Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού

Comité Clandestino Revolucionario Indígena-Comandancia General del Ejército Zapatista de Liberación Nacional.

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού

Εμείς δεν δεχόμαστε  τίποτα από την κυβέρνηση. Παρά το γεγονός ότι αυξάνουν τον πόνο και τη θλίψη μας: αν και ο θάνατος μας ακολουθεί στο τραπέζι, στη γη και το κρεβάτι μας: αν και βλέπουμε ότι οι άλλοι πωλούνται στα χέρια αυτών που τους καταδυναστεύουν: αν και τα πάντα υποφέρουν, ακόμη  και η θλίψη κλαίει ανάμεσα στις πέτρες. Εμείς δεν θα δεχθούμε  τίποτα. Αντιστεκόμαστε. Δεν δεχόμαστε τίποτα από την κυβέρνηση. Θα αντισταθούμε σε αυτόν που διατάζει, ακολουθώντας εντολές άλλων.

Αδέλφια: Τίποτα δεν ξεπουλιέται. Αντισταθείτε μαζί μας. Μην παραδίδεστε. Αντισταθείτε μαζί μας. Φωνάξτε  μαζί μας, αδέλφια, το σύνθημα «Όχι εμείς δεν θα παραδοθούμε! Αντιστεκόμαστε! » Θα ακουστεί όχι μόνο στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού, θα ακουστεί  στο βορρά και τις χερσονήσους, και στις δύο ακτές, θα ακουστεί στο κέντρο , στις κοιλάδες και τα βουνά και θα επιστρέψει η κραυγή, και θα αντηχήσει στην πόλη και στην ύπαιθρο. Ενώστε  τη φωνή σας αδέλφια, βροντοφωνάξτε  μαζί μας, κάντε δική σας τη φωνή μας:

Εμείς δεν παραιτούμεθα! Εμείς Αντιστεκόμαστε!

Η αξιοπρέπεια θα σπάσει τον κλοιό από τα βρώμικα χέρια της άθλιας κυβέρνησης που μας πνίγουν. Είμαστε όλοι αποκλεισμένοι , δεν αφήνουν τη δημοκρατία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη να μπει στο μεξικανικό έδαφος. Αδέλφια: όλοι είμαστε περικυκλωμένοι, Ας μην παραδοθούμε! Ας αντισταθούμε! Ας είμαστε άξιοι! Εμείς δεν θα πουληθούμε!

Τι θα εξυπηρετήσει τον πλούτο των ισχυρών, αν δεν μπορεί να αγοράσει το πιο πολύτιμο σε αυτά τα εδάφη; Αν η αξιοπρέπεια όλων των Μεξικανών δεν εξαγοράζεται, ποια θα είναι η δύναμη των ισχυρών;

Η αξιοπρέπεια δεν παραδίδεται!
Η αξιοπρέπεια αντιστέκεται!

Δημοκρατία!
Ελευθερία!
Δικαιοσύνη!

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.

Comité Clandestino Revolucionario Indígena-Comandancia General del Ejército Zapatista de Liberación Nacional.

(Επαναστατική Παράνομη Επιτροπή Αυτοχθόνων - Γενική Διοίκηση του  Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού  των Ζαπατίστας)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΣΤΗΝ ΓΕΩΡΓΙΑ, 4-9 ΜΑΡΤΙΟΥ 1956

Του Grigor Oniani*

Το 1956 ήμουν δευτεροετής σπουδαστής στο Πανεπιστήμιο, 20 ετών και ζούσα στο ξενώνα - “Ντορμιτόρι”, που αποτελούνταν από 13 οικοδομικά συγκροτήματα. Σε αυτόν ζούσαν περίπου 3000 σπουδαστές. Στις 4 Μαρτίου 1956 περίπου 20-25 σπουδαστές μας αποφάσισαν να μείνουν την νύχτα στην πλατεία κοντά στην γέφυρα Dry μπροστά από το άγαλμα του Στάλιν για να τιμήσουν την ημερομηνία του θανάτου του. Ήταν περίπου 5 η ώρα, όταν βγήκαμε έξω από τον ξενώνα και περπατήσαμε κατά μήκος της λεωφόρου Ilia Chavchavadze. Μετά από μια ώρα μια μικρή ομάδα μας, που κύκλωσε το μνημείο αποδώσαμε τιμές με σιωπή. Κανένας δεν σκέφτηκε να γυρίσει πίσω. Το σκοτάδι σιγά-σιγά απλώνονταν και άρχισε να κάνει κρύο. Οι σκληρές συνθήκες αύξησαν την αντοχή μας. Μαζέψαμε ξερά κλαδιά και ανάψαμε φωτιά για να ζεσταινόμαστε. Η έλλειψη κλαδιών μας ανάγκασε να χρησιμοποιήσουμε μερικά παγκάκια. Κανένας από τους σπουδαστές μας δεν έφυγε. Ελάχιστες φορές είχαμε το πρωί τόσο παγωμένο και διαπεραστικό κρύο.Το πρωί, όταν άκουσαν οι άλλοι σπουδαστές ότι οι φίλοι τους έμειναν το βράδυ δίπλα στο μνημείο του Στάλιν, χιλιάδες διαδηλώνοντας έφτασαν στην Γέφυρα Dry. Ήταν ήδη Πέντε του Μάρτη (ημερομηνία θανάτου του Στάλιν). Σιγά-σιγά η πλατεία γέμισε από κόσμο. Η τακτοποίηση των οργανωτικών ζητημάτων ήταν ένα σημαντικό βήμα. Το κείμενο που θα χρησίμευε για κάλεσμα στους σπουδαστές, η διακήρυξη για τις εκδηλώσεις της κηδείας, και πολλά άλλα ζητήματα. Η πρωτοβουλία κάθε σπουδαστή δεν ήταν αρκετή για την οργάνωση μια μεγάλης κλίμακας συγκέντρωσης, έτσι, δημιουργήσαμε μια ευκολομετακίνητη ομάδα, η οποία θα ήταν επικεφαλής αυτής της δραστηριότητας, χωρίς κανένα πρόεδρο. Μια ομάδα πολιτών ενώθηκε με το ρεύμα των σπουδαστών και η πλατεία γέμισε κόσμο. Στις 5 Μαρτίου, το απόγευμα υπήρχαν περίπου 10.000 σπουδαστές και νέοι άνθρωποι γύρω από το μνημείο που απέδιδαν τιμές στον Στάλιν. Η νύχτα πέρασε με τόσο κόσμο. Ήταν αδύνατον να ακουστεί η φωνή του ομιλητή εξαιτίας του πολυπληθούς ακροατηρίου, όποτε ήταν ανάγκη να δημιουργήσουμε ραδιοσταθμό. Με απόφαση της οργανωτικής ομάδας δυο ακτιβιστές έπρεπε να κάνουν διαπραγματεύσεις με το Υπουργείο Επικοινωνιών για τις προσωρινές ραδιοφωνικές εκπομπές. Σε περίπτωση άρνησης, όλος ο όγκος των διαδηλωτών θα μαζεύονταν στο υπουργείο. Η απειλή πέτυχε τους σκοπούς μας. Η τεράστια συσκευή εγκαταστάθηκε στην πάρα πολύ μεγάλη καρότσα φορτηγού που τοποθετήθηκε σε μια ζεστή γωνιά κοντά στο μνημείο του Στάλιν και ειδικοί εγκαταστάσεων άρχισαν να εγκαθιστούν ενισχυτές στα πλατάνια. Η οργανωτική ομάδα μετατράπηκε σε οργανωτική επιτροπή. Μετά την πρώτη νίκη γίναμε πιο θαρραλέοι και πιο δραστήριοι. Τότε πήραμε απόφαση να ανεβούμε στο βάθρο του μνημείου, το οποίοι δεν είχε μεγάλη έκτασή, από όπου μπορούσαμε να κάνουμε ομιλίες. Αμέσως, δέσαμε την σκάλα με σανίδες, που χρησιμοποιούνταν για τους ομιλητές να ανεβαίνουν στο βάθρο. Το απόγευμα της 6ης Μαρτίου, μετά από δουλειά ορών ο αριθμός των ακτιβιστών έφτασε τους πάνω από 50.000. Η πολυπληθής συγκέντρωση ήταν τόσο καλά οργανωμένη που δεν υπήρχε καμιά περίπτωση κλοπής των αντικείμενων που έπεφταν στο έδαφος όπως γραβάτες, κασκόλ, μπότες, ρολόγια, τσάντες τα οποία συγκεντρώνονταν σε ένα ορισμένο σημείο. Αυτή η τάξη αύξησε το ενδιαφέρων το κόσμου να έρθει σε αυτό τον ιερό τόπο. Ο κόσμος άρχισε να φέρνει στεφάνια και ανθοδέσμες και τα βάζαμε γύρω από το βάθρο αλλά δεν υπήρχε πια χώρος να τα βάλουμε. Τότε αποφασίσαμε να χαμηλώσουμε τα σχοινιά από το βάθρο και να στερεώσουμε στεφάνια σε αυτά. Θυμάμαι πως ένα στεφάνι είχε την επιγραφή μιας οργάνωσης ή το όνομα κάποιου προσώπου. Και το στεφάνι, που διέφερε πολύ από τα άλλα, είχε την παρακάτω επιγραφή: “Προς ένα άξιο πάτερα από έναν ανάξιο γιο”. Άνθρωποι από διαφορετικούς τομείς έβγαζαν λόγους, συγγραφείς και ποιητές. Εκατοντάδες λαού έκφρασαν την επιθυμία να βγάλουν λόγο, στέκονταν στην ουρά και ήθελαν να μοιραστούν τα συναισθήματά τους με τον κόσμο. Υπήρχαν εξαιρέσεις, που έβριζαν τον Xρουτσώφ, οπότε κρίναμε τις ομιλίες τους ότι εκφράζουν ασέβεια προς ανθρώπους και επιτροπές όποτε αποφασίσαμε να ελέγχουμε τα κείμενα των ομιλητών πριν να τα διαβάσουν, αλλιώς δεν τους επιτρέπονταν να μιλήσουν. Ακριβώς αυτά τα κείμενα ελέγχονταν από έμενα, οπότε οι τσέπες μου ήταν γεμάτες με κείμενα που απορρίφθηκαν για την άσχημη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν προς τον Χρουτσόφ. Στις 7 Μαρτίου 1956 το απόγευμα ήταν ήδη γνωστό ότι ο Στάλιν θα απορρίπτονταν, θα κριτικάρονταν και θα του επικάθονταν φραστικά. Το ποτάμι του λαού, που ξεπερνούσε τις 10.000 είχε μια καταστροφική δύναμη. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα συναισθήματά τους και τα δάκρυα τους ήταν γεμάτα φόβο. Στις 8 Μαρτίου 1956 το πρωί η πλειοψηφία των ακτιβιστών πήγε στο Κρτσανίσι κυβερνητικό οίκημα όπου έμενε ο Τσου-Τεχ, ένας από τους Κινέζους ηγέτες. 10.000 άνθρωποι του απευθυνθήκαν - “Ju-de. Ju-de”. Αλλά δεν βρίσκονταν στο οίκημα ή δεν εμφανίστηκε το οποίο ήταν άγνωστο σε αυτούς. Αυτοί που αναζητούσαν τον Τσου-Τεχ ανέβηκαν στο Ξενοδοχείο Ιντουρίστ στη λεωφόρο Ρουσταβέλι και ακόμα και εκεί προσπάθησαν να τραβήξουν την προσοχή του Τσου-Τεχ, αλλά μάταια.Τελικά, επιστρέψαμε στην Οδό Chitadze, όπου βρίσκονταν το κτήριο της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Γεωργίας. Ακόμα και εκεί αναζητήθηκε ο Τσου-Τεχ από το θυμωμένο πλήθος με φωνές. Κόσμος με εκκωφαντικές κραυγές και σφυρίγματα δεν ήταν μόνο στους δρόμους, αλλά και στις σκεπές των σπιτιών.

Δυο άνθρωποι, με ασημί στρατιωτικά καπέλα, βγήκαν από το κεντρικό μπαλκόνι του κτηρίου της Κεντρικής Επιτροπής. Αναγνωρίσαμε ότι ο ένας από αυτούς ήταν ο Vasik Mjavanadze, ο Πρώτος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής και ο άλλος ήταν ο Misha Giorgadze, ο Δεύτερος Γραμματέας.

Ο κόσμος δεν ηρέμησε με την ομιλία του Vasil Mjavandze. Η εκκωφαντική κραυγή ακούστηκε πάλι. Ο πρώτος γραμματέας, πάλι, απευθύνθηκε στον κόσμο να ηρεμήσει, αλλά μάταια. Οπότε, αυτός ο ήρεμος και ισορροπημένος άνθρωπος έβγαλε τέτοια αυστηρή φωνή σαν στρατιωτική διαταγή και αυτό το εξαγριωμένο πλήθος έμοιαζε με πόλη πεθαμένων ανθρώπων. Ξαφνικά άρχισε με επιπλήξεις:

- “Ντροπή για σας Γεωργιανοί, γιοι, εμείς είμαστε εδώ, οι πατεράδες σας, οι θείοι σας, οι δικοί σας άνθρωποι και ζητάτε βοήθεια από ένα Κινέζο, εμείς τι κάνουμε εδώ; Νομίζετε ότι διοριστήκαμε ως διευθυντές ορχήστρας; Είμαι στρατιώτης του Στάλιν, αυτός με μεγάλωσε, ορκίστηκα σε αυτόν. Ποιος θα αγαπούσε περισσότερο από έμενα τον Στάλιν;”

Μετά από αυτόν τον συναισθηματικό λόγο οι χιλιάδες των διαμαρτυρόμενων έγιναν ελεγχόμενοι. “Είναι αδύνατον να κάνω οποιεσδήποτε συγκεκριμένες διαπραγματεύσεις με τόσο τεράστιο πλήθος κόσμου,” - δήλωσε ο Mjavanadze. Ξεχωρίστε 10 αντιπρόσωπους σας, ελάτε στο γραφείο μας, πέστε μας τα αιτήματά σας, είμαστε έτοιμοι να σας ακούσουμε και αν υπάρχει δυνατότητα, θα ικανοποιήσουμε τα αιτήματά σας.

Μερικά μέλη της οργανωτικής επιτροπής και εγώ, που τότε ήμασταν στην Οδο Chitadze, (κάποιοι από αυτούς βρίσκονταν στην Γεφυρα DRY και ήταν επικεφαλής της συγκέντρωσης) ανέβηκαν στο γραφείο του Πρώτου Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής.

ΙΙ

Δέκα μέλη και δυο Γραμματείς της οργανωτικής μας επιτροπής ανεβήκαν στο γραφείο. Κάθονταν στην αριστερή πλευρά του τραπεζίου συνεδριάσεων. Εκφράσαμε τα αιτήματα μας μεταξύ μας.

Τα αιτήματα δεν ήταν τόσο σκληρά και δύσκολα:

1. Η 9 Μαρτίου να κηρυχθεί αργία και μέρα πένθους.

2. Στις 6 η ώρα το πρωί και στις 12 η ώρα του βράδυ να έπαιζε ο Εθνικός Ύμνος με την χρήση ποιητικών λέξεων, όπου θα αναφέρονταν ο Μεγάλος Στάλιν.

3. Θα αποκαθιστώνταν οι παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες που δημιουργήθηκαν για τον Στάλιν.

4. Στις 9 Μαρτίου θα γίνονταν μια συγκέντρωση τελετής κηδείας στην πλατεία Λένιν με την παρουσία ολόκληρης της κυβέρνησης.

5. Η πόλη Σαμτρέντια πρέπει να μετονομαστεί με το όνομα του Στάλιν (χωρίς να είναι γνωστό γιατί ονομάστηκε αργότερα σε Gr.Oniani.) και πολλά άλλα.

Ο Vasil Mjavanadze τα άκουσε και διάβασε προσεκτικά την προκαθορισμένη “αίτηση” σχετικά με τα ζητήματα που έπρεπε να λυθούν. Όταν τελειώσαμε την παρουσίαση των αιτημάτων μας ο Vasil Mjavanadze μας απευθύνθηκε με πατρικό τρόπο και είπε ότι η 9η Μαρτίου θα γίνει αργία, αλλά όχι παντού. “Αν δεν ψήσουμε ψωμί και δεν ετοιμάσουμε λουκάνικα, ή αν σταματήσει η λειτουργιά του Marten’s Stove, θα κάνει ζημιά σε σας και στη κυβέρνησή σας επίσης, όποτε μόνο οι σπουδαστές και οι μαθητές θα έχουν αργία, που δεν εμπλέκονται με στρατηγικά αντικείμενα.

“Ως προς τον Εθνικό Ύμνο θα αποκατασταθεί με τις ποιητικές λέξεις.

Αύριο, 9 Μαρτίου στις 12 η ώρα θα γίνει η μεγάλη συγκέντρωση τελετής κηδείας στην πλατεία Λένιν, που θα παρακολουθηθεί από όλα τα μέλη της κυβέρνησης. Οι κινηματογράφοι συνεχώς θα δείχνουν φιλμ και παραστάσεις για τον Στάλιν.” Έτσι, έγιναν δεκτά περίπου όλα τα αιτήματά μας από τον Πρώτο Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής.

Τελικά, μας ευχαρίστησε καθώς είμαστε νεολαίοι, που μεγάλωσαν στην εθνική γη, που είναι τόσο αναγκαίοι στην Γεωργία σήμερα.

Με αυτές τις λέξεις, το πρώτο πρόσωπο της κυβέρνησης μας ξεπροβόδισε από το δωμάτιο εργασίας του και εμείς βιαστικά κατεβήκαμε στην Οδο Chitadze, που ήταν γεμάτη κόσμο. Εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχαν καθόλου μεγάφωνα και έπρεπε να πληροφορήσουμε τα μέλη της συγκέντρωσης και για όλες αυτές τις υποσχέσεις.

Το άκουσμα αυτών των νέων από την Γέφυρα Dry από το βήμα του μνημείου του Στάλιν έκανε το κόσμο πιο χαρούμενο και πιο θαρραλέο και έκανε τις ομιλίες τους πιο βροντερές. Έλεγαν εύκολα φράσεις όπως: “Κάτω ο Xρουτσώφ”-”Ζήτω ο Μολότοφ, πιστός μαθητής των Λένιν-Στάλιν”

Περάσαμε την νύχτα με τέτοιο θαυμασμό, με την ελπίδα ότι την επόμενη μέρα στις 12 η ώρα θα γίνονταν η συγκέντρωση της τελετής κηδείας.

Στις 9 Μαρτίου περίπου στις 12 η ώρα η πλατεία Λένιν ήταν γεμάτη από κόσμο. Νέοι άνθρωποι σκορπίστηκαν στις οροφές των σπιτιών. Έκτος από την συγκέντρωση αυτού του κόσμου, η ποσότητα αυτών που συμμετείχαν στην Γέφυρα Dry δεν μειώθηκε, το πλήθος του κόσμου στους δρόμους, ανάμεσα σε αυτό κόσμος από διάφορα μέρη της Γεωργίας, ήταν πάνω από μισό εκατομμύριο.

Ο Vasil Mjavanadze άνοιξε την συγκέντρωση. Μίλησε τιμητικά για τον μέγιστο ρόλο και θέση του Στάλιν στην παγκόσμια ιστορία και για τις αρετές του που οδήγησαν στην καταστροφή του φασισμού. Η ομιλία του περιείχε μόνο λέξεις σεβασμού προς τον Στάλιν.

Έκαναν ομιλίες και άλλα μέλη της κυβέρνησης. Οι συμμετέχοντες σπουδαστές πήραν επίσης μέρος στη συγκέντρωση, συμπεριλαμβανόμενου και έμενα.

Ο ποιητής Ioseb Noneshvili διάβασε τον στίχο του “Mamav Dzvirfaso”, που γράφτηκε στις 5 Μαρτίου 1953 και που ήταν γνωστός σε όλη την Γεωργία. Αυτός ο στίχος εντυπωσίασε το κόσμο και αυτό ήταν το τέλος της συγκέντρωσης. Ο Vasil Mjavanadze απευθύνθηκε στο κόσμο να δώσουν τέλος στην συγκέντρωση και να αφήσουν την Γέφυρα Dry και να πάνε στα σπίτια τους.

Οι νεολαίοι νικητές κατεβαίναν με χαρούμενες φωνές και ενώθηκαν με τους συμμετέχοντες που ήταν απλωμένοι και στις δεξιές και στις αριστερές πλευρές του αναχώματος.

Οι συμμετέχοντες στην συγκέντρωση στην πλατεία Λένιν διέδιδαν τα χαρούμενα νέα, που τους έκαναν πιο θαρραλέους και πολύ ευχαριστημένους.

Κοντά στο μνημείο, ανάμεσα σε τεράστιο πλήθος κόσμου, εμφανίστηκε ο Akaki Khorava, ο διάσημος καλλιτέχνης της Σοβιετικής Ένωσης, που του ζήτησαν να βγάλει λόγο. Φέραμε τον ηλικιωμένο καλλιτέχνη με το τεράστιο σώμα στο σκαλοπάτι του βάθρου και του δώσαμε το μικρόφωνο. Ο κόσμος τον προϋπάντησε με έντονα συναισθήματα. Ο ηθοποιός αφηγούνταν επεισόδια από τις συναντήσεις του με τον Στάλιν με την συνήθη ικανότητά του, που χαροποίησε εξαιρετικά τον κόσμο.

Η γραμμή των Διανοούμενων Ομιλητών του Βήματος ήταν ατελείωτη. Ο κόσμος πίστεψε στην δυνατότητα της χαράς, αλλά κάνεις δεν κατάλαβε ακριβώς τι είδους χαρά ήταν αυτή.

9 Μαρτίου 1956

Επίλογος

Αυτά που έγιναν στης 9 Μαρτίου άφησαν τα σημάδια τους όχι μόνο στους πολίτες της Τιφλίδας και στην Γεωργία, αλλά επίσης σε όλους τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης. Η τραγωδία που συνέβη έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο. Ο τρόπος που αναλύθηκε αυτό το φρικτό γεγονός και δημοσιοποιήθηκε προκάλεσε αναστάτωση.

Ο πρόεδρος της Επιτροπής Κρατικής Ασφάλειας της Γεωργίας Alexi Inauri ανέφερε σε συνέντευξή του ότι σκοτωθήκαν από πυρά όπλων 22 νέοι άνθρωποι.

Σε Σύσκεψη του Κόμματος ο Eduard Shevarnadze δήλωσε ότι ο αριθμός του λαού που πέθανε εκείνη την ήμερα ήταν 150, από πηγές του εξωτερικού ο αριθμός των νεκρών θα ήταν πάνω από 400, ενώ ο Καθηγητής Nodar Natidze εξέδωσε την έρευνά του για αυτό το ζήτημα στο περιοδικό “Λαϊκή Εκπαίδευση” και ισχυρίστηκε ότι ο αριθμός που δολοφονήθηκαν εκείνη την ημέρα ήταν 500 με 1200 άνθρωποι.

Η εφημερίδα “Πατρίδα” έκδωσε φωτογραφίες από 19 νεκρούς και αναρωτήθηκε - “Πόσοι άνθρωποι πεθάναν εκείνη τη νύχτα; 400, 1000, 2000 ή περισσότεροι;”

Η εφημερίδα “Ζωή της Χωράς” γράφει: “Εκείνη την τρομακτική νύχτα στις 9 Μάρτη εκατοντάδες, χιλιάδες και δέκα χιλιάδες άνθρωποι σκοτωθήκαν, ποιος ξέρει πόσοι δολοφονήθηκαν.

Κάθε νοσοκομείο της Τιφλίδας ήταν γεμάτο με τραυματισμένους και δολοφονημένους. Διάφορα μέλη προσπάθησαν να προσδιορίσουν πόσοι πραγματικά τραυματίστηκαν εκείνη την κρίσιμη νύχτα χρησιμοποιώντας τα αρχεία από τα ημερολόγια του νοσοκομείου, όμως, όλα τα αρχεία σε όλα τα νοσοκομεία που αφορούσαν εκείνη την νύχτα εξαφανίστηκαν.

Αυτά τα στοιχειά ενίσχυσαν την υποψία ότι ο αριθμός των θυμάτων ήταν πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που δημοσιοποιήθηκε επίσημα!

Τελικά, υπήρχε η ελπίδα ότι οι συγγενείς των τραυματιών και των σκοτωμένων θα μιλούσαν, αλλά οι Υπηρεσίες Ασφάλειας εμπόδισαν αυτές τις δυσάρεστες για αυτές ζωντανές μαρτυρίες και τις κατακραυγές.

Έτσι έγινε η προσπάθεια να κρυφτεί από την δημοσιότητα και την διεθνή κοινωνία η φρικτή τραγωδία της 9ης Μαρτίου

* Ο Γκριγκόρ Ονιάνι είναι Πρόεδρος της Διεθνούς Κοινότητας του Στάλιν, στην Τιφλίδα της Γεωργίας.

Μετάφραση από τα Γεωργιανά στα Αγγλικά: Άνα Ιοσελιάνι.

Δημοσιεύτηκε στο Επαναστατική Δημοκρατία, Vol. XXII, No. 1 (Απρίλης 2016) σελ. 52-57

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Λένιν για τη θέση της γυναίκας

Στον καπιταλισμό είναι συνηθισμένες όχι σας ξεχωριστές περιπτώσεις, αλλά σαν τυπικό φαινόμενο, οι συνθήκες όπου είναι αδύνατο για τις καταπιεζόμενες τάξεις να «ασκήσουν» τα δημοκρατικά τους δικαιώματα. Στον καπιταλισμό το δικαίωμα διαζυγίου στις περισσότερες περιπτώσεις θα παραμείνει απραγματοποίητο, επειδή το καταπιεσμένο φύλο συνθλίβεται οικονομικά, επειδή σ' οποιαδήποτε δημοκρατία στις συνθήκες του καπιταλισμού η γυναίκα παραμένει «σκλάβα του σπιτιού», σκλάβα κλεισμένη στην κρεβατοκάμαρα, στο δωμάτιο των παιδιών και στην κουζίνα.

(Λένιν, Σχετικά με τη γελοιογραφία του Μαρξισμού και τον «Ιμπεριαλιστικό Οικονομισμό», Άπαντα, σελ. 126, τόμος 30)

Διαβάστε Περισσότερα »

4ο Συνέδριο του Δημοκρατικού Δρόμου στην Καζαμπλανκα, Μαρόκο

Πραγματοποιήθηκε το 4ο Συνέδριο του Δημοκρατικού Δρόμου στην Καζαμπλανκα, Μαρόκο, 15-17 Ιουλίου. Εκ μέρους της ΣΕ της Διεθνούς Σύσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων απεύθυνε χαιρετισμό ο σ. Ραούλ Μάρκο.

Διαβάστε Περισσότερα »

181 γυναικοκτονίες κάθε μέρα στον κόσμο

Οι δράστες είναι συγγενείς ή φίλοι, στις περισσότερες περιπτώσεις

Το 50% των περιπτώσεων είναι στη Λατινική Αμερική. Η ατιμωρησία φτάνει έως και 98%.

Η βία κατά των γυναικών δεν είναι κάτι καινούριο. Η ανησυχία είναι ότι οι ανθρωποκτονίες εις βάρος των γυναικών έφτασαν σε επίπεδα σχεδόν με εκείνα της πανδημίας.

Σε μια συνέντευξη στο BBC, η μεξικανή Carmen Moreno, εκτελεστική γραμματέας της Διαμερικανικής Επιτροπής Γυναικών (CIM), αναφέρει ότι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μια γυναίκα, είναι να πεθάνει λόγω του φύλου της.

Κατά την άποψή της, αυτό το είδος θανάτου είναι η μορφή βίας που τράβηξε περισσότερο την προσοχή τα τελευταία χρόνια, όπως το λαθρεμπόριο ναρκωτικών και οι συμμορίες.
Στα μέσα του 2012, δόθηκε στη δημοσιότητα η αναφορά της “Παγκόσμιας Αύξησης της ένοπλης βίας για το  2011". Το τέταρτο κεφάλαιο επικεντρώνεται στη βία εναντίον των γυναικών, με τίτλο "Όταν το θύμα είναι γυναίκα."
Στο κείμενο αναλύει την ανθρωποκτονία/δολοφονία και τη σεξουαλική βία που υπέστησαν γυναίκες κατά τη διάρκεια ή μετά από ένοπλη σύγκρουση. Η ανάπτυξη της έρευνας βρήκε εμπόδιο σε ένα σοβαρό πρόβλημα: την έλλειψη στατιστικών στοιχείων σε διάφορες χώρες, ώστε αυτά να αναφέρονται στις εκθέσεις της αστυνομίας, αν και αυτές οι δολοφονίες δεν διαχωρίζονται από τα σεξουαλικά εγκλήματα. Αυτό οδήγησε στο συμπέρασμα ότι δεν χρησιμοποιούνται διεθνή πρότυπα για την παραγωγή στατιστικών για τα δύο φύλα.

Η μελέτη καλύπτει 111 χώρες για την περίοδο 2004-2009, που αντιπροσωπεύουν το 56% του γυναικείου πληθυσμού της γης και χωρίζεται σε τρεις ομάδες δολοφονιών γυναικών: Όταν ο δράστης είναι οικείος, όταν ο δράστης είναι ο σύντροφός τους και επιθέσεις με όπλα.
Σύμφωνα με την έκθεση, 66.000 γυναίκες σκοτώνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο. Αυτό αντιπροσωπεύει το 17% όλων των βίαιων θανάτων.
Από τις 25 χώρες με τον υψηλότερο αριθμό δολοφονιών γυναικών, άνω του 50% είναι στην Αμερικανική Ήπειρο. Τέσσερις στην Καραϊβική, τέσσερις στην Κεντρική Αμερική, έξι στη Νότια Αμερική, επτά στην Ευρώπη, τρεις στην Ασία και μία στην Αφρική.
Τα στοιχεία δεν περιλαμβάνουν τις περιπτώσεις της ψυχολογικής και οικονομικής βίας ή τις διακρίσεις στην εργασία που συχνά δεν αναφέρονται.

Το Περού είναι μία από τις λίγες χώρες με επίσημα στοιχεία. Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο της Εγκληματικότητας, μεταξύ 2009 και 2011 είχαν διαπράξει 384 δολοφονίες και 116 επιθέσεις κατά γυναικών. Αυτό ισοδυναμεί με την δολοφονία μιας γυναίκα κάθε δύο ημέρες.

Στη Χιλή, σύμφωνα με την Εθνική Υπηρεσία για τις Γυναίκες, το 2012 υπήρξαν 34 δολοφονίες γυναικών έναντι 29 του προηγούμενου έτους. Μέχρι στιγμής, το 2013 έχουν αναφερθεί έξι περιπτώσεις.

Στην Κολομβία, το ποσοστό αυξήθηκε από 1.415 δολοφονίες το 2011 σε 1.444 το 2012. Αυτό ισοδυναμεί με τέσσερις ανά ημέρα.

Στον Ισημερινό, η γυναικοκτονία χαρακτηρίστηκε ως έγκλημα, μετά τη στυγνή δολοφονία του μοντέλου Karina del Pozo, 20 ετών. Στο εξής, όσοι επιτίθενται ή δολοφονούν γυναίκες μπορεί να φυλακιστούν μέχρι και 35 χρόνια.

Ο ΟΗΕ επαινεί τη Βολιβία για την προστασία των γυναικών

Ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα εξέφρασε την ικανοποίηση του, για την κύρωση στις 9 Μαρτίου στη Βολιβία, Νόμου που εγγυάται στις γυναίκες μια ζωή απαλλαγμένη από τη βία, και επεκτείνει την προστασία τους έναντι διαφόρων μορφών βίας. Η νομοθεσία προβλέπει ότι η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών αποτελεί προτεραιότητα του κράτους.

Ο οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών σημείωσε ότι ο νόμος για τις γυναικοκτονίες (feminicidio) έχει ενσωματωθεί στον ποινικό κώδικα και καθορίζει ποινή φυλάκισης 30 χρόνια χωρίς τη δυνατότητα χάρης, για το πρόσωπο που θα καταδικαστεί για τέτοιο έγκλημα. Η απόφαση είναι ζωτικής σημασίας σε μια χώρα με 30 θανάτους γυναικών από τον Ιανουάριο και 104 θανάτους γυναικών το 2012. Το σχέδιο του νόμου αυτού συντάχθηκε κατά τα τελευταία τρία χρόνια με τη συμμετοχή των γυναικείων οργανώσεων και των δημόσιων θεσμών, καθώς και τεχνική βοήθεια από τον ΟΗΕ.

Γυναικοκτονίες στο Μεξικό (feminicidios): Σχεδόν ένα ολοκαύτωμα

Τα στοιχεία που περιέχονται στην έκθεση “Γυναικοκτονίες στο Μεξικό. Προσέγγιση, τάσεις και αλλαγές” δείχνουν ότι η περίοδος 1985-2009 είναι πραγματικά φρικιαστική. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δολοφονήθηκαν 34.176 Μεξικανές. Στα στοιχεία της μελέτης αναφέρονται οι τρόποι με τους οποίους οι γυναίκες δέχθηκαν επίθεση: κρέμασμα, στραγγαλισμός, ασφυξία, πνιγμός, πνιγμός σε νερό σε 18% των περιπτώσεων - τρεις φορές περισσότερο από ό,τι στους άνδρες, αιχμηρά αντικείμενα 14,2% και με μαχαίρι 1.4%.

Το ποσοστό των γυναικών που δηλητηριάστηκαν ή κάηκαν είναι τρεις φορές περισσότερο από αυτό των ανδρών. Η έρευνα αποκαλύπτει επίσης ότι οι θάνατοι αυξήθηκαν από το 2007.

Το Παρατηρητήριο των Feminicidios δείχνει ότι μεταξύ 2010 και 2011, εξαφανίστηκαν 3.000 γυναίκες και καταγράφει 529 ανθρωποκτονίες από τον Ιανουάριο  του 2011 έως σήμερα.

Βραζιλία, η χώρα με τα υψηλότερα ποσοστά αύξησης

Η μελέτη του ινστιτούτου Sangari μαζί με τη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών της Λατινικής Αμερικής FLACSO, ανέφερε ότι 43.654 γυναίκες δολοφονήθηκαν στη Βραζιλία μεταξύ 2000 και 2010.

Στη Βραζιλία, το 2010 ο ρυθμός των δολοφονιών είναι 4,6 ανά 100 χιλιάδες γυναίκες (με 4.465 περιπτώσεις) και είναι το έβδομο υψηλότερο ποσοστό των 84 χωρών που επικαλείται η έκθεση. Σύμφωνα με τον Julio Jacobo Waiselfisz, συγγραφέα ενός χάρτη της βίας στη χώρα, εκτιμάται ότι κατά μέσο όρο, μια γυναίκα σκοτώνεται κάθε δύο ώρες.

Με βάση την ανάλυση των στοιχείων της βίας κατά των γυναικών, η Flacso υπολόγισε ότι πάνω από το 50% είναι οικογενειακά εγκλήματα που μπορεί να θεωρηθούν γυναικοκτονίες.

Το 2006, η Βραζιλία πέρασε ένα νόμο κατά της ενδοοικογενειακής βίας. Το 2007 το ποσοστό των δολοφονιών μειώθηκε σημαντικά σε 3,9 ανά 100 χιλιάδες Βραζιλιάνες. Όμως, το 2008 επέστρεψε στα ίδια επίπεδα, τα οποία λένε οι ειδικοί, δείχνουν ότι η επιθετικότητα είναι ένα πολιτιστικό πρόβλημα.

Νικαράγουα: οι πόροι δεν επαρκούν

Τον Ιούνιο του 2012, τέθηκε σε ισχύ στη Νικαράγουα ένας νόμος που τιμωρεί τη βία κατά των Νικουαραγουανών γυναικών.

Ωστόσο, αρκετές ΜΚΟ κατηγόρησαν την κυβέρνηση ότι δεν δίνει επαρκείς οικονομικούς πόρους για την αποτελεσματική εφαρμογή του νόμου.

Σε αυτή τη χώρα, 48 γυναίκες δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2012, μεταξύ των οποίων δύο παιδιά κάτω των 12 ετών. Οκτώ βιάστηκαν πριν τις σκοτώσουν και 14 ανέφεραν ότι υπήρξαν θύματα κακοποίησης.

Το 78% των περιπτώσεων της βίας κατά των γυναικών εμφανίζεται στα σπίτια τους. Το 2011, 76 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους.

Μια ιδιωτική έκθεση σημειώνει ότι το 41% των περιπτώσεων της βίας που αναφέρθηκαν ήταν στην επαρχία της Μανάγκουα. Ένα άλλο πρόβλημα, όπως και σε άλλες χώρες, είναι η ατιμωρησία.

Ονδούρας, μία γυναίκα πεθαίνει κάθε 18 ώρες

Σύμφωνα με την έκθεση του Παρατηρητηρίου της Βίας στο Ονδούρας, από το 2005 υπήρξε μια αύξηση της τάξης του 192% του αριθμού των γυναικών που δολοφονήθηκαν, έτσι ώστε κάθε 18 ώρες καταγράφεται ο θάνατος μιας γυναίκας. Μέχρι το τέλος του 2012 περισσότερα από 600 κρούσματα είχαν δηλωθεί, που ισοδυναμεί με αύξηση 30% σε σύγκριση με το 2011.

Οι ηλικίες των θυμάτων κυμαίνονται μεταξύ 15 και 29 ετών και οι τόποι όπου αναφέρονται οι περισσότερες περιπτώσεις είναι οι πόλεις της Τεγκουσιγκάλπα, San Pedro Sula, Choloma και La Ceiba.

Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ: “Πρόοδος των δικαιωμάτων των γυναικών στον κόσμο το 2011-2012”, το 10% των γυναικών του Ονδούρας είναι θύματα σωματικής ή σεξουαλικής βίας.

Η Γουατεμάλα έχει το υψηλότερο ποσοστό της ατιμωρησίας: 98%

Μεταξύ 1ης Ιανουαρίου και 16ης Οκτωβρίου του περασμένου έτους υπήρξαν 512 δολοφονίες γυναικών, 68 εκ των οποίων δεν έχουν διελευκανθεί μέχρι στιγμής.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκέντρωσε η Προεδρική Επιτροπή κατά των δολοφονιών γυναικών (Copaf), επί του συνόλου των θυμάτων: 359 σκοτώθηκαν από επιθέσεις με όπλα και 41 από ασφυξία. Σε 28 περιπτώσεις, οι γυναίκες ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου. Άλλα 11 πτώματα βρέθηκαν διαμελισμένα.

Σύμφωνα με έκθεση αυτής της Επιτροπής, η περιοχή της πρωτεύουσας Γουατεμάλα έχει το υψηλότερο ποσοστό δολοφονιών γυναικών, με 204 υποθέσεις το 2012.

Σύμφωνα με τη Διεθνή Επιτροπή για την καταπολέμηση της ατιμωρησίας στη Γουατεμάλα, στο 98% των επιθέσεων και των δολοφονιών των γυναικών λόγω του φύλου τους, δεν έχουν επιβληθεί κυρώσεις.

Οι γυναίκες στο Ελ Σαλβαδόρ έχουν τα περισσότερα θύματα

Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ: “Ανθρωποκτονίες σε όλο τον κόσμο”, το Ελ Σαλβαδόρ είναι η χώρα με τις περισσότερες δολοφονίες γυναικών, με ποσοστό 12 ανά 100.000 γυναίκες .

Η αστυνομία κατέγραψε 231 δολοφονίες κατά τους πρώτους επτά μήνες του 2012. Κατά την ίδια περίοδο το 2011 υπήρχαν 349 δολοφονίες. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το 75% των επιτιθέμενων είναι συγγενείς ή γνωστοί του θύματος.

Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο για τη βία λόγω φύλου, από τον Οργανισμό των  γυναικών του Ελ Σαλβαδόρ, “Γυναίκες για την Ειρήνη” εγκρίθηκε ένα σχέδιο ελέγχου. Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι οι δολοφονίες γυναικών μειώθηκαν, αν και 25.000  περιπτώσεις κάθε χρόνο αναφέρονται για κακοποίηση γυναικών και σεξουαλική βία εναντίον τους.

Tελέσιλλα  58-59

Διαβάστε Περισσότερα »

Πραγματοποιήθηκε το 20ο Διεθνές Σεμινάριο στα Προβλήματα της Επανάστασης στη Λατινική Αμερική

Ολοκληρώθηκε στις 29 Ιούλη στο Κίτο το 20ο Διεθνές Σεμινάριο στα Προβλήματα της Επανάστασης στη Λατινική Αμερική με τη συμμετοχή δεκάδων οργανώσεων.

Το Σεμινάριο εξέδωσε ανακοινωθέν και δυο ψηφίσματα αλληλεγγύης για τις εξελίξεις στη Γαλλία και την Τουρκία.

Περισσότερες πληροφορίες σύντομα.

Διαβάστε Περισσότερα »

ICMLPO: Για την δράση ανάμεσα στις γυναίκες ΙΙI

Συνέχεια από το προηγούμενο

7. Η τάση των γυναικών να αγωνίζονται και η τρέχουσα προοπτική τους

Οι εργαζόμενες γυναίκες ήταν στην πρώτη γραμμή των κλιμακώσεων των αγώνων, μαζικών διαδηλώσεων και πορειών, σε απεργίες και πράξεις αντίστασης σε πολλές χώρες ενάντια στον σφετερισμό των δικαιωμάτων, των πολεμικών πολιτικών, την εντατικοποίηση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Οι γυναίκες ενώθηκαν μαζικά στις λαϊκές εξεγέρσεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου καθώς και σε γενικές απεργίες, διαδηλώσεις και πορείες ενάντια σε πακέτα λιτότητας που επιβλήθηκαν σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία, σε λαϊκές εξεγέρσεις που ξέσπασαν σε Τουρκία και Βραζιλία το 2013, σε δημοκρατικά εθνικά κινήματα στο Νεπάλ, στις Φιλιππίνες, στην Τουρκία και στο Συριακό Κουρδιστάν.

Σχεδόν σε όλες τις ηπείρους και σε πολλές χώρες, μεγάλος αριθμός γυναικείων μαζικών κινημάτων πάλεψε για πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες, για οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα, για την προστασία της φύσης και του περιβάλλοντος, ενάντια στην αυξανόμενη βία κατά των γυναικών και στην υποταγή τους. Οι γυναίκες συμμετέχουν μαζικά στην εξελισσόμενη πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων από τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια και ενάντια στις καταστροφές που αυτά προκαλούν, για την αναγνώριση των δικαιωμάτων των γηγενών και των μεταναστών. Αυτό μαρτυρά τη συσσώρευση πλούτου εμπειριών στον αγώνα από τους εργάτες και εργαζόμενους γενικά και από τις εργαζόμενες γυναίκες ειδικότερα.

Οι αγώνες των γυναικών και οι οργανωμένες προσπάθειες τους ως το υπό καταπίεση φύλο, για δημοκρατικά δικαιώματα και άλλα άμεσα αιτήματα, διευρύνονται και εξαπλώνονται. Επιπλέον, οι εργαζόμενες γυναίκες συμμετέχουν σε αυτόν τον αγώνα σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς και έχουν μεγαλύτερη επιρροή. Αυτό διευρύνει την βάση για το γυναικείο αγώνα πρωταρχικά για ίσα δικαιώματα και άλλα δημοκρατικά δικαιώματα, και απαιτεί την ένωση με τον αγώνα των εργατών, ο οποίος ενδυναμώνεται από αυτή την ένωση και την υποστηρίζει. Παρά τις θετικές αυτές εξελίξεις, τα γυναικεία κινήματα και οι οργανώσεις τους σε παγκόσμια κλίμακα δείχνουν αδύναμα και σποραδικά.

Στις περισσότερες χώρες, τα γυναικεία κινήματα και οι οργανώσεις τους είναι ασύνδετα από τους αγώνες των εργατών και δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τα αστικά, μικροαστικά και διανοητικά τους όρια. Κάποια από αυτά δεν έχουν καμία πρόθεση να ενωθούν με τα κινήματα των εργαζόμενων γυναικών και στερούνται αυτής της προοπτικής. Μερικά προσπαθούν να υπάρξουν με χρηματοδότηση της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης και από κρατικά και διεθνή ιδρύματα υπό τον έλεγχο των ιμπεριαλιστών. Η πλειονότητα των δραστηριοτήτων τους καθορίζεται από συνθήκες που αποδέχονται προκειμένου να εξασφαλίσουν αυτά τα κονδύλια. Σε πολλές χώρες, υπάρχουν άλλες γυναικείες οργανώσεις και κύκλοι που προσπαθούν να προσεγγίσουν, να οργανώσουν και να κινητοποιήσουν τις μάζες των γυναικών και το έχουν επιτύχει σε διάφορους βαθμούς. Παρόλα αυτά, η πραγματικότητα είναι ότι, με μερικές εξαιρέσεις, αυτές οι ομάδες ακόμη έχουν περιορισμένη επιρροή στις μάζες των γυναικών, έχοντας αποτύχει στην ενοποίηση τους και δεν τις αντιπροσωπεύουν πραγματικά.

Η κατάσταση του γυναικείου κινήματος, το επίπεδο της συνείδησής του, το επίπεδο της οργάνωσης του εργατικού κινήματος και η σύνδεσή του με το ταξικό του κόμμα που αντιπροσωπεύει αυτήν την συνείδηση, είναι απευθείας συνδεδεμένα με τη δράση τους ως κοινωνικής δύναμης ανεξάρτητης από και κατά της αστικής τάξης. Ξεκινώντας το 1990, τα κόμματα μέλη και οι οργανώσεις του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος – αναδομημένα στον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού, του ρεβιζιονισμού και του καιροσκοπισμού κάθε τύπου – αγωνίζονται ενάντια σε εντατικοποιημένες επιθέσεις. Παρόλο που νέοι συμμετέχοντες οδήγησαν στην ισχυροποίηση και αμοιβαία ανάπτυξη τους, αυτά τα κόμματα και οι οργανώσεις έχουν περιορισμένη επιρροή μέσα στο κίνημα των εργατών και των εργαζομένων. Συνεπώς, παρά την περισσότερο προηγμένη θέση μερικών κομμάτων, η εργασία τους μεταξύ των γυναικών και η επιρροή τους σε αυτές είναι επίσης αδύναμες. Για να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση, πρέπει να γίνει χρήση των εμπειριών του Διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος, πρέπει να επανεξετάσουμε την προσέγγιση και τις πρακτικές εργασίας μας μεταξύ των γυναικών ώστε να εξαλείψουμε γρήγορα όλες τις αδυναμίες.

8. Ενδυνάμωση του έργου ανάμεσα στις μάζες των γυναικών

Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα και η αστική κοινωνία αναπαράγουν και αναπτύσσουν τις συνθήκες εξ’ αιτίας των οποίων οι γυναίκες προσχωρούν στον αγώνα για τα συγκεκριμένα αιτήματά τους και ενώνουν τον αγώνα τους με αυτόν των εργατών. Το γεγονός ότι γυναικείες μάζες εισέρχονται διαρκώς στην διαδικασία της κοινωνικής παραγωγής, αυξάνει τον αριθμό των γυναικών εντός της εργατικής τάξης και των εργατών. Το πρόβλημα της χειραφέτησης του καταπιεσμένου φύλου γίνεται έτσι το πρόβλημα της χειραφέτησης των εργαζόμενων γυναικών. Αυτό δείχνει την σπουδαιότητα του έργου των κομμάτων της εργατικής τάξης στη συνεργασία με τις γυναίκες και αναδεικνύει την ανάγκη για την επέκτασή του. Για να εκμεταλλευτούμε πλήρως αυτές τις ευκαιρίες χρειάζεται να:

α) Οργανώσουμε συνεχές έργο ανάμεσα στις γυναίκες ξεκινώντας με τις εργάτριες, ως μια επείγουσα και σημαντική ευθύνη των κομμάτων μας. Δεν μπορούμε για κανέναν λόγω να αναβάλουμε αυτήν την δουλειά. Πρέπει να ξεκινήσουμε χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο μέσο, με τους ηγετικούς φορείς να εγγυώνται τη διαρκή δουλειά παράλληλα με τις γυναίκες.

β) Παρόλο που το έργο ανάμεσα στις γυναίκες είναι ευθύνη όλων των κομματικών οργάνων, προϋπόθεση για την εγγύηση ενός συνεχούς και εν εξελίξει έργου είναι η δημιουργία από τις ηγετικές επιτροπές εντός του Κόμματος, ειδικών σωμάτων που θα οργανώσουν την δουλειά ανάμεσα στις γυναίκες. Στο βαθμό που οι κομματικές δομές δεν είναι επαρκώς ανεπτυγμένες ώστε να παράσχουν αυτά τα όργανα, θα πρέπει να διοριστούν άνθρωποι υπεύθυνοι γι’ αυτό το έργο. Άλλη κύρια προϋπόθεση είναι η αφιέρωση ειδικών εργαλείων προς τις γυναίκες όπως εφημερίδες, περιοδικά, φυλλάδια και άλλο υλικό αφύπνισης και προπαγάνδας. Αλλά η δουλειά του Κόμματος δεν θα πρέπει να περιορίζεται στην χρήση αυτών των εργαλείων: ολόκληρο το Κόμμα πρέπει να κινητοποιείται αποτελεσματικά και τα μέσα προπαγάνδας πρέπει να διαδίδονται ευρέως μεταξύ των γυναικών. Αυτό είναι απαραίτητο όχι μόνο για να εξασφαλισθεί το συνεχές έργο ανάμεσα στις γυναίκες, αλλά επίσης για να αναβαθμιστεί το επίπεδο δουλειάς του Κόμματος ώστε να μπορεί να προχωρήσει στην οργάνωση και τον αγώνα, με υπομονετική δουλειά που ποτέ δεν παίρνει το βλέμμα από την ιδιαίτερη κατάσταση των γυναικών. Έχουν καταπιεστεί για χιλιετίες, θεωρήθηκαν κατώτερο φύλο, πάντα αναγκασμένες να κάνουν τις κουραστικές εργασίες του νοικοκυριού που περιορίζουν τις ικανότητες τους, λόγω των δυσκολιών που προκαλούν στην διάθεση και στην επαναστατική δυνατότητα που κατέχουν. Η πρόοδος και η επιρροή των κομμάτων μας μεταξύ των γυναικών εξαρτάται κυρίως από αυτό.

γ) Ένα από τα κύρια καθήκοντα του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης είναι να αναπτύξει εθνικά και διεθνώς ένα κομμουνιστικό κίνημα που θα αγωνίζεται για το χτίσιμο μιας δίχως τάξεις κοινωνίας, για την πλήρη χειραφέτηση των γυναικών, που βασίζεται κυρίως στις εργαζόμενες γυναίκες, που δεν θα ικανοποιείται με τα ίσα δικαιώματα και άλλα επείγοντα αιτήματα και δεν θα διχάζει το γυναικείο κίνημα. Εφόσον οι κομμουνιστές, άνδρες καθώς και γυναίκες, είναι οργανωμένοι στο Κόμμα, δεν μπορεί να υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους. Δεν χρειάζεται μια διακριτή οργάνωση κομμουνιστριών γυναικών ή ακόμα, το κίνημα των κομμουνιστριών γυναικών να εμφανίζεται ως ξεχωριστή οργάνωση. Για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του γυναικείου κινήματος, ιδιαίτερα του έργου του γυναικείου κομμουνιστικού κινήματος και των προβλημάτων του, για την ανταλλαγή εμπειριών κ.τ.λ., μπορούν να οργανωθούν συνέδρια κομμουνιστριών γυναικών με καλή προετοιμασία. Η ανάπτυξη ενός γυναικείου κομμουνιστικού κινήματος δεν είναι αντιφατική, ούτε αποδυναμώνει την οργάνωση και ανάπτυξη ενός γυναικείου κινήματος που φέρνει κοντά γυναίκες διαφορετικών τάξεων και στρωμάτων της κοινωνίας. Αντιθέτως, ενισχύει και διασφαλίζει την συνέχιση της ενότητας και της προόδου με μια συνεκτική γραμμή.

δ) Πρέπει να εκπαιδεύσουμε στελέχη μεταξύ των γυναικών στις ηγετικές οργανώσεις και επιτροπές του Κόμματος, βοηθώντας τες να αναλάβουν σημαντικές αρμοδιότητες και να πάρουν ηγετικές θέσεις στα κυβερνώντα όργανα. Πρέπει να πολεμήσουμε τις οπισθοδρομικές προκαταλήψεις και συνήθειες που παρεμποδίζουν την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού.

ε) Το έργο του Κόμματος μεταξύ των νέων είναι αποφασιστικής σημασίας. Οι νέοι είναι πιο δεκτικοί σε επαναστατικά επιχειρήματα και έννοιες. Είναι ζωτικής σημασίας να συμμετέχουν οι νέοι στην υποστήριξη του γυναικείου κινήματος, να αναπτύξουν την ικανότητα τους να αγωνίζονται κτλ. Οι ιμπεριαλιστές και η άρχουσα τάξη λαμβάνουν υπόψη τα χαρακτηριστικά της νεολαίας και δίνουν ειδική βαρύτητα στο να την κερδίσουν. Η ιδεολογική τους επίθεση στην νεολαία είναι συνεχής. Ο αστικός τρόπος ζωής επηρεάζει πολλούς νέους ανθρώπους. Η συνεχής δουλειά που το Κόμμα πρέπει να πραγματοποιήσει, λαμβάνοντας υπόψη αυτή την πραγματικότητα, δεν πρέπει να διαχωριστεί από τις γενιές που πρέπει συνεχώς να ανανεώνονται.

στ) Πρέπει να πραγματοποιήσουμε μεγάλη προσπάθεια να προσελκύσουμε γυναίκες της διανόησης στο κίνημα εργαζόμενων γυναικών και να τις περιλάβουμε στο κίνημα μας. Πρέπει να πραγματοποιήσουμε ιδεολογικό έργο κατά των αστικών ιδεών και απόψεων, κατά των μικροαστικών και ιδιαίτερα των ρεβιζιονιστικών, ρεφορμιστικών και σοσιαλδημοκρατικών φεμινιστικών ρευμάτων που υπάρχουν στο γυναικείο κίνημα. Πρέπει να ενθαρρύνουμε τις γυναίκες και ειδικά τις νέες γυναίκες να κατανοήσουν την Μαρξιστική – Λενινιστική θεωρία, ειδικά τα προβλήματα της καταπίεσης των γυναικών, τον ρόλο της γυναίκας στην κοινωνική μεταμόρφωση και το γυναικείο κίνημα. Να διασφαλίσουμε εκπαιδευτικό έργο για να εξαλειφθούν οι αποκλείσεις γύρω από το πρόβλημα.

ζ) Παρόλο που ο καπιταλισμός αναπτύσσει πολλαπλούς δεσμούς μεταξύ των χωρών, ενωμένους σαν κρίκοι στην ίδια αλυσίδα της καπιταλιστικής παγκόσμιας οικονομίας, οι χώρες δεν είναι ίσες και δεν έχουν την ίδια θέση στην παγκόσμια οικονομία, στα επίπεδα ανάπτυξης τους ή στις κοινωνικές τους δομές. Είναι μια κατάσταση η οποία οδηγεί σε διαφοροποίηση των καθηκόντων των κομμάτων μας για την κοινωνική κατάσταση των γυναικών και των επειγόντων απαιτήσεων τους. Συνεπώς, τα επαναστατικά κόμματα της εργατικής τάξης πρέπει να λάβουν υπόψιν τις συγκεκριμένες συνθήκες στη χώρα τους στην εργασία  μαζί με γυναίκες και πρέπει να φέρνουν σε πέρας συνεπές έργο. Επακόλουθο αυτού είναι ότι η διαδικασία δημιουργίας οργανώσεων ικανών να ενώσουν ευρέως τις γυναίκες, τις κοινωνικές ομάδες και τις πλατφόρμες και οι τρόποι με τους οποίους αυτό θα συμβαίνει, θα αλλάζουν ανάλογα με την χώρα και το χρόνο.

η) Για να επιτευχθεί η ευρύτερη δυνατή ενότητα γυναικών διαφορετικών τάξεων και στρωμάτων, είναι απαραίτητο το γυναικείο κίνημα να αναπτύξει μια ενιαία πλατφόρμα. Αυτή θα πρέπει να βασίζεται σε δημοκρατικά αιτήματα, ιδιαίτερα για ίσα δικαιώματα και άλλα επείγοντα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα. Μόνο με μία τέτοια πλατφόρμα μπορεί να δομηθεί μια οργάνωση ικανή να ενώσει τις γυναίκες.

θ) Η ανάπτυξη της διαδικασίας συγκέντρωσης του κεφαλαίου και της παραγωγής, αναπόφευκτα οδηγεί σε μεγαλύτερες δυνατότητες τον αγώνα των γυναικών για χειραφέτηση ώστε να προοδεύσει ως ένα διεθνές κίνημα. Επίσης αναπτύσσεται η τάση προώθησης διεθνών σχέσεων μεταξύ των γυναικείων οργανώσεων και κύκλων ώστε να παραχθεί συλλογικό έργο.

Η Σύνοδος μας, τα κόμματα μέλη και οι οργανισμοί, πρέπει να αυξήσουν το έργο μας στην ανάπτυξη του γυναικείου κινήματος διεθνώς με σωστό προσανατολισμό και πλατφόρμες, ως ένα ενιαίο κίνημα.

Το έγγραφο εγκρίθηκε από 21 κόμματα και οργανώσεις που συμμετείχαν στην 20^η Ολομέλεια του ICMLPO

Τουρκία, Οκτώβριος 2014

Σημειώσεις:

1.  H ερώτηση του πώς θα αντιμετωπισθεί το γεγονός ότι η αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού, η φροντίδα και η ανατροφή των παιδιών και άλλα οικιακά καθήκοντα πέφτουν, σε διαφορετικά σχετικά επίπεδα, στις γυναίκες (κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί ως ένας διαφορετικός τύπος εκμετάλλευσης, εκτός από την εκμετάλλευση στην παραγωγή αγαθών), συζητήθηκε στην Σύνοδο. Εκφράστηκαν διαφορετικές απόψεις και δεν επιτεύχθηκε συναίνεση. Το άρθρο μας χρειάζεται να είναι ξεκάθαρο σε αυτό το θέμα. Αυτό γίνεται εμφανές ιδίως αν ληφθεί υπόψιν ότι ορισμένες φεμινιστικές θεωρίες προκαλούν σύγχυση σε αυτό ακριβώς το θέμα.Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το ότι οι γυναίκες που συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία και αναγκάζονται σε διαφορετικό βαθμό να κάνουν και το νοικοκυριό, εργάζονται και στο σπίτι και στον τόπο εργασίας, κατά κάποιον τρόπο κάνοντας “διπλή βάρδια” και ότι αντιμετωπίζουν διπλή καταπίεση και ταλαιπωρία. Παρόλα αυτά, το βάρος των οικιακών εργασιών στους ώμους των γυναικών δεν μπορεί να προσεγγισθεί ως ένας δευτερεύον τύπος σχέσης εκμετάλλευσης, πέραν της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και πρέπει να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε την έννοια της διπλής εκμετάλλευσης. Οπότε, θα είναι αρκετό να μιλάμε για τις οικιακές εργασίες ως ένα στοιχείο της αναπαραγωγής του εργατικού δυναμικού –καθώς επίσης περιλαμβάνει την αναπαραγωγή των εργατών– και ότι οι γυναίκες επιβαρύνονται με αυτό από το κεφάλαιο κάτι που αποτελεί μεγάλο μαρτύριο το οποίο είναι σπατάλη της σωματικής και πνευματικής τους ενέργειας. Το ζήτημα των γυναικών συζητάται κυρίως από φεμινίστριες αλλά και από αστικά και μικροαστικά ρεύματα και πολιτικούς κύκλους και ακαδημαϊκούς, όχι μόνο σε απευθείας συνάρτηση με τις απαιτήσεις και τους στόχους των γυναικείων κινημάτων αλλά επίσης και σε σχέση με τις επιστημονικές σοσιαλιστικές θέσεις, τις συμπεριφορές και τις εμπειρίες της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Ένα θέμα έντονων συζητήσεων είναι το πώς θα πρέπει να προσεγγισθεί, παρά τις διαφορές μεταξύ των τάξεων, το θέμα των γυναικών που επωμίζονται την ευθύνη της φροντίδας των παιδιών, της ανατροφής τους και άλλων οικιακών καθηκόντων καθώς και της γυναικείας καθυπόταξης· και σε σχέση με αυτό, κατά πόσο οι εργαζόμενες γυναίκες αντιμετωπίζουν διπλή εκμετάλλευση καθώς και διπλή καταπίεση. Το συμπέρασμα της διπλής εκμετάλλευσης καθώς επίσης της διπλής καταπίεσης βασίζεται στην θέση ότι οι γυναίκες τελούν υπό εκμετάλλευση κατά την διαδικασία της ανθρώπινης αναπαραγωγής και ειδικότερα της αναπαραγωγής της εργατικής τάξης καθώς και μέσω της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.Κάποιοι από τους ανωτέρω αναφερθέντες κύκλους προβάλουν την θέση ότι –πέραν της ιστορικής εκμετάλλευσης από δουλεία, φεουδαρχισμό και καπιταλισμό– υπάρχει ένα άλλος τύπος εκμετάλλευσης, ανεπτυγμένος εκτός της σφαίρας της άμεσης παραγωγής (ή τομέων συνδεδεμένων με την παραγωγή), ένας τύπος που λαμβάνει χώρα στο σπίτι, όπου το ένα φύλο εκμεταλλεύεται το άλλο. Προσπαθούν να διαδώσουν την ιδέα ότι ο Μαρξισμός αντιμετωπίζει αυτή την ερώτηση με μονοδιάστατο τρόπο, έναν τρόπο που την “μειώνει” σε ταξική ή οικονομική ερώτηση, ότι ο Μαρξισμός δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει αυτή την δεύτερη εκμετάλλευση. Προσπαθούν να διαδώσουν την ιδέα ότι η εμπειρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού δεν έλυσε και δεν μπορούσε να λύσει το γυναικείο ζήτημα. Κάποιοι άλλοι μη φεμινιστικοί κύκλοι χρησιμοποιούν την έννοια της “διπλής εκμετάλλευσης” σε σχέση με το ότι οι γυναίκες λαμβάνουν πολύ κατώτερους μισθούς από τους άνδρες. Αυτή η κατάσταση θα πρέπει να αναγνωριστεί ως η υπέρ-εκμετάλλευση των γυναικών.Είναι αλήθεια ότι μερικοί κύκλοι γυναικών πραγματικά αφιερωμένων στον Μαρξισμό και την απελευθέρωση της εργατικής τάξης επηρεάζονται από τις ανωτέρω προοπτικές. Μια ιδεολογική πάλη που αποφεύγει γενικόλογες και βάναυσες εκφράσεις, που είναι πειστική, επιστημονική και όχι ρητορική, αλλά βασισμένη σε στοιχεία που μπορούν να διαψεύσουν τα επιχειρήματά τους, ορθώνεται ως καθήκον των ταξικά συνειδητοποιημένων εργατών και των οργανώσεων τους.

2. Εταιρία Συμμετοχών: Είναι μια ομάδα επιχειρήσεων η οποία σχηματίζει έναν χρηματοοικονομικό όμιλο, ο οποίος οργανώνεται γύρω τους, και ελέγχει τις υπόλοιπες λόγω της μετοχικής συμμετοχής τους. (Λεξικό των Οικονομικών)

Διαβάστε Περισσότερα »

ICMLPO: Για την δράση ανάμεσα στις γυναίκες ΙΙ

Συνέχεια από το προηγούμενο

4. Οι εμπειρίες του αγώνα και της οργάνωσης των γυναικών

Η ιστορία έγινε μάρτυρας αμέτρητων αντιστάσεων και εξεγέρσεων των γυναικών καθ’ όλη τη διαδικασία της αλλαγής τους σε καταπιεσμένο φύλο. Μεταξύ άλλων, εξέχουν πολλά άτομα και προσωπικότητες που ήταν αρκούντως γενναία ώστε ν’ αντιταχθούν στην κρατούσα κατάσταση. Παρόλα αυτά, αυτές οι κινήσεις και οι προσπάθειες παρέμειναν βραχύβιες, διαλύθηκαν και απέτυχαν να επηρεάσουν μακροπρόθεσμα τη θέση των γυναικών.

Η ιστορία έχει επίσης αποδείξει ότι οι γυναίκες έδρασαν ενωμένες με τα ταξικά τους αδέρφια και έχουν αγωνιστεί ηρωικά για να κατακτήσουν κοινά δικαιώματα. Οι γυναίκες συμμετείχαν και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στους αγώνες κατά της σκλαβιάς, σε αντιφεουδαρχικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το ρόλο που έπαιξαν οι γυναίκες σε ποικίλους αγώνες στην ιστορία και κυρίως κατά του δόγματος της Καθολικής Εκκλησίας. Πολλές γυναίκες έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα κατά των αυστηρών νόμων της εκκλησίας και των παπάδων της, κατηγορήθηκαν για τη δημιουργία ενός ιδεολογικού – θρησκευτικού πλαισίου που είχε την πρόθεση να υποτάξει τις γυναίκες και να τις φορτώσει για όλα τα δεινά που έπληξαν την ανθρωπότητα.

Το κίνημα των γυναικών και ο αγώνας για ίσα δικαιώματα αναπτύχθηκε αξιοσημείωτα στον καπιταλισμό και στις ιστορικές αστικές επαναστάσεις, με την ραγδαία εξάλειψη των φεουδαρχικών σχέσεων που εμπόδιζαν την κοινωνική ανάπτυξη, ρίχνοντας τις γυναίκες μαζικά στην κοινωνική παραγωγή. Οι γυναίκες αποτέλεσαν αναπόσπαστο μέρος όλων των κλασικών αστικών επαναστάσεων, συμπεριλαμβανομένου του απόγειου των αστικών επαναστάσεων, τη Γαλλική Επανάσταση του 1789. Οι φτωχές γυναίκες του Παρισιού, με ένα ισχυρό ταξικό ένστικτο, παρέλασαν στο κέντρο του Παρισιού με αιτήματα για «αξιοπρεπή εργασία» και «ψωμί σε προσιτή τιμή», συνεισφέροντας σημαντικά στις μεταβατικές φάσεις της Γαλλικής Επανάστασης του 1789.

Οι γυναίκες των κατώτερων στρωμάτων ήταν στην πρώτη γραμμή σε κάθε στάδιο της επανάστασης. Μετά την επανάσταση, χωρίς να τους έχει δοθεί δικαίωμα ψήφου και έχοντας μείνει έξω από τις οργανώσεις των πολιτών, οι γυναίκες δημιούργησαν συλλόγους και συνεταιρισμούς και αγωνίστηκαν για την ισότητα των δικαιωμάτων στη δημόσια ζωή. Όμως, ακόμα και στις πιο επαναστατικές περιόδους της αστικής τάξης, η εθνοσυνέλευση αρνήθηκε την ικανοποίηση αιτημάτων για ίσα δικαιώματα, το δικαιώματα συμμετοχής στην εθνοσυνέλευση και στην διοίκηση ή την αναγνώριση των γυναικείων οργανώσεων. Ακόμα και το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι δεν αναγνωρίστηκε στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες για πολύ καιρό μετά τις νίκες των επαναστάσεων και της κατάληψης της εξουσίας από τους αστούς (σε διαφορετικές περιόδους), παρόλο που η εργατική τάξη και οι γυναίκες συμμετείχαν σε αυτούς τους αγώνες.

Μαζί με τον αγώνα για ίσα δικαιώματα και άλλα επείγοντα αιτήματα, ο αγώνας για την χειραφέτηση των γυναικών και των λαϊκών τους κινημάτων αναδύθηκε όταν η εργατική τάξη ξεκίνησε να αγωνίζεται ως κοινωνική τάξη ανεξάρτητη από και κατά των αστών, όταν οι εργάτες/τριες οργανώθηκαν στα δικά τους ταξικά κόμματα. Η Ευρωπαϊκές Επαναστάσεις του 1848, ειδικά εκείνη της Γαλλίας, ήταν οι πρώτοι αγώνες για εξουσία στους οποίους η εργατική τάξη συμμετείχε με δικά της ταξικά αιτήματα κατά των αστών, παρόλο που στο τέλος η εργατική τάξη ηττήθηκε. Η ανάπτυξη και η διάδοση της Μαρξιστικής Θεωρίας ανάμεσα στους/στις  εργάτες/τριες ήταν δύο σημαντικά γεγονότα.

Το επαναστατικό εργατικό κίνημα, από την έναρξη του, ενδιαφέρθηκε για τον αγώνα για την πλήρη και οριστική απελευθέρωση των γυναικών, ως ένα από τα επείγοντα αιτήματά του ανάμεσα σε όλα τα προβλήματα που προβλήθηκαν. Ο αγώνας για την χειραφέτηση των γυναικών έλαβε την μεγαλύτερη υποστήριξη από το επαναστατικό εργατικό κίνημα. Όπως επίσης, η ανάπτυξη του αγώνα για την χειραφέτηση των γυναικών ήταν ένα από τα θεμελιώδη στοιχεία που οδήγησαν στην πρόοδο του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Αυτά τα δύο κινήματα σχημάτισαν στενούς δεσμούς το ένα με το άλλο, οι οποίοι τους επέτρεψαν να προχωρήσουν μαζί ο ένας με τον άλλον.

Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 19^ου αιώνα, οι οργανώσεις των εργατικών συνδικάτων των γυναικών αναπτύχθηκαν παράλληλα με τις πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης. Η Διεθνής Οργάνωση Εργατών (Η Πρώτη Διεθνής), που σχηματίστηκε το 1864, ήταν ο πρώτος θεσμός  που έδωσε δικαίωμα μέλους στις γυναίκες. Τον Σεπτέμβριο του 1866, κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου στην Γενεύη, η γερμανική, η γαλλική και η αγγλική αντιπροσωπεία έθεσαν το ζήτημα των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας των γυναικών και των παιδιών στα εργοστάσια ως ένα θεμελιώδες πρόβλημα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, ο Μάρξ επέστησε προσοχή στη σπουδαιότητα και τα πολύπλευρα αποτελέσματα των γυναικών που μπαίνουν στην παραγωγή, κατά όσων υπερασπίζονταν την αντιδραστική θέση των παραδοσιακών ρόλων των γυναικών. Στα επόμενα χρόνια, τα επαναστατικά κόμματα και οι οργανώσεις της εργατικής τάξης έδωσαν την ύψιστη προτεραιότητα στο γυναικείο ζήτημα και ειδικά στην δουλειά που έγινε μέσα στις γυναίκες. Αυτό ήταν μια στροφή στην οργάνωση και στους αγώνες των γυναικών. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, τα αιτήματα για εργασία, ψωμί, ελευθερία και ισότητα οδήγησαν τις εργαζόμενες γυναίκες να απαιτήσουν περισσότερα δικαιώματα: ίση αμοιβή για ίση εργασία, την 8ωρη εργασία, αύξηση αμοιβής στις χαμηλά πληρωμένες εργασίες, περισσότερους επιθεωρητές εργοστασίων, κατάλληλες εργασιακές συνθήκες για την υγεία των γυναικών, επιδόματα για τις μητέρες, συνεταιρισμούς για τις εργαζόμενες γυναίκες, δικαίωμα ψήφου και κατοχής αξιωμάτων ανεξάρτητα από τη φυλή, το φύλλο και το χρώμα τους δέρματος.

Ένα γυναικείο κίνημα που βασίστηκε στις εργαζόμενες γυναίκες, στις γυναίκες εργάτριες, το οποίο προώθησε τα ειδικά τους αιτήματα και αγώνες (όπως επίσης και για τα ίσα δικαιώματα), ξεκίνησε να σχηματίζεται. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτήν την περίοδο, το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και γενικά των ίσων δικαιωμάτων, συνέχισε να αποτελεί ένα ζήτημα που ένωσε το γυναικείο κίνημα διαφορετικών τάξεων, ακόμα και αν οι στόχοι τους είναι διαφορετικοί.  

Οι γυναίκες που έλαβαν μέρος στο επαναστατικό κίνημα της Παρισινής Κομμούνας το 1871, απαίτησαν «πολιτική ισότητα και πολιτικά δικαιώματα για τις γυναίκες». Οι γυναίκες με εργατικό, αγροτικό, και τεχνικό και άλλο υπόβαθρο έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορική εμπειρία της Παρισινής Κομμούνας. Ένα από τα πρώτα διατάγματα της Κομμούνας ήταν η κατοχύρωση του δικαιώματος στο διαζύγιο και της παιδικής προστασίας. Έτσι, προσπάθησε να εξαλείψει τις αντιλήψεις και τις πρακτικές που υποδούλωναν τις γυναίκες. Η «Επιτροπή Γυναικών» ιδρύθηκε κατά της διάρκεια της Κομμούνας, αποτελούμενη από 160 οργανώσεις εργαζόμενων γυναικών, με 1800 μέλη, τα οποία συνειδητά και ηρωικά υπερασπίστηκαν τα αιτήματα των εργαζόμενων γυναικών. Ίδρυσαν «Γυναικείες Επιτροπές Εποπτείας» για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα που κατοχυρώθηκαν μέσω της σύγκρουσης και οργάνωσαν την «Επαναστατική Κουζίνα» για τους επαναστάτες κομμουνάρους. Τα βήματα που πήρε η Παρισινή Κομμούνα αποτέλεσαν μια ιστορική εμπειρία η οποία ήταν θεμελιώδης επειδή επέτρεψε στην εργατική τάξη να προωθήσει την θέση της για το γυναικείο ζήτημα.

Η Πρώτη Διεθνής Σοσιαλιστική Διάσκεψη Γυναικών που έγινε στην Στουτγάρδη το 1907, ένωσε τα σοσιαλιστικά κινήματα των γυναικών ιδεολογικά και οργανωτικά.  Η Δεύτερη Διεθνής Σοσιαλιστική Διάσκεψη Γυναικών που έγινε στην Κοπενγχάγη το 1910,  ενέκρινε ένα ψήφισμα για το δικαίωμα των γυναικών στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Σε αυτή τη Διάσκεψη, με πρόταση της Κλάρα Τσέτκιν, ελήφθη μια ιστορική απόφαση, να εορτάζεται η συμβολή των εργαζομένων γυναικών την 8^η Μάρτη κάθε χρόνου ως Διεθνής Ημέρα Εργαζόμενων Γυναικών.

Η Τρίτη Διεθνής που ιδρύθηκε αμέσως μετά την νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης, έδωσε μεγάλη σημασία στο γυναικείο ζήτημα, στην οργανωτική δουλειά μέσα στις γυναίκες και στην ανάπτυξη ενός κομμουνιστικού κινήματος γυναικών σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Με την Οκτωβριανή Επανάσταση και την ίδρυση της Τρίτης Διεθνούς, μαζί με το επαναστατικό εργατικό κίνημα, αναπτύχθηκαν το γυναικείο κίνημα και ειδικά το κίνημα των κομμουνιστριών γυναικών. Ο 2^ος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε με την ήττα του φασιστικού στρατοπέδου και άνοιξε νέα ρήγματα στο ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα. Ενώ το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λαών προωθούνταν στις αναπτυγμένες και υποανάπτυκτες χώρες, όπως έγινε και με το επαναστατικό γυναικείο κίνημα, τα παλιά αποικιακά συστήματα άρχισαν να παρακμάζουν. Εκατομμύρια γυναικών συμμετείχαν στους εθνικούς και τους κοινωνικούς απελευθερωτικούς αγώνες στις υποανάπτυκτες (σε σχέση με την καπιταλιστική ανάπτυξη) χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Η πρόοδος αυτή συνεχίστηκε μέχρι το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1950 όταν οι σύγχρονοι ρεβιζιονισμοί κυριάρχησαν στο επαναστατικό εργατικό κίνημα.  Σε όλες σχεδόν τις χώρες αναπτύχθηκε ένα γυναικείο κίνημα. Οι ηγέτες των καπιταλιστικών χωρών, εκτός από την χρήση όλων των κατασταλτικών μέτρων, έκαναν επίσης παραχωρήσεις και προσπάθησαν να αποσπάσουν την υποστήριξη μέσα στο γυναικείο κίνημα, προκειμένου να καταστείλουν την λαχτάρα των γυναικών «για έναν νέο κόσμο», να ηρεμήσουν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια και το θυμό τους και να εμποδίσουν την πρόοδο των αγώνων τους. Εν τω μεταξύ, η διαδικασία για την χειραφέτηση των γυναικών συνεχίζονταν στις σοσιαλιστικές χώρες, με τη σύνδεση της διαδικασίας των μεταρρυθμίσεων που εξασφάλιζαν νομικά τα ίσα δικαιώματα και άλλες επείγουσες απαιτήσεις των γυναικών.

Η κυριαρχία του μοντέρνου ρεβιζιονισμού στην ηγεσία του επαναστατικού κινήματος στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1950 καταγράφηκε ως σημαντική στροφή με πολλές συνέπειες για το γυναικείο κίνημα επίσης. Η κυριαρχία αυτή οδήγησε στην κατάρρευση του σοσιαλισμού και στην επάνοδο του καπιταλισμού σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες εκτός της Αλβανίας, προκαλώντας την μεγαλύτερη ιστορική ήττα και την υποχώρηση της εργατικής τάξης και του επαναστατικού της κινήματος, όπως επίσης και του γυναικείου κινήματος.

Όπως συμβαίνει και με όλες τις πρότερες ρεβιζιονιστικές και οπορτουνιστικές τάσεις, ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός μείωσε το επίπεδο της συνείδησης, της οργάνωσης και τον αγώνα των εργατικών κινημάτων. Η κυριαρχία του δημιούργησε μια κουλτούρα όχι μόνο ανάμεσα σε τμήματα των υπανάπτυκτων μαζών αλλά επίσης ανάμεσα στα προοδευτικά τμήματα των μαζών και των διανοουμένων, όπου αμφισβητήθηκαν οι θεμελιώδεις θέσεις του  Μαρξισμού -συμπεριλαμβανομένου και του γυναικείου ζητήματος- και οι ιστορικές νίκες του σοσιαλισμού.

Αυτό άνοιξε το δρόμο για να αναπτυχθούν όλα τα είδη της αντιμαρξιστικής αστικής ιδεολογίας, από την φιλελευθερισμό μέχρι τη κοινωνική δημοκρατία. Η κυριαρχία του μοντέρνου ρεβιζιονισμού οδήγησε επίσης στην αποδυνάμωση της επιρροής του και καλλιέργησε τις συνθήκες για τους αστούς να  αναπτύξουν τις πιο πετυχημένες αντικομμουνιστικές εκστρατείες και επιθέσεις. Εκτός από την ενθάρρυνση αυτών των συνθηκών, ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός με την περαιτέρω ανάπτυξη του, έγινε ένα στοιχείο αυτής της αντικομμουνιστικής εκστρατείας. Όπως και σε άλλους τομείς, ενώ το γυναικείο κίνημα, ειδικά το κομμουνιστικό γυναικείο κίνημα, υποβαθμίζονταν, τα αστικά και μικροαστικά ρεύματα μέσα στο κίνημα γίνονταν δυνατότερα.

Τα καταστρεπτικά αποτελέσματα αυτής της ήττας έγιναν ξεκάθαρα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν τα τελευταία ίχνη του σοσιαλισμού εγκαταλείφθηκαν και κλασικά καπιταλιστικά σχήματα επαναφέρθηκαν στην Ε.Σ.Σ.Δ. και σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Την ίδια ώρα τα ρεβιζιονιστικά κόμματα και ρεύματα γρήγορα διαλύθηκαν και ο σοσιαλισμός στη Λαϊκή δημοκρατία της Αλβανίας κατέρρευσε. Ο ιμπεριαλισμός και η αντίδραση, αποκάλεσε αυτήν την κατάρρευση του ρεβιζιονισμού ως την κατάρρευση του κομμουνισμού και διεξήγαγε την πιο πετυχημένη αντικομμουνιστική εκστρατεία στην ιστορία, χρησιμοποιώντας άμεσα κάποια στοιχεία του σύγχρονου ρεβιζιονισμού. Τα αποτελέσματα αυτής της εκστρατείας επηρέασαν όλα τα τμήματα της κοινωνίας από τα πιο υποανάπτυκτα μέχρι τις πιο αναπτυγμένες μάζες και τους διανοούμενους. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, υπήρξαν εντατικές επιθέσεις όχι μόνο στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των λαών αλλά επίσης και στις γυναίκες. Το «ιερό καθήκον της μητρότητας και των ευθυνών της απέναντι στην οικογένεια» επικράτησε στην ατζέντα περισσότερο από ποτέ.

5. Η κατάσταση των εργαζομένων και χωρικών γυναικών και των γυναικών διαφορετικών λαών και εθνικοτήτων

Από τις αρχές του 1990, ενώ οι ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιφάσεις οξύνονταν και γινόταν εντατική πάλη για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, οι επιθέσεις στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λαών αυξάνονταν. Όλο το βάρος των οικονομικών κρίσεων, ο εντατικοποιημένος ενδο-ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και η πάλη για το ξαναμοίρασμα, οι αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες και παρεμβάσεις, οι αντιδραστικοί τοπικοί, εθνικοί και εμφύλιοι πόλεμοι, έπεσε στις εργαζόμενες τάξεις και τους λαούς. Αυτές που επηρεάστηκαν δυσμενέστερα από όλα αυτά, ήταν οι γυναίκες.

Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενες γυναίκες σε πολλές χώρες ήταν οι πρώτες που χάσανε τις δουλειές τους ως μέρος των πολιτικών λιτότητας λόγω της παρούσας κρίσης. Για παράδειγμα, το 51,8% όσων χάσανε τις δουλειές τους στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια ήταν γυναίκες. Το 2010 στην Ινδία, 700.000 γυναίκες έχασαν τις δουλειές τους στην βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας, 80% όσων έχασαν την δουλειά τους εκείνη την χρονιά ήταν γυναίκες. Το ποσοστό ήταν το ίδιο στη Νότιο Αφρική. Ο αριθμός των γυναικών που έχασαν τις δουλειές τους στην Σρι Λάνκα ήταν 30.000, 16.000 στην Νικαράγουα και 40.000 στις ζώνες ελεύθερου εμπορίου των Φιλιππίνων.

Οι εργάτες που κατάφεραν να κρατήσουν τις δουλειές τους αντιμετώπισαν μειωμένους μισθούς, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μείωση συντάξεων και απώλεια πολλών κοινωνικών δικαιωμάτων. Οι γυναίκες και πάλι υπέφεραν περισσότερο από αυτές τις απώλειες. Η απώλεια θέσεων εργασίας και η αύξηση της ανεργίας ανάγκασε πολλές γυναίκες να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους, και να δεχθούν εργασία μερικής απασχόλησης, ευέλικτη ή ανασφαλή, καταδικάζοντας τες στο να είναι οι πλέον χαμηλόμισθες και σε συνθήκες ημι-δουλείας.

Κατά την διαδικασία αναδιοργάνωσης της εργασίας που βασίζεται στην μερική απασχόληση, την ευέλικτη εργασία κτλ., οι καπιταλιστές αποπειράθηκαν να ρίξουν τις εργάτριες στα νύχια της φτώχιας και της ανεργίας για να υποστηρίξουν τους δικούς τους στόχους. Η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων υπηρεσιών και η ανασφάλεια έχουν γίνει μεγαλύτερα προβλήματα από ποτέ για τις γυναίκες, καθώς η ανασφάλεια δεν αφορά μόνο το χάσιμο της εργασίας και του μέλλοντος κάποιου αλλά αφορά την εξάλειψη των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων οικογενειών. Τα καταστροφικά αποτελέσματα αυτής της εξάλειψης κάνουν την ζωή ακόμα δυσκολότερη για τους εργάτες και εργαζόμενους γενικότερα αλλά για τις εργαζόμενες γυναίκες ειδικότερα.

Σήμερα σε πολλές χώρες, ένας όλο και αυξανόμενος αριθμός γυναικών εργάζονται με το κομμάτι από το σπίτι τους, σε τομείς όπως η συναρμολόγηση, η συσκευασία, η διαλογή κτλ., τομείς οι οποίοι είναι στην πραγματικότητα συνδεδεμένοι με την παραγωγή σε μεγάλα εργοστάσια και επιχειρήσεις· ωστόσο δεν αντιμετωπίζονται ως εργάτριες. Τα πενιχρά τους έσοδα παρουσιάζονται ως “υποστήριξη του οικογενειακού προϋπολογισμού” και όλο αυτό χρησιμοποιείται για την νομιμοποίηση αυτής της κατάστασης.

Γυναίκες σε πολλές υπανάπτυκτες χώρες αντιμετωπίζουν όχι μόνο καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση αλλά και την εκμετάλλευση του φεουδαρχισμού και μερικές φορές σχεδόν την δουλεία. Αυτή η διπλή (και μερικές φορές τριπλή) καταπίεση και εκμετάλλευση βιώνεται από γυναίκες σε Ασιατικές χώρες με μεγάλους πληθυσμούς όπως η Ινδία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές καθώς και σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής.

α) Γυναίκες στην εργασία                         

Σύμφωνα με στοιχεία, οι γυναίκες αποτελούν τα δύο-τρίτα του εργατικού δυναμικού παγκοσμίως, που σημαίνει ότι οι γυναίκες ανά τον κόσμο κάνουν περισσότερη δουλειά από τους άνδρες. Ωστόσο, μόνο το ένα τέταρτο της δουλειάς που κάνουν οι γυναίκες πληρώνεται, ενώ η κατάσταση είναι αντίστροφη για τους άνδρες. Αυτό σημαίνει ότι η εργασία των γυναικών είναι σχεδόν δωρεάν, κακοπληρωμένη και υποτιμημένη.

Ο παγκόσμιος πληθυσμός σήμερα είναι 7 δισεκατομμύρια και σχεδόν το μισό (49,7) είναι γυναίκες. Υπό τον καπιταλισμό οι γυναίκες εισέρχονται στην παραγωγή σε ολοένα και αυξανόμενους αριθμούς. Παγκόσμια, το μέσο ποσοστό των γυναικών που παίρνουν μέρος στην παραγωγή σήμερα είναι 52% και το ποσοστό αυτό είναι 62% στις χώρες του OECD (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης ). Το χαμηλότερο ποσοστό είναι στην Μέση Ανατολή με 18%.

Οι χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστά γυναικών στην κοινωνική παραγωγή είναι αυτές με τις πιο εντατικές μορφές εκμετάλλευσης από πολυεθνικές εταιρίες και όπου τα μονοπώλιά υποστηρίζονται από τους εργατικούς νόμους: χώρες όπως το Μπαγκλαντές, η Σρι Λάνκα, οι Φιλιππίνες και χώρες στην Νότια Αμερική όπως η Νικαράγουα. Οι αριθμοί των εργαζόμενων γυναικών αυξάνονται σε χώρες όπως η Κίνα, η Βραζιλία και η Ινδία. Αυτό οφείλεται στην φύση του καπιταλισμού όπως εξηγείται από τους Μαρξ και Ένγκελς στο μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος.

“…όσο περισσότερο αναπτύσσεται η σύγχρονη βιομηχανία, τόσο περισσότερο η εργασία των ανδρών αντικαθίσταται από αυτή των γυναικών. Διαφορές ηλικίας και φύλου δεν έχουν πια διακριτή κοινωνική ισχύ για την εργατική τάξη. Όλοι είναι εργαλεία εργασίας, περισσότερο ή λιγότερο ακριβά στην χρήση τους, ανάλογα με την ηλικία και το φύλο τους.”

Σύμφωνα με στοιχεία του 2011, κατά μέσο όρο στον κόσμο οι γυναίκες λαμβάνουν το 73% των αποδοχών των ανδρών για την ίδια εργασία. Αντιθέτως, όταν μελετηθούν οι εργασιακές ευκαιρίες, οι γυναίκες απασχολούνται κυρίως σε τομείς λιγότερο τεχνικούς και χαμηλόμισθους, σε δουλειές που είναι, “συμπληρωματικές” αυτών των ανδρών και επομένως λαμβάνουν “συμπληρωματικούς μισθούς”. Αυτό εξηγεί το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι η πλειοψηφία στον τομέα των υπηρεσιών, στη βιομηχανία της σίτισης και της κλωστοϋφαντουργίας καθώς και σε δουλειές μερικής απασχόλησης όπου εργάζονται υπό συνθήκες δουλείας: η οικονομική εξάρτηση των γυναικών διαιωνίζεται. Αυτή η δομικά καθορισμένη πίεση εγγυάται ότι η οικογένεια λειτουργεί σύμφωνα με τις ανάγκες του καπιταλισμού καθώς επίσης και της αναπαραγωγής του εργατικού δυναμικού.

Οι αναφορές υποδεικνύουν ότι το μισό εργατικό δυναμικό παγκοσμίως και ειδικότερα οι γυναίκες στις φτωχότερες χώρες, εργάζονται με επισφαλείς συνθήκες και χωρίς ασφάλιση, σε επιδεινούμενες συνεχώς συνθήκες. Παράλληλα με την αύξηση της επισφαλούς, παράνομης εργασίας και ανεργίας, υπάρχει αύξηση και στον αριθμό των παιδιών και νέων που δουλεύουν σε επισφαλείς εργασίες. Επιπλέον, η εργασία με βάση το σπίτι έχει καταστεί πυλώνας της ευέλικτης και αδήλωτης εργασίας, λόγω της αύξησης αυτού του τύπου εργασίας τις τελευταίες δεκαετίες.

Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας (ILO / ΔΟΕ), η εργασία με έδρα το σπίτι αντιπροσωπεύει το 10% του μη αγροτικού εργατικού δυναμικού παγκοσμίως και αποτελείται πρακτικά εξ’ ολοκλήρου από γυναίκες. Αυτή η αναλογία υπολογίζεται μεταξύ 25% και 60% στους τομείς της βιομηχανίας υφασμάτων και ενδυμάτων των “αναπτυσσόμενων” οικονομιών. Αυτό επεκτείνεται και σε σύγχρονους τομείς όπως η αυτοκινητοβιομηχανία και η βιομηχανία ηλεκτρονικών. Η μετανάστευση από τις αγροτικές στις αστικές περιοχές και από τις εξαρτώμενες σε ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, επίσης έχει πρωτοφανή επίπτωση στους αυξανόμενους αριθμούς γυναικών στο εργατικό δυναμικό. Εκτιμάται ότι το 49% των μεταναστών είναι γυναίκες που αναγκάζονται να εργάζονται για εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς σε συνθήκες σκλαβιάς.

β) Βία κατά των γυναικών

Οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές λεηλασίας και καταλήστευσης και οι τοπικές και περιφερειακές διενέξεις και πόλεμοι που προκαλούνται από αυτές, οδηγούν σε φόνους, βιασμούς και την διακίνηση δεκάδων χιλιάδων γυναικών, κάτι που επίσης μετατρέπει εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες σε μετανάστριες και πρόσφυγες.

Εκατομμύρια γυναίκες παλεύουν για τις ζωές τους λόγω των γενικά σκληρών οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών ή λόγω της βαρβαρότητας παραδοσιακών και ρατσιστικών πολιτικών ή και θρησκευτικών εθίμων (όπως ο ακρωτηριασμός των  γυναικείων γεννητικών οργάνων). Έρευνες δείχνουν ότι η βία κατά των γυναικών αυξήθηκε σε ανησυχητικό βαθμό σε όλες τις χώρες, συμπεριλαμβανομένων των πιο δημοκρατικών και ανεπτυγμένων.

Ακόμα πιο συνταρακτικό είναι το γεγονός ότι η βία επίσης αυξάνεται και ανάμεσα στις μορφωμένες γυναίκες της μεσαίας τάξης. Η βία κατά των γυναικών ανέρχεται στο 52% στην Δανία, 47% στην Φινλανδία και 46% στην Σουηδία. Αυτά τα υψηλά ποσοστά εξηγούνται από το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να καταγγείλουν την βία στις αρχές σε αυτές τις Βόρειες χώρες.

Σύμφωνα με μία αναφορά του ΟΗΕ, το 70% των γυναικών παγκοσμίως βιώνουν σεξουαλική βία τουλάχιστον μια φορά στην ζωή τους. Ενώ η βία κατά των γυναικών είναι εκτεταμένη και αυξάνεται παγκοσμίως, δεν εισάγονται αποτελεσματικά νομικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά μέτρα για την αποτροπή της. Το χειρότερο το γεγονός είναι ότι μια δυνατή και ενωμένη πάλη κατά αυτής τις βίας δεν έχει υλοποιηθεί. Πρακτικές που οδηγούν γυναίκες στην σκλαβιά, τον λιθοβολισμό ή το φόνο τους, δικαιολογούνται με τη χρήση θρησκευτικών επιχειρημάτων, ειδικά σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Ασίας.

Λόγω των συντηρητικών και θρησκευτικών πολιτικών σε πολλές χώρες, οι γυναίκες έχουν χάσει κάποια από τα δικαιώματα που κέρδισαν με αγώνες. Υπό την καταπίεση θρησκείας και παράδοσης, οι γυναίκες όχι μόνο κλειδώνονται στο σπίτι αλλά δουλεύουν από το σπίτι και γίνονται πηγή φτηνής εργασίας. Αυτό επίσης παγιώνει την πατριαρχική οικογένεια και κοινωνία φέρνοντας μαζί του περισσότερη βία κατά των γυναικών.

Τα αυξημένα επίπεδα βίας κατά των γυναικών και η πάλη εναντίον τους, έχει οδηγήσει τον ΟΗΕ στην Γενική Συνέλευση του 1999, να ανακηρύξει την 25^η Νοεμβρίου ως “Διεθνή Ημέρα Αγώνα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών”. Αυτή ήταν η ημερομηνία της άνανδρης δολοφονίας των αδερφών Mirabal από την Δομινικανή στρατιωτική φασιστική δικτατορία του Rafel Leonidas Trujillo. H βία κατά των γυναικών συνέχισε να αυξάνεται τα επόμενα χρόνια.

Γίνεται ολοένα και πιο σημαντικό να πολεμήσουμε ενάντια σε αυτή την βία ανά τον κόσμο, να εκθέσουμε όλες τις πρακτικές και τις νόρμες που νομιμοποιούν τον φόνο και την υποδούλωση των γυναικών, να πολεμήσουμε ενάντια στην καθυπόταξη των γυναικών στους άνδρες και στις αντιδραστικές θρησκευτικές και πολιτιστικές πρακτικές που βαθαίνουν και ενθαρρύνουν αυτή την υποταγή.

γ) Οι γυναίκες στερούνται τα βασικά δικαιώματα

Άλλο ένα σημάδι της άνισης θέσης, της υποταγής και της φτώχειας των γυναικών, είναι η πρόσβαση σε βασικά δικαιώματα όπως σίτιση, στέγαση, υγεία και μόρφωση. Από τα 1.300 εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν με λιγότερο από 1$ την ημέρα (απόλυτη φτώχεια), το 70% είναι γυναίκες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το 60% αυτών που υποφέρουν από υποσιτισμό είναι γυναίκες και κορίτσια. Οι χώρες με τα μεγαλύτερα επίπεδα φτώχιας είναι επίσης αυτές με την μεγαλύτερη ανισότητα μεταξύ των φύλων.

Από όλους τους “εκτοπισμένους ανθρώπους” στον κόσμο, το 80% είναι γυναίκες και παιδιά. 80% από τις 800^ες χιλιάδες ανθρώπους που διακινούνται κάθε χρόνο, είναι γυναίκες και κορίτσια. Το ζήτημα που αφορά τα παιδιά-νύφες είναι ακόμα εμφανές σε πολλές χώρες. Ένα κορίτσι που παντρεύεται νωρίς στερείται εκπαίδευσης, του δικαιώματος σε μια υγιή ζωή και αντιμετωπίζει ακόμα πιο έντονες σεξουαλικές διακρίσεις. Καθώς οι γάμοι παιδιών είναι συνήθως παράνομοι, η ανυπαρξία πολιτικής νομιμότητας στερεί από τα κορίτσια την ωφέλεια των νόμιμων δικαιωμάτων της συζύγου. Καθώς τα παιδιά-νύφες συνήθως τερματίζουν την εκπαίδευσή τους νωρίς, στερούνται του δικαιώματος στην εκπαίδευση και την ευκαιρία να συμμετάσχουν στην παραγωγή και την εργασία. Τα μεγαλύτερα ποσοστά παιδικών γάμων βρίσκονται σε χώρες στην Ανατολική, Δυτική και Κεντρική Αφρική και Νότια Ασία: 61,9% στον Νίγηρα, 74,2% στην Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, 53,7% στο Αφγανιστάν και 51,3% στο Μπαγκλαντές.

Είναι επίσης οι γυναίκες που υποφέρουν περισσότερο από προβλήματα πρόσβασης στην εκπαίδευση: 551 εκατομμύρια από τα 774 εκατομμύρια αναλφάβητων στον κόσμο είναι γυναίκες. 54 από τα 72 εκατομμύρια παιδιά που δεν παρακολουθούν σχολείο είναι κορίτσια. Παρομοίως, 70% των μονογονεϊκών οικογενειών που υποστηρίζονται από μητέρες δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και αποχετεύσεις και ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης. 75% αυτών των οικογενειών δεν έχουν το δικό τους σπίτι. Οι αριθμοί των γυναικών που πεθαίνουν στην γέννα λόγω έλλειψης πρόσβασης σε επαγγελματική φροντίδα αυξάνονται. Το 71% όσων υποφέρουν από HIV-AIDS είναι γυναίκες.

Σε πολλές χώρες, κυρίως στην κεντρική Αφρική και τη νότιο Ασία, ο ακρωτηριασμός των  γυναικείων γεννητικών οργάνων συνεχίζει να είναι μεγάλο πρόβλημα όσον αφορά θέματα της υγείας, της αναπαραγωγής και της βίας κατά των γυναικών.

Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ του 2012 για θέματα πολιτικής συμμετοχής, κατά μέσο όρο οι γυναίκες αποτελούν το 19,7% των βουλευτών στον κόσμο. Οι Σκανδιναβικές χώρες πρωτεύουν με 42% αντιπροσώπευση από γυναίκες, ακολουθούμενες από τις χώρες της Βορείου και Νοτίου Αμερικής με ποσοστό 22,6%. Στις χώρες της Ε.Ε. ο αριθμός των ανδρών βουλευτών είναι τρεις φορές ο αντίστοιχος των γυναικών συναδέλφων τους.

6. Ιμπεριαλιστικές προσπάθειες να ελεγχθεί και να κατευθυνθεί το γυναικείο κίνημα

Οι άρχουσες τάξεις και κλίκες των ιμπεριαλιστών σε όλες τις χώρες, λειτουργούν μία οργανωμένη και πολυδιάστατη εκστρατεία παγκοσμίως ούτως ώστε να κατευνάσουν την αυξανόμενη αναταραχή και δυσαρέσκεια μεταξύ των μαζών των γυναικών: προσπαθούν να αποτρέψουν τη μετατροπή τους σε μια παλίρροια αφύπνισης και αγώνων. Το πράττουν αυτό μέσω της δημιουργίας ανούσιων στόχων ώστε να τις αποθαρρύνουν. Δημιουργούν τεράστια κεφάλαια για να επηρεάσουν πανεπιστήμια, φιλανθρωπικά και θρησκευτικά ιδρύματα και χρησιμοποιούν κάθε μέσω προπαγάνδας, καθώς και ΜΚΟ όπως σωματεία, γυναικείες οργανώσεις κτλ., που υποστηρίζονται από αυτά τα κεφάλαια. Τα μείζονα ιμπεριαλιστικά ιδρύματα όπως τα Ηνωμένα Έθνη, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και η ΕΕ είναι οι διεθνής διευθυντές και συντονιστές αυτής της εκστρατείας διεθνώς.

Οι ιμπεριαλιστές επενδύουν μέσω των ΜΚΟ που χρηματοδοτούν, σε διεθνείς δράσεις και σχέδια (πρότζεκτ) που στοχεύουν γυναίκες της εργατικής τάξης και νέες αγρότισσες καθώς και ιθαγενείς και καταπιεσμένες μετανάστριες. Στόχος τους είναι να διασπείρουν ψευδείς ελπίδες ανάμεσά τους για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης τους: προσπαθούν να προλάβουν την ενοποίηση τους με το εργατικό επαναστατικό κίνημα. Εργαζόμενες γυναίκες και γυναίκες από τα λαϊκά στρώματα έρχονται αντιμέτωπες με μία βίαιη ιδεολογική επίθεση που έχει σκοπό τον αποπροσανατολισμό τους και την ενθάρρυνσή τους στο να αποδεχθούν τη θέση των γυναικών ως αγαθών υπό τον καπιταλισμό, καθώς και να εγκαταστήσουν αντιλήψεις και πρακτικές που εξατομικεύουν και αποξενώνουν τις γυναίκες.

Τις τελευταίες δεκαετίες, φεμινιστικοί, ρεφορμιστικοί και σοσιαλδημοκρατικοί οργανισμοί όλων των ειδών, έχουν μεταφέρει τις δράσεις τους στην αρένα των πολιτικών κέντρων λήψεως αποφάσεων, υποστηριζόμενοι από κυβερνήσεις και καπιταλιστικά κράτη. Σκοπός τους είναι να τα κάνουν να αποδεχθούν μεταρρυθμίσεις που στην ουσία δεν επηρεάζουν ή βλάπτουν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.

Τα ιμπεριαλιστικά φερέφωνα του σήμερα – κυβερνήσεις, εθνικά και διεθνή ιδρύματα – αναπτύσσουν συγκεκριμένες πολιτικές και στρατηγικές. Ξεχωρίζουν συγκεκριμένες απαιτήσεις και συνθήματα για τα οποία πολέμησε το γυναικείο κίνημα και οι οργανώσεις και υιοθέτησαν οι μάζες, στερώντας το νόημα τους σε μια ρηχή δημαγωγική εκστρατεία. Διεξάγουν εκστρατείες και σχέδια που καταντούν το αίτημα για ισότητα των φύλων στο φιλελεύθερο σύνθημα για “ίσες ευκαιρίες” και το δικαίωμα εξασφάλισης της εργασίας, στο σύνθημα “ενθάρρυνση της γυναικείας επιχειρηματικότητας”.

Τα Ηνωμένα Έθνη ανακοίνωσαν έτη και δεκαετίες αφιερωμένες στις γυναίκες. Μια έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας του 1990 ανακοίνωσε ότι η γυναικεία εργασία θα γινόταν πιο πολύτιμη και ότι οι ίσες ευκαιρίες και η γυναικεία “χειραφέτηση” θα επιτευχθούν. Το ίδιο ίδρυμα διακήρυξε το 2012 ως “το έτος της γυναίκας” με το σύνθημα “η ισότητα αυξάνει το κέρδος”. Παρόλο που βελτίωσαν τις ευκαιρίες για τις μορφωμένες γυναίκες της άνω-μέσης και ανώτερης τάξης (ποσοστά γυναικών σε διοικητικά συμβούλια, εταιρίες συμμετοχών κτλ.), για τις γυναίκες των κατώτερων στρωμάτων σήμαινε κατώτερους μισθούς, εργασιακή ανασφάλεια και συνδυασμό της παραγωγής με το πλήρες βάρος των οικιακών εργασιών.

Ενώ ο νεοφιλελευθερισμός διακοσμεί την επίδειξη του με λόγια περί ισότητας των φύλλων, στην πραγματικότητα δεν έδωσε επιλογές στις εργαζόμενες γυναίκες που παλεύουν καθημερινά για τα προβλήματα τους. Καθημερινά περισσότερες γυναίκες συνειδητοποιούν ότι ο καπιταλισμός προσφέρει μόνο φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια και την προοπτική του να συντριβούν από τις καταστρεπτικές επιπτώσεις των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αποφάσεων.

Συνεχίζεται

Διαβάστε Περισσότερα »

ICMLPO: Για την δράση ανάμεσα στις γυναίκες

Η προσέγγιση του Συνεδρίου μας στο Γυναικείο Ζήτημα και τη δράση ανάμεσα στις γυναίκες βασίζεται στον επιστημονικό σοσιαλισμό, όπως συμβαίνει και στους υπόλοιπους τομείς. Στηρίζεται στην ιστορική εμπειρία της 1^ης Διεθνούς, την επαναστατική περίοδο της 2^ης Διεθνούς και την 3^η Διεθνή που μας κληροδότησαν μια πλούσια θεωρητική και εμπειρική κληρονομιά για το κίνημα των κομμουνιστριών γυναικών και των εργατών όπως επίσης και την ιστορική συσσώρευση της εμπειρίας όλων των επαναστατικών κομμάτων και οργανώσεων της εργατικής τάξης. Η δράση του ανάμεσα στις γυναίκες, καθοδηγούμενη από την Μαρξιστική – Λενινιστική θεωρία και την ιστορική εμπειρία, βασίστηκε σε συμπαγή ανάλυση συγκεκριμένων συνθηκών.

Οι ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού, Μαρξ και Ένγκελς, ήταν οι πρώτοι που μελέτησαν επιστημονικά και ανέλυσαν τη γυναικεία καταπίεση και την προκαθορισμένη οικογενειακή σκλαβιά, τις κοινωνικό-ιστορικές ρίζες αυτής της καταπίεσης και εκμετάλλευσης και τη θεμελίωση αυτής της θέσης στο διάβα της ιστορίας. Επίσης απέδειξαν επιστημονικά τις προϋποθέσεις για την πλήρη απελευθέρωση των γυναικών και τη σύνδεση με την προλεταριακή επανάσταση και την εγκαθίδρυση της κομμουνιστικής κοινωνίας. Παρά το γεγονός ότι το γυναικείο κίνημα και οι αγώνες κατά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης και για ίσα δικαιώματα στις εργαζόμενες γυναίκες είχε εμφανιστεί πολύ νωρίτερα, και οι ουτοπικοί σοσιαλιστές, με πρωτεργάτη τον Φουριέ, είχαν κάνει προηγμένες εκτιμήσεις σε σχέση με το ζήτημα αυτό, το γυναικείο κίνημα και ειδικά ο αγώνας για την απελευθέρωση, μελετήθηκε με επιστημονικές μεθόδους και προσέγγιση μόνο με την Μαρξιστική θεωρία, κατά τη διάρκεια του σχηματισμού και της ανάπτυξης του κινήματος των σοσιαλιστών εργατών.

Στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο συμβολίζει την γέννηση του κομμουνισμού το 1848, ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς ανέλυσαν το γυναικείο ζήτημα σε σχέση με την καπιταλιστική εκμετάλλευση, όπως επίσης τη σχέση του με την οικογένεια και το γάμο εντός του καπιταλιστικού συστήματος. Μετέδωσαν τα συμπεράσματα της προσέγγισης τους που ήδη είχαν αναπτύξει σε προηγούμενα έργα. Ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο», εξήγησε λεπτομερώς τους λόγους για τους οποίους η σύγχρονη βιομηχανία χρειαζόταν να εντάξει πλήθη γυναικών καθώς επίσης και παιδιών στην παραγωγική διαδικασία, καθώς και τις συνέπειες τους. Το έργο του Ένγκελς «Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους» υπήρξε η πρώτη περιεκτική εργασία η οποία με επιστημονικό τρόπο διερεύνησε– μεταξύ άλλων – την καταπιεστική θέση των γυναικών εντός της κοινωνικής ανάπτυξης, τα θεμέλια της και τις αναγκαίες κοινωνικές συνθήκες για την απελευθέρωση τους. Ο Αύγουστος Μπέμπελ, στην εργασία του «Οι γυναίκες στον σοσιαλισμό», ανέλυσε λεπτομερώς τη θέση των γυναικών σε διαφορετικά κοινωνικά συστήματα και πως έχει υλοποιηθεί η καταπίεση και η εκμετάλλευση των εργαζομένων γυναικών, ειδικά στην καπιταλιστική κοινωνία. Σε αυτή την εργασία του, εστιάζει στις κοινωνικές συνθήκες που θα μπορούσαν να απελευθερώσουν τις γυναίκες από τη μονότονη οικιακή εργασία η οποία αμβλύνει τις δεξιότητες τους: αυτό θα διευκόλυνε τη συμμετοχή τους στην κοινωνική ζωή και την παραγωγή. Επίσης εστίασε στις αναγκαίες κοινωνικές συνθήκες για τη χειραφέτησή τους.

Οι ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού ασχολήθηκαν επίσης με το ζήτημα του αγώνα για τη χειραφέτηση των γυναικών και με τα προβλήματα της οργάνωσης και της ανάπτυξης αυτού του αγώνα. Ο Λένιν εμπλούτισε επιπρόσθετα την προσέγγιση των προγενέστερων σε αυτά τα ζητήματα και στο γυναικείο ζήτημα γενικά, έχοντας ως απόλυτη βάση τη διεξοδική ανάλυση του τελευταίου σταδίου του καπιταλισμού και την έναρξη μιας νέας εποχής, της εποχής του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης, καθώς και των ζητημάτων που αντιμετώπισε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση με την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και την έναρξη της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

Η 3^η Διεθνής, εστιάζοντας από την αρχή στο γυναικείο ζήτημα και στη δουλειά των κομμάτων-μελών ανάμεσα στις γυναίκες, αύξησε αυτή τη συσσωρευμένη εμπειρία και άφησε μια θεωρητική και εμπειρική κληρονομιά από την οποία τα κόμματα μας μπορούν να επωφεληθούν. Επιπλέον, μαχητές/τριες και ηγέτες/ιδες του επαναστατικού εργατικού κινήματος όπως οι Κλάρα Τσέτκιν, Ναντέζντα Κρούσπκαγια και Τίνα Μοντότι, επίσης συνέβαλαν εξαιρετικά σε αυτήν την εμπειρία με τα έργα και τους αγώνες τους.

1. Η μετατροπή των Γυναικών σε ένα καταπιεσμένο φύλο και ο καπιταλισμός

Η καταπίεση των γυναικών ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της διάλυσης της πρωτόγονης  κοινοβιακής κοινωνίας, της εμφάνισης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και των τάξεων, της δημιουργίας της «πατριαρχικής οικογένειας και ακόμα περισσότερο της μονογαμικής οικογένειας» (Ένγκελς, Η καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους) ως την οικονομική μονάδα της κοινωνίας. Η ανατροφή και η φροντίδα των παιδιών, η οικονομική διαχείριση και άλλα οικιακά καθήκοντα δεν αποτελούσαν πλέον υποχρεώσεις της κοινωνίας αλλά της οικογένειας και μέσα στην οικογένεια, ένα ιδιαίτερο καθήκον των γυναικών. Όπως το θέτει συνοπτικά ο Ένγκελς, «η σύζυγος έγινε η επικεφαλής υπηρέτρια, αποκλεισμένη από κάθε συμμετοχή στην κοινωνική παραγωγή». Αυτή η κατάσταση αναπαράχθηκε ξανά και ξανά υπό τις κοινωνικές συνθήκες που καθορίζονται από μια ταξική κοινωνία, με διαφορετικές μορφές ιδιωτικής ιδιοκτησίας και την εκμετάλλευση της εργασίας (δουλεία, δουλοπαροικία, μισθωτή σκλαβιά, κ.λ.π.). Από την πρώτη ταξική κοινωνία της δουλείας μέχρι σήμερα, σε όλες τις ταξικές κοινωνίες, οι γυναίκες συνέχισαν να έχουν, μια δευτερεύουσα και άνιση θέση εντός της κοινωνίας και της οικογένειας ως το καταπιεσμένο φύλο.

Η αστική τάξη, όπως κάνει με πολλά στοιχεία των προ-καπιταλιστικών ταξικών κοινωνιών, αποδέχθηκε τη θέση των γυναικών ως το καταπιεσμένο φύλο και ως ένα είδος οικιακής σκλάβας, καθώς επίσης και τη δομή της οικογένειας που θεμελιώθηκε πάνω σ’ αυτή θέση, και την μετέτρεψε σε βασικό στοιχείο της καπιταλιστικής αναπαραγωγής και της κοινωνίας. Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, η αστική τάξη άρπαξε την ευκαιρία της επιβάρυνσης της οικογένειας και δυσανάλογα των γυναικών με την ανατροφή και τη φροντίδα των παιδιών και με τις υπόλοιπες οικιακές εργασίες – όλα τα αναγκαία συστατικά για την αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Επιπλέον, επιτρέπει την αυξανόμενη καπιταλιστική εκμετάλλευση μέσω των χαμηλών μισθών για τις γυναίκες για την ίδια εργασία και εναποθέτει ένα μέρος του κόστους παραγωγής στους ώμους τους μέσω της οικιακής εργασίας, κ.α. Αυτή η κατάσταση ανοίγει το δρόμο για (το καλούπουμα) την ελαστικοποίηση του εργατικού δυναμικού στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής παραγωγής -π.χ. ευέλικτη εργασία, κ.α.- και τους παρέχει την ευκαιρία να πετάξουν τις γυναίκες έξω από την αγορά εργασίας και να τις στείλουν στο σπίτι όταν ο εφεδρικός στρατός εργασίας  γίνεται πολύ μεγάλος. Επιπλέον, η καταπίεση των γυναικών και τα πολλαπλά επίπεδα ευθύνης τους για το νοικοκυριό, τις εμποδίζει από τη συμμετοχή τους στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα ενάντια στην αστική τάξη. Οπότε, η αστική τάξη συνεχίζει να διατηρεί τη θέση της γυναίκας ως καταπιεσμένο φύλο και ως την κύρια φροντίστρια για τα παιδιά και τους ηλικιωμένους όπως επίσης και για τα οικιακά καθήκοντα.

Όμως, με την πρόοδο του καπιταλισμού και ειδικά της σύγχρονης βιομηχανίας, οι γυναίκες και τα παιδιά σύρθηκαν στη διαδικασία της παραγωγής με ραγδαίους ρυθμούς, μεταβάλλοντας τη θέση των γυναικών και των παλαιών θεμελίων της οικογένειας. Στο βαθμό που αυτές οι οικογενειακές σχέσεις επιβίωσαν, μετασχηματίστηκαν βασισμένες στις καπιταλιστικές σχέσεις της παραγωγής. Στον καπιταλισμό η οικογένεια παραμένει η θεμελιώδης οικονομική μονάδα εντός της κοινωνίας που αναλαμβάνει την ευθύνη της αναπαραγωγής του εργατικού δυναμικού,  της ανατροφής και φροντίδας των παιδιών και άλλων οικιακών καθηκόντων. Η πραγματικότητα αυτή δεν αλλάζει ακόμα και αν δοθούν επιδόματα γέννησης, φροντίδας παιδιών και οικογένειας, ειδικά στις προηγμένες χώρες. Οι παροχές αυτές υιοθετήθηκαν ως αποτέλεσμα γεγονότων όπως θάνατοι από πολέμους, μείωση των ποσοστών γεννήσεων και εξασθένιση του εφεδρικού στρατού εργασίας, όπως επίσης και λόγω των αγώνων της εργατικής τάξης και των γυναικών. Οι γυναίκες ανέλαβαν την ευθύνη αυτών των καθηκόντων σε διάφορους βαθμούς σε όλες τις χώρες, παρά τις διαφορές τους εξαιτίας του βαθμού της καπιταλιστικής ανάπτυξης και το συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των τάξεων, με διαφορές σε κάθε χώρα ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις και στις οικογένειες της εργατικής τάξης. Το γεγονός ότι μάζες γυναικών συμμετείχαν στην διαδικασία της κοινωνικής παραγωγής εξαιτίας των απαιτήσεων της καπιταλιστικής παραγωγής, εμποδίζει την πραγματοποίηση ακόμα και των βασικών οικιακών καθηκόντων και εξαναγκάζει τις γυναίκες και τους άνδρες να μοιράζονται το βάρος αυτών των καθηκόντων ολοένα και περισσότερο.

Όπως ακριβώς στις προ-καπιταλιστικές άρχουσες τάξεις, η αστική, η κυρίαρχη τάξη στον καπιταλισμό, είχε επιλύσει σε μεγάλο βαθμό αυτά τα προβλήματα με τη χρησιμοποίηση υπηρετών, μαγείρων, καθαριστριών, ιδιωτικών σχολείων, παιδαγωγών, παραμάνων κ.λ.π. Συνεπώς, η ελευθερία από τα ασφυκτικά βάρη των οικιακών εργασιών, δεν αποτέλεσε το βασικό θέμα για το κίνημα των αστών γυναικών. Το ζήτημα αυτό αφορά κυρίως όλες τις εργαζόμενες γυναίκες και ειδικά τις γυναίκες της εργατικής τάξης. Για το κίνημα των αστών γυναικών, τα ίσα δικαιώματα και κάποια άμεσα αιτήματα που μπορούν να ικανοποιηθούν στον καπιταλισμό με σκοπό να διατηρήσουν την εξουσία τους εις βάρος των εργαζόμενων γυναικών, αποτελούν το κυρίαρχο στόχο τους: στις πιο προοδευτικές τους προσεγγίσεις, τα αιτήματα αυτά αποτελούν ελάχιστους στόχους για το κίνημα των προλετάριων γυναικών.  

Με την εξάλειψη των προ-καπιταλιστικών κοινωνικών δομών και των καταλοίπων τους και τη έξοδο των γυναικών στην παραγωγή ως «ελεύθερες εργαζόμενες»,  αναπτύχθηκαν για τις γυναίκες οι συνθήκες έτσι ώστε να αρχίσουν να αποκτούν οικονομική ανεξαρτησία και ίσα δικαιώματα, αν και παρέμεναν μισθωτές σκλάβες, υπεύθυνες για τη ανατροφή και το μεγάλωμα των παιδιών και των άλλων οικιακών εργασιών. Επιπλέον, η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν οδηγεί αυτόματα στην ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών που εργάζονται ως μισθωτοί σκλάβοι στη κοινωνική παραγωγή (διαφορές μισθών, θέση στην παραγωγική διαδικασία, εργασιακές συνθήκες, κ.α.)

Παρ’ όλο που η εξάλειψη της φεουδαρχίας και η καπιταλιστική ανάπτυξη οδήγησαν σε σημαντικές αλλαγές τη θέση των γυναικών, ακόμα και στο πιο επαναστατικό της στάδιο η αστική τάξη έτεινε να εμποδίζει την κατάκτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών από τους εργάτες. Έτσι λοιπόν, δεν αποκτήθηκαν τα ίσα δικαιώματα, ένα από τα συστατικά στοιχεία της ελευθερίας. Όταν οι αστοί απέτυχαν να εμποδίσουν αυτά τα δικαιώματα, προσπάθησαν να τα περιορίσουν στο ελάχιστο επίπεδο. Αυτή η τάση των αστών τονίζεται εξαιρετικά όταν οι εργάτες αρχίζουν να ασκούν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα και ελευθερίες, όταν το εργατικό κίνημα φτάνει σε επίπεδο απειλής της ηγεμονίας των αστών, και με την έλευση του μονοπωλιακού σταδίου του καπιταλισμού. Η ισότητα των ανδρών και των γυναικών και άλλα δικαιώματα και ελευθερίες έχουν μερικώς κατακτηθεί ως αποτέλεσμα των μακροχρόνιων αγώνων.

Το περιεχόμενο αυτών των δικαιωμάτων ορίζεται  από το επίπεδο του αγώνα και της οργάνωσης ανάμεσα στις γυναίκες, στους εργάτες και στον εργαζόμενο πληθυσμό. Όπως και με τα περισσότερα δημοκρατικά δικαιώματα, η υπεράσπιση, η ενδυνάμωση και οι πρακτικές εφαρμογές αυτών των δικαιωμάτων, εξαρτώνται από τη δύναμη και τη συνέχεια της οργάνωσης και του αγώνα.

Μπορεί να επιτευχθεί η απόκτηση «ίσων νόμιμων δικαιωμάτων» μεταξύ ανδρών και γυναικών και άλλων δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών στην καπιταλιστική κοινωνία, παρά τις προαναφερόμενες τάσεις των αστών. Η αλήθεια είναι ότι σε πολλές χώρες, ειδικά στις καπιταλιστικά αναπτυγμένες χώρες, αυτή η νομοθεσία ισχύει ήδη. Σήμερα, όπως και στο παρελθόν, ιδεολόγοι και πολιτικά φερέφωνα του καπιταλιστικού συστήματος επικαλούνται ότι η αστική κοινωνία μπορεί -και ότι στις αναπτυγμένες χώρες έχει ήδη-  επιτύχει «την ισότητα σύμφωνα με τον νόμο». Ισχυρίζονται ότι αυτό έχει περιορίσει την υποταγή και την καταπίεση λόγω φύλου των γυναικών από τους άνδρες. Τα νομοθετικά μέτρα στις καπιταλιστικές χώρες όπως το δικαίωμα στο διαζύγιο, τη διατροφή, την αποζημίωση, την κοινή κατοχή ιδιοκτησίας, το δικαίωμα στην εργασία, στην άσκηση του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, κ.α. χρησιμοποιούνται ως πυρήνας αυτής της προπαγάνδας.

Σε πολλά μέρη του κόσμου, ειδικά στις Ασιατικές και Αφρικανικές χώρες, η πλήρης ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών παραμένει ένα καίριο ζήτημα που πρέπει να υλοποιηθεί. Οι γυναίκες αναγκάζονται να ζήσουν σε συνθήκες παρόμοιες με την πιο σκοταδιστική περίοδο του Μεσαίωνα σε πολλές χώρες που ενεπλάκησαν σε εμφύλιους και τοπικούς πολέμους, ως αποτέλεσμα των άγριων ενδο-ιμπεριαλιστικών πολέμων για πλούτο ή άμεσες ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις. Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη και μόλις πρόσφατα η Συρία, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της κατάστασης. Σε αυτές τις χώρες, εφόσον τα συμφέροντα της ικανοποιούνται, η βασική ιμπεριαλιστική εξουσία υποστηρίζει τις περισσότερο αντιδραστικές ομάδες και καθεστώτα, που ποδοπατούν τις περιορισμένες κατακτήσεις των γυναικών.

Όχι μόνο στις υποανάπτυκτες και εξαρτώμενες χώρες, αλλά ακόμη και στις περισσότερο ανεπτυγμένες, ένα μεγάλο τμήμα των γυναικών εξακολουθεί να μην αποτελεί μέρος της κοινωνικής παραγωγής. Καθώς είναι οικονομικά εξαρτώμενες, αντιδραστικές  παρανοήσεις έχουν αναπτυχθεί κατά διαμέσου της ιστορίας και έχουν υποστηριχθεί από την αστική τάξη και έχουν διαδοθεί ευρύτερα ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες, εμποδίζοντας τις γυναίκες από την άσκηση των  κερδισμένων δικαιωμάτων τους.

Η γυναικεία χειραφέτηση και η πραγματική τους ισότητα με τους άνδρες δεν μπορεί να επιτευχθεί στον καπιταλισμό ακόμα και όταν η ισότητα και άλλα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες έχουν κατακτηθεί. Όπως ο Λένιν δήλωνε:

«Στον καπιταλισμό είναι συνηθισμένες όχι σας ξεχωριστές περιπτώσεις, αλλά σαν τυπικό φαινόμενο, οι συνθήκες όπου είναι αδύνατο για τις καταπιεζόμενες τάξεις να «ασκήσουν» τα δημοκρατικά τους δικαιώματα. Στον καπιταλισμό το δικαίωμα διαζυγίου στις περισσότερες περιπτώσεις θα παραμείνει απραγματοποίητο, επειδή το καταπιεσμένο φύλο συνθλίβεται οικονομικά, επειδή σ' οποιαδήποτε δημοκρατία στις συνθήκες του καπιταλισμού η γυναίκα παραμένει «σκλάβα του σπιτιού», σκλάβα κλεισμένη στην

κρεβατοκάμαρα, στο δωμάτιο των παιδιών και στην κουζίνα.». («Σχετικά με τη γελοιογραφία του Μαρξισμού και τον «Ιμπεριαλιστικό Οικονομισμό»», Λένιν, Άπαντα, σελ. 126, τόμος 30).

2. Η Απελευθέρωση των γυναικών και η προλεταριακή επανάσταση

Σήμερα, ακόμα και στις πιο ανεπτυγμένες, δημοκρατικές και «σοσιαλιστικές» καπιταλιστικές χώρες, η ανατροφή των παιδιών και άλλα οικιακά καθήκοντα βαραίνουν τις πλάτες των γυναικών και οι κοινωνικές συνθήκες που θα εξασφαλίσουν την πραγματική ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών και την ελεύθερη συμμετοχή των γυναικών στην κοινωνική παραγωγή και στην δημόσια ζωή δεν έχουν εγκαθιδρυθεί ακόμα. «Για την πλήρη απελευθέρωση των γυναικών και την πραγματική τους ισότητα με τους άνδρες, είναι αναγκαία η εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής οικονομίας και η συμμετοχή των γυναικών γενικά στην παραγωγική εργασία. Μόνο τότε οι γυναίκες θα καταλάβουν την ίδια θέση με τους άνδρες». (Κλάρα Τσέτκιν, «Αναμνήσεις από τον Λένιν για την Γυναικεία Υπόθεση»).

Καθώς οι γυναίκες συμμετέχουν στην κοινωνική παραγωγή σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς, ο καπιταλισμός επίσης δημιουργεί τις συνθήκες ώστε η ανατροφή και η φροντίδα των παιδιών και οι άλλες οικιακές υποχρεώσεις, να γίνουν μέρος της κοινωνικοποιημένης εργασίας. Η μεταστροφή αυτή είναι μια αναγκαιότητα και μια συνθήκη για την ελεύθερη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Καθώς η ανατροφή και η φροντίδα των παιδιών και άλλα οικιακά καθήκοντα κοινωνικοποιούνται, η οικογένεια θα πάψει να αποτελεί την οικονομική μονάδα της κοινωνίας. Ωστόσο, ο μετασχηματισμός αυτός είναι αδύνατος σε καπιταλιστικές συνθήκες ιδιωτικής ιδιοκτησίας στην οποία η παραγωγή αποσκοπεί στο κέρδος. Για τις γυναίκες που ελεύθερα θα συμμετάσχουν στην κοινωνική παραγωγή και σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής, αυτά τα καθήκοντα που αρχικά αναλαμβάνονταν από τις γυναίκες ως το καταπιεσμένο φύλο, πρέπει να καταργηθούν και πρέπει να κοινωνικοποιηθούν. Όλοι οι παράγοντες της βάσης και του εποικοδομήματος που εμπόδιζαν τις γυναίκες από τη συμμετοχή τους στην κοινωνία πρέπει επίσης να καταργηθούν. Η βασική συνθήκη γι’ αυτό, όπως επίσης και για τη απελευθέρωση της εργατικής τάξης, είναι η οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας στην οποία η παραγωγή θα είναι για τις ανάγκες της κοινωνίας και τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν στην κοινωνία. Επομένως, οι γυναίκες τότε μόνον θα μπορέσουν να γίνουν ελεύθερες μέσω της νίκης της προλεταριακής επανάστασης και της οικοδόμησης μιας κομμουνιστικής κοινωνίας. Η εργατική τάξη είναι η κύρια κοινωνική δύναμη που μπορεί να ανατρέψει την κυριαρχία του κεφαλαίου και της αστικής τάξης μέσω της επανάστασης, εγκαθιδρύοντας την κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και την δημιουργίας μιας αταξικής κοινωνίας.

Οι μισοί εργαζόμενοι είναι γυναίκες: ωστόσο μέχρι να απελευθερωθούν οι γυναίκες, και άνδρες και γυναίκες να είναι πραγματικά ίσοι, η εργατική τάξη δεν μπορεί να είναι ελεύθερη. Η νίκη της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης είναι το πρελούδιο της οικοδόμησης μιας αταξικής κοινωνίας, που θα ελευθερώσει τις εργάτριες γυναίκες όχι μόνο από την καπιταλιστική καταπίεση και εκμετάλλευση, αλλά επίσης από την υποταγή και όλα τα άλλα εμπόδια που αμβλύνουν τις δεξιότητές τους και τις εμποδίζουν από τη συμμετοχή τους στην κοινωνική ζωή και παραγωγή.

Επίσης, δεν είναι δυνατό να πετύχει η νίκη της προλεταριακής επανάστασης ή της οικοδόμησης της αταξικής σοσιαλιστικής κοινωνίας, χωρίς την ενεργό, μαχητική συμμετοχή των γυναικών. Η δυσαρέσκεια και ο θυμός τους για την υποταγή και η λαχτάρα τους για ένα νέο κόσμο χρειάζεται να ανακινηθεί. Η σύνδεση μεταξύ της εργατικής τάξης και του αγώνα των γυναικών για ελευθερία δεν είναι μονόπλευρη: αλληλεπιδρούν, επηρεάζονται και ενδυναμώνονται αμοιβαία. Ο αγώνας των γυναικών για ελευθερία αποτελεί συστατικό και θεμέλιο για την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση.  

Επιπλέον, η ιστορία της ταξικής πάλης και ειδικότερα ο αγώνας των γυναικών για ελευθερία και ισότητα, έχει αποδείξει ότι η επίλυση του γυναικείου ζητήματος συνδέεται με τον αγώνα για πολιτική εξουσία μεταξύ των δύο βασικών κοινωνικών τάξεων του καπιταλισμού, δηλαδή της εργατικής και της αστικής τάξης. Αυτή η ειδική φύση του προβλήματος και οι συνθήκες ανάλυσης του δεν συγκρούονται αλλά συμπληρώνουν η μία την άλλη στον αγώνα της εργατικής τάξης για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση.

Ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό της ιστορικής εμπειρίας του αγώνα των γυναικών είναι ότι, στον αγώνα τους για ισότητα ανακαλύπτουν έναν αυξανόμενο αριθμό συμμάχων από τις τάξεις του καταπιεστικού, κυρίαρχου φύλου. Ο αγώνας των γυναικών και τα αιτήματα τους για ισότητα αντηχούν μέσα στις δυνάμεις του καταπιεστικού φύλου σε διάφορους βαθμούς, ανάλογα με την κοινωνική τάξη. Καθώς ο αγώνας για ισότητα από το καταπιεσμένο φύλο μεγάλωνε και αναπτύχθηκε γύρω από τα αιτήματα του, η υποστήριξη που έλαβε δεν στηρίχθηκε στο φύλο αλλά στην τάξη. Οι αγώνες για τα δικαιώματα των γυναικών έλαβαν μαζική και πραγματική υποστήριξη κυρίως από τους άνδρες εργάτες, ειδικά τους προλετάριους. Οι άνδρες εργάτες κινητοποιήθηκαν πρώτοι από τη διάσπαση του καταπιεστικού φύλου που προκλήθηκε από το γυναικείο κίνημα για ισότητα. Φανερώθηκε ότι, η εργατική τάξη, τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες, ήταν έτοιμη να υπερασπιστεί και να αγωνιστεί για τα πιο προοδευτικά αιτήματα των γυναικών στην καπιταλιστική κοινωνία. Η αιτία για αυτή τη διάσπαση λόγω των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών αιτημάτων και αγώνων του άλλου φύλου, είναι ότι οι κύριες διασπάσεις στην κοινωνία, οι σχέσεις καταπίεσης και εκμετάλλευσης, καθορίζονται όλες ταξικά.

Η ιστορία του γυναικείου κινήματος αποδεικνύει ότι, οι σημαντικότερες κατακτήσεις έγιναν, και το υψηλότερο επίπεδο ανάπτυξης από την άποψη των απαιτήσεων, της οργάνωσης και της μαζικής υποστήριξης επιτεύχθηκε, όταν η εργατική τάξη ήταν περισσότερο οργανωμένη και ισχυρότερη απέναντι στην αστική.  Επίσης δεν αποτελεί σύμπτωση ότι, όταν τα γυναικεία δικαιώματα δέχονται επίθεση και οι συνθήκες ζωής και εργασίας επιδεινώνονται, η εργατική τάξη ηττάται ή υποχωρεί.

Η ανατροφή παιδιών, η εκπαίδευση και άλλα οικιακά καθήκοντα δεν αποτελούν βασικές έγνοιες για τις αστές γυναίκες. Επιπλέον, επειδή η κοινωνικοποίηση αυτών των καθηκόντων απαιτεί την άνευ όρων κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την απαλλοτρίωση από τους απαλλοτριωτές, οι αστές γυναίκες και το κίνημα τους δεν τα βάζουν στην ατζέντα τους. Αγωνίζονται ενεργά ενάντιά τους. Στο ερώτημα για την πλήρη απελευθέρωση των γυναικών, οι αστές γυναίκες και το κίνημα τους ενεργούν όπως αναμένεται να δράσει η τάξη στην οποία ανήκουν. Αυτή η διαίρεση εντός του αγώνα του καταπιεσμένου φύλου αποδεικνύει ότι ο βασικός διαχωρισμός και ο αγώνας στην κοινωνία, στην πραγματικότητα βασίζεται στον ταξικό διαχωρισμό και όλες οι άλλες συγκρούσεις και διαχωρισμοί καθορίζονται σε τελική ανάλυση από τον ταξικό αγώνα.

Τα σημεία αυτά είναι μερικές από τις κύριες διαφορές μεταξύ της αστικής και της εργατικής τάξης, μεταξύ όλων των ειδών των μικροαστών και των Μαρξιστών – Λενινιστών για το γυναικείο ζήτημα. Είναι κάποια από τα θεμελιώδη στοιχεία της προπαγανδιστικής δράσης από τα επαναστατικά κόμματα της εργατικής τάξης ανάμεσα στις γυναίκες και της πλατφόρμας που το κομμουνιστικό γυναικείο κίνημα θα  αναδείξει.

Το γεγονός ότι η απελευθέρωση των γυναικών δεν μπορεί να λάβει χώρα χωρίς την προλεταριακή επανάσταση και την οικοδόμησης της αταξικής κοινωνίας, δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να δώσουμε την δέουσα προσοχή στον αγώνα για ίσα δικαιώματα και να ρίξουμε φως στα βάρη των καθηκόντων που αναφέρθηκαν παραπάνω. Σε αντίθεση, οι ταξικά συνειδητοποιημένοι εργάτες και εργάτριες θα πρέπει να προβάλουν συγκεκριμένα αιτήματα για ίσα δικαιώματα και άλλα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, ώστε να ρίξουν φως στο βάρος των εργαζομένων γυναικών και να τις κινητοποιήσουν να συμμετάσχουν στη διαδικασία της κοινωνικής παραγωγής. Επίσης, θα πρέπει να γίνουν οι πιο αποφασισμένες συμμετέχουσες και οργανώτριες αυτών των αγώνων. Η γυναικεία συμμετοχή στον κοινωνικό αγώνα πρέπει να ενθαρρυνθεί. Αυτό θα διευρύνει τους ορίζοντες τους και θα αναπτύξει τις ικανότητες τους. Θα πρέπει επίσης να προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε μία κουλτούρα και μια πρακτική του μοιράσματος των βαρών της δουλειάς μεταξύ των μελών των εργαζόμενων οικογενειών. Όλα αυτά είναι αναγκαία για τη σχέση μεταξύ της προλεταριακής επανάστασης και της γυναικείας χειραφέτησης, όπως επίσης και για να προσεγγίσει και να κινητοποιήσει ευρύτερες μάζες γυναικών, να εξυψώσει το επίπεδο της συνείδησης, της οργάνωσης και του αγώνα τους και να διευρύνει τις ενωμένες δράσεις τους.

Όσο περισσότερο εξασφαλίζονται τα δικαιώματα για ισότητα, δημοκρατία και ελευθερίας, τόσο περισσότερες ευκαιρίες για αγώνα θα εμφανίζονται για τους εργάτες και τους εργαζόμενους ανθρώπους, και οι ταξικές αντιθέσεις και οι συγκρούσεις καθώς και η σχέση μεταξύ της ελευθερίας των γυναικών και της προλεταριακής επανάστασης θα γίνει ξεκάθαρη. Καθώς μειώνονται οι οικιακές εργασίες που βαραίνουν τις γυναίκες, οι εργαζόμενες γυναίκες θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες να καλυτερεύσουν τον εαυτό  τους και να συμμετέχουν στην κοινωνική παραγωγή και στην κοινωνική ζωή. Επιπρόσθετα, οι αγώνες για δημοκρατικά και άμεσα αιτήματα είναι εμπειρίες που εκπαιδεύουν και προετοιμάζουν γυναίκες και άνδρες εργάτες για μεγαλύτερες δράσεις μέχρι τον καθοριστικό αγώνα μεταξύ των τάξεων.

Μία άλλη σημαντική πλευρά του γυναικείου ζητήματος είναι το γεγονός ότι οι καταπιεσμένες και εκμεταλλευόμενες γυναίκες, οι οποίες φορτώθηκαν τα οικογενειακά βάρη, είναι από διαφορετικές τάξεις. Ένα σημαντικό και άμεσο καθήκον που αντιμετωπίζουν τα επαναστατικά κόμματα της εργατικής τάξης είναι να διασφαλίσουν ότι, οι ενωμένοι και οι οργανωμένοι αγώνες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων γυναικών διαφορετικών τάξεων, αναπτύχθηκαν σε στενή σύνδεση με τα κινήματα των εργατών. Τα δημοκρατικά και τα άλλα άμεσα αιτήματα είναι πλατφόρμες για μια ευρεία ενοποίηση των γυναικείων αγώνων ώστε να δημιουργηθούν μαζικά γυναικεία κινήματα της βάσης στην μεγαλύτερη δυνατή έκταση.

3. Η Οκτωβριανή Επανάσταση και η χειραφέτηση των γυναικών

Τα αιτήματα των γυναικών και η χειραφέτησή τους ήταν μεταξύ των πρώτων μέτρων που λήφθηκαν από την εργατική τάξη μετά την κατάκτηση της εξουσίας μέσω της Οκτωβριανής Επανάστασης. Για πρώτη φορά στην ιστορία, όλοι οι παλιοί νόμοι οι σχετικοί με διακρίσεις κατά των γυναικών καταργήθηκαν και οι γυναίκες κατέκτησαν πλήρη ίσα δικαιώματα με τους άντρες σε όλες τις πτυχές, σε πολιτικό, οικονομικό, νομικό επίπεδο, κ.α.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση διακήρυξε πλήρη ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες σε όλες τις πλευρές της ζωής και τα εξασφάλισε με νόμο, ξεκινώντας με το αξίωμα «ίση αμοιβή για ίση εργασία», την 8ωρη εργασία, την προστασία της εργασίας των γυναικών, τα δικαιώματα των χωρισμένων γυναικών και των παιδιών.  Υιοθετήθηκαν ο πολιτικός γάμος, το δικαίωμα στο διαζύγιο, ειδικά δικαιώματα για μητέρες, η κατάργηση των νόμων κατά της άμβλωσης, η ευθύνη του κράτους για τον οικογενειακό προγραμματισμό και νόμοι σχετικοί με την πορνεία και τα σεξουαλικά εγκλήματα κατά των γυναικών και των παιδιών.

Εκστρατείες και διάφορες δραστηριότητες οργανώθηκαν για τη βελτίωση του πολιτιστικού επιπέδου των γυναικών και τέθηκαν σε εφαρμογή σχολεία και εκπαιδευτικά προγράμματα για να προσφέρουν ή να βελτιώσουν την επαγγελματική εκπαίδευση.  Η μητρότητα και οι οικιακές εργασίες αναγνωρίστηκαν ως κοινωνική εργασία με αξία ίδια με αυτή της κοινωνικής παραγωγής.  Ελήφθησαν μέτρα που έφεραν τις οικιακές εργασίες στο πεδίο της κοινωνικοποιημένης εργασίας. Δημιουργήθηκε ένα ευρύ δίκτυο ιδρυμάτων για την ανατροφή και την εκπαίδευση των παιδιών (βρεφοκομεία, υπνωτήρια, οικοτροφεία, κ.α.) που επέτρεψε στις γυναίκες να εμπιστεύονται τα παιδιά τους σε αυτές τις δομές ώστε οι ίδιες να συμμετέχουν στην κοινωνική παραγωγή.

Ανάμεσα στα πρώτα βήματα που έκανε η Σοβιετική κυβέρνηση ήταν η εισαγωγή παροχών στις γειτονιές και στα εργοστάσια ώστε να ενσωματώσει τις γυναίκες στην κοινωνική ζωή: κουζίνες, καντίνες, πλυντήρια, ραφτάδικα, κ.α. Ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών κατέλαβαν επίσημες θέσεις στην κυβέρνηση, στα σοβιέτ και στις κομματικές οργανώσεις, στην οργάνωση και διαχείριση της διανομής καταναλωτικών αγαθών, στα ιδρύματα προστασίας για μητέρες και παιδιά, στα νηπιαγωγεία, στις δημόσιες κουζίνες, στα δημόσια πλυντήρια, κ.α.

Τα κατάλοιπα του καπιταλισμού (και των πρόωρων σοσιαλιστικών συστημάτων) στη βάση και στο οικοδόμημα που δεν θα μπορούσαν να εξαλειφθούν σε μια νύχτα, όπως επίσης η συγκεκριμένη κατάσταση των μαζών των γυναικών, τις εμπόδισαν από την πλήρη αξιοποίηση των δυναμικών ευκαιριών που παρείχαν η επανάσταση και η διαδικασία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αλλά η κυβέρνηση δεν περίμενε απλά αυτά τα εμπόδια να εξαφανιστούν από μόνα τους, έκανε συνεχείς προσπάθειες να τα ξεπεράσει. Ο Λένιν επέστησε την τακτική προσοχή σε αυτά τα εμπόδια. Επικεντρώθηκε σε αυτά και σε παρόμοια εμπόδια κατά τη συζήτηση του με την Κλάρα Τσέτκιν. Μετά τις παρατηρήσεις του ότι, «η απολίτικη, ακοινωνική, η υποανάπτυκτη ψυχολογία αυτών των γυναικών, η απομονωμένη σφαίρα της δράσης τους, όλο το νόημα της ζωής τους – αυτά είναι γεγονότα», συνέχισε, «Θα ήταν παράλογο να τις αγνοήσεις, απόλυτα παράλογο. Χρειαζόμαστε κατάλληλους ανθρώπους να αναλάβουν τη δουλειά ανάμεσά τους, ειδικές μεθόδους ξεσηκωμού και μορφές οργάνωσης. Αυτό δεν είναι φεμινισμός, αυτό είναι  πρακτική επαναστατική σκοπιμότητα.» ... «Εκτός εάν εκατομμύρια γυναικών είναι μαζί μας, δεν μπορούμε να ασκήσουμε την δικτατορία του προλεταριάτου, δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε σε κομμουνιστικές κατευθύνσεις .  Πρέπει να βρούμε τον δικό μας δρόμο αυτές, πρέπει να μελετήσουμε και να προσπαθήσουμε να βρούμε αυτόν τον δρόμο.» (Κλάρα Τσέτκιν, «Ο Λένιν για το Γυναικείο Ζήτημα»).

Η παράθεση αυτή δείχνει ξεκάθαρα ότι ο Λένιν, ο οποίος όχι μόνο προσδιόρισε το πρόβλημα αλλά, μετά τη δήλωση του ότι οι γυναίκες θα μπορούσαν να οργανωθούν μέσα στο κόμμα μαζί με τους άνδρες και δεν χρειάζονταν μια ξεχωριστή οργάνωση, τόνισε ότι για τη δουλειά ανάμεσα στις γυναίκες χρειάζονται, «κατάλληλοι φορείς, ειδικές μέθοδοι ξεσηκωμού και μορφές οργάνωσης» και ότι αυτό δεν είναι φεμινισμός: έκανε συγκεκριμένες συστάσεις και προτάσεις.  Κατά τη διάρκεια κάθε σταδίου οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Ε.Σ.Σ.Δ., πρώτος ο Λένιν και αργότερα ο Στάλιν επέδειξαν ιδιαίτερη προσοχή σε δράσεις και πολιτικές που θα εξασφάλιζαν την ισότητα των γυναικών στην πράξη. Στην Ε.Σ.Σ.Δ. και αργότερα σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες, οι γυναίκες ενθαρρύνθηκαν να συμμετάσχουν στην διοίκηση σε όλα τα επίπεδα και σε όλες της πτυχές της δημόσιας ζωής ως αυτόνομοι άνθρωποι, όπως επίσης να πάρουν ηγετικούς ρόλους σε όλα τα όργανα του σοσιαλιστικού καθεστώτος και του κόμματος.

Η χειραφέτηση των γυναικών και η συμμετοχή τους στην ηγεσία της χώρας αναπτύχθηκε μαζί με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο η διαδικασία αυτή διαδόθηκε σε χώρες όπου σχηματίστηκαν λαϊκές δημοκρατίες και ξεκίνησε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε επίσης ένα παράγοντα πίεσης για τις ηγεσίες των καπιταλιστικών χωρών για να προχωρήσουν σε μεταρρυθμίσεις σε σχέση με το γυναικείο ζήτημα.

Η Μαρξιστική θέση ότι η χειραφέτηση των γυναικών και η πραγματική ισότητα με τους άνδρες δεν αποτελεί ουτοπία αλλά είναι δυνατή μόνο με την προλεταριακή επανάσταση και την οικοδόμηση μιας αταξικής κοινωνίας, αποδείχθηκε όχι μόνο με την εμπειρία της οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας στην Ε.Σ.Σ.Δ. και σε άλλες χώρες, αλλά επίσης και με την ήττα του σοσιαλισμού και την επανεγκαθίδρυση του καπιταλισμού σε αυτές τις χώρες. Η ανάπτυξη του ιμπεριαλιστικού – καπιταλιστικού συστήματος και η θέση των γυναικών σ’ αυτό, αποδεικνύει αυτή τη θέση κάθε μέρα.

Συνεχίζεται

Διαβάστε Περισσότερα »