Βαριές οι συνέπειες σε βάρος του γιουγκοσλαβικού λαού από την αποσταλινοποίηση

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 60, 15-30 Ιούνη 1996, σελ. 3

Κώστα Σουμελίδη

Δημοσιεύουμε το άρθρο αυτό του σ. Σουμελίδη στο φύλλο του Ιούνη μ’ αφορμή τα 48 χρόνια από την απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών των 8 κομμουνιστικών κομμάτων για την κατάσταση στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας, στην οποία καταγγέλλεται η προδοτική γραμμή της προδοτικής ρεβιζιονιστικής-τροτσκιστικής τιτοϊκής κλίκας.

Το αδελφό Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας στα χρόνια της χιτλερικής κατοχής καθοδηγούμενο από τον μαρξισμό-λενινισμό σε στιγμές ιδιαίτερα δύσκολες πάντα βρίσκονταν δίπλα κοντά και μέσα στο λαό για να τον ελαφρύνει από τον πόνο που τον προκαλούσε η χιτλερική φασιστική κατοχή Ο γιουγκοσλαβικός λαός ούτε στιγμή δεν εγκαταλείφτηκε από το κόμμα του. Τον πόλεμο με τη Σερβία* τον άρχισε ο Χίτλερ στις 6 Απρίλη 1941.

Η στρατιωτική άμυνα της Σερβίας δεν άντεξε στην πίεση της φασιστικής χιτλερικής στρατιωτικής μηχανής και σε λίγες μέρες η Σερβία βρέθηκε υπό συνθήκες βαριάς κατοχής. Ο λαός της Σερβίας εγκαταλείφθηκε από την βασιλικο-αστική του ηγεσία.

Διέφυγε στο Λονδίνο όπου βρήκε απυρόβλητο καταφύγιο.

Επακολούθησαν δύσκολες μέρες. Άρχισαν όλα από την αρχή. Η κατοχή, το αδελφό κόμμα το βρήκε χτυπημένο και σκορπισμένο. Απαιτούνταν ταχεία ανασυγκρότηση Οι βαριές συνθήκες κατοχής, διώξεις, συλλήψεις, εκτελέσεις, φυλακές δεν μπόρεσαν να

σταθούν εμπόδιο στο έργο της ανασυγκρότησης. Το ανασυγκροτημένο αδελφό κόμμα της Γιουγκοσλαβίας με αρχηγό τον Τίτο καθοδηγούμενο τότε από τον μαρξισμό-λενινισμό μπήκε επικεφαλής της σκληρής πάλης, για το διώξιμο των γερμανών, ιταλών, βούλγαρων κατακτητών Η αποδοχή του μαρξισμού και καθοδήγηση από αυτόν στα χρόνια του Β Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ο πρώτος από τους βασικότερους παράγοντες που καθόρισε όλες τις νίκες και καταχτήσεις του λαοί και του αδελφού κόμματος στην Γιουγκοσλαβία.

Η προέλαση του Κόκκινου Στρατού της Σοβιετικής Ένωσης επιτάχυνε την απελευθέρωση όλης της χώρας στο τέλος του 1944. Ο Κόκκινος Στρατός

της Σοβιετικής Ένωσης με συνέπεια εκπλήρωσε το διεθνιστικό του καθήκον ποτίζοντας την απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας με άφθονο δικό του αίμα

Έξι εκατομμύρια πατριώτες και πατριώτισσες που έπεσαν στα πεδία των

μαχών (σύμφωνα με σοβιετικά στοιχειά) ήταν Σέρβοι, Κροάτες, Σλοβένοι, Μουσουλμάνοι Μαυροβούνιοι Ερζεγοβίνιοι, Σκοπιανοί, Σλαβομακεδόνες, Αλβανοί κλπ Έπεσαν όλοι ενωμένοι με χωρίς ίχνος διχόνοιας μεταξύ τους κρατώντας ψηλά την κόκκινη σημαία του Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν. Τους ένωσε η μαρξιστική ιδεολογία. Η ιδεολογία όλων των δουλευτάδων με πρωτοπορία την εργατική τάξη

Οι καταχτητές με τη φωτιά και το σίδερο εαιρι.ινισαν από το πρόσωπο της γης χιλιάδες χωριά και πόλεις Αιρησαν πίσω τους τεράστιες καταστροφές Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος** τον οποίο άρχισε ο Χίτλερ σκότωσε 55 εκατομμύρια ανθρώπους Η ιστορία δεν έχει να παρουσιάσει άλλον πόλεμο με όμοια μαζική αγρία εγκληματικότητα. Η αίτια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν ήταν ο Χίτλερ ήταν η ανισόμερη ανάπτυξη του καπιταλισμού. Ο Χίτλερ τον άρχισε και τον διεξήγαγε και αυτό του εξασφάλισε τον τίτλο του αρχιεγκληματία.

Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας καθοδηγούμενοι από το μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα τοις, στα δύσκολα χρόνια του πολέμου ενωμένοι και αδελφωμένοι συσπειρώθηκαν γύρω από την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματός τους και μαζί λαός και κόμμα διώξαν τους καταχτητές απόλη τη χώρα. Μετά, χωρίς καθυστέρηση ρίχθηκαν στην σοσιαλιστική οικοδόμηση. Η λαϊκή ευημερία συνεχώς βελτιώνονταν. Το 1946 οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας, το κιλό ψωμί το αγόραζαν με τέσσερα Δηνάρια και χωρίς δελτίο. Αρχές 1947 εμπρόθεσμα λειτούργησε η σιδηροδρομική γραμμή Μπρίσκο-Μπάνοβιτς η οποία πριν τον πόλεμο δεν υπήρχε, μήκους περίπου, εκατό χιλιομέτρων (τα μάτια μου είδαν το πρώτο τρένο που πέρασε δοκιμαστικά). Τέτοια λαϊκή μαζική κινητοποίηση και ταχεία οικοδόμηση κα μια καπιταλιστική χώρα δεν έχει να παρουσιάσει και μάλιστα αμέσως μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο σαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ορμητική σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν κράτησε πολύ. Επίσημα το 1948 η ηγεσία του αδελφού κόμματος της Γιουγκοσλαβίας με αρχηγό τον Τίτο πέρασε στην αναθεώρηση τον μαρξισμού, δηλαδή στην άρνηση της διχτατορίας του προλεταριάτου, στην άρνηση του σοσιαλισμού, στην αποδοχή του αντιμαρξισμού, στην επιστροφή του καπιταλισμού, γεγονός που επιβεβαιώνεται από την ίδια τη σημερινή ζωή. Με πολύ λίγα λόγια πέρασε στην απομαρξιστικοποίηση, αποσταλινικοποίηση η οποία του χάρισε ευστόχως το νέο όνομα “Ιούδα”. Η μαρξιστική δράση του Τίτο σε χρόνο ήταν πολύ μικρή. Η αντιμαρξιστική πολύχρονη. Πέθανε με πλούσια αντιμαρξιστική δράση η οποία ευνόησε μόνο τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Η απομαρξιστικοποίηση-αποσταλινικοποίηση του Τίτο στο λαό της Γιουγκοσλαβίας μόνο φριχτούς πόνους και συμφορές πρόσφερε. Με λίγα λόγια και σύμφωνα με την πραχτική επιβεβαίωση της ίδιας της ζωής, της ίδιας της εξέλιξης των σημερινών γεγονότων στην Γιουγκοσλαβία, απομαρξιστικοποίηση-αποσταλινικοποίηση του Τίτο σημαίνει:

- Δυναμικό πισώπλατα χτύπημα στον ίδιο τον γιουγκοσλάβικο λαό στο χώρο της ενότητας, αδελφότητας, ενιαίας συσπείρωσης, αλληλοαγάπης, αλληλοεκτίμησης, αλληλοσεβασμό , αλληλοαλληλεγγύης και αλληλοβοήθεια;.

- Πόλεμος διαρκείας χωρίς τέλος, παρά ‚ιο ότι πέρασαν τέσσερα χρόνια.

- Πόλεμος στον οποίο μέχρι στιγμής σκοτώθηκαν 250.000 αθώοι άνθρωποι (από τα ΜΜΕ).

- Πόλεμος ο οποίος σκότωσε 15.000 παιδιά (από την ενημέρωση UNICEF).

- Σημαίνει διεύρυνση-επέμβαση του ΝΑΤΟ στα εντός της Γιουγκοσλαβίας που είναι εχθρός της ειρήνης.

- Σημαίνει απονομή Διεθνούς Δικαίου μονόπλευρα, μόνο σε μουσουλμάνους βόσνιους,

- Σημαίνει εγκληματίες πολέμου γιατί είναι σέρβοι βόσνιοι, με υποχρεωτική παράδωσή τους στην Διεθνή Δικαιοσύνη από τον ίδιο τον Μιλόσεβιτς.

- Τέλος σημαίνει κοινωνική οπισθοδρόμηση μέχρι τα παλιά φεουοδαρχικά σύνορα πριν του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια σε βάρος του γιουγκοσλάβικου λαού από την αποσταλινοποίηση των αναθεωρητών της Γιουγκοσλαβίας με αρχηγό τον Τίτο. Γενικά η ιδέα της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας είναι Θεωρητικά κατασκευάσματα των αναθεωρητών του μαρξισμού την οποία επέλεξαν και ενστερνίσθηκαν και οι αναθεωρητές της Γιουγκοσλαβίας. Όμως πρακτικά δεν μπόρεσαν να αποδείξουν την ορθότητα αυτής της ιδέας, Ούτε ένα πρόβλημα της χώρας δεν “λύθηκε” ειρηνικά. Όλα “λύθηκαν” με βία και χρήση των όπλων σε βάρος του γιουγκοσλαβικού λαού με άφθονο το αίμα του ίδιου του λαού και υπέρ των συμφερόντων της γιουγκοσλάβικης αστικής τάξης, των ιμπεριαλιστών Αμερικής και Ευρώπης. Την αποσταλινοποίηση στη Γιουγκοσλαβία την πλήρωσε ο λαός με το πολύ αίμα του, τού δε κοράκια δεν έπαιρναν να ζητούν κι’ άλλα.

Από την πολύχρονη πείρα του γιουγκοσλάβικου αδελφού κόμματος, πολλά έχουν να διδαχθούν όλα τα αδελφά κόμματα στον κόσμο, χωρίς εξαίρεση και το “Κ”ΚΕ, το οποίο απομαρξιστικοποιήθηκε-αποσταλινικοποιήθηκε από την 6η Ολομέλεια (Μάρτης 1956) με την απροκάλυπτη επέμβαση του Χρουτσώφ. Σήμερα, αυτό το κόμμα, τον Μάη*** μήνα 1996 θα πραγματοποιήσει το 15ο Συνέδριό του. Το συνέδριο αυτό θα πάρει αποσταλινοποιημένες αποφάσεις οι οποίες θα οδηγήσουν μελλοντικά όλο το κόμμα στην ίδια κατάληξη που οδηγήθηκε στο γειτονικό αδελφό κόμμα της Γιουγκοσλαβίας με αρχηγούς την Α. Παπαρήγού, Γ. Γραμματέα, και τον Χ. Φλωράκη επίτιμο πρόεδρο.

* Σερπ στα σέρβικα Θα πει δρεπάνι. Είναι το εργαλείο με το οποίο θέριζαν τα πολλά και καλά τους στάρια, όταν δεν υπήρχαν θεριστικοαλωνιστικές μηχανές. Από το δρεπάνι=σέρπ, βαφτίστηκαν σέρβοι-Σερβία. Από το σλάβικο γιοννγκ που στα ελληνικά σημαίνει Νότιος, παράχθηκε το όνομα της χώρας Γιουγκοσλαβία.

** Η εφημερίδα “Το Βήμα” στις 7 Γενάρη 1996, με μεγάλα, διακριτικά, ευανάγνωστα γράμματα τόλμησε να γράψει: “Σήμερα οι πολωνοί ιστορικοί ανακαλύπτουν ότι, ο Στάλιν, αν δεν υπολογίσουμε τους εβραίους, σκότωσε περισσότερους συμπατριώτες τους απ’ ότι ο Χίτλερ, κυρίως το 1944 και το 1945...”. Τους πολωνούς ιστορικούς η μνήμη τους καθόλου δεν τους βοηθά. Το δε “Βήμα” βιάστηκε να τους εμφανίσει εντονοδιαφημιστικά. Δεν πέτυχαν και οι δυο μαζί να διαστρεβλώσουν την ιστορική αλήθεια,

Η φασιστική χιτλερική Γερμανία το 1939 κατέκτησε την Πολωνία. Όσοι συμπατριώτες των σημερινών πολωνών ιστορικών ερευνητών αντιστάθηκαν, όλους τους εξόντωσε. Δεν έμεινε ούτε ένας γιού μάρτυρας. Ήταν οι αφοσιωμένοι πολωνοί πατριώτες στην πατρίδα τους. Το 1944-45 σκοτώθηκαν οι αφοσιωμένοι στο Χίτλερ φασίστες πολωνοί, που νοσταλγούσαν να τον δουν κοσμοκράτορα. Είναι γνωστό από την ίδια την ιστορία ότι στις αρχές του 1944 ο Κόκκινος Στρατός της Σοβιετικής Ένωσης ξεκαθάρισε τού πάτρια εδάφη από τους φασίστες χιτλερικούς κατακτητές. Έπρεπε να κυνηγηθούν μέχρι τη φωλιά τους για να εξοντωθούν μέσα στην ίδια τη φωλιά τους. Άλλη επιλογή δεν υπήρχε. Τον στρατηγικό στόχο εξόντωσης της φασιστικής Γερμανίας τον επεξεργάστηκαν οι Στάλιν, Ρούσβελτ, Τσώρτσιλ. Άλλη επιβεβαίωση από την ιστορία δεν υπάρχει. Ο Στάλιν δεν ήταν εκεί- νος που δολοφόνησε τους συμπατριώτες των σημερινών πολωνών ιστορικών ερευνητών. Ήταν ο απελευθερωτής της Πολωνίας από την φασιστική χιτλερική καταπίεση και τυραννία. Ήταν το πιο δραστήριο μέλος επεξεργασίας εξόντωσης του στρατηγικού στόχου της χιτλερικής χολέρας στην Ευρώπη. Ήταν δραστήριος εμπνευστής και καθοδηγητής του τερματισμού του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και επικράτησης σταθερής ειρήνης πάνω από μισό αιώνα. Ο στρατηγικός στόχος εξόντωσης της χιτλερικής Γερμανίας υλοποιήθηκε σ’ όλη του τη λεπτομέρεια από τον συμμαχικό στρατό με υπέροχη παραδειγματικότητα του Κόκκινου Στρατού της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα “Το Βήμα” σε συμμαχία και ανέντιμη συνεργασία με τους πολωνούς ιστορικούς , βρίζουν, καταριούνται και συκοφαντούν την εκπλήρωση του στρατηγικού στόχου εξόντωσης της φασιστικής Γερμανίας μέσα στη φωλιά του από το συμμαχικό στρατό στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ασέβεια στους πεσόντες και ζώντες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ασέβεια στη Μεγάλη Νίκη της 9ης Μάη 1945.

Για την απελευθέρωση της Πολωνίας από τον Κόκκινο Στρατό της Σοβιετικής Ένωσης δόθηκαν σκληρές πεισματικές μάχες. Η πρωτεύουσά της Βαρσοβία πέρασε πολλές φορές στα χέρια του γερμανικού στρατού. Δίπλα στο γερμανικό στρατό πολεμούσαν και πολωνοί φασίστες εθελοντές. Αυτοί θυσιάστηκαν για το χατίρι του Χίτλερ και όχι για την πατρίδα τους Πολωνία. Πρόσφεραν αίμα και καθυστέρησαν πάνω από ένα μήνα την υπογραφή συμφωνίας άνευ όρων Ειρήνης. Ο πολωνικός λαός δεν ξεχνά μα και ούτε ασεβεί. Με την πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε ψήφισε σοσιαλισμό. Δεν επηρεάστηκε από τα μέτρα της αστικής τάξης της αποσταλινοποίησης. Σήμερα ο πολωνικός λαός νοσταλγεί και ψηφίζει σοσιαλισμό. Αύριο την νοσταλγία του με την πάλη θα την κάνει πράξη.

*** Το άρθρο του σ. Κ. Σουμελίδη είχε σταλεί στην εφημερίδα αρχές Απρίλη. Η παραπάνω πρόβλεψή του επιβεβαιώθηκε με τον τερματισμό του 15ου συνεδρίου του “Κ”ΚΕ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Να επιτραπεί ο ελεύθερος επαναπατρισμός των Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων και των οικογενειών τους

Ο Νίκος Ζαχαριάδης στο συνέδριο των σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων της Πολωνίας (1952).

Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ: μαχητική πρωτοπορία και σημαιοφόρος της εθνικιστικής αντίδρασης

Τον τελευταίο καιρό στα ΜΜΕ κυριάρχησε το περιερχόμενο των επιστολών προς την κυβέρνηση Καραμανλή και τους διεθνείς Οργανισμούς του υπεραντιδραστικού, προκλητικού και έξαλλου εθνικιστή-σοβινιστή Γκρούεφσκι –μαριονέτας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού – με τις γνωστές επεκτατικές βλέψεις σε βάρος της χώρας μας.

Όμως απουσιάζουν εντελώς και αποσιωπούνται συστηματικά δυο άλλα σημαντικά ζητήματα: 1. η απαγόρευση της επιστροφής στον τόπο τους των Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων και των οικογενειών τους, 2. η άρνηση της ύπαρξης Σλαβομακεδόνων στη Δυτική Μακεδονία, ζητήματα απέναντι στα οποία η κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη και τα κόμματά της απ’ το ναζιφασιστικό ΛΑΟΣ, το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ ως τα σοσιαλδημοκρατικά («Κ»ΚΕ, κλπ.) κρατάνε εχθρική στάση, ακολουθώντας μια σοβινιστική πολιτική που κορυφώνεται συχνά σε εθνικιστικά παραληρήματα (ο ΣΥΝ πιο συγκρατημένος «τηρεί σιγή ιχθύος»).

Ασφαλώς οι επαναστάτες μαρξιστές γνωρίζουν ότι ο εθνικισμός, η θρησκεία και οι μειονότητες χρησιμοποιούνται απ’ τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να προκαλούν προβλήματα σε μικρότερες χώρες, γι’ αυτό είναι κάθετα αντίθετοι με τέτοιες προσπάθειες, τις οποίες καταπολεμούν αποφασιστικά και χωρίς ταλαντεύσεις. Αλλά γνωρίζουν επίσης πολύ καλά και την καταπιεστική φασιστική πολιτική της άρχουσας αντιδραστικής αστικής τάξης απέναντι στις μειονότητες, καταπίεση που απ’ τη μια προκαλεί τη δικαιολογημένη αντίστασή τους, την οποία οι κομμουνιστές στηρίζουν ανεπιφύλακτα και συμπαραστέκονταιδραστήρια και μαχητικά στο δίκαιο αγώνα τους και απ’ την άλλη τους «σπρώχνει» στην αδικαιολόγητη αναζήτηση «βοήθειας»-στηριγμάτων σε διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, στάση που αποτελεί μελανό σημείο, μαύρη κηλίδα και ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία των αγώνων τους και την οποία οι κομμουνιστές είναι υποχρεωμένοι να καταδικάζουν (απ’ τις πιο πρόσφατες περιπτώσεις είναι η υποδοχή των αμερικανοΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών απ’ τους Αλβανούς του Κοσόβουκαι η υποδοχή των αμερικανο-αγγλικών κατοχικών στρατευμάτων απ’ τους Κούρδους του Ιράκ ως «σωτήρες» και «απελευθερωτές»).

Όλα αυτά βέβαια σε καμιά περίπτωση δε σημαίνουν ούτε επιτρέπουν να διαγράφεται η πραγματικότητα δηλ. να κηρύσσονται «ανύπαρκτες» – όπως πράττει η αστική τάξη και τα κόμματά της (μεταξύ των οποίων και η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρηγα: «για το ΚΚΕ μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει», «Ρ» 16/9/1988, σελ. 3) – υπαρκτές μειονότητες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Α. Ναεπιτραπεί ο ελεύθερος επαναπατρισμός των Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων και των οικογενειών τους. Όπως είναι γνωστό το θέμα του ελεύθερου και χωρίς όρους επαναπατρισμού των πολιτικών προσφύγων ρυθμίστηκε μόλις το 1982 (μετά μια ολόκληρη σχεδόν 35ετία απ’ τον Αύγουστο του ΄49) με «ΚΟΙΝΉ ΑΠΟΦΑΣΗ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ (Αθήνα 29.12.1982, Αρθ.Πρωτ.106841) και «ΘΕΜΑ: ελεύθερος επαναπατρισμόςκαι απόδοση της Ελληνικής Ιθαγένειας στους πολιτικούς πρόσφυγες», απόφαση που φέρει την υπογραφή των τότε υπουργών Γιώργου Γεννηματά (Εσωτερικών) και Γιάννη Σκουλαρίκη (Δημόσιας Τάξης) και δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 1983/Β/1.

Σ’ αυτή την απόφαση αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι «μπορούν να επιστρέψουν στην Ελλάδα όλοι οιέ λ λ η ν ε ςτογ έ ν ο ς (υπογρ. δική μας), που κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949 και λόγω αυτού κατέφυγαν στην αλλοδαπή ως πολιτικοί πρόσφυγες έστω και αν αποστερήθηκαν της Ελληνικής Ιθαγένειας». Είναι φανερό πως με τη διατύπωση «έλληνες το γένος» της απόφασης αφήνονται έξω οι Σλαβομακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες δηλ. δεν τους επιτρέπεται και δεν «μπορούν να επιστρέψουν στην Ελλάδα»: τους απαγορεύεται να γυρίσουν στον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έζησαν, τόπο που υπεράσπισαν και έχυσαν ποτάμια αίμα για την απελευθέρωσή του από τους κατακτητές στα μαύρα χρόνια της ναζι-φασιστικής Κατοχής της χώρας.

Πρόκειται για ένα πρωτοφανές και μαζικού χαρακτήρα έγκλημα στην ιστορία του τόπου που διαπράχθηκε-διαπράττεται εκ μέρους της αντιδραστικής αστικής τάξης σε βάρος χιλιάδων Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων και των οικογενειών τους.

Μ’ αυτή την απόφαση η αστική τάξη εκδικήθηκε-εκδικείται τους Σλαβομακεδόνες με τον πιο σκληρό, βάναυσο και βάρβαρο τρόπο, περισσότερο βάρβαρο από εκείνον όταν έκοβε τα κεφάλια των ανταρτών του ΔΣΕ και τα περιέφερε στα χωριά και τις πόλεις προς κοινή θέα, βαρβαρότητα που οι νεότεροι γνωρίζουν μόνο απ’ τις μακάβριες φωτογραφίες που έχουν καταγράψει σε όλο της το μεγαλείο εκείνη τη μοναρχοφασιστική βαρβαρότητα: τους απαγορεύει να γυρίσουν στον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έζησαν, τον οποίο υπεράσπισαν και θυσίασαν τα πάντα για την απελευθέρωσή του από τους Ιταλούς, Γερμανούς και Βούλγαρους κατακτητές, στον τόπο που αγωνίστηκαν με το όπλο στο χέρι για να απαλλαγεί απ’ το μοναρχοφασισμό και απ’ την αγγλο-αμερικάνικη ιμπεριαλιστική εξάρτηση αλλά και την καπιταλιστική καταπίεση και εκμετάλλευση.

Φαίνεται πως η αντιδραστική αστική τάξη μισεί τους Σλαβομακεδόνες για την αντιφασιστική τους πάλη κατά των ξένων κατακτητών (ιταλών-γερμανών-βουλγάρων), όταν η ίδια συνεργάζονταν μαζί τους, και πολύ περισσότερο τους μισεί για την πάλη τους απ’ τις γραμμές του ΔΣΕ (1946-49) ενάντια στην ίδια, το μοναρχοφασισμό και τον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Σε σχέση με την παραπάνω απαράδεκτη, από κάθε άποψη και για τις γνωστές πολιτικές σκοπιμότητες, και αδικαιολόγητη απόφαση επιβάλλεται να τεθεί και να απαντηθεί (σήμερα είναι δυνατή η απάντηση) το εξής καίριο και βασικό ερώτημα: είναι η απόφαση άρνησης-απαγόρευσης του επαναπατρισμού των Σκλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων έργο μόνο της μεγαλοαστικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ή είναι έργο τουσ υ ν ό λ ο υ των κομμάτων της αντιδραστικής αστικής τάξης απ’ τα μεγαλοαστικά ως τα ρεβιζιονιστικά-σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (παρά τις όποιες δημαγωγίες) δηλ. έργο «διακομματικής» συνεννοήσης-συμφωνίας; Πρόκειται προφανώς για το δεύτερο, όπως θα φανεί αμέσως παρακάτω.

Σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα ο επίτιμος πρόεδρος του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ είναι αποκαλυπτικότατος. Ο Κ. Μητσοτάκης στον πρόλογο του βιβλίου του Θ. Σκυλακάκη με τίτλο «Στο όνομα της Μακεδονίας» (1995) γράφει ότι «οι σλαβικής συνειδήσεως πολίτες που είχαν πολεμήσει στο πλευρό των κομμουνιστών, έφυγαν μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου» και πληροφορεί ότι «όλα τα ελληνικά κόμματα (συμπεριλαμβανομένου και του ορθόδοξου Κομμουνιστικού Κόμματος) έχουν εδώ και πολλά χρόνιασ υ μ φ ω ν ή σ ε ι(υπογρ. δική μας) ότι δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν» (Θ.Σκυλακάκης: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ. 3, «Ελληνική ευρωεκδοτική», Αθήνα 1995).

Στη συνέχεια πληροφορεί-αποκαλύπτει ότι το ζήτημα των Σλαβομακεδόνων είχε συζητηθεί μεταξύ τους ήδη κατά τη διάρκεια της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας και είχε από τότε συμφωνηθεί να μη επιτραπεί η επιστροφή των Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων στην Ελλάδα: «συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, όταν συνεργαζόμουν στενά με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, είχα συζητήσει το πρόβλημα, στα πλαίσια της ευρύτερης συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων, με την ελληνική αριστερά και είχαμε συμφωνήσει ότι μεταδικτατορικά θα υπήρχε αναγνώριση του «Κ»ΚΕ και επιστροφή όλων των πολιτικών προσφύγων με τηνε ξ α ί ρ ε σ η (υπογρ. δική μας) των Σλαβομακεδόνων» (Θ.Σκυλακάκης: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ. 4, «Ελληνική ευρωεκδοτική», Αθήνα 1995).

Με τα παραπάνω ο Μητσοτάκης αποκαλύπτει ότι υπήρχε ήδη απ’ την εποχή της φασιστικής δικτατορίας διακομματική μυστική ΣΥΜΦΩΝΙΑ μεταξύ των αστών πολιτικών και της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ να μην επιτραπεί η επιστροφή των Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων στην Ελλάδα.

Πέρα απ’ την αποκαλυπτικότατη ομολογία του Μητσοτάκη, η ύπαρξη ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ επιβεβαιώνεται και απ’ τα παρακάτω:

πρώτο, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν διέψευσε ποτέ τη συγκεκριμένη αποκάλυψη-ομολογία του Κ.Μητσοτάκη περί ύπαρξης ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ,

δεύτερο, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν αντέδρασε ποτέ σθεναρά στο μεγάλο έγκλημα που διαπράχθηκε σε βάρος των Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων. Η «αντίδρασή» της υπήρξε χλιαρότατη ως ανύπαρκτη, μια δημαγωγική αντίδραση για τα «μάτια του κόσμου» για ν’ αποφύγει το πολιτικό κόστος και να «σκεπάσει»-αποκρύψει την προδοσία της,

τρίτο, δεν αγωνίστηκε ποτέ ως τα σήμερα για την επιστροφή των Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων στον τόπο τους, γι’ αυτό απέφυγε-αποφεύγει συστηματικά το ζήτημα,

τέταρτο, δεν ανακίνησε ούτε έθεσε ποτέ το θέμα στη Βουλή,

πέμπτο, δεν το έθεσε ούτε καν όταν συμμετείχε στην αντιδραστική κυβέρνηση Τζανετάκη (ΝΔ-«Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) σε συνεργασία με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ ούτε στη διαβόητη «οικουμενική» του Ξ. Ζολώτα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-«Κ»ΚΕ-ΣΥΝ),

έκτο, ούτε οι Οργανώσεις των πολιτικών προσφύγων (ΠΑΣΟΚ-«Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) έθεσαν το θέμα της επιστροφής στην Ελλάδα των Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων και πολύ περισσότερο δεν αγωνίστηκαν γι’ αυτό,

έβδομο, στους Σλαβομακεδόνες πολιτικούς πρόσφυγες όχι μόνο δεν επιτράπηκε η επιστροφή τους στην πατρίδα με την «ΚΟΙΝΉ ΑΠΟΦΑΣΗ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ (Αθήνα 29.12.1982, Αρθ.Πρωτ.106841), αλλά και η κυβέρνηση Τζανετάκη (ΝΔ-«Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) τους εξαίρεσε από τα ευεργετήματα της διαβόητης «εθνικής συμφιλίωσης» και της οριστικής «άρσης των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου», ενώ ο Χ. Φλωράκης την ίδια περίοδο το μόνο που βρήκε να πει (κι’ αυτό για δημαγωγικούς λόγους) ήταν ότι η διατύπωση του ΄82 «στερεί το δικαίωμα του επαναπατρισμού γιατί είναι άλλης καταγωγής» σε «ένα ορισμένο αριθμό ελλήνων πολιτικών προσφύγων» χωρίς να τολμήσει να αναφέρει ούτε καν τη λέξη «Σλαβομακεδόνες», αφού κατ’ αυτόν, όπως και για το φίλο τουΚ. Μητσοτάκη, «μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει» (Σεπτέμβρης 1988),

όχδοο,η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ όχι μόνο πρόδωσε τους Σλαβομακεδόνες πολιτικούς πρόσφυγες, συμφωνώντας με τους αντιδραστικούς αστούς πολιτικούς να μην επιστρέψουν στον τόπο τους αλλά έφτασε στο πλέον απροχώρητο σημείο: την άρνηση ύπαρξης Σλαβομακεδόνων στη Δυτική Μακεδονία: «για το «Κ»ΚΕ μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει» (Δήλωση Φλωράκη: «Ρ» 16/9/1988, σελ.3), μια δήλωση επαίσχυντη και προδοτική που δικαιολογημένα επαινέθηκε κατά κόρον απ’ την ντόπια αντίδραση.

Μια δήλωση που κατά πρώτο επιβεβαιώνει την ύπαρξη ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ μεταξύ των αστών πολιτικών και της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ να απαγορευτεί η επιστροφή των Σλαβομακεδόνων προσφύγων στην Ελλάδα, όπως και έγινε, και κατά δεύτερο προχωρεί πολύ παραπέρα: υιοθετεί το χοντροκομμένο ψεύδος της αντιδραστικής αστικής τάξης ότι δεν υπάρχουν σήμερα Σλαβομακεδόνες στη Δυτική Μακεδονία, ευθυγραμμιζόμενη έτσι πλήρως με την εθνικιστική αντίδραση και προπαγανδίζοντας και αυτή τον μετά το 1950 αστικό μύθο περί «ανυπαρξίας» Σλαβομακεδόνων στη Δυτική Μακεδονία.

Και ύστερα, μετά τη διπλή προδοσία της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ δηλ. α. τη συμφωνία της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ με τα κόμματα της αστικής τάξης να μην επιστρέψουν οι Σλαβομακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες, β. την άρνηση της ύπαρξης σλαβομακεδόνικης μειονότητας στη Δυτική Μακεδονία , έχει το απύθμενο θράσος ο «Ριζοσπάστης» να επιδίδεται σε προκλητικότατες αθλιότητες, πιάνοντας στο στόμα του την επαναστάτρια ηρωίδα Σλαβομακεδόνισσα δασκάλα Μίρκα Γκίνοβα*, μέλος του σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ 1918-55, που εκτέλεσαν οι μοναρχοφασίστες στις 26 Ιούλη 1946, με τη δημοσίευση δημαγωγικού αρθρίδιου του τύπου «Μίρκα τους ακούς;» («Ρ» 20/4/2008, σελ. 15), για να «αντικρούσει» δήθεν το διαβόητο «Ουράνιο Τόξο», που το μόνο που «ξέρει» είναι να ψάχνει για νέα «αφεντικά» και ιμπεριαλιστές «προστάτες» στο πρόσωπο του αμερικανού πρόξενου της Θεσσαλονίκης, Τζαιμς Μπλαντφορντ, που τον υποδέχθηκε, πριν μια και πλέον 15ετία, στα τέλη Αυγούστου του 1992. Μα αν είχε ζήσει η Μίρκα και είχε βρεθεί στην πολιτική προσφυγιά δεν θα μπορούσε να γυρίσει στον τόπο της και τελικά θ’ άφηνε κι’ αυτή τα κόκκαλά της στην ξενιτιά, όπως τ’ άφησαν χιλιάδες Σλαβομακεδόνες μεταξύ των οποίων και σλαβομακεδόνικα ηγετικά στελέχη του ΔΣΕ, ο Δημήτρης Πρίκος (διοικητής ταξιαρχίας) και τελευταία ο Παντελής Βαϊνάς (διοικητής μεραρχίας).

Β. η ύπαρξη Σλαβομακεδόνων στη ΔυτικήΜακεδονία. Παλιότερα και ως το 1945-46 η μοναρχοφασιστική αντίδραση του τόπου ήταν υποχρεωμένη να αναγνωρίζει εν μέρει την ύπαρξη έστω μερικών δεκάδων χιλιάδων Σλαβομακεδόνων τους οποίους καταπίεσε με τον πιο βάρβαρο τρόπο (δεν αφορά εδώ) αλλά έδινε πάντα ένα πολύ μικρότερο αριθμό σε σχέση με τον πραγματικό αριθμό τους (περίπου κατά 2/3 μικρότερο), ενώ από το 1950 άρχισε να την αμφισβητεί με διάφορους τρόπους για να φτάσει τις τελευταίες δεκαετίας και σήμερα στο σημείο να αμφισβητεί εντελώς την ύπαρξή τους – μύθος που προπαγανδίζετε απ’ όλα τα κόμματα της αστικής τάξης απ’ τη ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΠΑΣΟΚ ως το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ (ο ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει να τοποθετηθεί καθαρά).

Ο «Ριζοσπάστης» τον Ιούλη του 1945, σε άρθρο με τίτλο «η αλήθεια για τους Σλαβομακεδόνες» απαντώντας στους ισχυρισμούς-δηλώσεις του τότε υφυπουργού Τύπου Διονύσιου Ζακυνθηνού ότι τάχα δεν υπήρχε «εθνική μειονότης» και ότι «οι ομιλούντες το Σλαβομακεδονικόν ιδίωμα» φτάνουν τους 82 χιλιάδες, υπολόγιζε ότι «145-150.000 είναι Σλαβομακεδόνες» («Ρ» 8/7/1945)**, ενώ το Γενάρη του άλλου χρόνου ο Σόλων Γρηγοριάδης σε άρθρο του με τίτλο «ο άγριος διωγμός τον Σλαβομακεδόνων» τους υπολόγισε σε 180.000 («Ρ» 13/1/1946), η δε «Λαϊκή Φωνή» (12/4/1946), όργανο του Μακεδονικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ, τους υπολόγισε σε 180.000-200.000.

Κατά τη διάρκεια του δεύτερου αντάρτικου (1946-49) χιλιάδες Σλαβομακεδόνες πήραν μαζικά μέρος στην ένοπλη πάλη του ΔΣΕ και πολέμησαν ηρωικά ενάντια στον ντόπιο μοναρχοφασισμό και τον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, γεγονός που πολλαπλασίασε το ταξικό μίσος της ντόπιας αντίδρασης εναντίον τους, μίσος που διατηρείται άσβεστο ως τις μέρες μας. Απ’ τους επιζήσαντες ένα μέρος πέρασε στις τότε Λαϊκές Δημοκρατίες, ένα άλλο βρέθηκε στις φυλακές και τις εξορίες και το υπόλοιπο ζούσε στα μέρη του.

Την καταπιεστική φασιστική πολιτική των μοναρχοφασιστικών κυβερνήσεων απέναντι στους Σλαβομακεδόνες μετά το 1950 μας δίνει σύντομα το ηρωικό μας κόμμα, το ΚΚΕ, μ’ επικεφαλήςτο Νίκο Ζαχαριάδης: «οι εθνικές μειονότητες και πρωτ’ απ’ όλα οι σλαβομακεδόνες βρίσκονται σε εξοντωτικό διωγμό. Απαγόρευση του δικαιώματος να λέγονται σλαβομακεδόνες, απαγόρευση της χρήσης της μητρικής τους γλώσσας, στέρηση κάθε, ακόμα και του πιο στοιχειώδικου, εθνικού δικαιώματος, βίαιος εξελληνισμός, ταπεινώσεις, εξευτελισμοί, φυλακίσεις, εξορίες, δολοφονίες, καλλιέργεια του σωβινισμού και του φυλετικού μίσους – αυτή είναι η πολιτική των μοναρχοφασιστικών κυβερνήσεων απέναντι στους σλαβομακεδόνες, με αποκορύφωμα το βάρβαρο ξερίζωμα που εφαρμόζει ο Παπάγος με βάση το νόμο 2536 της 4/8/53 «περί επανεποικισμού των παραμεθορίων περιοχών», με σκοπό την εθνική και φυσική εξόντωση του σλαβομακεδόνικου λαού» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ (Σχέδιο)», σελ. 55, Μάρτης 1954, έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, εκδοτικό «Νέα Ελλάδα»).

Εντελώς διαφορετική ήταν η κατάσταση για τους Σλαβομακεδόνες στις τότε Λαϊκές Δημοκρατίες. Πέρα απ’ την απαλλαγή τους απ’ την εκμετάλλευσηανθρώπου από άνθρωπο, δουλειάς, ασφάλισης, δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, δωρεάν παιδείας, κλπ. είχαν τη γλώσσα τους και το κόμμα φρόντισε να τυπωθούν στα σλαβομακεδόνικα αναγνωστικά του Δημοτικού διαφόρων τάξεων (όπως αυτό της φωτοτυπίας) και άλλα βιβλία: «στον τομέα των ιδιαίτερων δικών μας εθνικών ζητημάτων έγινε αρκετή δουλιά. Εξασφαλίστηκαν δυνατότητες για την εθνική μας ανάπτυξη. Η πλειοψηφία των μακεδόνων έμαθε να γράφει και να διαβάζει μακεδόνικα. Λειτουργούν σχολειά στη μακεδονική γλώσσα. Σ’ όλες τις χώρες που ζουν σλαβομακεδόνες, στις εφημερίδες των πολιτικών προσφύγων υπάρχουν μακεδόνικες σελίδες.

Για την ανάπτυξη ακόμα της γλώσσας και την κάλυψη των αναγκών, ιδρύθηκε εκδοτικό τμήμα στα μακεδόνικα, που έκανε εκδόσεις σε 60.000 αντίτυπα διαφόρων βιβλίων, και που έχει στο πλάνο το 1952 να εκδόσει 4.000 σελίδες. Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία μας.

Επίσης έγινε αρχή στην εκπολιτιστική δουλιά στους σλαβομακεδόνες σ’ όλες τις χώρες (τραγούδια, χοροί, θέατρα, κλπ.)» («Εισήγηση του Παντελή Βαϊνά στο πρώτο Συνέδριο της Οργάνωσης «ΗΛΙΝΤΕΝ», Απρίλης 1952: οι αγώνες του σλαβομακεδόνικου λαού για απελευθέρωση, σελ. 35, Ιούλης 1952, εκδοτικό «Νέα Ελλάδα»).

Η τελευταία επίσημη «απογραφή του 1951 εμφανίζει 40.000 περίπου σλαβόφωνους» (Κ.Τσιτσελίκης / Δ.Χριστόπουλος: «το μειονοτικό φαινόμενο στην Ελλάδα», σελ. 376, Αθήνα 1997), απογραφή προφανώς αναξιόπιστη γιατί δίνει σκόπιμα κατά πολύ μικρότερο αριθμό απ’ τον πραγματικό, όπως και η προαναφερθείσα δήλωση Ζακυνθηνού το 1945. Περισσότερο πλησιάζουν την πραγματικότητα (παρά τις επιφυλάξεις) οι μυστικές εκτιμήσεις του Υπουργείου Εξωτερικών (Δ.Μπίτσιος-Ε.Κωφός) που υπολογίζουν τον αριθμό των Σλαβομακεδόνων δηλ. τους «σλαβόφωνους», όπως τους χαρακτηρίζει-αναφέρεται σε άκρως απόρρητη έκθεση, σε 130-150.000, («50.000 σλαβόφωνοι ζούν στο ν. Φλωρίνης, 45.000 στο ν. Πέλλης και 40.000 στο ν. Καστοριάς»: Τ.Κωστόπουλος: «η απαγορευμένη γλώσσα», σελ. 223, Αθήνα 2000). Ο αριθμός αυτός πλησιάζει τις παλιότερες (1945-46) εκτιμήσεις του «Ριζοσπάστη».

Όμως παρόλα αυτά στη μεταπολίτευση η αστική τάξη, δια στόματος Μητσοτάκη, αμφισβήτησε εντελώς την ύπαρξη σλαβομακεδονικής μειονότητας: «τέτοια μειονότητα, μετά το 1950, είναι πράγματι βέβαιο ότι δεν υπάρχει στη χώρα μας» (Θ.Σκυλακάκης: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ. 3, «Ελληνική ευρωεκδοτική», Αθήνα 1995), διαγράφοντας αυθαίρετα και εξαφανίζοντας ακόμα και τις «40.000 περίπου σλαβόφωνους» της «απογραφής του 1951».

Και γιατί δεν υπάρχει σήμερα σλαβομακεδονική μειονότητα κατά το Μητσοτάκη, επειδή για «μένα το πρόβλημα», όπως λέει-γράφει, «ήταν να μη δημιουργηθεί ένα δεύτερο μειονοτικό πρόβλημα στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας» (Θ.Σκυλακάκης: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ. 3, «Ελληνική ευρωεκδοτική», Αθήνα 1995). Και για να μην υπάρχει πρόβλημα «σλαβομακεδονικής μειονότητας», εξαφανίζονται, δια της Μητσοτάκειας «μαγικής ράβδου», οι Σλαβομακεδόνες απ’ τη Δυτική Μακεδονία, για ν’ ακολουθήσει αργότερα ο σοσιαλδημοκράτης Χ. Φλωράκης.

Αλλά πριν η ηγετική ομάδα των Φλωράκη-Παπαρήγα υιοθετήσει ευθέως τη θέση-μύθο της αντιδραστικής αστικής τάξης είναι γνωστό ότι οι μετά το ΄56 χρουστσοφικές ηγεσίες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ διαπίστωναν-δέχονταν την ύπαρξη σλαβομακεδόνικης μειονότητας: «η 7^η Ολομέλεια διακηρύττει για άλλη μια φορά ότι παλαίβοντας για τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων και ξεκινώντας από την πραγματικότητα που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια, το ΚΚΕ αγωνίζεται για το δικαίωμα τηςι σ ο τ ι μ ί α ςτ ω νσ λ α β ο μ α κ ε δ ό ν ω ν, που κατοικούν στην Ελλάδα» («Νέος Κόσμος», 3/1957 και «Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ 1918-1958», σελ. 669, 1958, «πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις»).

Όμως το 1988, 30 και πλέον χρόνια μετά την 7^η Ολομέλεια (1957) του «Κ»ΚΕ, οι Σλαβομακεδόνες «εξαφανίζονται» δια της Μητσοτακο-Φλωράκειας «μαγικής ράβδου»: «για το ΚΚΕ μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει» («Ρ» 16/9/1988, σελ. 3) – δήλωση επαίσχυντη και προδοτική που δικαιολογημένα έτυχε όχι απλά ευμενούς αλλά θριαμβευτικότατηςυποδοχής στο χώρο της ντόπιας εθνικιστικής μοναρχοφασιστικής αντίδρασης (δηλώσεις ηγετικών στελεχών της ΝΔ και Γ. Μαρίνος: «επι τέλους πήρε θέση και ο κ. Φλωράκης!», «Οικονομικός Ταχυδρόμος» 13/10/1988, σελ. 4 καιΝ.Μάρτης: «ο κ. Φλωράκης και τα Σκόπια», «Βήμα», 9/10/1988, κλπ. κλπ.).

Από τότε, και σε κάθε ευκαιρία, επαναλαμβάνει την ίδια δήλωση-μύθο και η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα για να περάσει «ξαφνικά» σε μια νέα φάση στα μέσα Απρίλη του 2008: εκείνη της μαχητικής πρωτοπορίας και της σημαιοφόρου της εθνικιστικής αντίδρασης, παίρνοντας τη σκυτάλη απ’ το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ, το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, τους Παπαθεμεληδο-Ανθιμους, τους εθνικιστές του ΠΑΣΟΚ, κλπ.. Σηκώνει «ολομόναχη» τη σημαία του αντιδραστικού αστικού εθνικισμού στη Βουλή («Ρ» 11/4/2008, σελ. 9) για τις «ανύπαρκτες» μειονότητες στην Ελλάδα, κρούει, μαζί με τη Λ. Κανέλλη, τον κώδωνα του κινδύνου για τη χώρα και μεταφέρει τη σημαία του αστικού εθνικισμού στην Ευρωβουλή με τη διαβόητη «ανοιχτή επιστολή» των ευρωβουλευτών της (Δ. Μανωλάκου, Θ. Παφίλης, Γ. Τούσσας) «προς τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τους προέδρους των Πολιτικών Ομάδων και όλους τους Ευρωβουλευτές», που καλούν να μη «δημιουργηθεί θέμα «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα» ((«Ρ» 12/4/2008, σελ. 3) – μια εθνικιστική εκστρατεία, στο όνομα βέβαια των ιμπεριαλιστικών κινδύνων για τη χώρα, που κράτησε ολόκληρο τον Απρίλη με ολοσέλιδα άρθρα στο «Ριζοσπάστη» και που επανέρχεται κάθε λίγο και λιγάκι.

Έτσι, λοιπόν, λύθηκε και το «μεγάλο αίνιγμα», γιατί η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ εγκατέλειψε τη θέση ύπαρξης σλαβομακεδόνικης μειονότητας και γιατί συμφώνησε με τους Καραμανληδο-Μητσοτάκηδες-Παπανδρέηδες κλπ. να απαγορευτεί στους Σλαβομακεδόνες να γυρίσουν στα σπίτια τους: οι σλαβομακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες, πρώην αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ένδοξου ΔΣΕ, «μεταμορφώθηκαν» φαίνεται σε «πράκτορες» του διεθνούς ιμπεριαλισμού απ’ τους οποίους σήμερα «κινδυνεύει» η Ελλάδα. Άτυχε Σλαβομακεδόνα, δοξασμένε στα πεδία των μαχών κατά των κατακτητών, του ντόπιου μοναρχοφασισμού και του αγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αγωνιστή Παντελή Βαϊνά (διοικητή μεραρχίας του ΔΣΕ), με την τραγική σου πορεία, που στήριξες το προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, βοηθώντας έτσι ν’ αφήσεις και ο ίδιος, μόλις πρόσφατα, τα κόκκαλά σου, όπως και χιλιάδες Σλαβομακεδόνες σε διάφορες χώρες, στη γειτονική Βουλγαρία.

*«ΓΚΙΝΟΒΑ ΜΙΡΚΑ, (Γκίνη Είρήνη). Γεννήθηκε στο χωριό Ρουσίλοβο Έδεσσας, το 1923. Δασκάλα. Η σλαβομακεδόνισσα ηρωίδα του λαϊκού μας κινήματος. Από το 1942 δούλευε παράνομα στο χωριό της. Το 1943 κατατάχτηκε στον ΕΛΑΣ και δούλευε σαν στέλεχος της ΕΠΟΝ. Μετά την απελευθέρωση οι μεταβαρκιζιανές κυβερνήσεις καταδίωξαν την αγωνίστρια Γκίνη μαζί με άλλους πατριώτες. Πέρασε στην παρανομία. Το καλοκαίρι του 1946 η Ε. Γκίνη κυκλώθηκε μαζί με 6 άλλους αγωνιστές στο δάσος της Έδεσσας από 200 χωροφύλακες και μαυροσκούφηδες. Από τους 7 μόνο η Γκίνη είχε πιστόλι. Αμύνθηκε ώσπου τέλειωσαν οι σφαίρες της. Πιάστηκε και ύστερα από απερίγραπτα βασανιστήρια εκτελέστηκε στις 26 Ιούλη 1946 στα Γιανιτσά. Για τον ηρωικό θανατό της το μοναρχοφασιστικό ανακοινωθέν έγραφε: «… Οι επτά εκτελεσθέντες αντίκρυσαν ψυχραίμως το εκτελεστικόν απόσπασμα και δεν εδέχθησαν να δεθούν οι οφθαλμοί των. Περισσοτέραν ψυχραιμίαν επέδειχαν η νηπιαγωγός Ειρήνη Γκίνη, οι οποία έψαλλε τον ύμνο της διεθνούς και εκραύγαζεν υπέρ του ΚΚΕ»». («Ήρωες και μάρτυρες του αγώνα», 1952, «Νέα Ελλάδα»).

** «Ριζοσπάστης»( 8/7/1945): «δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει καμία αμφισβήτηση, ότι η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής Μακεδονίας αποτελείται από Έλληνες. Θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου όποιος διϊσχυριζόταν σήμερα το αντίθετο. Από τους 1.700.000 κατοίκους της Μακεδονίας περίπου, 145-150.000 είναι Σλαβομακεδόνες.

Οι Σλαβομακεδόνες έχουν τη δική τους γλώσσα, που μοιάζει με τη βουλγαρική, όπως όλες οι σλαβικές γλώσσες, αλλά έχει και σοβαρές διαφορές απ’ αυτή. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μοιάζει περισσότερο με το ιδίωμα των Σλαβομακεδόνων της Νότιας Γιουγκοσλαβίας. Έχουν τα δικά τους ήθη και έθιμα, τις παραδόσεις και τα τραγούδια τους, που μοιάζουν με τα ήθη, έθιμα και τραγούδια των Σλαβομακεδόνων της Γιουγκοσλαβίας. Έχουν επίσης ιστορία και εθνική συνείδηση αρκετά αναπτυγμένη. Η εθνότητα αυτή ανάπτυξε και διαμόρφωσε την εθνική της συνείδηση μέσα στους κόλπους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ανίκανη κυβέρνηση της πρωτοφανούς ακρίβειας, της μεγάλης φτώχειας και εξαθλίωσης, της ανεργίας και των σκανδάλων ετοιμάζεται για νέα αγριότερη φοροεπιδρομή

Σήμερα μετά από τόσα χρόνια είναι δύσκολο να βρεθεί Έλληνας της όποιας κοινωνικής τάξης και στρώματος και προπαντός εργαζόμενος που να μην έχει διαπιστώσει την κλασική ανικανότητα (πρωτοφανής τα τελευταία 60 χρόνια) της αντιδραστικής κυβέρνηση Καραμανλή αλλά και την πλήρη αποτυχία της σ΄ όλα τα επίπεδα και ιδιαίτερα εκείνη της χαζοχαρούμενης Αλογοουράς του υπουργείου Οικονομικών. Η εφαρμογή της ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής σημείωσε πλήρη και παταγώδη αποτυχία και στις δυο 4ετίες.
Η ανικανότητα που στον οικονομικό τομέα χρονολογείται ήδη από τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης της χώρας απ’ το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ που ενώ προεκλογικά υπόσχονταν δημαγωγικά «καλύτερες μέρες»,  μετά από λίγο άρχισε τις φλυαρίες περί «καμένης γης» για να πετύχει σε χρόνο ρεκόρ ο διάσημος καρπαζοεισπράκτορας του Αλμούνια να θέσει την οικονομία της χώρας σε επιτήρηση των Οργάνων της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τις γνωστές συνέπειες για το λαό.
Μετά από δυο 4ετίες η οικονομία της χώρας βρίσκεται εκ νέου στα πρόθυρα της επιτήρησης και ο ανίκανος υπουργός των οικονομικών έχει κυριολεκτικά πελαγώσει και χάσει τις χαζοχαρούμενες πόζες του.
Ο Αλογοσκούφης έχει πετύχει το ακατόρθωτο σε δυο 4ετίες: απ’ τη μια, με την εφαρμογή της ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, μια δραματική χειροτέρευση όλων των δεικτών της οικονομίας, μ’ αποτέλεσμα τα αυτιά του να μεγαλώνουν καθημερινά απ’ τις «ασκήσεις» Αλμούνια και απ’ την άλλη μια πρωτοφανών διαστάσεων φτώχεια και εξαθλίωση των εργαζομένων αλλά και πολλών άλλων στρωμάτων της κοινωνίας, συνοδευόμενων απ’ τα καθημερινά κύματα ακρίβειας των πάντων και προπαντός των ειδών λαϊκής κατανάλωσης.
Βρίσκεται σε τόσο δεινή θέση και είναι τέτοια η ανικανότητά του που αυτή τη φορά δεν κατάφερε ούτε καν προϋπολογισμό να καταρτίσει και τη μόνη «ικανότητα» που διαθέτει είναι η οργάνωση νέας φοροεπιδρομής, πέρα απ’ την αύξηση άμεσων-έμμεσων φόρων και τη δραματική αλλαγή προς όφελος των έμμεσων φόρων, στα ακίνητα μικρο-ιδιοκτητών, τσιγάρα, ποτά, τέλη κυκλοφορίας κλπ. για να καλύψει τη «μαύρη τρύπα» του προϋπολογισμού που πλησιάζει τα 3 δις. Ευρώ.
Η κυβέρνηση των «νταβατζήδων», πέρα απ΄ το ότι «ρήμαξε τον τόπο» κυριολεκτικά σ’ όλα τα επίπεδα και προπαντός τους εργαζόμενους, αποδείχθηκε εντελώς ανίκανη και επιπλέον μια κυβέρνηση απατεωνίσκων που τώρα έχει πλήρως παραλύσει και πνιγεί στο βούρκο πρωτοφανών σκανδάλων απ΄ τους «γαλάζιους κουμπάρους» μαφιόζους ως τη συμμορία των υπουργών ληστών των Ταμείων των εργαζομένων ως τα σκάνδαλα του υπουργείου πολιτισμού και της Siemens, με τελευταία τα σκάνδαλα Παυλίδη και της μονής Βατοπεδίου.
Η πλήρης χρεοκοπία της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής, τα πρωτοφανή καθημερινά κύματα ακρίβειας και ο υψηλός πληθωρισμός, η μεγάλη φτώχεια και εξαθλίωση, κλπ. και η νέα φοροεπιδρομή της κυβέρνησης αναμένεται να χειροτερεύσουν δραματικά την κατάσταση της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο πόλεμος στον Καύκασο – προϊόν όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Ηχηρότατο χαστούκι Ρωσίας σε ΗΠΑ στην περιοχή του Καυκάσου

Οξύνονται οι αντιθέσεις και επιδεινώνονται συνεχώς οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας

Τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας-Γεωργίας επιδεινώθηκαν συνεχώς εξαιτίας του ότι ο αμερικανοθρεμένος Μ.Σαακασβίλι ενεργούσε-ενεργεί μόνιμα και προκλητικά ως απεσταλμένος και μακρύ χέρι των ΗΠΑ σε μια περιοχή που ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, μια περιοχή που γεωγραφικά βρίσκεται στα πλευρά της και αποτελεί το μαλακό υπογάστριό της, σε μια περιοχή , όπως είναι ο Καύκασος, όπου ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας εκδηλώνεται οξύτατος λόγω της μεγάλης γεωστρατηγικής της σημασίαςκαι και εξαιτίας των πετρελαίου-φυσικού αερίου και των αγωγών μεταφοράς τους προς άλλες χώρες αλλά και της διαμάχης των Οσετίας-Αμπζαχίας με τη Γεωργία. Η Μόσχα είχε σχεδόν αποσύρει ολόκληρο το διπλωματικό της προσωπικό απ την πρωτεύουσα της Γεωργίας, Τιφλίδα, αρνούμενη οποιαδήποτε σχέση της με την κυβέρνησηΣαακασβίλι, μαριονέτα των αμερικανών ιμπεριαλιστών.

Όταν πριν δυο χρόνια, στα μέσα του 2006, ο αποθρασυμένος απ’ τις «πλάτες» των αφεντικών του Μ. Σαακασβίλι, η πιο διάσημη πολιτική πόρνη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, καλούσε σε συναγερμό-εθνικιστική πανστρατιά – σε μιαπαραληρηματικού χαρακτήρα τυχοδιωκτική φιλοπόλεμη έκκληση και ακραίου εθνικιστικού παροξυσμού – τους απανταχού γεωργιανούς να συγκεντρωθούν στη Γεωργία για να γιορτάσουν όλοι μαζί την Πρωτοχρονιά του 2007 στο Τσχινβάλι, την πρωτεύουσα της νότιας Οσετίας, η οποία μαζί με την Αμπχαζία είχε αποσχιστεί από τη Γεωργία, κανένας δεν έπαιρνε στα σοβαρά τις προκλητικές και φιλοπόλεμες δηλώσεις του, θεωρούσε τις απειλές του γελοίες και ψευτοπαληκαρισμούς ενός επιπόλαιου και υπερφίαλου φασίστα εθνικιστή.

Δεν χρειάστηκαν ούτε καν 2 χρόνια από τότε για να μετεξελιχθεί ο Μ. Σαακασβίλι από διάσημη πόρνη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην αθλιέστερη εγκληματική πόρνη με τη στρατιωτική του επίθεση(8/8/2008) στη νότια Οσετία και την ολοσχερή ισοπέδωση-καταστροφή της πρωτεύουσάς της Τσχινβάλι με χιλιάδες θύματα, με 30-35000 πρόσφυγες και την ολοκληρωτική ερήμωση της πόλης.

Ο σημερινός αιματηρός «περιφερειακός» πόλεμος στον Καύκασο – προϊόν ουσιαστικά όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ειδικότερα εκείνων των ΗΠΑ-Ρωσίας – ξεκίνησε με δυο προκλήσεις: 1. τη δημόσια ομολογημένη στρατιωτική επίθεση της Γεωργίας ενάντια στην πρωτεύουσα της νότιας Οσετίας, 2. την εξαπόλυση της επίθεσης την ημέρα της έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων στο Πεκίνο.

Η προκλητικότητα και το θράσος του φασιστοειδούς που ακούει στο όνομα Σαακασβίλι δεν γνωρίζουν όρια. Από πού όμως αντλεί το «θάρρος»-θράσος και εξαπολύει μια τέτοια αιματηρή στρατιωτική επίθεση το θρασύδειλο και εγκληματικό αυτό φασιστοειδές; Προφανώς απ’ τ’ αφεντικά του αμερικανούς ιμπεριαλιστές.

Είναι φανερό ότι η στρατιωτική επίθεση της Γεωργίας ενάντια στην Οσετία έγινε μετά από υποκίνηση-συνεννόηση με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστέςκαι υπήρξε μια πρώτη δοκιμή σφυγμομέτρησης στην πράξη της αντίδρασης της Ρωσίας σε μια περιοχή που γεωγραφικά βρίσκεται στα πλευρά της και ανήκει στη σφαίρα επιρροής της.

Φαίνεται πως το ξεπουλημένο στις ΗΠΑ φασιστοειδές προχώρησε στον επικίνδυνο στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό, νομίζοντας (ή είχε τη διαβεβαίωση) ότι επειδή τυχαίνει να είναι η πιο διάσημη και πιο ελεεινή πόρνη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ότι τ΄ αφεντικά του θα προστρέξουν στρατιωτικά στην περιοχή να τον στηρίξουν-διασώσουν σε περίπτωση στρατιωτικής αντίδρασης της Ρωσίας, κάτι που ήταν εντελώς απίθανο να συμβεί γιατί αυτό θα είχε ως αναπόφευχτο αποτέλεσμα την άμεση σύγκρουση των ρωσικών με τα αμερικάνικα στρατεύματα με απρόβλεπτες συνέπειες. Η Ρωσία αντέδρασε, όπως εξάλλου αναμένονταν, και μάλιστα αστραπιαία. Απάντησε με μια κεραυνοβόλο επίθεση του ρωσικού στρατού που σύντριψε σε ελάχιστες ώρες το στρατό της Γεωργίας, δίνοντας έτσι ένα πολύ καλό και ιδιαίτερα σκληρό μάθημα στον εθνικιστή φασίστα Σαακασβίλι μα πρώτα απ’ όλα στους αμερικανούς ιμπεριαλιστές και για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση-διάλυση του ρεβιζιονιστικού-καπιταλιστικού στρατοπέδου με επικεφαλής την καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Έδωσε την πρώτη σαφέστατη και αποφασιστική στρατιωτική απάντηση στις αρχές του 21^ου αιώνα στην προκλητικότερη και πιο μισητή στους λαούς ιμπεριαλιστική δύναμη της εποχής μας, τις ΗΠΑ, που επεμβαίνει στρατιωτικά σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου – απάντηση ιδιαίτερης ιστορικής σημασίας και μεγάλης πολιτικής βαρύτητας για τη σημερινή περίοδο.

Τώρα, μετά τη συντριπτική ήττα η τρισάθλια πόρνη των ΗΠΑ έντρομη, πανικόβλητη και τρεμάμενη απ’ το σοκ μασάει τη γραβάτα μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και παραπονείται στην αφεντικίνα του, ύαινα του αμερικάνικου Πενταγώνου, Κοντολίζα Ράϊς, που έχει καταφτάσει στην Τιφλίδα να παρηγορήσει το Σαακασβίλι, και κλαψουρίζει καταρρακωμένος («ζω το χειρότερο εφιάλτη μου»), παριστάνοντας τη «βιασμένη» από τους Ρώσους «παρθένα» («οι Ρώσοι βίασαν τη Γεωργία»).

Η στρατιωτική αποφασιστικότητα της Ρωσίας και η ήττα για πρώτη φορά των ΗΠΑ στη σύγκρουσή τους με τη Ρωσία (μέσω Γεωργίας-Σαακασβίλι) είναι πλέον δυο πραγματικά γεγονότα που δεν μπορούν από κανέναν να αμφισβητηθούν. Η ήττα των ΗΠΑ-Γεωργίας στη σύγκρουσή τους με τη Ρωσία έπληξε και τραυμάτισε ανεπανόρθωτα το γόητρο της ισχύος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στα μάτια όλων των λαών και όλων των χωρών.

Πέρα απ΄ τη γενικότερη όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, το ξέσπασμα του αιματηρού πολέμου στον Καύκασο μεταξύ Γεωργίας-Ρωσίας (στην πραγματικότητα μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας) συνδέεται άμεσα τόσο με το σφοδρό ανταγωνισμό των ΗΠΑ-Ρωσίας στην περιοχή αυτή για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο αλλά και τους αγωγούς μεταφοράς τους όσο και προπαντός με τις συνεχείς προσπάθειες τα τελευταία χρόνια εκ μέρους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να απομονώσεικαι περικυκλώσει στρατιωτικά ως το μαλακό υπογάστριό της τη Ρωσία, περικύκλωση που άρχισε με τις κυβερνήσεις μαριονέτες των ΗΠΑ σε Γεωργία-Ουκρανία και τη διαρκή επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς.

Αρχικά οι ΗΠΑ προσπάθησαν να εκτοπίσουν τη Ρωσία απ’ τα Βαλκάνια με το αδυνάτισμα της Σερβίας, στη συνέχεια πέτυχαν την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων σε Ρουμανία και Βουλγαρία, ακολούθησαν τα σχέδια εγκατάστασης της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας» σε Πολωνία και Τσεχία και τελευταία η προσπάθεια στο Βουκουρέστι για ένταξη στο ΝΑΤΟ της Γεωργίας και της Ουκρανίας που ματαιώθηκε εξαιτίας των αντιδράσεων όχι μόνο της Ρωσίας αλλά και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τελευταία η Μόσχα απάντησε με επίσης σαφέστατο και αποφασιστικό τρόπο και στην πρόσφατη υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ ΗΠΑ-Πολωνίαςγια την εγκατάσταση της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας» στο έδαφος της τελευταίας δια στόματος του υπαρχηγού του ρωσικού επιτελείου στρατού, στρατηγού Ανατόλι Νογκοβίτσιν: «η Πολωνία καθίσταται στόχος, αναπτύσσοντας στοιχεία του επιθετικού αυτού συστήματος. Η καταστροφή τέτοιων στόχων θα αποτελέσει πρώτη προτεραιότητα».

Τέλος ο ρώσος πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ σε ομιλία του στην πόλη Κουρσκ κατά τις εκδηλώσεις για την επέτειο της σημαντικής μάχης δήλωσε (18/8/2008) : «αν κάποιος πιστεύει ότι μπορεί να σκοτώνει τους πολίτες μας και να διαφεύγει ατιμώρητος, εμείς δε θα το επιτρέψουμε ποτέ. Αν κάποιος το προσπαθήσει και πάλι, η απάντησή μας θα είναι συντριπτική. Έχουμε όλους τους απαραίτητους πόρους, πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς. Αν κάποιος έχει οποιεσδήποτε αυταπάτες γι’ αυτό θα πρέπει να τις εγκαταλείψει. Δεν θέλουμε να επιδεινώσουμε τη διεθνή κατάσταση, αλλά επιθυμούμε να μας σέβονται, να σέβονται το κράτος μας, το έθνος μας, τις αξίες μας». Αποφασιστική απάντηση και σαφέστατη προειδοποίηση προς τις ΗΠΑ.

***

Απ’ την πρώτη στιγμή της κατάρρευσης-διάλυσης του ρεβιζιονιστικού-καπιταλιστικού στρατοπέδου (1956-1990) μ’ επικεφαλής την καπιταλιστική (1956-1990) Σοβιετική Ένωση των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές έσπευσαν αμέσως: πρώτο, να εκμεταλλευτούν τις εθνικιστικές αντιθέσεις των νέων αποσχισθέντων απ’ τη Ρωσία κρατών με στόχο την οικονομική-πολιτική-στρατιωτική διείσδυση σ’ αυτά και με κύριο ανομολόγητο όμως σχέδιο την αποδυνάμωση αρχικά της Ρωσίας αλλά και ταυτόχρονα την οικονομική-πολιτική και κυρίως τη στρατιωτική της περικύκλωση, και δεύτερο να φέρουν σε ρήξη με τη Ρωσία όλες τις ως τότε εξαρτημένες απ’ τη Σοβιετική Ένωση ρεβιζιονιστικές-καπιταλιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης (Πολωνία, Τσεχία-Σλοβακία, Ρουμανία, Ουγγαρία,Βουλγαρία) και τις αποσχισθείσες απ’ αυτή βαλτικές χώρες.

Σ’ όλες αυτές τις χώρες κυριάρχησαν και κυριαρχούν όχι μόνο οι πιο ακραίες αντιδραστικές-φασιστικές δυνάμεις αλλά και ακραία φιλοαμερικάνικες και εχθρικές προς τη Ρωσία δυνάμεις, πράγμα που διευκόλυνε τα σχέδια των ΗΠΑ για περικύκλωση της Ρωσίας.

Η ιμπεριαλιστική Ρωσία απ’ την πλευρά της παρόλο που διέβλεπε τα σχέδια των ανταγωνιστών της ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ, εξαιτίας των τεράστιων προβλημάτων (προπαντός οικονομικών) που αντιμετώπιζε έμενε τα πρώτα χρόνια σχεδόν παθητικός θεατής, προφανώς από αδυναμία, προσπαθώντας να ανορθώσει την οικονομία της και ταυτόχρονα επεξεργάζονταν τα δικά της σχέδια για τον ευρωπαϊκό χώρο και την αντιμετώπιση της ολόπλευρης αμερικάνικης επίθεσης που βρίσκονταν σε εξέλιξη.

Μετά το «ξεκαθάρισμα των λογαριασμών» με τους διάφορους μεγαλομαφιόζους της ρώσικης οικονομίας (Μπερεζόφσκι, Χοντορκόφσκι, κλπ.), ο Πούτιν και το επιτελείο του δίνει προτεραιότητα στη ανόρθωση της οικονομίας συγκεντρώνοντας στα χέρια του κράτους πετρέλαιο-αέριο και ταυτόχρονα, έχοντας πάντα μπροστά τους τα σχέδια των ΗΠΑ και τον σκληρό ανταγωνισμό ΗΠΑ-Ρωσίας, επεξεργάστηκε μια εξωτερική πολιτική προσέγγισης και συνεργασίας με την ΕΕ (με δεδομένες τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας) και την Κίνα.

Στο βαθμό που ισχυροποιείται η οικονομία της Ρωσίας η αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ σε διάφορα σημεία του πλανήτη δυναμώνει και οι αντιθέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας γίνονται οξύτερες* (στο πλαίσιο και της γενικότερης όξυνσης** των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, μέρος των οποίων αποτελούν).

Οι αντιπαραθέσεις της Ρωσίας με τις ΗΠΑ πυκνώνουν και γίνονται οξύτερες στο χώρο των Βαλκανίων, της κεντρικής Ευρώπης, της Κασπίας και σε άλλα σημεία του πλανήτη και ο ανταγωνισμός διεξάγεται σφοδρότερος όσο ποτέ για το πετρέλαιο-αέριο αλλά και για τις σφαίρες επιρροής και τον έλεγχο των γεωστρατηγικής σημασίας περιοχών.

Η όξυνση των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας συνεχίζεται αμείωτη, ιδιαίτερα στην περιοχή του Καυκάσου, αλλά και εξαιτίας των σχεδίων των ΗΠΑ εγκατάστασης της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας» σε Πολωνία-Τσεχία που στρεφεται κατά της Ρωσίας αλλά κατά των ευρωπαϊκών χωρών και αναμένεται να τροφοδοτήσει την κούρσα των εξοπλισμών.

Ας παρακολουθήσουμε την πορεία αντιπαράθεσης Ρωσίας-ΗΠΑ σχετικά με τη λεγόμενη «αντιπυραυλικήςασπίδας».

Η Ρωσία από την πρώτη στιγμή αποδοκίμασε και απέρριψε τα σχέδια εγκατάστασης της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας» των ΗΠΑ στο χώρο της κεντρικής Ευρώπης και συγκεκριμένα την τοποθέτηση στην Πολωνία 10 βάσεων εκτόξευσης πυραύλων και ένα σύστημα ραντάρ στην Τσεχία, με πρόσχημα την απόκρουση πυραύλων από το Ιραν (οι ΗΠΑ ζήτησαν επίσημα στις 22 Γενάρη 2007 να δεχθούν το σύστημα πυραύλων).

Ένα μήνα αργότερα ο Πούτιν στο λόγο του στη «43^η Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια» (αρχές του δεύτερου δεκαήμερου του Φλεβάρη 2007)έκφρασε όχι μόνο την έντονη δυσαρέσκειά του για τη λεγόμενη «αντιπυραυλική ασπίδα» αλλά αντιτάχθηκε και στην πολιτική των ΗΠΑ, τις οποίες επέκρινε έντονα: «το σενάριο ενός μονοπολικού κόσμου … με ένα κέντρο εξουσίας, ένα κέντρο ισχύος, ένα κέντρο λήψης αποφάσεων, ενός κόσμου με έναν αφέντη, έναν ηγεμόνα» και κατάγγειλε «τη σχεδόν απεριόριστη προσφυγή στη στρατιωτική βία, που σπρώχνει την ανθρωπότητα στην άβυσσο των αέναων συγκρούσεων… Μια χώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπερβαίνουν τα εθνικά τους σύνορα με κάθε δυνατό τρόπο, επιβάλλοντας τις οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές και εκπαιδευτικές πολιτικές τους σε άλλα έθνη. Είναι η κυριαρχία αυτής της δύναμης, που αναπόφευχτα ενθαρρύνει αριθμό χωρών να αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής» (10/2/2007).

Σχετικά με την «αντιπυραυλική ασπίδα», η ελληνική κυβέρνηση παίρνοντας αφορμή (22/2/2007) απ’ τις δηλώσεις του ρώσου στρατηγού Σολοβτσόφ, διοικητή των Δυνάμεων Στρατηγικών Πυραύλων της Ρωσίας, ότι «αν οι κυβερνήσεις της Πολωνίας και της Τσεχίας πάρουν μια τέτοια απόφαση, τότε οι ρωσικές στρατηγικές δυνάμεις είναι σε θέση να βάλουν αυτές τις χώρες στο στόχαστρο» («Ελευθεροτυπία» 23/2/2007, σελ. 5), σε ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών τονίζει ότι οι δηλώσεις «οι οποίες στρέφονται κατά των συγκεκριμένων κρατών δεν βοηθούν» και ότι «επηρεάζουν αρνητικά το διάλογο που είναι επωφελής για όλους με το να συμβάλλει αποφασιστικά στη σταθερότητα και την ασφάλεια της Ευρώπης».

Είναι σαφής η απροκάλυπτη υπεράσπιση των επιθετικών στρατιωτικών σχεδίων των ΗΠΑ εκ μέρους της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή. Η δήλωση προκάλεσε την έντονη δυσαρέσκεια της Μόσχας, η οποία, σύμφωνα με δημοσιεύματα, έδωσε εντολή στον πρεσβευτή της να ζητήσει εξηγήσεις από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών «για την παρέμβαση υπέρ των αμερικανών στη διένεξη για την εγκατάσταση πυραύλων των ΗΠΑ στην Τσεχία και την Πολωνία»

Ενώ, λοιπόν, η κυβέρνηση Καραμανλή έσπευσε να στηρίξει τα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ, αυτά όμως προκάλεσαν διχασμό στο χώρο της ΕΕ. Τέλη του δεύτερου δεκαήμερου του Μάρτη 2007 ο πρόεδρος του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, Κουρτ Μπέκ, δήλωσε ότι «στην Ευρώπη δεν πρέπει να εγκατασταθούν πύραυλοι» και ότι «δεν επιθυμούμε μια νέα κούρσα εξοπλισμών των ΗΠΑ και της Ρωσίας σε ευρωπαϊκό έδαφος», ο δε γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Φρανκ-Βάλτερ Στάϊνμαϊερ διευκρίνισε ότι το θέμα πρέπει να συζητηθεί στην Ατλαντική Συμμαχία και την Ευρωπαϊκή Ένωση και ταυτόχρονα να αρχίσει διάλογος με τη Ρωσία, ενώ αργότερα δήλωσε ότι «κύρια προτεραιότητά μας είναι ο αφοπλισμός και όχι ένα νέο κυνήγι εξοπλισμών. Στη διαμάχη για το αντιπυραυλικό σύστημα η Ευρώπη θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγει το διχασμό. Η εποχή του Ψυχρού Πολέμου έχει περάσει για πάντα… δεν επιθυμούμε ένα νέο κυνήγι εξοπλισμών στην Ευρώπη». Ανάλογες δηλώσεις έκανε και ο γερμανός υπουργός Άμυνας, Φραντς Γιόζεφ Γιουνγκ. Επίσης η καγκελάριος Α. Μέρκελ δήλωσε (19/3/2007):«κανείς δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της εποχής μας ενεργώντας από μόνος του. Αυτό ισχύει όχι μόνο για την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και για τις ΗΠΑ». Αρνητική στάση κρατάει και η Γαλλία.

Απ’ την πλευρά του ο Χαβιέ Σολάνα , επικεφαλής της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας της ΕΕ , σε δηλώσεις του (29/3/2007) υποστήριξε ότι οποιαδήποτε απόφαση χωρών-μελών της ΕΕ να συμμετάσχουν στα συγκεκριμένα αμερικάνικα σχέδια δεν πρέπει να βάλλουν σε κίνδυνο την ασφάλεια της ΕΕ και επιπλέον η τυχόν εγκατάσταση πυραύλων θα «επηρεάσει τις σχέσεις μας με τρίτες χώρες όπως με τη Ρωσία».

Αρχές Μάρτη (5/3/2007) ο ρώσος στρατηγός Ιγκορ Χβόροφ γνωστοποίησε δηλώνοντας ότι «καθώς όλα τα στοιχεία του συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας δεν μπορούν να προστατευθούν σωστά, όλοι οι τύποι αεροσκαφών μας είναι σε θέση να τα καταστρέψούν»

Δυο περίπου μήνες αργότερα ο Πούτιν (26/4/2007) ανακοίνωσε – έκφραση της όξυνσης των αντιθέσεων και επιδείνωση των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας – την απόφαση της Μόσχας να παγώσει μονομερώς τη Συνθήκη για τα Συμβατικά Όπλα (CFE) στην Ευρώπη, αν δεν παραιτηθούν οι ΗΠΑ απ’ την εγκατάσταση της «αντιπυραυλικής ασπίδας» σε Πολωνία και Τσεχία, σημειώνοντας παράλληλα πως οι χώρες του ΝΑΤΟ που υπέγραψαν τη Συνθήκη (Παρίσι 19/11/1990 μεταξύ ΝΑΤΟ-Συμφώνου Βαρσοβίας, τροποποιήθηκε στις 19/11/1999) δεν τήρησαν τις ρυθμίσεις της και δεν την έχουν επικυρώσει. Ταυτόχρονα επισήμανε τον κίνδυνο για τη Ρωσία ότι με την εγκατάσταση πυραύλων στην κεντρική Ευρώπη θα ελέγχεται «η ρώσικη επικράτεια ως τα Ουράλια αν δεν πάρουμε αντίμετρα» και καταλήγοντας δήλωσε αποφασιστικά: «και θα το πράξουμε».

Εν τω μεταξύ σε οικονομικό επίπεδο, η Ρωσία συμφώνησε (12/5/2007) με το Καζακστάν και το Τουρκμενιστάν να κατασκευάσουν από κοινού νέο αγωγό φυσικού αερίου στην Κασπία, συμφωνία που ισχυροποιεί και δυναμώνει παραπέρα το ρόλο της Ρωσίας ως προμηθευτή ενέργειας στις χώρες της ΕΕ,γεγονός που ανησύχησε έντονα τις ΗΠΑ.

Στις 23 Μάη 2007 από τη Βιέννη ο Πούτιν αναφερόμενος εκ νέου στην «αντιπυραυλική ασπίδα» δήλωσε πεπεισμένος: «πιστεύουμε ότι η διμερής απόφαση έχει ήδη ληφθεί μεταξύ ΗΠΑ και Τσεχίας, από τη μια πλευρά, και ΗΠΑ και Πολωνίας από την άλλη», ενώ στις 29 Μάη 2007 δήλωσε ότι η εγκατάσταση της αμερικάνικης «αντιπυραυλικής ασπίδας» στην Ευρώπη θα μετατρέψει τη γηραιά ήπειρο σε «πυριτιδαποθήκη»: «κρίνουμε ότι είναι επιζήμιο και επικίνδυνο να μετατραπεί η Ευρώπη σε πυριτιδαποθήκη και να τη γεμίσουμε με νέα όπλα». Ταυτόχρονα η Ρωσία έδωσε και την πρώτη αποφασιστική απάντηση στην εμμονή των ΗΠΑ να εγκαταστήσουν την«αντιπυραυλική ασπίδα» στην κεντρική Ευρώπη, πραγματοποιώντας την πρώτη (29/5/2007) επιτυχή εκτόξευση ενός νέου διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου πολλαπλών κεφαλών (RS-24), που αποφεύγει τα συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας και ο οποίος μπορεί να διαπερνά οποιαδήποτε «αντιπυραυλική ασπίδα». Ο τότε αντιπρόεδρος της ρωσικής κυβέρνησης Σεργκέϊ Ιβανόφ είχε δηλώσει (29/5/2007) σχετικά: «τα νέα τακτικά και στρατηγικά συγκροτήματα της Ρωσίας μπορούν να διαπεράσουν οποιοδήποτε υπάρχον ή μελλοντικό πυραυλικό αμυντικό σύστημα. Έτσι από άποψη άμυνας και ασφάλειας οι Ρώσοι μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς»

Αρχές Ιούνη (4/6/2007) ο Πούτιν προειδοποίησε ότι σε περίπτωση εγκατάστασης «αντιπυραυλικής ασπίδας» σε Πολωνία-Τσεχία, η Ρωσία θα στρέψει τους πυραύλους της προς αυτές τις χώρες της Ευρώπης.

Στις 23 Ιούλη κατατέθηκε το νομοσχέδιο για το πάγωμα της συμμετοχής της Ρωσίας στο «Σύμφωνο Ελέγχου Συμβατικών Όπλων» το οποίο επικυρώθηκε από τη ρωσική κρατική Δούμα το πρώτο δεκαήμερο του Νοέμβρη (2007).

Είναι φανερό ότι οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας συνεχώς επιδεινώθηκαν καθόλη τη διάρκεια του περασμένου χρόνου για να επιδεινωθούν πολύ περισσότερο αυτό το χρόνο με τον αιματηρό πόλεμο στον Καύκασοκαι την υπογραφή (18/8/2008) της συμφωνίας εγκατάστασης της «αντιπυραυλικής ασπίδας» στην Πολωνία από τους υπουργούς εξωτερικών των ΗΠΑ-Πολωνίας

* Οι εκτιμήσεις της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του«Κ»ΚΕ ότι η Ρωσία είναι υποταγμένη και σέρνεται πίσω απ’ το άρμα των ΗΠΑ αποδείχθηκαν σαπουνόφουσκες.

** Επίσης οι πόλεμοι στο Ιράκ και στον Καύκασο και η παραπέρα όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων διέλυαν τον αντιδραστικό μύθο των ηγετών του «Κ»ΚΕ περί «συγκρότησης ενός διεθνούς ιμπεριαλιστικού συνασπισμού με επικεφαλής τις ΗΠΑ» (Παπαρήγα: «Ρ», 25/9/2001, σελ. 7-8) – αστική σοσιαλδημοκρατική αντίληψη-εκτίμηση που αρνείται την ύπαρξη και επιπλέον την όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων (επανέκδοση στον 21^ο αιώνα της πασίγνωστης περί «υπεριμπεριαλισμού» αντιμαρξιστικής θεωρίας του Κ.Κάουτσκι).

Διαβάστε Περισσότερα »