Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Πρόλογος στη νορβηγική επανέκδοση της έκθεσης του Γκεόργκι Δημητρώφ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1935)

Joseph_Stalin_and_Georgi_Dimitrov,_1936 Η κομμουνιστική ομάδα «Επανάσταση» (Revolusjon), μέλος της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO) κυκλοφόρησε το 2013 το βιβλίο «Οι λαοί ενάντια στην κρίση, τον πόλεμο και το φασισμό». Εκτός από την έκθεση του Δημητρώφ, περιλαμβάνει έναν πρόλογο και μια εισαγωγή που καταπιάνονται με τα προβλήματα του πώς η πολιτική του Ενιαίου Μετώπου θα πρέπει να κατανοηθεί, να τεθεί και να ασκηθεί στις τρέχουσες ιστορικές και πολιτικές συνθήκες στη Νορβηγία.

Η πολιτική του ενιαίου μετώπου είναι βασικό στοιχείο της τακτικής γραμμής των κομμουνιστών. Παρ' όλα αυτά, αυτό έχει προκαλέσει μεγάλη αβεβαιότητα και σύγχυση.
Ο Γκεόργκι Δημητρώφ, ο Γενικός Γραμματέας της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν), στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 1935 επεξεργάστηκε και εξήγησε την πολιτική γραμμή του Ενιαίου Μετώπου και του Λαϊκού Μετώπου και την αναγκαιότητα της συνεργασίας στον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Θεωρούμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε αυτό το κείμενο, διότι τα θέματα της ημερήσιας διάταξης εκείνης της περιόδου, έχουν γίνει και πάλι κρίσιμα στις μέρες μας. Το παγκόσμια καπιταλιστικό σύστημα, ειδικά στην Ευρώπη, υφίσταται τη σοβαρότερη οικονομική κρίση και ύφεση μετά την παγκόσμια κρίση που ακολούθησε μετά το κραχ του 1929. Η ανεργία είναι τεράστια και αυξάνεται, το εργατικό κίνημα έχει σε κάποιο βαθμό παραλύσει από δεκαετίες εξαιτίας της πολιτικής της ταξικής συνεργασίας, και σήμερα τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα δέχονται συνεχείς επιθέσεις από τις δυνάμεις του κεφαλαίου.
Ο φασισμός είναι και πάλι μια πραγματική απειλή: Σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ουγγαρία και η Ελλάδα, είναι έτοιμος να κερδίσει μαζική υποστήριξη. Και όπως στη δεκαετία του 1930, ο κίνδυνος των νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων είναι προ των πυλών.

Στην κεντρική έκθεσή του προς το 7ο Συνέδριο, o Δημητρώφ λέει:

«Οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι προσπαθούν να ρίξουν ολόκληρο το βάρος της κρίσης πάνω στους ώμους των εργαζομένων. Γι' αυτό χρειάζονται το φασισμό».

«Θέλουν να λύσουν το πρόβλημα των αγορών υποδουλώνοντας τους αδύνατους λαούς, αυξάνοντας την αποικιακή καταπίεση και ξαναμοιράζοντας τον κόσμο διά μέσου του πολέμου. Γι' αυτό χρειάζονται το φασισμό».

Το χρηματιστικό κεφάλαιο απαιτεί περικοπές σε μισθούς και την ευημερία, ενώ οι ίδιοι οι καπιταλιστές λεηλατούν δημόσιους πόρους από τους κρατικούς προϋπολογισμούς.
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι χώρες του ΝΑΤΟ, έχουν αποδυθεί σε μια όλο και πιο επιθετική πολιτική πόλεμου, όπου αγνοούν ακόμα και τα Ηνωμένα Έθνη - ένα παγκόσμιο οργανισμό που τέθηκε σε λειτουργία μετά την ήττα του φασισμού στον απόηχο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι λαοί και οι κυβερνήσεις δέχονται απειλές και επιθέσεις και ανατρέπονται με αιματηρούς πολέμους. Προς το παρόν (το καλοκαίρι του 2013 - σ.τ.μ.), η Συρία έχει μπει στο στόχαστρο ενός νέου επιθετικού ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Οι λαοί πληρώνουν με την ίδια τη ζωή τους και τους φυσικούς τους πόρους που λεηλατούνται, ενώ οι εργαζόμενοι στις ιμπεριαλιστικές χώρες πρέπει να πληρώσουν για τις πολύ μεγάλες και αυξανόμενες στρατιωτικές δαπάνες. Για να δικαιολογήσουν την πολιτική του πολέμου, οι μεγάλες δυνάμεις χρησιμοποιούν και το σοβινισμό και το ρατσισμό που ανοίγουν το δρόμο του φασισμού στις δικές τους χώρες.

Με τον τρόπο αυτό το χρηματιστικό κεφάλαιο μετακυλάει τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη και τους λαούς. Δημιουργεί μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες, δυστυχία και θάνατο - αλλά την ίδια στιγμή ανάβουν οι σπίθες της λαϊκής πάλης και αντίστασης. Η κρίση θα μπορούσε να οδηγήσει σε επανάσταση, με την προϋπόθεση ότι υπάρχει μια πολιτική δύναμη με μαζική επιρροή και τακτική ικανότητα να αναπτύξει τις κινήσεις που θα μπορούσαν να ανατρέψουν την αστική τάξη και τις φιλο-ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις. Ωστόσο, αν η δύναμη αυτή δεν είναι αρκετά ισχυρή, γνωρίζουμε ότι η κρίση μπορεί να οδηγήσει στο φασισμό.

Η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ της περιόδου που οδήγησε μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την σημερινή κατάσταση είναι ότι την εποχή εκείνη υπήρχε έναν ισχυρό σοσιαλιστικό κράτος των εργαζομένων, η Σοβιετική Ένωση, και ένα ισχυρό διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Σήμερα, η εργατική τάξη δεν έχει τέτοια φρούρια για να καταφύγει και να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της.

Τα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα και οργανώσεις - με ορισμένες εξαιρέσεις - είναι μικρά και με ελάχιστη ή περιορισμένη επιρροή στο εσωτερικό της εργατικής τάξης στις αντίστοιχες χώρες τους. Η διαφορά με την περίοδο όπου ο Δημητρώφ παρουσίασε την περίφημη έκθεσή του στο Συνέδριο της Κομιντέρν είναι τεράστια.

Ο λόγος για αυτή την αρνητική κατάσταση για το παγκόσμιο προλεταριάτο είναι η καπιταλιστική και ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση στο πρώην σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Εδώ δεν θα αναλυθεί τι οδήγησε σε αυτή την αντεπανάσταση και τι ακολούθησε. Αυτό είναι ένα μεγάλο και σοβαρό ζήτημα που πρέπει να επεξεργαστεί σε άλλα πλαίσια.

Το ερώτημα που προβάλλει αυτή τη στιγμή είναι το εξής: Μήπως το γεγονός ότι η εργατική τάξη είναι σε χειρότερη θέση σήμερα από ό, τι ήταν το 1935, σημαίνει ότι το ζήτημα του Ενιαίου Μετώπου και το Λαϊκό Μέτωπο είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό σήμερα;

Η απάντησή μας είναι ότι η πολιτική του Ενιαίου Μετώπου και το Λαϊκό Μέτωπο είναι ακόμα πιο σημαντικά σήμερα από ό, τι ήταν το 1935, ακριβώς λόγω της εξασθενημένης θέσης της εργατικής τάξης και των κομμουνιστών.

Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το έργο της οικοδόμησης ενός Λαϊκού Μετώπου ενάντια στην κρίση, τον πόλεμο και το φασισμό. Αυτή είναι η πρακτική απάντηση των κομμουνιστών στην ιμπεριαλιστική πολιτική των αποφάσεων να πληρώνουν οι εργαζόμενοι την καπιταλιστική κρίση. Από την άποψη αυτή, τα διδάγματα και οι οδηγίες που δίνονται από τον Δημητρώφ είναι πολύ σημαντικά.

Ο Δημητρώφ δείχνει πώς να συνδυάσουμε τη σταθερότητα της αρχής με την ευελιξία. Μας θυμίζει ότι εμείς οι κομμουνιστές πάντα πρέπει να σκεφτόμαστε και να αναλύουμε τα θέματα ανεξάρτητα, ότι πρέπει να αφομοιώσουμε τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία ως οδηγό, ότι πρέπει να απαλλαγούμε από το σεχταρισμό και την άκαμπτη προπαγάνδα που είναι περισσότερο ή λιγότερο ακατανόητη για τους εργαζόμενους. Επίσης, προειδοποιεί για τον κίνδυνο του δεξιού οπορτουνισμού, που θα προκύψει, εάν οι κομμουνιστές επιτρέψουν στον εαυτό τους να «διαλυθούν» στο μέτωπο και να ξεχάσουν τους επαναστατικούς τους στόχους και τον ηγετικό ρόλο του Κόμματος.

Στο εισαγωγικό κεφάλαιο (που δεν περιλαμβάνονται σε αυτήν τη μετάφραση - σ.τ.μ), μελετάμε κάποιες πτυχές από τις ταχτικές του Ενιαίου Μετώπου και τα καθήκοντα και τις ειδικές προκλήσεις για την προώθηση μιας μαρξιστικής-λενινιστικής πολιτικής στη σημερινή Νορβηγία.

Εκδοτικός Οίκος «Επανάσταση»

Όσλο, 2013

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ενότητα και Πάλη» τ. 28.

Διαβάστε Περισσότερα »

Η κατάθεση της μητέρας του Παύλου Φύσσα, Μάγδας στη δίκη της ναζιφασιστικής Χρυσής Αυγής (2/10/2015)

Συνεχίζεται η δίκη των δολοφόνων του ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ ναζι-φασιστών της εγκληματικής «Χρυσής Αυγής»

Συνεχίζεται η δίκη των δολοφόνων του ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ της εγκληματικής Ναζι-φασιστικής Οργάνωσης της  «Χρυσής Αυγής» που καυχώνται δημόσια για τις Ναζι-φασιστικές Χιτλερικές υπεραντιδραστικές απόψεις τους: "Εμείς είμαστε η σπορά των νικημένων του 1945, οι εθνικιστές, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες…"

Η κατάθεση της μητέρας του Παύλου Φύσσα, Μάγδας στη δίκη της ναζιφασιστικής  Χρυσής Αυγής (2/10/2015)

[Ξεκινάει η κατάθεση της Μάγδας Φύσσα. «Όσες προσπάθειες και να κάνει η άλλη πλευρά για να μην καταθέσω, δεν θα το επιτύχει»]

Μάγδα Φύσσα: Στις 17 του μήνα είδα τελευταία φορά το παιδί μου. Μου είπε ότι θα πήγαινε να δει την μπάλα, από τις ελάχιστες φορές που δεν θα την έβλεπε με τον πατέρα του και θα πήγαινε με τους φίλους του. Τίποτα δεν προμήνυε το μεγάλο κακό. Στις 2 το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο της κόρης μου, καταλάβαμε ότι έγινε κάτι κακό. Μπήκε στο σπίτι ο πατέρας του κάτωχρος. Τον ρωτάω τι συμβαίνει, για ποιόν θα μπυ πεις. Μου είπε ότι δεν ήταν κάτι ανησυχητικό, ο Παύλος χτύησε στο νοσοκομείο. Το κατάλαβα τι έχει γίνει.Ρώτησα: Αυτό ήταν; Πάει το παιδί μας;

Μ. Φύσσα: Μπαίνω στο αυτοκίνητο και βλέπω να οδηγεί ο κουνιάδος μου. Καταλαβαίνω ότι έχει γίνει κάτι σοβαρό. Δε μπορεί να μην έχει χτυπήσει σοβαρά ο Παύλος και ο Τάκης να μη μπορεί να οδηγήσει. Ελπίζω ακόμη. Φτάνω στο Κρατικό και βλέπω πολλούς συγγενείς και φίλους. Μπαίνω τρέχοντας μέσα και βλέπω δύο γιατρούς. Έναν άντρα και μια γυναίκα που με κοίταγε στα μάτια αλλά δε μίλαγε. Τους ρωτάω που είναι το παιδί μου αλλά δε μου έλεγαν. Αρχίζω να τραβάω τα παραβάν και τους λέω αν δε μου πείτε τώρα τι έχει γίνει…

Μ. Φύσσα: Εν πάση περίπτωση, ο γιατρός μου έδωσε ένα χάπι και μου είπε την αλήθεια. Μου είπε ότι τον μαχαίρωσαν στην καρδιά η χρυσή αυγή. Πως έφυγε ρώτησα. Μου είπε ότι οι μαχαιριές ήταν επαγγελματικές, και απ’έξω να ήταν δεν τον προλαβαίναμε. Είδα το παιδί μου στο νεκροθάλαμο.

Μ. Φύσσα: Γι αυτούς που νομίζουν ότι τον τρομάξανε, τους λέω ότι δεν τρόμαξε. Το παιδί μου κοιμότανε. Ήταν ένας άγγελος. Κοιμότανε. Προσπαθώ λοιπόν να τον ζεστάνω. Να τον ζεστάνω. Να σηκωθεί, να φύγουμε από εκεί. Στο διάστημα αυτό είχε έρθει και η κόρη μου και της είπα εγώ τι συνέβαινε.

Μ. Φύσσα: Την επόμενη μέρα βλέπω τη Χρύσα και προσπαθώ να μάθω τι έγινε. Τις μέρες εκείνες έμαθα τι έγινε από τη Χρύσα

Μ. Φύσσα: Οι στίχοι του απευθύνονταν στο σύνολο, ήταν αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά και γενικότερα αναφερόταν σε όσα ζούμε. Δεν γνωρίζω να είχε συγκρούσεις με κάποιους.

Πρόεδρος: Εκείνο το βράδυ ξέρατε που ήταν;

Μ. Φύσσα: Θα έβλεπαν τον αγώνα. Ήταν με τη Χρύσα και έναν φίλο του. Θα έβλεπαν τον αγώνα και μετά θα έβγαιναν.

Πρόεδρος: Τι σας είπε η Χρύσα;

Μ. Φύσσα: Η Χρύσα έμενε μαζί μας, ήταν παιδί μας. Μαζί ήμασταν στο Κρατικό εκείνο το βράδυ. Βγήκαν το απόγευμα στην Τσαλδάρη και έψαχναν που θα δουν τον αγώνα. Είδαν το Κοράλι και μπήκαν να ρωτήσουν αν υπήρχαν θέσεις, πρώτη φορά που πήγαν στο Κοράλι. Έκλεισαν το τραπέζι και έφυγαν για να γυρίσουν το βράδυ να δουν τον αγώνα

Μ. Φύσσα: Μπήκαν στο μαγαζί και ξεκίνησε ο αγώνας. Ήταν οι τρεις τους και στο δεύτερο ημίχρονο συμπληρώθηκε η παρέα και έγιναν 9 άτομα.

Πρόεδρος: Όσο γινόταν ο αγώνας, ελέχθη κάτι με κάποια άλλη παρέα;

Μ. Φύσσα: Τίποτα απολύτως. Τελείωσε ο αγώνας και βγήκαν από το μαγαζί. Στην απέναντι γωνία βλέπεουν να έχουν μαζευτεί περίπου 20 άτομα, φαινόντουσαν ότι είναι χρυσαυγίτες

Μ. Φύσσα: Κρατάγανε πάρα πολλά στα χέρια τους όπως ρόπαλα, λοστούς και διάφορα άλλα. Στέκονται στην πόρτα, ωστόσο τα άτομα αυτά είχαν κλείσει τα αυτοκίνητα των παιδιών. Στο διάστημα αυτό στη γωνία Κεφαλληνίας και Τσαλδάρη, υπάρχει αστυνομία. Δύο μηχανές Δίας, πάρα πολύ κοντά.

Πρόεδρος: Σε τι απόσταση;

Μ. Φύσσα: Πάρα πολύ κοντά. Είναι στην απέναντι γωνία. Πριν γίνει οτιδήποτε. Τα παιδιά είναι στην πόρτα και βλέπουν από τη μια πλευρά τους χρυσαυγίτες και από την άλλη την αστυνομία. Σε αυτό το διάστημα υπάρχει ένας τύπος, που τον ονομάσαμε μεσάζοντα,  ο οποίος βρέθηκε να δίνει οδηγίες στα παδιά χωρίς λόγο για το τι θα κάνουν. Λέει ότι είναι Ειδικός Φρουρός και τους λέει να μην φοβούνται.Ο Παύλος του απαντάει ότι εδώ είμαι στη γειτονιά μου, δε φοβάμαι.

Πρόεδρος: Είπατε ότι δεν έγινε φασαρία; Γιατί παρέμειναν εκεί ο γιός σας και η παρέα του;

Μ. Φύσσα: Ήταν πολύ λίγος ο χρόνος, στην ουσία ήθελαν να συνενοηθούν για το τι θα κάνουν στη συνέχεια. Τα παιδιά έφτασαν τσαλδάρη και κεφαληνίας. Ένα από τα παιδιά αποχώρησε με ταξί, ήταν αδιάθετος. Ο Παύλος είπε πηγαίντε σπίτι, πάμε να πάρουμε τσιγάρα εμείς, να φτάσουμε σπίτι και να τελειώσει όλο αυτό

Μ. Φύσσα: Τα κορίτσια έκαναν δύο βήματα. Η Χρύσα σταμάτησε για να δει τον Παύλο να δει τι γίνεται. Ωστόσο οι 20 που ήταν εκεί, όταν ακόμα τα παιδιά ήταν στη γωνία με την αστυνομία κοντά, άρχισε να έρχεται το Τάγμα Εφόδου από τη Νίκαια. Από Τσαλδάρη προς τα πάνω. Είναι ακόμη τα παιδιά στη γωνία , που κάποιο αυτοκίνητο σταματάει μπροστά τους και ο οδηγός ρωτάει. «Παιδιά ξέρετε την Κεφαλληνίας;» Εκ των υστέρων μάθαμε ότι ήταν ο δολοφόνος. Ο Παύλος απάντησε, εκεί είναι φίλε μου.

Πρόεδρος: Εκτός από τους 20 ήρθαν λοιπόν και άλλοι;

Μ. Φύσσα: Ήρθαν άλλα 30 άτομα. Έγιναν περίπου 50.

Πρόεδρος: Είπατε ότι ήταν από τη Νίκαια το τάγμα εφόδου; πως το γνωρίζετε;

Μ. Φύσσα: Αυτό το μάθαμε εκ των υστέρων. Τα αγόρια που πήγαν να πάρουν τα τσιγάρα αρχίζουν να τρέχουνε. Ο Παύλος δεν έτρεξε, προχώρησε και ύστερα από λίγο τον προλάβανε. Πηγαίναν πάνω του ανά ομάδες και τον χτυπάγανε

Μ. Φύσσα: Όλο αυτό λοιπόν όταν το καταλάβαμε και το μάθαμε μετά το καναν για να εμποδίσουν τον Παύλο και να έρθει ο δολοφόνος να τον μαχαιρώσει. Ο δολοφόνος λοιπόν, έρχεται κάθετα στην Τσαλδάρη. Ανάποδα. Όλο αυτό το διάστημα γινόντουσαν αυτές οι επιθέσεις ανά δύο-τρια άτομα. Χτύπησαν και άλλα δύο παιδιά. Ο ένας δεν πρόλαβε να φύγει, τον χτύπησαν και τον έριξαν κάτω. Ο άλλος γύρισε να σώσει τον φίλου του. Τον έριξαν και αυτόν. Και είναι δύο παιδιά κάτω εκτοπισμένα και ο Παύλος μόνος του στην άλλη πλευρά.

Πρόεδρος: Στο αυτοκίνητο πόσα άτομα ήταν;

Μ. Φύσσα: Στο αυτοκίνητο ήταν τέσσερα άτομα, οι υπόλοιποι αποβιβάστηκαν ένα τετράγωνο πριν, ο Ρουπακιάς ήταν μόνος του. Βγαίνει από το αυτοκίνητο, βλέπει τον στόχο του, μπαίνει στο αυτοκίνητο και έφτασε στον Παύλο, του έδωσε δύο μαχαιριές στην καρδιά

Πρόεδρος:Η Χρύσα που ήταν;

Μ. Φύσσα: Η Χρύσα όλο αυτό το διάστημα δεν έφυγε μακριά. Πήγε στην αστυνομία και τους παρακάλαγε. Τους τράβαγε. Σας παρακαλώ τα παιδιά δεν έχουν κάνει τίποτα και θα γίνει κακό. Η απάντηση ήταν ότι δεν μπορούμε να επέμβουμε. Ήταν τέσσερις. Η Χρύσα τους τράβαγε στην κυριολεξία.

Πρόεδρος: Όταν κατέβηκε ο Ρουπακιάς έγινε κάποια συμπλοκή;

Μ. Φύσσα: Καμία συμπλοκή. Ωστόσο σας είπα ότι τον απασχολούσαν οι άλλοι. Μέχρι να βγει από το αυτοκίνητο τον κρατάγανε οι άλλοι.

Μ. Φύσσα: Ο Ρουπακιάς… Δε θέλω να τον ξαναπώ με το όνομά του. Είναι δολοφόνος. Ο δολοφόνος.

Πρόεδρος:Τον πλησιάζει ο Ρουπακιάς και;

Μ. Φύσσα: Τον μαχαιρώνει στην καρδιά. Ξέρω από τα παιδιά ότι πήγε, τον αγκάλιασε και τον σκότωσε. Οι υπόλοιποι χρυσαυγίτες εκείνη τη στιγμή έβριζαν και φώναζαν ενθαρρύνοντάς τον. Κανείς από τα παιδιά την παρέα του Παύλου δεν είδε το μαχαίρι.

Πρόεδρος: Μπορούσαν να τον αποτρέψουν οι χρυσαυγίτες;

Μ. Φύσσα: Εννοείται.

Πρόεδρος: Κατέληξε στο ασθενοφόρο; Μ. Φύσσα: Άντεξε τέσσερα λεπτά. Ο Ρουπακιάς πήγε να μπει στο αυτοκίνητο του όταν τον μαχαίρωσε. Ο Παύλος του φώναξε: Που πας με μαχαίρωσες και φεύγεις;

Πρόεδρος: Εκτός από τα 4 άτομα αστυνομικούς, ήρθαν και άλλοι; Μ. Φύσσα: Ήρθαν και άλλοι και ένα περιπολικό. Κατεβαίνουν και τον προλαβαίνουνόταν έχει ήδη μπει στο αυτοκίνητο και έχει πετάξει το μαχαίρι κάτω. Ωστόσο η Χρύσα έχει προσπαθήσει με κάθε τρόπο να τους τραβήξει νωρίτερα. Όταν βγήκε το μαχαίρι η αστυνομικός φωνάζει «Ε όχι δεν είπαμε και μαχαίρια».

Πρόεδρος: Τι σημαίνει αυτή φράση για εσάς; Μ. Φύσσα: Σημαίνει ότι αστυνομία και Χ.Α. είναι ένα. Τόσο απλά;

Πρόεδρος: Δεν τον είχε δει ποτέ, γιατί να τον σκοτώσει; Μ. Φύσσα: Γιατί τους ενοχλούν όσοι είναι «απέναντι».

Πρόεδρος: Η σχέση Ρουπακιά με Πατέλλη ποιά ήταν; Μ. Φύσσα: Ήταν στο πενταμελές της οργάνωσης της Νίκαιας. Αν δεν πάρουν το οκ από τον Λαγό βέβαια δεν κάνουν τίποτα. Τίποτα δεν κάνουν χωρίς εντολή. Είναι φανερό πια πως δρούν όλοι αυτοί.

Μ. Φύσσα: Καζαντζόγλου ενημερώνει Πατέλη, πυρηνάρχη της Νίκαιας. Ο Πατέλης ενημερώνει τον Λαγό και εκείνος με sms στέλνει στα μέλη της να έρθει στην περιοχή.

Πρόεδρος: Ποιο ήταν το κίνητρο; Μ. Φύσσα: Να έχουν την ισχύ που νομίζουν ότι έχουν. Οτιδήποτε αντίθετο θέλουν να το τελειώνουν.

Πρόεδρος: Μέχρι τότε δεν υπήρχε διαφορά με τον γιό σας; Το κίνητρο; Μ. Φύσσα: Είναι εκπαιδευμένοι δολοφόνοι. Είναι εγκληματική οργάνωση και απλά ήθελαν να σκοτώσουν τον Παύλο και τον σκοτώσαν. Ο Πατέλης περιμένει το οκ από τον Λαγό, όταν το πήρε προχώρησαν στο χτύπημα. Όλοι είχαν πάρει μήνυμα από τον Πατέλη. Έλεγε: «Όλοι τώρα στην τοπική».

Μ. Φύσσα: Από την τοπική, πήραν τις μηχανές που πήγανε και μαζευτήκανε στην Τσαλδάρη.

Πρόεδρος: Ξέρετε  αν υπήρξαν κάποιες άλλες αξιοποινες πράξεις από μέρους τους; Μ. Φύσσα:  Πολλά  χτυπήματα έχουν κάνει σε Αθήνα, Μεσολόγγι, Μελιγαλά

Πρόεδρος: Γνωρίζετε για ιεραρχία; Μ. Φύσσα: Ναι είχαν ιεραρχία. Αρχηγός, Πυρηνάρχες. Όλοι αυτοί είχαν ο καθένας ένα κομμάτι το οποίο το υλοποιούσαν.

Εισαγγελέας: Τι τους είπαν στην τοπική οργάνωση; Ο Ρουπακιάς είχε πάρει εντολή; Μ. Φύσσα: Ακριβώς. Ο αρχηγός την έδωσε, αν δεν δώσει το οκ δεν κάνουν τίποτα.Πρόεδρος: Άρα η εντολή δόθηκε από τον Λαγό;Μ. Φύσσα: Φυσικά. Και μάλιστα υπήρξε επικοινωνία μεταξύ Μιχαλολιάκου και Λαγού στις 00:37 για να λάβει γνώση ο Μιχαλολιάκος για τη δολοφονία.

Ερώτηση από την έδρα: Είπατε ότι απέκλεισαν τα αυτοκίνητα των παιδιών. Μ. Φύσσα: Μπορεί να έτυχε.Ερώτηση από την έδρα: Η παρέα πόση ήταν;Μ. Φύσσα: Ήταν τρεις και έγιναν 9.Ερώτηση από την έδρα: Όσοι ήρθαν μετά που ήταν νωρίτερα;Μ. Φύσσα: Δεν ξέρω

Διαβάστε Περισσότερα »

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ–Εγερτήριο σάλπισμα κατά των φασιστών επιδρομέων

11393133_464595940381968_8116713059140882640_n[4]autopic1785

Διαβάστε Περισσότερα »

5 χρόνια από το θάνατο του Αχιλλέα Απανοζίδη

apanozidis
Συμπληρώνονται σήμερα 5 χρόνια από το θάνατο του επαναστάτη κομμουνιστή σταλινικού-ζαχαριαδικού ΑΧΙΛΛΕΑ ΑΠΑΝΟΖΙΔΗ ο οποίος από την πρώτη στιγμή αντιτάχθηκε στις επεμβάσεις των χρουτσωφικών στο ΚΚΕ,  στην αντεπαναστατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της κακόφημης «6ης Ολομέλειας» του «Κ»ΚΕ (1956) αποχωρώντας οριστικά από τι γραμμές του νέου δεξιού οπορτουνιστικού μορφώματος με επικεφαλής τη νέα διορισμένη ηγεσία των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-κ.α. Καταπολέμησε το διεθνή και ντόπιο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό με αποτέλεσμα να συλληφθεί στη Βουλγαρία και να σταλεί εξορία. Παρέμεινε, ως το θάνατό του, μαχητικός αντίπαλος και πολέμιος του προδοτικού αντεπαναστατικού ρεύματος του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και των διαφόρων άλλων οπορτουνιστικών ρευμάτων (μαοϊκών, τροτσκιστών, κλπ.) υπερασπίζοντας πάντα την επαναστατική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και τις παραδόσεις του επαναστατικού ΚΚΕ και του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο του Νίκου Καραγιαννακίδη  «ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΕΔΩ»:ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΟΠΙΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΣΤΗ ΣΙΒΗΡΙΑ (1962-1963) [Ιόνιο Πανεπιστήμιο, 2011]
Ο Απανοζίδης, ο οποίος διατήρησε πάντοτε την πίστη του στο Ζαχαριάδη, επαναπατρίστηκε το 1983. Έζησε έκτοτε και μέχρι το θάνατό του, στις 28 Οκτωβρίου 2010, στο χωριό του, τον Πλαταμώνα Καβάλας. Με την επιστροφή του στην πατρίδα μετέφερε και τη βιβλιοθήκη του, στην οποία δεσπόζουν τα Άπαντα του Βλαντιμίρ Λένιν, έργα του Στάλιν, του Ζαχαριάδη, του Εμβέρ Χότζα, εκδόσεις του ΚΚΣΕ πριν από το 20ό Συνέδριο, το Κόκκινο Βιβλίο και έργα του Μάο Τσε Τουνγκ, καθώς και βιβλία πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου, γραμμένα στη βουλγαρική γλώσσα. Ακόμη, διέσωσε το μικρό προσωπικό του αρχείο, από όπου προέρχεται και η «Μπροσούρα» που παρουσιάστηκε στην παρούσα μελέτη.
Παρά τις επανειλημμένες προτάσεις που έγιναν σε αυτόν, μεταξύ των οποίων και μία από τον ίδιο το Χαρίλαο Φλωράκη το 1983, ο Απανοζίδης δεν επανεντάχθηκε ποτέ στο ΚΚΕ.Δεν επεδίωξε ούτε να σχετιστεί με κάποιο από τα δύο κόμματα που προέκυψαν από τη μετεξέλιξη των «μαρξιστών-λενινιστών», το ΚΚΕ (μ-λ) ή το Μ-Λ ΚΚΕ. Όπως δήλωσε ο ίδιος στο γράφοντα, «όλα αυτά ήταν παρακλάδια των αναθεωρητών. Τι να πάω να κάνω εκεί; Να χάνω τον καιρό μου;»

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Ανακοίνωση του Κόμματος Εργασίας (Τουρκία) για την βομβιστική επίθεση σε Ειρηνική διαδήλωση

Σήμερα, η ειρηνική διαδήλωση που διοργανώθηκε από τέσσερις μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις στην Άγκυρα έγινε στόχος δύο βομβιστικών επιθέσεων. Δύο βόμβες εξερράγησαν μέσα στις μάζες που μαζεύονταν να διαδηλώσουν στην πλατεία στις 10 π.μ. το πρωί κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό της Άγκυρας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της κυβέρνησης ο αριθμός των νεκρών ανέρχεται σε 86 και 186 άνθρωποι τραυματίστηκαν.

9 από τα μέλη μας Κόμματος, συμπεριλαμβανομένου ενός μέλους της Κεντρικής Επιτροπής μας είναι νεκροί και 30 από τους συντρόφους μας είναι τραυματίες.

Στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 7 του Ιούνη το κυβερνών ΑΚΡ χάσει μέρος της ψήφου του και δεν έχει λάβει ικανό αριθμό βουλευτών να σχηματίσει κυβέρνηση πλειοψηφίας. Το ΑΚΡ αρνήθηκε να συνάψει συμμαχία με τα άλλα κόμματα, εμπόδισε προσπάθειες να δημιουργήσουν μια κυβέρνηση και εξασφάλισε μία ακόμη εκλογική αναμέτρηση που θα διεξαχθεί την 1η Νοεμβρίου. Επιπλέον, τελειώνοντας την πενταετή διαπραγματεύση του με το κουρδικό πολιτικό κατεστημένο, το ΑΚΡ άρχισε να τρομοκρατεί τις κουρδικές περιοχές με στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις. Λόγω της πολιτικής τρομοκρατίας του ΑΚΡ πάνω από 1.000 στρατιώτες, αστυνομικοί, οι αντάρτες και άμαχοι (μεταξύ των οποίων γυναίκες, ηλικιωμένοι και παιδιά) έχουν σκοτωθεί τους τελευταίους τρεις μήνες.

Μέσα από την εκστρατεία τρόμου του στις κουρδικές περιοχές, το ΑΚΡ προσπαθεί να φέρει το ποσοστό του HDP - το οποίο έλαβε 13% των ψήφων και 80 βουλευτές στις τελευταίες εκλογές - κάτω από το όριο του 10% και ως εκ τούτου και πάλι να αναδειχθεί το πλειοψηφόν κυβερνών κόμματος στην Τουρκία.

Πρόσφατα, οι δυνάμεις που βρίσκονται ενάντια στην τρομοκρατική πολιτική του ΑΚΡ και απαιτούν μια ειρηνική επίλυση του κουρδικού ζητήματος προσπαθούν να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί μέσα από δραστηριότητες και εκδηλώσεις. Η σημερινή διαδήλωση οργανώθηκε από τα DISK (Επαναστατική Συνομοσπονδία Συνδικάτων), KESK (Δημόσια Συνομοσπονδία Συνδικάτων), TMMOB (Ένωση Τουρκικού Εμπορικού Επιμελητηρίού Αρχιτεκτόνων και Επιμελητηρίου Μηχανικών) και TTB (Τουρκικό τμήμα των Γιατρών). Μαζί με τα μέλη αυτών των τεσσάρων συνδικάτων, στη διαδήλωση συμμετείχαν επίσης το HDP και το EMEP, καθώς και μια σειρά από κόμματα, πολιτικές οργανώσεις και ομάδες.

Καταδικάζουμε απερίφραστα την επίθεση και να επαναλάβει το γεγονός ότι οι επιθέσεις αυτές δεν μπορούν να μας σταματήσει.

Κόμμα Εργασίας (EMEP), Τουρκία
10 Οκτώβρη 2015

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Ανασύνταξη 414Β (Σεπτέμβρης 2015)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 414Β (Σεπτέμβρης 2015)

Διαβάστε Περισσότερα »

GEORGI DIMITROW: Κεντρικά ζητήματα του Ενιαίου Μετώπου στις διάφορες χώρες

dimitrof

GEORGI DIMITROW

Κεντρικά ζητήματα του Ενιαίου Μετώπου στις διάφορες χώρες

Σε κάθε χώρα υπάρχουν κεντρικά ζητήματα, που σ' ένα δοσμένο στάδιο απασχολούν τις πλατειές μάζες και γύρω από τα οποία πρέπει να αναπτυχτεί ο αγώνας για τη δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου. Πιάνοντας σωστά τα κεντρικά αυτά σημεία, τα κεντρικά αυτά ζητήματα, σημαίνει ότι εξασφαλίζεται και επιταχύνεται η δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου.

α) Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής

Ας πάρουμε για παράδειγμα μια τόσο σπουδαία χώρα του καπιταλιστικού κόσμου, όπως είναι οι Ενωμένες Ποιλιτείες της Αμερικής. Η κρίση κινητοποίησε εκεί εκατομμύρια μάζες. Το πρόγραμμα της εξυγίανσης του καπιταλισμού κατέρρευσε. Τεράστιες μάζες αρχίζουν να γυρνάν την πλάτη στα αστικά κόμματα και αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε δίλημμα.

Ο αναπτυσσόμενος αμερικάνικος φασισμός προσπαθεί να κατευθύνει την απογοήτευση και δυσαρέσκεια των μαζών αυτών σε έναν αντιδραστικό φασιστικό δρόμο. Η ιδιομορφία της ανάπτυξης του αμερικάνικου φασισμού έγκειται στο γεγονός, ότι στο σημερινό στάδιο εμφανίζεται κυρίως με τη μορφή της αντιπολίτευσης ενάντια στο φασισμό σα μια “όχι αμερικάνικη” κίνηση, σα μια κίνηση, που εισάγεται από το εξωτερικό. Σε αντίθεση με το γερμανικό φασισμό, που εμφανίστηκε με αντισυνταγματικά συνθήματα, ο αμερικάνικος φασισμός προσπαθεί να ποζάρει σαν αγωνιστής υπέρ του συντάγματος και της “αμερικάνικης δημοκρατίας”. Δεν πρόκειται ακόμα για άμεσα απειλητικό κίνδυνο. Αλλά αν κατορθώσει να εισχωρήσει στις πλατειές και απογοητευμένες από τα παλιά αστικά κόμματα μάζες, μπορεί να αποτελέσει σοβαρό κίνδυνο σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Τι θα σήμαινε όμως μια νίκη του φασισμού στις Ενωμένες Πολιτείες; Για τις εργαζόμενες μάζες θα σήμαινε φυσικά τεράστια όξυνση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης και τη συντριβή του εργατικού κινήματος. Και τι διεθνή σημασία θα είχε η νίκη αυτή του φασισμού; Οι Ενωμένες Πολιτείες δεν είναι φυσικά ούτε Ουγγαρία, ούτε Φιλανδία, ούτε Βουλγαρία, ούτε Λεττονία. Η νίκη του φασισμού στις Ενωμένες Πολιτείες θα άλλαζε ολόκληρη τη διεθνή κατάσταση.

Επιτρέπεται, λοιπόν, κάτω από αυτές τις συνθήκες να μένει ικανοποιημένο το αμερικάνικο προλεταριάτο, οργανώνοντας μόνο την ταξικά συνειδητή πρωτοπορία του, που είναι έτοιμη να πάρει τον επαναστατικό δρόμο; Όχι.

Είναι ολοφάνερο, ότι τα συμφέροντα του αμερικάνικου προλεταριάτου απαιτούν, να ξεκόψει χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση όλες του τις δυνάμεις από τα καπιταλιστικά κόμματα. Πρέπει να βρεθούν δρόμοι και κατάλληλοι τρόποι, για να εμποδιστεί έγκαιρα ο εγκλωβισμός των δυσαρεστημένων πλατειών μαζών των εργαζομένων από το φασισμό. Και πάνω σ' αυτό οφείλουμε να πούμε: η δημιουργία ενός μαζικού Κόμματος των εργαζομένων, ενός “Εργατικού και Αγροτικού Κόμματος” θα μπορούσε να ήταν για τις αμερικάνικες συνθήκες ένας τέτοιος κατάλληλος τρόπος. Ένα τέτοιο κόμμα θα ήταν μια ειδική μορφή Λαϊκού Μετώπου των μαζών στην Αμερική, που θα αντιπαραθέτονταν στα κόμματα των τραστ και των τραπεζών, καθώς και στον αναπτυσσόμενο φασισμό. Ένα τέτοιο κόμμα δε θα ήταν, φυσικά, σοσιαλιστικό ούτε κομμουνιστικό. Πρέπει όμως να είναι αντιφασιστικό και όχι αντικομμουνιστικό κόμμα. Το Πρόγραμμα του κόμματος αυτού θα πρέπει να κατευθύνεται ενάντια στις τράπεζες, τα τραστ, τα μονοπώλια, ενάντια στους κύριους εχθρούς του λαού, που πλουτίζουν σε βάρος του. Ένα τέτοιο κόμμα τότε μόνο μπορεί να εκπληρώσει τον προορισμό του, όταν αγωνιστεί για τα αμεσότερα αιτήματα της εργατικής τάξης, για πραγματική κοινωνική νομοθεσία, για την ασφάλιση των ανέργων· όταν αγωνιστεί για να αποχτήσουν οι λευκοί και μαύροι ημιμισθωτές γη και να απελευθερωθούν από τα βάρη των χρεών· όταν αγωνιστεί για την κατάργηση των χρεών των αγροτών· όταν αγωνιστεί για την ισοτιμία των νέγρων, για την υπεράσπιση των αιτημάτων των βετεράνων του πολέμου, για τη διαφύλαξη των συμφερόντων των ελεύθερων επαγγελματιών, των μικροεμπόρων και βιοτεχνών. Και τα λοιπά.

Είναι αυτονόητο, ότι ένα τέτοιο κόμμα θα αγωνιστεί για την αποστολή εκπροσώπων του στα τοπικά διοικητικά σωματεία, στα αντιπροσωπευτικά όργανα των διάφορων πολιτειών, καθώς και στο Κογκρέσο και στη Γερουσία.

Οι σύντροφοι μας στις Ενωμένες Πολιτείες ενήργησαν σωστά, παίρνοντας την πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός τέτοιου κόμματος. Αλλά θα πρέπει να πάρουν ακόμα πιο δραστικά μέτρα, για να γίνει η δημιουργία ενός τέτοιου κόμματος υπόθεση των ίδιων των μαζών. Το ζήτημα της δημιουργίας ενός “Εργατο – Αγροτικού Κόμματος” και το πρόγραμμά του πρέπει να αναλυθούν σε μαζικές οργανώσεις. Είναι απαραίτητο να αναπτύξουμε ένα πολύ πλατύ κίνημα για τη δημιουργία του κόμματος αυτού και να τεθούμε επικεφαλής αυτού του κινήματος. Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να επιτρέψουμε να περάσει η πρωτοβουλία της οργάνωσης του κόμματος στα χέρια εκείνων των στοιχείων, που θέλουν να εκμεταλλευτούν τη δυσαρέσκεια των απογοητευμένων από τα αστικά κόμματα – το δημοκρατικό και το ρεπουμπλικανικό – εκατομμυρίων μαζών, για να δημιουργήσουν στις Ενωμένες Πολιτείες ένα “τρίτο” κόμμα, ένα αντικομμουνιστικό κόμμα ενάντια στο επαναστατικό κίνημα.

β) Αγγλία

Στην Αγγλία, η φασιστική οργάνωση Μόσλεϋς πέρασε προσωρινά λόγω των μαζικών ενεργειών των άγγλων εργατών σε δεύτερη μοίρα. Αλλά δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια, όταν η λεγόμενη “Εθνική Κυβέρνηση” παίρνει διάφορα αντιδραστικά μέτρα ενάντια στην εργατική τάξη, με τα οποία δημιουργούνται και στην Αγγλία συνθήκες, που σε περίπτωση ανάγκης, θα διευκολύνουν την αστική τάξη στο πέρασμα σε φασιστικό καθεστώς.

Να αγωνίζεσαι στο σημερινό στάδιο ενάντια στο φασιστικό κίνημα στην Αγγλία, σημαίνει πριν απ' όλα να αγωνίζεσαι ενάντια στην “Εθνική Κυβέρνηση”, ενάντια στα αντιδραστικά της μέτρα, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, για την υπεράσπιση των αιτημάτων των ανέργων, ενάντια στην περικοπή των μισθών, για την κατάργηση όλων των νόμων, με τη βοήθεια των οποίων η αγγλική αστική τάξη ρίχνει το επίπεδο ζωής των μαζών.

Αλλά το αναπτυσσόμενο μίσος της εργατικής τάξης ενάντια στην “Εθνική Κυβέρνηση”, συνενώνει όλο και πιο πλατειές μάζες κάτω από το σύνθημα: Σχηματισμός μιας νέας κυβέρνησης των Εργατικών στην Αγγλία”. Μπορούν οι κομμουνιστές να μη πάρουν υπόψη τους τη διάθεση των πλατειών μαζών, που πιστεύουν ακόμη στην κυβέρνηση των εργατικών; Όχι, σύντροφοι! Πρέπει να βρούμε το δρόμο προς αυτές τις μάζες. Τους λέμε καθαρά, όπως αναφέρει το 13ο Συνέδριο του Αγγλικού Κομμουνιστικού Κόμματος: “Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε οπαδοί της σοβιετικής Εξουσίας, σα μοναδικής Εξουσίας που μπορεί να απελευθερώσει τους εργάτες από το ζυγό του καπιταλισμού. Εσείς όμως θέλετε κυβέρνηση των Εργατικών; Πάει καλά. Αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε χέρι με χέρι μαζί σας για τη συντριβή της “Εθνικής Κυβέρνησης”. Είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε τον αγώνα σας για το σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης των Εργατικών, παρόλο που οι δυο προηγούμενες κυβερνήσεις των Εργατικών δεν κράτησαν τις υποσχέσεις που έδωσε το Εργατικό Κόμμα στην εργατική τάξη. Δεν περιμένουμε να εφαρμόσει η κυβέρνηση αυτή σοσιαλιστικά μέτρα. Αλλά στο όνομα εκατομμυρίων εργατών, βάζουμε το αίτημα, να προασπίσει τα αμεσότερα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων. Θέλουμε να συζητήσουμε μαζί ένα κοινό Πρόγραμμα από τέτοια αιτήματα και να πραγματοποιήσουμε εκείνη την ενότητα δράσης, που χρειάζεται το προλεταριάτο, για να μπορέσει να προβάλει αντίσταση στις αντιδραστικές επιθέσεις της “Εθνικής κυβέρνησης”, στην επίθεση του κεφαλαίου και του φασισμού, στην προετοιμασία ενός νέου πολέμου. Οι Άγγλοι σύντροφοι είναι έτοιμοι να εμφανιστούν στις επερχόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές πάνω σ' αυτή τη βάση μαζί με τις οργανώσεις του Εργατικού Κόμματος ενάντια στην “Εθνική Κυβέρνηση”, καθώς και ενάντια στο Λόυντ Τζωρτζ, που προσπαθεί με τον τρόπο του να παρασύρει τις μάζες για το συμφέρον της αγγλικής αστικής τάξης ενάντια στην υπόθεση της εργατικής τάξης.

Η στάση αυτή των άγγλων κομμουνιστών είναι σωστή. Θα τους διευκολύνει στη δημιουργία του αγωνιστικού Ενιαίου Μετώπου μαζί με τα εκατομμύρια μαζών των αγγλικών συνδικάτων και το Εργατικό Κόμμα.

Μένοντας πάντα οι κομμουνιστές στις πρώτες γραμμές του αγωνιζόμενου προλεταριάτου, δείχνοντας στις μάζες το μόνο σωστό δρόμο – το δρόμο της πάλης για την επαναστατική ανατροπή της κυριαρχίας της αστικής τάξης και για την οικοδόμηση της σοβιετικής εξουσίας – δεν πρέπει να παραλείψουν στον καθορισμό των επίκαιρων πολιτικών καθηκόντων τους εκείνα τα απαραίτητα στάδια του μαζικού κινήματος, που στην πορεία τους, οι εργατικές μάζες ξεπερνούν, με την ίδια τους την πείρα, τις αυταπάτες τους και περνάνε με το μέρος του κομμουνισμού.

γ) Γαλλία

Η Γαλλία είναι η χώρα, όπου, όπως είναι γνωστό, η εργατική τάξη δίνει σ' ολόκληρο το διεθνές προλεταριάτο το παράδειγμα, για το πώς διεξάγεται ο αγώνας ενάντια στο φασισμό. Το γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα δίνει σ' όλα τα τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς το παράδειγμα, για το πώς πρέπει να εφαρμόζεται η τακτική του Ενιαίου Μετώπου, οι σοσιαλιστές εργάτες δίνουν το παράδειγμα, για το τι πρέπει να κάνουν τώρα οι σοσιαλδημοκράτες των άλλων καπιταλιστικών χωρών στον αγώνα ενάντια στο φασισμό.

Είναι τεράστια η σημασία της αντιφασιστικής διαδήλωσης, που πραγματοποιήθηκε στις 14 Ιούλη τούτου του χρόνου στο Παρίσι, όπου πήραν μέρος μισό εκατομμύριο άτομα, καθώς επίσης και των πολυάριθμων διαδηλώσεων σε άλλες πόλεις της Γαλλίας. Εδώ δεν πρόκειται πια για απλό ενιαιομετωπικό κίνημα, πρόκειται ήδη για την αρχή ενός πλατιού, γενικού, Λαϊκού Μετώπου ενάντια στο φασισμό στη Γαλλία. Το κίνημα αυτό του Ενιαίου Μετώπου μεγαλώνει την πίστη της εργατικής τάξης στις δυνάμεις της, δυναμώνει τη συνείδηση για τον ηγετικό της ρόλο απέναντι στην αγροτιά, τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και τους διανοούμενους. Διευρύνει την επιρροή του Κομμουνιστικού Κόμματος στις εργατικές μάζες και δυναμώνει, έτσι, το προλεταριάτο στον αγώνα του ενάντια στο φασισμό. Το κίνημα αυτό κινητοποιεί έγκαιρα την επαγρύπνηση των μαζών απέναντι στο φασιστικό κίνδυνο. Θα αποτελέσει το φωτεινό παράδειγμα για την ανάπτυξη του αντιφασιστικού αγώνα στις άλλες καπιταλιστικές χώρες και θα επιδράσει ενθαρρυντικά πάνω στο καταπιεσμένο από τη φασιστική διχτατορία προλεταριάτο της Γερμανίας.

Πρόκειται αναμφίβολα για μεγάλη νίκη, που όμως δεν έχει κρίνει ακόμη την έκβαση του αντιφασιστικού αγώνα. Η συντριπτική πλειοψηφία του γαλλικού λαού είναι χωρίς αμφιβολία ενάντια στο φασισμό. Η αστική τάξη όμως ξέρει να στραγγαλίζει με τη βοήθεια της ένοπλης εξουσίας τη θέληση των λαών. Το φασιστικό κίνημα αναπτύσσεται παραπέρα εντελώς ελεύθερα χάρη στη δραστήρια υποστήριξη του μονοπωλιακού κεφαλαίου, της κρατικής μηχανής της αστικής τάξης, του Γενικού Επιτελείου του γαλλικού στρατού και τους αντιδραστικούς ηγέτες της καθολικής εκκλησίας – του προμαχώνα κάθε αντίδρασης. Η πιο ισχυρή φασιστική οργάνωση, η οργάνωση των “Σταυροφόρων του Πυρός”, διαθέτει σήμερα πάνω από 300.000 ένοπλα μέλη, που ο πυρήνας τους αποτελείται από 60.000 εφέδρους αξιωματικούς. Κατέχει θέσεις στην αστυνομία, στη χωροφυλακή, στο στρατό, στην αεροπορία, σ' ολόκληρη την κρατική μηχανή. Οι τελευταίες δημοτικές εκλογές δείχνουν, ότι στη Γαλλία δεν προοδεύουν μόνο οι οι επαναστατικές δυνάμεις, αλλά και οι δυνάμεις του φασισμού. Αν ο φασισμός κατορθώσει να εισχωρήσει στις πλατειές αγροτικές μάζες και εξασφαλίσει την υποστήριξη ενός τμήματος του στρατού, ουδετεροποιώντας το άλλο, τότε οι εργαζόμενες μάζες στη Γαλλία δεν θα μπορέσουν να εμποδίσουν τον ερχομό του φασισμού στην εξουσία. Μην ξεχνάτε, σύντροφοι, την οργανωτική αδυναμία του γαλλικού εργατικού κινήματος, πράγμα που διευκολύνει την επιτυχία της φασιστικής επίθεσης. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, να μείνουν η εργατική τάξη και όλοι οι αντιφασίστες στη Γαλλία ικανοποιημένοι από τα μέχρι τώρα επιτυχή αποτελέσματα.

Μπροστά σε ποια καθήκοντα βρίσκεται η εργατική τάξη στη Γαλλία;

Πρώτο: δημιουργία Ενιαίου Μετώπου όχι μόνο σε πολιτικό, αλλά και σε οικονομικό πεδίο για την οργάνωση του αγώνα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου. Σπάσιμο, ασκώντας πίεση, της αντίστασης της κορυφής της ρεφορμιστικής Ένωσης Συνδικάτων (C.G.T.) ενάντια στο Ενιαίο Μέτωπο.

Δεύτερο: αποκατάσταση της συνδικαλιστικής ενότητας στη Γαλλία: Ενιαία συνδικάτα πάνω στη βάση της ταξικής πάλης.

Τρίτο: προσεταιρισμός των πλατειών αγροτικών μαζών, των μαζών των μικροαστών στο αντιφασιστικό κίνημα, δίνοντας στα καθημερινά τους αιτήματα μιαν ιδιαίτερη θέση μέσα στο πρόγραμμα του αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου.

Τέταρτο: οργανωτική σταθεροποίηση του αντιφασιστικού κινήματος και διεύρυνση του Λαϊκού Μετώπου με τη δημιουργία μαζικών αιρετών υπερκομματικών οργάνων, που η επιρροή τους να αγκαλιάζει τις πιο πλατειές μάζες από ό,τι τα σημερινά Κόμματα στη Γαλλία και οι Οργανώσεις των εργαζομένων.

Πέμπτο: διάλυση και αφοπλισμό, με την άσκηση πίεσης, των φασιστικών οργανώσεων, των οργανώσεων των συνωμοτών ενάντια στη δημοκρατία και των πραχτόρων του Χίτλερ στη Γαλλία.

Έκτο: εκκαθάριση της κρατικής μηχανής, του στρατού και της αστυνομίας από τους συνωμότες, που προετοιμάζουν φασιστικό πραξικόπημα.

Έβδομο: ανάπτυξη αγώνα ενάντια στους ηγέτες των αντιδραστικών κλικών της καθολικής Εκκλησίας, που είναι ένας από τους σοβαρότερους προμαχώνες του γαλλικού φασισμού.

Όγδοο: σύνδεση του στρατού με το αντιφασιστικό κίνημα, με τη δημιουργία μέσα στο στρατό επιτροπών για την προάσπιση της δημοκρατίας και του συντάγματος, ενάντια σ' εκείνους που θέλουν να χρησιμοποιήσουν το στρατό για να πραγματοποιήσουν πραξικόπημα, με σκοπό την κατάλυση του συντάγματος(χειροκροτήματα). Να μην επιτραπεί στις αντιδραστικές δυνάμεις στη Γαλλία, να διαλύσουν τη γαλλο-σοβιετική συμφωνία, που προασπίζει την υπόθεση της ειρήνης ενάντια στην επίθεση του γερμανικού φασισμού(χειροκροτήματα).

Και αν το αντιφασιστικό κίνημα στη Γαλλία οδηγήσει στο σχηματισμό κυβέρνησης, που να διεξάγει πραγματικό αγώνα – όχι μόνο με λόγια, αλλά με έργα – ενάντια στο γαλλικό φασισμό και να εφαρμόζει το Πρόγραμμα των αιτημάτων του αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου, τότε οι κομμουνιστές, παρόλο που παραμένουν άσπονδοι εχθροί κάθε αστικής κυβέρνησης και οπαδοί της σοβιετικής Εξουσίας, μπροστά στον αυξανόμενο φασιστικό κίνδυνο, είναι πρόθυμοι, παρόλα αυτά, να υποστηρίξουν μια τέτοια κυβέρνηση(χειροκροτήματα).

Το Ενιαίο Μέτωπο και οι φασιστικές μαζικές οργανώσεις

Σύντροφοι! Ο αγώνας για τη δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου στις χώρες, όπου οι φασίστες είναι στη εξουσία, είναι το πιο σπουδαίο πρόβλημα, που μπαίνει μπροστά μας. Εκεί, ο αγώνας αυτός διεξάγεται φυσικά κάτω από αφάνταστα πιο δύσκολες συνθήκες, από ό,τι στις χώρες με νόμιμο εργατικό κίνημα. Στις φασιστικές χώρες, ωστόσο, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ενός πραγματικού αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου, στον αγώνα ενάντια στη φασιστική διχτατορία, γιατί οι σοσιαλδημοκράτες, οι καθολικοί και οι άλλοι εργάτες στη Γερμανία για παράδειγμα, μπορούν να δουν άμεσα την αναγκαιότητα, να διεξάγουν ενιαίο αγώνα μαζί με τους κομμουνιστές ενάντια στη φασιστική διχτατορία. Ανάμεσα στα πλατειά στρώματα των μικροαστών και της αγροτιάς, που δοκίμασαν ήδη τους πικρούς καρπούς της φασιστικής διχτατορίας, αυξάνει όλο και περισσότερο η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση, πράγμα που διευκολύνει την προσάρτησή τους στο αντιφασιστικό Λαϊκό Μέτωπο.

Στις φασιστικές χώρες, ιδιαίτερα στη Γερμανία και Ιταλία, όπου ο φασισμός κατόρθωσε να δημιουργήσει μια μαζική βάση και εγκλώβισε με τη βία τους εργάτες και τους άλλους εργαζομένους στις οργανώσεις του, το κύριο καθήκον είναι να συνδυάσουμε σωστά τον αγώνα ενάντια στη φασιστική διχτατορία από τα έξω με την υπονόμευσή του από τα μέσα, στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις και τα οργάνα. Πρέπει, ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες των χωρών αυτών να εξετάσουμε, κατανοήσουμε και εφαρμόσουμε τις ιδιαίτερες μέθοδες και τρόπους, που βοηθάνε στην πιο γρήγορη διάλυση της μαζικής βάσης του φασισμού και στην προετοιμασία της ανατροπής της φασιστικής διχτατορίας. Αυτά πρέπει να τα εξεταστούν, να κατανοηθούν και να εφαρμοστούν, κι όχι μόνο με κραυγιές: “Κάτω ο Χίτλερ!” και “Κάτω ο Μουσολίνι!”. Ναι, να εξεταστούν, να κατανοηθούν και να εφαρμοστούν!

Πρόκειται για ένα δύσκολο και πολύπλοκο καθήκον. Και γίνεται ακόμη δυσκολότερο, γιατί η πείρα μας σ' ό,τι αφορά την επιτυχή καταπολέμηση της φασιστικής διχτατορίας είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Οι ιταλοί σύντροφοι για παράδειγμα, αγωνίζονται ήδη εδώ και δεκατρία χρόνια κάτω από τις συνθήκες της φασιστικής διχτατορίας. Ακόμη όμως δεν κατόρθωσαν να αναπτύξουν έναν πραγματικά μαζικό αγώνα ενάντια στο φασισμό. Γι' αυτό και δεν μπόρεσαν στο ζήτημα αυτό να βοηθήσουν αρκετά με θετική πείρα τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα των φασιστικών χωρών.

Οι γερμανοί και ιταλοί κομμουνιστές και οι κομμουνιστές άλλων φασιστικών χωρών, καθώς και τα μέλη των κομμουνιστικών συνδέσμων νεολαίας έκαναν απίστευτους ηρωισμούς. Πρόσφεραν και προσφέρουν καθημερινά τεράστιες θυσίες. Μπροστά στον ηρωισμό αυτό, μπροστά σ' αυτές τις θυσίες, σκύβουμε όλοι το κεφάλι. Αλλά μόνο ο ηρωισμός δε φτάνει(χειροκροτήματα). Πρέπει να συνδυάσουμε τον ηρωισμό αυτό με μια τέτοια καθημερινή δουλειά μέσα στις μάζες, με έναν τέτοιο συγκεκριμένο αγώνα ενάντια στο φασισμό, που να έχουμε όσο το δυνατόν πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Στον αγώνα μας ενάντια στη φασιστική διχτατορία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο, να παίρνουμε την επιθυμία για πραγματικότητα. Πρέπει να ξεκινάμε από τα γεγονότα, από την πραγματική συγκεκριμένη κατάσταση.

Πώς όμως έχει σήμερα, στη Γερμανία για παράδειγμα, η πραγματικότητα;

Η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση των μαζών για την πολιτική της φασιστικής διχτατορίας αυξάνει και παίρνει μάλιστα τη μορφή μερικών απεργιών και άλλων ενεργειών. Παρόλες τις προσπάθειές του, ο φασισμός δεν κατόρθωσε να καταχτήσει πολιτικά τις κύριες μάζες της εργατιάς. Χάνει μάλιστα και τους πρώην οπαδούς του και θα τους χάσει σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό. Αλλά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι οι εργάτες εκείνοι, που έχουν πειστεί για τη δυνατότητα της συντριβής της φασιστικής διχτατορίας και που σήμερα κιόλας είναι έτοιμοι να αγωνιστούν ενεργά για το σκοπό αυτό, είναι προς το παρόν ακόμη μειοψηφία. Είμαστε εμείς οι κομμουνιστές και το επαναστατικό τμήμα των σοσιαλδημοκρατών εργατών. Η πλειοψηφία των εργαζομένων, αντίθετα, δεν έχει κατανοήσει ακόμη προς το παρόν τις πραγματικές και συγκεκριμένες δυνατότητες και δρόμους για τη συντριβή της διχτατορίας αυτής και περιμένει προς το παρόν. Αυτό πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας στον καθορισμό των καθηκόντων μας στον αγώνα ενάντια στο φασισμό στη Γερμανία, καθώς και όταν ψάχνουμε, μελετάμε και εφαρμόζουμε τις ιδιαίτερες μέθοδες για τον κλονισμό και την ανατροπή της φασιστικής διχτατορίας στη Γερμανία.

Για να καταφέρουμε βαρύ χτύπημα στη φασιστική διχτατορία, πρέπει να γνωρίσουμε το πιο τρωτό της σημείο. Πού βρίσκεται η αχίλλειος φτέρνα της φασιστικής διχτατορίας; Στην κοινωνική της βάση, που είναι εξαιρετικά ανάμιχτη. Περιλαμβάνει διάφορες τάξεις και διάφορα στρώματα της κοινωνίας. Ο φασισμός αυτοανακηρύχνεται σαν ο μοναδικός εκπρόσωπος όλων των τάξεων και στρωμάτων του πληθυσμού: του βιομήχανου και του εργάτη, του εκατομμυριούχου και του ανέργου, του μεγαλογαιοχτήμονα και του φτωχού αγρότη, του μεγαλοκεφαλαιοκράτη και του χειροτέχνη. Κάνει σα να υπερασπίζεται τα συμφέροντα όλων αυτών των στρωμάτων, τα συμφέροντα του έθνους. Μιας όμως κι ο φασισμός είναι η διχτατορία της μεγαλοαστικής τάξης, έρχεται αναπόφευχτα σε σύγκρουση με την κοινωνική μαζική βάση του, πολύ περισσότερο, επειδή ακριβώς κάτω από τη φασιστική διχτατορία εμφανίζονται ακόμη πιο χτυπητά οι ταξικές αντιθέσεις ανάμεσα στην κλίκα των μεγιστάνων του κεφαλαίου και της συντριφτικής πλειοψηφίας του λαού.

Μόνο τότε μπορούμε να συγκεντρώσουμε τις μάζες στον αποφασιστικό αγώνα για την αποτροπή της φασιστικής διχτατορίας, όταν τραβήξουμε τους εργάτες, που χώθηκαν με τη βία στις φασιστικές οργανώσεις ή έγιναν μέλη τους από έλλειψη ταξικής συνείδησης, μέσα στα πιο στοιχειώδη κινήματα για την υπεράσπιση των οικονομικών, πολιτικών και πολιτιστικών συμφερόντων τους. Ακριβώς γι' αυτό, οι κομμουνιστές πρέπει να δουλεύουν στις οργανώσεις αυτές σαν οι καλύτεροι υπερασπιστές των καθημερινών συμφερόντων της μάζας των μελών, έχοντας υπόψη μας, ότι οι εργάτες που βρίσκονται μέσα σ' αυτές τις οργανώσεις έρχονται αναπόφευχτα σε σύγκρουση με τη φασιστική διχτατορία, στο βαθμό που απαιτούν όλο και πιο συχνά δικαιώματα και υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους.

Πάνω στη βάση της υπεράσπισης των πιο άμεσων, στην αρχή εντελώς στοιχειωδών συμφερόντων των εργαζόμενων μαζών του χωριού και της πόλης, είναι σχετικά πιο εύκολο, να βρεθεί μια κοινή γλώσσα όχι μόνο με τους ξεκαθαρισμένους αντιφασίστες, αλλά και μ' εκείνους τους εργαζομένους, που είναι ακόμη οπαδοί του φασισμού, αλλά έχουν απογοητευτεί από την πολιτική του· είναι δυσαρεστημένοι, μουρμουρίζουν και ψάχνουν να βρουν ευκαιρία, για να δώσουν διέξοδο στη δυσαρέσκειά τους. Πρέπει γενικά να ξεκαθαρίσουμε ότι στις χώρες της φασιστικής διχτατορίας, ολόκληρη η ταχτική μας, πρέπει να έχει σα στόχο, να μη διώχνουμε μακριά τους απλούς οπαδούς του φασισμού, να μην τους ξαναρίχνουμε στην αγκαλιά του φασισμού, αλλά να βαθαίνουμε το χάσμα ανάμεσα στη φασιστική κορυφή και τη μάζα των απογοητευμένων απλών εργαζόμενων οπαδών του φασισμού. Δεν πρέπει να αποτελεί για μας εμπόδιο, σύντροφοι, το γεγονός ότι άνθρωποι, που κινητοποιούνται για τα καθημερινά αυτά συμφέροντα, πιστεύουν ότι είναι πολιτικά αδιαφοροποίητοι ή ακόμη και οπαδοί του φασισμού. Το σπουδαίο για μας είναι, να τους βάλουμε μέσα σε ένα κίνημα, που, κι αν ακόμη αρχικά ίσως να μην προχωρεί καθαρά κάτω από τα συνθήματα της πάλης ενάντια στο φασισμό, αντικειμενικά όμως είναι ήδη ένα αντιφασιστικό κίνημα, αφού αντιπαραθέτει τις μάζες αυτές στη φασιστική διχτατορία.

Η πείρα μας διδάσκει, πως η άποψη, ότι στις χώρες της φασιστικής διχτατορίας είναι πέρα για πέρα αδύνατο, να εμφανιζόμαστε νόμιμα ή ημινόμιμα, είναι βλαβερή και λανθασμένη. Το να επιμένουμε σε μια τέτοια θέση σημαίνει ότι πέφτουμε σε παθητικότητα, ότι παραιτούμαστε γενικά από την πραγματική μαζική δουλειά. Οπωσδήποτε, είναι δύσκολο και πολύπλοκο καθήκον, να βρίσκουμε κάτω από τις συνθήκες της φασιστικής διχτατορίας μορφές και μέθοδες για νόμιμη ή ημινόμιμη εμφάνιση. Αλλά όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα, το δρόμο μας τον δείχνει και σ' αυτή την περίπτωση η ίδια η ζωή και η πρωτοβουλία των μαζών. Έχουν δώσει ήδη πολλά παραδείγματα, που τα διδάγματά τους πρέπει να τα γενικέψουμε και να τα εφαρμόσουμε οργανωμένα και ανάλογα με την περίσταση.Πρέπει να σταματήσουμε αποφασιστικά να υποτιμάμε τη δουλειά στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις. Τόσο στην Ιταλία, όσο και στη Γερμανία και σε μια σειρά άλλες φασιστικές χώρες, οι σύντροφοι προσπάθησαν να καλύψουν την παθητικότητά τους και συχνά μάλιστα και την άμεση άρνησή τους να δουλέψουν μέσα στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις αντιπαραθέτοντας στη δουλειά στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις τη δουλειά στα εργοστάσια. Στην πραγματικότητα, όμως, η σχηματική αυτή αντιπαράθεση οδήγησε ακριβώς, στο να πραγματοποιείται η δουλειά τόσο μέσα στις φασιστικές οργανώσεις όσο και στα εργοστάσια, εξαιρετικά χαλαρά ή καμιά φορά και καθόλου.

Αντίθετα, είναι ιδιαίτερα σπουδαίο για τους κομμουνιστές στις φασιστικές χώρες να βρίσκονται παντού όπου είναι οι μάζες. Ο φασισμός πήρε από τους εργάτες τις δικές τους νόμιμες Οργανώσεις. Τους επέβαλε τις φασιστικές οργανώσεις, και εκεί βρίσκονται οι μάζες – με εξαναγκασμό ή κατά ένα μέρος και εθελοντικά. Οι μαζικές αυτές οργανώσεις του φασισμού μπορούν και πρέπει να αποτελούν το νόμιμο και ημινόμιμο πεδίο δράσης μας, όπου θα μπορούμε να ερχόμαστε σε επαφή με τις μάζες. Μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν για μας μια νόμιμη ή ημινόμιμη αφετηρία των καθημερινών συμφερόντων των μαζών. Για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων αυτών, οι κομμουνιστές πρέπει να καταχτούν στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις θέσεις, που αποχτιούνται με εκλογές, για να έρθουν σε επαφή με τις μάζες. Πρέπει να απελευθερωθούν μια και καλή από τις προκαταλήψεις, ότι τάχα μια τέτοια δραστηριότητα δεν ταιριάζει και είναι ανάξια για έναν επαναστάτη εργάτη.

Στη Γερμανία για παράδειγμα, υπάρχει το σύστημα των λεγόμενων “Συμβουλίων Εμπιστοσύνης”. Πού βρίσκεται όμως γραμμένο, ότι πρέπει στις οργανώσεις αυτές να αφήσουμε το μονοπώλιο στους φασίστες; Δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε να συνενώσουμε τους κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες, καθολικούς και άλλους αντιφασίστες εργάτες στα εργοστάσια, ώστε κατά την ψηφοφορία να σβήνουν από τον κατάλογο των “Συμβουλίων Εμπιστοσύνης” τα ονόματα των ανοιχτών πραχτόρων του επιχειρηματία και να βάζουν άλλους υποψηφίους, που να έχουν την εμπιστοσύνη των εργατών; Η πράξη έχει ήδη δείξει, ότι αυτό είναι δυνατό.

Μήπως η πράξη δε μας διδάσκει ακόμη ότι, μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες και άλλους δυσαρεστημένους εργάτες, μπορούμε να απαιτήσουμε από τα “Συμβούλια Εμπιστοσύνης” να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εργατών;

Ας πάρουμε το “Μέτωπο Εργασίας” στη Γερμανία ή τα φασιστικά συνδικάτα στην Ιταλία. Δεν μπορούμε να απαιτήσουμε να εκλέγονται και να μη διορίζονται τα στελέχη του “Μετώπου Εργασίας”; Δεν μπορούμε να επιμείνουμε να λογοδοτούν οι ανώτερες βαθμίδες των τοπικών ομάδων μπροστά στη συνέλευση των μελών της οργάνωσης; Δεν μπορούμε με απόφαση της ομάδας να απευθύνουμε τις απαιτήσεις αυτές στον επιχειρηματία, τον “εκπρόσωπο της εργασίας”, στις ανώτερες βαθμίδες του “Μετώπου Εργασίας”; Αυτά όλα είναι δυνατά με την προϋπόθεση, ότι οι επαναστάτες εργάτες δουλεύουν πραγματικά και καταχτούν θέσεις στο “Μέτωπο Εργασίας”.

Τέτοιες μέθοδες δουλειάς είναι δυνατές και αναγκαίες και σε άλλες φασιστικές μαζικές οργανώσεις. Στη Χιτλερική Νεολαία, στις αθλητικές οργανώσεις, στην οργάνωση “Ισχύς με χαρά”, στο “Ντόπο Λαβόρο” στην Ιταλία, στους συνεταιρισμούς κλπ.

Σύντροφοι, θυμάστε τον παλιό μύθο για την κατάληψη της Τροίας. Η Τροία προστατεύθηκε από τον επιτιθέμενο στρατό με απόρθητα τείχη. Και ο επιτιθέμενος στρατός, που δεν είχε υποστεί και λίγες απώλειες, δεν μπόρεσε να καταχτήσει τη νίκη, παρά μόνο όταν με τη βοήθεια του περίφημου δούρειου ίππου εισχώρησε μέσα στην πόλη, στην καρδιά του εχθρού.

Νομίζω, ότι εμείς οι επαναστάτες εργάτες δεν πρέπει να δειλιάζουμε να εφαρμόζουμε την ίδια ταχτική απέναντι στον εχθρό φασισμό, που προστατεύεται από την οργή του λαού με τα ζωντανά τείχη των τραμπούκων του(χειροκροτήματα).

Όποιος δεν κατανοεί την αναγκαιότητα να εφαρμόζουμε απέναντι στο φασισμό μια τέτοια ταχτική, όποιος θεωρεί μια τέτοια ταχτική “εξευτελιστική”, μπορεί να είναι ένας εξαίρετος σύντροφος, αλλά – αν μου επιτρέπετε – είναι φαφλατάς και όχι επαναστάτης, που δεν θα μάθει ποτέ να οδηγεί τις μάζες στην ανατροπή της φασιστικής διχτατορίας(χειροκροτήματα).

Το μαζικό κίνημα του Ενιαίου Μετώπου, που αναπτύσσεται έξω και μέσα στις φασιστικές οργανώσεις της Γερμανίας, Ιταλίας και άλλων χωρών, όπου ο φασισμός έχει μαζική βάση, που ξεκινάει από την υπεράσπιση των πιο στοιχειωδών αναγκών και με το άπλωμα και το δυνάμωμα του αγώνα αυτού αλλάζει τις μορφές και τα αγωνιστικά του συνθήματα, θα αποτελέσει την πολιορκητική μηχανή, που θα καταστρέψει το οχύρωμα της φασιστικής διχτατορίας, που σε πολλούς σήμερα φαίνεται απόρθητο.

(Από τον τελικό λόγο του Δημητρόφ στο 7ο παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 13 Αυγούστου 1935)

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

ΕΥΡΩ-«Ιμπεριαλισμός»: το ΕΥΡΩ όπλο του γερμανικού ιμπεριαλισμού για την επέχταση και διασφάλιση της κυριαρχίας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Αρ. Φύλ. 55 1-15 Φλεβάρη 1999ΕΥΡΩ-«Ιμπεριαλισμός»: το ΕΥΡΩ όπλο του γερμανικού ιμπεριαλισμού για την επέχταση και διασφάλιση της κυριαρχίας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση
O νέος χρόνος εγκαινιάστηκε με τη συνέχιση και αποκορύφωση της προπαγανδιστικής εκστρατείας, που είχε αρχίσει σε υψηλούς τόνους απ' το Δεκέμβρη του '98 - μ' αφορμή την καθιέρωση του ΕΥΡΩ - απ' τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις κυβερνήσεις του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου αλλά και απ' εκείνες του κεφαλαίου των εξαρτημένων καπιταλιστικών χωρών για μια «ισχυρή Ευρώπη», μια «Ευρώπη της ειρήνης, ευημερίας και δημοκρατίας», κλπ., κλπ. Ανάλογοι ήταν και οι πανηγυρισμοί του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου για το ΕΥΡΩ με εκπρόσωπο του σε κυβερνητικό επίπεδο την κυβέρνηση Σημίτη, απ' τους πιο φανατικούς θιασώτες και ένθερμους υποστηριχτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλ. της πλήρους και ολοκληρωτικής υποταγής της οικονομίας της χώρας στο δυτικο-ευρωπαϊκό μονοπωλιακό-ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Έτσι και το νέο χρόνο «η καρδιά ολόκληρης της Ευρώπης χτυπά στο ρυθμό του ΕΥΡΩ».

Η «ευρωευφορία» αυτή επισκίασε για δυο σχεδόν μήνες τα σοβαρά οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή αλλά και η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης και της πρόσφατης νομισματο-πιστωτικο-χρηματιστηριακής κρίσης που άρχισε το 1997 από την Ταϋλάνδη, αγκάλιασε όλες τις ασιατικές χώρες και την Ιαπωνία, επεκτάθηκε στη Ρωσία και έφτασε ως τη Βραζιλία, απειλώντας άμεσα να συμπαρασύρει ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Κρίση στις αγορές πετρελαίου έχει προκαλέσει και η πτώση των τιμών του «μαύρου χρυσού» καθώς και μεγάλα, σοβαρά προβλήματα τόσο στις χώρες της περιοχής του Περσικού Κόλπου όσο και στις άλλες πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές. Αλλά και για τις χώρες κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης οι προβλέψεις για το 1999 είναι δυσοίωνες, αφού αναμένονται να μειωθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας στη Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, κλπ. και να αυξηθεί παραπέρα το ήδη υψηλό ποσοστό ανεργίας. Οσον αφορά τις εξαγωγές της Γερμανίας, Γαλλίας, αυτές παρουσιάζουν πτώση τους τελευταίους μήνες και τα κέρδη των εξαγωγικών επιχειρήσεων σημειώνουν αισθητή μείωση. Για τις ΕΠΑ το ΔΝΤ προβλέπει αισθητή κάμψη των ρυθμών ανάπτυξης από 3,6% που ήταν το '98 σε 1,8% για το '99. Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) των χωρών κρατών-μελών της ΕΕ προχωρεί βέβαια αλλά με δυσκολίες και βραδείς ρυθμούς - με δεδομένη πάντα την ύπαρξη και διατήρηση των αντιθέσεων μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών και επιπλέον εκείνες ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες απ' τη μια και τις εξαρτημένες καπιταλιστικές χώρες απ' την άλλη. Ηδη από το 1915 ο Λένιν σημείωνε ότι «οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες είτε αντιδραστικές» και ότι «φυσικά είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ' αυτή την έννοια μπορούν να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες πολιτείες της Ευρώπης σαν συμφωνία των ευρωπαίων καπιταλιστών... Με ποιο σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη...».
Απ' τις αρχές του χρόνου το ΕΥΡΩ είναι πλέον μια πραγματικότητα, είναι πια γεγονός για τις 11 χώρες της ΕΕ και αργότερα για τις υπόλοιπες, μαζί και για τη χώρα μας (Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία, Βέλγιο, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Ισπανία. Πορτογαλία, Φιλανδία, Ολλανδία, Ιταλία).
Το ΕΥΡΩ, το κοινό νόμισμα της ΕΕ κατά πρώτο εισάγει μια νέα νομισματική τάξη στις χώρες κράτη-μέλη της, και συνάμα αμφισβητεί, απειλεί άμεσα την κλονισμένη παγκόσμια ηγεμονία του δολλαρίου που κράτησε μισό και πλέον αιώνα - εκφράζοντας από οικονομική και πολιτική άποψη την κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία - από τότε που αντικατέστησε τη βρετανική λίρα, σηματοδοτώντας έτσι την αποδυνάμωση-πτώση του βρετανικού ιμπεριαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα και την παραχώρηση της θέσης του στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Είναι γνωστό, ότι η οικονομική και πολιτική κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δημιούργησε το μεταπολεμικό νομισματικό σύστημα των καπιταλιστικών χωρών, ένα σύστημα που ανταποκρίνονταν πλήρως στις γενικότερες ηγεμονικές του επιδιώξεις, εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του και προωθούσε-διασφάλιζε την κυριαρχία του στις άλλες χώρες.
Όμως ο καπιταλισμός στην ιμπεριαλιστική του περίοδο αναπτύσσεται στη βάση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης - «η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού» (Λένιν) - που οδηγεί αναπόφευκτα σ' αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών, στην προκειμένη περίπτωση οδήγησε σ' ανάπτυξη των μεγάλων δυτικοευρωπαϊκών βιομηχανικών χωρών και σε ισχυροποίηση οικονομικά των χωρών της ΕΟΚ (=ΕΕ) και πρώτα και κύρια της Γερμανίας που διεκδικεί το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής σε βάρος των ΕΠΑ στην Ευρώπη και ευρύτερα («το 1950 οι ΕΠΑ διέθεταν το 50% του παγκόσμιου ακαθάριστου κοινωνικού προϊόντος, γεγονός χωρίς προηγούμενο. Στα μέσα του περασμένου αιώνα, σε καιρούς ανόδου της βρετανικής αυτοκρατορίας, η Μεγάλη Βρετανία είχε ίσως μόλις το 25%. Το αμερικάνικο ποσοστό είναι κολοσσιαίο. Το 1990 ήταν ακόμα 23%, ενώ για το 2010 οι προγνώσεις της Διεθνούς Τράπεζας δίνουν για τις ΕΠΑ μόλις το 1/6 του παγκόσμιου ακαθάριστου κοινωνικού προϊόντος» Πωλ Κέννεντυ, καθηγητής πανεπιστημίου Υale, συνέντευξη στο «Spiegel» Νο 36/ 1.9.1997).
Τα κυριότερα όπλα του γερμανικού ιμπεριαλισμού για την υπονόμευση των θέσεων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και την εξασθένιση του καθώς και για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής είναι η προώθηση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης και η καθιέρωση του ΕΥΡΩ που συνάμα θα ισχυροποιήσει τη θέση του και θα του εξασφαλίσει την κυριαρχία του στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρύτερα.
Γι' αυτό ο γερμανικός ιμπεριαλισμός έχει ασφαλώς κάθε λόγο να θριαμβολογεί και να πανηγυρίζει για τη δημιουργία του ΕΥΡΩ και την προώθηση της παραπέρα ενοποίησης των χωρών κρατών-μελών της ΕΕ, στην οποία θα κυριαρχούν τα ισχυρά γερμανικά μονοπώλια, αφού μόνο μ' αυτά τα δυο όπλα είναι δυνατόν να πετύχει τώρα το στρατηγικό του σκοπό, δηλ. την υπεροχή και κυριαρχία απέναντι στους ανταγωνιστές του, την οποία δυο φορές απέτυχε στο παρελθόν να επιβάλλει και εξασφαλίσει με πόλεμο (πρώτος-δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος).
Μετά την ήττα του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την αδιαμφισβήτητη οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σ' ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, ήταν φανερό πως ο γερμανικός ιμπεριαλισμός δεν ήταν δυνατό να κυριαρχήσει στρατιωτικά στην Ευρώπη. Σ' αυτή την περίοδο υποχρεώνεται να αλλάξει τακτική για την επίτευξη του στρατηγικού του σκοπού: προσπαθεί να δυναμώσει τις θέσεις του και να αυξήσει την ισχύ του σε βάρος των ανταγωνιστών του, πρώτα και κύρια των ΕΠΑ, όχι με στρατιωτικά αλλά με οικονομικά και πολιτικά μέσα. Βασικό μέσο-μοχλός του σ' αυτή την κατεύθυνση είναι η προώθηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που για να επιτευχθεί, απαιτεί τη «συμμαχία» με τον παραδοσιακό εχθρό της, τη Γαλλία, ενάντια στις ΕΠΑ, τον προσεταιρισμό της Μεγάλης Βρετανίας και την ενσωμάτωση της στην ΕΟΚ( = ΕΕ), προσπαθώντας να την αποσπάσει απ' τις ΕΠΑ και τέλος την ενσωμάτωση όσο το δυνατό μεγαλύτερου αριθμού ευρωπαϊκών χωρών σ' αυτή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Οικονομική και Νομισματική Ένωση και η εισαγωγή του ΕΥΡΩ είναι μια εξαιρετικά σημαντική νίκη του γερμανικού ιμπεριαλισμού με «ειρηνικά» μέσα - πραγματοποιώντας έτσι ένα παλιό του όνειρο, αφού είναι γνωστό ότι αυτή την «Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση» την επιδίωκε, επίσημα τουλάχιστον, απ' το Σεπτέμβρη του 1943 η χιτλερική Γερμανία. Το ΕΥΡΩ δεν είναι μόνο το σπουδαίο μέσο-όπλο για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος του γερμανικού ιμπεριαλισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την υποταγή της Γαλλίας. Αγγλίας, Ιταλίας, αλλά και επιπλέον, στον ανταγωνισμό του με τις ΕΠΑ, το όπλο για την αποδυνάμωση των θέσεων των, ΕΠΑ και την εξασθένιση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού γενικότερα. Η σημερινή Γερμανία δεν αφήνει έξω απ' τα σχέδια της ούτε την Ιαπωνία, την οποία προσπαθεί να προσεταιριστεί, κάνοντας την στενότερο σύμμαχο της. Σχετικά με τις επιδιώξεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού η μεγαλο-αστική εφημερίδα «Frankfurter Rundschau» πανηγυρίζοντας για την εισαγωγή του ΕΥΡΩ δεν κρύβει ποιος θα ωφεληθεί απ' το «νέο κόσμο» της ΕΕ, γράφοντας ότι «περιοχές με χαμηλή παραγωγικότητα θα χάσουν μελλοντικά αυτόματα στον τομέα της ανταγωνιστικής ικανότητας» και ότι «η Γερμανία με την πολύ υψηλή παραγωγικότητα θα κερδίσει πιο πολύ απ' το νέο κόσμο παρά το υψηλό επίπεδο μισθών» («F.R.» 2.1.99). Την οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας στην ΕΕ θα ακολουθήσει η πολική Ένωση της Ευρώπης σαν συνέπεια αυτής της κυριαρχίας. Βέβαια οι αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ, δηλ. μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Βρετανίας είναι υπαρκτές, όμως ο γερμανικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί όχι μόνο να αποδυναμώσει και εξασθενίσει τις ΕΠΑ αλλά και τις «σύμμαχές» της ιμπεριαλιστικές χώρες στην ΕΕ, αδυνατίζοντας τες και καθιστώντας τες έτσι μόνιμα «υποχρεωτικούς συμμάχους» του.
Η εισαγωγή και στήριξη του ΕΥΡΩ στην ΕΕ σημαίνει ενίσχυση του γερμανικού ιμπεριαλισμού που στόχο του έχει θέσει να διαδεχθεί σε κυριαρχία τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Σήμερα ο γερμανικός ιμπεριαλισμός κρύβει τις επιθετικές βλέψεις-διαθέσεις του και παρουσιάζεται με «φιλειρηνικό» προσωπείο. Όμως γνωρίζουμε, ότι καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός χωρίς πολέμους δεν νοείται. Ηδη οι γερμανοί ιμπεριαλιστές πρωτοστάτησαν στη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και έχουν αποστείλει στρατεύματα στη Βοσνία και είναι έτοιμοι να στείλουν στο Κοσσυφοπέδιο και όπου αλλού απαιτούν τα συμφέροντα τους. Οι πανηγυρισμοί του μεγαλο-αστικού ευρωπαϊκού τύπου και των κυβερνήσεων των διαφόρων χωρών για «ισχυρή Ευρώπη» σύντομα θα αποδειχθούν αυταπάτες και η «ισχυρή Ευρώπη» θα αποκαλυφθεί μπροστά τους ως «ισχυρή Γερμανία». Με το σύνθημα «ισχυρή Ευρώπη» οι ευρωπαίοι εκπρόσωποι του μονοπωλιακού κεφαλαίου εννοούν μια ιμπεριαλιστική Ευρώπη που θα καταχτά νέες σ' όλα τα επίπεδα στον ανταγωνισμό της με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΕΠΑ-Ιαπωνία-Ρωσία). μια Ευρώπη που θα διεκδικεί το μερίδιο της στο ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής που έχει αρχίσει εδώ και δυο περίπου δεκαετίες και συντελείται ανοιχτά μια δεκαετία τώρα και που ακόμα δεν έχει τελειώσει.
Τα περί «ευημερίας» και «καλύτερων ημερών» για την εργατική τάξη και τους λαούς διαψεύδονται καθημερινά απ' τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα της ΕΕ των 30 περίπου εκατομμυρίων ανέργων και των 60 και πλέον εκατομμυρίων που ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, την εντεινόμενη εκμετάλλευση, τη συνεχιζόμενη αύξηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης και την περιθωριοποίηση πολλών δεκάδων εκατομμυρίων, τη ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας, της πορνείας και των ναρκωτικών, κλπ. Οσον αφορά τη διαβόητη «δημοκρατία», αυτή δεν είναι παρά διχτατορία του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου σε βάρος του προλεταριάτου και των λαών όλων των χωρών κρατών-μελών της ΕΕ, στις οποίες περιορίζονται δραστικά τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες και βαθαίνει διαρκώς το προτσές της φασιστικοποίησης («Σένγκεν», φασιστικοί νόμοι, φασιστικές Οργανώσεις, κλπ.). Επίσης το «φιλειρηνικό» προσωπείο της ΕΕ ξεσχίζεται καθημερινά αη' την αποστολή και στάθμευση των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων στη Βοσνία και τη σχεδιαζόμενη σε λίγο στο Κοσσυφοπέδιο αποστολή και όπου αλλού κριθεί αναγκαίο για τα συμφέροντα της.
Για χώρες εξαρτημένες, όπως η Ελλάδα, η εισαγωγή του ΕΥΡΩ και η προώθηση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης θα σημάνει παραπέρα δυνάμωμα της εξάρτησης τους απ' τα ισχυρά μονοπώλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ολόπλευρη και ολοκληρωτική υποταγή τους σ' αυτά. ένταση της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους, διεύρυνση του χάσματος απ' τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες μα πάνω απ' όλα απεμπόληση και εκχώρηση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων τους στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, εκμηδένιση κάθε ίχνους εθνικής ανεξαρτησίας. Παρόλο αυτά η ξενόδουλη αστική τάξη της χώρας και οι εκφραστές της πανηγυρίζουν κι' αυτοί για κάποια «ψίχουλα» που θα «περισσέψουν» απ' τα αδηφάγα μονοπώλια της ΕΕ για το ντόπιο κεφάλαιο και κυρίως για την εκμηδένιση όλων των καταχτήσεων των εργαζομένων που πραγματοποιείται στις χώρες της ΕΕ, μ" αναπόφευκτο επακόλουθο της την παραπέρα ένταση της εκμετάλλευσης τους και την αύξηση των κερδών των βιομηχάνων.
Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 414 (Σεπτέμβρης 2015)

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 414 (Σεπτέμβρης 2015)

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 412-413 Β (Ιούλης-Αύγουστος 2015)

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

ΜΗΝΑΣ ΠΕΤΡΟΥ

Ο σ. Μηνάς Πέτρου (δεξιά) με φίλο και σύντροφο στην ΤασκένδηΣτις 13 Ιούνη 2015 «έφυγε» από τη ζωή μια απ’ τις πιο ευγενικές και καλοσυνάτες επαναστατικές μορφές, ο αγαπημένος μας σύντροφος ΜΗΝΑΣ ΠΕΤΡΟΥ, ένας απ’ τους τελευταίους της μεγάλης στρατιάς των χιλιάδων επαναστατών κομμουνιστών, ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, Σταλινικών-Ζαχαριαδικών που κράτησαν πάντα ψηλά την κόκκινη σημαία της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, υπερασπίζοντας μέχρι το τέλος μαχητικά και με συνέπεια την επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Ο σύντροφος ΜΗΝΑΣ ΠΕΤΡΟΥ γεννήθηκε στις 7/9/1926 στο χωριό Καλή του Ν. Πέλλας από πρόσφυγες γονείς που είχαν έρθει εκεί από την Ανατολική Θράκη. Από τα εφηβικά του χρόνια επηρεάζεται από τις προοδευτικές και κομμουνιστικές ιδέες και με παρότρυνση του δασκάλου του οργανώνεται πρώτα στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ακολουθώντας την επαναστατική γραμμή του ιστορικού γράμματος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ και πολέμησε τους ξένους φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους προδότες συνεργάτες τους, παίρνοντας μέρος σε πολλές μάχες στο Πάϊκο και στο Βέρμιο.

Όμως η απελευθέρωση της χώρας απ’ τον ΕΛΑΣ κράτησε μόνο ελάχιστα, αφού η στρατιωτική επέμβαση των Άγγλων ιμπεριαλιστών το Δεκέμβρη του 1944 και η προδοσία απ’ τη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία του ΚΚΕ, μ’ επικεφαλής του πράκτορα της Ιντέλιντζενς Σέρβις Γ.Σιάντο (ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ Συμφωνίες ΛΙΒΑΝΟΥ-ΚΑΖΕΡΤΑΣ-ΒΑΡΚΙΖΑΣ) με την παράδοση των όπλων οδήγησαν τη χώρα και το λαό σε νέα μεγάλη περιπέτεια με την ένταση της μοναρχοφασιστικής τρομοκρατίας και το πρωτοφανές δολοφονικό όργιο των παρακρατικών φασιστικών συμμοριών συνεργατών των κατακτητών.

Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, αμέσως μετά την επιστροφή του από το ΝΤΑΧΑΟΥ, τέλη Μάη του 1945, επανέφερε το Κόμμα στον επαναστατικό δρόμο των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ και στις 12 Φλεβάρη 1946 η 2η Ολομέλεια του ΚΚΕ – ένα ακριβώς χρόνο μετά την ΠΡΟΔΟΔΙΑ της Βάρκιζας – αποφάσισε την έναρξη και οργάνωση του δεύτερου ένοπλου αντάρτικου (χωρίς να ανακοινωθεί προς τα έξω) σε μια στιγμή που χιλιάδες καταδιωκόμενοι, αντιφασίστες και κομμουνιστές, είχαν βγει στο βουνό για να σωθούν και να αποφύγουν την εξόντωση απ’ το μοναρχοφασιστικό κράτος και τις δολοφονικές του συμμορίες.

Μπροστά σε αυτό το όργιο δολοφονικής τρομοκρατίας ο σύντροφος ΜΗΝΑΣ ΠΕΤΡΟΥ με προτροπή του πατέρα του ξαναβγαίνει στο βουνό και κατατάσσεται στο ΔΣΕ, καθοδηγούμενο απ’ το ΚΚΕ, απ’ τις γραμμές του οποίου πολέμησε γενναία τον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον ντόπιο μοναρχοφασισμό, παίρνοντας μέρος σε πολλές σκληρές μάχες, στις οποίες επέδειξε παλικαριά και ηρωϊσμό.

Μετά την υποχώρηση του ένδοξου και ηρωϊκού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), μαζί με χιλιάδες άλλους αντάρτες βρέθηκε στην Αλβανία, οι οποίοι από εκεί μεταφέρθηκαν με καράβια στη Σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση του ΣΤΑΛΙΝ, στην πρωτεύουσα της φιλόξενης γης του Ουζμπεκιστάν, Τασκένδη, όπου έζησε υποχρεωτικά σχεδόν τρεις ολόκληρες δεκαετίες.

Στην Τασκένδη, μετά τον πρώτο καιρό της προσαρμογής στις νέες συνθήκες, δούλεψε στην παραγωγή, ενώ εκπαιδεύτηκε και σε Στρατιωτική Ακαδημία. Εκεί παντρεύτηκε την συναγωνίστριά του Πηνελόπη Γεωργιάδη, αποκτώντας δυο παιδιά.

Παράλληλα με τη δουλειά, τις κοινωνικές και οικογενειακές υποχρεώσεις έπαιρνε δραστήρια μέρος στην κομματική ζωή και τις δραστηριότητες της Οργάνωσης Τασκένδης (ΚΟΤ) του ΚΚΕ, ακολουθώντας και υποστηρίζοντας αταλάντευτα και με συνέπεια την επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική γραμμή του ΚΚΕ με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και εκείνη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος με καθοδηγητή το μεγάλο προλετάριο επαναστάτη ΙΩΣΗΦ ΒΗΣΑΡΙΟΝΟΒΙΤΣ ΣΤΑΛΙΝ.

Όμως η βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου (= ανατροπή-κατάργηση του σοσιαλισμού, γιατί χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός) απ’ την αντεπαναστατική προδοτική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, κλπ. – μετά το θάνατο-δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ – και την επικράτηση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) άλλαξε ριζικά η κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση: καταργήθηκε πλέον ο σοσιαλισμός και ανοίχτηκε ο δρόμος στη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 αλλά και ο δρόμος βάρβαρων επανωτών επεμβάσεων στα κομμουνιστικά κόμματα, ανάμεσα στα οποία και το ΚΚΕ, επεμβάσεις που κορυφώθηκαν και πήραν ανοιχτή μορφή στο τέλος του πρώτου δεκαήμερου του Σεπτέμβρη του 1955, για να ολοκληρωθούν, μετά το 20ο αντεπαναστατικό Συνέδριο (Φλεβάρης 1956) του ΚΚΣΕ, στην παρασυναγωγή της λεγόμενης «6ης πλατιάς Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) που διέλυσε το επαναστατικό ηρωϊκό ΚΚΕ και το αντικατέστησε με ένα νέο αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμμα, το «Κ»ΚΕ (1956), με διορισμένη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία, την προδοτική κλίκα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ.

Η ανοιχτή σύγκρουση το Σεπτέμβρη (9-10) του 1955 και η μαζική (πάνω από 95% μελών και οπαδών) επαναστατική εξέγερση των μπαρουτοκαπνισμένων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ Ελλήνων Κομμουνιστών της Τασκένδης κατά της αντεπαναστατικής επέμβασης των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του ΚΚΕ και του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού αποτέλεσε την πρωτοπορία υπεράσπισης της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και της πάλης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού όχι μόνο στο ελληνικό μα και στο διεθνής κομμουνιστικό κίνημα.

Στις γραμμές αυτής της επαναστατικής πρωτοπορίας, με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, βρέθηκε και ο σύντροφος ΜΗΝΑΣ ΠΕΤΡΟΥ και η συντρόφισσά του της ζωής και της πάλης Πηνελόπη Γεωργιάδη, υπερασπίζοντας απ’ την αρχή σταθερά και αταλάντευτα, την επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ καταπολεμώντας ταυτόχρονα την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του κακόφημου 20ου Συνεδρίου και εκείνη της χρουστσοφικής παρασυναγωγής που ονομάστηκε «6η πλατιά Ολομέλεια» του «Κ»ΚΕ («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος», κλπ., κλπ.) – γραμμή προδοσίας της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού αλλά και καταστροφής του Σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση, κλπ.

Στις νέες πια δύσκολες συνθήκες της άγριας χρουστσοφικής φασιστικής τρομοκρατίας και βαθιάς παρανομίας (διώξεις, συλλήψεις, φασιστικές δίκες, εξορίες, διωξίματα από σχολεία, δουλειές κλπ.) με «θαμμένους» στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας το ΝΙΚΟ ΖΑΧΖΡΙΑΔΗ και πολλές δεκάδες κομμουνιστές , ο σύντροφος ΜΗΝΑΣ, όπως και οι χιλιάδες επαναστάτες, συνέχισε την πάλη κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, υπερασπίζοντας αταλάντευτα, σταθερά, αποφασιστικά, μαχητικά και με συνέπεια την επαναστατική γραμμή και τις επαναστατικές παραδόσεις του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ως το 1976 που επέστρεψε στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη) με την οικογένειά του. Και στην Ελλάδα συνέχισε την πάλη κατά του προδοτικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (διεθνούς και ντόπιου) και των άλλων οπορτουνιστικών ρευμάτων. Οι νεότεροι κομμουνιστές θα αναπολούν πάντα την ευγενική του μορφή μα και ταυτόχρονα θα διδάσκονται απ’ τη συνέπεια, τη σταθερότητα, τη μαχητικότητα και την αποφασιστικότητα με τις οποίες υπεράσπισε τις Αρχές του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΚΛΟΓΕΣ 20 Σεπτέμβρη 2015: «δεύτερη»-3η βαριά ήττα της μοναρχοφασιστικής ΝΔ – νίκη του βαριά τραυματισμένου ρεφορμιστικού ΣΥΡΙΖΑ

Σημαντική αύξηση της ΑΠΟΧΗΣ και καταποντισμός για όλα σχεδόν τα κόμματα

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Στις 20 Σεπτέμβρη διεξήχθησαν οι αστικές εκλογές για την ανάδειξη νέου κοινοβουλίου ύστερα από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ απ’ τη ρεφορμιστική ομάδα Π.Λαφαζάνη και την παραίτηση της προηγούμενης ρεφορμιστικής κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Εκλογές που διεξήχθησαν και πάλι με το απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα και το όριο του 3%. Εκλογές που η διεξαγωγή τους είχε κύριο στόχο τη νομιμοποίηση, από την πλευρά του λαού, της νέας καταστροφικής συμφωνίας, του λεγόμενου 3ου «μνημονίου», και της βαθύτερης υποτέλειας στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ώστε στο επόμενο διάστημα να προωθήσει το Μεσοπρόθεσμο και τους αντιλαϊκούς τους εφαρμοστικούς νόμους ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, ΑΚΥΡΩΝΟΝΤΑΣ το μεγαλειώδες λαϊκό «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος στις 5 Ιούλη (62%).

Η πρωτοφανής αύξηση της αποχής (600.000 περισσότεροι απείχαν σε σχέση με τις εκλογές του Ιανουαρίου) και η αποδέσμευση μιας μεγάλης μάζας εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων από τα αστικά κόμματα είναι το κυρίαρχο στοιχείο αυτών των εκλογών, που δείχνει ότι η διαδικασία της ωρίμανσης των αντικειμενικών συνθηκών στη χώρα προχωρά. Επιπλέον, πολύ σημαντικό στοιχείο είναι ο αριθμός των άκυρων ψηφοδελτίων (70.000) σε μία διαδικασία που δεν προέβλεπε σταυροδοσία, κάτι που τονίζει ακόμα περισσότερο τη συνειδητότητα αυτής της επιλογής.

Πρώτο κόμμα - με απώλειες 300.000 ψήφων σε σχέση με τον Γενάρη -  αναδείχτηκε ο ρεφορμιστικός ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα ενσωμάτωσε στο πρόγραμμα του τη νέα συμφωνία - υποτέλειας με τους ιμπεριαλιστές με μια αντικαταστατική συνδιάσκεψη - παρωδία αποτελούμενη μόνο από τους εκλεκτούς της ηγεσίας Τσίπρα και ενώ η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ αυτοδιαλύθηκε και ένα μεγάλο ποσοστό της Κεντρικής του Επιτροπής παραιτήθηκε ή αποχώρησε από το κόμμα. Δεύτερη η ΝΔ - κι αυτή με απώλειες 200.000 ψήφων σε σχέση με τον Γενάρη – με πρόεδρο τον Ε. Μεϊμαράκη που προσπαθούσε να αποκρύψει το παρελθόν του στους «κενταύρους»-«ρεϊντζερς», να δικαιολογήσει τις κυβερνήσεις Σαμαρά για τα μέτρα λιτότητας των προηγούμενων χρόνων καθώς και τη στήριξη στο νέο εκβιασμό των ιμπεριαλιστών. Στην πραγματικότητα η μοναρχοφασιστική ΝΔ υπέστη τρεις κατά σειρά βαριές ήττες: δυο στις εκλογές και μια στο δημοψήφισμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καρπώνοντας το μπόνους των 50 εδρών κατάφερε να διαμορφώσει και πάλι τις προϋποθέσεις για μία νέα συγκυβέρνηση με τους ακραίους εθνικιστές-ρατσιστές των ΑΝΕΛ (που είχαν απώλειες 90.000 ψήφους σε σχέση με το Γενάρη), αδύναμη όμως κυβερνητική πλειοψηφία 155 βουλευτών που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την απόκρουση και την ανατροπή της πολιτικής της λιτότητας, της φτώχιας και της υποτέλειας. Ακόμα, το ρεφορμιστικό «Κ»ΚΕ πλήρωσε τη στάση του όλη την προηγούμενη περίοδο (βλ. δημοψήφισμα: συμπαράταξη με ΕΕ-ντόπιο κεφάλαιο, ηγεσία της ιμπεριαλιστικής ΕΕ μόνιμα στο απυρόβλητο, νομοσχέδιο για «ιθαγένεια»: συμπαράταξη με ρατσιστές ΝΔ-ΑΝΕΛ- «Χ.Α», κλπ.) απώλειες 30.000 ψήφων σε σχέση με τον Γενάρη. Το «Κ»ΚΕ είχε απώλειες ακόμα και σε συνθήκες αποσυσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ και δεν καρπώνεται τη συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση. Εντωμεταξύ, με τις εκλογές αυτές παγιώθηκε η εκλογική δύναμη της Ναζι-φασιστικής «Χ.Α.» που αν και με πτώση 10.000 ψήφων σε σχέση με το Γενάρη, σε γενικές γραμμές διατήρησε τις δυνάμεις της. Το «Ποτάμι» έχασε περίπου το 1/3 της δύναμής του (ήτοι 100.000 ψήφους) πληρώνοντας κι αυτό, τη ανοιχτή στήριξή του στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και στα μέτρα λιτότητας που αυτοί επιβάλουν.

clip_image001Η βαθμιαία, αλλά διαρκώς αυξανόμενη, απελευθέρωση λαϊκών μαζών από τα αστικά κόμματα δημιουργεί ευθύνες στις οργανώσεις που αναγνωρίζουν και αναδεικνύουν το πρόβλημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και παλεύουν το αίτημα για ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟ από την ΕΕ, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί χωρίς τη δημιουργία και την ανάπτυξη ενός μαζικού πλατιού αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού λαϊκού μετώπου ενάντια στην ΕΕ, ενώ οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. οι λενινιστές-σταλινιστές επιβάλλεται ταυτόχρονα να αγωνίζονται για την προώθηση της ανασύνταξης του Κομμουνιστικού κινήματος και τη συγκρότηση επαναστατικού Κόμματος της εργατικής τάξης, συνεχιστή των επαναστατικών παραδόσεων του παλιού ηρωικού σταλινικου-ζαχαριαδικού ΚΚΕ 1918-1955.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο φιλόσοφος ERNST BLOCH για τις Επαναστατικές Δίκες της Μόσχας


Ο Γερμανός φιλόσοφος ERNST BLOCH (1885-1977) έγραψε για το θέμα των Επαναστατικών Δικών τέσσερα άρθρα (μαζί με την παρουσίαση του βιβλίου του L Feuchtwanger): “Kritikeiner Prozesskritik” (Μάρτης 1937), “Jubiläumder Renegaten” (1937), “Feuchtwangers“ Moskau 1937” (Ιούλης 1937), “Bucharin Schlusswort” (Μάης 1938).

Αναφερόμενος το 1937 στις Επαναστατικές Δίκες της Μόσχας σημειώνει, κατά τη διάρκεια των Δικών, σωστά, ότι πρέπει να γίνει αντιδιαστολή του επαναστατικού Δικαστηρίου από ένα δυτικοευρωπαϊκό ταξικό Δικαστήριο, επειδή έχουν εντελώς διαφορετικό ταξικό περιεχόμενο, διαπιστώνει το «μίσος των Τροτσκιστών ενάντια στο Στάλιν», που, μόνο μετά την κατάληψη της εξουσίας απ’ το ΧΙΤΛΕΡ, μετατρέπεται σε σύμμαχο του φασισμού και ότι η ενωμένη πλέον «ενέργεια του ναζιστικού τέρατος, του ιαπωνικού αρπακτικού κράτους και του τροτσκιστικού μίσους», συγχωνευμένα σε ΕΝΙΑΙΑ ΔΥΝΑΜΗ δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθούν, για να τονίσει ότι το «τελικό αποτέλεσμα της τροτσκιστικής δράσης δεν θα ήταν φυσικά η παγκόσμια επανάσταση… αλλά η εισαγωγή του καπιταλισμού στη Ρωσία» και καταλήγει: «έτσι με σαφήνεια μπορεί να ειπωθεί: το αποτέλεσμα θα είναι να βρεθεί ο γερμανικός φασισμός στη Μόσχα. Η Ρωσία τότε θα γίνονταν, εκείνο που είχε ονειρευτεί ο Rathenau: γιγάντια ανατολική αποικία, γερμανική Ινδία». Αλλού γράφει ότι θα ήταν «αφέλεια χωρίς προηγούμενο να αμφιβάλλει κανείς για τα σχέδια του Τρότσκι» και διερωτάται πως «θα ήταν όντως ακατανόητο αν η Γκεστάπο και ο τροτσκισμός δεν θα συναντιόντουσαν στο έδαφος του κοινού μίσους» ΕΝΑΝΤΙΑ στη Σοβιετική Ένωση και το ΣΤΑΛΙΝ (Ernst Bloch: “Kritik einer Prozesskritik, Hypnose, Meskalin und die Wirklichkeit”, 4.3.1937, in: “Die neue Weltbühne”, Nr 10, σελ. 294-299, και στο: «Vom Hasard zur Katastrophe, Politische Aufsätze aus den Jahren 1934-1939, σελ. 177-179, Suhrkamp Verlag, Frankfurt am Main 1972).

Μεταξύ των διαφόρων αντιδραστικών και αντισταλινικών που επικρίνουν τον Bloch για αυτή τη στάση του συγκαταλέγονται τελευταία και οι τροτσκίζοντες ρεβιζιονιστές Michael Loewy και Robert Sayre που οψίμως κλαψουρίζουν γράφοντας πως ο Ernst Bloch «απ’ όλους τους συμβιβασμούς που έκανε με τη σταλινική παραλλαγή του κομμουνισμού, χειρότερος ήταν, χωρίς αμφιβολία, η στάση του απέναντι στις δίκες της Μόσχας» και ότι διακήρυξε την «πίστη του στην ΕΣΣΔ και τα “επαναστατικά της δικαστήρια”», ενώ ισχυρίζονται ακόμα ότι το άρθρο του «Το Ιωβηλαίο των εξωμοτών» θα «αποτελέσει μια μαύρη κηλίδα στην πολιτική του διαδρομή» (Michael Loewy και Robert Sayre: «Εξέγερση και Μελαγχολία», σελ. 393-394, «Εναλλακτικές Εκδόσεις», Αθήνα 1999). Φαίνεται πως για να εξαλείψει τη δήθεν «μαύρη κηλίδα του» ο BLOCH έπρεπε μάλλον σ’ εκείνη την περίοδο να συνεργαστεί με το Χίτλερ όπως έπραξε ο αντεπαναστάτης μα και προδότης της πατρίδας του Λέων Τρότσκι!!! (Χαρακτηριστικός για τις αντιμαρξιστικές απόψεις αυτού του βιβλίου των Loewy-Sayre είναι ο προκλητικός εξωραϊσμός των φεουδαρχικών απόψεων του υπεραντιδραστικού ρεύματος του γερμανικού ρομαντισμού).
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΤΗΣ ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ»

Η δίκη των ναζι-φασιστών δολοφόνων της «Χρυσής Αυγής» παρά τα γνωστά παρατράγουδα συνεχίζεται με την κατάθεση του πατέρα του νεαρού αντιφασίστα ήρωα ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

Κατάθεση του Παναγιώτη Φύσσα 29/9/2015

Η κατάθεση του Παναγιώτη Φύσσα συγκλονίζει το ακροατήριο. «Είμαι ο πατέρας του δολοφονηθέντος Παύλου Φύσσα», ξεκινάει και περιγράφει όλα όσα έζησε από τη στιγμή που πληροφορήθηκε ότι ο γιος του δέχτηκε την επίθεση. Όπως ανέφερε, ο Παύλος Φύσσας εκείνη την ημέρα πήγε στην καφετέρια «Κοράλι», όπου υπήρχε κόσμος και μαζί του ήταν η κοπέλα του και ένας φίλος του για να παρακολουθήσουν ένα ματς.
«Κατά τις 12 το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού μου. "Τρέχα", μου είπε ο αδελφός μου, "στην Τσαλδάρη έχουν μαχαιρώσει το παιδί". Δεν φαντάστηκα τι θα έβλεπα. Στον δρόμο άκουγα σειρήνες. Μόλις έφθασα βρήκα την κοπέλα του να τον κρατάει αλλά το κεφάλι του ήταν γερμένο».
Πρόεδρος: Πήγε πουθενά το μυαλό σας;
▪ Πατέρας: Στη Χρυσή Αυγή γιατί τα τραγούδια του τους ενοχλούσε. Γιατί σε αυτούς απευθυνόταν με τους στίχους του. Δεν ξέρω αν είχε προηγηθεί κάτι μεταξύ τους. Μόλις έφθασα είδα τη Χρύσα, την κοπέλα του, και τη ρώτησα. Είδα λίγα αίματα. Και πήρα λίγο θάρρος. Και άρχισα να φωνάζω το όνομά του μήπως και με ακούσει. Τότε ένας αστυνομικός μού είπε "κάντε άκρη να τον πάρει το ασθενοφόρο". Και τότε η Χρύσα επιτέθηκε στον αστυνομικό και τον κατηγόρησε για αδράνεια.
Πρόεδρος: Είδατε κάποιον άλλον εκεί;
▪ Πατέρας: Τη Χρύσα, το παιδί μου πεσμένο, διάφορους περίεργους και καμιά δεκαριά αστυνομικούς.

Πρόεδρος: Είχε τις αισθήσεις του;
▪ Πατέρας: Νομίζω πως ναι ή τουλάχιστον έτσι ήθελα να πιστεύω. Μόλις φθάσαμε στο νοσοκομείο ρώτησα τον συνοδό για να μάθω την αλήθεια. Δεν θέλησε να μου πει. Και μου ανέφερε ότι το ασθενοφόρο καθυστέρησε. Μου ζήτησε μάλιστα να το καταγγείλω.
Από ότι κατάλαβα, στη συνέχεια το χτύπημα που είχε δεχθεί ήταν επαγγελματικό. Αμέσως άρχισαν να έρχονται φίλοι του στο νοσοκομείο. Με έπιασε πανικός. Τι να πω στη μάνα του; Έβαλα έναν συγγενή να της πει ότι είχε χτυπήσει αλλά όχι σοβαρά. Ήρθε στο νοσοκομείο και η ίδια και εκεί μάθαμε τα πάντα.

Ο πατέρας του Παύλου Φύσσα στη συνέχεια αναφέρθηκε στο τι έμαθε από την κοπέλα του για το περιστατικό και για τις συνθήκες της δολοφονίας. Όπως ανέφερε, η σύντροφος του Παύλου Φύσσα τού διηγήθηκε ότι όταν ήταν στην καφετέρια δέχθηκαν επίθεση από ομάδα ορισμένων ατόμων που τους προκάλεσαν και τους απείλησαν. Του φώναζαν «κότες» και θα ότι «θα τους σκοτώσουν».
Επίσης πρόσθεσε, ότι η κοπέλα του Παύλου Φύσσα τού είπε ότι ομάδα αστυνομικών που ήταν εκεί δεν επενέβη αλλά ήταν αδρανής και δεν έκανε τίποτα.
Η παρέα του Παύλου Φύσσα σηκώθηκε και έφυγε από την καφετέρια και καθ' όδόν δέχθηκαν επίθεση από ομάδα χρυσαυγητών που τους κυνήγησε μέχρι την Τσαλδάρη. Οι υπόλοιποι από την παρέα έφυγαν και ο Παύλος Φύσσας έμεινε μόνος.
Πρόεδρος: Του επιτέθηκαν;
▪ Πατέρας: Του επιτέθηκαν, είχαν τους λόγους τους. Οι επιθέσεις ήταν τακτικές και από άτομα δύο ή τρία κάθε φορά. Συνολικά οι παρόντες ήταν 18. Δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτό. Μέχρι που εμφανίστηκε ο επαγγελματίας δολοφόνος Ρουπακιάς.
Πρόεδρος: Δεν μπορούσε να φύγει ο γιος σας;
▪ Πατέρας: Τον είχαν εγκλωβίσει. Μόλις εμφανίστηκε ο επαγγελματίας δολοφόνος Ρουπακιάς.

Πρόεδρος: Αυτά σας τα λέει η Χρύσα;
▪ Πατέρας: Άκουσα να λένε ότι τον μαχαίρωσε και το έστριψε το μαχαίρι.
Πρόεδρος: Ποιος το λέει;
▪ Πατέρας: Ο γιατρός στο νοσοκομείο είπε ότι ήταν επαγγελματικό το χτύπημα και το αίμα διαχύθηκε εσωτερικά. Γι' αυτό δεν είδα αίματα στο πεζοδρόμιο. Το παιδί μου πάντως άντεξε για τέσσερα λεπτά και έδειξε τον δολοφόνο του. Είπε στον αστυνομικό "αυτός με μαχαίρωσε".
Πρόεδρος: Είχαν προηγούμενα ο γιος σας με τον Ρουπακιά;
▪ Πατέρας: Δεν νομίζω να γνωρίζονταν. Μάρτυρας μου είπε ότι ο Παύλος μόλις τον χτύπησε ο Ρουπακιάς, του είπε, "με μαχαίρωσες και φεύγεις";

Πρόεδρος: Πότε επήλθε το μοιραίο στο ασθενοφόρο ή πριν;
▪ Πατέρας: Μόλις πήγα πιστεύω ότι το παιδί μου είχε φύγει. Απλά δεν είδα αίματα και δεν ήθελα να το πιστέψω. Είχε δύο χτυπήματα στην καρδιά.
Πρόεδρος: Γιατί λέτε ότι το χτύπημα ήταν επαγγελματικό;
▪ Πατέρας: Γιατί το έστριψε για να διαχυθεί εσωτερικά το αίμα και να πεθάνει
Πρόεδρος: Δεν γνωρίζονταν δεν είχαν διαφορές. Γιατί να τον σκοτώσει. Γιατί να του καταφέρει δύο μαχαιριές;
▪ Πατέρας: Γιατί αυτή η οργάνωση κλείνει στόματα σε φωνές που είναι αντίθετες. Τα τραγούδια του ήταν αντιφασιστικά και τους ενοχλούσαν.

Πρόεδρος: Ποιους ενοχλούσαν;
▪ Πατέρας: Όταν νομίζει ότι βρίζει και κάνει τον Ελληναρά και ότι θα σώσει την πατρίδα του, γιατί αυτό ήταν το στυλάκι του Ρουπακιά, αυτή η αντίληψη τον οδήγησε στον φόνο.
Πρόεδρος: Μόνος πήγε, αν είχε αυτές τις αντιλήψεις που λέτε, τι έγινε;
▪ Πατέρας: Συνεννοήθηκαν μεταξύ τους με τα τηλέφωνα. Εντολή πήρε.
Πρόεδρος: Από πού;
▪ Πατέρας: Από τον αρχηγό, από ποιόν άλλον. Αυτός δεν ανέλαβε τώρα την ευθύνη; Aυτοί δεν κάνουν τίποτα χωρίς εντολή.

Εισαγγελέας: Είχε δεχθεί απειλές στο παρελθόν για τα τραγούδια του από μέλη της Χρυσής Αυγής;

▪ Πατέρας: Δεν γνωρίζω κάτι συγκεκριμένο.

Εισαγγελέας: Θα μπορούσαν οι αστυνομικοί να μεσολαβήσουν και να μην οδηγηθούμε στο μοιραίο;

▪ Πατέρας: Σίγουρα θα μπορούσαν. Ήταν περίπου, απ' ό,τι έμαθα, έξι άτομα.

Εισαγγελέας: Ποιος έστειλε τον Ρουπακιά να σκοτώσει τον γιο σας;

▪ Πατέρας: Από ό,τι ξέρω από τη δικογραφία, αυτή την εντολή την έδωσε ο Πατέλης. Συμμετοχή είχαν κι άλλοι.

Συνήγορος Πολιτικής Αγωγής: H ιεραρχία της Χρυσής Αυγής ήταν άσχετη με τον φόνο;

▪ Πατέρας: Όχι βέβαια και για να σηκωθούν από κάτω εντολές παίρνουν.

Συνήγορος Πολιτικής Αγωγής: Ο αρχηγός της δολοφονικής οργάνωσης ενημερώθηκε μετά τη δολοφονία του γιου σας;

Πρόεδρος: Ποιον εννοείτε;

▪ Πατέρας: Ο Μιχαλολιάκος. Είναι τα χέρια του βαμμένα με το αίμα του γιου μου.

Πρόεδρος: Για  το σκέλος της εγκληματικής οργάνωσης δεν μπορείτε να ρωτάτε.

Συνήγορος Πολιτικής Αγωγής: Σας γαλήνεψε η ανάληψη πολιτικής ευθύνης που έγινε τελευταία;

▪ Πατέρας: Όχι βέβαια.

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Χαιρετισμός της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 στην διεθνή αντιφασιστική συνάντηση για το Donbass 11/10/2015

Χαιρετισμός της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 στην διεθνή αντιφασιστική συνάντηση για το Donbass 11/10/2015

Η σταλινική-ζαχαριαδική «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» χαιρετίζει τη σημερινή εκδήλωση αλληλεγγύης στον αγώνα των λαών της Ουκρανίας ενάντια στο φασισμό–ναζι-φασισμό και τον ιμπεριαλισμό – αλληλεγγύη  αυτονόητη για τους επαναστάτες κομμουνιστές αλλά και για κάθε αντιιμπεριαλιστή και αντιφασίστα. Είναι τιμή μας να βρισκόμαστε σήμερα εδώ, ανάμεσα σε συναγωνιστές που δίνουν έναν σκληρό αντιφασιστικό αγώνα στην περιοχή του Donbass και σε όλη την Ουκρανία.

Σήμερα, 70 χρόνια μετά τη μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών με καθοδηγητή τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, η διαρκής όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η αύξηση της επιθετικότητας των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε πρώτη γραμμή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και οι διάφορες πολεμικές συγκρούσεις σε διάφορα μέρη Αφγανιστάν, Ουκρανία, Ιράκ, Συρία κλπ. αλλά και η άνοδος των υπεραντιδραστικών δυνάμεων φασισμού και ναζι-φασισμού επαναφέρει στο κέντρο της πολιτικής δράσης την πάλη του προλεταριάτου και των λαών ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στο φασισμό.

Η πάλη αυτή όμως μπορεί να διεξάγεται σωστά ΜΟΝΟ όταν καθοδηγείται και στηρίζεται:  α. στη λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού και την εφαρμογή της στη σημερινή περίοδο, και β. στην αντιφασιστική γραμμή του 7ου Συνεδρίου (1935) της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, όπως αυτή εκφράζεται στην εισήγηση του Georgi Dimitrow, (με τις σημερινές ιδιομορφίες) στην οποία περιέχεται, πέραν των άλλων, και ο μαρξιστικός ορισμός του φασισμού: «ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου».

Στη χώρα μας, η ανοιχτή χρεοκοπία της καπιταλιστικής οικονομίας η βαθιά οικονομική κρίση υπερπαραγωγής, η μαζική ανεργία, το δυσθεώρητο χρέος, κλπ. και οι επανωτές καταστροφικές υποδουλωτικού χαρακτήρα συμφωνίες που έχουν επιβληθεί απ’ τους ιμπεριαλιστές και έχουν βαθύνει σε ακραίο σημείο την ΕΞΑΡΤΗΣΗ της χώρας απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα από την ιμπεριαλιστική ΕΕ, με μοχλούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ-Κομισιόν-ΔΝΤ αλλά και η άνοδος των υπεραντιδραστικών φασιστικών-ναζι-φασιστικών δυνάμεων έχουν επαναφέρει και θέσει, εδώ και καιρό, στην ημερήσια διάταξη της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και του λαού το πρόβλημα της ΕΝΟΤΗΤΑΣ όλων των αντιφασιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων με τη συγκρότηση ενός πλατιού Αντιφασιστικού – Αντιιμπεριαλιστικού Λαϊκού Μετώπου, εντελώς απαραίτητου για την αποτελεσματικότερη διεξαγωγή της ταξικής πάλης  τόσο για την απόκρουση των επιθέσεων του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων όσο και κατά του φασισμού με ταυτόχρονη διεξαγωγή και δυνάμωμα της πάλης κατά της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και για ΑΜΕΣΗ, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΕΞΟΔΟ της ΧΩΡΑΣ από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ – γραμμή σύγκρουσης και σε πλήρη αντίθεση μ’ εκείνη της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και της ντόπιας ξενόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης – και σε σύνδεση-κατεύθυνση την προοπτική της μελλοντικής οριστικής απαλλαγής της Ελλάδας από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μια γραμμή που επιπλέον επιτρέπει, συμβάλλει και επιταχύνει την ανάπτυξη μαζικού επαναστατικού αντιιμπεριαλιστικού-αντικαπιταλιστικού κινήματος, με πρώτα σημάδια το ηχηρό μαζικό αντιιμπεριαλιστικό «ΟΧΙ» (62%) του δημοψηφίσματος (5 Ιούλη) και τη μεγάλη αποχή απ’ τις τελευταίες εκλογές (20 Σεπτέμβρη).

Οι «θεωρίες» και πολιτικές στάσεις που περιορίζουν την πάλη μόνο κατά των καταστροφικών συμφωνιών και των συνεπειών τους και κατά της ντόπιας αστικής τάξης, με γνωστό δεδομένο ότι οι επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους έρχονται κατευθείαν από τις Βρυξέλλες, προφανώς με τη συμφωνία και του ντόπιου κεφαλαίου και στήριξη της ξενόδουλης αστικής τάξης, αφήνουν στο απυρόβλητο το ξένο κεφάλαιο και αποσυνδέουν αυτή την πάλη από το κεντρικό και καίριο πρόβλημα της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ. Αλλά και η ρητορική περί «αντικαπιταλιστικής πάλης», χωρίς σύνδεση με την αντιφασιστική και αντιιμπεριαλιστική πάλη είναι κούφιες φλυαρίες, ενώ τα περί «αποδέσμευσής» των διαφόρων δεξιών οπορτουνιστών έχουν δημαγωγικό παραπλανητικό χαρακτήρα. Τέλος, άκρως επιζήμιες είναι και εκείνες οι πολιτικές στάσεις που αρνούνται ακόμα και τη σημερινή υπαρκτή εξάρτηση της χώρας και ταυτόχρονα παραπέμπουν όλα τα σχετικά προβλήματα στο μέλλον κάποιου ανύπαρκτου ρεφορμιστικού «σοσιαλισμού»: βρίσκονται αντικειμενικά (αλλά και υποκειμενικά) στην υπηρεσία του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, υπηρετούν τη στρατηγική του και στηρίζουν-διαιωνίζουν την εξάρτηση της χώρας απ’ τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Ποτέ ξανά φασισμός!
Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός!

Σημ: Το προεδρείο της Εκδήλωσης αποφάσισε, λόγω έλλειψης χρόνου, να απευθύνουν από βήματος χαιρετισμούς μόνο οι διεθνείς αντιπροσωπίες και στη συνέχεια να ακολουθήσουν ερωταπαντήσεις. Ο Χαιρετισμός της Κίνησης κατατέθηκε στο προεδρείο.
Διαβάστε Περισσότερα »