Στη Διεθνή Σύσκεψη των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Οργανώσεων και Κομμάτων συζητήθηκε, ανάμεσα στ’ άλλα θέματα, και η κατάσταση στη Βενεζουέλα και οι θέσεις-ενέργειες του Κόμματος Κόκκινη Σημαία (Partido Bandera Roja) της Βενεζουέλας και καταδικάστηκε η επιζήμια, αντιλενινιστική πολιτική και πρακτική του.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ
Κατά τη διαπραγμάτευση αυτού του προβλήματος η κατάσταση στη Βενεζουέλα ερευνήθηκε η πολιτική κατάσταση της Βενεζουέλας καθώς και οι σχέσεις μεταξύ των αδελφών κομμάτων και οι κανόνες που διέπουν τις Συσκέψεις.
Μια τέτοια συζήτηση δεν είχε ως τώρα ξεχωριστά διεξαχθεί. Τώρα για να φθάσουμε σε συμπεράσματα εξετάστηκαν τα εκεί φαινόμενα από διάφορες πλευρές.
Στη Βενεζουέλα τα γεγονότα εξελίσσονται με μεγάλη ταχύτητα και η σημασία τους ξεπερνά τα σύνορα της Βενεζουέλας και επιδρά στη διεθνή πολιτική, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική.
Γι’ αυτούς τους λόγους η 10η Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης των Μαρξιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων ασχολήθηκε μ’ αυτό το ζήτημα και τοποθετήθηκε πάνω σ’ αυτό.
Ι
Το κοινωνικό και πολιτικό προτσές, που αυτή την περίοδο εξελίσσεται στη Βενεζουέλα αγκαλιάζει εκατομμύρια ανθρώπους: τη μάζα του λαού, την εργατική τάξη, την αγροτιά και τη νεολαία, συμμετέχουν όλες οι κοινωνικές τάξεις καθώς και τα διάφορα κοινωνικά και πολιτικά Κόμματα και Οργανώσεις.
Αυτή η μακρόχρονη πορεία έχει τον τελευταίο καιρό αποκτήσει υπεροχή σε ένταση, σε επίδραση στις λαϊκές μάζες και σε εκρηκτική δύναμη. Αυτό απαιτεί από μας, τους προλεταριακούς επαναστάτες, απ’ τους άνδρες και τις γυναίκες της αριστεράς, τους δημοκράτες, τους πατριώτες, τους κοινωνικούς αγωνιστές να τοποθετηθούν, να πάρουν θέση, να συμπαρασταθούν και να υποστηρίξουν τις προοδευτικές δυνάμεις, που αντιπαρατάσσονται στο βόρειο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ολιγαρχία της Βενεζουέλας.
ΙΙ
Η όξυνση της κρίσης στη Βενεζουέλα προκάλεσε, πριν 10 περίπου χρόνια, πολιτικό ρήγμα και μια σύγχυση στα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα, και έχει οδηγήσει σε μαζικές διαμαρτυρίες ενάντια στη λεηλασία και την καταπίεση της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας.
Το COPEΙ (Κοινωνικο-χριστιανικό Κόμμα) και το AD (Δημοκρατική Δράση) τα οποία ανήλθαν διαδοχικά στην εξουσία συγκλονίσθηκαν από την κρίση, αποσυντέθηκαν από τη διαφθορά και οι διάφορες ποπουλίστικες παραλλαγές τους που προέρχονταν από τα ίδια ολιγαρχικά στρώματα απομακρύνθηκαν απ’ την κυβέρνηση.
Τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που προωθήθηκαν από τον ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του, τη μεγάλη μπουρζουαζία της Βενεζουέλας, όξυναν την κρίση και συνέβαλαν στο να αποκαλυφθεί καθαρότερα η εξάρτηση.
Τα μέτρα ιδιωτικοποιήσεων, η καταπίεση και η απάτη, η αποβιομηχάνιση της χώρας οδήγησαν σε αύξηση της ανεργίας, παραπέρα εξαθλίωση των εργατών και συνέβαλαν στην αύξηση της δυσαρέσκειας και στην επιθυμία των λαϊκών μαζών και της νεολαίας για αλλαγή.
ΙΙΙ
Από το λεγόμενο “Caracazo” το Φλεβάρη του 1989 (εξέγερση της 27.2.1989), ακολουθούμενο από το στρατιωτικό κίνημα του 1992, αναπτύχθηκε ένα πολύ ισχυρό κίνημα πάλης των εργαζομένων μαζών και της νεολαίας, που επιδίωκαν την ανατροπή της κυβέρνησης και κοινωνικές αλλαγές.
Ο αγώνας του λαού της Βενεζουέλας διεξάχθηκε με πολλούς τρόπους: απεργίες εργατών, διαδηλώσεις της νεολαίας στους δρόμους, μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στη διαφθορά, αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία, αναζήτηση πολιτικής προοπτικής, συγκρότηση διαφόρων μπλοκ και συμμαχιών στο περιβάλλον των λαϊκών μαζών, συμμετοχή στις εκλογές με δικές τους λίστες.
Η Βενεζουέλα έζησε μια ανάπτυξη των αγώνων των μαζών, οι πόλεις και η ύπαιθρος έγιναν πεδίο σύγκρουσης μεταξύ του αγώνα για ελευθερία των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της αντεθνικής, ενάντια στο λαό στρεφόμενης πολιτικής της μπουρζουαζίας και των ιμπεριαλιστών.
IV
Το 1998 ένα σημαντικό τμήμα του λαού της Βενεζουέλας, τα δημοκρατικά και αριστερής κατεύθυνσης πολιτικά Κόμματα και Οργανώσεις συμμετείχαν στις εκλογές με δική τους λίστα. Πρόβαλαν την υποψηφιότητα του συνταγματάρχη Hugo Chavez (Ούγκο Τσάβες) και ένα εναλλακτικό Πρόγραμμα σε αντιπαράθεση με τις αντιλήψεις των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων.
Στο πρόσωπο του Hugo Chavez, ο οποίος το 1992 ηγήθηκε μιας στρατιωτικής στάσης ενάντια στην κυβέρνηση του Carlos Andres Perez, διώχτηκε και κρατήθηκε αρκετά χρόνια, ένα μεγάλο τμήμα των βενεζολάνων έβλεπε τον εξεγερμένο στρατιώτη που ξεσηκώθηκε ενάντια στη διαφθορά και την πολιτική πείνας που επέβαλλε η ολιγαρχία. Σήμαινε γι’ αυτούς την ελπίδα και την προοπτική αλλαγής.
Ο Chavez εκφωνεί μαχητικές ομιλίες ενάντια στη διαφθορά και τα προνόμια, βαδίζει σε ανοιχτή σύγκρουση με τα παραδοσιακά κόμματα, κάνει προτάσεις αλλαγής, υπόσχεται να θέσει τέρμα στην κοινωνική ανισότητα και να καταπιαστεί με τα μεγάλα προβλήματα της Βενεζουέλας και του λαού.
Η επιθυμία των λαϊκών μαζών για αλλαγή, η φθορά και η απώλεια κύρους των αστικών κομμάτων, η ανάπτυξη του κοινωνικού αγώνα συμβάλλουν ώστε οι προτάσεις του Chavez να βρουν πρόσφορο έδαφος κι’ αυτός κερδίζει τις εκλογές στον πρώτο γύρο.
Αυτός ο θρίαμβος έδωσε μεγάλες ελπίδες και προσδοκίες στη Βενεζουέλα και πέρα απ’ τα σύνορά της, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική.
V
Όταν ο Chavez βρέθηκε στη κυβέρνηση προτείνει μερικές πολιτικές αλλαγές, συγκαλεί Συνταγματικό Συμβούλιο (Asamblea Constituyente) και κατ’ αυτόν τον τρόπο ανοίγεται ο δρόμος σε μερικές κοινωνικές κατακτήσεις για τις εργαζόμενες μάζες, θεσμοθετούνται μερικοί δημοκρατικοί κανόνες και ανοίγονται δρόμοι για αλλαγές στην οικονομική και κοινωνική ζωή.
Το νέο Σύνταγμα δεν αλλάζει το κοινωνικό καθεστώς, οι δε καπιταλιστικοί θεσμοί και οι πολιτικοί κανόνες δεν θίχτηκαν. Παρόλα αυτά, αυτό σημαίνει σημαντική πρόοδο στη νομοθεσία της Βενεζουέλας, στη διασφάλιση των δημοκρατικών πολιτικών δικαιωμάτων και τις ελευθερίες.
VI
Η κυβέρνηση του Chavez στηρίζεται σε σημαντικούς οικονομικούς πόρους, που προέρχονται απ’ τη διεθνή τιμή πετρελαίου.
Μ’ αυτά τα μέσα έκανε μερικά για το καλό των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων της Βενεζουέλας, και έτσι η κυβέρνηση του Chavez πέτυχε να διευρύνει την κοινωνική της βάση.
Ξεκίνησε μια καμπάνια για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού, ενίσχυσε τη δημόσια παιδεία και επέτρεψε έτσι την πρόσβαση στα σχολεία εκατομμυρίων βενεζολάνων, που πριν δεν είχαν καμιά δυνατότητα, οικοδόμησε ένα σύστημα υγείας για όλα τα λαϊκά στρώματα, προώθησε μια αγροτική μεταρρύθμιση που αφορά την κρατική γη και τις ακαλλιέργητες εκτάσεις των μεγαλογαιοκτημόνων.
VII
Ο Chavez οργάνωσε ένα πολιτικό Κόμμα (Movimiento Bolivariano V Rebublica), που του επέτρεψε, σε συμμαχία με άλλες Οργανώσεις, να κερδίσει τις εκλογές. Αυτό το κόμμα δεν είναι όργανο, σε κυβερνητικό και ηγετικό επίπεδο, των μαζών. Πνίγεται από τον ιδεολογικό κατακερματισμό και τη διαφθορά.
Άλλα πολιτικά αριστερά Κόμματα και Οργανώσεις που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, έχουν μικρή σημασία και μόλις την ικανότητα να συμβάλλουν στην κατεύθυνση του κοινωνικού και πολιτικού προτσές που αναπτύσσεται σε μεγάλη κλίμακα.
Ο Chavez πέτυχε να έχει ένα καλό επίπεδο επικοινωνίας με το λαό και τη νεολαία, είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης αυτού του προτσές.
VIII
Η κυβέρνηση Chavez δεν άλλαξε το χαρακτήρα του κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος στη Βενεζουέλα, όμως θίγει σε ορισμένο βαθμό τα συμφέροντα της μεγάλης μπουρζουαζίας και του ιμπεριαλισμού και ευνοεί τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας.
Η κυβέρνησή του έμεινε σταθερή στην αντίσταση ενάντια στο σχέδιο-Κολομβία, ενάντια στην ALCA (Αμερικάνικη Ελεύθερη Ζώνη Εμπορίου), ενάντια στον πόλεμο κατά του Ιράκ και παίζει σπουδαίο ρόλο στο εσωτερικό του OPEC, στην υπεράσπιση των συμφερόντων των χωρών παραγωγής πετρελαίου.
Απέναντι στις βλέψεις του ιμπεριαλισμού και παρά τις επιδιώξεις της βενεζολάνικης ολιγαρχίας και αντίδρασης κρατά ψηλά τη συνεργασία και τη αλληλοβοήθεια με την επαναστατική Κούβα.
Αυτά τα γεγονότα προκάλεσαν το μίσος των βορειο-αμερικάνικων μονοπωλίων, της κυβέρνησης των ΗΠΑ, της ολιγαρχίας και των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων, των αντιδραστικών, οι οποίοι απ’ την αρχή με βίαιες επιθέσεις ήθελαν να ανατρέψουν την κυβέρνηση Chavez.
Στη δράση τους ενάντια στον Chavez πέτυχαν να συμπεριλάβουν ένα τμήμα μεσαίων στρωμάτων του πληθυσμού, των βιοτεχνών και ένα μέρος της εργατικής τάξης. Αυτά τα κοινωνικά στρώματα επιδιώκουν ασφάλεια, φοβούνται από την εξέγερση εκείνων που ζουν κάτω από το απόλυτο όριο φτώχιας και η δυσαρέσκειά τους τροφοδοτείται από την κρίση που συγκλονίζει τη Βενεζουέλα.
Για τους ιμπεριαλιστές κάθε μέσο είναι θεμιτό, είτε πρόκειται για νόμιμο είτε παράνομο.
Ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής του ιμπεριαλισμού διαδίδεται από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, τον τύπο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, τα οποία ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα υποθάλπουν προκλήσεις και διαδίδουν συκοφαντίες, επινοούν γεγονότα και επιτίθενται στον Chavez, την κυβέρνησή του και το έργο της.
Οι ιμπεριαλιστές υποκινούν στρατιώτες να εξεγερθούν, μπαίνουν σε στρατόπεδα αναζητώντας στρατιώτες που εκδηλώνουν ανοιχτή αντίσταση ενάντια στον Chavez, και τους χρησιμοποιώντας τους σαν δόρυ, προσπαθούν να υπονομεύσουν τις ένοπλες δυνάμεις και να οργανώσουν πραξικόπημα ενάντια στον Chavez.
Οι ιμπεριαλιστές συγκροτούν κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, τις διαλύουν πάλι και φτιάχνουν νέες, με σκοπό να ενώσουν όλες τις δεξιές και αντιδραστικές δυνάμεις.
Η ορατή κεφαλή της αντιπολίτευσης είναι η Federacion de Camaras, η οποία εκπροσωπεί την Ένωση επιχειρηματιών και την Ένωση Τραπεζών καθώς και τον ανώτατο κλήρο της Καθολικής Εκκλησίας. Συμπεριλαμβάνει επίσης και παραδοσιακά κόμματα, τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αποστάτες της πολιτικής αριστεράς, καθώς και μερικές πολιτικές Οργανώσεις με αριστερό και επαναστατικό παρελθόν.
Η κυβέρνηση Μπους, η βορειο-αμερικάνικη Πρεσβεία, η CIA είναι το κουκλοθέατρο που κρατά τα νήματα και καθοδηγεί τη δράση των βενεζολάνων αντιδραστικών. Οι εξόριστοι κουβανοί, οι παραστρατιωτικοί της Κολομβίας αποτελούν επίσης ένα τμήμα των δυνάμεων, οι οποίοι δραστηριοποιούνται έντονα ενάντια στην κυβέρνηση Chavez.
Από την άλλη πλευρά στέκονται οι λαϊκές μάζες, η εργατική τάξη, η αγροτιά, οι υποαποσχολούμενοι, εκείνοι που ζουν κάτω από το απόλυτο όριο της φτώχειας και πλατιά στρώματα της νεολαίας, η οποία θεωρεί το έργο της κυβέρνησης σαν δική της υπόθεση.
Στη Βενεζουέλα παρατηρείται σήμερα ένα βαθύ και μεγάλο σε έκταση κοινωνικό και πολιτικό προτσές που έχει πολώσει την κοινωνία. Ο αγώνας εκφράζεται σε όλα τα επίπεδα στον τομέα των ιδεών, στην πολιτική σύγκρουση, στους δρόμους και στις πλατείες.
IX
Αυτή η κοινωνική και πολιτική σύγκρουση δυναμώνει από το 1998 και σημειώνεται σε διάφορους τομείς και σε διάφορα επίπεδα.
Η κυβέρνηση Chavez διενήργησε 6 φορές εκλογές, κάθε κυβέρνηση που προήλθε απ’ αυτές είχε την υποστήριξη του λαού της Βενεζουέλας.
Συγκάλεσε Συνταγματική Συνέλευση και επεξεργάστηκε ένα νέο πολιτικό βασικό νόμο (nueva carta politica).
Ο ίδιος ο Chavez καθιέρωσε ένα νέο τρόπο εκλογής προέδρου και κατά πλειοψηφία επικυρώθηκε ως πρόεδρος.
Οργάνωσε το λαό στους λεγόμενους βολιβαριανούς κύκλους (cyrculos bolivarianus) και οικοδομεί μ’ αυτόν τον τρόπο μια λαϊκή υποστήριξη για την κυβερνητική του δραστηριότητα.
Η αντιπολίτευση συμμετείχε δραστήρια σ’ αυτές τις εξελίξεις και ηττήθηκε σ’ όλες τις εκλογές.
Τον Απρίλη του 2002 η βορειο-αμερικάνικη κυβέρνηση και η CIA οργάνωσαν ένα πραξικόπημα με τη συμμετοχή της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, τον Feder Camaras (Ένωση Επιχειρηματιών) και με τη συνενοχή μιας ομάδας αξιωματικών, κατά τη διάρκεια του οποίου συνελήφθη ο Chavez και σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση. Τα στρατεύματα του Caracas και η πλειοψηφία των ενόπλων δυνάμεων επανέφεραν την κυβέρνηση Chavez και ματαίωσαν το πραξικόπημα.
Το Δεκέμβρη του 2002 και το Γενάρη του 2003 οι επιχειρηματίες οργάνωσαν το κλείσιμο των επιχειρήσεών τους με σκοπό να χρεοκοπήσει η οικονομία της Βενεζουέλας και μ’ αυτόν τον τρόπο να ανατρέψουν τον Chavez. Και σ’ αυτή τους την προσπάθεια απέτυχαν.
Η αντιπολίτευση με μια συνταγματική καταγγελία άσκησε πίεση μ’ όλα τα μέσα για διεξαγωγή δημοψηφίσματος με σκοπό την απομάκρυνση του προέδρου Chavez ap;o το αξίωμά του (Referendum Revocatorio del Mandato del Presidente Chavez). Αυτό το δημοψήφισμα έγινε τον Αύγουστο του 2004 και έτσι ο Chavez επιβεβαιώνετε ακόμα μια φορά με συντριπτική πλειοψηφία στο αξίωμά του.
Οι αντιδραστικές δυνάμεις δεν εγκαταλείπουν τα σχέδιά τους να υπερασπίσουν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού και συνεχίζουν να αγωνίζονται μαχητικά.
Οι λαϊκές δυνάμεις, οι πατριωτικές, δημοκρατικές, αριστερές και επαναστατικές δυνάμεις συνεχίζουν να προχωρούν προς τα μπρος, προωθούν και υπερασπίζουν αυτή την εξέλιξη.
Στη Βενεζουέλα διεξάγεται μια απ’ τις μεγάλες μάχες ενάντια στον ιμπεριαλισμό και εμείς οι προλεταριακοί επαναστάτες μ’ αυτή την ευκαιρία εκφράζουμε την υποστήριξή μας στους εργάτες και τη νεολαία και την κυβέρνηση Chavez στο βαθμό που αυτή διατηρεί τη δημοκρατική και πατριωτική γραμμή.
X
Η κυβέρνηση Chavez τοποθετείται ενάντια στις ΗΠΑ και τις ιμπεριαλιστικές της μηχανορραφίες. Είναι φανερό, ότι αυτή η σύγκρουση περιορίζεται μόνο σ’ ορισμένες πλευρές της εξάρτησης, ότι υπάρχουν ζητήματα που δεν αγγίζονται και στα οποία τα διεθνή μονοπώλια μπορούν παραπέρα να επιβάλλουν τα σχέδιά τους.
Τουλάχιστον στη βάση της στάσης της απέναντι στα εθνικά συμφέροντα η κυβέρνηση Chavez μπορεί να χαρακτηριστεί σαν εθνικο-πατριωτική.
Είναι μια κυβέρνηση που νομιμοποιήθηκε σε 7 εκλογικές αναμετρήσεις και επιβεβαιώθηκε από την πλειοψηφία των βενεζολάνων.
Εμείς οι μαρξιστές-λενινιστές έχουμε ξεκάθαρο, ότι αυτή την περίοδο στη Βενεζουέλα δεν πραγματοποιείται επανάσταση, και ακόμα λιγότερο μια κοινωνική επανάσταση του προλεταριάτου. Η κυβέρνηση Chavez δεν είναι επαναστατική κυβέρνηση. Πρόκειται για μια δημοκρατική και πατριωτική πορεία, η οποία κινητοποιεί εκατομμύρια ανθρώπους και μπορεί να εξελιχθεί στην κατεύθυνση μιας κοινωνικής επανάστασης. Για να συμβεί αυτό, είναι αναγκαίο να δημιουργηθούν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις, ιδιαίτερα η πολιτική και ιδεολογική καθοδήγηση του κόμματος του προλεταριάτου στο επαναστατικό προτσές ως την κατάληψη της εξουσίας.
XI
Τα γεγονότα στη Βενεζουέλα αναπτύσσονται σε μια διεθνή κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από το ξαναδυνάμωμα και την ανάπτυξη προς τα μπρος του επαναστατικού κινήματος της εργατικής τάξης και των λαών και την οξεία κρίση του ιμπεριαλισμού.
Τα γεγονότα στη Βενεζουέλα έχουν ιδιαίτερα μεγάλη επίδραση στη Λατινική Αμερική. Η κυρίαρχη τάξη, οι αντιδραστικοί και οι οπορτουνιστές χαρακτηρίζουν τον Chavez σαν «κομμουνιστή», σαν μαριονέτα του Φιντέλ, σαν αντιδημοκρατικό και αυταρχικό στοιχείο. Εμείς, οι λαοί, οι εργάτες και η νεολαία, οι προοδευτικοί και δημοκράτες, οι επαναστάτες και κομμουνιστές αντιλαμβανόμαστε τον αγώνα του βενεζολάνικου λαού σαν τμήμα της πάλης μας για ελευθερία.
XII
Στα γεγονότα της Βενεζουέλας συμμετέχει δραστήρια το κόμμα Bandera Roja.
Αυτό χαρακτηρίζει την κυβέρνηση Chavez όργανο του χρηματιστικού κεφαλαίου και υπερασπιστή νεοφιλελεύθερων μέτρων.
Έχει ισχυριστεί ότι η κυβέρνηση Chavez είναι μια κυβέρνηση των κοινωνικά γκεντεμιτεκτε η οποία στα φτωχά στρώματα προσπαθεί να ξυπνήσει αισθήματα εκδίκησης και να προκαλέσει συγκρούσεις μεταξύ των βενεζολάνων.
Δηλώνει ότι είναι μια αντιδημοκρατική, φιλοφασιστική κυβέρνηση, η οποία χρησιμοποίησε τη δημαγωγία, το λαϊκισμό, τις παραστρατιωτικές ομάδες των μαζών (cyrculos bolivarianus), τις ένοπλες δυνάμεις για την υποστήριξή της.
Έλαβε μέρος στις προεδρικές εκλογές, στις οποίες επικυρώθηκε ο Chavez, και υποστήριξε τον Αρίας, τον υποψήφιο των ΗΠΑ, της Δεξιάς και της αντίδρασης.
Είχε μια αξιοσημείωτη συμμετοχή στο πραξικόπημα του Απρίλη 2001 με το να αποτελέσει ένα τμήμα της συνομωσίας που αποσκοπούσε στην ανατροπή του Chavez.
Συμμάχησε με την Accion Demokratica και τους γραφειοκράτες στις εκλογές των συνδικάτων.
Ήταν παρών και συμμετείχε δραστήρια στο κλείσιμο των επιχειρήσεων.
Συνεργάστηκε δραστήρια στη συγκέντρωση υπογραφών για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την απομάκρυνση του Chavez από το προεδρικό αξίωμα.
Υπήρξε τμήμα του συντονιστικού της αντιπολίτευσης σε πανεθνική κλίμακα (Coordinadora Nacional de Oposicion). Με τη συμμετοχή σ’ όλες αυτές τις δραστηριότητες συμφωνεί αντικειμενικά με την πολιτική και τη δράση του ιμπεριαλισμού, της CIA και της βορειο-αμερικάνικης Πρεσβείας, της ολιγαρχίας, του επιμελητηρίου των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών, της ηγεσίας της καθολικής εκκλησίας, του κοινωνικό-χριστιανικού και του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Βρίσκεται στο πλευρό των εχθρών του λαού.
XIII
Εμείς, οι προλεταριακοί επαναστάτες, έχουμε την ευθύνη να οργανώσουμε και να πραγματοποιήσουμε την επανάσταση. Σ’ αυτή τη δράση δυναμώνουμε με την οργάνωση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων τάξεων, με το να τους διαπαιδαγωγούμε πολιτικά και με το να τους καθοδηγήσουμε στον πολιτικό και κοινωνικό αγώνα στα πλαίσια ενός αδιάκοπου προτσές, που θα μας επιτρέψει να συγκεντρώσουμε δυνάμεις για να αντιπαρατεθούμε νικηφόρα απέναντι στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, να τους ανατρέψουμε και να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό.
Το προτσές της συγκέντρωσης δυνάμεων δεν είναι καθόλου απλό ζήτημα. Απαιτεί από μας τους κομμουνιστές να συμμετέχουμε δραστήρια στην κοινωνική και πολιτική ζωή, να παίρνουμε υπόψη μας το κοινωνικό κίνημα και το συσχετισμό δυνάμεων, να επεξεργαστούμε μια πολιτική ενότητας με όλες τις κοινωνικές και πολιτικές τάξεις και στρώματα που συμμετέχουν στην επανάσταση, να κλείσουμε συμφωνίες και να κάνουμε συμβιβασμούς με άλλες δυνάμεις με σκοπό να αντιπαρατεθούμε στον κύριο εχθρό. Σ’ όλες αυτές τις δραστηριότητες εμείς οι προλεταριακοί επαναστάτες ξεκινούμε από την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού, από μαρξιστικές-λενινιστικές θέσεις, και προσέχουμε να μην απομακρυνθούμε από το δρόμο και τους σκοπούς της δράσης μας. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να τοποθετηθούμε στο πλευρό του ιμπεριαλισμού ενάντια στις μάζες, στο πλευρό των κυρίαρχων τάξεων ενάντια στους λαούς.
XIV
Για κάθε άτομο και Οργάνωση είναι φανερό, ότι ο βορειο-αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, η κυβέρνηση Μπους, οι μηχανισμοί ελέγχου και κατασκοπείας της συνωμοτούν ανοιχτά ενάντια στην κυβέρνηση Chavez και χρησιμοποιούν κάθε μέσο που τους εξυπηρετεί.
Επίσης είναι πολύ ξεκάθαρο, ότι η Federacion de Camaras εκπροσωπεί τα συμφέροντα της μεγάλης μπουρζουαζίας, ότι τα παραδοσιακά κόμματα COPEI και AD είναι όργανα των κυρίαρχων τάξεων. Το κόμμα της Bandera Roja δεν αγωνίζεται μόνο ενάντια στην κυβέρνηση του Chavez, αλλά έχει συνενωθεί δεδηλωμένα με τη δράση των αντιδραστικών και φιλοιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αποτελεί ένα τμήμα του Συντονιστικού της Αντιπολίτευσης σε πανεθνικό επίπεδο.
XV
Ο διεθνής χαρακτήρας της εργατικής τάξης, ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, οι άμεσοι, οι έμμεσοι και στρατηγικοί σκοποί του επαναστατικού προλεταριάτου κάνουν το κομμουνιστικό κόμμα ένα τμήμα της παγκόσμιας επανάστασης σε κάθε ξεχωριστή χώρα, όπου αυτό καθοδηγεί τον επαναστατικό αγώνα.
Το μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα είναι σταθερός και διαρκής μαχητής του προλεταριακού διεθνισμού.
Ο ταξικός χαρακτήρας του επαναστατικού κόμματος του προλεταριάτου απαιτεί απ’ αυτό την ευθύνη να συμμετέχει στην ανάλυση της διεθνούς κατάστασης, να τοποθετείται υπέρ της υπόθεσης της εργατικής τάξης και των λαών σ’ όλες τις χώρες, να στηρίζει και να συμπαραστέκεται στους αγωνιστές για ελευθερία και δημοκρατία, να συνδέει τις δυνάμεις του και εκείνες της εργατικής τάξης και των λαών σε κάθε χώρα και σε διεθνές επίπεδο στον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού.
Αυτή την ευθύνη αναλαμβάνουμε όλοι εμείς, τα Κόμματα και οι Οργανώσεις που συμμετέχουν στη Διεθνή Σύσκεψη.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση της Βενεζουέλας η φωνή των προλεταριακών επαναστατών έχει ένα ηχηρό τόνο καταδίκης της επίθεσης του ιμπεριαλισμού, των επιδιώξεών του να ανατρέψει με βία τη δημοκρατική κυβέρνηση του Hugo Chavez (Ούγκο Τσάβες), χαιρετίζει και υποστηρίζει το λαό της Βενεζουέλας στο θαρραλέο αγώνα για αυτοδιάθεση και υπεράσπιση της κυριαρχίας του.
XVI
Η εκπλήρωση της διεθνούς ευθύνης από πλευράς των μαρξιστικών-λενινιστικών κομμάτων δε σημαίνει, καθόλου δε σημαίνει, ανάμειξη στις αρμοδιότητες και την επεξεργασία της επαναστατικής πολιτικής σε μια χώρα. Αν οι θέσεις διαφέρουν από τις απόψεις και τις αποφάσεις του κόμματος της χώρας, είναι αναγκαία η αδελφική και ελεύθερη συζήτηση, η οποία θα βοηθήσει στο ξεκαθάρισμα αυτών των προβλημάτων.
Δεν μπορεί να επιβληθεί μια πολιτική στα Κόμματα των διαφόρων χωρών, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι σωστό να απορρίψει κανείς συλλήβδην τις σκέψεις άλλων Οργανώσεων και Κομμάτων. Εμείς οι κομμουνιστές μπορούμε και πρέπει να συζητούμε τις εκτιμήσεις, είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπιστούμε το μαρξισμό-λενινισμό και την εφαρμογή του στην επαναστατική πάλη και να τον διαχωρίζουμε από τις θέσεις του ρεβιζιονισμού και του οπορτουνισμού. Αυτή είναι και μια απ’ τις πρακτικές συνέπειες του προλεταριακού διεθνισμού.
Αναφορικά μ’ αυτό οι κανόνες της Σύσκεψης αναφέρουν:
«Σαφή πράγματα: το κίνημά μας και ολόκληρη η Σύσκεψη σέβονται και πρέπει να σέβονται πλήρως τους κανόνες κάθε Κόμματος-μέλους. Επίσης τα Κόμματα και οι Οργανώσεις μας αναγνωρίζουν τους κανόνες του καθενός απ’ αυτά, που από την πλευρά τους αναγνωρίζουν και πρέπει να σέβονται τους κανόνες των άλλων. Όμως ταυτόχρονα πρέπει επίσης να είναι σαφές, ότι το γεγονός να εκφράζεται γνώμη τόσο για τη διεθνή κατάσταση όσο και ιδιαίτερα για την κατάσταση μιας χώρας, το γεγονός να εκφράζεται γνώμη για την κατάσταση και τη δουλειά, να διατυπώνεται κριτική ή να παίρνονται συλλογικές αποφάσεις, δεν είναι λάθος. Αντίθετα αυτό πρέπει να κατανοηθεί σαν δικαίωμα και σαν ευθύνη. Κατά τον ίδιο τρόπο μπορεί κάθε Κόμμα να ασκεί κριτική στη δουλειά ενός άλλου Κόμματος μιας άλλης χώρας και να διαπιστώνει κατά πόσο αυτό εφαρμόζει τις συλλογικές αποφάσεις. Αυτές είναι ελάχιστες προϋποθέσεις για ένα διεθνές κίνημα και αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις».
XVII
Αναφορικά με την κατάσταση στη Βενεζουέλα και τις πολιτικές δραστηριότητες της Bandera Roja έγιναν συζητήσεις διμερούς, πολυμερούς, περιφερειακού χαρακτήρα και σε επίπεδο Συσκέψεων. Αυτές οι συζητήσεις έδωσαν τη δυνατότητα να γνωριστούμε καλύτερα με την εκεί πραγματικότητα.
Η 10η Ολομέλεια της διεθνούς Σύσκεψης μαρξιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων επιβεβαίωσε κατά τη συζήτηση αυτής της προβληματικής την αλληλεγγύη της με το λαό της Βενεζουέλας στην υπεράσπιση της κυριαρχίας του και της αυτοδιάθεσης και αποκρούει την ανάμειξη του βορειο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και την αντιδραστική πολιτική της ολιγαρχίας, εκφράζει την πεποίθησή της, ότι η εργατική τάξη και ο λαός θα βρουν το σίγουρο δρόμο της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης και θα εξοπλιστούν με την πρωτοπορία τους, το επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου.
10η Ολομέλεια της Σύσκεψης των μαρξιστικών-λενινιστικών κομμάτων και Οργανώσεων
Ισημερινός, Δεκέμβρης 2004
Σημείωση: Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55, που για λόγους οικονομικούς δεν πήρε μέρος στην παραπάνω 10η Ολομέλεια, προσυπογράφει τις εκτιμήσεις της Σύσκεψης των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων για την «κατάσταση στη Βενεζουέλα».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 203 1-15 Απρίλη 2005
