Αρ. Φύλ. 267 1-15 Φλεβάρη 2008
α. 1917-1953: η περίοδος της μεγαλειώδους οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού
Σχετικά με τα ζητήματα της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στα οποία αναφέρεται η «Διακήρυξη»(2007) της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ αλλά και του πισωδρομικού προτσές την παλινόρθωσης του καπιταλισμού που ακολούθησε μετά τη νίκη της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης – και όχι το 1989-90 όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικόι ρεβιζιονιστές – επιβάλλεται μια σύντομη αναφορά σ’ ορισμένα βασικά και καίρια σημεία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση αλλά και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού σ’ αυτή, αναφορά απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και σε πλήρη αντιπαράθεση με τις αντιμαρξιστικές εκτιμήσεις της παλιάς και νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλδημοκρατικών ηγεσιών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) αλλά και των άλλων αντιμαρξιστικών ρευμάτων. (Η παρακάτω αναφορά σε ένα τόσο μεγάλο και σπουδαίο θέμα είναι ελλιπέστατη).
1. Μετά τη νικηφόρα ένοπλη εξέγερση του προλεταριάτου στη Ρωσία (Νοέμβρης 1917), κάτω απ’ την καθοδήγηση του κόμματος των Μπολσεβίκων με επικεφαλής τους ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, τη συντριβή της κρατικής μηχανής και την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου άρχισε η σταδιακή εξάλειψη των προσοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής με την αφαίρεση των μέσων παραγωγής απ’ τις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τη μετατροπή τους σε κρατική σοσιαλιστική ιδιοχτησία και ταυτόχρονα η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Μια πορεία που διαψεύδει και τις αντιμαρξιστικές απόψεις της παλιάς και νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, των τροτσκιστών, κλπ. και όλων των αντιμαρξιστικών ρευμάτων περί «ειρηνικής μετεξέλιξης του καπιταλισμού σε σοσιαλισμού» μέσω του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» καθώς και τα περί δυνατότητας ύπαρξης και οικοδόμησης του σοσιαλισμού χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου.
2. Η εργατική τάξη, μαζί με τους συμμάχους της, δεν μπορεί να διατηρήσει την πολιτική της εξουσία χωρίς την ύπαρξη και συνεχή ισχυροποίηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, πολύ περισσότερο δεν μπορεί χωρίς αυτήν να καταργηθεί ο καπιταλισμός και να οικοδομηθεί η νεα σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία. Με την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου εγκαινιάζεται η ιστορική μεταβατική περίοδος απ΄ τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό: «ανάμεσα στην καπιταλιστική και την κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ’ αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η ε π α ν α σ τ α τ ι κ ή δ ι χ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ» (ΜΑΡΞ) – διχτατορία που «αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κ α τ ά ρ γ η σ η ό λ ω ν τ ω ν τ ά ξ ε ω ν και σε μια α τ α ξ ι κ ή κ ο ι ν ω ν ί α» (ΜΑΡΞ).
«Θεωρητικά δε χωρεί αμφιβολία ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και στον κομμουνισμό εκτείνεται μια ορισμένη μεταβατική περίοδος. Η περίοδος αυτή δε μπορεί παρά να συνενώνει μέσα της τα γνωρίσματα ή τις ιδιότητες και των δυο αυτών μορφών της κοινωνικής οικονομίας. Αυτή η μεταβατική περίοδος δε μπορεί παρά να είναι περίοδος πάλης ανάμεσα στον καπιταλισμό που πεθαίνει και στον κομμουνισμό που γεννιέται ή μ’ άλλα λόγια: ανάμεσα στο νικημένο, όχι όμως και εκμηδενισμένο καπιταλισμό και στον κομμουνισμό που γεννήθηκε, μα που είναι ακόμα πολύ αδύνατος»(ΛΕΝΙΝ).
Μεταβατική περίοδος, σοσιαλισμός και διχτατορία του προλεταριάτου ταυτίζονται – διχτατορία που αναγκαστικά παραμένει ως την πλήρη οικοδόμηση της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας οπότε το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου «απονεκρώνεται». Κι’ αυτά σε πλήρη αντιπαράθεση και αντίθεση με τις αντιμαρξιστικές απόψεις των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών περί «μεταβατικής περιόδου» απ’ τον «καπιταλισμό στον σοσιαλισμό» στην οποία αντιστοιχεί η διχτατορία του προλεταριάτου, «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» στον οποίο αντιστοιχεί το διαβόητο «κράτος όλου του λαού», «κομμουνισμού», «αυτόνομου κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμού» (W. Ulbricht, κλπ), κλπ. – απόψεις που σημαίνουν πλήρη αναθεώρηση της μαρξιστικής θεωρίας της μεταβατικής περιόδου και εκείνης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
«Η διχτατορία του προλεταριάτου είναι ένας πεισματικός αγώνας, αιματηρός και αναίμαχτος, βίαιος και ειρηνικός, στρατιωτικός και οικονομικός, παιδαγωγικός και διοικητικός, ενάντια στις δυνάμεις και τις παραδόσεις της παλιάς κοινωνίας»(ΛΕΝΙΝ).
3. Το νέο κράτος, το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου, καθοδηγούμενο απ’ το κόμμα των Μπολσεβίκων, που «δεν μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (ΣΤΑΛΙΝ), από τις πρώτες κιόλας μέρες παίρνει τα πρώτα αναγκαία μέτρα προώθησης των επαναστατικών αλλαγών στον τομέα της οικονομίας στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού με δεδομένη την ύπαρξη-αφετηρία σ’ εκείνη την ιστορική περίοδο, σύμφωνα με την ανάλυση του ΛΕΝΙΝ, 5 μορφές οικονομίας:
«1) η πατριαρχική, δηλαδή σε σημαντικό βαθμό φυσική, αγροτική οικονομία,
2) Η μικρή εμπορευματική παραγωγή (εδώ ανήκει η πλειοψηφία των αγροτών από εκείνους που πουλάνε σιτηρά),
3) ο ιδιωτικός καπιταλισμός,
4) ο κρατικός καπιταλισμός,
5) ο σοσιαλισμός» (ΛΕΝΙΝ)
Οι τάξεις που αντιστοιχούσαν σ’ αυτές τις μορφές οικονομίας ήταν: εργατική τάξη, αγροτιά, αστική τάξη (μπουρζουαζία των πόλεων, κουλάκοι, έμποροι).
Οι βασικές τάξεις αυτής της περιόδου είναι η εργατική τάξη και η εργαζόμενη αγροτιά, ενώ η μπουρζουαζία, στην οποία ανήκουν τα υπολείμματα της μπουρζουαζίας στην πόλη και οι κουλάκοι στην αγροτική οικονομία, δεν είναι πλέον βασική τάξη. Η εργατική τάξη έγινε κυρίαρχη τάξη και ηγέτρια δύναμη της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής στη Σοβιετική Ένωση.
Η συμμετοχή των διαφόρων μορφών οικονομίας στη συνολική παραγωγή το 1923/24 ήταν: α. πατριαρχική οικονομία 0,6%, β. μικρή εμπορευματική παραγωγή 51%, γ. ιδιωτικός καπιταλισμός 8,9%, δ. κρατικός καπιταλισμός 1%, ε. σοσιαλιστικός τομέας 38,5%, ο οποίος αποτελεί και την οικονομική βάση της διχτατορίας του προλεταριάτου και την απαρχή-εμφάνιση του νέου κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμού δηλ. του κομμουνιστικού κοινωνικο-οικονομικού Σχηματισμού, πρώτη φάση του οποίου αποτελεί ο σοσιαλισμός που η οικονομική του βάση δημιουργήθηκε αργότερα στα μέσα της δεκαετίας του ΄30 με τις δυο μορφές σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας: κρατική – συνεταιριστική-κολχόζνικη.
4. Απ’ την ανάλυση του ΛΕΝΙΝ είναι προφανές ότι προκύπτει – κι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό και πρέπει ιδιαίτερα να υπογραμμισθεί – πως τρία είναι τα στοιχεία που δικαιολογούν-επιτρέπουν η Σοβιετική Ένωση να χαρακτηρίζεται, απ’ το 1917 ως την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων δηλ. και παρά την ύπαρξη προσοσιαλιστικών μορφών οικονομίας, σοσιαλιστική χώρα: α. η ύπαρξη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, β. η εμφάνιση-δημιουργία και ύπαρξη του σοσιαλιστικού τομέα της οικονομίας, γ. η εφαρμογή επαναστατικής μαρξιστικής πολιτικής σ’ όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στον τομέα της οικονομίας, αντίθετη με κείνη της καπιταλιστικής ανάπτυξης δηλ. πολιτικής προς την κατεύθυνση της κατάργησης όλων των προσοσιαλιστικών, μεταξύ των οποίων και των καπιταλιστικών, μορφών οικονομίας αλλά και την εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων.
Είναι σημαντική και σπουδαίας σημασίας αυτή η διαπίστωση, γιατί αντικρούει τόσο τις ουτοπικού χαρακτήρα αντιλήψεις, προφανώς από άγνοια, που την επόμενη μέρα της επανάστασης αναμένουν-ονειρεύονται τη δημιουργία της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας όσο και τις αντιμαρξιστικές αντιλήψεις των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών και των διαφόρων άλλων οπορτουνιστών περί ύπαρξης «σοσιαλισμού» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, κλπ..
5. Με την εμφάνιση και δημιουργία του σοσιαλιστικού τομέα της οικονομίας που προήλθε από την εθνικοποίηση της βιομηχανίας, των τραπεζών, των σιδηροδρόμων και των άλλων μέσων μεταφοράς, του εμπορικού στόλου κλπ., καταργούνται οι καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας και αντικαθίστανται με τη σοσιαλιστική ιδιοκτησία, ενώ ταυτόχρονα καταργείται και η οικονομική βάση των καπιταλιστών.
Η σοσιαλιστική εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής που σημαίνει επαναστατική δήμευση της ιδιοχτησίας των εκμεταλλευτριών τάξεων διαφέρει ριζικά από την καπιταλιστική εθνικοποίηση, επειδή η πρώτη γίνεται απ’ το κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου (και χωρίς αποζημίωση) που μετατρέπει τα μέσα παραγωγής σε λαϊκή ιδιοκτησία, ενώ η δεύτερη διατηρεί και δεν θίγει την ιδιοχτησία της αστικής τάξης, διατηρεί τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, και κατά συνέπεια το χωρισμό της εργατικής τάξης απ’ τα μέσα παραγωγής, αλλά και την εκμετάλλευση του προλεταριάτου απ’ την κυρίαρχη μπουρζουαζία.
Έτσι με τη δημιουργία-ύπαρξη του σοσιαλιστικού τομέα της οικονομίας: α. τερματίζεται για πρώτη φορά ο χωρισμός της εργατικής τάξης απ’ τα μέσα παραγωγής που είναι χαρακτηριστικός για τον καπιταλισμό, β. καταργείται η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης γ. τα μέσα παραγωγής δεν είναι πλέον κεφάλαιο ούτε εμπορεύματα, δ. η εργατική τάξη κατέχει και ελέγχει τα μέσα παραγωγής μέσω της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και η εργατική δύναμη δεν είναι πλέον εμπόρευμα.
6. Η δημιουργία και ύπαρξη του σοσιαλιστικού τομέα της οικονομίας οδηγεί:
α. στην εξαφάνιση δυο βασικών αντικειμενικών (=ανεξάρτητων από τη θέληση και τη συνείδηση των ανθρώπων) οικονομικών νόμων του καπιταλισμού δηλ. του νόμου της Υπεραξίας και του νόμου της Αξίας (νόμος της εμπορευματικής παραγωγής) που στον καπιταλισμό ρυθμίζει την παραγωγή. Όλοι οι αντικειμενικοί οικονομικοί νόμοι του καπιταλισμού χάνουν πλέον την ισχύ τους σ’ αυτόν τον τομέα,
β. στην εμφάνιση, ύπαρξη και δράση του βασικού οικονομικού νόμου του σοσιαλισμού-κομμουνισμού που συνίσταται στην ικανοποίηση των διαρκώς αυξανόμενων υλικών και πολιτιστικών αναγκών, που αλλάζει εντελώς το σκοπό της παραγωγής γενικά αλλά και εκείνον των επιχειρήσεων που δεν είναι πλέον το κέρδος όπως στον καπιταλισμό,
γ. στην εμφάνιση του νόμου της σχεδιομετρικής αναλογικής ανάπτυξης της οικονομίας που είναι ρυθμιστής της παραγωγής της σοσιαλιστικής οικονομία και απαιτεί το σχεδιασμό της οικονομίας και που ταυτόχρονα σημαίνει ότι η σοσιαλιστική οικονομία απαλλάσσεται οριστικά απ’ τη δράση των νόμων του Ανταγωνισμού και της αναρχίας της παραγωγής που αντιστοιχούν στην ατομική καπιταλιστική ιδιοχτησία των μέσων παραγωγής.
Είναι γνωστό ότι ο βασικός οικονομικός νόμος του σοσιαλισμού και ο νόμος της σχεδιομετρικής αναλογικής ανάπτυξης της οικονομίας δείχνουν και την υπεροχή του σοσιαλισμού-κομμουνισμού απέναντι στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα.
7. Δίπλα στο σοσιαλιστικό τομέα υπάρχει η μεγάλη σε έκταση μικρή εμπορευματική παραγωγή που η συμμετοχή της, το 1923/24, ήταν 51% στη συνολική παραγωγή όπως αναφέρεται παραπάνω – τομείς τους οποίους η Διχτατοριά του Προλεταριάτου έπρεπε να συνδέσει μεταξύ τους με στόχο να περιοριστεί η τάση της μικρής εμπορευματικής παραγωγής προς την κατεύθυνση του καπιταλισμού και να την προσανατολίσει-επηρεάσει προς το σοσιαλιστικό δρόμο ανάπτυξης (ο κίνδυνος αναζωογόνησης του καπιταλισμού ήταν πραγματικός) ώστε να επιτευχθεί αργότερα η εθελοντική επαναστατική μετατροπή της μικρής εμπορευματικής παραγωγής σε μεγάλη σοσιαλιστική οικονομία, γιατί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού είναι εντελώς αδύνατη χωρίς την εθελοντική συμμετοχή της αγροτιάς στη διαδικασία οικοδόμησης και τη συντριβή της αστικής τάξης της υπαίθρου, των κουλάκων.
Η μικρή εμπορευματική παραγωγή που είναι ουσιαστικά του ίδιου τύπου με την καπιταλιστική παραγωγή (ατομική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής) γεννά τον καπιταλισμό: «η μικρή παραγωγή γ ε ν ν ά τον καπιταλισμό και την αστική τάξη συνεχώς, κάθε μέρα, κάθε ώρα, αυθόρμητα και σε μαζική κλίμακα» (ΛΕΝΙΝ), γι’ αυτό, ανάμεσα σ’ άλλες αιτίες, «η διχτατορία του προλετατιάτου είναι απαραίτητη και η νίκη ενάντια στην αστική τάξη είναι αδύνατη χωρίς ένα μακρόχρονο, επίμονο απεγνωσμένο πόλεμο για ζωή η για θάνατο – έναν πόλεμο που απαιτεί αντοχή, πειθαρχία, σταθερότητα, αλύγιστη και ενιαία θέληση» (ΛΕΝΙΝ). «Η διχτατορία του προλετατιάτου είναι ο γεμάτος αυτοθυσία και πιο ανελέητος πόλεμος της νέας τάξης ενάντια σ’ έναν π ι ο ι σ χ υ ρ ο εχθρό, ενάντια στην αστική τάξη, που η αντίστασή της δ ε κ α π λ α σ ι ά ζ ε τ α ι με την ανατροπή της (έστω και σε μια χώρα) και που η ισχύ της δε βρίσκεται μόνο στη δύναμη του διεθνούς κεφαλαίου, στη δύναμη και στη στερεότητα των διεθνών δεσμών της αστικής τάξης, αλλά και στη δ ύ ν α μ η τ η ς σ υ ν ή θ ε ι α ς, στη δύναμη της μ ι κ ρ ή ς π α ρ α γ ω γ ή ς» (ΛΕΝΙΝ)
Η ύπαρξη της μικρής εμπορευματικής παραγωγής (κυρίως η μεσαία αγροτική οικονομία και η οικονομία των βιοτεχνών) και της ατομικής καπιταλιστικής οικονομίας (μη εθνικοποιημένες μικρές και μεσαίες καπιταλιστικές βιομηχανικές επιχειρήσεις, κουλάκοι και έμποροι) στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης σε κείνη τη φάση ανάπτυξης σημαίνει ότι σ’ αυτούς τους τομείς υπήρχαν και δρούσαν ακόμα οι νόμοι του καπιταλισμού: ο νόμος της Αξίας, ο νόμος της Υπεραξίας, ο νόμος του Ανταγωνισμού και της Αναρχίας της Παραγωγής και κατά συνέπεια υπήρχε εκμετάλλευση και η εργατική δύναμη ήταν εμπόρευμα.
Όμως ταυτόχρονα η μικρή εμπορευματική παραγωγή αναπτύσσονταν και κάτω απ’ την επίδραση των οικονομικών νόμων του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, κινούνταν σε σοσιαλιστική κατεύθυνση και μετατρέπονταν σταδιακά σε σοσιαλιστική παραγωγή ενώ παράλληλα παίρνονταν μέτρα απ’ το προλεταριακό κράτος για τον περιορισμό και τον εκτοπισμό των καπιταλιστικών στοιχείων απ’ την οικονομία. Αυτή η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της οικονομίας εμπεριείχε και την ανάπτυξη, εδραίωση και επέχταση της σοσιαλιστικής οικονομίας, τη σοσιαλιστική μετατροπή της μικρής εμπορευματικής παραγωγής αλλά και το ξεπέρασμα-κατάργηση μελλοντικά της καπιταλιστικής οικονομίας γενικά.
Είναι φανερό ότι παρά την ύπαρξη και δράση, σ’ αυτούς τους δυο τομείς της οικονομίας, του νόμου της Αξίας δεν μπορούσε αυτός να οδηγήσει την οικονομία στο δρόμο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, αφού, πέρα απ’ την ύπαρξη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, ο νόμος της Αξίας δεν είναι πλέον ρυθμιστής της οικονομίας, ενώ ταυτόχρονα η ρυθμιστική του δύναμη περιορίζονταν συνεχώς με την ανάπτυξη και επέχταση του σοσιαλιστικού τομέα της οικονομίας.
Στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις που χρησιμοποιούσαν μισθωτή εργασία υπήρχε εκμετάλλευση και η εργατική δύναμη ήταν εμπόρευμα.
8. Η ανάπτυξη της οικονομίας και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού γίνονταν σε πολύ δύσκολες συνθήκες και προχωρούσε προς τα μπρος μέσα από σφοδρότατη ταξική πάλη - ταξική πάλη όσο προχωρούσε η οικοδόμηση αυτή διαρκώς οξύνονταν.
9. Στη Σοβιετική Ένωση η ανάπτυξη της οικονομίας στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού πέρασε από διάφορες φάσεις: από τον «πολεμικό κομμουνισμό» (μέσα 1918-Μάρτης 1921) που τον «επέβαλε ο πόλεμος και η καταστροφή», «δεν ήταν και δεν μπορούσε να είναι μια πολιτική που ανταποκρίνεται στα οικονομικά καθήκοντα του προλεταριάτου» και «ήταν ένα προσωρινό φαινόμενο» (ΛΕΝΙΝ), το σχέδιο (GOELRO-Plan 1920) εξηλεκτρισμού της βιομηχανίας και της χώρας γενικά, τη «Νέα Οικονομική Πολιτική» (ΝΕΠ-απόφαση του 10ου Συνεδρίου 1921), την περίοδο της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης και της κολεκτιβοποίησης ως τον τερματισμό της ΝΕΠ με την ολοκληρωτική εξάλειψη των καπιταλιστικών στοιχείων στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης και τη δημιουργία της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού – πρώτης φάσης του κομμουνιστικού οικονομικο-κοινωνικού Σχηματισμού – με τις δυο μορφές σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας (κρατικής και συνεταιριστικής-κολχόζνικης): «αυτό που συνήθως χαρακτηρίζεται ως σοσιαλισμός ο Μαρξ το ονόμαζε «πρώτη» ή κατώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας. Εφόσον τα μέσα παραγωγής γίνονται κ ο ι ν ή ιδιοχτησία, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και εδώ η λέξη «κομμουνισμός», φτάνει να μην ξεχνούμε ότι δεν πρόκειται για ολοκληρωμένο κομμουνισμό... Στην πρώτη φάση, στην πρώτη του βαθμίδα, ο κομμουνισμός δεν μπορεί ακόμα να είναι οικονομικά ολότελα ώριμος, ολότελα απαλλαγμένος από τις παραδόσεις ή τα ίχνη του καπιταλισμού» (ΛΕΝΙΝ).
Σύμφωνα με το Λένιν: «η ουσία της Νέας Οικονομικής Πολιτικής είναι η συμμαχία του Προλεταριάτου και της Αγροτιάς, η ουσία συνίσταται στη συμμετοχή της πρωτοπορίας του προλεταριάτου με τις πλατιές μάζες των αγροτών» (ΛΕΝΙΝ) που είναι οικονομική πολιτική του κράτους της Διχτατορίας του Προλεταριάτου για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, σ’ εκείνη την ιστορική φάση, με την εκμετάλλευση του νόμου της Αξίας, της Αγοράς, του Εμπορίου και των Εμπορευματο-Χρηματικών Σχέσεων, οικονομική πολιτική που στο κέντρο της βρίσκονταν η εξασφάλιση και εδραίωση της συμμαχίας εργατικής τάξης-αγροτιάς, η οικονομική σύνδεση της σοσιαλιστικής βιομηχανίας με το ατομικό νοικοκυριό του αγρότη στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης και της κολεκτιβοποίησης της αγροτικής οικονομίας, με κύριους στόχους, παρά την προσωρινή αναβίωση-ανάπτυξη του καπιταλισμού – υπό τον αυστηρό έλεγχο της Διχτατορίας του Προλεταριάτου – σε καθορισμένα όρια: την ανάπτυξη της οικονομίας, την ισχυροποίηση και επέχταση του σοσιαλιστικού τομέα, το ξεπέρασμα-εκτόπιση όλων των προαναφερόμενων προσοσιαλιστικών μορφών οικονομίας και την εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων.
Στην περίοδο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής το κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου εκμεταλλεύονταν συνειδητά τους αντικειμενικούς οικονομικούς νόμους του σοσιαλισμού και του νόμου της Αξίας, νόμοι που δρούσαν στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της ιστορικής περιόδου. Ταυτόχρονα το σοσιαλιστικό κράτος διεξήγαγε σκληρό αγώνα για τον περιορισμό και στη συνέχεια τον εκτοπισμό απ’ την οικονομία των καπιταλιστικών στοιχείων (βιομηχάνων, εμπόρων και κουλάκων) που εκμεταλλεύονταν τους εργαζόμενους.
10. Αμέσως μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση επισημάνθηκε η αναγκαιότητα ανάπτυξης της βιομηχανίας, ενώ το 14ο Συνέδριο του ΚΚ (1925) καθόρισε ως κεντρικό καθήκον τη σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση της οικονομίας στη Σοβιετική Ένωση, γιατί αυτή μόνο αποτελεί τη βάση για την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής οικονομίας, την εξάλειψη των καπιταλιστικών στοιχείων αλλά και την κολεχτιβοποίηση της Αγροτικής οικονομίας: «μοναδική υλική βάση του σοσιαλισμού μπορεί να είναι η μεγάλη μηχανική βιομηχανία, που είναι ικανή ν’ αναδιοργανώσει και τη γεωργία» (ΛΕΝΙΝ).
Η βιομηχανική ανάπτυξη στη Σοβ.Ένωση είχε μείνει πίσω 50 ως 100 χρόνια απ΄ τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και έπρεπε αυτή η τεράστια απόσταση να καλυφτεί όσο γίνεται γρηγορότερα – απόσταση που καλύφθηκε μέσα σε 12 χρόνια με τη μετατροπή της Σοβιετικής Ένωσης από καθυστερημένη αγροτική χώρα σε βιομηχανική χώρα.
Ενώ τα πρώτα σχέδια καταρτίζονταν για ένα μόνο χρόνο, το 1928 καταρτίστηκε το πρώτο 5χρονο (Οχτώβρης 1928-1933) σχέδιο που έθετε ως καθήκον και στόχο τη δημιουργία μεγάλης βαριάς και ισχυρής βιομηχανίας και την ανάπτυξη νέων κλάδων ώστε να καταστεί δυνατός ο εξοπλισμός με νέα πρωτοπόρα τεχνική όχι μόνο της βιομηχανίας αλλά και όλων των κλάδων της οικονομίας, μεταξύ των οποίων και της Αγροτικής οικονομία – σχέδιο που εκπληρώθηκε μέσα σε 4 χρόνια και τρεις μήνες, στα τέλη του 1932.
Η σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση διαφέρει ριζικά απ’ την ανάπτυξη της καπιταλιστικής βιομηχανίας, η οποία βασίστηκε στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, τη χρόνια μαζική ανεργία, τη φτώχεια και εξαθλίωση του προλεταριάτου, τους αρπαχτικούς πολέμους, την εκμετάλλευση άλλων λαών και τη λεηλασία των αποικιών καθώς και τα εξωτερικά δάνεια. Αντίθετα η σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση στηρίχτηκε σε εσωτερικούς πόρους, προερχόμενους απ’ όλους τους κλάδους της οικονομίας της Σοβ. Ένωσης, έγινε σχεδιασμένα, χωρίς ανταγωνισμούς και αναρχία της παραγωγής και χωρίς κρίσεις.
Το 1930 όταν όλες οι καπιταλιστικές χώρες είχαν μπει στη μεγαλύτερη κυκλική κρίση υπερπαραγωγής αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος με πολλά εκατομμύρια ανέργους, η οικονομία της Σοβ. Ένωσης αναπτύσσονταν χωρίς κρίσεις και η ανεργία στα τέλη του 1930 εξαλείφεται οριστικά και για πάντα.
Η εφαρμογή του δεύτερου 5χρονου (Γενάρης 1933-1938) προωθεί παραπέρα την ανάπτυξη της βιομηχανίας και εξοπλίζει με πιο σύγχρονη τεχνική όλους τους κλάδους της οικονομίας και ταυτόχρονα θέτει ως στόχο την εξάλειψη και των τελευταίων υπολειμμάτων των καπιταλιστικών στοιχείων, την πλήρη εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων και συνάμα εντελώς και οριστικά την εκμετάλλευση από ολόκληρη την κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης.
Στη σοσιαλιστική βιομηχανία της Σοβ. Ένωσης δεν δρα πλέον ο γνωστός νόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο νόμος του μέσου ποσοστού Κέρδους και της καπιταλιστικής τιμής Παραγωγής.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση οδήγησε αποφασιστικά στην επέκταση και του σοσιαλιστικού τομέα της οικονομίας και τελικά στον εκτοπισμό των καπιταλιστικών στοιχείων άλλα και στην εξάλειψη της εκμετάλλευσης και των εκμεταλλευτριών τάξεων και των ταξικών διαφορών γενικά.
11. Παράλληλα με τη σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση που προχωρούσε, έπρεπε να λυθεί και το μεγάλο και πολύ δύσκολο πρόβλημα της κολεχτιβοποίησης της Αγροτικής οικονομίας.
Είναι γνωστό ότι απ’ τους πρώτες κιόλας μέρες η Σοβιετική εξουσία αμέσως μετά τη νίκη της ένοπλης εξέγερσης και το θρίαμβο της επανάστασης εξέδωσε διάταγμα (25 Οχτώβρη (8 Νοέμβρη) 1917) για την ε θ ν ι κ ο π ο ί η σ η της γης δηλ. τη δ ή μ ε υ σ η της γης (φεουδαρχών, τσάρων, εκκλησιών-μοναστηριών, αστικής τάξης) η οποία πέρασε στα χέρια του νεαρού κράτους, έγινε ιδιοχτησία του κράτους του προλεταριάτου και έτσι εξαλείφτηκαν τα υπολείμματα της δουλοπαροικίας αλλά και η απόλυτη Γαιοπρόσοδος και ταυτόχρονα καταφέρθηκε ισχυρό πλήγμα και στην καπιταλιστική ατομική ιδιοχτησία. Το επαναστατικό κράτος παραχώρησε δωρεάν τη γη στους αγρότες για καλλιέργεια, για το ατομικό νοικοκυριό τους.
Όμως η μικρή εμπορευματική αγροτική παραγωγή στον τομέα της Αγροτικής οικονομίας γεννά αναπόφευχτα καπιταλιστικά στοιχεία και οδηγεί σε ταξική διαφοροποίηση της αγροτιάς δηλ. σε φτωχή αγροτιά, μεσαία αγροτιά και κουλάκους (=αγροτική αστική τάξη).
Στο κέντρο της επαναστατικής πολιτικής του κράτους της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ήταν πάντα η διατήρηση και εδραίωση της συμμαχίας εργατιάς-αγροτιάς, που στην συγκεκριμένη περίπτωση εκφράζεται στη στήριξη της φτωχής αγροτιάς και στη συμμαχία με τους μεσαίους αγρότες, ενώ ταυτόχρονα διεξάγεται σφοδρή και ανειρήνευτη ταξική πάλη κατά των κουλάκων, της αστικής τάξης της υπαίθρου – πολιτική που κινούνταν προς την κατεύθυνση της εξάλειψης της τάξης των κουλάκων και τη δημιουργία σοσιαλιστικού τομέα στην ύπαιθρο, που και τα δυο προϋποθέτουν-απαιτούν μαζική κολεχτιβοποίηση της Αγροτικής οικονομίας.
Το 15ο Συνέδριο (1927) του ΚΚ (Μπ) έθεσε ως πρωταρχικό και άμεσο καθήκον «το βαθμιαίο πέρασμα των σκόρπιων αγροτικών νοικοκυριών στην τροχιά της μεγάλης παραγωγής πάνω στη βάση της παραπέρα οργάνωσης της αγροτιάς σε συνεταιρισμούς» και τον εφοδιασμό τους με σύγχρονα μηχανήματα.
Αρχικά το προλεταριακό κράτος εφάρμοσε πολιτική περιορισμού-εκτόπισης των κουλάκων από την οικονομία και ύστερα απ’ τα τέλη του 1929 πέρασε στην πολιτική της εξάλειψη τους σαν τάξης με τη μαζική κολεχτιβοποίηση.
Απ’ το δεύτερο εξάμηνο του 1929 άρχισε η μαζική κολεκτιβοποίηση της Αγροτικής οικονομίας. Συγκροτήθηκαν σε εθελοντική βάση μαζικά τα Κολχοζ (τα μέσα παραγωγής και τα προϊόντα αποτελούν ομαδική, συνεταιριστική-κολχόζνικη ιδιοχτησία), που αποτελεί παραγωγική συνεταιριστική ένωση αγροτών, έχει ως βάση την κοινωνική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής και τη συλλογική εργασία, που η ύπαρξη και των δυο αποκλείει την εκμετάλλευση, αποτελεί μια σοσιαλιστική μορφή οικονομίας.
Αποφασιστικό ρόλο στην κολεκτιβοποίηση έπαιξε η σοσιαλιστική βιομηχανία με τη συγκρότηση των Μηχανοτραχτερικών Σταθμών (ΜΤΣ), οι οποίοι αποτελούν κρατική σοσιαλιστική επιχείρηση και στην κατοχή τους βρίσκονταν αγροτικές μηχανές, τρακτέρ, κομπάϊν, κλπ., αλλά και η συγκρότηση των μεγάλων κρατικών σοσιαλιστικών αγροτικών επιχειρήσεων, των Σοβχόζ (εδώ τα μέσα παραγωγής και τα προϊόντα ανήκουν στο κράτος).
Η κολεχτιβοποίηση συνέβαλε πρώτο στη δημιουργία μιας σοσιαλιστικής βάσης στην αγροτική οικονομία, δεύτερο στο πέρασμα της αγροτιάς στην κολεκτιβίστικη σοσιαλιστική Αγροτική οικονομία και τρίτο στη διάλυση των κουλάκων σαν τάξης.
Ο ΛΕΝΙΝ σχετικά με τους συνεταιρισμούς σημείωνε: «ο συνεταιρισμός σε ένα κράτος καπιταλιστικό αποτελεί έναν συλλογικό καπιταλιστικό οργανισμό» δηλ. όταν τα μέσα παραγωγής ανήκουν στη κυρίαρχη εκμεταλλεύτρια αστική τάξη, τότε είναι προφανές πως ο συνεταιρισμός δεν μπορεί παρά να είναι μια καπιταλιστική μορφή οικονομίας. Στο καθεστώς της Διχτατορίας του Προλεταριάτου «οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις διαφέρουν από τις ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις σαν επιχειρήσεις συλλογικές, δεν διαφέρουν όμως από τις σοσιαλιστικές επιχειρήσεις, εφόσον η γη, όπου βρίσκονται και τα μέσα παραγωγής, ανήκουν στο κράτος δηλ. στην εργατική τάξη». «Το σύστημα των πολιτισμένων συνεταιριστών, όταν υπάρχει κοινωνική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής, και όταν το προλεταριάτο έχει ταξικά νικήσει τη μπουρζουαζία – αυτό ακριβώς είναι το σύστημα του σοσιαλισμού» (ΛΕΝΙΝ). Επομένως το ταξικό περιεχόμενο του συνεταιρισμού καθορίζεται από το χαρακτήρα του κοινωνικού συστήματος και εκείνον της κρατικής εξουσίας.
Η εφαρμογή του πρώτου 5χρόνου (1928-1933) οδήγησε στην δημιουργία των θεμελίων της σοσιαλιστικής οικονομίας δηλ. στη σοσιαλιστική μεγάλη βιομηχανία και στη μεγάλη κολεκτιβοποίηση της Αγροτικής οικονομίας, στην ολοκληρωτική εξάλειψη των καπιταλιστικών στοιχείων στη βιομηχανία και στη μερική αλλά σημαντική συντριβή των κουλάκων, στην εξάλειψη του ιδιωτικού εμπορίου και στη αντικατάστασή του απ’ το κρατικό, συνεταιριστικό και το κολχόζνικο και συνάμα των καπιταλιστών απ’ τον τομέα του εμπορίου (το εξωτερικό εμπόριο έγινε απ’ την αρχή κρατικό μονοπώλιο), ενώ η εφαρμογή του δεύτερου 5χρονου (1933-1938) οδήγησε στην ολοκληρωτική εξάλειψη των κουλάκων σαν τάξης και την πλήρη εξάλειψη όλων των προσοσιαλιστικών μορφών οικονομίας: α. πατριαρχικής οικονομίας, β. ιδιωτικού καπιταλισμού, γ. κρατικού καπιταλισμού για να καταστεί πλέον κυρίαρχος ο σοσιαλιστικός τομέας (βιομηχανία-γεωργία), πραγματικότητα που σηματοδοτεί και τον οριστικό τερματισμό της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ). Το 1938 η συμμετοχή της σοσιαλιστικής βιομηχανίας στη συνολική βιομηχανική παραγωγή ήταν 99,97% και το υπόλοιπο 0,03% ανήκε στον ιδιωτικό τομέα. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας προχωρούσε-γίνονταν πλέον στη βάση της σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής.
12. Η επαναστατικές αλλαγές στον τομέα της οικονομίας οδήγησαν αναπόφευχτα σε αλλαγή της ταξικής δομής της Σοβιετικής κοινωνίας: οι τάξεις των φεουδαρχών μεγαλογαιοχτημόνων και της μεγάλης μπουρζουαζίας είχαν ήδη εξαλειφθεί απ’ τα πρώτα χρόνια κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, ενώ η αστική τάξη της πόλης (μεσαία και μικρή μπουρζουαζία) καθώς και η αστική τάξη της υπαίθρου (=κουλάκοι) στην Αγροτική οικονομία, όπως επίσης οι έμποροι και κερδοσκόποι στον τομέα του εμπορίου εξαλείφτηκαν με την εφαρμογή του πρώτου 5χρονου (1928-1933).
Το 1928 το σύνολο του πληθυσμού αποτελούσαν: α. εργάτες-υπάλληλοι 17,3%, β. αγρότες, μέλη των συνεταιρισμών 2,9%, γ. μεμονωμένοι αγρότες (χωρίς κουλάκους) και μη οργανωμένοι στους συνεταιρισμούς εργαζόμενοι 72,9%, δ. μπουρζουαζία (γαιοχτήμονες, μεσοαστοί-μικροαστοί της πόλης, έμποροι, κουλάκοι) 4,5% ε. υπόλοιπο μέρος πληθυσμού (χωρίς στοιχεία κοινωνικών ομάδων) 2,4%.
Το 1939, μετά τη σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση και την κολεχτιβοποίηση της γεωργίας και την κατάργηση όλων των προσοσιαλιστικών μορφών οικονομίας, την εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων και τη δημιουργία των δυο μορφών σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας (κρατική-συνεταιριστική), η κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης αποτελούνταν από: α. εργάτες-υπάλληλοι 49,7%, β. αγρότες, μέλη των συνεταιρισμών 46,9%, γ. μεμονωμένοι αγρότες (χωρίς κουλάκους) και μη οργανωμένοι στους συνεταιρισμούς εργαζόμενοι 2,6%, δ. υπόλοιπο μέρος πληθυσμού (χωρίς στοιχεία κοινωνικών ομάδων) 0,8%.
Στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης παρέμειναν μόνο δυο φιλικές τάξεις, η εργατική τάξη και η αγροτιά και το στρώμα της λαϊκής διανόησης.
13. Η εφαρμογή της επαναστατικής μαρξιστικής πολιτικής του ΚΚ(Μπ), μ’ επικεφαλής τους ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, για την κατάργηση του καπιταλισμού αλλά και όλων των άλλων προσοσιαλιστικών μορφών οικονομίας, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και την εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων δεν συνάντησε μόνο τη λυσσαλέα αντίσταση, τη σκληρή ταξική πάλη και την αντεπαναστατική βία των εκμεταλλευτριών τάξεων αλλά και την ανοιχτή και κρυφή υπονόμευση και πάλη των διαφόρων οπορτουνιστών που κάποιοι ωρύονταν ότι η εφαρμογή της ΝΕΠ σήμαινε εγκατάλειψη τάχα των στόχων της προλεταριακής επανάστασης του Οχτώβρη άλλοι όπως οι τροτσκιστές κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να σπάσουν τη συμμαχία εργατιάς-αγροτιάς με στόχο να ματαιωθούν οι επαναστατικές αλλαγές, ενώ οι μπουχαρινικοί αγωνίζονταν για τη διατήρηση της εκμεταλλεύτριας τάξη των κουλάκων, κλπ. κλπ.
Οι τυχόν επικράτηση αυτών των αντιμαρξιστικών οπορτουνιστικών απόψεων θα είχε από τότε διακόψει τις επαναστατικές αλλαγές και θέσει την οικονομία της Σοβ. Ένωσης στην τροχιά του καπιταλιστικού δρόμου.
14. Όλες οι ως τότε επαναστατικές αλλαγές και νίκες που σημειώθηκαν στη Σοβ. Ένωση στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού απαιτούσαν και επέβαλλαν την τροποποίηση του πρώτου αλλά παλιού πλέον, ξεπερασμένου πια απ’ τις οικονομικο-κοινωνικές εξελίξεις μιας ολόκληρης 12ετίας, Συντάγματος του 1924, πράγμα που έγινε με το νέο Σύνταγμα, το οποίο ψηφίστηκε απ’ το 8ο έκτακτο συνέδριο των Σοβιέτ στις 5 Δεκέμβρη του 1936 που αποτύπωσε και κατοχύρωσε νομοθετικά τη νέα σοσιαλιστική πραγματικότητα και στο οποίο ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται ότι « η Ένωση Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών είναι ένα σοσιαλιστικό κράτος των αργατών και των αγροτών» ότι την «πολιτική βάση της ΕΣΣΔ αποτελούν τα Σοβιέτ των βουλευτών των εργαζομένων, που αναπτύχθηκαν και δυνάμωσαν σαν αποτέλεσμα της ανατροπής της εξουσίας των γαιοκτημόνων και καπιταλιστών και της κατάχτησης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου» και ότι την «οικονομική βάση της ΕΣΣΔ αποτελούν το σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα και η σοσιαλιστική ιδιοχτησία στα εργαλεία και μέσα παραγωγής, που ισχυροποιήθηκαν σαν αποτέλεσμα της διάλυσης του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, της κατάργησης της ατομικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής και την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».
15. Ο σοσιαλισμός που συνέχισε να οικοδομείται στη Σοβ. Ένωση ως το θάνατο-δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ και που αποτελεί την πρώτη ή κατώτερη φάση του ίδιου κοινωνικο-οικονομικού Σχηματισμού, του κομμουνιστικού κοινωνικο-οικονομικού Σχηματισμού, διαφέρει ριζικά και είναι διαμετρικά αντίθετος απ’ το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα.
Ο κ α π ι τ α λ ι σ μ ό ς, σύμφωνα με την ανάλυση του ΜΑΡΞ στο «Κεφάλαιο», είναι η ανώτατη και τελευταία μορφή εμπορευματικής παραγωγής με δυο βασικά χαρακτηριστικά: α) όλα τα μέσα παραγωγής μετατρέπονται σε εμπορεύματα, β) ακόμα και η εργατική δύναμη γίνεται εμπόρευμα, οπότε η εμπορευματική παραγωγή μόνο στον καπιταλισμό παίρνει καθολικό χαρακτήρα: «ο καπιταλισμός είναι εμπορευματική παραγωγή στην ανώτατη βαθμίδα ανάπτυξής της, όταν και η εργατική δύναμη γίνεται εμπόρευμα»(ΛΕΝΙΝ): «τα ουσιώδη γνωρίσματα του καπιταλισμού είναι (1) η εμπορευματική παραγωγή σαν γ ε ν ι κ ή μορφή της παραγωγής... μόνο στην καπιταλιστική παραγωγή η μορφή αυτή του προϊόντος εργασίας είναι γ ε ν ι κ ή... το δεύτερο γνώρισμα του καπιταλισμού (2) είναι ότι η εμπορευματική παραγωγή δεν παίρνει μόνο το προϊόν της εργασίας, αλλά και η ίδια εργασία, δηλ. η εργατική δύναμη του ανθρώπου» (ΛΕΝΙΝ).
Το καπιταλιστικό σύστημα χαρακτηρίζεται στον:
Κοινωνικο-πολιτικό τομέα: από την ύπαρξη της διχτατορίας της αστικής τάξης με τη μορφή του αστικού κοινοβουλευτικού πολυκομματικού πολιτικού συστήματος και εκείνη της φασιστικής διχτατορίας και από την ύπαρξη δυο βασικών κοινωνικών ανταγωνιστικών τάξεων Μπουρζουαζίας-Προλεταριάτου, με διαμετρικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα – αντίθεση που αποτελεί τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού – και άρχουσα τάξη τη μπουρζουαζία που κατέχει την πολιτική εξουσία και έχει στα χέρια της το δικό της κράτος, το αστικό κράτος-όπλο για την καταπίεση της εργατικής τάξης και την περιφρούρηση της εξουσίας και της καπιταλιστικής ιδιοχτησίας.
Ιδεολογικο-πολιτικό τομέα: από την κυριαρχία των ιδεαλιστικών φιλισοφικών θεωριών και απόψεων – ιδεολογία της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης.
Οικονομικό τομέα: από την κατοχή και συγκέντρωση των μέσων παραγωγής στα χέρια των καπιταλιστών που εκμεταλλεύονται τη μισθωτή εργασία, ενώ το προλεταριάτο στερείται μέσων παραγωγής: και ακριβώς επειδή οι εργάτες δεν έχουν μέσα παραγωγής είναι υποχρεωμένοι να πουλάνε την εργατική τους δύναμη στους καπιταλιστές ιδιοχτήτες για να μπορούν να ζήσουν. Επομένως ο καπιταλισμός χαρακτηρίζεται από την καπιταλιστική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής (ατομική-κρατική) – καπιταλιστική ιδιοχτησία που αποτελεί τη βάση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής – και από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σύστημα στο οποίο η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι αγρότες και όλες οι πλατιές λαϊκές μάζες δε δουλεύουν για τον εαυτό τους, αλλά για την τάξη των εκμεταλλευτών καπιταλιστών: «οι ιδιοκτήτες απλής εργατικής δύναμης, οι ιδιοκτήτες κεφαλαίου και ιδιοκτήτες γης, οι αντίστοιχες πηγές εισοδήματος των οποίων είναι ο μισθός εργασίας, το κέρδος και η γαιοπρόσοδος, δηλαδή οι μισθωτοί εργάτες, οι καπιταλιστές και οι γαιοκτήμονες αποτελούν τις τρεις μεγάλες τάξεις της σύγχρονης κοινωνίας, που βασίζεται στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής» (ΜΑΡΞ). «Με τη λέξη α σ τ ι κ ή τ ά ξ η εννοούμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών που είναι κάτοχοι των κοινωνικών μέσων παραγωγής και που εκμεταλλεύονται την μισθωτή εργασία. Με τη λέξη π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο εννοούμε την τάξη των σύγχρονων μισθωτών εργατών που, επειδή δεν κατέχουν καθόλου δικά τους μέσα παραγωγής, είναι αναγκασμένοι να πουλούν την εργατική τους δύναμη για να μπορούν να ζήσουν» (ΕΝΓΚΕΛΣ).
Ο καπιταλισμός χαρακτηρίζεται από τη βασική αντίφαση που συνίσταται στον κοινωνικό χαρακτήρα του προτσές της παραγωγής και στην ατομική καπιταλιστική μορφή της ιδιοποίησης και λειτουργεί στη βάση των δικών του αντικειμενικών οικονομικών νόμων: νόμος της Υπεραξίας και του καπιταλιστικού Κέρδους, που είναι ο βασικός οικονομικός νόμος του καπιταλισμού: «η παραγωγή υπεραξίας ή η απόκτηση κέρδους είναι ο απόλυτος νόμος αυτού του τρόπου παραγωγής» (ΜΑΡΞ) (η υπεραξία προέρχεται από την εκμετάλλευση των εργατών και δημιουργείται στη σφαίρα της παραγωγής), νόμος του Ανταγωνισμού και Αναρχία της Παραγωγής, γενικός νόμος της καπιταλιστικής Συσσώρευσης και της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, νόμος του μέσου ποσοστού Κέρδους και της τιμής Παραγωγής, νόμος της Αξίας που ρυθμίζει την παραγωγή στον καπιταλισμό αλλά και την οικονομία γενικότερα, κλπ. – νόμοι που όλοι τους εκφράζουν σχέσεις εκμετάλλευσης. Επιπλέον συνοδεύεται από τα γνωστά και αναπόφευχτα-σύμφυτα φαινόμενα των κρίσεων, ανεργίας, πληθωρισμού, ακρίβειας, απόλυτης εξαθλίωσης, κλπ. κλπ..
Ο σ ο σ ι α λ ι σ μ ό ς της Σοβιετικής Ένωσης της περιόδου 1936-1953 – πρώτη-κατώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας – μετά την οικοδόμησης της οικονομικής του βάσης με τις δυο μορφές σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας (κρατική – συνεταιριστική-κολχόζνικη) ήταν ένα ριζικά διαφορετικό και διαμετρικά αντίθετο σύστημα απ’ τον καπιταλισμό και χαρακτηρίζονταν στον:
Κοινωνικο-πολιτικό τομέα: από την ύπαρξη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, που καθοδηγούνταν απ’ το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΣΕ, το οποίο δεν μοιράζονταν την εξουσία με κανένα άλλο κόμμα, από την εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων και την ύπαρξη δυο φιλικών τάξεων εργατιάς-αγροτιάς και τη λαϊκή διανόηση. Στη μη ανταγωνιστική αλλά ταξική σοσιαλιστική κοινωνία η ταξική πάλη συνεχίζονταν και διαρκώς οξύνονταν – ταξική πάλη που διεξάγονταν κατά των υπολειμμάτων των εκμεταλλευτριών τάξεων και των νέων αστικών στοιχείων που αναπόφευχτα γεννιόνταν κατά τη μεταβατική περίοδο. Στην ίδια ιστορική περίοδο εξακολουθούσαν να υπάρχουν ανταγωνιστικές και μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις.
Ιδεολογικό τομέα: κυρίαρχη ιδεολογία σ’ εκείνη τη φάση ανάπτυξης στης σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας ήταν η επαναστατική ιδεολογία της εργατικής τάξης: ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμος.
Οικονομικό τομέα: 1. από την ύπαρξη-δημιουργία της κοινωνικής σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας με τις δυο μορφές της: α) κρατική σοσιαλιστική ιδιοχτησία (κρατικές επιχειρήσεις, Σοφχόζ, ΜΤΣ) β) συνεταιριστική-κολχόζνική σοσιαλιστική ιδιοχτησία (Κολχόζ, βιοτεχνίες, αρτέλ) – η δημιουργία της οποίας προϋποθέτει την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοχτησίας (ατομικής-κρατικής) και την εξάλειψη των δυο βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων του καπιταλισμού δηλ. τη μετατροπή των μέσων παραγωγής και της εργατικής δύναμης σε εμπορεύματα και έτσι σ’ εκείνη τη φάση ανάπτυξης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση: α) τα μέσα παραγωγής και β) η εργατική δύναμη δεν ήταν εμπορεύματα
2. τα μέσα παραγωγής δεν είναι πλέον ατομική ιδιοχτησία των καπιταλιστών αλλά είναι κοινωνική σοσιαλιστική ιδιοχτησία, ανήκουν στην εργατική τάξη που τα κατέχει-ελέγχει σαν τάξη μέσω της Διχτατορία του Προλεταριάτου.
3. από την εξάλειψη της εκμετάλλευσης, των οικονομικών κρίσεων, της ανεργίας κλπ..
4. από την εξάλειψη όλων των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού: νόμος της Υπεραξίας και του Κέρδους, νόμος του Ανταγωνισμού και της Αναρχίας της Παραγωγής, νόμος του μέσου ποσοστού Κέρδους και καπιταλιστικής Τιμής Παραγωγής, κλπ. και την εξάλειψη όλων των οικονομικών κατηγοριών που συνδέονται με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής (κεφάλαιο, υπεραξία, τιμή παραγωγής, κέρδος του κεφαλαίου, κλπ.) και την εμφάνιση, ύπαρξη και δράση νέων οικονομικών νόμων: βασικός οικονομικός νόμος του σοσιαλισμού, νόμος της σχεδιομετρικής αναλογικής ανάπτυξης, νόμος της διανομής ανάλογα με την εργασία, κλπ.
5. ο νόμος της Αξίας (=νόμος της εμπορευματικής παραγωγής) δεν καθόριζε, δεν ρύθμιζε πλέον την παραγωγή στο σοσιαλισμό σε κείνη την ιστορική περίοδο ούτε κατένειμε την εργασία και τα μέσα παραγωγής στους διάφορους κλάδους παραγωγής της οικονομίας, όπως συμβαίνει στο καπιταλισμό. Σ’ αυτή τη φάση ανάπτυξης του σοσιαλισμού ρυθμιστής της παραγωγής της σοσιαλιστικής οικονομίας ήταν ο νόμος της σχεδιομετρικής αναλογικής ανάπτυξης, η δε κατανομή της εργασίας και των μέσων παραγωγής (μηχανές, εργαλειομηχανές, αγροτικές μηχανές, τρακτέρ, μέταλλα πετρέλαιο, κάρβουνο,κλπ.) γίνονταν με βάση το κεντρικό Σχέδιο στα πλαίσια του κεντρικού σχεδιασμού ολόκληρης της οικονομίας.
Η ύπαρξη και περιορισμένη δράση του νόμου της Αξίας απορρέει απ’ την ύπαρξη ακόμα εμπορευματικής παραγωγής στο σοσιαλισμό εξαιτίας της προσωρινής διατήρησης των δυο σοσιαλιστικών μορφών ιδιοχτησίας (κρατικής-συνεταιριστικής-κολχόζνικής). Η σύνδεση μεταξύ των δυο μορφών σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας γίνονταν με αγοραπωλησία.
Ο ΣΤΑΛΙΝ αναλύοντας την οικονομία της Σοβ. Ένωσης εκείνης της περιόδου ορθά διαπίστωνε:
πρώτο, ότι η εμπορευματική παραγωγή, σ’ εκείνη τη φάση ανάπτυξης, ήταν ξεχωριστού είδους: «μια εμπορευματική παραγωγή ξεχωριστού είδους, εμπορευματική παραγωγή χωρίς καπιταλιστές, που έχει να κάνει βασικά με εμπορεύματα των ενωμένων σοσιαλιστών παραγωγών (κράτος, κολχόζ, συνεταιρισμοί)» (ΣΤΑΛΙΝ),
δεύτερο, ότι η σφαίρα δράσης της ήταν περιορισμένη: «η σφαίρα δράσης της είναι περιορισμένη στα αντικείμενα ατομικής κατανάλωσης» (ΣΤΑΛΙΝ),
τρίτο, ότι «η σφαίρα δράσης του νόμου της Αξίας στη χώρα μας είναι αυστηρά περιορισμένη και ο νόμος της Αξίας δεν μπορεί να παίζει στο καθεστώς μας το ρόλο του ρυθμιστή της παραγωγής» (ΣΤΑΛΙΝ).
Επιπλέον για την παραπέρα πορεία προς τον κομμουνισμό υπογράμμιζε:
πρώτο, «η Αξία, όπως και ο νόμος της Αξίας, είναι μια ιστορική κατηγορία, που συνδέεται με την ύπαρξη της εμπορευματικής παραγωγής» (ΣΤΑΛΙΝ),
δεύτερο, «με την εξαφάνιση της εμπορευματικής παραγωγής θα εξαφανιστεί και η Αξία με τις μορφές της και ο νόμος της Αξίας» (ΣΤΑΛΙΝ),
τρίτο, «η εμπορευματική κυκλοφορία είναι ασυμβίβαστη με την προοπτική του περάσματος από το σοσιαλισμό στον Κομμουνισμό» (ΣΤΑΛΙΝ).
16. Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός. Σαν δυο φάσεις-βαθμίδες του ίδιου κοινωνικο-οικονομικού Σχηματισμού – του κομμουνιστικού κοινωνικο-οικονομικού Σχηματισμού – έχουν κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα αλλά και διαφορές.
Σ’ αντίθεση με τον καπιταλισμό, ο Σοσιαλισμός (εννοείται μετά την οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης) και ο Κομμουνισμός έχουν κοινά σημεία: πρώτο, βασίζονται και οι δυο στην κοινωνική σοσιαλιστική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής (γη, επιχειρήσεις και τα άλλα μέσα παραγωγής δεν ανήκουν σε ατομικούς ιδιοχτήτες αλλά είναι κοινή ιδιοχτησία όλων των εργαζομένων), δεύτερο, σαν αποτέλεσμα της κατάργησης της ατομικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής δεν υπάρχουν στο σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό εκμεταλλεύτριες τάξεις και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τρίτο, και στις δυο φάσεις του κομμουνισμού κυριαρχεί ο σχεδιασμός της οικονομίας και δεν υπάρχουν πλέον αναρχία στην παραγωγή, κρίσεις, ανεργία, κλπ. – φαινόμενα σύμφυτα στον καπιταλισμό, τέταρτο, τόσο στο σοσιαλισμό όσο και στον κομμουνισμό βασικός σκοπός της παραγωγής είναι η μέγιστη δυνατή ικανοποίηση των διαρκώς αυξανόμενων υλικών και πολιτιστικών αναγκών.
Όμως υπάρχουν και διαφορές μεταξύ του Σοσιαλισμού και του Κομμουνισμού: πρώτο, η κοινωνική ιδιοχτησία στο σοσιαλισμό υπάρχει με δυο μορφές σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας (κρατικής – συνεταιριστικής-κολχόζνικης), ενώ στον κομμουνισμό εξαλείφονται-συνενώνονται οι δυο μορφές σε μια: την ενιαία κομμουνιστική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής, δεύτερο, στο σοσιαλισμό υπάρχουν ακόμα δυο μη ανταγωνιστικές τάξεις (εργατιά-αγροτιά) και ταξικές διαφορές, ενώ στο κομμουνισμό εξαλείφονται εντελώς οι τάξεις, πρόκειται για την αταξική κομμουνιστική κοινωνία τρίτο, στο σοσιαλισμό υπάρχουν ακόμα περιορισμένα η εμπορευματική παραγωγή και οι σχέσεις Εμπόρευμα-Χρήμα εξαιτίας της ύπαρξης των δυο μορφών ιδιοχτησίας που με τη συνένωσή τους στον κομμουνισμό σε ενιαία κομμουνιστική ιδιοχτησία θα εξαλειφθούν εντελώς η εμπορευματική παραγωγή και οι εμπορευματο-χρηματικές σχέσεις και δεν θα υπάρχει προφανώς χρήμα, τέταρτο, στο σοσιαλισμό υπάρχουν διαφορές μεταξύ πόλης-χωριού, μεταξύ πνευματικής-χειρωνακτικής εργασίας κλπ., διαφορές που στον κομμουνισμό ουσιαστικά εξαλείφονται.
Στο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ισχύει η Αρχή: «απ’ τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τη δουλειά του», ενώ στον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ η Αρχή: «ο καθένας ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».
17. Τέλος, είναι γνωστό ότι ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός ακόμα και απ’ τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του ως θεωρίας δέχθηκε σφοδρές εχθρικές επιθέσεις αλλά και αργότερα αμφισβητήθηκε έντονα η δυνατότητα οικοδόμησής του απ’ τους αστούς οικονομολόγους απολογητές του καπιταλισμού με πρωτοστάτη τον Ludwig von Mises, που βροντόφωνα αναφωνούσε δεκαετίες ολόκληρες «σοσιαλισμός σημαίνει το τέλος της ορθολογικής οικονομίας», εννοώντας μ’ αυτό το τέλος του καπιταλισμού, τους Max Weber, Friedrich A. Hayek κλπ. Στις δεκαετίες του ΄20-΄30 έγιναν πολλές συζητήσεις στις οποίες οι απόψεις των αντιδραστικών αστών οικονομολόγων ανασκευάστηκαν και επιπλέον διαψεύστηκαν από την ίδια την πορεία της πρακτικής οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ. Οι αντιδραστικές αυτές απόψεις – επίθεση της αντιδραστικής αστικής τάξης στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό – έχουν τις απαρχές τους στα μέσα του 19ο αιώνα (1854) και στο θεμελιωτή της θεωρίας της «οριακής χρησιμότητας» Hermann Heinrich Gossen για να περάσουν αργότερα στον N.G. Pierson, Enrico Barone, Wilfredo Pareto, Lionel Robins, A.P.Lerner, Georg Halm, κλπ., κλπ..
Κάποιοι άλλοι όμως όπως ο αμερικανός αστός καθηγητής Raymond T. Bye, αναφερόμενος στο σύστημα σχεδιασμού της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης, συμπέραινε: «είναι μια θαυμάσια αντίληψη και μια πραγματική πρόκληση απέναντι στον καπιταλισμό. Όταν οι σοσιαλιστές μπορούν και αποδεικνύουν τη δυνατότητα μιας συγκεντρωτικής σχεδιασμένης οικονομίας και ενός συγκεντρωτικού συντονισμού του βιομηχανικού συστήματος, τότε πρέπει κανείς να θέσει το ερώτημα, αν ο καπιταλισμός δε θα μπορούσε να βρει ένα δρόμο για να ενσωματώσει αυτές τις μέθοδες στο σύστημά του, αν δε θέλει να παραχωρήσει τη θέση του στο σοσιαλισμό. («American Economic Review», Μάρτης 1928)
Είναι επίσης πασίγνωστο ότι οι διάφοροι αστοί και ρεβιζιονιστές θεωρητικοί (σοσιαλδημοκράτες, τροτσκιστές, κλπ.) αμφισβήτησαν την οικοδόμηση και ύπαρξη του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ. Για πληροφόρηση των νεότερων ας αναφερθεί μόνο η πιο χαρακτηριστική περίπτωση, εκείνη της προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας που τη δεκαετία του ΄30 βασική της θέση είχε ότι στη Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει σοσιαλισμός, ενώ οι διάφοροι θεωρητικοί της είχαν πετύχει το ακατόρθωτο: η κάθε ομάδα να έχει και τη δική της άποψη, π.χ. οι K.Kautsky, E.Vandervelde κλπ. ισχυρίζονταν ότι στη Σοβ. Ένωση κυριαρχεί ο κρατικός καπιταλισμός, οι O.Bauer, κλπ., ότι κυριαρχεί κρατικός καπιταλισμός με στοιχεία σοσιαλισμού, οι O.Leichter, Fr. Adler κλπ., η Σοβ. Ένωση δεν έχει σοσιαλισμό, γιατί δεν έχει «ελευθερία». Ακόμα και ο ρεβιζιονιστής-τροτσκιστής, αποστάτης και πράκτορας του διεθνούς ιμπεριαλισμού Τίτο χαρακτήριζε τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση της εποχής του ΣΤΑΛΙΝ «ιμπεριαλιστική» χώρα, τη στιγμή που ο ίδιος είχε μετατρέψει τη Γιουγκοσλαβία σε αποικία του ιμπεριαλισμού και σε φασιστική διχτατορία.
Αυτά τα αστικά, σοσιαλδημοκρατικά και Τιτοϊκά, μυθεύματα ανασκευάστηκαν πειστικά απ’ το διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της εποχής των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ αλλά και διαψεύστηκαν απ’ την πραγματικότητα της Σοβιετικής Ένωσης.
Όμως όλοι οι ρεφορμιστές σοσιαλδημοκράτες ηγέτες, τροτσκιστές, Τιτοϊκοι κλπ., που αμφισβήτησαν με διάφορους τρόπους την ύπαρξη του σοσιαλισμού στη Σοβ. Ένωση, πέρα απ’ τις αντιμαρξιστικές «ηχηρές» σαπουνόφουσκες περί «ύπαρξης εκμετάλλευσης», «εκμεταλλευτριών τάξεων», «καπιταλισμού», κλπ. στη Σοβ. Ένωση του ΣΤΑΛΙΝ – και μετά την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού – δεν μπόρεσαν και δεν έχουν να παρουσιάσουν απολύτως καμιά επιστημονική ανάλυση της κοινωνίας της Σοβ. Ένωσης εκείνης της περιόδου δηλ. μια ανάλυση απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού τόσο των σχέσεων παραγωγής και των ταξικών σχέσεων όσο και του εποικοδομήματος, χωρίς την οποία προφανώς τίποτα δεν μπορεί να τεκμηριωθεί.
Όσοι το επιχείρησαν (Tony Cliff, κλπ.), και ένας απ’ αυτούς, ο Charles Bettelheim (παρά τις ικανότητες και γνώσεις) όχι μόνο κατέληξε στην απομάκρυνση του απ’ το μαρξισμό αλλά επιπλέον πέτυχε και να αυτογελοιοποιηθεί στα βαθιά γεράματα του. Τυπικά δείγματα χαμηλού επιπέδου και αυτογελοιοποίησης είναι τα άρθρα του «η ιδιαιτερότητα του σοβιετικού καπιταλισμού» στη «Μηνιαία Επιθεώρηση» (Νο 50/1987) και δυο κείμενά του σε πρόσφατη μετάφραση δημοσιευμένα στο περιοδικό «ΟΥΤΟΠΙΑ» (Νο 77/2007, σελ. 49-72), στα οποία η «ανάλυσή» του κορυφώνεται στο συμπέρασμα της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας δηλ. την ύπαρξη στη Σοβιετική Ένωση ενός «καπιταλισμού ιδιαίτερου τύπου, που τον ονομάζω κομματικό καπιταλισμό» (σελ.58). Ας προσεχθεί ιδιαίτερα ο «αξιοθαύμαστος» για την πρωτοτυπία του «επιστημονικός» όρος «κομματικός» για το χαρακτηρισμό οικονομικού συστήματος, «όρος» που δεν μπορεί τόσο αυτός καθαυτός όσο και το απελπιστικά χαμηλό επίπεδο, σε σχέση με παλιότερα βιβλία του πέρα απ’ τις όποιες απόψεις του, αυτών των αντιμαρξιστικών του άρθρων να προκαλούν «γοερό» γέλιο-θρήνο για το κατάντημα του πάλαι ποτέ διάσημου οικονομολόγου και γνώστη αυτών των θεμάτων. Η μόνη «συμβολή» του Ch. Bettelheim, σε σχέση με την περί «καπιταλισμού» θέση της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, είναι οι λέξεις «ιδιαίτερου τύπου» και «κομματικός» (!!!). Δυστυχώς και το βιβλίο του πρόωρα χαμένου αγωνιστή Κώστα Κάππου δεν κινείται σε καλύτερο επίπεδο και αποτελεί μια αποτυχημένη προσπάθεια.
Τα ίδια σοσιαλδημοκρατικά μυθεύματα επαναλαμβάνουν και κάποιοι «αγουροξυπνημένοι» απ’ το χρουστσοφικό λήθαργο ημιμαθείς-αγράμματοι (πάνω σε αυτό το θέμα) νεόκοποι τροτσκίζοντες δημοσιογραφίσκοι (τα «γραπτά» τους προδίδουν χοντροειδή άγνοια της παλιότερης και νεότερης βιβλιογραφίας) που συσπειρώνονται γύρω απ’ το «ΠΡΙΝ» και την «κ. ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ».
Αυτοί με κομπασμό νεοφώτιστου, καμαρωτοί-καμαρωτοί και κατενθουσιασμένοι οι ίδιοι με τα σοσιαλδημοκρατικά «ευρήματά» τους περιφέρουν, αναπόδεικτους ισχυρισμούς-μυθεύματα του τύπου «η ποιοτική αντιδραστική τομή, η οποία αντιστρέφει το βέλος του Οκτώβρη, αρχίζει στα τέλη της δεκαετίας του ΄20, συνεχίζεται και παγιώνεται στη δεκαετία του ΄30… η κοινωνία αυτή δεν ήταν σοσιαλιστική. Η Σοβιετική κοινωνία μετατράπηκε σε μια ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία με ιδιόμορφες, ιδιότυπες καπιταλιστικές σχέσεις, χωρίς αυτοτελή ιστορική προοπτική» («ΠΡΙΝ» 13/1/2008, σελ. 16) (μετατράπηκε, λοιπόν, η Σοβιετική κοινωνία σε μια «ταξική-εκμεταλλευτική κοινωνία», λες και πριν τη δεκαετία του ’30 ήταν «αταξική κομμουνιστική κοινωνία»!!!) και ακόμα ότι «ποτέ στη Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχε σοσιαλισμός» και ότι «αυτά τα μέτρα ο Στάλιν και η ηγεσία του ΚΚΣΕ τα θεώρησε ήδη σοσιαλισμό – α΄ φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, αλλά αυτός ο σοσιαλισμός δεν είναι» τάχα «ο σοσιαλισμός του Μαρξ, του Ένγκελς και του Λένιν» αλλά «ο σοσιαλισμός του Κάουτσκι» («Λαϊκός Δρόμος» 12/1/2008, σελ. 9) και γράφονται τέτοιες αερολογίες όταν είναι γνωστό ότι ο Κάουτσκι θεωρούσε ακριβώς αυτή η Σοβιετική Ένωση «καπιταλιστική» χώρα.
