Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

Μαρτυρία Δημήτρη Ζυγούρα (Παλαιολόγου) για τα γεγονότα της Τασκένδης (1955)

Δημήτρης Ζυγούρας (Παλαιολόγος), «Ένα μεγάλο ταξίδι», Εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 2012, σελ. 434-435
Τις πρώτες μέρες αμέσως μετά τα γεγονότα, οι αστυνομικές αρχές επί τη βά­σει συκοφαντικών μηνύσεων που είχαν υποβάλλει ορισμένοι κακοποιηθέντες της παράταξης των αντί-ηγετικών, είχαν προβεί σε συλλήψεις. Μεταξύ των πρώτων συλληφθέντων από την παράταξη των υποστηρικτών της Κ.Ε. του ΚΚΕ ήταν οι: Γεώργιος Καλλιανέσης, μόνιμος αξιωματικός, διοικητής της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, υποστράτηγος του ΔΣΕ, Δημήτριος Βύσσιος, επίτροπος της 103ης Τα­ξιαρχίας του ΔΣΕ, και ο Γεώργιος Μακρής, διοικητής τάγματος του ΔΣΕ, οι οποί­οι με σκηνοθετημένες κατηγορίες παραπέμφθηκαν σε δίκη, δικάστηκαν και κα­ταδικάστηκαν σε βαριές ποινές ως φυσικοί αυτουργοί για ξυλοδαρμούς, χωρίς να πορθούν υπόψη τα στοιχεία των κατηγορουμένων από τα οποία αποδεικνυόταν ότι δεν είχαν απολύτως καμιά σχέση με τις κατηγορίες. Πολύ χαρακτηριστι­κό από την άποψη αυτή ήταν το γεγονός, ότι ο Γ. Μακρής είχε μηνυθεί ως ο δρά­στης του κανιβαλισμού κατά του Π. Δημητρίου (του είχαν κόψει το αυτί με τα δόντια) το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου με τα γεγονότα της 7ης Πολιτείας, παρά το γεγονός ότι ο Μακρής εκείνο το βράδυ εργαζόταν δεύτερη βάρδια στο εργο­στάσιο και από την πολιτεία του (6η Πολιτεία) δεν έλειψε παρά όταν χρειάστη­κε να φύγει για τη δουλειά του στο εργοστάσιο, και συνεπώς δεν ήταν δυνατόν ο ίδιος να βρίσκεται ταυτόχρονα στην 6η Πολιτεία και στο εργοστάσιο καθώς και στην 7η Πολιτεία όπου γίνονταν τα επεισόδια για να κόψει αυτός το αυτί του μηνυτή του. Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν πάρθηκε υπόψη, ούτε και η αυ­θόρμητη εμφάνιση στον εισαγγελέα του πραγματικού δράστη της κανιβαλικής πράξης, ο οποίος δήλωσε ότι δεν ήταν δυνατό να ησυχάσει όταν ήξερε ότι τις συ­νέπειες της δικής του πράξης πλήρωνε κάποιος άλλος που δεν έφταιγε και δί­καιο ήταν στη θέση του αθώου να καθίσει κατηγορούμενος αυτός, που ήταν ο πραγματικός φταίχτης. Έτσι, τόσο ο Γ. Μακρής όσο και ο Γ. Καλλιανέσης, κα­θώς και ο Δ. Βύσσιος, στις δίκες εκείνες σκοπιμότητας που είχαν οργανωθεί αμέσως μετά τα αιματηρά γεγονότα στην Τασκένδη, δικάστηκαν, καταδικάστηκαν και πλήρωσαν με τρία χρόνια φυλακή ο καθένας για τις πράξεις που είχαν κατηγορηθεί χωρίς καμιά ενοχή, επειδή δεν ανήκαν στην παράταξη της ΚΟΤ του ΚΚΕ, την πάλη της οποίας κατά της ηγεσίας του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Ζαχαριάδη ευνοούσε το ΚΚΣΕ υπό την ηγεσία του Νικήτα Σεργκέεβττς Χρουστσώφ.

* Ο Δημήτρης Ζυγούρας (Παλαιολόγος) ήταν κατά τη διάρκεια των γεγονότων πρώτος γραμματέας της Κ.Ο. Τασκένδης (αργότερα πέρασε στους οπορτουνιστές). Το λόγο της σύλληψης και της σκηνοθετημένης δίκης του Γιώργου Μακρή (β' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 6ης Πολιτείας), την οποία αναφέρει ο Παλαιολόγος εξηγεί εν συντομία στο βιβλίο του ο σ. Ντίνος Ροζάκης:

Η επίθεση των αντιηγετικών ενάντια στους υπερασπιστές της ΚΕ του ΚΚΕ εκδηλώθηκε πρώτα στην 6η Πολιτεία, σίγουρα προτιμήθηκε αυτή, επειδή ένα μέλος της Κ.Ο. της Πολιτείας, ο Γιώργος Μακρής, ήταν από τους πρώτους που ξεσκέπασε την ύπαρξη της φράξιας ενάντια στην ΚΕ του ΚΚΕ. Πριν από τα αιματηρά επεισόδια της Κύροβα (10.9.55), συγκεκριμένα στις 18.8.55, εξόρμησαν ομαδικά στην 6η Πολιτεία, μπήκαν σε σπίτια ζαχαριαδικών, παραβιάζοντας το οικογενειακό άσυλο και σαν ταύροι σε υαλοπωλείο τα έκαναν γυαλιά-καρφιά. Το περίεργο και απάραδεχτο είναι ότι είχαν στο πλευρό τους τη σοβιετική Ασφάλεια, η οποία αντί να συλλάβει τους θύτες, συνέλαβε τα θύματα.
Ντίνος Ροζάκης, ΣΑΡΑΝΤΑΧΡΟΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΑΫΓΕΤΟΣ – ΓΡΑΜΜΟΣ - ΤΑΣΚΕΝΔΗ 1936-1976, σελ. 221
Διαβάστε Περισσότερα »

12 χρόνια από το θάνατο του Αλκιβιάδη Γκόγκου

Αλκιβιάδης Γκόγκος

Στις 23 Φεβρουαρίου 2004 στο Νοσοκομείο Λαμίας απεβίωσε ο Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ Γκόγκος Αλκιβιάδης σε ηλικία 76 ετών, ύστερα από μακροχρόνια ταλαιπωρία από πολλαπλά εγκεφαλικά.

Ο Γκόγκος Αλκιβιάδης γεννήθηκε το Φεβρουάριο του 1927 από αγροτική οικογένεια. Ο πατέρας του Βαγγέλης Γκόγκος ασχολούνταν με το επάγγελμα του μαραγκού. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 υπηρετούσε τη θητεία του στο στρατό, εκεί συνδέθηκε με το επαναστατικό κίνημα. Το 1932 έγινε μέλος του ΚΚΕ.

Ο Αλκιβιάδης τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του. Στα χρόνια της κατοχής οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ του χωριού του και αργότερα στο εφεδρικό ΕΛΑΣ, ακολουθώντας έτσι τον επαναστατικό δρόμο του πατέρα του.
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας η οικογένειά του ήταν στόχος του αντιπάλου. Το καλοκαίρι του 1946 μια μέρα, Κυριακή, βγήκε στην πλατεία του χωριού του, εκεί τον περίμεναν δυο χωροφύλακες. Τον οδήγησαν σ’ ένα σπίτι στην άκρη του χωριού, στο υπόγειο όπου και τον ξυλοκόπησαν με βούρδουλα και ρόπαλα κρανιάς. Του ζήτησαν όπλα και αφού δεν πήραν απάντηση του έριξαν νερό στο σώμα του και τον άφησαν. Όταν πήγε στο σπίτι η μάνα του δεν τον αναγνώρισε, ήταν παραμορφωμένος από τα ρόπαλα. Αμέσως οι γονείς του τον έβαλαν σε προβιά. Για το σπασμένο χέρι του τον πήγαν στα Γρεβενά σε γιατρό.
Το Φθινόπωρο του 1946 κατατάχτηκε στο ΔΣΕ, στο Αρχηγείο Βόϊο Γράμμο με αρχηγό τον Χείμαρο Β. (Γκανάτσο).
Το 1947 ολόκληρη η οικογένειά του βρέθηκαν πρόσφυγες στη ΛΔ της Αλβανίας. Οι δυο αδελφές του Ειρήνη και Ελένη κατατάχτηκαν στο ΔΣΕ. Η Ειρήνη σκοτώθηκε το 1949. Το σπίτι του το κάψανε το 1947.
Στο Γράμμο ο Αλκιβιάδης τελείωσε τη Β’ σειρά Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ. Μετά τη σχολή πήγε στη Μουργκάνα,στην 8η μεραρχία. Πήρε αποστολή με ανεξάρτητο τμήμα και πέρασε στα μετόπισθεν του αντιπάλου στην περιοχή Πωγωνιού της Ηπείρου. Με τη διλοχία του Λευτέρη Θωμά η αποστολή του ήταν συγκεκριμένη: ενέδρες, ναρκοθετήσεις, ειδικές αποστολές. Με τις επιχειρήσεις του Γράμμου1948-1949 ανέπτυξε δράση με το τμήμα του στα Ιωάννινα και Κόνιτσα. Γνωστές ήταν και οι ενέδρες στη γέφυρα του Μπουραζάνι. Κάψιμο φάλαγγες, αυτοκίνητα με πολεμικό υλικό και τρόφιμα που πήγαιναν για το Γράμμο.
Τραυματίστηκε δυο φορές. Το Μάρτη του 1949 στο Καλπάκι υπέστη σοβαρό τραύμα με θραύσμα στον πνεύμονα, που τον συνόδευε σ’ όλη τη ζωή του.
Με διάταγμα της ΠΔΚ ονομάστηκε Λοχαγός του ΔΣΕ. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της ΠΔΚ τον Οκτώβριο του 1949.
Μετά το τέλος του εμφυλίου βρέθηκε πολιτικός πρόσφυγας στη μακρινή Τασκένδη. Εκεί τελείωσε τη Στρατιωτική Σχολή του Σοβιετικού Στρατού. Μετά εργάστηκε σε πλεκτοβιομηχανία, τεχνικός στα μηχανήματα της επιχείρησης.
Παντρεύτηκε με την αγαπημένη του Κατερίνα Χαλβατζή και απέκτησαν δυο γιους, τον Βαγγέλη και τον Στέφανο. Το 1961 μετά την πρόσκληση των γονιών του πήγε με την οικογένειά του στην Τσεχοσλοβακία. Εκεί εργάστηκε παλικαρίσια όπως πάντα.Ήταν πάντα αγωνιστής, επαναστάτης. Έμεινε πάντα πιστός στα οράματα του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού για το καλό της ανθρωπότητας.
Ο Αλκιβιάδης ήταν μέλος του ΚΚΕ. Μετά τα γεγονότα στην Τασκένδη το 1956, μαζί με χιλιάδες μέλη του ΚΚΕ διαγράφτηκε από το Κόμμα για την αντίθεσή του με τη χρουστσοφική πολιτική του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Ώσπου του επέτρεπε η υγεία του πάντα έβαζε ένα ερώτημα, αν ο Νίκος Ζαχαριάδης συμφωνούσε με το 20ο Συνέδριο. Θα τον καταδίωκαν; Θα τον εξόντωναν;
Η κηδεία του έγινε στο χωριό Γλύφα Φθιώτιδας, ήταν η επιθυμία του. Εκεί στο εξοχικό του περνούσε τα τελευταία καλοκαίρια της ζωής του.
Τον ξεπροβόδισαν συγγενείς και φίλοι. Εκ μέρους της οικογένειάς του αποχαιρέτησε ο μεγαλύτερος γιος του Ευάγγελος με τα λόγια:
«Πατέρα ήσουνα ένας πραγματικός αγωνιστής. Τα καλύτερά σου χρόνια τα έδωσες στον αγώνα για να ζήσουν όλοι οι έλληνες καλύτερα».
Και τελείωσε με ένα κομμάτι από το ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ των Αρχαίων Ελλήνων Εθνικών.
Βασικό ΤΥΠΙΚΟ ΚΑΤΑ ΤΗ ΠΑΤΡΙΑ ΚΗΔΕΥΣΕΩΣ:
Πατέρα υπόδειγμα.
Έλληνα εξ Ελλήνων,
σεβαστέ εκ σεβαστών,
γαλήνιο δρόμο να έχεις με γλυκό αρωγό τον ψυχοπομπό Ερμή
προς τα Πεδά των ευδαιμόνων Μακάρων,
προς τους φωτεινούς και γαλήνιους τόπους.
Όπου κατοικούν οι ευκλεεί και θειότατοι προγόνοι,
ένθρονος στην απεραντοσύνη του Κόσμου,
δίκαιος εν μέσω των δικαίων,
φίλος θεών, συνείδηση ουράνια,
ελεύθερος από τα δεσμά της μορφής,
ελεύθερος από τα μεγέθη και το Χρόνο,
μακάριος, τέλειος, αγαθός.
Αιωνία η μνήμη σου

Τα στοιχεία από Ανασύνταξη Αρ. Φύλ. 195 1-15 Δεκέμβρη 2004
Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

Γιάννης Καραστάθης: Η υπονόμευση των αναθεωρητών και η ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας

IMG_0001
Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

1. Η Απόφαση του του 20ου Συνέδριου του ΚΚΣΕ στις 14-18/2/1956

Ας γνωριστούμε με τα βασικότερα, τα κύρια σημεία της πολιτικής απόφασης του οππορτουνιστικού - αναθεωρητικού αυτού Σώματος, που είναι: Η πλήρης εγκατάλειψη της επαναστατικής Στρατηγικής, παραπέρα ανάπτυξης και δυναμώματος του σοσιαλιστικού συστήματος μέχρι το 1956 και η αντικατάστασή της με την οππορτουνιστική - συνθηκολόγηση Στρατηγική πλήρους υποταγής στους ιμπεριαλιστές και διάλυση του σοσιαλιστικού συστήματος, που ήταν ανέκαθεν και οι μύχιοι πόθοι όλων των φανερών και καμουφλαρισμένων εχθρών του σοσιαλισμού: Τρότσκι, Μπουχάριν, Καμένιεφ, Ζηνόβιεφ κ.ά., με καταστρεφτικές συνέπειες για τα διεθνές εργατικό κίνημα, την ασφάλεια και την ειρήνη όλου του κόσμου.

Σχετικά με το ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Η απόφαση λέει:

«Αποτελεί πλήρη, νομοτελειακό γεγονός ότι οι μορφές περάσματος των καπιταλιστικών χωρών στο σοσιαλισμό, θα είναι στο μέλλον όλα και περισσότερο διάφορες και ποικίλες... Σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες η εργατική τάξη με επικεφαλής το πρωτοπόρο τμήμα της, έχει πράγματι κάτω από τις σύγχρονες συνθήκες τη δυνατότητα να συνενώσει κάτω από την καθοδήγησή, της, τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού και να εξασφαλίσει τη μεταβίβαση των βασικών μέσων παραγωγής στα χέρια του λαού. Τα δεξιά αστικά κόμματα και οι υποστηριζομενες από αυτά κυβερνήσεις, όλα και συχνότερα χρεοκοπούν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η εργατική τάξη., συσπειρώνοντας γύρω της τους εργαζόμενους αγρότες τους πλατείς κύκλους των διανοουμένων, όλες τις πατριωτικές δυνάμεις... έχει τη δυνατότητα να νικήσει τις αντιδραστικές, αντιλαϊκές δυνάμεις, να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στα κοινοβούλια και να το μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης» (Απόφαση, σελ. 11) .

Όταν η κούφια φρασεολογία και η δημαγωγία δεν είναι οππορτουνισμός, αποπροσανατολισμός, συνθηκολόγηση και προδοσία, τότε μπορούνε οι κύριοι «ανανεωτές» να μας πούνε τι είναι;

Την απάντηση σ' αυτούς τους τιποτένιους, φανφαρόνους τη δίνει ο ίδιος ο Β. Ι. Λένιν, λέγοντας ότι, για το γκρέμισμα της αστικής - καπιταλιστικής εξουσίας χρειάζονται τρεις κύριες ιδέες: «Η συμμαχία των εργατών και αγροτών, Τα Εθνικό πρόβλημα και, Η δικτατορία του προλεταριάτου». («Ιστορία των Τριών Διεθνών», σελ. 431, Ελ. έκδ. και Μ. Ι . Καλίνιν ομιλία στο 5ο Συνέδριο της ΚΔ στο Λονδίνο τα 1924, σελ. 8).
Τα ερώτημα είναι  ποιόν αναθεωρούν εδώ οι αναθεωρητές το Στάλιν για και το Λένιν μαζί; Εναντίον του οποίου όμως, το 1956, φοβούνται ακόμα να στρέφουν τα πυρά τους, αλλά καραδοκούν, λοχεύοντας σαν τις οχιές να το κάνουν την κατάλληλη γι' αυτούς στιγμή, όταν θα έχουν πια εξοντωθεί όλα τα παλιά στελέχη.

Στην εξωτερική πολιτική: «Το Συνέδριο βάζει στην ΚΕ του ΚΚΣΕ τα ακόλουθα καίθήκοντα, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής:
— Να εφαρμόζει ακλόνητα τη λενινιστική πολιτική, της ειρηνικής συνύπαρξης κρατών, ανεξάρτητα από το κοινωνικό καθεστώς.
— Να παλαίψει δραστήρια για την υπόθεση της ειρήνης και της ασφάλειας των λαών, για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ των κρατών, πετυχαίνοντας τη μετατροπή της μέχρι τώρα χαλάρωσης της διεθνούς έντασης, σε σταθερή ειρήνη.
— Να ενισχύει με όλα τα μέσα τις αδελφικές σχέσεις με την Κινέζικη Λαϊκή Δημοκρατία και με όλες τις λαϊκο-δημοκρατικές χώρες.
— Να ενισχύει τη φιλία και τη συνεργασία με τους αδελφούς λαούς της Ο.Λ.Δ. Γιουγκοσλαβίας.
— Να αναπτύσσει και να ενισχύει τις φιλικές σχέσεις με τη Φινλανδία, Αυστρία, Σουηδία και άλλες ουδέτερες χώρες.
— Να ασκεί δραστήρια πολιτική για την παραπέρα βελτίωση των σχέσεων με τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, την Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Δυτική Γερμανία, Ιαπωνία, Περσία, Τουρκία, Πακιστάν κ.ά.
— Να αναπτύσσει και να ενισχύει τους αδελφικούς δεσμούς του σοβιετικού λαού με τους εργαζόμενους όλων των χωρών.
— Να παρακολουθεί άγρυπνα τις δολοπλοκίες των κύκλων εκείνων που δεν ενδιαφέρονται για τη χαλάρωση της διεθνούς έντασης, να ξεσκεπάζει έγκαιρα τις υπονομευτικές ενέργειες των εχθρών της ειρήνης».

Εδώ σ' αυτό το συμβιβαστικό - συμφιλιωτικό, με τους ιμπεριαλιστές ιδιαίτερα, τους αμερικάνους, κείμενο - απόφαση, δίνεται όλα το περίγραμμα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της καθοδήγησης του μετασταλινικού, οππορτουνιστικού ΚΚΣΕ. Σ' αυτό καθορίστηκαν τα άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα καθήκοντα, που δεν είναι άλλα από την κατάλυση σε συνεργασία και με τη βοήθεια από τα έξω, της σοβιετικής εξουσίας στην ΕΣΣΔ και όπου αλλού αυτό τα κατορθώ­σουν, στην καταστολή των λαϊκών επαναστάσεων και την παρεμπόδι­ση εγκαθίδρυσης Λαΐκο - δημοκρατικής εξουσίας, σε άλλες χώρες του κόσμου. Στην απόφαση δίνονται άμεσες πλην σαφείς κατευθύνσεις και οδηγίες για την υπονόμευση της ενότητας των επαναστατικών κομμου­νιστικών και εργατικών κομμάτων, με τη δημιουργία φραξιονιστικών ομάδων μέσα σ' αυτά, και στόχο την υπόσκαψη της ενότητάς τους. Σε συνέχεια το διασυρμό και την εξόντωση ευσυνείδητων και αφοσιωμένων στελεχών. Τη δυσφήμηση, διάβρωση και τελικά τη διάλυση του σο­σιαλιστικού στρατοπέδου και των κομμουνιστικών κομμάτων, που ήταν και παραμένει το καρφί στα μάτια, ο κύριος στόχος των καπιταλιστών και των εχθρών κάθε απόχρωσης από την ίδρυσή τους ακόμα.

Στο 20ο Συνέδριο έχουν την αφετηρία τους όλα τα δεινά που θα ακολουθήσουν από το 1956 και δω, για τα κομμουνιστικό και απελευ­θερωτικό κίνημα των λαών, τοπικά και διεθνώς. Ποιο συγκεκριμένα:

1. Στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής οι νέοι «ηγέτες» τα θα­λάσσωσαν σε όλη τη γραμμή. Στα δε ζητήματα, του αφοπλισμού, της ειρήνης γενικά και της ειρηνικής συνύπαρξης χωρών με διαφορετικό κοι­νωνικό σύστημα ειδικότερα, έχουμε απαράδεκτη υποχώρηση από στε­ρεωμένες θέσεις που αναγκαστικά τις είχανε δεχτεί και οι εχθρικές προς το σοσιαλισμό κυβερνήσεις για να μην απομονωθούν από τους λα­ούς τους, και πλήρη υποταγή στα κελεύσματα και τις πιέσεις των αν­τιδραστικών ρεβανσιστών που αναπάντεχα αναθάρρησαν. Με δυο λέ­ξεις, αποτυχία και καταστροφή.

Το γιγάντιο κίνημα της Ειρήνης, έργο του Στάλιν, που έβαλε σε κίνηση τις πιο ετερόκλητες δυνάμεις και δραστηριοποίησε εκατοντά­δες εκατομμύρια ανθρώπους πάνω στον Πλανήτη μας, οι μετασταλινικές ηγεσίες το αποπροσανατόλισαν, τα αδρανοποίησαν και στερνά το χαντάκωσαν γιατί η πολιτική που ακολούθησαν ήταν και είναι πολιτι­κή συμβιβασμού, πολιτική ολότελα λαθεμένη.

Ενώ η πολιτική του ΚΚΣΕ, μέχρι το 20ο Συνέδριο και η θέση του Στάλιν ήταν σωστή, ξεκάθαρη, κατανοητή γι αυτό και υποστηρίζονταν από το σοβιετικό λαό και τις προοδευτικές δυνάμεις όλου του κόσμιου. Και αυτό αποδείχνεται με γεγονότα.

Στις αρχές του 1952 μια ομάδα αμερικάνων δημοσιογράφων εξου­σιοδοτημένη από πενήντα διευθυντές εφημερίδων, αποτάνθηκε στο Στά­λιν να απαντήσει σε ορισμένες ερωτήσεις σχετικά με τη διεθνή κατά­σταση.

Δημοσιογράφοι, ερώτηση : Είναι μήπως ο τρίτος παγκόσμιος πό­λεμος τώρα πιο κοντά από ότι δυο - τρία χρόνια πριν;
Απάντηση Στάλιν : ΟΧΙ Δ ΕΝ ΕΙΝΑΙ ...
Ερώτηση: Θεωρείτε χρήσιμη μια συνάντηση των αρχηγών των μεγάλων δυνάμεων;
Απάντηση : Πιθανόν Θα έφερνε όφελος η συνάντηση των αρχηγών των μεγάλων δυνάμεων. Θεωρώ κατάλληλη τη στιγμή για τη συνένωση της Γερμανίας.
Ερώτηση : Πάνω σε ποια βάση είναι δυνατή η συνύπαρξη του καπιταλισμού και του κομμουνισμού;
Απάντηση: «Η ειρηνική συνύπαρξη του καπιταλισμού και του κομμουνισμού ειναι απολύτως δυνατή όταν υπάρχει αμοιβαία θέληση να συνεργαστούν. Όταν υπάρχει προθυμία να εκτελούν τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν. Όταν τηρούν την αρχή της ισοτιμίας και της μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων κρατών». (Β.Μπ. «Εισήγηση στην Κομ. συνδιάσκεψη Γυναικείων στελεχών», σ. 5-6, Μάης 1952) . Έτσι εννοούσε η παλιά καθοδήγηση και ο Στάλιν την ειρηνική συνύπαρξη.

Πώς την εφαρμόζουν αυτήν την συνύπαρξη οι αναθεωρητές της Μόσχας μετά τα 1956; Σαν πλήρη υποταγή της ΕΣΣΔ και των Λαϊκών Δημοκρατιών στους καπιταλιστές και την παράδοση της Ανατολικής Σοσιαλιστικής Γερμανίας, με όλον τον εξοπλισμό της, ακόμα και τα «καθυστερημένης τεχνολογίας» Μίγκ 29, στα νύχια των ρεβανσιστών.

2. Στο ζήτημα της Ειρήνης. Στο ειδικό κεφάλαιο γράφω αναλυτικά τη θέση του ΚΚΣΕ και τις Σοβιετικής κυβέρνησης ως το 1956, καθώς και τον εύστοχο ορισμό του Ι .Β. Στάλιν για την Ειρήνη. Εδώ, συμπληρωματικά αναφέρω τα εξής: Και μόνο τα 603,5 και πάνω εκατομμύρια υπογραφών μιας τεράστιας στρατιάς από ανθρώπους κάθε ιδεολογικής τοποθέτησης, χρώματος, φυλής και Θρησκείας που συγκεντρώθηκαν το 1951 και υπόγραψαν για να γίνει το Σύμφωνοι Ειρήνης των πέντε μεγάλων δυνάμεων, σε συνδυασμό και με τη διεθνή Συνδιάσκεψη για την υπεράσπιση του παιδιού στη Βιέννη από τον κίνδυνο ενός νέου πολέμου. Καθώς και η απόφαση του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης την 1 Απρίλη 1952 στο Όσλο που αναφέρει : «Η πάλη των λαών πρέπει να κάνει υποχρεωτική την απαγόρευση των όπλων μαζικής εξόντωσης... Ότι οι λαοί που δοκίμασαν πάνω τους όλες τις συνέπειες της πολιτικής του πολέμου και της εξαθλίωσης απόχτησαν συνείδηση της δύναμής τους, δείχνουν την πλατείά, τη δημιουργική και όχι δογματική, πολιτική του Στάλιν και ταυτόχρονα την ικανότητά του να συγκινεί, να πείθει, να οργανώνει και να κινητοποιεί εκατομμύρια ανθρώπους πάνω στη γη, γύρω από ζωτικότατης σημασίας ζητήματα όπως αυτά του αφοπλισμού, της ειρήνης και άλλα, γεγονότα που δεν κατόρθωσε κανένας άλλος πολιτικός ηγέτης και αρχηγός κράτος να πετύχει μέχρι σήμερα.

Αυτή η ορθή πολιτική, παράλληλα με την υπερσύγχρονη αμυντική θωράκιση: της ΕΣΣΔ και των σοσιαλιστικών χωρών, είχαν αποφασιστική επίδραση στις εξελίξεις της διεθνούς κατάστασης, έβαζαν φραγμό στις τυχοδιωχτικές ενέργειες των ιμπεριαλιστών, στην πρώτη γραμμή των αμερικάνων, επίδοξων κοσμοκρατόρων, πλανηταρχών... να δημιουργούν πότε εδώ και πότε εκεί νέες εστίες πολέμου, μα προπαντός συνέβαλαν αποφασιστικά στην αποτροπή του τρίτου παγκόσμιου πολέμου.

Στις παραπάνω επιτυχίες και επιτεύγματα της πολιτικής του Στάλιν, τι έχουν να παρουσιάσουν, στα σοβιετικό λαό, στους λαούς του κόσμου, οι νάνοι της διπλωματίας : Χρουστσιώφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσιώφ, Γιέλτσιν, Γιάκοβλεφ, Σεβαρνάτζε κ.ά., εκτός από αποτυχίες, ανασφάλεια, επανάληψη των πολέμων, διάλυση και εξευτελισμο!

3. Σχετικά με την «προσωπολατρεία» η πολιτική απόφαση αναφέρει: «Το 20ο Συνέδριο θεωρεί ότι η ΚΕ συμπεριφέρθηκε πολύ σωστά απέναντι στην προσωπολατρεία που η διάδοσή της περιόριζε το ρόλο της συλλογικής ηγεσίας μέσα στο κόμμα και συχνά οδηγούσε σε σοβαρές παραλείψεις». (αποφ. σ. 22).

Επειδή οι φραξιονιστές, δημοκόποι επανέρχονται ξανά και ξανά στο ζήτημα της «προσωπολατρείας», επαναλαμβάνοντας τα ίδια χιλιο-ειπωμένα, σαθρά επιχειρήματα για εγκλήματα κλπ., στο επόμενα κεφάλαια θα αναφερθώ και γω λεπτομερέστερα στο θέμα, όχι όμως με επινοημένα, αλλά με συγκεκριμένα στοιχεία, για το ποιοι ήταν αυτοί οι κύριοι που υποτίθεται, ότι έβλεπαν τις παραβιάσεις της σοσιαλιστικής νομιμότητας από τον Στάλιν. Και οι οποίοι όχι μόνο δεν εναντιώνονταν στην πολιτική των εκκαθαρίσεων 1936-1938, αλλά αντίθετα υπερθεμάτιζαν και υπεράσπιζαν με ζήλο αυτήν την πολιτική, παρουσιάζονταν μάλιστα οι ίδιοι αυστηρότεροι του Στάλιν, του Υπουργού εσωτερικών Φ.Ε. Τζερτζίνσκι, του Α.Α. Ζντάνοφ, ταν γενικού εισαγγελέα Βυσίνσκι, των στρατοδικών Νιικοτσένκο, Γκολιακόφ κ.ά. Και πως τώρα, σε μια νέα ιστορική καμπή περάσματος από τον σοσιαλισμό στον κομμουνισμό, απότομα ξεθηκάρωσαν κατά της πολιτικής του Στάλιν, κατά της δικής... τους πολιτικής; Ο κάθε καλόπιστος άνθρωπος δικαιολογημένα αναρωτιέται: Ποια σοβαρότητα, τι γόητρο και τι κύρος μπορεί να έχει ένα ανώτατα στέλεχος, μια ηγεσία όταν τη μια γίνεται υποστηριχτής, υμνητής και κόλακας και την άλλη δημαγωγός, υβριστής και συκοφάντης;

Σ' ένα του άρθρα ο Β. Ι . Λένιν έγραφε γι' αυτούς τους τύπους:

«...Στην πολιτική οι βρισιές κρύβουν συχνά την έλλειψη ιδεών και την ολοκληρωτική, τη βλακώδη ανικανότητα των υβριστών και συκοφαντών».

Είμαι, όμως, άραγε μόνο βλάκες και συκοφάντες οι αντίπαλοι του Στάλιν; 'Οχι! Αυτό θα ήταν εγκληματικό λάθος να το δεχτούμε. Είναι πρώτα δεδηλωμένοι εχθροί του σοσιαλισμού και της εργατο - αγροτικής εξουσίας και μετά και εχθροί του Στάλιν.

Θα ήταν όντως ασύγκριτα μικρό τα κακό και απειροελάχιστη η ζημιά αν η φραξιονιστική ομάδα τον Χρουστιώφ, έβγαζε αποτυχημένο ή και εχθρό το Στάλιν και τον εκτελούσε δέκα φορές και, μαζί μ' αυτόν και άλλα εκατό, διακόσια ή χίλια ακόμα στελέχη, αρκεί να μην έθιγαν, να μη δυναμίτιζαν τα θεμέλια τον σοσιαλισμού, να μη διέλυαν τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα, να μη κατέστρεφαν τα σοσιαλιστικό στρατόπεδο, αλλά να συνέβαλε στο θρίαμβό του. Τότε και οι αδικοσκοτωμένοι σύντροφοι θα «αισθάνονταν» ικανοποιημένοι, αφού το σύστημα για τα οποίο αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν, επικράτησε. Το ίδιο αίσθημα κατείχε και μας τους πολιτικούς κρατούμενους στη Σιβηρία και τις άλλες Λαϊκές χώρες. Θα προτιμούσαμε να εκτελέσουν εμάς, 50-100 αγωνιστές κρατούμενους και το σ. Νίκο Ζαχαριάδη, αρκεί να μην γίνονταν αυτός ο χαλασμός και να μην κατέστρεφαν το ηρωικό μας Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Σκοπός όμως των σοβιετικών και ελλήνων οππορτουνιστών - φραξιονιστών - λιγκβινταριστών ήταν και είναι να διασύρουν το σοσιαλιστικό σύστημα, να το απονευρώσουν και τελικά να το θάψουν. Αυτό τα νόημα έχει και η δήλωση του Χρουστσιόφ, αμέσως μετά το θάνατο του Στάλιν : «Αχ! να πέθαινε α Στάλιν δέκα χρόνια πριν!», δηλαδή τα 1943, στην πιο κρίσιμη καμπή του πολέμου. Θαυμάστε έκφραση ηγέτη... σοσιαλιστή... με ανθρώπινο πρόσωπο!!! Και αναρωτιέται ο απλός άνθρωπος, ποίοι επιθυμούσαν τότε το θάνατο του Στάλιν; Φυσικά όχι ο σοβιετικός λαός ούτε οι σκλαβωμένοι λαοί τον κόσμου, αλλά οι εχθροί της ελευθερίας και της ειρήνης, ο Χίτλερ. Φανταστείτε την περίοδο εκείνη επικεφαλής του Σοβιετικού κράτους και του Κόκκινου στρατού να βρίσκονται αυτοί οι φασουλήδες Χρουστσιόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσιόφ, Γέλτσιν, Γιάκοβλεφ, Σιεβαρνάτζε και η παρέα τους, θα την είχανε καταστρέφει από τότε τη Μεγάλη χώρα των Σοβιέτ.

Και ύστερα από όλα αυτά, σου λένε, δεν είναι πράχτορες του εχθρού και συνεχιστές της παλιάς αντικομμουνιστικής σπείρας των Τρότσκι, Κάμενιεφ, Ζηνόβιεφ, Μπουχάριν κ.ά. μέσα στις γραμμές του ΚΚΣΕ και των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων!! (Στοιχεία από την «Ζεμίν Ζιμπάο» της 6.7.1964 και πραχτικά Συνδιάσκεψης της Μόσχας, 6.7.1937, σελ. 11-16).

ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΑΡΑΣΤΑΘΗΣ «ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΙΑ», Αθήνα 1993, σελ. 140-145
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Ανασύνταξη 418 (Γενάρης 2016)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 418 (Γενάρης 2016)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ

ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ

Η ΑΝΤΙΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΠΕΡΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΕΞΩ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ

ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ


Από τα μέσα Δεκεμβρίου όπου η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπερψήφισε τον νέο αντιλαϊκό προϋπολογισμό που προέβλεπε τεράστιες μειώσεις στις κοινωνικές δαπάνες για να «εξοικονομηθούν» χρήματα για αποπληρωμή του χρέους, είχε προγραμματίσει την προώθηση ενός νέου αντιλαϊκού νόμου για το ασφαλιστικό σύστημα. Υποχρέωση στη βάση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει απέναντι, κυρίως στους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά και το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με πρόσχημα τα μαύρα χάλια στα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων προωθεί ως μοναδική λύση τη συρρίκνωση και κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και των φτωχών αγροτών. Την ίδια ώρα όμως η κυβέρνηση όχι μόνο αρνείται να πάρει μέτρα που θα αμβλύνουν το πρόβλημα ως ένα βαθμό, αλλά προωθεί και επεκτείνει και άλλα νεοφιλελεύθερα σχέδια ανασφάλιστης και ελαστικής εργασίας ακόμα και στο Δημόσιο τομέα (βλ. πεντάμηνα του ΟΑΕΔ, προγράμματα voucher, μπλοκάκι κλπ.). Παράλληλα έχει παραιτηθεί εξολοκλήρου από το αίτημα της κάθαρσης και διαλεύκανσης των σκανδάλων κακοδιαχείρισης των αποθεματικών των ταμείων από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Χρήματα που καρπώθηκε η αστική τάξη της χώρας μέσω επενδύσεων σε ομόλογα που έγιναν δάνεια προς τις μεγάλες επιχειρήσεις ή σπαταλήθηκαν από τις διοικήσεις των τραπεζών ή «χάθηκαν» με το PSI του Ε. Βενιζέλου (πλέον των 100δις ευρώ, αποθεματικά ταμείων, κλπ.).
Χαρακτηριστικές της αμνήστευσης των προηγούμενων κυβερνήσεων από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Αθανασίου, που δήλωσε «πρέπει όμως από τον πρωθυπουργό Σημίτη και τον Τάσο Γιαννίτση να ζητήσουμε συγγνώμη διότι από τότε είχαν καταλάβει ότι το ασφαλιστικό καταρρέει, ότι τα Ταμεία καταρρέουν, και έπρεπε να κάνουμε κάτι.». Η απλή επίπληξη «μέσω κυβερνητικών κύκλων» επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή οι επιδιώξεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και του πρωθυπουργού δεν έχουν μεγάλες διαφορές από εκείνες που έχουν μείνει στη συνείδηση του λαού ως καταστροφείς του ασφαλιστικού συστήματος.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στην ψήφισή των ανακοινωθέντων μέτρων με στόχο όχι βέβαια τη «λύση» του Ασφαλιστικού αλλά αντίθετα με δυο άλλους στόχους: α) την πλήρη κατεδάφιση του συνόλου των κατακτήσεων όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων και β) την ολοκληρωτική καταλήστευση εκείνων των Ταμείων.
Η χρονική συγκυρία είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για ένα ακόμα κύμα αντιλαϊκών μέτρων που θα ισοπεδώσει τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Συγκεκριμένα, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ έχει επηρεάσει / αποστρατεύσει μεγάλο μέρος αγωνιστών (με τις όποιες αυταπάτες είχαν) που δρούσαν εντός των συνδικάτων με αποτέλεσμα η δράση τους να είναι πολύ κατώτερη των περιστάσεων ακόμα και για ρεφορμιστικά συνδικάτα. Παράλληλα, εντός βουλής, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΕΝ. ΚΕΝΤΡΩΩΝ,στήριξαν με την ψήφο τους (και τώρα και παλιότερα) τον οδικό χάρτη των αντιλαϊκών μέτρων που τώρα ερχόμαστε αντιμέτωποι, ενώ η ναζιφασιστική ΧΑ δεν μπορεί να ταχθεί με το πλευρό των ασφαλισμένων μιας και όσες φορές χρειάστηκε στήριξε με λύσσα στη βουλή τις πιο ακραίες και απαράδεκτα μονομερείς φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές των μεγαλοαστών, των εφοπλιστών κ.α.. Ταυτόχρονα, η ρεφορμιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ όχι μόνο δεν θέλει πραγματικά να αντιταχθεί στη νέα λαίλαπα μέτρων που φέρνει η κυβέρνηση, αλλά ακόμα και πολύ πρόσφατα στήριξε εμπράκτως την καταλήστευση των ταμείων των εργαζομένων από την κυβέρνηση και την Αστική τάξη. Ξεκινώντας από το πολύ πρόσφατο παράδειγμα της υπερψήφισης της σκανδαλώδους διάταξης του άρθρου 53 στις 5 Νοέμβρη 2015 στη βουλή, που απαλλάσσει το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (ιδιοκτησίας του μεγαλοεκδότη Ψυχάρη) από την καταβολή ΚΑΙ των (υπέρογκων) εισφορών που χρωστά στα ασφαλιστικά ταμεία και φτάνοντας μέχρι την υπερψήφιση ΚΑΙ από το ΠΑΜΕ της πρότασης να «τζογάρει» η διοίκηση του ΤΕΑΔΥ το 2006 (καθ' υπόδειξη της τότε κυβέρνησης Καραμανλή) τα χρήματα από τον ιδρώτα των εργαζομένων σε ομόλογα.
Απέναντι στο νέο κύμα μέτρων και τον αναβρασμό του λαού εξαναγκάζονται οι ρεφορμιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ να κηρύξουν απεργίες. Όμως οι εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν εκπροσωπούν ούτε εκφράζουν τα συμφέροντα του προλεταριάτου και γενικά των εργαζομένων, όπως δημαγωγικά διατείνονται για να καμουφλάρουν την προδοσία τους, αλλά, αντίθετα, τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Επιπλέον, εξαιτίας ακριβώς αυτής της ρεφορμιστικής γραμμής,διασπάνετηνεργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους, όπως και οι καθοδηγούμενες απ' την παλιά αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατία συνδικαλιστικές οργανώσεις σε διεθνές επίπεδο. Και οι σημερινές πανελλαδικές κινητοποιήσεις κατά των νέων κατεδαφιστικών μέτρων περιορίζουν την πάλη μόνο στο εσωτερικό, αποσυνδεδεμένη από την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστές των ΕΕ και ΔΝΤ, ενώ είναι πασίγνωστο ότι και τα νέα μέτρα επιβάλλονται απευθείας από τις Βρυξέλλες, κινούμενοι οι αγώνες στα πλαίσια της αστικής και φιλοϊμπεριαλιστικής στρατηγικής των μεγαλοαστικών, αλλά και των ρεφορμιστικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός, που ανάμεσαστα άλλα, υπονομεύει προσχεδιασμένα την ανάπτυξη της αντιϊμπεριαλιστικής ταξικής συνείδησης των εργαζομένων και του λαού, στην κατεύθυνση της εξόδου της χώρας από την ΕΕ.
Όμως παρόλα αυτά οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να πιέσουν τους ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες για απεργιακές κινητοποιήσεις για να αποκρούσουν τις επιθέσεις του κεφαλαίου και τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, χωρίς, βέβαια, να έχουν εμπιστοσύνηότι αυτοί δε θα διστάσουν να ξεπουλήσουν τον αγώνα τους. Όσο πιο ισχυρή είναι η πίεση των εργαζομένων στους ρεφορμιστές ηγέτες, τόσο πιο δύσκολο είναι για τους ρεφορμιστές να ξεπουλήσουν τον αγώνα τους αλλά και για όποια αστική κυβέρνηση να περάσει τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα. Παράλληλα, οι επαναστάτες κομμουνιστές συνδικαλιστές και εργάτες πρέπει να ξεσκεπάζουν την προδοτική και προς όφελος του κεφαλαίου ρεφορμιστική γραμμή των συνδικαλιστών ηγετών και ν’ αγωνίζονται για την ενότητα της εργατικής τάξης από επαναστατικές θέσεις που: α) θα εκφράζουν τα ταξικά συμφέροντα του προλεταριάτου και όλων των εργαζομένων,β) θα ακολουθούν με συνέπεια την επαναστατική γραμμή της ταξικής πάλης, γ) θα αγωνίζονται σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση αλλά και στην κατεύθυνση της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος της μισθωτής δουλείας, στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Στην αποδυνάμωση και πολυδιάσπαση του εργατικού κινήματος συμβάλλουν και οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις που οργανώνει η ηγεσία του ΠΑΜΕ - «Κ»ΚΕ που πρώτο, είναι απεργοσπαστικού χαρακτήρα επειδή την απεργία κηρύσσουν οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και όχι το ΠΑΜΕ αλλά, δεύτερο, έχουν πάντα ως στόχο τη διάσπαση της ενότητας των απεργιακών κινητοποιήσεων και τη ματαίωση της μαζικότητάς τους για να τις καταστήσουναναποτελεσματικέςκαιτρίτο, βρίσκονται προφανώς στην υπηρεσία των αντεργατικών σχεδίων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και των ιμπεριαλιστών εντολέων της, μιας και η διάσπαση της ενότητας και η ματαίωση της μαζικότητας των κινητοποιήσεων τους διευκολύνουν να περάσουν τη αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική τους. Τη μαζικότητα φοβούνται και τρέμουν οι κυβέρνηση και οι ιμπεριαλιστές, γι’ αυτό και οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ φροντίζουνεπιπλέον – πέρα απ’ τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις – να μην ενώνονται οι δυο πορείες, ξεκινώντας τη δική τους πορεία χρονικά πολύ νωρίτερα ώστε να μη φανεί ένας μεγαλύτερος όγκος διαδηλωτών – κάνουν ακριβώς αυτό που θέλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να εμφανίσει τους απεργούς σαν «βολεμένους», «κίνημα της γραβάτας», των φοροφυγάδων, των φασιστών κλπ.
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

ΝΙΚΟΣ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ (1954-1991) - 25 χρόνια από τη στυγερή δολοφονία του

ΝΙΚΟΣ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ (1954-1991)
25 χρόνια από τη στυγερή δολοφονία του

Ο Νίκος Τεμπονέρας

Στις 9 Γενάρη συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από την άγρια στυγερή δολοφονία του αντιφασίστα αριστερού καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα, μέλους της Πολιτικής Επιτροπής του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ) από φασίστες τραμπούκους της ΟΝΝΕΔ και συγκεκριμένα απ’ τον Γιάννη Καλαμπόκα, στέλεχος της φασιστικής ΟΝΝΕΔ, πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και εκλεγμένο δημοτικό Σύμβουλο με το συνδυασμό Ν. Νικολόπουλου.
Η δολοφονία του αγωνιστή καθηγητή συνέβηκε κατά τη διάρκεια του αγώνα των μαθητών ενάντια στις μεταρρυθμίσεις που ήθελε να προωθήσει η αντιδραστική κυβέρνηση Μητσοτάκη με υπουργό Παιδείας τον Β. Κοντογιαννόπουλο.
Οι μαθητές είχαν τότε καταλάβει τα Σχολεία σ’ ολόκληρη τη χώρα και συμμετείχαν κατά δεκάδες χιλιάδες στα συλλαλητήρια ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα.
Η αντιδραστική κυβέρνηση Μητσοτάκη εκπόνησε και εφάρμοσε σχέδιο να σπάσει τις καταλήψεις σε όλη τη χώρα, χρησιμοποιώντας ως δύναμη κρούσης τις φασιστικές ορδές της ΟΝΝΕΔ. Μια από αυτές τις δολοφονικές συμμορίες με πάνω από 30 τραμπούκους, με επικεφαλής το Γ. Καλαμπόκα επιτέθηκε στους καταληψίες μαθητές και τους καθηγητές, χτυπώντας ο Καλαμπόκας με σιδηρολοστό το Νίκο Τεμπονέρα στο κεφάλι. Ο στυγερός δολοφόνος Καλαμπόκας δεν αρκέστηκε μόνο σε ένα χτύπημα αλλά όταν ήταν σωριασμένος στο έδαφος ο Τεμπονέρας του κατάφερε και άλλα χτυπήματα πολτοποιώντας το κεφάλι του.
Την ίδια μέρα έγιναν σε όλη τη χώρα μεγάλα συλλαλητήρια για τη δολοφονία του αγωνιστή καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στα οποία κυριαρχούσαν τα συνθήματα «Δεν περνάει ο φασισμος», «Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων», «Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα», «Τεμπονερα ζεις, εσύ μας οδηγείς», «Μ’ αγώνες τιμάμε τους νεκρούς μας», κ.λπ.
Η αντιδραστική κυβέρνηση Μητσοτάκη χτύπησε τότε βάρβαρα με τα ΜΑΤ και την αστυνομία τις διαδηλώσεις των μαθητών. Το αποτέλεσμα της βάρβαρης φασιστικής επίθεση των ΜΑΤ στην Αθήνα ήταν εκατοντάδες τραυματίες μαθητές και 5 νεκροί που παγιδεύτηκαν σε κτίριο που πήρε φωτιά από τα δακρυγόνα των ΜΑΤ.
Τότε γνωστός αντιστασιακός, προσκείμενος στο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ, σωστά σημείωνε (1/2/91): « η παλιά ΕΡΕ και η Νέα Δημοκρατία έχουν τον ίδιο νουνό, ο ίδιος σιδηρολοστός σύντριψε το κρανίο του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963 και προχτές το κρανίο του Νίκου Τεμπονέρα», και ακριβώς αυτή τη σωστή άποψη-εκτίμηση έχει εγκαταλείψει-προδώσει η υπηρέτρια του κεφαλαίου σοσιαλδημοκράτισσα Α. Παπαρήγα και τους ρεφορμιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ δεν ήταν κόμμα μοναρχοφασιστικό αλλά αντίθετα ήταν κόμμα «δημοκρατικό», που επιπλέον είχε «αποβάλλει τον ακραίο αντικομμουνισμό» («Ρ» 12/6/2005, σελ 5).
Από τότε η ηρωική μορφή του Νίκου Τεμπονέρα ανυψώθηκε σε διαχρονικό σύμβολο της πάλης των φοιτητών-μαθητών κατά των αντιδραστικών μέτρων στην Παιδεία και σε σύμβολο της πάλης της νεολαίας κατά της φασιστικής Δεξιάς με κεντρικό σύνθημα «Ο Τεμπονέρας ζει, αυτός μας οδηγεί».
Διαβάστε Περισσότερα »

Άγγελος Βουτσινάς: 3 χρόνια από το θανατό του

Στις 8 Φλεβάρη συμπληρώθηκαν χθες 3 χρόνια από το θάνατο του πολυαγαπημένου μας συντρόφου ΑΓΓΕΛΟΥ ΒΟΥΤΣΙΝΑ. Στο νοσοκομείο ξεψύχησε με τη φράση: «ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ».

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 418Β (Γενάρης 2016)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 418Β (Γενάρης 2016)

Διαβάστε Περισσότερα »

Νέος πρόεδρος του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης


Το μεγαλοαστικό κόμμα της ΝΔ μετά από μια παρατεταμένη αντιπαράθεση τεσσάρων υποψηφίων εξέλεξε τελικά πρόεδρο τον ακραίο νεοφιλελεύθερο πολιτικό Κυριάκο Μητσοτάκη, επιστρέφοντας πάλι την αρχηγεία σε ένα από τα γνωστά πολιτικά τζάκια, με ήττα αυτή τη φορά των «Καραμανλικών», όπως εκφράστηκε στο πρόσωπο του γνωστού φασιστοειδούς με τη πασίγνωστη τραμπούκικη αλητοκουτσαβακίστικη συμπεριφορά Β. Μεϊμαράκη (περίπτωση Παυλόπουλου – Χατζηνικολάου, Σεπτέμβρης 2012 κλπ, σκάνδαλο Ι. Καρούσου 10,5δις, ηγετικό στέλεχος των κενταυρο-ρέιντζερς της φασιστικής ΟΝΝΕΔ, που το Γενάρη του 1991 (Καλαμπόκας) δολοφόνησε τον ήρωα αντιφασίστα καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα, κλπ).

Το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ ήταν και παραμένει το κατεξοχήν κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου και εκφραστής της ντόπιας ξενόδουλης-εθελόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης, το οποίο συγκέντρωσε (για να μείνει κανείς στη τελευταία πεντηκονταετία) όλο το αντιδραστικό κομμάτι του τόπου από τις διάφορες μοναρχοφασιστικές τρομοκρατικές συμμορίες της Κατοχής ως τους ταγματασφαλίτες και τους διάφορους συνεργάτες των Γερμανο-Ιταλο-Βουλγάρων κατακτητών πανελλαδικά. Ήταν το κόμμα που έφερε στη εξουσία μεταπολεμικά τους δοσίλογους συνεργάτες των φασιστών κατακτητών.

Αρχές – μέσα της δεκαετίας του 1950, με πρωτοβουλία του ιδρυτή του Κ. Καραμανλή, πήρε το όνομα ΕΡΕ, ένα κόμμα της αντιδραστικής Δεξιάς που υπεράσπισε και εφάρμοσε μια μοναρχοφασιστική πολιτική καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνης περιόδου ως τα μέσα – τέλη του 1963 (φυλακές, εξορίες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, δολοφονίες, φασιστική καταπίεση, κλπ.), με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη το Μάη του 1963. Ένα κόμμα σε βάρος του οποίου, κατά τη διάρκεια της «υπόθεσης Μαξ Μέρτεν»(1) –που συντάραξε το πανελλήνιο και αναστάτωσε τους Δυτικογερμανούς ιμπεριαλιστές και τους Αμερικανούς «προστάτες» στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και αρχές της δεκαετίας του 1960 – ο διαβόητος εγκληματίας πολέμου γερμανός ναζιφασίστας Μαξ Μέρτεν αποκάλυψε – κατάγγειλε ότι σειρά κυβερνητικά στελέχη της τότε κυβέρνησης της ΕΡΕ, μαζί και ο πρωθυπουργός και ιδρυτής της φασίσταςΚωνσταντίνος Καραμανλής ήταν συνεργάτες των γερμανικών αρχών Κατοχής, μια κατηγορία που ήρθε να επιβεβαιωθεί και πρόσφατα (Οκτώβρης 2015) και μάλιστα για δεύτερη φορά και από άλλη πλευρά, δηλαδή μέσα από τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της CIA(2).

Στη μεταπολίτευση το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΕΡΕ μετονομάστηκε από τον ιδρυτή του σε Νέα Δημοκρατία, παραμένοντας στην ίδια κατεύθυνση και έχοντας στις γραμμές του το σύνολο σχεδόν των μοναρχοφασιστών της χώρας, με διάφορες στη συνέχεια εναλλαγές στην ηγεσία του.

Και αυτό το αντιδραστικό κόμμα της ΝΔ για τους ρεφορμιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ δια στόματος της σολιαλδημοκράτισσας Αλέκας Παπαρήγα, όχι μόνο δεν ήταν-είναι κόμμα μοναρχοφασιστικό αλλά αντίθετα, είναι κόμμα «δημοκρατικό», που επιπλέον έχει κιόλας «αποβάλλει τον ακραίο αντικομμουνισμό» («Ρ» 12/6/2005, σελ 5).

Με την ανάληψη της αρχηγίας από τον Αντώνη Σαμαρά, έναν θαυμαστή και υπερασπιστή των ταγμάτων ασφαλείας δυνάμωσε η ναζιφασιστική του πτέρυγα με την προσχώρηση σ’ αυτό των προερχόμενων από το ΛΑΟΣ ναζιφασιστών Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη κλπ.

Με την ανάληψη της αρχηγίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο αρχηγός του εμφανίζεται προς τα έξω με «ανοίγματα» προς το «δημοκρατικό χώρο». Προφανώς πρόκειται για ασύστολη δημαγωγία αφού το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ δεν έχει αλλάξει χαρακτήρα και επιπλέον η ναζιφασιστική του πτέρυγα δυναμώνει περισσότερο, αφού όλη η προηγούμενη ομάδα και άλλοι παραμένουν στο κόμμα, ενώ ταυτόχρονα ανατίθεται η αντιπροεδρία στο ναζιφασίστα Γεωργιάδη. Το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ και το ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής ήταν και παραμένουνμόνιμα συγκοινωνούντα δοχεία μετακίνησης στελεχών από το ένα στο άλλο αλλά και ψηφοφόρων, ενώ τον Αύγουστο του περασμένου χρόνου εμφανίστηκαν από κοινού ΝΔ-Χρυσή Αυγή σφιχταγγαλιασμένα οι εκπρόσωποί τους στη μοναρχοφασιστική φιέστα του Βίτσι: Μαρία Αντωνίου (ΝΔ) και Δέσποινα Σβερώνη (Χρυσή Αυγή).



1) Όταν ο εγκληματίας πολέμου διοικητής της περιοχής της Μακεδονίας (1941-1944) και αρχιδήμιος των εβραίων της Θεσσαλονίκης, που εξόντωσε χιλιάδες εβραίους, Μαξ Μέρτεν, έφτασε – βρέθηκε στην Ελλάδα στις 26 Απρίλη του 1957, συνελήφθηκε τότε εν αγνοία της κυβέρνησης Καραμανλή από το θαρραλέο αντιφασίστα αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ανδρέα Τούση (από το Θεσπρωτικό Πρέβεζας), ο οποίος ήταν προϊστάμενος του Γραφείου Διώξεως Εγκλημάτων Πολέμου, παραπέμφθηκε αναγκαστικά σε δίκη στις 11 Φλεβάρη 1959 και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 25 ετών. Η μοναρχοφασιστική κυβέρνηση Καραμανλή φέρνει το Γενάρη του 1959 νομοσχέδιο περί «αναστολής διώξεως των εγκληματιών πολέμου» και το ψηφίζει, αμνηστεύοντας έτσι τα εγκλήματα πολέμου, με το οποίο στη συνέχεια αποφυλακίζεται ο Μέρτεν αρχές Νοέμβρη του 1959. Κάτω από τις πιέσεις των Γερμανών, Αμερικανών, κλπ., και του Παλατιού αφέθηκε ελεύθερος να επιστρέψει στη Δυτική Γερμανία και μετά την εκεί επιστροφή του σε υπόμνημά του κατέθεσε ότι κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανάμεσα στους συνεργάτες των Γερμανικών αρχών Κατοχής ήταν: ο πρωθυπουργός της χώραςΚωνσταντίνος Καραμανλής, ο Υπουργός των Εσωτερικών Δημήτριος Μακρής, ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτριος Θεμελής(διορισμένος κατοχικός νομάρχης Πέλλας), η σύζυγος του Δ. Μακρή,ΔοξούλαΛεοντίδου-Μακρή (γραμματέας του Μέρτεν και ανιψιά του Καραμανλή), κ.α, καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας στο περιοδικό «Der Spiegel» (28 Σεπτέμβρη 1960) και στην «Ηχώ του Αμβούργου» ("Hamburger Echo"), ενώ και στα δυο έντυπα σημειώνεται, εκτός των ονομάτων, κλπ., η ύπαρξη μιας φωτογραφίας που δείχνει τον Μέρτεν«με τη γραμματέα του ΔοξούλαΛεοντίδου, το γαμπρό Δημήτριο και το θείο Κωνσταντίνο σε ένα επαρχειακό πάρτι» Der Spiegel», τ. 40/1960, 28/9/1960, άρθρο «Ihr Onkel Konstantin», εννοώντας με τον «θείο Κωνσταντίνο» τον Κ. Καραμανλή). Τελικά με την παρέμβαση της Γερμανικής Κυβέρνησης, Ελληνικής κλπ ο εγκληματίας πολέμου Μέρτεν απέσυρε τα στοιχεία και το φωτογραφικό υλικό και τα παρέδωσε στη Γερμανική κυβέρνηση προς καταστροφή ή προς φύλαξη σε ελεγχόμενο «ασφαλές μέρος». Η Γερμανική και Ελληνική κυβέρνηση έκλεισαν έτσι το θέμα, αφήνοντας όμως, ουσιαστικά, τον έλληνα πρωθυπουργό Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ και τα άλλα μέλη της κυβέρνησης της ΕΡΕ ΑΝΟΙΧΤΑ εκτεθειμένους για συνεργασίαμε τους Γερμανούς ναζιφασίστες κατακτητές. Γνωστό επίσης είναι ότι το μοναρχοφασιστικό κόμμα ΕΡΕ-ΝΔ κατέστρεψε και το τεράστιο Αρχείο «διώξεως των εγκληματιών πολέμου».

2) Τελευταία, σχεδόν 60 χρόνια μετά την «υπόθεση ΜΑΞ ΜΕΡΤΕΝ» από τα αρχεία των ΗΠΑ επανήλθε το θέμα Καραμανλή αλλά και άλλων στη δημοσιότητα. Σύμφωνα, με το «άκρως απόρρητο» και πρόσφατα αποχαρακτηρισμένο, σχετικό έγγραφο της CIA, της 16ης Σεπτεμβρίου 1962, μ’ αφορμή τη δίκη του γερμανού εγκληματία πολέμου Άντολφ Άϊχμαν στο Ισραήλ, «ο Σύμβουλος της Πρεσβείας κ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ» αποκαλύπτει ότι στη δικογραφία υπάρχει «και το όνομα του σημερινού Πρωθυπουργού της Ελλάδος κ. ΚΩΝΣΤ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ» και «τα ονόματα πολλών άλλων Ελλήνων Πρακτόρων, μεταξύ των οποίων και τα ονόματα του καθηγητού του Πανεπιστήμιου κ. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ, ως και του κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΛΔΑΡΗ, τέως Πρωθυπουργού και Αρχηγού του Λαϊκού Κόμματος» και ότι «η Ελληνική Κυβέρνησις ... προέβη εις επίμονα διαβήματα προς την Κυβέρνησιν του ΙΣΡΑΗΛ, όπως μη κοινολογηθή κατ’ ουδέναν τρόπον ο εν λόγω ΠΙΝΑΞ κατά την Δίκην, ίνα μη αποκαλυφθή προφανώς το όνομα του κ. Καραμανλή. Η Κυβέρνησις του Ισραήλ εδέχθη την ελληνικήν παράκλησιν και πράγματι ο Γενικός Εισαγγελεύς ΧΑΟΥΣΝΕΡ δεν εχρησιμοποίησε κατά την δίκην τα Στοιχεία του Πίνακος τούτου».(Αναμενόμενη και εντελώς κατανοητή η «σιγή ιχθύος» του παραδοσιακού αστικού τύπου, μαζί και του ρεφορμιστικού «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» - «ΑΥΓΗ» των υπηρετών του Κεφαλαίου της ντόπιας σοσιαλδημοκρατίας «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ που επιβεβαιώνει εκ νέου τις ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ τους απέναντι στην αντιδραστική ΝΔ).

Συμπερασματικά, για τη διαβόητη «υπόθεση Μαξ Μέρτεν»: ΜΟΝΟ φλύαρες, πανικόβλητες και καταφανέστατα, μα και ολωσδιόλου, αναξιόπιστες «διαψεύσεις» χωρίς απολύτως κανένα αντίκρισμα και ταυτόχρονα ΠΛΗΡΗΣ αδυναμία ΑΝΤΙΚΡΟΥΣΗΣ των ΒΑΡΥΤΑΤΩΝ κατηγοριών από πλευράς των Καραμανλή-Μακρή-Θεμελή-Λεοντίδου, ενώ από κυβερνητικής πλευράς κολοσσιαία προσπάθεια ΠΛΗΡΟΥΣ ΣΥΓΚΑΛΗΨΗΣ - «κουκούλωμα» της υπόθεσης.
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 4 ΦΛΕΒΑΡΗ! ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ!


ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ
Διαβάστε Περισσότερα »