Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007

ΠΚΣ-«Κ»ΝΕ: Από την περσινή κατά των καταλήψεων συνεργασία με τη ΔΑΠ στις συναντήσεις με τον πρώην ΟΝΝΕΔίτη νέο υπουργό Παιδείας Στυλιανίδη

Στις 3 Οκτώβρη η ΠΚΣ-«Κ»ΝΕ βαφτίζοντας «παράσταση διαμαρτυρίας» μια άμαζη συγκέντρωση, που αποφασίστηκε από πέντε συλλόγους της Αθήνας, όλες με απόφαση Δ.Σ., και χωρίς μαζικές διαδικασίες πήγε στο Υπουργείο Παιδείας όπου συναντήθηκε με τον Ε. Στυλιανίδη. Δεν πρόλαβε καλά-καλά να ορκιστεί νέος Υπουργός Παιδείας ο Στυλιανίδης και η ΠΚΣ έγινε με αυτό τον τρόπο η πρώτη παράταξη που συναντήθηκε με το νέο Υπουργό πριν ακόμη και τη ΔΑΠ.

Είναι γνωστό ότι Ε. Στυλιανίδης, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου στις 19 Σεπτέμβρη κατά την ανάληψη του Υπουργείου παιδείας, είχε «μαχητική του παρουσία στη ΔΑΠ και στην ΟΝΝΕΔ στην οποία και διετέλεσε και πρόεδρος» («Αυγή», 20 Σεπτέμβρη 2007). Φαίνεται ότι αυτή η ιδιότητα του «συγκίνησε» τα στελέχη της «Κ»ΝΕ και αποφάσισαν να συναντηθούν μαζί του ώστε να του προσφέρουν βήμα και την ευκαιρία να κάνει δηλώσεις παραπλάνησης των φοιτητών σε μια φάση όπου ξεδιπλώνονται αγώνες στις σχολές για να καταργηθεί ο νόμος πλαίσιο στην πράξη και ξεκινάνε κύκλοι γενικών συνελεύσεων. Είναι προφανές ότι η ενέργεια αυτή έχει στόχο να οδηγηθεί το φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα σε εκτόνωση, με την αυταπάτη πως ο νέος υπουργός είναι διαλλακτικός και ότι ο νέος νόμος θα εφαρμοστεί με διάλογο με την κυβέρνηση, χωρίς μαζικούς αγώνες στις σχολές.

Η ΠΚΣ-«Κ»ΝΕ, που όλο το προηγούμενο διάστημα (τέλη Μάη-αρχές Ιούνη 2006) βρέθηκε ενάντια στους αγώνες των φοιτητών, αρχικά καταψηφίζοντας τις καταλήψεις, χέρι-χέρι με τους τραμπούκους της ΔΑΠ, και στη συνέχεια υπονομεύοντας τον αγώνα με τις διασπαστικές πορείες, ψευτο-συντονιστικά κλπ. έφτασε στον πιο ακραίο βαθμό γελοιότητας με την καταγγελία των εκπροσώπων των φοιτητικών συνελεύσεων επειδή απαίτησαν, με αποφάσεις μαζικότατων γενικών συνελεύσεων –ίσως τις μαζικότερες της δεκαπενταετίας- και εν μέσω τον μαζικότερων-μαχητικότερων κινητοποιήσεων που έχει γνωρίσει το εκπαιδευτικό κίνημα τα τελευταία χρόνια, να παραδώσουν ψήφισμα στον Υφυπουργό Παιδείας, κ. Ταλιαδούρο στις 15 Ιουνίου 2006!!!

Τότε ο «Ριζοσπάστης» της επόμενης μέρας φιλοξένησε μια ανακοίνωση της ΠΚΣ που είναι σα να γράφτηκε για τους σημερινούς καθοδηγητές των «Κ»ΝΕ-ΠΚΣ: «Γιατί ορισμένοι εκπρόσωποι συγκεκριμένων παρατάξεων και χωρίς να τους έχει ορίσει κανένας συναντήθηκαν εξ ονόματος των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων με την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας; Είναι φανερό ότι ορισμένοι, ενάντια στις αποφάσεις όλων των συλλόγων φοιτητών και σπουδαστών που απαιτούν κανένα διάλογο με την κυβέρνηση, προσπαθούν να στρώσουν το δρόμο για να προχωρήσει ο στημένος διάλογος και να χειραγωγηθεί η δυναμική των κινητοποιήσεων». («Ριζοσπάστης», 16 Ιούνη 2006, σελ. 14)

Είναι ξεκάθαρο ότι η ΠΚΣ-«Κ»ΝΕ θέλει να δώσει στην κυβέρνηση της ΝΔ διαπιστευτήρια αδιαφορώντας για το τίμημα, που πλήρωσε τον περασμένο χρόνο με την απομόνωσή της στις γενικές συνελεύσεις των σχολών (ελάχιστοι ψήφοι σε συνελεύσεις εκατοντάδων) και την οδήγησαν στην «εκπαραθύρωση» του γραμματέα της. Θυμίζουμε για παράδειγμα ότι: «λιγότερες από τα δάχτυλα των δυο χεριών μας ήταν οι ψήφοι που κατόρθωσε να συγκεντρώσει την περασμένη Τετάρτη η ΠΚΣ (ΚΝΕ) στη γενική συνέλευση των φοιτητών της Ιατρικής Σχολής Αθήνας! Λιγότερες από το 10 ψήφοι για την ΚΝΕ και λιγότερες από … 40 ψήφοι, ναι 40, για τη ΔΑΠ (ΝΔ)! Οι δυο παρατάξεις καταψήφισαν και πάλι την πρόταση της συντονιστικής για συνέχιση της κατάληψης και βρέθηκαν μαζί στο περιθώριο άλλης μιας μαζικότατης συνέλευσης… άλλη μία Καρδίτσα στην Ιατρική Αθήνας αυτή τη φορά! Τη συνέχιση της κατάληψης της Ιατρικής Αθήνας υπερψήφισαν περισσότεροι από 600 φοιτητές, οι οποίοι στήριξαν το κοινό πλαίσιο του «δικτύου» (ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά), της ΠΑΣΠ και της ΕΑΑΚ (εξωκοινοβουλευτική αριστερά)…» («Αυγή», 10 Ιουνίου 2006, σελ.9)

Τι πέτυχαν με την τωρινή επίσκεψή τους στο νέο υπουργό Παιδείας Ε. Στυλιανίδη; Εμείς απλά θα χρησιμοποιήσουμε τα λόγια τους: «Επέτρεψαν στην κυβέρνηση να εμφανιστεί ότι ακούει τα αιτήματα των διαδηλωτών, με μια γενική και αόριστη τοποθέτηση που σημαίνει ότι δεν παίρνει πίσω ούτε τη μετατόπιση της ευθύνης για το Ασυλο στο Πρυτανικό Συμβούλιο, ούτε τη χορήγηση των συγγραμμάτων με κουπόνια που ισοδυναμεί με πληρωμή» («Ρ», 16/6//2006, σελ. 14).

Είναι τέτοιο το κατάντημα των ΠΚΣ-«Κ»ΝΕ που αφού με νύχια και με δόντια έκαναν ότι μπορούσαν για να διαλύσουν, διασπάσουν το φοιτητικό κίνημα πέρυσι, επιστρατεύοντας και καταγγελίες που έφταναν στα όρια του γελοίου, έρχονται σήμερα να ξεφτιλίσουν κάθε έννοια διεκδίκησης υποκλινόμενοι «ευλαβικά» στον πρώην ΟΝΝΕΔίτη Στυλιανίδη χρησιμοποιώντας αποφάσεις συλλόγων. Αλλά δε θα μπορούσε να περιμένει κανείς διαφορετική στάση απ' την ηγεσία της «Κ»ΝΕ, που έφτασε στο σημείο να στείλει τους «Κ»Νιτες να πουν τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα στο φασίστα Π. Ψωμιάδη. Να η «αξιοθαύμαστη» πορεία της «Κ»ΝΕ: απ’ τα κάλαντα στον Π.Ψωμιάδη στις συναντήσεις με τον Ε. Στυλιανίδη.

«Καθείς λοιπόν εφ' ώ ετάχθη. Στους φοιτητές η ευθύνη για τα συμπεράσματα. Κανείς, όμως, αθώος, για την ανοχή και τη συνενοχή σε ό,τι ξεφτιλίζει και ακυρώνει ό,τι έχει μείνει όρθιο από το φοιτητικό κίνημα». («Ρ», 16/6//2006, σελ. 14). Αυτό έγραφαν οι ίδιοι όταν προσποιούνταν ότι δεν θέλουν «διάλογο» για να συνεχίσουν τάχα τους αγώνες. Σήμερα αυτό επιστρέφει μπούμερανγκ. «Ξεχνάνε», ηθελημένα βέβαια, ότι τελικά η ηγεσία της ΠΚΣ («Κ»ΝΕ) ήταν εκείνη που έσπασε οριστικά τις καταλήψεις μετά τις διακοπές του Πάσχα, προφανώς μ’ εντολή της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.

Σήμερα είναι αναγκαίο να ξεσκεπαστεί η αντιδραστική συνεργασία ΠΚΣ(«Κ»ΝΕ)-ΔΑΠ(ΟΝΝΕΔ) στα πανεπιστήμια, να απομονωθούν οι δυνάμεις αυτές που θέλουν να χτυπήσουν το φοιτητικό κίνημα από τα μέσα και προσπαθούν να ακυρώσουν ό,τι έχει μείνει όρθιο από το φοιτητικό κίνημα. Οι φοιτητές πρέπει να αναπτύξουν δράση ώστε να μην εφαρμοστεί ο νόμος πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια με κύκλους γενικών συνελεύσεων, πορείες και καταλήψεις διαρκείας στα βήματα των προηγούμενων κινητοποιήσεων και με τον αναγκαίο συντονισμό με πλατύτερα λαϊκά στρώματα με στόχο την ενιαία πάλη φοιτητών-εργαζομένων για πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλο το λαό.

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Νέα τετραετία της ΝΔ: Συγκυβέρνηση Καραμανλής-Ιερατείου-Καρατζαφέρη με δεκανίκι Παπαρήγα

Με τη νίκη του μοναρχοφασιστικoύ κόμματος της ΝΔ στις εκλογές του 2004 και τη συγκρότηση της κυβέρνησης Καραμανλή είχαμε στην πραγματικότητα καθόλη την 4ετία συγκυβέρνηση Καραμανλή-χουντοΧριστόδουλο με δεκανίκι Παπαρήγα.

Η «Δεξιά του Κυρίου» με τη «Δεξιά εκκλησία του Κυρίου» είχαν ανέκαθεν και στο παρελθόν και τώρα στενότατες σχέσεις, από την εποχή όμως της εκλογής του Χριστόδουλου Παρασκευαϊδη στο αξίωμα του Αρχιεπισκόπου η «Δεξιά του Κυρίου» και η «Δεξιά εκκλησία του Κυρίου » έχουν εξελιχθεί σε αδιαχώριστα σιαμαία δίδυμα. Κατά τη διάρκεια συγκυβέρνησης Καραμανλή-Χριστόδουλου ότι ζήτησε την περασμένη 4ετία το αντιδραστικό Ιερατείο από την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ το «πήρε». Αν καμιά φορά υπήρχαν κάποιες «προστριβές» μεταξύ των σιαμαίων δίδυμων, ο χουντοΧριστόδουλος ύψωνε απειλητικά τη ρομφαία των «ταυτοτήτων», παρόλο που γνώριζε ότι το θρήσκευμα δεν μπορούσε πλέον να επανέλθει στις ταυτότητες.

Η νέα 4ετία συγκυβέρνησης Καραμανλή-Ιερατείου άρχισε με τη συγχαρητήρια επιστολή Χριστόδουλου προς τον Κ.Καραμανλή (ανάλογη συγχαρητήρια επιστολή έστειλε και στην Παπαρήγα) και με την απόσυρση του αντιδραστικού βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού από το νέο υπουργό Παιδείας Ε. Στυλιανίδη.

Η συγχαρητήρια επιστολή Χριστόδουλου (από το Μαϊάμι) προς τον Κ. Καραμανλή δεν εκφράζει μόνο τις μεταξύ τους στενότατες και θερμότατες «θεϊκές» σχέσεις αλλά και τη συνέχιση της συγκυβέρνησης στη νέα 2007-2011 4ετία: «Αγαπητέ μου Κώστα, τούτες τις μεγάλες στιγμές για την προσωπική σου ζωή και για τη γλυκυτάτη πατρίδα μας, μακράν σωματικώς αλλά εγγύς σου κατά πνεύμα, σου σφίγγω θερμά το χέρι και μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου αφήνω να έρθουν στα χείλη μου τα ολοκάρδια συγχαρητήριά μου». Και συνεχίζει: «Η εκκλησία, που τη σέβεσαι και την αγαπάς, ως φιλόστοργη μάνα σε αγκαλιάζει και σε τιμά, δι’ εμού του προκαθημένου της, σε ευλογεί και διακαώς προσεύχεται στον Κύριόν της για μια αρίστη επιτυχία στο έργο σου με αγλαούς καρπούς σ’ όλους τους τομείς για το καλό της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού στον ευλογημένο τόπο μας. Ο Θεός μαζί σου». («Ελευθεροτυπία» 18/9/2007, σελ. 17)

Στη νέα 4ετία η συγκυβέρνηση Καραμανλή-Ιερατείου συμπληρώνεται με τη συμμετοχή του ναζι-φασιστικού αντισημιτικού («τον Εβραίο και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς», Παπανδρέου-Σημίτης «Εβραίοι», κλπ.) ΛΑΟΣ στη Βουλή (ναζι-φασιστικός χαιρετισμός στο συνέδριο του ΛΑΟΣ, ναζι-φασίστες βουλευτές Βορίδης, Πλεύρης, κλπ.) και έτσι η συγκυβέρνηση ΝΔ-Ιερατείου-ΛΑΟΣ είναι επίσης δεδομένη όχι μόνο επειδή ο αρχηγός του Γ.Καρατζαφέρης προέρχεται απ’ τις γραμμές της ΝΔ και κοντά σ’ αυτή «νοιώθει στο σπίτι του» αλλά επειδή καταρχήν σε σειρά κεντρικά ζητήματα εσωτερικής-εξωρερικής πολιτικής συμφωνεί με τη ΝΔ και κατά δεύτερο η συγκυβέρνηση άρχισε ήδη να γίνεται πράξη με την ψήφιση απ’ τους βουλευτές του ΛΑΟΣ του νέου προέδρου της Βουλής Δ.Σιούφα (ΝΔ) και με την «κίνηση Καρατζαφέρη μπροστά στις κάμερες, να χτυπήσει φιλικά τον ώμο του Δ. Σιούφα μόλις ψήφησε για πρόεδρο της Βουλής» («Ελευθεροτυπία» 28/9/2007, σελ.7).

Οι οπαδοί και τα μέλη του «Κ»ΚΕ θα περίμεναν ότι σε αυτή τη νέα 4ετία η ηγεσία του θα αλλάξει στάση και θα πάψει να αποτελεί δεκανίκι της Κυβέρνησης Καραμανλή, και κατ’ επέκταση υπηρέτη των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, αφού όπως είναι γνωστό η Α. Παπαρήγα, καθόλη την περασμένη 4ετία με τα εντελώς γελοία αλλά πρώτα απ’ όλα αντιδραστικά περί «μπαράζ επιθέσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ», κλπ., τη στάση ενάντια στις καταλήψεις (Μάης-Ιούνης 2006), την απεργία των δασκάλων και το μόνιμο διασπαστικό και απεργοσπαστικό ρόλο του ΠΑΜΕ στις απεργίες, την άρνηση συγκρότησης εξεταστικής επιτροπής για το μεγάλο σκάνδαλο των «Ομολόγων» και την επιστροφή των κλεμμένων στα Ταμεία των εργαζομένων, κλπ. και τις διαβόητες «διαχρονικές ευθύνες», άφησε κάθε φορά στο απυρόβλητο και στήριξε έτσι την αντιδραστική Κυβέρνηση Καραμανλή και είχε εξελιχθεί στην πιο διάσημη-κακόφημη παλλακίδα του Κ.Καραμανλή. Μάταια όμως περίμεναν, αφού η Παπαρήγα ήδη από την πρώτη στιγμή με την τοποθέτησή της στις κυβερνητικές προγραμματικές δηλώσεις, φρόντισε να διακηρύξει-διαβεβαιώσει ότι και στη νέα 4ετία θα αποτελέσει δεκανίκι της κυβέρνησης και θα συνεχίζει να παίζει τον «αξιοζήλευτο» ρόλο της παλλακίδας του Κ. Καραμανλή, καλώντας-«συμβουλεύοντας» τους εργαζόμενους: «όχι το μέτωπο μόνο στη Νέα Δημοκρατία» («Ρ» 2/10/2007, σελ. 11) παρόλο που η ΝΔ είναι κυβέρνηση και διαχειρίζεται – αποκλειστικά και μόνο αυτή σε κυβερνητικό επίπεδο (αυτό αφορά κάθε κυβέρνηση του κεφαλαίου) – τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, για να συνεχίσει, προσπαθώντας να εξαπατήσει τους εργαζόμενους με παροιμιώδεις χρουστσοφικές κουτοπονηριές και με αντιδραστικές γελοιότητες του τύπου: «και στη Νέα Δημοκρατία και σ’ ολόκληρη την αστική τάξη και όχι ενάντια σε κάποιους δυο-τρεις επιχειρηματίες, για να επωφελούνται οι άλλοι από τους αγώνες» («Ρ» 2/10/2007, σελ. 11). «Νέες», λοιπόν, χρουστσοφικές «θεωρίες», σύμφωνα με τις οποίες «επωφελούνται» τάχα και οι επιχειρηματίες «από τους αγώνες» των εργαζομένων.

Αλλά η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα δεν περιορίζεται μόνο στο ρόλο της κακόφημης παλλακίδας του Κ. Καραμανλή και για τη νέα 4ετία αλλά μετεξελίσσεται επιπλέον και σε τρισάθλια δικηγορίσκο του μοναρχοφασιστικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας με τον ισχυρισμό ότι η ΝΔ δεν «συγκυβερνά με το ΛΑΟΣ»: «η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση είναι δική της και δεν καθορίζεται σε συνάρτηση με τις πιέσεις από το ΛΑΟΣ» («Ελευθεροτυπία» 4/10/2007, σελ. 7) και το λέει αυτό όταν οι βουλευτές του ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ έχουν ήδη ψηφίσει για πρόεδρο της Βουλής τον Δ. Σιούφα της Νέας Δημοκρατίας και όταν ο Ε. Στυλιανίδης, νέος υπουργός Παιδείας, έχει ήδη αποσύρει το αντιδραστικό βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού – κοινός στόχος όλων των εθνικιστών από τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ ως το Ιερατείο και την ηγεσία του «Κ»ΚΕ (μάλλον το νέο βιβλίο θα είναι γραμμένο από χρουστσοφική-σοσιαλδημοκρατική σκοπιά!!!).

Διαβάστε Περισσότερα »

ΛΑΟΣ – Βουλή: Βήμα φασιστικής προπαγάνδας και προκλητικών υμνολογιών των φασιστών διχτατόρων


«Κ»ΚΕ: Έμμεση αλλά σαφέστατη στήριξη της φασιστικής προπαγάνδας στη Βουλή

Ήταν βέβαια αναμενόμενο ότι ο αρχηγός του ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ δε θα μπορούσε να τοποθετηθεί διαφορετικά απ’ την πρώτη μέρα των εργασιών της Βουλής, κάτι που απορρέει από την ιδεολογικο-πολιτική κατεύθυνση του κόμματός του.

Αρχικά απευθυνόμενος στους ομοϊδεάτες του βουλευτές της ΝΔ να τον ακολουθήσουν, δίνοντας εμμέσως πλην σαφέστατα και το πολιτικό στίγμα του κόμματός του: «κύριοι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας, πρέπει να σας πώ ότι η ζωή έξω στο λιβάδι είναι πολύ ωραία. Καθαρός αέρας, καθαρή ατμόσφαιρα, καθαρό νερό χωρίς τον τσοπάνο και τα τσοπανόσκυλά του. Εάν θέλετε να δείτε την οπή διαφυγής είναι στο άκρο δεξιά του μαντριού» («Ρ» 2/20/2007, σελ. 13), εννοώντας προφανώς τη ναζι-φασιστική Δεξιά, έναν όρο που τον αποφεύγει επειδή τον εκθέτει πολιτικά στα μάτια του λαού, γι’ αυτό για λόγους παραπλάνησης «ξόρκισε» φραστικά και τη λεγόμενη «άκρα δεξιά»: «η δική μου συμμετοχή στο πολιτικό παιχνίδι απέκλεισε την ακροδεξιά» («Αυγή» 2/10/2007, σελ.4).

Στη δευτερολογία του δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και προχώρησε στην εξύμνηση της φασιστικής διχτατορίας του Μεταξά και της στρατιωτικο-φασιστικής διχτατορίας της Χούντας των συνταγματαρχών: «χαρίστε τα αγροτικά χρέη. Το έκανε η δικτατορία. Για να το έκανε η δικτατορία μπορεί να το κάνει η δημοκρατία, γιατί είμαστε και ευρύτεροι και ποιοτικότεροι βεβαίως από την δικτατορία» και συνέχισε για το ζήτημα των μεσαζόντων: «να οργανωθούν πρατήρια των αγροτών σε όλη την Ελλάδα, όπως έκανε κάποτε ο Μεταξάς με τις λαϊκές αγορές» («Αυγή» 2/10/2007, σελ. 4).

Έτσι η Βουλή μετατράπηκε σε βήμα φασιστικής προπαγάνδας και προκλητικών υμνολογιών των φασιστικών διχτατοριών Μεταξά-Παπαδόπουλου.

Ο μόνος που αντέδρασε άμεσα – και ορθά έπραξε – ήταν ο σοσιαλδημοκράτης Α.Αλαβάνος, κάτι που είδαν όλοι όσοι παρακολούθησαν τη συζήτηση στη Βουλή.: «εκθειάζουν και προβάλλουν ως πρότυπο όχι μόνο τη δικτατορία του Μεταξά, αλλά και την επτάχρονη δικτατορία, τη Χούντα, που πέρα από τους νεκρούς της γενιάς μας, πέρα από το Πολυτεχνείου οδήγησε σε μια Κύπρου διαιρεμένη, οδήγησε στον «Αττιλα», οδήγησε την Κυρήνεια να είναι κάτω από τουρκική μπότα, την Αμμόχωστο να είναι πόλη-φάντασμα, οδήγησε τις μανάδες να αναζητούν τα παιδιά τους» («Αυγή» 2/10/2007, σελ. 4).

Ενώ τα μέλη-οπαδοί του «Κ»ΚΕ περίμεναν απ’ τους βουλευτές του να αντιδράσουν στη φασιστική πρόκληση του Γ.Καρατζαφέρη και να τοποθετηθούν εναντίον του, αυτοί δεν το έπραξαν, κάτι που επιβεβαιώνει και ο «Ριζοσπάστης» όταν γράφει: «στη δευτερολογία του ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ έκανε αναφορά στην περίοδος της χούντας και τη δικτατορία του Μεταξά κάτι που προκάλεσε έντονο φραστικό επεισόδιο με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Αλαβάνο» («Ρ» 2/20/2007, σελ. 13).

Με τη στάση τους αυτή επιβεβαιώνεται εκ νέου ότι η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ μ’ επικεφαλής την Παπαρήγα δεν έχει κανένα μέτωπο κατά των ναζι-φασιστών τύπου ΛΑΟΣ, το οποίο όχι μόνο ναζι-φασιστικό δεν το χαρακτηρίζει αλλά ούτε καν «ακροδεξιά» (αστικός αντιμαρξιστικός όρος), αφού στο «Ριζοσπάστη με πολύ προσεγμένο τρόπο απλά επαναλαμβάνει ότι το ΛΑΟΣ «δεν κρύβει τις ακροδεξιές του θέσεις» («Ρ» 2/20/2007, σελ. 13), δηλ. επαναλαμβάνει τα όσα είπε ο αρχηγός του χωρίς να προβάλλει-διατυπώνει την άποψη-εκτίμηση της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ που θεωρεί το ΛΑΟΣ απλά ως «ένα κόμμα που ψαρεύει σε «θολά νερά»» («Ρ» 2/20/2007, σελ. 13).

Μάλιστα ο δεξιός οπορτουνιστικός εκφυλισμός της Α.Παπαρήγα έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις , ώστε στη συνέντευξή της (3/10/2007) να θεωρεί την κριτική στο ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ ή έστω στο ακαθόριστο, κατ’ αυτήν, μόρφωμα που «ψαρεύει σε θολά νερά», «βεντέτα με τον Καρατζαφέρη» («Ελευθεροτυπία» 4/10/2007, σελ. 7), κάτι που δεν παρέλειψε να χρησιμοποιήσει ο ναζι-φασίστας Καρατζαφέρης στην επιστολή του προς τον Αλαβάνο («βεντέτα»-«έκφραση και της ΓΓ του ΚΚΕ κ. Παπαρήγα στη συνέντευξη της 4/10/2007, «ΑΛΦΑ1» 6-7/10/2007, σελ. 23).

Εφημερίδα Ανασύνταξη, 15-31/10/2007
Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

Το φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας, ανίκανο να προωθήσει λύσεις στο Κουρδικό, πασχίζει να επεκτείνει τα εγκλήματά του και έξω από τα σύνορα



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: 62
10/10/2007

ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ, ΑΝΙΚΑΝΟ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΕΙ ΛΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΥΡΔΙΚΟ,

ΠΑΣΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ


Στις 17 Οκτώβρη, στο κοινοβούλιο της Τουρκίας ψηφίστηκε και εγκρίθηκε η εξουσιοδότηση για στρατιωτικές επεμβάσεις -που σημαίνουν στην ουσία νέες δολοφονικές επιθέσεις- στο εξωτερικό και με το οποίο δίνεται κάθε εξουσία στην κυβέρνηση να διατάξει επιχειρήσεις εκτός των συνόρων της χώρας. Το Ισλαμικό ΑΚΡ(Κόμμα Ανάπτυξης και Δικαιοσύνης), το φασιστικό ΜΗΡ (Κόμμα Εθνικού Κινήματος –Γκρίζοι Λύκοι), το δήθεν προοδευτικό CHP(Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα) και το σοσιαλδημοκρατικό DSP (Δημοκρατικό Αριστερό Κόμμα) συμφώνησαν και συνεργάστηκαν γι’ άλλη μια φορά ενάντια στους αγώνες του κουρδικού λαού. Παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, όταν το ζήτημα είναι οι αγώνες του λαού, όλα τα αστικά κόμματα γίνονται ένα και υλοποιούν ή υποστηρίζουν τις πιο αντιδραστικές αντιδημοκρατικές επιθέσεις της ολιγαρχίας. Όλα αυτά τα κόμματα, ακολουθούν την ίδια φασιστική πολιτική και δεν διαφέρουν καθόλου με τους Γκρίζους Λύκους στο κουρδικό ζήτημα. Προκειμένου να μη χάσουν ούτε μια ψήφο από τους βουλευτές τους αποφάσισαν η ψηφοφορία να γίνει φανερή, ώστε να πιέσουν όλους να μη ψηφίσουν κατά ή άκυρο.

Ενώ στο ένταλμα αυτό τονίζεται πως “ σκοπός είναι να ληφθούν μέτρα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο”, ο Τ. Ερντογάν ανακοινώνει πως “...η χώρα μας βρίσκεται σε θέση άμυνας απέναντι στην τρομοκρατία, γι’ αυτό δεν ισχύουν πλέον οι διεθνείς νόμοι...”. Είναι ξεκάθαρο πως αυτό που τους εμποδίζει δεν είναι το δίκαιο ή οι νόμοι κλπ, αλλά οι διαταγές των ιμπεριαλιστών. Τη στιγμή που το ένταλμα αυτό ψηφιζόταν, ο Μπους προειδοποίησε απειλητικά την ολιγαρχία να μην επιχειρήσει επέμβαση στα εδάφη του Βόρειου Ιράκ.

Στο στόχαστρό τους βρίσκονται όσοι αγωνίζονται ενάντια σε αυτό το σύστημα και αυτοί ακόμη που δρουν μέσα στο νόμιμο πλαίσιο που ορίζει ο φασισμός. Έτσι λοιπόν οι βουλευτές του DTP (Κόμμα Δημοκρατικής Κοινωνίας) που καταψήφισαν έπεσαν θύματα των επιθέσεων του κράτους. Ο Σ. Δεμίρτας που μίλησε πριν τη ψήφιση του εντάλματος τόνιζε ότι “... στα τελευταία 24 χρόνια πέθαναν πάνω από 40 χιλιάδες άνθρωποι. Δεκάδες άλλοι φυλακίστηκαν, αρκετοί βασανίστηκαν...η χώρα από τη δύση μέχρι την ανατολή πλήρωσε ένα μεγάλο κόστος...Πιστεύουμε πως οι επιχειρήσεις αντί να λύσουν το πρόβλημα, θα το χειροτερέψουν”. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο Τζεμίλ Τσίτσεκ του απάντησε απειλητικά λέγοντας “ αυτοί που δεν καταδικάζουν την τρομοκρατία δεν μπορούν να μιλάνε μέσα στο κοινοβούλιο!”.

Ιδιαίτερα μετά τη ψήφιση της εξουσιοδότησης αλλά και μετά τους θανάτους των στρατιωτικών που σημειώθηκαν πρόσφατα δημιουργήθηκε ένα κλίμα “εθνικής επιστράτευσης” και άρχισαν να εντείνουν την φασιστική-σωβινιστική προπαγάνδα και να πραγματοποιούν επιθέσεις σ’ όσους παλεύουν εναντίον τους. Με την ανάπτυξη του σωβινισμού προσπαθούν να προβοκάρουν τις μάζες ενάντια στον κουρδικό λαό, και παράλληλα με τις επιθέσεις και τις απειλές πασχίζουν να τρομοκρατήσουν τους αγωνιστές.

Παρότι η στρατιωτική επιχείρηση στο εξωτερικό παρουσιάζεται σαν μοναδική λύση, η ολιγαρχία δεν μπορεί να κρύψει ότι από το 1983 μέχρι το 2000 πραγματοποίησε 24 φορές επιχειρήσεις έξω από τα σύνορα αλλά δεν κατάφερε τίποτε! Η χρονική διάρκεια κάθε επιχείρησης κάθε φορά αύξανε και ο αριθμός των στρατιωτών διπλασιαζόταν. Υπήρξαν επιχειρήσεις ενάντια στους αντάρτες στο Βόρειο Ιράκ με τη συμμετοχή 50 χιλιάδων στρατιωτών που διήρκεσαν περίπου 2 μήνες. Για παράδειγμα 15 χρόνια πριν, τον Οκτώβρη του 1992 το ΓΕΣ ανακοίνωσε ότι 1452 αντάρτες του ΡΚΚ είχαν δολοφονηθεί. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η 3η εξωτερική επέμβαση της Τουρκίας που έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 1986, κατά την οποία έγιναν στόχος και άλλες κουρδικές οργανώσεις. Τότε είχαν σκοτωθεί εκατοντάδες μέλη του ΚDP και του YNK, του Μπαρζάνι και του Ταλαμπανί, οι οποίοι όμως θα ξεχνούσαν τις δολοφονικές αυτές επιθέσεις και στις επιχειρήσεις της Τουρκίας τον Οκτώβρη 1991, θα έπαιρναν θέση μαζί με τους δολοφόνους των συντρόφων τους και ενάντια στους αδελφούς τους, τους Κούρδους αντάρτες της Τουρκίας.

Ξεκάθαρο είναι ότι το αποτέλεσμα μιας καινούριας επέμβασης στο έδαφος του Νότιου Κουρδιστάν, θα είναι παρόμοιο με τις 24 προηγούμενες φορές, δηλαδή αποτυχημένο. Επειδή με τις δολοφονίες δεν μπορούν να εξοντώσουν τους αγωνιστές ενός λαού, δεν μπορούν να τσακίσουν την θέληση του κουρδικού λαού που διψάει και αγωνίζεται για την ελευθερία και τα δικαιώματά του. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η ελευθερία του κουρδικού λαού θα κατακτηθεί με αγώνες και αντίσταση ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τους συνεργάτες τους, και όχι με τον συμβιβασμό. Το κουρδικό ζήτημα μπορεί και πρέπει να λυθεί με την άνευ όρων αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων του κουρδικού λαού.



ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ ΕΝΤΕΙΝΟΝΤΑΙ

Με πρόσχημα τους θανάτους στρατιωτικών που σημειώθηκαν πρόσφατα, τα κρατικά και παρακρατικά όργανα της ολιγαρχίας, άρχισαν και πάλι να εντείνουν τις προβοκάτσιές τους. Με το κάλεσμα των ΜΜΕ, το οποίο υποστηρίχτηκε και από την κυβέρνηση και το ΓΕΣ, ξεκίνησε μια «εθνική» καμπάνια σημαιοστολισμού, με σκοπό την ενδυνάμωση του σωβινισμού. Χρησιμοποιώντας τις εικόνες από τις κηδείες των στρατιωτικών, προσπάθησαν να στρέψουν όλο και περισσότερους ενάντια στον κουρδικό λαό και τους αγωνιστές του. Η πρόσφατη ιστορία της χώρας τεκμηριώνει ότι κάθε φορά που το κράτος αδυνατεί να καταστείλει τους λαϊκούς αγώνες, επιστρατεύει τους «ανεπίσημους» μηχανισμούς του, τους γκρίζους λύκους και τους ισλαμιστές.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μετά τις πολύνεκρες συγκρούσεις της 20ης Οκτώβρη, οι φασιστικές οργανώσεις και συμμορίες, βγήκαν στους δρόμους και επιτέθηκαν στα γραφεία των δημοκρατικών φορέων. Για παράδειγμα στην Προύσα, στις 21 Οκτώβρη εκατοντάδες συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία του Συλλόγου για τα Θεμελιώδη Δικαιώματα και φωνάζοντας φασιστικά συνθήματα τα λεηλάτησαν. Παρόλο που οι ζωές 15 μελών και φίλων του συλλόγου, που βρίσκονταν εκεί επί δύο ώρες, κινδύνευαν, οι αστυνομικές αρχές που παρευρίσκονταν, έμειναν απλοί θεατές. Στόχος παρόμοιων επιθέσεων έγιναν το DTP, το HOC και άλλες δυνάμεις στην Σαμψούντα, την Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη και άλλες πόλεις της χώρας. Με αυτόν τον τρόπο πασχίζουν να τρομοκρατήσουν όσους αγωνίζονται ενάντια στο σύστημα προκειμένου να εγκαταλείψουν τα δημοκρατικά τους αιτήματα. Τα μέλη του HOC πραγματοποιώντας διαδηλώσεις, κατήγγειλαν τις φασιστικές επιθέσεις με το σύνθημα «οι φασιστικές προβοκάτσιες και επιθέσεις δεν μπορούν να μας υποτάξουν!».

Τα παραπάνω περιστατικά δεν είναι μάλιστα μια αυθόρμητη αντίδραση του κόσμου όπως προβάλλεται από τα ΜΜΕ, αλλά αντίθετα μια οργανωμένη εκστρατεία, καθοδηγούμενη από το σύμπλεγμα των αστυνομικών και στρατιωτικών αρχών, του φασιστικού ΜΗΡ, της ΜΙΤ και της κυβέρνησης. Σήμερα προσπαθούν και πάλι να καλλιεργήσουν την εχθρότητα ανάμεσα στους Τούρκους και τους Κούρδους. Ενάντια σ’ αυτή την πολιτική το χρέος όλων των αγωνιστικών δυνάμεων είναι να ενώσουμε την δύναμη και τη φωνή ενάντια στο σοβινισμό, και να γίνουμε μια γροθιά ενάντια στο φασισμό.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007

Η έναρξη των εργασιών της νέας βουλής με τέλεση αγιασμού

Η δεμένη με τα κατάμαυρα κομποσκοίνια του ιερατείου ηγεσία του «Κ»ΚΕ και οι χρουστσωφικές κουτοπονηριές της Α. Παπαρήγα

Στις 26 Σεπτέμβρη τελέσθηκε, ως συνήθως, ο αγιασμός και στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε η ορκωμοσία των βουλευτών της νέας Βουλής για την επόμενη κυβερνητική 4ετία.

Οι βουλευτές του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, του ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ και του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ συμμετείχαν στο αντιδραστικό σκοταδιστικό τελετουργικό (αγιασμό-θρησκευτικό όρκο), υπό τις ευλογίες του εκκλησιαστικού φεουδοαστικού Ιερατείου, και μαζί τους το αγαπημένο «κορίτσι»-εκπρόσωπος του χουντο-Χριστόδουλο στο σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ, εθνικίστρια θεούσα Λ.Κανέλλη.

Η σοσιαλδημοκρατική φυλλάδα «Ριζοσπάστης»(27/9/2007, σελ. 3) αποσιώπησε το γεγονός και δεν εγράψε τίποτε για τη στάση της θρησκόληπτης Λ.Κανέλλη, αυτού του «τρομερού κοριτσιού» της χουντικής τηλεόρασης, μετέπειτα μέλος της φασιστικής νεοδημοκρατικής ΟΝΕΔ, της «φανταχτερής δημοσιογραφίνας που πολλά χρόνια υπηρέτησε με φλογερό πάθος τη Δεξιά και την αντίδραση» (Βάσος Γεωργίου) και τωρινής βουλευτίνας του χρουστσαφικού «Κ»ΚΕ. Αλλά όποιος είδε την ορκωμοσία των βουλευτών στην τηλεόραση γνωρίζει τη στάση της: «κατά την ορκωμοσία οι βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑΟΣ και η Λ. Κανέλλη ορκίστηκαν σηκώνοντας το χέρι τους «στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να είναι πιστοί στην πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούουν στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνουν ευσυνείδητα τα καθήκοντά τους»» («Αυγή» 27/9/2007, σελ. 3).

Από το ΠΑΣΟΚ «αρνήθηκαν να ορκιστούν θρησκευτικά οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Μ. Δαμανάκη και Ν. Σηφουνάκης» («Ρ» 27/9/2007, σελ.3). Θρησκευτικό όρκο «στο όνομα του παντοδύναμου Θεού και του μόνου αυτού προφήτη που είναι ο Μωάμεθ» έδωσαν και οι δυο μουσουλμάνοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Τ.Μαντατζή (Ξάνθη) και Α.Χατζηοσμάν (Ροδόπη).

Απ τα δυο χρουστσοφικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, οι μεν βουλευτές του ΣΥΝ «επέλεξαν να μείνουν εκτός αιθούσης κατά τη δοξολογία (στάση που το ΚΚΕ δεν μπορούσε να ακολουθήσει, καθώς προφανώς θα ήθελε να… αγιαστεί τουλάχιστον η Λ.Κανέλλη)» («Αυγή» 27/9/2007, σελ. 3) και: «οι βουλευτές του Συνασπισμού, αντιδρώντας στο θρησκευτικό όρκο, επέλεξαν να μην παρίστανται στην αίθουσα της Ολομέλειας όσο διαρκούσε η δοξολογία και εισήλθαν όταν ήρθε η στιγμή της ανάγνωσης του όρκου από τον εκτελούντα χρέη προέδρου της Βουλής Γ.Σούρλα. Κατά την ορκωμοσία της προηγούμενης Βουλής οι βουλευτές του ΣΥΝ είχαν επιλέξει την αποχώρηση» («Ρ» 27/9/2007, σελ. 3), οι δε βουλευτές του «Κ»ΚΕ «δεν ακολούθησαν το τελετουργικό του θρησκευτικού όρκου» («Ρ» 27/9/2007, σελ. 3), και: «με τα μάτια στραμμένα στους 14 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (και τις αντιδράσεις τους) τελέσθηκε χτες ο αγιασμός και πραγματοποιήθηκε η ορκωμοσία της νέας Βουλής. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κράτησαν ίδια στάση και στις δύο διαδικασίες που γίνονταν «υπό την επίβλεψη» της Εκκλησίας, ενώ οι βουλευτές του «Κ»ΚΕ συμμετείχαν στον αγιασμό, αφού σηκώθηκαν όρθιοι (η δε Λιάνα Κανέλλη έδωσε και θρησκευτικό όρκο)» («Αυγή» 27/9/2007, σελ. 3).

Όμως ο «Ριζοσπάστης» φρονίμως ποιών αποσιώπησε ότι οι βουλευτές του «Κ»ΚΕ συμμετείχαν στον αγιασμό και δεν τόλμησαν (γιατί «τους τραβάει το αυτί» ο χουντο-Χριστόδουλος) να μείνουν έξω από την αίθουσα της Βουλής ή να αποχωρίσουν απ’ αυτή, κατά τη διάρκεια του αγιασμού, πράγμα που θα εξέφραζε στην πράξη και όχι στα λόγια (= δημαγωγία) την αντίθεσή τους στην έναρξη των εργασιών της Βουλής με αγιασμό και θρησκευτικό όρκο αλλά θα αποτελούσε και το πρώτο πρακτικό βήμα για την κατάργηση στην πράξη αυτών των σκοταδιστικών πρακτικών του φεουδο-αστικού Ιερατείου (αγιασμού Βουλής και θρησκευτικού όρκου) και επιπλέον πρακτικό βήμα για το χωρισμό Εκκλησίας – Κράτους. Αντ’ αυτού η Α. Παπαρήγα εκ μέρους της ηγεσίας του Κ»ΚΕ κατέφυγε σε μια γελοία χρουστσοφική κουτοπονηριά, για να δικαιολογήσει την αντιδραστική της στάση, στέλνοντας επιστολή στο Προεδρείο της Βουλής «ζητώντας κατάργηση του θρησκευτικού τύπου όρκο» και σημειώνοντας ότι «το ΚΚΕ έχει ταχθεί υπέρ του διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησίας» («Ρ» 27/9/2007, σελ. 3) δηλ. ένας «διαχωρισμός» που θα «πραγματοποιηθεί» στην προσδιορισμένη από το φεουδο-αστικό Ιερατείο με επικεφαλής το χουντο-Χριστόδουλο «δευτέρα παρουσία».

Οι τέτοιου είδους κουτοπονηριές της Παπαρήγα μπορεί βέβαια να εξαπατούν τους αφελείς αλλά δεν μπορούν να αποκρύψουν την υπαρκτή αντιδραστική στενή συνεργασία «Κ»ΚΕ – Εκκλησίας, αφού:

πρώτο, το «τρομερό κορίτσι» του Χριστόδουλου (=Λ.Κανέλλη) εκπροσωπεί ευθέως το αντιδραστικό φασιστικό φεουδο-αστικό Ιερατείο στις γραμμές του «Κ»ΚΕ,

δεύτερο, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ στην περίπτωση των «ταυτοτήτων», πέρα απ’ τη θρησκόληπτη θεούσα Λ.Κανέλλη που αλώνιζε τα κανάλια, ήταν κατά της απάλειψης του θρησκεύματος (= αστικό αίτημα) απ’ τις ταυτότητες, γι’ αυτό και ο «Ριζοσπάστης», ακόμα και τελευταία, μόλις τον περασμένο χρόνο, έγραφε ότι «η χώρα δεν αντέχει ανάλογο «διχασμό» με εκείνο που προκάλεσε η απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη για τις ταυτότητες» («Ρ» 7/9/2006, σελ. 31). Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο μεγαλοαστός πολιτικός Κ. Σημίτης βγαίνει απ’ τα αριστερά στη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, αφού αυτός επέβαλε – και σωστά έπραξε αν και πολύ αργά – την κατάργηση του θρησκεύματος απ’ τις ταυτότητες, ενώ οι χρουστσοφικοί ηγέτες τάχθηκαν κατά της απάλειψης, υποστηρίζοντας τη θέση του αντιδραστικού φεουδο-αστικού Ιερατείου, απεμπολώντας έτσι ακόμα και ένα αστικό αίτημα-πρόβλημα που έπρεπε τουλάχιστον πριν πολλές δεκαετίες να είχε λυθεί. Έτσι οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ μετατρέπονται σε φερέφωνα της εκκλησιαστικής αντίδρασης όταν ψευδόμενοι ισχυρίζονται ότι ο Σημίτης προκάλεσε «διχασμό» αντί να γράψουν ότι το διχασμό του λαού προκάλεσε το αντιδραστικό Ιερατείο με επικεφαλής το χουντο-Χριστόδουλο. Τώρα το μόνο που τους απομένει είναι να προτείνουν ως εκδότη ταυτοτήτων, στις οποίες θα αναγράφεται το θρήσκευμα, τη Μητρόπολη ή τα μοναστήρια του Αγίου Όρους,

τρίτο, εξαιτίας ακριβώς αυτής της υπαρκτής αντιδραστικής συνεργασίας «Κ»ΚΕ – Εκκλησίας, ο «άγιος» Χριστόδουλος σε δήλωσή του (28 Μάη 2007) δικαιολογημένα συμπεριέλαβε τα μέλη-οπαδούς του «Κ»ΚΕ, ακριβέστερα τη σοσιαλδημοκρατική του ηγεσία, στο πιστό ποίμνιό του δηλ. στο 97%-98% των οπαδών του, αφήνοντας απ’ έξω μόνο εκείνους (2%-3%)του άλλου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, του ΣΥΝ, επειδή η ηγεσία του τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της απάλειψης του θρησκεύματος από τις ταυτότητες και συχνά τάσσεται κατά των επιδιώξεων του αντιδραστικού φεουδο-αστικού Ιερατείου και του ασκεί κριτική: «όλοι εκείνοι που θέλουν ουσιαστικά να συνθλίψουν την αξιοπρέπεια και το πρόσωπο αυτού του λαού βάλλουν εναντίον της εκκλησίας, γιατί ξέρουν ότι είναι προμαχώνας που αμύνεται σθεναρά για τα γερά και τα όσια… ποιος Έλληνας παραδέχεται σήμερα ότι δεν είμαστε έθνος, ότι δεν πρέπει να μιλάμε ελληνικά, ότι μπορούμε να ζούμε χωρίς Θεό και χωρίς πίστη; Το λένε όμως μερικοί που εσείς τους ψηφίζεται και τους βάζεται στη Βουλή…» και απευθυνόμενος σ’ αυτούς συνεχίζει: «είσθε μια ελάχιστη μειοψηφία του 2% και 3 %. Δεν μπορείτε εσείς με το 2% και 3% να επιβάλλεστε στο 97% και 98%»,

τέταρτο, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ και στην περίπτωση του βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού, μετά από τις πρώτες, είναι αλήθεια, ταλαντεύσεις αλλά και με κάποια καθυστέρηση, τελικά δεν κατάφερε να αποφύγει τον «πειρασμό» του εθνικισμού, ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τους φασίστες εθνικιστές και του φεουδο-αστικό Ιερατείου ζητώντας να αποσυρθεί (με πηχυαίο τίτλο ο «Ρ» (28/3/2007, σελ. 8): «να αποσυρθεί») το αντιμαρξιστικό και αντιδραστικό βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού – θέση με την οποία η Α. Παπαρήγα σημείωσε τη μεγαλύτερη και πιο αξιοζήλευτη επιτυχία στη ρεφορμιστική της πολιτική καριέρα: πέτυχε να γίνει πρωτοσέλιδο «αγκαλιά» με το χουντο-Χριστόδουλο (σε φωτομοντάζ βέβαια) στη βδομαδιάτική φασιστοφυλλάδα του γνωστού χουντοβασιλικού Γρηγόρη Μιχαλόπουλου, «Νεοι Ανθρωποι» (30/3/2007, σελ. 1) και με τον πολύ χαρακτηριστικό-αποκαλυπτικό τίτλο: «Χριστόδουλος Παπαρήγα με την ίδια σκέψη στον ίδιο δρόμο», εννοώντας προφανώς στον ίδιο σκοταδιστικό νεοορθόδοξο και εθνικιστικό φασιστικό δρόμο. Περιχαρής και ο «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ» (28/3/2007) προβάλλει την κοινή θέση «απόσυρσης» των «Κ»ΚΕ-Χριστόδουλου πρωτοσέλιδα: «διμέτωπος για την ιστορία, Ιερά Σύνοδος και ΚΚΕ ζητούν να αποσυρθεί το βιβλίο». Τώρα η ηγεσία του «Κ»ΚΕ, εν χορώ με τους φασίστες εθνικιστές και την εκκλησιαστική σκοταδιστική αντίδραση χαιρετίζει την απόσυρση του βιβλίου από την κυβέρνηση Καραμανλή και αισθάνεται δικαιωμένη που ικανοποιήθηκε το αίτημα της («Ρ» 26/9/2007, σελ.3). Στην περίπτωση του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56) για το σημαντικό και πολύ σπουδαίο ζήτημα της Ιστορίας, είναι αναγκαίο να σημειωθεί ακόμα πως ο εθνικισμός εκδηλώνεται αμέσως απ’ την αρχή (1956), όταν η ηγεσία του υιοθέτησε ανοιχτά την «αντεπιστημονική αστοτσιφλικάδικη θέση για ενότητα του Ελληνικού Έθνους απ’ την Αρχαία Ελλάδα, μέσα απ’ την Ελληνιστική Εποχή και τη Βυζαντινή αυτοκρατορία ως τις μέρες μας με το νεοελληνικό έθνος» (Ν.Ζαχαριάδης: Συλλογή έργων, σελ. 268, Βουκουρέστι 1953) δηλ. υιοθέτησε τη γνωστή εθνικιστική θέση της αντιδραστικής αστικής ιστοριογραφίας για «συνοχή στην τρισχιλιετή ιστορία του Ελληνισμού» ή «τρισχιλιετούς Ελληνισμού», διατυπωμένη απ’ τους Ζαμπέλιο-Παπαρηγόπουλο. Κι’ αυτό για να «υπερνικηθούν» τάχα οι «αντεπαναστατικοί δογματισμοί» (Π.Ρούσος) του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55, με πρόσχημα βέβαια «την ανάγκη να συμμορφωθεί η θεωρία μας με την ιστορική αλήθεια» (Π.Ρούσου: «βοήθημα νέας ιστορίας της Ελλάδας», σελ.10-11, Αθήνα 1982) δηλ. για να συμμορφωθεί-ανταποκριθεί «η θεωρία μας» στις ανάγκες και στα ταξικά συμφέροντα της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης.

πέμπτο, αποκαλυπτικότατη για τις πολύ θερμές και στενότατες σχέσεις των ηγεσιών «Κ»ΚΕ-Εκκλησίας είναι και η συγχαρητήρια «Μετ’ ευχών διαπύρων» επιστολή του χουντο-Χριστόδουλου προς την Α. Παπαρήγα: «Εντιμοτάτη κα Παπαρήγα, Σας συγχαίρω θερμώς για την επιτυχία του κόμματός σας και την επανεκλογή σας ως βουλευτού του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Η ψήφος των συμπολιτών μας αποδεικνύει την εμπιστοσύνη με την οποία σας περιβάλλουν και τις ελπίδες τους για μια αποστολή δημιουργική και καρποφόρα στη σημαντική θέση στην οποία σας ανέδειξε (…). Υπό την ιδιότητα μου ως προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας, μακράν κατά το σώμα, αλλά εγγύς κατά το πνεύμα, σας διαβεβαιώ για την ολόψυχη συμπαράστασή μου αλλά και κινούμενος εκ λόγων προσωπικής εκτιμήσεως και αγάπης, εύχομαι ο Δωρεοδότης Άγιος Θεός να σας ευλογεί, να σας ενισχύει στα ευθυνοφόρα καθήκοντα σας για το καλό της ευλογημένης πατρίδος μας και να σας χαρίζει υγεία πνευματική και σωματική.

Μετ’ ευχών διαπύρων

ο Αθηνών Χριστόδουλος» («Ριζοσπάστης» 22/9/2007 σελ. 9)

Ίσος ακόμα πιο αποκαλυπτικό για τις σχέσεις «Κ»ΚΕ-Χριστόδουλο υποψιαζόμαστε πως θα είναι το τμήμα εκείνο της επιστολής Χριστόδουλου που σκοπίμως έχει παραλειφθεί και αντικατασταθεί με : (…). Ο «Ριζοσπάστης» το παρέλειψε γιατί προφανώς εκθέτει την ηγεσία του «Κ»ΚΕ στα μέλη και τους οπαδούς αυτού του ρεφορμιστικού κόμματος που κράτιουνται μονίμως σε άγνοια.

έκτο, τέλος είναι τέτοιου μεγέθους και τόσο σφιχτό το δέσιμο της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στο άρμα του αντιδραστικού φεουδο-αστικού Ιερατείου που οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες, ποτέ δεν δημοσίευσαν στο «Ριζοσπάστη» ή σ’ άλλα έντυπά τους φωτογραφίες ιεραρχών (Χριστόδουλου-Άνθιμου κλπ.) με τους χουντικούς φασίστες εγκληματίες.

Διαβάστε Περισσότερα »

Προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης

Προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης
Νέα σφοδρότερη, γενικευμένη και βιαιότερη επίθεση στους εργαζόμενους

Απ’ τους πρώτους κιόλας μήνες της περασμένης 4ετίας είχαμε επισημάνει – με δεδομένο πάντα και στο κέντρο της προσοχής ότι το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ είναι το κατεξοχήν κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου που εκφράζει και υπερασπίζει τα συμφέροντά του – ότι ο νέος πρωθυπουργός χαρακτηρίζεται από μια κλασικής μορφής ανικανότητα που προσπαθεί να την αποκρύψει με διάφορες σοβαροφανείς πόζες και με κάποιες ηθικόλογου χαρακτήρα συχνά επαναλαμβανόμενες εκθεσούλες ιδεών, «αδέξιες, ανούσιες, φλύαρες και γελοίες» εκθέσεις που δεν ξεπερνούν το επίπεδο «κορασίδων Α΄ Γυμνασίου», όπως σημειώναμε λίγο πριν τις εκλογές της 16ης Σεπτέμβρη.

Σήμερα η καταστροφική 4ετία για την εργατική τάξη και ολόκληρο τον ελληνικό λαό αλλά και για τον τόπο είναι σ’ όλους γνωστή, ανεξάρτητα από την επανεκλογή του – μάλλον αποτελεί «επιβράβευση» της μόνης ικανότητας που έχει-επέδειξε: να κατακάψει τη μισή Ελλάδα, μαζί και την Αρχαία Ολυμπία, αλλά και 70 ανθρώπους που κάηκαν σαν λαμπάδες ζωντανοί.

Οι τωρινές προγραμματικές δηλώσεις του σοβαροφανούς, νυσταλέου και ανίκανου πρωθυπουργού επιβεβαιώνουν εκ νέου τα παραπάνω. Οι μόνοι που έδειξαν θιγμένοι από ανάλογες κρίσεις-εκτιμήσεις είναι οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ που έσπευσαν αμέσως και χωρίς καθυστέρηση να συμπαρασταθούν στον Κ. Καραμανλή («Ρ» 2/10/2007, σελ.4), προβάλλοντάς τον ως ικανό πρωθυπουργό και προσπαθώντας να αναστηλώσουν το ανύπαρκτο κύρος μιας θλιβερής πολιτικής μετριότητας, ανάλογη εκείνης της σοσιαλδημοκράτισσας Παπαρήγα: προφανώς πρόκειται για αλληλεγγύη πολιτικών μετριοτήτων αλλά και στήριξής του.

Στις νέες προγραμματικές δηλώσεις του ο πρωθυπουργός «ξέχασε» εκείνες τις γελοιότητες περί «σεμνών και ταπεινών» και τα καραγκιοζιλίκια περί «νταβατζήδων» της περασμένης 4ετίας που δεν άργησαν να ξεφτίσουν με τους «γαλάζιους κουμπάρους» μαφιόζους, τη μεγάλη διαφθορά, την πρωτοφανή καταλήστευση των Ταμείων των εργαζομένων με το σκάνδαλο των «Ομολόγων», κλπ. κλπ. Όμως επανέφερε τα γνωστά περί «ήπιας προσαρμογής» καραγκιοζιλίκια, που ήδη τα γνώρισε η εργατική τάξη και ο λαός την περασμένη 4ετία με την ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και απόλυτη εξαθλίωση του, με απότομη πτώση του βιοτικού του επιπέδου και διαρκή χειροτέρευση της κατάστασής του σε όλα τα επίπεδα, συμπληρώνοντας τα με ανάλογες σαπουνόφουσκες του τύπου: «διάλογος-συνενόηση-σύνθεση» για εξαπάτηση των εργαζομένων, συνοδευόμενες ταυτόχρονα με τη σαφή απειλή της «αποφασιστικότητας που δεν συμβιβάζεται με αναβολές», εννοώντας τη συνέχιση της εφαρμογής και στη νέα 4ετία της αντιδραστικής ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής.

Παρά τη γενικόλογη ρηχότητα, την ανούσια και κενή περιεχόμενου φρασεολογία των προγραμματικών δηλώσεων δεν μπορούσε να μην αποκαλύψει με σαφή τρόπο τις αντιδραστικές του επιδιώξεις για τη νέα 4ετία όταν ισχυρίστηκε ότι οι «πολίτες» δηλ. εκείνοι που τον ψηφίσαν «έδωσαν εντολή να συνεχίσουμε τις μεταρρυθμίσεις και απαίτησαν ταυτόχρονα να προχωρήσουμε πιο γρήγορα».

Το πρώτο όμως που ενδιαφέρει τον Κ. Καραμανλή είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου που την ψήφισή του προγραμματίζει μέσα στο 2008 με στόχο τη μεγαλύτερη δυνατή υφαρπαγή εδρών.

Το τι εννοεί ο πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος της ΝΔ, κατεξοχήν εκπροσώπου του μεγάλου κεφαλαίου, Κ. Καραμανλής με τη δήλωση ότι έχει «ισχυρή εντολή για μεταρρυθμίσεις» είναι φανερό: μια ακόμα σφοδρότερη και περισσότερο γενικευμένη επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου-κυβέρνησης στη εργατική τάξη και το λαό τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο με στόχο το δραστικό περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Ήδη σε πολιτικό επίπεδο καταπατήθηκε βάναυσα το πανεπιστημιακό άσυλο, παραμονές εκλογών, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και σε οικονομικό επίπεδο το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού το πρώτο εξάμηνο του 2007 ανέρχεται σε 790 εκατ. €, έλλειμμα που προέρχεται απ’ τη δραστική μείωση των φόρων του μεγάλου κεφαλαίου, τη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή, κλπ., που για να καλυφθεί θα ακολουθήσει νέα και μεγάλης έκτασης φοροεπιδρομή. Επίσης το μέτρο της κατάργησης του φόρου κληρονομιάς που το εμφανίζει-διαφημίζει σαν «φιλολαϊκό μέτρο» δεν είναι παρά το πρώτο δώρο προς τους μεγάλους ιδιοκτήτες.

Η μεγάλη επίθεση, δίπλα σε πολλά άλλα, στους εργαζόμενους που αναμένεται να ξεκινήσει απ΄ την κυβέρνηση είναι το Ασφαλιστικό, επίθεση που θα οδηγήσει στην μείωση των συντάξεων και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και την εκμηδένιση όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων, ενώ αναμένεται συνέχιση της επίθεσης που έχει εξαπολυθεί ενάντια στη δημόσια και δωρεάν Παιδεία και τις κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος.

Απέναντι σ’ αυτή την περισσότερο γενικευμένη αλλά και κατά πολύ σφοδρότερη επίθεση κυβέρνησης-κεφαλαίου η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά και η νεολαία, εργατική νεολαία και μαθητές-φοιτητές δεν έχουν άλλο δρόμο για την υπεράσπιση των κατακτήσεών τους απ’ το δρόμο της έντασης της ταξικής πάλης κατά της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και τη ματαίωση της εφαρμογής της αντιδραστικής ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής που θα συνοδεύεται με την ένταση της αστυνομοκρατίας και της φασιστικής τρομοκρατίας.
Διαβάστε Περισσότερα »

Μια «μεγάλη επιτυχία» Καραμανλή: νέος «καταλληλότερος» υφυπουργός Παιδείας

Α. Λυκουρέντζος: «είστε αληταράδες, είστε κωλόπαιδα», «τσογλάνια», «χέστηκα εγώ για τα ναρκωτικά», κλπ. κλπ. («Αυγή» 10/10/2006 και «Εποχή» 23/9/2007)

Στον τόπο μας το υπουργείο Παιδείας επί όλων των αστικών κυβερνήσεων είναι με χίλια-δυό νήματα δεμένο με την Εκκλησία και κυριαρχείται απ’ αυτή.

Με τις κυβερνήσεις όμως του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ – ακριβέστερα πρόκειται για συγκυβέρνηση ΝΔ-Εκκλησίας, στη δε νέα 4ετία για συγκυβέρνηση Καραμανλή-Χριστόδουλου-Καρατζαφέρη – ο έλεγχος της Εκκλησίας στο υπουργείο Παιδείας έχει γίνει πολύ ασφυκτικότερος σε αντιδραστική σκοταδιστική κατεύθυνση.

Πέρα απ’ αυτή τη σημαντική πλευρά, ο σοβαροφανής πρωθυπουργός της χώρας έχει σημειώσει, προς το παρόν, πέραν των τόσων άλλων δυό «αξιόλογες» και «μεγάλες επιτυχίες» ως τώρα στο διορισμό υπουργών - υφυπουργών:


α) μια πρώτη την περασμένη 4ετία στο υπουργείο Πολιτισμού διορίζοντας ως υπουργό «πολιτισμού» τον Β. Βουλγαράκη που πρωτοστατούσε στις γνωστές αλητο-εκδηλώσεις σε συγκέντρωση της φασιστικής ΔΑΠ στη Θεσσαλονίκη τον Απρίλη του 2006, «αξιοθαύμαστη» αλλά και πολύ χαρακτηριστική δράση που συνεχίστηκε για να κορυφωθεί κατά τη διάρκεια των καταστροφικών και φονικών πυρκαγιών που τον ανέδειξε σε παγκόσμιας εμβέλειας «ήρωα» πρωτοφανών ψευδολογιών με τη δήλωση ότι «κάηκαν μόνο κάποια δέντρα» τη στιγμή που διαπράττονταν το μεγαλύτερο έγκλημα σε βάρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς με το κάψιμο της Αρχαίας Ολυμπίας – προκλητική ψευδολογία που έκθεσε τη χώρα σ’ όλο τον κόσμο, μ’ αποτέλεσμα να ζητηθεί να περάσει η Αρχαία Ολυμπία υπό διεθνή προστασία.


β) μια δεύτερη, ακόμα μεγαλύτερη της πρώτης με το Βουλγαράκη, για τη νέα 4ετία με το διορισμό του Α. Λυκουρέντζου ως υφυπουργού Παιδείας, ενός ανθρώπου που, όντας βουλευτής, εξύβριζε τον περασμένο χρόνο με πεζοδρομιακή, χυδαία και αλήτικη γλώσσα νεαρά παιδιά της ομάδας των «18Ανω» στο ραδιόφωνο της κρατικής ΝΕΤ: «είστε αληταράδες, είστε κωλόπαιδα», «χέστηκα εγώ για τα ναρκωτικά», κλπ. κλπ. («Αυγή» 10/10/2006, σελ. 24), ενώ σε απόσπασμα από την ανακοίνωση της ραδιοφωνικής ομάδας των «18 Ανω» διαβάζουμε: «κατά τη διάρκεια της εκπομπής μας «Χαμογελώντας στο φόβο» την ημέρα του Σαββάτου 23 Σεπτεμβρίου 2006 στη ΝΕΤ 105,80 επενέβη μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας ο βουλευτής Αντρέας Λυκουρέτζος βρίζοντας μέλη της ομάδας με χαρακτηρισμούς τσογλάνια, κωλόπαιδα, αλλά και με λόγια όπως «χέστηκα για τα ναρκωτικά», απαξιώνοντας έτσι τη δημόσια απεξάρτηση…» («Εποχή» 23/9/2007, σελ. 23).


Ο Κ.Καραμανλής δεν είναι μόνο ένας αντιδραστικός και ανίκανος πρωθυπουργός, αλλά αποδεικνύεται με την επιλογή – με κριτήριο τα παραπάνω «σπουδαία προσόντα» (ύβρεις, αλητο-χυδαιολογία) – του νέου υφυπουργού Παιδείας όχι μόνο γελοίος αλλά και επικίνδυνος επειδή: 1) εκθέτει τη χώρα μ’ αυτή την επιλογή, και 2) διορίζει κάποιον ως υφυπουργό που υβρίζει προκλητικά και χυδαιολογεί με πρωτοφανή και ανήκουστο τρόπο, παρουσιάζοντας-συστήνοντάς τον ως «παράδειγμα» μίμησης στους μαθητές και στους φοιτητές της χώρας. Γι’ αυτό δικαιολογημένα ο νεαρός Γιάννης Δ. που δέχθηκε όλες τις αλητο-φασιστικές φράσεις του Λυκουρέντζου διερωτήθηκε: «πώς άραγε αυτός ο άνθρωπος γίνεται υφυπουργός Παιδείας; Πως θα διαπαιδαγωγήσει τη νέα γενιά; Ποιές αξίες, ποιες αντιλήψεις θα δοθούν στους χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες;» («Εποχή» 23/9/2007, σελ. 23).


Σε τέτοια, λοιπόν, χάλια, πέρα απ’ τα’ άλλα, οδήγησε τη χώρα μας η κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας.
Διαβάστε Περισσότερα »

Οι χρουστσοφικές κοκορομαχίες των σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ στον τάφο του Νίκου Μπελογιάννη ή ο μεταθανάτιος διασυρμός του ήρωα επαναστάτη

Οι χρουστσοφικές κοκορομαχίες των σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ στον τάφο του Νίκου Μπελογιάννη ή ο μεταθανάτιος διασυρμός του ήρωα επαναστάτη

«δυό γαϊδάροι μάλωναν σε ξένον αχυρώνα»

Ν. Μπελογιάννης: χρουστσοφικός ρεβιζιονιστής ή επαναστάτης λενινιστής-σταλινιστής;

Αφορμή για τις γελοίες αντιπαραθέσεις μεταξύ των ρεβιζιονιστών ηγετών «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ αποτέλεσε εκδήλωση (αμφιθέατρο ΓΣΕΕ) της νεολαίας του ΣΥΝ στα τέλη Μάρτη για τα 55 χρόνια από την εκτέλεση-δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη.

Οι άθλιες κοκορομαχίες των ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ στον τάφο του Μπελογιάννη που διασύρουν με το πιο αισχρό τρόπο – συνήθης πρακτική των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών και όλων των αποστατών – τον ήρωα της εργατικής τάξης και του λαού μας επαναστάτη κομμουνιστή σταλινιστή-ζαχαριαδικό Νίκο Μπελογιάννη.

Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ (΄56) έβγαλε στο μεϊντάνι έναν απ’ τους πιο «ταλαντούχους» γκεμπελίσκους που διαθέτει, τον αστό δημοσιογραφίσκο, Ν.Μπογιόπουλο, ένα απ’ τα πιο φανατικά καλογεράκια του χουντο-Χριστόδουλου («η χώρα δεν αντέχει ανάλογο «διχασμό» με εκείνο που προκάλεσε η απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη για τις ταυτότητες» («Ρ» 7/9/2006, σελ. 31), απ’ τα πιο φιλο-γεροΚαραμανλικά τσιράκια (το Λαμπράκη τον δολοφόνησε το «παρακράτος» («Ρ» 26/5/2006, σελ. 39) και όχι η τότε φασιστική κυβέρνηση της ΕΡΕ του Κ.Καραμανλή), που επιπλέον διακηρύσσει ότι τους αντάρτες του ΔΣΕ τους συνδέει κοινό αίμα με τη μοναρχοφασιστική Δεξιά («Ρ», 11/7/2006, σελ. 27: «με σας τους κομμουνιστές μας συνδέει το αίμα που χύθηκε άδικα εκατέρωθεν τη θλιβερή εκείνη εποχή») να σχολιάσει την εκδήλωση της νεολαίας του ΣΥΝ για το Μπελογιάννη, σχόλιο που αναδημοσιεύτηκε και σε επόμενο φύλλο του «Ριζοσπάστη» (21/4/2007, σελ. 27).

Στο σχόλιο του Μπογιόπουλου – μνημείο επαρχιώτικης κουτοπονηριάς – απάντησε κάποιος ομοϊδεάτης του χρουστσοφικός ρεβιζιονιστής, ο Κ. Ζαγάρας, στην «Αυγή» με τίτλο «Ο «συνασπισμένος» Νίκος Μπελογιάννης» («Αυγή» 18/4/2007, σελ. 1-2), ενώ στις 19 Απρίλη κάποιος Λ.Κ. του «Ριζοσπάστη» (19/4/2007, σελ. 19) αναφέρεται στο ίδιο θέμα.

Ο μεν δημοσιογραφίσκος του «Ριζοσπάστη» Ν.Μπογιόπουλος με το γνωστό γκεμπελίστικο a la Νικήτα Χρουστσόφ θράσος, αφού σηκώνει απειλητικά το δάχτυλό του στους ομοϊδεάτες του χρουστσοφικούς του ΣΥΝ: «ας προσέξουν καλά …» κλπ., κλπ., προκαλώντας τρανταχτά γέλοια με τις καραγκιοζοειδείς πόζες του, αραδιάζει στο σχόλιό του σωρό «ευφυών» πολιτικών αντιδραστικών χρουστσοφικών ανοησιών για να σημειώσει ότι τάχα ο Νίκος Μπελογιάννης «εκείνο που ανανέωσε – ποτίζοντας το με το ίδιο του το αίμα – είναι το δέντρο της αξιοπρέπειας και της συνέπειας. Της συνέπειας σε αρχές, σε αξίες, σε ιδανικά» («Ρ» 21/4/2007, σελ. 27) και ότι τάχα ο Μπελογιάννης όταν μιλούσε για το ΚΚΕ, εννοούσε το σημερινό αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου «Κ»ΚΕ ή αλλιώς κατά Μπογιόπουλο: «ο Μελογιάννης είχε φροντίσει, εκτός από τους στρατοδίκες του, να «ξεμπερδέψει» και με εκείνους που κάποια στιγμή θα προσπαθούσαν να τον σκυλέψουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του».

Από την πλευρά του ο «συνασπισμένος» Κ.Ζαγάρας, χωρίς να τον χαρακτηρίζει το θράσος του ομοϊδεάτη του χρουστσοφικού Ν.Μπογιόπουλου, κινείται κι αυτός αυστηρά στις αντεπαναστατικές σοσιαλδημοκρατικές χρουστσοφικές απόψεις του 20ου συνεδρίου γράφοντας για το Νίκο Μπελογιάννη: «όσον αφορά τώρα τον Νίκο Μπελογιάννη, δεν ξέρουμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ πως θα αντιδρούσε στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, τα γεγονότα της Τασκένδης, τη διάσπαση του ΄68 ή την άνοιξη της Πράγας κλπ., θα ήταν εξάλλου ανοησία και ανακρίβεια να μιλάμε με υποθέσεις» («Αυγή» 18/4/2007, σελ.2). Παρόλο όμως που οι υποθέσεις αυτές είναι πράγματι ανοησίες δεν δίστασε να τις αραδιάσει.

Τέλος ο (η) Λ.Κ. στο σχόλιό του με τίτλο «ανοσιούργημα οπορτουνιστών» («Ρ» 19/4/2007, σελ.19), αφού πρώτα ταυτίζει το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 με το σημερινό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ (΄56) μιλά για «ριψάσπιδες του κομμουνιστικού κινήματος που λιποτάχτησαν απ’ αυτό», για «δηλώσεις νομιμοφροσύνης», για «συμβιβασμό με τον ταξικό αντίπαλο», κλπ.κλπ. για να καταλήξει: «έφτασαν… να αναρωτιούνται «πως θα αντιδρούσε ο Μπελογιάννης στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ» («Ρ» 19/4/2007, σελ.19), δημιουργώντας την παραπλανητική εντύπωση, έστω έμμεσα, πως το σημερινό «Κ»ΚΕ(΄56) δεν ακολουθεί τάχα τις αντεπαναστατικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του 20ο συνέδριου του ΚΚΣΕ, τη στιγμή που είναι πασίγνωστό ότι η ηγεσία του όχι μόνο τις ακολουθεί πιστά 50 ολόκληρα και πλέον χρόνια μα και αρνείται πεισματικά να τις κριτικάρει, κάτι που έχει ζητηθεί προταθεί από πολλά μέλη του μεταξύ των οποίων και από τον βετεράνο κομμουνιστή Νίκανδρο Κεπέση επανειλημμένα αλλά και εντελώς πρόσφατα με τη μπροσούρα του «Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός» (Μάης 2007, εκδ. «Μαυρίδη»)

Καταρχήν να σημειωθεί ότι οι κοκορομαχίες των σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ θυμίζουν τη λαϊκή παροιμία «δυό γαϊδάροι μάλωναν σε ξένον αχυρώνα» αφού και τα δυο κόμματα καθοδηγούνται απ’ τον αντεπαναστατικό χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, ενώ το κόμμα του οποίου ηγετικό στέλεχος ήταν ο Νικος Μπελογιάννης καθοδηγούνταν από τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό και επομένως τα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το Νίκο Μπελογιάννη, όπως καταδεικνύεται και απ’ τις παρακάτω σύντομες παρατηρήσεις:

πρώτο, ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν ηγετικό στέλεχος του επεναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ 1918-55, που καθοδηγούνταν στην επαναστατική του δράση απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, ενώ τα «Κ»ΚΕ(΄56)-ΣΥΝ καθοδηγούνταν απ’ την αρχή (1956) και εξακολουθούν να καθοδηγούνται απ’ το αντεπαναστατικό αστικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – και ακριβώς γι’ αυτό είναι αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου που προήλθαν μετά την επέμβαση των χρουστσοφικών σοβιετικών ηγετών στα εσωτερικά του επαναστατικού ΚΚΕ1918-55 και τη διάλυσή του και τη δημιουργία στη θέση του ενός εκτρώματος των χρουστσοφικών στη διαβόητη «6η πλατιά Ολομέλεια, Μάρτης 1956».

Επομένως είναι φανερό πως τα σημερινά «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, που προήλθαν από τη διάσπαση του «Κ»ΚΕ (΄56), το 1968, σε «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ.δεν έχουν απολύτως καμία σχέση: ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά με το επαναστατικό-μαρξιστικό ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη που δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1973 απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, μετά 17 χρόνια εξορίας στην παγωμένη Σιβηρία,

δεύτερο, κάθε προσπάθεια εμφάνισης του Νίκου Μπελογιάννη απ’ τους χρουστσοφικούς ηγέτες ως οπαδού των αντιμαρξιστικών σοσιαλδημοκρατικών απόψεων των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, των απόψεων του αντεπαναστατικού 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) δηλ. ως «χρουστσοφικού» ρεβιζιονιστή αποτελεί: α) χοντροειδή και προκλητικότατη παραχάραξη της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, β) συνιστά πολιτική ανοησία και γελοιότητα πρώτης γραμμής, αφού ο Ν. Μπελογιάννης έζησε και έδρασε ως επαναστάτης μαρξιστής δηλ. λενινιστης-σταλινιστής και ζαχαριαδικός και δεν γνώρισε ποτέ το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό (επειδή επίσημα εμφανίστηκε το ΄56 όταν αυτός δε ζούσε πια), ρεβιζιονισμό που στα χρόνια του απέρριπτε στο πρόσωπο της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας της εποχής του, γ) προσβολή και διασυρμό της μνήμης του εκ μέρους των προδοτών χρουστσοφικών ηγετών των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ.

τρίτο, ο Ν.Μπελογιάννης θυσίασε τη ζωή του όχι για κάποια γενική και αφηρημένη «κομμουνιστική» γραμμή, αλλά: α) για την προλεταριακή επανάσταση και το σοσιαλισμό-κομμουνισμό των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, και β) για τη συγκεκριμένη επαναστατική πολιτική γραμμή του ΚΚΕ 1918-55 εκείνης της ιστορικής περιόδου. Σ’ αντίθεση με τους αντεπαναστατικούς και γελοίους ισχυρισμούς του δημοσιογραφίσκου Ν.Μπογιόπουλου, ο Ν.Μπελογιάννης δεν «ανανέωσε» μα ούτε πότισε με το αίμα του «το δέντρο της αξιοπρέπειας και της συνέπειας. Της συνέπειας σε αρχές, σε αξίες, σε ιδανικά» (δεν είναι τυχαίο ότι μιλάει γενικά και αφηρημένα δηλ. αντιμαρξιστικά σαν αστός σοσιαλδημοκράτης δημοσιογράφος) αλλά αντίθετα με το αίμα του πότισε πρωτ’ απ’ όλα, αποκλειστικά και μόνο, το «δένδρο» της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

τέταρτο, όσα αναφέρει ο Ν.Μπογιόπουλος περί «αθλιότητας», «καπηλείας, συνθημάτων και εννοιών», «επιχείρηση αλλοίωσης του νοήματος της θυσίας και του σφετερισμού των συμβόλων – των συμβόλων και της θυσίας των άλλων», κλπ.κλπ., ταιριάζουν απολύτως και αφορούν πρώτα και κύρια και το αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, στο οποίο και ο ίδιος ανήκει.

πέμπτο, όσον αφορά τώρα τα περί «ριψάσπιδων» και «λιποταχτών του κομμουνισμού» και δηλώσεων νομιμοφροσύνης και συμβιβασμού του Λ.Κ., αυτά ισχύουν όχι μόνο για τους ηγέτες του ΣΥΝ αλλά και για εκείνους του «Κ»ΚΕ(΄56), αφού είναι πασίγνωστό ότι: α) λιποτάχτες, ριψάσπιδες και προδότες του κομμουνισμού είναι τόσο οι ηγεσίες του ΣΥΝ όσο και του «Κ»ΚΕ επειδή πρόδοσαν και εγκατέλειψαν οριστικά και αμετάκλητα το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό και ακολούθησαν το αντεπαναστατικό αστικά ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, β) υπέγραψαν δηλώσεις νομιμοφροσύνης τόσο ως ενιαίος ΣΥΝ όσο και ξεχωριστά το «Κ»ΚΕ με τη γνωστή δήλωση Φλωράκη στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου (εκ μέρους του «Κ»ΚΕ), επαίσχυντη δήλωση υποταγής στο κεφάλαιο (Οκτώβρης 74), σύμφωνα με την οποία: «αί αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελεύθερου Δημοκρατικού Πολιτεύματος» («Δήλωσις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος», Αθήναι τη 2 Οκτωβρίου 1974) γ) τα ΣΥΝ-«Κ»ΚΕ σχημάτισαν με τον ταξικό αντίπαλο της εργατικής τάξης (τα μεγαλοαστικά κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και πρωτ’απ’ όλα με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, τις μεγαλοαστικές κυβερνήσεις Τζανετάκη-Ζολώτα το 1989, δ), και τα δυο κόμματα συνεργάστηκαν με το κόμμα της μοναρχοφασιστικής δεξιάς, τη ΝΔ, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Τζανετάκης – πρώτη και μοναδική ως τώρα περίπτωση κυβέρνηση συνεργασίας (χρουστσοφικών κομμάτων-Δεξιάς) στην ιστορία του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. ε) η ηγεσία του «Κ»ΚΕ συνεργάστηκε μόνιμα και σ’ όλα τα επίπεδα ακόμα και με την κυβέρνηση Καραμανλή του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ ως τις 16 Σεπτέμβρη, ημέρα της διεξαγωγής των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών και κατά τα φαινόμενα θα συνεχίσει την αντιδραστική συνεργασία και στη νέα 4ετία, αν κρίνει κανείς από την ομιλία της Α. Παπαρήγα στη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή όπου ως Καραμανλικό φερέφωνο κραυγάζει: «όχι το μέτωπο μόνο στη Νέα Δημοκρατία» («Ρ» 2/10/2007, σελ. 11).

έκτο, αξίζει ιδιαίτερα να προσεχθεί ότι οι δημοσιογραφίσκοι του «Ριζοσπάστη» στα σχόλιά τους (τρία συνολικά) δεν μιλούν καθόλου για «σοσιαλισμό», ενώ ο Κ.Ζαγάρας της «Αυγής» που μιλάει για «σοσιαλισμό», εννοεί προφανώς όχι το σοσιαλισμό των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ΄ΣΤΑΛΙΝ, της περιόδου των Λενιν-Στάλιν στην ΕΣΣΔ, αλλά το «σοσιαλισμό» των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών (Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ) ή αλλιώς το λεγόμενο «υπαρκτό σοσιαλισμό» δηλ. τον υπαρκτό παλινορθωμένο καπιταλισμό της περιόδου των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ.

Ο Νίκος Μπελογιάννης, σε πλήρη αντίθεση με τους προδότες σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ που προσπαθούν με την άθλια τους τυμβωρυχία να τον σκυλέψουν και να τον διασύρουν με το χειρότερο τρόπο, εμφανίζοντάς τον σαν χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή αντεπαναστάτη, ήταν ένας επαναστάτης κομμουνιστής λενινιστής-σταλινιστής που υπεράσπισε το επαναστατικό σταλινικό ζαχαριαδικό ΚΚΕ 1918-55 και έδωσε και τη ζωή του για την επαναστατική του γραμμή: «εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω» (απόσπασμα από την απολογία του Ν.Μπελογιάννη στην πρώτη δίκη, Νοέμβρης 1951).
Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΚ Γερμανίας: Η Ενότητα των Μαρξιστών-Λενινιστών είναι αναγκαία

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
Η Ενότητα των Μαρξιστών-Λενινιστών είναι αναγκαία

Η ΚΕ του ΚΚΓ στην τελευταία συνεδρίαση της συζήτησε λεπτομερειακά το ζήτημα της ενότητας των Μαρξιστών-Λενινιστών σε ένα Κόμμα.

Ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει, ότι σήμερα οι μαρξιστικές-λενινιστικές δυνάμεις στη Γερμανία δεν είναι μόνο μικρές αλλά και κατακερματισμένες και διασπασμένες σε πολλές Οργανώσεις. Όμως στη Γερμανία χρειαζόμαστε ένα ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα, καλά ριζωμένο στην εργατική τάξη. Ένα τέτοιο Κόμμα δεν υπάρχει σήμερα στη Γερμανία, η δημιουργία του αποτελεί επείγουσα ανάγκη.

Για να καταστεί δυνατή η δημιουργία και η οικοδόμηση ενός τέτοιου Κόμματος πρέπει να γίνουν οι απαραίτητες προσπάθειες για να ξεπεραστούν ο κατακερματισμός και η διάσπαση των Μαρξιστών-Λενινιστών. Θεωρούμε, ότι έξω από το ΚΚΓ δεν υπάρχουν μόνο άνθρωποι αλλά και Οργανώσεις που δουλεύουν πάνω σε μαρξιστική-λενινιστική βάση.

Γνωρίζουμε, ότι ο κατακερματισμός των μαρξιστικών-λενινιστικών δυνάμεων στη Γερμανία προκλήθηκε ακόμα και από δυνάμεις που αποσπάστηκαν από το ΚΚΓ. Στο βαθμό που έχουμε ευθύνη γι’ αυτό, θα υποβάλλομε τη δουλειά μας σε μία ανοιχτή και τίμια αυτοκριτική. Ευελπιστούμε ότι και οι άλλοι θα το πράξουν.

Η ενότητα των Μαρξιστών-Λενινιστών μπορεί μόνο να επιτευχθεί στην κοινή δράση, μέσω μιάς κοινής πρακτικής και την αλληλέγγυα αντιπαράθεση για κοινή προγραμματική βάση. Η κοινή δράση μαρξιστικών-λενινιστικών δυνάμεων στην «αντιφασιστική και αντιιμπεριαλιστική συμμαχία» είναι ένα πρώτο βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Έχουμε υπόψη, ότι η πραγματοποίηση της ενότητας των Μαρξιστών-Λενινιστών σ’ ένα Κόμμα δεν είναι εύκολη. Γι’ αυτό σε αυτή τη διαδικασία είναι αναγκαίες η αλληλεγγύη, η υπομονή, η σχολαστικότητα και ένας υψηλό βαθμός συνείδησης ευθύνης.

Θεωρούμε όμως επίσης ότι ωρίμασε ο καιρός για να γίνουν τα πρώτα πρακτικά βήματα για την πραγματοποίηση της ενότητας των Μαρξιστών-Λενινιστών.

Επαφή:

Verlag Roter Morgen
Postfach 900753
60447 Frankfurt am Main

Ιούνης 2007
ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας
Διαβάστε Περισσότερα »

Ernesto Che Guevara (1928-1967)- ένας επαναστάτης αντίπαλος του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού

Άρθρο που δημοσίευσε η εφημερίδα Ανασύνταξη στα 30 χρόνια από τη δολοφονία του Τσέ Γκεβάρα.
Ernesto Che Guevara (1928-1967)- ένας επαναστάτης αντίπαλος του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού
 
30 χρόνια από τη δολοφονία του

"Δεν υπάρχει ζωή έξω απ' την επανάσταση"

Στις 9 Οκτώβρη έκλεισαν 30 χρόνια από τη δολοφονία (9.10.67) του Ernesto Che Guevara, του επαναστάτη που αφιέρωσε ολοκληρωτικά τη ζωή του στους ταξικούς αγώνες του διεθνούς προλεταριάτου και των καταπιεσμένων λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, του φλογερού κομμουνιστή συνεπή διεθνιστή που άφησε την τελευταία του πνοή στο πεδίο της ένοπλης πάλης στη γη της Βολιβίας, δολοφονημένος από τα βόλια της βολιβιανής αντίδρασης και των αμερικανών ιμπεριαλιστών, του μαρξιστή μαχητικού αντίπαλου, στη θεωρία και την πράξη, του αντεπαναστατικού προδοτικού ρεύματος του χρουτσωφικου ρεβιζιονισμου. Ο Ernesto Che Guevara γεννημένος στις 14 Ιούνη 1928 στο Ροσάριο της Αργεντινής, αφού σπούδασε γιατρός στο πανεπιστήμιο του Μπουένος Αϊρες έφυγε αργότερα, το 1953, για τη Γουατεμαλα και λίγους μήνες μετά την ανατροπή, τον Ιούνη του 1954, του προέδρου της Γ. Αρμπεντς καταφεύγει, το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, στο Μεξικό. Εκεί συναντήθηκε με κουβανούς επαναστάτες και τον Φιντέλ Κάστρο και τον Δεκέμβρη του '56 αποβιβάζεται στην Κούβα. Παίρνει μέρος στην κουβανέζικη επανάσταση, διακρίνεται για τις στρατιωτικές του ικανότητες και μετά τη νίκη της την Πρωτοχρονιά του 1959 πρωτοστατεί στην ανοικοδόμηση της Κούβας όπου για ένα χρονικό διάστημα χρημάτισε υπουργός Βιομηχανίας, αφού είχε ήδη χρηματίσει διευθυντής του Ινστιτούτου Αγροτικής Μεταρρύθμισης και Διοικητής της Εθνικής Τράπεζάς της Κούβας.
Αρχές του 1965 ταξιδεύει στην Αφρική έρχεται σε επαφή με τα κινήματα διαφόρων χωρών της Αφρικής και το Μάρτη του ίδιου χρόνου επιστρέφει στην Κούβα, παραιτείται απ' όλα τα αξιώματα, πηγαίνει στο Κογκό, επιστρέφει πάλι στην Κούβα και το Νοέμβρη του 1966 φθάνει στη Βολιβία οργανωτής εκεί αντάρτικων ομάδων, έχοντας αντιπάλους-εχθρούς όχι μόνο το ντόπιο αντιδραστικό καθεστώς και τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές, αλλά και το ρεβιζιονιστικό χρουτσωφικό κόμμα με επικεφαλής τον Μάριο Μόνχε που σαμποτάρει τις προσπάθειες οργάνωσης του αντάρτικου. Στις 9 Οκτώβρη του '67 πέφτει ηρωικά με το όπλο στο χέρι ο επαναστάτης που θεωρούσε πάντα το θάνατο σαν κάτι «φυσικό και πιθανό», όπως ο ίδιος είχε προαναγγείλει, λίγους μήνες νωρίτερα, το Μάη του 1967: «Όλη μας η δράση είναι μια κραυγή πολέμου ενάντια στον ιμπεριαλισμό... δεν έχει σημασία που θα μας βρει ο θάνατος: καλώς νάρθει, φτάνει ν' ακουστεί η πολεμική μας κραυγή, φτάνει ένα άλλο χέρι ν' απλωθεί για να πάρει το όπλο μας, φτάνει άλλοι άνθρωποι να σηκωθούν για να ψάλουν τα πένθιμα εμβατήρια ανάμεσα στους κροταλισμούς των πολυβόλων, ανάμεσα σε καινούργιες ιαχές πολέμου και νίκης». Ο επαναστάτης Ernesto Che Guevara δρώντας στη θυελλώδη δεκαετία 1957-67 που σημαδεύτηκε από μεγάλους αγώνες του διεθνούς προλεταριάτου ενάντια στον καπιταλισμό και εξεγέρσεις των καταπιεσμένων λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό όπως την επανάσταση στην Κούβα, τον ένοπλο αγώνα του ηρωικού λαού του Βιετνάμ, κλπ. αλλά και από την προσπάθεια επικράτησης του αντεπαναστατικού ρεύματος του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικού κίνημα βρέθηκε σε μόνιμη αντίθεση-σύγκρουση μαζί του τόσο σε θεωρητικό επίπεδο όσο και στην πρακτική πολιτική επαναστατική του δράση σε βασικά ζητήματα της επανάστασης και του σοσιαλισμού καθώς και της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε η Κούβα εκείνο τον καιρό από τα δικά της εσωτερικά προβλήματα και τις πιέσεις των αμερικανών ιμπεριαλιστών, στις οποίες προσθέτονταν και εκείνες των χρουτσωφικών για να ακολουθήσουν οι κουβανοί τη ρεβιζιονιστική τους γραμμή, ο Che Guevara είχε το θάρρος να τοποθετηθεί ανοιχτά σ' αυτά τα ζητήματα. Επισημαίνουμε σύντομα τα βασικότερα:
1. «Ειρηνική συνύπαρξη»:
 
Ο Che Guevara αντιτάχθηκε και απέρριπτε την αντεπαναστατική γραμμή της «ειρηνικής συνύπαρξης» των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών ως γενική γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που από τη μια κατέληγε σε συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό και τα αντιδραστικά καθεστώτα και από την άλλη οδηγούσε σε μια πολιτική ταξικής συνεργασίας μεταξύ αστικής τάξης-προλεταριάτου στις καπιταλιστικές χώρες. Υπεράσπισε και εφάρμοσε στην πράξη την επαναστατική γραμμή της ταξικής πάλης και του προλεταριακού διεθνισμού, υποστηρίζοντας απεριόριστα τον αγώνα της εργατικής τάξης και όλων των λαών και προπαντός τον αγώνα του ηρωικού λαού του Βιετνάμ ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ασκώντας κριτική στη στάση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών απέναντι στο Βιετνάμ έγραφε: «...υπάρχει μια οδυνηρή πραγματικότητα: το Βιετνάμ το έθνος που ενσαρκώνει τις λαχτάρες και τις ελπίδες νίκης ενός ολόκληρου ξεχασμένου κόσμου, είναι τραγικά μόνο του... Το πρόβλημα δεν είναι να ευχόμαστε την επιτυχία του θύματος της εισβολής, μα να μοιραστούμε την τύχη του, να είμαστε μαζί του στο θάνατο ή στη νίκη... Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι ένοχος εισβολής. Τα εγκλήματα του είναι τεράστια και επεκτείνονται σ' όλο τον κόσμο. Αυτό το ξέρουμε, κύριοι. Μα είναι ένοχοι εξίσου κι' εκείνοι που στην αποφασιστική στιγμή δίστασαν να κάνουν το Βιετνάμ ένα απαραβίαστο μέρος του σοσιαλιστικού χώρου. Θα διέτρεχαν πράγματι τον κίνδυνο ενός πολέμου σε παγκόσμια κλίμακα, μα θα υποχρέωναν επίσης τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές να αποφασίσουν».
Στο λόγο του - δριμύτατο κατηγορώ κατά του ιμπεριαλισμού - στη 19η Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών (11.12.64) ασκώντας έμμεσα κριτική στην «ειρηνική συνύπαρξη» των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών υπογράμμιζε: «Σαν μαρξιστές, έχουμε υποστηρίξει ότι η ειρηνική συνύπαρξη ανάμεσα στα κράτη δεν περιλαβαίνει και τη συνύπαρξη ανάμεσα στους . εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους» και ακόμα «ότι η αρχή της ειρηνικής συνύπαρξης δεν περιλαβαίνει για κανέναν το δικαίωμα να παίζει με τη θέληση των λαών».
2. Προλεταριακός διεθνισμός:
 
Ο Guevara σαν φλογερός επαναστάτης διεθνιστής δεν πρόβαλε μόνο πάντα θεωρητικά τον προλεταριακό διεθνισμό που τον θεωρούσε αναπόσπαστο τμήμα της επαναστατικής πάλης του διεθνούς προλεταριάτου ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, αλλά ζητούσε να εκδηλώνεται πρακτικά τονίζοντας: «πρέπει να αναπτύξουμε ένα αληθινό προλεταριακό διεθνισμό. Με διεθνιστικούς προλεταριακούς στρατούς, όπου η σημαία κάτω απ' την οποία αγωνιζόμαστε γίνεται η καθαγιασμένη υπόθεση της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας, έτσι που να πεθάνεις με τα χρώματα του Βιετνάμ, της Βενεζουέλας, της Γουατεμάλας, του Λάος, της Γουϊνέας, της Κολομβίας, της Βολιβίας, της Βραζιλίας, για ν' αναφέρω μόνο τα σημερινά θέατρα του ένοπλου αγώνα - να είναι εξίσου ένδοξο και επιθυμητό για ένα Αμερικανό, ένα Ασιάτη, ένα Αφρικανό, ακόμη και για έναν Ευρωπαίο». «Ο επαναστάτης, η ιδεολογική κινητήρια δύναμη της επανάστασης, καταναλώνει τη ζωή του μέσα στην αδιάκοπη δραστηριότητα, η οποία δεν μπορεί να έχει άλλο τέλος παρά τον θάνατο μέχρι να πραγματοποιηθεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Εάν ο επαναστατικός ενθουσιασμός αμβλυνθεί, όταν τα πιο επείγοντα καθήκοντα έχουν πραγματοποιηθεί σε τοπικό επίπεδο και αν ξεχνά τον προλεταριακό διεθνισμό του η επανάσταση της οποίας ηγείται θα σταματήσει να είναι μια δύναμη που εμπνέει και θα βυθιστεί σε λήθαργο τον οποίο θα αξιοποιήσει ο άσπονδος εχθρός μας ο ιμπεριαλισμός. Ο προλεταριακός διεθνισμός είναι ένα καθήκον αλλά είναι επίσης και μια επαναστατική ανάγκη. Έτσι πρέπει να εκπαιδεύουμε το λαό μας».
3. Πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό:

Και σ' αυτό το ζήτημα ο Guevara απέρριπτε τη συμβιβαστική γραμμή υποταγής στον ιμπεριαλισμό, την αντεπαναστατική γραμμή της συνεργασίας με τις ιμπεριαλιστικές χώρες και κυρίως τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό με τον οποίο συνεργάζονταν οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές στο όνομα τάχα της «αποφυγής μιας παγκόσμιας πυρκαγιάς» και της «διατήρησης της ειρήνης». Θεωρούσε πασιφιστική αυταπάτη το σύνθημα των ρεβιζιονιστών «για ένα κόσμο χωρίς πολέμους». Υπογράμμιζε ότι στις απειλές του ιμπεριαλισμού «σωστή απάντηση είναι να μην φοβόμαστε τον πόλεμο» και πως «η μόνη λύση» για να νικήσουμε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό «είναι ο μακρόχρονος, ο αιματηρός αγώνας του αντάρτικου», τα «διαρκή πλήγματα εναντίον του», τάσσονταν υπέρ της δημιουργίας «δυο, τριών και πολλών Βιετνάμ» και τόνιζε: «πόσο πιο κοντινό και πιο φωτεινό θα βλέπαμε το μέλλον, αν άνθιζαν δυο, τρία, πολλά Βιετνάμ στην επιφάνεια της γης». Καλλιεργούσε πάντα το ταξικό μίσος των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό: «ένας λαός δίχως μίσος δεν μπορεί να θριαμβεύσει πάνω σ' ένα χτηνώδη εχθρό».
4. «Ειρηνικός δρόμος περάσματος στο σοσιαλισμό»:
Ο Che Guevara αντιτάχθηκε γενικά και καταπολέμησε αποφασιστικά την αντεπαναστατική γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» των χρουτστωφικών ρεβιζιονιστών και ειδικά αυτή των ρεβιζιονιστικών κομμάτων της Λατινικής Αμερικής όπως «Κ»Κ Χιλής, «Κ»Κ Βραζιλίας, κλπ. τόσο σε θεωρητικό επίπεδο προβάλλοντας τον ένοπλο αγώνα σαν τον μοναδικό δρόμο για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο και για την αποτίναξη του ζυγού της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας από την πλάτη των καταπιεζόμενων λαών όσο και κάνοντας τον ο ίδιος πράξη μα και βοηθώντας δραστήρια τον ένοπλο αγώνα στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική. Θεωρούσε την αρνητική στάση των ρεβιζιονιστικών, χρουστσωφικών κομμάτων απέναντι στον ένοπλο αγώνα προδοτική, προδοσία της επανάστασης.
5. Ζήτημα σοσιαλισμού:
Σαν μαρξιστής θεωρούσε το σοσιαλισμό «κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο». ’σκησε κριτική και απέρριψε τις καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες, ιδιαίτερα στην επέκταση της σφαίρας δράσης του νόμου της Αξίας, στην ανάπτυξη των εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων και στα υλικά κίνητρα που τα θεωρούσε «επιστροφή στον καπιταλισμό». Υπογραμμίζοντας ότι δεν «πρέπει να ξεχνάμε» ότι το «υλικό κίνητρο» πηγάζει «από τον καπιταλισμό και ότι είναι καταδικασμένο να πεθάνει στο σοσιαλισμό». ’σκησε επίσης κριτική στη διάλυση των συνεταιρισμών που πραγματοποίησε στην Πολωνία ο ρεβιζιονιστής Γκομούλκα καθώς και στη λεγόμενη «αυτοδιαχείριση» των γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών, τονίζοντας ότι εκεί «εφαρμόζουν κάτι σαν ένα ανταγωνιστικό καπιταλισμό». Δε δίστασε να παραθέτει αποσπάσματα από το έργο του Στάλιν και ταυτόχρονα να ασκεί θαρραλέα ανοιχτή κριτική στις ρεβιζιονιστικές απόψεις του χρουτσωφικού «Εγχειριδίου Πολιτικής Οικονομίας».

Εφημερίδα Ανασύνταξη, αρ. φυλ. 24, 1-15/10/1997
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

Το Κόμμα Εργασίας Τουρκίας (EMEP) για την απόφαση της Τουρκικής Βουλής για "διασυνοριακές επιχειρήσεις" στο Β. Ιράκ

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Ανακοίνωση του Κόμματος Εργασίας Τουρκίας (EMEP) για την απόφαση της Τουρκικής Βουλής για "διασυνοριακές επιχειρήσεις" στο Β. Ιράκ.

Η διασυνοριακή επιχείρηση στο Ιράκ δεν είναι λύση: Μόνο τους λαούς θα φέρει σε αντιπαλότητα


18η Οκτωβρίου 2007


Δυστυχώς, οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Τουρκία δεν επιθυμούν να δούν την παρουσία των Κούρδων αντιπροσώπων στο κοινοβούλιο ως μια ευκαιρία για ειρήνη. Έτσι, το Κοινόβούλιο ψήφισε τελικά την πρόταση 507-19 (***) η οποία εξουσιοδοτεί την κυβέρνηση να διατάξει τον στρατό να περάσει τα σύνορα με το Ιράκ μέσα σ’ένα διάστημα ενός χρόνου.

Πριν τη ψηφοφορία ο πρωθυπουργός Ερντογάν κάλεσε τον λαό να υποστηρίξει την επιχείρηση και έσπευσε να κατηγορήσει όσους την απορρίψουν ότι ενθαρρύνουν την «τρομοκρατία».

Είναι φανερό ότι η «στρατιωτική λύση» η οποία προβάλλεται αναφανδόν από τις ένοπλες δυνάμεις, δεν θα μπορούσε να είναι μια πραγματική λύση για το Κουρδικό πρόβλημα· αντίθετα, μια ακόμα στρατιωτική επιχείρηση στο Β. Ιράκ θα φέρει σε αντιπαλότητα τους λαούς της περιοχής. Με την ψήφιση της απόφασης για διασυνοριακή επιχείρηση, οι κυρίαρχες δυνάμεις σκοπεύουν από τη μιά πλευρά να συνεχίσουν την πολιτική άρνησης και βίας στο Κουρδικό πρόβλημα και από την άλλη να ασκήσουν πίεση στους λαούς της Τουρκίας.

Επιπλέον, η σκέψη ότι «η διασυνοριακή επιχείρηση στο Ιράκ θα δώσει μια απάντηση στις ΗΠΑ» – εξ’αιτίας του ψηφίσματος του Κονγκρέσσου για την αρμενική γενοκτονία – είναι τελείως απατηλή. Όπως ξέρουμε, «η επίδειξη ανυπακοής» δεν αποτελεί αντι-ιμπεριαλιστική στάση. Πραγματικός αντι-ιμπεριαλισμός θα ήταν η αποχώρηση της Τουρκίας απο το ΝΑΤΟ, το κλείσιμο όλων των αμερικανικών βάσεων στο έδαφος της Τουρκίας και η ακύρωση όλων των στρατιωτικών συμφωνιών με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Η έγκριση της στρατιωτικής επιχείρησης ισοδυναμεί, στην ουσία, με «έγκριση πολέμου». Οι λαοί της χώρας μας, τόσο οι Τούρκοι όσο και οι Κούρδοι, θα υποφέρουν το ίδιο από τις συνέπειες αυτού του πολέμου.

Δεν πρέπει να επιτραπεί στις κυρίαρχες δυνάμεις να θυσιάσουν την αδελφοσύνη Τούρκων και Κούρδων στο βωμό των πολιτικών τους σκοπιμοτήτων. Οι στρατιωτικές μέθοδοι, ο πόλεμος και η βία πρέπει να απορριφθούν ως εναλλακτικές προτάσεις για το Κουρδικό πρόβλημα· είναι επιτακτική η λήψη δημοκρατικών μέτρων και η έναρξη διαλόγου με στόχο την δημοκρατική λύση του προβλήματος.

Κόμμα Εργασίας Τουρκίας (EMEP)


*** Η πρόταση υποστηρίχθηκε από την κυβέρνηση, την αξιωματική αντιπολίτευση (Ρεμπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα) και το κόμμα Εθνικιστικής Κίνησης αλλά όχι από το φιλοκουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα – σύμμαχό μας στις τελευταίες εκλογές - το οποίο απόρριψε την πρόταση δηλώνοντας ότι η Τουρκία θα πρέπει να επιδιώξει μια δημοκρατική επίλύση του Κουρδικού προβλήματος.
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

Εργαζόμενοι στο εδώλιο του κατηγορουμένου επειδή ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους

(προδημοσίευση από την εφημερίδα Ανασύνταξη)


ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ-

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΖΗΤΗΣΑΝ ΤΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ ΤΟΥΣ

Η εργοδοτική αυθαιρεσία ξεπέρασε για μια ακόμη φορά τον εαυτό της. Την Τετάρτη 3 Οκτώβρη δυο εργαζόμενοι της επιχείρησης IDEAL (καφετέρια) στην Πάτρα βρέθηκαν στο κρατητήριο επειδή τόλμησαν να ζητήσουν τις δεδουλευμένες αποδοχές τους (και μάλιστα με βεβαιώσεις της επιθεώρησης εργασίας) που ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης τους χρωστούσε. Πιο συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια συνάντησης των εν λόγω εργαζομένων με το διευθυντή στα γραφεία της επιχείρησης η ασφάλεια εισέβαλλε και κατόπιν εντολής του ιδιοκτήτη συνέλαβε τους εργαζόμενους ως εκβιαστές χωρίς να έχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο στα χέρια της.

Η στάση της αστυνομίας απέδειξε για πολλοστή φορά ότι βρίσκεται αταλάντευτα στο πλευρό της εργοδοσίας υποστηρίζοντας τις αντεργατικές τακτικές της και συμβάλλοντας τα μέγιστα στην τρομοκράτηση και την καταστολή των εργαζομένων που αγωνίζονται.

Όμως, η στημένη κατηγορία του εκβιασμού δεν αποσκοπούσε μόνο στην κλοπή των δεδουλευμένων αποδοχών των εργαζομένων και στην τρομοκράτηση κάθε εργαζόμενου που θα τολμούσε να διεκδικήσει τα δικαιώματα του αλλά και στην απαλλαγή της επιχείρησης από δυο ενοχλητικούς συνδικαλιστές, μιας και οι προαναφερθέντες είχαν αρχίσει να οργανώνουν τους εργαζομένους της επιχείρησης για να διεκδικήσουν αυτά που δικαιωματικά τους ανήκουν.

Κατά τη διάρκεια της δικής που διεξήχθη στις 10/10 αποδείχτηκε πανηγυρικά η αθωότητα των δυο εργαζομένων. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από τη δίκη υπήρξε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τα δικαστήρια με τη συμμετοχή δεκάδων εργαζομένων-αλληλέγγυων που στήριξαν με την παρουσία τους και κατά τη διάρκεια της δίκης τους συναδέλφους τους.

Το παραπάνω περιστατικό κάθε άλλο παρά μεμονωμένο μπορεί να χαρακτηριστεί. Οι συνθήκες εργασίας στην Πάτρα είναι μια μικρογραφία του εργασιακού τοπίου που επικρατεί σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ειδικά για την περίπτωση των επιχειρήσεων εστίασης της Πάτρας η ασυδοσία των εργοδοτών προσδίδει κυριολεκτικό νόημα στη φράση «εργασιακός μεσαίωνας». Σε μια πόλη η οποία μαστίζεται από την ανεργία, οι εργαζόμενοι σερβιτόροι, μάγειρες, ξενοδοχοϋπάλληλοι είναι αναγκασμένοι να ανέχονται την κλοπή των μισθών τους, την απλήρωτη υπερωρία, την ανασφάλιστη εργασία, ακόμα και την παρακολούθηση τους με κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης στο χώρο εργασίας από την εργοδοσία προκειμένου να μη βρεθούν αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο της απόλυσης. Η κατάσταση που επικρατεί θυμίζει έντονα πραγματικό σκλαβοπάζαρο. Συν τοις άλλοις, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου εργαζόμενοι έχουν αντιμετωπίσει και τις απειλές, την τρομοκρατία, τη σωματική και ψυχολογική βία από τη μεριά της εργοδοσίας προκειμένου να σταματήσουν να διεκδικούν τα αυτονόητα, δηλαδή τα δεδουλευμένες αποδοχές τους και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.

Οκτώβρης 2007

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

Επίσημη Ανακοίνωση του ΚΚ Ισπανίας (μ-λ) για την σύλληψη της καθοδήγησης του Μπατασούνα

Η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» απαγορεύει

Η πρόσφατη σύλληψη 23 αγωνιστών (εκ των οποίων οι 17 έχουν προφυλακιστεί) του εκτός νόμου Μπατασούνα, 16 εκ των οποίων είναι μέλη του καθοδηγητικού της οργάνου, της “Mesa National”, βασίζεται σε μια έκθεση που συνέταξε το Εθνικό Δικαστήριο της Ισπανίας (“Audiencia Nacional”) το 2002 για την υποτιθέμενη υπαγωγή του Μπατασούνα στην ΕΤΑ. Οι συλλήψεις είναι έξω από το νομικό πλαίσιο και πηγάζει από καθαρά πολιτικά κίνητρα: Πέρασαν πέντε χρόνια από όταν συντάχθηκε η έκθεση και ποτέ, μέχρι σήμερα, δεν έγιναν ενέργειες τέτοιου μεγέθους ενάντια στην καθοδήγηση του Μπατασούνα. Τώρα, μήνες μετά την παύση της ανακωχής με την ΕΤΑ και μετά από την ανακοίνωση του Βάσκου προέδρου Ιμπαρρέτσε να καλέσει σε δημοψήφισμα για το μέλλον της βασκικής χώρας, πραγματοποιείται η ενέργεια αυτή ενάντια στην καθοδήγηση του Μπατασούνα. Αποδείχτηκε ξανά ότι είναι ψεύτικος ο υποτιθέμενος διαχωρισμός μεταξύ της εξουσίας που ασκεί το μοναρχικού καθεστώτος και της Δικαστικής εξουσίας.

Ο ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος, (Μαριάνο) Ρατζόι στον ραδιοφωνικό σταθμό «Καντένα Σερ» δήλωσε με προκλητικό τρόπο: «Αυτές οι συλλήψεις θα έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και καιρό», κάνοντας ξεκάθαρο ότι το πολιτικό συμφέρον επιβλήθηκε στην δικαστική εξουσία. Δεν υπάρχουν ούτε «ανεξάρτητες Αρχές», ούτε «ανεξάρτητα δικαστήρια»: όλοι οι ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί, συμπεριλαμβανομένων και τον δικαστών, επηρεάζονται και είναι πολιτικά εξαρτημένοι.

Ο Θαπατέρο υιοθετεί την αντιδραστική ιδεολογία του Λαϊκού Κόμματος

Η σύλληψη του Μπατασούνα είναι αποτέλεσμα της πολιτικής ταχτικής του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (PSOE) και του Θαπατέρο να υιοθετήσει τις νεοφασιστικές θέσεις του Λαϊκού Κόμματος στην προσπάθειά του να αποσπάσει ψήφους από τη δεξιά και την ακροδεξιά.

Ο Θαπατέρο, που αυτοπροβάλλεται τώρα σαν ο φανατικότερος (espaρolista) των Ισπανών, έχει αποφασίσει να αφήσει την εικόνα προοδευτικού, καινοτόμου πολιτικού που με «αποφασιστικότητα» και «καλή διάθεση» θα «άνοιγε το διάλογο», όπως τον είχαν συμβουλεύσει οι image makers του να κάνει στις προηγούμενες εκλογές του 2003.

Από πολιτικός με «καλή διάθεση» μετατράπηκε σε υπέρμαχο του πιο αντιδραστικού «φιλο-Ισπανισμού», υπερασπιστή της μοναρχίας, της «Αγίας» Ενότητας της Ισπανίας, υποκλινόμενος στους φαλαγκίτες (μοναρχοφασίστες) επισκόπους του Βατικάνου, τον νεκροθάφτη της ιστορικής μνήμης των εκατοντάδων χιλιάδων δολοφονημένων από το φρανκισμό, με την παράδοση της κυβέρνησης της Ναβάρρα Λαϊκού Κόμματος (σ.τ.μ. στη Ναβάρρα το Λαϊκό Κόμμα δεν υπάρχει ουσιαστικά αλλά υπάρχει η Ναβαρρέζικη Λαϊκή Ένωση, ένα τοπικό κόμμα το οποίο αντιπροσωπεύει τις απόψεις του Λαϊκού Κόμματος), την ανοχή στις κερδοσκοπίες ακίνητων περιουσιών, τη συνένοχη σιωπή για τον φασισμό που υποθάλπει του Λαϊκό Κόμμα, της περικοπής του Estatut (σ.τ.μ. το καθεστώς αυτονομίας που διέπει την Καταλονία, καθορίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των Καταλανών και τις σχέσεις με την Ισπανία) που εγκρίθηκε από το κοινοβούλιο της Καταλονίας, και της συμφιλίωσης με το βορειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό και της τήρησης των δεσμεύσεων για επίθεση σε άλλες χώρες με το ΝΑΤΟ.

Ο φόβος της μοναρχίας και των κομμάτων της για τη δημοκρατία

Το κλείσιμο του πολιτικού κύκλου σηματοδοτήθηκε από την ανακωχή της ΕΤΑ, την έναρξη των διαπραγματεύσεων με την κυβέρνηση και με το ξαναζέσταμα των συζητήσεων για τη Χώρα των Βάσκων, το οποίο δεν είναι μόνο αποτέλεσμα ούτε τον ανασφαλειών του PSOE πριν τις εκλογές -άλλη μια συνέπεια των φασιστικών διαδηλώσεων που υποκινήθηκαν από το Λαϊκό Κόμμα- αλλά αποτέλεσμα πολύ σημαντικότερων αιτιών: η ανάγκη να προστατευτεί το καθεστώς της φιλοφρανκικής μοναρχίας και του οικονομικού ολιγαρχικού κατεστημένου της Ισπανίας από οποιαδήποτε πιθανή αποσταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού ακριβώς τώρα, που η οικονομική αστάθεια και μια πιθανή έξαρση της ταξικής πάλης διαφαίνεται στον ορίζοντα. Για τη μοναρχία έχει γίνει πολύ σημαντικό να διατηρήσει το καθεστώς της αστάθειας και της καταστολής στη Χώρα των Βάσκων και σ’ αυτό το σκοπό έχουν αφιερωθεί η Ολιγαρχία, το Λαϊκό Κόμμα και το PSOE.

Η Τρίτη Δημοκρατία για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης

Τα κόμματα της φιλοφρανκικής μοναρχίας προσπαθούν να λύσουν τα εθνικά προβλήματα της Ισπανίας με την αστυνομία και τα κατασταλτικά μέτρα. Η μοναρχία, τα καθεστωτικά κόμματά της, το μεγάλο Ισπανικό κεφάλαιο και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα τρομάζουν σε οποιαδήποτε αλλαγή που θα έχει επιπτώσεις στα συμφέροντά τους Το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, που γεννήθηκε στα σπλάχνα της φασιστικής δικτατορίας του Φράνκο δεν πρόκειται ποτέ να ανεχτεί μεταβολή του εθνικού ζητήματος και πρόκειται να αντιδράσει κατασταλτικά ενάντια δημοκρατική απαίτηση.

Γι’ αυτό είναι σημαντικό να ενισχυθεί η ενότητα των λαών της Ισπανίας και της εργατικής τάξης στον αγώνα για μια Ομόσπονδη και Λαϊκή Δημοκρατία που θα εγγυάται στο ακέραιο το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στις εθνότητες του κράτους.

Για μια ειρηνική, δίκαιη και δημοκρατική λύση για την Χώρα των Βάσκων και των πόλεων της Ισπανίας, για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, ζήτω η Λαϊκή Δημοκρατική Ομοσπονδία!


Η Εκτελεστική Επιτροπή του ΚΚ Ισπανίας (μ-λ)
Μαδρίτη, 7 Οκτωβρίου 2007
Διαβάστε Περισσότερα »