Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Εκδήλωση της Κίνησης στην Αθήνα στις 20 Μάη

Ένα χρόνο μετά τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας, ένα χρόνο μετά την κατοχική οικονομική επιδρομή του τριμερούς ιμπεριαλιστικού διευθυντήριου είναι η ώρα να δούμε το «που βρισκόμαστε», να γίνει αποτίμηση της λαίλαπας, να γίνει αποτίμηση της έως τώρα λαϊκής αντίδρασης, να απαντηθούν σκληρά μα αναγκαία ερωτήματα:

Πως είναι δυνατόν να έχουν τσαλαπατηθεί σε τόσο μικρό διάστημα, τόσες εργατικές και λαϊκές καταχτήσεις, το εργατικό εισόδημα να έχει πιεστεί στα πιο χαμηλά επίπεδα επιβίωσης (μια απώλεια τουλάχιστον 30%), η ανεργία να καλπάζει , η νέα εργατική βάρδια να αντιμετωπίζει το μέλλον ανάμεσα στις συμπληγάδες της ανεργίας που πλησιάζει για τους νέους στο 45% και την επισφαλή-εντατικοποιημένη-ελαστική-αστεία αμειβόμενη «απασχόληση», οι απόμαχοι της δουλειάς να ληστεύονται κατά δυο συντάξεις το χρόνο, οι εργασιακές σχέσεις να τσαλαπατιούνται και να καθιερώνονται «ατομικές συμβάσεις» γαλέρας χωρίς καμιά κατοχύρωση, τα σχολεία της φτωχολογιάς να συγχωνεύονται και να καταργούνται, τα δημόσια νοσοκομεία να υπολειτουργούν και να κλείνουν, η φτωχή αγροτιά και οι μικρο-αυτοαπασχολούμενοι της πόλης να καταστρέφονται, ο δημόσιος πλούτος να ξεπουλιέται στα ξένα μονοπώλια έναντι πινακίου φακής, να ετοιμάζεται κόψιμο ακόμη και του ΕΚΑΣ, να θάβεται στο άμεσο μέλλον το πιο ανεπαρκές επίδομα ανεργίας σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, να μπαίνουν στο στόχαστρο τα ψίχουλα που δίνονται στους πολύτεκνους, στους ανάπηρους στο όνομα της «κοινωνικής δικαιοσύνης», η ακρίβεια να καλπάζει παρόλη τη συρρίκνωση της λαϊκής κατανάλωσης, οι έμμεσοι λαϊκοί φόροι να αυξάνονται................... (και οι «αναθεωρήσεις του μνημονίου», τα νέα αντεργατικά μέτρα, η τρελή κούρσα συνεχούς αύξησης του χρέους με ειδεχθέστερους κάθε φορά όρους να συνεχίζεται, η κερδοφορία των μεγαλοκαπιταλιστών «να αντέχει» και να εκμεταλλεύεται την απόσυρση των αδύνατων που καταρρέουν, όλα αυτά να μην έχουν σταματημό από μια κυβέρνηση υπηρέτη των ιμπεριαλιστών και το σύνολο των αστικών και ρεβιζιονιστικών δυνάμεων πολιτικών δυνάμεων που ανοιχτά ή υπόγεια την στηρίζουν).

Πως είναι δυνατόν ενώ ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης και της φτωχολογιάς πόλης και χωριού ζει στην απόλυτη εξαθλίωση, όταν χιλιάδες ζουν πραγματικά κατάσταση πείνας, ενώ η απελπισία των πολλών απλώνεται, η λαϊκή αντίσταση ως τώρα να μην έχει καταφέρει να αποτρέψει ούτε ένα μέτρο αυτής της λαίλαπας, να μην έχει κερδίσει ούτε μια μικρή επιμέρους νίκη, να μην έχει «επιστρέψει» στην κυβέρνηση και στα αφεντικά της, κανένα νομοσχέδιο ή ψηφισμένο νόμο του αίσχους?

Η μέχρι τώρα αντίσταση είναι χωρίς μπούσουλα. Η ρεβιζιονιστική αριστερά με επικεφαλής το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ, κάνει τα πάντα για να αποκοιμίσει το κίνημα, απέναντι σε μιαν ενιαία αστική τάξη που πέρα από παιχνίδια και φραστικές διαφοροποιήσεις, προασπίζει τη στρατηγική επιλογή της για ΠΑΡΑΜΟΝΗ της χώρας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και σαν κατάληξη, την με κάθε τρόπο «εξυπηρέτηση» του χρέους, απότοκου της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και της καταλήστευσης από τους ιμπεριαλιστές και τους πνιγμένους στα σκάνδαλα- που πάντα καλύπτονται-ντόπιους πολιτικούς της εκπροσώπους.

Η «επίσημη και ανεπίσημη» αριστερά φάνηκε πολύ «λίγη» για τόσο δύσκολες και ζόρικες εποχές. Ακόμη και τώρα δεν παραδέχεται ανοιχτά καν την ύπαρξη της χρεοκοπίας, όπως κρύβει τον απόλυτα εξαρτημένο χαραχτήρα του ελληνικού καπιταλισμού, παίζοντας το παιχνίδι των μεγαλοαστών για να παραλύσει το λαϊκό κίνημα, απέναντι σε κάτι που βιώνεται τόσο επώδυνα, έτσι που είναι εύκολο να οδηγήσει σε απραξία απελπισίας αυτόν, που όντας ήδη αδύναμος χτυπιέται τώρα από παντού. Νεολογισμοί, φτηνές αναλύσεις που υποτιμούν το βάρος και το βάθος της κατάστασης, καμία ανάλυση και καμία αναφορά στον εξαρτημένο χαραχτήρα του ελληνικού καπιταλισμού που αυτός κύρια γέννησε σε συνθήκες της γενικής κρίσης τη χρεοκοπία, τυχάρπαστες αναλύσεις για τη σημερινή ταξική διάρθρωση στην Ελλάδα και αναμάσημα παλαιοτροτσκιστικών αστειοτήτων για δήθεν «μικροιμπεριαλιστική Ελλάδα», ανυπαρξία μιας πολιτικής γραμμής ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, που θα ενοποιεί τα επιμέρους αιτήματα και αγώνες, θα πετυχαίνει την αγωνιστική συνάντηση της εργατικής τάξης, της φτωχολογιάς, των νέων, των απόμαχων της δουλειάς, των ανέργων , των μεταναστών προλετάριων. Που θα έχει ένα ορατό και ενιαίο πολιτικό «δια ταύτα», που θα ενισχύει τα επιμέρους αιτήματα και μάχες και παράλληλα θα ενισχύεται από αυτές και τη νικηφόρα έκβασή τους. Που θα ξετινάζει την ιδεολογία του τρόμου και τα ψέματα περί «μονόδρομου», αφού «η κόλαση» δεν θα έρθει από την απάντηση του κινήματος όπως διατείνονται οι αστοί πολιτευτές και ακολουθητές τους, αλλά είναι ΗΔΗ εδώ τώρα παρούσα και αυτήν πρέπει να χτυπήσουμε, στο πρόσωπο της εξαθλίωσης, της φασιστικοποίησης που τη συνοδεύει, της επιδρομής του ρατσισμού και κάθε αντιδραστικής ιδεαλιστικής δοξασίας.

Μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ που απαιτεί και βοηθά στην ενότητα της εργατικής τάξης, κόντρα στην προδοτική πολιτική της ταξικής συνεργασίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των ρεφορμιστικών ηγεσιών όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων και επιπλέον τις διασπαστικές, δεξιές απεργοσπαστικές κινήσεις του ΠΑΜΕ, που μαζί με όσους «ζηλεύουν τη δόξα του», στηρίζει ανοιχτά το ευκολότερο πέρασμα των μέτρων, που άλλωστε σύμφωνα με τον πολιτικό του πάτρωνα είναι «μέτρα ρουτίνας».

Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55, απευθύνεται στην εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τη νεολαία, τα λαϊκά στρώματα και προτείνει αυτό που μπορεί να είναι η πραγματικά ταξική στάση στις σημερινές συνθήκες:

  • ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ

  • ΜΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Καλούμε στη συγκέντρωση-συζήτηση ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 ΜΑΗ 18.30 μμ στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (ΑΙΘΟΥΣΑ ΓΚΙΝΗ) για να συζητήσουμε: Συγκεκριμένα, με εργαλείο τα πραγματικά στοιχεία, να αντιπαρατεθούμε όπου αυτό είναι αναγκαίο, να προσεγγίσουμε επώδυνα αλλά συγκεκριμένα με όπλο τον επαναστατικό μαρξισμό το «σήμερα» και τις απαιτήσεις του, για να υπάρξει «αύριο», από καλύτερες θέσεις στη ταξική πάλη, που δεν έχει «νεκρούς χρόνους» και αναμονές.

Είναι χρέος των κομμουνιστών να προτείνουν με ευθύτητα και ευθύνη τις θέσεις τους και αυτό κάνουμε, συζητώντας με κάθε αγωνιστή που πιστεύει στην επαναστατική προοπτική.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ Παρασκευή 20/5 στο Πολυτεχνείο


Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ – ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ!

Όλοι στο συμβούλιο εκδίκασης της αποφυλάκισης του Άρη Σειρηνίδη, 3 Μαΐου, 9 π.μ., στο Εφετείο (Λουκάρεως)

Στις 18 Απριλίου η δικαιοσύνη που σέρνει τον πολιτικό κρατούμενο Άρη Σειρηνίδη σε μία σκευωρία αποφάσισε να παρατείνει την ταλαιπωρία του λαμβάνοντας την απόφαση να αναβάλλει τη συνέχιση της διεξαγωγής της δίκης για τις 8 Ιουνίου, με πρόφαση την ασθένεια μίας εκ των δικαστών, καθώς και να αλλάξει εξ ολοκλήρου η σύνθεση του δικαστηρίου και των ενόρκων. Ουσιαστικά η δίκη θα ξεκινήσει πάλι από την αρχή με επανεξέταση των μαρτύρων παρόλο που έχουν μείνει ουσιαστικά μόνο μάρτυρες υπεράσπισης να καταθέσουν. Και αυτό ενώ στις 7 Μαΐου λήγει το 12μηνο της προφυλάκισης χωρίς καταδικαστική απόφαση του Α.Σ., και ενώ μία βδομάδα μετά την επανέναρξη της δίκης συμπληρώνεται ένας χρόνος από το θάνατο του πατέρα του (15/6/2010), του επίσης αγωνιστή Κώστα Σειρηνίδη, για τον οποίο ευθύνεται απευθείας η σκευωρία που στήθηκε εις βάρος του Α.Σ., καθώς και η δημόσια εικόνα που του κατασκεύασαν ως «ο τρελός με το σομπρέρο». Με την απόφαση της απαράδεκτης αναβολής της δίκης έγινε ένα μίνι δικαστήριο για την αντικατάσταση της φυλάκισης με περιοριστικούς όρους, όπου εξαιρέθηκαν οι ένορκοι, και οι τακτικοί δικαστές απέρριψαν το αίτημα της υπεράσπισης. Στις 3 Μαΐου θα εξεταστεί από το Συμβούλιο Εφετών η αποφυλάκιση ή η παράταση της ομηρίας του Άρη.

Οι τελευταίες εξελίξεις στην υπόθεση του Α.Σ. κάνουν ακόμα πιο κραυγαλέες και εξοργιστικές τις μεθοδεύσεις που γίνονται εις βάρος του, που πλέον μετά την πλήρη κατάρρευση του κατηγορητηρίου κατά την ακροαματική διαδικασία, στοχεύουν με εκδικητικό τρόπο και στην ηθική και πολιτική του εξόντωση. Υπενθυμίζουμε ότι κατά τη διεξαγωγή των καταθέσεων, ζητήθηκε επανειλημμένα από τον Άρη να σηκωθεί όρθιος ώστε να τον δουν οι αυτόπτες μάρτυρες της καταδίωξης του δράστη του πυροβολισμού της κλούβας, όλοι εκ των οποίων δήλωναν κατηγορηματικά ότι δεν ήταν ο Άρης. Είναι προφανές ότι η απόφαση για επανέναρξη της δίκης με νέα σύνθεση του δικαστηρίου έγινε με «εντολές άνωθεν» κατά της προηγούμενης σύνθεσης που προφανώς ήταν ανίκανη να φέρει εις πέρας τη σκευωρία που έχει στηθεί εις βάρος του Α.Σ., που δικάζεται καθαρά για το πολιτικό του DNA. Ταυτόχρονα, είναι σαφές ότι οι κατασταλτικοί κρατικοί μηχανισμοί προσπαθούν να κρατήσουν με νύχια και με δόντια ζωντανή τη μέθοδο χρήσης DNA ως μοναδικού στοιχείου εύρεσης – στην ουσία κατασκευής – ενόχων ζωντανή, αφού η υπόθεση του Άρη πρόκειται για την πιλοτική εφαρμογή των επιστημονικοφανών πορισμάτων ταύτισης γενετικού υλικού ως μοναδικού στοιχείου. Αν το «εργαλείο» του DNA αποτύχει στην πρώτη δίκη που χρησιμοποιείται τότε μπαίνει ένα εμπόδιο στην αναβάθμιση του κατασταλτικού οπλοστασίου του αστικού κράτους, σε αυτή την περίοδο που οι λαϊκοί αγώνες σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής πολλαπλασιάζονται και η ταξική πάλη του εργατικού κινήματος θα οξυνθεί ενάντια στην απόλυτη εξαθλίωση που θα επιφέρουν και τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που ετοιμάζεται να εφαρμόσει η κυβέρνηση-υπηρέτης των επιταγών του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου, και με φόντο την όξυνση της εξάρτησης της χώρας από την ιμπεριαλιστική ΕΕ και το ΔΝΤ, καθώς και το συνεχές βάθεμα της χρεοκοπίας της οικονομίας

Η υπόθεση του Άρη Σειρηνίδη αφορά όλη την κοινωνία, αφού αν περάσει η καθιέρωση του DNA ως μοναδικού τεκμηρίου ενοχής θα μπορεί να χρεώνεται οτιδήποτε σε κάθε σημερινό και αυριανό αγωνιστή του εργατικού και λαϊκού κινήματος, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο και σεβασμό στα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, και τελικά απειλεί συνολικά τους αγώνες που υπερασπίζονται τα λαϊκά συμφέροντα. Γι’ αυτό καλείται κάθε προοδευτικός άνθρωπος να δείξει την αλληλεγγύη του στον Άρη Σειρηνίδη και να αντισταθεί στην ποινικοποίηση των πολιτικών ιδεών και αγώνων, στη φασιστικοποίηση συνολικά της κοινωνικής ζωής, την κρατική καταστολή και αστυνομική τρομοκρατία. Απαιτούμε την ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ αποφυλάκιση του Άρη Σειρηνίδη, τον τερματισμό της δίωξης του, και την παύση κάθε μεθόδευσης που τον ταλαιπωρεί και στοχεύει να τον κρατήσει για τις πολιτικές του ιδέες στη φυλακή.

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Δήλωση της Διεθνούς Διάσκεψης των μαρξιστικών-λενινιστικών κομμάτων και οργανώσεων

Ο σεισμός και το παλιρροϊκό κύμα που έπληξαν την Ιαπωνία στις 11 Μαρτίου προκάλεσαν μια καταστροφή η έκταση της οποίας δεν είναι ακόμα γνωστή, δεδομένου ότι οι αρχές της χώρας ψεύδονται και αποκρύπτουν την δημοσίευση πληροφοριών. Το γεγονός αυτό θέτει πιο έντονα από πριν το ζήτημα της πυρηνικής ενέργειας, των σταθμών παραγωγής ενέργειας που χτίζονται σε πολλές χώρες του κόσμου. Ένα μήνα μετά την έναρξη της, η εν λόγω καταστροφή εξακολουθεί να μην είναι ανεξέλεγκτη ενώ συνεχίζεται η διαρροή στον ωκεανό τεράστιων ποσοτήτων ραδιενεργών σωματιδίων καταστρέφοντας τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και της αλιείας σε όλες τις πληγείσες ακτές. Δεν είναι ακόμα γνωστό πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η μόλυνση που μεταφέρουν τα νερά των ωκεανών.

Αυτός ο Απρίλιος σηματοδοτεί την 25 επέτειο του Τσερνομπίλ. Επί τη ευκαιρία, πραγματοποιήθηκε στο Κίεβο μια διεθνής διάσκεψη, κατά την οποία η κυβέρνηση της Ουκρανίας διένειμε ένα έγγραφο με στοιχεία που δεν χρειάζονται σχολιασμό. Σύμφωνα με το εν λόγω έγγραφο, το χώμα γύρω από το Τσερνομπίλ είναι μολυσμένο με καίσιο 137, στρόντιο 90 και πλουτώνιο 238, 239 και 240. Προειδοποίησε για μόλυνση από το αμερίκιο 241 μέχρι το έτος 2056, λόγω της οποίας "η περιοχή μεταξύ 1.500 και 2.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, δεν πρόκειται ποτέ να είναι κατάλληλη για διαβίωση [...] διότι υπάρχουν ραδιενεργά ισότοπα με μια περίοδο ημιζωής τα 24.000 χρόνια ...".

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η διαρροή ραδιενέργειας στην Ιαπωνία είναι, ή μπορεί να είναι, μεγαλύτερη από εκείνη του Τσερνομπίλ, οι συνέπειες θα είναι κατά πολύ σοβαρότερες. Όλα αυτά δείχνουν ότι, παρά τα όσα κατά καιρούς λέχθηκαν, κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει προς το παρόν ότι η πυρηνική ενέργεια είναι απολύτως ελεγχόμενη, και πλήρως ασφαλής. Αυτό συμβαίνει επειδή η λειτουργία των σταθμών πυρηνικής ενέργειας, που χρηματοδοτείται από τα κράτη με δημόσιο χρήμα, είναι στα χέρια οικονομικών ομάδων των οποίων ο κύριος στόχος είναι σύμφωνος με την ουσία τους: η συνεχής αύξηση των κερδών τους, αφήνοντας την ασφάλεια στη δεύτερη θέση, δηλαδή, η επιβάρυνση του λαού με το κόστος, τα κέρδη για τους καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές καρχαρίες.
Πρέπει να επιμείνουμε, για μια ακόμη φορά, ώστε οι κυβερνήσεις να προσπαθήσουν να αναπτύξουν τις «καθαρές» μορφές ενέργειας, όπως, για παράδειγμα, η υδροηλεκτρική, η ηλιακή και η αιολική ενέργειακατά προτεραιότητα σε σχέση με την πυρηνική ενέργεια. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που ξεπερνάει τις απαιτήσεις των οικολόγων, καθώς έχει μια πολιτική βάση ζωτικής σημασίας για τους λαούς.

Εμείς οι εργάτες, οι νέοι και οι λαούς του κόσμου, απαιτούμε να γίνει, ακόμα και με την βία, η πρόταση για την υπεράσπιση και τη προστασία του πλανήτη μέρος των στόχων του αγώνα για τη δημοκρατία, την πρόοδο και την ελευθερία.

Απρίλης 2011

Η Συντονιστική Επιτροπή της ICMLPO

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Νέες καταχωρήσεις στο blog του “Δημοκράτη”

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί το τεύχος 22 (Απρίλης 2011) του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη"

Κυκλοφόρησε το τεύχος 22 (Απρίλης 2011) του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη", το θεωρητικό όργανο της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, στην οποία συμμετέχει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.
Το 22ο τεύχος αριθμεί 166 σελίδες στην ισπανική του έκδοση και κυκλοφορεί στα ισπανικά, αγγλικά, γαλλικά, τούρκικα, πορτογαλικά και αραβικά.
Βραζιλία
Ζήτω τα 140 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα!
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας (PCR)
Μπουρκίνα Φάσο
Ζητήματα σχετικά με την κατάσταση στη Νότια Αφρική και την Ακτή του Ελεφαντοστού
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Άνω Βόλτας (PCRV)

Χιλή
Τα περιθώρια για συγχύσεις συνεχώς στενεύουν
Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής (Προλεταριακή Δράση) PC(AP)

Δανία
Χαιρετισμός από την Κοπεγχάγη της Δανίας στο Συνέδριο για την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας στο Καράκας της Βενεζουέλας
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Δανίας (APK)

Ισημερινός
Η ευθύνη για την οργάνωση και πραγματοποίηση της επανάστασης είναι έργο και ο κύριος στόχος του PCMLE
Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ισημερινού (PCMLE)

Ισπανία
Το λαϊκό μέτωπο. Ένα εργαλείο για τη σημερινή κατάσταση
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό) PCE (ml)

Γαλλία
Οι εξεγέρσεις των λαών του Μαγκρέμπ και της Μέσης Ανατολής
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας (PCOF)

Ελλάδα
Μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους / Έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ
Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55

Ιταλία
Σήμερα, όπως και χθες, απαιτείται ρήξη με ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό για να ιδρυθεί ένα πραγματικό Κομμουνιστικό Κόμμα
Κομμουνιστική Πλατφόρμα

Μεξικό
Τα σοβιέτ (εργατικά συμβούλια), ο ρόλος τους και η συνεισφορά τους στην προλεταριακή επανάσταση
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (μαρξιστικό λενινιστικό)

Νορβηγία
Η λαϊκή εξέγερση για το ψωμί, τη δημοκρατία και την εθνική αυτοδιάθεση στην Αραβία δημιουργεί προβλήματα στους ιμπεριαλιστές και τα ανδρείκελά τους
Μαρξιστική-Λενινιστική Οργάνωση “Επανάσταση”

Δομινικανή Δημοκρατία
Η Αριστερά δεν είναι μειοψηφία
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργασίας της Δομινικανής Δημοκρατίας (PCT)

Τυνησία
Συνέντευξη με τον Hamma Hammami, εκπρόσωπο Τύπου και στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών της Τυνησίας
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Τυνησίας (PCOT)

Τουρκία
Τουρκική Εξωτερική Πολιτική: Ψευδαισθήσεις και Πραγματικότητα
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας (PCRT)

Βενεζουέλα
Εν μέσω της κρίσης να διαδώσουν τη θεωρία μας, ένα έργο μεγάλης σημασίας
Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας (PCMLV)

Διαβάστε Περισσότερα »

Από το Χαϊδάρι ως την Καισαριανή…

«Ξημερώνοντας αυγή το προσκλητήριο. Είμαστε όλοι ζαβωμένοι σαν να πλανιότανε ο χάρος. Πολλοί κάμανε το σταυρό τους, κι ο λοχαγός μαζί. Συνταχτήκαμε. Φραπ, και ολούθε γύρα μας τα πολυβόλα ξεφαντώνουν από τις σκοπιές. Οι μπούκες στρέφουν καταπάνω μας. Οι φαντάροι με τ' αυτόματα. Κι ήταν μια μέρα να την έβλεπες, χαρά θεού. Και οι νεκρές σκοπιές κείνη τη μέρα είχαν πολυβόλα. Τριπλοσκοποί παντού. Οι φαντάροι με κράνη...».
Πρώτο όνομα. «Αϊβατζίδ-ηηης Γεώργιος. (...) Μόλις ακούει τ' όνομα, πετιέται ένας άντρας. - Γεια σας αδέρφια, φωνάζει, και σηκώνει τη γροθιά του ψηλά. Ο κατάλογος εξακολουθεί. Ενας-ένας π' ακούει, πετιέται στη μέση. Γροθιές παντού ανεμίζανε, σα νάτανε σημαίες. Ακουες τις φωνές τους να φωνάζουνε: "Ζήτω το ΕΑΜ! ΕΛΑΣ! ΚΚΕ!". Μα το κυριότερο ήταν: "Γεια σας - γεια σας - εκδίκηση"...»
Μέλπως Αξιώτη, «Πρωτομαγιές 1886-1945».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Π Ρ Ω Τ Ο Μ Α Γ Ι Α (Δημοκράτης, 1/5/1952)
Διαβάστε Περισσότερα »

Εργατική Πρωτομαγιά

Από "Ριζοσπάστη" 9 Μάη του 1945

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Προκήρυξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μ-λ) για την Πρωτομαγιά

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (μ-λ) κυκλοφόρησε δισέλιδη προκήρυξη για την Εργατική Πρωτομαγιά.

Μεταξύ άλλων αναφέρει:

Κατά το περασμένο έτος, ο Θαπατέρο και η κυβέρνησή του έχουν υιοθετήσει τα πιο σκληρό πρόγραμμα προσαρμογής εφαρμόζοντας τις επιταγές των μεγάλων εργοδοτών. Έχει κόψει τις δαπάνες, παγώσει τις συντάξεις, μειώσει  μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και αυξήσει το ΦΠΑ […]  Η κυβέρνηση έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι ενεργεί για λογαριασμό του μια χούφτας αδίστακτων κερδοσκόπων, προκαλώντας αφόρητη κατάσταση για εκατομμύρια εργαζόμενες οικογένειες. Κανείς δεν πιστεύει ότι η πίεση θα σταματήσει: Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ακολουθώντας τις οδηγίες της Γερμανικής κυβέρνησης μόλις αύξησε τα επιτόκια και αυτό θα αυξήσει το χρέος και θα επιδεινώσει  το δημόσιο έλλειμμα, […]
Τα κράτη μέλη καλούνται να καθορίσουν τους μισθούς ανάλογα με την παραγωγικότητα των εταιριών […]

Υπό αυτές τις συνθήκες, για να αντιμετωπίσουμε αυτά που έρχονται στο μέλλον, πρέπει να ενωθούμε ενάντια στον κοινό εχθρό: τις
1400 οικογένειες που λαμβάνουν πάνω από το 70% του πλούτου που δημιουργούμε, καθώς και εκείνους που αντιπροσωπεύουν τα 
πολιτικά συμφερόντων αυτών των οικογενειών.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Διακήρυξη της συντονιστικής επιτροπής της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (1η ανακοίνωση)

Κυκλοφόρησε διακήρυξη της συντονιστικής επιτροπής της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων με αφορμή τον σεισμό και το τσουνάμι στις 11 Μαρτίου στην Ιαπωνία. Θα τη μεταφράσουμε σύντομα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Από Ριζοσπάστη, Κυριακή 4 Μαΐου 1947

Στα 1936 το 8ο Έκτακτο Συνέδριο των Σοβιέτ της ΕΣΣΔ ενέκρινε έπειτα από πρόταση του Στάλιν το νέο σύνταγμα της Σοβ. Ένωσης, το πιο δημοκρατικό Σύνταγμα του κόσμου. Το Σύνταγμα αυτό ήταν η νομική έκφραση του γεγονότος ότι στη χώρα των Σοβιέτ ο σοσιαλισμός αποτελεί πραγματικότητα, ενώ για πολλά εκατομμύρια ανθρώπους στις άλλες χώρες δεν είναι ακόμα παρά ένα όνειρο. Η τεράστια διεθνής σημασία του νέου σοβιετικού συντάγματος είναι ότι υπήρξε ένα κατηγορητήριο κατά του φασισμού, κατηγορητήριο που μαρτυρεί ότι ο σοσιαλισμός και η δημοκρατία είναι αήττητοι.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου δόθηκε στη Σοβ. Ένωση ευτυχής λύση στο εθνικό ζήτημα. Το σταλινικό Σύνταγμα εγγυάται δικαιώματα σε όλους τους λαούς χωρίς καμιά διάκριση ράτσας ή χρώματος. Ο Ιωσήφ Στάλιν κατήγγειλε τον αντιδραστικό μύθο που διαιρεί τους λαούς σε ράτσες ανώτερες και κατώτερες.

Αναφέρει :

«Ένα από τα σημαντικότερα αποτελέσματα που είχε η Επανάσταση του Οκτώβρη ήταν ότι κατάφερε θανάσιμο χτύπημα στο θρύλο αυτό, δείχνοντας ότι λαοί που δεν ήταν ευρωπαϊκοί, αλλ' απελευθερώθηκαν και μπήκαν στο δρόμο της σοβιετικής ανάπτυξης, έχουν την ίδια με τους ευρωπαϊκούς λαούς ικανότητα να προωθήσουν κι αυτοί τον πολιτισμό, τις πνευματικές και υλικές κατακτήσεις του, όταν ο πολιτισμός αυτός είναι πραγματικός και αληθινά προχωρημένος»

Η ενίσχυση του σοβιετικού κράτους, η οργάνωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, η λύση παμπάλαιων προβλημάτων όπως η κατάλυση των εθνικών καταπιέσεων και η δημιουργία μιας πραγματικής ενότητας και φιλίας ανάμεσα στο έθνος, η εξαφάνιση των ελαττωμάτων της παλιάς κοινωνίας, όπως η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, η κατάργηση των κρίσεων και της ανεργίας, φοβερής μάστιγας για τις εργατικές μάζες, όλα αυτά απέδειξαν τη ζωτική δύναμη του σοσιαλιστικού καθεστώτος και την υπεροχή του μπροστά στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα.

Μ. ΚΑΡΛΑΜΩΦ

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Υπόθεση Ντρέυφους έγινε η υπόθεση Νίκου Ζαχαριάδη για το ΚΚΕ

Εφημερίδα Ανασύνταξη, 93 (1-15/9/2000) και 94 (15-30/9/2000)

(Το άρθρο αυτό έχει γραφεί τον Απρίλη ως «αφιέρωμα στα 97α γενέθλια του μεγάλου αρχηγού του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος της χώρας ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» απ’ το σύντροφο Νίκο Κυριακίδη, όμως τότε δεν έγινε δυνατή η δημοσίευσή του. Εξαιτίας της σπουδαιότητάς του το δημοσιεύτηκε τώρα μ' αφορμή τη δολοφονία του).

Νίκου Κυριακίδη

Γράφτηκαν και γράφονται πολλά, ειπώθηκαν και ακούγονται διάφορα για το Νίκο Ζαχαριάδη, τον καταδίκασαν και τον αφόρισαν οι κάθε λογής οπορτουνιστές-αναθεωρητές, κιότηδες και λιπόψυχοι του κινήματός μας, λιποτάχτες και δειλοί για να δικαιολογήσουν τη σαπίλα της συνείδησής τους, παραδίνοντας την ψυχή τους στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό για να γλιτώσουν τα τομάρια τους.

Βγήκαν μπροστά τους, όμως για την υπεράσπιση του Νίκου Ζαχαριάδη τα παλικάρια, τα χιλιάδες, πολλές χιλιάδες κομμουνιστές και στελέχη του ΚΚΕ, μαχητές και αξιωματικοί του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Τον υπεράσπισαν με όλη τη δύναμη της κομμουνιστικής και αγωνιστικής τους ψυχής, αψηφώντας όλες τις μηχανορραφίες και τα βάρβαρα μέτρα που πάρθηκαν από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και τους έλληνες υποταχτικούς τους, διαγράφοντάς τους από το ΚΚΕ, φυλακίζοντας και εξορίζοντας στη Σιβηρία τους έλληνες κομμουνιστές, εκεί που εξόρισαν και τελικά δολοφόνησαν τον ίδιο το Νίκο Ζαχαριάδη.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας στις 25.4.1903 και λόγω της δουλειάς του πατέρα του (έμπορος καπνού), άλλαζε η οικογένεια συχνά τόπο διαμονής, έτσι ο Ζαχαριάδης έζησε την παιδική και εφηβική του ηλικία στη Νικομήδεια, Ανδριανούπολη και Μοναστήριο της Γιουγκοσλαβίας, μετά έφυγε για την Κωνσταντινούπολη για λίγο. Στην Πόλη συνδέθηκε με την «Εργατική Ένωση», έγινε μέλος της. Ήταν πολιτική Οργάνωση, μέλη της οποίας ήταν: έλληνες, αρμένιδες, εβραίοι, βούλγαροι και λίγοι τούρκοι. Από εκεί πέρασε στην επαναστατική Ρωσία τον καιρό που γινόταν η εξωτερική επέμβαση για το πνίξιμο της νεαρής Σοβιετικής Δημοκρατίας. Ο Ζαχαριάδης πήρε ενεργά μέρος στην επανάσταση κατά της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής επέμβασης, εκεί έγινε μέλος του ρωσικού κομμουνιστικού κόμματος.

Το 1923 έφτασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και από το 1923-1928 αγωνίζεται μέσα από τις γραμμές της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστών Νεολαίας Ελλάδας), γίνεται μέλος του Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΚΝΕ. Στα χρόνια αυτά απόχτησε σημαντική πείρα παράνομης δουλειάς και δράσης. Πιάστηκε από την Ασφάλεια και φυλακίστηκε, αλλά κατά τη διαδρομή για ανακρίσεις δραπέτευσε. Μετά λίγο καιρό ξαναπιάστηκε στη Θεσσαλονίκη από τον χαφιέ Παπά και κατά τη μεταφορά του στην Ασφάλεια πέταξε τον Παπά σε λακκούβα αρχαιοτήτων κοντά στην Εκκλησία Αγιά Σοφία και έσπασε το πόδι του ο χαφιές.

Το 1929 στις αρχές το ΚΚΕ τον έστειλε στη Μόσχα για σπουδές, επέστρεψε το1931.

Όλη η δράση του το 1924-1928 έγινε μέσα σε συνθήκες άγριας παρανομίας και διώξεις από τη στρατιωτική διχτατορία του Πάγκαλου.

Το 1936 τον συνέλαβε η βασιλο-μεταξική διαχτατορική Ασφάλεια και τον απομόνωσε στις φυλακές της Κέρκυρας. Τον Απρίλη του 1941 όταν οι γερμανοί κατέχτησαν όλη την Ελλάδα η Ασφάλεια της βασιλικής διχτατορίας (ο Μεταξάς είχε πεθάνει, μάλλον τον εξόντωσαν) παρέδωσε το Νίκο Ζαχαριάδη στη Γκεστάπο. Αυτή τον μετέφερε στο στρατόπεδο Νταχάου. Τον απελευθέρωσαν το 1945 αγλλο-αμερικανικά στρατεύματα, τέλη Μάη του 1945 έφτασε στην Ελλάδα.

Η στάση του Νίκου Ζαχαριάδη στο Νταχάου ήταν άψογη: ήταν η στάση του Ζαχαριάδη, του κομμουνιστή, του αγωνιστή, του ηγέτη του ΚΚΕ. Αυτό το επιβεβαιώνουν και ανώτατα στελέχη του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας και Αυστρίας, που ήταν συγκρατούμενοί του στο στρατόπεδο. Αυτό το αναφέρω σαν ντοκουμέντο κατά της συκοφαντίας των ρεβιζιονιστών στην 6η πραξικοπηματική Ολομέλεια της ΚΕ του «Κ»ΚΕ το 1956, που δίπλα στις άλλες συκοφαντίες κατά του Νίκου Ζαχαριάδη για να αποδείξουν πόσο «πράχτορας» του εχθρού ήταν ο Ζαχαριάδης, ανάμεσα στα άλλα, διέδιδαν ότι ήταν και «διερμηνέας των γερμανών στο Νταχάου» και μάλιστα διερμηνέας του γραμματέα του αυστριακού ΚΚ. Μα οι αυστριακοί μιλούν γερμανικά, σε ποια γλώσσα ο Νίκος Ζαχαριάδης εξυπηρετούσε τους χιτλερικούς; Δεν μας το είπαν.

Στην πλύση εγκεφάλου που κάνουν στους κομμουνιστές με τις αναλύσεις των αποφάσεων της 6ης και της 7ης Ολομέλειας τύπου Υφαντή, Λασάνη, Σταυράκη, κλπ. λέγανε για τον «πράχτορα» Ζαχαριάδη ότι όταν κάποτε μπορέσουν να πάρουν από την Ασφάλεια τα στοιχεία, τότε θα αποδειχθεί η ενοχή και συνεργασία του Νίκου Ζαχαριάδη με τον εχθρό. Όσο για τη συνεργασία του με τους γερμανούς στο Νταχάου εμείς οι έλληνες κομμουνιστές στην Τσεχοσλοβακία στείλαμε επιστολή σε ανώτατα στελέχη του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, συγκρατούμενα του Νίκου Ζαχαριάδη στο Νταχάου και η απάντηση που πήραμε ήταν: «Μόνο αρρωστημένα μυαλά θα μπορούσαν να σκεφτούν κάτι τέτοιο, η συνεργασία μας με το Νίκο Ζαχαριάδη ήταν άψογη και εποικοδομητική». Την ίδια απάντηση δώσανε στην Οργάνωσή μας και οι αυστριακοί σύντροφοι στη Βιέννη. Όταν αντιπαραθέσαμε τα στοιχεία στους συκοφάντες αναθεωρητές κατάπιαν τη γλώσσα τους.

Στη συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» στις 28.12.1990 ο Πάνος Δημητρίου, μέλος του ΠΓ του «Κ»ΚΕ μέχρι τη διάσπασή τους το 1968 λέει τα εξής: «Είχαν γίνει, (οι έρευνες και οι επαφές της Επιτροπής, σημ. δική μου), δηλ. με όσους είχαν κάποια γνώση του θέματος, κυρίως με ομήρους που είχαν περάσει από το στρατόπεδο του Νταχάου, αυστριακούς, τσεχοσλοβάκους, πολωνούς και άλλους, δεν θυμάμαι ονόματα, αλλά θυμάμαι τον γραμματέα παράνομης ομάδας τον κρατουμένων κομμουνιστών στο Νταχάου. Ένας αυστριακός, ο γραμματέας της παράνομης ομάδας, ηγετικό στέλεχος του ΚΚ Αυστρίας, που τον είδε η Επιτροπή, είπε ότι δεν είχαμε καμιά ένδειξη που να τους βάζει σε υποψία ότι μπορεί ο Ζαχαριάδης να ήταν ύποπτος. Η συμπεριφορά του ήταν ομαλή και αξιόλογη, το ότι ήταν εκεί διερμηνέας αυτή είναι αστεία περίπτωση. Γιατί ήξερε γερμανικά; Και τον χρησιμοποιούσαν οι γερμανοί για μερικές περιπτώσεις ως διερμηνέα; Δεν αποτελεί αυτό στοιχείο που να δείχνει ότι επρόκειτο για «πράχτορα»... «Το πόρισμα που είχε εκδοθεί από εκείνη την Επιτροπή του ΚΚΕ, έλεγε ότι δεν είχε αποδειχθεί τίποτα σε βάρος του...».

Πάει μια από τις σοβαρότερες κατηγορίες κατά του Ζαχαριάδη, έπεσε στο κενό, σπάσανε τα μούτρα τους, αποδείχτηκε ότι ήταν συκοφαντία χειρίστου είδους, από την πλευρά του Χρουτσώφ και των αποτυχημένων στελεχών του «Κ»ΚΕ τύπου Βαφειάδη, Παρτσαλίδη, Κολιγιάννη, κ.α.

Ένας από τους βασικότερους συκοφάντες του Νίκου Ζαχαριάδη ήταν ο Βαφειάδης και όχι μόνο. Σε συνέντευξή του στην «Επικαιρότητα» στις 23.12.1990 ο Αχιλλέας Παπαϊωάννου απαντάει στις συκοφαντικές καταγγελίες του Μάρκου, αποκαλύπτοντας τα εξής: «...μια μόνο κουβέντα αυτοκριτικής δεν θα έκανε κακό για εκείνη τη σύσκεψη των καπεταναίων του ΕΛΑΣ στη Λαμία τον Οχτώβρη του 1944 που εξαιτίας της καταγγελίας του στο ΠΓ του ΚΚΕ παραφέρθηκε και χάθηκε έτσι άδοξα ο μεγάλος Άρης και όλη η επανάσταση...». «Κάποτε ο Μάρκος Βαφειάδης κατάγγειλε τον Άρη Βελουχιώτη για τη σύσκεψη της Λαμίας στο ΠΓ του ΚΚΕ, αργότερα τον Γιαννούλη, πιο αργότερα το Ζαχαριάδη για χαφιέ του ΚΚΣΕ. Και πρόσφατα στο ΠΑΣΟΚ-Τσοχατζόπουλο, τον Παπαϊωάννου, ... και αργότερα μιλούσε για «...τις μαζικές διαγραφές των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης, για τις εξορίες, φυλακές, διώξεις και καταδίκες των συναγωνιστών του, το ρίξιμο στα κάτεργα τα γκούλακ της Σιβηρίας του στρατηγού Μεσήνη Γεωργίου (Καλλιανέση), του ΠΕ Ταξιαρχίας Βύσσιου Δημ. και τόσων άλλων...»!

Μίλησαν και κατηγόρησαν τον Ζαχαριάδη για «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς», γιατί ο υγιής Οργανισμός του Κόμματος τους είχε αποβάλλει σαν σάπιο, αρρωστημένο κομμάτι του σώματός του. Αυτοί που διαγράψανε μαζικά τις χιλιάδες των μελών του ΚΚΕ στην Τασκένδη, την Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία πως θα ονομάζαμε αυτό το καθεστώς που διέλυσε το Κόμμα στο εξωτερικό και την Ελλάδα; Διαλύοντας τις παράνομες Κ.Ο. και τις Οργανώσεις στις φυλακές και τις εξορίες; Έτσι και αυτή η συκοφαντία κατά του Ζαχαριάδη πέφτει στο κενό.

Ο Σαλαμπριάς Βασίλης (Ζάχος) μας έλεγε στις μετέπειτα συζητήσεις εκτός Συνελεύσεων: «Καταδικάζω τον ζαχαριαδισμό όχι τον Ζαχαριάδη. Αν ο Ζαχαριάδης παραδέχονταν το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ θα ήταν ακόμα Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ». Άρα οι συκοφάντες της 6ης Ολομέλειας του ’56 τάβαλαν με τη λεβεντιά και το κομμουνιστικό θάρρος του και όχι με την «κακή πολιτική γραμμή» και τον «τυχοδιωκτισμό» του. Έκανε λάθη, δεν λέει κανείς πως γίνανε όλα όπως έπρεπε, τα λάθη του τα είχε αναγνωρίσει το 1950, μίλησε για τα λάθη, τα χαρακτήρισε σαν λάθη αρχής. Πήρε όλη την πολιτική ευθύνη επάνω του, έκανε την αυτοκριτική του μπροστά στο Κόμμα και το λαό.

Το 1955 μετά την 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ όταν πέρασε από την Πράγα, έκανε ανάλυση της κατάστασης, μας ανέλυσε και τα γεγονότα της Τασκένδης προβλέποντας την παραπέρα εξέλιξή τους και πάνω-κάτω σε τι αποσκοπούν και παρ’ όλα αυτά πήρε τις πολιτικές ευθύνες επάνω του σαν Γενικός Γραμματέας του Κόμματος, παρ’ ότι τα ξεκίνησαν άλλοι με υποστήριξη της ρεβιζιονιστικής ομάδας του Χρουτσώφ. Τον καιρό εκείνο ο Χρουτσώφ ετοιμαζόταν να κάνει τα πρώτα πειράματα για τα διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων. Ο Νικήτας Χρουτσώφ διάλεξε το ΚΚΕ σαν πειραματόζωο μιας που μια βασική του δύναμη βρίσκονταν στην Τασκένδη.

Τη μόνη αντίσταση στις αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της 6ης οπορτουνιστικής ολομέλειας της ΚΕ του «Κ»ΚΕ το 1956 την πρόβαλαν οι κουκουέδες με μπροστάρη το Νίκο Ζαχαριάδη και αργότερα, πολύ πιο αργά, ξεσηκώθηκαν οι κινέζοι στη Σύσκεψη της Μόσχα το 1957 και το 1960 ο Εμβέρ Χότζα με το ΚΕΑ. Τα γεγονότα, η ζωή, δικαίωσε την πάλη των ελλήνων κομμουνιστών και του Νίκου Ζαχαριάδη.

Διέγραψαν και κατασυκοφάντησαν πολλές χιλιάδες κομμουνιστές σαν «αντισοβιετικούς-αντικομουνιστές, πράχτορες του ιμπεριαλισμού, προδότες του μαρξισμού-λενινισμού... κ.α.» που η ζωή τους δικαίωσε χίλια τοις εκατό και απέδειξε ότι την περίοδο των συκοφαντιών κατά των τίμιων αυτών κομμουνιστών, ο Χρουτσώφ με την κλίκα του και με τη βοήθεια των ελλήνων οπορτουνιστών και των άλλων «Κ»Κ διέλυαν και σμπαράλιαζαν την ΣΕ, το ΚΚΣΕ, το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ανά τον κόσμο. Στα 30 χρόνια 1956-86 ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ξόδεψε 60 τρισεκατομμύρια δολάρια για να τους αγοράσει όλους αυτούς για να καταλάβουν το φρούριο από τα μέσα.

Είδε ο ιμπεριαλισμός πως δεν μπορεί ούτε οικονομικά μα ούτε και στρατιωτικά να τα βγάλει πέρα με τη Σοβιετική Ένωση και το έριξε στην εξαγορά των ψυχών και σάπιων συνειδήσεων, αρχίζοντας από τους Χρουτσώφ, Γκορμπατσώφ, Γιέλτσιν και όλης αυτή της κλίκας των σφετεριστών της Σοβιετικής Εξουσίας, που καταχτήθηκε με τόσες πολλές θυσίες και αίμα. Καλά τους είπε ο Στάλιν σε μια Ολομέλεια: «Ε! Γατάκια, χωρίς εμένα θα χαθείτε...!» Το ήξερε ότι θα διαλυθούνε.

Τι έγινε στην πραγματικότητα με το Νίκο Ζαχαριάδη; Γιατί κυνηγήθηκε και καταδιώχθηκε τόσο πολύ από τον Χρουστώφ μέχρι την τελική του εξόντωση;

1. Τον Νίκο Ζαχαριάδη τον θεωρούσε ο Στάλιν ένα από τα καλύτερα και ικανότερα στελέχη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος μα ήταν και ο ικανότερος γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, τον οποίο και πρότεινε η Γ’ Διεθνής το 1931, όταν το Κόμμα περνούσε βαθιά κρίση, για Γενικό Γραμματέα του, και έτσι τερματίστηκε η αλληλοεξόντωση των ομάδων στο Κόμμα.

2. Ο ρεβιζιονιστής Χρουτσώφ ήξερε καλά πως αν ο Νίκος Ζαχαριάδης, έφτανε στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 θα του χαλούσε τα σχέδια, τουλάχιστον στην κριτική της «προσωπολατρίας» του Στάλιν, γιατί ο Νίκος Ζαχαριάδης διέθετε και την τόλμη και το θάρρος να έλεγε τη γνώμη του, πράγμα που οι ηγέτες άλλων ΚΚ δεν τόλμησαν να κάνουν -αλλά εκδηλώθηκαν μετά από χρόνια- και γι’ αυτό συνωμότησαν και οργάνωσαν το πογκρόμ στην Τασκένδη. Ο Δημήτρης Βλαντάς στο βιβλίο του «Ο Νίκος Ζαχαριάδης και 22 συνεργάτες του» γράφει τα εξής: «Στο βιβλίο μου «Τραγωδία στο ΚΚΕ» αναφέρω ότι μόλις έφτασα στην Τασκένδη στις αρχές Ιούλη του 1955, εκπρόσωπος της ρωσικής ηγεσίας μου πρότεινε να τον βοηθήσω, να αποτελειώσει τη συνωμοσία που οργάνωνε από το 1949 κι’ αυτή θα με βοηθούσε να γίνω αρχηγός του ΚΚΕ, Απόρριψα αυτή την πρόταση...

»Ο Ζαχαριάδης έφτασε στην Τασκένδη στα μέσα Αυγούστου 1955. Του έκθεσα μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση. Του τόνισα ότι δεν επρόκειτο πια για την Οργάνωση μας στην Τασκένδη, αλλά για ολόκληρο το ΚΚΕ... Του πρότεινα να επιστρέψουμε αμέσως στην έδρα της Κε στο Βουκουρέστι να συνεδριάσουμε για να εκθέσουμε όλη τη συνομωσία και μετά να στείλουμε την αντιπροσωπεία μας στη Μόσχα, για να ζητήσουμε ολόπλευρο ξεκαθάρισμα. Ο Ζαχαριάδης απόρριψε την πρόταση μου...

»Το αποτέλεσμα ήταν η προβοκάτσια (πογκρόμ) της 10.9.1955 που την έριξε στις πλάτες μας, σαν δήθεν δικό μας έργο. Αυτό γράφει η απόφασή της που μας την έστειλε στα τέλη του Δεκέμβρη του 1955. Έφτασε στο προβοκατόρικο σημείο να στείλει στην Τασκένδη τον αντιεισαγγελέα της Σοβιετικής Ένωσης για να κάνει ανακρίσεις, με σκοπό να αποκαλύψει ότι είχαμε οργανώσει ένοπλε ομάδες, για να μας χώσει φυλακή...» (σελ. 56-57). Και πιο κάτω σημειώνει: «...το πως έγινε η καθαίρεση της ηγεσίας του ΚΚΕ, τον Μάρτη του 1956, είναι πια γνωστό. Σημειώνω ότι η καθαίρεση έγινε τη στιγμή που το Κόμμα είχε μια σημαντική επιτυχία. Πρόκειται για τη συνεργασία με τα κεντρώα κόμματα στις βουλευτικές εκλογές του Φλεβάρη του 1956 στη βάση ενός σωστού εκλογικού προγράμματος. Πως και με τη βοήθεια ποιών έγινε η καθαίρεση;...»

Αυτό έγινε σκόπιμα από την ηγεσία των ρεβιζιονιστών για να χτυπήσουν το Κόμμα και να διαλύσουν την Οργάνωση του ΚΚΕ, για να στηρίξει την κατηγορία τους κατά του Νίκου Ζαχαριάδη, για δήθεν σεχταριστική πολιτική και σ’ αυτό χρεοκόπησαν παταγωδώς.

Και παρακάτω γράφει: «Οι Μάρκος Βαφειάδης, Δημήτρης Παρτσαλίδης, Κώστας Κολιγιάννης και κομπανία ήταν ανίκανοι για τέτοια δουλειά. Ακριβώς γι’ αυτό επενέβηκε άμεσα και βίαια η ρώσικη ηγεσία. Να τι έγινε στην πράξη. Στις παραμονές του περιβόητου εικοστού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ πήραμε ένα γράμμα της ΚΕ του. Μας καλούσε να στείλουμε αντιπροσωπεία μας στο Συνέδριο. Στείλαμε τον Ζαχαριάδη και τον Αποστόλη Γκρόζο. Στη Μόσχα ο Ζαχαριάδης βρέθηκε μπρος σε μια «διεθνή επιτροπή» που την είχε σκαρώσει η ρωσική ηγεσία. Αποτελούνταν από εκπροσώπους των κομμουνιστικών κομμάτων Σοβιετικής Ένωσης, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Ουγγαρίας, Τσεχοσλοβακίας, Πολωνίας. Ο πραγματικός άρχοντας σ’ αυτή την επιτροπή ήταν ο Κουουσίνεν, μέλος του ΠΓ του ΚΚΣΕ. Η επιτροπή δήλωσε στον Ζαχαριάδη ότι θα εξέταζε την κατάσταση στο ΚΚΕ και θα έπαιρνε μέτρα για την «διόρθωσή» της. Ο Ζαχαριάδης παραιτείται, το ίδιο έκανε και ο Γκρόζος και ο Νίκος Ακριτίδης» (σελ. 58).

Ο Νίκος Ζαχαριάδης παραιτήθηκε λέγοντας πως δεν αναγνωρίζει τέτοια επέμβαση στο ΚΚΕ και ότι αυτό είναι θέμα της ΚΕ του ΚΚΕ, των μελών του ΚΚΕ και του Συνεδρίου του Κόμματος (σημείωση δική μου: Τα μέλη της Επιτροπής που θα εξέταζαν το ΚΚΕ ήταν ο αντιπρόσωπος του Γκομούλκα, ο ούγγρος του Ιμπερ Νάγκι, ο βούλγαρος του Κοστώφ, κλπ. άνθρωποι του Χρουτσώφ, κλπ.).

Γίνεται η «6η Ολομέλεια» της ΚΕ του ΚΚΕ το 1956, ο Ζαχαριάδης δεν πάει στην Ολομέλεια (βρίσκονταν στην Κριμαία). Το 1957 καλείται να πάρει μέρος στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Και σ’ αυτή την Ολομέλεια και στην 6η Ολομέλεια την δήθεν «ιστορική» είχαν μαζευτεί όλοι οι αποτυχημένοι, οι διαγραμμένοι από το Κόμμα, οι χρεοκοπημένοι οπορτουνιστές τύπου Βαφειάδη, Παρτσαλίδη, Υφαντή, Ζωγράφου, κ.α., για να καταδικάσουν και διαγράψουν το Νίκο Ζαχαριάδη, όπως τον καθαίρεσαν και τον διέγραψαν σαν «αντισοβιετικό». Στην 7η Ολομέλεια δεν μπόρεσε να μιλήσει. Διακόπτοντάς τον διαρκώς οι οπαδοί του Κολιγιάννη, του θύμιζαν διαρκώς την κατηγορία του Βαφειάδη: «είσαι προδότης»... Στη συνέντευξη στην «Επικαιρότητα» (19.12.1990) ο Λ. Ελευθερίου λέει: ερώτηση: «στο βιβλίο σας αναφέρεστε αρκετές φορές ση λατρεία που έτρεφε ο Ζαχαριάδης για τον Στάλιν. Ήταν πραγματικά έτσι; Απάντηση Ελευθερίου: Ναι ο Ζαχαριάδης είχε το Στάλιν ως υπόδειγμα, αλλά και ο ίδιος ο Στάλιν τον αγαπούσε πολύ. Τον θεωρούσε ένα από τους μεγαλύτερους κομμουνιστές ηγέτες εκείνης της εποχής...».

Αυτόν τον μεγάλο ηγέτη πήγαν να χλευάσουν και ταπεινώσουν όλοι αυτοί, «η σάρα και η μάρα», στην 7η Ολομέλεια, η οποία έμμεσα καθοδηγούνταν από τον ίδιο τον Κουουσίνεν, που από το 1931 από μέρος της Κομμουνιστικής Διεθνούς πρότεινε το Νίκο Ζαχαριάδη για Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ.

Και παρακάτω ο Λ. Ελευθερίου λέει: «...εάν τον στήριξα στις δύσκολες στιγμές του, παρόλες τις διαφωνίες που είχα μαζί του σε πολλά ζητήματα, τον στήριξα εκτιμώντας τις ανθρώπινες σχέσεις, πίστευα πως ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν ικανότατος άνθρωπος». «Ποιος πιστεύετε τελικά ότι ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης; Πως θα τον χαρακτηρίζατε;» «...Δεν θα σας πω. Θα σας μεταφέρω την άποψη του Ηλία Ηλιού, όταν τον ρώτησα ποιοι κατά τη γνώμη του υπήρξαν οι μεγαλύτεροι έλληνες ηγέτες του 20ου αιώνα, μου είπε: «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, Αλέξανδρος Παπαναστασίου και ο Νίκος Ζαχαριάδης». Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι αν ο Ηλιού το άκρον αντίθετο του Ζαχαριάδη τον έβλεπε έτσι, τι ικανότητες είχε αυτός ο άνθρωπος που σφράγισε με την παρουσία του θετικά ή αρνητικά το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα και κατ’ επέκταση την ιστορία της Ελλάδας...».

Ο Ζαχαριάδης, ο ισχυρός και αδιαφιλονίκητος αυτός επαναστάτης, ο επί 23 χρόνια ηγέτης του ΚΚΕ εξορίστηκε το 1956 στο Μποροβίτσι του Λένινγκραντ και στη συνέχεια στο Σουργκούτ της Σιβηρίας. Από την εξορία του στο Μποροβίτσι δραπέτευσε και πήγε κρυφά στη Μόσχα και έδωσε στην Πρεσβεία της Ελλάδας ένα γράμμα για την κυβέρνηση Καραμανλή, στο οποίο έγραφε να του επιτραπεί να γυρίσει στην Ελλάδα και να δικαστεί, να περάσει από στρατοδικείο και ότι ευθύνονταν αυτός για όλα. Εκεί τον έπιασαν και με εντολή της Κα Γκε Μπε τον στείλαν στην Γιακουτία κοντά στον Βερίγκιο Πορθμό (δηλ. λίγο πιο πέρα από την υδρόγειο σφαίρα!!) και σε συνέχεια στο Σουργκούτ της Σιβηρίας για να τον απομονώσουν από τους θνητούς της γης. Από τον τόπο εξορίας δραπέτευσε τρεις φορές και τον πιάνανε ξανά και ξανά ώσπου μπροστά από το σπίτι του η Κα Γκε Μπε έστησε ένα μόνιμο φυλάκιο, επί εικοσιτετραώρου βάσεως, με τρεις φρουρούς εναλλάξ. Αυτοί δίνανε αναφορά στη διοίκησή τους, ότι ο Νικολάι Νικολάγιεφ Νικολάγεβιτς φοράει αυτά τα ρούχα, ότι αυτή τη στιγμή έφευγε, κλπ., με λίγα λόγια κατ’ οίκον περιορισμό.

Έστειλε πολλά γράμματα στον Ερυθρό Σταυρό, στο ΚΚΣΕ, στην ΚΕ του ΚΚΕ ζητώντας να του δοθεί ταυτότητα πολιτικού πρόσφυγα, ελευθερία κίνησης, θέματα υγείας, αλλά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Κανένας δεν απαντούσε, και η απάντηση Καραμανλή αργούσε, και τελικά του το αρνήθηκαν, φοβήθηκαν κι’ αυτοί σαν τους άλλους ακόμα και να τον δικάσουν -ο Ζαχαριάδης επειδή δεν είχε άλλο τρόπο διαμαρτυρίας κάνει τρεις μεγάλες απεργίες πείνας κατά διαστήματα και πολλών ημερών μέχρι και 25 μέρες. Όταν οι ρώσοι ρεβιζιονιστές το μάθαιναν, ειδοποιούσαν τους έλληνες ρεβιζιονιστές και οι τελευταίοι στέλναν αντιπροσωπείες για να του ζητήσουν κάθε φορά να συμβιβαστεί μαζί τους, χωρίς να του λύνουν κανένα από τα προβλήματα. Έτσι την πρώτη φορά στέλνουν τον Ζήση Ζωγράφο, τη δεύτερη πάλι το Ζωγράφο και τον Σαλαμπριά Βασίλη (Ζάχο), την τρίτη φορά όταν λάβαμε το γράμμα του ότι αν δεν του λύσουν τα προβλήματα θα βάλει τέλος στη ζωή του, τότε το «Κ»ΚΕ στέλνει τον Κώστα Λουλέ να τον μεταπείσει να μην πραγματοποιήσει την απειλή του.

Στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου το χειμώνα η θερμοκρασία έφτανε τους 55ο κάτω από το μηδέν, κανένας άλλος δεν ήξερε το ποιος ήταν και πως λεγόταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, εκτός από τον γραμματέα του Κόμματος και τον διοικητή της Κα Γκε Μπε της πόλης. Του είχαν δώσει το όνομα Νικολάι Νικολάγιεφ Νικολάγεβιτς, ο άνθρωπος με τα τρία «Ν» -ότι τον βρήκαν 500 χιλιόμετρα από το Σουργκούτ και ότι είναι χήρος.

Αυτοί που καταδίωξαν το Νίκο Ζαχαριάδη αργότερα είχαν τύψεις, τους έπιασε φόβος μπροστά στην αμείλικτη κρίση της ιστορίας. Να το γράφει ο Πάνος Δημητρίου στο «Έθνος» (18.12.1990): «...ο Ζαχαριάδης στάθηκε αντίθετος στην αποκατάσταση των σχέσεων με τον Τίτο –τότε δεν είχε αποσαφηνιστεί η θέση του Στάλιν στον εμφύλιο, και οι σοβιετικοί φοβόντουσαν για το τι ο Νίκος Ζαχαριάδης θα έλεγε αν πήγαινε στην Ελλάδα. Είχαν αρνητική γνώμη για τον Ζαχαριάδη, φοβόντουσαν μήπως αποκαλυφθεί κάτι και αυτό επειδή ο Νίκος Ζαχαριάδης ήξερε πολλά από τις ιδιαίτερες επαφές με το Στάλιν. Και η τότε ηγεσία του ΚΚΕ συμφώνησε με αυτό, έτσι θα έπαυε να τροφοδοτείται η εσωκομματική αντίδραση των οπαδών του Ζαχαριάδη, καθώς ακόμα διέθεταν αρκετά ισχυρή δύναμη. Και κυρίως θα απομακρύνονταν ο κίνδυνος να μεταφερθεί η εσωκομματική αυτή πάλη στην Ελλάδα. Η εξορία του Νίκου Ζαχαριάδη βόλευε και τους δυο».

Στο σημείο αυτό ο Πάνος Δημητρίου σταματάει την αφήγησή του και δηλώνει: «Και η ηγεσία του ΚΚΕ έχει ευθύνη για την εξορία του Ζαχαριάδη, ήταν ένα ολίσθημα από τις διακηρυγμένες αρχές της 6ης Ολομέλειας. Κάναμε αυτά που καταγγέλναμε ότι έκανε ο Ζαχαριάδης. Τα χρησιμοποιήσαμε εναντίον του και εναντίον των οπαδών του, γιατί από την Τασκένδη απομακρύνθηκαν δραστήρια ζαχαριαδικά στελέχη και στάλθηκαν στη Σιβηρία... Σε κάθε περίπτωση κι εγώ έχω ευθύνες που δεν αντέδρασα!!!» -Και στην ίδια σελίδα πιο κάτω λέει ο Παρτσαλίδης στην Ολομέλεια που προέκυψε το θέμα Ζαχαριάδη: «...να παρθούν όλα τα μέτρα για να σταματήσει η εξοντωτική εξορία του Ζαχαριάδη -Έτσι δέχομαι να πάω να τον συναντήσω...!!!».

Η υπόθεση Ζαχαριάδη δίχασε το ΚΚΕ, οι άλλοτε σύντροφοι μαχητές και αξιωματικοί του ΔΣΕ μέλη και στελέχη διασπάστηκαν ή καλύτερα τους διέσπασαν για να πετύχουν το σκοπό τους οι αναθεωρητές, έγινε υπόθεση Ντρέυφους, όπως στη Γαλλία δίκασαν τον συνταγματάρχη του γαλλικού στρατού Ντρέυφους για «εσχάτη προδοσία» προς όφελος ξένων συμφερόντων. Η δίκη ήταν συκοφαντία και γι’ αυτό το λόγο μοιράστηκε η Γαλλία στα δυο. Το ίδιο έγινε και με το Νίκο Ζαχαριάδη.

Ο γιός του ο Σηφάκος όπως τον ονόμαζε ο Ζαχαριάδης, ήταν η μόνη του χαρά όταν πήγαινε και τον έβρισκε για να περάσει μαζί του μερικές εβδομάδες. Μεγάλες ευθύνες φέρνει και η Ρούλα Κουκούλου που ενώ πίστευε ότι το «Κόμμα» έκανε λάθος και έπρεπε να διορθώσει το λάθος του, δεν αντιμετώπισε θαρραλέα την υπόθεση, έγινε ένα με τους αναθεωρητές και τον αποκήρυξε. Στη συνέντευξή του ο Σήφης Ζαχαριάδης (ο 49χρονος γιος του) στην εφημερίδα «Τα Νέα» (13.12.1999) ανάμεσα στ’ άλλα λέει τα εξής: «...για τη μάνα όμως πρώτο θέμα ήταν ο αγώνας, το Κόμμα! Τον αποκήρυξαν, μέχρι πράχτορα τον είπαν... Και όταν τη ρώτησα για τον πατέρα μου, μου είπε: «κάναμε λάθος! Πρέπει να επανορθώσει το Κόμμα». «Ένα μήνα πριν την κηδεία πήγα στη Σιβηρία να μεταφέρω τον πατέρα, δεν έβρισκα το μνήμα γιατί δεν τον είχαμε με το όνομα. Ύστερα από πολύ ταλαιπωρία βρήκα το μνήμα. Η μάνα μου, μου ζήτησε να μην αποκαλύψω ότι ο πατέρας κρεμάστηκε, είναι λέει κακό για το Κόμμα και κρατήθηκε μυστικό για πολλά χρόνια».

Το 1991 έγινε η κηδεία του στην Αθήνα στο Α’ Νεκροταφείο εκεί που πρέπει νάνε. Σήφης: «όταν αυτοκτόνησε ήμουνα στη Βουλγαρία, είχε έλθει η μάνα εκεί. Μας πήραν τηλέφωνο από τη Μόσχα ότι είναι άρρωστος. Η κηδεία έγινε τρεις μέρες αργότερα. Ήμασταν εκεί, η μητέρα μου, εγώ, ο Κύρος και ένας αντιπρόσωπος από τη Μόσχα του ΚΚΕ, ο Γάτσος. Η μητέρα μού είπε: «θέλω να τον δω... δεν θέλει ο πατέρας». Μου έλεγε ακόμη, ότι επτά χρόνια ήταν πολύ ευτυχισμένη με τον πατέρα μου από το 1948 μέχρι το 1955».

Στην κηδεία του Νίκου Ζαχαριάδη έπρεπε να παραταχθούν οι μεραρχίες του ΔΣΕ, όχι με κανονιοβολισμούς προς τιμή του, αλλά με βολές πυραύλων έπρεπε να κηδευτεί. Τέτοια τιμή του άξιζε.

Τον Ζαχαριάδη τον βρήκαν κρεμασμένο μέσα στο σπίτι του στην 1 Αυγούστου 1973, σύμφωνα με την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (3.2.1991). Τον βρήκε πρώτος μέσα στο δωμάτιό του, κατόπιν ενημέρωσε τους φρουρούς, ο Αντρέγιεβιτς Σοσένκο, ο οποίος ήταν επικεφαλής του κλιμακίου της Κα Γκε Μπε του Σουργκούτ, τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Τον ειδοποίησε ο αστυφύλακας, ότι κάτι περίεργο συμβαίνει στο σπίτι του Νικολάι Νικολάγιεβ Νικολάγιεβιτς, γιατί το φως στο δωμάτιό του παραμένει ανοιχτό από τα ξημερώματα που έπιασε βάρδια. Ήταν ο αστυφύλακας Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Κορμίλτσεφ.

Ο Σοσένκο έκοψε το σχοινί με το μαχαίρι από την αγχόνη. Αυτός είπε στον ιατροδικαστή Δρ. Πλετένιοφ να γράψει ψέματα για την αιτία θανάτου: «αντί ασφυξία απαγχονισμό» καρδιακή προσβολή. Αυτό το ψέμα το αποκάλυψε ο Δρ. Πλετενιόφ μετά 17 ολόκληρα χρόνια. Επικοινώνησε μαζί με τον Σοσένκο ο δημοσιογράφος της «Ελευθεροτυπίας» Γεώργιος Μαύρος. Ιδού η συνομιλία:

«- Βλαντιμίρ Αντρέγιεβιτς, δεν κατόρθωσα να επικοινωνήσω μαζί σας τις τέσσερις τελευταίες μέρες που βρισκόμουν στο Τιούμεν.

- Τι θέλετε;

- Ξέρετε... ερευνώ τις συνθήκες υπό τις οποίες πέθανε ο Νίκος Ζαχαριάδης...

- Ποιος είναι αυτός;

- Ο Νικολάι Νικολάγιεβιτς που φρουρούσατε στο Σουργκούτ.

- Και γιατί τον λέτε με άλλο όνομα;

- Γιατί αυτό ήταν το πραγματικό του. Δεν το γνωρίζετε;

- Όχι.

- Ούτε ότι ήταν πρώην Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας;

- Όχι μόνο ότι ήταν πολιτικός πρόσφυγας και έλληνας.

- Και από τι πέθανε;

- Αν θυμάμαι καλά από την καρδιά του.

- Δεν ήσασταν εσείς αυτός που μπήκε πρώτος στο σπίτι του Νικολάι Νικολάγιεβιτς που τον είδε κρεμασμένο, που του κόψατε το σκοινί με μαχαίρι;

- Τι είναι αυτά που λέτε. Αυτά τα γράφουνε οι ανόητοι τώρα τελευταία...».

Αυτά που επιβεβαιώνει ο ιατροδικαστής Πλετένιοφ, ο Σοσένκο τα αρνείται.

Μπαίνει το λογικό ερώτημα: τι έγινε τελικά με τον Ζαχαριάδη; Κρεμάστηκε ή τον κρέμασαν; Αυτοκτόνησε ή τον δολοφόνησαν; Τον στραγγάλισαν και μετά τον κρέμασαν; Γιατί το φως του δωματίου ήταν αναμμένο το πρωί στην τρίτη βάρδια; Ποιοι ήταν οι δολοφόνοι του; Οι προγραμματισμένοι φύλακες ή κάποιοι συνεργάτες του Σοσένκο, πράχτορες της Κα Γκε Μπε; Πληρωμένοι μαφιόζοι;

Σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν θα μας απαντήσει κανένας πλέον. Το τέλος του δράματος είναι ένα και μόνο γεγονός ότι τον ατρόμητο αυτόν αγωνιστή, τον αετό των βουνών, το παλικάρι με πίστη και τόλμη, τον αρχηγό του ΚΚΕ επί 24 χρόνια τον άρπαξαν από την αγκαλιά του Κομμουνιστικού Κόμματος στα 53 του χρόνια, υγιή, γερό, αγέρωχο και τον θάψαν ζωντανό στους πάγους της Σιβηρίας, γιατί τον φοβήθηκαν και οι ρώσοι ρεβιζιονιστές και οι έλληνες υποταχτικοί τους. Γιατί αν επιχειρούσαν να επανορθώσουν, έστω και μεταθανάτια, όλοι τους πρέπει να εγκαταλείψουν τις καρέκλες τους!

Στην 7η Ολομέλεια το 1957 ο Ζαχαριάδης τους είπε μετά 20 χρόνια θα με αναγνωρίσετε!!! Και δειλά-δειλά πάνε να πούνε «λόγια καλά», να δημοσιεύσουν κάτι από τα δικά του, όπως το γράμμα του 1940 με τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, για το οποίο είπαν και έγραψαν πολλά κατά του γράμματος αυτού.

Στη Σιβηρία όλοι όσοι των γνώρισαν, είπαν τα καλύτερα λόγια, γείτονες, παιδιά, γιατροί, εργάτες, ακόμα και οι φύλακές του, για όλους είχε ένα καλό λόγο λέει ο γιατρός του Νοσοκομείου που έγινε φίλος του.

Έτσι έκλεισε το θέμα Ζαχαριάδη, το θέμα Ντρέυφους του 20ου αιώνα. Η ιστορία θα τον τοποθετήσει στην πρώτη θέση ανάμεσα στους ισχυρότερους ηγέτες της Ελλάδας και όσο υπάρχουν κουκουέδες δεν πρόκειται να ξεχαστεί ο Νίκος Ζαχαριάδης, γιατί ο ήλιος από τη λάσπη δε λερώνεται!

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ - προσωπικές μαρτυρίες μ' αφορμή την επέτειο απ' τη γέννησή του

Αναδημοσίευση από Αρ. Φύλ. 84 15-30 Απρίλη 2000

Το 1947 όταν ο Νίκος Ζαχαριάδης ήρθε στο Μπέλες να επισκεφτεί την 6η Μεραρχία του ΔΣΕ και ήταν φιλοξενούμενος του Διοικητή της Μεραρχίας Γιώργου Ερυθριάδη (Πετρή), τη δεύτερη μέρα της άφιξής του όταν το μάθαν οι μαχητές του παράνομου  μηχανισμού της Μεραρχίας ότι έφτασε ο αρχηγός στο Αρχηγείο, θέλησαν να του κάνουν μια ευχάριστη έκπληξη: πήραν τα όπλα τους και βγήκαν για κυνήγι. Σκότωσαν ένα αγριογούρουνο γύρω στα 20-30 κιλά. Το φέραν στο μαγειρείο του Αρχηγείου και το παράδωσαν στη μαγείρισσα, τη θεία Αθηνά, που μαγείρευε καταπληκτικά. Το ετοίμασε και το έριξε στο φούρνο με πατάτες. Όταν ήρθε το μεσημέρι ήταν έτοιμο, το ετοίμασε η θεία Αθηνά στο ταψί. Μοσχοβολούσε από μακριά.

Κλήθηκα να σερβίρω το φαΐ στο γραφείο του Μεράρχου, όπου γευμάτιζε ο αρχηγός μόνος του, γιατί ο Μέραρχος έλειπε σε μια περιοδεία. Πήρα το ταψί με το μυρωδάτο φαΐ και πήγα στο γραφείο, χτύπησα κανονικά, άνοιξα, χαιρέτισα κανονικά. Έβαλα το φαΐ στο τραπέζι και του ευχήθηκα καλή όρεξη. (Όλα τα έκανα με ακρίβεια, όπως μου είπε η θεία Αθηνά, τότε ήμουν 17 χρονών, σύνδεσμος του Μεράρχου, εκείνη τη μέρα ήταν η σειρά μου για τέτοιες δουλειές). Έκανα να φύγω, όταν ο Ζαχαριάδης μου λέει: «μια στιγμή παρακαλώ», λέω ορίστε! Και με ρωτάει: «Αυτή τη στιγμή οι μαχητές, εδώ στο Αρχηγείο, και οι τραυματίες στο Αναρρωτήριο τρώνε πατάτες στο φούρνο με κρέας;» Του είπα όχι. Σήμερα έχουμε καρότο με κεχρί, τότε, μου λέει: «πάρε το ταψί και πήγαινέ το στο μαγειρείο και πέστους να το στείλουν στους τραυματίες, κι’ αν έχεις την καλοσύνη φέρε μου από το φαΐ που θα φάνε όλοι στο Αρχηγείο...».

Πήρα το ταψί, πήγα στη θεία Αθηνά, της λέω πάρε το φαΐ σου πίσω. «Γιατί, μου λέει, δεν του άρεσε;». Του άρεσε της λέω αλλά μου είπε να του στείλεις φαΐ από το καζάνι και αυτό κι’ όλο το κρέας που περίσσεψε να πάει στους τραυματίες. Και η θεία μου λέει στα ποντιακά: «...αυτός πα ντο άρθεπος εν».

Του πήγα μια μερίδα με μεχρί με καρώτο, το έφαγε και μ’ ευχαρίστησε.

Άλλη γνωριμία με το Νίκο Ζαχαριάδη ήταν στη Ρουμανία στη σχολή της ΕΠΟΝ στο Μπουστένι. Ήμουνα γραμματέας της σχολής το 1951, ειδοποιηθήκαμε από τα διευθυντή Φαράκο ότι ο αρχηγός θα μας κάνει μια διάλεξη για το εργατικό κίνημα της Ελλάδας και ο ρόλος της νεολαίας σ’ αυτό. Αλλά μόλις μπει στην αίθουσα θα σηκωθούμε όλοι όρθιοι και θα τραγουδήσουμε: «Το μπουντρούμι δεν τον λυγά...». Ήρθε ο αρχηγός. Όλοι στην αίθουσα όρθιοι μόλις μπήκε μέσα. Εμείς αρχήσαμε το τραγούδι, αυτός αμέσως βγήκε έξω και όταν τελείωσε το τραγούδι μπήκε μέσα και μας έκανε μια κατσάδα που ήταν όλη δική μας, μας είπε: «αυτά τα λέμε στη σωρό ενός συντρόφου όταν έχει πράξει στο ακέραιο το καθήκον του προς το λαό και το κόμμα...».

Η τρίτη φορά που συναντήθηκα με το Νίκο Ζαχαριάδη ήταν το 1955 μετά την 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στην Πράγα, όταν μας ανέλυσε την 5η Ολομέλεια. Μας μίλησε για τα γεγονότα στην Τασκέντη, μας είπε για το ποιος τα δημιούργησε και κρύβετε πίσω από αυτά. Ανέλαβε τις πολιτικές του ευθύνες σαν Γραμματέας του Κόμματος και λίγο πολύ λογικά σκεπτόμενοι στην Ολομέλεια της Κομματικής Επιτροπής Τσεχοσλοβακίας, πήραμε τα μήνυμα, ότι μας περιμένουν φουρτούνες, οι οποίες δεν άργησαν να μας έρθουν, μετά το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η «ιστορική» Ολομέλεια του ΚΚΕ. Άρχισε η καταδίωξη των κομμουνιστών με υπόδειξη των ελλήνων από τα ντόπια όργανα, φυλακές, εξορίες, εξαγορά συνειδήσεων, κόψιμο συντάξεων, διώξιμο από τα σχολεία, κλπ. Όταν το 1966 πήραμε τη φωτογραφία μαζί με το Ζωγράφο, Ζάχο, Μπλαχιλκόφ και τον άγνωστο της KGB, με το Ζαχαριάδη, μετά την απεργία πείνας, καθίσαμε και βγάλαμε σε μια νύχτα 300 φωτογραφίες και την άλλη μέρα στείλαμε διαμαρτυρίες με τη φωτογραφία σε όλα τα Κόμματα της τις Πρεσβείες στην Πράγα. Αλλά κανένας δεν έδωσε καμιά απάντηση από πουθενά, ο ρεβιζιονισμός είχε ριζώσει παντού. Ζητήσαμε απ’ όλο τον κόσμο να βοηθήσουνε για τη λευτεριά του Νίκου Ζαχαριάδη, να τον σώσουμε από τη βίαιη εξόντωσή του.

Έτσι γνώρισα το Νίκο Ζαχαριάδη και χαράχτηκε στη μνήμη και τη συνείδησή μου.

Στη μνήμη του,

Νίκος Κυριακίδης, Γιαννιτσά 2000

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη, αρ.φυλ. 343,1-15/4/2011

Ανασύνταξη, αρ.φυλ. 343,1-15/4/2011

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ σ. ΣΤΑΛΙΝ ΣΤΟ XIX ΣΥΝΕΔΡΙΟ TOΥ ΚΚ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Αναδημοσίευση από το περιοδικό “Επονίτης”, αρ.φυλ. 11, Νοέμβρης 1952

(Η Εμφάνιση του συντρόφου Στάλιν στο βήμα γίνεται δεχτή από τους αντιπροσώπους με θυελώδικα χειροκροτήματα που για πολλή ώρα δε σταματούν και μετατρέπονται σε επευφημίες. Όλοι σηκώνονται όρθιοι. Ζητωκραυγές: «Ζήτω ο σύντροφος Στάλιν !», «Να μας ζήσει ο σύντροφος Στάλιν !», «Δόξα στο μεγάλο Στάλιν !»).

Σύντροφοι !

Επιτρέψτε μου να εκφράσω εξ ονόματος του Συνεδρίου μας τις ευχαριστίες προς όλα τα αδελφά κόμματα και ομάδες, που οι εκπρόσωποί τους τίμησαν με την παρουσία τους το Συνέδριό μας η έστειλαν στο Συνέδριο χαιρετιστήρια, για τους φιλικούς χαιρετισμούς τους, για τις ευχές επιτυχίας, για την εμπιστοσύνη τους. (Θυελώδικα παρατεταμένα χειροκροτήματα που μετατρέπονται σε επευφημίες).

Η εμπιστοσύνη αυτή είναι για μας εξαιρετικά πολύτιμη, γιατί δείχνει την απόφασή σας να υποστηρίξετε το κόμμα μας στην πάλη του για ένα φωτεινό μέλλον των λαών, στην πάλη του ενάντια στον πόλεμο, στην πάλη του για τη διαφύλαξη της ειρήνης. (Θυελώδικα παρατεταμένα χειροκροτήματα).

Θα ήταν λάθος να νομίζει κανείς ότι το κόμμα μας, μια κι έγινε ισχυρή δύναμη, δεν έχει πια ανάγκη από υποστήριξη. Αυτό δεν είναι σωστό. Το κόμμα μας και η χώρα μας είχαν και θα έχουν πάντα ανάγκη από την εμπιστοσύνη, τη συμπάθεια και την υποστήριξη των αδελφών λαών του εξωτερικού.
Η υποστήριξη αυτή έχει τούτο το ιδιαίτερο, ότι κάθε υποστήριξη των ειρηνόφιλων επιδιώξεων του κόμματός μας από μέρος οποιουδήποτε αδελφού κόμματος σημαίνει ταυτόχρονα και υποστήριξη του ίδιου του λαού του στην πάλη για τη διαφύλαξη της ειρήνης. Όταν οι άγγλοι εργάτες στα 1918 1919, τον καιρό της ένοπλης επίθεσης της αγγλικής αστικής τάξης κατά της Σοβιετικής Ένωσης, οργάνωσαν την πάλη ενάντια στον πόλεμο με το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τη Ρωσία», αυτό ήταν υποστήριξη, υποστήριξη πριν απ' όλα της πάλης του λαού τους για την ειρήνη και έπειτα και υποστήριξη προς τη Σοβιετική Ένωση. Όταν ο σύντροφος Τορέζ ή ο σύντροφος Τολιάτι δηλώνουν ότι οι λαοί τους δε θα πολεμήσουν ενάντια στους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης (θυελώδικα χειροκροτήματα), αυτό είναι υποστήριξη, υποστήριξη πριν απ’ όλα προς τους εργάτες και τους αγρότες της Γαλλίας και της Ιταλίας που παλεύουν για την ειρήνη, και έπειτα και υποστήριξη των ειρηνόφιλων επιδιώξεων της Σοβιετικής Ένωσης. Η ιδιομορφία αυτή της αμοιβαίας υποστήριξης εξηγείται από το ότι τα συμφέροντα του κόμματός μας όχι μόνο δε βρίσκονται σε αντίφαση, αλλά αντίθετα συγχωνεύονται με τα συμφέροντα των ειρηνόφιλων λαών. (Θυελώδικα χειροκροτήματα). Όσο για τη Σοβιετική Ένωση, τα συμφέροντά της είναι γενικά αξεχώριστα από την υπόθεση της ειρήνης σ’ όλο τον κόσμο.

Είναι ευνόητο ότι το κόμμα μας δε μπορεί να μένει χρεώστης απέναντι στα αδελφά κόμματα και οφείλει και το ίδιο, με τη σειρά του, να παρέχει υποστήριξη σ’ αυτά, καθώς και στους λαούς τους στην πάλη τους για την απελευθέρωση, στην πάλη τους για τη διαφύλαξη της ειρήνης. Όπως είναι γνωστό, έτσι ακριβώς ενεργεί το κόμμα μας. (Θυελώδικα χειροκροτήματα). Μετά την κατάληψη της εξουσίας από το κόμμα μας το 1917 και αφού το κόμμα μας πήρε ουσιαστικά μέτρα για την εξάλειψη της καπιταλιστικής και τσιφλικάδικης καταπίεσης, οι εκπρόσωποι των αδελφών κομμάτων, θαυμάζοντας το θάρρος και τις επιτυχίες του κόμματός μας, του απένειμαν τον τίτλο «ταξιαρχία κρούσης» του παγκόσμιου επαναστατικού και εργατικού κινήματος. Μ' αυτό εκφράζανε την ελπίδα ότι οι επιτυχίες της «ταξιαρχίας κρούσης» θα διευκολύνουν τη θέση των λαών, που στενάζουν κάτω από το ζυγό του καπιταλισμού. Νομίζω ότι το κόμμα μας δικαίωσε αυτές τις ελπίδες, ιδιαίτερα στην περίοδο του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, τότε που η Σοβιετική Ένωση, συντρίβοντας τη γερμανική και την ιαπωνική φασιστική τυραννία, απάλλαξε τους λαούς της Ευρώπης και της Ασίας από την απειλή της φασιστικής σκλαβιάς. (Θυελώδικα χειροκροτήματα).

Βέβαια, ήταν πολύ δύσκολο για την ταξιαρχία κρούσης να εκπληρώσει τον τιμητικό αυτό ρόλο, όσο ήταν μια και μόνη και όσο ήταν υποχρεωμένη να εκπληρώνει αυτό τον πρωτοποριακό ρόλο σχεδόν μόνη. Όμως αυτό γινόταν μια φορά. Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Σήμερα που από την Κίνα και την Κορέα ίσαμε την Τσεχοσλοβακία και την Ουγγαρία παρουσιάστηκαν νέες «ταξιαρχίες κρούσης» - οι λαϊκοδημοκρατικές χώρες -σήμερα είναι πιο εύκολο για το κόμμα μας να παλαίβει, και μάλιστα η δουλιά πάει πιο χαρούμενα. (Θυελώδικα παρατεταμένα χειροκροτήματα).

Ξεχωριστή προσοχή αξίζουν τα κομμουνιστικά, δημοκρατικά ή εργατοαγροτικά κόμματα, που δεν πήραν ακόμα την εξουσία και εξακολουθούν να δουλεύουν κάτω από το πέλμα των αστικών δρακόντιων νόμων. Ασφαλώς είναι πιο δύσκολη η δουλιά γι’ αυτά τα κόμματα. Ωστόσο δεν τους είναι τόσο δύσκολο να δουλεύουν, όσο ήταν σε μας, τους ρώσους κομμουνιστές, στην περίοδο του τσαρισμού, όταν και η παραμικρότερη προοδευτική κίνηση χαρακτηριζόταν σαν το πιο βαρύ έγκλημα. Όμως οι ρώσοι κομμουνιστές κράτησαν γερά, δεν τρόμαξαν μπροστά στις δυσκολίες και κατάχτησαν τη νίκη. Το ίδιο θα συμβεί και μ’ αυτά τα κόμματα.

Γιατί παρ’ όλα αυτά δε θα τους είναι τόσο δύσκολο να δουλεύουν όσο ήταν στους ρώσους κομμουνιστές της τσαρικής περιόδου ;

Γιατί, πρώτο, τα κόμματα αυτά έχουν μπροστά στα μάτια τους τέτοια παραδείγματα πάλης και επιτυχιών σαν κι αυτά που υπάρχουν στη Σοβιετική Ένωση και τις λαϊκόδημοκρατικές χώρες. Συνεπώς, μπορούν να διδαχθούν από τα λάθη και τις επιτυχίες αυτών των χωρών και να διευκολύνουν έτσι τη δουλιά τους.

Γιατί, δεύτερο, η ίδια η αστική τάξη - ο κύριος εχθρός του απελευθερωτικού κινήματος - έγινε διαφορετική, άλλαξε σε σοβαρό βαθμό, έγινε πιο αντιδραστική, έχασε τους δεσμούς της με το λαό κι έτσι εξασθένισε. Είναι ευνόητο, ότι το γεγονός αυτό θα διευκολύνει επίσης τη δουλιά των επαναστατικών και των δημοκρατικών κομμάτων. (Θυελώδικα χειροκροτήματα).

Άλλοτε η αστική τάξη επέτρεπε στον εαυτό της να φιλελευθερίζει, υπεράσπιζε τις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες και αποχτούσε έτσι μια δημοτικότητα μέσα στο λαό. Σήμερα από το φιλελευθερισμό δεν έχει απομείνει ούτε ίχνος. Δεν υπάρχει πια αυτό που λέγεται «ατομική ελευθερία», τα δικαιώματα του ατόμου αναγνωρίζονται σήμερα μόνο σε κείνους που έχουν κεφάλαιο, ενώ όλοι οι άλλοι πολίτες θεωρούνται ακατέργαστο ανθρώπινο υλικό, κατάλληλο μόνο για εκμετάλλευση. Η αρχή της ισοτιμίας των ανθρώπων και των εθνών τσαλαπατήθηκε και αντικαταστάθηκε με την αρχή η εκμεταλλευτική μειοψηφία να έχει πλήρη δικαιώματα και η εκμεταλλευόμενη πλειοψηφία των πολιτών να μη έχει καθόλου δικαιώματα. Τη σημαία των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών την έχουν πετάξει σαν κάτι το άχρηστο. Φρονώ, ότι τη σημαία αυτή θα πρέπει να τη σηκώσετε εσείς οι εκπρόσωποι των κομμουνιστικών και δημοκρατικών κομμάτων και να την πάτε μπροστά, αν θέλετε να συγκεντρώσετε γύρω σας την πλειοψηφία του λαού. Δεν υπάρχει πια κανένας άλλος για να τη σηκώσει. (Θυελώδικα χειροκροτήματα).

Άλλοτε η αστική τάξη θεωρούνταν αρχηγός του έθνους υπεράσπιζε τα δικαιώματα και την ανεξαρτησία του έθνους, βάζοντάς τα «υπεράνω όλων». Σήμερα δεν απόμεινε ούτε ίχνος από την «εθνική αρχή». Σήμερα η αστική τάξη πουλάει τα δικαιώματα και την ανεξαρτησία του έθνους για δολάρια. Τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας την έχουν πετάξει σαν κάτι το άχρηστο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη σημαία αυτή θα πρέπει να τη σηκώσετε εσείς, οι εκπρόσωποι των κομμουνιστικών και των δημοκρατικών κομμάτων, και να την πάτε μπροστά, αν θέλετε να είστε πατριώτες της χώρας σας, αν θέλετε να γίνετε η καθοδηγητική δύναμη του έθνους. Δεν υπάρχει πια κανένας άλλος για να τη σηκώσει. (Θυελώδικα χειροκροτήματα).

Έτσι έχουν τα πράγματα σήμερα.

Είναι ευνόητο ότι όλα αυτά τα περιστατικά θα διευκολύνουν τη δουλιά των κομμουνιστικών και των δημοκρατικών κομμάτων, που δεν πήραν ακόμα την εξουσία.

Συνεπώς υπάρχει κάθε λόγος να υπολογίζουμε σε επιτυχίες και στη νίκη των αδελφών κομμάτων στις χώρες της κυριαρχίας του κεφαλαίου. (Θυελώδικα χειροκροτήματα).

Ζήτω τα αδελφά μας κόμματα! (Παρατεταμένα χειροκροτήματα).

Να ζουν και να υγιαίνουν οι καθοδηγητές των αδελφών κομμάτων! (Παρατεταμένα χειροκροτήματα).

Ζήτω η ειρήνη ανάμεσα στους λαούς! (Παρατεταμένα χειροκροτήματα).

Κάτω οι εμπρηστές του πολέμου ! (Όλοι σηκώνονται όρθιοι. Θυελώδικα χειροκροτήματα που για πολλή ώρα δε σταματούν και μετατρέπονται σε επευφημίες. Ζητωκραυγές: «Ζήτω ο σύντροφος Στάλιν !», «Να μας ζήσει ο σύντροφος Στάλιν !», «Ζήτω ο μεγάλος αρχηγός των εργαζομένων του κόσμου σύντροφος Στάλιν !», «Ζήτω ο μεγάλος Στάλιν !», «Ζήτω η ειρήνη ανάμεσα στους λαούς !»· Επευφημίες: «Ζήτω»).
---
Διαβάστε επίσης: Χαιρετιστήριος λόγος του Γεν. Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη Στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ
Διαβάστε Περισσότερα »

Δέσποινα Κυριακίδου-Κοτανίδου

Στις 21.12.2010 έφυγε για πάντα από κοντά μας η σύζυγος, μητέρα, γιαγιά και προγιαγιά, μαχήτρια του ΔΣΕ, ύστερα από την ταλαιπωρία της επάρατης νόσου. Μετά την εγχείριση έζησε 20 μέρες στην εντατική του νοσοκομείου Γιαννιτσών και κατέληξε.

Η Δεσποινα Κυριακίδου γεννήθηκε στις 15.4.1930 από φτωχή πολύτεκνη αγροτική οικογένεια.

Το 1948 συνέλαβαν τον αδελφό της Νίκο Κοτανίδη τον οποίο εξόρισαν στα Γιούρα για τη δράση του. Μετά τη σύλληψη του αδελφού της για να αποφύγει τους εκβιασμούς και τον εξευτελισμό των παρακρατικών και της Δεξιάς που αλώνιζαν τα χωριά την εποχή εκείνη, έφυγε στο βουνό και κατατάχτηκε στο αρχηγείο του Κραντ Κορωνέ στη διλοχία του Νίκου Στεφανίδη. Ύστερα από τα έμπεδα την έστειλαν στο λόχο του Σωκράτη Λαζαρίδη σαν σκοπευτή πολυβόλου. Το μυδράλιο δεν το αποχωρίστηκε ούτε μια στιγμή μέχρι τον ελιγμό το 1949.

Πήρε μέρος σε πολλές μάχες, ήταν θαρραλέα και παληκάρι, γι’ αυτό και προτάθηκε από τη διοίκηση για μετάλιο ανδρίας.

Η διλοχία ελίχθηκε στη Γιουγκοσλαβία και από εκεί στην Τσεχοσλοβακία. Στην πόλη του Γέσενικ έπιασε δουλειά στο υφαντουργείο «Αραντάρι» και αργότερα στην πόλη Μπρνό όπου και παντρεύτηκε το σύντροφο της ζωής της, τον οποίο γνώρισε στο Κραντ Κορωνέ και απέκτησε δυο παιδιά, τον Όμηρο και την Ελένη.

Για την άριστη απόδοσή της στην παραγωγή διακρίθηκε πολλές φορές και τιμήθηκε με διάφορα διπλώματα, μετάλια και χρηματικές αμοιβές.

Επαναπατρίστηκε το Μάη του 1990. Έζησε με την οικογενειά της στα Γιαννιτσά μέχρι το τέλος της ζωής της. Με το σύντροφό της έζησε 61 χρόνια.

Πρίν μπει στο νοσοκομείο, τρεις μήνες νωρίτερα, πεθαίνει η νύφη της Κβιετοσλάβα 56 χρονών και μετά η ίδια. Μας άφησαν ένα πολύ βαρύ πένθος.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει αγαπημένες μας. Αιώνιά Σας η μνήμη.

Ο σύζυγος Νίκος Κυριακίδης, τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα προσφέρουν 200 Ευρώ στην εφημερίδα «Ανασύνταξη».
Διαβάστε Περισσότερα »

Μοναρχοφασιστική φιέστα στην Κόνιτσα ΝΔ-ΛΑΟΣ-«ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ»

Στις 9 Γενάρη συγκεντρώθηκε στην Κόνιτσα ο μοναρχοφασιστικός (ΝΔ) και ναζι-φασιστικός συρφετός (ΛΑΟΣ-«ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ») Ηπείρου-Μακεδονίας να «τιμήσει» τους «ηρωικούς πεσόντες» στη μάχη της Κόνιτσας στρατιώτες του μοναρχοφασιστικού στρατού που πολέμησαν για τα συμφέροντα της μοναρχίας και του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου αλλά και εκείνων των αμερικανών ιμπεριαλιστών.
Όπως πληροφορούν οι ίδιοι «ο πρόεδρος της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ) Ιωαννίνων, υποστράτηγος ε.α. Σταύρος Νικόπουλος παρουσίασε τον ομιλητή της ημέρας. Κύριος ομιλητής ήταν ο Πρόεδρος των Εφέδρων Αξιωματικών Ιωαννίνων Κωνσταντίνος Βαρτζώκας».
Πέρα απ’ τα φασιστικά συνθήματα του συγκεντρωμένου μοναρχοφασιστικού και ναζι-φασιστικού συρφετού, στους αντιδραστικούς δεκάρικους λόγους των φασιστών ομιλητών κυριάρχησαν φασιστικές κραυγές με αποκορύφωμα το εθνικιστικό φασιστικό παραλήρημα του μητροπολίτη Πωγωνιανής και Κόνιτσας Ανδρέα για το λεγόμενο «βορειοηπειρωτικό» και τα «εθνικά θέματα».
Μετά «ακολούθησε τρισάγιο και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο πεσόντων.
Στεφάνια κατέθεσαν: Ο Γεώργιος Γκέλης, πολεμιστής Γράμμου, ο Γ. Μπαφατάκης για την ΠΕΣΕΑ, ο Διονύσιος Βουλγαρόπουλος για την ΠΑΟ Μακεδονίας, ο Σπυ. Κάτσιος για το 26ο Σύνταγμα του Ναπολέοντος Ζέρβα, οι φίλοι Στρατού Τσαμαντά Θεσπρωτίας, ο εκπρόσωπος της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού Νομού Ιωαννίνων, η Ένωση Αποστράτων Χωροφυλακής και Αστυνομίας Ιωαννίνων, η Ένωση Αξιωματικών αποστράτων Νομού Άρτας, η Ένωση Αποστράτων Ανδρών Χωροφυλακής Άρτας, η εφημερίδα «Ελευθέρα Εθνική Ορεινή Ελλάς», ο Γεωρ. Τόσκας για την Βασιλική Ένωση παράρτημα Ιωαννίνων, Κονίτσης, Άρτας, Θεσπρωτίας και Μετσόβου, ο Σύνδεσμος Αναπήρων και θυμάτων Πολέμου Κέρκυρας, Εθνική Αντίσταση ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ Ηγουμενίτσας και από τα πολιτικά κόμματα ο ΛΑ.Ο.Σ., η «Χρυσή Αυγή» και η Τ.Ο. ΝΔ Κονίτσης».
Και αυτή η κοινή μοναρχοφασιστική φιέστα της Κόνιτσας επιβεβαιώνει εκ νέου το μοναρχοφασιστικό χαρακτήρα του κόμματος της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, αλλά επιπλέον και ότι τα όρια μεταξύ της ΝΔ και των ναζι-φασιστών ΛΑΟΣ-«ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ» είναι εντελώς δυσδιάκριτα ως ανύπαρκτα – στην πραγματικότητα αποτελούν «συγκοινωνούντα δοχεία» – παρά τις περί του αντιθέτου εξωραϊστικές διαβεβαιώσεις της σοσιαλδημοκράτισσας Α.Παπαρήγα πως τάχα η ΝΔ είναι όχι μόνο ένα «δημοκρατικό» κόμμα αλλά ότι ακόμα «απέβαλλε και τον ακραίο αντικομμουνισμό» («Ρ» 12/6/2005, σελ. 5) – αντιδραστικοί ισχυρισμοί με τους οποίους «γανώνει» τα μυαλά των δύσμοιρων μελών και οπαδών του «Κ»ΚΕ, τους οποίους η πολιτική δράση της ΝΔ διαψεύδει ακόμα μια φορά.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ αρ.φυλ. 343 (1-15/4/2011)

Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση.

- Οι καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη Σοβιετική Ένωση και οι αστικές περί «σοσιαλισμού» θεωρίες
- ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ 108 χρόνια από τη γέννηση (27-4-1903)
- Αγωνιστική προάσπιση των τελευταίων κεκτημένων, από την ενωμένη εργατική τάξη τώρα!
- Δέσποινα Κυριακίδου
- Λεωνίδας Κύρκος; «Μόνον όσοι ονειρεύονται την Αλβανία του Χότζα θα ήθελαν την Ελλάδα εκτός Ευρώπης»
- Ο Αγώνας στην Κερατέα συνεχίζεται
- Ενημέρωση από την δίκη του Άρη Σειρηνίδη
- Μοναρχοφασιστική φιέστα στην Κόνιτσα ΝΔ-ΛΑΟΣ-«ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί το τεύχος 22 του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη" (πρώτη ανακοίνωση)

Κυκλοφόρησε το 22ο τεύχος (Απρίλης 2011) του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη" που εκδίδει  η Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, στην οποία  συμμετέχει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.

Το περιοδικό αριθμεί 166 σελίδες στην Ισπανική έκδοση.

Περιλαμβάνονται κείμενα από Βραζιλία, Μπουρκίνα Φάσο, Χιλή, Δανία, Ισημερινό, Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Μεξικό, Νορβηγία, Δομινικανή Δημοκρατία και Βενεζουέλα.

Διαβάστε επίσης: Το θεωρητικό περιοδικό “Ενότητα και Πάλη” στο διαδίκτυο

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Ο Αγώνας στην Κερατέα συνεχίζεται – Οι κάτοικοι είναι αποφασισμένοι!

Στην Κερατέα, ο αγώνας των κατοίκων για να μη γίνει ο ΧΥΤΑ, συνεχίζεται, σκληρός, αποφασιστικός και πολύμορφος. Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής είναι συνεχείς καθώς η κυβέρνηση παραμένει μέχρι σήμερα αποφασισμένη να εξυπηρετήσει τα εργολαβικά συμφέροντα, που θα έχει σαν αποτέλεσμα να καταστραφεί η περιοχή, το περιβάλλον και ο αρχαιολογικός χώρος που βρίσκεται στο Οβριόκαστρο. Όμως η αντίσταση των κατοίκων και η συμπαράσταση ολόκληρου του λαού, έχουν διαμορφώσει ένα ακόμα ισχυρό μέτωπο ενάντια στα αντιδραστικά σχέδια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των συμφερόντων που εξυπηρετεί.

Στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων τους οι κάτοικοι και οι φορείς της Κερατέας, πραγματοποίησαν τριήμερο (8-9-10/4) εκδηλώσεων διαμαρτυρίας ενάντια στον ΧΥΤΑ με τη συμμετοχή πλήθους καλλιτεχνών (μουσικών, ζωγράφων, ηθοποιών κλπ.) στις οποίες δεκάδες χιλιάδες κόσμου παρευρέθηκαν ενισχύοντας την αντίσταση. Από την επόμενη κιόλας μέρα οι δυνάμεις καταστολής έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους προσπαθώντας να ανοίξουν τα μπλόκα των κατοίκων στις γύρω λεωφόρους.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΚΕΚΤΗΜΕΝΩΝ​, ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΤΩΡΑ!

Η κυβέρνηση είχε δώσει το «σήμα» εδώ και μήνες. Ο επίτροπος Όλι Ρέν ήταν σαφής πως τα δήθεν προνομοιακά επιδόματα οφείλουν να κοπούν άμεσα. Και αναμένουμε την νέα επιδρομή ενάντια στα ψίχουλα επιβίωσης των πιο αδύνατων, αυτών που ήδη βρίσκονται αν όχι μέσα-πάντως στα όρια- της απόλυτης εξαθλίωσης. Οι παροχές τύπου ΕΚΑΣ για τους συνταξιούχους της πείνας και το επίδομα ανεργίας ουσιαστικά καταργούνται.

Όλα αυτά στην Ελλάδα που σήμερα βιώνει μια αντιλαική λαίλαπα και οι πλατιές λαϊκές μάζες βρίσκεται στην απόλυτη εξαθλίωση, όταν ιστορικά (βλέπε στοιχεία EUROSTAT του 2004) οι κάθε μορφής «προνοιακές παροχές», βρίσκονται τελευταίες στην ΕΕ των 25, σε ποσοστό (που έχει κι άλλο συρρικνωθεί), του 4,4% του ΑΕΠ έναντι 10% του ευρωπαϊκού μέσου όρου.

Ήδη την σύνδεση του επιδόµατος ανεργίας µε εισοδηµατικά κριτήρια εξετάζει το υπουργείο Εργασίας στο πλαίσιο του λεγόμενου «εξορθολογισµού» των κοινωνικών και προνοιακών επιδοµάτων ύψους 6 δισ. ευρώ, που θα αρχίσει από το ΕΚΑΣ (Επίδοµα Κοινωνικής Αλληλεγγύης).

Η υπουργός Εργασίας Λούκα Κατσέλη αλλά και ο αναπληρωτής υπουργός Γιώργος Κουτρουµάνης διευκρίνισαν στις 13 Απρίλη πως δεν θα γίνουν αλλαγές σε εκείνους που έχουν ανάγκη τα επιδόµατα και το όλο θέµα «θα αντιµετωπιστεί µε διασταύρωση ελέγχων και απογραφή δικαιούχων».

Το υπουργείο Εργασίας άρχισε την απογραφή των επιδοµάτων. Η σχετική µελέτη θα έχει ολοκληρωθεί έως τον Ιούνιο. Σχεδιάζεται η καθιέρωση «νέων και διευρυµένων» εισοδηµατικών και περιουσιακών κριτηρίων στην καταβολή των πάσης φύσης επιδοµάτων (ΕΚΑΣ, επίδοµα ανεργίας, επίδοµα πολυτέκνων κ.ά.) καθώς και των ενισχύσεων και παροχών σε είδος (στεγαστικά δάνεια ΟΕΚ, επιδότηση ενοικίου, προγράµµατα κοινωνικού τουρισµού κ.ά.) ώστε να γίνεται µε βάση το ύψος του συνολικού οικογενειακού εισοδήµατος . Αυτό σηµαίνει ότι θα λαµβάνεται υπόψη συνδυαστικά το εισόδηµα από όλες τις πηγές (άραγε ποιές είναι οι πολλές πηγές εισοδημάτων των άνεργων και των περισσότερο χαμηλοσυνταξιούχων που δεν έχουν να πληρώσουν ούτε τη συμμετοχή στα φάρμακα......), καθώς και τα περιουσιακά στοιχεία (κατοικίες, οικόπεδα. ΠΡΟΣΟΧΗ!: δεν εξαιρούν ούτε την πρώτη κατοικία), κι αν κάποιος έχει εισόδηµα και περιουσιακά στοιχεία πάνω από ένα ορισµένο όριο θα χάνει το επίδοµα ή την -οποιαδήποτε µορφής- παροχή από το κράτος.

Εδώ πρέπει να τονίσουμε ενδεικτικά και μόνο, δυο σημεία για τους ληστές της εργατικής τάξης: Πρώτον πως η προνοιακή χορήγηση «επιδόματος ανεργίας» πληρώνεται από όλους τους εργαζόμενους μέσω ειδικής εισφοράς και δεν μπορεί να θεωρηθεί στο ύψος και στη διάρκεια που παρέχεται, σαν κρατική παροχή που κόβεται, είναι ληστεία. Δεύτερο, το ΕΚΑΣ του αίσχους δεν συνιστά πρόσθετη προνοιακή παροχή στους συνταξιούχους, αλλά αυθαίρετο «βοήθημα πτωχοκομείου» έναντι των συνεχών μειώσεων των εισοδημάτων τους, που έφτασαν στο κόψιμο των 14 συντάξεων χωρίς-βέβαια- κανένα εισοδηματικό κριτήριο.

Μόνον η αγωνιστική ενότητα της εργατικής τάξης στο σύνολό της, με συμμετοχή ΟΛΩΝ: ανέργων, μεταναστών εργατών, απόμαχων της δουλειάς, νέων άνεργων στο προθάλαμο της παραγωγής μέσα από ενιαίο αγώνα που θα συνιστά απάντηση της εργατικής τάξης στη λαίλαπα, μπορεί να σταματήσει το κρεσέντο της αυθαίρετης ληστείας σε βάρος της και της απόλυτης εξαθλίωσής της.

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Για τις 8 Ιούνη αναβλήθηκε η δίκη του Άρη Σειρηνίδη

Η δίκη του Άρη Σειρηνίδη πήρε αναβολή για τις 8 Ιούνη. την Παρασκευή απορρίφθηκε το αίτημα αντικατάστασης της δικαστίνας που είχε πάρει 1 μήνα άδεια και το αίτημα αποφυλάκισης με τη δικαιολογία είπαν ότι το αρμόδιο όργανο για την αίτηση είναι το συμβούλιο εφετών.

Περισσότερες πληροφορίες μόλις τις έχουμε.

Διαβάστε Περισσότερα »

756.795 (15,1%) οι επίσημοι άνεργοι τον Ιανουάριο

Στο 15,1%, από 11,3% που ήταν τον Ιανουάριο του 2010 και 14,8% το Δεκέμβριο του 2010, σκαρφάλωσε το ποσοστό ανεργίας τον Ιανουάριο του 2011, όπως ανακοινώθηκε από την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛ.ΣΤΑΤ.).

Το ποσοστό είναι το υψηλότερο που έχει καταγραφεί από τον Ιανουάριο του 2004, τον πρώτο μήνα για τον οποίο η ΕΛ.ΣΤΑΤ. δημοσιεύει μηνιαία στοιχεία ανεργίας.

Οι απασχολούμενοι εκτιμάται ότι διαμορφώθηκε σε 4.267.584 άτομα, μειωμένοι κατά 178.159 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2010 (μείωση 4,0%), και αυξημένοι κατά 33.820 άτομα σε σχέση με το Δεκέμβριο του 2010 (αύξηση 0,8%).

Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 189.663 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2010 (αύξηση 33,4%) και κατά 23.149 άτομα σε σχέση με το Δεκέμβριο του 2010 (αύξηση 3,2%) και διαμορφώθηκαν σε 756.795 άτομα.

Ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός διαμορφώθηκε σε 4.302.315 άτομα τον Ιανουάριο.

Διαβάστε και το προηγούμενο δημοσίευμα:692.577 (13,9%) οι επίσημοι άνεργοι το Νοέμβρη.

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

ΚΚ Εργατών Τυνησίας: Σχετικά με τους άμεσους πολιτικούς στόχους του κινήματος

Ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών Τυνησίας

Μετάφραση από http://r-freepalestine.blogspot.com/

Έχουν περάσει δύο μήνες μετά την ένδοξη επανάσταση της 14ης Γενάρη. Σε αυτή την περίοδο ο λαός κατήγαγε ιστορικές νίκες χάρη στον αγώνα του και τις θυσίες του.

Αφότου έριξε τις δυο κυβερνήσεις του Γανούσι, ο τυνησιακός λαός ήταν σε θέση να επιβάλλει τη θέλησή του για μια Συντακτική Συνέλευση, τη διάλυση του Συνταγματικού Δημοκρατικού Συναγερμού και της πολιτικής αστυνομίας. Επίσης, είχε μεγάλη πρόοδο στα ζητήματα της ελευθερίας της έκφρασης, της οργάνωσης, της συνάθροισης και των διαδηλώσεων. Αλλά παρ’ όλα αυτά, η επανάσταση έχει μείνει στα μισά του δρόμου και νέοι κίνδυνοι επικρέμονται από πάνω της, κίνδυνοι που μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα.

Η εξουσία δεν βρίσκεται στα χέρια του λαού που ξεσηκώθηκε εναντίον της τυραννίας, της εκμετάλλευσης και της διαφθοράς, αλλά συνεχίζει να βρίσκεται στα χέρια των αντιδραστικών δυνάμεων, που, δια μέσου της προσωρινής προεδρίας και της μεταβατικής κυβέρνησης, προσπαθούν να την ελέγξουν και να την περιστείλουν σε μια απλή βελτίωση του παλιού καθεστώτος. Ο Μουμπάζα και ο Μπέτζι Κάιντ Ας Σέμπσι δεν ελέγχονται, έχουν αρνηθεί να αναγνωρίσουν το «Πανεθνικό Συμβούλιο για την Προστασία της Επανάστασης» προκειμένου να αποφύγουν κάθε έλεγχο: αντίθετα, μάλιστα, έχουν θεσπίσει μια Συμβουλευτική αρχή της οποίας τα μέλη οι ίδιοι έχουν διορίσει.

Οι δύο τους έχουν αποδεχτεί την εκλογή μιας Συντακτικής Συνέλευσης, αλλά είναι αυτοί έχουν ορίσει την ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών χωρίς να λάβουν υπόψη τα συμφέροντα του λαού. Από την άλλη, η διάλυση του (σ.μετ: πρώην κυβερνητικού κόμματος) ΣΔΣ δεν έχει παρεμποδίσει την ανασύστασή του υπό τη μορφή νέων κομμάτων και οργανώσεων προσκείμενων σε αυτό, όπως η «Εθνική Ένωση Τυνήσιων Γυναικών». Έχει αποδειχτεί πως η διάλυση της πολιτικής αστυνομίας ήταν καθαρά τυπική γιατί συνεχίζει να υπάρχει, να καταστέλλει και να βασανίζει, να παρακολουθεί κόσμο και τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, να φράζει το Διαδίκτυο.. Μερικοί από τους πιο απεχθείς ανθρώπους καταλαμβάνουν υψηλά αξιώματα στο Υπουργείο Εσωτερικών, ενώ οι υπεύθυνοι για δολοφονίες και βασανισμούς δεν έχουν στο παραμικρό ενοχληθεί.

Οι απειλές, όπως την εποχή του παλιού καθεστώτος, έχουν επανεμφανιστεί, υπό το πρόσχημα της «καταπολέμησης της βίας και της αταξίας». Η αστυνομία έχει καταστείλει τις καθιστικές διαμαρτυρίες στην πλατεία Κάσμπα (σ.σ. όπου βρίσκεται το προεδρικό μέγαρο), και στη Μαχντία. Οι ομιλίες που παραποιούν τη λαϊκή θέληση για ασφάλεια, σε βάρος των κοινωνικών και πολιτικών προβλημάων, πολλαπλασιάζονται, με στόχο την ανατροπή της επανάστασης.

Παρά την αναστολή του Συντάγματος, οι ελευθεριοκτόνοι νόμοι εξακολουθούν να ισχύουν: ενάντια στον Τύπο, την οργάνωση, τα κόμματα, τις συναθροίσεις και τις διαδηλώσεις. Αυτοί οι νόμοι πρέπει να καταργηθούν και να αντικατασταθούν από διατάγματα που εγγυώνται τις ελευθερίες, για την αποφυγή σοβαρών προβλημάτων για το λαό.

Η διοίκηση συνεχίζει να βρίσκεται υπό τον έλεγχο των μελών της τυραννίας και της διαφθοράς του ΣΔΣ, τα οποία κυριαρχούν σε διάφορα κυβερνητικά πόστα. Έχουν ανακαινίσει τις παλιές πρακτικές που καταπιέζουν το λαό: περιθωριοποιούν τις Επιτροπές για την Προστασία της Επανάστασης σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο και προσπαθούν να τις εξαλείψουν,

Η οικονομική και χρηματοπιστωτική κατάσταση παραμένει παρόμοια: οι υπεύθυνοι για τη ληστεία σε βάρος του λαού, οι συνένοχοι της εγκληματικής συμμορίας, συνεχίζουν να βρίσκονται στην εξουσία, ωσάν να μην έχει συμβεί τίποτα. Το δικαστικό σύστημα, καταρρακωμένο από τη διαφθορά, επίσης δεν έχει αλλάξει, όπως και η Ένωση Δικαστών επιβεβαιώνει. Τα ΜΜΕ εξακολουθούν να βρίσκονται υπό το ζυγό αχυρανθρώπων του καθεστώτος του Μπεν Άλι και συνεχίζουν να φέρονται με τον ίδιο τρόπο. Δεν έχει υπάρξει καμία πρόοδος στα σχέδια για τη δίωξη και καταδίκη των εκπροσώπων της τυραννίας και της διαφθοράς, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δολοφόνησαν τους μάρτυρες της επανάστασης στο Σίντι Μπουζίντ, στο Μάνζιλ Μπουζάιαν, στη Ρεγκέμπ, στην Θάλα, στην Κασρίν, στην Τύνιδα και σε άλλες περιοχές. Τα μέλη του στενού κύκλου του Μπεν Άλι έχουν επιστρέψει και συνεχίζουν τις προβοκατόρικες ενέργειές τους.

Στην οικονομική σφαίρα, η μεταβατική κυβέρνηση δεν έχει επιδείξει καμία θέληση για να λάβει έκτακτα μέτρα, σε αυτή τη μεταβατική περίοδο, προς όφελος των λαϊκών τάξεων. Η πλειοψηφία του πληθυσμού, ιδιαίτερα στις απομακρυσμένες περιοχές, νιώθει πως τίποτε δεν έχει αλλάξει στην κατάστασή τους, που παραμένει σοβαρή. Η ανεργία και το υψηλό κόστος διαβίωσης παραμένουν, οι δημόσιες υπηρεσίες περικόπτονται και η κυβέρνηση δεν έχει επιδείξει καμία θέληση για αντιμετώπιση αυτών των δυσκολιών.

Η κυβέρνηση δεν κάνει καμία παραχώρηση στην επανάσταση: δεν καταδικάζει καν τη μειοψηφία που συνεχίζει τις λεηλασίες ενώ βασίζεται στο δεσποτισμό.

Η κυβέρνηση συνεχίζει με τον προϋπολογισμό που είχε σχεδιάσει ο δικτάτορας Μπεν Άλι τον περασμένο Δεκέμβρη, που έδινε προτεραιότητα στην αποπληρωμή του ξένου χρέους που συσσώρευσε το παλιό καθεστώς, για να χρηματοδοτεί το γιγαντιαίο μηχανισμό του ασφαλείας. Παρά τον προσωρινό της χαρακτήρα, ηκυβέρνηση δεν έχει διστάσει να προχωρήσει σε νέο εξωτερικό δανεισμό, και δεν έχει πάρει κανένα μέτρο ώστε να μειωθούν οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των μονοπωλίων της άρχουσας συμμορίας. Οι οικογένειες των Μαρτύρων δεν έχουν αποζημιωθεί, και κανένα μέτρο δεν έχει αποφασιστεί υπέρ των φτωχών περιφερειών.

Η κυβέρνηση δικαιολογεί τη στάση της λόγω του προσωρινού της χαρακτήρα, προφασιζόμενη ότι «δεν κατέχει το μαγικό ραβδί» για να επιλύσει αυτά τα προβλήματα…

Ωστόσο, είναι η κυβέρνηση που παρεμποδίζει τη δίωξη και την ποινική λογοδοσία της συμμορίας που διασπάθισε το δημόσιο χρήμα και σφετερίστηκε τη δημόσια περιουσία. Εξάλλου, τι είναι αυτό που την αποτρέπει να σταματήσει την αποπληρωμή του χρέους για κάποιο διάστημα, προκειμένου να χρησιμοποιήσει τα χρήματα για την επίλυση των προβλημάτων του λαού, όπως έχει συμβεί και σε άλλες χώρες; Γιατί οι τιμές των βασικών τροφίμων, του νερού και του ηλεκτρικού ρεύματος δεν μειώνονται; Γιατί δεν έχει καταργηθεί ο φόρος για την τηλεόραση; Γιατί δεν δίνεται καμία βοήθεια στους κατοίκους του Σίντι Μπουζίντ ώστε να έχουν ηλεκτρικό ρεύμα για τα πηγάδια τους; Γιατί δεν εφαρμόζονται οι προτάσεις των δασκάλων για την πρόσληψη των ανέργων πτυχιούχων;

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Τυνησίας επισημαίνει τους κινδύνους που απειλούν την επανάσταση, και αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Ο λαός έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει όλα τα νόμιμα μέσα για την υπεράσπιση της επανάστασης και των κεκτημένων της, για την αντιμετώπιση των κινδύνων που τον απειλούν, έχει το δικαίωμα να πολεμήσει εναντίον της κυβέρνησης που περιορίζει τις ελευθερίες του και προσπαθεί να περιορίσει τη δράση της σε μια απλή διαβούλευση με την «ανώτατη αρχή».

Αυτή η περίοδος απαιτεί να βαθύνει το επαναστατικό προτσές για να πετύχει τους στόχους του:

1)για να διατηρηθεί το Πανεθνικό Συμβούλιο για την Προστασία της Επανάστασης, τόσο ως όργανο για τον έλεγχο της προσωρινής Προεδρίας όσο και για την επίβλεψη επί της μεταβατικής περιόδου

2)για την μετάθεση των εκλογών για Συντακτική Συνέλευση για μετά το καλοκαίρι, ώστε να επιτραπεί στο λαό να ψηφίσει συνειδητά, και ώστε να προετοιμαστούν οι πολιτικές δυνάμεις επαρκώς.

3)για να παρεμποδιστούν οι ηγέτες του ΣΔΣ να οργανωθούν σε νέα κόμματα

4)για την πραγματική και διάφανη διάλυση της πολιτικής αστυνομίας και τη δίωξη των βασανιστών, των δολοφόνων και των ληστών.

5)για την εκκαθάριση της δημόσιας και ημι-δημόσιας διοίκησης, με την εξάλειψη της διαφθοράς και των εκπροσώπων της καταπίεσης

6)για την εκκαθάριση των δικαστικών θεσμών και για να επιτραπεί στους δικαστές να εκλέγουν το Ανώτατο Συμβούλιο.

7)για την εκκαθάριση των ΜΜΕ, και την απαλλαγή τους από στοιχεία του παλιού καθεστώτος

8)για την κατάργηση των καταπιεστικών νόμων και για το σεβασμό των δικαιωμάτων του λαού για την ελευθερία έκφρασης, συνάθροισης και διαδηλώσεων.

9)για την άμεση σύλληψη των δολοφόνων των Μαρτύρων και των υπευθύνων για εγκλήματα σε βάρος του λαού, για την ποινική λογοδοσία των εκπροσώπων του παλιού καθεστώτος, για την κατάσχεση της περιουσίας τους και των περιουσιακών τους στοιχείων στο εξωτερικό.

10)για την αναστολή αποπληρωμής του εξωτερικού χρέους για 3 χρόνια, και για τη χρησιμοποίηση των χρημάτων που θα προορίζονταν για αυτή στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και την ανάπτυξη των φτωχών περιοχών. Για την αποφυγή σύναψης νέων δανείων που υποσκάπτουν την ανεξαρτησία της χώρας μας.

11)για τη μείωση των τιμών των βασικών καταναλωτικών αγαθών, του νερού, του ηλεκτρικού ρεύματος, του φυσικού αερίου και του φόρου επί της χρήσης τηλεόρασης.

12)για την άμεση αποζημίωση των οικογενειών των Μαρτύρων και των θυμάτων της καταστολής και των λεηλασιών κατά τη διάρκεια της επανάστασης και κατά τη διάρκεια των γεγονότων στα λατομεία της Γκάφσα, στη Μπεν Γκουρντάν κλπ.

31 Μάρτη 2011

Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Τυνησίας

Διαβάστε Περισσότερα »

Λ. Κύρκος: «Μόνον όσοι ονειρεύονται την Αλβανία του Χότζα θα ήθελαν την Ελλάδα εκτός Ευρώπης»

Στην αστική φυλλάδα Βήμα (3/4/2011) δημοσιεύτηκε συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου. Είναι γνωστός στους κομμουνιστές ο ρόλος του ως υπηρέτη του κεφαλαίου όπως είναι γνωστός και ο βαθύς και χυδαίος αντιζαχαριαδισμός-αντικομμουνισμός του. Τέτοιος που έφτασε στο σημείο να διαλαλεί μέσω του Παπαχελά ότι«Ευτυχώς που δεν νίκησε η επανάστασή μας!» («Καθημερινή, 3/12/2006).

Ποιος θα περίμενε όμως ότι σήμερα μέσα σε μια κατά τα άλλα χυδαία συνέντευξη, θα ξεστομούσε κάτι πραγματικό, παρ' όλο που κι αυτό λέγεται απαξιωτικά: «Μόνον όσοι ονειρεύονται την Αλβανία του Χότζα θα ήθελαν την Ελλάδα εκτός Ευρώπης». (Λ. Κύρκος, Βήμα, 3/4/2011)

Κανείς άλλος δε θέλει πραγματικό να σπάσει η Ελλάδα τα δεσμά της εξάρτησης από την ιμπεριαλιστική ΕΕ παρά μόνο οι κομμουνιστές-σταλινιστές που συνεχίζουν στο δρόμο που χάραξε το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα και υπερασπίζονται την σοσιαλιστική Αλβανία του σ. Ενβέρ Χότζα. Οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. λενινιστές-σταλινιστές της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» είναι οι μόνοι που προτείνουν ως περιεχόμενο της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού, γι’ αυτή την περίοδο, την άμεση, εδώ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση (μαζί και από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ) που εκφράζεται στη θέση-σύνθημα: μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.

Όλος ο αστικός κόσμος σήμερα βρίσκεται στην απέναντι όχθη: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, «Κ»ΚΕ, ΣΥΝ και όλοι οι παρατρεχάμενοι (μαζί τους και οι διάφοροι «εξωκοινοβουλευτικοί» και μαοϊκοί ρεβιζιονιστές) συντάσσονται με την στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου για παραμονή της χώρας μας στην ΕΕ, δηλαδή με τη συνέχιση της εξάρτησης.

Μες στον αντικομμουνισμό του ο Κύρκος είπε και μια αλήθεια.

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη Σοβιετική Ένωση και οι αστικές περί «σοσιαλισμού» θεωρίες

Οι καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες Ανατολικές χώρες κατά τη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο (1953-1965) – που παλινόρθωσαν πλέρια, ως τα μέσα-τέλη της δεκαετίας του ΄60, τον καπιταλισμό σ’ αυτές τις χώρες – στηρίχτηκαν στις αστικές περί «σοσιαλισμού» θεωρίες των αντιδραστικών αστών χυδαίων οικονομολόγων αλλά και σ’ εκείνες του διεθνώς γνωστού πολωνού ρεβιζιονιστή οικονομολόγου Oskar Lange, συνεχιστή των περί «σοσιαλισμού» θεωριών των αστών οικονομολόγων, όπως προκύπτει και απ’ την παρακάτω συντομότατη αναφορά.
Το πολύ σύντομο και ελλιπές αυτό σημείωμα, για ένα τόσο μεγάλο θέμα, είναι κυρίως πληροφοριακού χαρακτήρα (παρακίνηση των νεότερων για ενασχόληση με το θέμα) και δεν έχει ως στόχο την ανασκευή-αντίκρουση των αστικών περί «σοσιαλισμού» θεωριών.
Αμέσως τα πρώτα χρόνια μετά τη δημοσίευση του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» (1848) των Marx-Engels αστοί οικονομολόγοι,που, ως γνωστόν, θεωρούσαν την ατομική καπιταλιστική Ιδιοκτησία σαν «φυσική» και «αιώνια» οικονομική Κατηγορία, άρχισαν να καταπολεμούν τις επικίνδυνες για την κυριαρχία της αστικής τάξης επαναστατικές κομμουνιστικές αντιλήψεις ενώ ταυτόχρονα επεξεργάστηκαν τις δικές τους περί «σοσιαλισμού» αστικές θεωρίες, που ουσιαστικά ταύτιζαν το «σοσιαλισμό-κομμουνισμό» με τον καπιταλισμό και μερικοί απ’ αυτούς ισχυρίζονταν ότι ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός δεν μπορούσε τάχα να εφαρμοστεί και να λειτουργήσει «ορθολογικά» ως οικονομικο-κοινωνικό σύστημα.
Από τότε ως τα σήμερα με το ζήτημα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού ασχολήθηκε ολόκληρη στρατιά αστών οικονομολόγων*.
Στο χώρο των διαφόρων Σχολών της χυδαίας αστικής πολιτικής οικονομίας – που ας σημειωθεί δεν έχει καμιά επιστημονική γνώση να προσφέρει – αναπτύχθηκαν και διαμορφώθηκαν δυο βασικές κατευθύνσεις: η μια που ταύτιζε το σοσιαλισμό με τον καπιταλισμό (αυτή μόνο ενδιαφέρει εδώ) και η άλλη που υποστήριζε το ανεφάρμοστο του σοσιαλισμού-κομμουνισμού με κορυφαία και πιο γνωστή περίπτωση εκείνη του αυστριακού οικονομολόγου Ludwig von Mises (1919) που προκάλεσε τις γνωστές συζητήσεις που ακολούθησαν κατά τη διάρκεια των δεκαετιών ΄20-΄30-΄40, στην οποία δεν θα υπάρξει αναφορά, αφού είναι άσχετη με το θέμα των καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεων στη Σοβιετική Ένωση.
Απ’ τους πρώτους, ήδη απ’ το 1854, ο Γερμανός Hermann Heinrich von Gossen, θεμελιωτής της υποκειμενικής θεωρίας της Οριακής Χρησιμότητας, στο έργο του «Entwicklung der Gesetze des menschlichen Verkehrs und der daraus flieβenden Regeln fuer menschliches Handeln» (Braunschweig 1854 και 1889, 1927: σελ. 228-231) διατύπωσε την άποψη ότι ένας κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας είναι αδύνατος επειδή «η λύση αυτού του καθήκοντος ξεπερνά κατά πολύ τις δυνάμεις των μεμονωμένων ανθρώπων».
Το 1874 ακολούθησε ο Ελβετός οικονομολόγος Leon Walras: «Elemente der reinen politischen Oekonomie» (1874) που ασχολήθηκε, εκτός των άλλων, με τα ζητήματα των Τιμών και της γενικής οικονομικής Ισορροπίας, ο οποίος παραδέχθηκε ότι αυτή μπορεί να επιτευχθεί ευκολότερα σ’ ένα σύστημα οργανωμένης οικονομίας, αποδεχόμενος έτσι τη δυνατότητα εφαρμογής και λειτουργίας του σοσιαλισμού, πρόβλημα με το οποίο ασχολήθηκαν και ανέπτυξαν παραπέρα μαθητές του. Τον ίδιο χρόνο δημοσιεύτηκε και η σχετική με το θέμα του σοσιαλισμού μικρή μπροσούρα του Albert Schaeffle: «Die Quintessenz des Sozialismus» (1874).
Αργότερα, το 1889, ο αυστριακός Friedrich von Wieser, στο έργο του «Der natuerliche Werth» (Wien 1889, σελ. 59-66) διετύπωσε για πρώτη φορά την άποψη, ότι οι οικονομικές κατηγορίες Τιμή, Τόκος, Πρόσοδος κλπ. είναι κοινές τόσο στο καπιταλισμό όσο και στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό, ταυτίζοντας έτσι ουσιαστικά τους δυο διαμετρικά αντίθετους Τρόπους Παραγωγής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο – κι αυτό πρέπει ιδιαίτερα να υπογραμμιστεί – ότι την άποψη αυτή του Wieser επικροτούν ανοιχτά και παραδέχονται ως ορθή οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι, μεταξύ των οποίων και ο S.R. Kirillov: «ο Wieser σημείωνε ορθά, ότι τέτοιες Κατηγορίες όπως Τιμή, Τόκος, Πρόσοδος, κλπ. μπορούν να υπάρχουν και στη σοσιαλιστική οικονομία» (Μόσχα 1974).
Ο Ιταλός οικονομολόγος Vilfredo Pareto, μαθητής του L. Walras, ήταν αυτός που συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη της αστικής περί «σοσιαλισμού» θεωρίας, στηριγμένος στις απόψεις του δασκάλου του αλλά και του Friedrich von Wieser. Ο Pareto, γνωστός δεδηλωμένος αντίπαλος και εχθρός του σοσιαλισμού, στο έργο του «Cours d’ economie politique, 2. Βd., σελ 363-364, Lausanne-Paris 1897), αφού σημειώνει ότι «η ανισότητα της διανομής του εισοδήματος... εξαρτάται πολύ περισσότερο από τη φύση των ανθρώπων παρά από την οικονομική οργάνωση της κοινωνίας» (σελ. 363), ισχυρίζεται, αναφερόμενος στο σοσιαλισμό, ότι «τα οικονομικά αγαθά διανέμονται σύμφωνα με τους κανόνες, που βρήκαμε, όταν ερευνήσαμε ένα καθεστώς με ελεύθερο ανταγωνισμό» (σελ. 364) δηλ. το καπιταλιστικό σύστημα.
Στη συνέχεια σπουδαία υπήρξε η συμβολή στην ανάπτυξη της αστικής περί «σοσιαλισμού» θεωρίας του ιταλού Enrico Barone με το έργο του «Il ministro della produzione nello stato collectivista» («Giornale degli economisti», Σεπτέμβρης-Οχτώβρης 1908), ο οποίος υιοθέτησε και ανέπτυξε παραπέρα τις απόψεις του Pareto, γράφοντας: «... είναι ολοφάνερο, πόσο φανταστικές είναι εκείνες οι διδασκαλίες, που προκαλούν την εντύπωση, ότι η παραγωγή σ’ ένα κολλεκτιβίστικο καθεστώς ουσιαστικά θα μπορούσαν διαφορετικά να διευθύνονται απ’ ότι σε μια «αναρχική παραγωγή», ταυτιζόμενος επιπλέον με τον Friedrich von Wieser για την αναγκαιότητα των οικονομικών Κατηγοριών του καπιταλισμού στο «σοσιαλισμό»: «... όλες οι οικονομικές κατηγορίες του παλιού καθεστώτος πρέπει πάλι να εμφανιστούν, αν και ίσως με άλλα ονόματα: Τιμές, Μισθοί, Τόκος, Πρόσοδος, Κέρδος, Αποταμίευση, κλπ.» (σελ. 289, αγγλικά 1935, σελ.297 γαλλικά).
Τέλος ο Enrico Barone, συμφωνώντας με τον Walras, κυρίως όμως με τους Wieser-Pareto αλλά και άλλους, υποστήριξε: «... ότι δεν είναι αδύνατη η λύση των εξισώσεων Ισορροπίας στο χαρτί. Θα ήταν μια τεράστια, μια γιγάντια εργασία (μια εργασία, που θα έπρεπε να αφαιρεθεί απ’ τις παραγωγικές υπηρεσίες), αλλά δεν είναι αδύνατη» (σελ. 287, αγγλικά 1935).
Αξίζει για τους Wieser-Pareto-Barone και προς κάποια ολοκλήρωση των παραπάνω να σημειωθεί η ορθή γνώμη του αυστριακού οικονομολόγου Josef A. Schumpeter ότι οι «Wieser, Pareto και Barone, που δεν έτρεφαν καμιά συμπάθεια προς το σοσιαλισμό, δημιούργησαν αυτό που κατά βάση συγκροτεί την καθαρή θεωρία της σοσιαλιστικής οικονομίας» (Josef A. Schumpeter: «Geschichte der oekonomischen Analyse», 2. Halbband, σελ. 1083-1084 και 1190, Goettingen 1965), δηλαδή την αστική θεωρία της «σοσιαλιστικής οικονομίας».
Το 1919, δυο χρόνια μετά την προλεταριακή επανάσταση του Οχτώβρη, ο αυστριακός οικονομολόγος, δεδηλωμένος αντιμαρξιστής και εχθρός του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, Ludwig von Mises έγραψε το πασίγνωστο άρθρο του «Die Wirtschaftsrechnung im sozialistischen Gemeinwesen» που δημοσιεύτηκε τον Απρίλη του 1920 («Archiv fuer Sozialwissenschaft und Sozialpolitik», Bd. 47, Νο 1, April 1920), στο οποίο υποστήριξε την άποψη ότι «χωρίς τιμές δεν υπάρχει οικονομικός υπολογισμός» και ότι «σοσιαλισμός σημαίνει το τέλος (=εξάλειψη) της ορθολογικής οικονομίας» (σελ. 104), και επομένως αφού δεν υπάρχει οικονομικός υπολογισμός, ο σοσιαλισμός είναι ανεφάρμοστος – άποψη που δεν έχει καμιά επιστημονική βάση και επιπλέον διαψεύστηκε απ’ την ύπαρξη και οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν (1917-1953) μα που ταυτόχρονα προκάλεσε τις πασίγνωστες μεγάλες συζητήσεις διεθνώς των δεκαετιών ΄20-΄30-΄40 (συνεχίζονται ακόμα και σήμερα), στις οποίες πήραν μέρος δεκάδες οικονομολόγοι, μεταξύ των οποίων και ο πολωνός Oskar Lange.** Η άποψη του Mises κορυφώνεται στο γελοίο ισχυρισμό: ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει ορθολογικά επειδή δεν είναι καπιταλισμός.
O Oskar Lange απάντησε στον L.v.Mise με το γνωστό άρθρο του «On the Economic Theory of Socialism» (στο: «Review of Economic Studies, Bd. IV, No 1 και 2, Οχτώβρης 1936 και Φλεβάρης 1937, γερμανικά: «Zur oekonomischen Theorie des Sozialismus» στο: O. Lange: «Oekonomisch-theoretische Studien», Frankfurt am Main-Koeln 1977, ελληνικά: Oskar Lange-Fred Taylor: «Η οικονομική θεωρία του σοσιαλισμού», Αθήνα 1976).
Η απάντηση που έδωσε ο Oskar Lange στο Mises στηρίζεται στις αστικές περί «σοσιαλισμού» απόψεις των Walras-Pareto-Barone – κάτι που εξάλλου ο ίδιος δεν αποκρύβει στην παραπάνω εργασία του αλλά και αργότερα, 30 χρόνια μετά, στο σύντομο τελευταίο άρθρο «Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής και η αγορά» (1965) (στο: O.Lange: «Οικονομικός σχεδιασμός και πολιτικές σχέσεις», σελ. 76-77, Αθήνα 1974) – γίνεται από σοσιαλδημοκρατική σκοπιά δηλαδή εκείνη του «Konkurrenzsozialismus» και έχει επιπλέον ως αφετηρία-βάση την αστική υποκειμενική θεωρία της Οριακής Χρησιμότητας Και ακριβώς σ’ αυτή τη βάση σημειώνει στην εργασία του: «ο καθορισμός των τιμών ισορροπίας σε μια σοσιαλιστική οικονομία είναι καθόλα ανάλογη με εκείνη μιας ανταγωνιστικής Αγοράς» (σελ.91), και αλλού: «για το Κεφάλαιο και τους φυσικούς πόρους πρέπει να οριστεί από το Κεντρικό Συμβούλιο Προγραμματισμού μια τέτοια Τιμή που οι Πόροι να κατευθυνθούν στους κλάδους που μπορούν να «πληρώσουν»... « (σελ. 88).
Είναι φανερή, λοιπόν, η ταύτιση των μηχανισμών λειτουργίας καπιταλισμού-σοσιαλισμού, ακριβέστερα: είναι ο ίδιος κοινός μηχανισμός λειτουργίας και στα δυο οικονομικά συστήματα.
Είναι γνωστό ότι ο O. Lange υπήρξε ο κύριος θεμελιωτής της θεωρίας του λεγόμενου «Konkurrenzsozialismus» (= «ανταγωνιστικός σοσιαλισμός») ή αργότερα «Marktsozialismus» (= «σοσιαλισμός της αγοράς»), δηλαδή μια αστική αντίληψη του «σοσιαλισμού» με τη γνωστή σύνδεση «Πλάνου»-«Αγοράς», ακριβέστερα: την αντικατάσταση του Πλάνου απ’ την καπιταλιστική Αγορά.
Αστοί και ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι παραδέχονται ότι οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες Ανατολικές χώρες στηρίζονται στις απόψεις του Oskar Lange. O σοβιετικός N.P. Fedorenko γράφει: «η θεωρία και η πράξη απέδειξαν, ότι ο άριστος μηχανισμός λειτουργίας της σοσιαλιστικής οικονομίας είναι οργανικός συνδυασμός του κεντρικού κρατικού Πλάνου και της επιχειρηματικής οικονομικής αυτοτέλειας των παραγωγικών μονάδων στη σοσιαλιστική κοινωνία και ότι η σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονομία εμπεριέχει οργανικά τη χρήση των σχέσεων Αξίας και αξιακών κατηγοριών» (N.P. Fedorenko: «Problemi obtimalnowo funkzionyirowanyija sozialistscheskoj ekonomiki», σελ. 565, Μόσχα 1972). Και ο ούγγρος Csikos-Nagy ορθά παρατηρεί τη σύνδεση των αστικών απόψεων του Fedorenko μ’ εκείνες του Enrico Barone: «έτσι η επιστημονική γνώση οδηγεί πίσω στη γραμμή, την οποία ο E. Barone περιέγραψε ήδη στις αρχές του 20ου αιώνα. Πρώτος ήταν ο Barone που ασχολήθηκε με ζητήματα του ορθολογικού τρόπου λειτουργίας της σοσιαλιστικής οικονομίας. Ο Barone στηριγμένος στη γενική θεωρία της Ισορροπίας του Walras θεώρησε αυτό δυνατό» (Bela Csikos-Nagy: «Sozialistische Marktwirtschaft», σελ. 45, Wien 1988). Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται για «επιστημονική γνώση» αλλά αντίθετα για τη σύνδεση των αντιμαρξιστικών σχετικά με το σοσιαλισμό απόψεων του χρουστσοφικού Fedorenko μ’ εκείνες του αστού οικονομολόγου Enrico Barone. Και αλλού: «ο O. Lange ήταν ένας απ’ τους πρώτους που προσπάθησε να συνδέσει τη σχεδιοποίηση του σοσιαλισμού με τις λειτουργίες της Αγοράς και υπογράμμισε τη σημασία των Τιμών ισορροπίας με στόχο την αποδοτική κατανομή των Ressourcen (=πόρων) στη σοσιαλιστική παραγωγή. Η πιο μεγάλη συμβολή του συνίσταται στο ότι έθεσε στο κέντρο τα ζητήματα που συνδέονται με τη διάρθρωση της παραγωγής παίρνοντας υπόψη την ύπαρξη αντικατάστασης προϊόντων στη σφαίρα της παραγωγής και της κατανάλωσης. Υπογράμμισε το ρόλο των τιμών στην πραγματοποίηση των οικονομικών λύσεων» (σελ. 47).
Όσον αφορά τον αντιμαρξιστικό ισχυρισμό του Fedorenko πως «η θεωρία και η πράξη απέδειξαν» τάχα την ορθότητα των χρουστσοφικών αστικών απόψεων στο ζήτημα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, αυτόν τον διέψευσε πλέρια η μετέπειτα παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση. Εκείνο που στην πραγματικότητα συνέβη ήταν ότι οι προδότες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές εγκατέλειψαν τις μαρξιστικές απόψεις, υιοθετώντας σε θεωρητικό επίπεδο και εφαρμόζοντας στην πράξη τις απόψεις της χυδαίας αστικής πολιτικής οικονομίας για να πετύχουν τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, για την οποία σήμερα ουδείς αμφιβάλλει.
Τέλος, δικαιολογημένα ο Πολωνός Adam Zwass εκθειάζει τον Oskar Lange ως το μεγάλο μεταρρυθμιστή στις ρεβιζιονιστικές χώρες: «τις βασικές ιδέες του δημοκρατικού μεταρρυθμιστικού κινήματος έκφρασε πιο καθαρά ο μεγάλος μεταρρυθμιστής και διανοητής Oskar Lange» (A.Zwass: «Planwirtschafr im Wandel der Zeit», σελ. 386, Wien 1982).
Απ’ τις νεότερες περιπτώσεις αστών οικονομολόγων ας αναφερθεί μόνο ο Joseph E. Stiglitz. Αναφερόμενος στις μεταρρυθμίσεις στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες γράφει: «πολλές από τις μεταρρυθμίσεις βασίζονταν στην ιδέα του σοσιαλισμού της οικονομίας της Αγοράς, με την οποία ήθελαν να συνδυάσουν τα πλεονεκτήματα του μηχανισμού της Αγοράς με την κατοχή των μέσων παραγωγής απ’ το κράτος. Ο Oskar Lange, που ήταν καθηγητής της οικονομίας στο University of Chicago πριν επιστρέψει μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο στην Πολωνία και γίνει αντιπρόεδρος της κομμουνιστικής κυβέρνησης, ήταν μια ηγετική μορφή εκπροσώπου αυτής της κατεύθυνσης. Στο σοσιαλισμό της οικονομίας της Αγοράς οι Τ ι μ έ ς έχουν την ίδια λειτουργία στην κατανομή των πόρων, όπως στον καπιταλισμό. Οι τιμές οφείλουν να καθορίζονται με τον τρόπο ώστε να συμφωνεί η προσφορά με τη ζήτηση. Οι επιχειρήσεις είναι δέκτες των τιμών και βρίσκονται μεταξύ τους σε συναγωνισμό. Μεγιστοποιούν το κέρδος τους σε δεδομένες τιμές, με το να παράγουν (Output) σε μια τιμή που ανταποκρίνεται στα οριακά Κόστη» (Joseph E. Stiglitz: «Volkswirtschaftslehre», σελ. 1099, Muenchen, Wien, Oldenburg 1999).
Απ’ τη συντομότατη αλλά και ελλειπή αυτή αναφορά γίνεται φανερό ότι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές υιοθέτησαν στις μεταρρυθμίσεις που εφάρμοσαν τόσο την καπιταλιστική Αγορά-μηχανισμό των Τιμών όσο και την επανεισαγωγή των καπιταλιστικών οικονομικών Κατηγοριών δηλαδή τις γνωστές περί «σοσιαλισμού» θεωρίες των αστών οικονομολόγων.
__ __
* Hermann Heinrich von Gossen, Leon Walras, A. Schaeffle, F. v. Wieser, Vilfredo Pareto, E. Barone, N.G. Pierson, L. v. Mises, O. Lange, H.D. Dickinson, G. Halm, M.H. Dobb, C. Landauer, A.P. Lerner, Fr. Hayek, L.C.Robbins, A. Bergson, W. Krele, E. Lederer, O. Leichter, A.C. Pigou, K. Polanyi, G. Rittig, Fr. M. Taylor, H. Zassenhaus, M. Weber, J. Schumpeter, P, Sweezy, E. Heimann, κλπ., κλπ..
** Oskar Ryszard Lange (27.7.1904-2.10.1965), μέλος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Πολωνίας και μετέπειτα, μετά τον πόλεμο, μέλος του Ενιαίου Εργατικού Κόμματος Πολωνίας.
Διαβάστε Περισσότερα »