Συνεργασία ΟΤΕ - Vimpel-Communications

Σε συμφωνία με την ρώσικη εταιρία Vimpel-Communications κατέληξε ο ΟΤΕ, την πρώτη βδομάδα του Νοεμβρίου, για την πώληση του μεριδίου του ύψους 90% που κατέχει στην Armenia Telephone Company CJSC (ArmenTel), τον κύριο παροχέα τηλεφωνίας της Αρμενίας.

H VimpelCom είναι η δεύτερη μεγαλύτερη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας της Ρωσίας και στο δεύτερο τρίμηνο του 2006 κατέγραψε κέρδη 194,9 εκατ. δολ. Είναι εισηγμένη στο Χρηματιστήριο της N. Υόρκης και στο μετοχικό της κεφάλαιο συμμετέχουν η νορβηγική Telenor με ποσοστό 29% και η ρωσική Alfa Group με 24,5%. Επισημαίνεται δε ότι έχει 51,9 εκατ. συνδρομητές στη Ρωσία, όπου δραστηριοποιείται με το εμπορικό σήμα Beeline. Η εταιρία έκανε πρόσφατα εξαγορές στην Ουκρανία, το Ουζμπεκιστάν, τη Τατζικιστάν και τη Γεωργία ενώ συνεχίζει να χρησιμοποιεί τα brands "K-mobile" και "Excess" στο Καζακστάν.

Είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε ότι η ίδια εταιρία το Μάρτη προχώρησε σε υπογραφή σύμβαση με τη Γερμανός ΑΒΕΕ, για την πώληση του 20% που κατέχει στην εταιρία κινητής τηλεφωνίας Unitel στο Ουζμπεκιστάν η οποία είναι κάτοχος εθνικών αδειών GSM-900 και 1800 Ενδιαφέρον για την απόκτηση της ArmenTel είχε εκδηλώσει η επίσης ρώσικη MTS.

Οι κινήσεις αυτές φανερώνουν και επιβεβαιώνουν πρώτο, το μεγάλο ενδιαφέρον του ρώσικου ιμπεριαλισμού για επέκταση και ενίσχυση της κυριαρχίας του στην περιοχή των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, δεύτερο, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή, η εκμετάλλευση της οποίας αποτελεί πεδίο σύγκρουσης μεταξύ του ρώσικου ιμπεριαλισμού με τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΕ αλλά και με τις ΗΠΑ και τρίτο, τον μεταπρατικό χαρακτήρα της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας ο οποίος κάνει βραχύβιες οικονομικές επενδύσεις στην ίδια περιοχή δείχνοντας ότι η οικονομία της Ελλάδας δεν ξεφεύγει από τα όρια μιας οικονομίας εξαρτημένης, εξυπηρετικής για τον επεκτατισμό του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου στην γύρω περιοχή αναλαμβάνοντας η ίδια το ρίσκο των επενδύσεων στις ασταθείς οικονομίες των πρώην ΣΣΔ.

Το τελευταίο αποτελεί μια ακόμα επιβεβαίωση ότι οι θεωρίες των διάφορων οπορτουνιστών (ΝΑΡ, Αριστερή Ανασύνταξη, κλπ) αλλά και προσφάτως και των θεωρητικών του «Κ»ΚΕ (βλ. ομιλία της Α. Παπαρήγα στην ΚΟΑ «Ρ» 1.2.2005, σελ. 16) περί «ισχυρής ελληνικής οικονομίας» και «ισχυρού ελληνικού εξαγωγικού κεφαλαίου» είναι εντελώς απατηλές, αστήριχτες και αβάσιμες.

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 240 15-31 Δεκέμβρη 2006

Διαβάστε Περισσότερα »

Λεωνίδας Ράφτης: Ένας αλύγιστος επαναστάτης κομμουνιστής ήρωας του λαού μας

Λεωνίδας Ράφτης: Ένας αλύγιστος επαναστάτης κομμουνιστής ήρωας του λαού μας

60 χρόνια απ’ την εκτέλεση-δολοφονία του
 

Φέτος τον Αύγουστο συμπληρώθηκαν 60 χρόνια απ’ την καταδίκη στο μοναρχοφασιστικό στρατοδικείο των Ιωαννίνων σε θάνατο του επαναστάτη κομμουνιστή Λεωνίδα Ράφτη και την εκτέλεση-δολοφονία του στη θέση «Αβγό» έξω από τα Γιάννενα.

Γεννήθηκε το 1912 στο χωριό Κάτω Μερόπη (Φραστανά) Πωγωνίου-Ιωαννίνων. Τελείωσε το Γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μαθητής γυμνασίου έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και το 1929 μέλος του ΚΚΕ. Για την επαναστατική του δράση συνελήφθηκε επανειλημμένα και κλείστηκε διαδοχικά στις φυλακές του Γεντί Κουλέ, εξορίστηκε στη Σίφνο και αργότερα στην Ακροναυπλία. Το 1942 μεταφέρθηκε στη Βόνιτσα και από εκεί στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας απ’ όπου δραπέτευσε. Κατά τη διάρκεια της κατοχής δούλεψε σε διάφορες δουλειές και τελευταία αναδείχθηκε Γραμματέας της Περιφερειακής Επιτροπής Πωγωνίου.

Μετά τη Βάρκιζα κυνηγήθηκε και τον Ιούνη του ΄46 βγήκε πάλι στο βουνό σε ανταρτοομάδα με διοικητή τον Αλέκο Πρίφτη (μόνιμος αξιωματικός από την Κέρκυρα) και επίτροπο τον Αλέκο Οικονόμου. Στις 20 Ιούλη 1946 σε μάχη με τους μοναρχοφασίστες, στην οποία σκοτώθηκαν οι Αλέκος Πρίφτης, Αλέκος Οικονόμου, Μιχάλης Βούζας και Φάνης Μπέτζελος, ο Λεωνίδας Ράφτης τραυματίστηκε βαριά και αιχμαλωτίστηκε. Στις 7 Αυγούστου άρχισε η δίκη στο μοναρχοφασιστικό στρατοδικείο Ιωαννίνων που τον καταδίκασε σε θάνατο. Κατά τη διάρκεια της δίκης με τη μαχητική, επαναστατική, λαμπρή και μνημειώδη απολογία του στιγμάτισε τη μοναρχοφασιστική αντίδραση και υπεράσπισε θαρραλέα με παραδειγματική συνέπεια την πολιτική του επαναστατικού ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη – απολογία που τον αναδεικνύει σ’ ένα απ’ τα κορυφαία στελέχη του Κόμματος.

Όταν στις 13 Αυγούστου πέρασε από τη φυλακή ο Μητροπολίτης Σπυρίδων, θείος του από την πλευρά της μητέρας του, ο μελλοθάνατος επαναστάτης Λεωνίδας Ράφτης του είπε: «πρέπει να σώσεις το ποίμνιό σου απ’ τη σφαγή που το οδηγούν οι ξένοι και ντόπιοι υποτακτικοί τους» και σε ερώτηση «λυπήσου τη γριά μάνα σου» του απάντησε: «δεν με λυπήθηκες όταν με παρέδωσες στους γερμανούς και μένα και το ποίμνιό σου και τώρα με συμβουλεύεις αυτά; Δε σε ζήτησε κανένας να με συμβουλεύσεις» και ο Σπυρίδωνος του απάντησε: «αν και δεν μ’ εζήτησες ήρθα. Δεν είμαι το νεφέρι της Ηπείρου, άλλοι είναι. Εμένα μου περνάει στην Αθήνα, αλλά δεν θα προλάβω».

Το πρωί (5.30) στις 14 Αυγούστου τον μετέφεραν στον τόπο της εκτέλεσης, «Αβγό» Ιωαννίνων. Δεν δέχτηκε να του δέσουν τα μάτια λέγοντας στον αξιωματικό του εκτελεστικού αποσπάσματος: «οι λαϊκοί αγωνιστές δεν φοβούνται το θάνατο». Απευθυνόμενος στους άντρες του αποσπάσματος τους είπε: «Παιδιά, είστε νέοι ακόμα. Έχετε παρασυρθεί και πρέπει να δείτε την αλήθεια, το σωστό δρόμο. Είστε κι εσείς παιδιά του λαού. Σταθείτε στο πλευρό του. Παλαίψτε μαζί μ’ αυτόν για να επικρατήσει στην αγαπημένη πατρίδα μας λαϊκή δημοκρατία που μόνο αυτή μπορεί να τον κάνει ευτυχισμένο». Μετά σήκωσε την ατρόμητη γροθιά του και βροντοφώναξε: «Ζήτω το ΚΚΕ, ζήτω το ΕΑΜ, ζήτω ο Λαός, κάτω οι προδότες», δίνοντας έτσι απλόχερα τη ζωή του για το καλό του λαού (εργατιάς-αγροτιάς) και του τόπου και περνώντας για πάντα στο πάνθεο των ηρώων της μεγάλης σταλινικής-ζαχαριαδικής στρατιάς.

«Στο στρατοδικείο με την υπέροχη απολογία του στιγμάτισε τους δήμιους μοναρχοφασίστες. Αντισυνταγματάρχης ΠΕ τιμημένος νεκρός. Διάταγμα 28/02/49» («ήρωες και μάρτυρες του αγώνα», 1952, σελ. 241).

Αποσπάσματα από τη μαχητική, λαμπρή, υπέροχη και μνημειώδη απολογία του στο στρατοδικείο

«Κύριε πρόεδρε, κύριοι στρατοδίκες, κύριε βασιλικέ επίτροπε. Οι κατηγορίες που αναγράφονται στο κατηγορητήριο είναι οι παρακάτω: 1) Συγκροτήσαμε ένοπλη ομάδα, 2) Επιτεθήκαμε εναντίον του σταθμού χωροφυλακής Γραμμένου, 3) Συνεπλάκημεν με απόσπασμα χωροφυλακής, 4) Κατείχαμε πολεμικά όπλα.

Σε όλη όμως την πορεία της διαδικασίας και στη χθεσινή και στη σημερινή – παρουσιάστηκε το φαινόμενο ώστε ολόκληρο σχεδόν το βάρος της κατηγορίας να μην πέσει στο συγκεκριμένο κατηγορητήριο, αλλά να σταθεί… με υποβολιμαίες και σκηνοθετημένες 100% κατηγορίες, όπως των δήθεν όπλων εξ Αλβανίας, τον φόνον των χωροφυλάκων στους Νεγράδες κ.λπ. κι ακόμα ότι μέσα στις ομάδες αυτοάμυνας ήταν κι ένας Ρώσος.

Πρόεδρος. Δεν ελέχθη τέτοιο πράγμα κατηγορούμενε.

Ράφτης. Ελέχθη κ. πρόεδρε και μάλιστα από το μάρτυρα κ. Φίτσο ο οποίος μίλησε για Σέρβους, Βούλγαρους και Ρώσους.

Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι ολόκληρος η διαδικασία στράφηκε το πολύ σ’ αυτό με αντικειμενικό σκοπό να θίξει το ιστορικότερο και ηρωικότερο κόμμα της Ελλάδας, το Κομμουνιστικό Κόμμα του οποίου από 12 χρόνια είμαι πιστό μέλος και στο οποίο έδωσα τη ζωή μου ολόκληρη.

Επαναλαμβάνω και τονίζω λοιπόν – ύστερ’ από όσα ειπώθηκαν εδώ π.χ. οι ερωτήσεις που υποβλήθηκαν αν το ΚΚΕ έδωσε εντολή να συγκροτηθούν ομάδες, αν το ΚΚΕ συνεργάζεται με τα άλλα Κόμματα των Βαλκανίων – ότι είναι ολοφάνερη η προσπάθεια και ο αντικειμενικός σκοπός της δίκης αυτής να κατασπιλώσει το ηρωικότερο Κόμμα της Ελλάδας, το ΚΚΕ.

Κύριε Πρόεδρε, κύριοι στρατοδίκες,

Έγινα μέλος του ΚΚΕ από ηλικίας 17 χρονών. Από τότε δηλαδή που αρχίζουν να διαμορφώνονται στους ανθρώπους οι πολιτικοί προσανατολισμοί. Ήμουν παιδί μικροαστικής οικογένειας, με όχι σοβαρές ελλείψεις. Τάχθηκα όμως στο πλευρό του λαού, της εργατιάς και αγροτιάς, γιατί είδα την οικτρή του κατάσταση και ένοιωσα τι περίμενε τον Ελληνικό λαό αν δεν εγκαθιδρυθεί στην πατρίδα μας ένα καθεστώς λαϊκό, μια κομμουνιστική κοινωνία. Ο αγώνας λοιπόν γι’ αυτό το σκοπό, έγινε το ιδανικό μου. Ρίζωσε βαθειά στην ψυχή μου. Και ο αγώνας για το λαό ήταν να περάσω 12 ολόκληρα χρόνια της ζωή μου στις εξορίες και στις φυλακές. Ολόκληρη δηλαδή την περίοδο της μεταξικής τυραννίας – που τελικά σαρώθηκε κάτω απ’ τις κατάρες του λαού – και αργότερα στα στρατόπεδα των Ιταλών και Γερμανών. Έκανα πάντα το καθήκον μου. Έβαλα πάνω απ’ τη ζωή μου το καθήκον μου προς το λαό, για τη ζωή και την τιμή του λαού. Δεν συνεργάστηκα ποτέ μου όχι μόνο εγώ, αλλά κανένα μέλος του ΚΚΕ, ούτε με Ελληνες φασίστες, ούτε με Γερμανούς, ούτε με Ιταλούς, ούτε με Αλβανούς, Βούλγαρους και Άγγλους φασίστες.

Σήμερα όμως – παρ’ όλο τον αγώνα μας – η ένδοξη και μαρτυρική Ελλάδα μας που τόσες θυσίες πρόσφερε στο συμμαχικό αγώνα για τη συντριβή του φασισμού δεν είναι ελεύθερη. Βρίσκεται σκλάβα, κάτω από καινούργια κατοχή και δυστυχώς αυτή τη φορά κατακτητές μας είναι οι ως χθες σύμμαχοί μας Εγγλέζοι. Γι’ αυτό θεωρώ καθήκον μου να δώσω και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου για να ελευθερωθεί η πατρίδα μας από κάθε ζυγό, από κάθε εξάρτηση, από κάθε τυραννία. Είτε εγγλέζος λέγεται ο τύραννος, είτε Αλβανός, είτε Βούλγαρος, είτε Ρώσος. Κανένα ξένο κατακτητή δεν θέλομε στη χώρα μας. Κι αυτά τα λέγω γιατί ειπώθηκαν εδώ περί Πανσλαβισμού και περί… σχεδίων διαφόρων συγκροτημάτων. Και ο σκοπός που ειπώθηκαν και διακηρύσσονται οι θεωρίες αυτές είναι η δημιουργία ενός αντιρρόπου για να σκεπασθεί η πραγματική κατοχή και η σκλαβιά στην οποία βρίσκεται σήμερα η πατρίδα μας, ν’ αποτραβηχθεί η προσοχή του λαού μας από την εγγλέζικη κατοχή και τις συμφορές της.

Οι δύο δρόμοι. Η θέση μας όμως, όπως αποδείχθηκε κι απ’ τα σημειώματα που βρέθηκαν στους συλληφθέντες, είναι πρώτ’ απ’ όλα η συμφιλίωση του ελληνικού λαού, η αγάπη, η ομόνοια, για να απομονωθούν οι Εγγλέζοι και ν’ αποδιωχθούν. Κι αυτό αποδείχθηκε όχι μόνο με λόγια, αλλά με έργα. Περάσαμε πολλά χωριά και μιλήσαμε. Βρήκαμε δεξιούς, ανθρώπους του Κέντρου, άλλους παρασυρμένους ανθρώπους οι οποίοι έκαναν πολλά σε βάρος μας, αλλά δεν πειράξαμε κανένα. Αποδείξαμε στην πράξη ότι ο ελληνικός λαός θέλει ν’ αδελφωθεί για ν’ αποτινάξει τον εγγλέζικο ζυγό και το ζυγό των αγγλοδούλων. Μετά τις εκλογές της 31ης Μάρτη φάνηκε πλέον καθαρά ότι η Ελλάδα οδηγείται στο βάραθρο. Οι σύμμαχοί μας Εγγλέζοι – οι πρώην σύμμαχοί μας – δηλώνουν ότι το δημοσίευμα δεν θα διεξαχθεί – όπως είχαν συμφωνήσει – το 1948. Αυθαίρετα το προσδιορίζουν την 1 Σεπτεμβρίου. Και ο τρόπος της διενεργείας του είναι πολύ χειρότερος από τον τρόπο των εκλογών της 31ης Μάρτη κι από τον τρόπο του δημοψηφίσματος του 1935.

Χιλιάδες είναι ο αγωνιστές του έπους της Εθνικής Αντίστασης, που σαπίζουν στις φυλακές. Κι άλλες χιλιάδες διώκονται με ψεύτικες κατηγορίες. Ολόκληρος ο δημοκρατικός κόσμος της χώρας βρίσκεται υπό διωγμό. Όλοι οι δημοκράτες στην ύπαιθρο τσακίζονται να φύγουν όταν περνούν τ’ αποσπάσματα και κοιμούνται με τον εφιάλτη του καταδότη και κανένας δεν έχει την κάπα στο σπίτι του. Πρόκειται δηλαδή περί διωγμού πρωτοφανούς εναντίον ολόκληρου του ελληνικού λαού. Έτσι κι εμείς – πρωτοπόροι του Λαού στον αγώνα – καταδιωκόμασταν. Είχαμε να διαλέξουμε τους εξής δρόμους: ΄Η να σταθούμε να μας κλείσουν στις φυλακές επ’ αόριστον – χειρότερα δηλαδή κι απ’ την 4η Αυγούστου του Μεταξά – ή να συρθούμε στις εξορίες, ή να φύγουμε στην Αλβανία και τ’ άλλα κράτη, ή ν’ ακολουθήσουμε τον τίμιο δρόμο της πάλης.

Απ’ τα κάτεργα της Ελληνικής πλουτοκρατίας είχαμε πικρή πείρα. Τέτοια που προτιμήσαμε καλύτερα να σκοτωθούμε παρά να ξαναπιαστούμε σ’ αυτά. Τον δρόμο της εξορίας προς τ’ άλλα κράτη δεν τον θελήσαμε. Και προτιμήσαμε το δρόμο της ένοπλης πάλης. Ετσι πήραμε – καταδιωκόμενοι – το δρόμο του βουνού. Να αγωνιστούμε για να επέλθει στην Ελλάδα μια ριζική μεταβολή, να γίνει συμφιλίωση, να μεταβληθεί αυτό το καθεστώς των φυλακίσεων και των εξοριών, να δοθεί γενική Αμνηστεία σ’ όλους τους κρατούμενους και της αριστεράς και της δεξιάς.

Στην ομάδα μου ίσως υπάρχουν και μερικοί που δεν καταδιώκονται.

Πρόεδρος. Όχι ίσως. Απεδείχθη.

Ράφτης. Δεν διώκονται βέβαια επίσημα, αλλά διώκονται από ανεύθυνα στοιχεία. Γι’ αυτό και συγκροτηθήκαμε σε ομάδα για να μπορούμε καλύτερα να υπερασπίσομε τον εαυτό μας. Ο κάθε Έλληνας πατριώτης σήμερα, βλέποντας να διώκονται τα μέλη της Εθνικής Αντίστασης και κάθε δημοκρατικός πολίτης, θα σκεφθεί: ΄Η ν’ αφήσει αυτά τα παληκάρια να χαθούν, ή να παλέψει να καταποντισθεί ολόκληρο το φασιστικό σύστημα.

Πρόεδρος. Όλοι θαυμάζουν το δικαστήριο που σε ακούει. Να λες πράγματα συγκεκριμένα. Όλα τ’ άλλα που λες είναι κανέλλες και γαρύφαλλα.

Ράφτης. Θ’ απαντήσω. Υστερ’ από όσα ελέχθησαν εδώ θέλω να τονίσω ότι δεν είχα καμιά εντολή και καμιά επαφή με το ΚΚΕ. Ούτε με το Σιάντο ούτε με άλλα στελέχη του Κόμματος είχα καμιά σύνδεση ή καμιά εντολή. Τίποτα απολύτως. Και τώρα ας έλθομε στο άλλο ζήτημα. Το ζήτημα των όπλων της Αλβανίας.

Το ζήτημα των όπλων. Επειδή συμβαίνει πολλές περιοχές της Ελλάδας όπως η Μακεδονία, Θράκη, Θεσσαλία και Ήπειρος να φλέγονται από το δημοκρατικό πνεύμα οι αρχές του σημερινού κράτους, του νεοφασιστικού κράτους, τις έβαλαν υπό διωγμό. Κι επειδή πολλές απ’ αυτές βρίσκονται στα σύνορα οι φασιστικές αρχές βρίσκουν όλη την ευκαιρία να χύσουν το δηλητήριό τους. Μηχανεύονται όλα τα μέσα για ν’ αποδείξουν ότι, μεταξύ των ομάδων των καταδιωκομένων και του εξωτερικού, υπάρχει άμεσος εξάρτηση. Ο μοναρχοφασιστικός τύπο γράφει καθημερινά ότι εισέρχονται «συμμορίες» από το Μοναστήρι προς τη Μακεδονία ή απ’ αλλού προς άλλα μέρη της Ελλάδας. Γράφει για Οχρανίτες κι ένα σωρό άλλα γράφονται και λέγονται για τις ομάδες αυτοάμυνας με συκοφαντικούς σκοπούς.

Πρόεδρος. Είναι πράξις αυτοάμυνας ο φόνος των χωροφυλάκων, στους Νεγράδες, και η επίθεσις στο Γραμμένο;

Ράφτης. Σεις ο ίδιος είπατε ότι δεν κατηγορούμαστε για τους Νεγράδες. Σκοπός των ομάδων ήταν ο περιορισμός της χωροφυλακής από τις αυθαιρεσίες της.

Εμείς οι κομμουνιστές.

Ράφτης. Και τώρα στο ζήτημα του περιφήμου σημειώματος. Τέτοιο σημείωμα δεν έδωσα ποτέ στον Τσίπη. Το αρνούμαι επισήμως. Παρ’ όλο ότι λέτε ότι η υπογραφή έχει κάποια ομοιότητα με τη δική μου. Η ομοιότητα αυτή μπορεί να υπάρχει, αλλά η υπογραφή μου είναι ευανάγνωστη και μπορεί να πλαστογραφήθηκε. Μπορούσε επίσης να γραφεί η λέξη «Τίρανα» ή «Σόφια» ή Μόσχα ή οποιαδήποτε άλλη λέξη.

Πρόεδρος (προς τον κατηγορούμενο Πάνου Φώτιο). Ήταν ο Ράφτης στα Τίρανα.

Πάνου… Ήταν.

Ράφτης. Όλα αυτά είναι συκοφαντίες, γιατί δεν πήγα στην Αλβανία. Αυτός εδώ (δείχνει τον Τσίπη) ίσως ήθελε να ζήσει ελεύθερος στην Αλβανία και μπορούσε να γράψει και Σόφια και Μόσχα. Εγώ δεν είδα ποτέ τέτοιο έγγραφο. Αυτή η υπόθεση περί εγγράφου σημειώματος, όπλων απ’ την Αλβανία κ.λπ. αποβλέπει στο να θίξει το Κόμμα στο οποίο αφιερώθηκαν 18 ολόκληρα χρόνια. Κι ακόμα να θίξει το Κόμμα αυτό σε μια περίοδο πολύ κρίσιμη για την Ελλάδα, για τις εθνικές διεκδικήσεις στην περίοδο που συνέρχεται στο Παρίσι η διάσκεψη της Ειρήνης.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα πιστό στις εθνικές παραδόσεις τις πρόσφατες και στο αίμα των παληκαριών που έδωσε κατά δεκάδες χιλιάδες απέστειλε στη Διάσκεψη του Παρισιού υπόμνημα ξεκαθαρίζοντας για πάντα τις συκοφαντίες που εκτοξεύουν εναντίον του. Εμείς οι κομμουνιστές δεν συνεργαστήκαμε ποτέ με τους Γερμανούς, όπως άλλοι δυστυχώς Έλληνες στα τάγματα Ασφαλείας (ζωηρή αίσθηση στο δικαστήριο) με Βουλγάρους και Ιταλούς σήμερα με Εγγλέζους.

Βασιλικός Επίτροπος: Πρέπει να μας πείτε τότε που βρήκες τα όπλα για να βρούμε και τους συνενόχους, αφού δεν προέρχονται από την Αλβανία.

Ράφτης. Καθημερινά ανακαλύπτονται όπλα στα χωριά. Σεις οι ίδιοι καταδικάσατε τους Μπισδουνιώτες, επειδή βρέθηκαν όπλα.

Βασιλικός Επίτροπος. Εσύ πού τα βρήκες;

Ράφτης. Εμένα μου έδωσε όπλο ο καπετάνιος της ομάδας μου. Και τώρα συνεχίζω, κύριε πρόεδρε, την πρωινή μου απολογία κατά την οποία ανέφερα τα ζητήματα που με έκαναν να ενταχθώ στην ομάδα αυτοάμυνας μετά τις εκλογές της 31ης Μαρτίου που φάνηκε πια ότι η Ελλάδα βαδίζει προς τον όλεθρο».

«Οι χωροφύλακες κι οι στρατιώτες είναι παιδιά του Ελληνικού Λαού, που βασανίζεται. Για μας κύριος και βασικός εχθρός είναι οι εγγλέζοι, οι πρώην σύμμαχοί μας και εκείνοι, φυσικά, που τους υποστηρίζουν εναντίον του ελληνικού Λαού. Ολοι οι Ελληνες είναι αδέλφια μας και θέλομε να ζήσομε σε ησυχία».

Πρόεδρος. Αυτό που φοράς είναι εγγλέζικο και η τροφή που τρως είναι εγγλέζικη, διότι η Ελλάς έχει ανάγκη από τους Αγγλους και από όλους τους άλλους συμμάχους.

Ράφτης. Δεν μας διακρίνει αγνωμοσύνη. Όμως εμείς θέλομε πρώτα τη λευτεριά μας. Θέλομε να έχομε σχέσεις φιλικές με τους εγγλέζους, αλλά όχι σχέσεις δούλου προς αφέντη.

Πρόεδρος. Οι κατηγορούμενοι ομολόγησαν την πράξη τους.

Ράφτης. Μίλησαν για την παρουσία μας στα Ανω Ραβένια, ενώ δεν ήταν αλήθεια. Η ομάδα μας δεν έκανε τίποτα ενάντιο στο πνεύμα της ενότητας και της συμφιλίωσης. Όταν πηγαίναμε λέγαμε σε όλους «πέστε ό,τι θέλετε». Εμείς θέλομε να φέρομε ένα καθεστώς στην Ελλάδα στο οποίο να μιλάει και να σκέπτεται κανείς ελεύθερα.

Πρόεδρος. Ρωτάει τους κατηγορούμενους για τα καθεστώτα Αλβανίας, Γιουγκοσλαβίας κ.λπ. και ρωτάει σχετικά τους Τσίπη και Πάνου.

Ράφτης. Σήμερα η Ελλάδα είναι ένα στρατόπεδο φρικτό, τα κάτεργα της Ελλάδας άνοιξαν πάλι χειρότερα από τη 4η Αυγούστου. Οι Έλληνες κατατρέχονται από τις συμμορίες της δεξιάς. Έχουν γεμίσει τα κάτεργα από το «Γεντί Κουλέ» ως την Πελοπόννησο και τα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου. Και κανένας δημοκρατικός δεν ξέρει τι τύχη τον περιμένει. Η Ελλάδα, το λέγω αυτό πικρία, είναι ένα απέραντο στρατόπεδο. Ούτε Ζαχαριάδης της Ηπείρου ήμουν ούτε ηγήτορας. Ήμουν απλό μέλος της ομάδας. Ο κ. Γκορτζίδης τα σταχυολόγησε αυτά από παιδιά 17-18 χρονώ τύπου Τσίπη και άλλες καταθέσεις ποικίλων θηραμάτων».

Αναφερόμενος στον τραυματισμό του συμπλήρωσε: «Οφείλω να σας αναφέρω και μια σκέψη μου που μου πέρασε μια στιγμή από το νου μου: Ν’ αυτοκτονήσω. Γιατί είχα πείρα απ’ ό,τι έπαθα. Καταδίκασα όμως τη σκέψη μου αυτή με βάση την επαναστατική μου διαπαιδαγώγηση και προτίμησα να υποστώ το χειρότερο θάνατο, αλλά από τους αντιπάλους μου. Και θα τον υποστώ.

Πρόεδρος. Πώς το ξέρεις;

Ράφτης. Τον έχω υποστεί ήδη ύστερ’ από 10 μέρες μαρτύρια. Πέρασα από φάλαγγα. Μου έχουν σπάσει στα πλευρά».

Η απολογία του συνεχίστηκε και έκλεισε με τη φράση: «Τη σημερινή δίκη θα την κρίνει η ιστορία».

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 240 15-31 Δεκέμβρη 2006

Διαβάστε Περισσότερα »

127 χρόνια από τη γέννηση του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ

Τα 127 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου σοβιετικού ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν τίμησαν χτες κομμουνιστές στη Ρωσία, στη Γεωργία και άλλες περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Στη φωτογραφία, κομμουνιστές στη Γεωργία, κρατώντας σημαίες και πορτρέτα του Στάλιν πραγματοποιούν συγκέντρωση στην πόλη όπου γεννήθηκε, το Γκόρι.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ:52

12-12-2006

Αστυνομική Τρομοκρατία στην Κωνσταντινούπολη

Από τις 7 Δεκέμβρη έχει ξεκινήσει μια ‘επιχείρηση σκούπα’ ενάντια σε μια σειρά από νόμιμους δημοκρατικούς φορείς που συμμετέχουν στους λαϊκούς αγώνες της χώρας μας. Τα κεντρικά γραφεία της Ομοσπονδίας για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες και 13 παραρτήματά της , ο Σύλλογος των οικογενειών για τη συμπαράσταση και την αλληλοβοήθεια στους πολιτικούς κρατούμενους ( TAYAD), το πολιτιστικό κέντρο «Γαρύφαλλο» , ο εκδοτικός οίκος «Λαϊκός ποιητής» (Οzan) , το περιοδικό «Πορεία» (Yuruyus) αλλά και πολλά σπίτια μελών και φίλων των παραπάνω δέχθηκαν εφόδους από τις κατασταλτικές δυνάμεις. Δεκάδες συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στη Γενική Διεύθυνση της Αστυνομίας . Αμέσως στις γειτονιές του Γκάζι και του Οκμέιντανι (Κων/πολη) εκατοντάδες διαδηλωτές κατέκλυσαν τους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για τα όσα συνέβησαν. Ακολούθησαν οδομαχίες με τις δυνάμεις καταστολής και σφοδρή ρίψη δακρυγόνων ενώ τα αστυνομικά άρματα κατέκλυσαν τις προαναφερθείσες φτωχογειτονιές και πολλοί ήταν όσοι συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια των επεισοδίων.

Πολλοί συνδικαλιστικοί και πολιτικοί φορείς εξέφρασαν την αντίθεση τους με τα όσα συνέβησαν και απαιτούν την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων. Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας που οργανώθηκε τις ημέρες που ακολούθησαν στο Γκάζι της Κων/ πολης είχε μαζική συμμετοχή και έδωσε την καλύτερη απάντηση στις δυνάμεις καταστολής που επιδιώκουν να τρομοκρατούν το λαό.

Σε μια αντίστοιχη επιχείρηση προχώρησαν και οι γερμανικές αρχές που τις προηγούμενες μέρες συνέλαβαν δεκάδες αγωνιστές από την Τουρκία που ζουν και εργάζονται στη Γερμανία με την κατηγορία ότι συμμετέχουν σε τρομοκρατικές οργανώσεις. Πραγματοποιήθηκαν έφοδοι σε 69 σπίτια και στα γραφεία του Συλλόγου που ανήκουν στην Ομοσπονδία Ανατολίας. Τρεις από τους συλληφθέντες φυλακίστηκαν παράνομα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο σε κινούμενα σχέδια

Διαβάστε Περισσότερα »

Ενάντια στην εμπορευματοποίηση της Παιδείας

Διακήρυξη του ΧΧ Διεθνούς Αντιιμπεριαλιστικού και Αντιφασιστικού Κάμπινγκ Νεολαίας Νεολαίας

Κοπεγχάγη, Δανία, 4 Αυγούστου 2006

http://www.iul2006.net

Από την πρώτη σύνοδο των υπουργών παιδείας της ΕΕ το 1999 μέχρι σήμερα έχουν γίνει αμέτρητες επιθέσεις στην ελευθερία και στη φύση της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη:

1. Οι εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις προορίζονται για να μετατραπούν σε επιχειρήσεις που ανταγωνίζονται για την εξεύρεση χρημάτων και σπουδαστών, τα οποία μπορούν να επιλέξουν σύμφωνα με τα δικά τους κριτήριά. Η αξιολόγηση της επιτυχίας του εξαρτάται μόνο από τη δυνατότητά τους να επιδεικνύουν υψηλό επίπεδο μάνατζμεντ μέσα στην οικονομία της αγοράς.

2. Όλα τα προσφερόμενα επιστημονικά αντικείμενα πρέπει να εγκρίνονται από μια κεντρική επιτροπή. Τα αντικείμενα που δεν εντάσσονται στο οικονομικό σύστημα θα εξαφανιστούν. Αυτό, ξεκάθαρα, εμπορευματοποιεί την εκπαίδευση.

3. Το νέο σύστημα πιστωτικών μονάδων (ECTS) έχει ως ξεκάθαρο στόχο να διαμορφώσει ελίτ, ανατρέποντας τη φύση της εκπαίδευσης.

4. Η αναδιάρθρωση έχει υποτίθεται ως στόχο να αυξήσει τη συμμετοχή φοιτητών και καθηγητών στο εκπαιδευτικό σύστημα και στις αποφάσεις. Αντίθετα όμως τίποτα δεν άλλαξε σε αυτή την κατεύθυνση και οι αναδιαρθρώσεις γίνονται χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των φοιτητών.

5. Τα δίδακτρα μετατρέπουν την εκπαίδευση σε ένα αγαθό διαθέσιμο μόνο σε αυτούς που μπορούν να το αγοράσουν. Αυτό βαθαίνει τις κοινονικές ανισότητες και αυξάνει την αδικία του συστήματος.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

1. Η εκπαίδευση να είναι αναφαίρετο δικαίωμα.

2. Η εκπαίδευση πρέπει να είναι δημόσια, δωρεάν και ελεύθερη ανεξάρτητα από τα χρόνια και τον τόπο φοίτησης.

3. Ελεύθερη πρόσβαση στην εκπαίδευση ανεξάρτητα από ταξική καταγωγή, εθνικότητα ή φύλλο.

4. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα πρέπει να παραμείνουν ανεξάρτητα και η γνώση δεν πρέπει να μετατραπεί σε εμπόρευμα.

5. Μόνο μια αντιιμπεριαλιστική και αντιφασιστική εκπαίδευση είναι μια ελεύθερη εκπαίδευση.

Η ανάγκη του συντονισμού της πάλη της νεολαίας σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο μεγαλώνει κάθε μέρα. Η μεταρρύθμιση της Μπολόνια είναι μια επίθεση σε όλα τα θεμελιώδη δικαιώματα της σπουδάζουσας νεολαίας σε όλη την Ευρώπη, χωρίς εξαιρέσεις.

Αισθανθήκαμε την ανάγκη να στήσουμε ένα δίκτυο για την πάλη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Πραγματικά νομίζουμε ότι όλες οι διαφορετικοί αγώνες έχουν έναν κοινό στόχο: Την πάλη ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ακραία φιλελεύθερη πολιτική της.

Καθώς διεξάγουμε τη πάλη μας σε κάθε χώρα πρέπει, πιστεύουμε, να καταφέρουμε να κατακτήσουμε και έναν αληθινό συντονισμό των κινημάτων με σκοπό να πετύχουμε μια κοινή προοπτική.

Να διαδώσουμε αυτή το πνεύμα αυτής της διακήρυξης σε όλους της νέους της Ευρώπης όχι μόνο σε αυτούς που σπουδάζουν αλλά και σε αυτούς που εργάζονται και σε ολόκληρη τη νεολαία συνολικά.

Διαδώστε την πεποίθησή μας ότι η πάλη πρέπει να γίνει αποτελεσματικότερη, συντονισμένη και, επομένως, ισχυρότερη.

Η δύναμη της νεολαίας βρίσκεται στην ενότητά της!!!

Διαβάστε Περισσότερα »

Αύγουστος Μπαγιόνας (1931-2005)

Οφειλόμενος καθυστερημένος αποχαιρετισμός σ' έναν επαναστάτη μαρξιστή φιλόσοφο

Αρχές Αυγούστου συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τότε που «έφυγε» από τη ζωή (πέθανε από καρδιά στην Αθήνα 2 Αυγούστου και κηδεύτηκε στις 8 στην Πάτρα) ο Αύγουστος Μπαγιόνας, κορυφαίος φιλόσοφος του τόπου και γνωστός σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες απ’ τη συμμετοχή του σε διεθνή συνέδρια φιλοσοφίας αλλά κυρίως απ’ τα δημοσιεύματά του σε έντυπα διαφόρων ευρωπαϊκών γλωσσών.
Ο Αύγουστος Μπαγιόνας που γεννήθηκε στην Πάτρα το 1931 σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στα Πανεπιστήμια της Σορβόνης και του Εδιμβούργου. Καθηγητής φιλοσοφίας δίδαξε πρώτα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στην συνέχεια στην Πάντειο και τα Πανεπιστήμια Κρήτης και Πατρών.
Τα συγγραφικά ενδιαφέροντα του μαρξιστή φιλοσόφου Α. Μπαγιόνα αρχίζουν απ’ την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, τη φιλοσοφία του γαλλικού Διαφωτισμού, το γερμανικό ιδεαλισμό (κυρίως φιλοσοφία του Χέγκελ) και φτάνουν στο Μαρξ και το μαρξισμό και από εκεί στη νεοελληνική φιλοσοφική σκέψη, μαρξιστική και μη (Δ. Γληνός, Χ. Θεοδωρίδης, Γ. Ιμβριώτης, Ε. Παπανούτσος), την κριτική του ανορθολογισμού και του νεοορθόδοξου σκοταδισμού και τη φιλοσοφία της ιστορίας (πρώτη μη ολοκληρωμένη καταγραφή: Π. Νούτσος: Αύγουστος Μπαγιόνας στο: «ΟΥΤΟΠΙΑ», Νο 66, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2005, σελ.19-21).
Άφησε, λοιπόν, πίσω του μεγάλο σε έκταση, πλούσιο σε ποικιλία θεμάτων και πολύ αξιόλογο και σημαντικό έργο.
Σαν στοχαστής ο Αύγουστος Μπαγιόνας διακρίνονταν για τη βαθιά και ευρύτατη φιλοσοφική του κατάρτιση, ενώ υπήρξε βαθύς γνώστης όλων των παλιότερων, νεότερων και σύγχρονων φιλοσοφικών ρευμάτων με συνεχή, μόνιμη και συστηματική παρακολούθηση της σχετικής βιβλιογραφίας.
Ξεχώριζε για τη σπάνια και πολύ εντυπωσιακή γνώση των πηγών που του επέτρεπε να κινείται με θαυμαστή ευχέρεια, μεγάλη άνεση, βεβαιότητα και σιγουριά στο χώρο της φιλοσοφίας καθώς και των άλλων πνευματικών του ενδιαφερόντων.
Δεν έγραφε μόνο αλλά ταυτόχρονα διάβαζε-μελετούσε διαρκώς ό,τι προκαλούσε το ενδιαφέρον του και επιπλέον ξαναεπέστρεφε συχνά στη μελέτη έργων που είχε ήδη μελετήσει, όπως π.χ. τα τελευταία χρόνια, τη Φαινομενολογία του πνεύματος του Χέγκελ, Υλισμό και Εμπειριοκριτικισμό του Λένιν, έργα του Στάλιν κ.λπ. κ.λπ. Εγραφε και μελετούσε διαρκώς. Το βιβλίο ήταν μόνιμος σύντροφός του. Ζούσε με τα βιβλία με το δικό του σπάνιο και ιδιαίτερο τρόπο: όχι σαν επίδειξη υψηλής κατάρτισης, πολύπλευρης μόρφωσης και παιδείας αλλά σαν ζωντανή πηγή του ερευνητικού-δημιουργικού, διεισδυτικού και οξυδερκούς, μα πρώτα απ’ όλα έξοχου συνθετικού πνεύματος του. Μελετώντας το παρόν και ερευνώντας το παρελθόν, συνέδεε το παρελθόν διαλεκτικά με το παρόν και το μέλλον, στην υπηρεσία πάντα της προόδου και της κοινωνικής επανάστασης.
Η Φιλοσοφία ήταν ο πρώτος μεγάλος, μόνιμος και αιώνιος έρωτάς του. Πράγματι, «ο Μπαγιόνας ήταν «κατ’ εξοχήν» φιλόσοφος» (Ε. Μπιτσάκης). Ο δεύτερος μεγάλος έρωτάς του ήταν η Ιστορία, για την οποία τον τελευταίο καιρό σχεδίαζε τη συγγραφή σχετικού έργου που δυστυχώς ο πρόωρος και αδόκητος θάνατός του ματαίωσε τη συγγραφή του, στερώντας το έτσι απ’ τη φτωχή πνευματική ζωή του τόπου και όχι μόνο.
Όμως τα πνευματικά ενδιαφέροντα του επαναστάτη μαρξιστή φιλοσόφου Α. Μπαγιόνα δεν περιορίζονταν μόνο στη Φιλοσοφία και την Ιστορία, αγκάλιαζαν επιπλέον την Κοινωνιολογία, Ψυχολογία, Λογοτεχνία, Παιδεία, Μουσική κ.λπ. αλλά και την Πολιτική που παρέμενε πάντα στο κέντρο των ενδιαφερόντων και συγκέντρωνε την ιδιαίτερη προσοχή του.
Σχετικά με τα νέα και επίκαιρα ιδεολογικο-πολιτικά ζητήματα ο Αύγουστος Μπαγιόνας διαπίστωσε έγκαιρα την επικίνδυνη αναβίωση και άνθιση του ανορθολογισμού στις μέρες μας και επισήμανε την αναγκαιότητα ανασκευής αυτού του αντιδραστικού ρεύματος ως αναπόσπαστο τμήμα της γενικότερης ιδεολογικής ταξικής πάλης δηλ. της πάλης του μαρξισμού ενάντια στην αντιδραστική αστική ιδεολογία στο σύνολό της και θεωρούσε «επιτακτικό το καθήκον της πάλης κατά του ανορθολογισμού και του σκοταδισμού που τα τελευταία χρόνια λυμαίνεται το δυτικό κόσμο και ιδιαίτερα τη χώρα μας, προσβάλλοντας ακόμα και προοδευτικούς ή έστω προοδευτικοφανείς διανοούμενους» (Α. Μ. 1982). Στην πάλη κατά του ανορθολογισμού εκτιμούσε ιδιαίτερα το έργο «Die Zerstoerung der Vernunft» (Βερολίνο 1954) του Ούγγρου ρεβιζιονιστή Georg Lukacs για τη σχεδόν ολοκληρωμένη - παρά τις όποιες ελλείψεις και τα υπαρκτά σοβαρά λάθη - και εύστοχη κριτική στο γερμανικό ιρασιοναλισμό (=ανορθολογισμό), χωρίς να συμμερίζεται τις λαθεμένες και ρεβιζιονιστικές απόψεις του. Είναι γνωστό ότι ο Georg Lukacs στο σημαντικό και ογκώδες έργο του υποκαθιστά την πρωταρχική βασική αντίθεση-πάλη μεταξύ υλισμού-ιδεαλισμού (σελ. 6 και 74) με την πάλη μεταξύ ρασιοναλισμού-ιρασιοναλισμού, που αποτελούν μόνο τμήμα της πρωταρχικής πάλης, υπερτονίζει την πάλη μεταξύ διαλεκτικής-μεταφυσικής σε βάρος του βασικού ζητήματος της φιλοσοφίας μ’ αποτέλεσμα την υποβάθμιση στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη την εξάλειψη-άρνηση του βασικού ζητήματος της φιλοσοφίας, κάτι που ανοιχτά ομολογεί-παραδέχεται αργότερα και ο ίδιος ο Georg Lukacs: σ’ αντίθεση με τους Στάλιν-Ζντάνοφ που θεωρούν «ολόκληρη την ιστορία της φιλοσοφίας ως πάλη μεταξύ υλισμού και ιδεαλισμού»… «Die Zerstoerung der Vernunft θέτει μια άλλη αντίθεση στο κέντρο της θεώρησης, δηλ. την πάλη μεταξύ ρασιοναλιστικής και ιρασιοναλιστικής φιλοσοφίας» (Georg Lukacs: Gelebtes Denken, eine Autobiographie im Dialog, σελ. 166 και 141-142, Frankfurt 1981).
Ο μαρξιστής Α. Μπαγιόνας δεν έμεινε ποτέ κλεισμένος στους «τέσσερις τοίχους» του γραφείου του και στις αίθουσες πανεπιστημιακής διδασκαλίας αλλά πήρε δραστήρια μέρος και μαχητικά στην ιδεολογική ταξική πάλη των ημερών του. Σημαντικότατη, σ’ αυτή την κατεύθυνση, υπήρξε η συμβολή του στην κριτική αναίρεση του αντιδραστικού νεοορθόδοξου ρεύματος στην οποία πρωτοστάτησε. Εμμένοντας με συνέπεια σε μαρξιστικές θέσεις αντιμετώπισε με την απαιτούμενη σοβαρότητα το σκοταδιστικό ρεύμα της λεγόμενης «νέας ορθοδοξίας» που «ήκμασε στο τέλος της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980» (Α. Μπαγιόνας), εξαπολύοντας εναντίον των εκπροσώπων του (Χρ. Γιανναρά, Κ. Μοσκώφ, Κ. Ζουράρι, κ.λπ.) μια σφοδρότατη αλλά τεκμηριωμένη πολεμική (για τη σειρά άρθρων Π. Νούτσος: Αύγουστος Μπαγιόνας στο: «ΟΥΤΟΠΙΑ», Νο 66, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2005 σελ. 21).
Ας μνημονευτεί εδώ μόνο το εξαιρετικά τεκμηριωμένο υπόμνημα του Α. Μπαγιόνα που υπέβαλε στην Πάντειο για την περίπτωση του θεολόγου Χρ. Γιανναρά, (υποψήφιου τότε για την έδρα της φιλοσοφίας), που αποτελεί καταπέλτη όχι τόσο για τις αντιδραστικές του απόψεις αλλά προπαντός για την αγραμματοσύνη του σε φιλοσοφικά ζητήματα, και καταλήγει: «νομίζω ότι ο κ. Γιανναράς οψιμαθής και αυτοδίδακτος στις φιλοσοφικές σπουδές είναι ακατάλληλος για την πλήρωση της έδρας της Φιλοσοφίας της Παντείου Σχολής».
Αξίζει να σημειωθεί ότι το υπόμνημα του Μπαγιόνα για το Γιανναρά δεν δέχτηκε να δημοσιεύσει κανένα απ’ τα έντυπα της επίσημης ρεβιζιονιστικής Αριστεράς – ενέργεια πολύ αποκαλυπτική για την τότε στάση της και χαρακτηριστική για τη μετέπειτα ως τα σήμερα αντεπαναστατική της πορεία: «πρέπει να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στην «Πολιτιστική» που δέχτηκε να δημοσιεύσει το υπόμνημα που υπέβαλα στην Πάντειο και την λύπη μου για την απροθυμία άλλου περιοδικού να το δεχτεί» (Α. Μπαγιόνας: ο νεοσκοταδισμός στη φιλοσοφία, στο: «Πολιτιστική», τεύχος 18, Απρίλιος 1985, σελ.24-35). Για δε τη στάση των ρεβιζιονιστών «Κ»ΚΕ κ.λπ. σημειώνει: «ερωτηματικά προκαλεί η υποτονική και ανεπαρκής αντίδραση μεγάλου μέρους της Αριστεράς τόσο στην υπόθεση Γιανναρά όσο και στα πιο πρόσφατα συμπτώματα νεοσκοταδισμού που εμφανίστηκαν» (στο ίδιο, σελ. 25).
Αυτά συνέβαιναν γιατί ήδη στην ηγεσία του χρουστσωφικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ κυριαρχούσαν οι νεοορθόδοξες απόψεις, τις οποίες εκπροσωπούσε εντελώς ανοιχτά ο Κ. Μοσκώφ, στέλεχος του ΚΜΕ στη Θεσσαλονίκη που είχε προφανώς τη στήριξη της ηγεσίας, ο οποίος υποκαθιστώντας το μαρξισμό με αντιδραστικές θρησκευτικές απόψεις και αντικαθιστώντας τη μαρξιστική ορολογία με θεολογική ορολογία, πρόσφερε στα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ μια ρώσικη σαλάτα αντιμαρξιστικών χρουστσωφικών ρεβιζιονιστικών και αντιδραστικών «χριστιανικών» σκοταδιστικών νεορθόδοξων απόψεων, στις οποίες άσκησε οξύτατη κριτική ο Αύγουστος Μπαγιόνας, ο οποίος εξαιτίας αυτής της διαμάχης και της σαφούς φιλονεοορθόδοξης στάσης της ηγεσίας «αγανακτισμένος αποχώρησε από το ΚΚΕ» (Ε. Μπιτσάκης).
Σε κείνη την περίοδο οι Γιανναράς, Μοσκώφ, Ζουράρις, κυριολεκτικά αγράμματοι σε φιλοσοφικά ζητήματα, φλυαρούσαν αυτογελοιοποιούμενοι, διαδίδοντας αντιδραστικές ασυνάρτητες απόψεις, και έβριζαν τους πάντες, όπως ο Μοσκώφ που αποθρασυμένος σε άρθρο του στα «ΝΕΑ» έφτασε στο πιο ακραίο σημείο γελοιότητας και αντιδραστικότητας να μιλά για «νεοφασισμό» και να ισχυριστεί για τον Μπαγιόνα ότι «μένει να ζητήσει την εξορία τους στην Γυάρο ή στο Μακρονήσι» και ότι τάχα «ζητά αν και γόνος της μεγάλης εβραϊκής κοινότητας ν’ ανοίξουν νέα Νταχάου όπου θα εγκλειστούν αναθεωρητές, χεγγελιανοί και νεοορθόδοξοι, αλλά και οι κακοί εκείνοι κομμουνιστές που μελετούν την παραδομένη ιδεολογία…» («ΝΕΑ», 8/7/ 1985 και αναδημοσίευση «Πολιτιστική», τ.22, σελ. 18, Αύγουστος 1985).
Σ’ αυτή τη διαμάχη ο «Ριζοσπάστης» «δεν διευκρίνιζε τη θέση του» όχι «επειδή η ηγεσία του ΚΚΕ πάντα υποκλίνονταν μπροστά στους αστούς που έρχονταν στην αριστερά» αλλά επειδή στην ηγεσία του χρουστσωφικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ και του «Ριζοσπάστη» κυριαρχούσαν ήδη, απ’ τις αρχές, αν όχι νωρίτερα, της δεκαετίας του ΄80, αντιδραστικές νεοορθόδοξες απόψεις, κυριαρχία που στα επόμενα χρόνια δυνάμωσε και οδήγησε στη συγχώνευση των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστικών απόψεων με τις αντιδραστικές νεοορθόδοξες απόψεις (Ζουράρις-Κανέλλη, στενές σχέσεις με την αντιδραστική ηγεσία της εκκλησίας και το χουντοΧριστόδουλο, ταυτότητες κ.λπ. κλ.π).
Τελευταία προετοίμαζε τη συγκέντρωση σ’ ένα τόμο των σχετικών σημαντικών άρθρων συμπληρωμένα, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει την έκδοσή του.
Είναι πολύ θετικό και σημαντικό που ο Ευτύχης Μπιτσάκης κατέθεσε δημοσίως τη μαρτυρία του τόσο για τη γνωστή και σε μας συζήτηση στο «Κ»ΚΕ πάνω στο αντιδραστικό νεοορθόδοξο ρεύμα, μ’ αφορμή το θάνατο του Α. Μπαγιόνα (Ε. Μπιτσάκης: στερνό αντίο στον Αύγουστο Μπαγιόνα, «ΠΡΙΝ», 16/10/2005, σελ. 20) όσο προπαντός και για τη στάση της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας και εκείνη του Αύγουστου Μπαγιόνα επειδή συμβάλει στη διαμόρφωση μιας πιο ολοκληρωμένης και ακριβούς εικόνας για τα τεκταινόμενα τότε στο χώρο του χρουστσωφικού «Κ»ΚΕ.
Στον κύκλο των διανοουμένων ο μαρξιστής Μπαγιόνας είχε όχι άδικα τη φήμη του «σταλινικού». Μέσα στην ιδεολογικο-πολιτική θολούρα που επικρατεί στη «μεταπολιτευτική» περίοδο ως τα σήμερα είναι αλήθεια πως ο Αύγουστος Μπαγιόνας είναι ο μόνος που σε πολιτικό επίπεδο κινήθηκε σε επαναστατική μαρξιστική κατεύθυνση (χωρίς να παραβλέπεται η συμβολή άλλων διανοουμένων στην πάλη κατά του ανορθολογισμού, νεορθόδοξων απόψεων, σκοταδισμού, φασισμού, ρατσισμού κ.λπ.), πράγμα που αποτυπώνεται, ανάμεσα στ’ άλλα, καθαρά και με σαφήνεια και στο άρθρο με τίτλο «η σταλινική εξουσία στην ΕΣΣΔ» («Ελευθεροτυπία», «ΙΣΤΟΡΙΚΑ», Ιωσήφ Στάλιν, τευχ. 202, 11 Σεπτεμβρίου 2003, σελ. 44-49) στο οποίο: α) αντιτάσσεται και ανασκευάζει το μύθο της «εξομοίωσης Χίτλερ-Στάλιν» και υπερασπίζει το Στάλιν, β) θεωρεί τη σταλινική ΕΣΣΔ σοσιαλιστική χώρα, γ) μιλάει για «σταλινική εξουσία στην ΕΣΣΔ» που «οικοδόμησε νέο κοινωνικό σύστημα ανατρέποντας τον καπιταλισμό» δ) μιλάει για «σταλινισμό» και «σταλινική θεωρεία», ε) θεωρεί ότι με το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) «άρχισε η αντισταλινική εκστρατεία του Χρουστσώφ», στ) ότι με τον Χρουστσώφ άρχισε το πισωγύρισμα στον καπιταλισμό στη Σοβιετική Ενωση ή αλλιώς: «όπως σωστά παρατήρησε ο Μ. Θεοδωράκης («Ελευθεροτυπία» 5/5/2003) με τον Χρουστσώφ άρχισε η σήψη του υπό οικοδόμηση σοσιαλιστικού κοινωνικού σχηματισμού».
Απ’ την εντελώς σύντομη, μερική (ανορθολογισμός, νεοορθόδοξος σκοταδισμός, σοσιαλισμός ΕΣΣΔ) και ελλιπέστατη βέβαια αναφορά, γίνεται φανερό πως ο Αύγουστος Μπαγιόνας ανήκει σε κείνους τους στοχαστές που είχε τη θέληση και την ικανότητα να συλλάβει και να εκφράσει την τάση της εποχής του, να εκφράσει τις ανάγκες της, να στρατευτεί με το έργο του στο πλευρό της εργατικής τάξης και να συντονίσει τα βήματά του με το βήμα της ιστορίας – ερχόμενος σε ρήξη και με το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό παρά τα όποια κατάλοιπα στο έργο του – κι ακριβώς σ’ αυτό συνίσταται η ιδιαίτερα σημαντική συμβολή του στην υπεράσπιση του επαναστατικού μαρξισμού σε μια εξαιρετικά δύσκολη και θολή ιστορική περίοδο, όπως η σημερινή, που πληθώρα αντιμαρξιστικά «άχυρα» προβάλλονται ως «μαρξισμός» αλλά και η μεγάλη αξία του συνολικού του έργου - έργο που ασφαλώς αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη για τη νεολαία του τόπου η οποία πρέπει να μελετήσει ολόκληρο το σημαντικό έργο του.
Ο θάνατος του επαναστάτη μαρξιστή φιλοσόφου Α. Μπαγιόνα αποτελεί μεγάλη απώλεια για την πνευματική ζωή της χώρας και αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό τόσο στη μαρξιστική σκέψη όσο και στον προοδευτικό στοχασμό γενικότερα.
Πηγές:

Α. Μπαγιόνα: Έργα
Πολυετείς συζητήσεις με τον Α. Μπαγιόνα
Ε. Μπιτσάκη: Στερνό αντίο στον Αύγουστο Μπαγιόνα «ΠΡΙΝ», 16/10/2005, σελ. 20
Π. Νούτσος: Αύγουστος Μπαγιόνας, στο: «ΟΥΤΟΠΙΑ», Νο 66, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2005, σελ. 19-21

Διαβάστε Περισσότερα »

Συμπαράσταση στον αγώνα των εκπαιδευτικών

ΜΕ ΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ

ΚΑΤΩ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ - ΠΛΗΡΗΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» χαιρετίζει τη σημερινή μεγαλειώδη συγκέντρωση και πορεία των εκπαιδευτικών που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, όπως επίσης και όλες τις αντίστοιχες συγκεντρώσεις στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Οι αγώνες των εκπαιδευτικών και η συνεχιζόμενη απεργία ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας αποτελούν ένα ακόμα πλήγμα στις αντιδραστικές μεθοδεύσεις του Υπουργείου Παιδείας.

Η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» καταγγέλλει την προσπάθεια τρομοκράτησης των αγωνιζομένων εκπαιδευτικών και την αστυνομική βία που εξαπόλυσε η κυβέρνηση της ΝΔ με σκοπό να κάμψει τον αγώνα τους.

Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55
5 Οκτωβρίου 2006

Διαβάστε Περισσότερα »

Σκέψεις πάνω στην Πολιτική Συμφωνία μεταξύ PCT και PTD

Του Francisco Caraballo*

Η Συμφωνία η οποία υπογράφηκε πρόσφατα μου φαίνεται πολύ θετική, γιατί παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα οπτική με την έννοια ότι προγραμματίζει δραστηριότητες στην επίτευξη κοινών στόχων. Με βάση αυτό, μπορούν να γίνουν και τα ακόλουθα σχόλια:

1. Αυτή η σημαντική πολιτική κατάκτηση δείχνει την επιτυχία του σωστού συνδυασμού κάποιων αντικειμενικών συνθηκών σε σχέση με την πραγματικότητα στη χώρα και την αποφασιστική θέληση των ενωμένων δυνάμεων και των προσπαθειών πάνω σε κοινές προτάσεις.

2. Όλοι μπορούν να δουν ότι συνεχείς ενωτικές προσπάθειες γίνονται σε όλο τον κόσμο, βγάζοντας συμπεράσματα από τη χρησιμότητά τους στην επίτευξη στόχων που μπορούν να δημιουργήσουν αλλαγή στην κατάσταση, με τη συμμετοχή της πλειοψηφίας που παραδοσιακά αποκλείονταν μέχρι τώρα. Υπάρχουν πρόσφατα παραδείγματα σε Ισπανία, Γαλλία, Ισημερινό, Βραζιλία και Κολομβία και παρ’ όλο που διαφέρουν σε περιεχόμενο και βάθος δείχνουν μια διεθνή τάση.

3. Είναι δεδομένο ότι οι εξελίξεις στις χώρες αυτές δείχνουν μια μεγαλύτερη υποταγή στους σχεδιασμούς των Ηνωμένων Πολιτειών, την ενδυνάμωση των ομάδων εκείνων που καθορίζουν την πορεία αυτών των χωρών και που επωφελούνται από την υπερεκμετάλλευση ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού, ενώ αρνούνται την επίλυση σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων. Οι ισχυροί οικονομικοί κύκλοι που είναι συνδεδεμένοι με πολυεθνικές είναι ικανοποιημένοι με τις κατευθυντήριες γραμμές τους, ενώ εκείνοι που τρέφουν τους πλουσίους γίνονται όλο και πιο φτωχοί.

4. Είναι επιτακτικό- ως τμήμα της ιδεολογικής πάλης- να επιδοθούμε σε αυστηρή κριτική της πλαστότητας της αστικής δημοκρατίας, όχι μόνο για τη φύση της, αλλά γιατί εκείνα τα στοιχεία που ήταν θετικά για την πάλη των λαών, τώρα διακυβεύονται. Η άρνηση ή ο δραστικός περιορισμός των ελευθεριών και των δικαιωμάτων σε φιλελεύθερες δημοκρατίες αποτελούν ένα παράδειγμα

5. Στη Συμφωνία που υπογράφηκε μπορεί κανείς να δει σύμπτωση σε στοιχειώδεις σκοπούς, όπως η εθνική κυριαρχία, η συμμετοχική δημοκρατία και η επίλυση των προβλημάτων ευρέων μαζών του πληθυσμού. Είναι προφανές ότι τα σημεία αυτά παρουσιάζουν ξεκάθαρα τους διάφορους τρόπου με τους οποίους μπορεί να υποκινηθεί ο κοινωνικός αγώνας για την κατάκτησή τους: αλλά είναι πολύ σημαντική η επίτευξη μιας κατ’ αρχήν συμφωνίας γιατί επισημαίνει κοινές αφετηρίες και κατευθύνσεις που μπορούν να ακολουθηθούν.

6. Στην ενοποιητική διαδικασία είναι προφανές ότι διάφορα στάδια υπάρχουν, που πρέπει να γίνουν πιο συγκεκριμένα, προκειμένου να αποφευχθούν παρανοήσεις που μπορούν να εξελιχθούν σε τροχοπέδη στην εκπλήρωση των κοινών καθηκόντων. Αυτό είναι σημαντικό, ειδικότερα όταν υπάρχει η πιθανότητα να προσεγγιστούν και άλλες δυνάμεις για ενιαία καθήκοντα.

7. Η εμπειρία διδάσκει ότι το δυνάμωμα της ενότητας επιτυγχάνεται μέσα στη φωτιά του κοινωνικού και πολιτικού αγώνα, δηλαδή, στην εφαρμογή του κοινού προγράμματος, που γίνεται ο ενοποιητικός παράγοντας. Έτσι, είναι απαραίτητη η επίδειξη ιδιαίτερης προσοχής στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων και την άσκηση οργανωμένου ελέγχου των σχεδίων και των καθηκόντων.

8. Θα βοηθούσε πολύ αν οι ενοποιητικές συμφωνίες και υποχρεώσεις διευρυνθούν σε όσο το δυνατό περισσότερους τομείς της κοινωνίας. Αλλά, πάνω απ’ όλα είναι απαραίτητο τα αποτελέσματα των ενωτικών πολιτικών να είναι ορατά στο κοινωνικό κίνημα, που σε πολλές περιπτώσεις απαιτεί ευελιξία για την επίτευξη πιο σημαντικών σκοπών.

---

* Ο Francisco Caraballo είναι πολύ γνωστός Κολομβιανός επαναστάτης και κομμουνιστής ηγέτης. Εκτίει ποινή μεγάλης διάρκειας στις Κολομβιανές φυλακές ως πολιτικός κρατούμενος. Παγκόσμια γίνεται καμπάνια απελευθέρωσής του στην οποία συμμετέχει και η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55». Πριν τη σύλληψή του ήταν ο Πρώτος Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κολομβίας, Μαρξιστικού-Λενινιστικού και Γενικός Γραμματέας του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (EPL).

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 234 15-30 Σεπτέμβρη 2006

Διαβάστε Περισσότερα »

"Έφυγε" ο σ. Seref Aydin, μέλος της ΚΕ του TDKP

Με θλίψη ανακοινώνουμε το θάνατο του σ. Seref Aydin (Eyup), μέλους της ΚΕ του TDKP. Ο σ. Seref Aydin συμμετείχε σε πάρα πολλές από της Διεθνείς Συσκέψεις των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Οργανώσεων και Κομμάτων.
Το 1981 καταδικάστηκε και φυλακίστηκε πέντε χρόνια για την επαναστατική του δράση. Επέδειξε παραδειγματική συμπεριφορά μπροστά στους βασανιστές του και ποτέ του δεν πρόδωσε το κόμμα του.
Η κηδεία του θα γίνει στην Κωνσταντινούπολη στις 30 Σεπτέμβρη.



Η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» απέστειλε στο TDKP την παρακάτω επιστολή
Προς την ΚΕ του TDKP

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η αγγελία του θανάτου του συντρόφου Seref Aydin μέλους της ΚΕ του TDKP προκάλεσε μεγάλη θλίψη και οδύνη στις γραμμές των ελλήνων κομμουνιστών. Ο θάνατος ενός εξαιρετικά σεμνού και ευγενικού αλλά συνάμα πολύ αξιόλογου συντρόφου, ενός τόσο συνεπή και αταλάντευτου επαναστάτη κομμουνιστή και διεθνιστή, όπως ο σύντροφος Seref Aydin αποτελεί μεγάλη απώλεια όχι μόνο για το TDKP και το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της Τουρκίας αλλά και για το διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα που καθοδηγείται απ’ τους Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν.

Θερμά συλλυπητήρια και αγωνιστικούς χαιρετισμούς

«Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55»
29.09.2006

Διαβάστε Περισσότερα »

Η αντιδραστική συνεργασία «ΚΚΕ»-ΝΔ στις δημοτικές εκλογές

Η αντιδραστική συνεργασία «ΚΚΕ»-ΝΔ στις δημοτικές εκλογές:
απ’ τον α΄ γύρο με Τέγο κοινό υποψήφιο δήμαρχο στην Καρδίτσα, στο β΄ γύρο πανελλαδικά

Η συνεργασία της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσία του «Κ»ΚΕ(΄56) στις δημοτικές εκλογές με διάφορους αντιδραστικούς χρονολογείται σχεδόν απ’ τα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης».

Σε κείνη την περίοδο – παρά την προβολή-διακήρυξη της επίσημης γραμμής της λεγόμενης «συνεργασίας των προοδευτικών δημοκρατικών δυνάμεων» – στους συνδυασμούς που συγκροτούσε η χρουστσωφική ηγεσία στην επαρχία συμμετείχαν πολλές φορές όχι μόνο απ’ όλο το τότε φάσμα των πολιτικών κομμάτων μα ακόμα και φασίστες, χουντικοί, βασιλικοί, πρώην αγροφύλακες τρομοκράτες της περιόδους 1946-60, χαφιέδες κ.λπ., αρκεί οι ρεβιζιονιστές να «έπαιρναν την σφραγίδα», όπως απλά διατυμπάνιζαν τα επαρχιώτικα στελέχη τους, δηλ. ο πρόεδρος της Κοινότητας να ήταν μέλος του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ ή ελεγχόμενος απ’ αυτό.

Αυτό συνεχίζεται στην επαρχία ακόμα και σήμερα, ενώ απ’ το 1989 προστέθηκε σ’ αυτή την αντιδραστική πρακτική και η επίσημη συνεργασία των σοσιαλδημοκρατών ηγετών με τη συγκρότηση κυβέρνησης ΝΔ-«Κ»ΚΕ(΄56) δηλ. της αντιδραστικής κυβέρνησης Τζανετάκη και λίγο αργότερα της κυβέρνησης Ζολώτα.

Απ’ το ΄89 που εγκαταλείπεται ανοιχτά πλέον απ’ τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία η πολυδιαφημισμένη γραμμή της «συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων» δηλ. της συνεργασίας του «Κ»ΚΕ(΄56) με το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ σε κυβερνητικό επίπεδο, που θα οδηγούσε τάχα στη «μεγάλη ή ουσιαστική αλλαγή» και ύστερα στο «σοσιαλισμό» τους (οδήγησε τους αριστερούς κατά εκατοντάδες χιλιάδες στο ΠΑΣΟΚ), οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ(΄56) εγκαινιάζουν τη συνεργασία σ’ όλα τα επίπεδα με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, που πέρασε από διάφορες φάσεις: απ’ τη συνεργασία στα εργατικά συνδικάτα και τους αγροτικούς συλλόγους, με κορυφαία περίπτωση τη συνεργασία των Μπουτο-Πατάκηδων με τους αντιδραστικούς τους συναγωνιστές, τους αγροτο-«προλετάριους» Νασικο-Κοκκινούληδες του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, στον κάμπο της Θεσσαλίας, που έστειλε εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες στην αγκαλιά της ΝΔ, τη συνεργασία στις δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές πανελλαδικά με κορυφαία περίπτωση εκείνη της Καρδίτσας με τους Τεγο-Αναγνωστόπουλους που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.

Μετά τη νίκη της ΝΔ στις εκλογές η συνεργασία «Κ»ΚΕ-ΝΔ διευρύνεται-ολοκληρώνεται και σ’ αυτή εντάσσεται και το συστηματικό σαμποτάρισμα των αγώνων των εργαζομένων. Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ αναλαμβάνει τη δέσμευση απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ να διασπά μόνιμα και συστηματικά τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, αναλαμβάνει να υπονομεύει-διασπάει ευθύς εξαρχής την ΕΝΟΤΗΤΑ τους, και επομένως στερώντας τους τη ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ – προϋπόθεση εντελώς απαραίτητη για την επιτυχή απόκρουση των αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης – και έτσι καθίστανται ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ όλες οι απεργιακές κινητοποιήσεις. Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ προς εκπλήρωση αυτής της δέσμευσης χρησιμοποιεί τους ρεφορμιστές συνδικαλιστές εργατοπατέρες του ΠΑΜΕ, μετατρέποντας το ΠΑΜΕ σ’ έναν ιδιόμορφο απεργοσπαστικό μηχανισμό με τις ξεχωριστές διασπαστικές συγκεντρώσεις σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση των κλαδικών ρεφορμιστικών συνδικάτων, δράση προφανώς ενταγμένη στη γενικότερη διασπαστική τακτική της κυβέρνησης και τους απεργοσπαστικούς της μηχανισμούς για να υλοποιούνται τα προς όφελος του κεφαλαίου αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα.

Η αντιδραστική αυτή συνεργασία και προκλητικά φιλοκυβερνητικής στάσης της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ ολοκληρώνεται και κορυφώνεται στο γκεμπελίστικο αλλά και ανόητο ισχυρισμό: «μπαράζ αντιλαϊκής επίθεσης από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ» που δημιουργεί α) την ψευδέστατη μα και γελοία εντύπωση ότι τα αντιλαϊκά μέτρα δεν τα παίρνει η κυβέρνηση της ΝΔ (και η εκάστοτε κυβέρνηση) αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δηλ. ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, β) την εξίσου ψευδέστατη και γελοία εντύπωση ότι κυβέρνηση δεν είναι το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, αλλά τα κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ δηλ. έχουμε σήμερα κυβέρνηση συνασπισμού κομμάτων. Και όλα αυτά για να μένουν τα συγκεκριμένα αντιλαϊκά-αντεργατικά κυβερνητικά μέτρα στο απυρόβλητο αλλά και η συνολική κυβερνητική πολιτική, να προωθηθεί και υλοποιηθεί, χωρίς εμπόδια, η προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου κυβερνητική πολιτική.

Η συνεργασία, λοιπόν, της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ(΄56) με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ δεν περιορίζεται μόνο στις δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές, αντίθετα αυτή αποτελεί μόνο μια απ’ τις πολλές πλευρές της γενικότερης συνεργασίας «Κ»ΚΕ-ΝΔ σ’ αυτή τη χρονική περίοδο μέχρι σήμερα.

Ας παρακολουθήσουμε τώρα τις θέσεις-αντιδράσεις των δυο κομμάτων, σχετικά με τη μεταξύ τους συνεργασία, απ’ τα μέσα του περασμένου χρόνου ως τα σήμερα.

Παρόλο που η συνεργασία «Κ»ΚΕ-ΝΔ είναι μόνιμη και πλέον της μιας δεκαπενταετίας στις δημοτικές εκλογές, ιδιαίτερα στο β΄ γύρο όπου το ένα κόμμα στηρίζει το άλλο, αλλά και στον α΄ γύρο με τις κοινές υποψηφιότητες των Χρ.Τέγου («Κ»ΚΕ)-Β.Αναγνωστόπουλου(ΝΔ) στην Καρδίτσα, η ΝΔ επανέφερε εκ νέου το ζήτημα με συνέντευξη του Β.Μεϊμαράκη στην «Απογευματινή», αρχές του πρώτου δεκαήμερου του Σεπτέμβρη 2005, ότι η ΝΔ δεν θα κατεβάσει υποψήφιους σε «περιοχές που έχουν ιστορικό βάρος για την Αριστερά όπως Νίκαια και Καισαριανή».

Οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ «απέρριψαν» στα λόγια (όχι όμως στην πράξη όπως θα δούμε στην περίπτωση του «Κ»ΚΕ) την πρόταση αυτή συνεργασίας. Ο Ν. Χουντής, γραμματέας της ΚΠΕ του ΣΥΝ, δήλωσε: «ο κ. Μεϊμαράκης επί της ουσίας προτείνει αυτό που ήδη έχει απορρίψει ο ΣΥΝ. Όπως γνωρίζετε με απόφαση της ΚΠΕ έχουμε αποκλείσει κεντρικές συμφωνίες και συνεργασίες με τις δυνάμεις του δικομματισμού στις εκλογές της Αυτοδιοίκησης του Οκτωβρίου του 2006» (« Αυγή», 6/9/2005, σελ.5), ενώ ο «Ριζοσπάστης», πιο χλιαρά, γράφει, ότι: «εδώ και πολύ καιρό το ΚΚΕ, με ξεκάθαρες τοποθετήσεις των οργάνων του, δεν έχει αφήσει το παραμικρό περιθώριο για ένα τέτοιο «ενδεχόμενο»» («Ρ», 6/9/2005, σελ.4).

Όμως, συνέχεια στο ζήτημα της συνεργασίας ΝΔ-«Κ»ΚΕ δίνει μετά τον Β. Μεϊμαράκη την επόμενη ο γγ της ΚΟ Απ. Σταύρου που απευθυνόμενος στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ επανέλαβε την πρόταση της ΝΔ για «εκλογική σύμπραξη» σε Νίκαια και Καισαριανή για να απαντήσει συγχυσμένος-«οργισμένος» ο «Ριζοσπάστης» - επειδή η ΝΔ βγάζει τη μεταξύ τους συμφωνία στο «παζάρι» - ότι «συνεχίζει τις αθλιότητες περί «συνεργασιών» με το «Κ»ΚΕ στις δημοτικές εκλογές η Ρηγίλλης».

Λίγες μέρες αργότερα σε συνέντευξη στο «Έθνος» σε ερώτηση δημοσιογράφου «αν έρθει η ΝΔ και σας πει «ότι στην Νίκαια δεν κατεβάζω υποψήφιο και σας στηρίζω», τι θα πείτε», η Παπαρήγα απαντά: «αν η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ αποφασίσουν να το κάνουν αυτό κάπου, είναι δικό τους πρόβλημα» (« Έθνος» 12/9/2005 και «Ρ» 13/9/2005, σελ.4), για να βγει λίγο αργότερα ο «πανέξυπνος» αστός σοσιαλδημοκράτης δημοσιογραφίσκος Ν. Μπογιόπουλος να αποκαλέσει τα ηγετικά στελέχη της ΝΔ, γι’ αυτή τη «γκάφα» τους, «μπουνταλάδες» («Ρ», 29/9/2005,σελ.21). Αργότερα σ’ άλλη σχετική ερώτηση δημοσιογράφου, κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου, η Παπαρήγα απ’ τη μια δηλώνει ότι «δεν πρόκειται να κάνουμε καμία συνεργασία ούτε με το ΠΑΣΟΚ ούτε με τη Νέα Δημοκρατία, ούτε με το Συνασπισμό» («Ρ» 2/11/2005, σελ.8), ενώ απ’ την άλλη σε συνέντευξη τύπου για τις «τοπικές εκλογές» δήλωσε: «τα ψηφοδέλτιά μας θα είναι ανοικτά. Δεν θα ζητήσουμε από κανέναν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Αν, π.χ. κάποιος ψηφίσει στις βουλευτικές εκλογές Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ μπορεί να θελήσει να έρθει μαζί μας στις τοπικές εκλογές» («Ρ», 2/11/2005, σελ.9) .

Αρχές Δεκέμβρη του 2005 σε ερώτηση δημοσιογράφου, κατά τη διάρκεια συνέντευξης στη Λάρισα, σχετικά με το νομό Καρδίτσας απάντησε: «όταν απορρίπτουμε τη συνεργασία με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε την πολιτική συνεργασιών», για να συνεχίσει: «στην Καρδίτσα, δεν υπήρχε καμιά πολιτική συνεργασία. Αυτό να το ξεκαθαρίσουμε» («Ρ» 2/12/2005, σελ.8). Εδώ προφανώς ψεύδεται ασυστόλως η αξιοθρήνητη «παλλακίδα» της ΝΔ, Α. Παπαρήγα, αφού είναι πασίγνωστο ότι ο δήμαρχος Χρ. Τέγος («Κ»ΚΕ) και ο νομάρχης Β. Αναγνωστόπουλος (ΝΔ) εκλέχτηκαν και μάλιστα δυο τετραετίες ως τώρα με τις ψήφους «Κ»ΚΕ-ΝΔ.

Στις 16 Μάρτη 2006 η ηγεσία του «Κ»ΚΕ ανακοινώνει ως υποψηφίους τον Βαγγέλη Μπούτα, κανακάρη των μεγαλο«τσιφλικάδων» του κάμπου της Θεσσαλίας, για τη νομαρχία και το Χρήστο Τέγο, κανακάρη για δυο τετραετίες του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, που δηλώνει ψευδέστατα ότι «ποτέ δεν υπήρξε συνεργασία της ΝΔ με το ΚΚΕ στο δήμο Καρδίτσας και δεν πρόκειται να υπάρξει» («Ρ», 17/3/2006, σελ.9).

Ο «Ριζοσπάστης» δεν κουράζεται να «διαψεύδει» τα γραφόμενα του αστικού τύπου για «συνεργασία στην Καρδίτσα ΝΔ και ΚΚΕ», με το σαθρό «επιχείρημα» ότι «έχει δηλωθεί ξεκάθαρα πως το ΚΚΕ δεν κάνει καμιά τέτοια συνεργασία σ’ οποιονδήποτε δήμο ή νομαρχία της χώρας» («Ρ», 23/3/2006, σελ.5, κ.λπ. κ.λπ.).

Όμως έρχεται ο γραμματέας πολιτικού Σχεδιασμού της ΝΔ Καραχάλιος και ομολογεί ότι υπήρχε συνεργασία, όχι μόνο στην Καρδίτσα αλλά και σε Νίκαια-Καισαριανή: «υφίσταται συνεργασία ΝΔ-ΚΚΕ εκεί. Την είχαμε κάνει έστω και εμμέσως την προηγούμενη φορά» («Εποχή», 2/4/2006, σελ.2).

Ο «Ριζοσπάστης» αντί ν’ απαντήσει στη δήλωση Καραχάλιου (ΝΔ), έχοντάς τα κυριολεκτικά χαμένα, «απαντά» κάποτε αργότερα στη δημοσιογράφο Μ. Μάνη: «σε κατανοούμε απόλυτα κ. Μαρίνα Μάνη τις «Κυρ. Ελευθεροτυπίας». Τι να κάνεις κι εσύ; Εκτός των άλλων που να χωρέσει το μυαλουδάκι σου ότι το ΚΚΕ δεν παίρνει κανένα «γλυφιτζούρι» προκειμένου να βγάλει κάποιον δήμαρχο κάπου… απλά ευχόμαστε από καρδιάς περαστικά σου…!»(«Ρ», 16/5/2006, σελ.4). Θαυμάστε «απάντηση» και κατάντια.

Αλλά ακόμα καλά-καλά η Παπαρήγα δεν πρόφτασε να διακηρύξει σε ομιλία της (20/5/2006) στην Καρδίτσα «χρειάζεται ξανά το ψηφοδέλτιο με επικεφαλής το Χρ. Τέγο να νικήσει, με ευρύτερη πλειοψηφία» («Ρ», 21/5/2006) προστρέχει αμέσως σε βοήθειά της, προς κατάκτηση της «ευρύτερης πλειοψηφίας», η ΝΔ ανακοινώνοντας στις 22 Μάη ως υποψήφιό της τον νυν δήμαρχο Χρήστο Τέγο («Κ»ΚΕ) – κοινό λοιπόν υποψήφιο «Κ»ΚΕ-ΝΔ – για 3^η κατά σειρά φορά: «νομαρχία Καρδίτσας, Αναγνωστόπουλος Βασ., νομάρχης Καρδίτσας, Δήμος Καρδίτσας, Τέγος Χρ. δήμαρχος Καρδίτσας» («Ελευθεροτυπία», 23/5/2006, σελ.4 και «Ρ» 23/5/2006, σελ.7), επιβεβαιώνοντας έτσι στην πράξη την αντιδραστική συνεργασία «Κ»ΚΕ-ΝΔ και σ’ αυτές τις δημοτικές εκλογές, και υποχρεώνοντας την «παλλακίδα» της δηλ. την ηγεσία του «Κ»ΚΕ σε ανακοινώσεις «διάψευσης» («Ρ», 23/5/2006, σελ.1).

Να όμως, παρά τις όποιες διαψεύσεις των σοσιαλδημοκρατών ηγετών, που έρχεται πάλι ο υπεύθυνος για θέματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης της ΝΔ Ιορδάνης Τζαμτζής και δηλώνει στον «Alpha», επιβεβαιώνοντας ένα πραγματικά υπαρκτό γεγονός: «τον κ. Τέγο τον υποστηρίξαμε και την προηγούμενη φορά και επειδή ήταν πετυχημένος δήμαρχος, που προσέφερε στην τοπική κοινωνία, ανανεώσαμε αυτή τη στήριξη» («Αυγή» 24/5/2006, σελ.3), ενώ άφησε με σαφήνεια να εννοηθεί ότι η ΝΔ θα στηρίξει έμμεσα υποψηφίους τους «Κ»ΚΕ και σ’ άλλους δήμους της χώρας.

Στις 24 Μάη δημοσίευμα, στον αστικό τύπο που κάνει λόγο για υποστήριξη εκ μέρους της ΝΔ του νομαρχιακού ψηφοδελτίου του «Κ»ΚΕ στην Πάτρα, υποχρεώνει την Παπαρήγα σε «έκτακτη συνέντευξη» τύπου και δημοσίευση δήλωσης του κανακάρη των «Κ»ΚΕ-ΝΔ Χρ. Τέγου («Ρ», 25/5/2006, σελ.7).

Η σοσιαλδημοκράτισα Παπαρήγα, που φιλοδοξεί να μείνει στην πολιτική ιστορία του τόπου σαν η πιο διάσημη «παλλακίδα» του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, φοβούμενη το πλήρες ξεσκέπασμα της συμφωνίας «Κ»ΚΕ-ΝΔ, με ανακοινώσεις στήριξης εκ μέρους της ΝΔ μελλοντικών ψηφοδελτίων του «Κ»ΚΕ και την μεγάλη απώλεια ψήφων εξαιτίας των αντιδραστικών συνεργασιών, έκανε λόγο για «το ύπουλο πολιτικό παιχνίδι, που παίζει η ΝΔ σε βάρος του λαού και του ΚΚΕ, το οποίο αγγίζει τα όρια της πολιτικής προβοκάτσιας, αλλά και τα ασύστολα ψεύδη που εν γνώσει τους λένε ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός» («Ρ», 25/5/2006, σελ.6), προειδοποιώντας την ηγεσία της ΝΔ να είναι πιο προσεκτική-συγκρατημένη στις μελλοντικές της ενέργειες σχετικά με τις δημοτικές εκλογές.

Είναι δε τέτοια η νευρικότητα και η σύγχυση των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ στην προσπάθειά τους να «δικαιολογήσουν» τα αδικαιολόγητα και να καλύψουν τη συνεργασία «Κ»ΚΕ-ΝΔ που ο «Ριζοσπάστης» πότε κάνει λόγο για «κοινωνική σημασία των βλακών» («Ρ»,25/5/2006, σελ.4), «άθλια επίθεση σε βάρος του ΚΚΕ» («Ρ»,26/5/2006, σελ.8), πότε για «καθαρές μπουρδολογίες…» (26/5/2006, σελ.4), κλπ., κλπ., προσπαθώντας μ’ αυτό τον τρόπο να διαψεύσει τη δεδομένη πλέον συνεργασία «Κ»ΚΕ-ΝΔ στην Καρδίτσα και αλλού.

Ας επιστρέψουμε όμως πάλι στην «περίπτωση Τέγου» ο οποίος είναι πλέον και υποψήφιος της ΝΔ στην Καρδίτσα ή αλλιώς κοινός υποψήφιος δήμαρχος «Κ»ΚΕ-ΝΔ. Αυτό αποτελεί ένα πραγματικό γεγονός και τα γεγονότα δεν μπορούν ούτε ν’ αμφισβητηθούν ούτε να εξαφανιστούν απ’ την ιστορία.

Η περίπτωση του Τέγου ως κοινού υποψηφίου και των δυο κομμάτων αποτελεί την πλέον χειροπιαστή απόδειξη της ύπαρξης μυστικής συμφωνίας μεταξύ «Κ»ΚΕ-ΝΔ για συνεργασία στις δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές. Και είναι ακριβώς η ύπαρξη αυτής της μυστικής συμφωνίας που δεν επιτρέπει στον Τέγο να αποποιηθεί-απορρίψει αλλά αντίθετα να δέχεται την υποψηφιότητά του και ως υποψήφιου της ΝΔ.

Δυο γεγονότα επιβεβαιώνουν με σαφέστατο τρόπο την ύπαρξη μυστικής συμφωνίας μεταξύ «Κ»ΚΕ-ΝΔ για συνεργασία στις δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές:

Πρώτο, το ότι δεν επιτρέπεται στον Τέγο, απ’ την ηγεσία του «Κ»ΚΕ προφανώς, να αποποιηθεί-απορρίψει αλλά αντίθετα υποχρεώνεται να αποδεχτεί την υποψηφιότητά του ως υποψήφιου δημάρχου, όπως ως τώρα, και της ΝΔ στην Καρδίτσα. Χαρακτηριστική και άκρως αποκαλυπτική απ’ αυτή την άποψη είναι η σχετική, πολύ προσεγμένη δήλωση του Τέγου που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (25/5/2006, σελ.7), την οποία αναδημοσιεύουμε σε φωτοτυπία, σε διπλανή στήλη για να μορφώσουν οι αναγνώστες πιο ολοκληρωμένη και δική τους γνώμη, μετά την επιστροφή του απ’ την Κων/πολη όπου είχε πάει μ’ ολόκληρη τη «γαλάζια» στρατιά (ΝΔ) των δημάρχων του κάμπου της Θεσσαλίας να πάρει τις «ευλογίες» του πατριάρχη Βαρθολομαίου για νίκη στις επικείμενες δημοτικές εκλογές (δεν έφταναν φαίνεται μόνο οι ευχές του χουντοΧριστόδουλου), δήλωση η οποία πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί απ’ τους κομμουνιστές και αντιφασίστες, στην οποία: α) δεν απορρίπτει την υποψηφιότητά του ως υποψήφιου δημάρχου της ΝΔ, αλλά αντίθετα την αποδέχεται σιωπηρά, β) αναφέρει, όχι τυχαία, ότι είναι «στέλεχος» του ΚΚΕ , άρα έχει την πλήρη έγκριση της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας για τις ενέργειές του, γ) επαναλαμβάνει μόνο την απατηλή-παραπλανητική θέση της ηγεσίας ότι τάχα «συνεργασία με τα κόμματα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ δεν μπορεί να υπάρχει αφού οι θέσεις του ΚΚΕ και στα ζητήματα της τοπικής Αυτοδιοίκησης» είναι τάχα «ριζικά αντίθετες με τις θέσεις των παραπάνω κομμάτων» («Ρ», 25/5/2006, σελ.7) αντί να πράξει – για να μην εκτείθεται ο ίδιος και το σοσιαλδημοκρατικό του κόμμα που ορθότατα κατηγορούνται για συνεργασία με την ΝΔ στις επικείμενες δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές – το πιο βασικό και σημαντικό: να απορρίψει την πρόταση υποψηφιότητάς του εκ μέρους της Νέας Δημοκρατίας.

Δεύτερο, το ότι η ηγεσία δεν ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ τον Τέγο από μέλος του «Κ»ΚΕ, μετά το βαρύτατο «ολίσθημά» του να δεχθεί να είναι υποψήφιος δήμαρχος και της ΝΔ στην Καρδίτσα (κι αυτό επειδή ακριβώς δεν είναι προσωπικό «δικό» του «ολίσθημα» αλλά της ηγεσίας) ενώ στην περίπτωση ενός πολύ μικρότερου «ολισθήματος» του Κορτζίδη, πρώην επικεφαλή του ψηφοδελτίου του «Κ»ΚΕ στο Ελληνικό, που δέχτηκε στο ψηφοδέλτιό του μέλη του ΣΥΝ και της ανάλογης του Θ. Ηλιόπουλου, προχώρησε αμέσως στη διαγραφή τους.

Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν διέγραψε-διαγράφει τον Τέγο επειδή: α) ως κοινός υποψήφιος των «Κ»ΚΕ-ΝΔ εκφράζει συγκεκριμένα και υλοποιεί την υπάρχουσα μυστική συμφωνία πανελλαδικά, παρά τις ανόητες και γελοίες διαψεύσεις, για συνεργασία στις δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές μεταξύ «Κ»ΚΕ-ΝΔ και επομένως αν τον διέγραφε «θα ‘σπαγε» τη συμφωνία με τη ΝΔ, β) η «περίπτωση Τέγου» αποτελεί το «φωτεινό» φάρο που δείχνει το δρόμο πανελλαδικά στους ψηφοφόρους των «Κ»ΚΕ-ΝΔ για το τι πρέπει να πράξουν τόσο στον α΄ γύρο αλλά ιδιαίτερα στον β΄ γύρο δηλ. να αλληλοϋποστηριχθούν, όπου αυτό κρίνεται αναγκαίο απ’ τα κόμματά τους ώστε να υλοποιηθεί η μυστική συμφωνία συνεργασίας στις δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές.

Η περίπτωση της Καρδίτσας δείχνει ότι η συνεργασία «Κ»ΚΕ-ΝΔ είναι αδιαμφισβήτητη και αποτελεί πλέον ένα πραγματικό γεγονός, ενώ συνάμα επιβεβαιώνει-αποδεικνύει με τον πλέον χειροπιαστό-πειστικό τρόπο την ύπαρξη μυστικής συμφωνίας μεταξύ της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ και του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ σε πανελλαδικό επίπεδο.

Στην Καρδίτσα η κεντρική μυστική συμφωνία «Κ»ΚΕ-ΝΔ προκαλεί αντιδράσεις στο χώρο της ΝΔ, όπως φαίνεται απ’ την απάντηση του τοπικού στελέχους της, Β. Κωστή στον Τέγο (δημοσιεύεται σε φωτοτυπία σε διπλανή στήλη), ο οποίος επιβεβαιώνει τη συνεργασία μεταξύ των δυο κομμάτων τις δυο προηγούμενες τετραετίες, αλλά και του άλλου στελέχους της ΝΔ του Χ. Παλαμιώτη, «στενού συνεργάτη» του καρδιτσιώτη υπουργού Ανάπτυξης Δ. Σιούφα» που αντιδρά και σχεδιάζει να κατέβει «αντάρτης» στις δημοτικές εκλογές: «όπως αναμένονταν, ο «γαλάζιος» κομματικός μηχανισμός στην Καρδίτσα δεν αποδέχεται την απόφαση της Ρηγίλλης να στηρίξει για τρίτη τετραετία, τον υποψήφιο του ΚΚΕ (και νυν δήμαρχο) Χ. Τέγο» («Ελευθεροτυπία», 25/6/2006. σελ.26).

Αλλά αλήθεια ποια είναι σήμερα η σύνθεση του δημοτικού συμβουλίου Καρδίτσας με δήμαρχο τον αστό σοσιαλδημοκράτη Χρήστο Τέγο;: «στην Καρδίτσα και τώρα, αυτή τη στιγμή, στους 19 δημοτικούς συμβούλους της πλειοψηφίας με δήμαρχο το στέλεχος του ΚΚΕ Χρ. Τέγο, οι 5 είναι του ΚΚΕ και οι 14 της ΝΔ. Ο αντιδήμαρχος κ. Ανδρέας Γεωργίου, π.χ. δεν υπήρξε πρόεδρος της Νομαρχιακής Οργάνωσης της ΝΔ, δεν είναι γνωστό της στέλεχος; Ο κ. Χρ. Παλαμιώτης – τώρα διαφωνών – δεν έχει τα ίδια αξιώματα; Πώς συνέβαιναν αυτά χωρίς συμφωνίες; Χωρίς να τα γνωρίζει η κεντρική ηγεσία του ΚΚΕ;» («Εποχή», 28/5/2006, σελ.5).

Αυτά είναι τα πραγματικά γεγονότα στην Καρδίτσα και δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε να διαψευσθούν με ασύστολα ψεύδη και γελοίες δηλώσεις των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ περί «ανύπαρκτης συνεργασίας», «λασπολογιών», «συκοφαντιών», κλπ., κλπ.

Και αντί ο «Ριζοσπάστης» να απαντήσει στο παραπάνω δημοσίευμα του Π. Κλαυδιανού στην «Εποχή» (28 Μαΐου 2006, σελ.5) αλλά και σ’ εκείνο του «Πριν» (28 Μαϊου 2006, σελ.6) – δεν μπορεί να απαντήσει ούτε να διαψεύσει τα δημοσιεύματα αυτά γιατί τα στοιχεία τους είναι αληθινά – ο αστός δημοσιογραφίσκος σοσιαλδημοκράτης Θανάσης Λεκάτης περί άλλα τυρβάζει και αυτογελοιοποιούμενος «πανέξυπνα» σχολιάζει: «όποιος θέλει να ξεχαστεί πόσο ΠΑΣΟΚ είναι» («Ριζοσπάστης», 30/5/2006, σελ.2), ενώ την επίσημη ανακοίνωση της ΝΔ στήριξης του Τέγου στην Καρδίτσα, «απαντώντας» στη Μ. Μάνη της «Ελευθεροτυπίας», θεωρεί «φήμη», αναρωτώμενος: «ποιος παράγει και διακινεί τις «φήμες»;» («Ρ», 30/5/2006, σελ.2). Εδώ, λοιπόν, η επαρχιώτικη κουτοπονηριά αλλά κι’ εκείνη του δασκάλου τους ουκρανού χοιροβοσκού Νικήτα Χρουστσώφ γιορτάζει τις καλύτερες στιγμές της.

Τι νόημα, λοιπόν, έχουν μετά απ’ όλα αυτά, τα επανειλλημένα ως τελευταία χοντροειδή ασύστολα ψεύδη της αξιοθρήνητης πιστής παλλακίδας του Κ. Καραμανλή, αρχηγού της ΝΔ, Α. Παπαρήγα «ότι δεν έχουμε καμία δέσμευση απέναντι στην ΝΔ, στην Καρδίτσα» (12/9/2006, σελ.10), όταν επιπλέον έχουμε μπροστά μας ακόμα κάτι προκλητικότερο: στέλεχος του «Κ»ΚΕ που είναι επικεφαλής του ψηφοδελτίου του για δήμαρχος, ο Χρήστος Τέγος, να είναι και υποψήφιος του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ. Ας τον ΔΙΑΓΡΑΨΕΙ η ηγεσία του «Κ»ΚΕ αν θέλει να ανακτήσει έστω και ελάχιστη απ’ την οριστικά χαμένη αξιοπιστία της απέναντι στην εργατική τάξη και στο λαό και ας αφήσει στην άκρη τα παραμύθια για τα παιδάκια του νηπιαγωγείου.

Η αντιδραστική συνεργασία της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, η συστηματική συγκάλυψη του μοναρχοφασιστικού χαρακτήρα αυτού του μεγαλοαστικού κόμματος, που επιβεβαιώνεται, εκτός των άλλων, εκ νέου και απ’ την πρόσφατη συνεργασία της ΝΔ με το ναζιφασιστικό κόμμα του ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη σε διάφορα μέρη της χώρας και ιδιαίτερα στην Αθήνα, με τη συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο του Νικήτα Κακλαμάνη (ΝΔ) του κορυφαίου ηγετικού στελέχους του ΛΑΟΣ, Ι. Μυλωνόπουλου, διευθυντή και εκδότη της εφημερίδας «Α1», αυτού του φασιστικού κόμματος και ενός άλλου στελέχους του, της Κ. Τσαμπιέρη-Παπαμιχαήλ (μέλος της εκτελεστικής γραμματείας του ΛΑΟΣ και υποψήφια ευρωβουλευτή το 2004), οι συνεργασίες με εθνικιστικά-ρατσιστικά στοιχεία κλπ., που σβήνουν στην πράξη τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ αντιφασιστικών-αντιϊμπεριαλιστικών και εθνικιστικών-σοβινιστικών-ρατσιστικών-φασιστικών δυνάμεων οδηγούν σε φαινόμενα να βρίσκουμε τον υποψήφιο ευρωβουλευτή του «Κ»ΚΕ, αντιδραστικό νεορθόδοξο Κ. Ζουράρι, υποψήφιο αργότερα δήμαρχο της ΝΔ στην Κρήτη (Λασίθι) αλλά και κεντρικό ομιλητή στη φετινή εθνικιστική φιέστα για το «Μέγα Αλέξανδρο» του ναζιφασίστα χουντικού Π. Ψωμιάδη (ΝΔ), νομάρχη Θεσσαλονίκης, αλλά και υποστηριχτή της υποψηφιότητας του Αγάπιου Σαχίνη («Κ»ΚΕ) στο δήμο Θεσσαλονίκης (29/6/2006), την ηθοποιό Βάσια Τριφύλλη υποψήφια του «Κ»ΚΕ παλιότερα να φιγουράρει στο ψηφοδέλτιο του Ν. Κακλαμάνη, τον υποψήφιο δήμαρχο, επικεφαλής της «Αγωνιστικής Κίνησης» του «Κ»ΚΕ, Σπύρο Εργολάβο στις εκλογές του 2002 στο δήμο Ιωαννίνων να συμμετέχει στο τωρινό ψηφοδέλτιο της ΝΔ με επικεφαλής τον νυν δήμαρχο Νίκο Γκόντα, τη Χρ. Γιαταγάνα στη Θεσσαλονίκη να «τρέχει» στον Παπαγεωργόπουλο (ΝΔ), κλπ. και άλλους να «τρέχουν» προς το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, όπως έχει καταγγελθεί και από μέλος του «Κ»ΚΕ στον προσυνεδριακό διάλογο για το 17ο Συνέδριο: «με μεγάλη ευκολία τους δώσαμε «θέσεις ευθύνης» και με μεγαλύτερη ευκολία ορισμένοι απ’ αυτούς μας εγκατέλειψαν για «άλλες πολιτείες» (π.χ. υποψήφιοι ευρωβουλευτές με το ΠΑΣΟΚ, υποψήφιοι νομάρχες με τη ΝΔ, τομεάρχες αγροτικών, ΛΑΟΣ κ.α. για να μιλήσουμε για παραδείγματα από τη Β. Ελλάδα)» («Ρ», 4/1/2005, σελ.20). Γνωστό επίσης είναι, ανάμεσα στις πολλές περιπτώσεις πανελλαδικά, ότι ο Ν. Ρογκάκος, δήμαρχος Βύρωνα, στο ψηφοδέλτιό του είχε τον πρόεδρο της τοπικής ΕΠΕΝ («Πριν», 6/10/2002).

Τέλος η συνεργασία του «Κ»ΚΕ με τα «ρετάλια» των ΔΗΚΚΙ και Κομμουνιστικής Ανανέωσης διαψεύδουν τον ισχυρισμό των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του ότι τάχα δεν συνεργάζονται με κόμματα και οργανώσεις που στήριξαν το Μάαστριχτ και την ΕΕ όταν είναι πασίγνωστο ότι και τα δυο έχουν ταχθεί υπέρ της ένταξης και παραμονής της χώρας στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση – θέση που στην πραγματικότητα, παρά τις δημαγωγίες, αποδέχεται ουσιαστικά και το χρουστσωφικό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ. Επιπλέον αξίζει να υπογραμμιστεί ότι η συνεργασία του «Κ»ΚΕ με το υπερεθνικιστικό ΔΗΚΚΙ αποτελεί το πιο κατάλληλο θερμοκήπιο για την ανάπτυξη και μεγαλύτερη κυριαρχία του εθνικισμού στις γραμμές αυτού του αστικού, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμματος.

Αυτή είναι η αναπόφευκτη κατάληξη-κατάντια της ρεφορμιστική πολιτικής των λακέδων του κεφαλαίου σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ(΄56) που έχουν εγκαταλείψει όχι μόνο τη διαχωριστική γραμμή μπουρζουαζίας-προλεταριάτου αλλά κι’ εκείνη των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών και εθνικιστικών-φασιστικών δυνάμεων.


Αρ. Φύλ. 233 1-15 Σεπτέμβρη 2006

Διαβάστε Περισσότερα »

ΔΟΜΙΝΙΚΑΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Για την επαναστατική ενότητα

Κομμουνιστικό Κόμμα Εργασίας (PCT)
Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!

Δομινικανό Εργατικό Κόμμα (PTD ML)
Προλετάριοι όλων των χωρών, καταπιεζόμενα έθνη και λαοί, ενωθείτε!

Εμείς, το Δομινικανό Εργατικό Κόμμα (PTD ML), και το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργασίας (PCT), μετά από διάφορες συζητήσεις και μια μεγάλη περίοδο σχέσεων στους λαϊκούς και πολιτικούς αγώνες, καταλήξαμε σε μια πολιτική συμφωνία που ελπίζουμε θα συμβάλει στο άνοιγμα του δρόμου για το λαϊκό και επαναστατικό αγώνα στη χώρα μας. Το περιεχόμενο της συμφωνίας είναι το ακόλουθο:

Πολιτική συμφωνία

1. Εμείς, το Κομμουνιστικό Κόμμα της εργασίας (PCT) και το Δομινικανό Εργατικό Κόμμα (PTD ΜL), μετά από πολλούς γύρους πολιτικών επαφών και ανταλλαγών απόψεων, καταλήξαμε σε μια ουσιαστική συμφωνία για τις απόψεις μας όσον αφορά στην ιστορική κατάσταση της δομινικανής επανάστασης και της αξιολόγησης των αλλαγών που έχουν εμφανιστεί στη δομινικανή κοινωνία και τον κόσμο τα τελευταία 25 χρόνια.

2. Οι κοινωνικό-οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές αλλαγές που έλαβαν χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, οι οποίες έχουν ενισχύσει το κεφαλαιοκρατικό μοντέλο εκμετάλλευσης στη Δομινικανή Δημοκρατία, αν και έχουν εγγυηθεί την περιορισμένη αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπως αυτή εννοείται, με τη διεξαγωγή κοινοβουλευτικών και προεδρικών εκλογών κάθε τέσσερα έτη, δεν έχουν αποτρέψει περισσότερο από το 80% του δομινικανού πληθυσμού να ζει στη φτώχεια και σχεδόν δύο εκατομμύρια να είναι αναλφάβητοι λόγω του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα του επικρατούντος κοινωνικού και οικονομικού καθεστώτος, ενός καθεστώτος αποκλεισμών.

3. Κατά συνέπεια η αδυναμία και η αποτυχία των πολιτικών και δικαστικών θεσμών είναι προφανής: μια μειοψηφία κάποιων οικογενειών και συνεταίρων τους έχουν το ελευθέρας για να κάνουν ό,τι θέλουν και ταυτόχρονα μονοπωλούν τη λήψη αποφάσεων.

4. Η εθνική κυριαρχία έχει καταργηθεί με την ανοικτή επέμβαση της Αμερικανικής Πρεσβείας και των αντιπροσωπειών των διεθνών οικονομικών και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών στις εσωτερικές υποθέσεις, με την αύξηση του εξωτερικού χρέος, με την ιδιωτικοποίηση της πλειοψηφίας των κρατικών επιχειρήσεων και της επιβολής ενός κοινωνικοοικονομικού μοντέλου βασισμένου στο κέρδος και της υπεροχής του τομέα των υπηρεσιών, των χρηματοοικονομικών και κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων, της παραοικονομίας και των εισαγωγών, εις βάρος των εθνικών παραγωγικών τομέων.

5. Αυτή η πραγματικότητα μας σπρώχνει στην ανάληψη προγραμματικών προσπαθειών και στόχων για την κατάκτηση της συμμετοχικής δημοκρατίας, την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και της προόδου ως στόχους πρώτης προτεραιότητας στη δομινικανή επαναστατική διαδικασία στην παρούσα φάση, χωρίς οι οργανώσεις μας να αποκηρύττουν το στρατηγικό στόχο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, υπό την επαναστατική ηγεμονία της εργατικής τάξης και του Μαρξιστικού-Λενινιστικού προλεταριακού κόμματος.

6. Κατανοώντας πως η κυρίαρχη τάση στην εσωτερική κατάσταση, είναι υπέρ της διατήρησης των αδύναμων αστικών θεσμών, θεωρούμε ως αναγκαίο τον αγώνα για προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, στηριζόμενοι στην κινητοποίηση των μαζών, την πολιτική αντίσταση και τον αγώνα εντός και του κοινοβουλίου, χωρίς να αποκλείουμε οποιαδήποτε μέθοδο πάλης που οι μεταβαλλόμενες περιστάσεις απαιτούν, με βάση τις ηθικές αρχές μας και τις μαρξιστικές-λενινιστικές αντιλήψεις μας.

7. Επαναδιατυπώνουμε την επαναστατική αρχή ότι οι λαϊκές μάζες είναι η κύρια δύναμη της επανάστασης, η πολιτική οργάνωση, διαπαιδαγώγηση και η κινητοποίηση για τα αιτήματα των μαζών είναι ένας μόνιμος στόχος και ένας θεμελιώδης άξονας της στρατηγικής μας για τη συσσώρευση των δυνάμεων, τον αγώνα για την εξουσία και την εθνική απελευθέρωση.

8. Το PTD ΜL και το PCT ταυτίζονται όσον αφορά την κριτική και τον αγώνα ενάντια στα ηγετικά κλιμάκια των τριών παραδοσιακών κομμάτων (PLD, PRD, PRSC [ Κόμμα δομινικανής απελευθέρωσης, Δημοκρατικό Επαναστατικό Κόμμα, Κοινωνικό -χριστιανικό μεταρρυθμιστικό Κόμμα - σ τ. μ]), τα οποία θεωρούμε ως πολιτικούς εκπροσώπους της ντόπιας μεγαλοαστικής και ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης, των κοινωνικών τάξεων που μονοπωλούν τον πλούτο που ο λαός μας έχει δημιουργήσει και που ελέγχουν την πολιτική εξουσία: είναι οι παραδοσιακοί σύμμαχοι των ξένων δυνάμεων και το κύριο εμποδίου για την οικονομική ανάπτυξη, ευημερία και δημοκρατία.

9. Θεωρώντας ότι τα PCT και το PTD ΜL διατηρούν σχέσεις αδελφικές και αλληλοσεβασμού που σφυρηλατούνται στον καθημερινό αγώνα των μελών μας και τις ταξικές μάχες: ότι αγωνίζονται για την εθνική απελευθέρωση και το σοσιαλισμό, με μια μακροχρόνια ιστορία πάλης ενάντια στον οπορτουνισμό, με μια κοινή κατανόηση της πολιτικής περιόδου που η τοπική και διεθνής επαναστατική διαδικασία βιώνει και των στόχων που πρέπει να αναλάβουμε σε αυτήν την φάση, υποσχόμαστε να αξιοποιήσουμε ό,τι θετικό έχουμε συσσωρεύσει σε σχέση μας, να αναπτύξουμε νέα επίπεδα αδελφοσύνης, κατανόησης και στρατηγικών υποχρεώσεων: να αναπτύξουμε νέα στάδια της ενότητας μεταξύ δύο κομμάτων μας και του προοδευτικού και επαναστατικού κινήματος του δομινικανού λαού, έχουμε καταλήξει στην ακόλουθη Πολιτική Συμφωνία:

9.1. Γενικές πτυχές:

α) Δεσμευόμαστε να καθοδηγήσουμε τις πολιτικές σχέσεις μας βασισμένες στον αμοιβαίο σεβασμό, αμοιβαία συνεργασία και επαναστατική αλληλεγγύη.

β) Θα προωθήσουμε την από κοινού καθημερινή προσπάθεια και την συντροφική κατανόηση μεταξύ των μελών των δύο οργανώσεων στο πνεύμα της σφυρηλάτησης μιας ενοποιητικής κουλτούρας, που κατευθύνεται προς ολόκληρο το κίνημα, χωρίς περιορισμό του δικαιώματος στη διαφωνία και στην κριτική και την αυτοκριτική που πρέπει να κυριαρχούν στις σχέσεις αρχών μεταξύ των επαναστατών.

γ) Αυτή η πολιτική συμφωνία δεν περιορίζει τις διμερείς σχέσεις, ούτε την υπογραφή των συμφωνιών από τις δύο οργανώσεις με άλλες οργανώσεις, υπό τον όρο ότι αυτές δεν αντιβαίνουν τη φύση αυτής της συμφωνίας.

9.2. Πολιτική Ενότητα:

α) Αυτή η ενωτική προσπάθεια εμπνέεται σε βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο στάδιο, από την απόφαση να ενισχυθεί μια στενή συνεργασία σε όλα τα επίπεδα μεταξύ των δύο οργανώσεων και να καταβληθούν σημαντικές προσπάθειες για την οικοδόμηση μιας ενωτικής επαναστατικής ηγεσίας στη δομινικανή Δημοκρατία, της οποίας τα χαρακτηριστικά θα καθορίζονται κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας.

β) Τα PCT και το PTD ML δεσμεύουν τους περιορισμένους πόρους και την εμπειρία τους για την ενίσχυση και την προβολή της Ενότητας του Λαού ως το έμβρυο μιας ενωτικής στρατηγικής και για να οδηγήσουν στην ανάπτυξη μιας ευρείας πολιτικής και κοινωνικής εναλλακτικής λύσης που συγκεντρώνει τις προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις του Δομινικανού λαού και για να πάρει την εξουσία και να χτίσει ένα κυρίαρχο και δημοκρατικό έθνος.

9.3 Δουλειά στις μάζες:

α) Θα εργαστούμε μαζί με άλλες επαναστατικές οργανώσεις και προοδευτικούς φορείς για την ανοικοδόμηση και την ανασύνθεση των μαζικών οργανώσεων για έναν λαϊκό συντονισμό βασισμένο στην αρχή της αντιπροσώπευσης και της νομιμότητας με την οποία οι ομάδες της βάσης συμφωνούν. Για πρακτικές ενάντια στη χειραγώγηση και τη γραφειοκρατία, για δημοκρατικές πρακτικές στη λήψη αποφάσεων: που θα διαφοροποιούν τις μορφές οργάνωσης, τις μεθόδους πάλης και συνδυάζουν τις διαδικασίες της κινητοποίησης με την ενδυνάμωση της οργάνωσης και του σχηματισμού μιας σημαντικής κριτικής και επαναστατικής κοινωνικής συνείδησης.

β) Να προωθήσουμε μια ενωτική κουλτούρα στο κοινωνικό κίνημα και προς τις άλλες επαναστατικές οργανώσεις, με τις οποίες θα προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε τις κοινές θέσεις μέσω διμερών και πολύπλευρων συζητήσεων.

γ) Να συντονιστούμε και /ή να αλληλοϋποστηριχτούμε στα κύρια γεγονότα και τις δραστηριότητες των μαζών (πάλη σε θέματα παιδείας, πολιτιστικές εκδηλώσεις διαδικασίες της οργάνωσης και αγώνες) που προωθούν και οι δύο οργανώσεις, κυρίως στη σπουδάζουσα νεολαία , γειτονιά, δάσκαλοι, συνδικάτα και αγροτικά κινήματα.

δ) Δεσμευόμαστε να συζητήσουμε την υποστήριξη του ενός τον άλλον και άλλων προοδευτικών φορέων (με τη συμμετοχή των συντρόφων στις αντίστοιχες περιοχές τους), στα μαζικά κινήματα των δύο οργανώσεων, πάντα σε ένα πνεύμα αλληλεγγύης, αδελφοσύνης, σεβασμού και ειλικρίνειας.

ε) Να καθιερώσουμε ένα πρόγραμμα δράσης που να εξασφαλίζει τον κοινό σχεδιασμό, την αδελφότητα και την ανταλλαγή των εμπειριών των ειδικευμένων στη μαζική δουλειά συντρόφων των κομμάτων μας και για να προωθήσουμε μια πλατφόρμα που να επιτρέπει στα ρεύματά μας να εκφραστούν και να ενεργούν από κοινού στο μαζικό κίνημα, χωρίς να γινόμαστε ουρά κανενός.

στ) Άμεσα θα λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα για να προωθήσουμε το συντονισμό και την συνακόλουθη ενοποίηση μέρους ή όλης της εργασίας που εκτελούμε στη νεολαία και το μέτωπο των δασκάλων.

9.4. Οργανωτικοί Στόχοι:

α) Καταλαβαίνοντας τη σημασία των διαδικασιών που περιλαμβάνονται στην οικοδόμηση της επαναστατικής οργάνωσης και τον επαναστατικό αγώνα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων μαζών, έχουμε αποφασίσει τα εξής σε αυτό τον τομέα:

- Να πραγματοποιούμε καθημερινές συνεδριάσεις για να συζητούμε θέματα πολιτικού ενδιαφέροντος.

- Να οργανώνουμε δραστηριότητες συζήτησης και οργάνωσης στο μαζικό κίνημα

- Να ανταλλάξουμε αντιπροσωπείες στις δραστηριότητες των αντίστοιχων πολιτικών σχολείων μας.

β) Παίρνοντας ως σημείο αφετηρίας τις παραπάνω δραστηριότητες δεσμευόμαστε σε έναν λογικό χρόνο να αρχίσουμε την πρώτη φάση του κοινού πολιτικού σχολείου.

9.5. Διεθνείς σχέσεις και αλληλεγγύη:

α) να αλληλοϋποστηριχτούμε στη διεθνιστική δουλειά από την οποία:

- Θα κάνουμε οτιδήποτε δυνατό για να έχουμε κοινές θέσεις σχετικά με τα σημαντικά γεγονότα που πραγματοποιούνται και για τα γεγονότα στα οποία αποφασίζουμε να συμμετέχουμε.

- Να προσπαθήσουμε να στείλουμε κοινές αντιπροσωπείες στα διεθνή γεγονότα.

- Να υποστηρίξει ο ένας τον άλλον στα διεθνή φόρουμ θέτοντας τους οικονομικούς πόρους μας ο ένας στην υπηρεσία του άλλου όταν αυτό είναι απαραίτητο.

- Να εργαστούμε για τη μεγαλύτερη δυνατή αλληλεγγύη στην οποία ο μεγαλύτερος δυνατός αριθμός προοδευτικών και επαναστατικών δυνάμεων μπορεί να συγκλίνει.

- Να ιδρυθεί μια Κοινή Επιτροπή για να συζητά διεθνή ζητήματα και να κάνει προτάσεις που μπορούν να πραγματοποιηθούν από κοινού.

Πρωτεύουσα της Δομινικανής Δημοκρατίας 27 Σεπτέμβρη 2005

Υπογραφές

για την ΚΕ του PCT
Manuel Salazar
Γενικός Γραμματέας

για την ΚΕ του PTD ML
Ivan Rodriguez,
Πρόεδρος

 

Σκέψεις πάνω στην Πολιτική Συμφωνία μεταξύ PCT και PTD

Του Francisco Caraballo

* Η Συμφωνία η οποία υπογράφηκε πρόσφατα μου φαίνεται πολύ θετική, γιατί παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα οπτική με την έννοια ότι προγραμματίζει δραστηριότητες στην επίτευξη κοινών στόχων. Με βάση αυτό, μπορούν να γίνουν και τα ακόλουθα σχόλια:

1. Αυτή η σημαντική πολιτική κατάκτηση δείχνει την επιτυχία του σωστού συνδυασμού κάποιων αντικειμενικών συνθηκών σε σχέση με την πραγματικότητα στη χώρα και την αποφασιστική θέληση των ενωμένων δυνάμεων και των προσπαθειών πάνω σε κοινές προτάσεις.

2. Όλοι μπορούν να δουν ότι συνεχείς ενωτικές προσπάθειες γίνονται σε όλο τον κόσμο, βγάζοντας συμπεράσματα από τη χρησιμότητά τους στην επίτευξη στόχων που μπορούν να δημιουργήσουν αλλαγή στην κατάσταση, με τη συμμετοχή της πλειοψηφίας που παραδοσιακά αποκλείονταν μέχρι τώρα. Υπάρχουν πρόσφατα παραδείγματα σε Ισπανία, Γαλλία, Ισημερινό, Βραζιλία και Κολομβία και παρ’ όλο που διαφέρουν σε περιεχόμενο και βάθος δείχνουν μια διεθνή τάση.

3. Είναι δεδομένο ότι οι εξελίξεις στις χώρες αυτές δείχνουν μια μεγαλύτερη υποταγή στους σχεδιασμούς των Ηνωμένων Πολιτειών, την ενδυνάμωση των ομάδων εκείνων που καθορίζουν την πορεία αυτών των χωρών και που επωφελούνται από την υπερεκμετάλλευση ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού, ενώ αρνούνται την επίλυση σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων. Οι ισχυροί οικονομικοί κύκλοι που είναι συνδεδεμένοι με πολυεθνικές είναι ικανοποιημένοι με τις κατευθυντήριες γραμμές τους, ενώ εκείνοι που τρέφουν τους πλουσίους γίνονται όλο και πιο φτωχοί.

4. Είναι επιτακτικό- ως τμήμα της ιδεολογικής πάλης- να επιδοθούμε σε αυστηρή κριτική της πλαστότητας της αστικής δημοκρατίας, όχι μόνο για τη φύση της, αλλά γιατί εκείνα τα στοιχεία που ήταν θετικά για την πάλη των λαών, τώρα διακυβεύονται. Η άρνηση ή ο δραστικός περιορισμός των ελευθεριών και των δικαιωμάτων σε φιλελεύθερες δημοκρατίες αποτελούν ένα παράδειγμα

5. Στη Συμφωνία που υπογράφηκε μπορεί κανείς να δει σύμπτωση σε στοιχειώδεις σκοπούς, όπως η εθνική κυριαρχία, η συμμετοχική δημοκρατία και η επίλυση των προβλημάτων ευρέων μαζών του πληθυσμού. Είναι προφανές ότι τα σημεία αυτά παρουσιάζουν ξεκάθαρα τους διάφορους τρόπου με τους οποίους μπορεί να υποκινηθεί ο κοινωνικός αγώνας για την κατάκτησή τους: αλλά είναι πολύ σημαντική η επίτευξη μιας κατ’ αρχήν συμφωνίας γιατί επισημαίνει κοινές αφετηρίες και κατευθύνσεις που μπορούν να ακολουθηθούν.

6. Στην ενοποιητική διαδικασία είναι προφανές ότι διάφορα στάδια υπάρχουν, που πρέπει να γίνουν πιο συγκεκριμένα, προκειμένου να αποφευχθούν παρανοήσεις που μπορούν να εξελιχθούν σε τροχοπέδη στην εκπλήρωση των κοινών καθηκόντων. Αυτό είναι σημαντικό, ειδικότερα όταν υπάρχει η πιθανότητα να προσεγγιστούν και άλλες δυνάμεις για ενιαία καθήκοντα.

7. Η εμπειρία διδάσκει ότι το δυνάμωμα της ενότητας επιτυγχάνεται μέσα στη φωτιά του κοινωνικού και πολιτικού αγώνα, δηλαδή, στην εφαρμογή του κοινού προγράμματος, που γίνεται ο ενοποιητικός παράγοντας. Έτσι, είναι απαραίτητη η επίδειξη ιδιαίτερης προσοχής στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων και την άσκηση οργανωμένου ελέγχου των σχεδίων και των καθηκόντων.

8. Θα βοηθούσε πολύ αν οι ενοποιητικές συμφωνίες και υποχρεώσεις διευρυνθούν σε όσο το δυνατό περισσότερους τομείς της κοινωνίας. Αλλά, πάνω απ’ όλα είναι απαραίτητο τα αποτελέσματα των ενωτικών πολιτικών να είναι ορατά στο κοινωνικό κίνημα, που σε πολλές περιπτώσεις απαιτεί ευελιξία για την επίτευξη πιο σημαντικών σκοπών.

---

* Ο Francisco Caraballo είναι πολύ γνωστός Κολομβιανός επαναστάτης και κομμουνιστής ηγέτης. Εκτίει ποινή μεγάλης διάρκειας στις Κολομβιανές φυλακές ως πολιτικός κρατούμενος. Παγκόσμια γίνεται καμπάνια απελευθέρωσής του στην οποία συμμετέχει και η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55». Πριν τη σύλληψή του ήταν ο Πρώτος Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κολομβίας, Μαρξιστικού-Λενινιστικού και Γενικός Γραμματέας του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (EPL).

Διαβάστε Περισσότερα »

Η δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη

(προδημοσίευση από την εφημερίδα «Ανασύνταξη». Στην εφημερίδα θα υπάρξει και τοποθέτηση της Οργάνωσης για τις 3 εκδοχές του θανάτου του σ. Νίκου Ζαχαριάδη).

[[Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκανδρου Κεπέση «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ γύρω από γεγονότα και πρόσωπα». Αθήνα 2006, σελ. 45-46.]]

Την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές.

Με την ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο Χαρ. Φλωράκης θυμάμαι το παρουσίασε ως αυτοκτονία.

«Σκεφτόμασταν, είχε δηλώσει, να τον έχουμε δίπλα μας, να του ζητάμε τη γνώμη μας όταν εκείνος αυτοκτόνησε».

...Ήταν αδύνατο να πιστέψω κάτι τέτοιο. Έγραψα αμέσως ένα σημείωμα στην Αλέκα Παπαρήγα που έγραφα τα παρακάτω περίπου.

Υποστηρίχτηκε συντρόφισσα ότι αυτοκτόνησε ο Ν. Ζαχαριάδης. Όχι!!!
Συντρόφισσα οι κομμουνιστές δεν αυτοκτονούνε.
Ο Ν. Ζαχαριάδης δεν αυτοκτόνησε.
Οι κομμουνιστές δεν αυτοκτονούν.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, η ηρωικός μάρτυρας του λαού, αυτοκτόνησε όσο και ο εκλεγμένος Πρόεδρος της Γεν. Συν. Εργ. Ελλάδας Δημ. Παπαρήγας που η Γενική Ασφάλεια τον παρουσίασε ότι αυτοκτόνησε με το κορδόνι της μπιτσάμας του στο κελί που τον κρατούσαν.

Υπάρχει και η εκδοχή ότι όσο ζούσε ο Ν. Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία, αν δεν της το ζήτησε εκείνος, για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη.

Όπως και ναχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη.

Η χρουστσωφική ηγεσία του ΚΚΣΕ και της Κυβέρνησης προχώρησε στη δολοφονία, γιατί σε λίγους μήνες, θα υποχρεωνόταν να απολύσει απ’ τη φυλακή τον Ν. Ζαχαριάδη που κρατιόταν χωρίς καμία δικαστική απόφαση πέρα για πέρα παράνομα.

Θα απολυόταν και θα αναλάμβανε την ηγεσία του ΚΚΕ. Προς όφελος του ΚΚΕ και του ελληνικού λαού, προς όφελος της Ειρήνης και της προόδου, σ’ όλον τον κόσμο.

Αυτό σημαίνει ότι, ύστερα από λίγο καιρό, ούτε ένα χρόνο η χρουστσωφική ηγεσία ήταν υποχρεωμένη να απολύσει το Ν. Ζαχαριάδη απ’ τη φυλακή που τον κρατούσε.

Ήταν υποχρεωμένη να απολύσει το Ν. Ζαχαριάδη που θα ακολουθούσε τη μαρξιστική-λενινιστική σταλινική πολιτική, αυτό το ήξερε καλά, γι’ αυτό βιάστηκε να τον δολοφονήσει με την ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ της.


* Ο Νίκανδρος Κεπέσης πήρε μέρος στους πολέμους 1940-41,σαν έφεδρος Ανθυπολοχαγός. Ρίχτηκε απ’ τους πρώτους στον αγώνα ενάντια στους καταχτητές. Αναδείχθηκε σε καπετάνιο του 6ου Ανεξάρτητου Συν/τος του ΕΛΑΣ Πειραιά.

Έγινε μέλος της ΟΚΝΕ το 1930 και το 1936 μέλος του ΚΚΕ. Το 1944 έγινε μέλος της Γραμματείας της ΚΟ Πειραιά και το 1946 Β’ Γραμματέας της ΚΟ Αθήνας. Το 1950, όντας φυλακή, εκλέχτηκε από την Γ’ συνδιάσκεψη μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Επανεκλέχτηκε από όλα μέχρι και το 11ο Συνέδριο.

Για την πατριωτική και κομματική του δράση διώχθηκε σκληρά. Κλείστηκε σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης 22 σχεδόν χρόνια.

Υπήρξε βουλευτής του ΚΚΕ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Final Declaration of the XX. International Anti-Imperialist and Anti-Fascist Youth Camp

Copenhagen, Denmark, August 4th 2006

http://www.iul2006.net

While the attacks of imperialism against the peoples of the world have increased and intensified, the anti-fascist and anti-imperialist youth has raised its combative voice in the XX. International Anti-Imperialist and Anti-Fascist Youth Camp that took place in Copenhagen, Denmark, where we also organised a demonstration with the support of the Danish people against the presence of their troops in Iraq and Afghanistan , and against the war in the Middle East .

More than 300 young people from 16 countries of the world, Germany, Austria, Brazil, Colombia, Ecuador, Spain, Finland, France, India, England, Iraq, Iran, Mexico, Palestine, Turkey and Denmark have run workshops, discussions and debates in which we shared experiences of organisation and struggle against war, neo-liberalism and imperialism.

The world under the impositions of imperialism is in crisis; this is expressed with the orientation towards fascism through wars, invasions and aggressions against the peoples seeking their liberation, on one hand, while, on the other hand, through the implantation of neo-liberal policies, that force the people of the world to live under poverty, that negate any possibility of access to work, health and qualified education.

The rivalry between the North American imperialists and other imperialists, such as the European ones, has taken them to bloody dispute over the natural resources and strategic zones for the assurance of their interests.

Alongside the intensification of these attacks, the resistance of the peoples, the workers and especially of the youth is on the rise; an example of this struggle and international solidarity is the realisation of this XX. International Anti-Imperialist and Anti-Fascist Youth Camp, through which we want to manifest our most firm obligation to support the struggles of the peoples of the world.

We support the fight and resistance of the peoples of Iraq and Afghanistan, invaded by the USA and the NATO, and of the Palestinian and Lebanese peoples against the Zionist aggression by Israel .

We characterize Latin America as the weak link of the chain of imperialist domination.

Venezuela is advancing a democratic and nationalist process. Colombia has maintained the insurrection that has not been defeated for 40 years; in Ecuador the people has defeated 3 corrupt presidents and has defeated imperialism by the expulsion of OXY and not signing the TLC (Free Trade Treaty).

We note the resistance of the Cuban revolution that has been going on for more than 40 years, and also the democratic process of the Bolivian people defending their natural resources and the fight of the Mexican public in defence of creating popular will.

Moreover, in Europe, the struggle of the German public against Hartz IV, the successful ΄NO` campaign of the French people against the EU Constitution and the victory of the youth over the CPE legislation has empowered and enabled all sections of the public to join the struggle against neo-liberalism.

Such struggles in the recent years have demonstrated to the people of Europe that the neo-liberal policies and militarist plans of EU can be defeated with the united and determined fight of the people against such policies and plans.

The wind of change blowing all over the world obliges the youth to reinforce their fight and to achieve new victories such as the one achieved by the French youth against the CPE as well as the Chilean and the Ecuadorean ones, amongst others for a better education.

In this period the participants of this camp have been able to learn from the experience of these young people who demonstrated through their practice that unity is the guarantee for victory against imperialism that is the common enemy.

The borders that split us do not matter: there is one struggle and one obligation that unites us.

• Let the youth of the entire the world know what has been resolved in the XX
International Anti-Fascist and Anti-Imperialist Youth Camp

• Undertake new struggles and resistances for the liberation of the peoples of the world

• Form closer links of international solidarity between the participants of the XX International Anti-Fascist and Anti-Imperialist Youth Camp and with all democratic and revolutionary organisations of the world

• Undertake to realise the XXI International Anti-Fascist and Anti-Imperialist Youth Camp (*) as a task for all young people pursuing the construction of a better world

• Let's assume combatively and fearlessly the objective to work for the unity of the youth and of the peoples against imperialism and fascism.

The only alternative to capitalism is scientific socialism.

For international solidarity!

Long Live the XX. International Anti-Imperialist and Anti-Fascist Youth Camp!

Note (*) to be held in Brazil 2008

- End -

Διαβάστε Περισσότερα »