Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Ας αναπτυχτεί η αντίσταση ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, στην αντίδραση και στον πόλεμο !

Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα η κατάσταση στην Ευρώπη χειροτέρεψε σε εξαιρετικό βαθμό. Αν και υπάρχουν ευνοϊκές συνθήκες για καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη όπως ευνοϊκές πιστώσεις, χαμηλή τιμή του Ευρώ, χαμηλές τιμές του πετρελαίου, δισεκατομμύρια Ευρώ ξοδεύτηκαν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οικονομία παραμένει σε κατάσταση στασιμότητας και νέα κρίση πλησιάζει εξαιτίας των αντιθέσεων του καπιταλισμού που είναι αδύνατον να λυθούν. Εξαιτίας αυτής της εξέλιξης ο πλούτος μιας πολύ μικρής ομάδας πλούσιων μεγαλώνει, ενώ οι φτωχοί γίνονται ολοένα φτωχότεροι. Δίνονται άφθονα χρήματα για όπλα και πόλεμο, ενώ για κοινωνικούς σκοπούς δίνονται όλο και λιγότερα.
Σ’ αυτές τις συνθήκες η κυρίαρχη τάξη και τα κόμματά της – συντηρητικά, σοσιαλδημοκρατικά και οι κυβερνήσεις τους – επιτίθενται στις καταχτήσεις της εργατικής τάξης όπως στις εθνικές συλλογικές Συμβάσεις, ενώ θέλουν να διευκολύνουν τις απολύσεις εργαζόμενων. Αυτά συνοδεύονται από μειώσεις στους μισθούς, μειώσεις στις δαπάνες για κοινωνικές υπηρεσίες, απόπειρες μείωσης των συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της δυσπιστίας προς το κράτος, τα ιδρύματά του και τα διάφορα αστικά κόμματα, είτε τα παλιά δεξιά, συντηρητικά, σοσιαλδημοκρατικά είτε τα φιλελεύθερα.
Σ’ αυτό το πλαίσιο τα κράτη μετατρέπονται σταδιακά σε αστυνομικά κράτη με αυταρχικές κυβερνήσεις, που συνοδεύονται με άνοδο της Δεξιάς, του εθνικισμού, του ρατσισμού και σε κάποιο βαθμό των φασιστικών κινημάτων και κομμάτων, που παρουσιάζονται δημαγωγικά ως “κοινωνικά” και υποστηρίζουν αυτή την εξέλιξη των αστυνομικών κρατών. Με πρόσχημα του “αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία”, περιορίζονται τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Ταυτόχρονα εντατικοποιείται όλο και περισσότερο η φιλοπόλεμη πολιτική. Κάτω από την ηγεσία και στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, η ΕΕ [Ευρωπαϊκή Ένωση] και τα μέλη της – ιδιαίτερα η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία – επεμβαίνουν στρατιωτικά στη Συρία, τη Λιβύη, το Αφγανιστάν, τη Σομαλία, το Μαλί, κλπ. Αυτή είναι η κύρια αιτία του μεγάλου αριθμού προσφύγων που θέλουν να έρθουν στην Ευρώπη. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις χρησιμοποιούν το αποτέλεσμα της ίδιας της δικιάς τους επιθετικής, ιμπεριαλιστικής πολιτικής σαν πρόσχημα να επεμβαίνουν όλο και πιο πολύ και να ενισχύουν το Ευρωπαϊκό οχυρό, για να εμποδίσουν τα θύματα της πολιτικής τους από το να βρουν ασφαλή τόπο για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να ζήσουν. Σε αυτό το πλαίσιο έγινε η συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας. Είναι συμφωνία ενάντια στον ανθρωπισμό. Είναι συμφωνία με ένα καθεστώς που περιφρονεί στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, ποδοπατεί και τσακίζει κάθε δημοκρατική αντίδραση εν τη γενέσει της και προσπαθεί να συντρίψει την εθνικοαπελευθερωτική πάλη του Κουρδικού λαού με στρατιωτικά μέσα.
Αλλά το ζήτημα των προσφύγων έδειξε επίσης και βάθυνε τις αντιθέσεις μέσα στην ΕΕ και τους διαφορετικούς στόχους των κυρίαρχων τάξεων. Βάθυνε την πολιτική κρίση της ΕΕ και των θεσμών της.
Χρησιμοποιούν επίσης τους πρόσφυγες για να εντείνουν και επεκτείνουν το αστυνομικό κράτος – πάντα με πρόσχημα την “πάλη ενάντια στην τρομοκρατία”. Αυτό ανοίγει το δρόμο για τα δεξιά, ακόμη και για τα φασιστικά κινήματα, με κάποια υποστήριξη από την αστική τάξη, το αστικό κράτος και τα ΜΜΕ. Όλα αυτά τα δεξιά κινήματα βοηθούν την αστική τάξη στη διάσπαση των εργατικών και λαϊκών κινημάτων, στρέφοντας το ένα ενάντια στο άλλο αντί να αγωνίζονται μαζί ενάντια στην κυρίαρχη τάξη και τις κυβερνήσεις της.
Όμως όλα αυτά τα μέτρα της μπουρζουαζίας δεν λύνουν τα προβλήματα αλλά αντίθετα τα διογκώνουν.
Η αντίσταση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων ενάντια στις επιθέσεις των αφεντικών και των κυβερνήσεων όλων των αποχρώσεων (δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, μόνοι τους ή σε συμμαχίες) εντείνεται σε όλες τις χώρες.
Οι τωρινές επιθέσεις επικεντρώνονται στους εργατικούς νόμους, όπως το βλέπουμε σήμερα στην Γαλλία. Ένα τεράστιο κίνημα κινητοποιεί εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, τα συνδικάτων, τη νεολαίας, κλπ. που παλεύουν για την απόσυρση αυτού του σχεδίου με διαδηλώσεις, απεργίες, κλπ., σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. Είναι μια αντιμεταρρύθμιση που έρχεται μετά από αρκετές άλλες, που ικανοποίησαν τις κύριες απαιτήσεις των αφεντικών: ευκολότερη απόλυση εργαζομένων, επιβολή ακόμα ελαστικότερων σχέσεων εργασίας, χαμηλότερους μισθούς και μεγαλύτερη εκμετάλλευση.
Ίδιες επιθέσεις γίνονται και σε άλλες χώρες, όπως στην Ιταλία, τη Γερμανία, τη Νορβηγία και την Ισπανία – παντού  τα εργατικά δικαιώματα και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις υπονομεύονται ή καταπνίγονται. Μ' αυτό προσπαθούν να περιορίσουν την δυνατότητα των εργαζομένων να δράσουν ενωμένοι.
Αντίσταση αναπτύσσεται και ενάντια στην ποινικοποίηση των απεργιών, ειδικά ενάντια στους μαχητικούς συνδικαλιστές ιδιαίτερα όταν αντιπαραθέτουν τη βία της εργατικής τάξης στη βία του κεφαλαίου και του κράτους του. Ο αριθμός των φυλακισμένων συνδικαλιστών αυξάνεται. Αναπτύχθηκαν διεθνώς κάποια κινήματα αλληλεγγύης, ειδικά όταν αφορά μονοπωλιακές εταιρίες με επιχείρησες σε διάφορες χώρες. Αυτού του είδους η αλληλεγγύη είναι ακόμα περιορισμένη και πρέπει να αναπτυχθεί.
Ο ιμπεριαλισμός και το μονοπωλιακό κεφάλαιο επιτίθενται στην εθνική κυριαρχία και τα εκλεγμένα θεσμικά όργανα και τα περιφρονούν. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες αλλά ακόμα και στις αναπτυγμένες ιμπεριαλιστικές χώρες.
Εντείνεται επίσης σε όλες τις χώρες η αντίσταση και η πάλη ενάντια στην ΕΕ και στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της – στην αντιδραστική και απάνθρωπη πολιτική της ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ενάντια στην πολιτική της του πολέμου, της εντεινόμενης κρίσης με τη Ρωσία, σε στενή συνεργασία με το ΝΑΤΟ. Στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες επίσης, ξεσκεπάστηκαν η υπαγόρευση του Ευρώ και οι συνέπειές της.
Η αντίθεση στην ΕΕ αυξάνεται στη Δανία και στην Ολλανδία, όπου οργανωθήκαν δημοψηφίσματα για το ζήτημα της ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση, η απόρριψη της ΕΕ δυναμώνει και καταχτά όλο και πιο πολύ την πλειοψηφία των λαών, ιδιαίτερα μέσα στους εργάτες και τις λαϊκές μάζες.
Η επόμενη ευκαιρία θα είναι το δημοψήφισμα στη Βρετανία: η προοπτική ενός “Brexit” [αποχώρηση της Βρετανίας] είναι πιθανή και αυτό εξοργίζει τη χρηματιστική ολιγαρχία, τους ηγέτες των δεξιών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, τα μεγάλα αφεντικά καπιταλιστές, τους υπερασπιστές της ΕΕ στις άλλες χώρες, ακόμα και τον Ομπάμα που επέμβηκε υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ.
Υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις που κάνουν εκστρατεία υπέρ του “μπρέξιτ”. Εάν συμβεί, θα δημιουργήσει μια νέα πολιτική κατάσταση, βάθεμα της κρίσης της ΕΕ και θα αφυπνίσει την αντίθεση στην ΕΕ στις άλλες χώρες. Υποστηρίζουμε πλέρια το δικαίωμα των λαών για αποχώρηση από την ΕΕ. Υποστηρίζουμε τους λαούς που ζητούν δημοψήφισμα για να αποχωρίσουν από την ΕΕ.
Διάφορα διεθνή Σύμφωνα συζητούνται και διαπραγματεύονται μυστικά ανάμεσα στους εκπροσώπους της ΕΕ και των ΗΠΑ: ένα από αυτά τα σύμφωνα είναι το Tafta/TTIP του οποίου οι συνέπειες είναι τεράστιες και επικίνδυνες. Θα μεγαλώσει την εξουσία των μονοπωλίων, και των ΗΠΑ και της ΕΕ, ενάντια σε όλους τους εργαζόμενους και τους λαούς. Υπάρχουν και άλλα Σύμφωνα όπως το TISA, που είναι ένα αντιδημοκρατικό σχέδιο που στοχεύει στην μόνιμη ιδιωτικοποίηση των δημοσίων υπηρεσιών και πλουτοπαραγωγικών πηγών, συζητιέται για ειδικούς τομείς. Οι σκοποί είναι παντού οι ίδιοι: άνοιγμα των αγορών για τα μονοπώλια και μεγαλύτερος ανταγωνισμός ανάμεσα στους εργάτες προς όφελος του κεφαλαίου, επιβολή της υπαγόρευσης των μονοπωλίων, χρησιμοποίηση των Κρατών σαν τους καλύτερους υπερασπιστές των ιδιωτικών τους συμφερόντων.
Σε εξέλιξη είναι μεγάλες διαδηλώσεις στη διάρκεια του τελικού γύρου αυτών των διαπραγματεύσεων. Τίποτα δεν τελείωσε: η νίκη του λαϊκού κινήματος είναι κοντά. Πρέπει να εντείνουμε την κινητοποίηση για το σταμάτημα των διαπραγματεύσεων, για την αποτυχία τους.
Η επιθετική πολιτική του ΝΑΤΟ είναι αντιμέτωπη με το διογκούμενο κίνημα αντίστασης που λέει “όχι στον πόλεμο, όχι στο ΝΑΤΟ”, που διακηρύσσει την ανάγκη της διάλυσής του και που διεκδικεί την έξοδο από το ΝΑΤΟ των χωρών που είναι μέλη αυτής της πολιτικής και στρατιωτικής συμμαχίας, με επικεφαλής τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Αυτό το κίνημα καταγγέλλει τους δεσμούς ανάμεσα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Μια άλλη πλευρά της πολιτικής του ΝΑΤΟ είναι η πίεση που ασκεί στις κυβερνήσεις για αύξηση των πολεμικών δαπανών τους, για την αγορά όλο και περισσότερων όπλων που παράγονται από τα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Ευρώπης, που ανταγωνίζονται γι’ αυτήν την αγορά.
Ενώνουμε τις φωνές μας στην καταγγελία της αυξανόμενης στρατιωτικοποίησης των Κρατών, ολόκληρης της κοινωνίας, της αυξανόμενης πολιτικής και οικονομικής εξουσίας των μονοπωλίων της στρατιωτικής βιομηχανίας.
Ενώνουμε τις φωνές μας με το κίνημα που λέει “χρήματα για την εκπαίδευση και την υγεία, όχι για όπλα και πόλεμο”.
Εργαζόμαστε για την ανάπτυξη ενός ισχυρού διεθνούς αντιπολεμικού κινήματος.
Ένα κίνημα που παλεύει για τον τερματισμό των πολέμων στο Ιράκ, στη Συρία και το Αφγανιστάν.
Ένα κίνημα που λέει “όχι στην επίθεση ενάντια στην Λιβύη”.
Ένα κίνημα που καταδικάζει τον “πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία στην Αφρική” που διεξάγεται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ειδικά από τη Γαλλία και τη Γερμανία, σε στενή συνεργασία με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ενώνουμε τις φωνές μας με τους λαούς και τις Οργανώσεις αυτών των χωρών, που παλεύουν για την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων, για την εθνική κυριαρχία τους, ειδικά στο Μαλί. Ιδιαίτερα υποστηρίζουμε την επαναστατική πάλη του λαού της Μπουρκίνα Φάσο και άλλων νεοαποικιακών χωρών, που αντιμετωπίζουν τη Γαλλία, τις ΗΠΑ και άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες.
Το καπιταλιστικό σύστημα και ο ιμπεριαλισμός φέρνουν μόνο δυστυχία, φτώχεια, και πόλεμο για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων και των λαών. Αυτό το σύστημα δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί  προς το συμφέρον των εργαζόμενων και των λαών και δεν έχει μέλλον για τους λαούς και τη νεολαία. Εκφράζουμε την ισχυρή πεποίθησή μας ότι είναι αναγκαία η επαναστατική αλλαγή, ότι είναι αναγκαίος ο σοσιαλισμός. Αυτό θα είναι το μήνυμα που εμείς ως Μαρξιστικά-Λενινιστικά Κόμματα και Οργανώσεις θα προπαγανδίσουμε σ’ όλο τον κόσμο μέσα στους εργαζόμενους και τους λαούς με την ευκαιρία της 100ης  επετείου της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Το μέλλον είναι ο σοσιαλισμός !

Διακήρυξη της περιφερειακής συνάντησης των Ευρωπαϊκών μελών της ICMLPO
Στουτγάρδη - Γερμανίας, Μάης 2016

Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Δανίας
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας
Οργάνωση για την Οικοδόμηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών Γερμανίας
Κίνηση για την Ανασύνταξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (1918-1955)
Κομμουνιστική Πλατφόρμα για το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Ιταλίας
Μαρξιστική-Λενινιστική Επαναστατική Ομάδα, Νορβηγία
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας - Μαρξιστικό-Λενινιστικό
Κόμμα Εργασίας Τουρκιάς (EMEP)
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

ΟΙ ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΕΣ ΧΙΤΕΣ


Οι Χίτες είναι ανοιχτοί προδότες και όργανα των γερμανών. Απ’ αυτούς οπλίστηκαν με γερμανικά όπλα οι Χίτες Παπαγεωργίου, Παπαγιανόπουλος και σκότωσαν τους πατριώτες. Ο αρχηγός των Χιτών Συν/χης Γρίβας είναι γνωστός κατάσκοπος των γερμανών, πουλημένο τομάρι που ετοιμάζει αντιλαϊκά ξεφαντώματα. Οι γερμανοί και οι χίτες σκοποί χαιρετιούνται με εγκαρδιότητα. Οι γερμανοί παραδίδουν στους χίτες τα κτίρια που αδειάζουν. Να μερικά στοιχεία από την τελευταία δράση τους. Στις 9/10, τη Δευτέρα οι Χίτες χτύπησαν τον ΕΛΑΣ στο Θησείο και σε λίγο έφτασαν για να τους ενισχύσουν οι γερμανοί. Ο ΕΛΑΣ όμως του έδωκε ένα πρώτης τάξεως μάθημα. Την Κυριακή 8/10 οι Χίτες χτύπησαν με πολυβόλα γυναίκες και παιδιά που παρακολουθούσαν το θείο κήρυγμα στην εκκλησία Αγ. Αικατερίνης στα Πετράλωνα. Αυτοί είναι οι Χίτες, Παλιάνθρωποι, εγκληματίες, δολοφόνοι εθνοπροδότες. Ο λαός της Αθήνας-Πειραιά ζητάει από τον κ. Σπηλιωπόπουλο να αφοπλίσει τους γερμανοπροδότες Χίτες.

«Ριζοσπάστης», Πέμπτη 12 Οχτώβρη 1944
Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Ορίστηκε η νέα ημερομηνία του 19ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Αθήνας

To 19o Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας θα πραγματοποιηθεί 1,2,3 Ιουλίου 2016. Τόσο από το site του www.antiracistfestival.gr όσο και από τη σελίδα του στο Facebook https://www.facebook.com/antirafestivalathens/?fref=ts θα μαθαίνετε ό,τι νεότερο για το χώρο διεξαγωγής, την πολιτική και πολιτιστική του ατζέντα και τις ανοιχτές συνελεύσεις που θα πραγματοποιούνται για τη διοργάνωσή του.
Διαβάστε Περισσότερα »

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ 5η ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ - η τελευταία Ολομέλεια του ενωμένου ΚΚΕ 1918—1955

Στις 28 και 29 Δεκέμβρη 1955 συνήλθε η 5η Ολομέλεια τον κόμματος που ασχολήθηκε με τα παρακάτω ζητήματα:
1) Η κατάσταση στην Ελλάδα: Εισηγητής ο σ. Ν. Ζαχαριάδης.
Αναφέρω σχεδόν ολόκληρη την πολιτική απόφαση με τον τίτλο:

"ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ"
Η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ διαπιστώνει παραπέρα όξυνση στη βαθιά εθνική κρίση που δημιούργησε στην Ελλάδα η αμερικανοκρατία κι αυτοί που την εξυπηρετούν. Όλο και δυναμώνει η αντίθεση και η πάλη ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα που συγκρούονται στον πολιτικό στίβο της χώρας μας.
Το στρατόπεδο της δημοκρατίας και ανεξαρτησίας παλαίβει για μια πατριωτική δημοκρατική αλλαγή στην εσωτερική πορεία και στην εξωτερική πολιτική της χώρας.
Αλλαγή στην Ελληνική πολιτική σήμερα σημαίνει πρώτα απ' όλα και κυρίως οικονομική ανακούφιση του λαού. Στερέωση της δημοκρατικής τάξης και νομιμότητας. Αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας, εξωτερική πολιτική συνύπαρξης και ίσης φιλίας, ισοτιμίας και αλληλοσεβασμού και συλλογική ασφάλεια στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη. Ειρήνη σ' όλον τον κόσμο.
Η 5η Ολομέλεια διαπιστώνει, ότι το κύριο γνώρισμα στη σημερινή εθνική κρίση είναι ότι μπήκαν σε κίνηση τα εκατομμύρια του λαού. Και τα εκατομμύρια αυτά όχι μόνο θέλουν, μα όλο και σε περισσότερο βαθμό ενώνονται και αγωνίζονται για την αλλαγή. Η αγωνιστική αυτή θέληση του λαού βρίσκει την έκφρασή της και προς τα πάνω. Σ' όλη την Ελλάδα έχουμε και απ' τα πάνω ένα πλατύ κίνημα ένωσης και πάλης για την αλλαγή.
Η Ολομέλεια διαπιστώνει, ότι σήμερα όλο το πολιτικό πρόβλημα στην Ελλάδα συγκεντρώνεται σε τούτο δω: στο να πλαταίνει αδιάκοπα οργανωτικά και αγωνιστικά η πατριωτική ενότητα στο λαό και στο στρατό. Στο να δυναμώνει η συγκέντρωση από τα πάνω της πατριωτικής δημοκρατικής κίνησης και πάλης όλων των κομμάτων, παρατάξεων και κοινωνικών παραγόντων που θέλουν τη δημοκρατική αλλαγή στην Ελλάδα. Το πρόβλημα αυτό στέκει σήμερα στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής ζωής και πάλης και μπορεί να πραγματοποιηθεί, γιατί ο λαός τη θέλει και η διεθνής κατάσταση την ευνοεί τώρα περισσότερο, μια που οι δυνάμεις της δημοκρατίας και της ειρήνης καταχτούν σταθερά σ' όλο τον κόσμο έδαφος παρά τη συστηματική αντίπραξη των ιμπεριαλιστών.
Όλο το πρόβλημα είναι να έχουμε κάθε φορά ενότητα δημοκρατικής θέλησης, εκδήλωσης, πάλης απ' τα κάτω και απ τα πάνω, οπότε θάχουμε και σταθερή πρόοδο προς την αλλαγή. Κάθε προσπάθεια να παρεμποδιστεί η πραγματοποίηση της δημοκρατικής συνεργασίας, όπως η τωρινή από τους Σ. Βενιζέλο - Γ. Παπανδρέου και η παραμικρή και απ' όποια μεριά κι αν προέρχεται, που δεν συμβάλλει στην πραγματοποίηση της αλλαγής πρέπει να καταπολεμηθεί.
Η δημοκρατική αλλαγή στην Ελλάδα μπορεί να πραγματοποιηθεί τόσο πιο σύντομα όσο πιο θαρραλέα θα φουντώνει και παραπέρα το πλατύ οργανωμένο λαϊκό κίνημα όσο πιο θαρραλέα οι μάζες απ' τα κάτω και η δημοκρατική ηγεσία της χώρας απ' τα πάνω συντονισμένα, ενιαία και δραστήρια αγωνιστικά θα βάζουν καθαρά πολιτικά το ζήτημα της αλλαγής και θα παλεύουν για την πραγματοποίησή της κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά.
Αν ο λαός ενωθεί, οργανωθεί και παλέψει και η δημοκρατική ηγεσία του τόπου σταθεί στο ύφος της ο λαϊκός αγώνας θα οδηγήσει στη δημοκρατική αλλαγή.
Η 5η Ολομέλεια διαπιστώνει, ότι για να γίνουν εκλογές στην Ελλάδα και για να εκφράσουν οι εκλογές αυτές το δημοκρατικό φρόνημα της πλειοψηφίας του λαού χρειάζεται η πιο πλατιά ενότητα πάλης των μαζών απ' τα κάτω και η πιο πλατιά δημοκρατική συνεργασία απ' τα πάνω. Μόνο έτσι μπορεί να επιβληθεί και η αναλογική και μια υπηρεσιακή εκλογική κυβέρνηση. Μόνο έτσι θα μπει φραγμός και στις δικτατορικές στρατοκρατικές επιδιώξεις του ΙΔΕΑ (των "ΜΑΒΗ", "Χρυσή Αυγή", κ.α. σήμερα, σημείωση Γ.Κ.) και των ομοίων τους, που τις εμπνέει και τις ενθαρρύνει η αμερικανοκρατία.
Η 5η Ολομέλεια διαπιστώνει, ότι μια κοινή δήλωση όλων των κομμάτων και οργανώσεων της χώρας ότι καταδικάζουν τις επιδιώξεις αυτές και καλούν όλο το λαό σε επαγρύπνηση και ότι σε κάθε προσπάθεια πραξικοπήματος θα απαντήσουν καλώντας λαό, στρατό και αξιωματικούς να το ανατρέψουν, κατεβαίνοντας στους δρόμους, θα είχε σοβαρή σήμερα πολιτική σημασία και επίδραση στην προσπάθεια για να εξασφαλιστεί δημοκρατική πορεία στη χώρα.
Η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, έχοντας υπόψη της το τελευταίο ξέσπασμα αντικομμουνιστικής υστερίας, διαπιστώνει ότι αποκλειστικός σκοπός της εκστρατείας αυτής είναι να εκφοβίσει κόμματα και παράγοντες για να μη πραγματοποιηθεί η δημοκρατική πατριωτική συνεργασία και τονίζει ότι καμιά συκοφαντία, καμιά προβοκάτσια της Ασφάλειας και των αμερικάνων δε θα μπορέσει να σταματήσει την ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού κινήματος. Και καμιά προβοκάτσια δε μπορεί να δόσει τη δυνατότητα στους εχθρούς του λαού να πετύχουν τον πολιτικό σκοπό τους: να ματαιώσουν την πατριωτική δημοκρατική συνεργασία και πάλη.
Η 5η Ολομέλεια καλεί όλους τους κομμουνιστές και τους οπαδούς του κόμματος να συγκεντρωνόσουν ακόμα πιο πολύ όλες τις δυνάμεις τους στην οργάνωση, κινητοποίηση και καθοδήγηση του λαού, στη θαρραλέα ανάπτυξη και το πλάτεμα της δημοκρατικής ενότητας στην πάλη για την αλλαγή. Οι κομμουνιστές και οι οπαδοί του ΚΚΕ, πραγματοποιώντας τη γραμμή αυτή του κόμματος δεν πρέπει να ξεχνούν ποτέ ότι όσο πιο γερές και μαζικές είναι οι οργανώσεις του ΚΚΕ τόσο πιο γόνιμα θάναι τα αποτελέσματα της δουλιάς των μελών και οπαδών του κόμματος, τόσο πιο ρωμαλέα και ακατανίκητα θα ανδρώνει και θα πλαταίνει η δημοκρατική πατριωτική ενότητα για την αλλαγή, τόσο πιο σύντομα θα πραγματοποιηθεί.
2) Έκθεση δράσης των κομματικών οργανώσεων στην Ελλάδα.
Εισηγητής ο σ. Μιλτιάδης Πορφυρογένης.
Η 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ 14—18 του Μάη 1950 στο κεφάλαιο Β "Κομματικά Προβλήματα", πήρε τις εξής αποφάσεις:
α) Να προχωρήσουμε στην αναδιοργάνωση των κομματικών οργανώσεων.
Στην αναδιοργάνωση όλης της κομματικής δουλιάς στην Ελλάδα.
β) Προετοιμασία σειράς ανωτάτων και ανωτέρων στελεχών για παράνομη δουλιά στην Ελλάδα.
......................................
ε) Στη δημιουργία ενός πραγματικά δημοκρατικού Συνασπισμού (την ΕΔΑ) με κύρια συνθήματα: ψωμί, δουλιά, δημοκρατικές ελευθερίες, γενική αμνηστία, λαϊκή συμφιλίωση.
Για το σκοπό αυτό στάλθηκαν στην Ελλάδα πάνω από 100 δοκιμασμένα στελέχη του κόμματος και του Δημοκρατικού Στρατού, όπως οι σύντροφοι Ν. Μπελογιάννης, Γ. Ερυθριάδης, Γ. Βοντίτσιος, Ν. Πορφυρογέννης, Ν. Ακριτίδης και τοπικά στελέχη όπως οι σ. Στ. Αναστασιάδης, Β. Μαρκεζίνης, Γ. Σπανός, Στ. Κανελλόπουλος κ.α. ορισμένοι απ' αυτούς εκτελέστηκαν ή πέθαναν στις φυλακές. Οι σ. Γούσιας, Ακριτίδης, Πορφυρογένης κ.α. που εφάρμοσαν απαρέγκλιτα τους συνωμοτικούς κανόνες απέφυγαν τη σύλληψη.
Όλοι τους συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της γραμμής του Κόμματος, στην προώθηση της παράνομης και νόμιμης κομματικής δουλιάς, τη δημιουργία της ΕΔΑ και της δημοκρατικής ένωσης, που στις βουλευτικές εκλογές το 1956 και το 1958, που κρατούσε η μαγιά... της πολιτικής του ενωμένου ΚΚΕ, είχαμε εκείνο το λαμπρό εκλογικό αποτέλεσμα με τους 79 βουλευτές.
Τελείως αντίθετο, αρνητικό παράδειγμα στελέχους - λούφας - μη εκπλήρωσης παράνομης κομματικής αποστολής στην Ελλάδα αποτελεί ο Κ. Κοληγιάννης, ο οποίος λούφαξε, δείλιασε, προκαλώντας ζημιά στην ανασυγκρότηση των κομματικών οργανώσεων και ζήτησε ανάκλιση στην έδρα της ΚΕ πριν την Ολομέλεια. Ο Κοληγιάννης ευθύνεται επίσης για τη σύλληψη του Μ. Γλέζου.
Ο τότε διευθυντής Ασφάλειας Αθηνών σε συνέντευξη τύπου που έδωσε είπε: "Εμείς γνωρίζαμε ακόμα και το χρώμα από το λουράκι του ωρολογιού του Κοληγιάννη". Και σε ερώτηση του δημοσιογράφου: "Γιατί τότε συλλάβατε τον Μ. Γλέζο και όχι τον Κοληγιάννη;" Και ο διευθυντής απάντησε! "κακώς ή καλώς δεν τον συλλάβαμε!".
Στον Κοληγιάννη έγινε αυστηρότατη κριτική απ' όλα τα μέλη της ΚΕ και ιδιαίτερα από το σ. Μιλτιάδη Πορφυρογένη. Ο Κοληγιάννης καθαιρέθηκε από την ΚΕ και τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Με απόφαση της Ολομέλειας, ο Κοληγιάννης θα έρχονταν στην Τασκένδη να λογοδοτήσει στην ΚΟΤ όπου και ανήκε οργανωτικά.
Η λούφα και η αδράνεια του Κοληγιάννη στην παρανομία, η μη σύλληψή του όταν συνέλαβαν το Μ. Γλέζο και η επιμονή του να επιστρέψει στην έδρα της ΚΕ, όπως σύντομα αποδείχτηκε, δεν ήταν τυχαίες συμπτώσεις, αλλά σχεδιασμένη ενέργεια του Χρουστσιόφ, της Σοβιετικής Πρεσβείας και τοπικών παραγόντων, για να βρεθεί στη Ρουμανία, όταν θα ξεσπούσε το πραξικόπημα στη "6η Ολομέλεια" και η ανατροπή του Ν. Ζαχαριάδη, για να αναλάβει την ηγεσία του ΚΚΕ. Έτσι ο Κοληγιάννης, καθαιρεμένος από την ΚΕ και υποψήφιος για διαγραφή από το Κόμμα για δειλία και λιποταξία από κομματική αποστολή, στην "6η Ολομέλεια" το 1956 αποκαταστάθηκε και διορίστηκε από τον υπογραμματέα Κουουσίνεν, Γ.Γ. του ΚΚΕ. Και όταν οι σοβιετικοί... δεν τον χρειάζονταν άλλο, τον πέταξαν σαν άδιο κάλυκα, αντικασταταίνοντάς τον, με τον ίδιο "λενινιστικό" τρόπο από τον X. Φλωράκη, τον γνωστό για τις τόσες επιτυχίες του... τόσο στο ΔΣΕ όσο και στην παρανομία, μα και στις νόμιμες συνθήκες λειτουργίας του Κόμματος, με βασικότερη εκείνη των ομαδική δήλωση υποταγής του ΚΚΕ στο Καραμανλικό καθεστώς με τον απαράδεκτο για κομμουνιστές Νόμο 59/1974. (Διάβασε και τη δήλωση του X. Φλωράκη προς τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, από 2.10.1974). Θέλω εδώ να προσθέσω λίγα λόγια για το σ. Μ. Πορφυρογένη, τη μεγάλη αυτή, μετά το Ζαχαριάδη προσωπικότητα, που μαζί με άλλους άξιους κομμουνιστές - στελέχη, όπως το σ. Πέτρο Κόκαλη, κ.ά. με τη δράση και το κύρος τους, τίμησαν και ανέβασαν το κύρος τον ΚΚΕ 1918-1955.
Ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης είναι ο μόνος από τα μέλη τον Π.Γ. και ο Γ. Ηλιάδης από την ΚΕ τον ΚΚΕ, που δεν υπέκυψαν στις πιέσεις τον εγκληματία Κουουσίνεν, να καταδικάσουν γραπτά το "ανώμαλο καθεστώς" του Ζαχαριάδη στο ΚΚΕ, τον ίδιο τον Ζαχαριάδη και κατ' επέκταση το Στάλιν. Κι' αυτή του την ανυπακοή σ. Πορφυρογένης την πλήρωσε με τη ζωή του. Οι "λενινιστές με ανθρώπινο πρόσωπο" τον δολοφόνησαν στην Πράγα, στερώντας το κίνημά μας ένα από τα πιο αστραφτερά διαμάντια του, τον σ. Μ. Πορφυρογένη, που αν τον είχε κερδίσει η αστική τάξη, μας έλεγε ο Ν. Ζαχαριάδης, θα τον είχε κάνει δέκα φορές πρωθυπουργό.

“Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ” - 1 - 15 Γενάρη 1996


4. Απόφαση για τον Κολιγιάννη

Ο Κ. Κολιγιάννης ύστερα από τη γενική αποτυχία του στην αποστολή του στην Ελλάδα, όπου γκρέμισε όλα όσα το κόμμα έχτισε εκεί στον παράνομό του μηχανισμό και όπου εγκατέλειψε σε υπεύθυνες στιγμές και τον τομέα της νόμιμης δουλιάς δε δέχτηκε την αυστηρή κριτική από μέρους της υπεύθυνης για τη δουλιά στην Ελλάδα κομματικής καθοδήγησης. Όταν τότε του έγινε η προειδοποίηση γα τον αντικομματικό κατήφορο που παίρνει με την τέτοια απόρριψη της αυστηρής μα συντροφικής κομματικής κριτικής, ο Κολιγιάννης δήλωσε κατηγορηματικά ότι ποτέ δε θα σταθεί ενάντια στο κόμμα και την καθοδήγησή του. Τα γεγονότα απόδειξαν ότι επρόκειτο για μια ύπουλη, διπλοπρόσωπη δήλωση. Δεν πέρασαν πολλοί μήνες και ο Κολιγιάννης αποκάλυψε τις πραγματικές αντικομματικές προθέσεις του. Όταν έμαθε απ' τον Χείμαρο για την κατάσταση στην ΚΟΤ του ΚΚΕ ανάπτυξε συστηματική φραξιονιστική δουλιά, συνδέθηκε στα κρυφά και χωρίς να ξέρει η καθοδήγηση του κόμματος με το φραξιονιστή, ύποπτο και υπόλογο μπροστά στο κόμμα για χαφιεδισμό και προδοσία Χείμαρο, τάχθηκε ανεπιφύλακτα με το μέρος της αντικομματικής φράξιας Χειμάρου-Γιαννακόπουλου-Υψηλάντη και Σίας και έγινε ουσιαστικά ηγέτης της.
Δίπλα σε μια πρωτόφαντη λυσσαλέα, συκοφαντική και δίχως αρχές επίθεση ενάντια στην ΚΕ του ΚΚΕ αποδέχτηκε και υποστηρίζει όλη την πολιτική πλατφόρμα της αντικομματικής φράξιας για καταδίκη και αναθεώρηση της γραμμής του ΚΚΕ, από το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ μέχρι σήμερα, για αλλαγή της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο Κολιγιάννης δικαιώνει σήμερα τους καταδικασμένους απ' το κόμμα οπορτουνιστές, συνθηκολόγους και εχθρούς του κόμματος Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Καραγιώργη.
Η 5η Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ αποκαλύπτει ότι η αντικομματική κατρακύλα του Κ. Κολιγιάννη και η προσχώρησή του στην αντικομματική φράξια γίνεται για να καλύψει και να αποφύγει τις ευθύνες του για την κατάσταση που δημιούργησε στην οργάνωσή μας στην Ελλάδα και που γι' αυτήν παραμένει υπόλογος μπροστά στο κόμμα.
Η Ολομέλεια ξεχωριστά σημειώνει και καταδικάζει τη σοβιετοκαπηλεία που εκδήλωσε ο Κολιγιάννης στην Ολομέλεια αποκαλώντας ολόκληρη την ΚΕ του ΚΚΕ αντισοβιετική, θέλοντας έτσι να συκοφαντήσει το ΚΚΕ στο ΚΚ της ΣΕ και να το αντιπαραθέσει σ' αυτό.
Η Ολομέλεια στιγματίζει την ανίερη σπεκουλάτσια που έκανε ο Κολιγιάννης στην Ολομέλεια, όπου ισχυρίστηκε για τους ίδιους δικούς του αντί σοβιετικούς και αντικομματικούς σκοπούς ότι η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΣΕ για την ΚΟΤ δε δόθηκε έγκαιρα στην Ολομέλεια και δε μελετήθηκε ούτε εκτιμήθηκε όπως έπρεπε απ' την Ολομέλεια.
Η Ολομέλεια εγκρίνει την απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για τον αποκλεισμό του Κ Κολιγιάννη απ' το ΠΓ όπου εφάρμοζε τακτική συστηματικής φραξιονιστικής κωλυσιεργίας μέχρι την 5η Ολομέλεια. Στιγματίζει τον Κ. Κολιγιάννη σαν φραξιονιστή, οπορτουνιστή και λιποτάκτη του ΚΚΕ που στη λυσσασμένη επίθεσή του κατά του ΚΚΕ και της ΚΕ του ΚΚΕ ευθυγραμμίστηκε πέρα για πέρα με τον ταξικό εχθρό και μόνο αυτόν εξυπηρετεί.
Η Ολομέλεια αποφασίζει να συνεχιστεί η εξέταση της υπόθεσης Κ. Κολιγιάννη, της δουλιάς του στην Ελλάδα και της αντικομματικής, φραξιονιστικής δράσης του. Επειδή ο Κ. Κολιγιάννης κατηγόρησε μια σειρά μέλη της ΚΕ και ΚΕΕ με τις πιο βαριές κατηγορίες για προδοσία και χαφιεδισμό η Ολομέλεια αποφασίζει να υποχρεώσει τον Κ. Κολιγιάννη να αποδείξει τις κατηγορίες του, αλλιώς θα υποστεί όλες τις κομματικές συνέπειες που αρμόζουν σε συκοφάντη.
Η Ολομέλεια αποκλείει τον Κ. Κολιγιάννη απ' τη δουλιά της ΚΕ του ΚΚΕ και αποφασίζει να φέρει το ζήτημά του στο ερχόμενο αντιπροσωπευτικό σώμα του ΚΚΕ.



5. Οι σχέσεις ΚΚΕ με την ΕΚ Γιουγκοσλαβίας

Το 1955 ο Ν. Χρουστσιώφ έκανε μερικά ταξίδια στη Γιουγκοσλαβία, για την εξομάλυνση των σχέσεων των δυο χωρών και του ΚΚΣΕ με την ΕΚΓ, που είχανε διακοπεί το 1948-1949. Στο πρώτο ταξίδι, στο θέρετρο του Τίτο Μπριόνι, ο Χρουστσιώφ, σταυροφιλώντας τον Τίτο του είπε: "Αδελφέ μου I. Μπ. Τίτο, εσύ έχεις δίκαιο και άδικο εμείς. Δηλαδή όχι εγώ, άλλα το ψόφιο άλογο... ο Στάλιν".
Ο Ν. Ζαχαριάδης, η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, όλοι εμείς γνωρίζαμε πολύ καλά τι σημαίνει Τίτο και επαναδιαπραγμάτευση μαζί του.Γιατί είναι τετραγωνικά αποδειγμένο, ότι τορπίλισε τον αγώνα του ΔΣΕ, μας χτύπησε πισώπλατα το 1948, έχουμε θύματα και τραυματίες από τιτοϊκές σφαίρες. Ο σ. Κυρκιακίδης έχει ακόμα στην ωμοπλάτη του μια τέτοια σφαίρα. Το 1949 έκλεισε τα σύνορα για το ΔΣΕ και τα άνοιξε για τον κυβερνητικό στρατό. Η μεγάλη προδοσία του Τίτο, είναι μια από τις κύριες αιτίες της ήττας του ΔΣΕ.
Όμως, επειδή το ΚΚΕ δεν είναι κόμμα δογματικό, η Ολομέλεια εξέλεξε μια επιτροπή με επικεφαλής τον Β. Μπαρτζιώτα να πάει στο Βελιγράδι να βολιδοσκοπήσει τις δυνατότητες προσέγγισης, στον πολιτικό τομέα των δυο κομμάτων.
Ο σύντροφος Ν. Ζαχαριάδης που δεν ήταν ρεβανσιστής, δογματικός αλλά καινοτόμος και δημιουργικός μαρξιστής, διεθνιστής είχε προτείνει ακόμα από το 1951-52, ότι μπορούσε η Ελλάδα και οι χώρες των Βαλκανίων, στον τομέα των διακρατικών σχέσεων, να εφαρμόσουν εξωτερική πολιτική ενεργούς ουδετερότητας. Μια ρεαλιστική πρόταση, που παρόλο που δεν αντικρούστηκε, δεν εγκρίθηκε από την ηγεσία του ΚΚΣΕ.
Στις νέες όμως συνθήκες του 1955 μπορούμε να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας με τις Βαλκανικές χώρες με παράδειγμα τις Γιουγκοσλαβο-Αιγυπτιακές σχέσεις, εφαρμόζοντας την πρόταση Ζαχαριάδη, δηλαδή μια εξωτερική πολιτική που να ανταποκρίνεται στα εθνικά συμφέροντα των Βαλκανικών λαών και όχι, που θα συμβάλλει στην εδραίωση της ειρήνης στη Μεσόγειο.
Πα το σκοπό αυτό το ΚΚ προτίθεται να στείλει αντιπροσωπεία στο Βελιγράδι για να διερευνήσει τις δυνατότητες προσέγγισης απόψεων των δυο κομμάτων στα πιο πάνω ζητήματα.
Στο ακτίφ στελεχών στο θέατρο Σβερντλόφ τον Αύγουστο του 1955, ο σ. Ζαχαριάδης δημόσια, λακωνικά και με σαφήνεια ξεκαθάρισε για άλλη μια φορά την πολιτική του ΚΚΕ απέναντι της ΕΚ Γιουγκοσλαβίας. Αφορμή γι' αυτό έδωσε ένας φραξιονιστής, που με υπόδειξη των σοβιετικών αναθεωρητών έκανε μια προβοκατόρικη ερώτηση στο σ. Ζαχαριάδη: "Τι γνώμη έχεις τώρα για τις σχέσεις της ΕΣΣΔ με την Γιουγκοσλαβία σύντροφε... Ζαχαριάδη;".
Ο Ν. Ζαχαριάδης, νηφάλιος πάντα, του είπε. Παρόλο που η πρότασή σου είναι υπαγορευμένη και προβοκατόρικη, εγώ θα απαντήσω: "Μακάρι να βγει κάτι καλό απ' αυτήν την προσπάθεια. Η ιστορία όμως που γράφτηκε δεν σβήνεται!".
Αίσθηση στην αίθουσα! Σοβιετικοί και δικοί μας αναθεωρητές- φραξιονιστές, κεραυνοβολήθηκαν... αλλά άχνα δεν έβγαλαν. Ενώ το θέατρο τραντάχθηκε, για άλλη μια φορά απ' τα συνεχή χειροκροτήματα και τις επευφημίες υπέρ του αταλάντευτου σε ζητήματα αρχών, Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
Οι θέσεις αυτές του σύντροφου Νίκου Ζαχαριάδη, που ήταν γνωστές στους έλληνες κομμουνιστές του Δημοκρατικού Στρατού, της ΚΟΤ ιδιαίτερα, αποτέλεσαν τον πυρήνα της παρακάτω δήλωσης στην 5η Ολομέλεια:



ΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΚΟ

Η 5η Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ ελέγχου του ΚΚΕ χαιρετίζει και επιδοκιμάζει την πρωτοβουλία της ΚΕ του ΚΚΣΕ για την εξομάλυνση των σχέσεων ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και την Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, για την επανασύνδεση των φιλικών δεσμών ανάμεσα στο ΚΚΣΕ και στην Ένωση Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας.
Η Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ δηλώνει ότι από την πλευρά του ΚΚΕ, σε συντονισμό με όσα γίνονται από την πλευρά των άλλων αδελφών κομμάτων, θα παρθούν τα αναγκαία μέτρα για να εξαλειφθούν όλες οι δυσάρεστες επιδράσεις που βάραιναν πάνω στις σχέσεις ανάμεσα στο ΚΚΕ και την ΕΚ Γουγκοσλαβίας.
Η εξομάλυνση των σχέσεων και η επανασύνδεση των αδελφικών δεσμών ανάμεσα στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα και την ΕΚΓ, ανάμεσα στο ΚΚΕ και την ΕΚΓ, μόνο καλό φέρει στο παγκόσμιο στρατόπεδο της ειρήνης, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, θα προσφέρει τεράστια βοήθεια στο έργο της ειρήνης και της προόδου των λαών στα Βαλκάνια, θα έχει θετική επίδραση στις δημοκρατικές εξελίξεις και στη χώρα μας.

Η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ Δεκέμβρης 1955


"Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ” - 1 - 15 Φλεβάρη 1996
 
Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Βασίλης Ασπρίδης (1.1.1914 – 24.12.1993) – Ο παλαίμαχος ακροναυπλιώτης κομμουνιστής

Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο 

"Φωνή της Αλήθειας", αρ. φυλ. 6, 1-15 Γενάρη 1994, σελ. 2 το οποίο περιέχει βιογραφικά στοιχεία για τη ζωή και τη δράση του
ακροναυπλιώτη κομμουνιστή Β. Ασπρίδη
Στις 24 Δεκέμβρη [1993] (Παρασκευή 18:30) πέθανε ο παλαίμαχος ακροναυπλιώτης κομμουνιστής πολιτικός επίτροπος (συνταγματάρχης) της δεύτερης μεραρχίας του ένδοξου και ηρωικού ΔΣΕ και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ 1918 - 55 Βασίλης Ασπρίδης.

Στην κηδεία του σ. Β. Ασπρίδη που έγινε στις 27 Δεκέμβρη [1993] στο νεκροταφείο του Βύρωνα συμμετείχαν πολλοί σύντροφοι συναγωνιστές, φίλοι και συγγενείς. Ανάμεσα στο στεφάνια ήταν και το στεφάνι της Κίνησης για Ενιαίο ΚΚΕ με κόκκινη κορδέλα και με την επιγραφή "Στο σύντροφο Βασίλη Ασπριδή".

Τον νεκρό αγωνιστή επαναστάτη αποχαιρέτησε ο σύντροφος Αντώνης Βρατσάνος ο οποίος αναφέρθηκε στην πλούσια επαναστατική του δράση: τη συμμετοχή του, σε νεαρή ηλικία, στο εργατικό και επαναστατικό κίνημα της Θεσσαλονίκης, τη δραστήρια συμμετοχή του στην προετοιμασία των μαχητικών εργατικών συλλαλητηρίων του Μάη του '36 στη Θεσσαλονίκη για την οποία ρίχτηκε από την αντίδραση στη φυλακή (κρατήθηκε σαν υπόδικος), τη δίκη του μετά δύο χρόνια στην Έδεσσα όπου αθωώθηκε, αλλά επειδή δεν πληρώθηκαν τα έξοδα της δίκης ρίχτηκε ξανά για ένα εξάμηνο στη φυλακή και όταν ήταν να απελευθερωθεί η Ασφάλεια τον οδήγησε στην απομόνωση της Ακροναυπλίας. Την απόδρασή του και την παράνομη αρχικά δράση που του ανέθεσε το κόμμα στη Βέροια την περίοδο της Αντίστασης. τη δράση του στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ Δυτικής Μακεδονίας ως την απελευθέρωση της χώρας από τους χιτλεροφασίστες κατακτητές. Ακολούθησε η εξορία του στην Ικαρία και η περιπετειώδης δραπέτευσή του από εκεί, η ένταξή του στο Δημοκρατικό Στρατό την Άνοιξη του '47 στη 16η ταξιαρχία και ο αγώνας από τις γραμμές του ως την υποχώρηση τον Αύγουστο του '49.

Ο σ. Αντώνης Βρατσάνος αναφέρθηκε στη συνέχεια στη σύλληψή του, στις αρχές της δεκαετίας του '50, στο Βέλγιο όταν βρίσκονταν στο δρόμο για παράνομη δουλειά στην Ελλάδα, την απελευθέρωσή του μετά από κινητοποιήσεις, τη συνεργασία τους στη διεύθυνση στην κομματική σχολή Ν. Μπελογιάννης στο Βουκουρέστι, την πάλη ταν μετά το 55 - 56 κατά του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού, τις διώξεις του (εξορία, φυλακή, δίκη) στη Βουλγαρία από τους ρεβιζιονιστές του Ζίβκωφ.

Ο παλαίμαχος ακροναυπλιώτης κομμουνιστής Β. Ασπρίδης, μαχητικός υπερασπιστής του Ν. Ζαχαριάδη. αγωνίστηκε πάντα για την ενότητα των κομμουνιστών. Σταθερό συμπαραστάτη στην πλούσια επαναστατική του δράση και ως τις τελευταίες στιγμές της ζωής του είχε την ακούραστη συντρόφισσα της ζωής και της πάλης του Αρετή.

Μνημόσυνο του σ. Β. Ασπρίδη θα γίνει στις 30 Γενάρη [1994], Κυριακή. ώρα 1050 στο νεκροταφείο του Βύρωνα.

"Φωνή της Αλήθειας", αρ. φυλ. 6, 1-15 Γενάρη 1994, σελ. 2
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

Αντιπολεμική διαδήλωση σε Άκτιο-Πρέβεζα (Μάης 2016) [2 βίντεο]

Στις 22 Μάη 2016 πραγματοποιήθηκε αντιπολεμική-αντιΝΑΤΟϊκή διαδήλωση στο Άκτιο μπροστά στην πύλη της ΝΑΤΟϊκής βάσης. Την διαδήλωση οργάνωσε η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης για τους Πρόσφυγες φοιτητικοί σύλλογοι και άλλοι μαζικοί φορείς. Ακολούθησε πορεία στην πόλη της Πρέβεζας. Στη συγκέντρωση και στην πορεία συμμετείχαν μέλη της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 τα οποία μοίρασαν αντιπολεμική προκήρυξη.




Διαβάστε Περισσότερα »

Ενβέρ Χότζα: Το 20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΣΕ - επίσημη διακήρυξη του ρεβιζιονισμού

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 30, 15-28 Φλεβάρη 1995, σελ. 3-4

Το Φλεβάρη συμπληρώνονται 39 χρόνια από το κακόφημο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, οι αντεπαναστατικές απόψεις του οποίου οδήγησαν στην ανατροπή της δικτατορίας του προλεταριάτου, την εξάλειψη του σοσιαλισμού και τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στη διάλυση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Το ΚΚΕ ήταν το πρώτο κόμμα-θύμα των αντεπαναστατικών επεμβάσεων των χρουτσοφικών ρεβιζιονιστών στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Η πρώτη επίσημη επέμβαση έγινε το Σεπτέμβρη του 1955 με τα γνωστά γεγονότα της Τασκένδης. Ανήκει μεγάλη τιμή στην επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το σ. Ν. Ζαχαριάδη, που απέρριψε την επέμβαση και καταδίκασε την ανάμιξη των ρεβιζιονιστών στην ιστορική Ολομέλεια του Δεκέμβρη 1955.
Μ’ αυτή την ευκαιρία αναδημοσιεύουμε απόσπασμα από το βιβλίο του σ. Ενβέρ Χότζα: "Χρουστσιοφικοί", που αναφέρεται στο 20ο Συνέδριο.

Η προδοσία στην κεφαλή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και της χώρας στην οποία πραγματοποιήθηκε η πρώτη Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οχτώβρη έπληξε απ όλες τις κατευθύνσεις το όνομα και τα μεγάλα διδάγματα του Λένιν, ιδιαίτερα το όνομα και το έργο του Στάλιν.
Ο ιμπεριαλισμός, με επικεφαλής τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, στα πλαίσια της στρατηγικής του μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, από τότε που διαπίστωσε τις πρώτες ταλαντεύσεις και υποχωρήσεις της νέας σοβιετικής ηγεσίας, ενέτεινε ακόμα περισσότερο τις ολόπλευρες επιθέσεις και πιέσεις για να υποχωρήσει ο Χρουστσιόφ και συντροφιά να βαδίσουν κάθε μέρα και περισσότερο στο δρόμο της συνθηκολόγησης και της προδοσίας. Ο "κόπος" και οι μεγάλες δαπάνες του ιμπεριαλισμού προς αυτή την αντεπαναστατική κατεύθυνση δεν πήγαν χαμένα. Μπασμένοι πια στο δρόμο των υποχωρήσεων και της προδοσίας, ο Χρουστσιόφ και οι άνθρωποι του δικαίωναν συνεχώς τις παλιές ελπίδες και επιθυμίες του ιμπεριαλισμού.
Όταν νόμισαν ότι δυνάμωσαν τις θέσεις τους, ότι μέσω των στραταρχών έβαλαν στο χέρι τους το στρατό, ότι έστρεψαν προς το δρόμο τους τα όργανα της Ασφάλειας και πήραν με το μέρος τους την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής, ο Χρουστσιόφ, ο Μικογιάν και οι άλλοι χρουστσιοφικοί προετοίμασαν και διεξήγαγαν, το Φλεβάρη το 1956, το διαβόητο 20ο Συνέδριο και παρουσίασαν την "απόρρητη" έκθεση ενάντια στο Στάλιν.
Το Συνέδριο αυτό του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης μπήκε στην ιστορία σαν Συνέδριο, που θέσπισε επίσημα τις βαθιά αντιμαρξιστικές, αντισοσιαλιστικές θέσεις του Νικήτα Χρουστσιόφ και των συνεργατών του, σαν Συνέδριο που άνοιξε διάπλατα τις θύρες για τη διείσδυση της ξένης αστικο-ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας σε μια σειρά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα των πρώην σοσιαλιστικών χωρών και των καπιταλιστικών χωρών. Όλες οι διαστρεβλώσεις σχετικά με τα μεγάλα προβλήματα αρχών, όπως τα προβλήματα σχετικά με το χαρακτήρα της εποχής μας, τους δρόμους περάσματος στο σοσιαλισμό, την ειρηνική συνύπαρξη, τον πόλεμο και την ειρήνη, τη στάση έναντι του σύγχρονου ρεβιζιονισμού και του ιμπεριαλισμού, κλπ., κλπ., που αργότερα τέθηκαν στη βάση της μεγάλης και ανοιχτής πολεμικής με το σύγχρονο ρεβιζιονισμό, είχαν την επίσημη απαρχή τους στην επίσημη έκθεση του Χρουστσιόφ στο 20ο Συνέδριο.
Από το θάνατο του Στάλιν και ώσπου έφθασαν στο 20ο Συνέδριο, οι χρουστσιοφικοί συνωμότες μανουβράρισαν ύπουλα με τη "γραφειοκρατική νομιμότητα", με τους "κομματικούς κανόνες", τη "συλλογικότητα" και με το "δημοκρατικό συγκεντρωτισμό", με κροκοδείλια δάκρυα για το χαμό του Στάλιν, προετοιμάζοντας έτσι βήμα προς βήμα τον τορπιλισμό του έργου του Στάλιν, της προσωπικότητας του, του μαρξισμού-λενινισμού.
Αυτή είναι περίοδος γεμάτη από διδάγματα για τους μαρξιστές-λενινιστές, γιατί δείχνει ανάγλυφα τη χρεοκοπία της "γραφειοκρατικής νομιμότητας", που παρουσιάζει μεγάλο κίνδυνο για ένα μαρξιστικό- λενινιστικό κόμμα, ρίχνει φως στις μέθοδες που εφαρμόζουν οι ρεβιζιονιστές για να επωφεληθούν απ’ αυτή την "γραφειοκρατική νομιμότητα", δείχνει φανερά πως τίμιοι και με μακρά πείρα ηγέτες αλλά που έχασαν το επαναστατικό πνεύμα της τάξης, πέφτουν στα βρόχια των δολοπλόκων και παραιτούνται, υποχωρούν μπροστά στους εκβιασμούς και τη δημαγωγία των καμουφλαρισμένων με επαναστατική φρασεολογία ρεβιζιονιστών προδοτών. Στη μεταβατική αυτή περίοδο για την παγίωση της εξουσίας τους, είδαμε πως οι χρουστσιοφικοί με μπούγιο και θόρυβο ενεργούσαν τάχα με "μεγάλη κομματικότητα", "απαλλαγμένοι από το άγχος φόβου του Στάλιν", "με τρόπους πραγματικά δημοκρατικούς και λενινιστικούς", εργάστηκαν δραστήρια να σκαρώσουν τις πιο ποταπές συκοφαντίες, που μόνο η αστική τάξη μπόρεσε να κάμει ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, στο Στάλιν και σ’ όλο το σοσιαλιστικό καθεστώς. Όλη αυτή η τεράστια συκοφαντία των χρουστσιοφικών ρεβιζιονιστών, όλη η καταστρεφτική τους δράση, υποστήριζε και πάσχιζε να "αποδείξει" με νόμιμα τάχα ντοκουμέντα, με "επιχειρήματα" και "αναλύσεις νέου πνεύματος" τις πολύχρονες συκοφαντίες της αντιδραστικής αστικής τάξης ενάντια στο μαρξισμό-λενινισμό, ενάντια στην επανάσταση και το σοσιαλισμό.
Διαστρεβλώθηκε ότι τι καλό του παρελθόντος κάτω από το φως τάχα των "νέων καταστάσεων", των "νέων εξελίξεων", των "νέων δρόμων και δυνατοτήτων", για την πορεία προς τα μπρος.
Πολλοί εξαπατήθηκαν απ αυτή τη δημαγωγία των προδοτών. Όχι όμως το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας. Το ΚΕΑ έκανε λεπτομερειακή ανάλυση αρχών αυτού του ζητήματος και από καιρό είχε πει το λόγο του σε υπεράσπιση της μαρξιστικής-λενινιστικής αλήθειας.
Μαζί με τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου, Μεχμέτ Σιέχου και Γκόγκο Νούση είχαμε οριστεί από το Κόμμα μας να συμ­μετάσχουμε στις εργασίες του 20ου Συνεδρίου. Το οπορτουνιστικό "νέο πνεύμα", που αφύπνιζε και αναζωπύρωνε ο Χρου­στσιόφ φαίνονταν ακόμα και από τον τρόπο με τον οποίο οργανώθηκαν και διεξήχθηκαν οι εργασίες αυτού του Συνεδρίου. Αυτό το φιλελευθεριστικό πνεύμα σαν μαύρο σύννεφο απλώ­νονταν σ’ όλη την ατμόσφαιρα, στο σοβιετικό τύπο και στη σοβιετική προπαγάνδα εκείνων των ημερών, επικρατούσε στους δρόμους και στις αίθουσες του Συνεδρίου, εκδηλώνο­νταν στα πρόσωπα, στις χειρονομίες και στα λόγια των ανθρώπων.
Έλειπε η προηγούμενη σοβαρότητα, χαρακτηριστική σε τέ­τοια γεγονότα βαρυσήμαντα για τη ζωή ενός κόμματος και μιας χώρας. Στις εργασίες του Συνεδρίου πήραν το λόγο και εξωκομματικοί. Στα διαλείμματα των συνεδριάσεων ο Χρου­στσιόφ και συντροφιά περιφέρονταν στις αίθουσες και στους διαδρόμους, γελούσαν αμιλλώμενοι ποιος θα έλεγε περισσότερα ανέκδοτα, ποιος θα έκοφτε περισσότερα καλαμπούρια και θα φαίνονταν πιο δημοφιλής απ τον άλλον ή ποιος θα άδειαζε περισσότερα ποτήρια απ τα κατάγεμα τραπέζια, που είχαν τοποθετήσει παντού.
Με όλα αυτά ο Χρουστσιόφ ήθελε να ενισχύσει την ιδέα, ότι είχε πάρει πια τέλος μια και καλή η "βαριά περίοδος", η "δικτατορία", η "στυγνή ανάλυση" των πραγμάτων και ότι άρχιζε επίσημα η "νέα περίοδος" της "δημοκρατίας", της "ελευθερίας", της "δημιουργικής εξέτασης" των γεγονότων και φαινομένων, είτε μέσα είτε έξω από τη Σοβιετική Ένωση.
Η πρώτη έκθεση που έδωσε στο Συνέδριο και που διατυμπανίστηκε σαν "κολοσσιαία συμβολή" στο κεφάλαιο του μαρξισμού-λενινισμού, σαν "δημιουργική εξέλιξη" της επιστήμης μας, αποτελεί στην πραγματικότητα τον καταστατικό χάρτη του σύγχρονου ρεβιζιονισμού. Από εκείνες ακόμα τις μέρες, η αστική τάξη και η αντίδραση έδωσαν εξαιρετική δημοσιότητα στις νέες "εξελίξεις" του Χρουστσιόφ, μίλησαν ανοιχτά για τις ριζικές αλλαγές που συνέβαιναν στη Σοβιετική Ένωση και στην πολιτική και ιδεολογική γραμμή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης.
Η αστική τάξη και η αντίδραση, ενώ επικροτούσε με χαρά τη μεγάλη και ριζική στροφή του Χρουστσιόφ, δεν παρέλειψαν, ταυτόχρονα, σε ορισμένες περιπτώσεις, να χαρακτηρίσουν αυτή τη στροφή “πιο επικίνδυνη”, για τα συμφέροντά τους, από τη γραμμή της εποχής του Στάλιν. Ο Χρουστσιόφ και οι χρουστσιοφικοί χρησιμοποιούσαν αυτές τις “κριτικές” της αστικής τάξης για να πείσουν τους άλλους ότι η “νέα γραμμή” ήταν “σωστή”, “μαρξιστική” ενώ στην πραγματικότητα ο φόβος της διεθνούς αστικής τάξης είχε αλλού την πηγή του: στο Χρουστσιόφ και στη “νέα πολιτική” του δεν έβλεπε μόνο το νέο σύμμαχο, αλλά και το νέο και επικίνδυνο ανταγωνιστή για ζώνες επιρροής, για αρπαγές, πολέμους και κατακτήσεις.
Την τελευταία μέρα, το Συνέδριο συνέχισε τις εργασίες του με κλειστές τις θύρες επειδή θα γίνονταν οι εκλογές και εμείς δεν παρεβρεθήκαμε στις συνεδριάσεις, Στην πραγματικότητα εκείνη τη μέρα, εκτός από τις εκλογές, διάβασαν στους συνέδρους μια δεύτερη έκθεση του Χρουστσιόφ. Ήταν η κακόφημη έκθεση ενάντια στο Στάλιν, η λεγόμενη απόρρητη, αλλά που πρωτύτερα είχε σταλεί και στους γιουγκοσλάβους ηγέτες και ύστερα από κάτι μέρες δόθηκε και στην αστική τάξη και στην αντίδραση σαν νέο “δώρο” από τον Χρουστσιόφ και τους χρουστσιοφικούς, Αφού δουλεύτηκε με τους συνέδρους, η έκθεση αυτή δόθηκε και σε μας να η διαβάσουμε, όπως και σ’ όλες -τις άλλες αντιπροσωπείες.
Τη διάβασαν μονάχα οι πρώτοι γραμματείς -των αδελφών κομμάτων, που έπαιρναν μέρος στο Συνέδριο. Εγώ τη διάβασα όλη τη νύχτα και πολύ ταραγμένος την έδωσα στα δυο άλλα μέλη της αντιπροσωπείας να η διαβάσουν. Ότι ο Χρουστσιόφ και συντροφία είχαν περάσει μολυβιά στο Στάλιν, στη φυσιογνωμία και στο ένδοξο έργο του, αυτό το ξέραμε από πριν, το είδαμε και στη διάρκεια των εργασιών τον Συνεδρίου, όπου ποτέ δεν αναφέρθηκε για καλό το όνομά του, Ότι όμως από τους σοβιετικούς ηγέτες θα μπορούσαν να γραφούν σε χαρτί εκείνες οι αναρίθμητες τερατώδικες κατηγορίες και συκοφαντίες ενάντια στο μεγάλο και αλησμόνητο Στάλιν, αυτό δεν το φανταζόμασταν. Ωστόσο, το μαύρο ήταν πάνω στο άσπρο, την είχαν διαβάσει και στους σοβιετικούς κομμουνιστές-συνέδρους, δόθηκε να διαβαστεί και στους αντιπροσώπους των άλλων κομμάτων, που παρεβρίσκονταν στο Συνέδριο. Νιώσαμε βαθιά στο νου και στην καρδιά μας ένα βαρύ χτύπημα. Είπαμε αναμεταξύ μας, ότι αυτό ήταν μια ατέρμονη προστυχιά, με καταστροφικές επιπτώσεις για τη Σοβιετική Ένωση και το κίνημα και, σε κείνες τις τραγικές περιστάσεις, καθήκον τον Κόμματός μας ήταν να σταθεί γερά στις μαρξιστικές-λενινιστικές του θέσεις.
Αφού διαβάσαμε αυτή την τρομερή έκθεση, την επιστρέψαμε αμέσως σ’ αυτούς που την είχαν γράψει. Δεν μας χρειάζονταν αυτός ο βόθρος από σιχαμερές κατηγορίες, που είχε σκαρώσει ο Χρουστσιόφ. Άλλοι ήταν εκείνοι οι “κομμουνιστές” που την πήραν μαζί τους για να την δώσουν στην αντίδραση και να την πουλήσουν με την οκά στα περίπτερα σαν κερδοφόρα μπίζνες.
Επιστρέψαμε στην Αλβανία με τσακισμένη καρδιά για όσα είδαμε και ακούσαμε εκεί στην πατρίδα του Λένιν και του Στάλιν, επιστρέψαμε συνάμα και με το μεγάλο δίδαγμα να είμαστε πιο άγρυπνοι ενάντια στις πράξεις και τις στάσεις του Χρουστσιόφ και των χρουστσιοφικών.
Διαβάστε Περισσότερα »

Η αντιμαρξιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου συνέδριου - γραμμή ανοιχτής εγκατάλειψης του μαρξισμού, προδοσίας της προλεταριακής επανάστασης και κατεδάφισης του σοσιαλισμού

Αναδημοσιεύουμε ένα χρήσιμο κείμενο του  2006 για το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ.

Φέτος (σ.σ. το 2006) συμπληρώνονται 50 χρόνια από το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (14-25 Φλεβάρη 1956), του οποίου οι αντιμαρξιστικές σοσιαλδημοκρατικές θέσεις δικαιολογημένα επιδοκιμάστηκαν, επικροτήθηκαν και χαιρετίστηκαν με ενθουσιασμό απ’ όλη τη διεθνή ιμπεριαλιστική αντίδραση.
Απ’ την πληθώρα των δηλώσεων της αντίδρασης ας αναφερθεί ενδεικτικά μόνο η πολύ χαρακτηριστική δήλωση (23 Απρίλη 1956) του Φόστερ Ντάλες, λίγες μέρες μετά τη διάλυση (17 Απρίλη 1956) απ’ τη χρουστσοφική κλίκα του «Γραφείου Πληροφοριών» των κομμουνιστικών κομμάτων, στους αντιπροσώπους του τύπου: «Αι Ηνωμέναι Πολιτείαι αισθάνονται βαθείαν ικανοποίησιν διαπιαστώνουσαι την εμφάνισιν ορισμένων φωτεινών σημείων εις την ΕΣΣΔ, τα οποία προοιωνίζουν πιθανώς την αυγήν μιας νέας εποχής...», επαναλαμβάνει όμως ότι η αποποίησις του Στάλιν είναι αποτέλεσμα της πολιτικής του «ελεύθερου κόσμου». Στις 24, εκφράζει τη χαρά του για τη στάση που πήρε η Μόσχα απέναντι στον τιτοϊσμό και δηλώνει ότι θα υποστηρίξει τη στάση του «εθνικού κομμουνισμού» στην Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία» (Λ. ΑΡΑΓΚΟΝ: «Ιστορία της Σοβιετικής Ενώσεως 1917-1960», τόμος Β΄, σελ. 269, Αθήνα 1962).
Η όξυνση της ταξικής πάλης στη Σοβιετική Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του ’50 κατέληξε, μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, σε ήττα των επαναστατικών δυνάμεων, σε βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, σε νίκη της αστικορεβιζιονιστικής χρουστσωφικής αντεπανάστασης και σε εγκαθίδρυση αστικορεβιζιονιστικής δικτατορίας.
Η ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου από τις αστικές αντεπαναστατικές αντιδραστικές δυνάμεις, εκπροσωπούμενες από την αποστάτρια προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουστσώφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ, κλπ. ήταν ακριβώς το πρώτο βήμα, η πρώτη και εντελώς αναγκαία προϋπόθεση που άνοιξε το δρόμο στο κακόφημο αντεπαναστατικό 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, το οποίο επικύρωσε-επισφράγισε τη νίκη της αστικής αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση και διατύπωσε ανοιχτά πλέον τη γνωστή σοσιαλδημοκρατική γραμμή, που βρίσκεται σε πλήρη ρήξη με τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, σ’ όλα τα ζητήματα της επανάστασης (ανεξάρτητα από το χαραχτήρα της), και, ανάμεσα σ’ άλλα, πρώτα και κύρια σε εκείνα που συνδέονται με: 1) την προλεταριακή επανάσταση, 2) το σοσιαλισμό–κομμουνισμό, 3) την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες χώρες απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ΄50.
Για την ορθή μαρξιστική κατανόηση της μετέπειτα αρνητικής αναπόφευκτης εξέλιξης στην τότε Σοβιετική Ένωση, πρέπει ιδιαίτερα να υπογραμμιστεί ευθύς εξαρχής ότι αναγκαία και απαραίτητη προϋπόθεση αυτής της αρνητικής πορείας ήταν η ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, η οποία αποτέλεσε την απαρχή της έναρξης του πισωδρομικού προτσές, δηλ. της διακοπής της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, της εξάλειψής του και της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού σ’ αυτές τις χώρες. Η ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου προηγήθηκε του 20ού συνεδρίου. Το πρόβλημα της πολιτικής εξουσίας – κεντρικό πρόβλημα κάθε επανάστασης και αντεπανάστασης – σε βάρος της εργατικής τάξης στη Σοβιετική Ένωση κρίθηκε πριν το 20ο Συνέδριο, δηλ. η ποιοτική προς τα πίσω αλλαγή σημειώθηκε πριν το αντεπαναστατικό αυτό συνέδριο. Ο Μολότοφ στις συνομιλίες με τον Τσούγιεφ παραδέχεται ότι η ρεβιζιονιστική ομάδα του Χρουστσόφ είχε πάρει την εξουσία στα χέρια της πριν την πραγματοποίηση του 20ου Συνεδρίου.
Είναι, λοιπόν, ολοφάνερο πως με δεδομένη την ύπαρξη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου θα ήταν αδιανόητο το αντεπαναστατικό 20ο συνέδριο. Έτσι εξηγείται που κατά τη διάρκεια της λενινιστικής-σταλινικής περιόδου (1917-1953) δεν έχουμε πραγματοποίηση ανάλογου αντεπαναστατικού συνεδρίου και δεν ήταν εκείνη την περίοδο δυνατή η πραγματοποίησή του, κι’ αυτό επειδή ακριβώς τότε στη Σοβιετική Ένωση υ π ή ρ χ ε η Διχτατορία του Προλεταριάτου.
Γι’ αυτό η αναφορά μόνο στο 20ο Συνέδριο, χωρίς αναφορά στη Διχτατορία του Προλεταριάτου και πότε αυτή και με ποιο τρόπο ανατράπηκε, από τη μεριά των «αντιχρουστσοφικών», αλλά ρεβιζιονιστικών αντιζαχαριαδικών-αντισταλινικών (με τη μορφή της «λαθολογίας») Οργανώσεων (ΚΚΕ μ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΟΕ, κλπ.) δεν είναι καθόλου επαρκής και αδυνατεί να εξηγήσει μαρξιστικά την ανοιχτή πλέον αντεπαναστατική ΣΤΡΟΦΗ στο 20ο Συνέδριο και τις μετέπειτα αναπόφευκτες αρνητικές εξελίξεις στη Σοβιετική Ένωση στην κατεύθυνση της παλινόρθωσης του καπιταλισμού σ’ αυτή. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: η θέση τους αυτή είναι και ρεβιζιονιστική, επειδή εμπεριέχει-προϋποθέτει την αντιμαρξιστική άποψη της «ειρηνικής μετεξέλιξης του σοσιαλισμού σε καπιταλισμό».
Κατά τη διάρκεια των εργασιών του 20ου συνεδρίου διαβάστηκε σε κλειστή συνεδρίαση και η διαβόητη, φασιστικής έμπνευσης και γκαιμπελίστικου τύπου περιεχόμενο, «Μυστική Έκθεση» με τίτλο «Η προσωπολατρεία και οι συνέπειές της» - υπαγορευμένη από τη διεθνή ιμπεριαλιστική αντίδραση – της ρεβιζιονιστικής-τροτσκιστικής χρουστσωφικής συμμορίας, κατά του Στάλιν, με πρωτοφανή σε όγκο και επινοήσεις ψεύδη και λασπολογίες, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ ακόμα και εκείνες των μυστικών υπηρεσιών των ιμπεριαλιστικών χωρών – «Έκθεση» κατασυκοφάντησης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Α. Ζητήματα προλεταριακής επανάστασης

Στα ζητήματα που συνδέονται με το πρόβλημα της προλεταριακής επανάστασης, οι απόψεις που διατυπώνονται στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ δεν είναι καθόλου νέες: είναι οι παλιές γνωστές αντιμαρξιστικές αστικές απόψεις των Μπερνστάιν-Κάουτσκι κλπ και όλων των ηγετών της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, η αποστάτρια ρεβιζιονιστική προδοτική ομάδα των Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ αντιγράφει πιστά τις θέσεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας και δεν έχει τίποτα το καινούριο να παρουσιάσει.
Οι ρεβιζιονιστικές αστικές απόψεις του 20ου συνεδρίου σε σχέση με τα ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης – που μετά το ’56 έγιναν γενική γραμμή όλων σχεδόν των πρώην Κομμουνιστικών Κομμάτων, μεταξύ των οποίων και του «Κ»ΚΕ (σήμερα των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) – περιέχονται στο υποκεφάλαιο με τίτλο: «Για τις μορφές περάσματος των διαφόρων χωρών στο σοσιαλισμό».
Οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές, αφού κηρύσσουν «ξεπερασμένο» το βίαιο επαναστατικό δρόμο της Οχτωβριανής Επανάστασης, σημειώνουν ότι στις μέρες μας «γεννιέται το ζήτημα της δυνατότητας να χρησιμοποιηθεί και ο κοινοβουλευτικός δρόμος για το πέρασμα στο σοσιαλισμό» και ότι στις σημερινές συνθήκες, η εργατική τάξη «έχει τη δυνατότητα να κατανικήσει τις αντιδραστικές, αντιλαϊκές δυνάμεις, να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή και να τη μετατρέψει από όργανο της αστικής εξουσίας, σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης(χειροκροτήματα). Σε αυτή την περίπτωση ο θεσμός τούτος, ο πατροπαράδοτος για πολλές πολυαναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους» (Ν. Χρουστσόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ συνέδριο του Κόμματος», σελ. 41-42, «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις», 1956).
Σε αυτό το απόσπασμα περιέχονται και τα τρία βασικά και μεταξύ τους αλληλένδετα ζητήματα που αφορούν την προλεταριακή επανάσταση: 1) βίαιος-ένοπλος ή «ειρηνικός» δρόμος, 2) διατήρηση-«εκδημοκρατισμός» ή συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, 3) εγκαθίδρυση ή μη Διχτατορίας του Προλεταριάτου.

1. «Ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό»

Η θέση του 20ού Συνεδρίου, σύμφωνα με την οποία η εργατική τάξη μπορεί «να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή» και έτσι «να καταλάβει» τάχα την πολιτική εξουσία: 1) πρωτοδιατυπώθηκε (1898) από τον πατέρα του ρεβιζιονισμού Ε. Μπερνστάιν, έγινε ύστερα θέση όλων των προδοτών ηγετών της Β΄ Διεθνούς και όλων των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, 2) είναι αντιμαρξιστική, γιατί βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση-ρήξη με τη θέση της βίαιης-ένοπλης επανάστασης των Μαρξ- Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, 3) δεν υπήρξε ποτέ θέση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ (1919-1956), 4) δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ ιστορικά, αφού πουθενά δεν πραγματοποιήθηκε «ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» στον έναν και πλέον αιώνα που πέρασε από τότε που πρωτοδιατυπώθηκε (1898), παρά τις αντεπαναστατικές παραπλανητικές φλυαρίες της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας και των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών ηγετών, μεταξύ των οποίων και εκείνων των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, 5) δεν είναι, ούτε μπορεί να είναι θέση του επαναστατικού προλεταριάτου, γιατί καλλιεργεί στις γραμμές του αυταπάτες και το οδηγεί αναπόφευκτα σε ήττες, 6) είναι θέση μόνο της αντιδραστικής αστικής τάξης, μεταφερμένη απ’ τους ρεβιζιονιστές στις γραμμές της εργατικής τάξης, για να την παραπλανήσει, την αποπροσανατολίσει, να την αφοπλίσει ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτικά και να την αφήσει απροετοίμαστη, ώστε να μπορεί να τη συντρίψει ευκολότερα, διατηρώντας και διαιωνίζοντας έτσι το ξεπερασμένο ιστορικά εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα.
Σε πλήρη αντίθεση με την αντεπαναστατική θέση του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό» της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας και των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών, ο επαναστατικός μαρξισμός, δηλ. ο λενινισμός-σταλινισμός, απορρίπτει αυτή τη θέση και προβάλλει-προπαγανδίζει τη βίαιη ένοπλη επανάσταση ως το μοναδικό δρόμο κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο, που αποτελεί νόμο υποχρεωτικό και αναπόφευχτο για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Ο δρόμος της βίαιης-ένοπλης επανάστασης δεν ήταν και δεν είναι μόνο δρόμος των προλεταριακών επαναστάσεων, αλλά και των αστικών επαναστάσεων: ήταν ο δρόμος της Μεγάλης Οχτωβριανής προλεταριακής επανάστασης στη Ρωσία, αλλά και της αστικής επανάστασης στη Γαλλία. Είναι ο μόνος που έχει επιβεβαιωθεί από ολόκληρη την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας.
Οι προδότες χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές προπαγάνδιζαν και προπαγανδίζουν δύο δρόμους: «ειρηνικό και μη ειρηνικό» - προφανώς για εξαπάτηση της εργατικής τάξης – μεταξύ των οποίων και οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ που ως το 15ο Συνέδριο μιλούσαν για δυο μορφές πάλης «ειρηνική ή μη ειρηνική», αλλά θα «επιδιώξει να περάσει με ειρηνικό τρόπο» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ» σελ. 23, Αθήνα 1978), ενώ στο τελευταίο Πρόγραμμα μιλούν για «κυβέρνηση» που θα προκύψει «με βάση το κοινοβούλιο» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 39, Αθήνα 1996).
Η θέση του «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό» πέρασε στη συνέχεια και στο Πρόγραμμα του ΚΚΣΕ: «η εργατική τάξη και η πρωτοπορία της - τα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα - επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν τη σοσιαλιστική επανάσταση με ειρηνικό τρόπο» («Πρόγραμμα του ΚΚΣΕ», σελ. 40, Αθήνα 1961)
Είναι γνωστό στους παλιότερους κομμουνιστές και αγωνιστές ότι από το Νοέμβρη του 1970 με την εκλογική νίκη στη Χιλή της «Unidad Popular» («Κ»ΚΧ-Σοσιαλιστικό Αλλιέντε-ριζοσπαστικό, κλπ.) ως τις 11 Σεπτέμβρη του 1973 με το φασιστικό πραξικόπημα του Πινοσέτ, οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές όλων των χωρών που είχαν σημαία το «κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» θριαμβολογούσαν για τη δήθεν «επιβεβαίωσή» του στην περίπτωση της Χιλής, όμως ο δρόμος αυτός αντί να οδηγήσει στο σοσιαλισμό οδήγησε σε αιματηρή τραγωδία, δηλ. στο πέρασμα από την αστική δημοκρατία στην ανοιχτή τρομοκρατική φασιστική διχτατορία του Πινοσέτ – οργάνου της χιλιανής αντίδρασης και των αμερικανών ιμπεριαλιστών.

2. Διατήρηση-«εκδημοκρατισμός» ή συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής

Στο δεύτερο βασικό ζήτημα της προλεταριακής επανάστασης, εκείνο του αστικού κράτους, που συνδέεται στενά και αδιάσπαστα τόσο με το πρώτο ζήτημα (=βίαιη-ένοπλη επανάσταση), όσο και με το τρίτο (=Διχτατορία του Προλεταριάτου) αναφέρεται ότι, αφού η εργατική τάξη «καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή» τη μετατρέπει «από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης» και ότι «ο θεσμός τούτος» μπορεί έτσι «να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους».
Και σ’ αυτή την περίπτωση είναι φανερό πως απορρίπτεται ο μαρξισμός και επαναλαμβάνεται εδώ ατόφια η γνωστή θέση της σοσιαλδημοκρατίας, δηλ. η χρησιμοποίηση από την εργατική τάξη του αστικού κράτους ως όργανο για το «πέρασμα» στο σοσιαλισμό και πως τάχα η αστική Βουλή «μετατρέπεται», ως δια μαγείας, σε «όργανο λαϊκής θέλησης» και σε «όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους». Περιττό να τονιστεί πως η θέση αυτή των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών δεν έχει καμιά σχέση με το μαρξισμό: σημαίνει ανοιχτή άρνησή του.
Σ’ αντίθεση μ’ αυτή την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική άποψη των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών, ο επαναστατικός μαρξισμός διδάσκει ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το αστικό κράτος και να το θέσει στην υπηρεσία της, αντίθετα, πρέπει να τσακίσει-συντρίψει ολοκληρωτικά την αστική κρατική μηχανή (στρατός, αστυνομία κλπ.) και στη θέση του να συγκροτήσει το νέο κράτος, δηλ. το κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου – αυτή εξάλλου είναι και μια από τις σπουδαιότερες ανακαλύψεις των Μαρξ- Ένγκελς σε σχέση με το κράτος και την επανάσταση και αποτελεί το «σπουδαιότερο και βασικότερο στη διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος» (ΛΕΝΙΝ). Όμως η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής δεν μπορεί ποτέ και κατ’ ουδένα τρόπο να πραγματοποιηθεί «ειρηνικά», αλλά αντίθετα, με επαναστατική βία, με ένοπλο αγώνα (= ανώτατη μορφή ταξικής πάλης). Ο επαναστατικός στρατός του προλεταριάτου, κάτω από την καθοδήγηση του κομμουνιστικού κόμματος, συντρίβει στα πεδία των μαχών τον αστικό στρατό-αστυνομία κλπ., διαλύοντας έτσι το σπουδαιότερο συστατικό τμήμα του αστικού κράτους, και ύστερα προχωρεί στη συντριβή των άλλων τμημάτων του. Δεν μπορεί να συντριφτεί-τσακιστεί ο αστικός κρατικός μηχανισμός χωρίς το νικηφόρο ένοπλο αγώνα του προλεταριάτου, που, προφανώς, προηγείται της συντριβής του αστικού κράτους, αποτελεί προϋπόθεσή του.
Οι αντεπαναστάτες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, μεταξύ των οποίων και οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ δεν μιλούν για «συντριβή-τσάκισμα» του αστικού κράτους αλλά μιλούν για «εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού, των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας από τα φασιστικά στοιχεία» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 28, Αθήνα 1978) ή για «εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, του συστήματος απονομής δικαιοσύνης» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 35, Αθήνα 1996), όμως το αστικό κράτος δεν μετατρέπεται με τον «εκδημοκρατισμό» ή την «εκκαθάριση απ’ τα φασιστικά στοιχεία» σε προλεταριακό, παραμένει απλά ένα δημοκρατικό αστικό κράτος, δηλ. διχτατορία της μπουρζουαζίας.

3. Εγκαθίδρυση ή μη Διχτατορίας του Προλεταριάτου

Στο 4σέλιδο κείμενο του 20ου συνεδρίου με τίτλο «Για τις μορφές περάσματος των διαφόρων χωρών στο σοσιαλισμό» δεν αναφέρεται καθόλου η έννοια της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, ενώ στο απόσπασμα που παραθέσαμε στην αρχή γίνεται απλά λόγος για «μετατροπή», μάλλον «δι’ επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος», του αστικού κοινοβουλίου σε «δημοκρατία για τους εργαζόμενους».
Έτσι, οι αποστάτες χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές, βαδίζοντας πιστά στα χνάρια της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας, εγκαταλείπουν σιωπηρά, ακόμα και φραστικά, στο 20ο συνέδριο, τη Διχτατορία του Προλεταριάτου, που αποτελεί, ως γνωστόν, τον πυρήνα του επαναστατικού μαρξισμού και διαχωρίζει, το μαρξιστή «από το μικρό (μα και μεγάλο) αστό της αράδας» (ΛΕΝΙΝ) – αναγκαίας τόσο για τη διατήρηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη, όσο και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και απαραίτητης καθόλη τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, η οποία ποτέ δεν μετατρέπεται σε «κράτος όλου του λαού» ή «παλλαϊκό κράτος», όπως ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές στο 22ο συνέδριο (1961), που στην πραγματικότητα ήταν διχτατορία της νέας αστικής τάξης.
Είναι αναγκαίο, επίσης, να υπογραμμιστεί ότι είναι αδύνατη η εγκαθίδρυση της Διχτατορία του Προλεταριάτου χωρίς να προηγηθούν α) η βίαιη ένοπλη επανάσταση και β) η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής: «ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευκτος» (ΣΤΑΛΙΝ).
Οι φλυαρίες όλων των ανά τον κόσμο χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, μεταξύ των οποίων και των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ περί δήθεν «περάσματος στο σοσιαλισμό» χωρίς βίαιη-ένοπλη επανάσταση, συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, είναι αστικά αντεπαναστατικά μυθεύματα προδοτών οπορτουνιστών στην υπηρεσία των καπιταλιστών και του ιμπεριαλισμού.
Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ «αποδέχονται» μόνο φραστικά, για εξαπάτηση των κομμουνιστών και παραπλάνηση της εργατικής τάξης, τη «Διχτατορία του Προλεταριάτου» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 44, Αθήνα 1996), επειδή: πρώτο, την αρνούνται με την αποδοχή ύπαρξης και δράσης «πολλών κομμάτων» στο σοσιαλισμό (= πλουραλιστικός «σοσιαλισμός»): «ύπαρξη των κομμάτων που δρουν στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συντάγματος» (στο ίδιο, σελ. 45), δεύτερο, είναι αδύνατη η εγκαθίδρυση Διχτατορίας του Προλεταριάτου χωρίς να προηγηθεί η βίαιη ένοπλη επανάσταση και η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής – αυτοί μιλούν για «κυβέρνηση» που θα προκύψει «με βάση το κοινοβούλιο» (σελ. 39) και για «εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, του συστήματος απονομής Δικαιοσύνης» (σελ. 35), αντί για συντριβή της αστικής μηχανής: «η αντικατάσταση του αστικού κράτους με το προλεταριακό είναι αδύνατη χωρίς βίαιη επανάσταση» (ΛΕΝΙΝ).
Είναι δε πασίγνωστο πως χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου δεν υπάρχει σοσιαλισμός και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να οικοδομηθεί η σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία.

Β. «Σοσιαλιστική» Γιουγκοσλαβία ή η Σοβιετική Ένωση στο γιουγκοσλάβικο δρόμο της παλινόρθωσης του καπιταλισμού;

Για πρώτη φορά, μετά την καταγγελία από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα της προδοτικής ρεβιζιονιστικής τροτσκιστικής κλίκας του Τίτο – πραχτόρων του διεθνούς ιμπεριαλισμού – τον Ιούνη του 1948 από το Γραφείο Πληροφοριών (ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ), στο 20ο συνέδριο χαρακτηρίζεται η Γιουγκοσλαβία χώρα «σοσιαλιστική»: «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία» (Ν. Χρουστσόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧο συνέδριο του κόμματος», σελ. 6, «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις», 1956).
Τρεις σύντομες παρατηρήσεις: πρώτο, ο παραπάνω χαρακτηρισμός της Γιουγκοσλαβίας ως χώρας «σοσιαλιστικής» είναι σε πλήρη αντίθεση με την ως τότε σωστή μαρξιστική εκτίμηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που θεωρούσε τη Γιουγκοσλαβία: α) χώρα καπιταλιστική και β) χώρα που είχε, επιπλέον, μετατραπεί σε αποικία των αμερικανοΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών. Δεύτερο, έγινε αυθαίρετα από την προδοτική ομάδα των Χρουστσώφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ κλπ., εν αγνοία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, χωρίς προηγούμενη συζήτηση και από κοινού με τα άλλα κόμματα απόφαση, παραβιάζοντας έτσι ωμά και προκλητικά τη γνώμη των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων. Τρίτο, και σπουδαιότερο, είναι ένας πέρα για πέρα παραπλανητικός, ολωσδιόλου αβάσιμος ισχυρισμός, αφού χαρακτηρίζει-«βαφτίζει», χωρίς καμιά επιστημονική ανάλυση, μια ως τα χθες καπιταλιστική χώρα, «σοσιαλιστική».
Το Γραφείο Πληροφοριών, με τις δυο Ανακοινώσεις-αποφάσεις του (Ιούνης 1948 – Σεπτέμβρης 1949) – μετά από μαρξιστική ανάλυση της κατάστασης στη Γιουγκοσλαβία – είχε σωστά χαρακτηρίσει την κλίκα του Τίτο «μια ομάδα κατασκόπων και δολοφόνων» και τη Γιουγκοσλαβία χώρα καπιταλιστική, που είχε ήδη μετατραπεί σε αποικία των ιμπεριαλιστών. Στην τελευταία «Απόφαση» (Σεπτέμβρης 1949) του Γραφείου Πληροφοριών, ανάμεσα στ’ άλλα, διαπιστώνεται-αναφέρεται ότι «πραγματοποιήθηκε το πέρασμα αυτής της κλίκας από τον αστικό εθνικισμό στο φασισμό και σε κατευθείαν προδοσία των εθνικών συμφερόντων της Γιουγκοσλαβίας», ότι «τα γεγονότα του τελευταίου καιρού έδειξαν, ότι η γιουγκοσλάβικη κυβέρνηση κατέληξε σε πλήρη εξάρτηση από τους ξένους ιμπεριαλιστικούς κύκλους και έγινε όργανο της επιθετικής πολιτικής αυτών των κύκλων», ότι «οι σημερινοί γιουγκοσλάβοι ηγέτες πέρασαν από το στρατόπεδο της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού στο στρατόπεδο του καπιταλισμού και της αντίδρασης», ότι «στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής το βασικό αποτέλεσμα της δραστηριότητας της προδοτικής κλίκας των Τίτο-Ράνκοβιτς είναι η ντεφάκτο κατάργηση του Λαϊκοδημοκρατικού καθεστώτος στη Γιουγκοσλαβία», ότι «ο κρατικός τομέας της οικονομίας στη Γιουγκοσλαβία έχει πάψει να είναι λαϊκή ιδιοκτησία, επειδή η κρατική εξουσία βρίσκεται στα χέρια των εχθρών του λαού», ότι «το ξένο κεφάλαιο έχει διεισδύσει στην οικονομία της χώρας και αυτή τέθηκε υπό τον έλεγχο των καπιταλιστικών μονοπωλίων», ότι «με την επένδυση κεφαλαίων στη γιουγκοσλάβικη οικονομία οι αγγλο-αμερικάνικοι βιομηχανικοί και χρηματιστικοί κύκλοι μετέτρεψαν τη Γιουγκοσλαβία σ’ ένα αγροτικό και πρώτων υλών εξάρτημα του ξένου κεφαλαίου».
Με το χαρακτηρισμό στο 20ο συνέδριο της καπιταλιστικής Γιουγκοσλαβίας ως χώρας «σοσιαλιστικής» απ’ την αστικορεβιζιονιστική κλίκα του Χρουστσόφ, τη σιωπηρή εγκατάλειψη, σε θεωρητικό επίπεδο (γιατί είχε ήδη ανατραπεί πριν απ’ αυτό), της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την ανοιχτή άρνηση του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, ανακινούνται, εμμέσως πλην σαφώς, δυο βασικά και πρωταρχικής, για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, σημασίας ζητήματα: πρώτο, το πρόβλημα της συνέχισης ή διακοπής της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες και, δεύτερο, η διατύπωση-υιοθέτηση μιας αντιμαρξιστικής αντίληψης του σοσιαλισμού, που έχει ήδη καταγγελθεί-απορριφθεί από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας.
α. Παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση

Ο χαρακτηρισμός της Γιουγκοσλαβίας ως «σοσιαλιστικής», δηλ. η παρουσίαση-διαφήμιση μιας καπιταλιστικής χώρας ως «σοσιαλιστικής» - που, βέβαια, δεν αλλάζει ως δια μαγείας τον καπιταλιστικό της χαρακτήρα - δείχνει ξεκάθαρα ότι η σοσιαλδημοκρατική αστική χρουστσοφική κλίκα με το χαρακτηρισμό αυτό είναι αποφασισμένη να ακολουθήσει πλέον, όπως και έπραξε στη συνέχεια, το δρόμο της Τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας, δηλ. να θέσει τη Σοβιετική Ένωση στην τροχιά της παλινόρθωσης του καπιταλισμού.
Ήδη στο 20ο συνέδριο δεν γίνεται πια λόγος για Διχτατορία του Προλεταριάτου, αλλά απλά για «τελειοποίηση του κρατικού μηχανισμού» (σελ. 196), ούτε, πολύ περισσότερο, για την αναγκαιότητα ύπαρξης και ισχυροποίησης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, δηλ. έχει σιωπηρά, και σε θεωρητικό επίπεδο, εγκαταλειφθεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου, η οποία, στην πράξη, έχει ήδη, μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, ανατραπεί με βίαιο πραξικοπηματικό τρόπο.
Η βίαιη ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ήταν αυτή που άνοιξε το δρόμο στην αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου συνεδρίου, το οποίο επικυρώνει πλέον αυτή την αντεπαναστατική αστική ανατροπή, που αποτελεί και την απαρχή της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού στον οικονομικό τομέα, παλινόρθωση για την οποία οι μόνοι που δεν «ξέρουν», ακόμα και σήμερα, τίποτε γι’ αυτή, είναι οι αντισταλινικοί-αντιζαχαριαδικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, λακέδες της αντιδραστικής αστικής τάξης και υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Λίγα χρόνια αργότερα, στο 22ο συνέδριο (1961), σχετικά με το υπάρχον τότε στη Σοβιετική Ένωση κράτος, παραδέχονται ανοιχτά και οι ίδιοι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές ότι αυτό δεν είναι πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου, και ότι αυτή αντικαταστάθηκε από το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού» ή «παλλαϊκό κράτος», που δεν είναι παρά αστικό κράτος, δηλ. διχτατορία της υπό διαμόρφωση νέας αστικής τάξης, γιατί όπως σωστά σημειώνει ο διάσημος Άγγλος μαρξιστής George Thomson: «στη σημερινή κοινωνία, η μοναδική εναλλακτική λύση απέναντι στη διχτατορία του προλεταριάτου είναι η διχτατορία της μπουρζουαζίας». Επιπλέον, αντιμαρξιστική είναι και η ίδια η άποψη περί «κράτους όλου του λαού», γιατί δεν υπάρχουν κράτη «όλων των τάξεων», δηλ. υπεράνω των τάξεων.
Είναι όμως γνωστό, ότι, χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου, δεν μπορεί να οικοδομηθεί σοσιαλισμός-κομμουνισμός, και επομένως, στη Σοβιετική Ένωση, διακόπτεται οριστικά πλέον η οικοδόμησή του. Ο ισχυρισμός των 20ου και 22ου συνεδρίων ότι τάχα μετά το 1956 συνεχίζονταν η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, ήταν αντιμαρξιστικός: «για την οικοδόμηση του κομμουνισμού δεν χρειάζεται πια η δικτατορία του προλεταριάτου» («Το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ», σελ. 207, Αθήνα 1961) και επιπλέον, καθαρή δημαγωγία και απάτη. Επίσης, πρέπει να σημειωθεί ότι το χρουστσωφικό πλέον ΚΚΣΕ, έχει αλλάξει ταξικό χαρακτήρα, δηλ. από Κομμουνιστικό Κόμμα της εργατικής τάξης έχει γίνει αστικό ρεβιζιονιστικό κόμμα, ή αλλιώς, «Κόμμα όλου του λαού», όπως παραδέχονται και οι ίδιοι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές στο 22ο Συνέδριο. («Το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ», Αθήνα 1961: για «κράτος όλου του λαού», σελ. 205-208, για «κόμμα όλου του λαού» σελ. 250).
Στο 20ο Συνέδριο, σχετικά με τον οικονομικό τομέα, γίνονται ήδη οι πρώτες νύξεις μέτρων παλινόρθωσης του καπιταλισμού, όπως π.χ. «υλικό κίνητρο των εργαζομένων», «διεύρυνση της αρχής της οικονομικής ιδιοσυντήρησης», κλπ., παλινόρθωση που προωθήθηκε με τις καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις της περιόδου 1956-65 (Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ) και ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, ενώ σε πολιτικό επίπεδο κυριαρχεί η αστική φασιστική διχτατορία των Χροστσόφ-Μπρέζνιεφ, με πολλές χιλιάδες σοβιετικούς κομμουνιστές στις φυλακές και στους τόπους εξορίας, μεταξύ των οποίων πάνω από 50 έλληνες κομμουνιστές και το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στη Σιβηρία, και με απαγορευμένο το έργο του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Τέλος επί Γκορμπατσόφ η Σοβιετική Ένωση πέρασε από τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό ιδιαίτερου τύπου στον κλασικό καπιταλισμό της ατομικής (και κρατικής) ιδιοκτησίας των δυτικών καπιταλιστικών χωρών.
Τέλος με την ευκαιρία πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες προωθήθηκε απ’ τη χρουστσο-μπρεζνιεφική ρεβιζιονιστική κατεύθυνση – και όχι από την ευρω«κομμουνιστική» ρεβιζιονιστική κατεύθυνση που δεν υπήρχε σ’ αυτές τις χώρες – την οποία ακολούθησε και ακολουθεί, υπεράσπιζε και υπερασπίζει, ακόμα και σήμερα, η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ. Βέβαια και τα δυο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕ εσ. (σήμερα ΣΥΝ) υπεράσπισαν τότε τις καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις που εξάλειψαν το σοσιαλισμό και παλινόρθωσαν τον καπιταλισμό στη Σοβιετική Ένωση.
β. Αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού

Η προβολή και προπαγάνδιση της καπιταλιστικής Γιουγκοσλαβίας από τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές ως χώρας «σοσιαλιστικής» συνιστά μια επιπλέον, ανάμεσα σε πολλές άλλες, αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού, δηλ. ενός «σοσιαλισμού», σε πολιτικό επίπεδο, χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και χωρίς επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, και σε οικονομικό επίπεδο, μιας οικονομίας στην οποία κυριαρχεί η κρατική-ομαδική και ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία, με κυρίαρχη την αστική τάξη αυτής της χώρας, μιας καπιταλιστικής οικονομίας στην οποία σκοπός της παραγωγής είναι το κέρδος και επιπλέον, ο νόμος της αξίας είναι ο ρυθμιστής της παραγωγής, μιας οικονομίας στην οποία έχουν εμφανιστεί και τα δυο βασικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού: τα μέσα παραγωγής και η εργατική δύναμη είναι εμπορεύματα.
Αργότερα στη δεκαετία του ΄80 στη Σοβιετική Ένωση προπαγανδίζονταν, όπως μας πληροφορεί ο σοβιετικός ρεβιζιονιστής Ακαδημαϊκός ιστορικός Βολκόφ «πέντε απόψεις για το σοσιαλισμό» («Ρ» 16.10.1988), προφανώς όλες αντιμαρξιστικές. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διέδιδαν σίγουρα πολύ περισσότερες αντιμαρξιστικές απόψεις για το σοσιαλισμό αν παρθεί υπόψη ότι θεωρούσαν σοσιαλιστικές χώρες και τα μισοφεουδαρχικά καθεστώτα τύπου Αιθιοπίας, Αφγανιστάν, κλπ., κλπ.



Γ. Ιμπεριαλιστικός πόλεμος

Πέρα από τα ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, ένα άλλο ζήτημα στο οποίο το 20ο συνέδριο αναθεωρεί το μαρξισμό, είναι εκείνο του αναπόφευκτου των πολέμων στην εποχή του ιμπεριαλισμού.
Στο υποκεφάλαιο με τίτλο «Για τη δυνατότητα αποτροπής των πολέμων στη σημερινή εποχή», αφού καταρχήν, τίθεται το ερώτημα: «είναι άραγε αναπόφευκτος ένας νέος πόλεμος;», σημειώνεται ότι «υπάρχει η μαρξιστική-λενινιστική θέση ότι, όσο υπάρχει ιμπεριαλισμός, οι πόλεμοι είναι αναπόφευκτοι», ύστερα προχωρεί στην «ανασκευή»-αντίκρουση της μαρξιστικής αυτής θέσης με τα εξής «επιχειρήματα»: «η θέση αυτή είχε διατυπωθεί σε μια περίοδο όπου 1) ο ιμπεριαλισμός ήταν καθολικό παγκόσμιο σύστημα και 2) οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που δεν είχαν συμφέρον από τον πόλεμο ήταν αδύνατες, ανεπαρκώς οργανωμένες και γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούσαν να εξαναγκάσουν τους ιμπεριαλιστές να παραιτηθούν από τους πολέμους» (Ν. Χρουστσόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧο συνέδριο του Κόμματος», σελ,. 37. «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις»,1956) και καταλήγει: «οι πόλεμοι, όμως, δεν είναι μοιραία αναπόφευκτοι».

Η άρνηση του αναπόφευκτου των πολέμων όσο υπάρχει ιμπεριαλισμός εκ μέρους των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών: πρώτο, δεν έχει καμιά σχέση με το μαρξισμό, ο οποίος α) διδάσκει ότι οι πόλεμοι έχουν τη ρίζα τους στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής: « ο πόλεμος δεν είναι σε αντίθεση προς τις βάσεις της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι το κατευθείαν και αναπόφευκτο αποτέλεσμα ανάπτυξης αυτών των βάσεων» (ΛΕΝΙΝ) και β) συνδέει το ξέσπασμά τους με τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής και όχι, όπως ισχυρίζονται οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές, με το συσχετισμό των δυνάμεων, μετατοπίζοντας το πρόβλημα, δεύτερο, διαψεύδεται από τις μετέπειτα ιστορικές εξελίξεις, με το μακρόχρονο ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, αλλά και τους πρόσφατους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. «Για να εξαλειφτεί το αναπόφευκτο των πολέμων, πρέπει να καταστραφεί ο ιμπεριαλισμός» (ΣΤΑΛΙΝ).
O πόλεμος «χρειάζεται στους ιμπεριαλιστές, επειδή είναι το μοναδικό μέσο για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, για το ξαναμοίρασμα των αγορών κατανάλωσης, των πηγών πρώτων υλών, των σφαιρών επένδυσης κεφαλαίων» (ΣΤΑΛΙΝ). Ο Λένιν, αντικρούωντας-ανασκευάζοντας το «ανόητο παραμύθι του Κάουτσκι για τον «ειρηνικό υπεριμπεριαλισμό» και τον άλλο μύθο του περί δήθεν «εξασθένισης-άμβλυνσης»των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, έγραφε: «Στο έ δ α φ ο ς τ ο υ κ α π ι τ α λ ι σ μ ο ύ ποιο άλλο μέσο, εκτός από τον πόλεμο, μπορεί να υπάρχει για την εξάλειψη της αναντιστοιχίας ανάμεσα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τη συσσώρευση του κεφαλαίου, από τη μια μεριά, και το μοίρασμα των αποικιών και των «σφαιρών επιρροής» για το χρηματιστικό κεφάλαιο,από την άλλη;» (ΛΕΝΙΝ).
Οι πόλεμοι τόσο οι ιμπεριαλιστικοί όσο και οι επαναστατικοί πόλεμοι του προλεταριάτου είναι αναπόφευκτοι στον καπιταλισμό. «Όσο υπάρχει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, είναι απόλυτα αναπόφευκτοι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι» (ΛΕΝΙΝ).


Δ. «Ειρηνική συνύπαρξη» - προλεταριακός διεθνισμός

Ένα τελευταίο ζήτημα αναθεώρησης του μαρξισμού ήταν εκείνο της εξωτερικής πολιτικής της Σοβιετικής Ένωσης. Στο υποκεφάλαιο με τίτλο «Για την ειρηνική συνύπαρξη των δύο συστημάτων» αναφέρεται: «η λενινιστική αρχή της ειρηνικής συνύπαρξης κρατών με διαφορετικά κοινωνικά καθεστώτα ήταν και παραμένει η γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας» (Ν. Χρουστσόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧο συνέδριο του Κόμματος» σελ. 35, «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις»,1956).
Επιπλέον, οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές επέκτειναν την «ειρηνική συνύπαρξη» και σε γραμμή των ρεβιζιονιστικών κομμάτων των καπιταλιστικών χωρών αντί της γραμμής του επαναστατικού ταξικού αγώνα.
Όμως σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, η «ειρηνική συνύπαρξη» δεν υπήρξε ποτέ «γενική γραμμή» της εξωτερικής πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης και πολύ περισσότερο γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Και αυτό γιατί, θεωρώντας την «ειρηνική συνύπαρξη σαν γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής» της Σοβιετικής Ένωσης σημαίνει α) ότι τοποθετούνται στο ίδιο επίπεδο οι σχέσεις τόσο με τις σοσιαλιστικές όσο και με τις καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές χώρες και β) ότι υποκαθιστά την ταξική πάλη σε διεθνές επίπεδο με τη συνεργασία των τάξεων. Η εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης της εποχής των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ στηριζόταν στην αρχή του προλεταριακού διεθνισμού, που σημαίνει ρύθμιση των σχέσεων με τις αδελφές χώρες στη βάση αλληλεγγύης και κοινής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενώ η «ειρηνική συνύπαρξη» ρύθμιζε μόνο τις σχέσεις μεταξύ σοσιαλιστικών και καπιταλιστικών χωρών.
Τέλος θεωρώντας οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές την «ειρηνική συνύπαρξη» σαν «γενική γραμμή» των ρεβιζιονιστικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων των καπιταλιστικών χωρών σημαίνει ότι υποκαθιστούν την επαναστατική ταξική πάλη με τη συνεργασία των τάξεων σε κάθε καπιταλιστική χώρα, που καταλήγει σε υποταγή του προλεταριάτου στη μπουρζουαζία.

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 221 1-15 Φλεβάρη 2006 - Αρ. Φύλ. 222 15-28 Φλεβάρη 2006
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Ι.Β ΣΤΑΛΙΝ: μεγαλοφυής αρχιτέκτονας και οικοδόμος της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας


Αναδημοσίευση από “ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ”, Αρ. Φύλ. 124 15-31 Δεκέμβρη 2001
  «Ο λήθαργος του μυαλού, γράφει ο κομμουνιστής επιστήμονας Ι.Ι. Τσανγκλί στο περιοδικό «Ο μαρξισμός και η σύγχρονη εποχή», (τ.1 (15) 2000, σελ. 178), συνεχίζει να παραλύει το μυαλό των λαών των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών. Για να αφυπνίσουμε τους λαούς, να τους επιστρέψουμε τις δυνάμεις και τη γενναιότητα για τον γεμάτο αυταπάρνηση αγώνα για το σοσιαλισμό είναι απαραίτητο να αποκαταστήσουμε την αλήθεια για τον αρχηγό της Ηρωικής εποχής Στάλιν».

Όμως, δεν πρωτοτύπησε για το λήθαργο του μυαλού, που παραλύει τους λαούς της ΕΣΣΔ και του κόσμου, γιατί ήδη στα μέσα της δεκαετίας του ’50 ο Τάκης Σιαμάνης, πέθανε στην ΕΣΣΔ το 1978, αλύγιστος επαναστάτης, το προείπε για την παράλυση αυτή. Κομμουνιστής, μπολσεβίκος, σταλινιστής, ζαχαριαδικός. Μέλος του ηρωικού ΚΚΕ από το 1943, στρατολογημένος από τον ήρωα του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ Νίκο Παλιούρα, υποστράτηγο του ΔΣΕ, τιμημένο νεκρό. Πεθερός μου. Άγιος άνθρωπος, πιστός στο Κόμμα. Είπε για τον Χρουστσόφ: «Τουφέκισε την πίστη στον κομμουνισμό». Αυτό το παράθεσα στο βιβλίο μου «Ματωμένος Ήλιος», 1994. Επίσης: «Ανέβηκε στην καθοδηγητική πυραμίδα και τα μαγάρισε όλα». Καθώς: «Λες κ’ έκανε μια παραλυτική ένεση και παρέλυσε τους πάντες και τα πάντα (Δ.Π).
Τερματίστηκε η Ηρωική εποχή, συνεχίζει ο I. Τσανγκλί. Όμως η πορεία της ιστορίας είναι νομοτελειακή, μολονότι κινείται με ζικ-ζακ. Θα’ ρθει καινούργια άνοιξη της ανθρωπότητας και θα επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη του Στάλιν, ειπωμένη το 1937 στην πρέσβειρα της ΕΣΣΔ Α.Μ. Κολοντάι: «Όπως και να εξελιχθούν τα γεγονότα, είπε ο Στάλιν, όμως θα περάσει καιρός και τα βλέμματα των νέων γενιών θα στραφούν προς τα έργα της σοσιαλιστικής μας Πατρίδας. Χρόνο το χρόνο θα περνούν νέες γενιές. Αυτές θα σηκώσουν ξανά τη σημαία των πατεράδων τους και των παππούδων τους και θα τους τιμήσουν επάξια. Το μέλλον τους θα το οικοδομήσουν πάνω στο δικό μας παρελθόν». Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ.
Κι’ αυτό θα γίνει σιγουρότατα, αρκεί να ακολουθήσει η ανθρωπότητα πιστά, αταλάντευτα λενινιστική, σταλινική πολιτική. Μπολσεβίκικη πολιτική, «αψηφώντας κινδύνους και θυσίες» (Νίκος Ζαχαριάδης).
Ο Στάλιν εξασφάλισε 5 πολυτιμότατα αγαθά της ζωής στους Σοβιετικούς ανθρώπους: ΕΡΓΑΣΙΑ, ΚΑΤΟΙΚΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. Για όλους. Αθάνατο κατόρθωμα στους αιώνες και χιλιετίες.
Επίσης ο ηρωικός Ρωσικός λαός και η Ρωσία, όλοι οι λαοί της ΕΣΣΔ θα είναι αιώνια ευγνώμονες στον Στάλιν, που τους γλίτωσε από τη χιτλεροφασιστική υποδούλωση και την εξαφάνισή τους ως έθνη. Συνάμα και όλη η ανθρωπότητα, που σώθηκε από τη χιλιόχρονη αιματηρή σκλαβιά του Γ’ φασιστικού Ράιχ με τα απέραντα δάση από κρεμάλες και φουγάρα από κρεματόρια. Καθώς και η πατρίδα μας Ελλάδα.
Με την ολόθυμη παντοδύναμη βοήθεια και υποστήριξη του Ρωσικού λαού, όλων των λαών της ΕΣΣΔ και του θρυλικού Κόκκινου Στρατού ο Στάλιν ως ανυπέρβλητος μεγάλος κυβερνήτης και στρατηλάτης της ΕΣΣΔ μπόρεσε να τσακίσει, να αποδεκατίσει, να διαλύσει και να συντρίψει ολοσχερώς πάνω από 600 σιδερόφρακτες πάνοπλες μεραρχίες του Χίτλερ και των υποτελών του στη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου του Σοβιετικού λαού κατά του φασισμού (1941-1945).
Καμιά, μα καμιά άλλη χώρα τότε δεν ήταν ικανή να κάνει αυτό το αθάνατο, πανσωτήριο ιστορικό κατόρθωμα.

Φλογερός, ικανότατος και πανέξυπνος επαναστάτης. Λενινιστής
Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν (Τζουγκασβίλι) γεννήθηκε στις 21 Δεκέμβρη του 1879 στην πόλη Γκόρι της επαρχίας Τιφλίδας. Το 1888 μπήκε στο ενοριακό σχολείο του Γκόρι.
Στα δεκαπέντε του χρόνια μπαίνει στο μαρξιστικό επαναστατικό κίνημα. Μελετά και αφομοιώνει το «Κεφάλαιο» του Μαρξ, το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος». Επίσης πολλά έργα του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν. Προπαγανδιστής σε εργατικούς κύκλους . Δουλεύει στην παρανομία. Οργανώνει απεργίες. Οι εργάτες της Τιφλίδας δάσκαλοί του. Για την προπαγάνδα του μαρξισμού στην Ορθόδοξη θεολογική σχολή της Τιφλίδας ο Στάλιν αποβάλλεται από τη σχολή το 1899.
Το πρώτο, σπουδαιότατο θεμελιακό κατόρθωμά του ήταν ότι, όντας φλογερό, πανέξυπνο, γενναίο και ατρόμητο παλικάρι, οπλίστηκε γερά και για όλη τη ζωή του με την επαναστατική, επιστημονική μαρξιστικο-λενινιστική θεωρία. Και ρίχτηκε μέσα στην αδυσώπητη επαναστατική πάλη να εφαρμόσει στην πράξη αυτή τη θεωρία.
Ήδη σε ηλικία 20 χρόνων κατορθώνει και δημοσιεύει την πρώτη σοβαρή εργασία του «Το ΣΔΚΡ και τα άμεσα καθήκοντά του» (1901). Ακολουθεί το εξαιρετικά σπουδαίο άρθρο του «Απάντηση στο Σοσιαλδημοκράτη» (1905). Και μια σειρά αξιόλογα άρθρα του.
Στις Μπολσεβίκικες εφημερίδες της Τιφλίδας στα 1906-1907 δημοσιεύτηκε σε συνέχειες το φιλοσοφικό έργο του Στάλιν «Αναρχισμός ή σοσιαλισμός;». Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επαναστατική διαφώτιση των εργατών και στην πάλη των Μπολσεβίκων του Καυκάσου ενάντια στις αντιλενινιστικές θεωρίες.
Σε αυτή τη νεαρή ηλικία ο Στάλιν αναδείχνεται σε ταλαντούχο πολιτικοϊδεολογικό και θεωρητικό παράγοντα του Μπολσεβίκικου Κόμματος με αρχηγό το γίγαντα της Επανάστασης Β.Ι. Λένιν, που του στάθηκε στο πλάι σταθερά και αποφασιστικά με όλες τις δυνάμεις του. Την ατσαλένια ακατάβλητη θέλησή του και τη θαυμαστή ευφυΐα του. Με την ολόφωτη ακλόνητη πίστη και αφοσίωση.
Ο Στάλιν συναντιέται πρώτη φορά με τον Λένιν το 1905 σαν αντιπρόσωπος των Μπολσεβίκων της Υπερκαυκασίας στην Πανρωσική Μπολσεβίκικη Συνδιάσκεψη του Τάμμερφορς της Φιλλανδίας, που εκλέχτηκε στην πολιτική επιτροπή για τη σύνταξη της απόφασης της Συνδιάσκεψης. Δούλεψε μαζί με τον Λένιν σαν εξέχων κομματικός καθοδηγητής.
Το 1906 συμμετέχει στο 4° Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ στη Στοκχόλμη, όπου υπερασπίστηκε τη Μπολσεβίκικη γραμμή του Λένιν.
Το 1907 ο Στάλιν παίρνει δραστήρια μέρος στο 5° Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ στο Λονδίνο. Σ’ αυτό εδραιώθηκε η νίκη των Μπολσεβίκων κατά των Μενσεβίκων μικροαστών-οπορτουνιστών.
Οι τσαρικοί δολοφόνοι υποβάλλουν τον Στάλιν σε απηνείς διωγμούς: συλλήψεις, φυλακίσεις, εξορίες. Από το 1902 ως το 1913 τον συνέλαβαν 7 φορές. 6 φορές κρατήθηκε στην εξορία στη Σιβηρία. 5 φορές δραπέτευσε.

Θεωρητικός. Μπολσεβίκος ηγέτης
Το Γενάρη του 1912 στην Πράγα η Συνδιάσκεψη του ΣΔΕΚΡ πέταξε τους Μενσεβίκους από το Κόμμα και θεμελιώθηκε το Μπολσεβίκικο λενινιστικό Κόμμα νέου τύπου.
Ο Στάλιν, που βρισκόταν στην εξορία στη Βολογκτά, εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ του ΣΔΕΚΡ.
Στις 29 Φλεβάρη του 1912 δραπετεύει από την εξορία. Με υπόδειξη του Λένιν και την πρωτοβουλία του Στάλιν ιδρύθηκε η Μπολσεβίκικη εφημερίδα «Πράβντα» («Αλήθεια») στις 22 Απρίλη (5 του Μάη) με το νέο ημερολόγιο.
Ο Στάλιν προετοίμασε το πρώτο φύλλο της, έγραψε και το κύριο άρθρο.
Η «Πράβντα» συνέβαλε αποφασιστικά στη νίκη του Μπολσεβικισμού.
Στα τέλη του 1912 αρχές του 1913 στην Βιέννη της Αυστρίας ο Στάλιν έγραψε το βαρυσήμαντο έργο του «Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα», που εκτιμήθηκε από τον Λένιν ως εξαίρετο. Ήταν η θεωρία και το πρόγραμμα του Μπολσεβικισμού πάνω στο εθνικό ζήτημα.
Στις 23 Φλεβάρη του 1913 ο Στάλιν συλλαμβάνεται και στέλνεται εξορία στην περιοχή Τουραχάνσκ της Σιβηρίας. Το 1914 οι τσαρικοί χωροφύλακες φοβούμενοι νέα απόδρασή του τον μετέφεραν στο συνοικισμό Κουρέικα, ακριβώς στην πολική ζώνη.
Εκεί κρατήθηκε το 1914, το 1915 και το 1916. Ήταν η πιο σκληρή και φοβερή εξορία στην πιο ξεχασμένη και παγερή γωνιά της Σιβηρίας, όπου το ψύχος ξεπερνά τους 50 βαθμούς υπό το μηδέν.
Με την αστική Επανάσταση του Φλεβάρη του 1917 ο Στάλιν, αφού υπερνίκησε όλες τις κακουχίες και τα αφάνταστα δεινά, βρίσκεται πάλι στην Πετρούπολη. Ο Λένιν στο εξωτερικό, η Προσωρινή Κυβέρνηση του Κερένσκι κάνει το παν για να μη επιστρέφει ο Λένιν. Ο Στάλιν διευθυντής της «Πράβντα».
Συσπειρώνει το Κόμμα στον αγώνα για το πέρασμα από την αστικοδημοκρατική επανάσταση στη σοσιαλιστική. Με τα άρθρα του Στάλιν οι Μπολσεβίκοι καθοδηγούνται στη δουλειά και στην πάλη, δυναμώνοντας τα Σοβιέτ. Τάσσονται κατά του ιμπεριαλιστικού αρπακτικού πολέμου, κατά των Μενσεβίκων οπορτουνιστών.
Στις 3 Απρίλη του 1917 ο Λένιν στη Ρωσία. Ο Στάλιν τον υποδέχεται με χαρά με εργατική αντιπροσωπεία. Υποστήριξε αποφασιστικά τη γραμμή του Λένιν για τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Το Μάη του 1917 ο Στάλιν μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Μπολσεβίκικου Κόμματος. Καθοδηγεί την «Πράβντα» και την «Πράβντα του φαντάρου».

Σώζει την πολύτιμη ζωή του Λένιν
Τον Ιούλη του 1917 ο Λένιν περνά στην παρανομία. Ο Στάλιν έσωσε για το Κόμμα, το λαό, για όλη την ανθρωπότητα την πολυτιμότατη ζωή του Λένιν. Τάχθηκε αποφασιστικά να μη παρουσιαστεί ο Λένιν στο δικαστήριο των αντεπαναστατών. Απόκρουσε σθεναρά την πρόταση των προδοτών Κάμενεφ, Ρίκοφ και Τρότσκι να παρουσιαστεί ο Λένιν στο δικαστήριο της αντεπαναστατικής Κυβέρνησης του Κερένσκι.
Ως και οι αντεπαναστάτες και προδότες χρουστσοφικοί αναγκάστηκαν να γράψουν στην ογκώδη βιογραφία τους για τον Λένιν, 1970, όπου υμνολογούν το «ειρηνικό πέρασμα» στο σοσιαλισμό: «Ο Στάλιν ήταν αποφασιστικά ενάντια στην παρουσία του Λένιν στις Αρχές. «Οι ευέλπιδες δεν θα τον πάνε μέχρι τις φυλακές, θα τον σκοτώσουν στο δρόμο», είπε ο Στάλιν» (σελ. 415). Και δεν κατονόμασαν το δικαστήριο της αντεπανάστασης. Αποσιώπησαν την πρόταση των ομοϊδεατών τους προδοτών Κάμενεφ, Ρίκοφ και Τρότσκι, που θα οδηγούσε στο θάνατο τον Λένιν.
Ορίστε πως οι χρουστσοφικοί προδότες διαστρέβλωσαν και παραχάραξαν την επαναστατική θεωρία του Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν ότι μόνο με τη βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού θα περάσει η εξουσία στα χέρια του προλεταριάτου και όλου του λαού. Επίσης με το τσάκισμα της μηχανής του αστικού κράτους. Αυτά τονίζει ιδιαίτερα ο Λένιν στα έργα του «Κράτος και επανάσταση» και «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι», 1917, 1918.
Θαυμάστε τους άθλιους χρουστσοφικούς: «... ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν θεμελίωσε τη δυνατότητα (τον Απρίλη 1917, φρίξε, ήλιε του ουρανού (Δ.Π.) του ειρηνικού περάσματος της εξουσίας στα χέρια του προλεταριάτου» (στο ίδιο σελ. 388).
Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του Περισσού μέχρι τώρα ασπάζονται αυτή την οπορτουνιστική αντεπαναστατική θεωρία.

Τεράστια η συμβολή του στην Επανάσταση
Καθοριστικής σημασίας ο ρόλος του Στάλιν στον αγώνα για τη νίκη της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης του 1917 και στον Εμφύλιο 1918-1920.
Στις 24 Οχτώβρη (6 Νοέμβρη) ο Κερένσκι απαγόρεψε το κεντρικό όργανο του Κόμματος «Ραμπότσι Πουτ» (Εργατικός Δρόμος) και έστειλε θωρακισμένα να κυκλώσουν τη Σύνταξη και τα τυπογραφεία της εφημερίδας. Με εντολή του Στάλιν οι κόκκινοι φρουροί και οι επαναστάτες φαντάροι έδιωξαν τα θωρακισμένα και έβαλαν εκεί γερή φρουρά.
Στις 11η ώρα το πρωί βγαίνει ο «Ραμπότσι Πουτ» (Εργατικός Δρόμος) με κύριο άρθρο του Στάλιν «Τι μας χρειάζεται;», που καλούσε τις μάζες να ανατρέψουν την αντεπαναστατική προσωρινή κυβέρνηση του Κερένσκι.
Η Επανάσταση νίκησε. Ο Στάλιν μπήκε στη Σοβιετική κυβέρνηση ως Επίτροπος του λαού επί των εθνικών υποθέσεων.
Στον Εμφύλιο (1918-1920) ο Στάλιν ήταν το δεξί χέρι του Λένιν, καθώς στέλνονταν σ’ όλα τα μέτωπα, όπου η συμβολή του ήταν σημαντικότατη.
Στις 23 Απρίλη του 1922 η Ολομέλεια της ΚΕ του Κόμματος με πρόταση του Λένιν εξέλεξε τον Στάλιν ΓΓ της ΚΕ του Μπολσεβίκικου Κόμματος.

Άξιος διάδοχος του Λένιν
Ήταν ο καλύτερος, ο πιο πιστός μαθητής και συμπολεμιστής του Λένιν.
Μετά τον τραυματισμό του Λένιν από την απόπειρα εναντίον του το 1918, η βασική δουλειά της καθοδήγησης του Κόμματος έπεσε στους ώμους του Στάλιν.
Στις 21 Γενάρη του 1924 πέθανε ο Λένιν. Στις 26 του ίδιου μήνα στην πένθιμη Συνεδρίαση του 11ου Συνεδρίου των Σοβιέτ μίλησε ο Στάλιν, όπου εξονόματος του Κόμματος έδωσε το μεγάλο όρκο στον αθάνατο προλεταριακό στρατηλάτη Λένιν. Και αυτόν τον ιερό Μπολσεβίκικο όρκο τον τήρησε με ηρωική αυταπάρνηση ως το τέλος της ζωής του.
Αξιοθαύμαστη και καταπληκτική η πολιτική οξυδέρκεια και διορατικότητα του Στάλιν: «Εμείς μείναμε πίσω, τόνισε, από τις πρωτοπόρες χώρες κατά 50-100 χρόνια. Εμείς πρέπει να διανύσουμε αυτή την απόσταση μέσα σε 10 χρόνια. Ή θα το κάνουμε αυτό ή θα μας συντρίψουν».
Με την ολοπρόθυμη βοήθεια και γεμάτη αυταπάρνηση δουλειά και πάλη των γενναίων και ατρόμητων μελών του Μπολσεβίκικου Κόμματος, όλου του αδάμαστου ηρωικού σοβιετικού λαού ο μεγάλος Στάλιν το πραγματοποίησε αυτό μέσα σε δυόμισι και κάτι πεντάχρονα πλάνα της ΕΣΣΔ 1928-1941, δηλαδή την εκβιομηχάνιση της ΕΣΣΔ, την κολεκτιβοποίηση, την πολιτιστική επανάσταση με πρωτοφανή επιτεύγματα σε όλους τους τομείς.
Με τα εξαιρετικά σημαντικά έργα του «Οι βάσεις του λενινισμού» (1924) και «Ζητήματα του λενινισμού» (1926) κατατρόπωσε την αντεπαναστατική αντιλενινιστική επίθεση των Τρότσκι, Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν. Διατράνωσε το θρίαμβο της λενινιστικής ακατανίκητης θεωρίας.
Ετοίμασε τη χώρα για την απόκρουση και τη συντριβή της χιτλεροφασιστικής επίθεσης.

Μεγαλοφυής στρατηλάτης

Με τον εμπνευσμένο, πατριωτικό ιστορικό του λόγο από το Ραδιόφωνο στις 3 Ιούλη του 1941 ενέπνευσε και εμψύχωσε το Σοβιετικό λαό να τσακίσει τις χιτλερικές ορδές, που χίμηξαν στις 22 Ιούνη του 1941 να υποδουλώσουν τους λαούς της ΕΣΣΔ.
Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του γερμανοφασιστικού στρατού του Χίτλερ μετά το άκουσμα αυτού του λόγου είπε ότι η Γερμανία θα χάσει τον πόλεμο.
Συνάμα όλος ο ηρωικός σοβιετικός λαός μετά το λόγο του Στάλιν πίστεψε ότι σίγουρα θα βγει νικητής απ’ αυτόν το βάρβαρο φασιστικό πόλεμο, όσες θυσίες και αν χρειαστούν για την υπεράσπιση της Σοσιαλιστικής του Πατρίδας.
Στη μάχη της Μόσχας, Δεκέμβρης 1941-Απρίλης 1942, ο Στάλιν έριξε 5 ετοιμοπόλεμες, άριστα εφοδιασμένες και εκπαιδευμένες στρατιές του Κόκκινου Στρατού και σύντριψαν τα φασιστικά στρατεύματα κοντά στη Μόσχα. 38 γερμανικές μεραρχίες του Χίτλερ υπέστησαν τρομερή ήττα, πανωλεθρία. Ο εχθρός κυνηγήθηκε από τη Μόσχα κατά 100-250 χμ.
«Ο Στάλιν, λέει ο στρατάρχης Ζούκοφ, ήταν μέσα στη Μόσχα. Οργάνωσε τις δυνάμεις και τα μέσα για τη συντριβή του εχθρού. Πρέπει να του αποδώσουμε την δέουσα τιμή».
Ακολούθησε η νικηφόρα μάχη, Νοέμβρης 1942-Φλεβάρης 1943, του Στάλινγκραντ, που αποτέλεσε την καμπή στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οργανωτής και καθοδηγητής της ο Στάλιν. Ο γερμανικός στρατός έπαθε τρομερή καταστροφή, αφήνοντας άθαφτους νεκρούς του 170 χιλιάδες. Μετά η γιγαντομαχία του Σοβιετικού Στρατού στο θύλακα του Κουρσκ, Ιούλης-Αύγουστος 1943. Τέλος η μάχη του Βερολίνου, Απρίλης-Μάης 1945, όπου το φασιστικό θεριό συντρίφτηκε και παραδόθηκε.
Όλη η ανθρωπότητα παραληρεί από χαρά και ευτυχία, που πέτυχε την πολυπόθητη ειρήνη, χάρη βασικά και κύρια στον ηρωικό αγώνα του γενναίου Σοβιετικού λαού με αρχηγό το μεγάλο αθάνατο κυβερνήτη και στρατηλάτη Ι.Β. Στάλιν. Σ’ αυτόν τον ιερό πατριωτικό Πόλεμο θυσιάστηκαν πάνω από 20 εκατομμύρια γιοι και θυγατέρες του Σοβιετικού λαού. Το δε γενναίο Μπολσεβίκικο Κόμμα έχασε 3 εκατομμύρια ηρωικούς μπροστάρηδες Μπολσεβίκους του, που έπεσαν στα πεδία των μαχών.

Αθάνατος δάσκαλος του προλεταριάτου και όλων των εργαζομένων του κόσμου
Με πρωτοφανέρωτο ηρωικό κατόρθωμα ο Σοβιετικός λαός με τη γεμάτη αυταπάρνηση δουλειά και αγώνα, την επαναστατική έξαρση και ενθουσιασμό, με γενναίους μπροστάρηδες πάντα τους Μπολσεβίκους και με τη σοφή καθοδήγηση του Στάλιν ανόρθωσε πολύ γρήγορα τα ερείπια του πολέμου. Καταργήθηκε το Δελτίο ψωμιού. Πέτυχε το προπολεμικό επίπεδο.
Η ΕΣΣΔ θωράκισε την άμυνά της με το ατομικό όπλο και βάδισε μπροστά με ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης. Ξεδιπλώνεται ένα τεράστιο παγκόσμιο κίνημα για την υπεράσπιση και τη στερέωση της ειρήνης πάνω στον πλανήτη μας ενάντια στους ιμπεριαλιστές, υποδαυλιστές του πολέμου.
Ο Σοβιετικός λαός κάθε χρόνο, που περνούσε έβλεπε να βελτιώνεται διαρκώς η ζωή του με τη μείωση των τιμών στα αγαθά πρώτης ανάγκης, καθώς μειώνονταν το κόστος της παραγωγής των ειδών διατροφής και των εμπορευμάτων.
Ο φιλόσοφος Αλεξάντρ Ζινόβιεφ, παλιά αντισταλινικός, γράφει στο βιβλίο του «Τα πεπρωμένα της Ρωσίας», Μόσχα 1999, σελ. 291: «Η λατρεία του Στάλιν ήταν στοιχείο λαϊκής εξουσίας. Ο Στάλιν ήταν λαϊκός αρχηγός με την πιο αυστηρή έννοια της λέξης. Αρκετά πιο λαϊκός απ’ ότι ο Λένιν. Όλες οι λατρείες μετά τον Στάλιν ήταν καρικατουρίστικες ευθύς εξ’ αρχής»·
Στη Σοβιετική Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του ’50 υπήρχε η μικρότερη εγκληματικότητα στον κόσμο. Ο Σοβιετικός λαός βάδιζε μπροστά αισιόδοξος και χαρούμενος.
Τεράστια η βοήθεια του Στάλιν στο παγκόσμιο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα.
Ξαφνικά στις 3 Μάρτη του 1953 ο Στάλιν δολοφονήθηκε απ’ τους εχθρούς του Σοβιετικού λαού με αρχιδολοφόνο το βδελυρό προδότη Μπέρια, που την Πρωτομαγιά του 1953 πάνω στο Μαυσωλείο του Λένιν-Στάλιν εκμυστηρεύτηκε στον Μολότοφ: «Εγώ τον ξέκανα και σας έσωσα όλους». Αυτό επιβεβαιώθηκε εκ νέου πρόσφατα από τη ρωσική τηλεόραση, που μάλιστα έδειξε και το στιγμιότυπο, όταν ο Μπέρια έλεγε τα παραπάνω λόγια στο Μολότοφ, που τα ανέφερε ο ίδιος στον Φέλιξ Τσούγιεφ.
Μεγάλη η συμφορά για το Σοβιετικό λαό και για όλη την ανθρωπότητα, που έκλαψαν τον Στάλιν με καυτά δάκρυα.
Σαν να μην έφτανε αυτό το κακό, συνέρχεται το 20ο προδοτικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 και με προεξάρχοντα τον πολιτικό αγύρτη Χρουστσόφ και την αντεπαναστατική κλίκα του δολοφονείται ξανά ο Στάλιν πολιτικά. Με την ποταπή βρόμικη συκοφαντία, την απάτη και το ψέμα. Και συγχρόνως δολοφονείται πολιτικά ο Λένιν, το ΚΚΣΕ, ο σοσιαλισμός, η ΕΣΣΔ και το παγκόσμιο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα.
Και το 1991 με τον Γκορμπατσόφ και τον Γιέλτσιν η ΕΣΣΔ τινάχτηκε στον αέρα.
Όμως εντελώς διαφορετικά διατείνεται η αποστάτισσα του επαναστατικού μαρξισμού Αλέκα Παπαρήγα για την κύρια αιτία της σφαγής του σοσιαλισμού. Είπε στις 14.11.2001 στη Φιλοσοφική Σχολή ότι δεν υπήρξε «συνωμοσία» και «προδοσία», που οδήγησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ρωτάμε: Η εχθρική από το 20ο Συνέδριο, αντιμπολσεβίκικη ψευδόλογη κατασυκοφάντηση και κατασπίλωση του Στάλιν, άμεσου καταξιωμένου συνεργάτη και διάδοχου του Λένιν, που οικοδόμησε με επιτυχία το σοσιαλισμό και έσωσε την ανθρωπότητα από τη χιτλεροφασιστική τυραννία δεν ήταν συνωμοσία και προδοσία; Ποιόν συνέφερε; Το Σοβιετικό λαό ή τους εχθρούς του;
Και ακόμα. Η επίσημη κατάργηση από το 20° Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 της δικτατορίας του προλεταριάτου στην ΕΣΣΔ, που πρέπει να υπάρχει, κατά τον Μαρξ, μέχρι την πλήρη νίκη του σοσιαλισμού και ως τον κομμουνισμό, αλλά και για την αυτοθωράκιση της ΕΣΣΔ να μην ανατρέπεται από την αντεπανάσταση, δεν ήταν συνωμοσία και προδοσία; Χίλιες φορές ήταν και παραήταν. Αν, όμως, οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ παραδέχονταν αυτή την προδοσία, τότε θα αποδείχνονταν και η δική τους προδοσία, που στήριξαν και στηρίζουν μέχρι τώρα τον προδοτικό χρουτσοφισμό, γιατί ποτέ δεν τον αποκήρυξαν σε Συνέδριό τους επίσημα. Εφαρμόζουν την πολιτική του με όλα τα μέσα.
Έθαψαν και τον Στάλιν με τον 4τομο βρόμικο γκεμπελίστικο λίβελο του Ντ. Βολκόγκονοφ, πράκτορα της C1A, «Θρίαμβος και τραγωδία». Και τώρα καπηλεύονται ασύστολα τον Στάλιν για δημαγωγικούς σκοπούς.
Τώρα έχουμε τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό με επικεφαλής τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, δολοφόνο και τρομοκράτη των λαών που τραβά να υποδουλώσει όλη την ανθρωπότητα με τους πολέμους και τις σφαγές του. Ο λαός μας και εμείς πρέπει να τον αντιμαχόμαστε γενναία, σταλινικά. Με όλες τις δυνάμεις μας να παλεύουμε επίσης ενάντια στην ξενόδουλη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη.
Να ριχτούμε στο θαρραλέο πολιτικό αγώνα για να αφυπνιστεί ο λαός μας από το λήθαργο του οπορτουνισμού του «Κ»ΚΕ. Να δημιουργηθούν πολύ σύντομα επαναστατικά, λενινιστικά, σταλινικά κομμουνιστικά κόμματα. Να μπουν ηρωικά και αποφασιστικά επικεφαλής της πάλης των λαών για να σωθεί η ανθρωπότητα από την ολοκληρωτική καταστροφή του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.

«Ο Λένιν (και ο Στάλιν) και τώρα είναι πιο ζωντανοί απ’ όλους τους ζωντανούς, γνώση μας, δύναμη και όπλο»
Βλαντιμίρ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ

Ζήτω η κομμουνιστική επανάσταση!

Δημήτρης ΠΑΝΟΣ 28.11.2001

Διαβάστε Περισσότερα »