Φακέλωμα από τη γέννησή μας στην ΕΕ

Με απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ

Ολοκληρωτικό έλεγχο των πάντων και μάλιστα από τη γέννησή μας προωθείται στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την έκδοση νέων βιομετρικών-ηλεκτρονικών διαβατηρίων.

Σε πρόσφατη συνεδρίαση της αρμόδιας μικτής Επιτροπής της ΕΕ (SCIFA) αποφασίστηκε να καταγράφονται και να αποθηκεύονται τα δακτυλικά αποτυπώματα ακόμα και σε ανήλικα παιδιά 6 ετών στα νέα βιομετρικά-ηλεκτρονικά διαβατήρια της ΕΕ, φυσικά όπως ήταν αναμενόμενα η κυβέρνηση της ΝΔ έδωσε τη συγκατάθεσή της

Παράλληλα τα δαχτυλικά αποτυπώματα για λόγους ασφαλείας των ταξιδιωτικών εγγράφων θα αποθηκεύονται και εκτός διαβατηρίων σε νέες βάσεις δεδομένων που θα λειτουργούν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο δηλ. πανευρωπαϊκό φακέλωμα απ’ τη γέννησή μας.

¨όλα αυτά τα μέτρα καταστολής και τρομοκρατίας ενάντια στους εργαζόμενους και στους Λαούς των χωρών της ΕΕ είναι αποτέλεσμα του φόβου των αστών για τις όποιες μελλοντικές εξεγέρσεις των εργαζομένων και επαναστάσεις του προλεταριάτου.

Είναι ο φόβος των αστών που τους σπρώχνει να προσπαθούν να ελέγξουν με όλους αυτούς τους μηχανισμούς τους πάντες και τα πάντα για την εξυπηρέτηση των οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών τους συμφερόντων, νομίζοντας ταυτόχρονα πως μπορούν να φράξουν το μέλλον και την εξέλιξη της ιστορίας της ανθρωπότητας, εμποδίζοντας την ανάπτυξή της προς το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.  

Διαβάστε Περισσότερα »

Ακριβότερο το νερό στη Λάρισα

 

Με απόφαση της «τοπικής αυτοδιοίκησης»

«κοινωνικές παροχές» με σκοπό το κέρδος

Κατά 4% (σε μέση τιμή) θα πληρώνουν ακριβότερο το νερό οι Λαρισαίοι για το διάστημα 2008-2010, μετά την πρόσφατη απόφαση της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου (Δήμαρχος Τζανακούλης ΝΔ), η οποία έκανε αποδεκτή την επίσης κατά πλειοψηφία απόφαση του Δ.Σ. της ΕΥΔΑΠ.

Μέσα σε όλο το «χαμό» με τις συνεχείς αυξήσεις, την ακρίβεια, της αύξηση του πληθωρισμού, τη φορολογία (άμεση-έμμεση) και την καθήλωση των μισθών των εργαζομένων και των συνταξιούχων, οι τοπικοί άρχοντες λειτουργούν εξίσου καλά με τις εκάστοτε κυβερνήσεις και συμβάλλουν στην πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Τους δημότες τους βλέπουν και τους χαρακτηρίζουν ως «πελάτες», ως «καταναλωτές» με σκοπό το κέρδος. Λειτουργούν όπως ακριβώς οι ιδιωτικές επιχειρήσεις: πάνω απ’  όλα το κέρδος.

Λειτουργούν πάντα με ανταποδοτικά τέλη, «σου δίνω μου δίνεις» με σκοπό το κέρδος, χωρίς φυσικά την όποια ευαισθησία, της πραγματικά κοινωνικές παροχές προς τους δημότες και το λαό. Τις όποιες παροχές έχουν: καθαριότητα, φωτισμός, παιδικοί σταθμοί, πολιτισμός, αθλητισμός, κλπ., τα πάντα γίνονται με ανταποδοτικά τέλη, από τα οποία τα περισσότερα πληρώνονται με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ.

Στα πλαίσια αυτά το εισόδημα των εργαζομένων και των συνταξιούχων λεηλατείται κυριολεκτικά από την οικονομική πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων, ως συλλογικός καπιταλιστής, του ιδιωτικού κεφαλαίου (επιχειρήσεις, Σουπερ-μαρκετ, κλπ.) και τη λεηλασία αυτή έρχονται να ολοκληρώσουν οι τοπικοί άρχοντες, η «τοπική αυτοδιοίκηση» με αυξήσεις στις όποιες κοινωνικές παροχές.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τα 26-32% των στρατιωτών των ΗΠΑ με συμπτώματα του «συνδρόμου του Κόλπου»

17 χρόνια μετά

Δεκαεπτά χρόνια μετά τον πόλεμο στον Κόλπο, την πρώτη επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράκ το 1991, προβλήματα υγείας συνεχίζουν να υπάρχουν στο 26-32% των στρατιωτών που είχαν αναπτυχθεί στην περιοχή του Περσικού Κόλπου.

Από το «σύνδρομο του Κόλπου», όπως ονομάστηκε, οι τότε στρατιώτες συνεχίζουν να παρουσιάζουν χρόνια προβλήματα υγείας.

Δυσκολεύονται να κοιμηθούν, αισθάνονται κούραση, μυϊκούς πόνους, αναπνευστικά προβλήματα και παρουσιάζουν διαταραχές μνήμης.

Σύμφωνα με μελέτη που δόθηκε στη δημοσιότητα από την Εθνική Ακαδημία των ΗΠΑ τα συμπτώματα προέκυψαν από την έκθεση των στρατιωτών σε τοξικές ουσίες.

Κάποια από τα συμπτώματα προκλήθηκαν από φυτοφάρμακα και από φάρμακα που δίνονταν στους στρατιώτες για να τους προστατεύσουν από τα νευροτοξικά αέρια.

Για την εξυπηρέτηση των πολιτικών και οικονομικών τους συμφερόντων οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές σφάζουν και καίνε ολόκληρους λαούς (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, κλπ.

Παράλληλα από την πλευρά τους, οι στρατιώτες τους χρησιμοποιούνται ως «κρέας στα κανόνια τους» και ως «αναλώσιμα υλικά» για την επίτευξη των στόχων τους.

Διαβάστε Περισσότερα »

Η «12η Ολομέλεια» (1968) του «Κ»ΚΕ(΄56) και τα χρουστσοφικά παραμύθια του σοσιαλδημοκράτη Μ.Μαϊλη

40 χρόνια απ’ τη διάσπαση της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας

Ο Μ.Μαϊλης, ηγετικό στέλεχος του «Κ»ΚΕ (΄56), μια πολιτική μετριότητα, Παπαρήγειου αναστήματος, απ’ τη μεγάλη στρατιά των μετριοτήτων της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, μ’ αφορμή τα 40 χρόνια απ’ τη «12^η Ολομέλεια» (1968) αυτού του αστικού (απ’ την πρώτη μέρα της συγκρότησής του, Μάρτης ΄56) κόμματος, ξεσπαθώνει για πολλοστή φορά, επιχειρώντας εκ νέου να «αποδείξει»-πείσει, ότι το σημερινό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ είναι «πραγματικό και όχι κατ’ όνομα κομμουνιστικό κόμμα», ότι είναι ένα κόμμα με τις «αρχές οργάνωσης και λειτουργίας ενός επαναστατικού κόμματος νέου τύπου» («ΚΟΜΕΠ», 2/2008, σελ.103), «διαφορετικό» τάχα απ’ το δίδυμο χρουστσοφικό αδελφό του, το σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΝ.

Και η νέα απέλπιδα προσπάθειά του σημειώνει παταγώδη αποτυχία, γιατί δεν καταφέρει να τεκμηριώσει-αποδείξει τους αντιμαρξιστικούς του ισχυρισμούς, παρά την άφθονη κατανάλωση, άσκοπη βέβαια, «φαιάς ουσίας». Κι’ αυτό όχι τόσο εξαιτίας της κλασσικής ανικανότητας που τον διακρίνει (είναι κι’ αυτός ένας λόγος) αλλά εξαιτίας της αντιμαρξιστικής σκοπιάς με την οποία προσεγγίζει το όλο ζήτημα, κυρίως όμως και πρώτ’ απ’ όλα επειδή μεταξύ των δυο κομμάτων, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, δεν υπάρχουν αρχειακού ιδεολογικο-πολιτικού χαρακτήρα διαφορές σε βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος (=επανάστασης, σοσιαλισμού-κομμουνισμού, κλπ.), αφού κανένα απ’ τα δύο κόμματα δεν καθοδηγείται στη δράση του απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, αλλά και τα δυο καθοδηγούνται απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) και επιπλέον οργανωτικά προέρχονται και τα δυο απ’ το γνωστό σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα που γεννήθηκε-συγκροτήθηκε το Μάρτη του 1956 στη χρουστσοφική παρασυναγωγή της λεγόμενης «6^ης πλατιάς Ολομέλειας», σαν αποτέλεσμα της βάρβαρης, ανοιχτής, ωμής και απροσχημάτιστης επέμβασης της αντισταλινικής-αντικομμουνιστικής προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν-Σουσλόφ, κλπ. στο επαναστατικό ΚΚΕ μ’ επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη, έκτρωμα που κράτησε μεν την επωνυμία «ΚΚΕ» αλλά καμία απολύτως  σχέση (ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτικά) δεν είχε και δεν έχει μ’ εκείνο το ηρωϊκό επαναστατικό κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου ούτε συνέχειά του αποτελεί.

Ο Μ.Μαϊλης, ένας απ’ τους πιο βαμμένους αντισταλινιστές-αντιζαχαριαδικούς σοσιαλδημοκράτες της ηγετικής κλίκας της Παπαρήγας, εξαπατώντας τους κομμουνιστές αλλά και τα μέλη-οπαδούς του «Κ»ΚΕ, επιχειρεί να  «περάσει στα μυαλά τους» την ολωσδιόλου ατεκμηρίωτη άποψη και ταυτόχρονα χονδροειδή χρουστσοφικό μύθο, ότι τάχα στη «12^η Ολομέλεια» του «Κ»ΚΕ (΄56) πραγματοποιήθηκε μια ιδεολογικο-πολιτική σύγκρουση-διαμάχη μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού και του όποιου ρεβιζιονιστικού ρεύματος (ανεξάρτητα απ’ την ονομασία του) για βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος, αποκρύβοντάς τους την πραγματικότητα ότι δηλ. αυτή η διαμάχη ήταν: α) μια ενδορεβιζιονιστική σύγκρουση, διαμάχη στα πλαίσια του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, και β) διαμάχη μεταξύ τάσεων της ίδιας ρεβιζιονιστικής κατεύθυνσης και για δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα, γιατί όπως θα φανεί αμέσως παρακάτω, στα πρωταρχικής και αρχειακής σημασίας ζητήματα (=επανάστασης-σοσιαλισμού) και στις δυο δεξιές οπορτουνιστικές τάσεις στο ενιαίο ως τότε χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ (΄56) δεν υπήρχαν ούτε και σήμερα, μετά τη διάσπασή του σ’ εκείνη την Ολομέλεια, υπάρχουν διαφορές. Και οι δυο τάσεις-κατευθύνσεις (χρουστσο-μπρεζνιεφική «Κ»ΚΕ – χρουστσο-«ευρωκομμουνιστική» ΣΥΝ) έχουν κοινές αντιμαρξιστικές απόψεις – εκείνες του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – σ’ όλα τα βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος. Ας σημειωθεί με την ευκαιρία ότι η μεγάλη σύγκρουση στο «Κ»ΚΕ μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού πραγματοποιήθηκε στα χρόνια 1955-56 υπό την καθοδήγηση του Νίκου Ζαχαριάδη που στάθηκε αδιάλλακτος και συνεπής υπερασπιστής της επαναστατικής κοσμοθεωρίας των ΜΑΡΞ-ΕΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ.

Και ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν διαφορές, πριν και κατά τη διάρκεια της «12^ης Ολομέλειας» (αλλά ούτε και μετά), σε αρχειακά ιδεολογικο-πολιτικού χαρακτήρα ζητήματα, ο Μ.Μαϊλης επικεντρώνει σκόπιμα την αναφορά του σε δευτερεύουσας σημασίας προβλήματα, προσπαθώντας να απομακρύνει την προσοχή των κομμουνιστών απ’ τα καίρια και βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος – εξάλλου το ίδιο είχε κάνει και η διαβόητη «12^η Ολομέλεια»(1968) του «Κ»ΚΕ – με στόχο να τους αποπροσανατολίσει ιδεολογικο-πολιτικά και να τους εγκλωβίσει στο αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού αλλά και επιπλέον να τους προσδέσει στο αστικο-σοσιαλδημοκρατικό άρμα του «Κ»ΚΕ.

Όμως ο πατενταρισμένος αυτός σοσιαλδημοκράτης για να προσδώσει κάποια αληθοφάνεια στους δυο-τρεις αναπόδεικτους χρουστσοφικούς ισχυρισμούς-μυθεύματα δηλ. ότι το σημερινό «Κ»ΚΕ (΄56) είναι ένα κόμμα με τις «αρχές οργάνωσης και λειτουργίας ενός επαναστατικού κόμματος νέου τύπου», ότι αυτό είναι «πραγματικό και όχι κατ’ όνομα κομμουνιστικό κόμμα» και ότι αυτό είναι τάχα διαφορετικό, ιδεολογικο-πολιτικά, από το ΣΥΝ, αποσιωπά τρία καίρια και απ’ τα πιο βασικά ζητήματα της ιστορίας του διεθνούς και του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος: α) την εμφάνιση, αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄50, του αντεπαναστατικού αντιμαρξιστικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικού κίνημα με την επίσημη επικράτησή του στο 20^ο  Συνέδριο του ΚΚΣΕ και τις γνωστές σοσιαλδημοκρατικές του απόψεις, β) την απόρριψη της αντιμαρξιστικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20^ου συνεδρίου απ’ το επαναστατικό ΚΚΕ (1918-55) με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, γ) τις απανωτές κρυφές-ανοιχτές επεμβάσεις της χρουστσοφικής προδοτικής σοβιετικής ρεβιζιονιστικής κλίκας στο ΚΚΕ και τη διάλυσή του, δ) τη συγκρότηση νέου κόμματος απ’ τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, του «Κ»ΚΕ(΄56), με πρώτο πυρήνα τη διορισμένη απ’ τους ίδιους δεξιά οπορτουνιστική καθοδηγητική ομάδα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Γκρόζου-Δημητρίου-Ζωγράφου κλπ. στην πραξικοπηματική παρασυναγωγή της «6^ης Ολομέλειας» (11-12 Μάρτη 1956).

1. 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956). Η ανοιχτή εμφάνιση και νίκη του αντεπαναστατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού επισφραγίστηκε, ως γνωστόν, το Φλεβάρη του 1956 στο 20^ο συνέδριο του ΚΚΣΕ. Η γραμμή του 20^ου Συνεδρίου αποτελούσε πλήρη ρήξη-απομάκρυνση απ’ το μαρξισμό και ανοιχτή προδοσία της υπόθεσης της προλεταριακής επανάστασης και του Κομμουνισμού. Ήταν μια αντιμαρξιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή σ’ όλα τα ζητήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και πρώτ’ απ’ όλα στα δυο σημαντικότερα απ’ αυτά: α) Προλεταριακή Επανάσταση: υιοθετούνται-προβάλλονται οι θέσεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας δηλ. 1) «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» αντί της βίαιης-ένοπλης επανάστασης,  2) διατήρηση του αστικού κράτους αντί  της συντριβής του, 3) άρνηση της αναγκαιότητας εγκαθίδρυσης Διχτατορίας του Προλεταριάτου, β) σοσιαλισμός-κομμουνισμός: προπαγανδίζεται ένας «σοσιαλισμός» χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου και προβάλλεται ως «πρότυπο σοσιαλισμού» η Γιουγκοσλαβία του αποστάτη προδότη Τίτο δηλ. μια χώρα, που στο εσωτερικό της κυριαρχούσε πλέον ο καπιταλισμός και η τιτοϊκή κλίκα είχε εγκαθιδρύσει φασιστικό καθεστώς και επιπλέον είχε μετατρέψει αυτή τη χώρα σε αποικία του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Ακόμα σ’ αυτό το σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού εγκαταλείπεται ο προλεταριακός διεθνισμός και αντικαθίσταται με την αντιμαρξιστική γραμμή της διαβόητης «ειρηνικής συνύπαρξης» ως «γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής» των σοσιαλιστικών χωρών αλλά και γραμμής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και ακόμα εγκαταλείπεται-απορρίπτεται η θέση του Λένιν για το αναπόφευχτο των ιμπεριαλιστικών πολέμων (Ν.Σ. Χρουστσιόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», σελ. 35-42, 1956).
Έτσι το ΚΚΣΕ δεν καθοδηγείται πλέον στη δράση του, σε κανένα επίπεδο, απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Με την υιοθέτηση της αντιμαρξιστικής αντικομμουνιστικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20^ου
Συνεδρίου, το ΚΚΣΕ αλλάζει ταξικό χαρακτήρα: από επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα μετατρέπεται σε αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου (ή αλλιώς «κόμμα όλου του λαού» όπως αργότερα το ονόμασαν οι ίδιοι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στο 22^ο Συνέδριό τους) – εκπρόσωπος πλέον της υπό διαμόρφωση νέας αστικής τάξης με απαρχή την πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν – το οποίο πρωτοστατεί: α) στην καθοδήγηση της εξάλειψης του σοσιαλισμού και της  παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, β) στην εξαγωγή της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, με ανοιχτές επεμβάσεις, στις τότε σοσιαλιστικές χώρες, γ) στην επιβολή, με ωμές και απροσχημάτιστες επεμβάσεις, της αντεπαναστατικής γραμμής του 20^ου Συνεδρίου στα κομμουνιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών, μετατρέποντάς τα έτσι από επαναστατικά κόμματα του προλεταριάτου σε αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

Το μόνο κόμμα, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, καπιταλιστικής χώρας που δεν αποδέχθηκε την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου ήταν το επαναστατικό κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου, το ηρωικό ΚΚΕ με επικεφαλής το μεγάλο μπολσεβίκο κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη.

2. Επαναστατικό ΚΚΕ (1918-55). Το ΚΚΕ ήταν το πρώτο κόμμα που αντιμετώπισε και απέρριψε τις επεμβάσεις της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ-Σουσλόφ κλπ. στα εσωτερικά του με αποκορύφωμα την ανοιχτή επέμβαση στην Κ.Ο.Τασκέντης το Σεπτέμβρη του ΄55 και τη χρουστσοφική πραξικοπηματική παρασυναγωγή της λεγόμενης «6^ης  πλατιάς Ολομέλειας» (Μάρτης 1956), στην οποία δεν συμμετείχε ο νόμιμα εκλεγμένος γραμματέας Νίκος Ζαχαριάδης, και την οποία δεν συγκάλεσε η ηγεσία του ΚΚΕ αλλά οι διορισμένη «Επιτροπή των 6 κομμάτων». Η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών (85-95%) αντιτάχθηκε, απέρριψε και καταπολέμησε την προδοτική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και τον αντισταλινισμό-αντικομμουνισμό (η αντιδραστική ιδεαλιστική σαπουνόφουσκα της «προσωπολατρίας» των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ χρησιμοποιήθηκε ως προπέτασμα καπνού), με κορυφαία περίπτωση τη μεγαλύτερη κομματική Οργάνωση της Τασκέντης που το ποσοστό ξεπερνούσε το 95%. Ανάλογα ήταν τα ποσοστά και στις φυλακές και στις εξορίες με χαρακτηριστικότερη και κορυφαία περίπτωση εκείνη του Αη Στράτη.

3. «6^η Ολομέλεια» (Μάρτης ΄56) – οριστική διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ – συγκρότηση νέου αστικού σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματος, του «Κ»ΚΕ(΄56). Στη διαβόητη «6^η Ολομέλεια», τη χρουστσοφική αυτή παρασυναγωγή, που την «Εισήγηση» δεν έκανε Έλληνας αλλά ο αποστάτης χρουστσοφικός Ντεζ, καθαιρείται  βίαια και αντικαταστατικά η εκλεγμένη ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη και διαλύεται και τυπικά το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ (1918-55), διορίζεται νέα δεξιά οπορτουνιστική καθοδήγηση (Κολιγιάννης-Παρτσαλίδης-Βαφειαάδης, κλπ.) απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς προδότες, η οποία συγκροτεί και τον πρώτο καθοδηγητικό πυρήνα του νέου χρουστσοφικού αστικού εκτρώματος, του «Κ»ΚΕ(΄56) – που αντικαθιστά το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ – και επιβάλλεται σ’ αυτό η αντισταλινική-αντικομμουνιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (χρειάστηκαν πάνω από 41 χρόνια για να ομολογήσουν οι προδότες ρεβιζιονιστές της κλίκας των Φλωράκη-Παπαρήγα την ανάμειξη των σοβιετικών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο επαναστατικό ΚΚΕ : «Το ΚΚΕ, επίσημα κείμενα, τόμος 8^ος 1956-1961», σελ. 13, Αθήνα 1997).
Έτσι το νέο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ(΄56) ήταν-είναι ευθύς εξαρχής ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα επειδή: α) δεν καθοδηγείται στη δράση του απ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), β) η γραμμή του δεν είναι επαναστατική αλλά αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική δηλ. εκείνη του 20^ου Συνεδρίου, γ) το «Πρόγραμμά» του δεν είναι ένα επαναστατικό αλλά ένα ρεφορμιστικό πρόγραμμα που δεν θίγει τα θεμέλια του καπιταλισμού, δ) όχι μόνο ιδεολογικο-πολιτικά αλλά ούτε οργανωτικά έχει σχέση με το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ, αφού του 85-95% των μελών εκείνου του  ηρωϊκού κόμματος δεν αποδέχθηκαν το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή της «6^ης Ολομέλειας» με αποτέλεσμα άλλοι να διαγραφούν και άλλοι να αποχωρήσουν (ακολουθούν εκατοντάδες φυλακίσεις, φασιστικές δίκες στην Τασκέντη σε βάρος ελλήνων κομμουνιστών, εξορίες πολλών δεκάδων στελεχών του κόμματος στη Σιβηρία, φασιστικές διώξεις πολλών δεκαετιών, χαφιεδισμοί, διώξιμο παιδιών απ’ τα σχολεία και κομμουνιστών απ’ τις δουλειές, κλπ. με κορυφαία περίπτωση τη σύλληψη του γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη που δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1973 στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, μετά 17 χρόνια εξορίας, απ’ την προδοτική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ).

4. Το νέο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ – ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα. Πέρα απ’ το ότι το «Κ»ΚΕ ήταν ένα ευθύς εξαρχής αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμμα εξαιτίας της υιοθέτησης-αποδοχής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού γενικά, της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και του ρεφορμιστικού του «Προγράμματος», οι ίδιοι οι δεξιοί οπορτουνιστές ηγέτες του παραδέχονται ότι οι προγραμματικές τους θέσεις και γενικά η γραμμή τους, απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή της συγκρότησής τους ως Οργάνωση-«κόμμα» (= «Κ»ΚΕ ΄56) δεν στηρίζονται πλέον στο μαρξισμό αλλά στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό δηλ. στις αντιμαρξιστικές απόψεις του 20^ου Συνεδρίου: «στην επεξεργασία αυτών των προγραμματικών θέσεων πρέπει να παρθούν υπόψη και να φωτιστούν τα σπουδαιότατα ζητήματα αρχής της σύγχρονης διεθνούς εξέλιξης που τέθηκαν στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, όπως το ζήτημα της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, της δυνατότητας αποτροπής του πολέμου, το ζήτημα των μορφών περάσματος στο σοσιαλισμό» («Γράμμα της ΚΕ του ΚΚΕ» (Απρίλης 1956), στο: «ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ 1918-1958», σελ.653, 1958).

Επίσης στην «7^η Ολομέλεια» (1957) του «Κ»ΚΕ(΄56), αυτοί λιβανίζουν επανειλημμένα τις αντιμαρξιστικές αποφάσεις του 20^ου Συνεδρίου (στο ίδιο, σελ. 666 και 668), αναμασούν τα περί «προσωπολατρίας» μυθεύματα για να υπογραμμίσουν εκ νέου: «χρειάζεται να δυναμώσει η δουλειά για την αφομοίωση απ’ όλα τα μέλη του κόμματος των αποφάσεων του 20^ου Συνεδρίου και της 6^ης Ολομέλειας, για την επεξεργασία των προβλημάτων της χώρας στο φως αυτών των αποφάσεων» («ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ 1918-1958», σελ.688, 1958).
Είναι δε γνωστό ότι στο ζήτημα της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο, το 20^ο Συνέδριο επαναπροβάλλει τις πασίγνωστες αντιμαρξιστικές θέσεις της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας και των ηγετών της (Bernstein, Kautsky, κλπ.) του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό» και εκείνης της διατήρησης του αστικού κράτους, σύμφωνα με τις οποίες η εργατική τάξη μπορεί «να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή και να τη μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης. Σ’ αυτή την περίπτωση ο θεσμός τούτος… μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους» (Ν.Σ. Χρουστσιόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», σελ. 42, 1956).

Υιοθετώντας μια απ’ τις σοσιαλδημοκρατικές θέσεις του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, στην πρώτη ρεφορμιστική «Προγραμματική Διακήρυξη» του «Κ»ΚΕ (΄56) προς το λαό (Φλεβάρης 1957) αναφέρεται σχετικά με το πέρασμα στο σοσιαλισμό: «το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας πιστεύει πως η δημοκρατική αλλαγή είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί ειρηνικά, χωρίς εμφύλιο πόλεμο και διακηρύχνει πως θα διαθέσει όλες τις δυνάμεις του για να γίνει η δυνατότητα αυτή πραγματικότητα» («Προγραμματική Διακήρυξη προς τον Ελληνικό λαό», στο: («ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ 1918-1958», σελ.689, 1958) και αλλού: «ο ειρηνικός δρόμος είναι αυτός που θέλει ν’ ακολουθήσει ο λαός, γιατί είναι ο δρόμος με τις λιγότερες θυσίες, συμφέρει στο λαό, και είναι δυνατό σήμερα» (στο ίδιο. σελ. 690) για να συνεχίσει: «σήμερα υπάρχουν πιο πολλές προϋποθέσεις ν’ ακολουθηθεί ο ειρηνικός δρόμος. Το ΚΚΕ θα κάνει ότι εξαρτάται απ’ αυτό για να πραγματοποιηθεί αυτή η αλλαγή ειρηνικά» (στο ίδιο, σελ. 691) για να προστεθεί ύστερα και ο σχετικός χρουστσοφικός δημαγωγικός μαϊντανός-απάτη: «όμως αυτό δεν εξαρτάται από το ΚΚΕ και τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Αυτό θα εξαρτηθεί σε τελευταία ανάλυση από τη στάση που θα κρατήσει η ξενόδουλη πλουτοκρατική ολιγαρχία που βρίσκεται στην εξουσία, και που δεν παραιτείται ποτέ θεληματικά από τα προνόμιά της» (στο ίδιο, σελ. 691), λες και δεν ήταν-είναι γνωστή εκ των προτέρων η στάση της αντιδραστικής αστικής τάξης απέναντι στην προλεταριακή επανάσταση (ανεξάρτητα απ’ το χαρακτήρα της)

Επίσης στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» που ψηφίστηκε στο 8^ο ρεβιζιονιστικό του Συνέδριο (Αύγουστος 1961) επαναλαμβάνεται: «το ΚΚΕ πιστεύει ότι μέσα στις σημερινές ευνοϊκές συνθήκες… εξασφαλίζεται ο ειρηνικός δρόμος της Αλλαγής με τη συνεχή ανάπτυξη της μαζικής πάλης. Το ΚΚΕ θα κάνει το παν για την ειρηνική πραγματοποίηση της Αλλαγής» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», στο: «Το 8^ο Συνέδριο του ΚΚΕ», σελ. 205, 1961) για να προστεθεί εκ νέου παρακάτω η δημαγωγική χρουστσοφική πολιτική απάτη περί «μη ειρηνικού δρόμου» (σελ. 205), ενώ σ’ αυτό διατηρείται και ο αστικός κρατικός μηχανισμός, αφού δεν τσακίζεται-συντρίβεται αλλά μόνο «ο στρατός εκκαθαρίζεται από τα φασιστικά στοιχεία»(στο ίδιο, σελ.196)και επομένως παραμένει ως «δημοκρατικός» πλέον αστικός κρατικός μηχανισμός. Τυπικά και για δημαγωγικούς λόγους αναφέρεται στο «Πρόγραμμα» και η έννοια της «Διχτατορίας του Προλεταριάτου» (στο ίδιο, σελ 207). Πρόκειται για εντελώς τυπική αναφορά γιατί είναι προφανέστατο ότι χωρίς να προηγηθούν: α) η βίαιη-ένοπλη επανάσταση ως μοναδικός δρόμος για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο, και β) η συντριβή-τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής (οι χρουστσοφικοί αρνούνται και τα δυο) είναι ολωσδιόλου αδύνατη η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, επομένως η αναφορά της έχει αποκλειστικά και μόνο δημαγωγικό χαρακτήρα, είναι μια απ’ τις πάμπολλες  χρουστσοφικές πολιτικές απάτες.

Τέλος με απόφαση της «8^ης Ολομέλειας» του «Κ»ΚΕ διαλύονται οι κομματικές Οργανώσεις που ως τότε υπήρχαν όχι επειδή «ήταν διαβρωμένες από τον εχθρό και κατά συνέπεια έπρεπε να διαλυθούν» («ΚΟΜΕΠ» 2/2008, σελ.106), όπως ψευδέστατα ισχυρίζεται ο σοσιαλδημοκράτης Μ.Μαϊλης, αλλά επειδή δεν μπορούσαν να ελεγχθούν απ’ τη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56), μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των μελών τους ακολουθούσαν τον επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό δρόμο. Βέβαια ούτε η διατήρηση των Οργανώσεων θα άλλαζε τον αστικό σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56).
Σ’ αντίθεση  με τα χρουστσοφικά μυθεύματα του σοσιαλδημοκράτη Μ.Μαϊλη περί ύπαρξης, μετά το ΄56 και ως τη «12^η Ολομέλεια», «πραγματικού και όχι κατ’ όνομα Κομμουνιστικού Κόμματος» («ΚΟΜΕΠ», 2/2008, σελ.103), «επαναστατικού εργατικού κόμματος νέου τύπου» (στο ίδιο, σελ.103) και περί «επιδίωξης του οπορτουνιστικού κέντρου να μεταλλαχθεί το ΚΚΕ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα» (στο ίδιο, σελ. 118), απ’ τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι το νέο κόμμα που συγκρότησαν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές στη διαβόητη παρασυναγωγή της «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτη 1956), ενιαίο ως τη «12^η Ολομέλεια» (Φλεβάρη 1968), το «Κ»ΚΕ (΄56), ήταν ευθύς εξαρχής ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα επειδή σ’ όλα τα βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος είχε υιοθετήσει, υπεράσπιζε και πρόβαλλε τις αντιμαρξιστικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και επομένως τόσο πριν τη «12^η Ολομέλεια» όσο και κατά τη διάρκειά της ως ενιαίο κόμμα, αυτό ήταν μόνο κατ’ όνομα «κομμουνιστικό» κόμμα. Άρα η διαμάχη-σύγκρουση στη «12^η Ολομέλεια» δεν ήταν διαμάχη μεταξύ μαρξιστών-λενινιστών και δεξιών οπορτουνιστών ρεβιζιονιστών για αρχειακά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος αλλά αντίθετα διαμάχη δυο σοσιαλδημοκρατικών τάσεων, στα πλαίσια του αντεπαναστατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, και για δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα. Αλλά και μετά τη διάσπαση του ενιαίου ως τη «12^η Ολομέλεια» σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56), τα δυο κόμματα «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ., που προήλθαν από αυτή, συνέχισαν να είναι και τα δυο αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου – είναι και σήμερα τα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ – αφού δεν καθοδηγούνταν-καθοδηγούνται στη δράση τους απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) και σε όλα τα βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος (προπαντός: επανάστασης – σοσιαλισμού-κομμουνισμού) έχουν τις ίδιες κοινές αντιμαρξιστικές θέσεις: εκείνες των 20^ου-22^ου Συνεδρίων του ΚΚΣΕ.

Επομένως δεν ήταν μόνο το χρουστσοφικό «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα που ακολούθησε «πορεία σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης» και δεν ήταν μόνο εκείνο «μια σοσιαλδημοκρατική εκδοχή με κομμουνιστική φρασεολογία» («ΚΟΜΕΠ», 2/2008, σελ. 121), όπως ισχυρίζεται ο βαμμένος αντισταλινιστής-αντιζαχαριαδικός σοσιαλδημοκράτης Μ.Μαϊλης, αλλά συνολικά ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός (20^ο-21^ο-22^ο, κλπ. Συνέδρια του ΚΚΣΕ) ήταν ένα αντεπαναστατικό αστικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα, άρα και οι δυο μετέπειτα τάσεις του στη χώρα μας ήταν και είναι σοσιαλδημοκρατικές: η χρουτσο-μπρεζνιεφική («Κ»ΚΕ) και η χρουτσο-«ευρωκομμουνιστική» (ΚΚΕεσ.-ΣΥΝ).

Σε κάποιο άλλο σημείο ο Μ.Μαϊλης σιγοψιθυρίζει κάτι, με παροιμιώδη χρουστσοφική κουτοπονηριά, για το «κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» (στο ίδιο, σελ. 120) που υπεράσπιζε τάχα μόνο η οπορτουνιστική ομάδα του Παρτσαλίδη. Πρόκειται βέβαια για χονδροειδέστατο ψεύδος, γιατί όπως είναι πασίγνωστο, διαπιστώνεται και παραπάνω, την αντιμαρξιστική αυτή θέση υπεράσπιζε πάντα το ενιαίο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ(΄56) αλλά την υπεράσπιζαν πάντα και οι δυο σοσιαλδημοκρατικές ομάδες, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ (την υπερασπίζουν και σήμερα), επιπλέον αυτή ήταν και είναι κοινή θέση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών όλων των χωρών απ’ το 20^ο Συνέδριο και ύστερα.
Αλλού ο Μ.Μαϊλης ψελίζει κάτι και για την αντίληψη του Παρτσαλίδη για το «σοσιαλισμό» που χαιρέτισε την πολιτική του Ντούμπτσεκ, που σήμαινε: «παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Τσεχοσλοβακία» (στο ίδιο, σελ. 119). Όμως η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Τσεχοσλοβακία, τη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες ανατολικές χώρες είχε ήδη ολοκληρωθεί πριν την ανάληψη της ηγεσίας απ’ το Ντούμπτσεκ, κι’ αυτό επειδή: α) σε πολιτικό επίπεδο είχε ανατραπεί-καταργηθεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου και αντικατασταθεί απ’ την αστική δικτατορία της νέας μπουρζουαζίας δηλ. το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού», και  β) σε οικονομικό επίπεδο είχε εξαλειφθεί ο σοσιαλισμός και είχε πλήρως παλινορθωθεί ο καπιταλισμός με την εμφάνιση των δυο βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος: 1. τη μετατροπή των μέσων παραγωγής σε εμπορεύματα και 2. τη μετατροπή της εργατικής δύναμη σε εμπόρευμα, η δε παραγωγή είχε ως σκοπό το κέρδος και ο νόμος της Αξίας ήταν ρυθμιστής της παραγωγής (εκεί οδήγησαν αναπόφευκτα οι  καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις απ’ το ΄56 ως το 1965 της κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ).

Ως «πρότυπο σοσιαλισμού» το ενιαίο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ (΄56) αλλά και τα μετέπειτα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, είχαν τον παλινορθωμένο, μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, καπιταλισμό της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων ανατολικών χωρών με πιο ακραίες περιπτώσεις την Πολωνία του Γκομούλκα στην οποία, πέρα απ’ την κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία στη βιομηχανία, στο 85% της αγροτικής οικονομίας κυριαρχούσε η ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία και την Τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία που και σ’ αυτή, πέρα απ’ τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, κυριαρχούσε επίσης η ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία. Επιπλέον οι χρουστσο-μπρεζνιεφικοί σοσιαλδημοκράτες (και η ηγεσία του «Κ»ΚΕ) χαρακτήριζαν «σοσιαλιστικές» ακόμα και μισο-φεουδαρχικές χώρες όπως το Αφγανιστάν του Νατζιμπουλάχ και την Αιθιοπία του Μεγκίστου.  

Και, τέλος, πρέπει εδώ να σημειωθεί το πιο σημαντικό: ήταν η χρουστσο-μπρεζνιεφική σοσιαλδημοκρατική τάση-κατεύθυνση και η προδοτική σοβιετική ηγετική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ εκείνη που: α) έκανε εξαγωγή, μετά το ΄56, της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και στις άλλες τότε σοσιαλιστικές χώρες, με τις επεμβάσεις και τη βίαιη αντικατάσταση των επαναστατικών ηγεσιών τους και όχι το «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα που τότε δεν υπήρχε, β) πρωτοστάτησε, μαζί με το δάσκαλό της Τίτο, στην οργάνωση των αντεπαναστατικών γεγονότων του ΄56 σε Πολωνία (δηλητηριάζοντας το Μπιέρουτ και αντικαθιστώντας την επαναστατική ηγεσία του κόμματος) με όργανό της το εθνικιστή σοσιαλδημοκράτη Γκομούλκα που έβγαλε απ’ τη φυλακή και σε Ουγγαρία (αντικαθιστώντας την επαναστατική ηγεσία του κόμματος, συλλαμβάνοντας και εξορίζοντας τον Ράκοζι στη Σοβιετική Ένωση όπου αργότερα τον δολοφόνησαν) με όργανο τον προδότη Νάγκι που έβγαλαν απ’ τη φυλακή (με τη συμμετοχή στη συνέχεια της φασιστικής ουγγρικής αντίδρασης και του διεθνούς ιμπεριαλισμού) και αιματοκύλησαν τον ουγγρικό λαό, γ) πρωτοστάτησε στην εξάλειψη του σοσιαλισμού, οργάνωσε και καθοδήγησε την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, μαζί με τους υποτακτικούς της, τις χρουστσο-μπρεζνιεφικές κλίκες αυτών των χωρών και όχι το αντεπαναστατικό χρουστσο-«ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα που δεν υπήρχε σε αυτές τις χώρες. (Η φασιστική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ, πέρα απ’ το μεγάλο έγκλημα της ανατροπής της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες, την κατεδάφιση-εξάλειψη του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’ αυτές, ανάμεσα στα πολλά εγκλήματα που διέπραξε ήταν και οι δολοφονίες-δηλητηριάσεις των Γκότβαλντ-Μπιερούτ, η δολοφονία του Ράκοζι στον τόπο εξορίας στη Σοβ.Ένωση και του Νίκου Ζαχαριάδη στη Σιβηρία).
Σήμερα η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, πέρα απ’ το ότι καθοδηγείται στη δράση της απ’ το αντεπεναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, όπως και ο δίδυμος χρουστσοφικός αδελφος της, ο ΣΥΝ, και το ρεφορμιστικό της Πρόγραμμα που δε θίγει τα θεμέλια του καπιταλισμού αλλά που ταυτόχρονα προπαγανδίζει μια αντιμαρξιστική αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού (παρόμοιο μ’ εκείνο του ΣΥΝ), υψώνοντας τις μαύρες σημαίες: α) του εθνικισμού-σοβινισμού (Κυπριακό, απόσυρση του αντιδραστικού βιβλίου Ιστορίας, κλπ.), β) της θρησκείας και συνεργασίας με το υπεραντιδραστικό φεουδο-αστικό Ιερατείο (αγιασμός Βουλής, κλπ.) γ) του δωσιλογισμού των αμερικανο-τσολιάδων χρουστσοφικών συντρόφων της στο ΙΡΑΚ, δ) της μόνιμης συνεργασίας-στήριξης της πολιτικής της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή (μόνιμη διάσπαση των απεργιακών κινητοποιήσεων, κατά των καταλήψεων των φοιτητών, «Ομόλογα», κατά της απεργίας των εργαζομένων της ΔΕΗ, κλπ. κλπ.) κινούνται σ’ αυτά τα ζητήματα – στα πλαίσια προφανώς της ρεφορμιστικής πολιτικής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – πολύ δεξιότερα και απ’ τους σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΝ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Το αιματοκύλισμα της πολύνεκρης διαδήλωσης του ΄56 – ένα απ’ τα στυγερά εγκλήματα της φασιστικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ

Απ’ την Ιστορία της πάλης του λαού της Γεωργίας υπεράσπισης του Ιωσήφ Στάλιν.
Το αιματοκύλισμα της πολύνεκρης διαδήλωσης του ΄56 – ένα απ’ τα στυγερά εγκλήματα της φασιστικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ
Στη Γεωργία η έκθεση Χρουστόφ διαβάστηκε στις 6 Μαρτίου [του 1956] σε μια επίλεκτη ομάδα από την κομματική και κυβερνητική ηγεσία. Ωστόσο, οι φήμες σχετικά με αυτή είχαν ήδη κυκλοφορήσει ευρέως, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους, και ορισμένα κομμάτια της γεωργιανής κοινωνίας είχαν ξεσηκωθεί αγανακτισμένα. Στις 5 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε διαδήλωση στο μνημείο του Στάλιν, στην όχθη του ποταμού Κούρα, στο κέντρο της Τυφλίδας, για να τιμηθεί η τρίτη επέτειος από το θάνατο του Στάλιν. Η διαδήλωση συνεχίστηκε την 6η και την 7η Μαρτίου και, καθώς η γενική ένταση μεγάλωνε, άρχισαν να διασπείρονται στην πόλη παράλογοι ψίθυροι, ενώ ο αριθμός των διαδηλωτών διογκώθηκε στις 70.000. Στις 8 Μαρτίου πολλά καταστήματα και ιδρύματα δεν λειτουργούσαν πια, και μπαίνοντας η 9η Μαρτίου η πόλη έμοιαζε πλέον εκτός ελέγχου. Ανάμεσα στα παραδοσιακά συνθήματα που απέδιδαν φόρο τιμής στον Λένιν και στον Στάλιν μπορούσε κανείς να ακούσει ανοιχτές επικλήσεις στον γεωργιανό εθνικισμό. Τη νύχτα της 10ης Μαρτίου, στη διάρκεια της προσπάθειας να καταληφθεί το Κεντρικό Ταχυδρομείο, ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Στο κέντρο της πόλης εμφανίστηκαν οδοφράγματα και άρχισαν συγκρούσεις με στρατιώτες και αστυνομικούς μπροστά στην έδρα της κυβέρνησης, στην πλατεία Λένιν, καθώς και σε άλλα σημεία της πόλης. Ο στρατός, η αστυνομία και η ΚαΓκεΜπέ σύντομα επανέκτησαν τον πλήρη έλεγχο, παρόλο που συνεχίζονταν σποραδικές απόπειρες να οργανωθούν διαδηλώσεις. Ακόμα και οι επίσημοι του γεωργιανού Μι-ΒεΝτέ παραδέχτηκαν ότι τη νύχτα της 10ης Μαρτίου σκοτώθηκαν στην Τιφλίδα δεκαπέντε άτομα και τραυματίστηκαν πενήντα τέσσερα. (Οτέτσεστβεναγια ιστόριγια, αρ.3 (1997), σ. 43-4). Ανεπίσημα, όμως, πιστεύεται ότι ο αριθμός των νεκρών έφτασε κάπου μεταξύ των 250 και 300, ενώ τραυματίστηκαν τουλάχιστον 1.000 άτομα. Αρκετές εκατοντάδες άνθρωποι που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις συνελήφθησαν. Είναι πρακτικά αδύνατο να ελέγξει κανείς αυτούς τους αριθμούς αφού πολλούς από τους τραυματίες, ή ίσως ακόμα και τους νεκρούς, τους πήραν οι συγγενείς τους και τους νοσήλευσαν ή τους έθαψαν κρυφά.
(Από το αντισταλινικό βιβλίο Ζόρες και Ρόι Μεντέντιεφ: Ο Άγνωστος Στάλιν, κεφάλαιο 4: Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ: Προεόρτια και μεθεόρτια, σελ. 162-163, Εκδ. Καστανιώτη, 2004)
Αναδημοσιεύεται στην εφημερίδα Ανασύνταξη 272, 15-30 Απρίλη 2008

Διαβάστε Περισσότερα »

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

 

Εργαζόμενοι, ντόπιοι και ξένοι,

νέοι και νέες, γυναίκες και άνδρες,

Σήμερα 1η Μάη - τη μεγάλη μέρα διεθνούς Αλληλεγγύης και φωτεινό Σύμβολο της επαναστατικής ταξικής πάλης του προλεταριάτου στην πάλη του για την βίαιη-ένοπλη ανατροπή της εξουσίας της αντιδραστικής αστικής τάξης και την εξάλειψη του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος - οι εργαζόμενοι όλων των χωρών αποτίνουν φόρο τιμής στους νεκρούς ήρωες εργάτες του Σικάγου και τους μυριάδες που θυσιάστηκαν στους αγώνες για την απαλλαγή απ την καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση και διαδηλώνουν την απόφασή τους να συνεχίσουν τον αγώνα για την υπεράσπιση των καταχτήσεών τους, την ανατροπή του καπιταλισμού και το σοσιαλισμό-κομμουνισμό αλλά και την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών τους, κατά του ρατσισμού, εθνικισμού-σωβινισμού, φασισμού και των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Σε διάφορα σημεία του πλανήτη - με επίκεντρο Μέση Ανατολή, Ασία αλλά και τα Βαλκάνια-Μεσόγειο - οξύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων: απ' τη μια ο υπαριθμόν 1 εχθρός και τρομοκράτης των λαών και κρατών, οι ΗΠΑ και απ' την άλλη οι Ρωσία-ΕΕ-Ιαπωνία, κλπ. για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής και τον έλεγχο των πηγών πετρελαίου-αερίου και των οδών-αγωγών διακίνησή τους, ενώ τελευταία οξύνεται η αντίθεση των ΗΠΑ με τη Ρωσία αλλά και με την ΕΕ εξαιτίας των προσπαθειών εγκατάστασης της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας» εκ μέρους των ΗΠΑ στο έδαφος Πολωνίας-Τσεχίας και της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς (Ουκρανία-Γεωργία) που έχουν προφανώς ως στόχο την περικύκλωση της Ρωσίας, αλλά θίγουν άμεσα και τα συμφέροντα της ΕΕ.

Στα Βαλκάνια η κατάσταση οξύνεται διαρκώς εξαιτίας της εντονότερης ανάμιξης των αμερικανών ιμπεριαλιστών αλλά και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και παίρνει εκρηκτικές και επικίνδυνες διαστάσεις με την απόσχιση του Κοσυφοπεδίου από τη Σε-

βία και την έξαρση της εθνικιστικής πολιτικής στις διάφορες βαλκανικές χώρες που βρίσκεται στην υπηρεσία των συμφερόντων και των σχεδίων των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Οι λαοί όλων των χωρών, με πρωτοπορία την εργατική τάξη, παλεύουν κατά του ιμπεριαλισμού, ενώ οι σκλαβωμένοι λαοί του Αφγανιστάν και του Ιράκ συνεχίζουν με ακόμα μεγαλύτερη σφοδρότητα την ένοπλη πάλη τους, ο μεν πρώτος κατά των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων κατοχήςκαι ο δεύτερος κατά των αμερικανο-αγγλικών στρατευμάτων κατοχής και των ντόπιων δοσίλογων στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και το χρουστσοφικό «Κ»Κ Ιράκ, αδελφό και στηριζόμενο απ’ το «Κ»ΚΕ κόμμα

Όμως παρά την πάλη των λαών, με επικεφαλής το προλεταριάτο, τα προβλήματα της ανεργίας εκατοντάδων εκατομμυρίων, της φτώχιας και της εξαθλίωσης, κλπ. και των πολέμων δεν μπορούν να λυθούν όσο υπάρχει καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός. Μόνο η συντριβή και κατάργηση αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος ανοίγει το δρόμο για τη λύση τους με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου δηλ. της εξουσίας της εργατικής τάξης και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, όπως συνέβηκε στη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ επειδή αυτή είχε ήδη μπει στο δρόμο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης μετά την ανατροπή της δικτατορίας του προλεταριάτου και την επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικήςαντεπανάστασης αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄50.Και στη δεύτερη 4ετία διακυβέρνησης της χώρας απ’ την κυβέρνηση των «νταβατζήδων» (Καραμανλής) και των «καραγκιόζηδων» (Κεφαλογιάννης),πέρα απ την εξαπάτηση του λαού με την αθέτηση όλων των προεκλογικών υποσχέσεων που γι' αυτό κατάχτησε επάξια τον τίτλο: κυβέρνηση προκλητικών πολιτικών απατεώνων, αναδείχθηκε σε κυβέρνηση πρωτοφανούς διαφθοράς, αρχίζοντας απ’ τους «γαλάζιους κουμπάρους» μαφιόζουςκλπ. συνεχίζοντας με τη συμμορία των υπουργώνΑλογοσκούφη-Δούκα-Τσιτουρίδη της περασμένης τετραετίας, με επικεφαλής τον αρχιερέα της διαφθοράς Κ. Καραμανλή, με τη στημένη κομπίνα-απάτη καταληστεύσης όλων των Ταμείων των εργαζομένων, το διαβόητο σκάνδαλο των «Ομολόγων» για να φτάσει στο σκάνδαλο "Ζαχόπουλου" και στη νέα καταλήστευση των Ασφαλιστικών Ταμείων με την ψήφιση του αντιδραστικού νομοσχεδίου "ενοποίησης των Ταμείων".

Συνεχίζοντας και στη νέα τετραετία, αφού πρώτα κατέκαψε όλη τη χώρα μαζί και την Ολυμπία προκαλώντας τεράστιες καταστροφές και οδηγώντας στο θάνατο πάνω από 70 ανθρώπους, την εφαρμογή της γνωστής ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής κατεδάφισης των καταχτήσεων των εργαζομένων, η κυβέρνηση Καραμανλή οδήγησε τις λαϊκές μάζες σ’ ακόμα μεγαλύτερη φτώχια και εξαθλίωση - εξαθλίωση που μεγαλώνει ακόμα περισσότερο με τα πρωτοφανή κέρδοσκοπικά κύματα ακρίβειας που ζουν καθημερινά οι εργαζόμενοι. Αν κατόρθωσε η κυβέρνηση να περάσει όλα τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα, και πρώτ' απ' όλα το Ασφαλιστικό, που αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και μειώνει ακόμα περισσότερο τις συντάξεις πείνας των εργαζομένων, που δεν λύνει το Ασφαλιστικό αλλά στόχο έχει μέσω της "ενοποίησης" των ταμείων ν' αρπάξει τα χρήματα των πλεονασματικών Ταμείων, αυτό οφείλεται στην προδοτική στάση των ρεφορμιστών εργατοπατέρων των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.Παρέμβαση – τα φασιστοειδή της ΔΑΚΕ είναι πάντα με το μέρος των καπιταλιστών – και εξαιτίας της μόνιμης απεργοσπαστικής, με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, τακτικής του ΠΑΜΕ που βρίσκεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με την διασπαστική ταχτική της αντιδραστικής κυβέρνηση Καραμανλή. Αυτή τη φορά "έτρεξε" σε βοήθεια του Καραμανλή για να περάσει το Ασφαλιστικό και η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα που στράφηκε ανοιχτά κατά της απεργίας των εργαζομένων στη ΔΕΗ, επαναλαμβάνοντας τα περί "ρετιρέ" της κυβέρνησης, ("σήμερα το πρωί τους άκουγα: "εμείς δεν γινόμαστε ΙΚΑ"", "Ρ" 8/3/2008, σελ 14), ενώ ο "Ριζοσπάστης" με το θράσος του ξετσίπωτου προδότη και του φερέφωνου των βιομηχάνων καπιταλιστών μιλούσε για "συνδικαλισταράδες" της ΔΕΗ που "κάνουν αγώνα, τώρα που θίγονται κάποιοι της ΔΕΗ!... είναι προκλητικοί οι συνδικαλισταράδες της ΔΕΗ!" ("ρ" 8/3/2008, σελ.32).

Στον πολιτικό τομέα πέρα απ’ την «επανίδρυση του κράτους» δηλ. την επανίδρυση του κράτους της φασιστικής Δεξιάς, η προώθηση της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής παίρνει πολύ επικίνδυνες και τις πιο ακραίες διαστάσεις με την ψήφιση του φασιστικού νόμου για τη μόνιμη εγκατάσταση των χαφιεδοκάμερων και την παρακολούθηση απ' την Ασφάλεια των διαδηλώσεων-συγκεντρώσεων-πορειών.

Παρά την απουσία επαναστατικών συνδικάτων και επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, καθοδηγούμενου απ' την κοσμοθεωρία του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, ανάλογο του επαναστατικού Ζαχαριαδικού ΚΚΕ 1918-55, η εργατική τάξη και οι πλατιές λαϊκές μάζες μπορούν να αποκρούσουν τις επιθέσεις του κεφαλαίου, αν ακολουθήσουν: το δρόμο τις ΕΝΩΤΙΚΗΣ-ΜΑΖΙΚΗΣ-ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ, αποκρούοντας ταυτόχρονα τη διασπαστική απεργοσπαστική στάση των ρεφορμιστών εργατοπατέρων του ΠΑΜΕ. Αν "πέρασε" το Ασφαλιστικό, αυτό οφείλεται στην άρνηση κλιμάκωσης του αγώνα εκ μέρους των συνδικαλιστών εργατοπατέρων των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και στη ματαίωση της μαζικότητας των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων με τις ξεχωριστές απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ.

Μάης 2008

ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55

Διαβάστε Περισσότερα »

Απόσπασμα απ' την απολογία του Μπελογιάννη στο μοναρχοφασιστικο στρατοδικείο

Ο πατριωτισμός ενός Κόμματος κρίνεται όταν κινδυνεύει η ανεξαρτησία και η ακεραιότητα της πατρίδας

«Νομίζω ότι υπάρχει απόσταση ανάμεσα σ’ αυτά που κατατέθηκαν εδώ και στο νόημα της διακήρυξης αυτής, ανεξάρτητα αν συμφωνάει κανείς ή όχι με το πνεύμα της και με το νόημα της. Επίσης κατατέθηκε εδώ πέρα ότι κάθε κομμουνιστής είναι κατάσκοπος, ότι οι κομμουνιστές δεν είναι Έλληνες, ότι το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό. Νομίζω ότι ο πατριωτισμός ενός κόμματος δεν κρίνεται απ' τα λόγια σε περιόδους μάλιστα που έχουν στον ανώτατο βαθμό οξυνθεί τα πολιτικά πάθη στο εσωτερικό μιας χώρας. Όπως συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας, και όταν ιδίως ο κοινωνικός και ταξικός αγώνας έχει φτάσει σε τέτοιο οξύτατο σημείο τότε δε μπορεί κανείς να κρίνει τον πατριωτισμό ενός κόμματος είτε και των ατόμων ακόμα από τις συκοφαντίες και τις υπερβολές. Στην περίπτωση αυτή θα σας πω τη φράση που είπε ένας πολυεκατομμυριούχος αμερικανός ο Βαντερμπίλντ στο δικαστήριο όταν τον δίκασαν γιατί πλήρωσε μερικές δεκάδες χιλιάδες δολάρια για να απελευθερωθούν μερικοί κομμουνιστές. Είπε, σε τέτοιες στιγμές το δικαστήριο μπορεί να δείξει κατανόηση και ο' ένα ρεμάλι, όμως για όλους όσους έχουν αντίθετη ιδεολογία τους χαρακτηρίζουν σαν προδότες. Νομίζω ότι ο πατριωτισμός ενός κόμματος ή και ατόμων ακόμα κρίνεται όταν κινδυνεύει η ανεξαρτησία, ελευθερία και ακεραιότητα της Πατρίδας μας. Εκεί βρίσκεται η Λυδία λίθος, αυτό είναι το κριτήριο για τον πατριωτισμό ενός κόμματος. Και αν θελήσει κανείς με τέτοια κριτήρια να κρίνει το ΚΚΕ θα δει ότι δεν είναι κόμμα προδοτικό αλλά αντίθετα είναι καθαρά ελληνικό και πατριωτικό. Και υπάρχει τέτοιο παράδειγμα. Όταν κινδύ­νευσε η ανεξαρτησία, η ελευθερία και η ακεραιότητα της Πατρίδας μας από την επίθεση του Μουσολίνι, ο Ζαχαριάδης μέσα από τη φυλακή έγραψε εκείνο το περίφημο γράμμα του που καλούσε όλους τους έλληνες να μετατρέψουν κάθε γιοφύρι και χωριό σε κάστρο του απελευθερωτικού αγώνα. Και ο ίδιος ο Μεταξάς αναγκάστηκε να το δημοσιεύσει στις εφημερίδες και να το μεταδώσει και στο μέτωπο ακόμα αυτή την εποχή. Και εδώ πρέπει να δούμε και ένα άλλο σημείο, ότι το ΚΚΕ δεν έκανε καμιά υποχώρηση και στην τότε διεθνή κατάσταση. Τότε η Σοβιετική Ένωση είχε κάνει σύμφωνο με τη Γερμανία γιατί δεν ήθελε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά για λογαριασμό άλλων και ήθελε να προετοιμαστεί καλύτερα για τη σύγκρουση που επέρχονταν. Θα μπορούσε να νομίσει κανείς ότι αλλιώς θα αντιμετωπισθούνε από το Ζαχαριάδη τα πράγματα. Δεν έγινε όμως αυτό».

Δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα

«Ο Υπουργός των Εσωτερικών είπε ότι η δίκη αυτή θα είναι πολύ διδαχτική. Κατά τη γνώμη μου θα είναι πραγματικά διδαχτική. Το δίδαγμα που θα βγεί θα είναι ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα δε χτυπιέται με τέτοια μέσα. Όπως απέδειξε η ιστορία του ως τώρα έχει βαθιές ρίζες ακατάλυτες, ποτισμένες με αίμα που έχυσε στους αγώνες για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Εμείς πιστεύουμε στην πιο σωστή θεωρία, που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας. Και η προσπάθεια μας, ο αγώνας μας είναι να γίνει η θεωρία αυτή πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο! Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατήγορους μας. Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

Διαβάστε Περισσότερα »