Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

Ο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΄30 - μέρος B'


Η βάση των οικονομικών κρίσεων υπερπαραγωγής, η αιτία τους βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα της καπιταλι­στικής οικονομίας. Η βάση της κρίσης βρίσκεται στην αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτή­ρα της παραγωγής και την καπιταλιστική μορφή ιδιοποίη­σης των αποτελεσμάτων της παραγωγής. Έκφραση αυτής της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού είναι η αντίθεση ανάμεσα στην κολοσσιαία α ν ά π τ υ ξ η των παραγωγικών δυνατοτήτων του καπιταλισμού, ανάπτυξη που αποβλέπει στην αποκόμιση του μ έ γ ι σ τ ο υ καπιταλιστικού κέρδους, και το σχετικό π ε ρ ι ο ρ ι σ μ ό της αγοραστικής ικανότητας των μαζών των εκατομμυρίων εργαζομένων, που το βιο­τικό επίπεδο τους οι καπιταλιστές προσπαθούν πάντοτε να το κρατάνε μέσα στα πλαίσια των τελευταίων ε λ α ­χ ί σ τ ω ν ο ρ ί ω ν. Για να νικήσουν στο συναγωνισμό και να βγάλουν περισσότερα κέρδη οι καπιταλιστές είναι αναγ­κασμένοι ν’ αναπτύσσουν την τεχνική, να εισάγουν την ορθολογιστική οργάνωση, να εντείνουν την εκμετάλλευση των εργατών και ν’ ανεβάζουν τις παραγωγικές δυνατό­τητες των επιχειρήσεων τους ως τα έσχατα όρια. Για να μη μείνει ο ένας πίσω απ’ τον άλλον, όλοι οι καπιταλι­στές είναι αναγκασμένοι έτσι είτε αλλιώς να ακολουθή­σουν το δρόμο αυτό της ξέφρενης ανάπτυξης των παρα­γωγικών δυνατοτήτων. Όμως η εσωτερική και η εξωτερι­κή αγορά, η αγοραστική ικανότητα των μαζών των εκα­τομμυρίων εργατών και αγροτών, που σε τελευταία ανά­λυση είναι οι βασικοί αγοραστές, παραμένουν σε χαμηλό επίπεδο. Από δω πηγάζουν οι κρίσεις υπερπαραγωγής. Από δω πηγάζουν τα γνωστά αποτελέσματα, που επαναλαβαίνονται λίγο-πολύ περιοδικά και που εξαιτίας τους τα εμπορεύματα μένουν απούλητα, η παραγωγή περιορίζεται, μεγαλώνει η ανεργία, πέφτει το μεροκάματο κι έτσι οξύ­νεται ακόμα πιο πολύ η αντίθεση ανάμεσα στο επίπεδο της παραγωγής και το επίπεδο τής αγοραστικής ικανότη­τας. Η κρίση υπερπαραγωγής είναι η εκδήλωση αυτής της αντίθεσης με θυελώδικες και καταστροφικές μορφές.
Αν ο καπιταλισμός μπορούσε να προσαρμόσει την παραγωγή όχι στην αποκόμιση του μέγιστου κέρδους, μα στη συστηματική καλυτέρεψη της υλικής κατάστασης των λαϊκών μαζών, αν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα κέρδη όχι για την ικανοποίηση των ιδιοτροπιών των παρασιτι­κών τάξεων, για την τελειοποίηση των μεθόδων εκμετάλ­λευσης, για την εξαγωγή κεφαλαίων, αλλά για τη συστη­ματική ανύψωση της υλικής κατάστασης των εργατών και των αγροτών, δε θα υπήρχαν κρίσεις. Τότε όμως και ο καπιταλισμός δε θαταν καπιταλισμός. Για να εξαλειφθούν οι κρίσεις, πρέπει να εξαλειφθεί ο καπιταλισμός.
Αυτή είναι η βάση των οικονομικών κρίσεων υπερ­παραγωγής γενικά.
Όμως, όταν πρόκειται να χαρακτηρίσουμε τη σ η μ ε ρ ι ν ή κρίση, το ζήτημα δεν μπορεί να περιοριστεί σ’ αυτό. Η σημερινή κρίση δεν μπορεί να θεωρείται απλή επανάληψη των παλιών κρίσεων. Η σημερινή κρίση συντελεί­ται και ξετυλίγεται μέσα σε ορισμένες νέες συνθήκες, που είναι απαραίτητο να τις φέρουμε στο φως της ημέρας, για να έχουμε πλήρη εικόνα της κρίσης. Η κρίση αυτή περιπλέκεται και βαθαίνει από μια σειρά ιδιαίτερα περι­στατικά που αν δεν τα διασαφηνίσουμε, είναι αδύνατο να σχηματίσουμε μια σαφή εικόνα της σημερινής οικονομικής κρίσης.
Ποιά είναι αυτά τα ιδιαίτερα περιστατικά;
Τα ιδιαίτερα αυτά περιστατικά συνοψίζονται στα πα­ρακάτω χαρακτηριστικά γεγονότα:
1. Η κρίση χτύπησε πιο δυνατά απ’ όλους την κ υ ­ρ ι ό τ ε ρ η χ ώ ρ α του καπιταλισμού, την ακρόπολη του, τις ΕΠΑ, που συγκεντρώνουν στα χέρια τους όχι λιγότερη απ’ τη μισή συνολική παραγωγή και κατανάλωση όλων των χωρών του κόσμου. Είναι ευνόητο πως το γεγονός αυτό δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μια κολοσσιαία επέ­κταση της σφαίρας επιρροής της κρίσης, σε επιδείνωση της κρίσης και σε συσσώρευση πρόσθετων δυσκολιών για τον παγκόσμιο καπιταλισμό.
2. Στην πορεία της ανάπτυξης της οικονομικής κρί­σης η βιομηχανική κρίση των κυριότερων καπιταλιστικών χωρών δε συνέπεσε απλώς, μα π ε ρ ι π λ έ χ τ η κ ε με την κρίση της αγροτικής οικονομίας στις αγροτικές χωρίς, επιδεινώνοντας τις δυσκολίες και προκαθορίζοντας το ανα­πόφευκτο της γενικής πτώσης της οικονομικής δραστη­ριότητας. Είναι περιττό να ειπωθεί ότι η βιομηχανική κρίση θα επιτείνει την αγροτική κρίση, ενώ η αγροτική κρίση θα παρατείνει τη βιομηχανική, πράγμα που δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στο βάθαιμα της οικονομικής κρίσης στο σύνολο της.
3. Ο σημερινός καπιταλισμός, σε διάκριση απ’ τον παλιό, είναι μ ο ν ο π ω λ ι α κ ό ς καπιταλισμός κι αυτό προκαθορίζει το αναπόφευκτο της πάλης των καπιταλι­στικών ενώσεων για τη διατήρηση υψηλών, μονοπωλιακών τιμών στα εμπορεύματα, παρά την υπερπαραγωγή. Είναι ευνόητο πως το γεγονός αυτό, κάνοντας την κρίση ιδιαίτερα βασανιστική και καταστροφική για τις λαϊκές μάζες, που είναι οι βασικοί καταναλωτές των εμπορευμάτων, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην παράταση της κρίσης, δεν μπορεί παρά να φρενάρει την απορρόφησή της.
4. Η σημερινή οικονομική κρίση αναπτύσσεται πά­νω στη βάση της γ ε ν ι κ ή ς κ ρ ί σ η ς του καπιταλισμού που γεννήθηκε απ’ την περίοδο ακόμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, κρίσης που υπονομεύει τα βάθρα του καπιταλισμού και που διευκόλυνε το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης.
Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό σημαίνει, πρώτ’ απ’ όλα, ότι ο ιμπεριαλιστι­κός πόλεμος και οι συνέπειες του επιτείνανε το σάπισμα του καπιταλισμού και υπόσκαψαν την ισορροπία του, ότι τώρα ζούμε σε εποχή πολέμων και επαναστάσεων, ότι ο καπιταλισμός δεν αποτελεί πια το μ ο ν α δ ι κ ό και κ α ­θ ο λ ι κ ό σύστημα της παγκόσμιας οικονομίας, ότι πα­ράλληλα με το καπιταλιστικό σύστημα οικονομίας υπάρχει και το σ ο σ ι α λ ι σ τ ι κ ό σύστημα, που αναπτύσ­σεται, που ευδοκιμεί, που αντιπαρατίθεται στο καπιταλι­στικό σύστημα και με το ίδιο το γεγονός της ύπαρξης του κάνει ολοφάνερη τη σαπίλα του καπιταλισμού και κλονίζει τα θεμέλια του.
Αυτό σημαίνει σε συνέχεια ότι ο ιμπεριαλιστικός πό­λεμος και η νίκη της επανάστασης στην ΕΣΣΔ κλόνισαν τα βάθρα του ιμπεριαλισμού στις α π ο ι κ ι α κ έ ς και τις ε ξ α ρ τ η μ ε ν ε ς χώρες, ότι το κύρος του ιμπερια­λισμού στις χώρες αυτές έχει υποσκαφτεί πια, ότι ο ιμπε­ριαλισμός δεν έχει πια τη δύναμη να διαφεντεύει με τον παλιό τρόπο στις χώρες αυτές.
Αυτό σημαίνει ακόμα ότι στη διάρκεια του πολέμου και ύστερα απ’ αυτόν εμφανίστηκε κι αναπτύχθηκε στις αποικιακές και τις εξαρτημένες χώρες ο δικός τους νεα­ρός καπιταλισμός που συναγωνίζεται με επιτυχία τις πα­λιές καπιταλιστικές χώρες στις αγορές, οξύνοντας και περιπλέκοντας την πάλη για αγορές κατανάλωσης.
Αυτό σημαίνει, τέλος, ότι ο πόλεμος άφησε στις περισσότερες καπιταλιστικές χώρες μια βαριά κληρονομιά με τη μορφή χ ρ ό ν ι α ς υ π ο α π α σ χ ό λ η σ η ς τ ω ν ε π ι ­χ ε ι ρ ή σ ε ω ν και ύπαρξης σ τ ρ α τ ι ώ ν α π ό ε κ α τ ο μ ­μ ύ ρ ι α ά ν ε ρ γ ο υ ς που μετατράπηκαν από εφεδρικές σε μ ό ν ι μ ε ς σ τ ρ α τ ι έ ς ά ν ε ρ γ ω ν, πράγμα που δημιούργησε για τον καπιταλισμό ένα σωρό δυσκολίες πριν ακόμα απ’ τη σημερινή οικονομική κρίση και που δεν μπο­ρούσε παρά να περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγμα­τα στη διάρκεια της κρίσης.
Τέτοια είναι τα περιστατικά που βαθαίνουν και επι­δεινώνουν την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι η σημερινή οικονομική κρίση είναι η πιο σοβαρή και η πιο βαθιά κρίση από όλες τις παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις που υπήρξαν μέχρι σήμερα.
2. Η ΟΞΥΝΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
Ένα απ’ τα σπουδαιότερα αποτελέσματα της παγ­κόσμιας οικονομικής κρίσης είναι η αποκάλυψη και η όξυν­ση των αντιθέσεων που είναι συμφυείς στον καπιταλισμό.
α) Αποκαλύπτονται και οξύνονται ο ι α ν τ ι θ έ σ ε ι ς α ν ά μ ε σ α σ τ ι ς σ π ο υ δ α ι ό τ ε ρ ε ς ί μ π ε ρ ι α λ ι σ τ ι κ έ ς χ ώ ρ ε ς, η πάλη για αγορές κατανάλωσης, η πάλη για πρώτες ύλες, η πάλη για εξαγωγή κεφαλαίων. Η παλιά κατανομή των σφαιρών επιρροής και των αποικιών δεν ικανοποιεί τώρα πια κανένα απ’ τα καπιταλιστικά κράτη. Τα κράτη αυτά βλέπουν πως άλλαξε ο συσχετι­σμός των δυνάμεων και πως πρέπει αντίστοιχα να ξανα­μοιραστούν οι αγορές κατανάλωσης, οι πηγές πρώτων υλών, οι σφαίρες επιρροής κτλ. Η κυριότερη απ’ αυτές τις αντιθέσεις είναι η αντίθεση ανάμεσα στις ΕΠΑ και την Αγγλία. Και στον τομέα της εξαγωγής έτοιμων εμπο­ρευμάτων, και στον τομέα της εξαγωγής κεφαλαίων η πά­λη γίνεται κατά κύριο λόγο ανάμεσα στις ΕΠΑ και την Αγγλία. Για να πειστεί κανείς, αρκεί να πάρει μια οποια­δήποτε οικονομική εφημερίδα, ένα οποιοδήποτε ντοκου­μέντο σχετικό με την εξαγωγή εμπορευμάτων και κεφα­λαίων. Το κύριο πεδίο πάλης είναι η Νότια Αμερική, η Κίνα, οι αποικίες και οι κτήσεις των παλιών ιμπεριαλι­στικών κρατών. Η υπεροχή των δυνάμεων στην πάλη αυ­τή - και μάλιστα μια ξεκάθαρη υπεροχή -βρίσκεται με το μέρος των ΕΠΑ.
Μετά την κύρια αντίθεση ακολουθούν οι αντιθέσεις οι λιγότερο σπουδαίες, όμως αρκετά ουσιώδεις: ανάμε­σα στην Αμερική και την Ιαπωνία, ανάμεσα στη Γερ­μανία και τη Γαλλία, ανάμεσα στη Γαλλία και την Ιταλία, ανάμεσα στην Αγγλία και τη Γαλλία κτλ.
Δε χωρεί καμιά αμφιβολία πως σε σχέση με την ανα­πτυσσόμενη κρίση η πάλη για αγορές κατανάλωσης, για πρώτες ύλες, για εξαγωγή κεφαλαίων θα εντείνεται από μήνα σε μήνα και από μέρα σε μέρα.
Τα μέσα πάλης είναι: η τελωνειακή πολιτική, τα φτηνά εμπορεύματα, η φτηνή πίστη, η αναδιάταξη των δυνάμεων και οι νέες στρατιωτικο-πολιτικές συμμαχίες, η αύξηση των εξοπλισμών και η προετοιμασία για νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τέλος, ο πόλεμος.
Μίλησα για την κρίση που αγκάλιασε όλους τους κλάδους της παράγωγης. Υπάρχει όμως ένας κλάδος που δεν τον έχει αγκαλιάσει η κρίση. Ο κλάδος αυτός είναι η πολεμική βιομηχανία. Η βιομηχανία αυτή αναπτύσσεται διαρκώς, παρά την κρίση. Τα αστικά κράτη εξοπλί­ζονται πυρετώδικα και επανεξοπλίζονται. Για ποιό σκο­πό; Όχι βέβαια για συζήτηση, μα για πόλεμο. Και ο πόλεμος χρειάζεται στους ιμπεριαλιστές, γιατί είναι το μοναδικό μέσο για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, για το ξαναμοίρασμα των αγορών κατανάλωσης, των πηγών πρώ­των υλών, των σφαιρών επένδυσης κεφαλαίων.
Είναι πέρα για πέρα αυτονόητο πως μέσα στην κα­τάσταση αυτή ο λεγόμενος πασιφισμός ζει τις τελευταίες μέρες του, η Κοινωνία των Εθνών σαπίζει ενώ είναι ζωντανή, τα «σχέδια αφοπλισμού» τραβάνε στο γκρεμό και οι συνδιασκέψεις για τον περιορισμό των θαλάσσιων εξο­πλισμών μετατρέπονται σε συνδιασκέψεις για την ανανέω­ση και την αύξηση του θαλάσσιου στόλου.
Αυτό σημαίνει ότι ο κίνδυνος πολέμου θα μεγαλώνει με επιταχυνόμενους ρυθμούς.
Ας φλυαρούν οι σοσιαλδημοκράτες για πασιφισμό, για ειρήνη, για ειρηνική ανάπτυξη του καπιταλισμού κλπ. Η πείρα της διακυβέρνησης από τη σοσιαλδημοκρατία στη Γερμανία και στην Αγγλία δείχνει ότι ο πασιφισμός δεν είναι γι’ αυτούς παρά μάσκα απαραίτητη για να καλύπτει την προετοιμασία νέων πολέμων.
β) Αποκαλύπτονται και θα οξύνονται ο ι α ν τ ι θ έ σ ε ι ς α ν ά μ ε σ α σ τ ι ς ν ι κ ή τ ρ ι ε ς χ ώ ρ ε ς και τις η τ τ η μ έ ν ε ς χ ώ ρ ε ς. Απ’ τις τελευταίες εννοώ κυρίως τη Γερμανία. Είναι αναμφισβήτητο πως με την κρίση και την όξυνση του προβλήματος των αγορών θα αυξήσει η πίεση πάνω στη Γερμανία, που δεν είναι μόνο χρεώστης, μα και ένας πολύ σπουδαίος εξαγωγέας. Τις πρωτότυπες σχέσεις που διαμορφώθηκαν ανάμεσα στις νικήτριες χώρες και τη Γερμανία θα μπορούσαμε να τις πα­ραστήσουμε με τη μορφή πυραμίδας, που στην κορυφή της κάθονται σαν αφεντικά η Αμερική, η Γαλλία, η Αγγλία κτλ., κρατώντας στα χέρια το σχέδιο Γιούνγκ με την επιγραφή: «Πλήρωνε!», ενώ κάτω είναι ξαπλωμένη η Γερμανία που έχει εξαντληθεί και είναι αναγκασμένη να κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες για να εκτελέσει τη δια­ταγή της πληρωμής των δισεκατομμυρίων των επανορθώ­σεων. Θέλετε να μάθετε τι είναι αυτό; Είναι το «πνεύ­μα του Λοκάρνο». Όποιος πιστεύει πώς μια τέτοια κα­τάσταση μπορεί να περάσει χωρίς συνέπειες για τον παγ­κόσμιο καπιταλισμό, δεν καταλαβαίνει τίποτε απ’ τη ζωή. Όποιος πιστεύει ότι η γερμανική αστική τάξη θα μπορέ­σει να πληρώσει στα άμεσα 10 χρόνια 20 δισεκατομμύ­ρια μάρκα και ότι το γερμανικό προλεταριάτο, που ζει κάτω απ’ το διπλό ζυγό της «δικής του» και της «ξέ­νης» αστικής τάξης, θ’ αφήσει τη γερμανική αστική τάξη να του ρουφήξει απ’ τις φλέβες του αυτά τα 20 δισεκα­τομμύρια μάρκα χωρίς σοβαρές μάχες και τραντάγματα, τα έχει χαμένα. Ας κάνουν οι γερμανοί και οι γάλλοι πολιτικοί ότι πιστεύουν σ’ αυτό το θαύμα.
Εμείς, οι μπολσεβίκοι, δεν πιστεύουμε σε θαύματα.
γ) Αποκαλύπτονται και οξύνονται ο ι α ν τ ι θ έ σ ε ι ς α ν ά μ ε σ α σ τ α ι μ π ε ρ ι α λ ι σ τ ι κ ά κ ρ ά τ η κ α ι τ ι ς α π ο ι κ ι α κ έ ς κ ι ε ξ α ρ τ η μ έ ν ε ς χ ώ ρ ε ς. Η αναπτυσσόμενη οικονομική κρίση δεν μπορεί παρά να αυ­ξήσει την πίεση των ιμπεριαλιστών στις αποικίες και τις εξαρτημένες χώρες, που αποτελούν τις βασικές αγορές κατα­νάλωσης και πρώτων υλών. Και πραγματικά η πίεση αυ­ξάνει ως εκεί που δεν παίρνει. Είναι γεγονός ότι η αστι­κή τάξη της Ευρώπης βρίσκεται τώρα σε κατάσταση πο­λέμου με τις αποικίες «της» στις Ινδίες, στην Ινδοκί­να, στην Ινδονησία, στη Βόρεια Αφρική. Είναι γεγονός ότι η «ανεξάρτητη» Κίνα έχει μοιραστεί ουσιαστικά σε σφαίρες επιρροής, και οι κλίκες των κουομιντανγκικών αντεπαναστατών στρατηγών, που πολεμούν μεταξύ τους και ρημάζουν τον κινέζικο λαό, εκτελούν τη θέληση των αφεν­τικών τους του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου.
Πρέπει να θεωρηθεί ότι χρεωκόπησε οριστικά η ψεύ­τικη εκδοχή ότι για την διατάραξη της «ειρήνης και της ησυχίας» της Κίνας είναι υπεύθυνο το προσωπικό των ρωσικών πρεσβειών στην Κίνα. Δεν υπάρχουν από καιρό πια ρωσικές πρεσβείες ούτε στη Νότια ούτε στη Μέση Κίνα. Όμως υπάρχουν από το άλλο αγγλικές, ιαπωνικές, γερ­μανικές, αμερικάνικες και διάφορες άλλες πρεσβείες. Δεν υπάρχουν από καιρό πια ρωσικές πρεσβείες ούτε στη Νότια, ούτε στη Μέση Κίνα. Όμως υπάρχουν από το άλλο γερμα­νοί, άγγλοι και ιάπωνες στρατιωτικοί σύμβουλοι πλάι στους εμπόλεμους κινέζους στρατηγούς. Δεν υπάρχουν εκεί από καιρό πια ρωσικές πρεσβείες. Όμως υπάρχουν από το άλλο αγγλικά, αμερικάνικα, γερμανικά, τσεχοσλοβάκικα και κάθε άλλου είδους πυροβόλα, τουφέκια, αεροπλάνα, τάνκς, δηλητηριώδη αέρια. Και τι βλέπουμε; Αντί «ειρήνη και ησυχία» έχουμε τώρα στη Νότια και στη Μέση Κίνα τον πιο αχαλίνωτο και τον πιο καταστροφικό πόλεμο στρατη­γών που τον χρηματοδοτούν και τον καθοδηγούν τα «πο­λιτισμένα» κράτη της Ευρώπης και της Αμερικής. Το αποτέλεσμα είναι μια πολύ ζωηρή εικόνα της «πολιτιστι­κής» δουλειάς των καπιταλιστικών κρατών. Δεν ξέρουμε μόνο τι σχέση έχουν μ’ όλα αυτά οι ρώσοι μπολσεβίκοι.
Θάταν αστείο να νομίζει κανείς ότι αυτά τα αίσχη των ιμπεριαλιστών θα περάσουν χωρίς συνέπειες γι’ αυ­τούς. Οι κινέζοι εργάτες και αγρότες έδωσαν κιόλας την απάντηση τους δημιουργώντας Σοβιέτ και Κόκκινο Στρατό. Λέγεται ότι σχηματίστηκε κιόλας εκεί σοβιετική κυ­βέρνηση. Νομίζω πως, αν αυτό αληθεύει, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει καθόλου. Δε χωράει αμφιβολία πως μόνο τα Σοβιέτ μπορούν να σώσουν την Κίνα απ’ το τελικό ξεχαρβάλωμα και την εξαθλίωση.
Όσο για τις Ινδίες, την Ινδοκίνα, την Ινδονησία, την Αφρική κτλ. το φούντωμα του επαναστατικού κινή­ματος στις χώρες αυτές, που μερικές φορές παίρνει τη μορφή εθνικού πολέμου για την απελευθέρωση, είναι έξω από κάθε αμφιβολία. Οι κύριοι αστοί λογαριάζουν να πνί­ξουν τις χώρες αυτές στο αίμα και να στηριχτούν στις αστυνομικές λόγχες, καλώντας σε βοήθεια ανθρώπους σαν τον Γκάντι. Δε χωράει αμφιβολία ότι οι αστυνομικές λόγχες είναι κακό στήριγμα. Και ο τσαρισμός προσπάθησε στον καιρό του να στηριχτεί στις αστυνομικές λόγχες, μα όλοι ξέρουν τι λογής στήριγμα βρήκε σ’ αυτές. Όσο για τους βοηθούς τύπου Γκάντι, ο τσαρισμός είχε ολό­κληρο κοπάδι από δαύτους στο πρόσωπο των κάθε λο­γής φιλελευθέρων συμφιλιωτών, μα ωστόσο το αποτέ­λεσμα ήταν μόνο να ρεζιλευτεί.
δ) Αποκαλύφθηκαν και οξύνθηκαν ο ι α ν τ ι θ έ ­σ ε ι ς α ν ά μ ε σ α σ τ η ν α σ τ ι κ ή τ ά ξ η κ α ι τ ο π ρ ο ­λ ε τ α ρ ι ά τ ο των καπιταλιστικών χωρών. Η κρίση προκάλεσε κιόλας αύξηση της πίεσης των καπιταλιστών στην εργατική τάξη. Η κρίση προκάλεσε κιόλας νέο κύμα κα­πιταλιστικής ορθολογιστικής οργάνωσης, νέα χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης, αύξηση της ανερ­γίας, αύξηση της μόνιμης στρατιάς των ανέργων, πτώση του μεροκάματου. Δεν είναι εκπληκτικό αν τα γεγονότα αυτά επαναστατικοποιούν την κατάσταση, οξύνουν την πάλη των τάξεων και σπρώχνουν τους εργάτες σε νέες ταξικές μάχες.
Συνέπεια όλων αυτών είναι ότι γκρεμίζονται και δια­λύονται οι σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες μέσα στις ερ­γατικές μάζες. Ύστερα απ’ την πείρα των κυβερνήσεων των σοσιαλδημοκρατών που τορπιλίζουν τις απεργίες, ορ­γανώνουν λοκάουτ και πυροβολούν τους εργάτες, οι ψεύ­τικες υποσχέσεις για «παραγωγική δημοκρατία», «βιομη­χανική ειρήνη» και «ειρηνικές μέθοδες» πάλης αντηχούν στ’ αφτιά των εργατών σαν καθαρή ειρωνεία. Θα βρεθούν άραγε πολλοί εργάτες σήμερα ικανοί να πιστέψουν στο ψεύτικο κήρυγμα των σοσιαλ-φασιστών; Οι γνωστές εργα­τικές διαδηλώσεις της 1 Αυγούστου 1929 (ενάντια στον κίνδυνο πολέμου) και της 6 του Μάρτη 1930 (ενάντια στην ανεργία) δείχνουν ότι οι καλύτεροι άνθρωποι της εργατικής τάξης γύρισαν πια τις πλάτες στους σοσιαλ-φασίστες. Η οικονομική κρίση θα καταφέρει ένα νέο χτύ­πημα στις σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες που υπάρχουν μέσα στους εργάτες. Σήμερα, ύστερα απ’ τις χρεωκοπίες και τις καταστροφές που έφερε η κρίση, δε θα βρεθούν πολλοί εργάτες διατεθειμένοι να πιστέψουν ότι είναι δυ­νατό να πλουτίσει «κάθε εργάτης» με τη συμμετοχή του στις «δημοκρατικοποιημένες» μετοχικές εταιρίες. Δεν υπάρ­χει καν λόγος να πούμε ότι η κρίση θα καταφέρει ένα συντριφτικό χτύπημα σ’ όλες αυτές και άλλες παρόμοιες αυταπάτες.
Η αποχώρηση όμως των εργατικών μαζών απ’ τη σοσιαλδημοκρατία σημαίνει στροφή τους προς τον κομμουνισμό. Αυτό γίνεται στην πραγματικότητα. Η ανά­πτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος που βρίσκεται κον­τά στο κομμουνιστικό κόμμα, οι εκλογικές επιτυχίες των κομμουνιστικών κομμάτων, το κύμα των απεργιών που γίνονται με την καθοδηγητική συμμετοχή των κομμουνι­στών, το πέρασμα των οικονομικών απεργιών σε πολιτικές διαμαρτυρίες, που τις οργανώνουν οι κομμουνιστές, οι μαζικές διαδηλώσεις των συμπαθούντων τον κομμουνισμό εργατών, διαδηλώσεις που βρίσκουν βαθύτατη απήχηση μέσα στην εργατική τάξη - όλα αυτά δείχνουν ότι οι εργα­τικές μάζες βλέπουν στο κομμουνιστικό κόμμα το μονα­δικό κόμμα που είναι ικανό να παλαίψει ενάντια στον καπιταλισμό, το μοναδικό κόμμα που είναι άξιο της εμπι­στοσύνης των εργατών, το μοναδικό κόμμα που μπορούν κι αξίζει να το ακολουθήσουν στην πάλη για την απε­λευθέρωση από τον καπιταλισμό. Αυτό αποτελεί στροφή των μαζών προς τον κομμουνισμό. Αυτό αποτελεί εγγύη­ση για τη μετατροπή των αδελφών μας κομμουνιστικών κομμάτων σε μεγάλα μαζικά κόμματα της εργατικής τά­ξης. Χρειάζεται μόνο οι κομμουνιστές να ξέρουν να εκ­τιμήσουν την κατάσταση και να τη χρησιμοποιήσουν όπως πρέπει. Αναπτύσσοντας ανειρήνευτη πάλη ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία, που είναι πράχτορας του κεφαλαίου στις γραμμές της εργατικής τάξης, και εκμηδενίζοντας τις κάθε λογής παρεκκλίσεις απ’ το λενινισμό, που χύ­νουν νερό στο μύλο της σοσιαλδημοκρατίας, τα κομμου­νιστικά κόμματα έδειξαν ότι βρίσκονται στο σωστό δρό­μο. Είναι απαραίτητο να παραμείνουν οριστικά σ’ αυτό το δρόμο. Γιατί μόνο μ’ αυτό τον όρο μπορούν να υπολογί­ζουν ότι θα καταχτήσουν την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και θα προετοιμάσουν με επιτυχία το προλεταριά­το για τις μελλοντικές ταξικές μάχες. Γιατί μόνο μ’ αυ­τό τον όρο είναι δυνατό να υπολογίζουν σε παραπέρα αύξηση της επιρροής και του κύρους της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Έτσι παρουσιάζονται οι βασικές αντιθέσεις του παγ­κόσμιου καπιταλισμού, που οξύνθηκαν στο έπακρο ύστερα. Απ’ την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Τι δείχνουν όλα αυτά τα γεγονότα;
Δείχνουν ότι προσεγγίζει το τέλος της σταθεροποίησης του καπιταλισμού.
Δείχνουν ότι η άνοδος του επαναστατικού κινήματος των μαζών θα μεγαλώνει με καινούργια δύναμη.
Δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση σε μια σειρά χώρες θα μετεξελιχθεί σε κρίση πολιτική.
Αυτό σημαίνει, πρώτο, ότι στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής η αστική τάξη θ’ αναζητά διέξοδο απ’ την κατάσταση αυτή στον παραπέρα εκφασισμό, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό όλες τις αντιδραστικές δυνάμεις, μαζί με τη σοσιαλδημοκρατία.
Αυτό σημαίνει, δεύτερο, ότι στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής η αστική τάξη θ’ αναζητά διέξοδο σ’ έναν καινούριο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Αυτό σημαίνει, τέλος, ότι το προλεταριάτο, παλαίβοντας ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και τον κίνδυνο πολέμου, θ’ αναζητά διέξοδο στην επανάσταση.
Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Όχι σε νέους φασιστικούς νόμους περιορισμού-κατάργησης των δημοκρατικών ελευθεριών

Όχι σε νέους φασιστικούς νόμους περιορισμού-κατάργησης των δημοκρατικών ελευθεριών

Η κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ πετάει τη «δημοκρατική» κουκούλα

Όταν τον περασμένο Δεκέμβρη από το βήμα της Βουλής ο αρχηγός του ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ  Γ.Καρατζαφέρης ζητούσε από την κυβέρνηση Καραμανλή να κάνει χρήση του άρθρου 11 του Συντάγματος δηλ. να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις – την ίδια στιγμή που απένειμε  εύσημα στο «Κ»ΚΕ για τη στάση του και προπαντός για την αντιδραστική του άποψη ότι οι διαδηλώσεις της νεολαίας ήταν υποκινούμενες από «ξένα κέντρα» - όταν στη συνέχεια ζητούσε να καταργηθεί το Άσυλο και να συγκροτηθούν έκτατα δικαστήρια που να «δικάζουν τους κουκουλοφόρους» και υποστήριζε να γίνει «ιδιώνυμο η κουκούλα»: «όποιος φοράει κουκούλα από το αυτί στον εισαγγελέα, μην φοβάστε τον όρο ιδιώνυμο», ίσως ελάχιστοι ήταν εκείνοι που σκέφτηκαν ότι και η κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ σύντομα θα πετούσε την ψευτο»δημοκρατική» της κουκούλα για να βαδίσει το δρόμο «Καρατζαφέρη».

Δε χρειάστηκαν παρά μόνο μόλις δυόμισι μήνες για να ακολουθήσει τον «Καρατζαφέρειο» φασιστικό δρόμο και εκείνον του προέδρου του ΕΒΕΑ Κ.Μίχαλου – μεγαλωμένου στα γόνατα και στις «ποδιές» των Παπαδόπουλου-Πατακού, αφού ο πατέρας του ήταν υπουργός της Χούντας – που με απύθμενο φασιστικό θράσος ζητάει δηλώσεις νομιμοφροσύνης από κόμμα του ελληνικού Κοινοβουλίου.

Έτσι ο υπουργός Δικαιοσύνης Ν.Δένδιας εισηγήθηκε (17/3/2009) στην κυβερνητική Επιτροπή δυο φασιστικούς νόμους: α) νόμο ποινικοποίησης της κουκούλας με βαριές ποινές από 2 ως 10 χρόνια, β) επαναφορά του διαβόητου νόμου περί «περιύβρισης Αρχής» που σωστά είχε καταργηθεί από το Γ. Κουβελάκη, το 1993, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ.

Είναι ολοφάνερο ότι ο νόμος αυτός στοχεύει στη φίμωση της κριτικής, στη «φίμωση και την ποινικοποίηση της δημόσιας ζωής και της ελεύθερης έκφρασης». Ο Κ.Χρυσόγονος, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης, δήλωσε σχετικά: «σοβαρή οπισθοδρόμηση στην προστασία της ελευθερίας της έκφρασης».

Και τώρα έρχεται η σημαιοφόρος των κουκουλοφόρων Α.Παπαρήγα και καμώνεται, πολύ όψιμα, πως διαχωρίζει τη θέση της από την κυβέρνηση: «είναι άλλο πράγμα η κριτική που κάναμε στους κουκουλοφόρους και άλλο πράγμα να αποδεχθούμε τέτοιους στρατηγικούς σκοπούς που έχει η κυβέρνηση» («Ρ», 19/3/2009, σελ. 13).

Από τους πιο σκληρούς στην κυβερνητική Επιτροπή εμφανίστηκε ο γνωστός μόνιμα στο παρελθόν χαζοχαρούμενος υπουργός Οικονομίας Γ.Παπαθανασίου, που τώρα λόγω Αλμούνια έχει χάσει το γέλιο του, ο οποίος θα τονώσει, λέει, την αγορά με φασιστικούς νόμους («η αγορά έχει πρόβλημα»), ενώ η Ντόρα, «ενδιαφερόμενη» για τους επαναστάτες, επαναλάμβανε σε συνέδριο τις «σοφές» σαπουνόφουσκες της Παπαρήγα: «κανένας επαναστάτης δεν χρειάστηκε ποτέ κουκούλα για να κρυφτεί πίσω από αυτήν» («Ελευθεροτυπία» 18/3/2009, σελ. 4). Κυβέρνηση «για γέλια και για κλάματα», ανάλογη της «σοβαρότητας» και των «ικανοτήτων» του πρωθυπουργού της, αλλά πάντως αντιδραστική, επιζήμια για το λαό και τον τόπο και πρώτα απ’ όλα επικίνδυνη για τις δημοκρατικές ελευθερίες.

Οι κυβερνητικές εξαγγελίες προκάλεσαν δικαιολογημένα την οξύτατη αντίδραση του νομικού και πολιτικού κόσμου της χώρας.

Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55

Διαβάστε Περισσότερα »

Συγχαρητήρια Καραμανλή σε Παπαρήγα για επανεκλογή-συνεργασία: «προσβλέπω στη συνεργασία σας»

Μετά την επανεκλογή της στην ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, η ρεφορμίστρια Παπαρήγα δέχθηκε διάφορα συγχαρητήρια μεταξύ των οποίων και του αρχηγού του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και ανύπαρκτου πρωθυπουργού της χώρας.

Το κείμενο της συγχαρητήριας επιστολής Καραμανλή προς την Παπαρήγα έχει ως εξής»

«Παρακαλώ δεχτείτε τα θερμά μου συγχαρητήρια για την επανεκλογή σας ως Γενικής Γραμματέως της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος. Με την πεποίθηση ότι θα συνεχίσετε να επιτελείτε τα καθήκοντα του θεσμικού σας ρόλου με δέσμευση στις αρχές σας, σας εύχομαι υγεία και καλή δύναμη. Στο μέτρο που επιτρέπουν οι ιδεολογικές και πολιτικές μας διαφορές, αλλά και στο βαθμό που υπαγορεύει η σημερινή κρίσιμη για τον τόπο διεθνή συγκυρία, προσβλέπω στη συνεργασία σας για τον περιορισμό των επιπτώσεων της κρίσης στη χώρα και την κοινωνία» («Ρ», 25/2/2009, σελ.3).

Η επιστολή αυτή του αντιδραστικού πρωθυπουργού-«άδειο κουστούμι» είναι πολύ αποκαλυπτική τόσο για τις άριστες σχέσεις μεταξύ των δυο «μεγάλων» ανδρών-γυναικών της πολιτικής ζωής του τόπου αλλά και πρώτα απ’ όλα για τις συνεχιζόμενες εξαιρετικές σχέσεις των κομμάτων ΝΔ-«Κ»ΚΕ που φροντίζουν να διασφαλίζουν τη μεταξύ τους μόνιμη αντιδραστική συνεργασία προς όφελος των ταξικών συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου αλλά και την προώθηση περιορισμού-κατάργησης των δημοκρατικών ελευθεριών εκ μέρους της κυβέρνησης Καραμανλή με στήριγμα-δεκανίκι το «Κ»ΚΕ και τη γραμματέα του που στην τελευταία μεγαλειώδη εξέγερση της μαθητικής νεολαίας χάιδευε προκλητικά όχι μόνο τα αυτιά των αστυνομικών ΜΑΤατζήδων τη στιγμή που τσάκιζαν τα κεφάλια της νεολαίας και των μεγαλονοικοκυραίων της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων αλλά έφτασε ως το σημείο, η Παπαρήγα, μαζί με τον Καρατζαφέρη, να παίζουν για πολλές βδομάδες τον επαίσχυντο ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου και εκείνο των υπουργών Δημόσιας Τάξης.

Μετά από αυτά, και άλλα πολλά, δεν είναι καθόλου περίεργο ο Καραμανλής να προσβλέπει στη συνεργασία της Παπαρήγα και μάλιστα να την καλεί δημόσια σε συνεργασία για τον «περιορισμό των επιπτώσεων της κρίσης στη χώρα και την κοινωνία», εννοώντας προφανώς εδώ τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Και είναι τόσο αποκαλυπτική η επιστολή Καραμανλή που εκθέτει ευθέως στα μάτια της εργατικής τάξης και του λαού τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ για τη συνεργασία τους με την κυβέρνηση, την οποία οι δημοσιογράφοι της ΝΕΤ θεώρησαν, όπως και είναι, δεδομένη (εκπομπή των 6 της ΝΕΤ 24/2/2009), πράγμα που υποχρέωσε το «Ριζοσπάστη» να «αντιδράσει» («Ρ» 25/2/2009, σελ.1).

Προς τι όμως η ενόχληση του «Ριζοσπάστη», όταν οι δυο δημοσιογράφοι δεν έπραξαν-πρόβαλλαν παρά το πασίγνωστο και αυτονόητο, αφού είναι πανελλαδικά γνωστή η μόνιμη στενή συνεργασία «Κ»ΚΕ-ΝΔ καθόλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας απ’ το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ – συνεργασία που έχει μετατρέψει τη μεν Παπαρήγα σε διάσημη αλλά προκλητική και εντελώς ξετσίπωτη παλλακίδα του Κ.Καραμανλή, τα δε μέλη της ΚΕ έχει μεταμορφώσει σε ντροπαλές αλλά θλιβερές και αξιοθρήνητες παλλακίδες της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, καταξεφτιλίζοντάς τα.

Τέλος ας σημειωθεί πως ένας απ’ τους κύριους λόγους, αν όχι ο κυριότερος που παρέμεινε κι αυτή τη φορά στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ η Α.Παπαρήγα είναι γιατί «κρατάει» η ίδια προσωπικά τα «μυστικά» των στενότατων σχέσεων με τη ΝΔ, του μοναρχοφασιστικού αυτού κόμματος και κατεξοχήν εκφραστή των συμφερόντων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου (την έχει φαίνεται ακόμα ανάγκη το μεγάλο κεφάλαιο γενικότερα και προπαντός σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή).

Διαβάστε Περισσότερα »

Κάτω τα χέρια απ’ το πανεπιστημιακό άσυλο

Το πανεπιστημιακό άσυλο και πάλι στο «μάτι του κυκλώνα» με πρόσχημα τους κουκουλοφόρους

Μ’ αφορμή τις πρόσφατες καταστροφές στο Κολωνάκι η κυβέρνηση διοχέτευσε  σκόπιμα στον τύπο και τα ΜΜΕ, μέσω υπουργείου Δημόσιας Τάξης-Αστυνομίας, ότι κουκουλοφόροι κατέφυγαν στη Νομική και κρύφτηκαν στους χώρους της.

Η ψευδής αυτή διάδοση ξεσήκωσε εκ νέου μια ξέφρενη λασπολογική εκστρατεία κατά του πανεπιστημιακού ασύλου απ’ τα διάφορα φασιστοειδή, δημοσιογράφους, βουλευτές, κλπ. που ωρύονταν για μέρες μέρα-νύχτα στα κανάλια, ζητώντας τη κατάργησή του.

Το χονδροειδές αυτό κυβερνητικό ψεύδος διέψευσε ο προϊστάμενος της Γραμματείας του Πανεπιστημίου κ. Παναγιώτης Κοντός με δήλωση του στα «Νέα», λέγοντας πως «η Αστυνομία δεν είναι καλά πληροφορημένη» για να προσθέσει:

«οι κουκουλοφόροι, όπως μάθαμε, ξεκίνησαν από τη Δεξαμενή στο Κολωνάκι, όπου και επέστρεψαν μετά τις καταστροφές. Ουδέποτε κάποιοι από αυτούς μπήκαν στη Νομική Σχολή για να κρυφτούν και αυτό το διαβεβαιώνω.

Τα μαθήματα γίνονταν κανονικά εκείνη τη μέρα και δεν διακόπηκαν. Το μόνο που συνέβη ήταν ότι ορισμένοι επιτέθηκαν σε έναν σταθμό αυτοκινήτων που είναι απέναντι από τη Νομική.

Όμως κανείς δεν αναζήτησε αυτήν τη φορά καταφύγιο μέσα στο Πανεπιστήμιο» («Νέα», 18/3/2009, σελ. 10).

Παρά τη διάψευση του προϊσταμένου της Γραμματείας του Πανεπιστημίου Αθηνών τα λυσσασμένα φασιστοειδή και διάφοροι ψευτοαντιφασίστες συνέχιζαν την εκστρατεία ψευδολογιών και καλούσαν να προχωρήσει η κυβέρνηση σε κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ενώ η Γιαννάκου ωρυόμενη στα ραδιόφωνα καλούσε να εφαρμοστεί ο νόμος ώστε «να μην ακούμε από πολιτικά χείλη ότι το πεζοδρόμιο στην Πανεπιστημίου είναι άσυλο» («Νέα», 18/3/2009, σελ. 10).

Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου βρίσκεται για τρεις λόγους στο στόχαστρο  των σχεδίων της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ: πρώτο, γιατί με τη κατάργησή του θα απαλλαγούν από μια μαχητική και προπαντός αποτελεσματική μορφή αγώνα των φοιτητών: εκείνη των καταλήψεων, δεύτερο, συνδέεται άμεσα με τις αντιδραστικές προσπάθειες της κυβέρνησης Καραμανλή για ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, τρίτο, προωθεί έτσι η κυβέρνηση σε μεγαλύτερο βάθος και έκταση το προτσές της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής της χώρας.

Γιατί η Αστυνομία δεν συνέλαβε κανένα και ταυτόχρονα διέδωσε συνειδητά ένα τόσο χονδροειδές ψεύδος; Μήπως ήταν οι δικοί της κουκουλοφόροι που έδρασαν προβοκατόρικα για να ξεκινήσει μια νέα εκστρατεία κατά το πανεπιστημιακού ασύλου;

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Ενωτική Διακήρυξη Κομμουνιστικής Πλατφόρμας & Proletari Comunisti

Οι προλετάριοι και οι ιταλικές λαϊκές μάζες δοκίμασαν αυτά τα χρόνια κυβερνήσεις κεντροδεξιάς με επικεφαλής το Μπερλουσκόνι και κυβερνήσεις κεντροαριστεράς με επικεφαλής τους Πρόντι και Ντ’Αλέμα, με συμμετοχή της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης και του Κόμματος Ιταλών Κομμουνιστών.

Αυτές οι κυβερνήσεις επιτέθηκαν και επιδείνωσαν τις συνθήκες ζωής και εργασίας. Αυτά τα τελευταία χρόνια υποστήκαμε άμεσες περικοπές μισθών, εξαιτίας της ακρίβειας, της ανασφάλειας, συνεπεία των νόμων Treu & Biagi, εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, δολοφονίες σε εργατικά «ατυχήματα» προς χάρη της αύξησης των κερδών, περικοπές συντάξεων και κοινωνικών δαπανών μαζί με αύξηση των πιστώσεων των αφεντικών και των στρατιωτικών δαπανών. Αυξάνεται μια γενικευμένη εξαθλίωση των εργαζόμενων μαζών μαζί με την αύξηση των κερδών από χρηματοοικονομικές συναλλαγές.

Έχει προχωρήσει το αντιδραστικό προτσές αναδόμησης του Κράτους και της κοινωνίας, σε μορφές αντιδραστικές και σύγχρονες φασιστικές, με τη γενίκευση της νομοθεσίας έκτακτης ανάγκης, της καταπίεσης, του κλίματος ενός αστυνομικού Κράτους.

Έχει επιδεινωθεί η κατάσταση της νεολαίας με τη μεταρρύθμιση Μοράττι που έθεσε εν ισχύ η κυβέρνηση Πρόντι.

Δέχεται όλο και μεγαλύτερη επίθεση η κατάσταση των γυναικών στη δουλειά και την κοινωνική ζωή: προχωρά υπό την καθοδήγηση του Βατικανού μια επίθεση κληρικο-φασιστική ενάντια στο δικαίωμα στην άμβλωση και τον αυτοκαθορισμό των γυναικών.

Έχει προχωρήσει η δίωξη κομμουνιστών και προλεταριακών και ταξικών οργανώσεων, όπως και η προστασία των φασιστών με την ποινικοποίηση του αγωνιστικού αντιφασισμού.

Οι ρατσιστικοί, αντιμεταναστευτικοί νόμοι της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι ουσιαστικά διατηρήθηκαν, και επίσης αυξήθηκαν οι επιθέσεις και το κλίμα πογκρόμ υπό την κυβέρνηση Πρόντι.

Έχει εντατικοποιηθεί ο ιμπεριαλιστικός ρόλος της Ιταλίας στο Αφγανιστάν, το Λίβανο και η συμμαχία/υποταγή στις ΗΠΑ.

Έχουμε εισέλθει στα Βαλκάνια, στο πλευρό του κράτους-μαριονέτας του Κοσόβου, και προχωρά η διεύρυνση των στρατιωτικών βάσεων και των νέων εξοπλισμών. Στους λαϊκούς αγώνες για την υγεία, ενάντια στα Τρένα Υψηλής Ταχύτητας και στην κρίση με τα απορρίματα, η απάντηση είναι η καταστολή και η άρνηση ικανοποίησης των αιτημάτων του πληθυσμού. Η πολιτική διάβρωση και το σύστημα κάστας έχουν μονιμοποιηθεί και εξαπλωθεί και υπό τις κυβερνήσεις της κεντροαριστεράς.

Για αυτό, εμείς οι κομμουνιστές καλούμε τους προλετάριους και τις λαϊκές μάζες να πουν ΟΧΙ στις δύο μορφές κυβερνήσεων της αστικής τάξης, έτοιμες να συνεργαστούν σε ένα μεγάλο αντεργατικό συνασπισμό, να προχωρήσουν την ταξική και μαζική πάλη σε όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς τομείς, να παλέψουν για μια εναλλακτική σε αυτές τις κυβερνήσεις: μια ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, που να πηγάζει από το κίνημα αγώνων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων μαζών , και να υποστηρίζεται από τις οργανώσεις βάσης και αγώνα του προλεταριάτου και των λαϊκών μαζών, βαδίζοντας προς τη σοσιαλιστική εναλλακτική.

Θέλουμε μια κυβέρνηση εργατική, αντικαπιταλιστική, πραγματικά δημοκρατική και λαϊκή, που να ικανοποιεί τις οικονομικές και πολιτικές διεκδικήσεις των εργαζόμενων μαζών και να πραγματοποιεί αλλαγές ριζοσπαστικές, μέσω της απαλλοτρίωσης των κυρίων μέσων παραγωγής και ανταλλαγής και την τοποθέτησή τους στον έλεγχο της εργατικής τάξης, που να ανοίγουν το δρόμο προς το μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνικής και οικονομικής τάξης, προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού.

Η μορφή της «εργατικής κυβέρνησης», εξυπηρετεί σήμερα στην προπαγάνδιση των λύσεων που προτεινουν οι κομμουνιστές για τα προβλήματα της καθημερινης ζωής των προλετάριων και των λαϊκών μαζών.

Εξυπηρετεί στη διασαφήνιση ότι για την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες δεν υπάρχουν κοινοβουλευτικές λύσεις των βασικών τους προβλημάτων, να καταστήσουν κατανοητό ότι η εργατική τάξη είναι η μόνη τάξη που μπορεί να δώσει ζωή σε μια κυβέρνηση που δεν γονατίζει μπροστά στο βωμό του κέρδους και των αστικών θεσμών, αλλά είναι αποφασισμένη να εξέλθουν από την κρίση νικώντας τον καπιταλισμό.

Εξυπηρετεί στην προπαγάνδιση και στο να ξαναδώσουμε αξιοπρέπεια και δύναμη στην προοπτική της προλεταριακής εξουσίας και του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

28 Μάρτη 2008 (137η επέτειος της Κομμουνας του Παρισιού, πρώτης εργατικής κυβέρνησης)

Κομμουνιστική Πλατφόρμα

Proletari Comunisti

Καλούμε, όλες τις κομμουνιστικές, επαναστατικές και ταξικές δυνάμεις να συνυπογράψουν την παρούσα διακήρυξη

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

18ο συνέδριο του «Κ»ΚΕ – πρώτο συνέδριο εγκατάλειψης ακόμα και των εννοιών «μαρξισμός» και «μαρξισμός-λενινισμός» και συνέχισης της αντισταλινικής γραμμής απ’ τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες

Μ’ αφορμή τη δημοσίευση της «Πολιτικής Απόφασης» του «Κ»ΚΕ

Ο μαρξισμός από πλευράς περιεχομένου είχε ήδη εγκαταλειφθεί απ’ τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες απ’ το ΄56 ακόμα δηλ. ευθύς εξαρχής με τη συγκρότηση αυτού του αστικού σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματος απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές – εγκατάλειψη που εκφράστηκε στην αποδοχή των σοσιαλδημοκρατικών απόψεων του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) στη διαβόητη «6η Ολομέλεια» (Μάρτης 1956) απ’ το νεο-ιδρυθέν κόμμα., που πήρε τη θέση του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55.

Ως τις παραμονές του 18ου συνεδρίου οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες διατηρούσαν τυπικά-φραστικά τις έννοιες «μαρξισμός» και «μαρξισμός-λενινισμός», όμως διαστρεβλώνοντας το περιεχόμενό τους και υποκαθιστώντας τις αρχές του με την αντιμαρξιστική ιδεολογία του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Μετά το πέρας των εργασιών του συνεδρίου δόθηκαν στη δημοσιότητα πρώτα οι δυο «Εισηγήσεις» και τελευταία η «Πολιτική Απόφαση του 18ου συνεδρίου του ΚΚΕ» που αναφέρεται στα «καθήκοντα του κόμματος μέχρι το 19οσυνέδριο». Και απ’ τα τρία αυτά ρεφορμιστικά κείμενα απουσιάζουν εντελώς οι έννοιες «μαρξισμός» και «μαρξισμός-λενινισμός».

Έτσι το 18ο συνέδριο είναι το πρώτο συνέδριο στην ιστορία της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (χρουστσο-μπρεζνιεφικής κατεύθυνσης), στο οποίο εγκαταλείπονται και τυπικά-φραστικά οι έννοιες «μαρξισμός» και «μαρξισμός-λενινισμός», απογοητεύοντας όσους απ’ τους οπαδούς-μέλη, ειλικρινά αλλά αφελώς, ανέμεναν κάποια στροφή της ρεφορμιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ προς τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά και διαψεύδοντας διάφορους διανοούμενους (Γ.Ρούση, κλπ.) που έσπευσαν να «ερμηνεύσουν» τις σοσιαλδημοκρατικές χρουστσοφικές θέσεις του «Κ»ΚΕ για το σοσιαλισμό ως «επιστροφή στον Ιωσήφ Στάλιν». Διέψευσαν επίσης και τους χρουστσο-γκορμπατσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του ΣΥΝ που κι αυτοί απ’ τις στήλες της «Αυγής»-«Εποχής» κλπ. χαρακτήριζαν-εκτιμούσαν τις «Θέσεις» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ για το «σοσιαλισμό» ως «επιστροφή στο Στάλιν».

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ και μετά το 18ου συνέδριο συνεχίζουν, και θα συνεχίσουν και στο μέλλον, τον αντικομμουνιστικό-αντισταλινικό δρόμο. Αυτοί ακόμα και κατά τη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου θεώρησαν αναγκαίο και επιβεβλημένο να διαχωρίσουν τη θέση τους απ’ όποιες «φιλοσταλινικές» ερμηνείες των θέσεών τους ώστε να διαλυθούν οι κάποιες παρεξηγήσεις (ηθελημένες-αθέλητες), απολογούμενοι διαρκώς στο κεφάλαιο, την κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη και τον αστικό τύπο και διαβεβαιώνοντάς τους ότι παραμένουν αμετακίνητοι στον αντεπαναστατικό αντισταλινικό δρόμο.

Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικές οι απαντήσεις του «Ριζοσπάστη» στον αστικό τύπο και στα σχετικά σχόλια-ισχυρισμούς της «Αυγής»: «επαναλαμβάνει τα γνωστά και φαιδρά περί «παλινόρθωσης του Στάλιν»» («Ρ» 22/2/2009, σελ. 16). Ανάλογα απάντησε ο «Ριζοσπάστης» και στο «Βήμα» που «προσπαθεί να παρουσιάσει το μαύρο – άσπρο, να στοιχειοθετήσει και μιλήσει «για «επισημοποίηση της επιστροφής στο σταλινισμό» και άλλα τέτοια» («Ρ» 22/2/2009, σελ. 16), ενώ το χαρακτηρισμό της «Ελευθεροτυπίας», ότι «το ΚΚΕ επισημοποίησε τη στροφή του προς το σταλινισμό» χαρακτήρισε «φωνασκία» της εφημερίδας («Ρ» 22/2/2009, σελ. 16).

Όμως συνέχισαν να απαντούν και μετά το συνέδριο, συνεχίζουν και τώρα – για να μην υπάρξει η παραμικρή παρεξήγηση και θεωρηθούν «φιλοσταλινικοί» – όπως μας πληροφορεί ο «Ριζοσπάστης» απαντώντας σε κάποιον Β.Αγτζίδη της «Καθημερινής» (10/3/2009) που έγραψε για «αποκατάσταση του Στάλιν και των σταλινικών πρακτικών», κλπ. στο «Κ»ΚΕ: «δεν είναι λίγοι αυτοί που πήραν το λόγο και επιστράτευσαν τις πένες τους τους τελευταίους μήνες συνηγορώντας υπέρ της υ π ο τ ι θ έ μ ε ν η ς (υπογρ. δική μας) «επιστροφής στο Στάλιν» που, κατά τους ισχυρισμούς τους, επιχειρείται από το ΚΚΕ και αποτυπώνεται στις Θέσεις της ΚΕ για το 18ο Συνέδριο που αφορούν στο σοσιαλισμό… καθιστούσαν ολοφάνερο το στόχο τους, που δεν ήταν άλλος απ’ το να χτυπήσουν το ΚΚΕ μπροστά στην κορυφαία διαδικασία του Συνεδρίου» δηλ. να χτυπήσουν το «Κ»ΚΕ εμφανίζοντάς το ως «σταλινικό» κόμμα, «και φυσικά να λασπολογήσουν σε βάρους του σοσιαλισμού» δηλ. παρουσιάζοντας το σοσιαλισμό ως «σταλινικό σύστημα» («Ρ» 12/3/2009, σελ. 5).

Αλλά και η Παπαρήγα σε συνέντευξή της στο «MEGA» (κεντρικό δελτίο ειδήσεων 11/3/2009) σε ερώτηση «τι πάθατε και τον βρήκατε συμπαθητικό στο συνέδριό σας;» τον Ιωσήφ Στάλιν, απάντησε: «αν είχατε διαβάσει όλο το κείμενο των Θέσεων δε θα μου το λέγατε αυτό» και αλλού: «δεν κάναμε αυτή τη συζήτηση ούτε για να εξιδανικεύσουμε τον Στάλιν ούτε να κακοποιήσουμε κανέναν άλλο. Αλίμονο αν θα καθόμασταν 16 χρόνια να κάνουμε αυτή τη μελέτη για να εξιδανικεύσουμε ένα πρόσωπο. Εμείς αναφερόμαστε στην εποποϊία ενός λαού, κυριολεκτικά, ο οποίος έχτισε, οικοδόμησε και ασκούμε κριτική στο ΚΚ γιατί «από τα πάνω» τα χάλασε» («Ριζοσπάστης» 12/3/2009, σελ.8).

Στην «Πολιτική Απόφαση» η «Απόφαση για το σοσιαλισμό» δηλ. η σοσιαλδημοκρατική χρουστσοφική αντίληψη για το σοσιαλισμό ή ο παλινορθωμένος καπιταλισμός της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990) διαφημίζεται ως «συμβολή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα», εννοώντας και προβάλλοντας προφανώς τη διεθνή χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία ως «διεθνές κομμουνιστικό κίνημα» (σελ.3).

Αλλού οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες ισχυρίζονται πως «τα συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ου αιώνα εμπλουτίζουν την προγραμματική αντίληψη του κόμματος για το σοσιαλισμό» (σελ.2), με μόνη διαφορά: α) ότι η προγραμματική αντίληψη του κόμματός τους για το «σοσιαλισμό» είναι και παραμένει αντιμαρξιστική σοσιαλδημοκρατική, β) για ποιο «εμπλουτισμό» γίνεται λόγος όταν τα τωρινά συμπεράσματα απ’ τη «σοσιαλιστική οικοδόμηση» παραμένουν τα ίδια και δεν είναι καθόλου νέα αλλά ηλικίας μισού και πλέον αιώνα δηλ. απ’ την εποχή του 20ου Συνεδρίου (Φλεβάρης 1956) και της «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956).

Στην «Πολιτική Απόφαση» επαναλαμβάνουν τις ρεφορμιστικές θέσεις τους περί «Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας», που τάχα βρίσκονται σε «πλήρη ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων», μια «εξουσία»-κυβέρνηση που έρχεται-«εγκαθιδρύεται» χωρίς να προηγηθεί βίαιη-ένοπλη επανάσταση και χωρίς να συντριβεί η αστική κρατική μηχανή δηλ. έρχονται με εκλογές ενώ αρνούνται το αναπόφευκτο της αντικατάστασης του καπιταλισμού απ’ το σοσιαλισμό-κομμουνισμό που απλά παρουσιάζεται πλέον ως «δυνατότητα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού» (σελ.2).

Στο ζήτημα της σχέσης Ελλάδας-ΝΑΤΟ-ΕΕ δε γίνεται λόγος για αποχώρηση από ΝΑΤΟ και ΕΕ αλλά μόνο για «αποδέσμευση» και «απεμπλοκή» (σελ.11) ενώ μιλά για «απομυθοποίηση» της θέσης ότι «η Ελλάδα είναι μικρή και εξαρτημένη χώρα» αποφεύγεται να διατυπωθεί ευθέως η θέση ότι πρόκειται για ιμπεριαλιστική χώρα που έχει «απαλλαγεί» απ’ την εξάρτηση (σελ.11).

Το ΛΑΟΣ χαρακτηρίζεται απλά «εθνικιστικό και ρατσιστικό αστικό κόμμα» (σελ.15) δηλ. δεν χαρακτηρίζεται ούτε καν «ακροδεξιό» (αστικός χαρακτηρισμός) και πολύ περισσότερο ναζι-φασιστικό κόμμα.

Τέλος, γίνεται λόγος για «ιδεολογική και πολιτική μόρφωση των στελεχών» (σελ.16) γενικά και αόριστα, αλλά στη βάση και με την καθοδήγηση ποιάς θεωρίας; Προφανώς όχι της επαναστατικής θεωρίας του προλεταριάτου, του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού, αλλά των διαφόρων αστικο-ρεβιζιονιστικών θεωριών και απόψεων.

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Ο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΄30 - μέρος Α'

Τιμώντας το μεγάλο προλετάριο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη και κλασικό του μαρξισμού αναδημοσιεύομε το τμήμα της Εισήγησής του στο 16ο συνέδριο που αναφέρεται στη μεγαλύτερη οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Το κείμενο δεν έχει μόνο ιστορικό χαρακτήρα αλλά και ξεχωριστή οικονομικο-πολιτική επικαιρότητα για το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα λόγω της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που βρίσκεται σε εξέλιξη, γιατί: α) σ’ αυτό το κείμενο αναλύεται επιστημονικά από μαρξιστική σκοπιά η τότε οικονομική κρίση, β) προβάλλεται η μαρξιστική θεωρία των κρίσεων, γ) δίνεται η δυνατότητα διαπίστωσης και σύγκρισης των ιδιομορφιών των δυο μεγάλων οικονομικών κρίσεων υπερπαραγωγής. 

(σε επόμενα φύλλα θα ακολουθήσει αναδημοσίευση άρθρου του Ε.Χοτζα για την κρίση)


«ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΤΟ 16° ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚ (Μπ.) ΤΗΣ ΕΣΣΔ
27 του Ιούνη 1930

Ι

Η ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΜΕΝΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ  ΕΣΣΔ

Σύντροφοι! Από το 15ο Συνέδριο πέρασαν δυόμιση χρόνια. Χρονική περίοδος που δε φαίνεται να είναι και πολύ μεγάλη. Κι όμως στο διάστημα αυτό έγιναν σοβα­ρότατες αλλαγές στη ζωή των λαών και των κρατών. Αν θέλαμε να χαρακτηρίσουμε με δυο λόγια την περίοδο που πέρασε, θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε περίοδο κ α μ π ή ς. Ήταν περίοδος καμπής όχι μόνο για μας, για την ΕΣΣΔ, μα και για τις καπιταλιστικές χώρες όλου του κόσμου. Όμως ανάμεσα στις δυο αυτές καμπές υπάρχει ριζική διαφορά. Ενώ για την ΕΣΣΔ η καμπή αυτή σήμαινε στροφή προς μια νέα, πιο σοβαρή οικονομική ά ν ο δ ο, για τις καπιταλιστικές χώρες η καμπή σήμαινε στροφή προς την οικονομική κατάπτωση. Εδώ, στην ΕΣΣΔ, έχουμε αυξανόμενη άνοδο της σοσιαλιστι­κής ανοικοδόμησης και στη βιομηχανία και στην αγροτι­κή οικονομία. Εκεί, στους καπιταλιστές, παρουσιάζεται αναπτυσσόμενη κρίση της οικονομίας και στη βιο­μηχανία και στην αγροτική οικονομία.
Αυτή είναι με δυό λόγια η εικόνα της σημερινής κατάστασης.
Θυμηθείτε ποια ήταν η κατάσταση στις καπιταλιστικές χώρες πριν από δυόμιση χρόνια. Αύξηση της βιομηχανικής παράγωγης και του εμπορίου σ’ όλες σχεδόν τις χώρες του καπιταλισμού. Αύξηση τής παραγωγής πρώτων υλών και τροφίμων σε όλες  σχεδόν τις αγροτικές χώρες. Φωτοστέφανος γύρω από τις ΕΠΑ σαν χώρας του πιο εύρωστου καπιταλισμού. Επινίκιοι ύμνοι για την «ευημερία». Κοψομεσιάσματα μπρος  στο δολάριο. Δοξολογίες προς τιμή της νέας τεχνικής, προς  τιμή  της καπιταλιστικής ορθολογιστικής οργάνωσης. Εξαγγελία της εποχής της «εξυγίανσης» του καπιταλισμού και της ακατάλυτης σταθερότητας της καπιταλιστικής σταθεροποίησης. «Γενική» βοή και θόρυβος για «αναπότρεπτο χαμό» της χώρας των Σοβιέτ, για  «αναπότρεπτη» «χρεωκοπία» της ΕΣΣΔ.
Έτσι είχαν τα πράγματα χτες.
Ποια είναι όμως η εικόνα σήμερα;
Σήμερα υπάρχει οικονομική κρίση σ’ όλες σχεδόν τις βιομηχανικές χώρες του καπιταλισμού. Σήμερα υπάρχει αγροτική κρίση σε όλες τις αγροτικές χώρες. Αντί «ευημερία» έχουμε εξαθλίωση των μαζών και τεράστια αύξηση της ανεργίας. Αντί άνοδο της αγροτικής οικονομίας έχουμε καταστροφή των εκατομμυρίων μαζών της αγροτιάς. Διαλύονται οι αυταπάτες για την παντοδυναμία του καπιταλισμού γενικά, και ιδιαίτερα για την παντοδυναμία του βορειοαμερικανικού καπιταλισμού. Γίνονται όλο και πιο αδύνατοι οι επινίκιοι ύμνοι προς τιμή του δολαρίου και της καπιταλιστικής ορθολογιστικής οργάνωσης. Γίνονται όλο και πιο δυνατά τα απαισιόδοξα ουρλιαχτά για τα «λάθη» του καπιταλισμού. Και το «γενικό» θόρυβο για «αναπότρεπτο χαμό» της ΕΣΣΔ τον αντικαθιστούν «γενικές» άναρθρες κραυγές γεμάτες λύσσα για την ανάγκη να τιμωρηθεί η «χώρα αυτή» που τολμά ν’ αναπτύσσει την οικονομία της, όταν τριγύρω βασιλεύει κρίση.
Αυτή είναι η εικόνα που βλέπουμε σήμερα.
Έγινε όπως ακριβώς τόλεγαν οι μπολσεβίκοι πριν από δυο-τρία χρόνια.
Οι μπολσεβίκοι έλεγαν ότι η ανάπτυξη της τεχνικής στις καπιταλιστικές χώρες, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και της καπιταλιστικής ορθολογιστικής οργά­νωσης, με τα περιορισμένα όρια του βιοτικού επιπέδου των μαζών των εκατομμυρίων εργατών και αγροτών, δεν μπορούσαν παρά να οδηγήσουν αναπότρεπτα σε μια τρομερή οικονομική κρίση. Ο αστικός τύπος γελούσε με την «πρω­τότυπη προφητεία» των μπολσεβίκων. Οι δεξιοί δε συμ­μερίζονταν τη μπολσεβίκικη πρόγνωση και αντικαθιστού­σαν τη μαρξιστική ανάλυση με φιλελεύθερες φλυαρίες για «οργανωμένο καπιταλισμό». Τι έγινε όμως στην πραγμα­τικότητα; Έγινε αυτό που έλεγαν οι μπολσεβίκοι.
Αυτά είναι τα γεγονότα.
Ας περάσουμε στην εξέταση των στοιχείων για την οικονομική κρίση των καπιταλιστικών χωρών.
1. Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
α) Όταν μελετάει κανείς την κρίση, χτυπάνε στα μάτια, πριν απ’ όλα, τα παρακάτω γεγονότα:
1. Η σημερινή οικονομική κρίση είναι κρίση υ π ε ρ ­π α ρ α γ ω γ ή ς. Αυτό σημαίνει ότι παράχθηκαν περισσό­τερα εμπορεύματα απ’ όσα μπορεί ν’ απορροφήσει η αγο­ρά. Αυτό σημαίνει ότι παράχθηκαν περισσότερα υφάσμα­τα, περισσότερα καύσιμα, περισσότερα εργοστασιακά προϊ­όντα, περισσότερα είδη διατροφής από όσα μπορούν ν' αγο­ράσουν, με τα λεφτά που διαθέτουν, οι κυριότεροι κατα­ναλωτές, δηλαδή οι λαϊκές μάζες, που τα έσοδά τους πα­ραμένουν σε χαμηλό επίπεδο. Κι επειδή στις συνθήκες του καπιταλισμού η αγοραστική ικανότητα των λαϊκών μαζών παραμένει σε ένα επίπεδο απείρως χαμηλό, οι καπιταλιστές αφήνουν τα «πλεονάσματα» των εμπορευμάτων, των υφασμάτων, των σιτηρών κτλ. στις αποθήκες ή ακόμα τα καταστρέφουν, για να κρατήσουν ψηλά τις τιμές, ελαττώνουν την παραγωγή, απολύουν εργάτες, και οι λαϊκές μάζες είναι αναγκασμένες να δυστυχούν για το λόγο ότι παράχθηκαν πάρα πολλά εμπορεύματα.
2. Η σημερινή κρίση είναι η πρώτη π α γ κ ό σ μ ι α οικονομική κρίση μετά τον πόλεμο. Είναι κρίση παγκόσμια όχι μόνο με την έννοια ότι αγκαλιάζει όλες ή σχεδόν όλες τις β ι ο μ η χ α ν ι κ έ ς χώρες του κόσμου (ακόμα και η Γαλλία, που κάνει συστηματικά ενέσεις με τα δισεκατομμύρια μάρκα των γερμανικών επανορθώσεων δε μπόρεσε ν’ αποφύγει μια ορισμένη ύφεση που σύμφωνα με όλα τα δεδομένα πρόκειται να μεταβληθεί σε κρίση). Είναι κρίση παγκόσμια και με την έννοια ότι η β ι ο μ η χ α ν ι κ ή κρίση συνέπεσε χρονικά με την α γ ρ ο τ ι κ ή κρίση, που αγκαλιάζει την παραγωγή πρώτων υλών όλων των ειδών και τροφίμων στις βασικές α γ ρ ο τ ι κ έ ς χώρες του κόσμου.
3. Η σημερινή παγκόσμια κρίση παρά το γ ε ν ι κ ό της χαρακτήρα ξετυλίγεται α ν ι σ ό μ ε τ ρ α, προσβάλλοντας αυτές ή εκείνες τις χώρες, σε διαφορετικό χρόνο και με διαφορετική δύναμη. Η βιομηχανική κρίση άρχισε νωρίτερα απ’ όλες τις χώρες στην Πολωνία, στη Ρουμανία, στα Βαλκάνια. Εκεί η κρίση ξετυλίχτηκε σ’ όλη τη διάρκεια του περασμένου χρόνου. Σαφείς ενδείξεις για την έναρξη της αγροτικής κρίσης υπήρχαν απ’ τα τέλη κιόλας του 1928 στον Καναδά, στις ΕΠΑ, στην Αργεντινή, στη Βραζιλία και στην Αυστραλία. Σ’ όλη αυτή την περίοδο η βιομηχανία των ΕΠΑ παρουσιάζει ανοδική γραμμή. Στα μέσα του 1929 η βιομηχανική παραγωγή των ΕΠΑ φτάνει σχεδόν σε ύψη ρεκόρ. Μόνο απ’ το δεύτερο εξάμηνο του 1929 αρχίζει η καμπή, και έπειτα ξετυλίγεται πια μια ακάθεκτη κρίση της βιομηχανικής παρά­γωγης που ρίχνει τις ΕΠΑ πίσω, στο επίπεδο του 1927. Την ακολουθεί η βιομηχανική κρίση στον Καναδά και στην Ιαπωνία. Ακολουθούν σε συνέχεια οι χρεωκοπίες και η κρίση στην Κίνα και στις αποικιακές χώρες, όπου η κρίση επιδεινώνεται με την πτώση των τιμών στο ασή­μι και όπου η κρίση υπερπαραγωγής συνδέεται με την καταστροφή των αγροτικών νοικοκυριών, που από την εκ­μετάλλευση των φεουδαρχών και τους αβάσταχτους φό­ρους φτάνουν σε πλήρη εξάντληση. Όσο για τη Δυτική Ευρώπη, εκεί η κρίση αρχίζει να εκδηλώνεται μόλις στις αρχές αυτού του χρόνου και όχι παντού με την ίδια έν­ταση, ενώ στη Γαλλία ακόμα και στην ίδια περίοδο εξα­κολουθεί να σημειώνεται αύξηση της βιομηχανικής παρα­γωγής.
Νομίζω πως δεν είναι ανάγκη να σταθούμε ιδιαίτερα στα αριθμητικά στοιχεία που δείχνουν την ύπαρξη της κρίσης. Το γεγονός ότι υπάρχει κρίση δεν το αμφισβητούν σήμερα πια. Γι' αυτό θα περιοριστώ να παραθέσω ένα μι­κρό, αλλά χαρακτηριστικό πίνακα που δημοσιεύτηκε τε­λευταία απ’ το γερμανικό «Ινστιτούτο ερευνών για τις οικονομικές συγκυρίες». Ο πίνακας αυτός, αρχίζοντας απ’ το 1927 και παίρνοντας για 100 το επίπεδο παρα­γωγής του 1928, απεικονίζει την ανάπτυξη της βιομηχα­νίας εξόρυξης και των βασικών κλάδων της μεγάλης βιο­μηχανίας επεξεργασίας στις ΕΠΑ, την Αγγλία, τη Γερ­μανία, τη Γαλλία, την Πολωνία, και την ΕΣΣΔ.
Να αυτός ο πίνακας :
Χρονιές    ΕΣΣΔ    ΕΙΙΑ    Αγγλία    Γερμανία    Γαλλία    Πολωνία      
1927    82,4    95,5    105,5    100,1    86,6    88,5      
1928    100    100    100    100    100    100      
1929    123,5    106,3    107,9    101,8    109,4    99,8      
1930 (πρώτο τρίμηνο)    171,4    95,5    107,4    93,4    113,1    84,6    
Τι δείχνει ο πίνακας αυτός;
Δείχνει, πριν απ’ όλα, ότι οι ΕΠΑ, η Γερμανία, η Πολωνία περνούν μια  π ο λ ύ  έ κ δ η λ η  κ ρ ί σ η  της μεγάλης βιομηχανικής παραγωγής. Το πρώτο τρίμηνο του 1930 το επίπεδο της παραγωγής στις ΕΠΑ, ύστερα από την  ά ν ο δ ο  του πρώτου  εξάμηνου  του 1929,  έπεσε σε σύγκριση με το 1929 κατά 10,8%, φτάνοντας ως το επίπεδο του 1927 στη Γ ε ρ μ α ν ί α  ύστερα από  τρίχρονη σ τ α σ ι μ ό τ η τ α  το  επίπεδο της  παράγωγης  έπεσε σε σύγκριση με το περσινό κατά 8,4%, κατεβαίνοντας κάτω απ’ το επίπεδο του 1927 κατά 6,7% ενώ στην  Π ο λ ω ν ί α  ύστερα απ’ την περσινή  κ ρ ί σ η  το επίπεδο της παραγωγής  έπεσε σε σύγκριση με το περσινό κατά 15,2% κατεβαίνοντας κάτω απ’ το επίπεδο του 1927 κατά 3,9%.
Δείχνει, δεύτερο, ότι η  Α γ γ λ ί α  τρία χρόνια κιόλας κάνει βήμα σημειωτόν γύρω από το επίπεδο του 1927 και περνά σοβαρή οικονομική σ τ α σ ι μ ό τ η τ α: στο πρώτο τρίμηνο του 1930 το επίπεδο  της παραγωγής έχει πέσει σε σύγκριση με το περσινό κατά 0,5%, και έτσι η χώρα μπήκε στην αρχική φάση της κ ρ ί σ η ς.
Δείχνει, τρίτο, ότι  απ’ τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες  μόνο στη Γαλλία υπάρχει  κάποια  α ύ ξ η σ η  της μεγάλης βιομηχανίας: αν το ποσοστό της αύξησης το 1928 ήταν 13,4% και το 1929 9,4%, στο πρώτο τρίμηνο του 1930 σε σύγκριση με το 1929 η αύξηση είναι μόλις 3,7%, δίνοντας έτσι  την εικόνα  μιας ανοδικής καμπύλης που από χρόνο σε χρόνο παρουσιάζει  π τ ώ σ η.
Δείχνει, τέλος, ότι απ’ όλες τις χώρες του κόσμου μόνο στην ΕΣΣΔ υπάρχει ρ α γ δ α ί α  ά ν ο δ ο ς  της μεγάλης βιομηχανίας: το επίπεδο της παραγωγής του πρώτου τρίμηνου του 1930 στην ΕΣΣΔ ξεπερνάει το επίπεδο του 1927 πάνω από δ υ ο φορές, ενώ το ποσοστό της αύξησης ανεβαίνει από 17,6% που ήταν το 1928 ως τα 23,5% το 1929 και ως τα 32% το πρώτο τρίμηνο του 1930, δίνοντας έτσι την εικόνα μιας ανοδικής καμπύλης που από χρόνο σε χρόνο παρουσιάζει  ά ν ο δ ο.
Θα μπορούσε να φέρει κανείς την αντίρρηση ότι, αν έτσι παρουσιάζονταν τα πράγματα ως τα τέλη του πρώ­του τρίμηνου αυτού του χρόνου, δεν αποκλείεται στο δεύτερο τρίμηνο αυτού του χρόνου να έχει αλλάξει η κατά­σταση προς το καλύτερο.  Τα στοιχεία όμως του δεύτερου τρίμηνου διαψεύδουν κατηγορηματικά μια τέτοια υπόθεση. Απεναντίας, δείχνουν ότι στο δεύτερο τρίμηνο η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο. Τα στοιχεία αυ­τά δείχνουν: νέα  π τ ώ σ η  των  α ξ ι ώ ν  στο χρηματιστή­ριο της Νέας Υόρκης και νέο κ ύ μ α  χ ρ ε ω κ ο π ι ώ ν  στις ΕΠΑ, νέο π ε ρ ι ο ρ ι σ μ ό της παραγωγής, ε λ ά τ τ ω σ η  τ ο υ  μ ε ρ ο κ ά μ α τ ο υ  των εργατών και α ύ ξ η σ η  της  α ν ε ρ γ ί α ς  στις ΕΠΑ, τη Γερμανία, την Αγγλία, την Ιταλία, την Ιαπωνία, τη Νότια Αμερική, την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία κτλ., είσοδο μιας σειράς βιομηχανι­κών κλάδων της Γαλλίας σε φάση σ τ α σ ι μ ό τ η τ α ς, που με τη σημερινή διεθνή οικονομική κατάσταση αποτελεί ένδειξη της κρίσης που αρχίζει. Υπάρχουν σήμερα στις ΕΠΑ πάνω από 6 εκατομμύρια άνεργοι, στη Γερμανία περίπου 5 εκατομμύρια, στην Αγγλία πάνω από 2 εκατομμύρια, στην  Ιταλία, τη Νότια Αμερική και την Ιαπωνία από ένα εκατομμύριο και στην Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία και την Αυστρία από 500 χιλιάδες. Και δε μιλάω εδώ για την παραπέρα όξυνση της κρίσης στην αγροτική οικονομία που καταστρέφει εκατομμύρια φάρμερ και εργαζόμενους αγρότες. Η κρίση υπερπαραγωγής στην αγροτική οικονομία έφτασε σε  τέτοιο σημείο, που για να διατηρηθούν ψηλά οι τιμές και τα κέρδη της αστικής τάξης, στη Βραζιλία πετάχτηκαν στη θάλασσα 2 εκατομμύρια σακιά καφέ, στην Αμερική άρχισε να χρησιμοποιείται για καύσιμη ύλη καλαμπόκι αντί κάρβουνο, στη Γερμανία εκατομμύρια πούτια σίκαλη χρησιμοποιήθηκαν για τροφή γουρουνιών, και  σχετικά με το βαμπάκι και το στάρι παίρνονται όλα τα μέτρα για να ελαττωθεί η καλλιεργούμενη έκταση κατά 10-15%.
Αυτή είναι ή γενική εικόνα της αναπτυσσόμενης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
β) Τώρα που η παγκόσμια οικονομική κρίση ασκεί την καταστροφική της δράση, σπρώχνοντας στον πάτο ολόκληρα στρώματα μεσαίων και μικρών καπιταλιστών καταστρέφοντας ολόκληρες ομάδες της εργατικής αριστοκρατίας και των φάρμερ και καταδικάζοντας στην πείνα τα εκατομμύρια της εργατικής μάζας, όλοι ρωτούν: ποια είναι η αιτία της κρίσης, ποια είναι η βάση της, πώς να την καταπολεμήσουμε, πως να την εξαλείψουμε; Επινοούνται οι πιο ποικιλόμορφες «θεωρίες» κρίσεων. Προτείνονται ολόκληρα σχέδια «άμβλυνσης», «πρόληψης», «εξάλειψης» της κρίσης. Οι αστικές αντιπολιτεύσεις τα φορτώνουν στις αστικές κυβερνήσεις που, βλέπετε, «δεν πήραν όλα τα μέτρα» για να προλάβουν την κρίση. Οι «δημοκράτες» κατηγορούν τους «ρεπουμπλικάνους», οι «ρεπουμπλικάνοι» τους «δημοκράτες», και όλοι μαζί την ομάδα Χούβερ με το «Ομοσπονδιακό αποθεματικό σύστημα» της, που δεν μπόρεσε «να χαλιναγωγήσει» την κρίση. Υπάρ­χουν μάλιστα και μερικοί σοφοί που αποδίδουν την αιτία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στις «μηχανοραφίες των μπολσεβίκων». Εννοώ το γνωστό «βιομήχανο» Ρέχμπεργκ που, εδώ που τα λέμε, πολύ λίγο μοιάζει με βιο­μήχανο και μάλλον θυμίζει «βιομήχανο» ανάμεσα σε δημοσιολόγους και «δημοσιολόγο» ανάμεσα σε βιομηχάνους. (Γ έ λ ι α).
Είναι ευνόητο πως όλες αυτές οι «θεωρίες» και τα σχέδια δεν έχουν τίποτε το κοινό με την επιστήμη. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι μπροστά στην κρίση οι αστοί οικονομο­λόγοι αποδείχτηκε πως χρεωκόπησαν πέρα για πέρα. Κάτι περισ­σότερο: αποδείχτηκε ότι δεν έχουν ούτε το ελάχιστο εκεί­νο όριο αίσθησης της πραγματικότητας, που δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς πάντα στους προκατόχους τους. Οι κύριοι αυτοί ξεχνούν ότι οι κρίσεις δεν μπορούν να θεω­ρούνται τυχαίο φαινόμενο στο σύστημα τής καπιταλιστι­κής οικονομίας. Οι κύριοι αυτοί ξεχνούν ότι οι οικονομι­κές κρίσεις είναι αναπόφευκτη συνέπεια του καπιταλισμού. Οι κύριοι αυτοί ξεχνούν ότι οι κρίσεις γεννήθηκαν μαζί με τη γέννηση της κυριαρχίας του καπιταλισμού. Πάνω από εκατό χρόνια τώρα γίνονται περιοδικές οικονομικές κρίσεις, που επαναλαμβάνονται κάθε 12, 10, 8 και λιγό­τερα χρόνια. Στην περίοδο αυτή οι αστικές κυβερνήσεις όλων των βαθμών και των αποχρώσεων, οι αστοί παράγοντες όλων των κατηγοριών και των ικανοτήτων, όλοι τους χω­ρίς εξαίρεση επιχείρησαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους με αντικειμενικό σκοπό την «πρόληψη» και την «εξάλει­ψη» των κρίσεων. Όλοι τους όμως απέτυχαν. Και υπέστησαν ήττα γιατί είναι αδύνατο να προληφθούν ή να εξα­λειφθούν οι οικονομικές κρίσεις μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Τι το εκπληκτικό λοιπόν, αν οι σημερινοί αστοί παράγοντες παθαίνουν επίσης ήττα; Τι το εκπληκτικό λοιπόν, αν τα μέτρα των αστικών κυβερνήσεων στην πραγματικότητα δεν οδηγούν στην άμβλυνση της κρίσης, στην ανακούφιση των μαζών των εκατομμυρίων εργαζομένων, μα σε νέες κηρύξεις χρεωκοπιών, σε νέο κύμα ανεργίας, στην καταβρόχθιση των λιγότερο ισχυρών από τις πιο ισχυρές καπιταλιστικές ενώσεις;»  
                                                                                                                                        Συνεχίζεται
Διαβάστε Περισσότερα »

Το απύθμενο θράσος και τα επικοινωνιακά καραγκιοζιλίκια ενός ανίκανου, ανεύθυνου, γελοίου και επικίνδυνου πρωθυπουργού

Το προκλητικό «διάγγελμα» Καραμανλή – έκφραση ακραίας πολιτικής αλητείας

Όταν η ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική οδηγεί σε χρεοκοπία τη χώρα και την οικονομία της σε δεύτερη επιτήρηση μέσα σε μία 4ετία, όταν η χώρα δανείζεται με τοκογλυφικούς όρους, όταν τεράστια απανωτά κύματα ακρίβειας και το κερδοσκοπικό όργιο έχει φτάσει σε ακρότατα όρια και όταν νέες δεκάδες χιλιάδες προστίθενται στις στρατιές των πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων και εκατομμύρια είναι καταδικασμένοι στη μεγάλη φτώχεια, πείνα και σε απόλυτη εξαθλίωση, κλπ. και ο πρωθυπουργός της χώρας καταφεύγει σε επικοινωνιακά καραγκιοζιλίκια, ζητώντας «συναίνεση» δηλ. συνενοχή απ’ τα κόμματα της αντιπολίτευσης γι’ αυτή την καταστροφική του πολιτική, και μάλιστα απευθύνει εντελώς κούφια, κενά περιεχομένου, μα ούτε καν μαθητικού επιπέδου «διαγγέλματα», χωρίς την παραμικρή αυτοκριτική γι’ αυτήν την καταστροφική κατάσταση της χώρας εξαιτίας ακριβώς αυτής της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής και χωρίς να έχει τίποτε απολύτως να προτείνει, τότε η συμπεριφορά αυτή αγγίζει τα όρια της πιο ακραίας πολιτικής αλητείας.

Όταν όμως επιπλέον με απύθμενο θράσος φλυαρεί περί «εθνικής υπόθεσης», κλπ. και πως οι εργαζόμενοι που διεκδικούν, γιατί ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, «βλάπτουν σοβαρά το εθνικό, το συλλογικό συμφέρον» παριστάνοντας τον «υπεύθυνο», και μάλιστα «εθνικό» ηγέτη και περιφέρει-ξορκίζει τη «διεθνή κρίση» («οι συνέπειες της κρίσης πλήττουν ολοένα και πιο έντονα και τη χώρα μας») που πλήττει τη χώρα μας, ενώ χτες διαβεβαίωνε ως μωρή και εντελώς αδαής περί τα «οικονομικά» παιδίσκη, ότι η οικονομία της χώρας είναι «θωρακισμένη» απ’ την παγκόσμια οικονομική κρίση και τις συνέπειές της, τότε  αυτό συνιστά μια άκρως επιπόλαια, εντελώς ανεύθυνη και πολύ επικίνδυνη πολιτική συμπεριφορά πρωθυπουργού, του όποιου πρωθυπουργού, για τον τόπο, η οποία δείχνει έναν πανικόβλητο, ακραίας επιπολαιότητας εντελώς ανίκανου και γελοίου πρωθυπουργό που η συμπεριφορά του επιπλέον ξεπερνά κατά πολύ ακόμα και τα πιο ακραία όρια πολιτικής αλητείας.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αρνήθηκαν τη «συναίνεση»-συνευθύνη για την καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης, πλην του Γ.Καρατζαφέρη, αρχηγού του ναζι-φασιστικού κόμματος ΛΑΟΣ που πρόθυμα και απλόχερα πρόσφερε τη βοήθειά του, τονίζοντας ότι «ο κ. Καραμανλής, σε πολλά από τα μέτρα τα οποία λαμβάνει, κινείται δεξιότερα εμού» και ότι «όταν βρίσκεσαι με κάποιο φίλο απ’ τα παλιά ανοίγεσαι σε συζητήσεις».

Είναι τέτοιο το μέγεθος της παταγώδους αποτυχίας της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, που, πέραν όλων των άλλων και του δημόσιου χρέους που έχει εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη, αναζητώντας πρόσθετα δανεικά με τοκογλυφικούς όρους για την εξυπηρέτησή του, το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού για το 2008 έφτασε τα 13,91 δισ. Ευρώ (αρχική πρόβλεψη 8,3 δισ. Ευρώ) δηλ. σημειώθηκε μια υπέρβαση κατά 5,72 δισ. Ευρώ.

Η δραματική επιδείνωση όλων των δεικτών της οικονομίας που δείχνουν και τη χρεοκοπία της χώρας, δίνουν νέα ευκαιρία στην ΕΕ για νέα επιτήρηση μέσα σε μία 4ετία αλλά και την επιβολή πολύ σκληρότερων μέτρων που το βάρος τους θα επωμισθούν εξ ολοκλήρου οι εργαζόμενοι.

Αλλά δεν είναι μόνο η επιδείνωση των οικονομικών δεικτών. Είναι και τα Ασφαλιστικά ταμεία που κι’ αυτά βρίσκονται στο χείλος της χρεοκοπίας-καταστροφής, αδυνατώντας να πληρώσουν συντάξεις. Το Ταμείο Αλληλοβοήθειας της Γενικής Τράπεζας δεν έχει αποθεματικά και αδυνατεί να πληρώσει τις επικουρικές συντάξεις του Μάρτη σε 1.056 συνταξιούχους, ενώ 1.460 εργαζόμενοι κινδυνεύουν άμεσα να χάσουν το εφάπαξ. Το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων δεν έχει χρήματα και οι 15.300 συνταξιούχοι περιμένουν 18 μήνες τώρα να τους καταβληθεί το εφάπαξ. Το ΙΚΑ είχε 1,5 δισ. Ευρώ ετήσιο έλλειμμα το 2008, ο ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ, ΤΣΑ, ΤΑΕ) 600 εκατ. Ευρώ ετήσιο έλλειμμα. Κλάδοι Υγείας (ΙΚΑ-ΟΓΑ-ΟΑΕΕ-ΟΠΑΔ) 3,1 δισ. Ευρώ ετήσιο έλλειμμα .

Την ίδια στιγμή αναμένεται ακόμα μεγαλύτερη και με πιο ραγδαίους ρυθμούς χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης και όλων γενικά των εργαζομένων με τις μαζικές απολύσεις και την παραπέρα διαρκή εξαθλίωσή τους και λόγω των νέων φόρων, της πρωτοφανούς μεγάλης ακρίβειας αλλά και της άγριας μαφιόζικης κερδοσκοπίας (η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία (ΕΣΥΕ) ανεβάζει τους ανέργους σε 434.149 (8,9%) το Δεκέμβρη του 2008, όμως με μια πραγματική καταγραφή όλων των ανέργων ο αριθμός τους ξεπερνά τις 800 000). Η κυβέρνηση ετοιμάζει και νέα εισπρακτικά μέτρα (έκτατη εισφορά, φόρος κληρονομιάς, πρόστιμα για ημιυπαίθριους χώρους, κλπ.) στα οποία θα προστεθούν και εκείνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα χειροτερεύσουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση των εργαζομένων και των φτωχών αγροτών.

Τα κύματα ακρίβειας συνεχίζονται. Ήδη 56 βιομηχανίες έχουν κοινοποιήσει αυξήσεις σε ζυμαρικά και οινόπνευμα 18%, χαρτικά 9%, ντοματοειδή 13%, βούτυρα-μαργαρίνες 11%, ρύζι-κονσέρβες 17%, δημητριακά-ζαχαρώδη 6%, οινοπνευματώδη-κρασιά 8%, σάλτσες-μαγιονέζες 8%, Μπαχαρικά 6%, απορρυπαντικά 3% και γαλακτοκομικά 3,6%.

Ένα μικρό δείγμα άγριας μαφιόζικης κερδοσκοπίας δίνουν τα στοιχεία της Γενικής Συνομοσπονδίας Αγροτικών Συνεταιρισμών Ελλάδος και του Κέντρου Προστασίας Καταναλωτών που δείχνουν την αχαλίνωτη κερδοσκοπία και την ψαλίδα τιμών από τον παραγωγό στον καταναλωτή εργαζόμενο: Ρύζι (1κιλό), τιμή παραγωγού: 0,31 Ευρώ (κιλό), λιανική τιμή: 3,5 Ευρώ, Απόκλιση: 1.029%, Μακαρόνια (Νο6), τιμή παραγωγού: 0,22 Ευρώ (το κιλό σκληρό σιτάρι), λιανική τιμή: 0,95 Ευρώ, Απόκλιση: 331%, Ελαιόλαδο (1 λίτρο) τιμή παραγωγού 1,85 Ευρώ το λίτρο, λιανική τιμή: 5,72 Ευρώ, Απόκλιση: 209%, Χυμός πορτοκάλι (1 λίτρο) τιμή παραγωγού 0,1 Ευρώ το λίτρο, λιανική τιμή: 1,44 Ευρώ, Απόκλιση: 1.340%, Αυγά (6άδα) τιμή παραγωγού 0,42 Ευρώ, λιανική τιμή: 1,84 Ευρώ, Απόκλιση: 338%, Ψωμί χωριάτικο (1κιλό) τιμή παραγωγού: 0,17 Ευρώ (το κιλό μαλακό σιτάρι), λιανική τιμή: 2,10 Ευρώ, Απόκλιση: 1.135%, Ντομάτες τιμή παραγωγού: 0,45 Ευρώ (το κιλό), λιανική τιμή: 1,39 Ευρώ, Απόκλιση: 208%, Χοιρινό (κρέας-μπούτι 1 κίλο) τιμή παραγωγού: 2,33 – 2,7 Ευρώ (το κιλό), λιανική τιμή: 5,49 Ευρώ, Απόκλιση:119%, Κοτόπουλο νωπό (1 κιλό) τιμή παραγωγού: 1,40 Ευρώ (το κιλό), λιανική τιμή: 4,59 Ευρώ, Απόκλιση: 228%, Πορτοκάλια (1 κιλό) τιμή παραγωγού: 0,18 – 0,22 Ευρώ (το κιλό), λιανική τιμή: 1,15 Ευρώ, Απόκλιση: 422%. («Νέα», 4/3/2009, σελ. 61).

Είναι λοιπόν φανερό πως την ίδια στιγμή που οι τιμές για τα προϊόντα των αγροτο-κτηνοτρόφων μειώνονται δραστικά, οι εργαζόμενοι καταναλωτές της πόλεις τα πληρώνουν ως και 1.340% ακριβότερα σε σχέση με τις τιμές των παραγωγών αγροτών.

Διαβάστε Περισσότερα »