Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

«6η Ολομέλεια»(Μάρτης ΄56): χρουστσωφική πραξικοπηματική παρασυναγωγή διάλυσης του επαναστατικού ΚΚΕ(1918-55) και ίδρυσης του σημερινού αστικο-ρεβιζιονιστικού «Κ»ΚΕ('56)

Επ' αφορμή τα 52 χρόνια από τη διαβόητη «6η πλατιά Ολομέλεια» (Ρουμανία,11-12/3/1956) αναδημοσιεύσουμε ένα κείμενο-τοποθέτηθηση της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 όπως δημοσιεύτηκε to 2006 στην εφημερίδα «Ανασύνταξη».

***
Το Μάρτη έκλεισαν 50 χρόνια από τη διαβόητη «6η πλατιά Ολομέλεια» (Ρουμανία,11-12/3/1956),όπως την αποκάλεσαν οι εκάστοτε διορισμένες απ' τους «σοβιετικούς» δεξιές οπορτουνιστικές ηγεσίες του αστικορεβιζιονιστικού χρουστσωφικού εκτρώματος, γνωστού με το όνομα «Κ»ΚΕ(΄56), και εξακολουθούν να την αποκαλούν και οι σημερινές σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες των «Κ»ΚΕ(‘56)-ΣΥΝ.

Η κακόφημη «6η Ολομέλεια» δεν μπορεί ούτε «πλατιά», μα ούτε καν «Ολομέλεια» να χαρακτηριστεί - ήταν στην πραγματικότητα μια βίαιη πραξικοπηματική παρασυναγωγή της χρουστσωφικής κλίκας και μια χωρίς προσχήματα επέμβαση στο ΚΚΕ - κι αυτό για τους παρακάτω λόγους:

πρώτο, δεν συγκλήθηκε από την ΚΕ του ΚΚΕ, με βάση τις επαναστατικές και καταστατικές Αρχές, αλλά από τη διαβόητη «Διεθνή Επιτροπή»* των «6» κομμάτων, όργανο της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Χρουστσωφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ κλπ.,

δεύτερο, η σύγκλησή της συνιστά ωμή, βίαιη, βάρβαρη, ανοιχτή και απροσχημάτιστη επέμβαση των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά τον επαναστατικού ΚΚΕ(1918-55), μέσω της «Διεθνούς Επιτροπής» των Κουουσίνεν-Ντεζ(τυπικά πρόεδρος της ήταν ο ρουμάνος Ντεζ, ουσιαστικά όμως ήταν ο σοβιετικός Ο. Κουουσίνεν),

τρίτο, συγκαλείται στη βάση της ωμής καταπάτησης των επαναστατικών και καταστατικών Αρχών του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, αλλά και του καταστατικού τον ΚΚΕ,

τέταρτο, δεν συμμετείχε σε αυτή ο νόμιμα εκλεγμένος από το 7° συνέδριο Γενικός Γραμματέας τον ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης,

πέμπτο, συμμετέχουν σ' αυτή καθαιρεμένα από την ΚΕ στελέχη (Π.Μαυρομμάτης, Ζ.Ζωγράφος, Φ.Βέττας, Μ. Τσάντης) και μάλιστα, ορισμένα από αυτά διαγραμμένα από το ΚΚΕ( Μ. Παρτσαλίδης, Μ. Βαφειάδης, Θ. Χατζής, Β. Βασβανάς, Μ. Βατουσιανός, Θ. Μπράτσος),
έκτο, η εισήγηση σ' αυτή δεν έγινε από έλληνα, στέλεχος ή μέλος του κόμματος, έστω κάποιον διαγραμμένο από το ΚΚΕ, αλλά από το δεξιό οπορτουνιστή Γκεοργκίου Ντεζ, γραμματέα τον Εργατικού Κόμματος Ρουμανίας.

Η πραξικοπηματική παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» υπήρξε το αποκορύφωμα των απανωτών επεμβάσεων στα χρόνια 1954-56 της ρεβιζιονιστικής χρουστσωφικής ομάδας στα εσωτερικά τον επαναστατικού ΚΚΕ με στόχο τη ΔΙΑΛΥΣΗ του.

Για να δικαιολογήσουν τις επεμβάσεις τους στο ΚΚΕ οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές πρόβαλαν 4 λόγους, κατασκεύασαν 4 μύθους, ότι στο ΚΚΕ: α) καλλιεργούνταν τάχα και κυριαρχούσε η «προσωπολατρεία» (ιδεαλιστικός χρουστσωφικός μύθος) του Νίκου Ζαχαριάδη, β) κυριαρχούσε τάχα καταπίεση και «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς» (κριτική σε οπορτουνιστικές αντιλήψεις), γ) κυριαρχούσε «δογματισμός-σεχταρισμός» (εννοούν το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό), δ) δεν «επιτρέπονταν» δήθεν ν' ανοιχτεί συζήτηση για τις αιτίες της ήττας των δυο επαναστάσεων (ζητήματα που είχαν ήδη συζητηθεί στις διάφορες Ολομέλειες και στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ).
Και οι τέσσερις αυτοί μύθοι είναι κοινοί σ' όλους τους αντιζαχαριαδικούς οπορτουνιστές ηγέτες: απ' τους χρουστσωφικούς των "Κ"ΚΕ-ΣΥΝ («Σαράντα χρόνια τον ΚΚΕ 1918-1958», σελ. 646-650, εκδ.1958) ως τους «αντιχρουστσωφικούς» της ΟΜΛΕ και σήμερα: ΚΚΕμ-λ, Μ-ΛΚΚΕ, ΚΟΕ κ.λπ.(«Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση τον ΚΚΕ», σελ. 38-45, Αθήνα 1975).

Όμως ο βασικός και κύριος λόγος της επέμβασης των προδοτών χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ, υπήρξε ΕΝΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ: η αποφασιστική στάση Αρχών και κατηγορηματική ΑΡΝΗΣΗ της επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη να εγκαταλείψει τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. τον λενινισμό-σταλινισμό και να ακολουθήσει τον αντεπαναστατικό χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό (παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Αξίζει επίσης με την ευκαιρία να σημειωθεί, αλλά και να προσεχθεί ιδιαίτερα απ' τους νεότερους, ότι κοινός ΣΤΟΧΟΣ της επίθεσης όλων των δεξιών οπορτουνιστών τόσο των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών-ελλήνων) όσο και των «αντιχρουστσωφικών» οπορτουνιστών «κεντριστών» της ηγετικής ομάδας της ΟΜΛΕ (Π.Δανιηλίδης-Γαβρ.Παπαδόπουλος-Γ.Χοτζέας-Ι.Ιορδανίδης) ήταν ο μεγάλος επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης σταλινιστής ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ. Ο αισχρός λασπολόγος του Ζαχαριάδη, Πρόεδρος της διαβόητης Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής (ΠΚΕ-Ρουμανία) - «πρακτορείο τον αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού» (ΣΟΦΙΑΝΟΣ) - γράφει σχετικά: «όσο για τον Ζαχαριάδη, εγώ πάντοτε έλεγα πως έπρεπε να φύγει έξω από το Κόμμα, άσχετο αν δεν έφυγε με σωστό τρόπο» (Π. Δανιηλίδης: «Ο Πολύδωρος θυμάται», σελ. 288, Αθήνα 1990).

Σ' αντίθεση με τα αντιμαρξιστικά μυθεύματα της αντιζαχαριαδικής δεξιάς οπορτουνιστικής ηγετικής ομάδας της ΟΜΛΕ (Π.Δανιηλίδης-Γ.Παπαδόπουλος-Γ.Χοτζέας-Ι.Ιορδανίδης) ότι τάχα «το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να γίνει ένα πραγματικά μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, ένα αληθινά επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου»(«Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια του ΚΚΕ», σελ. 46, Αθήνα, 1975), αυτό ήταν - παρά τη δεξιά παρέκκλιση της περίοδο της κατοχής και την προδοσία της Σιαντικής ηγεσίας - ένα πραγματικά επαναστατικό μαρξιστικό κόμμα, δηλ. ένα λενινιστικού-σταλινικού τύπου κόμμα, μέχρι τη διάλυσή του και το οποίο επιπλέον καθοδήγησε όλους τους μεγαλειώδεις αγώνες του επαναστατικού προλεταριάτου και ολόκληρου του ελληνικού λαού ενάντια στους ιταλο-γερμανούς φασίστες κατακτητές και τους αμερικανοάγγλους ιμπεριαλιστές, ενάντια στον καπιταλισμό (άκριτη και ολωσδιόλου αδικαιολόγητη αντιγραφή της ίδιας θέσης-αντιμαρξιστικής εκτίμησης συναντά ο αναγνώστης και στο: Ν. Κουλούρης: «Ελληνική βιβλιογραφία τον Εμφυλίου Πολέμου 1945-1949», σελ. 17, Αθήνα 2000).

Ένας άλλος μύθος και συνάμα πελώριο ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ που καλλιέργησαν και καλλιεργήθηκε και καλλιεργείται συστηματικά απ' τους αντιζαχαριαδικούς οπορτουνιστές είναι πως τάχα το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 «δέχτηκε» ομαλά-«ειρηνικά» το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό δηλ. μετεξελίχθηκε «ειρηνικά» σε αστικο-ρεβιζιονιστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα και μάλιστα ήταν τάχα «έτοιμο» «να δεχθεί το ρεβιζιονισμό χρουστσωφικού τύπου».

Η κοινή αυτή θέση - ψευδέστατος ισχυρισμός - όλων των αντιζαχαριαδικών δηλ. της χρουστσωφικής προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Φλωράκη κ.λπ. και των «αντιχρουστσωφικών» της οπορτουνιστικής ομάδας Π. Δανιηλίδη-Γ. Παπαδόπουλου-Γ. Χοτζέα-Ι. Ιορδανίδη έχει δυο στόχους: πρώτο, να αμφισβητηθεί άμεσα ή έμμεσα την επέμβαση των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ (σήμερα μετά μισό αιώνα ομολογεί την επέμβαση και η κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα) και δεύτερο, να παρουσιαστεί το σημερινό αστικο-ρεβιζιονιστικό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ('56) ως «συνέχεια» του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ με το οποίο προφανώς δεν έχει καμιά απολύτως σχέση: ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά.

Ο ισχυρισμός των αντισταλινικών (με τη μορφή της «λαθολογίας») και βαμμένων αντιζαχαριαδικών της ρεβιζιονιστικής ηγετικής ομάδας της ΟΜΛΕ ότι τάχα «στις παραμονές της χρουστσωφικής επέμβασης, το ΚΚΕ, διαβρωμένο από τον οπορτουνισμό ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά, ήταν «έτοιμο» να δεχθεί τον ρεβιζιονισμό χρουστσωφικών τύπου» («Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια του ΚΚΕ», σελ. 47, Αθήνα 1975) βρίσκεται σε πλήρη ρήξη με την ιστορική αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ και αποτελεί χονδροειδέστατο ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ. Ακριβής, πέρα απ' την αντιφατικότητα, αντιγραφή τον ίδιου ιστορικού ψεύδους αποτελεί και ο ισχυρισμός πως «στις παραμονές επέμβασης της Επιτροπής Ο. Κουουσίνεν- Γ. Ντεζ, το ΚΚΕ ήταν σχεδόν «επεξεργασμένο» να δεχθεί την επικυριαρχία τον ρεβιζιονισμού ως γενική τον γραμμή με τη μεθοδευμένη δραστική συνδρομή της κρατικής σοβιετικής εξουσίας» (Ν. Κουλούρης: «ελληνική βιβλιογραφία τον εμφυλίου πολέμου 1945-1949», σελ. 17, ΑΘήνα 2000).

Σ' αντίθεση με τους ψευδέστατους και προκλητικότατους ισχυρισμούς των «αντιχρουστσωφικών» δεξιών οπορτουνιστών ηγετών της ΟΜΛΕ και των σημερινών κομματιών της (ΚΚΕμ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΟΕ κλπ), - που δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορική αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ - στις παραμονές της χρουστσωφικής επέμβασης, το ΚΚΕ ήταν ΠΑΝΕΤΟΙΜΟ ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά να αποκρούσει και απέκρουσε με αποφασιστικότητα τις ρεβιζιονιστικές επεμβάσεις, προβάλλοντας μάλιστα μαζική αντίσταση:

1)η επαναστατική καθοδήγηση Ζαχαριάδη απόκρουσε τις απανωτές επεμβάσεις της χρουστσωφικής ομάδας στα εσωτερικά του ΚΚΕ την περίοδο 1954-56,

2)δεν δέχτηκε να εγκαταλείψει τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό,

3)αρνήθηκε να ακολουθήσει τη νέα δεξιά, οπορτουνιστική αντισταλινική γραμμή,

4)ήρθε σε ανοιχτή ρήξη-σύγκρουση με τη ρεβιζιονιστική χρουστσωφική ομάδα όταν αυτή το Σεπτέμβρη του '55 σκηνοθέτησε και καθοδήγησε το πογκρόμ της Τασκένδης - όχι μόνο η καθοδήγηση αλλά και η συντριπτικότατη πλειοψηφία, πάνω από 95% (η αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών που υπήρξε μαζικότατη σ' όλες τις τότε ακόμα σοσιαλιστικές χώρες, κυμαίνονταν σε ποσοστό 85-95%, ανάλογο ήταν το ποσοστό και στην Ελλάδα),

5)η 5η Ολομέλεια (26-28/12/1955), με πρόταση του Ν. Ζαχαριάδη, καταδικάζει ανοιχτά την ανάμειξη των σοβιετικών στην ΚΟ Τασκένδης, σημειώνοντας στην Απόφαση ότι η φράξια «δε θα μπορούσε να πετύχει τίποτα αν δεν είχε την υποστήριξη ορισμένων τοπικών σοβιετικών συντρόφων, που ένα μέρος τους είχε πειστεί ότι η φράξια είναι το πιο γερό και φιλοσοβιετικό κομμάτι της ΚΟΤ που πρέπει να το υποστηρίξουν και να το βοηθήσουν»(Απόφαση της Ολομέλειας: Η κατάσταση στην ΚΟΤ και τα άμεσα καθήκοντα της οργάνωσης, στο: «το ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα, Τόμος 7°ς, 1949-55», σελ. 450, Αθήνα, 1995).

Το ΚΚΕ δεν αποδέχτηκε ποτέ το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό μα ούτε κατέστη δυνατή «η επιβολή του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ» εκ μέρους της κλίκας των Χρουστσωφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ κ.λπ. όπως ισχυρίζεται η ρεβιζιονιστική ηγεσία τον Μ-Λ ΚΚΕ («ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» 25/03/2006, σελ.10-11) γιατί όπως είδαμε μόλις παραπάνω, οι επεμβάσεις των χρουστσωφικών στο ΚΚΕ αποκρούστηκαν νικηφόρα απ' την επαναστατική καθοδήγηση του Νίκου Ζαχαριάδη. Και ακριβώς επειδή η χρουστσωφική κλίκα δεν κατάφερε να επιβάλει στο ΚΚΕ το ρεβιζιονισμό, ΔΙΕΛΥΣΕ, με ανοιχτή επέμβαση δηλ. την παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας», το κόμμα τον επαναστατικού προλεταριάτου, το μαρξιστικό ΚΚΕ1918-55 και στη θέση του συγκρότησε-ίδρυσε ένα άλλο νέο αστικορεβιζιονιστικό κόμμα, το «Κ»ΚΕ(‘56).Το ΚΚΕ απλά διαλύθηκε με την ωμή βίαιη πραξικοπηματική επέμβαση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών.

Η επαναστατική καθοδήγηση τον Νίκου Ζαχαριάδη, παρά τις αφόρητες και δυσβάσταχτες πιέσεις της χρουστσωφικής κλίκας, παρέμενε σταθερά, αταλάντευτα και με συνέπεια ως το τέλος δηλ. ως την επίσημη ανοιχτή ΔΙΑΛΥΣΗ του ΚΚΕ το Μάρτη του '56 («6η Ολομέλεια») απ' τους επεμβασίες χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές στον επαναστατικό λενινιστικό-σταλινικό δρόμο. Οι μπαρουτοκαπνισμένοι μαχητές του ΔΣΕ, οι ήρωες σταυραετοί των Γράμμου-Βίτσι-Κλέφτη-Μουργκάνας ταπείνωσαν, και μάλιστα μέσα στη φωλιά της, την υπερφίαλη προδοτική ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Χρουστσώφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ κλπ., σώζοντας ταυτόχρονα και την τιμή της μεγάλης σταλινικής σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης.

Μάλιστα, το ΚΚΕ είναι το ΜΟΝΟ στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα από τα κόμματα των καπιταλιστικών χωρών, που όχι μόνο δεν υιοθέτησε το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό, αλλά απόκρουσε με αποφασιστικότητα και επιτυχία το αντεπαναστατικό αυτό ιδεολογικοπολιτικό αστικό ρεύμα, το ΜΟΝΟ που δεν μετατράπηκε σε αστικορεβιζιονιστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα. Και ακόμα είναι το ΠΡΩΤΟ στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που εγκαινίασε σε παγκόσμια κλίμακα την πάλη των επαναστατών κομμουνιστών κατά του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, και μάλιστα ανοιχτά, από το Σεπτέμβρη του 1955, και αυτή είναι η σπουδαία και μεγάλη, παγκόσμιας ιστορικής σημασίας, συμβολή των ελλήνων κομμουνιστών, με επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Συμπερασματικά: Το επαναστατικό-σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ δεν εγκατέλειψε ποτέ το μαρξισμό-­λενινισμό-σταλινισμό, ούτε αποδέχτηκε το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό, αλλά ούτε μετατράπηκε σε αστικορεβιζιονιστικό κόμμα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, όπως υποστηρίζουν-προπαγανδίζουν οι χρουστσωφικοί των «Κ»ΚΕ(‘56)-ΣΥΝ, για να «αποδείξουν» τη δήθεν «συνέχειά» τους με το επαναστατικό ΚΚΕ(1918-55) ή αφήνουν σαφώς να εννοηθεί, ακολουθώντας τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές, και ρίχνοντας «νερό» στο «μύλο» τους, οι αντιζαχαριαδικοί του νέου αντισταλινικού ρεβιζιονιστικού ρεύματος (ΚΚΕ μ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΟΕ κλπ).

Η πραξικοπηματική παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» των σοβιετικών χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών είχε δυο στόχους: α) τη βίαιη ΔΙΑΛΥΣΗ του επαναστατικού ΚΚΕ, β) τη συγκρότηση μιας αστικορεβιζιονιστικής ηγετικής ομάδας για την ίδρυση τον σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ('56).

1. Βίαιη ΔΙΑΛΥΣΗ του επαναστατικού ΚΚΕ.

Η διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ επιτεύχθηκε:α) με τη βίαιη καθαίρεση της εκλεγμένης ηγεσίας Ζαχαριάδη, σύλληψη και εκτόπισή της διάλυση που ολοκληρώθηκε β) με τις μαζικές διαγραφές-αποχωρήσεις χιλιάδων κομμουνιστών μετά το 1956 και γ) την οριστική διάλυση όλων των Οργανώσεων το1958 (Απόφαση της «8ης Ολομέλειας» (ακριβέστερα της 3ης Ολομέλειας τον «Κ»ΚΕ('56)).

Με τη διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ(1918-55) ο χρουστσωφικός ρεβιζιονισμός προκάλεσε τη μεγαλύτερη και καταστροφικότερη ζημιά στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Ακόμα μεγαλύτερη προκάλεσε σε ολόκληρο το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα με: 1) τη διάλυση σχεδόν όλων των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων και τη μετατροπή τους σε αστικορεβιζιονιστικά σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματα, 2) την πλήρη, μετά το 1956, παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες - παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας '60, 3) τη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.

Οι επαναστάτες κομμουνιστές σταλινιστές-ζαχαριαδικοί διατήρησαν στις ρεβιζιονιστικές χώρες τις Οργανώσεις του επαναστατικού ΚΚΕ (1918-55) σε συνθήκες άγριας βαθιάς παρανομίας και πρωτοφανών φασιστικών διώξεων, εκ μέρους των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστικών ηγεσιών των διαφόρων χωρών (πάντα σε στενή συνεργασία με τους έλληνες ρεβιζιονιστές). Όμως σ' αυτές τις Οργανώσεις προκλήθηκαν αδικαιολόγητες διασπάσεις, υποκινημένες και καθοδηγημένες από τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές, με καταστροφικές συνέπειες για το επαναστατικό κίνημα της χώρας (ό,τι δεν πέτυχαν οι προδότες χρουστσωφικοί με τις φασιστικές διώξεις, το πέτυχαν, δυστυχώς, με τις διασπάσεις).

Η δεύτερη μεγάλη ζημιά, μετά από εκείνη των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών, στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα προκλήθηκε από τη διάσπαση - προς όφελος των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών και σε συνεργασία μαζί τους - της κρυφοχρουστσωφικής αντιζαχαριαδικής ομάδας της Ρουμανίας των Πολύδωρου Δανιηλίδη-Γαβρίλου Παπαδόπουλου-Βάσκου Πασχάλη κλπ, που είχε συγκροτήσει τη διαβόητη Προσωρινή Κεντρική Επιτροπή (ΠΚΕ), η οποία κυκλοφόρησε, εν γνώσει της, κατασκευασμένο από τους χρουστσωφικούς, αλλά αποδιδόμενο στο Ζαχαριάδη γράμμα, και η οποία, με βάση αυτό το γράμμα και με υπόδειξη των χρουστσωφικών, κατάγγειλε το δεσμώτη της Σιβηρίας Γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη ως «αποστάτη», προκαλώντας, έτσι, μεγάλη διάσπαση στους έλληνες κομμουνιστές: «Αυτά που μεταδίδονται για τον Ζαχαριάδη δεν είναι αληθινά. Διαπίστωσα πως το λεγόμενο γράμμα Ζαχαριάδη δεν είναι γράμμα του Ζαχαριάδη, αλλά γράμμα γραμμένο από ρεβιζιονιστική συμμορία. Η ΙΙΚΕ σαν πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού ανάλαβε να το κυκλοφορήσει για να σπείρει την σύγχυση στο κίνημα των μαρξιστών-λενινιστών, να υποσκάψει την ηθική, κομματική και πολιτική οντότητα του Ζαχαριάδη, να διασπάσει την ενότητα των γραμμών τον κινήματος και να το αποσυνθέσει» (Γράμμα ΣΟΦΙΑΝΟΥ προς τους κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες Τσεχοσλοβακίας 6.1.1968).
Την καταγγελία αυτή της «ΠΚΕ σαν πρακτορείο του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού» εκ μέρους του διορατικότατου επαναστάτη κομμουνιστή σταλινιστή ζαραχαριαδικού Σοφιανού επιβεβαίωσε-ομολόγησε άθελά του ο Π.Δανιηλίδης, τότε Πρόεδρος της ΠΚΕ, γράφοντας: «Τελικά ύστερα από υπόδειξη των ρουμάνων το γράμμα δημοσιεύτηκε. Το γράμμα εκείνο προκάλεσε σύγχυση και διαφωνίες στις οργανώσεις μας» (Κ Γκριτζώνα: «Μετά το Γράμμο», σελ. 33, εκδ. «Γλάρος», Αθήνα 1986). Ομολογεί δηλ. ανοιχτά, μετά σχεδόν μια εικοσαετία, το 1986, τη συνεργασία της ΠΚΕ με τους ρουμάνους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές.

Ανάλογη ζημιά προκάλεσε στην Ελλάδα και η αντισταλινική-αντιζαχαριαδική κατεύθυνση των δεξιών οπορτουνιστών ηγετών της «Αναγέννησης»-ΟΜΛΕ των Χοτζέα-Ιορδανίδη.
Ο ισχυρισμός των αντισταλινικών-αντιζαχαριαδικών ηγετών του Μ-ΛΚΚΕ, αλλά και των άλλων (ΚΚΕμ­λ, ΚΟΕ κλπ.) ότι η «έκδοση της «Αναγέννησης», εγκαινίασε την οργανωμένη, δημόσια εμφάνιση τον μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας» («ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ», 25/02/2006, σελ. 20) δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική αλήθεια. Οι οπορτουνιστές ηγέτες της «Αναγέννησης» Ι.Ιορδανίδης-Γ.Χοτζέας στην μεγάλη και οξύτατη ιδεολογικοπολιτική σύγκρουση μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, και του αντεπαναστατικού χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, μεταξύ της διορισμένης ρεβιζιονιστικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη κ.λ.π. και του ζαχαριαδικού ΚΚΕ, με την αντισταλινική λαθολογία και την αντιζαχαριαδική τοποθέτησή τους, επέλεξαν για τον εαυτό τους και κράτησαν μια «κεντριστική» στάση αντί της επαναστατικής χωρίς επιφυλάξεις λενινιστικής-σταλινικής και ζαχαριαδικής στάσης. Ορθότατα ο επαναστάτης κομμουνιστής ΣΟΦΙΑΝΟΣ κατατάσσει σε γράμμα του (14 Γενάρη 1966) την «Αναγέννηση» στις «ρεβιζιονιστικές ομάδες και κατευθύνσεις που ξεφύτρωσαν ύστερα απ' την ωμή επέμβαση του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού στα εσωτερικά του ΚΚΕ», η οποία, ανάμεσα στ' άλλα, υποστηρίζει «ότι είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για την «αλλαγή» στο κόμμα, πράγμα που δικαιολογεί την ωμή επέμβαση του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ και την συνωμοσία και την επίθεση που οργανώθηκε ενάντια στις επαναστατικές δυνάμεις τον ΚΚΕ».
Οι δύο αντιζαχαριαδικές αυτές Οργανώσεις ενώθηκαν κατά την περίοδο της δικτατορίας (αρχές της δεκαετίας τον '70) και συνέχισαν τη διασπαστική τους δράση, για να κομματιαστούν στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης», ενώ στην πορεία μετεξελίχθηκαν σε μια νέα, ολοκληρωμένη πλέον, παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού (στα βασικά ζητήματα της επανάστασης και του σοσιαλισμού): εκείνη της αντισταλινικής «λαθολογίας» που κορυφώνεται-εκφράζεται σε μια αστικορεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού δηλ. διατήρησης στη σοσιαλιστική κοινωνία των δυο ανταγωνιστικών τάξεων μπουρζουαζίας-προλεταριάτου, αντίληψη ολοφάνερα αντιμαρξιστική, που με σαφήνεια διατυπώνεται ως εξής: «το προλεταριάτο και η αστική τάξη... παραμένουν οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας» και «η κύρια αντίθεση στη σοσιαλιστική κοινωνία είναι ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη» («Η συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ,7-9 Ιουνίου 1991, σελ. 65).

Η ιδεολογικό-πολιτικο-οργανωτική συνέχεια, μετά τις διασπάσεις, των επαναστατικών κομμουνιστικών σταλινικών-ζαχαριαδικών Οργανώσεων της Τασκένδης και των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών βρίσκεται σήμερα στη σταλινική-ζαχαριαδική «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ(1918-55)», που καθοδηγείται απ' τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. τον λενινισμό-σταλινισμό.


2. Η συγκρότηση μιας αστικορεβιζιονιστικής ηγετικής ομάδας για την ίδρυση του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ(‘56)

Η βίαιη πραξικοπηματική καθαίρεση της εκλεγμένης επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη απ' τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές στην οργανωμένη απ' τους ίδιους παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» - ήταν το πρώτο ανοιχτό μα και το αποφασιστικότερο χτύπημα ΔΙΑΛΥΣΗΣ του ΚΚΕ - και η συγκρότηση μιας δεξιάς οπορτουνιστικής ομάδας αποτέλεσε ταυτόχρονα και το πρώτο βήμα ίδρυσης ενός νέου αστικορεβιζιονιστικού, σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματος, το «Κ»ΚΕ (‘56).

Η διαβόητη «6η Ολομέλεια» είναι στην πραγματικότητα η 1η Ολομέλεια του τότε υπό συγκρότηση αστικορεβιζιονιστικού «Κ»ΚΕ(‘56), το οποίο δεν έχει απολύτως καμία σχέση και σε κανένα επίπεδο: ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά, με το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 επειδή, με βάση τη γραμμή της «6ης Ολομέλειας» που υιοθέτησε την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, αυτό το νέο κόμμα, σε:

α) ιδεολογικό επίπεδο δεν καθοδηγείται πλέον απ' τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. λενινισμό-σταλινισμό, αλλά απ' το αντεπαναστατικό ρεύμα τον χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού (παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), όπως αυτό εκφράζεται στο διαβόητο 20ο Συνέδριο και στα μετέπειτα συνέδρια του ΚΚΣΕ,

β) πολιτικό επίπεδο έχει μια ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή και ένα ρεφορμιστικό Πρόγραμμα που δεν θίγει τα θεμέλια τον καπιταλισμού, ενώ στα βασικά ζητήματα της επανάστασης απορρίπτει το μαρξισμό και υιοθετεί την αντεπαναστατική γραμμή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας δηλ. τη γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος» - αντί τη μαρξιστική της βίαιης ένοπλης επανάστασης - στο σοσιαλισμό με τη διατήρηση-«βοήθεια» του αστικού κράτους («εκδημοκρατισμός» του αστικού κράτους αντί συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής), απορρίπτει άμεσα ή έμμεσα την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, έχει τέλος μια αστική αντίληψη του σοσιαλισμού δηλ. ενός «σοσιαλισμού» χωρίς δικτατορία τον προλεταριάτου και τη διατήρηση σ' αυτόν των αστικών κομμάτων («πλουραλιστικός σοσιαλισμός»),

γ) οργανωτικό επίπεδο, πέρα απ' την διάλυση όλων των Οργανώσεων το 1958, δεν είναι πλέον κόμμα νέου τύπου δηλ. λενινιστικού-σταλινικού τύπου αλλά λειτουργεί όπως τα αστικά σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματα.

Έτσι είναι ολοφάνερο ότι το νέο κόμμα που πρωτοσυγκροτήθηκε το 1956, το σημερινό «Κ»ΚΕ(‘56), ήταν ευθύς εξαρχής ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα.

Το 1968 το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ('56) διασπάσθηκε σε δυο χρουστσωφικές ρεβιζιονιστικές κατευθύνσεις: μία χρουστσω-μπρεζνιεφική («Κ»ΚΕ(‘56)) και μια χρουστσω-«ευρωκομμουνιστική» («Κ»ΚΕ εσω.). Πρόκειται για μια ενδορεβιζιονιστική διάσπαση για δευτερεύοντα ζητήματα, ενώ στα κεντρικά και βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος: εκείνα της επανάστασης και σοσιαλισμού, έχουν τις ίδιες αστικο-ρεβιζιονιστικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις δηλ. τις θέσεις των 20ου και 22ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.

Καθόλη τη διάρκεια της ύπαρξής του το ενιαίο αρχικά «Κ»ΚΕ(‘56) αλλά και τα δύο χρουστσωφικά κομμάτια στη συνέχεια («Κ»ΚΕ και «Κ»ΚΕ εσω-ΣΥΝ) απ' το ‘56 ως τα σήμερα ακολούθησαν τη γνωστή ρεφορμιστική γραμμή της ταξικής συνεργασίας - αντί τη γραμμή της επαναστατικής ταξικής πάλης μεταξύ μπουρζουαζίας-προλεταριάτου - και υπεράσπισαν δραστήρια όλα τα πολιτικό-οικονομικά μέτρα παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες, προπαγανδίζοντας-προβάλλοντας ταυτόχρονα ως «σοσιαλισμό» τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της περιόδου των Χρουστσωφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσώφ, τον οποίο μάλιστα αποκαλούσαν «πραγματικό σοσιαλισμό» .

Στις ρεβιζιονιστικές χώρες πρωτοστάτησαν στις φασιστικές διώξεις των επαναστατών κομμουνιστών σταλινιστών-ζαχαριαδικών που με υπόδειξή τους πολλές εκατοντάδες κρατήθηκαν στις φυλακές και πολλές δεκάδες στάλθηκαν εξορία, μεταξύ των οποίων και ο Νίκος Ζαχαριάδης που με τα 17 χρόνια εξορίας στη Σιβηρία δολοφονήθηκε απ' τη φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ τον Αύγουστο του 1973 με υπόδειξη-σύμφωνη γνώμη της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Φλωράκη-Λουλέ-Τσολάκη κλπ., για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και τους χαλάσει τα προδοτικά σχέδιά τους.

Κατά τη διάρκεια της πάλης κατά της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας η ηγεσία Φλωράκη του «Κ»ΚΕ('56) τάχθηκε ανοιχτά κατά της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ του Πολυτεχνείου, προσπάθησε να την αποτρέψει και ματαιώσει και έφτασε μάλιστα στο σημείο να χαραχτηρίσει τους φοιτητές πού ξεκίνησαν απ' τη Νομική να καταλάβουν το Πολυτεχνείο σαν «πράκτορες» της ΚΥΠ και της ΣΙΑ («Πανσπουδαστική» Νο 8).

Στη «μεταπολίτευση» η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ για να πετύχει την νομιμοποίηση τον κόμματός της υπέγραψε την επαίσχυντη δήλωση υποταγής στα ντόπια μονοπώλια (υπογραμμένη από τον αποστάτη Φλωράκη στις 2 Οκτώβρη 1974), στην οποία αναφέρεται: «αι αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελεύθερου Δημοκρατικού Πολιτεύματος».
Απ' τα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» ως τα τέλη σχεδόν της δεκαετίας τον '80 προπαγάνδιζε τη συνεργασία με το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ με το οποίο θα οδηγούσαν τάχα τη χώρα στη «μεγάλη» ή «πραγματική αλλαγή» και ύστερα στο «σοσιαλισμό», ενώ το 1989 έφτασε στο σημείο να μπει για πρώτη φορά σε δυο αστικές κυβερνήσεις (Τζανετάκη-Ζολώτα), μάλιστα δεν δίστασε μαζί με το μοναρχοφαστικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας να συγκροτήσει κυβέρνηση - την πρώτη ως τα σήμερα στην ιστορία του διεθνούς χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού.

Τα τελευταία χρόνια η σοσιαλδημοκρατική καθοδηγητική ομάδα του ΚΚΕ, με επικεφαλής την Α. Παπαρήγα κυριαρχείται ολοένα και περισσότερο από εθνικιστικές-νεορθόδοξες αντιδραστικές απόψεις που έχουν δυναμώσει επικίνδυνα με τη συνεργασία της εθνικίστριας θεούσας Λ. Κανέλλη, κλπ και το εθνικιστικό ΔΗΚΚΙ, ενώ δεν έχει μέτωπο πάλης κατά τού εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού-φασισμού και του θρησκευτικού σκοταδισμού (επιπλέον υπάρχει στενή συνεργασία με τον χουντοΧριστόδουλο μέσω Λ. Κανέλλη, κλπ).

Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ('56) για να διατηρήσει και αυξήσει τις δυνάμεις της οξύνει τεχνητά τις σχέσεις με το δίδυμο χρουστσωφικό αδερφό της, τον ΣΥΝ, και διακηρύσσει ότι δεν θέλει σε κανένα επίπεδο συνεργασία μαζί του, ούτε σ' εκείνο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, φοβούμενη προφανώς διαρροές προς τον Συνασπισμό, με την δικαιολογία ότι ο ΣΥΝ επικροτεί την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Δε διστάζει όμως να συνεργαστεί με το εθνικιστικό ΔΗΚΚΙ, και την «Κομμουνιστική Ανανέωση» που και τα δύο είναι υπέρ της ΕΕ, μα ακόμα και με την Νέα Δημοκρατία, όπως στην Καρδίτσα (και αλλού) με κοινό υποψήφιο δήμαρχο «Κ»ΚΕ-ΝΔ και φέτος τον Χρ. Τέγο.
Όμως δεν καταφέρνει να βρει σημεία διαφοροποίησής της απ' τον ΣΥΝ, αφού στα βασικά ζητήματα της επανάστασης και σοσιαλισμού ακολουθούν και τα δυο αυτά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) το διαβόητο «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» με τη βοήθεια του «εκδημοκρατισμένου» αστικού κράτους και έχουν την ίδια χρουστσωφική αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του «σοσιαλισμού». Μάλιστα η ηγεσία του ΣΥΝ βγαίνει στο «Κ»ΚΕ('56) μόνιμα απ' τα αριστερά σε σειρά ζητήματα όπως φεουδο-αστικού ιερατείου με επικεφαλής τον χουντοΧριστόδουλο (ταυτότητες, κλπ.), εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού-φασισμού, φασιστικής καταστολής των κινητοποιήσεων απ' τα ΜΑΤ (η «Αυγή» προβάλει πρωτοσέλιδα τις επιθέσεις των ΜΑΤ ενάντια σ' απεργούς και διαδηλωτές, ενώ αντίθετα ο «Ριζοσπάστης» όχι μόνο δεν τις προβάλλει μα ούτε καν τις καταδικάζει και ακόμα χειρότερο τις αποσιωπά με προκλητικό τρόπο και επιπλέον προπαγανδίζει στην εργατική τάξη και το λαό, με εντολή προφανώς του «κανίβαλου» της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς Πολύδωρα, ότι τα ΜΑΤ δε χρησιμοποιούνε γκλοπς, δακρυγόνα και χημικές ουσίες αλλά «πιπερόσκονη» για «φτάρνισμα» των διαδηλωτών, («Ρ» 26/4/2006, σελ. 16-17)). Επιπλέον στηρίζει μόνιμα άμεσα ή έμμεσα την αντιδραστική κυβέρνηση Καραμανλή ακολουθώντας πάντα μία διασπαστική στάση-εναρμονισμένη-ενταγμένη στη διασπαστική τακτική της κυβέρνησης - ώστε μέσω της διάσπασης να υπονομεύεται ευθύς εξαρχής η ΕΝΟΤΗΤΑ και η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ των κινητοποιήσεων των εργαζομένων, να αποδυναμώνονται οι αγώνες της εργατικής τάξης και να γίνονται ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΙ ώστε να περνούν κάθε φορά τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης όπως συνέβηκε τα δυο τελευταία χρόνια.

Και αυτές τις μέρες που γράφεται αυτό το σημείωμα και βρίσκεται σε ορμητική ανάπτυξη η πάλη των φοιτητών κατά τον νέου νόμου-πλαίσιο με τις ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ και την «απεργία διαρκείας» των Πανεπιστημιακών που αποφάσισε η ΠΟΣΔΕΠ, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ βαδίζει χέρι-χέρι με την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και δια στόματος της ΔΗΠΑΚ («Κ»ΚΕ) αντιτάχθηκε και κατασυκοφαντεί την «απεργία διαρκείας» αλλά και τις «καταλήψεις διαρκείας» που τάχα μ' αυτές «διευκολύνεται το πέρασμα της κυβερνητικής πολιτικής για την ανώτατη εκπαίδευση» και επιπλέον η ΔΗΠΑΚ απειλεί ότι «θα διεκδικήσει την καταψήφιση της σχετικής απόφασης της ΠΟΣΔΕΠ» («Ρ» 27/ 5/2006, σελ. 6), ενώ αλλού τις χαρακτηρίζει «πολιτικό τυχοδιωκτισμό» («Ρ» 31/5/2006, σελ. 12) και η ΠΚΣ («Κ»ΝΕ) αντιτίθεται στις ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - τη μοναδική αυτή τη στιγμή αποτελεσματική μορφή πάλης - και κατηγορεί τις «δυνάμεις των ΠΑΣΠ-ΣΥΝ-ΕΑΑΚ που θεοποιούν τη μορφή της κατάληψης» («Ρ» 28/5/2006, σελ.12).
Έτσι στο συγκεκριμένο δίκαιο αγώνα των φοιτητών κατά του νόμου-πλαίσιο απ' τα αριστερά βγαίνουν στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ και της «Κ»ΝΕ όχι μόνο οι φοιτητές των εξωκοινοβουλευτικών αριστερών οργανώσεων και του ΣΥΝ αλλά και η ΠΑΣΠ του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ.
Τέλος η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, πέρα απ' τη φιλοαμερικάνικη στάση της στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του Ιράκ με κεντρικό σύνθημα «έξω η Ελλάδα από τον πόλεμο» αντί του αντιϊμπεριαλιστικού «έξω τα αμερικανοαγγλικά στρατεύματα απ' το Ιράκ» - αφήνοντας έτσι στο απυρόβλητο τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές - υποστηρίζει σταθερά, ακόμα και σήμερα, τους αμερικανοτσολιάδες δοσίλογους συντρόφους της χρουστσωφικούς του ιρακινού «κομμουνιστικού κόμματος» που συνεργάστηκαν και συνεργάζονται με τα στρατεύματα κατοχής και στελέχη του εκτελούνται απ' τις δυνάμεις της ιρακινής αντίστασης, ενώ η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα στέλνει συλλυπητήρια γράμματα, που δεν τα δημοσιεύει στα έντυπά της, για το θάνατο των δοσιλόγων συντρόφων της (Επιστολή Αγγουράκη τέλη Νοέμβρη 2005)

* Μετά σχεδόν μισό αιώνα η σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα ομολογεί κι' αυτή ότι υπήρχε επέμβαση στο ΚΚΕ: «από τα έξι κόμματα που είχαν συγκροτήσει τη Διεθνή Επιτροπή πήραν μέρος στην Ολομέλεια οι παρακάτω αντιπρόσωποι: 1) Γιούγκοφ, από το Κομμουνιστκό Κόμμα της Βουλγαρίας.2) Κόβατς, από το Κόμμα των Ούγγρων Εργαζομένων. 3) Μάζουρ, από το Ενοποιημένο Εργατικό Κόμμα της Πολωνίας. 4) Γκεοργκίου Ντεζ, από το Εργατικό Κόμμα της Ρουμανίας. 5) Κουουσίνεν, από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης. 6) Μπάρακ, από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τσεχοσλοβακίας

Εισηγητής ο Γκεόργκε Γκεοργκίου Ντεζ, πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής («Το ΚΚΕ, επίσημα κείμενα», τόμος 8α 1956-1961, σελ.13, Αθήνα 1987)
Διαβάστε Περισσότερα »

Ανακλήθηκε η απόλυση του συναδέλφου από το βιβλιοπωλείο ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ

Το Σάββατο 22/3 στις 11 π.μ. βρεθήκαμε έξω από το βιβλιοπωλείο ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ, μπλοκάροντας τη λειτουργία του. Διαμαρτυρηθήκαμε για την απόλυση συναδέλφου μας που έγινε στις 14/3. Ο συνάδελφος απολύθηκε επειδή, στις 13/3, συμμετείχε στην ΑΠΕΡΓΙΑ των courier, ντελιβεράδων, εξωτερικών υπαλλήλων που είχε κηρύξει η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ).
Ανάλογο μπλοκάρισμα για πολλές ώρες είχε γίνει και την Τετάρτη 19/3, ημέρα της Πανεργατικής Απεργίας.
Εκατό περίπου άτομα (βιβλιοϋπάλληλοι, courier, συμπαραστάτες) με τα πανώ των  σωματείων (ΣΒΕΟΔ και Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου - Χάρτου Αττικής) κλείσαμε τις πόρτες του βιβλιοπωλείου. Με προκηρύξεις και ντουντούκα ενημερώναμε τους πελάτες και τους περαστικούς, καλώντας τους να μας συμπαρασταθούν. Η ανταπόκριση στο κάλεσμά μας ήταν πολλή μεγάλη, το βιβλιοπωλείο νέκρωσε.
Αντιπροσωπεία από τα δύο σωματεία μαζί με τον απολυμένο είχαν συνάντηση με τη νομική σύμβουλο της εταιρείας Καλλέργη Ασπ., η οποία δήλωσε ότι, "η εταιρεία, ό,τι έχει να πει, θα το πει τη Δευτέρα στην τριμερή συνάντηση στην Επιθ. Εργασίας".
Στις 1.00 μ.μ., και ενώ η διαμαρτυρία - αποκλεισμός συνεχιζόταν κανονικά, η νομική σύμβουλος της εταιρείας κάλεσε εκ νέου την αντιπροσωπεία των σωματείων και τον απολυμένο συνάδελφο και τους ανακοίνωσε ότι, "η εταιρεία δέχεται να κάνει επαναπρόσληψη την Τετάρτη το πρωί, αρκεί να λήξει τώρα ο αποκλεισμός".


Από χτες ο συνάδελφός μας βρίσκεται πάλι στη δουλειά. Μια σημαντική ΝΙΚΗ για όλους μας! Η εκδικητική απόλυση δεν πέρασε. Η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία δεν πέρασαν.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ - ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ - ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ.
Ευχαριστούμε όλους όσους μας συμπαραστάθηκαν. Να σημειώσουμε ότι, το Σάββατο στη διαμαρτυρία βρέθηκαν μαζί μας και συνάδελφοι που εργάζονταν στην ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ το 1994. Οι συνάδελφοι αυτοί είχαν τότε συμμετάσχει στην απεργία των 13 ημερών που πέτυχε την επαναπρόσληψη 5 απολυμένων συναδέλφων.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Η ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΗ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΦΕΡΝΕΙ ΤΑΡΑΧΗ!

Πέμπτη 27/3/08

 

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ, ΑΤΤΙΚΗΣ

Λόντου 6 (β’ όροφος) Εξάρχεια, ΤΗΛΕΦ.: 210-3820537, e-mail: sylyp_vivliou@yahoo.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ

ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ που γεννιέται σ’ όσους διαβάζουν την Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, και ιδιαίτερα σχετικά με τον παγκόσμιο φιλελληνισμού, είναι το παρακάτω:
Υπήρξε φιλελληνισμός Βαλκανικός; Και ήρθαν εδώ στην Ελλάδα να πολεμήσουν το 21, φιλελεύθεροι άνδρες από τα Βαλκάνια;
Γιατί, βέβαια, μαθαίνουμε πως ο ελληνικός αγώνας για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία, συγκίνησε όλους τους Λαούς του κόσμου, από τα Σκανδιναβικά κράτη μέχρι τους Μουσουλμάνους της Αφρικής και από τη Ρωσία μέχρι την απέναντι όχθη του Ατλαντικού στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Και γιατί άραγε δεν θα έπρεπε να συγκινήσει τους γείτονές μας, τους Αλβανούς, τους Σέρβους, τους Μαυροβούνιους, τους Βουλγάρους, τους Βλάχους και τους Μολδαυούς, οι οποίοι στο τέλος-τέλος σκλάβοι ήταν κι’ εκείνοι σαν κι εμάς, στον ίδιο απαίσιο τύραννο;
Μήπως, όμως, οι «Σλάβοι» (ο αγγλοσαξονικός αυτός νεώτερος μετεπαναστατικός «μπαμπούλας) ήθελαν να «φάνε» από τότε «την καημένη την Ελλάδα» και την μισούσαν τόσο, ώστε όχι μόνο να μην την βοηθούν, αλλά και να εύχονται την καταστροφή της; Κι’ όταν πάρεις να διαβάσεις όλες τις «ελληνικές Ιστορίες», που είναι συντεταγμένες «χωρίς την επίδραση της πολιτικής» κι’ είναι όλες τους «αμερόληπτες» και συναγωνίζονται τους σημερινούς «εθνικόφρονας καλάμους» (βλέπε Άλκη Θρύλο και Πέτρο Χάρη!) τότε έκπληκτος θα ιδείς ότι πραγματικά «οι βόρειοι γείτονες μας» αγνόησαν τον Αγώνα μας! Κι’ αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα επιχειρήματα των λεγομένων «εθνικοφρόνων» που λένε:
Ορίστε κύριοι! Απ’ όλα τα κράτη του κόσμου μας ενίσχυσαν και μόνο οι Σλάβοι της Βαλκανικής δεν θέλησαν να μας βοηθήσουν ! Πως μπορούμε, λοιπόν, να έχουμε εμπιστοσύνη στους Σλάβους και πώς να συνεννοηθούμε μ’ αυτούς; Αφού και χριστιανοί είναι, σου λένε, κι’ ορθόδοξοι σαν κι’ εμάς κι’ όμως ούτε θέλουν να μας ξέρουν!…
Κι’ έχει όλο το δίκιο του ο «εθνικόφρων πατριώτης» στην Ιερή του αγανάκτηση! Γιατί ούτε στο σχολείο του έμαθε ποτέ την «πραγματική ιστορία», ούτε από τους ιστορικούς μας πολύ δε λιγότερο από τις εφημερίδες μας!
Η Ελλάδα μας, πιασμένη στα δίχτυα του αγγλικού ιμπεριαλισμού, μόλις πήγε να ιδεί την Λευτεριά της, Μεγαλο- Ιδεάτισσα κι’ η ίδια, σύμφωνα με τις συνταγές, που δίνουν οι ξένοι στους πολιτικούς της, κι’ εγωίστρια μετά την απελευθέρωσή της, ξέχασε τι όφειλε στους «βορείους γείτονας»! 
Από τα ίδια τα χρόνια του Αγώνα οι Έλληνες δεν έκαναν καμιά διάκριση στους συναγωνιστές τους άνδρες των Βαλκανικών χωρών. Έτσι Άρβανίτες, Σέρβοι, Μαυροβουνιώτες και Βούλγαροι ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΚΑΤΑ ΔΕΚΑΔΕΣ ΚΑΙ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΤΑΚΤΑ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ, ντυμένοι τις ίδιες στολές και πολλές φορές μιλώντας την ίδια γλώσσα. Κι’ οι ίδιοι οι ξένοι αυτοί αγωνιστές δεν θέλουν να ξεχωρίζουν. Αγωνιζόντουσαν για ένα κοινό σκοπό. Για την Ελευθερία! Κι’ όταν η επιθυμητή αυτή θεά θα φτερούγιζε και θα στέργιωνε κάπου στα Βαλκάνια, τότε υπήρχε η ελπίδα να πατήσει το πόδι της και στα άλλα Βαλκανικά χώματα!
Και το τραγούδι του Ρήγα Φεραίου, μη δα και κείνο δεν έδινε τις ίδιες ελπίδες και δεν ξεσήκωνε όλους τους Λαούς των Βαλκανίων, για μια κοινή Ελευθερία:
«Βουλγάροι κι’ Αρβανίτες
και Σέρβοι και Ρωμηοί.
Του Σάβου του Δουνάβου
αδέρφια χριστιανοί.
Με τ’ άρματα στο χέρι
καθένας ας φανεί ….»
Μετά την Απελευθέρωση, όσοι Βαλκάνιοι αγωνιστές μείναν εδώ πολιτογραφήθηκαν Έλληνες, αφού δεν θελαν να ξαναγυρίσουν στο ζυγό των σκλαβωμένων πατρίδων τους και, σαν Έλληνες πήραν βαθμούς και αποζημιώσεις.
Από το άλλο μέρος, όταν κι’ οι Βαλκανικοί Λαοί ελευθερώθηκαν, η ιμπεριαλιστική πολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων ήθελε πάντοτε να έχει ανοιχτή την «πληγή της Βαλκανικής». (όπως και σήμερα ή Αγγλία και η Αμερική) για να εκμεταλλεύονται για τα συμφέροντα τους οι Μεγάλοι τις αντιθέσεις των μικρών κρατών.
Έτσι οι «αστράτευτοι της ιστορίας» (σ’ αντίθεση με τους «στρατευμένους» διανοούμενους …. της  αριστεράς!) ουδέποτε ασχολήθηκαν ν’ ανακινήσουν το τόσο σημαντικό θέμα των Ελληνοβαλκανικών σχέσεων κατά την Επανάσταση του 1821, γιατί τούτο ήταν όχι μόνο ασύμφορο αλλά κι’ επιζήμιο στα συμφέροντα των αφεντικών τους!
Αλλ’ από μέσα από τα ίδια τα γραφτά τους, μπορεί κανένας να βρει την αλήθεια …  Κι’ η αληθινή Ιστορία θα γράφει κάποτε, όταν ο ελληνικός Λαός  ελευθερωμένος από τις ξένες επεμβάσεις και «προστασίες», χωρίς τις τεχνητές βαλκανικές αντιθέσεις, θ’ ανοικοδομεί την χώρα και θ’ αποτίσει τον φόρο της τιμής στους συναγωνιστές του.
Και τότε θα θυμηθούν οι Έλληνες πως ο στρατηγός Βάσος Μαυροβουνιώτης ήταν Μαυροβούνιος, οι στρατηγοί Χατζή-Χρήστος και Χατζή-Στεφανής ήσαν Βούλγαροι, ο καπετάν Στέφος Νιβίτσας ήταν Σέρβος και εκατοντάδες άλλες αγωνιστών, που διέθεταν τη ζωή τους για την Ελευθερία και για την Ελλάδα, ήσαν άνδρες των Βαλκανικών χωρών.
Σ’ αυτό το σημαντικό θέμα θα ξαναγυρίσουμε κι’ άλλοτε με σημειώματά μας και με πληροφορίες, που δίνουν άθελά τους οι ιστορικοί του Αγώνα.
Β. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
«ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ» 26/7/1947, Αθήνα

Διαβάστε Περισσότερα »

1821 ΚΑΙ ΞΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΒΓΟΣ*

Η μεγάλη λαϊκή Επανάσταση του 1821 δεν ήταν τυχαίο και μεμονωμένο ιστορικό γεγονός. Πριν απ’ το 1821 σειρά ολόκληρη από επαναστάσεις έσπαζαν τις φεουδαρχικές σχέσεις κι’ άνοιγαν καινούργια περίοδο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η μεγάλη γαλλική επανάσταση του 1789 συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο, ξαπόλησε τις συμπυκνωμένες επαναστατικές δυνάμεις και άνοιξε την περίοδο των εθνικών πολέμων και αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων. Το 1821 βρίσκεται στη γραμμή αυτών των επαναστατικών κινημάτων, από αυτά πήρε τις οργανωτικές και ιδεολογικές αρχές και το ξέσπασμα της προκάλεσε το ενδιαφέρο των αντιμαχομένων κοινωνικών δυνάμεων σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.

Στα χρόνια του 1821 στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης κυριαρχούσε η αντεπανάσταση. Οι ελέω Θεού βασιλιάδες, που ενσάρκωναν την αντίδραση, είχαν συμπήξει την «Ιερή συμμαχία». Με όργανο τον χωροφύλακα της αντίδρασης τον Τσάρο και με την υποστήριξη της συντηρητικής Αγγλίας επεδίωκαν να καταπνίξουν κάθε επαναστατικό λαϊκό κίνημα, να διαιωνίσουν την τυραννική τους κυριαρχία και να κρατήσουν ακίνητο τον τροχό της ιστορίας.

Ωστόσο το επαναστατικό ηφαίστειο έβραζε στην Ιταλία και στην Ισπανία και τη στιγμή που οι βασιλιάδες της «Ιερής συμμαχίας» ήταν συγκεντρωμένοι στο Λέϊβαχ της Αυστρίας, ξέσπασε η επανάσταση και στην Ελλάδα.

Είναι φανερό πως η σημασία της ελληνικής επανάστασης δεν είχε τοπική περιορισμένη σημασία. Η επαναστατική φλόγα που άναβε στη Μολδοβλαχία και φούντωνε στην καθαυτό Ελλάδα υπήρχε κίνδυνος να μεταδοθεί σ’ όλες τις ευρωπαϊκές περιφέρειες της τουρκικής αυτοκρατορίας και να προκαλέσει δυνάμωμα του επαναστατικού κινήματος σ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες η εξέγερση του ελληνικού λαού συγκέντρωσε την προσοχή των δυνάμεων της επανάστασης και της αντεπανάστασης.

Με αγαλλίαση και με αλαλαγμούς χαράς υποδέχτηκαν το άγγελμα για την ελληνική επανάσταση οι λαοί και τα προοδευτικά στοιχεία της Ευρώπης και όλου του κόσμου, ενώ με τρόμο, με μίσος και κατάπληξη το άκουσαν οι αντιδραστικές κυβερνήσεις και οι βασιλιάδες της «Ιερής συμμαχίας».
Επανάσταση και αντεπανάσταση έπαιρναν άμεσα θέση απέναντι στο απελευθερωτικό κίνημα του ελληνικού λαού. Οργανωμένη και συγκροτημένη η αντίδραση κήρυχνε αμέσως «εκτός νόμου» την ελληνική επανάσταση και έπαιρνε μέτρα για την κατάπνιξή της. Ο Τσάρος αποκήρυχνε την εξέγερση και βεβαίωνε το Σουλτάνο για την αδελφική του φιλία. Οι κυβερνήσεις της Αυστρίας της Γαλλίας και της Αγγλίας δεν αναγνώριζαν τους ελληνικούς αποκλεισμούς, οι στόλοι τους παραβίαζαν τις ζώνες αποκλεισμού και τροφοδοτούσαν απευθείας ή ενίσχυαν την τουρκική αρμάδα να τροφοδοτεί τα πολιορκούμενα απ’ τον επαναστατημένο λαό φρούρια.

Οι Άγγλοι κρατώντας τα Εφτάνησα στάθηκαν οι κυριότεροι εχθροί της επανάστασης και ενώ έδιναν στα τουρκικά πλοία άσυλο στα λιμάνια των Εφτανήσων, τρομοκρατούσαν τους πληθυσμούς τους και τους απαγόρευαν να βοηθήσουν μ’ οποιοδήποτε τρόπο τους επαναστάτες. Η αγγλική θηριωδία πήρε πρωτάκουστες διαστάσεις. Τον Σεπτέμβριο του 1821 κρέμασαν πέντε χωριάτες της Ζακύνθου και πολλές εκατοσταριές φυλάκισαν για να πνίξουν τις επαναστατικές τους διαθέσεις και τις συμπάθειές τους προς την επανάσταση του ελληνικού λαού.

Η επίσημη αστικοτσιφλικάδικη Ευρώπη των βασιλιάδων απ’ την Αγγλία μέχρι της τσαρική Ρωσία, νοιώθοντας τον εθνικό χαρακτήρα της επανάστασης πήραν εχθρική πολεμική θέση απέναντι στο λαό που ζητώντας τη λευτεριά του, στρέφονταν ενάντια στον παλιό κόσμο, που ένα των στηριγμάτων του ήταν κι’ η σουλτανική Τουρκία. 

Αντίθετα με τις αντιδραστικές κυβερνήσεις και τους βασιλιάδες οι λαοί της Ευρώπης κι’ όλα τα προοδευτικά στοιχεία δέχθηκαν την επανάσταση σα δική τους υπόθεση και την συνέτρεξαν με χίλιους τρόπους. Κατεβαίνοντας εθελοντές στην Ελλάδα, στέλνοντας χρήματα, τροφές, πολεμοφόδια. Το πιο χαρακτηριστικό γεγονός της επαναστατικής αλληλεγγύης είναι πως 300 Ισπανοί επαναστάτες ζήτησαν από την ελληνική κυβέρνηση την άδεια νάρθουν στην Ελλάδα και να πολεμήσουν στις γραμμές του επαναστατημένου της λαού για τη λευτεριά του.

***

Τα παραπάνω γεγονότα είναι αρκετά να δείξουν την περίβλεπτη θέση που πήρε η επανάσταση του 1821 στο μεγάλο επαναστατικό δημοκρατικό κίνημα που ξεχύθηκε απ’ την γαλλική επανάσταση του 1789. Η επανάσταση απ’ αυτή την άποψη αποτελεί πολύτιμη συμβολή του ελληνικού λαού στο μεγάλο έργο της προόδου της ανθρωπότητας.

Ωστόσο οι Έλληνες εμποροκοτζαμπάσηδες, έχοντας την ηγεμονία της επανάστασης, αγωνίστηκαν να αποσπάσουν το έθνος από το στρατόπεδο της επανάστασης, να του φορέσουν καινούργια δεσμά καταδικάζοντας το έτσι στη στασιμότητα και στο μαρασμό.

Στάθηκαν ανίκανοι να στηριχθούν στις ηφαιστειώδικες δυνάμεις που έκρυβαν οι λαϊκές μάζες, να χρησιμοποιήσουν τους ξένους επαναστάτες , να εξασφαλίσουν τον ολοκληρωτικό θρίαμβο της επανάστασης και να βάλουν το έθνος στις πρώτες γραμμές των προοδευτικών χωρών.  Τάξη δειλή και συντηρητική, τρέμοντας τον ίδιο τον ελληνικό λαό, αφαίρεσε την υπόθεση της επανάστασης από τα ρωμαλέα του χέρια και την εναπόθεσε στα χέρια της αντίδρασης.

Η κυβέρνηση των εμποροκοτζαμπάσηδων αρνήθηκε να δεχθεί την γενναιόφρονα προσφορά των Ισπανών επαναστατών, ενώ ζητούσε ενίσχυση από τους εχθρούς και δήμιους των λαών. Με ικετευτικά γράμματα εκλιπαρούσε τον Τσάρο και τον Πάπα και τελευταία πρόσπεσε στην συντηρητική Αγγλία και έβαλαν τις βάσεις της κατοπινής υποδούλωσης της χώρας στους ξένους.

«Ηθικώς και πολιτικώς και εμπορικώς η ανεξαρτησία της Ελλάδας συμφέρει εις την Ευρώπην και ιδίως εις την Αγγλία», έγραφε ο Αλ. Μαυροκορδάτος, ο πολιτικός αρχηγός των εμποροκοτζαμπάσηδων. Τα δύο δάνεια του 1824 και 1825 που έγιναν στην αγγλική αγορά απόδειξαν με τι είδους συμφέροντα εννοούσαν να συνδέσουν την Ελλάδα με τους Άγγλους οι Έλληνες εμποροκοτζαμπάσηδες. Το πρώτο δάνεια έγινε για 8000.000 λίρες και στην Ελλάδα έφθασαν μόνο 291.000 λίρες. Το δεύτερο δάνειο έγινε για 2.000.000 λίρες και στην Ελλάδα έφθασαν μόνο 230.115 λίρες;. Και γι’ αυτά τα δάνεια μπήκε υποθήκη η κρατική γη, τα έσοδα των τελωνείων, οι αλυκές, τα ιχθυοτροφεία.

Η Ελλάδα δεν είχε ακόμα απελευθερωθεί απ’ τους Τούρκους δυνάστες. Οι λαϊκές μάζες σε απελπισμένη πάλη με τις σουλτανικές ορδές διεκδικούσαν «ή τη νίκη ή τη θανή», όπως λέει ο ποιητής. Μα σύγχρονα οι εμποροκοτζαμπάσηδες έπλεκαν τις καινούριες αλυσίδες  του ξένου κεφαλαίου, που στα μετεπαναστατικά χρόνια αποστράγγιζε τον ελληνικό λαό και έκανε εικονική τη λευτεριά του, αποτραβούσαν το έθνος απ’ την τροχιά της προοδευτικής, επαναστατικής κίνησης και τόριχναν στην αγκαλιά της αντεπανάστασης στα χρόνια που οι λαϊκές μάζες ξαγόραζαν με αιματηρές εκατόμβες την εθνική λευτεριά, οι εμποροκοτζαμπάσηδες πρόδιναν αυτή τη λευτεριά στους ξένους κεφαλαιούχους. Απ΄ το 1821 μέχρι σήμερα συνεχίζουν το έργο της προδοσίας των εθνικών αγώνων του 1821 και σήμερα κυριαρχούν  ουσιαστικά στην Ελλάδα οι ξένοι δυνάστες. Οι ξένοι ιμπεριαλιστές που την τυραννική τους δεσποτεία την εκφράζουν καθημερινά η Πάουερ, η Ούλεν, ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος και το άλλο πολυπλόκαμο δίχτυ της εκμετάλλευσης, σε στενή συνεργασία με την ελληνική πλουτοκρατία, καταδυναστεύουν οικονομικά, πολιτικά, εθνικά τον ελληνικό λαό και η χώρα βρίσκεται στην υπηρεσία της αντίδρασης.

Προδομένη η υπόθεση των αγωνιστών του 1821 περιμένει την ολοκλήρωσή της. Το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα του εργαζόμενου έθνους, καθοδηγημένο απ’ το προλεταριάτο, κληρονόμο των εθνικών αγώνων, θα απαλλάξει τη χώρα απ’ την εξάρτηση του ξένου κεφαλαίου και απ’ τους ντόπιους εκμεταλλευτές και θ’ ανοίξει το δρόμο για να ανυψωθεί ο ελληνικός λαός, για να ανθίσει ο εθνικός του πολιτισμός. («Ριζοσπάστης» 25/3/1936, «Ο Ρίζος της Δευτέρας» 24/3/1947, Αθηνα)

*Ο Γιάννης Ζέβγος γεννήθηκε το 1897 στη Δόριζα Αρκαδίας,  ήταν μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ και μέλος της ΚΕ του ΕΑΜ. Δολοφονήθηκε στις 20/3/1947 στη Θεσσαλονίκη από τους μοναρχοφασίστες.
Διαβάστε Περισσότερα »

Μεγάλες μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις ενάντια στο αντιασφαλιστικό τερατούργημα της κυβέρνησης Καραμανλή Πάνω από 1.000.000 εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα διαδήλωσαν-απαίτησαν την απόσυρσή του

Στην πανελλαδική απεργία που κήρυξαν οι ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 19 Μάρτη με αίτημα την απόσυρση του αντιασφαλιστικού τερατουργήματος που έφερε η κυβέρνηση Καραμανλή προς συζήτηση-ψήφιση στη Βουλή συμμετείχαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σ’ όλη τη χώρα που κατά υπολογισμούς των συνδικάτων ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο.

Η χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη την ημέρα της απεργίας νέκρωσε, ενώ είχε ήδη παραλύσει από τις πολυήμερες απεργίες των εργαζομένων στις Τράπεζες, τη ΔΕΗ και την τοπική Αυτοδιοίκηση. Πολλές πόλεις βυθίστηκαν για ώρες στο σκοτάδι και οι μεγάλες πόλεις είχαν μετατραπεί σε χωματερές σκουπιδιών.

Η αντιδραστική κυβέρνηση Καραμανλή και τα ΜΜΕ εξαπόλυσαν μια χωρίς προηγούμενο δυσφημιστική εκστρατεία κατά των εργαζομένων στη ΔΕΗ και στην καθαριότητα, κατηγορώντας τους για τη δύσκολη κατάσταση στις πόλεις, ενώ η ίδια ήταν εκείνη που έφερνε και φέρνει, αποκλειστικά και μόνο, την ευθύνη. Δε δίστασε ακόμα να δώσει εντολή στη διοίκηση να προχωρήσει σε προγραμματισμένες σκόπιμες διακοπές ρεύματος με στόχο τη δημιουργία αρνητικού κλίματος σε βάρος των απεργών εργαζομένων στη ΔΕΗ, στα διαβόητα «ρετιρέ», όπως δυσφημιστικά τα αποκαλούσε.

Όμως οι προσπάθειες της κυβέρνησης-ΜΜΕ κατασυκοφάντησης των απεργών έπεσαν κυριολεκτικά στο κενό, αφού το Ασφαλιστικό ενδιέφερε και ενδιαφέρει όλους τους εργαζόμενους και επομένως οι απόπειρες να στρέψει τον ένα κλάδο εργαζομένων ενάντια στον άλλο ήταν καταδικασμένες σε αποτυχία.

Ήταν τόσο δύσκολη η κατάσταση της κυβέρνηση που ο Καραμανλής αναγκάστηκε να επιστρατεύσει και το τελευταίο του χαρτί: την υπηρετριούλα του κεφαλαίου σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα και το «Ριζοσπάστη» για να συκοφαντήσει τον αγώνα των εργαζομένων της ΔΕΗ. Κατά τη διάρκεια της απεργίας της ΔΕΗ καθημερινά αναμασούσαν τις περί «ρετιρέ» συκοφαντίες της αντιδραστικής κυβέρνησης και των ΜΜΕ, μιλώντας ακόμα, με το απύθμενο θράσος του ξετσίπωτου προδότη, περί «συνδικαλισταράδων» της ΔΕΗ που «κάνουν αγώνα, τώρα που θίγονται κάποιοι της ΔΕΗ!… Είναι προκλητικοί οι συνδικαλισταράδες της ΔΕΗ!» («Ρ» 8/3/2008, σελ.32).

Ξεσάλωσαν εντελώς οι πράκτορες του κεφαλαίου σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ και ξεπερνώντας κατά πολύ το δάσκαλό τους Νικήτα Χρουστσόφ, μετατράπηκαν, μετά περί «συνδικαλισταράδων», σε ντουντούκες-μεγάφωνα των ντόπιων καπιταλιστών και ξετσίπωτοι λακέδες τους.

Τις ίδιες μέρες ακολουθεί η βρωμερή φιλοΚαραμανλική επίθεση της Παπαρήγας στο σωστό σύνθημα της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ «σας χαρίζομε το ΙΚΑ σας» και το «σήμερα το πρωί τους άκουγα: «εμείς δεν γινόμαστε ΙΚΑ»» («Ρ» 8/3/2008, σελ. 14), που απλά έκφραζε απ’ τη μια ότι δεν πρόκειται να επιτρέψουν ν’ αρπάξει τα χρήματα του Ταμείου τους η κυβέρνηση Καραμανλή και να το καταντήσει χρεοκοπημένο ΙΚΑ και απ’ την άλλη η ενοποίηση των Ταμείων να γίνει προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω δηλ. να υποβιβαστούν όλα τα Ταμεία στο θλιβερό επίπεδο του υπερχρεωμένου-χρεοκοπημένου απ’ το αστικό κράτος-καπιταλιστές βιομηχάνους ΙΚΑ όπως το επιδιώκει η κυβέρνηση Καραμανλή η οποία στόχο της έχει να λεηλατηθούν τα πλεονασματικά Ταμεία που ως τώρα έχουν γλιτώσει τη λεηλασία και τα χρήματά τους να γεμίσουν τις τσέπες των «γαλάζιων κουμπάρων» μαφιόζων.

Η μαζική και μαχητική συγκέντρωση της Αθήνας υπήρξε κατά κοινή ομολογία η μεγαλύτερη ίσως των τελευταίων δεκαετιών με μοναδική παραφωνία την ξεχωριστή απεργοσπαστική, προς όφελος του κεφαλαίου και στην υπηρεσία της κυβέρνησης Καραμανλή, συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Η κεντρική συγκέντρωση ξεπέρασε τις 120 χιλιάδες εργαζόμενους παρά την ξεχωριστή απεργοσπαστική συγκέντρωση των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ, που σε όγκο ήταν περίπου το 1/5 της κεντρικής συγκέντρωση της ΓΕΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, παρά τα γκεμπελίστικα ψεύδη των εργατοπατέρων του ΠΑΜΕ που ισχυρίζονται ότι τάχα η κεντρική τους συγκέντρωση στην Αθήνα «ξεπέρασε σε όγκο την αντίστοιχη που διοργάνωσαν οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού» («Ρ» 22/3/2008, σελ. 13), ενώ άλλη ανακοίνωση του ΠΑΜΕ προς τα διεθνή ΜΜΕ διπλασιάζει το ψεύδος σημειώνοντας ότι «η πλειοψηφία των διεθνών ΜΜΕ αναφέρεται αποκλειστικά στη ΓΣΕΕ και στις συγκεντρώσεις της. Οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ δεν αναφέρεται, ενώ είναι γνωστό ότι η μεν συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Αθήνα ήταν τουλάχιστον διπλάσια απ’ όλες τις άλλες και στην υπόλοιπη Ελλάδα ήταν τουλάχιστον πενταπλάσιες σε μέγεθος από συγκεντρώσεις άλλων συνδικάτων.» («Ρ» 21/3/2008, σελ.5).

Διαβάστε Περισσότερα »

Το έκτρωμα για το Ασφαλιστικό ψηφίστηκε κατ’ άρθρο απ’ την κυβέρνηση Ο αγώνας των εργαζομένων συνεχίζεται

Παρά την δικαιολογημένα μεγάλη οργή και τις πρωτοφανείς σε έκταση διαμαρτυρίες που έχει ξεσηκώσει η αντιδραστική κυβέρνηση Καραμανλή στα εκατομμύρια των εργαζομένων σ’ όλη τη χώρα με το έκτρωμα που παρουσίασε για το Ασφαλιστικό, προχώρησε στην κατ’ άρθρο συζήτηση του νομοσχεδίου και ψήφισή τους μόνο απ΄ τους βουλευτές της, ενώ εκκρεμεί-αναβλήθηκε η ψήφιση στο σύνολό του.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στην ψήφισή του με στόχο όχι βέβαια τη «λύση» του Ασφαλιστικού αλλά αντίθετα με δυο άλλους στόχους: α) την πλήρη κατεδάφιση του συνόλου των κατακτήσεων όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων και β) την ολοκληρωτική καταλήστευση εκείνων των Ταμείων που έχουν πλεόνασμα.

Οι εργαζόμενοι απ’ την πλευρά τους συνεχίζουν με διάφορους τρόπους τις διαμαρτυρίες τους (απεργίες, συγκεντρώσεις, συλλογή υπογραφών για δημοψήφισμα, κλπ.).
Όμως ένα καίριο και βασικό ερώτημα πλανάται στις γραμμές τους που χρειάζεται απάντηση: γιατί δεν κατέστη δυνατό παρά τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις να πετύχουν την απόσυρση αυτού του αντιασφαλιστικού τερατουργήματος και ποιος φέρει την ευθύνη;

Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι-αιτίες που δεν μπόρεσαν οι εργαζόμενοι να αποκρούσουν την κυβερνητική επίθεση:

Α. Ο πρώτος λόγος ήταν η στάση των ρεφορμιστών συνδικαλιστών ηγετών. Την πρώτη και κύρια ευθύνη – πέρα απ’ τη χλιαρή αντίδραση και το ρόλο των κομμάτων της αντιπολίτευσης – που δεν έγινε δυνατό να αποκρουστεί η πιο βίαιη επίθεση που δέχθηκαν ποτέ ως τώρα οι εργαζόμενοι τη φέρουν ακέραιη οι ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εκείνοι των ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (στους αντιδραστικούς της ΔΑΠ δεν χρειάζεται να αναφερθούμε γιατί είναι πασίγνωστος ο ρόλος τους).

Οι ρεφορμιστές εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και ξεχωριστά των ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ γνώριζαν και καταλάβαιναν πολύ καλά ότι το σύνολο των εκατομμυρίων εργαζομένων είναι αντίθετο με το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό αφού τους θίγει όλους άμεσα επειδή κατεδαφίζει τα πάντα: αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, χτυπάει ιδιαίτερα τις γυναίκες, μειώνει δραστικά τις συντάξεις από 200 – 500 Ευρώ, κλπ, κλπ.

Επομένως το έδαφος για την ανάπτυξη και κλιμάκωση μαζικών μαχητικών κινητοποιήσεων ήταν όχι απλά κατάλληλο αλλά καταλληλότατο.

Επίσης γνώριζαν ότι χωρίς την κλιμάκωση των αγώνων με συντονισμένες και περισσότερες απεργιακές κινητοποιήσεις δεν ήταν δυνατή η απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης και επομένως η απόσυρση του νομοσχεδίου- έκτρωμα.

Οι εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και εκείνοι των ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ δεν έπραξαν, ως όφειλαν, το αυτονόητο: να πολλαπλασιάσουν και να κλιμακώσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων πριν και κατά τη διάρκεια της κατάθεσης του νομοσχεδίου στη Βουλή αλλά και μετά. Έτσι πρόδωσαν τον αγώνα εκατομμυρίων εργαζομένων.

Είναι φανερό πως μια κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων πριν την κατάθεση και κατά τη διάρκεια της κατ’ άρθρο συζήτησής του, με τη μεγάλη και πρωτοφανή ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ που είχαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν, θα τσάκιζε τους ψευτοπαλλικαρισμούς της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή και μάλιστα σε μια στιγμή που αυτή αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα σε όλα τα επίπεδα και δεν έχει καθόλου τη στήριξη της λαϊκής πλειοψηφίας γενικότερα μα ούτε καν και εκείνης των δικών της ψηφοφόρων.

Β. Ένας δεύτερος σοβαρός λόγο υπήρξε η υπονόμευση και ματαίωση της ΕΝΟΤΗΤΑΣ των απεργιακών κινητοποιήσεων και κατ’ επέκταση της ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑΣ τους, - προϋποθέσεις εντελώς απαραίτητες για την αποτελεσματικότητα των αγώνων και τη νίκη.

Προς αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση Καραμανλή επιστράτευσε και τώρα, όπως και καθόλη τη διάρκεια της προηγούμενης 4ετίας, τους ρεφορμιστές εργατοπατέρες του ΠΑΜΕ με τις ξεχωριστές, απεργοσπαστικού χαρακτήρα, συγκεντρώσεις. Μ’ αυτή την απεργοσπαστική τακτική τους οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ κινούνται δεξιότερα – στα πλαίσια του ρεφορμισμού –απ’ τους ρεφορμιστές ηγέτες των άλλων συνδικαλιστικών παρατάξεων.

Τρεις παρατηρήσεις:

Πρώτο, είναι απεργοσπαστικού χαρακτήρα οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, αφού δεν πρόκειται για μια οποιαδήποτε συγκέντρωση οργανωμένη απ’ τους ηγέτες του αλλά για πανελλαδική απεργιακή κινητοποίηση που επιπλέον δεν έχει κηρύξει το ΠΑΜΕ αλλά οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Δεύτερο, οι ξεχωριστές απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ έχουν πάντα ως στόχο τη διάσπαση της ενότητας των απεργιακών κινητοποιήσεων και τη ματαίωση της μαζικότητάς τους για να τις καταστήσουν αναποτελεσματικές.

Τρίτο, η διάσπαση της ενότητας και η ματαίωση της μαζικότητας των κινητοποιήσεων βρίσκονται προφανώς στην υπηρεσία των αντεργατικών σχεδίων της κυβέρνησης, τη διευκολύνουν να περάσει τη αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική της. Τη μαζικότητα φοβάται και τρέμει η κυβέρνηση, γι’ αυτό και οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ φροντίζουν επιπλέον – πέρα απ’ τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις – να μην ενώνονται οι δυο πορείες, ξεκινώντας τη δική τους πορεία χρονικά πολύ νωρίτερα ώστε να μη φανεί ένας μεγαλύτερος όγκος διαδηλωτών – κάνουν ακριβώς αυτό που θέλει η κυβέρνηση Καραμανλή και έχει συμφωνηθεί μαζί τους, εκπληρώνοντας και ακολουθώντας κατά γράμμα τη συμφωνία συνεργασίας «Κ»ΚΕ-ΝΔ.

Γ. Ο τρίτος λόγος-αιτία ήταν η λειτουργία του απεργοσπαστικού μηχανισμού της κυβέρνησης. Προς αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση χρησιμοποίησε τους αντιδραστικούς της ΔΑΚΕ (ΠΟΠ-ΟΤΑ,ΔΕΗ,κλπ.) αλλά και τη Δικαιοσύνη για να βγάλει τις απεργίες «παράνομες και καταχρηστικές».

Όμως η δυσκολία της κυβέρνησης ήταν τόσο μεγάλη που κι’ αυτά τα μέσα φάνηκαν να μην επαρκούν για να πετύχει το σκοπό της δηλ. να προωθήσει το νομοσχέδιο-έκτρωμα. Γι’ αυτό απ τον χώρο των πολιτικών κομμάτων ο Καραμανλής κάλεσε και πάλι στις επάλξεις την πιστή σύμμαχο-στήριγμά του σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα, την ανέβασε στο ΝΔημοκρατικό καραούλι, την τοποθέτησε σε απυρόβλητη σκοπιά και της έδωσε εντολή ν’ ανοίξει πυρ όχι μόνο με Καραμανλικές σφαίρες δηλ. με τις περί «Ρετιρέ» συκοφαντίες ενάντια στους απεργούς της ΔΕΗ αλλά και να προαναγγείλει με στεντόρεια φωνή σε συνέντευξή της στο «Ριζοσπάστη» (14/3/2008, σελ.7-10) αυτό που της υπαγόρευσε η κυβέρνηση Καραμανλή: «αυτό το κίνημα δεν θα έχει κατακτήσεις, καθαρά πράγματα» και πως το νομοσχέδιο αυτό «η κυβέρνηση θα το περάσει», για να φτάσει λίγες μέρες αργότερα, στις 27 Μάρτη στο πλέον απροχώρητο και επαίσχυντο σημείο: να επιτιθεται με πρωτοσέλιδο ο «Ριζοσπάστης» και να στρέφει τα πύρα της η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ όχι στην κυβέρνηση Καραμανλή που περνάει αυτή την ώρα το ασφαλιστικό έκτρωμα αλλά σε ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με πηχυαίο τίτλο: «ΠΑΡΑΠΛΑΝΟΥΝ ΤΟ ΛΑΟ οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ» («Ρ» 27/3/2008, σελ 1). Δύσκολα θα μπορούσαν να βρεθούν στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα πιστότεροι και πιο ξετσίπωτοι λακέδες του κεφαλαίου απ’ τους ντόπιους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές με επικεφαλής την Παπαρήγα και τόσο διάσημες παλλακίδες της νέο-Καραμανλικής φασιστικής Δεξιάς απ’ τα μέλη της ΚΕ του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ.
Διαβάστε Περισσότερα »