Μια εξαίρετη και επίκαιρη θεατρική παράσταση

ΘΕΑΤΡΟ ΟΡΦΕΑΣ

Πρώην Χατζηχρήστου
Οίκος Ευγηρίας – Η Ευτυχισμένη Δύση –
Του Μ. Κορρέ
Σκηνοθεσία Β. Πλατάκη

Η αστική τάξη σε ρόλο πορτραίτο Ντόριαν Γκραίη (Όσκαρ Ουάϊλντ)

–Βρώμικη φιλανθρωπία, βρώμικη ενημέρωση, όλα σκατά εδώ μέσα–

Είναι το συμπέρασμα του αγέρωχου παλαίμαχου κομμουνιστή και τρόφιμου του γηροκομείου, που ζει παρέα με τους άλλους άπορους κατοίκους του ιδρύματος, όλο το δράμα της απάνθρωπης μεταχείρισης και συμπεριφοράς του κοινωνικού κατεστημένου, εκφρασμένο στον πρόεδρο και στη διεύθυνση του ιδρύματος.

Όσο πάλι και στο πρόσωπο του κομμουνιστή Τζίλια (Γ.Μάζης), από τη μια η αναδίπλωση του κινήματος και από την άλλη πάλι, η ακατάβλητη ιστορική πορεία των κομμουνιστών.

Αξίζει κάθε έπαινος τόσο στο σκηνοθέτη όσο και σ’ όλους τους ηθοποιούς για τη θαυμάσια απόδοση των ρόλων τους αλλά και σ’ όλους που συνέβαλαν στην επιτυχία της θεατρικής παράστασης.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο πρώτος μήνας του 2014 επιβεβαιώνει τις αρνητικές εξελίξεις απ’ την εφαρμογή των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών κέντρων και της ξεπουλημένης αστικής τάξης

Ο πρώτος μήνας του 2014 επιβεβαιώνει μέσα από γεγονότα και εξελίξεις, βασικά συμπεράσματα και εκτιμήσεις σχετικά με την πορεία εφαρμογής του ιμπεριαλιστικού σχεδίου στην χώρα μας, σχετικά με τις κατευθυντήριες γραμμές των πολιτικών που θα ξεδιπλώσουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και μαζί, η ντόπια ξεπουλημένη αστική τάξη και οι ευρύτεροι σύμμαχοι.

Κεντρική επιδίωξη τους αποτελεί η ταχύρυθμη προώθηση και εφαρμογή στην πράξη του συνόλου των επιλεγμένων και ήδη νομοθετημένων μέτρων. Η ισχυρή θεμελίωση και θωράκιση του "καθεστώτος" εθνικής εξάρτησης - λαϊκής εκμετάλλευσης και εξόντωσης, αστικού αυταρχισμού και φασιστικοποίησης, αποτελεί την αδιαπραγμάτευτη επιλογή, πάνω στην οποία βασίζονται συνολικά οι κινήσεις που ξεδιπλώνονται, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.

Σε αυτές τις συνθήκες, η διαμόρφωση της πολιτικής πραγματικότητας, η σύγκρουση των πολιτικών κατευθύνσεων, αλλά και η προοπτική της λαικής αντίστασης, του λαϊκού αγώνα, σχετίζονται άμεσα με την θέση, τον ουσιαστικό ρόλο  και την αντιμετώπιση αυτής της εντεινόμενης πολιτικής εθνικής εξάρτησης και λαϊκού εργατικού ξεζουμίσματος. Οι πολιτικές συσκότισης, εξωραϊσμού και τελικά - αναπόφευκτα - υποβοήθησης του ιμπεριαλιστικού σχεδίου, αποτελούν την μια εκδοχή και - μάλιστα - βρίσκονται την περίοδο αυτή σε αναθέρμανση.

Η λαϊκοδημοκρατική επαναστατική πολιτική αποκάλυψης και πραγματικής σύγκρουσης με το ιμπεριαλιστικό σχέδιο, αποτελεί την πολιτική της συσπείρωσης και  της διεξόδου για τον εξαθλιωμένο λαό, για τους άνεργους, τη νεολαία, για το εργατικό λαϊκό κίνημα και τους λαϊκούς αγωνιστές. Η ανάπτυξη  του εργατικού λαϊκού κινήματος και της αντίστασης με ξεκάθαρο πλαίσιο (σπάσιμο της εξάρτησης - άμεση έξοδος από τους ιμπεριαλιστικούς καπιταλιστικούς σχηματισμούς ευρωζώνης, ΕΕ - ΝΑΤΟ - διαγραφή χρέους) αποτελεί κρίσιμη προϋπόθεση τόσο για τον λαϊκό αγώνα επιβίωσης, όσο και για την πολιτική προοπτική.

Οι πολιτικές της διάσπασης, του συμβιβασμού, της συσκότισης, προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες στην κυρίαρχη αστική πολιτική, όπως σαφέστατα επιβεβαιώθηκε, με πάμπολλα παραδείγματα, τα προηγούμενα χρόνια. Το λαϊκό και εργατικό κίνημα πρέπει να κάνει βήματα μπροστά, έξω απο το πλαίσιο αυτών των πολιτικών, δίνοντας ουσιαστική δυναμική και διέξοδο στους κοινωνικούς αγώνες, στην μαζική λαϊκή διαμαρτυρία και οργή, χαράζοντας νέες προοπτικές.

Ο σχεδιασμός προώθησης και υλοποίησης χιλιάδων απολύσεων εργαζομένων με την αρχή του χρόνου σε συνδυασμό με τις σαφείς προθέσεις Μητσοτάκη για πλήρη εφαρμογή στα λεγόμενα "προαπαιτούμενα" αποτελεί ένα σαφές μήνυμα.. Το ίδιο και οι εντεινόμενες απόπειρες επιβολής χαρατσιών εισόδου στα Νοσοκομεία. Το ίδιο και οι προσπάθειες για ξεπούλημα της ΔΕΗ. Τα γνωστά παιγνίδια με την Τρόϊκα και τα πήγαινε - έλα της Τρόϊκα, με το eurogroup, και η αξιοποίηση του περιβόητου "δημοσιονομικού κενού" σαν όχημα για την χαλύβδωση και παραπέρα επέκταση στο 2014, του ιμπεριαλιστικού σχεδίου, επισφραγίζουν τις εξελίξεις.

Παράλληλα όμως, αυξημένο κατά 341 εκατομμύρια ευρώ παρουσιάστηκε το "δημόσιο χρέος" της Ελλάδας στο τέλος του τρίτου τριμήνου 2013, σε σχέση με το τέλος του δεύτερου τριμήνου του ίδιου χρόνου και διαμορφώθηκε στα 317,31 δισ. ευρώ, από 317 δις. ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat). Επιπλέον, στοιχεία για το δημόσιο χρέος έδωσε στη δημοσιότητα και η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Συγκεκριμένα και σύμφωνα με αυτά, η ονομαστική αξία του χρέους στο τρίτο τρίμηνο του 2013 διαμορφώθηκε στα 317,31 δις. ευρώ, από 316,96 δις. το δεύτερο τρίμηνο και 305,67 δις. το πρώτο τρίμηνο του προηγούμενου έτους. Σύμφωνα με την Eurostat, ως ποσοστό του ΑΕΠ, το χρέος αυξήθηκε στο 171,8% από 168,8% στο τέλος του δεύτερου τριμήνου (σ.σ.: η αύξηση αυτή αντανακλά ουσιαστικά τη μείωση του ελληνικού ΑΕΠ στο ίδιο διάστημα). Ακόμα περισσότερο και πλατύτερα, δείχνουν την κατάσταση που διαμορφώνεται και εξελίσσεται, τα νέα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, σύμφωνα με τα οποία, το τρίτο τρίμηνο του 2013, το διαθέσιμο εισόδημα του τομέα των νοικοκυριών και των μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων που εξυπηρετούν νοικοκυριά (ΜΚΙΕΝ) μειώθηκε κατά 8% σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του προηγούμενου έτους, από 33 σε 30,4 δισ. ευρώ, γεγονός που οφείλεται κατά κύριο λόγο στη μείωση 9,9% των αποδοχών των εργαζομένων και στη μείωση 8,2% των κοινωνικών παροχών που εισπράττουν τα νοικοκυριά. Η τελική καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών και των μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων που εξυπηρετούν νοικοκυριά μειώθηκε κατά 10,2% συγκριτικά με το αντίστοιχο τρίμηνο του προηγούμενου έτους, από 36,1 δισ. ευρώ σε 32,4 δισ. ευρώ. Το ποσοστό αποταμίευσης των νοικοκυριών και των ΜΚΙΕΝ, που ορίζεται ως η ακαθάριστη αποταμίευση προς το ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα, ήταν -6,7% το τρίτο τρίμηνο του 2013, σε σύγκριση με -9,3% το τρίτο τρίμηνο του 2012.

Διαβάστε Περισσότερα »

2014 – ακόμα ένας ζοφερός χρόνος αλλά κατά πολύ χειρότερος για την εργατική τάξη και το λαό απ’ τα προηγούμενα χρόνια

Προκλητική δημαγωγία που διαψεύδεται απ’ τη σκληρή πραγματικότητα

Παρά τη διαρκή ψυχρολουσία που προκαλούν τα πραγματικά στοιχεία της οικονομίας στην κυβερνητική προπαγάνδα, ενόψει των Ευρωεκλογών, ο φαιδρός και ανίκανος πρωθυπουργός έχει κυριολεκτικά και πάλι «ξεσαλώσει», συνεχίζοντας τη δημαγωγική κυβερνητική προπαγάνδα που έχει πάρει τραγελαφικές διαστάσεις, ξεπερνώντας κάθε όριο προκλητικότητας και γελοιότητας με κούφιους ισχυρισμούς-δηλώσεις περί «μείωσης της ανεργίας και του χρέους», «βελτίωσης» και «ανάπτυξης» της οικονομίας, ότι «η οικονομία βγαίνει από την ύφεση», κλπ. με αποκορύφωμα τη σαπουνόφουσκα ότι τάχα η χώρα το 2014 «βγαίνει στις αγορές», κλπ. – προκλητικές φαιδρότητες-σαπουνόφουσκες που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την πραγματικότητα, αφού είναι πασίγνωστο ότι η οικονομία της χώρας βρίσκεται, εδώ και χρόνια, σε πλήρη χρεοκοπία και παραδέρνει σε μια παρατεταμένη κυκλική κρίση υπερπαραγωγής, ενώ η πλατιές λαϊκές μάζες διαρκώς εξαθλιώνονται απόλυτα, και επιπλέον, ακόμα και όλα τα επίσημα υπαρκτά στοιχεία των ΟΟΣΑ, Eurostat και της ΕΛΣΤΑΤ και οι οικονομικοί δείκτες διαψεύδουν πανηγυρικά τις πρωθυπουργικές ανοησίες, τα χονδροειδή ψεύδη και τις άφταστες γελοιότητες με τις οποίες προσπαθεί απεγνωσμένα να «πείσει» τον διαρκώς εξαθλιωμένο λαό.

Η τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ (Νοέμβρης 2013) προέβλεπε ότι στην χώρα μας επίκειται αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, παραπέρα μείωση των συντάξεων και των μισθών, υψηλά ποσοστά ανεργίας και ότι η οικονομία της χώρας θα εξακολουθήσει να παραμένει βυθισμένη στην κρίση. Το πιο υψηλό ποσοστό ανεργίας, στην ευρωζώνη, το Σεπτέμβρη είχε-έχει η Ελλάδα 31,1%, ακολουθούμενη απ’ την Ισπανία με 27% (στοιχεία που δεν αντανακλούν το πραγματικό ύψος της ανεργίας). Όμως η πραγματική ανεργία στη χώρα μας, μαζί με τους υποαπασχολούμενους, φτάνει στα 2.000.000 άνεργους.

Έτσι οι πρωθυπουργικές δημαγωγικές ανοησίες περί «μείωσης της ανεργίας και του χρέους», «βήματα ανάπτυξης» και «βελτίωσης της οικονομίας», κλπ. και ακόμα προκλητικότερα τα περί «ενίσχυσης των ασθενέστερων», κλπ. διαψεύστηκαν από την Έκθεση του ΟΣΑ, ενώ με αφορμή το μεγάλο θόρυβο για το ουσιαστικά ανύπαρκτο πολυθρύλητο «πρωτογενές πλεόνασμα», αναγκάζεται ακόμα και η γερμανική «Tageszeitung» να παραδεχθεί ότι αυτό είναι αποτέλεσμα «δημιουργικής Λογιστικής» σε σχόλιό της με το χαρακτηριστικό τίτλο «Kreatives Rechnungswesen».

Την «Έκθεση» του ΟΟΣΑ, ακολούθησαν τα στοιχεία της αστικής Στατιστικής που ανατρέπουν πλήρως την πλασματική εικόνα της ελληνικής οικονομίας που προσπάθησε απεγνωσμένα να φιλοτεχνήσει η κυβέρνηση και ανασκευάζουν τα χονδροειδέστατα ψεύδη του πρωθυπουργού. Τα στοιχεία της «Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας»(20/12/2013) δείχνουν ότι τα πάντα μειώθηκαν: η βιομηχανική παραγωγή (-5,2%), η οικοδομική δραστηριότητα (-35,1%), τα καταναλωτικά αγαθά (-18,9%), οι συνολικές εξαγωγές (-12,2%), οι εισαγωγές από τρίτες χώρες (-6,9%), τα καταναλωτικά προϊόντα (-18,9), οι πωλήσεις αυτοκινήτων (-6,5%). Ο δείχτης παραγγελιών εξωτερικής-εσωτερικής αγοράς σημείωσε μεγάλη μείωση (-17,5%, όπως μεγάλη μείωση σημείωσε και ο δείκτης κύκλου εργασιών της βιομηχανίας (-9,3%) με πρώτη τη μεταποιητική βιομηχανία (-10,1%).

Επιπλέον, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (22/1/2014):

1) Η κατανάλωση μειώθηκε κατά 3,7% δισ. Ευρώ στο τρίτο τρίμηνο του 2013

2) Τα νοικοκυριά το 2013 έχασαν 2,6 δισ. Ευρώ, από 33 δις Ευρώ το τρίτο τρίμηνο του 2012 μειώθηκε το εισόδημα τους, το τρίτο τρίμηνο του 2013, σε 30,4 δισ. Ευρώ δηλ. μειώθηκε κατά 8%.

3) Οι φόροι εισοδήματος στο τρίτο τρίμηνο του 2013 έφτασαν σε 5,14 δισ. Ευρώ από 5,04 δισ. Ευρώ που ήταν το τρίτο τρίμηνο του 2012

4) Οι κοινωνικές παροχές το τρίτο τρίμηνο του 2013 μειώθηκαν κατά 2,2 δισ. Ευρώ σε σχέση με το 2012 και 2011.

5) Το ύψος της ανεργίας για το β΄τρίμηνο του 2013 δεν ήταν 27,1%, όπως αρχικά είχε ανακοινωθεί απ’ την ΕΛΣΤΑΤ, αλλά σκαρφάλωσε στο 34,1% δηλ. ένας στους 3 Έλληνες είναι άνεργος, ενώ στους νέους το ποσοστό ξεπερνά το 65%.

Τέλος, το δημόσιο χρέος, που παρέμεινε πάντα σε δυσθεώρητα ύψη, εκτροχιάστηκε εκ νέου τελευταία. Σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση (22/1/2014)του Eurostat το δημόσιο χρέος της Ελλάδας το τρίτο τρίμηνο του 2013 ανήλθε στο 171,8% του ΑΕΠ ή στα 317,3 δισ. Ευρώ. Το τρίτο τρίμηνο του 2012 ήταν 151,9% του ΑΕΠ, ενώ το δεύτερο τρίμηνο του 2013 ήταν 168,8% για να εκτιναχθεί στο 171,8%.

Η Ελλάδα στο χώρο της ευρωζώνης κατέχει την πρώτη θέση (171,8% του ΑΕΠ), ενώ ακολουθούν η Ιταλία με 132% του ΑΕΠ, η Πορτογαλία με 128,7 του ΑΕΠ και η Ιρλανδία με 124,8 του ΑΕΠ.

Δεν είναι καθόλου τυχαία, σε σχέση με τα νέα αναμενόμενα βάρη που θα φορτωθεί ο λαός, και η τελευταία δήλωση του γερμανού Υπουργού των οικονομικών Σόϊμπλε, το κυριότερο αφεντικό της κυβέρνησης, με βαρύνουσα άποψη, κατά την προσέλευσή του στο πρόσφατο (27/1/2014) Eurogroup: «η Ελλάδα έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο, αλλά έχει ακόμα να κάνει πολλά», δήλωση που επίσης διαψεύδει τις ανοησίες και τα ψεύδη του διαρκώς χασκογελούντος και μόνιμα χαζοχαρούμενου πρωθυπουργού Α. Σαμαρά.

Παρά τα παραπάνω στοιχεία, οι δημαγωγικές «κορώνες» του πρωθυπουργού δεν γνωρίζουν όρια, συνεχίζοντας να αρνείται ότι η οικονομία της χώρας εξακολουθεί να στροβιλίζεται στη δίνη μιας τόσο βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης υπερπαραγωγής, ότι η αγορά βρίσκεται στο έλεος των μαφιόζων κερδοσκόπων και των ξένων ληστών, ότι «βασιλεύει» η μεγάλη και η μικρή φοροδιαφυγή, ότι αυξάνονται συνεχώς οι φόροι και οι τιμές «πετούν» στα ύψη, ότι η μαζική ανεργία συνεχώς αυξάνεται πλησιάζοντας, μαζί με τους υποαπασχολούμενους, στα 2.000.000 άνεργους (η εξαγωγή χιλιάδων ανέργων νέων στις άλλες χώρες διαφημίζεται απ’ την κυβέρνηση ως «μείωση της ανεργίας»), κλπ., και όταν, τέλος, το δημόσιο χρέος παραμένει σε δυσθεώρητα ύψη, εκτινασσόμενο τελευταία, όπως ήδη προαναφέρθηκε, στα 317,3 δισ. Ευρώ ενώ νέα δυσβάστακτα βάρη αναμένονται το νέο χρόνο με την ΤΡΟΪΚΑ να απαιτεί να επιβληθούν νέα βάρη ύψους 3 δισ. Ευρώ και χιλιάδες νέες απολύσεις, που θα εξαθλιώσουν παραπέρα τις πλατιές λαϊκές μάζες, με τα κέρδη όμως των καπιταλιστών να εκτινάσσονται κι’ αυτά στα ύψη παρά την κρίση.

Διαβάστε Περισσότερα »

O καθηγητής Γιούλιους Τάντλερ μιλά για το νέο Σύνταγμα της ΕΣΣΔ

“Ριζοσπάστης”, Κυριακή, 21 Ιουνίου 1936

Ένας αντιπρόσωπος των εφημερίδων της Μόσχας, πήρε μιαν συνέντευξη με τον γνωστό σ' όλον τον κόσμο καθηγητή Τάντλερ, σχετικά με το καινούργιο σχέδιο του Σοβιετικού Συντάγματος.

Ο Γιούλιους Τάντλερ ήταν καθηγητής της Ανατομίας στο Πανεπιστήμιο της Βιένης. Ύστερα απ' τις 12 Νοέμβρη 1918 έγινε υπουργός Υγιεινής στην Αυστρία.

Για πολλά χρόνια διεύθυνε, με την ιδιότητα του Δημοτικού Συμβούλου, τις υπηρεσίες της δημοσίας υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας της πόλης της Βιένης. Εδώ και λίγο καιρό πήγε στη Μόσχα όπου δουλεύει σαν σύμβουλος του Επιτροπάτου του Λαού της Δημοσίας Υγείας.

Ο καθηγητής Τάντλερ δήλωσε:

Διάβασα το σχέδιο με το πιο μεγάλο ενδιαφέρον και είμαι ενθουσιασμένος. Πολύ λίγα ντοκουμέντα στην ιστορία της ανθρωπότητας επηρέασαν τις τύχες της, όσο αυτό το σχέδιο, που ασφαλώς θα μπει σε εφαρμογή.

Θα μπορούσε κανείς να το συγκρίνει με την “Πράξη του Χάμπεας Κόρπους” (Σ. “Ρ”: αγγλικός νόμος του 1679 για την υπεράσπιση της ατομικής ελευθερίας) και με τη “Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου” της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Αλλά οι παράγραφοι που νομίζω ότι έχουν μια εντελώς ιδιαίτερη σημασία είναι αυτές που καθορίζουν τα δικαιώματα και τα βασικά καθήκοντα των Σοβιετικών πολιτών. Το άρθρο 118 παρέχει στου Σοβιετικούς πολίτες το δικαίωμα της Εργασίας. Το άρθρο 119 του δίνει το δικαίωμα στην ανάπαυση και το άρθρο 120 του εξασφαλίζει τα υλικά μέσα για τα γεράματα και για την περίπτωση της αρρώστιας. Τα άρθρα 119 και 120 λένε ξεκάθαρα: ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ εξασφαλίζεται στον εργαζόμενο. Και όχι μονάχα το δικαίωμα στην δουλειά και στην υγεία, αλλά ακόμη και το δικαίωμα στην μόρφωση και την εκπαίδευση, σύμφωνα με το άρθρο 121.

Τα άρθρα 123 και 129 που δείχνουν, σ' αυτή την εποχή των διωγμών και των προγραφών, πως σκοπεύουν εδώ να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα των ανθρώπων και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πολύ πλατιά σημασία. Η ισότητα των δικαιωμάτων για όλους τους Σοβιετικούς πολίτες, αδιακρίτως εθνικότητας ή φυλής, σε όλα τα πεδία της οικονομίας, της εκπολιτιστικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής, είναι, όπως λέει το άρθρο 23, νόμος απαραβίαστος. Το άρθρο 129 εξασφαλίζει το δικαίωμα του ασύλου σε όλους τους καταδιωκόμενους γιατί υπεράσπισαν τα συμφέροντα των εργαζομένων, γιατί αγωνίστηκαν για την εθνική απελευθέρωση ή για την επιστημονική τους δράση. Η καθαρότητα της διατύπωσης είναι αξιοπαρατήρητη, και ο τρόπος με τον οποίο το σχέδιο παρουσιάστηκε στις μάζες, που έχουν τη δυνατότητα να αποφανθούν για κάθε του λέξη, μέσα σε ολόκληρους μήνες, αποτελεί παράδειγμα για όλον τον κόσμο.

Διαβάστε Περισσότερα »

Το ξύπνημα της πάλης των λαών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής απαιτεί μια επαναστατική ηγεσία.

Η Λατινική Αμερική είναι η σκηνή ενός νέου κύματος κοινωνικής διαμαρτυρίας. Πρόκειται για την αντίδραση των εργατών, της νεολαίας και των λαών στις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, στις αντιλαϊκές πολιτικές, στη διαφθορά των ανώτερων κυβερνητικών κλιμακίων, την παράδοση των πλοτοπαραγωγικών πηγών στο ξένο κεφάλαιο, κοντολογίς, στα παλιά και τα νέα οικονιμικά και πολιτικά προγράμματα που αποσκοπούν στη διαώνιση της εξουσίας του κεφαλαίου.

Η σημερινή πάλη ξεπερνάει την προσωρινή και μειωμένη πάλη που εκδηλώθηκε, ιδιαίτερα σ΄εκείνες τις χώρες όπου κάποιες κυβερνήσεις, που αποκαλούνταν προοδευτικές, δημιούργησαν προσδοκίες και ελπίδες ότι τα πράγματα θ’ αλλάξουν προς όφελος των εργατών και των λαών, αλλά που μετά από μερικά χρόνια αποδείχθηκαν ότι βρίσκονταν στην υπηρεσία της μιάς ή της άλλης μερίδας της αστικής τάξης και του ξένου κεφαλαίου.

Όπως αναμενόνταν, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει ένα είδος πολιτικής συμφωνίας μεταξύ των κυβερνήσεων της περιοχής πάνω σε βασικά χαρακτηριστικά οικονομικής και πολιτικής διαχείρησης καθώς επίσης και στην εφαρμογή φορολογικών μέτρων που ταλαιπωρούν την εργατική τάξη με άμεσους και έμμεσους φόρους, την υποστήριξη της εξορυκτικής βιομηχανίας ως μέσου για την απόκτηση οικονομικής επιφάνειας, την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων σε διάφορους τομείς, όπως της εργασίας, που στοχεύουν στην νομιμοποίηση της καπιταλιστικής υπερεκμετάλλευσης και στην φαλκίδευση του δικαιώματος των εργατών να οργανωθούν σε ελεύθερα συνδικάτα.

Συμφωνούν, επίσης, και στην εφαρμογή μέτρων κοινωνικού ελέγχου μέσα από την προώθηση δικαστικών μεταρρυθμίσεων και νόμων που, στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας, ουσιαστικά στοχεύουν στην ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Με τη βοήθεια, σ’ ορισμένες περιπτώσεις, ξεκάθαρα νεοφιλεύθερων προγραμμάτων και «προοδευτικών» κοινωνικών προγραμμάτων που αναφέρονται κάποιες φορές ακόμα και στην επανάσταση και τον σοσιαλισμό, οι αστικές μερίδες που βρίσκονται στην εξουσία επιδιώκουν να ξεκινήσουν μια διαδικασία καπιταλιστικού εκσυγχρονιμού στην περιοχή που θα τους επιτρέψει να πραγματοποιήσουν υψηλότερα επίπεδα συσώρευσης και να αποκτήσουν καλύτερα μέσα για να παρέμβουν στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά. Σ’ αυτήν την διαδικασία, παρατηρούμε την μείωση της πολιτικής επιρροής των ΗΠΑ οι οποίες παραδοσιακά θεωρούσαν την Λατινική Αμερική και την Καραϊβική ως την «πίσω αυλή» τους και την επιθετική διείσδυση του κινεζικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Έτσι, στις περισσότερες χώρες, γινόμαστε μάρτυρες μιας επαναδιαπραγμάτευσης της ξένης εξάρτησης.

Μέσα στη δείνη μιας σοβαρής οικονομικής κρίσης που συντάραξε την παγκόσμια οικονομία, οι χώρες σ’ αυτήν την περιοχή κατάφεραν ν’ αποφύγουν κάποιες από τις συνέπειές της χάρη στις υψηλές τιμές των πρώτων υλών που παράγουν καθώς και στις καθιερωμένες φορολογικές πολιτικές που επέτρεψαν στις περισσότερες κυβερνησεις να βασιστούν σε επαρκή οικονομικά μέσα και να ξεκινήσουν ένα κοινωνικό πρόγραμμα το οποίο στο μυαλό μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού έχει δημιουργήσει την φαντασίωση ότι ζούν σε καιρούς αλλαγής αποκοιμίζοντας το μαχητικό τους πνεύμα.

Και όμως, η αυτή η κατάσταση αρχίζει ν’ αλλάζει. Η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια και ο πόθος εκατομμυρίων εργατών, αγροτών, γυναικών, νέων και άλλων για αλλαγή γίνονται ολοένα και πιο αισθητά και ξεσπάει.

Αυτό μας δείχνει ο αγώνας που διεξάγει η αυτές τις μέρες η νεολαία και ο λαός της Βραζιλίας και που κατέβασε στους δρόμους μέσα σε δύο βδομάδες δυο εκατομμύρια ανθρώπους. Δεν είναι τα 20 σέντς (η αύξηση της τιμής του λεωφορείου) που προκάλεσε τις συγκρούσεις. Ο λαός έχει απηυδύσει με την διαφθορά, τους χαμηλούς μισθούς, την εκποίηση των πετρελαϊκών πόρων στο ξένο κεφάλαιο και θέλει νοσοκομεία, δουλειές, σχολεία και αξιοπρεπή στέγαση. Ο λαός απορρίπτει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και αρνείται να δεχτεί να ξοδεύονται εκατομμύρια δολλάρια για το Παγκόσμιο Κύπελλο από το οποίο κάποιες μικρές ντόπιες ομάδες και τα διάφορα ξένα μονοπώλια θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη. Η νεολαία πήρε τους δρόμους παραμερίζοντας την καταπίεση, την δήθεν συμφιλιωτική στάση της κυβέρνησης και την κυβερνητική προειδοποίηση να κάτσει φρόνιμα γιατί οι διαδηλώσεις μπορεί να οδηγήσουν σε πραξικόπημα, μια προειδοποίηση που είχε σκοπό να εμποδίσει το δικαίωμα των διαδηλώσεων.

Για μήνες, η χιλιανή νεολαία διεξάγει ένα μαζικό και μαχητικό αγώνα. Προβάλλουν ακλόνητα αιτήματα γύρω από εκπαιδευτικά ζητήματα και, ταυτόχρονα, συγκρούονται με την κυβέρνηση του Σεμπαστιάνο Πινέϊρα. Αυτός ο αγώνας ενθάρρυνε και άλλες κοινωνικές ομάδες να παλαίψουν για τα δικά τους αιτήματα προκαλώντας μια πολιτική κρίση που προμηνύει την ήττα στις επερχόμενες εκλογές των δυνάμεων που βρίσκονται στην εξουσία.

Στην Αργεντινή, ο αγώνας των εργατών στις πόλεις και στην ύπαιθρο, της νεολαίας, των δημοσίων υπαλλήλων και των ανέργων επίσης μεγαλώνει.

Σε αρκετές χώρες, όπως η Βολιβία, το Περού, το Εκουαδόρ και η Κολομβία, οι αγώνες εναντίον των πολιτικών εξόρυξης, και ιδιαίτερα εναντίον στις εξορύξεις μεγάλης κλίμακας που προκαλούν τεράστια ζημιά στο περιβάλλον και στις τοπιοκές κοινωνίες και που αποτελούν την πηγή κερδών εκατομμυρίων για τις ξένες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, παίρνουν σχήμα και αποκτούν δύναμη. Προβάλλουν επίσης την απαίτηση για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, για πρόσβαση στην υγεία την εκπαίδευση, για διατήρηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και καταδικάζουν την ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Στην Κεντρική Αμερική, οι αγώνες των αγροτών και των κατοίκων των λαϊκών γειτονιών (στην Ονδούρα), των συνταξιούχων (στην Νικαράγουα) και των δημοσίων υπαλλήλων (στην Κόστα Ρίκα) βρίσκονται επίση σε εξέλιξη.

Στην Δομινικανή Δημοκρατία, ξεχωρίζουν ο αγώνας των εκπαιδευτικών για την εφαρμογή των κρατικού προυπολογισμού για την παιδεία όπως και οι λαϊκές κινητοποίησεις ενάντια στις ξένες εταιρίες εξόρυξης που λεηλατούν τον πλούτο της χώρας και ενάντια στην σκανδαλώδη διαφθορά στα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια.

Οι εκπαιδευτικοί, η φοιτητιή νεολαία και οι εργάτες σε αρκετές κρατικές επιχειρήσεις το Μεξικό έχουν μπεί επικεφαλείς σε μεγάλες μαχητικές δράσεις ενάντια στην τωρινή και την προηγούμενη κυβέρνηση που και οι δυο ήταν τυφλά όργανα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του ΔΝΤ.

Η πολιτική πάλη στην Βενεζουέλα, στην οποία συμμετέχουν μεγάλα τμήματα των μαζών, στοχεύει καθαρά στην υπεράσπιση των κατακτήσεων που επιτεύχθηκαν κατά την διάρκεις της διακυβέρνησης από τον Ούγκο Τσάβεζ, σ΄αντιπαράθεση με την δεξιά που προσπαθεί να τις πάρει πίσω και στην διεκδίκηση περισσότερο ριζοσπατικών κοινωνικών και πολιτικών μέτρων προς όφελος των εργατών και του λαού.

Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που ξεσπούν στην Λατιική Αμερική, μαζί μ΄εκείνες στην Ευρώπη, την Βόρεια Αφρική και σ’ άλλα μέρη του κόσμου μας δείχνουν ένα κόσμο σε αναστάτωση.

Σ΄αυτές τις συνθήκες, τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα καταθέτουν τις πολιτικές τους προτάσεις και τις δράσεις τους που αποβλέπουν στην συσπείρωση των επαναστατικών δυνάμεων. Σε πολλούς απ΄τους προαναφερόμενους αγώνες, είμαστε παρόντες και έχουμε το ρόλο μας. Έχουμε συναίσθηση, όμως, ότι πρέπει να αναπτύξουμε πολύ περισσότερο την δουλειά μας προκειμένου να βάλουμε αυτούς τους αγώνες στο μονοπάτι που οδηγεί στο θρίαμβο της επανάστασης και του σοσιαλισμού.

Ως αποτέλεσμα της μεγάλης επίθεσης που έχει εξαπολύσει ο ιμπεριαλισμός, η δεξιά, ο ρεβιζιονισμός και ο οπορτουνισμός, οι εργάτες και οι λαοί δείχνουν έντονη ιδεολογική υποχωρητικότητα που τους οδηγεί να εμπιστεύονται τα συνθήματα και τα κοινωνικά προγράμματα που δεν ξεπερνούν τον ορίζοντα του ρεφορμισμού και της αστικής δημοκρατίας.

Η δουλειά μας είναι να αναστραφεί αυτή η κατάσταση και να προσελκύσουμε τις μάζες προς επαναστατικές πολιτικές και στις προτάσεις στρατηγικής που διατυπώνουμε στην σημερινή κατάσταση. Γι΄αυτό το σκοπό θα εντείνουμε τις προσπάθειές μας στην διαφωτισιτική δράση και την μαζική δουλειά.

Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μαζί με τους λαούς μας, διεκδικώντας την πολιτική ηγεσία και οδηγώντας τους προς νέες, ανώτερες μορφές πάλης για τα υλικά και πολιτικά τους αιτήματα, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, έτσι ώστε να διαδραματίσουν το θεμελιώδη επαναστατικό ρόλο που η ιστορία τους έχει επιφυλάξει.

Θα δώσουμε δύναμη στο λαϊκό κίνημα προάγοντας την ενότητά του τόσο στο κοινωνικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο των πολιτικών οργανώσεων της αριστεράς.

Η αφοσίωσή μας στην επανάσταση και στο σοσιαλισμό προβάλει την ανάγκη να επιτύχουμε πιο γρήγορα την ισχυροποίηση και την ανάπτυξη της κομματικής μας δομής. Οι πολιτικές συγκυρίες απαιτούν από τις οργανώσεις μας μεγαλύτερη ικανότητα στο σχεδιασμό πολιτικών που θα αγκαλιαστούν απ’ τις μάζες. Την ίδια στιγμή, όμωσμ χρειαζόμαστε επαρκείς δυνάμεις για την υλοποίησή τους.

Οι εργάτες και οι λαοί της Αμερικής και όλου του κόσμου προκαλούν τους εξουσιαστές, αναζητούν την αλλαγή και παλεύουν για αυτήν. Εμείς, οι Μαρξιστές-Λενινιστές έχουμε την ευθύνη να αγωνιστούμε μαζί τους ώστε να ευοδωθούν αυτές οι αλλαγές και να θριαμβεύσει η επανάσταση και ο σοσιαλισμός.

Κίτο, Ιούλιος 2013

Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (Βραζιλία)
Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (μαρξιστικό-λενινιστικό)
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργασίας – Δομινικανή Δημοκρατία
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κόμμα Ισημερινού
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικό (μαρξιστικό-λενινιστικό)
Περουβιανό Κομμουνιστικό Κόμμα (μαρξιστικό-λενινιστικό)
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας

Δημοσιεύτηκε στην En Marcha #1620, 19-25 Ιουλίου 2013

Διαβάστε Περισσότερα »

Σοσιαλδημοκρατική χρουστσοφικο-τροτσκιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ: πλήρης εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας των οικονομικών κρίσεων αλλά και της μαρξιστικής θεωρίας της εξαθλίωσης του προλεταριάτου «κρίση υπερσυσσώρευσης» ή καπιταλιστική κυκλική κρίση υπερπαραγωγής;

Η μαρξιστική θεωρία των καπιταλιστικών οικονομικών κρίσεων και η μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης του προλεταριάτου βρέθηκαν πάντα στο παρελθόν, βρίσκονται και σήμερα – θα βρεθούν και στο μέλλον όσο θα υπάρχει καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός – στο κέντρο της οξύτατης διαμάχης και αντιπαράθεσης μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού και της χυδαίας αστικής πολιτικής οικονομίας(=που δεν είναι πλέον επιστήμη) αλλά και των διαφόρων αντιμαρξιστικών ρεφορμιστικών θεωριών (παλιάς και νέας χρουστσοφικής-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατίας, κλπ.), στο κέντρο της σφοδρής ιδεολογικο-πολιτικής ταξικής πάλης μεταξύ των επαναστατών κομμουνιστών και των παραδοσιακών αστών και των ρεφορμιστών «θεωρητικών» υπερασπιστών (άμεσα-έμμεσα) του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος, κι’ αυτό για σειρά λόγους μεταξύ των οποίων:

Πρώτο, επειδή και οι δυο θεωρίες αποτελούν αναπόσπαστα τμήματα της μοναδικά ορθής υλιστικο-διαλεκτικής προσέγγισης και της γενικότερης επιστημονικής μαρξιστικής ανάλυσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής,

Δεύτερο, γιατί, πέραν της κατάδειξης του ιστορικού, παροδικού χαρακτήρα του καπιταλισμού (θεωρία των κρίσεων), αποκαλύπτουν τεκμηριωμένα τον ασυμφιλίωτο χαρακτήρα των ανταγωνιστικών του αντιθέσεων και καταδεικνύουν την αναγκαιότητα αντικατάστασης του καπιταλισμού απ’ το σοσιαλισμό-κομμουνισμό και το αναπόφευκτο της βίαιης-ένοπλης προλεταριακής επανάστασης, κάτω απ’ την καθοδήγηση του επαναστατικού κόμματος, για το ξεπέρασμά τους: «ότι το προλεταριάτο δεν μπορεί να κατακτήσει την πολιτική του κυριαρχία χωρίς βίαιη επανάσταση, μοναδική είσοδος στη νέα κοινωνία, σε αυτό συμφωνούμε. Για να έχει το προλεταριάτο την ημέρα που θα το αποφασίσει, την απαιτούμενη δύναμη να νικήσει, είναι αναγκαίο – κι’ αυτό το έχομε εκπροσωπήσει ο Μαρξ κι εγώ από το 1847 – , να συγκροτηθεί ένα ιδιαίτερο Κόμμα, ξεχωριστό απ’ όλα τα άλλα Κόμματα και σε αντιπαράθεση μ’ αυτά, ένα συνειδητό ταξικό Κόμμα» (ENGELS)1

Τρίτο, γιατί και οι δυο συνδέονται άμεσα με το καίριο ζήτημα της επαναστατικής ταξικής πάλης του προλεταριάτου στην κατεύθυνση της επανάστασης αλλά και με την καταπολέμηση των διαφόρων ρεφορμιστικών «θεωριών», που καταλήγουν στην αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική-ρεφορμιστική γραμμή της ταξικής συνεργασίας η οποία απομακρύνει την εργατική τάξη απ’ το δρόμο της επαναστατικής ταξικής πάλης και επιπλέον καλλιεργούν ρεφορμιστικές αυταπάτες, υπονομεύοντας-δηλητηριάζοντας αστικά την επαναστατική ταξική συνείδηση του προλεταριάτου και γενικά των πλατιών μαζών των εργαζομένων, υποτάσσοντάς τους στις στρατηγικές επιδιώξεις της κυρίαρχης εκμεταλλεύτριας αντιδραστικής αστικής τάξης.

Σ΄ αυτή την πολεμική αντιπαράθεση οι επαναστάτες κομμουνιστές που ακολούθησαν τον επαναστατικό δρόμο των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, την επαναστατική γραμμή των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ, ήταν οι μόνοι που υπεράσπισαν με συνέπεια τον επαναστατικό μαρξισμό και στα τρία, αδιάσπαστα μεταξύ τους, συστατικά του μέρη, ενώ οι παραδοσιακοί αστοί αλλά και οι ρεφορμιστές της παλιάς όσο και της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (χρουστσοφικοί, τροτσκιστές, κλπ.) απέρριψαν γενικά τον επαναστατικό μαρξισμό ως «νεκρό δόγμα» και μαζί του κήρυξαν επανειλημμένα τη μαρξιστική θεωρία των κρίσεων και τη μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης γενικά, σε πρώτη γραμμή τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου ως «παλιωμένες» και «ξεπερασμένες» για να διαψευστούν, ακόμα μια φορά, απ’ τη σημερινή ζοφερή αντικειμενική οικονομικο-κοινωνική πραγματικότητα του καπιταλισμού, που επιβεβαιώνει περίτρανα τον επαναστατικό μαρξισμό γενικά και την ορθότητα των αναλύσεων-θέσεών του ειδικότερα.

Επειδή η μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου αλλά και η μαρξιστική θεωρία των οικονομικών κυκλικών κρίσεων υπερπαραγωγής συνδέονται άμεσα και στενότατα με την επαναστατική κατεύθυνση-προοπτική του μαρξισμού και είναι αδιαχώριστες απ’ την ιστορική αναγκαιότητα της Προλεταριακής Επανάστασης, οι επαναστάτες μαρξιστές διεξήγαγαν πάντα οξύτατη ιδεολογικο-πολιτική πάλη ενάντια στους διάφορους οπορτουνιστές προδότες αρνητές τους. Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο και οι δυο θεωρίες συγκέντρωναν πάντα τα κύρια πυρά των αντιδραστικών αστών, της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας και της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (από πλευράς περιεχομένου: η γραμμή του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ(Φλεβάρης 1956)2 ήταν ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ, πιο συγκεκριμένα ήταν: α) αντικομμουνιστική γραμμή παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση, κλπ., ακολουθώντας το δρόμο της καπιταλιστικής Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, β) αντεπαναστατική ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή: «ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος», «εκδημοκρατισμός» του αστικού κράτους, «σοσιαλισμός» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, «ειρηνική συνύπαρξη», κλπ., που όλα μαζί σημαίνουν ΑΡΝΗΣΗ: 1) της βίαιης-ένοπλης επανάστασης, 2) της αναγκαιότητας συντριβής του αστικού κράτους, 3) της αναγκαιότητας ύπαρξης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου για τη διατήρηση της εξουσίας της εργατικής τάξης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού).

Α. ανοιχτή εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου απ’ την παλιά παραδοσιακή αλλά και τη νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία

Ο Μαρξ αναλύοντας επιστημονικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής ανακάλυψε, μεταξύ άλλων, και το γενικό νόμο της καπιταλιστικής συσσώρευσης – τον «απόλυτο, γενικό νόμο της καπιταλιστικής συσσώρευσης» (MARX) – και σ' άρρηκτη σύνδεση μαζί του εκείνον της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, καταδεικνύοντας επιπλέον ταυτόχρονα, ότι η εξαθλίωση της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό είναι μια αναγκαία και αναπόφευχτη συνέπεια αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος και μια νομοτέλεια: «στο μέτρο που συσσωρεύεται το κεφάλαιο, χειροτερεύει υποχρεωτικά η κατάσταση του εργάτη, αδιάφορο αν είναι καλή ή κακή η πληρωμή του … επομένως η συσσώρευση πλούτου στον ένα πόλο είναι ταυτόχρονα συσσώρευση αθλιότητας, βασάνου εργασίας, σκλαβιάς, αμάθειας, αποχτήνωσης και ηθικής κατάπτωσης στον αντίθετο πόλο, δηλ. στην πλευρά της τάξης, που παράγει με τη μορφή κεφαλαίου το δικό της προϊόν» (MARX)3.

Παρακάτω, λόγω έλλειψης χώρου και έκτασης, θα γίνει αναφορά μόνο στη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης και όχι σ’ εκείνη της σχετικής εξαθλίωσης, κάτι που θα ακολουθήσει στο δεύτερο μέρος σε συνδυασμό με τη στάση της ανοιχτής εγκατάλειψης και των δυο απ’ την ηγεσία του αστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ(΄56). Η απόλυτη εξαθλίωση εκφράζεται στην πτώση του βιοτικού επιπέδου του Προλεταριάτου και των άλλων εργαζομένων μαζών, την πτώση των πραγματικών μισθών, τη μαζική αύξηση της ανεργίας, την αύξηση της εντατικοποίησης, τη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας, διαβίωσης, κατοικίας, κλπ. Σύμφωνα με τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης, κατά το Λένιν, «ο εργάτης εξαθλιώνεται α π ό λ υ τ α, δηλ. γίνεται πραγματικά φτωχότερος από πριν, είναι υποχρεωμένος να ζει χειρότερα, να τρέφεται λιγότερα, να υποσιτίζεται περισσότερο, να στεγάζεται στα υπόγεια και στις σοφίτες» (ΛΕΝΙΝ)4.

Στην εποχή του ιμπεριαλισμού και της γενικής κρίσης του καπιταλισμού, αλλά και σε περιόδους οικονομικών κυκλικών κρίσεων υπερπαραγωγής, το προτσές της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης βαθαίνει ακόμα περισσότερο. Η απόλυτη εξαθλίωση του Προλεταριάτου παίρνει τις πιο ακραίες διαστάσεις σε συνθήκες πολέμων και οικονομικής κρίσης όπως η σημερινή: «οι κρίσεις και οι περίοδοι βιομηχανικής στασιμότητας, με τη σειρά τους, καταστρέφουν ακόμη πιο πολύ τους μικρούς παραγωγούς, μεγαλώνουν ακόμα πιο πολύ την εξάρτηση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, οδηγούν ακόμα πιο γρήγορα στη σχετική και επίσης ακόμα στην απόλυτη χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης» (LENIN)5.

Η θεωρία της εξαθλίωσης του προλεταριάτου – αναπόσπαστο τμήμα της μαρξιστικής οικονομικής θεωρίας – έχει μεγάλη σπουδαιότητα για το σωστό καθορισμό των καθηκόντων της ταξικής πάλης, για την επεξεργασία σωστής στρατηγικής και τακτικής του εργατικού κινήματος, επειδή αυτή, τεκμηριώνοντας τη θέση, ότι η ανάπτυξη του καπιταλισμού συνοδεύεται αναπόφευχτα από το δυνάμωμα της εκμετάλλευσης και την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, βοηθά στη διαμόρφωση της επαναστατικής ταξικής της συνείδησης και δείχνει το μοναδικό δρόμο που αυτή έχει μπροστά για τη λύση των προβλημάτων της: το δρόμο της επαναστατικής ταξικής πάλης και της βίαιης-ένοπλης ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. Εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας της εξαθλίωσης, άρνηση της ύπαρξης της εξαθλίωσης του προλεταριάτου και αναγνώριση της δυνατότητας μιας διαρκούς και ουσιαστικής «καλυτέρευσης» της κατάστασής του στα πλαίσια του καπιταλισμού σημαίνει παραίτηση από την επαναστατική ταξική πάλη, σημαίνει εγκατάλειψη-προδοσία της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι οι πρώτες επιθέσεις των ρεβιζιονιστών πρακτόρων των ταξικών συμφερόντων της αστικής τάξης στις γραμμές του εργατικού κινήματος και των αστών οικονομολόγων κατά του επαναστατικού μαρξισμού κατευθύνονταν ενάντια στη θεωρία της εξαθλίωσης γενικά, μα πρώτα απ' όλα ενάντια στη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Επιχείρησαν επανειλημμένα ανεπιτυχώς την ανασκευή της, προσπαθώντας να "αποδείξουν" ότι η εξαθλίωση δεν είναι τάχα αναπόφευχτη και μια νομοτέλεια του καπιταλισμού, δεν είναι ένα μόνιμο φαινόμενο που πηγάζει από την ίδια τη φύση αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος, μα ένα τυχαίο και παροδικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει μόνο μια ιστορική αρχική φάση ανάπτυξής του, και επομένως η εργατική τάξη έχει τη δυνατότητα, με τον αγώνα της για σειρά μεταρρυθμίσεις, να «καλυτερεύει» τάχα ολοένα και περισσότερο την κατάστασή της στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Από την αποδοχή ή μη της θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου απορρέουν δυο διαμετρικά αντίθετες πολιτικές γραμμές: η επαναστατική-προλεταριακή γραμμή που ακολούθησε το Κόμμα των Μπολσεβίκων, μ’ επικεφαλής τους ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ αλλά και τα κομμουνιστικά κόμματα της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς και η αστικο-ρεβιζιονιστική γραμμή που ακολούθησε η παλιά σοσιαλδημοκρατία και τα κόμματά της, αλλά και ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός δηλ. η νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία.

Γι’ αυτό το λόγο όχι μόνο οι ανοιχτοί απολογητές του καπιταλισμού, αλλά και οι ρεβιζιονιστές-ρεφορμιστές σοσιαλδημοκράτες, διαστρέβλωσαν και απέρριψαν τη μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης του προλεταριάτου, ιδιαίτερα τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, κηρύσσοντάς την, κατά καιρούς, «ξεπερασμένη», κλπ., με πρώτους τους Bernstein(1898), Kampffmeyer(1898), David(1899), Kautsky(1899-1901), Cunow, Plechanow, κλπ., εκείνους της 2ης και 3ης δεκαετίας του 20^ου αιώνα Bucharin, Tarnow, Noelting, Braunthal, Cole, κλπ. φθάνοντας σ’ αυτούς των δεκαετιών '50-60 Strachey, Boese, Rimbert, Core, Herve, Browder, Cowie, Czernetz, κλπ., καταλήγοντας στους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και τροτσκιστές.

Είναι γνωστό, ότι αργότερα, αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄50 του περασμένου αιώνα – μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ – με την επικράτηση της αστικο-ρεβιζιονιστικής χρουστσοφικής αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση και την εξαγωγή της (με ωμές απανωτές επεμβάσεις) στις τότε Λαϊκές Δημοκρατίες, την επιβολή και κυριαρχία της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα άνοιξε διάπλατα ο δρόμος στις τότε ρεβιζιονιστικές χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού αλλά και σ’ όλα τα αστικά, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, χρουστσοφικά κόμματα των διαφόρων χωρών (συμπεριλαμβανομένου και του «Κ»ΚΕ΄56), όχι μόνο στην αναθεώρηση και απόρριψη του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του Λενινισμού-Σταλινισμού γενικά, αλλά και στην παραποίηση και ανοιχτή απόρριψη της μαρξιστικής θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Και στο ζήτημα αυτής της θεωρίας η νέα προδοτική χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία βάδισε με συνέπεια στα χνάρια της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας. Στρατιές ρεβιζιονιστών οικονομολόγων των διαφόρων χωρών επιτέθηκαν και απέρριψαν ανοιχτά τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου μεταξύ των οποίων οι Varga, Lange, Klein, Tscheprakow, Ljubimova, Arsumanjan, Mandel, Rosdolski, Hoffman, Prager, κλπ.. Δεν παραποίησαν μόνο και αρνήθηκαν ανοιχτά τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Μαρξ, μα και μερικοί απ’ αυτούς αντικατέστησαν ακόμα και τον επιστημονικό όρο "εξαθλίωση" με τον όρο "πτώχευση".

Αν ο Kautsky και ο Varga παραποίησαν-διαστρέβλωσαν και απέρριπταν τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, κάποιοι απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς αποστάτες και προδότες του μαρξισμού, όπως ο Ρώσος Sergej Dalin6, είχε το θράσος να ισχυριστεί-γράψει: «παλιότερα διακηρύσσονταν η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου. Όμως αυτή δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό», εννοώντας προφανώς ότι δεν έχει σχέση με το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Επειδή η βιβλιογραφία (παλιά και νεότερη) γύρω απ’ το ζήτημα της εξαθλίωσης γεμίζει βιβλιοθήκες, ας αναφερθούν μόνο ελάχιστα απ’ τα πιο χαρακτηριστικά βιβλία και άρθρα αυτών των αντιμαρξιστικών ρεφορμιστικών απόψεων απ’ τη δεκαετία του ΄60 του 20^ου αιώνα, όπως των E.Varga7, O.Lange8, V.Tscheprakow9 και του τροτσκιστή E.Mandel10 και τα άρθρα των D.Klein11 και S.Dalin12.

Ας αναφερθεί επίσης, για κάπως πληρέστερη πληροφόρηση των νεότερων, πως ακόμα και ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι, διαπίστωναν-ομολογούσαν, όπως ο ανατολικο-γερμανός J.Kuczynski, το γεγονός της απόρριψης της μαρξιστικής θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου στις τότε ρεβιζιονιστικές χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού, σημειώνοντας το 1968: «ότι μερικοί μαρξιστές (εννοεί προφανώς χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές)εκπροσωπούν την άποψη, ότι ο Μαρξ δεν έχει αναπτύξει καμιά θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης, ή θεωρούν, ότι, αν ίσχυε παλιότερα, σήμερα δεν έχει κανένα νόημα. Αυτή την αντίληψη δεν την συμμερίζομαι»( J.Kuczynski)13. (ο J.Kuczynski αναφέρει μόνο τα ονόματα των E.Varga, O.Lange, D.Klein, όμως τα ονόματα είναι πολύ περισσότερα και από αυτά που αναφέρονται παραπάνω, ανέρχονται σε πολλές δεκάδες).

----------

1.Marx/Engels: Werke, Bd.37, σελ. 326, Berlin-DDR 1967,

2.Ν.Σ.Χρουστσιοφ: Λογοδοσία της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο, 1956

3.Marx/Engels: Werke, Bd.23, σελ. 675, Berlin-DDR 1970

4. Lenin Werke: Bd. 18, σελ. 428, Berlin-DDR 1965

5.Lenin Werke: Bd. 29, σελ.85, Berlin-DDR 1965

6. Sergej Dalin: “Vargas letztes Buch” στο: “Sowjetunion heute”, 7/1965, σελ.9

7. E.Varga: Essais sur l’economie politique du capitalisme, Moscou 1967, και Ausgewaehlte Schriften 1918-1924 Bd.3, Berlin-DDR 1982, ρώσικα 1964

8. O.Lange: Entwicklungstendenzen der modernen Wirtschaft und Gesellschaft, Wien 1964

9. V. Tscheprakow: le capitalisme monopoliste d’ Etat, Moscou 1969

10. E.Mandel: Traite d’ economie marxiste, Paris 1962 και Marxistische Wirtschaftstheorie, Frankfurt a.Main 1968

11. D.Klein: zur Dialektik des modernen Imperialismus, στο: «Forum» No 23, Berlin-DDR 1964

12. Sergej Dalin: “Vargas letztes Buch” στο: “Sowjetunion heute”, 7/1965

13. J.Kuczynski: «Die Geschichte der Lage der Arbeiter unter dem Kapitalismus», Bd. 36,σελ.5, Berlin-DDR 1968

Διαβάστε Περισσότερα »

Το "Κ”ΚΕ απορρίπτει τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου

Με την ευκαιρία της αναδημοσίευσης του άρθρου του Ρ.Σ. Τιράνων σχετικά με τις "Αστικό-ρεβιζιονιστικές Θεωρίες που αρνούνται τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου στην καπιταλιστική κοινωνία" ας δούμε ποια στάση κρατούν απέναντί της οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ.

Η μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης του προλεταριάτου υπήρξε ανέκαθεν στόχος των επιθέσεων των αστών και ρεβιζιονιστών ιδεολόγων, γιατί δείχνει ότι εκείνο που χαραχτηρίζει την καπιταλιστική εκμετάλλευση είναι το γεγονός της απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης, ότι δεν είναι δυνατή η καλυτέρευση της κατάστασής της στα πλαίσια του καπιταλισμού, παρά τους αγώνες της, γιατί δείχνει ότι ο καπιταλισμός γεννά αναπόφευχτα τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου, ότι ο δρόμος ανάπτυξής του είναι ο δρόμος της εξαθλίωσης της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων, γιατί τέλος δείχνει την αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού μέσω της βίαιης επανάστασης.

Ο νόμος της σχετικής (σημαίνει σταθερή μείωση του μεριδίου της εργατικής τάξης στο Εθνικό Εισόδημα σ' αντίθεση με εκείνο της αστικής τάξης που ανεβαίνει συνεχώς) και απόλυτης (σημαίνει άμεση πτώση του βιοτικού της επιπέδου) εξαθλίωσης του προλεταριάτου συνδέεται αδιάρρηχτα με την επαναστατική προοπτική του μαρξισμού - λενινισμού, αφορά το βασικό πρόβλημα της κοινωνικής ανάπτυξης και τη στρατηγική της εργατικής τάξης για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Οι ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι αρνούμενοι την απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου, δηλαδή παρουσιάζοντας τα πράγματα έτσι πως τάχα με την ανάπτυξη του καπιταλισμού καλυτερεύει συνεχώς η οικονομική κατάσταση της εργατικής τάξης και οι ταξικές αντιθέσεις "αμβλύνονται", πρώτο εξωραΐζουν τον καπιταλισμό και δεύτερο αρνούνται την αναγκαιότητα της προλεταριακής επανάστασης.

Δε θα επεχταθούμε εδώ στην έκθεση της μαρξιστικής λενινιστικής θεωρίας της απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης του προλεταριάτου αλλά θα αναφέρουμε μόνο μερικά αποσπάσματα από κείμενα των ρεβιζιονιστών που δείχνουν καθαρά τόσο τη διαστρέβλωση όσο και την ανοιχτή απόρριψη της μαρξιστικής θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου εκ μέρους του "Κ"ΚΕ. Αξίζει επίσης να υπογραμμιστεί, ότι εδώ και δεκαετίες ο όρος "απόλυτη εξαθλίωση" του προλεταριάτου έχει εξαφανιστεί από τα κείμενα του "Κ"ΚΕ και αυτό όχι τυχαία. Συνδέεται με την ανοιχτή απόρριψη της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου και την προδοσία του μαρξισμού – λενινισμού.

Στο ρεφορμιστικό πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 8ο Συνέδριο (1961) του "Κ"ΚΕ αναφέρεται, ότι "μεγαλώνει η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση" (Πρόγραμμα του ΚΚΕ. σελ. 20) της εργατικής τάξης, ενώ στο πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 9ο Συνέδριο (Μάρτης 1974) και τροποποιημένο εγκρίθηκε και από το 10ο Συνέδριο (Μάης 1978) έχουν απαλειφθεί εντελώς οι όροι "σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου" και αναφέρεται: "Η εντατικοποίηση της δουλειάς αυξάνει. Η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης δυναμώνει. Μειώνεται το μερίδιό της στο εθνικό εισόδημα.... Η αβεβαιότητα για το αύριο μεγαλώνει...." (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 17, Αθήνα 1978).

Την αλλαγή αυτή τη σημειώνει με ιδιαίτερη ικανοποίηση, σε άρθρο του για τις προσυνεδριακές συζητήσεις του 9ου Συνεδρίου, ο ρεβιζιονιστής οικονομολόγος Ν. Κυρίτσης, ο οποίος εκφράζει τη γνώμη ότι αυτό έπρεπε να είχε ήδη γίνει στο 8ο Συνέδριο (1961). Γράφει: «Στο καινούργιο πρόγραμμα η παλιά θέση: "Μεγαλώνει η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση ..." αλλάζει με την πρόταση "αυξάνει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και μειώνεται το μερίδιό της στο εθνικό εισόδημα... Η αβεβαιότητά για το αύριο συνέχει την εργατική τάξη". Νομίζω πως η αλλαγή αυτή είχε ωριμάσει από καιρό και ίσως έπρεπε να είχε γίνει στο προηγούμενο συνέδριο» ("Νέος Κόσμος", 9/1971, σελ. 120). Στη συνέχεια διαστρεβλώνοντας και απορρίπτοντας τη θεωρία του Μαρξ σχετικά με την απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου καταλήγει: "Γι αυτό θεωρώ πετυχημένη και επίκαιρη τη θέση στο ζήτημα αυτό που προτείνεται, επειδή αντανακλά αντικειμενικά τη σημερινή κατάσταση της εργατικής τάξης στη χώρα μας" ("Νέος Κόσμος", 9/1971, σελ. 121).

Έτσι, πέρα από το ότι στο πρόγραμμα του "Κ" ΚΕ απορρίπτεται ανοιχτά από το 1974 η μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, το "Κ"ΚΕ ισχυρίζεται πως τάχα το 1978 (τότε εγκρίθηκε εκ νέου το ρεφορμιστικό πρόγραμμα από το 10ο Συνέδριο) δεν ισχύει στην Ελλάδα ο νόμος της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου δηλαδή δε βλέπει άμεση πτώση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης που εκδηλώνεται με την πτώση του πραγματικού μισθού των εργαζομένων σαν αποτέλεσμα της ύψωσης των τιμών και της αύξησης των φόρων, με τη χρόνια και διαρκώς αυξανόμενη ανεργία (εκατοντάδες χιλιάδες ήταν τότε, το 1978, οι άνεργοι στη χώρα μας), με την εντατικότητα της εργασίας, τη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας και την καταπίεση, με την αύξηση των ατυχημάτων, τη χειροτέρευση της διατροφής και των συνθηκών διαβίωσης και κατοικίας της εργατικής τάξης, κλπ.

Αξίζει να υπογραμμιστεί, ότι η άρνηση της ύπαρξης της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου στη χώρα μας από τους ρεβιζιονιστές ηγέτες γίνεται σε μια περίοδο όπου η καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας μαστίζεται από τη μεγάλη οικονομική κρίση, τη μεγαλύτερη μετά την κρίση 1929 - 33, που έχει ξεσπάσει από τις αρχές της 1Οετίας του '70 και έχει αγκαλιάσει ολόκληρο τον αστικό - ρεβιζιονιστικό κόσμο. Σε μια τέτοια περίοδο, περίοδο οικονομικής κρίσης, είναι ολοφάνερο ότι ο νόμος της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου δρα με μεγαλύτερη ένταση. Η άρνηση της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, σε μια τέτοια περίοδο, εκφράζει όχι μόνο την πλήρη απομάκρυνση από το μαρξισμό - λενινισμό αλλά και το μέγεθος της προδοσίας των συμφερόντων της εργατικής τάξης εκ μέρους των ηγετών του "Κ"ΚΕ.

Στα 1972 ο Θ. Ζάχος του "Κ"ΚΕ απαντώντας στους αβάσιμους ισχυρισμούς του φασίστα υπουργού της χούντας Τσάκωνα, ο οποίος ισχυρίζονταν, ότι "ο Μαρξ διεψεύσθη προς έτι ως προς την αναγκαίαν μέλλουσαν να επισυμβή απαθλίωσιν της εργατικής τάξης" και αφού παραθέτει στοιχεία για την Ελλάδα και τις διάφορες καπιταλιστικές χώρες (ΕΠΑ, Αγγλία, κλπ.) κάταλήγει: "Εννοείται, τα στοιχεία που παραθέσαμε δε σημαίνει ότι στη μεταπολεμική περίοδο κυριαρχεί απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης" ("Νέος Κόσμος", 11/1972, σελ. 40-41).

Είναι ολοφάνερο ότι ο Θ. Ζάχος αρνείται το νόμο της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου για όλες ανεξαίρετα τις καπιταλιστικές χώρες. Για να δώσει κύρος στη ρεβιζιονιστική άποψη της άρνησης της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου και να δικαιολογήσει την προδοσία του, ο Ζάχος επικαλείται τις αντιμαρξιστικές απόψεις του αποστάτη σοβιετικού (ουγγρικής καταγωγής) ρεβιζιονιστή οικονομολόγου Ε. Βάργκα (1879 - 1964), που τον χαραχτηρίζει σαν επιστήμονα "παγκοσμίου φήμης", ο οποίος ισχυρίζεται όχι μόνο ότι αυτή δεν ισχύει μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ("το ότι μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σημειώθηκε σημαντική αύξηση του πραγματικού εργατικού μισθού και όχι απόλυτη εξαθλίωση, είναι ολοφάνερο", Ε. Βάργκα: «Συμβολή στα προβλήματα της πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού», Μόσχα 1964) αλλά και αρνείται ότι ο Μαρξ διατύπωσε τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου.

Πληροφοριακά αναφέρουμε, ότι ο Βάργκα πρωτοστάτησε, μετά την επικράτηση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού το 1956, στην αναθεώρηση της μαρξιστικής - λενινιστικής πολιτικής οικονομίας που ασχολείται με τα προβλήματα του καπιταλισμού. Επίσης παλιότερα, στα 1947, είχε ασκηθεί οξύτατη κριτική από τους σοβιετικούς μαρξιστές οικονομολόγους και το ΚΚΣΕ, στις αντιμαρξιστικές ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις του για το αστικό κράτος, την οικονομική κρίση, τις αστικές εθνικοποιήσεις, το "σχεδιασμό" της καπιταλιστικής οικονομίας, τα ζήτημα του πολέμου, του "βαθμιαίου ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό", κλπ. που είχε αναπτύξει στο βιβλίο του "Αλλαγές στην καπιταλιστική οικονομία σα συνέπεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου". Ακόμα το "Ινστιτούτο για την Παγκόσμια Οικονομία και Παγκόσμια Πολιτική", του οποίου ήταν διευθυντής κλείστηκε με απόφαση του κόμματος.

Ο Θ. Ζάχος υποστηρίζει την ίδια αντιμαρξιστική θέση με τον Βάργκα και μ' όλους τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές που απορρίπτουν ανοιχτά τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου και οι οποίοι φτάνουν ως το σημείο να ισχυρίζονται ότι δεν έχει καμιά σχέση με το μαρξισμό - λενινισμό (ο Σεργκέϊ Νταλίν σε άρθρο του με τίτλο «Το τελευταίο βιβλίο του Βάργκα» γράφει: "Παλιότερα διακηρύσσονταν η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Όμως αυτή η θεωρία δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό – λενινισμό", (Περιοδικό "Σοβιετική Ενωση σήμερα" 7/1965, σελ. 9).

Ο Σταύρος Ζορμπαλάς υποστηρίζει ότι σήμερα (ακριβέστερα το 1976) στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και στις ΕΠΑ δεν υπάρχει απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου, : Γράφει: "Σ' αυτές τις χώρες χωρίς να αποκλείεται η απόλυτη εξαθλίωση ιδιαίτερα σε μερικούς κλάδους και ορισμένα λαϊκά στρώματα, σαν τους,νέγρους και τις μειονότητες,των ΕΠΑ, κυριαρχεί σήμερα η σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου" (Σταύρος Ζορμπαλάς, «Ο μαρξισμός και η εποχή μας», σελ. 41, Αθήνα. 1976).

Όμως η πραγματικότητα των καπιταλιστικών χωρών, εκείνης της περιόδου αλλά και η σημερινή, διαψεύδει τους ισχυρισμούς του Ζορμπαλά που εξωραΐζει τον καπιταλισμό των ιμπεριαλιστικών χωρών και δείχνει, ότι και σ' αυτές κυριαρχεί η απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου. Ας σημειωθεί ότι όλες μαστίζονται από την οικονομική κρίση, ότι παρατηρείται ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, μείωση των πραγματικών μισθών των εργατών λόγω της μεγάλης αύξησης των τιμών και των φόρων, χειροτέρευση των συνθηκών δουλειάς και διαβίωσης, ένταση της εκμετάλλευσης, αυξήσεις ενοικίων, κλπ, η δε ανεργία είχε πάρει στα 1976 τεράστιες διαστάσεις (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία στις ΕΠΑ υπήρχαν 10 περίπου εκατομμύρια άνεργοι, στη Δυτική Γερμανία περίπου 1,5 εκατομμύριο, στην Αγγλία πάνω από 1,5 εκατομμύριο, στη Γαλλία 1 εκατομμύριο, κλπ).

Τέλος ο Γ. Φαράκος στο βιβλίο του "Επιστημονικοτεχνική επανάσταση και εργατική τάξη" (1974) διαστρεβλώνει τη μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης όταν την παρουσιάζει σαν τάση (σελ 156), που δεν επικρατεί, γιατί, υπάρχουν σειρά παράγοντες που δρουν αντίθετα και πρώτα απ' όλα η πάλη της εργατικής τάξης για αύξηση μισθών και καλυτέρευση των συνθηκών δουλειάς. Φυσικά η τέτοια διαστρέβλωση του Φαράκου οδηγεί αναπόφευχτα σε απόρριψή της μαρξιστικής θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Όμως η απολυτή και σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου δεν είναι τάση, όπως ισχυρίζεται ο Φαράκος και οι διάψοροι ρεβιζιονιστές (για να αρνηθούν την ισχύ της), αλλά ένας νόμος ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας, ο οποίος δρα ακόμα πιο έντονα στην περίοδό της γενικής κρίσης του καπιταλισμού και ιδιαίτερα στην περίοδο των οικονομικών κρίσεων.

Όσον αφορά την πάλη της εργατικής τάξης , για αύξηση μισθών και καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αυτή δε μπορεί να εμποδίσει τη δράση του νόμου της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, πολύ περισσότερο δε μπορεί να τον καταργήσει. Μπορεί μόνο ελάχιστα να περιορίσει τις αρνητικές συνέπειές του για την εργατική τάξη. Στην πάλη της εργατικής τάξης μπαίνουν όρια, όρια που καθορίζονται από την ύπαρξη και δράση των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Εξάλλου ο Μαρξ έχει τονίσει: «Η εργατική τάξη δεν πρέπει να υπερβάλλει την τελική αποτελεσματικότητα των καθημερινών αυτών αγώνων. Δε θα πρέπει να ξεχνά ότι παλεύει ενάντια στα αποτελέσματα και όχι ενάντια στις αιτίες αυτών των αποτελεσμάτων, ότι καθυστερεί βέβαια την προς τα κάτω κίνηση, δεν αλλάζει όμως την κατεύθυνσή της...» (Κ. Μάρξ, «Μισθός, τιμή και κέρδος», σελ. 80).

Η εργατική τάξη δε μπορεί στα πλαίσια του καπιταλισμού να καταργήσει με την παλη της τους νόμους του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και επομένως ούτε και το νόμο της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Προϋπόθεση για την κατάργηση αυτών των νόμων είναι η ανατροπή του καπιταλισμού.

“ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ”, Ιούλης 1986

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΥΓΓΡΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΗΓΕΤΗΣ MATYAS RAKOSI ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΣΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΤΟΤΕ ΛΑΪΚΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ

«Για την ανάμιξη των χρουστσοφικών υπέρ του Imre Nagy και των αντεπαναστατικών δυνάμεων στην Ουγγαρία»

“Offen-siv” 7/2006

Γράμμα του Ervin Roznyai στον Kurt Gossweiler 24/8/2005 ως απάντηση σε ερώτησή του 18/7/2005

(…) Σε μας η Αριστερά ήταν πάντοτε αδύνατη: η 19-er Raeterrepublik άφησε κυρίως αρνητικά σημάδια στη συνείδηση του πληθυσμού, προπαντός εξαιτίας της φυσικής και ιδεολογικής τρομοκρατίας του φασισμού του Horthy, αλλά και επειδή ο Horthy λόγω Χίτλερ διασφάλισε τον τίτλο του ανθρώπου που «επέκτεινε τη χώρα», επειδή το Μάρτη του 1938 ανακοίνωσε ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα εξάλειψης της ανεργίας, επειδή οι μικροί-μεσαίοι αστοί επωφελήθηκαν απ’ τους νόμους κατά των εβραίων, λαμβάνοντας ένα μέρος από την απαλλοτριωμένη περιουσία. Όλα αυτά ευνόησαν τις φασιστικές ιδεολογίες να αποκτήσουν βαθιές ρίζες.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου μόλις υπήρχε στην Ουγγαρία παρτιζάνικο κίνημα, έμεινε περιορισμένο στη δράση μιας μικρής και μεμονωμένης Ομάδας. Η βαθιά ριζωμένη σοβιετική και κομμουνιστική εχθρότητα διατηρήθηκε και μετά την απελευθέρωση, εν μέρει δυνάμωσε ακόμα περισσότερο. Παρόλο που η αγροτική μεταρρύθμιση πραγματοποιήθηκε με απαίτηση του Κομμουνιστικό Κόμματος και οι κομμουνιστές κυρίως πρωτοστάτησαν στο μοίρασμα της γης, στις βουλευτικές εκλογές νίκησε το δεξιό κόμμα των μικρο-αγροτών με απόλυτη πλειοψηφία. Ουσιαστικά η στροφή πραγματοποιήθηκε μόνο με την παρουσία του σοβιετικού στρατού και (σε ακραία περίπτωση) με την ανοιχτή παρέμβαση του.

Παρόλα αυτά τα αρνητικά άρχισε μια τεράστια ανάπτυξη μέσω του Κομμουνιστικού Κόμματος και τη δραστηριότητα των διαρκώς αυξανόμενων μελών του. Αυτή η όχι σπάνια ηρωική ορμή διακόπηκε λόγω της δυτικής απειλής παγκοσμίου πολέμου, όταν ένα μέρος των οικονομικών πηγών-πόρων αναγκαστικά και υπό μεγάλη πίεση χρόνου έπρεπε να διατεθεί για την ανάπτυξη της αμυντικής εξοπλιστικής βιομηχανίας της χώρας.

Όμως δεν ήταν αυτό που προκάλεσε το ρήγμα-διάλυση, αλλά η επίθεση του σοβιετικού ρεβιζιονισμού, η οποία δεν άρχισε μόνο με το ΧΧ. Συνέδριο, αλλά – όπως ο Rakosi γράφει στις Αναμνήσεις του – πολύ νωρίτερα, δηλαδή την ημέρα της κηδείας του Στάλιν. Τον Ιούνη του 1953 η σοβιετική κομματική ηγεσία κάλεσε τους Ούγγρους ηγέτες στη Μόσχα (μαζί και τον Imre Nagy), και με έναν ως τότε εντελώς ασυνήθιστο και απρεπή τόνο-ύφος τους επέβαλλε να ορίσουν τον Imre Nagy πρωθυπουργό, να καταδικάσουν οπωσδήποτε ολόκληρη την ως τότε πολιτική και επιπλέον, όλα αυτά να δημοσιευθούν σε μορφή ενός «Μανιφέστου». Τους επιβλήθηκε στο «Μανιφέστο» να διαπιστώνεται: στην κομματική καθοδήγηση ως τώρα οι Εβραίοι καταπίεζαν τους μη-Εβραίους (!!!). Τη συνεδρίαση διεύθυνε ο Berija με ένα εξαιρετικά ωμό στιλ. (συνέβη περίπου το ίδιο όπως με την αντιπροσωπία της DDR). Ο Rakosi γράφει: «όταν βγήκαμε από την αίθουσα, αισθανθήκαμε στην πλειοψηφία σαν να μας χτύπησε κεραυνός».

Η με τέτοιο τρόπο προετοιμασμένη αντεπανάσταση βοήθησε ευθέως μιαν άλλη, την εξαπόλυση μιας ανοιχτής ρεβιζιονιστικής επέμβασης: την αντικατάσταση του Rakosi. Αυτή την διέταξε ο Mikojan που έφτασε στις 13 Ιουλίου στη Βουδαπέστη, πολύ πιθανό με απαίτηση του Tito. «Στο πιάτο μετέφερε το κεφάλι μου στον Τίτο», γράφει ο Rakosi. (ο Imre Nagy ήταν μεταξύ άλλων πράκτορας του Berija)».

Σημείωση «Α»: ο σύντροφος MATYAS RAKOSI αντικαταστάθηκε βίαια απ’ την προδοτική χρουστσοφική κλίκα – ανατροπή της Λαϊκής Εξουσίας και απαρχή της αστικο-ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην Ουγγαρία – τέθηκε υπό αυστηρό περιορισμό, συνελήφθηκε το 1956, εξορίστηκε, κάπου στη Σοβιετική Ένωση, όπως και ο Νίκος Ζαχαριάδης στη Σιβηρία, και εξοντώθηκε, κάτω από άγνωστες συνθήκες (σε άγνωστο μέρος), το 1971.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΚ Ισπανίας (μ-λ): Πέθανε ο σύντροφός μας Germán Coppini

Η είδηση ​​του θανάτου του συντρόφου Germán Coppini, στα τέλη Δεκεμβρίου, ήταν, απροσδόκητη και ως τούτου , διπλά οδυνηρή . Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τον  Germán, ένα καλλιτέχνη, έναν από τους μεγάλους της ισπανικής ποπ μουσικής , αλλά ο Germán ήταν πολύ περισσότερο από αυτό: ένας κομμουνιστής.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του δήλωσε : “Θα πρέπει να συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη μουσική ως όχημα για τις ιδέες”.

Η φωνή του ήταν ένα όπλο φορτωμένο με μέλλον στην υπεράσπιση της ελευθερίας , της Δημοκρατίας του σοσιαλισμού.

Αντίο Germán

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι θεωρίες της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου και των οικονομικών κρίσεων και οι «ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ 11-14 ΑΠΡΙΛΗ 2013»

Αποσπάσματα από το «ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ 11-14 ΑΠΡΙΛΗ 2013»

Α. Μαρξιστική θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου. Αν οι παλιότερες ρεφορμιστικές ηγεσίες του «Κ»ΚΕ και των άλλων χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων είχαν εγκαταλείψει τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου με πρώτους τους νέους σοσιαλδημοκράτες, χρουστσοφικούς και τροτσκιστές: Varga, Lange, Klein, Tscheprakow, Ljubimova, Mandel, Rosdolsky, Hoffman, Prager κλπ., με το σοβιετικό χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη Sergej Dalin να διαλαλεί πως τάχα η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου «δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό» («Sowjetunion heute» 7/1965, σελ.9), αλλά και τους σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ (Θ.Ζάχος «Νέος Κόσμος», 11/1972, σελ. 40-41, Ν.Κυρίτσης «Νέος Κόσμος», 9/1971, σελ. 120-121, Σ.Ζορμπαλάς (Γ.Γ τότε του Κ«Μ»Ε): «Ο μαρξισμός και η εποχή μας», σελ. 41, Αθήνα 1976, Γ.Φαράκος (μέλος τότε του Π.Γ. του «Κ»ΚΕ: «Επιστημονικοτεχνικη επανάσταση και εργατική τάξη» (1974), σελ. 156, κλπ.), η σημερινή ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ εγκατέλειψε ακόμα και τη μαρξιστική θεωρία της σχετικής εξαθλίωσης του Προλεταριάτου με το ρεφορμιστικό σύνθημά της «ΝΑ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙ Η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΟΧΙ Ο ΛΑΟΣ» («Ρ» 14/4/2010, σελ.3, κλπ.), αφού ισχυρίζεται ότι υπάρχει τάχα περίπτωση να «πτωχεύσει η πλουτοκρατία» και «ΟΧΙ Ο ΛΑΟΣ» δηλ. να «αυξηθεί» (!) η μερίδα της εργατικής τάξης στο κοινωνικό εισόδημα σε σχέση μ’ εκείνη της αστικής τάξης – και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης και πλήρους χρεοκοπίας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Είναι προφανές ότι η ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ έχει εγκαταλείψει στο σύνολό της τη μαρξιστική θεωρία τόσο της σχετικής όσο και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου,

Είναι γνωστό, ότι σύμφωνα με τη θεωρία του Μαρξ η «σ χ ε τ ι κ ή εξαθλίωση των εργατών» εκφράζεται στην «ελάττωση της μ ε ρ ί δ α ς που παίρνουν από το κοινωνικό εισόδημα. Η α ν α λ ο γ ι κ ή μερίδα των εργατών στην καπιταλιστική κοινωνία, που πλουτίζει με γοργούς ρυθμούς, όλο και μικραίνει, γιατί όλο και πιο γοργά πλουτίζουν οι εκατομμυριούχοι» (ΛΕΝΙΝ: τομ. 22, σελ. 231), ενώ, σύμφωνα με τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης, «ο εργάτης εξαθλιώνεται α π ό λ υ τ α, δηλ. γίνεται πραγματικά φτωχότερος από πριν, είναι υποχρεωμένος να ζει χειρότερα, να τρέφεται λιγότερα, να υποσιτίζεται περισσότερο, να στεγάζεται στα υπόγεια και στις σοφίτες» (ΛΕΝΙΝ: τομ. 22, σελ. 230-231).

Η απόλυτη εξαθλίωση εκφράζεται στην πτώση του βιοτικού επιπέδου του Προλεταριάτου, την πτώση των πραγματικών μισθών, την αύξηση της ανεργίας, την αύξηση της εντατικοποίησης, τη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας, κλπ. Η απόλυτη εξαθλίωση του Προλεταριάτου παίρνει τις πιο ακραίες διαστάσεις σε συνθήκες οικονομικής κρίσης όπως η σημερινή: «οι κρίσεις και οι περίοδοι βιομηχανικής στασιμότητας, με τη σειρά τους, καταστρέφουν ακόμη πιο πολύ την εξάρτηση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, οδηγούν ακόμα πιο γρήγορα στη σχετική και επίσης ακόμα στην απόλυτη χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης» (ΛΕΝΙΝ: τομ 38, σελ. 85).

Β. Μαρξιστική θεωρία των οικονομικών κρίσεων. Αν οι παλιότερες ηγεσίες του «Κ»ΚΕ και των άλλων χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ισχυρίζονταν ότι το καπιταλιστικό σύστημα είχε «ξεπεράσει» τις κρίσεις μέσω της διαβόητης «ρύθμισης της οικονομίας» εκ μέρους του αστικού κράτους**, η σημερινή σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ έχει εγκαταλείψει πλήρως τη μαρξιστική θεωρία των οικονομικών κρίσεων, και μάλιστα σε δυο επίπεδα: πρώτο, επειδή σε επίπεδο ΟΡΟΛΟΓΙΑΣ χαρακτηρίζει τη σημερινή κρίση ως «κρίση υπερσυσσώρευσης»(«Θέσεις», σελ.55) – ΑΝΤΙ της μαρξιστικής διατύπωσης «κυκλική κρίση υπερπαραγωγής» που εκφράζει και το ανάλογο περιεχόμενο – δεύτερο, και από πλευράς ΟΥΣΙΑΣ-ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ, επειδή αναζητά την αιτία των κρίσεων στην «υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου»: πρόκειται σαφέστατα για μια αντιμαρξιστική θεωρία, που δεν έχει καμία σχέση με τη θεωρία των κρίσεων των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, επειδή πρωτίστως ΑΡΝΕΙΤΑΙ να θεωρήσει ως θεμελιακή-βαθύτερη αιτία-ρίζα των οικονομικών κυκλικών κρίσεων υπερπαραγωγής τη βασική ΑΝΤΙΦΑΣΗ του καπιταλισμού: τον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική καπιταλιστική ιδιοποίηση. Επιπλέον: ΑΡΝΗΣΗ της βασικής Αντίφασης του καπιταλισμού ως θεμελιώδους αιτίας απ’ την οποία πηγάζουν οι κρίσεις δεν σημαίνει μόνο εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας των οικονομικών κρίσεων, συνεπάγεται ταυτόχρονα και ΑΡΝΗΣΗ του αναπόφευκτου της Προλεταριακής Επανάστασης μα ακόμα και ΑΡΝΗΣΗ αναγνώρισης του ανταγωνιστικού χαρακτήρα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής απ’ τους εκπροσώπους της, μαζί και των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ.

Η αντιλενινιστική θεωρία της «υπερσυσσώρευσης» ερμηνείας των κρίσεων της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ είναι δανεισμένη απ’ το θεωρητικό της λεγόμενης «αυτόματης κατάρρευσης του καπιταλισμού» χωρίς επαναστατική ταξική πάλη, τον Πολωνο-Γερμανό οικονομολόγο Henryk Grossmann (14.4.1881 Krakau-24.11.1950 Leipzig), που την έχει πρωτο-αναπτύξει σε έναν ογκώδη τόμο με τίτλο: «Das Akkumulations- und Zusammenbruchsgesetz des kapitalistischen Systems»,( Leipzig 1929, σελίδες 628), ο οποίος χρησιμοποιεί τα «σχήματα αναπαραγωγής» του γνωστού Αυστριακού ρεφορμιστή Otto Bauer και επιπλέον, πέραν των διαστρεβλώσεων του ΜΑΡΞ, «διορθώνει» και τους ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ (η πρόταση υιοθέτησης προς την ηγεσία του «Κ»ΚΕ φαίνεται να έγινε από κάποιο νεοφώτιστο οπαδό του Grossmann, το Σταύρο Μαυρουδέα, βλ.: «Ημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ για την κρίση, Αθήνα 2009).

Σε πλήρη αντίθεση με την αντιμαρξιστική θεωρία του Henryk Grossmann, για τους ΛΕΝΙΝ –ΣΤΑΛΙΝ οι κυκλικές κρίσεις υπερπαραγωγής πηγάζουν απ’ τη βασική ΑΝΤΙΦΑΣΗ του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής: «οι κρίσεις είναι αναγκαίο φαινόμενο, επειδή ο συλλογικός χαρακτήρας της παραγωγής έρχεται σε αντίθεση με τον ατομικό χαρακτήρα της ιδιοποίησης». Οι κρίσεις πηγάζουν «από την αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στον ατομικό χαρακτήρα της ιδιοποίησης» (ΛΕΝΙΝ), ενώ ο Στάλιν σημειώνει: «η βάση των οικονομικών κρίσεων υπερπαραγωγής, η αιτία τους βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας. Η βάση της κρίσης βρίσκεται στην αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την καπιταλιστική μορφή ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής» (ΣΤΑΛΙΝ).

-------

*Απ’ το ρεφορμιστικό πρόγραμμα του 9^ου (Μάρτης 1974) - 10^ου Συνεδρίου (Μάης 1978) του «Κ»ΚΕ έχει απαλειφθεί εντελώς η «σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου» που διατηρούνταν ακόμα, για δημαγωγικούς λόγους, στο ρεφορμιστικό πρόγραμμα που είχε ψηφιστεί στο 8^ο Συνέδριο (1961) του «Κ»ΚΕ. Όλες αυτές οι αντιμαρξιστικές απόψεις της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας διαψεύδονται εκ νέου και για πολλοστή φορά απ’ τη σημερινή ζοφερότατη καπιταλιστική πραγματικότητα.

**Μια σειρά οικονομολόγων της νέας σοσιαλδημοκρατίας, χρουστσοφικών-τροτσκιστών, σ’ «Ανατολή και Δύση» γοητευμένοι απ’ το γνωστό Ρώσο αντεπαναστάτη οικονομολόγο Nikolaj Kondratieff (1892-1938)έχει επιδοθεί εδώ και 40 χρόνια στην αναζωογόνηση και προπαγάνδιση της αστικής θεωρίας των “Langen Wellen der Konjuktur” (“Cycles longs”-“Long Waves”) του Kondratieff ή των «μεγάλων κύκλων» ή «μακρών κυμάτων» των «διακυμάνσεων της οικονομίας», εμφανίζοντάς την ως «μαρξιστική» (Paul Boccara, «Κ»Κ Γαλλίας, άρθρο 1973, κλπ., St.Menschikow και L. Klimenko, κλπ. Σοβιετική Ένωση, Thomas Kuczynski, DDR, Ernest Mandel, Βέλγιο, κλπ., κλπ.).

Διαβάστε Περισσότερα »

Αστικορεβιζιονιστικές θεωρίες που αρνούνται τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου στην καπιταλιστική κοινωνία

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Ιούλης 1986

Αστικορεβιζιονιστικές θεωρίες που αρνούνται τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου στην καπιταλιστική κοινωνία
Ρ.Σ. Τιράνων 15.6.1986

Αναλύοντας την καπιταλιστική κοινωνία ο Μαρξ ανακάλυψε το γενικό νόμο της καπιταλιστικής συσσώρευσης και της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου.

Στην εποχή του ο Λένιν διεξήγαγε σκληρή πάλη ενάντια στους οπορτουνιστές της Δεύτερης Διεθνούς, οι οποίοι κάνοντας καπηλεία με την ανάπτυξη της βιομηχανικής ανάπτυξης στα τέλη του περασμένου αιώνα, διακήρυτταν ότι ο ιμπεριαλισμός σαν μετεξέλιξη του καπιταλισμού ήταν μια τέτοια εξέλιξη όπου η εξαθλίωση εξαλείφονταν και εγκαθιδρύονταν η "κοινωνική αρμονία". Λέγανε επίσης ότι είχε εξαλειφθεί ο ταξικός ανταγωνισμός και ο καπιταλισμός δεν είχε λόγο να χρεοκοπήσει.

Ανατρέποντας τις θεωρητικολογίες αυτές οι κλασσικοί του μαρξισμού-λενινισμού επεσήμαναν ότι στον ιμπεριαλισμό η εξαθλίωση των εργαζομένων αυξάνεται ακόμα περισσότερο. Στις συνθήκες κυριαρχίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας, των τραστ και των καρτέλ, μια χούφτα μεγιστάνων του κεφαλαίου κυριαρχούν σ' όλο τον κόσμο.

Αστοί και ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη σημερινή εξαθλίωση στην καπιταλιστική κοινωνία λέγοντας ότι σε περίπτωση ύπαρξης της εξαθλίωσης αυτής, τα αίτιά της δεν πρέπει να αναζητηθούν στον καπιταλισμό. Έτσι ο γερμανός οικονομολόγος Πέσεϊ επιρρίπτει τη φτώχεια και εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων στη μεγάλη δημογραφική έκρηξη, στη φυσική αύξηση του πληθυσμού. Η αύξηση αυτή του πληθυσμού, λέει, θα γίνει αργότερα αιτία σοβαρών συνεπειών. Οι θέσεις αυτές μοιάζουν με τις θέσεις, πριν δυο αιώνες, που ο Μάλθους τις χαραχτήριζε σαν την πιο επιστημονική θεωρία της οικονομίας. Και στη σημερινή περίοδο ο Πέσεϊ βρίσκει τα αίτια της φτώχειας στη φύση, στην τάση των ανθρώπων να πληθαίνουν.

Άλλοι αστοί θεωρητικοί βρίσκουν τα αίτια της εξαθλίωσης στις φυσιολογικές συνθήκες και στην ανικανότητα των ανθρώπων.

Και οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, με διάφορες μορφές, υπερασπίζουν τις νέο-μαλθουσιανές θέσεις, Το σοβιετικό περιοδικό "Βαπρόσι Φιλοσόφι" έγραφε «ότι τώρα είναι απ' όλους παραδεχτό ότι ο αριθμός του παγκόσμιου πληθυσμού πλησιάζει το κρίσιμο σημείο, ανέρχεται σε 4 δισεκατομμύρια με μέση ετήσια αύξηση περίπου 100 εκατομμύρια. Ένας τέτοιος αριθμός ανθρώπων προκαλεί στο περιβάλλον αλλαγές σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να φέρει ένα φαινόμενο αντίθετο με την ευημερία του ανθρώπου, που θα επιδράσει επικίνδυνα στην ανάπτυξη και στον πολιτισμό».

Ο ρεβιζιονιστής αυτός μελετητής φτάνει μάλιστα στο σημείο να ζητήσει τη λήψη μέτρων από την κοινωνία για τον περιορισμό του δικαιώματος γεννήσεων, ακόμα και επιβάλλοντας νόμους που να περιορίζουν το μέγεθος της οικογένειας.

Άλλοι αστοί και ρεβιζιονιστές θεωρητικολόγοι υποστηρίζουν τη θέση, ότι η εξαθλίωση του προλεταριάτου όλο και περιορίζεται και έχει απομείνει μόνο στις μη αναπτυγμένες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες έμειναν φτωχές εξ αίτιας της ανικανότητας των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών να τις ενσωματώσουν καλύτερα στο παγκόσμιο βιομηχανικό σύστημα.

Οι ρεβιζιονιστές διαφόρων ρευμάτων διαστρεβλώνουν τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία σχετικά με την εξαθλίωση, πλέκοντας εγκώμια στη λεγόμενη «καταναλωτική κοινωνία», όπως κάνουν οι ευρωκομουνιστές, ή συνδέοντας τη φτώχεια μόνο με τις περιόδους κρίσης, όπως κάνουν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, Για παράδειγμα οι γάλλοι ρεβιζιονιστές εκθειάζουν το ρόλο της τεχνικής προόδου που στη Γαλλία οδήγησε τάχα στην «τεράστια βελτίωση του βιοτικού επιπέδου». Εκείνο για το οποίο υποφέρει το προλεταριάτο, λέει ο ηγέτης των γάλλων ρεβιζιονιστών Ζώρζ Μαρσαί, είναι για λίγο περισσότερο δικαιοσύνη. Στη Γαλλία, προσθέτει, η επιστημονική και τεχνική έκρηξη και οι συνέπειές της στην παραγωγή, η εξέλιξη της κοινωνικής ζωής οδήγησαν στο ανέβασμα του βιοτικού επιπέδου και μετέβαλαν τη φύση της κατανάλωσης και τον τρόπο ζωής.

Η πραγματικότητα όμως, στις καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικές χώρες ανατρέπει τις διακηρύξεις αυτές και θεωρητικολογίες. Σα συνέπεια της αύξησης της αποδοτικότητας και της εντατικοποίησης της εργασίας στις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες μεγαλώνει η εκμετάλλευση των εργατών και σα συνέπεια μεγαλώνει η νόρμα και το ποσοστό της υπεραξίας που ιδιοποιείται ο καπιταλιστής. Ταυτόχρονα αυτό οδηγεί στη μείωση της αξίας των μέσων ύπαρξης του εργάτη δηλαδή της αξίας της εργατικής δύναμης. Κατ' αυτόν τον τρόπο συμβαίνει και η αδιάκοπη εξαθλίωση του εργάτη.

Πάνω σ' αυτή τη βάση μεγαλώνει η κοινωνική ανισότητα, βαθαίνει και πλαταίνει το χάσμα ανάμεσα στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και το προλεταριάτο. Σ' όλες τις καπιταλιστικές χώρες μια χούφτα ανθρώπων κατέχουν μυθικά πλούτη, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας ζει σε βαθιά φτώχεια και εξαθλίωση. Έτσι στις ΕΠΑ το 1 % του πληθυσμού κατέχει το 80 % του εθνικού πλούτου. Στην Αγγλία 6 % του πληθυσμού κατέχει τα 3/4 του πλούτου και ούτω καθ' εξής.

Παράλληλα με την σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου στον καπιταλισμό βαθαίνει και η απόλυτη εξαθλίωση, που εκφράζεται με την αδιάκοπη χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου, τη μείωση του βαθμού ικανοποίησης των υλικών αναγκών των εργαζομένων, των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας.

Σύμφωνα με στοιχεία, μόνο στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης αριθμούνται πάνω από 30 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας. Στις ΕΠΑ ο αριθμός των φτωχών ξεπερνά τα 32 εκατομμύρια.

Ο σημαντικότερος δείχτης της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου είναι η αύξηση της ανεργίας στις καπιταλιστικές χώρες, η οποία προσλαμβάνει μόνιμο και μαζικό χαραχτήρα στις συνθήκες της γενικής κρίσης του καπιταλισμού. Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι οι άνεργοι στις κυριότερες καπιταλιστικές χώρες, στα 1981, ήταν 24 εκατομμύρια, ενώ τώρα έφτασαν τα 30 εκατομμύρια

Η εξαθλίωση του προλεταριάτου στις καπιταλιστικές και τις ρεβιζιονιστικές χώρες εκφράζεται άμεσα στη μείωση των πραγματικών αποδοχών, της αγοραστικής δύναμης σα συνέπεια της αύξησης των άμεσων και των έμμεσων φόρων επί του πληθυσμού, της ύψωσης των τιμών και της αύξησης του πληθωρισμού, που έλαβαν πρωτοφανείς διαστάσεις.

Η εξαθλίωση του προλεταριάτου στις καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικές χώρες συνοδεύεται από την όξυνση της ταξικής πάλης, κατά την οποία η οικονομική πάλη της εργατικής τάξης για τα ζωτικά της αιτήματα μετατρέπεται σε αγώνα πολιτικό για την εξάλειψη του καπιταλιστικού συστήματος.

Η σχετική και η απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου στον καπιταλισμό παρουσιάζεται σαν φαινόμενο και τάση που εκδηλώνεται ανισόμετρα σε διάφορες χώρες και σε διάφορες περιόδους, αλλά που αναπτύσσεται αδιάκοπα. «Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου« τόνισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 8ο Συνέδριο του, ΚΕΑ, «γενικά η καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική καταπίεση επισπεύδουν το ανέβασμα της πολιτικής και ταξικής συνείδησης του προλεταριάτου και το συνειδητοποιούν ότι η απαλλαγή από την καταπίεσή και την εκμετάλλευση μπορεί να επιτευχτεί μόνο με ταξικό αγώνα, με επανάσταση».

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο νόμος της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου και οι ρεφορμιστές (σοσιαλδημοκράτες-χρουστσοφικοί, κλπ.)

Βαδίζοντας στα χνάρια των αστών οικονομολόγων, απολογητών του καπιταλισμού, αλλά και των θεωρητικών και ηγετών της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας με πρώτους τους Bernstein (1898), Kampfmeyer (1898), David (1899), Kautsky (1899-1901), Cunow, κλπ. αλλά και αυτούς της 2ης και 3ης δεκαετίας του 20ου αιώνα (Tarnow, Noelting, Braunthal, Cole, κλπ.) και φθάνοντας σ’ εκείνους των δεκαετιών ΄50-΄60 (Strachey, Boese, Rimbert, Herve, Browder, Czernetz, κλπ.) οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές και τροτσκιστές οικονομολόγοι (Varga, Lange, Klein, Tscheprakow, Ljubimova, Mandel, Rosdolsky, Hoffmann, Prager κλπ.) αρνήθηκαν την ύπαρξη στον καπιταλισμό του νόμου της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, και επιπλέον παραποίησαν και απέρριψαν την επιστημονική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Μαρξ, θεωρώντας την «ξεπερασμένη». Αντικατέστησαν επίσης τον επιστημονικό όρο «εξαθλίωση» με τον όρο «πτώχευση» και έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου δεν έχει τάχα «τίποτα το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό» (Σ. Νταλίν).

Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ(΄56) ακολούθησαν και αυτοί πιστά, και σ’ αυτό το ζήτημα, το προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Στο ρεφορμιστικό Πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 8ο Συνέδριο (1961) του «Κ»ΚΕ αναφέρεται, τυπικά για λόγους δημαγωγίας και μόνο, ότι «μεγαλώνει η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ 20) της εργατικής τάξης, ενώ στο Πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 9ο Συνέδριο (Μάρτης 1074) και τροποποιημένο εγκρίθηκε από το 10ο Συνέδριο (Μάρτης 1978) έχουν απαλειφθεί εντελώς οι όροι «σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου» και αντ’ αυτών αναφέρεται: «η εντατικοποίηση της δουλειάς αυξάνει. Η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης δυναμώνει. Μειώνεται το μερίδιό της στο εθνικό εισόδημα… Η αβεβαιότητα για το αύριο μεγαλώνει…» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ 17, Αθήνα 1978)

Ρεβιζιονιστικές απόψεις έχουν υποστηρίξει κατά καιρούς – εκφράζοντας τη γραμμή του κόμματός τους – και διάφορα στελέχη του «Κ»ΚΕ, όπως ο Ν. Κυρίτσης («Νέος Κόσμος», 9/1971, σελ. 121), Θ.Ζάχος («Νέος Κόσμος», 11/1972, σελ. 40-41: «δε σημαίνει ότι στη μεταπολεμική περίοδο κυριαρχεί απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης»), ο Σ. Ζορμπαλάς (Γ.Γ. τότε του Κ«Μ»Ε) υποστήρίζε, ότι το 1976 στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και στις ΗΠΑ δεν κυριαρχούσε απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου: «σ’ αυτές τις χώρες χωρίς να αποκλείεται η απόλυτη εξαθλίωση ιδιαίτερα σε μερικούς κλάδους και ορισμένα λαϊκά στρωματα, σαν τους νέγρους και τις μειονότητες των ΕΠΑ, κυριαρχεί σήμερα η σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου», (Σ. Ζορμπαλάς: «Ο μαρξισμός και η εποχή μας», σελ. 41, Αθήνα 1976), κλπ., κλπ.

Κλείνοντας ας δοθεί ολόκληρο το χαρακτηριστικό απόσπασμα του σοβιετικού χρουστσοφικού ρεβιζιονιστή Sergej Dalin από άρθρο του με τίτλο «Το τελευταίο βιβλίο του Βάργκα» που εκφράζει ανάγλυφα την προδοσία και σ’ αυτό το ζήτημα των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών: «παλιότερα διακηρύσσονταν η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Όμως αυτή η θεωρία δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό» («Sowjetunion heute», 7/1965, σελ.9).

Προφανώς εκείνοι που δεν είχαν και δεν έχουν καμιά σχέση με το μαρξισμό-λενινισμό είναι οι προδότες σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των χρουστσοφικών κομμάτων, ΚΚΣΕ και «Κ»ΚΕ(΄56).

Όμως ο Λένιν είχε διαμετρικά αντίθετη άποψη απ’ τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες: «ο εργάτης εξαθλιώνεται α π ό λ υ τ α, γίνεται πραγματικά πιο φτωχός απ’ ότι ήταν πρωτύτερα, αναγκάζεται να ζει χειρότερα, να τρέφεται πιο πενιχρά, να υποσιτίζεται περισσότερο, να στεγάζεται σε υπόγεια και σε σοφίτες.

Ακόμα πιο εμφανής όμως είναι η σ χ ε τ ι κ ή εξαθλίωση του εργάτη, δηλαδή η ελάττωση του μεριδίου του στο κοινωνικό εισόδημα. Το σ χ ε τ ι κ ό μερίδιο του εργάτη μειώνεται όλο ένα και περισσότερο σε μια καπιταλιστική κοινωνία που πλουτίζει με ταχείς ρυθμούς, αφού οι εκατομμυριούχοι γίνονται πάντα γρηγορότερο πιο πλούσιοι… στην καπιταλιστική κοινωνία ο πλούτος αυξάνει με απίστευτη ταχύτητα παράλληλα με την εξαθλίωση των εργατικών μαζών (Λένιν, τόμος 22, σελ. 231).

Από το άρθρο “Το αποκρουστικό πρόσωπο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας: άγρια εκμετάλλευση-αμύθητα κέρδη – μαζική ανεργία, φτώχεια, πείνα και απόλυτη εξαθλίωση”, Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 276 15-31 Ιούνη 2008

Διαβάστε Περισσότερα »

Παραποίηση και ανοιχτή εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου εκ μέρους των ρεβιζιονιστικών ηγεσιών του "Κ"ΚΕ

Ανασύνταξη, 1-15 Δεκέμβρη 1996

Ο Μαρξ αρχίζοντας την ανάλυση, πριν περίπου 150 χρόνια, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής ανακάλυψε στη συνέχεια το γενικό νόμο της καπιταλιστικής συσσώρευσης και σ' άρρηκτη σύνδεση μαζί του εκείνον της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, επιπλέον δε κατέδειξε επιστημονικά, ότι η εξαθλίωση της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό είναι μια αναγκαία και αναπόφευχτη συνέπεια αυτού του συστήματος και μια νομοτέλεια. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού και της γενικής κρίσης του καπιταλισμού το προτσές της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης βαθαίνει ακόμα περισσότερο, ιδιαίτερα σε περιόδους πολέμων και κρίσεων:

«Ο εργάτης εξαθλιώνεται απόλυτα, δηλ. γίνεται πραγματικά πιο φτωχός από πριν, είναι αναγκασμένος να ζει χειρότερα, να τρέφεται λιγότερο, να υποσιτίζεται περισσότερο, να στεγάζεται στα υπόγεια και στις σοφίτες.

Πιο χτυπητή, όμως, είναι η σχετική εξαθλίωση των εργατών, δηλ. ελάττωση της μερίδας που παίρνουν από το κοινωνικό εισόδημα. Η αναλογική μερίδα των εργατών στην καπιταλιστική κοινωνία, που πλουτίζει με γοργούς ρυθμούς, όλο και μικραίνει, γιατί όλο και πιο γοργά πλουτίζουν οι εκατομμυριούχοι...

Ο πλούτος στην καπιταλιστική κοινωνία αυξάνει με αφάνταστη ταχύτητα - παράλληλα με την εξαθλίωση των εργαζομένων μαζών»(Λένιν).

Η θεωρία της εξαθλίωσης του προλεταριάτου - αναπόσπαστο τμήμα της μαρξιστικής οικονομικής θεωρίας - έχει μεγάλη σπουδαιότητα για τον καθορισμό των καθηκόντων της ταξικής πάλης, για την επεξεργασία σωστής στρατηγικής και τακτικής του εργατικού κινήματος, επειδή αυτή, τεκμηριώνοντας τη θέση, ότι η ανάπτυξη του καπιταλισμού συνοδεύεται αναπόφευχτα από το δυνάμωμα της εκμετάλλευσης και την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, βοηθά στη διαμόρφωση της επαναστατικής ταξικής της συνείδησης και δείχνει το μοναδικό δρόμο που αυτή έχει μπροστά για τη λύση των προβλημάτων της: το δρόμο της επαναστατικής ταξικής πάλης και της βίαιης ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. Άρνηση της εξαθλίωσης του προλεταριάτου, αναγνώριση της δυνατότητας μιας διαρκούς και ουσιαστικής καλυτέρευσης της κατάστασής του στα πλαίσια του καπιταλισμού και εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας της εξαθλίωσης σημαίνει παραίτηση από την επαναστατική ταξική πάλη, σημαίνει παραίτηση από την προλεταριακή επανάσταση και το σοσιαλισμό.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι οι πρώτες επιθέσεις των ρεβιζιονιστών πρακτόρων της αστικής τάξης και των αστών οικονομολόγων κατά του μαρξισμού κατευθύνονταν ενάντια στη θεωρία της εξαθλίωσης και πρώτα απ' όλα ενάντια στη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Επεχείρησαν επανειλημμένα ανεπιτυχώς την ανασκευή της, προσπαθώντας να "αποδείξουν" ότι η εξαθλίωση δεν είναι αναπόφευχτη και μια νομοτέλεια του καπιταλισμού, δεν είναι ένα μόνιμο φαινόμενο που πηγάζει από την ίδια τη φύση αυτού του συστήματος, μα ένα τυχαίο και παροδικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει μόνο μια ιστορική αρχική φάση ανάπτυξής του και επομένως η εργατική τάξη έχει τη δυνατότητα, με τον αγώνα της για σειρά μεταρρυθμίσεις, να καλυτερεύει ολοένα και περισσότερο την κατάστασή της στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Από την αποδοχή ή μη της θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου απορρέουν δυο διαμετρικά αντίθετες πολιτικές γραμμές: η επαναστατική-προλεταριακή γραμμή που ακολούθησαν τα κομμουνιστικά κόμματα της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς και η αστικο-ρεβιζιονιστική γραμμή που ακολούθησε η σοσιαλδημοκρατία και ο χρουτσωφικός ρεβιζιονισμός.

Οι απολογητές του καπιταλισμού, αλλά και οι ρεβιζιονιστές-ρεφορμιστές, αρχίζοντας με πρώτους τους Bernstein(1898), Kampffmever(1898), David(1899), Kautsky(1899-1901), Cunow, Plechanow, κλπ., εκείνους της 2ης και 3ης δεκαετίας του αιώνα Bucharin, Tarnow, Noelting, Braunthal, Cole, κλπ. φθάνοντας σ’ αυτούς των δεκαετιών '50-60 Strachey, Boese, Rimbert, Core, Herve, Browder, Cowie, Czernetz, κλπ. και καταλήγοντας στους χρουτσωφίκούς ρεβιζιονιστές και τροτσκιστές Varga, Lange, Klein, Tscheprakow, Ljubimova, Mandel, Rosdoiski, Hoffman, Prager, κλπ. παραποίησαν και αρνήθηκαν ανοιχτά τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Μαρξ, αντικατέστησαν τον επιστημονικά όρο "εξαθλίωση" με τον όρο "πτώχευση" και έφθασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου δεν έχει τάχα "τίποτε το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό"(Σ. Νταλίν).

Παραποίηση και ανοιχτή εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου εκ μέρους των ηγεσιών του “Κ”ΚΕ: Οι ηγεσίες του "Κ"ΚΕ απ' το '56 και ύστερα κινήθηκαν και σ' αυτό το ζήτημα στο δρόμο του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού. Στο ρεφορμιστικό πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 8ο Συνέδριο (1961) του “K”ΚΕ, αναφέρεται ότι "μεγαλώνει η σχετική και η απόλυτη εξαθλίωση"("Πρόγραμμα του ΚΚΕ", σελ.20) της εργατικής τάξης, ενώ στο πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 9ο Συνέδριο (Μάρτης 1974) και τροποποιημένο εγκρίθηκε από το 10ο Συνέδριο (Μάης 1978) έχουν απαλειφθεί εντελώς οι όροι “σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου” και αντ' αυτών αναφέρεται: "η εντατικοποίηση της δουλειάς αυξάνει. Η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης δυναμώνει. Μειώνεται το μερίδιό της στο εθνικό εισόδημα... Η αβεβαιότητα για το αύριο μεγαλώνει..."("Πρόγραμμα του ΚΚΕ" σελ 17, Αθήνa 1978).

Την αλλαγή αυτή σημείωνε τότε με ιδιαίτερη ικανοποίηση, σε άρθρο του για τις προσυνεδριακές συζητήσεις του 9ου Συνεδρίου, ο ρεβιζιονιστής οικονομολόγος Ν. Κυρίτσης (τώρα πρόεδρος του Κ"Μ"Ε), ο οποίος είχε εκφράσει τη γνώμη ότι αυτό έπρεπε να είχε ήδη γίνει στο 8ο Συνέδριο (1961). Γράφει: «Στο καινούργιο πρόγραμμα η παλιά θέση: "μεγαλώνει η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση..." αλλάζει με την πρόταση "αυξάνει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και μειώνεται το μερίδιό της στο εθνικό εισόδημα... Η αβεβαιότητα για το αύριο συνέχει την εργατική τάξη". Νομίζω πως η αλλαγή αυτή είχε ωριμάσει από καιρό και ίσως έπρεπε να είχε γίνει στο προηγούμενο Συνέδριο» ("Νέος Κοσμος", 9/1971, σελ. 120). Στη συνέχεια διαστρεβλώνοντας και απορρίπτοντας τη θεωρία του Μαρξ σχετικά με την απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου καταλήγει: «Γι' αυτό θεωρώ πετυχημένη και επίκαιρη τη θέση στο ζήτημα αυτό που προτείνεται, επειδή αντανακλά αντικειμενικά τη σημερινή κατάσταση της εργατικής τάξης στη χώρα μας» ("Νέος Κοσμος", 9/1971, σελ. 121).

Έτσι, εκτός του ότι στο πρόγραμμα του "Κ"ΚΕ απορρίπτεται ανοιχτά από το 1974 η μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, η ηγεσία του "Κ"ΚΕ ισχυρίζεται πως τάχα το 1978 (τότε εγκρίθηκε εκ νέου το ρεφορμιστικό πρόγραμμα από το 10ο Συνέδριο) δεν ίσχυε στην Ελλάδα ο νόμος της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, δηλαδή αυτή δε διαπιστώνει άμεση πτώση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης που εκδηλώνεται με την πτώση του πραγματικού μισθού των εργαζομένων σαν αποτέλεσμα της ύψωσης των τιμών και της αύξησης των φόρων, με τη χρόνια και διαρκώς αυξανόμενη ανεργία (εκατοντάδες χιλιάδες ήταν τότε, το 1978, οι άνεργοι στη χώρα μας), με την εντατικοποίηση της εργασίας, τη χειροτέρευση συνθηκών εργασίας, την αύξηση των ατυχημάτων, τη χειροτέρευση της διατροφής και των συνθηκών διαβίωσης και κατοικίας της εργατικής τάξης, κλπ.

Αξίζει να υπογραμμιστεί, ότι η άρνηση της ύπαρξης της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου στη χώρα μας από τους ρεβιζιονιστές ηγέτες γίνεται σε μια περίοδο όπου η καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας μαστίζεται από τη μεγάλη οικονομική κρίση, τη μεγαλύτερη μετά τη κρίση 1929-33, που έχει ξεσπάσει από τις αρχές της δεκαετίας του '70 και είχε αγκαλιάσει ολόκληρο τον τότε αστικο-ρεβιζιονιστικό κόσμο. Σε μια τέτοια περίοδο, δηλ. περίοδο οικονομικής κρίσης, είναι ολοφάνερο ότι ο νόμος της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου δρα με μεγαλύτερη ένταση. Η άρνηση της ύπαρξης της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, σε μια τέτοια περίοδο, εκφράζει όχι μόνο την πλήρη απομάκρυνση από τον μαρξισμό-λενινισμό αλλά και το μέγεθος της προδοσίας των συμφερόντων της εργατικής τάξης εκ μέρους των ρεβιζιονιστών ηγετών του "Κ"ΚΕ.

Στα 1972 ο Θ. Ζάχος, στέλεχος του "Κ"ΚΕ, απαντώντας στους αβάσιμους ισχυρισμούς του τότε υπουργού της χούντας φασίστα Τσάκωνα, o οποίος ισχυρίζονταν, ότι τάχα "ο Μαρξ διεψεύσθη προς έτι ως προς την αναγκαίαν μέλλουσαν να επισυμβή απαθλίωσιν της εργατικής τάξης" και αφού παραθέτει στοιχεία για την Ελλάδα και τις διάφορες καπιταλιστικές χώρες (ΕΠΑ, Αγγλία, κλπ,) καταλήγει: "Εννοείται, τα στοιχεία που παραθέσαμε δε σημαίνει ότι στη μεταπολεμική περίοδο κυριαρχεί απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης" ("Νέος Κόσμος", 11/1972, σελ 40-41).

Είναι ολοφάνερο ότι ο Θ. Ζάχος αρνούμενος την ύπαρξη της εξαθλίωσης της εργατικής τάξης στον καπιταλιστικό κόσμο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αρνείται και την ισχύ του νόμου της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου για όλες ανεξαίρετα τις καπιταλιστικές χώρες. Για να δώσει κύρος στη ρεβιζιονιστική άποψη του "Κ"ΚΕ της εγκατάλειψης της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου και να δικαιολογήσει την προδοσία του, ο Ζάχος επικαλείται τις αντιμαρξιστικές απόψεις του γνωστού αποστάτη σοβιετικού (ουγγρικής καταγωγής) ρεβιζιονιστή οικονομολόγου Ε. Βάργκα (1879-1964), που τον χαρακτηρίζει επιστήμονα "παγκοσμίου φήμης", που όχι μόνο ισχυρίζεται ότι αυτή δεν ισχύει μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και ότι ο Μαρξ δε διατύπωσε καν τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου.

Ο Θ. Ζάχος υποστηρίζει την ίδια αντι-μαρξιστική θέση με τον Βάργκα και μ' όλους τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές που απορρίπτουν ανοιχτά τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου και φθάνουν ως το σημείο να ισχυρίζονται, ότι αυτή "δεν έχει καμιά σχέση με τον μαρξισμό-λενινισμό" (ο Σεργκέϊ Νταλίν σε άρθρο του με τίτλο "Το τελευταίο βιβλίο του Βάργκα" γράφει: "Παλιότερα διακηρύσσονταν η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Όμως αυτή η θεωρία δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό- λενινισμό" (“Σοβιετική Ένωση σήμερα” 7/1965, σελ. 9).

Ο Σ. Ζορμπαλάς (Γ.Γ τότε του Κ”Μ”Έ) υποστήριζε, ότι το 1976 στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και στις ΕΠΑ δεν κυριαρχούσε απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου. Γράψει: ”Σ' αυτές τις χώρες χωρίς να αποκλείεται η απόλυτη εξαθλίωση ιδιαίτερα σε μερικούς κλάδους και ορισμένα λαϊκά στρώματα, σαν τους νέγρους και τις μειονότητες των ΕΠΑ, κυριαρχεί σήμερα η σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου” (Σ. Ζορμπαλάς: "Ο μαρξισμός και η εποχή μας". σελ. 41, Αθήνα 1976).

Όμως η πραγματικότητα των καπιταλιστικών χωρών εκείνης της περιόδου διέψευδε τους ισχυρισμούς του Ζορμπαλά, που μ' αυτή του τη θέση εξωράιζε τον καπιταλισμό των ιμπεριαλιστικών χωρών, και έδειχνε, ότι και σ' αυτές κυριαρχούσε η απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου, που εκδηλώνονταν με ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης λόγω της κρίσης, μείωση των πραγματικών μισθών των εργατών, χειροτέρευση των συνθηκών δουλειάς και διαβίωσης, ένταση της εκμετάλλευσης, αυξήσεις ενοικίων, στη μαζική ανεργία που είχε πάρει στα 1976 τεράστιες διαστάσεις (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία στις ΕΠΑ υπήρχαν περίπου 10 εκατομμύρια άνεργοι, στη Δυτική Γερμανία 1,5 εκατομμύριο, στην Αγγλία πάνα από 1,5 εκατομμύριο, κλπ.).

Τέλος ο Γ. Φαράκος (μέλος τότε του ΠΓ του "Κ"ΚΕ) στο βιβλίο του "Επιστημονικοτεχνική επανάσταση και εργατική τάξη" (1974) διαστρεβλώνει την μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης, παρουσιάζοντάς την σαν "τάση" (σελ. 156) - ακολουθώντας τους Ε. David (1899), Kautsky (1901) και Tscheprakov (1969) - που δεν επικρατεί, γιατί υπάρχουν σειρά παράγοντες που δρουν αντίθετα και πρώτα απ' όλα η πάλη της εργατικής τάξης για αύξηση μισθών και καλυτέρευση συνθηκών δουλειάς, άποψη που οδηγεί όλους τους ρεβιζιονιστές ανοιχτά ή συγκαλυμμένα σε εγκατάλειψη της προλεταριακής επανάστασης (Kautsky: "η εξαθλίωση πρέπει να νοείται ως τάση και όχι απαραίτητα ως αλήθεια").

Η διαστρέβλωση αυτή του Φαράκου οδηγεί αναπόφευχτα σε απόρριψη της μαρξιστικής θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Όμως η απόλυτη και σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου δεν είναι "τάση", όπως ισχυρίζεται ο Φαράκος και οι διάφοροι ρεβιζιονιστές (για να αρνηθούν την ισχύ της), αλλά ένας αντικειμενικός νόμος ανάπτυξης της καπιταλιστικής κοινωνίας, ο οποίος δρα ακόμα πιο έντονα στην περίοδο της γενικής κρίσης του καπιταλισμού και ιδιαίτερα στην περίοδο των οικονομικών κρίσεων.

Οι ρεβιζιονιστικές ηγεσίες του "Κ"ΚΕ εγκαταλείποντας τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου αποδεικνύονται οι καλύτεροι υπερασπιστές του καπιταλισμού.

Οι ρεβιζιονιστές και οι αστοί κριτικοί του Μαρξ έχουν πάντα επιδείξει ένα εξαιρετικά λεπτό ταξικό ένστικτο όταν επιχειρούν μόνιμα να παραποιήσουν, ανασκευάσουν και απορρίψουν τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης και να αρνηθούν το νόμο αυτό της καπιταλιστικής ανάπτυξης που ένας από τους πιο δραστήριους απολογητές και συνειδητούς υπερασπιστές του καπιταλισμού, ο Ρ. Mendes-France, τον είχε αποκαλέσει στα μέσα της δεκαετίας του '50 - εκφράζοντας το δικαιολογημένο ταξικό του μίσος - "διαβόητο νόμο".

Συγκεντρώνοντας τα πυρά των επιθέσεών τους στο νόμο της απόλυτης εξαθλίωσης οι εχθροί της επανάστασης και του σοσιαλισμού προσπαθούν με παραποιημένα στοιχεία να εξαπατήσουν την εργατική τάξη, καλλιεργώντας της την απατηλή-αποπροσανατολιστική αντίληψη ότι η οικονομική ανάπτυξη του καπιταλισμού συνοδεύεται τάχα από "βελτίωση" της κατάστασής της.

Σήμερα όμως που σ' ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο ο νόμος αυτός δρα μ’ όλη τη δύναμή του και το προτσές της απόλυτης εξαθλίωσης είναι ιδιαίτερα έκδηλο και μάλιστα βαθαίνει παραπέρα - διαψεύδοντας τους ψεύτικους ισχυρισμούς και επιβεβαιώνοντας την ορθότητα της θεωρίας του Μαρξ - οι αστοί και ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι μη δυνάμενοι ν' αρνηθούν αυτή τη ζοφερή κατάσταση, σιωπούν.

Όσον αφορά την πάλη της εργατικής τάξης για αύξηση μισθών και καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αυτή δεν μπορεί να εμποδίσει τη δράση του νόμου της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να τον καταργήσει. Μπορεί μόνο ελάχιστα να περιορίσει τις συνέπειές του για την εργατική τάξη. Στην πάλη της εργατικής τάξης μπαίνουν όρια, που καθορίζονται από την ύπαρξη και δράση των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Εξάλλου ο Μαρξ έχει τονίσει: "Η εργατική τάξη δεν πρέπει να υπερβάλλει την τελική αποτελεσματικότητα των καθημερινών αυτών αγώνων. Δεν πρέπει να ξεχνά ότι παλεύει ενάντια στα αποτελέσματα και όχι ενάντια στις αιτίες αυτών των αποτελεσμάτων, ότι καθυστερεί βέβαια την προς τα κάτω κίνηση, δεν αλλάζει όμως την κατεύθυνσή της..." (Κ. Μαρξ: "Μισθός, τιμή και κέρδος" σελ. 80).

Η εργατική τάξη δεν μπορεί στα πλαίσια του καπιταλισμού να καταργήσει με την πάλη της τους νόμους του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και επομένως ούτε και το νόμο της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Προϋπόθεση για την κατάργηση αυτών των νόμων είναι η ανατροπή και εξάλειψη του καπιταλισμού.

Διαβάστε Περισσότερα »

Αποκαθήλωσαν το άγαλμα του Ι.Β. Στάλιν στο Τελαβί της Γεωργίας

Στις 31 Δεκέμβρη, οι αρχές της Γεωργίας προχώρησαν σε μια ακόμα ανοιχτή χυδαία αντικομουνιστική-αντισταλινική ενέργεια αποκαθηλώνοντας το άγαλμα του μεγάλου ηγέτη Ιωσήφ Β. Στάλιν από την πόλη Τελαβί το οποίο είχε ανεγερθή από σταλινιστές και βετεράνους του Β' ΠΠ δυο μήνες πριν.

Οι τοπικές αρχές αποκαθήλωσαν το άγαλμα

Όπως δήλωσε η επικεφαλής σταλινικής τοπικής οργάνωσης η αποκαθήλωση αποτελεί πράξη βανδαλισμού. "Κυβερνήσεις έρχονται και φεύγουν και ο Στάλιν μένει, είναι ντροπή ότι την ίδια ώρα που υπάρχει άγαλμα του Ρίγκαν στην Τιφλίδα, στο Γκόρ και στο Τελαβί, πολεμάνε το Στάλιν" παρατήρησε.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
 - Οι κάτοικοι του χωριού Ακούρα της Γεωργίας ξαναστήλωσαν άγαλμα του Στάλιν
- Η καταστροφή των αγαλμάτων του Ι. Β. Στάλιν και των αφιερωμένων στη μεγάλη αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών μνημείων μια προκλητικά φιλοναζι-φασιστική χιτλερική ενέργεια
- Αποκαθήλωσαν το άγαλμα του Ι. Β. Στάλιν στη γενέτειρά του στη Γεωργία
- Ανατίναξη αντιφασιστικού μνημείου στη Γεωργία

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 393 (1-31/12/2013)

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 393 (1-31/12/2013) by anasintaxi

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 393 (1-31/12/2013)

- Ο ανίκανος, σοβαροφανής και απατεωνίσκος πρωθυπουργός εμπαίζει, ψεύδεται και κοροϊδεύει προκλητικά το λαό που καθημερινά εξαθλιώνεται

- Συγκέντρωση μνήμης προς τιμήν των γενεθλίων του ΣΤΑΛΙΝ στο Γκόρι

- ΓΚΕΟΡΓΚΙ ΝΤΙΜΙΤΡΟΦ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΛΕΙΨΙΑΣ - 80 χρόνια απ' τη μαχητική επαναστατική του απολογία μπροστά στο ναζι-φασιστικό Δικαστήριο

- ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΩΗΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΜΕΝΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΓΚΕΟΡΓΚΙ ΝΤΙΜΙΤΡΟΦ ΑΠ ΤΙΣ ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ ΑΣΤΙΚΟ-ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΧΡΟΥΣΤΣΟ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦΙΚΕΣ ΚΛΙΚΕΣ

- Ακόμα 3 απολύσεις στο «Ριζοσπάστη» μέσα Δεκέμβρη

- Τελικό ψήφισμα της 19ης Ολομέλειας της ICMPLO (μέρος Α’)

Διαβάστε Περισσότερα »