Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Τρεις νέες απολύσεις στο «Ριζοσπάστη»

Σε τρεις νέες απολύσεις από το «Ριζοσπάστη» προχώρησε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ στις 30/5/2013. Πρόκειται για τους: Χριστίνα Μαυροπούλου (διεθνές ρεπορτάζ),  Βασίλη Παπαγεωργίου (σκιτσογράφος) και Γιώργο Φλωράτος (ρεπορτάζ υπουργείου Ανάπτυξης).

Οι απολύσεις στο Ριζοσπάστη έχουν ξεπεράσει τις 20 σε σύνολο 83 δημοσιογράφων που δούλευαν στο Ριζοσπάστη έως το Δεκέμβρη του 2012

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

- Πέντε νέες απολύσεις στο «Ριζοσπάστη»

- Οκτώ ακόμα απολύσεις στο «Ριζοσπάστη» (σύνολο 13 από το Δεκέμβρη)

- Εργαζόμενοι στον «Ριζοσπάστη» ζητούν την υποστήριξη της ΕΣΗΕΑ

- Τέσσερις ακόμα απολύσεις στο «Ριζοσπάστη»

- Σε νέες απολύσεις στις επιχειρήσεις του «Κ»ΚΕ προχώρησε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 386 (1-31/5/2013)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 386 (1-31/5/2013)

Διαβάστε Περισσότερα »

Ι.Β. Στάλιν: ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ 9 ΤΟΥ ΜΑΗ 1945

Σύντροφοι! Πατριώτες και πατριώτισσες!

Έφτασε η μεγάλη μέρα της νίκης ενάντια στη Γερμανία. Η φασιστική Γερμανία, γονατισμένη από τον Κόκκινο στρατό και τα στρατεύματα των συμμάχων μας, αναγνώρισε πως είναι ηττημένη και δέχτηκε να συνθηκολογήσει δίχως όρους.

Στις 7 του Μάη στην πόλη Ρέϊμς υπογράφτηκε το προκαταρκτικό πρωτόκολλο συνθηκολόγησης. Στις 8 του Μάη οι αντιπρόσωποι της γερμανικής ανώτατης διοίκησης, μπροστά στους αντιπρόσωπους της ανώτατης διοίκησης των συμμαχικών στρατευμάτων και της ανώτατης διοίκησης των σοβιετικών στρατευμάτων, υπόγραψαν στο Βερολίνο το τελικό έγγραφο της συνθηκολόγησης, που η εφαρμογή του άρχισε από την 24η ώρα της 8 του Μάη.

Ξέροντας τη συνήθεια των γερμανών λύκων να θεωρούν κουρελόχαρτα τα σύμφωνα και τις συνθήκες, δεν έχουμε καμιά βάση να πιστεύουμε στο λόγο τους. Ωστόσο σήμερα από το πρωί, τα γερμανικά στρατεύματα σε εκτέλεση της πράξης της συνθηκολόγησης, άρχισαν να καταθέτουν τα όπλα κατά μάζες και να παραδίνονται αιχμάλωτα στα στρατεύματά μας. Αυτό πια δεν είναι κουρελόχαρτο. Είναι η πραγματική συνθηκολόγηση των ενόπλων δυνάμεων της Γερμανίας. Είναι αλήθεια πως μια ομάδα γερμανικά στρατεύματα στην περιοχή της Τσεχοσλοβακίας αρνείται ακόμα τη συνθηκολόγηση. Αλλά ελπίζω πως ο Κόκκινος στρατός θα κατορθώσει να τους κάνει να συνέλθουν.

Τώρα μπορούμε να δηλώσουμε με πεποίθηση, πως έφτασε η Ιστορική μέρα της τελικής συντριβής της Γερμανίας, μέρα της μεγάλης νίκης του λαού μας ενάντια στο γερμανικό ιμπεριαλισμό.

Οι μεγάλες θυσίες που προσφέραμε για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Πατρίδας μας, οι αμέτρητες στερήσεις και βάσανα που πέρασε ο λαός μας στο διάστημα του πολέμου, η γεμάτη υπερένταση εργασία στα μετόπισθεν και στο μέτωπο, που προσφέρθηκαν στο βωμό της Πατρίδας, δεν πήγαν χαμένα και στεφανώθηκαν με την πλέρια νίκη πάνω στον εχθρό. Η προαιώνια πάλη των σλαβικών λαών για την ύπαρξή τους και την ανεξαρτησία τους, τέλειωσε με τη νίκη πάνω στους γερμανούς επιδρομείς και τη γερμανική τυραννία.

Από δω και μπρος πάνω στην Ευρώπη θα κυματίζει η μεγάλη σημαία της ελευθερίας των λαών και της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς.

Πριν από τρία χρόνια ο Χίτλερ δήλωσε δημόσια, πως μέσα στα καθήκοντα του περιλαμβάνεται και ο διαμελισμός της Σοβιετικής Ένωσης και η απόσπαση από αυτήν του Καυκάσου, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, των Βαλτικών και άλλων περιοχών. Δήλωσε ξεκάθαρα : «Θα εξοντώσουμε τη Ρωσία ώστε να μη μπορέσει ποτέ πια να σηκωθεί». Αυτό ήταν πριν τρία χρόνια. Δεν ήταν όμως τυχερό να πραγματοποιηθούν οι παράφρονες ιδέες του Χίτλερ· η πορεία του πολέμου τις εξανέμισε. Στην πραγματικότητα έγινε κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που έλεγαν μέσα στο παραλήρημα τους οι χιτλερικοί. Η Γερμανία τσακίστηκε κατακέφαλα. Τα γερμανικά στρατεύματα συνθηκολογούν. Η Σοβιετική Ένωση πανηγυρίζει τη νίκη, αν και δεν ετοιμάζεται ούτε να διαμελίσει, ούτε να εκμηδενίσει τη Γερμανία.

Σύντροφοι! Ο μεγάλος πόλεμος για την Πατρίδα τελείωσε με την πλέρια νίκη μας. Η περίοδος του πολέμου στην Ευρώπη τελείωσε. Άρχισε η περίοδος της ειρηνικής εξέλιξης.

Σας συγχαίρω για τη νίκη σας, αγαπητοί μου πατριώτες και πατριώτισσες!

Δόξα στον ηρωικό Κόκκινο στρατό μας, που υπεράσπισε την ανεξαρτησία της Πατρίδας μας και κατάκτησε τη νίκη πάνω στον εχθρό! Δόξα στο μεγάλο μας λαό, το λαό - νικητή!

Αιώνια δόξα στους ήρωες που έπεσαν στις μάχες ενάντια στον εχθρό και έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ευτυχία του λαού μας!

Διαβάστε Περισσότερα »

ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ Ε Σ Σ Δ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ Ε Σ Σ Δ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ

ΑΡΙΘ. 369 — 9 ΤΟΥ ΜΑΗ 1945

Στις 8 του Μάη 1945 υπογράφηκε στο Βερολίνο από τους αντιπροσώπους της γερμανικής ανώτατης διοίκησης, η πράξη για τη χωρίς όρους συνθηκολόγηση των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων.

Ο μεγάλος πόλεμος για την Πατρίδα που διεξήγαγε ο σοβιετικός λαός ενάντια στους γερμανοφασίστες κατακτητές, τελείωσε με νίκη· η Γερμανία τσακίστηκε πέρα για πέρα.

Σύντροφοι κόκκινοι φαντάροι, κόκκινοι ναύτες, λοχίες, επιλοχίες, αξιωματικοί του στρατού και του στόλου, στρατηγοί, ναύαρχοι και στρατάρχες, σας συγχαίρω για το νικηφόρο τέλος του μεγάλου πολέμου για την Πατρίδα!

Για πανηγυρισμό της πλέριας νίκης πάνω στη Γερμανία, σήμερα 9 του Μάη, μέρα της νίκης, στις 22 η ώρα, η πρωτεύουσα της Πατρίδας μας, η Μόσχα, θα χαιρετίσει στο όνομα της Πατρίδας τα ηρωικά στρατεύματα του Κόκκινου στρατού, τα σκάφη και τα τμήματα του Πολεμικού ναυτικού, που πραγματοποίησαν αυτή τη λαμπρή νίκη, με τριάντα ομοβροντίες πυροβολικού από χίλια πυροβόλα.

Αιώνια δόξα στους ήρωες που έπεσαν στις μάχες για την ελευθερία της Πατρίδας μας!

Ζήτω ό νικηφόρος Κόκκινος στρατός και το νικηφόρο Πολεμικό ναυτικό!

Ο ανώτατος διοικητής των ενόπλων δυνάμεων

Στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης

I. ΣΤΑΛΙΝ

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Ανακοίνωση της ICMLPO για το θάνατο του σ. Chbari Abdelmoumem

p 80-(2012-03-19)

Η Συντονιστική Επιτροπή της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO) εκφράζει τη θλίψη της για το θάνατο του Συντρόφου  Chbari Abdelmoumem.

Ο σ. Chbari υπήρξε παράδειγμα αγωνιστή κομμουνιστή από τα νεανικά του χρόνια. Ήταν πάντοτε παρών στον αγώνα για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη στο Μαρόκο.

Υπήρξε υπεύθυνος διεθνών σχέσεων του Δημοκρατικού Δρόμου και από αυτή τη θέση δούλεψε πάνω στις αρχές του Διεθνισμού και τις φιλίας μεταξύ των λαών και των επαναστατικών οργανώσεων της Αφρικής και ολόκληρου του κόσμου.

Θα τον θυμόμαστε πάντοτε ως σύντροφο και αγωνιστή. Τιμή και δόξα στο Σύντροφο!

Ζήτω ο Διεθνισμός και η αλληλλεγγύη των λαών και των επαναστατικών οργανώσεων!

Η Συντονιστική Επιτροπή της ICMLPO
24 Μάη 2013

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

ΓΙΑΡΟΣΛΑΒ ΝΤΟΜΠΡΟΦΣΚΙ

Σα σήμερα, 23 του Μάη του 1871, σκοτώνεται ένδοξα στη μάχη για την υπεράσπιση της παρισινής κομμούνας ο Πολωνός πατριώτης Γιάροσλαβ Ντομπρόφσκι.

Ο ηρωικός αυτός αγωνιστής αποτελεί το πρώτο, και ίσως το πιο μεγάλο για την εποχή του, παράδειγμα ΠΑΤΡΙΩΤΗ και ΔΙΕΘΝΙΣΤΗ, παράδειγμα προλετάριου επαναστάτη. Στην Πολωνία πάλεψε με όλη τη δύναμη και την ψυχή του για την απελευθέρωση της πατρίδας του από την τριπλή κατοχή (Αυστρίας, Ρωσίας, Πρωσίας), και στη Γαλλία πάλι με όλη τη δύναμη και την ψυχή του, για την απελευθέρωση του προλεταριάτου, για τη λευτεριά και την ειρήνη όλων των λαών.

Ο Γιάροσλαβ Ντομπρόφσκι γεννήθηκε στις 13 Νοέμβρη του 1836, και σε ηλικία 9 χρονών στρατολογήθηκε από τους Ρώσους, που έκαναν τότε αναγκαστική επιστράτευση των Πολωνών στον τσαρικό στρατό. Έφτασε μέχρι το βαθμό του στρατηγού, και μαζί με άλλους Πολωνούς πατριώτες μέσα στο ρωσικό στρατό οργάνωσαν μυστικούς πυρήνες αντίστασης και συννενοήθηκαν με την πολωνική επαναστατική οργάνωση «Γη και Ελευθερία».

Το 1863, στην πολωνική επανάσταση του Γενάρη, που συμμετείχε ενεργά, πιάστηκε από τους Ρώσους και εξοίστηκε στη Σιβηρία, από όπου κατάφερε να αποδράσει το 1865 και να φύγει στη Γαλλία.

ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ

Όταν ξέσπασε η εργατική εξέγερση στο Παρίσι το 1871, ο Ντομπρόφσκι πήρε από τους πρώτους τα όπλα μαζί με τους εργάτες και τις εργάτριες, ενάντια στους γάλλους μοναρχικούς και αστούς, και ενάντια στους πρώσους που πολιορκούσαν το Παρίσι. Συμμετείχε πρώτα στο Συμβούλιο της Κομμούνας και όταν ξεκίνησε η πολιορκία έγινε αρχηγός όλων των ενόπλων εργατών, έχοντας το γενικό πρόσταγμα για την άμυνα της πόλης.

Πέθανε ηρωικά πάνω στα οδοφράγματα, υπερασπίζοντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, μια μέρα σα σήμερα, 23 του Μάη του 1871.

Η ΘΥΜΗΣΗ ΤΟΥ

Στην Πολωνία, εκατοντάδες δρόμοι, σχολεία και η Τεχνική Στρατιωτική Ακαδημία της Βαρσοβίας έχουν το όνομά του.

Στον ισπανικό εμφύλιο του 1936-39, μια από τις Διεθνείς Ταξιαρχίες που πολέμησαν για την υπεράσπισης της εργατικής δημοκρατίας ενάντια στο φασισμό, είχε το όνομά του, και αποτελούνταν από εξόριστους Πολωνούς κομμουνιστές.

Το όνομα αυτού του ηρωικού προλετάριου επαναστάτη και αγωνιστή πρέπει να μένει πάντα χαραγμένο στις μνήμες κάθε ανθρώπου τις εργατιάς, για να θυμίζει ότι πατριώτης και διεθνιστής δεν είναι, όπως λένε οι αντικομμουνιστές, κάτι «αδύνατο», αλλά πατριώτης και διεθνιστής σημαίνει να αγωνίζεσαι για την πατρίδα σου, και με το ίδιο φλογερό πάθος να αγωνίζεσαι για τη λευτεριά όλου του κόσμου.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

ΓΙΑΡΟΣΛΑΒ ΝΤΟΡΜΠΡΟΦΣΚΙ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 18.03.1952, ΠΟΛΩΝΙΑ
Διαβάστε Περισσότερα »

Ο νέος Γραμματέας του «Κ»ΚΕ Δ.Κουτσούμπας: μια κλασική περίπτωση χρουστσο-μπρεζνιεφικού σοσιαλδημοκράτη ρεφορμιστή

Ο νέος Γραμματέας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ Δ.Κουτσούμπας, που δεν ήταν ποτέ μαρξιστής, αποτελεί μια κλασική περίπτωση χρουστσο-μπρεζνιεφικού σοσιαλδημοκράτη-τροτσκιστή ρεφορμιστή, κι αυτό γιατί:

Α. Ο σημερινός νέος Γραμματέας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ Δ.Κουτσούμπας βρέθηκε απ’ την αρχή οργανωμένος – αποδεχόμενος το ρεφορμισμό – σ’ ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, το «Κ»ΚΕ(΄56), το οποίο απ’ την πρώτη μέρα της συγκρότησής του δεν καθοδηγήθηκε απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό – επιστημονική κοσμοθεωρία του επαναστατικού προλεταριάτου – αλλά αντίθετα απ’ το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό χρουστσοφικό ρεύμα (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Το σημερινό «Κ»ΚΕ συγκροτήθηκε, ως γνωστόν, απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές στη βάση της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του αντεπαναστατικού 20ου Συνεδρίου (Φλεβάρης 1956) του ΚΚΣΕ και καθοδηγήθηκε – μα ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ καθοδηγείται – απ’ την εχθρική προς το μαρξισμό αυτή γραμμή σ’ όλα τα βασικά ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης αλλά και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού.

Η γραμμή του 20ού Συνεδρίου («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος» αντί ένοπλος αγώνας, διατήρηση του «εκδημοκρατισμένου» αστικού κράτους αντί πλήρης συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, «Σοσιαλισμός» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, κλπ.) δεν ήταν καθόλου «νέα» και πολύ περισσότερο «άγνωστη»: ήταν απλά η πασίγνωστη αντεπαναστατική γραμμή της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας που επιβλήθηκε βίαια και αυθαίρετα στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος απ’ την προδοτική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κλπ..

Τα πρώην Κομμουνιστικά Κόμματα που αποδέχθηκαν αυτή τη ρεφορμιστική γραμμή, από επαναστατικά που ήταν μετατράπηκαν σε αντεπαναστατικά αστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, πράκτορες των συμφερόντων της αντιδραστικής αστικής τάξης στις γραμμές του εργατικού κινήματος. Γι’ αυτό και ο Λένιν ορθά χαρακτήριζε τους οπορτουνιστές ηγέτες ως τους καλύτερους υπερασπιστές της αστικής τάξης: «είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές της αστικές τάξης παρά οι ίδιοι οι αστοί. Χωρίς την καθοδήγηση των εργατών απ’ αυτούς η αστική τάξη δε θα μπορούσε να σταθεί».

Το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το μεγάλο προλετάριο επαναστάτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – το μεγαλύτερο επαναστάτη της χώρας στον 20ο αιώνα και ένας απ’ τους μεγαλύτερους του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος – ΔΕΝ αποδέχθηκε-απέρριψε το προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία (85%-95%) των Ελλήνων κομμουνιστών ανταρτών των ΕΛΛΑΣ-ΔΣΕ και πολέμησε αυτό το αντεπαναστατικό αντικομμουνιστικό-αντισταλινικό ρεύμα με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Αυτό υποχρέωσε την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν, κλπ. να επέμβει βίαια στο επαναστατικό ΚΚΕ (παρασυναγωγή «6ης Ολομέλειας, κλπ.)και να το διαλύσει, συγκροτώντας τη θέση του το γνωστό σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα, το «Κ»ΚΕ(’56), με διορισμένη νέα ηγεσία προδοτών δεξιών οπορτουνιστών.

Απ’ το νέο αστικό «Κ»ΚΕ(’56), εγκαταλείφθηκε το παλιό επαναστατικό Πρόγραμμα του ΚΚΕ και όλα τα Προγράμματα των μετέπειτα δεκαετιών ήταν, από πλευράς ουσίας-περιεχομένου, ρεφορμιστικά αντιμαρξιστικά Προγράμματα παρά τις όποιες δημαγωγίες, στηριγμένα στην αντεπαναστατική γραμμή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας: α) στα βασικά ζητήματα της Επανάστασης απέρριπταν το μαρξισμό και τις νομοτέλειες της Προλεταριακής Επανάστασης, και αντικειμενικά ΔΕΝ μπορούσαν να οδηγήσουν – μα ούτε οδήγησαν πουθενά – στην ανατροπή του καπιταλισμού, δεν έθιγαν τα θεμέλια του εκμεταλλευτικού αυτού κοινωνικού-οικονομικού συστήματος, ενώ β) στα ζητήματα του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού είχαν-έχουν μια αντιμαρξιστική αντίληψη (απορρίπτοντας τις γενικές νομοτέλειες οικοδόμησής του) – αντίληψη που δεν μπορούσε να οδηγήσει ΠΟΤΕ στην οικοδόμηση της Σοσιαλιστικής-Κομμουνιστικής Κοινωνίας, και όπου αυτή εφαρμόστηκε, μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, στις τότε σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης (Σοβ. Ένωση κλπ.) – πλην Αλβανίας – κατέστρεψε προγραμματισμένα το σοσιαλισμό, με την καθοδήγηση των αστικών ρεβιζιονιστικών-σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων («κόμματα όλου του λαού») και οδήγησε ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ σταδιακά στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’ αυτές τις χώρες που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60.

Και το πρόσφατο Πρόγραμμα του 19ου Συνεδρίου του σημερινού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ(’56) είναι ένα εντελώς ρεφορμιστικό Πρόγραμμα που δεν έχει καμία σχέση με το μαρξισμό, ΔΕΝ οδηγεί στην ανατροπή του καπιταλισμού ούτε στην οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, παρά τις ακατάσχετες φλυαρίες της σημερινής σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστικής ηγεσίας των Παπαρηγο-Κουτσουμπο-Γοντικο-Μαϊληδων. Βέβαια και το «νέο» Πρόγραμμα του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ είναι μια «δημόσια υψωμένη Σημαία» (Ένγκελς), ακριβέστερα όμως: μια ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική-τροτσκιστική Σημαία με το χαρακτηρισμό «ο καπιταλισμός της Ελλάδας βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης του» («Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, το Καταστατικό του ΚΚΕ», σελ. 4, Απρίλης 2013).

Β. Ο αντισταλινικός-αντιζαχαριαδικός ρεφορμιστής Κουτσούμπας βαρύνεται προφανώς μ’ όλες τις προδοσίες της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας γενικότερα (αφού δεν τις αποκηρύσσει) αλλά και με τις προσωπικές ευθύνες για όλες τις προδοσίες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ(’56) από τότε, την εποχή του Πολυτεχνείου, που εντάχθηκε στην ρεφορμιστική «Κ»ΝΕ-«Κ»ΚΕ με πρώτη ευθύνη την προδοτική στάση της «Κ»ΝΕ ΚΑΤΑ της κατάληψης του Πολυτεχνείου και τη συνειδητά ψευδή-συκοφαντική καταγγελία των αντιφασιστών-κομμουνιστών φοιτητών της Νομικής ως «πρακτόρων της CIA και της ΚΥΠ του Ρουφογάλη»(«Πανσπουδαστική Νο 8»), με μεγαλύτερες βέβαια και βαρύτερες ευθύνες από τότε που υπήρξε ηγετικό στέλεχος της «Κ»ΝΕ και του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ. Δεν πρόκειται, ούτε είναι αναγκαίο, να απαριθμηθούν εδώ όλες οι «αμαρτίες» του σοσιαλδημοκράτη Κουτσούμπα ως στέλεχος του «Κ»ΚΕ (ας αναφερθούν ενδεικτικά μόνο οι συνεργασίες του «Κ»ΚΕ με το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ και την μεγαλοαστική μοναρχοφασιστικη ΝΔ μα και η συμμετοχή του στις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα το 1989). Τεράστιο μερίδιο ευθυνών έχει, πέραν της γενικής ρεφορμιστικής γραμμής, για την κυριαρχία στο χώρο της ηγεσίας εθνικιστικών, ρατσιστικών και θρησκευτικών νεορθόδοξων απόψεων (περίοδος Παπαρήγα), την απουσία μετώπου πάλης κατά των αντιδραστικών αυτών ρευμάτων, την καταγγελία της μεγαλειώδους εξέγερσης, το Δεκέμβρη του 2008, της μαθητικής νεολαίας, τη μετατροπή των δυνάμεων των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ σε δύναμη ΚΡΟΥΣΗΣ του ντόπιου κεφαλαίου κατά τη διάρκεια της απεργίας 20-21 Οκτώβρη 2011, κλπ. κλπ..

Γ. Τέλος, τεράστια είναι η ευθύνη της σοσιαλδημοκρατικής ηγετικής ομάδας των Παπαρηγο-Κουτσουμπο-Γοντικο-Μαϊληδων για το πέρασμα του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ σε τροτσκιστικές θέσεις σε σημαντικά ιστορικά ζητήματα αλλά και σε επίκαιρα με την παμπάλαια τροτσκιστική φαντασίωση-θέση περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» και την άρνηση της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΕΕ,ΗΠΑ, κλπ.) με τις οποίες σήμερα βρίσκεται ΤΑΧΑ σε σχέση «αλληλεξάρτησης»(!) δηλ. έχει «απαλλαγεί» απ’ την ΕΞΑΡΤΗΣΗ-ΥΠΟΤΑΓΗ αλλά και η ολοένα και ΔΕΞΙΟΤΕΡΗ μετατόπιση της ηγεσίας και το ολοκληρωτικό πέρασμα στις θέσεις των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων, της μοναρχοφασιστικής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που κι αυτά ισχυρίζονται, ότι η Ελλάδα συμμετέχει «ισότιμα» στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και δεν βρίσκεται πλέον στο «λάκκο των λεόντων» των ισχυρών ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Έφτασαν ακόμα στο πιο ακραίο σημείο της προδοσίας και του πιο ξετσίπωτου λακεδισμού: αρνούνται ανοιχτά τις προδοσίες δυο ολόκληρων αιώνων της κυρίαρχης ΞΕΝΟΔΟΥΛΗΣ-ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΗΣ αντιδραστικής αστικής τάξης και διαμαρτύρονται οργισμένα επειδή αυτή απ’ το επαναστατικό ΚΚΕ και το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της» («Ρ» 7-8/1/2012, σελ.13).

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΣΣΔ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

9 ΜΑΗ 1945

68 χρόνια απ’ τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

Με τη σοφή καθοδήγηση του Μεγάλου Στρατηλάτη ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ

Επειδή η Εξωτερική Πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η μεγάλη και αποφασιστική συμβολή του ΙΩΣΗΦ ΣΤΣΛΙΝ στη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών διαστρεβλώνεται συστηματικά και εξαλείφεται τόσο απ’ τους εκπροσώπους της διεθνούς ιμπεριαλιστικής αντίδρασης και εκείνους της αντιδραστικής αστικής τάξης όσο και απ’ τους λακέδες τους, αντισταλινικούς σοσιαλδημοκράτες («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, κλπ.), ιδιαίτερα τους χρουστσο-μπρεζνιεφικούς σοσιαλδημοκράτες τροτσκιστές της κλίκας των Παπαρηγο-Κουτσουμπο-Γοντικο-Μαϊληδων, είναι αναγκαία η αναδημοσίευση (μετάφραση απ’ τα γερμανικά) σε συνέχειες απ’ τη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια (Μόσχα 1951) του κεφαλαίου που αφορά την Εξωτερική Πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (χαρακτηριστικά είναι τα δημοσιεύματα του «Ριζοσπάστη» (9/5/2013): 1η σελίδα, 5η σελίδα, η «ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ» (σελ.7) και Α.Γκίκα: «Αντιφασιστική Νίκη των λαών» (σελ. 8-9), στα οποία γίνεται λόγος για τη «συμβολή του Κόκκινου Στρατού και της Σοβιετικής Ένωσης», διαγράφοντας εντελώς τη μεγάλη και αποφασιστική συμβολή του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, του οποίου το όνομα αναφέρεται μόνο μια φορά (σελ.7), όπως μνημονεύεται και απ’ αστούς ιστορικούς):

Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΣΣΔ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

(από «GROSSE SOWJET-ENZYKLOPAEDIE»: Die Aussenpolitik der UdSSR, Moskau 1951, Bd.8, S.257-280, Berlin-DDR 1953, σελ. 48-62)

1939-1941. Όταν η Σοβιετική Ένωση υπέγραψε το σοβιετο-γερμανικό Σύμφωνο μη επίθεσης, δεν αμφέβαλε ούτε στιγμή, ότι ο Χίτλερ θα επιτίθονταν νωρίτερα ή αργότερα στην ΕΣΣΔ. Γι’ αυτό το πιο επείγον καθήκον για τη Σοβιετική Κυβέρνηση συνίστατο στη δημιουργία ενός «Ανατολικού Μετώπου» ενάντια στη χιτλερική επίθεση για να εμποδιστεί έτσι η διείσδυσή της προς Ανατολάς. Ιδιαίτερα μεγάλη σημασία απόκτησε αυτό το καθήκον μετά την εισβολή των χιτλερικών στρατευμάτων στην Πολωνία και την κατάρρευση αυτού του κράτους. Ήταν αναγκαίο να δημιουργηθεί φράγμα στην ανεμπόδιστη διείσδυση των χιτλερικών στρατευμάτων προς Ανατολάς.

Στις 17 Σεπτέμβρη 1939 με διαταγή της Σοβιετικής Κυβέρνησης τα σοβιετικά στρατεύματα πέρασαν τα σοβιετο-πολωνικά σύνορα, κατέλαβαν τη δυτική Ουκρανία και τη δυτική Μπελορωσία και άρχισαν με την οικοδόμηση οχυρωματικών έργων κατά μήκος των δυτικών συνόρων των Ουκρανικών και Μπελορώσικων περιοχών. Δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί ολόκληρη η σπουδαιότητα και η μεγάλη πολιτική και στρατιωτικό-στρατηγηκή σημασία αυτού του βήματος της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής, που κατέδειξε σ’ όλο της το μεγαλείο τη διπλωματική και στρατιωτική μεγαλοφυΐα του Ι.Β.Στάλιν. Αυτό το βήμα χάλασε τα σχέδια των αγγλο-αμερικάνικων κύκλων, οι οποίοι ονειρεύονταν τη συντριβή της Σοβ. Ένωσης από τη χιτλερική Γερμανία.

Και στην περίπτωση των Βαλτικών Κρατών η σοβιετική εξωτερική πολιτική είχε να αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα: να δημιουργήσει ενάντια στη χιτλερική επίθεση ένα «Ανατολικό Μέτωπο». Στις 28 Σεπτέμβρη, 5 Οχτώβρη και 10 Οχτώβρη 1939 υπογράφηκαν στη Μόσχα τα Σύμφωνα Συμμαχίας μεταξύ των ΕΣΣΔ, Εσθονίας, Λιθουανίας και Λετονίας. Αυτά τα Σύμφωνα εκτός της υποχρέωσης της αλληλοβοήθειας, επέτρεπαν στην ΕΣΣΔ να εγκαταστήσει στο έδαφος αυτών των Δημοκρατιών ναυτικές και αεροπορικές βάσεις. Η Λιθουανία με το σοβιετο-λιθουανικό Σύμφωνο εκτός των άλλων πήρε πίσω την πόλη Wilna και την περιοχή της Wilnas που είχαν απελευθερωθεί απ’ τα σοβιετικά στρατεύματα το Σεπτέμβρη του 1939.

Ιδιαίτερα επείγον ήταν το πρόβλημα της ασφάλειας της ΕΣΣΔ στα βόρεια σύνορά της, επειδή τα φινλανδικά σύνορα βρίσκονταν μόνο σε απόσταση 32 km από το Λένινγκραντ και οι φινλανδικοί κυβερνητικοί κύκλοι σε εκείνη την περίοδο ήταν σύμμαχοι με τους χιτλερικούς φασίστες, οι οποίοι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τη Φινλανδία ως στρατιωτική βάση για τη σχεδιαζόμενη επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ. Η πρόταση της Σοβιετικής Ένωσης για ένα Σύμφωνο αλληλεγγύης καθώς και η πρόταση να μεταφερθούν τα Φινλανδικά σύνορα μερικές δωδεκάδες χιλιόμετρα προς τα στενά της Καρελίας απορρίφτηκαν από την Φινλανδική κυβέρνηση, παρόλο που η Σοβιετική Κυβέρνηση θα παραχωρούσε ως αντικατάσταση-αποζημίωση στην Φινλανδία μια περιοχή της σοβιετικής Καρελίας δυο φορές μεγαλύτερη σε μέγεθος. Η Φινλανδία προκάλεσε, με τις προβοκατόρικές ενέργειές της, πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση, υπολογίζοντας σε άγγλο-γαλλική βοήθεια. Αυτή η βοήθεια δεν μπόρεσε όμως να διασώσει τη Φινλανδία από τη στρατιωτική ήττα, και το Μάρτη του 1940 η Κυβέρνηση της Φινλανδίας πρότεινε ειρήνη. Στις 12 Μάρτη 1940 υπογράφθηκε στη Μόσχα το Σοβιετο-Φινλανδικό Σύμφωνο Ειρήνης.

Και το ζήτημα της Βεσαραβίας λύθηκε το 1940 απ’ τη σοβιετική εξωτερική πολιτική. Αυτή η περιοχή είχε καταληφθεί από την Ρουμανία. Στις 26 Ιούνη 1940 η Σοβιετική Κυβέρνηση έθεσε στη Ρουμάνικη Κυβέρνηση το αίτημα να επιστρέψει στη Σοβιετική Ένωση τη Βεσαραβία και το βόρειο τμήμα της Μπουκοβίνας που η πλειοψηφία του πληθυσμού αποτελούνταν από Ουκρανούς. Στις 28 Ιούνη 1040 η Ρουμάνικη κυβέρνηση αποδέχθηκε το αίτημα της Σοβιετικής Ένωσης.

Παρά την υπογραφή των Συμφώνων με τις Βαλτικές χώρες για αλληλοβοήθεια, οι κυρίαρχοι κύκλοι αυτών των κρατών συνέχισαν την εχθρική τους προς τη Σοβιετική Ένωση πολιτική.

Αποτέλεσμα των μέτρων που πήρε η Σοβιετική Κυβέρνηση ήταν η απομάκρυνση των εχθρικών προς την ΕΣΣΔ υπουργών από τις κυβερνήσεις της Λιθουανίας, Λετονίας και Εσθονίας. Τον Ιούλη του 1940 πραγματοποιήθηκαν δημοκρατικές εκλογές για τη λαϊκή εκπροσώπηση (ΣΕΙΜ) στη Λιθουανία και Λετονία και στην κρατική Δούμα της Εσθονίας. Και στα τρία κράτη ανακοινώθηκε η Σοβιετική Εξουσία, όπου οι τρείς Δημοκρατίες ανακοίνωσαν την ενσωμάτωσή τους στην ΕΣΣΔ. Αρχές Αυγούστου του 1940 το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ αποφάσισε να δεχθεί τις αιτήσεις της Λιθουανίας, Λετονίας και Εσθονίας για ένταξη στην ΕΣΣΔ. Έτσι η δημιουργία ενός «Ανατολικού Μετώπου» ενάντια στη χιτλερική επίθεση από τη Βαλτική ως τη Μαύρη Θάλασσα ολοκληρώθηκε. Και αυτό ήταν επίσης μια σημαντική επιτυχία της σταλινικής εξωτερικής πολιτικής .

Στις 13 Απρίλη 1941 υπογράφηκε το Σύμφωνο Ουδετερότητας μεταξύ ΕΣΣΔ και Ιαπωνίας το οποίο δυσκόλεψε μια ανοιχτή επίθεση της Ιαπωνίας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση στο πλευρό της χιτλερικής Γερμανίας. Αυτή η ενέργεια αποκτούσε μεγαλύτερη ακόμα σημασία όσο ο εξαπολυόμενος εκείνη την περίοδο απ’ τον Χίτλερ Παγκόσμιος Πόλεμος πλησίαζε ολοένα και περισσότερο τα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης. Τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλλαν σε χώρες που, ή άμεσα συνόρευαν με την ΕΣΣΔ (Φινλανδία και Ρουμανία), ή έπεζαν ένα σπουδαίο ρόλο ως περιοχές εξόρμησης του πολέμου ενάντια στη Σοβ. Ένωση (Βουλγαρία και Ουγγαρία). Η Σοβ. Κυβέρνηση παρακολουθούσε με άγρυπνο μάτι τις δραστηριότητες της χιτλερικής Γερμανίας στα Βαλκάνια. Η Γιουγκοσλάβικη κυβέρνηση, που ακολουθούσε μια πολιτική συμμαχίας με τη χιτλερική Γερμανία προσχώρησε στις 25 Μάρτη 1941 στις χώρες του «Άξονα». Αυτό προκάλεσε μια λαϊκή εξέγερση που είχε ως συνέπια τη συγκρότηση νέας κυβέρνησης, η οποία ακύρωσε της προσχώρηση και στις 5 Απρίλη 1941 σύναψε Σύμφωνο φιλίας και μη επίθεσης με την ΕΣΣΔ. Η υπογραφή του Σοβιετο-Γιουγκοσλάβικου Συμφώνου ήταν μια προειδοποίηση προς τη χιτλερική Γερμανία. Ταυτόχρονα αυτή η ενέργεια ενθάρρυνε τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας και ήταν γι’ αυτούς μια παρότρυνση αντίστασης ενάντια στους φασίστες επιδρομείς. Παρόλα αυτά η Γερμανία εισέβαλλε στις 6 Απρίλη 1941 στη Γιουγκοσλαβία. Στις 12 Απρίλη 1941 η Ουγγρική κυβέρνηση έκανε γνωστό στη Σοβιετική κυβέρνηση, ότι ουγγρικά στρατεύματα εισέβαλλαν στη Γιουγκοσλαβία. Στην απάντησή της η Σοβιετική κυβέρνηση δήλωσε, ότι αυτή «δεν μπορεί να εγκρίνει ένα τέτοιο βήμα της Ουγγαρίας», και τόνισε, ότι «δεν είναι δύσκολο να φανταστεί σε πια κατάσταση θα βρίσκονταν η Ουγγαρία αν η ίδια είχε την ατυχία να βρεθεί κομματιασμένη, επειδή είναι γνωστό ότι και στην Ουγγαρία υπάρχουν εθνικές μειονότητες»1). Αυτή η δήλωση απευθύνθηκε ως κατηγορηματική προειδοποίηση της Σοβ. Ένωσης προς τους αλαζόνες Ούγγρους μιλιταριστές.

-------------

συνεχίζεται

1)Die Aussenpolitik der UdSSR, Bd.4, 1946, S.549

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Πρωτοφανής η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ και ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ των Καθηγητών – Συνδικαλιστές ηγέτες: ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ και ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΕΣ της κινητοποίησης και ξεπούλημα-ματαίωση της ΑΠΕΡΓΙΑΣ

ΚΑΤΩ η φασιστική ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ των Καθηγητών

Ο Σαμαράς πέταξε την ψευτοδημοκρατική μάσκα και αποκάλυψε το πραγματικό του ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ πρόσωπο

Πρωτοφανής η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ και ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ των Καθηγητών – Συνδικαλιστές ηγέτες: ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ και ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΕΣ της κινητοποίησης και ξεπούλημα-ματαίωση της ΑΠΕΡΓΙΑΣ

Οι τελευταίες σφοδρότατες και καταστροφικές για την Παιδεία επιθέσεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου με τα νέα μέτρα της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΙΜΑΡ προκάλεσαν τη μαχητική αντίδραση των Καθηγητών που υποχρέωσε την ΟΛΜΕ να εξαγγείλει απεργία στις Πανελλαδικές εξετάσεις.
Η απεργία των εκπαιδευτικών της ΟΛΜΕ γέννησε ελπίδες για μία μάχη απόκρουσης των αντιεκπαιδευτικών μέτρων αντάξια των αγώνων που έχουν δώσει στο παρελθόν οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων. Γιατί τα προβλήματα διογκώνονται και οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις εξαθλιώνονται μέσω των πρωτόγνωρων πολιτικών λιτότητας και ξεπουλήματος της χώρας.
Δυο μόλις ώρες μετά την ανακοίνωση της πρότασης της ΟΛΜΕ για ΑΠΕΡΓΙΑ στις εξετάσεις η κυβέρνηση μετά από συνάντηση Σαμαρα-Αρβανιτόπουλου, γνωστοποίησε αμέσως δια στόματος υπουργού Παιδείας την ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ(!) ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ των Καθηγητών –πρώτη στα ιστορικά χρονικά των απεργιακών κινητοποιήσεων – πολιτική επιστράτευση, συνεχίζοντας το χορό των επιστρατεύσεων που ξεκίνησε μέσα στο 2013, ένα μέτρο που αντικατοπτρίζει το βάθεμα της φασιστικοποίησηςτης πολιτικής ζωής της χώρας και με το οποίο για πρώτη φορά ποινικοποιούνται οι ΑΠΟΨΕΙΣ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ – όχι απλά οι πράξεις– μιας και η απεργία δεν είχε ακόμα αποφασιστεί και αρχίσει. Μία απόφαση που κουρελιάζει ακόμα και αυτό το Αστικό Σύνταγμα της χώρας που απαγορεύει ρητά την αναγκαστική εργασία όταν δεν συντρέχει σοβαρός λόγος.
Μαζί με την κυβέρνηση και ανταποκρινόμενο στο κάλεσμά της:ΚΑΤΑ της απεργίας στις εξετάσεις, τάχθηκε ανοιχτά το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ με δυο απανωτές Ανακοινώσεις (2/5/2013 και 10/5/2013), αλλά και με μια δήλωση του σοσιαλδημοκράτη Σοφιανού, μέλους του ΠΓ του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ (MEGA 9/5/2013 «Κοινωνία ώρα MEGA»): «στην ΟΛΜΕ, οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ήταν οι μόνοι που είναι αντίθετοι σε απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι μόνοι!», ευθυγραμμιζόμενοι ΕΤΣΙ οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ απόλυταμε τη θέση της κυβέρνησης και συγκροτώντας τον ΠΡΩΤΟ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ απεργοσπαστικό μηχανισμό της κυβέρνησης Σαμαρά, πράγμα που δεν αποτόλμησε καμιά άλλησυνδικαλιστική Παράταξη – ούτε καν η φιλοκυβερνητικές ΔΑΚΕ(ΝΔ)-ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ) – εγκαινιάζοντας μαζί μ’ όλα τα κόμματα την απομόνωση των Καθηγητών με παντός είδους συκοφαντίες και μεθοδεύοντας τη ματαίωση της απεργίας. Οι μόνιμα «θαρραλέοι» υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ, είναι τώρα, για πολλοστή φορά, και «θαρραλέοι»-μαχητικοί ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ.
Όμως οι συκοφαντίες είχαν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα στο χώρο των καθηγητών, αφού στις συνελεύσεις που διεξάχθηκαν υπήρξε πρωτοφανής συμμετοχή που σε κάποιες περιπτώσεις έφτανε κοντά στο 100% και στις οποίες η πρόταση της ΟΛΜΕ για απεργία στις εξετάσειςυπερψηφιζόταν με συντριπτικές πλειοψηφίες(στις περισσότερες περιπτώσεις πάνω από 90%). Ενδεικτικά ας αναφερθούν μόνο: (Ε' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης: ΥΠΕΡ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΟΛΜΕ - 300, ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΟΛΜΕ - 29, ΛΕΥΚΑ - 6, ΕΛΜΕ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ: ΥΠΕΡ της εισήγησης - 66, ΚΑΤΑ - 3, ΛΕΥΚΑ - 5, ΕΛΜΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ: ΥΠΕΡ της εισήγησης - 349, ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΑΜΕ - 7, Β΄ ΕΛΜΕ ΑΘΗΝΑΣ: Ψήφισαν - 250, ΥΠΕΡ της εισήγησης - 115, ΚΑΤΑ της εισήγησης - 11, ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΑΜΕ - 10).
Μερικά απ’ τα αιτήματα ήταν: 1. Καμία απόλυση εκπαιδευτικού – Διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων μονίμων και αναπληρωτών 2.Άμεση απόσυρση του Π.Δ. για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις 3.Άμεση κατάργηση των νόμων για το νέο Πειθαρχικό Δίκαιο (ν.4093/12 και 4057/12) που έχει θέσει υπό διωγμό τους εκπαιδευτικούς 4.Απόσυρση του ΠΔ για την Αξιολόγηση. Κατάργηση του ν.4142/13 για την Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας 5.Διασφάλιση των οργανικών θέσεων που απειλούνται από την αύξηση του διδακτικού ωραρίου (ν.4152/13, παρ. Θ). Κατάργηση του ν.4152/13. 6.Ουσιαστική οικονομική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα των νεότερων. Κατάργηση του ν.4024/2011 7.Καμία κατάργηση – συγχώνευση σχολείου. 25 μαθητές κατ’ ανώτατο όριο στην τάξη 8.Να μην περάσουν τα σχέδια νόμων για το Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο που είχαν δοθεί στη δημοσιότητα το προηγούμενο διάστημα 9.Όχι στις μνημονιακές πολιτικές που διαλύουν τη δημόσια εκπαίδευση. Αιτήματα που για κανένα λόγο ΔΕΝ μπορούν να χαρακτηριστούν «συντεχνιακά».
Στην προδοτική μεθόδευση της ματαίωσης της ΑΠΕΡΓΙΑΣ των Καθηγητών εντάσσεται και η συνεδρίαση της ΑΔΕΔΥ που ακολούθησε, η οποία ΑΝΤΙ να πάρει απόφαση ΣΤΗΡΙΞΗΣ της απεργίας των Καθηγητών και να καλύψει την ΟΛΜΕ απέναντι στην ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ, σ’ αυτή προτάθηκε απ’ το ΠΑΜΕ πρώτο-πρώτο η κήρυξη πανδημοσιουπαλληλικής απεργίας για την ΕΠΟΜΕΝΗ μέρα (Τρίτη 14/05/2013) που υπερψηφίστηκε από ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Μια απεργία ξεκάθαρα ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΗ, που ως ΜΟΝΟ και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ στόχο είχε να «χτυπήσει» και πλήξει τη ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ και ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ των Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ, να διασπάσει και απομονώσει των αγώνα των Καθηγητών καταδικάζοντάς τον σε ΑΠΟΤΥΧΙΑ – μιας «απεργίας» που αποδοκιμάστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των Καθηγητών και έθεσε το ΠΑΜΕ στο περιθώριο.
Την Τετάρτη 15/05/2013 σε μια θυελλώδη συνεδρίαση των προέδρων των ΕΛΜΕ, αγνοώντας και καταπατώντας ωμά και προκλητικότατα τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεών τους, οι παρατάξεις των ΔΑΚΕ (ΝΔ), ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ), Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΡΙΖΑ) ξεπούλησαν-πρόδωσαντο δίκαιο αγώνα, αποφασίζοντας τη ματαίωση της απεργίας των Καθηγητών.

ΚΑΤΩ η φασιστική ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ των Καθηγητών

Ο Σαμαράς πέταξε την ψευτοδημοκρατική μάσκα και αποκάλυψε το πραγματικό του ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ πρόσωπο

Πρωτοφανής η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ και ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ των Καθηγητών – Συνδικαλιστές ηγέτες: ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ και ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΕΣ της κινητοποίησης και ξεπούλημα-ματαίωση της ΑΠΕΡΓΙΑΣ

Οι τελευταίες σφοδρότατες και καταστροφικές για την Παιδεία επιθέσεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου με τα νέα μέτρα της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ προκάλεσαν τη μαχητική αντίδραση των Καθηγητών που υποχρέωσε την ΟΛΜΕ να εξαγγείλει απεργία στις Πανελλαδικές εξετάσεις.

Η απεργία των εκπαιδευτικών της ΟΛΜΕ γέννησε ελπίδες για μία μάχη απόκρουσης των αντιεκπαιδευτικών μέτρων αντάξια των αγώνων που έχουν δώσει στο παρελθόν οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων. Γιατί τα προβλήματα διογκώνονται και οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις εξαθλιώνονται μέσω των πρωτόγνωρων πολιτικών λιτότητας και ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας.

Δυο μόλις ώρες μετά την ανακοίνωση της πρότασης της ΟΛΜΕ για ΑΠΕΡΓΙΑ στις εξετάσεις η κυβέρνηση, μετά από συνάντηση Σαμαρα-Αρβανιτόπουλου, γνωστοποίησε αμέσως δια στόματος υπουργού Παιδείας την ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ(!) ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ των Καθηγητών – πρώτη στα ιστορικά χρονικά των απεργιακών κινητοποιήσεων – πολιτική επιστράτευση, συνεχίζοντας το χορό των επιστρατεύσεων που ξεκίνησε μέσα στο 2013, ένα μέτρο που αντικατοπτρίζει το βάθεμα της φασιστικοποίησης της πολιτικής ζωής της χώρας και με το οποίο για πρώτη φορά ποινικοποιούνται οι ΑΠΟΨΕΙΣ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ – όχι απλά οι πράξεις – μιας και η απεργία δεν είχε ακόμα αποφασιστεί και αρχίσει. Μία απόφαση που κουρελιάζει ακόμα και το Αστικό Σύνταγμα που απαγορεύει ρητά την αναγκαστική εργασία όταν δεν συντρέχει σοβαρός λόγος.

Μαζί με την κυβέρνηση και ανταποκρινόμενο στο κάλεσμά της: ΚΑΤΑ της απεργίας στις εξετάσεις, τάχθηκε ανοιχτά το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ με δυο απανωτές Ανακοινώσεις (2/5/2013 και 10/5/2013), αλλά και με μια δήλωση του σοσιαλδημοκράτη Σοφιανού, μέλους του ΠΓ του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ (MEGA 9/5/2013 «Κοινωνία ώρα MEGA»): «στην ΟΛΜΕ, οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ήταν οι μόνοι που είναι αντίθετοι σε απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι μόνοι!», ευθυγραμμιζόμενοι ΕΤΣΙ οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ απόλυτα με τη θέση της κυβέρνησης και συγκροτώντας τον ΠΡΩΤΟ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ απεργοσπαστικό μηχανισμό της κυβέρνησης Σαμαρά, πράγμα που δεν αποτόλμησε καμιά άλλη συνδικαλιστική Παράταξη – ούτε καν οι φιλοκυβερνητικές ΔΑΚΕ(ΝΔ)-ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ) – εγκαινιάζοντας μαζί μ’ όλα τα κόμματα την απομόνωση των Καθηγητών με παντός είδους συκοφαντίες και μεθοδεύοντας τη ματαίωση της απεργίας. Οι μόνιμα «θαρραλέοι»-ξετσίπωτοι υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ, είναι τώρα, για πολλοστή φορά, και «θαρραλέοι»-μαχητικοί ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ.

Όμως οι συκοφαντίες είχαν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα στο χώρο των καθηγητών, αφού στις συνελεύσεις που διεξάχθηκαν υπήρξε πρωτοφανής συμμετοχή που σε κάποιες περιπτώσεις έφτανε κοντά στο 100% και στις οποίες η πρόταση της ΟΛΜΕ για απεργία στις εξετάσεις υπερψηφιζόταν με συντριπτικές πλειοψηφίες (στις περισσότερες περιπτώσεις πάνω από 90%). Ενδεικτικά ας αναφερθούν μόνο: (Ε' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης: ΥΠΕΡ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΟΛΜΕ - 300, ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΟΛΜΕ - 29, ΛΕΥΚΑ - 6, ΕΛΜΕ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ: ΥΠΕΡ της εισήγησης - 66, ΚΑΤΑ - 3, ΛΕΥΚΑ - 5, ΕΛΜΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ: ΥΠΕΡ της εισήγησης - 349, ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΑΜΕ - 7, Β΄ ΕΛΜΕ ΑΘΗΝΑΣ: Ψήφισαν - 250, ΥΠΕΡ της εισήγησης - 115, ΚΑΤΑ της εισήγησης - 11, ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΑΜΕ - 10).

Μερικά απ’ τα αιτήματα ήταν: 1. Καμία απόλυση εκπαιδευτικού – Διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων μονίμων και αναπληρωτών 2. Άμεση απόσυρση του Π.Δ. για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις 3. Άμεση κατάργηση των νόμων για το νέο Πειθαρχικό Δίκαιο (ν.4093/12 και 4057/12) που έχει θέσει υπό διωγμό τους εκπαιδευτικούς 4. Απόσυρση του ΠΔ για την Αξιολόγηση. Κατάργηση του ν.4142/13 για την Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας 5. Διασφάλιση των οργανικών θέσεων που απειλούνται από την αύξηση του διδακτικού ωραρίου (ν.4152/13, παρ. Θ). Κατάργηση του ν.4152/13. 6. Ουσιαστική οικονομική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα των νεότερων. Κατάργηση του ν.4024/2011 7. Καμία κατάργηση – συγχώνευση σχολείου. 25 μαθητές κατ’ ανώτατο όριο στην τάξη 8. Να μην περάσουν τα σχέδια νόμων για το Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο που είχαν δοθεί στη δημοσιότητα το προηγούμενο διάστημα 9. Όχι στις μνημονιακές πολιτικές που διαλύουν τη δημόσια εκπαίδευση. Αιτήματα που για κανένα λόγο ΔΕΝ μπορούν να χαρακτηριστούν «συντεχνιακά».

Στην προδοτική μεθόδευση ματαίωσης της ΑΠΕΡΓΙΑΣ των Καθηγητών εντάσσεται και η συνεδρίαση της ΑΔΕΔΥ που ακολούθησε, η οποία ΑΝΤΙ να πάρει απόφαση ΣΤΗΡΙΞΗΣ της απεργίας των Καθηγητών και να καλύψει την ΟΛΜΕ απέναντι στην ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ, σ’ αυτή προτάθηκε απ’ το ΠΑΜΕ πρώτο-πρώτο η κήρυξη πανδημοσιουπαλληλικής απεργίας για την ΕΠΟΜΕΝΗ μέρα (Τρίτη 14/05/2013) που υπερψηφίστηκε από ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Μια απεργία ξεκάθαρα ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΗ, που ως ΜΟΝΟ και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ στόχο είχε να «χτυπήσει» και πλήξει τη ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ και ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ των Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ, να διασπάσει και απομονώσει των αγώνα των Καθηγητών καταδικάζοντάς τον σε ΑΠΟΤΥΧΙΑ – μια «απεργία» που αποδοκιμάστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των Καθηγητών και έθεσε το ΠΑΜΕ στο περιθώριο.

Την Τετάρτη 15/05/2013 σε μια θυελλώδη συνεδρίαση των προέδρων των ΕΛΜΕ, αγνοώντας και καταπατώντας ωμά και προκλητικότατα τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεών τους, οι παρατάξεις των ΔΑΚΕ (ΝΔ), ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ), Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΡΙΖΑ) ξεπούλησαν-πρόδωσαν το δίκαιο αγώνα, αποφασίζοντας τη ματαίωση της απεργίας των Καθηγητών.

Αν όλα τα πολιτικά κόμματα πολέμησαν με «νύχια και με δόντια» τον αγώνα των Καθηγητών κατασυκοφαντώντας τον, ΟΛΕΣ οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, μαζί και οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, ΠΡΟΔΩΣΑΝ τον αγώνα των καθηγητών με πρωτοπορία το ΠΑΜΕ, που αφού για μέρες κατασυκοφαντούσε την απεργία ως «τυχοδιωκτική πρόταση για 5ήμερη απεργία στις εξετάσεις»(«Ρ» 17/5/2013, σελ.1, και αλλού), το ΜΟΝΟ που το ενδιέφερε ΔΕΝ ήταν βέβαια οι «μαθητές-γονείς», αλλά η ΣΤΗΡΙΞΗ της κυβέρνησης Σαμαρά: «Εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης» (Σοφιανός-«Κ»ΚΕ, MEGA 9/5/2013 «Κοινωνία ώρα MEGA»). Παρόμοια στάση είχαν κρατήσει και το 1988 στις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών: «Εμείς το ξεκαθαρίζουμε: όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, λέμε όχι στην απεργία στις εξετάσεις»!!! (Από ομιλία της Α. Παπαρήγα, «Ρ», 23/3/1988).

Αν όλα τα πολιτικά κόμματα πολέμησαν με «νύχια και με δόντια» τον αγώνα των Καθηγητών κατασυκοφαντώντας τον, ΟΛΕΣ οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ΠΡΟΔΩΣΑΝ τον αγώνα των καθηγητών με πρωτοπορία το ΠΑΜΕ, που αφού για μέρες κατασυκοφαντούσε την απεργία ως «τυχοδιωκτική πρόταση για 5ήμερη απεργία στις εξετάσεις»(«Ρ» 17/5/2013, σελ.1, και αλλού), το μόνο που το ενδιέφερε δεν ήταν οι «μαθητές-γονείς» αλλά η ΣΤΗΡΙΞΗ της κυβέρνησης: «Εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης» (Σοφιανός-«Κ»ΚΕ, MEGA 9/5/2013 «Κοινωνία ώρα MEGA»). Παρόμοια στάση είχαν κρατήσει και το 1988 στις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών: «Εμείς το ξεκαθαρίζουμε: όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, λέμε όχι στην απεργία στις εξετάσεις»!!! (Από ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, «Ριζοσπάστης», 23/3/1988).
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Εκτός “Κ”ΚΕ και ο Βασίλης Ζωγράφος, δημοτικός σύμβουλος Λάρισας

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

ΚΚ Ισημερινού (μ-λ): Η Mery Zamora, παραμένει υπερήφανη παρά την απόφαση

arton5650

Απόσπασμα άρθρο από την En Marcha, όργανο της ΚΕ του ΚΚ Ισημερινού (μ-λ)

Η καταδικαστική απόφαση για τη Mery Zamora δείχνει ότι το καθεστώς ελέγχει το δικαστικό σώμα. Στόχος του είναι να γενικεύσει το φόβο στο λαό. Η πολιτική ηγέτης θα συμμετέχει σε όλες τις Δίκες για να αποδείξει την αθωότητά του.

Μετά από μια δίκη που διήρκησε μόλις δύο ημέρες, η Mery Zamora, είχε καταδικαστεί για τρομοκρατία και σαμποτάζ. Η χώρα είναι παγιδευμένη στη χειραγώγηση των νόμων υπέρ όσων βρίσκονται στην εξουσία…

Διαβάστε Περισσότερα »

Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCR) Βραζιλίας: Αλληλεγγύη στη Mery Zamora!

merizamoraΕξ ονόματος των επαναστατών κομμουνιστών της Βραζιλίας, η Κεντρική Επιτροπή του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCR) Βραζιλίας καταδικάζει την άδικη και αυθαίρετη καταδίκη της συντρόφου Mery Zamora και εκφράζει την αμέριστη αλληλεγγύη της σ’ αυτή την ακούραστη αγωνίστρια, σ’ αυτή την εργαζόμενη γυναίκα. Η Mery Zamorra τίμησε πάντα τους εργαζόμενους και το λαό του Ισημερινού σε συνέπεια, αξιοπρέπεια και επαναστατικότητα για την καταπολέμηση της κοινωνικής αδικίας και υπερασπίστηκε το λαό του Ισημερινού. Ο αγώνας της για την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης, για καλύτερους μισθούς για τους εκπαιδευτικούς και ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, είναι σεβαστή σε όλη τη Λατινική Αμερική και από όλους τους φορείς των εκπαιδευτικών και των μαθητών της ηπείρου μας. Έτσι, από οι δειλοί και ισχυροί θέλουν να τη φιμώσουν, να την σταματήσουν από το να ακολουθήσουν και άλλοι το δρόμο του αγώνα για την ελευθερία, για τη δίκαιη εκπαίδευση και το σοσιαλισμό.

Πιστεύουμε ότι αυτή η άδικη καταδίκη αδικία και η εκδικητική δίωξη θα στματήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και ότι οι ένοχοι δεν θα μείνουν ατιμώρητοι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όλο και περισσότερο, οι εργαζόμενοι σηκώνονται και αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και ενάντια αδικίες που διαπράχθηκαν από τις κυβερνήσεις κατ 'εντολή της ντόπιας αστικής τάξης και των ξένων αστικών τάξεων.

Για την άμεση ανάκληση της ποινής κατά τη Mery Zamora!

Πλήρη στήριξη στον αγώνα της επαναστατικής αριστεράς και του MPD στον Ισημερινό

Η Κεντρική Επιτροπή του PCR

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Η δήλωση του Κρίστιαν Ρακόφσκυ, που αποκηρύσσει τον αντεπαναστατικό τροτσκισμό

Σημείωση: Το παρακάτω κείμενο του Βούλγαρου τροτσκιστή Κρίστιαν Ρακόφσκυ δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη 21-27/4/1934 σε συνέχειες. Ο τίτλος είναι του “Ρ”. Πρόκειται για μετάφραση κειμένου που δημοσιευτηκε στη Πράβδα τον Απρίλη του 1934.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 21/5/34 - 27/5/34

Όπως γράψαμε και σε προηγούμενα φύλλα μας ο Κ. Ρακόφσκυ ο υπαρχηγός του διεθνούς τροτσκισμού, αναγνώρισε την αντεπαναστατικότητα της γραμμής του Τρότσκι και αποκήρυξε τον τροτσκισμό με δήλωσή του προς την Κ.Ε. του Μπολσεβίκικου Κόμματος της Σ.Ε. Από σήμερα αρχίζουμε τη δημοσίευση ολόκληρης της δήλωσης αυτής που πρέπει να τη διαβάσουν όλοι οι εργάτες και προ παντός όσοι παρασύρονται ακόμα από την αντεπαναστατικό τροτσκισμό.

«Με το γράμμα μου αυτό απευθύνομαι σε σας με την παράκληση να με ξαναεγγράψετε πάλι μέλος του Κόμματος. Στο τηλεγράφημα μου από 17 Φλεβάρη 1934 δήλωσα με τη γενική γραμμή του Κόμματος, πως πειθαρχώ πλέρια και χωρίς επιφυλάξεις στις αποφάσεις των συνεδρίων του κόμματος και υποτάσσομαι στην πειθαρχία του. Με το τωρινό μου γράμμα παρακαλώ να θεωρήσετε πώς καμία διαφωνία δεν με χωρίζει πια από το Κόμμα, πως συμφωνώ πλέρια και απόλυτα με τη γενική γραμμή και πως διέκοψα για πάντα κάθε σχέση με τον αντεπαναστατικό τροτσκισμό.

Η επιστροφή μου στις κομματικές λενινιστικές θέσεις δεν είναι ξαφνική και τυχαία. Η συναίσθηση των μεγάλων μου λαθών είναι αποτέλεσμα της πείρας που έβγαλα από την παραμονή μου στις γραμμές της τροτσκιστικής αντιπολίτευσης αποτέλεσμα των ριζικών μεταβολών που έγιναν μέσα στη χώρα την περίοδο αυτή και απόδειξαν την ορθότητα της γραμμής του Κόμματος, τέλος είναι αποτέλεσμα της σημερινής μεταβολής που επήλθε στη διεθνή κατάσταση. Στο τηλεγράφημα μου τόνισα το ρόλο που έπαιξε στην αναθεώρηση της διαγωγής μου η αδιάκοπη ανάπτυξη της διεθνούς αντίδρασης, που στρέφεται σε τελευταία ανάλυση ενάντια στις κατακτήσεις της Οκτωβριανής Επανάστασης και ενάντια στη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση στην Ε.Σ.Σ.Δ. Σαν ένας από κείνους που πήραν μέρος στην πάλη που έκανε το Κόμμα και η εργατική τάξη για την κατάκτηση και στερέωση της σοβιετικής εξουσίας δεν μπόρεσα να μείνω ξένος στο συναγερμό, που έγινε σχετικά με τα γεγονότα της Άπω Ανατολής. Στην πραγματικότητα βρισκόμασταν και βρισκόμαστε ακόμα και τώρα όχι μπροστά σε ένα συνηθισμένο περιστατικό από κείνα που είναι γεμάτη η ιστορία των εξωτερικών μας σχέσεων, μα μπροστά σε μία καινούργια κατ’ αρχήν διαφορετική διεθνή κατάσταση, που εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους. Και τα γεγονότα που διαδραματίζονται από ένα χρόνο τώρα στην Κεντρική Ευρώπη, κι ένα τους ματωμένο επεισόδιο διαδραματίστηκε πριν λίγο καιρό στην Αυστρία είναι ακριβώς πάλι φαινόμενα καινούργιου τύπου. Δείχνουν την ασυνήθιστη όξυνση των ταξικών και εθνικών αντιθέσεων μέσα στο φόντο της οξύτατης κρίσης που περνάει ο καπιταλισμός που σαπίζει. Όλα μαρτυράνε πως μπήκαμε στον πρόλογο καινούργιου κύκλου πολέμων και επαναστάσεων, που πολλές φορές πρότεινε ο Λένιν όταν πια το ζήτημα της νίκης του σοσιαλισμού μπαίνει άμεσα σε μία σειρά καπιταλιστικές χώρες και η χώρα μας αναπόφευκτα θα υποβληθεί σε τεράστιες δοκιμασίες. Στις αρχές κιόλας της ύπαρξης της η σοβιετική εξουσία νικηφόρα αντιμετώπισε τις προσπάθειες του καπιταλιστικού συνασπισμού να παλινορθώσει το καθεστώς των τσιφλικάδων και καπιταλιστών στο έδαφος της άλλοτε ρωσικής αυτοκρατορίας. Με την ίδια μεγάλη επιτυχία θα αποκρούσει τώρα ανάλογες απόπειρες όταν – και κυρίως ύστερα από την πραγματοποίηση του πρώτου πεντάχρονου- ενισχύθηκε αμέτρητα η αμυντική ικανότητα του προλεταριακού κράτους. Η ανάπτυξη της οικονομικής πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης της Σ.Ε. όπως και η ανάπτυξη του επαναστατικού της κύρους ανάμεσα στις εργαζόμενες μάζες όλου του κόσμου και ειδικού της βάρους στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις –χάρις στην ειρηνική και ταυτόχρονα αποφασιστική πολιτική της σοβιετικής κυβέρνησης, όλα αυτά αυξάνουν τις προϋποθέσεις για την ειρήνη γενικά και για τη χώρα μας ιδιαίτερα. Ωστόσο όμως όσο πιο πολύ οξύνεται η πάλη για πηγές πρώτων υλών, για αγορές, για εδάφη, για αποικιοποίηση, όσο περισσότερο μεγαλώνει από την άλλη μεριά η επαναστατικοποίηση των μαζών, τόσο περισσότερο ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί να βρει διέξοδο από τις αντιθέσεις που τον κατατρώγουν με τον εκφασισμό των κρατών και με τους εξωτερικούς πολέμους. Μαζί με την ανάπτυξη των εξοπλισμών, με το δυνάμωμα της σοβινιστικής συκοφαντίας, με την ανάπτυξη των άγριων καταπιέσεων ενάντια στο εργατικό κίνημα, τα τυχοδιωκτικά και μιλιταριστικά στοιχεία που τα υποστηρίζουν οι μεγιστάνες της μεγάλης βιομηχανίας αποκτάνε επιρροή και εξουσία. Στο βάθεμα των αντιθέσεων αυτών επιδρά η αντίθεση ανάμεσα στην σοσιαλιστική σχεδιασμένη οικονομία με την αδιάκοπη βελτίωση που φέρνει στην κατάσταση των εργαζομένων και στον αναρχικό καπιταλισμό με την φτώχεια και την ανεργία του. Η νικηφόρα ανάπτυξη της σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης της ΕΣΣΔ προσελκύει ολοένα και περισσότερο την συμπάθεια και την ελπίδα του παγκόσμιου προλεταριάτου, δυναμώνοντας ταυτόχρονα το φθόνο και το μίσος του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε μια προπαγάνδιση του πολέμου ενάντια στην ΕΣΣΔ –ενός πολέμου ‘’προληπτικού’’ για να προληφθεί η διάδοση του κομμουνισμού και του κατακτητικού πολέμου, με σκοπό να της αποσπάσουν τη μία είτε την άλλη περιφέρεια. Μπροστά στα μάτια μας, στην Άπω Ανατολή, δημιουργούνται προπύργια για να αναπτύξουν κατόπι τις πολεμικές ενέργειες τους ενάντια στη Σ.Ε.. Συχνά στις εφημερίδες δημοσιεύονται ειδήσεις για προσπάθειες να υπογράφουν διπλωματικές συμφωνίες με σκοπό να απομονωθεί διεθνώς η χώρα μας. Ο φασισμός που κατακτάει καινούργια εδάφη, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα ενιαίο ιδεολογικό μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣΔ πίσω από τους εθνικούς ανταγωνισμούς. Όλη η χώρα υποστηρίζει την ειρηνική πολιτική της κυβέρνησης μας, χαιρετίζει κάθε βήμα της για την ενίσχυση των διπλωματικών και εμπορικών σχέσεων με τα αστικά κράτη. Εμείς όμως- οι μαρξιστές- καταλαβαίνουμε ακριβώς ότι στην καπιταλιστική κοινωνία, στο ιμπεριαλιστικό στάδιο της ανάπτυξης της κυρίως, η ειρήνη είναι μονάχα μια ανάπαυλα και ο πόλεμος είναι η φυσική της κατάσταση. Ξέρουμε επίσης πώς τέτοιες εγγυήσεις για την ειρήνη, όπως είναι τα σύμφωνα για φιλικές , γειτονικές και για ουδετερότητα, ακόμα και τα πραγματικά σύμφωνα συμμαχίας μετατρέπονται σε ορισμένες στιγμές σε κουρελόχαρτα. Κάτω από την επίδραση των διεθνών γεγονότων ωρίμασε στη συνείδηση μου, η ιδέα πως οφείλω να ξαναελέγξω προσεκτικά τη βάση των διαφωνιών μου με το Κόμμα και συναισθανόμενος τα λάθη μου να επιδιώξω την επιστροφή στις γραμμές των αγωνιστών για την πραγματοποίηση των καθηκόντων που η ιστορία έθεσε στο κόμμα των Μπολσεβίκων –κομμουνιστών. Αυτό είναι υποχρέωση κάθε αντιπολιτευόμενου, άλλοτε μέλους του κόμματος που δεν έπαυσε να θεωρεί τον εαυτό του συνδεδεμένο με την ιδεολογία του κόμματός του. Κι αυτό είναι δυό φορές δική μου υποχρέωση. Σε πολλούς συντρόφους είναι πιθανόν γνωστό πώς ήρθα στο Κόμμα ύστερα από δεκάδες χρόνια που έπαιρνα ενεργό μέρος στη ζωή του εργατικού σοσιαλιστικού κινήματος των άλλων χωρών. Θα πρόδινα το διεθνικό μου παρελθόν, αν θα εξακολουθούσα στη σημερινή κατάσταση με τη δράση μου και με το παράδειγμα μου να φέρνω διάλυση στις γραμμές του επαναστατικού κομμουνιστικού στρατού. Από πολύ καιρό είχα ταλαντεύσεις για την ορθότητα των απόψεων της αντιπολίτευσης. Πο απόψεις για το πεντάχρονο, που επεξεργάστηκαν όλες οι αντιπολιτεύσεις , ήτανε όπως είναι γνωστό πολύ απαισιόδοξες και ηττοπαθείς. Προλέγανε την αποτυχία της γενικής γραμμής του κόμματος. Η πραγματικότητα όμως διέψευσε πέρα για πέρα τις απόψεις αυτές.

Αντί για ήττες το Κόμμα υπερνίκησε τις δυσκολίες, κατήγαγε τη μία νίκη ύστερα από την άλλη. Κάθε καινούργια όμως επιτυχία, ιδιαίτερα στην σοσιαλιστική αγροτική οικονομία, που ήταν η δοκιμαστική λίθος όλου του πεντάχρονου αφαιρούσε από τα πόδια της αντιπολίτευσης κάθε θεωρητική και πρακτική βάση. Καθένας από μας, που δεν τυφλώθηκε από το φραξιονιστικό πάθος, πρέπει να αναγνωρίσει την πλέρια νίκη της γενικής γραμμής. Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Κι όσο περισσότερο εξελίσσονται τα γεγονότα, τόσο πιο εξόφθαλμη γίνεται η βαθειά πολιτική διορατικότητα που έδειξε η καθοδήγηση του κόμματος με επικεφαλής τον σ. Στάλιν. Πιο ανάγλυφα φαίνεται αυτή στη διεθνή κατάσταση. Πρέπει να πούμε χωρίς περιστροφές πώς ύστερα από την επιτυχημένη πραγματοποίηση του πεντάχρονου άλλαξε ριζικά η παγκόσμια στρατηγική θέση της Σ.Ε.. Για να καταλάβουμε αυτό αρκεί να αναφέρουμε πόσο υπολόγιζε ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός στα σχέδιά του επέμβασης, την τεχνική καθυστέρηση της οικονομίας μας, τους κουλάκους που ονειροπολούσαν την καπιταλιστική παλινόρθωση και το αγροτικό ιδιόκτητο στοιχείο γενικά. Ο παγκόσμιος Ιμπεριαλισμός εκμεταλλευόμενος τον μικρό ιδιοκτήτη, το όνειρό του για τη σταθεροποίηση της ατομικής ιδιοκτησίας στη γη, την τάση του για ελεύθερο εσωτερικό και εξωτερικό εμπόριο υπολόγιζε να αποσπάσει τη βασική μάζα της αγροτιάς από το προλεταριάτο και να επιτύχει ευκολότερα την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας. Το κόζι αυτό το έχασε. Το πεντάχρονο άλλαξε ριζικά την τεχνική και οικονομική διάρθρωση της χώρας, καθώς και το συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων. Η ΕΣΣΔ από χώρα αγροτική έγινε χώρα βιομηχανική με μεγάλη τεχνική. Η γιγάντια ανάπτυξη της βιομηχανίας μεταφορών, εμπορίου κλπ, αύξησε το ειδικό βάρος του προλεταριάτου γενικά, ιδιαίτερα του βιομηχανικού , πλαταίνοντας έτσι την υλική και ταξική βάση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Το πεντάχρονο εξαλείφοντας τους κουλάκους σαν τάξη στέρησε τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό από τη βάση εκείνη που πάνω της υπολόγιζε να οργανώσει την εξέγερση στα νώτα του Κόκκινου Στρατού για να πραγματοποιήσει τα σχέδια επέμβασής του. Το πεντάχρονο με το να εξαλείψει και να εξαλείφει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στη μικρή ιδιωτική αγροτική οικονομία και στη σοσιαλιστική βιομηχανία, με το να μετατρέπει την αγροτική εργασία σε μια ιδιομορφία της βιομηχανικής εργασίας πάω στη βάση του συμπαγούς κολεκτιβισμού, με την προοδευτική χρησιμοποίηση μηχανών, δυνάμωσε τη συμμαχία ανάμεσα στις δύο βασικές δυνάμεις της σοβιετικής εξουσίας. Το πεντάχρονο με το να εξαλείψει την ανεργία στην πόλη και να προφυλάσσει την αγροτιά από την άγρια κρίση που στο εξωτερικό καταδικάζει στην καταστροφή εκατοντάδες εκατομμύρια αγροτικού πληθυσμού, του εξασφάλισε μια εύπορη και πολιτισμένη ζωή. Το πεντάχρονο επιβεβαίωσε στην πράξη πως μονάχα στην σοσιαλιστική οικονομία υπάρχει διέξοδος από το χάος της καπιταλιστικής οικονομίας, που φορτώνει στην ανθρωπότητα την εκμετάλλευση, την ανεργία, την πείνα, την αμάθεια, δουλεία και αιματηρούς πολέμους που επαναλαμβάνονται με την κανονικότητα των νόμων της φύσης. Το αιώνιο όνειρο των εργαζομένων από καιρό που υπάρχει η εκμετάλλευση, η καταπίεση και η πάλη των τάξεων, η εξάλειψη της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, η μετατροπή της σε κοινωνική ιδιοκτησία των ίδιων των εργαζομένων και η εξάλειψη των τάξεων, γίνονται το συγκεκριμένο και καθημερινό πρακτικό καθήκον του μεγαλύτερου κράτους του κόσμου. Πώς συνέβηκε, ώστε το Κόμμα να χρειαστεί να διεξάγει πάλη όχι μονάχα ενάντια στις εχθρικές αστικές και μικροαστικές τάξεις, μα κι ενάντια σε διάφορες παρεκκλίσεις μέσα στις ίδιες του τις γραμμές ιδιαίτερα ενάντια στην τροτσκιστική φράξια? Ποιος υπολογισμός και ποια λάθη έκαναν εμάς, που θεωρούσαμε τον εαυτό μας κομμουνιστή, άλλοτε μέλη του Κόμματος, να βρεθούμε στο στρατόπεδο των αντιπάλων της γενικής γραμμής του κόμματος? Η ερώτηση αυτή αφορά ιδιαίτερα εμένα που συνέχιζα την αντιπολιτευτική μου πάλη και ύστερα ακόμα από το διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στο 15ο και 16ο συνέδριο όπου η ζηνοβιεφικο-τροτσκιστική αντιπολίτευση τσακίστηκε ολότελα και η πλειοψηφία από τους οπαδούς της αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν τα λάθη τους. Η αντιπολίτευση όπου εγώ ανήκα, πέρασε δύο στάδια στον ιδεολογικό της εκφυλισμό. Πριν το πεντάχρονο παρουσιάστηκε με αριστερά συνθήματα, στο διάστημα του πεντάχρονου όμως φάνηκε πώς κάτω από τα αριστερά αυτά συνθήματα κρύβονταν η δεξιά ουσία, αν και στα λόγια με κάθε τρόπο ξεχωρίζονταν από τους δεξιούς. Στο ντοκουμέντο που είναι γνωστό με το όνομα ‘’πλατφόρμα των δεκατριών’’ από όπου σήμερα εγώ δημόσια σβήνω την υπογραφή μου, κατηγορούσαμε την καθοδήγηση του κόμματος για το ότι ανέχεται τους κουλάκους και νεπμαν. Και ύστερα από το XV συνέδριο και XVI Συνδιάσκεψη του Κόμματος, ακόμα εξακολουθούσαμε να διαβεβαιώνουμε πώς η καθοδήγηση θα βρεί διέξοδο από τις αποτυχίες που περιμέναμε, σε μία υπερδεξιά πολιτική. Στην πραγματικότητα όμως φάνηκε πώς μια τέτοια αλλαγή έγινε στην τροτσκιστική αντιπολίτευση και πώς το κόμμα είχε πέρα για πέρα δίκιο που χαρακτήριζε τις κατηγορίες της αντιπολίτευσης σαν συκοφαντίες ενάντια στην κομματική καθοδήγηση και ενάντια στο ίδιο το κόμμα. Βρισκόμενοι ακόμα στις γραμμές του Π.Κ.Κ. (μπ) διαμαρτυρόμασταν όταν το κόμμα αρνούνταν να δεχθεί το ουτοπιστικό και μικροαστικό μας πρόγραμμα στο αγροτικό ζήτημα. Ενώ κάθε απόπειρα για να πραγματοποιηθεί το πρόγραμμα αυτό θα είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα. Ενώ το Κόμμα προσπαθούσε να εξαλείψει τα υπολείμματα του στρατιωτικού κομμουνισμού, τελείωνε την ανόρθωση της λαϊκής οικονομίας, μαζί και της αγροτικής και συγκέντρωνε στα χέρια του κράτους τα απαραίτητα μέσα για την επιτυχημένη επίθεση ενάντια στα υπολείμματα του καπιταλισμού στην πόλη και το χωριό, τα μέτρα που προτείναμε εμείς, θα προκαλούσαν, αν εφαρμοζότανε, μονάχα οικονομικό και πολιτικό χάος. Θα αναφέρω μόνο την πρόταση της αντιπολίτευσης για αναγκαστικό δάνειο 500 εκατ. Πούτια σιτηρά από την εύπορη μερίδα των αγροτών. Στις τοτινές συνθήκες του χωριού ένα τέτοιο δάνειο, εκτός από το ότι ήτανε απραγματοποίητο, θα είχε και συνέπεια την ελάττωση ακόμα πιο πολύ της καλλιεργούμενης έκτασης. Αυτό θα έφερνε την ελάττωση της βάσης πρώτων υλών για τη βιομηχανία και την υπόσκαψη της εσωτερικής της αγοράς, την ελάττωση της εξαγωγής, με μια λέξη, την παραβίαση της ισορροπίας όλου του οικονομικού συστήματος. Δεν θα είναι λιγότερο θλιβερές οι πολιτικές συνέπειες της πρότασης αυτής. Θα προέκυπτε αδυνάτισμα της συμμαχίας του προλεταριάτου με τη βασική μάζα της αγροτιάς, που τα μέτρα μας, ένα μέρος μας, τους μεσαίους αγρότες, το έριχναν στην αγκαλιά των κουλάκων. Σε ανάλογα αποτελέσματα θα οδηγούσε και το άλλο σύνθημα της αντιπολίτευσης, οργάνωση συλλόγων φτωχολογιάς, όμοιων με τις παλιές επιτροπές φτωχών αγροτών στη Ρ. Σ.Δ. που δημιουργήθηκαν κάτω από ολότελα αλλιώτικες ιστορικές συνθήκες. Όταν το κόμμα άρχισε την ανοικοδόμηση της μεγάλης αγροτικής οικονομίας, αφού ανάπτυξε μια εντατική εκβιομηχάνιση της χώρας και με το σκοπό αυτό πέρασε στην επίθεση ενάντια στα καπιταλιστικά στοιχεία του χωριού και την εξάλειψη των κουλάκων σαν τάξης πάνω στη βάση του συμπαγούς κολεκτιβισμού, η τροτσκιστική αντιπολίτευση φοβήθηκε την όξυνση της ταξικής πάλης και χτύπησε τη γενική γραμμή του κόμματος. Η διαγωγή της τροτσκιστικής αντιπολίτευσης, εξεταζόμενη αναδρομικά δείχνει πώς αντικειμενικά εξέφραζε την αντίσταση των μικροαστικών στοιχείων ενάντια στο σοσιαλισμό. Αυτό μπορούμε να πούμε σήμερα σαν αδιαφιλονίκητο ιστορικό γεγονός. Με τη στάση αυτή απέδειξε πώς δεν καταλαβαίνει τη λενινιστική θέση για το ρόλο του προλεταριάτου, σαν καθοδηγητή της αγροτιάς στη μετατροπή της μικρής αγροτικής οικονομίας, δηλαδή δεν καταλαβαίνει την ουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου σε μια αγροτική χώρα όπως ήταν πριν λίγα χρόνια ακόμη η Σοβιετική Δημοκρατία. Το βασικό θεωρητικό λάθος της ζηνοβιεφικό-τροτσκιστικής αντιπολίτευσης, πού ήτανε και η αχίλλειος πτέρνα της, ήτανε η θέση της ότι είναι αδύνατη η ανοικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μία χώρα. Η θέση αυτή έπαιξε τον πιο αρνητικό ρόλο σε όλη την ιδεολογία της αντιπολίτευσης και πριν και μετά το XV συνέδριο. Σήμερα, ύστερα από την πείρα του πρώτου πεντάχρονου, η θεωρία αυτή στην πράξη ανατράπηκε τελειωτικά, αφού είχε ανατραπεί και θεωρητικά, ειδικά από τον σ. Στάλιν. Τώρα είναι δύσκολο να καταλάβουμε πώς εμείς, που ξέραμε τον νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού, που τόνισε ο Λένιν και που συμμεριζόμασταν τη θέση του Κόμματος για το ότι το προλεταριάτο μπορεί να καταλάβει την εξουσία σε μία χωριστά χώρα, όπως έγινε στη Ρωσία, και αφού εγκαθιδρύσει εκεί τη δικτατορία του, να αρχίσει την οργάνωση της σοσιαλιστικής παραγωγής, μπορέσαμε να βάλουμε στο δρόμο της παρά πέρα ανάπτυξης τεχνικούς θεωρητικούς φραγμούς. Την αντιλενινιστική αυτή θεωρία μπορούμε να την εξετάσουμε πάλι σήμερα αναδρομικά, για να καθορίσουμε την προέλευση του λογικού λάθους της αντιπολίτευσης. Όσο για μένα προσωπικά, εγώ αντιλήφθηκα και ένιωσα πώς πάνω στη διαφορά αυτή εμείς- οι οπαδοί της αντιπολίτευσης- κάναμε ένα χοντρότατο μεθοδολογικό λάθος. Ποτέ μας δεν αναρωτηθήκαμε τι πρέπει να καταλαβαίνουμε με τη λέξη σοσιαλισμός. Αντικαθιστώντας τη σοσιαλιστική κοινωνία όπου ακόμα υπάρχει κρατική εξουσία, με την κομμουνιστική, όπου αυτή νεκρώνεται, δηλώναμε θριαμβευτικά πώς η ύπαρξη μιας τέτοιας κοινωνίας είναι αδύνατη μέσα στις συνθήκες του καπιταλιστικού περιβάλλοντος. Ενώ στα κομματικά ντοκουμέντα και κυρίως στα έργα του σ. Στάλιν, το ζήτημα αυτό τέθηκε ευθύς εξ αρχής και καθορίστηκε επιστημονικά. Με την ύπαρξη της προλεταριακής δικτατορίας, με τη σωστή πολιτική γραμμή της προλεταριακής πρωτοπορίας και με την επαναστατική της αποφασιστικότητα, η ανοικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα είναι ένα πρακτικό καθήκον, δηλαδή καθήκον που εξαρτάται από το σύνολο των οικονομικών, πολιτικών, εκπολιτιστικών κλπ συνθηκών. Επί πλέον ο σ. Στάλιν τόνιζε πώς έχουμε υπόψη μας ότι πρόκειται βέβαια, όχι για ένα μικροσκοπικό κράτος όπως το τέως Μαυροβούνιο, μα για τέτοιο κράτος που έχει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για αυτοτελή ύπαρξη και ανάπτυξη. Αν πάρουμε για την Ε.Σ.Σ.Δ. το κριτήριο αυτό τότε ο καθένας πρέπει να αναγνωρίσει πώς η Ένωση μας ανήκει στα κράτη εκείνα που παρουσιάζουν πιο ευνοϊκούς όρους για την ανοικοδόμηση του σοσιαλισμού. Η αντιπολίτευση με το να αρνείται κατ’ αρχήν τη δυνατότητα αυτή παρέλυε ή τουλάχιστον εμπόδιζε την προέλαση του Κόμματος και του προλεταριάτου προς τον σοσιαλισμό, που ήτανε στην πραγματικότητα ο πραγματικός ρόλος της πλειοψηφίας, που την καταπολεμούσε. Η αντιπολίτευση έπαιρνε τα δήθεν επιχειρήματά της ενάντια στη γενική γραμμή του Κόμματος όχι μονάχα από θεωρίες όπως η παραπάνω, που τον αφηρημένο τους χαρακτήρα τον αναγνώριζε έστω και συγκεκαλυμμένα, μα και από τις αναπόφευκτες δυσκολίες που παρουσιάζονται στη σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της οικονομίας γενικά και ιδιαίτερα της αγροτικής οικονομίας. Η λύση ενός τέτοιου πολύ μεγάλου προβλήματος, που σαν αυτό καμία πολιτική οργάνωση δεν ανέλαβε ποτέ, ήταν αναπόφευκτο να προσκρούσει στην αντίσταση του εύπορου τμήματος στο χωριό, στους νέπμαν, στην πόλη και ακόμα και στην μερική δυσκινησία αυτού του ίδιου κρατικού μηχανισμού. Τα καινούργια καθήκοντα, η έλλειψη της απαιτούμενης πείρας προκαλούσαν, φυσικά, ταλαντεύσεις και λάθη στους διαφόρους τομείς όσον αφορά την επιλογή των συγκεκριμένων ανάλογων μεθόδων και μορφών, πράγμα που με τη σειρά του έφερνε προσωρινά ρήγματα κι εμπόδια. Η πλέρια εισχώρηση της σοσιαλιστικής σχεδιασμένης βάσης σε όλη τη λαϊκή οικονομία είναι έργο που μπορεί να εκπληρωθεί μονάχα μέσα σε μια σειρά χρόνια. Η τροτσκιστική αντιπολίτευση εκμεταλλευόμενη τις δυσκολίες, την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, τη δυσαναλογία που παρουσιάζονταν σε ορισμένους κλάδους οικονομίας, τις δυσκολίες στον επισιτισμό των εργατών κλπ, προέλεγε την αποτυχία της γενικής γραμμής του Κόμματος. Τα οικονομικά αποτελέσματα του 1933 και κυρίως στο χωριό τσακίσανε της ηττοπαθείς αυταπάτες της αντιπολίτευσης. Τα αποτελέσματα αυτά αποδείξανε πως οι δυσκολίες δεν είναι συμφυείς με τη γενική γραμμή του κόμματος, μα προέρχονταν αντίθετα από το γεγονός, ότι η γραμμή αυτή δεν εφαρμοζότανε σωστά και αποφασιστικά. Άρκεσε να εφαρμοστούν με μπολσεβίκικη αυστηρότητα και αποφασιστικότητα οι εντολές της Ολομέλειας του Γενάρη 1933 για να αλλάξει ριζικά η εικόνα στον τομέα, των κολχόζ, σοβχόζ και των ιδιωτών αγροτών. Η χώρα δεν εξασφαλίστηκε και τώρα από την επανάληψη των λαθών μονάχα όμως οι μικροαστοί οπορτουνιστές, χωρίς να αναφέρω τους φανερούς εχθρούς της Σ.Ε., μπορούν να φαντάζονται πώς θα επιστρέψουν στην ιδιωτική οικονομία στο χωριό. Για κάθε κομμουνιστή είναι ξεκάθαρο πώς η διέξοδος από τις δυσκολίες και τις αντιθέσεις που μπορούν να ξεπροβάλουν στον τομέα των κολχόζ και γενικά στη σοσιαλιστική οικονομία, βρίσκεται στην τελειοποίηση των μορφών δουλειάς και την εισχώρηση των σοσιαλιστικών σχέσεων σε αυτή, καθώς επίσης και στην εξύψωση της παραγωγικότητας της δουλειάς, στην αποκατάσταση μιας συγκεκριμένης πρακτικής καθοδήγησης, στην καλύτερη οργάνωση του ελέγχου και του υπολογισμού. Ο ρεβιζιονισμός, όπου η αντιπολίτευση υπότασσε τις αρχές του λενινισμού δε μπόρεσε να μη θίξει ένα τέτοιο σοβαρό ζήτημα του κράτους και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αυτό έγινε κυρίως στη δεύτερη περίοδο της τροτσκιστικής αντιπολίτευσης δηλαδή ύστερα από τον αποκλεισμό της από το κόμμα. Το πεντάχρονο σχέδιο με τη σαφή λενινιστική διατύπωση των βασικών ζητημάτων της σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης, με καθήκοντα, που προκαλούσαν θαυμασμό για την επαναστατική τους τολμηρότητα, στέρησε από την τροτσκιστική αντιπολίτευση, όπως τόνισα ήδη, κάθε, έστω και φαινομενική θεωρητική βάση. Για να συγκρατηθεί η αντιπολίτευση από την τελειωτική καταστροφή έπρεπε να αναζητήσει καινούργια επιχειρήματα ενάντια στη γενική γραμμή του Κόμματος, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό όχι το οικονομικό μα το πολιτικό μέρος της πλατφόρμας της αντιπολίτευσης. Πρέπει να αναγνωρίσω πώς ένα ορισμένο σημαντικό μέρος της ευθύνης για την προσπάθεια της ευθύνης για την προσπάθεια να αναδιοργανωθεί το ιδεολογικό μέτωπο της τροτσκιστικής αντιπολίτευσης ενάντια στο Κόμμα πέφτει σε μένα. Πρέπει να αναγνωρίσω πώς η απόπειρά μου να υποβάλλω δήθεν σε μαρξιστικο-λενινιστική κριτική τις σχέσεις ανάμεσα στις τάξεις που διαμορφώθηκαν στη χώρα μας, καθώς και τις κρατικές μας μορφές, υπογραμμίσανε για πολλοστή φορά την μικροαστική ιδεολογίας της αντιπολίτευσης. Στην πλατφόρμα της ζηνοβιεφικο-τροτσκιστική αντιπολίτευση αρνούνταν στην ουσία τον προλεταριακό χαρακτήρα του κράτους μας όπως υπογραμμίζει στις αποφάσεις του XV Συνεδρίου αρνούνταν το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της κρατικής βιομηχανίας. Η αντιπολίτευση κριτικάροντας τις γραφειοκρατικές διαστρεβλώσεις του μηχανισμού μας ξεχνούσε τότε ακόμα, πώς ο μηχανισμός αυτός παρά τις διαστρεβλώσεις του είναι, όπως το διαβεβαίωσε η πείρα του πεντάχρονου ένα ανώτερο μέσο διακυβέρνησης σε σύγκριση με την αστική δημοκρατία. Την ιδεολογική εκείνη γραμμή που ενίσχυσα εγώ ακόμα περισσότερο με το να μένω στις γραμμές της αντιπολίτευσης έφερνε άμεσα, από τη μια μεριά στο βούρκο του αναρχισμού, που αρνείται την ανάγκη της κρατικής εξουσίας για την μετατροπή της αστικής κοινωνίας σε κομμουνιστική και από την άλλη μεριά έφερνε στο μενσεβικισμό που αρνείται στην πράξη την προλεταριακή δικτατορία, που την αντικαθιστά με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η πείρα του πεντάχρονου επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά πώς το προλεταριάτο μπορεί να καταπολεμήσει τα υπολείμματα των εκμεταλλευτικών τάξεων μονάχα αφού οργανωθεί σαν κυρίαρχη τάξη, συγκεντρώνει στα χέρια του όλα τα μέσα επίδρασης και πίεσης της κρατικής εξουσίας. Στη στάση που κρατήσαμε απέναντι στα μέτρα που πήρε ενάντιά μας η Κ.Ε. και ύστερα το 15ο συνέδριο, για να διαφυλάξει τη μονολιθικότητά του και την πειθαρχία του κόμματος, επιδρούσε πριν από όλα το υποκείμενο αίσθημα των προβεβλημένων. Θεωρούσαμε τις οργανωτικές αρχές του λενινισμού σωστές εφόσον η αιχμή τους δεν στρεφότανε ενάντια στα ιδεολογικά μας λάθη, στον μικροαστικό μας ατομισμό και την διασπαστική προσπάθεια για να νομιμοποιήσουμε μέσα στο κόμμα την ύπαρξη των φραξιών. Αν η αντιπολίτευση μπόρεσε να διατηρήσει μερικές αυταπάτες ακόμα για την γραμμή της στο ζήτημα του εσωκομματικού καθεστώτος, η πείρα του πεντάχρονου τις σάρωσε τελειωτικά. Το κόμμα δεν θα ήτανε σε θέση να εκπληρώσει το μεγαλειώδη καθήκον της ριζικής αναδιοργάνωσης στην οικονομία της χώρας, αν δεν αντιμετώπιζε με μπολσεβίκικη αδιαλλαξία κάθε μικροαστική παρέκκλιση και ταλάντευση, αν δεν τις διασκόρπιζε αποφασιστικά κι αν ταυτόχρονα η Κ.Ε. δεν παρακολουθούσε κατά πόσο τηρείται η επαναστατική, αυστηρή <σχεδόν στρατιωτική>. Όπως έλεγε ο Λένιν πειθαρχία, που απαιτείται από κάθε μπολσεβίκο- κομμουνιστή για την εκτέλεση των αποφάσεων του συνεδρίου και των άλλων κομματικών οργάνων. Ο σ. Στάλιν ήτανε η ενσάρκωση αυτή ακριβώς της μπολσεβίκικης ιδεολογικής αδιαλλαξίας, της οργανωτικής πειθαρχίας, της ενότητας λόγων και έργων. Ενάντια στις αρχές αυτές στρέφονταν στην ουσία η επίθεση της αντιπολίτευσης, όταν επιτίθονταν ενάντια πια στο πρόσωπο του σ. Στάλιν. Εγώ, ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους της αντιπολίτευσης δηλώνω σήμερα, εκείνα που θεωρούσαμε ελλείψεις στην καθοδήγηση του σ. Στάλιν είναι ακριβώς τα πλεονεκτήματά της. Μαζί με όλο το κόμμα και την εργατική τάξη επαναλαμβάνω, η χώρα των Σοβιέτ μπόρεσε να ανταποκριθεί στα δυσκολότερα καθήκοντα της σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης μονάχα επειδή είχε ένα καθοδηγητή, την πολιτική οξυδέρκεια και τη γερή θέληση του σ. Στάλιν. Στην περίοδο που ήμουνα έξω από το Κόμμα, η τροτσκιστική φράξια, όπου ανήκα, κατρακυλούσε ολοένα και πιο πέρα, πέρα στον αντιλενινιστικό δρόμο. Από μικροαστική παρέκκλιση μέσα στο Κ.Κ., παίρνοντας τον κατήφορο της προσαρμογής και του οπορτουνισμού, μετατράπηκε σε ιδιομορφία της σοσιαλδημοκρατίας και τέλος κατέληξε στην πραγματικότητα στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης. Η συναίσθηση της θλιβερής αυτής αλήθειας με έσπρωχνε ολοένα και περισσότερο στο πώς να βρω διέξοδο από την κατάσταση αυτή. Μια τέτοια διέξοδος μπορούσε να είναι μονάχα η ανοιχτή και σαφής αναγνώριση των λαθών μου. Αποτείνομαι στους άλλοτε ομοϊδεάτες μου, που συνεχίζετε να ασπάζεσθε τις τροτσκιστικές απόψεις, και σας καλώ να ακολουθήσετε το παράδειγμά μου. Η προσεκτική εξέτασή της ριζικής αλλαγής που συντελέστηκε στην εσωτερική και εξωτερική κατάσταση πρέπει να πείσει τον καθένα σας, που θεωρεί τον εαυτό του μπολσεβίκο, πώς είναι απαραίτητο ένα τέτοιο βήμα. Η τίμια αναγνώριση αυτού είναι η άμεση υποχρέωση κάθε μπολσεβίκου. Σε πολλούς είναι γνωστή η παλιά προσωπική φιλία που με συνέδεε με τον Λ. Τρότσκι. Ήμουνα οπαδός του όχι μονάχα στην περίοδο των τελευταίων χρόνων μα και στην περίοδο της συνδικαλιστικής συζήτησης, όπου εκδηλώσαμε πώς δεν καταλαβαίνουμε την ανάγκη να εγκαταλείψουμε τον πολεμικό κομμουνισμό. Τώρα οι δόμοι μας με τον Λ. Τρότσκι χωρίστηκαν πάρα πολύ. Σήμερα που συντελείται η συγκέντρωση όλων των κοινωνικών τάξεων και δυνάμεων, όταν ο κόσμος όλο και πιο ξεκάθαρα χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα και στο κέντρο του επαναστατικού στρατοπέδου βρίσκεται η Κ.Δ. και το Κόμμα των Κομμουνιστών-Μπολσεβίκων της ΕΣΣΔ, είναι μάταιη κάθε προσπάθεια να κρατηθεί κανείς στο μέσο. Εφτά σχεδόν χρόνια καταπολέμησα τη γενική γραμμή, την καταπολέμησα άγρια, αυταπατώμενος πώς οι απόψεις μου ήτανε σωστές. Τώρα καταλαβαίνω το λάθος μου. Σήμερα αποτείνομαι στην Κ.Ε. με την παράκληση να μου δώσει τη δυνατότητα να πάρω τη θέση μου στις γραμμές εκείνων που με απεριόριστη αφοσίωση υπερασπίζουν την πολιτική του Κόμματος από όλους τους αντιπάλους της οσοιδήποτε και αν είναι και κάτω από τη σημαία της εξυπηρετούν την υπόθεση του διεθνούς προλεταριάτου».

ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΡΑΚΟΦΣΚΥ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 21/5/34 - 27/5/34

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

ΚΑΤΩ ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

 

epistrateusiΚάτω το φασιστικό μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης των εκπαιδευτικών

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΑΤΩ ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Κάτω το φασιστικό μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης των εκπαιδευτικών

Διαβάστε Περισσότερα »

Όταν οι αγώνες υπονομεύονται εκ των έσω

Δεν έχουν περάσει παρά λίγα μόνο χρόνια από τον Οκτώβριο-Νοέμβριο του 2006 που πραγματοποιήθηκε η μεγάλη και σημαντική απεργία των Δασκάλων που κράτησε 6 εβδομάδες μαχητικών συγκεντρώσεων, συλλαλητηρίων και διαδηλώσεων και 5νθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών, ενός κλάδου που βρέθηκε στην πρωτοπορία της πάλης ενάντια στα τότε αντιδραστικά μέτρα για την Παιδεία της αντιδραστικής κυβέρνησης της μοναρχοφασιστικής ΝΔ.

Τότε οι Δάσκαλοι, μολονότι δεν πέτυχαν την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων τους, κυρίως των οικονομικών, παρόλα αυτά πέτυχαν να εξαναγκάσουν, με την ισχυρή πίεσή τους, τον πρωθυπουργό της συμμορίας των «γαλάζιων κουμπάρων» μαφιόζων να δεχθεί τους Δασκάλους – ισοδυναμεί με πολιτική ήττα της κυβέρνησης αφού ως τότε αρνούνταν πεισματικά σύσσωμη η κυβέρνηση κάθε υποχώρηση για να τους δεχθεί. Ανέδειξε και έθεσε στο κέντρο της πάλης τα οξυμένα, μεγάλα και σοβαρά προβλήματα της Παιδείας. Παράλληλα διέλυσε το κλίμα της ηττοπάθειας και έθεσε στο κέντρο της πάλης όχι μόνο τα οικονομικά αιτήματα και προβλήματα των Δασκάλων (μισθός 1400 ευρώ, κ.λπ.) αλλά και εκείνα της εργατικής τάξης και όλων των πλατιών εργαζομένων μαζών σε μια περίοδο διαρκούς χειροτέρευσης του βιοτικού τους επιπέδου, σε μια περίοδο μεγάλης φτώχειας και απόλυτης εξαθλίωσης, σε μια περίοδο επικίνδυνου περιορισμού-κατάργησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που βαθαίνει διαρκώς και επικίνδυνα το προτσές της φασιστικοποίησης του συνόλου της κοινωνικής ζωής. Ακόμη, αποκάλυψε στα μάτια του ελληνικού λαού το μέγεθος της αντιδραστικότητας της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, ξέσκισε το «δημοκρατικό» της προσωπείο και κουρέλιασε τις διάτρητες μάσκες της, αφού οι απεργοί Δάσκαλοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη φασιστική βία των ΜΑΤ, τα δακρυγόνα και τις επικίνδυνες χημικές ουσίες. Πέτυχε με την μεγάλη συμμετοχή των Δασκάλων στις απεργιακές κινητοποιήσεις και τα πρωτοφανή σε όγκο συλλαλητήρια και συγκεντρώσεις ΕΝΟΤΗΤΑ και ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ σε σημαντικό βαθμό και υποχρέωσε σε αναδίπλωση τους παντός είδους διασπαστές και υπονομευτές των απεργιακών κινητοποιήσεων. Προώθησε και πυροδότησε το μεγάλο κύμα καταλήψεων των σχολείων απ’ τους μαθητές πανελλαδικά και ανέδειξε για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση τα σοβαρά προβλήματά τους σ’ όλα τα επίπεδα. Απελευθέρωσε τη σκέψη τους απ’ τα αντιδραστικά δεσμά, δυνάμωσε την αποφασιστικότητα και μαχητικότητά τους, σφυρηλάτησε την αγωνιστική τους στάση και πρωτοβουλία.

Στα πλαίσια αυτά και στη βάση της υπεράσπισης της δημόσιας Παιδείας και ενάντια στην ιδιωτικοποίηση με την προσχεδιασμένη αναθεώρηση του Συντάγματος (άρθρο 16) αναπτύχθηκε Πανεκπαιδευτικό μέτωπο με τη συμμετοχή των καθηγητών και των πανεπιστημιακών στις κινητοποιήσεις αλλά και τις καταλήψεις σειράς Σχολών απ’ τους φοιτητές που εκφράστηκε και εκφράζεται στο κεντρικό σύνθημα: «όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16».

Τέλος, πέτυχε για πρώτη φορά την πλατιά στήριξη-συμπαράσταση από γονείς και κηδεμόνες αλλά κέρδισε και τη συμπάθεια-αλληλεγγύη από μεγάλα τμήματα των εργαζομένων και του λαού.

Τότε, οι αντιδραστικές συνδικαλιστικές δυνάμεις που πρόσκεινται στη ΝΔ τήρησαν αρνητική στάση απέναντι στο αίτημα για δυναμικές διεκδικήσεις εναντίον των μέτρων που προωθούνταν από την αστική κυβέρνησή τους. Από κοντά και οι ρεφορμιστές της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ («Κ»ΚΕ) οι οποίοι αντιτάχθηκαν στο πρόγραμμα δράσης και ήταν ευθύς εξαρχής ενάντια στην εξαγγελία και την πραγματοποίηση των 5νθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών διαρκείας. Από κοινού λοιπόν, ΔΑΚΕ – ΕΣΑΚ-ΔΕΕ βρέθηκαν και πάλι μαζί – όπως τον περασμένο Ιούνη η ΠΚΣ («Κ»ΚΕ) με τη ΔΑΠ (φοιτητική νεολαία της ΝΔ) ενάντια στις καταλήψεις των φοιτητών – στο ίδιο φιλοκυβερνητικό χαράκωμα-συμμαχία δηλ. στον ίδιο απεργοσπαστικό μηχανισμό της κυβέρνησης Καραμανλή που είχε κάθε λόγο να εμποδίσει το ξέσπασμα της μεγάλης και σημαντικής αυτής απεργίας. Οι ρεφορμιστές ηγέτες της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ (ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ) αφού πρώτα σαμπόταραν-απέρριψαν την απόφαση για 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, προχώρησαν έπειτα στην κατασυκοφάντησή τους, ισχυριζόμενοι ότι τάχα οι 5νθήμερες απεργίες «εξυπηρετούν μια χαρά τις προεκλογικές ανάγκες του ΠΑΣΟΚ, λίγες μέρες πριν τις δημοτικές εκλογές του Οκτώβρη» («Ρ», 7/7/2006, σελ.18). Η μεγάλη απεργία των Δασκάλων, πέρα απ’ την κάπως ασυντόνιστη αλληλεγγύη των καθηγητών και πανεπιστημιακών, μαθητών και φοιτητών και από κάποια ελάχιστη εκ μέρους της ΑΔΕΔΥ δεν είχε δυστυχώς καμιά συμπαράσταση από τους εργατοπατέρες ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες της ΓΣΕΕ μα ούτε απ’ τα κλαδικά σωματεία και τις Ομοσπονδίες των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.

7 χρόνια αργότερα από τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις των Δασκάλων, η αντιδραστική τρικομματική συγκυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) των εντολοδόχων των κεφαλαιοκρατών, ξένων και ντόπιων, λίγες ημέρες πριν την έναρξη των πανελλαδικών εξετάσεων για χιλιάδες μαθητές της τρίτης τάξης λυκείου, προώθησε νομοσχέδιο μεταρρυθμίσεων στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών κατά δύο ώρες την εβδομάδα, μέτρο που τελικά ψηφίστηκε στο πρόσφατο πολυνομοσχέδιο και που συνδέεται με τις απολύσεις των εκπαιδευτικών.

Και σήμερα, όπως και τότε, οι ρεφορμιστές της ΕΣΑΚ-ΠΑΜΕ («Κ»ΚΕ) κρατούν την ίδια προδοτική φιλοκυβερνητική στάση στο ζήτημα της απεργίας που εξάγγειλε η ΟΛΜΕ αυτές τις μέρες, δηλ. τάχθηκαν ανοιχτά και ευθέως κατά της απεργίας, παίρνοντας σαφέστατα το μέρος της τρικομματικής κυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) που κι αυτή είναι κατά της απεργίας των Καθηγητών και τους απειλεί με φασιστική επιστράτευση, όπως προκύπτει, μεταξύ άλλων, και απ’ την Ανακοίνωσή τους με τίτλο «Για την απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις και τι αγώνες χρειάζονται σήμερα» και υπότιτλο «Οδηγώντας τον κλάδο σε τυφλή απεργία χωρίς συμμαχίες, χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική» (2/5/2013 και 10/5/2013) αλλά και απ’ τη δήλωση του σοσιαλδημοκράτη Σοφιανού (MEGA 9/5/2013 «Κοινωνία ώρα MEGA»): «στην ΟΛΜΕ, οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ήταν οι μόνοι που είναι αντίθετοι σε απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι μόνοι!», και: «Εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης». Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ κρατά προδοτική στάση απέναντι σε απεργιακές κινητοποιήσεις, αρκεί να υπενθυμιστεί εδώ τι έλεγε σε ομιλία της η .Γ.Γ της Κ.Ε. του «Κ»KE Αλ. Παπαρήγα το 1988 για τις κινητοποιήσεις των Καθηγητών: «ποιές είναι αυτές οι διαθέσεις; Μήπως για απεργία στις εξετάσεις; Αυτό έχουν συνειδητοποιήσει οι καθηγητές; Την απεργία στις εξετάσεις σαν ανώτερη μορφή πάλης; Σ’ αυτήν την περίπτωση οι διαθέσεις της μάζας, των γονιών και των παιδιών τους δεν πρέπει να παίρνονται υπόψη; Εμείς το ξεκαθαρίζουμε: Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, λέμε όχι στην απεργία στις εξετάσεις»!!! (Από ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, «Ριζοσπάστης», 23/3/1988).

Όσοι απ’ τους Καθηγητές (και όχι μόνο) ακολουθούν τους ρεφορμιστές ηγέτες των ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ, παραπλανημένοι από τη δημαγωγία τους, περίμεναν φυσικά μια ακριβώς αντίθετη στάση, δηλ. περίμεναν να ταχθούν υπέρ της απεργίας και να τη στηρίξουν, όμως διαψεύστηκαν και απογοητεύτηκαν για πολλοστή φορά.

Στην Ανακοίνωση τους μεταξύ άλλων αναφέρονται και τα εξής:

• «Ενώ η επίθεση και με το πολυνομοσχέδιο αυτό χτυπά το σύνολο του Δημόσιου Τομέα, πρότειναν απεργία διαρκείας πάνω στις πανελλαδικές εξετάσεις, με μόνο ένα αίτημα και μόνο για ένα κλάδο (ΟΛΜΕ). Ούτε καν κοινή απεργία με τη ΔΟΕ, με τους άλλους κλάδους του Δημοσίου, (και στην Πρωτοβάθμια 9.300 συνάδελφοί μας αναπληρωτές δυνητικά είναι υπό απόλυση»).

«Με μοχλό πίεσης τις εξετάσεις, όχι μόνο δεν ανοίγουν δρόμο για τη συμμαχία με τους εργαζόμενους γονείς και τους μαθητές, αλλά στρώνουν το έδαφος στην προπαγάνδα της κυβέρνησης, ώστε να απομονώσει και να τσακίσει τον κλάδο».

«Η ηγεσία της ΟΛΜΕ παίζει, πολιτικά, επικοινωνιακά παιχνίδια στις πλάτες του κλάδου...» και πως τάχα «μία τέτοια εξέλιξη βολεύει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ…»

Η προδοτική στάση των ρεφορμιστών ηγετών (ΠΑΜΕ «Κ»ΚΕ) εκφράζεται σαφέστατα στα παρακάτω βασικά σημεία: πρώτο, τάσσονται ξεκάθαρα κατά της απεργίας της ΟΛΜΕ στη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων, δεύτερο, η θέση τους κατά της απεργίας είναι ακριβώς ίδια με αυτή της τρικομματικής κυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), τρίτο, συμπαρατάσσονται ευθέως με τα κυβερνητικά κόμματα – υπερασπιστές και διαχειριστές των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου – τασσόμενοι κατά των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων Καθηγητών, τέταρτο, μαζί με τα κυβερνητικά κόμματα και όσους τάσσονται κατά της απεργίας, αγωνίζονται με «νύχια και δόντια» να απομονώσουν τον κλάδο των Καθηγητών ώστε να ηττηθεί η δίκαιη απεργιακή κινητοποίησή τους, πέμπτο, απομονώνοντας οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ την ΟΛΜΕ στηρίζουν εμμέσως αλλά σαφέστατα την αντιδραστική κυβέρνηση Σαμαρά να προχωρήσει ανενόχλητη στο αντιδραστικό φασιστικό μέτρο της επιστράτευσης, που η κυβέρνηση έσπευσε ήδη να το προαναγγείλει ταχύτατα, δια στόματος υπουργού Παιδείας, δυο μόλις ώρες μετά την εξαγγελία της απεργίας των Καθηγητών. Ακριβώς αυτός ήταν και ο λόγος που ο σοσιαλδημοκράτης Σοφιανός δήλωσε: «Δε σημαίνει ότι πρέπει να δώσουμε πάτημα στην κυβέρνηση να βάλει στον τοίχο τους εκπαιδευτικούς χρησιμοποιώντας σαν εκβιασμό και σαν πίεση τις εξετάσεις των παιδιών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας που έδωσε τόσα για να μπορέσει να πάει εν πάση περιπτώσει εκεί που είναι να πάει. Αυτές είναι καθαρές κουβέντες», για να δικαιολογήσει την άθλια προδοτική στάση της ρεφορμιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στήριξης της κυβέρνησης Σαμαρά στο ζήτημα της απεργίας των Καθηγητών. Μα ακριβώς αυτό πράττουν, αυτή τη στιγμή, και μάλιστα εντελώς απροκάλυπτα, οι λακέδες του κεφαλαίου χρουστσο-τροτσκιστές ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ.

Κατηγορούν την ΟΛΜΕ που δεν πρότεινε απεργία για «όλους τους κλάδους του Δημοσίου»(!), λες και η ΟΛΜΕ είναι ΑΔΕΔΥ ή ΓΣΕΕ. Τέτοιες ανόητες ουρανομήκεις κοτσάνες μόνο οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της τροτσκιστικής ρεφορμιστικής κλίκας των Παπαρήγα-Κουτσούμπα είναι ικανοί να ξεφουρνίζουν.

Κατηγορούν την ΟΛΜΕ που χρησιμοποιεί ως «μοχλό πίεσης τις εξετάσεις», γιατί τάχα αυτό «διασπά»(!) τη συμμαχία με τους «εργαζόμενους γονείς και τους μαθητές», λες και η απεργία των Καθηγητών στρέφεται ενάντια στους γονείς και τους μαθητές, ενώ είναι πασίγνωστο ότι η απεργία γίνεται όχι μόνο για την υπεράσπιση των δίκαιων αιτημάτων των Καθηγητών αλλά και προς όφελος των εργαζομένων γονέων και των μαθητών που δέχονται και στο τομέα της Εκπαίδευσης τη σφοδρότατη επίθεση του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, του οποίου τα ταξικά συμφέροντα υπερασπίζει η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ τόσο γενικά όσο και στην περίπτωση της απεργίας των Καθηγητών. Όμως οι ίδιοι οι ρεφορμιστές ηγέτες έβγαλαν άθελά τους την πομπή στο δρόμο με την παραπάνω δήλωση Σοφιανού: «εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης» (!). Ακριβώς αυτό, και μόνο αυτό, ενδιαφέρει τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ και όχι οι εργαζόμενοι γονείς και οι μαθητές όπως κουτοπόνηρα-υποκριτικά αλλού αναφέρουν για εξαπάτηση και παραπλάνηση της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών.

Κατηγορούν την ΟΛΜΕ ότι τάχα η εξαγγελθείσα απεργία της «στρώνει» το «έδαφος στην προπαγάνδα της κυβέρνησης, ώστε να απομονώσει και να τσακίσει τον κλάδο», τη στιγμή που οι ρεφορμιστές ηγέτες πρωτοστατούν στην επιδίωξη-σχέδιο απομόνωσης των Καθηγητών ως άθλιο δεκανίκι της κυβέρνησης Σαμαρά κατά της απεργίας των Καθηγητών.

Συκοφαντούν την ΟΛΜΕ ισχυριζόμενοι, ότι αυτή «παίζει» τάχα «πολιτικά, επικοινωνιακά παιχνίδια στις πλάτες του κλάδου» (!). Ποιά είναι αλήθεια αυτά; Και επιπλέον πως τάχα «μία τέτοια εξέλιξη βολεύει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ…», που κι αυτή είναι μια άθλια λασπολογία που εκτοξεύεται ενάντια στους Καθηγητές, τη στιγμή που τα κυβερνητικά κόμματα, η μοναρχοφασιστική ΝΔ και το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ αλλά και η ρεφορμιστική ΔΗΜΑΡ είναι σύσσωμα και ενωμένα ενάντια στην απεργία των Καθηγητών κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων.

Τέλος, κατασυκοφαντούν την απεργία των Καθηγητών χαρακτηρίζοντάς την «καθαρό τυχοδιωκτισμό» (!), χαρακτηρισμός που στους λίγους επιζώντες επαναστάτες κομμουνιστές σταλινικούς-ζαχαριαδικούς αντάρτες του ηρωικού ΔΣΕ θυμίζει εκείνο το γνωστό κακόφημο προδοτικό ισχυρισμό περί «τυχοδιωκτικού αγώνα του ΔΣΕ»(!).

Το σημερινό σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστικό «Κ»ΚΕ και οι ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές του Οργανώσεις βρίσκονται τόσο γενικά όσο και με τη συγκεκριμένη προδοτική τους στάση απέναντι στην απεργία των Καθηγητών όχι μόνο μακριά απ’ την ιστορία του επαναστατικού εργατικού κινήματος αλλά και σε πλήρη αντίθεση με τις επαναστατικές παραδόσεις του ένδοξου επαναστατικού ΚΚΕ 1918-1955, σε κραυγαλέα εγκατάλειψη των μαρξιστικών-λενινιστικών Αρχών και διδαγμάτων, υπονομεύοντας μόνιμα και συστηματικά τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού.

Τον τελευταίο καιρό, πέρα απ’ την προδοτική γραμμή στήριξης των συμφερόντων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, η ηγεσία του αστικού «Κ»ΚΕ έχει περάσει ανοιχτά και οριστικά στις θέσεις των μεγαλο-αστικών κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ.), αμφισβητώντας, όπως και αυτά, την ύπαρξη ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας (ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ, κλπ.) – μα ακόμα και την ύπαρξη στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ – απ’ τις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ,ΕΕ κλπ.). Κηρύσσοντας ανύπαρκτη την ΕΞΑΡΤΗΣΗ οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ έχουν μετατραπεί σε ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ της σημερινής υπαρκτής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας αλλά και σε θλιβερούς απολογητές της ΣΤΗΡΙΞΗΣ, ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ και ΔΙΑΙΩΝΙΣΗΣ της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 385 Β (1-30/4/2013)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 385 Β (1-30/4/2013)

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Άγρια εκμετάλλευση και φασιστική καταπίεση απ’ τους «τσιφλικάδες» – αγροτο-καπιταλιστές αλλά και δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των «δουλοπάροικων» – ξένων εργατών γης

Θρασύδειλα δολοφονικά εγκληματικά ρατσιστικά αποβράσματα πυροβολούν εν ψυχρώ ξένους εργάτες γης στη Μανωλάδα

Η εν ψυχρώ δολοφονική επίθεση από «τρεις επιστάτες» – θρασύδειλα δολοφονικά εγκληματικά ρατσιστικά αποβράσματα – μ’ εντολή των αφεντικών της «Ευαγγελάτος Α.Ε.», εναντίον των ξένων εργατών γης στη Μανωλάδα συγκλόνισε το αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό κομμάτι του λαού μας απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, ενώ απασχόλησε και τα διεθνή ΜΜΕ, με σειρά αρνητικά σχόλια. Παράλληλα «ξύπνησε» και το όψιμο, υποκριτικό προφανώς, «ενδιαφέρον» του φασιστοειδούς ρατσιστή πρωθυπουργού και του προκλητικού φασίστα Ν.Δένδια και όλων των μεγαλοαστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων για τα συμβαίνοντα σε βάρος των ξένων εργατών στη Μανωλάδα, μ’ αποκορύφωμα την εν ψυχρώ δολοφονική επίθεση, που αποτελεί και θα μείνει ως μια απ’ τις πιο μαύρες ντροπιαστικές κηλίδες του τόπου που εκθέτουν τη χώρα αλλά και τον αντιφασίστα λαό μας διεθνώς.

Όταν, στα μέσα Απρίλη, γύρω στους 200 εργάτες από το Μπαγκλαντές ζήτησαν να πληρωθούν καθυστερημένα μεροκάματα πολλών μηνών που ανέρχονται σε πολλές χιλιάδες ευρώ, οι ιδιοκτήτες «τσιφλικάδες» – αγροτο-καπιταλιστές φράουλας, που πλουτίζουν ασύδοτοι απ’ την άγρια και πρωτοφανή σε μέγεθος εκμετάλλευση, όχι μόνο αρνήθηκαν να τους πληρώσουν άλλα διέταξαν τη δολοφονική εγκληματική συμμορία που έχουν στην υπηρεσία τους να ρίξει στο ψαχνό, μ’ αποτέλεσμα να τραυματίσουν αρκετές δεκάδες εργατών απ’ τους οποίους πολλοί μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο.

Οι συνθήκες στο στρατόπεδο αιχμαλωσίας «δουλοπάροικων» της Μανωλάδας είναι απ’ τις πιο άθλιες στον τόπο: εξευτελιστικά χαμηλά μεροκάματα πείνας, ανασφάλιστοι και χωρίς περίθαλψη, ανθυγιεινή δουλειά πάνω από 10 ώρες την ημέρα, αθλιότατες συνθήκες ζωής και διαβίωσης, κλπ.. Μαζί μ’ αυτά και την πρωτοφανή σε αγριότητα εκμετάλλευση βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με τη φασιστική βία τόσο των αφεντικών όσο και της αστυνομίας του φασιστοειδούς που ακούει στο όνομα Ν.Δένδιας, αλλά ακόμα χειρότερα τον άγριο δολοφονικό ρατσισμό των διαφόρων εθνικιστικών-ρατσιστικών-ναζι-φασιστικών αποβρασμάτων «Χρυσής Αυγής», ΛΑΟΣ, μοναρχοφασιστικής ΝΔ, κλπ. και όσων υπηρετούν στην Αστυνομία που έχει πλούσια επανδρωθεί με διάφορα εγκληματικά χιτλερικά αποβράσματα.

Για τη φρικτή κατάσταση των ξένων εργατών στους φραουλόκαμπους της Μανωλάδας, άλλα και σε διάφορες άλλες «Μανωλάδες» της χώρας άμεση ευθύνη έχει η τωρινή κυβέρνηση, και οι παλιότερες, των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ αλλά πρώτα και κύρια ο ρατσιστής και ακραίος εθνικιστής πρωθυπουργός Σαμαράς με το στενό συνεργάτη του και ομοϊδεάτη υπουργό φασίστα Ν.Δένδια που με την αντιδραστική και ακραία εθνικιστική πολιτική τους στηρίζουν αυτή την κατάσταση και τη δολοφονική τρομοκρατία.

Καθόλου λιγότερες, άλλου επιπέδου βέβαια, δεν είναι οι ευθύνες των δημοκρατικών αντιρατσιστικών δυνάμεων του τόπου που με διάφορες «δικαιολογίες» ή την αδράνειά τους ανέχονται αυτή την πρωτοφανή ρατσιστική-φασιστική καταπίεση σε βάρος των ξένων εργατών γης στη χώρα μας. Είναι καιρός ο λαός μας και πρώτα απ’ όλα οι εργαζόμενοι να κινητοποιηθούν και να βρεθούν στο ίδιο χαράκωμα με τα ταξικά τους αδέλφια ξένους εργάτες στην πάλη όχι μόνο για την υπεράσπιση των κοινών ταξικών τους συμφερόντων αλλά και στην πάλη κατά του ρατσισμού, εθνικισμού, της φασιστικής καταπίεσης και του ναζι-φασισμού.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Κυκλοφορεί το τεύχος 26 του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη"

Unidad-y-Lucha-26_Página_001[4]Κυκλοφόρησε το 26ο τεύχος (Μάρτης 2013) του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη" που εκδίδει η Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, στην οποία  συμμετέχει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.

Το περιοδικό αριθμεί 144 σελίδες στην Ισπανική έκδοση.

ICMLPO
- Για τη νεολαία
- Για τη διεθνή κατάσταση

Μπενίν
Πατριωτική σύγκλιση των δυνάμεων της Αριστεράς στο Μπενίν
Κομμουνιστικό Κόμμα Μπενίν

Βραζιλία
Εκλογική μεταρρύθμιση ή επανάσταση;
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας (PCR)

Μπουρκίνα Φάσο
Νίκη του αγώνα των ανθρακωρύχων στην Μπουρκίνα Φάσο ενάντια στη νεοαποικιακή εκμετάλλευση
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βόλτας

us26Κολομβία
Παλεύουμε για ένα πραγματικό Δημοκρατικό Μέτωπο
Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (μαρξιστικό-λενινιστικό) PCC (ml)

Ισημερινός
Τα εκλογικά αποτελέσματα δεν αλλάζουν την πορεία της ιστορίας
Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ισημερινού (PCMLE)

Ισπανία
Εργαζόμαστε για ένα ενιαίο μέτωπο, προχωράμε προς το Λαϊκό Μέτωπο
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό) PCE (ml)

Γαλλία
Ο πόλεμος στο Μάλι: Επιτάχυνση του ιμπεριαλιστικού μοιράσματος των σφαιρών επιρροής στην Αφρική, με το πρόσχημα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας (PCOF)

Ελλάδα
Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση (1953-1990) (μέρος Δ')

Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55

Ιταλία
Η επιτάχυνση της κλιματικής αλλαγής επιταχύνει την πάλη για την συνειδητή οργάνωση της κοινωνικής παραγωγής
Κομμουνιστική Πλατφόρμα

Μεξικό
Ταξική Πάλη στο Μεξικό: Η μάχη του Αγίου Λαζάρου (σ.τ.μ. αναφέρεται στη μάχη για το Κογρέσο) Η προεκλογική εκστρατεία.
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (μαρξιστικό λενινιστικό)

Περού
Η κατάσταση του ΚΚ Μ-Λ
Κομμουνιστικό Κόμμα Μαρξιστικό-Λενινιστικό

Δομινικανή Δημοκρατία
Η σημερινή κατάσταση της Δομινικανής Δημοκρατίας
Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα – PCT

Τυνησία
Λαϊκό Μέτωπο (πολιτικό σχέδιο)
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Τυνησίας – PCOT

Τουρκία
Το κουρδικό ζήτημα, οι πρόσφατες εξελίξεις και οι διάλογοι
Επαναστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας - TDKP

Βενεζουέλα
Η κατάσταση στη Βενεζουέλα και η επαναστατική πολιτική
Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας (PCMLV)

Διαβάστε Περισσότερα »