Η Κύπρος και ο ακραίος εθνικισμός της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ

Α. Εθνικιστικό και στην υπηρεσία των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων το «ΟΧΙ» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στο αμερικανόπνευστο ιμπεριαλιστικό «σχέδιο Ανάν»

Μ’ αφορμή το δημοψήφισμα στην Κύπρο (24 Απρίλη) η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του χρουστστοφικού «Κ»ΚΕ πρόβαλλε το «ΟΧΙ» στο «σχέδιο Ανάν» σαν μια «αντιιμπεριαλιστική»(!) και «διεθνιστική»(!) στάση-θέση και επιπλέον σαν «πατριωτική-διεθνιστική»(!), φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να την εκθειάζει ως την κατ’ εξοχήν «αντιιμπεριαλιστική»(!) πολιτική θέση.

Έτσι, ανάμεσα στα πάμπολλα δημοσιεύματα του «Ριζοσπάστη», ας αναφέρουμε καταρχήν εκείνο μετά την επίσκεψη-συνάντηση (15.4.2004) των αρχηγών των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλο, όπου ο «Ριζοσπάστης» με πρωτοσέλιδο πηχυαίο τίτλο ισχυρίζεται: «Πατριωτική-διεθνιστική η θέση του ΚΚΕ, ΦΡΟΝΤΕΡΟ ΟΧΙ στο σχέδιο των ιμπεριαλιστών» («Ρ» 16.4.2004).

Σ’ άλλο δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» ο υμνητής του αντιδραστικού «υπερπατριώτη»(!)-εθνικιστή Έβερτ και «ταλαντούχος»(!) διαφημιστής της «αντιιμπεριαλιστικής»(!) του στάσης – και ακριβώς γι’ αυτό ανεκδιήγητος σοσιαλδημοκράτης δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» - Ν. Μπογιόπουλος, παραμονές του δημοψηφίσματος στην Κύπρο, σε άρθρο του γράφει: «Το «ΟΧΙ» στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο είναι η πατριωτική και διεθνιστική θέση των κομμουνιστών» (εννοεί προφανώς τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκρατες του «Κ»ΚΕ) («Ρ» 18.4.2004, σελ. 2). Αξίζει επιπλέον προσοχής και πρέπει να σημειωθεί και ο πολύ χαρακτηριστικός και ακραία εθνικιστικός τίτλος του άρθρου: ««ΟΧΙ» στο νέο ιμπεριαλιστικό «Αττίλα»!»(δηλ. το «σχέδιο Ανάν» «δίνει»(!) την Κύπρο στην Τουρκία, γνωστή θέση των εθνικιστών-φασιστών (ελλήνων-ελληνοκυπρίων))!!!

Η πολιτική θέση του «ΟΧΙ» που υιοθέτησε και υπεράσπισε η ηγεσία του «Κ»ΚΕ, που προπαγανδίστηκε κατά κόρον και παραπάνω προβάλλεται σαν «αντιιμπεριαλιστική»(!), «πατριωτική»(!) και «διεθνιστική»(!) στην πραγματικότητα δεν είναι «αντιιμπεριαλιστική» και πολύ περισσότερο δεν είναι «διεθνιστική». Πρόκειται, όπως θα φανεί αμέσως παρακάτω, για έναν ψευδεπίγραφο «αντιιμπεριαλισμό»(!) δηλ. για τον αντιδραστικό αστικό εθνικισμό που στην συγκεκριμένη περίπτωση βαφτίζεται «αντιιμπεριαλισμός», «πατριωτισμός» και «διεθνισμός».

1. «Αντιιμπεριαλιστική»(!) ή αντίθετα στην υπηρεσία των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων η θέση του «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ απέναντι στο «σχέδιο Ανάν»;

Ο ισχυρισμός της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ ότι η θέση του «ΟΧΙ» απέναντι στο «σχέδιο Ανάν» είναι μια θέση «αντιιμπεριαλιστική»
(!) δηλ. ότι «στρέφεται»(!) ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ-Αγγλία-ΕΕ και «εξυπηρετεί»(!) τα συμφέροντα του κυπριακού λαού (ελλήνων-τούρκων) είναι ένας ολωσδιόλου αβάσιμος και επικίνδυνα παραπλανητικός ισχυρισμός. Το ίδιο ισχύει και για το «ΝΑΙ» απέναντι στο «σχέδιο Ανάν».

Πέρα απ’ το ότι, με την αποδοχή του ψευτοδιλήμματος των «ΝΑΙ»-«ΟΧΙ» των ιμπεριαλιστών εκ μέρους των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων, καλλιεργείται γενικά στον κυπριακό λαό (έλληνες-τούρκους) η αυταπάτη ότι είναι δυνατή η λύση του κυπριακού προβλήματος στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, και η θέση του «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ, που εδώ μας αφορά, δεν είναι «αντιιμπεριαλιστική», αλλά αντίθετα είναι μια φιλοιμπεριαλιστική θέση, δηλ. μια θέση που βρίσκεται ολοκληρωτικά στην υπηρεσία των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την Κύπρο. Κι’ αυτό επειδή:

α) Η θέση του «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ έχει ως βάση και αφετηρία την αποδοχή του ψευτοδιλήμματος «ΟΧΙ»-«ΝΑΙ» απέναντι στο «σχέδιο Αννάν», ψευτοδίλημμα που, ως γνωστόν, επέβαλαν σκοπίμως οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ-Αγγλία-ΕΕ στον κυπριακό λαό (έλληνες-τούρκους) με πρωταρχικό και αποκλειστικό στόχο να τον κρατήσουν διασπασμένο και να διαιωνίσουν τη διάσπασή του, χρησιμοποιώντας γι’ αυτό το σκοπό το κύριο, καλά δοκιμασμένο και προτιμητέο τους όπλο: τον εθνικισμό, που προκάλεσε τόσα και τόσα δεινά στο πολύπαθο νησί.

Κι ακριβώς η συμμετοχή (αντί της αποχής) στο δημοψήφισμα που σημαίνει αποδοχή (αντί της απόρριψης) του ψετοδιλήμματος «ΝΑΙ»-«ΟΧΙ» των ιμπεριαλιστών εκ μέρους των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων και η πολιτική θέση-πρόταση της συμμετοχής του κυπριακού λαού στο δημοψήφισμα της 24ης Απρίλη ήταν αυτή που συνέβαλε στη διατήρηση της ως τώρα διάσπασής του και στην παραπέρα ενίσχυσή της με το γνωστό εκλογικό αποτέλεσμα: των 76% «ΟΧΙ» των ελληνοκυπρίων και 65% «ΝΑΙ» των τουρκοκυπρίων.

Έτσι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με την αποδοχή του ψευτοδιλήμματός τους απ’ τα αστικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα που εμπεριέχεται στην πολιτική θέση της συμμετοχής στο δημοψήφισμα των «ΟΧΙ»- «ΝΑΙ» αυτών των κομμάτων και των αποτελεσμάτων του, πέτυχαν τον κύριο και πρωταρχικό τους στόχο: τη διαιώνιση της διάσπασης του κυπριακού λαού (ελλήνων-τούρκων) και ειδικά των εργατών-αγροτών (ελλήνων-τούρκων), ενισχύοντας συνάμα και τον αντιδραστικό αστικό εθνικισμό και των δυο πλευρών – εντελώς απαραίτητης προϋπόθεσης για τη διατήρηση της κυριαρχίας των ιμπεριαλιστών στην Κύπρο.

Παρόλο που ο επιδιωκόμενος στόχος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, δηλ. η διαιώνιση της διάσπασης του κυπριακού λαού (ελλήνων-τούρκων) και τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος ήταν ήδη γνωστά πολύ πριν αυτό διεξαχθεί, τα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα Ελλάδας-Τουρκίας και της Κύπρου επέλεξαν συνειδητά να εξυπηρετήσουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, συσταίνοντας στον κυπριακό λαό να πάρει μέρος στο δημοψήφισμα και εγκλωβίζοντάς τον έτσι ευθύς εξαρχής στην αποδοχή του ψευτοδιλήμματος των «ΟΧΙ»-«ΝΑΙ», που του επέβαλλαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Είναι, λοιπόν, φανερό πως και το «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ απέναντι στο «σχέδιο Ανάν» είναι στην υπηρεσία των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σχετικά με το Κυπριακό και όχι «ενάντια»(!) στα σχέδιά τους όπως διατείνονται οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες Φλωράκης-Παπαρήγα.

Σ’ αντίθεση με τα «ΝΑΙ»-«ΟΧΙ» των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων, που έχουν ως βάση και αφετηρία την αποδοχή του επιβληθέντος απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ψευτοδιλήμματος «ΝΑΙ»-«ΟΧΙ» – και ακριβώς γι’ αυτό είναι και οι δυο αυτές θέσεις αστικές και φιλοιμπεριαλιστικές – μόνο η πολιτική θέση της ΑΠΟΧΗΣ απ’ το δημοψήφισμα είναι πραγματικά αντιιμπεριαλιστική θέση, επειδή έτσι θα απορρίπτονταν ευθύς εξαρχής το ψευτοδίλημμα των «ΝΑΙ»-«ΟΧΙ» που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον κυπριακό λαό, θα αποφεύγονταν η διάσπαση του κυπριακού λαού (ελλήνων-τούρκων) με τα: «ΟΧΙ» των ελληνοκυπρίων και «ΝΑΙ» των τουρκοκυπρίων και επομένως θα διαφυλάσσονταν και θα δυνάμωνε η ΕΝΟΤΗΤΑ του κυπριακού λαού (ελλήνων-τούρκων), και ειδικά των ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων ΕΡΓΑΤΩΝ-ΑΓΡΟΤΩΝ, θα καταφέρονταν ισχυρό πλήγμα στον εθνικισμό και θα αποκρούονταν αποτελεσματικά οι πιέσεις των ιμπεριαλιστών.

β) Η πολιτική θέση του «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ απέναντι στο «σχέδιο Ανάν» είναι θέση αστική, επειδή ταυτίζεται με το «ΟΧΙ» της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης, η οποία αυτή τη στιγμή, σε κυβερνητικό επίπεδο, εκφράζεται απ’ την κυβέρνηση των ΔΗΚΟ (Τ. Παπαδόπουλος)-ΑΚΕΛ, και παραπέρα απ’ το αντιδραστικό φεουδοαστικό ιερατείο μ’ αρχηγούς τους ρασοφόρους Πάφου Χρυσόστομο («τεμπελχανάδες τούρκοι») - Κυρήνειας Παύλο και το τραπεζικό-χρηματιστικό κεφάλαιο (Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου) και τα αστικά κόμματα της Κύπρου. Ο «Ριζοσπάστης» με τίτλο «Κεντρική Τράπεζα Κύπρου» και υπότιτλο «έμμεσο ΟΧΙ στο «σχέδιο Ανάν» μας πληροφορεί: «Έμμεσο, αλλά σαφές ΟΧΙ, στο «σχέδιο Ανάν» - άρα και προτροπή για ΟΧΙ στο προαναγγελθέν για το Σάββατο δημοψήφισμα – διατυπώνει και ο επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου (ΚΤΚ) Χριστόδουλος Χριστοδούλου» («Ρ» 21.4.2004, σελ. 10).

Και είναι τόσο κραυγαλέα η φιλοϊμπεριαλιστική-φιλοαστική πολιτική θέση του «ΟΧΙ» - γιατί εξυπηρετεί τα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην Κύπρο και είναι θέση της κυπριακής αστικής τάξης - που ακόμα και η σοσιαλδημοκράτισσα Α. Παπαρήγα είναι υποχρεωμένη να παραδεχθεί: «Αναμφισβήτητα μέσα στο ΟΧΙ μπορεί να υπάρχουν πολλές αποχρώσεις» («Ρ» 30.4.2004, σελ. 17)!!!

γ) Τέλος, η θέση του «ΟΧΙ» δεν είναι θέση «πατριωτική»(!) όπως ισχυρίζονται οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, μα αντίθετα είναι θέση «υπερπατριωτική» δηλ. εθνικιστική, επειδή ταυτίζεται με το «ΟΧΙ» των «υπερπατριωτών»-εθνικιστών και των φασιστών.

Πέρα απ’ τους χουντικούς φασίστες της νεοσύστατης (21 Απρίλη) «Πατριωτικής Συμμαχίας» με σημαία: «ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν – συμπαράσταση στον κυπριακό ελληνισμό», να τι διακήρυσσαν εκείνες τις μέρες ορισμένοι απ’ τους αντιδραστικούς «υπερπατριώτες», όπως ο μητροπολίτης Πάφου Χρυσόστομος: «Όσοι ακούν τη φωνή της πατρίδας θα πουν «ΟΧΙ» και όσοι πουν «ΝΑΙ» «χάνουν την πατρίδα και την Ουράνια Βασιλεία», ενώ ο Χρήστος Γούδης (διευθυντής του τμήματος ιδεολογίας του Ιδρύματος «Κων/νος Καραμανλής») μας «διαφωτίζει»: «Η Κύπρος μπορεί να είναι σκλαβωμένη, είναι όμως ελληνική. Το «ΟΧΙ» είναι η απάντηση των ελλήνων» («Ελευθεροτυπία» 13.4.2004), ο δε Ν. Σαρρής σε ομιλία του στη Λευκωσία (14.4.2004) διακηρύσσει: «Όποιος ψηφίσει «ναι», να ξέρει ότι την ίδια στιγμή επωμίζεται την ευθύνη και το βάρος για τους 4.000 νεκρούς κύπριους της εισβολής. Φεύγει η ευθύνη από τους τούρκους και βαραίνει εκείνους που θα ψηφίσουν ναι» («Ελευθεροτυπία» 16.4.2004, 64), κλπ., κλπ.

Και από κοντά τους, τρέχει λαχανιασμένος, για να μην υστερήσει, ο «Ριζοσπάστης» - στο πνεύμα των ρασοφόρων Αμβρόσιου (Καλαβρύτων): όχι σε «σε μια ενωμένη Κύπρο, στην οποία ο κατακτητής θα έχει τα πάντα», «καλύτερα μια διαιρημένη Κύπρος» και Καλλίνικου (Πειραιώς) για τον οποίο «η Κύπρος παραδίδεται στους τούρκους» - και αναδημοσιεύει από το «Ποντίκι» γελοιογραφία μιας τούρκικης σημαίας που καταβροχθίζει την Κύπρο («Ρ» 19.3.2004, σελ. 31)!!!

Έτσι εξηγείται γιατί οι χρουστσοφικοί ηγέτες όχι μόνο δεν φρόντισαν να διαχωρίσουν τη θέση τους απ’ τους ακραίους εθνικιστές «υπερπατριώτες»(!) φασίστες αλλά συμπαρατάχθηκαν-ταυτίστηκαν μαζί τους στο θέμα του Κυπριακού και επιπλέον δημοσίευσαν στο «Ριζοσπάστη» κείμενά τους, πέραν εκείνων της «νεοορθόδοξης» λυσσασμένης και έξαλλης «τουρκοφάγας» εθνικίστριας Λ. Κανέλλη, με λίστες ονομάτων και πρώτη εκείνη που φέρει τον τίτλο «υπογράφουν «ΟΧΙ» στο «σχέδιο Ανάν» («Ρ» 17.4.2004, σελ. 8), στην οποία φιγουράρουν τα ονόματα γνωστών «υπερπατριωτών»-τουρκοφάγων, τύπου Γιανναρά, Σαρρή, Λυκουρέζου, Λάσκαρη, Γιαλουρίδη, Αλευρομάγειρου, Στοφορόπουλου, Καραμπελιά, κλπ. Ακολουθεί δεύτερη λίστα ονομάτων («Ρ» 20.4.2004, σελ.14), στην οποία υπογράφουν επιστολή προς τον κύπριο πρόεδρο η οποία καταλήγει: «το ΟΧΙ που εκφράσατε και που πιστεύουμε ότι θα επικυρωθεί από τον κυπριακό ελληνισμό ανακαλεί τις στιγμές αντίστασης και ελευθερίας του εθνικού ιστορικού μας βίου» («Ρ» 20.4.2004, σελ. 14). Ακολουθεί και τρίτη λίστα με τίτλο: «Πανεπιστημιακοί υπογράφουν υπέρ του ΟΧΙ» («Ρ» 23.4.2004, σελ. 12). Νωρίτερα ο «Ριζοσπάστης» (9.4.2004) εκθείαζε τους «υπερπατριώτες» Παπαθεμεληδο-Ζουράρηδες, Γιανναρηδο-Λυκουρέζους, κλπ., κλπ.

Ανάλογες εθνικιστικές – «υπερπατριωτικές»(!) θέσεις φιλοξένησε ο «Ριζοσπάστης» στις στήλες του, όπως εκείνες των Θ. Στοφορόπουλου («εγκαταλείπει τους κυπρίους στο έλεος της Τουρκίας»(!), κλπ.), Αντ. Κακαρά («ωφελημένη η Τουρκία»(!), «βαρεθήκαμε να μεταφράζεται... η αγάπη προς την πατρίδα σε εθνικισμό!», κλπ., κλπ. ) («Ρ»18.4.2004, σελ. 4), κλπ., κλπ.

Σήμερα όμως οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ έγιναν προσεκτικότεροι. Για να συγκαλύψουν κάπως τον αντιδραστικό εθνικισμό τους απέφυγαν να νεκραναστήσουν τη διαβόητη «Πατριωτική Κίνηση Πολιτών» του «μακαρίτη» πλέον στενού συμμάχου-συνεργάτη τους «υπερπατριώτη» Δημ. Τσοβόλα με την οποία συνεργάζονταν πριν περίπου δυο χρόνια, όπως επίσης απέφυγαν να συνυπογράψουν οι βουλευτές τους «υπερπατριωτικά» κείμενα, σαν την επαίσχυντη και ακραία εθνικιστική «Διακήρυξη για το Κυπριακό» που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (3.12.2002) μαζί με διάφορους εθνικιστές από τη μοναρχοφασιστική ΝΔ ως το ΠΑΣΟΚ: Λ. Βερυβάκης (ΠΑΣΟΚ), Ν. Γκατζής («Κ»ΚΕ), Ν. Κακλαμάνης (ΝΔ), Λ. Κανέλλη («Κ»ΚΕ), Π. Κρητικός (ΠΑΣΟΚ), Ν. Κατσέλη (ΠΑΣΟΚ), Σ. Παπαθεμελής (ΠΑΣΟΚ), Α. Πεπονής (ΠΑΣΟΚ), Α. Τζέκης («Κ»ΚΕ), Δ. Τσοβόλας (ΔΗΚΚΙ), Γ. Χουρμουζιάδης («Κ»ΚΕ) και μαζί τους οι γνωστοί «τουρκοφάγοι» Ν. Σαρρής, Χ. Γιαλουρίδης, Κ. Ζουράρις, κλπ. και άλλοι εθνικιστές «υπερπατριώτες» στρατιωτικοί και ιεράρχες.

Δεν είναι μόνο οι εθνικιστές τουρκοφάγοι του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και κάποιοι «υπερπατριώτες» του ΠΑΣΟΚ και οι φασιστικές οργανώσεις που υμνούν τη στάση του εθνικιστή Τ. Παπαδόπουλου αλλά και οι διάφοροι σοσιαλδημοκράτες δημοσιογράφοι του «Ριζοσπάστη» που δεν δίστασαν, όπως ο Π. Καραβασίλης, να εκθειάσουν και διαφημίσουν το εθνικιστικό-σοβινιστικό διάγγελμα του μεγαλοαστού εθνικιστή Τ. Παπαδόπουλου σαν «αντιιμπεριαλιστικό χαστούκι» («Ρ» 17.4.2004, σελ. 32) και ο Ν. Μπογιόπουλος, ο υμνητής του αντιδραστικού «υπερπατριώτη»-εθνικιστή Έβερτ, ισχυρίζεται εθνικιστικά: «το «ΟΧΙ» στο «σχέδιο Ανάν» τούτη την ώρα καταγράφεται ως πάνδημη θέληση του κυπριακού λαού» («Ρ» 14.4.2004, σελ. 31), εννοώντας προφανώς με την έννοια «κυπριακός λαός»(!) μόνο την ελληνική αντιδραστική αστική τάξη της Κύπρου. «Ξεχνάει» ο αξιοθρήνητος κολαούζος του Έβερτ ότι στην Κύπρο υπάρχουν και ζουν έλληνες ΕΡΓΑΤΕΣ-ΑΓΡΟΤΕΣ και βέβαια τούρκοι ΕΡΓΑΤΕΣ-ΑΓΡΟΤΕΣ, οι οποίοι έχουν κοινά ταξικά συμφέροντα μεταξύ τους και κοινό μέτωπο πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αντιδραστική αστική τάξη της Κύπρου (ελληνική-τουρκική), αλλά και την αντιδραστική αστική τάξη Ελλάδας-Τουρκίας.

Σ’ ένα άλλο ολοσέλιδο άρθρο – παραλήρημα του πιο ακραίου εθνικισμού – με τίτλο «Χρέος και τιμή για το λαό της Ελλάδας», αγνοώντας προκλητικά τους τουρκοκύπριους, γράφει ο Ν. Μπογιόπουλος, ανάμεσα στ’ άλλα, και τα εξής «υπερπατριωτικά»: «το μήνυμα του χρέους που απορρέει για μας, για τον ελληνικό λαό, από την αντίσταση των Κυπρίων, είναι συνώνυμο του πατριωτισμού, του διεθνισμού, του φιλότιμου και της αξιοπρέπειας: τώρα έχει την ανάγκη της αμέριστης στήριξης και της ενεργητικής αλληλεγγύης του ελληνικού λαού η Κύπρος. Εμείς πια, ως ελληνικός λαός, δεν έχουμε το δικαίωμα να τους αφήσουμε μόνους τους» («Ρ»17.4.2004, σελ. 31).

Ο «υπερπατριώτης»-εθνικιστής Ν. Μπογιόπουλος, στοιχισμένος στην «αντιιμπεριαλιστική»(!) φάλαγγα των «υπερπατριωτών» όλων των κομμάτων και του φασιστο-παπαδαριού, στο ίδιο άρθρο του όχι μόνο αγνοεί προκλητικά τους τούρκους ΕΡΓΑΤΕΣ-ΑΓΡΟΤΕΣ – και ακριβώς γι’ αυτό είναι άρθρο μνημείο ακραίου εθνικιστικού παραληρήματος – μα και ενώ δεν αναφέρει ούτε μια φορά το προλεταριάτο και την εργατική τάξη-αγροτιά μιλά για «πατριωτισμό»(!) και «διεθνισμό»(!), εννοώντας προφανώς τον «πατριωτισμό»-«διεθνισμό»(!) της αντιδραστικής αστικής τάξης, την οποία ο ίδιος σαν συνεπής σοσιαλδημοκράτης χρουστσοφικός υπηρετεί.

Αλλά και ο πλέον ανίδεος καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να γίνεται λόγος για «πατριωτισμό» και «διεθνισμό» χωρίς να αναγνωρίζονται και αναφέρονται-μνημονεύονται οι φορείς του: το επαναστατικό προλεταριάτο και γενικά οι εργαζόμενοι και οι σύμμαχοί τους.

Τέλος, μ’ αφορμή πάλι την Κύπρο, ένας άλλος δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη», ο Π. Ριζαργιώτης – απολογούμενος και δίνοντας αναφορά στους αντιδραστικούς αστούς εθνικιστές των άλλων κομμάτων – αναφωνεί, κινούμενος στην «υπερπατριωτική» γραμμή της έξαλλης νεοορθόδοξης εθνικίστριας θεούσας Λ. Κανέλλη, «περήφανα»: «Ε, ναι είμαστε πατριώτες...»!!!, δηλ. «υπερπατριώτες»-εθνικιστές («Ρ» 17.4.2004, σελ. 4). – σφιχταγκαλιασμένος με τη «φανταχτερή δημοσιογραφίνα που πολλά χρόνια υπηρέτησε με φλογερό πάθος τη Δεξιά και την αντίδραση» (Βάσος ΓΕΩΡΓΙΟΥ), η οποία τώρα τελευταία προτείνει τον «επαναπροσδιορισμό της πολύτιμης έννοιας πατρίδα» («ΝΕΜΕCIS», Νο 43, Απρίλης 2004, σελ. 13) σε συνεργασία με τους «συμπολεμιστές» της «υπερπατριώτες» του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και του αντιδραστικού φεουδοαστικού ιερατείου του Χουντο-Χριστόδουλου και εκστασιαζόμενη παθαίνει αφωνία μπροστά στον εθνικισμό-σοβινισμό των «γενναίων» αυτών «συμπολεμιστών» της (πουθενά στο άρθρο της δεν ασκεί σ’ αυτούς την παραμικρή κριτική).

Μένει ακόμα να δειχθεί ότι η θέση του «ΟΧΙ» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ δεν είναι θέση «διεθνιστική» αλλά αντίθετα αστική-εθνικιστική. Η συνέχειά του σε επόμενο σημείωμα.

2. «Διεθνιστική» ή αστική εθνικιστική η θέση του ΟΧΙ του «Κ»ΚΕ απέναντι στο «σχέδιο Ανάν»;

Όπως είδαμε παραπάνω η θέση του «ΟΧΙ» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ απέναντι στο «σχέδιο Ανάν» δεν είναι «αντιιμπεριαλιστική, αλλά αντίθετα βρίσκεται στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περίπτωση της Κύπρου.

Εδώ ας σημειώσουμε σύντομα γιατί η θέση του «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ δεν είναι «διεθνιστική», δηλ. δεν έχει ως αφετηρία και βάση τη σκοπιά της εργατικής τάξης, αλλά απεναντίας είναι αστική εθνικιστική.

Καταρχήν η ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν προσεγγίζει ταξικά το κυπριακό πρόβλημα στη βάση ανάλυσης των τάξεων της κυπριακής καπιταλιστικής κοινωνίας. Αρνούμενη την ταξική ανάλυση και την ύπαρξη των τάξεων (αστική τάξη-προλεταριάτο-αγροτιά, κλπ.) προσεγγίζει το όλο πρόβλημα από τη σκοπιά του «ελληνισμού»(!) της Κύπρου, δηλ. αταξικά-αστικά. Επομένως δεν έχει ως βάση και αφετηρία έστω τουλάχιστον την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της ελληνο-κυπριακής εργατικής τάξης και την αντίστοιχη πολιτικής, αφού την τουρκοκυπριακή εργατική τάξη δεν την αναφέρει καθόλου.

Τυπικότατο δείγμα αντιμαρξιστικής αστικής αταξικής και εθνικιστικής προσέγγισης του Κυπριακού αποτελεί η «ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ» με ημερομηνία «Αθήνα 29/4/2004» που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (30/4/2004, σελ. 3). Σ’ αυτή, ανάμεσα στ’ άλλα, αναφέρεται: «Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 24ης Απρίλη 2004 στην Κύπρο, που ο κυπριακός λαός αποφάσισε με συντριπτική πλειοψηφία να απορρίψει το «σχέδιο Ανάν», αποτελεί...».

Πρώτο, πουθενά στην «Ανακοίνωση» δεν αναφέρεται η ελληνοκυπριακή εργατική τάξη και η αγροτιά και επομένως με την έννοια «κυπριακός λαός» και το «ΟΧΙ» του, οι ρεβιζιονιστές ηγέτες εννοούν το «ΟΧΙ» της ελληνοκυπριακής αντιδραστικής αστικής τάξης. Μη αναφέροντας όμως την ελληνοκυπριακή εργατική τάξη και τους συμμάχους της που είναι οι φορείς του προλεταριακού διεθνισμού είναι αυτονόητο πως δεν μπορεί να γίνεται λόγος για «διεθνισμό».

Δεύτερο, πουθενά στην «Ανακοίνωση» δεν αναφέρεται ότι στην Κύπρο υπάρχουν και ζουν τουρκοκύπριοι (αστική τάξη, εργάτες, αγρότες, κλπ.). Αποσιωπάται σκόπιμα το «ΝΑΙ» της τουρκοκυπριακής αστικής τάξης, κλπ., και πολύ περισσότερο δεν αναφέρονται οι τούρκοι ΕΡΓΑΤΕΣ-ΑΓΡΟΤΕΣ.

Επομένως η «Ανακοίνωση» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ προσεγγίζει το κυπριακό πρόβλημα μόνο απ’ τη σκοπιά του «ελληνισμού», δηλ. απ’ τη σκοπιά της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης, μ’ αποτέλεσμα: α) αφού δεν αναφέρει την ελληνοκυπριακή εργατική τάξη, το «ΟΧΙ» του «Κ»ΚΕ είναι ένα αστικό «ΟΧΙ», δηλ. εκείνο της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης, και γι’ αυτό δεν μπορεί και δεν έχει καμιά σχέση με το «διεθνισμό» του προλεταριάτου, δηλ. δεν είναι διεθνιστικό «ΟΧΙ», β) αφού δεν αναφέρει ούτε καν τους τουρκοκύπριους γενικά (αστούς, εργάτες, αγρότες, κλπ.) που ζουν και υπάρχουν στην Κύπρο, το «ΟΧΙ» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ είναι ένα εθνικιστικό «ΟΧΙ».

Σ’ αντίθεση με το αστικό-εθνικιστικό παραλήρημα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, ένα διεθνιστικό-προλεταριακό «ΟΧΙ» πρέπει να έχει ως βάση και αφετηρία την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της κυπριακής ΕΡΓΑΤΙΑΣ-ΑΓΡΟΤΙΑΣ (ΕΛΛΗΝΩΝ-ΤΟΥΡΚΩΝ).

Β. Η κυριαρχία του εθνικισμού στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ

Η περίπτωση της στάσης της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ απέναντι στο Κυπριακό, στην οποία αναφερθήκαμε, καταδεικνύει με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο την πλήρη και οριστική κυριαρχία του εθνικισμού στο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ.

Η πρώτη ανοικτή αποφασιστικής σημασίας στροφή προς τον εθνικισμό του «Κ»ΚΕ εγκαινιάζεται με την απόφαση της ηγεσίας του να συνεργαστεί και να συμπεριλάβει στα ευρωψηφοδέλτιά του (1999) το εθνικιστικό νεοορθόδοξο δίδυμο των Κανέλλη-Ζουράρι, μέλη τότε του διαβόητου «Δικτύου 21», απόφαση που σηματοδοτεί τη συγχώνευση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού με το αντιδραστικό εθνικιστικό νεοορθόδοξο ρεύμα και συνάμα έχει ως αποτέλεσμα: πρώτο, να μεταφέρεται επισήμως το εθνικιστικό νεοορθόδοξο ρεύμα στην ηγεσία αυτού του αστικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και να προπαγανδίζεται ελεύθερα και ανεμπόδιστα στις γραμμές των μελών και οπαδών του αλλά και ευρύτερα («Ριζοσπάστης», «902», κλπ.), και δεύτερο, να ισχυροποιηθεί η εθνικιστική πτέρυγα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ που ήδη υπήρχε από παλιότερα σ’ αυτό (ας μνημονεύσουμε εδώ την διαβόητη «Δημοκρατική κοινοβουλευτική πρωτοβουλία για θέματα ελληνισμού», στην οποία συμμετείχε το «Κ»ΚΕ, Φλεβάρης 1994).

Ανάλογη πορεία προς τον εθνικισμό-ορθοδοξία παρατηρήθηκε και στο ΚΚΡΟ του Ζουγκάνοφ, αδελφό κόμμα του «Κ»ΚΕ. Φαίνεται πως η αποστάτρια κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα πήρε τα ανάλογα «μαθήματα» απ’ το αδελφό της κόμμα.

Από τότε οι όποιες μεμονωμένες αντιδράσεις στο εσωτερικό του «Κ»ΚΕ ενάντια στο αντιδραστικό αστικό εθνικιστικό-νεοορθόδοξο ρεύμα εξουδετερώνονται σταδιακά από την κυρίαρχη εθνικιστική-νεοορθόδοξη σοσιαλδημοκρατική ομάδα (ως το σημείο που η Παπαρήγα να παίρνει κάθε τόσο υπό την υπεράσπισή της τις εθνικιστικές-νεοορθόδοξες απόψεις της Λ. Κανέλλη), ομάδα η οποία ενισχύει-ισχυροποιεί τη θέση της στα επόμενα χρόνια με τη συνεργασία της (δημοτικές εκλογές, κλπ.) με την «υπερπατριωτική»-εθνικιστική ομάδα των Δ. Τσοβόλα-Αναξάκη, κλπ, που είχε συγκεντρώσει τον κύριο όγκο των εθνικιστών του ΠΑΣΟΚ, τη συνεργασία με τη διαβόητη «Πατριωτική Κίνηση Πολιτών» που είχε συγκροτηθεί μ’ αφορμή το αμερικανόπνευστο ιμπεριαλιστικό «Σχέδιο Ανάν», και την υπογραφή και προβολή της ακραίας εθνικιστικής «Διακήρυξης για το Κυπριακό» από βουλευτές της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-«Κ»ΚΕ-ΔΗΚΚΙ («Ρ» 3.12.2002).

Έτσι η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, περνώντας από διάφορες φάσεις και απαλλαγμένη από κάθε εσωτερική αντίσταση, κατέληξε όπως είδαμε, μ’ αφορμή το δημοψήφισμα στην Κύπρο και την αποδοχή του ψευτοδηλείματος «ΟΧΙ»-«ΝΑΙ» απέναντι στο «Σχέδιο Ανάν», στο εθνικιστικό και φιλοιμπεριαλιστικό «ΟΧΙ» των αντιδραστικών εθνικιστών και φασιστών (ελλήνων-ελληνοκυπρίων) και στις εθνικιστικές κραυγές τύπου: «ΟΧΙ» στο νέο ιμπεριαλιστικό «Αττίλα!» («Ρ» 18.4.2004, σελ.2), «Ε, ναι είμαστε πατριώτες...»! («Ρ» 17.4.2004, σελ. 4), στις εθνικιστικές κορώνες των πρωτοσέλιδων των «NEMECIS» (Νο 43/2004) με το «Χαίρε! Πατρίδα Κύπρος» και ΚΟΜΕΠ (Νο 2/2004) με την ελληνική σημαία στα εξώφυλλά της δίπλα σε πανώ για την Κύπρο και την ακραίας εθνικιστικής μορφής γελοιογραφία τούρκικης σημαίας που «καταβροχθίζει» ολόκληρη την Κύπρο (γελοιογραφία από το «ΠΟΝΤΙΚΙ» αναδημοσιευμένη στο «Ριζοσπάστη» 19.3.2004, σελ. 31), τον «επαναπροσδιορισμό της πολύτιμης έννοιας Πατρίδα» της Λ. Κανέλλη, κλπ. για να φτάσει τέλος στην αντιμαρξιστική, όπως είδαμε παραπάνω, «Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του «Κ»ΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ» με ημερομηνία «Αθήνα 29/4/2004» που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (30/4/2004, σελ.3), και προκλητικά εθνικιστική, επειδή σ’ αυτή δε γίνεται καμιά αναφορά στους τουρκοκύπριους (αστούς, εργάτες, αγρότες,κλπ.), αλλά και απουσιάζει εντελώς κάθε αναφορά στην ελληνοκυπριακή εργατική τάξη και την αγροτιά.

Δεν παρέλειψε βέβαια ο «Ριζοσπάστης» να διαφημίσει τις αντιδραστικές εθνικιστικές περί «ελληνισμού» απόψεις των Λ. Βερυβάκη και Γ. Αρσένη, το «ΟΧΙ» του «Κυπριακού λαού»(!) (εννοώντας μόνο τους ελληνοκύπριους) των στρατηγών Δ. Αλευρομάγειρου και Μ. Βαρδάνη και του Δ. Δήμου που αποκρύβει προκλητικά στο άρθρο του την προδοσία των φασιστών συνταγματαρχών του ΄74 («Ρ» 9.4.2004, σελ. 6-7).

Αλήθεια ποιος αμφισβήτησε τον «πατριωτισμό» της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ κι’ αυτή «πιεζόμενη»(!) κραυγάζει: «Ε, ναι είμαστε πατριώτες...»(!), δηλ. «υπερπατριώτες»-εθνικιστές; Σε ποιον όμως απευθύνεται-απολογείται; Απλά απευθύνεται στους ομοϊδεάτες της αντιδραστικούς εθνικιστές των άλλων κομμάτων και τους διαβεβαιώνει ότι στην περίπτωση της Κύπρου βρίσκεται μαζί τους στο ίδιο εθνικιστικό χαράκωμα.

Και ακριβώς αυτό το εθνικιστικό «ΟΧΙ» στο «Σχέδιο Ανάν» ήταν εκείνο για το οποίο ψήφισαν στις ευρωεκλογές το «Κ»ΚΕ διάφορες Οργανώσεις του ΔΗΚΚΙ και στελέχη του εθνικιστές (Ηλίας Νικολακόπουλος: «ψήφος ενάντια στο «Σχέδιο Ανάν», Μάνος Κόντος: «ψηφίζω στις εκλογές της Κυριακής το ΚΚΕ... για απόρριψη στο Σχέδιο Ανάν»!!!, «Ρ» 12.6.2004, σελ. 7), κλπ., κλπ.

Με την περίπτωση του Κυπριακού η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ έφτασε για πρώτη φορά στο τελευταίο σκαλί της κατρακύλας της στο βούρκο του αντιδραστικού αστικού εθνικισμού, κατρακύλα που βρήκε τη συνέχειά της και στην προεκλογική συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως για τις ευρωεκλογές: ο χώρος της συγκέντρωσης για πρώτη φορά ήταν γεμάτος με ελληνικές σημαίες όπου σε κάθε κολώνα δίπλα στην κόκκινη σημαία υπήρχε και μια ελληνική (ας θυμίσουμε με την ευκαιρία το εθνικιστικό παραλήρημα του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ που στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις κυριαρχούσαν οι ελληνικές σημαίες αντί των κομματικών).

Οι ελληνικές σημαίες στις συγκεντρώσεις του «Κ»ΚΕ για την Κύπρο και ακόμα χειρότερα στην προεκλογική συγκέντρωση της Αθήνας για τις ευρωεκλογές έχουν καθαρά εθνικιστικό χαρακτήρα – επιβεβαιώνουν την κυριαρχία του εθνικισμού στην ηγεσία του – και δεν έχουν καμιά σχέση με τις ελληνικές σημαίες στις συγκεντρώσεις του ευρώ«κομμουνιστικού» σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ εσ. που τότε συμβόλιζαν το διαβόητο «εθνικό» του δρόμο προς το «σοσιαλισμό»!!!

Και είναι ακριβώς αυτός ο ακραίος αντιδραστικός αστικός εθνικισμός που αποτελεί τη βάση της συμπαράταξης και συνεργασίας (άμεσα-έμμεσα) της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ με τους αντιδραστικούς αστούς εθνικιστές όλων των κομμάτων σε διάφορα θέματα και προπαντός τα λεγόμενα «εθνικά» από το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ ως εκείνους του ΠΑΣΟΚ, κλπ. και το φεουδοαστικό ιερατείο (ταυτότητες, κλπ.), κι’ αυτός ο εθνικισμός έδωσε τη δυνατότητα στον «άγιο» Χριστόδουλο να «ψαρέψει», πέραν της «θετής κορούλας» του θεούσας Λ. Κανέλλη και λοιπών, που τρέχει να φιλήσει το χέρι του ακόμα και μέσα στη Βουλή, και νέα όψιμα «ψυχοπαίδια» ιεροκήρυκες-διαφημιστές των αντιδραστικών του απόψεων στο χώρο του «Ριζοσπάστη», δημοσιογράφους τύπου Ν. Μπογιόπουλου-Δ. Μηλάκα που έφθασαν στο εντελώς απροχώρητο σημείο, γράφοντας: «σε ότι μας αφορά δεν προτιθέμεθα κατά κανέναν τρόπο να αποδώσουμε στη φράση «η Δεξιά του Κυρίου» κάτι περισσότερο από ότι απορρέει από την ορθόδοξη υμνολογία και τον παραδοσιακό λόγο της θεολογίας»!!! («Ρ» 17.3.2004, σελ. 31). Τους ευχόμαστε καλή επιτυχία στο νέο τους ρόλο του ιεροκήρυκα-προπαγανδιστή των απόψεων του χουντο-Χριστόδουλου.

Τέλος, αυτός ακριβώς ο αντιδραστικός αστικός εθνικισμός της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ είναι εκείνος που επιτρέπει στο χουντο-Χριστόδουλο να λεει – σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου – δικαιολογημένα βέβαια από την πλευρά του, σε βουλευτή του «Κ»ΚΕ: με το «Κόμμα σας συνεννοούμαι καλύτερα απ’ όλα τ’ άλλα κόμματα»(!) και σε ναζιφασίστες τύπου Καρατζαφέρη να δηλώνει: «αυτή τη στιγμή με την Αλέκα Παπαρήγα συμφωνώ περισσότερο από κάθε άλλο πολιτικό στα εθνικά θέματα»!!! (συνέντευξη Γ. Καρατζαφέρη στο περιοδικό «Penthouse», τεύχη Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2002).

Αρ. Φύλ. 183 1-15 Ιουνίου 2004

Αρ. Φύλ. 185-186 1-31 Ιουλίου 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο «Ριζοσπάστης» και οι χρουστσοφικοί «Τσολάκογλου» του Ιράκ

Αν οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ έφθασαν στο σημείο να συνεργαστούν με τους μοναρχοφασίστες της ΝΔ το 1989, δηλ. με το κόμμα των απογόνων και συνεχιστών των δοσιλόγων «Τσολάκογλου» της Κατοχής, οι σύντροφοί τους χρουστσοφικοί στο Ιράκ πιο «θαρραλέοι»(!) απ’ τους δικούς μας λακέδες της αστικής τάξης προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα: συμμετείχαν ευθέως στο διαβόητο «Κυβερνητικό Συμβούλιο», δηλ. την κυβέρνηση που συγκρότησαν τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα κατοχής του Ιράκ, κυβέρνηση ανάλογη εκείνης των ελλήνων «Τσολάκογλου» της περιόδου της κατοχής της χώρας μας απ’ τους γερμανούς κατακτητές.

Έτσι οι χρουστσοφικοί του Ιράκ, σύντροφοι της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ (συμμετείχαν και στην τελευταία διεθνή χρουστσοφική σύσκεψη της Αθήνας, 19-20.6.2003), μετατράπηκαν, μαζί με άλλους αστούς δοσίλογους αυτής της χώρας, σε πανάθλια και κατάπτυστα οργανέτα των αμερικάνικων ιμπεριαλιστικών κατοχικών δυνάμεων, δηλ. σε «Τσολάκογλου» του Ιράκ.

Τώρα, μ’ αφορμή τη νέα κατ’ ευφημισμόν «κυβέρνηση του Ιράκ», σε πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» (2.6.2004), στα σύντομα περιεχόμενα της εφημερίδας, διαβάζουμε, ανάμεσα στ’ άλλα, και ένα με τίτλο: «ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΟ ΙΡΑΚ, βρέθηκαν οι νέοι «Τσολάκογλου»(!) που παραπέμπει σε ανταπόκριση από τη Βαγδάτη στη σελίδα 16.

Διαβάζοντας το άρθρο αυτής της σελίδας με τίτλο «ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΟ ΙΡΑΚ, Ανακύκλωση συνεργατών και προσχημάτων» έκπληκτοι «πληροφορούμαστε» μόνο για το σχηματισμό «νέας» κυβέρνησης, της οποίας ο «νέος πρωθυπουργός του Ιράκ, Ιγιάντ Αλάουλι ανακοίνωσε την 33μελή μεταβατική κυβέρνηση που, υπό την προεδρεία του Γάζι αλ Γιαουάρ, θα «παραλάβει την εξουσία», στις 30 Ιούνη, από την κατοχική διοίκηση» («Ρ» 2.6.2004, σελ. 16), χωρίς να αναφέρεται η συμμετοχή των συντρόφων τους χρουστσοφικών του Ιράκ στη νέα κυβέρνηση.

Επίσης τίποτε το σχετικό δεν αναφέρεται ούτε στην άλλη σελίδα του «Ριζοσπάστη» της ίδιας ημερομηνίας, όπου ο γνωστός κολαούζος του «υπερπατριώτη» εθνικιστή και πρώην πρόεδρου του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ Μ. Έβερτ, ο Ν. Μπογιόπουλος απλά «γράφει»(!): «Ο Γκάζι Γιαουάρ, που ανακοινώθηκε χθες ότι θα αναλάβει την «προεδρεία» του κατεχόμενου Ιράκ είναι απλός ένας από αυτούς τους «Τσολάκογλου» («Ρ» 2.6.2004, σελ. 39). Ποιοι είναι αλήθεια οι άλλοι «Τσολάκογλου»;

Καταρχήν ο σοσιαλδημοκράτης δημοσιογράφος αποσιωπά σκόπιμα, ότι στη νέα κυβέρνηση «Τσολάκογλου» του Ιράκ συμμετέχει, εκτός των άλλων, και το χρουστσοφικό αδελφό κόμμα του «Κ»ΚΕ, το «Κ»Κ Ιράκ, και επομένως ανήκει και αυτό στους «Τσολάκογλου» του Ιράκ, δηλ. στους διορισμένους στην «Κυβέρνηση» απ’ τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα κατοχής, και δεύτερο, ποτέ και πουθενά ως τώρα ο «Ριζοσπάστης» και η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν έχει καταδικάσει τη συμμετοχή των συντρόφων της στην κυβέρνηση δοσιλόγων του Ιράκ ούτε έχει διακόψει τις σχέσεις μαζί τους.

Την ίδια κατάπτυστη προδοτική στάση κράτησε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ και όταν το αδελφό της κόμμα, το «Κ»Κ Ιράκ, συμμετείχε στο διαβόητο και διορισμένο απ’ τους κατακτητές «Κυβερνητικό Συμβούλιο», φτάνοντας μάλιστα στο ακραίο σημείο προδοσίας – αντί να καταγγείλει την επαίσχυντη συμμετοχή – να θεωρεί «σεβαστούς τους λόγους για τους οποίους το ΚΚ Ιράκ αποφάσισε τη συμμετοχή»!!!

Να ποια ήταν και είναι η κατάπτυστη προδοτική στάση της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας των Φλωράκη-Παπαρήγα: «έφτασε ως εμάς η είδηση πως το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ιράκ αποφάσισε να συμμετάσχει στο προσωρινό κυβερνητικό συμβούλιο της χώρας. Βεβαίως, κάθε κόμμα διατηρεί ακέραιο το δικαίωμά του να αποφασίζει και να χαράζει την πορεία του, ο σεβασμός ωστόσο στην αρχή της αυτοτέλειας, δεν αποκλείει τη διατύπωση της όποιας διαφορετικής γνώμης... Είναι, βέβαια, γνωστοί και σεβαστοί οι λόγοι, για τους οποίους το ΚΚ Ιράκ αποφάσισε τη συμμετοχή του...» («Ρ» 24.7.2003, σελ. 5)!!!

Δεν προκαλεί καθόλου κατάπληξη στους κομμουνιστές και αντιφασίστες η τωρινή κατάπτυστη και προδοτική στάση των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ απέναντι στους συντρόφους τους χρουστσοφικούς του Ιράκ που κατάντησαν προδότες της χώρας τους και μετατράπηκαν σε «Τσολάκογλου», μαζί μ’ άλλους αστούς, των αμερικανο-άγγλων ιμπεριαλιστών, αν λάβουν υπόψη τους ότι και οι χρουστσοφικοί του «Κ»ΚΕ συνεργάστηκαν το 1989 με τα παιδιά των ντόπιων «Τσολάκογλου» δοσιλόγων της κατοχής του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, χωρίς ως τώρα να έχουν κάνει την παραμικρή αυτοκριτική γι’ αυτή την επαίσχυντη προδοσία τους. Γιατί επομένως να το πράξουν στην περίπτωση των χρουστσοφικών ιρακινών συντρόφων τους, των σημερινών «Τσολάκογλου» του Ιράκ;

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 184 15-30 Ιουνίου 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Νέα κυβέρνηση δοσίλογων-ανδρείκελων των ΗΠΑ στο Ιράκ Ο Μπρέμερ έφυγε, τα στρατεύματα κατοχής παραμένουν

Μετά από έντονο παρασκήνιο οι αμερικανο-αγγλικές κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις στο Ιράκ συγκρότησαν νέα «κυβέρνηση» ανδρεικέλων με πρωθυπουργό των Ιγιάντ Χασέμ Αλάουϊ, ο οποίος παρουσίασε την 33μελή που ορκίστηκε την 1η Ιούνη. Ο Ιγιάντ Αλάουϊ είναι γνωστός πράκτορας της βρετανικής ΜΙ6 και της αμερικάνικης CIA.

Η νέα «κυβέρνηση» δοσιλόγων αντικατέστησε το κακόφημο «κυβερνητικό συμβούλιο» που είχε κι’ αυτό διοριστεί απ’ τις δυνάμεις κατοχής. Πρόεδρός της ανέλαβε ο Γάζι Αλ Γιουάρ που έχει σπουδάσει στις ΗΠΑ και τελευταία κατοικούσε στη Σαουδική Αραβία. Αυτή θα «παραλάβει» στα τέλη Ιούνη από το Μπρέμερ την «εξουσία»!!!

Αξίζει να σημειωθεί ότι στη νέα κυβέρνηση συμμετέχει και πάλι το χρουστσοφικό «Κ»Κ Ιράκ, αδελφό κόμμα του «Κ»ΚΕ, χωρίς η αποστάτρια κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα να καταγγείλει τη συμμετοχή του στη νέα «κυβέρνηση» δοσιλόγων του Ιράκ.

Οι δυο ηγέτες της κυβέρνησης ανδρεικέλων σε κοινή συνέντευξη τύπου που έδωσαν δεν παρέλειψαν να ευχαριστήσουν τις στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίες θα εξακολουθούν προφανώς να παραμένουν στο Ιράκ. Δε δίστασαν ακόμα να δηλώσουν ανοιχτά ότι στην «παρούσα φάση χρειαζόμαστε την υποστήριξη μιας πολυεθνικής δύναμης»!!!

Ο πρωθυπουργός Ιγιάντ Αλάουϊ ζήτησε επιπλέον επειγόντως τη βοήθεια του ΝΑΤΟ για την εκπαίδευση των «σωμάτων ασφαλείας».

Στις 28 Ιούνη το πρωί, εντελώς εσπευσμένα, δηλ. δυο μέρες πριν την προγραμματισμένη ημερομηνία, οι ΗΠΑ «παρέδωσαν» την «εξουσία» στην προσωρινή «κυβέρνηση» και ο κατοχικός διοικητής Πολ Μπρέμερ αναχώρησε την ίδια μέρα για την Ουάσιγκτον.

Ο αρχηγός του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού εγκληματίας πολέμου Μπους χαρακτήρισε τη μέρα «μεταβίβασης της εξουσίας» σαν «μια μέρα ελπίδας για τον ιρακινό λαό»!!!

Ασφαλώς ο Μπρέμερ έφυγε για την Ουάσιγκτον, όμως στο Ιράκ παραμένουν ακόμα οι 150 χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες και επομένως τα περί «παράδοσης και μεταβίβασης της εξουσίας» στο Ιράκ αποτελούν μυθεύματα, κάτι που επιβεβαιώνεται και απ’ τις δηλώσεις των εκπροσώπων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ο Πολ Γούλφοβιτς, αμερικανός υφυπουργός Άμυνας, δήλωσε στις 17 Ιούνη: «θα παραμείνουμε μέχρις ότου οι δυνάμεις ασφαλείας να είναι σε θέση να αναλάβουν τις ευθύνες τους», ο δε Κόλιν Πάουελ δηλώνει: «θα παραμείνουμε για αρκετά μεγάλο διάστημα στο Ιράκ». Επομένως η δήλωση Μπους ότι «δεκαπέντε μήνες μετά την απελευθέρωση του Ιράκ, ο κόσμος γίνεται μάρτυρας της πλήρους κυριαρχίας και ενός ελεύθερου Ιράκ» αποτελεί ακραίο κυνισμό, προκλητικότατης μορφής.

Είναι φανερό ότι η νέα «κυβέρνηση», σαν εντολοδόχος της Ουάσιγκτον που είναι, δεν μπορεί παρά να στραφεί ενάντια στην ιρακινή αντίσταση. Ο νέος πρόεδρος της χώρας φρόντισε αυτό να το επιβεβαιώσει σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα «Κοριέρε ντελα Σέρα» όταν δήλωσε: «οι αντάρτες θα κυνηγηθούν χωρίς έλεος».

Η νέα «κυβέρνηση» του Ιράκ συνεργάζεται στενά με τις στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής «για να πατάξει τους τρομοκράτες» όπως ή ίδια αποκαλεί την ιρακινή αντίσταση ενάντια στους αμερικανο-άγγλους κατακτητές και τους συμμάχους τους. Χωρίς καθυστέρηση υπέδειξε στις κατοχικές δυνάμεις να βομβαρδίσουν περιοχή της Φαλούτζα με θύματα 12 αμάχους, μην αφήνοντας έτσι απολύτως καμία αμφιβολία για το ρόλο της στο Ιράκ.

Μετά την ανακοίνωση της κυβέρνησης για κήρυξη στρατιωτικού νόμου σε διάφορα μέρη της χώρας, η απάντηση της ιρακινής αντίστασης ήταν ένταση των επιθέσεων ενάντια στα κατοχικά στρατεύματα και τους συνεργάτες τους.

Τον Ιούλη, σε διάστημα μόλις ενός μήνα απ’ την παράδοση της «εξουσίας» στους νέους Τσολάκογλου του Ιράκ, οι επιθέσεις των αντιστασιακών Οργανώσεων έχουν πολλαπλασιαστεί, με τελευταία (28.7.2004) μια επίθεση αυτοκτονίας, την αιματηρότερη ίσως ως τώρα, καμικάζι που οδηγούσε παγιδευμένο αυτοκίνητο, το οποίο εξερράγη μπροστά σε αστυνομικό τμήμα στρατολογίας αστυνομικών στην Μπαακούμπα της επαρχίας Αλ Ανμπάρ κατά την οποία σκοτώθηκαν πάνω από 70 και τραυματίστηκαν περισσότεροι από 30.

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 185-186 1-31 Ιουλίου 2004

Διαβάστε Περισσότερα »