Σάββατο 30 Απριλίου 2016

Ενάντια στο ρατσισμό-εθνικισμό

Αναδημοσίευση από Ανασύνταξη, αρ. φύλ. 191 1-15 Οχτώβρη 2004

Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε το εξαίρετο βιβλίο του παλιού αγωνιστή Βασίλη Κ. Μπουφίδη με τίτλο «Η πρώην Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας, φωτεινό παράδειγμα Δημιουργίας, Σύνεσης και Ανδρείας του Σοσιαλισμού» , ένα βιβλίο που έχει να συμβάλλει στην καλύτερη γνωριμία του ελληνικού με τον αλβανικό λαό και επιπλέον έχει να προσφέρει στην πάλη κατά του ρατσισμού-εθνικισμού σε βάρος των αλβανών που ζουν και δουλεύουν στον τόπο μας.
Μετά τα θλιβερά και επαίσχυντα γεγονότα, μ’ αφορμή το ποδόσφαιρο, που αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας και αποκαλύπτουν ότι ένας έρπων ρατσισμός αγκαλιάζει κάποια στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, το βιβλίο του Β. Μπουφίδη είναι πολύ χρήσιμο και αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα στην πάλη κατά του ρατσισμού-εθνικισμού.
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω ολόκληρο τον πρόλογο του βιβλίου:
Το θέμα του βιβλίου αυτού για κάθε διαφορετική πολιτική οπτική γωνία του σημερινού Έλληνα, που βομβαρδίζεται ακατάπαυστα απ' το θανατηφόρο αυτό όπλο που λέγεται τηλεόραση, μπορεί να είναι όχι ευχάριστο ίσως και ενοχλητικό από αμφισβήτηση της ιδεολογίας του σοσιαλισμού και από άγνοια της αληθινής ιστορίας, μπορεί όμως να αναδειχθεί σε αληθινό και διδακτικό θέμα για την ανεπηρέαστη και ελεύθερη σκέψη που δεν θα επιτρέψει στον άνθρωπο ώστε με μικρές ποιοτικές αλλαγές προς το χειρότερο να οδηγηθεί στον εθνικισμό και στον κρυφό ή φανερό ρατσισμό. Στην Ελλάδα - την χώρα των μεταναστών για εξήντα και πλέον χρόνια (1920-1980) -υποβόσκει και έρπει ένας ρατσισμός σε ένα μικρό και ακατατόπιστο ιστορικά-πολιτικά κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, ρατσισμός και εθνικισμός που καλλιεργείται συστηματικά και επιστημονικά από αρκετά εμπαθή μέσα μαζικής ενημέρωσης με αφορμή και στόχο τους οικονομικούς μετανάστες που έφτασαν στην Ελλάδα από διάφορες μακρινές και κοντινές χώρες.
- Υπάρχει μια κλιμάκωση σ' αυτόν τον έρποντα και υποβόσκοντα ρατσισμό-εθνικισμό όσον αφορά την συμπεριφορά, την εργατικότητα και την ευγένεια αυτών των μεταναστών και την ωφελιμότητα, ωφέλεια ή και ζημία που προέκυψε ή προκύπτει για όσους το πιστεύουν-από αυτούς τους ξένους εργαζόμενους στην χώρα μας. Ο ρατσισμός αυτός για τους Ασιάτες και Αφρικανούς μετανάστες και για τους μετανάστες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες,πολλές φορές εγγίζει τα όρια της σκόπιμης προβολής μιας απειλής- ανύπαρκτης όμως- για τη δημογραφική σύνθεση του πληθυσμού της Ελλάδας και το μέλλον των εργαζόμενων Ελλήνων όσον αφορά στις εργασιακές τους σχέσεις και τις οικονομικές τους δραστηριότητες με αιχμή του δόρατος τους κοντινούς μας Αλβανούς.
Σήμερα, ολίγοι ευτυχώς Έλληνες, επηρεασμένοι από μια αντιμεταναστευτική προπαγάνδα, βλέπουν διαφορετικά τους Αλβανούς μετανάστες από τους μετανάστες των άλλων χωρών και τους κρίνουν με κριτήρια τις απαράδεχτες πράξεις - σε βάρος των Ελλήνων, αλλά και Αλβανών συμπατριωτών τους - μιας μικρής μειοψηφίας κακοποιών στοιχείων των στρατοπέδων εργασίας του Χότζα, τις πόρτες των οποίων άνοιξε ο «απελευθερωτής» του Αλβανικού Λαού Μπερίσια και τον δρόμο προς την Ελλάδα έδειξαν οι γνωστοί Έλληνες συντηρητικοί πολιτικοί - γι' αυτό βαρύνονται με μεγάλες ευθύνες - για να πάρει η μπάλα όλους τους άλλους και κατά τα άλλα έντιμους και εργατικούς αλβανούς.
Και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας ότι δεν είναι ενεργός ρατσισμός το άγριο λυντσάρισμα όλων των Πακιστανών και το σπάσιμο όλων των μαγαζιών τους στη Νίκαια του Πειραιά από ομάδα Ελλήνων «αγανακτισμένων» νεαρών εν έτει 2003, γιατί Πακιστανός οδηγός προξένησε το θάνατο νεαρού Έλληνα, χωρίς να το θέλει βέβαια, ενώ για τις χιλιάδες τροχαία ατυχήματα κανένας Έλληνας οδηγός δεν λυντσαρίστηκε; Μήπως το γεγονός αυτό είναι μικρότερης σημασίας από όσα κάνουν οι νεοναζιστές της Γερμανίας σε βάρος Ελλήνων και Τούρκων μεταναστών; Και δεν είναι ρατσισμός ο τουφεκισμός από Έλληνα αγρότη του πεινασμένου δεκαοκτάχρονου Αλβανόπουλου, που για να λιγοστέψει την πείνα του πήγε στον άλλο κόσμο για τρία κιλά πατάτες, που δήθεν έκλεψε;
Και δεν είναι ρατσισμός, που μπροστά στην τηλεόραση 200 «φίλαθλοι» του εμπορευματοποιημένου ελληνικού ποδοσφαίρου καταπίνουν την πίκρα τους όταν η ομάδα του Ολυμπιακού για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα χάνει με 7-0. ενώ δεν ανέχονται τη νίκη της εθνικής ομάδας της Αλβανίας με 2-1 επί της δικής μας εθνικής και μια άλλη ισοπαλία 0-0, βρίζοντας τους Αλβανούς με τα χειρότερα λόγια και με έναν αναβράζοντα εθνικισμό και ρατσισμό;
Ποια είναι η Ελλάδα του Θουκυδίδη και του Πλάτωνα, που την επικαλούμαστε με στείρα προγονοπληξία όταν δεν μάθαμε να τιμάμε τους νικητές;
Ασφαλώς η μικρή Αλβανία δεν είχε και δεν έχει και τώρα φιλάθλους σαν τους δικούς μας να σπάζουν και να ρημάζουν τα πάντα και να αποκαλούν τις ομάδες τους ανόητα όπως εμείς:Ολυμπιακέ είσαι Θεός, ΑΕΚ είσαι ιδέα, Παοκτζήδες είστε Βούλγαροι. Οι Αλβανοί, που μέχρι το 1912 δεν είχαν γραπτή γλώσσα δεν είχαν Θουκυδίδη και Πλάτωνα, είχαν και έχουν όμως ευγένεια και δεν είναι Ρατσιστές και προπαντός δεν είχαν εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο και πρωταθλητισμό, την στρεβλή αυτή παραδοχή για τον αθλητισμό.
Δεν ήταν ενεργός ρατσισμός η στέρηση από ένα αριστούχο Αλβανό μαθητή να κρατήσει την ελληνική σημαία σε σχολική εθνική εορτή;
Ασφαλώς είναι, αλλά καλλιεργείται να προέρχεται από τα ολίγα, τα πολύ ολίγα απόβλητα μιας κοινωνίας, που υποφέρει από τέτοιες πληγές.
Και τιμά εμάς τους Έλληνες το γεγονός να αποδίδουμε κάθε κλεψιά, κάθε έγκλημα, κάθε ανέντιμη πράξη στους Αλβανούς μετανάστες, όταν οι ίδιες οι ελληνικές υπηρεσίες στα στατιστικά στοιχεία, που ανακοινώνουν, μας τοποθετούν στην κορυφή της πυραμίδας όσον αφορά στην διαφθορά και το έγκλημα που υπάρχει και ψηλά και χαμηλά; Όταν ολόκληρη ελληνική οικογένεια κάνει κάρβουνο στα κρυφά αλλοδαπή για να ωφεληθεί κάποια αποζημίωση; Όταν ο ταξιτζής κάθε μέρα μαχαιρώνεται και όταν τέσσερις ομογενείς Γεωργιανοί κάνουν 80 διαρρήξεις μέσα σε λίγους μήνες, σπάζουν με ειδικά εργαλεία τις κλειδαριές μέρα μεσημέρι σε διαμερίσματα των Αθηνών; Όταν μέσα σε τρεις μέρες ληστεύοντας τέσσερις τράπεζες από Έλληνες, έχουμε το δικαίωμα εμείς να μιλάμε νια Αλβανούς που δεν μας δείχνουν καλή συμπεριφορά και όταν μάλιστα νια την διάπραξη αυτών των εγκληματικών πράξεών τους είναι απαραίτητη η συνεργασία ελληνικών κακοποιών στοιχείων που δυστυχώς κάθε μέρα ο αριθμός μεγαλώνει; Το ξέρουμε πως δεν είναι άγιοι όλοι οι Αλβανοί, όπως πολύ καλά πρέπει να γνωρίζουμε πως δεν είναι όλοι κακοποιεί όπως το θέλει να το παρουσιάζει η αντιμεταναστευτική προπαγάνδα «γνωστών και μη εξαιρετέων Ελλήνων».
Άπειρα παραδείγματα
- Εξαιτίας αυτού του κρυφού και φανερού ρατσισμού κατά των Αλβανών μεταναστών, πολλοί Αλβανοί προσπαθούν να κρύψουν την ανθρώπινη και εθνική τους ταυτότητα - ιδιαίτερα τα παιδιά τους -«ισχυριζόμενοι» ότι είναι Βορειο­ηπειρώτες ή προσποιούνται ότι είναι δυσαρεστημένοι από το προηγούμενο σοσιαλιστικό καθεστώς, ενώ όταν πειστούν ότι ο συνομιλητής τους έχει
προοδευτικές ιδέες τότε ανοίγουν την καρδιά τους και μιλούν με πόνο για ό,τι καλό και δημιουργικό έχασαν που τους είχε δωρίσει ο σοσιαλισμός - προπάντων την ανθρωπιά - συγκρίνοντας τον με το καπιταλιστικό σύστημα που σήμερα βιώνουν μαζί με τους Έλληνες εργαζόμένους.
- Μου έλεγε κάποτε ένας δάσκαλος Αλβανός, πολύ μορφωμένος: «Ξέρεται κύριε μου πόσο άσχημα νοιώθουμε εμείς οι Αλβανοί στη χώρα σας, για την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας και την εθνική μας αξιοπρέπεια, όταν ο άλλος σου δείχνει με το δάκτυλο. Να αυτός είναι Αλβανός. Μήπως και στους δικούς σας παλιότερους μετανάστες στην Αμερική και στην Ευρώπη δεν είχαν δώσει το πρόσθετο όνομα, δηλαδή την προσωνυμία του Μπάνκαπόντο Γκρέκο, που σήμαινε πονηρός, κλέφτης και τεμπέλης; Ή μήπως στη Γερμανία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν εξαιτίας πάλι τότε των Άγγλων αποικιοκρατών δεν πραγματοποιήθηκε.
Στο βιβλίο μου αυτό θα προσπαθήσω, όσο μπορώ να αποδείξω με ιστορικά ντοκουμέντα, ότι ο λιλιπούτειος αλλά πολύ γενναίος αυτός λαός μέσα στους αιώνες της βαριάς του δουλείας κουβαλώντας μια φοβερή αγραμματοσύνη και ανυπαρξία παιδείας, διατήρησε ισχυρή την εθνική του συνείδηση και μέσα σε 45 χρόνια σοσιαλιστικού συστήματος η μικρή και φτωχή άλλοτε Αλβανία έγινε μοναδικό φωτεινό παράδειγμα της ανωτερότητας του σοσιαλισμού μπροστά στον βάρβαρο και απάνθρωπο που ζούμε σήμερα όλοι καπιταλισμό, παράδειγμα ανωτερότητας και σε σύγκριση με όλα τα άλλα πρώην σοσιαλιστικά κράτη μεγάλα ή μικρότερα.
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Ανασύνταξη 421Β (Απρίλης 2016)

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 421 (Απρίλης 2016)

Διαβάστε Περισσότερα »

7ωρο και 5νθήμερο στη Σοβιετική ένωση το 1929 στα πλαίσια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Καπιταλισμός σοσιαλισμός: μια πολύ επίκαιρη και διδακτική επιμέρους σύγκριση

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, στην Ευρώπη αλλά και γενικότερα στον κόσμο, οι εργασιακές σχέσεις (οκτάωρο, υπερωρίες, όρια συνταξιοδότησης) και τα όποια δικαιώματα στην εργασία, τα οποία κατακτήθηκαν με αγώνες, θυσίες και αίμα καταργούνται, αφαιρούνται βίαια και αυθαίρετα, θεωρούνται περιττά από την αντιδραστική αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της.
   Η αστική τάξη διεξάγει μια σφοδρότατη επίθεση στον κόσμο της εργασίας για την εξυπηρέτηση των δικών της οικονομικών, πολιτικών και γενικότερα κοινωνικών ταξικών της συμφερόντων.
   Πρόσφατα η αντιδραστική κυβέρνηση Καραμανλή κατάργησε το 8ωρο και έτσι αυτό αποτελεί πλέον παρελθόν. Τα όποια δικαιώματα καταπατούνται βάρβαρα και εκμηδενίζονται στο όνομα της λεγόμενης «εθνικής οικονομίας και ανάπτυξης», δηλαδή την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τάξης, όπου οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
   Το κεφάλαιο και όλος ο αστικός κόσμος που το περιβάλλει (κόμματα, ΜΜΕ, κλπ.) αναπτύσσουν την ανάλογη φιλολογία για να δικαιολογήσουν αυτά τα σκληρά αντεργατικά μέτρα, προσπαθώντας να πείσουν γι’ αυτό τους εργαζόμενους με στόχο να αποτρέψουν τις όποιες αντιδράσεις στη σφοδρή αυτή επίθεση.
   Οι εργάτες (όσοι δουλεύουν, η ανεργία συνεχώς αυξάνει) καλούνται να δουλέψουν περισσότερες ώρες, με πιο εντατικούς ρυθμούς και με ακόμα χαμηλότερες απ’ ότι σήμερα αποδοχές.
   Φυσικά όλα αυτά τα αντεργατικά μέτρα και η εκμηδένιση των κατακτήσεων των εργαζομένων, δικαιολογούνται, μεταξύ άλλων, επειδή δήθεν συμβάλλουν «στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας», «την ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας», κλπ. ενώ στην πραγματικότητα συμβάλλουν μόνο σε μεγάλη αύξηση των κερδών των βιομηχάνων καπιταλιστών.
   Το γεγονός της επίθεσης στις εργασιακές σχέσεις καταγράφει ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, σε περίοδο οικονομικής κρίσης, που σε παγκόσμιο επίπεδο ολοένα και μεγαλώνει στα πλαίσια του έντονου και σκληρού ανταγωνισμού ανάμεσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, μονοπώλια, κλπ.
   Στα πλαίσια αυτά της βαρβαρότητας του καπιταλισμού και της κρίσης του, οι πρώτοι που καλούνται να πληρώσουν με έντονη χειροτέρευση του βιοτικού και πτώση του πνευματικού τους επιπέδου (εντατικοποίηση στην εργασία, αύξηση των ωρών εργασίας, απολύσεις, ανεργία, μείωση αποδοχών, κλπ.) που οδηγούν στην απόλυτη εξαθλίωσή τους είναι η εργατική τάξη και γενικότερα οι εργαζόμενοι.
   Η έλλειψη ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα και η κυριαρχία του ρεφορμισμού σ’ όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις – παράλληλα με την έλλειψη κόμματος της εργατικής τάξης, κόμμα επαναστατικό για την επανάσταση και το σοσιαλισμό – αλλά και η διασπαστική στάση των διαφόρων ρεφορμιστών εργατοπατέρων που υπονομεύει ευθέως τους αγώνες των εργαζομένων καθιστώντας τους  αναποτελεσματικούς, στα πλαίσια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, οδηγούν αναπόφευκτα και με μαθηματική ακρίβεια στην αφαίρεση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και γενικότερα των κατακτήσεων των εργαζομένων.
   Μόνο στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας που δεν κλονίζεται από οικονομικές κρίσεις και δεν έχει κίνητρο το κέρδος αλλά την ικανοποίηση των διαρκώς αυξανόμενων αναγκών των εργαζομένων και γενικότερα της κοινωνίας και αναπτύσσεται σχεδιασμένα και γοργά με κέντρο τους εργαζόμενους, μόνο σ’ αυτή οι εργάτες, οι αγρότες, η διανόηση μπορούν να απολαμβάνουν το σύνολο των δικαιωμάτων τους, παράλληλα με τη συνεχή βελτίωση του βιοτικού και άνοδο του πνευματικού τους επιπέδου.
   Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σοσιαλιστική οικοδόμηση στη Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν (1917-1955) στην οποία από τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, το 1929 άρχισε η εφαρμογή του 7ωρου στην εργασία και το 5νθήμερο, παράλληλα με αύξηση των αποδοχών.
   Με τον τρόπο αυτόν, πέρα από την οικονομική ανάπτυξη, μεταξύ άλλων, δίνονταν η δυνατότητα στους εργάτες, με την μείωση του χρόνου εργασίας να καλλιεργούν τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα, τα γράμματα και τις τέχνες (διάβασμα, θέατρο, μουσική, αθλητισμό, κλπ.).
   Από τις στήλες του «Ριζοσπάστη» (τέλη Ιούλη του 1929 έως τον Οχτώβρη του ίδιου έτους) αναδημοσιεύουμε  5 χαρακτηριστικές ειδήσεις στις οποίες καταγράφεται η εφαρμογή στην ΕΣΣΔ του 7ωρου-5νθήμερου, με παράλληλη αύξηση των αποδοχών των εργαζομένων, ως αντιπαράθεση στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα που συνεχίζει να υπάρχει και να επιβάλλεται στους εργαζομένους με την έντονη εκμετάλλευση και καταπίεσή τους – αντιπαράθεση που δείχνει, έστω και σ’ ένα επί μέρους ζήτημα, την υπεροχή στην πράξη του σοσιαλισμού απέναντι στον καπιταλισμό.

7ωρο και 5νθήμερο στη Σοβιετική ένωση το 1929
Η εφαρμογή του επταώρου εις την ΕΣΣΔ
Αύξησις παραγωγής και ημερομισθίων
Εις την ΕΣΣΔ γενικεύεται το επτάωρον
Η χώρα που αναγεννάται
Η εφαρμογή της πενθήμερης εβδομάδας στη Σοβιετική Ένωση

 Μόσχα, 29 Ιουλίου. – Κατά πληροφορίες του τμήματος εργασίας ο αριθμός των Ρώσων εργατών, των οποίων η εργασία περιορίσθη εις 7 ώρας ανέρχεται εις 416 χιλιάδας ήτοι 20% εκ του συνόλου πάντων των εργατών απασχολημένων εις τα εργοστάσια. Το σύστημα της 7ώρου εργασίας εισήχθη ιδίως εις υφαντουργικά εργοστάσια και παρίσχε θετικά οικονομικά αποτελέσματα. Δια του μέτρου τούτου διευκολύνθη η προσθήκη 25 χιλιάδων περίπου νέων εργατών και τούτο συνετέλεσε προς ελάττωσιν της ανεργίας όπως και προς καλλιτέραν χρησιμοποίησιν των μηχανών.
   Παρετηρήθη συγχρόνως ότι ηυξήθη η παραγωγή των υφαντουργικών εργοστασίων κατά 40 % εις τα εργοστάσια ρούχων, υφασμάτων και κατά 20% εις τα εργοστάσια βαμβακερών υφασμάτων. Εις τα εργοστάσια όπου εισήχθη το 7ώρον της εργασίας οι μισθοί ηυξήθησαν κατά 5 ½ %, οι δε δαπάναι εκ της πληρωμής των μισθών τούτων ηλαττώθησαν κατά 11% δια πάσαν μονάδα παραγωγής.
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 30.7.1929, Αθήναι


Εις την Σοβιετικήν Ένωσιν εισήχθη η πενθήμερος εβδομάς Ποιαί αι ημέραι αναπαύσεως

   Μόσχα. 29 Σεπτεμβρίου. (Πρακτ. Τας).- Το Κεντρικόν Συμβούλιον των Συνδικάτων των Εργατών και το Επιτροπάτον της Εργασίας απεφάνθησαν υπέρ της πενθημέρου εβδομάδος, εις την οποίαν η πέμπτη ημέρα θα είναι αφιερωμένη εις την ανάπαυσιν. Όλαι αι ημέραι αναπαύσεως αίτινες συμπίπτουν με θρησκευτικάς εορτάς καταργούνται . Αι επιχειρήσεις όλαι θα εργάζωνται αδιαλείπτως καθ’ όλην την διάρκειαν του έτους, εξαιρέσει των πέντε επαναστατικών εορτών, της 22ας Ιανουαρίου ημέρας του θανάτου του Λένιν και της σφαγής των εργατών εν Πετροπόλει, την 9ην Ιανουαρίου 1908. Επίσης την 1ην και 2αν Μαϊου και την 7ην και 8ην Νοεμβρίου. Υπολογίζεται ότι δια της νέας εβδομάδας της αδιαλείπτου εργασίας η παραγωγή θα αυξηθή κατά 20 %.
   Από της Τρίτης, 1ης Οκτωβρίου, θα εισαχθή εις τας πλείστας των βιομηχανιών το νέον σύστημα.
«Ριζοσπάστης» 30.9.1929, Αθήναι




   Παρίσιοι. 13 Οκτωβρίου.- Κατά τηλεγράφημα εκ Μόσχας το Συμβούλιον των Συνδικάτων της ΕΣΣΔ απεφάσισε να εφαρμόση το 7ωρον της εργασίας εις νέας τινάς επιχειρήσεις απασχολούσας 600 χιλάδας εργατών.
«Ριζοσπάστης» 14.10.1929, Αθήναι


    Μόσχα, Νοέμβρης. (του ανταποκριτού μας).- Όπως θάναι γνωστό στους Έλληνες εργάτες, τελευταία στη Σοβιετική Ένωση άρχισε να εφαρμόζεται η πενταήμερος εβδομάδα, δηλαδή οι εργάτες εργάζονται 4 μέρες και αναπαύονται 1 μέρα. Απ’ το άλλο μέρος στα εργοστάσια και όλα τα κυβερνητικά ιδρύματα άρχισε να εφαρμόζεται η αδιάλειπτος εργασία, δηλ. τα εργοστάσια δουλεύουν συνεχώς χωρίς μ’ αυτό να σημαίνει ότι αυξάνονται έστω και κατά ώρα εις ώρας εργασίας των εργατών.
   Η πείρα της αδιαλείπτου εργασίας ως τα σήμερα έδωσε τα καλλίτερα αποτελέσματα στα επίπεδα της οικονομικής, εκπολιτιστικής και κοινωνικής ζωής. Η παραγωγή ηυξήθη από 15 σε 33% κατά τον Οχτώβριο μήνα: Ο αριθμός των εργατών αυξήθηκε από 15% σε 25% κι’ από δω προήλθε μια σημαντική ελάττωση των ανέργων. Η εφαρμογή της αδιαλείπτου εργασίας έδωσε ακόμα πιο εκπληκτικά αποτελέσματα στο επίπεδο της καθημερινής ζωής. Η ανάπαυση των 42 ωρών μετά 4 ημερών εργασία καθιστά δυνατή για κάθε εργάτη την πιο λογική χρησιμοποίηση των ωρών του ανάπαυσης. Το σύστημα αυτό επιτρέπει σε όλους τους εργάτες γενικά να αποκτήσουν σε μερικά χρόνια όχι μόνο πιο καλή επαγγελματική εκπαίδευση, μα επίσης και μια μέση και ανώτερη τεχνική μόρφωση.
   Με την εβδομάδα των 7 ημερών τα μορφωτικά ιδρύματα δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των εργατών που αναπαύοντο μόνο την Κυριακή. Από την εποχή της εισαγωγής της εβδομάδας των πέντε ημερών, η μορφωτική δραστηριότης αναπτύχθη με ένα πολύ τελειότερο τρόπο και ομοιόμορφα. Με την εφαρμογή ενός συστήματος εργασίας και αναπαύσεως οι εργάτες θα έχουν την δυνατότητα να εκλέξουν οι ίδιοι την ημέρα της ανάπαυσης, πράγμα που θα επιτρέψει να εξασφαλισθεί σε όλα τα μέλη της οικογενείας η ίδια μέρα αναπαύσεως καθώς και η χρησιμοποίηση των ωρών αναπαύσεως σύμφωνα με τις κλίσεις του καθενός.
   Γενικά ο νέος διακανονισμός της εργασίας προσαρμόζεται πολύ ευκολότερα στην καθημερινή ζωή απ’ ότι περίμενε κανείς. Οι πεσιμιστικές προφητείες των σκεπτικιστών της δεξιάς διεψεύσθησαν από την πραγματικότητα της ζωής.
   Η αναδιοργάνωση των εργοστασίων στη βάση της αδιαλείπτου εβδομάδας συντελείται σε μια τόσο εκτεταμένη κλίμακα, ώστε το προσεχές έτος θα έχουν συμπεριλήφθη σ’ αυτήν τα 75% των εργατών.
«Ριζοσπάστης» 22.11.1929, Αθήναι

Από « Ανασύνταξη », Αρ. Φύλ. 211 1-15 Σεπτέμβρη 2005
Διαβάστε Περισσότερα »

ICMLPO: Διακήρυξη της Πρωτομαγιάς 2016


Εργάτες και εργαζόμενοι όλων των χωρών!

Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους συνεχίζουν χωρίς σταματημό της επίθεσή τους στους εργάτες και στους λαούς.

Οι απολύσεις και η συνεχής αύξηση της εκμετάλλευσης, η μείωση μισθών και η χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας, η ευέλικτη εργασία και η αβεβαιότητα, τα προγράμματα λιτότητας και οι μεγάλες αδικίες αυξάνουν τα κέρδη των μονοπωλίων και χειροτερεύουν την κατάσταση των εργαζόμενων μαζών.

Σήμερα, η φτώχεια πλήττει πλατιά στρώματα εργαζόμενων τα οποία παράγουν όλο τον κοινωνικό πλούτο και η ανεργία των νέων έχει δραματικές συνέπειες, την ίδια ώρα που μια χούφτα πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.

Οι διεφθαρμένες κυρίαρχες τάξεις υιοθετούν αυταρχικές και τρομοκρατικές μεθόδους, εξαλείφουν τα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες των εργαζομένων, καταστέλλουν βάρβαρα τις εργατικές και λαϊκές διαμαρτυρίες, για να διαιωνίσουν τα προνόμια και την εξουσία τους.

Οι ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές δυνάμεις βαδίζουν προς τον πόλεμο, ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαών. Επανεξοπλίζονται, γίνονται ποιο επιθετικές με σκοπό να επιβάλουν την εκμετάλλευση και την κυριαρχία τους.

Ως αποτέλεσμα της οικονομικής καταστροφής και των ληστρικών πολέμων, βρίσκεται σε εξέλιξη μαζική μετανάστευση από τις φτωχές και καταπιεσμένες χώρες προς τις πλουσιότερες και κυρίαρχες, οι οποίες κλείνουν τα σύνορα.

Την ίδια στιγμή, ο ιμπεριαλισμός με τους πολέμους του και τις στρατιωτικές του εισβολές γεννά την αντιδραστική και φασιστική τρομοκρατία που χρησιμεύει για την ξαναχάραξη του χάρτη ολόκληρων περιοχών και για να κρατούν τις μάζες στο σκοταδισμό.

Σ’ αυτή την κατάσταση, που δείχνει ότι ο καπιταλισμός είναι ασυμβίβαστος με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαών, η ICMLPO κάνει έκκληση να γιορταστεί αυτή η πρωτομαγιά δυναμώνοντας την ενότητα και την ταξική αλληλεγγύη, δημιουργώντας μέσα στον κοινό αγώνα το ενιαίο μέτωπο όλων των εργαζομένων ενάντια στην επιθετικότητα του κεφαλαίου και την πολιτική αντίδραση, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την φασιστική τρομοκρατία!

Καλούμε την εργατική τάξη να αποκτήσει εμπιστοσύνη στη δικιά της τεράστια δύναμη και να δυναμώσει την ενότητά της και την πάλη της σε κάθε χώρα και σε όλο το κόσμο.

Καλούμε για δυνάμωμα της διεθνούς αλληλεγγύη των εργατών, των εργαζομένων και των λαών, για την επαναστατική ενότητα του διεθνούς εργατικού κινήματος!

Να διευρύνουμε και να δυναμώσουμε την πάλη ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και τις επιθέσεις των αφεντικών, που διευκολύνονται από τους οπορτουνιστές συνεργάτες τους, για την ανυποχώρητη υπεράσπιση των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και των οργανώσεών της, για να πέσουν οι επιπτώσεις της κρίσης στις πλάτες των κυρίαρχων τάξεων!

Να διευρύνουμε και να δυναμώσουμε την πάλη ενάντια στη αστική αντίδραση σε όλες τις μορφές της, ας υψώσουμε τη σημαία των ελευθερίων και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών που απειλούνται από την αστική τάξη, την αντίδραση και τις φασιστικές δυνάμεις.

Να διευρύνουμε και να δυναμώσουμε την πάλη ενάντια στον ληστρικό πόλεμο, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την ανάμειξη στα εσωτερικά των χωρών, τον επανεξοπλισμό και τα στρατιωτικά μέτρα που παίρνονται από τις αστικές κυβερνήσεις!

Να ενώσουμε και να δυναμώσουμε σε όλες τις χώρες τις οργανώσεις της εργατικής τάξης ενάντια στην αστική τάξη, για να σπάσει η αλυσίδα της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής εξουσίας και να οικοδομήσουμε την νέα κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ζήτω η Πρωτομαγιά, διεθνής μέρα της προλεταριακής αλληλεγγύης!

«Εργάτες Όλων των Χωρών, Ενωθείτε!»

Συντονιστική Επιτροπή της Διεθνούς Σύσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO)
Διαβάστε Περισσότερα »

ICMLPO: Αλληλεγγύη και υποστήριξη στο λαό του Ισημερινού

Η Διεθνής Σύσκεψη των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO) εκφράζει τα βαθιά της συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων και την πλήρη αλληλεγγύη της με το λαό του Ισημερινού που χτυπήθηκε από ισχυρό σεισμό.
Όπως συνήθως, στο καπιταλιστικό καθεστώς αυτοί που θίγονται από τέτοιου είδους φυσικά φαινόμενα είναι οι φτωχότεροι, οι στερημένοι εργαζόμενοι! Αυτή είναι η λογική ενός συστήματος που σκοπός του είναι το κέρδος, αντί η ικανοποίηση των υλικών και πολιτιστικών αναγκών της κοινωνίας.
Η ICMLPO καλεί τα μέλη της, την εργατική τάξη και τους λαούς της Λατινικής Αμερικής και όλου του κόσμου να εκφράσουν μαχητικά την αλληλεγγύη τους στον λαό του Ισημερινού που εδώ και δεκαετίες παλεύει ενάντια στην εκμετάλλευση και την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, για εθνική ακεραιότητα, κοινωνική πρόοδο και πραγματική επαναστατική αλλαγή.
Καλούμε επίσης τις οργανώσεις υγείας και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις να εντατικοποιήσουν τις προσπάθειές τους και να ενεργοποιήσουν την άμεση και αναγκαία βοήθεια στον πληγέντα πληθυσμό.
Ας μην δείξουμε εμπιστοσύνη στην τρομοκρατική και αυταρχική κυβέρνηση του Κορέα ότι δεν θα εκμεταλλευτεί την κατάσταση για να περιορίσει τις δημοκρατικές και λαϊκές ελευθερίες και να ποινικοποιήσει τις κοινωνικές και πολιτικές διαμαρτυρίες. Τη κρίση και τον όλεθρο πρέπει να τις πληρώσουν οι καπιταλιστές και οι πλούσιοι!
Η καταπίεση και οι τραγωδίες που έχουν υποστεί οι λαοί για κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς λόγους πρέπει να ωθήσει τους εργάτες και τους λαούς όλων των χώρων να πουν ΟΧΙ στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, ανάμειξη στα εσωτερικά χωρών και στους πολέμους. ΟΧΙ στις πολεμικές δαπάνες και στα ρατσιστικά τείχη, αλλά ΝΑΙ στις πολιτικές αμοιβαίας βοήθειας, στην ειρήνη και την διεθνή αλληλεγγύη των εργαζομένων και των λαών, ΝΑΙ σε έναν νέο σοσιαλιστικό κόσμο.

18 Απριλίου 2016

Συντονιστική Επιτροπή της Διεθνούς Σύσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO)
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ-ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ-ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΝΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ - ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ - ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

ΖΗΤΩ Η ΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ - Να φύγουν ΤΩΡΑ οι ιμπεριαλιστές από το Αιγαίο - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ - Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 421Β (Απρίλης 2016)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 421 (Απρίλης 2016)

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

Μ-Λ ΚΚ Ισημερινού (PCMLE): Ενβέρ Χότζα - Οικοδόμος και υπερασπιστής του μαρξισμού


Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «EN MARCHA», όργανο του Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ισημερινού (PCMLE) στις 12/10/2011

Ο Ενβέρ Χότζα και το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας, ξεσκέπασαν και αντιμετώπισαν τα διάφορα είδη των ρεβιζιονιστών, πολέμησαν εναντίον των γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών, αντιμετώπισαν τους Τιτοϊκούς και πολέμησαν τους μαοϊκούς.

Ο Ενβέρ γεννήθηκε στο Αργυρόκαστρο της Αλβανίας την 16 Οκτωβρίου 1908 και πέθανε στα Τίρανα στις 11 Απριλίου 1985. Σπούδασε στο Παρίσι (Γαλλία), στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ. Εκεί ήρθε σε επαφή με κομμουνιστική κύκλους. Συνεργάστηκε με την κομμουνιστική εφημερίδα L'Humanité εκθέτοντας την αλβανική μοναρχία. Το 1936 επέστρεψε στην Αλβανία και άρχισε να εργάζεται ως δάσκαλος. Αγωνίστηκε στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, ως μέρος των Διεθνών Ταξιαρχιών. Στη συνέχεια συμμετείχε στην αλβανική αντιπολίτευση ενάντια στο βασιλιά Ζόγου τον Α' και την ιταλική εισβολή στις 7 Απριλίου 1939.

Ο Χότζα εντάχθηκε στην κομμουνιστική ομάδα «Εργασία» και συμμετείχε ενεργά στην ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, του οποίου ήταν ο πρώτος πολιτικός κομισάριος. Μετά την ιταλική κατοχή της χώρας τον Απρίλιο του 1939, ο Ενβέρ απολύθηκε από τη δουλειά του και η κομμουνιστική οργάνωση της Κορυτσάς τον έστειλε στην πρωτεύουσα, τα Τίρανα, τα οποία σύντομα έγιναν σημαντικό κέντρο του κομμουνιστικού κινήματος και της αντιφασιστικής αντίστασης. Στις 8 του Νοέμβρη 1941 ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα ως προϊόν της συγχώνευσης πολλών κομμουνιστικών ομάδων στη διαδικασία αυτή ο Ενβέρ έπαιξε σημαντικό ρόλο, που τον έκανε έναν από τους ηγέτες του και το 1943, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εξελέγη αρχηγός του Κομμουνιστικού Εργασίας Αλβανίας.

Στις 29 Νοέμβρη 1944 η Αλβανία απελευθερώθηκε από όλους τους εισβολείς και εγκαθίδρυσε μια νέα κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας (ΚΕΑ), του οποίου αρχηγός του κόμματος ήταν ο Ενβέρ Χότζα. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα ενός σκληρού αγώνα των εργατών και των λαών της Αλβανίας, «η αλβανική επανάσταση θριάμβευσε μέσα από ένοπλη εξέγερση και τη δημιουργία των ενόπλων λαϊκών δυνάμεων. Στην πρώτη φάση έθεσε τα θεμέλια μέσα από πυρήνες ανταρτών και τάγματα τακτικά στρατού, αποσπάσματα εθελοντών, περιοχές αυτοάμυνα, ηθική και πολιτική προετοιμασία των μαζών για την ένοπλη εξέγερση. Σε μια δεύτερη φάση, ο αγώνας μετατράπηκε σε γενική λαϊκή εξέγερση, που διοργάνωσε ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός. Στην τρίτη φάση, η γενική λαϊκή εξέγερση οδήγησε στην εκδίωξη των κατακτητών και την πλήρη απελευθέρωση της χώρας, την καταστροφή της οργάνωσης των αντιδραστικών ενόπλων δυνάμεων που ήταν όργανα των εισβολέων και την ολοσχερή καταστροφή του κρατικού μηχανισμού των κατακτητών και των προδοτών». («Ζήτω η 40η επέτειος της Σοσιαλιστικής Αλβανίας», Επιθεώρηση Politica, τ. 11, σελ. 76)

Μετά την κατάκτηση της εξουσίας οι φασίστες εκδιώχθηκαν από την επικράτειά της Αλβανίας, σημαντικές αλλαγές έγιναν ώστε να εθνικοποιηθούν τα ορυχεία, οι τράπεζες και οι ξένες εταιρείες και καθιερώθηκε ο κρατικός έλεγχος της παραγωγής και της εργασίας, ενώ πολλαπλασιάστηκαν οι συνεταιρισμοί καταναλωτών. Τον Αύγουστο του 1945 ξεκίνησε η αγροτική μεταρρύθμιση, τη διανομή μεταξύ των φτωχών αγροτών και εργατών σχεδόν όλες τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις ανήκαν ιδιοκτήτες.

Μετά τη νίκη στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σταθεροποίησε μια προσωρινή κυβέρνηση και ο Ενβέρ Χότζα έγινε πρωθυπουργός. Στις 11 Γενάρη του 1946 ανακηρύχθηκε από τη Συντακτική Συνέλευση της Δημοκρατίας της Αλβανίας, η κατάργηση της μοναρχίας και η έναρξη της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη χώρα.

Σε αρκετές περιπτώσεις η αστική τάξη προσπάθησε να ανακτήσει την εξουσία και να εκτρέψει τον επαναστατικό δρόμο μέσω του οποίου βάδισε ο αλβανικός λαός. Σε αυτή την υπόθεση ο Τίτο, ο ηγέτης του Γιουγκοσλαβικού ρεβιζιονισμού, έπαιξε φαύλο ρόλο. Αλλά η πειθαρχία του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας βοήθησε να αντιμετωπιστεί και να εκτεθεί η στρατηγική του εχθρού και την 1η Ιουλίου 1948 η Αλβανία διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβία. Κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών ο σ. Ενβέρ Χότζα και το ΚΕΑ αντιμετώπισαν όλα τα ρεύματα και τα στοιχεία των τιτοϊκών στην κυβέρνηση της Αλβανίας.

Με τον Ενβέρ επικεφαλής η Αλβανία προχώρησε στο σχεδιασμού πενταετούς πλάνου για την ανάπτυξη της παραγωγής της χώρα, αλλά ταυτόχρονα προώθησε την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και έκανε μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός προσπάθησαν με κάθε τρόπο να χτυπήσουν και να εκφυλίσουν το σοσιαλιστικό μπλοκ και τα επιτεύγματα της επανάστασης. Έτσι, σε χώρες όπου οι κομμουνιστές και οι εργατικές τάξεις δεν διατήρησαν την επαναστατική επαγρύπνηση και την πειθαρχία, ο ρεβιζιονισμός και ο οπορτουνισμό επικράτησαν στις ηγεσίες των κομμουνιστικών κομμάτων και των  σοσιαλιστικών κρατών.

Σε αυτό το σενάριο και ο Ενβέρ Χότζα της Αλβανίας Εργατικό Κόμμα ξεσκέπασε και αντιμετώπισε τις διαφορετικές εκδοχές των ρεβιζιονιστών, πολέμησε εναντίον της Έκθεσης του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ στην οποία έγιναν αισθητές οι αρχές των γιουγκοσλάβιστών, αντιμετώπισε τον Τιτοϊσμό και πολέμησε τη θεωρία των τριών κόσμων του μαοϊσμού.

Ο Ενβέρ Χότζα αφήνει μια σημαντική κληρονομιά ως μαχητής κομμουνιστής, ένας μαχητής που αντιμετώπισε την αντίδραση και τον οπορτουνισμό σε όλες τις πτυχές της, εξέθεσε το ρεβιζιονισμό και άφοβα υπερασπίστηκε μαρξισμό-λενινισμό.
Διαβάστε Περισσότερα »

Η περίπτωση του μεγάλου πολυταλαντούχου καλλιτέχνη επαναστάτη κομμουνιστή σταλινικού PAUL ROBESON

ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑ – ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ Γ΄ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ
Η περίπτωση του μεγάλου πολυταλαντούχου καλλιτέχνη επαναστάτη κομμουνιστή σταλινικού PAUL ROBESON

Η «συντακτική επιτροπή» της ρεφορμιστικής κιτρινοφυλλάδας «Μαρξιστική Σκέψη» – «έντυπο» αχαλίνωτης λασπολογίας σε βάρος του επαναστατικού κινήματος της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς και  προβολής αντιμαρξιστικών αστικο-ρεβιζιονιστικών απόψεων – και  πρώτα-πρώτα ο εκδότης του, μια απ’ τις πιο γλοιώδεις και άφθαστου μεγέθους περιπτώσεις πεζοδρομιακού χαρακτήρα λασπολογίας, μα πρωτίστως φιλο-Χιτλερικός ΧΡ. ΚΕΦΑΛΗΣ (υπερασπιστής της ψευδέστατης Ναζι-φασιστικής εκδοχής απόδοσης του αποτρόπαιου Χιτλερικού εγκλήματος του ΚΑΤΙΝ στον Κόκκινο Στρατό, κλπ.)  αποφάσισε εκ νέου, και για πολλοστή φορά, να κατασυκοφαντήσει τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ που σύντριψε το Χιτλερικό Ναζι-φασισμό και μαζί του τον «αντισημιτισμό», παρουσιάζοντάς τον όχι μόνο ως «μεγάλο εγκληματία»(!) μα ακόμα και ως «αντισημίτη»(!). Επιπλέον επιχειρεί να λασπώσει το διάσημο, γνωστό σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μεγάλο αφροαμερικανό πολυταλαντούχο επαναστάτη καλλιτέχνη (τραγουδιστή, ηθοποιό, κλπ.) κομμουνιστή σταλινικό PAUL ROBESON (9.4.1898-23.1.1976), και αυτή τη φορά δια στόματος του γιου του Paul Robeson Jr.
Έτσι στο τελευταίο τεύχος, αφιερωμένο στο «εθνικό ζήτημα» (συνονθύλευμα αστικο-ρεφορμιστικών απόψεων) αναδημοσιεύεται (απ’ το περιοδικό «Jewish Currents» Νοέμβρης 1981) ομιλία του Paul Robeson Jr. σε μια εκδήλωση αντιδραστικών Εβραίων με τίτλο «Πως ο πατέρας μου συνάντησε για τελευταία φορά τον Ιτζίκ Φέρερ»  («Μ.Σ.» τ. 19/ ΙΑΝ.-ΜΑΡΤ. 2016, σελ. 160-167) καθώς και ένα άλλο «κείμενο» του πράκτορα του διεθνούς ιμπεριαλισμού, φιλο-Χιτλερικού σαλτιμπάγκου Ν.Χρουστσόφ (φιλο-Χιτλερική Πράξη ήταν η μετονομασία του «STALINGRAD» σε «VOLGOGRAD», αρχές Νοέμβρη 1961, απ’ την προδοτική του κλίκα), με τίτλο «Ο αντισημιτισμός του Στάλιν» (στο ίδιο σελ. 149-159), ενώ προς «συμπλήρωση» του «θεάρεστου έργου» της λασπολογίας αναδημοσιεύεται μια φωτογραφία του PAUL POBESON με τους Ιτζίκ Φέρερ και Σόλομον Μίκοελς (New York 1943) και μία μελών της «Εβραϊκής Αντιφασιστικής Επιτροπής» (Μόσχα 1946) για να σημειώσει ότι απ’ αυτούς «οι περισσότεροι, συγγραφείς, ποιητές και διανοούμενοι χάθηκαν αργότερα στις αντισημιτικές εκκαθαρίσεις του Στάλιν» (στο ίδιο σελ. 162).

α. «Δίωξη όσων σκέφτονταν διαφορετικά;»: 1ο μεγάλο χονδροειδές ΨΕΥΔΟΣ
Την άποψη για «διώξεις» όσων σκάφτονταν διαφορετικά»(!) στη Σοβιετική Ένωση της σταλινικής περιόδου εκπροσωπούσε ανέκαθεν – αλλά και ΣΗΜΕΡΑ – το σύνολο των αντιπάλων και λυσσαλέων εχθρών του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού της παραδοσιακής αστικο-ιμπεριαλιστικής αντίδρασης (φασίστες, Ναζι-φασίστες, εθνικιστές, κλπ.) αλλά και οι διάφοροι ψευτο«δημοκράτες» αστοί, το σύνολο των αντεπαναστατών μενσεβίκων τροτσκιστών (παλιών και νέων) και διάφοροι εκπρόσωποι της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας, με αποκλειστικό σκοπό – στα πλαίσια της αχαλίνωτης αντικομμουνιστικής εκστρατείας-προσπάθειας – τη δυσφήμιση και κατασυκοφάντηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, διαστρεβλώνοντας όμως κατάφορα και προκλητικά την ιστορική πραγματικότητα αυτής της ιστορικής περιόδου. Σ’ αυτούς  απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 του 20ου αιώνα προστέθηκε και η νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία (τα χρουστσοφικά αστικά κόμματα όλων των χωρών), αλλά και δεκαετίες αργότερα ένας Ελβετός χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης, ο Martin Schwander (γενν. 1949), που κι αυτός στα τέλη του 20ου αιώνα στη «βιογραφία» για τον PAUL ROBESON – που σχετίζεται με το θέμα μας – κάνει λόγο για «δίωξη όσων σκέφτονταν διαφορετικά κατά τη Σταλινική εποχή»: «Η εισήγηση του Χρουστσώφ στο ΧΧ συνέδριο του ΚΚΣΕ για τη δολοφονία, τη δίωξη και τον αποκλεισμό όσων σκέφτονταν διαφορετικά κατά τη Σταλινική εποχή δεν άφησαν ίσως ψυχρό (= αδιάφορο) τον Robeson, όμως τα αποσιώπησε λόγω των δικών του βιωμάτων ως αφροαμερικανού στις ΗΠΑ και στη ΕΣΣΔ» (Martin Schwander: «PAUL ROBESON, Eine Biographie, Mit einem Vorwort von Romesh Chandra», σελ. 150, Neue Impulse Verlag, Essen 1998). 
Αποτελεί χονδροειδέστατο ΨΕΥΔΟΣ της παραδοσιακής διεθνούς αστικο-ιμπεριαλιστικής αντίδρασης και των χρουστσοφικών-τροτσκιστών ότι στη Σοβ. Ένωση έγινε «δίωξη» και μάλιστα «δολοφονία όσων σκέφτονταν διαφορετικά κατά τη Σταλινική εποχή», γιατί είναι πασίγνωστο ότι στην τότε σοσιαλιστική Σοβιετική κοινωνία – μα ακόμα και στο κόμμα των Μπολσεβίκων παρά την κυρίαρχη επαναστατική γραμμή – υπήρχαν πάντα διαφορετικές απόψεις (Μπουχάριν, Τρότσκι, Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ, κλπ.) και κανείς δε διώχθηκε και πολύ περισσότερο ΔΕΝ εκτελέστηκε γι’ αυτό το λόγο.  Μάλιστα βιβλία τους με λαθεμένες και αντιμαρξιστικές απόψεις είχαν εκδοθεί τόσο στη Σοβιετική Ένωση όσο και στο εξωτερικό. Ας αναφερθεί μόνο το βιβλίο του Ν. Μπουχάριν: «Ο δρόμος προς το σοσιαλισμό» που κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα, το 1925, στη Σοβιετική Ένωση και στην Αυστρία: N.Bucharin: “Der Weg zum Sozialismus”, Verlag fuer Literatur und Politik, Wien 1925 (στα ελληνικά: Ν. Μπουχάριν: «Ο δρόμος προς το σοσιαλισμό και η συμμαχία με την αγροτιά», εκδ. Αναγνωστίδη, χ.χ.), αλλά και ο ίδιος ο Μπουχάριν στον πρόλογο της γερμανικής έκδοσης επιβεβαιώνει την έκδοση αυτής της μπροσούρας σ’ άλλες γλώσσες: «αυτές οι σκέψεις δικαιολογούν, νομίζω, τη δημοσίευση της μπροσούρας σε άλλες γλώσσες» (N.Bucharin: “Der Weg zum Sozialismus”, σελ. 6, Verlag fuer Literatur und Politik, Wien 1925) (όποιος έχει έστω και στοιχειώδη γνώση της διεθνούς βιβλιογραφίας και της ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος γνωρίζει τα παραπάνω).
Αυτό που πράγματι συνέβη και αποτελεί πραγματικό ιστορικό γεγονός είναι ότι καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν διάφοροι συνωμότες, κατάσκοποι, δολιοφθορείς, μέλη τρομοκρατικών Οργανώσεων για ΠΡΑΞΕΙΣ τρομοκρατικού χαρακτήρα, δολοφονιών και σχεδιασμού νέων δολοφονιών. Σ’ εκείνη την περίοδο – παραμονές της ιμπεριαλιστικής επίθεσης της Χιτλερικής γερμανίας κατά της Σοβιετικής Ένωσης και όξυνσης της ταξικής πάλης – οι διάφοροι αντεπαναστάτες (Μπουχάριν, Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, κλπ.) συγκρότησαν παράνομες τρομοκρατικές Οργανώσεις με σκοπό τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ κυβερνητικών και κομματικών στελεχών. Γνωστές είναι οι ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ των Σ.Μ.Κίροφ, Β.Ρ. Μενζίσκι, Β.Β. Κουϊμπισεφ, Α.Μ. Γκόρκι, κλπ., αλλά και ο σχεδιασμός δολοφονίας και άλλων στελεχών: «το τροτσκιστο-ζηνοβιεφικό Κέντρο, που δεν περιορίστηκε μόνο στη δολοφονία του συντρόφου KIROW, προετοίμαζε σειρά τρομοκρατικών ενεργειών ενάντια στους συντρόφους STALIN, WOROSCHILOW, SHDANOW, KAGANOWITSCH, L.M. ORDSHONIKIDSE, KOSSIOR και POSTYSCHEW» («Prozessbericht ueber die Strafsache des Trotzkistisch-Sinowjewistischen Terroristischen Zentrums», σελ. 181, Moskau 1936).
Ας γίνει εδώ σύντομα αναφορά μόνο στην περίπτωση της τρομοκρατικής δράσης του Μπουχάριν, όπως την αφηγείται-ομολογεί ανοιχτά ο στενός του φίλος Humbert-Droz. Ο πολύ στενός ιδεολογικο-πολιτικός και προσωπικός φίλος του Μπουχάριν, Ελβετός Jules Humbert-Droz, πρώην γραμματέας της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ (1921-1928), σε συνέντευξή του (30/10/1965) αλλά και σε γράμμα του (22/11/1965) στον A.G.Loewy μιλώντας για την τελευταία συνάντησή του με το Μπουχάριν λέει: «είδα το Μπουχάριν για τελευταία φορά τέλη Μάη 1929. Με πληροφόρησε για δυο πράγματα: 1. οι  σύντροφοί του Rykow, Tomsky και άλλοι είχαν σχεδιάσει ένα Μπλοκ με τους Τροτσκιστές. Ο Tomsky είχε έρθει σε επαφή με τον Kamenew. 2. Η αντιπολίτευση σχεδιάζει την οργάνωση ατομικής τρομοκρατίας ενάντια στο Στάλιν» (A.G.Loewy: Die Weltgeschichte ist das Weltgericht, σελ. 373, Europa Verlag, Wien 1969). Επίσης ο ίδιος στο δεύτερο τόμο των απομνημονευμάτων του γράφει: «πριν από την αναχώρησή μου (για Λατινική Αμερική) επισκέφτηκα μια τελευταία φορά το Μπουχάριν, επειδή δεν ήξερα αν θα τον ξαναδώ κατά την επιστροφή μου. Είχαμε μια μακρά και ειλικρινή συνομιλία. Με ενημέρωσε σχετικά με τις επαφές της ομάδας του με την ομάδα των Sinowjew-Kamenew για το συντονισμό του αγώνα ενάντια στην εξουσία του Στάλιν. Ο Μπουχάριν μου είπε ακόμα ότι είχαν αποφασίσει να προσφύγουν στην ατομική τρομοκρατία για να απαλλαχτούν απ’ το Στάλιν! Αυτή ήταν η τελευταία συνομιλία μας. Εκείνοι που μετά το θάνατο του Λένιν θα μπορούσαν, στη βάση της διαθήκης του, να εξοντώσουν πολιτικά το Στάλιν, προσπαθούσαν να τον εξοντώσουν φυσικά, όταν αυτός είχε σταθερά στα χέρια το κόμμα και το μηχανισμό της αστυνομίας-ασφάλειας του κράτους.» (Karl Hofmaier: «Memoiren eines Schweizer Kommunisten / 1917-1947», σελ. 142, rotpunkt verlag, Zuerich 1978 και «Memoires de Jules Humbert-Droz» τόμος 2, σελ. 379-380).
Και ο κομμουνιστής Karl Hofmaier σχολιάζει τη στάση του αποστάτη Droz: «και για το κοινό Τροτσκιστο-Μπουχαρινικό δολοφονικό κέντρο ο Humbert-Droz σιώπησε ως το θάνατό του! Αυτό είναι και το επαίσχυντο τέλος του για πολλά χρόνια γραμματέα της Κομμουνιστικής Διεθνούς». (στο ίδιο, σελ. 380) (αργότερα ο αποστάτης Droz γίνεται γενικός Γραμματέας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Ελβετίας 1946-1959), ενώ ο γραμματέας της Γ΄ΚΔ, Georgi Dimitroff, σε πολεμική αντιπαράθεση με τους διάφορους σοσιαλιστές ηγέτες (De Broyckere, Adler, Citrine και Schevenels, κλπ.) σημειώνει ΟΡΘΟΤΑΤΑ: «η δίκη ενάντια στους τρομοκράτες, τους πράκτορες του φασισμού, είναι αναπόσπαστο τμήμα του αντιφασιστικού αγώνα της διεθνούς εργατικής τάξης» (Georgi Dimitroff: “Gemeine Terroristen in Schutz nehmen, bedeutet dem Faschismus helfen!”, στο: «RUNDSCHAU» ueber Politik, Wirtschaft und Arbeiterbewegung, 5. Jahrgang, Νο 38, 27/8/1936, σελ. 1541, BASEL).     
Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, που δεν μπορεί να σβήσει η λασπολογία της καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικής αντίδρασης και των υπηρετών πρακτόρων της χρουστσοφικών-τροτσκιστών σοσιαλδημοκρατών.

β, «αντισημιτικές εκκαθαρίσεις του Στάλιν;» - ΣΤΑΛΙΝ «αντισημίτης;»: 2ο μεγάλο χονδροειδές ΨΕΥΔΟΣ
Ο ασυγκράτητος αρχιλασπολόγος φιλο-Χιτλερικός Χρ.ΚΕΦΑΛΗΣ ανέσυρε απ’ τη ναφθαλίνη όχι μόνο τον αντιδραστικό Paul Robeson Jr., γιο του μεγάλου επαναστάτη σταλινικού καλλιτέχνη, αλλά και το δάσκαλό του αντικομμουνιστή φιλοχιτλερικό Νικίτα Χρουστσόφ, ελπίζοντας πως έτσι μπορεί να «τεκμηριώσει»(!) τον ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ «αντισημιτισμό»(!) του ΣΤΑΛΙΝ και  τη ΔΗΘΕΝ ύπαρξη «αντισημιτικής»(!) πολιτικής της σταλινικής περιόδου της Σοβιετικής Ένωσης, όπου ο αποστάτης αυτός διηγείται διάφορα παραμύθια για μικρά παιδιά (φανταστικές ιστορίες λασπολογίας) σε βάρος του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, τα οποία αντιγράφει και ο Paul Robeson Jr.: «και ναι, ο Στάλιν προσωπικά, για μια περίοδο πολλών χρόνων, ήταν υπεύθυνος για πολλές αντισημιτικές πολιτικές και πράξεις» (στο ίδιο τεύχος, σελ.164). 
Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι ο αισχρός λασπολόγος Χρ.Κεφαλής παρουσιάζει τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ ως «αντισημίτη» (!), αφού νωρίτερα, το 2012, δε δίστασε να εκστομίσει την εντελώς αδιανόητη μα υπαρκτή  λασπολογική και πρώτου μεγέθους φιλο-Χιτλερική σχιζοφρενική ΠΑΛΑΒΡΑ ότι «ο Στάλιν επιδίδεται ουσιαστικά σε φιλο-ναζιστική προπαγάνδα, την ώρα που οι ναζί βρίσκονται έξω από τη Μόσχα»(!!!) («Μ.Σ.», τ.6/ΙΟΥΛ.-ΣΕΠΤ. 2012, σελ.126), κι’ αυτός ο σχιζοφρενικός ισχυρισμός εκστομίζεται την ώρα που δολοφονούνταν μαζικά οι λαοί της Σοβ. Ένωσης στην πρωτεύουσα της πατρίδας τους απ’ τα χιτλερικά εγκληματικά κτήνη του γερμανικού Ναζι-φασισμού.
Για να «αποδείξει» τον ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ «αντισημιτισμό» του ΣΤΑΛΙΝ δεν περιορίστηκε μόνο στην αναδημοσίευση των λασπολογικών «κειμένων» των Νικίτα Χρουστσοφ-Paul Robeson Jr., αλλά φρόντισε να «κοσμήσει» τις σελίδες του λασπολογικού του «εντύπου» και με δυο φωτογραφίες: στη μια εικονίζεται ο ALBERT EINSTEIN με τους Ιτζίκ Φέρερ και Σόλομον Μίκοελς το 1943 στο Πρίνστον (στο ίδιο, σελ. 156) και στην άλλη  ο PAUL ROBESON με τους Ιτζίκ Φέρερ και Σόλομον Μίκοελς στη Νέα Υόρκη το 1943 (στο ίδιο, σελ. 162) για να «αποδείξει»(!!!), προφανώς, τη δήθεν «αθωότητα»(!) των δυο Εβραίων, μέσω(!) των μεγάλων προσωπικοτήτων ΑΪΝΣΤΑΪΝ-ΡΟΜΠΣΟΝ (εδώ βέβαια η ακραία επαρχιώτικη κουτοπονηριά του γελοίου και αφελέστατου μα πρώτα απ’ όλα αντιδραστικού λασπολόγου ΚΕΦΑΛΗ δεν γνωρίζει όρια, καταντάει πρωτευουσιάνικη γελοιογραφία χειρίστης μορφής).
Για κακή τύχη του κουτοπόνηρου φιλο-Χιτλερικού ΚΕΦΑΛΗ δεν υπάρχει καμία προφορική διαμαρτυρία «καταδίκης» για τις αντεπαναστατικές τους ΠΡΑΞΕΙΣ (και όχι για διαφορετικές απόψεις)  και τις εκτελέσεις των δυο Εβραίων Φέρερ-Μίκοελς ούτε τότε ούτε αργότερα από τον μεγάλο κομμουνιστή καλλιτέχνη PAUL ROBESON μα ούτε και από τον αντιφασίστα μεγάλο φυσικό ALBERT EINSTEIN μα ούτε και στα γραπτά τους. Και ακόμα χειρότερο για τους λασπολόγους Κεφαλήδες ΔΕΝ υπάρχει ούτε στα γνωστά «κείμενα» και των δύο: P.ROBESON-A.EINSTEIN, κάποια αναφορά ή έστω η παραμικρή νύξη για δήθεν ΥΠΑΡΞΗ «αντισημιτικής» πολιτικής κατά τη σταλινική περίοδο στην ΕΣΣΔ (ευτυχώς τα γραπτά και των δυο υπάρχουν στα αγγλικά, γερμανικά και σε άλλες γλώσσες).
Έτσι – κι αυτό είναι το ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ – η φιλο-Χιτλερική έξαλλη, ακραίας χυδαιότητας και προκλητικότατη , αντισταλινική λασπολογία, κορυφώνεται στο πιο μεγάλο και χονδροειδέστατο ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ: η εργατική τάξη και οι λαοί, πρώτα απ’ όλα η σημερινή νεολαία, «πληροφορούνται» απ’ τα φιλο-Χιτλερικά «Χείλη» των διαφόρων ελεεινών  συκοφαντών τύπου Χρουστσοφ-Robeson Jr.-ΚΕΦΑΛΗΔΩΝ, ότι «αντισημίτης» ΔΕΝ ήταν ο αρχιδήμιος δολοφόνος των λαών ΧΙΤΛΕΡ – παρόλο που ο αντισημιτισμός υπήρξε-είναι το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Ναζι-φασισμού – αλλά ο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ δηλ. αυτός ΑΚΡΙΒΩΣ που σύντριψε το τέρας του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού και μαζί του τον αντισημιτισμο(!!!).
    
γ. PAUL ROBESON «αντισταλινικός;»: 3ο μεγάλο χονδροειδές ΨΕΥΔΟΣ
Οι λασπολογίες και ο διασυρμός του μεγάλου επαναστάτη PAUL ROBESON από το γιο του στου οποίου τα δόντια είναι ακόμα κολλημένο το ψωμί που έφαγε την εποχή του ΣΤΑΛΙΝ στη Σοβιετική Ένωση, που διαφημίζονται-προβάλονται με μεγάλη ικανοποίηση απ τον αρχιλασπολόγο ΚΕΦΑΛΗ, δεν συνιστούν μόνο πρωτοφανείς και αδιανόητες αθλιότητες, αλλά πρώτα απ’ όλα ΔΕΝ έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα, όπως θα καταδειχθεί στα παρακάτω:
Ο προαναφερόμενος Martin Schwander, ψάχνοντας να βρει στοιχεία «καταδίκης» των υποτιθέμενων «σταλινικών εγκλημάτων»(!) απ’ τον κομμουνιστή PAUL ROBESON, δεν βρήκε τίποτε (καμιά δήλωση ή οποιοδήποτε άλλο στοιχείο), κάτι, που ΕΠΙΠΛΕΟΝ επιβεβαιώνει και ο λασπολόγος γιος του όταν δηλώνει: «από όσο ξέρω δεν έκανε μετά ως το θάνατό του ούτε ιδιωτικά, ούτε δημόσια κάποιο σχόλιο γι’ αυτά». Και αφού δεν μπόρεσε να βρει απολύτως τίποτα (καμιά σχετική δήλωση ή ενέργεια) αποφασίζει να μεταμορφωθεί σε «χαρτορίχτρα»(!), γράφοντας: ότι τα υποτιθέμενα, κατά τους Χρουστσοφ-τροτσκιστές, «σταλινικά εγκλήματα»(!) «δεν άφησαν ίσως ψυχρό (= αδιάφορο) τον Robeson, όμως τα αποσιώπησε»(!). Αλήθεια από πού τα «ξέρει» αυτά ο χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης Schwander, συκοφάντης των ΣΤΑΛΙΝ-ROBESON;
Καταρχήν οι ισχυρισμοί αυτοί, δηλ. ότι «δεν άφησαν ίσως ψυχρό τον Robeson» ΔΕΝ αποτελούν «απόδειξη», δεύτερο, συνιστούν χονδροειδέστατο ΨΕΥΔΟΣ πως τάχα τα «αποσιώπησε»(!) ο PAUL ROBESON, γιατί απλούστατα ΔΕΝ υπήρχαν αυτά τα διαβόητα «εγκλήματα» για λόγους «διαφωνίας», και επομένως, ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό το λόγο, ΔΕΝ υπήρχε καν αντικείμενο «καταδίκης» τους εκ μέρους του μεγάλου επαναστάτη καλλιτέχνη κομμουνιστή.
Γράφει ακόμα ο Schwander: «Σύμφωνα με τον Paul Robeson Jr., ο ROBESON διάβασε ολόκληρη τη μυστική έκθεση του Χρουστσώφ στη «New York Times»: «Τη διάβασε, γνώριζε ότι ήταν σωστή. Αλλά από όσο ξέρω δεν έκανε μετά ως το θάνατό του ούτε ιδιωτικά, ούτε δημόσια κάποιο σχόλιο γι’ αυτά» (παρατίθεται από Martin Duberman, Paul Robeson, New Press, New York 1996, σελ. 416). Η ΕΣΣΔ ήταν για τον ROBESON η αταλάντευτη δύναμη η οποία είχε γραμμένο στη σημαία της την ισότητα των λαών στο εσωτερικό της και σε ολόκληρο τον κόσμο και η οποία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε δώσει τα πιο πολλά θύματα. Όλα τα άλλα ήταν δευτερεύοντα μπροστά σε αυτή την εκτίμηση.» (Schwander, στο ίδιο, σελ. 150).
Πρώτα-πρώτα από πού «ήξερε» ο Paul Robeson Jr. ότι ο πατέρας του PAUL ROBESON είχε τη γνώμη δηλ. «γνώριζε ότι ήταν σωστή»(!) τάχα η μυστική έκθεση του Χρουστσώφ, αφού όπως δηλώνει ο ίδιος, οπατέρας του δεν εκφράστηκε ΠΟΤΕ δηλ. «δεν έκανε μετά ως το θάνατό του ούτε ιδιωτικά, ούτε δημόσια κάποιο σχόλιο γι’ αυτά»; Φαίνεται όμως πως ο γιός Paul Robeson Jr. περνώντας ανοιχτά στην αστικο-ιμπεριαλιστική αντίδραση «ανέπτυξε» στην αγκαλιά της, πέραν των πολλών άλλων «ικανοτήτων» του, και τις «σημαντικές μαντικές του ικανότητες»(!), ξεπερνώντας και τον περίφημο μάντη Κάλχα, ενώ ο φιλο-Χιτλερικός ΧΡ.ΚΕΦΑΛΗΣ, που διαφημίζει-προπαγανδίζει τέτοιες βλακώδεις και άφθαστου μεγέθους λασπολογίες, συγκεντρώνει τις «μαντικές ικανότητες» όλων των μαντείων της Αρχαίας Ελλάδας και ολόκληρης της Αρχαιότητας όπου αλλού υπήρχαν. Κατά δεύτερο, ΔΕΝ είναι απλά «δευτερεύοντα» (κατά Schwander) μα πρωτίστως ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ φιλο-Χιτλερικά μυθεύματα, όπως ήταν και για τους BRECHT-BLOCH, κλπ. και για πολλές άλλες εκατοντάδες αντιφασίστες και κομμουνιστές διανοούμενους.
Όμως, ο ίδιος ο Schwander μας πληροφορεί ΕΠΙΠΛΕΟΝ για τις λασπολογίες του αντιδραστικού γιού σε βάρος του πατέρα του, μεγάλου επαναστάτη σταλινικού PAUL ROBESON, ότι αυτά τα μυθεύματα-λασπολογίες δηλ. «αυτή η εκδοχή, που στηρίζεται στις δηλώσεις του Paul Robeson Jr., αμφισβητήθηκε σφοδρότατα από άλλη πλευρά, όπως από τον Lloyd Brown στο Jewish Affairs Μάρτης/Απρίλης 1989, σελ.7 -)» (Schwander, στο ίδιο, σελ. 150), κάτι που αποσιωπά επιμελώς ο αισχρός λασπολόγος των ΣΤΑΛΙΝ-ROBESON φιλο-Χιτλερικός ΧΡ.ΚΕΦΑΛΗΣ. 
Όλες οι παραπάνω λασπολογίες, ισχυρισμοί-μυθεύματα των διαφόρων αντιδραστικών ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΚΕΦΑΛΗΔΩΝ, Paul Robeson Jr., M.Schwander, κλπ., και τα «γραφόμενά» τους σε βάρος του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, και των επαναστατών κομμουνιστών της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς ROBESON, κλπ., μοιάζουν απαράλλαχτα και έχουν τόση «αποδεικτική» αξία και «αξιοπιστία» όσο και τα παντελώς αναξιόπιστα παραπλανητικά διαρκώς επαναλαμβανόμενα «χασμουρητά» της όποιας ξεσαλωμένης υπεραιωνόβιας γριάς ξορκίστρας.
Για μια κάπως πληρέστερη εικόνα της δράσης-στάσης του θαρραλέου και αλύγιστου επαναστάτη κομμουνιστή πολυταλαντούχου καλλιτέχνη σταλινικού PAUL ROBESON, ας μνημονευθούν απ’ την πολύ πλούσια επαναστατική δράση-στάση του μόνο σύντομα ελάχιστα από εκείνη στα τέλη της δεκαετίας του ΄40 - αρχές της δεκαετίας του ΄50 του 20ου αιώνα:
Ο Paul Robeson με τους Aragon, Fadejew, Bernal
1. Συμμετείχε τον Απρίλη του 1949 στο Α΄ Παγκόσμιο Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι, μετά από πρόσκληση του γάλλου μεγάλου φυσικού τιμημένου με το Βραβείο Νόμπελ Frederic Joliot Curie, στο οποίο συμμετείχαν 2000 αντιπρόσωποι από 60 χώρες, ανάμεσα τους προσωπικότητες όπως Fadejew, Picasso, Aragon, W.E. Dubois, A.Bonnard, κλπ., ενώ άλλοι που δεν μπορούσαν να παρευρεθούν όπως ο Ch.Chaplin, κλπ., δήλωσαν συμμετοχή.
2. Το Δεκέμβρη του 1952 τιμήθηκε με το «διεθνές Βραβείο Στάλιν για την ισχυροποίηση της Ειρήνης μεταξύ των εθνών» με πρόεδρο της Επιτροπής απονομής τον Ακαδημαϊκό D.v.Skobeltsyn, και μέλη: τους Kuo Mo-jo, Louis Aragon, John Bernal, Pablo Neruda, Martin Andersen-Nexoe και Alexander Fadejew, πρόεδρο τότε της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων (που η προδοτική χρουστσοφική κλίκα εξόντωσε αργότερα με διώξεις και συκοφαντικές επιθέσεις, οδηγώντας τον σε αυτοκτονία). Το Γενάρη του 1953 δημοσίευσε σχετικό  άρθρο με τίτλο «Σκέψεις για την απονομή του Βραβείου Στάλιν για την Ειρήνη» (εφημερίδα «Freedom» Γενάρης 1953).
3. Μετά το θάνατο–δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ, ο PAUL ROBESON έγραψε άρθρο, αφιερωμένο στο μεγάλο ηγέτη, με τίτλο «Σε Εσένα Αγαπημένε Σύντροφε» που δημοσιεύτηκε στην New World Review, τον Απρίλη του 1953 και ανατυπώθηκε στο Paul Robeson Speaks, με την επιμέλεια του Philip Foner, σελ. 347-349.
4. Στις 12 Ιούνη 1956 – 3 1/2 μήνες μετά το αντεπαναστατικό αντικομμουνιστικό 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) – ακολουθεί η θαρραλέα υποδειγματικού χαρακτήρα επαναστατική κατάθεση του PAUL ROBESON στη διαβόητη «Επιτροπή Αντιαμερικάνικων Ενεργειών» (HUAC) (12/6/1956), στην οποία παρά τις συνεχείς αφόρητες απανωτές φασιστικές πιέσεις των εκπροσώπων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για το αν «αλλάξατε πρόσφατα τη γνώμη σας για το Στάλιν;» απάντησε με σαφέστατο και κατηγορηματικό τρόπο χωρίς να κάνει καθόλου λόγο για τα υποτιθέμενα «θύματα του Στάλιν» ή ακόμα πολύ χειρότερα για τα δήθεν «εγκλήματα και δολοφονίες του Στάλιν» μα ούτε καν οι «ηπιότερες», ας πούμε, μορφής, συκοφαντικές επινοήσεις των χρουστσοφικών προδοτών περί «προσωπολατρίας», «παραβίασης της σοσιαλιστικής νομιμότητας», κλπ. βγήκαν απ’ τα επαναστατικά του «χείλη» - απορρίπτοντας έτσι τις συκοφαντίες του 20ου Συνεδρίου. ΕΠΡΑΞΕ το ΑΚΡΙΒΩΣ  ΑΝΤΙΘΕΤΟ: υπεράσπισε θαρραλέα και μαχητικά τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ – μίλησε γι’ αυτό που «συνέβη στο Στάλιν», και ΟΧΙ σ’ άλλους, δηλώνοντας: «ότι συνέβη στο Στάλιν, κύριοι, είναι ζήτημα της Σοβιετικής Ένωσης» (δηλ. εννοεί ότι συνέβη σε ΒΑΡΟΣ του Στάλιν απ’ τους χρουστσοφικούς προδότες), και «εγώ δεν θα συζητήσω το Στάλιν μαζί σας» για να «πετάξει στα μούτρα» των εγκληματιών αμερικανών ιμπεριαλιστών: «Θα συζητήσω το Στάλιν, όταν θα είμαι ανάμεσα στον ρωσικό λαό κάποια μέρα, τραγουδώντας γι 'αυτούς, θα το συζητήσουμε εκεί. Είναι δικό τους ζήτημα». Ενώ για τα διαβόητα «στρατόπεδα συγκέντρωσης», ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ βέβαια, απάντησε: «Απ’ όσο γνωρίζω, για τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, υπήρχαν φασίστες κρατούμενοι που είχαν δολοφονήσει εκατομμύρια του εβραϊκού λαού, και οι οποίοι αφάνισαν εκατομμύρια νέγρων, θα μπορούσαν να τους κρατούσαν εκεί. Αυτό είναι το μόνο που ξέρω γι’ αυτό».
5. Το 1958 δημοσιεύεται το βιβλίο: PAUL ROBESON: «Mein Lied – meine Waffe», Kongress Verlag, Berlin-DDR, 1958)
Όλα τα παραπάνω διαψεύδουν τις συκοφαντίες και την πρωτοφανή λάσπη σε βάρος τόσο του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ όσο και τον πρωτοφανή διασυρμό και τις τερατώδεις συκοφαντίες σε βάρος του επαναστάτη κομμουνιστή σταλινικού PAUL ROBESON.
Όμως παρά τις σαφέστατες θέσεις-τοποθετήσεις του μεγάλου πολυταλαντούχου καλλιτέχνη PAUL ROBESON τα φιλο-Χιτλερικά τσιράκια τύπου ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΚΕΦΑΛΗΔΩΝ, κλπ. συνεχίζουν και θα συνεχίσουν και στο μέλλον το «θεάρεστο έργο» των αντισταλινικών λασπολογιών τους σε βάρος τόσο του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ όσο και όλων των επαναστατών κομμουνιστών της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Παρακάτω αναδημοσιεύονται αποσπάσματα από την προαναφερόμενη κατάθεση:      
***
Κατάθεση Paul Robeson στην Επιτροπή Αντιαμερικάνικων Ενεργειών (HUAC) (12/6/1956) (απόσπασμα)

«Εσείς είστε οι αντιαμερικάνοι και θα έπρεπε να ντρέπεστε!»

κ. Arens: Όσο ήσασταν στη Μόσχα, δώσατε μια ομιλία με την οποία εγκωμιάζατε τον Στάλιν;
κ. Robeson: Δε γνωρίζω.
κ. Arens: Είπατε, ως αποτέλεσμα, ότι ο Στάλιν είναι μεγάλος και ότι ο Στάλιν έχει κάνει πολλά για το ρώσικο λαό, για όλα τα έθνη του κόσμου, για όλους τους εργαζομένους στης γης; Είπατε κάτι παραπλήσιο μ' αυτά όσο ήσασταν στη Μόσχα; κ. Robeson: Δε θυμάμαι.
κ. Arens: Θυμάστε να υμνείτε τον Στάλιν;
κ. Robeson: Είπα πολλά για τους σοβιετικούς που πάλεψαν για τους λαούς του πλανήτη.
κ. Arens: Υμνήσατε τον Στάλιν;
κ. Robeson: Δε θυμάμαι.
κ. Arens: Αλλάξατε πρόσφατα τη γνώμη σας για τον Στάλιν;
κ. Robeson: Ότι συνέβη στο Στάλιν, κύριοι, είναι ζήτημα της Σοβιετικής Ένωσης, και δεν θα λογομαχήσω με έναν εκπρόσωπο εκείνων που, για να χτίσουν την Αμερική, σκότωσαν 60 με 100 εκατομμύρια ανθρώπους του λαού μου, μαύρους ανθρώπους που τους έσυραν από την Αφρική στις φυτείες. Είσαστε υπεύθυνοι, εσείς και οι πρόγονοί σας, για το θάνατο 60 με 100 εκατομμυρίων μαύρων στα σκλαβοκάραβα και τις φυτείες, και μην με ρωτάτε για κανέναν παρακαλώ.
κ. Arens: Χαίρομαι που τράβηξα την προσοχή σας στο ζήτημα της σκλαβιάς. Όσο ήσασταν στη Ρωσία, τους ζητήσατε να σας δείξουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σκλάβων;
Πρόεδρος: Έχετε τόσο ενδιαφέρον για τους σκλάβους, πιστεύω θα ενδιαφερόσασταν να δείτε κάτι τέτοιο.
κ. Robeson: Οι σκλάβοι που βλέπω είναι ακόμα σε ένα είδος ημι-δουλοπαροικίας. Εγώ για τον τόπο που ζω, και στη χώρα που μπορεί να κάνει κάτι σχετικά με αυτό. Απ’ όσο γνωρίζω, για τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, υπήρχαν φασίστες κρατούμενοι που είχαν δολοφονήσει εκατομμύρια του εβραϊκού λαού, και οι οποίοι αφάνισαν εκατομμύρια νέγρων, θα μπορούσαν να τους κρατούσαν εκεί. Αυτό είναι το μόνο που ξέρω γι΄αυτό.
κ. Arens: Πείτε μας αν έχετε αλλάξει ή όχι τη γνώμη σας για τον Στάλιν στο πρόσφατο παρελθόν.
κ. Robeson: Σας είπα, κύριε, ότι δεν θα συζητήσω τίποτα με τους ανθρώπους που έχουν δολοφονήσει εξήντα εκατομμύρια του λαού μου, και εγώ δεν θα συζητήσω το Στάλιν μαζί σας.
κ. Arens: Δεν θα συζητήσετε, βέβαια, μαζί μας τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη Σοβιετική Ρωσία.
κ. Robeson: Θα συζητήσω το Στάλιν, όταν θα είμαι ανάμεσα στον ρωσικό λαό κάποια μέρα, τραγουδώντας γι 'αυτούς, θα το συζητήσουμε εκεί. Είναι δικό τους ζήτημα.
Πηγή: Thirty Years of Treason: Excerpts from Hearings Before the House Committee on Un-American Activities, 1938–1968, Eric Bentley, ed. (New York: Viking Press, 1971), σελ. 770

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Υπερψηφίστηκε στη βουλή ο «Κώδικας Δεοντολογίας Βουλευτών»

Κώδικας φίμωσης-ελέγχου των Βουλευτών

Το «Κ»ΚΕ ψήφισε σχεδόν όλα τα άρθρα του

Στις 12 Απριλίου ψηφίστηκε επί της αρχής και με ευρεία πλειοψηφία από ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ-ΑΝΕΛ ο «Κώδικας Δεοντολογίας των μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου». Ένας κώδικας που πατώντας στην ανάγκη να περιοριστούν τα φαινόμενα διαφθοράς και ανάρμοστης συμπεριφοράς των βουλευτών (βλ. και πρώην προέδρων όπως του Ε. Μεϊμαράκη), εφαρμόζει πρακτικές φίμωσης και ελέγχου των βουλευτών.
Πιο συγκεκριμένα στο Άρθρο 5 με τίτλο «Χρήση εμπιστευτικών πληροφοριών και εγγράφων προς ίδιον όφελος» προβλέπεται ότι «1. Οι Βουλευτές οφείλουν να μη χρησιμοποιούν προς ίδιον οικονομικό όφελος ή προς οικονομικό όφελος τρίτου προσώπου εμπιστευτικές πληροφορίες και έγγραφα, που περιέρχονται σε γνώση τους εκ της άσκησης των καθηκόντων τους.». Όσοι υποπέσουν στο «αδίκημα» να γνωστοποιήσουν μη - απόρρητες πληροφορίες της Βουλής προς το λαό και την εργατική τάξη «οφείλουν να συντρέχουν την Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας στο έργο της.» (Άρθρο 7, παρ. 1). Ειδικά για το «αδίκημα» γνωστοποίησης πληροφοριών στο Άρθρο 8 με τίτλο «Πειθαρχικά μέτρα» στην παράγραφο 1δ) προβλέπεται ότι «δ) Όταν πρόκειται περί παράβασης της διάταξης που αφορά τη χρήση εμπιστευτικών πληροφοριών, περικοπή, με απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής, μέχρι του ενός δευτέρου (1/2) της μηνιαίας αποζημίωσης του Βουλευτή.», ουσιαστικά, εκβιάζοντας τον Βουλευτή να συμμορφωθεί και να αποκρύψει από το λαό ό,τι ο ίδιος κρίνει απαραίτητο να δημοσιοποιηθεί.
Την παραπάνω διάταξη που αποτελεί ομολογία απόρριψης - κατάργησης έστω και της «κατ' επίφαση λαϊκής κυριαρχίας» ψήφισαν και οι βουλευτές του «Κ»ΚΕ. Ειδικότερα, οι βουλευτές του «Κ»ΚΕ υπερψήφισαν τα άρθρα 3, 4, 5, 6, 7, 8, 10 και 11, ανάμεσά τους και αυτά που φιμώνουν τους βουλευτές
Διαβάστε Περισσότερα »

Ξεπούλημα ΟΛΠ - Και επίσημα στους Κινέζους ιμπεριαλιστές το 67% του ΟΛΠ αντί 368,5 εκατ. Ευρώ

Ξεπούλημα σημαντικών κρατικών επιχειρήσεων και παράλληλα κρατικοποίηση - ξέπλυμα χρεωμένων ιδιωτικών - μη παραγωγικών - επιχειρήσεων (βλ. Μέγαρο Μουσικής Αθηνών)


Στις 8 Απρίλη ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας επικύρωσε την πώληση στην κινέζικη COSCO του 67% του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς (ΟΛΠ) έναντι 368,5 εκατ. ευρώ. Ποσό που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί να εμφανίσει 5-πλάσιο προσμετρώντας έσοδα μέχρι το 2052 (!!!) που λήγει η σύμβαση που υπογράφτηκε, προσδοκώντας να «γλυκάνει» την δυσαρέσκεια των υποστηρικτών της για τη μεγάλη στροφή που έκανε και σε αυτό το θέμα, σε σχέση με πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 (βλ. αφίσα ΣΥΡΙΖΑ).

Μία πώληση που πρώτον, εντείνει την εξάρτηση της χώρας από τους ιμπεριαλιστές στον τομέα του εμπορίου, δεύτερον, επεκτείνει τις ειδικές οικονομικές ζώνες που έχουν δημιουργηθεί στο λιμάνι του Πειραιά και που καταστρατηγούν τα εργασιακά δικαιώματα, τρίτον, χαρίζει τα κέρδη του ΟΛΠ που μέχρι σήμερα εισέπραττε το χρεοκοπημένο Ελληνικό κράτος – για το 9μηνο του 2015 (δηλ. Ιαν-Σεπ 2015) διαμορφώθηκαν στα 12.154.696 ευρώ – τα οποία ήταν διαρκώς αυξανόμενα.
Παράλληλα, με το ξεπούλημα κερδοφόρων κρατικών επιχειρήσεων που προσφέρουν στην παραγωγή ή/και το εμπόριο στη χώρα, η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιλέγει να κρατικοποιήσει μία (μη παραγωγική) επιχείρηση-Οργανισμό όπως το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Αυτό έχει ως συνέπειες πρώτον, την κρατικοποίηση (δηλ. μεταφορά στις πλάτες του λαού και των εργαζομένων) των τεράστιων χρεών του Οργανισμού προς τις τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία και προς τρίτους και δεύτερον, την απαλλαγή του Σ. Ψυχάρη από την κακοδιαχείριση και κατασπατάληση των δανείων που αφορούν τον Οργανισμό. Η επιλογή της κρατικοποίησης του Μεγάρου δεν ξεφεύγει από τις κεντρικές επιλογές της ΕΕ, στις οποίες υποτάσσεται η Αστική τάξη της χώρας και κατ' επέκταση όλες οι αστικές κυβερνήσεις. Κινείται, σαφώς, στα πλαίσια των νορμών που επιβάλλει η ΕΕ και που θέλουν μία Ελλάδα πλήρως εξαρτημένη και αποβιομηχανοποιημένη, προς όφελος, πάντα, των μεγάλων Γερμανικών, Γαλλικών, Ιταλικών, κ.α. επιχειρήσεων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που τόσο έγκαιρα, προσέτρεξε για να σώσει το Μέγαρο Μουσικής, ούτε ψέλλισε κάτι παρόμοιο για σημαντικές ιδιωτικές παραγωγικές επιχειρήσεις που έκλεισαν το προηγούμενο διάστημα (βλ. Softex, Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης - ΕΒΖ, κλπ.), που πρώτον, ερημοποίησαν κι άλλο παραγωγικά τη χώρα και δεύτερον, πέταξαν στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους.

Η ναζιστική Χ.Α. αποπροσανατολίζει και διασπά την εργατική τάξη


Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση υπέγραφε το ξεπούλημα του ΟΛΠ (8 Απρίλη 2016) η ναζιστική Χ.Α. οργάνωνε συγκέντρωση ενάντια στους μετανάστες-εργάτες που έχουν βρει καταφύγιο στο λιμάνι του Πειραιά. Ο στόχος τους διττός: πρώτον, να αποπροσανατολίσουν το λαό από το ξεπούλημα του λιμανιού τραβώντας τα φώτα της δημοσιότητας και των ΜΜΕ πάνω τους και δεύτερον, να στρέψουν τον λαό και τους ντόπιους εργάτες εναντίον των αδερφών τους μεταναστών - εργατών.
Στη συγκέντρωση αυτή είδαμε και πάλι πλήρη συνεργασία της Αστυνομίας με τους Ναζιστές ενάντια σε αντιφασίστες διαδηλωτές που οργάνωσαν αντισυγκέντρωση. Μία συνεργασία που αποδεικνύει πρώτον, για άλλη μια φορά το ρόλο της ως κατασταλτικού μηχανισμού του αστικού κράτους που δεν μπορεί να αλλάξει και δεύτερον, την έλλειψη πολιτικής βούλησης από πλευράς της κυβέρνησης να προχωρήσει στην εκκαθάρισή της από τα Ναζι-φασιστικά στοιχεία.
Διαβάστε Περισσότερα »