Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Κομμουνιστική Πλατφόρμα (Ιταλία): Ο ελληνικός λαός απέρριψε την πολιτική της λιτότητας, όμως, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μια πραγματική εναλλακτική λύση;

logo-uffΠαρά την κινδυνολογία και την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές στην Ελλάδα, συγκεντρώνοντας τη βούληση για αλλαγή των τεράστιων κοινωνικών τομέων που σφαγιάστηκαν από τις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει σε μεγάλους αγώνες, δεκάδες γενικές απεργίες.

Ήταν μια μαζική ψήφος κατά της ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, της τρόικας η οποία ακύρωσε τις κατακτήσεις των εργαζομένων με το «Μνημόνιο», ενάντια στα παλιά αστικά κόμματα που έχουν υπηρετήσει για χρόνια νεοφιλελεύθερες συνταγές.

Το κόμμα του Τσίπρα, το οποίο αυτοαποκαλείται «ριζοσπαστικής αριστεράς», θα έχει βασικό ρόλο στην επόμενη κυβέρνηση, αλλά βασίζεται σε μια συμφωνία με ένα εθνικιστικό κόμμα της δεξιάς, το οποίο θα εκβιάσει ΣΥΡΙΖΑ, ανά πάσα στιγμή.

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: ποια είναι η ταξική φύση του ΣΥΡΙΖΑ;

Η κοινωνική σύνθεση των περίπου 30 000 μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είναι στη πλειοψηφία της από τη μεσαία τάξη, με πολλούς νέους και διανοούμενους. Όσον αφορά την ηγετική ομάδα του, αποτελεί έκφραση ενός μέρους της ολιγαρχικής αστικής τάξης και της μικροαστικής τάξης, της ελληνικής κοινωνικής δημοκρατικής αριστεράς και είναι κληρονόμος του "ευρωκομμουνισμού" (μια παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού).

Ας ρίξουμε μια ματιά στο πρόγραμμα του: αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, επανεκκίνηση του προγράμματος δημόσιων επενδύσεων, στήριξη στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, μείωση των φόρων που επιβαρύνουν τα λαϊκά στρώματα, σταδιακή αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων, βοήθεια στις οικογένειες που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες, δωρεάν παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στους φτωχούς, ανασυγκρότηση του κράτους πρόνοιας, κ.λπ. Πρόκειται σαφώς για ένα δημοκρατικό και μεταρρυθμιστικό ελάχιστο πρόγραμμα, νεο-κεϋνσιανό, για την άμβλυνση των συνεπειών της κρίσης και την αντιλαϊκή πολιτική λιτότητας, χωρίς να χτυπηθούν οι αιτίες.

Για να καθησυχάσει τους διεθνείς πιστωτές και τους μετριοπαθείς έλληνες ψηφοφόρους Έλληνες, ο κ Τσίπρας διαβεβαίωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν θέλει την κατάρρευση, αλλά τη σωτηρία του ευρώ», διευκρινίζοντας έτσι ότι στόχος του δεν είναι να ελευθερώσει τον ελληνικό λαό από το ζυγό του  παράνομου χρέος, αλλά μόνο να το ξανακάνει βιώσιμο.

Επιπλέον, ο Τσίπρας έχει δηλώσει ρητά: "Ανήκουμε στη Δύση [...], στνη ΕΕ και το ΝΑΤΟ Αυτό είναι αναμφισβήτητο.». Δηλώσεις του για «αρμονία» με το νεοφιλελεύθερη Renzi, που κυκλοφόρησαν μετά την εκλογική του νίκη, συμπληρώνουν την εικόνα.

Το κόμμα Τσίπρας δεν δείχνει να θέλει βγάλει την Ελλάδα από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, αλλά να επαναδιαπραγματευθεί την εξάρτησή της. Δεν αντιπροσωπεύει μια επαναστατική εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό, αλλά αποτελεί μια εναλλακτική λύση για το εσωτερικό σύστημα. Αυτό πρέπει να είναι σαφές, για την αποφυγή απογοήτευσης.

Εξίσου σαφές είναι ότι στις τρέχουσες συνθήκες η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ έχει επιπτώσεις στην πολιτική που ακολουθείται μέχρι σήμερα από την οικονομική ολιγαρχία, τονίζει την αντιδημοκρατική φύση της ΕΕ, δημιουργεί ελπίδες για να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον πιο ευνοϊκό για την ανάπτυξη της λαϊκής κινητοποίησης, ακόμη και στην Ιταλία.

[…]

Ταυτόχρονα, είναι σημαντικό να προσφέρουμε την πλήρη υποστήριξή μας προς την διεθνιστική εργατική τάξη και το λαό της Ελλάδα από παρεμβάσεις, απειλές και εκβιασμούς της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ενάντια στις προσπάθειες των εγχώριων αντιδραστικών, να υπερασπιστούμε την κυριαρχία, την ανεξαρτησίας και την ελευθερία του ελληνικού λαού, τα οποία μπορούν να κερδηθούν μόνο με μια μαζική πάλη και επαναστατική πολιτική που θα έχει  στόχο την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και της ντόπιας αστικής τάξης. Έτσι θα γράψουμε την ιστορία!


26 Ιανουαρίου 2015

Κομμουνιστική Πλατφόρμα - για το Κομμουνιστικό Κόμμα του Προλεταριάτου της Ιταλίας

Διαβάστε Περισσότερα »

Klaus Riis: Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ενότητα και το ΚΚΕ

2.thumbnailΤου Klaus Riis*

[…] Το σεκταριστικό ΚΚΕ βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον κύριο εχθρό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μια ημέρα μετά τις εκλογές να συνάψει συμφωνία με το μικρό δεξιό εθνικιστικό κόμμα «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και έτσι να διαμορφώσει την πλειοψηφία για να σχηματίσει κυβέρνηση που να δηλώνει ότι η Τρόικα και η λιτότητα είναι παρελθόν στην Ελλάδα.

[…] Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα, και έχει αυταπάτες ότι είναι σε θέση να αλλάξει την Ένωση σε κάτι προοδευτικό. Είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Αλλά υπάρχει κάθε λόγος για τις αριστερές δυνάμεις της αντιπολίτευσης και της ΕΕ σε ολόκληρη την Ένωση να υποστηρίξουν την απαίτηση να φύγει η Τρόικα, να ανατραπούν οι νεο-φιλελεύθερες πολιτικές όχι μόνο στην Ελλάδα και να υπάρξει ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.

* Πρόεδρος του DKP / ML (1978-1997), μέλος του Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Δανία) και εκδότης της Κομμουνιστικής Πολιτικής από το 1997.
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Χαιρετισμός μαχητών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ στην εκδήλωση αλληλεγγύης και συμπαράστασης στον αγώνα των λαών της Ουκρανίας κατά των φασιστικών και Ναζι-φασιστικών δυνάμεων 16.11.2014 [video]

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ - Οι εκλογές ΔΕ ΛΥΝΟΥΝ το πρόβλημα της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (οικονομική-πολιτική-στρατιωτική: ΝΑΤΟ, βάσεις κλπ.) ΟΥΤΕ αποκρούουν-ματαιώνουν τις συνεχείς επιθέσεις-ΜΕΤΡΑ της ΕΕ σε βάρος του λαού

ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ από την ιμπεριαλιστική ΕΕ ΕΔΩ και ΤΩΡΑΕΞΩ η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

ΕΔΩ και ΤΩΡΑ

Οι εκλογές ΔΕ ΛΥΝΟΥΝ το πρόβλημα της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (οικονομική-πολιτική-στρατιωτική: ΝΑΤΟ, βάσεις κλπ.) ΟΥΤΕ αποκρούουν-ματαιώνουν τις συνεχείς επιθέσεις-ΜΕΤΡΑ της ΕΕ σε βάρος του λαού

ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ

ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ αποτελεσματικός ΔΡΟΜΟΣ: ΕΝΟΤΗΤΑ όλων των εργαζομένων και ΕΝΤΑΣΗ της ταξικής πάλης κατά της ΕΕ και του ντόπιου κεφαλαίου, με μαχητικές ΜΑΖΙΚΕΣ κινητοποιήσεις

 

Η σημερινή ζοφερή κατάσταση της χώρας – προεκλογικός αγώνας των κομμάτων

Απ’ το 2009, την ανοιχτή και πλήρη χρεοκοπία της οικονομίας της χώρας1), ως τα σήμερα χρεοκόπησαν και κατέρρευσαν ολοσχερώς όλοι οι γνωστοί ΜΥΘΟΙ περί «ισότιμης συμμετοχής στην ΕΕ», «οικονομικής ανάπτυξης της χώρας», «σύγκλισης των οικονομιών των χωρών-μελών της ΕΕ», «διαρκούς ανόδου της ευημερίας», κλπ. κλπ.

Σήμερα η εικόνα της χώρας, της εργατικής τάξης και του λαού είναι ζοφερότατη, χειρότερη από ποτέ άλλοτε:

1. Ακραίο βάθεμα της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ με ταυτόχρονο ασφυκτικό διεθνή οικονομικό ΕΛΕΓΧΟ και αυστηρή ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ για δεκαετίες από: Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ,

2. υπερχρέωση της χώρας με δυσθεώρητο εξωτερικό χρέος, που διαρκώς αυξάνεται – θηλιά στο λαιμό της χώρας και των νεότερων γενεών,

3. βαθιά παρατεταμένη οικονομική κυκλική κρίση υπερπαραγωγής, με πτώση της παραγωγής, μαζικό κλείσιμο επιχειρήσεων, πτώση των εξαγωγών, κλπ. κλπ.,

4. μεγάλη και ραγδαία αύξηση της μαζικής ανεργίας, με την πραγματική να ανέρχεται γύρω στα 2.000.000 και των νέων να φθάνει σε ποσοστό 65-70%, με εκατοντάδες χιλιάδες νέους να μεταναστεύουν διαρκώς, μια χωρίς προηγούμενο αιμορραγία,

5. πέραν της έντασης της εκμετάλλευσης και της εκμηδένισης όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων, σημειώθηκαν: μεγάλη μείωση μισθών και συντάξεων, πρωτοφανείς περικοπές κοινωνικών δαπανών (υγεία, παιδεία, κλπ.) και τεράστιες αυξήσεις φόρων και τιμών, κλπ., που οδήγησαν σε μεγάλη και απότομη χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης και του λαού και στο διαρκές βάθεμα του προτσές της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου,

6. περιορισμός των δημοκρατικών ελευθεριών, βάθεμα της φασιστικοποίησης και επικίνδυνη άνοδος των φασιστικών και ναζι-φασιστικών δυνάμεων («Χρυσή Αυγή»-ΛΑΟΣ κλπ.).

Παρόλα τα παραπάνω και ΕΠΙΠΛΕΟΝ: παρόλο που, και τα δυο βασικά και καίρια ζητήματα της πάλης της εργατικής τάξης και της χώρας που σχετίζονται ΑΜΕΣΑ και στενότατα με την ΕΕ: εκείνο της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και των επιθέσεων-ΜΕΤΡΩΝ σε βάρος του λαού, έχουν ακραία επιδεινωθεί: δηλ. πρώτο, με το διαρκές βάθεμα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ που έχει μεγάλες αρνητικές επιπτώσεις στη χώρα, μα και τις συνεχείς προκλητικές επεμβάσεις στα εσωτερικά της σ’ όλα τα επίπεδα, ακόμα και στον τωρινό προεκλογικό αγώνα, (δηλώσεις Γιούνκερ, Μοσκοβισί, Σόϊμπλε, κλπ.) δεύτερο, με τα διαρκή συνεχή αντιλαϊκά ΜΕΤΡΑ, που δεν επιβάλλονται ΜΟΝΟ απ’ το ντόπιο κεφάλαιο αλλά ΑΜΕΣΑ και κατευθείαν απ’ την ΕΕ, ΚΑΝΕΝΑ απ’ τα πολιτικά κόμματα, μεγαλοαστικά και ρεφορμιστικά, δεν είναι υπέρ μα ΟΥΤΕ θέτει θέμα ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από: ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.

Αντίθετα ΟΛΑ τα μεγαλοαστικά κόμματα (μοναρχοφασιστική ΝΔ, εθνικιστές ΑΝ.ΕΛ, Ποτάμι, μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ-ΚΙΔΗΣΟ, κλπ., ναζι-φασιστικά: «Χρυσή Αυγή», ΛΑΟΣ, κλπ) τάσσονται ΥΠΕΡ της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή ‘Ένωση, προφανώς και σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ, ενώ ταυτόχρονα προπαγανδίζουν συνειδητά, υπηρετώντας τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, τον παραπλανητικό ΜΥΘΟ-ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ περί «ισότιμης συμμετοχής» (!) της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» των ισχυρών ευρωπαϊκών μονοπωλίων και καταγγέλλουν, κινδυνολογώντας, ως δήθεν «μεγάλη καταστροφή»(!) την ΕΞΟΔΟ από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ.

Ακριβώς αυτή τη στρατηγική επιλογή των μονοπωλίων της ΕΕ και του ντόπιου κεφαλαίου ακολουθούν και ΟΛΑ τα ρεφορμιστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ) και οι εξωκοινοβουλευτικές Οργανώσεις. Δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που τάσσεται υπέρ της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ, αλλά και το «Κ»ΚΕ που κινδυνολογεί, εδώ και χρόνια, πως «λύση έξω από το Ευρώ… είναι καταστροφή» («Ρ» 31/5/2011, σελ.6) και τάσσεται ΚΑΤΑ της, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ της Ελλάδας από: ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, ενώ τη διαβόητη «αποδέσμευση»(!) την παραπέμπει στο μακρινό μέλλον της «ειρηνικής κοινοβουλευτικής» του «επανάστασης»(!). Επιπλέον: οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ έχουν οριστικά παραιτηθεί από την αντιιμπεριαλιστική πάλη για την αποτίναξη της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ2).

Στον προεκλογικό τους αγώνα όλα τα μεγαλοαστικά, εθνικιστικά και ναζι-φασιστικά κόμματα, αλλά και τα ρεφορμιστικά δημαγωγούν ακατάσχετα εξαπατώντας την εργατική τάξη και το λαό.

Ο προεκλογικός αγώνας των μεγαλοαστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων κυριαρχείται από δημαγωγικές και ανούσιες αντιπαραθέσεις, μακριά και έξω απ’ τα δυο παραπάνω προβλήματα της χώρας και του λαού.

Σχετικά με την οικονομική πολιτική ΟΛΑ τα μεγαλοαστικά κόμματα, παρά τις όποιες δημαγωγίες και υποσχέσεις, υποστηρίζουν μια ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, όπως αυτή εφαρμόστηκε απ’ την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τη μαριονέτα των δανειστών Α. Σαμαρά, με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα και το λαό, και γι’ αυτό δεν θα γίνει ειδική αναφορά σ’ αυτή.

Δεν υστερούν σε δημαγωγία και καλλιέργεια αυταπατών ούτε τα ρεφορμιστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, πέρα απ’ τις αυταπάτες που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, επιβάλλεται μια σύντομη ειδική αναφορά στην επιζήμια, για την πάλη γενικά της εργατικής τάξης, στάση των ρεφορμιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ στον προεκλογικό αγώνα, αλλά και για την αντιιμπεριαλιστική πάλη και την πάλη ενάντια σε εθνικισμό-ρατσισμό-φασισμό-ναζι-φασισμό.

Οι ρεφορμιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ ταυτίζοντας, στον προεκλογικό τους αγώνα, το ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ φτάνουν ως το σημείο: πρώτο, να εξισώνουν ένα μοναρχοφασιστικό κόμμα όπως είναι η ΝΔ με ένα αντιφασιστικό κόμμα όπως είναι ο ρεφορμιστικός ΣΥΡΙΖΑ (μ’ όλες βέβαια τις γνωστές ασυνέπειες σ’ αυτό το ζήτημα), δεύτερο, ν’ αρνούνται ότι, τυχόν συγκρότηση μιας ρεφορμιστικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – που ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ θα διαχειριστεί τις υποθέσεις του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου (ΕΕ, κλπ.) και δεν θα αποκρούει τις επιθέσεις τους σε βάρος του λαού, θα διατηρήσει το πλέγμα της εξάρτησης και τον ασφυκτικό οικονομικό έλεγχο της χώρας από: Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ δεν μπορεί να αυξήσει, έστω και ελάχιστα τις χαμηλότερες συντάξεις και τους χαμηλότερους μισθούς, να αυξήσει, έστω και ελάχιστα, τις κοινωνικές δαπάνες (υγεία, παιδεία, κλπ.) και να παρεμποδίσει-φρενάρει το διαρκές βάθεμα της φασιστικοποίησης που προώθησε η κυβέρνηση του ακραίου εθνικιστή-ρατσιστή φασιστοειδούς Αντώνης Σαμαρά.

Εξομοιώνοντας το ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ και επικεντρώνοντας τα πυρά, κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα, στο ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΤΙ στη ΝΔ που ως κυβέρνηση πέρασε όλα τα καταστροφικά μέτρα και προώθησε σε ακραίο σημείο τη φασιστικοποίηση, οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ έχουν ένα διπλό στόχο: την παρεμπόδιση των διαρροών ψηφοφόρων τους προς το ΣΥΡΙΖΑ (θεμιτός εξόφθαλμος στόχος) και ΕΠΙΠΛΕΟΝ: τη διασφάλιση υψηλών εκλογικών ποσοστών στο μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ στις επικείμενες εκλογές (σημαντικός και άκρως επιζήμιος ανομολόγητος στόχος), στόχος που εναρμονίζεται πλήρως και με τις καθημερινές προκλητικές επεμβάσεις στον προεκλογικό αγώνα των εκπροσώπων της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης στήριξης της ΝΔ.

Σχετικά με τα ζητήματα του εθνικισμού-ρατσισμού-φασισμού-ναζι-φασισμού – απ’ τα κεντρικότερα της σημερινής ταξικής πάλης της εργατικής τάξης, δίπλα στην πάλη κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού – οι ρεφορμιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ δεν έχουν κανένα μέτωπο πάλης και κινούνται ΔΕΞΙΟΤΕΡΑ απ’ το ΣΥΡΙΖΑ (παρά τις γνωστές απαράδεκτες ασυνέπειες του σ’ αυτά τα ζητήματα), αφού, μεταξύ πολλών άλλων, έστειλαν ακόμα και τη βουλευτή τους νεο-«ορθόδοξη» εθνικίστρια Λ.Κανέλλη σε εκδήλωση ως ομιλήτρια προβολής Ναζι-φασιστικού βιβλίου του ΜΠΑΛΤΑΚΟΥ το Δεκέμβρη του 2006 («Εφημ. Συντακτών» 25-26/05/2013, σελ.13), ενώ τελευταία και οι ίδιοι χαρακτήρισαν το Μπαλτάκο μόνο ως «αντικομμουνιστή» και όχι ως Ναζι-φασίστα, που στην πραγματικότητα είναι, συγκαλύπτοντας έτσι τις ναζι-φασιστικές του απόψεις. Επιπλέον εξωραϊζουν συστηματικά την ισχυρή ναζι-φασιστική πτέρυγα της ΝΔ και το στενό περιβάλλον του Α. Σαμαρά (ΒΟΡΙΔΗΣ-ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ-ΠΛΕΥΡΗΣ, κλπ.), αποσιωπώντας μόνιμα την ύπαρξή της.

Για την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους η υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων απ’ τις επιθέσεις-ΜΕΤΡΑ του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου (ΕΕ, κλπ.) περνάει μέσα απ’ την πάλη κατά των ντόπιου κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του αλλά και κατά της ΕΕ που κι αυτή επιβάλλει κατευθείαν μέτρα σε συνδυασμό με την πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ γενικά, ειδικότερα εκείνη της ΕΕ και για την, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας από: ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ, παράλληλα με την πάλη κατά του εθνικισμού-ρατσισμού-φασιστικοποίησης-φασισμού-ναζι-φασισμού. ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ αποτελεσματικός ΔΡΟΜΟΣ είναι η ΕΝΟΤΗΤΑ όλων των εργαζομένων και ΕΝΤΑΣΗ της ταξικής πάλης κατά της ΕΕ και του ντόπιου κεφαλαίου, με μαχητικές ΜΑΖΙΚΕΣ κινητοποιήσεις.

-------------------

1) Δεν μπορεί να μην υπενθυμιστεί, ότι η διακυβέρνηση του τόπου απ’ το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, με πρωθυπουργό τον Κ.Καραμανλή και υπουργό τον Α.Σαμαρά, ήταν εκείνη που οδήγησε την οικονομία της χώρας σε πλήρη χρεοκοπία – μια χρεοκοπία που ήταν ορατή τουλάχιστον από το 2006, με αποκορύφωμα το 2009, που οδήγησε στο γνωστό διεθνή οικονομικό ΕΛΕΓΧΟ και στη μόνιμη ασφυκτική ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ της χώρας από: ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν και την εγκατάσταση των εκπροσώπων τους στην Αθήνα. Ο τότε αναπληρωτής καθηγητής Δημόσιας Οικονομικής του Παντείου Πανεπιστημίου Ν.Καραβίτης επισημαίνει για το 2009: «το οικονομικό πλήγμα Καραμανλή φαίνεται καθαρά, αν απλώς παρατηρήσουμε ότι το 2009 οι δαπάνες χωρίς τόκους είχαν αυξηθεί, 5,5% του ΑΕΠ (χωρίς να υπολογίζουμε τα διάφορα χρέη), ενώ τα έσοδα από 39,1% του ΑΕΠ το 2003 έπεσαν στο 36,9% το 2009. Με άλλα λόγια, οι δαπάνες αυξήθηκαν 40 δισ. και τα έσοδα 20 δισ. Αυτό είναι φανερό σημάδι κάκιστης δημοσιονομικής πολιτικής». Ακόμα και η δεξιά μεγαλοαστική εφημερίδα «Καθημερινή», σε σημείωμα του δημοσιογράφου Κ.Καλλίτση, έκανε λόγο για «μοιραία 6ετία», στο οποίο, μεταξύ άλλων (παρά τις υπαρκτές επιφυλάξεις από πλευράς υπολογισμού στατιστικών στοιχείων δίνει το μέγεθος του εκτροχιασμού), σημειώνει: «την 6ετία 2004-2009, οι κρατικές (χωρίς τους τόκους) δαπάνες αυξήθηκαν 50%, όταν η μέση αύξηση στις 27 χώρες της ΕΕ ήταν 22%. Ειδικά οι καταναλωτικές δαπάνες του Δημοσίου (σχεδόν το 70% των συνολικών) αυξήθηκαν 40%, όταν στις 27 αυξήθηκαν 20%. Τα κρατικά έσοδα επίσης αυξήθηκαν 25%, ενώ στις 27 μόνο 11%. Στο δημόσιο χρέος προστέθηκαν 116 δισ. Ευρώ και εκτινάχθηκε από τα 183 στα 300 δισ. Ευρώ, αυξήθηκε 63%, ενώ στους 27 μόνο 33% . Η Ευρώπη και η Ελλάδα ήταν σε αντίθετες τροχιές» («Καθημερινή», 25/3/2012, σελ.2 «Οικονομία»).

2) Έχουν παραιτηθεί οριστικά από την αντιιμπεριαλιστική πάλη, αφού η Ελλάδα, κατ’ αυτούς, ως «ιμπεριαλιστική χώρα»(!) – «ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρισκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του»(«Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 12, Αθήνα 2013) – δε βρίσκεται πλέον σε σχέση ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και ΥΠΟΤΑΓΗΣ αλλά σε σχέση δήθεν «αλληλεξάρτησης»(!) με τις ιμπεριαλιστικές χώρες, δηλ. προπαγανδίζουν το ΜΥΘΟ-ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ της «ισότιμης συμμετοχής»(!) της χώρας στην ΕΕ, όπως και τα μεγαλοαστικά κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κλπ.), μετατρεπόμενοι έτσι, όχι μόνο σε ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ της σημερινής υπαρκτής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας αλλά και σε θλιβερούς απολογητές της ΣΤΗΡΙΞΗΣ, ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ και ΔΙΑΙΩΝΙΣΗΣ της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Το κομμουνιστικό κίνημα και η απελευθέρωση των γυναικών

Ιταλία

Κομμουνιστική Πλατφόρμα

1. Η χειραφέτηση των γυναικών στην επαναστατική σκέψη των κλασικών του επιστημονικού σοσιαλισμού

Σύμφωνα με τους κλασικούς του επιστημονικού σοσιαλισμού, η θέση των γυναικών στην ανθρώπινη κοινωνία, μετά το τέλος της πρωτόγονης πολυγαμίας και του σχηματισμού της μονογαμικής οικογένειας, έχει προσδιορισθεί, εδώ και πολλούς αιώνες από ένα θεμελιώδη νόμο: την κυριαρχία των ανδρών σε βάρος των γυναικών.

Στη σύγχρονη εποχή, η θέση της ανδρικής κυριαρχίας και της γυναικείας καταπίεσης έχει μερικώς αλλάξει αλλά παραμένει στενά συνδεδεμένη με την ιδιωτική περιουσία και εξακολουθεί να επηρεάζει όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης: τη σεξουαλική και την οικογενειακή, την κοινωνική και την πολιτική.

Ωστόσο, η πιο σημαντική ανάλυση σχετική με το θέμα που ισχύει ακόμα, είναι του Φρειδερίκου Ένγκελς στο έργο του «Η καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους» (1884). Ήδη από τον τίτλο φαίνεται η σύνδεση μεταξύ αυτών των τριών διαστάσεων:

“Στα παλιά κοινόβια νοικοκυριά, που αποτελούνταν από πολλά ζευγάρια και τα παιδιά τους, η διαχείριση του νοικοκυριού που είχε ανατεθεί στις γυναίκες ήταν τόσο μια υπόθεση δημόσια και κοινωνικά αναγκαία όσο και η προμήθεια φαγητού που γίνονταν από τους άνδρες. Με την έλευση της πατριαρχικής οικογένειας και ακόμα περισσότερο με την μονογαμική οικογένεια, επήλθε αλλαγή. Η διαχείριση του νοικοκυριού έχασε το δημόσιο χαρακτήρα της. Δεν είναι πλέον υπόθεση της κοινωνίας. Μετατράπηκε σε μια ιδιωτική υπηρεσία. Η σύζυγος έγινε επικεφαλής υπάλληλος αποκλεισμένη από κάθε συμμετοχή στην κοινωνική παραγωγή. Μόνο όταν αναπτύχθηκε μαζικά η σύγχρονη βιομηχανία, άνοιξε ο δρόμος για τη γυναίκα στην κοινωνική παραγωγή, μόνο όμως για την προλετάρια γυναίκα. Αλλά και πάλι, έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε αν ασκεί τα καθήκοντα της στον ιδιωτικό χώρο της οικογένειας, θα αποκλείεται από τη δημόσια παραγωγή και θα είναι ανήμπορη να κερδίσει τα δικά της χρήματα. Αλλιώς αν θέλει να συμμετάσχει στη δημόσια παραγωγή και να ζήσει ανεξάρτητη, δεν θα μπορεί να ανταπεξέλθει στα οικογενειακά της καθήκοντα. Η θέση των γυναικών στο εργοστάσιο είναι ίδια με τη θέση των γυναικών σε όλους τους κλάδους, ακόμα και στην ιατρική και την νομική. Η σύγχρονη ατομική οικογένεια βασίστηκε στην ανοιχτή ή συγκεκαλυμμένη οικιακή σκλαβιά των γυναικών και η σύγχρονη κοινωνία αποτελεί ένα σύνολο αυτών των ατομικών οικογενειών και των ατομικών της μελών. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, σήμερα, τουλάχιστον στις καταπιεζόμενες τάξεις, ο σύζυγος υποχρεούται να κερδίζει χρήματα και να στηρίζει την οικογένεια του και αυτή η θέση του παρέχει υπεροχή χωρίς να χρειάζεται ειδικούς τίτλους. Εντός της οικογένειας, είναι ο αστός και η σύζυγος η προλετάρια.

Ήδη ο Ένγκελς στο Μανιφέστο του Κομμουνισμού (1847), ανέλυσε το πρόβλημα της σχέσης μεταξύ των δύο φύλων όπως τέθηκε στην κομμουνιστική κοινωνία:

“Ποια θα είναι η επιρροή της κομμουνιστικής κοινωνίας στην οικογένεια? Θα μετατρέψει τις σχέσεις μεταξύ των φύλων σε ένα καθαρά ιδιωτικό ζήτημα που θα αφορά τα ίδια τα πρόσωπα και η κοινωνία δεν θα έχει καμία ευκαιρία να παρεμβαίνει καθόλου. Μπορεί να συμβεί αυτό αφού καταργήσει την ιδιοκτησία και εκπαιδεύσει τα παιδιά σε μια κομμουνιστική βάση και με αυτόν τον τρόπο αφαιρέσει τις δύο βάσεις του παραδοσιακού γάμου, την εξάρτηση που είναι ριζωμένη στην ιδιοκτησία των γυναικών από τους άντρες και των παιδιών από τους γονείς τους .

Το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος (1848) σθεναρά έθεσε την επαναστατική προλεταριακή θέση της οικογένειας και της γυναίκας:

“Σε ποιά αρχή η σημερινή οικογένεια, η αστική οικογένεια βασίζεται; Στο κεφάλαιο, στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Στην ολοκληρωτικά αναπτυγμένη της μορφή, η οικογένεια υπάρχει μόνο για την αστική τάξη. [...] από τη δράση της σύγχρονης βιομηχανίας, όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί μεταξύ των προλετάριων κατακερματίζονται και τα παιδιά τους μεταμορφώνονται σε απλά εμπορικά είδη και εργαλεία της εργασίας. [...] Ο αστός βλέπει τη σύζυγο του ως ένα απλό εργαλείο της παραγωγής [...] Δεν υποπτεύεται καν ότι το πραγματικό θέμα που αποσκοπεί είναι να απαλλαχθεί με την θέση των γυναικών ως απλά εργαλεία της παραγωγής ”.

Στο πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου», ο Μαρξ απέδειξε ότι ο καπιταλισμός στην ανάπτυξη του, κλονίζει τα θεμέλια της οικονομίας της παλιάς οικογένειας και τροποποιεί όχι μόνο τους δεσμούς μεταξύ των συζύγων αλλά επίσης και μεταξύ των γονέων και παιδιών:

“Δεν ήταν, ωστόσο, παρά η κατάχρηση της γονεϊκής εξουσίας που προκάλεσε την καπιταλιστική εκμετάλλευση, είτε άμεσα είτε έμμεσα, της παιδικής εργασίας. Αλλά από την άλλη πλευρά, ήταν η καπιταλιστική εκμετάλλευση που παρέσυρε την οικονομική βάση της γονεϊκής εξουσίας και την μετάτρεψε σε καταστροφική κατάχρηση εξουσίας.

Στο καπιταλιστικό σύστημα, οι δεσμοί της παλιάς οικογένειας εμφανίζονται με την ανάθεση ενός σημαντικού μέρους της διαδικασίας της παραγωγής, στις γυναίκες, στους νέους ανθρώπους και στα παιδιά των δύο φύλων. Δημιουργεί μια νέα οικονομική βάση για ένα ανώτερο τύπο οικογένειας και των σχέσεων μεταξύ των φύλων. [….] Επιπλέον, είναι φανερό ότι η συλλογική εργασία που απαρτίζεται από πρόσωπα και των δύο φύλων και όλων των ηλικιών, χρειάζεται απαραιτήτως, υπό κατάλληλες συνθήκες, να μετατραπεί σε πηγή ανθρώπινης ανάπτυξης” (Κεφάλαιο, Τόμος I, Κεφ. XIII).

Ο Λένιν αποκήρυξε με το πιο έντονο τρόπο την κατάσταση της διπλής καταπίεσης που βρίσκονταν οι γυναίκες στο καπιταλιστικό σύστημα:

“Στον καπιταλισμό ο μισός πληθυσμός της ανθρώπινης φυλής, οι γυναίκες, αλλά πέρα απ’ αυτό, ακόμα και στις πιο αστικές δημοκρατίες, παρέμεναν, πρώτα, στερημένες από κάποια δικαιώματα επειδή ο νόμος δεν τους παρείχε ισότητα με τους άνδρες και επιπλέον και αυτό είναι το πιο σημαντικό, παρέμεναν στα «οικιακά δεσμά», συνέχιζαν να είναι «οικιακές σκλάβες» και να επιβαρύνονται με τον μόχθο των πιο άθλιων, τον κοπιαστικό και γελοίο μόχθο της κουζίνας και του νοικοκυριού” (Διεθνής Ημέρας Εργαζομένων Γυναικών).

2. Ποια είναι, σήμερα, η γενική κατάσταση των γυναικών παγκοσμίως;

imageΣτον σημερινό πληθυσμό, ο οποίος είναι πάνω από 7 δις. άτομα, σχεδόν το μισό (περίπου 49%) είναι γυναίκες. Στο μεγαλύτερο μέρος της πλειοψηφίας, τις γυναίκες εργαζόμενες τις εκμεταλλεύονται και τις καταπιέζουν. Στο παρόν χρονικό διάστημα οι γυναίκες αποτελούν το 40% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού αλλά η ποσότητα εργασίας που παράγουν είναι πολύ μεγαλύτερη, αν συνυπολογίσει κανείς και τις οικιακές εργασίες με τις οποίες ασχολούνται οι γυναίκες (σχεδόν 30 ώρες την εβδομάδα).

Γενικά, η συμμετοχή των γυναικών στην παραγωγική διαδικασία έχει αυξηθεί παγκοσμίως τις τελευταίες δεκαετίες, αν και η διαφορά με τους άνδρες είναι ακόμα αξιοσημείωτες. Τα υψηλά ποσοστά γυναικείου εργατικού δυναμικού σημειώνονται στην Ανατολική και Νότιο-Δυτική Ασία, την Κεντρική και Νότια Αφρική, την Νότιο Αμερική και στην Καραϊβική.

Στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, η θηλυκοποίηση του εργατικού δυναμικού έχει κυριαρχηθεί από τον τομέα των υπηρεσιών (δημόσιες υπηρεσίες, καθαριότητα, εστίαση, κ.α.) και στη βιομηχανία (υφάσματα, μικρό-ηλεκτρονική, κ.α.), όπου κυρίως εργάζονται με μερική απασχόληση, ευέλικτα ωράρια, επισφάλεια, κ.α. σύμφωνα με τα εκμεταλλευτικά συμφέροντα των καπιταλιστών επιχειρηματιών και μονοπωλίων. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία, οι γυναίκες έχουν έναν μισθό σημαντικά χαμηλότερο από των ανδρών παρά τις ίδιες συνθήκες εργασίας, εκπαίδευσης και κατάρτισης. Στις αναπτυσσόμενες χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, η διαφορά είναι κατά μέσο όρο στο 16%.

Η αύξηση του γυναικείου εργατικού δυναμικού είναι αξιοσημείωτη, εξαιτίας της μετανάστευσης γυναικών από αγροτικές περιοχές στις πόλεις και από κατεχόμενες χώρες σε ιμπεριαλιστικές. Υπολογίζεται ότι το 49% των μεταναστριών γυναικών, εκτελούν επισφαλείς εργασίες με χαμηλούς μισθούς.

Ωστόσο, σε περιόδους οικονομικής κρίσης οι γυναίκες απολύονται από τις δουλειές τους σε υψηλά επίπεδα. Τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη το 51.8% των απολύσεων ήταν γυναίκες εργαζόμενες. Σε άλλες χώρες όπως το Μεξικό και το Ονδούρας, το ποσοστό άγγιξε το 70%.

Παράλληλα με αυτή τη βίαιη διαδικασία απώλειας εργασιών, σταδιακά αυξάνεται η ένταξη των παιδιών και των νέων στο εργατικό δυναμικό, δουλεύοντας με πραγματικές συνθήκες σκλαβιάς.

Οι γυναίκες σήμερα αποτελούν το 70% του παγκόσμιου φτωχού πληθυσμού. Πολλοί δείκτες φανερώνουν την οπισθοδρόμηση και τη φτώχεια των γυναικών, τη δυσκολία πρόσβασης τους σε βασικές υπηρεσίες: στα 774 εκατ. αναλφάβητων ανθρώπων παγκοσμίως τα 515 εκατ. είναι γυναίκες, από τα 72 εκατ. παιδιών που δεν πηγαίνουν σχολείο τα 54 εκατ. είναι κορίτσια. Το 70% των νοικοκυριών με επικεφαλής γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, σε αποχέτευση ή σε υγειονομικές υπηρεσίες. Το 75% αυτών των γυναικών δεν έχουν ιδιόκτητο σπίτι. Οι γυναίκες λόγω της στέρησης της υγειονομικής φροντίδας, ειδικά οι έγκυες, εκτίθενται σε σοβαρούς κινδύνους και συγκεκριμένα όσες βρίσκονται σε κατεχόμενες οπισθοδρομικές χώρες.

Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης που προκλήθηκε το 2008 και η σκληρή επίθεση καθοδηγούμενη από την οικονομική ολιγαρχία, επέφεραν ένα βήμα πίσω τις συνθήκες ζωής και τις εργασιακές συνθήκες των γυναικών, οι οποίες υποφέρουν από την ευρεία επίθεση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων που προηγουμένως είχαν κερδίσει.

Οι γυναίκες εργαζόμενες και τα λαϊκά στρώματα είναι τα θύματα των πολιτικών λιτότητας. Στερούνται δημοσίων υπηρεσιών (συμβουλευτική, καταφύγια γυναικών, νηπιαγωγεία, κ.α.) της κοινωνικής προστασίας, των δικαιωμάτων της μητρότητας. Σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα της δεξιάς και της άκρας δεξιάς με την ενεργό στήριξη της Καθολικής Εκκλησίας, ξεκίνησαν μια επίθεση κατά του δικαιώματος της άμβλωσης. Η νομική ισότητα με τους άνδρες γίνεται όλο και περισσότερο αβέβαιη. Όταν εφαρμόζεται, σημαίνει εξίσωση προς τα κάτω όπως στην περίπτωση των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις ώρες της νυχτερινής εργασίας και αύξησης της ηλικίας συνταξιοδότησης που προσβάλει τις γυναίκες εργαζόμενες ιδιαίτερα σκληρά και προκαλεί περαιτέρω ανισότητες.

Μία από τις πιο τρομακτικές πλευρές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης είναι η βία σε βάρος των γυναικών: μια βία που εκδηλώνεται στον οικογενειακό κύκλο, στην κοινωνική ζωή και στη εργασία. Περιλαμβάνει διάφορες πλευρές (οικονομία, κοινωνία, σεξ, ψυχολογία, υγεία), πλήττει υψηλά ποσοστά γυναικών και βασίζεται στη διπλή καταπίεση των γυναικών.

Την παρούσα περίοδο της νέο-φιλελεύθερης ηγεμονίας, η βία κατά των γυναικών εντείνεται όλο και περισσότερο: δολοφονίες γυναικών, σεξουαλική κακοποίηση, ένταση της πορνείας και της σεξουαλικής διακίνησης των παιδιών, διάδοση της πορνογραφίας, χρησιμοποίηση του γυναικείου σώματος στη διαφήμιση, κ.α. είναι τα συμπτώματα μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση, με αύξηση της επίθεσης στις κοινωνικές σχέσεις, της απελπισίας της ζωής, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας των γυναικών.

3. Οι συνθήκες των εργαζομένων γυναικών υπό τον καπιταλισμό και οι μισθολογικές διαφορές

Αν και η ισότητα με τους άνδρες εξαγγέλλεται στα Συντάγματα, σε Συνθήκες, νόμους και εργασιακές συμβάσεις, μια πραγματική και αποτελεσματική ισότητα στην εργασία και στη ζωή δεν έχει τεθεί σε εφαρμογή στις καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές χώρες. Στον αντίποδα, υπάρχει διάκριση, διαχωρισμός και καταπίεση, ειδικά σε βάρος των προλετάριων γυναικών που ακατάπαυστα προωθούνται από τους καπιταλιστές που αναπαράγουν τις παλιές ανισότητες υπό νέες μορφές.

Στην Ιταλία, για παράδειγμα, υπάρχει μια ισχυρή ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών στα ποσοστά της ανεργίας (μια διαφορά που κυμαίνεται στις 23 μονάδες) και μια μεγάλη διαφορά στις αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα: 16.7 %, συγκρινόμενα με το 7.5 % του δημοσίου τομέα.

Μία έρευνα των ιταλικών συνδικάτων σχετικά με τον τομέα της επεξεργασίας των μετάλλων και του μηχανικού τομέα αναφέρει: “Οι γυναίκες ανέκαθεν και περισσότερο από τους άνδρες, συγκεντρώνονται σε εργασίες χαμηλών προσόντων και ακόμα και αν εργάζονται με ίδια εκπαιδευτικά προσόντα και προϋπηρεσία, κερδίζουν κατά μέσο όρο 200 € λιγότερα από τους άνδρες συναδέλφους τους. Στην πραγματικότητα, οι γυναίκες κερδίζουν λιγότερα από τους άνδρες, υπό συνθήκες ισότητας, ακόμα και αν δουλεύουν τις ίδιες ώρες, έχουν την ίδια προϋπηρεσία, τα ίδια εκπαιδευτικά προσόντα, ακόμα και την ίδια σύμβαση” (Η φωνή των 100,000 εργατών, Ομοσπονδία Εργαζομένων στο Μέταλλο(FIOM), 2008).

Το ζήτημα της ανισότητας των μισθών και του επαγγελματικού διαχωρισμού των εργαζομένων γυναικών σε τομείς που χαρακτηρίζονται από χαμηλούς μισθούς και μικρότερη προστασία και στα χαμηλότερα επίπεδα επαγγελματικών κατηγοριών, δεν μπορούν να αιτιολογηθούν από τις αστικές θεωρίες παρά μόνο ότι εξαρτώνται από τις επιλογές των γυναικών ή χρησιμοποιώντας το φύλο ως δείκτη παραγωγικότητας. Στην πραγματικότητα οι επιλογές των γυναικών δεν είναι ούτε τυχαίες ούτε «φυσικές» αλλά καθορίζονται από την παρούσα αγορά εργατικής δύναμης ενώ η μηχανοποίηση και ο αυτοματισμός της εργασίας σε πολλούς τομείς εξασφαλίζουν τα ίδια παραγωγικά αποτελέσματα.

Προκειμένου να διαπραγματευτούν με το πρόβλημα της διάκρισης και του διαχωρισμού των εργαζόμενων γυναικών, είναι σημαντικό να υιοθετήσουμε μια ταξική ματιά και γνώση και ότι αυτό οφείλεται στις παρούσες κοινωνικές σχέσεις της παραγωγής και στις ειδικές κοινωνικές συνθήκες των γυναικών υποκείμενες στη διπλή καταπίεση.

Ιστορικά, ήταν η καπιταλιστική χρήση των μηχανών, ο αυτοματισμός των λειτουργιών που απαιτούσαν ειδικές σωματικές προσπάθειες και ικανότητες, η μείωση της εργασίας σε λίγες επαναλαμβανόμενες ενέργειες που επέτρεψαν τη μαζική χρησιμοποίηση στην παραγωγή το εργατικό δυναμικό των γυναικών και των νέων, επεκτείνοντας την εκμετάλλευση σε όλα τα φύλα και τις ηλικίες.

Δεδομένου ότι η αξία της εργατικής δύναμης καθορίζεται από την αξία των μέσων διαβίωσης που είναι απαραίτητα για τη συντήρηση και την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης των εργατών και της οικογένειας τους, όταν η σύζυγος των εργατών και τα παιδιά μπουν στην καπιταλιστική παραγωγή οι μειώσεις των μισθών, τόσο υποτιμώντας την εργασία των γυναικών και των νέων, όσο και στην υποτίμηση των ανδρών. Συνεπώς, ακόμα και αν το σύνολο των μισθών που καταβάλλονται από τους καπιταλιστές αυξηθεί, η μείωση της εκμετάλλευσης και η μαζική υπεραξία εξαχθεί, αυξάνεται ακόμα περισσότερο.

Ο Μαρξ έγραψε: “Για να αγοράσετε την εργατική δύναμη μιας οικογένειας τεσσάρων μελών, ίσως να κοστίζει περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν αλλά σε αντάλλαγμα τεσσάρων ημερών οι εργάτες παίρνουν τη θέση του ενός και η τιμή τους μειώνεται κατ’ αναλογία της εργασιακής υπεραξίας των τεσσάρων επί του ενός” (Κεφάλαιο, τόμος. I, Κεφ.. XIII).

Υπό τις παρούσες σχέσεις παραγωγής, η προλετάρια γυναίκα όχι μόνο συμβάλλει στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης με την μη αναγνωρισμένη οικιακή εργασία αλλά και στον εργασιακό της χώρο παράγει όση υπεραξία μπορεί ένας άνδρας, ωστόσο η τιμή της δικής της εργασιακής δύναμης είναι φθηνότερη.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που ακόμα λαμβάνει χώρα, σήμερα, στις περισσότερες «πολιτισμένες» χώρες. Που καταλήγουμε;

Αρχικά, οι χαμηλοί μισθοί των γυναικών, όπως των παιδιών επίσης και των μεταναστριών γυναικών, εξυπηρετούν στην μείωση των συνολικών μισθών και έτσι στην αύξηση του ποσοστού της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης στο σύνολο της. Οι μισθοί των εργαζομένων γυναικών μειώνονται ως μέσο συμπίεσης και μείωσης όλων των μισθών.

Κατά τον καθορισμό του μέσου εθνικού μισθού, θα έπρεπε να λάβουμε υπ όψιν το ρόλο της εργασίας των γυναικών και των παιδιών. Τι εμφανίζεται από περίοδο σε περίοδο ως «συμβολή στην οικογενειακή υποστήριξη» ή μια «πρόσθετη αμοιβή» είναι στην πραγματικότητα ένα απαραίτητο εισόδημα για πολλές εργαζόμενες οικογένειες και υποκρύπτει μια σκληρή σχέση εκμετάλλευσης που πηγάζει από την καπιταλιστική λογική ελαχιστοποίησης του κόστους της παραγωγής της εργατικής δύναμης προκειμένου να μεγιστοποιήσει τα κέρδη.

Σε δεύτερο χρόνο, στο καπιταλιστικό σύστημα η ποσότητα και η δομή των μισθών, η οργάνωση της διαδικασίας της παραγωγής, η ίδια η αγορά εργασίας, υποθάλπουν τις διαιρέσεις και τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών, δεδομένου ότι οι εργαζόμενοι που είναι πανομοιότυποι αντιμετωπίζονται διαφορετικά.

Είναι στο συμφέρον της καπιταλιστικής τάξης η διάκριση και ο διαχωρισμός των εργαζομένων με βάση το φύλο, την ηλικία, την εθνικότητα, κ.α. Αυτό το συμφέρον αυξάνει τις πρακτικές διάκρισης βασισμένες στα εξωτερικά χαρακτηριστικά των εργαζομένων στην παραγωγική διαδικασία, ώστε να προκαλέσει μια πάλη προς τα κάτω μεταξύ των εργαζομένων, για την αξιοποίηση των ασθενέστερων μεταξύ τους ως μοχλό για να κάμψει την αντίσταση και την ενότητα των προλετάριων και να αυξήσει την πιθανότητα εξαγωγής της υπεραξίας.

Χωρίς αμφιβολία, τα προβλήματα της διάκρισης των μισθών και του διαχωρισμού των γυναικών συνδέονται με την αντίθεση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, σύμφυτα με τον σημερινό βάρβαρο τρόπο παραγωγής.

4. Η υπόθεση της ισότητας των γυναικών στον σοσιαλισμό

imageΗ υποδεέστερη θέση του γυναικείου φύλου, η κατάσταση της κοινωνικής υποβολής και της στέρησης δικαιωμάτων, οι διαφορές στους μισθούς, στις συντάξεις, κ.α., ο ειδικός ρόλος των γυναικών στη βιομηχανική εργασία, όλα αντικατοπτρίζουν τη καταπίεση λόγω φύλου που υπάρχει στην καπιταλιστική κοινωνία και είναι θεμελιωδώς καθορισμένη από το σύστημα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και την εγγενή ανάγκη της αναπαραγωγής χαμηλού κόστους εργατικής δύναμης.

Η ιδιοκτησία είναι η απόλυτη και κυρίαρχη αιτία της καταπίεσης, της διάκρισης και της υποβίβασης των γυναικών και των προνομίων των ανδρών.

Μόνο μέσω της κατάργησης του αστικού συστήματος, της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και ανταλλαγής, όπως επίσης και των προ-καπιταλιστικών υπολειμμάτων, μόνο μέσω του ριζικού μετασχηματισμού της οικονομικής βάσης και αλλαγής των ιδεών και της κουλτούρας θα είναι δυνατό να καταργηθεί η διπλή καταπίεση της γυναίκας, οι υπάρχουσες διακρίσεις και αδικίες. Μόνο μέσω αυτής της οδού θα είναι δυνατή η ριζική αλλαγή της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία, παρέχοντας την αληθινή ισότητα τόσο νομικά όσο και κοινωνικά, θα την απελευθερώσει από κάθε είδους εκμετάλλευση και καταπίεσης.

Μια πολύ σημαντική πλευρά της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι ο συγκεντρωτισμός πολλών ευθυνών που σήμερα βαραίνουν την ατομική οικογένεια και συγκεκριμένα τις γυναίκες όπως το μαγείρεμα, η φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων, κ.α.

Ο Ένγκελς τόνισε ότι « με την μεταφορά των μέσων παραγωγής σε μια κοινή ιδιοκτησία, η ατομική οικογένεια θα σταματήσει να είναι η οικονομική μονάδα της κοινωνίας. Η ιδιωτική καθαριότητα μεταφέρεται στη κοινωνική βιομηχανία. Η φροντίδα και η εκπαίδευση των παιδιών γίνεται δημόσια υπόθεση.“ (Η καταγωγή της οικογένειας, της ιδιοκτησίας και του κράτους)

Εμείς οι κομμουνίστριες (Μαρξίστριες – Λενινίστριες), σε αντίθεση με τα αστικά φεμινιστικά κινήματα, δεν έχουμε την αυταπάτη ότι είναι δυνατό να απαιτήσουμε ριζική λύση για το ζήτημα της χειραφέτησης των γυναικών στο πλαίσιο της καπιταλιστικής – ιμπεριαλιστικής κοινωνίας. Μόνο μέσω του σοσιαλισμού η οικονομική κυριαρχία εις βάρος του ανθρώπου θα εξαλειφθεί όπως επίσης και η κυριαρχία μέσα στο ζευγάρι, η κοινωνική διεύθυνση της παραγωγής και της κατανάλωσης θα πρέπει να επιβεβαιωθεί, με τον απόλυτο και συνειδητό ρόλο των γυναικών εντός αυτού. Αυτές είναι οι συνθήκες για την απόλυτη ισότητα με τον άνδρα. Συνεπώς, η θέση του τελευταίου ανθρώπου θα δεχθεί μια σημαντική αλλαγή. Υπό το νέο μοντέλο της παραγωγής οι σχέσεις μεταξύ των φύλων μπορούν να αναπτυχθούν στη βάση μιας ειλικρινούς ισότητας, αλληλεγγύης και συνεργασίας, σε μια μη-συγκρουσιακή οδό ώστε να επιτευχθεί μια πλήρης χειραφέτηση των προλετάριων.

Τα ριζικά μέτρα που υιοθέτησε η Σοβιετική ένωση από τα πρώτα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση μαρτυρούν όλα τα ανωτέρω. Ο Λένιν έγραψε :

“Βλέπουμε ότι η ισότητα εξαγγέλλεται σε όλα τα δημοκρατικά καθεστώτα αλλά στους αστικούς νόμους και στους νόμους για τα δικαιώματα των γυναικών, αυτούς που αφορούν τη θέση των γυναικών στην οικογένεια και στο διαζύγιο, βλέπουμε ανισότητα και τη γελιοποίηση των γυναικών σε κάθε βήμα και λέμε ότι αυτό είναι παραβίαση της δημοκρατίας ειδικά από την πλευρά των καταπιεσμένων.

Η Σοβιετική εξουσία έχει εφαρμόσει τη δημοκρατία σε μεγάλο βαθμό περισσότερο από κάθε άλλη από τις πιο προηγμένες χώρες γιατί δεν έχει απομείνει στην νομοθεσία της κανένα ίχνος ανισότητας στις γυναίκες. Και πάλι θα πω ότι κανένα άλλο κράτος και καμία άλλη νομοθεσία έχει καταφέρει τα μισά για τις γυναίκες από ό,τι κατάφερε η Σοβιετική εξουσία στους πρώτους μήνες της ύπαρξης της.

Οι νόμοι από μόνοι τους, φυσικά, δεν είναι αρκετοί και δεν είμαστε και με κανένα τρόπο ικανοποιημένες από διατάγματα. Στη σφαίρα της νομοθεσίας, ωστόσο, έχουμε κάνει ό,τι απαιτείται από την πλευρά μας για να εξασφαλίσουμε τη ισότιμη θέση των γυναικών και έχουμε το δικαίωμα να είμαστε περήφανες γι αυτό. Η θέση των γυναικών στη Σοβιετική Ρωσία είναι σήμερα ιδανική σε σχέση με τη θέση τους στα πιο προηγμένα κράτη. Λέμε στους εαυτούς μας, ότι αυτό είναι, βέβαια η αρχή.

Εξαιτίας της δουλειάς στο σπίτι, η γυναίκα εξακολουθεί να βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Για να επιτευχθεί η απόλυτη χειραφέτηση και η ισότητα με τον άνδρα είναι αναγκαίο για την εθνική οικονομία να κοινωνικοποιηθεί και για τις ίδιες τις γυναίκες να συμμετέχουν σε κοινές παραγωγικές εργασίες. Τότε οι γυναίκες θα κατακτήσουν την ίδια θέση με τους άνδρες [...] Όλοι γνωρίζετε ότι ακόμα και αν οι γυναίκες έχουν όλα τα δικαιώματα, παραμένουν πραγματικά καταπιεσμένες γιατί όλο το νοικοκυριό εκτελείται από εκείνες. Στις περισσότερες περιπτώσεις το νοικοκυριό είναι η πιο αντιπαραγωγική, η πιο βάρβαρη επίπονη εργασία που μπορεί να κάνει μια γυναίκα […]

Ιδρύουμε πρότυπα ιδρύματα, τραπεζαρίες και νηπιαγωγεία που θα απελευθερώσουν τις γυναίκες από το νοικοκυριό. Και η οργάνωση όλων αυτών των χώρων θα πέσει πάνω στις γυναίκες […]

Υποστηρίζουμε ότι η χειραφέτηση των εργατών πρέπει να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργατών και στο ίδιο πνεύμα, η χειραφέτηση των εργατριών πρέπει να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργατριών.” (Τα καθήκοντα του Γυναικείου Εργατικού Κινήματος)

Το Σύνταγμα της Σοβιετική Ένωσης που υιοθετήθηκε το 1936, δεν περιορίστηκε στην εξαγγελία των επίσημων δικαιωμάτων και της ισότητας των εργατριών γυναικών, οι οποίες ήταν ήδη ελεύθερες από την καπιταλιστική εκμετάλλευση αλλά επίσης εξασφάλισαν αυτά τα δικαιώματα νομικά μέσω μια σειρά υλικών μέσων:

“Άρθ. 122. Παρέχονται στις γυναίκες της Σοβιετικής Ένωσης ίσα δικαιώματα με τους άνδρες στον οικονομικό, κρατικό πολιτιστικό, κοινωνικό και πολιτικό τομέα.

Η δυνατότητα άσκησης αυτών των δικαιωμάτων εξασφαλίζεται στις γυναίκες παρέχοντας τους το ίδιο δικαίωμα με τους άνδρες στην εργασία, στην πληρωμή για εργασία, στη ξεκούραση και στη ψυχαγωγία, στην κοινωνική ασφάλιση και στην εκπαίδευση και στην κρατική προστασία των συμφερόντων της μητέρας και του παιδιού, της προγεννητικής και μητρικής άδειας με πλήρεις αποδοχές και της παροχής ενός εκτεταμένου δικτύου στεγών για τη μητέρα, νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς”.

Τι έδωσε και τι θα δώσει ο σοσιαλισμός στις γυναίκες ποτέ δεν θα δοθεί από τα αστικά φεμινιστικά κινήματα.

5. Δύο αντίθετες απόψεις για το «γυναικείο ζήτημα»

Αν και γενικά οι γυναίκες καταπιέζονται, το γυναικείο ζήτημα έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά για τις αστές γυναίκες και για τις προλετάριες γυναίκες οι οποίες το έθεσαν με διαφορετικό και αντίθετο τρόπο.

Για τις γυναίκες της αστικής τάξης το πρόβλημα που βασικά θέτουν είναι στο νομικό επίπεδο, στην πρόσβαση στην ιδιοκτησία και στα οφέλη, στους θεσμούς της κυρίαρχης τάξης. Η χειραφέτηση τους συχνά παίρνει την μορφή του “ελεύθερου ανταγωνισμού» με τους άνδρες που ανήκουν στην ίδια τάξη. Οι αστές φεμινίστριες ποτέ δεν επιτίθενται στα θεμέλια της παρούσας κοινωνίας, ποτέ δεν ρωτάνε για την εκμετάλλευση των εργατικών μισθών. Όταν μπαίνουν στις ελίτ της οικονομικής και πολιτικής ζωής, στις οργανώσεις της καπιταλιστικής εξουσίας, μετατρέπονται από « υποστηρίκτριες των δικαιωμάτων των γυναικών» σε ενθουσιώδεις υποστηρίκτριες των προνομίων της άρχουσας τάξης. Η προσωπική τους «χειραφέτηση» αποζημιώνεται με την υποταγή εκατομμυρίων άλλων γυναικών. Και όταν μιλούν για τη γυναικεία απελευθέρωση συχνά το κάνουν για να δικαιολογήσουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Για τις προλετάριες γυναίκες το ζήτημα της καταπίεσης τους παρουσιάζεται με πολύ διαφορετικό τρόπο εξαιτίας της σύνδεσης του με τα αιτήματα της εκμετάλλευσης και της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Προκειμένου να τεθεί ένα τέλος σε αυτή τη σκλαβιά, το πέρασμα σε μια νέα και ανώτατη κοινωνική οργάνωση είναι απαραίτητο.

Η γυναίκες των προλετάριων και των λαϊκών μαζών δεν μπορούν να κατευθύνουν τον αγώνα για την δική τους οικονομική και κοινωνική χειραφέτηση, καθώς η θεμελιώδης πλευρά του αγώνα για την απελευθέρωση από όλες τις πλευρές της αλλοτρίωσης, της εκμετάλλευσης και της σκλαβιάς με τον ίδιο τρόπο και με τους ίδιους στόχους με τις αστές γυναίκες.

Πρέπει απαραιτήτως να κατευθύνουν τον αγώνα μαζί με τους άνδρες της τάξης τους κατά της καπιταλιστικής τάξης για την επίτευξη συγκεκριμένων οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών, και πολιτιστικών αιτημάτων προκειμένου να μπουν στον αγώνα και να οδηγήσουν την μάχη ατομικά και με ισότιμους όρους, όχι να παραμένουν πίσω. Με τον ίδιο τρόπο, οι εργάτες άνδρες έχουν ισχυρό συμφέρον να υποστηρίξουν τους αγώνες των γυναικών προλετάριων και να πολεμήσουν από κοινού με τις εργαζόμενες γυναίκες κατά της καπιταλιστικής τάξης και να την νικήσουν.

Ο αγώνας για την κατάργηση της γυναικείας καταπίεσης, για την απόλυτη ισότητα των δικαιωμάτων των δύο φύλων σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, αποτελεί μέρος του αγώνα για την κατάργηση όλων των μορφών εκμετάλλευσης στις ανθρώπινες σχέσεις για μια πραγματική εναλλακτική στις αστικές κοινωνικές σχέσεις. Είναι επομένως ένα ζήτημα που ενδιαφέρει όλη την προλεταριακή τάξη και πρέπει να περιληφθεί στον αγώνα για τον κομμουνισμό.

Επιπλέον, δεδομένης της ιστορικής σχέσης της υποταγής του γυναικείου φύλου από το ανδρικό που οφείλεται επίσης στην παραδοσιακή εξουσία, στην υπεροχή των αστικών ηθών και στην επιρροή των θρησκειών τα οποία πάντα δικαιολογούν την υποταγή των γυναικών, διαδίδοντας ιδεολογίες παραίτησης και επίθεσης στα γυναικεία δικαιώματα (δικαίωμα στο διαζύγιο, στην άμβλωση, κ.α.), η πιο αποφασιστική πάλη πρέπει να διεξαχθεί κατά αυτών των αντιδραστικών θέσεων, για την εκπαίδευση των εργατριών γυναικών και των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων στο πνεύμα του κομμουνισμού, για την υπεράσπιση της προόδου και των επαναστατικών αξιών, για μια αληθινή απελευθέρωση όλης της ανθρωπότητας.

6. Εν συντομία σχετικά με τα καθήκοντα μας

imageΤο μαζικό κίνημα για την υπεράσπιση και την επίτευξη κάποιων ειδικών οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων των γυναικών δεν μπορεί να είναι κίνημα περιορισμένο μόνο στις γυναίκες. Πρέπει να γίνει ένα κίνημα κοινό για άνδρες και γυναίκες της προλεταριακής τάξης. Ο στόχος αυτού του αγώνα δεν είναι «ελεύθερος ανταγωνισμός» των γυναικών με τους άνδρες αλλά η τελική κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την προλεταριακή τάξη προκειμένου να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και να χτίσουν μια νέα κοινωνία όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της τάξης και του φύλου θα καταργηθούν. Οι προλετάριες γυναίκες έχουν ένα θεμελιώδη και αναντικατάστατο ρόλο στον αγώνα. Μια αποφασιστική συμβολή σε αυτήν την αντικαπιταλιστική μάχη μπορεί να παρασχεθεί από την αρχή, σε παγκόσμιο επίπεδο και σε διάφορες χώρες, από μαζικά γυναικεία κινήματα που είναι δημοκρατικά, αντιιμπεριαλιστικά και επαναστατικά.

Η δουλειά της οικοδόμησης και της δυνάμωσης των κομμουνιστικών κομμάτων σε κάθε χώρα του κόσμου δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη συμβολή των πιο πρωτοπόρων και συνειδητών προλετάριων γυναικών οι οποίες πρέπει να είναι μέλη με ίσα δικαιώματα και καθήκοντα, απόλυτα ενσωματωμένες στα κομμουνιστικά κόμματα και στις οργανώσεις της πάλης της προλεταριακής τάξης.

Ως εκ τούτου πρέπει να αναπτύξουμε και να εντείνουμε την εργασία της προπαγάνδας στις γυναίκες εργάτριες ώστε να κερδίσουμε τις καλύτερες κόρες των προλετάριων στην ταξική πάλη και στα κομμουνιστικά κόμματα και στις οργανώσεις.

Ειλικρινά, αυτή η πολύ σημαντική δουλειά έχει αναπτυχθεί με ειδικές μεθόδους και φόρμες δράσης, με συγκεκριμένα ζητήματα αγώνα σύμφωνα με την ειδική περίσταση, ώστε να επεκτείνουμε την επιρροή μας, να φέρουμε γυναίκες εργάτριες πιο κοντά στην υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης και στην ανάπτυξη της ταξικής τους συνείδησης.

Στα εκατομμύρια των γυναικών που τις εκμεταλλεύονται, είναι δυσαρεστημένες, γεμάτες αγανάκτηση από τη διπλή καταπίεση σε βάρος τους ,που επιδεινώθηκε με τις αντιλαϊκές πολιτικές, από τις προκαταλήψεις του αστικού συστήματος, εμείς οι Μαρξίστριες – Λενινίστριες πρέπει να εντείνουμε την εργασία μας σε αυτές τις μάζες, να βρούν το δρόμο που προκαλεί αυτήν την τεράστια δύναμη, να τις οργανώσουμε και να τις εκπαιδεύσουμε, να φέρουμε τις πιο πρωτοπόρες και αγωνιζόμενες προλετάριες γυναίκες στις οργανώσεις μας και να πάρουν ενεργό ρόλο σε όλες τις πτυχές της ταξικής πάλης.

Η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης, η δικτατορία του προλεταριάτου και η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής κοινωνίας είναι ασύλληπτα χωρίς τη συνειδητή και την αποφασιστική συμμετοχή των εργαζομένων γυναικών και άλλων εργαζομένων γυναικών, πρωταγωνιστριών του δικού τους μέλλοντος.

Όπως η Κλάρα Τσέτκιν, μια μεγάλη αγωνίστρια κομμουνίστρια για την χειραφέτηση και την απελευθέρωση των γυναικών, έγραψε με πάθος και ευφυΐα: “Η συνεργασία ευρύτερων γυναικείων μαζών δεν σημαίνει μόνο μια αυξημένη ποσότητα των δυνάμεων, αλλά επίσης μια πολύ περισσότερη ποιότητα.

Οι γυναίκες δεν είναι μόνο ένα κακό αντίγραφο των αντρών: ως γυναίκες έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά και ειδικές αξίες για τον αγώνα και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού” (Κριτικές Παρατηρήσεις στο Σχέδιο Προγράμματος της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 1928).

8 Μαρτίου 2014

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Χαιρετιστήριο στο περιοδικό «REVOLUTIONARY DEMOCRACY»

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης (Σεπτέμβρης 2014) των 20 χρόνων από την έκδοση του περιοδικού «REVOLUTIONARY DEMOCRACY» ευχόμαστε επιτυχή συνέχιση της έκδοσης για το σωστό επαναστατικό προσανατολισμό της εργατικής τάξης και των λαών της Ινδίας στην πάλη τους κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού και συμπαραστεκόμαστε στην προσπάθειά του.

Θεωρούμε την «REVOLUTIONARY DEMOCRACY» ένα σημαντικό περιοδικό, γιατί μελετά και αναλύει απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού πρωταρχικά την οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική κατάσταση στην Ινδία αλλά και τη διεθνή. Επιπλέον γιατί:

- Υποστηρίζει και συμπαραστέκεται στους αγώνες του διεθνούς προλεταριάτου και των διαφόρων λαών κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού,

- καθοδηγείται από τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό,

- καταπολεμά την παραδοσιακή αντιδραστική αστική ιδεολογία αλλά και τα διάφορα αντεπαναστατικά ρεύματα (σοσιαλδημοκρατία, ρεβιζιονισμό, τροτσκισμό, αναρχισμό, κλπ.),

- υπερασπίζει μαρξιστικές θέσεις στα ζητήματα της αντιιμπεριαλιστικής-προλεταριακής επανάστασης και έχει μια μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και της πρακτικής του εφαρμογής-οικοδόμησης στη Σοβιετική Ένωση «1917-1953) την λενινιστική-σταλινική περίοδο ως τη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου – μετά το θάνατο-δολοφονία του Ιωσήφ Στάλιν – απ’ την προδοτική αντικομμουνιστική χρουστσοφική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ που παλινόρθωσε τον καπιταλισμό στη Σοβιετική Ένωση – παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960.

- Υπερασπίζει και προβάλει και προβάλλει τις επαναστατικές παραδόσεις του παγκόσμιου προλεταριάτου και του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ,

- Υπερασπίζει μαχητικά και καλλιεργεί και προωθεί τον προλεταριακό διεθνισμό

Με επαναστατικούς χαιρετισμούς,
Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-1955

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Το Σταλινικό σύνταγμα (1936) και άρθρα πάνω σε αυτό

- ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (ΒΑΣΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ) ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤ. ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ [1936]

- ΝΑ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΣΣΔ («Ριζοσπάστης», 6/6/1936) [«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 391Β, 1-31/10/2013]

- O καθηγητής Γιούλιους Τάντλερ μιλά για το νέο Σύνταγμα της ΕΣΣΔ («Ριζοσπάστης», 21/6/1936) [«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 394Β, 1-31/1/2014]

- ΑΝΤΙΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΣΟΒ. ΕΝΩΣΗΣ («Ριζοσπάστης», 24/6/1936) [«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 391Β, 1-31/10/2013]

- Το νέο Σοβιετικό Σύνταγμα: Όποιος δε δουλεύει δεν τρώει («Ριζοσπάστης», 25/6/1936) [«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 391Β, 1-31/10/2013]

- "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟ σ. ΣΤΑΛΙΝ"  («Ριζοσπάστης», 28/6/1936) [«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 391Β, 1-31/10/2013]

- ΤΟ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ (ΚΟΜΕΠ 5/1936, σελ. 676-686/ Μεταφράστηκε από το περιοδικό «Κομμουνιστική Διεθνής» Κύριο άρθρο στον αριθ. 11-12 της 25 Ιούνη 1936) [«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 405Β, 1-31/12/2014]

- Μολότοφ B.: Για το Σοβιετικό Σύνταγμα (29/11/1937) [«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 391Β, 1-31/10/2013]

- ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (Μ. ΚΑΡΛΑΜΩΦ, «Ριζοσπάστης», 4/5/1947) [«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 391Β, 1-31/10/2013]

- Το Σταλινικό Σύνταγμα εξασφάλιζε πλήρως τα δικαιώματα των γυναικών (Απόσπασμα από το Ν. Πόποβα: Οι Γυναίκες στη Χώρα του Σοσιαλισμού, Foreign Languages Publishing House, Μόσχα 1949)

- ΤΟ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ 1936 (Αναδ. από το βιβλίο του Άντριου Ρόθσταϊν : «Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης - Η ιστορία μιας εποχής», Λονδίνο 1950, σελ.279-285 από την ελληνική μετάφραση) [«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 394Β, 1-31/1/2014]

- ΤΟ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ («ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 5/12/1952) [«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 391Β, 1-31/10/2013]

- Η ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ («ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 5/12/1952) [«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 394Β, 1-31/1/2014]

- ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (1936) - Το νέο σύνταγμα της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης (Από το βιβλίο του Γιάννη Β. Καραστάθη:  ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΙΑ, Αθήνα 1993, σελ. 29-30) [«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 391Β, 1-31/10/2013]

- Σταλινικό Σύνταγμα («Ανασύνταξη») [«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 391Β, 1-31/10/2013]

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Ανασύνταξη 405Β (1-31/12/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 405 (1-31/12/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 405Β (1-31/12/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 405 (1-31/12/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΚΑΝΔΑΛΟ: Η Τσέχικη Αριστερά συμμαχεί με φασίστες!

Σάββατο, 20/12/2014

Σύμφωνα με δημοσιεύματα της Prager Zeitung το σοσιαλδημοκρατικό CSSD από κοινού με το ρεβιζιονιστικό «Κ»SCM (!) από τον Οκτώβρη του 2014 προχώρησαν σε συμμαχιών σε επίπεδο Δήμου με το ακροδεξιό DSSS («Εργατικό Κόμμα της Κοινωνικής Δικαιοσύνης») της πόλης Duchsov. Τώρα διαλύθηκε από την ηγεσία του κόμματος ο τοπικός σοσιαλδημοκρατικός σύνδεσμος αυτή της μικρής πόλης. Λιγότερο συνεπείς φαίνεται να είναι οι «κομμουνιστές» σε αυτό το ζήτημα, των οποίων ο πρόεδρος Vojtech Filip κινδυνεύει σε περίπτωση διατήρηση της συμμαχίας να του αμφισβητηθεί η κομματική του ιδιότητα. Το DSSS έχει οργανώσει στην περιοχή αρκετές αντι-ρομά διαδηλώσεις. Σύμφωνα με πληροφορίες του Ράδιο Πράγα ο υποστηριζόμενος από τη συμμαχία σοσιαλδημοκράτης Δήμαρχος του Duchsov Zbynek Šimbera τόνισε ότι υπάρχει «αρκετή μεγάλη συμφωνία με το DSSS» και αμφισβήτησε το φασιστικό χαρακτήρα αυτού του κόμματος, μιας οργάνωσης η οποία ξεπερνώντας, ανάμεσα στα άλλα, τα σύνορα, συνεργάζεται με τους Γερμανούς φασίστες του NPD!

Αναδημοσίευση από http://arbeit-zukunft.de/

Διαβάστε Περισσότερα »

Παραπέρα βάθεμα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και διατήρηση της μαζικής λαϊκής - εργατικής εξαθλίωσης, του σκληρού αστικού κρατικού αυταρχισμού και της φασιστικοποίησης

Η παρατεταμένη φθινοπωρινή ιμπεριαλιστική επιθεώρηση της Ελλάδας, οδήγησε σε σημαντικές εξελίξεις με το μπάσιμο του Δεκέμβρη. Κεντρική ιδέα και βασικός σχεδιασμός των ιμπεριαλιστικών κέντρων (ΕΕ - ΕΚΤ - ΗΠΑ - ΔΝΤ) και της ντόπιας ξεπουλημένης αστικής τάξης είναι η διασφάλιση, το στέριωμα και η "διαιώνιση"  της κατάστασης που έχουν δημιουργήσει στην χώρα μας, ακόμα περισσότερο τα τελευταία χρόνια, με το βάθεμα του καθεστώτος εθνικής εξάρτησης και μαζικής λαϊκής - εργατικής εξαθλίωσης, σκληρού αστικού κρατικού αυταρχισμού και φασιστικοποίησης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πρωτίστως τα κόμματα της συγκυβέρνησης και με ιδιαίτερη επιμονή ο Σαμαράς και η ΝΔ, προτάσσουν σαν κατεπείγον ζήτημα την Συνταγματική αναθεώρηση, για να αποτυπωθούν στο Σύνταγμα τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί και να κατοχυρωθούν συνταγματικά τα αντιδραστικά νομοθετήματα και οι "νέες πολιτικές" της εξάρτησης, των ξεπουλημάτων, των ταξικών - αντεργατικών νόμων - μέτρων και της πλήρους κατάργησης κάθε λαϊκής δημοκρατικής έκφρασης και ελευθερίας. 

Η δίμηνη παράταση στο "ελληνικό πρόγραμμα" που αποφάσισαν το eurogroup και τα λοιπά ιμπεριαλιστικά κέντρα, έχει σαφή χαρακτήρα και δηλωμένη στόχευση: την ολοκλήρωση του προγράμματος και την εφαρμογή όλων των "προαπαιτουμένων", την ένταξη της χώρας στην "προληπτική πιστωτική γραμμή" σαν πρώτο μέτρο επιμήκυνσης του πλαισίου σκληρής εξάρτησης (σε συνδυασμό με την παρουσία του ΔΝΤ) και παράλληλα την "αναγκαία" αποσαφήνιση του πολιτικού σκηνικού της χώρας.

Οι πολιτικές εξελίξεις, η απόφαση για επίσπευση της προεδρικής εκλογής μέχρι τα τέλη του Δεκέμβρη 2014, η απόφαση της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να υποδείξει σαν υποψήφιο ένα γνωστό, δοκιμασμένο και "καθαρό" στέλεχος της ντόπιας μοναρχοφασιστικής παράταξης, τον Σταύρο Δήμα, επιβεβαιώνουν ότι στον βασικό σχεδιασμό των ξένων και ντόπιων κέντρων βρίσκεται η πλήρης και ξεκάθαρη εδραίωση της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας που έχουν διαμορφώσει.

Τα γεγονότα και οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι κύρια επιλογή, σε αυτή τη φάση, αποτελεί το ξεκαθάρισμα του πεδίου, η μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων στην βάση των σχεδιασμών τους, η ισχυρή άσκηση πιέσεων (σε όλα τα επίπεδα) προς τις ευρύτερες δυνάμεις της αντιπολίτευσης και της ρεφορμιστικής - σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς ειδικότερα, πιέσεων προερχόμενων από τα διεθνή κέντρα (οικονομικά και πολιτικά) αλλά και το ντόπιο κεφάλαιο. Τα γεγονότα είναι πυκνά, οι εξελίξεις της περιόδου συνεχείς.

Κεντρική επιδίωξη του ιμπεριαλισμού και των συνεργατών του στη χώρα μας, της εγχώριας ξεπουλημένης αστικής τάξης και των δυνάμεων που - με τον ένα η τον άλλο τρόπο - τους υπηρετούν, είναι να επιβάλουν συνολικά και να καταστήσουν "αδιαπραγμάτευτο"  το πλέγμα της εθνικής εξάρτησης και των αστικών ταξικών πολιτικών, εργατικής λαϊκής εκμετάλλευσης - εξαθλίωσης. Να επιβεβαιώσουν σαν καταστροφική και αδιανόητη κάθε προοπτική και πολιτική που προωθεί την ρήξη και την σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ / ΗΠΑ / αγορές / ΝΑΤΟ κλπ) και το πλέγμα της εξάρτησης. Η στάση όλων, πολιτικών δυνάμεων, λαϊκού κόσμου, οι πολιτικές - ιδεολογικές θέσεις και επεξεργασίες πάνω στα κεντρικά αυτά ζητήματα, αποτελούν, σήμερα ακόμα περισσότερο, βασικό κριτήριο και παράγοντα. Οι συσκοτιστικές - αποπροσανατολιστικές - αντιεπιστημονικές θέσεις που "ζύμωσαν" - σε βάθος χρόνου - μέσα στο λαϊκό κίνημα διάφορες δυνάμεις, της προδοτικής ρεφορμιστικής και διασπαστικής - συμβιβαστικής - χρουτσωφικής - τροτσκιστικής και νεοτροτσκιστικής γραμμής, αναμφίβολα έχουν κάνει ζημιά στο κίνημα αντίστασης και στους λαϊκούς αγώνες. Μέσα στην αντίσταση, μέσα στο λαϊκό εργατικό κίνημα, μέσα από τα γεγονότα, τις επίκαιρες εξελίξεις, έρχεται και μπαίνει ισχυρά και αντικειμενικά το ζήτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας σαν λαϊκό αίτημα και σαν κεντρική πολιτική του κινήματος της αντίστασης, ως αναπόσπαστο τμήμα της πάλης κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΤΑΣΚΕΝΤΗΣ

ΖαχαριάδηςΤασκένδη

Τα γεγονότα της 9-10 Σεπτέμβρη 1955

1. Πολύν καιρό πριν την ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ της επίθεσης (9-10 Σεπτέμβρη 1955) στα γραφεία της ΚΟ Τασκέντης στην 7η Πολιτεία οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής χρουστσοφικής ομάδας άρχισαν όχι μόνο να υπονομεύουν έμμεσα-άμεσα την ενότητα της ΚΟΤ αλλά και να καλούν στα γραφεία τους στην Τασκέντη στελέχη του ΚΚΕ για μια «μπασέντα» (=κουβέντα, συζήτηση) με στόχο το Γραμματέα του ΚΚΕ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και όταν διαπίστωναν ότι το υποψήφιο θύμα ήταν αμετάπειστο και παρέμενε σταθερά στην επαναστατική σταλινική-ζαχαριαδική γραμμή του ΚΚΕ, τότε προχωρούσαν απ’ τις ποταπές προτάσεις εξαγοράς στις ανοιχτές απειλές. Μια τέτοια απ’ τις πάμπολλες, πολύ χαρακτηριστική περίπτωση είναι και εκείνη του Αχιλλέα Παπαϊωάννου, όπως την περιγράφει σύντομα ο ίδιος στο βιβλίο του «Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ» (Αθήνα 2001).

2. Τη χρουστσοφική φραξιονιστική αντιΚΚΕ-αντιζαχαριαδική κίνηση στην ΚΟΤ «πολύ λίγα στελέχη» την αντιλήφθηκαν στην αρχή και «ανάμεσα σ’ αυτούς που ειδοποίησαν την ΚΕ ήταν ο Κώστας Ράφτης (Νεμέρτσικας) πρώην γραμματέας της ΚΟ Τασκένδης, ο Οδυσσέας Μπάστης, ο Νίκος Κιτσικόπουλος πρώην γραμματέας της ΚΟ Τασκένδης, ο ακροναυπλιώτης Πατσαντάς Ανδρέας από τα Δολιανά της Ηπείρου και ο Γέρο-ναυτεργάτης στέλεχος της ΟΕΝΟ Νικόλας Αβραμίδης. Όταν πληροφορήθηκε το νέο αυτό από την Τασκένδη ο Ν.Ζ. δεν ξαφνιάστηκε γιατί ήταν προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει ιδεολογικά τον Χρουσιόφ και την παρέα του. Στην αρχή έστειλε στην Τασκένδη τον Βαγγέλη Παπαδόπουλο (Φωκά) και τον Παντελή Βαϊνά, αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ και διοικητές μεραρχιών του ΔΣΕ. …» (ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑ: Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ, σελ. 33-34, Αθήνα Μάρτης 1987).

3. Για τις συλλήψεις, δίκες και καταδίκες με νόμους για «χούλιγκανς»-«αλήτες» ελλήνων κομμουνιστών της Τασκέντης με πλαστές κατηγορίες και στρατιές ψευδομαρτύρων, οι «σοβιετικο» χρουστσοφικοί είχαν καταρτίσει ολόκληρο κατάλογο προγραμμένων στελεχών του ΚΚΕ που γνώριζαν ότι δεν πρόκειται να υποκύψουν στις αισχρές προτάσεις συναλλαγών-εξαγοράς, στους εκβιασμούς, στις πιέσεις και απειλές τους και να προδώσουν το ΚΚΕ, με επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν και σύντροφοι που δεν ήταν καν στο χώρο των γεγονότων της 7ης Πολιτείας (9/10 Σεπτέμβρη 1955), με πιο γνωστή περίπτωση του Γιώργου Μακρή (ταγματάρχη του ΔΣΕ και Γραμματέα της 6ης Πολιτείας) που ρίχτηκε στα μπουντρούμια των χρουστσοφικών ΦΑΣΙΣΤΙΚΩΝ φυλακών της Τασκέντης, κατηγορώντας τον ψευδώς, μεταξύ άλλων, ότι «έκοψε το αυτί» του Π.Δημητρίου: «με τον ίδιο νόμο δικάστηκε και καταδικάστηκε για «χούλιγκαν» ο Γεώργιος Μακρής, από τη Δροσοπηγή της Κόνιτσας, εργάτης, ο οποίος την περίοδο αυτή ήταν κομματικός γραμματέας της έκτης Πολιτείας και την ημέρα των αιματηρών γεγονότων (9.9.55) βρισκότανε σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων από την έβδομη Πολιτεία. Ο Γεώργιος Μακρής καταδικάστηκε σαν «χουλιγκαντ» και ότι αυτός έκοψε το αυτί του Π. Δημητρίου. Ψευδομάρτυρες κατάθεσαν ο Δημητρίου και οι οπαδοί του, οι οποίοι γνώριζαν καλά ότι το περιβόητο αυτί το έκοψε ο Κώστας ο ναυτεργάτης. Ο Μακρής οδηγήθηκε κι αυτός στις φυλακές, απ’ όπου βγήκε «παρασημοφορημένος» με έμφραγμα της καρδιάς και το οποίο αργότερα τον έστειλε στον τάφο σε ηλικία γύρω στα πενήντα του χρόνια. …» (ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑ: Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ, σελ. 88, Αθήνα Μάρτης 1987).

«Μόνο για μια «μπασέντα»

«” Άκου, Αχιλλέα, κοίταξε να ξεχάσεις τον Ζαχαριάδη.

Είναι αποδεδειγμένα προδότης.

Με τον Νίκο δεν μπορεί να πάει το Κόμμα μπροστά”.

Έτσι άρχιζε πάντα η “μπασέντα”, η κουβεντούλα και το “ψηστήρι”».

Η ΕΠΙΜΟΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΣΕ μετά το θάνατο του Στάλιν να ανατρέψει τον Νίκο Ζαχαριάδη ώστε να ελέγξει απόλυτα το ΚΚΕ, δεν εγκαταλείφθηκε ούτε για μια στιγμή. Αντίθετα, όσο η βάση των πολιτικών προσφύγων παρουσίασε όλο και πιο συγκροτημένες μορφές αντίστασης στα υπονομευτικά σχέδια των σοβιετικών, το τμήμα της ηγεσίας του ΚΚΣΕ που ήταν εντεταλμένο να παρακολουθεί το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα και ειδικά τώρα τους έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες, αναπροσάρμοσε διαρκώς την τακτική του και πολύ περισσότερο τις ίντριγκες και τη δοκιμασμένη μέθοδο της παραπλάνησης. Καθώς ανατρέπονταν ως «ανεδαφικά» και ανεφάρμοστα διάφορα σχέδια των πολιτικών επιτελικών γραφείων, έπρεπε τώρα χωρίς άλλη καθυστέρηση να τεθεί σε εφαρμογή ένα οριστικό πλάνο ανατροπής του Νίκου Ζαχαριάδη.

Πράξη πρώτη λοιπόν, το «ψηστήρι», όπως έμεινε γνωστό σε μας τους πολιτικούς πρόσφυγες. Την πρωτοβουλία την παίρνει στα χέρια του ο Πονομαριόφ, υπεύθυνος του τμήματος της ΚΕ του ΚΚΣΕ για τις σχέσεις με τα αλλοδαπά κομμουνιστικά κόμματα. Πρώτα απ’ όλα καλεί στα γραφεία του Ουζμπέκικου κόμματος «ζαχαριαδικά» στελέχη για μια «μπασέντα» (κουβέντα). Ανάμεσα στους πρώτους που καλούνται συγκαταλέγεται και ο γράφων.

Την εποχή εκείνη σπούδαζα στη Ανωτάτη Κομματική Σχολή Πολιτικών και Οικονομικών σπουδών. Μόλις πέρασα το κατώφλι του γραφείου άρχισε χωρίς τυπικότητες η «μπασέντα», το «ψηστήρι» δηλαδή. «Σύντροφε Αχιλλέα, είσαι καλός αγωνιστής με λαμπρή ιστορία. Θα δεις και μόνο σου ότι ο Ζαχαριάδης είναι ο άνθρωπος που έβλαψε το κόμμα. Έκανε πολύ σοβαρά λάθη, τα ξέρεις κι εσύ, τα ξέρουμε όλοι μας. Πρέπει να παλέψετε όλοι μαζί ενωμένοι να φύγει ο Ζαχαριάδης». Και να τώρα η δεύτερη πράξη, οι υποσχέσεις:

«Άκου Αχιλλέα Ιβάνοβιτς, πρέπει να κοιτάξεις κατάμουτρα την αλήθεια. Να δεις γιατί καταστράφηκε το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Άφησε τους συναισθηματισμούς. Ξέρουμε ότι συμπαθείς το Νίκο. Αλλά με το Νίκο δεν μπορεί να προχωρήσει το κόμμα. Εμείς θέλουμε να σε προωθήσουμε, να μορφωθείς σε ανώτατες σχολές και να σε προωθήσουμε στα ανώτερα κλιμάκια του ΚΚΕ. Σου αξίζει».

Δεν θα αναφέρω άλλα, παρ’ όλο που στο μυαλό μου αντηχούνε ακόμα όλα όσα μου είπε ο Πονομαριόφ. Αντέκρουσα λέγοντας ελάχιστα μόνο για να υποστηρίξω τις απόψεις μου και την αξιοπρέπειά μου. Το «ψηστήρι» είχε τελειώσει. Ο ουζμπέκος κομμουνιστής ηγέτης μου δείχνει την πόρτα. «Αχιλλέα Ιβάνοβιτς (Αχιλλέα του Ιωάννη, όπως εκφράζονται οι Ρώσοι) τελειώσαμε», είπε κοφτά.

Την άλλη μέρα με καλούν ξανά. Αυτή τη φορά πρόκειται για τον υπεύθυνο Ασφαλείας του Ουζμπεκιστάν, τον Σαάκοφ, και η συνάντηση γίνεται στο γραφείο του στο κέντρο της πόλης. Δίπλα στον Σαάκοφ ο αντικαταστάτης και συνεργάτης του, Λουγβινένκο. «Πως τα πας σύντροφε, πως πας με τις σπουδές σου, τι κάνει η γυναίκα σου, τα παιδιά σου, καλά, πολύ καλά … (Ότσεν χαρασιό, ότσεν χαρασιό). Εμείς ξέρουμε ότι είσαι καλό στέλεχος στο κόμμα σου, με σπουδαία δράση στην αντίσταση και στον Δημοκρατικό Στρατό. Εμείς νοιαζόμαστε για όλους σας και τα μαθαίνουμε όλα». Και έπειτα, κατευθείαν στο παρασύνθημα:

«Αχιλλέα, κοίταξε να ξεχάσεις τον Ζαχαριάδη γιατί είναι αποδεδειγμένα προδότης και συνεργάτης των γερμανών στο Νταχάου. Αυτός φταίει για την ήττα στο Γράμμο και τις καταστροφές που πάθατε. Η θέση σου είναι στο κόμμα σου με τα υγιή στελέχη. Ο Ζαχαριάδης σε αδίκησε. Εμείς θέλουμε να διορθώσουμε την αδικία αυτή»

Και η δική μου απάντηση:

«Τελειώσατε, σύντροφε Σαάκοφ; Αυτό δεν γίνεται. Αυτά που λένε για τον Ζαχαριάδη εγώ δεν τα πιστεύω. Αφήστε με να έχω τις διαφωνίες μου με σας στα κομματικά μας ζητήματα. Αφήστε μας να λύσουμε μόνοι μας τα προβλήματα που έχουμε στο κόμμα μας».

Ο Σαάκοφ κοκκινίζει, η όψη του αλλάζει, σταματά να μιλά και αίφνης σηκώνεται με ένα περίεργο νευρικό, ειρωνικό γέλιο και προφέροντας διάφορα μισόλογα: «χα, χα, χά. Χαχαχά σιν πόπα χαχαχά». Δηλαδή, χαχαχά γιε παπά, χαχαχά.

Και η απάντηση μου: «Ναι, ο πατέρας μου ήταν παπάς, σύντροφε Σαάκοφ. Ήταν από αυτούς που σήκωσαν το τουφέκι ενάντια στον φασίστα κατακτητή».

Οργισμένος τώρα ο Σαάκοφ φώναζε: « βοϊότ οτ σούντα, βοϊότ» (Έξω από ‘δω, έξω) και μου άνοιξε την πόρτα του γραφείου του, ενώ ταυτόχρονα μου έδειξε την έξοδο. Ο Λουγβινένκο σηκώθηκε, με γράπωσε απ’ τους ώμους και με έσπρωξε στην έξοδο.

Αυτά συμβαίνουν όταν Σοβιετικοί και οι Ουζμπέκοι σε καλούν μόνο για μια «μπασέντα». Τώρα, τι μπορεί να είχαν υποσχεθεί σε ανώτερα στελέχη του ΚΚΕ ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Σε μια συνέλευση στην Κομματική Σχολή της Τασκέντης, που την παρακολουθούσαν μεταξύ άλλων ο Πάνος Δημητρίου και ο Καρτσούνης, ακούσαμε τον διερμηνέα, έναν Έλληνα, τον Πότη Παρασκευόπουλο να λέει μεταφράζοντας τα λόγια του Σοβιετικού Σαάκοφ: «Ο Πάνος Δημητρίου είναι το χρυσό κεφαλάκι του ΚΚΕ».

Όλη αυτή η δραστηριότητα καταγράφεται λίγο πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα της 9ης Σεπτεμβρίου 1955. Η Τασκένδη είχε επιλεγεί για το μεγάλο και οριστικό χτύπημα κατά το «ζαχαριαδισμού» που στεκόταν εμπόδιο στα σχέδια των μετασταλινικών ηγεσιών της Σοβιετικής Ένωσης. Άλλωστε, σχεδόν όλο το δυναμικό του Δημοκρατικού Στρατού και τα χιλιάδες στελέχη και απλά μέλη του ΚΚΕ που ήταν αφοσιωμένα στην ηγεσία του κόμματος και αντιδρούσαν στις επεμβάσεις των Σοβιετικών στα εσωτερικά του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, ήταν όλοι συγκεντρωμένοι στο «γκαραντόκ», στις δεκατέσσερις πολιτείες- μαχαλάδες της Τασκένδης.

Έπρεπε, λοιπόν, πρώτα απ’ όλα η Τασκένδη να μετατραπεί σε ένα χώρο ελεγχόμενο, στον οποίο η δουλική υποταγή των ελλήνων «πολίτ εμιγκράντι» προς τους σοβιετικούς θα ήταν δεδομένη. Έτσι, οι ίντριγκες και η υπονομευτική δράση κατά της επίσημης ηγεσίας του κόμματος και όσων την υπερασπίζονταν, αποτέλεσαν καθημερινή πρακτική. Η Τασκένδη έγινε το εργαστήρι μιας σκοτεινής πολιτικής στηριζόμενης σε μεθόδους ψυχολογικής πίεσης, μια αρένα βίαιων, κατευθυνόμενων αντιπαραθέσεων με μοναδικό σκοπό την αποπομπή του Νίκου Ζαχαριάδη και την αλλαγή της ηγεσίας του κόμματος.

Δεν έλειπαν, λοιπόν, οι υποσχέσεις και στον απλό κόσμο για εξασφάλιση δωρεάν τροφής στους «στολόβοες» (εστιατόρια) των πολιτειών, ούτε οι πολύ δελεαστικές προτάσεις για εγγραφές σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, εξασφάλιση καλού διαμερίσματος, αποστολή στα «κουρόρτ», τόπος αναψυχής, όπως η Γιάλτα, κλπ. Όταν οι χρυσωμένες υποσχέσεις δεν έβρισκαν ανταπόκριση, έκαναν την εμφάνισή τους τα διωκτικά μέτρα. Εδώ τα πράγματα αγρίευαν. Ως πρώτο μέτρο χρησιμοποιήθηκαν η αποβολή από τις σχολές και οι απολύσεις από τα εργοστάσια, κυρίως εκείνων που είχαν καλές και υψηλόμισθες θέσεις. Ακολούθησε η παραμέληση των ασθενών και η απόρριψη των αιτήσεων για εισαγωγή σε νοσηλευτικά ιδρύματα ατόμων με σοβαρά προβλήματα υγείας. Απορρίπτονταν ακόμα αιτήσεις γονιών που ήθελαν να εξασφαλίσουν μια θέση για τα παιδιά τους σε παιδικούς σταθμούς .

Όλα αυτά δεν ήταν παρά το πρελούντιο για όσα βίαια και απροσχημάτιστα θα ακολουθούσαν. Τίθεται, πλέον, σε εφαρμογή το σχέδιο για δυναμική αλλαγή στα ηγετικά κλιμάκια του ΚΚΕ. Η προηγούμενη ισορροπία με το Νίκο Ζαχαριάδη να ελέγχει το Πολιτικό Γραφείο, τα περισσότερα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και χιλιάδες απλά μέλη των κομματικών οργανώσεων βάσης, έπρεπε πάση θυσία να ανατραπεί. Τα σχέδια καταστρώνονται στο Κρεμλίνο κι ένα από αυτά προβλέπει – κρυφά ή φανερά – τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Πώς μπορεί να τεθεί σ’ εφαρμογή ένα τέτοιο σχέδιο; Πρώτο στόχος η κατάληψη των γραφείων της Κομματικής Οργάνωσης Τασκένδης (ΚΟΤ), το στρατηγείο δηλαδή των ελλήνων πολιτικών προσφύγων που ζούσαν στην πόλη αυτή. Μετά την κατάληψη των γραφείων θ’ ακολουθούσε η καθαίρεση της εκλεγμένης ηγεσίας της ΚΟΤ, δηλαδή της Κεντρικής Επιτροπής της οργάνωσης. Βάσει του ίδιου σχεδίου και αφού το ηγετικό κλιμάκιο της ΚΟΤ θα είχε καθαιρεθεί και διαγραφεί, θα διοριζόταν νέο προσωρινό γραφείο. Εάν εκδηλώνονταν αντιδράσεις στην εφαρμογή του σχεδίου, θα μπορούσε να δοθεί το πράσινο φως για την εκτέλεση των «άκρως απόρρητων» οδηγιών για τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη. Θ΄ αναφερθούμε παρακάτω στο πως σώθηκε ο Ζαχαριάδης από οργανωμένες απόπειρες δολοφονίας εναντίον του.

……………………...

Επαναλαμβάνω ότι η διάσπαση των κομμουνιστών στην Τασκένδη σχεδιάστηκε στο Κρεμλίνο. Η μεθόδευση και η εφαρμογή της ανατέθηκε σε σοβιετικούς διοικητές-φρουράρχους της Τασκένδης που είχαν την ευθύνη της διαχείρισης της ζωής των ελλήνων πολιτικών προσφύγων. Επικεφαλής του όλου σχεδίου, ο γνωστός Σαάκοφ, που το όνομά του εμφανίζεται συχνά στην αφήγησή μου.

……………………..

Πιο αναιδής, πιο αχρείος στο σοβιετικό παιχνίδι κατά του Ζαχαριάδη, ο Σαάκοφ. Με το στρατιωτικό του ύφος του συνταγματάρχη του Υπουργείου Εσωτερικών και Ασφαλείας, ο αδίστακτος αυτός άνθρωπος απαιτεί από τους έλληνες κομμουνιστές στην Τασκένδη να προχωρήσουν στην αντιζαχαριαδική εκστρατεία. Χωρίς να κοκκινίζει, επαναλαμβάνει σαν δίσκος γραμμοφώνου το μάθημα που του είχε διδάξει η Κα Γκε Μπε: «να σας πω εγώ για τον Ζαχαριάδη. Ένα βουνό από λάθη έκανε. Να σας τα πω ένα-ένα. Και πρώτα απ’ όλα έστελνε στελέχη στην Αθήνα για παράνομη δουλειά και ειδοποιούσε ο ίδιος την Ασφάλεια να φροντίσει να τα ξετρυπώσει, να τα συλλάβει».

Και ο Πονομαριόφ, μέλος της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν, και ο Σαάκοφ, έλεγαν τέτοια ανήκουστα και τερατώδη πράγματα στους έλληνες κομμουνιστές που καλούσαν στα γραφεία τους για να τους πείσουν ότι ο Ζαχαριαδης ήταν ξοφλημένος (είχαν μάθει και την ελληνική λέξη «μπατίρης»).

Ακόμα και τώρα που τα αναλογιζόμαστε, πολλοί από εμάς τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού που ζήσαμε στην Τασκένδη νιώθουνε απέραντη τροπή.

«Δεν θα επιτρέψω καμία αλλαγή στο κεντρικό όργανο της Τασκένδης. Εγώ ξέρω καλύτερα από τον καθένα τα στελέχη του ΚΚΕ που ζούνε εδώ. Ο Ζαχαριάδης δεν ξέρει τίποτε μπροστά σε αυτά που ξέρω εγώ».

Και ενώ εκτοξεύονταν αυτές οι απειλές, η προσπάθεια προσηλυτισμού και πάνω απ’ όλα η καλλιέργεια και η εξάπλωση ενός έντονα αντιζαχαριαδικού κλίματος δεν σταματούσε ούτε λεπτό. Πάνω από τον Σαάκοφ, στεκόταν ο β’ γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν, Μέλνικοφ («ο μυλωνάς» τον λέγαμε οι πολιτικοί πρόσφυγες), που καθοδηγούσε όλη την αντιζαχαριαδική εκστρατεία.

Ο Πονομαριόφ και ο Σαάκοφ εξακολουθούσαν να καλούν στελέχη στα γραφεία τους, κυρίως εκείνους που επέμεναν να συμπαραστέκονται στον Νίκο Ζαχαριάδη και να επαναλαμβάνουν τα ίδια λόγια με την ίδια ακρίβεια.

«Το κόμμα σας παρουσιάζει πολλά αρνητικά στην Ελλάδα, συνεχείς συλλήψεις και στραπάτσα. Εμείς ξέρουμε ότι στην ηγεσία σας υπάρχει βαλτός, υπάρχει προδότης. Το παραδέχεται και ο Μπαρτζιώτας σε άρθρο του. Πρέπει να ξέρεει ότι ο Ζαχαριάδης υστερεί ως προς την ανάδειξη ικανών στελεχών. Πολλά ικανά στελέχη, όπως ο Δημητρίου, ο Έξαρχος, ο Φουρκιώτης, ο Ευθυμιάδης, ο Ζαχαριάδης δεν τα ανέδειξε στο κεντρικό όργανο.

Δεν το βλέπετε; Η ηγεσία του Ζαχαριάδη σας οδήγησε στη ήττα στο Γράμμο. Πρέπει να αλλάξει ηγεσία το ΚΚΕ. Πρέπει να μας βοηθήσετε. ‘Έτσι δεν είναι;»

Αν έλεγες «ναι, έτσι είναι», άκουγες το «μπράβο» και τις υποσχέσεις για λαμπρή καριέρα στο κόμμα. Αν έλεγες «όχι, δεν είναι έτσι όπως τα λέτε», τότε «σε έπαιρνε και σε σήκωνε». «Το κέρατό σας, είσαστε σκληροτράχηλοι, είσαστε ανίκανοι να καταλάβετε τις “ιστορικές στιγμές” για το ΚΚΕ και το ελληνικό επαναστατικό κίνημα. Είσαστε “Ραφτης-Μπάστης-Κιτσικόπουλος”».

Και μετά, όταν ο Πονομαριόφ και ο Σαάκοφ κατάλαβαν ότι δεν προχωρείς στην αντιζαχαριαδική εκστρατεία, άρχιζαν ένα δεύτερο κύμα επιθετικών απειλών και ύβρεων:

«”Ποιος είσαι εσύ;” έλεγαν στον καθένα χωριστά. “Τρελός είσαι; Δεν καταλαβένεις ότι ένα ολόκληρο κόμμα, το κόμμα των μπολσεβίκων του μεγάλου Λένιν επιμένει στην εξυγίανση του ΚΚΕ και συ αντιτίθεσαι; Τι πράγματα είναι αυτά; Παλαβός είσαι; Μπλιατ, ιόπ τβόα ματ”…»

Και άλλα που δεν μεταφράζονται στα ελληνικά γιατί θυμίζουν καταγώγιο» (Αχιλλέας Παπαϊωάννου: Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ, σελ.57-64, Αθήνα 2001)

«Τα γεγονότα της 9.9.55

ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΙΝΕΣ ΩΡΕΣ άρχισαν να μαζεύονται στην 7η Πολιτεία διάφοροι προσκεκλημένοι από τους αντιηγετικούς. Αυτό έγινε αντιληπτό από τον Βλαντά, ο οποίος υποπτεύθηκε την εφαρμογή επιθετικού σχεδίου, γι' αυτό κάλεσε από διάφορες πολιτείες καμιά 20αριά έμπιστα πρόσωπα για την προστασία των γραφείων της Κύροβα. Μετά το μεσημέρι ο αριθμός μεγάλωσε και το απόγευμα, κατά τις 7 η ώρα, μετά το γλέντι, άρχισε η επίθεση στα γραφεία, όπου είχε την έδρα του το κλιμάκιο της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Ήταν ένα διώροφο κτίριο δίπλα από το χώρο της 7ης Πολιτείας σ' απόσταση περίπου 70 μέτρα.

Πολλές ώρες νωρίτερα ακούστηκε ο Υψηλάντης να λέει: «Απόψε θα γεμίσουν οι στέρνες κορμιά». Οι στέρνες χρησιμοποιήθηκαν κάποτε για πόσιμο νερό, λόγω έλλειψης. Σήμερα χρησιμοποιούνται για αποθήκες. Σε μια συζήτηση με τον πολιτικό πρόσφυγα και μόνιμο αξιωματικό, Πέτρο Μελά, μου έλεγε ότι σήμερα ο Υψηλάντης δεν παραδέχεται αυτή την κατηγορία, όμως τότε το είπαν άνθρωποι που τον άκουσαν.

Σκοπός της επίθεσης: Αρπαγή και καταστροφή των αρχείων και ντοκουμέντων και ξυλοκόπημα ή δολοφονία ορισμένων μελών της Κ.Ε. Τουλάχιστον για τον Βλαντά, είχε ειπωθεί ότι δεν θα γλίτωνε. Αυτό φαίνεται απ' αυτά που ακουστήκανε την ώρα της επίθεσης.

Πριν από την επίθεση έγινε ένα πρωτάκουστο γεγονός που ντροπιάζει όλους τους προοδευτικούς αγωνιστές. Στις πολιτείες όπου είχαν κάποια δύναμη οι αντιηγετικοί (2η, 3η, 7η, 9η και 11η), άρχισαν να λεηλατούν τις βιβλιοθήκες και να καίνε βιβλία, ιδιαίτερα όσα είχαν γραφεί από τους Στάλιν, Ζαχαριάδη, Μπαρτζιώτα και όσοι έγραψαν για τους αγώνες του ΔΣΕ. Μία λέξη ταιριάζει εδώ: Αίσχος.

Ο Ζαχαριάδης δεν ήταν εκεί. Την ώρα της επίθεσης ο Μπάρμπα-Λιας (Ηλίας Ρούνης) με τη βροντώδη φωνή του έλεγε: «Το κεφάλι του Βλαντά και τα χαρτιά στα χέρια μου». Είκοσι (20) σύντροφοι που βρίσκονταν εκεί, αντιμετώπισαν τους επιτιθέμενους με επιτυχία, τουλάχιστον δεν κατόρθωσαν οι επιτιθέμενοι να κυριεύσουν το πάνω πάτωμα, γιατί οι αμυνόμενοι με τραπέζια, καρέκλες κλπ., έκλεισαν την είσοδο. Συγχρόνως γκρέμισαν τις κτιστές σόμπες των δωματίων και με τα τούβλα χτυπούσαν όσους επιχειρούσαν ν' ανεβούν από τη σκάλα ή από το παράθυρο. Ξυλοκοπήθηκαν ο Φωκάς και ο Ακριτίδης, μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Ο Βλαντάς, που γι' αυτόν ήταν «τα στοιχήματα», δεν πιάστηκε. Αυτό τον έσωσε.

Εν τω μεταξύ άρχισαν να λαμβάνουν γνώση των επεισοδίων οι πολιτείες. Δεν ξέρω πότε και πώς ειδοποιήθηκαν και πώς ξεκίνησαν. Για την 4η Πολιτεία ξέρω, γιατί έμενα εκεί. Καθόμουνα στο μπαλκόνι του δωματίου μου, που έχει θέα προς τον κεντρικό δρόμο και την πλατεία. Έφτασε μια κούρσα μέχρι εκεί που έκανε βόλτες ο κόσμος, βγήκε από μέσα ένας άντρας, είπε μια κουβέντα στον κόσμο, μπήκε πάλι στην κούρσα κι έγινε «καπνός». Ο κόσμος ξεχύθηκε σαν χείμαρρος. Έτρεχε πάνω στον πλατύ δρόμο, αμίλητος. Τι συνέβη; Ο σύντροφος με την κούρσα είχε πει: «Έκαναν επίθεση ενάντια στην Κεντρική Επιτροπή». Το νέο σε λίγα δευτερόλεπτα διαδόθηκε αστραπιαία και αμέσως ξεκίνησε ολόκληρη η πολιτεία πεζή προς την Κύροβα. Συμπτωματικά βρέθηκαν και δύο αμάξια, γέμισαν και ξεκίνησαν. Ορισμένες γυναίκες που ακολούθησαν θέλησαν μερικοί άνδρες να τις εμποδίσουν, όμως δεν τα κατάφεραν. Μάλιστα μια συντρόφισσα, η Θεοδώρα Καραπάνου, παρατήρησε εύστοχα: «Τότε στον πόλεμο μας θέλατε και πολεμούσαμε μαζί, τώρα δεν μας θέλετε; Όχι, δεν γυρίζουμε πίσω». Όπως εκ των υστέρων έμαθα, τα ίδια έγιναν και με τις άλλες πολιτείες. Όταν έφτασε η είδηση της επίθεσης ενάντια στην Κ.Ε. του ΚΚΕ, όπως βρισκόταν ο καθένας εκείνη τη στιγμή, έτσι ξεκίνησε, άλλος με το πουκάμισο, άλλος με τη φανέλα κλπ. Μια γυναίκα άφησε το παιδί της στην άλλη που δεν θα πήγαινε: «Πρόσεξέ το, εγώ φεύγω». Πώς καλλιεργήθηκε αυτός ο φανατισμός;

Σε λίγες ώρες η περιοχή της Κύροβα καλύφτηκε από μια ανθρωποθάλασσα απ' όλες τις πολιτείες. Όσοι από τους αντιηγετικούς ηγέτες δεν πρόλαβαν να φύγουν, πιαστήκανε και ξυλοκοπήθηκαν άγρια. Εκείνες τις στιγμές δεν μπορεί παρά οι φραξιονιστές αντιηγετικοί να νοιώσανε την οργή του λαού να ξεσπάει στην πλάτη τους. Θα νοιώσανε ότι πέταξε η καριέρα που είχαν ονειρευτεί. Εκείνο που αντιμετωπίζουν αυτή τη στιγμή δεν είναι εφιαλτικό όνειρο, αλλά η σκληρή πραγματικότητα. Οι κομμουνιστές υποστηρίζουν την ηγεσία τους από τους φραξιονιστές, που προσπάθησαν να πάρουν την εξουσία με τρόπο παράνομο και αντικαταστατικό. Έγιναν πολλά σχόλια εις βάρος των οπαδών της Κ.Ε. του ΚΚΕ, γιατί χτύπησαν σκληρά, όμως ύστερα από την επίθεση ενάντια στο κλιμάκιο της Κ.Ε. του ΚΚΕ, ήταν φυσικό να συμβούν τα πράγματα έτσι, ήταν νομοτελειακό. Μεταξύ των κακοποιηθέντων ήταν και ο Αρριανός.

Πρέπει να σημειωθεί ότι ακριβώς την ημέρα κείνη κοινοποιήθηκε στις πολιτείες, από νωρίς το πρωί, η καθαίρεση της ΚΕΤ και ο διορισμός νέας από τους Μ. Παλαιολόγου, Σοφιανό, Φλώρο, Δούμπλη, Θησέα, Σταματάκο και έναν ακόμα.

Την ΚΕΤ που διορίστηκε από το κλιμάκιο της Κ.Ε. του ΚΚΕ δεν την αναγνωρίζουν οι αντιηγετικοί. Ολόκληρο το κλιμάκιο με τον Ζαχαριάδη έφυγε και άφησε στα γραφεία για φύλακα τον Φλώρο, χωρίς να κάνει καθοδηγητική δουλειά. Δεν υπήρχε ΚΕΤ. Υπήρχαν μόνο οι κομματικές επιτροπές των πολιτειών. Στην ουσία δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά η κομματική συνείδηση, η συναίσθηση του καθήκοντος, της ευθύνης απέναντι στο κόμμα, στο λαό μας, στη σκλαβωμένη Ελλάδα από τους Αγγλοαμερικανούς και η ελπίδα ότι γρήγορα το πρόβλημα θα λυνόταν και ότι τελικά θ' αποδιδόταν το δίκαιο.

Οι μέρες περνάνε κι ο κόσμος περιμένει μ' αγωνία να επιστρέψει η καθοδήγηση στην Τασκένδη. Πέρασαν 1-2 μήνες και είδηση δεν ακούστηκε.

Εν τω μεταξύ οργιάζουν οι φραξιονιστές με παραπειστικά και ψεύτικα συνθήματα: «O Ακριτίδης και ο Βλαντάς την πλήρωσαν, την πάτησαν, πάνε για καλά μέσα, πάει κι ο Ζαχαριάδης, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει εδώ, του κόπηκαν τα ψωμιά» και πολλές άλλες ανοησίες. Πάνω στους 29 μήνες, ένα Σαββατόβραδο, πηγαίνει ο Καβαλάρης στην 11η Πολιτεία, όπου πλειοψηφούν οι αντιηγετικοί και φέρνει στους κατοίκους της τα «ευχάριστα νέα»: Ότι έγινε ολομέλεια που έλυσε το ζήτημα όπως το 'θελαν αυτοί και ότι έρχεται τριμελής γραμματεία από Θέο-Στρίγκο-Γκρόζο. Ξεσπάει ένα τρικούβερτο γλέντι στις 1Η/2 η ώρα και συνεχίζεται έως τις 3 τη νύχτα. Κάποιος Παπαδάμος ξελαρυγγίζεται με το τραγούδι του Μάρκου «πάψτε παιδιά τον πόλεμο, ο Μάρκος διατάζει, ο Ζέρβας χάνει τρεις χιλιάδες κι ο Μάρκος τρεις λεβέντες» κλπ. Επίσης λέγεται ότι συνέβη κι ένα ευτράπελο. Είχαν την πληροφορία πως έρχεται ο Μάρκος και πήγαν με λουλούδια να τον υποδεχθούν στο σταθμό (Βακζάλ). Στην πραγματικότητα ήταν στο κουρόρτ (σπίτι ανάπαυσης) από το 1950 μια τρελή, Μαρία Βαφειάδη, η οποία ύστερα από τη θεραπεία της, έτυχε να επιστρέφει τις ημέρες εκείνες στην Τασκένδη, όμως δεν ήταν ακόμη απόλυτα υγιής, γι' αυτό η αρμόδια υπηρεσία τηλεγράφησε: «Υποδεχθείτε Βαφειάδη Μαρ.». Η τρελή όμως τόσα χρόνια είχε ξεχαστεί και νόμισαν ότι πρόκειται περί του Βαφειάδη Μάρκου. Μετά το πάθημα τους ο κόσμος γελούσε, αυτοί «το φύσαγαν και δεν κρύωνε». (ΝΤΙΝΟΣ ΡΟΖΑΚΗΣ: ΣΑΡΑΝΤΑΧΡΟΝΗ ΠΟΡΕΙΑ, ΤΑΫΓΕΤΟΣ-ΓΡΑΜΜΟΣ-ΤΑΣΚΕΝΔΗ 1936-1976, σελ. 235-238, Αθήνα 2008)

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι εκλογές δε λύνουν το ζήτημα της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική-ΝΑΤΟ-κλπ.)

 

Κίνηση για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55

ΕΞΩ η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ ΕΔΩ και ΤΩΡΑ.


Οι εκλογές δε λύνουν το ζήτημα της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική-ΝΑΤΟ-κλπ.)

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

1908-1985, ο Ενβέρ Χότζα και η εποχή του

Του Νιλς Άντερσσον*

Ο Ενβέρ Χότζα γεννήθηκε το 1908, όταν η Αλβανία έβραζε από διαδηλώσεις από άκρη σ’ άκρη για την απελευθέρωσή της από την Τουρκική κυριαρχία. Ο Ενβέρ ήταν τεσσάρων χρονών όταν, το Νοέμβρη του 1912, ο Ισμαήλ Κεμάλ διακήρυξε την ανεξαρτησία της Αλβανίας. Την ίδια χρονιά η Διάσκεψη των Πρεσβευτών των μεγάλων δυνάμεων (Γερμανία, Αυστρία, Ουγγαρία, Γαλλία, Ιταλία, Μεγάλη Βρετανία και Ρωσία) η οποία πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο, αναγνώρισε τυπικά το νέο Κράτος αλλά κάτω από την κηδεμονία και με την ανακήρυξη ενός Γερμανού πρίγκιπα ως «βασιλιά» της Αλβανίας και δίνοντας στη Σερβία μισό από το Αλβανικό έδαφος: έτσι γεννήθηκε το ζήτημα του Κοσσόβου.

Ο Ενβέρ ήταν δώδεκα χρονών όταν, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκλέχτηκε το πρώτο εθνικό κοινοβούλιο της Αλβανίας. Η Ελλάδα, αλλά κυρίως η Ιταλία, δεν έκρυψαν τις διαθέσεις τους. Οι Αλβανοί ξεσηκώθηκαν για ακόμη μια φορά απαιτώντας αναγνώριση των συνόρων τους. Ήταν μια χώρα που την ήθελαν πολλοί, σαν ένα κομμάτι στην διεθνή σκακιέρα των μεγάλων δυνάμεων, αλλά ενωμένοι και ένοπλοι οι Αλβανοί κέρδισαν το δικαίωμα στην ανεξαρτησία. Όταν η Σοβιετική Ένωση κατήγγειλε τη «μυστική διπλωματία» στην οποία συμπεριλαμβανόταν η Αλβανία, τα βουνά της Αλβανίας αντήχησαν την Οχτωβριανή επανάσταση.

Το 1924, καθοδηγούμενη από την ιντελιγκένσια, την μπουρζουαζία του νότιου τμήματος της χώρας και των ομογενείς που επέστρεφαν στην Αλβανία, ξέσπασε μια αστική δημοκρατική επανάσταση για να ανατρέψει την κυβέρνηση των μεγαλογαιοκτημόνων, των φεουδαρχών και των εκπροσώπων του ανώτατου κλήρου οι οποίοι διατηρούσαν οθωμανικούς νόμους και απέρριπταν την αγροτική μεταρρύθμιση. Ο νεαρός Ενβέρ συμμετείχε στο κίνημα. Με τη νίκη της επανάσταση, ο Φαν Νόλι εκλέγεται αρχηγός της κυβέρνησης, αλλά έξι μήνες μετά ανατρέπεται από τις δυνάμεις τις αντίδρασης: Ο Αχμέτ Ζόγου, χρηματοδοτούμενος από το εξωτερικό (από τις «Αγγλο-Περσική πετρελαϊκή εταιρία» και Standard Oil) με την θερμή συμπαράσταση της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας και με έναν στρατό μισθοφόρων, παίρνει την εξουσία. Ανακηρύσσεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας και στη συνέχεια Βασιλιάς της Αλβανίας. Οι αλβανοί βρισκόταν πλέον κάτω από την δικτατορία του Ζόγου.

Μέσα σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια, ο Ενβέρ Χότζα φεύγει από το Αργυρόκαστρο, την γενέτειρά του, για να σπουδάσει στο μοναδικό Λύκειο της Αλβανίας, το Γαλλικό Λύκειο της Κορυτσάς. Ήταν τότε 19 χρονών. Στο λύκειο ήρθε σε επαφή με την προοδευτική και την κομμουνιστική βιβλιογραφία, η οποία ήταν απαγορευμένη. Αυτή διαμόρφωσε και τις επιλογές. Ένα άλλο στοιχείο που συνέβαλλε στο να συνειδητοποιηθεί πολιτικά: Στα 1920 η Κεμαλική επανάσταση στην Τουρκία πήρε την εξουσία η οποία μέχρι τότε βρισκόταν στα χέρια των φεουδαρχών και των ιμάμιδων. Αυτή άλλαξε τις κοινωνικές σχέσεις, έδωσε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες και εγκαθίδρυσε ένα ασφαλές Κράτος. Το γεγονός ότι μπόρεσε να έρθει σε ρήξη με τον φεουδαλισμό της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία διατηρούσε την Αλβανία σε ένα καθεστώς σκοταδισμού για αιώνες, εντυπωσίασαν το νεαρό Ενβέρ.

Το λαϊκό κίνημα ενάντια στη δικτατορία του Ζόγου είχε κατασταλεί βάναυσα. Ο Ενβέρ Χότζα, ο οποίος συμμετείχε στις φοιτητικές κινητοποιήσεις, ήταν κρατούμενος και φυλακισμένος. Το 1930 πήγε στη Γαλλία να συνεχίσει τις σπουδές του. Εκεί ήρθε σε επαφή με εξορισμένους Αλβανούς κομμουνιστές και με την «Ουμανιτέ», κεντρικό όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, η οποία δημοσίευσε άρθρα καταγγέλλοντας το «καθεστώς της κρεμάλας και της σφαίρας» του Βασιλιά Ζόγου. Του ακυρώνουν την υποτροφία και αναγκάζεται να πάει στις Βρυξέλλες όπου θα εργαστεί για το Αλβανικό Προξενείο. Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Ωστόσο, το 1936 θα απολυθεί για την πολιτική του δραστηριότητα και θα επιστρέψει στην Αλβανία. Εκεί θα διδάξει σε ένα σχολείο στα Τίρανα και στη συνέχεια στο ινστιτούτο της Κορυτσάς, του οποίου είχε υπάρξει μαθητής.

Ο Ενβέρ Χότζα ήταν μέλος της Κομμουνιστικής Ομάδας της Κορυτσάς. Το Αλβανικό κομμουνιστικό κίνημα ήταν διασπασμένο ιδεολογικά και χωρισμένο σε διάφορες τοπικές ομάδες. Πρώτος στόχος ήταν να ενωθούν για τη δημιουργία του κόμματος. Ο Ενβέρ πήρε την ευθύνη γι’ αυτό δύσκολο και πολύπλοκο έργο, όταν το 1939 η Ιταλία εισέβαλε στην Αλβανία χωρίς την παραμικρή διεθνή διαμαρτυρία. Ο αγώνας άλλαξε φύση, ο αγώνας για κοινωνική χειραφέτηση και ενάντια στη δικτατορία του Ζόγου από εκείνη τη στιγμή έδενε με τον αγώνα για εθνική απελευθέρωση και την ανάγκη της ενότητας τον κομμουνιστών σε ένα κόμμα, μια αποστολή πραγματικά επείγουσα.

Ο Ενβέρ Χότζα απολύθηκε από καθηγητής για τη δράση του ενάντια στους Ιταλούς κατακτητές και η ομάδα της Κορυτσάς τον έστειλε στα Τίρανα να οργανώσει τον αντιφασιστικό αγώνα και μα ενώσει του κομμουνιστές. Για να συγκαλύψει την πολιτική του δραστηριότητα άνοιξε ανθοπωλείο.

Ο Ένβερ όχι μόνο ενδυνάμωσε την κομμουνιστική οργάνωση στην πρωτεύουσα αλλά κατάφερε να δημιουργήσει αγωνιστικούς δεσμούς με τους πατριώτες εκείνους που από την πρώτη μέρα της φασιστικής κατοχής είχαν ξεκινήσει τον ένοπλο αγώνα ενάντια στους κατακτητές στην περιοχή Πέζα, κοντά στα Τίρανα.

Αναγνωρισμένος ως ένα από τους υποκινητές των μεγάλων διαδηλώσεων στα Τίρανα, καταδικάστηκε σε θάνατο για ανυπακοή και έπρεπε να περάσει την παρανομία.

Το Νοέμβρη του 1941, σε ένα σπίτι με ασβεστωμένους τοίχους στα Τίρανα, ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας για να παλέψει ενάντια στην φασιστική καταστολή. Ο Ενβέρ Χότζα ανέλαβε υπεύθυνος της προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής. Από τότε έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο στην ηγεσία του Κόμματος και, στη συνέχεια, του Αλβανικού Κράτους.

Γιατί θυμίζουμε αυτά τα χρόνια από τη γέννηση, τη νεότητα, την εφηβεία και τις πρώτες πολιτικές προσπάθειες του Ενβέρ Χότζα; Γιατί, όπως γράφει ο ίδιος, «η νεότητα είναι η περίοδος όπου ο άνθρωπος διαμορφώνει το χαραχτήρα του και χαράζεται ο δρόμος που θα ακολουθήσει στη ζωή του». Αυτά τα χρόνια όπου ο Ενβέρ Χότζα συνειδητοποιήθηκε πολιτικά καθόρισαν την πολιτική του γραμμή τόσο στην ανάγκη να πολεμηθεί η αντίδραση και να οδηγηθεί η ξεφύγει η χώρα από τον φεουδαλισμό και τη φτώχεια, από την από τον αναλφαβητισμό και την αμορφωσιά, όσο και στο να μπορέσουν οι Αλβανοί να σταθούν στις δικές τους δυνάμεις έτσι ώστε να εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία της χώρας του και να ανατρέψουν τα σχέδια των ξένων δυνάμεων. Βασισμένος, ο Ενβέρ, στις ιδεολογικές αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού, αναφέρονταν επισταμένα στα διδάγματα της ιστορίας του λαού του και στην ανάγκη να μην ξεχαστούν τα γεγονότα που ατσάλωσαν την κομμουνιστική του συνείδηση.

Να βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις να εγγυόμαστε την ανεξαρτησία της χώρας και να αποκρούουμε τις ξένες απειλές

«Το Κόμμα θεωρούσε πάντα ως ένα από τα βασικά του καθήκοντα την υπεράσπιση της Πατρίδας, της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας».

Με αυτή την πεποίθηση, ο Ενβέρ Χότζα ηγήθηκε έναν νικηφόρο αγώνα ενάντια στους ναζιφασίστες καταχτητές και τους Αλβανούς συνεργάτες τους. Οργανωτής του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο είχε 200 μέλη όταν ιδρύθηκε, ήταν ικανός να ενώσει τις πατριωτικές δυνάμεις σε ένοπλο αγώνα για την εθνική απελευθέρωση. Αντάρτικες επιχειρήσεις ξεκίνησαν από το 1942. Η επανάσταση και οι λαϊκές δυνάμεις οργανώθηκαν στα Εθνικοαπελευθερωτικά Συμβούλια, απελευθέρωσαν περιοχές και το 1943 ιδρύθηκε ο Εθνικοαπελευθερωτικός Στρατός (ΑΕΑΣ), ο οποίος νίκησε τη μεγάλη επίθεση των ναζιστικών επιδρομέων το χειμώνα του 1943-44. Την άνοιξη, από τις απελευθερωμένες ζώνες εξαπολύθηκε μια γενική επίθεση ενάντια στους καταχτητές. Στις 29 Νοέμβρη του 1944 η Αλβανία ήταν ελεύθερη.

Υπό την καθοδήγηση του Ε. Χότζα οι Αλβανοί όχι μόνο ελευθερώθηκαν από το Ναζιφασισμό βασισμένοι στις δικές του δυνάμεις, χωρίς τη βοήθεια των Συμμάχων αλλά την ίδια χώρα ο Ενβέρ σταθερά αρνήθηκε κάθε συμμετοχή των Αγγλο-αμερικάνων στην καθοδήγηση του απελευθερωτικού αγώνα.

Απέρριψε το τελεσίγραφο του στρατηγού Ουίλσον, ο οποίος τον απείλησε ότι δε θα διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια στους συνεργάτες των Ναζί. Και όταν η Αγγλία αποβιβάστηκε στους Σαράντα «για να βοηθήσει στην απελευθέρωση της χώρας», ο Ενβέρ έδωσε διαταγή στους αντάρτες να ανοίξουν πυρ αν τα Αγγλικά στρατεύματα δεν επιβιβαστούν ξανά.

Μετά την απελευθέρωση της Αλβανίας, οι Αγγλο-αμερικανοί «σύμμαχοι» αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τη νέα Δύναμη και στήριξαν την εσωτερική αντίδραση. Οι εκλογές για την Συνταχτική Συνέλευση θα δώσουν ισχυρή πλειοψηφία στους κομμουνιστές και τους πατριώτες. Έχοντας αποτύχει στις προσπάθειές τους να ανατρέψουν το νέο καθεστώς, η Μεγάλη Βρετανία και οι ΕΠΑ απέσυραν τις αντιπροσωπίες τους προς την Αλβανία. Το 1946, σε μια κατάσταση μεγάλης έντασης στα σύνορα με την Ελλάδα, λόγω του εμφυλίου πολέμου μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων και τον μοναρχικών, κάποια αγγλικά πλοία καθώς έπλεαν κατά μήκος των αλβανικών ακτογραμμών προσέκρουσαν σε νάρκες που είχαν ξεμείνει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θέλησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός σαν αφορμή για ένοπλη παρέμβαση, ωστόσο, για ακόμα μια φορά, ο Ενβέρ Χότζα αρνήθηκε να υπακούσει στις πιέσεις και τους εκβιασμούς των ιμπεριαλιστών.

Αλλά και άλλα καθεστώτα απειλούσαν την ανεξαρτησία της Αλβανίας. Δεν υπήρχε πιο δύσκολη κατάσταση από το να ανακαλύψεις ότι αυτός με τον οποίο πολεμούσες πλάι-πλάι, η τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία, είχε κι αυτή σχέδια προσάρτησης της Αλβανίας. Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, ο Ε. Χότζα για να αποφύγει διάσπαση του αντιφασιστικού μετώπου, αντιτάχθηκε στις σωβινιστικές θέσεις της Αλβανικής αντίδρασης για το Κόσοβο και υπερασπίστηκε την αρχή του σεβασμού των διεθνών συνόρων όπως αυτά διαμορφώθηκαν το 1912. Η θέση του Χότζα ήταν ότι το ζήτημα του Κοσόβου πρέπει να συζητηθεί μεταξύ των σοσιαλιστικών χωρών μετά τη νίκη επί του Ναζισμού. Ο Τίτο δεν είχε την ίδια γνώμη. Στόχος του ήταν, στα πλαίσια του σχεδίου του για Βαλκανική Συνομοσπονδία, η Αλβανία να γίνει η έβδομη επαρχία της Γιουγκοσλαβίας. Για την επίτευξη του στόχου του, προωθούσε μια φράξια στην ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας. Με τη λήξη του πολέμου, η Αλβανία ήταν σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και η νέα Δύναμη βρισκόταν σε φάση σταθεροποίησης.

***

* Ο Νιλς Άντερσσον είναι δοκιμιογράφος. Στήριξε ενεργά τον αγώνα του Αλβανικού λαού για την απελευθέρωσή του από το ζυγό της Γαλλικής αποικιοκρατίας. Τη δεκαετία του ’70 με αποφασιστικότητα στήριξε την πάλη ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό και τα κόμματα και τις οργανώσεις που δημιουργήθηκαν σε Γαλλία, Σουηδία, Ελβετία και Ισπανία. Εξορίστηκε από την Ελβετία για την πολιτική του δράση (υπήρξε ιδρυτής της Οργάνωσης Κομμουνιστών Ελβετίας) και έζησε στην Αλβανία για πολλά χρόνια, όπου γνώρισε προσωπικά τον Ενβέρ Χότζα και άλλους ηγέτες του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας. Είναι δοκιμασμένος διεθνιστής, καλός γνώστης σ’ ότι αφορά τους λαϊκούς αγώνες.

Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ενότητα και Πάλη». αρ.φυλ. 14 (Ιούλιος 2008), το οποίο εκδίδει η Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων.

Στα ελληνικά πρωτοδημοσιεύτηκε στην μπροσούρα Ε. Χότζα: Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα και η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού το 2009.

Διαβάστε Περισσότερα »