Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Η ΑΛΕΚΑ ΚΑΙ Η ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

Λάβαμε το παρακάτω σημείωμα το οποίο και δημοσιεύουμε σε περίληψη.

****

Πριν τέσσερα χρόνια, τον Νοέμβρη του 2008, η Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας σε προσυνεδριακή εκδήλωση του κόμματός της στην Πάτρα έλεγε: «δεν είμαστε ούτε σταλινικό, ούτε μπρεζνιεφικό, ούτε κόμμα του Λένιν. Άλλο πράγμα όταν λέμε λενινιστικό κόμμα, είναι το πώς επεξεργάστηκε ο Λένιν τη θεωρία του Κόμματος. Ούτε σταλινικό, ούτε λενινιστικό, ούτε τίποτε από αυτά.» («Ρ» 6/11/2008, σελ.13) Τότε ξεσηκώθηκε σάλος. Κι όταν δεν κατάφεραν οι τοποτηρητές της Αλέκας στον Ριζοσπάστη, να φορτώσουν την …αερολογία στον συντάκτη του ρεπορτάζ, αφού αυτός για καλή του τύχη είχε μαγνητοφωνήσει την ομιλία, απλά δεν ξαναείπαν το σχετικό απόσπασμα, ελπίζοντας να ξεχαστεί. Και ξεχάστηκε…

Η Αλέκα όμως δεν κάνει λάθη, ούτε λέει αερολογίες. Σκόπιμα είπε ότι είπε, για να μετρήσει αντιδράσεις. Κι όταν είδε ότι δεν την παίρνει, δεν το επανέλαβε. Η ίδια όμως και η ομάδα της ήξεραν πολύ καλά και τι έλεγαν και τι στόχο είχαν: Να πάψει το ΚΚΕ να είναι κομμουνιστικό κόμμα και τυπικά. Αυτό λοιπόν που το 2008 το έριξαν για να βολιδοσκοπήσουν αντιδράσεις, το κάνουν τώρα πράξη στο 19ο Συνέδριο, χωρίς μεν να το λένε, αλλά με τα κείμενα που προτείνουν σαν «Θέσεις» και «Καταστατικό», που αν εγκριθούν (και ποιος θα τα καταψηφίσει αφού έχουν εξοντώσει κάθε εσωκομματική αντιπολίτευση), το ΚΚΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΠΡΙΝ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ.

Οι νεκροθάφτες του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Ελλάδα, μη έχοντας καμία σχέση με αυτό που λέγεται διαλεκτική και μαρξιστική σκέψη, προφανώς δεν γνωρίζουν ή δεν έχουν κατανοήσει αυτό που είπε κάποτε ο Μαρξ: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Μετά το 19ο Συνέδριο, έρχεται το 20ο…

Με το νέο του καταστατικό το ΚΚΕ και επίσημα δεν είναι Κομμουνιστικό Kόμμα

Το νέο καταστατικό του ΚΚΕ που εισηγείται η ΚΕ του στο 19ο Συνέδριο επιφέρει ριζικές αλλαγές στον ίδιο τον χαρακτήρα του κόμματος. Αφαιρεί σημαντικά στοιχεία στην φυσιογνωμία του, όπως αυτή ήταν προσδιορισμένη στο ισχύον καταστατικό που ενέκρινε το 15ο Συνέδριο. Νομιμοποιεί όλες τις παραβιάσεις του καταστατικού αυτού που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια από την ηγετική ομάδα. Εξαφανίζει την διαλεκτική σχέση ηγεσίας- βάσης.

Ενισχύει σε ακραίο βαθμό τις εξουσίες της ηγεσίας. Περιορίζει στον ελάχιστον βαθμό- αν δεν εξαφανίζει- τον έλεγχο της κομματικής βάσης πάνω στην ηγεσία καθιστώντας τον εντελώς τυπικό ζήτημα. Ευνουχίζει εντελώς την εσωκομματική δημοκρατία και διογκώνει στο μέγιστο τον συγκεντρωτισμό με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η ηγεσία για το κόμμα αλλά το κόμμα για την ηγεσία.

Το «Κ»ΚΕ της Αλέκας διαγράφει το ΚΚΕ

Με τις θέσεις που έδωσε στην δημοσιότητα το ΚΚΕ για το 19ο συνέδριο του ξεκαθαρίζει ότι δεν θα συμμαχήσει με κανέναν και ως μοναδικός στόχος τίθεται ο σοσιαλισμός. Από εκεί και πέρα, φαίνεται ότι η ηγεσία του ΚΚΕ, έχει αποφασίσει να αποποιηθεί την κληρονομιά του ΕΑΜ, του Ζαχαριάδη και του Βελουχιώτη. Το περιεχόμενο του κειμένου, είναι περισσότερο κοντά στην ανάλυση και στην πρακτική μιας περιθωριακής ομάδας, από τις πολυάριθμες και ολιγομελείς που γνώρισε ο τόπος μας, και το κομμουνιστικό κίνημα, παρά έχει σχέση με αυτό που υπήρξε το ΚΚΕ, και τις παρακαταθήκες που άφησε αυτό το κόμμα στον ελληνικό λαό, τουλάχιστον από το 1940 και μετά.

Με αυτά και άλλα πολλά, φαίνεται ότι το ΚΚΕ αποχαιρετά τον ίδιο τον λαό και την εργατική τάξη, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Πιθανότατα και το κοινοβούλιο.

Ο ΣΤΟΧΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΙΧΕ Η ΑΝΤΙΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΑΛΕΚΑΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ.

Γ.Κ. (μέλος του «Κ»ΚΕ μέχρι το 2008)

Διαβάστε Περισσότερα »

Νέο φριχτό έγκλημα της ναζιστικής συμμορίας της «Χρυσής Αυγής»

Τα ξημερώματα της 17ης Γενάρη χιτλερικά αποβράσματα της «Χρυσής Αυγής» δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον νεαρό Πακιστανό μετανάστη Σεχτζάτ Λουκμάν που κινείτο στα Πετράλωνα με το ποδήλατό του. Οι δύο δολοφόνοι, που επενέβαιναν σε μηχανάκι, επιτέθηκαν στον νεαρό -27χρονών- Πακιστανό και τον μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου. Κάτοικοι της περιοχής που άκουσαν τις φωνές του νεαρού μπόρεσαν και πήραν τις πινακίδες της μηχανής και οι ναζί-δολοφόνοι συνελήφθηκαν λίγο αργότερα. Φυσικά, όπως συμβαίνει κάθε φορά σε τέτοιες περιπτώσεις, αρνήθηκαν το κίνητρο της δολοφονίας και αντέτειναν ότι έγινε μετά από καβγά επειδή τους έκλεισε το δρόμο. Όμως το προεκλογικό υλικό της «Χρυσής Αυγής» που βρέθηκε στο σπίτι τους αλλά και οι μαρτυρίες που υπάρχουν δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας. Τέτοιοι είναι οι θρασύδειλοι ναζί που φωνάζουν «Αίμα-Τιμή-Χρυσή Αυγή» (μετάφραση του χιτλερικού «Blut und Ehre»): ούτε το αίμα είναι δικό τους ούτε η τιμή. Η απάντηση του αντιφασιστικού κινήματος στην δολοφονία ήταν άμεση και ήρθε με το ογκώδες αντιφασιστικό συλλαλητήριο στις 19 Γενάρη όπου πάνω από 10 χιλιάδες αντιφασίστες διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Επτακόσιες δραχμές = 2,05 ευρώ δόθηκε ως πρώτη δόση το 4% από την επιδικασμένη Γερμανική αποζημίωση στη Ζαχαρένια Μποσνακίδη του Κωνσταντίνου για τα δυο παιδιά της Θεόκλητο και Αθανάσιο Μποσνακίδη που εκτελέστηκαν χωρίς ανάκριση, χωρίς δικαστήριο, χωρίς να δικαστούν 5/6/1943 στην Κοζάνη.

Σήμερα η Γερμανία σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν.Δ. 4178/1961 αντί να ξοφλήσει το υπόλοιπο 96% του χρέους της προς την Ελλάδα ή να γίνει κάποιος συμψηφισμός δε δέχεται ούτε το κούρεμα με βάση το κοινωνικό συμφέρον από το χρέος της Ελλάδας προς τη Γερμανία.

Το ιστορικό

Ξημερώματα 5/6/1943 άνδρες των Ες Ες μένα κουκουλοφόρο καταδότη, μπλοκάρισαν το σπίτι των αδελφών Θεόκλητου-Θανάση και Σταύρου Μποσνακίδη στην Πτολεμαΐδα. Βρήκαν τους δυο, Θεόκλητο και Θανάση. Τους μετέφεραν για μια ανάκριση στην Κοζάνη. Tην επόμενη με άλλους πέντε χωρίς ανάκριση χωρίς δίκη τους εξαφάνισαν.

Καμιά υπηρεσία, κανένα αρμόδιο Γραφείο (Ερυθρός Σταυρός - Υπηρεσία Αναζητήσεων - Μητρόπολης Αθηνών - Αστυνομία Πτολεμαΐδας, Κοζάνης, Θεσσαλονίκης ούτε κι' αυτή η Διεθνής Κοινωνική Υπηρεσία), δώσανε θετική πληροφορία μέχρι και το 1974. Ούτε κι' αυτός ο Γερμανός διοικητής του Αιγαίου ΜΑΞ ΜΕΡΤΕΝ είπε στη μητέρα των εξαφανισθέντων που τον επισκέφτηκε το Μάη 1944 στη Θεσσαλονίκη.

Η εκτέλεση των επτά (7) στην Κοζάνη, επίσημα ανακοινώθηκε το 1974.

Σημ. Η Άνγκελα Μέρκελ το Γενάρη 2013 δήλωσε:

«η Γερμανία έχει μια διαρκή ευθύνη για τα εγκλήματα του Εθνικοσοσιαλισμού».

ΑΘΗΝΑ, ΓΕΝΑΡΗΣ 2013

ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΠΟΣΝΑΚΙΔΗΣ

Διαβάστε Περισσότερα »

Έξαρση της αστυνομικής τρομοκρατίας, καταστολή κινητοποιήσεων και ένσταση της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής

Μετά την έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα το 2013 και στη βάση των προσταγών των ιμπεριαλιστικών κέντρων εξελίσσεσαι κλιμάκωση του αυταρχισμού, της κρατικής καταστολής και ένταση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής από την τρικομματική συγκυβέρνηση Σαμαρά μέσα στο Γενάρη.

Στη Βουλή, στήθηκε μια ολόκληρη βιομηχανία ψήφισης «προαπαιτούμενων» και πράξεων νομοθετικού περιεχομένου από τη Βουλή ως «προϋπόθεση» για την καταβολή των δόσεων της εξάρτησης από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα και της ενίσχυσης της εγχώριας αστικής τάξης από την Τρόικα. («Σε «βιομηχανία» πράξεων νομοθετικού περιεχομένου έχει μετατραπεί η Βουλή τα τελευταία δύο χρόνια, με αποτέλεσμα τη συστηματική καταστρατήγηση και απαξίωση του Συντάγματος, που προβλέπει την έκδοσή τους σε περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης», «Ελευθεροτυπία», 20/1/2013)

Η έξαρση του αυταρχισμού υπήρξε ραγδαία και εκφράστηκε με αστυνομικές επιθέσεις και με επιδείξεις ισχύος σε απεργούς, νεολαία, εργάτες, αγρότες αλλά και την τρομοκρατία μεταναστών με συνεχείς συλλήψεις και βασανισμούς, συμπληρωμένα με τις καθημερινές επιθέσεις διαφόρων ναζιφασιστών (Χ.Α. κλπ) με τελευταία τη δολοφονία του πακιστανού εργάτη Σεχτζάτ Λουκμάν στις 17/1. (9/1/2013: 149 προσαγωγές εκ των οποίων οι 100 γίνανε συλλήψεις από τις επιχειρήσεις των αστυνομικών δυνάμεων σε Βίλλα Αμαλίας, γραφεία ΔΗΜΑΡ και κατάληψη «Σκαραμαγκά». 15/1/2013: 16 προσαγωγές κατά τη διάρκεια αστυνομικής επιχείρησης στην κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη. 17/1/2013: 29 συλλήψεις φοιτητών του Ιονίου Πανεπιστημίου. 18/1/2013: 13 προσαγωγές και μια σύλληψη σε επιχείρηση της Αστυνομίας στην πλατεία Εξαρχείων. 24/1/2013: Κηρύσσεται επιστράτευση των απεργών εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ. 25/1/2013: Επέμβαση των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια στις 4 τη νύχτα. Στην αστυνομική επιχείρηση συμμετείχαν ΕΞΙ διμοιρίες των ΜΑΤ και κλιμάκιο της ΕΜΑΚ με πολιορκητικό κριό και αλυσίδες. 30/1: 36 προσαγωγές μέσα και έξω από το υπουργείο Εργασίας. 8 τραυματίες, οι 2 με χτυπήματα στο κεφάλι. Χρήση χημικών από ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ. 31/1: ισχυρή παρουσία της αστυνομίας στα αγροτικά μπλόκα)

Στα ίδια πλαίσια της φασιστικοποίησης κινείται και η ανοιχτή παρέμβαση του φανατικού ρατσιστή φασιστοειδούς Δένδια (πρώην μέλος του φασιστικού Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος -ΕΝΕΚ) προς το δικαστικό σώμα που προκάλεσε τη δημόσια διαμαρτυρία εκ μέρους και των ίδιων των εκπροσώπων της Αστικής Δικαιοσύνης (Δικαστές - Εισαγγελείς) («Παρέμβαση Δένδια στη Δικαιοσύνη καταγγέλλει η Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδος», «Ελευθεροτυπία», 21/1/2013)

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση το εργατικό-λαϊκό κίνημα είναι υποχρεωμένο να αντιτάξει μια σθεναρή πολιτική αντίστασης, για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες. Να αντισταθεί και να αποκρούσει την φασιστικοποίηση και όλους τους φορείς της και να ανοίξει δρόμους για την παραπέρα ανάπτυξη των αγώνων και των διεκδικήσεων.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΓΣΕΕ: 24ωρη απεργία στις 20 Φεβρουαρίου

Σε σημερινή συνεδρίαση η Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ αποφάσισε την πραγματοποίηση 24ωρης γενικής απεργίας την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου του 2013.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 382 (1-31/1/2013)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 382 (1-31/1/2013)

Διαβάστε Περισσότερα »

Τέσσερις ακόμα απολύσεις στο «Ριζοσπάστη»

Τέσσερις απολύσεις αυτό το μήνα: Πρόκειται για τους: δημοσιογράφο Κλωντίν Χέσπερ, με αρμοδιότητα τα διεθνή, κόρη της γνωστής ηθοποιού Μίρκας Καλατζοπούλου, τον δημοσιογράφο-ιστορικό Γιώργο Πετρόπουλο, υπεύθυνο ρεπορτάζ Υπουργείου Δημόσιας Διοίκησης, δημοσιογράφο Έρση Κουμπούρη, κόρη του παλαίμαχου συνδικαλιστή του ΚΚΕ και π. Βουλευτή Δημ. Κουμπούρη και τον διοικητικό υπάλληλο Κώστα Τσαρουχά.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

«Λίστα Λαγκαρντ»- «τρομοκρατία»: στημένη «επιχείρηση» αποπροσανατολισμού για το πέρασμα των σκληρότερων μέτρων και το «σπάσιμο»-τσάκισμα των αγώνων των εργαζομένων με καταστολή

Ο νέος ακόμα σκληρότερος χρόνος για τους εργαζόμενους και το λαό άρχισε με μια πρωτοφανή «επιχείρηση» αποπροσανατολισμού με τη διαβόητη «Λίστα Λαγκαρντ» και την «τρομοκρατία», για να περάσουν τα νέα σκληρότερα μέτρα, μια «επιχείρηση» διευθυνόμενη απ’ την κυβέρνηση Σαμαρά με τη συμμετοχή όλων των ΜΜΕ αλλά και των κομμάτων.

Τα τελευταία γεγονότα στο χώρο των συγκοινωνιών, με την προσπάθεια καταστολής των εργατικών απεργιακών αγώνων με διαδικασίες ανοιχτού αστικού κρατικού αυταρχισμού ( πολιτική επιστράτευση απεργών και δικαστικές αποφάσεις ) επιβεβαιώνουν την πορεία προς την απροσχημάτιστη φασιστικοποίηση, που έχει επιλέξει το ντόπιο καπιταλιστικό σύστημα και οι εκπρόσωποι του στην συγκυβέρνηση Σαμαρά, σαν βασικό μέσο αντιμετώπισης των λαϊκών αγώνων και του εργατικού απεργιακού κινήματος.

Η εργατική – λαϊκή αντίσταση απέναντι στον αστικό αυταρχισμό, στον φασισμό και την καταστολή, αποτελεί σήμερα κεντρικό ζήτημα για όλους τους εργαζόμενους, τους αγρότες, που σύντομα θα αντιμετωπιστούν με τον ίδιο τρόπο, τους μετανάστες και την νεολαία, που δοκιμάζουν ήδη αυτές τις μορφές άσκησης «κυβερνητικής πολιτικής» και το λαϊκό κίνημα συνολικά.

Είχε προηγηθεί, τις προηγούμενες ημέρες η δημοσίευση της έκθεσης του ΔΝΤ για την πορεία της ελληνικής οικονομίας το 2013, που έθετε το πλαίσιο και τις προϋποθέσεις για μια εντεινόμενη αντιλαϊκή – αντεργατική πολιτική ανεργίας, χιλιάδων απολύσεων στον Δημόσιο τομέα, παγίωσης των χαρατσιών και ενίσχυσης του αστικού κρατικού αυταρχισμού, με στόχο την «σταθεροποίηση» της οικονομίας, της κυβέρνησης Σαμαρά και του ευρύτερου συστήματος της πολιτικής εξουσίας στη χώρα μας. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι συνεχείς δηλώσεις Σαμαρά ότι «η χώρα ξεπέρασε τον κίνδυνο εξόδου από την ευρωζώνη, χρειάζεται όμως προσοχή να μην ξανακυλήσουμε..», εννοώντας φυσικά την σταθεροποίηση και παραπέρα ενίσχυση της άγριας καπιταλιστικής - αντιλαϊκής πολιτικής κοινωνικής εξαθλίωσης και φασιστικού τύπου βίας απέναντι στο λαό.

Οι δημόσιες δηλώσεις του υπουργού «Προστασίας του πολίτη» Δένδια προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης του απροκάλυπτου αυταρχισμού και της καταστολής υπήρξαν τόσο προκλητικές που προκάλεσαν την – επίσης – δημόσια, διαμαρτυρία των Ενώσεων Δικαστών και Εισαγγελέων, που τον κατηγόρησαν για απαράδεκτη παρέμβαση..

Παράλληλα, στην Βουλή στήθηκε μια «βιομηχανία» ψήφισης νομοθετημάτων, πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, των λεγόμενων «προαπαιτούμενων» και άλλων σχετικών με την έγκριση και καταβολή των γνωστών και επαίσχυντων «δόσεων» της εξάρτησης και της οικονομικής ενίσχυσης της ντόπιας πλουτοκρατίας, δόσεων που καμιά σχέση δεν έχουν με τον λαό και τις λαϊκές ανάγκες και δεν πρόκειται να οδηγηθούν προς τις λαϊκές ανάγκες, ούτε στο ελάχιστο ποσοστό. Είναι πολύ χαρακτηριστικό, ότι στην ίδια χρονική περίοδο εκδηλώθηκαν οι νέες απαιτήσεις – προσταγές της Τρόικα, που υλοποιεί άμεσα η κυβέρνηση, για τεράστιες περικοπές δημοσίων δαπανών προς τα Νοσοκομεία ( κόψιμο φαρμάκων – δαπανών φαγητού, καθαριότητας – προσωπικού κλπ) γεγονός που συνιστά αποφασιστικό χτύπημα σε ότι έχει απομείνει από αυτό που ονομάζεται «δημόσιο σύστημα υγείας». Σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο, λυσσασμένης αντιλαϊκής επίθεσης τα κόμματα και οι ηγεσίες της ρεφορμιστικής – σοσιαλδημοκρατικής «αριστεράς» συνέχισαν στον γνωστό τους ρόλο και με τον γνωστό τους τρόπο. Το μεν «Κ»ΚΕ του Περισσού, ασχολούμενο με τα εσωτερικά του ζητήματα, στην πορεία για το συνέδριο του – και - τις «πρωτοπόρες» νεοτροτσκιστικές θεωρίες του για την «ιμπεριαλιστική Ελλάδα», ενώ ο πρόεδρος του «νέου και ενιαίου» ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρας, με τις γνωστές επισκέψεις υποβολής διαπιστευτηρίων στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, την διαβεβαίωση του προς αυτά ότι «είναι ακλόνητα υπέρ της ΕΕ και της ευρωζώνης», τις συνομιλίες «καλής πίστης» με τον μεγαλοπαράγοντα του Γερμανικού – ευρωζωνικού ιμπεριαλισμού Β. Σόιμπλε στο Βερολίνο και τους ειδικούς και παράγοντες του ΔΝΤ στις ΗΠΑ..

Διαβάστε Περισσότερα »

Σε νέες απολύσεις στις επιχειρήσεις του «Κ»ΚΕ προχώρησε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του

Τέλη Δεκέμβρη, εν μέσω εορτών, επέλεξε η ηγεσία του «Κ»ΚΕ να απολύσει 5 συντάκτες του «Ρ» (Δημήτρης Μηλάκας - Ρεπορτάζ του υπουργείου Εξωτερικών επί 22 χρόνια, Ρούλα Μπανάκου - Πειραϊκό Ρεπορτάζ, Ανδρέας Παγανόπουλος - Αθλητικό Ρεπορτάζ, Ανθή Γεωργίου - ραδιοτηλεοπτικό ρεπορτάζ και ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος - κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ), όλοι εξωκομματικοί. Αυτές οι απολύσεις έρχονται ως συνέχεια στις προ μηνών απολύσεις στην «Τυποεκδοτική» μαζί με το αίτημα για ένταξη στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα και τη διακοπή λειτουργίας του 902 TV. Κινήσεις που δείχνουν ξεκάθαρα ότι πρόκειται για κερδοσκοπικές επιχειρήσεις που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εκμεταλλευτούν τους νέους αντεργατικούς νόμους σε βάρος των εργαζομένων τους.

Οι απολύσεις αυτές έφεραν τριγμούς στο ΠΑΜΕ τύπου μιας και η Πόπη Χριστοδουλίδου (μέλος της παράταξης «Δημοσιογραφική Συνεργασία») ανακοίνωσε την παραίτησή της από το σχήμα στην ΠΟΕΣΥ και την ΕΣΗΕΑ καθώς και από το ΠΑΜΕ τύπου και ΜΜΕ. Σε ανακοίνωση που ανάρτησε η ίδια σε ιστότοπο αναφέρει: «Για μένα και την συνείδησή μου τούτες τις γιορτινές μέρες, αλλά και μετά δεν δικαιολογείται με τίποτα να απολύεις εργαζόμενους από τον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» και εσύ ο ίδιος να πηγαίνεις για περιφρούρηση στα εργοστάσια ή στις επιχειρήσεις τύπου γιατί το σκληρό αφεντικό απολύει εργαζόμενους!»

Οι απολύσεις όμως προβλέπεται να ενταθούν το επόμενο διάστημα μιας και από τους 83 δημοσιογράφους που εργάζονταν στις 21/12/2012 εκεί, προβλέπεται να μείνουν μόνο 40 (!), σύμφωνα με δηλώσεις του διευθυντή του «Ρ» και μέλους του ΠΓ του «Κ»ΚΕ Στέφανου Λουκά «τον ριζοσπάστη μπορώ να τον βγάζω μόνο με 40 μέλη του Κόμματος και κνίτες». Την ίδια στιγμή η ΕΣΗΕΑ τηρεί σιγή ιχθύος, καλύπτοντας απροκάλυπτα την σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ.

Και οι νέες απολύσεις δείχνουν το μέγεθος του αστικού εκφυλισμού του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ και του ρεφορμιστικού ΠΑΜΕ και αποκαλύπτουν στην εργατική τάξη το πραγματικό τους πρόσωπο.

Διαβάστε Περισσότερα »

Αθώα η «ζαρντινιέρα»

Αθώοι κρίθηκαν οι έξι από τους οκτώ αστυνομικούς που επιτέθηκαν ξυλοκοπώντας βάναυσα τον 29χρονο, σήμερα, Κύπριο Αυγουστίνο Δημητρίου, στη Θεσσαλονίκη, στις 17 Νοέμβρη του 2006. Η υπόθεση αυτή έγινε γνωστή σαν «υπόθεση - ζαρντινιέρα» μιας και σε επίσημη ανακοίνωσή της η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης υποστήριζε ότι ο φοιτητής τραυματίστηκε γιατί «έπεσε αρχικά σε σταθμευμένο μοτοποδήλατο και στη συνέχεια σε ζαρντινιέρα που υπήρχε στο σημείο, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί», παρόλο που δόθηκε αμέσως στην δημοσιότητα βίντεο που καταγράφει από την αρχή της την επιχείρηση κύκλωσης και ξυλοδαρμού του Κύπριου φοιτητή και της παρέας του που απλά διέσχιζαν τον δρόμο. Η ανακοίνωση αυτή κινείτο στην γραμμή του τότε Υπουργού Δημοσίας Τάξης Β. Πολύδωρα που το βράδυ του ξυλοδαρμού είχε δηλώσει: «Είδα επαγγελματισμό, μεθοδικότητα, σχέδιο και εφαρμογή του, ψυχραιμία και αυτοματισμό στη δράση που είχαν ως επακόλουθο την επιτυχία». Η προβολή του βίντεο και η διεθνής κατακραυγή της χώρας μας (η Διεθνής Αμνηστία εξέδωσε δελτίο τύπου για το θέμα) ανάγκασε τον Υπουργό και την κυβέρνηση Καραμανλή σε πρόσκαιρη και μερική αναδίπλωση επιβάλλοντας ποινές - χάδια στους κατηγορούμενους αστυνομικούς. Όμως, λίγους μήνες αργότερα (4/5/2007) ο Β. Πολύδωρας σε δήλωσή του από το βήμα της Βουλής προς τα ΜΜΕ και την αντιπολίτευση ρωτά: «Γιατί μεγεθύνετε τη ζαρντινιέρα; Γιατί δεν τη σβήνετε;».

Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω ο Κύπριος σύρθηκε στα δικαστήρια ως κατηγορούμενος για επεισόδια που δήθεν έλαβε μέρος εκείνη την ημέρα. Την πανηγυρική αθώωσή του, τον περασμένο Οκτώβρη, δεν πανηγύρισε κανείς μιας και η όλη διαδικασία αποτέλεσε μαύρη σελίδα για τη χώρα. Τελικά, το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης, επιδίκασε στον φοιτητή, ως αποζημίωση για τον ξυλοδαρμό του, το χρηματικό ποσό των 300.000 ευρώ.

Όμως, το θράσος των οργάνων καταστολής δεν τελείωσε εκεί. Κατηγορούμενος απόστρατος αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. δήλωσε μέσα στο δικαστήριο ότι ο Κύπριος φοιτητής «ήταν προκλητικός και εριστικός» και χαρακτήρισε την πρωτόδικη απόφαση άδικη μιας και έμεινε «στάσιμος» και στη συνέχεια αποστρατεύτηκε αυτεπάγγελτα.

Απέναντι σε αυτή την έξαρση της φασιστικοποίησης (που εκτινάχθηκε από την περίοδο των κυβερνήσεων Καραμανλή, 2004 και μετά) η δικαιοσύνη για άλλη μια φορά κώφευσε. Με αυτή την απόφαση άναψε το πράσινο φως (για μια ακόμα φορά) στις δυνάμεις καταστολής να χτυπούν και να εξευτελίζουν αδιακρίτως όποιον επιθυμούν, ακόμα και αν υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία που να το αποδεικνύουν.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

«ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ 1949-1968, Β΄ΤΟΜΟΣ» – «ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 19Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ 11-14 ΑΠΡΙΛΗ 2013»

Ανοιχτή συγχώνευση Χρουστσοφισμού-Τροτσκισμού και ανοιχτό πέρασμα της αντισταλινικής-αντιζαχαριαδικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ σε θέσεις των δυο αστικών κομμάτων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με την άρνηση της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ

Σφοδρότατη χρουστσοφικο-τροτσκιστική σοσιαλδημοκρατική επίθεση στον επαναστατικό μαρξισμό, στο ΚΚΕ και στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της Γ’ ΚΔ

Σχεδόν μια ολόκληρη 25ετία απ’ το 1990 δηλ. μετά την παταγώδη κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού και τη διάλυση του ανατολικού αστικο-ρεβιζιονιστικού στρατοπέδου καθώς και τη διάλυση της από δεκαετίες καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης (1953-1990), η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ (’56) στην αγωνιώδη προσπάθειά της να φιλοτεχνήσει-διαμορφώσει ένα «νέο» προφίλ «αριστερής» σοσιαλδημοκρατίας, για εξαπάτηση της εργατικής τάξης και του λαού, κατέληξε με το «ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» και τις «ΘΕΣΕΙΣ» για το 19ο Συνέδριο αλλά και την αρθρογραφία σε «ΚΟΜΕΠ»-«Ριζοσπάστη» να περάσει ανοιχτά στον ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟ και σε συγχώνευση στο κόμμα τους των δυο αυτών αντεπαναστατικών ρευμάτων αλλά και να μετακινηθεί ακόμα ΔΕΞΙΟΤΕΡΑ – στα πλαίσια της ρεφορμιστικής κατεύθυνσης της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας – στις θέσεις των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων, της μοναρχοφασιστικής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στο ζήτημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις – αρνούμενη, όπως κι αυτά, την ύπαρξη ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, αναγορεύοντας-χαρακτηρίζοντας, ανοιχτά πλέον, την Ελλάδα, χωρίς απολύτως καμιά ανάλυση, χώρα «ιμπεριαλιστική»: «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του» («Θέσεις», σελ.55). Τη μόνη «ανάλυση» που διαθέτουν-υιοθετούν είναι η παμπάλαια θέση των τροτσκιστών περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», το σύνθημα περί «ισχυρής Ελλάδας» του μεγαλοαστού Κ.Σημίτη και του ιδρυτή-ηγέτη της μοναρχοφασιστικής ΝΔ Κ.Καραμανλή περί «κατοχύρωσης της εθνικής μας ανεξαρτησίας» μέσα στην ΕΟΚ (22/12/1978), προφανώς και τα περί «ισότιμης συμμετοχής»(!) (ή αλλιώς «αλληλεξάρτητης» (!)) της Ελλάδας σε ΕΟΚ-ΕΕ των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων.

Επιπλέον η σημερινή πολιτική γραμμή της σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ βρίσκεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με την ΤΩΡΙΝΗ στρατηγική επιλογή του ντόπιου αλλά και του ευρωπαϊκού μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» των ισχυρών μονοπωλίων της ΕΕ και ΚΑΤΑ της, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΕΞΟΔΟΥ-ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ που την παραπέμπει (όχι την «έξοδο» αλλά την «αποδέσμευση») στις ελληνικές καλένδες δηλ. στη Δευτέρα Παρουσία της «λαϊκής-εργατικής εξουσίας» της. Αυτή ακριβώς τη θέση-στρατηγική του κεφαλαίου εκφράζει η σαφής δήλωση της σοσιαλδημοκράτισσας Α.Παπαρήγα: «η λύση έξω από το Ευρώ και Δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική» («Ρ» 31/5/2011, σελ.6) που ταυτίζεται πλήρως με τη δήλωση του προέδρου του ΣΕΒ Δ.Δασκαλόπουλου: «ΕΥΡΩΠΗ ή ΧΑΟΣ» (20/3/2012) και μ’ εκείνες των διαφόρων εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου της ΕΕ.

Στο πέρασμα στις θέσεις των μεγαλοαστικών κομμάτων και την ανοιχτή υπεράσπιση της αντιδραστικής εθελόδουλης-ξενόδουλης αστικής τάξης είναι ενταγμένη και η οργισμένη αντίδραση και η έξαλλη επίθεση της σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ σε ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ επειδή αυτή «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της» («Ρ» 7-8/1/2012, σελ. 13).

ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΣ

Από πλευράς περιεχομένου, κυρίως στα ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, τα αντιλενινιστικά-αντιμπολσεβίκικα ρεύματα του χρουστσοφισμού και του τροτσκισμού, παρά τις κάποιες επουσιώδεις μεταξύ τους διαφορές, δεν αποτελούν απλά αντισταλινικές (όπως εμφανίζονται) μα και αντιλενινιστικές-αντιμπολσεβίκικες πολιτικές κατευθύνσεις, και είναι δυο ρεύματα της αντεπαναστατικής προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας. Είναι μεν πασίγνωστο αλλά συνήθως «ξεχνιέται», ότι ο αντεπαναστάτης μενσεβίκος-σοσιαλδημοκράτης ΤΡΟΤΣΚΙ απ’ το 1902-03 τάχθηκε ανοιχτά κατά των Μπολσεβίκων και του Λένιν και για μια ολόκληρη 15ετία ήταν με τους Μενσεβίκους-Σοσιαλδημοκράτες, πολεμώντας το Κόμμα των Μπολσεβίκων και μόλις μετά την επιστροφή του στη Ρωσία (Μάης 1917), τον Ιούλη του ίδιου χρόνου προσχώρησε στο επαναστατικό Κόμμα των Μπολσεβίκων των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, τυπικά προφανώς, όπως εξάλλου αποδείχθηκε στη συνέχεια. Πλήρως αποτυχημένη είναι η συστηματική προσπάθεια των τροτσκιστών να «συμφιλιώσουν» τις απόψεις Λένιν-Τρότσκι τόσο για εκείνη την περίοδο όσο και μετέπειτα (Ted Grant-Alan Woods: «Λένιν και Τρότσκι, τι Πραγματικά Υποστήριζαν», Αθήνα χ.χ., εκδ. «Μαρξιστική φωνή», κλπ.).

Αλλά και οι αποστάτες προδότες, πράκτορες του διεθνούς ιμπεριαλισμού, Δάσκαλοι της σημερινής καθοδηγητικής ομάδας των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδο-Μαρίνων, κλπ., ΤΙΤΟ-ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ* υπήρξαν τροτσκιστές. Ορθά το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα τους χαρακτήρισε τροτσκιστές αλλά και το ηρωικό μας Κόμμα, το επαναστατικό-σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ, χαρακτήριζε την κλίκα του Τίτο μια «σπείρα τροτσκιστών πρακτόρων του ιμπεριαλισμού» («Βοήθημα για την Ιστορία του ΚΚΕ», σελ. 265, 1952, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ).

Τη Γιουγκοσλαβία του φασίστα Τίτο, που ενώ ήταν μια καπιταλιστική χώρα και επιπλέον είχε μετατραπεί σε αποικία του άγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, η χρουστσο-μπρεζνιεφική ομάδα, οι εκάστοτε ηγεσίες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56) και οι τροτσκιστές τη θεωρούσαν χώρα «σοσιαλιστική». Μάλιστα οι μπριγάδες του αντεπαναστατικού τροτσκισμού συνέρρεαν κατά κοπάδια αρχές δεκαετίας του ΄50 στη Γιουγκοσλαβία, μαζί και ο θεωρητικός τους Ernest Mandel, για να «υπερασπίσουν την επανάσταση» (!) και να βοηθήσουν στην οικοδόμηση του «Σοσιαλισμού»(!): «είχε προηγηθεί η συμμετοχή του στις ταξιαρχίες υπεράσπισης του λαού της Γιουγκοσλαβίας και της επανάστασής του, που ο Στάλιν απειλούσε να συντρίψει» (Ε.Μαντέλ: «Εισαγωγή στο Κεφάλαιο του Κ.Μαρξ», Αθήνα 2007, Βιογραφικό σημείωμα στο εξώφυλλο, κλπ.).

Αλλά δεν «έτρεχαν» μόνο οι τροτσκιστές σοσιαλδημοκράτες μα έτρεχαν, λίγα χρόνια αργότερα, και οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες της προδοτικής κλίκας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ στη Γιουγκοσλαβία για να διδαχθούν απ’ το Δάσκαλό τους αρχιαποστάτη και αρχιπράκτορα του διεθνούς ιμπεριαλισμού Τίτο – απ’ τα πιστότερα και πιο λυσσασμένα μαντρόσκυλα του διεθνούς ιμπεριαλισμού – που λίγο αργότερα, στο 20ο Συνέδριο (Φλεβάρη 1956) «βάφτισαν»-μεταμόρφωσαν εν μια νυκτί την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία σε χώρα «σοσιαλιστική»(!): «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία»( Ν.Σ. Χρουστσιοφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», σελ. 6, «πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις» 1956).

Τον προδοτικό αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό τροτσκιστικό δρόμο του Τίτο ακολούθησε και η σοσιαλδημοκρατική τροτσκιστική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικόγιαν, κλπ.. Γι’ αυτό και το 20ο αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ χειροκροτήθηκε απ’ τους αντεπαναστάτες τροτσκιστές ανά τον κόσμο. Καθόλου άδικο δεν είχε ο ιδιόρρυθμος μεξικανός μα μεγάλος και παγκόσμια γνωστός ζωγράφος Diego Rivera (τροτσκιστής «ένα φεγγάρι») **, που στα μέσα της δεκαετίας του ’50, μετά την εκτέλεση του Μπέρια, είπε στην τεχνοκριτικό Raquel Tibol: «Ρακελίτα, τώρα πρέπει ν’ ανοίξουμε ένα μπουκάλι βότκα και να τσουγκρίσουμε, γιατί οι τροτσκιστές θα έρθουν πάλι στην εξουσία στη Σοβιετική Ένωση» (Hayden Herrera: “Frida Kahlo”, σελ. 267, Frankfurt am Main 1993).

Εξάλλου ΚΟΙΝΗ θέση των αντιμαρξιστών χρουστσοφικών και των τροτσκιστών σοσιαλδημοκρατών είναι ο ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ-ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ και επιπλέον: και τα δυο αυτά αντεπαναστατικά ρεύματα θεωρούν ότι στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ανατολικο-ευρωπαϊκές χώρες «υπήρχε» και οικοδομούνταν «σοσιαλισμός» και μετά το 1953, δηλ. μετά τη νίκη της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, ως το 1990.

Επομένως η πλήρης συγχώνευση της ηγετικής σοσιαλδημοκρατικής ομάδας του «Κ»ΚΕ με τον τροτσκισμό δεν έχει τίποτε το μυστήριο ούτε το περίεργο: είναι μια εντελώς φυσιολογική πορεία και κατάληξη, κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμα στο σοσιαλδημοκρατικό «ευρωκομμουνιστικό» χρουστσοφικό ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο ηγεσίας. Εκεί υπάρχουν τροτσκιστικές συνιστώσες και κάποιοι τροτσκιστές (Τρ. Μηταφίδης, κλπ.) «αλωνίζουν», χυδαιολογώντας αντικομμουνιστικά-αντισταλινικά, στα έντυπά του, με πιο ακραία περίπτωση κάποιο μυθομανή, χυδαίο και αισχρό επαγγελματία λασπολόγο, όψιμο δισέγγονο του Τρότσκι, ονόματι Χρ.Κεφαλή, εκδότη ενός αντιμαρξιστικού «εντύπου» με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Μαρξιστική Σκέψη»: σοβαροφανές και άφθαστης χυδαιότητας «έντυπο», που διαδίδει όλα τα «σκουπίδια» της αστικής ιδεολογίας και των παραλλαγών της με κριτήριο πάντα την πιο ακραίας μορφής αντισταλινική χυδαιότητα αλλά και εκθέτει ανεπανόρθωτα και τους Τόλιο-Μαστρογιαννόπουλο, που πέραν των απόψεων τους, διακρίνονται για τη σοβαρότητά τους. Αυτοδιαφημίζεται ως «χημικός και συγγραφέας» (το δεύτερο επιλέγεται προφανώς για να προσδώσει «κύρος» στην κραυγαλέα ημιμάθεια και άγνοια των όποιων πραγματευόμενων θεμάτων των διαφόρων κοινωνικών επιστημών) με «κείμενα» επιπέδου γνώσεων των διαφόρων Καλυβο-Γιανναράδων, κλπ., τους οποίους όμως ξεπερνά κατά πολύ σε πεζοδρομιακού χαρακτήρα χυδαιότητες που συνάμα βρίθουν από πληθώρα σχιζοφρενικού χαρακτήρα παλάβρες, όπως π.χ. «ο Στάλιν επιδίδεται ουσιαστικά σε φιλοναζιστική προπαγάνδα, την ώρα που οι ναζί βρίσκονται έξω από τη Μόσχα» («Μαρξιστική Σκέψη», τομ.6, σελ.126, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2012), κλπ.,κλπ. Για πληροφόρηση των νεότερων ας αναφερθεί μόνο πως ο άφθαστος αυτός χυδαιολόγος-λασπολόγος γοητεύεται ιδιαίτερα, πέραν του αντεπαναστάτη μενσεβίκου σοσιαλδημοκράτη Τρότσκι, απ’ τους Ernest Mandel και Georg Lukacs που με τη σειρά τους και οι δυο γοητεύονται απ’ τις υπεραντιδραστικές απόψεις του ΥΜΝΗΤΗ του ΧΙΤΛΕΡ και του "Εθνικοσοσιαλισμού" γερμανού ναζι-φασίστα Arnold Gehlen (A.Gehlen: "Der Mensch", σελ.447-468, Berlin 1941).

Τον ερχόμενο Απρίλη η Παπαρήγα που παλιότερα δήλωνε ότι «δεν είμαστε ούτε σταλινικό, ούτε μπρεζνιεφικό, ούτε κόμμα του Λένιν … είμαστε κομμουνιστικό κόμμα, ούτε σταλινικό, ούτε λενινιστικό, ούτε τίποτα από αυτά. Τι θα πει σταλινικό; Αυτό τον όρο το χρησιμοποιεί ο αντίπαλος» («Ρ» 6/11/2008, σελ.13) θα έχει επιτέλους την ευκαιρία με την επίσημη συγχώνευση χρουστσοφισμού-τροτσκισμού στο 19ο Συνέδριο να ονομάσει το κόμμα της «σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστικό».

«ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ 1949-1968, Β΄ΤΟΜΟΣ»

Μερικές μόνο σύντομες παρατηρήσεις που κάθε άλλο παρά εξαντλούν το θέμα:

1.Ολόκληρο το «ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» συνιστά ιδεαλιστική θετικιστικού χαρακτήρα προσέγγιση των ιστορικών και πολιτικών γεγονότων, κυριαρχείται από μια «γεγονοτολογία» χαρακτηριστική της αντιδραστικής αστικής ιστοριογραφίας που βρίσκεται ευθέως σε ρήξη και σε πλήρη αντίθεση με το μαρξισμό.

2.Από πλευράς περιεχομένου και θέσεων κινείται με συνέπεια και παραμένει σταθερά – παρά την πολύ πλούσια δημαγωγία και τις χοντροειδείς κραυγαλέες πολυπληθείς διαστρεβλώσεις – στα πλαίσια της αντεπαναστατικής κατεύθυνσης της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας σ’ όλα τα βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος και πρωτίστως στα δυο πιο σημαντικά: α) της Προλεταριακής Επανάστασης και β) του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού.

3.ΔΕΝ καταδικάζει ως αντεπαναστατικό το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης ΄56) που μετέφερε βίαια και επισημοποίησε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ατόφια τη ρεφορμιστική γραμμή της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας και πολύ περισσότερο ΔΕΝ την ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ, αλλά κάνει μόνο δημαγωγικά λόγο απλά για «δεξιά παρέκκλιση» και όχι για ΠΡΟΔΟΣΙΑ και πλήρη ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ του μαρξισμού – ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ γραμμή: Α. ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ: 1) της Προλεταριακής Επανάστασης και 2) του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, Β. γραμμή ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗΣ του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες τότε σοσιαλιστικές χώρες, Γ. γραμμή μετατροπής των κομμουνιστικών κομμάτων από επαναστατικά κομμουνιστικά σε αστικά σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματα και μάλιστα με βίαιο τρόπο και ωμές αναμίξεις στα εσωτερικά τους με πρώτο το σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ αλλά και όλα τ’ άλλα κόμματα.

4.Το «ΔΟΚΙΜΙΟ» αποσιωπά ότι ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ το αντιδραστικό αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ δηλ. το λεγόμενο «κόμμα όλου του λαού», που ηγήθηκε της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, ανέτρεψε βίαια τη Διχτατορία του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και εγκαινίασε το πισωδρομικό προτσές εξάλειψης του σοσιαλισμού και ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗΣ του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ με την εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεων κατά την περίοδο 1953-1965 που οδήγησαν στη πλήρη και οριστική καπιταλιστική παλινόρθωση στα μέσα της δεκαετίας του ΄60.

5.Αποσιωπά όχι μόνο τις ωμές αναμίξεις της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ στις άλλες τότε Λαϊκές Δημοκρατίες αλλά και το ότι ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτή που πρωτοστάτησε και καθοδήγησε τις αστικο-ρεβιζιονιστικές αντεπαναστάσεις την περίοδο 1953-1956 (Αν.Γερμανία, Πολωνία, Ουγγαρία, κλπ.) – ανάμιξη που ΔΕΝ ξεκίνησε με το 20ο Συνέδριο (Φλεβάρης 1956) αλλά αμέσως την ίδια μέρα της κηδείας του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, όπως αναφέρει ο μεγάλος Ούγγρος επαναστάτης Μ.RAKOSI, στις «Αναμνήσεις» του, που καθαιρέθηκε βίαια απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς προδότες, συνελήφθηκε και εξορίστηκε στη Σοβιετική Ένωση όπου και τελικά εξοντώθηκε το 1971, ενώ στη θέση του αυτοί τοποθέτησαν την προδοτική ομάδα των αντεπαναστατών Νάγκι-Καντάρ (μετέφεραν «στο πιάτο το κεφάλι μου στον Τίτο» σημειώνει ο Ράκοζι).

Τα χρουστσοφικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν ηγήθηκαν ούτε πρωτοστάτησαν μόνο στην παλινόρθωση του καπιταλισμού στις χώρες τους μα αποκατέστησαν ακόμα και προπαγάνδισαν το σύνολο των αντιδραστικών αστικών φιλοσοφικών ρευμάτων ως και τα πλέον υπεραντιδραστικά (Νιτσεϊσμό-αντιδραστικό γερμανικό ρομαντισμό (Fr.Schlegel, Novalis, κλπ.), προδρομικά ρεύματα των ναζι-φασιστικών απόψεων) – προδίνοντας έτσι όχι μόνο το μαρξισμό αλλά εγκαταλείποντας ακόμα και την αντιφασιστική στάση (και στις στήλες του «Ριζοσπάστη» διαφημίστηκαν κατά καιρούς οι υπεραντιδραστικοί Fr.Nietzsche («Ρ» 30/6/2004, σελ.24), Novalis («Ρ» 21/6/2009 ένθετο, σελ.6), ο γνωστός φασίστας Oswald Spengler («Ρ» 13/6/2004 ένθετο, σελ.6, 30/1/2005 ένθετο σελ. 6, 18/9/2005 ένθετο, σελ.6, 12/2/2012 ένθετο, σελ.6,) κλπ.. Όμως η φασιστική φιλοΧιτλερική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ έφτασε στο πιο ακραίο σημείο προκλητικότητας: μετονομασίας του Μεγάλου Συμβόλου της Αντιφασιστικής Νίκης ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ σε Βολγκογκράντ – μια σαφώς φιλοΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ – κάτι που ΔΕΝ έπραξαν ούτε οι ιμπεριαλιστές των δυτικών χωρών με τους γάλλους να διατηρούν ακόμα ΣΗΜΕΡΑ τη στάση ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ στο μετρό του Παρισιού μα και μεγάλη πλατεία στο κέντρο της πόλης με την ονομασία «Πλατεία της μάχης του Στάλινγκραντ»: «place de la bataille de Stalingrad Septembre 1942-Janvier 1943» (φιλοΧΙΤΛΕΡΙΚΗ στάση εξακολουθεί να κρατά και η σοσιαλδημοκρατική-τροτσκιστική ηγετική ομάδα των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδο-Μαρίνων εφόσον ΑΡΝΕΙΤΑΙ να καταγγείλει τη μετονομασία ως φιλοΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ).

6.Στο «Δοκίμιο» γίνεται ανεπιτυχής προσπάθεια να παρουσιαστεί ως δεξιό οπορτουνιστικό ρεύμα μόνο ο «Ευρωκομμουνισμός» (σελ. 88-92, 561) και το Χρουστσο-Μπρεζνιεφικό δεξιό οπορτουνιστικό ρεύμα ως «επαναστατικό»(!) με τους ψευδέστατους ισχυρισμούς πως τάχα μόνο (!) το «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα έχει ως «βασικό χαρακτηριστικό του την απόρριψη των νομοτελειών της σοσιαλιστικής επανάστασης» (σελ.88) και πως «τη στρατηγική του συνιστούσε ο «ειρηνικός και δημοκρατικός δρόμος» προς το σοσιαλισμό» (σελ. 89) και πως μόνο «το «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα αρνούνταν τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης» (σελ.89) – ΨΕΥΔΕΙΣ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ που δεν έχουν απολύτως καμία βάση επειδή και τα ΔΥΟ: το Χρουστσο-«ευρωκομμουνιστικό» και το Χρουστσο-Μπρεζνιεφικό ρεύμα, είναι ΔΕΞΙΑ οπορτουνιστικά ρεφορμιστικά ρεύματα αφού:

Πρώτα-πρώτα, και τα δυο έχουν ως ΒΑΣΗ και στηρίζονται στις αντεπαναστατικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης ΄56) που έχει ως γραμμή: α) τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» και ΑΡΝΕΙΤΑΙ τη βίαιη-ένοπλη Προλεταριακή Επανάσταση, β) τη διατήρηση του αστικού «δημοκρατικού» κράτους που το χρησιμοποιεί ως όργανο «περάσματος στο σοσιαλισμό» (!) και ΑΡΝΕΙΤΑΙ τη συντριβή-τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής και γ) προπαγανδίζει ένα «σοσιαλισμό» ΧΩΡΙΣ Διχτατορία του Προλεταριάτου: η εργατική τάξη μπορεί «να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή και να τη μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης. Σ’ αυτή την περίπτωση ο θεσμός τούτος, ο πατροπαράδοτος για πολλές πολυαναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους» »( Ν.Σ. Χρουστσιοφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», σελ. 42, «πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις» 1956).

Δεύτερο, και τα δυο ρεύματα ΜΑΖΙ στη διεθνή σύσκεψη των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων του 1969 μας διαβεβαιώνουν από ΚΟΙΝΟΥ πως θα οικοδομήσουν (!) μαζί με την παλιά προδοτική σοσιαλδημοκρατία τη «σοσιαλιστική κοινωνία»: «οι κομμουνιστές (=οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές σ. «Α»), που αποδίδουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» («Διεθνής Σύσκεψη των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, 5-17 Ιούνη 1969, Μόσχα», σελ. 29, «Verlag Frieden und Sozialismus», Prag 1969), στην οποία δεν συμμετείχε το «Κ»ΚΕεσ.(ομάδα Παρτσαλίδη-Δημητρίου, κλπ.), αλλά μόνο το «Κ»ΚΕ με επικεφαλή αντιπροσωπίας τον αποστάτη Κ.Κολιγιάννη (εκεί βέβαια ήταν και όλοι οι ηγέτες των τριών μεγάλων «ευρωκομμουνιστικών» χρουστσοφικών κομμάτων: Enrico Berlinguer-«Κ»Κ Ιταλίας, Santiago Carrillο-«Κ»Κ Ισπανίας, Waldeck Rochet-«Κ»Κ Γαλλίας).

7.Το «ΔΟΚΙΜΙΟ» αποσιωπά και αποκρύβει απ’ την εργατική τάξη και τους κομμουνιστές ότι ΔΕΝ ήταν το «ευρωκομμουνιστικό» χρουστσοφικό ρεύμα αλλά το ΧΡΟΥΣΤΣΟ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦΙΚΟ σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα, δηλ. η τάση των Κολιγιάννη-Φλωράκη-Παπαρήγα, που ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΕ τον ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ στη Σοβιετική Ένωση και εξήγαγε τη χρουστσοφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση στις άλλες χώρες, γιατί απλούστατα το «ευρωκομμουνιστικό χρουστσοφικό ρεύμα, που θα έκανε βέβαια το ίδιο, ΔΕΝ υπήρχε σ’ αυτές τις χώρες.

8.Η αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην Σοσιαλιστικές Χώρες ΔΕΝ έγινε το 1989-1991, όπως παραπλανητικά αναφέρεται στο «ΔΟΚΙΜΙΟ» (σελ.17: «λαίλαπα της αντεπανάστασης 1989-1991»), αλλά αρχές της δεκαετίας του ΄50, μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ (5/3/1953), με τη νίκη της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής επανάστασης η οποία επικυρώθηκε-επισφραγίστηκε στο 20ο αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το Φλεβάρη του 1956. Το 1989-1991 κατέρρευσε απλά ο ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΜΕΝΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ αυτών των χωρών και διαλύθηκε το ρεβιζιονιστικό αστικό στρατόπεδο μ’ επικεφαλής την ΗΔΗ μετά το 1953 καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990), ενώ ταυτόχρονα σημειώνεται το πέρασμα απ’ τον παλινορθωμένο κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό ιδιαίτερου τύπου αυτών των χωρών στον παραδοσιακό καπιταλισμό των δυτικών χωρών και το πέρασμα απ’ το μονοκομματικό αστικό-πολιτικό σύστημα στο παραδοσιακό πολυκομματικό αστικό σύστημα.

9.Στο αντιμαρξιστικό «ΔΟΚΙΜΙΟ» εξακολουθεί να διατηρείται η γνωστή ΚΕΝΤΡΙΚΗ θέση της διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας ότι τάχα στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες (Γιουγκοσλαβία-Βουλγαρία-Ουγγαρία-Πολωνία-Τσεχοσλοβακία-Ρουμανία-Αν.Γερμανία) «διατηρήθηκε» και «υπήρχε» ως το 1990 «σοσιαλισμός» (!) – που ταυτόχρονα συνιστά και μια αντιμαρξιστική αστική αντίληψη του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ – παρόλο που σ’ αυτές τις χώρες ΔΕΝ υπήρχαν πια ούτε Διχτατορία του Προλεταριάτου ούτε κομμουνιστικά κόμματα, γιατί αυτά είχαν ήδη καταργηθεί στην πράξη αμέσως μετά το θρίαμβο-νίκη της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης αρχές της δεκαετίας του ’50, ενώ η αντικατάστασή τους διακηρύχτηκε και επίσημα, ανοιχτά πλέον, στο «22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (Μόσχα-Αθήνα 1961) με το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού» δηλ. τη δικτατορία της νέας μπουρζουαζίας (σελ.205-212: «από το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου στο παλλαϊκό κράτος») και απ’ το «κόμμα όλου του λαού» δηλ. ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα (σελ. 250: «το μαρξιστικό-λενινιστικό μας κόμμα, που γεννήθηκε σαν κόμμα της εργατικής τάξης, έγινε κόμμα ολόκληρου του λαού»), ενώ στον τομέα της οικονομίας κυριαρχούσαν πλέον καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής ή αλλιώς η λεγόμενη «σοσιαλιστική εμπορευματική οικονομία» στην οποία: α) τα μέσα παραγωγής είχαν μετατραπεί σε εμπορεύματα, και β) η εργατική δύναμη ήταν εμπόρευμα, γ) ο νόμος της Αξίας ρύθμιζε την παραγωγή, δ) βασικός σκοπός της παραγωγής ήταν το καπιταλιστικό Κέρδος.

10.Το «ΔΟΚΙΜΙΟ» δικαιολογεί την ωμή ΕΠΕΜΒΑΣΗ του χρουστσοφικού ΚΚΣΕ στο επαναστατικό ΚΚΕ μ’ επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: πρώτο, με τα μυθεύματα περί ύπαρξης «κρίσης» στο ΚΚΕ και με διατυπώσεις για τάχα «αδιέξοδα που δημιουργούσε η γραμμή, η ανάγκη να επεξεργαζόταν το ΚΚΕ επαναστατικό πρόγραμμα», κλπ. κλπ. (σελ.338), δεύτερο, με το χαρακτηρισμό της παρασυναγωγής των χρουστσοφικών προδοτών ως «6η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ» (11-12/3/1956), την οποία: 1) ΔΕΝ συγκάλεσε η ΚΕ του ΚΚΕ αλλά η διαβόητη χρουστσοφική «Επιτροπή» των «6» κομμάτων, 2) ΔΕΝ συμμετείχε ο εκλεγμένος γραμματέας του ΚΚΕ ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, 3) την «Εισήγηση» σ’ αυτή δεν την έκανε ούτε καν Έλληνας, έστω και προδότης οπορτουνιστής, αλλά με εντολή του Χρουστσόφ ο Ρουμάνος οπορτουνιστής Γκεοργκίου Ντεζ, 4) ΔΕΝ μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε «Ολομέλεια», επειδή σ’ αυτή συμμετείχαν «άνθρωποι που έκαναν βόλτες στους δρόμους του Βουκουρεστίου» δηλ. που ΔΕΝ ήταν ούτε μέλη της ΚΕ μα ούτε καν μέλη του ΚΚΕ.

11.Το «ΔΟΚΙΜΙΟ» αποσιωπά και αποκρύβει απ’ την εργατική τάξη και τους κομμουνιστές την ωμή ΕΠΕΜΒΑΣΗ στο ΚΚΕ μιλώντας πάντα για «παρέμβαση των 6 κομμάτων» (σελ.346-375), αποφεύγοντας συστηματικά όχι μόνο να στιγματίσει και ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ μα ούτε καν τολμά να χρησιμοποιήσει τη λέξη «επέμβαση» για να χαρακτηρίσει την αντεπαναστατική πράξη ανάμιξης των χρουστσοφικών προδοτών της κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν-Κοουζινεν, κλπ. στο επαναστατικό ΚΚΕ με ΚΥΡΙΟ στόχο τη ΔΙΑΛΥΣΗ του – όπως και έγινε – και την επιβολή της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του αντεπαναστατικού 20ου Συνεδρίου στο Ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα.

12.Αποσιωπά ότι το επαναστατικό ΚΚΕ με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ υπήρξε το ΠΡΩΤΟ και το ΜΟΝΟ κομμουνιστικό Κόμμα καπιταλιστικής χώρας στο οποίο ΔΕΝ πέρασε ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός, που απόκρουσε θαρραλέα και μαχητικά το προδοτικό αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (20ο , κλπ.) και γι’ αυτό οι χρουστσοφικοί προδότες κατέφυγαν στην ανοιχτή ωμή βάρβαρη ΕΠΕΜΒΑΣΗ, απέναντι στην οποία οι ήρωες επαναστάτες κομμουνιστές αγωνιστές των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ με επικεφαλής τον αγαπημένο ηγέτη του Κόμματος μας ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ όρθωσαν θαρραλέα το περήφανο ανάστημά τους, εγκαινιάζοντας έτσι σε διεθνή κλίμακα τη μακρόχρονη πάλη ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό.

13.Αποσιωπά και αποκρύβει απ’ την εργατική τάξη και τους κομμουνιστές, ότι η ανοιχτή ΕΠΕΜΒΑΣΗ των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στην παρασυναγωγή της διαβόητης «6ης Ολομέλειας» ΔΙΕΛΥΣΕ το επαναστατικό ΚΚΕ και στη θέση του ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΕ το ρεφορμιστικό σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα, το αστικό «Κ»ΚΕ(56), που ευθύς εξαρχής και ως τα σήμερα ΔΕΝ καθοδηγείτε απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ αλλά απ’ το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), το οποίο και υπεράσπισε ολόκληρες δεκαετίες την αντεπαναστατική πολιτική δράση, προς όφελος της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και εξακολουθεί και ΣΗΜΕΡΑ να την υποστηρίζει, βαδίζοντας τον ίδιο αντεπαναστατικό δρόμο.

14.Το αντιμαρξιστικό «ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», παρά την πολύ πλούσια δημαγωγία και την πληθώρα διαστρεβλώσεων, ΔΙΑΤΗΡΕΙ και αναπαράγει, με διαφορετικές διατυπώσεις, όλες τις ΒΑΣΙΚΕΣ θέσεις της ντόπιας και διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας σ’ όλα τα κεντρικά ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, συμπληρωμένα, εδώ και εκεί, με τροτσκιστικές απόψεις ενώ ταυτόχρονα συνιστά μια χωρίς προηγούμενο σφοδρότατη σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστική επίθεση στη γραμμή του διεθνούς επαναστατικού κινήματος της Γ΄ κομμουνιστικής διεθνούς αλλά και στους Λένιν (ακόμα και ενάντια στη θέση της «επαναστατικής δημοκρατικής διχτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς», σελ. 618 και Στάλιν (στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος εκείνη την περίοδο, κλπ.) μα και σε ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ σε ζητήματα που σ’ αυτό το σύντομο σημείωμα δεν μπορούν να εξεταστούν μα ούτε καν όλα να απαριθμηθούν.

Κλείνοντας ας υπενθυμιστεί πως οι Έλληνες κομμουνιστές στις ρεβιζιονιστικές χώρες πλήρωσαν βαριά την επαναστατική τους πάλη κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού με φασιστικές διώξεις δεκαετιών (συλλήψεις, φυλακές, εξορίες, φασιστικές δίκες Τασκένδης, κλπ. κλπ.) με πρώτο το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που οι σοβιετικοί χρουστσοφικοί και οι τότε ενωμένες χρουστσοφικές ομάδες στο σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ(’56) τον εξόρισαν μαζί στη Σιβηρία και τελικά τον δολοφόνησε η προδοτική σοσιαλφασιστική ομάδα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ όπως ορθότατα σημειώνει ο Νίκανδρος Κεπέσης εκφράζοντας και τη συντριπτικότατη πλειοψηφία των παλιών κομμουνιστών ανταρτών ΕΛΑΣ-ΔΣΕ αλλά και πολλών νεότερων κομμουνιστών:

«Την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές.

Με την ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο Χαρ. Φλωράκης θυμάμαι τον παρουσίασε σαν αυτοκτονία.

Υπάρχει και η εκδοχή ότι όσο ζούσε ο Ν. Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη.

Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη.

Η χρουστσωφική ηγεσία του ΚΚΣΕ και της κυβέρνησης προχώρησε στη δολοφονία, γιατί σε λίγους μήνες, θα υποχρεωνόταν να απολύσει απ’ τη φυλακή τον Ν. Ζαχαριάδη που κρατιόταν χωρίς καμία δικαστική απόφαση πέρα για πέρα παράνομα».(ΝΙΚΑΝΔΡΟΥ ΚΕΠΕΣΗ: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ.45-46, Αθήνα 2006 και στο Ν.Κεπέση: «Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός», σελ.5-6, Αθήνα 2007).

συνεχίζεται

-----

*ΤΙΤΟ-ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΟΙ. Ο αρχιαποστάτης Τίτο, παρά την προδοσία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και πολλά άλλα, αλλά και το «πισώπλατο χτύπημα» στο ΔΣΕ, την εξόντωση πολλών χιλιάδων κομμουνιστών και αντιφασιστών και τις δεκάδες χιλιάδες στα φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές, την οικοδόμηση του καπιταλισμού στην Γιουγκοσλαβία και την εγκαθίδρυση φασιστικής δικτατορίας αλλά και τη μετατροπή της σε αποικία του αγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τη δημιουργία του φασιστικού άξονα Βελιγράδι-Αθήνα-Άγκυρα και στη συνέχεια το ξεπούλημα των εργατών-αγροτών κατά εκατοντάδες χιλιάδες στα δυτικά μονοπώλια αποκαταστάθηκε απ’ την κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ. Πέρα των πολλών άλλων ας αναφερθεί απ’ την τελευταία 8ετία μόνο, ότι το Μάη του ΄72 (25/5/1972) η αντισταλινική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Μπρέζνιεφ-Κοσύγκιν-Ποτγκόρνι του απένειμε το «βραβείο Λένιν», ακολουθούν συγχαρητήρια τηλεγραφήματα όλων των ρεβιζιονιστικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων και της αποστάτριας κλίκας των Κολιγιάννη-Φλωράκη-Λουλέ-Τσολάκη, κλπ. για τις «υπηρεσίες» (δηλ. τις προδοσίες) του στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, ενώ την προδοτική αντεπαναστατική του δράση εγκωμιάζει ολόκληρος ο διεθνής αστικο-ιμπεριαλιστικός τύπος μ’ έναν αστό δημοσιογράφο να σημειώνει δικαιολογημένα: «χωρίς τη ρήξη Τίτο με τη Μόσχα θα ήταν ακατανόητα τα γεγονότα στην Ουγγαρία και την Πολώνια το 1956 αλλά και η άνοιξη της Πράγας» (Claudio Willi, στη: «Basler Nachrichten» Νο 201, 25/5/1972).

5 χρόνια αργότερα ακολουθούν νέα συγχαρητήρια για τα 85χρονά του και απονέμεται απ’ τους Μπρέζνιεφ-Κοσύγκιν-Ποτγκόρνι «το παράσημο της «Οχτωβριανής Επανάστασης» στον Τίτο» («Ρ» 24/5/1977), ενώ 1 χρόνο πριν οι αστικές σοσιαλδημοκρατικές φυλλάδες «Αυγή»-«Ριζοσπάστης» διαπληκτίζονται ποιος πρώτο να διαψεύσει το δήθεν «πιο αχρείο ψεύδος»(!) του «πισώπλατου χτυπήματος» στο ΔΣΕ απ’ τον τιτοϊκό στρατό με το «Ριζοσπάστη» να απαντά στην «Αυγή» (Παρατηρητή»: «ο άνθρωπος από του οποίου τα χείλη βγήκε το πιο αχρείο ψεύδος, είναι δίπλα του … δική του «πατέντα» ήταν το «πισώπλατο»» («Ρ», 16/5/1976). Ψευδόμενες οι δυο ομάδες – λακέδες του κεφαλαίου – της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας χαρακτηρίζουν το πραγματικό γεγονός του «πισώπλατου χτυπήματος» του ΔΣΕ ως «αχρείο ψεύδος».

Αργότερα περίλυπος ο «Ριζοσπάστης» μας αναγγέλλει πρωτοσέλιδα το θάνατο του αποστάτη Τίτο (6/5/1980): «βαθιά συγκίνηση από το θάνατο του Τίτο» και ακόμα γράφει σε πηχυαίο τίτλο: «ΓΙΟΣΙΠ ΜΠΡΟΖ ΤΙΤΟ, ιδρυτής της σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, ακούραστος αγωνιστής για την Ειρήνη στα 88 χρόνια του έσβησε ένας ακούραστος μαχητής του κομμουνιστικού και εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος» («Ρ» 6/5/1980), δημοσιεύει 4 φωτογραφίες του μεταξύ των οποίων μια στην Ακρόπολη: «ο στρατάρχης Τίτο στην Ακρόπολη το καλοκαίρι του 1954» όταν δηλαδή προωθούσε και δρούσε στα πλαίσια του φασιστικού άξονα Βελιγράδι-Αθήνα-Άγκυρα, ενώ στη σελ. 12 κάνει λόγο για: «μεγάλη απώλεια για τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας». ΔΕΝ γράφει τίποτε βέβαια ούτε για το πισώπλατο χτύπημα του ΔΣΕ ούτε για την προδοσία του κομμουνιστικού κινήματος και τη ρήξη του Τίτο μ’ αυτό.

Στη συνέχεια μας πληροφορεί («Ρ» 7/5/1980) για τα μέλη της αντιπροσωπίας των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ στην κηδεία του Τίτο: Φλωράκης, Κολοζόφ, Χαλβατζής, Αγγουράκης που κατέθεσαν δάφνινο στεφάνι στην ταινία του οποίου είχε αναγραφεί: «η ΚΕ του ΚΚΕ στο σύντροφο Γιοζιπ Μπρος Τίτο» («Ρ» 8/5/1980), ενώ λίγους μήνες πριν, κατά τη διάρκεια της αρρώστιας του Τίτο, καμαρώνει για το «σοσιαλισμό» της Γιουγκοσλαβίας: «αδέσμευτη και σοσιαλιστική η μετατιτοϊκή Γιουγκοσλαβία» (27/2/1980).

**DIEGO RIVERA (8.12.1886-24.11.1957). Μεγάλος μεξικανός ζωγράφος, διεθνώς γνωστός και απ’ τους μεγαλύτερους του κόσμου, μέλος του ΚΚ Μεξικού αλλά και για κάποια περίοδο Γραμματέας του, διαγράφτηκε το 1929 για δεξιά παρέκκλιση και για κάποια αλισβερίσια του με την αστική τάξη. Μετέπειτα θαυμαστής του Τρότσκι, προσχώρησε στους Τροτσκιστές το 1936, που τον φιλοξένησε αρχικά στο σπίτι του στο Μεξικό, συγκρούστηκε στη συνέχεια μαζί του μετά από λίγο, στα μέσα του 1938, και αποχώρησε απ’ τους τροτσκιστές, ενώ ο Τρότσκι εγκατέλειψε το σπίτι του τον Απρίλη του 1939. Απ’ το 1944 ο Rivera ζήτησε την επανεγγραφή του στο ΚΚ Μεξικού που απορρίπτονταν συνεχώς για μια 10ετία. Εγκρίθηκε τελικά μόλις το 1954 λίγο αργότερα απ’ το θάνατο (13/7/1954) της συντρόφισσάς του ζωγράφο Frida Kahlo που ήταν ήδη ξανά μέλος απ’ το 1948 (είχε αποχωρήσει μετά τη διαγραφή του Rivera). Για την περίοδο που ο Rivera βρέθηκε εκτός κόμματος η Frida Kahlo έλεγε ότι είναι «δυστυχής και έρημος, επειδή δεν ανήκει στο κομμουνιστικό κόμμα». Όταν στα τέλη Ιούνη 1954 ρωτήθηκε σε μια συνέντευξη από τον Luis Suarez αν έγινε εκ νέου μέλος του κομμουνιστικού κόμματος απάντησε: «Όχι, δεν έχω την τιμή να είμαι μέλος του κομμουνιστικού κόμματος» (Luis Suarez: “Diego Rivera Bekenntnisse”, σελ. 171, Berlin, 1966), επειδή τότε δεν είχε ακόμα εγκριθεί η επανεγγραφή του. Ο Diego Rivera παρά τη γνωστή κριτική του στο Στάλιν – εντελώς λαθεμένη-αδικαιολόγητη και από ρεβιζιονιστική τροτσκίζουσα σκοπιά για να δικαιολογήσει τις ταλαντεύσεις και τα πολιτικά του στραπάτσα – γράφει στην «Αυτοβιογραφία» του, ότι «η προσωπικότητα του Στάλιν και η δράση του είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένες με την οικοδόμηση της Σοβιετικής Ένωσης και τη νίκη πάνω στους εχθρούς του μαρξισμού-λενινισμού» και «ο ρόλος του ως μαρξιστή και ως προδρόμου της κατάκτησης της εξουσίας του σοβιετικού λαού δεν μπορεί να αμφισβητηθεί» (Luis Suarez: “Diego Rivera Bekenntnisse”, σελ. 144, Berlin, 1966), ενώ για τον Τρότσκι αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι είχε πει γι’ αυτόν: «ο Diego είναι απαίσιος και από νοοτροπία είναι πολύ χειρότερος από το Στάλιν» (στο ίδιο, σελ. 145). Ο Diego Rivera παρόλο που θεωρούσε τον εαυτό του «μπολσεβίκο» ακόμα και την περίοδο της γνωριμίας του με τον αντεπαναστάτη Τρότσκι αποκαλούσε πάντα τον David Alfaro Siqueiros, μέλος του ΚΚ Μεξικού, «ο σύντροφός μου» όταν αναφέρονταν στη πολιτική του δράση, όμως δυστυχώς και οι δυο δεν κατάφεραν να διαβλέψουν αργότερα, ότι «οι αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου» ήταν αντεπαναστατικές (στο ίδιο. Σελ. 28-29).

FRIDA KAHLO (6.7.1907-13.7.1954), Σημαντική μεξικανή ζωγράφος, σύντροφος του Diego Rivera που στο ημερολόγιό της πέραν των άλλων έχει γράψει (4.11.1952): «κατανοώ ακριβώς τη διαλεκτική των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν ,Στάλιν και Μάο Τσε Τουνγκ. Τους αγαπώ ως στυλοβάτες του νέου κομμουνιστικού κόσμου. Έχω αντιληφθεί την πλάνη του Τρότσκι από τότε που ήρθε στο Μεξικό. Δεν ήμουν ποτέ τροτσκίστρια. Αλλά τότε το 1940 ήμουν μόνο με το Diego συνδεδεμένη (προσωπικά)» (Frida Kahlo: «Gemaltes Tagebuch» σελ. 255, Muenchen 1995) και στις 4 Μάρτη 1953: «Ο ΚΟΣΜΟΣ, ΤΟ ΜΕΞΙΚΟ, ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ έχασε την ισορροπία του με την απώλεια του ΣΤΑΛΙΝ. Ήθελα πάντοτε να τον γνωρίσω προσωπικά, αλλά τώρα δεν έχει σημασία – τίποτε δεν μένει όπως είναι, όλα μεταβάλλονται» (στο ίδιο, σελ. 257-258), αλλού σημειώνει: «ΖΗΤΩ Ο ΣΤΑΛΙΝ», « ΖΗΤΩ Ο DIEGO», (στο ίδιο, σελ. 259), κλπ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Η θέση των κλασσικών για το ζήτημα της Θρησκείας

Διαβάστε Περισσότερα »

Β.Ι. Λένιν: Σοσιαλισμός και Θρησκεία

Όλη η σύγχρονη κοινωνία είναι θεμελιωμένη πάνω στην εκμετάλλευση των τεράστιων μαζών της εργατικής τάξης από μια μηδαμινή μειοψηφία του πληθυσμού, που ανήκει στις τάξεις των γαιοκτημόνων και των κεφαλαιοκρατών. Η κοινωνία αυτή είναι δουλοκτητική, γιατί οι "ελεύθεροι" εργάτες, που όλη τους τη ζωή δουλεύουν στο κεφάλαιο, "έχουν δικαίωμα" μόνο σε τόσα μέσα ύπαρξης όσα είναι απαραίτητα για τη συντήρηση δούλων που παράγουν κέρδος, για την εξασφάλιση και την διαιώνιση της κεφαλαιοκρατικής δουλείας.

Η οικονομική καταπίεση των εργατών προκαλεί και γεννάει αναπόφευκτα κάθε είδους πολιτική καταπίεση, κοινωνική ταπείνωση, εξαγρίωση και συσκότιση της πνευματικής και ηθικής ζωής των μαζών. Οι εργάτες μπορούν να πετύχουν περισσότερη είτε λιγότερη πολιτική ελευθερία με σκοπό τη διεξαγωγή του αγώνα για την οικονομική τους απελευθέρωση, καμμιά όμως ελευθερία δε θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα, την ανεργία και την καταπίεση, όσο δε θα έχει αποτιναχτεί η εξουσία του κεφαλαίου. Η θρησκεία είναι μια από τις μορφές πνευματικής καταπίεσης, που παντού και πάντοτε βάραινε τις λαικές μάζες, τις τσακισμένες από την αιώνια δουλειά για τους άλλους, την ανέχεια και τη μοναξιά. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές γεννάει αναπόφευκτα την πίστη για μια καλύτερη μετά θάνατον ζωή, όπως ακριβώς και η αδυναμία του αγρίου στην πάλη με τη φύση γεννάει την πίστη στους θεούς, στους διαβόλους, στα θαύματα κτλ. Σ'αυτόν που σ'όλη του τη ζωή δουλεύει και στερείται, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην επίγεια ζωή, παρηγορώντας τον με την ελπίδα της επουράνιας ανταμοιβής. Και σ' εκείνους που ζουν από ξένη εργασία η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φτηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η θρησκεία είναι ένα είδος πνευματικού αλκοόλ, μέσα στο οποίο οι σκλάβοι του κεφαλαίου πνίγουν την ανθρώπινη μορφή τους, τις διεκδικήσεις τους για μια κάπως ανθρώπινη ζωή.

Ο δούλος όμως που ένιωσε τη δουλεία του και ξεσηκώθηκε στην πάλη για την απελευθέρωση του παύει κιόλας κατά το ήμισυ να είναι δούλος. Ο σύγχρονος συνειδητός εργάτης, διαπαιδαγωγημένος από τη μεγάλη εργοστασιακή βιομηχανία, φωτισμένος από τη ζωή της πόλης, αποτινάζει με περιφρόνηση τις θρησκευτικές προλήψεις, αφήνει τον ουρανό στη διάθεση των παπάδων και των αστών υποκριτών, κατακτώντας μια καλύτερη ζωή εδώ στη γη. Το σύγχρονο προλεταριάτο τάσσεται με το μέρος του σοσιαλισμού, που επιστρατεύει την επιστήμη στην πάλη ενάντια στη θρησκευτική θολούρα και λυτρώνει τον εργάτη από την πίστη στη μετά θάνατον ζωή, συσπειρώνοντάς τον στην πραγματική πάλη για μια καλύτερη επίγεια ζωή.

Η θρησκεία πρέπει να ανακηρυχθεί ατομική υπόθεση. Με τα λόγια αυτά καθιερώθηκε να εκφράζεται συνήθως η στάση των σοσιαλιστών απέναντι στη θρησκεία. Μα η σημασία αυτών των λέξεων πρέπει να καθοριστεί με ακρίβεια, για να μην μπορούν να προκαλούν κανενός είδους παρανοήσεις. Η θρησκεία πρέπει να είναι ατομική υπόθεση για το κράτος, αυτό ζητάμε εμείς, σε καμμιά περίπτωση όμως δεν μπορούμε να θεωρούμε τη θρησκεία ατομική υπόθεση για το Κόμμα μας. Το κράτος δεν πρέπει να έχει καμμία δουλειά με τη θρησκεία, οι θρησκευτικοί σύλλογοι δεν πρέπει να συνδέονται με την κρατική εξουσία. Ο καθένας πρέπει να είναι ολότελα ελεύθερος να πρεσβεύει όποια θρησκεία θέλει ή να μην παραδέχεται καμμιά θρησκεία, δηλ. να είναι άθεος, όπως και είναι συνήθως κάθε σοσιαλιστής. Δεν επιτρέπονται σε καμιά περίπτωση κανενός είδους διακρίσεις δικαιωμάτων ανάμεσα στους πολίτες εξαιτίας των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Πρέπει να καταργηθεί απόλυτα ακόμα και κάθε υπόμνηση στα επίσημα έγγραφα σχετικά με το άλφα ή βήτα θρήσκευμα των πολιτών. Δεν πρέπει να δίνεται καμιά επιχορήγηση στην επίσημη εκκλησία του κράτους, καμμιά επιχορήγηση από τα χρήματα του δημοσίου στις εκκλησιαστικές και θρησκευτικές ενώσεις, που πρέπει να γίνουν ενώσεις πολιτών-ομοϊδεατών ολότελα ελεύθερες, ανεξάρτητες από την κρατική εξουσία. Μόνο με την ολοκληρωτική εφαρμογή αυτών των διεκδικήσεων μπορεί να μπει τέρμα στο επαίσχυντο και καταραμένο εκείνο παρελθόν, τότε που η εκκλησία βρισκόταν σε δουλοπαροικιακή εξάρτηση από το κράτος, ενώ οι ρώσοι πολίτες βρίσκονταν σε δουλοπαροικιακή εξάρτηση από την επίσημη εκκλησία, τότε που υπήρχαν και εφαρμόζονταν μεσαιωνικοί ιεροεξεταστικοί νόμοι (που διατηρούνται μέχρι σήμερα στους ποινικούς κώδικες και κανόνες), νόμοι που πρόβλεπαν διωγμούς για την πίστη ή για την απιστία, που ασκούσαν βία στη συνείδηση του ανθρώπου, που συνέδεαν τις δημόσιες θεσούλες και τα δημόσια έσοδα με τη διάδοση κάθε λογής πνευματικού οπίου που διοχετεύει η εκκλησία του κράτους. Ολκληρωτικός χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος - αυτή τη διεκδίκηση προβάλλει το σοσιαλιστικό προλεταριάτο στο σημερινό κράτος και στη σημερινή εκκλησία.

Η ρωσική επανάσταση πρέπει να πραγματοποιήσει αυτήν τη διεκδίκηση σαν απαραίτητο συστατικό μέρος της πολιτικής ελευθερίας. Η ρωσική επανάσταση, από την άποψη αυτή, βρίσκεται σε εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες, γιατί η αηδιαστική ρουτίνα της αστυνομικο-δουλοπαροικιακής απολυταρχίας προκάλεσε δυσαρέσκεια, αναβρασμό και αγανάκτηση ακόμα και μέσα στον κλήρο. Όσο κακομοιριασμένος, όσο αμόρφωτος και αν είναι ο ρωσικός ορθόδοξος κλήρος, ωστόσο και αυτός ακόμα ξύπνησε με τον πάταγο που προξένησε της παλιάς μεσαιωνικής τάξης πραγμάτων στην Ρωσία. Ακόμα και ο κλήρος αυτός προσχωρεί στη διεκδίκηση της ελευθερίας, διαμαρτύρεται ενάντια στη ρουτίνα και στη γραφειοκρατική αυθαιρεσία, ενάντια στον αστυνομικό χαφιεδισμό που επιβλήθηκε στους "λειτουργούς του υψίστου". Εμείς οι σοσιαλιστές πρέπει να υποστηρίξουμε αυτό το κίνημα, ολοκληρώνοντας τις διεκδικήσεις των τίμιων και ειλικρινών ανθρώπων του κλήρου, να τους παρουσιάσουμε τα ίδια τους τα λόγια για ελευθερία και να τους ζητήσουμε να κόψουν αποφασιστικά κάθε δεσμό ανάμεσα στη θρησκεία και στην αστυνομία. Είτε είσθε ειλικρινείς, και τότε πρέπει να υποστηρίζετε τον ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και του σχολείου από την εκκλησία, να υποστηρίζετε την πλήρη και χωρίς όρους ανακήρυξη της θρησκείας σε ατομική υπόθεση. Είτε δεν παραδέχεστε αυτές τις συνεπείς διεκδικήσεις της ελευθερίας, και τότε σημαίνει πως είστε ακόμα αιχμάλωτοι των παραδόσεων της ιερής εξέτασης, τότε σημαίνει πως εξακολουθείτε να κολλάτε στις δημόσιες θεσούλες και στο δημόσιο κορβανά, τότε σημαίνει πως δεν πιστεύετε στην πνευματική δύναμη του όπλου σας, πως εξακολουθείτε να δωροδοκείστε από την κρατική εξουσία. Στην περίπτωση αυτή οι συνειδητοί εργάτες όλης της Ρωσίας σας κηρύττουν αμείλικτο πόλεμο.

Για το κόμμα του σοσιαλιστικού προλεταριάτου η θρησκεία δεν είναι ατομική υπόθεση. Το κόμμα μας είναι ένωση συνειδητών, πρωτοπόρων αγωνιστών για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Μια τέτοια ένωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να στέκει αδιάφορη απέναντι στην έλλειψη συνειδητότητας, στην καθυστέρηση ή στο σκοταδισμό με τη μορφή θρησκευτικών δοξασιών. Απαιτούμε ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος για να καταπολεμούμε τη θρησκευτική θολούρα με καθαρά ιδεολογικά, και μόνο ιδεολογικά όπλα, με τον τύπο μας, με το λόγο μας. Άλλωστε εμείς συγκροτήσαμε την ένωση μας, το ΣΔΕΚΡ, για να διεξάγουμε, ανάμεσα στ' άλλα, έναν τέτοιο ακριβώς αγώνα ενάντια σε κάθε θρησκευτική αποβλάκωση των εργατών. Για μας η ιδεολογική πάλη δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά υπόθεση όλου του κόμματος, όλου του προλεταριάτου.

Αφού είναι έτσι, τότε γιατί δεν δηλώνουμε στο πρόγραμμα μας πως είμαστε άθεοι; γιατί δεν απαγορεύουμε στους χριστιανούς και σ' εκείνους που πιστεύουν στο θεό να μπαίνουν στο κόμμα μας;

Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα θα εξηγήσει την πολύ σοβαρή διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην αστικοδημοκρατική και στη σοσιαλδημοκρατική τοποθέτηση του ζητήματος της θρησκείας.

Ολόκληρο το πρόγραμμα μας είναι θεμελιωμένο πάνω σε επιστημονική και, συνάμα, στην υλιστική ακριβώς κοσμοθεωρία. Γι' αυτό η εξήγηση του προγράμματος μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την εξήγηση για τις πραγματικές ιστορικές και οικονομικές ρίζες της θρησκευτικής θολούρας. Η προπαγάνδα μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την προπαγάνδα του αθεϊσμού. Η έκδοση της αντίστοιχης επιστημονικής φιλολογίας, που ως σήμερα την απαγόρευε αυστηρά και την καταδίωκε η απολυταρχική-δουλοπαροικιακή κρατική εξουσία, πρέπει ν' αποτελέσει τώρα έναν από τους τομείς της κομματικής μας δουλειάς. Τώρα θα βρεθούμε ίσως στην ανάγκη ν' ακολουθήσουμε τη συμβουλή που έδωσε κάποτε ο Ένγκελς στους γερμανούς σοσιαλιστές: μετάφραση και μαζική διάδοση της γαλλικής διαφωτιστικής και αθεϊστικής φιλολογίας του XVIII αιώνα.

Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να ξεπέφτουμε σε αφηρημένη, σε ιδεαλιστική τοποθέτηση του θρησκευτικού ζητήματος, ξεκινώντας "από το λόγο" και όχι από την ταξική πάλη, τοποθέτηση που κάνουν συχνά οι ριζοσπάστες δημοκράτες της αστικής τάξης. Θα ήταν ανοησία να νομίζουμε πως, σε μια κοινωνία που στηρίζεται στην απεριόριστη καταπίεση και αποκτήνωση των εργατικών μαζών, είναι δυνατόν να διαλύσουμε τις θρησκευτικές προλήψεις με καθαρά προπαγανδιστικά μέσα. Θα ήταν αστική στενοκεφαλιά να ξεχνάμε πως η θρησκευτική καταπίεση της ανθρωπότητας είναι απλώς προιόν και αντανάκλαση της οικονομικής καταπίεσης στους κόλπους της κοινωνίας. Με κανενός είδους φυλλάδες και με κανενός είδους κήρυγμα δεν μπορείς να διαφωτίσεις το προλεταριάτο, αν δεν το διαφωτίσει η ίδια η πάλη του ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις του καπιταλισμού. Η ενότητα αυτής της πάλης, πάλης πραγματικά επαναστατικής, που διεξάγει η καταπιεζόμενη τάξη για τη δημιουργία ενός επίγειου παραδείσου, είναι σπουδαιότερη για μας από την ενότητα γνωμών των προλεταρίων για τον επουράνιο παράδεισο.

Να γιατί δε μιλάμε, και δεν πρέπει να μιλάμε στο πρόγραμμα μας για τον αθεϊσμό μας. Να γιατί δεν απαγορεύουμε και δεν πρέπει να απαγορεύουμε στους προλεταρίους που έχουν διατηρήσει τούτα ή εκείνα τα υπολείμματα των παλαιών προλήψεων να πλησιάσουν στο κόμμα μας. Εμείς θα προπαγανδίζουμε πάντοτε την επιστημονική κοσμοθεωρία. Μας είναι απαραίτητο να καταπολεμούμε την ασυνέπεια οποιωνδήποτε "χριστιανών", αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου πως πρέπει να προωθούμε το θρησκευτικό ζήτημα στην πρώτη σειρά, γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτή η σειρά του, αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να επιτρέπουμε το κομμάτιασμα των δυνάμεων της πραγματικά επαναστατικής, οικονομικής και πολιτικής πάλης για τριτεύουσες απόψεις και φαντασιοπληξίες, που χάνουν γρήγορα κάθε πολιτική σημασία, πετιούνται γρήγορα στην αποθήκη αχρήστων από την ίδια την πορεία της οικονομικής εξέλιξης.

Η αντιδραστική αστική τάξη φρόντιζε παντού, και τώρα αρχίζει να φροντίζει και στην χώρα μας, ν' ανάψει τη θρησκευτική έχθρα για να τραβήξει προς τα κει την προσοχή των μαζών, αποσπώντας την από τα πραγματικώς σοβαρά και θεμελιακά οικονομικά και πολιτικά ζητήματα, τα οποία λύνει τώρα πρακτικά το πανρωσικό προλεταριάτο που ενώνεται στην επαναστατική του πάλη. Η αντιδραστική αυτή πολιτική του κατατεμαχισμού των προλεταριακών δυνάμεων, που σήμερα εκδηλώνεται κυρίως με τη μορφή των πογκρόμ στα οποία προβαίνουν οι μαυροεκατονταρχίτες, ίσως να καταλήξει αύριο σε τίποτα πιο εκλεπτυσμένες μορφές. Εμείς, εν πάση περιπτώσει, θα της αντιτάξουμε το ήρεμο, το σταθερό και υπομονητικό, το απαλλαγμένο από κάθε συδαύλιση διαφωνιών δευτερεύουσας σημασίας κήρυγμα της προλεταριακής αλληλεγγύης και της επιστημονικής κοσμοθεωρίας.

Το επαναστατικό προλεταριάτο θα κατορθώσει ώστε η θρησκεία να γίνει πραγματικά ατομική υπόθεση για το κράτος. Και μέσα σ' αυτό το ξεκαθαρισμένο από την μεσαιωνική μούχλα πολιτικό καθεστώς το προλεταριάτο θ' αρχίσει μια πλατιά, ανοιχτή πάλη για την εξάλειψη της οικονομικής δουλείας, που είναι η αληθινή πηγή της θρησκευτικής αποβλάκωσης της ανθρωπότητας.

Εφημερίδα Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 96 15-31 Οχτώβρη 2000

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί το τεύχος Ιανουαρίου του περιοδικού for a people’s democracy

forapeoplesdemocracy3

Κυκλοφορεί το τεύχος Ιανουαρίου 2013 του αγγλόφωνου περιοδικού “For a people’s democracy”.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ομιλία Ζαχαριάδη στα 23 χρόνια από το θάνατο του Λένιν

nz1947Η ΕΛΛΑΔΑ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ : Η σημερινή κατάσταση και τα προβλήματά της

Ριζοσπάστης 22/1/1947, σελ. 3

Λόγος του σ. ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στη συγκέντρωση των κομματικών στελεχών της Αθήνας, στις 19.1.1947, αφιερωμένη στην 23η επέτειο από το θάνατο του Λένιν

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Φρανσίσκο Καραμπάλλο*: Η συντρόφισσα Έλενα

Η ζωή της συντρόφισσας Έλενας Odena είναι η ιστορία ενός μαχητικού κομμουνιστή ηγέτη και μια εξαιρετική αυθεντική ιστορία. Είναι ένα ανοιχτό βιβλίο που διδάσκει με τη θεωρητική συμβολή της και την επακόλουθη δραστηριότητα της στην υπεράσπιση, στη διάδοση και την πρακτική της κριτικής σκέψης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό), του οποίου ηΈλενα ήταν ιδρυτικό μέλος και, από την αρχή, μια από τους σημαντικότερους ηγέτες του.
[…]
* Φ. Καραμπάλλο, πρώην πρώτος γραμματέας του ΚΚ Κολομβίας (μ-λ) και Διοικητής του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (PLA). Πέράσε 18 χρόνια στα μπουντρούμια της Κολομβίας. Η θαρραλέα και διαυγής στάση του στο δικαστήριο απέδειξε ότι είναι ένα παράδειγμα αξιοπρέπειας και επαναστατικού θάρρος. Μεταξύ των άλλων είχε δηλώσει, «είμαι ένας συνειδητός επαναστάτης με συνέπεια και αποφασισμένος κομμουνιστής».
Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΜΕΤΡΟ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στις 1.00 μ.μ. στο αμαξοστάσιο ΜΕΤΡΟ ΤΩΝ ΣΕΠΟΛΙΩΝ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

Καλούμε τους πάντες να συμμετέχουν – Να μην περάσει η αστυνομική βία που εξαπέλυσε η κυβέρνηση Σαμαρά ενάντια στους εργαζομένους στο ΜΕΤΡΟ. Αλληλεγγύη στον αγώνα τους.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Η ΑΛΕΚΑ ΚΑΙ Η ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

Λάβαμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή μέλος του «Κ»ΚΕ με αφορμή τον προσυνεδριακό διάλογο για το 19ο Συνέδριό του.

***

Πριν τέσσερα χρόνια, τον Νοέμβρη του 2008, η Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας σε προσυνεδριακή εκδήλωση του κόμματός της στην Πάτρα έλεγε: «δεν είμαστε ούτε σταλινικό, ούτε μπρεζνιεφικό, ούτε κόμμα του Λένιν. Άλλο πράγμα όταν λέμε λενινιστικό κόμμα, είναι το πώς επεξεργάστηκε ο Λένιν τη θεωρία του Κόμματος. Ούτε σταλινικό, ούτε λενινιστικό, ούτε τίποτε από αυτά.» («Ρ» 6/11/08) Τότε ξεσηκώθηκε σάλος. Κι όταν δεν κατάφεραν οι τοποτηρητές της Αλέκας στον Ριζοσπάστη, να φορτώσουν την …αερολογία στον συντάκτη του ρεπορτάζ, αφού αυτός για καλή του τύχη είχε μαγνητοφωνήσει την ομιλία, απλά δεν ξαναείπαν το σχετικό απόσπασμα, ελπίζοντας να ξεχαστεί. Και ξεχάστηκε…

Η Αλέκα όμως δεν κάνει λάθη, ούτε λέει  αερολογίες Σκόπιμα είπε ότι είπε, για να μετρήσει αντιδράσεις. Κι όταν είδε ότι δεν την παίρνει, δεν το επανέλαβε. Η ίδια όμως και η ομάδα της ήξεραν πολύ καλά και τι έλεγαν και τι στόχο είχαν: Να πάψει το ΚΚΕ να είναι κομμουνιστικό κόμμα. Αυτό λοιπόν που το 2008 το έριξαν για να βολιδοσκοπήσουν αντιδράσεις, το κάνουν τώρα πράξη στο 19ο Συνέδριο, χωρίς μεν να το λένε, αλλά με τα κείμενα που προτείνουν σαν «Θέσεις» και «Καταστατικό», που αν εγκριθούν (και ποιος θα τα καταψηφίσει αφού έχουν εξοντώσει κάθε εσωκομματική αντιπολίτευση), το ΚΚΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΠΡΙΝ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ.

Οι νεκροθάφτες του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Ελλάδα, μη έχοντας καμία σχέση με αυτό που λέγεται διαλεκτική και μαρξιστική σκέψη, προφανώς δεν γνωρίζουν ή δεν έχουν κατανοήσει αυτό που είπε κάποτε ο Μαρξ: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Μετά το 19ο Συνέδριο, έρχεται το 20ο

Με το νέο του καταστατικό το ΚΚΕ και επίσημα δεν είναι Κομμουνιστικό Kόμμα

Το νέο καταστατικό του ΚΚΕ που εισηγείται η ΚΕ του στο 19ο Συνέδριο επιφέρει ριζικές αλλαγές στον ίδιο τον χαρακτήρα του κόμματος. Αφαιρεί σημαντικά στοιχεία στην φυσιογνωμία του, όπως αυτή ήταν προσδιορισμένη στο ισχύον καταστατικό που ενέκρινε το 15ο Συνέδριο. Νομιμοποιεί όλες τις παραβιάσεις του καταστατικού αυτού που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια από την ηγετική ομάδα. Εξαφανίζει την διαλεκτική σχέση ηγεσίας- βάσης.

Ενισχύει σε ακραίο βαθμό τις εξουσίες της ηγεσίας. Περιορίζει στον ελάχιστον βαθμό- αν δεν εξαφανίζει- τον έλεγχο της κομματικής βάσης πάνω στην ηγεσία καθιστώντας τον εντελώς τυπικό ζήτημα. Ευνουχίζει εντελώς την εσωκομματική δημοκρατία και διογκώνει στο μέγιστο τον συγκεντρωτισμό με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η ηγεσία για το κόμμα αλλά το κόμμα για την ηγεσία.

Υπάρχει μια σειρά από παραλείψεις και αλλαγές του νέου καταστατικού- δηλαδή προβλέψεις του παλιού που δεν υπάρχουν στο νέο.

Το γράμμα και το πνεύμα των αλλαγών

Στον πρόλογο και στην εισαγωγή του καταστατικού του 15ου παρουσιάζονται τα γενικά χαρακτηριστικά του ΚΚΕ που προσδιορίζουν τί κόμμα είναι και σε ποιο γενικό πλαίσιο καταστατικών αρχών και κανόνων λειτουργίας κινείται. Το ίδιο συμβαίνει και στο σχέδιο του νέου καταστατικού όπου οι αλλαγές και οι τροποποιήσεις- σε σχέση με ό,τι ισχύει μέχρι σήμερα- δεν είναι καθόλου ασήμαντες.

Α) Το ισχύον καταστατικό αναφέρει:

«Η συνειδητή και αποφασιστική υπεράσπιση των αρχών αυτών, όπως και η επίμονη και δημιουργική τήρηση και εφαρμογή τους, αποτελεί πρώτιστο καθήκον κάθε μέλους του Κόμματος».

Στο σχέδιο του νέου καταστατικού υπάρχει αλλαγή. Διαβάζουμε:

«Η συνειδητή και αποφασιστική υπεράσπιση των αρχών αυτών, όπως και η αυστηρή τήρηση και εφαρμογή τους, αποτελούν πρώτιστο καθήκον κάθε μέλους του Κόμματος».

Οι συντάκτες του νέου καταστατικού δεν θεωρούν αναγκαία την επίμονη και δημιουργική τήρηση των καταστατικών αρχών. Τους αρκεί μόνο η αυστηρή τήρηση τους, πράγμα που προδίδει ολόκληρη την αντίληψή τους για το κόμμα. Πάνω απ’ όλα ο τύπος και το γράμμα των αρχών κι όχι το πνεύμα που αυτές περιέχουν και το οποίο συνάδει με την δημιουργική εφαρμογή τους, την προσαρμογή, δηλαδή, της εφαρμογής τους στη ζωντανή πραγματικότητα.

Β) Για το ίδιο ζήτημα το ισχύον καταστατικό έχει μια παράγραφο η οποία έχει εντελώς απαλειφθεί από το σχέδιο του νέου καταστατικού. Η παράγραφος αυτή λέει:

«Στα πλαίσια των καταστατικών αρχών εξασφαλίζονται οι βασικές προϋποθέσεις ώστε να εκδηλώνονται και να αναπτύσσονται ανεμπόδιστα οι προσωπικές αρετές, ικανότητες και η δράση κάθε μέλους, να συνδυάζονται αρμονικά με αυτές των άλλων μελών και να συμβάλλουν ως ένα σύνολο στην αποφασιστική ενίσχυση του Κόμματος και της πολιτικής του επιρροής, στην αποτελεσματική υπεράσπιση και προώθηση των άμεσων και μακροπρόθεσμων συμφερόντων της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων και την ανύψωση των ιδεών και αξιών του Κόμματος». Οι συντάκτες του νέου καταστατικού μάλλον αισθάνονται άβολα να αναπτύσσονται μέσα στο κόμμα ανεμπόδιστα οι προσωπικές αρετές, ικανότητες και η δράση κάθε μέλους και να συνδυάζονται αρμονικά με αυτές των άλλων μελών ως ένα σύνολο που ενισχύει το κόμμα. Κι αυτό γιατί αντιλαμβάνονται το κόμμα, κάτω από τον εαυτό τους, ως μια απρόσωπη κινούμενη μάζα με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κατανοήσουν πως σ’ αυτό (στο κόμμα δηλαδή) δεν εξαφανίζεται η προσωπικότητα και η ατομικότητα του κάθε μέλους αλλά αντίθετα διαμορφώνεται και ενισχύεται δημιουργικά με τα χαρακτηριστικά του μαρξιστή- λενινιστή, του κομμουνιστή, του επαναστάτη.

Γ) Στην εισαγωγή του ισχύοντος καταστατικού αναφέρεται ότι το ΚΚΕ «εξαντλεί κάθε δυνατότητα, μέσα από καθημερινούς αγώνες, για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, την υπεράσπιση και διεύρυνση των οικονομικών, πολιτικών, συνδικαλιστικών, πολιτιστικών τους δικαιωμάτων και ελευθεριών, την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, για την ειρήνη και την προστασία του περιβάλλοντος».

Στο σχέδιο του νέου καταστατικού έχει απαλειφθεί εντελώς η φράση που είναι εδώ υπογραμμισμένη και αναφέρεται στην πάλη για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και στην πάλη για την ειρήνη και την προστασία του περιβάλλοντος.

Δ) Στην επόμενη παράγραφο της εισαγωγής του ισχύοντος καταστατικού αναφέρεται ότι το ΚΚΕ «επιδιώκει τη συνένωση όλων των εργαζομένων σε μια ισχυρή συμμαχία ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στην ασύδοτη εκμετάλλευση και δράση της οικονομικής ολιγαρχίας, ντόπιας και ξένης για ουσιαστικές αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές και δημοκρατικές αλλαγές».

Το σχέδιο του νέου καταστατικού αναφέρει ότι το ΚΚΕ «επιδιώκει την ενότητα της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα από ειδικότητα, μορφωτικό επίπεδο, εθνότητα, πολιτιστικές και γλωσσικές παραδόσεις, φύλο. Επιδιώκει τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους σε μια λαϊκή, αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική συμμαχία πάλης για την εργατική εξουσία».

Η αλλαγή που υπάρχει εδώ είναι καταφανής: Εγκαταλείπεται η λαϊκή συμμαχία ενάντια στον ιμπεριαλισμό και η πάλη για αντιιμπεριαλιστικές και δημοκρατικές αλλαγές. Το βάθος αυτής της μετατόπισης, το οποίο εντοπίζεται στο σύνολο των προσυνεδριακών κειμένων συνιστά ριζική ρήξη της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ με τον Μαρξισμό Λενινισμό και το κομμουνιστικό κίνημα του 20ου αιώνα.

Ε) Το ισχύον καταστατικό του κόμματος αναφέρει ότι στη συγκρότηση και λειτουργία του ΚΚΕ «Θεμελιακές αρχές του είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η συλλογικότητα, ο έλεγχος, η κριτική και αυτοκριτική». Στο σχέδιο του νέου καταστατικού παρόλο που η κριτική και η αυτοκριτική, ο έλεγχος και η συλλογικότητα αναφέρονται σε άλλα σημεία, ως θεμελιακή αρχή αναγνωρίζεται μόνο ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Γράφεται επί λέξει: «Η οργανωτική συγκρότηση και λειτουργία του ΚΚΕ καθορίζονται από τους σκοπούς και τον επαναστατικό χαρακτήρα του. Θεμελιακή του αρχή είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός». Προφανώς η σημερινή ηγεσία δεν αντιλαμβάνεται ότι χωρίς συλλογικότητα, έλεγχο, κριτική και αυτοκριτική ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει ως τέτοιος κι ότι μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Ή το αντιλαμβάνεται και γι’ αυτό το λόγο δίνει σ’ αυτές τις αρχές υποδεέστερη σημασία;

ΣΤ) Στην ακριβώς επόμενη παράγραφο το ισχύον καταστατικό γράφει: «Η συνεπής, ολοκληρωμένη και δημιουργική εφαρμογή των αρχών αυτών, και ειδικά του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, εξασφαλίζει ενότητα λόγων και έργων, συλλογική και ατομική ευθύνη, δημοκρατική συζήτηση και λειτουργία και ταυτόχρονα ενιαία συνειδητή πειθαρχία στη δράση. Συμβάλλει στη διαπαιδαγώγηση αγωνιστών με κύρος, ήθος και αναπτυγμένο αίσθημα κριτικής και αυτοκριτικής στάσης και στη συνεχή διεύρυνση, και ενίσχυση των δεσμών του με την εργατική τάξη, τους εργαζομένους, το λαό. Η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ενότητα του Κόμματος είναι απαραίτητος όρος για την εκπλήρωση των σκοπών του».

Στο σχέδιο του νέου καταστατικού η παράγραφος αυτή έχει αλλάξει εντελώς. Διαβάζουμε: «Η συνεπής εφαρμογή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, με όλες τις πλευρές του, είναι αναγκαία για την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ενότητα του Κόμματος, απαραίτητος όρος για την εκπλήρωση των σκοπών του». Η αλλαγή είναι κραυγαλέα. Στην περίπτωση του ισχύοντος καταστατικού έχεις ένα κόμμα ζωντανό που υποδεικνύει, διαμορφώνει και ενισχύει τις αρετές του κομμουνιστή- λαϊκού αγωνιστή- μέλους του ΚΚΕ ενώ στην περίπτωση του σχεδίου του νέου καταστατικού το κόμμα δομείται πάνω στον καταναγκασμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ισχύον καταστατικό δεν εξαρτά την ιδεολογικοπολιτική και, ως συνέπεια αυτής, την οργανωτική ενότητα του κόμματος από την εφαρμογή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Πως άλλωστε θα ήταν δυνατό κάτι τέτοιο; Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός ως αρχή οργάνωσης και λειτουργίας το μόνο που μπορεί να εξασφαλίσει στο κόμμα είναι την ενότητα δράσης των οργανωμένων δυνάμεών του. Την συγκέντρωση όλων των κομματικών δυνάμεων στην δράση για την εκπλήρωση ενός στόχου. Είναι όμως αδύνατον με οργανωτικούς όρους να δημιουργήσεις πνευματική ενότητα στους ανθρώπους, να τους κάνεις δηλαδή να πιστεύουν τα ίδια πράγματα και να έχουν την ίδια άποψη. Παρ’ όλα αυτά η κομματική ηγεσία με το νέο καταστατικό θεωρεί πως η ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ενότητα είναι αποτέλεσμα της συνεπούς εφαρμογής των οργανωτικών αρχών. Της αρκεί δηλαδή μια τυπική υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία ή το υποχρεωτικό της εφαρμογής των αποφάσεων των ανωτέρων οργάνων από τα κατώτερα για να λέει πως το κόμμα έχει ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ενότητα. Προφανώς αδιαφορούν εντελώς για το πώς επιτυγχάνεται αυτή η ενότητα ή την αντιλαμβάνονται με όρους στρατωνισμού.

Ζ) Το σχέδιο του νέου καταστατικού ορίζει με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι το ισχύον το ζήτημα του προλεταριακού διεθνισμού. Οι ουσιαστικές μεταβολές εντοπίζονται σε δύο βασικά ζητήματα: 1. Το ισχύον καταστατικό υπογραμμίζει ότι το ΚΚΕ «εκπληρώνει με συνέπεια τις διεθνιστικές του υποχρεώσεις, συμμετέχει στον αγώνα για την ανασυγκρότηση, την ενότητα και το δυνάμωμα του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος». Το σχέδιο του νέου καταστατικού μιλάει για ιδεολογική και στρατηγική ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι το ΚΚΕ «εκπληρώνει με συνέπεια τις διεθνιστικές του υποχρεώσεις, συμμετέχει στον αγώνα για την ανασυγκρότηση, την ιδεολογική και στρατηγική ενότητα και το δυνάμωμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος». Είναι φανερό πως μια τέτοια ενότητα μπορεί να υπάρξει μόνο στην πολύ γενική της έννοια διότι οι δρόμοι μέσα από τους οποίους θα περάσει το επαναστατικό κίνημα κάθε χώρας για να φτάσει στην προλεταριακή επανάσταση είναι αδύνατό να είναι ίδιοι σε όλες τις χώρες. Η ποικιλομορφία των προλεταριακών επαναστάσεων, η ποικιλομορφία των μορφών μετάβασης και του περιεχομένου που αυτές θα έχουν είναι αναπόφευκτη και είναι αναγνωρισμένη στο επαναστατικό κίνημα από τα πρώτα βήματα της εμφάνισής του. 2. Το ισχύον καταστατικό προσεγγίζει ως εξής την διαλεκτική σχέση Διεθνισμού- πατριωτισμού: «Το ΚΚΕ συνδέει διαλεκτικά το διεθνισμό με τον πατριωτισμό. Είναι γνήσιος και αντάξιος κληρονόμος των εθνικών, δημοκρατικών και επαναστατικών παραδόσεων του ελληνικού λαού. Αντιπαλεύει κάθε εκδήλωση φασισμού, εθνικισμού, σοβινισμού και ρατσισμού».

Το σχέδιο του νέου καταστατικού έχει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Διαβάζουμε: «Το ΚΚΕ αντιπαλεύει κάθε εκδήλωση φασισμού, εθνικισμού, σοβινισμού, ρατσισμού, ταυτίζει τον πατριωτισμό με τον ταξικό αγώνα». Το σχέδιο του νέου καταστατικού βλέπει πολύ στενά τον πατριωτισμό. Κι αν ληφθεί υπόψη ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ ως ταξικό αγώνα κατανοεί μόνο τον αγώνα που βρίσκεται κάτω από την καθοδήγησή της είναι μαθηματικά βέβαιο πως ένας τέτοιος ορισμός του πατριωτισμού θα οδηγήσει στο στένεμα των ορίων του στο πλαίσιο του κόμματος και, στην καλύτερη περίπτωση, της ευρύτερης επιρροής του. Δηλαδή στη γέννηση ενός κομματικού εθνικισμού που δεν θα έχει καμία οικονομική βάση και κανένα ιστορικό προηγούμενο. Η έννοια της πατρίδας- αν και στο εκάστοτε κοινωνικοπολιτικό σύστημα λαμβάνει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά έκφρασης- υπάρχει πολύ πριν από την εμφάνιση της σημερινής ταξικής πάλης. Κουβαλάει επομένως ένα ιστορικό, πολιτικό και πολιτιστικό φορτίο που ξεκινάει από τα βάθη της ιστορίας και είναι βαθιά ριζωμένο στις συνειδήσεις των λαϊκών ανθρώπων. Το κομμουνιστικό κόμμα δεν μπορεί να αγνοήσει αυτή την πραγματικότητα αλλά αντίθετα πρέπει να την εκφράσει. Επομένως δεν είναι ο πατριωτισμός που ταυτίζεται με τον ταξικό αγώνα και στον οποίο δίνει διαπιστευτήρια αλλά ο ταξικός αγώνας που πρέπει να εκφράσει τον πατριωτισμό των λαϊκών μαζών ανεξαρτήτως του πόσο και με ποιον τρόπο αυτές οι μάζες κατανοούν την ταξική πάλη η οποία διεξάγεται- και στην οποία συμμετέχουν- αναπόφευκτα.

Ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός

1. Η αρχή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού στο ισχύον καταστατικό αναπτύσσεται στο άρθρο 9 ενώ στο σχέδιο του νέου καταστατικού στο άρθρο 1. Είναι μάλιστα εντυπωσιακό ότι στο σχέδιο του νέου καταστατικού ευθύς εξαρχής ορίζεται ότι ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός «αποτελεί αναντικατάστατο συστατικό στοιχείο του επαναστατικού χαρακτήρα» του ΚΚΕ». Αυτή η διατύπωση δεν υπάρχει στο ισχύον καταστατικό, πράγμα απολύτως λογικό για τους εξής λόγους: α) Επαναστατικά κόμματα στην ιστορία υπήρξαν πολύ πριν εμφανιστεί ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός. β) Επαναστατικά- εργατικά κόμματα επίσης υπήρξαν πριν την εμφάνιση του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού αλλά και μετά από αυτόν (π.χ. ο Σπάρτακος της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Κ. Λήμπκνεχτ, του Φρ. Μέρινγκ κ.α. στη Γερμανία). γ) Ότι ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός είναι η καλύτερη και η αποτελεσματικότερη αρχή συγκρότησης και λειτουργίας ενός προλεταριακού- επαναστατικού κόμματος αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι το κόμμα αντλεί μέρος ή το όλον του επαναστατικού χαρακτήρα του από τις οργανωτικές αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του. Οι οργανωτικές αρχές βοηθούν ή δυσκολεύουν το κόμμα να ανταποκριθεί κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο στον επαναστατικό χαρακτήρα του αλλά καθόλου δεν προσθέτουν σ’ αυτόν. δ) Ο επαναστατικός χαρακτήρας του κόμματος- που ποτέ δεν είναι δοσμένος εξ’ ορισμού αλλά πάντοτε κατακτιέται κι επανακατακτιέται- καθορίζεται από την διαλεκτική σχέση τριών πραγμάτων: από τον ταξικό του προσανατολισμό, από την θεωρία του και από την πολιτική του.

2. Στο ισχύον καταστατικό ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός ορίζεται ως εξής: «Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός διασφαλίζει στο Κόμμα την ικανότητα, μέσα από πλατιά και ελεύθερη συζήτηση, να γενικεύει τις απόψεις και εμπειρίες των μελών του Κόμματος, των εξωκομματικών και των εργαζομένων, να καταλήγει σε συλλογικές αποφάσεις και ταυτόχρονα να δρα με ενότητα, αποφασιστικότητα και πειθαρχία για την εφαρμογή τους. Με βάση την αρχή αυτή η δημιουργία και δράση οργανωμένων ομάδων στο Κόμμα δεν επιτρέπεται. Υπονομεύει την ενότητά του, τη δημοκρατική του λειτουργία και την αποτελεσματικότητά του στη δράση». Το σχέδιο του νέου καταστατικού έχει έναν εντελώς διαφορετικό ορισμό. Διαβάζουμε: «Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός σημαίνει εσωκομματική δημοκρατία, συγκεντρωτική καθοδήγηση, ενιαία δράση στην εφαρμογή των αποφάσεων με συνειδητή πειθαρχία. Με βάση το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό δεν επιτρέπεται η δημιουργία και δράση οργανωμένων ομάδων μέσα στο Κόμμα, διότι υπονομεύουν την ιδεολογική - πολιτική - οργανωτική ενότητά του, τη δημοκρατική λειτουργία του και την αποτελεσματικότητα στη δράση».

Οι διαφορές είναι περισσότερο από προκλητικές. Η πλατιά και ελεύθερη συζήτηση, η γενίκευση απόψεων και εμπειριών των μελών του Κόμματος, των εξωκομματικών και των εργαζομένων, έχουν εξαφανιστεί στο σχέδιο του νέου καταστατικού ως στοιχεία εφαρμογής του Δημοκρατικού συγκεντρωτισμού μέσα στο κόμμα- κι από το κόμμα. Η αναφορά στην εσωκομματική δημοκρατία είναι εντελώς τυπική και χωρίς περιεχόμενο. Αντίθετα θεωρείται σκόπιμο να τονιστεί ως συστατικό στοιχείο του Δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ο συγκεντρωτισμός της καθοδήγησης κάτι που δεν υπάρχει στο ισχύον καταστατικό γιατί η λογική του διέπεται από την αναζήτηση της διαλεκτικής σχέσης εσωκομματικής δημοκρατίας και συγκεντρωτισμού. Είναι φανερό πως η ηγετική ομάδα του κόμματος με τον νέο ορισμό που δίνει στον Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό στην ουσία τον καταργεί καθιστώντας τη δική της εξουσία απόλυτη μέσα στο κόμμα. Θα πρέπει όμως να απαντήσει γιατί το κάνει αυτό. Εκείνο που της έλειψε για να παίξει το ρόλο της ήταν η απόλυτη εξουσία μέσα στο κόμμα ή όλο το προηγούμενο διάστημα λειτουργούσε- κατά παράβαση του ισχύοντος καταστατικού- με απόλυτη εξουσία την οποία έρχεται τώρα να νομιμοποιήσει;

3. Προς επιβεβαίωση των προαναφερθέντων έρχονται και τα ακόλουθα. Το ισχύον καταστατικό ορίζει ότι «Βασικά συστατικά στοιχεία του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού είναι η εσωκομματική δημοκρατία και ο συγκεντρωτισμός». Το σχέδιο του νέου καταστατικού δεν αναγνωρίζει την διαλεκτική σχέση εσωκομματικής δημοκρατίας και συγκεντρωτισμού και για τον λόγο αυτό την αποσιωπά εντελώς. Το ισχύον καταστατικό, με ξεχωριστές παραγράφους του άρθρου 9, ορίζει με σαφήνεια πως εκφράζεται η εσωκομματική δημοκρατία και πως ο συγκεντρωτισμός. Στο σχέδιο του νέου καταστατικού δεν υπάρχει κανένας τέτοιος ορισμός. Ο Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν αναγνωρίζεται ως η διαλεκτική σχέση μιας αντίφασης (δημοκρατία- συγκεντρωτισμός) αλλά ως ενιαίο πράγμα μη αντιφατικό και μη διαλεκτικό. Οι συντάκτες, μάλιστα του σχεδίου του νέου καταστατικού αναλύοντας τι είναι δημοκρατικός συγκεντρωτισμός προτίμησαν να προτάξουν τα στοιχεία εκείνα που στο ισχύον καταστατικό συνιστούν το περιεχόμενο της έννοιας του συγκεντρωτισμού. Μ’ αυτή τη λογική, στο σχέδιο του νέου καταστατικού δεν υπάρχουν οι παρακάτω διατάξεις, περί εσωκομματικής δημοκρατίας, του ισχύοντος καταστατικού όπως:

•Η «διασφάλιση του δικαιώματος (σ.σ. των κομματικών μελών) να εκφράζουν ελεύθερα και υπεύθυνα τη γνώμη τους σε όλα τα ζητήματα του Κόμματος, σύμφωνα με το Καταστατικό».

•Η «διασφάλιση της προσωπικής συμβολής, πρωτοβουλίας και ευθύνης όλων των κομματικών μελών στη λήψη και εφαρμογή των αποφάσεων».

•Η «πρωτοβουλία όλων των κομματικών οργανώσεων να λύνουν τα τοπικά τους ζητήματα με αυτοτέλεια και ευθύνη μέσα στα πλαίσια της πολιτικής και των γενικών θέσεων του Κόμματος».

4. Στο πρώτο άρθρο του σχεδίου του νέου καταστατικού έχουν ενσωματωθεί, επίσης, τα άρθρα 10 και 11 του ισχύοντος καταστατικού.

Το άρθρο 10 λέει: «Ο έλεγχος, η κριτική και η αυτοκριτική είναι συστατικά στοιχεία της λειτουργίας του Κόμματος. Βοηθούν στην εφαρμογή των αποφάσεων και την ανάπτυξη της δράσης, στη γενίκευση της πείρας, στην αντιμετώπιση των αδυναμιών, στη διόρθωση λαθών, στη διαπαιδαγώγηση στελεχών και μελών, στο δυνάμωμα της συνειδητής κομματικής πειθαρχίας. Η κριτική όμως πρέπει να γίνεται μόνο μέσα στα αρμόδια όργανα και σώματα του Κόμματος. Στελέχη και μέλη που εμποδίζουν την κριτική φέρνουν σοβαρή ευθύνη και αντιμετωπίζουν κυρώσεις, μέχρι και διαγραφή από το Κόμμα». Η αντίστοιχη παράγραφος στο σχέδιο του νέου καταστατικού αναφέρει: «Ο έλεγχος, η κριτική και αυτοκριτική ως απαραίτητα στοιχεία για την εφαρμογή των αποφάσεων και την ανάπτυξη της δράσης, τη γενίκευση της πείρας, την αντιμετώπιση αδυναμιών και τη διόρθωση λαθών, τη διαπαιδαγώγηση, το δυνάμωμα της συνειδητής κομματικής πειθαρχίας. Η κριτική και αυτοκριτική ασκείται μόνο μέσα στα αρμόδια όργανα και ΚΟΒ του Κόμματος».

Οι διαφορές βγάζουν μάτι:

•Ο έλεγχος, η κριτική και η αυτοκριτική από «συστατικά στοιχεία της λειτουργίας του Κόμματος», μετατράπηκαν σε «απαραίτητα στοιχεία για την εφαρμογή των αποφάσεων και την ανάπτυξη της δράσης, τη γενίκευση της πείρας, την αντιμετώπιση αδυναμιών και τη διόρθωση λαθών, τη διαπαιδαγώγηση, το δυνάμωμα της συνειδητής κομματικής πειθαρχίας». Δηλαδή από συστατικά στοιχεία μιας ζωντανής, αυθεντικής κομματικής λειτουργίας μετατρέπονται σε μέσο άσκησης του συγκεντρωτισμού της καθοδήγησης.

•Η διάταξη του ισχύοντος καταστατικού που λέει ότι «στελέχη και μέλη που εμποδίζουν την κριτική φέρνουν σοβαρή ευθύνη και αντιμετωπίζουν κυρώσεις, μέχρι και διαγραφή από το Κόμμα» έχει εξαφανιστεί από το σχέδιο του νέου καταστατικού. Τώρα πια η κριτική μπορεί να εμποδίζεται ελεύθερα αρκεί- χάριν του συγκεντρωτισμού- να έχει την ευλογία της ηγεσίας.

Το άρθρο 11 του ισχύοντος καταστατικού αναφέρει: «Ανώτατη αρχή της κομματικής καθοδήγησης είναι η αρχή της συλλογικότητας, όρος απαραίτητος για την κανονική λειτουργία και δράση των κομματικών οργανώσεων, τη σωστή διαπαιδαγώγηση των στελεχών, την ανάπτυξη της δραστηριότητας και πρωτοβουλίας των κομματικών μελών. Η αρχή της συλλογικότητας περιορίζει τον υποκειμενισμό, διασφαλίζει τις πιο σωστές και ολοκληρωμένες αποφάσεις, συμβάλλει στην ενότητα δράσης του Κόμματος. Στο Κόμμα δεν πρέπει να υπάρχουν μονοπρόσωπες αποφάσεις που να υποκαθιστούν τις συλλογικές αποφάσεις των οργάνων. Η αρχή της συλλογικότητας δεν καταργεί την ατομική ευθύνη ούτε και υποβαθμίζει την ατομική προσφορά. Στα πλαίσια της συλλογικότητας μπορεί και πρέπει να αναδείχνονται τα ατομικά χαρακτηριστικά κάθε κομματικού μέλους».

Στο σχέδιο του νέου καταστατικού η ίδια διάταξη είναι διατυπωμένη ως εξής: «Η συλλογικότητα ως ανώτατη αρχή της κομματικής καθοδήγησης, όρος απαραίτητος για την ενότητα, την ενιαία και αποτελεσματική δράση του Κόμματος και όλων των Οργανώσεών του, τη σωστή διαπαιδαγώγηση, την ανάπτυξη της δραστηριότητας και πρωτοβουλίας των μελών του Κόμματος. Στο Κόμμα δεν μπορεί να υπάρχουν μονοπρόσωπες αποφάσεις που να υποκαθιστούν τις συλλογικές αποφάσεις των οργάνων. Στο πλαίσιο της συλλογικότητας αναπτύσσεται η προσωπικότητα και προσφορά κάθε μέλους του Κόμματος».

Πέρα από τις επιμέρους διαφορές, στο σχέδιο του νέου καταστατικού λείπει η εξής διαπίστωση στου ισχύοντος: «Η αρχή της συλλογικότητας δεν καταργεί την ατομική ευθύνη ούτε και υποβαθμίζει την ατομική προσφορά». Μένει να απαντηθεί τί ακριβώς θέλει να εξαλείψει, μέσω της συλλογικότητας, η ηγετική ομάδα με αυτή την παράλειψη: Τον τονισμό της ατομικής ευθύνης ή την αναγνώριση της ατομικής προσφοράς; Μήπως και τα δύο;

Το «Κ»ΚΕ της Αλέκας διαγράφει το ΚΚΕ

Με τις θέσεις που έδωσε στην δημοσιότητα το ΚΚΕ για το 19ο συνέδριο του ξεκαθαρίζει ότι δεν θα συμμαχήσει με κανέναν και ως μοναδικός στόχος τίθεται ο σοσιαλισμός. Βέβαια, υπάρχει η έλλειψη της εκτίμησης του χρόνου που θα πραγματοποιηθεί ο τελευταίος, αλλά μάλλον τίθεται λίγο μακριά, μια που όπως γράφουν οι συντάκτες (θέση 87): η Κεντρική Τράπεζα, αφού σχεδόν καταργήσει το χρήμα, θα «ελέγχει τις διεθνείς συναλλαγές,.. για όσο υπάρχουν καπιταλιστικά κράτη στην γη».

Από εκεί και πέρα, φαίνεται ότι η ηγεσία του ΚΚΕ, έχει αποφασίσει να αποποιηθεί την κληρονομιά του ΕΑΜ, του Ζαχαριάδη και του Βελουχιώτη. Το περιεχόμενο του κειμένου, είναι περισσότερο κοντά στην ανάλυση και στην πρακτική μιας περιθωριακής ομάδας, από τις πολυάριθμες και ολιγομελείς που γνώρισε ο τόπος μας, και το κομμουνιστικό κίνημα, παρά έχει σχέση με αυτό που υπήρξε το ΚΚΕ, και τις παρακαταθήκες που άφησε αυτό το κόμμα στον ελληνικό λαό, τουλάχιστον από το 1940 και μετά. Χαρακτηριστικά στην θέση 76, αφού οι συντάκτες διαπιστώνουν ότι «δεν είναι δυνατόν να προβλεφτούν εκ των προτέρων οι παράγοντες που θα οδηγήσουν στην επαναστατική κατάσταση», δεν αποκλείουν τέτοιες συνθήκες να διαμορφωθούν από πολεμικές αναμετρήσεις. Και τότε σε «περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το κόμμα…… κλπ.»

Δεν είναι μόνο, ότι ο λαϊκός κόσμος θέλει να ακούσει τι γίνεται αύριο, πως θα βρει δουλειά σήμερα, και αφού μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να του βρει δουλειά (κατά ΚΚΕ), πώς το ΚΚΕ, εδώ και τώρα, θα συμβάλλει για να διαμορφωθούν αυτές οι συνθήκες. Είναι και ότι η επανάσταση παραπέμπεται στην περίπτωση πόλεμου και μάλιστα ακόμη και στην περίπτωση αμυντικού πολέμου.

Το μεγάλο πραγματικό κενό των θέσεων, είναι το έλλειμμα ανάλυσης για το ευρώ και την Ε.Ε., δηλαδή για την απόλυτη ελευθερία κυκλοφορίας, κεφαλαίων και εμπορευμάτων, που προωθούν τα ισχυρά κράτη της γης, η «τάση» δηλαδή της «παγκοσμιοποίησης» και η θέση της αριστεράς απέναντι της. Εντάξει, όπως λένε οι συντάκτες, η σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν είναι εφικτή στα πλαίσια του ευρώ, της Ε.Ε., η του ΝΑΤΟ. Όμως τι είναι τελικά η ευρωζώνη και η Ε.Ε.; Διαπιστώνουν απλά ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε.-ευρωζώνη επιδεινώνει την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Η οποία, φυσικά (;;;) χαρακτηρίζεται ως κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, χωρίς την παραμικρή επιχειρηματολογία γιατί συμβαίνει αυτό και περί τίνος πρόκειται. Η γιατί, το βάθος της κρίσης στην Ελλάδα, είναι ιστορικά πρωτοφανές για λεγόμενη ανεπτυγμένη χώρα, ή για χώρα με ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική αλυσίδα, με διεθνείς εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., όπως την χαρακτηρίζουν. Εδώ, άλλωστε είναι και η μοναδική φορά που υπάρχει στο κείμενο των θέσεων, η «απαγορευμένη» πια λέξη εξάρτηση.

Τι συνεπάγεται η έξοδος από αυτήν την «αόριστη» και «γενική» ιμπεριαλιστική συμμαχία για τον ελληνικό λαό; θα είναι θετική; θα είναι αρνητική; τι είναι αυτή τελικά; τι σημαίνει για τις διαφορετικές οικονομίες που την απαρτίζουν και τις έντονα διακριτές συνέπειες για το κάθε έθνος;

Ούτε το επιχείρημα ότι μερίδες του ελληνικού αστισμού (που δεν έχουν όμως εμφανιστεί πολιτικά) θέλουν την έξοδο για τα συμφέροντα τους, σημαίνει τίποτα. Σημασία έχει, τι σημαίνει η έξοδος για τα εργατικά συμφέροντα.

Τα περί εθνικής κυριαρχίας, δημοκρατίας, υποβάθμιση της χώρας, προτεκτοράτου κλπ χαρακτηρίζονται αποπροσανατολιστικά (θέση 28, στ,), μόνος άξιος στόχος είναι ο σοσιαλισμός.

Τα μεγάλα παραπάνω ελλείμματα και η εγκατάλειψη της κληρονομιάς του ΚΚΕ από το ΚΚΕ, συνοδεύονται από μια πολύ «εύκολη» ανάλυση περί των υλικών προϋποθέσεων του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, και της μαγικής σχεδόν λύσης του κεντρικού σχεδιασμού. Θα περίμενε κανείς, από το κόμμα πρωταγωνιστή της ελληνικής πολιτικής ζωής, τον βασικό μέχρι χθες εκφραστή της αριστεράς, τους απογόνους του Μπάτση και του «Ανταίου», κόμμα από το οποίο από την μεταπολίτευση έως σήμερα πέρασαν χιλιάδες επιστήμονες, να έχει εμβαθύνει, ή τουλάχιστον να έχει εντοπίσει προβλήματα και σημεία, να έχει «μελετήσει» πιο συγκριμένα το ζήτημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και μιας νέας οικονομίας. Αντίθετα, περνάει το ζήτημα της «ανασυγκρότησης», απολύτως επιπόλαια, αν και για το ΚΚΕ δεν φαίνεται να τίθεται καν θέμα σταδίου ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας.

Τέλος, δεν διακρίνεται στις θέσεις, να υπάρχει πουθενά στον κόσμο για το ΚΚΕ -πλην ίσως της Κούβας- κάποιο θετικά παράδειγμα, κάπου να γίνονται κάποια έστω μικρά βήματα, που να ανοίγουν το παράθυρο στο σοσιαλισμό. Ακόμη και το πείραμα συνεργασίας, της ALBA, της Μπολιβαριανής συμμαχίας, που γίνεται σε κράτη της Λ. Αμερικής, όπου συμμετέχει και η Κούβα, μαζί με την Βενεζουέλα, την Βολιβία και άλλες μικρές χώρες δεν αναφέρεται καν, αν δεν θεωρείται άλλου τύπου καπιταλισμός. Έτσι το ΚΚΕ (θέση 47), δεν εκφράζει την αλληλεγγύη του και στο κράτος ή την κυβέρνηση της Βενεζουέλας, αλλά μόνο στην εργατική της τάξη και τα λαϊκά της στρώματα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και απειλές.

Άλλωστε, σε παγκόσμια κομμουνιστική πρωτιά, απορρίπτουν την «συμμετοχή των Κ.Κ., σε αστικές κυβερνήσεις στο έδαφος της καπιταλιστικής κοινωνίας». Ξεχνούν ότι ακόμη και οι αναρχικοί, οι ορκισμένοι εχθροί κάθε κυβέρνησης, συμμετείχαν στην αντιφασιστική-αστική κυβέρνηση της Ισπανίας τα ταραγμένα και όμορφα χρόνια του Ισπανικού εμφυλίου. Έτσι, στον «Ριζοσπάστη» διαβάζουμε (όχι στις θέσεις), ότι οι εθνικοποιήσεις στην Βολιβία, γίνονται, για να ανθίσει ο καπιταλισμός των Άνδεων. Άρα, τι εθνικοποιήσεις, τι ιδιωτικοποιήσεις;…… όπως τι ευρώ τι δραχμή;

Με αυτά και άλλα πολλά, φαίνεται ότι το ΚΚΕ αποχαιρετά τον ίδιο τον λαό και την εργατική τάξη, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Πιθανότατα και το κοινοβούλιο.

Ο ΣΤΟΧΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΙΧΕ Η ΑΝΤΙΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΑΛΕΚΑΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ.

Γ. Κ. (μέλος του «Κ»ΚΕ μέχρι το 2008)

Διαβάστε Περισσότερα »