Τελικό ψήφισμα της 19ης Ολομέλειας της ICMPLO

Στο κέντρο του πλανήτη, στον Ισημερινό, μέσα σε μια ατμόσφαιρα διεθνιστικής συντροφικότητας και αλληλεγγύης, τα μέλη της Διεθνούς Συνδιάσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMPLO) συναντήθηκαν για να συζητήσουν και να μοιραστούν τις αναλύσεις και τις εμπειρίες τους. Καταλήξαμε σε ψηφίσματα που θα συμβάλλουν στην εκπλήρωση του ιστορικού ρόλου των Μαρξιστών-Λενινιστών, των επαναστατών, αντιμπεριαλιστών και αντιφασιστών αγωνιστών, της εργατικής τάξης, των καταπιεζόμενων λαών και της νεολαίας.

Για τη Διεθνή Κατάσταση

Οι θεμελιώδεις αντιφάσεις της εποχής οξύνονται

Η Διεθνής οικονομική κρίση σε μερικές χώρες, ιδιαίτερα της Δυτικής Ευρώπης, και η οικονομική παρακμή άλλων αποτελεί τη καθαρότερη ένδειξη ότι οι θεμελιώδεις αντιφάσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού οξύνονται: μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, μεταξύ ιμπεριαλισμού και καταπιεζόμενων λαών και μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και μονοπωλίων. Είναι μια κυκλική κρίση υπερπαραγωγής που ξετυλίγεται επιπλέον με την επιδείνωση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού που άρχισε έναν αιώνα πριν.

Επίσης οξύνεται και η ιδεολογική, πολιτική πάλη μεταξύ των προλετάριων επαναστατών που παλεύουν για τον σοσιαλισμό και της αντίδρασης, του νεοφιλευθερισμού και του οπορτουνισμού που υπερασπίζονται τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Οι ιμπεριαλιστικές χώρες βρίσκονται στην κορυφή της οικονομική ύφεσης, με πρώτες τις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες έχουν μηδενική βιομηχανική ανάπτυξη. Η οικονομία της Ιαπωνίας παρουσιάζει συνεχώς προβλήματα. Αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζουν ύφεση που είναι ιδιαίτερα αισθητή στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και την Ιρλανδία και απειλεί την Γαλλία, το Βέλγιο και άλλες.

Οι ίδιοι οι αστοί οικονομολόγοι λένε ότι η επιστροφή των χωρών αυτών στα επίπεδα πριν του 2008 και στην οικονομική ανάκαμψη θα διαρκέσει πολλά χρόνια.

Οι οικονομίες που θεωρούνται οι ατμομηχανές της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της Κίνας, της Ινδίας και της Ρωσίας, βρίσκονται σε φάση οικονομικής επιβράδυνσης. Η κατάσταση είναι περισσότερο σοβαρή στη Βραζιλία που βρίσκεται σε σταθερή ύφεση.

Οι εξαρτημένες χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας υποφέρουν λιγότερο απ' τον αντίκτυπο της κρίσης λόγω των υψηλών τιμών στις πρώτες ύλες, στις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές και στα αγροτικά προϊόντα και παρουσιάζουν μια στρεβλή ανάπτυξη.

Οι μονοπωλιακές ομάδες, οι ιμπεριαλιστικές χώρες, οι κατά τόπους αστικές τάξεις και οι κυβερνήσεις τους μεταφέρουν το βάρος της κρίσης στις εργαζόμενες μάζες, τους λαούς και τη νεολαία.

Σ’ όλες τις χώρες του κόσμου βλέπουμε την εντατική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης στο όνομα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας. Στην Ευρώπη, γίνονται μαζικές απολύσεις, εκβιαστικές μειώσεις μισθών κλπ, και υπάρχει μια αυξημένη εργασιακή ανασφάλεια και ευελιξία (που τους δίνονται διάφορα ονόματα) για χάρη του μέγιστου μονοπωλιακού κέρδους.

Οι μετανάστες σ’ όλο τον κόσμο είναι κι αυτοί θύματα αυτής της πολιτικής και επιπλέον αντιμετωπίζουν διακρίσεις, ξενοφοβία και ρατσισμό. Παρουσιάζονται ως εχθροί των ντόπιων εργατών που τους κατηγορούν για την αυξανόμενη ανεργία ενώ αποτελούν φθηνή εργατική δύναμη που χρησιμοποιείται απ' τους καπιταλιστές για μεγαλύτερη συσσώρευση.

Στην ύπαιθρο, οι συνθήκες ζωής και εργασίας χειροτερεύουν εξαιτίας της πολιτικής των τιμών, των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου που ευνοούν τα αγροτικά μονοπώλια που αναπτύσσονται χέρι-χέρι με την αυξανόμενη μονοπώληση της γης, της αγροτικής παραγωγής και της εμπορευματοποίησης που βασίζεται στην υπερεκμετάλλευση των εργατών γης και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση που επιβάλλεται στις περισσότερες χώρες.

Η νεολαία αντιμετωπίζει τον περιορισμό της δημόσιας εκπαίδευσης και την μετατροπή των σχολείων σε φυτώρια φθηνής εργατικής δύναμης στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Τεράστιες μάζες νέων ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων και αποφοίτων πανεπιστημίου, προστίθενται στα εκατομμύρια των ανέργων.

Ενώ τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά και βιομηχανικά μονοπώλια εξακολουθούν να τροφοδοτούνται με δημόσιους πόρους, τα χρήματα που προορίζονται για δημόσια υγεία, εκπαίδευση, στέγη και κοινωνική ασφάλεια περικόπτονται δραστικά. Τα όρια συνταξιοδότησης έχουν αυξηθεί και σε ορισμένες χώρες έχει ληφθεί η απόφαση να μειωθούν οι μισθοί και να αυξηθεί η εργάσιμη μέρα.

Είναι τέτοιου μεγέθους η κρίση που ο ιμπεριαλισμός και οι κυβερνήσεις προωθούν ολοένα και πιο βάρβαρα, επιθετικά και εκμεταλλευτικά μέτρα εις βάρος των εργαζόμενων και λαϊκών μαζών.

Οι πολιτικές του κεφαλαίου γίνονται περισσότερο αυταρχικές και καταπιεστικές

Ταυτόχρονα με την οικονομική, υπάρχει και η πολιτική κρίση της αστικής τάξης που εκφράζεται στον ευτελισμό των θεσμών, και γενικότερα της πολιτικής, της αστικής δημοκρατίας και ειδικότερα των πολιτικών κομμάτων.

Ένα παράδειγμα αυτής της πραγματικότητας είναι το υψηλό ποσοστό εκλογικής αποχής σε πολλές χώρες, η απώλεια εμπιστοσύνης στα παραδοσιακά κόμματα της αστικής τάξης, συμπεριλαμβανομένων και των ρεφορμιστικών και σοσιαλδημοκατικών κομμάτων. Σ’ αρκετές χώρες, αυτή η κατάσταση οδηγεί στην απογοήτευση, στην δυσαρέσκεια των μαζών, στην αναζήτηση εναλλακτικών δρόμων στην οποία δίνονται ως απάντηση αστικές επιλογές που καλύπτονται με όρους όπως «αριστερά», «δημοκρατικός σοσιαλισμός» και «σοσιαλισμός του 21^ου αιώνα». Ανοίγει, επίσης, το δρόμο σε νέες αντιδραστικές δυνάμεις, φασιστικές σε ορισμένες περιπτώσεις, φονταμελιστών και λαϊκιστών που παρουσιάζονται δημαγωγικά στους λαούς ως εναλλακτικές επιλογές αλλαγής.

Εκτός απ' την απώλεια αξιοπιστίας των εθνικών αστικών θεσμών, θα πρέπει να προστεθεί και η απώλεια του γοήτρου πολλών διεθνών πρακτορείων του καπιταλισμού και της «παγκοσμιοποίησης» όπως του ΔΝΤ, του ΠΟΕ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, του ΟΗΕ κλπ.

Οι μάζες δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να μπορούν να ξεχωρίσουν τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν πλήρως τα συμφέροντά τους. Τούτο έχει να κάνει με την επιρροή των αντιδραστικών ιδεών, την ιδεολογική επίθεση του ιμπεριαλισμού και της αστικής τάξης που στοχεύουν να χάσουν οι μάζες το ενδιαφέρον στην πάλη για την εξουσία και να υιοθετήσουν μια ακομμάτιστη στάση με την οποία οι κυρίαρχες ομάδες θα μπορούν να τις χειραγωγούν. Έχει επίσης να κάνει με την παρουσία διαφόρων μορφών ρεβιζιονισμού και οπορτουνισμού και, φυσικά, με τις αδυναμίες και τους περιορισμούς της επαναστατικής αριστεράς.

Μια ακόμη εκδήλωση αυτής της τάσης αποτελεί η απροθυμία των λεγόμενων προοδευτικών κυβερνήσεων, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, των οποίων τα ιδεολογικά και πολιτικά όρια έχουν φανεί. Ως διαχειριστές της κρίσης, παίρνουν μέτρα που είναι σε βάρος του λαού και που ποινικοποιούν την κοινωνική διαμαρτυρία. Σ’ ορισμένες περιπτώσεις, χρησιμοποιούν το όνομα της αριστεράς, της επανάστασης και τους σοσιαλισμού για να προωθήσουν προγράμματα καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού.

Γενικά, γινόμαστε μάρτυρες ενός προτσές εντεινόμενου αυταρχισμού, ανάπτυξης της κρατικής τρομοκρατίας στην άσκηση της αστικής εξουσίας, της άρνησης της εθνικής κυριαρχίας και του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών, του περιορισμού των πολιτικών και δημοκρατικών ελευθεριών, της ποινικοποίησης των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων και της σταδιακής κατάργησης δικαιωμάτων που οι λαοί κατέκτησαν μετά από χρόνια πάλης.

Η πάλη για το ξαναμοίρασμα του κόσμου εντείνεται

Η ανικανότητα του ιμπεριαλισμού να αντιμετωπίσει την κρίση, οι τεράστιες θυσίες των λαών και των εργαζόμενων μαζών επιβάλλουν σ’ αυτόν ν’ αναζητήσει άλλες λύσεις. Αυτές περιλαμβάνουν την προετοιμασία νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων, τη σημαντική άνοδο των πολεμικών προϋπολογισμών και τη στρατιωτική κατοχή χωρών πλούσιων σε πρώτες ύλες που βρίσκονται σε θέσεις γεωστρατηγικής σημασίας όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Λιβύη, το Κονγκό, το Μάλι και άλλες.

Αυτή η κατάσταση είναι ιδιαίτερα εμφανής στην Αφρική, σε μια ήπειρο που έχει τεράστιες πλουτοπαραγωγικές και αγροτικές πηγές και όπου ο ιμπεριαλισμός τη χρησιμοποιεί ως βάση για την εξέλιξη της τεχνολογίας ώστε να εξέλθει απ' την κρίση όπως είναι και στην Μέση Ανατολή με τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων.

Σ' αυτές τις περιοχές του κόσμου, οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και μονοπωλίων είναι εμφανείς. Δείχνουν την τάση για μια μεγαλύτερη πόλωση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης απ' τη μια και την Κίνα απ' την άλλη. Η Ρωσία μπαίνει στους ανταγωνισμούς για τα δικά της συμφέροντα ενώ το μπλοκ χωρών γνωστών ως BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) προβάλλεται ως η νέα δύναμη που στοχεύει στην παγκόσμια κυριαρχία.

Στη Συρία βρίσκεται σε εξέλιξη μια πολιτική και στρατιωτική σύγκρουση η οποία εμπλέκει ολόκληρο τον πληθυσμό και η οποία έχει οδηγήσει σ’ ένα αντιδραστικό εμφύλιο πόλεμο-αφορμή για μια νέα ιμπεριαλιστική και σιωνιστική επέμβαση. Το βάρος της διεθνούς κοινής γνώμης, τα ιδιαίτερα συμφέροντα των διάφορων ιμπεριαλιστικών χωρών, η κατακραυγή από δημοκρατικά στρώματα και ακόμα από αρκετές κυβερνήσεις και προσωπικότητες, μεταξύ άλλων, ματαίωσαν αυτή την επέμβαση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να πείσουν μόνο τη Γαλλία, το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία να συμμετάσχουν στον επιθετικό αυτόν πόλεμο. Είναι πολύ σημαντικό ότι, μετά από πολλά χρόνια ως πιστός σύμμαχος, ο Βρετανικός ιμπεριαλισμός δεν υποστηρίζει τις ΗΠΑ σ’ αυτήν την σύγκρουση.

Ταυτόχρονα, οι παραπάνω εξελίξεις ανέδειξαν ένα περισσότερο ενεργό ρόλο της Ρωσίας στο διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο, που την καθιέρωσαν – μαζί με τις ΗΠΑ – σε επιδιαιτητή του πολέμου στη Συρία αγνοώντας το λαό της χώρας που του επιβάλλεται να υποταχθεί στα σχέδια ξένων δυνάμεων. Για άλλη μια φορά, η αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών γελοιοποιείται και καταπατάται απ' τις ιμπεριαλιστικές χώρες.

Η οικονομική κρίση, η υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων μαζών καθώς και οι πολιτικές ιμπεριαλιστικών πολέμων και λεηλασίας αυξάνουν πολύ την αναγκαστική και μαζική μετανάστευση εκατομμυρίων ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις χώρες τους, θέλοντας να ξεφύγουν απ' τον πόλεμο, τη βία και τη φτώχεια, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Σ’ αυτή τους την προσπάθεια, βρίσκουν τα σύνορα κλειστά, εκατοντάδες πεθαίνουν κατά το ταξίδι, και αν τα καταφέρουν να φτάσουν στον προορισμό τους, γίνονται το αντικείμενο της πιο σκληρής καταπίεσης, εκμετάλλευσης και κακομεταχείρισης απ' τις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έχουν προκαλέσει την καταστροφή στις χώρες τους.

Τα γεγονότα στη Συρία, την Αφρική, την Ασία και τη Μέση Ανατολή, ο επεκτατισμός της κινεζικής οικονομίας εντείνουν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Η Κίνα κερδίζει έδαφος με μια επιθετική πολιτική εξαγωγών, με σημαντικές επενδύσεις σε εξαρτημένες χώρες και με την κατοχή αμερικανικών ομολόγων (έχει γίνει ο μεγαλύτερος πιστωτής των ΗΠΑ). Επιπλέον, ενισχύει την στρατιωτική της ισχύ.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν προσδιορίσει την περιοχή της Ασίας ως το στρατηγικό χώρο στον οποίο συγκεντρώνουν στρατιωτικές δυνάμεις προκειμένου να διατηρήσουν την κυρίαρχη θέση τους.

Η αντίδραση των εργατών, των λαών και της νεολαίας κλιμακώνεται σημαντικά

Ο ιμπεριαλισμός και η αστική τάξη μεταφέρουν το βάρος της κρίσης στις πλάτες των εργατών, των λαών και της νεολαίας σ’ όλες τις χώρες είτε αυτές είναι ιμπεριαλιστικές είτε εξαρτημένες.

Οι λαοί, όμως, δεν παραμένουν αδρανείς. Αναπτύσσουν την πάλη και την οργάνωσή τους. Απ' αυτήν την άποψη, ξεχωρίζουν οι συνεχιζόμενοι και σημαντικοί αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας στην Τουρκία, τη Βραζιλία, την Αίγυπτο, την Τυνησία, την Πορτογαλία, τη Κίνα, το Μπαγκλαντές, την Κολομβία, τη Χιλή, την Ελλάδα και την Ισπανία.

Η αντισυστημική δράση μεγάλων τμημάτων της νεολαίας και των μεσαίων στρωμάτων σε διάφορες περιοχές ενώνεται με τους αγώνες των εργατών, αγώνες που έχουν ξεπεράσει τα οικονομικά αιτήματα.

Κατά τους πρόσφατους μήνες, υπήρξαν γιγαντιαία κύματα μαζών που διαμαρτύρονταν ενάντια στο κατεστημένο. Αν και χωρίς επαναστατική κατεύθυνση, ανοίγουν την προοπτική μιας νέας κατάστασης και ενθαρρύνουν τις προοδευτικές και επαναστατικές δυνάμεις.

Με λίγα λόγια, σ’ όλες τις χώρες οι λαοί εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους, διαμαρτύρονται και αναζητούν ένα δρόμο που θα οδηγήσει στην επίλυση των σοβαρών τους προβλημάτων.

Έχει αρχίσει ένας σημαντικός αγώνας των εργατών, των λαών και της νεολαίας εναντίον δικτατορικών και τυραννικών κυβερνήσεων στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Στη Τυνησία και την Αίγυπτο, η αντίσταση ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αντίδραση μεγαλώνει μολονότι έχουν χρησιμοποιηθεί όλα τα μέσα για να κατευναστούν οι αγώνες και να εκτραπούν απ’ τον επαναστατική τους προοπτική. Έκφραση αυτής της αντιδραστικής διαδικασίας αποτελεί η στρατολόγηση ισλαμιστών φονταμενταλιστών όπως επίσης και τα πραξικοπήματα και οι άμεσες στρατιωτικές επεμβάσεις.

Η ICMPLO είναι τμήμα των εργατών και των λαών που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, για την κοινωνική και την εθνική τους απελευθέρωση. Αναλαμβάνουμε την υποχρέωση να είμαστε εκεί όπου διεξάγονται οι μάχες και τις υποστηρίζουμε ώστε να προχωρήσουν προς τον αντικειμενικό τους σκοπό. Ειδικότερα, υποστηρίζουμε τον αγώνα που δίνει ο λαός της Τυνησίας, το αδελφό μας κόμμα και το Λαϊκό Μέτωπο για την εκπλήρωση των σκοπών της επανάστασης και της λαϊκής εξουσίας.

Τα καθήκοντα των κομμουνιστών στην τωρινή κατάσταση

Σ’ αυτά τα ταραγμένα νερά της ταξικής πάλης, εναπόκειται σ' εμάς να αναπτύξουμε τις πολιτικές και τα καθήκοντα που απαντούν στα παρακάτω ερωτήματα: Ποιά είναι η κοινωνική δύναμη που είναι ικανή να νικήσει τον ιμπεριαλισμό, την αστική τάξη και την αντίδραση; Ποιός πρέπει να οδηγήσει τα μικρά και τα μεγάλα κύματα των αγώνων; Τι είδους κοινωνία έχουν ανάγκη οι εργάτες ν’ αντικαταστήσει αυτό το ετοιμοθάνατο σύστημα;

Για να δοθεί απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα, είναι αναγκαίο να εδραιώσουμε και να οικοδομήσουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα ως το πρωτοπόρο Κόμμα της εργατικής τάξης, που θα είναι μόνιμα σε βάθος αφοσιωμένο στους αγώνες των μαζών είτε αυτοί είναι οργανωμένοι είτε αυθόρμητοι. Πρέπει να εργαστούμε για να ενώσουμε αυτούς τους αγώνες και να τους κατευθύνουμε προς την κοινωνική επανάσταση.

Σκοπεύουμε να δυναμώσουμε την κινητοποίηση και την οργάνωση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων μαζών σ' όλους τους χώρους χρησιμοποιώντας όλες τις μορφές πάλης και οργάνωσης που αντιστοιχούν στις συγκεκριμένες συνθήκες.

Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στη δουλειά στη νεολαία που ξεπετάγεται με αποφασιστικότητα στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες και να της δώσουμε επαναστατική κατεύθυνση καθώς επίσης και στη δουλειά στις γυναίκες που προέρχονται από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και οι οποίες αποτελούν πάνω απ' το μισό πληθυσμό της ανθρωπότητας και υποφέρουν απ' τις συνέπειες των απολύσεων, της εργασιακής ανασφάλειας κλπ και διαθέτουν μεγάλη επαναστατική δυναμική.

Στη συζήτηση για τη δουλειά στις γυναίκες απ' την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, μεγάλη έμφαση πρέπει να δοθεί στην οικοδόμηση ενός πλατιού δημοκρατικού, αντιιμπεριαλιστικού και επαναστατικού κινήματος γυναικών με τους δικούς του σκοπούς.

Αυτήν την εποχή, οι προσπάθειές μας κατευθύνονται στην οργάνωση και την ενίσχυση των λαϊκών μετώπων ως το αναγκαίο μέσο διασύνδεσης και κινητοποίησης των ευρύτερων μαζών ενάντια στα σχέδια του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης. Μέτωπα και συμμαχίες που θα σχηματιστούν πάνω σ' ένα ενιαίο πρόγραμμα που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων μαζών και των λαών.

Η πείρα του Μαρξισμού-Λενινισμού και η πρακτική των κομμάτων μας, μας διδάσκει ότι πρέπει να μαχόμαστε ενάντια σε κάθε μορφή σεχταρισμού και παρέκκλισης, είτε απ' τα αριστερά είτε απ’ τα δεξιά, διατηρώντας σταθερότητα στις αρχές και ευελιξία στην τακτική.

Για να εκπληρώσουμε τα καθήκοντά μας πρέπει να πολεμήσουμε ιδεολογικά και πολιτικά τον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη όπως επίσης τις θέσεις και τις πρακτικές των συμφιλιωτιστών οι οποίοι επηρεάζουν τους εργάτες και τον λαό με το ρεβιζιονισμό, τον οπορτουνισμό, το ρεφορμισμό, προκαλώντας τους σύγχυση και εκτρέποντας τους απ' το σκοπό της κοινωνικής επανάστασης και λαϊκών δημοκρατικών επαναστάσεων.

Πρέπει να οργανώσουμε μια μεγάλη επίθεση διάδοσης της σημασίας της αριστεράς, της κοινωνικής επανάστασης και του κομμουνισμού. Πρέπει να προπαγανδίσουμε πλατιά τις προτάσεις που εμείς οι κομμουνιστές έχουμε σε διαφορετικές συνθήκες ερχόμενοι αντιμέτωποι με το τι έχει κάνει στους εργάτες ο καπιταλισμός και οι εκπρόσωποί του, ιδιαίτερα σήμερα όταν επιχειρούν να πισωγυρίσουν έναν ολόκληρο αιώνα κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων.

Το 2014, θα συμπληρωθούν 20 χρόνια από τη μέρα που η ICMPLO έκανε γνωστή στον κόσμο τη διακήρυξή της, τη δέσμευσή της να σφυρηλατήσει την ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, να συνεισφέρει αποφασιστικά στη μετατροπή του Μαρξισμού-Λενινισμού σε υλική δύναμη των εργατών και των λαών για τη νίκη τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό και τη εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού και κομμουνισμού, της κοινωνίας με πλήρη ελευθερία και ευημερία για τους λαούς.

Η ICMPLO ανταποκρίνεται στον ρόλο της με αποφασιστικότητα, με σημαντικά αποτελέσματα τα οποία ωστόσο είναι ακόμα ανεπαρκή. Σήμερα, επιβεβαιώνουμε εκ νέου την επαναστατική μας δέσμευση να εδραιώσουμε και να διευρύνουμε αυτόν το ρόλο για να επιτύχουμε μια διεθνιστική, επαναστατική καθοδήγηση στους αγώνες της εργατικής τάξης, των λαϊκών μαζών και των καταπιεζόμενων λαών του κόσμου.

Εκουαδόρ 2013

Διαβάστε Περισσότερα »

6ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικό (μαρξιστικό-λενινιστικό)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΕΣ αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)–Μέρος Γ’

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΕΣ αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)
Β. Η αντιδραστική αντικομμουνιστική αστική θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας
συνέχεια απ’ το προηγούμενο (Αντιδραστικές αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)–Μέρος Β’)
3.Μεταβατική περίοδος «απ’ τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» ή απ’ τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό;
Το ζήτημα της ακριβούς αλλά πρωτίστως ορθής οριοθέτησης της «μεταβατικής περιόδου» είναι απ’ τα σημαντικότερα και κεντρικότερα ζητήματα της μαρξιστικής θεωρίας, γιατί μ’ αυτό, σε θεωρητικό επίπεδο, συνδέονται άμεσα, στενά και αδιάρρηκτα τα ζητήματα: α) της μαρξιστικής αντίληψης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, που, πέραν των άλλων, έχει ως βάση και αναγνωρίζει μόνο δυο φάσεις της ενιαίας κομμουνιστικής κοινωνίας, και β) εκείνο της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, ακριβέστερα η αναγκαιότητα διατήρησής της ως την κομμουνιστική αταξική κοινωνία, ενώ σε πολιτικό-πρακτικό επίπεδο συνδέεται με την τύχη του σοσιαλισμού δηλ. τη διατήρηση, εδραίωση και ανάπτυξη του ή την καταστροφή του, όπως συνέβηκε στη Σοβιετική Ένωση, μετά το 1953, με τη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που ταυτόχρονα κατάργησε το σοσιαλισμό σε πολιτικό επίπεδο (δεν υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου), στο δε οικονομικό τομέα εγκαινίασε τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού, με την εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων, παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 του περασμένου αιώνα (μεταρρυθμίσεις Σεπτέμβρη-Οχτώβρη 1965).
Ακριβώς πάνω σ’ αυτό το κεντρικό και καίριας σημασίας ζήτημα, θεωρητικό και πολιτικό-πρακτικό, η προδοτική ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ αναθεώρησε, μετά το 1953, τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, προβάλλοντας τη ΝΕΑ αντιμαρξιστική της θέση για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» – αντικαθιστώντας τη γνωστή μαρξιστική θέση για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό» – καταφεύγοντας σε μια κραυγαλέα, χονδροειδέστατη και ολωσδιόλου αποτυχημένη απόπειρα διαστρέβλωσης του Λένιν. Για να προσδώσουν, προφανώς, «πειστικότητα» στη συνειδητή διαστρέβλωσή τους, παραθέτουν ΜΟΝΟ ένα τμήμα από απόσπασμα του Λένιν, που περιέχεται στο «Χαιρετισμό προς τους Ούγγρους εργάτες» (27/5/1919), καταλήγοντας επιπλέον, με τη «βοήθειά» του, και στη διαστρέβλωση του ΜΑΡΞ: «επομένως, σύμφωνα με τον Μαρξ και τον Λένιν, το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι το κράτος της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό» (Ν.Χρουστσοφ: «Το 22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» σελ.206, Αθήνα 1961).
Το διαστρεβλωμένο-ακρωτηριασμένο απ’ τους χρουστσοφικούς αντικομουνιστές απόσπασμα του Λένιν απ’ το «Χαιρετισμό προς τους Ούγγρους εργάτες» χρησιμοποιήθηκε, στις μετέπειτα δεκαετίες, κατά κόρον στα δημοσιεύματα του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, μεταξύ των οποίων – ας αναφερθεί μόνο μια περίπτωση – και στην «Πολιτική Οικονομία του Σοσιαλισμού» (Μόσχα 1971), Γερμανικά: «Politische Oekonomie des Sozialismus», σελ.51, Berlin-DDR 1973.
Καταρχήν, πριν γίνει αναφορά στη διαστρέβλωση του ΛΕΝΙΝ δηλ. τον ακρωτηριασμό-ψαλίδισμα του αποσπάσματός του, ας υπογραμμιστεί ότι πουθενά στα έργα των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ δεν γίνεται λόγος για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες σ’ αυτό το κακόφημο συνέδριο, και ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που δεν παραθέτουν κάποιο, έστω και ένα, σχετικό απόσπασμα από τα έργα τους.
Από τότε, μετά το αντεπαναστατικό 22^ο Συνέδριο (1961), η νέα αντιμαρξιστική «θεωρία»-θέση για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» κυριάρχησε στα δημοσιεύματα της τότε καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης και σ’ εκείνα των χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού της Ανατολικής Ευρώπης, αναγορεύτηκε σε επίσημη θέση και κατέστη κυρίαρχη αστική θεωρία σ’ αυτές τις χώρες και συνάμα αποτέλεσε θέση και όλων των ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΩΝ χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών-σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων του πλανήτη (μαζί και του «Κ»ΚΕ ΄56).
Απ’ τις πολλές εκατοντάδες δημοσιευμάτων (άρθρα, βιβλία, μπροσούρες, σχόλια, κλπ.) ας αναφερθούν ενδεικτικά μόνο τέσσερα (4) χαρακτηριστικά αποσπάσματα. Κατά τον γνωστό χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή ακαδημαϊκό Pjotr Fedosejew: «η περίοδος του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό αρχίζει με τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και τελειώνει με την εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας» («Voprosy Ekonomiki» Nr.5/1975, σελ.27) και: η «μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» αρχίζει «με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τελειώνει με την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού» («Politische Oekonomie des Sozialismus», σελ.51, Berlin-DDR 1973, Μόσχα 1971), και: «η μεταβατική περίοδος αρχίζει σε κάθε χώρα τη στιγμή, που θα εγκαθιδρυθεί η πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης, και τελειώνει με την ολοκλήρωση των σοσιαλιστικών μετασχηματισμών, με την εγκαθίδρυση των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων» («Εγχειρίδιο Πολιτικής Οικονομίας», σελ. 8-9, Μόσχα 1974), και τέλος, κατά τον καθηγητή Anatoli Butenko, οικονομολόγο: «η μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό είναι μια ιστορική περίοδος ανάπτυξης, η οποία αρχίζει με την πολιτική επανάσταση και την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης και τελειώνει με την πλήρη εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με τη νίκη των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων, με τη δημιουργία των βάσεων του σοσιαλισμού» («SOZIALISMUS, THEORIE UND PRAXIS, Monatliches Sowjetisches Digest», 3/1974, σελ. 55, APN-Verlag, Moskau 1974).
Σ’ αντίθεση με την παραπάνω συνειδητή διαστρέβλωση, σ’ αντιμαρξιστική κατεύθυνση, που «επέτρεψε» στους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες τα περί δήθεν «μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» των ΜΑΡΞ-ΛΕΝΙΝ, ο Λένιν στον περίφημο «Χαιρετισμό προς τους Ούγγρους εργάτες» (27/5/1919) σημειώνει, μεταξύ άλλων, επιπλέον: «σκοπός του προλεταριάτου είναι να δημιουργήσει το σοσιαλισμό, να εξαλείψει το χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις, να κάνει όλα τα μέλη της κοινωνίας εργαζόμενους, να αφαιρέσει το έδαφος για κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο σκοπός αυτός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μονομιάς απαιτεί μια αρκετά μακρόχρονη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό – και για το λόγο ότι η αναδιοργάνωση της παραγωγής είναι δύσκολη υπόθεση, και για το λόγο ότι χρειάζεται καιρός για να επέλθουν ριζικές αλλαγές σε όλους τους τομείς της ζωής, και για το λόγο ότι η δύναμή της συνήθειας στο μικροαστικό και τον αστικό τρόπο άσκησης της οικονομίας δεν μπορεί να υπερνικηθεί παρά μόνο με μακρόχρονη και επίμονη πάλη. Γι’ αυτό και ο Μαρξ μιλούσε για ολόκληρη περίοδο δικτατορίας του προλεταριάτου, σαν περίοδο μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» 87 ( ΛΕΝΙΝ: Άπαντα, τόμος 38, σελ. 385-386, Εκδ. 5^η, «σύγχρονη εποχή», Αθήνα 1982, γερμανικά: 4^η εκδ., Lenin: Werke, Bd. 29, σελ. 377, Berlin-DDR 1965).
Μια απλή σύγκριση του ολοκληρωμένου αποσπάσματος του Λένιν που εδώ παρατίθεται, μ’ εκείνο των χρουστσωφικών στο 22^ο Συνέδριο (1961) δείχνει ότι έχουν παραλείψει – ψαλιδίσει σκόπιμα το πρώτο τμήμα του αποσπάσματος του Λένιν για να μπορέσουν έτσι να διατυπώσουν τη νέα τους αντιμαρξιστική θέση-μύθο περί «μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», αποδίδοντάς την μάλιστα στους ΜΑΡΞ-ΛΕΝΙΝ.
Και τώρα μερικές παρατηρήσεις-σημεία επιπλέον, που αντικρούουν-καταδεικνύουν τη χονδροειδή μα και συνειδητή διαστρέβλωση των ΜΑΡΞ-ΛΕΝΙΝ εκ μέρους των σοβιετικών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών της αποστάτριας ομάδας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, κλπ., που συνάμα αποτελούν και επιχειρήματα υπεράσπισης της μαρξιστικής αντίληψης της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό:
Πρώτο, απ’ το παραπάνω ολοκληρωμένο απόσπασμα του Λένιν με την προσθήκη του «ξεχασμένου» επίτηδες απ’ τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες: «σκοπός του προλεταριάτου είναι να δημιουργήσει το σοσιαλισμό, να εξαλείψει το χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις, να κάνει όλα τα μέλη της κοινωνίας εργαζόμενους, να αφαιρέσει το έδαφος για κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» – δεν παρέθεσαν αυτό το τμήμα για να «τεκμηριώσουν» τη διαστρέβλωσή τους και να προσδώσουν σ’ αυτή «πειστικότητα» – γίνεται φανερό ότι ο Λένιν σ’ αυτό το κείμενο χρησιμοποιεί την έννοια «Σοσιαλισμός» με την έννοια «Κομμουνισμός», γιατί ΜΟΝΟ στον «κομμουνισμό» εξαλείφεται ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις και ΟΧΙ στο «σοσιαλισμό» όπου υπάρχουν ακόμα τάξεις και μετά την εγκαθίδρυση-οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης με τις δυο μορφές σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας (κρατική-συνεταιριστική): μένουν ακόμα «η εργατική τάξη, η τάξη των αγροτών και οι διανοούμενοι»(ΣΤΑΛΙΝ: «Ζητήματα Λενινισμού», σελ. 676, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, «Νέα Ελλάδα», 1950), κάτι που επιπλέον επιβεβαιώνεται και απ’ την αναφορά του Λένιν στο τέλος της παραγράφου στο ΜΑΡΞ.
Δεύτερο, ΕΠΙΠΛΕΟΝ: και η σημείωση 87 που παραπέμπει στο έργο του ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» επιβεβαιώνει επίσης τη θέση του επαναστατικού μαρξισμού για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό», αφού σ’ αυτό αναφέρεται: «ανάμεσα στην καπιταλιστική και στην κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ’ αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η ε π α ν α σ τ α τ ι κ ή δ ι κ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ» (βλ. και Κ.ΜΑΡΞ/Φ.ΕΝΓΚΕΛΣ: Διαλεχτά Έργα, τόμος ΙΙ, σελ.24, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», Δεκέμβρης 1951, γερμανικά: K.MARX/F.ENGELS: Ausgewaehlte Schriften, Bd.II, σελ. 25, Verlag fuer fremdsprachige Literatur Moskau 1950). Και απ’ το σαφέστατο αυτό απόσπασμα του Μαρξ που δεν επιδέχεται «πολλές» ερμηνείες, είναι φανερό πως όταν ο Λένιν στο παραπάνω κείμενό του μιλάει για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», εννοεί προφανώς τη «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό», αφού ο Μαρξ στο γνωστό απόσπασμα του ΔΕ μιλάει για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», αλλά, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό» δηλ. την πλήρη ολοκληρωμένη αταξική κομμουνιστική κοινωνία (το έργο του ΜΑΡΞ: «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» γραμμένο Απρίλη-αρχές Μάη 1875, δημοσιεύτηκε το 1891 από τον ΕΝΓΚΕΛΣ, βρίσκεται στα «Άπαντα» των Κ.ΜΑΡΞ/Φ.ΕΝΓΚΕΛΣ, τόμος 19^ος , 2^η ρωσ. εκδ., γερμανικά: K.MARX/F.ENGELS: Werke, Bd.19, σελ. 28 (Dietz Verlag Berlin-DDR 1969).
Τρίτο, δε θα ήταν ποτέ δυνατό ο Λένιν να μιλήσει για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», γιατί: α) θα διαστρέβλωνε τους ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ και τον επαναστατικό μαρξισμό γενικότερα, β) θα απέρριπτε υποχρεωτικά τη μαρξιστική αντίληψη της «μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό», αν οριοθετούσε τη μεταβατική περίοδο μόνο ως το Σοσιαλισμό δηλ. την πρώτη φάση της κομμουνιστικής αταξικής κοινωνίας, γ) θα απέρριπτε την αναγκαιότητα ύπαρξης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό, όπως έπραξαν οι προδότες χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες (την είχαν ήδη ανατρέψει βίαια πραξικοπηματικά αμέσως μετά την εξόντωση του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ), χωρίς την οποία ΠΟΤΕ δε θα μπορούσε να οικοδομηθεί ο Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός, μα ΟΥΤΕ, τελικά, η πλήρης αταξική κομμουνιστική κοινωνία, στην οποία το κράτος, σύμφωνα με τους κλασικούς ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, «απονεκρώνεται», όταν δημιουργηθούν οι ανάλογες εσωτερικές και διεθνείς προϋποθέσεις: «για την ολοκληρωτική απονέκρωση του κράτους χρειάζεται ολοκληρωμένος κομμουνισμός» (Β.ΛΕΝΙΝ: Διαλεχτά έργα, τόμος ΙΙ, σελ. 265, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ, «Νέα Ελλάδα», 1951).
Τέταρτο, ο Λένιν ήδη στο «Κράτος και Επανάσταση», απ’ τα τελευταία έργα του (γράφτηκε Αύγουστο-Σεπτέμβρη 1917, τυπώθηκε 1918), αναφέρεται διεξοδικά στο ζήτημα της μεταβατικής περιόδου, των δυο φάσεων της κομμουνιστικής κοινωνίας και στην «απονέκρωση» του κράτους, ενώ στο «ΚΕΦΑΛΑΙΟ V» με τίτλο «Οι οικονομικές βάσεις της απονέκρωσης του κράτους» και στο υποκεφάλαιο «2» και αμέσως κάτω από τον χαρακτηριστικό υπότιτλο «Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό» παραθέτει το γνωστό παραπάνω απόσπασμα του ΜΑΡΞ από την «Κριτική του προγράμματος της Γκότα», ορίζοντας τη «μεταβατική περίοδο», όπως και ο ΜΑΡΞ, ως «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό» (Β.ΛΕΝΙΝ: Διαλεχτά έργα, τόμος ΙΙ, σελ. 256, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ, «Νέα Ελλάδα», 1951).
Πέμπτο, λίγους μήνες μετά το «Χαιρετισμό προς τους Ούγγρους εργάτες» (27/5/1919), ο Λένιν ασχολείται πάλι μ’ αυτό το ζήτημα στο άρθρο του «Η οικονομία και η πολιτική στην εποχή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου» (30.10.1919) και ορίζει τη «μεταβατική περίοδο» ως «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό»: «θεωρητικά δεν χωράει αμφιβολία πως ανάμεσα στον καπιταλισμό και στον κομμουνισμό υπάρχει μια ορισμένη μεταβατική περίοδος. Η περίοδος αυτή δεν μπορεί παρά να συγκεντρώνει τα γνωρίσματα ή τις ιδιότητες και των δυο αυτών συστημάτων κοινωνικής οικονομίας. Η μεταβατική αυτή περίοδος δεν μπορεί παρά να είναι περίοδος πάλης ανάμεσα στον καπιταλισμό που πεθαίνει και στον κομμουνισμό που γεννιέται, ή με άλλα λόγια: ανάμεσα στον καπιταλισμό που ηττήθηκε, μα δεν εξοντώθηκε, και στον κομμουνισμό που γεννήθηκε, μα που είναι ακόμη πολύ αδύνατος» (Λένιν: τόμος 39, σελ 271, 5^η εκδ., Αθήνα 1982). Και γι’ αυτό το απόσπασμα, παρόλο που σ’ αυτό γίνεται σαφέστατα λόγος για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό», οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες, αυτογελοιοποιούμενοι, γράφουν «ευφυώς» – αντικαθιστώντας όμως τη λέξη «κομμουνισμός» με τη λέξη «σοσιαλισμός» – πως σ’ αυτό το κείμενο: «ο Β.Ι.Λένιν θεμελίωσε την αναγκαιότητα της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» (!!!) («Lehrbuch Politische Oekonomie Sozialismus», σελ.28, Berlin-DDR 1972, Μόσχα 1970). Εδώ η διαστρέβλωση του ΛΕΝΙΝ είναι χονδροειδέστερη και γελοιωδέστερη απ’ την πρώτη περίπτωση δηλ. τη συνειδητή παράλειψη μέρους του αποσπάσματος, αλλά και εντελώς εξόφθαλμη με την αντικατάσταση της λέξης «κομμουνισμό» του Λένιν, αυθαίρετα και σκόπιμα, με τη λέξη «σοσιαλισμό».
Τέλος, εξίσου χονδροειδής και εντελώς εξόφθαλμη είναι και η διαστρέβλωση του ΜΑΡΞ , ανάλογης γελοιότητας με τη δεύτερη περίπτωση του Λένιν, όταν οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ισχυρίζονται ότι «την αναγκαιότητα της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό υπόδειξε για πρώτη φορά ο Μαρξ, το 1875, στο έργο ΜΑΡΞ «Κριτική του προγράμματος της Γκότα»», κι’ αυτό παρόλο που οι ίδιοι παραθέτουν και το τμήμα του γνωστού αποσπάσματος του Μαρξ, στο οποίο, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, διαβάζουμε: «μεταξύ της καπιταλιστικής και κομμουνιστικής κοινωνίας…» και ΟΧΙ της «σοσιαλιστικής», όπως αυτοί ισχυρίζονται («Πολιτική Οικονομία» (Ν.Α.Τσάγκολοφ), τόμος τέταρτος, σελ. 13-14, εκδ. «Gutenberg», Αθήνα 1980).
Βέβαια, το μέγεθος της γελοιοποίησης των αντισταλινικών χρουστσοφικών αντικομμουνιστών, στην περίπτωση της διαστρέβλωσης του ΜΑΡΞ: «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» και του ΛΕΝΙΝ: «Η οικονομία και η πολιτική στην εποχή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου» με την ταχυδακτυλουργική αντικατάσταση της λέξης «κομμουνισμό» με τη λέξη «σοσιαλισμό», ξεπερνά κάθε όριο, όμως εκείνο που πρωτίστως ενδιαφέρει τους επαναστάτες κομμουνιστές και ολόκληρο το διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα είναι ότι, η αντιμαρξιστική αντίληψη για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» αποτελεί μια απ’ τις κύριες πλευρές της αντιδραστικής αστικής αντικομμουνιστικής θεωρίας του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» που επινοήθηκε απ’ τους χρουστσοφικούς για να «δικαιολογηθεί» η χρουστσοφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ένωση, η απόρριψη της αναγκαιότητας ύπαρξης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό, η βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της και η αντικατάστασή της με τη δικτατορία της νέας μπουρζουαζίας δηλ. το ΑΣΤΙΚΟ «κράτος όλου του λαού», η άρνηση των ανταγωνιστικών αντιθέσεων και η όξυνση της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό, η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ του πισωδρομικού προτσές εξάλειψης του σοσιαλισμού και της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού που κατά κόρον προβλήθηκε-προπαγανδίστηκε – και προπαγανδίζεται ακόμα και σήμερα απ’ τα χρουστσοφικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, μαζί και απ’ το ρεφορμιστικό «Κ»ΚΕ – ως «προοδευτική» δήθεν πορεία, και μάλιστα: προς την αταξική κομμουνιστική κοινωνία (!!!), κι ας ήταν ο διαβόητος «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» τους ή «πραγματικός υπαρκτός σοσιαλισμός» της περιόδου των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ (1953-1990) ένας πραγματικά υπαρκτός ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ (με τις γνωστές ιδιομορφίες του), που τελικά δεν μπορούσε παρά να καταρρεύσει αναπόφευκτα, περνώντας, στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 (1989-90) του περασμένου αιώνα, υποχρεωτικά στον παραδοσιακό καπιταλισμό των δυτικών καπιταλιστικών χωρών.
συνεχίζεται
4. «Τρεις» ή δυο φάσεις της κομμουνιστικής κοινωνίας: σοσιαλισμός-κομμουνισμός;
5. «Σοσιαλισμός»: ένας «νέος, αυτόνομος τρόπος παραγωγής» ή κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής;

Διαβάστε Περισσότερα »

Πραγματοποιήθηκε το 5ο Συνέδριο του Επαναστικού Κομμουνιστικού Κόμματος - Βραζιλία

Μέσα σε κλίμα ισχυρού επαναστατικού πνεύματος του προλεταριακού διεθνισμού, πραγματοποιήθηκε 15-18 Νοεμβρίου στο Σάο Πάολο, το 5ο Συνέδριο του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCR).

Οι αντιπρόσωποι από διάφορες περιοχές της χώρας για τέσσερις ημέρες συζήτησαν την εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής για την εθνική και διεθνή κατάσταση, το πρόγραμμα, την τακτική και τη στρατηγική των Βραζιλίανων επαναστατλων, και έθεσαν νέα καθήκοντα για τους κομμουνιστές επαναστάτες που αγωνίζονται για την υπόθεση σοσιαλισμού στη Βραζιλία.

Διαβάστε Περισσότερα »

Από την παρέμβαση της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 στο Πολυτεχνείο (2013)

Στη φετινή παρέμβαση μοιράζοταν μαζί τα παρακάτω υλικά:

Π Ο Λ Υ Τ Ε Χ Ν Ε Ι Ο 2013

Δελτίο του Ομίλου Φίλων Προβολής του Έργου των Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ και Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ: κοινός εχθρός του ΕΝΙΑΙΟΥ Προλεταριάτου

Διαβάστε Περισσότερα »

Π Ο Λ Υ Τ Ε Χ Ν Ε Ι Ο 1973-2013

Διαβάστε μια σειρά από σημαντικά κείμενα:

- Η κατάληψη του Πολυτεχνείου και η προδοτική στάση των χρουτσωφικών σοσιαλδημοκρατών «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕ(εσ.)

- Μία δήλωση 17 μελών της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου για ένα δημοσίευμα της «Πανσπουδαστικής», οργάνου της «ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ»

- Πολυτεχνείο '73: Το ζήτημα των θυμάτων: Νεκροί και τραυματίες

- ΝΕΚΡΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ (1967-1974)

ΠΡΟΚΥΡΗΞΕΙΣ

Προκήρυξη 2013: Π Ο Λ Υ Τ Ε Χ Ν Ε Ι Ο 2013

Προκήρυξη για το Πολυτεχνείο 2012

Πολυτεχνείο 2011: επίκαιρος ο δρόμος της αντιφασιστικής-αντιιμπεριαλιστικής λαϊκής εξέγερσης

Προκήρυξη 2010: Ζήτω η ηρωϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου

Προκήρυξη 2009: Ζήτω η ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου!

Προκήρυξη 2008: Ζήτω η ηρωική λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου - Νοέμβρης 1973

Διαβάστε Περισσότερα »

6ο τακτικό συνέδριο του ΚΚ Μεξικό (μ-λ)

Την επόμενη εβδομάδα θα διεξαχθεί το 6ο τακτικό συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξίκό (μ-λ) το οποίο είναι μέλος της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων.

Διαβάστε Περισσότερα »

Π Ο Λ Υ Τ Ε Χ Ν Ε Ι Ο 2013

Π Ο Λ Υ Τ Ε Χ Ν Ε Ι Ο 2013

Ζήτω η ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου

«Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ, ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ» !

Με τους Ναζι-φασίστες δε συζητάς, τους πολεμάς!

Ν Ο Ε Μ Β Ρ Η Σ 1973

Κατάληψη και μετωπική σύγκρουση με το φασισμό

κόντρα στη στάση των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων

Η αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική πάλη της φοιτητικής νεολαίας και του λαού που κορυφώθηκε με την ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου απ τους φοιτητές και εξελίχθηκε σε λαϊκή εξέγερση – φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια – κατέληξε σε ανατροπή της στρατιωτικο-φασιστικής διχτατορίας του ντόπιου κεφαλαίου και των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκων ιμπεριαλιστών.

Στη μετωπική σύγκρουση με το φασιστικό καθεστώς και την ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου ΔΕΝ αντιτάχθηκαν μόνο τα γνωστά παραδοσιακά αστικά κόμματα αλλά ΚΑΙ τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα “Κ”ΚΕ-”Κ”ΚΕεσ.

Προκλητική υπήρξε η προδοτική στάση της ηγετικής χρουστσοφικής ομάδας των ΚΟΛΙΓΙΑΝΝΗ-ΦΛΩΡΑΚΗ, κλπ. (“Κ”ΚΕ) που δε δίστασε, για να εξυπηρετήσει τα σχέδια της ντόπιας αντίδρασης, να καταγγείλει μέσω της “ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΉΣ” Νο 8 (αντιΕΦΕΕ-”Κ”ΝΕ) τους αντιφασίστες και κομμουνιστές φοιτητές ως «πράχτορες» της ΚΥΠ και της CIA: «καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη 14.11.73, 350 οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικάνικης CIA».

Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του χρουστσοφικού “Κ”ΚΕ ομολογεί, 3 χρόνια αργότερα, ότι ήταν ενάντια στην ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου και όταν αυτή πραγματοποιήθηκε αγωνίζονταν να τη ΔΙΑΛΥΣΕΙ με την “απαγκίστρωση των φοιτητών απ’ το Πολυτεχνείο”: ομολογούν ανοιχτά ότι ο βασικός σκοπός τους ήταν: “κυρίως να πάρουν μέτρα για την απαγκίστρωση των φοιτητών από το Πολυτεχνείο... το Γραφείο της Σπουδάζουσας της ΚΝΕ θεώρησε ότι η κατάληψη, παρόλα που έπρεπε να αποφευχθεί...”(“ΚΟΜΕΠ”, 11/1976, σελ. 98). Και παρακάτω: “αν η ΚΝΕ ήταν σωστά προετοιμασμένη και τα στελέχη της δούλευαν έγκαιρα και επιτόπου μέσα στο Φ.Κ., μ’ αυτή την κατεύθυνση, θα ήταν δυνατό ή να μην επιλεγεί καθόλου η μορφή της κατάληψης, ή κι’ αν προσωρινά πραγματοποιούνταν, να στρέφονταν γρήγορα προς άλλες εξελίξεις” (στο ίδιο, σελ. 112-113).

Άμεση ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, απ’ την ιμπεριαλιστική

Ευρωπαϊκή Ένωση (μαζί και από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ)

Μετά την ανοιχτή ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας – ορατή τουλάχιστον από το 2006, με αποκορύφωμα το 2009 («αύξηση δαπανών 40δισ–έσοδα 20δις», Ν.Καραβίτης) δηλ. η Καραμανλική «6ετία 2004-2009» που ακόμα και η δεξιά-μεγαλοαστική «Καθημερινή» χαρακτήρισε «μοιραία 6ετία» («Κ» 25/3/2012, σελ.2 «Οικονομία») – που οδήγησε στο γνωστό διεθνή οικονομικό ΕΛΕΓΧΟ και στη μόνιμη ασφυκτική ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ της χώρας από: ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν και την εγκατάσταση των εκπροσώπων τους στην Αθήνα, διαμορφώθηκε μια ΝΕΑ κατάσταση, η οποία, μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζεται από:

1) παραπέρα βάθεμα αλλά και πληρέστερη-ασφυκτικότερη ιμπεριαλιστική ΕΞΑΡΤΗΣΗ της χώρας. Οι σχέσεις Ελλάδας– Γερμανίας-Γαλλίας, κλπ. ΔΕΝ είναι σχέσεις «αλληλεξάρτησης» («Κ»ΚΕ) δηλ. «ισότιμης» συμμετοχής σε ΕΕ, όπως ισχυρίζονται ΚΑΙ τα μεγαλοαστικά κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ., αντίθετα: είναι σχέσεις ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και ΥΠΟΤΑΓΗΣ,

2) παρατεταμένη οικονομική κρίση που δεν πρόκειται για «κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου» (=αντιμαρξιστική άποψη του «Κ»ΚΕ) αλλά αντίθετα για: καπιταλιστική κυκλική κρίση υπερπαραγωγής, που πηγάζει απ’ τη βασική ΑΝΤΙΦΑΣΗ του καπιταλισμού (ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ): η πιο σπουδαία ΑΝΤΙΦΑΣΗ αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος,

3) μια χωρίς προηγούμενο ΕΠΙΘΕΣΗ των μεγάλων ισχυρών μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και του ντόπιου κεφαλαίου που κορυφώνεται στην εκμηδένιση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών αλλά και την απότομη και ραγδαία χειροτέρευση της κατάστασής τους, ενώ οι τεράστιες περικοπές των «πάντων» (μισθών, συντάξεων, περικοπές σε υγεία, παιδεία κλπ.), η εκτίναξη στα ύψη της μαζικής ανεργίας, ιδιαίτερα στους νέους, ο πληθωρισμός, οι τεράστιες αυξήσεις τιμών, η ληστρική φορολογία, κλπ. τις καταδικάζουν στην πείνα και την εξαθλίωση, βαθαίνοντας στο έπακρο το προτσές της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών,

4) το συνεχιζόμενο ξεπούλημα του πλούτου της χώρας στο ξένο αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο,

5) το διαρκές βάθεμα της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής που εκδηλώνεται, μεταξύ άλλων, τόσο με τις χιλιάδες δολοφονικές επιθέσεις πανελλαδικά των χιτλερικών αποβρασμάτων ναζι-φασιστών της «Χρυσής Αυγής» ενάντια σε μετανάστες εργάτες και έλληνες αντιφασίστες (μαζί με 5 δολοφονίες, με τελευταία εκείνη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα) αλλά και με τον ολόπλευρο εκφασισμό του αστικού κράτους (αστυνομία, στρατός, δικαιοσύνη, κλπ) και το φασιστικό πογκρόμ «ανακατάληψης των πόλεων» του εθνικιστικού-ρατσιστικού-φασιστικού δίδυμου Σαμαρά-Δένδια ως την επίσημη συμμετοχή του ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ-Καρατζαφέρη πριν στην κυβέρνηση Παπαδήμου και των γνωστών ναζι-φασιστών Βορίδη-Γεωργιάδη-Πλεύρη, που τώρα πέρασαν ανοιχτά στο αδελφό τους κόμμα, τη μοναρχοφασιστική ΝΔ, με αρχηγό το θαυμαστή-υμνητή των Ταγμάτων Ασφαλείας, Α. Σαμαρά.

Στη νέα σημερινή κατάσταση της χώρας, η τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου και της ξενόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης αλλά ΚΑΙ των εκπροσώπων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων είναι: παραμονή της Ελλάδας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ. Αυτή έχει εκφραστεί επανειλημμένα τόσο απ’ τα μεγαλοαστικά κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ.) αλλά και απ’ τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δασκαλόπουλο παραμονές εκλογών του 2012: «Ευρώπη ή χάος», το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το «Κ»ΚΕ: «λύση έξω από το ΕΥΡΩ και Δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφή» («Ρ» 31/5/2011, σελ.6) όσο και απ’ τους διάφορους ηγέτες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

Με τη στρατηγική αυτή του κεφαλαίου ευθυγραμμίζονται πλήρως τόσο τα μεγαλοαστικά κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ.) όσο και τα ρεφορμιστικά κόμματα της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ.) αλλά και σειρά εξωκοινοβουλευτικές Οργανώσεις που παραιτήθηκαν απ’ την αντιιμπεριαλιστική πάλη για την έξοδο της χώρας απ’ την ΕΕ που εκφράζεται στην αντιιμπεριαλιστική θέση-σύνθημα: «ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΕ», που παλιότερα, όταν η Ελλάδα δεν ήταν ακόμα μέλος της ΕΟΚ, για τους αντιιμπεριαλιστές-κομμουνιστές είχε τη μορφή: «ΟΧΙ στη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ» («Κ»ΚΕ, κλπ. παραπέμπουν τη λεγόμενη «αποδέσμευση» απ’ την ΕΕ στο μακρινό μέλλον της «ειρηνικής κοινοβουλευτικής» τους «επανάστασης»!).

Σε πλήρη αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» θεωρεί ότι η μοναδική διέξοδος που έχει σήμερα μπροστά της η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι είναι η αμφισβήτηση της καταστροφικής επιλογής του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: παραμονής της Ελλάδας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ και η διεξαγωγή και ανάπτυξη της ταξικής πάλης – σε συνδυασμό με την πάλη για την υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων – για άμεση ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση (μαζί και από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ). Πρόταση που ΔΕΝ απευθύνεται στην αστική τάξη, στα κόμματα της και στην κυβέρνηση, αλλά στο λαό, στους εργαζόμενους και στη νεολαία για την οργάνωση της πάλης τους. Οι σημερινές αρνητικές εξελίξεις στη χώρα με κορυφαία τη ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ της οικονομίας και οι εξόφθαλμα πολύ δυσμενέστερες εξελίξεις στις σχέσεις Ελλάδας-ΕΕ, αλλά και η κατάρρευση των περί την ΕΕ μύθων, κατέστησαν το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα της εργατικής τάξης και του λαού «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» όχι μόνο ένα υπερώριμο αίτημα αλλά το θέτουν ΚΑΙ στο κέντρο της σημερινής πολιτικής δράσης της εργατικής τάξης και του λαού ως άμεσο στόχο πάλης για την αποχώρηση της Ελλάδας απ’την ιμπεριαλιστική ΕΕ και την ανάπτυξη πλατιού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Διότι η σημερινή αντιιμπεριαλιστική πάλη:

1) αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της γενικότερης αντιιμπεριαλιστικής πάλης για την οριστική και πλήρη, μελλοντικά, απαλλαγή της χώρας απ’ την ΕΞΑΡΤΗΣΗ της (οικονομική-πολιτική-στρατιωτική) απ’ τις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις,

2) είναι αναγκαία και συνδέεται αναπόσπαστα με την αποτελεσματική απόκρουση και ματαίωση των επιθέσεων του κεφαλαίου ενάντια στις ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ των εργαζομένων, αφού οι επιθέσεις αυτές ΔΕΝ προέρχονται μόνο από το ντόπιο αλλά ΚΑΙ από το ξένο κεφάλαιο, προέρχονται κατευθείαν και από ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν,

3) είναι αναγκαία και συνδέεται αναπόσπαστα με την αποτελεσματική απόκρουση και ματαίωση των επιθέσεων στο βιοτικό επίπεδο των πλατιών λαϊκών μαζών, διότι οι επιθέσεις αυτές, τα αντιλαϊκά μέτρα, ΔΕΝ προέρχονται μόνο από το ντόπιο αλλά ΚΑΙ από το ξένο κεφάλαιο, προέρχονται κατευθείαν και από ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν,

4) συνδέεται άμεσα με τη ματαίωση του εν εξελίξει και συνεχιζόμενου ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας στο ξένο αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο – παράλληλα με τη µονοµερή στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους, το οποίο είναι τοκογλυφικό και δημιούργημα της αντιδραστικής αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών για τα δικά τους συμφέροντα και όχι των εργαζομένων.

5) συνδέεται άμεσα με το πρόβλημα της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας – που το αστικό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ θεωρεί «ξεπερασμένη»: «ο όρος «εθνική ανεξαρτησία» δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες» («Ρ» 1/2/2005, σελ.15), αντιγράφοντας καθυστερημένα το φασίστα Κ. Καραμανλή, ο οποίος είχε το θράσος στο «Μήνυμα από την τηλεόραση για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, 22/12/1978» να μιλήσει ακόμα και για «κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας»(!) της Ελλάδας μέσα σε ΕΟΚ-ΕΕ δηλ. μέσα στο «λάκκο των λεόντων» – πάνω στο οποίο «πατά» η παραπλανητική δημαγωγική προπαγάνδα όλων των εθνικιστών και ναζι-φασιστών («Χρυσή Αυγή», ΛΑΟΣ, κλπ.), η οποία εδώ και καιρό έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις, δηλητηριάζοντας καταστροφικά τη συνείδηση τμημάτων του λαού.

Χωρίς τα παραπάνω σημεία ΔΕΝ νοείται αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, καταντά κενή σε περιεχόμενο.

Η πρόταση της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 προς την εργατική τάξη, τη νεολαία και το λαό για µονοµερή στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους και ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ-ΟΝΕ-Ευρώ είναι η μόνη που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη µε τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ, είναι η μόνη που εκφράζει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα ΚΑΙ επιπλέον συμβάλλει στην ανάπτυξη της αντιιµπεριαλιστικής συνείδησης των πλατιών λαϊκών μαζών και είναι κατάλληλη πολιτικά για την ανάπτυξη ενός πλατιού και ενωτικού αντιφασιστικού-αντιιµπεριαλιστικού κινήµατος. Ακριβώς αυτό τρέμει το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο αλλά και τα μονοπώλια της ΕΕ, αφού αυτό αποτελεί την εντελώς απαραίτητη προϋπόθεση για την αλλαγή του αναγκαίου και απαιτούμενου συσχετισμού δυνάμεων για την προετοιμασία της οριστικής, μελλοντικά, απαλλαγής της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, που θα ανοίξει το δρόμο της προοπτικής της αντιιµπεριαλιστικής-προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κοµµουνισµού.

Νοέμβρης 2013

ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ (1918-55)

Τ.Θ. 3689, 102 10 Αθήνα. Τηλ. 2108621543, email: anasintaxi@yahoo.com

http://anasintaxi.awardspace.com – http://anasintaxi.blogspot.com

Διαβάστε Περισσότερα »

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2013

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2013

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 391Β (1-31/10/2013)

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 391Β (1-31/10/2013) by anasintaxi

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 391 (1-31/10/2013)

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 391 (1-31/10/2013) by anasintaxi

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 391 (1-31/10/2013)

 

Ιστορικό Γράμμα Νίκου Ζαχαριάδη - μαχητικό πανεθνικό-πατριωτικό εγερτήριο σάλπισμα κατά των φασιστών επιδρομέων

Στα σίδερα της φυλακής οι αιμοδιψείς και αιμοσταγείς θρασύδειλοι ναζι-φασίστες Χιτλερικοί Fuererίσκοι Μιχαλολιάκος- Παππάς κλπ., καθοδηγητές και οργανωτές χιλιάδων δολοφονικών επιθέσεων

«Έφυγε» ο υπεραιωνόβιος θρυλικός στρατηγός του Βιετναμέζικου λαού Vo Nguyen Giap

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ – ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ-ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ-ΦΑΣΙΣΜΟΣ

D.N.Pritt: Η ΔΙΚΗ ΖΗΝΟΒΙΕΦ (1936) ΜΕΡΟΣ Β’

Ναζι-φασιστική «Χρυσή Αυγή» – η Ταγματασφαλίτικη φιέστα της μοναρχοφασιστικής ΝΔ στο Μελιγαλά και η επαίσχυντη αντιδραστική φιλο-Ταγματασφαλίτικη στάση του «Ριζοσπάστη»

Διαβάστε Περισσότερα »

Στα σίδερα της φυλακής οι αιμοδιψείς και αιμοσταγείς θρασύδειλοι ναζι-φασίστες Χιτλερικοί Fuererίσκοι Μιχαλολιάκος- Παππάς κλπ., καθοδηγητές και οργανωτές χιλιάδων δολοφονικών επιθέσεων

Τα αιμοδιψή δολοφονικά «τσακάλια» κατατρογμαγμένοι και πανικόβλητοι «λαγοί» μπροστά στους ανακριτές, κατάντησαν τρισάθλια αυτο-καταξευτιλιζόμενα κουρέλια με την καραγιοζοειδή τους στάση και την εν ριπή οφθαλμού απάρνηση των υπεραντιδραστικών εγκληματικών «ιδεών» τους

Επιτέλους, μετά από εκατοντάδες κάθε χρόνο δολοφονικές επιθέσεις πανελλαδικά ενάντια σε μετανάστες εργάτες αλλά και ενάντια σε έλληνες αντιφασίστες και 4 δολοφονίες – παράλληλα μ’ ένα χωρίς προηγούμενο όργιο φασιστικής τρομοκρατίας, κυρίως στις μεγάλες πόλεις – με τελευταία 5^η , την εν ψυχρώ προσχεδιασμένη άγρια δολοφονία του θαρραλέου και μαχητικού αντιφασίστα εργάτη-μουσικού 34χρονου νεολαίου Παύλου Φύσσα απ’ το «ξανθό κτήνος», χιτλερικό απόβρασμα Γιώργο Ρουπακιά, οι θρασύδειλοι αιμοδιψείς και αιμοσταγείς ναζι-φασίστες Χιτλερικοί Fuererίσκοι Μιχαλολιάκος-Παππάς κλπ., καθοδηγητές και οργανωτές χιλιάδων δολοφονικών επιθέσεων, βρέθηκαν-βρίσκονται στη φυλακή (η πιο γνωστή παλιότερη δολοφονική επίθεση ήταν εκείνη σε βάρος του αντιφασίστα φοιτητή Δ.Κουσουρή το 1998 από 10μελή συμμορία μ’ επικεφαλής το διαβόητο «Περίανδρο»-Ανδρουτσόπουλο).

Οι καθημερινές δολοφονικές επιθέσεις ενάντια στους ξένους εργαζόμενους διαπράχτηκαν-διαπράττονται απ’ τα χιτλερικά αποβράσματα της χιτλερικής ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής» και όποιους άλλους ρατσιστές-εθνικιστές-φασίστες μπροστά στα αδιάφορα βλέμματα, τα απαθή και αποχαυνωμένα μάτια πλατιών λαϊκών στρωμάτων μιας αστικής κοινωνίας που βρίσκεται σε οξύτατη και βαθιά ολόπλευρη κρίση, προχωρημένης σήψης και αποσύνθεσης σ’ όλα τα επίπεδα – πέραν των εχθρικών τμημάτων στρωμάτων που έχουν δηλητηριαστεί μέχρι αποκτήνωσης απ’ τις εγκληματικές ναζι-φασιστικές απόψεις λατρείας-«απόλαυσης» της φασιστικής δολοφονικής βίας – μια ντροπιαστική εγκληματική στάση ΑΝΟΧΗΣ του λαού που αποτελεί τη μελανότερη σελίδα της ιστορίας ΜΑΣ που αγγίζει τα όρια της ΣΥΝΕΝΟΧΗΣ και πρώτα απ’ όλα στην περίπτωση των αδρανών αντιφασιστών που έχουν πέσει σε βαθύ λήθαργο αν όχι σε παρατεταμένη, προς το παρόν, «χειμερία νάρκη». Το τελευταίο συνταρακτικό γεγονός της δολοφονίας του ήρωα πλέον του λαού μας αντιφασίστα Παύλου Φύσσα τάραξε κάπως τα «λιμνάζοντα νερά» της σημερινής βαλτωμένης και σάπιας ελληνικής κοινωνίας και αφύπνισε εν μέρει τους αντιφασίστες και κομμουνιστές, αποτελώντας μια πρώτη ελπιδοφόρα αρχή κινητοποίησης-δράσης κατά του ναζι-φασισμού-ρατσισμού-εθνικισμού.

Πέρα απ’ τις γενικότερες και ιδιαίτερες σημερινές αντικειμενικές αιτίες εμφάνισης και ανάπτυξης του φασισμού – γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού – μεγάλη ευθύνη για την ανεμπόδιστη διάδοση των ναζι-φασιστικών απόψεων των «Χρυσή Αυγή»-ΛΑΟΣ, κλπ., έχουν τα ρεφορμιστικά κόμματα της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ., που δεν έχουν μόνο προδώσει την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού αλλά έχουν ταυτόχρονα αφοπλίσει ιδεολογικο-πολιτικά την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες και επιπλέον τις έχουν μπολιάσει με εθνικιστικές-ρατσιστικές και νεορθόδοξες θρησκευτικές αντιλήψεις, σβήνοντας συνάμα, δεκαετίες τώρα, πέραν εκείνης προλεταριάτου-μπουρζουαζίας, τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ αντιφασιστικών και εθνικιστικών-ρατσιστικών-φασιστικών απόψεων, συνοδευόμενης και από πλήρη απουσία αντιφασιστικής γραμμής-στάσης και μετώπου πάλης, προπαντός στην περίπτωση του «Κ»ΚΕ με την κυριαρχία στο χώρο της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας εθνικιστικών και ρατσιστικών απόψεων:

Α) εθνικισμός-σοβινισμός: πρώτο, εθνικιστική-σοβινιστική στάση απέναντι σε ΠΓΔΜακεδονίας-Αλβανίας-Τουρκίας, με πιο χαρακτηριστική εκείνη του Μάρτη 2010 που έφτασαν στο σημείο να εγκαλούν για έλλειψη «πατριωτισμού» όχι μόνο το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τη μοναρχοφασιστική ΝΔ και το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ: «η ΝΔ είπε πως δε διάβασε. Ο ΣΥΡΙΖΑ τίποτα. Δεν είδε τίποτε. Αυτά τα θεωρούν εθνικιστικά και ρηχά ζητήματα, τα σύνορα. Είναι κοσμοπολίτες, είναι υπεράνω συνόρων, είναι «μοντέρνοι», αυτά θεωρούνται ντεμοντέ, να ασχολείσαι με τα σύνορα και την άμυνα της χώρας. Ο δε λαλίστατος κ. Καρατζαφέρης, κουβέντα» («Ρ» 23/3/2010,σελ. 10),

δεύτερο, εθνικισμός κορυφώνεται με την ανοιχτή άρνηση αναγνώρισης της ύπαρξης Σλαβομακεδόνικης μειονότητας στη δυτική Μακεδονία (Χ.Φλωράκης: «για το ΚΚΕ μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει», «Ρ» 16/9/1988,σελ.3, Παπαρήγα: «δεν υπάρχει μακεδονική μειονότητα», «REAL FM» 26/2/2011, κλπ.), με υπόδειξη και κατ’ εντολή της αντιδραστικής αστικής τάξης, και την ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ επιστροφής των Σλαβομακεδόνων ανταρτών του ΔΣΕ στην Ελλάδα που πολέμησαν τους Ιταλούς, Γερμανούς και Βούλγαρους φασίστες κατακτητές αλλά και τους ντόπιους μοναρχοφασίστες και αγγλο-αμερικάνους ιμπεριαλιστές – η χειρότερη προδοσία στην ιστορία της δράσης της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας – μετά από συμφωνία με τα αστικά κόμματα, όπως αποκαλύπτει ο αντιδραστικός Κ.Μητσοτάκης: «όλα τα ελληνικά κόμματα (συμπεριλαμβανομένου και του ορθόδοξου Κομμουνιστικού Κόμματος) έχουν εδώ και πολλά χρόνια συμφωνήσει ότι δεν πρόκειται να γυρίσουν» οι Σλαβομακεδόνες, αντάρτες του ΔΣΕ (Θόδωρος Σκυλακάκης: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ. 3, «ελληνική ευρωεκδοτική», Αθήνα 1995).

Β) ρατσισμός: ο ρατσισμός της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ εκδηλώνεται σαφέστατα, πέραν των άλλων, και στην άρνησή της να ψηφίσει το νόμο Ραγκούση (3838/2010) – και μάλιστα με την πρωτάκουστη δικαιολογία-«επιχείρημα» πως μελλοντικά θα δημιουργούσε «θέμα μειονότητας και για τους μετανάστες» («Ρ» 9/2/2010, σελ.15) ή ακόμα σαφέστερα λόγω «δημιουργίας και ανακίνησης μειονοτικών και εθνικιστικών ζητημάτων, μέχρι και την αλλαγή συνόρων» (7/3/2010, σελ. 7) – συμπαρατασσόμενη με τα ρατσιστικά-εθνικιστικά κόμματα, τη μοναρχοφασιστική ΝΔ και το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ (και μάλιστα βγαίνοντάς τους απ’ τα δεξιά) και όχι επειδή δεν «έλυνε» τα προβλήματα των μεταναστών, όπως ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΑ σήμερα ισχυρίζεται («ΚΟΜΕΠ» 3/2012, σελ. 66, «Ρ» 5/3/2003, σελ.2, κλπ.).

Ακριβώς σ’ αυτή τη σημερινή αρνητική και διασπαστική κατάσταση οφείλεται το ότι μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν κατέστη δυνατό, παρά τις όποιες άλλες, ευτυχώς, αντιφασιστικές διαδηλώσεις, να γίνει μια ΜΕΓΑΛΗ πολλών εκατοντάδων χιλιάδων συγκέντρωση σε κεντρικό σημείο της Αθήνας ΟΜΟΝΟΙΑ ή ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

Την ΠΡΩΤΗ και μεγάλη ΕΥΘΥΝΗ τόσο για τις δολοφονικές επιθέσεις της «Χρυσής Αυγής» όσο και για τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα έχει η κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον υμνητή-θαυμαστή των Ταγμάτων Ασφαλείας, Α.Σαμαρά, η ακραία ρατσιστική πολιτική και το φασιστικό πογκρόμ «ανακατάληψης των πόλεων» του ρατσιστικού δίδυμου ΣΑΜΑΡΑ-ΔΕΝΔΙΑ – που κινούνταν χέρι-χέρι με τις δολοφονικές επιθέσεις της ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής» – και γενικότερα η πολιτική της πιο ακραίας ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ των φασιστοειδών ΣΑΜΑΡΑ-ΔΕΝΔΙΑ-ΛΑΖΑΡΙΔΗ-ΜΠΑΛΤΑΚΟΥ-ΒΟΡΙΔΗ-ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ-ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, κλπ., συμπληρωμένης με τη φασιστική θεωρία των «δυο άκρων». Επίσης η επάνδρωση του κρατικού μηχανισμού όχι απλά με φασίστες μα και ναζι-φασίστες, ιδιαίτερα στο χώρο της Αστυνομίας και της Ασφάλειας. Ο εκφασισμός του αστικού κράτους αγκαλιάζει ακόμα το στρατό, τη Δικαιοσύνη, κλπ. Είναι δε γνωστές η στενότατες σχέσεις ηγετικών στελεχών της μοναρχοφασιστικής ΝΔ με τη ναζι-φασιστική «Χρυσή Αυγή» που μεταξύ τους θεωρούνται «αδελφά κόμματα» (λόγω χώρου δεν μπορούν ν’ αναφερθούν οι δηλώσεις Πολύδωρα, Κρανιδιώτη, κλπ.).

Η κυβέρνηση Σαμαρά ΔΕΝ είχε την πολιτική βούληση να τιμωρηθούν οι δολοφονικές επιθέσεις της ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής», γι’ αυτό και ο Δένδιας κρατούσε 32 δικογραφίες στο «συρτάρι» του και ποιός ξέρει πόσες άλλες. Αναγκάστηκε η κυβέρνηση Σαμαρά να στείλει τις Δικογραφίες στον Εισαγγελέα μετά από την πανελλαδική και διεθνή κατακραυγή για την αποτρόπαια και εν ψυχρώ δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, αλλά πρώτα απ’ όλα τις πιέσεις ηγετικών στελεχών της ιμπεριαλιστικής ΕΕ ενόψει της ανάληψης της προεδρίας εκ μέρους της Ελλάδας (δήλωση Hannes Swoboda, κλπ. Ισραηλίτικων συλλόγων, κυβέρνησης Ισραήλ και των αμερικανών ιμπεριαλιστών, που αυτή τη στιγμή δεν επιθυμούν αποσταθεροποίηση στην Ελλάδα λόγω των δικών τους ιμπεριαλιστικών τους συμφερόντων στη γύρω περιοχή, ιδιαίτερα μετά την αποτυχία τους ανοιχτής επέμβασης στη Συρία.

Διαβάστε Περισσότερα »

4 οι απολύσεις στο “Ριζοσπάστη” και τον Οκτώβρη

Με την απόλυση του Νίκου Μπογιόπουλου και του κοινοβουλευτικού συντάκτη Γιάννη Φωτούλα, σύμφωνα με πληροφορίες, απολύθηκαν επιπλέον ο οικονομικός συντάκτης Θανάσης Κανιάρης και ο συντάκτης του Αθλητικού Γιώργος Κατζιλιέρης.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 391Β (1-31/10/2013)

-Το προσχέδιο προϋπολογισμού προάγγελος νέων σκληρών μέτρων και μεγαλύτερης εξαθλίωσης των πλατιών λαϊκών μαζών

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Σταλινικό Σύνταγμα

ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (1936) - Το νέο σύνταγμα της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης

"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟ σ. ΣΤΑΛΙΝ"

Το νέο Σοβιετικό Σύνταγμα: Όποιος δε δουλεύει δεν τρώει

ΑΝΤΙΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΣΟΒ. ΕΝΩΣΗΣ

ΝΑ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΣΣΔ

ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

ΤΟ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Μολότοφ B.: Για το Σοβιετικό Σύνταγμα

Διαβάστε Περισσότερα »

Ολοκληρώθηκε η 19η σύσκεψη της Διεθνούς Σύσκεψης Μ-Λ Κομμάτων και Οργανώσεων

Ολοκληρώθηκε η συνάντηση της Διεθνούς Σύσκεψης Μ-Λ Κομμάτων και Οργανώσεων σε χώρα της Λατινικής Αμερικής.

Παρεβρέθηκαν αντιπροσωπείες μ-λ κομμάτων και οργανώσεων από: Βραζιλία, Μπουρκίνα Φάσο, Κολομβία, Ισημερινό, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Μεξικό, Δομινικανή Δημοκρατία, Τυνησία, Τουρκία και Βενεζουέλα.

Χαιρετισμούς έστειλαν οργανώσεις από: Γερμανία, Μπενίν, Δανία, Ιράν και Περού.

Η Διεθνής Σύσκεψη εξέδωσε διακήρυξη με το τέλος των εργασιών της και χαιρετισμό στα συνέδρια των κομμάτων της Βραζιλίας, του Μεξικό και της Ιταλίας  τα οποία θα δημοσιεύσουμε σύντομα.

Η Διεθνής Σύσκεψη στο ζήτημα του μετώπου και του ζητήματος των γυναικών εργατών.

Εκλέκτηκε νέα Συντονιστική Γραμματεία και ορίστηκε ο τόπος και ο χρόνος της επόμενης συνάντησης.

Η Συντονιστική Επιτροπή της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Διαβάστε Περισσότερα »

Ναζι-φασιστική «Χρυσή Αυγή» – η Ταγματασφαλίτικη φιέστα της μοναρχοφασιστικής ΝΔ στο Μελιγαλά και η επαίσχυντη αντιδραστική φιλο-Ταγματασφαλίτικη στάση του «Ριζοσπάστη»

Διαβάζοντας κάθε αντιφασίστας και πολύ περισσότερο οι κομμουνιστές το διπλανό, σε φωτοτυπία, κείμενο της ρεφορμιστικής εφημερίδας «Ριζοσπάστης» (17/9/2013, σελ.18) – όργανο της ΚΕ του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ – με το χαρακτηριστικό τίτλο «Επεισόδια των νεοναζί σε γιορτή μίσους» υποχρεώνεται να παρατηρήσει τα παρακάτω:

Πρώτο, ο «Ριζοσπάστης» αντί να αποκαλύψει και να καταγγείλει, όπως θα έπραττε υποχρεωτικά κάθε αντιφασίστας και πολύ περισσότερο κομμουνιστής, τη συγκέντρωση του Μελιγαλά που είχε ως μοναδικό και αποκλειστικό ΣΚΟΠΟ και έγινε για να τιμηθούν οι ντόπιοι ναζι-φασίστες εθνοπροδότες Ταγματασφαλίτες δοσίλογοι συνεργάτες των γερμανο-ιταλικών κατοχικών στρατευμάτων, οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό τους και υπό τις διαταγές τους τον Ελληνικό λαό, δεν έπραξε ούτε το ένα ούτε το άλλο, όπως όφειλε να πράξει κάθε αντιφασιστικό έντυπο. Αντί γι’ αυτά επέλεξε σκόπιμα και συνειδητά να φλυαρήσει απλά και μόνο για «γιορτή μίσους»(!), αποφεύγοντας επιμελώς κάθε αναφορά στον αντιδραστικό σκοπό της συγκέντρωσης: ΕΞΥΜΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, αλλά και χωρίς να κατονομάσει το είδος της «γιορτής μίσους».

Δεύτερο, ο «Ριζοσπάστης», επιπλέον, αντί να κατονομάσει και να καταδικάσει και τους «άλλους», εκτός των ναζι-φασιστών της «Χρυσής Αυγής», που συμμετείχαν και ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΑΝ την υπεραντιδραστική συγκέντρωση-φιέστα προς ΤΙΜΗΝ των εθνοπροδοτικών Ταγμάτων Ασφαλείας, σκόπιμα και συνειδητά, πάλι δεν το πράττει, ενώ στο σχόλιό του αναφέρει απλά ότι «επιτέθηκαν στο Δήμαρχο»(τίνος κόμματος αλήθεια;) και τους «άλλους παρευρισκόμενους», ενώ φαίνεται να στεναχωρήθηκε πολύ επειδή οι «Χρυσαυγίτες» τους «προπηλάκισαν και τους έδιωξαν για να γιορτάσουν τη χολεριασμένη γιορτή τους μόνοι τους» δηλ. που, εξαιτίας ενδοναζι-φασιστικών συγκρούσεων, δεν γιόρτασαν όλοι μαζί (!!!).

Οι, κατά το «Ριζοσπάστη», «άλλοι» και ο «άγνωστος» δήθεν πολιτικο-κομματικά «Δήμαρχος» είναι στελέχη, μέλη και οπαδοί του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ που κι αυτοί, όπως οι ομοϊδεάτες τους «Χρυσαυγίτες», παραβρέθηκαν (ακριβέστερα: οι ΝΔημοκράτες οργάνωσαν την Ταγματασφαλίτικη φιέστα) στο Μελιγαλά για να τιμήσουν τους «άξιους» προγόνους τους, εγκληματίες Ταγματασφαλίτες δοσίλογους της Πελοποννήσου που εκεί δικαιολογημένα συντρίφτηκαν-εξοντώθηκαν απ’ τους ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτες, αφού αρνήθηκαν να παραδοθούν.

Είναι φανερό πως η παραπάνω στάση του «Ριζοσπάστη» και των προδοτών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ αποτελεί, εμμέσως αλλά εξόφθαλμα – πέρα απ’ το ότι είναι άκρως εξοργιστική και προκλητικότατη για κάθε αντιφασίστα και προσβλητική για τα μέλη και τους οπαδούς του «Κ»ΚΕ – σαφέστατη φιλο-Ταγματασφαλίτικη στάση αλλά και φιλο-ΝΔημοκρατική αντιδραστική στάση. Βέβαια η τωρινή φιλο-ΝΔημοκρατική στάση των ηγετών του «Κ»ΚΕ καθόλου δεν εκπλήσσει, αφού αυτή χρονολογείται κάμποσες δεκαετίες, με τελευταία την πιο ακραία εξοργιστική και προκλητικότατη αλλά και ψευδέστατη δήλωση της Α.Παπαρήγα στη Βουλή για την περίπτωση της δολοφονίας του ήρωα του λαού μας Γρηγόρη Λαμπράκη απ’ τη φασιστική κυβέρνηση της ΕΡΕ: «βεβαίως, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την ΕΡΕ με τη δολοφονία του Λαμπράκη» («Ρ» 19/6/2013, σελ. 12) (βλ.»ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» αρ.φυλ.388, 1-31 Ιούλη 2013, σελ. 1-2).

Και η πρόσφατη αυτή απόδοση ΤΙΜΩΝ στους Ταγματασφαλίτες απ’ τους «Χρυσαυγίτες» και τους ΝΔημοκράτες επιβεβαιώνει εκ νέου ότι τα όρια μεταξύ της μοναρχοφασιστικής ΝΔ και των ναζι-φασιστών ΛΑΟΣ-«Χρυσή Αυγή», κλπ., είναι εντελώς δυσδιάκριτα ως ανύπαρκτα και αποτελούν μόνιμα «συγκοινωνούντα δοχεία» ή όπως είχε δηλώσει-ομολογήσει κάποια στιγμή ο γνωστός ναζι-φασίστας Π.Ψωμιάδης (ΝΔ) και αναδημοσίευσε πρόσφατα το «Βήμα» (29/9/2013, σελ. Α12): «Νέα Δημοκρατία και Χρυσή Αυγή είναι αδελφά κομματα».

Στις Ταγματασφαλιτικές φιέστες του Μελιγαλά έπαιρνε παλιότερα μόνιμα μέρος και το πάλαι ποτέ χαζοχαρούμενο νήπιο του Κ.Μητσοτάκη και νυν πρωθυπουργός της χώρας, θαυμαστής-υμνητής των Ταγμάτων Ασφαλείας, Αντώνης Σαμαράς.

Με την ευκαιρία ας υπενθυμιστεί, ακόμα μια φορά, ότι την ίδια μέρα της αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης (δεν ενδιαφέρει εδώ ο τρόπος αναγνώρισης και ότι άλλο) έτρεξε στην «Πηγάδα του Μελιγαλά» να τιμήσει τους «ένδοξους προγόνους» του, όπως και το κόμμα του: «ο Σαμαράς έδινε σταθερά το «παρών» σε διχαστικές εκδηλώσεις, όπως εκείνες στην Πηγάδα του Μελιγαλά» («Νέα», 5-6/12/2009, σελ.12) και: «από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18/9/82) και «Ελευθεροτυπία», ΙΟΣ, 11/9/2005), («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», Νο 311, 1-15 Δεκ. 2009, σελ.2).

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ – ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ-ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ-ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Οπαδοί ομάδων στην πρώτη γραμμή της αντιφασιστικής δράσης

«Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ, ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ»

«Οι φασίστες δολοφονούν, οι μπάτσοι συνεργούν»

«Με το φασισμό δεν ανοίγεις συζήτηση, τον καταστρέφεις»

Εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστή η δράση των διαφόρων εθνικιστών και ναζι-φασιστών της «Χρυσής Αυγής» και η προσπάθειά τους να διεισδύσουν στα γήπεδα, στο χώρο των οπαδών των ποδοσφαιρικών ομάδων, διαδίδοντας το θανατηφόρο εθνικιστικό-ρατσιστικό-φασιστικό δηλητήριο τους στη νεολαία και όχι μόνο.

Για την επίτευξη αυτού του σκοπού συγκροτήθηκε απ’ τη ναζι-φασιστική «Χρυσή Αυγή» η διαβόητη «Γαλάζια Στρατιά», ανοίγοντας γραφεία σε διάφορες πόλεις. Είναι επίσης γνωστές οι ρατσιστικές-εθνικιστικές επιθέσεις εναντίον των ξένων μεταναστών με διάφορες ποδοσφαιρικές αφορμές π.χ. τη νίκη της εθνικής ομάδας, αλλά και τον αγώνα μεταξύ Ελλάδας-Αλβανίας κραυγάζοντας το ρατσιστικό-εθνικιστικό σύνθημα: «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ», κλπ. κλπ.

Όμως η προσχεδιασμένη εν ψυχρώ δολοφονία του νεαρού αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (ηρώα του λαού μας) από μέλος-στελεχος της ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής», το θρασύδειλο χιτλερικό απόβρασμα Ρουπακιά, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών και στο χώρο των φιλάθλων τόσο στο εξωτερικό, σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, όσο και στο εσωτερικό σε πολλές πόλεις της χώρας που εκφράστηκαν με ανάλογα αντιφασιστικά συνθήματα. Από τους πρώτους οι οπαδοί του «Εργοτέλη» ύψωσαν πανό με σύνθημα «Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ, ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ», που έγινε το σύνθημα της νεολαίας και όλων των μετέπειτα αντιφασιστικών διαδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα. Ανάλογα αντιφασιστικά πανό ύψωσαν οι φίλαθλοι οπαδοί του ΠΑΟΚ, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του Ατρόμητου, κλπ. ενώ οι οπαδοί του Παναιτωλικού ύψωσαν πανό με σύνθημα «νεκρό παιδί απ’ τους νεοναζί, τσακίστε τους φασίστες της Χρυσής Αυγής» και οι οπαδοί του Πανσερραϊκού πανό με σύνθημα «Παύλος Φύσσας νεκρός από χέρι φασίστα, πίσω φονιάδες», φωνάζοντας ταυτόχρονα ρυθμικά το σύνθημα: «ούτε στις Σέρρες, ούτε πουθενά, τσακίστε τους σε κάθε γειτονιά».

Διαβάστε Περισσότερα »