά προβλήματα του μαρξισμού», σελ 128-164, εκδ. «φλόγα», Αθήνα 1956, και μια στη μακαρίτισσα πλέον χρουστσοφική «Επιστημονική Σκέψη».

Δεν έχει κανένα νόημα να απαριθμηθούν παραπέρα τα πολυπληθή «μαργαριτάρια», οι χυδαίες λασπολογίες, και οι άπειρες, πρωτοφανούς και χονδροειδούς άγνοιας, περιπτώσεις του Χ.Κεφαλή, αλλά δεν μπορεί να μη σημειωθεί, ότι έφτασε στο σημείο να γράψει ακόμα και σχετικό «άρθρο» για να ανασκευάσει το έργο του ΣΤΑΛΙΝ: «οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» (1952) («γράφει» (!) φαίνεται για να καλύψει το κενό που άφησε ο E. MANDEL) – ένα «άρθρο»-μνημείο χονδροειδέστατης άγνοιας της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και των οικονομικών θεμάτων γενικότερα – στο οποίο δεν έχει τι να πρωτοθαυμάσει κανείς: την άγνοια, την άφθαστη χυδαιότητα ή τις φαιδρότητες και ανοησίες. Όμως επικαλείται, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, ακόμα και τον «επιφανή Ούγγρο μαρξιστή» LUKACS (όπως γράφει) ή αλλιώς, ακριβέστερα και γελοιωδέστερα, επιστρατεύει έναν «επιφανή μαρξιστή ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟ!» ( που υπάρχει μόνο στα αραχνιασμένα μυαλά του «αρθρογράφου»), τον GEORG LUKACS για να «ανασκευάσει» ένα οικονομικό έργο του Στάλιν δηλ. να προσδώσει «κύρος» στις πρωτοφανείς του αερολογίες και γελοιότητες.

Και ήταν τέτοιου μεγέθους η «τρικυμία εν κρανίω» όταν «έγραφε» που αναφέρει ότι παραθέτει απ’ το ανύπαρκτο βέβαια «Υστερόγραφό του στο δοκίμιο «η πάλη της προόδου και της αντίδρασης σήμερα»», ενώ η παραπομπή είναι απ’ την επιστολή του LUKACS (Βουδαπέστη 8/8/1962) στον Ιταλό ALBERTO CAROCCI (το σχετικό αυτό απόσπασμα του LUKACS είναι απ’ τα χονδροειδή οικονομικά του «μαργαριτάρια» που το χαμηλότατο επίπεδό τους ξαφνιάζει απογοητευτικά και αιφνιδιάζει έντονα, ταυτόχρονα όμως δείχνουν πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει, «μεθυσμένος» απ’ τη νίκη της χρουστσωφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, και ένας διανοητής του αναστήματος του LUKACS) – αντί να αναθέσει την «ανασκευή» του οικονομικού έργου του ΣΤΑΛΙΝ σε κάποιο γνώστη οικονομικών θεμάτων, όπως πχ. το ρεβιζιονιστή οικονομολόγο Γ. Τόλιο, που φιγουράροντας μαζί του στη «συντακτική επιτροπή» του «περιοδικού», αυτοδιασύρεται απ’ τις φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ ΠΑΛΑΒΡΕΣ, τις άφθαστες και απείρου «κάλλους» χυδαιότητες, λασπολογίες και φαιδρότητες του Χ. Κεφαλή, χάνοντας έτσι κάθε σοβαρότητα.

Ακόμα και αν κάποιος είχε διαβάσει μόνο το πολύ σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα του LUKACS: MEIN WEG ZU MARX (1933, 6σελιδο μικρού σχήματος στα γερμανικά) θα γνώριζε: πρώτο, ότι δεν υπάρχει «Υστερόγραφο» στο αναφερόμενο απ’ τον φαφλατά Κεφαλή «Δοκίμιο» του LUKACS, αλλά «Υστερόγραφο» υπάρχει μόνο στο «MEIN WEG ZU MARX», και ακόμα, δεύτερο, ότι αυτό λέγεται σαφέστατα και στον τίτλο του «Υστερόγραφου»: «POSTSCRIPTUM 1957 ZU: MEIN WEG ZU MARX». Ο μόνος που δεν το γνωρίζει είναι ο «χημικός, συγγραφέας και αρθρογράφος» Χ.Κεφαλής δηλ. ο «γνώστης» (!!!) του ογκοδέστατου έργου του GEORG LUKACS (η τρίτη νέα ιδιότητα «αρθρογράφος» προστέθηκε απ’ τον ίδιο – ακριβώς σε αυτό το «άρθρο» - ως ένα προφανώς επιπλέον «επιχείρημα» επιτυχούς (!) «ανασκευής» του οικονομικού έργου του ΣΤΑΛΙΝ).

Τέλος, παρουσιάζει το έργο του GEORG LUKACS ως την τελευταία λέξη του «Μαρξισμού» (ακόμα άκουσον-άκουσον και σε οικονομικά ζητήματα με τα οποία ποτέ δεν καταπιάστηκε, αφού δεν ήταν το αντικείμενο των ενασχολήσεών του και επιπλέον διέθετε μόνο ανεπαρκείς ως ελάχιστες οικονομικές γνώσεις), ισχυρισμός που προδίδει άγνοια του έργου του ή παραποίησή του και πλήρη υιοθέτηση των ρεβιζιονιστικών του απόψεων ή και τα τρία μαζί, τη στιγμή που είναι πασίγνωστες οι ιδεαλιστικές επιδράσεις σ’ αυτό των KANT, HEGEL, LASK, RICKERT, SIMMEL, WEBER, ως και τoυ NIKOLAI HARTMANN στο τελευταίο έργο του.

Γι’ αυτό, με την ευκαιρία επιβάλλεται – για ελάχιστη πληροφόρηση της νεολαίας που πρέπει βέβαια να μελετήσει το έργο του αλλά με κριτική ματιά και από μαρξιστική σκοπιά – να σημειωθεί εντελώς σύντομα ότι το πολύτομο και ογκωδέστατο έργο του (φιλοσοφικό, κοινωνιολογικό, αισθητικό-κριτικό, κλπ.) που ανέδειξε τον GEORG LUKACS σε έναν από τους σημαντικότερους διανοητές του 20^ου αιώνα, δεν είναι καθόλου απαλλαγμένο από ρεβιζιονιστικές απόψεις.

Ένα απ’ τα πρώτα έργα του, το «Geschichte und Klassenbewusstsein» (Berlin 1923, τελευταία Neuwied/Berlin 1968, σελ. 733), είναι έργο με πολλαπλές ιδεαλιστικές επιδράσεις και έχει τροφοδοτήσει διεθνώς όλες σχεδόν τις διαστρεβλώσεις του μαρξισμού, το «Der junge Hegel» (Zuerich/Wien, 1948, σελ. 720) έχει συμβάλλει τα μέγιστα, μαζί με το έργο του ERNST BLOCH: «Subjekt-Objekt» (1962), στη «Hegelianisierung» του μαρξισμού, για να ακολουθήσει η «Ontologisierung» του μαρξισμού, κλείνοντας την συναρπαστική αντιφατική του πορεία, με το τελευταίο ογκοδέσταστο έργο του «Zur Ontologie des gesellschaftlichen Seins» (1. Halbband 1984, σελ. 692 και 2. Halbband 1986, σελ. 767, Darmstadt/Neuwied), έργο ανοιχτά επηρεασμένο απ’ την «Οντολογία» (έννοια ιδεαλιστική πολλαπλά βεβαρημένη, αλλά και φιλοσοφική κατεύθυνση ξένη προς το μαρξισμό) του NIKOLAI HARTMANN, για την οποία ο πολύ στενός του φίλος αντιφασίστας φιλόσοφος E. BLOCH σε ανάλογο ερώτημα ορθά παρατηρεί για την «Οντολογία», αφού πρώτα επεσήμανε ότι δεν κατανοεί την ξαφνικό έρωτα του LUKACS για τον HARTMANN που έχει γράψει «Οντολογίες», αλλά όμως δεν στράφηκε κατά του HEIDEGGER: «Δεν μπορεί να αναφέρει κανείς μπροστά σε πραγματικούς μαρξιστές, την λέξη Οντολογία, θυμίζει Heidegger, τη Fundamentalontologie, και τώρα ακόμα κι αλλιώς αν χρησιμοποιείται η Οντολογία, προκαλεί αρνητικό κούνημα του κεφαλιού και καυγά» και ότι «η Οντολογία είναι στατική, μη διαλεκτική, δεν μπορεί γενικά να χρησιμοποιηθεί, η Οντολογία, είναι σταθερή και αποτελεί αντίθεση στη Διαλεκτική… έτσι η Οντολογία θα συνεχίζει να χρησιμοποιείται πάντοτε από τους αντιδραστικούς» (Ernst Bloch und Georg Lukacs, Dokumente, Zum 100. Geburtstag, σελ. 317, Lukacs Archivum, Budapest 1984). Η λεγόμενη «μαρξιστική Οντολογία» του Lukacs, αλλά και η «μαρξιστική Ανθρωπολογία» του Bloch παρόλο που προβάλλονται από τους δυο ως «συμπλήρωση»-«ανανέωση» του μαρξισμού (ο Lukacs κάνει λόγο για «αναγκαία ανανέωση του μαρξισμού», σελ. 515: 1. Halbband και για «προσπάθεια ανανέωσης της μαρξιστικής Οντολογίας» 1968: «Die Ontologischen Grundlagen», κλπ.) συνιστούν παραποίηση του μαρξισμού δηλ. μασκαρεμένο ρεβιζιονισμό (=παραλλαγές της αστικής ιδεολογίας), αφού τόσο η Οντολογία όσο και η φιλοσοφική Ανθρωπολογία είναι αστική ιδεολογία, ξένες και οι δυο και ασυμβίβαστες με τον επαναστατικό μαρξισμό.

Ακόμα και το σημαντικότερο και αξιολογότερο φιλοσοφικό του έργο «Die Zerstoerung der Vernunft» (Berlin-DDR 1954, σελ. 692) δεν είναι απαλλαγμένο από ρεβιζιονιστικές απόψεις όταν είναι γνωστό ότι ο Georg Lukacs σ’ αυτό υποκαθιστά την πρωταρχική βασική αντίθεση-πάλη μεταξύ υλισμού-ιδεαλισμού (σελ. 6 και 74) με την πάλη μεταξύ ρασιοναλισμού-ιρασιοναλισμού, που αποτελούν μόνο τμήμα της πρωταρχικής πάλης, υπερτονίζει την πάλη μεταξύ διαλεκτικής-μεταφυσικής σε βάρος του βασικού ζητήματος της φιλοσοφίας μ’ αποτέλεσμα την υποβάθμιση στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη την εξάλειψη-άρνηση του βασικού ζητήματος της φιλοσοφίας, κάτι που ανοιχτά ομολογεί-παραδέχεται αργότερα και ο ίδιος ο Georg Lukacs: σ’ αντίθεση με τους Στάλιν-Ζντάνοφ που θεωρούν «ολόκληρη την ιστορία της φιλοσοφίας ως πάλη μεταξύ υλισμού και ιδεαλισμού»… «Die Zerstoerung der Vernunft θέτει μια άλλη αντίθεση στο κέντρο της θεώρησης, δηλ. την πάλη μεταξύ ρασιοναλιστικής και ιρασιοναλιστικής φιλοσοφίας» (Georg Lukacs: Gelebtes Denken, eine Autobiographie im Dialog, σελ. 166 και 141-142, Frankfurt 1981).

Διαβάστε Περισσότερα »