Ανασύνταξη 441 (Γενάρης 2018)

- ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ για τα αντιδραστικά ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΑ εθνικιστικο-φασιστικά συλλαλητήρια
- Εκλογές σε Γερμανία-Αυστρία - Ο ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ–ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ χαρακτήρας των λεγόμενων «Ευρωσκεπτικιστικών» κομμάτων
- Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ του ΄44 και ο προδοτικός πρακτόρικος ρόλος του Γ. ΣΙΑΝΤΟΥ
- ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ '44 - Μαρτυρία του καπετάνιου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΛΛΙΝΟΥ
- ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 1944 - Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ανασύνταξη 441 (Γενάρης 2018) by Εφημερίδα Ανασύνταξη on Scribd

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορει η εφημερίδα Ανασύνταξη 441 (Γενάρης 2018)

- ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ για τα αντιδραστικά ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΑ εθνικιστικο-φασιστικά συλλαλητήρια

- Εκλογές σε Γερμανία-Αυστρία - Ο ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ–ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ χαρακτήρας των λεγόμενων «Ευρωσκεπτικιστικών» κομμάτων
- Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ του ΄44 και ο προδοτικός πρακτόρικος ρόλος του Γ. ΣΙΑΝΤΟΥ
- ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ '44 - Μαρτυρία του καπετάνιου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΛΛΙΝΟΥ
- ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 1944 - Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Διαβάστε Περισσότερα »

Εκλογές σε Γερμανία-Αυστρία - Ο ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ–ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ χαρακτήρας των λεγόμενων «Ευρωσκεπτικιστικών» κομμάτων

Ο παραδοσιακός αστικός τύπος αλλά και ο ρεφορμιστικός αποσιωπά συνειδητά και συγκαλύπτει σκόπιμα το ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ–ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ χαρακτήρα των λεγόμενων «Ευρωσκεπτικιστικών» κομμάτων

Μ’ αφορμή τις εκλογές σε Γερμανία-Αυστρία

Στις εκλογές τον περασμένο χρόνο σε Γερμανία (24.9.2017) και Αυστρία (15.10.2017) τα υπεραντιδραστικά κόμματα AfD (=Εναλλακτική για τη Γερμανία) των Alexander Gauland-Alice Weidel (αντικατέστησαν στην ηγεσία τους Frauke Petry-Marcus Pretzell) και το FPÖ (=Κόμμα Ελευθερίας Αυστρίας) του Heinz-Christian Strache σημείωσαν σημαντική άνοδο. Το μεν AfD έφτασε στο 12,6%, καταλαμβάνοντας την 3^η θέση, μπήκε για πρώτη φορά στη Βουλή, ενώ το FPÖ συγκέντρωσε το 27,3% των ψήφων, περνώντας και αυτό στην 3^η θέση, σχημάτισε κυβέρνηση με το ÖVP (=Λαϊκό Κόμμα Αυστρίας).

Ο αστικός τύπος, κρίνοντας-εκτιμώντας από αστική σκοπιά, χαρακτηρίζει τα κόμματα αυτά «ευρωσκεπτικιστικά», «αντιμεταναστευτικά»,«λαϊκίστικα», κλπ. ή σπάνια καμιά φορά, στην καλύτερη περίπτωση «ακροδεξιά».

Τους ίδιους αντιμαρξιστικούς χαρακτηρισμούς συναντά κανείς και στον ντόπιο ρεφορμιστικό τύπο («Ριζοσπάστης», «Αυγή», «Εποχή», «Πριν», τροτσκιστικός κλπ.), επαναλαμβάνοντας, ακριβέστερα αντιγράφοντας προφανώς τους παραπάνω αστικούς χαρακτηρισμούς – με χαρακτηριστικότερη περίπτωση το «Ριζοσπάστη», όργανο της ΚΕ του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, που δεν χρησιμοποιεί ούτε καν το χαρακτηρισμό «ακροδεξιά» κόμματα, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, η αναφορά θα περιοριστεί μόνο στην περίπτωσή του.

Ο «Ριζοσπάστης» αντιγράφοντας τον παραδοσιακό αστικό τύπο σημειώνει σχετικά, πριν τις γερμανικές εκλογές, για το AfD: «την τρίτη θέση διεκδικεί το ευρωσκεπτικιστικό-αντιμεταναστευτικό «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) με 11%» («Ρ» 23/9/2017, σελ. 20, και σε άλλα φύλλα), και μετά τις εκλογές: «η ευρωσκεπτικιστική-αντιμεταναστευτική «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) είναι η πρώτη φορά που μπαίνει στη γερμανική Βουλή και καταλαμβάνει την τρίτη θέση με 12,6%» («Ρ» 26/9/2017, σελ. 19), ενώ για τον πασίγνωστο Ναζι-φασίστα Gauland επέλεξε να γράψει μόνο(!): «ο άλλος επικεφαλής, Αλεξάντερ Γκάουλαντ, σημείωσε ότι «θα κυνηγήσουμε την Ανγκελα Μέρκελ»» («Ρ» 26/9/2017, σελ. 19).

Για το FPÖ (=Κόμμα Ελευθερίας Αυστρίας) του Heinz-Christian Strache γράφει: «ενισχύθηκε σημαντικά και σημείωσε το μεγαλύτερο ποσοστό στην ιστορία του το εθνικιστικό-αντιμεταναστευτικό Κόμμα Ελευθερίας (FPÖ)» («Ρ» 22/10/2017, σελ.35), περνώντας στην τρίτη θέση με 27,3% (δηλ. + 5,9% επιπλέον και 52 έδρες).

Η δε «Αυγή» γράφει για το AfD των Ναζιστών Gauland-Weidel: «εφιάλτης η είσοδος της ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερμανία στο Ράϊχσταγκ» («Αυγή» 24/9/2017, σελ. 1).

Όμως, πέραν της αστικής ορολογίας–φρασεολογίας, το σημαντικότερο είναι η συνειδητή αποσιώπηση και σκόπιμη συγκάλυψη-απόκρυψη απ’ την εργατική τάξη και το λαό του Φασιστικού-Ναζι-φασιστικού χαρακτήρα αυτών των υπεραντιδραστικών κομμάτων, παραποιώντας έτσι το χαρακτήρα τους, και ακόμα χειρότερα: σμικρύνοντας το μέγεθος της αντιδραστικότητάς τους καθώς και τον μεγάλο κίνδυνο που αυτά συνιστούν για τις πλατιές λαϊκές μάζες.

Μερικές παρατηρήσεις πάνω σ’ αυτά τα σπουδαία και επίκαιρα ζητήματα για την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες αλλά και για το αντιφασιστικό κίνημα γενικότερα:

1.Αντιμαρξιστική οικονομίστικη προσέγγιση. Ο «Ριζοσπάστης» (αλλά και το σύνολο του ρεφορμιστικού τύπου) προσεγγίζει ΟΛΑ τα αστικά κόμματα – μαζί και τα Φασιστικά-Ναζι-φασιστικά – από μια αντιμαρξιστική οικονομίστικη σκοπιά, πιο συγκεκριμένα απ’ τη σκοπιά της εκάστοτε διακηρυγμένης (ή εφαρμοσμένης) οικονομικής πολιτικής των αστικών κομμάτων, ΧΩΡΙΣ να παίρνονται υπόψη οι ιδεολογικο-πολιτικές αντιλήψεις αυτών των κομμάτων απ’ τις οποίες καθοδηγούνται, και στη συγκεκριμένη περίπτωση των υπεραντιδραστικών κομμάτων AfD – FPÖ. ΟΛΑ τα λεγόμενα «λαϊκιστικά» «ευρωσκεπτικιστικά», «εθνικιστικά», «αντιμεταναστευτικά», κλπ. υπεραντιδραστικά κόμματα καθοδηγούνται: ιδεολογικά απ’ τις φιλοσοφικές αντιλήψεις των διαφόρων ιρασιοναλιστικών ιδεαλιστικών ρευμάτων (Νιτσεϊσμού, Φιλοσοφία της ζωής, Υπαρξισμού, κλπ.), ενώ πολιτικά υπερασπίζουν και προπαγανδίζουν εθνικιστικές-σοβινιστικές, θρησκευτικο-σκοταδιστικές, ρατσιστικές, αντιμεταναστευτικές, αντισημιτικές, φασιστικές–Ναζι-φασιστικές, κλπ. απόψεις, κόμματα διαμορφωμένα, κάποια από αυτά εντελώς ανοιχτά και άλλα προσεκτικότερα αλλά σαφέστατα, σε φασιστικά–Ναζι-φασιστικά, νοσταλγούς, υπερασπιστές και προπαγανδιστές του χιτλερικού Ναζι-φασισμού, θαυμαστές του Χίτλερ και προκλητικούς αρνητές των χιτλερικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και του Ολοκαυτώματος.

2.Συγκάλυψη του φασιστικού-Ναζι-φασιστικού χαρακτήρα των λεγόμενων «λαϊκιστικών», «ευρωσκεπτικιστικών», κλπ. κομμάτων. Η συγκάλυψη του φασιστικού–Ναζι-φασιστικού χαρακτήρα απ’ το ρεφορμιστικό τύπο γίνεται με δυο τρόπους:

α) Χαρακτηρισμός των υπεραντιδραστικών AfD – FPÖ. Ο χαρακτηρισμός αυτών των κομμάτων ΜΟΝΟ ως «λαϊκιστικά» «ευρωσκεπτικιστικά», «εθνικιστικά», «αντιμεταναστευτικά» κλπ., ακόμα και ως «ακροδεξιά» ΔΕΝ αποκαλύπτει – με δεδομένο την εξόφθαλμη έκφραση και υπεράσπιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου – τον υπεραντιδραστικό χαρακτήρα αυτών των κομμάτων, ΑΝΤΙΘΕΤΑ: συγκαλύπτει τον πραγματικό τους χαρακτήρα δηλ. το φασιστικό-Ναζι-φασιστικό τους χαρακτήρα, ο οποίος διακρίνεται δια «γυμνού οφθαλμού» στις προαναφερόμενες υπεραντιδραστικές ιδεολογικο-πολιτικές τους αντιλήψεις απ’ τις οποίες καθοδηγούνται στο σύνολο της δράσης τους αλλά και στους τωρινούς και απώτερους σκοπούς τους.

Πέρα απ’ το ότι οι χαρακτηρισμοί τόσο του παραδοσιακού αστικού τύπου όσο και εκείνοι του ρεφορμιστικού συγκαλύπτουν το Ναζι-φασιστικό χαρακτήρα αυτών των υπεραντιδραστικών κομμάτων (AfD – FPÖ), η ίδια η δράση και οι δηλώσεις ηγετικών στελεχών και των δυο κομμάτων αποκαλύπτουν τον παραπλανητικό χαρακτήρα αυτών των χαρακτηρισμών.

Έτσι ο ηγέτης του AfD Alexander Gauland, δήλωνε (2 Σεπτέμβρη 2017) πριν τις εκλογές (14.09.2017) στην συνάντηση του AfD (Kyffhäusertreffen) στο Thüringen: «δικαιούμαστε να είμαστε υπερήφανοι για τα κατορθώματα των γερμανών στρατιωτών σε δυο παγκόσμιους πολέμους» (= «wir haben das Recht, Stolz zu sein auf die Leistungen deutscher Soldaten in zwei Weltkriegen»). Ο Γκάουλαντ «έγινε γνωστός με τις ρατσιστικές επιθέσεις κατά των ποδοσφαιριστών της εθνικής ομάδας με αφρικανική καταγωγή, του Ζ.Μπόατενγκ αρχικά και όλων των άλλων μετά, τα αντισημιτικά μηνύματα, τις αναδρομές στο ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας και τις καθημερινές επιθέσεις σε Ρομά, προσφυγές και μετανάστες» («ΕΦ.Συντακτών», 23-24/9/2017, σελ. 21). Επίσης επιτέθηκε με χυδαίο φασιστικό τρόπο στην υπεύθυνη για ζητήματα Κοινωνικής Ένταξης των μεταναστών της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, Aydan Özoguz (SPD), δηλώνοντας ότι είναι για πέταμα στα απόβλητα της Ανατολίας (λόγω Τουρκο-Κουρδικής καταγωγής της). Επιπλέον ο Gauland απαίτησε δημόσια «να μπει τέρμα στις αρνητικές αναφορές για το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας».

Ένα άλλο στέλεχος του AfD, ο Björn Höcke, το Δεκέμβρη του 2007, σε ένα λόγο του στη Δρέσδη χαρακτήρισε το μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο: «ένα μνημείο ντροπής» (= «ein Denkmal der Schande»), με τον Gauland να υπερασπίζει το Höcke, γι’ αυτή του την αντισημιτική, Ναζι-φασιστική δήλωση, και μάλιστα τον χαρακτήρισε «ψυχή του AfD» (= «Seele der AfD»).

Εντελώς δικαιολογημένα και ορθότατα το ηγετικό στέλεχος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) Ralf Stegner χαρακτήρισε «Ναζί» το Höcke σε μία συνέντευξή του στη «Mannheimer Morgen».

Προφανώς δεν υπάρχουν προκλητικότερες Ναζι-φασιστικές δηλώσεις απ’ τις παραπάνω για τους αντιφασίστες λαούς ΟΛΩΝ των χωρών δηλ. απ’ αυτή την ωμή υπεράσπιση, διαφήμιση και εξύμνηση των θηριωδιών και των πιο αποτρόπαιων εγκλημάτων που γνώρισε η ιστορία της ανθρωπότητας, των Χιτλεροφασιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και του Ολοκαυτώματος.

Ας σημειωθεί ακόμα πως πρώτη έσπευσε η αρχηγός του Ναζι-φασιστικού «Εθνικού Μετώπου» Μ.Λεπέν να συγχαρεί τους ομοϊδεάτες της του AfD: «μπράβο στους συμμάχους μας του AfD γι’ αυτή την επιτυχία! Είναι ένα σύμβολο της αφύπνισης των Ευρωπαϊκών λαών» («ΕΦ.Συντακτών», 25/9/2017, σελ. 6). Επιπλέον η παραιτηθείσα (μαζί με το σύζυγό της Marcus Prezell) απ’ την ηγεσία της AfD, Frauke Petry, είχε προσκαλέσει, το Γενάρη 2017, σε συνάντηση ηγετών των αδελφών κομμάτων: «τη Μ. Λεπέν από τη Γαλλία, το Γ. Βίλντερνς από την Ολλανδία, τον Μ. Σαλβίνι από την Ιταλία, και τον Χ. Βιλίμσκι από την Αυστρία» για πανευρωπαϊκό συντονισμό της δράσης τους («ΕΦ.Συντακτών», 23-24/9/2017, σελ. 21).

Το ηγετικό στέλεχος του παραδοσιακού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD) Sigmar Gabriel, πρώην Υπουργός Εξωτερικών, ορθότατα χαρακτήρισε το AfD «γνήσιο Ναζιστικό Κόμμα»: «για πρώτη φορά μετά το 1945 κάθονται στα έδρανα του Ραϊχσταγκ γνήσιοι Ναζί» (= « zum ersten Mal nach 1945 stehen im Reichstag am Rednerpult echte Nazis») («Der Spiegel» 18/9/2017).

Τέλος , για το Ναζι-φασιστικό χαρακτήρα του FPÖ (=Κόμμα Ελευθερίας Αυστρίας) του Heinz-Christian Strache δεν χρειάζεται ειδική αναφορά, γιατί ο Ναζι-φασιστικός χαρακτήρας αυτού του υπεραντιδραστικού Κόμματος είναι πασίγνωστος απ’ την εποχή που ήταν αρχηγός του ο φλύαρος Ναζι-φασίστας Jörg Haider, που εξυμνούσε το Χίτλερ, το τρίτο Ράϊχ και αποκαλούσε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης «ποινικά στρατόπεδα», κλπ.. Είχε σχηματίσει Κυβέρνηση το 2000 με το «Λαϊκό Κόμμα Αυστρίας», και η ΕΕ είχε επιβάλλει τότε κυρώσεις στην Αυστρία. Πέραν των άλλων, είχε και πλουσιότατο εγκληματικό Ναζι-φασιστικό οικογενειακό παρελθόν. Οι γονείς του, Robert και Dorothea HAIDER, υπήρξαν πεπεισμένοι και φανατικοί Χιτλερικοί Ναζι-φασίστες, ο δε πατέρας του υπηρετώντας στα Ναζι-φασιστικά στρατεύματα είχε διαπράξει πολλά ειδεχθή εγκλήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου και τον Απρίλη του 1945 ο εγκληματίας πολέμου Robert HAIDER συνελήφθηκε απ’ τα συμμαχικά στρατεύματα και περίμενε να καταδικαστεί σε θάνατο, όμως γλύτωσε την εκτέλεση γιατί η Entnazifizierungskommitee (=Επιτροπή Αποναζιστικοποίησης) τον κατέταξε-χαρακτήρισε ως «έναν ιδεαλιστή άνθρωπο» (!) (= «ιδεαλιστής» ειδεχθής εγκληματίας), και δεν ήταν βέβαια ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Δεκαετίες αργότερα το 1995 δήλωναν και οι δύο ότι «δεν γνώριζαν» τα εγκλήματα του Ναζισμού, ενώ συνάμα τον ίδιο χρόνο ο Robert Haider δήλωνε ότι «δεν μετανιώνει για τίποτε και ότι και πάλι θα υπηρετούσε την Υπόθεση» του Εθνικοσοσιαλισμού δηλ. θα διέπραττε εκ νέου τα ίδια αποτρόπαια εγκλήματα και τις γνωστές θηριωδίες του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς περισσότερα!

Στα μεγάλα ακρο-Δεξιά κόμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχουν πολλά φασιστικά – Ναζι-φασιστικά στελέχη, ακόμα και ολόκληρες πτέρυγες, όπως ο Alexander Gauland που «ήταν επί τέσσερις δεκαετίες στέλεχος του CDU και είχε περάσει από ανώτερες κρατικές θέσεις» αλλά και η Frauke Petry «ήταν επί χρόνια στο CDU («ΕΦ.Συντακτών», 23-24/9/2017, σελ. 21), κλπ.. Ολόκληρη Ναζι-φασιστική πτέρυγα υπάρχει και στη ΝΔ με τη γνωστή «τριάδα» Βορίδη-Γεωργιάδη-Πλεύρη, με το ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ μάλιστα αντιπρόεδρο της ΝΔ, προερχόμενων απ’ το Ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ του Γ.Καρατζαφέρη αλλά και πολλούς Ναζι-φασίστες ΜΠΑΛΤΑΚΟΥΣ, στενό φίλο του θαυμαστή και υπερασπιστή των Ταγμάτων Ασφαλείας φασιστοειδούς Α.ΣΑΜΑΡΑ, χουντικούς Ναζι-φασίστες a la ΨΩΜΙΑΔΗ (= «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι»), κλπ. κλπ.

Παρόλα τα παραπάνω ο «Ριζοσπάστης» δεν αποκαλεί το AfD ούτε καν «ακροδεξιό»(!) κόμμα, ενώ παραθέτει, όπως προαναφέρθηκε, μόνο μια ολωσδιόλου άχρωμη και παντελώς άσχετη με το χαρακτήρα του AfD δήλωση του Gauland: «θα κυνηγήσουμε την Άνγκελα Μέρκελ», παραλείποντας και αποσιωπώντας σκόπιμα τις Ναζι-φασιστικές προκλητικές δηλώσεις του που αποκαλύπτουν το Ναζι-φασιστικό χαρακτήρα AfD, ενώ ταυτόχρονα αυτές διαψεύδουν το «Ριζοσπάστη» που εξωραΐζει αυτά τα υπεραντιδραστικά κόμματα για να καταστούν περισσότερα ελκυστικά στην εργατική τάξη και στις πλατιές λαϊκές μάζες, καλλιεργώντας τους επικίνδυνες αυταπάτες σχετικά με το χαρακτήρα τους και τους μεγάλους κινδύνους που απορρέουν από αυτά.

Την ίδια στάση κράτησε-κρατάει ο «Ριζοσπάστης» και στην περίπτωση ΜΠΑΛΤΑΚΟΥ, που τον παρουσιάζει μόνο ως «αντικομμουνιστή»(!), αποκρύβοντας απ’ τους αντιφασίστες τις Ναζι-φασιστικές του απόψεις, που εκφράζονται στην προβολή, μέσα στα βιβλία του, της Αρχαίας Σπάρτης, «το πιο καθαρό ρατσιστικό κράτος» (1929) κατά το Χίτλερ (Ernst Nolte: «Der Faschismus in seiner Epoche», σελ. 500 Μünchen 1965) και τη διαβόητη «Κρυπτεία» απ’ την οποία γοητεύονταν οι Ναζι-φασίστες θεωρητικοί-ιστορικοί (H.Berve: «SPARTA», σελ 40-41, Leipzig 1937, κλπ., κλπ.) και έβρισκε πρακτική εφαρμογή στα Χιτλερικά SS και στα «Τάγματα Εφόδου» της Ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής». Αλλά έχει και ένα δεύτερο λόγο ο «Ριζοσπάστης» να αποσιωπά σκόπιμα τις Ναζι-φασιστικές απόψεις του ΜΠΑΛΤΑΚΟΥ, αφού η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ είχε στείλει το Δεκέμβρη του 2006 την νέο-ορθόδοξη ακραία εθνικίστρια Λ. ΚΑΝΕΛΛΗ να παρουσιάσει ένα από τα υπεραντιδραστικά βιβλία του. Επίσης η ρεφορμιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ αρνείται, πέραν των άλλων, την ύπαρξη Ναζι-φασιστικής πτέρυγας στη ακροδεξιά-μοναρχοφασιστική ΝΔ δηλ. εκείνη των ΒΟΡΙΔΗ-ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ-ΠΛΕΥΡΗ κλπ.κλπ.

Είναι σημαντικό να μνημονευθεί ακόμα η «ξεχασμένη» παλιότερη συνέντευξη στην «Ελευθεροτυπία» για τη Νέα Δημοκρατία του Γάλλου Ναζι-φασίστα ΛΕΠΕΝ που σε ερωτήσεις δημοσιογράφου είχε απαντήσει, μεταξύ άλλων, τα εξής:

- Έχετε επαφές με Έλληνες πολιτικούς;

«Ναι, με τον Μάκη Βορίδη, τον Χρύσανθο Δημητριάδη και άλλους. Ο Βορίδης ήρθε μάλιστα και στο Παρίσι να με συγχαρεί για τη νίκη».

- Γιατί δεν υπάρχει ένα ανάλογο κόμμα σαν το Εθνικό Μέτωπο στην Ελλάδα που να τα καταφέρνει εκλογικά, κατά τη γνώμη σας;

«Υπάρχει ένας λόγος γι' αυτό. Νομίζω ότι η θέση της Νέας Δημοκρατίας είναι α ρ κ ε τ ά δ ε ξ ι ά (υπογρ. δική μας) και έτσι μπορεί να απορροφά ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων που θα ήθελαν να υποστηρίξουν ένα κόμμα σαν το Εθνικό Μέτωπο. Έχω φίλους Έλληνες που είναι πολύ κοντινοί σε μας και οι οποίοι είναι ενταγμένοι στη Νέα Δημοκρατία». («Ελευθεροτυπία» 6.6.2002, σελ. 12-13).

β) Σκόπιμη αποσιώπηση και συστηματική συνειδητή απόκρυψη των πραγματικών υπεραντιδραστικών απόψεων και της πολιτικής τους δράσης (παρελθόν-παρόν). Ο ρεφορμιστικός τύπος («Ριζοσπάστης», «Αυγή», «Εποχή», «Πριν», τροτσκιστικό, κλπ.) δεν συγκαλύπτει μόνο το Ναζι-φασιστικό χαρακτήρα αποκαλώντας αυτά τα υπεραντιδραστικά κόμματα, «ευρωσκεπτικιστικά», κλπ. αλλά και με τη σκόπιμη και συστηματική αποσιώπηση της πολιτικής τους δράσης (παρελθόν-παρόν) και των πολιτικών τους απόψεων και δηλώσεων.

Η «Αυγή», όπως προαναφέρθηκε, χαρακτηρίζει το Ναζι-φασιστικό AfD μόνο «ακροδεξιό» κόμμα, ενώ ο καθηγητής Νίκος Χατζηνικολάου (ιστορικός τέχνης-τεχνοκριτικός) γράφει ορθότερα για το AfD ότι «ένα μέρος της ηγεσίας του κόμματος ταυτίζεται με το ναζισμό» («Αυγή», 8/10/2017, σελ.17) – άποψη μερικώς λαθεμένη, επειδή η ηγεσία του AfD στο σύνολό της ταυτίζεται με το Ναζι-φασισμό δηλ. είναι Ναζί, όπως ορθά υπογραμμίζεται απ’ τα ηγετικά στελέχη της παλιάς παραδοσιακής γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας (SPD) Sigmar Gabriel: «γνήσιοι Ναζί» και το Ralf Stegner που χαρακτήρισε «Ναζί» το ηγετικό στέλεχος του AfD, Björn Höcke.

Τέλος, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς, ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα του χαρακτηρισμού των AfD – FPÖ, οι ηγέτες της παραδοσιακής προδοτικής Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας (SPD) Sigmar Gabriel – Ralf Stegner, που χαρακτηρίζουν ορθά το AfD «γνήσιους Ναζί», βγαίνουν απ’ τα «αριστερά» στο ρεφορμιστικό τύπο («Ριζοσπάστης», «Αυγή», «Εποχή», «Πριν», τροτσκιστικό κλπ.) που δεν το πράττει, δηλ. η παλιά Σοσιαλδημοκρατία βγαίνει απ’ τα «αριστερά» στη νέα χρουστσο-τροτσκιστική Σοσιαλδημοκρατία.

3.Παραπλανητική τακτική των φασιστικών–Ναζι-φασιστικών κομμάτων. Τα τελευταία χρόνια τα φασιστικά – Ναζι-φασιστικά κόμματα αναπροσαρμόζουν την τακτική τους, πιεσμένα απ’ τις δυσμενείς εντυπώσεις που έχουν προκληθεί απ’ τις ανοιχτές Ναζι-φασιστικές δηλώσεις τους και ιδιαίτερα τη βίαιη φασιστική δράση στις Βαλτικές χώρες και την Ουκρανία.

Έχουν εκπονήσει μια περισσότερο προσεκτική αλλά πολύ πιο επικίνδυνη παραπλανητική τακτική, εγκαταλείποντας εν μέρει τις χονδροειδείς και εξόφθαλμα Χιτλερικού Ναζι-φασιστικού χαρακτήρα δηλώσεις, εμφανιζόμενα μόνο ως «εθνικιστικά» και «αντιμεταναστευτικά», «πατριωτικά» κλπ.. Προσπαθούν συστηματικά και με κάθε τρόπο να αποκρύψουν τον πραγματικό τους χαρακτήρα, τις προθέσεις και τους μελλοντικούς σκοπούς τους.

Όμως αυτά τα κόμματα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν με βάση τις δημαγωγικές τους διακηρύξεις ούτε με το πώς αυτοονομάζονται (π.χ. FPÖ =Κόμμα Ελευθερίας Αυστρίας), αλλά με βάση τις υπεραντιδραστικές Ναζι-φασιστικές τους απόψεις απ’ τις οποίες καθοδηγούνται στη δράση τους, αποκαλύπτοντας μόνιμα την παραπλανητική τακτική τους.

Η πάλη ενάντια σ’ αυτά τα κόμματα πρέπει να αποτελεί πρώτιστο καθήκον όχι μόνο των επαναστατών κομμουνιστών αλλά και όλων των αντιφασιστών και γενικότερο του αντιφασιστικού κινήματος.

***

Τα σημερινά φασιστικά – Ναζι-φασιστικά κόμματα αντλούν τις απόψεις τους απ’ τα υπεραντιδραστικά πολιτικο-ιδεολογικά ρεύματα του παρελθόντος – και πρώτα απ’ όλα, μεταξύ πολλών άλλων, απ’ το Friedrich Nietzsche – αλλά και απ’ το πρόσφατο παρελθόν. Για μια καλύτερη πληροφόρηση της αντιφασιστικής-κομμουνιστικής νεολαίας είναι αναγκαία μια εντελώς πολύ σύντομη αναφορά σε «δυο περιπτώσεις» απ’ τις σημαντικότερες: τη λεγόμενη «Historiker-“Streit”» που προκάλεσε ο φιλο-Χιτλερικός Γερμανός ιστορικός ERNST NOLTE και εκείνη του Χιτλερικού Ναζι-φασίστα Υπαρξιστή Φιλοσόφου MARTIN HEIDEGGER.

α. «HISTORIKER-“STREIT”» – ERNST NOLTE. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο γνωστός φιλο-Χιτλερικός Ιστορικός και «μαθητής» του Martin Heidegger δημοσίευσε δυο άρθρα που αναθεωρεί προκλητικά την Ευρωπαϊκή Ιστορία: «Zwischen Geschichtslegende und Revisionismus?» και «Vergangenheit , die nicht vergehen will» (HISTORIKER-“STREIT”, σελ. 13-35 και 39-47, Piper Verlag, München 1987), προκαλώντας έτσι τη λεγόμενη «Historiker-“Streit”» που αφορούσε τόσο τη φύση του Ναζισμού όσο και τις θηριωδίες και τα ειδεχθή εγκλήματά του και πρώτα απ’ όλα το Ολοκαύτωμα δηλ. την εξολόθρευση των Εβραίων. Ο Nolte απαιτεί την απόρριψη-τερματισμό της υποτιθέμενης «δαιμονοποίησης του τρίτου Reich»(!), και τάσσεται υπέρ της «αναθεώρησης της ιστορίας» στην οποία συμπεριλαμβάνεται και το πλήρες «ξέπλυμα» του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού απ’ τα εγκλήματά του με τον ανόητο ισχυρισμό, ότι τα εγκλήματα του Ναζισμού ήταν η αντίδραση στη «Ρωσική Επανάσταση», το ίδιο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλπ. και ότι ο Ναζι-φασισμός αποτελούσε αντίδραση στον μπολσεβικισμό.

β. MARTIN HEIDEGGER: Ο ως το τέλος αμετανόητος Χιτλερικός Ναζι-φασίστας Υπαρξιστής Φιλόσοφος και ενθουσιώδης θαυμαστής του HITLER. ΟΙ υπεραντιδραστικές πολιτικο-ιδεολογικές του απόψεις (αφήνοντας εδώ κατά μέρος το φιλοσοφικό συνονθύλευμα του Heidegger) επηρεάζουν αποφασιστικά τα φασιστικά–Ναζι-φασιστικά κόμματα και ορισμένους διανοούμενους–«διανοητές» πολλές δεκαετίες τώρα που συγκροτούνται από: τον εθνικισμό-ρατσισμό-αντισημιτισμό της πιο ακραίας μορφής-εθνικοσοσιαλισμό και συμπληρώνονται με την ενθουσιώδη υπεράσπιση του αρχιεγκληματία HITLER που υπήρξε για το Heidegger «χαρισματικός ηγέτης» («Führer»), ενώ για τον εαυτό του επιφύλασσε τον τίτλο του «Führer» της πνευματικής ζωής. Είναι γνωστός ο άφθαστης γελοιότητας ισχυρισμός του Martin Heidegger όταν ο KARL JASPERS του είπε «πως είναι δυνατόν ένας τόσο αμόρφωτος άνθρωπος όπως ο Hitler να κυβερνήσει τη Γερμανία?» - «η μόρφωση είναι εντελώς αδιάφορη», απάντησε αυτός, «sehen Sie nur seine wunderbaren Hände an!» (= «κοιτάξτε μόνο τα υπέροχα χέρια του») (Karl Jaspers: Philosophische Autobiographie, σελ 101 Piper Verlag, München 1977 και 1984).

Όλα αυτά, ως γνωστόν, καταλήγουν στη δικαιολόγηση και υπεράσπιση των θηριωδιών και των πρωτοφανών εγκλημάτων μαζικής εξόντωσης πολλών εκατομμυρίων στα Χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, στη δικαιολόγηση και την άρνηση του Ολοκαυτώματος αλλά και της υποστήριξης και υπεράσπισης του ιμπεριαλιστικού πολέμου της Χιτλερικής Γερμανίας εκ μέρους του Martin Heidegger.

Παρόλο που οι οπαδοί του Heidegger ισχυρίζονταν πάντα ότι ο Ναζισμός του υπήρξε απλά και μόνο μια «σύντομης διάρκειας πολιτική πλάνη του φιλοσόφου»(!) (ολωσδιόλου ατεκμηρίωτος και ΨΕΥΔΗΣ ισχυρισμός), η δημοσίευση των 3 πρώτων τόμων των διαβόητων «Schwarze Hefte» 1931-1938 (GA 94), 1938-1939 (GA 95), 1939-1941 (GA96) το 2014 και 1942-1948 (GA 97) το 2015, αποδεικνύει ΑΚΡΙΒΩΣ το αντίθετο και γι’ αυτό προκάλεσαν ισχυρή θύελλα στο Freiburg, οδηγώντας σε παραίτηση το Προεδρείο της Martin-Heidegger-Gesellschaft (πρώτα (15.1.2015) ο πρόεδρος Günther Figal, καθηγητής φιλοσοφίας (γερμανός), αργότερα η αντιπρόεδρος Donatella Di Cesare, καθηγήτρια φιλοσοφίας (ιταλίδα), με τον Günther Figal να δηλώνει, μεταξύ πολλών άλλων: «έκπληκτος, άναυδος, σοκαρισμένος».

Η παραιτηθείσα αντιπρόεδρος Donatella Di Cesare, που διδάσκει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης απειλείται τώρα «από ιταλούς Νεοφασίστες» (E.Blum: Denken unter Polizeischutz, στο: «Die Zeit” Nr. 26, 25.6.2015).

Αν στο Freiburg του Schwarzwald (=Μέλανας Δρυμός) η δημοσίευση των «Schwarze Hefte» (=Μαύρα Τετράδια) προκάλεσε ισχυρή θύελλα, στην υπεραντιδραστική σφηκοφωλιά der Heideggerianer (=Χαϊντεγγεριανών) του Παρισιού δημιούργησε μεγάλη αναστάτωση, ανησυχία και πρωτοφανή σύγχυση για τα περί «μεγάλου φιλοσόφου», κλπ. – παρόλο που είχαν πριν τη δημοσίευση τους πληροφορηθεί λεπτομερώς για το περιεχόμενο των «Schwarze Hefte» απ’ την οικογένεια Heidegger, τον επιμελητή της έκδοσης (Peter Travny) και τον εκδοτικό Οίκο «Klostermann». Ο ίδιος ο Heidegger επέλεξε να είναι τα εξώφυλλα αυτών των «Schwarze Hefte» μαύρα, όμως δεν είναι μόνο το χρώμα των εξωφύλλων μαύρο αλλά και το περιεχόμενό τους είναι κατάμαυρο δηλ. αντιδραστικότατο. Επίσης ο ίδιος επέλεξε να δημοσιευθούν, αλλά και πότε θα γίνει αυτό, δημοσίευση που θα ολοκληρώνει και «κλείνει» die Gesamtausgabe (GA), τα Άπαντά του (στα πλαίσια της μακρόχρονης στρατηγικής του) .

Η αντιδραστική σφηκοφωλιά των Χαϊντεγγεριανών ΔΕΝ ήταν-είναι στη Γερμανία αλλά στην «πόλη του Φωτός», το Παρίσι. Ο Γάλλος Jean-Michel Palmier αναφέρει σχετικά: «όταν εμείς μαζί με τον Frederic de Towarnicki συναντηθήκαμε το 1968 με το Heidegger, αυτός είπε, ότι στη Γερμανία είναι (=θεωρείται) ακόμα τώρα «ein toter Hund». Αντίθετα στη Γαλλία το έργο του είχε μια πραγματική επίδραση» (J.M. Palmier: Wege und Wirken Heideggers in Frankreich, στο: «Die Heidegger Kontroverse» (Hrg) von Jürg Altwegg, σελ. 56, athenäum Verlag, Frankfurt am Main 1988). Ακριβέστερα ο Heidegger θα έπρεπε να είχε πει: «στη Γερμανία με θεωρούν ένα ψόφιο Ν α ζ ι σ τ ι κ ό σ κ υ λ ί», που με τη δραστήρια συμβολή του οδηγήθηκε στη μεγάλη καταστροφή η ίδια η Γερμανία, κάτι που δεν μπορεί να ξεχάσει ο γερμανικός λαός.

Η γερμανική νεολαία κατά εκατομμύρια πήγαινε με ενθουσιασμό στο μέτωπο κουβαλώντας στο γυλιό της τον Zaratustra του Nietzsche, τα ποιήματα του Stefan George και τον Πρυτανικό λόγο του Heidegger καθώς και το λόγο του για το Schlageter, παροτρύνοντας τους φοιτητές να θυσιαστούν όπως ο «φοιτητής Albert Leo Sch l a g e t e r, ο οποίος ως νεαρός γερμανός ήρωας πριν μια δεκαετία πέθανε τον π ι ο β α ρ ύ και τον π ι ο μ ε γ ά λ ο θάνατο» (Guido Schneeberger: Nachlese zu Heidegger, Dokumente zu seinem Leben und Denken, σελ. 48, Bern 1962)

Ακόμα καλά-καλά δεν είχε τελειώσει ο αιματηρότατος πόλεμος και τα πολλές δεκάδες εκατομμύρια διαμελισμένων πτωμάτων είχαν γεμίσει τον απέραντο Ευρωπαϊκό-Αφρικανο-Ασιατικό ωκεανό αίματος, διάφοροι γάλλοι διανοούμενοι, μεταξύ των οποίων και ένας καθηγητάκος γαλλικού Λυκείου, ονόματι Jean Beaufret, έτρεξαν στο Μέλανα Δρυμό για να στηρίξουν το Ναζι-φασίστα Martin Heidegger και να μεταφέρουν από το Schwarzwald το βαθύ μαύρο αντιδραστικό σκοτάδι της πρωτοφανούς βαρβαρότητας του Ναζι-φασισμού στην «πόλη του φωτός», το Παρίσι, αποκτώντας έτσι όλοι τους τη θλιβερή φήμη των πνευματικών Κουϊσλινγκς.

Ενδιαφέρει εδώ ο Jean Beaufret που μας πληροφορεί ότι συνάντησε το Heidegger «στις 10 Σεπτέμβρη 1946» στην περιοχή του Freiburg (Jean Beaufret: Der ominöse 6. Juni 1944, στο: «Die Heidegger Kontroverse» (Hrg) von Jürg Altwegg, σελ. 43, athenäum Verlag, Frankfurt am Main 1988), που όμως για πολλές δεκαετίες απέκρυβε απ’ το γαλλικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης ότι δεν ήταν απλά ένας φανατικός υπερασπιστής του Ναζι-φασίστα Martin Heidegger, ένας «αθώος» διανοούμενος, αλλά ένας Κουϊσλινγκ «ένας διαμεσολαβητής της σκέψης του Heidegger στη Γαλλία», ο οποίος τελευταία αποκαλύφθηκε ότι «είχε βυθιστεί σε μια πολύ σκοτεινή κατάσταση και από παραλήπτης και συνομιλητής του Heidegger έγινε άκρως ύποπτος, από τότε που ο ιστορικός Robert Faurisson (Πανεπιστημίου Lyon II), ο απερίγραπτος προπαγανδιστής του “Auschwitz-Lüge” (= «Ψεύδος-Auschwitz»), δημοσίευσε επιστολές του Beaufret», επιστολές όπου ο γνωστός αναθεωρητής ιστορικός «Faurisson δέχεται τη στήριξη και ενθάρρυνση του να συνεχίσει το ερευνητικό του έργο» στην φιλο-Χιτλερική κατεύθυνση του “Auschwitz-Lüge” (Hugo Ott: Martin Heidegger, Unterwegs zu seiner Biographie, σελ. 14-15, Campus Verlag, Frankfurt/New York 1988), της οποίας πρόδρομος είναι ο Ναζι-φασίστας ακραίος ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΗΣ Martin Heidegger και οι οπαδοί του που ο νοσηρός του εγκέφαλος έφτασε στα «Schwarze Hefte» στην παρανοϊκή σχιζοφρενική επινόηση της «Selbstvernichtung der Juden» (= «αυτο-εξολόθρευση των Εβραίων»), μιμούμενος-αντιγράφοντας φαίνεται την αντισημίτρια Cosima Wagner, που παρουσίαζε ως «μάρτυρα»(!) όχι τον δολοφονημένο Kurt Eisner αλλά το δολοφόνο του: «στα μάτια μου ο Graf Arco είναι ένας Μάρτυρας» (Cosima Wagner: Das zweite Leben, σελ. 744, Piper Verlag, München 1980).

Όσοι από τους γάλλους διανοουμένους-«διανοητές» επισκέφθηκαν και στήριξαν το Ναζι-φασίστα Heidegger μ’ οποιοδήποτε πρόσχημα είναι φανερό πως επέλεξαν να μετατραπούν σε Κουϊσλινγκς της χώρας τους, που πέραν των άλλων, έχασαν και κάθε αξιοπρέπεια και εθνική περηφάνια, αφού ο ρατσισμός του Heidegger απέναντι στη γαλλική γλώσσα, σε φιλοσοφικό επίπεδο, είναι πασίγνωστος και φρόντισε να τον εκφράσει προκλητικότατα και στην τελευταία κακόφημη συνέντευξή του (23. September 1966) στο «SPIEGEL» - μνημείο θρασύδειλων ψευδολογιών – που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του όπως είχε δώσει εντολή στο περιοδικό: «σκέπτομαι την ιδιαίτερη εσωτερική συγγένεια της γερμανικής γλώσσας με τη γλώσσα των Ελλήνων και τη Σκέψη του. Αυτό μου το επιβεβαιώνουν σήμερα, πάντοτε και πάλι οι Γάλλοι. Όταν αρχίζουν να σκέπτονται, μιλούν γερμανικά, δεν θα τα έβγαζαν πέρα στη γλώσσα τους» («DER SPIEGEL» Nr. 23, 31 Mai 1976: «Nur noch ein Gott kann uns retten», σελ. 217).

Σκοπός αυτού του πολύ σύντομου σημειώματος δεν είναι η λεπτομερής κριτική και ανασκευή του περιεχομένου των «Schwarze Hefte». Όμως όποιος, έστω και στα πεταχτά, διάβασε τους 4 τόμους διαπιστώνει εύκολα το υπεραντιδραστικό Ναζι-φασιστικό τους περιεχόμενο που συνοψίζεται στην συνεπή υπεράσπιση: του ακραίου σοβινισμού-ρατσισμού και του πιο σχιζοφρενούς αντισημιτισμού που κορυφώνεται στον ανόητο και γελοίο ισχυρισμό της «Selbstvernichtung der Juden», καθώς επίσης και τη συνεπή υπεράσπιση και εξωραϊσμό του Χιτλερικού Nationalsozialismus αλλά και την ενθουσιώδη προβολή, προπαγάνδιση και αποθέωση του Führer HITLER – επανάληψη της γνωστής θέσης του απ’ το διαβόητο Λόγο του προς τους φοιτητές του Πανεπιστημίου του Freiburg (3.11.1933): «ούτε Διδαχές ούτε «Ιδέες» πρέπει να είναι οι κανόνες του Είναι σας. Ο ίδιος ο Führer και μόνον αυτός ε ί ν α ι η σημερινή και η μελλοντική γερμανική πραγματικότητα και ο νόμος της….. Heil Hitler!» (Guido Schneeberger: Nachlese zu Heidegger, Dokumente zu seinem Leben und Denken, σελ. 135-136, Bern 1962). Την ίδια αποθέωση συναντά κανείς και στην αλληλογραφία των αδελφών Martin και Fritz Heidegger, που τώρα βρίσκεται στο «Deutschen Literaturarchiv in Marbach, το οποίο επισκέφθηκε η Marion Heinz (καθηγήτρια φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Siegen) γράφοντας για το Heidegger: «ο HITLER είναι γι’ αυτόν ο χαρισματικός ηγέτης (Führer), προικισμένος με ένα αναμφισβήτητο «πολιτικό ένστικτο»» (Hohe Luft, 3/2015, σελ. 83) – άποψη που επιβεβαιώνει και η περιορισμένου χαρακτήρα επιλογή επιστολών των αδελφών Martin-Fritz Heidegger, που εκδόθηκε αργότερα (Walter Honolka / Arnulf Heidegger (Hgs): Heidegger und der Antisemitismus, Positionen im Widerstreit, Mit Briefen von Martin und Fritz Heidegger, σελ. 21-22, Herder Freiburg, Basel, Wien 2006). Στην επιστολή (18.12.1931) του Martin Heidegger στον αδελφό του Fritz που του συστήνει να μελετήσει το «Mein Kampf» γραφεί για το HITLER: «αυτός ο άνθρωπος έχει ένα ασυνήθιστο και σίγουρο, πολιτικό ένστικτο και το είχε ήδη όταν εμείς ακόμα είχαμε θολούρα, αυτό κανείς λογικός δεν επιτρέπεται πλέον να το αμφισβητεί» (σελ. 22), ενώ σ’ άλλη επιστολή (3.4.1933) ο αδελφός του Fritz ξεπερνάει τα όρια και της πιο ακραίας μορφής γελοιότητας γράφοντας: «ορισμένη στάση και η ματιά του HITLER στις τωρινές φωτογραφίες του μου θυμίζουν συχνά Εσένα. Αυτή η σύγκριση από μόνη της με οδήγησε ήδη αρκετές φορές στο συμπέρασμα, ότι ο HITLER είναι ένας εξαίρετος τύπος»(σελ.33).

Το υπεραντιδραστικό Ναζιστικό περιεχόμενο των «Schwarze Hefte» αποτελεί την ταφόπλακα της υπαρξιστικής φιλοσοφίας του Martin Heidegger και η δημοσίευσή τους σημαίνουν το «τέλος του Heideggertum», όπως πολύ σωστά επισημαίνει στην προαναφερθείσα συνέντευξή του ο Günther Figal: «ότι αφορά το φιλοσοφικό μέλλον: είναι, έτσι πιστεύω, το τέλος του Χάϊντεγγερισμου».

Οι δυο πολυγραφότατοι υπεραντιδραστικοί Nietzsche-Heidegger προβάλλονται από τους οπαδούς τους ως «μεγάλοι φιλόσοφοι»(!), ισχυρισμός τελείως ατεκμηρίωτος και ολωσδιόλου αστήρικτος, που δεν έχει καμία σχέση με την αξία του περιεχομένου των έργων τους.

Ο μεν αντισημίτης Nietzsche (ήταν αντισημίτης πριν συναντήσει και γνωρίσει το Richard Wagner, τεκμηριώνεται απ’ την αλληλογραφία του) ήταν περισσότερο φιλόλογος και ποιητής παρά φιλόσοφος (ακόμα και τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους τους είχε ως φιλόλογος μελετήσει και όχι ως φιλόσοφος), ενώ είναι γνωστό ότι η υποψηφιότητά του για να καταλάβει την έδρα της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας (Ελβετία), αυτή ορθός απορρίφθηκε ως ανεπαρκής παρόλο που κατείχε την έδρα της Φιλολογίας (είναι επίσης γνωστό ότι δεν είχε μελετήσει τους σημαντικότερους φιλοσόφους).

Ο δε Ναζι-φασίστας Heidegger μετά την παταγώδη αποτυχία-αδυναμία του να συγγράψει το δεύτερο μέρος του βασικού του έργου «Sein und Zeit», αποφάσισε να γίνει συστηματικός Σχολιαστής των έργων διαφόρων φιλοσόφων και να αναδειχθεί σε διάσημο αλλά και αδίστακτο διαστρεβλωτή των έργων τους στην κατεύθυνση του Ιρασιοναλισμού και του ακραίου Υποκειμενισμού, σκοταδιστικού μυστικισμού, κλπ., θέτοντάς τα στην υπηρεσία του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού – διαστρέβλωση από την οποία δεν γλίτωσε ούτε ο αντιδραστικός ιδεαλιστής Πλάτωνας, παρουσιάζοντας, στο κλείσιμο του Πρυτανικού Λόγου (27.5.1933), ως «ελληνική Σοφία»(!): «τα … μεγάλα πάντα επισφαλή … «Alles Grosse steht im Sturm…» (Platon, Politeia 497 d, 9)» (Martin Heidegger: «Die Selbstbehauptung der Deutschen Universität», σελ.19, Vittorio Klostermann, Frankfurt am Main 1983 και 1990). Κραυγαλέα και προκλητικότατη συνειδητή διαστρέβλωση στην υπηρεσία του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού.

Ασφαλώς ο Heidegger διακρίθηκε πρωτίστως για τη διαμόρφωση-μεταφορά καθημερινών λέξεων σε φιλοσοφικούς όρους και για τη «μετάφραση» της Ναζι-φασιστικής φρασεολογίας σε φιλοσοφία ή αλλιώς την καταστροφική «Εισαγωγή του Εθνικοσοσιαλισμού στη φιλοσοφία» όπως ορθά, ευστοχότατα και τεκμηριωμένα υποστηρίζει ο γάλλος ερευνητής καθηγητής φιλοσοφίας Emmanuel Faye στο ογκώδες έργο του (557 σελίδες): «HEIDEGGER. Die Einführung des Nationalsozialismus in die Philosophie», Matthes & Seitz, Berlin 2009».

Ολόκληρο το φιλοσοφικό έργο του Martin Heidegger οδηγεί αναπόφευχτα στο Ναζι-φασισμό, όπως παραδέχεται και ο ίδιος σε μια συζήτησή του στη Ρώμη το 1936 με το γερμανο-Εβραίο μαθητή του Karl Löwith (1897-1983): «είμαι της γνώμης, ότι η τοποθέτηση υπέρ του εθνικοσοσιαλισμού βρίσκεται στη Ουσία της φιλοσοφίας του. Ο Heidegger συμφώνησε μαζί μου χωρίς επιφύλαξη και μου εξήγησε, ότι η έννοια της “Geschichtlichkeit” αποτελεί τη βάση για την πολιτική του “δραστηριότητα”. Επίσης δεν άφησε καμία αμφιβολία για την πίστη του στο Hitler» (Karl Löwith: «Mein Leben in Deutschlend vor und nach 1933», σελ. 57, Fischer Taschenbuchverlag, Frankfurt an Main 1989).

Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία, ότι ο Martin Heidegger ήταν ένας απόλυτα πεπεισμένος και συνεπέστατος Ναζι-φασίστας, θαυμαστής και ένθερμος υπερασπιστής του Hitler, αμετανόητος ως το τέλος της ζωής του μα και συνυπεύθυνος για όλες τις απίστευτες θηριωδίες και τα μαζικά εγκλήματα του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού.

Εκείνο όμως που προκαλεί αλγεινότατη εντύπωση είναι η θλιβερή κατάντια – πρωτοφανής ξεπεσμός – των εβραϊκής καταγωγής υπερασπιστών του Hεidegger, όπως Hanna Arendt, Agnes Heller, E. Levinas, Jacques Derrida, κλπ. κλπ., με την Ουγγρο-Εβραία μαθήτρια του Georg Lukacs, Heller, να δηλώνει πρόσφατα σε ερώτηση της καθηγήτριας φιλοσοφίας Marion Heinz για τον «αντισημιτισμό» των «Schwarze Hefte»: «το περίμενα, έχω βιώσει τόσο πολύ αντισημιτισμό, που ο αντισημιτισμός του Heidegger για μένα δεν ήταν πολύ πιεστικός… και όμως αυτός ήταν ένας μεγάλος φιλόσοφος» (Hohe Luft 3/2017, σελ.71), κι αυτή η επαίσχυντη απάντηση δίνεται, όταν έχουν εξοντωθεί, πέραν των άλλων εγκλημάτων, πάνω από 6 εκατομμύρια Εβραίοι. Αλλά και η θλιβερή κατάντια κάποιων άλλων όπως ο Jean Beaufret και ο ποιητής Rene Char (που φημολογείται ότι πήραν μέρος στην Αντίσταση) και ο Κώστας Αξελός που πολέμησε τους Γερμανούς που σε συνέντευξή του (Παρίσι 1992) στο Γιάγκο Ανδρεάδη λέει: «μπήκα μέσα στο πνεύμα της Χαϊντεγκεριανής σκέψης, φτάσαμε να γίνουμε φίλοι με τον Heidegger, να είμαι μεταφραστής του σε ένα συνέδριο, να έχουμε στενές φιλικές σχέσεις, οι οποίες διακόπηκαν άμα είδα καλύτερα – και καθαρότερα – ότι υπήρχε σε αυτόν τον άνθρωπο μία στενότητα, στο να αναγνωρίσει το ναζιστικό στοιχείο που περνάει σα νήμα από όλο του το έργο – χωρίς να μπορούμε να τον ορίσουμε ναζιστή ή να τον προσδιορίσουμε απ’ αυτό και μόνο».

Τέλος, ακόμα πιο εξοργιστικός και προκλητικότατος είναι κάποιος ονόματι Κωστής Παπαγιώργης που είχε το απύθμενο θράσος Ναζι-φασίστα να επιτίθεται στους αντιφασίστες Λούκατς, Γκολτμάν, Χάμπερμας, Φάϊγ και Αντόρνο, τους «υποψήφιους δολοφόνους της υπαρκτικής προβληματικής που, ανήμποροι να συναινέσουν στο γενικό θαυμασμό απέναντι στο μεγαλύτερο και ίσως το μοναδικό φιλόσοφο του 20^ου αιώνα, προτιμούν το άχαρο έργο που περιγράφει η λαϊκή παροιμία: πετάνε του ήλιου πέτρες» (Κωστής Παπαγιώργης: Η Οντολογία του Μάρτιν Χάιντεγγερ, σελ. 178, Νεφέλη, Αθήνα 1983). Και ξέρετε ποιός είναι ο «Ήλιος» των διαφόρων Παπαγιώργηδων?: η κόλαση του ιμπεριαλιστικού πολέμου της Ναζι-φασιστικής Χιτλερικής Γερμανίας με 60-70 εκατομμύρια νεκρούς, το βαθύ σκοτάδι των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της μαζικής εξόντωσης των 6 και πλέον εκατομμυρίων Εβραίων και πολλών άλλων, τα άλλα μαζικά εγκλήματα και οι θηριωδίες των Χιτλερικών «ξανθών κτηνών».

Κλείνοντας ας υπογραμμιστεί ότι οι υπεραντιδραστικές απόψεις των Nietzsche-Heidegger έγιναν στάχτη και θάφτηκαν στα ερείπια του ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ, αφού πρώτα αιματοκύλησαν τρείς Ηπείρους και κατακρεούργησαν κατά εκατομμύρια τη γερμανική νεολαία, που ενθουσιωδώς τις ακολούθησε, στα πεδία των μαχών των Στάλινγκραντ-Κρουσκ, κλπ.. Tην πλήρωσαν όμως ακόμα βαρύτερα εκατομμύρια αντιφασιστών και κομμουνιστών νεολαίων των διαφόρων χωρών που πολέμησαν ηρωικά τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα του φασιστικού Άξονα Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο.

Διαβάστε Περισσότερα »

Φασιστική λογοκρισία στο έργο του Ντιμιτρόφ

Οι άρχουσες ρεβιζιονιστικές κλίκες των πρώην ρεβιζιονιστικών χωρών - εκφραστές των συμφερόντων της νέας αστικής τάξης και που εκεί δημιουργήθηκε και βρίσκονταν στην εξουσία σ' αυτές - στην προσπάθεια τους να σβήσουν από παντού το όνομα του μεγάλου Στάλιν είχαν επιβάλλει φασιστική λογοκρισία και στο έργο του Γκ. Ντιμιτρόφ.

Είναι γνωστό, ότι στις πρώην ρεβιζιονιστικές χώρες εκδίδονταν και κυκλοφορούσαν ένα σωρό αντιδραστικά αστικά βιβλία ,ενώ απαγορεύονταν η έκδοση και η κυκλοφορία των έργων του Στάλιν, απόδειξη και αυτό ότι κυριαρχούσε σ' αυτές τις χώρες η τότε αστική τάξη.

Ο Ντιμιτρόφ στο γράμμα του προς την σύνταξη του βουλγάρικου περιοδικού «Φιλοσοφική Σκέψη» ανάμεσα στ' άλλα γράφει: «χωρίς επαναστατική θεωρία δε μπορεί να υπάρξει επαναστατική πράξη, όπως το έχουν υπογραμμίσει τόσες πολές φορές ο μεγάλος Λένιν και ο συνεχιστής του έργου του Στάλιν» (Μ. Ρόζενταλ/Π. Πούντιν, Φιλοσσοφικό Λεξικό, σελ. 36, Αθήνα 1963, μεταφρασμένο απο την ρώσικη έκδοση του 1955). Όμως στον τρίτο τόμο των διαχέκτων έργων, σε τρείς τόμους του Γκ. Ντιμιτρόφ, έκδοση Ανατολικού Βερολίνου 1958 διαβάζουμε: «χωρίς επαναστατική θεωρία δε μπορεί να υπάρξει επαναστατική πράξη, όπως το έχει υπογραμμίσει τόσες πολές φορές ο μεγάλος Λένιν» (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 3ος, σελ. 366, Ντίτς Φερλάγκ, Βερολίνο 1958). Όπως βλέπουμε η φράση "και ο συνεχιστής του έργου του Στάλιν» έχει λογοκριθεί. Στο νέο βέβαια ρεβιζιονιστικό σοβιετικό λεξικό του Ρόζενταλ έκδοση Μόσχας 1975 και ελληνική έκδοση του 1976 του εκδοτικού οίκου "Γνώσεις» δέν αναφέρονται καθόλου τα ονόματα του Στάλιν και του Ντιμιτρόφ, ενώ αναφέρονται ένα σωρό άλλων αντιδραστικών χωρίς να παραλείπονται τα των Μπερνστάϊν και Καούτσκι.

Στο βιβλίο Γκ. Ντιμιτρόφ: «Η δίκη για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, Ντοκουμέντα, Γράμματα, Σημειώσεις», Μόσχα 1942, έκδοση στα γερμανικά του "εκδοτικού οίκου για για ξενόγλωση λογοτεχνία" διαβάζουμε: «είμαι πραγματικά ένας ενθουσιώδης οπαδός και θαυμαστής του σοβιετορώσικου Κομμουνιστικού Κόμματος, γιατί αυτό το κόμμα κυβερνάει την πιο μεγάλη χώρα του κόσμου, το ένα έκτο της γής, και με επικεφαλής τον μεγάλο μας ηγέτη Στάλιν οικοδομεί τόσο ηρωικά και με επιτυχία το σοσιαλισμό» (Γκ. Ντιμιτρόφ, ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ, σελ. 57, Μόσχα 1942). Σ' όλες τις ανατολικογερμανικές εκδόσεις μετά το 1956 διαβάζουμε: "είμαι πραγματικά ένας ενθουσιώδης οπαδός και θαυμαστής του σοβιετορώσικου Κομμουνιστικού Κόμματος, γιατί αυτό το κόμμα κυβερνάει την πιο μεγάλη χώρα του κόσμου, το ένα έκτο της γής, και οικοδομεί τόσο ηρωικά και με επιτυχία το σοσιαλισμό» (Γκ. Ντιμιτρόφ, Ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ, σελ. 72,  εκδόσεις του Ντίτς Φερλάγκ, Βερολίνο 1972 και 1978). Τα ίδια διαβάζουμε και στην ελληνική έκδοση που μετάφρασή της έχει γίνει από την ανατολικογερμανική έκδοση του 1961, σελ. 74, εκδόσεις «Νέοι Χρόνοι», Αθήνα 1967).

Στην εισήγηση στο 7ο Συνέδριο της ΚΔ. (Μόσχα 25 Ιούλη - 20 Αυγούστου 1935) ο Γκ. Ντιμιτρόφ γράφει: "κομμουνιστές που πιστεύουν, ότι όλα δεν έχουν σχέση με την υπόθεση της εργατικής τάξης, που δεν κάνουν τίποτε, για να φωτίσουν τις ργαζόμενες μάζες ιστορικά πιστά, με πραγματικά μαρξιστικό, λενινιστικό-σταλινικό πνεύμα το παρελθόν του ίδιου τους του λαού ..." (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 1ος, σελ, 369, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση του 1958 του Βερολίνου καθώς και στις ελληνικές εκδόσεις "Αρίων" Αθήνα 1973 και "Πορεία" Αθήνα 1978 που η μετάφραση έχει γίνει από την γερμανική έκδοση του 1958 διαβάζουμε: "κομμουνιστές που πιστεύουν, ότι όλα δεν έχουν σχέση με την υπόθεση της εργατικής τάξης, που δεν κάνουν τίποτε, για να φωτίσουν τις ργαζόμενες μάζες ιστορικά πιστά, με πραγματικά μαρξιστικό, λενινιστικό-μαρξιστικό πνεύμα το παρελθόν του ίδιου τους του λαού ..." (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 606, Βερολίνο 1958, και ελληνικές εκδόσεις "Αρίων" 1973 και "Πορεία"  .978, Γκ, Ντιμιτρόφ, " Ο φασισμός", σελ. 98.

Σ' άλλο σημείο της εισήγησης ο Ντιμιτρόφ γράφει: "δέν θα ήμασταν επαναστάτες μαρξιστές - λενινιστές, άξιοι μαθητές των Μάρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν ..." (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 1ος, σελ, 378, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση των ανατολικογερμανικών ρεβιζιονιστών διαβάζουμε: "δέν θα ήμασταν επαναστάτες μαρξιστές - λενινιστές, άξιοι μαθητές των Μάρξ-Ένγκελς-Λένιν" (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 114). Αλλού γράφει: "... συνενωμένη σε μια επαναστατική στρατιά εκατομμυρίων που θα καθοδηγούνται από την Κομμουνιστική Διεθνή με έναν τόσο μεγάλο, σοφό τιμονιέρη, όπως ο ηγέτης μας Στάλιν να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή - να εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης το φασισμό και μαζί μ' αυτό τον καπιταλισμό" (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 1ος, σελ, 380, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση του 1958 του Βερολίνου και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: "... συνενωμένη σε μια επαναστατική στρατιά εκατομμυρίων που θα καθοδηγούνται από την Κομμουνιστική Διεθνή, να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή - να εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης το φασισμό και μαζί μ' αυτό τον καπιταλισμό" (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 625, Βερολίνο 1958, ελληνικές εκδόσεις σελ. 116).

Σ' άλλο μέρος της εισηγητής του ο Ντιμιτρόφ γράφει: "η πολιτική και η τακτιχή μεγαλοφυΐα του Λένιν και του Στάλιν φαίνεται καλύτερα και και καθαρότερα ... " (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 2ος, σελ, 735, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση του 1958 του Βερολίνου και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: "η πολιτική και η τακτιχή μεγαλοφυΐα του Λένιν φαίνεται καλύτερα και και καθαρότερα ... " (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 648, Βερολίνο 1958, ελληνικές εκδόσεις σελ. 152).

Ο Ντιμιτρόφ γράφει: "και με ακούραστη δουλειά να καταχτήσει την ισχυρή, γόνιμη, παντοδύναμη μπολσεβίκικη θεωρία, τη διδασκαλία των Μάρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν" (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 2ος, σελ, 743, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση του 1958 του βερολίνου και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: "και με ακούραστη δουλειά να καταχτήσει την ισχυρή, γόνιμη, παντοδύναμη μπολσεβίκικη θεωρία, τη διδασκαλία των Μάρξ-Ένγκελς-Λένιν"  (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 662, Βερολίνο 1958, και ελληνικές εκδόσεις σελ. 152).

Ο Γκ. Ντιμιτρόφ γράφει: "πρέπει να ξέρουμε να συνδέουμε τη μεγάλη διδασκαλία των Μάρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν με σταλινική σταθερή αδιαλλαξία Αρχών απέναντι στον ταξικό εχθρό και τους αποστάτες της γραμμής του μπολσεβικισμού, με σταλινική τόλμη μπροστά στις δυσκολίες, με σταλινικό επαναστατικό ρεαλισμό" (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 2ος, σελ, 744, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση του 1958 του Βερολίνου και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: "πρέπει να ξέρουμε να συνδέουμε τη μεγάλη διδασκαλία των Μάρξ-Ένγκελς και Λένιν με σταθερή αδιαλλαξία Αρχών απέναντι στον ταξικό εχθρό και τους αποστάτες της γραμμής του μπολσεβικισμού, με τόλμη μπροστά στις δυσκολίες, με επαναστατικό ρεαλισμό"  (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 664, Βερολίνο 1958, και ελληνικές εκδόσεις σελ. 154).

Ο Ντιμιτρόφ γράφει: "η εργατική τάξη έχει μια ισχυρή οργανωμένη πρωτοπορία, την Κομμουνιστική Διεθνή. Αυτή έχει τον δοκιμασμένο και αναγνωρισμένο, μεγάλο και σοφό ηγέτη Στάλιν" (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 2ος, σελ, 746, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκθεση του 1958 του Βερολίνου και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: "η εργατική τάξη έχει μια ισχυρή οργανωμένη πρωτοπορία, την Κομμουνιστική Διεθνή"  (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 667, Βερολίνο 1958, και ελληνικές εκδόσεις σελ. 157).

Και τέλος ο Ντιμιτρόφ γράφει: "είμαστε μαθητές του Μάρξ και του Ένγκελς, του Λένιν και του Στάλιν" (Πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ, τόμος 2ος, σελ, 977, Στουτγκάρδη 1976). Στην έκδοση του 1958 του Βερολίνου διαβάζουμε: "είμαστε μαθητές του Μάρξ, Ένγκελς και Λένιν " (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2ος, σελ. 683, Βερολίνο 1958). Στις ελληνικές εκδόσεις δεν υπάρχει αυτό το απόσπασμα γιατί δεν έχει μεταφραστεί.

Το πρωτόκολλο του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς από το οποίο παραθέσαμε τα παραπάνω αποσπάσματα είναι ακριβής ανατύπωση της έκδοσης του 1935. Επίσης το κείμενο της Εισήγησης του Γκ. Ντιμιτρόφ που περιέχεται σ' αυτό το Πρωτόκολλο είναι ακριβώς το ίδιο με το κείμενο μιας άλλης έκδοσης της Εισήγησης του Γκ. Ντιμιτρόφ με τίτλο "Η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, εκδοτικό "Προμηθέας", Στρασβούργο 1935".

Μια απλή σύγκριση των αποσπασμάτων που παραθέσαμε αρκεί για να διατυπώσει κανείς ότι οι προδοτικές ρεβιζιονιστικές κλίκες που κυριαρχούσαν στις πρώην ρεβιζιονιστικές χώρες, στα πλαίσια των προσπαθειών τους να παλινορθώσουν τον καπιταλισμό και να οδηγήσουν τα πράγματα στη σημερινή καταστροφική κατάσταση, δέν απαγόρευαν μόνο την έκδοση και την κυκλοφορία των έργων του μεγάλου Στάλιν αλλά ασκούσαν φασιστική λογοκρισία και στο έργο του Γκεόργκι Ντιμιτρόφ.

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 18, 15-31/7/1994, σελ. 2 & 4

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ του ΄44 και ο προδοτικός πρακτόρικος ρόλος του Γ. ΣΙΑΝΤΟΥ

Στο περασμένο φύλλο αναδημοσιεύτηκε το Πόρισμα της Επιτροπής «Για την υπόθεση Σιάντου» (1950). Όμως ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ είχε θέσει το θέμα της προδοσίας του Σιάντου για πρώτη φορά μόλις επέστρεψε από το Νταχάου. Ο Γ. Ιωαννίδης λέει σχετικά: «από τις πρώτες μέρες ο Ζαχαριάδης μου είπε: «έχω τη γνώμη ότι ο Σιάντος είναι πράκτορας και πρέπει να πάρουμε μέτρα. Εγώ διαφώνησα μ’ αυτό. Έπειτα έμαθα, εδώ στη Συνδιάσκεψη το έμαθα, ότι αυτό το είπε και στη Χρύσα, διαφώνησε και η Χρύσα. Το είπε και στον Παρτσαλίδη, διαφώνησε και ο Παρτσαλίδης. Αλλά εγώ δεν ήξερα ότι μίλησε με τη Χρύσα και με τον Παρτσαλίδη και ούτε αυτοί ήξεραν ότι μίλησε και με μένα. Αυτές ήταν δουλειές που ο Ζαχαριάδης τις έκανε με έναν έναν χωριστά …» (Γιάννης Ιωαννίδης: ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, Προβλήματα της πολιτικής του ΚΚΕ στην Εθνική Αντίσταση 1940-1945, σελ. 352-353, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1979)

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ '44 - Μαρτυρία του καπετάνιου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΛΛΙΝΟΥ 

ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 1944 - Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ - Χαραχτήρας, σημασία και ιδιομορφίες του

 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ '44 - Μαρτυρία του καπετάνιου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΛΛΙΝΟΥ

Μαρτυρία του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΛΛΙΝΟΥ, καπετάνιου της 13ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ Ρούμελης
(απόσπασμα από παρέμβαση-ομιλία του) 

Η ΕΝΟΠΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ 1944 

Η Ειρηνική Διαδήλωση της 3ης Δεκεμβρίου 1944 ήταν Άοπλη Διαμαρτυρία του Λαού της Αθήνας, διότι δεν εφαρμόζονταν οι Συνθήκες του Λιβάνου και της Γκαζέρτας. Πολυβολήθηκε από τα Ανάκτορα με συνέπεια 20 Νεκρούς Διαδηλωτές.
Όταν άρχισαν οι ένοπλες συγκρούσεις στην Αθήνα, έγινε πρόταση η 13η Μεραρχία να μετακινηθεί στην περιοχή των Θηβών. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή, για να μη θεωρηθεί ως επιδίωξη κατάληψης της Αθήνας. Απόδειξη ότι το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν είχε επιδίωξη την κατάληψη της εξουσίας.
Την 8η Δεκεμβρίου πήρα διαταγή: «Η Μεραρχία με σύντομη πορεία να κινηθεί στην Αττική». Με Κλιμάκιο του Επιτελείου την 9η Δεκεμβρίου εγκατέστησα Σταθμό Διοίκησης στη Χασιά. Με κάλεσε η Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ, που ήταν στη Μονή Κλειστών. Τους ενημέρωσα: «Ήρθε το 42 Σύνταγμα. Έρχεται το 52 Σύνταγμα και η Μοίρα Πυροβολικού». Ο Σιάντος μου είπε: «Θα διαθέσεις το 42 Σύνταγμα στο Α' Σώμα Στρατού της Αθήνας κι εσύ με το 52 Σύνταγμα και το 6Α Εφεδρικό Σύνταγμα του Πειραιά θα καλύψεις τον τομέα Φάληρο - Πειραιά μέχρι Ελευσίνα». Του είπα: «Γιατί σκορπάτε τη Μεραρχία και δεν τη δίνετε τη πιο δύσκολη αποστολή, είναι σε θέση να την εκπληρώσει». Απάντησε: «Αυτό θα γίνει». Οι Υποστράτηγοι Μάντακας και Χατζημιχάλης και ο Λευτέρης Αποστόλου δεν είπαν ούτε μία λέξη.
Ώρα 20:30 της 11ης Δεκεμβρίου συγκαλείται σύσκεψη στο Σ.Δ. της 23ης Βρετανικής Ταξιαρχίας. Ο Άγγλος Υποστράτηγος Αρκράιτ θέτει θέμα προσωρινής εκκενώσεως των Αθηνών και σύμπτυξης των δυνάμεων στο Δέλτα του Φαλήρου. Επαναλαμβάνεται η σύσκεψη την 02:30 μεταμεσονύκτιων ώρα. Ο Διοικητής της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας (Ρίμινι) Υποστράτηγος Θρασύβουλος Τσακαλώτος τονίζει ότι η Ταξιαρχία είναι αποφασισμένη να αμυνθεί και μόνη. Την ώρα 05:00 ενημερώνει το Γεώργιο Παπανδρέου και αυτός τον Τσόρτσιλ, ο οποίος δίνει διαταγή μη εκκένωσης των Αθηνών.
Πήγα στη Μάνδρα να υποδεχθώ το 52 Σύνταγμα και τη Μοίρα Πυροβολικού. Έφτασε στη Μάνδρα το Βρετανικό Σύνταγμα από τη Θεσσαλονίκη. Το σταματήσαμε και πήραμε διάταξη να το αφοπλίσουμε. Τηλεφώνησα στο Σιάντο: «Έφτασε στη Μάνδρα Βρετανικό Σύνταγμα από τη Θεσσαλονίκη. Θα το αφοπλίσουμε». Απάντησε: «Να το αφήσετε να περάσει». Ξανατηλεφωνώ: «Αύριο αυτό το Σύνταγμα θα μας πολεμάει στην Αθήνα». Απάντησε: «Να το αφήσετε να περάσει». Δεύτερη απόδειξη ότι δεν είχε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ επιδίωξη κατάληψης της εξουσίας.

Εφημερίδα «ΕΛΛΑΔΑ» (τριμηνιαία έκδοση), χρόνος 20ος , Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2008, αρ. φύλλου 150 (σελ. 2)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 1944 - Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Το ζήτημα της αντιμετώπισης των βρετανικών δυνάμεων ξανά στο προσκήνιο

Σε αυτό το εξαιρετικά κρίσιμο σημείο της μάχης, οι αμφιταλαντεύσεις της ηγεσίας του ΕΛΑΣ ως προς το ζήτημα της αντιμετώπισης των βρετανικών δυνάμεων φαίνεται ότι διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο. Στις 10 Δεκεμβρίου, παρά το γεγονός ότι είχαν συμπληρωθεί πέντε ημέρες μαχών, ο ΕΛΑΣ δεν είχε πραγματοποιήσει επίθεση κατά των βρετανικών δυνάμεων. Την ημέρα που ο στρατηγός Σκόμπη είχε αποφασίσει τη σύμπτυξη των βρετανικών στρατευμάτων στο Φάληρο λόγω της δεινής θέσης στην οποία είχαν βρεθεί μετά τη δεύτερη γενική επίθεση του ΕΛΑΣ (για την οποία θα γίνει αναλυτική αναφορά στη συνέχεια), δύναμη του βρετανικού 11ου Μηχανοκίνητου Τάγματος (11th King's Royal Rifle Corps Battalion - 11 KRRC), που κινούνταν από τη Θήβα μέσω Κάζας προς Αθήνα, κυκλώθηκε στην Ελευσίνα από τον ανεξάρτητο λόχο Μηχανικού της 16ης Ταξιαρχίας και δυνάμεις του 52ου Συντάγματος (Ανατολικής Θεσσαλίας) του ΕΛΑΣ.

Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στον διοικητή του λόχου Μηχανικού Παναγιώτη Γαλατσάνο και στον Βρετανό διοικητή, με στόχο τον αφοπλισμό της δύναμης αυτής, η εντολή που έφτασε από τον ίδιο τον Σιάντο άφησε εμβρόντητους τους αξιωματικούς του ΕΛΑΣ: «Να αφεθεί αμέσως ελεύθερο το αγγλικό τμήμα να βαδίσει στον προορισμό του, την Αθήνα. [...] Αυτή είναι η διαταγή, από τον ίδιο το Σιάντο, και να συμμορφωθείτε αμέσως άνευ άλλης συζητήσεως». (Γεώργιος Μπουτσίνης, Το αντάρτικο στην Αττική 1941-1945, Αθήνα, Νεόκοσμος 1979, σ. 511). Σύμφωνα με τον Γιώργο Μπουτσίνη, στέλεχος του 1/34 Τάγματος (Αττικοβοιωτίας), η κίνηση αυτή είχε καθοριστικές συνέπειες για τις λεπτές ισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί τις ημέρες εκείνες στη μάχη της Αθήνας:

«Αυτό το επίλεκτο μηχανοκίνητο Τάγμα, των 800 κοκκινοσκούφηδων, έφτασε στην Αθήνα, πάνω στην πιο κρίσιμη ώρα και για τις δύο πλευρές των μαχομένων, και έριξε το βάρος του στην πλάστιγγα της μάχης. Έσωσε τους αμυνόμενους και έτοιμους να παραδοθούν [...] στα κτίρια της Σχολής Ευελπίδων και τη Διοίκηση Αγγλικών Αρμάτων Μάχης, που έδρευε εκεί, με ένα λόχο του που έφτασε την ύστατη στιγμή. Σχημάτισε με άλλο λόχο του προγεφύρωμα στο Πολυτεχνείο, που χρησίμεψε σαν αφετηρία για την κατάληψη του κέντρου. Και με τους υπόλοιπους λόχους του βάρυνε αποτελεσματικά στην έκβαση της μάχης της Αθήνας.» (Στο ίδιο, σ. 511-513. Ανάλογο επεισόδιο συνέβη στη Λιβαδειά όταν δυνάμεις της Ταξιαρχίας Ιππικού του ΕΛΑΣ κύκλωσαν μια βρετανική φάλαγγα 20 οχημάτων, τριών αρμάτων μάχης και πεζικού, η οποία κατευθυνόταν προς την Αθήνα. Και σε αυτή την περίπτωση η διαταγή που έλαβε ο Τάσος Μπουκουβάλας, καπετάνιος της ταξιαρχίας, από τον ίδιο τον στρατηγό Μάντακα, «Αφήστε τους να τους λιντσάρει ο αθηναϊκός λαός», άφησε άναυδους τους αξιωματικούς του ΕΛΑΣ. Ο Μπουκουβάλας θυμάται: «Έπεσε το ακουστικό από το χέρι μου! Φώναξα τους αξιωματικούς και τους ανακοίνωσα τη διαταγή του Μάντακα. Έμειναν άναυδοι»- Αλέξης Σεβαστάκης, Καπετάν Μπουκουβάλας. Το αντάρτικο ιππικό της Θεσσαλίας, Αθήνα, Διογένης, 1978, σ. 272.)



Αν και, σύμφωνα με βρετανική στρατιωτική έκθεση, στο συγκεκριμένο συμβάν περικυκλώθηκε ένας από τους λόχους του βρετανικού τάγματος, που προπορευότανε των υπολοίπων, και όχι ολόκληρο το τάγμα, η επισήμανση ότι «ακόμη και μερικές μέρες αφότου οι Βρετανοί είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν πλήρη δράση ενάντια στον ΕΛΑΣ [...] ο ΕΛΑΣ δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι τους πολεμούσαμε» είναι χαρακτηριστική της αμηχανίας της ηγεσίας του ΕΛΑΣ απέναντι σε αυτό το κομβικής σημασίας ζήτημα:

«Το Τάγμα διατάχθηκε να έρθει από το βορρά μερικές μέρες μετά την έναρξη των εχθροπραξιών. Η 21C που προπορευόταν αιχμαλωτίστηκε στο χωριό ΕΛΕΥΣΙΝΑ. Κέρδισε την ελευθερία της έπειτα από 90 λεπτά διαπραγματεύσεων. Ομολογουμένως το κατάφερε αυτό λέγοντας σε αυτούς που τη συνέλαβαν ότι ανήκε στην ML, τον οργανισμό βοήθειας, και αν δεν απελευθερωνόταν, οι Έλληνες δεν θα λάμβαναν τρόφιμα [...]. Όμως η ευπιστία του ΕΛΑΣ στο να δεχτεί κάτι τόσο απίθανο αναντίρρητα βοήθησε στη δημιουργία μιας παραπλανητικής συμπεριφοράς για την οποία σύντομα θα πληρώναμε.» (British National Archives, WO 204/8312, 23rd Armoured Brigade, Operations in Greece, 15 Οκτωβρίου 1944 - 7 Ιανουαρίου 1945)

Αυτή δεν ήταν η μοναδική περίπτωση όπου η αναποφασιστικότητα που έδειξε η ηγεσία του ΕΛΑΣ απέναντι στην αντιμετώπιση των βρετανικών στρατευμάτων αποδείχθηκε μοιραία για τις δυνάμεις του και τελικά για την ίδια την έκβαση της μάχης. Στην παραπάνω έκθεση γίνεται αναφορά σε ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της σύγκρουσης, ότι οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ «ενώ εξαντλούσαν τη μανία τους ενάντια στην Αστυνομία και την 3η Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία, άφηναν τα βρετανικά στρατεύματα σε γειτονικές ή εκτεθειμένες τοποθεσίες ανενόχλητα». (Στο ίδιο)

Σύμφωνα πάντα με την έκθεση, το πλέον αξιοσημείωτο παράδειγμα αυτής της ανεξήγητης στάσης ήταν όταν λίγο μετά την έναρξη των εχθροπραξιών οι Βρετανοί ανακάλυψαν ότι «το σύνολο της διαθέσιμης για δύο ημέρες τροφοδοσίας βρισκόταν σε μια αποθήκη βαθιά μέσα στην ελεγχόμενη από τον ΕΛΑΣ περιοχή». Με μια απεγνωσμένη «μπλόφα», καθώς τα βρετανικά στρατεύματα είχαν αναλώσει τα υπάρχοντα αποθέματα τροφοδοσίας, βρετανικό κομβόι φορτηγών τριών τόνων ξεκίνησε για την αποθήκη αυτή. Το κομβόι «όχι μόνο δεν χτυπήθηκε από τον ΕΛΑΣ, αλλά, όπως αναφέρθηκε, ο ΕΛΑΣ βοήθησε στη φόρτωση των προμηθειών», προσφέροντας στους Βρετανούς πολύτιμες προμήθειες για τη συ­νέχιση της μάχης εναντίον του. (Στο ίδιο)

Όμως δύο άλλα ήταν τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα της επίπτωσης που είχε για την έκβαση της μάχης η αμηχανία της ηγεσίας του ΕΛΑΣ στο θέμα της αντιμετώπισης των βρετανικών στρατευμάτων. Το ένα αφορά την κύρια βρετανική βάση μεταφοράς στρατευμάτων, πολεμοφοδίων και κάθε είδους υλικών στην Αθήνα, δηλαδή το αεροδρόμιο στο Χασάνι (Ελληνικό). Αυτό το κομβικής σημασίας σημείο για τη διατήρηση των βρετανικών στρατευμάτων στην Αθήνα δεν έγινε στόχος επίθεσης από τον ΕΛΑΣ, παρά μόνο στο τέλος των Δεκεμβριανών, όταν μια μικρής κλίμακας επιχείρηση απέτυχε λόγω κακού συντονισμού. Μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου το αεροδρόμιο φυλασσόταν από μια μικρή βρετανική δύναμη, εξαιρετικά ευάλωτη σε πιθανή ισχυρή επίθεση, λόγω της αδυναμίας διαφυγής και του επίπεδου του εδάφους. Στην περίπτωση που το αεροδρόμιο έπεφτε στα χέρια του ΕΛΑΣ πριν από την άφιξη των βρετανικών ενισχύσεων, η συνέχιση της μάχης από την πλευρά των Βρετανών θα ήταν ουσιαστικά αδύνατη.

Εξίσου κομβικής σημασίας ήταν η περίπτωση της λεωφόρου Συγγρού, του μοναδικού οδικού άξονα που συνέδεε το αεροδρόμιο και τη βρετανική βάση στο Φάληρο με το κέντρο της Αθήνας. Μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου βρετανικά φορτηγά με τρόφιμα, οπλισμό και στρατιώτες έκαναν ανενόχλητα εκατοντάδες δρομολόγια μεταξύ Φαλήρου και Αθήνας και αντίστροφα, συντηρώντας τις δυνάμεις τους στο κέντρο της πόλης, ενώ οι περιοχές δεξιά και αριστερά της Συγγρού βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του ΕΛΑΣ. Χωρίς αυτή τη δίοδο τροφοδοσίας η συνέχιση της μάχης ήταν ουσιαστικά αδύνατη για τους Βρετανούς, τουλάχιστον για την πρώτη εβδομάδα μετά την έναρξη των συγκρούσεων.

Ένας αντάρτης του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου θυμάται την αγανάκτηση που τους προκάλεσε το θέαμα των βρετανικών φορτηγών που κυκλοφορούσαν ανενόχλητα στη λεωφόρο Συγγρού: «Το μεσημέρι πιάσαμε θέσεις κατά μήκος της Λεωφόρου Συγγρού. Αποστολή μας ήταν να κοιτάμε τους Εγγλέζους που κουβαλούσαν στρατό και εφόδια από το Φάληρο. Δαγκώναμε τα ρούχα μας από την αγανάκτησή μας. Μας είχαν δώσει εντολή να μη χτυπάμε τους Εγγλέζους παρά μόνο όταν μας χτυπήσουν. Αυτό δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε». (Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου, Η νεκρή Μεραρχία. (Η III Μεραρχία του ΔΣ Πελο­πόννησου). Οδοιπορικό, Αθήνα, Αλφειός, 1986, σ. 133.)

Οι ανεξήγητες λοιπόν περιπτώσεις όπου ο ΕΛΑΣ άφησε ελεύθερα βρετανικά τμήματα ή τα βοήθησε να εξασφαλίσουν ζωτικής σημασίας προμήθειες για τη συνέχιση του πολέμου βρίσκουν την εξήγησή τους στην ανεδαφική, όπως αποδείχτηκε στην πράξη, επιδίωξη της ηγεσίας του να κρατηθούν οι Βρετανοί εκτός μάχης. Αλλά και όταν αυτό δεν ήταν πλέον δυνατό, η ηγεσία του ΕΛΑΣ δεν επιδίωξε την πρόκληση ενός καθοριστικού πλήγματος στις βρετανικές δυνάμεις. Για άλλη μια φορά το κενό της απουσίας σχετικού αρχειακού υλικού από την εαμική πλευρά καλύπτεται από τις βρετανικές εκθέσεις. Η ηγεσία του ΕΛΑΣ δεν στόχευε να «πετάξει στη θάλασσα» τους Βρετανούς, αλλά να τους φέρει σε τόσο δύσκολη θέση ώστε να αναγκαστούν να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις. Από τη στιγμή μάλιστα που ο ΕΛΑΣ θα είχε καταλάβει όλες τις εστίες αντίστασης των ελληνικών κυβερνητικών δυνάμεων, η διαπραγματευτική του θέση θα ήταν σαφώς πιο ενισχυμένη.

Αρχικά οι Βρετανοί, στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν την ανεξήγητη ανοχή που επέδειξε ο ΕΛΑΣ απέναντι στα στρατεύματά τους, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως: «φαίνεται ότι δεν είχαν σχεδιάσει ούτε επιθυμούσαν μια σύγκρουση με τις βρετανικές δυνάμεις. Οι αναρίθμητες περιπτώσεις φιλίας που έχει δείξει ο ΕΛΑΣ στα βρετανικά στρατεύματα [...] και οι δηλώσεις πολλών αιχμαλώτων ότι είχαν εντολές να μην πυροβολούν κατά βρετανικών στρατευμάτων εκτός και εάν πρώτα αυτά τους πυροβολήσουν, υποστηρίζουν αυτή την άποψη» (British National Archives, WO 170/581, Arkforce and 23rd Armoured Brigade Group, 23rd Armoured Brigade Information Bulletin, 12 Δεκεμβριου 1944). Στην εξέλιξη της μάχης παρουσιάστηκαν στοιχεία που τεκμηρίωναν καλύτερα τη στάση αυτή από την πλευρά του ΕΑΜ. Σύμφωνα με αυτά, ο ΕΛΑΣ δεν πραγματοποίησε την αναμενόμενη γενική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας γιατί στόχευε σε μια στρατιωτική «ισοπαλία» που θα του έδινε την ευκαιρία να νικήσει με πολιτικά μέσα:

[...] παρά τις επίμονες αναφορές για επικείμενες μαζικές επιθέσεις στο κέντρο της πόλης, ο ΕΛΑΣ δεν πραγματοποίησε κάποια σημαντική επίθεση. [...] Η κύρια ελπίδα του ΕΛΑΣ εξακολουθεί να είναι η πίεση της παραπληροφορημένης κοινής γνώμης σε Αγγλία, Αμερική και Ρωσία [...] [...] η πολιτική του ΕΛΑΣ στην Αττική έχει ως πιθανό στόχο να εξασφαλίσει στρατιωτική ισοπαλία οργανώνοντας ισχυρές αμυντικές θέσεις και εξασθενώντας τις βρετανικές επικοινωνίες, ενώ ο προπαγανδιστικός τους μηχανισμός προσπαθεί να εξασφαλίσει τη νίκη την οποία απέτυχαν να κατακτήσουν με στρατιωτικά μέσα. (British National Archives, WO 170/581, Arkforce and 23rd Armoured Brigade Group, 23rd Armoured Brigade Information Bulletin, 18 Δεκεμβριου 1944).

Όσο όμως περνούσαν οι ημέρες, με αυτήν του τη στάση ο ΕΛΑΣ διακινδύνευε το σύνολο της παρουσίας του στην Αθήνα. Από ένα σημείο και μετά η ανοχή απέναντι στους Βρετανούς συνεπαγόταν θύματα τόσο για τον ΕΑΑΣ όσο και για τους αμάχους. Η πρώτη προσπάθεια του ΕΛΑΣ να προσβάλει τον οδικό άξονα της Συγγρού πραγματοποιήθηκε μόλις στις 11 Δεκεμβρίου. Ελεύθεροι σκοπευτές τοποθετήθηκαν σε κτίρια και από τις δύο πλευρές της λεωφόρου και ένα πολυβολείο εγκαταστάθηκε στο εργοστάσιο ζυθοποιίας Φιξ επί της Συγγρού στο ύψος του Κουκακίου. Αυτή η κίνηση δημιούργησε τεράστια προβλήματα στις βρετανικές δυνάμεις, καθώς «έπρεπε να οργανώνονται φάλαγγες αυτοκινήτων με κατάλληλη συνοδεία στη διαδρομή Αθήνας-Φαλήρου» και δεν υπήρχαν «διαθέσιμες δυνάμεις για τέτοιου είδους επιχειρήσεις». (Στο ίδιο)

Μενέλαος Χαραλαμπίδης, ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 1944 - Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΣΕΛ 150-153

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ για τα αντιδραστικά ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΑ εθνικιστικο-φασιστικά συλλαλητήρια

Για τα αντιδραστικά ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΑ εθνικιστικο-φασιστικά συλλαλητήρια – με μορφή συνθημάτων:

– ΟΧΙ στα τυχοδιωκτικά εθνικιστικο-φασιστικά ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΑ συλλαλητήρια των ΝΔ – «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ» – ΑΝΕΛ - ΛΕΒΕΝΤΗ – Εκκλησιαστικής Αντίδρασης που τροφοδοτούν τον αντιδραστικό εθνικισμό-φασισμό και οδηγούν σε επικίνδυνη ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ της ΕΛΛΑΔΑΣ και ΟΛΩΝ των χωρών των ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ
 

– ΕΞΩ απ’ τα ΒΑΛΚΑΝΙΑ οι ιμπεριαλιστές (Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκοί, ΕΕ, ΡΩΣΙΑΣ)
 

– ΟΧΙ στον αντιδραστικό ΑΛΥΤΡΩΤΙΣΜΟ των εθνικιστικο-φασιστικών δυνάμεων ΕΛΛΑΔΑΣ – πΓΔΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ και αναγνώριση των υπαρκτών συνόρων μεταξύ των δυο χωρών
 

– Δυνάμωμα της πάλης των λαών ΕΛΛΑΔΑΣ – πΓΔΜακεδονίας κατά του ιμπεριαλισμού και των ξενόδουλων κυρίαρχων αστικών τάξεων
 

– Δυνάμωμα της πάλης κατά του Πολέμου – Εθνικισμού-Σοβινισμού-Ρατσισμού-Φασισμού-Ναζι-Φασισμου-θρησκευτικής σκοταδιστικής Αντίδρασης
 

– Επιστροφή στην Ελλάδα των λίγων εν ζωή Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων πρώην ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ αλλά και των οικογενειών τους
 

– Αναγνώριση ΟΛΩΝ των δικαιωμάτων της Σλαβομακεδόνικης μειονότητας που η αντιδραστική αστική τάξη και τα κόμματά της από κοινού με τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ έχουν κηρύξει «ανύπαρκτη» (ΦΛΩΡΑΚΗΣ: «για το ΚΚΕ μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει» «Ρ» 16/9/1988, σελ.3)
 

– ΖΗΤΩ η φιλία των λαών των Βαλκανίων
 

– ΖΗΤΩ ο προλεταριακός διεθνισμός
31 Γενάρη 2018
ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55

Διαβάστε Περισσότερα »